Chapter :: 32 :: ไม่อร่อย? ทันทีที่เปิดเข้าประตูห้องมาก็ได้ยินเสียงหวืดๆ ของเครื่องดูดฝุ่นกำลังทำงานอยู่ ..แน่นอนว่าคนที่กำลังใช้มันทำความสะอาดห้องต้องไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีอย่างซอลลี่อยู่แล้ว แต่เป็นพี่สะใภ้ที่แสนดีอย่างไอ้ยูริต่างหากที่กำลังชอนไชไถเครื่องดูดฝุ่นไปตามพื้นพรมที่เริ่มมีรอยกระดำกระด่างกลางห้องนั่งเล่น
ส่วนสามีมันน่ะเหรอ? ก็นั่งไขว่ห้างตะไบเล็บดู FTV อยู่บนโซฟานั่นไง บางทีก็มีชี้นิ้วบอกไอ้ยูด้วยนะว่าตรงไหนยังไม่สะอาด ..เชื่อเขาเลย นี่มันคู่ผัวเมียหรือแม่เลี้ยงใจร้ายกับนังซินคนซื่อกันแน่วะ? ดูไม่ออกจริงๆ เหอๆ
สงสัยช่วงนี้ห้องผมจะเลอะเกินไปจริงๆ ไอ้ยูผู้มาอาศัยแค่ไม่กี่ชั่วโมงถึงอดใจไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาทำความสะอาดให้แบบนี้..
ปกติแล้วไม่ผมก็ซินนั่นแหล่ะที่ต้องช่วยกันทำ กิ๊กๆ ก๊อกๆ ที่พอทำได้ก็ทำไปตามประสาหนุ่มโสด แม่บ้านจะจ้างแค่เดือนละครั้งเท่านั้นแหล่ะ มาบิ๊กคลีนนิ่งทีเดียว จ้างทั้งเดือนไม่ไหว ไม่มีตังค์ ฮ่ะๆ ..แต่ผ้านี่ต้องส่งซักตลอด
จริงๆ จะซักเองก็ได้นะ ไม่ยากเย็นเท่าไหร่ แค่โยนใส่เครื่องซักผ้าเท่านี้ก็จบ แต่เรื่องรีดนี่ไม่ไหวจริงๆ ก็เลยตัดปัญหาด้วยการส่งร้านซักรีดไปเลยดีกว่า
“กลับมาแล้วเหรอ?” ซอลลี่ที่หันมาเห็นผมเอ่ยทัก ก่อนจะกลับไปจับจ้องหน้าจอทีวีต่อ ผมพยักหน้าตอบแบบขอไปทีให้ไอ้ยูที่กำลังหันมามองเช่นกัน
“เจ็บมาด้วย?” คำถามลอยๆ จากซอลลี่ที่กำลังดูทีวีทำเอาผมงงไปเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นได้เมื่อเห็นแขนขวาของตัวเองมีผ้าพันอยู่ ..คงหมายถึงเรื่องนี้ล่ะมั้ง? ..เออ คิ้วกูก็แตกด้วยนี่หว่า ถึงว่า รู้สึกปวดตรงคิ้วหนึบๆ ลืมไปได้ไง?
“นิดหน่อย ไกลหัวใจ” ผมตอบส่งๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก
“ก็ว่างั้น” อีกฝ่ายก็ดูจะไม่ได้ใส่ใจผมเท่าไหร่เช่นกัน แง่ง!
ขณะกำลังเอื้อมมือไปจับลูกบิดห้องนอนซิน เสียงพี่ชายคนเดิมก็ดังขึ้นอีก “แล้วกินข้าวกินยามารึยัง?”
ผมชะงัก เลิกคิ้วนิดนึงด้วยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถาม เพราะปกติซอลลี่ไม่ค่อยจะสนใจหรอกว่าผมหรือซินจะเป็นตายร้ายดียังไงอยู่แล้ว ..เอ๊ะ นี่ผมมองพี่ตัวเองในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่าวะ?
ไม่น่าๆ ผมว่าผมมองอย่างเป็นกลางที่สุดแล้วนะ ..อ๊ะ หรือว่าไอ้ยูจะเอาอะไรผิดสำแดงให้กิน? ..เออ ทฤษฎีนี้ค่อยฟังเข้าท่าหน่อย เหอะๆ
“ยัง” ผมตอบสั้นๆ แล้วผลักประตูห้องซินเปิดเข้าไป
ตอนแรกตั้งใจว่าจะนอนอีกสักหน่อยเพราะยังง่วงอยู่ แต่รู้สึกเหม็นตัวเองตงิดๆ เลยคิดว่าไปอาบน้ำก่อนดีกว่า
“จะทำอะไร?” ขณะกำลังถอดเสื้อผ้าก็เหลือบไปเห็นไอ้ลูกเป็ดที่มันเดินตามตูดมาตลอดทางกำลังทำเช่นเดียวกันพอดี
“แล้วมึงจะทำอะไรอ่ะ?” มันไม่ตอบ แต่เสือกย้อนถามแบบหน้ามึนๆ เดี๋ยวปั๊ดแบ็คแฮนด์ท้ายคอร์ดซะดีไหมนี่?
“กูจะอาบน้ำ” แต่ก็ตอบมันไปล่ะ
“กูก็จะอาบเหมือนกัน”
“กูอาบก่อน” ผมบอก แล้วไม่ได้สนใจมันอีก ถอดเสื้อโยนลงตะกร้า คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอวไว้แล้วค่อยถอดกางเกงออก จากนั้นจึงเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำ..
แกร่ก! เสียงประตูห้องน้ำที่เพิ่งเปิดออกทำให้ผมที่กำลังยืนหลับตาพริ้มเย็นสบายอยู่ใต้ฝักบัวให้หันไปมอง..
ไอ้เอ้ยฟ้า.. มันเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พันแค่ท่อนล่าง ผมหลี่ตามองมันอย่างมีคำถาม แต่มันกลับยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรแปลก แล้วหันไปสนใจเงาตัวเองในกระจกแทน มันหันซ้ายหันขวาก่อนจะหยิบที่โกนหนวดไฟฟ้ากับขวด โฟมขึ้นมาตั้งท่าจะโกนหนวด ..เห็นแบบนั้นผมก็เลยกางม่านกั้นสายตาบริเวณที่อาบน้ำเพื่อปิดการมองเห็นระหว่างผมกับมัน แล้วจึงอาบน้ำต่อไปเหมือนไม่มีสิ่งแปลกปลอมร่วมห้องใดๆ ทั้งสิ้น
มันเป็นเรื่องปกติที่เวลาอาบน้ำผมจะไม่ค่อยล็อคประตู เพราะผมคิดว่านี่มันคอนโดของผม ห้องนอนของผม(หรือซิน) เลยไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องล็อคไปทำไม? ..แล้วบางทีซินก็เข้ามาล้างหน้าบ้าง แปรงฟันบ้าง ไม่ก็โกนหนวดตอนที่ผมกำลังอาบน้ำแบบนี้เหมือนกัน หรือถ้ารีบๆ ก็มีเข้ามาอาบน้ำพร้อมกันก็ออกจะบ่อยไป(ในกรณีที่มีคนอื่นมาค้างที่คอนโด แล้วเราต้องระเห็จมานอนห้องเดียวกันอ่ะนะ) เพราะงั้นตอนที่เห็นเอี้ยฟ้าเปิดประตูเข้ามาผมถึงไม่ได้ตกใจเท่าไหร่ แต่ออกแนวแปลกใจมากกว่า(..เพราะมันไม่ใช่ซินไงล่ะ)
?!.. ระหว่างที่ผมกำลังฟอกสบู่ จู่ๆ เอี้ยฟ้ามันก็แหวกม่านออกแล้วแทรกตัวเข้ามายืนใต้ฝักบัวเดียวกับผม
“อะไรของมึง?” ผมผงะถอยห่างจากมันเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่ามันเข้ามาใกล้จนเกินไป...ไหม?
“อาบด้วย” สกิลความหน้ามึนของมันยังคงสูงส่งเช่นเดิม
“รอหน่อยไม่ได้รึไงวะ?” ผมบ่น
“ขี้เกียจ มึงอาบนาน” ดูมันว่าเข้า
ผมอาบนานตรงไหนวะ ไม่เข้าใจ แค่ยี่สิบสามสิบนาทีเนี่ยนะนาน? หึยยย ถ้าอย่างผมนานอย่างซอลลี่จะเรียกว่าอะไร?
“เออ แมร่ง!” ผมขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียง บวกกับเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตอนนี้เราต่างก็ยืนโป๊เป็นชีเปลือยกันทั้งคู่ เลยขยับเบี่ยงตัวออกมาถูสบู่ให้ห่างจากมันอีกสักหน่อย เอ่อ.. ถึงจะผู้ชายเหมือนกัน แต่กับมันผมรู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ ทีตอนอาบกับซินไม่เห็นรู้สึกงี้เลย งึมๆ
“มานี่ เดี๋ยวถูให้” กำลังก้มหน้าก้มตาขัดเขิน เอ๊ย ขัดตัวเพลินๆ มันก็มาแย่งใยขัดตัวออกไปจากมือผมเฉย
“เฮ้ย! ไม่ต้อง!” ผมพยายามจะยื้อกลับมาแต่มันไม่ยอมง่ายๆ
“เหอะน่า” มันยังดื้อดึง
“ก็บอกว่าไม่ต้อง” ผมยังยืนยัน แต่มันก็ยังไม่ยอม
แล้วจากยื้อแย่งกันธรรมดา ไปๆ มาๆ ดันกลายเป็นกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..?
“อย่าดื้อดิ ซันนี่” รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่โดนมันกระซิบพูดข้างหู แถมยังเป่าลมใส่จนผมหดคอหนีแทบไม่ทัน อยากจะตะโกนใส่หน้ามันเหลือเกินว่า มึงแหล่ะไอ้ดื้อ เชี่ยยย! มาทำแบบนี้กูหยิวนะโว้ย หึยยย..
