องที่ 11
ในที่สุด ก็ถึงวันหยุดซะที ช่วงนี้แผนกผมอะไรไม่รู้ วุ่นวายสุดๆ อาจจะเป็นเพราะใกล้สิ้นปี เลยมี ทัวร์นาเม้น เอาของขวัญไปแจกลูกค้า
และด้วยบุคลากรชายที่มีน้อยนิด เลยทำให้ผมต้องออกพบลูกค้า แทบทุกวัน เหนื่อยสายตัวแทบขาด เงินพิเศษก็ไม่ได้ เพราะถือว่าเป็นหน้าที่
โอ๊ย.....ไอ้หนุ่มอยากตายยยยยย
ผมกะหลับยาวถึงเที่ยง ถ้าไม่มีไอ้เสียงโทรศัพท์ดังแหวกความเงียบขึ้นมา ไอ้หมีฟายนี่เอง จะกดทิ้งก็กระไรอยู่ ผมเลยเอาหมอนทับไว้ให้เสียงมันเบาๆ
พอมันวางสายปั๊บ ผมก็รีบตั้งเป็นระบบสั่น แล้ววางไว้ข้างเตียง ที่นี้ละ มรึงจะโทรมากี่ครั้งก็ช่างมรึง กรูจะนอนนนนนน (ปิดเครื่องไม่ได้ เผื่อแม่โทรมาอ่ะ...ลูกที่ดี)
หลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ มาสะดุ้งตื่นก็ตอนมีคนมาเคาะประตูห้อง ไม่ได้เคาะเบาๆหนะ เคาะแบบบ้าคลั่ง ไอ้ผมก็ตกใจเลย
เปิดประตูออกไป ก็เป็นไอ้หมีฟายหน้าตาตื่น ยืนหอบอยู่ มันวิ่งพรวดมาจับตัวผม
“มรึงเป็นไรป่าว” มัน เตาะตัว เตาะหน้าผาก เขย่าๆ ผมใหญ่
กรูจะตายก็เพราะมรึงเขย่ากรูนี่แหละ
“กรูไม่ได้เป็นไรนี่” งงครับ งงเลย เป็นไรของมันเนี่ย
“กรูโทรหามรึง ไมมรึงไม่รับ” getเลย มรึงโกรธที่กรูไม่รับโทรศัทพ์มรึงเนี่ยนะ
ตอนนี้หน้ามันดูโหดมากเลยครับ กรูจะโดนมรึงฆ่าหมกห้องมั้ยเนี่ย
“อ๋อ กรูตั้งสั่นไว้อ่ะ” จริงๆแล้วกรูเพิ่งตั้งตอนมรึงโทรมานี่แหละ ผมหยิบโทรศัทพ์มาดู miss call หมีฟาย 64 สาย โอ้แม่เจ้า.......
“กรูโทรหามรึงตั้งแต่เช้า กรูนึกว่ามรึงตายไปแล้วนะเนี่ย จะมาเก็บศพ” หน้ามันแดงมั่กมาก สงสัยจะโกรธจัด เถียงไม่ออกเลยซิครับ
“เออ กรูขอโทษ” แต่กรูไม่ผิดนะมรึง
“เมื่อวานมรึงบ่นปวดหัว แล้ววันนี้กรูโทรหาก็ไม่รับ แล้วทุกทีกรูโทรหา มรึงเคยไม่รับสายกรูมั้ย แล้วจะให้กรูคิดยังไง” เอ้ากรูบ่นของกรูคนเดียวนะ
“กรูขอโทษ กรูเหนื่อย ก็เลยหลับสนิท ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์มันสั่นอ่ะ” จริงๆกรูตั้งใจ
“แล้วมรึงจะโมโหกรูทำไมเนี่ย”
“ก็กรูเป็นห่วงมรึงไง” ........................... หันไปมองหน้ามัน แบบสโลโมชั่น วิ๊ง วิ๊ง วิ๊ง วิ๊ง
“มรึงเป็นเด็กต่างจังหวัด ญาติมรึงแถวนี้ก็ไม่มี เกิดมรึงเป็นไรตายห่าอยู่ในนี้ จะมีใครรู้มั้ย” อึ้งเลย
“เออ ขอบใจนะ”
รู้สึกขอบใจมันจริงๆ ที่มันห่วงผมขนาดนี้
“มรึงเก็บของ ย้ายไปอยู่บ้านกรูเลย กรูจะได้หมดห่วง” แล้วมันก็เงยหน้ามาสบตา พร้อมลักยิ้มของมัน
“ไอ้เชี่ยนี่ นอกเรื่องเลยนะมรึง” แต่ผมรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมากเลย
เด็กต่างถิ่นอย่างผม เข้ามาอยู่ในเมืองใหญ่ ญาติก็ไม่มีอย่างที่มันว่า ถ้าเผื่อเป็นอะไรจริงๆ กว่าแม่จะรู้ ผมคงนอนอืดไปหลายวันแล้ว
“ขอบใจนะมรึง ที่มรึงห่วงกรู” ขอบใจ
จากใจกรูเลยมรึง
“เปลี่ยนคำขอบใจ เป็นเลี้ยงข้าวได้มะ กรูหิวแล้ว” ไอ้เชี่ยนี่ กรูกะลังซึ้งน้ำใจอยู่แท้ๆ
“เออ ว่าแต่ที่โทรหาอ่ะ มีไรหรอ”
“อ๋อ กรูกะชวนมรึงไปดูหนังอ่ะ” กรูคิดถูกละ ที่ไม่รับโทรศัพท์มรึงหนะ
ไอ้ nightmare
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
