ชอบตอนนี้ มาก มาก เลยค่ะ
ตอนต้น เหมือนมันมีความรู้สึกอัดแน่นเต็มไปหมดในความคิดของคนสองคน
ทั้งความรู้สึกอะไรต่าง ๆ นา ๆ สับสน ประเดประดัง ทั้งความคิดถึง โหยหา เรารู้สึกอย่างนั้นนะ
ตี๋เองก็ยังขัดเขิน แต่ก็คิดถึง อดนึกถึงพี่หมอกในสมัยก่อน กับตอนนี้มาเปรียบกันไม่ได้
มัันแบบว่าเนิบนาบ แต่ไม่ได้เชื่องช้า เหมือนเค้าค่อย ๆ ซึมซับสัมกันและกัน มันละมุนละไม
ตอนที่พี่หมอกบอกว่า "ไม่ใช่ฝัน..ใช่ไหม"
ทำเอาน้ำตาจะไหลเน้อออออออ ....
อยากอ่านตอนเค้าตื่นมาเจอกันอีก
อยากเห็นเค้าใช้เวลาแสดงความคิดถึงกันและกันให้เต็มที่
ให้สมกับความห่างที่ไม่มีทางเลือก ความไกลที่ไม่ได้ทำให้ลืมกัน
ปล. ขอบคุณสำหรับเมลล์ค่ะ ขอเม้นท์ในนี้ทีเดียวเลย