“ฟ้า.. เดี๋ยวกูอาบเอง” เมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้(สู้แรงมันไม่ไหว) เลยลองหันมาใช้ไม้อ่อนลองอ้อนมันแทน ส่วนมือก็พยายามแกะแขนมันที่รัดเอวผมแน่นออกตอนนี้อกมันกับหลังผมแทบจะแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว “นะ..ปล่อยก่อน”
แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด เมื่อเจอคำอ้อนที่อ้อนยิ่งกว่าตอบโต้กลับมา
“ให้ฟ้าอาบให้..นะ”แอร้กกกกกก! ถ้าจะอ้อนขนาดนี้มึงเอามีดมาแทงคอกูเลยเหอะ!
หึยๆๆๆ เกิดกูละลายแล้วไหลลงท่อไปพร้อมกับฟองสบู่นี่ใครจะรับผิดชอบวะห๊ะ? ถามหน่อย!
“..เอ่อ..ฟ้า” หลังจากยืนนิ่งเกร็งเป็นหุ่นขี้ผึ้งมาดามทุสโซ่ให้อีกคนขัดๆ ถูๆ ตามใจชอบอยู่ไม่นาน ผมก็เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจนัก
“ครับ?”
แน่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยได้ยินมันพูดคำนี้มาก่อนนะ อย่างดีก็แค่ ‘ฮะ’ เวลาพูดกับแม่หรือป๊ะป๋าผม ..แล้ววันนี้มันอะไร?
มึงจะพูดเหมือนคนสามัญปกติเกินไปไหม? กูไม่ชินนะแบบนี้ กูชอบแปลกๆ เอ๊ย ไม่ใช่ๆ นี่กูจะพูดอะไรกันแน่วะ? ..เออ! เอาเป็นว่าเจ้าของชื่อมันก็ตอบรับแล้ว แต่มือมันก็ยังกำใยขัดตัวถูวนไปวนมาตรงหน้าอกผมอยู่นั่น ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดหรือย้ายไปที่อื่นบ้าง ..โดยที่ตอนนี้มันยืนซ้อนอยู่ข้างหลังแล้วเอาคางเกยไหล่ผมไว้อีกต่างหาก
“คือ..มึงจะขัดตรงนั้นอีกนานมั้ย?” ผมถามเกร็งๆ ..จริงๆ อยากจะบอกด้วยว่าหัวนมกูจะเปื่อยแล้ว พอสักทีเห๊อะ แต่ยั้งปากทันก่อน แล้วเปลี่ยนคำพูดใหม่ “..มันสะอาด..แล้ว”
“เหรอ.. งั้นถูตรงไหนต่อดี?” มันพูดเนิบๆ แล้วเริ่มเลื่อนมือไปถูแขนซ้าย แขนขวา กลับมาหน้าอกอีกที จากนั้นก็เริ่มต่ำลงมาเรื่อยจนถึงหน้าท้อง ถูวนซ้ำๆ ตรงนั้นจนผมเริ่มเกร็งเพราะความรู้สึกแปลกๆ ..มันถูต่ำลงไปอีกแต่จงใจเว้นช่วงกลางลำตัวของผมไว้โดยเบี่ยงลงไปที่หน้าขาขวา แล้วย้ายมาหน้าขาซ้าย ..จากนั้นมันก็จับผมพลิกตัวหันหน้าเข้าหามัน ดึงผมเข้ามาใกล้จนคางไปเกยกับไหล่มัน แล้วมันก็เริ่มขัดหลังให้ผม เรื่อยต่ำลงไปจนถึงสะโพก แก้มก้น มันวนอยู่ตรงนั้นอีกพักใหญ่จนผมตั้งใจจะอ้าปากท้วง แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ดีๆ มันก็เอานิ้วแหวกก้อนเนื้อหนั่นแน่นเข้ามาทักทายประตูหลังผมแบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัวมาก่อน
“ฟ้า!” ผมเอามือยันอกมันหวังผลักออก แต่มันดันรู้ทันเลยล็อคเอวผมไว้แน่นไม่ปล่อยให้หนีง่ายๆ แถมยังกดนิ้วนวดคลึงแถวนั้นไม่ยอมหยุดด้วย
“ไม่เอา..” ผมทุบไหล่มันไปสองทีพร้อมบอกปฏิเสธ ส่วนอีกมือก็พยายามจะจับมือของผู้รุกรานออกไป “ฟ้า..หยุด!”
“ทำไมล่ะ?” มันกระซิบถามข้างหู แลบลิ้นเลียหูผมจนขนลุก ต้องรีบหดคอหนี แค่นั้นไม่พอ มันยังเบียดสะโพกเข้ามาแนบชิดกับสะโพกผมจนแทบจะรวมร่างกันอยู่แล้ว “น้องชายมึงก็ลุกขึ้นมาทักทายกับน้องชายกูแล้วนี่นา”
ผมเม้มปากแน่นเพราะไม่อาจจะปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายพูดได้ มันจริงที่ผมเริ่มมีอารมณ์ เพราะมันไม่ใช่แค่ขัดแค่ถูด้วยใยขัดตัวและฟองสบู่นี่หว่า มันเล่นเอาเนื้อหนังของตัวเองมาถูไถนัวเนียผมไปด้วยแบบนี้ ..ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยก็กามตายด้านแล้วมั้ง
“มันแค่เซ็กส์เหรอ ฟ้า?” ผมตัดสินใจถามในสิ่งที่สงสัย
เรื่องนี้ไม่เคยรบกวนจิตใจผมมาก่อนเลย จนกระทั่งเกิดเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา ..บอกตามตรงว่ามันทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจจนอดที่จะถามออกไปไม่ได้
“ที่มึงมาคอยตามกูต้อยๆ ทุกวันนี้ จริงๆ แล้วมึงสนใจแค่เซ็กส์ใช่รึเปล่า?”
“จะว่าใช่ก็..ใช่” มันตอบด้วยน้ำเสียงปกติ(ของมัน)
แต่นั่นทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกทุบหัวด้วยค้อนน้ำแข็ง คำตอบช่างทิ่มแทงใจจนอยากจะร้องไห้ แต่สุดท้ากลับแค่นหัวเราะออกมาอย่างหาคำอธิบายไม่ได้..
แค่นี้สินะ.. เหตุผลที่ผมได้รับความสนใจจากมัน ..ก็แค่นี้เอง
นี่ผมคาดหวังอะไรกันนะถึงได้ถามออกไป? ..โง่จริงๆ เลย ไอ้บ้าซันชายน์
“เดี๋ยว ซันนี่ ฟังก่อน! ..ฟังก่อน” มันร้องห้าม ขณะที่ผมพยายามดิ้นเพื่อสะบัดตัวออก แต่อีกคนก็กอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนผมเริ่มหมดแรง จึงยอมนิ่งให้มันลูบหลังลูบไหล่คล้ายกำลังปลอบ “...เพราะว่าเป็นมึง ซันนี่ ..แค่มึงเท่านั้นที่ทำให้กูรู้สึกอยากกอดมากขนาดนี้ ..มีมึงคนเดียว”
“..กูควรดีใจใช่มั้ยเนี่ย?” ผมพูดอุบอิบไม่เต็มเสียง เสตามองไปที่ไหล่ตรงหน้าแทนที่จะสบตากับอีกฝ่ายตรงๆ
เพราะดวงตาสีดำล้ำลึกที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกคู่นั้นมันกำลังแสดงความจริงใจออกมาล้นพ้นจนผมกลัวว่าจะตาฝาด ..เพราะอยากคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวจะลอยได้ หัวใจกำลังจะติดปีกบินยังไงไม่รู้ ..ไม่คิดว่าแค่คำพูดไม่กี่คำของคนคนนี้จะมีอิทธิพลต่อจิตใจของผมมากมายขนาดนี้
คำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกผลักลงเหว..
คำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกฉุดขึ้นไปบนปุยเมฆ ..ทั้งหมดนั่นล้วนเป็นคำพูดที่มาจากคนคนเดียวกัน
..สงสัยว่างานนี้ผมจะถลำลึกเกินกว่าจะหันหลังกลับได้แล้วมั้ง..
“ไม่รู้หรอก ..กูแค่พูดไปตามที่คิด” เอี้ยฟ้าดึงผมเข้าไปกอด มันพูดพลางลูบหลังผมไปพลาง “ซันนี่.. ถ้ากูทำอะไรไม่ดี..ทำให้มึงไม่ชอบใจ..หรือไม่ใช่สิ่งที่คนรักกันควรทำ ..ขอให้มึงบอกกูมาตรงๆ...ให้กูได้รู้ ..กูกำลังพยายามเรียนรู้ ..บอกแล้วไงว่ากูอยากให้มึงสอน” มันดันตัวผมออกนิดนึง ก่อนจะแนบหน้าผากเราเข้าด้วยกัน ประสานสายตาเข้าด้วยกัน “นะ.. รับปากแล้วก็อย่ามัวอู้ดิ ช่วยทำหน้าที่บ้างไรบ้าง เกิดกูไปรู้ไปจำอะไรมาผิดๆ มึงนั่นแหล่ะที่จะเดือดร้อน”
“นี่ขู่กูรึไง?” ผมถามไม่จริงจังนัก พยายามกลั้นยิ้มอยู่
“กูแค่เตือน” มันพูดยิ้มๆ
ก่อนจะหยอดตบท้ายให้ได้เขินเบาๆ อีกหนึ่งดอก “..ด้วยรัก”
“โอ๊ะ” มันหลุดร้องออกมาเพราะถูกผมเอาเหม่งโขกเหม่งมัน แล้วเบี่ยงตัวหนีออกมา ..ก็ไม่แรงนักหรอก ไม่ถึงกับเจ็บ แค่พอมึนๆ(?)
“ที่พูดมานั่นเข้าใจรึเปล่าเหอะ?” ผมถามลอยๆ เอื้อมมือไปเปิดน้ำเพื่อล้างตัว
“ก็กำลังพยายามอยู่ไง” มันตอบกลั้วหัวเราะ ก่อนที่แขนยาวๆ มือเย็นๆ จะสอดเข้ามากอดเอวผมไว้หลวมๆ ตอนนี้เราทั้งคู่เลยยืนอยู่ภายใต้สายน้ำอุ่นจากฝักบัว ..คนข้างหลังจูบที่หัวไหล่ผมเบาๆ แล้วว่า “กูยังไม่ได้บอกอีกอย่าง..”
“อะไร?” ผมถามไปก็หยิบสบู่เหลวมาบีบใส่มือแล้วลูบๆ ถูๆ ในส่วนที่เอี้ยฟ้ายังไม่ได้ถูไปด้วย
“มึงทำให้กูกลายเป็นผู้ชายเซ็กส์จัด...เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ..แถมเวลาได้กลิ่นมึงใกล้ๆ ทีไรเป็นต้องของขึ้นทุกที” มันกระซิบข้างหูก่อนขบเม้มและเริ่มเล็มเลีย แต่นั่นยังไม่ชวนสะดุ้งเท่ากับ ‘ฟ้าประทาน’ ที่เริ่มกรึ่มๆ มันกำลังมาจ่อถูไถแถวร่องก้นผมหรอก!
“..ไม่คิดจะรับผิดชอบกันหน่อยเหรอ?” มันพูดไปก็แทบจะกินหูผมไปอยู่แล้ว หึยยยย
“..........” ผมไม่ได้ตอบทันที แต่รีบล้างสบู่ลื่นๆ ออกจากตัวอย่างรวดเร็วก่อนจะสะบัดเอี้ยฟ้าที่เริ่มกลายร่างเป็นปลาหมึกหื่นออกไปให้พ้นตัว คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว แล้วกระโดดหนีออกจากห้องน้ำด้วยความเร็วเหนือแสง
“ซันนี่?” หันกลับไปอีกทีเห็นเอี้ยฟ้ามันยืนกอดอกขมวดคิ้วพิงกรอบประตูห้องน้ำ ซ้ำร้ายยังปล่อยน้องชายชี้หน้าผมแบบไม่อายผีบ้านผีเรือนเลย ดูมันทำ ดู๊!!
“อ่ะ? ไอ้หน้าไม่อาย รีบกลับเข้าห้องน้ำไปเดี๋ยวนี้เลยนะมึง” ผมไล่มันแล้วรีบหันกลับมาลื้อค้นหาเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ในตู้ซินต่อ รู้สึกร้อนแก้มร้อนหูขึ้นมาผะผ่าว ..ก็นะ ถึงมันไม่อายแต่ผมอายแทนว่ะ ไอ้บ้าเอ๊ย! ช่างกล้านะมึง
“ซันนี่..”
“ไม่ต้องมาเรียก กูบอกให้กลับเข้าห้องน้ำไป!” ผมพูดโดยไม่ได้หันไปมอง
“แล้วจะให้ทำไงกับไอ้นี่ดีล่ะ?” น้ำเสียงที่ถามฟังเหมือนคนคิดไม่ตก เลยทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้
ไอ้นี่? ไอ้ไหน? อะไรวะ? ..พอหันไปมองเท่านั้นแหล่ะ ชัดเลย! ..เอิ่ม มันกำลังยืนอมยิ้ม มือชี้ ‘ไอ้นั่น’ ของตัวเองอยู่ด้วยสีหน้าและท่าทางที่ไร้ยางอายโดยสิ้นเชิง! ..โอ๊ยยยยย
ผมหันซ้ายหันขวาแลเห็นกรรไกวางอยู่หน้ากระจกพอดีเลยรีบไปคว้ามาถือไว้มั่น
“ตัดทิ้งเลยดีมั้ย? ถ้าไม่รู้ว่าควรทำไงเอามานี่ เดี๋ยวกูตัดให้” ผมชูกรรไกพลางสาวเท้าเข้าไปหามัน
“โอ๊ะยะๆ” มันอุทานพร้อมกับรีบเอาสองมือกุมน้องชายตัวเองไว้แน่นอย่างหวงแหน พอผมขยับเข้าไปอีกก้าว มันก็รีบผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ..แกร่ก! ตามมาด้วยเสียงล็อคประตูเรียบร้อย
“หึๆ หึๆ หึๆ” ผมยืนหัวเราะข่มขวัญมันอยู่หน้าประตู
รู้สึกเหมือนตัวเองคล้ายโรคจิตยังไงชอบกล หึหึหึหึหึหึ..
อันที่จริงก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับมันหรอกนะ(ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้กามตายด้าน) แต่ปัญหาก็คือ.. เมื่อวานมันเล่นผมซะไม่บันยะบันยัง จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังรู้สึกระบมอยู่ ขืนยอมให้มันถอนซ้ำวันนี้อีกมีหวังผมคงได้หลอนเวลาเข้าห้องน้ำไปอีกหลายวันแน่ หึยยย..
