ู^
^
ก..ก..กู้ชาติ?? 55
Coin 37.5ฝนยังไม่หยุดตก
เบาะหนังที่เปียกชื้น ไม่มีใครสนใจ พวกผมรีบวิ่งกันเข้าลิฟท์ หยดน้ำหยดเป็นทางตามรอยที่เราเดิน
ประตูห้องถูกเปิดออก ผมรีบถอดกางเกงยีนส์ที่หนักออกตั้งแต่หน้าประตู พี่หมอกรีบดันตัวผมเข้าไป พูด “ยังไม่ปิดประตูเลย จะรีบไปไหน”
“ผมหนาวอ่ะ”
“กูก็หนาว”
ถอดเสื้อที่ชื้นจนแนบไปกับตัว
ผมเราทั้งคู่ชี้ไม่เป็นทรง กึ่งแห้งกึ่งชื้น ผมไม่ได้ใส่บ็อกเซอร์ เลยยังไม่ถอดเสื้อออก ปล่อยให้ชายเสื้อยาวปิดลงมา
“ทำไมไม่ถอดหมด?”
“ผ้าม่านก็ไม่ได้ปิด ไปถอดที่ห้องน้ำไม่ดีกว่าหรอพี่”
พี่หมอกไม่ตอบ แต่ก็ถอดจนเหลือแค่บ็อกเซอร์เหมือนกัน ดันตัวผมให้เดินไปที่ห้องน้ำ รีบเปิดน้ำอุ่น เหวี่ยงบ็อกเซอร์ทิ้งแล้วเข้าไปยืนแช่ ณ จุดนี้ ความอายหายไปกับความหนาวแล้วครับ รีบถอดเสื้อกับกางเกงที่เหลืออยู่ แล้วเข้าไปยืนเบียดใต้ฝักบัวด้วยกัน
ไม่รู้จะอายอะไร ยิ่งกว่านี้ก็เคยมาแล้ว ผู้ชายเหมือนกัน ไม่มีอะไรต่างกันซักหน่อย
อุ่นจนไม่อยากจะหนีไปไหน ยกมือขึ้นถูหน้าแล้วสะบัดหัวจนน้ำกระเซ็นไปหมด พี่หมอกก็บ่น “สะบัดอย่างกับหมา”
“เดี๋ยวผมก็กัดซะหรอก”
“ดุอย่างนี้ใครจะเอาไปเลี้ยง”
“พี่ไง ขายขาดไม่รับคืนนะ ฮ่าๆๆ”
พอหัวเราะ ก็ถูกเอาโฟมล้างหน้าปาดใส่ ไม่รู้บีบใส่มือตั้งแต่ตอนไหน เลยรีบเอนตัวหนีออกจากน้ำ ถูเร็วๆแล้วเข้ามาล้างหน้าต่อ “อะไร มึงออกไปยังไม่ถึงนาทีเลย”
“ล้างหน้าทำอย่างกับขูดหาเลข ต้องนานแค่ไหนวะพี่”
“ของมึงก็เร็วไป”
“พี่ก็เร็วเหมือนกัน แข่งกับผมหรอ?”
