ตอน ๑๗ Please send me somebody to love
เข้าฤดูหนาวของชีวิตการศึกษาในรั้วคณะวิศวะแห่งนี้เป็นปีที่สามแล้วครับ ช่วงนี้เห็นน้องๆนักเรียนม.ปลายเดินกันขวักไขว่แล้ว มันอดคิดถึงวันเวลาที่ผันผ่านของตัวเองไม่ได้ ว่าสมัยละอ่อนน้อยเราจะน่ารักแบบน้องๆวัยขบเผาะอย่างนี้หรือเปล่า ใครที่มีอาการแบบนี้ แปลว่าเริ่มเป็นสว.ได้แล้วครับ สว....สูงวัย เสียงเลคเชอร์งึมงำเป็นภาษาอักฤษของอาจารย์ชาวอาทิตย์อุทัย ไม่สามารถเรียกความสนใจให้นักศึกษาปีสามอย่างพวกผมได้เลยสักนิด บ้างก็หลับ บ้างก็ลอกการบ้าน กันไปตามเรื่อง ผมละสายตาจากเท็กซ์วิชาไวเบรเตอร์ เอ้ย ไวเบรชั่น เนื่องจากเสียงกรนไม่อายฟ้าดินของไอ้เสียดที่ผิวเคยขาว ตอนนี้ออกจะคล้ำไปถนัดตา จากการไปอาบแดดที่สระบุรี ไม่ได้ไปเที่ยวหรอกครับ เอารถไปที่ชาวคณะทำไปแข่ง มันกำลังหลับแบบหงายเงิบ หงายเงิบเป็นกริยาการหลับครับ หลับแบบนั่งหลับ แล้วเงยหน้าชมเพดาลพลางอ้าปาก กริยาที่หนุ่มหล่อไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง แต่จะหล่อยิ่งกว่า ถ้าทำแล้วดูดีครับขอบอก
“ไอ้รันย์เอายาดมมาดิ๊” ผมกระซิบบอกไอ้รันย์เป็นเชิงขออนุญาตก่อนจะคว้ายาดมโป๊ยก่ายจากโต๊ะมันมา เปิดฝาแล้วพยายามยัดเข้าไปในจมูกไอ้เสียด โดยที่เจ้าของยังอ่านเท็กซ์บุ๊คต่อไปอย่างตั้งใจ
“ทำไมเลวงี้วะ ฮ่าๆๆ” โม ญ ที่นั่งแถวหลังสุด หัวเราะพลางร่วมเป็นผู้ก่อการ เอามือถือถ่ายไว้บลัฟกันขำๆ
“เฮ้ย เบาๆ เดี๋ยวมันตื่น” ไอ้รันย์คงรำคาญเสียงเราหัวเราะ มันเลยเงยหน้าขึ้นมาขมวดคิ้ว หน้าตาแปลกแหวกแนวกว่าทุกวัน เพราะมันสายตาสั้นระยะแรกเริ่ม แต่ดันทะลึ่งอยากใส่แว่นให้เป็นภาระ เลยได้ลุคใหม่ หนุ่มแว่น เป็นที่ถูกอกถูกใจสาวสภาฯบางคนเป็นอย่างยิ่ง
“หัวเราะไรกันวะ กรูรำคาญ”
“กิ๊ซ หนุ่มแว่นรำคาญ” คลื่นแทรกครับ
“แล้วเอายาดมไปทำไร”
“เมะใส่แว่น เมะแว่นๆๆๆ” อัลตร้าไวโอเลตแรงมากกว่าเดิมครับ เอากะมันสิเอา
“อะไรอีกครับเจ๊”ไอ้รันย์ทำหน้าเอือมแจก
“เลิกกะคนนี้เมื่อไหร่ สาววายใส่แว่นรอต่อขบวนนะเค๊อะ ผช.ใส่แว่นเขอ~” ‘คนนี้’ นี่ใครครับ ไอ้รันย์มันหันมายิ้มขำ
“รอต่อไปเถอะ.....เน๊อะ”มาน๊งมาเน๊อะอะไรของเมิงครับไอ้คุณรันย์
“สวีทวี๊ดวิ้วปี๊ดปิ้วกิ๊วก๊าว อิจฉาว้อย โปรดส่งใครมาร๊ากกกช๊านที” โม ญ เริ่มครวญเพลงด้วยเสียงที่คลับคล้ายมนุษย์ต่างดาว
“ยาดมกุอยู่ไหนเนี่ย” ไอ้รันย์ยังหายาดมไม่เจอ
“แน่ใจนา...ว่าอยากได้คืน”ผมว่า พลางเอาตัวบังไอ้เสียดไว้
“กุจะดม” มันว่าพลางชะโงกตัวข้ามโต๊ะเลคเชอร์ ใช้แขนยาวๆของมันเอื้อมอ้อมหลังผมไปด้วย นี่หลอกแต๊ะอั๋งป่าวฟะ
“ไอ้เมศ เมิงทำอะไรยาดมกุ เดี๋ยวจะโดนหนัก” มันว่าพลางดึงยาดมมาจากไอ้เสียด ทำเอาสะดุ้งเหยงตื่นหายหงายเงิบ แต่ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคการนอนของมันได้ครับ มันเปลี่ยนท่าเป็นฟุบกันโต๊ะแทน
“โม ญ ตะหาก”
“เพื่อนทำการบ้านอยู่เหอะ” โม ญ บอกพลางโบกการบ้านในมือไปมาเบาๆ
“แล้วทีนี้จะดมอะไร คัดจมูก” ไอ้รันย์เอามือซ้ายวางบนหัวผม ก่อนจะใช้มืออีกข้างตบป๊าบลงบนมือซ้ายนั้น เสียงดังเพี๊ยะดังไปถึงหน้าห้องจนอาจารย์หยุดมองหาต้นเสียงอึดใจหนึ่ง ก่อนจะสอนต่อไป อาศัยจังหวะสงัดเอายาดมเช็ดเสื้อชอปผมเฉย เลยเกิดศึกเอาคืนอยู่ครู่ใหญ่ หลังสถานการณ์สงบโม ญ ชะโงกตัวมากระซิบถาม
“นี่ตกลง มีอะไรในกอไผ่ยัง?”
“ไผ่ไหน?”
“ก็ ตกลง...เป็นอะไรกันยัง? ห๊ะห๊ะห๊ะ อยากรู้”
“ไม่รู้ว่ะ”
“ไม่พูดอะไรเลยหรอวะห๊ะ?” ผมส่ายหน้า ไอ้โม ญ ถึงกันอุทาน เอาจริงดิ!
“ก็เป็นเพื่อนกันจะพูดอะไรล่ะ”โม ญ เบ้ปากแบบเซ็งๆนอยด์ๆ
“เออ วันนี้เลิกเรียนแล้วแวะคีย์กันก่อนค่อยกลับนะเว้ย” ไอ้รันย์พูดโดยไม่มองหน้า มือมันยังเขียนการบ้านยิกๆ
ช่วงนี้นอกจากมีน้องๆม.ปลายเดินกันขวักไขว่แล้ว ช่วงเย็นๆเรามีแข่งกีฬากันภายในให้พอกระชุ่มกระชวนสนุกสนานนะครับ ห้องสโมสรนักศึกษาที่ต่อเพิ่มขึ้นมาจากของเดิม เป็นแหล่งสุมหัวของวิศวะปีสามเนื่องจากนายกสโมและพรรคพวกได้ใช้ห้องนี้เป็นที่ทำงานบางเวลาเพื่อนๆที่ไม่ได้เกี่ยวข้องเลยเข้าเทคโอเวอร์กันตามโอกาส เพราะความอุดมสมบูรณ์ เนื่องจากมีหมดตั้งแต่ที่นอนหมอน เสื่อ แม้แต่ขนมของกินกับข้าว คอมพิวเตอร์ เกมส์ การ์ตูน นวม เฮด สารพัดลูกบอล ฯลฯ มีทุกอย่างครบครัน ขาดอยู่สองอย่างเท่านั้นครับที่ห้องสโมฯไม่มี น้ำเปล่า กับความสะอาดนี่สิครับ ยามว่างอาจเห็นคนในห้องนั่งล้อมโต๊ะด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มีคอมคนละเครียดข้างหน้า เปล่าครับ.....เขาไม่ได้ทำงาน พวกเขากำลังคีย์ครับ แปลว่า กำลังเล่น เกมส์เคาท์เตอร์สไตรค์กันเป็นหมู่คณะ ดูๆแล้วเหมือนร้านเน็ตยังไงอย่างงั้น วันนี้เนื่องจากข้างนอกมีกิจกรรมและเริ่มค่ำ ในห้องสโมจึงมีสมาชิกชมรมคีย์กันอยู่ไม่กี่คน ส่วนมากจะสนใจออกไปดูกีฬา(ไปดูสาวๆคณะบริหารซ้อมกีฬา) เสียมาก
“โล่ห์กุมาแล้วว้อยยย” ไอ้เสียดป่าวร้อง
“เอาระเบิกไปแหลก”ไอ้รันย์ว่าเสียงเย็น
“ไอ้เอี้ย นั่นกรูค๊าบ”ผมโวยเนื่องจากคนที่ทำร้ายในเกมส์ ตายอนาถด้วยฝีมือพวกเดียวกัน
“อ้าวหรอ โทดที” ไอ้แว่นวันนี้ มันว่าพลางแอบยิ้มสะใจ ไอ้เสียหัวเราะเยาะสำทับก่อนจะงานเข้า ช่วยเพื่อนยกอุปกรณ์ไปให้พวกสโมฯข้างนอก
“เฮ้ย เดี๋ยวกุเอาปลั๊กไฟไปหนามบอลก่อน” ไอ้เสียดว่า พลางเอาม้วนสายไฟหิ้วตัวเอียงออกไป ทั้งห้องจึงเหลือเพียงผมกับไอ้แว่นครับ
“ไม่มันส์เลยเหลือแค่สองคน”ผมว่าเปิดเพลงในโน้ตบุ๊ค เพลงแทงใจคนโสด
“ส่งการ์ตูนมาดิ๊” ไอ้รันย์แว่นว่า พลางกระดิกนิ้วเรียกกองหนังสือการ์ตูน เรียกไปเหอะ มีแขนเมิงหยิบเอง ชิชะ
เสียงเพลงดังเวอร์ชั่นแจ๊สฟังสบาย เข้ากับบรรยากาศอาการเย็นๆ ผมอารมณ์ดีพอที่จำฮัมเพลงตามพลางเปิดไฟล์ในคอมคนอื่นเขาอย่างเพลิดเพลิน จะว่าไปแล้ว นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วนะครับ หากจะวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้คุณชายรันย์เนี่ยสามวันอาจจะไม่จบ ไอ้ผมก็ขี้เกียจ เอาเป็นว่าขอยกหน้าที่นี้ให้สภาฯเขาไป เพราะเราเป็นเพื่อนที่มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ไกลเกินกว่าเพื่อน ฟังแล้วสับขาหลอกหน่อยๆ แต่มันเป็นเรื่องจริงครับ เรายังดำรงชีวิตกันอย่างเพื่อน กิน เล่น เรียน เที่ยว ทำทุกอย่างเหมือนกว่าสองปีที่ผ่านมา ถ้าถามว่าอะไรที่ไม่เหมือนเดิม คงจะเป็นแววตาละมั้งครับ แววตาที่มันชอบใช้มองผม...อย่างเช่นตอนนี้
“มองอะไร?” ผมถามไอ้แว่นที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เปล่า”
“อ่านการ์ตูนไปเลยปะ” ผมพูดผลักกองการ์ตูนใกล้ๆ ให้มันอ่าน จะได้เลิกมอง....ด้วยสายตาอย่างนั้นสักที
จะต้องเหงากันอีกนานไหม ต้องนั่งถอนในอีกกี่ครั้ง
จะต้องพบเจอกับรักที่ผิดหวัง กี่ครั้งถึงพอใจ
เปิดเพลงรักฟังอยู่คนเดียว มีรักข้างเดียวมันเปลี่ยวหัวใจ
มองไปรอบตัวก็ยังไม่เห็นใคร ทำไมต้องเป็นเรา ไอ้รันย์หยิบการ์ตูนอ่านไปเรื่อย ผมกดเปลี่ยนเพลงไปเพลงอื่นๆในลิสต์ แต่ก็ยังไม่มีเพลงไหนโดนใจ บางทีการอยู่กันเงียบๆ น่าจะดีกว่า ผมคิดได้อย่างนั้นจึงปิดเพลงไปเสียเฉยๆ ภายในห้องเล็กๆ ที่ไม่มีใครเคลื่อนไหวอะไร ขณะที่นอกห้องมีกิจกรรมต่างๆวุ่นวาย ทำให้ผมนึกถึงเวลาที่หยุดลง ผมลอบมองเสี้ยวหน้าของไอ้รันย์ มองดวงตาที่ตอนนี้กำลังจับจ้องที่ตัวอักษร เมื่อกี้มันเป็นประกายแบบไหนนะ? มองริมฝีกปากหยักสวย ที่รับกับสันจมูก ริมฝีปากคู่นั้น
“เปิดเพลงเถอะ เงียบเกินไป” ไอ้รันย์ว่าพลางพลิกอ่านหน้าต่อไป
คอยปลอบตัวเองว่ามีสักวัน ที่เจอคนที่เขาจริงใจ
ยังคอยบอกตัวเอง ว่าต้องมีสักวัน แต่ว่ามันก็ไม่รู้เมื่อไหร่
โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป
อยากจะรู้รักแท้มันเป็นเช่นไร มีจริงใช่ไหม
โปรดส่งใครมาเป็นคู่กัน ที่ไม่ทำให้ฉันเดียวดาย
ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง เคยรู้สึกอยู่ๆก็ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาหรือเปล่าครับ เหมือนว่า มันไม่รู้จะหยิบจะจับอะไรขึ้นมาทำดี มือไม้ไม่รู้จะเอาไว้ไหน ทั้งที่ไม่ได้มีใครทำให้ขัดๆเขินๆเลย ผมได้แต่หยิบหนังสือพิมพ์ซีกข่าวกีฬาขึ้นมาอ่าน ทั้งที่ไม่ใช่คนชอบอ่านหนังสือพิมพ์ซีกข่าวกีฬา แต่ซีกแรกมักไม่มีให้อ่านเวลาต้องการน่ะสิครับ พลิกมาพลิกไปไม่ได้อ่านอะไรเป็นเรื่องเป็นราว พลางแอบมองคนนั่งตรงข้ามไปด้วย อยู่ๆเสียงนุ่มๆนั้นก็ครวญเพลงตามเสียงเฉยๆ
มันอ้างว้างจนทนไม่ไหว พยายามห้ามใจ ไม่ได้สักวัน
อยากจะรู้จริงก่อนคนเขารักกันมันเป็นเช่นไร
คอยปลอบตัวเองว่ามีสักวัน ที่เจอคนที่เขาจริงใจ
ยังคอยบอกตัวเอง ว่าต้องมีสักวัน แต่ต้องรอไปอีกนานเท่าไหร่ ผมลดหนังสือพิมพ์ลงนิดหนึ่ง ลอบมองคนนั่งตรงข้าม ที่กำลังร้องเพลงหงุงหงิง รันย์วางหนังสือการ์ตูนกลับคืนกอง พลางเท้าโต๊ะ ดวงตาหลังกรอบแว่นนั้นมองตรงจนเผลอสบตาเข้าจนได้ ตาวาวๆคู่นั้น สื่อความหมายบางอย่างออกมาอย่างเปิดเผย ทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้พูดออกมา ทำเพียงร้องเพลงคลอไปเท่านั้น
โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป
อยากจะรู้รักแท้มันเป็นเช่นไร มีจริงใช่ไหม
โปรดส่งใครมาเป็นคู่กัน ที่ไม่ทำให้ฉันเดียวดาย
ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง....กับเขาสักครั้ง.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“
ก็อยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง” เสียงแปลกหูของตัวผมเอง ทำให้ผมนึกประหลาดใจ ทว่ารอยยิ้มกว้างขวางบนดวงหน้าคนฟังนั้น ทำให้โลกของผมสว่างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว บางที....โลกของผม มันอาจจะสว่างมาตลอด และอาจจะสว่างสดใสไปอีกพักใหญ่ๆ ตราบใดที่ผู้ชายยิ้มสวยคนนี้ยังคลอเคลียนัวเนียวนเวียนอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้
๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗๗
ปรกติไม่มีนโยบายอัพครึ่งตอน เเต่เห็นท่าทางจะดองนานกว่าปรกติเเน่ๆ เลยเอามาลงเท่าที่มีก่อนค่ะ
อีกอย่างทัมป์ไดร์ฟหายไปกับลมหนาวเเสงดาวเเละหลุมดำภายในห้องของเมศ ในนั้นก็มีนิยายทุกเรื่องทุกตอนที่เมศเขียน กับไฟล์บ้าบอคอเเตกมากมาย เเต่ที่โชคดีคือ ไม่มีนิยายตอนที่ไม่เคยลงเวบไหน (เพราะดองหนักจนไม่มีจะลง เเป่ว)
เอาล่ะไปวิ่งเล่นได้
หัวข้อ: รักไม่รู้ชื่อ (ทำ)ซื่อไม่รู้รัก โดย ภาณุเมศพลัง (อ่าน 177221 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก