ตอน ๑๘ บันไดรัก บันไซบันไซ~
มีใครเคยมีอาการนอนไม่หลับ หรือหลับยากไหมครับ ไอ้เมศขอยกมือแขนชิดหูเลยครับ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร หลับยากหลับเย็นเหลือเกิน หรือเพราะนาฬิกาในตัวผมมันรวนๆก็เป็นได้ครับ กว่าจะหลับได้ เข้าวันใหม่ไปแล้วหลายชั่วยาม ผมนอนเหยียดแขนเหยียดขาเป็นปลาดาว ก่อนจะพยายามชอนไชไปตามซอกหลืบหมอน หาตำแหน่งที่ปิ๊งสุด เพื่อให้หลับได้เสียที แต่ก็ยังไม่สำเร็จครับ ผมลองค้นดูจากพี่กุ๊ก กรูรู้ทุกอย่าง(กรูเกิ้ลนั่นเอง) ว่า มีวิธีอะไรบ้างที่แก้อาการนอนไม่หลับ เช่นพยายามเข้านอน และตื่นให้เป็นเวลา ไม่เข้านอนตอนอิ่มหรือหิวเกินไป สารพัดสมุนไพรช่วยให้หลับ หรือ ออกกำลังกาย ไอ้อันหลังสุดนี่ ได้แก่พวกโยคะอย่างง่ายๆ ไปจนถึง เซ็กซ์ ใช่แล้วครับ ซ.โซ่ สระเอะ ก.ไก่ ตอนแรกผมมองคำนี้อยู่นานมาก เหมือนคนอ่านหนังสือยังไม่แข็ง ว่าถึงตรงนี้แล้วก็นอยด์ในอารมณ์ครับ โทรศัพท์มือถือสั่นเบาๆบนเตียงที่ข้างตัวเตือนว่ามีข้อความเข้า
“นอนน้อย” ข้อความสั้นๆสองพยางค์จากไอ้รันย์ทำเอาผมงง ช่วยมีประธาน กริยา กรรม ของประโยคให้ตรูเข้าใจหน่อยได้ไหมเนี่ยว่าต้องการสื่ออะไร ผมเลยพิมพ์ข้อความตอบกลับไปสั้นๆสองพยางค์
“โดนแบน” สักพักไอ้คุณรันย์ส่งกลับมาเป็นหน้าร้องให้ครับ ช่วงนี้ผมแบนผู้ชายชื่อศรันย์ออกจากชีวิตบางส่วนของผมครับ เนื่องจากคดีติดเรทฉ. ที่มันทำไว้ แถมยังรูดแยม ในส้วมห้องคนอื่นอีกตะหาก เกินจะให้อภัยครับ สรุปคือขอแบน X!!
“ของงี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ” เจ้าตัวแก้ต่างให้ตัวเองพลางดูดโกโก้ปั่นราดผงไมโล
“มันอร่อยหรอวะ เห็นพวกเมิงสั่งกันจังไอ้โกโก้ปั่นราดผงไมโลเนี่ย”
“อะ ชิมสิวะ” ไอ้รันย์ยื่นแก้วใก้ ผมชิมแบบกล้าๆกลัวๆ มันก็อร่อยเหมือนโกโก้ทั่วไปไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น พอผมถอดหายใจเท่านั้นละครับ ผงไมโลปลิวว่อน
“นี่ล่ะความแตกต่าง” ไอ้คุณชายรันย์มันว่า แล้วดึงแก้วกลับไป พอมันดูดโกโก้จากหลอดเท่านั้นล่ะครับ สำลักกระอักกระไอ
“กูบอกแล้ว อย่าสันแดกพิศดาร” ผมได้แต่บอกมันเอื้อมๆ อ้อ..เครื่องดื่มอันตรายนี้พบเห็นได้ทั่วไปตามโรงอาหารนะครับ หรือลองทำกินเองเล่นๆน่าจะได้ถ้าอุปกรณ์อำนวย
