หัวข้อ: [Novel]สองคนบนทางรัก by:Bboyse 28/01/08 Chapter 20 END

[life_fracture]

 

[❝CHŌN❞]

นั่งรอตอนจบคร้า   

[DekDoy]

 

มารออ่านตอนต่อไปครับ

[しろやま としんや]

ตอนสุดท้ายแล้วอ่า ไวจังเนาะแป๊บเดียวจบซะแล้ว


+++++++++++


#20

เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นขณะยืนรอเรียกแท็กซี่ เจ้าของเครื่องหยิบเครื่องออกมาดู ทำใจอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจกดรับ
   “โอ้ยยย!!!!..” เมษาสะดุ้งใจหายวาบเมื่อเสียงแรกที่ได้ยินจากปลายสายแทนที่จะเป็นเสียงทักทายอย่างที่เคยได้ยินกลับกลายเป็นเสียงร้องที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของเจ้าตัวก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดหายไป
“เฮ้ย ปอนด์มึงเป็นไรวะ” เด็กหนุ่มตะโกนถามออกไปทั้งๆที่รู้ว่าสัญญาณได้ถูกตัดไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น ปอนด์เป็นอะไร ทำไมอยู่ๆถึงร้องเสียงหลงออกมาอย่างผิดปกติ ที่ร้ายยิ่งกว่าทำไมสัญญาณโทรศัพท์จึงถูกตัดทิ้งไปหรือว่าไม่รอให้สมองลำดับเหตุการณ์อีกต่อไป เมษารีบหาทางกลับรถเพื่อย้อนกลับไปในทางเดิมที่ทิ้งเพื่อนมา ในใจก็ภาวนาให้สิ่งที่ได้ยินเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆเกิดขึ้นกับคนร้อง ไม่หรอก ไอ้นั่นมันคงไม่ย้อนกลับมาเอาเรื่องปอนด์ เพื่อนเขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ไอ้ศิระต่างหากล่ะที่เป็นต้นเหตุ ปลายเท้าที่เหยียบคันเร่งจนมิดหวิดที่รถหรูจะเสียหลักหลายครั้ง ไม่ทำให้เมษานึกหวั่นใจเท่ากับเสียงร้องที่ได้ยินจากปากของคนที่ตัวเองโทรไปหาเพื่อที่จะขอโทษและปรับความเข้าใจพร้อมทั้งอยากที่จะเริ่มต้นมิตรภาพในคำว่าเพื่อนอีกรอบ เพราะคิดไปคิดมาคนๆนี้น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเขา ขออย่าให้มึงเป็นอะไรไปนะปอนด์เมษาภาวนาอีกรอบ เมื่อหักพวงมาลัยรถชะลอเลี้ยวกลับเข้าไปทางเดิมที่คิดว่าปอนด์คงจะยังอยู่ มันเป็นความหวังลมๆแล้งๆ แต่จะให้เขาไปตามปอนด์ที่ไหนล่ะ เมื่อติดต่อเจ้าตัวไม่ได้
   ภาพฝูงชนกำลังมุงดูอะไรซักอย่างเบื้องหน้า พร้อมกับเสียงไซเรนและเจ้าหน้าที่ตำรวจที่วิ่งจัดระเบียบและดูแลพื้นที่กันโกลาหล ทำให้ปอนด์ถึงกับเหงื่อตกออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ทั้งๆที่เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำในรถเพิ่งจะดับลงไปพร้อมๆกับเครื่องยนต์  เด็กหนุ่มเปิดประตูรถก้าวเท้าออกมาช้าๆ ระยะที่เจ้าตัวจอดรถอยู่กับกลุ่มฝูงชนไม่ได้ไกลกันมากนัก สายลมอ่อนๆที่โชยมาเด็กหนุ่มถึงกับขนลุกเมื่อได้กลิ่นคาวเลือดมาแตะที่จมูก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คนสงสัยไม่รอให้อารมณ์หวาดกลัวครอบงำจิตใจจนเกินไป สองขาออกก้าวเดินฉับๆไปยังฝูงชน แต่แค่ออกเดินได้ไม่กี่ก้าวเจ้าตัวต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่าปลายเท้าเหยียบสัมผัสวัตถุบางอย่าง จึงก้มมอง พระเจ้าช่วย!!!!!!!! เมษาถึงกับเข้าอ่อนแทบทรุดเมื่อมองเห็นเต็มตาว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังเหยียบอยู่เป็นเป็นเศษซากโทรศัพท์ที่น่าจะโดนจับเหวี่ยงกระแทกพื้นจนแตกร้าวแบบนี้ แม้สภาพที่เห็นมันจะไม่สมบูรณ์เต็มร้อยแต่ความคุ้นตาที่เคยเห็นมันมานานทำให้เด็กหนุ่มใจสั่นตัวเบาหวิวเมื่อรู้ได้ทันทีว่าไอ้เศษวัตถุชิ้นนี้มันคือวัตถุที่เขาโทรเข้ามาหาเมื่อซักครู่
“ไอ้ปอนด์ ไม่นะมึง” คนตะโกน วิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไปจนถึงภาพที่ทำให้ขวัญกระเจิง ร่างอาบเลือดที่พรุนไปหลายสิบแผลจากการโดนของมีคมจ้วงแทง ยังคงนอนลืมตาโพลงอย่างน่าเวทนาจากผู้พบเห็น ยังไม่มีผ้าคลุมร่างนั้นพอๆกับยังไม่มีใครกล้าเขาไปสัมผัส หลังจากที่ประเมินด้วยสายตาว่า ไม่น่ารอด เมษาเป็นคนแรกที่วิ่งปล่อยโฮเข้าไปดึงร่างอ่อนปวกเปียกที่อาบไปด้วยเลือดนั้นมาเขย่าพลางพร่ำเพ้ออย่างคนเสียสติโดยไม่สนใจคำทัดทานและอารมณ์ตกใจของคนที่มุงดูอยู่ก่อน
“ปอนด์ มึงฟื้นสิ มึงคุยกับกูสิใครทำมึงใครทำมึง มึงคุยกับกูก่อนมึงต้องไม่เป็นไร กูกลับมาแล้วกูกลับมารับมึงแล้วไง มึงต้องไปกะกู พูดกะกูสิ พูดกะกู”
เหล่าฝูงชนพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเมื่อเห็นอาการฟูมฟายของคนที่กอดร่างโชกเลือดไว้ในอก หลายคนกรูเข้ามารั้งเจ้าตัวให้ปล่อยร่างที่ดูก็รู้ว่าไร้วิญญาณแล้วให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบงานด้านนี้โดยตรง
“ไม่ ผมจะอยู่กับเพื่อนผม มันเกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น” เมษาดึงดันที่จะไม่ปล่อยร่างปอนด์ที่นอนหมดลมหายใจในอ้อมกอด เด็กหนุ่มสงสารเพื่อนขึ้นมาจับใจเมื่อมองเห็นแผลสดหลายแผลที่พรุนไปทั่วร่าง เลือดสีแดงยังคงไหลออกมาไม่หยุด
“ใครทำมึงปอนด์ ใครทำมึง” เด็กหนุ่มปล่อยโฮเพ้อออกมาอีก หนึ่งในฝูงชนที่เห็นเหตุการณ์จึงเอ่ยขึ้นเพราะนึกเวทนา
“เพื่อนคุณน่ะโดนกลุ่มวัยรุ่นมาจากไหนไม่รู้วิ่งมากระชากตัวไว้แล้วก็รุมกันแทงยับจนใครๆก็ช่วยไม่ทัน ก็เลยต้องมาเป็นแบบนี้แหละ”
“ตายโหงทั้งๆที่ยังเด็กแท้ๆ” หนึ่งเสียงสนับสนุน เมษาแทบขาดใจเมื่อรับรู้ชัดเจนว่าเพื่อนได้ตายสนิท เขาไม่น่าปล่อยปอนด์ไว้แบบนี้ เขาน่าจะรับคนๆนี้กลับไปด้วย เขาทำให้เพื่อนต้องตายทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจกัน ศิระ มึงอีกคนที่เป็นต้นเหตุ....

