วันนี้มาแบบจัดเต็มค่ะ ไม่ปล่อยให้คิดถึงกันนาน ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกท่าน ออกมาให้เจอตัวกันบ้างก็ดีนะ ไม่ต้องซุ่ม เราคนกันเอง อิอิ 
ตอนที่ 17 โจทก์เจอโจทก์ & วันที่ยุ่งเหยิง
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้วครับ เหลืออีกไม่กี่วันก็เปิดเทอม กลับมาจากบ้านพักตากอากาศผมก็หลับเป็นตายไปหนึ่งวันเต็มๆ วันนั้นขากลับโชคดีที่ทุกคนหลับกันมาตลอดทาง ไม่มีใครทำหรือพูดอะไรให้ต้องมีเรื่องอะไรกันอีก โดยไอ้เกมส์นั่งหน้ากับคนขับ พี่ไม้นั่งคนเดียว ผมนั่งคนเดียว ไอ้ปาก็นั่งคนเดียว ขึ้นรถแล้วทุกคนพร้อมใจกันหลับ เหมือนกับว่าไม่ได้หลับได้นอนกันมา แล้วก็แยกย้ายกันไป วันนี้พอตื่นมาแม่ก็ให้เฝ้าร้านแทนเห็นว่าจะไปทำผมที่ร้านเสริมสวยใกล้ๆ พี่ไม้ส่งข้อความมาหาเป็นระยะ ผมก็ตอบกลับไป คงรู้ว่าผมไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์
ตืดดดดด ตืดดดดด ตืดดดดด
โทรศัพท์ผมสั่นผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เบอร์นี้คุ้นๆนี่หว่า อ้อ ไอ้เพื่อนเกมส์
‘ไงมึง มีไรว่ามา’
‘แสนรู้ยังกะลูกกรอกนะมึง กูว่าจะไปหามึง อยู่บ้านหรือเปล่าวะ’
‘เออ เฝ้าร้านอยู่เนี่ย น้องกูก็ออกไปเที่ยว นั่งตัวลีบอยู่ร้านคนเดียว กำลังเซ็งเลย รีบมาเลยมึง’
‘เคร เดี๋ยวเจอกัน’
วางหูจากไอ้เกมส์ได้ไม่เท่าไหร่ ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าร้าน ผมก็ไม่ได้เงยหน้ามองเพราะคิดว่าเป็นลูกค้า จนมีคนเดินเข้ามาที่เคาท์เตอร์จ่ายเงินผมจึงได้เงยหน้าขึ้น
“อ้าว สปา! มาได้ไงเนี่ย” ผมตกใจนิดหน่อยที่เห็นมัน เพราะหลังจากที่กลับจากไปเที่ยวก็ไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกันอีกเลย
“ก็...คิดถึงน่ะ แล้วนี่นายอยู่คนเดียวเหรอ” ไอ้ปามันนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์
“อืม แม่ไปธุระน่ะ น้องก็ไม่อยู่ เลยต้องเฝ้าร้านคนเดียว กินอะไรมายัง กินข้าว กินหนมมั๊ย อยากกินไรหยิบเอาได้เลยนะ”
“ไม่เป็นไร ขอบใจมาก ก็อยากมาหาน่ะ ไม่มีไรหรอก”
“ดูนายเศร้าๆ ไปนะสปา อย่าคิดไรมากเลย เราอยากให้นายกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมนะ เวลานายยิ้มอ่ะ ดูดีออก แต่นายไม่ชอบยิ้มเลย จริงๆ นะ” ผมชวนมันคุย เห็นมันหน้าเครียดๆ ก็หวังว่ามันคงไม่เครียดเรื่องไอ้เกมส์นะ มันยิ้มให้ผม แต่เป็นยิ้มที่ไม่ได้บ่งบอกถึงความสุขซักเท่าไหร่ แล้วนี่ถ้าไอ้ปามันรู้ว่าไอ้เกมส์จะมา จะเกิดศึกอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย เอาไงดีวะกรู
“อ่ะ ดื่มซะ จะได้ไม่เครียด หึหึ” ผมเดินไปหยิบชาเชียวมะนาวในตู้แช่มาให้มัน มันจะได้อารมณ์ดี ก่อนจะได้อารมณ์เสีย เวลาเห็นหน้าไอ้เกมส์ในอีกไม่ช้า
“วันนี้ขอนอนกับนายนะ เราเอาผ้ามาแล้ว นี่ไง” ไอ้ปาหยิบเป้สะพายหลังที่ปลดกองไว้ข้างๆ เก้าอี้ ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ แค่ยิ้มๆ ตายห่า...ได้เจอกับไอ้เกมส์แน่แล้ว ถ้ายังไม่กลับ ผมนั่งคุยกับไอ้ปาซักพัก ไอ้เกมส์ก็มาถึงล่ะครับ เปิดประตูเข้ามา สายตาผมกับไอ้ปาก็หันไป แล้วก็ประสานสายตากันจังๆ ไอ้ปาหันมามองหน้าผมเป็นเชิงถามว่า ทำไมไม่บอกมัน (ทำนองนั้น) ส่วนไอ้เกมส์ก็ชะงักนิดหน่อย บรรยากาศเงียบจนวังเวง ผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ
“เฮ้ยยย... ไอ้เกมส์ มาได้ไงวะ ไม่บอกไม่กล่าว มาๆ นั่งก่อน เหอะๆๆ” ผมทำเดินเนียนๆ เข้าไปหาไอ้เกมส์ ลากแขนมันมานั่งอีกมุมหนึ่ง ห่างจากไอ้ปา ขืนนั่งใกล้กัน ผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องอีก เฮ้อ...เอาไงดีเนี่ย ใครก็ได้มาช่วยกรูที
“เอ่อ..เกมส์มึงมีธุระอะไรกะกูเหรอ หึหึ” ผมหันไปคุยกับไอ้เกมส์ มันกระชากคอผมเข้าไปใกล้และกระซิบกับผม
“ทำไมมึงไม่บอกกู ว่ามันอยู่ด้วย ห๊า!”
“เชี่ย ไอ้ปามันก็เพิ่งมาเหมือนกันแหละ กูจะไปบอกมึงตอนไหน มึงรีบกลับไปก่อนก็ได้ คืนนี้ไอ้ปามันจะนอนค้างกะกู”
“เฮ้ย ได้ไง นี่กูก็เอาเสื้อผ้ามากะว่าจะมานอนกับมึงเหมือนกันนะเว้ย” เชี่ยแระ แล้วทำไมไม่บอกกันก่อนวะ
“อ้าว แล้วจะให้กูทำไง ไล่มันกลับหรือไง”
“ไม่ต้องหรอก ดีเหมือนกัน กูก็อยากรู้ว่ามันจะทำยังไง เหอะๆๆๆ” ผมเห็นไอ้ปานั่งเฉย แต่แล้วมันก็หยิบเป้ขึ้นมาแล้วหันมาพูดกับผม
“ดิน ไว้เรามาหานายวันหลังดีกว่า เรากลับล่ะ” อ้าว ไอ้ปา เป็นงั้นไป
“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ ไหนว่าจะมานอนด้วยล่ะ อยู่เหอะนะสปา” ผมเดินไปจับแขนมัน มันหันไปมองไอ้เกมส์และพูดกับผม
“เราไม่อยากเห็นหน้ามัน เดี๋ยวของขึ้น” ไอ้ปาบอกผม
“ไม่แน่จริงนี่หว่า มึงไม่กล้าอยู่ เพราะกลัวกูใช่มั๊ยล่ะ ไอ้อ่อน” ไอ้เกมส์ว่าไอ้ปา และเดินมาหา ผมกลัวมันจะมีเรื่องกันอีก จึงยืนอยู่ตรงกลางระหว่างไอ้ปากับไอ้เกมส์
“มึงท้ากูเหรอ” ไอ้ปาว่ากลับ
“เออ ก็มึงมันไม่แน่นี่ อยากหลบหน้ากูก็กลับไปเลยเซ่” ไอ้เกมส์พูดต่อ
“ใครหลบหน้ามึง มึงอย่ามาสำคัญตัวผิด กูไม่ได้หลบหน้า แต่ไม่อยากมองหน้าเพราะหน้ามึงมันทุเรศไง”
“เฮ้ย พอๆ ด่าข้ามหัวกูอยู่ได้ พวกแกสองคนไปทะเลาะกันที่อื่น หรือไม่ก็ฆ่ากันให้ตายไปข้างนึงเลยไป กูรำคาญแล้ว นึกแล้วเชียว เจอหน้ากันไม่ได้สิน่า” ผมทนไม่ไหวก็หันไปด่าไอ้สองคนที่มันยืนค้ำหัวผมทั้งคู่ คิดไปแล้วถ้ามันเป็นแฟนกันคงทุเรศตาน่าดู ผู้ชายตัวควายๆ ของคน คนนึงก็ขาวตี๋ อีกคนก็หน้าเข้ม ผิวแทนๆ เฮ้อ... หยินหยาง ชัดๆ
“...โทษทีนะดิน เราขอตัวกลับก่อนแล้วกัน ไว้เจอกันใหม่นะ”ไอ้ปาบอกลาผม กำลังจะเดินไปที่ประตูร้าน ไอ้เกมส์ฉุดมือไว้
“จะรีบไปไหนเล่า ชอบไอ้ดินมันมากก็อยู่กับมันก่อนสิ ถ้ามึงลำบากใจ กูไปเองก็ได้” ไอ้เกมส์เริ่มเปิดศึกอีกรอบ พร้อมกับจับข้อมือไอ้ปาเอาไว้
“ปล่อยมือสกปรกของมึงออกเดี๋ยวนี้ ...ไม่งั้น...” ไอ้ปาพูดจ้องหน้าไอ้เกมส์ สายตาโคตรน่ากลัวเลยอ่ะ
“ไม่งั้นทำไม” ไวกว่าความคิด ว่าแล้วไอ้เกมส์ก็จับมือไอ้ปา ขึ้นมาจูบทันที อ๊ากกกก ไอ้เกมส์มึงบ้าไปแล้ว
“เฮ้ย ไอ้เชี่ยนี่...” ไอ้ปาสะบัดมือออกและต่อยไอ้เกมส์ แต่โชคดีที่ไอ้เกมส์หลบทัน และหลบไปอยู่อีกมุม ไอ้ปาวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ไปล้างมือ ไอ้เกมส์มันก็ยืนหัวเราะร่วนอยู่ข้างนอก ผมไล่ให้ไอ้เกมส์ขึ้นบนห้องผมไป มันก็ไม่ยอมขึ้นไปอีก
“เชี่ยเกมส์ เดี๋ยวมีเรื่องอีก ไปให้พ้นหน้ามันก่อนเหอะ กูรำคาญ” ผมไล่มันอีกรอบ
“เออๆ ก็ได้ ขำว่ะ งั้นกูไปรอมึงที่ห้องนะ” ไอ้เกมส์เดินหัวเราะขึ้นบันไดไป ผมเดินไปหาไอ้ปาที่ห้องน้ำ มันเอาสบู่ล้างมือซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็กัดฟันกรอด ผมเห็นมันน้ำตาเอ่อ แต่ไม่ไหลออกมา ผมไม่กล้าพูดอะไรแค่เดินเข้าไปใกล้ๆ แต่ไอ้ปามันเงียบอยู่นาน ผมทนไม่ไหว เลยต้องพูดกับมัน
“สปา ไอ้เกมส์มันก็แค่ล้อเล่นน่ะ อย่าไปโกรธมันเลยนะ” ผมพูดกับมันช้าๆ
“เราไม่ได้โกรธ แต่เราเกลียดมัน” ไอ้ปาตอบโดยที่มันยังล้างมืออยู่อย่างนั้นซ้ำอีก
“สปา...เอ่อ...อย่าเกลียดมันเลยนะ มันคงไม่ตั้งใจ ถ้าวันนี้นายไม่สะดวกใจก็กลับบ้านก่อนก็ได้ เอาไว้มาวันหลังนะ” ไอ้ปาล้างมือเสร็จก็หันมาทางผม ตามันแดงๆ ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เดินออกไปจากบ้านผม ก่อนออกไปยังหันมาคุยกับผมว่า
“ถ้าคนที่จูบมือเราเมื่อกี้เป็นนาย...เราจะไม่รู้สึกแบบนี้เลย” พูดจบมันก็สตาร์ทรถออกไปอย่างรวดเร็ว คราวนี้ผมก็ต้องไปจัดการกับไอ้เพื่อนตัวดีอีก แต่โทรศัพท์เจ้ากรรมก็สั่นขึ้นอีก
‘ครับ พี่ไม้’ พี่ไม้โทรมาครับ ไม่รู้มีอะไรหรือเปล่า
‘ดิน คืนนี้พี่ไปนอนด้วยได้หรือเปล่า ขอแม่แล้ว แม่พี่อนุญาต’ นี่ก็อีกคน จะมาอยากนอนอะไรบ้านผมพร้อมกันหมดเนี่ย ยังกะนัดกัน เฮ้อ...
‘พอดีไอ้เกมส์มันมาค้างด้วยอ่ะ พี่ไม้จะมาป่ะล่ะ’ ผมก็ต้องบอกความจริงละครับ จะทำไงได้
‘เหรอ...อืม...งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ’ อ้าว จะมาเหรอเนี่ย วางหูจากพี่ไม้เสร็จ แม่ก็เดินเข้าร้านมาพอดี สวยเช้งมาเลย ซื้อขนมมาฝากผมด้วย ผมเลยบอกแม่ว่าวันนี้ ไอ้เกมส์กับพี่ไม้จะมาค้างด้วย แม่เลยต้องไปจ่ายตลาดอีกรอบ และสั่งผมไว้ว่าไม่ให้ทิ้งร้านออกไปไหน และบอกว่าอีกซักพักพี่น้ำจะมาที่บ้าน นี่มันวันรวมญาติหรือยังไง ถ้าเกิดทุกคนในบ้านรู้ว่าผมกับพี่ไม้เป็นอะไรกันล่ะ แล้วไอ้เชี่ยเกมส์มันก็ปากหมาพาจนเป็นทุนอยู่แล้ว มีหวังได้พินาศแน่ๆ
ก๊อก ๆๆ ไอ้เกมส์จะล็อคห้องทำไมวะ ก๊อกๆๆ ผมเคาะอีกรอบ ได้ยินมันตอบออกมาว่าแป๊บนึง เชี่ยเกมส์ ทำไรอยู่วะ
“เออๆ ไม่ต้องเปิดก็ได้ กูแค่จะมาบอกมึงว่าอยู่ข้างล่าง ต้องเฝ้าร้าน แม่ไปจ่ายตลาด...เออ เดี๋ยวพี่ไม้จะมานะเว้ย มานอนด้วย” ผมกำลังจะเดินลงมา ไอ้เกมส์ก็เปิดประตูเรียก
“เฮ้ย ดิน แฟนมึงจะมาเหรอ งั้นกูกลับก็ได้” มันตะโกนบอกผม
“ไอ้เชี่ยเกมส์ พูดเบาๆ สิวะ มึงอยากให้คนในบ้านกูรู้หรือไงว่ากูมีแฟนเป็นผู้ชายน่ะ เดี๋ยวใครมาได้ยินกูก็ซวยกันพอดี มึงอยู่ด้วยก็ดี พี่กับแม่กูจะได้ไม่สงสัยอะไร แต่อย่าพูดอะไรเรื่องกูกับพี่ไม้นะ จำไว้” ผมชี้หน้ามัน และพูดกับมันแบบกระซิบกระซาบ มันก็หัวเราะร่วน
“ให้กูอยู่เป็นไม้กันหมาว่างั้น เออๆ กูจะพยายาม” ไอ้เกมส์ทำหน้าล้อเลียน
“แล้วเมื่อกี้ทำไรอยู่ กว่าจะเปิดประตู”
“เปล๊า! อยู่ในห้องน้ำ” ไอ้นี่ทำเสียงสูง
“มึงอย่ามาเสียงสูง มึงไม่ได้นั่งขี้อยู่แน่ บอกกูมาทำไรอยู่” ผมคาดคั้นมัน เห็นมันหน้าแดง ส่ายหน้าปฏิเสธ
“กูไม่ได้ทำอะไร มึงลงไปเฝ้าร้านได้แล้ว เดี๋ยวลูกค้าเข้าร้านนะเว้ย” มันดันหลังผมให้ลงมาชั้นล่าง ผมชี้หน้ามันแบบคาดโทษ เชี่ยเกมส์มันต้องแอบไปทำอะไรในห้องน้ำแน่ๆ มาบ้านผมทีไร ขนหนังสือโป๊มาบ้างล่ะ คลิปวิดีโอมาบ้างล่ะ ผมเดินลงมา ก็เห็นพี่ไม้นั่งอยู่แล้ว พอเห็นผมก็ยิ้มแก้มแทบปริ
“ดีจ้า ที่รัก” พี่ไม้เดินเข้ามาใกล้และกระซิบข้างหูผม ขนลุกซู่ไปหมด
“ชอบอยู่นะเรียกแบบนี้ แต่อย่าเรียกตอนนี้สิ เกิดใครมาได้ยินเข้า” ผมเตือนพี่ไม้ พี่เค้าก็แค่หัวเราะเหอะๆ
“แล้วเกมส์อ่ะ” พี่ไม้หันซ้ายหันขวาหาไอ้เกมส์
“อยู่บนห้องน่ะ เล่นเกมส์อยู่มั้ง”
“บอกป่าวว่าพี่มานอนด้วย”
“อืม บอกแล้ว ตอนแรกมันจะกลับ แต่ให้มันอยู่ดีกว่า”
“ทำไม กลัวคนที่บ้านจะรู้เหรอ” ทำมาเป็นรู้ดีนะ ที่ต้องทำอย่างนี้ก็เพราะใครล่ะ
“ใช่คร๊าบบบบ หรือว่าจะให้บอกไปเลยล่ะ” ผมทำเสียงประชด
“บอกก็ดี ถ้าดินไม่กล้า เดี๋ยวพี่บอกเอง” เฮ้ย เอาจริงเหรอเนี่ย
“ไม่ๆๆๆๆ ไม่ต้องบอก เอาไว้พร้อมก่อน ดินค่อยบอกเอง พี่ไม้อ่ะ อย่าแกล้งกันสิ” พี่ไม้หัวเราะผมที่ท่าทางลนลาน เรานั่งคุยกันอยู่ในร้าน ไม่นานพี่น้ำก็เข้าบ้านมาพร้อมกับพี่กร ผมแนะนำให้พี่ไม้รู้จักกับพี่น้ำ โดยแนะนำว่าเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่โรงเรียน ส่วนไอ้เกมส์มันมาบ้านผมบ่อย พี่น้ำรู้จักดี
วันนี้โต๊ะกินข้าวที่บ้านของเราเป็นวงใหญ่ มีแม่ พี่น้ำ พี่กร ผม พี่ไม้ ไอ้เกมส์ แล้วก็น้องทราย ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน แม่นั่งหัวโต๊ะ ถัดมาทางซ้ายมือเป็นผม พี่ไม้ ไอ้เกมส์ ส่วนทางขวาก็มีพี่น้ำ พี่กร และน้องทราย ผมเห็นพี่กร มองมาที่ผมกับพี่ไม้บ่อยๆ แต่เราก็ไม่ได้แสดงออกอะไร ต่างคนต่างกิน หรือว่าพี่กรจะดูออก (เหรอ)
“น้องไม้รู้จักกับดินนานแล้วหรอจ๊ะ” พี่น้ำเป็นคนถามพี่ไม้ และผมก็เงยหน้ามองด้วย
“ครับ นานแล้วครับ ตั้งแต่ ม.ต้น” พี่ไม้ตอบเสียงปกติ
“แต่พี่ไม่เคยเห็นเลยเนอะ เห็นแต่เจ้าเกมส์นี่แหละมาบ่อยๆ ดีแล้วล่ะ มาเที่ยวบ้าง ดินเค้าไม่ค่อยมีเพื่อน พูดน้อย นี่พี่ก็กังวลใจอยู่ว่าจะหาแฟนได้หรือเปล่า”
“ค๊อกๆๆ “ ผมสำลักข้าวทันทีทั้งที่พี่น้ำพูดไม่ทันจบ
“อะไรติดคอเหรอพี่ดิน” น้องทรายหันมาถาม และทุกคนก็หันมามองผมเป็นตาเดียว
“เปล่าๆ แค่สำลักนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก” ผมตอบและกวาดสายตามองทุกคน
“กินต่อไหวมั๊ยวะ ให้กูพาไปห้องมั๊ย หรือมึงจะให้พี่ไม้พาไป” ไอ้เชี่ยเกมส์ ไอ้เพื่อนเลวววววววว ทุกสายตาหันมามองที่ผมหมดแล้ว
“กินไปเลยมึง กูไม่เป็นไร” หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ทุกคนก็พากันมานั่งที่ห้องนั่งเล่นหน้าจอทีวี พี่กรช่วยพี่น้ำปอกผลไม้ในครัว ไอ้เกมส์นอนกองอยู่หน้าทีวี (นี่บ้านมึงหรือบ้านกูกันแน่เนี่ย) ส่วนน้องทรายขอตัวไปเล่นเน็ตบนห้อง ผม แม่ พี่ไม้ นั่งอยู่บนโซฟา
“ดิน แล้วเพื่อนดินที่ชื่อสปาล่ะ ไม่ชวนมาเที่ยวบ้านบ้างเหรอ”
ตุบ!
ไอ้เกมส์ครับมันทำรีโมทหล่นลงพื้นพอได้ยินชื่อไอ้ปา ผมแอบขำในใจ
“วันนี้ก็มานะแม่ ตอนแม่ไม่อยู่อ่ะ มันกะว่าจะมานอนด้วยเหมือนกัน พอดีคนเยอะก็เลยเปลี่ยนใจน่ะ” ผมบอกแม่แต่หางตาก็มองไปที่ไอ้เกมส์ พี่ไม้ที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามองผม ผมก็มองกลับ พี่ไม้ก็กระซิบกับผมว่า
“ทำไมไม่เห็นบอกพี่เลย ว่าวันนี้สปามาหา”
“ก็ว่าจะบอกตอนกินข้าวเสร็จนี่แหละ” ผมก็กระซิบตอบ
“ขึ้นไปบนห้องหน่อย พี่มีเรื่องคุยด้วยนะ” ผมจึงขอตัวแม่ขึ้นห้องนอนไป โดยพี่ไม้เดินตามหลังมา พอเข้าห้องมาได้แค่นั้นแหละ พี่ไม้ก็ก็จูงมือผมมานั่งคุยที่เตียง โดยผมนั่งส่วนพี่ไม้ยืน
“ไหนบอกมาซิ วันนี้สปามาหาดินตอนไหน ทำไมไม่บอกพี่” พี่ไม้ถามน้ำเสียงจริงจัง แต่ก็ไม่ถึงกับโกรธ
“ก็มันมาได้แป๊บนึง ไอ้เกมส์ก็มา มันสองคนก็ทะเลาะกันอีก ไอ้ปามันเลยกลับ ก็ว่าจะเล่าให้ฟัง แต่พี่ไม้ก็ถามขึ้นก่อนนี่แหละ” ผมบอกพี่ไม้ตามความจริง
“แน่นะ” พี่ไม้คาดคั้น
“ก็แน่สิ ดินจะโกหกพี่ไม้ทำไมกัน ไม่เชื่อใจดินหรือไง อีกอย่าง ไอ้ปามันก็ไม่ได้คิดอะไรกับดินหรอก แล้วดินก็เชื่อว่ามันไม่ได้ชอบดินจริงๆ มันแค่อยากแกล้งพี่ไม้มากกว่า” พี่ไม้นั่งลงบนเตียงข้างๆ
“ก็แล้วไป ที่จริงสปาอยู่ด้วยก็ดีนะ จะได้คุยกันบ้าง” พี่ไม้พูดพร้อมกันเอนตัวลงนอนบนตักของผม
“ดินว่ามันคงไม่อยากคุยกับพี่ไม้มั้ง หะหะหะ เห็นมันคุยแต่ละที แทบจะกินเลือดกินเนื้อพี่ไม้งั้นแหละ”
“ถึงเค้าจะคิดอะไรกับดินหรือไม่คิด พี่ก็ไม่กังวล ถ้าดินไม่ได้คิดอะไรกับเค้า” พี่ไม้พูดพร้อมกับมองตาผม ซึ่งตอนนี้ผมก็มองลงมาสบตาพี่ไม้เหมือนกัน
“ดินไม่มีทางคิดอะไรกับเค้าได้หรอก ดินไม่ได้ชอบเค้า ดินหลงรักพี่ชายเค้ามาตั้งนานแล้ว ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ หรอก เข้าใจมั๊ย” ผมบีบจมูกพี่ไม้ไปมา สบตานิ่ง พี่ไม้ลุกจากตักมานั่งข้างๆ มือของพี่ไม้ข้างนึงจับพี่หน้าผม ผมเองก็ค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหาพี่ไม้ช้าๆ
“คิดถึงดินมาก เลยรู้มั๊ย” พี่ไม้พูดเสียงอ่อนโยน พร้อมกับลูบแก้มผมไปด้วย
“ดินก็เหมือนกัน” ผมตอบพี่ไม้เสียงเบาพี่ไม้ก็คงจะได้ยินเพราะตอนนี้หน้าพี่ไม้ใกล้เข้ามาไม่ถึงหนึ่งนิ้วด้วยซ้ำ ผมนั่งตัวแข็งไม่ขยับหรือไหวติง ปล่อยให้พี่ไม้ใช้ริมฝีปากประกบริมฝีปากของผม มือผมก็ไล้ไปตามแผ่นหลังของพี่ไม้ ลิ้นของพี่ไม้เกี่ยวกระหวัดหาความชุ่มชื่นในโพรงปาก บดเน้นริมฝีปากและเม้มเบาๆที่ริมฝีปากล่าง ผมเผลอครางออกมากับความสุขที่ได้รับจากแรงคิดถึง แต่ก็ต้องรีบผละออกเพราะกลัวใครจะมาได้ยิน
“พี่ไม้ พอก่อน เดี๋ยวใครมาเห็น” ผมผลักอกพี่ไม้เบาๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนที่ใครจะมาเห็นหรือได้ยินเสียง
“ใครจะเห็น เราอยู่ในห้องนะ ไม่ได้อยู่ข้างนอก” พี่ไม้พูดเสียงแหบพร่า
“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวใครได้ยิน” ผมจะลุกขึ้นแต่พี่ไม้ก็ฉุดไว้
“ไม่มีใครได้ยินหรอก ทุกคนอยู่ข้างล่างกัน น้องของดินก็อยู่ในห้อง ไม่มีใครสนใจเราหรอก นะๆๆ” ผมก็ต้องโอนอ่อนไปตามแรงเรียกร้องนั้น พี่ไม้จูบผมอีกครั้ง ผมก็เผลอไผลไปกับรสจูบของพี่ไม้จนแทบไม่อยากสนใจสิ่งรอบข้าง จากจูบ พี่ไม้ก็ไล้ลิ้นมาเรื่อยๆ ไซร้ซอกคอ และเลิกเสื้อผมขึ้นไปกองอยู่ที่คอของผม จูบที่ท้อง และไล่ขึ้นมาถึงยอดอก...
ก๊อก ๆๆๆ
“ดิน ลงไปกินผลไม้ พี่ปอกเสร็จแล้ว” เสียงพี่น้ำมาเคาะประตู O_O นี่มันวันอะไรกันเนี่ย!!!
---------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