อ้าวเฮ้ย! ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยพูดถึงเลยก็ไม่ได้แปลว่าผมจะชิลล์ จะไม่เจ็บไม่แสบนะโว้ย! เจ็บเหมือนกัน สะ..แสบด้วยเหอะ ก็ดู ‘ฟ้าประทาน’ ดิแม่ง เล็กตายห่า!(ประชด) ..ก็นี่มันไม่ใช่ทางเข้าที่พระเจ้าเขาสรรสร้างมานี่หว่า ปกตินี่มันทางวันเวย์เว้ย! ตีตั๋วแค่ขาออกเท่านั้น ไม่มีขาเข้า! แล้วจู่ๆ ก็เอา..เอ่อ..เอาไอ้นั่นยัดสวนเข้ามา ไม่เจ็บก็บ้าแล้ว ฮึ่ย!
ผมเดินออกจากห้องนอนซินมาก็เห็นสองสามีภรรยา(ซินเดอเรลล่ากับแม่เลี้ยงใจร้าย)กำลังนั่งสุมหัวชนกันอยู่บนโซฟา ..เอิ่ม รู้สึกเหมือนจะช่วยกันตัดเล็บอยู่ แต่ไม่รู้เล็บใคร ผมก็ไม่ได้สนใจนัก เดินเลยไปที่โต๊ะกินข้าวก็เห็นอาหารไทยทั้งหวานทั้งคาวตั้งรอท่าพร้อมให้เอาใส่ปากอยู่ก่อนแล้ว
“กินได้เลย พวกเรากินกันแล้ว” ไอ้ยูริเงยหน้าขึ้นมาบอก ก่อนจะก้มกลับลงไปใหม่ ผมเบนสายตาไปที่นาฬิกาบนฝาผนังก็เห็นว่ามันเกือบจะบ่ายโมง
ถึงว่า.. หิวโคตร ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
บนโต๊ะมีซี่โครงหมูทอดกระเทียมพริกไทย ต้มยำซี่โครงอ่อน(สงสัยมันจะซื้อซี่โครงมาเยอะแฮะ) ปลากระพงนึ่งมะนาว แล้วก็ผัดผักรวมมิตร ส่วนขนมก็เป็นพวกทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง แล้วก็อะไรไม่รู้อีกสองสามอย่าง(ผมไม่รู้เขาเรียกว่าไง รู้แต่เป็นขนมไทยนี่ล่ะ) อย่างละนิดละหน่อย ..สงสัยจะเอามาจากบ้านยายมัน เห็นว่ายายมันเปิดร้านขายขนมไทยน่ะ
นี่แหล่ะข้อดีของการมีไอ้ยูเป็นพี่สะใภ้ ฮ่ะๆๆ
กำลังจะตักคำแรกเข้าปากก็พอดีกับที่เอี้ยฟ้ามันเดินถือกล่องยาเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ ..ทำตัวประหนึ่งอยู่บ้านตัวเองมากเลยนะมึง ทั้งเสื้อทั้งกางเกงของพี่กูก็ไปค้นออกมาใส่ได้หน้าตาเฉย เอากับมันสิ
“ซี้ดดดด..” ผมเผลอร้องเบาๆ เมื่อมันเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาป้ายตรงหางคิ้วผม ก่อนจะหันไปกินข้าวต่อแล้วปล่อยให้มันทำแผลให้เงียบๆ
“จุ๊บ!”
เคล้งงง.. ช้อนในมือผมถึงกับหลุดร่วงกระแทกจาน เมื่อจู่ๆ ไอ้บ้าฟ้ามันก็มาจุ๊บลงบนแผลหลังจากใส่ยาและแปะพลาสเตอร์เรียบร้อยแล้ว
สองผัวเมียนั่นเงยหน้าขึ้นมามองเราด้วยความสงสัย แต่ก็แค่แว้บเดียว แล้วกลับไปสุมหัวคุยกันงุ้งงิ้งๆ ไม่สนใจโลกต่อ
“จะได้หายเร็วๆ” เอี้ยฟ้าพูดยิ้มๆ
“มันจะติดเชื้อก็เพราะมึงทำแบบนี้นี่แหล่ะ” ผมเบ้ปากใส่ แล้วจับช้อนขึ้นมาตักข้าวใส่ปากต่อ แต่ก็ต้องปล่อยช้อนอีกครั้งเมื่อเอี้ยฟ้ามันจะนวดยาที่แขนขวาให้ผมอีก
“เจ็บมากมั้ย?” มันถามพลางลูบยาไปบนรอยช้ำอย่างเบามือ
“ไม่เท่าไหร่..”
“...........”
“....ฟ้า”
“หือ?”
“ถ้า..กูกับจี้กำลังจะจมน้ำ..” ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงพูดออกมาแบบนี้ แต่ทันทีที่ดวงตาสีดำนั่นเงยขึ้นมามองสบ คำถามที่รบกวนจิตใจทั้งหมดก็ถูกกดเก็บลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดตามเดิม “..เอ้อ ช่างมันเหอะ”
..ผมกลัวคำตอบ.. หรือไม่ผมก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
ดูจากปฏิกิริยาเมื่อคืนนี้ก็น่าจะชัดเจนอยู่แล้ว เอี้ยฟ้ามันเลือกจะเดินไปหาไอ้จี้ ..ไม่ใช่ผม
ใช่.. ผมน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว เพียงแต่กลัวที่จะยอมรับความจริงเท่านั้น
ลึกๆ แล้วผมยังแอบหวังว่าตัวเองจะเป็นคนที่ถูกเลือกอยู่.. ผมเสหน้ามองไปทางอื่น แต่ก็ต้องรีบหันกลับทางเดิมเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยบางอย่างออกมา
“..จี้”
“ฮะ?” ผมเลิกคิ้วด้วยไม่รู้ว่าเอี้ยฟ้าต้องการจะสื่ออะไร
“มึงจะถามว่ากูจะเลือกช่วยใครก่อนใช่มั้ย?” มันถามกลับ แต่ผมเม้มปากไม่ตอบ มันเลยถามต่ออีก “แล้วถ้ากลับกันล่ะ?”
“...?....”
“ถ้ากูกับพี่ชายหัวหลอดของมึงกำลังจะจมน้ำ มึงจะเลือกช่วยใครก่อน?”
“....!....” ยอมรับว่าคำถามนั้นทำเอาผมถึงกับจุกจนพูดไม่ออก
แหงล่ะ คำตอบมันก็ชัดอยู่แล้ว ..ผมต้องเลือกซิน..
“แต่ก็ไม่ได้คิดจะทิ้งกูใช่มั้ย? ถ้ายังมีโอกาสมึงก็จะกลับมาช่วยกูใช่มั้ย?” เอี้ยฟ้าถามราวกับอ่านใจผมออก ผมพยักหน้ายอมรับ เพราะคิดแบบนั้นจริงๆ
“ก็เหมือนกันแหล่ะ” เอี้ยฟ้าว่า คราวนี้ผมขมวดคิ้ว “สำหรับมึง..ซินสำคัญ สำหรับกู..จี้ก็สำคัญเหมือนกัน ..เมื่อมีสัญญา ก็ควรจะรักษาสัญญา นั่นถึงจะเรียกว่าลูกผู้ชาย ..ไม่ใช่เหรอ?”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็อดที่จะถามไม่ได้ “ซินเป็นเหมือนอีกครึ่งชีวิตของกู กูอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีมัน แล้วจี้ล่ะ..เป็นอะไรสำหรับมึง?”
“จี้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากคนที่รักกูมากที่สุดคนหนึ่ง เพราะงั้นกูเลยทิ้งขว้างมันไม่ได้”
“ของขวัญชิ้นสุดท้าย?” ผมทวนคำเบาๆ ก่อนที่ทั้งสองมือจะถูกคว้าขึ้นไปแนบกับริมฝีปากของฝ่ายตรงข้าม
“เหตุผลนี้พอจะให้อภัยได้รึเปล่า ..ที่กูไม่ได้เลือกมึงมาเป็นอันดับแรก?”
“.........” ให้อภัยได้หรือเปล่างั้นเหรอ? ผมมีสิทธิ์โกรธมันด้วยเหรอ? ในเมื่อผมเองก็ไม่สามารถเลือกมันมาเป็นอันดับแรกได้เหมือนกัน
..เราต่างคนต่างก็มีสัญญาที่ต้องรักษา.. ผมว่าผมพอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรตอบไปอยู่ดี
“แต่ความรู้สึกทั้งหมดของกู...เป็นของมึงนะ ซันนี่” มันจับมือของผมไปวางทาบไว้บนหน้าอกของมัน ..แรงสั่นสะเทือนจากก้อนเนื้อที่เต้นตุบๆ อยู่ในนั้นทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบบริเวณฝ่ามือ..ลุกลามมาจนถึงหัวใจ
แม้มือที่จับมือผมไว้จะเย็นแค่ไหนก็ตาม..
“จะรับไว้พิจารณา..” ผมตอบพลางอมยิ้ม แล้วดึงมือกลับ เตรียมมาจับช้อนกินข้าวต่อ แต่นึกอะไรได้ก่อนเลยหันไปพูดกับมันอีกหน่อย
“แล้วกูก็ไม่จมน้ำง่ายๆ หรอก กูว่ายน้ำเก่งจะตาย” ผมพูดพลางอวดแขนที่ไม่ค่อยจะล่ำให้มันดู มันหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะตักข้าวใส่จานของตัวเองบ้าง
“เหมือนกัน” เอี้ยฟ้าพูดกลั้วหัวเราะ “ไม่ต้องกลัวว่าจะลำบากใจเพราะไม่ได้ช่วยกูก่อน ..ยังไงกูก็ไม่มีวันจมน้ำตายหรอก”
“ฮ่ะๆๆ”
“เห็นมั้ยว่าเราเหมาะกันแค่ไหน?” มันหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ผม ก่อนจะเริ่มตักข้าวกิน ..เหมาะกันงั้นเหรอ?
อืม บางทีมันอาจจะพูดไม่ผิดนักก็ได้นะ คู่สร้างคู่สม..ราวนรกส่งมาเกิด ..อะไรประมาณนั้น ฮ่าๆๆ
“ฮึ่ย?!” ผมที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยต้องรีบชักเท้าหนีเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาใต่ที่นิ้ว พอก้มไปดูก็ต้องแหกปากลั่นเมื่อเห็นว่ามันคือ..
แมลงสาบ!!!
มาไงวะเนี่ย?!!
“ว้ากกกกกก” ไม่รอช้า ผมรีบกระโดดขึ้นเหยียบเก้าอี้ทันที แต่ไอ้แมลงสาบอัปรีย์มันเสือกใต่ขาเก้าอี้ตามขึ้นมาอีก
แสรดดดดดด มึงจะจองเวรจองกรรมกูไปถึงไหน? กูเคยไปไล่เหยียบโคตรเหง้าศักราชมึงตั้งแต่เมื่อไหร่? มารังแกกูทำไม?! จะไปไหนก็ไป! ชิ่วๆๆ! กูขยะแขยง แง่งงงงงง!!
พอเห็นมันใต่ขึ้นขาเก้าอี้มาผมก็รีบกระโดดต่อขึ้นไปบนโต๊ะแบบไม่คิดชีวิต โดยมีอีกคนกระโดดตามขึ้นมาติดๆ เช่นกัน
ผมหันไปมอง.. “อะไรของมึงเนี่ย? ขึ้นมาทำไม? ไปจัดการมันซี่ กูไม่ชอบขี้หน้ามัน! เร็วๆ” ว่าแล้วก็ชี้นิ้วสั่งมันทันที แต่อีกฝ่ายกับส่ายหัวดิกไม่ยอมเชื่อฟัง
เฮ้ย! อะไรวะ? พึ่งพาไม่ได้เลย ไร้ประโยชน์สิ้นดี!
ตุ้บ! เสียงฝ่าเท้า(ในรองเท้าแตะ)กระทบกับเก้าอี้เต็มแรง แมลงสาบคงแบนแต๊ดแต๋อย่างไม่ต้องสงสัย ผมกับเอี้ยฟ้ามองหน้ากันอึ้งๆ ก่อนจะหันกลับไปมองวีรบุรุษคนใหม่ด้วยสายตาชื่นชมผสมยินดี ปรบมือเปาะแปะอีกสามทีซ้อนเป็นการสรรเสริญ แปะ! แปะ! แปะ!
“ก็แค่เนี้ย แหกปากกันอยู่ได้” ซอลลี่พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้ารำคาญเต็มทน ก่อนจะยกเท้างามๆ นั่นออกแล้วเยื้องย่างกลับไปหย่อนก้นลงบนโซฟาด้วยมาดของนางพญา
ผมก้มมองแมลงสาบผู้เคาระห์ร้าย ..โห แบนแต๊ดแต๋จริงด้วย
“อ่ะ เรียบร้อย” ไอ้ยูบอกหลังจากใช้ทิชชู่เก็บกวาดเศษซากกระจั๊วพร้อมทั้งเช็ดเก้าอี้ให้จนสะอาดเอี่ยมดังเดิม
ผมมองมันด้วยสายตาซึ้งใจ ..ขอบใจจริงๆ ว่ะ ยูริจัง เพราะกูคงไม่กล้าแตะแม้มันจะตายแล้วก็ตามที
แต่พอหันไปมองคนข้างตัว.. เอิ่ม..เห็นหน้ามึนๆ ของมันแล้วก็อดถามไม่ได้จริงๆ “ทำไมมึงถึงกลัวแมลงสาบวะ?”
“กูไม่ได้กลัว ..แค่ไม่ชอบ”
“เออ ก็แล้วทำไมถึงไม่ชอบล่ะ?”
“ก็..” มันอึกอัก
“อะไร?” ผมเลยต้องกระทุ้งถาม
“..มันไม่อร่อย”!!..
ผมหันไปมองหน้ามันแบบอึ้งๆ อ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็คิดว่าไม่ดีกว่าจึงหุบปากลง แล้วเอื้อมมือไปบีบไหล่มันอย่างให้กำลังใจแทน ..มันมองผมด้วยสายตาสงสัย ผมเลยพยักหน้าให้เป็นเชิงว่า ‘กูเข้าใจ’ ก่อนจะส่ายหัวอีกสองสามทีอย่างคนที่เคยมีประสบการณ์มาก่อน.. ‘มันไม่อร่อยจริงๆ’
TBC. 
โพลล์
หัวข้อ: hello! SUNSHINE [ตะวันร้าย..ที่รัก] (อ่าน 1235300 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก