ตอน๑๔ ปีใหม่อารมณ์ใหม่ใหม่ ปิดปีใหม่ที่หลายคนถวิลหามาถึงแล้วครับ หลังการสอบมิดเทอมที่ทรมาณต่อเครื่องในและหัวจิตหัวใจผ่านไป วันหยุดเล็กๆนี้ผม...
นายเมศ มีเป้าหมายชีวิตแล้วครับพี่น้อง หลังนอนกลิ้งให้แม่เกาคางมาหลายวัน ผมจะขับรถให้คล่องให้ได้ จริงๆ ผมตัดสินใจไปโรงเรียนสอบขับรถที่อยู่แค่ฝั่งตรงข้ามบ้านตั้งแต่ปิดเทอมที่แล้วนะครับ แต่ได้ขับบ้างไม่ขับบ้างเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์มันเลยเป็นบ้างไม่ป็นบ้างนี่สิครับ การเรียนการสอนดูเป็นปรกติสุขดีหรอกครับ แม้ผมจะมือใหม่หัดดับ ขับเกียร์ธรรมดามาหลายครั้งหลายคราวจนได้ใบขับขี่จากการลากเกียร์1ตลอดสนามสอบ ปัญหามันมีอยู่ตรงที่ ไอ้ ‘ครูสอนพิเศษ’ที่หม่อมแม่ของผมฝากฝัง ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน(ทองฝังเพชร)ให้ช่วยติวเข้ม
“เปิดประตูเร็วๆ หิวแล้ว” ไอ้คุณชายรันย์ ติวเตอร์ หรือออกเสียงอีกทีให้เป็นฝรั่งแถบตะวันออก(ถีบไป)ไกล ว่า ติวตู้ว
“ครับๆ” ผมเดินงัวเงีย หัวฟูหน้ายับ มาพร้อมกับคอสตูมตู้มต้ามคอลเลคชั่นเน่าๆ ในตู้ ด้วยเสื้อยืดตัวหลวมย้วย กับกางเกงเลลายปลาดาวสีเหลืองแปร๋น ไม่ต้องขำครับชุดนอน ใส่อะไรนอนที่นอนหมอนมุ้งคงไม่เข้าฝันมาว่ากันได้หรอกครับ
“มีอะไรกินมั่ง” มันถามพลางช่วยผมเลื่อนประตูบ้านเปิดให้เอารถเข้าได้ ก่อนจะวิ่งไปขับรถเข้ามาในบ้านผมครับ รถมัสแตงสีแดงเข้ม แล่นเข้ามาจอดที่สนามวอลเล่ย์ที่ไม่มีใครเล่นนอกจาก ไอ้คุณหมาที่บ้านวิ่งเล่นอย่างสง่างาม…บ้านอยู่บ้านนอกก็อย่างนี้ล่ะครับ ที่เยอะ
“ไม่มีมั้ง เขาไปทำงานกันหมดทั้งบ้าน” ผมพูดพลางเกาพุงแล้วหาวหวอดไปด้วยเป็นเจ้าบ้านที่ดีครับ ปล่อยแขกเปิดตู้เย็นรื้อได้ตามสะดวก ยืนมองไอ้รันย์เดินเข้าครัวเปิดไมโครเวฟใช้เหมือนเป็นบ้านมันเอง
“ไปอาบน้ำดิวะ ต้องให้อาบให้หรือไง?” มันพูดพลางเอาซาลาเปาอุ่นในไมโครเวฟ ผมเลยได้แต่พยักหน้า ไปอาบน้ำตามที่มันบอก ว่าง่ายครับ นอนเต็มอิ่มก็อย่างนี้
“ไปชุดนี้?” ไอ้คุณชายรันย์ทักทันทีที่ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเหมือนก่อนเข้าไป เพียงแต่หัวเปียกซกเหมือนตกน้ำมาหมาดๆ กับกลิ่นที่ดีขึ้นมาอีกนิด ผมพยักหน้าให้มันว่าเรื่องจริงแท้เน่นอน
“ไปหัดขับรถ ไม่ใช่เดินแฟชั่นโชว์ ไม่เหมือนเมิงหรอก ขับรถข้ามเมืองแค่นี้ อย่างกะเด้งออกมาจากนิตยสาร”
“นิตยสารอะไร”
“โป๊เกย์มั้งเมิงนิ” ผมเริ่มขมวดคิ้ว มองไอ้คนเรื่องมาก มันแต่งตัวเหมือนตามนิตยสารวัยรุ่นเด๊ะๆ
“ผ้าพันคอพันมาทำสากอะไร หนาวชิบหายเลยเน๊อะเนี่ย เช้าแดดออกตอแหลบ่ายหน่อยฝนตก”
“อ้าวไอ้นี่ มาด่ากรูอีกโทรมคนเดียวไม่มั่นใจอ่ะดิ พี่สาวกรูจัดให้ว่ะ นางว่าอยากเห็น เลยใส่ๆ มาให้นางเห็นสักหน่อยรำคาญเหมือนกัน” ไอ้รันย์ว่า พลางแกะผ้าพันคอออก จริงๆ มันก็เท่ห์ดีนะครับ ถ้ามันถูกที่ถูกเวลาถูกอากาศกว่านี้
“กินซะ จะได้รีบออก เดี๋ยวบ่ายกว่านี้รถเยอะจะขับลำบาก” ผมพยักหน้า รับซาลาเปามาหนึ่งลูก พลางพิจารณาไอ้รันย์ที่เนี๊ยบตั้งแต่ผมถึงตาตุ่ม ผมเลยไปเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นอย่าให้ขัดศรัทธามัน ผมเหลือบไปเห็นรองเท้าไม่คุ้นตาจอดเกยประตูอยู่....ช้างดาวของแท้แบรนด์ไทย...หล่อนิ้งตั้งแต่หัว หน้า ตัว ขา ยกเว้นอย่างเดียว อะโธ่ ที่แท้คุณชายแตะคีบนี่หว่า
หลายๆ คนคงพอจำได้นะครับ ไอ้รันย์อะไรๆ มันก็ดีหมด หน้าตาดี ผลการเรียนดี ฐานะทางบ้านดี สติปัญญาดี รถสวยดี พี่สาวก็สวยดี มันยังมีอีกอย่างที่ดีครับ.....เป็นอวัยวะส่วนสำคัญของมัน ...อย่าคิดต่ำไปกว่าคอครับทุกคน อวัยวะที่ว่า คือ....ปาก ผมได้ซาบซึ้งถึงทรวงในเมื่อผมโดดขึ้นรถประจำตำแหน่งของผม ขออธิบายโดยสังเขปเกี่ยวกับรถของผมสักหน่อยนะครับ รถคันนี้ผมได้มาโดยไม่ตั้งใจครับ มันเคยเป็นของพี่ ซึ่งปัจจุบันมันหนีไปต่างประเทศแล้ว อ๊ะๆ ไม่ได้หนีคุกไปอังกฤษนะครับ ไม่ต้องโฟนอินสร้างกระแสให้แก๊งค์ลูกเจี๊ยบเอามือตบไล่
ต่อครับ(นอกเรื่องละ)..รถคันนี้ก่อนเป็นของพี่ผมเคยเป็นของแม่ ซึ่งเตี่ยยกให้แม่ขับเผื่อว่าจะขับไปไหนๆ ได้ ปรากฏว่านางไปประสบเหตุให้กลัวการขับรถขึ้นมา คือขับชนประตูบ้านครับ นี่เองจึงส่งต่อตกทอดกันต่อไป สภาพรถหรอครับ สีแดงมุขสวยปริ้งค์(ต้องออกเสียงให้ดูอินเตอร์ประกอบการอ่านนะครับ) กระจกหน้าซ้ายสีขาวเพราะไปจอดไว้ใกล้ของหนักแล้วมันหล่นใส่จนหักไป แก้มหน้าซ้ายบุบเป็นแถบเพราะเคยเอาไปไถต้นไม้ หนูเข้าไปราตรีสโมสรใต้ฝากระโปรง กัดสายหัวเทียนแหว่งไปครึ่ง แทะฝาน้ำยาฉีดกระจกจนเหลือแต่ฝาเปล่า แทะฉนวนกันความร้อนกระจุย ว่าง่ายๆ คือ แทบหมดสวย แต่ตอนนี้กลับมาเกือบสวยงามเหมือนเดิมแล้วล่ะครับด้วยฝีมือเตี่ยและเดอะทีม เหลือแต่เรื่องตัวถังที่บุบและกระจกข้างสีไม่เข้ากัน(อย่างแรง) เตี่ยให้เหตุผลว่า ไว้รอผมขับไปไถกับชาวบบ้านให้หนำใจก่อนค่อยซ่อมทีเดียว....ขอบคุณครับเตี่ย
“ไหน สุริเยนทรา ก็สภาพไม่จัดว่าแย่มากนะ” นั่นชื่อรถครับไม่ใช่พระเอกยี่เกที่ไหน ผมไม่ได้ตั้งนะ เจ้าของคนก่อนตั้งมา
“เตี่ยเอาไปซ่อมมาแล้ว เหลือเรื่องสีกับตัวถังยังไม่ได้ทำ”ผมพูดพลางนั่งลงในตำแหน่งคนขับ ปรับเบาะที่นั่งได้ระยะเรียบร้อย โดยไม่ลืมคาดเข็มขัดนิรภัย...แน่ล่ะครับ ผมไม่ไว้ใจตัวเอง เริ่มเหงื่อซึมๆ ตั้งแต่ยังไม่พ้นรั้วบ้าน
“ไปดิ รอหาควายมาลากหรือไง” มันมาละครับอาการปากหมาพาชน ผมค่อยๆ เคลื่อนน้องสุริเยนทราคันสวย ตีโค้งกว้างหน่อยออกจากสนามวอลเล่ย์ ถึงทางลงหน้าบ้านเป็นได้เรื่องครับ บ้านหลายคนอาจเป็นซอยเล็กๆ ไม่มีรถใหญ่น้อยมากดดัน แต่บ้านผม ออกจากบ้านก็ถนนใหญ่เลยครับ
“เบรคคคค” ไอ้รันย์พูดเสียงเข้มพลางดึงเบรคมือช่วยดังสนั่น
“เบรคสิวะ จะรอให้วิ่งไปถึงเกาะกลางก่อนหรือไง กรูต้องโทรหาประกันไว้ก่อนเลยไหม” มันพูดเสร็จก็วิ่งลงไปปิดประตูบ้านให้ โดยกำชับว่า ห้ามผมทำอะไรทั้งสิ้นระหว่างมันไม่ได้นั่งด้วย
“ดูรถก่อน มือใหม่ๆ รอทางตรงติดไฟแดงแล้วค่อยไปก็ได้ ไม่ต้องรีบ กรูยังไม่อยากตาย” ผมพยักหน้ารอจนรถว่างไอ้รันย์ก็ปลดเบรคมือ ผมค่อยไหลรถให้ลงไปบนถนน
เอาแบบรวบรัดตัดความคือ กว่าผมจะ ‘คลาน’มาถึงถนนรอบนอกได้ เหงื่อแตกซิก แต่ถึงรถจะน้อยแล้ว ผมก็ยังแอบเครียดครับ มีแต่ไอ้คนนั่งข้างๆ นี่แหล่ะที่มันดูอารมณ์ดีเหลือเกิน หยิบแว่นกันแดดมาใส่ ยิ้มกระชากใจให้กระจกมองหลัง รื้อคุ้ยแคะแกะเกาไปทั่ว
“นั่งนิ่งๆ ไม่ได้หรอวะ กรูเสียสมาธิ” ไอ้รันย์หยุดยุกยิก วางมือขวาบนเบรคมือในท่าเตรียมเหมือนเดิมได้ไม่นาน มันมามุขใหม่
“ฉันจะเป็นตุ๊กตาหน้ารก ตอนเธอขับรถฉันกลัวเธอจะเหงา ถนนก็ยังอีกยาว จะปล่อยเธอเหงาไปคนเดียวได้งาย...” แม่เจ้า~….พี่เขามาอารมณ์ไหนวะครับนั่น
“นี่คือสาเหตุที่ห้ามกุเปิดวิทยุใช่ป่ะ?” ผมพยายามหาสาเหตุให้ตัวเองครับ เพราะไอ้รันย์และเตี่ยผมต่างลงความเห็นว่า ไม่ควรเปิดวิทยุขณะขับในระยะที่ยังเป็นมือใหม่เช่นนี้
“เดี๋ยวเสียสมาธิ ขับไปเงียบๆ อย่าขี้บ่น” ผมหุบปากแล้วคลานต่อไป เดี๋ยวจะโดนอีกดอกครับต้องทนฟังไอ้รันย์แหกปากร้องเพลงกันต่อไป
“จะเป็นตุ๊กตาหน้ารกบนถนนแห่งความรัก อยากให้รู้จะอยู่เคียงข้างเธอไม่ว่าทางจะไกลแค่ไหน จะเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเธอแค่เพียงคนเดียวรู้ไหม แค่เธอสัญญาว่าจะไม่ให้ใครมา... ไอ้เอี้ย เอากระจกข้างกรูไปด้วยเลยไหม!” ผมสะดุ้งเหยงกับเพลงตุ๊กตาหน้ารก ของศิลปินรุ่มร่าม เวอร์ชั่นท่อนสร้อยใหม่ พอๆ กับที่มีมอเตอร์ไซค์แซงขวาแล้วปาดหน้าไปอย่างเร็ว
“มอไซค์ขับขวา เดี๋ยวพ่อก็กวาดเสียนิ….แค่เธอสัญญาว่าจะไม่ให้ใครมาแทนที่ฉัน” โอ้...แม่เจ้า....มันเปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ ความสุนทรีย์ไม่มีสะดุด ยังไงก็ขอจบท่อนอย่างสวยงาม ผมละเชื่อมันเลย เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ผมเริ่มลนลานทำอะไรไม่ถูก เพราะมือถือมันซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงนี่สิครับ
“โทรศัพท์ เอามานี่เดี๋ยวรับให้ คุยไปขับไปเดี๋ยวหัวปิงปองเรียกไปคุยข้างทาง”
“อยู่ในกระเป๋ากางเกง” ผมชำเลืองเห็นแววตาพึงใจจากไอ้รันย์ครับ ผมตงิดได้ด้วยตัวเองครับ
“งั้นกรูหยิบให้” ว่าแล้วมันก็ เอื้อมมือมา พลางทำมือยุกยิกเป็นปูไต่ไปด้วย ผมเลยรีบละมือจากซ้ายจากพวงมาลัย ล้วงหยิบมือถือโยนให้มันอย่างไวครับ ผมเกรงว่าถ้าให้มันหยิบให้จริงอย่างมันว่า ไม่แคล้วจะมีปีนเกาะกลางโชว์กันมั่งล่ะครับ
“หึหึ” ผมมองหน้าไอ้รันย์แว๊บหนึ่ง ว่ามันหัวเราะอะไรของมัน ไอ้รันย์ถือวิสาสะรับโทรศัพท์ให้เลยครับ
“ว่าไงวะไอ้เขียว” ผมได้ยินเสียงน้องเขียวพูดอะไรสักอย่าง
“อ้อ ไอ้เมศหรอ มันว่ามันไม่อยากคุยว่ะ เออๆ หา! เมิงว่าไงนะ....โอ๊ะๆ สัญญาณไม่ดีเลย โหลๆ ได้ยินไหม ไหม ไหม ครอกแครกๆ ...โอ้ยๆ สายจะหลุดแล้ว บ้านนอกสัญญาณไม่ดี ....โอ๊ะๆ และ....และ....หลุดแล้ว ตู๊ดๆ ๆ ๆ” เป็นการตัดสายที่นอยด์มากครับ ไอ้รันย์ หันมายักคิ้วให้แผลบ ก่อนจะปิดมือถือให้ด้วยเลยเป็นโปรโมชั่นพิเศษ
“แล้วนี่จะให้ขับไปไหน?” ผมเสียงถามขัดอารมณ์สุนทรีย์ของไอ้รันย์ ขณะมันยื่นหน้าขึ้นไปส่องกับกระจกมองหลัง ดูหนวดรำไรเหมือนลืมโกนก่อนออกจากบ้านของมัน
“ไปปีนห้าง” แค่มันบอกว่าจะไปไหน ผมก็เริ่มเหงื่อแตกอีกแล้วครับ
ผมพาตัวเองคลานมาถึงห้างแถวบ้าน ด้วยอาการงงเบลอในชีวิต ด้วยการขับเลยทางเข้าห้างไปเลยเพราะจำไม่ได้ว่าทางขึ้นมันอยู่ตรงไหน รู้อีกทีก็เลยมาหลายช่วงตัว เลยต้องไปวนมาใหม่ พอเข้าห้าง ก็รับบัตรจอดมาแบบเบลอๆ เวลาสำคัญมาถึงครับ มือใหม่ ปีนห้าง
“อย่าใช้เกียร์ต่ำมากเดี๋ยวไต่ไม่ไหว คันเร่งด้วย ค่อยวาดพวงมาลัยไป อืม....ดี” ไอ้รันย์เป็นติวเตอร์ ปีนมาได้หนึ่งชั้น ขับหลงเลนเล็กน้อย ดีที่ไม่มีรถสวนมาเสยพอดี เกิดภูมิใจในผลงาน ปีนต่อครับ รู้ตัวอีกที โผล่มาชั้นห้า
“ปีนสูงไปไหมนี่”
“ไม่หรอก ไปจอดที่กว้างๆ โน่น” ผมเลือกที่จอดกว้างจริงๆ ครับ คือไม่มีรถจอดเลยทั้งฝั่งซ้ายและขวา ลอคหนึ่งจอดได้ฝั่งละสาม ว่างตลอดโปร่งสบาย
“ไม่เอาไปจอดกลางทุ่งนาเลยล่ะ” โดนอีกดอก
“เอาน่ะ…จะถอยละนะ” ผมเริ่มถอยตัวรถมา กะว่าจะจอดมันช่องกลางลอคฝั่งซ้ายเลยครับ ปรากฏว่าถอยพลาดไปเยอะ เกือบเอาก้นเสยเสา...เสามันก็อยู่เฉยๆ ของมันดีๆ นะครับ ฮาๆฮือๆ มีเสียงไอ้รันย์หัวเราะประกอบการถอยเล็กน้อย
“ถอยพลาดแล้ว เอาไง” ผมทำเป็นไม่พูดจาครับ ใส่เกียร์เดินหน้าเอาหน้าปักช่องกลางเข้าฝั่งขวาแทน ทีนี้จอดตรงแล้วครับ
“จะลงยัง?” ไอ้รันย์ถามพลางปลดเข็มขัดนิรภัยเตรียมจะลง แต่ผมยังไม่เสร็จสิ้นภารกิจครับ จอดเอาหน้าเข้ามันไม่เท่ห์ครับทุกคนผมเลยเข้าเกียร์ถอยตรงกลับไปจอดฝั่งซ้ายมันดื้อๆ เลย
“เออ ไอ้เข้ขวางคลองชิบ” ไอ้รันย์ว่าพลางหัวเราะก๊าก ขำนะเมิง ไม่เคยเป็นมือใหม่มั่งให้มันรู้ไป มันคงเห็นว่าผมเริ่มตาขวาง วิญญาณเริ่มอาฆาตแค้น มันจึงยิ้มเผล่
“ลงมาน่า ไปเดินเล่นก่อน ค่อยกลับ”
ห้างวันเสาร์อาทิตย์คนยั้วเยี้ย ผมเห็นแล้วเบลอๆ งงๆ ในชีวิต ผมเห็นคนต่อแถวเข้าภัตคารอาหารญี่ปุ่น ‘เซ็ง’ ผมก็เซ็งด้วยครับ ล้มเลิกความคิดที่จะกิน ด้วยเหตุผลว่าคนเยอะหนึ่งล่ะ สองคือความอนาถในชีวิต ผมกับไอ้รันย์ สองคนรวมตังค์กัน หนึ่งร้อยบาท ยี่สิบห้าสตางค์พอดีพอดิบ พอดิบพอดี เราเลยเป็นอันว่า เดินดูอาหารตาแทน พอเดินจนทั่วถึงบ่ายสองเวลาดี ก็เตรียมจะกลับ ไอ้รันย์เอามือมาตบไหล่สองที
“ไปดีมาดีนะเมิงนะ” ผมงงครับ อะไรของมัน
“ทำไมวะ?”
“มีเข้าก็ต้องมีออก เดี๋ยวกุไปรอหน้าห้าง อ่ะ” มันยื่นกุญแจรถของผมที่ห้อยพวงกุญแจรูปลิงกุมหัว แล้วยัดใส่มือผม
“เอาจริง?” ไอ้รันย์พยักหน้า ก่อนจะตบบ่าผมอีกสองทีแล้วว...เดินหายไป...ออกจากชีวิตเพื่อนมันไป ผมล่ะอยากเอามือกุมหัวเหมือนพวงกุญแจลิง
ในเมื่อมันให้ผมไต่ลงจากห้างเอง ผมก็ต้องพยายามทำให้ได้ครับ เริ่มจากคลำทางออกไปลานจอดรถให้ได้ ถึงห้างนี้ผมจะเดินมาตั้งแต่มัธยม ประถมด้วยเอ้า...แต่ผมก็จำทางไม่ค่อยได้ครับ จิตติดๆ ดับๆ ก็อย่างนี้ล่ะครับ
ผมคลำทางมาจนเจอน้องสุริเยนทราแล้ว ได้เวลาคลำหาทางออกครับ ไม่รู้เคยเป็นกันไหมเวลาไปห้างแล้วหาทางออกไม่ค่อยจะเจอเหมือนเล่นเกมส์เขาวงกตย่อมๆ ผมขับตามลูกศรชี้ว่าทางออกไปทางไหน วนลงไปจนถึงชั้นล่าง ปรากฏว่า ผิดชั้น ทางออกต้องอยู่ชั้นใต้ดิน ขับไปวนใหม่ ฮาๆฮือๆ ดีนะครับที่ช่วงนี้น้ำมันถูกหน่อย ขับตามรถคันหน้าไปครับ รถคันหน้าไฟเบรคขึ้นผมอินเทรนด์เบรคตามเขาด้วย หลังจากหลงทางในห้างจนมาถึงทางออก ผมหยิบบัตรจอดรถที่เป็นกระดาษสีฟ้าแผ่นบางๆ มาถือไว้เตรียมพร้อม รถว่างมากครับวันนี้ แต่คนในห้างเยอะแยะ ผมหลงไปหลงมา มาเจอะทางออก เห็นพี่ยามแล้ว เตรียมกดกระจดให้เลื่อนลง พี่ยามโผล่มาจากหลังเสา ทำหน้าเบลอๆ เกาหัวงงๆ ก่อนจะจากไป....อ้าว...แล้วบัตรจอดรถตรูจะคืนใครวะครับ
สรุปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ขับรถปีนห้าง และคงเป็นครั้งแรกและคิดว่าคงเป็นครั้งเดียว ที่ผมจะได้เอาบัตรจอดรถกลับบ้านครับ
ฤกษ์งามยามดีปีใหม่ปีนี้คนหล่ออย่างผมต้องขอแทคมือมาเป็นผู้เล่าต่อจากภาคเช้านะครับ หล่อไหน?....มีหล่อเดียวครับเรื่องนี้ ไอ้รันย์ของทุกท่านยินดีรับใช้อารมณ์ขันของทุกคน หึหึหึ ปีใหม่ปีนี้ไปไหนกันมาบ้างหรือเปล่าครับ ขอโทษที่ถามช้าไปสักหน่อยนะครับ แบบว่าภารกิจหัวใจมันรัดถึงตับ ปีใหม่นี้ผมเป็นอีกคนที่ไม่มีที่ไปครับ เพราะบ้านสวนก็ไม่มีใครอยู่ เหลือผมอยู่ในประเทศคนเดียวเลยต้องขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกบ้านคนอื่นเขาสักสองสามวัน แม้คนแถวนี้จะไม่เต็มใจ
“เมิงอ่ะ มาอยู่บ้านกรู กรูเป็นลูกไม่มีใครรักแล้วเนี่ย” เสียงลูกบ้านนี้บ่นขณะเรากำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่หน้าโทรทัศน์ในคืนวันปีใหม่ แม่และเตี่ยของเมศขอไปเค้าท์ดาวน์ในฝันกันแล้ว
“ทำไม อิจฉาล่ะสิ” ไอ้เมศทำย่นจมูกก่อนจะส่งคุ้กกี้บัตเตอร์สไลด์เข้าปาก พลางหันกลับไปสนใจรายการโทรทัศน์อีกครั้ง
“แล้วจะกลับเมื่อไหร่?”
“ถามทำไม หรือว่าอยากให้กลับ” ผมถามหยั่งเชิง ไอ้เมศรีบหันมาบอก
“เปล่าก็แค่ถามเฉยๆ” เราต่างเงียบไปพักใหญ่ ผมไม่รู้ว่าคนที่นั่งข้างๆ เคี้ยวขนมหงุบหงับนี้คิดอะไร ถ้าผมรู้ มันคงจะดีมากๆ เลยล่ะครับ แต่น่าเสียดายครับ ที่ผมไม่มีความสามารถอย่างนั้น เพราะผมยังไม่ใช่ยอดมนุษย์หรืออะไรแบบนั้น
“จำได้ไหม ปีที่แล้ว ที่กรูอยู่บ้านสวน ส่วนเมิง...”
“อยู่ในส้วม” ไอ้เมศตอบแบบไม่ลังเลพลางพยักหน้าประกอบ
“วันนั้นกรูดีใจ....” เป็นอีกครั้งที่เราเงียบ เป็นความเงียบที่ไม่ใช่เพราะเสียงครับ แต่เป็นเพราะหัวใจเราเอง
หลายๆคนอาจพอจะจำได้ว่า ผมเป็นคนเปิดเผยต่อความรู้สึกตัวเองเสมอนะครับ แต่ขณะเดียวกันคนที่ผม ‘สนใจ’ กลับให้ความเงียบเป็นคำตอบของทุกอย่าง ผมไม่รู้ว่าเมศคิดอะไรในหัวนั้น ผมรู้แต่มันยังไม่ถึงเวลา แต่หลายคนอาจยังไม่เข้าใจนะครับว่า การรอคอยอย่างไม่มีกำหนด มันทรมาน...มากครับ ผมจะลองยกตัวอย่างอย่างง่ายๆ ที่เห็นชัดนะครับ เช่น เมื่อเราปวดท้องมาก แต่พอไปถึงห้องน้ำ กลายเป็นว่าห้องน้ำห้องนั้นมันไม่ว่างสิครับ หากเป็นชีวิตจริง เราก็แค่ หาห้องใหม่ถูกไหมครับ แต่ถ้ามันมีห้องเดียวที่เราคลิกด้วยในโลกนี้ล่ะ ? ต้องรออีกนานเท่าไหร่? เป็นคำถามที่ผมถามตัวเองมาสักพันรอบได้แล้วครับ ขอสารภาพตรงนี้เลยครับว่าผม ชักจะถอดใจเล็กๆ แล้ว ยกตัวอย่างแบบนี้อาจจะเห็นภาพมากไป อ่านไม่เข้าใจให้ข้ามไปเลยครับ หึหึหึ
“อืม” จริงๆ ผมก็เคยนึกอยากโกรธไอ้เมศมันนะครับ ที่มันมักตอบผมด้วยความเงียบ หรือ เพียงงึมงำในคอว่า ‘อืม’ แต่ก็โกรธไม่ลง
“แล้วปีนี้เตรียมอะไรไว้สำหรับปีใหม่ มุขเดิมไม่เอาแล้วนะ” ไม่เอา เพราะมันทำร้ายจิตใจผมครับ
“ปีนี้ยังนึกไม่ออก แต่ซื้อมาม่าให้น้องรหัส คนละสามรสสามซอง”
“ต้องแจกถุงยังชีพเลยไหม?”
“ไม่มีงบว่ะ”
“สงสัยกรูคงต้องขอต่อแถวรับด้วย....ประสบอุทกภัยทางอารมณ์” ผมพูดแล้วหัวเราะแห้งๆ เสียงไอ้คุณหมาที่ประจำบ้านเห่าขึ้น ประกอบกับเสียงตะกายกรง ไอ้เมศจึงลุกเดินไปชะโงกหน้าต่างดูที่กรงใหญ่ด้านนอก
“เห่าไรวะ วันก่อนเห่ารถหาเสียงซะกรูฝันร้ายเลย”
จากการที่ผมมาอาศัยนอนบ้านนี้วันนี้เข้าคืนที่สามผมได้ข้อสรุปสำหรับหมาบ้านนี้มีคุณสมบัติสามประการคือ รับแขก เห่าแหลก ตอแหล ตั้งแต่ผมมาบ้านนี้ครั้งแรก ไอ้หมาตัวนี้มันพันแข้งพันขาราวกับผมเป็นหนึ่งในเจ้าของมันที่พลัดพรากกันไปนาน เห่าแหลก ก็อย่างที่บอกครับ สากกะเบือยันเรือรบ แถมรถหาเสียงให้ด้วย ตอแหลนี้ไม่ต้องพูดถึง ทำได้ทุกอย่างเพื่อขนมในมือท่าน แต่มันทำแล้วต้องยอมรับครับว่าได้ผล เห็นแล้วเป็นต้องใจอ่อนในความพยายามของมัน
เอาละครับ กลับมาที่เรื่องคน...
“จะออกไปดูมันหน่อย ไปไหม?” ผมส่ายหน้าช้าๆ ไอ้เมศทำตาใส สะกิดยิกๆ
“ไปหน่อยดิ นะๆ” ผมเริ่มพอรู้แล้วครับ ว่าที่เคยได้ยินมา เรื่องเจ้าของเป็นอย่างไรหมาของท่านก็จะเป็นอย่างนั้น เห็นท่าจะจริงครับ ผมเลยต้องใจอ่อนตามมันไป
กรงสุนัขบ้านนี้ผมว่าสร้างหรูนะครับ เป็นบ้านใหญ่มีจั่วให้ด้วย ข้างในมีกรงเล็กอีกกรงอยู่ข้างสนามวอลเล่ย์ใต้ต้นมะม่วงครึ้มที่ตอนนี้ออกดอกมะม่วงทั้งต้น ไม่รู้เหมือนกันว่าผิดฤดูหรือเปล่า ไอ้เมศให้ผมเปิดกรงฝ่าความมือเข้าไปก่อน ได้ยินเสียงไอ้หมาครางงี๊ดง๊าดกับเสียงฟาดหางกับกรง อยู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรตกใส่ไหล่ครับ
“เฮ้ย จิ้งจก!!” ไอ้เมศร้องเสียงหลง
“เฮ้ย!!” จิ้งจกตกใส่ไหล่ผม พอปัดมันแบบตกใจมันดันหนีมาเกาะบนอกเสื้อเสียเลย
“อย่ามาใกล้กรู” เสียงไอ้เมศไปไกลแล้วครับ...ไกลจากผมคนละฝั่งสนามเรียบร้อยแล้ว...ขอบใจมาก...ซาบซึ้งเลยนะเนี่ย ผมปัดจิ้งจกผู้โชคร้ายออกไปเรียบร้อย เห็นไอ้เมศหนีไปเกาะอยู่แถวต้นโมกข์อีกฝั่งสนาม
“ไม่มีแล้ว อะไรจะตกใจขนาดนั้น”
“เมิงก็ตกใจ”
“ไม่เท่าเมิงว้อย เพราะงี้ถึงให้กรูเข้ามาก่อนใช่ไหม ไอ้หมา ดูเจ้านายแกไว้เลย ดูมันทำ..” ไอ้หมาในกรงมันทำหน้าไม่รู้เรื่องด้วยครับ ผมเลยถอนหายใจ ผมยังไม่สามารถถึงขนาดคุยกับสัตว์รู้เรื่องนะครับ
“เอาเหอะ...มันคงไม่เป็นไรแหละ เข้าบ้านดีกว่า” ผมว่าพลางปิดประตูกรงลอคไว้ตามเดิม ไอ้เมศค่อนด้อมๆ มองๆ มาสำรวจว่าไม่มีแล้วถึงยอมเดินใกล้ๆ
“จิ้งจกตัวแค่นั้นกลัวหรอวะ?” ผมหัวเราะ เยาะมันครับ
“ไม่กลัวเว้ย”
ครับ...ไม่กลัว ผมจะพยายามเชื่อมัน
“เมิงไม่เห็นหรอ ว่าแม่งตัวใสๆ เห็นไส้เขียวๆ แหยะ ถ้ามันเกาะบนกำแพงเฉยๆ ก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้พวกชอบโดดใส่นี้กรูขอบาย...ตายดีกว่า”
ถ้ากอดปลอบใจมันสักที เตี่ยมันจะยิงผมไหมครับ ก่อนจิตผมจะฟุ้งไปกว่านี้ เปลี่ยนหัวข้อการสนทนาจะปลอดภัยต่อหัวจิตหัวใจผมกว่าครับ
“ลมเย็นดีนะ” ผมนึกชม บ้านริมถนนใหญ่ แต่กลับลมเย็นได้ถึงขนาดนี้ทั้งกลางวันกลางคืน
“นั่งเล่นก่อนก็ได้ ถ้าไม่กลัวยุง วันนี้เห็นดาวชัดดี” ไอ้เมศเปิดประตูกระจกหน้าบ้านปิดสวิชไฟให้ทั่วบริเวณนั้นมืดสนิท ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม และเราต่างเงียบกันอยู่นาน
“จริงๆ กรูมีความไม่ลับจะมาบอก แต่เมิงรู้แล้วอย่าโกรธกรูนะ” ผมฟังไอ้เมศหูผึ่ง แต่วางฟอร์มนิ่งขรึม ไม่หือไม่อือกับมัน แต่จริงๆ อยากรู้จะแย่แล้วครับ ว่าไอ้ความไม่ลับของมันคืออะไร
“คือปิดเทอมใหญ่นี้ กุจะไปเวิร์ค”
“ไม่เห็นบอกกรูสักคำ” ผมท้วง
“ก็บอกอยู่ นี้ไง ความไม่ลับ” ยอมก็ได้ครับ
“สามเดือน?”
“ประมาณนั้น....ไม่โกรธใช่ไหมที่ไม่บอกให้เร็วกว่านี้?” มันจ้องหน้าผมด้วยแววตาน่าสงสาร มีหรือครับที่ผมจะ...
“โกรธ”
“ทีตัวเองยังสมัครทุนไปญี่ปุ่นเลย...ด๋อย”
ด๋อยมันแปลว่าอะไรครับพี่น้อง ใครทราบช่วยแปลให้ผมที ว่าแต่มันรู้ได้ยังไงครับ ว่าผมเตรียมจะส่งใบสมัครขอทุนไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน
“รู้ได้ยังไง?”
“แหม..สอดใบสมัครไว้แผ่นแรกของแฟ้ม แฟ้มแจกฟรีอีกต่างหาก ไม่เห็นก็ตาถั่วคอตๆ”
“งั้นเอาเป็นว่าเราเจ๊ากัน”
เป็นอีกครั้งที่เราต่างเงียบ นิ่งฟังเสียงรอบตัว เสียงลมพัดเบาๆ ให้ใบของต้นไม้ใหญ่น้อยเสียดสีซัดซ่า ผมไม่รู้ว่าคนนั่งข้างๆ ผมนี้คิดอะไร แต่ผมกำลังคิดถึงช่วงเวลานับแต่วันที่ผมรู้จักคนๆ นี้ ตอนเป็นเด็กใหม่ปี1 ตอนเราเริ่มสนิท ช่วยกันเล่นช่วยกันเรียน กว่าปีหนึ่งแล้วนะครับที่ผมรู้จักคนๆ นี้มา จากคนแปลกหน้า กลายเป็นเพื่อน จนเป็นเพื่อนสนิท และจากเพื่อนสนิท กลายเป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ เวลาที่ผ่านมาผูกหัวใจผมให้ติดอยู่กลับใครคนหนึ่งโดยที่มันรู้แต่แกล้งไม่รู้ว่าผมคิดอย่างไรมาตลอด
“เมศ กรูชอบเมิงนะ” ผมพูดพลางมองดวงหน้านั้นอย่างจริงจัง ...และเช่นเคยครับ ความเงียบยังคงเป็นคำตอบของทุกสิ่ง แววตาฉายประกายว้าวุ่นลำบากใจนั้นทำให้ผมเหยียดริมฝีปากออกและหัวเราะเบาๆ เป็นหัวเราะที่ไร้อารมณ์ขันโดยสิ้นเชิง
“นี่คงเป็น....ครั้งสุดท้ายที่กรูจะพูดแบบนี้ ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจ” ผมพูดเสียงเบา แต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นแหบแห้งจนน่าประหลาดใจ ไอ้เมศเม้มริมฝีปากพลางก้มหน้าลง ผมทำได้เพียงถอนใจเบาๆ ทิ้งมือทั้งสองข้างลงข้างกาย...ใช่ครับ...ผมยอมรับความพ่ายแพ้ของความรักครั้งนี้ แม้หลายคนอยากจะให้ผมสู้ต่ออีกหน่อย แต่มันเหนื่อยครับ เหนื่อยมากที่จะต้องรอทั้งที่ไม่มีสัญญาณใดบ่งบอก ว่าความทรมานของเวลาที่ยาวนานนี้จะจบลงเมื่อไหร่
ระหว่างที่ผมนึกหาคำปลอบใจดีๆ ให้ตัวเองสักอย่าง ระหว่างที่ความหวังของผมค่อยๆ ดับวูบลง มืออุ่นๆ กลับวางทาบบนมือผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ ผมหันกลับไปมองคนนั่งข้าง และเราได้สบตากันนิ่งนาน แววตาคู่นั้นฉายประกายไม่มั่นใจและกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ อย่างเขินอาย ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม เพราะรอยยิ้มเล็กๆ นั้นจุดประกายให้หัวใจของผมพองคับอก ผมจับมือนั้นแน่นขึ้น ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นระส่ำ ผมครุ่นคิดอยู่อึดใจ ก่อนจะตัดสินใจค่อยโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้านั้น ไอ้เมศหลับตาปี๋ทำคอแข็ง ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่หายใจตัดขัดบนผิวแก้มแต่ผมก็ยังคือนายรันย์ของทุกคน คนเดิม คนนี้
“ลืมตาสิ” บางทีเสียงกระซิบของผมอาจจะเซ็กซี่ไปสักหน่อย ไอ้เมศยิ่งหลับตาปี๋ ทำคอหดหนักกว่าเดิม
“ไม่ลืมตาเดี๋ยวจิ้งจกเกาะไม่รู้ตัวนะ” ได้ผลครับ ไอ้เมศลืมตาโพล่ง มันถึงกับผงะไปเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหน้าเราห่างกันเพียงระยะไม่กี่เซนต์หรืออาจจะไม่ถึงเซนต์ จมูกของผมเริ่มถูกไถกับจมูกน่าเอ็นดูบนหน้านั้นให้พอใจสั่น และในหัวผมกำลังคำนวณหาองศาที่พอดีที่สุด และเมื่อผมหาตำแหน่งเหมาะได้แล้วและอีกนิดเดียวที่ผมจะได้สัมผัสริมฝีปากคู่นั้น โดยที่ตัวผมไร้ความมึนเมาจากแอลกอฮอล์ใดๆ
อีกนิดเดียว....
อีกนิดสิน่า...
“โบร๋วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว~”
ยังครับ ผมกับไอ้เมศยังไม่มีใครแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่า แต่หมาบ้านแถวนี้มันหอนสิครับ ผมตกใจเสียงหอน เลยผงะกลับมานั่งงงอยู่ที่เดิมพลางเกาจมูกด้วยมือข้างหนึ่งอย่างไม่รู้จะเอามือไปเอาไม้ไปไว้ไหน ในขณะที่ไอ้เมศขยับแทบตกม้านั่งพลางใช้มือข้างหนึ่งปิดกึ่งปากกึ่งจมูก ทำไมถึงใช้ข้างเดียวนะหรือครับ
เพราะมือข้างที่เหลือของเรา ยังกุมกันไว้น่ะสิครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อิจฉาล่ะสิครับทุกคน ฮ่าๆๆๆๆ*************************
ทุบโหลดองออกมาคนแรกเลย
ดีใจจริงๆ
อย่างน้อย thai y studio ก็มีเรื่องมาต่อรับปีใหม่แล้ว 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