“ใครแข่งด้วย คิดไปเอง”
“เอ้า ก็ผมหันไปล้างหน้าแปปเดียว พี่ก็เสร็จแล้วเหมือนกัน แล้วมาบ่นคนอื่น โคตรขี้โม้อ่ะคนเรา”
“ของกูมันดีอยู่แล้ว แต่ของมึงยังต้องพยายามอีกเยอะ”
“หมายความว่าไงวะพี่? โคตรหยามกันเลย แข่งกันอาบน้ำไหมหล่ะ ผมรับรองว่าชนะชัวร์”
“คนอาบน้ำเสร็จก่อนคือคนที่สกปรกกว่าสินะ”
“เฮ้ย หอมเหอะ พี่ยังบอกเองเลย”
“วันนั้นกูคงเป็นหวัด”
เห็นมันทำหน้านิ่งๆแล้วขำ เรียกว่าแถไปเนียนๆ ผมเลยเอาสบู่ป้ายมันคืนบ้าง ก็เป็นศึกที่ทำให้ห้องน้ำเปียกไปทั้งห้อง ผ้าขนหนูมีสองผืนพอดี ก็รีบๆเช็ดไป จะวิ่งออกไปหยิบเสื้อมาใส่ก็โดนดึงผ้าขนหนูไว้ บอกว่าข้างนอกเปิดแอร์แล้ว น่าจะหนาว พี่หมอกเลยจะออกไปหยิบให้
“งี้ก็รอตัวแห้งไปเลยไม่ดีกว่าหรอ พี่ก็ยังตัวเปียกอยู่ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“กูชอบหนาวๆอยู่แล้ว”
“แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เป็นหวัดนิหน่า”
พึ่งรู้ว่าที่นี่มีไดร์เป่าผมด้วย ถูกเก็บไว้นานจนแม้แต่พี่หมอกก็ยังลืม ผมปิดฝาชักโครกลงแล้วนั่งอยู่บนนั้น พี่หมอกกึ่งนั่งกึ่งยืนที่อ่างล้างหน้า เสียบปลั๊กแล้วถือไดร์เป่าผมให้
“หูยย อย่างอุ่น”
เป็นความรู้สึกแปลกๆ
ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่าผมใช้ชีวิตร่วมกับพี่หมอกมาเก้าเดือนกว่าแล้ว หลายๆอย่างที่ไม่เคยนึกถึง หลายๆอย่างที่แตกต่างกันออกไป ก็ถูกปรับเข้าหากันอย่างช้าๆ จนตอนนี้ ผมว่าทุกอย่างมันลงตัว
ผมอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆไม่ต้องหาอะไรที่แปลกใหม่หรือดิ้นรนไปตามทางที่คนอื่นต้องการ มีชีวิตเรียบง่าย สุขไปกับสิ่งเล็กๆที่ได้ทำร่วมกัน
ตัวผมแห้งก่อน แต่พี่หมอกก็ยังไม่ค่อยยอมฟังอะไรผมเท่าไหร่ สุดท้ายก็เหวี่ยงเสื้อกับกางเกงเข้ามาในห้องน้ำ แล้วตัวเองก็ออกไปยืนเปลี่ยนข้างนอกตามปกติ เออ แล้วจะดักกูไว้ในห้องน้ำนานๆทำไมวะ
โบ๊ะแป้งเด็กจนแก้มขาว กำลังจะถึงเวลาอาหารเย็นก็จริง แต่พออาบน้ำแล้วเลยเผลอทาแป้งไปอย่างลืมตัว
ออกมาก็เห็นพี่หมอกโทรสั่งอาหารอยู่ ลงไปนั่งบนเตียงข้างๆ หยิบรีโมตหัวเตียงมาเปิดทีวีดู จำได้ว่าช่วงเวลานี้พี่หมอกจะดูข่าว เลยเปิดไปช่องประจำของพี่เขา
ไม่อยากมองภาพน่าเบื่อบนจอ บางข่าวที่เป็นเรื่องดีก็อยากฟัง แต่บางข่าวที่ฟังแล้วหดหู่ใจ ก็อยากจะปิดหูปิดตาทำเป็นมองไม่เห็น กล้องวางอยู่ที่โต๊ะข้างๆ เอื้อมตัวไปหยิบขึ้นมาเปิดรูปดู มีแต่รูปผมกับพี่หมอกเต็มไปหมด บางรูปก็เป็นหน้าไอ้กล้วยเต็มๆจอ มีรูปไอ้โจ๋ รุ่นพี่ในคณะหลายๆคน มีบางรูปที่ผมแอบถ่ายคนในคณะไม่ให้รู้ตัว อย่างรูปไอ้ฟ้านอนน้ำลายหกฟุบคอหักที่โต๊ะเลกเชอร์ก็โผล่มาให้ขำเล่นเหมือนกัน
นึกอะไรขึ้นมาได้ เลยลุกไปที่โต๊ะหนังสือพี่หมอก หยิบปากกาเมจิกติดมือมา ที่หัวเตียงเคยมีปากกาเมจิกแท่งนึง ตอนนี้หมดไปแล้ว พอๆกับกระดาษสกอร์ตื่นเช้า ที่ตอนหลังพี่หมอกพลิกโผ ขีดคะแนนของตัวเองล้นจนเต็มมาถึงฝั่งผม ผลจริงๆเป็นไงไม่รู้ แต่ผมเกรียนๆมันชนะครับ
“พี่หมอก ขอแขนหน่อยดิ”
มันดูข่าวอยู่ พิงตัวกับหมอนที่หัวเตียง ไม่ได้สนใจผม ยื่นแขนออกมาให้
เปิดฝาปากกาเมจิกออก เสียงดังป็อป มันเลยหันมามอง “จะทำอะไร?”
“ขอเขียนหน่อย”
“ทำไมถึงเขียนชื่อตัวเองลงไป?”
ผมเขียนคำว่า”ตี๋”ลงบนข้อมือพี่หมอก ตัวไม่ได้ใหญ่มาก ขนาดประมาณเหรียญห้า
“ตอนเด็กๆ เวลาผมเอาของอะไรไปใช้ที่โรงเรียน ม๊าจะเขียนชื่อผมไว้ เอาให้รู้ว่าอันนี้ของผม เวลาผมทำหาย เพื่อคนเก็บได้จะได้เอามาคืน”
“แล้วเคยได้คืนไหม?”
“ไม่อ่ะ หายหมด กระติกน้ำ กล่องดินสอ กระเป๋า รองเท้า”
“ทำหายเองหรือว่าไง”
“ก็หายเองบ้าง คนอื่นเอาไปบ้าง คงอิจฉาผมมั้ง หน้าตาดีก็เงี้ยะ ฮ่าๆๆ”
เห็นพี่หมอกยิ้มอ่อนๆ ผมเลยสามารถหัวเราะให้กับอดีตของตัวเองได้จากใจจริง
“หวังว่าคนที่เก็บของๆผมได้คราวนี้ จะส่งคืนผมนะ”
“มึงก็อย่าทำหายสิ”
“ผมมันขี้ลืม ไม่รู้จะเก็บไว้กับตัวได้ดีขนาดไหน”
พี่หมอกไม่พูดอะไรต่อ ดึงตัวผมเข้าไปใกล้ หยิบปากกาแล้วเขียนลงไปบนข้อมือผม ตัวใหญ่เท่าข้อแขน “เฮ้ยพี่ ตัวใหญ่ไปเปล่า?”
“ไม่ใหญ่หรอก เขียนบนหน้ามึงได้ก็อยากจะเขียนด้วยซ้ำ”
หมอก..
เชียนชื่อตัวเองซะเบ้อเริ่มแบบนี้ จะล้างยังไงหมดกัน
“กูไม่ได้เขียนเพื่อกูทำหาย แต่กูเขียน เพื่อให้คนอื่นรู้ว่าอันนี้ของใคร”
“งี้ทำปลอกคอให้ผมเลยดีกว่าไหมพี่”
“อย่าท้านะ กูเอาจริง”
หยิบกล้องขึ้นมา ถ่ายรูปด้วยมือเดียว สองแขนที่อยู่ข้างกัน ชื่อคนสองคนอยู่บนนั้น ชัดเจน
ของๆผม
ถ้าผมทำมันหายไป…
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน หรือยังไง ผมก็หวังว่าสักวันหนึ่ง ของที่ผมรัก มันจะกลับมาหาผมอีกครั้ง………………………………..
……………………
[Coin 37.5 : complete]
[1.1.55]
เลขวันสวยมาก
ในวันที่ฉันปสด. 55
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3458242 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก