หัวข้อ: [Y] จอมใจจักรพรรดิ์ [ตอนจบ+บทส่งท้าย] [P. 21] [26/07/55]

[lumier]

  สนุกมากเลย

คนเขียนมาอัพต่อไวๆ นะ 

[sanri]

ฮ่องเต้ติดจะทำอาไยหว่า 
คนแต่งจ๋า  อย่าหายไปนานอีกน๊า  คนอ่านคิดตึ๋ง 

[April❤]

คนแต่งจ๋า คนอ่านคิดถึง
กลับมาเต๊อะ

[moredee]

:z3:ตามมาถึงตอนที่ 11แล้วน้า พักจายก่อน แต่ละคู่ร้อนแรงเจงๆ

[qq_oo]

รอๆๆจ้า
คนแต่งหายไปไหนอ่ะ

[SenSei]

สุ้ๆนะค่ะ เรียนหนัก

แบ่งเวลาดีๆนะค่ะ เดวพลาด

[thearboo]

เพิ่งเข้ามาอ่านจ๊ะ โอ้ว แนวนี้ที่ชอบ
รอตอนต่อไปด้วยใจระทึก
 

[fullmoonny]

อ่านมาองวันติด อ่านทันแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ

ว่าแต่ฮ่องเต้จำทำสัญญาอะไรกันนะ?
ตื่นเต้นๆๆๆๆ

[pp4]

อร๊ากกก กำลังสนุกเลย!!
รีบมาต่อนะคะ รออยู่ๆ
มาแจ้งข่าวบ้างก็ได้ เป็นห่วงๆ♥

[hotladyanyavee]

ชอบหนี่เจินอะ

[princessl]

....... ------->>>

[s.monkham]

รีบมาต่อน่า รออยู่   

[fullmoonny]

จิ้มคนแต่งเค้ารออยู่นะตัวเอง T3T

[KuMaY]

คนแต่งกลับมาเถอะนะ
เค้ารออยู่ 

[139147]

    กลับมาเถอะ คนแต่ง รออยุ่น้าาาา  ใจจร้าาา  กำลังค้างง

[ชัดเจนกาบ]

ชอบจังเลยเรื่องเนี้ย เชียร์ๆทั้ง2คู่ๆน่ารักอ่ะ มาต่อเร็วนะไรเตอร์แต่ชายเนี้ยจะไม่ปล่อยให้มีผู้สืบสกุลเลยหรอคับเพราะน้องก็เป็นฮองเฮาแล้วนะคับ ส่วนลูกแฝดชายสองเลยคับส่วนครั้งที่2ค่อยแฝดชายหญิงเพราะฮ่องเต้ขยันทำการบ้านทุกคืนไม่เว้นกลางวันด้วยแล้วมีลูกได้แค่สองครั้งเพราะนายเอกผมเป็นผู้ชายเลยมีข้อจำกัดนิดนึง อิอิ ไรเตอร์รักษาสุขภาพนะคับ

[nawaratanachart]

 

มะไหร่จามาต่อค้าฟ  รออยู่นะค้าฟฟฟฟฟ

[manami_01]

มาแล้ว มาแล้ว

หลายคนคงอยากแทงไรเตอร์ที่หายหน้าไปนาน

ต้องบอกว่าใกล้เรียนจบแล้วT^T

เรียนเยอะเรียนหนักต้องทำใจนิดนะ

มีนานี้ก็สอบแล้วด้วยคงไม่ได้ค่อยมาลงหรืออาจหายไปนานหน่อย

แต่ยังไม่ได้ทิ้งผู้อ่านหายไปไหนนะ

จะมาลงให้อย่าพึ่งทิ้งกันไปน้าT^T

ว่าแล้วก็ไปอ่านคู่รองที่บอกไว้ก่อนจะหายแล้วเนอะ 555+

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

24

หลังจากที่ออกจากห้องทรงอักษรแล้วสองราชองค์รักษ์ก็ถูกสั่งให้ไปพักสองสามวัน โดยที่ฮ่องเต้ทรงให้เหตุผลว่าพวกเขาทำงานตลอดไม่เคยหยุดพักเลย และยิ่งต้องทำงานเพิ่มอีกเลยให้พักสองสามวันแทน

“สองวันนี้ไม่ต้องทำงานพวกเราไปหาที่พักกันสองคนดีมั้ยอาจิ้ง”

