ตอนที่......170
"คุณย่าาาาา สวัสดีค่ะ" คุณแม่น้องภู โผเข้ากอดคุณย่าพร้อมน้ำตาคลอ
"เป็นอย่างไรบ้างลูกนุช สบายดีไหม"
"สบายดีค่ะคุณย่า แต่ก็คิดถึงลูกทุกวัน"
"ลูกเราก็คิดถึงเราทุกวันเหมือนกัน พ่อศักดิ์สบายดีนะจ้ะ"
"สบายดีครับคุณย่า ขึ้นไปคุยข้างบนกันดีกว่าครับ ไปตาพีท ไม่ได้เจอนาน ยังหล่อเหมือนเดิมนะหลาน"
"ฮ่าๆๆ"
ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าทั้งสองท่านรู้ว่าผมมาขอลูกชายท่าน ท่านจะยังเอ็นดูผมอยู่ไหมนะ
"นี้ของที่น้องฝากมาครับ" ผมวางขอบนโต๊ะ คุณน้าทั้งสองยกน้ำกับขนมมาให้
"น้องเป็นอย่างไรบ้างพีท"
"สบายดีครับ โตเป็นหนุ่มแล้ว เป็นเด็กดีครับ"
"น้าขอบใจมากนะพีท ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยน้อง"
"มันเป็นหน้าที่ของพีทอยู่แล้วครับ"
"ขอบใจมากลูก ทานขนมก่อนนะคะ แล้วคุณย่ามาทำธุระหรอค่ะ"
"ใช่จ้ะ ธุระกับเรานั้นแหละ" คุณน้าทำหน้างงๆ เมื่อคุณย่าเริ่มเปิดประเด็น
"ธุระกับนุช มีอะไรหรอค่ะคุณย่า"
"ย่าขอพูดตรงๆเลยแล้วกันนะ"
"ค่ะ"
"เรื่องน้องภูน่ะ"
"น้องภูทำไมหรอค่ะ น้องภูทำอะไรให้คุณยาเดือดร้อนหรอค่ะ"
"เปล่าจ้ะ น้องภูเป็นเด็กดี"
"แล้วน้องภูไปทำอะไรหรอครับ" คุณพ่อน้องภูเริ่มวิตกกังวล
"เราสองคนอย่างพึ่งคิดไปปไกล ฟังย่าเล่าก่อนนะ เราสองคนฝากลูกไว้กับลุงเขาใช่ไหม"
"ค่ะ"
"ตอนนั้น ย่าก็วางใจที่ให้น้องภูไปอยู่กับลุง แต่ก็อดห่วงไม่ได้ ให้ตาพีทคอยไปดูน้องที่บ้านของลุงเขาเป็นระยะ"
"ค่ะ"
"แต่วันหนึ่งก็รู้ว่าน้องภูอยู่อย่างไม่ค่อยสู้ดีนัก เงินที่เราฝากไว้ให้ลูก ย่าทราบมาว่าเขาเอาไปเล่นการพนันจนหมด"
"คุณพระช่วย น้องภูลูกแม่" คุณน้าเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา คุณน้าผู้ชายประคองกอดเอาไว้
"เงินไม่ใช่น้อยๆใช่ไหม"
"ค่ะ"
"นั้นแหละ น้องภูต้องอยู่อย่างลำบาก ไหนจะต้องทำงานไหนจะเรียนแล้วยังต้องมาทนอยู่ท่ามกลางเสียงทะเลาะเบาะแว้ง"
"โถลูกแม่"
"ย่าก็เลยใให้ตาพีทไปรับน้องมาอยู่ด้วยกันที่บ้านย่า"
"เรื่องนี้เกิดขึ้นนานหรือยังครับ"
"นานแล้วตั้งแต่เรามาอยู่ที่นี้ได้ไม่นานหรอก ยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำ"
"พี่นะพี่ ทำไมทำกับหลานได้ลงคอ" คุณพ่อน้องภูท่าทางจะโกรธพี่ชายตัวเองไม่น้อย แต่ก็สะกดอารมณ์ไว้
คุณแม่ของผมเริ่มมีน้ำตาคลอเช่นกันเมื่อเห็นน้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลออกมาเป็นทาง
"หลังจากนั้นย่าเลยเอาน้องภูมาอุปการะ"
"หนูไม่รู้จะพูดอย่างไร คุณย่ามีพระคุณกับนุชเหลือเกิน"
"ย่ารักและเอ็นดูน้องภูมากนะนุช เหมือนหลานแท้ๆของย่า รักเหมือนลูกในไส้"
"ขอบคุณค่ะคุณย่า นุช นุช ทิ้งลูกให้เผชิญปัญหาคนเดียวนุชเป็นแม่ที่แย่มากเลยใช่ไหมค่ะ ฮือๆๆๆ"
"อย่าคิดอย่านั้นเลยลูกเอ๊ยนุช มันเป็นกรรมของเรา"
"นุชขอบคุณคุณย่าอีกครั้งนะคะที่ไม่ทิ้งลูกนุช แล้วตอนนี้น้องภูอยู่กับคุณย่าใช่ไหมค่ะ"
"ใช่จ้ะ ย่าส่งเสียให้เรียน แล้วน้องภูก็สมใจย่าทุกอย่าง เรียนเก่ง น่ารัก ย่าต่างหากที่ต้องขอบคุณนุชที่ทิ้งสิ่งล้ำค่าไว้ให้ย่า"
"ขอบคุณค่ะคุณย่าที่รักลูกนุช ฮือออ" คุณแม่น้องภูก้มลงกราบคุณย่า คุณย่าก็ดึงเข้ามากอด
ทุกคนในบ้านมีน้ำตาซึมทุกคน คุณแม่ผมเองก็ร้องไห้นานแล้ว คุณพ่อที่ใจแข็งก็อดน้ำตาคลอไปกับเขาไม่ได้
คุณน้าทั้งสองก้มกราบคุณย่า เป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ
"เอาล่ะ ขึ้นมานั่งข้างบนเถอะลูก ตาพีทเขามีเรื่องจะพูดกับเราสองคน" อ่าว คุณย่า โยนมาให้ผมทำไมเน่ย ทำไมไม่พูดให้จบ
"มีอะไรหรอลลูก พีท" คุณน้าถาม
"คือ เอ่อ คือว่า เอ่อ พีทไม่รู้จะเริ่มยังไงอ่ะครับ คือ............."
