หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013)

[patee]

ไม่มีใครไม่พบกับปัญหาหรอกค่ะ

สู้มันอย่างมีสติ แล้วก็จะผ่านไปได้เอง เอาใจช่วยนะคะ 

[punchnaja]

รอน้องภูเดินแบบคร๊าาาาา

[ekonut]

รอน้องภู 

[AnimajuS]

สู้ๆจ้า ชีวิตคนเรามันมีอะไรไม่แน่นอนหรอกจ๊ะ มีทั้งสุข และทุกข์ ควบคู่กันไป ไม่มีใครจะมีความสุขไปตลอด และก็ไม่มีใครที่จะทุกข์ไปตลอดเช่นกัน ขอให้เราทำมันให้ผ่านพ้นไปด้วยดีก็พอ

[mild-dy]

รีบๆมาต่อนะ

[Bowbonk]

 

[meadthat]

สู้ๆๆเป็นกำลังใจให้นะครับผม

[watcharet]

จะไปเดินแบบแล้วๆๆ รีบมาต่อนะครับๆ

[K.Pupoom]

ขอทักทายก่อนนะครับ

สวัสดีครับทุกคน
ขอบคุณมากมากเลยครับสำหรับกำลังใจ
แม้ว่าเราจะไม่เคยเจอกัน เราคุยกันผ่านตัวอักษร
แต่กำลังใจผ่านตัวอักษรพวกนี้ทำให้ผมมีกำลังใจเพิ่มมากขึ้นมากมาย
ทุกคนคงอยากรู้ว่าผมเจอปัญหาอะไร ถึงไม่อยากรู้ผมก็จะเล่า ฮ่าๆๆๆ

ผมไม่รู้ว่ามันคืออาถรรพ์หรือลางบอกเหตุเนืองของนิยายที่ผมเขียน(โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน)
ปัญหาที่ผมเจอเหมือนี่เกิดขึ้นกับน้องภูมากๆ ในช่วงที่น้องภูพลัดพรากจากพ่อกับแม่
นั้นแหละคือสิ่งที่กำลังอาจจะเกิดขึ้นกับผมในภายภาคหน้าอันไม่ช้านี้
ถ้าเรื่องทุกอย่างผ่านอุปสรรคเหล่านี้ไปด้ ครอบครัวผมก็ยังคงมีความสุขดำรงอยู่เหมือนเดิม
แต่ถ้า เรื่องนี้ไม่เป็นอย่างที่ผมคิด ผมก็ต้องตกอยู่ในสภาวะเดียวกับน้องภู ทันที!!!!!!

ขอเวิ้นเว้อหน่อยนะครับอย่าว่ากันนะ
ยังไงผมก็ไม่ทิ้งนิยายแน่นอนครับ ผมให้สัญญาเเล้ว

เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะครับ

ขอบคุณมากมาก

รักเวอร์ๆๆ

***************

ตอนที่...154

 



เช้านี้ก็เป็นอีกเช้าที่ต้องตื่นมาเพื่อลงปทำกับข้าว
ตื่นแบบนี้มาหลายวันแล้วก็เริ่มชินที่จะตื่นเช้า

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณย่า พี่อ้น"
"จ้ะ"
"วันนี้ทำอะไรครับ  มีพวกโสม พวกหอยนางรมไหมครับ สงสัยพี่อ้นต้องโดปเยอะๆ ฮ๋าๆๆ"
"เดี๋ยวเหอะ แซวพี่"
"เป็นไงมั้งอ่ะเมื่อคืนอ่ะ ผิวสวยๆได้ใช้งานไหม"
"ไม่รู้" พี่อ้นมันก็อายยหน้าแดงก้มหน้าก้มตาเด็ดใบโหระพา
"ก้านไม่เอาลูก เอาแต่ใบ" ฮ่าๆๆๆสงสัยจะเขินจริง
"แซวแค่เนี่ย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยนะจ้ะพี่สาว ฮ่าๆๆๆๆ"
"เรานี้ก็ เอากุ้งนี้ไปแกะลูกไป"
"ครับ ว่าแต่มีอะไรให้น้องภูรองท้องบ้างเนี่ย หิวอ่ะ"
"น้ำเต้าหู้ลูก แล้วก็มีครัวซอง อร่อยเชียวเจ้านี้ ไปเอามาทานรองท้องก่อนไป"
"ครับผม"
"น้องภูโทรสั่งดอกไม้ให้ย่าหน่อยสิลูก ยาจะเอาไปแสดงความยินดีกับป้าชู"
"อ้นให้ที่บริษัทเตรียมให้แล้วครับคุณย่า"
"อ่าวหรอ ขอบใจมากลูก"
"อ้นให้คนรถไปรับดอกไม้ก่อนแล้วค่อยมารับคุณย่าน่ะครับ"
"อ่อจ้ะ"
"คุณย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
"อะไร อยูแค่นี้เรียกซะตกอกตกใจ"
"สตรอเบอร์รี่นี้มาจากไหนอ่ะ"
"เอามาทานสิลูก เพื่อนย่าเขาเอามาฝาก"
"สตรอเบอร์รี่รูปหัวใจ โอ๊ยยยยย น้ำลายหยด"
"เวอร์ตลอด"
"เก็บไว้ทานตอนเย็นดีกว่า"
แล้วผมก็จัดการยัดครัวซองคำสุดท้ายเข้าปาก กระดกน้ำเต้าหู้อัดตามไป เอือกๆๆๆๆ
"อ่าาา ค่อยยังชั่วหน่อย กุ้งๆๆๆๆๆ มาเลยน้องภูจะแกก้ผ้าให้ ฮ่าๆๆๆ"
"เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ" พี่อ้นถาม
"ก็น้องภูได้พบกับน้องสตรอเบอร์รี่แต่เช้าน่ะสิ นี้ถ้ามีพี่เชอร์รี่อีกคนนะจะแฮบปี้มากมาก"
"ชอบขนาดนั้นเชียว"
"ใช่แล้ว ตอนเด็กๆน้องภูเคยซื้อต้นมาปลูกด้วยนะ ตอนซื้อมามีลูกติดมาด้วย พอกลับมาบ้านรดน้ำใส่ปุ๋ย สุดท้าย ตาย เศร้ามาก"
"สตรอเบอร์รี่ตายเนี่ยนะ"
"ใช่เเล้ว"
"อากาศแบบบ้านเราปลูกไม่ได้หรอกลูก"
"ตอนนั้นคุณแม่ก็บอก แต่น้องภูไม่เชื่ออ่ะ ก็ซื้อมาจนได้"
"เพราะดื้อไง ใช่ไหม"
"โหยคุณย่า เขาไม่เรียกดื้อ เขาเรียกว่ามีเหตุผลเป็นของตนเอง"
"จ้าาา แกะเร็วๆหน่อยน้ำเดือดแล้ว"
"ครับผม"
ผมก็นั่งช่วยคุณย่าทำอาหาร วันนี้เรามีต้มยำกุ้ง ปลาช่อนเค็มทอด มะระผัดไข่ แล้วก็ลูกชิ้นปลากรายผัดเขียวหวานแห้ง
"เออแล้วนี้ไอ้ผักเน่าไปไหนเนี่ยพี่อ้น"
"คุณย่าใช้ไปซื้อขนมน่ะ ไปนานแล้วนะเนี่ย"
"สงสัยไปแซวแม่ค้าอยู่มั้ง ไม่ใช่สิแซวลูกแม่ค้าอ่ะ วันก่อนเห็นบอกว่าลูกชายแม่ค้าร้านขนมหล่อมาก"
"เรานินะ ปากหรอนั้นน่ะหืม "
"น้องภูก็พูดไปตามความจริงนะครับคุณย่า"
"ไม่ต้องพูดมันซะทุกเรื่องก็ได้ลูก กุ้งได้ยัง อ้นเห็ดฟางล่ะลูก"
"นี้ครับ"
"น้องภูเอาหางออกไปเลยลูก พระจะได้ฉันง่ายๆ" ผมก็ค่อยๆดึงเอาหางออก แต่พยายามไม่ให้เนื้อติดออกไปด้วย
เนื่องจากความงก ฮ่าๆๆๆ พี่อ้นก็เข้ามาช่วย เพราะเห็นว่าผมมัวแต่บรรจงอยู่นั้นแหละคงรำคาญ
"เสร็จ" ผมเดินเอากุ้งไปให้คุณย่า คุณย่าก็ล้างแล้วก็สะเด็ดน้ำ เทใส่หม้อ ปิดฝา ปิดไฟ
"คุณย่าแล้วมันจะสุกหรอครับ"
"สุกสิลูก กุ้งเขาไม่ต้มนานหรอกเดี๋ยวมันไม่หวาน"
"เอาโหระพามาให้ย่าลูก" แล้วคุณย่าก็จัดการใส่ใบโหระพาลงไปอีก "
"น้ำมะนาวยังไม่ได้ใส่เลยนะครับเนี่ย"
"ปรุงทีหลังลูก "
"รายละเอียกเยอะนะครับการทำอาหารเนี่ย"
"ใช่ อาหารไทยรายละเอียดเยอะ ไม่มีการมาชั่งตัววัดอะไรหรอก แล้วเทคนิคก็มากมาย"
"อืม กว่าจะทำเก่งเท่าคุณย่าสงสัยจะยาก"
"ไม่หรอกลูก ของแบบนี้ต้องทำบ่อยๆ รสมือใครก็รสมือมัน ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็เก่ง"
"ครับ"
"อ้นทอดปลาเลยลูก ทอดเสร็จแล้วหั่นเป็นชิ้นเล็กๆนะ พระจะได้ฉันง่ายๆ"
"ครับ"
"น้องภูตั้งน้ำให้เดือดแล้วก็เอาลูกชิ้นปลากรายลงไปลวกให้ย่าลูก แล้วก็เอามาแช่น้ำเย็นนะ"
"ครับผม"
"เดี๋ยวย่าไปเด็ดดอกไม้ซะหน่อย"
"เดี๋ยวพี่ผักมาใช้มันก็ได้ครับคุณย่า"
"ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจตอบคำถาม"
"ฮ่าๆๆๆ" ผมกับพี่อ้นก็หัวเราะพร้อมกัน คุณย่าเดินออกไปเด็ดดอกไม้ เราสองคนก็เตรียมอาหารแบบคุณย่าบอก
คุณย่าเดินกลับมาพร้อมพี่บุ้ง คุยอะไรกันมาไม่รู้ เหมือนพี่บุ้งมันจะสงสัยอีกแล้ว
"ไปซะนานเชียวนะ มัวแต่ไปจีบลูกชายแม่ค้าร้านขนมล่ะสิ"
"อะไรจ้ะที่รัก เค้าเปล่านะ ใครบอกเนี่ย ไอ้ลิงแกล่ะสิ ชอบยุให้ครอบครัวเขาแตกแยก"
"อืม มีอะไรไหม"
"เดี๋ยวโดน"
"อ้นมากำดอกไม้ให้ย่าลูก"
"ครับ"
"น้องภู เอามะระมาผัดเลยลูก เดี๋ยวย่าปรุงให้"
"เดี๋ยวบุ้งทำองดีกว่าคุณย่า ไอ้ลิงทำ เพราะฉันไม่ได้พอดี"
"เมื่อวานน้องภูก็ทำนะพี่บุ้ง"
พี่บุ้งมันก็ไม่สนใจ หยิบมะระที่หั่นบางๆแล้วก็แช่น้ำเกลือไว้ ไปล้างแล้วก็เอาไปผัดกับไข่
ผมก็เลยต้องมาช่วยพี่อ้นทำดอกไม้ ก็มีความสุขดีนะครับที่ได้ทำแบบนี้
เหมือนเรามีเวลาอยู่ด้วยกันเพิ่มมากขึ้น ผมเชื่อว่าคุณย่าและทุกๆคนก็มีความสุขเหมือนที่ผมเป็นอยู่
ความสุขที่มันสุขออกมาจนคนข้างๆรับรู้ได้ ผมเชื่อว่านี้มันคือความสุขที่แท้จริง
"โอ๊ยยยย"
"เป็นไร"
"หนามทิ่ม"
"ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวพี่ทำเองก็ได้"
"แค่หนาวทิ่มนิดเดียวเอง โดนอย่างอื่นทิ่มเจ็บกว่าอีก" ผมกระซิบกับพี่อ้นเบาๆเดี๋ยวคุณย่าได้ยินโดนดุ
"ทะลึ่ง"
"ฮ่าๆๆๆ เมื่อคืนโดนหนักไหม กี่รอบ"
"สอง"
"เห้ย สองเองหรอ อุตส่าห์ทำสวยขนาดนี้ หรือว่ามันแก่แล้ว แรงเลยตก"
"แค่นี้พี่ก็จะตายอยู่แล้ว"
"ถ้าเขาขออีกรอบล่ะ"
"ก็ อืม"
"ฮ่าๆๆๆ"
"น้องภูอ่ะทะลึ่งพี่ไม่คุยด้วยแล้ว"
"ทะลึ่งตรงไหน เรื่องธรรมชาติ"
"กระซิบกระซาบอะไรกัน จะชวนกันไปไหนอีกล่ะ" พี่บุ้งมันเริ่มสงสัย
"ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ไหม"
"ไม่ได้ บอกมาเลย"
"ก็พี่อ้นอ่ะ ว่าจะขอเงินพี่บุ้งซื้อคอร์สทำผิว แต่ไม่กล้า"
"เห้ย พี่พูดตอนไหน"
"เฉยๆเหอะน่ะพี่อ้น ว่าไงพี่บุ้ง"
"ก็เอาดิ"
"งั้นเงินเดือนออกโอนเข้าบัญชีพี่อ้นเลยนะ"
"อืม"
"เมื่อคืนกี่ยกล่ะ ชอบล่ะสิ ผิวเนียนๆนุ่มๆอ่ะ"
"มาก"
"คุยอะไรกันเนี่ย อายคุณย่าบ้างสิ"
"ไม่ต้องมาอายย่าหรอก แต่ก็ให้มันพองามอย่าให้มันหน้าเกลียด "
"อ้นว่าไม่คุยเรื่องพวกนี้จะดีกว่า มันไม่น่าฟังเท่าไรหรอกในคนหมู่มากอ่ะ"
"ย่าก็ว่างั้นแหละ แต่ อืม ย่าจะใช้คำพูดว่าไงดีนะ จะบอกว่าเป็นผู้หญิง เป็นเมีย อย่าปล่อยตัว ต้องดูแลตัวเอง มันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง"
"เป็นผู้หญิงไม่น่าจะถูกนะครับคุณย่าน้องภูว่า แต่ถ้าเป็นเมียก็พอได้ ฮ่าๆๆๆ"
"อื้มนั้นแหละ ต้องดูแลตัวเองด้วย ให้มันน่ามองน่าชื่นชม"
"เหมือนกับเสน่ห์ปลายจวักด้วยหรือเปล่าครับคุณย่า"
"ใช่แล้ว"
"อยากรู้จังว่าคุณปู่จะหลงคุณย่าแค่ไหน"
"ก็เหมือนที่พระพีทหลงน้องภูนั้นแหละลูก ฮ่าๆๆๆ" คุณย่ามีคุย อิอิ
"แล้วคุณปู่หล่อไหมครับตอนหนุ่มๆอ่ะ"
"หล่อมากลูก คล้ายๆคุณพ่อพระพีทนั้นแหละ แต่จะตัวใหญ่กว่าหน่อย"
"อื้มมมม แล้วทำไมคุณย่าถึงรักคุณปู่ล่ะครับ"
"เพราะคุณปู่เขามั่นคง แล้วก็เป็นผู้นำ เสียสละ แล้วก็มีน้ำใจ"
"เสียดายเนอะน้องภูไม่ได้เจอคุณปู่"
"ถ้าคุณปู่อยู่ คุณปู่ต้องหลงหนูมากๆแน่ๆ คุณปู่ชอบเด็กน่ารักช่างพูดช่างจา หนูคงทำให้คุณปู่หัวเราะได้ทั้งวัน"