“แล้วเจ้าอยากไปไหนล่ะอาเฟย ข้าก็อยากไปกับเพียงแค่สองคนเท่านั้นเหมือนกัน จะได้ไม่มีคนมาขัดขวางถ้าข้าจะกอดเจ้าทั้งวันทั้งคืนด้วย”

จิ้งเต๋อและตงเฟยเดินทางไปบ้านของจิ้งเต๋อที่ไม่มีใครอยู่เนื่องจากพ่อแม่ของจิ้งเต๋อพวกท่านเสียไปนานแล้ว และด้วยความที่จิ้งเต๋อเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลเว่อฉือจึงทำให้บ้านนี้เหลือเพียงแค่คนรับใช้เท่านั้น

“อะ...อาจิ้ง...อ๊ะ...ยะ...อย่า...”เสียงของตงเฟยบอกให้คนร่างสูงที่ตอนนี้รวบร่างของเขาไปแล้วกดเรียวปากที่ซอกคอขาวแล้ว

“ข้าอยากกอดเจ้าจนทนไม่ไหวแล้วอาเฟย อย่าห้ามข้าเลยนะยอดรัก หลายเพลาแล้วที่ข้านี้มิได้กอดเจ้า ตอนนี้ข้ามิอาจจะทนต่อไปได้อีกแล้วอาเฟย ขอข้าทำเถอะนะยอดรัก”

จิ้งเต๋อพูดพลางจุมพิตที่ขมับซ้ายของคนร่างบาง เขากอดคนร่างบางเอาไว้หลวม ๆ ก่อนที่จะก้มลงจุมพิตซอกคอขาว จนคนร่างบางต้องประท้วงขึ้น

“อ๊ะ...อา...มะ...ไม่ใช่. ข้าแค่จะ...อ๊า...บอกว่า...เราอาบน้ำก่อนดีกว่า...มั้ยเท่านั้น...อืม”

“ฟุด..ฟิต..”พูดจบแล้วจิ้งเต๋อก็เลื่อนจมูกมาดมที่ซอกคอขาวอีก

“ตัวเจ้าไม่เห็นจะเหม็นเลยยอดรัก”จิ้งเต๋อซิบที่ข้างหูของคนร่างบางกว่าจนอีกฝ่ายหน้าขึ้นสีอย่างเขินอายแทน

“บ้า...ไม่เอาแล้วข้าตัวเหนียวหมดแล้ว อยากอาบน้ำอาบท่าเสียก่อนนะ ๆ อาจิ้งให้ข้าไปอาบน้ำก่อนน้า...”เสียงอ้อนหวาน ๆ จากคนร่างบางยันให้คนร่างสูงเผยยิ้มที่น้อยคนจะได้เห็นออกมา

“แล้วแต่เจ้าก็แล้วกันอาเฟย ถ้าอยากอาบนักข้าจะอาบด้วยดีมั้ย”

“อืม...เอาสิจะได้อาบรอบเดียวไปเลย”

จิ้งเต๋อและตงเฟยเดินไปที่ห้องที่มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่ภายในมีน้ำและกรีบดอกไม้ลอยอยู่คาดว่าบรรดาสาวใช้จะเตรียมไว้ให้พร้อมแล้ว จิ้งเต๋อและตงเฟยถอดชุดของตัวเองออกจนหมดก่อนที่จะเดินไปใกล้ ๆ กับอ่างน้ำนั้น

แต่ยังไม่ทันที่ตงเฟยจะหย่อนตัวลงอ่างน้ำก็ถูกร่างสูงอุ้มขึ้นก่อนจะเดินลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างนิ่มนวล

“อาจิ้ง...ปล่อยได้แล้ว และที่หลังไม่ต้องอุ้มก็ได้ข้าเดินเองได้น่า”

อีกฝ่ายไม่ตอบแต่ยิ้มกลับมาให้แทน เล่นเอาหัวใจคนที่ของตงเฟยเต้นแรงอีกครั้งคนบ้าอะไรปกติไม่ค่อยยิ้ม แต่วันนี้กลับยิ้มเอา ๆ อยู่ได้ ไม่รู้รึไงว่าทำให้เขาใจเต้นแรงไปกี่ครั้งแล้ว

“ข้าแค่อยากทำให้เจ้าสบาย ข้าผิดหรือ”เสียงที่ตอบช่างเบาราวกันน้อยใจของจิ้งเต๋อส่งผลให้คนร่างบางกว่าต้องช้อนหน้าอีกฝ่ายมากประกบทาบทับริมฝีบางบางเข้ากับฝีปากหนาแทน