"พูดมาเถอะพีท ไม่ต้องเกรงใจน้า"
"คือ พีทรักน้องครับ แต่มันไม่ใช่รักแบบพี่น้อง"
"แล้วมันแบบไหนล่ะจ้ะ"
"มันคือ ความรักแบบคนรัก แบบที่คุณพ่อรักคุณแม่อ่ะครับ"
"อะไรนะลูก"
"คือพีทเป็นเกย์ แล้วพีทก็รักน้องครับ"
"แล้วน้องล่ะ"
"น้องก็รักพีทครับ เรารักกัน"
ผมไม่กล้าสบตาคุณน้าทั้งสอง ผมได้พูดมันออกไปแล้ว สิ่งที่ผมกลัวผมได้พูดมันออกไปแล้ว
ช่วงเวลาที่แสนจะทรมานคือการอรคำตอบของอีกฝ่าย ผมอยากรู้ว่าคุณน้าจะรู้สึกอย่างไร
"แล้วพีทแน่ใจแล้วหรลูก ว่าน้องเป็นเกย์"
"ครับ"
"พีทแน่ใจนะว่ามันคือความรัก ไม่ใช่ความใคร่"
"พีทแน่ใจครับว่าพีทรักน้อง"
ความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง
"นานหรือยัง" คุณน้าถามผม
"ตั้งแต่คุณน้าจากน้องมาอ่ะครับ พีทได้ดูแลน้องได้ใกล้ชิดกับน้อง จนน้องย้ายไปอยู่กับคุณลุง พีทก็มั่นใจว่าพีทขาดน้องไม่ได้ แล้วพีทก็อยากดูแลน้อง"
"มันอาจจะไม่ใช่ควมรักก็ได้นะลูก พีท"
"พีทเคยถามตัวเองบ่อยว่า พีทแค่ห่วงใยน้องหรือเปล่า แบบที่พี่ชายคนหนึ่งจะรักน้องชาย แต่คำตอบที่พีทได้จากตัวเองคือ ไม่ใช่ สิ่งที่พีททำทั้งหมดเพื่อน้อง มันมาจากความรัก"
"มันลึกซึ้งแค่ไหนแล้วพีท" คุณน้าถาม
"ก็ลึกซึ้งขั้นสามีภรรยาแล้วล่ะครับ สี่ปีแล้วครับที่เราอยู่ด้วยกัน"
"พรากผู้เยาว์แล้วใช่ไหมเราอ่ะ น้องภูนะน้องภู เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่เล่าให้แม่ฟัง"
"น้องกลัวคุณน้าจะไม่สบายใจน่ะครับ พีทกับน้องคุยกันตลอดว่าจะบอกคุณนาอย่างไรดี"
"น้าไม่ว่าอะไรหรอกนะพีท โลกเราไปถึงไหนต่อไหนแล้ว สำหรับน้า สำหรับคนเป็นแม่ สิ่งเดียวที่หวังคือให้ลูกมีความสุข ถ้าน้องภูอยู่กับพีทแล้วมีความสุขน้าก็ไม่ว่าอะไร"
ความดีใจครั้งนี้เรียกว่าที่สุดในชีวิตก็ได้ ท้องฟ้าที่มัวถูกปกคลุมด้วยเมฆสีหม่นมานาน ตอนนี้สว่างสดใส
แสงแดดทอดยาวทำให้จิตใจพองโตอีกครั้ง ผมไม่สามารถหุบรอยยิ้มลงได้แม้แต่วินาทีเดียว
"หน้าบานเชียวนะพ่อลูกชาย"
"พีทดีใจน่ะครับ สิ่งี่พีทกลัวมาโดยตลอด มันหมดไปจากใจแล้ว"
"คุณค่ะ คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหมกับการตัดสินใจของนุช" คุณน่าหันไปถามน้าผู้ชาย
"เราทำให้ลูกเสียใจมานานมากแล้ว อะไรที่เป็นความสุขของลูก พ่อจะไม่ขัดขวางหรอก น้าขออย่างเดียวนะพีท ขอให้รักน้องให้มากๆน้องเสียใจมามากพอแล้ว"
"พีทสัญญาครับ พีทจะรักน้องเหมือนที่คุณน้าทั้งสองรัก"
"ขอบใจมาก"
"อย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับน้องภูนะลูกพีท น้าจะแกล้งเจ้าตัวแสบนี้สักหน่อย มีอะไรหัดปิดบังแม่"
"ครับ"
"น้องคงจะอ้อนพีทสินะ งอแงไหม"
"ไม่หรอกครับ น้องโตเป็นผู้ใหญ่กว่าแต่ก่อนมาก ตั้งแต่คุณน้ามาอยู่ที่นี้น้องก็แข็งแกร่งขึ้นเยอะครับ"
"ขอบใจพีทมากนะลูก ที่ดูแลน้องแทนน้า"
"ครับ"
"เอาล่ะนเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย แม่เจ้าพีท จะขอลูกชายเขาน่ะ จะให้สินสอดเขาเท่าไร"
"นั้นสินุช วันนี้พี่มาขอลูกชายนุชให้ลูกชายพี่นะ"
"พี่ค่ะ ล้อเล่นอะไรค่ะเนี่ย นุชยกให้ตาพีทดูแลน้องตั้งแต่วันที่นุชจะมาที่นี้แล้วค่ะ แต่ก็ไม่คิดว่าพีทจะเอาน้องทำเมียนะลูก ฮ่าๆๆ"
"คุณน้าอ่ะ พีทอายนะครับ"
"ฮ่าๆ"
"ยังไงก็ต้องเอา ลูกชายพีทเอาลูกชายนุชมานอนกอดตั้งสี่ห้าปี พี่ไม่ยอมหรอกถ้านุชจะไม่เรียกร้องอะไรน่ะ"
"แค่บุญคุณที่คุณย่าให้ครอบครัวนุชก็ทดแทนไม่หมดแล้วค่ะพี่ ไหนจะที่พี่ดูแลนุชตั้งแต่มาอยู่ที่นี้อีก"
"มันคนละส่วนกัน ไม่เอาๆ ถ้าเราไม่เรียกพี่จะให้เองก็แล้วกัน"
"ไม่เอาค่ะ ถ้าขืนให้นุช นุชไม่ยกลูกชายนุชให้นะคะ"
"อ่าว ทำไมทำกับพีทอย่างนั้นละครับคุณน้า"
"ไม่รู้แหละ"
"เอาอย่างนี้ พีทมีของให้คุณน้าชิ้นหนึ่ง ขอแค่ชิ้นเดียวให้คุณน้ารับไว้นะครับ พอคุณน้ากลับเมื่องไทยพีทจะเอาให้ครับ"
"งั้นก็ได้"
"แต่ยังไงพี่ก็คงต้องให้ของขวัญลูกชายคนใหม่ของพี่นะ ยอมรับตามตรงนะนุช พี่หลงเด็กคนนี้มาก ไม่รู้ทำไม"
"น้องภูเป็นเด็กน่ารักค่ะ เป็นเด็กที่จิตใจดีมาตั้งแต่เด็ก"
"ใช่ น้องภูทำให้พี่ยิ้มได้ทุกครั้งที่คิดถึงเขา ว่าแล้วก็อยากเจอจัง"
"ตื่นหรือยังเจ้าตัวแสบ พึ่งสอบเสร็จ เห็นว่าเพลียๆ ลองโทรหาน้องสิลูกพีท"
"น้องบอกว่าถ้าตื่นจะโทรมาครับคุณย่า"
"อ้อ"
"น้องท่าทางจะดื้อกับพีทใช่ไหมลูก รายเนี่ยถ้าใครตามใจเขา เขาก็จะอ้อนสุดๆ พีทถ้าจะตามใจน้องสินะ น้าว่า" ผมอยากจะบอกน้านุชว่า น้องดื้อมาก
"ไม่หรอกครับ"
"ไม่ดื้อหรอกนุช เรียบร้อยน่ารัก กับข้าวกับปลาทำเป็นหมด ว่าง่ายใช้ง่าย พูดจาเพราะ" ผมอยากจะบอกแม่ว่านั้นคือภาพลวงตา ฮ๋าๆๆ
"นุชเลี้ยงมาทำไมจะไม่รู้ค่ะพี่ แสบจะตาย ถามตาพีทสิ เจอตอนแรกๆเป็นยังไงบ้าง"
ผมก็ได้แต่อมยิ้มไม่ได้ตอบอะไร จากวันนั้นจนวันนี้ผมไม่เคยลืม ภาพแรกที่เด็กตัวเล็กๆขาวๆปากแดงๆปีนข้ามรั้วเข้ามาในบ้านผม
มันทำให้ผมหัวใจพองโตอย่างน่าอัศจรรย์ทั้งๆที่เราไม่รู้จักกันมาก่อน ผมก็รู้สึกผูกพันธ์กับเด็กคนนี้เป็นพิเศษ ตลอดเวลาที่ผ่านมา
ความใกล้ชิดถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นความรัก แล้วก็รักมาก รักแบบขาดไม่ได้ เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต หรือไม่ก็อาจจะทุกส่วนของชีวิตผมไปแล้ว
ดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความเศร้า ถูกผมทำลายลงเหลือเพียงจุดเล็กๆที่รอคอยบางอย่าง วันนี้ผมมาทำจุดๆนั้นให้มันหายไปแล้ว
ผมจะขอดูแลเขาไปจนถึงวันที่ผมแก่ แล้วก็วันุดท้ายที่ผมหายใจ ผมหวังว่าเขาจะกุมมือผม จนลมหายใจสุดท้าย.....
"คุณย่าคงปวดหัวกับน้องภูไม่น้อยเลยสิค่ะ" คุณน้าถาม
"ก็ไม่เชิงนะ เพราะมันปวดหัวกับทั้งคู่ ทั้งไอ้ตัวโตตัวเล็ก เดี๋ยวโกรธเดี๋ยวงอนอะไรกันเนี่ยแหละ"
"น้องภูติดนิสัยเอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็ก แถมดื้อเงียบๆ แล้วตอนที่เขาอยู่บ้านคุณลุงเป็นอย่างไรบ้างค่ะนุชอยากรู้"
"เอาไว้ถามไถ่กันเองเถอะนุช ย่าไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ วันที่เจ้าพีทไปรับมาเห็นว่ามีปัญหานิดหน่อย"
"ปัญหาอะไรลูกพีท"
"ก็"
"เล่ามาเถอะลูก น้าอยากรู้" คุณน้าผู้ชายคงอยากรู้มาก หวังว่าจะพึ่งพาพี่ชายตัวเองแต่กลับมาทำร้ายลูกชายตัวเอง
"คือก่อนหน้านั้นพีทก็เจอน้องบ่อยๆไปดักเจอตามโรงเรียน เห็นน้องผอมไปมาก แล้วก็ชอบนั่งเหม่อลอย พีทก็สงสัย แต่ถามน้องเท่าไรน้องก็ไม่บอกว่าเป็นอะไร บอกแต่ว่าคิดถึงแม่"
"โถลูกแม่"
"จนวันที่พีทโทรหาน้องไม่ติดก็เลยขับรถไปดูที่บ้าน เจอน้องเดินมาหน้าปากซอยกับผักบุ้ง สองคนเหมือนไม่รู้จะไปไหน พีทเลยเรียกขึ้นรถมา สองคนพี่น้อง มีรอยถูกตีไปทั้งตัว"
"หาาาา น้องภูเป็นอะไร"
"น้องภูไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แต่ผักบุ้งอ่ะน่วม ได้ความว่าทะเลากับลุงกับป้าเขา เรื่องป้าเขาลักโทรศัพท์น้องภูไปจำนำ เจ้าบุ้งเอาตัวขวางน้องไว้แล้วก็พากันออกจากบ้านมา"
"คุณพระช่วย เวรกรรมอะไรนะลูกแม่"
"พีทเห็นว่าไม่ได้การแล้ว เลยปรึกษาคุณย่าว่าจะไปรับน้องมาอยู่ด้วย ตอนแรกลุงเขาก็ไม่ยอม พีทขู่ว่าจะฟ้องคุณน้า เขาก็เลยยอม"
"ตอนแรกน้องภูก็ไม่ยอมมาหรอกครับ จะไปอยู่หอกับผักบุ้งให้ได้ แต่ผักบุ้งมันไม่ยอม"
"แล้วตอนนี้ผักบุ้งเป็นยังไงบ้างพีท"
"ก็อยู่ที่บ้านกับพีทเนี่ยแหละครับ แล้วก็ทำงานที่บริษัทพีทครับ ผักบุ้งไม่เคยทิ้งน้องครับ น้องเข้าไปอยู่ในบ้านนั้นถ้าไม่มีผักบุ้งคงแย่"
"รายนั้นเขารักน้อง แต่รักแบบแปลกๆ"
"แปลกยังไงค่ะคุณย่า"
"เจอหน้ากันก็ต้องหาเรื่องให้เถียงกันได้ตลอดไง เจ้าตัวเล็กนั้นยอมใครซะที่ไหนเรื่องเถียงเนี่ย ไอ้ตัวโตก็ชอบแหย่ นุชกลับไปก็จะรู้ลูก ฮ่าๆๆ"
"เด็กๆเยอะแยะบ้านคงไม่เงียบนะคะ"
"ไม่เงียบหรอก บางทีเขาไปเรียนไปทำงานกันหมด ย่าก็แอบเหงาเหมือนกันนะ นั่งรอเขากลับกันมา มันอดห่วงไม่ได้"
"หลานๆคุณแม่น่ารักทั้งนั้นนิค่ะ หนุ่มๆสาวๆจ้องกันตาเป็นมัน เจ้าแพทบ่นคิดถึงน้องภูทุกวัน"
"บุญของน้องภูนะคะ อย่างน้อยก็ไม่โชคร้านไปซะทีเดียว"
"ย่าน่ะเห็นน้องภูมาตั้งแต่เด็ก รักเหมือนลูกเหมือนหลานในไส้ จะให้มาทนดูหลานลำบากมันก็ทนไม่ได้ แต่ทางโน้นเขาเป็นลุงเป็นป้า ย่าจะขอเอาไว้เลี้ยงตั้งแต่ตอนนั้นไม่ก็จะไม่ดี"
"ผมผิดเองแหละครับที่ไว้ใจพี่ชายตัวเอง"
"ช่างมันเถอะพ่อศักดิ์ เรื่องมันผ่านไปแล้วนะ ตอนนี้ลูกเราสองคนก็รอวันที่เราจะกลับไปหาเขานั้นแหละ พร้อมหรือยังล่ะ"
"พร้อมแล้วค่ะ นุชก็บอกทางบริษัทไปแล้วว่าจะกลับเมืองไทย"
"ดีแล้ว อย่าให้ลูกต้องผิดหวังเป็นครั้งสองนะ"
"ค่ะคุณย่า"
"พีทอย่าพึ่งบอกน้อองภูนะลูก ว่าน้ารู้เรื่องนี้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้จะสอบสวนซะหน่อย"
"ครับ"
"เรียกคุณน้าไม่ได้แล้วนะนุช ต้องให้ตาพีทเรียกคุณแม่"
"ฮ่าๆๆ ค่ะ พ่อลูกเขย"
"พีทเขินนะครับเนี่ย"
"สบายใจแล้วสินะพ่อหลานชาย"
"เหมือนยกภูเขาออกจากอกครับ"
"พีทคงคิดว่าน้าจะใจร้ายสินะ"
"เปล่าครับ แต่พีทคิดแทนหัวอกคนเป็นแม่ ใครก็อยากให้ลูกมีชีวิตที่สมบูรณ์"
"อยู่กับพีทน้องก็สมบูรณ์ไม่ใช่หรอกลูก หรือพีทบกพร่อง"
"เปล่าครับ"
"น้ายกน้องให้แล้วนะ ดูแลน้องให้ดีๆนะ น้องคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตน้า"
"ครับ พีทสัญญา"
ฮัดเช้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ใครนินทาน้องภูว่ะเนี่ย"
"ไม่มีใครนินทาหรอกพี่ภู โยชิเอง" ไอ้โยชิมันเอาขนไก่มาปั่นจมูกผม
"เล่นบ้าอะไรของแก คนกำลังหลับสบาย"
"โยชิเห็นว่ามันมืดค่ำแล้ว เลยปลุกพี่ภูให้อาบน้ำอาบท่าแล้วก็ลงไปทานข้าว"
"เออ"
"โทรหาพี่พีทก่อนไหม"
"อย่าสอดรู้น่ะ"
"โยชิรอที่โต๊ะอาหารนะพี่ภู"
"เออ"
กดโทรศัพท์หาพี่พีท
"น้องตื่นแล้วครับ" ผมรับโทรศัพท์
"ว่าไง ตื่นแล้วหรอ"
"ตื่นแล้ว"
"ทานอะไรหรือยัง หืม"
"ยัง น้องภูโทรหาพี่พีทก่อนพี่พีททำอะไรอยู่อ่ะ"
"พี่พีทมาหาแม่ยาย"
"เห้ย จริงดิ เอาของไปให้แม่น้องงภูแล้วใช่ไหม"
"ให้แล้ว จะคุยกับคุณแม่ไหม"
"คุยๆ"
"ว่าไงลูกชาย"
"แม่ครับ น้องภูฝากของไปให้ คุณแม่ชอบไหม"
"ยังไม่ได้แกะดูเลยลูก คุยกับคุณย่าอยู่ คุณย่าบอกว่าหนูดื้อนะลูก"
"เปล่าซะหน่อย หรือว่าดื้อนะ ดื้อนิดเดียวเองน่ะแม่"
"ทำข้อสอบได้ไหมลูก"
"ได้ครับ เมื่อไรแม่จะกลับ"
"ถามแม่ทุกวัน แม่ก็บอกไปแล้วไง"
"น้องภูกลัวแม่ผิดสัญญา"
"ไม่หรอกลูก คุณพ่อเขาถามว่าอยากได้อะไรไหม เดี๋ยวคุณพ่อซื้อฝากพี่พีทไปให้"
"ไม่ต้องหรอกครับ น้องภูฝากพี่พีทซื้อแล้ว"
"เกรงใจพี่เขาน่ะลูก"
"งั้นน้องภูก็ไม่อยากได้อะไรหรอกครับ"
"แล้วเราฝากพี่เขาซื้ออะไรอ่ะ"
"เฟอร์บี้"
"เฟอร์บี้เป็นผู้ชายอะไรเล่นตุ๊กตา เป็นตุ๊ดป่ะเนี่ย แม่ไม่อยู่เนี่ย"
"เปล่านะแม่ แล้วเป็นตุ๊ดเกี่ยวอะไรกับแม่ไม่อยู่อ่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน คุยกับพี่เขาต่อนะลูก แม่จะคุยกับคุณย่า แม่ว่าน้องภูคงไม่อยากคุยกับแม่เท่าไรหรอกมั้ง"
"ทำไมคุณแม่พูดแบบนี้อ่ะ น้องภูเสียใจนะ"
"ไม่รู้ไม่ชี้ แค่นี้นะลูก แม่รักน้องภูนะลูก"
"น้องภูก็รักคุณแม่ครับ"
"จ้ะลูก"
"น้องภูไปทานข้าวไป เดี๋ยวพี่จะพาคุณน้าไปทานข้าวเหมือนกัน"
"เดี๋ยวสิพี่พีท พี่พีทว่าคุณแม่พูดแปลกๆไหม"
"ไม่นิ คิดมาก"
"หรอ"
"อื้ม ไปทานข้าวได้แล้วไป เดี๋ยวก่อนนอนพี่โทรหา"
"ก่อนนอนเลยหรอ"
"อ้อนอีกแล้ว"
"เสร็จธุระยังอ่ะ"
"ทำไมอ่ะ"
"กลับได้แล้ว นอนคนเดียวมันเหงานะ"
"ฮ่าๆๆ โยชินอนเป็นเพื่อนไม่ใช่หรอ"
"มันก็นอนกอดกันข้างล่างอ่ะ แล้วน้องภูจะนอนกอดใครล่ะ"
"ครับ เดี๋ยวพี่จะรีบกลับนะ"
"จริงอ่ะ"
"จริง ไปทานข้าวได้แล้วไป"
"อย่าซุกซนนะพี่พีท"
"ครับบบบ"
"น้องติดพีทมากสินะ"
"ก็ไม่ค่อยห่างกันหรอกครับ จะมีห่างกันก็ตอนไปเรียน พีทขี้หวงอ่ะครับ ไม่ค่อยให้น้องไปค้างที่ไหน ห่วงอ่ะครับ"
"ขอบใจนะพีท ที่ดูแลน้องอย่างดี น้าเชื่อใจพีทนะ"
"ครับ"
"ไปๆ ไปหาอะไรทานกันเถอะย่าหิวแล้ว"
หัวใจพองโต เผลอๆก็ยิ้มคนเดียว ถ้าจะเป็นเอามากนะไอ้พีท ก็คนมันดีใจนินา ต่อไปนี้รักของเราคงเป็นรักที่สมบูรณ์ซะที
ได้เห็นน้องดใสเต็มร้อยแล้ว ผมอยากให้คุณน้ากลับไปพร้อมผมด้วยซ้ำ อยากเห็นรอยยิ้มของไอ้ลิงน้อยเวลาที่ได้เจอแม่จัง
น้องภู....
"โหยแม่คุณ กว่าจะยุรยาทลงมาได้" ไอ้พี่บุ้ง
"ทำไมอ่ะ"
"ทุกคนเขาหิ้วท้องรอทานข้าวอยู่เนี่ย"
"ใครจะไปรู้อ่ะ"
"เดี๋ยวไม่ได้ทานข้าว ผัวเธอจะมาด่าฉันอีก"
"ก็ดี สม ปีนี้จะสั่งงดโบนัสด้วย โทษฐาน ปากดี กับเมียเจ้าของบริษัท ไม่เคารพนบน้อมทำกระด้างกระเดื่อง"
"เยอะ"
"พี่ภูมาทานข้าวเถอะโญชิหิวจนตาลายเเล้วนะ"
"หิวอะไรไอ้โยชิ แกเล่นขนมปังลูกเกดไปสองอันนะฉันเห็น"
"โยชิแค่ทานรองท้องเองนะพี่บุ้ง"
"รองท้อง"
"อื้อ"
"ไอ้อิค พาเมียมึงไปบำบัดบ้างนะ ให้ไปเลิกแป้งและน้ำตาลที่ถ้ำกระบอกอ่ะ"
"ฮ่าๆๆ"
"พี่ภูมาทานข้าวเร็ว โทรหาพี่พีทยัง"
"โทรแล้ว"
อ๊อด อ๊อด
"เดี๋ยวภูไปดูเองพี่อ้น ทานข้าวกันเถอะ" มีคนมากดอ๊อดหน้าบ้านผมเลยเดินไปเปิดประตู
"อ่าวไอ้บงค์มาไงว่ะ"
"นั่งแท็กซี่มาอ่าดิ"
"แล้วมึงมาคนเดียวหรอเนี่ย"
"มาคนเดียวสิ มึงเห็นว่ากูมากับใครล่ะ"
"พี่ฝุ่นอ่ะ"
"อยู่คณะ"
"ทะเลาะกันมาเปล่าเนี่ย"
"เปล่า"
"มึงโกหก"
"กูก็แค่น้อยใจนิดหน่อย มานอนกับมึงดีกว่า มีอะไรให้กูกินบ้างกูหิว"
"ข้างในเลย เขากำลังโซ้ยกันอยู่เลย"
"อื้อ"
"พี่บุ้งพี่อ้นสวัสดีครับ"
"สวัสดีครับแบงค์"
"พี่แบงค์สวัสดีครับ"
"สวัสดีโยชิ"
"มาทานข้าวแบงค์เดี๋ยวพี่ไปหยิบจานให้"
"ไม่เป็นไรพี่อ้นเดี๋ยวแบงค์ไปหยิบเอง"
"นั่งเถอะน่ะ" แล้วพี่อ้นก็เดินไปหยิบจานให้ ผมก็นั่งลงข้างไอ้อิค
"มึงถามมันยัง" ไอ้อิคกระซิบเบาๆ
"ขี้เสือกนะมึงอ่ะ"
"กูอยากรู้อ่ะ กูเป็นห่วงเพื่อนผิดหรอว่ะ"
"หร๊อออ"
"พวกมึงนินทากู" ไอ้แบงค์หันมาค้อนให้อ่าสิ
"ทานข้าวแบงค์"
"ขอบคุณครับพี่อ้น"
เรานั่งทานข้าวกันไปคุยกันไป ไอ้แบงค์ก็ดูหายเครียด คนเราบางทีอยู่กับแฟนมันก็อึดอัดได้อยู่กับเพื่อนก็ผ่อนคลาย
ผมนั่งดูมันไปทานข้าวไป คนเราย่อมมีเรื่องแตกต่างกันไป ความรักมันก็คือทุกข์ ทุกข์ที่เรายอมรับโดยดี
ห่างกันมันก็ทุกข์ ทุกข์เพราะคิดถึง มันก็มาจากความรักเป็นตัวเริ่มต้น แต่เราก็ยินดีที่จะรัก เพราะมันทุกข์ด้วยสุขเป็นตัวเริ่มต้น
งอนกันบ้างทะเลาะกันบ้างมันก็เป็นอีกแขนงของทุกข์ที่เป็นตัวเริ่มต้นมาจากรัก แต่ผมเชื่อว่า ความรัก ทำให้เราสุขมากกว่า
ถึงแม้จะทุกข์ มันก็ทุกข์บนพื้นฐานแห่งความสุข งงไหม ห้ามงง ฮ่าๆๆ
"น้องภู"
"ครับพี่อ้น"
"พรุ่งนี้สอบเสร็จ แวะที่ออฟฟิศหน่อยนะ จะมีลูกค้ามาดูตัว"
"เรื่องไร"
"เขาจะจ้างเป็นพรีเซนเตอร์ นมกล่อง"
"ห๊า แต่"
"พี่บอกพี่พีทแล้ว พี่พีทโอเค"
"พี่พีทไม่เห็นบอกน้องภูเลย"
"ลืมมั้ง เขามาติดต่อก่อนที่พี่พีทจะไปเมกาอีก"
"ดังอีกแล้วเพื่อนกู ยืมตังค์หน่อยนะได้ค่าตัวอ่ะ" ไอ้แบงค์มันแซว
"เอาเท่าไรล่ะ"
"สักแสนสิ จะเอาไอแมคสักเครื่อง"
"อ้อนผัวมึงดีกว่าไหมแบงค์"
"อย่าพูดถึงเขา"
"มึงทะเลาะกันมาใช่ไหม"
"เปล่า" ไอ้นี้มันไม่บอกหรอก เดี๋ยวดึกๆคืนนี้ต้องถาม ต้องให้ไอ้อิคกับไอ้โยชิไปนอนอีกห้อง
ผมก็จัดการบอกไอ้อิคมันก็โอเค
"แบงค์ไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวกูจะคุยสไกด์กับพี่พีท"
"เออ กูขอยืมทุกอย่างของมึงด้วยนะ"
"เออ แปรงสีฟันอันใหม่อยู่ในชั้นข้างบนอ่ะ เสื้อผ้าก็หาเอาเอง ผ้าเช็ดตัวในตู้ซ้ายมือ"
"โอเค"
แล้วผมก็อยู่ในโลกของไซเบอร์
"รอนานแล้วนะเนี่ย ไลน์ไปตั้งนานแล้วทำไมพึ่งมา งอนดีกว่า"
"น้องภูทานข้าวอยู่"
"นั้นใคร" พี่พีทคงเห็นไอ้แบงค์เข้า
"ไอ้แบงค์ มันมานอนเป็นเพื่อน" ไอ้แบงค์โบกมือให้พี่พีท
"นึกว่าเอาหนุ่มๆมาซ้อน"
"คิดได้นะ"
"คิดถึงจัง อยากกลับบ้านเราแล้ว มีเรื่องเยอะแยะเลยอยากจะเล่าให้ฟัง"
"เล่าตอนนี้ก็ได้"
"ไม่เอา มันต้องหอมไปเล่าไป"
"บ้าเปล่า"
"เฟอร์บี้ได้แล้วนะ นี้ไง ส่วนพวกนี้ ไอ้แพทมันซื้อมาฝากน้องภู พี่กำลังห่อใส่กระเป๋า"
"เยอะจัง"
"ไอ้แพทมันบอกเมียน้องก็เหมือนเมียมัน"
"ฮ่าๆๆ คุณแม่น้องภูเป็นไงบ้างพี่พีท"
"สบายดี อีกไม่กี่เดือนก็กลับแล้ว คุณแม่บอกว่าเคลียร์เรื่องงานเรียบร้อยแล้วพร้อมกลับ"
"จริงนะ"
"จริงสิ แต่ว่า ถ้าแม่กลับน้องภูจะบอกแม่เรื่องของเราว่าไงอ่ะ"
"ไม่รู้อ่ะ แต่น้องภูก็จะบอกแม่ตรงๆแหละ"
"แล้วถ้าแม่ไม่ยอมอ่ะ"
"น้องภูก็หนีไปกับพี่พีทไง น้องภูไม่ทิ้งพี่พีทหรอกน่ะ"
"จริงนะ" พี่พีทมันยิ้มไม่หุบ
"จริงสิ"
"เฮย์ น้องภู ไอมิสยู โอ้วๆๆๆ หลบไปดิว่ะ" ไอ้พี่แพทมันเดินมาเห็นพี่พีทคุยกับผมเลยมาขอคุยมั้ง
"สวัสดีครับพี่แพท"
"สวัสดีจ้ะที่รัก ทำไงน้อจะได้หอมแก้มน้องภูของพี่แพท คิดถึงจัง"
"คิดถึงก็มาเที่ยวเมืองไทยสิครับ"
"ไปแน่นอน แต่ต้องให้พี่แพทหอมแก้มด้วยนะ"
"ฮ่าๆๆ ถามพี่พีทโน้น"
"ไม่ให้เว้ย จะไปไหนก็ไปป่ะ ผัวเมียเขาจะคุยกัน"
"แม่ แม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ดูไอ้พีทสิแม่ มันพูดผัวเมียเต็มปากเลยอ่ะ น้องภูก็เมียแพทเหมือนกันนะแม่ แม่บอกแพทว่าพี่น้องกันต้องแบ่งปันกันไม่ใช่หรอ ไอ้พีทมันมีเมียมันไม่แบ่งแพทเลยนะแม่"
"ไอ้บ้า" ได้ยินเสียงคุณแม่ด่า ฮ่าๆๆๆ
"พี่พีทจะแบ่งน้องภูให้พี่แพทไหม"
"บ้าหรอ อย่าให้มันหอมอีกนะ"
"น้องภูไม่เคยให้หอมซะหน่อย พี่เขาหอมเอง"
"ไม่รู้จักระวังตัว"
"เอ้า"
"แล้วทำข้อสอบได้ไหมเนี่ยคุณหมอ"
"ได้สิ"
"แล้ววันนี้อ่านหนังสือหรือยัง"
"ยังอ่ะ กะว่าจะไม่อ่าน น้องภูไม่ชอบอ่านหนังสือก่อนสอบ มันเครียด"
"ดีแล้ว พี่ไม่อยู่ก็รีบนอนนะ ไม่ใช่นั่งเล่นเฟซบุ๊คจนดึกจนดื่น"
"บ่น"
"อยาากกอดน้องภูจัง คิดถึงตัวหอมๆ แก้มนุ่มๆ"
"น้องภูก็คิดถึงพี่พีท ไม่มีคนกอดนอนไม่ค่อยหลับ"
"ไม่มียาฉีดก่อนนอนอ่ะสิ"
"ทะลึ่ง"
"ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาดีกว่าเปลี่ยนเรื่องๆ เดี๋ยวเป็นเรื่อง"
"คุณย่าอ่ะ"
"ไปหาญาติๆอ่ะ ไปกับคุณพ่อพี่ ใครก็อยากเจอตัว สงสัยจะไปคุยเรื่องเพชรๆพลอยๆนั้นแหละ"
"ดูแลคุณย่าดีๆนะ อากาศมันหนาว จะไม่สบายเอา"
"ครับผม แบงค์อาบน้ำเสร็จแล้วไปอาบน้ำก่อนไหม เดี๋ยวดึกดื่นจะไม่สบาย"
"แล้วพี่พีทจะทำอะไร"
"ก็นั่งจัดของเนี่ยไง"
"งั้นเดี๋ยวคุยกับไอ้แบงค์นะพี่พีท"
"โอเค"
"แบงค์มึงจะสั่งพี่พีทซื้ออะไร มาเลยได้โอกาสแล้ว"
"จริงดิ"
"เออ มาเลย"
แล้วผมก็ไปอาบน้ำตามคำสั่งพี่พีท ไอ้แบงค์มันก็ถามโน้นถามนี้ พี่พีทก็อวดของที่ซื้อฝากผม
เรื่องเทคโนโลยีเขาคุยกันถูกคอ ผมอาบน้ำสักพักก็แต่งตัว แล้วก็มานั่งคุยด้วย ไอ้โยชิกับไอ้อิคก็เดินเข้ามาสมทบ
ทีนี้ก็ฝากซื้อของกันใหญ่ไอ้โยชิร้องจะเอาเฟอร์บี้อีก ฮ่าๆๆ ปวดหัว จนดึกดื่นพี่พีทก็เริ่มไล่พวกมันไปนอน
แล้วก็ขอคุยกับผม ไอ้แบงค์ก็ไปนอนเล่นบนเตียง
"คิดถึงพี่ไหม"
"คิดถึงสิ มากด้วย"
"พี่จะรีบทำธุระให้เสร็จนะ จะได้กลับไวไว"
"น้องภูจะรอนะ"
"จ้ะ ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งน้พี่โทรปลุก"
"ครับ"
"ฝันดีนะคนดีของพี่"
"น้องภูรักพี่พีทนะ บ๊ายบาย"
"บาย"
"กูจะอ้วก"
"ไม่แคร์" แล้วผมก้เดินไปปิดไฟ แล้วก็มานอน ได้เวลาล้วงตับแล้ว
"มึงมานี้มึงบอกพี่ฝุ่นหรือยัง"
"ยัง"
"เอ้าเห้ย ทำไมทำแบบนี้"
"เขาก็ไม่เห็นจะสนใจโทรมาถามกูนิว่ากูอยู่ไหน นี่มันสามทุ่มแล้ว ถ้ากูโดนจับตัวไปก็คงโดนฆ่าตาย"
"อย่าประชดกับความรัก โทรไปบอกพี่เขาซะ"
"ไม่"
"แบงค์ ถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาแล้วมึงจะเสียใจกับทิฐิเล็กๆน้อยๆแค่นี้"
"พี่เขาไม่เคยสนใจกูเลยตั้งแต่มีอีเด็กนั้น ไม่เคยคิดว่ากูจะรู้สึกยังไง"
"พี่เขามีใจให้เด็กนั้นหรอ"
"เปล่า"
"แล้วมึงจะมาแคร์อะไรกับเรื่องแค่นี้ มึงก็รู้ว่าพี่ฝุ่นเขาปฏิเสธใครเป็นซะที่ไหน"
"แล้วเขาไม่คิดจะทำเพื่อกูบ้างหรอ"
"แบงค์ มึงคิดถึงวันที่มึงกับพี่เขาจะรักกันได้สิ มันยากนะกว่าเราจะได้มาเจอกัน"
"มึงก็เข้าข้างพี่ฝุ่นทุกทีแหละ"
"แบงค์ มึงกำลังพาลนะ"
"ไม่ได้พาล"
อ๊อด อ๊อด
"ใครมากดกริ่งป่านนี้ว่ะเนี่ย"
หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" (((ตอนจบ ภาค 1 )))หน้าที่..336 (23/10/2013) (อ่าน 2620006 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก