หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[cn9095]

B.N.4






ตื่นเช้ามา

เพดานห้องสีขาว แสงที่ลอดผ่านผ้าม่านนั้นไม่แรงมาก จนคิดว่าบางทีนี่อาจจะเป็นฝัน

ได้ยินเสียงกรนของไอ้โจ๋เลยหันไปมอง ขยี้ตา ก็ต้องแปลกใจ หน้าเลอะน้ำตาเป็นทาง ไม่รู้ว่าร้องไห้เมื่อไหร่ เพราะพึ่งจะตื่นมา อาจจะเป็นฝันละมั้ง ร้องไห้ในฝันไม่ใช่เรื่องน่าแปลก เพราะตอนเด็กๆบางครั้งก็เป็น แต่อาจจะแปลกที่ร้องไห้ในช่วงเวลาแบบนี้ ทั้งๆที่อยู่ที่บ้านไม่เคยเป็น

คิดถึง อาจจะเพราะคิดถึงมากเกินไปล่ะมั้ง มาอยู่ในที่ๆอัดแน่นไปด้วยความทรงจำแบบนี้ บางทีก็อาจจะส่งผลเข้าไปถึงความฝันเลยก็ได้

ผมลุกขึ้นมาจากเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าออก มีแต่เสื้อผ้าผมที่อยู่ในนั้น พับเก็บอย่างดี ดึงเสื้อตัวหนึ่งขึ้นมา กอดเสื้อตัวนั้นไว้ แม้จะเป็นเสื้อผมแต่ไม่มีกลิ่นของผมอยู่ มีแต่กลิ่นเสื้อของพี่หมอก ที่ไม่รู้ว่าหายไปนานเท่าไหร่แล้ว

มองนาฬิกาข้อมือ น่าจะถึงเวลาเตรียมตัวไปทำงานได้แล้ว ในห้องน้ำ ไม่มีของใช้อะไรเหลืออยู่ เหลือเพียงห้องน้ำโล่งๆ ห้องเก็บของที่อยู่ตรงข้ามห้องนอน กลายเป็นห้องว่าง ทิ้งตัวลงที่โซฟาจนโซฟาเลื่อนออกจากที่เดิม แต่คิดว่าคงไม่เป็นไร เพราะพี่หมอกก็คงจะไม่กลับมาที่นี่อีก ไม่มีร่องรอยของการใช้ห้องมานานแล้ว คงเป็นแม่บ้านที่คอยดูแล

เอนตัวลงกับโซฟา เคยหลับไปครั้งหนึ่งที่ตรงนี้ พอลืมตาขึ้นก็เห็นพี่หมอกยืนค้ำหัวอยู่ ทำสีหน้าที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอะไร เหมือนกำลังข่มความรู้สึกของตัวเอง นึกแล้วก็ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิมหน่อย

ถ้าคราวนี้หลับไป บางทีตื่นมาพี่หมอกอาจจะมาปลุกก็ได้ แล้วบอกว่า เรื่องสามปีทั้งหมดนั่น เป็นแค่ฝันไป

แต่คนที่ปลุกผมก็เป็นแค่ไอ้โจ๋ที่เดินงัวเงียออกมา ในนิ้วหมุนพวงกุญแจเล่น บอก “กินข้าวเช้าที่ไหน?” เลยบอกให้โทรสั่งขึ้นมา โทรศัพท์ในนี้ยังใช้ได้ แต่ผมจำเบอร์ร้านข้างล่างไม่ได้แล้ว สุดท้ายเลยเป็นไอ้โจ๋ที่ลงไปสั่งให้

ประตูถูกเคาะแล้วเปิดออก เงยหัวขึ้นมาดู ไม่ใช่ไอ้โจ๋ แต่เป็นแม่บ้าน ทำหน้าประหลาดใจที่เห็นมีคนอยู่ในห้อง ผมรีบลุกขึ้นยกมือไหว้ เธอรับไหว้แทบไม่ทัน

“เจ้าของห้องหรอคะ?”

อายุจะสี่ห้าสิบแล้ว แต่กลับยังทำงานหนัก ผมก็เดินตามเธอที่เข้ามาปัดกวาดเช็ดถูไล่เป็นจุดๆไป อย่างตอนนี้ก็เริ่มที่ห้องนั่งเล่น เวลาจะดันของอะไรออกเพื่อกวาด ผมก็ช่วยดันให้ “ไม่ต้องหรอกค่ะ นี้มันหน้าที่ป้าเดี๋ยวป้าทำเอง” เห็นแล้วก็นึกถึงป้าน้อย ไม่รู้จะกลับสุพรรณไปรึยัง เพราะเคยพูดให้ฟังว่าถ้าสักวันหนึ่ง พี่น้องบ้านติวากุลทุกคนโตพอ ก็จะขอลากลับไปใช้ชีวิตสงบๆที่บ้านเกิด

ตอนนี้ฝนคงเรียนอยู่ปีสามแล้ว ไม่รู้ว่าคณะอะไร เพราะหลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

“ผมช่วยหน่ะดีแล้วครับ ไม่เป็นอะไรหรอก”

“…ก่อนหน้านี้สองสามวันป้าเข้ามาทำความสะอาดก็เจอคนอยู่ในห้องเหมือนกัน ตอนแรกนึกว่าเป็นคนนั้นซะอีก แต่กลับไม่ใช่ ห้องนี้มีเจ้าของห้องสองคนหรอลูก แล้วทำไมอีกคนนึงไม่มาด้วยกันหล่ะ?”

“อีกคนนึง?”

“ผู้ชาย ตัวสูงๆ หน้าตาหล่อๆ ป้านึกว่าเป็นดาราซะอีก แต่ใส่สูทเหมือนคนทำงาน ป้าไม่กล้าทักเพราะดูเขากำลังคิดอะไรอยู่ รู้จักกันใช่ไหม? ป้าจะได้โล่งใจว่าไม่ใช่โจร”

“ไม่ใช่โจรหรอกครับ รู้จักกัน”

ในใจ รู้สึกบางอย่าง มันยังไม่ชัดเจน

ไม่ใช่มีแต่ผมคนเดียวที่คิดถึงที่แห่งนี้…จะคิดแบบนี้ได้หรือเปล่า

ไอ้โจ๋เปิดประตูกลับเข้ามา ป้าแม่บ้านรีบยื่นหน้ามองแล้วพูด “ไม่ใช่คนนี้นี่หน่า” โจ๋คืนคีย์การ์ดให้ผม ผมเก็บลงกระเป๋าเงินเหมือนเดิม

ไม่นานอาหารก็ขึ้นมาส่ง พี่แอน พี่ที่เปิดร้านอาหารอยู่ชั้นล่าง มีเด็กตัวเล็กๆเดินตามมาด้วย เจอกันครั้งสุดท้ายยังท้องป่องอยู่ ตอนนี้กลับเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆท่าทางขี้อาย หลบอยู่หลังแม่ตอนที่ผมเปิดประตูออกไป

“อ้าว? ตี๋เองหรอ? พี่นึกว่าไม่อยู่ที่นี่ซะแล้ว ตอนที่เรียกให้มาส่งห้องนี้ยังแปลกใจอยู่เลย หายไปไหนมาหล่ะ?”

“ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ ก็เรียนจนจบแล้วทำงานปกตินั่นแหละครับ”

“แล้วทำไมพี่ไม่เคยเห็นหน้าเลยหล่ะ? ดูสิ เจอกันครั้งที่แล้วเอิรน์ยังอยู่ในท้องอยู่เลย ตอนนี้จะวิ่งได้แล้วนะ”

มัดแกละเล็กๆสองข้าง พอผมยิ้มให้ ก็ยิ้มอย่างไม่มั่นใจนักตอบกลับมา

“…วันก่อนพี่เห็นหมอกกลับมา เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ”

“หรอครับ?”

“ก็..จะว่ายังไงดีหล่ะ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ขรึมขึ้นด้วยหล่ะมั้ง เห็นเข้ามาแป็ปเดียว ไอ้เรื่องทักทายคงจะคาดหวังจากหมอกไม่ได้อยู่แล้วใช่ไหมหล่ะ แต่ก็แปลกใจที่เจอ ไม่ได้เห็นตั้งเกือบสามปีแหน่ะ ทั้งคู่เลย”

“แล้วเป็นไงพี่ หล่อขึ้นบ้างไหม?”

“ไม่ต้องเลยไอ้ตี๋ กูอยากจะอ้วก” พอโจ๋พูดคำนี้ แม้แต่ป้าแม่บ้านที่ยืนอยู่ไกลๆยังหัวเราะออกมา เลยได้แต่ยิงฟันใส่ น้องเอิรน์เห็นเลยหัวเราะตามด้วย

พี่แอนไม่ได้ไปไหน นั่งลงที่โต๊ะกินข้าวด้วยกัน น้องเอิรน์ที่ตอนแรกกล้าๆกลัวๆก็เริ่มที่จะเข้ามาเดินแถวๆตัวผม ดึงชายเสื้อจนผมหันไปมอง ก็รีบวิ่งไปหลบหลังแม่เหมือนเดิม “น่ารักจังครับน้องเอิรน์”

“ไม่ได้นะ คนนี้พ่อเขาหวงมากๆ ฮ่าๆ กว่าจะขอมาส่งอาหารด้วยนี่ ขอตั้งนานแหน่ะรู้ไหม”

“พ่อมือใหม่ จะขี้เห่อก็ไม่แปลกหรอกครับ”

“บางครั้งมันก็น่ารำคาญเหมือนกัน..เออ จริงสิ ได้ข่าวมาว่าหมอกกลับมาคราวนี้เป็นถึงรองประธานเลยหรอ? พี่ตกใจเลยหล่ะตอนอ่านเจอข่าวนี้ในหนังสือพิมพ์หน่ะ”

“ลงหนังสือพิมพ์ด้วยหรอครับ”

“ลงหน้าพวกบรรดาไฮโซ ความจริงน่าจะมีไปโผล่แถวหน้าธุรกิจด้วยนะ ก็บริษัทใหญ่ขนาดนี้ กลับมีผู้บริหารอายุน้อย ใครๆก็จับตามองกันทั้งนั่นแหละ คงจะยุ่งน่าดู”

“แล้วตอนที่กลับมาที่คอนโดนี่ ประมาณกี่โมงหล่ะครับ?”

“ก็เกือบสี่ทุ่ม พี่จะปิดร้านแล้ว เลยจำเวลาได้”

คงจะทำงานจนดึก พี่หมอกเวลาทำอะไรแล้วจะไม่ขยับตัวไปไหนจนกว่าจะทำเสร็จ หรือถ้าจำเป็นต้องลุกออกมาจากโต๊ะ ก็จะคิดวนเวียนแต่เรื่องนั้นไม่หยุด

ต่อให้ไม่เห็นกับตาก็รู้ว่าคงจะพยายามอย่างหนักอยู่ในเวลานี้

“น่าสงสารจังนะ พึ่งจะอายุยี่สิบกว่าเอง ต้องไปทำงานหนักขนาดนั้น เป็นพี่พี่ไม่เอาหรอก ทำงานที่ไม่ต้องเครียดมาก แต่เลี้ยงชีวิตเราได้ไม่ลำบากดีกว่า มีเงินมากมายก็ใช่ว่าจะมีความสุขซะที่ไหน เผลอๆ ทุกข์ใจอีก คนนู้นก็จะมาแย่ง คนนี้ก็จะเอา มีเงินแต่ไม่ได้ใช้เพื่อความสุข หรือความสุขที่หามาได้แค่ชั่วคราวจะมีประโยชน์อะไร”

“…นั่นสินะ”

“ฝากบอกหมอกด้วยแล้วกัน ว่าให้รักษาสุขภาพมากๆ อย่าพึ่งแก่เร็วเกินอายุไปซะก่อนหล่ะ”

“ถ้ามีโอกาสผมจะบอกให้ครับ”

“แล้วนี้ย้ายไปอยู่ไหนกันหล่ะ?”

“……”

“…..พี่ขอโทษนะ พี่ไม่รู้”

“เปล่าครับ ไม่ใช่อย่างนั้น คือผมแค่คิดอยู่ว่าจะตอบพี่ยังไงดี”

“ยังไม่ได้เลิกกันใช่ไหม?”

“ยังครับ ยังไม่ได้เลิกกัน” ไม่ใช่ผมที่ตอบ แต่กลับเป็นไอ้โจ๋ที่รีบพูดขึ้นมา จนผักที่อยู่ในปากกระเด็นลงชามราดหน้า เลยพอจะมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมากลบความเงียบที่น่าอึดอัดได้

ผมยิ้มอ่อนๆไปให้พี่แอน แม้แต่น้องเอิรน์ก็ยังยิ้มตอบกลับมา เป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะให้กำลังใจผมกลายๆ โดยไม่จำเป็นต้องพูดอะไรออกมา

ก่อนจะยกถาดอาหารออกไป ก็พูดทิ้งท้ายไว้ว่า “กลับมาคราวหน้า พาหมอกเข้ามาทักพี่ด้วยนะ” ก็ได้แต่พยักหน้า ไม่รู้จะทำได้จริงๆหรือเปล่า

ตอนนี้ รู้สึกเหมือน ถ้าสักวันเหนื่อยจนทนไม่ไหว ก็อยากที่จะเข้ามานอนเล่น ค้างในห้องนี้สักคืน แก้เหนื่อย เพราะคืนที่ผ่านมา ทำให้รู้สึกเหมือนชารจ์พลังขึ้นมาใหม่ พร้อมที่จะทำงานหรือเจอเรื่องหนักๆในวันนี้ได้อย่างไม่กลัวอะไร

แค่ห้องที่เคยอยู่ร่วมกัน ยังมีอิทธิพลกับผมมากขนาดนี้….

จนอดกลัวไม่ได้ เวลาที่คิดถึงชีวิตที่ไม่มีพี่หมอก

ไม่รู้เลย ว่าถ้ามันเกิดขึ้นมาจริงๆ ผมจะผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นไปได้อย่างไร




……………………………..
………………………





“ตี๋ แล้วแผ่นร่างของมึงหล่ะ?”

“ผมให้พี่โต้งไปแล้วนิ”

“ไหนวะ? เวรกรรม” พี่โต้งรื้อกองกระดาษบนโต๊ะไป มองนาฬิกามุมห้องไป “จะได้เวลาเต็มที่แล้ว ยังหาไม่เจออีก มีซีรอกซ์เก็บไว้อีกชุดหรือเปล่า”

“มีครับ เดี๋ยวเอามาให้”

มองนาฬิกา ใกล้เวลาบ่ายโมงเต็มที ผมรีบวิ่ง แต่ยังไม่ถึงโต๊ะ ก็มีแฟ้มสีส้มยื่นออกมากันทางไว้เสียก่อน หันไปเห็นพี่เชนเอนเก้าอี้ออกมา มืออีกข้างถือแก้วกาแฟ “ว่าแล้วว่าต้องหาไม่เจอ เลยเตรียมไว้ให้ ก็เล่นเก็บของเป็นระเบียบกันซะขนาดนั้น”

เสียงโทรศัพท์ดังติดกันหลายๆสาย เห็นพี่เก๋รีบเดินไปรับ ก่อนจะหันมาบอก “พี่โต้ง เขาเรียกแล้ว”

“แต้งค์มากพี่ พี่เองก็รีบวางถ้วยกาแฟแล้วไปได้แล้วเหอะ ผมเตรียมของไว้ให้หมดแล้ว”

“ก็รอแต่พี่โต้งกับตี๋พร้อมนี่แหละ กูพร้อมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“โห ขี้อวดหว่ะพี่ ฮ่าๆๆ”

ถูกขยี้หัวแล้วโยกหัวเอนไปมา พอพี่โต้งเรียก ก็ถูกดันหลังเดินตามออกไป ผมแค่ช่วยหอบของไปเท่านั้น ถึงไอเดียจะผ่าน แต่หน้าที่พรีเซนต์ให้กับลูกค้าก็ไม่ใช่หน้าที่ของผมอยู่ดี

มองไปตามทางเดิน หวังว่าจะได้เห็นคนที่กำลังรออยู่ แต่ก็ไม่ได้เจอ เข้าไปในห้องประชุม วางของไว้บนโต๊ะที่เรียงตัวเป็นรูปตัวยู แล้วเดินออกมา ในห้องมืด พี่สตาฟกำลังเตรียมความพร้อมอยู่ เป็นการพรีเซนต์งานครั้งแรก เพื่อดูว่าตรงกับที่ต้องการหรือต้องปรับตรงไหนเพิ่ม

“ใจมากเว้ยตี๋ กลับไปทำงานได้แล้ว”

“ครับ งั้นผมไปก่อนนะ”

พี่โต้งพยักหน้า ไม่ได้หันมามองผม แต่พี่เชนยิ้มให้ ผมเลยยิ้มตอบกลับไป

เดินออกไปจากห้อง ชั้นสิบสี่มีเพียงห้องไม่กี่ห้องเพราะกินเนื้อที่เยอะ ส่วนมากจะเป็นห้องประชุมเสียมากกว่า คนเลยน้อย นานๆทีจะเดินผ่านมาสักคน และส่วนมากก็จะเดินเข้าไปในห้องที่ผมพึ่งเดินออกมา

ยืนรอลิฟต์ รู้สึกช้า จอดค้างอยู่ที่ชั้น 13 สักพัก ก่อนจะขึ้นมา ก้มมองพื้น รองเท้าเริ่มเยิน เห็นทีวันนี้คงต้องกลับไปซัก ฝนตกเกือบทุกวัน จึงทำได้แค่ผึ่งให้แห้ง

ประตูลิฟต์เปิดออก แสงสว่างเป็นลำค่อยๆกว้างขึ้น จะเดินเข้าไปแต่ก็เห็นกลุ่มรองเท้าหนังสีดำเดินสวนออกมาก่อน เลยต้องถอยหลังให้ เงยหน้าขึ้นมอง

….สายตานั้นมองมา แล้วหันกลับไปทางด้านอื่น

ไม่รู้เพราะว่าเงยหน้าช้าหรือว่ายังไง จึงเห็นเพียงแค่ตอนที่พี่หมอกหันหน้าไปแล้ว

ใกล้ เกือบชนกันด้วยซ้ำ

ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่ใช้ชุดสูทสี่ห้าคน ในมือพวกเขาถือเอกสาร แฟ้ม เต็มไปหมด พี่หมอกเอามือซุกลงกระเป๋ากางเกง เหมือนจะทำจนเป็นนิสัย ยืนหลังตรง ผมสีดำสนิท สั้น ไม่ได้ปล่อยให้ไม่เป็นทรงเหมือนเมื่อก่อน ถูกหวีมาจนเป็นระเบียบ ที่แปลกคือ แว่นบนใบหน้านั่น คราวที่แล้วไม่เห็น แว่นไม่ได้ทำให้ภาพลักษณ์ของพี่หมอกดูอ่อนโยนขึ้น แต่กลับทำให้สายตาที่ดูเหมือนจะทิ่มแทงคนมองนั่นยิ่งหนักหน่วงเข้าไปอีก ดูจริงจังกับงาน ใช้ลบภาพพจน์ความอ่อนประสบการณ์ไปได้มาก

ประตูลิฟต์ปิดลง โดยที่ยังไม่ทันได้เข้าไป

พอจะรีบกดปุ่ม กลับลงไปถึงชั้น 9 เสียแล้ว จึงได้แต่ถอนหายใจ มองแผ่นหลังในชุดสูทนั่นหายเข้าไปในห้องประชุม แล้วจึงเปิดประตูบันไดหนีไฟ เดินลงบันไดแทน

ไม่รู้ว่าสายตานั่นคิดอะไร จึงไม่รู้ว่าสมควรจะรู้สึกแบบไหนดี

ได้เจอกันสองครั้งแล้ว แต่ก็เป็นสองครั้งที่ยังไม่ได้พูดคุยอะไรซักอย่าง ยังไม่ได้รู้ในสิ่งที่ทำให้ไม่มั่นใจ หรือแม้แต่คำทักทาย ยังไม่ได้พูดออกมาด้วยซ้ำ

มองนาฬิกา ทำงาน แต่หัวไม่ค่อยแล่นเท่าไหร่ อยากรู้ อยากรู้ว่าไอเดียที่เสนอไปนั่นจะเป็นยังไง ถูกแก้หรือเปล่า หรือว่าจะถูกเปลี่ยนทั้งฉบับ

คิดว่าอำนาจการตัดสินใจทั้งหมดอยู่ที่พี่หมอก..ว่างานนี้จะผ่านหรือไม่

เกือบสองชั่วโมง ค่อยเห็นพี่โต้งเดินลงมา หน้าตาดูอ่อนเพลีย รีบถาม “เป็นไงบ้างพี่” ดูท่าจะไม่ใช่ผมคนเดียวที่สนใจ ทั้งแผนกรีบลุกมายืนล้อมโต๊ะพี่โต้ง พี่แกพิงหลังกับเก้าอี้จนเก้าอี้เอนไปข้างหลัง ยกมือขึ้นนวดตา

ถอนหายใจยาว เล่นเอาคนมองกลั้นหายใจรอคำตอบแทบไม่ไหว

“…ยังต้องแก้อีก เขาบอกว่ามันเรียบไป ไม่ดึงดูดพอ”

“พี่โต้ง หนูว่านะ อยากให้ดึงดูด เอาแค่คุณอัษฏามาเป็นพรีเซนเตอร์ก็พอแล้ว คนอะไร้ หล่อขนาด”

“ใช่ๆ ฉันก็คิดแบบนั้น”

ได้ยินเสียงกระแอมมาจากพี่ตั้ม พี่เก๋ถึงยอมเงียบลงหน่อย หลายๆคนได้ยินแล้วก็เดินออกไปทำงานของตัวเองต่อ แต่พี่โต้งกวักมือเรียกผมไว้ เลยไม่ได้ไปไหน

“คุณอัษฏาหน่ะ เห็นปุ๊ปก็ถามเลยว่าใครเป็นคนร่างแบบ”

“แล้วพี่ตอบไปยังไง?”

“ก็บอกชื่อเอ็งไปหน่ะสิ พอเขาได้ยิน เลยคอมเพลนเป็นจุดๆ จนชักไม่แน่ใจว่าใครกันแน่เป็นคนจ้าง ดูท่าจะรู้เรื่องพวกนี้พอควรเลย ไหนบอกเรียนวิศวะไง?”

ก็คงเพราะการบ้านที่บางครั้งมีพี่หมอกมาช่วยนั่นแหละ ถึงได้รู้ขนาดนี้ ไม่ใช่แค่งานสองงานหรอก เพราะถ้าผมทำงานติดกันไม่นอนสักสองวัน พี่หมอกก็จะเข้ามาช่วยงานผม ปล่อยให้ผมนอนพัก

ผมส่ายหน้าให้ พี่โต้งไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่กลับบอกจุดผิดพลาดในแบบของผมออกมา ทีละจุด เหมือนเป็นการสอนงานผมไปในตัว บางครั้งก็หยิบแบบที่ซีรอกส์ไว้อีกชุดมาวงตาม แล้วเขียนว่าผิดตรงไหน

พี่โต้งพูดซ้ำอีกครั้งว่าให้ลองไปแก้ใหม่ แล้วทำเป็นภาพซีจีลงในคอมไปเลย เพราะนอกจากจะดูง่ายแล้ว ยังใช้เวลาน้อยกว่า ต้องรอเฮียกลับมาบ้าน เพื่อจะได้ใช้โน๊ตบุ๊คเฮียดู

เลิกงาน ฝนไม่ตก แต่ท้องฟ้าก็ครึ้มๆ ไม่รู้ฝนจะตกเมื่อไหร่ หลังจากวันนั้นผมก็พกร่มไว้กับตัวตลอด ไม่อยากให้ของสำคัญต้องเสียหายอีก มือถือหายไปก็ยังไม่ได้ซื้อใหม่ เวลาติดต่องานก็ลำบาก คิดว่าคงต้องซื้อใหม่เร็วๆนี้

รถเมล์จอดลงที่ป้ายหน้าปากซอย มืดแล้ว ร่มนอนหงอยอยู่ในกระเป๋า ไม่ได้เอาออกมาใช้ ได้กลิ่นไก่ทอดร้านแถวนี้ก็อดใจไม่ไหว เพราะยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่กลางวัน จึงยืนซื้ออยู่นาน แม่ค้าชวนคุย ดูเหมือนออร่าต่อผู้สูงวัยจะยังไม่หมดไป

เดี๋ยวนี้ตอนกลางคืน จะมีตลาดนัดแถวมหาลัย เมื่อก่อนเป็นแค่ร้านค้าเรียงๆกัน แต่พอนานเข้า ก็เริ่มจะยึดพื้นที่ถนน ตำรวจต้องคอยมาไล่ สุดท้ายเลยรวมตัวกันเปิดเป็นตลาดนัดตอนกลางคืน สบายนักศึกษารุ่นน้อง ตอนกลางคืนหิว ไม่ต้องขับรถมาไกลถึงแถวหน้าปากซอยผมหาของกิน

เดินเข้ามาในซอย แวะทำความรู้จักกับหมาบางแก้วที่เคยไล่กัดผมกับไอ้เค็ง พอโยนกระดูกไก่ให้ ก็ทำเมิน อดหัวเราะไม่ได้ เหมือนไอ้หนึ่งไม่มีผิด แต่พอสักพักก็มากิน พอหมดไปอันก็กระดิกหางเข้ามา เลยยกไก่ที่ยังมีเนื้ออยู่ไปให้อีกชิ้น จนกระทั่งเจ้าของบ้านเปิดไฟหน้าบ้าน เลยต้องรีบวิ่งออกมา คงกลัวหมาโดนวางยาเบื่อ เพราะได้ยินมาว่าไอ้ตัวนี้มันซ่าพอตัว

ใกล้ถึงบ้านแล้ว เห็นเสาไฟที่อยู่ตรงข้ามหน้าบ้าน พึ่งเห็นว่าเสาข้างๆ ไฟเสีย มืดไปบริเวณหนึ่ง

ใต้เสาไฟต้นที่เสีย เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ เจ้าของรถหรือใครสักคนพิงรถหลังกับรถ มองไปทางตรงข้าม ผมเห็นเงาคนๆนั้นลางๆ ไม่ได้เดินเข้าไปต่อ แต่เพราะว่าผมยืนอยู่ใต้เสาไฟ พอคนนั้นหันหน้ามาเห็น เลยทำท่าเหมือนจะกลับเข้าไปในรถ ผมรีบวิ่งเข้าไปหา ในมือยังถือถุงไก่อยู่ วิ่งเร็วกว่านี้ อาจจะไก่หก แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญในตอนนี้

“พี่หมอก!!”

เรียก เรียกออกไปแล้ว

มีเพียงพี่หมอก กับผม ได้ยินเสียงหมาเห่ามาจากที่ไกลๆ ผมวิ่งเข้าไปหา ไม่มีใครเข้ามาขวางเหมือนคราวที่แล้ว

ถึงตัวพี่หมอกก่อนที่พี่หมอกจะจับประตูเปิดออก จับแขนไว้

“…พี่จะหนีผมไปไหน”

“กูไม่ได้หนี”

ยังเหมือนเดิม

ใช้คำเรียกเหมือนๆเดิม ไม่ได้เปลี่ยนไป แบบนั้นใช่หรือเปล่า?

“แล้วทำไมคราวที่แล้ว…พี่ทำเหมือนไม่รู้จักผม”

พี่หมอกไม่ได้ตอบ

พี่หมอกไม่โกหก ถ้าหลีกเลี่ยงที่จะพูดความจริง ก็จะเงียบไว้

“ท..ทำไมไม่ตอบผมหล่ะ”

พี่หมอกเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่น ไม่ได้หันกลับมา ยังสูงกว่าผม ดูเหมือนจะสูงกว่าเดิม สูง จนอยู่ในที่ๆผมไปไม่ถึง

“พี่หายไปสามปี..แต่พี่กลับพูดกับผมว่าผมทักคนผิด มองผมเหมือนกับคนไม่รู้จักกัน”

มือพี่หมอกชื้นเหงื่อ แถวนี้มีแค่ลมเบาๆ อยู่ในชุดสูทแบบนั้น คงจะร้อน ต่อให้ถอดเสื้อนอกออก ก็ยังคงร้อนอยู ไม่มีไทอยู่ที่คอ ปลดกระดุมออกเม็ดบนๆ เหมือนพึ่งจะทำงานเสร็จ

“ถ้าพี่ไม่อยากเจอผมแล้ว…พี่จะขับรถมาที่นี่ทำไม”

“…กูมีเหตุผลของกู”

“แล้วพี่จะบอกผมไม่ได้หรอ?”

มันขมวดคิ้ว ไม่ได้มองมาทางผม ผมเลยก้มหน้าลงต่ำ มองมือผมที่จับข้อมือพี่หมอกไว้

อยู่ตรงหน้าแล้ว

ทั้งๆที่อยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาปิดกั้นเอาไว้

“ผมคิดถึงพี่ สามปีนี้ ผมไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของพี่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่จะกลับมาหรือเปล่า รู้แค่พี่ไปอเมริกา รู้แค่นี้ ผมถามเพื่อนพี่ ก็ไม่มีคนไหนยอมบอกผม เพราะพี่บอกไว้หรอ? ว่าไม่ให้บอกผมว่าพี่หายไปไหน”

“…ถ้ามึงรู้แล้วมึงจะตามไปหรือไง? รู้แล้วทำอะไรได้ จะมีแต่ยิ่งทำให้มึงเสียใจเปล่าๆ”

เสียใจ

เสียใจเรื่องอะไร

เรื่องที่ว่าต่อให้ผมรู้ว่าพี่อยู่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้หน่ะเหรอ?

“มันก็ดีกว่าที่พี่ทำหรือเปล่าหล่ะ! ผมไม่รู้จะติดต่อพี่ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่สบายหรือเปล่า ผมรอ พี่บอกให้ผมรอ รอทั้งๆที่ผมไม่รู้อะไรเลย พี่คิดว่าผมจะรู้สึกยังไง!!”

พี่หมอกไม่ได้พูดอะไรต่อ รู้สึกเหมือนจะหันมามอง แต่ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปดู ผมเห็นจากเงาที่ฉายลงบนตัวผม

“…ผมอยู่กับความไม่แน่นอนแบบนี้…ถึงที่พี่พูดมันจะถูก แต่อย่างน้อย..ผมก็อยากจะรู้บ้าง…”

ไม่อยากร้องไห้

ผมร้องไห้ให้กับพี่หมอกมาหลายครั้งแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะยิ้ม ยิ้มให้มันมากกว่า เพราะตั้งแต่ผมเห็นหน้ามันคราวนี้ ผมยังไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่ผมคิดถึงเลยสักครั้ง

ความแน่นอนนั่นแสนจะน่ากลัว ไม่รู้จะตกลงไปสู่ความท้อแท้เมื่อไหร่ ความหวัง ถึงจะมีไว้ แต่สักวันหนึ่ง มันก็อาจจะหมดไป ผมอยู่กับสภาพแบบนั้นมาสามปี แต่ทุกอย่าง เรื่องทุกอย่าง มันก็เกิดขึ้นมาจากตัวผม ที่ไม่ได้คิด ตัดสินใจให้รอบคอบก่อนที่จะทำอะไรลงไป

ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก พี่หมอกทำเพียงถอนหายใจเบาๆ

“ปล่อยมือ…”

“ไม่ ผมไม่ปล่อย ถ้าปล่อย พี่ก็จะหนีผมไปอีก”

“ไม่ว่ายังไงกูก็ต้องไป”

“…ผมไม่อยากให้พี่ไปไหนอีกแล้ว อยู่กับผม…นะ อยู่กับผม”

ผมหลับตาแน่น ไม่อยากเห็น ไม่อยากรู้ว่าพี่หมอกทำสีหน้าแบบไหนอยู่ ไม่ว่ามันจะเป็นแบบไหน ก็ไม่อยากจะคิดถึง

ไม่รู้น้ำเสียงของพี่หมอกนั่น ซ่อนความรู้สึกแบบไหนอยู่ เพราะตอนนี้มันเรียบเฉย นิ่ง เสียจนไม่รู้ผมจะทำยังไงต่อไป

“…ผมไม่อยากโกหกอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตัวผม หรือพี่ …”

ที่โกหกไปว่าไม่ได้รัก

ทั้งๆที่ทุกอย่างมันก็เห็นชัดอยู่ถึงขนาดนี้

คำโกหกนั่น ยิ่งทำร้ายคนฟังมากเท่าไหร่ คนพูดก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นทวีคูณ

“....ผม-“

“อย่า อย่าพูดมันออกมา”

เสียงพี่หมอกขัดออกมาสียก่อน จึงได้แต่กัดริมฝีปากไว้

เงยหน้าขึ้นมอง เห็นดวงตาคู่นั้นจ้องมองผมอยู่ รู้สึกเหมือนเป็นดวงตาคู่เดิมที่เฝ้ามองผมมาตลอด นัยน์ตาคู่นั้น พยายามที่จะซ่อนความรู้สึกไว้ภายใต้ความเย็นชา แต่มันไม่สำเร็จ

พี่ก็เจ็บปวดใช่ไหม?

พี่ก็รู้สึกแบบผมด้วยใช่หรือเปล่า?

ไม่ใช่แค่ผม ที่เจ็บปวดอยู่อย่างนี้…

การรอคอยที่ยาวนาน ผมอยากให้มันจบลงสักที

“ปล่อย…กูจะกลับแล้ว”

“….พี่หมอก”

“…กูได้ในสิ่งที่กูต้องการแล้ว…”

“อะไร? อะไรคือสิ่งที่พี่ต้องการ?”

พี่หมอกไม่ได้ตอบ

แต่รู้ว่าถามซ้ำไปก็ไม่มีประโยชน์ พี่หมอกออกแรงดึงเบาๆ ผมจึงปล่อยมือออก

รถคันนั้น ไม่ใช่คันเดิมกับที่เคยเห็น แม้จะยังเป็น BMW แต่ก็เป็นคันใหม่ เป็นคันที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

และก็เป็นรถคันนี้ ที่พาพี่หมอกไปจากผมอีกครั้ง…หายไปในความมืดจนมองไม่เห็น





ทิ้งผมไว้กับความคิด….ว่าอะไรคือสิ่งที่พี่หมอกต้องการ….







……………………………….
……………………..








[B.N.4 : complete]
[14.01.55]









เเอบสงสัย...(สงสัยจริงๆ ไม่ได้รู้สึกอย่างอื่นเลยนะ) เรื่องนี้มาม่า คนอ่านถึงกับหยุดอ่าน (คนเขียนเข้าใจ) แต่เรื่องอื่นก็มาม่า ทำไมไม่เคยเจอแบบนี้ หรือว่าเรื่องอื่นก็มี คนเขียนไม่เห็นเอง หรือมันยังไง ปล.แค่สงสัยเท่านั้นจริงๆ ไม่มีอะไรอย่างอื่น

[Crossley]

จิ้ม!อีกแล้่ว 
-------------------------------
พี่หมอกเป็นอะไรเนี่ย 
ปัญหาเยอะขนาดนี้รักคนใหม่ไปเลยตี๋!!

[TJseven]

จิ้มๆ

[ErosAmor]

ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจ
เหตุผลของพี่หมอกคืออะไรนะ 

[Donaldye]

โอ้ยยยยยยยยจะร้องไห้ พี่หมอกกลับมาหา้น้องตี๋นะ ไหนบอกว่าตี๋คือของพี่หมอกไง
แล้วพี่หมอกต้องการอะไรว่ะ โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อย่ามาซึนนะโว้ยไอพี่หมอกกกกกกกกกกกกกก
หรือพี่หมอกคิดว่า ถึงยังไงตอนนี้ก็ยังรักกับตี๋ำำไม่ได้เพราะหน้าที่หรือเปล่า..
ภาคแรกพี่หมอกฮอต
ภาคสองน้องตี๋ ตีตื้นขึ้นมาและ

[salemon]

หมอกมีปัญหาหลายทางจัง  สงสารตี๋อุสาห์แสดงถึงขนาดนี้แล้ว

ตี๋หาใหม่เหอะให้พี่หมอกหึงเล่น

[Pa'veaw]

 


แง่ๆคนแต่งใจร้าย

ชอบทำให้คนอ่านร้องไห้อยู่เรื่อย

[dear77]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด     ร้องไห้ ดิฉันอ่านนิยายแล้วร้องไห้ เกิดมาพึ่งเคย .......................

อะไรคือสิ่งที่พี่หมอกต้องการ

ไม่อยากคิดเลย  กลัวคำตอบมากกกก   ถ้าสิ่งนั้นไม่ใช่......ตี๋  แงงงงงงงง   

[dawnthesky]

อืม....สงสัยเหมือนกันว่า หมอกได้อะไร?

ปล.เรื่องนี้ไม่ได้มาม่ามากมายเท่าไร (ในความคิดนะ) เพราะถ้าเรื่องที่มาม่าเวลาอ่านน้ำตาจะไหลทันทีเพราะมันเศร้ามาก แต่เรื่องนี้อ่านแล้วทำให้เห็นมุมมองของความรักหลาย ๆ รูปแบบ และก็เห็นการเจริญเติบโตของตัวละครด้วย

พยายามต่อไปค่ะ 

[Yunatsu]

โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
 

พี่หมอกกกก เข้าใจยากยังไง ก้ยังเข้าใจยากอย่างงั้น

อยากอ่านความรู้สึกพี่หมอกบ้างอะ

[omelet]

 


ได้แต่รู้สึกว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้น
สงสารทั้งพี่หมอกกะตี๋ จริงๆสงสารพี่หมอกมากกว่า เพราะตี๋ยังมีเฮียมีม๊า แต่พี่หมอกไม่มีใครนอกจากตี๋จริงๆนะ 

จริงๆคนที่บอกว่าเลิกอ่านเพราะเจอดราม่าเนี่ย อาจจะไม่เลิกจริงๆรึเป่า
แต่ว่าแอบอ่านหรือเว้นช่วงไป สองสามตอนที่แล้วเราก็อ่านข้ามๆ
ไม่อ่านเหมือนปกตินะคะ เพราะไม่อยากรู้ความรู้สึกของตี๋ มันเศร้าเกิน

แต่ก็ยังอ่านอยู่ อย่างพอตอนนี้เห็นว่าพี่หมอกยังมาหาตี๋อยู่ เราก็กลับไปอ่านตอนเดิมได้ล่ะ 5+
แค่อ่านแล้วมันจี๊ดใจเลยข้ามๆ แต่ก็ไม่หยุดอ่าน

//ถ้าคนที่หยุดอ่านเพราะเจอมาม่า ก็คงเป็นกลับทุกเรื่องๆนะคะ ไม่ใช่แค่เฉพาะเรื่องนี้หรอกคะ
คนเขียนสู้ๆนะคะ 

[Kusano ~~ Kawaii]

น่าสงสารทั้งคู่
ความรักของทั้งสองคนไม่เปลี่ยนไปเลย
เพียงแต่คิดว่าหมอกต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่เลย
หมอกกำลังปกป้องตี๋อยู่ใช่มั้ย พ่อพระเอกของช้านนนน TT^TT//

ขอให้ทั้งคู่ผ่านอุปสรรคไปได้เร็วๆน้า

[kslave]

อยากกกรี๊ดดดอ่ะ อะไรคือเหตุผลของพี่หมอก
อ่านแล้วปวดใจ T T

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ อ่านเท่าไรก็ไม่มีวันพอกับเรื่องนี้ เขียนดีมากค่ะ

[Nus@nT@R@]

อยากรู้ว่าพี่หมอกต้องการอะไร โอ้ย,,,,อยากรู้มากกก
สำหรับเรื่องมาม่า ส่วนตัวแล้วจะเว้นระยะในการอ่าน พอทำใจได้ก็อ่านต่อจ้ะ เพราะอินน้อยลงแล้ว อิอิ

[Whatever it is]

555 เราว่าแล้วแต่นิสัยคนอ่านนะ เราเป็นกับทุกเรื่องอะ แต่จะไม่ถึงกับหยุดอ่านนะ ถ้าแค่มาม่า แต่จะมาเปิดดูเรื่อยๆ แบบผ่านๆอะค่ะ ว่ามันหายมาม่ายัง เหอะๆ เรื่องนี้อาจจะคนอ่านส่วนใหญ่ชอบแนวหวานๆ รักกันๆ เจอมาม่าไป เลยทำใจไม่ได้


สำหรับเราจะหยุดอ่านเมื่อเจอในบางสิ่งที่เราคิดว่าไม่โอเคสำหรับเรา  แบบ เกินกว่าจะรับได้น่ะ

ซึ่งตอนนี้ เรื่องนี้ไม่ได้ถึงขั้นนั้นอ่านะ แต่มาม่าของแท้จริงๆ 5555

[Smilelimsminy]

พี่หมอกกกกกกกก เล่นตัวงี้ระวังตี๋เสร็จคนอื่นนะเว้ยยย แล้วจะเสียใจ
 

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

ดราม่าไม่ดราม่าไม่เกี่ยงจ้าาาา อ่านอยู่ดี

เหตุผลของพี่หมอกคือพี่เมฆหรือเปล่า? หรือต้องการให้ตี๋โตกว่านี้ก่อน
ได้รับบทเรียนบ้าง... ไรงี้ // มั่ว

 

[kabung]

โอ๊ยยยยย อึดอัดๆๆๆๆๆ 


ปูลู โดยส่วนตัว เพราะมันอินมากกับความรักของหมอกและตี๋ อยู่ในทุกอนูของความรู้สึก พอมันมาม่า มันเลยไม่อยากอ่าน เพราะมันส่งผลต่อการใช้ชีวิตประจำวัน  มันจะนอยแดร๊ก 555

[Loveyoujung]

คนอื่นคิดยังงัยไม่รู้...รู้ว่าเป็นแฟนเรื่องนี้อย่างเหนียวแน่น...
บางคนอาจคิดว่าเรื่องนี้มาม่า...สำหรับเรา..ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าอยากอ่านทุกวัน
อยากรู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังงัย ก็มีบ้างที่ว่า...คนเขียนหายไปไหนหว่า? แต่ก็เข้าใจว่า
คงไม่ได้มีเวลาเพื่อแต่งนิยายอย่างเดียว..เราว่าคนที่ว่าเรื่องนี้มาม่า อาจเป็นเพราะว่าลุ้นจน
ตัวโก่งเรื่องก็ไม่ไปถึงไหนซักที หรือไม่ก็ลุ้นอยากให้คืนดีกัน..แต่ตอนนี้ยังไม่คืนดี
พอมาอ่านแล้วไม่ได้ดังใจ ก็เลยหยุดอ่านไป เราว่าเดี๋ยวพอมันคลี่คลาย ก็กลับมาอ่านกันเองแหละ
แต่เราก็ยอมรับนะว่า เราไม่ได้อ่านละเอียดมากก เพราะว่าไม่อยากอินอะค่ะ มันเครียด???
ไม่ชอบรักไม่สมหวัง ไม่อยากเห็นใครต้องเสียใจ...ภาคที่แล้วเราก็ไม่อยากให้จบแบบนั้น
แต่ก็เข้าใจว่าคนเขียนมีพลอตเรื่องที่วางไว้อยู่ในใจแล้ว...เฮ้อออ ตอนนี้ชีวิตจิงก็เครียดมากแล้วอะค่ะ
บางทีอยากได้อะไรมาเต็มหัวใจให้มันชุ่มช่ำบ้างง เน๊อะๆๆ แต่ไม่ว่ายังไง เราก็เป็นกำลังใจให้คนเขียน
อยู่แล้วอะค่ะ
ปล.อย่าคิดมากนะคะ ใครจะพูดก็พูดไป แค่เรายึดมั่นในความเป็นตัวเองให้ได้ แค่นั้นก็พอ
(เอ่อ เป็นครั้งแรกที่เม้นท์เยอะขนาดนี้.....เหลือเชื่อ)

[p.spring]

คนแต่งใจร้าย  สงสารตี๋
หาคนรักใหม่ประชดพี่หมอกไปเลย

[ASSASSIN]

เจ็บปวด  แต่ก็ยังอ่านต่อ  อิอิ    +1 ให้กำลังใจนักเขียนคร๊าบบบบบ

[roseen]

 :เฮ้อ:เหนื่อยใจ

[THiiCHA]

.......  คิดว่าคนที่ตี๋อยากเจอ คือ พี่หมอกนะ ไม่ใช่คุณอัษฎา .........

เกิดอะไรขึ้นกับพี่หมอก ?  ใครล้างสมองพี่มาอ่ะเนี่ย ? พี่มีเหตุผลอะไร ? แล้วอะไรคือสิ่งที่พี่หมอกต้องการ ?

ปล. เรายังติดตามอยู่น๊า กัดฟันซดมาม่า 5555  สำหรับนักอ่านบางท่านเค้าแค่หยุดอ่าน แต่ไม่ได้เลิกอ่านหรอกจ้า
กด pause เบรกไว้ก่อน ไปสร้างภูมิคุ้มกัน พ้นช่วงน้ำหลากค่อยกลับมา play
เราก็เคยนะประมานว่า ขอเวลาทำใจแป๊บ.... พร้อมแล้ว ค่อยกลับมายิงยาว
ปล. +1 ให้กำลังใจ อย่าได้ซี  jst keep walking 

[kwanyern]

 :pig4:ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึง ติดตามเสมอนะ ขอบคุณมากๆเลย

[m_pop91]

โดยส่วนตัวไม่ชอบมาม่าเลย
แต่เพราะอ่านมาตั้งแต่แรก
แล้วก็คิดว่าวันหนึ่งสองคนนี้ต้องกลับมาเหมือนเดิม
เลยอ่านมาม่าอยู่แบบนี้
แต่ถ้ามีแต่มาม่าแบบนี้ต่อไปก็รอให้ผ่านไปก่อน
แล้วค่อยมาอ่านตอนที่รักกันดีแล้ว

[emmybblood]

ชอบนะ  ความรักมันต้องมีอุปสรรคบ้าง  เราว่าสุดท้ายมันจะทำให้รักที่มีแข็งแกร่งขึ้น

เรื่องนี้สำหรับเรายังแค่มาม่าแห้ง กรุบกรอบ ไม่สะทกสะท้านค่ะ 555

สำหรับคนที่เลิกอ่าน คิดว่าคงไม่ได้ดั่งใจล่ะมั้ง  จะให้นิยายทุกเรื่องที่อ่านสวยงาม โรยด้วยดอกไม้มันก็ไม่เสมอไป  เรากลับคิดว่ามันต้องมีฉากสะเทือนอารมณ์บ้าง เป็นเสน่ห์ของนิยาย

[patwo]

อ้ากกกกกกกกก  พี่หมอกมาแล้ววว พี่หมอกตัวจริงเสียงจริง TT

แอบได้กลิ่น ว่าพี่หมอกไปได้ยินอะไรๆมารึป่าว มีใครมาใส่ความตี๋ให้พี่หมอกฟังอะป่าววว?

ตี๋สู้ๆนะเว่ยย พี่หมอกด้วย เจ็บไม่แพ้กัน 

[LiliLiN]

ถึงจะมาม่า แต่เราก็จะตามอ่านค่ะ เพราะรู้ว่ายังไงพี่หมอกก็ยังรักและห่วงใยตี๋เสมอ 

[silverphoenix]

ยังดีที่พี่หมอกยังพูดจาเหมือนเดิมนะ  กระซิกๆๆ 

555

ปล.เรื่องที่คนเขียนสงสัย  เราว่าเป็นเพราะมันเศร้าอ่ะ 
เลยไม่อยากเศร้าเป็นช่วงๆอ่ะ  นึกออกป่ะ 
แบบไม่อยากให้ฟีลมันขาดไง 
หลายคนเลยเก็บให้มาม่ามันอืดเต็มชามก่อนแล้วค่อยอ่านทีเดียวอ่ะจ้าาา

อันนี้ก็ความคิดเราคนเดียวอ่ะนะ  ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดเหมือนเราหรือเปล่า  5555

+1  จ้าา

[jenjad99]

เย้ ...ๆๆ วันนี้ก็มา ดีใจสุด ๆ ถึงคนอื่นจะหยุดอ่าน

แต่ เราไม่หยุด แน่นอน เรื่องราวน่าติดตาม สนุกขนาดนี้.....

ถ้าได้วันละหลายตอนยิ่งดี (ถึงจะแค่หวังไปเอง)  ....

เอาใจช่วยคะ รักคนแต่งคะ..