เราทำอาหารกันเสร็จก็ออกรถ เตรียมตัวไปใส่บาตรเหมือนเคย วันนี้ก็ไม่มีอะไรต่างจากเมื่อวาน
หลวงพี่ก็ยังแค่สบตาผมช่วงไม่กี่วินาทีแล้วก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้แต่คำพร
"พี่ พรุ่งนี้วันพระนะ มาทำบุญที่วัดดิ" ไอ้เด็กวัดมันบอกผม
"อื้ม"
"ผมจะรอนะ"
"เออ"
"เสน่ห์เหลือล้น ขนาดเด็กวัดยังไม่เว้น ว่าแต่มันก็น่ารักดีนะ"
"พี่บุ้งก็เอาสิ เอาไหมเดี๋ยวติดต่อให้"
"บ้า เมียยืนตาเขียวอยู่เนี่ย เอาไว้พูดเวลาเมียไม่อยู่สิ"
"หาเรื่องน่ะเจ้าผักบุ้ง ไป เอาน้ำไปเทใต้ต้นไม้ให้ย่าไป"
"ครับ"

รถขับกลับมาที่บ้านพวกเราก็มานั่งทานข้าวกัน อย่างเอร็ดอร่อย หลวงพี่คงกำลังฉันอยู่เหมือนกันแน่ๆ
นี้ก็อาทิตย์หนึ่งแล้วนะที่หลวงพี่บวช ไม่รู้จะคิดถึงกันบ้างเปล่า เห้ย คิดอะไรเนี่ย จะบาปไหมน้องภู

"น้องภูแล้วหนูต้องไปกี่โมงลูก"
"เขานัดเที่ยงครับคุณย่า ซ้อมจริงรอบหนึ่ง แล้วก็แต่งหน้าทำผม"
"แล้วไปยังไงล่ะลูก"
"เดี๋ยวไอ้อิคมารับครับ"
"ดีๆ แล้วอ้นกับบุ้งเดี๋ยวไปบริษัทใช่ไหม"
"ใช่ครับ เมื่อคืน มีพนักงานคุมงาน เซตงานไว้แล้วบางส่วนครับ เดี๋ยวบุ้งจะไปดูความเรียบร้อยอีกที"
"ดีลูก อย่างให้ผิดพลาดนะ เดี๋ยวป้าชูเขาจะว่าเอา"
"ครับ รับรองว่าทุกอย่างต้องออกมาเพอร์เฟคแน่นอน"
"ก็ดีลูก งั้นก็ทานเยอะๆเดี๋ยววันนี้ต้องเหนื่อยกันทั้งวันแน่ๆ"
"เหนื่อยที่ต้องคุมไอ้ตัวแสบนี้ด้วยแหละ คราวที่แล้ว โมเดลลิ่งก็จะจิกเอาไปให้ได้"
"อ้นว่าทำบริษัทโมเดลลิ่งอีกบริษัทก็ดีนะ เพื่อนๆน้องภูขายได้ทั้งนั้น"
"มีมือหรอเธอ แค่นี้ก็วุ่นจะแย่แล้ว"
"ใครบอกจะทำเองล่ะ ก็จ้างพนักงานสิ เดี๋ยวอ้นจะเสนอเรื่องนี้กับหลวงพี่ ถ้าสึกออกมาอ่ะ"
"ลองดูลูก อยากทำอะไรก็ปรึกษาพี่เขา ขากเหลืออะไรก็มาเอาที่ย่านะ"
"ครับคุณย่า งั้นต้องขอจองหลายชายคุณย่า เป็นนายแบบเบอร์หนึ่งของบริษัทก่อนเลยนะครับ"
"เอางั้นเลยหรอ ฮ่าๆๆๆ"
"ครับ"
"แต่นายแบบคนนี้ต้องหิ้มแอร์เมสนะ แล้วก็ต้องเป็นใบละสองล้านเก้าด้วย ไม่งั้นไม่เซนต์สัญญา"
"ค่าตัวแพงซะด้วย ฮ่าๆๆๆๆ"

เราก็นั่งทานข้าวกันจนอิ่ม คุณย่าก็ทำโน้นทำนี้หลังจากอิ่มแล้ว
ผมก็เดินย่อยช่วยคุณย่ารดน้ำต้นไม้ในสวน พี่บุ้งกับพี่อ้นก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปทำงาน
แล้วรถไอ้อิคก็เข้ามาในบ้านพร้อมไอ้โยชินั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถมายิ้มแป้น
"คุณย่าาาาาา สวัสดีครับ"
"สวัสดีลูก ทานอะไรมาหรือยัง"
"ทานแล้วครับ โยชิซื้อขนมมาฝากคุณย่าด้วย"
"ขอบใจลูก ขอบใจ"
"สวัสดีครับคุณย่า"
"สวัสดีลูก เข้าไปนั่งในบ้านกันดีกว่าลูก เริ่มร้อนแล้ว"
"ครับ"
"พี่ภู ทำไรอ่ะ"
"เปล่า มาแต่เช้าเชียวนะ ทานอะไรมายัง"
"ทานแล้ว กะจะมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พีอิอ่ะดิดันหลับ โยชิขี้เกียจปลุกเลยปล่อยให้นอนไป"
"อืม"
"มึไปทำไรมาเนี่ย ดูผ่องมาก"
"หล่อจากภายในโว้ยยยยย"
"หรอ ขอตรวจภายในหน่อยสิ"
"ตรวจของเมียมึงโน้น"
"ตรวจมาแล้วเมื่อเช้า อยากตรวจของคนที่ไม่โดนมานานแล้วอ่ะ ว่าใยสไปเดอร์แมนจะเกาะหรือยัง"
"เลว"
"ฮ่าๆๆๆ"
"เข้าบ้านเถอะลูกน้องภู อิค แดดเริ่มแรงแล้วลูก เดี๋ยวผิวหมอง วันนี้หนูมีเดินแบบนะลูก"
"ครับ"
"ย่าว่าไปเตรียมตัวอาบน้ำอาบท่าได้แล้วมั้ง"
"ครับ"
"ป่ะโยชิเข้าบ้านลูก ไปทานขนมกันไป"
"ครับคุณย่า" แล้วไอ้โยชิก็รีบวิ่งตามคุณย่าเข้าไป ไอ้นี้ใช้ของกินล่อเท่านั้นแหละเดี๋ยวมันก็ไป
ผมเดินเข้ามาพร้อมไอ้อิค มันก็มองผมแล้วก็อมยิ้ม อันนี้ยิ่งนานวันมันยิ่งเริ่มเพ้อๆนะผมว่า
"มึงหล่อวะวันเนี่ย"
"แล้ววันอื่นกูไม่หล่อหรอ"
"หล่อ แต่ไม่มากเท่านี้"
"สงสัยได้นอนเต็มอิ่มติดต่อกันหลายวันมั้งมันเลยสดชื่น แล้วเมื่อวานกูก็ไปทำหน้ามาด้วย"
"หรอที่ไหนอ่ะ พากุไปทำมั้งดิ"
"เออ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนนะ"
"อืม"
ผมเดินขึ้นมาข้าบน เตรียมของจำเป็นทีต้องใช้ใส่กระเป๋า แต่ดูเหมือนมันจะเกินความจำเป็นซะมากกว่านะ ฮ่าๆๆ
เตรียมของใส่กระเปาเรียบร้อยก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำ
อาบเสร็จออกมาก็มายืนแต่งตัวหน้ากระจก เลือกเสื้อผ้ามาใส่ แล้วไอ้โยชิก็เข้ามา ตามด้วยไอ้อิค
"แล้วคุณย่าล่ะ" ผมถาม
"ออกไปทำผมแล้ว"
"อ่าวหรอ ทำไมรีบไปจัง"
"เห็นว่าจะเลยไปร้านเสื้อด้วย"
"อืมๆ ไปแท็กซี่หรอ"
"ใช่แล้ว"
"ความจริงให้คนขับรถไปเอาให้ก็ได้นะ"
"มึงนี้คิดแทนคนอื่นเขาไปทุกเรื่องเลยเนอะ เป็นห่วงเป็นใยทุกคน" ไอ้อิคพูด แล้วก็ล้มตัวนอนบนเตียงของผม
"ก้เพราะเรารักเขาไง เราก็อยากให้ทุกเวลาของเขามีความสุข มึงไม่เป็นแบบนั้นหรออิค"
"เป็นสิ แต่ไม่เป็นกับทุกคนเหมือนที่มึงเป็นอ่ะภู"
"ก็กูมีคนที่รักเยอะนินา มึงกับโยชิก็เป็นหนึ่งในนั้น"
"กูดีใจนะเว้ยที่ได้รู้จักมึง แล้วก็คิดไม่ผิดที่เดินมาเข้ากลุ่มมึง"
"เราทำบุญร่วมกันมาเมื่ออดีตชาติไง หรือทำบาปก็ไม่รุ้ ฮ๋าๆๆ"
"ทำบุญดิว่ะ โยชิ ซื้อเตียงแบบนี้ไหม"
"ทำไมอ่ะ"
"นุ่มดี เด้งดีด้วย เตียงที่คอนโดเรา แข็งไปหน่อยอ่ะ"
"ไม่รู้ดิ ตามใจ แล้วจะเอาอันเก่าไปไว้ไหนอ่ะ"
"เอาไปบริจาคไหม เอาไปไว้ที่บ้านก็ได้ ให้คนานที่บ้าน"
"ตามใจพี่แล้วกัน จัดการเองด้วยนะ"
"จ้า"
"แล้วคนอื่นๆไปเปล่าเนี่ย" ไอ้โยชิถาม
"พี่โทรชวนแล้ว มันบอกว่าถ้าไม่ติดอะไรจะไปเจอที่โน้น ไอ้แบงค์ไม่น่าจะไปหรอกติดผัวขนาดนั้น พูดถึงไอ้แบงค์นะ ไม่ปล่อยให้พี่ฝุ่นคลลาดสายตาเลยอ่ะ