“เจ้าไม่ผิดหรอนะอาจิ้ง ก็ข้าน่ะแค่ไม่ชินกับการถูกอุ้มเยี่ยงสตรีต่างหากเล่า”

และคนพูดน้อยยิ้มน้อยก็ส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ก่อนจะก้มหน้าลงเอาริมฝีปากหนาทาบทับริมฝีปากบางที่ทำท่าจะขยับพูดอีก

“อือ...อือ...”เสียงคนร่างบางประท้วงให้คนร่างบางปล่อยให้ตัวเองเป็นอิสระเสียที กำปันน้อย ๆ ทุบลงเบา ๆ เพื่อเป็นการบอกอีกฝ่ายให้ปล่อยได้แล้ว

“ข้ารักเจ้านะอาเฟย”เสียงทุ้มนุ้มที่กระซิบเบา ๆ ข้างหูทำให้คนฟังใจหวิว ๆ พลางหน้าแดงหูแดงไปหมด

“อืม...ข้าก็รักเจ้าอาจิ้ง”

เมื่อตงเฟยพูดจบก็คว้าคอคนร่างสูงที่ตอนนี้คล่อมอยู่บนตัวในอ่างใบใหญ่ตอนไหนไม่รู้ ก่อนจะเรียวปากบางจะทาบทับกับริมผีปากหน้าอีกครั้ง คราวนี้รสจุมพิตที่อ่อนหวานแปลเปลี่ยนเป็นร้อนแรงตามความปรารถนาของทั้งสอง

จิ้งเต๋อไล่มือหนาไปตามร่างขาวบางอย่างถวิลหา เขากับตงเฟยไม่ได้มีเวลาด้วยกันยามดึกบ่อยครั้ง เพราะต่างคนต่างก็ต้องทำงาน และตงเฟยยังต้องกลับไปบ้านของตนเองอีกด้วย ทำให้ทั้งสองยิ่งไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันอีก

ทั้งช่วงนี้ยังมีปัญหาบ้านเมืองที่ทำให้ทั้งสองคนต้องไปทำอีก ถึงจะได้อยู่ร่วมกันไม่ว่าจะยามตื่นหรือยามนอน แต่ก็ทำอะไรที่แสดงความรักใคร่ไม่ได้ด้วยหน้าที่และยศศักดิ์ที่เป็นอยู่ทำให้ทั้งสองไม่อาจทำอะไรให้คนล่วงรู้ได้

“อือ...อาจิ้ง...ตรงนั้น....อ๊า...ไม่เอานะ...”

“ตรงนี้หรือ...ยอดรัก...”

จิ้งเต๋อไล่มือไปยังจุดอ่อนไหวของอีกฝ่ายก่อนจะสัมผัสตรงนั้นเน้นย้ำจนอีกฝ่ายสะดุ้งตัวครางไม่ได้ศัพท์แทน มือที่สัมผัสอยู่นั้นเป็นอาเฟยน้อยที่ตอนนี้ตื่นตัวเต็มที่เมื่อถูกมือหนาสัมผัส

“อ๊า...อ๊า...อาจิ้ง...ไม่เอา...จะไม่ไหวแล้ว....อือ...อ๊า...”

เมื่อจิ้งเต๋อเร่งจังหวะไม่นานคนร่างบางก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด ก่อนที่คนร่างสูงจะร่างเนื้อตัวที่แต่คราบน้ำสีขาวขุ่นออกให้แล้วอุ้มขึ้นจากอ่างน้ำและหาผ้ามาคลุมแล้วพาไปยังห้องนอนของตัวเอง

และเมื่อมาถึงก็วางตงเฟยที่ยังมีอาการเขินอายลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลก่อนจะตามลงมาคล่อมร่างไว้อย่างรวดเร็ว จิ้งเต๋อไม่รอช้าปฏิษัติภารกิจต่อ เขาก้มลงมอบจุมพิษหวานให้ร่างบางที่ตอนนี้นอนหลับตาอย่างรู้ตัวว่าจะเจออะไรต่อไป

“อ๊า...อ๊า...จิ้ง....อือ...อาจิ้ง”

จิ้งเต๋อแทรกตัวเข้าไปยังช่องทางหวานของตงเฟย ก่อนจะค่อยขยับช้า ๆ จนตงเฟยต้องขยับสะโพรงหนี ด้วยความที่นานครั้งจะมีอะไรกันทำให้ร่างกายของเขาไม่เคยชินเสียที ความเจ็บที่แล่นเข้ามาทำให้คนร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด จนคนร่างสูงต้องคอยจุมพิตปลอบครั้งแล้วครั้งเล่า

“อย่าเกรงนะคนดี ถ้าเจ้าเกร็งจะทำให้เจ้าเจ็บนะ”

“อะ...อืม...”