   “ว่าไงครับเมษา” พฤกษ์ทักทายคนที่โทรเข้ามาขัดจังหวะขณะที่กำลังจอดรถทะเลาะกับศิระอย่างรุนแรงเพราะต่างฝ่ายต่างเก็บอารมณ์กันไม่ไหว
   “ หาาาาา!!!!!!!! ว่าไงนะ” ศิระตกใจในเสียงอุทานที่ได้ยินจากปากพฤกษ์ เขาไม่รู้ว่าฝ่ายที่โทรเข้ามาพูดว่าอะไร รู้แต่ว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะหลังคำอุทานเสียงดังของพฤกษ์ เด็กหนุ่มเห็นเจ้าตัวปากสั่นหน้าซีด ก่อนที่โทรศัพท์จะหล่นลงจากมือเหมือนอาการคนช๊อคอะไรซักอย่าง
   “มีอะไร” คนสังเกตอาการเอ่ยถาม ตัวชาวูบเมื่อได้คำตอบที่คนตอบหันมาบอกเสียงสั่น
   “เมษาโทรมาบอกว่าไอ้ปอนด์ตายแล้ว”
“ว่าไงนะ” ศิระเผลออุทานบ้างเพราะตกใจและช๊อคกับสิ่งที่ได้ยิน เด็กหนุ่มรวบรวมสติเอ่ยถามถึงสาเหตุ ก่อนจะหน้าซีดใจหายเมื่อพฤกษ์ตวาดตอบกลับมา
“โดนกลุ่มวัยรุ่นรุมแทงไง สะใจนายหรือยัง สะใจนายหรือยัง!!!!!!!!!!”
ศิระไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรก็ต้องรีบทรงตัวเมื่อพฤกษ์สตาร์ทรถกระชากเกียร์ออกตัวอย่างกับพายุหลังตวาดเขาเสร็จ

[しろやま としんや]

“นายใจเย็นๆก่อนสิพฤกษ์ จะเชื่อได้ไงว่านี่เป็นเรื่องจริง” ศิระพยายามปลอบเพราะระดับความเร็วของรถที่พฤกษ์กำลังขับอยู่ตอนนี้หากแค่เสียหลักนิดเดียวคงพลิกคว่ำไปหลายตลบอย่างไม่ต้องสงสัยแน่
“เรื่องแบบนี้ใครจะมาล้อเล่น กูไม่น่าทิ้งมึงเลยไอ้ปอนด์” พฤกษ์ตอบศิระเสร็จก็เอ่ยโทษตัวเองอย่างนึกเสียใจ แต่คนที่เสียใจกว่าคือคนที่นั่งข้างๆ หากว่าเรื่องนี้เป็นเรื่อง จริง ความรู้สึกผิดในความงี่เง่าของตัวเองจนทำให้คนหนึ่งคนต้องจบชีวิตลงคงติดตัวไปจนตาย  ศิระเอื้อมมือไปแตะตัวพฤกษ์เพื่อปลอบใจเจ้าตัว แต่ต้องหน้าชาเมื่อฝ่ายนั้นเอ่ยเสียงดุออกมา
“อย่าแตะต้องตัวฉัน มันช่วยอะไรไม่ได้หากว่าปอนด์ตายขึ้นมาจริงๆ”
คนเอื้อมมือวางสีหน้าไม่ถูก ได้แต่ชักมือกลับมานั่งนิ่งๆตามเดิม พฤกษ์จึงเร่งความเร็วขึ้นอีกตามอารมณ์ที่กำลังร้อนเป็นไฟ ในใจนึกห่วงเพื่อนยิ่งกว่าอะไรในตอนนี้
“พฤกษ์ พฤกษ์” เมษาร้องเรียกเมื่อมองเห็นร่างพฤกษ์วิ่งเข้ามาในตัวตึกของโรงพยาบาลที่นำศพของปอนด์มาเพื่อผ่าชันสูตร ญาติของปอนด์ยังไม่มีใครมา แต่สีหน้าและแววตาของเมษาที่เห็น รวมทั้งคราบเลือดที่เปรอะเต็มเสื้อตัวเท่ห์นั่นทำให้พฤกษ์รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องโกหก เด็กหนุ่มจึงไม่เกิดอาการต่อต้านใดๆเมื่อฝ่ายนั้นโผเข้ากอดเขาเมื่อเข้ามาถึงตัว พฤกษ์กอดตอบเมษาอย่างปลอบใจ เขาเชื่อว่าเมษาคงเสียใจไม่น้อยไปกว่าเขาปอนด์ไม่น่าอายุสั้นขนาดนี้
“ไอ้กุ๊ย” เมษาผละตัวออกจากพฤกษ์ตวาดขึ้นเมื่อมองเห็นศิระเดินตามพฤกษ์เข้ามา คนถูกตามหันไปมองตามสายตาคนตวาด ชั่วครู่คนที่เขามองตามก็โผเข้ากระชากคอเสื้อศิระเขย่า พลางระบายคำพูดออกมาอย่างบ้าคลั่ง
   “เพราะมึงเพื่อนกูถึงต้องตาย เพราะมึงคนเดียว ทำไมคนอย่างมึงไม่ตายไปแทนไอ้ปอนด์ มึงเอาชีวิตเพื่อนกูคืนมา เอาชีวิตไอ้ปอนด์คืนมา” ศิระไม่ตอบโต้ เด็กหนุ่มปล่อยให้เมษาระบายอารมณ์เคียดแค้นได้อย่างสุดขีด จนสุดท้ายต้องล้มไปกองกับพื้นเมื่อเมษาออกแรงเหวี่ยงสุดกำลัง คนที่ศิระมองสบตาด้วยไม่ใช่เมษาแต่เด็กหนุ่มมองสบตาอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย พฤกษ์เมินสายตาหนีอย่างไม่ใยดีเมื่อเห็นคนที่นั่งที่พื้นมองมาที่เขา ก่อนที่ศิระจะถูกเมษาตรงเข้าทำร้ายอีก เหล่าเจ้าหน้าที่ที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้ามาระงับเหตุ ศิระเจ็บปวดเมื่อเห็นพฤกษ์ตรงเข้าปลอบโยนเมษา เด็กหนุ่มรีบเบือนสายตาหนีเมื่อเมษาโผซบพฤกษ์อีกรอบ โดยที่พฤกษ์โอบกอดตอบด้วยท่าทีเต็มใจ……….

   ควันที่ลอยออกจากจุดยอดสุดของเมรุ ทำให้คนที่ยืนลอบมองอยู่ห่างๆเช็ดขอบตาอย่างลวกๆเมื่อรู้สึกถึงน้ำใสๆได้รินไหลออกมา
“ปอนด์ ฉันขอโทษ” ศิระเอ่ยออกมาเสียงสั่น ภาพไกลตาที่เห็นผู้คนรักและอาลัยคนจากไปทำให้เด็กหนุ่มนึกโทษ โกรธเกลียดตัวเอง จนไม่อาจที่จะกล้าเข้าไปสู้หน้าคนเหล่านั้นได้ พฤกษ์คงอยู่ในคนกลุ่มนั้น เขาจะมองหน้าคนๆนี้ได้ยังไงพฤกษ์กับเขาไม่สมควรที่จะเจอกันอีก

   “ศิระไม่ได้มาหาฉันนานแล้ว” คนนอนบนเตียงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเมื่อมองเห็นคนที่เปิดประตูห้องเข้ามา ก่อนหน้าเมษาก็เข้ามาหาเขาจนกลับไปแล้วคนหนึ่ง แล้วนี่ก็เป็นนายพฤกษ์ซึ่งก็คงรู้จากปากเมษาแหละถึงตามมาหาเขาถูก สังคมคนเที่ยวนี่มันแคบจริงๆเมษารู้จนได้ว่าเขาพักรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ที่นี่ แต่ตอนมาหาเขาแทนที่จะถามไถ่อาการเขากลับถามหาเพื่อนเขาซะนี่ ศิระมันคงดีใจอยู่หรอกที่พวกมึงถามหามัน
“รู้ได้ไงว่าผมมาหาศิระ” พฤกษ์ย้อนถาม หลังจากเผาศพปอนด์ ศิระก็เป็นอีกคนที่หายสาบสูญไป
“เราสนิทกันเหรอฉันถึงจะเชื่อว่านายมาเยี่ยมฉัน” เป้ตอบ ศิระหลบหน้าคนพวกนี้เพราะรู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้า เขารู้เรื่องทุกอย่างในวันที่เจ้าตัวมาหาเพื่อบอกว่าจะกลับไปหาคนที่บ้านเพราะเหนื่อยและท้อกับการต้องเผชิญเรื่องราวที่หนักเกินจะรับไหว ศิระเครียดและกังวลจนหลอนตัวเองในทุกๆคืนว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้คนหนึ่งต้องตายอย่างน่าสมเพช แม้ไอ้พวกวายร้ายพวกนั้นจะโดนจับได้ในที่สุด หนึ่งในนั้นเป็นไอ้ชั่วที่เคยเป็นคู่ขาเขา นั่นเป็นสาเหตุให้ศิระยิ่งหลอนจนไม่อันทำอะไร จึงตัดสินใจย้อนกลับไปในที่ๆน่าจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายให้หัวสมองลืมเรื่องร้ายๆแม้จะไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าที่ตรงนั้นจะอ้าแขนรับ
“ใช่ผมมาเพื่อตามหาศิระ รู้มั๊ยเขาไปไหน” พฤกษ์ยอมรับ คนที่หอบอกศิระบอกเลิกสัญญาเช่าอย่างไม่มีกำหนด เขามืดแปดด้านไปทันที เป้น่าจะเป็นคนที่รู้ว่าคนที่เขาอยากเจออีกซักครั้งหายไปไหน
“ถึงรู้ฉันก็คงบอกนายไม่ได้ อย่าตามศิระมันอีกเลยนะ ทุกวันนี้ศิระมันเลิกหลอนตัวเองหรือยัง ยังไม่รู้ ปล่อยให้มันอยู่ในที่ที่อาจจะมีคนรักและอ้าแขนกอดปลอบมันด้วยใจจริงเถอะ บอกตามตรงว่าฉันสงสารมัน สาเหตุและต้นตอที่แท้จริงที่เป็นต้นเหตุให้เรื่องร้ายๆพวกนี้มันเกิดขึ้นคือฉัน ศิระมันเตือนฉันแล้วว่าให้เลิกใช้ชีวิตเสเพและกลับมาตั้งใจเรียน แต่ฉันมันดันทุรังจนต้องมาเป็นแบบนี้ เพื่อนพวกนายตายไป ศิระเองก็ไม่ต่างกันหรอก ทุกวันนี้มันก็คงตายทั้งเป็นกับความรู้สึกผิด ที่มันไม่ได้ก่อ” เป้อธิบายยืดยาว พฤกษ์ที่คิดตามนึกโกรธตัวเองที่วันนั้นเขาเองก็มีส่วนทำให้ศิระต้องเป็นแบบนี้ ศิระไม่ใช่ต้นเหตุทั้งหมด เขากับเมษาเองก็ผิดไม่แพ้กันที่เอาแต่อารมณ์เป็นหลัก ยิ่งเห็นสภาพเป้ตอนนี้เขาก็ยิ่งเข้าใจในความรักและห่วงเพื่อนของศิระ เขารักปอนด์ยังไงศิระก็คงจะรักเป้อย่างนั้น แม้ปอนด์จะหมดลมหายใจไปแล้วแต่ก่อนตายปอนด์ขอร้องเขากับศิระว่ายังไงศิระจำมันได้หรือเปล่า?

   เสียง กิ่งไม้แห้งในสวนหลังบ้านดังกรอบให้ได้ยิน ศิระผวาตื่นจากอาการหลับหนังสือเรียนเล่มหนาที่ใช้ปิดหน้ากันแสงขณะนอนหล่นลงที่พื้นเมื่อเจ้าตัวลุกขึ้นนั่ง
“เมษา” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เมษากำลังยืนบนพื้นดินบ้านเกิดของเขา
“มาได้ไง” ศิระลุกขึ้นถามต่อ
“มีบางคนเขาไม่กล้ามาคนเดียวกลัวนายไล่ตะเพิด ฉันเลยต้องพามา” เมษาตอบยิ้มๆ ตั้งแต่เสียปอนด์ไปอย่างไม่มีวันกลับทำให้เขานึกปลงตกได้หลายๆอย่าง คนเราจะตายวันนี้พรุ่งนี้ มะรืนนี้ กำหนดเองได้ที่ไหน ที่ผ่านมาก็ทำอะไรร้ายๆไว้เยอะ ช่วงเวลาที่เหลืออยู่จึงขอเป็นคนดีเพื่อส่งให้เพื่อนไปสู่ในที่ๆสบาย
   “จริงๆบ้านนายก็น่าอยู่ดีนะ อากาศดี” คนมาใหม่เอ่ยต่ออีกเมื่อเห็นศิระวางสีหน้าไม่ถูก คงกำลังไม่ไว้ใจเขา
“ที่ผ่านมา ฉันขอโทษนะศิระ หากว่าฉันเคยทำอะไรร้ายๆไว้กับนาย นายจะไม่ให้อภัยฉันหรือถือโทษฉันไปจนตายก็ได้ แต่เพื่อเห็นแก่ไอ้ปอนด์ ฉันอยากให้นายลงเอยกับพฤกษ์อย่างที่ปอนด์มันอยากเห็นได้หรือเปล่า”
“ได้หรือเปล่าศิระ” หนึ่งเสียงที่สะท้อนดังตามหลังเมษาที่เอ่ยจบ ทำให้ศิระหันไปมองแทบจะทันที พฤกษ์กำลังยืนมองเขาอยู่
“พวกนายมาด้วยกันเหรอ” ศิระหันมาถาม เมษา จึงได้คำตอบที่ชัดเจน
“บอกแล้วไงว่าพฤกษ์กลัวนายไล่ตะเพิด ฉันเลยต้องมาเป็นเพื่อน แต่แค่มาด้วยกันนะ พฤกษ์บอกจะอยู่กับนายจนกว่านายจะเห็นใจและเข้าใจเขา ซึ่งฉันคงรอไม่ไหว นายมันใจแข็งแค่ไหนก็รู้ๆกันอยู่..” พูดจบเมษาเดินมาจับมือคนฟังกุมไว้แล้วบอกด้วยนำเสียงเศร้าๆ
“ถือซะว่าทำเพื่อไอ้ปอนด์เถอะนะ ฉันสงสารมัน” ศิระกุมมือตอบเมษาอย่างนึกเห็นใจเมื่อเห็นเจ้าตัวตาแดงขึ้นมา รอยยิ้มจางๆจึงแต้มขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม เมษายิ้มตอบพร้อมๆกับหยดน้ำตาที่รินไหลลงอาบแก้ม เด็กหนุ่มมองเลยศิระไปยิ้มให้พฤกษ์ก่อนจะโบกมืออีกข้างที่ว่างให้ฝ่ายนั้นเป็นสัญญาณลาว่าจะจากไปและจะไม่ขอเข้ามาเกี่ยวข้องกับทางรักเส้นนี้อีก

   พฤกษ์ก้าวเดินเข้าไปหาคนที่หันมามองเขาช้าๆ เขาอยากกอดคนๆนี้ให้เต็มอ้อมแขนเต็มทนแล้ว ขออย่าให้ศิระอย่าขัดขืนเขาเลยนะ
“ศิระ กูหิวแล้วว่ะ กลับเข้าบ้านมึงเหอะ” หนึ่งเสียงดังแทรกขึ้นขณะที่พฤกษ์กำลังเอื้อมมือจะไปสัมผัสคนตรงหน้า ศิระถอยร่นออกห่างคนเอื้อมมือทันทีที่หน้าซื่อๆของเพื่อนที่อาสามากับเขาโผล่มาให้เห็น
“เฮ้ย คุณมาได้ไงวะ” โก๋ ทักอย่างแปลกใจเมื่อเห็นพฤกษ์ยืนตัวสูงอยู่ท่ามกลางแมกไม้ในสวน ว่าอยู่ในตัวเมืองคนๆนี้ดูดีแล้วนะพอมายืนอยู่ในพื้นที่บ้านสวนของศิระทุกอย่างมันยิ่งส่งให้พฤกษ์ดูโดดเด่น
“มาตามหาคนรักไง” พฤกษ์ตอบยักคิ้วล้อเลียนศิระ ก่อนจะแกล้งแหย่
“นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็ลากคู่หูมาด้วย”
“คู่หูอะไร คู่หูอะไร” ศิระถามแก้เก้อเมื่อมองสบสายตาที่ส่งประกายรอยยิ้มจริงใจของเจ้าตัว เอื้อมมือทุบเมื่อพฤกษ์เอาแต่อมยิ้มล้อเลียน
“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ไปรักกันตอนไหนเนี่ย ปล่อยให้ไอ้โก๋ โง่มาตั้งนาน เฮ้อ” คนหน้าซื่อส่ายหัวยิ้มๆ รู้สึกดีขึ้นเป็นกองที่เห็นศิระมีรอยยิ้มเปื้อนหน้าระหว่างหยอกล้อกับคนตัวสูง คงไม่มีอะไรที่จะทำให้เพื่อนคนนี้ของเขาต้องกลับไปอมทุกข์ต่อสู้ชีวิตตามลำพังคนเดียวอีกแล้วมั้ง ในเมื่อที่บ้านก็อ้าแขนต้อนรับอย่างอบอุ่นจนเขาต้องน้ำตารื้นเมื่อเห็นบรรยากาศวันแรกที่มาถึง ทั้งพ่อและแม่โผกอดเพื่อนเขาร่ำไห้ด้วยความคิดถึงแม้จะมีถ้อยคำต่อว่าแต่น้ำตาที่อาบแก้มก็บ่งบอกได้ว่ายังไงพ่อแม่ก็ตัดสายใยจากลูกไม่ขาด แล้วนั้นภาพตรงหน้า เห็นแล้วไม่กล้ามองนาน ผู้ชายอะไรวะเดินจูงมือกันไปอย่างไม่อายฟ้าดิน
“เฮ้ย” โก๋ร้องเสียงหลงอย่างตกใจเมื่อมีแรงลมวูบไหววิ่งผ่านร่างไปยังสองคนที่กำลังเดินจูงมือกัน ซักพักเขาก็เห็นเต็มตาว่าลมนั่นหอบพัดดอกไม้ให้ร่วงหล่นลงเต็มบริเวณสวนเล็กๆ พฤกษ์แหงนหน้าขึ้นมองดอกไม้ที่ร่วงหล่นพร้อมศิระก่อนที่ทั้งสองจะเอ่ยออกมาพร้อมๆกัน
   “ขอบใจว่ะปอนด์” สองมือที่กุมกันอยู่กระชับประสานกันแน่นยิ่งขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างเข้าใจในภาษาสายลมที่สื่อผ่านดอกไม้จนร่วงโปรย..





จบบริบูรณ์



ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามอ่านกันมาจนถึงตอนจบ

ขอบคุณมากๆเลยสำหรับคอมเม้นต์ของทุกๆคน

ไว้ยังไงก็อย่าลืมติดตามอ่านผลงานเรื่องต่อๆไปของพี่บอยกันนะ

แล้วก็ขอบคุณที่บอยมากที่สุดที่แต่งเรื่องดีๆมาให้พวกเราได้อ่านกันทุกคน

ขอบคุณๆๆ ขอบคุณยังไงก็ไม่หมด

[artday]

 ปอนด์.... ขอบคุณครับกับเรื่องดีๆ

[myLoveIsYOu]

อ่าจบซะแล้ว

สนุกมาก ๆ เรื่องนี้

จบแบบ Happy ให้ชุ่มชื่นหัวใจ   

หลังจากอ่านหลาย ๆ เรื่อง รันทดเหลือเกิน 

[pongsj]

จบแบบประทับใจครับ แต่ก็ยังสงสารปอนด์จิง

จะรอเรื่องต่อไปน่ะคร้าบบบบบบบบบบบบบ

[M@nfaNG]

  จบแบบมีตายด้วยอ่ะ
 :เฮ้อ:ยังดีที่ศิระกะพฤกษ์ไม่ตาย
  ขอบคุณแอมค่ะที่เอาเรื่องดีๆมาลงให้อ่านกัน

[มูมู่น้อย]

ขอบคุณคุณบอยที่อนุญาติให้เอาเรื่องมาลง
เรื่องของคุณบอยทุกเรื่องจะออกแนวดราม่า  ดึงอารมณ์รัก โลภ โกรธ หลงกันสุดชีวิต
แล้วก็มักจะจบลงแบบแฮปปี้เอนดิ้ง  ปกติคนร้ายจะตาย เพิ่งอ่านเรื่องนี้ที่เพื่อนพระเอกตายด้วย
เฮ้อ  สงสารปอนด์อ่า ซวยจริงๆ

ขอบคุณแอมที่นำเรื่องนี้มาลงน้า ขอบคุณๆ
        

[sakura]

อ่านจนจบแล้ว
ขอบคุณมากนะค่ะที่แต่งเอามาให้อ่านกันjavascript:void(0);
javascript:void(0);

[armani]

มีคนตายด้วย เศร้าอ่ะ
แต่ทำไมคืนดีกันง่ายกัน....

[three]

สงสารพี่ปอนด์จังไปสู่สุขคตินะครับผม

[fc_uk]

 


ขอบคุนครับบบ

[-~iK@iZ_KunG~-]

จบแบบ HAPPY ENDING 

จาติดตามผลงานอื่น ๆ ต่อไปครับ 

[DekDoy]

 

ขอบคุณนักเขียน คุณ"บอย"

ขอบคุณคนโพส

สำหรับเรื่องดีๆ ที่เอามาให้อ่านนะคับ

[❝CHŌN❞]

สงสารปอนด์ง่ะ

แต่ก้อจบด้วยดี

ขอบคุนนักเขียนคุณ บอย มากค่ะ

[life_fracture]

 
 

[mahama]

 

ซึ่งใจจริงๆ

[@BUA@]

 



 


เลือกไม่ถูกเลย จะอารมณ์ไหนดี




  นะคะพี่แอม & พี่บอย

[Oḇlivïaté℠]

รวดเดียวจบ









เป็นอีกเรื่องที่บีบหัวจัยสุดๆ




ขอบคุณครับ

[baros]

 :m15:อ่านกี่รอบก้อยังชอบ

[FRODO]

  สนุกมากค่ะ มีหลายรสดี อ่านทีเดียวจบเลยค่ะ เรื่องเป็นเรื่องที่ 3 นะคะในบอร์ดนี้ที่เราเพิ่งเข้ามาอ่าน  ประทับใจมากค่ะไม่น้ำเน่าดี    เพียงแต่ว่ารู้สึกว่าฉากหวาน ๆ น้อยไปหน่อยป่ะ  เราเป็นโรคเบาหวานน่ะ  เลยต้องหาความหวานมาเติมให้ชีวิตมากหน่อย   ถ้ามีตอนพิเศษหวาน ๆ นิด ๆ ก็ดีเนาะ แหะๆ 
    เราขอเป็นกำลังให้คุณเขียนนิยายดี ๆ อย่านี้ต่อไปอีกนะคะ  ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

[patee]

อ่านรวดเดียวจบ

คิดว่าจะจบแบบเศร้าซะอีก

จะติดตามเรื่องอื่นๆค่ะ

 

[Heater]

 

ขอบคุนครับบบ

[sirasyung]

ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วเครียดเท่านี้มาก่อนเลยฮะ 

แต่ก็อ่านรวดเดียวจนจบเลย
แบบว่าปิดไม่ลงอ่ะ

ขอบคุณมากนะฮับที่แต่งเรื่องสนุก ๆ มาให้อ่าน

ปูลู  อยากอ่านตอนพิเศษจังเลย  จะมีมั้ยน้อ...  

[thopia]

แง~ เศร้าจังเลยค่ะ เรารู้สึกอัดอั้นตันใจมาก 
โดยเฉพาะตอนที่ปอนด์ตายแล้วพฤกษ์เมินใส่ศิระเนี่ย เจ็บปวดแทนจริงๆ   

[baros]

 
 
สุดยอดจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Lady-Rabbit]

อ่านรวดเดียวจบเลย

สงสารปอนด์จริงๆ 

ขอบคุณที่เอามาโพสต์ให้อ่านนะคะ

[maabbdo]

สงสารปอนด์อ่ะ