บทส่งท้าย ผมกับไอ้รันย์ที่หิวไส้กิ่ว สุดท้ายก็ได้ขับรถออกไปกินข้างนอกกันจนได้ครับ เพราะว่า ร้านอาหารทั้งหมดปิดแล้ว จะกินข้างสถาบัน คุณชายกินแล้วปวดท้องทุกทีอีกต่างหาก เลยตัดสินใจออกไปกินข้างนอกให้สิ้นเรื่อง แต่ตอนขับรถออกไปนี่สิครับ ไอ้รันย์ มันอยู่ๆ จอดรถปักหัวเข้าแอบข้างทาง ก่อนจะรีบเดินไปที่ป้อมยามด้วยเสื้อยืดกางเกงบอกเซอร์ลายโดราเอม่อนเป่ายิงฉุบและรองเท้าผ้าใบเน่าๆ ทิ้งผมไว้บนรถ
“พี่ยามครับ คือว่าผมมีอะไรจะบอก” ไอ้รันย์เดินหน้าเครียดไปบอกพี่ยามหน้าถาบัน
“พี่ครับ ผม....ผม”พี่ยามทำหน้าลุ้นตาม
“ผม.....ผมมีแฟนแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ” ไอ้รันย์ตะโกนเสียงดังหมาประจำถาบันถึงกับสะดุ้งลุกเดินหนีกันเลย
“เท่านี้ล่ะครับ ลาละครับ” นายศรันย์นามสมมุติครับทุกคน จำหน้ามันไว้นะครับ มันเพี้ยนๆจิตไม่ค่อยปรกติ ใครพบใครเห็นอย่าได้เข้าใกล้มันนะครับ
“อย่าหัวเราะสิวะ” ไอ้รันย์มันว่าพลางปิดประตูรถคาดเข็มขัดเตรียมขับออกไป
“ก็เมิงไม่เต็มอ่ะ” ผมขำจนน้ำตาไหล
“ก็ดีใจได้ป่ะล่ะ”
“เออๆ ไปเหอะ หิวไส้จะบิดเป็นเงื่อนพิรอดแล้ว” ไอ้รันย์ขับรถต่อไป ขณะที่ผมพยายามขยับขยายพื้นที่นั่งให้พอดีช่วงขา แต่พอดีไปเตะถูกอะไรเข้า ล้วงๆหยิบขึ้นมาดู เอ...ไอ้ถุงผ้าใบนี้มันคุ้นๆว่ะครับทุกคน
“อะไรวะ?”
“ของโม ญ ให้ยืมมา” ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเปิดถุงผ้าใบใหญ่ดู
โอ้คุณพระ! ผมละอยากจะเอามือทาบอกสามศอกของตัวเองแล้วร้องโอ๊ะโอ๊ะโอ้ว โนวโนว เป็นพี่ตูนบอดีสลัม คุณพระ!ขออุทานอีกที การ์ตูนวาย หรือภาษาชาวบ้านเรียกการ์ตูนเกย์ เป็นสิบเล่ม นอนยิ้มอยู่ในถุง หน้าป่งหน้าปกนี่ไม่ต้องพูดถึง ผมหยิบขึ้นมาหนึ่งเล่มพลางกลืนน้ำลายเอื้อก พลิกผ่านๆ โอ้มายกอชคุณพระช่วย มาหมดทุกท่วงท่าแม่เจ้า นี่กรูดูหนังโป๊บนกระดาษหรือนี่ โอ้ว...มันสะเทือนอารมณ์กรูขนาดนี้เชียวหรือนี่
“เอามาทำไมเนี่ย”
“โม ญ ให้ยืมมา มันว่าด้วยความรักและปรารถนาดีเชียวว่ะ”
“แล้วนี่....”ผมกลืนน้ำลายอีกเอื๊อก !
“อ่านแล้วยัง?”
“อืม” ไอ้รันย์รับคำหน้าตาเฉย ตายังมองถนนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แต่กรูว่ามันง่ายไปนิดว่ะ อะไรวะจับกดทีเดียวเสร็จแล้ว ไม่ขัดขืนซะหน่อยวะ” เมิงยังมีหน้าออกความเห็นอีกเร๊อะ
“แล้วมันจะไม่รู้สึกแปลกๆหรอวะ แบบว่า....แบบว่า จับของที่มีเหมือนๆกัน”
“ก็คงไม่มั้ง ถ้ากับคนที่เราชอบอ่ะ” ผมได้ยินเสียงตัวเองระเบิดหัวเราะแบบเสียจริต
“เอาเป็นว่า ถึงเวลาจริงช่วยเล่นตัวหน่อยแล้วกันนะ จะได้เร้าใจ” คนพูดหันมาขยิบตาให้ทีหนึ่ง ก่อนจะเล่าเรื่องแฟนสาวไอ้น้องเขียวต่อไปอย่างหน้าตาเฉย พอมันเห็นผมเงียบไปนานมันก็ถามขึ้น
“เป่าสากเลย ช่วยหือช่วยอือ ให้กรูรับรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่หน่อยได้ไหม”
“อือ”
“ที่เงียบนี่หรือว่าคิดเรื่องคืนนี้” ผมรีบส่ายหน้าสิครับ กลัวงานเข้า
“ไอ้เมศ รันย์ไม่รีบหรอกนะครับ ไว้พร้อมค่อยว่ากัน ดีไหม? หือม์” ผมไม่รู้จะตอบมันว่ายังไงครับ ทำได้แค่ดับเบิ้ลพาร์มเฟซ เอามือสองข้างปิดหน้ากันอายเท่านั้น
“เอ๊ะ หรือว่ารีบ!” ไอ้รันย์ทำเสียงตื่นเต้น ผมรีบส่ายหน้า ฮือๆ อย่าแกล้งกูได้ไหมครับ
“ขอดูหน้าหน่อย อย่าเอาแต่ปิดหน้าดิ” ไอ้รันย์พูดแล้วหัวเราะ ณ วินาทีนี้ ส่ายหัวเป็นอย่างเดียวละครับ
“ทำเขินๆ” ไอ้รันย์ว่า ก่อนผมจะได้ยินเสียงมันดึงเบรกมือ แล้วดับเครื่องยนต์ลง ทุกอย่างรอบกายเงียบลงภายในอึดใจ เงียบจนผมได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองชัด ผมจึงค่อยเลื่อนมือลง โผล่มาแต่ลูกกะตา ไอ้รันย์หัวเราะในคอเบาๆๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ ริมฝีกปากนั้นแตะลงข้างขมับผมเบาๆหนึ่งที ไม่อายคนเลยนะเมิงเนี่ย
“รันย์ไม่รีบนะ แต่ไม่มีเลยคงจะไม่ได้ รันย์ไม่ยอมนะ…นี่ๆ สัญญาณแล้วเห็นป่าว” เอานิ้วก้อยมันมาเกี่ยวนิ้วก้อยผมหมับ พร้อมกับทำเสียงอ้อน กับนัยน์ตากรุ้มกริ่มแบบที่ผมเจอทีไร ไม่กล้าสบตามันทุกที นี่ตกลงเมิงจะไม่ให้กรูต่อรองเลยใช่ไหม
“ไปเถอะ หิวข้าวจะแย่แล้ว”
โอยตาย...หัวใจจะวายตาย (เอ๊ะ คือ Y นี้) กลับบ้านเมื่อไหร่ผมคงต้องไปอ่านรายละเอียดกรมธรรม์ประกันของผม ว่าครอบคลุมถึงกรณีเสียเอกราชด้วยหรือเปล่าครับ ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี ใครก็ได้ พาไอ้เมศเข้าโรงพยาบาลบ้าไปเลยดีกว่าครับ ฮือ... แบบว่า อีกหน่อยถ้าไม่บ้าจริง ก็คง บ้ารักอ่ะครับ ฮือๆ
END
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
Talk จบแล้วอ่ะ จบแย๊ววววว ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ปีนี้พศ.อะไรคะ โอ้ยๆงงๆ เสียจริตตามกันไปติดๆ
ดีใจจังที่เรื่องนี้จบได้ กลัวจะเขียนไม่จบมากเลยเพราะสัญญาไว้กับผู้อ่านหลายๆท่านว่า จะเขียนให้จบ ดีใจที่รักษาสัญญาได้ แต่ก็แอบเซ็ง ที่ลูกร๊ากกกสองคนต้องจบลง 
ขอออกตัวไว้ก่อนว่า อาจมีพิเศษ หรืออาจจะไม่มีไม่รับปากนะคะ เหอๆๆ กลัวผิดสัญญาค่ะ สมมุติว่าถ้ามีภาคต่อ (สมมุตินะคะสมมุติ) คงอาจจะเปลี่ยนแนวไปจากเดิมเลยค่ะ คิดว่านะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามที่ยาวนานมากๆ ประมาณเกือบสามปีได้ ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับกำลังใจ คอมเม้นต์ ทั้งการทวง ถาม โปรเจคนี้ในส่วนของเมศจบลงได้ด้วยดี(?) แม้ว่าจ้าวโปรเจคตัวจริงวายไทย(ดอง)ไปวายโลก ห่างหายไปไหนแล้วไม่รู้ คาดว่าออกอันดามันไปโผล่อ่าวเปอร์เซียร์ไปแล้ว
ยังคงยินดีรับฟังทุกคอมเมนต์เช่นเดิมนะคะ เมศจะยังคงพยายามเขียนผลงานอื่น ฝึกฝีมือเรื่อยๆนะคะ โดยเฉพาะเรื่องสั้น (เรื่องสั้น ๒๔ชม.) อาจจะมาๆหายๆไปบ้างนะคะ เพราะว่า ติดภารกิจ "ปาท่องโก๋กระทะเเรก" เข้ากรมรับใช้ชาติ เอ้ยม่ายช่ายยย ฝึกงานๆ รวมถึงโปรเจคที่กำลังคืบคลาน กระดึ๊บๆ มาใกล้เข้าไปทุกที 
ขอบคุณอีกครั้งจริงๆค่ะสำหรับการติดตามผลงาน (ที่ดองขนาดไฟล์ต้นฉบับที่เขียนรวมกันไว้ หายไปเเล้ว55+)
เเล้วพบกันโอกาสต่อไปค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