มันมีอะไรกันเปล่าว่ะ สองคนเนี่ย"
"ถ้าจะมีก็มีที่เพื่อนเราเนี่ยแหละ มึงก็รู้จักมันดี ขี้หึงจะตาย แล้วก็ชอบคิดอะไรไปก่อนล่วงหน้า"
"เออ จริง พี่ฝุ่นก็แสนจะดี"
"บางทีในความดีอาจจะซ่อนไว้ซึ่งความชั่วร้ายก็ได้ พวกเงียบๆเนี่ยตัวดี"
"แกก็ พี่ฝุ่นเขาไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก พี่ว่าพี่รู้จักพี่ฝุ่นดีนะ"
"แล้วโยชิจะคอยดู"
"คอยดูผัวแกดีกว่าไอ้โยชิ ฮ่าๆๆๆ"
"อ่าวไอ้ภูไอ้นี้ หาเรื่องให้กูตลอด แล้วเมื่อไรมึงจะแต่งตัวเสร็จ"
"ทาครีมก่อน แล้วเดี๋ยวติดขนตาอีกสักสามแผงก็เสร็จแล้ว"
"หืมม แรด" อีอิคมึงด่ากูได้เต็มปากเลยนะ อิหอยนิ
"ที่สุดอ่ะ"
"โยชิ มานอนให้กอดหน่อย"
"ไม่เอา"
"มาลองนอนดิ เตียงนุ่มนะ หมอนก็นุ่ม"
"เออรู้ เคยนอน"
"แต่วันนี้มันนุ่มกว่าวันนั้นนะ" ไอ้อิคก็หลอกล่อเมียมันสุดๆมันคิดว่าเมียมันโง่มั้ง
ไอ้นี้ฉลาดเป็นกรด ศรีธนญชัยกลับชาติมาเกิดเลยแหละ ผมแต่งตัวเสร็จก็ออกเดินทาง
ปิดประตูล้อคบ้านเรียบร้อย โ?รถามคุณย่าว่าเอากุญแจไปหรือเปลา ท่านก็บอกว่าเอาไป
เดี๋ยวกลับมาเข้าบ้านไม่ได้ล่ะซวยเลย ทำผมเก้อล่ะทีนี้ ฮ่าๆๆๆ
รถขับมาถึงสถานที่ ไอ้อิคก็หาที่จอด แล้วผมสามคนก็เดินไปยังห้องที่เตรียมไว้
ก็เห็นป้าชูกำลังสั่งงานลูกน้อง
"ป้าชูสวัสดีครับ"
"อ่าวมาแล้วหรอลูก พี่ๆเขากำลังบ่นถึงอยู่พอดีๆ จำพี่ๆเขาได้ไหมลูก"
"จำได้ครับ สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะสุดหล่ออออออ โตเป็นหนุ่มแล้วนะเนี่ย  แล้วสองคนนี้ใครค่ะ" พี่ช่างแต่งหน้าถาม
"เพื่อนน้องภูครับ"
"คนนี้ก็หล่อ คนนี้ก็น่ารัก"
"หล่อกว่าน้องภูอีกหรอ" โรคอิจฉากำเริบ ฮ่าๆๆ
"แพ้น้องภูนิดหนึ่ง"
"ทานอะไรกันมาหรือยังลูก เดี๋ยวไปทานข้าวก่อนนะ นี้หล่อน พาหลานฉันเข้าไปนั่งในห้องไป แล้วก็หาข้าวหาน้ำให้ด้วย"
"ค่ะ คุณพี่"
"เดี๋ยวตามป้าๆเขาไปนะลูก"
"พี่ก็พอค่ะเจ้"
"เออ พี่ก็พี่ พวกหล่อนน่ะ อายุมากกว่าแม่หลานฉันอีก จะให้เรียกพี่ไม่กระดากหรือไง"
"ไม่แคร์ ตามพี่มาค่ะน้องภู มาเร็วๆสุดหล่อสองคนนั้นน่ะ"
"อย่าลวนลามหลานฉันนะย่ะ ใรลวนลามหักเงิน"
"คะ รับทราบค่ะ"
พี่เขาก็พาผมเข้ามาในห้อง มีชื่อผมติดอย่ โอ้มากีอดร้สึกตัวเองเป็นเซเลปมากๆฮ่าๆๆ
เดินเข้ามมาก็มีคนนั่งทานข้าวอยู่ เป็นนายแบบวัยรุ่น เคยเห็นหน้าตามปกนิตยาสารแหละ
"นั่งนี้นะคะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ทาน"
"เดี๋ยวน้องภูจัดการเองก้ได้ครับ สบายมาก"
"เดี๋ยวป้าชูของหนูก็เล่นงานพี่แน่"
"น้องภูไม่บอกหรอกครับ พี่ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวน้องภูให้เพื่อนจัดการให้ก็ได้ครับ"
"เอางั้นหรอค่ะ"
"ครับ"
"งั้นก็รีบทานนะค่ะ เดี๋ยวเราจะซ้อมกันแล้ว"
"ครับ"
"มีอะไรเรียกพี่ดีนี่ได้ตลอดนะคะ"
"คราวที่แล้วพี่ชื่อเชอร์รี่ไม่ใช่หรอครับ"
"เปลี่ยนชื่อแล้วค่ะ ดีนี่ค่ะ ดีนี่ เมมไว้ค่ะสุดหล่อ"
"ครับ"
แล้วพี่ดีนี่ก็ออกจากห้องไป นายแบบที่นั่งอยู่ก็มองมาที่ผม เหมือนมีปัญหาอะไรสักอย่าง
"โยชิ ไปเอาข้าวมาทานไป หยิบมาให้พี่ด้วย"
"โอเคเดี๋ยวโยชิจัดให้ พี่อิคป่ะ"
แล้วสองคนนั้นก็ไปตักอาหารมาให้ผม พร้อมกับน้ำ เราก็มานั่งทานกันไปคุยกันไป
ผมหันไปเห็นนายแบบคนนั้นมองมาที่ผมผมก็เลยยิ้มให้ แต่เขาดันเมินหน้าหนี อะไรของมัน
"ไปยิ้มให้มันทำไม แม่ม มองอยุ่ได้ ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไง"
"เบาๆโยชิ อย่าสร้างศัตรู"
"ไม่อยากมีมิตรแบบนี้"
"แกนิ"
"อิ่มแล้วหรอพี่ภู"
"อืม ความจริงยังไม่ค่อยหิวด้วยซ้ำอ่ะ"
"ทานนิดเดียวเองนะ เดี๋ยวไปเป็นลมบนเวทีจะหาว่าโยชิไม่เตือนนะ"
"เวอร์ไป เดี๋ยวพี่ขอไปแปรงฟันก่อนนะ ถ้ามีคนมาตามโยชิโทรหาพี่ด้วยนะ"
"โอเค"
ผมเดินไปเเปรงฟันในห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวนิดหน่อยก็เดินกลับมาที่ห้องแต่งตัว
ก็เห็นป้าชูยืนคยอยู่กับนายแบบเเล้วก็พี่ๆคอสตูม ช่างแต่งหน้า
"น้องภูมาแล้วค่ะพี่"
"น้องภูมานี้ลูก นี้พี่ก๊อต พี่แทน พี่เจส บลาๆๆๆๆ" ป้าชูก็แนะนำให้รู้จักพี่ๆนายแบบ
แล้วป้าชูก็อธิบายรายละเอียดต่างๆ แล้วเราก็ไปที่ห้องซ้อม ซ้อมการเดินแบบกัน

"พร้อมนะคะสองคนแรกค่อยๆเดินออกมาค่ะ ช้าๆค่ะ คู่ที่สองตามมาเลยค่ะ หยุดโพสด้วยค่ะ ดีค่ะ น้องภู เดินตามมาเลยลูก นั้นแหละ ยืนนิ่งตรงนั้นลูก เอาแขน

ไปวางที่ไหล่พี่เขาเลย ดีมาก คู่ต่อไปเดินตามมาเลยจ้ะ โอเค บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"น้อภูยืนผิดลูก ต้องจุดนั้นนะ จำไว้นะลูก"
"ขอโทษครับ"
"ช่วยจำหน่อยสิน้อง พวกพี่จะไดทำงานง่ายๆ"  ไอ้พี่เจสมันดุผม ไอ้ห่านิ
"ขอโทษครับพี่"
"น้องเขาไม่ใช่มืออาชีพ ผิดนิดหน่อยก็แนะนำน้องหน่อยสิค่ะ" พี่ช่างแต่งหน้าเอ่ยปากต่อว่า
"แล้วทำไมไม่จ้างมืออาชีพล่ะครับ" ไอ้นี้มันก็ย้อนกลับ
"มืออาชีพแบบไหนล่ะค่ะ แบบนี้หรือเปล่า" พี่ช่างแต่งหน้าก็เบ้ปากไปที่ไอ้พี่เจส
"ใช่"
"อื้มค่ะ น้องภูหนูไม่มืออาชีพเลยนะลูก แต่เดินฟีนาเร่ตลอดเนอะ ผิดกับมืออาชีพบางคน ไม่เคยเดิน"
"เอ้า พอจ้า ซ้อมต่อกันได้หรือยัง น้องภูตั้งใจนะลูก"
"ครับ"
แล้วเราก็ซ้อมกันอีกรอบ ผมก็ไม่ผิดอะไร ทำได้ดี แล้วก็ได้แรงเชียรล้นหลาม
โดยเฉพาะจากไอ้โยชิแล้วก็พี่ดีนี่คนสวยมั้ง ฮ่าๆๆ จนเซตสุดท้าย
ผมก็เดินออกมาโพส เครื่องเพชรชุดที่อลังการที่สุดในงาน
"น้องภูเดี๋ยวเซตนี้หนูต้องใส่สูทนะลูก กระดุมเดียว พอมายืนโพสตรงนี้ก็ปลดกระดุมออกนะ แล้วก็แล้วก็เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง"
"ครับ"
"แล้วก็เดินวนกลับไป  ป้าจะเดินขึ้นมา หนูก็รับดอกไม้แล้วก็เอามาส่งให้ป้านะลูก"
"ครับ"
"อ่ะ เดี๋ยวซ้อมอีกรอบ แล้วเดี๋ยวไปแต่งตัว พร้อมนะ "
เราก็ซ้อมกันอีกรอบ แล้วผมก็ทำมันออกมาได้ดี ไม่ให้ใครมาว่าได้อีก แล้วเราก็ไปแต่งตัวกัน
"เมื่อครั้งที่แล้ว หนูยังดูเป็นเด็กอยู่เลย คราวนี้โตเป็นหนุ่มเชียว พี่เกือบจำไม่ได้เลย" พี่ช่างแต่งหน้า แต่งไปพูดไป
ผมก็ได้แต่ยิ้ม แล้วก็ตอบบ้างบางคำถาม
"เนี่ยถ้าฟิตกล้ามหน่อยนะ หูย น้ำลายจะหก" พี่ที่แต่งหน้าอีกคนเม้าท์ตอบ
"แค่เรียนอย่างเดียวน้องภูก็หมดแรงแล้วครับ ไม่มีเวลาไปฟิตกล้ามหรอก"
"แต่นี้ก็โอเคนะ เกิดมาหุ่นดีอยู่แล้ว ไม่ต้องพึ่สเตียรอยด์ ว่าแต่เรียนอะไรค่ะเนี่ย"
"แพทย์ครับ"
"เก่งจัง เรียนจบแล้วมาฉีดยาพี่บ้างนะ ฮ่าๆๆๆ"
"แกผ่านด่านเจ้ชูให้ได้ก่อนเถอะ หวงหลานชายอย่างกับ..."
"อย่างกับอะไรย่ะ" ป้าชูเดินเข้ามา
"จงอางหวงไข่ไงค่ะ"
"แต่หน้าหลานฉันให้หล่อๆนะ"
"แน่นอนค่ะ ไม่แต่งก็หล่อค่ะคนนี้ น่าจะเป็นนายแบบอาชีพนะคะ"
"พี่เขาหวง คุณหญิงท่านก็หวง"
"แล้ววันนี้คุณหญิงมาหรือเปล่าค่ะเนี่ย"
"มาครับ"
"อยากเห็นเครื่องเพชรคุณหญิงจัง เขาว่าหาใครเทียบไม่ได้"
"วันนี้แกได้เห็นแน่ ของเก่าหายาก"
"แล้วพี่ไม่เตรียมตัวหรอค่ะ ไม่ลงไปรับแขกหรือไง"
"แล้วใครแต่งหน้าให้ฉันล่ะ ฉันรอนานแล้วเนี่ย"
"อีเหมี่ยวค่ะ ไม่รู้ไปหลับอยู่ห้องน้ำห้องไหน"
"โทรจิกสิค่ะ"
"พี่ภูๆ เดี๋ยวโยชิกับพี่อิคไปรอข้างล่างหน้างานดีกว่า"
"จะไปไหนลูก เดี๋ยวช่วยป้ารับแขก เอ้า ใครว่างๆ หาชุดให้หลานฉันสองคนนี้ด้วย"
"ไม่ได้เตรียมมาหรอกค่ะพี่"
"งั้นพาไปลองร้านข้างล่างเลยไป ให้ไวเลย แล้วเดี๋ยวพามาแต่งหน้าทำผม"
"พี่ภู โยชิ....."
"อย่าดื้อ ทำตามที่ป้าเขาบอก"
"ตามพี่มาค่ะสองหนุ่ม" พี่เลขาของป้าชุก็พาสองคนนั้นไป
"ไหนๆมาแล้วใช้งานซะเลย" ป้าชูยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ผมก็ยิ้มตอบกลับไป
"น้องภูหนูผิวดีมากเลยนะลูก ทานอะไรเนี่ย" พี่ช่างแตงหน้าถาม
"ก็ทานปรกติอ่ะครับ แต่คุณย่าจะให้ดื่มนมกับน้ำส้มคั้นตอนเช้าทุกวันอ่ะครับ"
"ต้องหามาดื่มบ้างแล้ว"
"น้องภูชอบดื่มน้ำเต้าหูด้วยครับแล้วก็น้ำมะพร้าว"
"หล่อนก็เอามาล้างหน้าสิอีเชอร์รี่"
"หนูยังม่ตายค่ะพี่ชู แล้วหนูก็เปลี่ยนชื่อเป็นดีนี่แล้วด้วยค่ะเรียกให้ถูกด้วยค่ะ"
"ฉันเห็นเปลี่ยนชื่อทุกสองเดือน ใครจะไปจำล่ะ ฉันจำได้ว่าหล่อนชื่อสมบัติ"
"ว๊าย อายหลานนะคะ พุดอะไรเนี่ย"
"น้องภูเดี๋ยวหนูต้องถ่ายภพนิ่งด้วยนะลูก ป้าจะเอาไปติดที่ร้าน"
"ครับ"
"เหนื่อยหน่อยนะลูก"
"ไม่เหนื่อยหรอกครับสนุกดี"
"จ้ะ ขอบใจมากลูก นี้ถ้าพระพีทไม่บวชอยู่จะบังคับให้มาเดินอีกคน แล้วพระเปป็นอย่างไรบ้างลูก"
"ก็คงสบายดีแหละครับ ดูท่าทางสงบดี"
"อืม ระวังจะบวชไม่สึกนะ"
"ฮ่าๆๆ งานรออยู่อีกเพียบ"
"นั้นสินะ แต่เจ้าบุ้งก็ทำได้ดีไม่แพ้พระพีทเลยนะ"
"พี่บุ้งบอกว่าจะไม่ให้เสียชื่อป้าชูเลยครับ"
"น่ารักมาก"

"อ่าวไอ้ลิงโทรหาไม่รับ" แล้วไอ้พี่บุ้งมันก็เข้ามาพอดี
"น้องภูแต่งหน้าอยู่จะรับได้ไงล่ะ"
"ข้างล่างเป็นไงบ้างลูก ผักบุ้ง"
"เรียบร้อยดีครับ ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วครับ รอเวลาอย่างเดียว"
"ดีๆ งั้นบุ้งให้คนเอาเพชรไปใส่ตู้เลยลูก"
"ครับ"

แต่งหน้าทำผมกันเรียบร้อย ก็ทยอยเตรียมตัวสแตนด์บายหน้าลิฟท์
ทางห้างล็อคลิฟท์ไว้ให้พวกเราโดยเฉพาะตัวหนึ่ง เพราะต้องลำเลียงนายแบบลงมาจากลิฟท์

"หลวงพี่ช่วยน้องภูด้วยนะขอให้งานนี้ราบรื่นด้วยเถิด" ผมได้แต่พร่ำบ่นในใจ


[color]

ยังมีต่อนะครับ
v
v
v
v
v
v

[tagloveX-Mark]

เรื่องนี้นะคับ ยิ่งอ่านยิ่งรัก ยิ่งอ่านยิ่งหลง แถมอ่านแล้วได้ข้อคิดดี ๆ เยอะมากเลย คิดอะไรเป็นบวกได้อีกเยอะเลยอ่ะ
ไม่ให้รักงัยไหวเนี่ยยยยยย อัยย่ะ โอ๊ะโอ 5555+ บ้าไปแล้ว แต่ชอบจริง ๆ คับ ชอบเรื่องนี้มาก ๆ ให้อ่านไปอีก 10 ปี ก็คงไม่เบื่ออ่ะ อ่านแล้วไม่เคยเบื่อสักตอนเลย อ่อ ไล่ตามอ่านมาหลายตอน ก็อนุโมทนาพระพีทก่อน (ได้ข่าวว่าคงใกล้จะสึกกลับมาหาน้องภูละ 5555+) โอยยยย รักเรื่องนี้จัง อ่านไปขำไป อ่านไปยิ้มไป บางทีก็อินจนน้ำตาจะไหล มีเสนห์มากมาย มนต์ขลัง โอมให้ช้างลืมโขลง สงสัยจะได้ผล 55555+
รอตอนต่อไป รออ่านทุก ๆ ตอนต่อ ไป
ปล. เห็นหลาย ๆ เมนท์ ให้กำลังใจคนแต่ง ขอให้กำลังใจด้วยนะค้าบ สู้ ๆ นะค้าบ ไม่ว่าปัญหาอะไรก็ตาม มั่นใจว่าต้องผ่านไปได้แน่นอนคับ คนดีพระคุ้มครอง พระรักษา ^_^
ปล.2 พอโพสท์เมนท์เสร็จเพิ่งเห็นว่าคนแต่งขยันม๊วกกกกมาโพสตอนใหม่อีกแล้ว ได้เมนท์ต่อด้วย อิอิ ว้าววว ๆๆๆๆ น้องภูจะเดินแบบแล้ว แต่แอบหมั่นไส้นายแบบมืออาชีพเจสนะ อิจฉาน้องภูล่ะสิ ชิส์ เอาใจช่วยน้องภูให้เดินแบบเก๋ ๆ ราบรื่น ๆ ^_^
ปล.3 อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ขอโต้ดดดดค้าบบบบ >_< มาเมนท์คั่นกลางตอนเฉยเลยอ่ะ เหอ ๆ นึกว่าจบตอนแล้วซะอีก >< แหะๆ  ไปอ่านต่อดีก่า ฟิ้ววววววววว....

[K.Pupoom]

ได้เวลางานเริ่ม

"กราบสวัสดีแขกท่านผู้มีเกียรติทุกท่านนะครับ ขอต้อนรับทุกท่านเขาสู่อาณาจักรแห่งอัญมณี บาย คุณชู บลาๆๆๆ"

พิธีกรกล่าวต้อนรับแขกทุกท่าน นายแบบที่จ้างมาก็เสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขกในงาน
คนที่มาเที่ยวในห้างก็มายืนดู แขกที่เข้ามาวมงานตามบัตรเชิญ ก็ยืนคุยกัน
ป้าชูก็เดินต้อนรับไปทั่วบริเวณงาน โดยมีไอ้โยชิกับไอ้อิคตามประกบ อืม เริ่ด

"ณ เวลาต่อจากนี้ไป ขอทุกท่านพบกับ อัญมณีที่เลอค่า จาก คุณชู"

เสียงปรบมือดังขึ้น นายแบบเลื่อนลงมาจากลิฟท์ ต่างคนต่างโพสต์ท่าอวดความงามของเครื่องเพชร
ผ่านลิฟท์แก้ว ไฟโฟวโล่ จับไปตามการเลื่อนลงของลิฟท์ นายแบบเดินมาตามพรม แล้วขึ้นไปโพสบนเวที
ตามที่ซ้อมมา  เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อประตูลิฟท์เปิดออกมา........
เสียดนตรี พร้อมแสงสี เริ่มขึ้น ทำให้บรรยากาศหน้าตื่นเต้นและน่าสนใจ
คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็หยุดมองอย่างไม่ละสายตา แล้วก็ถึงคิวผม ที่ต้องลงมาพร้อมกับไอ้พี่เจส
ลิฟท์เลื่อนลงมา จูงสายตาของแขกในงานมากๆ

"อย่าให้พลาดนะ" ไอ้พี่เจสูดกับผม ผมก้พยักหน้าตอบแต่ไม่ได้ว่าอะไร

ประตูลิฟท์เปิดออก ไอ้พี่เจสเดินไปยืนโพสหน้าลิฟท์ ผมก็เดินตามออกมาแล้วก็หยุดโพสข้างๆพี่เจส
แล้วก็เอาแขนปวางที่ไหล่ ช่างภาพรัวชัตเตอร์จนตาลาย แล้วเราสองคนก็เดินขึ้นเวที
ไปยืนโพสบนเวทีอีกครั้ง

"หล่อไหมค่ะ" ป้าชูถามคุณย่า
"หล่อมาก จำเกือบไม่ได้" คุณย่าตอบ
"ขนาดนายแบบด้วยกันยังมองเป็นตาเดียวเลยนะคะ"
"ต้องยกความดีให้ป้าเขา ตาแหลม เข้าใจเลือกนายแบบ"
"ฮ่าๆๆๆ "
"คนนี้หรือเปล่าค่ะ หลานคุณหญิง" แขกในงานเดินมาถาม
"ค่ะ" ป้าชูตอบ
"อื้ม หล่ออย่างที่เขาว่ากันจริงๆ"
"ชูขอร้องคุณหญิงมานะคะเนี่ย กว่าจะได้นายแบบคนนี้"
"สงสัยต้องขอคุณหญิงเอาไปเดินให้ห้องเสื้อลูกสาวดิฉันบ้างแล้วล่ะค่ะ"
"จ้ะ"

ผมขึ้นลิฟท์ไปเปลี่ยนชุดที่สอง แล้วก็ลงมาเดินเหมือนครั้งแรก แต่ไม่รู้อีพี่เจสนี้มีอะไรกับผมหรือเปล่า
ชอบมองผมทำสายตาดุๆอยุ่เรื่อย กุไม่ใช่ลูกมึงนะเว้ยไอ้บ้าเอ๊ย มองอยู่นั้นแหละ

"น้องภูถอดเสื้อผ้าค่ะ ให้ไวเลยนะคะ"
"ครับ" ผมก้ถอดเสื้อผ้าจนเหลือกางเกงในตัวเดียวนั้นแหละ แล้วพี่แกก็เอาเสื้อมาสวม
เอากางเกงมาใส่ให้อย่างไว รองเท้าใส่ ทุกอย่างเรียบร้อย
มรกตล้อมเพชรเม็ดเป้ง เป็นจี้ห้อยมากับสร้อยเพชร ยาวมาถึงหน้าอกถูกนำมาใส่
"ขับผิวขาวๆมาก อย่าลืมปลดกระดุมบนเวทีนะคะ"
"ครับ"
"เดี๋ยวเติมหน้าหน่อยดีกว่ายังพอมีเวลา" แล้วพี่ช่างแต่งหน้าก็มาเติมหน้าให้
"ฟีนาเร่ สแตนด์บายหน้าลิฟท์ค่ะ" สต๊าฟเรียก แล้วก็พาผมไปยืนหน้าลิฟท์
"น้องภู"
"พี่อ้น"
"หล่อมากเลย"
"มันแน่อยู่แล้ว"
"เดี๋ยวเขาจะปล่อยควันเข้าไปในลิฟท์นะ ไม่ต้องตกใจ เดี๋ยวพอลิฟท์ปิด เครื่องทำควันตรงนี้จะทำงานนะ"
"ครับ"
"สู้ๆ"

ผมเดินเข้าไปในลิฟท์ แล้วก้โพสท์ท่าเตรียมไว้ ลิฟท์ปิด ควันค่อยๆออกมา จนมาท่วมครึ่งตัวผม
ไฟจับมาที่ลิฟท์แก้วที่ค่อยๆเลื่อนลง พอลิฟท์เปิด ควันก็พุ่งออกไป ให้เห็นผมยืนโพสต์อยู่ในลิฟท์
เสียงชัตเตอร์รัวจนเป็นเสียงเดียว ผมเดินออกไปโพสต์หน้าลิฟท์สร้างเสียงฮือฮามาก
แล้วก็ค่อยๆเดินขึ้นเวที ไปยืนหยุดที่กลางเวที ปลดกระดุมสูทออกแล้วก็เอามือล้างกระเป๋ากางเกง
เสื้อแหวกออกจนเห็นมรกตน้ำงามที่สะท้อนแสงเป็นประกายระยิบระยับ
ผมยืนอยู่สักพักเพื่อให้ช่างภาพเก็บภาพ แล้วก็เดินไปหน้าเวทีหยุดโพสอีกครั้ง
แล้วก็เดินกลับไปที่ข้างเวที รับดอกไม้มาถือไว้ ป้าชูกก็เดินขึ้นมา......

เสยงปรบมือดังขึ้นเมื่อผ้าชูขึ้นมานกลางเวที ผมเดินเอาดอกไม้ไปให้
ป้าชูก็หอมแก้ม เรียกเสืฃียงฮือฮาได้อีกครั้ง.....

"เชิญคุณชูกล่าวอะไรสักเล็กน้อยครับ" พิธีกรยื่นไมค์ให้

"ก่อนอื่นต้องขอบคุณแขกท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน ที่มาร่วมงานในวันนี้ ขอบคุณท่านประธานสมาคมผู้ค้าอัญมณีปห่งประเทศไทย ขอบคุณลูกค้าทุกท่านที่ไว้ใจ

ให้เราเป็นผู้ดูแลในเรื่องเครื่องประดับตลอดมา ชูสัญญาว่าจะทำของมีค่าให้เป็นสิ่งที่มีค่าที่คววรคู่กับการเป็นเจ้าของแบบนี้ตลอดไปค่ะ แล้วก็ขอบคุณหลาน

ชายสุดหล่อด้วย ขอบคุณทุกคนค่ะ"

เสียงปรบมือดังขึ้น นายแบบทุกคนเดินขึ้นมาอีกรอบ พวกเราเดินวนจนครบรอบ
ก็ขึ้นลิฟท์ไปยังห้องแต่งตัวเหมือนเดิม

"พี่ภูหล่อมากเลยอ่ะพี่อิค โยชิได้ยินคนในงานชมกันไม่ขาดปากเลย"
"อื้ม แล้วพี่อ่ะหล่อไหม"
"พี่อิคอ่ะหล่อที่สุดอยู่แล้วในใจโยชิอ่ะ"
"กลับบ้านกันเหอะป่ะ"
"บ้า ไปหาคุณย่ากัน"
"ป่ะ"

ผมเดินกลับมายังห้องแต่งตัว

"ลองไม่ใช่หลานคุณหญิงสิ อยากรู้นัก คุณชูจะเอามาเดินฟีนาเร่ไหม" มีคนพูดถึงผมอยู่
"ผมทำอะไรไม่ดีหรอครับ ถึงไม่เหมาะกับฟีนาเร่" ผมถาม แต่ไม่มีใครตอบ รู้จักน้องภูน้อยไปซะแล้วมึง
ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตา เปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเอง คงไม่มีใครอยากจะเอาไม้ซีกมางัดไม้ซุงหรอก
"น้องภูมาเปลี่ยนเสื้อค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ มีอะไรให้พี่ดีนี่ช่วยไหม"
"ช่วยถามพวกพี่ๆเขาให้น้องภูหน่อยสิครับ ว่าน้องภูมีอะไรไม่เหมาะที่จะเดินฟีนาเร่"
"มีอะไรเล่าให้พี่ฟังสิ"
"ก็พี่เขาบอกว่าถ้าน้องภูไม่ใช่หลานคุณย่า ป้าชูก็คงไม่เอามาเดินฟีนาเร่หรอก"
"อย่าไปสนใจเลยค่ะ พวกขี้อิจฉา สงสัยต้องให้พี่ชูมาแถลงเรื่องนี้เองแล้วมั้ง"
"ไม่ต้องหรอกครับพี่ดีนี่ เดี๋ยวจะมีคนหาว่าน้องภูใช้อำนาจอีก" ผมกระซิบบอกพี่ดีนี่ ไม่อยากมีเรื่อง
"น้องภู ขอเครื่องเพชรด้วยค่ะ"
"ครับ"พี่เขาก็มาถอดไป ผมก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อในห้องเปลี่ยนแล้วก็มีคนเดินเข้ามา
"เห้ยพี่ เข้ามาทำไมผมเปลี่ยนเสื้ออยุ่"
"อยากจะรู้เหมือนกันว่ารสจูบจะดีเหมือนปากหรือเปล่า"
แล้วไอ้บ้านั้นมันก็พยายามจะจูบผม ผมก็ดันหน้ามันออกไป รวบรวมกำลังให้ได้มากที่สุด แล้วก็ผลักมันออกไป
ผมรีบอกจากห้องแต่งตัว ไอ้อิคมันก็เข้ามาเห็นพอดี ว่าไอ้นั้นมันวิ่งตามผมออกมา
แล้วก็คว้าข้อมือผมไว้
"เห้ย ทำไรว่ะ" ไอ้อิค เดินเข้ามา แล้วก็กระชากข้อมือผมออกจากมือไอ้นั้น
ไอ้หมอนั้นมองให้คนอื่นมาช่วย แต่เหมือนไม่มีใครอยากจะเข้ามายุ่ง เพราะอาจจะมีผลต่อหน้าที่การงาน
"มันทำอะไรมึงภู"
"มันจะจูบกู"
"สัตว์มึงถือดียังไง มึงจะเอาไงว่ามา " มันไม่ตอบอะไร ได้แต่ยืนจ้องหน้าไอ้อิค
"ก็แค่รับน้องใหม่ แหย่น้องเขาเล่นแค่นั้น ทำโวยวายไปได้"
"ล้อเล่นแบบนี้ไม่ดีมั้งพี่ ผมกับพี่ไม่ได้สนิทกันขนาดจะมาล้อเล่นอะไรแบบนี้นะ"
"ขอโทษแล้วกัน"
"มึงพูดง่ายนะ"
"โหยจะอะไรกันนักหนาว่ะ ก็ขอโทษแล้วไง จูบกูก็ยังไม่ได้จูบ ผู้ชายเหมือนกันไม่บุบสลายหรอก หรือไม่ใช่ผู้ชาย"
"สัตว์!!!!!!"  โครม ไอ้อิคต่อยไอ้หมอนั้นคว่ำลงไปกับพื้น เรียกเสียงฮือฮามากกว่าตอนเดินแบบซะอีก
ข่าวแพร่กระจายออกไปอย่างไว พี่ๆทีมงานทยอยวิ่งกันเข้ามาดู ไอ้นั้นคว้าขวดสเปรย์ฉีดผมจะตีไอ้อิค
"อิคระวัง" ผมดันไอ้อิคให้พ้นจากวิถีของการตี แต่มันก็เข้าที่หน้าผากผมเต็มๆ

"ว๊ายยยยยยยยยย ตายแล้ววววววว" เสียงพี่ๆทีมงานกรี๊ดกันให้ลั่น

ดาวระยิบระยับข้นเต็มหัวผมไปหมด กระป๋องขวดสเปรย์ฉีดผมทำด้วยอลูมิเนียมอย่างดี
บรรจุผลิตภัณฑ์เต็มขวด ฟาดเข้ามาที่หน้าผากผมอย่างจัง แล้วทันใดนั้นก็เหมือนใครปิดไฟ

"เห้ยไอ้ภู ภู ภู อย่าหลับนะเว้ย เห้ย ไอ้ภู" ได้ยินเสียงไอ้อิคตะโกนเรียกผม แล้วก็ตบหน้าผมแรงมาก
แต่เหมือนหน้ามันจะชาไปแล้วไม่รู้สึกอะไรเท่าไร รับได้แต่เเรงสั่นไหวที่ไอ้อิคเขย่า
แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย.......

ไอ้อิค........

"ภู มึงอย่าเป็นอะไรนะเว้ย ภู อย่าเป็นอะไรนะ ไอ้ภูฟื้นสิ" ผมอุ้มไอ้ภู ออกมาจากห้องแต่งตัว ไปที่รถอย่างไวที่สุด
แล้วก็ขับออกไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเช่นกัน บุรุษพยาบาลเข็นไอ้ภูเข้าห้องฉุกเฉินไป
"พี่อิค อยู่ไหน" โยชิโทรมา
"อยู่โรงพยาบาลไอ้ภูโดนตีหัวสลบ"
"เห้ย แล้วพี่ภูเป็นอะไรมากหรือเปล่า"
"พี่ก็ยังไม่รู้เหมือนกันพึ่งเข้าไปในห้องเมื่อครู่นี้เอง"
"ดุแลพี่ภูด้วยนะพี่อิค เดี๋ยวโยชิจะบอกคุณย่า"
"อื้มๆ"

โยชิ..........

"คุณย่า" ผมเดินเข้าไปบอกคุณย่าที่กำลังยืนคุยอยู่กับแขกในงานแล้วก็ป้าชู
"ว่าไงลูก"
"พี่ภูโดนตีหัวสลบตอนนี้อยู่โรงพยาบาลครับ"
"ตายแล้ว"
"มีอะไรหรอค่ะคุณหญิง" ป้าชูถาม
"เจ้าภูโดนตีหัวสลบตอนนี้อยู่โรงพยาบาลน่ะสิ"
"ว๊าย เป็นไปได้ไงค่ะ หลานอยู่ที่ห้องแต่งตัวนิค่ะ"
"คุณชูค่ะ" เลขาคุณชื่อเดินเข้ามาแจ้งเรื่องราวทั้งหมด
"ปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ไง ตายแล้วอีชู ถ้าหลานฉันเป็นอะไรนะ พวกเธอเตรียมตัวไว้เลย"
"ใจเย็นๆชู  เดี๋ยวแขกแตกตื่น ไม่ต้องกังวลทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดี เดี๋ยวฉันไปดูเจ้าภูเอง"
"ชูขอโทษด้วยนะคะคุณหญิง"
"ไม่เป็นไรไม่ต้องกังวล ทำหน้าที่ตรงนี้ให้เรียบร้อยก่อน ฉันขอตัวเลยนะ"
"ค่ะๆ"
"ไปโยชิลูก" ผมกับคุณย่าเดินไปที่รถแล้วก็ให้คนขับรถขับให้ไวที่สุดเพื่อไปดูพี่ภู
ผมโทรถามพี่อิคเป็นระยะๆแต่พี่ภูก็ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉิน สร้างความกังวลเป็นอย่างมาก
แล้วใครว่ะที่มันทำพี่ภูแบบนี้ มึงอย่าให้รู้นะกูไม่เอามึงไว้แน่ไอ้เลว
"คุณย่าพี่ภูจะเป็นอะไรไหม"
"ไม่เป็นอะไรหรอกลูก พี่เขาเป็นคนดี"
"โยชิกลัวอ่ะครับ"
"ไม่ต้องกลัวหรอกลูก เชื่อย่า ว่าพี่เขาต้องไม่เป็นอะไร"

ป้าชู.........

"เดี๋ยวขอตัวสักครู่นะคะ"
"พี่ชูค่ะ จะเอาไงดีค่ะ"
"แล้วอีดีนี่ไปไหนเนี่ย บอกให้ดูหลานฉันดีๆ"
"หนูเข้าไปก็เห็นเพื่อนน้องภูอุ้มน้องภูออกไปแล้วอ่ะคะ"
"นังดีนี่นะนังนี่"
"ว๊ายยยยพี่ชู หนูแค่ไปเข้าห้องน้ำแปปเดียวเองนะคะ"
"ย่ะ"
"พี่ชูจะจัดการยังไงค่ะ"
"ให้ตำรวจจัดการสิ หลานฉันสลบขนาดนั้น ใครตีหลานฉัน"
"เจสค่ะ"
"เจส แล้วมันอยู่ไหน"
"อยู่นั้นค่ะ"
"เจส น้องมันเด็กกว่าเธอมากนะ แล้วคนอย่างน้องภู เคยหาเรื่องใครที่ไหน ฉันเห็นเธอแขวะน้องมันบ่อยๆแต่น้องมันก็ไม่ตอบโต้ อะไรเลย แล้วทำไมต้องถึง

ขนาดทำร้ายกันด้วย"
"ผมขอโทษครับ"
"ถ้าน้องเขาเอาเรื่องฉันก็ไม่รู้จะช่วยเธอยังไง"
"ครับ"
"ทุกคนแยกย้ายไปทำงานได้แล้ว เจส เธอเองก็ควรจะแสดงสปิริตหน่อยนะ น้องเขาอาจจะไม่เอาเรื่องเธอ"
"ครับ"
"ถ้าฉันไม่เห็นกับคุณหยีต้นสังกัดเธอ ฉันเอาเธอเข้าาคุกไปแล้ว อิดีนี่!!!!"
"ขาาาาาพี่ชู เคลียร์ทุกอย่างให้เรียร้อยนะ ฉันขึ้นมาทุกอย่างต้องเหมือนเดิม ปวดหัวจริงๆ  มีแต่เรื่อง"

โรงพยาบาล.......... โยชิ

คุณหมอเข็นพี่ภูออกมา ผมกับพี่อิคแล้วก็คุณย่าก็ลุกไปทันที
"หลานฉันเป็นอย่างไรบ้างค่ะคุณหมอ"
"ปลอดภัยแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่หัวแตกนิดเดียวครับ"
"ฟาดเคราะห์ไปนะลูก" คุณย่าลูบหัวพี่ภูเบาๆ แต่ก็แอบมีน้ำตารื้น
"เดี๋ยวหมอขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะนำผลการตรวจสแกนสมองไปแจ้งที่ห้องพักนะครับ"
"ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ"
"แล้วเมื่อไรพี่ภูจะฟื้นเนี่ย"
"ผมผิดเองอ่ะครับคุณย่า ถ้าไอ้ภูไม่ผลักผมหลบ ก็คงไม่โดนไอ้ภู"
"อย่าโทษตัวเองลูก อิค หนูปกป้องน้องภูขนาดนี้ ย่าก็ขอบใจมากแล้วลูก"
"ถ้าโดนพี่อิคอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้โยชิว่า เพราะกระโหลกหนา ฮ่าๆๆๆ"
"ถ้าพี่โดนตีโยชิคงไม่ตกใจหรอกมั้ง"
"โอ๋ๆๆๆๆ สุดหล่อ ไปดูพี่ภูกันเถอะ" พวกเรารีบเดินตามบุรุษพยาบาลที่เข็นพี่ภูไปที่ห้องพัก
"แต่พี่ว่า พวกเราแต่งตัวไม่เหมาะกับโรงพยาบาลเลยนะ"
"ย่าก็ว่างั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ"
พวกเราเดินเข้ามาในห้องก็เห็นพี่ภูนอนตาแป๋วแล้ว
"อ่าว ตื่นแล้วหรอลูก เป็นไงบ้าง" คุณย่าเดินไปลูบหัวพี่ภู
"ปวดที่แผลนิดหน่อยครับ คุณย่าน้องภูไม่ขอนอนที่นี้ได้ไหมอ่ะ อยากกลับบ้านอ่ะ"
"เดี๋ยวต้องรอถามคุณหมอก่อนลูก"
"แต่น้องภูไม่เป็นอะไรจริงๆนะครับ"
"พี่ภูอย่ามาดื้อ ไม่เข้าเรื่องน่ะ"
"ยุ่งน่ะ"
"จะยุ่ง"
"เลิกเถียงกันได้แล้ว แล้วจะเอาเรื่องเขาไหมล่ะเราอ่ะ หืม"
"คงไม่เอาเรื่องอีกตามเคย" ผมพูดดักคอพี่ภูไว้ก่อน ไม่รู้จะนางเอกไปถึงไหน
"ถ้าเอาเรื่องเขาเท่ากับเราก็ตัดอนาคตคนๆหนึ่งเลยนะครับ น้องภูว่าให้อภัยเขาไปเถอะ คุณย่าก็คิดเหมือนน้องภูใช่ไหม"
"จ้ะ ย่าตามใจน้องภู"
"ว่าแล้ว นางเอกตามเคย"
"โยชิ คนเราอ่ะไม่อยากมีใครทำผิดหรอกนะ ดูบ้านเมืองเราที่วุ่นวายทุกวันนี้สิ ก็เพราะแค้นกันไปแค้นกันมา ชิงดีชิงเด่น บ้านเมืองถึงไม่สงบสุขไง"
"จ้า "
"ถ้าวันนี้พี่ยังแค้นคนที่ทำร้ายพี่ พี่ก็จะวุ่นวายใจไม่เป็นสุข ต้องหาทางเอาคืนให้ได้ แล้วเมื่อเอาคืนได้ เขาก็ต้องแค้นพี่แล้วกลับมาทำร้ายพี่อีก เรื่องจะจบลงไม่

ได้ แต่ถ้าจะให้เรื่องจบลงง่ายๆ เราก็ต้องรู้จักที่จะอภัย ส่วนโทษที่เขาจะได้รับก็เป็นกรรมของเขานั้นแหละ พี่เชื่อเสมอว่า ทำดีต้องได้ดี"
"แต่เขาทำพี่ เขาก็ต้องชดใช้กรรมที่เขาทำไม่ถูกหรอ"
"โยชิลองคิดดูสิ ทุกคนก็รู้พฤติกรรมเขากันหมดแล้ว ถามหน่อยจะมีใครจ้างเขาทำงานไหม แค่นี้พี่ว่ากรรมก็หนักมากแล้วนะ"
"ดี ให้มันไปยืนกล้ามแน่นขอทานก็ดี"
"แกนิ"
"ก๊อกๆๆๆ" แล้วคุณหมอก็เดินเข้ามา
"ตื่นแล้วนะครับ ปวดหัวไหมครับ"
"ไม่ครับ แต่เจ็บที่แผลนิดหน่อย"
"ผลตวจสมองไม่มีอะไรผิดปรกตินะครับ"
"งั้นผมกลับบ้านได้ไหมอ่ะครับ นะครับคุณหมอ" เรื่องอ้อนเนี่ยยกให้พี่แกเถอะ
"ก็ได้ครับ แต่ถ้ามีไข้ขึ้นหรือว่ามีอาการปวดหัวต้องรีบมาหาหมอนะครับ"
"ครับ"
"ไม่เป็นอะไรแน่นะคะคุณหมอ "
"ครับไม่เป็นอะไรแล้วครับ คนไข้อายุยังน้อยร่างกายยังแข็งแรง เดี๋ยวหมอให้ยาไปทานนะครับ แล้วอย่าให้แผลโดนน้ำนะครับ"
"ครับคุณหมอ"
คุณหมอเดินออกไป คุณย่าก็ถามพี่ภูว่าไม่เป็นอะไรแน่นะ คุณย่าดูจะเป็นห่วงพี่ภูมาก
ก็อย่างว่าแหละ ใครๆก้รักพี่ภูนินา ผมเองยังเป็นหนึ่งในนั้นเลย

"อิค"
"ไร จะเอาไร"
"ขอบใจมากนะ"
"กูต่างหากที่ต้องขอบใจ ไม่อย่างนั้นกูคงลงไปนอนแทนที่มึงแล้ว"
"อย่าคิดแบบนั้น ถ้ามึงไม่เข้าช่วย ก็อาจจะเป็นวันทองมีสองผัวก็ได้ ฮ่าๆๆๆ"
"ยังมีหน้ามาขำอีกนะ ว่าแต่จะไม่เอาเรื่องมันจริงนะ"
"อื้ม ให้มันจบๆกันไปเหอะ ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า ไม่อยากสร้างศัตรูน่ะ คนสมัยนี้น่ากลัว ทำทุกอย่างที่เราไม่คาดคิดได้เสมอ"
"อื้ม แล้วแต่มึงแล้วกัน เดี๋ยวกูไปจัดการเรื่องค่ารักษาก่อนแล้วกัน จะได้ไปเอายาด้วย"
"ออกไปก่อนนะ เดี๋ยวจ่ายให้ทีหลัง ว่าแต่กระเป๋ากูใครเอามาเปล่าเนี่ย"
"พวกพี่เขาคงจัดการให้แล้วมั้ง"
"เดี๋ยวย่าโทรไปบอกป้าชุให้ลูก ให้เขาเก็บไว้ให้"
"ให้ฝากพี่บุ้งมาก็ได้ครับคุณย่า"
"จ้ะ เจ้าบุ้งโทรมาพอดีเลย สงสัยจะรู้ข่าวเเล้ว"
"ฮัลโหลคุณย่าครับ น้องภูเป็นไงบ้างครับ"
"ไม่เป็นไรเเล้วรู้ หมอให้กลับบ้านได้แล้วไม่ต้องเป็นห่วงน้องหรอก ทำงานให้เสร็จนะลูกนะ"
"ครับ แล้วใครทำน้องครับ"
"ย่าก็ไม่รู้เหมือนกัน บุ้ง จัดการหน้าที่ของตัวเองไปลูก เรื่องอื่นให้คนอื่นเขาจัดการนะ อย่าให้เสียงาน เราเป็นหัวหน้าคนต้องเป็นหลักให้ลูกน้องนะ"
"ครับคุณย่า"
"แล้วเอากระเป๋าน้องกลับบ้านด้วยนะลูก"
"ครับคุณย่า"
"จ้ะ แล้วเจอกันที่บ้านนะ"
"ครับคุณย่า"

"พี่เราก็เสียงตกอกตกใจ คงจะหน้าตาตื่นเหมือนเดิม"
"ใครจะไปคิดล่ะครับ น้องภูพึ่งดูมารยาริษยาเมื่อวาน ยังนั่งคิดเลยถ้าโดนตบบนเวทีจะเป็นยังไง ไม่นึกว่าจะโดนตีหัวแตกแบบนี้ ฮ่าๆๆ"
"ฟาดเคราะห์ไปนะลูกนะ ต่อไปนี้ก็จะมีแต่เรื่องดีๆแล้ว"
"สาธุ ขอให้มีเรื่องดีๆไวๆเถอะ"
"เดี๋ยวย่าขอเข้าห้องน้ำซะหน่อย เจ้าอิคเจ้าโยชิมาจะได้กลับบ้านกัน"
"ครับ"

ผมกับพี่อิคก็เดินมาจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลแล้วก็มารับยาที่ห้องจ่ายยา
กลับมาก็เห็นพี่ภูนั่งคุยอยู่กับคุณย่า
"เรียบร้อยไหมลูกอิค"
"เรียบร้อยครับคุณย่า"
"เท่าไรล่ะลูก"
"ไม่เท่าไรหรอกครับ กลับบ้านกันเถอะ"
"ไหนเอาใบเสร็จมาให้ย่าดูสิ มาเอาเงินไปลูก ไม่เอาๆ ไม่ใช่เรื่องที่หนูต้องมาจ่าย"
"แต่"
"ไม่มีแต่ลูก" แล้วคุณย่าก็เอาบิลมาดูแล้วก็จ่ายเงินให้กับพี่อิค
พวกเราสี่คนก็เดินมาที่รถ คุณย่าให้คนขับรถที่บริษัท กลับไป
แล้วก็มานั่งคันเดียวกับผม พี่อิคเป็นคนขับ พี่ภูกับคุณย่านั่งด้านหลัง

 ..

[K.Pupoom]

น้องภู........

ปวดแผลนิดหน่อย แต่ก็รู้ว่าวันหนึ่งเมื่อเกิดปัญหา จะมีคนพร้อมที่จะปกป้องผมเสมอ
ขอบคุณเพื่อนแท้ของผม ขอบคุณที่คอยปกป้องผมเสมอแล้วไม่ทิ้กันไปไหน
รถขับมาถึงบ้านของเรา บ้านที่อบอุ่น บ้านที่ปลอดภัยเสมอ รถจอดยังไม่ทันดับเครื่อง
ก็มีรถอีกคันขับตามมา คนที่ลงมาจากรถไมใช่ใคร ป้าชู!!!!!
"หลานรักของป้า เป็นอย่างไรบ้างลูก หืมมมมมม"
"ไม่เป็นไรแล้วครับ แต่สงสัยต้องขอตังค์ป้าชูมาทำเลเซอร์ถ้าเป็นแผลเป็นขึ้นมาอ่ะครับ สักล้านหนึ่ง"
"ป้าให้สามล้านเลยลูก โถ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะลูกนะ" ป้าชูดึงผมไปกอด
"น้องภูล้อเล่นครับ แล้วงานเรียบร้อยแล้วหรอครับ"
"เรียบร้อยแล้วลูก ดูสิ ยังมีน้ำใจมาเป็นห่วงป้า"
"เข้าไปคุยในบ้านกันดีกว่าชู ไปมาเหนือยๆจะได้ดืมน้ำดื่มท่า"
"ค่ะ"
เราห้าคนก็เลยเดินเข้าไปในบ้านกัน คนที่ทำหน้าที่เสิร์ฟน้ำแทนผมก็คือไอ้โยชิ
"จะเอาเรื่องไหมลูก บอกป้ามาเลยเดี๋ยวป้าจัดการให้"
"ไม่ต้องหรอกครับ ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า"
"จะเอางั้นหรอลูก แต่หนูเจ็บนะ"
"เขาเองก็เจ็บเหมือนกัน แล้วเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะตีน้องภูด้วย เลิกแล้วต่อกันดีกว่าครับ"
"เอางั้นหรอค่ะคุณหญิง"
"ก็ตามใจเขา ฉันเองก็เห็นด้วย อโหสิกรรมต่อกันไปนะ"
"แล้วอิคล่ะลูกจะเอาเรื่องไหม"
"อิคเป็นคนต่อยเขานะครับ จะให้ไปเอาเรื่องเขาอีกหรอ"
"แต่หนูปกป้องเพื่อนนิลูก"
"ผมไม่เอาเรื่องหรอกครับ เลิกแล้วต่อกันไปแบบที่ไอ้ภูบอกดีกว่า"
"เด็กพวกนี้น่ารักจริงๆนะคะ ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมเวลาคุณหญิงพูดถึงเด็กพวกนี้ พลังแห่งความสุขถึงได้แผ่ออกมา"
"จ้ะ เด็กพวกนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำให้คนรอบข้างมีความสุข"
"เห้อออ ค่อยหายใจทั่วท้องหน่อย นี้ถ้าหลานเป็นอะไรไป ชูคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ"
"มันไม่เกี่ยวกับป้าชูหรอกครับ เป็นคราวเคราะห์ของน้องภูเอง ป้าชูสบายใจเถอะครับ น้องภูยังเดินแบบให้ป้าชูอีกแน่นอน"
"จะทำให้ป้าหลงไปถึงไหนหืมลูก"
"แต่ครั้งหน้าขอการ์ดเดินตามประกบด้วยนะครับ ฮ่าๆๆๆๆ"
"เดี๋ยวป้าประกบเองลูก รับรองไม่มีใครกล้าทำอันตราย ใครกล้าป้าจะด่าให้ขาดอากาศหายใจเลย"
"ขนาดนั้นเชียวรึแม่ชู"
"ค่ะ ชุก็อบรมนายแบบคนนั้นไปแล้วค่ะ ต่อว่าไปจนหน้าถอดสีเหมือนกัน"
"เขาก็คงสำนึกได้แล้วล่ะ เออนี้ ย่าก็ลืมไปเลย หนุ่มๆ จะทานอะไรกันล่ะเนี่ยหืม ไม่หิวกันหรือไง"
"โยชิหิวมากเลยครับคุณย่า"
"งั้นก็โทรหาพี่อ้นนะลูก ให้ซื้ออาหารกลับมาบ้านด้วยไป"
"ครับผม" แล้วไอ้โยชิมันก็ไปจัดการ
"เดี๋ยวน้องภูไปหุงข้าวเองครับ ป้าชูอยู่ทานข้าวด้วยกันนะครับ"
"เห็นว่าไม่ดีกว่าลูก เดี๋ยวป้าต้องไปออฟฟิศอีก งานยังไม่เรียบร้อย รีบมาดูหนูก่อน คุณย่าบอกว่าออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ป้าก็อยากมาดูให้เห็นกับตา"
"ขอบใจมากจ้ะชู ขอบใจแทนหลานด้วยที่เป็นห่วงเป็นใยกัน "
"ชูก็รักน้องภูเหมือนหลานชูนั้นแหละค่ะ"
"ขอบใจมากขอบใจนะ"
"งั้นเดี๋ยวชูกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่ ทิ้งพนักงานไว้ที่ออฟฟิสด้วยต้องกลับไปสะสางเรื่องวันนี้อีกค่ะ"
"จ้ะ ทำอะไรก็ใจเย็นๆนะ ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้หรอก มันสุดวิสัย"
"ค่ะ งั้นชูลาเลยนะคะ ป้ากลับก่อนนะลูก"
"ครับ เดี๋ยวน้องภุไปส่งครับ"
"ไม่ต้องหรอกลูก พักผ่อนเถอะ หายไวไวนะลูกนะ"
"ครับ สวัสดีครับ" ผมกับไอ้อิคยกมือไหว้ป้าชู ไอ้โยชิอาสาเดินไปส่งที่รถ

"คุณย่า ไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวได้ลงมาทานข้าวกัน"
"จ้ะ อย่าไปซนอะไรนะลูก ยังไม่หายดี"
"ครับ"
ผมเดินเข้าไปหุงข้าวในครัว โดยมีไอ้อิตตามประกบ นี้ถ้ามันหุงแทนได้มันคงหุงให้ไปแล้ว
เพื่อนๆผมรู้ข่าวก็โทรมาถามอาการกันไม่หยุด สายซ้อนไม่รู้กี่สาย ตอนนี้ก็เลยต้องมานั่งตอบคำถามสื่อ
เพื่อนๆพอรู้ว่าผมไม่เป็นไรก็สบายใจ เนี่ยแหละครับ เพื่อน จะอยู่ข้างเราเสมอไม่ว่าสุขหรือทุกข์
สำหรับผมแล้วเวลาที่เพื่อนสุขไม่มีผมไม่เป็นไร แต่ถ้าเพื่อนทุกข์เมื่อไรจะต้องมีผมข้างๆเสมอ
แล้วผมก็เชื่อว่า เพื่อนๆผมก็คงคิดแบบนั้นเช่นกัน......

ผมขึ้นไปอาบน้ำ ไอ้อิคกับไอ้โยชิก็เช่นกัน ผมใช้เวลาในห้องน้ำค่อนข้างนาน
ก็มันเหนื่อยมาทั้งวันน้นา ก็เลยอยากผ่อนคลายด้วยวารีบำบัดซะหน่อย
แต่ก็ต้องอาบน้ำแบบเชิดหน้าตลอด ไม่ได้หยิ่งนะ ฮ่าๆๆ แต่กลัวแผลโดนน้ำ
"พี่ภู ก๊อกๆๆๆ พี่ภู"
"อะไร"
"อาบนานแล้วนะ พอได้เเล้ว"
"เออ"
หลวงพี่ไม่อยู่ก็เหมือนอยู่อ่ะ ส่งร่างทรงตัวเองมาชัดๆ ทั้งพี่บุ้งทั้งไอ้อิค ไอ้โยชิ
พฤติกรรมคล้ายหลวงพี่ไม่มีผิด นี้ถ้าหลวงพี่รู้ว่าผมโดนตีแบบนี้จะเป็นอย่างไรนะ
มายืนเช็ดตัวที่หน้ากระจก ก็เห็นว่าหัวเรายังตั้งอยู่เลย ยังไม่ได้สระผมนี้หว่า
ฉีดสเปรย์จนแข็งโป๊กแบบนี้ ถ้าไม่สระมีหวังคันหัวทั้คืนแน่ๆ สระเองก็ต้องปียกแผลแน่นอน
"โยชิ" เปิดประตห้องน้ำโผล่หน้าออกไป
"ว่าไง"
"สระผมให้หน่อยดิ"
"ได้ๆ พี่อิค ลากเก้าอี้ตัวนั้นมา"
แล้วไอ้อิคก็ลากเก้าอี้เข้ามาในห้องน้ำไอ้โญชิก็ให้ผมนั่งเล้วพิงกับพนักพิง เงยหน้าขึ้นไป
แล้วมันก็ค่อยๆสระผมให้ ชางก็อัดสเปรย์มาอย่างเต็มที่
"เจ็บเปล่าว่ะ" ไอ้อิคถาม
"ไม่แล้ว"
"ว่าแต่นมมึงชมพูมากเลยอ่ะ " แล้วไอ้อิคมันก็เอานิ้วมาเขี่ยนมผม
"ไอ้เชี้ย" ผมก็เอามือมากอดอกปิดนมไว้
"ฮ่าๆๆๆๆ ถึงว่าหลวงพี่พีททำไมสูงเอ้าสูงเอา  นมเมียน่าดูดแบบนี้นี่เอง ถึงได้ดูดทุกวัน"
"นรกแล้วมึงอ่ะ"
"อุย ลืม"
"นมไอ้โยชิไม่น่าดูดหรอ"
"น่าดูดสิ พูดแล้วหิวเลยเนี่ย"
"ไอ้บ้าพี่อิค  หยิบผ้าขนหนูมาให้หน่อย โยชิจะเช็ดหัวให้พี่ภู"
แล้วไอ้โยชิมันก็ค่อยๆเช็ดผมทีละช่อๆอย่างเบามือ ว่าไปมุมละเอียดอ่อนมันก็มีเหมือนกันนะ
นึกว่าจะมีแต่มุมบ้าๆโหล่ๆ มันดูตั้งใจมาก ขอบใจมากนะโชิน้องรัก.....

"เสร็จแล้วพี่ภู ไปใส่เสื้อเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย"
"ขอบใจนะโยชิ"
"ไม่ต้องขอบใจหรอก อะไรที่น้องคนนี้ให้ให้พี่ชายได้ น้องคนนี้เต็มใจเสมอ"
"อื้ม ไอ้น้องรัก"
ผมแต่งตัวเสร็จก็ลงไปข้างล่าง คุณย่านั่งดูทีวีอยู่ รอพวกผมนั้นแหละ
"คุณย่าาาาา"
"ไหนให้ย่าดูแผลสิลูกเปียกน้ำหรือเปล่า"
"ไม่เปียกครับ โยชิสระผมให้"
"อ่าวหรอ ดีๆ เดี๋ยวก่อนนอนก็ให้น้องทำแผลให้นะ"
"ครับคุณย่า"
"แล้วนี่พี่เราเขาถึงไหนแล้วเนี่ย"
"อยู่หน้าหมู่บ้านแล้วครับ เมื่อครู่โยชิโทรถาม นั้นไงมาแล้ว"
"โยชิไปกดรีโมตเปิดประตูให้พี่เขาหน่อยไปลูก"
แล้วพี่บุ้งกับพี่อ้นก็เดินเข้ามา หน้าตาตื่นเขามาเชียว
"ไหนให้พี่ดูสิ เจ็บตรงไหนบ้าง มันทำอะไรบ้าง"
"ไม่เป็นอะไรแล้วพี่บุ้ง แค่หัวแตกนิดเดียว"
"นิดเดียวอะไรล่ะ ถึงกับสลบเนี่ยนะ"
"ตกใจจนเป็นลม ฮ่าๆๆๆ"
"ทำมาพูดดี แล้วนี่ทำไมไม่นอนโณงพยาบาลสักคืน"
"โรงพยาบาลนะไม่ใช่โรงแรมห้าดาว ซื้ออะไรมาทานบ้างอ่ะ น้องภูหิวจะแย่แล้ว"
"เยอะแยะเลย อ้นเอาไปใส่จานเลย ยังร้อนอยู่ คุณย่าไปทานข้าวเถอะครับดึกแล้ว"
"ไปๆๆ อิคไปลุก"
"แล้วงานเรียบร้อยดีไหมพี่บุ้ง"
"เรียบร้อยดี โดนตีไม่คิดจะบอกพี่เลยนะ พี่รู้เพราะว่าสต๊าฟมันคุยกัน"
"น้องภูจะบอกได้ไง สลบอยู่"
"อิคไม่อยากให้เสียงานน่ะพี่บุ้ง ตอนนั้นอิคก็ตกใจด้วย มัวแต่ห่วงไอ้ภูเลยลืม"
"พี่เห็นป้าชูนะ ด่าลูกน้องตัวเองชุดใหญ่เลย"
"แล้วพี่คนที่ตีหัวน้องภูอ่ะ"
"เห็นเขาว่าป้าชูด่าจนซึมไปเลยอ่ะ"
"สงสารพี่แกเนอะ"
"จะไปสงสารมันทำไม นี้ดีนะโญชิไม่อยู่ตรงนั้น ไม่อย่างนั้นจะช่วยป้าชูด่ามันให้ร้องไห้ไปเลย"
"ทานข้าวเถอะลูก เรื่องมันผ่านไปแล้ว เดี๋ยวจะได้ไปพักผ่อนกัน"
"แต่วันนี้คุณย่าน้องภูสวยมากเลยนะครับ"
"ใช่ๆ สาวๆในงานยังสู้คุณย่าไม่ได้เลย"
"อย่ามายอคนแก่"
"โยชิพูดจริงๆ เนอะพี่ภูเนอะ"
"ใช่ๆ"
"แต่ก็เด่นสู้นายแบบไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นจะโดนตีหัวแตกหรอ ฮ่าๆๆๆ"
"คุณย่าอ่ะ"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
พวกเราก็ทานข้าวกันไปคุยกันไปจนอิ่ม อิ่มแล้วก็มานั่งคุยกันว่าพรุ่นี้จะเอาอะไรไปทำบุญที่วัดดี
เพราะพรุ่งนี้เป็นวันพระ ก็เลยตกลงกันว่าจะไปซื้อที่ตลอด เพราะไม่รุ้จะมีคนตื่นแต่เช้าไหวหรือเปล่า
เพราะต่างคนต่างก็เหนื่อยกันมาทั้งวัน.......
"เดี๋ยวย่าไปนอนก่อนนะลูก ปิดบ้านปิดช่องไปนอนกันได้แล้วไป เจ้าบ้งหัวจะทิ่มอยู่เเล้วนั้น"
"ครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับคุณย่า"
"จ้ะ โยชิทำแผลให้พี่เขาด้วยนะลูก"
"ครับคุณย่า ไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวโยชิดูแลพี่ภูเอง"
"จ้ะ"
คุณย่าเดินขึ้นข้างบนไป พวกผมก็ช่วยกันปิดบ้านแแล้วก็ขึ้นไปนอนห้องใครห้องมัน
ไอ้โยชิกับไอ้อิคก็มาที่ห้องผม ไอ้โยชิทำแผลให้ มือมันเบามาก
"แสบไหมพี่ภู"
"ทนได้ "
"ดีนะมันไม่คว้าไม้หน้าสามมาตี ไม่อย่างนั้นได้สลบไปสามวันแน่"
"หรือไม่ก็สลบตลอดชีวิต พี่เห็นดาวระยิบระยับเลยนะเว้ยตอนแรกอ่ะ"
"จริงดิ"
"อื้ม เหมือนหน้าตัวเองมีประกายวิ้งค์ๆเต็มไปหมด เหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นอ่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"มีงทานยายังเนี่ยไอ้ภู"
"ยัง"
"อยู่ไหน"
"บนโต๊ะนั้นอ่ะ" แล้วไอ้อิคมันก็หยิบถุงยามาดู แล้วก็จัดยามาให้ผม
"ทานซะ"
"น้ำอ่ะ"
"เรื่องเยอะนะมึงนะ"
"เอ้า มึงจะให้ภูทานยากับอากาศหรือไง"
"เดี๋ยวกูไปหยิบให้" แล้วมันก็เดินไปหยิบน้ำข้างล่างมาให้ผม
"ถ้าหลวงพี่รู้จะเป็นไงเนี่ย พรุ่งนี้ทำผมตกมาปิดแผลไว้เลยนะ"
"อืม"
ไอ้อิคเอาน้ำมาให้ผม ผมก็ทานยา แล้วก็นอน ไอ้โยชิปิดไฟให้แล้วก็ออกจากห้องไปกับไอ้อิค
ผมก็นอนคิดเรื่องวันนี้ไปเรื่อยเปื่อย ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนจริงๆ ครจะคิดว่าวันนี้ผมจะหัวแตก
ผมว่านะ ถ้าอยากทำอะไรก็ทำเถอะ เพราะเราไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะมีหรือเปล่าทำซะก่อนที่จะไม่ได้ทำ ..

********************

ก่อนอื่นก็ต้องขอโทษนะครับ
ไม่รู้ว่าตอนนี้จะชอบกันหรือเปล่า
เพราะหัวสมองผมมันแบบว่าคิดอะไรไม่ค่อยออกอ่ะ
อารมณ์ผมมันยังไม่กลับมาเหมือนเดิมด้วย
ต้องขอโทษทุกคนจริงๆนะครับ

ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้

ขอบคุณจริงๆครับ

ผมจะกลับมายิ้มอย่างสดใสเหมือนเดิมให้ไวที่สุด

[tagloveX-Mark]

โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เอี้ยยยยยยยยยเจส เกลียดมันว่ะ
มาตีน้องภูได้งัยเนี่ย เลวจิง ๆ คงไม่มีใครจ้างงานไปเลยอีกตลอดกาล อนาคตดับนายแบบมืออาชีพ หึ่ยยยยยยยยยยย (เลียนแบบน้องภู 555+)
ถ้าพระพีทรู้เรื่องทีหลังนะ รับรอง น้องภูอดเดินแบบยาว 555555+ ไม่ก็แบบพระพีทคงประกบแจ ไม่ห่าง บอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลัง เหอ ๆ
น้องภูนะน้องภูเอ๊ยยยย น่ารักเกินไป ก็เป็นภัยอีก มิวายมีคนอิจฉา แต่ก็ดีที่ไม่หนักมาก ห่วงก็แต่จะเป็นแผลเป็นหรือป่าวเนี่ยแล่ะ เด๋วมีตำหนิ อิอิ
อิคแมนมาก ปกป้องน้องภู ^_^
ยังงัยน้องภูก็มีคนช่วยปกป้องอ่ะเนาะ คนดีมีเพื่อนดี ๆ คุ้มครอง
รักคนแต่ง ได้อ่านอีกตอนก่อนนอน อิอิ ฝันดีค้าบ
สู้นะคับ เข้มแข็ง ขอให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีคับผม

[gupalz]

น้องภูเป็นคนดีจริงๆ
ขอให้คนเขียนสู้ๆ ผ่านพ้นปัญหาไปโดยไวนะจ๊ะ

[aorpp]

คนแต่ง สู้ สู้ ค่ะ
+1 

[tumtok]

หลวงพี่รู้จะเป็นยังไงนาาาาาาน้องภู

[noy]

 

[fangkao]

ถ้าหลวงพี่เห็น ตายยกแกงค์แน่เลย เป็นกำลังใจให้ภูภูมินะคะ

[NOO~KUNG]

งานเข้าน้องภูอีกแล้ว....
หลวงพี่จะว่าอะไรมั่งเนี่ย...
สู้ต่อไปน่ะคุณคนเขียน  ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี...

[PoMArmKuB]

อยากรู้จังถ้าหลวงพี่รู้จะเป็นยังไง

[lepetitnong]

บังอาจมาทำร้ายน้องภูได้เนอะ  ร้ายกาจมาก  แล้วพระพีทจะเห็นไหมเนี้ย   

[tawan]

น่ารักเหมือนเดิม  

ชอบบบบบบบ

 

[jakkee]

ตายๆๆ หน้าจะเป็นรอยไหมเนี่ย ถ้าหลวงพี่รู้ ..... ไม่อยากจะคิดเลย

[bobie]

ความหล่อของน้องภูทำเรื่องอีกแล้ว 5555
ถ้าหลวงพี่รู้จะเป็นไงเนี่ย
รอลุ้นๆ
แล้วก็สู้ๆนะคะ
ขอให้ผ่านปัญหานี้ไปได้เร็วๆ ^__^

[pendora11]

เราเป็นนักอ่านแฝงมาตลอด ไม่เคยมาเม้นต์เลย นิสัยเสียมากอ่ะ อยากจะบอกนักเขียนว่า ชอบมากมายค่ะเรื่องนี้ ติดตามตลอดต้องเข้าเวปวันละหลายรอบเพราะรอว่าอัพยัง จะได้อ่าน เพราะน้องภูทำให้เรายิ้มได้ตลอดเลย.
  สำหรับนักเขียน ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องราวดีๆให้เราได้อ่านและมีความสุขกับมันมาตลอด แล้วก็อย่าเครียดมากนะค่ะ อะไรจะเกิดมันก็เกิด เราทำได้เพียงแก้ไขให้มันดีขึ้นได้เท่านั้น แต่แก้สิ่งที่เกิดไปแล้วไม่ได้ เราคิดว่ามันไม่มีอะไรที่แย่ทีสุดแน่นอนค่ะ ถ้าเป็นอย่างน้องภูจริง อย่างน้อยนักเขียนก็จะได้เจอคนที่ดีอย่างพี่พีท(หรือเจอแล้วก็ไม่รู้นะ ถ้าเจอแล้วขออิจฉาหน่อยล่ะกัน) อย่างคุณย่า อย่างเพื่อนๆ เห็นป่ะ น้องภูไม่ได้แย่ไปซะหมดหรอก ตัวนักเขียนก็เช่นกัน เราคิดว่าปัญหาของคุณคงไม่แย่ไปหมดเหมือนกันค่ะ
  ยังไงก็ขอเอาใจช่วยให้ผ่านช่วงแย่ไปด้วยดี และผ่านไปในเร็วๆนี้ด้วยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับรักข้างรั้วฯ เรื่องนี้ ที่อยู่ข้างใจนักอ่านอย่างเรามาตลอด จะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
สู้…สู้ค่ะ ^___________^

[pendora11]

ว๊าย!พิมพ์ผิด.  เรื่องรักข้ามรั้วฯ แต่อยู่ข้างใจเราจริงๆนะ
อายจัง555

[litlittledragon]

งานเข้าน้องภูจนได้ พระพีทจะอยู่วัดไม่สงบหรือเปล่าละเนี้ย

ส่วนเรื่องส่วนตัวคนเขียน ได้แต่เป็นกำลังใจ มีวิธีหนึ่งที่พอจะทำได้ ถ้าคนถูกฟ้องล้มแค่คุณพ่อหรือคุณแม่
คือให้ทั้งสองทำเรื่องหย่า ยกสมบัติเป็นชื่อของอีกคน แล้วก็จะล้มละลายก็ล้มไปแค่คนเดียว

[mild-dy]

เสน่ห์แรงเกินนะน้องภู
ถ้าหลวงพี่พีทรู้ คงงานงอก
5555

[route rover]

รักเรื่องนี้ที่สุด มีแต่สิ่งดีๆ มีความสุข ความอบอุ่นทั้งเรื่อง รักตัวละครทุกตัว 

เป็นกำลังใจให้คนแต่งผ่านจุดที่หนักหน่วงของชีวิตไปให้ได้นะคะ

หมื่นทางตันยังมีหนึ่งทางออกเสมอ

ขอให้ชีวิตผู้แต่ง เหมือนกับชีวิตน้องภู ในวันที่ได้เจอกับความสดใสค่ะ 

สู้ๆ นะคะ 

[4559]

หลวงพี่รู้นี้สึกมาเลย