จิ้งเต๋อสอดนิ้วเข้าไปเพิ่มขึ้นอีกนิ้วก่อนจะค่อย ๆ ขยับความรัดเกรงของอีกฝ่ายเริ่มเบาบางลงบ้างแต่ก็ยังไม่พร้อมหากเขาจะเริ่มตอนนี้

จิ้งเต๋อเพิ่มนิ้วขึ้นอีกนิ้วขยับเข้าออกจนรู้สึกได้ว่าตอนนี้ช่องทางแสนหวานพร้อมแล้วเขาถอดนิ้วออกก่อนจะจับที่แท่นร้อนที่ตอนนี้พองตัวเต็มที่แล้ว แทรกเข้าช่องทางหวานแต่ว่ากลับเข้าไปได้แค่ส่วนหัวเพราะคนร่างบางร้องขึ้นมาและเกร็งจนเขาไม่อาจขยับตัวได้

“อา....อย่าเกร็งแน่นสิอาเฟย ข้าขยับไม่ได้”

“เจ็บ...อาจิ้ง...เจ็บ...อย่าพึ่งขยับนะ...”

“เจ็บหรือยอดรัก อย่าเกร็งนะคนดี”เป็นอีกครั้งที่จิ้มเต๋อต้องจุมพิตเพื่อไล่ความเจ็บปวดให้คนร่างบาง และเมื่อได้รับรสหวานของจุมพิตก็ทำให้คนร่างบางหายเกร็ง

จิ้งเต๋ออาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายผ่อนครายกระแทกเข้าไปจนสุด คนร่างบางสดุ้งตัวและกัดปากด้วยความเจ็บที่แล่นเข้ามาในทันที่อีกคนร่างสูงกระแทกเข้ามาไม่ทันตั้งตัว

“ขอโทษนะ แต่ถ้าคาไว้อย่างนั้นอาเฟยจะยิ่งเจ็บมากกว่า”

“อืม...ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้อย่างพึ่งขยับนะขอปรับตัวก่อน”

แต่ด้วยความรัดแน่นของช่องทางหวานก็เกือบทำให้จิ้งเต๋อปลดปล่อยความปราถรนาเสียให้ได้ และยิ่งความตอดรัดของช่องทางหวานมีมากเท่าไร ก็ทำให้จิ้งเต๋อยิ่งต้องอดทนมากเท่านั้น

“อ๊า...จะไม่ไหวแล้วอาเฟย อดทนหน่อยนะข้าไม่ไหวแล้ว”

จิ้งเต๋อจับขาสองข้างของตงเฟยขึ้นพาดบ่าของตนเองก่อนจะเริ่มขยันสะโพกเข้าออกช้า ๆ เพื่อไม่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บมากนัก

“อ๊า...จิ้ง...จิ้ง...ตรงนั้นไม่ได้นะ...”เสียงหวานพูดอย่าอ่อนแรง

“ตรงนี้หรือ”พูดจบก็กระแทกเข้าไปที่เดิม

“อย่า...อย่าแกล้งสิ...อือ...อืม...คนบ้า...คนขี้แกล้ง....”

จิ้งเต๋อยิ้มกับท่าทางของอีกฝ่ายที่เมื่อยู่ในหน้าที่นั้นไม่มีทางหาดูได้แน่ มีแต่เขาเท่านั้นที่ได้เห็นและจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนได้เห็นท่าทางที่น่ารักของตงเฟยแน่

“อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า...อืม...อา..อย่า...แรง...มาก...อือ...อือ..อ๊า”

“อดทนหน่อยนะ อืม....อา...ข้าไม่...อ๊า...ยั้งได้แล้ว”

“อ๊า...อ๊า...แรงอีกอาจิ้ง...อาตรงนั้นแหละ...”

“อืม...อา...ตรงนี้หรือ....อ๊า”

“อือ...อือ...อาจิ้ง...อาจิ้ง”

“อา..เฟยข้างรู้สึกดีหรือเกิน”

“อ๊า....อาเฟย...ข้า...อือ...ก็...เหมือนกัน...อือ...อือ...”

“ข้า...รัก...เจ้ายอดรัก”

เสียงสองเสียงที่สอดประสานกันต่างฝ่ายต่างร้องออกมาไม่ได้ศัพท์ เมื่อจิ้งเต๋อกระแทรกแท่นร้อนเข้าไป ตงเฟยก็แอ่นสะโพกรับ ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมกันการร่วมรักที่แสนร้อนแรงและอ่อนหวานก็ยังคงทำดำเนินต่อไป

“อ๊า... อ๊า...อา...จิ้ง....ข้าจะไม่ไหวแล้วจะออกอีกแล้ว”

“อ๊า...ยอดรัก...พร้อมกันนะ”

แล้วทั้งสองก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวพร้อมกัน จิ้งเต๋อทิ้งตัวกอดร่างที่นอนหอบอย่างเหนื่อยอ่อนของอีกฝ่ายไว้ เขาว่าจะต่ออีกรอบแต่เมื่อเห็นว่าตงเฟยนั้นท่าทางจะไม่ไหวแล้วเลยทำได้แค่เก็บความปรารถนานั้นไว้เท่านั้นก่อนที่ร่างบางจะหลับไป

จิ้งเต๋อลุกขึ้นไปหาผ้าผืนเล็กและที่ใส่น้ำมาเช็คตัวทั้งของเขาและคนร่างบางที่หลับไม่รู้เรื่องไปแล้วจนสะอาด ก่อนจะจัดการใส่เสื้อผ้าให้กลัวว่าคนร่างบางจะหนาวเพราะอากาศที่นี้ยามค่ำคืนช่างหนาวหนัก และพอใส่เสื้อผ้าจนเสร็จ
จิ้งเต๋อมองร่างที่กำลีงหลับสบายก่อนจะระบายยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือมาปัดผมที่ปรกลงมาบนหน้าสวยได้รูป

“เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคิดแล้วนะว่าพวกเราจะไปไหน”เสียงพูดที่แสนเบาพร้มอจุมพิมที่บนหน้าผากมลเบา

แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนโดยเขากอดตงเฟยไว้ก่อนจะหลับตาลง คืนนี้เป็นคืนที่เขาจะหลับสบายอีกคืนหลังจากที่ต้องทนเหงาทุกครั้งเมื่อเขาต้องนอนคนเดียวเมื่อตงเฟยต้องกลับไปนอนบ้านของตนเอง

+++++++++++++++++++++++++++++++

TBC.

[manami_01]

มาชดเชยที่หายไปนานวันนี้จะลงให้สองตอนเลย

ใครที่ลุ้นว่าพิงอันจะตายไม่ตายคงได้รู้กันตอนนี้แหละ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

25

ณ วังหลวงในยามสายของอีกวัน

หนี่เจินตื่นขึ้นเพราะอาการแพ้ท้องที่ตอนนี้ทวีความรุ่นแรงขึ้น บรรดาหมอหลวงและนางกำนัลต่างก็วิ่งวุ่น ไม่เว้นแม้แต่สาวใช้คนสนิทที่เป็นเอามากกว่าเพื่อน ไม่ว่าหนี่เจินจะพยายามบอกกับพวกเขาเท่าว่าตัวเองนั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็ไม่มีใครยอมฟัง

“วันนี้ก็วุ่นวายกันอีกแล้วเพค่ะฝ่าบาท หม่อมฉันไม่รู้จะบอกพวกเขาเช่นไรดีแล้ว นี่แค่หม่อมฉันตั้งครรถ์ถึงกับเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ แล้วถ้า...”

“อย่าไปโทษพวกหมอหลวงเลย เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเกือบทำให้ข้าเหมือนตายทั้งเป็นมาแล้วกี่รอบต่อกี่รอบหืม”

“หม่อมฉันขอประทานอภัยเพค่ะ”

“ข้าไม่โทษเจ้าหรอกยอดรักของข้า ที่ต้องโทษอาจเป็นโชคชะตาก็อาจเป็นได้”

“ฝ่าบาทเพค่ะ อย่าทรงคิดเช่นนั้นะเพค่ะ ไม่ใช่เพราะโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือที่ทำให้พระองค์ได้เจอกับหม่อมฉัน ทำให้หม่อมฉันได้เป็นฮองเฮาของพระองค์และเป็นแม่ให้กับองค์หญิงหรือองค์ชายที่กำลังจะประสูติออกมาเช่นนี้”

“ก็จริงของเจ้า บางที่ข้าคงต้องขอบคุณเสียมากกว่าสินะแทนที่จะไปโทษชะตากรรมเช่นนี้”

หนี่เจินยิ้มหวานให้พระสวามีที่ทรงเข้าใจอะไรง่าย ๆ หนี่เจินเอามือลูบท้องที่ตอนนี้ยังคงแบนราบแต่อีกไม่กี่เดือนก็จะใหญ่ขึ้นและออกมาดูโลก

“อยากเห็นหน้าเขาเร็วเสียจริงลูกของข้า”ฮ่องเต้เห็นหนี่เจินเอามือลูบท้องก็เลยอยากลูบบ้างซ้ำยังเอาหูแนบท้องเพื่อจะฟังเสียงอีกด้วย หนี่เจินที่เห็นอย่างนั้นก็อดขำไม่ได้

“ฝ่าบาทนี่ล่ะก็ ลูกพึ่งจะสองเดือนคงส่งเสียงให้พระองค์ฟังมิได้หรอกเพค่ะ”

“ก็เผื่อลูกเราฉลาดเหมือนเจ้ากับข้า สามารถส่งเสียงได้ก่อนวัยไงเล่า”

“ไม่ทางหรอกเพค่ะ”

“เจ้านี่ไม่เข้าใจข้าเสียเลยนะ ข้าอยากกอดเขาไว ๆ แต่ทำไม่ได้เลยต้องมาฟังเสียงอยู่นี่ไง”

“แล้ววันนี้จะทรงเสด็จไหนหรือเพค่ะ”

“ข้าว่าจะไปเอายาแก้พิษจากองค์หญิงลีอาร์ จะได้เอาไปช่วยสนมพิงอันเสียทีตอนนี้อาการของนางยังพอมีทางรักษาได้ แต่ถ้าช้ากว่านี้เกรงว่านางจะทนไม่ไหว”

“งั้นให้หม่อมฉันไปด้วยนะเพค่ะ หม่อมฉันเองก็อยากช่วยพระสนมพิงอันเช่นกัน”

“เจ้าอย่าไปเลยหนี่เจิน ตอนนี้เจ้ากำลังท้องใส้ไปอยู่กับเสด็จแม่ดีกว่า อย่างน้องพระองค์ก็จะได้คอยดูแลเจ้าได้”

“แต่ว่า...”

“เชื่อข้าเถอะ ข้าไม่อยากให้เจ้าเป็นอะไรไปอีก ตอนที่เจ้าเจ็บหนักจนเกือบตายข้าหัวใจราวกับถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ แล้วตอนนี้เจ้าหาใช่คนเดียวอีกต่อไปแล้วไม่ เจ้ายังมีลูกของเราอยู่ในท้องของเจ้าอีกด้วยนะ”

“เพค่ะ หม่อมฉันจะทำตามรับสั่ง”

“งั้นข้าไปก่อนเสร็จเรื่องเมื่อไรจะไปหาเจ้าที่ตำหนักเสด็จแม่ เจ้ารอข้าอยู่ที่นั้นห้ามไปไหนเด็ดขาดรู้มั้ย”

“เพค่ะ”หนี่รับคำก่อนจะส่งระบายยิ้มสวยให้พระสามีที่รักยิ่ง

ว่าแล้วฮ่องเต้ก็ทรงเสด็จออกไป โดยหนี่เจินได้แต่มองตามหวังว่าการไปครั้งนี้ องค์หญิงลีอาร์คงมิโดนทำอันตรายใด ๆ นะ เขาไม่อยากให้เป็นปัญหาระหว่างสองเมืองเลย

“ฮองเฮาเพค่ะ วันนี้จะทรงเสด็จไหนเพค่ะ”เสียงของเสี่ยวเย่กับหลงเปาถามขึ้นพร้อมกัน ทำให้คนหนี่เจินที่กำลังนั่งใจลอยต้องหันไปมองก่อนจะส่งยิ้มหวานให้

“วันนี้จะไปตำหนักของฮองไทเฮา พวกเจ้าไปเตรียมซะ”

“เพค่ะ”สองสาวใช่รับคำก่อนจะรีบไปจัดชุดและเครื่องประดับให้หนี่เจินอย่างรู้หน้าที่

ทางด้านฮ่องเต้เมื่อทรงเสด็จออกจากตำหนักของหนี่เจินแล้วก็ทรงกลับมายังตำหนักใหญ่เพื่อไปพบกับเฉินจิ้นฟงพี่ชายของหนี่เจินนั้นเอง

“ถวายบังคมฝ่าบาท ทรงเรียกหาหม่อมฉันมีเรื่องอะไรจะรับสั่งหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าจะไปพบกับองค์หญิงลีอาร์เพื่อขอยาแก้พิษและจะเจรจาเรื่องของตัวน้องสาวของเจ้าคืนด้วย”

“ถ้าเช่นนั้นจะเสด็จเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“อืมไปเลย”

ด้านลีอาร์ที่ถูกคุมขังอยู่ก็ได้แต่ถอดใจ ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ชายของนางจะเป็นเช่นไรบ้างถ้าเขาล่วงรู้ว่าหญิงนางที่จับหาใช่หนี่เจิน แต่กลับกลายเป็นน้องสาวยของนางแทนจะเสียใจมากแค่ไหนที่แผนการที่สู้อุตสาวางแผนมาอย่างดีกลับต้องมาล้มเพียงเพราะจับผิดตัวเช่นนี้ได้

ขณะที่นางกำลังคิดอะไรมากมายอยู่จู่ ๆ เสียงประตูห้องก็เปิดขึ้นทำให้ลีอาร์ต้องระวังตัวเองหันไปมองบุคคลที่เดินเข้ามาทั้งสอง

“หวังว่าองค์หญิงจะทรงสบายดี”

“หม่อมฉันจะสบายได้เช่นไรถูกจับขังอยู่แต่ในห้องเช่นนี้ ทำไมไม่ทรงขังข้าไว้ที่คุกเลยล่ะในฐานนักโทษน่ะเพค่ะ”

“นั้นเพราะทางเราไม่ได้ถือว่าองค์หญิงเป็นเชลยหรือนักโทษอย่างไรล่ะ แต่ที่ยังไม่ได้ปล่อยตัวองค์หญิงเพราะข้าต้องการขอสิ่งบางอย่างและทำการเจรจาอะไรสักอย่างกับองค์หญิงเสียก่อน และถ้าข้อตกลงของข้า องค์หญิงยอมรับได้ล่ะก็ทางเราจะปล่อยตัวองค์หญิงทันทีเลย”

“ถ้าอย่างนั้นพระองค์ต้องการก็บอกมา แต่ถ้าสิ่งที่พระองค์ต้องการมันทำให้ข้าเสียเกียรติยศล่ะก็หม่อมฉันไม่มีทางทำแน่”

“ไม่ต้องห่วงข้าไม่ทำอะไรที่เป็นการเสื่อมเสียต่อราชวงค์ถังเช่นกันของรับรองในฐานประมุขของแผนนี้เลย”

“ถ้าเช่นพระองค์ต้องการสิ่งใดและต้องการเจรจาสิ่งใดกับหม่อมฉันก็ทรงตรัสมาเลยเพค่ะ หม่อมฉันรอฟังอยู่แล้ว”

“สิ่งที่ข้าต้องการคือยาถอดพิษที่เจ้าใช้กับข้าต้องการขอตัวน้องสาวหนี่เจินคืนก็เท่านั้น”

“ยาแก้พิษหรือเพค่ะ ถ้าเป็นยาแก้หม่อมฉันก็พอจะให้ได้แต่เรื่องน้องสาวของฮองเฮาหม่อมฉันคงไม่รับปาก เพราะคนที่จับตัวนางไปเป็นท่านพี่ของหม่อมฉันไม่ใช่ตัวหม่อมฉัน”

“แต่ถ้าข้าจะแลกองค์หญิงกับน้องสาวของหนี่เจินเล่าพี่ของพระองค์จะไม่ยอมเชี่ยวหรือ”

“...”ลีอาร์นิ่งเงียบไม่ตอบ เพราะยังไงท่านพี่ของนางจะต้องยอมแลกแน่

“หม่อมฉันตกลงเพค่ะ แล้วจะทรงไปส่งข่าวบอกพี่หม่อมฉันเมื่อเพลาใดหรือเพค่ะ”

“เรื่องนั้นองค์หญิงไม่ต้องทรงห่วง ทางข้าจะจัดการเอง แต่ตอนนี้ข้าขอยาแก้เสียก่อนจะได้มั้ย”

“หึ.. ถ้างั้นก็มาเอาไปสิเพค่ะ”ลีอาร์วางยาแก้พิษบนโต๊ะ เมื่อจิ้งฟงเห็นก็เดินเข้าไปแต่ยังไม่หยิบขึ้น

“พระองค์แน่ใจใช่มั้ยว่ามันเป็นยาแก้ของจริง”

“ถ้าเจ้าไม่เชื่อใจข้างั้นข้าจะกินให้ดูก่อนก็ได้”

“ไม่เป็นไรหามิได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเชื่อแล้วว่าเป็นของจริง”

“ถ้าเช่นนั้นก็เชิญองค์หญิงพักผ่อน ได้ความเช่นไรถ้าเราจะส่งคนมารายงานอีกที”

เมื่อออกมาจากห้องเดินห่างออกมาจากตำหนักที่คุมขังองค์หญิงลีอาร์ได้สักระยะ ฮ่องเต้ก็หันมาสั่งให้จิ้งฟงนำยาที่ได้ไปให้หมอหลวงรักษาพระสนมพิงอันเป็นการด่วนทันที

“จิ้งฟงเจ้ารีบนำยาไปส่งให้หมอหลวงรีบรักษาสนมพิงอันด่วนเลยนะ ข้าจะไปหาหนี่เจินที่ตำหนักฮองไทเฮา”

“รับด้วยเกลาพ่ะย่ะค่ะ”

จิ้งฟงรีบเร่งเดินทางไปยังตำหนักหมอหลวงที่กำลังวิ่งวุ่นทั้งฮองเฮาที่ทรงแพ้ท้องกับพระสนมพิงอันที่ยังอาการไม่ดีขึ้น และเมื่อคนในนั้นเห็นว่าท่านแม่ทัพใหญ่เดินข้าต่างก็พากันสงสัย

“ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพมาทำอะไรที่ตำหนักหมอหลวงหรือขอรับ”เสียงหนึ่งคนงานโรงหมอถามขึ้น

“หมอหลวงอยู่ไหน ข้านำยาแก้พิษของพระสนมมาให้เขา”

“หมอหลวงท่านไปตำหนักพระสนมแล้วขอรับ”

“งั้นไม่เป็นไรข้าจะไปหาเขาเอง”

“ขอรักท่านแม่ทัพใหญ่”

ว่าแล้วจิ้งฟงก็เร่งรุดไปยังตำหนักพระสนมพิงอันทัน แต่เมื่อมาถึงก็พบว่าบรรดาหมอต่างวุ่นวายไม่แพ้ตำหนักหมอหลวงเลย ทั้งหมอหญิงหมอชายวิ่งวุ่นกันไปหมด

“ไม่ทราบท่านมาหาใครขอรับที่นี่เป็นตำหนักของพระสนมพิงอันไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าขอรับ”

“ไปตามหมอหลวงมาหาข้าบอกมีเรื่องสำคัญเร็วเข้า”

“ขอรับ ข้าน้อยจะรีบไปทันที”

ไม่ช้าไม่นานหมอหลวงก็วิ่งหน้าตาตื่นออกมาทัน และพบว่าคนที่มาหาตนนั้นเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของเมืองต้าถัง

“ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพใหญ่เรียกหาข้ามีเหตุอันใดหรือ”

จิ้งฟงหาได้ตามแต่อย่างใดเพียงแค่ยื่นขวดยาแก้พิษให้แก่หมอหลวง

“สิ่งนี้คือ...”

“นี่คือยาแก้พิษ รีบนำไปรักษาพระสนมด่วนเลย”

“ขอรับ ขอรับ”

หมอหลวงรีบเดินหายเข้าไปยังตำหนักของพระสนมอีกครั้ง จิ้งฟงได้แต่ถอดหายใจเรื่องครานี้สิ้นสุดเสียที ต่อไปอย่าให้มีเรื่องร้าย ๆ อีกเลยนี่เคาระห์ดีที่พระสนมโดนแทนหากเป็นหนี่เจินของเขาล่ะก็องค์หญิงลีอาร์โดนเขาฆ่าแน่

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

TBC.

[chompoonut139]

หึหึ ในที่สุดก็มาต่อแล้ว

[wolfram]

มาแล้วววววว!!! 

[W-Rose]

 

[tawan]

มาแล้ววววววววดีใจจุดพลุ

 

[NOoTuNE]

 

มาต่อแล้ว มาต่อแล้ว

[139147]

      คุ้มค่ากับการรอคอย >\\\\\\\<

[kitty]

 

[ormn]

 :sad4:ในที่สุดก็กลับมาแล้วแย้ยๆๆดีจังเลย

[Number1_90]

มาเเล้วๆๆๆ 

หลังจากที่รอคอยกันมานานมากกกกก 

รอตอนต่อไปนะคะ 

[moobarpalang]

กลับมาแล้ว ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด
แต่มันสั้นไปนิสน้า

[j4c9y]

พิงอันต้องปรับปรุงตัวละนะ