“ถึงกับกระอักความร๊ากกกก เลยหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม” แขกสภาฯไม่ได้รับเชิญ นั่งลงร่วมโต๊ะ
“เออ วันนั้นมาเคาะห้องกรูทำไมวะ” โม ญ
“ก็ไม่มีไร ก๊อกน้ำมันรั่ว” เจ้าของก๊อกชะงักกึก
“โทรเรียกพี่เขาขึ้นมาเปลี่ยนสิวะ รอน้ำท่วมห้องหรือไง” โม ญ พูดไปก็พลิกๆหนังสือที่วางกองไว้บนโต๊ะผ่านๆ เหมือนไม่ค่อยใส่ใจ
“กูว่ามันก็ยังดีอยู่ แค่น้ำซึมเป็นบางเวลา” ไอ้รันย์พูดพลางส่งสายตายิบๆมาให้
“เงียบไปเลยเมิง” ผมหันไปกัดไอ้รันย์
“นี่กรูพลาดอะไรไปป่าววะ?” โม ญ ว่า พลางมองเราสองคนก่อนจะวางหนังสือคืนที่
“ไม่หรอก”
“เหม่อๆ ไอ้นี่”เกิดมาเป็นคนที่เพื่อนๆรักนี่ก็น่าหนักใจนะครับ หนักใจว่าหัวจะล้านเพราะพวกมันตบเล่นนี่ล่ะครับ
“เออ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นไอรันย์เลยว่ะ มันหายหัวไปไหนเนี่ย” ไอ้เสียดเพื่อนรักตั้งข้อสังเกต ก่อนจะนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนๆ บ้างกินข้าวเย็น บ้างนั่งเป็นกำลังใจให้เพื่อนกินข้าวเย็น
“ติวน้องมั้ง” กิจกรรมติวน้องตามภารกิจเด็กทุน รับงานเก็บชั่วโมงใช้กรรมกันไปตามระเบียบ
“ติวน้องหรือติดน้องวะ”
“เดี๋ยวนี้มันไม่กิ๊กเด็กแล้วว่ะ กรูล่ะอุตส่าห์เชียร์มันกับน้องคนนั้นอ่ะ คนที่ขาวๆหุ่นนางแบบๆ” เพื่อนๆพยักหน้าเห็นด้วย
“กรูว่านะ มันต้องมีตัวจริงว่ะ” ผมฟังแล้วก็พยักหน้าตาม อาจจะจริงของมัน ฟังพลางดูดน้ำเขียวปั่น
“เมิงว่าเป็นคนในป่าววะ?” ผมเงยหน้าขึ้น ทุกสายตาในโต๊ะหันมามองที่ผมหมด งานเข้าสิครับ
“ทำไมมาถามกรูวะ?”
“ก็เมิงสนิทกับมันสุดนี่หว่า” เพื่อนๆยังถามด้วยสายตาคาดหวัง
“ไม่รู้ว่ะ” พอได้ฟังคำตอบ เพื่อนๆ ถอนหายใจแบบเซ็งๆ ทำท่าจะแยกย้าย
“อะไรวะสนิทกันภาษาอะไร”
“ไม่รู้ว่ะ คนในมั้ง ไม่เห็นมันจะไปไหนหลังเลิกเรียน”
“เมิงว่าคนในนี่ในระดับไหนวะ?” ไอ้เสียดตั้งข้อสงสัย กลายเป็นว่าทุกคนเข้ามาสุมหัวกันชนิดเหากระโดดกันเลย
“คนใน....หรือคนนอก” ผมมองตามปลายหลอดไอ้เสียดที่ไปซ้ายที....ขวาที
“คนนอกกรูไม่เห็นมันจะคุยกับใครจริงจัง หรือว่าคนใน…?”
“ผู้หญิงในคณะ มันจะมีสักกี่คน” เพื่อนๆเริ่มสุมหัวนับจำนวนผู้มีโครโมโซมเพศหญิงอย่างจริงจัง
“เจ๊ๆสภาฯ?” บางคนส่งเสียงหึ้ย~ อย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ไม่แน่นะเว้ย เมิงไม่เคยได้ยินหรอวะ อยู่ด้วยกันมากๆแล้วจิตมันผูกพันผูกกัน จากไม่สวย ไม่เข้าตา กลายเป็นน่ารักแปลกๆ” เอาเข้าไปครับ ไอ้เสียด เมิงนี่ใส่เชื้อไฟเก่งอิ๊บอ๋ายเลยครับ เพื่อนๆก็ฮือฮากันใหญ่สิครับ ผมได้แต่ฟังเงียบๆต่อไปครับ
“โม ญ หรือเปล่า วันก่อนนะเว้ย เห็นงุบงิบส่งอะไรให้กันไม่รู้ มีลับลมนะเมิง”
“ชิบหายแล้ว”อืมมม...เรื่องนี้ต้องสอบสวนสิครับ
“กูต้องเอามะพร้าวล้างหน้าไหมวะเนี่ย”
“นั่นมันคนตาย”
“ใครจะเอามะพร้าวล้างหน้า เดี๋ยวโม ญ ช่วยขัดให้ด้วยรองเท้าเบอร์สามสิบแปด”เจ้าตัวส่งเสียงเย็นๆ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้
“ป่าวค๊าบบบ”
“จะขึ้นไปหารันย์หรือเปล่า ฝากเท็กซ์ให้น้องกรีนหน่อยสิ” โม ญ ว่าพลางวางถุงใส่เท็กซบุ๊กค์เล่มหนาบนโต๊ะ
“ขึ้นไปด้วยกันดีกว่ามั้ง”
“ทำไมอ่ะ อยากคุยกับเราหรอ?” โม ญ ถามเสียงหวาน ยิ้มหวานให้ด้วย ก่อนเดินออกมาทิ้งเพื่อนคนอื่นๆให้ตั้งวงเสวนากันต่อไป
“หรือว่ากรูจับคู่อะไรผิดไป?” เสียงไอ้เสียดยังเปิดหัวข้อต่อดังแว่วมาให้ได้ยิน
ทางเดินเชื่อมไปตึกที่ไอ้รันย์ติวหนังสือน้อง ไม่ได้ไกลจากโรงอาหารมากมายนะครับ แค่เดินไปไม่ถึงสามนาทีก็ถึง แต่เราค่อยๆเดินช้าๆ เลียบสนามบาสที่คนเล่นกันมากมาย เดินสวนกับเหล่ามนุษย์ลดพุงวิ่งจ๊อกกิ้งยามเย็น ผมเดินนับอิฐบลอคปูถนน ทั้งที่รู้ว่า โม ญ รอให้ผมเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน
“เมิงจะถามเรื่องไอ้รันย์ หรือจะสารภาพรักกรูวะ แค่นี้พูดยากพูดเย็น” โม ญ ชักจะทนไม่ไหว
“ค...ครั๊บบ!” สุภาพเลยครับ เจอมุขนี้ แบบว่าตกใจ
“มีอะไรจะถามใช่ไหมล่ะ ถามสิ ถามมม~” ผมว่า ถ้ากระชากคอเสื้อได้มันทำแล้วอ่ะครับ
“ครับๆ ถามก็ถาม” ผมพยายามจะเรียบเรียงคำถามขณะอยู่ที่โถงลิฟท์ จนลิฟท์มาแล้วก็ยังไม่ได้ถาม จนเข้าไปในลิฟท์ก็ยังไม่ได้ถามอีก โม ญ กดหมายเลขชั้น
“คือ....เห็นพวกมัน เล่าว่า…..” ประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิดลงกลับเปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเซนเซย์(*อาจารย์) ท่านหนึ่งก้าวเข้ามา นักศึกษาที่ดีควรจะกล่าวคำทักทาย ก่อนทั้งลิทฟ์จะเคลื่อนตัว ไปพร้อมกับบรรยากาศมาคุภายใน
ผมละอยากจะร้องไห้ จนมาถึงห้องติวของไอ้รันย์แล้วก็ยังไม่ได้ถาม เราเปิดประตูเข้าทางหลังห้อง เนื่องจากเดี๋ยวจะรบกวนการเรียนของน้องๆปีหนึ่ง หน้ากระดาน ไอ้น้องเขียวกำลังติววิชาสแตติกให้น้องชั้นปีที่หนึ่งอย่างมีสมาธิ ผมแอบยิ้มให้ลายมือเป็นระเบียบคุ้นตา ที่เจ้าตัวนั่งที่โต๊ะคอมหน้าห้อง ส่งยิ้มกว้างขวางมาให้ผมที่หลังห้องทันทีที่เห็น
“หน้าบานเชียว หมั่นไส้จริงๆ” โม ญ ทำเสียงหงุงหงิง
“มีน้ำไหม หิวน้ำ”ไอ้รันย์ที่เดินเลียบจากหน้าห้องมาหลังห้องถามขึ้นทันที เสียงมันเริ่มแหบๆ เหมือนคนจะเป็นหวัด
“มีน้ำแข็งละลายแล้ว” ผมยกแก้วน้ำเขียวปั่นที่ผมดูดไปจนเหลือแต่น้ำแข็งให้ละลายต่อให้มันดู มันจับมือผมแล้วดูดน้ำแบบไม่ต้องคิด
“อุ้ย! ไฟช๊อต” เสียงทีมพากษ์มันแทรกอ่ะครับ
“อุ้ยไฟดูด” ไอ้รันย์หันไปจับบ่าโม ญ เขย่าๆให้หัวสั่นหัวคลอน
“ทำไมขึ้นมาเร็ว เดี๋ยวเลิกแล้วไปกินข้าวกัน”
“อืม” ผมพยักหน้ารับ
“พี่เมศครับ เขียวหิวน้ำ” ไอ้เขียวยื่นปากมาขอมีส่วนร่วม สายตาน้องๆราวๆยี่สิบคู่จับจ้องที่ผมทันที
“เอาน้ำใต้ศอกพี่ไปก่อนไหมจ๊ะน้องเขียว” โม ญ คันปากอดไม่ได้
“ถ้าเป็นพี่ ผมให้พี่ฝันศอกใส่เลยดีกว่าครับ”
“เดี๋ยวจะโดน เท็กซ์เมิงไม่ต้องเอา” ดูพี่น้องตีกัน มันสนุกดีนะครับ
“อีกสักชม. รอไหวไหม?” ผมพยักหน้า ก่อนจะนั่งเก้าอี้ตัวที่หลบหลังเสา ไอ้รันย์มันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะแกะเข็มขัดตัวเอง ถอดกางเกงยีนส์ออกหน้าตาเฉย
“เฮ้ยทำไร!” ผมอุทาน แทบจะเป็นเสียงเดียวกับโม ญ
“อุ้ย ผู้ชายแก้ผ้า” โม ญมันว่าแล้วหัวเราะชอบใจ
“ร้อน” ไอ้คุณชายรันย์มันว่า ดีนะครับว่าใส่บอกเซอร์ลายโดราเอม่อนเป่ายิงฉุบ ถ้าใส่อย่างอื่นหรือไม่ใส่นี่หนาวกันทั้งห้องแน่นอน มันว่าแล้วถอดรองเท้าด้วย เดินไปสอนน้องต่อที่หน้าห้อง
กว่าไอ้รันย์จะติวเสร็จ ฟ้าก็มืดแล้วครับ ผมหลับจนตื่น จนหลับอีกรอบก็ยังไม่เสร็จ จนในที่สุด ท้องผมมันก็เริ่มร้องทุกข์อุธรณ์เสียงดังโครกคราก จนผมเกือบทนไม่ไหว พี่ติวเตอร์ทั้งสองก็ปล่อยน้องๆกลับบ้านพอดี ไม่ต้องถามถึงโม ญ นะครับ รายนั้นวางหนังสือแหมะไว้แล้วหายลับไปนานแล้ว ผมเอาคางเกยโต๊ะมองไอ้รันย์กับน้องเขียวปรึกษากันเรื่องนัดต่อไปสำหรับการติวอยู่เงียบๆ เห็นน้องคนนึง ยื่นพิงหลังกับกระจกนอกห้องเหมือนคอยใครอยู่ ไอ้เขียวหันมาร่ำลาก่อนจะเดินออกไป คุยกับน้องคนนั้น แล้วเดินไปด้วยกัน ผมเอียงคอมองแบบหมาสงสัยจนไอ้รันย์ถาม
“มองเข้า อิจฉาเขาหรือไง” มีงอนๆ
“เปล่า แค่สงสัยว่าน้องคนนั้นเป็นใคร”
“อยากรู้อ่ะดิ” ผมพยักหน้าอยากรู้
“ไหนค่าจ้าง?” ไอ้รันย์แบมือ
“ไม่สิ ต้องแบบนี้” ไอ้รันย์ทำแก้มป่องหันใส่ ผมคว้าปากกาที่เหน็บเสื้อ มาทำท่าจะจิ้ม
“หูย ขอค่าจ้างนิดหน่อยเอง”
“ไม่อยากรู้แล้ว” ผมรีบเดินออกจากห้องครับ แบบว่า บรรยากาศเดี๋ยวมันจะเป็นใจไป เดี๋ยวอาจจะเป็นอันตรายต่อเอกราชได้
“เอากางเกงคืนมา ไม่อยากให้ใส่ก็ไม่บอก” ผมรีบเขวี้ยงทิ้งเลยครับ แท๊กยีนส์ตัวเก่งของมันเนี่ย
“รีบไปไหนอ่ะ หิวมากหรอ” ไอ้รันย์รีบวิ่งตามผมมาที่บันได เพราะจริงๆชั้นที่มันติวกันไม่ได้สูงมากจนลงกระไดไม่ไหว มือมันจับบ่าผมไว้ทั้งสองข้าง ผมรีบเบี่ยงตัวหลบ
“เมิงลงไปก่อนเลย” ไอ้รันย์ทำตาโศกน่าสงสารขึ้นมาทันที มันยอมเดินลงกระไดเงียบๆล่วงหน้าไปก่อนจนถึงเชิงพัก แล้วเงยหน้ามองผมด้วยนัยน์ตาเรียกคะแนนสงสารสุดๆ
“เมศโกรธรันย์หรอ”
“เปล่า?”
“ได้ไง เห็นๆอยู่ โกรธเรื่องอะไร?” น้ำเสียงอ่อนๆนั้นทำเอาใจอ่อนยวบตามไปด้วย ไอ้รันย์ทำหน้างอปากบิดเป็นหอยมือเสือขึ้นมาทันที
“เปล่าไม่ได้โกรธ”
“งั้น...งั้นเรามาเล่นเกมส์กัน รันย์จะพูดเกี่ยวกับเมศ ถ้าใช่ให้เมศเดินลงมาหนึ่งขั้น ถ้าไม่ใช่ที่ถอยกลับขึ้นไปหนึ่งขั้น”
“แล้วไง?”
“ถ้าเมศถอยไปถึงกำแพง รันย์จะยอมทำตามใจเมศหนึ่งอย่าง แต่ถ้าเมศลงมาถึงตรงรันย์ยืน เมศต้องทำตามใจรันย์หนึ่งอย่างเหมือนกัน” ท่าทางผมจะทำหน้าคิดตามอยู่นาน มันเลยถามเร่งเร้า
“ว่าไงครับเล่นไหม?”
“เล่นก็ได้” ไอ้รันย์ทำท่านับขั้นบันได
“เริ่มละนะ”
“เมศเกิดวันที่สอง เดือนXX” ขี้โกงนี่หว่าถามแบบนี้ แต่ในเมื่อมันถูก ก็ต้องทำตามกติกาครับ ผม ก้าวลงมาหนึ่งขึ้น
“เมศร้องเพลงชาติไทยได้” ดูมันเดา ไม่ได้มั้งเนี่ย ผมก้าวลงมาหนึ่งขั้น
“เมศชอบกินปลาทูกับชะอมชุบไข่” เอา..ถูก
“เมศไม่กินขนมปังลูกเกด” ถูกอีก
“เมศชอบกินนมรสสตรอเบอร์รี่”
“ทำไมเดาแต่เรื่องกิน”
“เอาน่ะ มันถูกใช่ไหมล่ะ” จริงของมันครับ ผมก็เลยต้องก้าวลงมาหนึ่งก้าว ครึ่งทางแล้วครับ
“สีโปรดคือสีม่วง”
“ผิด!” ผมละอยากจะตะโกนดังๆ แล้วกระโดดกลับขึ้นไปขั้นเดิม
“อ้อลืมไป เดี๋ยวนี้สีเขียวมาแรงกว่า”
“เมศมีตุ๊กตาม้าขาวชื่อมอลลี่ได้ฟรีมาจากธนาคาร ตอนนี้มอมแมมแล้วเพราะฟัดบ่อย” ผมหรี่ตาอย่างชักเคืองๆ ก่อนจะก้าวลงหนึ่งก้าว คนถามยิ้มกว้างนัยน์ตาพราว
“เมศเป็นเพื่อนกับรันย์มาหลายปี” ผมทำท่ายกนิ้วขึ้นนับบ้างก่อนจะเอียงหัวแบบพอหยวนๆ แล้วก้าวลงหนึ่งก้าว
“แอบรู้สึกดีเวลาไอ้รันย์กวนตรีนใกล้ๆ” อืม...ก็ท่าจะจริง ผมก้าวลงอีกหนึ่งก้าว
“เมศรู้ตัวว่าไอ้รันย์คิดมากกว่าเพื่อน” เอาแล้วไง ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่อยากจะโกหก เลยก้าวลงมาอีกหนึ่งขั้น
“เมศทนไม่ได้ถ้าเห็นรันย์ไปยุ่งกับคนอื่น ....แบบมีก๊งมีกิ๊ก” เซลล์สมองผมเล่นกีฬาสีแบ่งพวกกันอยู่ในหัว
“ยอมรับความจริงเหอะนา”เสียงหนึ่งในหัวมันบอก
“ยอมง่ายๆได้ไง๊” อีกเสียงมันค้าน ผมเชื่อเสียงนี้เสียด้วยสิครับ เลยก้าวขึ้นหนึ่งก้าว
“อ้าวกรรม”ไอ้รันย์อุทาน
“เมศแกล้งรันย์”ผมก้าวลงมาหนึ่งก้าว ระหว่างผมกับมันเหลือแค่ขั้นเดียวเท่านั้น ผมมองเข้าไปในดวงตาคู่คม มันกำลังเป็นกระกายยิบๆที่เวลามองสบแล้วมันรู้สึกจักกระเดียมบอกไม่ถูก
“คุณเมศพร้อมสำหรับคำถามสุดท้ายหรือยังครับ? ล้านจะแตกแล้วนะครับ” ไอ้รันย์ทำเสียงเป็นพิธีกรเกมส์โชว์
“ล้านนี้สิจะแตก” ผมชี้ไปที่หัวล้านแทน ไอ้รันย์หัวเราะ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“เมศรักไอ้รันย์”ผู้รู้สึกเหมือนเจอข้อสอบเอ็นทรานซ์ครับ หัวใจมันเต้นแรงๆ หน้าร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก จะตอบว่ายังไงดีครับ จะก้าวขึ้นก้าวลง ต้องคิดถึงสีผ้าปูโต๊ะ หรือน้องนกหรือเปล่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มีเวลาคิดนะครับ คิดให้ดีนะครับ” เสียงไอ้รันย์บอกเบาๆ สายตามันคาดหวัง และตื่นเต้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกระเบิด มันร้อนไปหมด แต่นี่คงเป็นช่วงเวลาที่เหมาะที่สุดแล้วครับ ที่ผมจะได้บอกความจริงกันมันสักที ผมยื่นเท้าออกไปข้างหน้าเล็กน้อย ก่อนจะก้าวลงมาขั้นต่ำกว่าอย่างมั่นคง ผมได้ยินเสียงไอ้รันย์หัวเราะเสียงดัง เป็นเสียงหัวเราะของความยินดีที่เก็บไว้ไม่อยู่ เราต่างยิ้มกว้างให้กันทั้งที่ต่างเขินๆบอกไม่ถูก
“รันย์ชนะแล้ว ถ้างั้นต้องทำตามสัญญานะ” ผมพยักหน้า ทำก็ทำครับแต่...
“ขอพิจารณาก่อนว่าที่ขอนี่รับได้ไหม?”
“หูย ขี้โกง~”
“จะขออะไรล่ะ?” ไอ้รันย์ทำท่าให้เอียงหูมา ริมฝีปากหยักสวยกระซิบคำขอนั้นอยู่ที่ริมหู ก่อนจะถอนกลับไปก้าวหนึ่ง เม้มปากรอการพิจารณาคำขอ
“อืม ได้สิ แต่จนกว่าจะหมดอายุนะ” รันย์ทำหน้างง
“เราจะคบกันจนกว่าจะหมดอายุขัยความรักไง แต่หมดเร็วหมดช้านี่อีกเรื่องนึง”
“อย.รับประกันว่าหมดอายุช้าแน่นอน”
“แล้วอย.เกี่ยวอะร?”
“อาหารตาและยาใจไง” มันว่าแล้วหัวเราะเสียงดังๆ ท่าทางดีใจออกนอกหน้า
“คุณพระ มุขรุ่นพ่อหรือเปล่าเนี่ย”
“น่ายืมๆกันมาก่อน”
ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว ขอบรั้วสถาบันเริ่มเงียบเหงานักศึกษาบางตากว่าตอนกลางวันมากแล้ว สายลมเย็นๆพัดผ่านชวนให้สดชื่น ผมสูดกลิ่นอายความสดชื่นไว้เต็มปอด มองแผ่นหลังไอ้รันย์ที่เดินนำหน้าด้วยความรู้สึกยินดี ด้วยความหวัง ว่าอายุขัยความรักของเราจะยาวนานไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานช้า ไม่ว่ามืดหรือสว่าง ให้เราก้าวไปด้วยกัน ไม่ทิ้งกัน ให้ความรักส่องนำหัวใจให้สว่างสดใสเช่นนี้ไปอีกยาวนาน
********************
อัพไม่บอกกล่าวอีกเเล้ว ฮ่าๆ
ปล.น้ำยังไม่อาบเลยทำไงดี อุวะฮ่าๆๆๆ
หัวข้อ: รักไม่รู้ชื่อ (ทำ)ซื่อไม่รู้รัก โดย ภาณุเมศพลัง (อ่าน 177199 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก