-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หาน�ยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*************************************************************************************
ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยค่ะ ติชม ว่ากล่าว ตักเดือน ได้เสมอ :mc4: เป็นนิยายที่มาโพสในเล้าเรื่องแรก (จะเป็นเรื่องเดียวหรือเปล่า คอยดูต่อไปแล้วกันนะคะ) .....แจสซี่
แอบ...รัก
......จากนี้ คงไม่ได้เจอคนที่อยากเจอ
......จากนี้ คงมีแต่ความทรงจำที่เก็บไว้ และเป็นสิ่งเดียวที่จะมีความสุขเวลาที่คิดถึง
ผมชื่อ "ดิน" นายพสุธา เอกนรินทร์ ผมเป็นนักเรียนชั้น ม.4 ที่จริงวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก แล้วผมมาเรียนที่โรงเรียนนี้เป็นวันแรกเหมือนกัน ตอน ม. ต้น ผมไม่ได้เรียนที่โรงเรียนนี้หรอกนะครับ โรงเรียนเก่าอยู่ไกลจากบ้านมาก (แม่ผมแกว่างั้น ชอบบ่นบ่อยๆ ว่าเปลืองค่ารถ) จึงอยากให้ผมเข้าเรียนที่นี่ เพื่อนเก่าๆ ผมก็ไม่มีเลยซักคน ผมแอบเซ็งๆ และคิดว่าวั้นนี้ ชีวิตผมคงต้องเริ่มนับหนึ่งจากที่นี่ใหม่ คงต้องเรียนรู้อะไรใหม่ เพื่อนใหม่ สถานที่ใหม่ ผมไม่ชอบอารมณ์แบบนี้เลยจริงๆ ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ตอนนี้ผมกำลังเข้าแถวเคารพธงชาติอยู่ในสนามของโรงเรียนครับ ขณะที่ยืนฟังคุณครูกล่าวให้โอวาทหน้าเสาธง สายตาผมก็หยุดชะงักลง
...... ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าและคิดว่าผมอาจจะมองผิดไปหรือเปล่า ผมเห็นคนๆ นึง คนที่ผมได้แต่เฝ้ามอง คนที่ผมเฝ้าเพ้อคนเดียวเงียบๆ มาตลอด 3 ปี คนที่ผมคิดว่ายังไงผมคงไม่เจอเค้าอีก คนที่ผมคิดถึงทีไรแล้วก็ต้องเผลอยิ้มออกมาตลอด แล้วภาพในอดีตก็ผุดเข้ามาในหัวผมได้เป็นฉากๆ
******นั่งไทม์แมชชีน ย้อนอดีตไปเมื่อตอนผมเรียนอยู่ ม.1*******
วันนี้ เปิดเรียนแค่วันที่สอง ทำไมอาจารย์ต้องให้งาน ให้การบ้าน กันมากมายขนาดนี้ นั่นยังไม่พอ ยังใช้ให้ผมซึ่งตัวเล็กกระจิ๊ดริ๊ด (เตี้ย) ช่วยขนหนังสือกองยักษ์ไปให้ที่ห้องพักครู กะอีแค่ผมนั่งเหม่อหันออกไปมองนอกหน้าต่าง ก็หาว่าผมไม่ตั้งใจเรียน แล้วก็ให้ผมยกหนังสือนี้คนเดียว มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ 48 เล่ม ทั้งหนัก ทั้งสูง แล้วทางเดินก็มองไม่ค่อยจะเห็น จะตกหลุมบ้างป่าววะเนี่ย ใครอย่าเผลอเดินสวนมาเชียว ไม่งั้นแย่แน่ ยังไม่ทันที่ความคิดจะหยุดลง แล้วก็จนได้
!!! พลั่ก !!! กระจายสิครับ ในเมื่อมองไม่เห็นทางผมจะเห็นได้ยังไง ว่ามีคนเดินมา T_T ชนเข้าให้สิครับ
“ขอโทษครับ ผมมองไม่เห็น” ผมพูดด้วยความรวดเร็วหลังจากที่ตัวเองได้ลุกขึ้นและเห็นคนตรงหน้าก็ล้มลงเช่นกัน
“ไม่เป็นไรครับ พี่ก็รีบๆ เหมือนกัน ไม่ทันมอง...มาพี่ช่วยเก็บ” เค้าแทนตัวเองว่าพี่ ออ ผมมองจากปกเสื้อ เค้าอยู่ ม.2 น่ะเอง แก่กว่าปีเดียวทำไมตัวโตนักวะเนี่ย แล้วทำไม พี่เค้าถึงได้หน้าตาดีขนาดนี้
“ขอบคุณครับพี่”
“จะไปห้องพักครูใช่มั๊ย เดี๋ยวพี่ยกไปส่งให้ คนเดียวไม่ไหวหรอก มา...” พี่เค้าแย่งเก็บหนังสือไปจนเกือบหมด แล้วก็เดินนำลิ่วๆ ไปไกล ผมก็ได้แต่รีบเก็บหนังสือแล้วก็เดินตามไป เมื่อตามไปถึงห้องพักครู พี่เค้าก็ไม่อยู่ซะแล้ว
ตั้งแต่ วันนั้นผมก็ไม่เคยได้เจอะหน้าพี่เค้าอีก จนมีงานฟุตบอลโรงเรียน ผมเห็นพี่เค้าอยู่ในสนาม ทีม ม.2 แข่งกับ ม.3 พี่เค้าใส่เสื้อเบอร์ 8 เลข นี้ผมชอบมากที่สุดผมว่าเลข 8 เนี่ย เวลาเราวางในแนวนอน มันเหมือนเครื่องหมาย อินฟินิตี้ เครื่องหมายที่บ่งบอกถึงความไม่สิ้นสุด ไม่รู้สินะ ผมคิดแบบนั้นจริงๆ พี่เค้าเล่นเป็นกองหน้า เล่นเก่งมาก ชนะพี่ ม.3 ไปตั้ง 3 – 1 ผมได้ยินสาวๆ ที่ยืนกริ๊ดอยู่ข้างสนาม เรียกชื่อเบอร์ 8 (ของผม อิอิ) ว่า “ต้นไม้” ชื่อแปลกจังเลยแฮะ แต่เพื่อนในสนามเรียกพี่เค้าว่าไม้เฉยๆ พี่เค้าเป็นคนร่าเริง ยิ้มเก่ง จึงไม่แปลกใจอะไรที่จะมีคนชอบพี่เค้าเยอะแยะขนาดนี้ ผมก็ชื่นชมพี่เค้าเหมือนกัน แต่ผมก็คิดว่ามันเป็นแค่อาการชื่นชอบ ชื่นชม ตามธรรมดาที่พี่เค้าเป็นคนเก่ง เป็นคนมีความสามารถ พอแข่งเสร็จ สาวๆ ก็รีบ กุลีกุจอ ไปถ่ายรูปบ้าง เอาน้ำไปให้ดื่มบ้าง ผมก็ได้แต่มองนั่นแหละ จะเข้าไปก็ยังไงอยู่ แล้วพี่เค้าก็คงไม่รู้จักผม
ชีวิตผมก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จาก ม.1 ก็ ไป ม.2 พี่ต้นไม้ของผม(อิอิ) ตอนนี้ตัวก็โต แล้วก็สูงขึ้นไปอีก สาวๆ ก็กริ๊ดกร๊าดกันจริงๆ พี่เค้าได้เป็นนักฟุตบอลโรงเรียนด้วย เป็นนักเรียน ม.ต้น คนเดียวที่อยู่ในทีม แล้วอย่างนี้ผมจะมีโอกาสได้เจอะเจอหรือได้พูดคุยพี่เค้าเหรอเนี่ย วันนี้ เป็นวันเซ็งอีกวัน ผมก็มานั่งอยู่ริมสระน้ำในโรงเรียน ที่ประจำผมล่ะครับ จะอ่านหนังสือหรือนั่งเล่นเกมส์(แอบๆ ครูน่ะ) ผมก็จะมานั่งตรงนี้ประจำ
“น้องน่ะเอง สวัสดีครับ” ใครวะ
“ฮ่ะ! อ้อ พี่ต้นไม้ เอ่ออ...” งงสิครับ ผมงงจริงๆ กำลังคิดถึงก็มาเลยแบบนี้ ผมตั้งตัวไม่ติดหรอกนะ
“ไม่ไปดูพี่เตะบอลเหรอ เมื่อวานอ่ะ” ผมไม่ได้ไปจริงๆ ครับ เมื่อวานรู้สึกไม่ค่อยสบายไม่อยากไปไหน ที่สำคัญเมื่อวานมันเป็นวันอาทิตย์ วันพักผ่อนของผม แล้วใครให้แข่งบอลวันอาทิตย์กันล่ะ
“ครับ ไม่สบายนิดหน่อย แล้วทีมโรงเรียนเราชนะหรือเปล่าครับ”
“ชนะสิ ระดับนี้แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ” หัวเราะได้น่ารักมากที่สุดในสามโลก โอย...จะบ้าตาย รอยยิ้มนั่นอีก ผมเผลอแอบมองพี่เค้าจน
“นี่ ๆ เป็นไรป่าว ทำไมอ้าปากค้างแบบนั้นอ่ะ” ก็ผมมองพี่อยู่นี่คร๊าบบบบบ อยากบอกจริงๆ
“ครับ ฮ่าๆๆๆ ป่าวครับ ไม่มีอะไร ”
“พี่ลืมถามเราไปเลย ชื่ออะไรเหรอ พี่ชื่อต้นไม้ เรียกพี่ไม้ ก็ได้ “
“ผมชื่อ ดิน พสุธา ครับ” จะบอกชื่อจริงทำแมวน้ำอะไรเนี่ย
“หึหึหึ พี่ไปล่ะ ต้องไปซ้อมอีก ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พี่เค้าก็รีบวิ่งออกไปเลยครับ โบกมือ บ๊าย บายผม ตอนนี้ผมอยู่ในโหมด งง มึน ก่งก๊ง แล้วพี่เค้ามาหาผมทำไม แล้วที่เค้าทักผมว่า “น้องน่ะเอง” เราเคยเจอกันครั้งเดียวก็ตอนที่ผมชนพี่เค้า ตอน ม.1 O_O แสดงว่า พี่เค้ายังจำได้งั้นเหรอ อ๊ากกกกกกก ^_^ ดีใจๆๆๆๆๆ
แต่เอ๊ะ! แล้วรู้ได้ยังไงว่าเมื่อวานเราไม่ไปดูบอล !!!!?????!!!
-
:z13:
มาจิ้มๆๆ เจ้แจ๊ส แม้น้องอาจไม่มาคนแรกแต่โพสคนแรกนะเออ
-
:pig4: น้อง TiiTa น่ารักเป็นที่สุด เดี๋ยวจะลงให้อีกตอน อิอิ
-
:L3:
---------------------------------------------------
…ผม เก็บความสงสัยอยู่ในใจแต่ก็ไม่กล้าถามพี่เค้าหรอกนะครับว่าทำไม ถึงได้รู้ว่าผมไม่ได้ไปดูพี่เค้าแข่งบอล แต่ผมก็แอบดีใจอยู่คนเดียวว่าบางทีพี่เค้าก็อาจจะสนใจผมบ้างเหมือนกัน (ฝันไปแล้ว ตื่นๆ) อันที่จริงผมก็รู้อยู่แก่ใจดีว่า มันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ เรื่องผมกับพี่เค้า...จากวันนั้นเมื่อเจอหน้าพี่เค้าผมจะยิ้มทักทาย พี่ไม้เค้าก็หันมายิ้มกับผมเสมอ บางครั้งผมก็อยากซื้อน้ำไปให้บ้าง แต่ก็ไม่ทันพวกสาวๆ เค้าหรอกนะครับ อีกอย่างผมก็ไม่อยากเป็นที่สังเกตมากนัก แต่ผมคงปิดใครคนนึง ไม่มิด แน่ๆ
“เฮ้ย! ดิน ถามจริงเถอะว่ะ ทำไมมึงต้องมานั่งดูบอลทุกเย็นวะ กูไม่เห็นมึงจะชอบเล่นบอล หรือดูบอลลีกส์ บอลโลกอะไรเลย แต่ทำไมถึงมาดูเค้าซ้อมบอลโรงเรียนได้ทุกเย็น มึงแอบชอบใครในทีมฟุตบอลหรือเปล่าวะ”
เพื่อน ผมครับ มันชื่อเกมส์ ไอ้เกมส์เนี่ยสนิทกันตั้งแต่อยู่ ม.1 นั่งใกล้กัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนไปกัน สนิทกันมาก มันก็เลยจับทางผมถูกมั้งครับ กับคนอื่น ผมอาจจะพูดคุยได้ หัวเราะได้ แต่กับมันเนี่ย ถึงขนาดกอดคอร้องไห้ แล้วก็แก้ผ้าอาบน้ำกันมาแล้ว ผมว่ามันจึงไม่แปลกอะไร ที่มันจะดูออก แต่มีเหรอครับ ที่คนอย่างผมจะยอมรับ ฮะฮ่าๆๆๆ
“ ทำไมเหรอ มึงคิดว่ากูชอบใครงั้นเหรอ” ผมหันไปถามมัน แล้วมันก็จ้องผมอยู่นาน อย่าแปลกใจที่ผมพูดจาภาษาพ่อขุนนะครับ ผมก็พูดกับมันแค่คนเดียวนี่แหละ
“เฮ้ย! เป็นไร จ้องอยู่ได้ เดี๋ยวกูก็ท้องหรอก” ไอ้เกมส์มันจ้องผมซะผิดปกติ
“เปล่า กู จ้องดูว่ามึงอ่ะ โกหกกูหรือเปล่า....มึงอ่ะไม่ชอบเล่นบอล ไม่ชอบดูบอล แต่ชอบมานั่งดูทีมบอลโรงเรียนเค้าซ้อมกันทุกวัน มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ กูคิดได้อย่างเดียวแหละ ว่ามึงต้องแอบชอบนักฟุตบอลซักคนแน่ๆ”
“อาการกูออกขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“อย่าบอกนะมึงว่า ว่า....” มันถามผมพร้อมกับเลิกคิ้วสูงๆ ดูตลกดีอ่ะ
“ว่าอะไร อะไรของมึงเนี่ย แล้วถ้าชอบเนี่ย ไม่ได้หรือไง แบบว่า กูชื่นชม สนใจ อะไรงี้” แถครับ แถไปเรื่อยๆ
“มึงอย่ามา ผู้ชายอ่ะ เค้าไม่ชื่นชมผู้ชายด้วยกันซะขนาดมานั่งเฝ้าดูทุกวันหรอกนะเว้ย ยกเว้น...”
“ยกเว้นไรวะ?”
“ยกเว้นมึงเป็นเกย์”
“อ่ะ ไอ้นี่ วอนตรีนกูล่ะ พูดเชี่ยไร เดี๋ยวเจอเหนี่ยวเลยมึง กูชอบแบบนี้อ่ะ กูต้องเป็นเกย์หรือไง” ผมเกือบจะกระโดดถีบไอ้เพื่อนตัวดี(ที่แสนรู้ทัน)
“ก็ กูไม่เคยเห็นมึงชื่นชม ชื่นชอบ สนใจ ผู้หญิงคนไหนในโรงเรียน รุ่นน้องคนไหนที่ว่าน่ารักยังไง มึงก็ไม่เคยคิดจะชอบ มึงออกจะหน้าตาดี กูเห็นวาเลนไทน์มึงก็ได้ดอกไม้จากรุ่นน้องรุ่นพี่ตลอด แต่ไม่เห็นมึงจะสนใคร”
ก็ จริงอย่างที่ไอ้เกมส์มันพูด ผมไม่เคยจะสนใจผู้หญิงคนไหนเลยจริงๆ (ก็มีคนที่ผมสนใจอยู่แล้วนี่นา) มีคนบอกว่าผมหน้าตาน่ารัก เหมือนผู้หญิง เพราะสาเหตุนี้ละมั้ง สาวๆ รุ่นน้อง รุ่นพี่ บางคนก็มากรี๊ดกร๊าดผมอยู่บ้าง แต่เรื่องหล่อ ผมคงสู้พี่ต้นไม้เค้าไม่ได้ รายนั้นทั้งสูง ขาว ตาโต จมูกโด่ง ผมเองไม่อยากโกหกเพื่อนหรอกนะครับ แต่ถ้าบอกไปแล้วมันรับไม่ได้แล้วเลิกคบกับผมล่ะ ผมจะทำยังไง
“แล้วมึงคิดว่าไง”
“จะให้กูคิดว่าไง นอกจากจะคิดว่ามึงอ่ะ ชอบผู้ชาย และมึงอ่ะ เป็นเกย์ ชัวร์”
ผมหน้าชาไปเลยนะครับ เอาเข้าจริงผมก็หวั่นๆ อยู่เหมือนกัน ถ้าผมตอบว่า ใช่ ผมเป็น แล้วจะเป็นยังไง
“กูไม่รู้หรอกนะ ว่ากูเป็นหรือไม่เป็น กูรู้แค่ว่ากูชอบพี่เค้า ที่ เก่ง นิสัยดี กูอาจจะชอบพี่เค้าแบบที่ไม่ใช่แนวๆ นั้นก็ได้นะเว้ย”
“แล้วตกลงมึงชอบใคร ใช่เบอร์ 8 ที่วิ่งอยู่หรือเปล่า แล้วมึงชอบอ่ะ ชอบแนวไหน ถึงได้นั่งเฝ้าทุกวัน แล้วแนวไหนที่นั่งดูบอลอยู่ใต้อาคาร ไม่ไปดูที่ข้างๆ สนาม แนวไหน ที่แอบดูเค้าแบบนี้อ่ะ ไม่ว่ามึงจะชอบพี่เค้าแนวไหน กูก็ไม่ได้ว่าอะไรมึงหรอกนะ ความสุขของมึง อยากทำอะไรก็ทำไป”
ผม เงียบไปนานมาก คิดทุกคำที่เพื่อนผมพูด มันก็จริงอย่างที่ไอ้เกมส์มันว่า ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าพี่ไม้เป็นนักฟุตบอลโรงเรียน ผมก็มานั่งดูเค้าซ้อมทุกๆ เย็น แต่ไม่เคยไปนั่งดูที่สนาม ผมจะนั่งอยู่ใต้อาคารเรียน ตรงที่เดิม โต๊ะตัวเดิมเสมอ นั่งดูตั้งแต่เค้าเริ่มซ้อมกัน จนเกือบๆ ซ้อมเสร็จ ผมถึงจะกลับบ้าน ผมว่าพี่เค้าก็คงเห็นผมนั่งดูแบบนี้มานานแล้วมั้ง แถมยังไปดูพี่เค้าแข่งทุกรอบ พี่เค้าถึงได้รู้ว่า ครั้งที่ผ่านมา ผมไม่ได้ไปดูเค้าแข่งบอลน่ะเอง พอคิดถึงตอนนี้ ผมก็เริ่มกลัวและกังวลนิดๆ แล้วล่ะ ว่าพี่เค้าจะรู้ตัวหรือเปล่า ถ้ารู้ล่ะก็ ‘ชิหายแล้วกรู’
“ขอบใจที่มึงเข้าใจกู ... งั้นต่อไป กูจะไม่ดูพี่เค้าซ้อมบอลแล้วล่ะ”
“ทำไมวะ”
“ก็ขนาดมึงยังดูออก กูก็กลัวพี่เค้าจะรู้อ่ะสิ .... งั้นเย็นนี้ไปหาไรกินกัน เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง โทษฐานมึงรู้ใจว่ะ”
“เดี๋ยวมึงก็ลงแดงหรอก ไม่ได้ดูพี่เค้าอ่ะ”
“เกินไปแล้วมึง เออน่า ไม่ขนาดนั้นหรอกเว้ย ไปๆ กูเลี้ยงจริงๆ 555+”
ตั้งแต่ที่ได้คุยกับไอ้เกมส์แบบเปิดอกวันนั้น ผมก็ห่างๆ จากการไปเฝ้าพี่เค้าที่สนาม ไม่ได้เจอกันเลยจริงๆ เช้า มาผมก็รีบเข้าเรียน พอเที่ยงก็รีบกินข้าวแล้วก็ไปอ่านหนังสือห้องสมุด ตกเย็นเลิกเรียนผมก็อยู่บ้านอ่านหนังสือ จนคนรอบๆ ข้างผมแปลกใจว่าผมเป็นอะไรไป ผมบอกตามตรงว่า ผมกลัว กลัวใจตัวเอง กลัวพี่เค้าจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ กลัวว่าถ้าเพื่อนคนอื่นรู้จะมีคนล้อผม หรือไม่ก็รังเกียจผมแน่ๆ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ผมยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เลย ว่าชอบพี่เค้าแบบไหนกันแน่ แต่ก็นั่นแหละ จากจุดหักเหนั่น ทำให้ผลการเรียนของผมดีขึ้นอย่างน่าประหลาด ส่งผลให้เกรดเทอมนั้น (ม.2 เทอม 2) สูงเป็นประวัติการณ์ เกรดเฉลี่ย 3.58 นี่มันสูงสุดในชีวิตตั้งแต่เรียนเลยนะเนี่ย เหอะๆๆๆๆ พ่อ แม่ พี่สาว น้องสาว เพื่อนพ้อง รวมถึงอาจารย์ที่ปรึกษา ทุกคนแปลกใจกันมาก (จะไม่ให้ตกใจกันได้ไง จาก 2.24 เป็น 3.58 อ่ะ นี่มันคนละคนแล้ว)
ก่อนปิดเทอม โรงเรียนได้ประกาศรายชื่อนักเรียนชั้น ม.3 ที่ได้เรียนต่อในชั้น ม.4 แน่นอนที่สุดว่า 1 ในนั้นก็ต้องมีพี่ต้นไม้คนเก่ง(ของผม) อยู่ในนั้น เพราะพี่เค้าเป็นนักกีฬาที่เก่งขนาดนั้น โรงเรียนคงไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่ๆ เมื่อวันจบการศึกษา (ปัจฉิมนิเทศ) มาถึง ผมคิดอยู่นานว่าจะให้อะไรพี่เค้าดี จนแล้วจนรอด ผมก็ไม่ได้ให้อะไรพี่เค้าเลย ผมกังวลและกลัวว่าพี่เค้าจะคิดว่าผมชอบพี่เค้าหรือเปล่า ตอนนี้ผมยังไม่อยากทำอะไรให้เป็นจุดสนใจของใครทั้งนั้น และเพราะยังไงผมก็รู้ว่า เปิดเทอมมาอีกที ผมก็ยังเจอพี่เค้าอยู่
.....เปิดเทอม....
ผม อยู่ชั้น ม.3 แล้วครับ เผลอแค่แป๊บเดียวผมแอบชอบพี่เค้ามาจะ 3 ปีแล้วเหรอ ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้อ่ะ ผมกลายเป็นคนน่ารักที่ทั้งเก่ง และน่ารักไปพร้อมๆ กัน ผมไม่ได้ชมตัวเองขนาดนั้นหรอกนะครับ ทั้งครู เพื่อน และ รุ่นพี่ เค้าบอกผมกันต่างหาก ผมได้ไปพูดคุยกับรุ่นน้องที่ไม่ได้อยู่ห้องคิง ห้องควีน จากคำเชิญของอาจารย์ เพื่อเป็นเคล็ดลับให้น้องๆ ไปใช้ในการเรียนเพื่อให้เกรดได้สูงขึ้นบ้าง ผมเองก็เป็นเด็กห้องธรรมดา ที่เปลี่ยนตัวเองได้จากหน้ามือเป็นฝ่าเท้า (อันนี้แม่ผมบอก) ผมก็แค่แนะนำไปว่า เราต้องหาแรงบันดาลใจ หรือแรงจูงใจในการเรียน แต่ผมไม่ได้บอกน้องๆ เค้าไปหรอกนะครับว่าแรงจูงใจของผมเป็นอะไร และเป็นใคร ตั้งแต่ผมป๊อบปูล่าเนี่ย ก็ไม่ค่อยได้เจอพี่เค้าเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะว่าโรงเรียนเรากว้าง อาคารม.ต้น และ ม.ปลายก็อยู่ไกลกันมาก เป็นโรงเรียนที่มีโรงอาหารถึง 2 โรง นานๆ ผมถึงได้เจอหน้าพี่ไม้ซักที แต่เราก็ยิ้มให้กันเสมอนะ ครับ เหมือนผมจะรู้สึกไปเอง (หรือเปล่า) ว่าพี่เค้าก็แอบมองผมเหมือนกัน เมื่อไหร่ที่ได้ไปอาคาร ม.ปลาย ผมยังแอบมองพี่เค้าบ่อยๆ หรือแม้แต่ในสนามบอล จนถึงวันที่ผม จบ ม.3 นี่แหละครับ
“พี่ว่าแล้ว ดินต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ” เสียงคนหล่อของผมครับ (อิอิ) เดินมาทัก ตกใจหมดเลย
“อ้าว พี่ไม้ หวัดดีครับ วันนี้ไม่ซ้อมเหรอครับ” ตกใจนะเนี่ย
“ไม่ครับ หยุดพักวันนึง ดินยังไม่กลับเหรอ กลับบ้านพร้อมกันมั๊ย” พี่ไม้พูด พร้อมกับนั่งลงข้างๆผม
“ขอบคุณครับพี่ แต่ผมว่าอีกซักพักค่อยกลับอ่ะครับ” ใจผมเต้นตึกตัก หน้าผมเริ่มร้อน นี่ผมเป็นอะไร ผมเขินพี่เค้าหรือเปล่า แล้วพี่เค้าจะรู้หรือเปล่าเนี่ย ตายๆๆ แล้วทำไม ไม่บอกไปวะ ว่ากลับด้วยกันก็ดี เฮ้อ.....
“อีกไม่กี่วันก็จบ ม.3 แล้วนี่ ต่อ ม. 4 ที่นี่หรือเปล่า”
“ ยังไม่แน่เลยอ่ะครับ แม่อยากให้เรียนอีกที่หนึ่ง พอดีใกล้บ้านกว่า แล้วป้าผมก็สอนอยู่ที่นั่นด้วยอ่ะครับ”
“อ้าว...เหรอ อืมมมม ก็ดีเนอะ หึหึหึ”
“.....”
“.....”
“พี่มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ” ผมถามหลังจากที่ต่างคนก็เงียบมานาน พี่ไม้มองลงไปในสระอย่างไม่มีจุดหมาย แล้วก็ลอบถอนหายใจ ผมว่าผมสังเกตได้นะ
“เปล่า ไม่มีไรหรอก งั้นพี่กลับนะ ไปละ” พี่ไม้พูดแค่นั้นจริงๆ แล้วก็ลาผมไป ผมได้แต่พยักหน้าในสิ่งที่พี่เค้าบอก จะถามก็ไม่กล้า
....ถึง วันปัจฉิม เป็นวันที่รุ่นพี่ ม.6 และ รุ่นน้อง ม.3 ร่ำลากัน และในวันนี้เองเป็นวันที่พี่เค้าต้องไปแข่งฟุตบอล ผมจึงไม่ได้เจอหน้าพี่เค้า แต่พี่เค้าฝากของมาให้ผม นั่นทำให้ผมแปลกใจและดีใจมากที่สุด ของที่ได้รับเป็นการ์ดเล็กๆ 1 ใบ ข้อความในการ์ดไม่ได้มีอะไรมากมาย แต่นั่น ทำให้ผมยิ้มได้ไปทั้งวัน
ถึง น้องดิน (คนเก่ง)
ขอให้น้องโชคดี และหวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ
ต้นไม้
หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอหรือทราบข่าวพี่เค้าอีกเลย จนมาวันนี้ ที่พบได้เจอหน้าพี่เค้าอีกครั้งนึง......
-
แอบ...รัก นี่พี่ต้นไม้หรือน้องดินน๊า ที่แอบรักเนี่ย
-
จะรอตอนต่อไปนะฮะ >< ++
-
เข้ามาอ่านบ้าง รอตอนต่อไปนะครับเจ้แจส :laugh:
-
พี่ต้นไม้ก็แอบชอบน้องดินอยู่เหมือนกันละซิ
:L2: :L2:
-
ต่างคนก็ต่างแอบมองแอบชอบอ่านะ
-
เข้ามาอ่านบ้าง รอตอนต่อไปนะครับเจ้แจส :laugh:
คืนนี้จะมาต่อให้เน้ออออออ :z2:
-
แอบรักกันและกัน :กอด1:
คืนนี้จะรอนะค๊า :L2:
-
ท่าทางจะใจตรงกันนะครับ
(คิดว่านะ) แบบว่าแววดีเหลือเกิน
รออ่านตอนหน้านะครับ :กอด1:
-
แนวรักใสๆ อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจจังเลย
:-[
-
ทำไมละ ชอบพอกันหรือป่าว
-
:L3:
มายาวๆ ให้หายคิดถึง (รึเปล่า)
-------------------------------------------
….ด้วย ความสงสัย แปลกใจ ประหลาดใจ มันปนเปกันไปหมด หรือผมเห็นหน้าใครเป็นพี่ต้นไม้ไปหมด แต่ผมคิดว่ายังไงผมก็ไม่น่าจะเบลอขนาดนั้นนะ ผมเพ่งมองและพิจารณาถี่ถ้วนอย่างดีแล้วว่า ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ท้ายแถว ม.5 คนนั้น คือคนที่ผมแอบชอบเค้ามานานแล้วแน่ๆ แต่...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ เค้ามาอยู่ที่โรงเรียนของผมได้ยังไง แล้วยังยืนเข้าแถวในชั้นเรียนของ ม.5 อีก ผมไม่ได้ตาฝาดชัวร์ๆ
เมื่อ เลิกแถว แน่นอนว่าสิ่งที่ผมคิดจะทำคือเดินไปหา ไปถามพี่เค้าให้หายข้องใจว่าพี่เค้ามาอยู่ที่โรงเรียนผมได้ยังไง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงต้องย้ายโรงเรียนกลางคันแบบนี้...
“ขอโทษครับ พี่ต้นไม้ใช่มั๊ยครับ” ผมถามเหมือนไม่แน่ใจ แต่ในใจผมมันแน่ใจที่สุดแล้ว
“ครับ พี่เอง เป็นไงเรา สบายดีหรือเปล่า ดีใจนะที่ได้เจอกันอีก” พี่ไม้ยิ้มมุมปาก และสายตาที่เป็นมิตร
ผมเองต้องดีใจอยู่แล้วล่ะครับแต่ยังไม่ทันจะถามคำถามอะไร พี่ไม้ก็รีบชิงพูดซะก่อน
“เลิกเรียนเจอกันที่ศาลาหน้าโรงอาหารนะ ที่เดินมาหาพี่เนี่ย เพราะมีอะไรจะคุยกับพี่ใช่มั๊ยล่ะ ไว้ค่อยคุยกันตอนเย็นนะ”
ผม ก็แค่ยืนพยักหน้าหงึกๆ ล่ะครับ จะทำอะไรได้ ผมนับเวลาจากวินาที เป็นนาที เป็นชั่วโมง ให้รีบเลิกเรียนเร็วๆ แต่วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก แน่นอนว่าต้องเลิกเร็วอยู่แล้วล่ะครับ อาจารย์ที่ปรึกษาเข้ามาพูดคุยและแนะนำวิชาเรียน ส่วนวิชาอื่นๆ ผมแทบจะไม่ได้สนใจ เข้าหูซ้ายออกหูขวา จนเพื่อนผมที่นั่งข้างๆ ต้องสะกิดเรียก
“นี่ๆ เป็นไรหรือเปล่า”
“อ้อ เปล่าๆ “ ผมหันไปยิ้มกับเพื่อนที่นั่งข้างๆ ผมเพิ่งจะสังเกตว่าผมมานั่งกับผู้หญิงหรอกเหรอเนี่ย แล้วเธอก็นั่งมองผมตลอดเลย
ผม มารอพี่ไม้ที่ศาลาหน้าโรงอาหารตั้งแต่บ่าย 3 ตอนนี้ 4 โมงครึ่ง ก็ยังไม่เห็นวี่แววพี่เค้าเลย จะไปหาที่ห้องก็ไม่รู้ว่าพี่เค้าอยู่ห้องไหน ก็มัวแต่มองแต่ไม่ได้สังเกตว่าตอนเข้าแถวน่ะ พี่เค้ายืนอยู่แถวของ ม.5 ทับไหนซะด้วย ขืนเดินแกร่วๆ เข้าไป ก็กลัวจะไม่เจอ ไหนๆ ตั้งใจรอแล้ว ผมก็คงต้องรอต่อไปล่ะครับ...
“เฮ้ย เกือบ 5 โมงแล้วเหรอเนี่ย” ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเองอยู่ อยากจะบ้าตายครับ พี่เค้าเล่นเกมส์อะไรกับผมหรือเปล่า เค้าจะให้ผมรออีกนานเท่าไหร่ แล้วถ้าพี่เค้าไม่มาผมจะทำยังไง เอาเป็นว่ารอถึง 6 โมงเย็นละกัน (ใจเย็นเกินไปแล้วน้องดินของเจ้) เฮ้อ.......
และแล้ว.....
“ ขอโทษทีที่พี่มาช้า แฮ่กๆๆ” พี่ต้นไม้ วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ท่าทางเหนื่อยๆ พูดพลางก็หอบพลาง จนผมต้องบอกให้พี่เค้านั่งลงก่อน ผมก็ไม่แน่ใจว่าพี่เค้าวิ่งมาจากทางไหน แล้วพี่เค้าไปอยู่ที่ไหนมา แล้วทำไมถึงมาเอาป่านนี้ ผมไม่ชอบคนผิดเวลาซะด้วย แต่ก็ว่าอะไรไม่ได้ เพราะตอนนัดกันไม่ได้ระบุเวลา แค่บอกว่าเจอกันหลังเลิกเรียน ผมก็เลยไม่กล้าจะว่าพี่เค้าหรอกครับ
“ไม่เป็นไรครับพี่ แต่ทำไมพี่ถึงมาเอาป่านนี้ ผมจะกลับอยู่แล้วเชียว คิดว่าพี่คงไม่มา”
“มาสิ ทำไมจะไม่มา พอดีติดธุระสำคัญน่ะ หิวหรือยัง? อ้อ คงหิวแล้วสินะ จะ 6 โมงอยู่แล้วนี่นา ขอบใจนะที่รอพี่ งั้นไปหาข้าวกินกันมั๊ย เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“อ้อ ครับ งั้นรอแป๊บนะครับ ผมขอไปโทรบอกที่บ้านก่อน” ผมกำลังจะวิ่งไปโทรศัพท์สาธารณะที่อยู่หน้าโรงอาหาร ก็ผมไม่มีมือถือนี่นา ผมว่าไม่เห็นจำเป็นต้องใช้เลย ผมไม่ได้มีเพื่อนมากมายอะไร ไม่ได้มีธุระอะไรนักหนา ไม่มีโทรศัพท์มือถือก็คงไม่เป็นไร ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ ผมชอบที่จะเขียนหรือบอกด้วยตัวเองซะมากกว่าผ่านโทรศัพท์ ไอ้เกมส์มันเคยว่าผมบ่อยๆ โทรศัพท์เครื่องล่ะไม่กี่บาทซื้อไม่ได้ มันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ราคาหรอกนะครับ ผมแค่ไม่ชอบใช้ แค่นั้นเอง...... ผมแค่จะโทรไปบอกแม่ ว่าไม่ต้องห่วงผม และไม่ต้องรอผมกินข้าว
“แล้วจะไปไหนน่ะ ใช้โทรศัพท์พี่ก็ได้” พี่ไม้ที่ใจดี ยื่นโทรศัพท์ให้ แต่ผมไม่ใช้ของพี่หรอกครับ ผมหยิ่ง เหอะๆ
“ไม่ล่ะครับพี่ ขอบคุณมาก ผมหยอดตู้ดีกว่า เกรงใจ”
“เกรงใจอะไร อ่ะ พี่ให้ยืมโทร”
“ไม่จริงๆ ครับ ไม่เป็นไร” พูดจบก็รีบเดินกึ่งวิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์ โทรบอกแม่เรียบร้อย แม่ไม่ว่าอะไร แม่ผมน่ะ ใจดี รักลูก และเข้าใจลูกเสมอ อิอิ
“ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” คำถามแรกของผม หลังจากที่ผมนั่งลงข้างๆ และไม่มีเสียงพูดอะไรออกจากปากพี่เค้าซักที มันหงุดหงิดนะ ยิงไปตรงๆ นี่แหละวะ ก็คนมันอยากรู้
“อืม.....พี่มีปัญหานิดหน่อย ก็เลยคิดว่า พี่ย้ายโรงเรียนดีกว่า”
“ปัญหาอะไรเหรอครับ แล้วทำไมถึงต้องย้ายโรงเรียน”
“นี่เราไม่รู้จริงๆ อ่ะเหรอ ว่าทำไม” เอ๋อสิครับ เจอคำถามนี้
แล้ว ผมจะรู้ได้ยังไง ก่อนจะปิดเทอมก็เห็นพี่เค้ายังเรียนเป็นปกติดี ยังแข่งบอลให้โรงเรียนอยู่เลย แต่นี่ เปิดเทอมก็มาเจอที่โรงเรียนของผม แล้วจะให้ผมรู้ได้ยังไง จะว่าไปตอนปิดเทอมใหญ่ ผมเองทำตัวเป็นคนอกหัก รักคุดไปเอง คิดว่าต่อไปคงไม่ได้เจอพี่เค้าอีก ปิดเทอมวันแรกผมก็คุยกับที่บ้านว่าจะไปหาพ่อที่บ้านสวน แล้วก็รีบเก็บเสื้อผ้า 2-3 ชุด ยัดใส่กระเป๋าโดยไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรกับชีวิต ก็นั่งรถไปหาพ่อที่บ้านสวน พ่อเองยังแปลกใจ ผมไม่เคยไปอยู่กับพ่อ ไปเยี่ยมพ่อบ่อยนัก ตั้งแต่พ่อแยกทางกับแม่ แล้วก็ไปมีครอบครัวใหม่ แต่ปิดเทอมใหญ่ครั้งที่ผ่านมา ผมตัดขาดจากแม่ พี่สาว น้องสาว และเพื่อน ไปอยู่บ้านพ่อ
....คือพ่อกับแม่ผมเค้าเลิกกัน แต่ก็ยังโชคดีของผมที่พ่อกับแม่เลิกกันด้วยดี คุยกันได้บ้างในบางเรื่อง อย่างเช่นเรื่องลูก เรื่องที่ชอบเหมือนกันๆ คุยกันได้เหมือนเพื่อน พ่อผมแต่งงานใหม่และมีลูกสาว 1 คน ส่วนแม่เลี้ยงผมเพิ่งเสียไปได้ไม่นานนี่เอง ผมเห็นว่าพ่อไม่มีใครช่วยดูแลน้อง แล้วอีกอย่างอยู่ในสวนในป่า มันสงบและสบายกว่าอยู่ในเมืองนี่นา ผมกลับจากบ้านพ่ออีกทีก็คือก่อนวันเปิดเทอมแค่วันเดียว กลับมาแม่ก็สวดซะ บอกว่าไอ้เกมส์โทรมาหาเป็นร้อยๆ สาย แล้วก็มีเพื่อนๆ โทรมาหาอีกหลายคน แต่บางคนก็ไม่ได้บอกชื่อไว้ จนขี้เกียจจะรับโทรศัพท์ บอกจะซื้อมือถือให้ ผมก็ไม่เอา พอเปิดเทอม ผมก็ยังไม่ได้ติดต่อเพื่อนคนไหน ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเก่าๆ ตอน ม. ต้นเลยซักคนนี่นา ผมมาอยู่โรงเรียนใหม่ ก็เลยไม่ได้รับรู้ข่าวสารอะไรจากโรงเรียนเดิมเลย ผมขอโทษพี่จริงๆ คร๊าบบบบ
“แล้วหายไปอยู่ไหนมาล่ะ”
“ผมเหรอ? ก็ไมได้หายไปไหนนี่ ทำไมเหรอครับ”
“ไม่หายไปไหน แล้วทำไมถึงไม่รู้…” เอิ่ม ผมอยากจะบอกพี่เหลือเกิ๊นนนน (วิบัติเพื่อสื่อถึงอารมณ์ 555) ผมจะตรัสรู้ได้ยังไงล่ะครับพี่ อยู่ป่าเขา สัญญาณโทรศัพท์มือถือของพ่อ ก็มีบ้างนิดๆหน่อยๆ ต้องปีนต้นไม้กันทุกครั้งที่จะโทร ผมเลยเลือกไม่ปีน เอ๊ย ไม่โทรมันซะเลย
“ถ้าหมายถึงตอนปิดเทอม ผมไปต่างจังหวัดมาน่ะครับ แล้วพี่จะไม่บอกผมเหรอ ว่าทำไม...”
“ก็คือ...”
‘ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวับ....ชูวับ’
มือถือพี่ไม้ครับ มันดังได้ถูกจังหวะจริงๆ ว่าแต่ริงโทนพี่อ่ะ อยากจะบอกอะไรผมหรือเปล่า ....
“ฮัลโหล ครับ ๆ ได้ครับ จะไปเดี๋ยวนี้ครับ ครับ สวัสดีครับ…….ดิน พี่ต้องกลับบ้านก่อนนะ เอาไว้คุยกันใหม่ละกัน แล้วจะกลับยังไง กลับได้หรือเปล่า” พี่ไม้รับโทรศัพท์แล้วหันมาคุยกับผมแบบ ลนๆ ผมก็พยักหน้ารับทราบ
“ไม่ต้องห่วงครับพี่ ผมกลับได้ ไม่มีปัญหา บ้านผมอยู่ใกล้ๆ นี่เอง พี่รีบกลับเถอะ เอาไว้เลี้ยงข้าวผมวันหลังก็ได้”
“อืม พี่ไปนะ โทษที ” ดูท่าทางพี่เค้ารีบร้อน ผมก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย แต่อย่างน้อยพี่เค้าน่าจะเห็นใจการนั่งรอเป็นเวลา 2 ชม.กว่า ของผม หรือพูดอะไรให้รู้สึกดีกว่านี้บ้าง หรือว่าผมหวังมากไป.....
ผม กลับถึงบ้าน นอนคิดถึงเรื่องที่พี่ต้นไม้บอกผม ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมพี่เค้าถึงต้องย้ายโรงเรียน (หรือว่าพี่เค้าก็แอบรักผมเหมือนกัน.....บ้าแระ) แล้วพี่เค้าถามผมว่า ผมหายไปไหน หรือตอนปิดเทอมพี่เค้าจะติดต่อกับผม แต่ติดต่อไม่ได้ เอ๊ะ หรือยังไง โอยๆๆๆๆ ไม่อยากคิด ผมคิดไม่ออกจริงๆ แต่ผมรู้อยู่อย่างเดียวว่า พรุ่งนี้ผมอยากไปโรงเรียนมาก อยากไปเจอพี่เค้าอีกจริงๆ ตอนที่ผมเดินใกล้ๆ กับพี่เค้า ผมแทบจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง ทำไมมันถึงได้เต้นแรงนัก
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“ดิน นอนรึยัง นี่พี่เอง” อ๊า พี่น้ำ พี่สาวของผม แล้วไปไงมาไงล่ะเนี่ย มาบ้านได้ไง แล้วไม่อยู่บ้านตัวเองเหรอเนี่ย
“อ้าว หวัดดีพี่น้ำ ไปไงมาไงล่ะเนี่ย บ้านตัวเองไม่มีนอนเหรอไง ”
“แหม ปากดีเชียวนะเรา คืนนี้จะขอมานอนด้วย พี่กรไปสัมมนาที่ภูเก็ต ไม่อยากนอนบ้านคนเดียว เหงาอ่ะ คิดถึงแม่ คิดถึงดิน แล้วก็ยัยทรายด้วย”
“อะไรกัน แต่งงานไปไม่เท่าไหร่ หอบผ้าหอบผ่อนกลับมาบ้านแล้วเหรอ ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะพี่”
“ทะลึ่งแระ พี่กรเค้าก็เป็นห่วง ก็เลยให้มานอนบ้านแม่นี่แหละ ว่าแต่เรายังไม่นอนอีกเหรอ แล้วเป็นไงบ้างไปอยู่กับพ่อมา แล้วเมื่อไหร่จะซื้อโทรศัพท์มือถือซะที จะติดต่อทีก็ลำบากเหลือเกิน มันจะอะไรนักหนา กะอีแค่มือถือเครื่องเดียว” มาเป็นชุดเชียวพี่สาวผม ตั้งแต่ออกเรือนแต่งงานไปเนี่ย ขี้บ่นเหมือนแม่ไม่มีผิด พี่น้ำเป็นพี่สาวที่น่ารักของผมเสมอจริงๆ
“โอยๆ พี่น้ำ พอก่อน ทีละเรื่อง ตกลงจะอยากรู้เรื่องอะไร เรื่องที่ยังไม่นอน เรื่องไปอยู่กับพ่อ หรือเรื่องโทรศัพท์”
“ทุกเรื่อง!”
“คร๊าบบ คุณแม่ เป็นแม่คนที่สองหรือไงเนี่ย ก็ที่ยังไม่นอนก็คิดอะไรเพลินๆ อยู่ แล้วก็...”
“คิดเรื่องผู้หญิงเหรอ มีแฟนแล้วซิ แล้วแฟนสวยป่าว พามาบ้านบ้างสิ แล้ว...”
“เดี๋ยวๆๆๆๆ อะไร ฟังก่อนสิ ไม่ได้คิดเรื่องผู้หญิง เรื่องแฟนอะไรทั้งนั้น พี่น้ำเป็นไรมากป่ะเนี่ย”
“ก็แหม ดินอ่ะ เป็นหนุ่ม ม.ปลายแล้ว มีฟงมีแฟน เป็นเรื่องธรรมดาออก ไม่เห็นจะแปลกเลย มีไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ พี่เป็นผู้หญิง ยังไงก็ย่อมจะรู้ว่าผู้หญิงคิดอะไร” พี่ผมพูดพลาง ตาเป็นประกายเชียวนะ
“ไม่ล่ะพี่ ผมไม่ได้ชอบ...เอ่อ ๆ คือไม่ได้ชอบหรือคิดจะมีแฟนตอนนี้หรอก” เง้อออ เกือบไม่รอดแระ
“แน่นะ งั้นก็ไม่เป็นไร ถ้ามีแฟนเมื่อไหร่ก็อย่าลืมบอกพี่นะ แล้วเรื่องที่ไปบ้านพ่อล่ะ เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีพี่ อยู่กับป่ากับสวน มีความสุขไปอีกแบบ ส่วนยัยกิ่งก็ซนมาก ปีนต้นไม้เก่งกว่าผมซะอีกอ่ะ” ยัยกิ่งก็คือน้องสาวต่างแม่ของผมล่ะครับ รายนั้นโตมากับป่ากับสวน พูดไม่เก่ง แต่ปีนต้นไม้เก่งมาก 9 ขวบเอง แต่สูงเกือบจะเท่าผมอยู่แล้ว (ก็เตี้ยนี่นา)
“เหรอ เดือนหน้าก็ว่าจะไปเยี่ยมพ่อกับพี่กรเหมือนกัน” อ้อ พี่กรน่ะ สามีพี่สาวของผมครับ คู่นี้ก็กว่าจะแต่งกันได้ ผมต้องเสียน้ำตาเป็นโหลๆ ร้องไห้เป็นเพื่อนพี่น้ำบ่อยๆ พี่กรเค้าบ้านรวยครับ เรียกว่าเศรษฐีเลยจะง่ายกว่า ส่วนครอบครัวผมก็แค่ฐานะปานปลาง ไม่ได้ร่ำรวยอะไร พี่น้ำก็เรียนจบแค่ ปวส. ก็ต้องหางานทำเพื่อช่วยแม่อีกแรง ส่งเสียผมและน้องสาวอีกคน ผมถึงรักพี่น้ำมากๆ ความรักของพี่น้ำกับพี่กรก็เลยโดนกีดขวาง ด้วยทั้งฐานะ ความรู้ ชาติตระกูล แทบไม่มีอะไรคู่ควร กว่าจะได้แต่งงานกัน ก็เกือบจะเลิกกันไปหลายรอบ เพราะทางฝ่ายผู้ใหญ่พี่กรอยากได้สะใภ้คู่ควร เลยจัดหาผู้หญิงดีๆ มาให้ตลอด แต่พี่กรก็รักพี่น้ำคนเดียว กว่าจะได้แต่งงานกันก็ฝ่าฟันกันมาเกือบ 6 ปี วันนี้พี่กรไปต่างจังหวัด พี่น้ำเลยมาพักกับแม่
“อ้อ เรื่องมือถือน่ะ พี่แก้ปัญหาได้แระ เอ้านี่ เอาเครื่องของพี่ไป” พี่น้ำหยิบโทรศัพท์ใส่มือผม
“ไม่ล่ะพี่ ผมบอกแล้วว่าไม่ใช้” ผมก็คืนโทรศัพท์ให้พี่น้ำไปในทันที
“เอา ไปเลยนะ เอาไว้ให้พี่ติดต่อเราได้สะดวกไง พี่กรซื้อเครื่องใหม่ให้พี่แล้ว เครื่องนี้เครื่องเก่าของพี่ พี่ก็เอามาให้ดินใช้ ไม่ใช่เครื่องใหม่ซะหน่อย ไม่ต้องซื้อแล้วยังจะอะไรอีกอ่ะ”
“ไม่ได้เกี่ยวว่าซื้อหรือไม่ซื้อ แต่ผมไม่อยากใช้ ผมไม่ชอบ พี่โทรหาผมเบอร์บ้านก็ได้นี่นา ทำไมต้องโทรมือถือล่ะ ไม่ล่ะ ผมไม่เอา” ยังไงผมก็ไม่เอานะ
“เป็นไรนักหนา ไม่เข้าใจจริงๆ เลย เฮ้อ... ตามใจ พี่เอาไปให้ยัยทรายใช้ก็ได้ คงจะดีใจน่าดู BB พี่ยังใหม่อยู่เลย ไม่อยากใช้ก็ไม่ต้องใช้ พี่ไปล่ะ”
ผม รู้นะครับว่าพี่น้ำงอนผม แต่ผมไม่อยากใช้จริงๆ นี่นา ผมเบื่อที่จะเห็นเด็กนักเรียนนักเล่นไอโฟน กดบีบี ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น ผมไม่อยากให้ใครโทรตาม ไม่อยากใช้เน็ตเกินจำเป็น ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับมือถือเครื่องเดียวจนคิดว่ามันสำคัญกว่าอะไรในชีวิต หรือว่าผมจะคิดผิด
---------------------
ดึกๆ อาจจะมาอีกตอนจ้า :L2:
-
พี่ไม้ทำตัวแปลก ๆ
มาก็ช้า แต่พอมีโทรศัพท์มาตามละรีบไป
:L2: :L2:
-
:mc4:
-
มีอิหยังล่ะเนี่ย
-
:z13: จิ้มๆ
รอตอนใหม่จ้า~
-
แอบมาสปอยตอนต่อไปนิดหน่อยจ้า ชื่อตอนหน้าว่า "ขอเป็นแฟน" :3123:
“ก็มีคนแอบชอบดินอยู่น่ะสิ” ผ่างงงงงงง งานงอกแล้วไอ้ดินเอ๊ย
“ห๊า...ใครเหรอ”
“บอกมาก่อนดิ ว่ามีหรือไม่มี”
“เรายังไม่มีแฟนหรอก” ตอนนี้ยัง แต่อีกหน่อยก็ไม่แน่นะครับ ผมกำลังพยายามอยู่
ดึกๆ อาจจะได้เจอ ถ้าไม่ :t3: ไปซะก่อน
-
แอบสงสัยเรื่องพี่ต้นไม้เป็นไงมาไงน้อ อยากรู้ๆๆ
ว่าแต่ขอเสนออะไรสักนิดได้มั๊ยครับ
เวลาคนเขียนอัพนิยาย หัวเรื่องน่าจะ
บอกวันที่อัพนิยาย กับตอน รึว่าชื่อตอน
ด้วยก็จะดีมากครับ จะได้รู้ได้ทันทีว่านิยาย
อัพแล้วหรือยัง
-
"ไม่อยากใช้เน็ตเกินจำเป็น ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับมือถือเครื่องเดียวจนคิดว่ามันสำคัญกว่าอะไรในชีวิต"
ประโยคนี้รู็สึกเหมือนโดนตีแสกหน้า ฮ่าๆๆ
พี่ต้นไม้เป็นไรน้า
-
:mc4: ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆ มาเพิ่มให้ก่อนไปนอน
-----------------------------------
...6 โมงเช้าแล้ว แต่ผมตื่นตั้งนานแล้วล่ะครับ ผมมีอาการตื่นเต้นเหมือนคนไม่ได้นอน อาการวิงเวียนงงๆ เหมือนหลับไม่เต็มตื่น
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“ตื่นได้แล้วคุณนาย” ผมไปเคาะห้องของทราย น้องสาวผมครับ ห้องอยู่ตรงข้ามกัน เราอายุห่างกันแค่ปีเดียว เกิดเดือนเดียวกันแต่คนละปี โตมาด้วยกันแต่นิสัยต่างกันสุดขั้วล่ะครับ ต้องมาเคาะเรียกกันทุกเช้า
“อีก 5 นาที ล่วงหน้าก่อน” คำตอบเดิมๆ ทุกวันครับ บ้านผมมี 2 ชั้น มี 3 ห้อง ห้องแม่ ห้องผม แล้วก็ห้องพี่น้ำกับน้องทราย ห้องแม่อยู่ชั้นล่าง ห้องผมกับห้องพี่น้ำอยู่ชั้นบน แต่ตอนนี้ห้องพี่น้ำเป็นของน้องสาวคนเดียวของผมไปแล้วครับ ก็พี่ทรายแต่งงานแยกไปอยู่กับสามีเค้าแล้ว ห้องนั้นเลยตกเป็นของคุณนายเค้าล่ะ รายนั้น บ้าเกาหลี แต่งตัวเกินแฟชั่นตลอดเวลา ก็ไม่รู้จะคลั่งไคล้อะไรนักหนา รู้จักไปหมด วงโน้นวงนี้ ที่สำคัญรู้จักไปถึงโคตรเหง้าตระกูลของดารา นักร้องเกาหลี เกือบทั้งประเทศ กลับมาบ้านก็หมกตัวอยู่กับหน้าคอม เปิดเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์ อัพสถานะอะไรกันไม่รู้ตลอดทั้งคืน นี่ก็ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าทำไมถึงตื่นสายทุกวัน คลิปเกาหลีทำพิษน่ะเอง แต่ผมก็ไม่ได้ว่าน้องหรอกครับ ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเค้า แค่การเรียนไม่เสีย แม่ก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้เท่าไหร่ บอกแค่ว่าอย่าทำอะไรออกนอกลู่นอกทาง ไม่ติดยา ไม่มีเรื่องชกต่อย ตีรันฟันแทง ก็พอ เรื่องอื่นๆ ก็กลายเป็นเรื่องเล็กครับ
...ชั้นล่างของบ้านผมขายของชำเล็กๆ น้อยๆ ในซอยบ้านผม ก็มีร้านผมอยู่ร้านเดียวแหละครับขายของเหมือนร้านสะดวกซื้อทั่วไป แต่ก็ไม่ถึงกับขายขนมจีบ ซาลาเปาเหมือนเซเว่นหรอกนะครับ แม่ขายของชำมาตั้งแต่ผมจำความได้ เมื่อก่อนก็ไม่ได้ขายอะไรมากมาย เปิดเป็นร้านเล็กๆ พ่อกับแม่ช่วยกันจนสามารถเปิดเป็นร้านเหมือนซุปเปอร์มาเก็ตได้ ถ้าพ่อกับแม่ไม่มีปัญหากันซะก่อน ป่านนี้พ่อก็คงได้ขายของอยูที่บ้านกับแม่นั่นแหละครับ แต่บางทีปัญหาของผู้ใหญ่มันก็ยากที่จะเข้าใจ ผมกับพี่น้ำอายุเราห่างกันหลายปี พี่น้ำรับรู้เรื่องพ่อกับแม่มาตลอด แต่ก็ไม่เคยบอกผม ตอนเด็กๆ ผมเคยเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน พี่น้ำมักจะพาผมกับน้องทรายหลบไปอยู่ที่อื่น พี่น้ำแอบร้องไห้และบอกกับผมว่าไม่ต้องกลัว พี่น้ำจะดูแลผมกับน้องทรายเอง ผมจึงรักและสงสารพี่น้ำมาก มีเรื่องอะไรผมก็จะปรึกษาพี่น้ำตลอด เพราะแม่มัวแต่ยุ่งเรื่องที่ร้าน ส่วนน้องสาวผมไม่ค่อยจะเรียกผมว่าพี่เท่าไหร่หรอกครับ มันบอกว่าอายุห่างกันไม่ถึงปีดีด้วยซ้ำ มันจึงมักเรียกชื่อผมเฉยๆ แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าแม่ ก็จะมีสรรพนามเป็นพี่อยู่บ้าง แต่เมื่ออยู่กันตามลำพัง ผมก็กลายเป็นเพื่อนมันไปโดยปริยาย แต่แม่ผมก็ไม่เคยละเลยลูกๆ หรอกนะครับ ถึงท่านยุ่งวุ่นวายกับที่ร้านแค่ไหนแต่ก็ทำหน้าที่แม่ที่ดีเสมอ และผมก็รู้ว่าแม่รักผม รักพี่น้ำ และ น้องทรายมากแค่ไหน
...บ้านเรามีกฎ กติกากันนิดหน่อย ตื่นสายยังไงก็แล้วแต่ ต้องกินข้าวเช้า แม่ผมจะทำกับข้าวตอนเช้าให้ลูกกินไปโรงเรียนทุกวัน วันไหนที่ใครตื่นสายมากและไม่ได้กินข้าวเช้า แม่ก็จะงอนและจะพาลไม่ทำอาหารเย็นให้กินกันด้วย ตอนนี้ผมนั่งรอพร้อมกินอาหารเช้าแล้วล่ะครับ
“ดิน ปลุกน้องแล้วใช่มั๊ย ทำไมยังไม่ลงมากินข้าวอีก กับข้าวจะเย็นหมดแล้วเนี่ย” แม่บ่นไปก็ตักข้าวใส่จานไป หัวยุ่งๆ หน้ามันๆ แต่แม่ผมอ่ะ สวยที่สุดในโลกเลยนะครับ
“เดี๋ยวดินไปตามให้นะแม่”
“มาแล้วๆๆๆ กินแล้วนะคะ.... ขอบคุณค่ะ” เวรล่ะ น้องผม วิ่งมาปุ๊บ นั่งปั๊บ แล้วก็กินๆๆๆๆ ไม่สนใจพี่แกบ้างเหรอเนี่ย
“เอิ๊กกกก....อิ่ม อะไรกันพี่ดิน ยังกินไม่เสร็จอีกเหรอ” นั่นแกกินหรือยัดเข้าไปเนี่ย ถึงได้เร็วนัก กินเสร็จก็เรอดังซะขนาดนั้น พี่แกยังอายเลย
“ยังไม่เสร็จ ไปก่อนดิ โน่นไง รถโรงเรียนมาแล้ว” น้องผมเรียนโรงเรียนหญิงล้วนครับ มีรถรับ-ส่ง แม่ว่าโรงเรียนหญิงล้วนไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แม่เป็นห่วงเรื่องชู้สาวมากที่สุด ก็ลูกสาวนี่นา อีกอย่าง แม่ไม่อยากให้น้องทรายลำบาก นี่ก็ว่าจะให้ต่อ ม.ปลายที่เดิมเลย (แต่ดันให้ผมย้ายมาอยู่โรงเรียนใกล้บ้าน ด้วยเหตุผลที่ว่าจะได้ประหยัดค่ารถ T_T)
“แม่ ทรายไปโรงเรียนก่อนนะคะ หวัดดีค่ะ ไปนะพี่ดิน”
“อ้อ ตอนเย็นกลับบ้านอ่ะ ซื้อหมูปิ้งหน้าปากซอยให้ด้วยดิ ไม่อยากแวะอ่ะ คอยนาน” ทีแบบนี้ล่ะ เดินมากระซิบเชียว ทำเสียงอ้อนน่าสงสาร อะไรๆ ก็พี่มันตลอด นี่แหละคุณนายทรายของผม ชอบสั่งอย่างเดียว
“อือ” แต่ผมก็ทำให้นะครับ รักน้อง
“แม่ ดินไปโรงเรียนนะครับ เย็นนี้แม่ไม่ต้องรอดินนะ กินข้าวกับน้องไปก่อนเลย ดินมีนัดกับเพื่อนน่ะ”
“จ๊ะ แล้วรีบกลับนะ อ้อ เอาขนมไปกินโรงเรียนบ้างสิลูก” แม่ครับผมอยากได้ตังค์มากกว่าอ่ะ จะให้แต่ขนมอย่างเดียวเลย -__-‘
“ไม่ล่ะครับ ไปนะครับ หวัดดีครับแม่”
ผม เดินไปโรงเรียนไม่ถึง 15 นาทีก็ถึงครับ ผมก็ว่าดีเหมือนกันครับ เบื่อต้องนั่งรถ แล้วก็ได้ออกกำลังกาย เช้าๆ เดินผ่านตลาดก็ได้เจอคนที่มาจับจ่ายซื้อของที่ตลาด มีของขายเยอะแยะเต็มไปหมด แต่ผมก็ได้แต่มองล่ะครับ กินข้าวอิ่มมากจากบ้านทุกวัน ก็เลยไม่รู้จะซื้ออะไร กว่าจะถึงโรงเรียน บางครั้งก็กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ได้เหงื่อเหมือนกันนะครับ
“นี่...” เฮ้ย ตกใจหมด อ้าว เพื่อนผมครับ เรียนห้องเดียวกัน ที่นั่งเรียนใกล้กัน เพิ่งรู้จักกันเมื่อวาน เธอน่ารักดีครับ ตัวเล็กๆ ขาวๆ ใส่เหล็กดัดฟัน ชื่อ ส้มจิ๊ด ครับ
“อ้าว ส้มจิ๊ด นึกว่าใคร มาเช้าเหมือนกันนะ”
“เรียกส้มเฉยๆ ก็ได้ ก็พ่อเราไปทำงานเช้าน่ะ ก็เลยมาส่งเร็ว”
“อ๋อ เหรอ”
“เมื่อวานทำไมกลับเย็นล่ะ 5 โมงแล้วเห็นยังนั่งอยู่ที่ศาลาหน้าโรงอาหารอยู่เลย”
“ออ เห็นด้วยเหรอ” ช่างสังเกตนะเนี่ย
“อืม พอดีเมื่อวานพ่อเราติดประชุมน่ะมารับช้า เราเห็นนายนั่งอยู่ที่ศาลาเหมือนรอใคร” นั่นไง แสนรู้อีกด้วย
“ออ ใช่ รอเพื่อนน่ะ”
“เหรอ ....... อืม......ดิน”
“อะไรเหรอ”
“นายมีแฟนรึยังอ่ะ”
“?!?!............” พูดไม่ออกเลยอ่ะ
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ ส้มถามจริงๆ นะ” ก็ไม่รู้จะตอบยังไงนี่นา
“ทำไมเหรอส้ม” นั่นสิส้มจิ๊ด อยากรู้ไปทำไมกันอ่ะ
“ก็มีคนแอบชอบดินอยู่น่ะสิ” ผ่างงงงงงง งานงอกแล้วไอ้ดินเอ๊ย
“ห๊า...ใครเหรอ”
“บอกมาก่อนดิ ว่ามีหรือไม่มี”
“เรายังไม่มีแฟนหรอก” ตอนนี้ยัง แต่อีกหน่อยก็ไม่แน่นะครับ ผมกำลังพยายามอยู่
“จริงดิ อ๊า ดีจัง” แล้วส้มจะดีใจไปทำไม คร๊าบบบบ
“งั้น ส้มขอเป็นแฟนดินได้รึป่าว” เฮ้ย นี่เปิดเทอมวันที่ 2 เองนะ แล้วเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเอง แล้วรู้จักผมดีแล้วเหรอ แล้วผมจะตอบยังไงดีล่ะ ถ้าตอบตกลงมันก็เร็วไป แล้วถ้าเซย์โนไป ผมจะเสียเพื่อนหรือเปล่า ส้มอ่ะไม่น่าเลยจริง ๆ
“เอาจริงดิส้ม เราเพิ่งรู้จักกันเองนะ มัน....”
“ทำไมอ่ะ ส้มว่าเป็นแฟนกันก็ดีนะ ไหนๆ เราก็เลขที่ติดกัน แล้วก็นั่งใกล้กันด้วย อีกอย่างเราจะได้ช่วยกันเรียนไง แล้วที่สำคัญที่สุด ดินอ่ะ หน้าเหมือนพระเอกหนังเกาหลีเรื่องนึง ที่ส้มชอบมากๆ เห็นหน้าดินครั้งแรกอ่ะ ส้มแทบกริ๊ดเลยล่ะ ตอนนี้เราก็ศึกษากันไปก่อนก็ได้ ถ้าดินพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยพัฒนาเป็นแฟน ได้มั๊ยดิน นะ ๆ ”
ผู้หญิงสมัยนี้ ทำไมถึงได้ตัดสินใจอะไรได้รวดเร็วแบบนี้ ผมจะตอบอะไรออกไปดี
“คือ.......” เอาไงดีวะไอ้ดิน จะทำไงดี หรือจะบอกไปเลย ว่าเราเป็นเกย์ เฮ้ย ไม่ได้ๆ เอาไงดีวะ
“เออ ส้มกินข้าวมายังอ่ะ ไปกินข้าวที่โรงอาหารกันมั๊ย” เบี่ยงเบนประเด็นครับ เผื่อจะดีขึ้น
“......” ส้มเเดินก้มหน้าและไม่พูดอะไรกับผมอีก ผมรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่รู้จะพูดกับส้มยังไง แบบนี้ ไอ้ดินรู้สึกผิดนะครับ
“ งั้น ส้มขอเบอร์ดินไว้ก่อนแล้วกันนะ ไว้โทรไปถามคำตอบว่าจะยังไง” ความพยายามของเธอ สุดๆ จริงๆ
“ดินไม่มีมือถือหรอก เอาเบอร์บ้านไปแล้วกันนะ” ผมก็บอกเบอร์บ้านให้ส้มไปครับ เธอหน้าเสียนิดหน่อย แต่ก็รีบเมมเบอร์ผมไว้ เฮ้อ....เอาไว้หาเหตุผลได้ แล้วค่อยบอกส้มทีหลังก็ได้ ตอนนี้เอาตัวรอดไปก่อนครับ ผมไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกไม่ดี และตอนนี้ก็ไม่รู้จะบอกไปยังไง
“ส้ม เรา.....เราไปห้องน้ำก่อนนะ” ชิ่งครับ อยู่ไม่ไหวแล้ว แบบว่าฉี่จะราด หายใจไม่ทั่วท้อง เฮ้อ ถึงผมจะเคยได้ดอกไม้จากสาวๆบ้าง แต่ไม่เคยมีใครมาขอเป็นแฟนกันแบบนี้นะครับ มันตั้งตัวไม่ติด กะทันหันเกินไป แล้วนี่เพื่อนห้องเดียวกัน นั่งติดกัน อีกอย่างเพิ่งเจอกันได้วันเดียว แค่เธอคิดว่าผมหน้าเหมือนพระเอกเกาหลีที่เธอชอบ ก็มาขอเป็นแฟนซะแล้ว ไม่ไหวจริงๆ ครับ ขอเข้าห้องน้ำไปฉี่หน่อยดีกว่า เฮ้อ....
“ดิน” อ๊า ใครเรียกหว่า เฮ้ยยยย ยืนฉี่อยู่ข้างๆ เลยครับ (ฉี่แทบหด)
“อ๊ะ พี่ไม้” มือไม้ก็พันกันล่ะครับ ก็พี่แกมายืนใกล้ซะ บวกกับทำธุระส่วนตัวแบบนี้(นี่ยืนฉี่นะครับพี่) ผมรูดซิปกางเกงเกือบไม่ทัน แล้วก็หันมาล้างมือก่อนครับ แก้เก้อ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ ความรู้สึกตอนนี้ผมช็อคยิ่งกว่าตอนส้มขอเป็นแฟนซะอีก
“วันนี้ตอนเย็นไปไหนหรือเปล่า เมื่อวานยังไม่ได้เลี้ยงข้าวเลย ไปกินข้าวกันนะ”
“ออ...ครับ...แล้วเมื่อวาน…”
“เป็นไรหรือเปล่าหน้าแดงๆ” อ๊ากกกก พี่ก็พูดเฉยๆ สิครับ เอามือมาอังที่หน้าผากทำไมกันอ่ะ
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ไปห้องพยาบาลมะ เดี๋ยวพี่พาไป” ยังอีก ยังจะใจดีอีกกับผมอีกเหรอคร๊าบบบบ แล้วเมื่อกี้ผมจะถามอะไรพี่เค้าแล้วล่ะ ลืมเลย
“ผมไม่เป็นไรครับ สบายดี อากาศร้อนนิดหน่อยมั้งครับ ผมไปก่อนนะครับพี่ ตอนเย็นผมรอที่เดิมแล้วกันนะครับ”
ผมรีบวิ่งออกมาเลยครับ ขืนมัวเดินสงสัยได้ล้มลงไปแน่ๆ ผมไม่ได้สังเกตเลยว่าพี่ไม้มายืนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วพี่เค้าจะเห็น เห็น เอ่อ...เห็น น้องชายผมหรือเปล่าเนี่ย T_T แงๆๆๆๆๆ ทำไมผมถึงไม่เห็นพี่เค้าก่อนนะ จะได้ไม่เข้าไป แต่ก็ยังแอบดีใจนะ ที่พี่เค้าเป็นห่วงผม ^_^
-------------------------
สั้นไปหรือเปล่าหว่า ไม่แน่ว่า พรุ่งนี้ภารกิจชาติไม่ยุ่ง จะมาลงให้อีกตอน ไปนอนก่อนนะจ๊ะ เด็กๆ :z2:
-
:z13:พี่เจส
ดินนี่เสน่ห์แรงจริง :L2:
-
ดินน่ารักมาก
พี่ไม้ย้ายตามน้องดินมาชิมิ บอกมาซะดีๆะ
:L2: :L2:
-
:z1: วันนี้งานไม่เข้า โพสได้ยาวๆ ส่วนตัวของผู้เขียน ชอบตอนนี้มากเลย
---------------------------------------------------------
...วันนี้ ทั้งวัน ส้มชวนผมคุยแล้วก็ถ่ายรูปผมไปซะหลายรูป ยังชวนผมไปกินข้าวด้วย แต่ผมก็อยากจะรู้จักเพื่อนคนอื่นในห้องบ้างนะครับ ไม่ใช่รู้จักแต่ส้มเพียงคนเดียว ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเด็กเก่าจาก ม.ต้นกัน มีเด็กใหม่ไม่ถึงครึ่ง กลุ่มเพื่อนจึงเป็นกลุ่มๆ เห็นได้ชัด ยกเว้นผมนี่แหละ
“นายชื่อไรอ่ะ ผู้หญิงหรือผู้ชายกันเนี่ย” ผมเงยหน้ามองผู้ชายที่ยืนค้ำหัวผมอยู่ ผิวคล้ำ จมูกโด่งๆ ตาคมๆ คิ้วเข้มๆ มองผมแบบต้องการคำตอบ ผมอ่านจากหน้าอกเสื้อ “ปกรณ์ สินวัฒนา” ผมเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามอะไรเค้าหรอกนะครับ
“ว่าไงเนี่ย ชื่ออะไร ผู้หญิงหรือผู้ชาย” ยังครับ ยังถามผมไม่เลิก แล้วยังจะทำหน้ากวนส้นอีก
“แต่งตัวแบบนี้ต้องบอกด้วยเหรอว่าผู้ชายหรือผู้หญิง ไม่มีตาหรือไง” ถามกวนมา ผมก็ตอบกวนไปล่ะครับ
“ดุด้วยเว้ย..ฮ่าๆ เราชื่อ สปา และโน่นกลุ่มเพื่อนเรา” มันหันหน้าไปทางกลุ่มเพื่อนที่จับคุยกันอยู่ 4-5 คน และกำลังหันมาทางผมพอดี
“แล้วยังไงอ่ะ” ผมก็ตอบมันไปแบบไม่เข้าใจ มันจะมาชวนผมคุย หรือต้องการบอกว่านี่ถิ่นมัน งั้นเหรอ
“ก็ไม่ยังไง เพื่อนเราอ่ะ เค้าชอบนาย เค้าบอกนายน่ารักดี”
“ชอบเราทำไม เราเป็นผู้ชาย”
“ก็เพื่อนเรามันชอบผู้ชายนี่ แต่เราไม่เกี่ยวนะ เราเลยมาถามชื่อนายให้มันอ่ะ มันชื่อ ไอ้หมู ไอ้คนอ้วนๆ อ่ะ” มันชี้มือไปที่กลุ่มเพื่อนมัน คนที่ตัวอ้วนที่สุดในกลุ่ม แล้วตอนนี้ก็กำลังจ้องผมเขม็ง เมื่อมันเรียกให้คนที่ชื่อหมูเดินมาใกล้ๆ โต๊ะผม มันก็หันไปพูดกับเพื่อนมัน
“กูเกริ่นให้แล้วนะไอ้หมู ที่เหลือมึงจีบเอาเอง” แล้วมันก็เดินกลับไปที่กลุ่มของมัน
“นายชื่อหมูเหรอ” ผมเงยหน้ามองและพูดกับผู้ชายตัวอ้วนๆ ที่ยืนอยู่ใกล้โตะผมก่อน
“เปล่าๆ เราชื่อหนู ไอ้พวกนี้มันชอบเรียกเราว่าหมู เราไม่ได้คิดอะไรกับนายหรอกนะ เราแค่คุยเล่นๆ ว่านายน่ารักดี แต่อยู่ๆ ไอ้ปามันก็ลุกขึ้นมาหานายเฉยเลย เราขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยนะ แต่เราก็อยากรู้จักนายนะ นายชื่อไรอ่ะ “
“เราชื่อดิน ดิน พสุธา” เอาอีกแล้ว บอกชื่อจริงไปอีกแล้ว ทำไมผมต้องบอกชื่อจริงด้วยล่ะเนี่ย
“ชื่อนายเพราะดีนะ เราชื่อหนู คนเมื่อกี้ชื่อสปา ส่วนอีก 3 คนที่เหลือนั่นก็มี หนึ่ง ฝน แล้วก็จั้มพ์”
“อืม ยินดีที่รู้จัก”
นั่นเป็นบทสนทนาแรกระหว่างผมกับเพื่อนใหม่ในห้อง ในชั่วโมงเรียนวันนี้ผมรุ้สึกเหมือนโดนจ้องมองเกือบตลอดเวลา ไม่ใช่จากส้มจิ๊ดที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม ไม่ใช่จากเพื่อนใหม่ชื่อหนูหรือหมูที่บอกว่าชอบผม แต่ผมว่าสายตาที่มองผมมันมาจาก ไอ้สปา....
ตอนนี้ผมอยู่ที่ศาลาที่เดิมที่นัดกับพี่ไม้ไว้ครับ ผมนั่งคอยอีกแล้ว ผมก็หวังว่าวันนี้จะไม่ต้องรอนานเหมือนเมื่อวาน
“ป่ะ กินไหนกันดี” เฮ้ย อยู่ๆ ก็มาด้านหลัง(อีกแล้วฉ ตกใจนะครับพี่ ชอบมาให้ตกใจอยู่เรื่อย พี่เค้าหายตัวได้หรือไง
“กินอะไรก็ได้ครับ ได้หมด” ของฟรี ผมไม่เลือก ผมกินง่ายอยู่แล้ว แต่ไม่ใจง่ายนะครับ
“ร้านอร่อยไปไกลนะ ไปได้ป่าว ต้องโทรบอกแม่อีกมั๊ย”
“อ้อ ผมบอกแม่ไว้เรียบร้อยแล้วครับ”
“ป่ะ งั้นไปกันเลย ไปรถพี่” เหมือนรู้สึกจะไปเดทเลยนะครับ ผมตื่นเต้น ใจเต้น พี่ไม้จะรู้มั๊ยว่าผมดีใจและตื่นเต้นแค่ไหนอ่ะแต่พี่เค้าบอกว่า ไปรถพี่เค้าเหรอ
“หือ รถ?”
“ใช่ รถพี่เอง จอดอยู่ใกล้โรงเรียนนี่แหละ ป่ะ” รถไรหว่า ผมเดินตามหลังพี่ไม้มาถึงที่จอดรถข้างๆ โรงเรียน พี่ไม้กดรีโมทเปิดประตูรถเก๋ง สีดำ แนวสปอร์ต สวยมากครับ แต่พี่เค้ามีใบขับขี่แล้วเหรอ แล้ว....
“ทำไมไม่ขึ้นรถอ่ะ หรือว่าให้พี่เปิดประตูให้”
“ปะ ป่าว ครับ พี่เอารถมาโรงเรียนทุกวันเลยเหรอครับ”
“บางวันน่ะ วันไหนจะใช้ก็เอามา ส่วนใหญ่พ่อมาส่ง ก็บ้านพี่อยู่ไกลจากโรงเรียนมากนี่นา จะให้นั่งรถหลายต่อ ก็คงไม่ไหว”
“ว่าแต่พี่ขับมานานหรือยัง ?” สีหน้าผมคงแสดงออกว่าผมกังวลนิดหน่อยน่ะครับ เท่าที่ผมรู้เนี่ย ขับรถยนต์มันต้องมีใบขับขี่ แล้วก็ต้องมีอายุ 18 ปี ไม่ใช่เหรอ
“ทำไม กลัวเหรอ แล้วนี่จะไม่ขึ้นรถใช่ป่ะ”
“อ้อ ไปครับไป”
เข้า มานั่งข้างๆ คนขับแบบนี้ รู้สึกดีนะครับ เหมือนเป็นตุ๊กตา(เสียกบาล)หน้ารถเลย ในรถก็แต่งแบบเรียบๆ มีตุ๊กตาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งห้อยอยู่ที่กระจกมองหลัง น่ารักมากครับ เป็นตุ๊กตากระต่ายสีชมพู (แอบหวานไปหรือเปล่า ดูเหมือนรถผู้หญิงไงไม่รู้) ผมก็นั่งตัวเกร็งตลอดทางอ่ะครับ แอบคิดเสียดายในใจ น่าจะโทรไปหาไอ้เกมส์ ถามเรื่องพี่ไม้ก่อน ว่ารู้ข่าวเรื่องที่พี่ไม้มาเรียนที่โรงเรียนผมได้ยังไง แล้วอีกอย่าง ทำไมต้องมาเรียนโรงเรียนที่ไกลบ้านขนาดนี้ โรงเรียนอื่นก็มีตั้งเยอะแยะ แล้วทำไม...
“นี่ เป็นไร” เสียงเรียกพี่ไม้ ทำเอาผมหลุดออกจากภวังค์
“พี่เห็นเรานั่งเงียบมาตั้งนานแล้วนะ เป็นไรหรือเปล่า มีอะไรถามพี่มาตรงๆ ก็ได้นะ”
“ถามอะไรเหรอครับ”
“แล้วเราอยากรู้เรื่องอะไรล่ะ อยากรู้อะไร ก็ถามสิ”
“ผมว่า พี่คงพอจะรู้ว่าผมอยากรู้เรื่องอะไร เว้นซะแต่ว่าพี่จะบอกผมหรือเปล่า” ผมคิดแบบนี้จริงๆ นะครับ ผมว่าพี่เค้าน่าจะเดาได้ว่าผมสงสัยเรื่องพี่เค้าที่ย้ายโรงเรียนมา
“ดินนี่แปลกดีนะ”
“แปลกเหรอครับ ยังไง”
“ไม่รู้สิ แต่พี่ว่าไม่เหมือนคนอื่นน่ะ” พี่ไม้หันมาพูดกับผม ยิ้มมุมปาก แล้วก็หันไปขับรถต่อ โดยไม่พูดอะไรกับผมอีก
ตัวผมเองก็ไม่รู้จะเริ่มถามพี่ไม้ยังไง เอาเข้าจริงมันก็ไม่ค่อยจะกล้าถามอะไรพี่เค้าหรอกนะครับ แค่สบตาพี่ไม้ ผมก็หวั่นๆแล้ว เอาเป็นว่า ถึงร้านอาหารค่อยกินไป ถามไปละกัน
“ถึงแล้วครับ ร้านโปรดพี่ ป่ะ”
“ร้านสวยดีนะครับ” ผมกำลังจะเปิดประตูก้าวออกจากรถ พี่ไม้ก็เรียกซะก่อน
“ ดิน! พี่ขอเปลี่ยนเสื้อแป๊บนึง ดินเดินเข้าร้านไปก่อนนะ บอกชื่อพี่ได้เลย พี่จองไว้แล้ว หรือจะไปพร้อมพี่ก็ได้ แต่ขอพี่เปลี่ยนเสื้อก่อนนะ ”
“งั้น ผมรอข้างนอกรถนะครับ”
“ฮ่าๆ รอในรถพี่ก็ไม่ว่าอะไรนะ” ผมยังไม่ทันจะออกจากรถเลย พี่เค้าก็ถอดเสื้อนักเรียนออก แล้วก็คว้าถุงกระดาษที่เบาะหลัง หยิบเสื้อยืดสีเทามาสวมทันที ผมเผลอมองแผงอกและหน้าท้องของพี่ไม้ด้วย ผมรู้สึกเหมือนโดนยาชา มันอึ้ง กระดิกตัวไม่ได้ทั้งตัว ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นของผู้ชายนะครับ ผมเองก็ผู้ชาย ของไอ้เกมส์ก็เห็นบ่อย แต่ไม่เห็นจะตื่นเต้นแบบนี้นี่นา
“ดิน ไม่ลงหรือไง”
“อ้อ ครับๆ ลงครับ” ผมอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ก็เล่นจ้องพี่ไม้จนพี่เค้าต้องเรียกถึงจะรู้สึกตัว
ลงจากรถพี่ไม้ก็ปรี่เข้าไปที่โต๊ะเกือบในสุด ท่าทางเหมือนมาบ่อย รู้จักกับพนักงานแทบทุกคน ป็น ร้านอาหารที่ตกแต่งได้เรียบๆ แต่ดูเก๋มาก มีภาพวาดประดับไว้เต็มไปหมด แต่ละภาพที่ผมสังเกตก็น่าจะเป็นผีมือคนๆ เดียวกัน เป็นภาพวิวบ้าง ภาพคนบ้าง บรรยากาศในร้านก็ดีมาก มีไฟดวงเล็กๆ ติดตรงผนังตามโต๊ะที่นั่ง ทุกโต๊ะก็จะมีเทียนหอมตั้งอยู่ที่กลางโต๊ะด้วย กลิ่มหอมดีจริงๆ ผมฝันไปหรือเปล่าเนี่ย ลูกค้าในร้านส่วนใหญ่ก็จะมาเป็นคู่ๆ ชายหญิง ผมแอบยิ้มนิดๆ ที่พี่ไม้พามาร้านแบบนี้
“ให้พี่สั่งให้มั๊ย”
“อืม ได้ครับ ผมกินได้หมด”
“ขอเหมือนเดิม 2 นะ น้ำล่ะ” พี่ไม้หันไปบอกพนักงาน และก็หันมาถามผม
“น้ำเปล่าก็ได้ครับ”
“โกโก้เย็น 2” อ้าว แล้วพี่จะถามผมทำไมหรือครับ ผมก็ได้แต่ยิ้มล่ะครับ พยักหน้ารับทราบนิดหน่อย พี่ไม้ก็เป็นพวกใช้อำนาจนิดๆ เหมือนกันแฮะ
“ท่าทางพี่ไม้จะมาบ่อยนะครับ”
“อืม บ่อย ถ้าไม่รู้จะไปกินที่ไหน ก็มาที่นี่ทุกที บรรยากาศดีน่ะ พี่ชอบ”
“มากับสาวๆ ล่ะสิครับ” ไม่รู้อะไรดลใจ ผมปากไวไปจริงๆ ก็ไม่รู้จะถามอะไรนี่นา
“....”
“……” บรรยากาศเงียบแบบนี้ ถึงผมจะรู้สึกว่าผมมาเดทกับพี่เค้า แต่มันรู้สึกอึดอัดชอบกล ผมก็ไม่ใช่คนคุยเก่ง แล้วพี่ไม้ก็ดูเงียบๆ ผมจะถามตรงๆไปเลยดีหรือเปล่านะ
“ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ทีมคงไม่แพ้หรอก” อยู่ๆ พี่ไม้ก็พูดขึ้นมา ผมมองหน้าพี่ไม้ และกำลังจะถามในสิ่งที่อยากรู้
“พี่น่าจะเชื่อโค้ช น่าจะฟังโค้ช ไม่น่ามั่นใจเกินไป ไม่น่าฝืนตัวเอง ไม่น่าทำอะไรที่ไม่สมควรจะทำ” เสียงพี่ไม้ฟังดูเศร้าลง พูดเหมือนปรับทุกข์กับผม แต่สายตากลับมองออกไปนอกร้าน เหมือนกำลังคิดถึงเรื่องในอดีตที่ตัวเองกำลังพูดถึง ผมเพิ่งเห็นสีหน้าเวลาที่พี่ไม้รู้สึกกังวัล
“ถ้าพี่ย้อนเวลากลับไปได้ พี่คงไม่ดึงดัน ยอมฟังคนอื่นบ้าง”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ เล่าให้ผมฟังได้มั๊ย” พี่ไม้ถอนหายใจแล้วก็พูดเสียงเรียบๆ กับผม
“.....ก่อนแข่งรอบชิงอ่ะ พี่ปวดข้อเท้ามาก หมอสนามบอกว่าเอ็นข้อเท้าอาจจะฉีก ให้หยุดเล่น แต่พี่ก็ไม่ฟัง พี่บอกโค้ชว่าพี่ไหว พี่ทะเลาะกับโค้ช และบอกโค้ชให้เปลี่ยนแผนการเล่น พี่อยากชนะ ตอนนั้นพี่อยากได้ชัยนะ มากกว่าสิ่งอื่นใด ทั้งที่พี่เองอาการไม่ดี พี่คิดว่าถ้าฉีดสเปรย์ระงับปวดแล้วคงไม่เป็นไรมาก หมอสนามอาจจะวินิจฉัยผิด พี่บอกตัวเองว่าพี่ไหว พี่ยังไหว แต่อาการก็แย่ลง พี่ล้มลงในสนาม เจ็บข้อเท้ามาก....พี่ว่าที่ทีมแพ้ เพราะความดื้อดึงของพี่”
“.......” ผมอึ้งนิดหน่อยครับ เท่าที่ผมจำได้เนี่ย พี่ไม้เล่นบอลเก่งมาก และโดยนิสัย ก็ไม่ใช่คนที่อยากเอาชนะ(ขนาดนี้)
“สุดท้าย ทีมโรงเรียนแพ้ พี่ต้องเข้ารับการผ่าตัด และพักฟื้นอยู่ 2 เดือน หมอบอกว่าพี่คงเล่นบอลไม่ได้อีกแล้ว......... พี่คงไม่มีหน้าจะอยู่ที่โรงเรียนต่อไป พี่ก็เลยลาออกจากโรงเรียน แล้วก็มาเรียนที่นี่แหละ” ถึงตอนนี้ พี่ไม้หันหน้ากลับมาพูดต่อหน้าผม และยิ้มยกมุมปากเหมือนทุกที
“แล้วทำไมถึง...”
“ทำไมถึงเลือกที่จะมาเรียนที่นี่อ่ะเหรอ” ถูกต้องครับพี่ บอกมาซะทีสิครับ
“ครับ มันคนละทางกับบ้านพี่เลยนี่นา แล้วผมก็ไม่เห็นว่าจะมีเหตุผลอะไรที่พี่จะเลือกที่นี่เลย ”
“...........คือ” บริกรยกอาหารและเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ (มาตอนนี้ทำไมครับ) เหมือนเป็นการตัดบทการสนทนาระหว่างผมกับพี่ไม้ มันจะพอดีอะไรอย่างนี้
“น่ากินหรือเปล่า กินเลยๆ กินเยอะๆ”
“ครับ” ผมไม่ได้สนใจจานสปาเก็ตตี้ตรงหน้าสักเท่าไหร่ สิ่งที่ผมอยากรู้และสนใจคือคำตอบจากพี่ไม้มากกว่า แต่ในระหว่างทานอาหาร พี่ไม้ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ยังค้างคาคำตอบ กลับพูดถึงการเปิดเทอมวันแรกที่โรงเรียนใหม่มากกว่า ผมเองก็ไม่อยากจะกลับไปถามคำถามนั้นอีก ผมเชื่อว่าสักวัน พี่ไม้จะต้องบอกผมแน่ๆ
“ดิน ตอนปิดเทอมไปเที่ยวไหนมาเหรอ เล่าให้ฟังบ้างสิ”
“ไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยครับ ไปอยู่ป่า เพิ่งกลับมาก่อนเปิดเทอมวันเดียวเองครับ หะหะ”
“เหรอ ถึงว่าสิ”
“ถึงว่าอะไรครับ”
‘ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเช่ ชูวับ ชูวับ’ ให้ตายเหอะ เสียงนี้มาขัดจังหวะผมอีกแล้ว นี่ก็เป็นกรณีตัวอย่างนึงครับที่ผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นข้อดีของการมีโทรศัพท์มือถือเลย
“ครับ ออกมาแล้วครับ ครับ ประมาณครึ่งชั่วโมงครับ ได้ครับ สวัสดีครับ”
“ดิน พอดีพี่ต้องกลับบ้านด่วน เอาไงดี”
“ผมกลับเองได้ครับ ไม่ต้องห่วง”
“พี่ว่าพี่ไปส่งดินก่อนดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับพี่ ผมนั่งรถกลับได้ครับ ไม่ไกลเท่าไหร่เลย”
“เอางั้นนะ ไว้พี่จะโทรหาแล้วกัน” ห๊า พี่จะโทรหาผมได้ยังไง เบอร์บ้านผม ผมยังไม่ได้ให้พี่เลยนะครับ
“พี่ไปก่อนนะ” พี่ไม้รีบควักเงินมาวางแล้วก็รีบร้อนออกไป ผมยังนั่งงงอยู่ที่โต๊ะ แล้วก็นั่งทวนคำพูดของพี่ไม้อีกครั้ง โทรหางั้นเหรอ ....
หลังจากดินเนอร์(ผมคิดเอาเอง) หมาดๆ ผมเดินเข้าซอยด้วยคำถามในใจมาตลอดทาง ไม่ลืมแวะซื้อหมูปิ้งให้น้องสาวตัวดีของผม
“แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว”
“ดิน กินข้าวมาแล้วใช่มั๊ยลูก” ห่วงเรื่องปากท้องอย่างเดียวล่ะครับ แม่ผม น่ารักที่สุด
“ครับแม่ น้องล่ะครับ ”
“เข้าห้องไปแล้ว เห็นบ่นๆ ว่าหิว อยากกินหมูปิ้งเต็มแก่ หึหึ .... ออ....เกมส์เค้ามาคอยตั้งแต่เย็นเล้ว อยู่ในห้องลูกแน่ะ ” หือ ไอ้เกมส์มา ผมรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบน เคาะประตูห้องทราย และแขวนหมูปิ้งไว้ที่ลูกปิดประตู และรีบเปิดประตูห้องนอนตัวเอง เปิด ประตูเข้าไป หลับครับ นี่มันคอยผมจนหลับเลยเหรอนี่ เออ เปรมปรี ศรีสุขจริงนะมึง ทั้งขนมนมเนย กินไม่ยั้ง ยังมาหลับคาห้องกูอีก เขี่ยมันหน่อยครับ ไม่เจอกันนาน
“เฮ้ย ตื่นๆ ไอ้เกมส์ ไอ้เชี่ยเกมส์ ตื่นเว้ย” เขี่ยมันกับเท้าสิครับ ไอ้นี่มุขนี้ตลอด มาบ้านผมทีไร กินไม่ยั้ง นอนไม่หยุด ทั้งขนม นมเนย นี่มันกะจะกินให้ร้านผมเจ๊งเลยเหรอเนี่ย แม่ผมใจดี ขนของมาให้มันกินอีกสิท่า
“ฮ๊าววววว มาแล้วเหรอมึง กว่าจะมาได้” หาวและบิดขี้เกียจได้อุบาทว์มากนะไอ้เกมส์
“ไงมึง ไม่เจอกันนาน คิดถึงกูล่ะสิ มาหาถึงบ้านเลยเนี่ย”
“ก็กูไม่รู้จะติดต่อมึงยังไงนี่ ผ่านมาแถวนี้พอดี ก็เลยแวะมาหา ไม่ได้โทรเข้ามาก่อนหรอก พอดีแม่ชวนกินข้าว เลยฟาดข้าวกับขนมแล้วก็นมอีกนิดหน่อย แล้วก็...”
“พอเลย แล้วมึงก็มาหลับอยู่ห้องกู เออ เจริญ มึงมีอะไรหรือเปล่า”
“กูคิดถึงมึงนี่นา แล้วมึงไปไหนมา แม่บอกมีนัดกินข้าวกับเพื่อน โห ไรวะ ไปเรียนไม่กี่วัน มีสาวกินข้าวด้วยแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่สาวเว้ย”
“เฮย อย่าบอกนะว่า”
“ว่าอะไร”
“มึงไปกับผู้ชายยยยยย”
“เออ ไปกับเพื่อนเว้ย ไม่ได้มีอะไร”
“กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไร ร้อนตัวแบบนี้ น่าสงสัยว่ะ แล้วมึงเจอพี่ต้นไม้ของมึงยัง” ยิ้มเจ้าเล่ห์นัก ไอ้เกมส์
“เค้าไม่ใช่ของกูซักหน่อย”
“เออ นั่นแหละ เจอกันยัง ได้ข่าวว่ามาเรียนที่เดียวกะมึง แล้วเจอกันยังวะ”
“อือ เจอ” ผมพูดกับมันไปก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมจะอาบน้ำแหละครับ มันก็เดินตามผมต้อยๆ ผมหยุดมันก็หยุด ผมเดิน มันก็เดิน
“ห๊ะ จริงดิ เจอกันแล้วเหรอ กูว่าแล้วเชียว”
“เป็นไรของมึงเนี่ย แม่งเดินตามกูอยู่ได้ นั่งก็ได้ กูไม่ว่า ”
“เปล๊า กูแค่ตื่นเต้น ว่าจะมาบอกข่าวพี่ไม้มึงนี่แหละ แต่ถ้าได้เจอกันแล้ว งั้นกูคงไม่ต้องบอกแระ”
“มึงมีไรก็พูดมาดิ กูเจอพี่เค้าแล้วไง ไม่ได้คุยไรกันเลย” โกหกเนียนๆ ไปไอ้ดิน อย่าให้ไอ้เกมส์จับได้เด็ดขาด ว่าเพิ่งไปดินเนอร์แบบสองต่อสองกับพี่ไม้มา ไอ้เกมส์มันยิ่งเชี่ยวๆ เรื่องการจับผิดอยู่
“แล้ววันนี้มึงไปกินข้าวกับใคร คนอย่างมึง ไม่ไปกินข้าวเย็นกับเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันวันสองวันแน่… ใช่มั๊ยวะ” มันพูดพลางกับเอามือมาชี้หน้าผมอย่างคาดคั้น ให้ตายเหอะ จะโกหกไอ้นี่ได้ซักเรื่องมั๊ยเนี่ย
“อะไรของมึงเนี่ย มาถามคาดคั้นกูทำไม”
“ถ้ามึงไม่บอก งั้นกูก็จะไม่เล่า ว่าพี่ไม้มึงน่ะ ...”
“พี่ไม้ทำไม” ไอ้นี่ จับทางถูกตลอด ชอบมาพูดแบบนี้ทุกที
“มึงก็เล่ากูมาก่อน ว่าไปกับพี่ไม้มาหรือเปล่า”
“แล้วถ้ากูไม่บอกล่ะ”
“กูก็ไม่เล่าไง”
“มึงจะเล่าอะไร จะบอกอะไรก็บอกมา ไม่บอกกูก็ไม่อยากรู้แระ” ผมอยากรู้แต่พูดไปเพื่อไม่ให้ ไอ้เชี่ยเกมส์มันจับพิรุธได้ มันต้องรู้อะไรแน่ๆ
“เฮ้ย ได้ไงวะ อะไรวะ ไม่หนุกเลย ตามใจ งั้นกูกลับบ้านล่ะ” เฮ้ย เอาจริงเหรอวะเนี่ย มันกำลังจะเดินออกจากห้องผมไปแล้ว
“ตกลงมึงจะไม่บอกกู ใช่มั๊ย” ผมถามมันเสียงเข้ม หน้าดุ มันบอกว่าไม่ชอบให้ผมทำหน้าดุ เพราะนอกจากจะไม่ดุแล้ว ยังดูตลกอีกต่างหาก
“ฮ่าๆๆๆ เออๆ บอกก็ได้วะ” ไอ้เกมส์มึงบอกมา เร็วๆ เลย
“กูกลับก่อนนะ ฮ่าๆๆๆ” มันวิ่งแจ้นไปเลยครับ เปิดประตูแล้วก็เผ่นไปเลย ผมวิ่งตามไล่หลังมันไป แต่ไม่ทันแล้วครับ
“ไอ้เชี่ยเกมส์ ฝากไว้ก่อนนะมึง”
“กูรู้ ว่ามึงอยากรู้ ฮะฮ๊า กูจะให้มึงอกแตกตาย เอาไว้จะมาเล่าให้ฟังนะเพื่อน ไปล่ะ บ๊าย บาย”
“ไอ้เวรเอ๊ย กูเลยไม่รู้เลยเนี่ย” ทำไมมันวิ่งใส่เกียร์หมาอย่างนี้ล่ะเนี่ย ตามไปก็ไม่ทันวิ่งออกไปเกือบถึงหน้าปากซอยแล้ว ไอ้เพื่อนเลว จำไว้เลย
กริ๊ง......กริ๊ง......กริ๊ง... โทรศัพท์บ้านผมครับ ดังได้พอดีสิน่า
‘สวัสดีครับ ร้านสามพี่น้องครับ’
‘….’
‘ฮัลโหล ๆ ได้ยินมั๊ยครับ’
‘…’
‘ไอ้เกมส์ มึงใช่ม่ะ ไอ้นี่เล่นไม่เลิกนะ’
‘ทำไมถึงทำเสียงดุนักล่ะ...’ o22
----------------------------------------
ให้ทายว่าใครโทรมา 1. ส้มจิ๊ด 2. ต้นไม้ 3. สปา 4. เกมส์ 5.หนู :pig4: ทายถูกให้ :กอด1:
-
ผมว่าไม่นายสปา
ก็พี่ต้นไม้ล่ะมั้งที่โทรมา
แต่ถ้าเป็นส้มล่ะก็..ตัดสายทิ้ง
ไปเลย :laugh:
-
:pig2: :mc4:
:pig4:
-
น้อง Pigstar เดาแม่นเนอะ อิอิ :z1:
--------------------------------------
‘ไอ้เกมส์ มึงใช่ม่ะ ไอ้นี่เล่นไม่เลิกนะ’
‘ทำไมถึงทำเสียงดุนักล่ะ...’ ใครวะ เสียงไม่คุ้นเลย
‘ต้องการจะพูดกับใครครับ’
‘ไรกัน จำเสียงกันไม่ได้บ้างรึไง’ จำไม่ได้ไง สาดดดด จำได้จะถามทำแป๊ะไรเนี่ย
‘ถ้าไม่บอกว่าใคร จะพูดกับใคร ผมจะวางนะครับ’
‘อย่าดุนักเลยน่า แล้วก็อย่าเลือกปฏิบัตินักเลย พูดให้มันดีๆ หน่อยก็ได้’
‘ถามว่าใคร ไม่งั้นวาง’
‘เดี๋ยวๆๆ เราเอง สปา’
‘เอาเบอร์มาจากไหน โทรมาทำไม มีธุระอะไร’ ผมว่าคงได้เบอร์มาจากส้ม เอ๊ะหรือไม่ใช่ ช่างมันเหอะ
‘เปล่า เมื่อตอนเย็นเห็นขึ้นรถไปกับใคร’ ยังจะตาดีเห็นอีกนะไอ้คุณสปา
‘ทำไม’
‘ไม่ทำไม ถามดู รู้จักกันเหรอ’ น้ำเสียงแบบว่า มึงจะท้าต่อยหรือไงเนี่ย
‘ถ้าไม่รู้จักแล้วไปด้วยไม่ได้หรือไง แล้วนี่โทรมาถามแค่นี้ใช่มั๊ย อยากรู้อะไรเอาไว้คุยที่โรงเรียนนะ ไม่อยากคุยแล้ว’ หงุดหงิดครับ ไอ้นี่มันเป็นใคร มายุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตผม อยากคุย อยากเป็นเพื่อน แต่ทำไมถึงชวนคุยได้กวนตีนขนาดนี้ ไม่ชอบมันเลยครับ ให้ตายเหอะ
‘คราวหน้าอย่าไปกับมันอีก’
‘ทำไม’
‘โทรมาบอกแค่นี้แหละ ว่าคราวหน้าอย่าไปไหนมาไหนกับมันอีก’ ตื๊ด ๆ ๆ ๆ
ไอ้นี่ท่าจะบ้า อยู่ๆ ก็วางหูไป มันเป็นอะไรของมัน แล้วไอ้ความรู้สึกที่ผมรู้สึกว่ามันมองผมตลอดทั้งวัน กับที่มันโทรมาแล้วพูดแปลกๆ แบบนี้ พรุ่งนี้ผมจะต้องถามมันให้รู้เรื่องซะแล้ว
วันนี้ตอนเช้าก็เหมือนทุกวัน ผมตื่นแต่เช้า อาบน้ำ กินข้าวเช้า และเดินออกจากบ้าน ไม่นานก็ถึงโรงเรียน เมื่อเข้ามาในห้อง มีแค่นักเรียนผู้หญิง 2-3 คน นั่งอยู่ ผมเดินเข้าไป และได้ยินเสียงคนเดินตามหลังเข้ามา ออ ไอ้สปา ได้โอกาสไม่มีคนอยู่ในห้องเท่าไหร่นัก ผมว่าผมควรจะคุยกับมันซะหน่อยดีกว่า
“เราอยากคุยด้วย ไปคุยข้างนอกหน่อยสิ” มันมองผม แต่ไม่พูดอะไร สายตาที่มองแบบนี้ ไม่ชอบจริง ๆ
“ได้ยินหรือเปล่า ขอคุยด้วยหน่อย”
“จะพูดไรก็พูดมา พูดตรงนี้ ที่นี่แหละ” ผมเริ่มจะโมโหนิดหน่อยครับ แต่ระงับอารมณ์ไว้
“ที่โทรหาเราเมื่อคืน ที่พูดอ่ะ หมายความว่าไง”
“พูดว่าไง ก็หมายความไปตามนั้น”
“แล้วนายเป็นใคร มายุ่งเรื่องส่วนตัวอะไรของเรา เราจะไปกับใคร คบใคร มันก็เรื่องของเรา ทำไมนายต้องพูดแบบนั้น มีสิทธิ์อะไรมาสั่งไม่ให้เราไปกับคนนั้นคนนี้ ไม่ทราบ ” คราวนี้ของขึ้นครับ รู้สึกว่ามันเองไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของมันซักเท่าไหร่
“ฟังนะไอ้เตี้ย อะไรที่เราพูดไปแล้วเนี่ย เราจะไม่พูดซ้ำอีก เราหวังดี แต่ถ้าไม่อยากรับรู้ ก็ช่างแม่ง” โหย ไอ้นี่ วอนเจอตีน พูดปมด้อยผมอีก สูง 165 ซม. เตี้ยตรงไหนวะ เออ มึงสูง สูงมาก สูงแล้วไงวะ ทำอะไรมันไม่ได้ก็ได้แต่กำหมัด คิดว่าจะต่อยหน้ามันไปซักที ผมระงับอารมณ์ที่โกรธเดือดดาลนั่นก่อนจะพูดกับมันช้า ๆ
“กูขอบใจ ที่มึงหวังดีกับกู แต่อะไรที่กูไม่อยากได้ ก็ไม่ต้องเสือกมายัดเยียดให้กู กูไม่ชอบ เก็บความหวังดีของมึงไปใช้กับคนอื่น กู-ไม่-เอา” ผมไม่รู้ว่าที่พูดไปมันจะเข้าใจผมมั๊ย ผมไม่อยากจะพูดดีกับมันอีกแล้ว ที่ผมพูดกับมันแบบนั้น ไม่ใช่เพราะจะให้ความสนิทสนมแบบที่พูดกับไอ้เกมส์นะครับ แต่ผมรู้สึกมันเป็นพวกเข้าใจอะไรยาก ไม่อยากพูดดีๆ เพราะๆ กับมัน ผมไม่ได้หันไปมองเลยว่าเพื่อนผู้หญิงในห้องที่นั่งกันอยู่สองสามคนจะหันมามองหรือสนใจหรือเปล่า ตอนนี้ผมไม่ไหวจะทนแล้วครับ
ผมเดินออกมาจากห้อง ในใจตอนนี้ทั้งโกรธ หงุดหงิด ผมว่าไอ้สปา มันต้องรู้จักพี่ไม้แน่ ไม่งั้นคงไม่พูดอะไรที่เหมือนจะรู้จักแบบนี้ ผมว่ามีคนเดียวที่พอจะช่วยผมได้
‘ฮัลโหล ไอ้เกมส์ เย็นนี้ว่างมั๊ย มาหากูหน่อย’ ผมรีบหยอดตู้โทรศัพท์ กดเบอร์ที่ผมจำได้แม่นครับ
‘มีอะไรหรือเปล่ามึง เสียงไม่ค่อยดี’ ไอ้นี่ รู้ใจกูจริ๊ง
‘เออ มีไรนิดหน่อย มึงมาได้ป่าว’
‘เออได้ เดี๋ยวตอนเย็นเข้าไป บอกแม่ทำกับข้าวเผื่อกูด้วยนะ’ เห็นแก่กินจริงเพื่อนกู
‘อืม เจอกัน’
หลังจากโทรคุยกับไอ้เกมส์ ผมกลับมาในห้องบรรยากาศในห้องเรียนวันนี้ ผมรู้สึกไม่มีความสุขเอาซะเลย ส้มที่นั่งข้างๆ ผม ก็เอาแต่ชวนผมคุย ชวนไปเที่ยว ไปดูหนัง แล้วยังสายตาไอ้สปาที่จ้องมองมาทางผมตลอดเวลาแล้วไหนจะหนูหรือหมู(ที่กลุ่มเพื่อนมันเรียก) ก็ขยันเอาของกินมาให้ เป็นอีกวันที่ผมเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่องซักเท่าไหร่
‘ไอ้เชี่ยเกมส์ ถึงไหนแล้วเนี่ย ออกมายังวะ’ ตอนนี้ผมกลับถึงบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า รอไอ้เพื่อนเกมส์ ผมจะถามมันละเอียดยิบเลยทีเดียว แต่มันก็มาช้า จนต้องโทรไปหามันอีก
‘เออ เดินอยู่ในซอยบ้านมึงแล้ว จะถึงแล้ว จะจิกอะไรกูนักหนาวะ’
‘เออๆ ให้ไว’
พอไอ้เกมส์มาถึง ผมก็ลากมันขึ้นบนห้องทันที มันขอกินข้าวก่อน ผมก็ไม่ยอม ผมเลยหยิบขนม 2 – 3 ห่อ แล้วก็นมถั่วเหลืองขวดนึงให้มันกินรองท้องไปก่อน
“นี่มึงมีเรื่องด่วนขนาดไม่ให้กูกินข้าวก่อนเลยเหรอวะ” มันบ่นพลาง มือก็แกะขนมกินไปพลาง
“เออ เดี๋ยวค่อยกิน คุยกันก่อน”
“มึงรู้เรื่องที่พี่ไม้ออกจากโรงเรียนเก่ามาอยู่โรงเรียนกูรึเปล่า”
“รู้”
“แล้วเรื่องที่พี่ไม้เข้าโรงบาลรักษาตัวเรื่องเอ็นข้อเท้าฉีกล่ะ”
“รู้”
“เชี่ย กูแม่งไม่รู้เรื่องไรอยู่คนเดียว”
“มึงก็รู้แล้วนี่”
“ก็กูเพิ่งรู้ไง เพิ่งคุยกับพี่ไม้เมื่อวาน”
“นั่นแน่ ที่แท้เมื่อวานก็ไปแดกข้าวเย็นกับที่รักมึงนี่เอง กูถามแม่งไม่ยอมบอก”
“เออ กูก็บอกอยู่นี่ไง”
“มึงอยากรู้เรื่องแค่นี้เองเหรอวะ”
ผมจึงเล่าเรื่องไอ้สปาที่มันโทรหาผมให้เกมส์ฟัง รวมทั้งเรื่องที่ผมคุยกับมันวันนี้ ผมไม่เข้าใจว่าไอ้สปามันต้องการอะไร แต่ที่ผมมั่นใจ ผมว่าไอ้สปาต้องรู้จักพี่ไม้แน่ๆ
“เพื่อนมึงที่ชื่อสปาเนี่ย กูว่าทะแม่งๆ แระ กูสรุปได้อย่างเดียวเลย”
“สรุปว่า”
“มันต้องชอบมึงแน่ๆ” เฮ้ย ใช่เหรอวะ
“บ้าแล้วมึง คงไม่ใช่หรอก”
“หรือถ้าไม่ชอบมึง ก็ต้องชอบพี่ไม้ของมึง”
“แต่มันบอกกูว่ามันไม่ได้ชอบผู้ชาย เพื่อนมันต่างหากที่ชอบ” นั่นสิ มันเคยมาพูดกับผมว่าเพื่อนที่ชื่อ หนู ชอบผมนี่นา ถ้าจำไม่ผิด มันบอกว่า มันไม่เกี่ยว??
“เป็นมึง มึงจะบอกเหรอ ว่าชอบผู้ชาย มึงเองยังไม่กล้าบอกพี่ไม้มึงเลย แล้วเพื่อนมึงมันอาจจะไม่กล้าพูดก็ได้ แต่กูว่า อาการแบบนี้ มีอยู่อย่างเดียวนี่แหละ มันไม่ชอบมึง ก็ต้องหึงพี่ไม้แล้ว”
“เชี่ย ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ จะทำไงวะ ตอนนี้กูแม่งไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว เวลาเรียนก็แม่งจ้องกูอยู่ได้ ถ้าเป็นปลาทองป่านนี้คงมีลูกเป็นโหลแล้ว เอาไงดีวะ” ผมกังวลใจจริง ๆ ไม่อยากตกอยู่ในภาวะแบบนี้ จะกลับไปพูดดีๆ กับไอ้สปา ก็ทำไม่ได้ เพราะวันนี้พูดกับมันไปแบบนั้น จะกลับไปพูดดีด้วยก็คงไม่ใช่
“มึงยังชอบพี่ไม้มึงอยู่ใช่มั๊ย” อยู่ๆ ไอ้เกมส์ก็ถามขึ้นมา
“เออ แล้วไงวะ”
“มึงไปบอกพี่เค้าเลย ว่ามึงชอบพี่เค้า ขอเป็นแฟนไปจะได้จบๆ แล้วก็ไปบอกไอ้เพื่อนมึงที่ชื่อสปาว่าไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับมึงอีก จบ”
“บ้าแล้วมึง ถ้าพี่ไม้เค้าไม่ได้คิดไรกับกูจะทำยังไง กูไม่หน้าแหกเหรอ”
“ทำไมพี่เค้าจะไม่คิด ถ้าไม่คิดอ่ะ ไม่ดอดโทรมาขอเบอร์มึงจากกูหรอก”
“ห๊า เมื่อไหร่วะ ทำไมกูไม่รู้เรื่อง แล้วทำไมมึงไม่บอกกูล่ะ”
“ก็กูบอกอยู่นี่ไง ตอนนั้นมึงอยู่ให้กูบอกหรือเปล่าล่ะ พี่ไม้มึงอ่ะ ไปได้เบอร์กูมาจากไหนไม่รู้ หลังจากพี่แกออกจากโรงบาลมั้ง โทรมาหากูจะขอเบอร์มึง กูเลยให้ไป แล้วพี่เค้าไม่โทรมาหามึงบ้างเหรอ” ผมนึกย้อนไปวันที่แม่บอกว่ามีเพื่อนโทรมาหาเป็นร้อยๆ สาย
“เวรแล้ว เดี๋ยวกูมา” ผมรีบวิ่งลงจากชั้น 2 ตรงรี่ไปหาแม่ที่นั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์คิดเงิน
“แม่ ตอนปิดเทอม แม่บอกมีคนโทรมาหาดินใช่ป่าว”
“ใช่ลูก ทำไมเหรอ”
“นอกจากไอ้เกมส์แล้ ยังมีใครอีกแม่”
“ก็มีนะ โทรมาบ่อยๆ ไม่บอกชื่อ โทรมาหาดินอ่ะแหละ แม่ก็บอกว่าดินไม่อยู่ โทรมาเกือบทุกวัน แม่ถามว่ามีธุระอะไรก็ไม่พูด ถามว่าชื่ออะไรก็ไม่บอก บอกแต่ว่าเป็นเพื่อนดิน ดินถามแม่ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าแม่ ไม่มีอะไร ขอบคุณครับ” ตอนนี้ผมเริ่มแน่ใจเหมือนที่ไอ้เกมส์มันบอก คนที่โทรหาผมต้องเป็นพี่ไม้แน่ๆ ผมเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆ คิดว่าตัวเองทำไมถึงได้รู้เรื่องช้าแบบนี้ ผมกลับมาบ้านแล้ว ทำไมพี่ไม้ถึงไม่โทรมาหาผมอีกล่ะ ผมยังมีความสงสัยอะไรบางอย่าง
“ไงมึง รีบวิ่งจุกตูด ไปไหนมา”
“ไปถามแม่มา แม่บอกมีคนโทรมาหากูจริงๆ โทรมาบ่อยด้วย แต่ไม่ได้บอกชื่อไว้”
“กูว่า ต้องเป็นพี่ไม้มึงอ่ะแหละ ก็พอพี่แกไปลาออกจากโรงเรียนแล้ว พี่แกก็หายไปเลย สงสัยจะไปพักฟื้นที่ไหนล่ะมั้ง กูก็ไม่ได้ถามข่าวอะไรจากใครหรอก รู้แต่ว่าจะมาอยู่โรงเรียนมึง เมื่อวานกูถึงแวะมาหามึงไง”
“กูจะทำไงดีวะ กูไม่กล้าถามพี่เค้าหรอกว่ะ อยู่ๆ จะให้ไปถาม พี่ชอบผมหรือเปล่าครับ อย่างงี้เหรอ”
“งั้นมึงลองโทรไปหาดิ”
“กูไม่มีเบอร์” เออ นั่นสิ ทำไมไม่ขอไว้ล่ะเนี่ย
“เชี่ย แล้วไม่รู้จักขอไว้ล่ะ กูมี เอาป่ะล่ะ”
-------------------------------------------------
ผู้เขียนอาจะหายหน้า หายตา หายหัว ไปหลายวัน เนื่องจากติดภารกิจ สัญญาว่า กลับมาจะมาต่อให้ทันที คิดถึงคนอ่านทุกคนจ้า :pig4: :z2:
ต้องไปสตูลอ่ะ นอกจากหลีเป๊ะแล้ว สตูลมีที่ไหนน่าไปมั่ง อิอิ
-
พอจะดูออกล่ะว่าใครเป็นพระเอก
-
ใครแอบรักใครบ้างล่ะเนี่ยยยย :m28: :เฮ้อ:
-
พี่ไม้ทำตัวแปลก ๆ
เริ่มไม่ไว้ใจแล้ว
:L2: :L2:
-
:L2:รอลุ้นต่อไป
-
โอ้ เป็นพี่ไม้นี่เอง
ที่โทรมาตอนนู้น น
ว่าแต่พี่แกคิดอะไรปะเนี่ย
คนอ่านลุ้นนะคร้าบ บ
-
แอบทำเนียนมาอัพเรื่องให้ก่อนไปเที่ยว(สั้นไปนิด เวลามีน้อย นายก็ใช้จัง งานก็เยอะจริง) ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ คนเขียนแค่เห็นว่ามีคนเม้นท์ให้ก็ชื่นใจแล้ว :pig4:
----------------------------------------------------------------------------
ผมนั่งคิดทบทวน และตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อไป หลังจากได้เบอร์มาจากไอ้เกมส์ ชั่งใจนับ 1 -100 อยู่เป็นนานสองนาน ว่าจะโทรหาพี่ไม้ดีหรือเปล่า แต่ผมก็ตัดสินใจไม่โทร เพราะผมจะถามพี่เค้าจากปากผมเองมากกว่า
“พี่ไม้ครับ ผมขอคุยด้วยหน่อย” ผมตัดสินใจเดินไปหาพี่ไม้หลังจากเลิกแถว ผมจะต้องเอาคำตอบจากพี่ไม้ให้ได้ ว่าคิดยังไงกับผมกันแน่
“อ้าว ดิน มีอะไรเหรอ” พี่ไม้ทักทายผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“ผมมีเรื่องอยากจะถามพี่ครับ”
“มีอะไรเหรอ”
“คือ ตอนปิดเทอม พี่โทรไปหาผมที่บ้านบ่อยๆ ใช่มั๊ยครับ”
“.....รู้แล้วเหรอ...... ทำไมกว่าจะรู้ ถึงได้นานอย่างนี้”
ผมอึ้งกับคำตอบ และไม่คิดว่าคำตอบนั้นจะตรงใจผมอย่างที่สุด ผมเพิ่งจะรู้ว่าหัวใจพองโตมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“พี่....พี่ไม้....ชอบผมหรือเปล่าครับ....”
“........”
“........”
“ไว้ค่อยคุยกันนะ” พี่ไม้ตอบผมแค่นั้น แล้วก็หันหลังเดินไป ผมไม่แน่ใจว่าที่พี่ไม้ไม่ตอบมันคือใช่ หรือ ไม่ใช่ ผมเดินกลับห้องเรียนโดยมีคำถามมากมายอยู่ในหัว ทำไม ทำไมพี่ไม้ไม่ตอบคำถามผม ผมเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆ ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับใครคนนึงซึ่งยืนกอดอกพิงผนังก่อนถึงห้องเรียน
“ทำไมถึงพูดดีๆ บอกดีๆ ไม่ฟังกันบ้าง” ผมเดินผ่านไป เสียงที่ได้ยิน ผมถือว่าผมไม่ได้ยิน
“ชอบมันมากหรือไง” เอาอีกแล้วครับ คำพูดแบบนี้ ผมกำลังจะเดินผ่านไปแล้ว ถ้ามันไม่ฉุดมือผมไว้ก่อน
“......”
“ถามว่าชอบมันมากหรือไง” ผมเหลืออดแล้วครับ ไม่ไหวจริงๆ
“ใช่ ชอบมาก ชอบมานานแล้ว มีปัญหาอะไร” มันปล่อยมือและจ้องตาผมเนิ่นนาน ไม่พูดอะไร ผมกำลังเดินเข้าห้อง มันพูดไล่หลังผมมา ผมได้ยินชัดเจน
“แล้วนายจะเสียใจ” ผมเดินหันหลังกลับไปหามัน มือที่สั่นกระชากคอเสื้อมัน (ลำบากจริงกู มึงจะสูงไปไหน)
“ไอ้สปา มึงพูดมาเลยดีกว่าว่ามึงต้องการอะไร กูไปทำอะไรให้มึง แล้วที่บอกว่าเสียใจ เสียใจเรื่องอะไร มึงไม่ต้องสงสัยอะไรหรอก กูชอบพี่เค้า.....กูเป็นเกย์ ทำไม มีอะไรก็ว่ามา” ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดออกไป มันจะแปลกใจ ตกใจ หรือจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดมั๊ย ผมไม่รู้ ผมไม่สนใจ ผมไม่อาย(หน้าด้านจริงกู) แต่ผมอยากบอกมันไปแบบนั้นจริงๆ ผมอยากให้มันพูดสิ่งที่มันต้องการ พูดความจริง มันจะได้เลิกยุ่งกับผมซะที
“ขอบใจนะ ที่บอกตรงๆ ก็ดี อะไรๆ มันจะง่ายขึ้น” มันเอามือมันมาปลดมือผมออกจากคอเสื้อของมัน มันยิ้มน้อยๆ แบบยิ้มยั่วๆ นั่นมันไม่ทำให้ผมรู้สึกดีเท่าไหร่เลย
“ความจริง เราไม่ได้ชอบแบบนายสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ลองหน่อยแล้วกัน ทำไงได้”
“.....”
เมื่อเข้ามาในห้องเรียนอาจารย์ก็เข้าห้องแล้ว ผมกับไอ้สปา เข้าห้องสาย โดนทำโทษให้ยืนอยู่หลังห้องทั้งคาบเรียน มันหันมองผมแล้วยิ้มแบบมีเลศนัย ตลอดทั้งคาบเรียนนอกจากจะไม่รู้เรื่องวิชาที่เรียนแล้ว ผมยังรำคาญสายตาที่ไอ้สปามันมองผมจริงๆ
ทุกๆ วันของผม คือการมาเรียนและได้เจอส้ม สาวน้อยน่ารักที่คอยตามผมไปทุกที่ กินข้าว ไปห้องสมุด หรือแม้แต่มีกิจกรรมอื่นๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ส้มคอยกันเพื่อนคนอื่นๆ ที่จะเข้าใกล้ผม โดยบอกทุกคนว่าผมเป็นแฟนเธอ ถ้าใครมาถามผมก็จะบอกกับทุกคนว่าผมกับส้มเป็นเพื่อนกัน ใครไม่ถาม ผมก็ไม่พูด ผมจึงไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกับใครซักเท่าไหร่ ก็ขนาดไอ้สปา มันก็ไม่กล้าจะมาวุ่นวายอะไรกับผมอีก แค่แอบมองผมอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่วันที่ได้คุยกับพี่ไม้วันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอกับพี่ไม้อีก เลิกแถวพี่ไม้ก็รีบขึ้นห้องเรียน ผมไปรอตอนกลับบ้าน ก็ไม่พบ บ่อยครั้งที่ผมนั่งรอพ่อของส้มมารับตามที่ส้มขอร้อง แต่ไม่ใช่เพื่ออยากนั่งรอเป็นเพื่อนส้ม แต่ผมอยากเจอพี่ไม้ อยากรู้ว่าเค้ากลับยังไง เป็นยังไง และบ่อยๆ ที่ผมเดินไปดูที่ๆ พี่ไม้เคยจอดรถไว้ แต่ก็ไม่มี ผมรู้สึกเจ็บแปล่บๆ ที่ใจ ผมไม่รู้ว่าพี่ไม้ตั้งใจหลบหน้าผมหรือเปล่า ถ้าผมเจอพี่ไม้ ผมอยากจะถามพี่เค้าจริงๆ
“ขอโทษครับ” ผมรีบร้อนเข้าห้องน้ำ จนเดินชนคนที่เดินสวนออกมาโดยไม่ทันระวัง เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมอง ผมตกใจนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
“พี่ไม้! พี่น่ะเอง ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง พี่เป็นไรหรือเปล่า” ผมตกใจนิดหน่อย ที่ได้เจอพี่ไม้ตอนนี้
“พี่ไม่เป็นไร ไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวครับพี่ ผมจะขอคุยกับพี่หน่อยได้มั๊ยครับ” พี่ไม้เดินกลับมาพยักหน้าก่อนเดินนำผมไปเกือบถึงกำแพงโรงเรียนหลังห้องน้ำ
“พี่ขอโทษ” คำแรกที่เอ่ย ผมไม่รู้ว่าคำขอโทษมันหมายถึงอะไร แล้วพี่ไม้ขอโทษผมเรื่องอะไร หรือว่าที่ผมเข้าใจว่าพี่ไม้หลบหน้า มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ
“พี่ไม้ขอโทษผมเรื่องอะไรครับ”
“มีหลายอย่างที่พี่อยากจะอธิบาย แต่พี่ไม่รู้จะเริ่มยังไง ที่ดินเคยถามพี่ พี่มีคำตอบให้ แต่ตอนนี้พี่อยากให้ดินเชื่อใจพี่ พี่รู้ว่าดินรู้สึกยังไง พี่ก็รู้สึกไม่ต่างจากดินหรอกนะ แต่ขอเวลาพี่หน่อย ตอนนี้อย่าเพิ่งถามอะไรพี่เลย” พี่ไม้มีสีหน้าที่แย่มาก เหมือนอึดอัด แต่พูดไม่ได้ ซึ่งนั่น ทำให้ผมแทบจะเป็นบ้าไปเหมือนกัน
“ถ้าพี่ชอบผม แล้วทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ล่ะ ผมอยากจะเข้าใจพี่ เชื่อในสิ่งที่พี่พูด แต่ผมทำไม่ได้ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมคิดว่าทุกอย่างมันน่าจะดีกว่านี้ ทำไม...”
“พอเถอะดิน....อาทิตย์หน้ามีวันหยุดหลายวัน ดินจะไปไหนหรือเปล่า” โห พี่ไม้ครับ ทำไมเปลี่ยนเรื่องคุยเร็วแบบนี้ ผมยังเดือดอยู่เลยนะครับ อาทิตย์หน้ามีวันหยุด 4 วัน ผมก็คิดๆไว้เหมือนกัน ว่าจะไปหาพ่อ เอาของไปให้นิดหน่อย
“คิดว่าจะไปหาพ่อ” ผมพูดไปตามความจริงที่คิด
“งั้นพี่ไปส่งนะ เจอกันที่บ้านดินวันศุกร์เย็น พี่ไปนะ” แบบนี้อีกแล้ว แบบที่เหมือนสั่ง เหมือนขอร้อง เผด็จการนิดๆ โดยที่ผมไม่รู้จะพูดยังไง ตอบยังไง
ตอนเย็นผมเดินกลับบ้าน รู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม หันไปก็ไม่พบใคร แต่ผมว่าต้องเป็นมันแน่ๆ ผมเดินกลับบ้านแบบเฉื่อยชา ไม่สนใจ อยากหยุดตรงไหนก็หยุด อยากเดินก็เดิน จนเดินมาเจอเก้าอี้ไม้ยาว จึงนั่งพักมองรถที่วิ่งผ่านเล่นๆ อยากจะแกล้งมันจริงๆ ตามผมดีนัก
“ออกมาเถอะ รำคาญ” ผมพูดออกไปและเชื่อว่ามันต้องได้ยิน
“รู้นานแล้วเหรอ” มันออกมาจากต้นไม้ที่มันแอบอยู่ คงจะแอบมิดอยู่หรอก ตัวทั้งใหญ่ ทั้งสูงแบบนั้นน่ะ
“ถึงบ้านแล้ว กลับไปซะ ตามมาอยู่ได้” ผมรีบไล่มันครับ รำคาญจริงๆ
“ยังไม่ถึงเลยนี่ บ้านอยู่ในซอยไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ นี่เคยตามจนถึงบ้านเลยเหรอ ว่างมากหรือไง”
“ที่จริงไม่ว่าง แต่อยากจะว่าง อยากจะรู้ อะไรที่มันสำคัญ ถึงยากแค่ไหน ก็อยากจะรู้”
“ทำไม เพื่ออะไร”
“อะไรก็ตามที่มีคนสนใจมากเนี่ย ไม่ว่าจะเป็นใคร เป็นอะไร หรือสิ่งไหน...เราก็แค่อยากจะสนใจบ้าง ก็เท่านั้น” ผมไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูด มันหมายถึงผมน่ะเหรอ ทำไมมันต้องมาสนใจผมล่ะ มันพูดแปลกๆ แบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลยแฮะ
“พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องแบบนี้ ไม่อยากคุยด้วยว่ะ” ผมลุกขึ้นเดินกลับบ้านทันที มันก็เดินตามผมต้อยๆ ไล่กลับก็ไม่ไป อยากตามก็ตามไป น่าเบื่อจริงๆ ไอ้นี่
“กลับมาแล้วครับแม่ สวัสดีครับ” ผมทักทายและเดินไปหาแม่ที่กำลังยุ่งกับการทำบัญชีร้านอยู่
“จ๊ะ หิวหรือยังลูก อ้าว นั่นพาเพื่อนมาด้วยเหรอ เข้ามาสิลูก” แม่หันไปเจอมันเดินตามผมเข้ามา
“สวัสดีครับ”
“ดีจ้า ชื่ออะไรล่ะลูก เพื่อนใหม่ดินเหรอจ๊ะ”
“ชื่อสปาครับ”
“ชื่อแปลก น่ารักดี หน้าตาคมเข้มด้วย สู๊ง สูงนะลูก ไม่เหมือนนายดินของแม่เลย รายนั้นอ่ะ ไม่ชอบกินนม ถึงไม่สูงกะเค้าซะที” โห แม่ผม ได้ไงเนี่ย ว่าปมด้อยลูกต่อหน้าคนอื่นไม่ยอมนะแม่
“แม่อ่ะ ผมลูกแม่นะ ชมคนอื่นแบบนี้ได้ไงอ่ะ”
“เดี๋ยวผมจะดูแลซื้อนมให้กินเองครับแม่” ไอ้นี่ลามปามเพื่อนเล่นหรือไงวะ ผมหันไปมองมันแบบแค้นๆ
“อ้อ ดิน แม่ลืมเลย เจ้าเกมส์มาหาแน่ะ อยู่ที่ห้องลูกอ่ะจ๊ะ”
“จริงเหรอแม่” ไม่เคยดีใจที่ไอ้เพื่อนเกมส์มาหาเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย ต้องไปลากเพื่อนเกมส์มาหน่อยแล้ว อยู่แบบนี้รู้สึกแปลกๆ ไงไม่รู้
ผมไปลากไอ้เกมส์มาจากห้อง และบอกมันว่าไอ้สปามาที่บ้าน มันทำหน้าตื่นเต้นตกใจ (มากกว่าผมซะอีก) ผมแนะนำให้ไอ้เกมส์รู้จักกับไอ้สปา มันมองหน้าไอ้เกมส์แปลก ๆ ถามโน่นนี่กันแป๊บนึง ก็มีเสียงโทรศัพท์ที่ร้านดังขึ้น ผมเดินไปรับโทรศัพท์แทนแม่ที่กำลังง่วนอยู่กับทำกับข้าว บอกว่ามื้อนี้จะเป็นมื้อใหญ่ เพราะจะทำเลี้ยงแขก(คนใหม่) ของแม่ (แม่ชอบไอ้สปาใช่มั๊ย ดินไม่ยอมนะแม่)
กริ๊ง..... กริ๊ง
‘ร้านสามพี่น้องครับ’
‘ขอสาย...ดินครับ’
‘พูดอยู่ครับ’
‘ดิน พี่เองนะ พี่ไม้’
‘พี่ไม้เหรอครับ’ ด้วยความที่ผมดีใจจนลืมตัว เผลอเรียกชื่อพี่ไม้ซะดัง จนไอ้เกมส์กับไอ้สปาหันมามอง ก็ผมดีใจนี่นา ที่พี่เค้าโทรหา
‘ตกลงเย็นวันศุกร์ พี่ไปส่งนะ พี่มีเรื่องจะคุยกับดินด้วย แล้วเจอกันนะ’
‘ครับ แล้วเจอกันครับ’
ผมเดินเข้ามาหาไอ้เกมส์ที่มันนั่งอยู่ ผมเดินอมยิ้มเข้ามาจนไอ้เกมส์มันหมั่นไส้ มันว่าพอแฟนโทรมาหาก็อารมณ์ดี ผมก็หัวเราะชอบใจ ไม่ได้บอกปัดหรืออะไร แต่พอหันหน้าไปทางไอ้สปามันทำหน้าอย่างกะ...
“เฮ้ย สปา เป็นไรอ่ะ ดูทำหน้าเข้า แล้วทำไมมองไอ้ดินมันแบบนั้นล่ะ” ไอ้เกมส์มันคงคิดอย่างที่ผมคิด แค่ผมไม่ได้พูดออกมาแค่นั้น ก็มันทำหน้าเหมือนมันโกรธผมมาก ใช่ มันคงโกรธผมมาก
“เกมส์ เรากลับก่อนนะ” มันลุกขึ้นจะกลับครับ ดีแล้ว กลับๆ ไปซะ รำคาญลูกกะตาเต็มทีแล้ว
“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ เดี๋ยวดิ กินข้าวด้วยกันก่อน” ไอ้เกมส์มันพูด แต่มันหันมามองผม ผมก็ทำท่ายักไหล่ ไม่พูด ไม่สนใจใยดีมัน
“ไม่ล่ะ เจ้าของบ้านเค้ายังไม่อยากให้กินด้วยเลย” แล้วมันก็เดินออกไปจากบ้านผม แต่ก็ยังดีนะครับ ก่อนกลับ มันยังเข้าไปบอกแม่ผมก่อน แม่ผมบ่นเสียดายแล้วเสียดายอีก จะพิศวาสอะไรมันนักหนา ปากก็พร่ำพูดว่าถ้ายัยทรายมาเห็นก็คงชอบแน่ๆ ยังบอกให้ผมชวนมาเที่ยวที่บ้านบ่อย (แม่ชอบมันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย T_T ผมเกลียดมันอ่ะ)
แล้วที่สำคัญ ไอ้เกมส์มันบอกว่า จากที่มันมองๆ แล้วเนี่ย มันคิดว่า ไอ้สปา ชอบผมแน่ๆ ไม่นะ :serius2:
------------
ทำไมไม่มีใครชอบพี่ไม้ล่ะ พี่ไม้น่ารักแสนดีนะเออ อิอิ จะมาทิ้งท้าย สปอยไว้หนอ่ยๆ ว่าตอนหน้ามีเลิฟซีนด้วย แต่จะเป็นใครกับใคร กลับมาจากไปเที่ยวแล้ว จะมาเฉลยค่ะ :L2:
-
สปาเป็นพระเอก??
-
กลับมาจากเที่ยวเกาะหลีเปะ ตะรุเตา เกาะไข่ เกาะอาดังและลังกาวี สนุกมากๆ ยังเมาคลื่นอยู่เลย :sad4: หายไปหลายวัน แต่เอ๊ะ คนอ่านของเค้าไปไหนหมด o22 ถ้าชอบหรือไม่ชอบยังไง ก็ติชมกันได้นะคะ ประเดี๋ยวคนเขียนหมดกำลังใจ อาจจะกลับใจไปรออ่านอย่างเดียว(เหมือนเคย) :a5:
ขอบคุณคนอ่านทุกท่าน ถึงแม้จะเม้นท์หรือไม่ก็ตาม เข้าเล้ามาแล้วก็อยากให้ทุกคนมีความสุขค่ะ :L2:
-
ขอบคุณที่มาอัพจ้า
ปล. เวลาอัพแล้วช่วยแก้ไขชื่อที่รีพลายแรกด้วยนะ จะได้รู้ว่าอัพแล้ว
-
ผมยังอ่านอยู่นะครับ ผมว่าที่คนอ่านหายอาจเป็นเพราะ
เค้าไม่รู้ว่านิยายอัพแล้วรึป่าวมั้งครับ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นนะ
เพราะหัวเรื่องของนิยายมันเป็น " ^_^ แอบ...รัก ^_^ " แบบนี้ใช่มั๊ยครับ
ผมว่าคนเขียนน่าจะทำแบบนี้ตรงหัวเรื่องนะครับ" "แอบ..รัก ตอนที่... อัพวันที่...."
มันจะดูง่ายกว่าครับ ถ้าทำแบบที่ผมบอกมันจะเห็นได้ทันที
พอคนรู้ คนเค้าจะได้เข้ามาอ่านกันไงครับ
อ๊ะ ที่บอกว่าเลิฟซีนจะเป็นคู่ใครหว่า เกมสปา รึว่า สปาส้ม!! ไม่เอา
นะ ไม่เอาส้มนะ ยิ่งเป็นพี่ไม้กับดินจะดีมากเลยล่ะ รออ่านนะครับ :กอด1:
-
ขอบคุณน้อง Little Diamond และ น้องPigstar มากๆ นะคะ :3123: พี่ทำตามคำแนะนำแล้ว ของร้อนมาเสิร์ฟแล้วค่ะ ไปอ่านกันเลยเนอะ
เช้าวันนี้ผมว่าอากาศสดใสกว่าทุกวัน ผมตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวเพื่อรอให้พี่ไม้มารับ พี่ไม้โทรมาเปลี่ยนแผนการเดินทางจากเมื่อวานตอนเย็นมาเป็นวันเสาร์เช้า ผมชักไม่แน่ใจการกระทำของพี่ไม้ว่าตกลงคิดยังไงกับผมกันแน่ แล้วการที่ไอ้สปามันทำตัวแปลกๆแบบนั้น มันหมายความอย่างที่ไอ้เกมส์มันว่าจริงหรือเปล่า แล้วมันจะมาชอบผมเพื่ออะไรกัน....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“ดิน มีเพื่อนมาหาแน่ะลูก” แม่มาเรียกแล้ว ผมว่าต้องเป็นพี่ไม้แน่ๆ ครับ
“ครับแม่ จะลงไปเดี๋ยวนี้ครับ” ผมรีบหยิบกระเป๋าเป้มาสะพาย เอาเสื้อผ้าไปแค่ 2 ชุด เพราะที่บ้านพ่อก็พอมีอยู่บ้างแล้ว หยิบหนังสืออ่านเล่นซักเล่ม แล้วก็รีบออกจากห้อง
“เพื่อนลูกคนนี้ไม่เคยเห็นหน้าเลยนี่ ใครกัน” แม่พูดกับผม หลังจากที่ผมเดินตามหลังแม่ลงมาจากชั้นสอง
“อ๋อ รุ่นพี่น่ะครับแม่ รู้จักกันตั้งแต่ตอนเรียน ม.ต้นอ่ะครับ”
“แล้วพี่เค้าจะไปส่งที่คิวรถเหรอลูก”
“คงงั้นมั้งครับแม่” ผมเองก็ยังไม่แน่ใจและไม่ได้ถามว่าพี่ไม้จะไปส่งผมที่ไหนกันแน่ แต่ถ้าถึงกับต้องไปส่งที่บ้านพ่อเนี่ย ผมว่ามันคงไกลไป แต่มันก็ไม่แน่นะ....
ผมเดินลงมาเห็นพี่ไม้นั่งอยู่ข้างเคาท์เตอร์ เมื่อเห็นผมเดินลงมาก็ส่งยิ้มให้ และหันไปพูดกับแม่ว่า จะไปส่งผมถึงบ้านพ่อ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วยังบอกแม่ว่าจะดูแลผมให้ดีที่สุด ผมตกใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าพี่ไม้จะพูดแบบนี้กับแม่ แต่นั่นก็ทำให้ผมมั่นใจขึ้นว่า พี่ไม้อาจจะชอบผมจริงๆ พี่ไม้เดินนำผมไปที่รถเก๋งสีดำคันเดิมที่ผมเคยนั่ง ผมยืนนิ่งอยู่ที่ประตู และไม่รู้ว่าจะเข้าไปนั่งดีหรือเปล่า ผมยื่นนิ่งอยู่สักครู่
“ดิน จะไม่ไปเหรอ ยื่นนิ่งเลยอ่ะ” พี่ไม้ถามก่อนเปิดประตูรถ และส่งยิ้มให้กับผม
“ไปครับไป แต่ก่อนไป พี่ไม้สัญญาอะไรกับผมก่อนได้มั๊ยครับ”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“พี่ไม้ต้องบอกความจริงกับผมทุกอย่าง ทุกเรื่อง ไม่ว่าพี่ไม้จะปิดบังเรื่องอะไรผมอยู่ก็ตาม...ถ้าผมอยากรู้ พี่ไม้ต้องตอบความจริงกับผม ได้มั๊ย” ผมพูดออกไปแทบจะลำดับคำพูดไม่ถูก การที่ผมคิดอยู่นั้น มันทำให้ผมเริ่มจะสับสน บางทีพี่ไม้ก็เหมือนสนใจ เอาใจใส่ บางทีก็ดูละเลยจนเหมือนคนไม่รู้จัก ผมรู้สึกเหมือนไม่รู้จักผู้ชายคนนี้จริงๆ ซะที แต่สิ่งที่ค้างคา มันมากมายเกินกว่าจะทำให้ผมทนนิ่งๆ อยู่ได้อีกต่อไปแล้ว
“ขึ้นรถก่อน พี่สัญญาว่าพี่จะตอบทุกอย่าง ตามความจริง!”
ผมนั่งรถมาโดยไม่พูดอะไรอีก หันหน้ามองคนขับรถที่ตอนนี้ก็หันหน้ามามองผมเช่นเดียวกัน สายตา รอยยิ้ม ที่ให้ผม มันคืออะไร
“ว่าไง จะถามอะไรพี่” พี่ไม้เริ่มต้นพูดขึ้นก่อนเพื่อทำลายกำแพงความอึดอัดที่เริ่มก่อตัวเมื่อผมเข้ามานั่งในรถ
“ผมอยากรู้ว่า....”
ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวับ ชูวับ ๆ ๆ
ไม่ทันจะพูดเรื่องที่จะถามด้วยซ้ำ ทำไมต้องมีมารผจญ(อีกแล้ว) พี่ไม้มองหน้าผม ยิ้มให้ก่อนจะก้มมองโทรศัพท์อยู่นาน และไม่รับสายซะที ผมมองหน้าพี่ไม้อีกครั้ง ถามด้วยสายตาว่าทำนองว่าทำไมไม่รับ พี่เค้าชั่งใจอยู่แป๊บนึง จึงยอมรับโทรศัพท์
‘ฮัลโหล มีอะไร’ ไม่เคยได้ยินว่ารับโทรศัพท์แล้วจะพูดแบบนี้นะ ใครนะ โทรมา
‘อยากจะทำอะไรก็ทำไป ถ้าที่ผ่านมายังไม่พอใจ ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว แต่...เรื่องนี้ ขอร้องล่ะ พอเถอะ’ คำว่า...เรื่องนี้ พี่ไม้หันหน้ามาสบตากับผม นั่นยิ่งทำให้ผมจับต้นชนปลายไม่ถูก สิ่งที่พี่ไม้พูดคืออะไร แล้วใครเป็นคนโทรมา
‘ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็ไม่ต้องคุยกันอีก ไม่ต้องโทรมาอีกนะ แค่นี้นะ’ พี่ไม้วางสายด้วยความฉุนเฉียว โมโห แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมากนัก จากนั้น พี่ไม้จึงปิดเครื่อง และเก็บโทรศัพ(เรียกว่ายัดดีกว่า) ลงในเก๊ะด้านหน้าคนนั่งข้างๆ โดยไม่สนใจมันอีก
“โทษทีนะ ตกลงเมื่อกี้ ดินจะถามอะไรพี่เหรอ” พี่ไม้โคลงหัวพร้อมกับยิ้ม
“ใครโทรมาเหรอครับ” ผมอยากรู้เรื่องเมื่อกี้มากกว่าแล้วล่ะ หึหึ
“ไม่มีไรหรอก อย่าสนใจเลย”
“ทำไมล่ะครับ ทำไมผมจะสนใจไม่ได้ มัน...ป็นความลับเหรอครับ” นั่นสิครับ ทำไมผมถึงสนใจไม่ได้ ทำไมไม่ให้ผมรู้เรื่องราวของพี่ไม้บ้างล่ะ ทั้งๆที่ ผมพร้อมที่จะฟังเสมอ
“ไม่มีเรื่องอะไรที่จะเป็นความลับสำหรับดินหรอกนะ มันก็แค่เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ อีกอย่าง ถึงดินรู้ ดินก็ช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอก ช่างมันเถอะนะ” พี่ไม้พูดเสียงราบเรียบ และยิ้มแบบเหนื่อยๆ ให้ผมอีกครั้ง ผมอยากปลอบใจ แต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร เกิดอะไรขึ้น
“.....”
“ดิน...เชื่อใจพี่นะ” ถึงตอนนี้ ผมอยากจะถามอะไรมากมายเท่าไหร่ แต่ผมก็อยากจะเชื่อใจคนๆ นี้ จริงๆ
“บ้านพ่ออีกไกลมั๊ยดิน แล้วที่บ้านปลูกอะไรบ้างล่ะ”
“อีกซักชั่วโมงน่าจะถึงแล้วอ่ะครับ แต่ทางใกล้ๆ ถึงบ้าน ถนนไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะครับ พี่ไม้ส่งแค่ในเมืองก็ได้ เดี๋ยวดินเข้าไปเอง ไม่ต้องไปส่งถึงบ้านหรอก” ผมคิดแบบนั้นจริงๆ นะครับ ผมรู้สึกเกรงใจ และไม่อยากให้รถพี่ไม้สกปรกนี่ ถึงระยะทางจะไม่ไกลมาก ก็ขึ้นชื่อว่าต่างจังหวัดอยู่ดี ผมไม่อยากให้พี่ไม้ขับรถกลับไกลๆ คนเดียวแบบนี้เลย (ตกลงพี่ไม้มีใบขับขี่ยังเนี่ย เฮ้อ)
“ใครบอกว่าพี่แค่มาส่งล่ะ พี่จะมาขอพ่อดินนอนด้วยซัก 3 – 4 คืนนะ พี่เอาเสื้อผ้ามาแล้วด้วย” พี่ไม้พูดพร้อมกับหันมายิ้มพร้อมยักคิ้วให้ผม หา! ไม่ได้แค่มาส่งงั้นเหรอ อ้าวววววววว
“แล้วทำไมไม่บอกดินก่อนล่ะ ว่าจะมาเที่ยวด้วยน่ะ แล้วนี่ที่บ้านพี่ไม้รู้เรื่องหรือยังว่าจะมาค้างน่ะ ” นั่นน่ะสิ ถ้าบอกกันก่อน ผมจะได้เตรียมเสื้อผ้าหล่อๆ โน่น นี่ นั่น ที่อยากจะเอามา คิดจะเซอร์ไพรส์กันแบบนี้ เซ็งนะ
“อ้าว ก็นึกว่าอยากให้ค้างอยู่เป็นเพื่อน อีกอย่างพี่ก็อยากเห็นว่า สถานที่ที่ทำให้ดินมาอยู่ได้โดยไม่คิดถึงบ้านเลยเนี่ย สภาพยังไง จะน่าอยุ่แค่ไหน”
“ไม่ได้น่าอยุ่อะไรมากนักหรอก ก็ตอนนั้นคิดว่าอกหักนี่นา” ประโยคหลังผมพูดเสียงอ่อยๆ และไม่ค่อยอยากให้พี่ไม้ได้ยินเท่าไหร่
“อะไรนะ อกหักๆ อะไรเหรอ พี่ได้ยินไม่ถนัดน่ะ หึหึหึหึ” ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ ก็ใครล่ะ ทำให้คิดแบบนี้อ่ะ
“เปล่า ไม่มีอะไร ไปแล้วก็เห็นสภาพเองแหละว่าเป็นยังไง อย่ามาร้องจะกลับบ้านก็แล้วกัน”
“ยังไงก็ไม่กลับหรอก ถ้าดินไม่กลับ พี่ก็ไม่กลับ” นั่น หันมายิ้มกรุ้มกริ่มอีก ขับรถไปเลยไป
“แล้วนี่จะมาพักฐานะอะไร จะได้บอกพ่อว่าไงดี เป็นเพื่อน รุ่นพี่ หรือว่า...”
“แฟน....กล้าบอกพ่อหรือเปล่า ว่าพี่เป็นแฟน”
“เฮ้ย ผม....ผม ไปเป็นแฟนพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คิดเองเออเอง เรายังไม่รุ้จักกันดีด้วยซ้ำอ่ะ” ผมทั้งดีใจ ตกใจ แทบจะเสียสติ อ๊ากกกกกก อยุ่ๆมาบอกว่าเป็นแฟน ผมอยากรู้จักพี่ไม้มากกว่านี้ ไม่ใช่ผมไม่ชอบพี่ไม้นะครับ แต่ผมอยากรู้จักพี่ไม้มากกว่านี้จริงๆ ขอกันซักนิดก็ยังดีนี่มาทำเนียนๆ แบบนี้เลยเหรอ
“ดินมีพี่น้อง 3 คน เป็นลูกชายคนกลาง มีพี่สาวและน้องสาว ที่บ้านเปิดซุปเปอร์มาเก็ตชื่อร้านสามพี่น้อง พ่อกับแม่แยกทางกัน แล้วก็มีน้องสาวต่างแม่ 1 คน พ่อมีอาชีพทำสวน ชอบเรียนวิชาภาษาอังกฤษและศิลปะ เวลาว่างชอบอ่านหนังสือ เล่นเกมส์บ้าง และที่สำคัญ ไม่มีเบอร์มือถือ” ผมประทับใจนะครับที่พี่ไม้รู้ประวัติผมขนาดนี้ แต่เรื่องแบบนี้ ก็คงได้มาจากไอ้เกมส์นั่นแหละ (คิดว่านะ)
“แต่ผมไม่รู้จักพี่ เหมือนจะรู้จัก แต่ไม่เคยรู้จักจริงๆ ซะที รู้แค่ว่าชื่อเล่น ขื่อ ‘ต้นไม้’ ชื่อจริง ‘พนัส วชิราลักษณ์’ นอกนั้น ผมไม่รู้อะไรเลย ....แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะรู้หรอกนะครับ มันไม่กล้าที่จะอยากรู้มากกว่า”
“แล้วไม่รู้บ้างหรือไง ว่าเมื่อก่อนน่ะ พี่รอดินทุกวัน”
“หือ รอ?~”
“ใช่ รอ เหมือนเฝ้ารอ อยู่ๆ ดินก็หายไป เหมือนพยายามจะออกไปจากชีวิตพี่ ทั้งที่ตอนแรก พี่ยังเห็นดินอยู่ตลอดเวลา ...ถึงไม่มีคำพูด ไม่มีการกระทำ แต่พี่รู้สึกได้นะ แต่แล้วอยู่ๆ ดินก็หายไปซะเฉยๆ พอมารู้ตัวอีกที พี่ก็เข้าไม่ถึงดิน ดินกลายเป็นคนที่พี่ได้ยินชื่อบ่อยขึ้น มีคนพูดถึงมากขึ้น มีคนชอบมากมาย แต่ตอนนั้นพี่กลับห่างดินไปซะแล้ว”
“งั้นที่ผ่านมา ก็แสดงว่า....”
“ใช่ พี่รู้ว่าดินมองพี่อยู่ รับรู้มาตลอดว่าดินเป็นยังไง แต่เหมือนเราโดนจับให้ห่างกัน พี่ต้องซ้อมบอลทุกวัน เรียนหนักขึ้น พี่เองอยากจะบอกดินเป็นร้อยเป็นพันครั้ง แต่พี่ไม่กล้า ไม่กล้าพอที่จะบอก ถ้าไม่เกิดเรื่องกับพี่ซะก่อน พี่คงได้บอก ได้พูด ได้คุย ให้ดินได้รู้เร็วกว่านี้ แน่ๆ”
“พี่ชอบดินมากนะ ตั้งแต่วันแรกที่พี่เจอดิน หึหึ ....เด็กชายพสุธา.... ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักคล้ายเด็กผู้หญิง รอยยิ้มที่ทำให้พี่รู้สึกหัวใจเต้นแรง พี่ไม่เคยลืมรอยยิ้มของดินเลย ....แต่พี่ไม่กล้า ไม่แน่ใจ ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าพี่ชอบดินแบบไหน ของที่พี่ตั้งใจจะซื้อให้ พี่ซื้อมามากมายแต่ก็ไม่รู้ว่าจะให้อะไร ยังไง ในวันที่ดินจะเรียนจบ ม.ต้น พี่ก็กล้าที่จะฝากแค่การ์ดเล็กๆ ใบเดียว เพราะตอนนั้นพี่กลัว...พี่กลัวจริงๆ”
“......แล้วตอนนี้ พี่ไม่กลัวแล้วเหรอ ไม่กลัวว่าใครๆ จะรู้ว่าพี่ชอบดินแล้วเหรอ”
“พี่กลัว...แต่พี่กลัวจะสูญเสียดินไปมากกว่า” ตอนนี้ผมรู้สึกโล่งมาก เหมือนโล่งอก เหมือนตัวกำลังลอยได้ เหมือนฝันที่เป็นความจริง คนที่ผมชอบ เค้าก็ชอบผม เค้าก็คิดเหมือนผม งั้นเหรอ
“แล้วอะไรที่ทำให้พี่ไม้รู้สึกกลัวว่าจะสูญเสียดินไปล่ะ” ผมอยากรู้ว่า ทำไมตอนนี้พี่ไม้ถึงกล้าบอกกับผมทั้งที่กลัวคนอื่นจะรู้ อะไรคือสิ่งที่พี่ไม้กล้าจะบอกกับผมกันแน่
“....”
“อ้อ พี่ไม้ แยกข้างหน้าเลี้ยวซ้ายนะ แล้วก็ขับตรงไปอีกหน่อย ก็ถึงแล้วล่ะ หลังคาสีส้มนั่นแหละ บ้านพ่อดิน...แล้วไอ้ต้นมะม่วง ทุเรียน กระท้อน พวกนี้อ่ะ ก็เป็นของพ่อดินเองแหละ”
“อืม” ผมยังไม่ได้รับคำตอบใดจากพี่ไม้อีก แต่นั่นมันก็เป็นสิ่งที่ผมพอใจเป็นที่สุดแล้ว หลังจากนี้ไป ผมว่าผมคงมีเวลาที่พูดคุยกับพี่ไม้มากขึ้น (ซะที)
เมื่อมาถึงบ้านพ่อ พ่อไม่อยู่ เข้าสวนไปเก็บมะม่วง เหลือแต่ยัยกิ่งที่อยู่บ้าน ยังกิ่งตื่นเต้นที่ได้เห็นผมและพี่ไม้ ปากก็เอ่ยชมรถพี่ไม้ว่าสวยมากๆ อยากได้ซักคัน เบื่อนั่งรถกระบะของพ่อแล้ว แล้วก็ชมพี่ไม้ว่าหล่อกว่าผมอีก (น้องใครวะ) ผมเอากระเป๋าเป้ และกระเป๋าเสื้อผ้าของพี่ไม้เข้ามาในบ้าน ที่บ้านมี 3 ห้อง ห้องพ่อ ห้องยัยกิ่ง และก็ห้องที่ผมใช้พักตอนปิดเทอม ว่าแต่ผมจะให้พี่ไม้นอนห้องผมดีหรือเปล่านะ
“กิ่ง ไปนอนกับพ่อนะ พี่จะนอนห้องกิ่ง ให้เพื่อนพี่นอนห้องพี่อ่ะ”
“อ้าว ทำไมพี่ไม่นอนด้วยกันล่ะ มาไล่กิ่งไปนอนห้องพ่อทำไมกัน เพื่อนกันก็นอนห้องเดียวกันสิ”
“ไม่เอา...พี่นอนดิ้น ไม่อยากนอนกะใคร” พี่จะบอกแกได้ยังไง ว่าพี่กับพี่ไม้ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน พี่แกก็กลัวนะเว้ย นอนกะผู้ชายเนี่ย
“พี่ไม่อยากนอนกะใคร แล้วชวนเพื่อนมาเที่ยวทำไมกัน แปลกจริงพี่ดินนี่ ไม่เอาอ่ะ ไม่ให้นอนห้องกิ่งหรอก”
“แล้วกัน ก็ได้ พี่ไปขอพ่อเองก็ได้”
“โหย พี่ดิน ขอพ่อนะ พ่อก็ตามใจพี่ดินอีก นี่กะจะแกล้งกิ่งใช่มั๊ยเนี่ย รังแกเด็กอ่ะ” ยัยเด็กแก่แดดเอ๊ย
“พี่นอนกับดินก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องไปกวนน้องเลย” พี่ไม้คงทนนั่งฟังผมกับยัยกิ่งทะเลาะกันไม่ไหว จึงเดินเข้ามาบอกและห้ามเราสองคนไว้
“พี่ไม้จะนอนกับดิน...งั้นเหรอ?”
“ใช่ หรือว่านอนไม่ได้ล่ะ เพื่อนกันไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา ใช่มั๊ยกิ่ง” ยังจะหันไปหาแนวร่วมอีก ยัยกิ่งก็เออออ ห่อหมกไปด้วย แล้วยังมาแซวผมว่าหน้าแดงทำไม ไม่เคยนอนกับผู้ชายหรือไง เคยนอนโว้ย กับไอ้เกมส์ก็นอนด้วยกันบ่อยๆ แต่นี่มันไม่ได้รู้สึกแบบเพื่อนนะ ไม่เหมือนกัน มันบอกไม่ถูกนี่
ตอนเย็นพ่อกลับจากสวน ดีใจที่ได้เห็นหน้าผมมาก ผมแนะนำให้รู้จักกับพี่ไม้ แนะนำพี่ไม้ว่าเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่โรงเรียน จะให้ผมแนะนำว่าเป็นคนพิเศษ สงสัยพ่อคงได้ช็อคแน่ๆ พ่อพูดเสมอว่าผมเป็นลูกชายคนเดียว ต้องสืบสกุล แต่งงาน ผมจะบอกพ่อยังไง ว่าผมคงมีหลานให้พ่อไม่ได้ คิดแล้วก็เครียดนะเนี่ย เฮ้อ....หลังจากกินข้าวฝีมือของพ่อโดยมีผมและยัยกิ่งเป็นลูกมือ ผมกับพ่อออกมาคุยกันที่หน้าบ้าน พี่ไม้ขอตัวไปจัดของที่ห้องก่อน ส่วนยัยกิ่งก็เข้าห้องนอนไป
“ดิน รู้หรือป่าว แถวนี้มีสัญญาณโทรศัพท์แล้วนะ วันก่อนพ่อเห็นมีคนมาติดตั้งเสาสัญญาณที่สวนข้างๆ น่ะ”
“เหรอครับ ดีแล้วนี่ครับ เวลาโทรศัพท์ พ่อไม่ต้องปีนต้นไม้อีกไง”
“ดินจะเอาโทรศัพท์พ่อ โทรบอกแม่หน่อยมั๊ย” พ่อยื่นโทรศัพท์มือถือให้ผม ยิ้มและตบบ่าผมเบาๆ กำลังลุกขึ้นเดินไป
“พ่อครับ...พ่อยังรักแม่อยู่มั๊ยครับ” ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ๆ ผมถึงได้ถามพ่อแบบนี้ ผมเห็นสายตาที่พอมองเมื่อกี้แล้ว มันอดที่จะถามแบบนี้ไม่ได้จริงๆ นะครับ
“แม่ของดิน คือผู้หญิงที่พ่อรักมากที่สุดนะ” พ่อพูดทั้งที่ยังยืนอยู่
“แล้วทำไมถึง...” ผมก็ลุกขึ้นตามพ่อครับ เราสองคนยื่นคุยกัน (ทำไมไม่นั่งล่ะเนี่ย)
“เรื่องบางเรื่อง แค่ความรัก มันก็ไม่พอหรอกนะดิน ความรักที่ว่าสำคัญแล้ว ความเข้าใจสำคัญยิ่งกว่า พ่อกับแม่รักกัน แต่เรายังไม่เข้าใจกันดีพอที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้ไปตลอดรอดฝั่ง แต่ตอนนี้พ่อก็มีความสุขนะ ที่ได้คุยกับแม่ของดินเป็นเพื่อนไปแบบนี้ ...ดินถามพ่อทำไม รู้สึกแย่เหรอลูก”
“เปล่าครับพ่อ ดินเข้าใจครับ...ดินรักพ่อนะครับ” ผมเข้ามาโอบเอว กอดพ่อไว้ พ่อตบหลังผมเบาๆ แล้วก็บ่นว่าผมตัวเล็ก ให้กินให้เยอะกว่านี้ ผู้ชายต้องมีร่างกายแข็งแรง เพื่อจะได้ปกป้องคนที่รักได้ แต่ผมอยากจะบอกพ่อจริงๆ ว่าผมไม่อยากโต ผมอยากเป็นแบบนี้แหละ ผมอยากโดนปกป้องมากกว่า
หลังจากโทรไปหาแม่แล้ว คุยกันเสร็จเรียบร้อย ผมเอาโทรศัพท์ไปคืนพ่อและคุยเรื่องจะขอห้องกิ่ง พ่อทำท่าทางแปลกใจ ผมกลัวพ่อจะจับพิรุธได้ เลยบอกว่างั้นก็ไม่เป็นไร ยอมนอนดิ้นถีบเพื่อนไปดีกว่า ผมเดินเข้ามาในห้อง ไม่เห็นพี่ไม้อยู่ในห้อง จึงเดินเข้ามาและมองหา ผมเห็นพี่ไม้ยืนอยู่ตรงระเบียง ทอดสายตาออกไปไกล
“คิดถึงบ้านเหรอครับ” ผมถามพร้อมกับนั่งบนเตียง พี่ไม้เดินเข้ามาและนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เตียง
“เปล่า คิดถึงคนแถวนี้มากกว่า” พี่ไม้หันมามอง พร้อมกับส่งสายตาให้กับผม เอาเข้าจริง ผมก็ทำอะไรไม่ถูกนะครับมันรู้สึกแปลกๆ เขินไปหมด ใจเต้น มื้อไม้สั่น พี่ไม้ขยับมาใกล้ๆ พร้อมกับกุมมือผมไว้
“ดิน...เป็นแฟนพี่นะ อยู่ข้างๆ พี่นะ อย่าไปไหนจากพี่อีกเลยนะ” พี่ไม้กุมมือ เอามือผมไปจับไว้ที่หน้าของพี่เค้า ตอนนี้ผมใจเต้น แทบจะระเบิดอยู่แล้ว
“ครับ ผมจะอยู่ข้างๆพี่” พี่ไม้ยิ้มให้ และยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ กับหน้าผม พี่ไม้สูดลมหายใจเข้าเมื่อยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกับแก้มของผม ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกมันรู้สึกแปลกๆ หัวใจเต้นผิดปกติ รู้สึกเหมือนเลือดมันไปกองอยู่บนหน้าทั้งหมด
“ฮือ...หอมจัง...” พี่ไม้กระซิบด้วยเสียงแหบพร่าข้างหูผมเบาๆ ผมผลักพี่ไม้ออก แต่ก็ไม่ได้แรงมากนัก คิดแต่ว่าให้ตัวเองออกจากภวังค์นั้น ผมบอกให้พี่ไม้ปอาบน้ำ พี่ไม้หัวเราะ และลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ผมนั่งใจเต้นโครมครามอยู่บนเตียงอย่างนั้น โดยไม่มีแรงจะลุกไปไหน
ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวับ ชูวับ ๆ ๆ ๆ
เสียงโทรศัพท์ของพี่ไม้ดังอยู่นาน จนเสียงหยุดไป ผมหยิบขึ้นมาดู โห! 15 สายไม่ได้รับ (จะโทรอะไรกันขนาดนี้) สักพักมันก็ดังขึ้นอีก ผมจึงหยิบขึ้นมาดูหน้าจอว่าใครโทรมา หน้าจอที่ขึ้นมา ชื่อนี้ ทำไมถึงคุ้นๆ
เฮ้ยยยยยยยยยยย นี่มัน ...
‘SPA’
-----------------------------
:L1: มีแค่เลิฟซีนเล็กๆ ก่อนนะ ถึงจะจัดครั้งใหญ่ให้ ต้องทีละนิดละหน่อย เดี๋ยวน้องดินจะช้ำ :-[
-
สปาเป็นแฟนกะพี่ไม้ ??
-
หรือพี่ไม้จะพัวพันอยู่กะสปา --"
-
ย่อง ออกมาจากหลืบ555
พี่น้องกันป่าว?
แอบเชียร์สปานะ
พี่ไม้ชอบแว้บ ผลุบๆโผล่ๆอะ
ปล.เม้นมือถือบวกไม่ได้ขอแปะไว้ก่อนน่อ: )
-
ว้าว มาอีกตอนแล้ว ตอนนี้ปริศนาชักเริ่มคลี่คลายแล้วสิ
คำใบ้ตัวแรกออกมาแล้ว สปาไม้เป็นอะไรกันน้อ น่าสงสัยๆๆ
พี่ jazzy ครับ เรียกพี่แล้วกันเน๊อะ เห็นพี่เรียกผมว่าน้องอ่ะ อิอิ
ตรงที่ผมให้พี่แก้อ่ะครับ ที่พี่ทำอยู่ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีนะครับ แต่มัน
ต้องกดเข้ามาอ่านในนิยายถึงจะเห็นว่าอัพแล้ว ผมว่าพี่ต้องไปแก้
หัวเรื่องที่รีพลายแรกครับ มันถึงจะโชว์ที่หัวเรื่องเลย แบบว่าไม่ต้อง
กดเข้ามาดู ก็จะเห็นจากหัวเรื่องเลยอ่ะครับ ลองทำดูนะครับพี่ jazzy
-
สปาเป็นน้องชายหรือเป็นแฟนพี่ไม้ล่ะเนี่ย
เค้าเชียร์พี่ไม้นะ อยากให้รักแรกสมหวัง สปามาทีหลังก็กินแห้วไปเถอะ :sad4:
-
สปาเป็นอะรัยกับพี่ไม้เนี่ย :L2:
-
:man1: ขอบคุณสำหรับน้อง Pigstar :กอด1: พี่ก็พยายามทำแบบที่น้องว่าแล้วเนอะ แต่ทำไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ประสบการณ์ในการโพสกระทู้ของพี่ช่างน้อยนิดเหลือเิกิน :laugh: เอาเป็นว่า ใครชอบก็ กด Favorits เอาไว้แล้วกันนะคะ (เพราะคนเขียนก็ทำแบบนั้น) เหอะๆๆๆ มาอ่านตอนต่อไปกันเลยนะคะ ใครที่ชอบพี่ไม้ ตอนนี้ จัดเต็มให้พี่ไม้จ้า ตอนนี้หวังว่าทุกคนคงชอบนะคะ
-----------------------------------------------------
ตอนที่ 9
ถ้าผมตาไม่ฝาดหรืออ่านไม่ผิด ชื่อที่โทรเข้ามามันต้องเป็นสปาแน่ๆ แต่จะเป็นคนๆ เดียวกันกับคนที่ผมรู้จักหรือเปล่า ผมยังไม่แน่ใจ ถ้าผมรับสายทุกอย่างที่ผมสงสัยมันต้องทำให้ผมกระจ่างแน่ๆ เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง ผมก้มมองมือถือในมือใจเต้นตึกตัก ถ้ารับแล้วคนในสายคือคนที่ผมคิดว่าใช่ล่ะ ผมจะทำยังไงแล้วมันรู้จักกับพี่ไม้ได้ยังไง ผมพร้อมที่จะรู้คำตอบตอนนี้แล้วล่ะ
ตึ๊ด….ผมรับโทรศัพท์ แต่ไม่พูด และตั้งใจฟังปลายสายที่กำลังจะพูดมา
‘คิดว่าทำอย่างงี้อ่ะ ทำถูกแล้วใช่มั๊ย รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง คอยดูก็แล้วกัน ว่าคนอย่างไอ้สปา มันจะทำอะไรได้บ้าง’ ตื๊ด ๆ ๆ ๆ
ใช่จริงๆ นี่มันเสียงไอ้สปาชัดๆ ที่มันพูดเมื่อกี้คืออะไร มันต้องคิดว่าคนที่รับสายเป็นพี่ไม้แน่ แล้วมันกับพี่ไม้มีความสัมพันธ์กันยังไง สองคนนี้เป็นอะไรกัน หรือรู้จักกันในฐานะไหน ทำไมถึงได้พูดเหมือนสนิทและรู้จักกันดีแบบนี้ ผมนั่งลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ลำดับภาพที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่นั่นมันก็ไม่ทำให้ผมกระจ่างได้ พี่ไม้เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นผมนั่งกำโทรศัพท์อยู่ในมือ และจากท่าทางของผม พี่เค้าคงดูออกว่า มันเกิดอะไรขึ้น
“ดิน...รับโทรศัพท์พี่เหรอ” พี่ไม้พูดด้วยความระวัง และไม่ได้ตื่นตกใจอะไร เข้ามานั่งยองๆ แกะโทรศัพท์มือถือออกจากมือผมไปดู
“สปา...โทรมาใช่มั๊ย เค้าพูดอะไรบ้าง นี่เค้ารุกเร็วขนาดนี้เลยเหรอ” ผมไม่เข้าใจความหมายของพี่ไม้ ‘รุกเร็ว’ มันคืออะไร
“พี่ไม้รู้จักกับไอ้ปา เอ๊ย สปาด้วยเหรอครับ”
“อืม รู้จัก...ดีเลยล่ะ” พี่ไม้พูดพร้อมกับถอนหายใจและลุกขึ้นมานั่งบนเตียงใกล้ๆ ผม
“รู้จักกันยังไง แบบไหนอ่ะ บอกดินได้มั๊ย” พี่ไม้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นั่งเท้าแขนไปด้านหลังทั้งสองข้าง ตามองดูไปข้างหน้า
“เค้าต้องการทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น คน สัตว์ สิ่งของ ทุกอย่างเค้าจะต้องการ ต้องการมัน ถ้าสิ่งเหล่านั้น มันเป็นของพี่... พี่สงสารเค้านะ แต่พี่ก็ไม่อยากจะเสียสละอะไรอีกแล้ว โดยเฉพาะ...ดิน” พี่ไม้จับมือผมไว้แน่น คำพูดที่ผมได้ยินเหล่านั้น เป็นเรื่องจริงใช่มั๊ย แล้วทำไมไอ้สปามันถึงได้อยากได้ของๆ พี่ไม้ล่ะ ผมไม่เข้าใจ
“สปา...เป็นน้องชายต่างแม่ แม่ของเค้า เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่เหมือนแม่ของพี่ แม่ของพี่รักกันมาก่อนกับพ่อ แต่ย่าไม่ชอบแม่พี่ ไม่อยากได้แม่เป็นสะใภ้ พ่อก็ไม่ยอม ถึงจะแต่งงานกับแม่ของสปา แต่ส่วนใหญ่ พ่อก็จะมาอยู่ที่บ้านพี่ นานๆ ถึงจะกลับไปที่บ้านของแม่สปาสักครั้ง พี่ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย ตั้งแต่เด็กพี่ไม่เคยรู้ว่าแม่ของพี่ไม่ใช่เมียตามกฎหมาย ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นลูกนอกสมรส ตอนที่พี่เรียนอยู่ ม.2 พี่เห็นพ่อนั่งกินข้าวอยู่ที่ร้านอาหาร พร้อมกับสปาและแม่ของเค้า พี่ยืนดูภาพนั้นด้วยความไม่เข้าใจ สองคนนั้นเป็นใคร ทำไมพ่อถึงได้ดูสนิทสนมขนาดนั้น พี่กลับไปถามแม่ แต่แม่ก็ไม่ยอมพูดอะไร บอกแค่ว่าแล้วพี่จะรู้เอง จนเวลาผ่านไป ประมาณ 3 เดือน พ่อกลับมาบ้านพร้อมกับเด็กผู้ชายคนนึง พ่อแนะนำให้พี่รู้จักว่าเค้าก็น้องชายของพี่ ซึ่งแม่ของสปาหรือเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของพ่อ ได้เสียชีวิตแล้วด้วยอุบัติเหตุ ตอนนั้นที่พี่ได้เจอสปา เค้าไม่พูดกับพี่ซักคำ สายตาที่เค้ามองเหมือนเคียดแค้น โกรธแม่กับพี่มาก แต่มันยังมีเรื่องน่าแปลกใจกว่านั้น พี่แทบไม่อยากจะเชื่อว่าพี่กับเค้าจะเกิดวัน เดือน เดียวกัน ต่างกันแค่คนละปี พี่ไม่รู้ว่ามันเป็นความบังเอิญหรือตั้งใจของผู้ใหญ่กันแน่ พี่ไม่เข้าใจทำไมผู้ใหญ่ถึงปิดเรื่องนี้กัน ทำไมไม่ให้เราสองคนเจอกันก่อนหน้านี้ ให้มาเจอกันในวันที่พี่ไม่สามารถจะเข้าถึงเค้าได้ เค้าคิดแต่ว่าพี่กับแม่ ทำให้แม่ของเค้าตาย แย่งทุกอย่างของเค้าไป ”
“เดี๋ยว...พี่ไม้ พอก่อน... นี่ นี่ หมายความว่า พี่ไม้กับสปาเป็นพี่น้องกันงั้นเหรอ” ผมพูดเบรกพี่ไม้ เพราะตอนนี้ผมไม่แน่ใจจริง และยังมีสิ่งที่ผมไม่เข้าใจอีกมากมาย ผมสับสน
“แล้วทำไม นามสกุลไม่เหมือนกันอ่ะ ผิวพรรณ หน้าตา ไม่เห็นจะเหมือนกันซักกะนิด” นั่นสิ พี่น้องพ่อเดียวกัน ทำไมนามสกุลถึงไม่เหมือนกัน สปาผิวออกคล้ำ คิวเข้ม แต่พี่ไม้ สูง ขาว เออ ใช่ แต่ตาโต คิ้วเข้ม เอาแต่ใจ(นิดๆ) เหมือนกันแฮะ
“หึหึ ก็แต่ละคนหน้าตาไม่เหมือนพ่อเลยนี่ ส่วนเรื่องนามสกุลมันเป็นเหตุผลและข้อแม้ที่พ่อพี่ต้องยอมรับ เพื่อให้แม่และพี่ยังได้อยู่กับพ่อต่อไปได้ ย่าบอกว่าพี่ต้องใช้นามสกุลแม่เท่านั้น ตอนเด็กๆ ที่ก็ไม่เข้าใจ ถามแม่ แม่ก็บอกแค่ว่าทางฝ่ายแม่เป็นผู้หญิงทั้งหมดและไม่มีใครมีลูกชายเลย ก็เลยให้พี่ใช้นามสกุลแม่เพื่อสืบสกุล ตอนนั้นพี่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ยังคิดว่าดีซะอีก ได้สืบสกุลให้แม่ แต่เพิ่งมารู้ทีหลังว่า เหตุผลจริงๆ ...มันไม่ใช่” พูดถึงตอนนี้พี่ไม้สีหน้าเศร้าลง มีน้ำตาคลอ แต่ไม่ได้เสียใจ หรือร้องไห้ ผมว่าผมเดาอะไรออกได้ง่ายแล้วล่ะ นี่ผมจะทำยังไงดี ผมควรจะสงสารใครดี
“แล้วตอนนี้สปาอยู่บ้านเดียวกับพี่ไม้หรือเปล่า” ผมถามด้วยความสงสัย ผมว่าถ้าอยู่บ้านเดียวกัน แล้วมันจะไม่เกิดสงครามกลางเมืองหรือไง เพราะจากที่สปาเคยพูดถึงพี่ไม้แล้ว ผมว่า มันไม่น่าจะเป็นสิ่งที่ดีเท่าไหร่
“เปล่า เค้าอยู่บ้านใหญ่ กับพี่เลี้ยง ส่วนพ่อก็ไปๆ มาๆ ช่วงหลังจากที่แม่เค้าเสีย พ่อก็อยู่กับเค้าซะส่วนใหญ่ พี่ก็เข้าใจนะ ไม่ได้โกรธเค้า หรือโกรธพ่อเลย แม่บอกว่าให้พี่รักน้องมากๆ รักเค้าให้มากๆ เพราะเค้าอาจจะเติบโตมาจากการเลี้ยงดูที่ไม่เหมือนกับเรา แต่พี่ก็ยังไม่เข้าใจเค้าอยู่ดี พ่อพาเค้ามาที่บ้านพี่บ่อยๆ แต่เค้าไม่ค่อยพูดค่อยจาหรอกนะ วันนึงเค้าบอกพี่ว่าเค้าเกลียดพี่ และต่อไปไม่ว่าพี่จะรักอะไร ชอบอะไร เค้าจะทำลาย แย่งชิง เค้าจะต้องเอามาเป็นของเค้าให้ได้...”
“ทำไมเค้าถึงคิดแบบนั้นล่ะ ทำไมมันเป็นคนใจคอคับแคบแบบนี้ ...แล้วพี่ไม้ทำยังไง” ผมเริ่มเปลี่ยนท่านั่งโดยการยกขาขึ้นมาบนเตียงข้างนึง หันหน้ามาคุยกับคนที่นั่งข้างๆ อย่างตั้งใจ
“มันเริ่มตอนพี่แข่งบอลรอบชิง ตอนปิดเทอมใหญ่นั่นแหละ เค้ามาที่สนาม ตอนนั้นพี่ดีใจมากคิดว่าเค้ามาดูพี่ แต่ตอนพักครึ่ง เค้าเดินมาหาและบอกพี่ว่า ให้พี่เตรียมตัวแพ้ได้เลย เค้าบอกว่าทีมที่แข่งอยู่กับทีมพี่หัวหน้าทีมเป็นเพื่อนของเค้า เค้าจะไม่มีวันให้พี่ชนะ ตอนนั้นพี่ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้รู้สึกกลัว หรือหวั่นเกรงอะไร แต่พี่คิดว่า พี่จะต้องชนะให้ได้ แต่พอลงสนาม เพื่อนเค้าก็มาสกัดขาพี่ ด้วยความเร็ว บวกกับที่พี่ไม่ได้สนใจอะไร พี่หวังแค่อยากจะเอาชนะอย่างเดียว พี่ฝืนเล่นต่อ พี่จำสายตาในวันนั้นของเค้าได้ดี สายตาที่เหยียดหยัน พี่แค่บอกตัวเองว่าพี่จะต้องไม่แพ้ ...แต่พี่ก็แพ้ และพี่ไม่สามารถจะเล่นบอลได้อีก...ตลอดชีวิต”
มาถึงตอนนี้ น้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากตาอาบแก้มของพี่ไม้ มันไม่ได้เป็นน้ำตาแห่งความอ่อนแอเลยซักนิด ผมไม่เคยคิดว่าคนๆ นี้อ่อนแอเลย แต่อาจจะแค่ท้อแท้ในสิ่งที่ผ่านมา...เท่านั้นเอง ผมค่อยๆ ใช้มือประคองหน้าและใช้หัวแม่มือปาดน้ำตาให้ ผมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ผมอยากให้พี่ไม้ ผ่านมันไปให้ได้ และผมจะเป็นกำลังใจให้พี่ไม้ ตลอดไป
“พี่ไม้ อย่าเสียใจไปเลยนะครับ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้
“พี่ทำใจได้แล้วล่ะ แต่ว่าเค้าก็ยังไม่หยุดแค่นั้นน่ะสิ ช่วงที่พี่พักรักษาตัว พ่อแทบไม่ได้มาเยี่ยมพี่เลย แม่บอกว่าเค้าหนีออกจากบ้าน ทำให้พ่อต้องตามหากันวุ่นวาย พอออกจากโรงบาลได้ พ่อก็ให้พี่ไปพักรักษาตัวที่อื่น แต่ก่อนไป พี่อยากติดต่อดิน อยากเจอดินอีกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าจะติดต่อได้ยังไง พอดีเพื่อนพี่รู้จักกับเพื่อนดิน มันพาพี่ไปขอเบอร์ดินถึงบ้านเพื่อนดินเลยนะ มันบอกว่ามันกลัวว่าเพื่อนดินจะคิดว่ามันชอบดิน พี่ก็เลยต้องถ่อสังขารตัวเองไปหาเพื่อนดินนั่นแหละ แต่เบอร์ที่ได้มา โทรไปเท่าไหร่ ดินก็ไม่อยู่ซะที เฮ้อ...ที่แท้ ก็แอบมาอยู่ที่นี่นี่เอง” พี่ไม้หัวเราะ นั่นทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น และเข้าใจอะไรๆ ได้มากขึ้น
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วอ่ะ บอกหน่อยได้มั๊ย ว่าทำไมถึงย้ายมาที่โรงเรียนดินอ่ะ”
“อย่างที่พี่เคยบอก ว่าพี่คงเรียนที่โรงเรียนเดิมไม่ได้อีก และที่สำคัญ พอพี่รู้ว่าดินมาอยู่ที่นี่ ที่เดียวกับเค้า พี่แทบไม่ต้องคิดที่จะไปเรียนที่ไหน พี่ไม่อยากให้เค้ารู้ ว่าดินสำคัญกับพี่แค่ไหน ถึงแม้ว่าอยู่โรงเรียนที่นี่พี่จะต้องได้เจอเค้า แต่พี่ก็จะได้เจอดิน ได้เห็นความเป็นไปของดิน หึหึ แต่ไม่คิดว่า เค้าจะรู้เร็วขนาดนี้ ว่าพี่ชอบดิน”
“สปามันรู้ว่าพี่ไม้ชอบดินงั้นเหรอ มันรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่” นั่นสิ ไอ้สปา เมิงรู้ได้ยังไง ????
“เรื่องของพี่ อยู่ในสายตาของเค้าตลอด ดินคิดว่ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ” โอ้ พระเจ้า...ไอ้สปา...
“เปิดเทอมวันแรกเลยเหรอ” ผมพูดด้วยความตกใจ และมันต้องใช่แน่ๆ
“ใช่ วันที่พี่นัดเจอดินวันแรกนั่นแหละ พี่รู้ว่ายังไงพี่ก็หลบสายตาที่เค้ามองมาไม่ได้ ตอนนัดดินวันแรก กว่าพี่จะหลอกมันให้ตายใจและกลับบ้านไปก่อนได้อ่ะ เกือบทำให้ดินต้องเลิกคอยพี่ แล้วโชคไม่ดี ที่วันนั้นแม่โทรมาบอกว่าพ่อพาเค้ามากินข้าวที่บ้าน พี่เลยต้องรีบกลับ เพราะไม่อยากให้เค้าสงสัยอะไร พี่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าพี่อยู่กับดิน” ผมได้ฟัง ก็ย้อนนึกไปถึงวันนั้น วันที่พี่ไม้มีท่าทางแปลกๆ มันเป็นแบบนี้เองน่ะเหรอ
“แล้ววันที่ไปกินข้าว สปามันเห็นใช่หรือเปล่า...เพราะมันโทรมาหาดิน บอกว่าเห็นดินไปกับพี่”
“เค้าโทรหาดินด้วยเหรอ”
“ใช่ บอกดินว่าให้เลิกยุ่งกับพี่ไม้ แล้วตั้งแต่วันนั้น มันก็ชอบมาพูดแล้วก็มองดินแปลกๆ มันเคยตามดินไปที่บ้านด้วย คือตอนนั้นดินไม่เข้าใจ ไม่รู้ ก็เลย...”
“เค้าก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ว่าอะไร ถ้าเป็นของพี่ เค้าก็อยากได้ ทุกอย่าง แต่พี่ไม่คิดว่าเค้าจะเข้ามายุ่งกับดินเร็วแบบนี้” สีหน้าที่กังวลของพี่ไม้ นั่นมันทำให้ผมกังวลตามไปด้วย
“ก็วันที่พี่พาดินไปกินข้าว พี่เห็นเค้านั่งรถตามมา พี่จะไปส่งดิน แต่ก็ไม่กล้า พอดีพ่อโทรเข้ามาว่าอยากเจอพี่ ให้พี่รีบกลับบ้าน พี่ก็เลยรีบผละจากดิน... ดินไม่โกรธพี่ใช่มั๊ย”
“ไม่ครับ ผมไม่ได้โกรธ งั้น...ที่พี่ไม้ห่างๆ ดินไปก็เพราะไอ้ เอ๊ย สปางั้นเหรอ” ตอนนี้ผมแทบอยากจะกระโดดถีบไอ้สปา นี่ถ้าผมไม่รู้ความจริงจากปากพี่ไม้ ผมก็คงเข้าใจอะไรผิดๆ ไปมากกว่านี้
“เรื่องรถนั่นก็ด้วย รถคันนี้พ่อซื้อให้แม่ แต่แม่พี่ไม่ค่อยได้ใช้ แม่เลยเอาไปแต่งให้พี่ แต่พี่เพิ่งได้ขับปีนี้นี่แหละ และนี่เป็นสิ่งเดียวที่เค้าอยากได้ แต่ยังไม่ได้ แต่ก็บ่อยๆ อีกนั่นแหละ ที่พี่ไม่ค่อยอยากเอาไปไหน เพราะไม่อยากให้ล้อมันแบนเบ่อยๆ น่ะ แต่วันนี้โชคดี ที่พี่แอบเอารถไปจอดบ้านเพื่อน ไม่งั้น คงไม่ได้มากับดินที่นี่หรอก (สรุปว่าไอ้สปามันแอบปล่อยลมสินะ).... วันนี้อย่างที่ดินเห็นนั่นแหละ เค้าพยายามโทรหาพี่ ป่านนี้คงรู้แล้วว่าพี่อยู่ไหนกับดิน เค้าทำได้ทุกอย่าง อยากรู้เรื่องไหนก็ต้องรู้ให้ได้ ถ้ากลับไป ดินก็ระวังตัวด้วยนะ พี่เป็นห่วง พี่ไม่ได้เห็นดินตลอดเวลาเหมือนเค้า ตอนที่พี่รู้ว่าดินอยู่ห้องเดียวกับเค้าพี่แทบจะบ้าตาย กลัวไปหมด ทำอะไรไม่ถูก ตอนแรกเค้าคงคิดว่าพี่คงไม่ได้ชอบหรือคิดอะไรกับดินมากมาย แม่มาบอกพี่ทีหลังว่าเค้าไปที่บ้าน เข้าไปในห้องพี่ พี่ว่าเค้าคงเห็นรูปดินในห้องพี่ เค้าถึงได้มั่นใจว่าดินคือคนสำคัญสำหรับพี่ แค่พี่คิดว่าถ้าเกิดเค้าอยากได้ดินขึ้นมาละก็ พี่.....”
“พี่ไม้ เค้าไม่สามารถจะเอาดินไปจากพี่ไม้ได้หรอก เค้าก็แค่เด็กขี้อิจฉา ที่ไม่รู้จักโตแค่นั้นเอง พี่ไม้อย่าห่วงเลย ดินรู้ว่าดินต้องทำยังไง” ผมกุมมือพี่ไม้ไว้แน่น และบอกออกไปอย่างมั่นใจ ภาพพี่ไม้คนที่น่ารักในวันแรกที่ผมเห็นกับวันนี้ ถึงแม้สายตาจะดูเศร้าลงเล็กน้อย แต่ดวงตาที่เป็นประกายและสวยงามแบบนี้ มันไม่ต่างกันสักเท่าไหร่เลย หลังจากได้พูดคุยกันอีกนิดหน่อย ผมก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง ผมยืนอยู่หน้ากระจกเนิ่นนาน หน้าของไอ้สปาก็ลอยเข้ามาในหัว ทำไมนะ ทำไมมันถึงเป็นคนแบบนี้ ทั้งที่ดูแล้ว ไม่น่าจะเป็นคนที่นิสัยเลวร้ายอะไร สปาเป็นคนที่เรียนดี เก่งทั้งกีฬา และมีความสามารถรอบด้าน แต่ทำไม ถึงได้เจ้าคิดเจ้าแค้น ผมยังจำสายตาที่มันมองผมได้ดี ทุกครั้งที่ผมมองกลับไป สายตานั้นเหมือนจะบอกผมตลอดเวลาว่า...ผมจะไม่มีวันห่างจากสายตามันได้ เมื่อผมรู้ความจริงแบบนี้ ...มันทำให้ผมเริ่มกลัวขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ o22
-----------------------------------
:L2: :L2: :L2: ทิ้งท้ายกันอีกนิดนึงเนอะ ใครอยากได้ตอนพิเศษ แบบ NC ไรงี้บ้าง บางทีคนเขียนก็นั่งเขียนสนองนิ๊ดตัวเอง อ่านอยู่คนเดียว ฮ่าๆๆๆๆ ใครอยากอ่านก็บอกได้ ก่อนเจอNC ในเรื่องนะคะ
-
ผมอยากอ่านครับ :-[
แต่งมาเลยครับผมรออ่าน ว่าแต่พี่ jazzy ครับกด Favorits เนี่ย
กดตรงไหนอ่ะ ผมไม่เคยทำ(บ้านนอกจริงๆ) แอบตกใจตอนพี่บอก
ว่ากด Favorits ได้ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยอ่ะ สอนผมหน่อยได้มั๊ยครับ
ผมจะได้กดแอดนิยายพี่ไง :impress2:
-
ผมอยากอ่านครับ :-[
แต่งมาเลยครับผมรออ่าน ว่าแต่พี่ jazzy ครับกด Favorits เนี่ย
กดตรงไหนอ่ะ ผมไม่เคยทำ(บ้านนอกจริงๆ) แอบตกใจตอนพี่บอก
ว่ากด Favorits ได้ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยอ่ะ สอนผมหน่อยได้มั๊ยครับ
ผมจะได้กดแอดนิยายพี่ไง :impress2:
:-[อร๊ายยยย ดีใจ มีคนอยากอ่าน NC ฮ่าๆๆๆ แอดเก็บไว้อ่ะเหรอ ถ้าเป็น Internet Explorer ก็กดตรงเมนูด้านบนเลยจ้า ที่มันมีคำว่า File Edit View Favorits นั่นแหละค่ะ กดที่คำว่า Favorits เลย ก็ได้แระ อิอิ ถ้าเป็นไฟร์ฟ็อกซ์ ก็กดที่คำว่า "ที่คั่นหน้าเว็บ" ได้เลยจ้า :L1:
-
:-[อร๊ายยยย ดีใจ มีคนอยากอ่าน NC ฮ่าๆๆๆ แอดเก็บไว้อ่ะเหรอ ถ้าเป็น Internet Explorer ก็กดตรงเมนูด้านบนเลยจ้า ที่มันมีคำว่า File Edit View Favorits นั่นแหละค่ะ กดที่คำว่า Favorits เลย ก็ได้แระ อิอิ ถ้าเป็นไฟร์ฟ็อกซ์ ก็กดที่คำว่า "ที่คั่นหน้าเว็บ" ได้เลยจ้า :L1:
อ้อ อันนี้นี่เอง ตอนแรกผมนึกว่ากด Favorits ของเว็บไทยบอยซะอีก
แต่เอ๊ะ ผมแอบเห็นน๊า พี่ jazzy ทำแบบที่ผมบอกได้แล้ว เย่!!
-
เด็กขี้อิจฉาอ่ะ
-
สปา ทำตัวเลวล่ะ
:z6: :z6: :z6:
-
สปาอาจจะไม่เลวจริงก็ได้
ตอนนี้ฟังความจากฝ่ายเดียว
ต้องลองฟังจากทั้งสองฝ่ายก่อนแล้วค่อยพิจารณา
ดินใจเย็นๆนะ อย่าเพิ่งรีบตัดสินคนอื่น จากคำพูดของคนอื่น
พิสูจน์ด้วยตนเองก่อน แล้วจึงค่อยเชื่อความรู้สึกนั้น
-
ตอนพิเศษ....มาเสิร์ฟร้อนๆ ก่อนไปนอน NC เล็กๆ นะจ๊ะ
“โอ้ย เหนื่อยจัง วันนี้เดินขาแทบลากแน่ะ”
“อย่าบ่นหน่อยเลย ใครกันที่ชวนมาเที่ยวที่นี่อ่ะ มา นวดขาให้”
“ไม่เอาหรอก วันก่อนก็บอกจะนวดๆ ไม่เห็นจะได้นวดซะที”
“ก็แล้วไม่ชอบเหรอ ที่ไม่ได้นวดน่ะ”
“ไม่ต้องเลย ไม่ต้องมาทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนี้เลยนะ ไปอาบน้ำดีกว่า”
“อาบด้วยกันดิ ร้อนเหมือนกันนะครับ”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวก็ไม่ได้อาบน้ำอีก ไม่ต้องๆๆๆ นั่งอยู่นี่แหละ”
“จะให้อาบด้วยดีๆ หรือว่าจะให้พังประตูเข้าไป”
“โหยยย อีกแระ ตกลงจะขัดใจอะไรไม่ได้เลยใช่ม่ะ”
“ไม่ดีหรือไง เดี๋ยวถูหลังให้ไงนะ ๆ ๆ “
“ถูหลังอย่างเดียวแน่นะ”
“ถ้าอยากให้ทำมากกว่านั้นก็ได้ หึหึหึ”
“โอ๊ะ อย่านะ ไม่เอา ไม่ต้องอุ้มหรอกน่า เดินไปเองได้”
“อยู่เฉยๆ นิ่งๆ เป็นมั๊ยเนี่ย ไม่ต้องเดินเองไม่ชอบหรือไง มานี่เลย ลงอ่างซะดีๆ”
“เดี๋ยวๆ จะให้อาบแบบนี้หรือไง ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้าเลยนะ”
“เดี๋ยวถอดให้เองนะ มานี่มา”
“มาเที่ยวทีไรนะ ขาดทุนทุกทีเลย เห็นอ่างเป็นไม่ได้เชียว เนี่ยดูสิ เสื้อผ้าเปียกหมดแล้ว”
“ว่าแต่คนอื่นเค้านะ ตัวเองก็ชอบเหมือนกันนั่นแหละ อ่ะ ถอดเสื้อก่อนเร็ว”
ตัดฉับจากบทสนทนากันอยู่ดีๆ เค้าก็ระดมจูบผมไปทั่วทั้งหน้าทั้งที่ยังถอดเสื้อไม่เสร็จ มือหนาพยายามถอดกางเองของผมและของเค้าอย่างรีบร้อน ความรู้สึกเหมือนคนกำลังกระหายน้ำ และกำลังจะได้กินในไม่ช้า ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมจะไม่รู้สึกตื่นเต้น ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้ผมรู้สึกเป็นปกติได้ แม้กระทั่งครั้งนี้
“อ่ะลงอ่างแล้ว มานอนบนตัวนี่มา”
“ไม่เอา ไปอาบฝักบัวดีกว่า”
“ไม่ให้ไป ไม่ต้องลุกเลยนะ ถ้าลุกออกไป คืนนี้ไม่ได้นอนทั้งคืนแน่”
“เวลามาเที่ยวอ่ะ เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนนักหนา เดินขึ้นเขา ลงเขาเหนื่อยจะแย่แล้ว ยังจะมีแรง.....ได้อีกนะคนเรา”
“หรือจะบอกว่าไม่ชอบ”
“ไม่ชอบ!”
ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ใจจริงแล้วผมไม่เคยปฏิเสธการเสนอของเค้าซะที มือที่โอบเอวหลวมๆ อยู่ตอนนี้ กอดกระชับแรงยิ่งขึ้น ผมหันหน้าไปมองคนที่ร่างโตกว่า ขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ และบดจูบที่ริมฝีปากอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนค่อยๆเบียดออกมาหยอกล้อกับลิ้นของผม ตอนนี้เรี่ยวแรงที่หมดไปกับการเดินเที่ยว มันกำลังจะหมดลงไปอย่างสิ้นเชิงจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า
“ดิน...ตัวหอมเหมือนเดิมเลยนะ ฮืมมม ดูสิ หูแดงไปหมดแล้ว”
“หอมอะไรกัน ไม่เบื่ออีกหรือไง”
“ไม่เบื่อ ไม่มีวันเบื่อ”
พูดพลางมือหนาก็ค่อยๆ เลื่อนลงมาหยอกล้อกับยอดอก ใช้ปากดูดดุนจนทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวลอย ลิ้นที่เกี่ยวตวัดรอบยอดอกนั้น มันทำให้ผมส่งเสียงร้องครางเป็นที่ถูกใจของคนที่กระทำ เสียงหัวเราะน้อยๆออกมาจาลำคอ ก่อนจะเลื่อนปากต่ำลงมา ระดมจูบไปทั่วหน้าอก หน้าท้อง และลากลิ้นต่ำลงมาเรื่อยๆ ใช้ลิ้นเลียแก่นกาย และรูดขึ้นลงด้วยริมฝีปาก ถึงตอนนี้ผมส่งเสียงร้องออกมาไม่เป็นภาษา มือหนาช่วยประคองแก่นกายและรูดขึ้นลงอีกทาง ส่วนมืออีกข้าง คอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กับช่องทางเข้า ผมสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อมีความรู้สึกเย็นๆ ลื่นๆ ที่ช่องทางนั้น พร้อมกับรู้สึกเหมือนจะมีนิ้วเข้าไปแล้วหนึ่งนิ้ว
“อ๊ะ เอาเจลมาด้วยเหรอ อ๊า....”
“อืม เอามาด้วย จะได้ไม่เจ็บมากไง ครั้งก่อนไม่มีเจล เจ็บมากหรือเปล่า”
“อืม เจ็บ แต่ทนได้ คราวนี้เตรียมการมาอย่างดีเลยเหรอ อือ....อึก”
“ก็เอามา...แค่ 4-5 หลอดเอง”
“หา! ทำไมถึงเยอะนักล่ะ” (สติหลุด)
“ยังไม่รู้เลยว่าจะพอหรือเปล่าเลย ก็อยากน่ากินเองทำไมล่ะ”
ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ผมว่าถ้าเจลไม่หมด ผมคงต้องอยู่สภาพนี้ไปเรื่อยๆ แต่ใครจะไปรู้ถ้ามันหมดขึ้นมา อาจจะต่อได้ โดยไม่ต้องพึ่งมันอีก....
-----------------------------------------------------------
คนเขียนจะเป็นลม ร้อนยังไงก็ไม่รู้ เอิ๊กๆๆๆ
:z1: :pighaun: :haun4:
-
ทำไมอ่าน nc แล้วรู้สึกว่าไม่ใช่ดินกะพี่ไม้อ่ะ รึเราคิดมากไปเอง
-
รอตอนต่อไปนะจ้า อิอิ
กำลังสนุกเลยย
-
วันหลังขอncยาวๆแบบจุใจเลยนะค่ะ o18
รอติดตามอยุ่คร้า :bye2: :bye2:
-
สปาเหมือนเด็กขี้อิจฉาและต้องการจะเอาชนะพี่ต้นไม้ทุกอย่าง
แต่ดินกับต้นไม้เป็นสิ่งที่ต้องอยู่ด้วยกันย่ะ ส่วนสปาต้องไปคู่กับปลาโน่น!
-
คิดเหมือนกันเลยอะ มันจะเป็นยังงัยต่ออะเนี้ย
-
น่ารักกกกก
เป็นการแอบรักที่สมหวังชอบบบ
:call:
-
เอ่อ พี่เจสครับ เอ็นซีอันนี้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัก
หรือป่าวครับ?? แบบว่าผมรูสึกเหมือนไม่ใช่ดินกับพี่ไม้อ่ะ
คือยังไงดีล่ะครับพี่ แบบ ตัวละครคนนึงน่ะรู้ว่าเป็นดิน
แต่อีกคนใช่พี่ไม้รึป่าวครับ สงสัยอ่ะ ปกติเห็นดิน
เรียกพี่ไม้ว่าพี่ แค่เอ็นซีครั้งนี้ไม่มีคำว่าพี่เลย อย่าบอกนะครับ
ว่าคือสปา ไม่เอานะ ไม่เอาๆๆ ต้องพี่ไม้เท่านั้น :serius2:
ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษนะครับ ผมคงคิดมากไปเอง รอตอนหน้าครับผม
:L2: :L2: :L2:
-
:serius2:เหมือนไม่ใช่พี่ไม้อ่า :L2:
อย่าเป็นแบบที่คิดเลยน๊า
-
คนอ่านจะเป้นลม เฮ้อ
-
:z1: มีคนสงสัยสำหรับฉาก NC คนเขียนยังไม่บอกอะไรดีกว่านะคะ เอาไว้ลุ้นกันต่อไป ขอบคุณสำหรับคำติชมเนอะ ตอนนี้คนเขียนก็กำลังปั่นเรื่องอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช อ้อ อยากบอกข่าวดีว่า เจอต้นฉบับนิยายแล้ว(วันก่อนที่หากันหัวปั่น เรื่องนี้ NC เยอะมาก) เอาไว้ให้เรื่องแอบ..รัก จบก่อน แล้วจะมาต่อให้นะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ :pig4:
------------------------------
ตอนที่ 10
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมกับพี่ไม้และยัยกิ่ง ไปช่วยพ่อเก็บมะม่วงกับกระท้อน ก่อนจะมีพ่อค้าเข้ามารับซื้อถึงในสวน สวนผลไม้ของพ่อ เป็นสวนปลอดสารพิษ พ่อบอกว่ายาฆ่าแมลงมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ฉีดไปแล้วพอหมดฤทธิ์ยาพวกสัตว์หรือแมลงก็กลับมาอีก ที่สำคัญมันเป็นโทษกับคนกิน พ่อบอกว่า เราอยากกินยังไง เราก็ต้องปลูกให้เค้ากินแบบนั้น พี่ไม้ดูจะชอบสวนผลไม้มาก เดินเก็บไปพลางก็ยิ้มอารมณ์ดี ผมมองหน้าที่มีเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้านั้น แก้มแดงนิดๆ ที่แสดงถึงความร้อนและเหน็ดเหนื่อย ทำให้นึกย้อนถึงเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา พี่ไม้จะขอนอนข้างล่าง โดยบอกเหตุผลว่าไม่อยากโดนผมถีบตกเตียง ที่จริงผมก็ไม่ได้นอนดิ้นอะไรขนาดนั้น แกล้งพูดเพื่อให้ยัยกิ่งเปลี่ยนห้องให้ แต่ไม่คิดว่าพี่ไม้จะได้ยิน หรือสนใจ แต่นั่นก็ทำให้ผมได้รู้ว่า พี่ไม้เป็นคนดีกว่าที่ผมคิดไว้ ผมเองอยากให้พี่ไม้นอนบนเตียงด้วย แต่ที่ผมกลัวไม่ใช่พี่เค้าหรอกนะครับ ผมกลัวตัวเองมากกว่า กลัวว่าผมจะเผลอทำอะไรตามใจตัวเอง อิอิ
“ดิน เป็นอะไร เหม่อเชียว” พี่ไม้ทักขึ้นหลังจากที่ผมมองหน้าพี่เค้าเนิ่นนาน ก็มันคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่นี่นา เหอะๆๆ
“เปล่าครับ พี่ไม้เหนื่อยรึยัง พักก่อนมั๊ย ดื่มน้ำก่อนป่ะ” ผมเดินไปตักน้ำในกระติก พี่ไม้รับไป ก่อนยิ้มน้อยๆ เป็นเชิงขอบคุณ
“ขอบใจนะ ที่จริงก็ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ สนุกดี พี่ไม่เคยเก็บผลไม้แบบนี้เลยนะ ไม่คิดว่าจะสนุกขนาดนี้ นี่ถ้าแม่พี่มาเห็น คงจะชอบมากๆ เลย” พูดจบ พี่ไม้ดื่มน้ำที่ผมส่งให้ และยื่นกลับให้ผมดื่มบ้าง
“ฮ๊า! ชื่นใจจัง ตอนเย็นไปเที่ยวน้ำตกมั๊ย ดินพาไป” ไม่ไกลจากสวนผลไม้ของพ่อ มีน้ำตกเล็กๆ แต่มีแอ่งน้ำพอที่จะให้อาบเล่นได้ ผมไปเล่นน้ำที่นั่นเป็นประจำตอนอยู่ที่นี่ ผมอยากให้พี่ไม้ได้ไปเล่นน้ำด้วยกัน
“เหรอ ไปสิ พี่ก็ไม่ได้เที่ยวน้ำตกมาซะนาน”
“กิ่งไปด้วยนะพี่ดิน” ยัยกิ่งพอได้ยินว่าจะไปเที่ยวน้ำตก ก็หูผึ่งรีบวิ่งมาร่วมวงทันที
“ไปบ่อยแล้วไม่ใช่เหรอเราน่ะ จะไปด้วยทำไมกัน” ชอบขัดคอจริงน้องเรา ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ทำไมอ่ะ ไม่อยากให้กิ่งไปหรือไง รึว่า...ไม่อยากให้เป็น กขค ล่ะสิ รู้หรอกน่า แบร้” ยัยกิ่งตัวแสบ พูดจาแบบนี้ถ้าพ่อมาได้ยินจะทำยังไง ยังจะมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีก
“มานี่เลยยัยกิ่ง พูดแบบนี้หมายความว่าไง พี่สองคนเป็นเพื่อนกันนะ อย่าพูดแบบนี้อีกเข้าใจมั๊ย” ผมไม่ทันจะพูดจบ ยัยกิ่งก็วิ่งขึ้นต้นกระท้อนไปอย่างรวดเร็ว อย่าให้ลงมาเชียว จะตีก้นซะให้เข็ดเลย ว่าแต่ยัยกิ่งพูดแบบนี้เนี่ย มันทำให้ผมต้องคิดมากเหมือนกัน รึว่าผมจะแสดงออกให้น้องเห็นจนชัดเจนเกินไป แล้วพ่อล่ะ พ่อจะรู้หรือเปล่า…?!?
“ดิน อย่ากังวลไปเลย น้องอาจจะแค่แซวเล่นก็ได้”
“จะไม่ให้ผมกังวลเหรอคับ ก็ฟังที่ยัยกิ่งพูดสิ น้องเป็นเด็ก ยังแซวแบบนี้ ผมกลัวว่า...”
“อย่าเพิ่งกังวลอะไรในสิ่งที่มันยังไม่เกิดเลย แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ก็ยังจะอยู่ข้างๆ ดินอยู่นะ พี่เชื่อว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเรามีความจริงใจต่อกัน มันก็จะผ่านอุปสรรคทุกอย่างไปได้” พี่ไม้ยิ้มให้ผม และคำพูดนั้นทำให้ผมเชื่อมั่นได้ว่า พี่ไม้จะอยู่ข้างๆ ผมตลอดไปจริง ๆ
ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ ชูวับ ชูวับ ๆ ๆ ๆ อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของพี่ไม้ก็ดังขึ้น พี่ไม้รีบล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง
‘ครับแม่...คิดว่ามะรืนก็จะกลับครับ ...อะไรนะครับแม่ ....ครับ ....แล้วไม้จะรีบกลับ ขอบคุณครับแม่’ พี่ไม้วางสาย มีสีหน้ากังวล เหลือบสายตามามองผมซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ผมว่าต้องมีงานเข้าแน่ๆ
“ดิน พี่ว่าพี่ต้องกลับบ้านแล้วล่ะ แม่โทรมาบอกว่า สปาหนีออกจากบ้านอีกแล้ว ตอนนี้พ่อกำลังหาตัวอยู่ ”
“ห๊า! นี่เค้าหนีออกจากบ้าน ตั้งแต่เมื่อไหร่?” มันเป็นข่าวที่ไม่สู้ดีนัก แต่ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไม สปาต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงกันขนาดนี้
“พี่ก็ไม่แน่ใจ แต่แม่บอกว่า เค้าขับมอเตอร์ไซต์ออกไปตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น พี่เลี้ยงที่บ้านก็ไม่รู้ว่าเค้าไปไหน พ่อกำลังตามหาตัวอยู่ พี่ว่าพี่คงต้องรีบกลับก่อน ดินจะอยู่กับพ่อต่อก็ได้นะ” พี่ไม้รีบพูดและกำลังจะเดินกลับไปที่บ้านเพื่อเก็บกระเป๋า ผมเดินกึ่งวิ่งตามหลังมาด้วย
“พี่ไม้จะทำยังไง จะไปตามหาสปาหรือเปล่า”
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น แต่ก่อนอื่นก็ต้องรีบกลับก่อนล่ะ”
“งั้นดินกลับด้วย เดี๋ยวขอดินไปบอกพ่อก่อนนะ พี่ไม้รอดินแป๊บนะ” ผมรีบผละออกจากพี่ไม้ วิ่งตรงดิ่งไปหาพ่อที่กำลังง่วนอยู่กับการจดรายการ และชั่งผลไม้อยู่ พ่อเองก็ไม่ว่าอะไร แค่บอกว่าถ้ามีธุระก็กลับก่อนได้ ก่อนกลับก็ไม่ลืมห่อผลไม้ใส่ถุงให้ผมกับพี่ไม้ไปฝากแม่และญาติๆ การขับรถขากลับ พี่ไม้มีท่าทีร้อนรน และวิตกกังวลตลอดทาง พี่ไม้มาส่งผมที่บ้านและรีบกลับ ก่อนกลับบอกผมไว้ว่าถ้าสปาติดต่อมา ให้รีบบอกพี่ไม้ทันที แต่ผมว่าสปามันคงไม่มายุ่งวุ่นวายกับผมหรอก(มั้ง) ใจจริงผมก็อยากให้สปามันโทรมานะ อย่างน้อยผมจะได้รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ถึงยังไง ผมก็ไม่อยากให้มันทำอะไรบ้าๆ อยู่ดี ก่อนค่ำผมโทรไปถามพี่ไม้อีกครั้ง ว่าหาตัวสปาเจอหรือยัง แต่พี่ไม้บอกว่ายังไม่มีวี่แววว่าจะพบ...
คืนนี้ผมยังไม่นอนไม่หลับ ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ผมเป็นห่วงไอ้สปามันเหรอ ไม่นะ ผมจะห่วงมันทำไม มันเป็นคนทำให้ผมกับพี่ไม้เกือบจะไม่เข้าใจกัน... ผมไม่สนใจมันหรอก ไม่ว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง แต่ทำยังไงผมก็นอนไม่หลับนี่นา ผมลุกขึ้นมองออกไปที่หน้าต่าง ไฟสลัว ๆ จากเสาไฟทำให้บรรยากาศดูเหงาๆ พิกล ผมหันมองนาฬิกาที่ติดอยู่ข้างฝา บอกเวลาห้าทุ่ม สี่สิบนาที สายตาผมทอดออกไปที่ถนนในซอยและสะดุดกับใครคนนึงที่ยืนพิงตู้โทรศัพท์สาธารณะอยู่
“เฮ้ยยย!” ถ้าผมมองไม่ผิดใครคนนั้นที่ยืนอยู่และหันหน้ามาทางผม เมื่อผมมองกลับไป กลับยิ้มและยักคิ้วให้กับผม เออ ชัดมากเลยมึง มายืนทำหน้าหล่ออยู่แถวนี้นี่เอง ให้เค้าหากันให้ทั่ว ผมรีบลุกจากเตียง ตรงดิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์ที่ไอ้คนทำตัวกวน(ส้น) ยืนอยู่ เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ มันยังทำหน้ายั่ว(โมโห)อีก
“สนุกนักหรือไง ปล่อยให้คนอื่นเค้าเป็นห่วง ตามหาไปทั่วน่ะ” ผมพูดกับมันก่อนจะเดินไปถึงตัวมันด้วยซ้ำ ถ้าตีหัวมันได้ ผมคงจะตีหัวมันแบะไปแล้วล่ะ
“ก็ไม่ได้ใช้ให้ตามนี่ มันยุ่งไม่เข้าเรื่องเอง” โห ไอ้นี่ ถ้าจะคุยกันไม่รู้เรื่องแฮะ
“แล้วไม่สงสารพ่อนายบ้างหรือไง อยากจะแกล้งพี่ไม้ แต่ไม่นึกถึงคนอื่นแบบนี้ เกินไปหน่อยนะ” ผมพูดกับมันด้วยความโมโห แต่ก็พยายามจะไม่ขึ้นเสียงหรือแสดงท่าทีให้มันเห็นมากนัก
“ใครบอกว่าเราอยากจะแกล้งมัน ...ออ คงขัดจังหวะการอยู่ด้วยกันสินะ ถึงได้เดือดเป็นร้อนแบบนี้” นั่นไง รู้แล้วก็ยังทำสินะแก ว่าจะพูดดีด้วยซะหน่อย คงไม่ได้แล้วสินะ
“ใช่ ขัดมาก นายมันก็แค่เด็กขี้อิจฉา ชอบเรียกร้องความสนใจ” มันจ้องหน้าผมนิ่ง ผมได้ยินเสียงมันกัดกรามแน่น
“อย่าพูดแบบนี้นะ” มันจับมือผมแน่นยกมือผมขึ้นมาอยู่ตรงหน้า ผมพยามสะบัดให้หลุด แต่ก็ไม่เป็นผล
“ทำไมจะพูดไม่ได้ เพราะมันคือเรื่องจริง แล้วที่...แกมาที่นี่อ่ะ มาทำไม พูดมาซิ มาทำไม” อยากจะพูดกับมันให้แรงกว่านี้นะครับ ถึงพูดดีหรือพูดแรงยังไงผมว่าก็ไม่น่าจะเป็นผลอะไรมากมายนัก ผมอยากจะเข้าใจมันนะ อยากพูดดีๆ ด้วย ผมจะลองใจเย็นๆ กว่านี้ดีกว่า
“ก็แค่อยากจะมา...มาดูของรัก...ของมันซะหน่อย ว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า” มันพูดพร้อมกับปล่อยมือผมออกช้าๆ และหันหน้าออกไปทางอื่น ลองดูนะไอ้ดิน ลองพูดดีๆ กับมันหน่อย
“ถามจริงเถอะสปา ทำแบบนี้ทำไม... มีความสุขเหรอ ที่ทำแบบนี้น่ะ ทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงน่ะ พอเถอะนะ เราเองก็อยากเพื่อนกับนายนะ ไม่อยากให้นายคิดอะไรแบบนี้ เรื่องอะไรที่มันผ่านไปแล้ว ก็ปล่อยมันไปเถอะ” ผมพูดอย่างที่ใจคิด ผมเองไม่อยากให้สปามันคิดอะไรในแง่ร้าย หรือทำอะไรที่ทำให้ตัวเองหรือคนอื่นต้องรู้สึกแย่แบบนี้หรอกนะ ผมนั่งลงตรงริมฟุตบาท หันหน้าออกไปที่ถนน มันก็นั่งลงข้างๆ และทำตามผมเช่นกัน
“ก็นายมาอยู่ในสายตาของเราเองต่างหาก ...ตั้งแต่วันแรก ทั้งที่เราเองไม่เคยรู้ ว่านายคือใคร สำคัญกับมันยังไง” ผมตกใจนิดหน่อยที่ได้ยินคำพูดนี้ ผมหันหน้าไปมองมันช้าๆ นี่มันหมายความว่าอะไรกัน
“เราไม่เคยคิดจะสนใจใคร เราคิดแต่ว่า ถ้ามันมีแฟนเมื่อไหร่ เราจะแย่งแฟนมันให้ได้ เราอยากให้มันสูญเสีย ...แต่พอเรารู้ ว่ามันชอบนาย เราก็อยากจะอยู่เฉยๆ ไม่สนใจ ...เราไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายหรอกนะ ... แต่นี่มันเป็นนาย... เราทำใจให้อยู่เฉยไม่ได้ เราเจอนายก่อนนี่นา เราย่อมมีสิทธิไม่ใช่เหรอ ...แต่เราก็เพิงรู้ ว่ามันเจอนายมาก่อน ...ก่อนเรา... เราไม่คิดว่าเราจะเป็นขนาดนี้หรอกนะ แต่พอนายหายไปกับมัน ...ทำให้เราแทบจะตามหานายกลับมาให้ได้ เราว่า...เราชอบนายนะ...ดิน...” มันพูดพร้อมกับหันมาหาผมช้าๆ ผมซึ่งกำลังมองมันอยู่แล้ว ได้เห็นสายตาที่เว้าวอน และได้ยินสิ่งที่มันพูดชัดเจนเต็มสองหู มันชอบผม จริงๆ น่ะเหรอ อึ้งงงงงง....
“เรากลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารับ... ไปนะ” มันลุกขึ้น ขับรถออกไปแล้ว แต่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิม ยังนั่งนิ่งๆ เหมือนโดนสาปเป็นหิน และทวนคำพูดที่มันพูดกับผมช้าๆ ที่มันบอกเมื่อกี้ ...มันชอบผม....จริงๆ ใช่มั๊ย
วันนี้ผมตื่นสายนิดหน่อย ทุกทีถึงจะเป็นวันหยุดผมจะตื่นเช้าจะช่วยแม่ทำของใส่บาตรไปตักบาตรกันที่หน้าปากซอย แต่วันนี้ผมตื่นลงมา ก็เห็นแม่กลับมาจากตักบาตรแล้ว
“อ้าว แม่ ทำไมไม่ปลุกดินล่ะ จะได้ไปด้วยกัน” ผมเห็นแม่กลับเข้าร้านพร้อมกับถาดอาหารที่ใช้สำหรับเป็นภาชนะใส่ของตักบาตร
“แม่ไม่อยากปลุกนี่ เมื่อคืนนอนดึกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“แม่รู้ได้ยังไงว่าดินนอนดึก” ????
“ก็แม่ออกจากห้องมาดื่มน้ำ เห็นดินกลับเข้าบ้านตอนเที่ยงคืนกว่าๆ เดินหน้างงๆ ขึ้นห้องไป ...ไปไหนมาเหรอลูก” ช่างสังเกตจริงๆ ครับแม่ผม แต่แอบตกใจนิดหน่อยนะเนี่ย ที่แม่เห็น
“ออ พอดีเพื่อนมาหาน่ะแม่ ออกไปคุยด้วยนิดหน่อย” ไม่อยากโกหกหรอกครับ ถึงโกหกไปแม่ผมก็จับได้อยู่ดีแหละ ก็คนนี้น่ะ ช่างสังเกตซะ
“สปาน่ะเหรอ” หือ! แม่รู้ได้ไงอ่ะ
“แม่เห็นเหรอ” นั่นสิ แม่เห็นตอนที่ผมคุยกับมันเหรอ
“เปล่าหรอก ก็สปาเค้าโทรมาหาลูกตั้งแต่วันที่ไปบ้านพ่อน่ะแหละ แม่ก็บอกว่าดินไปบ้านพ่อ ไปกับเพื่อนรุ่นพี่ แล้วเค้าก็มาที่บ้านแป๊บนึง บอกแม่ว่าถ้าดินมาให้แม่โทรบอกเค้าด้วย แม่ยุ่งๆ อยู่ ก็ลืมเลย นี่เค้าคงมาหาลูกใช่มั๊ยล่ะ” ออ แบบนี้นี่เอง ว่าทำไมมันถึงรู้ว่าพี่ไม้ไปกับผม
“สปามันไม่กลับบ้านอ่ะแม่ ที่บ้านเค้าเป็นห่วงกัน แต่ป่านนี้คงกลับแล้วมั้ง ดินว่าจะโทรบอกที่บ้านเค้าอยู่เหมือนกัน” แม่มีสีหน้าท่าทางตกใจ และไม่คิดว่าไอ้สปามันจะหนีออกบ้าน แม่บอกว่าท่าทางของมันก็ปกติ อาจจะแค่เที่ยวเล่นหรือเปล่า ไม่ได้คิดจะหนีออกจากบ้านจริงๆ แม่ว่าถ้าคิดจะหนีออกจากบ้าน คงไม่แวะมาที่บ้านเราแน่ ดูเหมือนแม่จะสงสารและเห็นใจไอ้สปามันมากทีเดียว (แม่อ่ะ เห็นคนหล่อหน่อยไม่ได้) บอกผมว่าถ้าสปามาอีก ให้พามาหาแม่ให้ได้ ...ก็ไม่ทันจะพูดเรื่องของมันจบนั่นแหละ ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซต์มาจอดที่หน้าร้าน มันก็เดินเข้ามาในร้านแล้วล่ะครับ
“อ้าว สปา กำลังพูดถึงอยู่พอดีเลยลูก” อ้าวแม่ พูดแบบนี้มันก็รู้น่ะสิ ว่านินทามันอยู่อ่ะ โห่.....
“สวัสดีครับแม่ ผมจะมาขออนุญาตแม่ พาดินไปธุระหน่อยนะครับ” ผมหันมองหน้ากันกับแม่ ผมรู้ว่าแม่อยากจะถามมันเรื่องที่ผมเล่าให้แม่ฟัง แต่อีกใจ แม่คงอยากให้เป็นปัญหาของเด็กๆ ไปมากกว่า พยักหน้ากับผมพร้อมกับหันไปพูดกับมัน
“ได้จ๊ะ แต่เอาเป็นว่า พาดินไปแล้ว ต้องพากลับมานะ อย่าไปค้างที่ไหนนะลูก แม่เป็นห่วง” แม่พูดกับมันด้วยน้ำเสียงเรียบ และยื่นมือไปจับมือมันพร้อมกับตบที่หลังมือ (แม่! เป็นห่วงลูกแม่สิ)
“หึหึหึ ผมไม่ลักพาตัวดินไปไหนหรอกครับแม่ สัญญาครับจะกลับมาส่งแน่นอน” นั่นสิแม่ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ ห่วงมากกว่ายัยทรายซะอีกอ่ะ
“แล้วนี่จะไม่ถามกันเลยใช่มะ ว่าอยากไปด้วยหรือเปล่า มัดมือชกกันชัดๆ” หันมาสนใจผมหน่อยสิครับ ไม่ได้อยากไปกับมันนะแม่
“ไปกับเพื่อนหน่อยเถอะลูก เผื่อเพื่อนมีปัญหา มีอะไรจะได้ช่วยๆ กัน” แม่หันมากระซิบกับผม นั่นทำให้ผมรู้สึกว่า ไอ้สปามันรู้สึกเป็นต่อมากยิ่งขึ้น มันยกยิ้มมุมปากเหมือนเป็นผู้ชนะ
“เมื่อคืนกลับไปนอนบ้านหรือเปล่า บอกที่บ้านหรือยัง” ผมยังไม่ได้โทรไปบอกพี่ไม้เลยครับ ว่าเจอมันแล้วตั้งแต่เมื่อคืน ก็ว่าจะโทรบอกตอนเช้า แต่ก็เจอมันซะก่อน
“บอกพี่เลี้ยงไว้แล้ว ป่านนี้ก็รู้กันหมดแล้วล่ะ” มันบอกเสียงขาดๆ แต่ผมก็ยังดีใจที่อย่างน้อยๆ มันยังบอกคนที่บ้านให้รู้บ้าง
“จะพาไปไหน” ผมถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ บอกแค่ว่าเดี๋ยวผมก็รู้เอง ถึงผมไม่ไว้ใจมันมากนัก แต่ผมคิดว่ามันคงไม่กล้าทำอะไรผมแน่ๆ ใจจริงผมอยากจะบอกพี่ไม้ก่อน ว่าผมจะออกไปกับมัน แต่มันคงไม่ทันแล้วสินะ มันเดินนำผมไปที่รถ ส่งหมวกกันน็อคให้ และบอกผมว่าอาจจะนั่งรถไปไกลหน่อย ผมรับหมวกมาใส่และนั่งซ้อนท้ายมันไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีก
มันเลี้ยวเข้ามาจอดรถในวัดๆ หนึ่ง ซึ่งไกลออกไปจากบ้านผมซัก 20 กิโลได้ เป็นวัดขนาดใหญ่ ซึ่งวัดนี้ผมกับครอบครัวเคยมาทำบุญบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะทำที่วัดใกล้บ้านมากกว่า มันจอดรถ และหยิบของออกจากเป้สะพายหลัง เดินมาที่โต๊ะหินอ่อน นำของออกมา มีดอกไม้ ธูป เทียน ขวดน้ำขวดเล็กๆ และ ขนมบิสกิตอีกห่อ มันเอาของเหล่านั้นถือไปหลังกุฏิด้านหลัง ผมเดินตามโดยไม่พูดอะไร มันวางของเหล่านั้นหน้าโกศ และบรรจงเอาช่อดอกไม้ใส่แจกันที่ยังว่างอยู่ เปิดขวดน้ำ แกะขนม และวางไว้ จุดธูป เทียน และยื่นธูปก้านนึงส่งมาให้ผม ซึ่งยังยืนงงๆ อยู่
“ไม่คิดจะนั่งไหว้แม่เราก่อนรึไง ยืนค้ำหัวอยู่ได้” ผมที่กำลังยืนงงๆ อยู่ ก็วาดสายตาไปยังรูปที่ติดอยู่ที่หน้าโกศ หน้าของผู้หญิงคนนึงมีใบหน้าคล้ายมันมากเหลือเกิน ถึงมันไม่บอก ผมก็พอเดาได้ ว่านี่คือโกศของแม่มันนั่นเอง
“แม่นายนี่สวยจังเลยนะ” ผมพูดตามที่คิดจริงๆ ผู้หญิงหน้าคมๆ ที่อยู่ในรูป ทำไมสายตาคู่นั้น ช่างดูเหมือนกับสปาซะจริงๆ
“สวยไปก็เท่านั้น ยังไงพ่อก็ไม่ได้รักแม่....วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ 2 ปีแล้วนะครับ ที่แม่ทิ้งสปาไป ผมเอาขนมที่แม่ชอบมาให้ด้วย...วันนี้สปาพาเพื่อนมาไหว้แม่ด้วยนะครับ แม่ครับ ทำไมแม่ไม่เอาสปาไปด้วย ให้สปาอยู่กับคนพวกนั้นทำไม พ่อไม่ได้รักสปาเลยนะครับ สปาคิดถึงแม่นะครับ...” สปาพูดกับรูปที่หน้าโกศด้วยน้ำเสียงที่เศร้ามาก ผมสังเกตเห็นมีน้ำคลอๆ ที่ตาของมัน ผมนั่งข้างๆ ไหว้และปักธูปเสร็จแล้ว เมื่อนั่งมองดูมัน รู้สึกเวทนา สงสาร และผมคิดว่าผมเข้าใจมันดี ผมไม่ได้อยู่พ่อ แต่ยังมีแม่ แต่สปาอาจจะต้องการความรัก ความสนใจ มากกว่าผม เพราะพ่ออาจจะไม่มีเวลามากนัก และเค้าก็ไม่มีพี่น้องนอกจากพี่ไม้ที่จะว่าเป็นพี่น้องกันแล้ว แต่ก็เหมือน...ไม่ใช่
“สปา...ไม่เป็นไรนะ” ผมตบหลังมันเบาๆ เป็นเชิงปลอบให้มันรู้ว่า อย่างน้อย ข้างๆ มันก็ยังมีผมนั่งอยู่ มันปักธูปแล้วก็ชวนผมมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนตัวเดิม มันบอกว่าเวลาไม่รู้จะไปไหน มันก็มาที่นี่ มันบอกว่าบ้านหลังใหญ่โตที่มันอยู่ ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นซักนิด สู้มันมานอนเฝ้าแม่ของมันไม่ได้ แต่มันบอกว่า หลวงพี่ที่วัดไม่อยากให้มานอนตากยุงบ่อยๆ ไล่ให้มันกลับเป็นประจำ ผมถึงได้รู้ว่าที่จริงการที่มันหนีออกจากบ้าน มันไม่ได้ไปไหนเลย มันมานอนเฝ้าแม่นี่เอง ผมสงสารมันจับใจ แต่ผมไม่รู้จะช่วยยังไง และสิ่งที่ผมกำลังคิดในขณะนี้คือ ผมจะส่งสารใครดี พี่ไม้ หรือ ไอ้สปา....
------------------
ตอนนี้ สำหรับคนที่ชอบสปา(มีคนชอบแกรึป่าวเนี่ย) คงได้เห็นอีกมุมนึงเนอะ แอบลุ้นน้องดิน ว่าจะทำยังไงกับชีวิตดี อย่าว่าแต่คนอ่านเลย คนเขียนก็ลุ้นเหมือนกัน :L2: :L2: :L2:
-
ดินเลือกใครไม่รู้ แต่คนอ่านเลือกพี่ไม้จ้า :laugh:
ขอผ่านเม้นท์เรื่องสปา แบบว่าไม่ค่อยถนัดอ่านเรื่องพี่น้องชอบคนๆ เดียวกันซักเท่าไหร่ :sad4:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :L2: :pig4:
-
ผมชอบสปานะ คือพวกเราฟังแต่ที่พี่ไม้มันเล่า
ยังไม่เคยฟังที่สปาเล่าเลย
แล้วผมก็คิดว่าสปามันน่าจะเป็นพระเอก รึเปล่า
เพราะพี่ไม้มันดูดีเกินไปอ่ะ :เฮ้อ:
-
สงสาร เห็นใจสปาได้นะดิน แต่ห้ามรักนะ เพราะเค้าเชียร์พี่ต้นไม้
-
เอ่อ ไปๆๆมาๆๆสปาก็น่าสงสารเนอะ
แต่นั่นเพราะเค้าไม่เปิดใจยอมรับคนอื่นเข้ามานี่นา
ถ้ายอมเปิดใจซักนิดก็จะมีความสุขแล้วแท้ๆ พี่ไม้กะแม่พี่เค้าก็ไม่ได้รังเกียจสปา
ซะหน่อย ออกจะเป็นห่วงด้วยซ้ำ ว่าแต่พี่เจสครับ แอบทิ้งระเบิดหรา ไม่ยอมบอกด้วยอ่ะว่าคน
ในฉากเอ็นซีคือใคร นั่นแน่ ๆๆ รึจะเป็นการบอกใบ้ของพี่นะ ว่าพระเอกอาจจะไม่ใช่พี่ไม้
เสมอไป ยังไงก็รออ่านตอนหน้าอยู่นะครับพี่เจส
ปล. บวกหนึ่งเพื่อพี่เจสครับผม >O<
:L2: :L2: :L2:
-
มาแล้วจ้า ตอนนี้ปั่นที่ทำงาน อาจจะขัดๆไปบ้าง แต่ก็อยากให้ออกมาดีที่สุดสมกับชื่อตอน :z1:
------------------
ตอนที่ 11 จูบแรก...
เมื่อวานกว่าไอ้ปาหรือลูกสปาที่แม่ผมชอบเรียก จะมาส่งผมที่บ้าน เกือบตะวันตกดินแล้ว ออกจากวัดก็พาผมไปแวะเที่ยวห้างต่อ ซื้อของจำพวก ซีดีเพลง หนังสืออ่านเล่น และพาผมไปกินไอติม (ทำยังกะผมเป็นแฟนมัน เฮ้อ...)ผมพยายามพูดและแสดงออกกับมันชัดเจนว่าผมคิดกับมันแค่เพื่อน และอยากให้มันเห็นผมเป็นเพื่อนคนนึงเท่านั้น บ่อยครั้งที่ผมพยายามจะพูดถึงพี่ต้นไม้ให้มันฟัง แต่มันก็พยายามเลี่ยงและชวนพูดเรื่องอื่น หลังจากนั้นตอนบ่ายก็ออกจากห้างมาเจอแดดเปรี้ยงๆ อีกรอบ เช้าวันนี้ก็เลยทำให้ผมลืมตาแทบจะไม่ขึ้น รู้สึกหัวหนักๆ ปากแห้ง เจ็บคอ หิวน้ำ ผมได้แต่นอนเฉยๆ อยู่บนเตียง จนได้ยินเสียงเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ดิน เป็นไรหรือเปล่าลูก จะ 9 โมงแล้ว ยังไม่ตื่นอีกเหรอลูก เปิดประตูให้แม่หน่อยเร็ว” เสียงแม่นั่นเองครับ นี่จะ 9 โมงแล้วเหรอ ทำไมผมเหมือนรู้สึกเหมือนเพิ่งได้นอนไปเอง ผมลุกขึ้นด้วยอาการปวดหัว เดินเหมือนคนเมาไปเปิดประตูให้แม่ เมื่อแม่เห็นหน้าผมก็ตกใจทันที
“ดิน ไม่สบายเหรอลูก ไหนดูซิ ตายแล้ว ตัวร้อนจี๋เลยลูก ไปๆ ไปนอนก่อน เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้ เช็ดตัวเสร็จแล้วกินข้าวแล้วก็กินยาเลยนะลูกนะ ดูสิ ไปเที่ยวกลับมาก็ป่วยเลย ดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุดอีกวัน ไม่งั้นคงได้ขาดเรียนแน่ๆ ล่ะ” แม่เอาหลังมือแตะหน้าผากผม จูงมือผมมานั่งที่เตียงแล้วก็จัดแจงถอดเสื้อผ้าจะเช็ดตัว ผมบอกจะทำเองแม่ก็ไม่ยอม บอกว่าอาการหนักแบบนี้คงทำเองไม่ไหว ผมไม่อยากจะเถียงแม่ หรือให้แม่บ่นอีก ก็เลยตามใจ แม่หายลงไปข้างล่างแล้ว สงสัยจะไปเอาข้าวกับยามาให้ผม แต่ตอนนี้ผมอยากนอนจริงๆ ....
“ดิน ดิน ตื่นครับ กินข้าวก่อนนะ” นี่ผมคงฝันไปใช่มั๊ย ผมเหมือนได้ยินเสียงคุ้นๆ เรียกผมอยู่ใกล้ๆ แต่ผมลืมตาไม่ขึ้น ผมรู้สึกเหมือนมีไอร้อนๆ จากใครคนนึงใกล้ตัว เมื่อกี้ถ้าผมไม่เบลอเพราะพิษไข้มากจนเกินไป ผมว่าต้องมีริมฝีปากของคนที่เรียกผมตอนนี้ มาแตะตรงหน้าผากผมแน่ๆ ถ้าผมลืมตาขึ้นมา ผมอยากให้คนๆ นั้น เป็นคนที่ผมคิดไว้จริงๆ
“ฮือ...หิวน้ำอ่ะ” ประโยคแรกที่หลุดออกจากปากผม ไม่ได้ถามว่าคนๆ นี้เป็นใคร แต่ผมกระหายน้ำจนไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้ ผมยกหัวขึ้นเพื่อดื่มน้ำ มืออุ่นๆ ยื่นแก้วน้ำพร้อมหลอดดูดให้กับผม ผมรีบดูดน้ำในแก้วจนคนใกล้ๆ ตอนนี้ต้องร้องห้าม
“ช้าๆ ดิน ดูดช้าๆ เดี๋ยวสำลักนะ พอก่อนๆ” เสียงคุ้นๆ นั่นช่วยเบรคให้ผมค่อยๆ ดูดน้ำอย่างช้าๆ ผมดื่มน้ำเสร็จแล้ว ผมค่อยๆ เงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนเตียงตรงหน้า ผมเห็นหน้าเค้าอย่างชัดเจน ผมดีใจ จนผมแทบอยากจะกอดให้หายคิดถึง
“พี่ต้นไม้ พี่ต้นไม้จริงๆ ด้วย มาได้ไงครับ” ผมพูดเหมือนเพ้อ สายตาจับที่หน้าของคนตรงหน้านิ่ง ผมรู้สึกร้อนและมีน้ำตาคลอๆ อยู่ที่ลูกตา หายใจถี่ และรู้สึกเหมือนโลกจะหมุนติ้วๆ
“มาเมื่อกี้นี่เอง แม่บอกดินไม่สบาย พี่เลยยกข้าวกับยามาให้ด้วย กินเลยมั๊ยดิน” พี่ไม้พูดพร้อมกับยกชามข้าวต้มมาถือไว้ คนข้าวในชามส่งกลิ่นหอม แต่ผมยังไม่รู้สึกหิวเลยซักนิด
“ไม่อยากกินน่ะ ไม่หิว อยากนอนมากกว่า” ผมอยากนอนมากจริงๆ ตอนนี้ถึงไม่เอาอาหารโอชะมาล่อยังไง ไอ้ดินก็ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น
“กินหน่อยนะดิน จะได้กินยา ไม่งั้นก็ไม่หายนะ มาเดี๋ยวพี่ป้อนให้นะ อ่ะ” พี่ไม้คนข้าวต้มในชาม ตักขึ้นมาเป่าและยื่นมาที่ปากผม ผมยันตัวขึ้นกึ่งนอนกึ่งนั่ง สบตาพี่ไม้เห็นสายตากึ่งบังคับนั้นแล้วผมคงปฏิเสธข้าวต้มชามนี้ไม่ได้ใช่มั๊ย กินก็กินวะ อ้าปากงับๆ ไป ไม่เห็นจะมีรสชาติอะไรเลย
“อืม เก่งมากครับ กินเยอะๆ นะ จะได้หายไวๆ ไม่งั้นพรุ่งนี้ ไปโรงเรียนไม่ได้นะ” พี่ไม้พูดเยาะยิ้ม ผมไม่ใช่เด็ก ป.1 นะครับ ทำยังกะผมเป็นเด็กตัวเล็กๆไปได้ พี่ไม้ก็ป้อนข้าวต้มไปเรื่อย จนผมรู้สึกเหมือนอยากจะอ้วกและร้องบอกพี่ไม้ก่อน
“พอแล้วๆ ไม่กินแล้ว จะอ้วกอ่ะ” พี่ไม้รีบวางชามข้าวต้ม เข้ามาลูบหลัง
“คลื่นไส้ จะอ้วกเหรอ ยังไม่ได้ทำอะไร ดินท้องแล้วเหรอเนี่ย ฮ่ะฮะฮะ” ที่ผมได้ยินเมื่อครู่นี่มันมุขใช่มั๊ย ผมหันหน้าไปมองพี่ไม้แล้วก็หัวเราะ พี่ไม้เองก็หัวเราะแล้วก็เอามือขยี้หัวผมไปมา
“อะไรกัน จะท้องได้ไง บ้าเหรอ ดินเป็นผู้ชายนะ อย่ามาตลก คนยิ่งปวดหัวอยู่”
“ก็ไม่อยากให้เครียด พูดนิดเดียว ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ” โอ๊ะ นี่ผมหน้าแดงเหรอเนี่ย ผมก้มหน้าไม่พูดอะไรอีก
“ไหน เงยหน้าหน่อยซิ ดูสิ ปากแดงเชียว” พี่ไม้ใช้นิ้วหัวแม่มือไล้เรียวปากผมเนิ่นนาน สบตานิ่ง และค่อยๆ ก้มหน้าลงมาช้าๆ ผมอยากจะขัดขืน แม้ว่าพิษไข้จะทำให้ตัวร้อน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกตัวเองกำลังจะเป็นเหมือนก้อนน้ำแข็ง ผมรู้สึกเย็นตั้งแต่เส้นผมถึงปลายเท้า ริมฝีปากของพี่ไม้แตะริมฝีปากผมเชื่องช้า อ่อนโยน จูบที่เหมือนเป็นการปลอบประโลม มากกว่าจะตักตวงเอาเปรียบแต่ฝ่ายเดียว ผมรู้สึกถึงเรียวปากอุ่นๆ ที่พี่ไม้มอบให้ มันเนิ่นนานหรือผ่านไปรวดเร็วผมไม่อาจะกะระยะเวลาได้ แต่นั่นมันทำให้หัวใจผมเกือบจะหยุดเต้น
“ปากดินร้อนมากเลยนะ แต่เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ อ่ะ กินยานะครับ” พี่ไม้ถอนปากออกไปแล้ว แต่ผมยังรู้สึกเหมือนหน้าพี่ไม้ยังอยู่ใกล้ๆ
“ดิน ได้ยินพี่หรือเปล่า”
“ครับ ได้ยิน ดินไม่อยากกินยา ไม่กินได้มั๊ย เช็ดตัวอย่างเดียวนะ” ผมไม่อยากต่อรองมากมาย แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ไม้ทำเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้พี่เค้าจูบผมนะ แต่ทำไมหน้าตา ท่าทาง พี่ไม้เหมือนไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนผมเลยล่ะ
“ถ้าไม่กินยา ก็ไม่หายสิครับ จะให้พี่ป้อนดีๆ หรือป้อนแบบพิเศษ”
“พิเศษยังไง” ผมสงสัยครับ ป้อนแบบพิเศษมันคืออะไร
“ไม่ต้องใช้มือป้อนไง” ????
“แล้วป้อนยังไง”
“อ้าปากไว้นิดนึง เดี๋ยวพี่ทำให้ดู” ผมเห็นพี่ไม้เอายาใส่ปากตัวเอง ดื่มน้ำตามเข้าไปนิดหน่อย แล้วก็...
“เฮ้ย...อุ๊บ..อั่กๆๆ อื๋อ....ค๊อกๆ อี๋ ขมปี๋เลย พี่ไม้อ่ะ ทำไมเล่นแบบนี้อ่ะ” ก็พี่ไม้เล่นกินยาเข้าไปเสร็จแล้ว จับหน้าผมเข้ามาใกล้แล้วก็ป้อนยาจากปากพี่ไม้ใส่ปากผม ผมทั้งตกใจ ตั้งตัวไม่ติด แล้วยาโดนน้ำมันก็ขมมาก ผมเกลียดการกินยาเม็ดอยู่แล้ว เมื่อได้รสขมเข้าไปอีก โอย ...ไม่ไหวครับ
“ฮ่ะๆ ขอโทษ พี่เล่นแรงไปหน่อยอ่ะ เป็นไงบ้าง แล้วยาอ่ะ กลืนหรือยัง” พี่ไม้หันมาลูบหลังผม จะกลืนยาเข้าไปได้ไง ผมบ้วนทิ้งอยู่ข้างๆ เตียงอ่ะแหละ ขมขนาดนั้น ผมกลืนไม่ลงจริงๆ
“คายทิ้งแล้ว ไม่อยากกินยาอ่ะ ไม่กินนะพี่ไม้ ดินไม่ชอบกินยาเม็ดขมๆ แบบนี้เลย ไม่เอานะ นะๆ ” ผมเริ่มอ้อนครับ เวลาไม่สบายเนี่ย บางทีก็ดีนะครับ ผมชอบอ้อนแม่ แต่แม่ก็บังคับผมกินยาจนได้นั่นแหละ แต่นี่เป็นคนที่ผมชอบ ผมอยากจะขออ้อนซะหน่อยเถอะ
“ไม่กินก็ไม่หายสิครับ ก็อยากไปเที่ยวเล่นเองนี่ โดนแดดร้อนๆ อ่ะ ไข้ขึ้นแค่นี้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว ไม่ต้องมาอ้อนเลย กินยาเถอะนะครับ จะได้หาย พรุ่งนี้จะได้ไปโรงเรียนได้ นะครับ” พี่ไม้คะยั้นคะยอผมอยู่นาน สุดท้ายผมก็ต้องยอม แต่ผมไม่ยอมกินยาเม็ดเด็ดขาด ก็มันขมติดลิ้นนี่นา สักพัก แม่เดินมาเคาะประตู ส่งยาน้ำที่เป็นยาลดไข้รสสตรอเบอรี่ให้ เห็นคุยกับพี่ไม้ 2 -3 คำ พี่ไม้ก็หัวเราะ แล้วก็เดินกลับมาที่เตียง
“แม่บอกดินอ่ะดื้อ คงไม่ยอมกินยาที่ให้มา เลยเอายานี่มาให้” พี่ไม้วางขวดยาลดไข้ข้างโต๊ะหัวเตียง ผมหันหน้าไปมองพี่ไม้ ยิ้มแห้งๆ เกาหัวเขินๆ ผมกำลังจะหยิบยาขึ้นมากิน พี่ไม้ก็ร้องห้ามไว้
“เดี๋ยวก่อน ดิน เขย่าขวด รินใส่ช้อนก่อนสิครับ จะยกซดทั้งขวดเลยเหรอ”
“ก็ผมกินแบบนี้นี่นา ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ได้กินหมดขวดนี่” ผมไม่ฟังเสียงพี่ไม้ครับ ซดยาไปสองอึก แล้วก็รีบดื่มน้ำตาม อย่างน้อยยาลดไข้เด็กมันก็หวานๆ ลิ้นบ้าง ไม่ขมเหมือนยาเม็ดนี่
"ดื้อเหมือนกันนะเราเนี่ย แต่ดื้อแบบนี้ก็ดี พี่ชอบปราบเด็กพยศ” พี่ไม้หันมาพูดกับผม ทำหน้าเจ้าเล่ห์สายตามีเลศนัยแบบนี้ ผมเผลอคิดแว๊บนึงว่า พี่กับน้องคู่นี้ ช่างเหมือนกันจริงๆ เวลาปกติก็ดู ใส ซื่อ น่ารัก เวลาเจ้าเล่ห์เนี่ย น่ากลัวชะมัด ผมเผลอกลืนน้ำลายดังเอื้อก จนพี่ไม้หัวเราะ
“กลัวพี่เหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า พี่ไม่ทำอะไรดินหรอก”
“แล้วเมื่อกี้ทำอะไรล่ะ ไหนว่าไม่ทำอะไร ฮึ” ผมทำท่างอนใส่ ก็เมื่อกี้เพิ่งแกล้งผมไปหยกๆ นี่นา
“ก็ป้อนยาไง” พี่ไม้เลิกคิ้ว และพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“แล้ว...ก่อนหน้านั้นล่ะ” ถึงตอนนี้ ผมเริ่มจะพูดไม่ออกเหมือนกันนะ มันรู้สึกแปลกๆ
“ก็วัดไข้ไงครับ เห็นปากแดง ก็เลยตรวจดูว่าไข้สูงหรือเปล่า” ผมจะโกรธหรือเขินดีล่ะเนี่ย ตอนนี้หน้าผมมันคงแดงเพราะพิษไข้หรือไม่ก็จากการกระทำของคนตรงหน้านี่แหละ
“วัดไข้กับคนอื่นแบบนี้บ่อยล่ะสิ” ใช่ ถึงได้รู้ดีขนาดนี้ พูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
“ก็ลองกับคนๆ เดียวนี้แหละ ไม่เคยใช้กับใคร จะให้พี่บอกตรงๆเหรอ ว่า...ปากดินอ่ะ น่าจูบ” ผมพูดไม่ออก ผลักพี่ไม้ซะเกือบตกเตียว นี่ขนาดผมไม่สบายนะ ยังทำแบบนี้ ถ้าปกติดีล่ะจะขนาดไหน ตอนอยู่ที่บ้านพ่อ ไม่เห็นจะแสดงอาการหื่นแบบนี้เลยนี่นา อยู่ใกล้ๆ จะปลอดภัยมั๊ยเนี่ย ไอ้ดินเอ๊ย
“เออ พี่มีเอาของมาให้ด้วย อ่ะนี่...ของดิน” พี่ไม้หยิบของออกจากกระเป๋ากางเกง จับมือผมและเอาของที่ล้วงมาจากกระเป๋า วาง(เรียกว่ายัดดีกว่า)บนมือผม
“ให้ดินทำไม ไม่เอานะ” ผมก้มลงมองของในมือ เป็นโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ ดูสวยแปลกตา แต่ผมไม่ชอบนี่ครับ ผมไม่อยากใช้
“เอาไว้โทรหาพี่ไง เวลาที่พี่คิดถึง พี่จะได้โทรหา สัญญาว่าจะไม่โทรหาพร่ำเพรื่อ เพ้อเจ้อเด็ดขาด พี่รู้ว่าดินไม่ชอบคุยโทรศัพท์ เอาไว้เวลาจำเป็นจริงๆ ได้เอาไว้ใช้ เก็บไว้เถอะนะ” พี่ไม้พยายามยัดเยียดโทรศัพท์ให้ผม เหมือนใครต่อใครที่พยายามให้ผม แม่ พี่สาว แล้วนี่ก็เป็นอีกคนที่จะทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใจ แต่เพื่อความสบายใจของพี่ไม้ ผมจะรับเอาไว้ แต่ว่า...
“พี่ไม้เพิ่งซื้อมาเหรอ” ผมไม่อยากได้ของใหม่หรอกครับ ผมไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรมากมาย เอาแค่โทรเข้า โทรออก ส่งข้อความได้ ก็พอแล้ว แต่โทรศัพท์ที่พี่ไม้ให้ผมมา มันดูฟังก์ชั่นเยอะมาก ผมไม่อยากบอกว่า ผมใช้ไม่เป็นง่ะ
“อืม แต่ไม่ได้เอาคู่มือมาด้วย หยิบมาเฉพาะเครื่อง กับอ่ะ นี่ ที่ชาร์จแบต” พี่ไม้ล้วงที่ชาร์ตจากกระเป๋ากางเกงอีกข้าง
“ถ้าดินไม่เอา พี่ไม้จะโกรธหรือเปล่า” ผมชั่งใจก่อนพูด แต่ก็ดูปฏิกิริยาของคนให้ก่อน
“ไม่โกรธครับ แต่ขอเหตุผลได้มั๊ย” พี่ไม้พูดเสียงราบเรียบ
“ดินไม่ชอบใช้โทรศัพท์ ไม่ชอบการสื่อสารแบบไม่เห็นหน้า แต่ถ้ามันจำเป็นจริงๆ อ่ะ ก็ใช้ได้ ถ้าเลือกจะคุยกัน ดินชอบที่จะเขียนหรือส่งข้อความหากันมากกว่า” ผมคิดแบบนี้จริงๆ เพราะผมเป็นคนไม่ชอบพูด ผมชอบที่จะนั่งคุยและได้เห็น รับรู้ ความรู้สึกของอีกคนมากกว่าใช้เสียง (หรือว่าผมประหลาด)
“งั้น...เอางี้ โทรเฉพาะเวลาจำเป็น แล้วใช้ส่งเมจเสจเอา ถ้าไม่อยากใช้เครื่องนี้ งั้นเอาเครื่องเก่าพี่ไป พี่ใช้เครื่องนี้เอง” พี่ไม้ลงมือปิดเครื่อง แกะซิมออกอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบเครื่องเก่าของพี่เค้าออกมา จัดการเปลี่ยนซิมเครื่องใหม่ใส่ในเครื่องเก่า โทรศัพท์เครื่องเก่าของพี่ไม้ถึงจะดูเก่ากว่านิดหน่อย แต่ผมก็ไม่ค่อยอยากจะได้ซักเท่าไหร่ นี่เป็นการมัดมือชกในการยัดเยียดของให้ผมใช่มั๊ย ถึงผมจะไม่อยากรับ แต่ถึงขั้นว่าทำขนาดนี้แล้ว ผมคงต้องยอม...
“อ่ะนี่ พี่เมมเบอร์พี่ไว้ในเครื่องแล้วนะ แล้วก็มีเบอร์เครื่องนี้ด้วย อย่าปิดมือถือนะ เผื่อเกิดอะไรขึ้น พี่เป็นห่วง” นี่เป็นห่วงผมจริงๆ หรือเปล่าหรือว่าแค่อยากรู้ว่าผมทำอะไร อยู่ที่ไหน กับใคร แค่นั้น
“ที่เอาโทรศัพท์มาให้เนี่ย ไม่ได้อยากจะเช็คว่าดินอยู่กับไอ้ปาใช่มั๊ย” ผมถามอย่างที่ใจคิด สีหน้าพี่ไม้ดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย แต่ก็มีรอยยิ้มออกมา
“ไม่ได้คิดแบบนั้นครับ เป็นห่วงจริงๆครับ พี่ไม่รู้ว่าสปาคิดอะไรอยู่ พี่เป็นห่วงดินนะ เมื่อวานแม่ก็บอกอยู่ว่าหายกันไปทั้งวัน กลับมาเย็นแล้ว พี่เป็นห่วง อย่างน้อย ให้พี่ได้รู้บ้างว่าดินทำอะไรอยู่ที่ไหน นะครับ” พี่ไม้พูดพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่เค้านะครับ แต่เหมือนถูกบังคับยังไงก็ไม่รู้ เฮ้อ....
พี่ไม้นั่งคุยกับผมอีกสักพัก จึงขอตัวกลับ อยากให้ผมพักผ่อน ผมหลับสนิทไปอีกครั้ง ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์เหมือนมีข้อความเข้า ผมกดโทรศัพท์ขึ้นอ่าน ชื่อคนที่ส่งมา “นายต้นไม้” ผมว่ามันก็น่ารักดีนะครับ ผมเปิดข้อความอ่าน
‘หายป่วยไวๆ ล่ะเด็กดื้อ ไม่งั้นจะโดนป้อนยาแบบพิเศษอีกนะ อย่าลืมห่มผ้าด้วย คิดถึงนะครับ’ บางทีการมีโทรศัพท์มือถือซักเครื่อง มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนะครับ ผมว่า.... :impress2:
-------------------------
:L2: ดึกๆ คนเขียนอาจจะมาอีกรอบ แต่ยังไม่สัญญาเนอะ เดี๋ยวผิดสัญญา ไม่ดี อิอิ :n1: ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
-
พี่น้องกันปรองดองกันน้า :sad4:
เชียร์พี่ไม้ เชียร์พี่ไม้ เพราะเป็นรักแรกของดิน และพี่ไม้ก็แอบชอบดินมานานแล้วด้วยอะ เง้ออออออ :serius2:
-
แอบเชียร์สปาอ่ะ แต่ถ้าสปามันไม่ใช่ก็จัดคู่ให้สปาหน่อยครับ สงสารอ่ะ
-
จุ๊บกันแล้ว :impress2:
ยังงัยก็เชียร์พี่ไม้อ่ะ
+1ให้พี่เจสค๊า :L2:
-
คนเขียนเข้ามามิได้อัพนิยายแต่อย่างใด :z1: แต่อยากเข้ามาแปะคลิปอันนี้อ่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=nFnLF8ZXqIc&feature=related (แปะเป็นคลิปไม่เป็นอ่ะ เอาเป็นลิ้งค์ไปเนอะ :monkeysad:)
ดูไปก็ยิ้มไป ชอบมากกกกกกกก :haun4: เอามาฝากทุกคนก่อนนอน ขอให้มีความสุขกันทุกๆ คน แล้วจะมาต่อนิยายให้นะคะ :กอด1: :L2:
-
สปา นางโรคจิต นิดๆ นะเราว่า
ไม้ ต้องคู่กับดิน ถึงจะถูก สู้ๆๆๆ
-
หวังว่าน้องดินคงไม่สับสนเรื่องสปานะ
ชอบพี่ต้นไม้
:call:
-
:mc4: ฉลองเปิดตัวนายต้นไม้ของเรา :L2: :z2: อ่านของน้องดินมาเยอะแล้ว อ่านของพี่ไม้บ้างนะคะ สั้นไปหน่อย (ก็แค่อยากเปิดตัว) วันนี้ไม่เกินเที่ยงคืน จะมาต่อตอนที่ 12 ให้นะคะ :pig4:
ตอนที่ 11.1 เจ้าแผนการ
ผมกลับมาถึงบ้าน ล้มตัวนอนลงบนเตียง คิดถึงเรื่องต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว เรื่องกีฬาฟุตบอลที่ผมชอบ เพื่อนร่วมชั้น หรือแม้แต่เรื่องของคนๆ นึง ที่ทำให้ผมรู้สึกยิ้มได้เมื่อคิดถึง...ผู้ชายตัวเล็กๆ ตาโตๆ น่ารักคนนั้น ผมเองไม่เคยคิดจะมองผู้ชายหรือคิดว่าตัวเองจะวิปริตผิดปกติ เพียงแค่รู้สึกชอบรอยยิ้ม แววตา ท่าทางของคนๆ นั้น เมื่อก่อนผมเผลอแอบมองเค้าบ่อยๆ ตอนซ้อมฟุตบอลตอนเย็น เก้าอี้ตัวเดิม เวลาเดิม ที่เค้าชอบมานั่งเสมอ ไม่ว่าผมจะไปแข่งบอลสักกี่ครั้ง กี่หน ผมก็ต้องเห็นหน้าเค้า ตอนแรกผมคิดว่าผมบ้าไปแล้ว ผมเคยไปขอกอดเพื่อนสนิท ว่าผมจะใจเต้นหรือรู้สึกผิดปกติเหมือนที่เจอเค้าหรือเปล่า แต่ก็ไม่เหมือน มันบอกว่าผมเพี้ยน มันกลัวผมอยู่นาน ว่าผมเป็นเกย์บ้างล่ะ บ้าบ้างล่ะ ตอนนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายนะครับ แต่เมื่อวันนึงเค้าหายไปจากสายตาของผม ผมเริ่มรู้ใจตัวเองว่า ผมชอบเค้ามากแค่ไหน อันที่จริงผมควรจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ และคิดว่าจะบอกเค้าเมื่อถึงเวลาที่พร้อม แต่เมื่อน้องชาย(ต่างแม่)ของผม แสดงเจตนาชัดเจนที่ทำให้ผมรู้สึกหวั่นเกรงที่จะต้องสูญเสียเค้าไป ผมเลยต้องรีบทำอะไรเพื่อให้เค้ารู้ใจผมให้เร็วที่สุด ผมนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่ชั่วโมง ปลายนิ้วจับที่ริมฝีปากของตัวเอง รู้สึกร้อนวูบวาบ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้ทำแบบนั้น ผมรู้ดีว่าเค้าน่ารักแค่ไหน ผมอยากจะเก็บเค้าไว้ข้างๆ กาย โดยไม่ให้บอบช้ำ แต่ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ เมื่อได้เห็นริมฝีปากแดงๆ และแก้มแดงๆ นั่น ..จูบแรก... ผมรำพึงกับตัวเอง มันช่างตื่นเต้น หอมหวาน เค้าคงไม่รู้หรอกว่าผมตื่นเต้นแค่ไหน เมื่อได้ลองแล้ว ผมก็อยากจะทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ และโดยสัญชาติญาณมันบอกผมว่า ถ้าไม่ก้าวออกมาจากห้องนั้นซะก่อน ผมอาจจะทำอะไรมากกว่านั้น ทั้งๆที่ผมเองไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร ไม่ว่าผู้หญิง หรือผู้ชายคนไหนก็ตาม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เจ้าเครื่องนี้มันน่าจะอยู่ในมือของเค้า แต่ทำไงได้ เจ้าตัวดื้อเกินกว่าจะยอมรับมัน นั่นถ้าผมไม่มัดมือชกยัดเยียดเครื่องเก่าไปให้ ก็คงไม่ยอมอีก แต่คงเป็นเพราะเค้าแปลกๆ แบบนี้ละมั้ง ผมถึงได้ชอบเค้ามากขนาดนี้ ผมพิมพ์ข้อความส่งไปให้เค้าแล้ว หวังว่าเค้าคงได้อ่านแล้วรู้สึกดีขึ้นบ้าง ถ้าผมคิดจะรักกับเค้า มันไม่ได้สำคัญเท่ากับเรื่องที่ผมต้องกังวลใจอยู่ตอนนี้ ทั้งพ่อ แม่ และน้องชายต่างแม่ของผม ผมต้องทำยังไงต่อไปดี ถึงแม้เรื่องต่างๆ มันยังไม่เกิดขึ้นในตอนนี้ แต่อนาคตผมคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ พ่อกรอกหูผมอยู่บ่อยๆว่า จบ ม.ปลายแล้ว คงจะให้ผมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปหรอกนะครับ แต่ตอนนี้ ผมยังไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากไปไหน อยากอยู่ใกล้ๆ คนที่ผมกำลังเฝ้าเพ้ออยู่น่ะสิครับ แต่ผมว่าผมมีอะไรต้องทำแล้วล่ะ ผมกดโทรศัพท์ หาเบอร์ที่ต้องการได้แล้ว ผมรีบโทรออกทันที
‘ป้าวาดเหรอครับ สบายดีหรือเปล่าครับ’
‘สบายดีค่ะคุณต้นไม้ ไม่เห็นหน้าคุณต้นไม้เลยนะคะ’
‘ยุ่งๆ น่ะครับป้า ออ...ฝากป้าช่วยทำดูแลทำความสะอาดให้หน่อยนะครับ ไม้ว่าปิดเทอมนี้คงได้ไปหาป้าแน่ๆ ครับ’
‘ได้เลยค่ะ ฝากความคิดถึงถึงคุณๆ ด้วยนะคะ’
‘ครับป้า...คิดถึงป้านะครับ’
ป้าวาดเป็นคนดูแลบ้านพักตากอากาศริมทะเลของครับครัวครับ บ้านหลังไม่ใหญ่โตอะไรมาก พ่อซื้อไว้แต่ไม่ค่อยได้พาผมกับแม่ไปซักเท่าไหร่หรอกครับ นานๆ ถึงจะไปกันซักที แต่ช่วงปิดเทอมปีที่แล้ว ที่ผมต้องพักฟื้นขานั่นแหละครับ ต้องไปอยู่ที่นั่นเป็นเดือนๆ ป้าวาดดีกับผมและแม่มาก ชอบทำกับข้าวมาให้ มานั่งคุยเป็นเพื่อนแม่ ป้าแกใจดี ทำขนมอร่อยด้วยครับ ผมว่าปิดเทอมนี้ ถึงมีเวลาไม่มากนัก ผมน่าจะทำอะไรที่ทำให้พ่อกับแม่ น้องชายจอมดื้อ ได้รู้จักคนพิเศษของผมจริงๆ ...ซะที
-----------------
ชอบ ๆๆๆๆ ชอบผู้ชายมีแผนการ คริๆ :z1:
-
รออ่านต่อจ้า :3123:
-
กินยายาก พี่ต้นไม้ก็สรรหาวิธีจนได้นะ
-
ชอบคนเจ้าแผนการ :กอด1:
ขออย่าให้พลิกล็อคเลยน๊า
-
วัดไข้แบบนี้ก้อน่ารักดีอ่ะ
ชอบๆๆๆๆ รอตอนต่อไปนะจ้า
-
พี่ไม้.... จุ๊บๆดินแล้ว :-[
ว่าแต่จะพาดินไปแนะนำกับพ่อแม่หรอครับ
สุดยอดมากครับพี่ o13
-
:L2: :pig4:
-
:call: มาต่อให้แล้วค่ะ ขอโทษด้วยที่มาช้า พอดีติดธุระสำคัญ แต่วันนี้ก็มาต่อให้แล้วเนอะ คิดถึงคนอ่านทุกคนค่ะ :pig4: :L1: :L2:
-----------------------------------------
ตอนที่ 13 ....ตัวช่วย....
เมื่อวานตอนค่ำ พี่ไม้โทรมาบอกว่าหลังสอบเสร็จจะพาผมไปเที่ยวทะเล ผมตกใจนิดน่อย เพราะจะมีครอบครัวพี่ไม้ไปด้วยมี พ่อ แม่ และจะชวน(หรือใช้วิธีการใดผมไม่แน่ใจ)ไอ้สปาไปด้วยให้ได้ จากที่ได้ฟังๆ แล้ว ถ้าครอบครัวพี่ไม้ และไอ้ปาไปด้วยเนี่ย จะมีแค่ผมที่เป็นคนนอกอยู่คนเดียวน่ะสิ มันแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ ไม่ใช่ว่าไปแล้วจะเกิดสงครามเย็นระหว่างพี่น้อง หรือไม่ถ้าพ่อกับแม่ของพี่ไม้รู้ว่าผมกับพี่ไม้มีความสัมพันธ์กันเกินเพื่อนล่ะ โอย...ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะรับเรื่องแบบนั้นซักเท่าไหร่นะครับ ไม่ใช่ว่าจะกลัว แต่รู้สึกยังไม่ถึงเวลา เรื่องที่ที่ไม้บอกทำเอาผมหายป่วยเลยทีเดียว พี่ไม้ทำแบบนี้ คิดอะไรของพี่เค้ากันนะ ผมเดินคิดเรื่องนี้มาเรื่อยๆ ตอนนี้ถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้วล่ะครับ ผมกำลังจะเดินขึ้นบันไดเพื่อเข้าห้องเรียน แต่สายตาไปสะดุดไปใครคนนึงที่นั่งโยกหัวไปมาอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนใกล้ๆกับโรงยิม ผมจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ
“สปา....เฮ้ย...สปา” มันไม่หันครับ ออ สงสัยใส่หูฟังอยู่ ผมจึงเอามือไปแตะไหล่มันเบาๆ มันรีบหันหน้ามา พอเห็นผมมันก็เอาหูฟังออกทำหน้าตกใจนิดหน่อย
“อ้าว นายน่ะเอง มีอะไรเหรอ” ชอบทำหน้ากวนส้นอีกแระ
“เปล่า ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้อ่ะ ไม่ขึ้นห้องเรียนเหรอไง”
“ฟังเพลงน่ะ เดี๋ยวค่อยขึ้นไปก็ได้” จากนั้นมันก็ใส่หูฟังเหมือนเดิม ผมมีอะไรอยากจะพูดกับมันอยู่พอดี ผมว่าผมน่าจะพูดกับมันให้รู้เรื่องและเข้าใจกันไปเลยดีกว่า
“เรามีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ” ผมเอามือปลดหูฟังออก และพูดกับมันด้วยน้ำเสียงปกติ มันทำหน้างงและสงสัย แต่ไม่ได้ถามอะไร ปลดหูฟังอีกข้าง และก้มลงปิดเพลงจากมือถือ หันมาทางผมและทำท่าตั้งใจฟัง
“มีอะไรก็ว่ามา...ว่าแต่ไม่สบายหายแล้วเหรอ” อ่ะ ไอ้นี่ มันจะรู้เรื่องผมไปทุกอย่างเลยหรือไงเนี่ย ไม่อยากถามว่ามันรู้ได้ยังไง....มึงไม่ต้องสนใจกูบ้างก็ได้ เฮ้อ...
“ดีขึ้นแล้ว...ขอบใจ”
“มีอะไรก็ว่ามา” พอจะเริ่มก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงนะครับ ใจจริงผมอยากเป็นเพื่อนกับมัน จากที่ผมได้สัมผัสมันจริงๆ มันไม่ได้เป็นคนที่เลวร้ายอะไร อาจจะติดเอาแต่ใจ หรือถูกเลี้ยงมาโดยเป็นลูกคนเดียวก็แค่นั้น
“นายรู้หรือยัง ว่าสอบเสร็จพี่ไม้ชวนไปเที่ยวทะเล” มันจ้องหน้าผมทันที สายตาปกติเมื่อกี้ เปลี่ยนเป็นสายตาที่ไม่พอใจ และหันหน้าไปทางอื่นทันที
“อือ พ่อบอกแล้ว แต่เราไม่ไป” มันพูดเหมือนไม่สนใจใยดี
“ทำไมล่ะ พี่ไม้ชวนเราไปด้วย เราก็อยากให้นายไปด้วย ไปด้วยกันสิ ...อืม ไปกันหลายๆคนก็สนุกดี” มันมองหน้าผมนิ่ง ลุกขึ้นเก็บกระเป๋า และกำลังจะเดินออกไปจากโต๊ะ
“เดี๋ยวสิ สปา จะไปไหน คุยกันก่อน” ผมรีบห้ามมันไว้ ดูท่าทางมันแล้ว สงสัยมันคงไม่อยากไปด้วยแน่ๆ
“นายอยากไปก็ไปเถอะ เราไม่อยากไป แล้วไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้อีกนะ ไม่อยากฟัง” ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ทำยังไงมันถึงจะฟังผมบ้าง เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
“ไหนบอกอยากเอาชนะพี่นายไง ทุกอย่างที่เค้ารักนายจะแย่งมาไม่ใช่เหรอ นั่นพ่อนายก็ไปด้วย แล้วนายอยากให้พ่อนายไม่สนใจนายอยู่แบบนี้หรือไง” ผมพูดไปโดยไม่ทันได้คิดอะไรมาก แค่อยากพูดให้มันรู้สึกอยากเอาชนะแล้วก็อยากจะไป เหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากัน คราวนี้ได้ผลแฮะ มันผงะเล็กน้อย ยืนคิดนิ่ง หันหน้ามาหาผมช้า ถอนหายใจซ้ำๆ ช้าๆ (อาการเมิงน่ากลัวนะเนี่ย จะต่อยกูป่าววะ)
“เรื่องพ่อเราไม่กังวลหรอก แต่....เรื่องของนายอ่ะ ทำให้น่าคิดอยู่นะ...อืม ตกลงไปก็แล้วกัน แล้วเจอกันนะ” อ้าว เฮ้ย อย่าเพิ่งเดินหนีไปสิ ซวยแล้ว ที่พูดเนี่ยไม่ได้ให้มันคิดแบบนี้นะ แต่ทำไงได้ แล้วอย่างนี้ผมจะไปคนเดียวได้ไงกันล่ะ แย่แล้วไอ้ดิน...
ผมรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง รีบกดเบอร์โทรศัพท์ของไอ้เพื่อนรักทันที
‘ฮัลโหล เชี่ยเกมส์ กูมีเรื่องอีกแล้วว่ะ’
‘เฮ้ย เอาเบอร์ใครโทรมาวะ แล้วมีเรื่องไรอีก มึงนี่ถ้าไม่มีเรื่องอะไร แม่งไม่เคยโทรหากูเลยนะ’
‘เออ เบอร์กูเอง ตอนเย็นมาหากูหน่อยดิ’
‘เฮ้ย เบอร์มึงจริงดิ แม่งใครทำให้มึงมีเบอร์มือถือส่วนตัวได้วะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ว่าแต่ให้กูไปหาอ่ะ แดกข้าวฟรีนะมึง’
‘เออ แค่นี้แหละ กูไม่ชอบคุยนาน เจอกัน’ ผมรีบวางโทรศัพท์และเก็บใส่กระเป๋ากางเกงทันที แต่พอหันหลังจะเข้าห้องแค่นั้นแหละ
“เฮ้ย...ตกใจหมด ส้มมายืนทำอะไรตรงนี้อ่ะ” ก็ยัยส้มจิ๊ดน่ะสิครับ มายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ มายืนยิ้มเห็นเหล็กดัดฟันอยู่ได้ ใจหายใจคว่ำหมด
“ก็ยืนฟังดินคุยโทรศัพท์อ่ะสิ ไหนบอกว่าไม่ใช้มือถือไง แล้วไอ้ที่คุยอยู่เมื่อกี้แล้วก็เก็บใส่ลงในกระเป๋าอ่ะ ไม่เรียกว่ามือถือเหรอ” เอ่อ มาอย่างงี้ พูดไม่ออกเลยจะบอกส้มไปยังไงดี จะให้เบอร์ไปผมก็ไม่อยากให้หรอกครับ อย่างน้อยทั้งเบอร์ทั้งเครื่อง พี่ไม้เป็นคนให้ผมผมยังถือว่าพี่ไม้เป็นเจ้าของอยู่ ไม่อยากให้ใครพร่ำเพรื่อ โดยเฉพาะส้มที่ผมเองก็รู้ดีอยู่แล้วว่า ส้มคิดกับผมแบบไหน
“เอ่อ ของพี่สาวน่ะ ให้ยืมใช้ เดี๋ยวก็ต้องคืนแล้ว ดินไม่ชอบใช้มือถือ ส้มก็รู้นี่ พอดีตอนนี้พี่เรามีปัญหานิดหน่อย ต้องโทรคุยกันบ่อย ไม่มีไรหรอก” ผมก็แถๆ ไปเรื่อยน่ะครับ เชื่อหรือไม่เชื่อยังไงก็ไม่อยากให้เบอร์ใครตอนนี้ครับ
“แน่ใจนะ ไม่ใช่ว่ามีอะไรปิดบังส้มอ่ะ ไม่งั้นส้มไม่ยอมจริงๆ ด้วย ดินก็รู้ใช่มั๊ย ส้มไม่ชอบคนโกหก!” ส้มคาดคั้นผมอยู่นานอยากได้เบอร์โทรผมแต่ผมก็ไม่ได้ให้ บางทีผมก็รำคาญอยากจะบอกเธอไปเหมือนกันว่าผมไม่เคยคิดอะไรกับเธอเกินเพื่อนเลย แต่ไม่อยากให้เธอคิดมากหรือต่อความยาวสาวความยืด ใจจริงแล้วไม่อยากโกหกนะครับ เมื่อถึงเวลาผมจะบอกเธอ เธอดีกับผม ช่วยทำรายงานหรือทำงานฝีมือให้ผมตลอด ตอนนี้ผมอาจจะเห็นแก่ตัว เห็นเธอเป็นเครื่องกำบังจากสายตาของคนอื่นที่อาจจะมองผมเป็นพวกผิดปกติหรือรักร่วมเพศ เรื่องผมกับพี่ไม้ก็รู้กันแค่ผม พี่ไม้ ไอ้สปา และไอ้เกมส์เท่านั้น และผมเองก็อยากให้รู้กันแค่นั้นจริงๆ ผมยังไม่อยากเป็นเป้าสายตาหรือโดนมองในแง่ไม่ดี แต่ถึงยังไงซักวันส้มก็ต้องรู้อยู่ดี แต่ขอเวลาผมทำใจหน่อยแล้วกัน เฮ้อ...
ตอนเย็นผมรีบกลับบ้านเห็นไอ้เกมส์นั่งกินข้าวอยู่ที่บ้านแล้ว เร็วจริงไอ้นี่ ถ้าเรื่องกินไม่เคยยอมแพ้ แต่มันก็ไม่อ้วนนะครับ มันกินเยอะก็จริง แต่มันก็ออกกำลังกายเยอะเหมือนกัน ไอ้เกมส์มันเป็นนักบาสครับ ตัวสูง ผิวขาว ตาตี๋ เหมือนลูกคนจีนทั่วไป แต่ตัวไม่ใหญ่มาก หน้าตาก็จัดว่าหล่อนะครับ (แต่น้อยกว่าผม อิอิ) บ้านมันเปิดเป็นร้านขายเครื่องยาจีน สมุนไพรจีน มันชอบมากินข้าวที่บ้านผม มันบอกกับข้าวบ้านมันอร่อยก็จริงแต่มีเฉพาะอาหารจืดๆ เลี่ยนๆ มันชอบกินรสจัดๆ แม่ผมทำกับข้าวอร่อย มันมาฝากท้องที่บ้านผมบ่อย จนเหมือนเป็นลูกอีกคนของแม่ ผมเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นมันแต่ไกลแหละครับ
“โห มึง มาถึงก็กินเอาๆ วันนี้มาเร็วได้ ไม่มีซ้อมเหรอ” ทุกวันมันต้องซ้อมบาสก่อนครับ ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงต้องแข่งขันอะไร มันเลยซ้อมแบบชิลๆ บางทีก็หนีซ้อมเหมือนกัน
“วันนี้ขี้เกียจว่ะ หิว คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่...ใช่มั๊ยครับแม่” มันบอกผมและหันไปตะโกนพูดกับแม่ที่กำลังเช็คของอยู่ที่ชั้นวางของซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมากนัก
“จ้า กินเยอะๆเถอะลูก ดูเจ้าดินสิ กินน้อย ตัวเลยไม่โตซะที” เอาอีกแล้วแม่ผม พูดงี้อีกแล้ว น้อยใจนะเนี่ย
“อ้าวแม่ เอาอีกแล้วนะ พูดเรื่องนี้อีกแล้ว ก็ดินเล่นกีฬาไม่เก่งเหมือนไอ้เกมส์นี่ ว่าแต่มึงอ่ะ กินเสร็จยัง กูจะได้คุยธุระอีก” ผมนั่งลงตรงข้ามมัน และหยิบทอดมันปลามากินเล่นชิ้นนึง ฝีมือแม่ผม อร่อยแหมือนเดิมเลยนะเนี่ย
“มึงมีอะไรก็ว่ามาเลย กูจะฟังด้วยกินด้วย” ไม่ค่อยตะกละเลยเพื่อนผม
“ทั้งปีนะมึง...สอบเสร็จไปเที่ยวทะเลกัน” ไม่ต้องพิธีรีตรองอะไรมากนักหรอกครับกับเพื่อนผมคนนี้ รู้ใจกันดีแล้ว
“ที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร ใครไปมั่ง” มาเป็นชุดเลยนะมึง แล้วไอ้ในปากที่เคี้ยวตุ้ยๆ เนี่ย มึงกลืนก่อนไม่ได้หรือไงวะ
“ต่างจังหวัดบ้านพักตากอากาศของพี่ไม้ ครอบครัวเค้าไปกันหมด พ่อ แม่ พี่ไม้ น้องเค้า แล้วก็กู” มันวางช้อนเสียงดังและเงยหน้ามองผม
“เฮ้ย ยกโขยงไปทั้งบ้านแบบนี้ มึงจะไปด้วยเนื่องในโอกาสอะไรวะ จะไปเปิดตัวหรือไง ”
“เชี่ยเกมส์ พูดไรระวังหน่อย เชี่ยนี่ แม่กูอยู่นะเว้ย เปิดตงเปิดตัวอะไรกัน ไอ้นี่....แล้วกูบอกมึงหรือยัง ว่าพี่ไม้กับไอ้ปาอ่ะ เป็นพี่น้องกัน” เพล้ง! ผมได้ยินเสียงช้อนหล่นลงบนจานเสียงดังจนแม่หันมามอง คงอยู่ไม่ได้แล้วครับ รีบเอาน้ำให้มันดื่มแล้วลากขึ้นห้องไปดีกว่า
“เมื่อกี้มึงบอกกูว่าพี่ไม้ของมึงกับไอ้สปาเพื่อนมึง เป็นพี่น้องกัน จะเป็นไปได้ไงวะ หน้าก็ไม่เห็นเหมือนกันเลย ตลกแระ” มันทำหน้ายังกะเห็นผีเลยครับ ดูตลกมากแต่ผมก็ไม่ได้ขำอะไร ผมเข้าใจความรู้สึกมันดีเพราะผมเคยรู้สึกแบบมันมาก่อน
“ไม่ตลกเว้ย เค้าเป็นพี่น้องกันจริงๆ พ่อเดียวกันแต่คนละแม่ กูก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานนี่แหละ กูเลยไม่กล้าไปคนเดียว มึงกะกูด้วยนะ นะๆๆๆ เพื่อนเกมส์นะ” ผมอ้อนมันครับ เอาหัวไถไหล่มันไปมาทำตัวเป็นลูกหมาน่ารักๆ เข้าไว้ เดี๋ยวมันก็ใจอ่อนเอง
“ไม่เอา ไม่อยากไปว่ะ ดูท่าทางไอ้สปานั่นมันชอบมึงไม่ใช่เหรอ แล้วอย่างนี้จะไม่เกิดศึกชิงนายเหรอวะ เชี่ยแระ กูไม่เอาด้วย น่ากลัวว่ะ” มันกระโดดหนีขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงแล้วครับ แล้วถ้าไอ้เกมส์ไม่ไป ผมจะทำยังไงดี ผมก็เลยเล่าเหตุการณ์ทุกอย่าง ทั้งที่ได้รู้จากปากที่ไม้ และคำพูดที่ไอ้สปามันเคยคุยกับผม รวมทั้งเหตุการณ์ที่มันมารับไปไหว้กระดูกแม่มัน แต่ไม่ได้เล่าเรื่องพี่ไม้จูบผมนะครับ อันนั้นข้ามไป
“แล้วนี่แกจะเอาไง เจอขนาดนี้แล้วยังจะไปอีกเหรอ ไม่เละเป็นศพกลับมาเหรอแก เฮ้อ...ไอ้ดินเอ๊ย”
“ก็มึงก็ไปกะกูดิ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย เรื่องเจอพ่อแม่พี่ไม้กูว่ากูเอาอยู่นะ แต่เรื่องไอ้ปากูไม่รู้จะทำยังไงดี ยังไงมึงก็ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยเหอะ นะเพื่อนนะ ไม่กี่วันเอง มีมึงไปด้วยกูได้อุ่นใจ ไม่งั้นบรรยากาศมันแปลกๆ ว่ะ ดูมาคุ น่ากลัวไงไม่รู้” ผมก็คะยั้นคะยอมันอยู่นานครับ มันอ่อนใจกับผมก็เลยตอบตกลงจะไปด้วย ผมดีใจมากกอดคอเพื่อนรักด้วยความดีใจ
“เฮ้ย ๆๆ ไม่ต้องกอด กูไม่ใช่พี่ไม้ของมึง” ไอ้นี่หวงตัว ไม่อยากกอดหรอกเว้ย
“ไอ้นี่ กูไม่ได้พิศวาสมึงหรอก กูก็แค่ดีใจ ขอบใจว่ะเพื่อน” ผมรีบโทรไปบอกพี่ไม้ว่าไอ้เกมส์จะไปด้วย พี่ไม้ไม่ว่าอะไร บอกดีเหมือนกัน ไปหลายๆ คนสนุกดี ผมจะได้มีเพื่อนด้วย แต่ดูจากอาการของไอ้เกมส์แล้ว มันคงไม่อยากไปเท่าไหร่ แต่ทำไงได้ มันไม่กล้าขัดใจผมนี่นา...
วันนี้สอบเสร็จวันสุดท้ายแล้วครับ 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาไม่ได้เจอกับพี่ไม้เลย มีแต่ข้อความที่ส่งหากันเท่านั้น แต่ก็ดีนะครับ ผมชอบที่จะอ่านข้อความนั่นซ้ำๆ มากกว่าจะพูดจากันซะอีก และพี่ไม้ก็เหมือนกับรู้ใจผม ช่วงอ่านหนังสือสอบก็ไม่โทรหาผมเลย ผมออกจากห้องสอบวิชาสุดท้ายเป็นวิชาที่ผมถนัดก็เลยทำเสร็จเร็ว ผมเดินออกจากห้องสอบไปนั่งอยู่ตรงศาลาข้างโรงอาหาร ที่ๆ ผมมานั่งรอพี่ไม้บ่อยๆ นั่นแหละครับ สักพักพี่ไม้ก็เดินมาหาผม
“ดิน สอบเสร็จนานแล้วเหรอ” พี่ไม้พูดพร้อมกับนั่งลงข้าง ๆ
“ครับ พี่ไม้ล่ะครับ” ผมถ้ามพี่ไม้บ้าง
“เสร็จแล้วครับ อืม...พรุ่งนี้เช้าให้พี่ไปรับที่บ้าน หรือว่าดินจะไปนอนบ้านพี่ดี” หือ นอนที่บ้าน อย่าดีกว่าผมยังไม่พร้อม
“พี่ไม้มารับดินที่บ้านก็ได้ครับ ไอ้เกมส์มันจะมานอนกับดินด้วย” ผมบอกไอ้เกมส์แล้วว่าเย็นนี้ให้มันมานอนบ้านผม
“พี่อยากเป็นเกมส์จังเลยอ่ะ ได้อยู่ใกล้ๆ ดินตลอด อิจฉานะเนี่ย” พี่ไม้พูดทีเล่นทีจริง หัวเราะนิดๆ สายตามองผมแบบงอนๆ
“ไอ้เกมส์น่ะ เพื่อนรัก แต่พี่ไม้ไว้ใจเถอะ ดินไม่มีวันรักเพื่อนเกินกว่าเพื่อนได้หรอก” ผมคิดแบบนั้นจริงๆ นะครับ ผมรักไอ้เกมส์แต่เป็นรักแบบเพื่อน ที่ไม่เหมือนกับความรักที่ผมมอบให้พี่ไม้
“หึหึ พี่รู้ ว่าดินเป็นยังไง เอาไว้เมื่อดินพร้อม พี่จะหอบผ้าไปอยู่กับดินด้วยนะ ดีมั๊ย” เฮ้ย ไม่เอา
“เรื่องไรล่ะ บ้านตัวเองก็มี จะมาอยู่บ้านดินได้ไง”
“พี่ยังไม่ได้บอกเลย ว่าจะไปอยู่บ้านดินอ่ะ” อะไรของเค้า พูดอะไรงงๆ ไม่เข้าใจ
“หมายความว่าไงอ่ะ...” เอาให้ชัดเจนสิครับเพ่ ผมงงนะ
“ไม่มีไรหรอก ป่ะ วันนี้พี่ไปส่งที่บ้าน พี่เอารถมา” พี่ไม้ลุกขึ้นผมก็ลุกตามและเดินไปที่จอดรถที่จอดอยู่ที่เดิม แต่ก่อนเดินไปถึง ผมได้ยินเสียงเรียกตะโกนมาจากข้างหลัง
“ดิน ๆ ๆ รอก่อน ดิน” ผมหันไปมอง ส้มน่ะเอง วิ่งกระหืดกระหอบตรงมาที่ผม
“อ้าว ส้ม มีอะไรเหรอ” ดูท่าทางเหมือนมีเรื่องอยากจะคุยกับผม สำคัญถึงขนาดต้องวิ่งมาขนาดนี้เลยเหรอ
“สอบเสร็จแล้ว ส้มจะชวนดินไปกินข้าว แล้วก็ดูหนังต่ออ่ะ ไปกับส้มนะ” ส้มพูดพร้อมกับยื่นมือมาแตะข้อศอกผม ผมหันไปมองพี่ไม้ พี่เค้าทำหน้าแบบบอกไม่ถูก หันไปทางส้มรึก็เร่งเร้าผมอยู่ได้ ส้มหันไปมองพี่ไม้แล้วส่งยิ้มให้ และหันมาคุยกัยผมต่อ
“ไปกับส้มเถอะดิน ปิดเทอมไม่เจอกันหลายวัน ส้มคิดถึงดินแย่เลย นะ” ผมลำบากใจแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ก่อนที่ผมจะพูดหรือตัดสินใจอะไร พี่ไม้ก็รีบพูดขึ้นก่อน
“งั้นไปกันทั้งสามคนเลยดีกว่า พี่ก็กำลังจะพาดินไปกินข้าวเหมือนกัน น้องเอ่อ...น้องส้ม ไปด้วยกันก็ได้นะครับ” พี่ไม้พูดพร้อมหันไปชวนส้ม โดยที่ผมเองก็คาดไม่ถึง และไม่รู้ว่าพี่ไม้คิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนี้
“เหรอคะ เกรงใจพี่แย่เลย พี่เป็นเพื่อนของดินเหรอคะ ส้มนะคะ เป็นแฟนของดินค่ะ” พี่ไม้ตกใจเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนเป็นแปลกใจและหันมาทางผม ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกครับ ผมขอตัวส้มผละจากส้ม ลากพี่ไม้ไปคุยอีกมุมหนึ่ง บอกส้มว่ามีธุระจะคุยกับพี่ไม้สองคน เมื่อคิดว่าห่างจากส้มพอสมควรแล้ว ผมก็รีบพูดทันที
“พี่ไม้ฟังดินก่อนนะ คือส้มเค้าอ่ะ...”
“ไม่ต้องพูดหรอก พี่รู้ พอดูออก ถ้าบอกเค้าตรงๆ ไม่ได้ ดินก็ควรจะเลี่ยงๆ เค้าบ้างนะ ดูก็รู้ว่าเค้าชอบดินมากแค่ไหน พี่เข้าใจนะ แต่ไม่รับปาก ว่าจะทนได้นานหรือเปล่า” โล่งอกครับ อย่างน้อยพี่ไม้ก็เข้าใจอะไรง่ายๆ และผมเองก็จะได้สบายใจ ผมแนะนำให้ส้มรู้จักพี่ไม้โดยบอกว่า เป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่า พี่ไม้พาผมกับส้มนั่งรถไปด้วยกัน เราแวะห้างเพื่อกินข้าว ตอนกินข้าวส้มก็มานั่งข้างๆ ผม ช่วยเช็ดปากบ้าง เอาน้ำให้ดื่มบ้าง พี่ไม้ซึ่งนั่งตรงข้ามผมก็มองตามตลอด แต่ไม่พูดอะไร สักพักผมรู้สึกเหมือนมีขาใครมาถูไปถูมาที่ขาผม แต่ก็ไม่กล้าก้มดู ในใจผมคิดว่าต้องเป็นพี่ไม้แน่ๆ พอผมเงยหน้ามอง พี่เค้าก็ยักคิ้วให้ ผมถลนตาใส่บอกให้รู้ว่าอย่าทำแบบนี้ แต่พี่เค้าก็ไม่ฟังหรอกครับ ผมจึงแกล้งเอามือลงไปหยิกที่ขาซะเลย
“โอ้ย...” พี่ไม้ร้องเสียงลั่น
“พี่ไม้เป็นอะไรเหรอคะ” ส้มทำท่าตกใจ หันไปถามพี่ไม้ ที่ตอนนี้ทำหน้านิ่วพร้อมกับเอามือจับแล้วก็ถูๆ ขาที่โดนผมหยิกเข้าให้
“เปล่าครับ สงสัยมดกัน”
“หือ มดกันเหรอคะ ในห้างเนี่ยนะคะ” ส้มถามย้ำพี่ไม้อีกครั้ง ผมฟังแล้วก็หัวเราะครับ ทำหน้าเบ้ใส่พี่เค้าด้วย แต่ไม่พูดอะไร
“ครับน้องส้ม พี่ว่าเดี๋ยวพี่คงต้องจัดการมดตัวนี้ซะหน่อยแล้ว เอาให้เดินไม่ไหวเลย” พี่ไม้ยิ้มและทำหน้าตาเจ้าเล่ห์มาทางผม ผมทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่สนใจ และชวนส้มคุยเรื่องอื่น ส้มอยากไปดูหนัง แต่ผมไม่อยากดูครับ คือมันทำตัวไม่ถูก เกรงใจพี่ไม้แต่ก็กลัวส้มเสียใจ ผมเลยบอกส้มว่ามีธุระด่วนที่บ้านจึงขอกลับก่อน ส้มก็เลยไม่ดูไปด้วย พี่ไม้จึงไปส่งส้มกับผมที่บ้าน อันที่จริงบ้านผมอยู่ใกล้กว่า แต่พี่ไม้ให้เหตุผลว่าต้องไปทำธุระแถวบ้านส้ม (ธุระกันเยอะจริง) จึงวนไปส่งส้มก่อน หลังจากไปส่งส้มที่บ้านแล้ว ผมก็นั่งเงียบมาตลอดทาง จนพี่ไม้ต้องเอ่ยถาม
“เป็นอะไรไป ส่งแฟนถึงบ้านแล้วไม่พูดพี่กับเลยนะ หึหึ”
“ฟงแฟนที่ไหนเล่า ดินไม่เคยคิดอะไรกับส้มเลยนะ ...แต่ไม่รู้จะบอกส้มยังไงดี” ผมหันไปบอกคนขับที่นั่งข้างๆ
“จะบอกอะไรก็รีบๆ บอกนะ ถ้าเค้ามารู้ทีหลังว่าแฟนเค้าเป็นแฟนพี่ละก็ แย่แน่ๆ” พี่ไม้พูดแบบล้ๆ นะครับ ที่พี่ไม้ว่ามันก็จริง ผมต้องตัดสินใจทำอะไรซักอย่างแล้ว
“หรือดินจะให้พี่บอกเอง” เฮ้ย ไม่เอาๆ
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวดินคุยกับส้มเอง แต่หวังว่าส้มเค้าคงเข้าใจนะ”
“อ่ะ ถึงบ้านแล้ว พรุ่งนี้พี่จะมารับแต่เช้า ฝันดีนะครับ” ถึงบ้านแล้วครับ ผมกำลังจะลงจากรถอยู่แล้ว พี่ไม้ก็เรียกอีก
“ดิน!”
“หือ มีไร โอ๊ะ!” พี่ไม้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้พอผมหันกลับมาหน้าผมก็เจอะกับริมฝีปากที่รออยู่ก่อนแล้ว ผมตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้โกรธพี่เค้าหรอกนะครับ กลัวใครเห็นมากกว่า
“ทำไรอ่ะ เดี๋ยวมีคนเห็น พี่ไม้อ่ะ” ผมต่อว่าพี่ไม้ ในใจรู้สึกตื่นเต้น ร้อนวูบวาบไปหมด แต่ก็รู้สึกดีนะครับ
“ทำโทษที่หยิกพี่เมื่อกี้ แล้วก็ กู๊ดไนท์คิส ฝันดีนะครับ คนเก่ง” พี่ไม้บอกลายิ้มๆ ผมเดินเข้าบ้านไปด้วยอาการอารมณ์ดีแต่ก็บวกกับกังวล นี่มันยังไม่มืดเท่าไหร่เลยนะดีที่พี่ไม้จอดรถก่อนจะถึงบ้านไม่งั้นถ้าใครมาเห็นเข้าผมคงหัวใจวายกว่านี้แน่
“ดิน” ห๊า เสียงแม่
“เมื่อกี้ใครมาส่งเหรอลูก” ชิหายแระ! o22
----------------------
:กอด1: :กอด1:
-
หวังว่าแม่คงไม่เห็น
แล้วส้มเนี่ย ดินไปบอกคตบด้วยตอนไหนฟ่ะ -*-
-
ขอให้แฟนดินเป็นพี่ไม้นะ เห้อออออ
-
แฟนดินเองแม่
เค้ามาส่งดินอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
ดินบอกไปเลยว่าแฟนมาส่ง
สปาคู่กับเกมส์ไปเถอะ
อย่ามาแย่งดินของพี่ไม้
+1เป็นกำลังใจให้ค๊า
-
:a5: .... ยังไม่ทันแนะนำว่าที่ลูกเขยเลย
คุณแม่คงไม่เห็นใช่มั๊ยครับ ฉากเมื่อกี้น่ะ
-
อ้าวดิน ยังไม่ได้เเนะนำสามีให้เเม่รู้จักหรอ ห้าๆๆ
-
จับคู่ เกมส์ กับ สปา ไปเลย เด็กขี้อิจฉาอย่างสปา เกมส์น่าจะเอาอยู่
-
แวะเข้ามาทักทาย + ให้กำลังใจคนเขียนค่า
ขอสารภาพว่าเพิ่งอ่านตอนแรกเท่านั้นเอง เรื่องท่าท่าน่ารักดีค่ะ
ขออนุญาตเซฟเก็บไว้อ่านยามบ้านน้ำท่วมสูง (T^T น้ำเร่ิมท่วมบ้านแล้วค่า -*-ไม่รู้ว่าจะขึ้นสูงขนาดไหน )
เผื่อเนตโดนตัดเดี๋ยวลงแดงตายก่อน 555+
ป.ล. เพิ่งเข้ามาเพราะไม่ค่อยอยู่บ้าน + ตอนนี้นิยายในเล้าเยอะมากกกกกกกก ตามอ่านไม่ทันกันเลยทีเดียว บางเรื่องกว่าจะได้อ่านเค้าก็ลงจบไปแล้วก็มี -*-
-
สวัสดีคนอ่านที่น่ารักทุกคน วันนี้เจ้ไม่ได้มาอัพนิยาย เข้ามาทักทายเนื่องจากอยู่ต่างจังหวัด ตอนต่อไปคงจะได้ลงให้วันจันทร์ ต้องขอโทษด้วยนะคะ หวังว่าทุกคนคงชอบ มีอะไรติชมได้ตลอดค่ะ เจ้พร้อมรับฟังเสมอ :-[และขอต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่ทุกท่าน และขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่งสำหรับ + นะคะ :pig4: อย่างที่รู้ว่านิยายในเล้าเยอะมากจริงๆ คนเขียนก็ทยอยอ่านอยู่เหมือนกัน บางเรื่องถึงกับทำให้ต้องว้าวุ่นใจเลยทีเดียว แล้วก็ขอเป็นกำลังใจ :L1: สำหรับคนที่โดนน้องน้ำเล่นงานนะคะ ปีนี้น้ำหลากเกินคาด ไม่คิดว่าเมืองหลวงจะโดนแบบนี้ แอบสปอยตอนหน้านิดหน่อยว่า มีเสียเลือดค่ะ :haun4: แต่จะเป็นใครกะใคร อุบไว้ก่อนนะคะ แล้วเจอกันวันจันทร์ค่ะ :z2: :serius2:
-
มาต่อให้แล้วค่ะ ขอโทษที่ช้าไปนะคะ
---------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 14 ....แค้นนี้ ต้องชำระ....
ผมหันหน้าไปหามองแม่ช้าๆ ยิ้มๆ แต่ไม่กล้าพูดอะไร
“แม่ถามว่าใครมาส่ง แล้วทำไมไปจอดรถซะไกลล่ะ” ออ แสดงว่าแม่ไม่เห็นสินะ
“พี่ไม้ครับแม่ พอดีไปเที่ยวห้างมา ดินกินข้าวมาแล้วนะแม่ เดี๋ยวเอาของไปเก็บก่อน แล้วจะมาช่วยแม่จัดของในร้านนะ” ผมรีบบอกแล้วก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปครับ ไม่อยากไม่แม่สงสัยอะไรมาก ผมรู้ว่าแม่ต้องผิดหวังถ้ารู้ว่าผมไม่สามารถเหมือนผู้ชายปกติทั่วไปได้ แต่ทำไงได้ล่ะ
ผมรีบช่วยแม่จัดของเสร็จไม่นาน ไอ้เกมส์ก็มาพร้อมกับกระเป๋าเป้หนึ่งใบ มาถึงก็ตรงเข้าครัวก่อน พอมันกินข้าวเสร็จ ผมก็เอากระเป๋าเป้มันสะพายขึ้นห้อง มันก็เดินตามมา ผมจึงเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้มันฟัง มันก็หัวเราะชอบใจ
“น้องส้มมึงนี่น่ารักป่าว ถ้ามึงไม่เอา ให้กูก็ได้นะเว้ย”
“ไอ้เชี่ยนี่ เพื่อนกูไม่ใช่ของนะเว้ย จะยกให้กันได้ สาดดดดด” ผมว่ามันแรง ๆ ได้ครับ ไอ้เพื่อนคนนี้ คนไม่สะเทือนอยู่แล้ว
“เห็นทีต้องไปเที่ยวที่โรงเรียนมึงบ้างแล้ว อยากเห็นหน้าแฟนมึงว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“สัดเกมส์ ที่เล่าให้ฟังนี่กูเครียดนะเว้ย เห็นเป็นเรื่องสนุก”
“มึงจะเครียดอะไร ก็บอกเค้าไปตรงๆ ว่ามึงไม่ชอบผู้หญิง เมิงชอบผู้ชาย”
“นั่น หนักกว่าเดิม กูจะบอกแบบนั้นได้ไงเล่า”
“งั้นเดี๋ยวกูจัดการให้ เครมะ”
“มึงช่วยจัดการไอ้สปาดีกว่า เรื่องส้มอ่ะ กูเคลียร์ได้”
“เฮ้ย ไม่เอา กูยังชอบนม ชอบตูดผู้หญิงอยู่นะเว้ย ขอบายว่ะ” ไอ้เกมส์ทำหน้าตกใจ ตลกว่ะมึง
“กูยังไม่ได้บอกว่าให้ช่วยยังไง คิดมากไปได้ กูไม่ให้มึงไปเอามันหรอก แค่อยากให้มึงช่วยกันๆ มันหน่อย กูกลัวมันจะทำไรกูนี่” ผมกลัวจริงๆ ใจครับ กลัวใจไอ้สปามัน กลัวว่ามันคิดจะทำอะไรแผลงๆ แต่ถ้ามีไอ้เกมส์ไปด้วยผมก็หมดห่วงครับ
“ฮ่าๆๆๆ เออว่ะ มึงยิ่งตัวเตี้ย เอ๊ย ตัวเล็กๆ น่าทะนุถนอม เดี๋ยวไอ้สปามันเข้าใจผิดแล้วจะยุ่ง” ไอ้เกมส์มันก็ทำพูดดีไปอย่างนั้นล่ะครับ ผมรู้ว่าใจจริงแล้วมันก็เป็นห่วงผมเหมือนกัน...
เช้านี้ผมกับไอ้เกมส์แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว รอพี่ไม้มารับ ระหว่างนั่งรอไอ้เกมส์ก็นั่งกินนม กินขนมที่ร้านผมไปเรื่อยๆ ได้เวลาซัก 7 โมง ก็มีรถตู้มาจอดที่หน้าบ้าน
“เชี่ยดิน ใช่คันนี้หรือเปล่าวะ โห มารับรถตู้เลยเหรอวะ” ผมกับไอ้เกมส์มองดูรถตู้ที่มาจอดหน้าร้าน เห็นพี่ไม้เดินลงมา ผมกับไอ้เกมส์ก็เดินเข้าไปหา
“ป่ะ ขึ้นรถกันเลย...หวัดดีเกมส์ สบายดีนะ” พี่ไม้ส่งยิ้มให้แล้วก็ทักทายไอ้เกมส์นิดหน่อย พี่ไม้เปิดประตูให้ เบาะแถวที่สองมีไอ้สปานั่งอยู่ด้วย ผมเงยขึ้นไปผงะเล็กน้อย เบาะแถวที่สามมีผู้หญิงนั่งหลับอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นพี่เลี้ยงของไอ้สปา ผมกำลังตัดสินใจว่าผมจะนั่งตรงไหนดี
“ไอ้ดิน รีบขึ้นไปสิวะ กูจะได้ขึ้นรถซะที” ผมลังเล หลีกทางให้ไอ้เกมส์ขึ้นไปก่อน มันเข้าไปนั่งที่เบาะแถวสองข้างไอ้สปา ไอ้สปาหันมามอง แต่ก็ไม่พูดอะไร เห็นไอ้เกมส์ทักทายมันนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงมันพูด
“มึงนั่งเบาะหน้านี่กับพี่ไม้แล้วกัน มึงยิ่งเมารถอยู่ ไม่ต้องมานั่งกะกูหรอก” ผมยังลังเลอยู่ ไอ้เกมส์ก็รีบชิงพูดขึ้นก่อน ขอบใจมากเพื่อน
“นั่งกับพี่ก็ได้ครับ อ่ะ ดินขึ้นก่อน เดี๋ยวพี่นั่งตัวนอก พี่ปิดประตูเอง” ผมพยักหน้าอย่างว่าง่าย ก้าวเข้ามาในรถ พร้อมกับสายตาของไอ้สปาที่มันมองผมทุกอิริยาบถ แล้วนี่มาด้วยกันได้ยังไงหว่า เฮ้อ...อึดอัดเว้ย
พอขึ้นรถได้ ผมก็ไม่พูดไม่จาล่ะครับ ขอนอนก่อน รู้สึกถ้าพูดอะไรไม่เข้าหูใครเข้า กลัวจะมีเรื่อง ได้ยินไอ้เกมส์ถามพี่ไม้ถึงพ่อกับแม่ พี่ไม้บอกว่าท่านติดธุระด่วนจะตามไปทีหลังให้พวกเราไปกันก่อน แล้วก็พูดอะไรกับพี่ไม้อีกหลายเรื่อง ผมนอนหลับตาฟังนิ่ง แต่ไม่พูดอะไร ผมแอบมองไอ้สปาที่นั่งเบาะหลัง มันเอนหัวกับพนักพิง ที่หูก็ใส่หูฟัง นอนหลับตานิ่ง ผมคิดในทางที่ดีว่าไปเที่ยวครั้งนี้ คงไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องปวดหัวหรอกน่า
ผมมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่พี่ไม้ปลุกว่าถึงแล้ว (ขี้เซาได้อีกกรู) ผมลงจากรถเป็นคนสุดท้าย เมื่อก้าวลงมาถึงพื้นดิน ผมเห็นหาดทราย ได้ยินเสียงคลื่น น้ำทะเลใสน่าเล่น ผมยืนนิ่งมองดูอยู่นาน
“ดินครับ เอาของไปเก็บก่อนเถอะ แล้วค่อยไปเล่นน้ำทะเลกัน” ผมทำตามอย่างว่าง่าย บ้านพักตากอากาศเป็นบ้านหลังใหญ่ 2 ชั้น สร้างแบบแนวทันสมัย ผนังในบ้านส่วนใหญ่เป็นกระจกใส ผ้าม่านสีน้ำทะเล หลังคาเป็นแบบเรียบ สวยเก๋มากครับ พี่ไม้บอกว่าพ่อของพี่ไม้เป็นคนออกแบบเองทั้งหมด ผมเดินเข้ามาในบ้านไม่เห็นไอ้สปากับพี่เลี้ยงแล้ว (ไปไหนของมันวะ) พี่ไม้บอกว่าชั้นบนมีสามห้อง ข้างล่างหนึ่งห้อง ชั้นล่างให้พี่เลี้ยงของไอ้สปามันนอน ข้างบนก็พวกเรานอน ผมยังไม่เอากระเป๋าไปเก็บครับ เพราะไม่รู้ว่านอนห้องไหน ไอ้เกมส์ก็มารบเร้าจะไปเล่นน้ำทะเล ดูมันตื่นเต้นกว่าผมซะอีก ชวนตอนแรกก็ไม่อยากมาเชียวนะมึง
“เชี่ยดิน ชักช้าอยู่ได้ เร็วสิวะ กูอยากเล่นน้ำแล้ว”
“เออ ๆ เร่งอยู่ได้ ขอกูเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ”
“ไม่ต้องเปลี่ยน ชุดนี้แหละ ถอดแต่เสื้อแล้วก็ลงน้ำเลย”
“เออๆ แม่งเร่งจริง เดี๋ยววิ่งตามไป ลงไปพลาง” ผมถอดถุงเท้าและรองเท้าผ้าใบ เข็มขัด และถอดเสื้อออก กองไว้กำลังจะวิ่งออกจากประตู แต่...
“จะไปไหนครับ” เฮ๊ย พี่ไม้ มาจากทางไหนหว่า เมื่อกี้ไม่เห็นนะ
“ไปเล่นน้ำกะไอ้เกมส์” ผมตอบไปแบบไม่มองหน้า กำลังจะเดินผ่านหน้าพี่ไม้ไป
“สวมเสื้อด้วยครับ ไปเล่นอย่างงี้ได้ยังไง” พี่ไม้จับมือผมไว้ และเดินไปหยิบเสื้อที่ผมถอดกองไว้ส่งให้ผม
“ไม่ต้องสวมก็ได้ ดินก็เล่นอย่างงี้ออกบ่อย ไม่เป็นไรหรอก ดินไม่กลัวดำ ฮิๆ” ผมปัดมือที่ส่งเสื้อให้พร้อมกับสะบัดมือที่พี่ไม้จับอยู่ แต่พี่ไม้ไม่ยอมปล่อย หันมาทำหน้าดุใส่ผมอีก
“จะสวมเสื้อไปดี ๆ หรือจะให้พี่สวมให้ครับ พี่ไม่ได้กลัวเราดำหรอก แต่พี่ไม่อยากให้คนอื่นมอง เอ้า ใส่ซะ” พี่ไม้พูดพร้อมกับทำหน้าจริงจัง แบบนี้จะไม่ให้ใส่ได้เหรอครับ ผมลงน้ำไป ไอ้เกมส์ก็ถามว่าทำไมไม่ถอดเสื้อ ผมเลยบอกมันว่ากลัวดำ ขืนบอกความจริง มันคงแซวผมแย่ ผมเล่นน้ำกับไอ้เกมส์แค่สองคนครับ พี่ไม้บอกว่าจะไปหาป้าคนที่เฝ้าบ้านให้ ส่วนไอ้สปาผมไม่แน่ใจว่ามันไปไหน ไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่ครับ เล่นน้ำกันซักพัก ผมก็จะขึ้นมาจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นไอ้สปามันนั่งอยู่ตรงโต๊ะรับแขก มันหันมาเห็นผมกับไอ้เกมส์และเดินตรงเข้ามา
“กระเป๋านายอ่ะ เราเอาไปเก็บให้แล้วนะ” มันหันมาบอกผม ผมก็ทำหน้าแปลกใจ สงสัย
“แล้วของไอ้เกมส์อ่ะ เก็บไปด้วยหรือเปล่า” นั่นสิ ผมมองไปที่เดิมที่เคยวางกระเป๋าไว้ ตอนนี้มันไม่มีอะไรวางอยู่แล้ว
“อืม ให้พี่เสาเก็บไปให้แล้ว อยู่อีกห้องนะ” มันบอกไอ้เกมส์แต่หน้ามันหันมาผม อะไรของมันเนี่ย
“ทำไมไม่อยู่ห้องเดียวกันอ่ะ ข้างบนมีสามห้องไม่ใช่เหรอ ไอ้เกมส์นอนห้องไหน” ผมถามอย่างที่สงสัยครับ ก็ชั้นบนมีสามห้อง ห้องพ่อแม่พี่ไม้ห้องนึง เหลือสองห้อง ยังไม่ได้แบ่งว่าใครจะนอนกะใคร ถ้ามันแยกกระเป๋าผมกับไอ้เกมส์คนละห้องแสดงว่าต้องแยกกันนอนสิ
“นายนอนห้องเรา ส่วนเพื่อนนายก็นอนอีกห้องนึง” ออ นี่มันคงหมายถึงให้ผมนอนห้องเดียวกับมัน แล้วให้ไอ้เกมส์นอนห้องเดียวกับพี่ไม้สินะ
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน แล้วนี่ใครแบ่งห้อง แล้วพี่ไม้รู้เรื่องหรือยัง” ไอ้เกมส์ที่ฟังนิ่งอยู่ก็พูดขึ้นมา ว่าแต่รีบๆ พูดกันดีมั๊ย กูหนาวนะเนี่ย
“ทำไมเหรอ นายไม่พอใจอะไร ให้ดินนอนห้องเราอ่ะดีแล้ว” ไอ้สปาเริ่มพูดแสดงความไม่พอใจ
“ก็แล้วทำไมแกไปนอนกะพี่ไม้ล่ะ พี่น้องกันนอนห้องเดียวกันไม่ได้รึไงวะ แล้วให้ไอ้ดินไปนอนห้องแกทำไม ถ้างั้น ...แกก็นอนคนเดียวไป ให้ไอ้ดินมานอนห้องกูด้วย” ไอ้เกมส์ลากแขนผมขึ้นไปข้างบนแต่ไอ้สปามาขวางไว้
“มีอะไรอีก มึงจะเอายังไง” ไอ้เกมส์พูดกับไอ้สปาสีหน้าไม่สู้ดี ท่าจะเกิดเรื่องแล้วนะเนี่ยผมว่า
“กูไม่อะไร แต่ยังไงดินต้องนอนห้องกู” ไอ้สปาก็ไม่ยอมแพ้ครับ ไอ้เกมส์ปล่อยมือผม เดินเข้าไปใกล้ๆ ไอ้สปา ผมหันไปเห็นพี่ไม้เดินเข้ามาพอดี เลยกวักมือเรียก
“กูไม่ให้ดินนอนห้องมึง มันเพื่อนกู มันก็ต้องนอนกะกู” ไอ้เกมส์ก็ไม่ยอมครับ พี่ไม้เข้ามาก็หันมองคนนั้นทีคนนี้ที
“มีปัญหาอะไรกัน” พี่ไม้พูดเสียงราบเรียบ
“ไม่ใช่เรื่องของมึง” ไอ้สปาหันไปพูดกับพี่ไม้ ผมผงะด้วยความตกใจเล็กน้อย เพิ่งจะเคยเห็นสองคนพี่น้องนี่พูดกัน เฮ้อ...คุยกันแบบนี้สงสัยจะจบไม่สวยแฮะ
“มีอะไรเกมส์ หือ...บอกพี่ซิ” พี่ไม้หันไปทางไอ้เกมส์ โดยไม่ได้สนใจคำพูดของไอ้สปา
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ไม้ ก็ไอ้ปามันถือวิสาสะขนกระเป๋าของผมกับไอ้ดินไปไว้ แต่มันแยกกระเป๋าไปคนละห้อง มันจะให้ดินนอนห้องมัน แล้วก็ให้ผมนอนกะพี่” ไอ้เกมส์หันไปพูดกับพี่ไม้ช้าๆ พี่ไม้มองหน้าผม ไอ้เกมส์ ไอ้สปา ก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรออกมา
“แล้วไม่มีใครถามดินเหรอ ว่าเค้าอยากจะนอนกะใคร” นั่นสิครับ ทำไมไม่มีใครถามผมบ้าง ผมไม่อะไรหรอกนะครับ นอนกะใครก็ได้ แต่มาทะเลาะกันแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา ผมพยายามใจเย็น
“ว่าไงดิน จะนอนห้องไหน” พี่ไม้หันมาถาม ไอ้เกมส์กับไอ้ปาก็มองตามมา ผมอึกอักไม่รู้จะพูดยังไง คนนึงก็แฟน(รึเปล่าวะ) คนนึงก็เพื่อน อีกคนก็...เพื่อน
“ถ้างั้นให้ดินนอนกะพี่ไม้เหอะ ผมนอนกับไอ้สปาเอง” ไอ้เกมส์ตัดสินใจพูดขึ้นมา ไอ้ปาหันหน้าไปมองและโคลงหัวไปมา ผมเห็นมันกำหมัดแน่น ผมว่ายังไงมันก็ไม่น่าจะยอมนะ
“เรื่องมากนักไปนอนโรงแรมก็ได้วะ” ไอ้ปาพูดโพล่งออกมา และเดินหันหลังออกไป ผมวิ่งตามมันไปและพยามยามหยุดมันไว้ ผมใช้มือดันอกมันไว้แล้วก็พูดกับมันดีๆ
“เฮ้ย สปา อย่าให้ต้องมากเรื่องเลย ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากนอนกะนาย แล้วก็ไม่ได้มากเรื่องอะไร เอางี้เพื่อความสบายใจของเราแล้วก็ของทุกคน เรา ไอ้เกมส์ พี่ไม้ นอนห้องเดียวกัน ส่วนนายก็นอนคนเดียวอีกห้องแล้วกัน จะได้ไม่มีปัญหา นายโอเคมะ” ผมไม่อยากให้มีปัญหาหรอกครับ และถ้าพ่อกับแม่พี่ไม้ตามมาจะได้ไม่เกิดเรื่องเกิดราวอะไรขึ้น ไอ้เกมส์ก็วิ่งตามผมมาใกล้ๆ กัน
“ไอ้ดิน มึงไปตามใจมันทำไม มันอยากไปไหนก็ให้มันไปดิ เด็กขี้อิจฉา!” ไม่ทันสิ้นเสียงพูดของไอ้เกมส์ ไอ้เกมส์ก็ล้มฟุบไปต่อหน้าผม ไอ้สปายืนกำหมัด หายใจหอบแน่น ผมรีบไปประคองไอ้เกมส์ พี่ไม้ก็รีบมาประคองอีกคน หมัดหนักนะมึง ทำไอ้เกมส์ล้มได้
“ขึ้นไปบนห้องเดี๋ยวนี้เลย รอจนกว่าพ่อกับแม่จะมา” พี่ไม้หันไปบอกไอ้ปา ที่ตอนนี้เดินหันหลังไปไกล เรียกเท่าไหร่มันก็ไม่สนใจแล้ว ผมทำแผลให้ไอ้เกมส์ที่มีเลือดกบปากอยู่ตอนนี้ สงสารก็สงสารนะครับ แต่มันก็ปากไม่ดีด้วย ผมเองก็เคยว่าไอ้ปามันแรงๆ แต่มันก็ไม่เคยทำอะไรผมซะที
“ร้องโอดโอยเป็นแมวไปได้นะเมิง อยากหล่อนัก เป็นไงล่ะ หะหะหะ”
“โอ๊ยๆ เบาสิวะ ไอ้เชี่ยนี่ กูช่วยมึงนะ ยังจะว่ากูอีก รู้งี้กูไม่ช่วยก็ดีหรอก” ไอ้เกมส์ร้องพร้อมเอามือจับที่มุมปากของมัน
“เออๆ ขอบใจ ไม่คิดว่ามึงจะช่วยแบบถวายหัวแบบนี้ ฮ่าๆๆๆๆ” พี่ไม้ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ลอบยิ้มแล้วหันมาทางผม
“แม่ง ยังจะมาขำ คอยดูนะ กูจะเอาคืนให้เข็ดเลย ไอ้ดำเอ๊ย ฝากไว้ก่อน” มันบ่นเสียงเบาๆมาทางผม ผมทำแผลให้ไอ้เกมส์เสร็จได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอด ผมว่าน่าจะเป็นพ่อกับแม่ของพี่ไม้นะครับ พี่ไม้ลุกขึ้นไปที่หน้าบ้านผมเห็นคุยกับพ่อแม่อยู่พักใหญ่ แล้วก็เดินเข้าบ้านมาพร้อมกัน
“ดิน เกมส์ นี่พ่อกับแม่พี่...พ่อครับนี่ดิน กับ เกมส์ ครับ” พี่ไม้แนะนำให้ผมกับไอ้เกมส์รู้จักพ่อกับแม่ พ่อพี่ไม้ดูท่าทางใจดี สูง สมาร์ท บุคลิกน่าเกรงขาม ส่วนคุณแม่ก็ตัวเล็กๆ น่ารัก ขาว แล้วก็ตาโต เหมือนพี่ไม้เป๊ะเลยครับ
“เจ้าตัวยุ่งมันทำเรื่องอีกล่ะสิ ขอโทษแทนลูกชายพ่อด้วยนะ เจ็บมากหรือเปล่า” พ่อกับแม่นั่งลงข้างๆ ไอ้เกมส์และผม ซึ่งกำลังมองหน้ากันอยู่ไปมา
“ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมไม่ได้ติดใจอะไร” เอ๊ะ ไอ้เชี่ยเกมส์นี่ เมื่อกี้บอกกูหยกๆ ว่าจะเอาคืน แน๊ โกหกหน้าตายนะเมิง พ่อกับแม่คุยกับพวกผมไม่กี่คำ พ่อก็ลุกไปโทรหาไอ้สปา เห็นคุยกันซักพัก พ่อจึงเห็นมาบอกกับแม่
“คุณ เดี๋ยวผมไปรับสปานะ คุณเอาอาหารที่ซื้อมาให้เด็กๆ ทานกันไปก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวผมมา”
“ค่ะ แล้วสปาอยู่ที่ไหนคะเนี่ย” แม่ถามด้วยความกังวลครับ
“แถวๆ นี้แหละ คุณไม่ต้องห่วงนะ” พ่อรีบร้อนออกไป แม่พี่ไม้มองตามด้วยความรู้สึกกังวล ผมดูจากอาการและท่าทีแล้ว ไม่มีใครจะคิดเป็นศัตรูกับมันเลยนะครับ ผมว่าไอ้ปามันคงคิดมากไปเอง ผมกับไอ้เกมส์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว แม่จัดเตรียมอาหารให้พวกเรากินกัน หลังจากกินเสร็จแล้วผมก็ขอตัวขึ้นไปบนห้อง เอากระเป๋าออกจากห้องของไอ้ปา มาไว้ห้องพี่ไม้ แต่พี่ผมแปลกใจคือ ไอ้เกมส์มันเอากระเป๋ามันไปไว้ห้องไอ้ปาแทน
“เฮ้ย ไอ้เกมส์ นั่นมึงทำอะไรวะ” ผมถามมันด้วยความสงสัย
“เอากระเป๋าไปเก็บไง” มันบอกแล้วก็เปิดประตูเข้าไป เอากระเป๋าไปเก็บพร้อมกับหยิบเสื้อขึ้นมาแขวน
“เชี่ยนี่ ก็กูบอกว่าจะนอนกันสามคนห้องพี่ไม้ไง แล้วมาห้องไอ้ปามันทำไม” นั่นน่ะสิครับ ทำตัวแปลกๆ แล้วไอ้นี่
“กูจะนอนห้องนี้แหละ ตอนแรกกูก็ไม่อะไรกะมันหรอก แต่มันอยากหาเรื่องเอง ดูซิมันจะทำหน้ายังไง” เชี่ยแล้ว ถ้าไอ้ปากลับมา ไม่ทะเลาะกันบ้านแตกอีกหรือไงวะเนี่ย
“แน่ใจนะมึง ว่าไม่ฆ่ากันตายซะก่อน” ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง
“คงไม่ได้ฆ่าหรอก ถ้าอย่างอื่นก็ไม่แน่ อยากลองของแปลกซะที น่าหนุกดีเหมือนกันวุ๊ย ฮ่าๆๆ”
“เฮ้ย พูดจริงพูดเล่นเนี่ย เอาจริงเหรอเมิง”
“เออ มึงคอยดูแล้วกัน” ไอ้บ้าเกมส์นี่ บทมันของขึ้นมันไม่ฟังใครหรอกครับ เพื่อนผมคนนี้มันเป็นเสือผู้หญิง ถึงแม้ดูจากอายุแล้วมันไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ด้วยความสูงบวกกับความตี๋ของมันแหละครับ ทำให้สาวๆ รุ่นพี่หลงมันทุกคน บางคนถึงกับอยากควงมันออกหน้าออกตา มันชอบคนอายุมากกว่า มันบอกไม่ชอบอายุเท่ากันหรือน้อยกว่า ยกเว้นสวยจริงๆ ก็ถ้ามันพูดถึงขนาดนี้ ผมว่ามันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ
“ดิน พ่อกับแม่บอกว่าเย็นนี้จะพาไปทานอาหารข้างนอกนะ” พี่ไม้เดินขึ้นมาบอกที่ห้อง แล้วก็บอกว่าหาตัวสปาเจอแล้ว ตอนนี้พ่อกำลังพามาที่บ้าน ผมกับไอ้เกมส์มองหน้ากัน ไอ้เกมส์ทำหน้าหยันๆ ยิ้มมุมปาก เราเดินลงไปชั้นล่างก็เห็นพ่อ แม่ สปานั่งอยู่ก่อนแล้ว ได้ยินพ่อพูดกับมันอะไรซักอย่างเกี่ยวกับจะไปหรือไม่ไปนี่แหละ
“พ่อไม่ต้องมาบังคับผมหรอก พี่เสาก็อยู่ผมหาอะไรกินเองได้ ใครอยากไปก็ไป” ผมได้ยินได้สปามันพูดและลุกขึ้นเดินฝ่ากลางพวกเราที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบน
“ดูมันทำ นี่ผมพูดดีกับมันแล้วนะคุณ เหนื่อยใจจริงๆไอ้ลูกคนนี้” พ่อหันไปคุยกับแม่ ผมเห็นแม่จับมือพ่อและตบหลังมือเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“น้องไม่ไปเหรอครับพ่อ” พี่ไม้ถามพ่อก่อนนั่งลงข้างๆ และผมกับไอ้เกมส์ก็นั่งตาม
“อืม ถ้างั้นเราก็ไปกันให้หมด อยากดื้อก็อยู่บ้านไปคนเดียวแล้วกัน ปล่อยไป พ่อก็ไม่รู้จะทำยังไง” พ่อพูดพร้อมกับทำหน้าเครียด พี่ไม้หันมามองหน้าผมกับไอ้เกมส์ อยู่ๆ ไอ้เกมส์ก็พูดโพล่งขึ้นมา
“พ่อ แม่ พี่ไม้ แล้วก็ดิน ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนสปามันเอง ไม่อยากให้มันอยู่คนเดียว” ผมตกใจกับคำพูดไอ้เกมส์ หันไปจ้องหน้ามัน มันก็ยักคิ้วเจ้าเลห์ใส่
“มึงคิดจะทำอะไรของมึงเนี่ย” ผมกระซิบถามมันไม่ให้ใครได้ยิน
“กินข้าวให้อร่อยนะเพื่อน ทางนี้เดี๋ยวกูจัดการเอง” ไอ้เกมส์พูดยิ้มๆ พร้อมทำสายตามีเลศนัย น่ากลัวว่ะมึง...หวังว่ามันคงไม่ทำอะไรอย่างที่ผมคิดนะ
-------------------------------------------
เสียเลือดอย่างที่บอกมั๊ยค่ะ แต่อาจจะไม่ได้เสียแบบที่คิดกันเนอะ (จะโดนด่าป่าวเนี่ย :angry2: อิอิ) ตอนหน้าจัดเต็มค่ะ ขอบอก :z1: ช่วยเป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เกมส์น่ากลัวอะ โดนหมัดไปทีเดียว เจอกามเทพแผลงศรซะงั้น :laugh:
-
เสียเลือดจริงๆด้วย
-
เกมส์ กับ สปา
:L2:
-
ตอนนี้คนเขียนอยู่ในโหมดเศร้า :sad11: ชีวิตมันเป็นเรื่องไม่แน่นอนจริงๆ ต้องยอมรับและเรียนรู้การเปลี่ยนแปลงให้ได้ ขอเวลาทำใจสักหน่อย แล้วจะมาอัพนิยายต่อนะคะ ขอโทษจริงๆ :เฮ้อ: :m15:
-
:กอด1:พี่เจส
1+เป็นกำลังให้ให้ค๊า
-
ยังอยู่ในโหมดเศร้าแต่ก็แต่งออกมาได้ เหอะๆๆๆ :m25:
-------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 15...ครั้งแรก...
ผมกลับจากไปทานข้าวกับพ่อแม่และพี่ไม้เกือบ 3 ทุ่ม ก่อนเข้าบ้าน พี่ไม้บอกพ่อกับแม่ว่าจะแวะไปหาป้าคนที่เฝ้าบ้านและพาผมไปด้วย ผมสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากในใจผมตอนนี้เป็นห่วงไอ้เกมส์กับไอ้สปามากกว่า มันสองคนจะอยู่กันดีหรือว่ามีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า ผมเดินตามพี่ไม้มาที่บ้านหลังเล็กแต่น่าอยู่ ร่มรื่นด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ และหมาหน้าตาน่ารักอีก 2 ตัว ได้ยินพี่ไม้เรียกว่า เจ้าไมโลกับเจ้าช็อคโก้ ตัวมันสมกับชื่อจริงๆ ตัวนึงสีดำ อีกตัวน้ำตาลเข้ม มันเห็นพี่ไม้เดินเข้าไปก็ดีใจลุกขึ้นกระดิกหาง ไม่นานก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคน ผมสั้น ท่าทางใจดีเดินยิ้มออกมารับ
“อ้าว คุณหนู มีอะไรหรือเปล่าค่ะ มาซะมืดค่ำเลย ไปค่ะ เข้าไปคุยในบ้านก่อน” ป้าที่ท่าทางใจดี นำผมกับพี่ไม้ไปนั่งที่โต๊ะรับแขกเล็กๆ ซึ่งอยู่ทางซ้ายมือของตัวบ้าน
“ป้าวาดครับ นี่ดินครับ” พี่ไม้แนะนำผมให้รู้จักกับป้าที่ท่าทางใจดีที่มีชื่อว่าป้าวาด
“อ้อ ใช่คนพิเศษที่คุณหนูบอกป้าหรือเปล่าคะ” ป้าวาดถามพลางยิ้มให้กับผมและพี่ไม้ อะไรกัน นี่พี่ไม้บอกเรื่องผมกับป้าเค้าเหรอเนี่ย รู้สึกเขินๆ แฮะ
“ครับ คนที่ผมเล่าให้ป้าฟังบ่อยๆ นั่นแหละครับ คนนี้ล่ะ” ผมมองหน้าพี่ไม้ ทำหน้าดุใส่ เอาผมมาขายอะไรเนี่ย
“หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู เหมือนพี่คุณหนูบอกไม่มีผิดเลยค่ะ ...คุณดิน ป้าฝากคุณหนูด้วยนะคะ คุณหนูของป้าเป็นคนจิตใจดี นิสัยดี อย่าทำให้คุณหนูของป้าเสียใจนะคะ” ป้าวาดหันมาทางผม จับมือผมหลวมๆ และยิ้มให้ รอยยิ้มของป้าเป็นรอยยิ้มที่จริงใจและดูอบอุ่น
“ป้าวาดครับ ดินว่าป้าวาดน่าจะบอกคุณหนูของป้ามากกว่านะครับ ว่าอย่าทำให้ดินเสียใจ ดินไม่รู้หรอกนะครับว่าพี่ไม้มาเผาอะไรดินไว้บ้าง แต่ป้าอย่าไปเชื่อมากนะครับ เค้าแผนการเยอะจะตายไป” ผมพูดพร้อมกับลอบมองคนนั่งข้างไปด้วย พี่ไม้อมยิ้มนิดๆ ส่ายหัว แต่ไม่พูดอะไร
“ป้าอยากเห็นคุณหนูมีความสุขนะคะ เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้ แต่ป้าก็ไม่รู้จะช่วยพูดให้คุณๆ ท่านเข้าใจยังไงดี เรื่องคุณหนูกับคุณดินเนี่ย ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินดีมั๊ยคะ คุณหนูอย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้เลยค่ะ” ป้าพูดเสียงราบเรียบ สีหน้าเศร้าและวิตกกังวลนิดหน่อย นี่พี่ไม้คิดจะทำอะไรกันแน่
“ป้าก็รู้นี่ครับ ว่าจบ ม.ปลายแล้ว พ่อจะให้ไม้ไปเรียนต่อเมืองนอก ไม้ไม่อยากไป ถ้าไม้ไป...แล้ว....” ผมอึ้งไปที่ได้ยินพี่ไม้พูดแบบนี้ พี่ไม้หันมาจับมือผมบีบเบาๆ ทำให้ผมรู้สึกตัว ผมนั่งก้มหน้านิ่ง ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้ยินข่าวแบบนี้
“ป้าว่าถ้าบอกไปคุณๆ ท่าน อาจจะเห็นว่าเป็นเรื่องของเด็กๆ ที่อาจจะตัดสินใจผิดพลาดได้ หรือดีไม่ดี อาจจะให้เลิกคบกันไป เชื่อป้านะคะ อย่าเพิ่งคุยอะไรตอนนี้ คุณๆ ท่านก็เหนื่อยกับเรื่องคุณสปาไปคนนึงแล้ว ป้าไม่อยากให้คุณๆ ท่านคิดมากอีก ไม่ใช่ว่าพ่อแม่จะรับเรื่องแบบนี้ได้ทุกคนนะคะคุณหนู ลูกชายที่ไม่อาจสืบสกุลได้ เพราะรักเพศเดียวกันเนี่ย มันไม่ใช่เรื่องเล็กของคนเป็นพ่อเป็นแม่นะคะ” ผมนั่งนิ่งฟังที่ป้าวาดพูดแล้วก็คิดถึงตัวเองด้วย พ่อกับแม่ผมท่านก็คงรับเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนกันสินะ แล้วผมจะทำยังไงดี ผมค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สายตาผมไปประสานกับสายตาคู่หนึ่งซึ่งยืนนิ่งอยู่ ผมไม่อยากเชื่อสายตาว่าจะมีใครมาได้ยินสิ่งที่ป้าวาดกับพี่ไม้พูดกันอยู่ ผมใจหายวาบ หัวใจเหมือนจะหยุดเต้น ค่อยๆ เอามือไปแตะแขนพี่ไม้ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ พี่ไม้หันมาและเงยหน้าขึ้นมอง
“แม่!!!” ป้าวาด หันไปมอง ผมซึ่งมองนิ่งอยู่แล้ว ทุกคนทำอะไรไม่ถูก ไม่มีเสียงพูดอะไรเล็ดลอดออกมา บรรยากาศมันเงียบจนผมเริ่มจะเครียด เอาไงดีวะเนี่ย
“ที่แม่ได้ยินเมื่อกี้ เรื่องจริงหรือเปล่า” แม่พี่ไม้พูดขณะยืนอยู่ที่เดิม น้ำเสียงราบเรียบปนเศร้านั้น ทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดี และไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ผมเห็นพี่ไม้เดินเข้าไปหาแม่ช้าๆ จับมือแม่แล้วก็พูดช้าๆ
“แม่ครับ แม่ฟังไม้ก่อนนะ แม่มานั่งก่อน ไม้จะได้คุยกับแม่นะครับ”
“แม่ถามว่ามันเรื่องจริงใช่มั๊ย ใช่มั๊ยไม้...ลูกเป็นอย่างนั้นจริงๆ ใช่มั๊ย ฮึกๆ ใช่มั๊ย ตอบแม่มาเดี๋ยวนี้” แม่พี่ไม้เริ่มร้องไห้ น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง พูดจาตะกุกตะกัก แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ ได้แต่นั่งนิ่ง ป้าวาดรีบลุกขึ้นไปหาแม่พี่ไม้ทันที
“ใจเย็นๆ ก่อนนะคะคุณ มาค่ะ มานั่งคุยกันก่อน” ป้าวาดพาแม่พี่ไม้มานั่งลงตรงข้ามกับผม สายตาที่แม่พี่ไม้มองผมมันทำให้ผมรู้สึกแย่ และเจ็บปวด
“ไหนบอกแม่มาซิ เราสองคนคบกันแบบไหน ยังไง ฮึกๆ” แม่หันไปถามพี่ไม้ที่นั่งข้างๆ ผม
“เราคบกันด้วยความบริสุทธิ์ใจนะครับแม่ ผมกับดิน เราชอบกัน ผมชอบเค้ามาก และผมคิดว่าผมคงไม่สามารถจะชอบหรือแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนได้” พี่ไม้ตอบแม่ไปอย่างชัดเจน ถึงแม่น้ำเสียงจะไม่ฉะฉานแต่แสดงให้เห็นถึงความจริงใจ
“แน่ใจนะ” แม่ถามย้ำพี่ไม้อีกครั้ง พร้อมกับหันหน้ามามองผม
“ครับ” พี่ไม้ตอบอย่างไม่ลังเล
“แล้วดินล่ะ ตอบแม่ซิ” แม่หันมาถามผม ซึ่งกำลังมองต่ำ ก้มหน้านิ่ง ผมเงยหน้ามองแม่พี่ไม้ด้วยสายตาที่รู้สึกผิด ผมไม่แน่ใจหรอกครับว่ามันเป็นเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด ผมรู้แค่ว่าผมชอบพี่ไม้ อยากอยู่ใกล้ๆ พี่ไม้เท่านั้น
“ผมรักพี่ไม้จริงๆ ครับ รักมานานแล้ว ผมต้องขอโทษแม่จริงๆ นะครับ ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมขอโทษครับ” ผมยกมือไหว้แม่พี่ไม้พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นตรงริมขอบตา ผมพยามยามกลั้นใจ ไม่ให้น้ำตามันไหล และไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมอ่อนแอ พี่ไม้ตบแขนผมซ้ำๆ เหมือนเป็นการปลอบโยน ผมมองหน้าพี่ไม้แต่ไม่พูดอะไร
“แม่ไม่เข้าใจความรักแบบนี้หรอกนะ จะให้แม่ทำยังไงแล้วถ้าพ่อรู้เรื่องนี้ แม่ก็คงช่วยอะไรลูกไม่ได้ ตัวแม่เองแม่ยังพอทำความเข้าใจได้ ความรักมันเป็นสิ่งที่ห้ามกันไม่ได้ ดูอย่างแม่สิ ถึงจะมาก่อน แต่แม่ก็ยอมเป็นภรรยานอกกฎหมายเพราะความรัก ...ไม้... แม่รักลูกที่สุดนะ ถ้าลูกรักใครแม่ก็รักด้วย ถ้าลูกบอกแม่มาว่าลูกรักดิน แม่ก็จะไม่ห้ามอะไรลูกเลย” แม่พี่ไม้พูดไปพลาง เช็ดน้ำตาที่กำลังไหลไปพลาง สะกดอารมณ์ให้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุด ผมกับพี่ไม้ หันมองหน้ากัน ก่อนพี่ไม้จะตอบแม่ว่า
“ไม้รักดินครับแม่ ไม้จะไม่เปลี่ยนใจ ไม่ใช่ว่าไม้จะเป็นพวกลักเพศรักเพศเดียวกันนะครับ เพราะถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ดิน ไม้ก็ไม่อาจทำใจรักหรือยอมรับได้ ไม้รักดินจริงๆ ครับแม่” พี่ไม้ตอบแม่ขณะเดียวกันก็จับมือผมไว้แน่น
“อืม...แม่เข้าใจแล้ว...ดิน...อย่าทำร้ายจิตใจลูกแม่นะ รักพี่ต้นไม้ให้มาก ๆ นะลูก ยังไงแม่ก็ฝากพี่เค้าด้วย” แม่พูดกับผม คำพูดแม่ทำให้ผมถึงกับน้ำตาหยดแหมะ ผมไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว ใช่ ตอนนี้ผมร้องไห้ แต่เป็นการร้องไห้ที่แสดงถึงความตื้นตันและดีใจ
“ครับแม่” ผมตอบแม่ไปอย่างชัดเจน พี่ไม้ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาให้ผมช้าๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้
“แม่กลับก่อนล่ะ รีบตามไปนะลูก” แม่กำลังจลุกขึ้น พี่ไม้ก็ลุกขึ้นกันเป็นการห้ามแม่ไว้
“แม่ครับ แล้วพ่อ...”
“ไม่ต้องห่วงจ๊ะ เรื่องนี้แม่คงไม่บอกพ่อตอนนี้ สบายใจได้นะ” แม่เดินไปที่บ้านใหญ่แล้ว ป้าวาดเดินไปส่งแม่ที่ประตู ผมมองตามป้าวาดที่เดินไปส่งแม่ หันหน้ามาทางพี่ไม้ก็โดนพี่ไม้จุ๊บเข้าให้
“อย่านะพี่ไม้ เล่นอยู่ได้ หน้าสิ่วหน้าขวานอยู่นะ” ผมดุที่พี่ไม้ทำแบบนั้น ก็มันไม่ใช่สถานการณ์จะมาสวีทอะไรกันซะหน่อย
“หน้าสิ่วหน้าขวานที่ไหน พี่ดีใจต่างหาก ที่แม่เข้าใจ ต่อไปนี้พี่จะได้พาดินไปไหนมาไหน รวมทั้งพาไปที่บ้านได้ด้วยไง หึหึ” พี่ไม้ยิ้มกว้างอารมณ์ดี นั่งกันได้สักพักก็ขอตัวกลับ ผมเองก็กระวนกระวายเรื่องไอ้เกมส์กับไอ้สปาอยู่เหมือนกัน หวังว่ามันคงอยู่กันดีๆนะ
เข้ามาในบ้านเห็นพ่อกำลังเดินคุยโทรศัพท์ แม่นั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขก ไอ้เกมส์นั่งอยู่ด้วย เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย
“มีอะไรกันเหรอครับแม่” พี่ไม้หันไปถามแม่
“สปาหายไป เกมส์บอกว่าเค้าให้เพื่อนมารับไปตั้งแต่หัวค่ำ ไม่รู้ว่าไปไหน ติดต่อไม่ได้” ผมหันขวับไปมองไอ้เกมส์ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ ลากมันไปคุยที่หน้าบ้าน เพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน
“เชี่ยเกมส์ มึงไปทำอะไรไอ้ปาหรือเปล่า”
“เปล่า กูจะทำไรมันได้ ตัวใหญ่ยังกะควาย มันสิจะทำกู”
“แน่ใจนะมึง ที่มันหายไปไม่ใช่เพราะมึงไปทำอะไรมันเข้าล่ะ” ผมชี้หน้ามันอย่างรู้ทัน
“ไอ้เชี่ยนี่ ถ้ามึงไม่เชื่อ มึงจะมาถามกูทำไม แล้วนี่มึงเป็นไร ตาแดงๆ ใครทำอะไรมึง” ไอ้เกมส์นี่ มันช่างสังเกตุจริงๆ รู้อีกนะมึงว่ากูร้องไห้มาเนี่ย
“เปล๊า ใครจะทำไรกูล่ะ” ผมปฏิเสธมันไป
“ไม่ต้องมาทำเสียงสูง มึงโกหกกูได้ที่ไหน ทำไม พี่ไม้ปล้ำมึงเหรอ”
“สัดเกมส์ มึงนี่นะ ไปผ่าหมาออกจากปากบ้าง พูดไรของมึงเนี่ย” ผมเดินหนีมันมาเลยครับ เข้ามาก็ไม่เห็นพ่อกับแม่แล้ว พี่ไม้นั่งอยู่คนเดียว พี่ไม้บอกว่า พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะกลับ แล้วฝากถามพวกเราว่าจะกลับด้วยหรือเปล่า พี่ไม้เองยังไม่อยากกลับ ผมเองก็ไม่คิดอยากจะกลับ แต่ใจนึงผมก็เป็นห่วงไอ้สปามันนะครับ ไม่รู้ป่านนี้มันไปไหน จะเป็นยังไงบ้าง คุยกับไอ้เกมส์ด้วยแล้วมันก็อยากอยู่ตัว พวกเราเลยลงความเห็นว่าจะอยู่ต่ออีกหน่อย พี่ไม้ไปขอพ่อกับแม่ท่านก็ไม่ว่าอะไร
คืนนี้กว่าจะได้นอนก็เกือบเที่ยงคืน สรุปแล้วผมก็นอนกะไอ้เกมส์ห้องไอ้สปานั่นแหละ พี่ไม้นอนคนเดียว มันยังไม่ชินนะครับ กลัวใจตัวเอง ถึงแม้แม่พี่ไม้จะรู้เรื่องของเราแล้ว แต่ทำอะไรก็อย่าให้มันชัดเจนเกินไปดีกว่า ยิ่งแม่พี่ไม้รู้แล้ว ก็เลยยิ่งรู้สึกเกรงใจเข้าไปอีก
ผมตื่นมาตอนเช้า ไม่เห็นรถพ่อพี่ไม้แล้ว สงสัยว่าน่าจะกลับกันแล้ว เห็นพี่ไม้อยู่ในครัว พี่ไม้ทำข้าวผัดมีไข่ดาวโปะอยู่ตรงกลางวางเรียงกันสามจานแค่เห็นและได้กลิ่นก็หิวแล้ว ไอ้เกมส์ที่เดินตามหลังมาก็รีบคว้าจานข้าวไปกินทันที
“โห ข้าวผัด น่ากินอ่ะพี่ไม้ กินละนะ” มันก็จ้วงเอาๆ เหมือนอดอยากมาจากไหน
“ไม่ต้องรีบกินก็ได้มึง เดี๋ยวกินคอตายหรอก” ผมว่ามัน แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรหรอกนะครับ
“พี่ไม้ดูแฟนพี่สิ กับผมล่ะแช่งเช้าแช่งเย็น ใจร้ายแบบนี้ พี่อย่าเอามันเป็นแฟนเลย” มันหันไปคุยกับพี่ไม้ทั้งที่ข้าวเต็มปาก
“ไม่ได้หรอกครับ เพราะพี่รักไปแล้ว” เพล้ง...เสียงช้อนไอ้เกมส์หล่นลงพื้น ทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้ พี่ไม้เองก็ตอบหน้าตาย ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติไปได้
“แหม่ รักกันจริง จริ๊ง อิจฉาโว๊ยยยย” ผมขำท่าทาง คำพูดของมันแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เราสามคนกินข้าวกันอิ่มแล้วก็เข้าไปในเมืองโดยรถตู้พร้อมคนขับรถที่พ่อพี่ไม้จัดการไว้ให้ แวะซื้อของฝาก ทานข้าวเที่ยง กลับมาตอนบ่ายคล้อย ไอ้เกมส์ชวนเล่นน้ำทะเลอีกรอบ คราวนี้ผมลากพี่ไม้ไปด้วย ไอ้เชี่ยเกมส์จับผมกดน้ำ สำนักน้ำจนหูตาแดงไปหมด พี่ไม้ก็เอาคืนมันบ้าง ก็กับพี่ไม้มันไม่กล้านี่ครับ ผมเลยให้พี่ไม้จัดการมันได้เต็มที่ กว่าจะขึ้นกันก็เย็นแล้ว มาถึงป้าวาดก็เอาของกินอร่อยๆ มาให้ ทั้งกับข้าวและลอดช่องฝีมือป้าวาดเอง อร่อยจนไอ้เกมส์ต้องขอเพิ่มอยู่เรื่อยๆ กินกันเสร็จก็นอนดูหนัง กินขนม น้ำส้มไปเรื่อยเปื่อย ผมรู้สึกตาร้อนๆ แสบจมูกจึงขอตัวขึ้นไปนอน พี่ไม้ตามผมขึ้นไปด้วย ผมกำลังจะเข้าห้องพี่ไม้ลากผมเข้าไปที่ห้องพี่เค้า บอกว่าคืนนี้ไม่อยากคนเดียว ผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงพี่ไม้ด้วยความเหนื่อย กำลังเคลิ้มหลับ เหมือนมีอะไรมาทับที่ตัว ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น เห็นพี่ไม้นอนยิ้มอยู่บนตัวผม
“อื้อ...หนักนะ ตัวใหญ่ยังกะช้าง จะมาทับผมอีก”
“พูดแทนตัวเองว่าดินดีกว่านะ น่ารักกว่าตั้งเยอะ” พี่ไม้กระซิบข้างหูผม ทำให้รู้สึกขนลุกแฮะ
“อืม ลงจากตัวดินได้แล้ว ดินหนักอ่ะ” พี่ไม้ก็ลงจากตัวผมอย่างว่าง่าย มานอนข้างๆ และกอดผมหลวมๆ
“หอมจัง” พี่ไม้กระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า ทำให้ผมใจเต้นตึ๊กตั๊กไม่เป็นจังหวะ มือที่กอดอยู่ที่เอวผมค่อยๆลูบไล้เข้ามาในเสื้อทำให้ผมต้องสะดุ้ง
“พี่ไม้! จะทำอะไร” ผมจับมือพี่ไม้ไว้ ค่อยๆ หันหน้ามาหาพี่ไม้ที่นอนยิ้มกริ่มอยู่แล้ว
“ก็พี่อยากลองกินของแปลกนี่”
“หือ ของแปลก” ผมถามอย่างสงสัย อะไร ของแปลก
“ช่าย ก็ดินไง จะลองกินดินดูซะทีว่ารสชาติจะเป็นยังไง” พูดจบพี่ไม้ก็ประกบจูบผมอย่างรวดเร็วมืออีกข้างก็ค่อยช้อนหัวผมให้เข้าไปใกล้ๆอีก ลิ้นชื้นๆ พันเกี่ยวกระหวัด ทำให้ผมแทบจะหมดแรง พี่ไม้กัดริมฝีปากเบาๆ นั่นทำให้ผมต้องร้องออกมาลืมตัว
“อา อ๊า อืม...พี่ไม้ อย่า...อืม อย่า เดี๋ยวไอ้เกมส์มันตามขึ้นมา ไม่เห็นดินแล้วมันจะมาตามที่ห้องพี่นะ อ๊า...” ผมบอกพี่ไม้ที่กำลังสาละวนอยู่กับริมฝีปากและต้นคอของผมอยู่
“เค้ามารบกวนเราไม่ได้หรอก” ผมผลักพี่ไม้เพื่อหยุดการกระทำนั้น ผมมองหน้าพี่ไม้อย่างสงสัย ??
“ป่านนี้เกมส์มันหลับปุ๋ยไปแล้ว” พี่ไม้บอกอีกครั้ง
“แล้วพี่ไม้รู้ได้ไงอ่ะ”
“ก็พี่แอบเอายานอนหลับใส่ในน้ำส้มที่เกมส์ดื่มไปน่ะสิ กว่าจะตื่น คงพรุ่งนี้เที่ยงๆ มั้ง” ห๊า อะไรกันเนี่ย ร้ายจริงๆ เลยพี่ไม้เสี่ย จอมวางแผนชัดๆ
“มิน่าล่ะ ดินจะดื่มหน่อย พี่ไม้ถึงไม่ให้ดื่มอ่ะ ร้ายจริงนะ”
“ร้ายแล้วรักมั๊ยล่ะ” พี่ไม้ยิ่มกรุ้มกริ่ม
“...รัก...” ผมโน้มคอพี่ไม้ลงมาเพื่อจูบอีกครั้ง พี่ไม้ค่อยๆเลิกเสื้อผมขึ้นผละจากหน้าผมไปและใช้ลิ้นเลียรอบๆ สะดือ มันทำให้ผมเสียวจนรู้สึกสะดุ้ง พี่ไม้ไล้ริมฝีปากเรื่อยมาจนถึงยอดอก ที่ตอนนี้มันแข็งเพราะมือที่คอยลูบไล้ก่อนหน้า แล้วก็ใช้ปากโลมเลีย ดูดดุนจนมีเสียงจ๊วบจ๊าบ ผมอายจนทำอะไรไม่ถูก รู้สึกเหมือนเลือดมันขึ้นหน้า ในห้องเปิดแอร์แต่ผมรู้สึกร้อนจนอยากอาบน้ำ
“พี่ไม้ ดินเสียวอ่ะ อา....อ๊า....” ผมรู้สึกแบบนั้น จนแทบไม่อยากจะออกไปจากอ้อมกอดนี้ พี่ไม้ดูเก่งและเชี่ยวจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเคยทำแบบนี้กับใครหรือเปล่า
“พี่ไม้ อา...อ๊า...ทำไมถึงได้ทำแบบนี้ได้ล่ะ” พี่ไม้หยุดหันมามองผมด้วยสายตาที่ฉ่ำเยิ้ม พูดกับผมเสียงแหบพร่าว่า
“ทำแบบไหน แบบนี้น่ะเหรอ” พี่ไม้ก้มลงดูดที่ยอดอกอีกครั้ง ก่อนที่จะค่อยๆ ใช้มือลูบไล้ไปที่แก่นกายของผมที่มันชูชันขึ้น พร้อมกับรูดขึ้นลง ทำให้ผมครางเสียงดังขึ้นอีก
“พี่ไม้ อย่า ตรงนั้น...เอ่อ...ดิน....ดินอายนะ คือ...” ผมไม่เคยโชว์ของลับกับใครนะครับ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วยที่ผมทำอะไรแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าครั้งแรกของคนอื่นเป็นยังไง แต่สำหรับผม ทั้งตื่นเต้น ดีใจ อาย ปะปนกันไปหมด
“อายทำไมครับ ไม่ต้องอายหรอก ที่พี่ทำแบบนี้ได้ ก็เพราะว่าพี่รักดินไง พี่อยากทำแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ รู้หรือเปล่า พี่เคยช่วยตัวเองแล้วก็นึกถึงหน้าดินไปด้วยนะ” เฮ้ย บ้าจริง เรื่องแบบนี้ใครเค้าบอกกันเล่า
“บ้า พี่ไม้อ่ะ ทะลึ่ง” ผมพูดว่าพี่ไม้ด้วยความเขินแล้วก็บอกไม่ถูก นี่ผมกำลังจะตกเป็นของพี่ไม้ใช่มั๊ย
“ดิน...พี่รักดิน...รักมากนะครับ” พี่ไม้ค่อยๆ ถอดกางเกงและกางเกงในของผมออกช้าๆ ใจผมก็เต้นตามไปด้วย มันตื่นเต้นจนเหมือนทำอะไรไม่ถูก พี่ไม้ใช้มือลูบไล้และรูดแก่นกายของผมขึ้นลงช้าๆ ผมแทบจะขาดใจด้วยความเสียวซ่าน มันต่างกับตอนที่ผมเคยช่วยตัวเองอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกแบบนี้มันดีกว่ามาก แล้วพี่ไม้ก็ใช้ลิ้นเลียแก่นกายของผมช้าๆ เนิบนาบ เนิ่นนาน
“ฮ๊า...อา...ซิ๊ดดดด...อ๊า...อา” ผมไม่คิดอายแล้ว อยากส่งเสียงอะไรผมก็ส่งเสียงออกมา ผมใช้มือกดหัวพี่ไม้ไว้ พี่ไม้ก็รูดปากขึ้นลงและใช้มือช่วยอีกแรง ตัวผมแทบจะหลุด มีความรู้สึกไม่อยากให้อารมณ์แบบนี้หายไป แต่มันก็ควบคุมไว้ไม่ได้แล้ว
“พี่ไม้ อ๊า...อย่าๆๆ จะออกแล้ว อ๊า.. ถอนปากก่อน พอแล้ว...อ๊า”
“ไม่เป็นไร ปล่อยออกมาเลย” พี่ไม้ยังทำต่อไป แล้วผมก็ทนไม่ไหว น้ำรักพุ่งออกมาเต็มปากพี่ไม้ ตัวผมสะท้อนอยู่หลายครั้ง กว่าที่น้ำรักจะหมดไป ผมหายใจหอบเหนื่อย พี่ไม้เช็ดปากช้าๆ เข้ามากอดผมและจูบที่หน้าผาก
“ไม่สกปรกหรือไง ทำไมไม่เอาปากออกไปล่ะ” ผมถามด้วยเสียงหอบเหนื่อย พี่ไม้ยิ้มให้ ใช้นิ้วเขี่ยผมที่ปรกหน้าผมอยู่
“ไม่เลยซักนิด พี่ไม่เห็นว่ามันสกปรก และไม่คิดรังเกียจเลย ดินล่ะ” ผมน่ะเหรอ จะรังเกียจ ผมยิ้มและดันตัวเองขึ้นมาผลักให้พี่ไม้นอนลง
“อยากให้ดินทำให้บ้างมั๊ย ทำเหมือนกันน่ะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนี้สิน่า ตอนนี้ผมคร่อมตัวพี่ไม้อยู่ พี่ไม้ถอดเสื้อตัวเองออกพร้อมกับถอดให้ผมด้วย ผมค่อยๆ ถอดกางเกงของพี่ไม้ออก ผมจูบพี่ไม้และไล้ริมฝีปากไปทั่วคอ ใบหน้า หน้าอก และยอดอกทั้งคู่นั้น ได้ยินเสียงพี่ไม้ครางเบาๆ มือผมก็ลูบไล้ไปที่แก่นกายของพี่ไม้ พร้อมกับใช้ปากงับแก่นกายที่ชูชันนั้นผ่านกางเกงใน พี่ไม้ค่อยๆ ขยับตัวถอดกางเกงในของตัวเอง
“เอานะ” ผมหันไปถามพี่ไม้อีกครั้ง พี่ไม้ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้ ผมค่อยๆ เลื้อยลงมาจากตัวพี่ไม้ ใช้มือรูดแก่นกายขึ้นลง และใช้ลิ้นแตะไปที่ปลาย ผมว่ารสชาติมันปะแล่มๆ นะ แต่ก็โอเคพอทำได้ แล้วผมก็ทำตามที่พี่ไม้ทำให้ ใช้ปากครอบแก่นกายนั้น รูดขึ้นลงช้าเร็วสลับกันไป ผมได้ยินเสียงพี่ไม้ครางเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊า...ดิน พี่ขอนะ พี่ไม่ไหวแล้ว นะๆ” พี่ไม้พูดเสียงหอบ พร้อมกับผลักร่างผมให้นอนลงและพี่ไม้ก็ขึ้นคร่อม ยกขาผมขึ้นและใช้แก่นกายจะสอดเข้าทางช่องด้านหลัง ผมรีบดึงตัวขึ้นเพื่อหลบ เพราะกลัว และไม่คิดว่าพี่ไม้จะปฏิบัติการรวดเร็วแบบนี้
“อ่ะ พี่ไม้ ไม่เอานะ ดินกลัว” ผมถอยหนี พี่ไม้จับตัวไว้ บอกผมเสียงอ่อนลง
“พี่ขอโทษ พี่อาจจะเร็วไป ดินเลยกลัว มานี่มา พี่สัญญาจะทำช้าๆ ไม่ให้เจ็บเลย นะครับ นะๆ” ผมเข้ามาหาพี่ไม้อีกครั้ง คราวนี้พี่ไม้หอมแก้มและยิ้มให้ เปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบหลอดอะไรซักอย่างสีใสๆ ขึ้นมา
“อะไรอ่ะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“เจล...หล่อลื่นครับ” 0_0
“เอามาทำไม” ผมถามเสียงสั่น นี่พี่ไม้เตรียมตัวมาพร้อมกะจะเอาจริงตั้งแต่แรกเลยเหรอเนี่ย
“ก็เอามาเผื่อๆ ได้ใช้...ใช้หน่อยนะ จะได้ไม่เจ็บ”
“รู้ได้ไงว่าใช้แล้วไม่เจ็บอ่ะ”
“ก็อ่านในเน็ตมา หึหึ เค้าบอกว่ามันช่วยได้ นะๆ เดี๋ยวพี่ลองดูนะ”
“แน่นะ ไม่เจ็บแน่นะ” ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ จะเสีย(ตูด)ตัวทั้งที ต้องหาตัวช่วยวุ๊ย
พี่ไม้ใช้นิ้วป้ายเจลแล้วก็เอามาวนรอบๆ ช่างทางหลัง ผมรู้สึกเย็นจนเสียว สันหลัง พี่ไม้ใช้นิ้ววนๆ พร้อมกับใช้ปากเลียแก่นกายที่ชูชันขึ้นอีกครั้งนึงไปด้วย จากนั้นก็สอดนิ้วเข้าไปช้าๆ ผมรู้สึกคับแน่นที่ช่องทางหลัง พี่ไม้บีบเจลลงไปที่นิ้วเพิ่ม ชักนิ้วเข้าออกช้าๆ ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรเข้าไปในตัวมันทั้งเจ็บ คับ แน่น เหมือนจะหายใจไม่ออก
“อือ...อ๊า...พี่ไม้ มันแน่นไปหมดเลยอ่ะ โอ๊ะ....อ๊า...” ชั่วไม่นาน ผมก็รู้สึกเหมือนพี่ไม้จะเพิ่มนิ้วอีกนิ้วสอดเข้าไปอีกถึงตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บร้าวไปหมด
“โอ๊ย พี่ไม้ เจ็บอ่ะ เจ็บ อึก...อือ”
“อย่าเกร็งนะครับคนดี ถ้าเกร็งจะเจ็บนะ อย่าเกร็ง ปล่อยตัวตามสบาย นะครับ” ผมทำตามที่พี่ไม้บอก เริ่มผ่อนคลายขึ้น คราวนี้ทั้งสองนิ้วก็จมมิดและพี่ไม้ก็เริ่มขยับเข้าออกช้าเร็วสลับกันไป ผมรู้สึกได้ถึงความเสียวซ่าน ความเจ็บปวดเมื่อเริ่มต้น มันแทบจะกลืนหายไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกปวดหนึบๆ อยู่
“พี่จะใส่ละนะ” พี่ไม้บอกผมก่อนจะเอาแก่นกายของตัวเองสอดเข้าไป เริ่มแรกก็ทุลักทุเล ขนาดมันใหญ่กว่าสองนิ้วที่สอดเข้าไปซะอีก พอพี่ไม้สอดเข้าไปได้ครึ่งลำ ผมก็ร้องเสียงดัง
“โอ๊ยๆๆ เจ็บๆๆ พี่ไม้”
“อย่าเกร็งสิครับ พี่ทำช้าๆนะ” พี่ไม้ค่อยๆ สอดเข้าไปลึกอีก จนมิดด้าม
“อืม...มันคับแน่นดีจริงๆ บีบรัดจนพี่จะไม่ไหวแล้ว ของดินคับมากเลยครับ” พี่ไม้บอกพร้อมกับครางไม่เป็นภาษา แล้วค่อยๆ ถอนออกมาเหลือครึ่งนึงแล้วก็สอดเข้าไปใหม่ ตอนนี้ความรู้สึกผมมันสับสนไปหมด ผมนึกไปถึงผู้หญิงที่เสียตัวครั้งแรก มันคงไม่ต่างกับที่ผมรู้สึกตอนนี้ อารมณ์ตอนนี้มันเหมือนหน่วงๆ รู้สึกดี เจ็บปวด กังวลและเสียวซ่าน พี่ไม้ขยับเข้าออกอยู่หลายครั้ง พร้อมกับใช้มือรูดแก่นกายของผมไปด้วย ไม่นานพี่ไม้ก็ทนไม่ไหว ปล่อยน้ำรักใส่ช่องทางหลังผมซะเต็มที่ ผมเองก็เสร็จไปเป็นครั้งที่สอง พี่ไม้นอนฟุบลงบนตัวผม หายใจหอบถี่ เงยหน้ามาจูบที่หน้าผาก และนอนลงข้างๆ พร้อมกับกอดที่เอวผมหลวมๆ
“เจ็บมากหรือเปล่าดิน พี่ทำดินเจ็บเกินไปหรือเปล่าครับ” ผมอยากจะตอบคำถามนั้น แต่ตอนนี้ ผมไม่มีแรงที่จะทำอะไรแล้ว ผมได้แต่หลับตานิ่ง ไม่พูดอะไร
“ดิน เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ โกรธพี่เหรอ ป่ะ เดี๋ยวพี่อุ้มไปอาบน้ำนะ” แล้วจะถามทำไมเนี่ย พี่ไม้ลุกขึ้นช้อนตัวผมเข้าไปในห้องน้ำ เอาฝักบัวมาล้างตัวให้ผม น้ำรักไหลออกจากช่องทางหลังเป็นทาง มีเลือดผสมอยู่นิดๆ ผมมองแล้วรู้สึกใจไม่ดี
“มีเลือดด้วยเหรอเนี่ย” ผมพูดแผ่วเบา พี่ไม้กอดผมเป็นเชิงปลอบประโลม
“พี่ขอโทษนะครับ พี่อุตส่าห์เบามือที่สุดแล้วนะครับเนี่ย คราวหน้าจะไม่ให้ดินเจ็บตัวแบบนี้อีกนะ” ผมมองหน้าพี่ไม้แบบดุ ๆ
“ยังจะคิดมีครั้งต่อไปอีกเหรอ ฝันไปเหอะ” ผมพูดโดยไม่มองหน้าพี่ไม้
“พูดอย่างนี้หมายความว่าไงอ่ะ สงสัยว่ายังไม่เคลียร์ใช่มั๊ย งั้นมานี่เลย” พี่ไม้ช้อนตัวผม อุ้มไปวางที่เตียงอีกครั้ง พี่ไม้หัวเราะที่เห็นผมทำท่าทางตกใจ
“ไม่เอาแล้วนะ ดินยังเจ็บอยู่เลยนะ เอาไว้คราวหน้าเหอะนะ สัญญาๆ มีคราวหน้าแน่ๆ ” ผมพยายามอ้อนวอนเพื่อให้ผ่านครั้งนี้ไปก่อน
“ไม่ พี่จะเอาเลย” พี่ไม้จูบหนักหน่วงที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง สายตาที่เห็นเหมือนเสือที่พร้อมขย้ำลูกแกะได้ตลอดเวลา กว่าจะได้อาบน้ำกันจริงๆ ผมแทบจะยกขาไม่ได้ พี่ไม้เหมือนเสือที่กินไม่อิ่ม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมไม่เห็นใจผมบ้าง ผมหลับไปตื่นขึ้นมาอีกครั้งรู้สึกเย็นๆ ที่หน้า ลืมตาขึ้นมาเห็นพี่ไม้ที่อยู่ในชุดนอนนั่งเช็ดหน้าเช็ดตัวผมซึ่งนอนล้อนจ้อนไม่ไม่อะไรปกปิด ผมรีบลุกขึ้นดึงผ้าห่มมาปิดกายแต่ก็
“โอ๊ย...เจ็บอ่ะ โอย” ผมลุกได้แค่ครึ่งตัว ก็ขยับตัวไม่ได้ เจ็บตั้งแต่ท่อนเอวร้าวไปถึงปลายเท้าเลย
“ทำอะไร นอนลงเลย พี่กำลังจะสวมเสื้อกะกางเกงให้แล้ว นี่ไง” พี่ไม้หยิบชุดนอนของผมมาให้ ยกขาผมเพื่อใส่กางเกง และสวมเสื้อให้ผม
“เจ็บมากเลยเหรอ” ผมไม่อยากคุยด้วยจริงๆ จะไม่ให้ผมโกรธได้ยังไงแค่รอบเดียวก็จะแย่ นี่เล่นไปซะ 3 รอบ ที่เตียงสอง ห้องน้ำอีกหนึ่ง ผมจำไมได้ด้วยซ้ำว่าผมมานอนบนเตียงอยู่ได้ยังไง ผมอยากจะคุยด้วยหรอกนะครับ แต่มันเจ็บจนระบมไปหมดทั้งตัว
“โกรธพี่ขนาดนี้เลยเหรอครับ อ่ะ ยา กินซะนะครับ จะได้ไม่ปวดมาก นะๆ นะครับคนดีของพี่ พี่มีแต่ยาเม็ดนะ กินได้หรือเปล่า หรือจะให้พี่ป้อน ”
“อ่ะ ๆ ไม่ต้องๆ กิน กินเองได้ เอาน้ำมา” ผมก็ต้องใจอ่อนสิครับ หยิบยาจากพี่ไม้แล้วใส่ปาก ถึงแม้จะเกลียดยาเม็ดเข้าไส้ยังไง แต่ผมว่าดีกว่าให้พี่ไม้ป้อน(กับปาก)เอง พี่ไม้ห่มผ้าให้ ผมนอนลงอย่างว่าง่าย พี่ไม้มานอนใกล้ๆ ตะแคงข้างมากอดผมไว้
“กี่โมงแล้ว” ผมถามด้วยเสียงเนือยๆ จากความเหนื่อย
“เที่ยงคืนกว่า นอนเถอะครับ ฝันดีนะครับ” พี่ไม้นอนกอดผมไว้ ผมนอนนิ่งกำลังจะหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า แต่ก็คิดถึงไอ้สปา ป่านนี้มันจะเป็นยังไงบ้างนะ...
----------------------
เครียดๆๆๆ :z3: แล้วจะมาต่อให้อีกนะคะ
-
:z3:
อ๊ากกกกก 3รอบ สงสารน้องดิน
-
:haun4:
กิ่งไม้แทง เอ้ย ล่วงลงสู่พื้นดินซะละ
-
3รอบสงสารดินจัง :z1:
:L2:เป็นกำลังใจให้ค๊า
หายเครียดไวไวน๊า
-
วู้วๆๆ อ่านทันเเล้ว
ตอนล่าสุดนี้ ซั่มกันเเล้ว
เเล้วเกมส์กับสปาอ่ะ เกมส์เป็นรับใช่ป่ะ :z1:
รออ่านนะคะ
-
ถึงกับวางยาเกมส์เลยหรือพี่ไม้ บอกน้องเขาดีๆ ก็ได้มั้ง :serius2:
-
โดนพี่ไม้จัดหนักเลยยยยยย ^^
-
พี่ไม้ เก็บกด มากมาย ได้ทีปล่อย ฟาดน้องดิน ซะ ไม่เหลือเรี่ยวแรง เลยนะ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
ครั้งแรก โดนจัดซะหนักเชียว เหอๆ (เริ่มหื่นตาม)
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: เสียตัวจนได้ ห้าๆๆๆ
เกมส์กับสปา จะเป็นยังต่อไปน้าาา
-
เย้ เย้ เย้ :m4:
อ่านทันแล้ว :m23:
พี่ต้นไม้แบบว่านุ่มนวลมากๆๆๆๆๆ(ตั้ง3รอบ) :m29:
เอ๊ะๆๆๆสปากับเกมส์มีกลิ่นแปลกๆนะ :m26:
เกมส์จับสปากดเลย สู้ๆ :m12:
ก็ยังรอกันต่อไป :oni2:
-
พี่ไม้ฟาดดินไปซะสามทีเลยหลังจากที่รอคอยมานาน
-
:L1:ขอย้อนหลังวันพ่อนิดหน่อย เรื่องของผู้เขียนเอง หลังจากที่ไม่ได้ไปเที่ยวและพูดคุยกับพ่อเป็นเวลานานหลายปี วันพ่อปีนี้ ได้ไปเที่ยวกับพ่อในรอบ 15 ปี ถึงแม้ผู้เขียนจะไม่ค่อยชอบครอบครัวใหม่ของพ่อซักเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเป็นแม่เลี้ยง หรือน้องต่างแม่ก็ตาม แต่รอยยิ้มของพ่อ ทำให้ผู้เขียนรู้สึกถึงความอิ่มเอม พ่อเองก็คงรู้สึกเหมือนกัน แม้ไม่ได้พูดอะไรกันมากมาย ....รักพ่อนะคะ.... :L2:
มาต่อที่นิยายของเรา ขอโทษหลายคนที่ปล่อยให้ค้างคาและรอนานตอนนี้พี่แจส(ขอเรียกตัวเองแบบนี้นะคะด้วยอายุและวัยวุฒิ) กำลังจัดสรรเวลาให้ลงตัวอยู่ค่ะ ภายในอาทิตย์นี้ต้องมาต่อให้แน่นอน สำหรับคนที่ลุ้นสปากับเกมส์ อาจจะมีข่าวดี(กว่าที่คิด) ไปปั่นงานก่อนนะคะ สู้ๆ :กอด1: :pig4:
-
พี่ไม้จัดทีเดียวเลยนะ
สงสัยรอมานาน
:z1:
-
ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ มีเวลาไม่มาก แต่งได้แค่นี้ก่อน แล้วจะมาลงตอน 2 ให้ในเร็ววันค่ะ :pig4:
ตอนที่ 16.1 ....อยากรู้....
ผมค่อยๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นทีละนิด เพราะแสงแดดที่สาดเข้ามากระทบกับลูกตา มีความรู้สึกเมื่อยล้าจนแทบจะขยับแขนขาไม่ได้ ผมนอนลืมตานิ่งค่อยๆ หันไปทางขวามือที่ตอนนี้คนที่นอนอยู่ข้างๆ ไม่รู้หายไปไหน มองออกไปนอกระเบียง แดดแรงกว่าที่ผมจะคิดว่าจะเป็นแสงแดดในตอนเช้า ผมเอื้อมหยิบนาฬิกาตั้งโต๊ะตรงหัวเตียงมาดู เป็นเวลา 10.00 น. ห๊า! สายขนาดนี้เลยเหรอ หลับหรือสลบวะเนี่ย แล้วทำไมไม่มีใครปลุกเลย พี่ไม้ไปไหนนะ แล้วไอ้เกมส์ล่ะ ผมค่อยๆ ลุก ลงจากเตียง เพียงแค่เท้าแตะถึงพื้น เข่าผมก็แทบทรุด ผมต้องประคองตัวเองเดินออกจากห้องและลงบันไดอย่างช้าๆ ลงมาถึงข้างล่างก็ไม่เจอใคร ไปดูในครัวก็ว่างเปล่า หน้าทีวีก็ไม่พบไอ้เกมส์นอนอยู่ อาว หายไปไหนกันหมดเนี่ย ผมนึกถึงบ้านป้าวาดขึ้นมาทันที ก็เลยเดินไปดูที่บ้านป้าวาด ผมต้องทนเดินให้เป็นปกติที่สุดครับ เดี๋ยวคนอื่นเห็นแล้วจะสงสัยเอา ผมเข้ามาเกือบจะถึงบ้านป้าวาดเจ้าโกโก้กับเจ้าไมโลก็วิ่งมาเห่าผมกันใหญ่ ป้าวาดคงได้ยินเสียงหมาเห่านั่นแหละครับ เลยออกมาดู
“อ้าว คุณดินน่ะเอง มาแล้วหรือคะ” เอ๊ะ! ทำไมป้าวาดถึงทักว่ามาแล้ว รู้ได้ยังไงว่าผมจะมา
“เอ่อ ผมตื่นมาไม่เจอใคร ก็เลยเดินเที่ยวน่ะครับ” ผมตอบแบบแก้เก้อไป
“นั่งก่อนค่ะคุณดิน เมื่อเช้าคุณหนูไม้เค้ามาหาป้าค่ะ หน้าตาอิ่มเอิบมีความสุขเชียว บอกว่าเช้านี้จะออกไปซื้อกับข้าวมาทำกินกันที่บ้านป้านี่แหละค่ะ นี่ก็สายแล้ว ยังไม่เข้ามาซะที ให้ป้าโทรไปหามั๊ยคะ” ออ แบบนี้นี่เองเหรอ เมื่อกี้ป้าว่าจะโทรหาเหรอ
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับป้า เดี๋ยวพี่เค้าคงมา...” ผมพูดยังไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงเจ้าสองตัวนั่นเห่าเสียงดังและได้ยินเสียงคนเดินมา
“มาแล้วครับป้าวาด...อ้าว ดิน ตื่นแล้วเหรอ” เสียงพี่ไม้ร้องทักอารมณ์ดีมาแต่ไกล ผมหันไปมองตามเสียงแล้วก็หันกลับไม่ได้พูดอะไร สักพักก็เห็นไอ้เกมส์เดินถือถุงผลไม้ตามมา ก่อนเอาของเข้าไปในบ้านมันหันมาคุยกับผม
“เป็นไงมึง เห็นพี่ไม้บอกมึงไม่สบาย เป็นไรมากหรือเปล่า หน้าตามึงโรยๆ นะ ดีขึ้นยังเนี่ย” ผมเงยหน้ามองไอ้เกมส์ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแค่พยักหน้าเฉยๆ
“นี่มึงต้องเป็นมากแน่ๆ ถึงกับใบ้แดก กูก็มึนๆ เหมือนกัน เมื่อคืนหลับไปตอนไหนก็ไม่รูตัว ตื่นมาอีกทีตอนพี่ไม้มาปลุก นี่ก็ยังงงๆ อยู่เลย” ผมเกือบจะหลุดขำก๊ากออกมา แต่ก็ได้แต่ยิ้มๆ
“มึงเป็นไรเนี่ย พูดก็ไม่พูด เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ เดี๋ยวกูเอาของเข้าไปในครัวก่อน แล้วจะมาคุยด้วย แป๊บนะ” มันเดินเข้าไปในบ้าน เดินสวนกับพี่ไม้ที่เดินออกมาพอดี พี่ไม้ตรงเข้ามาหาผม ยิ้มอารมณ์ดี ปากแทบจะไม่หุบเลยอ่ะ รู้สึกหมั่นไส้แฮะ
“เป็นไงบ้าง หายปวดรึยังครับ” พี่ไม้นั่งลงข้างๆ จับมือผม
“ไม่ต้องจับมือก็ได้ ดินไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก”
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ” ก็ผมหน้าบึ้งใส่พี่ไม้นี่ครับ ผมกำลังกังวลและคิดเรื่องที่พี่ไม้บอกกับป้าวาดเรื่องไปเรียนต่อเมืองนอก แล้วก็เรื่องที่แม่พี่ไม้รู้เรื่องของเราอีก แต่ผมไม่รู้จะพูดกับพี่ไม้ยังไงดี
“เปล่านี่ ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”
“มีอะไรก็พูดกับพี่ตรงๆ สิครับ ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก”
“เอ่อ...พี่ไม้ต้องไปเรียนต่อเมืองนอกเหรอครับ แล้วทำไมถึงไม่บอกดินล่ะ” ผมไม่แน่ใจหรอกนะครับ ว่าถามไปแล้วคำตอบที่ได้จะเป็นยังไง แต่ในเมื่อผมไม่อยากคิดอะไรเองอีกแล้ว
“พี่คิดว่าจะขอคุณพ่อว่าจะเรียนที่เมืองไทย พี่ไม่อยากไปไหนไกลๆ อีกอย่างพี่เป็นห่วงดินด้วย แต่ยังคิดอยู่ว่าจะคุยยังไง”
“ใจจริงดินก็ไม่อยากให้พี่ไม้ไปหรอกนะ แต่ถ้าไปเพื่ออนาคตก็ไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงดินหรอก ดินอยู่ได้” ผมเชื่อว่าถึงจะอยู่ไกลกันยังไง ถ้าผมหรือพี่ไม้ไม่คิดจะมีใครอื่น เราก็จะไม่มีวันพรากจากกันได้
“แต่พี่ไม่อยากไปนี่นา พี่ยอมเรียนที่ไหนก็ได้ ขอแค่ให้เจอดิน อยู่กับดินก็พอ ไม่จบนอกก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา” พี่ไม้หัวเราะแค่นๆ ผมรู้ว่าใจจริงแล้ว พี่ไม้คงไม่อยากขัดใจพ่อ แต่ผมเองก็ไม่อยากให้พี่ไม้ขัดใจตัวเองเหมือนกัน
“เฮ้ย ไอ้ดิน คืนนี้ไปเที่ยวในเมืองกัน” ไอ้เกมส์เดินมาที่โต๊ะก็ชวนเที่ยวเชียวนะเมิง จะชวนไปไหนหันดูหน้าแฟนกูหน่อยมั๊ย
“เที่ยวไหนของมึง” ผมหันไปมองพี่ไม้ที่ตอนนี้นั่งหน้าเฉย เหลือกตามามองผมตาแทบจะถลน
“เออน่า เดี๋ยวกูพาไป ไปด้วยกันนะครับพี่ไม้” ไอ้เกมส์หันไปชวนพี่ไม้ด้วย
“เที่ยวผับ บาร์ คงยังไม่ได้ แล้วจะไปเที่ยวไหนล่ะ” พี่ไม้ถามได้ตรงใจผมมาก ไอ้เกมส์มันจะชวนไปไหนของมันกันแน่
“เดินดูบรรยากาศในเมืองอ่ะพี่ มีถนนคนเดิน แล้วก็ตลาดโต้รุ่ง ไปกันนะ” ผมได้ฟังก็ตาโตล่ะครับ ไหนๆ มาเที่ยวทั้งที ก็ไปเที่ยวซะหน่อย แต่ว่าผมจะเดินเที่ยวไหวหรือเปล่ายังไม่แน่ใจ
“อืม น่าสน ว่าแต่ตอนนี้ ไปช่วยป้าวาดทำของกินอร่อยๆ กันก่อนดีกว่า ดินไม่ต้องช่วยก็ได้นะ นั่งรอตรงนี้ล่ะ” พี่ไม้ลุกขึ้นเข้าไปในบ้าน ผมเองก็อยากจะช่วย แต่ออมแรงไว้ดีกว่า พี่ไม้เอาน้ำหวานกับขนมมาให้ ผมนั่งกินขนมและเล่นกับเจ้าหมาที่น่ารักสองตัวนั่นไปด้วย กว่าอาหารทุกอย่างจะเสร็จก็เกือบเที่ยง พี่ไม้ขนของกินไปกินกันที่ริมหาด มีไอ้เกมส์เป็นลูกมืออยู่ตลอดเวลา ผมกับป้าวาดก็ช่วยยกของกินและจานชามไปนั่งกินกัน บรรยากาศดี บวกกับสายลมและเสียงคลื่น พอกินกันแล้ว ก็นอนหลับบนเสื่อที่เอามาปูนั่งนั่นแหละ ช่วงเย็นก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปเที่ยวในเมืองกัน
“ดิน ไปอาบน้ำห้องพี่นะ” พี่ไม้เดินมากระซิบข้างๆ ผม ส่วนไอ้เกมส์ก็รีบชิ่งไปอาบน้ำก่อนแล้ว
“ไม่เอา! จะไปอาบห้องไอ้เกมส์” ผมไม่อยากไปอาบห้องเดียวกับพี่ไม้นี่นา เกิดอยากจับกดผมขึ้นมาอีกล่ะ
“ทำไมล่ะ อาบน้ำพร้อมกันสิ จะได้เสร็จเร็วๆ ไง” ไม่ต้องมาออกอุบายเลยนะ ยังไงผมก็จะไม่หลงกลเด็ดขาด
“ไม่...ไม่ต้องรีบมากก็ได้ ในเมืองก็อยู่ใกล้แค่นี้เอง อยากเสร็จเร็วๆ พี่ไม้ก็ไปอาบก่อนสิ” ผมเห็นพี่ไม้ถอนหายใจแล้วก็มองผมแบบเซ็งๆ
“หน่านะ พี่สัญญา พี่ไม่ทำอะไร ก็แค่อยากอาบน้ำด้วยแค่นั้น” พี่ไม้ทำเสียงเศร้า ผมก็ต้องยอมใจอ่อนอีกสิน่า
“ก็ได้ ไม่ทำอะไร แน่นะ”
“อืม สัญญา” ผมก็เข้าไปอาบน้ำกับพี่ไม้ที่ห้องล่ะครับ พี่ไม้แค่อาบน้ำจริงๆ แต่แอบหอมแก้มผมซะหลายฟอด พอผมทำหน้าดุใส่ ผมชี้ให้ดูรอยช้ำแล้วก็รอยที่พี่ไม้ทำฝากเอาไว้กับตัวผมให้พี่ไม้ดู พี่ไม้ก็ไม่กล้าทำอะไรอีก
เราทั้งสามคนนั่งรถตู้ไปถึงในเมือง ไอ้เกมส์ก็พาไปเดินที่ถนนคนเดินแล้วก็ไปกินของอร่อยๆ อีกหลายอย่าง ผมยังเจ็บก้นอยู่แต่ก็ค่อยยังชั่วแล้ว แต่พอเดินมากๆ มันก็เจ็บขึ้นอีก ผมบอกพี่ไม้ว่าขอนั่งที่ร้านกาแฟ ไม่อยากเดิน พี่ไม้ก็ตามใจ ชวนกันไปนั่งที่ร้านกาแฟ เมื่อเดินเข้าไป ผมก็เจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ สายตาผมไปตรงกับสายตาของมันพอดี ผมเห็นมันผงะเล็กน้อย ผมยิ้มให้ แต่มันกลับหน้าบึ้งใส่ผมซะนี่
“พี่ไม้ นั่นมันสปานี่ มาอยู่นี่ได้ไง” ผมสะกิดให้พี่ไม้ดู ไอ้เกมส์ที่เข้าตามมาทีหลังตอนนี้ก็มองดูไอ้ปานิ่งอยู่ แต่แล้วมันก็เดินไปที่โต๊ะที่ไอ้ปานั่งอยู่ ผมไม่ได้ยินว่ามันพูดอะไรกัน แต่ไอ้ปาจะเดินหนี ไอ้เกมส์ก็ฉุดไว้ คนที่นั่งอยู่กับไอ้ปา คือไอ้จั๊มพ์ ก็เป็นเพื่อนในห้องเดียวกันกับผมเป็นเพื่อนในแก๊งค์ของไอ้ปา มันพยายามจะขวางไว้ แต่ไอ้เกมส์ก็หันไปพูดกับไอ้จั๊มพ์แล้วก็ลากไอ้ปาไปข้างหลังร้าน ไอ้จั๊มเดินตาม พี่ไม้รีบลุกขึ้นตามไป ผมที่ยังอึ้งอยู่ ก็รวบรวมสติตามไปด้วย พอไปถึง ก็เห็นไอ้ปาต่อยไอ้เกมส์(อีก)แล้ว
“กูบอกมึงแล้วไง ว่าอย่ามายุ่งกับกู” ไอ้ปาด่าใส่หน้าไอ้เกมส์
“แล้วมึงหนีกูทำไม มึงคิดว่าจะหนีกูพ้นเหรอ ยังไงกูก็จะตามจองล้างจองผลาญมึง” ไอ้เกมส์ชี้หน้าไอ้ปา พร้อมกับเอามือกุมแก้มที่โดนต่อย
“มึงจะเอายังไงกับกูก็ว่ามา”
“เดี๋ยว หยุดก่อน มีเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ด้วย” ยังไม่ทันที่ไอ้ปาจะพูดจบ พี่ไม้รีบเข้าไปห้าม ยืนระหว่างสองคนนั่น ไอ้ปาหันมามองผมด้วยสายตาที่ผิดหวัง เสียใจ ผมยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรกันขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ น้องพี่มันนิสัยเสีย ผมก็แค่จะสั่งสอนมัน มันโกรธ ก็เลยต่อยผมคืน” ไอ้เกมส์หันมาพูดกับพี่ไม้
“ใครกันแน่ที่นิสัยเสีย ไอ้คนเลว” ไอ้ปาว่ากลับมา
“บอกพี่ได้มั๊ยเกิดอะไรขึ้น สปา มีเรื่องอะไรกัน” พี่ไม้หันไปถามไอ้ปา แต่มันก็ไม่พูด ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาทั้งสามคน
“ไอ้เกมส์ มึงไว้คุยกับกูทีหลัง ส่วนนาย มานี่เลย” ผมลากไอ้สปาไปอีกมุม อยากคุยกับมันแบบหมดเปลือก
---------------------------------
ค้างไว้ก่อน แล้วจะมาต่อให้นะคะ
:L1: :L2: :3123:
-
รอเกมส์สปา :L2:
-
น้องดิน มันเรื่อง ครอบครัวข้างบ้านอ่ะหนู จะไปยุ่งกับเค้าทำไม ไปดูแลสามีเราเลยไป
เกมส์เอ้ย ถ้าเมียดื้อมากๆ ต้องปราบให้อยู่หมัด หึหึ
-
รอเกมกับปา :z1:
1+ให้ค่า
-
มารอด้วยคนค้าบบบบบบ ^^
:m3: :m3:
-
มาเสิร์ฟร้อนๆค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ทั้งคนที่เม้นท์ ที่อ่าน ที่ซุ่มอยู่ก็ตาม ขอบคุณค่ะ
------------------
ตอนที่ 16.2 อยากรู้...ต้องพิสูจน์
ผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้กันแน่ ทั้งที่ตอนเจอกันครั้งแรกก็เห็นคุยกันดี มาเขม่นอะไรกันได้ เรื่องที่ไอ้เกมส์มันปากหมา มันก็เป็นแบบนั้นของมันอยู่ตั้งนานแล้ว แต่ไอ้ปาน่ะสิ ไปสะกิดตาปลาอะไรเข้า ถึงได้มีเรื่องกัน ไม่ใช่เรื่องที่ปล่อยให้อยู่กันตามลำพังเมื่อคืนก่อนนะ ไม่อยากจะคิดจริงๆ เลยแฮะ
“บอกเราได้ยัง มีอะไรกัน ทะเลาะกันเรื่องอะไร เราก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของนายหรอกนะ แต่เพราะนายเป็นเพื่อนเรา เราถึงต้องถาม ...ว่าไง บอกเราได้ยัง” ผมที่กำลังถามไอ้ปาอยู่ มันก็เอาแต่ก้มหน้านิ่ง ยืนยังเหมือนคนซังกะตายกับชีวิต มึงช่วยพูดอะไรหน่อยมั๊ย
“ถ้ายังไม่อยากพูด ก็ไม่เป็นไรนะ เราเข้าใจ” ผมกำลังจะเดินหันหลังกลับไป แต่มือมันก็ยื่นมาจับผมไว้ ผมรู้สึกถึงมือสั่นนิดๆ รู้สึกได้ว่ามันกำลังเสียใจหรือร้องไห้แน่ๆ
“ดิน... เรายังยืนยันคำเดิม ว่าเราชอบนาย เราเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ว่าเราชอบนายแบบเพื่อน หรือคนรัก แต่เราอยากบอกจริงๆ ว่าเราชอบนายมาก ไปกับเราได้มั๊ย เราขอร้องล่ะ” ไอ้ปาพูดลนๆ เหมือนอยากจะหนี มันเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผม ตามันแดงๆ แต่ไม่มีน้ำตา เสียงสั่นเครือนิดๆ นั่นทำให้ผมใจอ่อนและสงสารมันมาก
“แต่พี่ไม้....”ผมหันไปมองพี่ไม้ ที่มองมาทางผมเหมือนกัน ผมอึดอัดแต่ก็อยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้น ผมจะทำยังไงดี
“ไม่ต้องไปบอกมันหรอกนะ ไปกับเราเดี๋ยวนี้เลย แล้วเราจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้น” ไอ้ปามันเหมือนกับจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมต้องทำตามที่มันขอ(หรือมันสั่งกันแน่เนี่ย) ไอ้เกมส์ก็ยืนคุยกับพี่ไม้และไอ้จั๊มพ์อยู่ ผมว่าผมควรต้องตัดสินใจพูดอะไรออกไปให้เคลียร์กว่านี้
“สปา...ถึงเราจะไปกับนาย แต่ยังไงเราก็ยังจะกลับมาอยู่ดี ไม่ว่าเราจะไปกับนายที่ไหน เมื่อไหร่ นานแค่ไหน เราก็จะกลับมาหาพี่ไม้อีก ถึงนายจะบอกว่าชอบเราแค่ไหน....แต่ใจเรามันเป็นของพี่ไม้ไปแล้ว เรายังยืนยันว่าเราหวังดีกับนายเพราะนายเป็นเพื่อนเรา เราพยายามเข้าใจนายนะ แต่นายก็ต้องเข้าใจเราด้วย ถ้าไอ้เกมส์มันทำอะไรไม่ดีกับนาย เราก็ขอโทษแทนมันแล้วกัน บางทีที่นายมีเรื่องกับมัน อาจจะเกิดจากเราเป็นต้นเหตุก็ได้” ผมเห็นไอ้ปายืนนิ่ง มันกัดฟันกรอด ก้มหน้านิ่ง ผมว่าผมเองก็มีส่วนผิดที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ผมว่าผมน่าจะเดาออกว่าไอ้เกมส์มีปัญหาอะไรกับไอ้ปากันแน่
“บอกมาเถอะ ไอ้เกมส์มัน...มัน...ทำอะไรนาย” ผมกุมมือมันไว้ ใจจริงผมกลัวมันจะวิ่งหนีอีกมากกว่า พยายามพูดเพื่อให้มันนิ่งๆ ไว้ก่อน
“...ช่างมันเหอะ ยังไงเราก็ไม่อยากพูดถึงมันอีก เอาเป็นว่าตอนนี้เรารู้แล้ว ว่าเราไม่มีหวังในตัวนายอีก ต่อให้เราทำดีกับนายยังไง นายก็คงไม่มีวันที่จะชอบเรา...ใช่มั๊ย” มันพูดเสียงสั่น
“สปา เราอ่ะ ชอบนายน่ะ แต่เราไม่ได้คิดอะไรกับนายแบบนั้น นายเป็นเพื่อนเรา นายอาจจะรู้สึกไม่มีใคร เคว้งคว้าง เหงา แต่ทุกคนพร้อมจะอยู่ข้างนาย ถ้านายต้องการ ไม่ว่าจะเป็นพี่ไม้ ไอ้เกมส์ หรือเราเองก็ตาม” ผมอยากให้ไอ้ปามันคิดมากและฟุ้งซ่านอีก อยากให้มันเข้าใจซะทีว่าทุกคนหวังดีกับมัน
“แล้วนี่นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง บอกพ่อหรือบอกใครหรือยัง” ไอ้ปาส่ายหัว
“ไม่ได้บอกใคร...พอดีบ้านไอ้จั๊มพ์มันอยู่ที่นี่ แต่อยู่ไกลจากเมืองไปหน่อย คืนก่อนโทรให้มันมารับแล้วก็ไปอยู่บ้านมัน เบื่อๆ ก็เลยชวนมันออกมาเที่ยวน่ะ ไม่นึกว่าจะเจอ....”
“งั้นกลับด้วยกันนะ คืนนี้เราจะนอนกับนายเอง ไม่ต้องกังวลหรอก พรุ่งนี้สายๆ ก็กลับบ้านกันเลย โอเคมั๊ย” ผมยังไม่ปล่อยมือมัน และกอดมันไว้หลวมๆ พามันเดินไปที่พี่ไม้ และไอ้จั๊มพ์ยืนอยู่ อ้าว เชี่ยเกมส์ไปไหนแล้วเนี่ย เมื่อกี้ยังยืนอยู่เลย
“ขอบใจมากนะจั๊มพ์ ที่ดูแลไอ้ปามันน่ะ คืนนี้เราจะพาไอ้ปากลับนะ” ผมพูดกับไอ้จั๊มพ์ มันก็พยักหน้ารับ
“ไม่เป็นไร มันก็เพื่อนเราเหมือนกัน ฝากๆ มันด้วยนะ รู้สึกเหมือนมันจะไม่ค่อยสบายนะ เหม่อๆ ยังไงอยู่ งั้นเรากลับก่อน เจอกันเปิดเทอมนะดิน....กลับก่อนครับพี่ไม้ หวัดดีครับ” ไอ้จั๊มพ์ร่ำลาเสร็จก็กลับไป ผมไม่เห็นไอ้เกมส์จึงถามหากับพี่ไม้
“พี่ไม้ ไอ้เกมส์อ่ะ ไปไหนแล้ว”
“ออ เห็นบอกว่าจะไปรอที่รถตู้มั้ง” พี่ไม้บอกผมแล้วหันไปมองไอ้ปา ที่ตอนนี้ยืนอยู่นิ่งๆข้างผม
“สปา กลับบ้านกันนะ ...เอ่อ...แล้วเมื่อไหร่จะเลิกโกรธพี่ซะทีล่ะ” พี่ไม้ถามไอ้ปาที่กำลังก้มหน้านิ่งอยู่ มันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับพี่ไม้
“ไม่ต้องพูดหรอก... รำคาญ... ไม่อยากฟัง” พูดจบมันก็เดินอาดๆ ไป ผมตั้งสติได้ก็ตามมันไป
“เฮ้ย ไอ้ปา ไปไหน ไม่กลับด้วยกันเหรอ” ผมพูดพลางวิ่งตามมันไป
“ก็จะเดินไปที่รถตู้ไง ไหนล่ะ จอดตรงไหน” มันหยุดนิ่งหันมาคุยกับผม ผมเองได้ยินก็ยิ้มออกมาได้
“นายไปรอตรงทางออกนะ รถตู้จอดอยู่ใกล้ๆกับต้นไม้ใหญ่อ่ะ เดี๋ยวเราตามไป” ผมวิ่งย้อนกลับมาหาพี่ไม้ที่ยืนนิ่งอยู่ สงสัยพี่ไม้คงจะเซ็งที่ไอ้ปาพูดใส่หน้าแบบนั้น
“พี่ไม้ โอเคหรือเปล่าครับ ป่ะ กลับกัน” ผมจูงมือพี่ไม้เพื่อเดินไปยังรถที่จอดอยู่ โดยมีไอ้ปาเดินนำหน้าไปไกลแล้ว
“ดิน...ทำยังไง เค้าถึงจะไม่เกลียดพี่ พี่ต้องทำยังไงเหรอดิน บอกพี่หน่อยได้มั๊ย พี่อยากให้ทุกคนเข้าใจกัน อยากให้พ่อกับแม่เจอดิน อยากให้สปาเค้าเลิกคิดว่าตัวเองไม่มีใครสนใจซะที ” พี่ไม้พูดเบาๆ ผมไม่แน่ใจว่าระหว่างสองคนพี่น้องนี่ ใครจะน่าเห็นใจกว่ากัน
“ไอ้ปามันก็เป็นของมันแบบนั้น มันอาจจะไม่สบายใจอยู่ก็ได้ พี่ไม้อย่าคิดมากเลยนะ พรุ่งนี้เรากลับบ้านกัน ไว้ค่อยมาเที่ยวใหม่ก็ได้ นะๆ” ผมกับพี่ไม้เดินมาขึ้นรถตู้ ซึ่งตอนนี้ไอ้ปาไปนั่งข้างหน้าข้างคนขับ ส่วนไอ้เกมส์มานั่งรออยู่ในรถแล้ว นั่งเบาะหลังสุด ผมเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ดี ไม่อยากจะพูดคุยหรือถามใครให้รู้สึกไม่สบายใจอีก พี่ไม้โทรไปบอกพ่อเรื่องไอ้ปาและบอกว่าจะกลับบ้านกันพรุ่งนี้ ถึงบ้านก็แยกย้ายเข้านอน ผมบอกพี่ไม้ว่าจะขอนอนกับไอ้ปา แล้วให้ไอ้เกมส์นอนกับพี่ไม้ ตอนแรกพี่ไม้ก็ไม่อยากให้ทำแบบนี้ แต่ผมยืนยันว่าผมอยากให้ไอ้ปามันสบายใจ ผมกอดพี่ไม้และบอกว่าถึงยังไงผมก็รักพี่ไม้คนเดียว เรื่องไอ้ปา ผมก็แค่อยากจะช่วย ถึงแม้ว่าผมจะรู้ว่ามันคิดยังไงกับผม แต่ผมว่ามันคงไม่ทำอะไรผมแน่นอน
“ยังไม่นอนอีกเหรอ” ผมถามไอ้ปาที่มันกำลังนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“ยังไม่ง่วงอ่ะ นายง่วงแล้วเหรอ” มันถามผมกลับ ผมค่อยๆ นั่งลงบนเตียง และหันไปพูดกับมัน
“นายบอกว่านายชอบเรา แล้วนายไม่โกรธเราเลยเหรอ ที่เราเคยพูดแรงๆกับนาย ทำไม่ดีกับนายอ่ะ” ผมเริ่มคุยกับมัน อย่างน้อยผมก็อยากให้มันพูดอะไรระบายออกมาบ้าง
“เราจะโกรธคนที่เราชอบได้ยังไงล่ะ”
“นายอยากรู้หรือเปล่าว่านายชอบเราแบบคนรัก หรือแบบเพื่อน” ผมถามหยั่งเชิงมันเพื่ออยากรู้
“อยากรู้ แล้วเราต้องทำยังไงล่ะ ถึงจะรู้”
“จูบเราสิ” ผมว่าผมคงตัดสินใจถูกที่ทำแบบนี้ ผมไม่อยากให้มันคิดมันคิดไปเองว่ามันชอบผม แต่ถ้าใช่ มันกล้าจูบผม ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามแต่ที่มันจะเป็นแล้วกัน แต่ผมว่าผมไม่น่าจะคิดผิดนะ
“นายว่าไงนะ” ไอ้ปาทำหน้าตื่น
“จูบเราไง นายจะได้รู้ว่านายชอบเราแบบไหน เพื่อนกันเค้าไม่จูบกันไม่ใช่เหรอ แต่ถ้านายอยากจูบเรา มันก็แปลว่านายชอบเราแบบคนรักจริงๆ” กล้าจริงๆ กู ทำอะไรลงไปวะเนี่ย แต่เมื่อยื่นข้อเสนอแล้ว ก็ต้องใจแข็งยอมรับในสิ่งที่จะเกิดขึ้น ถ้ามันเกิดจูบขึ้นมาจริงๆ ล่ะ ผมเห็นมันลังเล แต่มันก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวมาหาผม ผมเองก็นั่งนิ่ง อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะจูบผมหรือเปล่า หน้ามันเข้ามาใกล้มาก ตอนนี้ผมเห็นหน้ามันชัด ผมเห็นขนคิ้วของมันทุกเส้น ได้ยินเสียงมันกลืนน้ำลายเป็นระยะ ผมไม่หลับตา เพราะผมอยากเห็นสายตามันว่าคิดยังไง มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนปลายจมูกมันจะชนผมอยู่แล้ว เอาวะ!
“เราทำไม่ได้อ่ะ” มันถอยหลังไปนั่งแบบทับขาตัวเอง แล้วก็ล้มตัวนอน เฮ้อ....ผมแอบถอนหายใจ แล้วก็พูดกับมันต่อ
“เห็นมั๊ย นายได้พิสูจน์แล้ว จริงๆนายไม่ได้ชอบเราแบบคนรักหรอกนะ...เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า” ผมเห็นมันนอนหลับตานิ่ง สะบัดหัวไปมา ผมบอกให้มันนอน และห่มผ้าให้ ผมเดินลงไปชั้นล่างเพื่อหาน้ำดื่ม เหงื่อผมออกมากอาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้ผมตื่นเต้นแต่ก็โล่งใจไปด้วย ลงมาถึงก็เห็นไอ้เกมส์นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“อ้าว เชี่ยเกมส์ ยังไม่นอนอีกเหรอ มานั่งทำมิวสิคอะไรตรงนี้” ผมเดินตรงไปที่ตู้เย็น รินน้ำใส่แก้ว และมานั่งตรงข้ามไอ้เกมส์ที่กำลังนั่งเอายาใส่แผลจากการโดนไอ้ปาต่อย
“มึงจะเก็บเอาไว้คนเดียว โดยไม่บอกให้กูรู้ก็ได้ ถ้ามึงคิดว่ากูไม่ใช่เพื่อนมึง” ผมพูดกับมันช้าๆ มองหน้ามันนิ่ง ผมรู้ว่าคงมีเหตุการณ์อะไรบ้างอย่างที่เกินขึ้นกับไอ้เกมส์และไอ้ปาแน่ๆ ผมดูจากอาการไอ้ปาและไอ้เกมส์แล้ว แต่ผมไม่อยากคิดไปเอง อยากได้ยินจากปากเพื่อนสนิทของผม
“กูรู้ ว่ายังไงกูก็ปิดมึงไม่ได้อยู่แล้ว กูอยากจะบอกมึงอยู่เหมือนกัน” ไอ้เกมส์ตอบกลับผมและเลิกทำแผล โยนสำลีทิ้งลงในถังขยะ
“เมื่อคืนก่อน ที่ไอ้ปามันหนีไป เป็นเพราะมึงใช่มั๊ย” ผมถามมันเพราะอยากรู้ความจริง
“กูไม่แน่ใจ แต่มันคงโกรธกูมาก” ไอ้เกมส์บอกเสียงเรียบ
“มึงไปทำอะไรมันเข้าล่ะ” ผมเห็นมันถอนหายใจ แล้วก็หยิบน้ำในแก้วของผมไปดื่มจนหมด วางแก้วลงช้าๆ แล้วมันก็เริ่มพูด
“วันนั้นพอพ่อกับแม่พามึงกะพี่ไม้ไปข้างนอก กูก็แค่อยากจะแกล้งมัน ก่อนหน้านั้นกูเอาเสื้อผ้าไปเก็บไว้ในตู้ที่ห้องมันนั่นแหละ กูไปเคาะประตูเรียกมัน มันก็ไม่ยอมเปิด กูบอกกูจะเข้าไปเอาเสื้อผ้า มันเลยเปิดให้ มันบอกให้รีบเก็บไปแล้วก็รีบออกไป แต่กูก็ไปกวนตีนมัน
“เป็นเด็กมีปัญหานี่ก็สบายดีนะ อิสระเสรี เอ๊ะ! แบบนี้ เค้าเรียกหมาหัวเน่าใช่มั๊ย”
“มึงว่าใคร”
“แล้วมึงคิดว่ากูว่าตัวเองหรือไง”
“ไอ้สัดนี่ มึงจะเอายังไงกะกู” มันขึ้นเสียงมากูก็โกรธ ผลักมันล้มลงไปบนเตียง และชี้หน้าว่ามัน
“กูไม่เอายังไงกับมึงหรอก มึงเลิกมายุ่งกับเพื่อนกูซะที มึงก็เห็นเค้าเป็นแฟนพี่มึงอยู่ มึงอยากแย่งของอะไรของพี่มึงก็แย่งไป แต่อย่ามายุ่งกับไอ้ดิน ยังไงมันก็ไม่เอามึงหรอก มึงมันเด็กเหลือขอ พ่อมึงถึงไม่รักมึงไง” มันพยายามจะลุกขึ้นมาต่อยกู แต่กูก็ขึ้นคร่อมตัวมันไว้ กดขา กดแขน มันก็พูดด่ากูปาวๆ อารมณ์ตอนนั้นกูก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงไม่ชกมันให้คว่ำไป หรือหาอะไรมาอุดปากมันไว้ กู....กูเลยจูบปากมัน ก็เห็นมันนิ่งไป กูก็ลองไซร้ซอกคอมันดู กูก็เลย...”
“พอ! สรุปว่า มึงได้มัน” ผมพูดขัดจังหวะมัน
“เฮ้ย ยัง กูก็เลยถูกมันถีบซะกระเด็น แล้วมันก็วิ่งออกมาจากห้อง พอกูวิ่งตามลงมา มันก็ด่ากูบอกว่าอย่าให้มันเห็นหน้ากูอีก ไม่งั้นมันเอากูตายแน่ สักพักเห็นมันโทรหาเพื่อนมัน แล้วก็หายกันออกไป กูไม่ได้คิดอะไรกับไอ้ปาจริงๆ นะเว้ย กูไม่รู้ว่ากูทำแบบนั้นไปได้ยังไง ก็แค่อยากให้มันเงียบ...มือก็ไม่ว่าง กู กูก็เลย...”
“เออๆ กูเข้าใจแล้ว มึงจะบอกว่าไม่มีอะไรอุดปากมันไว้ ก็เลยใช้ปากมึงอุดปากมัน เฮ้อ...มิน่าล่ะ”
“มิน่าอะไร” ไอ้เกมส์ถามด้วยสงสัย จะไม่ให้ผมพูดแบบนั้นได้ยังไง ก็ตอนที่ผมให้ไอ้ปามันจูบผม มันถึงบอกว่าทำไม่ได้ เป็นเพราะไอ้เชี่ยเกมส์นี่เอง มันคงแหยงๆ น่าดู หรือถ้าไม่แหยง มันอาจจะนึกถึงหน้าไอ้เกมส์ขึ้นมา
“เฮ้ย ไอ้ดิน มึงบอกว่ามิน่า มิน่าอะไรของมึง คุยกับกูก่อน อย่าเหม่อ” เชี่ยนี่ก็
“เปล่า มิน่าล่ะที่มันต่อยมึงไง...อันที่จริงก็...เมื่อกี้อ่ะ กูบอกให้ไอ้ปามันจูบกู”
“ห๊า จริงดิ แล้วมันจูบมึงรึเปล่า” มันถามผมทันควันด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ
“ฮ่าๆๆๆ ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้วะ มึงไม่ได้สนใจมัน มึงก็ไม่ต้องรู้หรอก”
“เชี่ยดิน กูอยากรู้ตายละ มึงไม่บอกกูก็ได้ แต่กูจะไปบอกพี่ไม้ว่ามึงกับไอ้ปาจูบกัน”
“อ้าวๆๆ เลวแล้วมึง ไอ้ปากับกูไม่ได้จูบกันซะหน่อย หาเรื่องแล้วมึงอ่ะ” ผมรีบปฏิเสธมันไปทันที และหันไปเห็นมันยิ้ม อ้อ...นี่ผมพลาดไปแล้วสินะ o22
“กูไปนอนล่ะ ขอบใจนะที่บอก ฮ่าๆๆๆๆ” ให้ได้อย่างงี้สิเพื่อนกู เฮ้อ.... :seng2ped:
-------------------------
:L2: :3123: :L1:
-
o13 o13
-
ยังอีกยาวคู่นี้
-
คู่นี้คงอีกยาวไกล
กว่าจะลงเอยกันแน่ๆ :กอด1:
+1ให้ด้วยความคิดถึง
-
:L2: :L2:
-
กำลังสนุกเลยยย รอตอนต่อไปนะจ้า อิอิ
-
สปาเกมส์ คู่นี้สนุกดีค่ะ
-
วันนี้มาแบบจัดเต็มค่ะ ไม่ปล่อยให้คิดถึงกันนาน ขอบคุณคนอ่านที่น่ารักทุกท่าน ออกมาให้เจอตัวกันบ้างก็ดีนะ ไม่ต้องซุ่ม เราคนกันเอง อิอิ :z1:
ตอนที่ 17 โจทก์เจอโจทก์ & วันที่ยุ่งเหยิง
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้วครับ เหลืออีกไม่กี่วันก็เปิดเทอม กลับมาจากบ้านพักตากอากาศผมก็หลับเป็นตายไปหนึ่งวันเต็มๆ วันนั้นขากลับโชคดีที่ทุกคนหลับกันมาตลอดทาง ไม่มีใครทำหรือพูดอะไรให้ต้องมีเรื่องอะไรกันอีก โดยไอ้เกมส์นั่งหน้ากับคนขับ พี่ไม้นั่งคนเดียว ผมนั่งคนเดียว ไอ้ปาก็นั่งคนเดียว ขึ้นรถแล้วทุกคนพร้อมใจกันหลับ เหมือนกับว่าไม่ได้หลับได้นอนกันมา แล้วก็แยกย้ายกันไป วันนี้พอตื่นมาแม่ก็ให้เฝ้าร้านแทนเห็นว่าจะไปทำผมที่ร้านเสริมสวยใกล้ๆ พี่ไม้ส่งข้อความมาหาเป็นระยะ ผมก็ตอบกลับไป คงรู้ว่าผมไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์
ตืดดดดด ตืดดดดด ตืดดดดด
โทรศัพท์ผมสั่นผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เบอร์นี้คุ้นๆนี่หว่า อ้อ ไอ้เพื่อนเกมส์
‘ไงมึง มีไรว่ามา’
‘แสนรู้ยังกะลูกกรอกนะมึง กูว่าจะไปหามึง อยู่บ้านหรือเปล่าวะ’
‘เออ เฝ้าร้านอยู่เนี่ย น้องกูก็ออกไปเที่ยว นั่งตัวลีบอยู่ร้านคนเดียว กำลังเซ็งเลย รีบมาเลยมึง’
‘เคร เดี๋ยวเจอกัน’
วางหูจากไอ้เกมส์ได้ไม่เท่าไหร่ ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าร้าน ผมก็ไม่ได้เงยหน้ามองเพราะคิดว่าเป็นลูกค้า จนมีคนเดินเข้ามาที่เคาท์เตอร์จ่ายเงินผมจึงได้เงยหน้าขึ้น
“อ้าว สปา! มาได้ไงเนี่ย” ผมตกใจนิดหน่อยที่เห็นมัน เพราะหลังจากที่กลับจากไปเที่ยวก็ไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกันอีกเลย
“ก็...คิดถึงน่ะ แล้วนี่นายอยู่คนเดียวเหรอ” ไอ้ปามันนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์
“อืม แม่ไปธุระน่ะ น้องก็ไม่อยู่ เลยต้องเฝ้าร้านคนเดียว กินอะไรมายัง กินข้าว กินหนมมั๊ย อยากกินไรหยิบเอาได้เลยนะ”
“ไม่เป็นไร ขอบใจมาก ก็อยากมาหาน่ะ ไม่มีไรหรอก”
“ดูนายเศร้าๆ ไปนะสปา อย่าคิดไรมากเลย เราอยากให้นายกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมนะ เวลานายยิ้มอ่ะ ดูดีออก แต่นายไม่ชอบยิ้มเลย จริงๆ นะ” ผมชวนมันคุย เห็นมันหน้าเครียดๆ ก็หวังว่ามันคงไม่เครียดเรื่องไอ้เกมส์นะ มันยิ้มให้ผม แต่เป็นยิ้มที่ไม่ได้บ่งบอกถึงความสุขซักเท่าไหร่ แล้วนี่ถ้าไอ้ปามันรู้ว่าไอ้เกมส์จะมา จะเกิดศึกอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย เอาไงดีวะกรู
“อ่ะ ดื่มซะ จะได้ไม่เครียด หึหึ” ผมเดินไปหยิบชาเชียวมะนาวในตู้แช่มาให้มัน มันจะได้อารมณ์ดี ก่อนจะได้อารมณ์เสีย เวลาเห็นหน้าไอ้เกมส์ในอีกไม่ช้า
“วันนี้ขอนอนกับนายนะ เราเอาผ้ามาแล้ว นี่ไง” ไอ้ปาหยิบเป้สะพายหลังที่ปลดกองไว้ข้างๆ เก้าอี้ ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ แค่ยิ้มๆ ตายห่า...ได้เจอกับไอ้เกมส์แน่แล้ว ถ้ายังไม่กลับ ผมนั่งคุยกับไอ้ปาซักพัก ไอ้เกมส์ก็มาถึงล่ะครับ เปิดประตูเข้ามา สายตาผมกับไอ้ปาก็หันไป แล้วก็ประสานสายตากันจังๆ ไอ้ปาหันมามองหน้าผมเป็นเชิงถามว่า ทำไมไม่บอกมัน (ทำนองนั้น) ส่วนไอ้เกมส์ก็ชะงักนิดหน่อย บรรยากาศเงียบจนวังเวง ผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ
“เฮ้ยยย... ไอ้เกมส์ มาได้ไงวะ ไม่บอกไม่กล่าว มาๆ นั่งก่อน เหอะๆๆ” ผมทำเดินเนียนๆ เข้าไปหาไอ้เกมส์ ลากแขนมันมานั่งอีกมุมหนึ่ง ห่างจากไอ้ปา ขืนนั่งใกล้กัน ผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องอีก เฮ้อ...เอาไงดีเนี่ย ใครก็ได้มาช่วยกรูที
“เอ่อ..เกมส์มึงมีธุระอะไรกะกูเหรอ หึหึ” ผมหันไปคุยกับไอ้เกมส์ มันกระชากคอผมเข้าไปใกล้และกระซิบกับผม
“ทำไมมึงไม่บอกกู ว่ามันอยู่ด้วย ห๊า!”
“เชี่ย ไอ้ปามันก็เพิ่งมาเหมือนกันแหละ กูจะไปบอกมึงตอนไหน มึงรีบกลับไปก่อนก็ได้ คืนนี้ไอ้ปามันจะนอนค้างกะกู”
“เฮ้ย ได้ไง นี่กูก็เอาเสื้อผ้ามากะว่าจะมานอนกับมึงเหมือนกันนะเว้ย” เชี่ยแระ แล้วทำไมไม่บอกกันก่อนวะ
“อ้าว แล้วจะให้กูทำไง ไล่มันกลับหรือไง”
“ไม่ต้องหรอก ดีเหมือนกัน กูก็อยากรู้ว่ามันจะทำยังไง เหอะๆๆๆ” ผมเห็นไอ้ปานั่งเฉย แต่แล้วมันก็หยิบเป้ขึ้นมาแล้วหันมาพูดกับผม
“ดิน ไว้เรามาหานายวันหลังดีกว่า เรากลับล่ะ” อ้าว ไอ้ปา เป็นงั้นไป
“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ ไหนว่าจะมานอนด้วยล่ะ อยู่เหอะนะสปา” ผมเดินไปจับแขนมัน มันหันไปมองไอ้เกมส์และพูดกับผม
“เราไม่อยากเห็นหน้ามัน เดี๋ยวของขึ้น” ไอ้ปาบอกผม
“ไม่แน่จริงนี่หว่า มึงไม่กล้าอยู่ เพราะกลัวกูใช่มั๊ยล่ะ ไอ้อ่อน” ไอ้เกมส์ว่าไอ้ปา และเดินมาหา ผมกลัวมันจะมีเรื่องกันอีก จึงยืนอยู่ตรงกลางระหว่างไอ้ปากับไอ้เกมส์
“มึงท้ากูเหรอ” ไอ้ปาว่ากลับ
“เออ ก็มึงมันไม่แน่นี่ อยากหลบหน้ากูก็กลับไปเลยเซ่” ไอ้เกมส์พูดต่อ
“ใครหลบหน้ามึง มึงอย่ามาสำคัญตัวผิด กูไม่ได้หลบหน้า แต่ไม่อยากมองหน้าเพราะหน้ามึงมันทุเรศไง”
“เฮ้ย พอๆ ด่าข้ามหัวกูอยู่ได้ พวกแกสองคนไปทะเลาะกันที่อื่น หรือไม่ก็ฆ่ากันให้ตายไปข้างนึงเลยไป กูรำคาญแล้ว นึกแล้วเชียว เจอหน้ากันไม่ได้สิน่า” ผมทนไม่ไหวก็หันไปด่าไอ้สองคนที่มันยืนค้ำหัวผมทั้งคู่ คิดไปแล้วถ้ามันเป็นแฟนกันคงทุเรศตาน่าดู ผู้ชายตัวควายๆ ของคน คนนึงก็ขาวตี๋ อีกคนก็หน้าเข้ม ผิวแทนๆ เฮ้อ... หยินหยาง ชัดๆ
“...โทษทีนะดิน เราขอตัวกลับก่อนแล้วกัน ไว้เจอกันใหม่นะ”ไอ้ปาบอกลาผม กำลังจะเดินไปที่ประตูร้าน ไอ้เกมส์ฉุดมือไว้
“จะรีบไปไหนเล่า ชอบไอ้ดินมันมากก็อยู่กับมันก่อนสิ ถ้ามึงลำบากใจ กูไปเองก็ได้” ไอ้เกมส์เริ่มเปิดศึกอีกรอบ พร้อมกับจับข้อมือไอ้ปาเอาไว้
“ปล่อยมือสกปรกของมึงออกเดี๋ยวนี้ ...ไม่งั้น...” ไอ้ปาพูดจ้องหน้าไอ้เกมส์ สายตาโคตรน่ากลัวเลยอ่ะ
“ไม่งั้นทำไม” ไวกว่าความคิด ว่าแล้วไอ้เกมส์ก็จับมือไอ้ปา ขึ้นมาจูบทันที อ๊ากกกก ไอ้เกมส์มึงบ้าไปแล้ว
“เฮ้ย ไอ้เชี่ยนี่...” ไอ้ปาสะบัดมือออกและต่อยไอ้เกมส์ แต่โชคดีที่ไอ้เกมส์หลบทัน และหลบไปอยู่อีกมุม ไอ้ปาวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ไปล้างมือ ไอ้เกมส์มันก็ยืนหัวเราะร่วนอยู่ข้างนอก ผมไล่ให้ไอ้เกมส์ขึ้นบนห้องผมไป มันก็ไม่ยอมขึ้นไปอีก
“เชี่ยเกมส์ เดี๋ยวมีเรื่องอีก ไปให้พ้นหน้ามันก่อนเหอะ กูรำคาญ” ผมไล่มันอีกรอบ
“เออๆ ก็ได้ ขำว่ะ งั้นกูไปรอมึงที่ห้องนะ” ไอ้เกมส์เดินหัวเราะขึ้นบันไดไป ผมเดินไปหาไอ้ปาที่ห้องน้ำ มันเอาสบู่ล้างมือซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็กัดฟันกรอด ผมเห็นมันน้ำตาเอ่อ แต่ไม่ไหลออกมา ผมไม่กล้าพูดอะไรแค่เดินเข้าไปใกล้ๆ แต่ไอ้ปามันเงียบอยู่นาน ผมทนไม่ไหว เลยต้องพูดกับมัน
“สปา ไอ้เกมส์มันก็แค่ล้อเล่นน่ะ อย่าไปโกรธมันเลยนะ” ผมพูดกับมันช้าๆ
“เราไม่ได้โกรธ แต่เราเกลียดมัน” ไอ้ปาตอบโดยที่มันยังล้างมืออยู่อย่างนั้นซ้ำอีก
“สปา...เอ่อ...อย่าเกลียดมันเลยนะ มันคงไม่ตั้งใจ ถ้าวันนี้นายไม่สะดวกใจก็กลับบ้านก่อนก็ได้ เอาไว้มาวันหลังนะ” ไอ้ปาล้างมือเสร็จก็หันมาทางผม ตามันแดงๆ ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เดินออกไปจากบ้านผม ก่อนออกไปยังหันมาคุยกับผมว่า
“ถ้าคนที่จูบมือเราเมื่อกี้เป็นนาย...เราจะไม่รู้สึกแบบนี้เลย” พูดจบมันก็สตาร์ทรถออกไปอย่างรวดเร็ว คราวนี้ผมก็ต้องไปจัดการกับไอ้เพื่อนตัวดีอีก แต่โทรศัพท์เจ้ากรรมก็สั่นขึ้นอีก
‘ครับ พี่ไม้’ พี่ไม้โทรมาครับ ไม่รู้มีอะไรหรือเปล่า
‘ดิน คืนนี้พี่ไปนอนด้วยได้หรือเปล่า ขอแม่แล้ว แม่พี่อนุญาต’ นี่ก็อีกคน จะมาอยากนอนอะไรบ้านผมพร้อมกันหมดเนี่ย ยังกะนัดกัน เฮ้อ...
‘พอดีไอ้เกมส์มันมาค้างด้วยอ่ะ พี่ไม้จะมาป่ะล่ะ’ ผมก็ต้องบอกความจริงละครับ จะทำไงได้
‘เหรอ...อืม...งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ’ อ้าว จะมาเหรอเนี่ย วางหูจากพี่ไม้เสร็จ แม่ก็เดินเข้าร้านมาพอดี สวยเช้งมาเลย ซื้อขนมมาฝากผมด้วย ผมเลยบอกแม่ว่าวันนี้ ไอ้เกมส์กับพี่ไม้จะมาค้างด้วย แม่เลยต้องไปจ่ายตลาดอีกรอบ และสั่งผมไว้ว่าไม่ให้ทิ้งร้านออกไปไหน และบอกว่าอีกซักพักพี่น้ำจะมาที่บ้าน นี่มันวันรวมญาติหรือยังไง ถ้าเกิดทุกคนในบ้านรู้ว่าผมกับพี่ไม้เป็นอะไรกันล่ะ แล้วไอ้เชี่ยเกมส์มันก็ปากหมาพาจนเป็นทุนอยู่แล้ว มีหวังได้พินาศแน่ๆ
ก๊อก ๆๆ ไอ้เกมส์จะล็อคห้องทำไมวะ ก๊อกๆๆ ผมเคาะอีกรอบ ได้ยินมันตอบออกมาว่าแป๊บนึง เชี่ยเกมส์ ทำไรอยู่วะ
“เออๆ ไม่ต้องเปิดก็ได้ กูแค่จะมาบอกมึงว่าอยู่ข้างล่าง ต้องเฝ้าร้าน แม่ไปจ่ายตลาด...เออ เดี๋ยวพี่ไม้จะมานะเว้ย มานอนด้วย” ผมกำลังจะเดินลงมา ไอ้เกมส์ก็เปิดประตูเรียก
“เฮ้ย ดิน แฟนมึงจะมาเหรอ งั้นกูกลับก็ได้” มันตะโกนบอกผม
“ไอ้เชี่ยเกมส์ พูดเบาๆ สิวะ มึงอยากให้คนในบ้านกูรู้หรือไงว่ากูมีแฟนเป็นผู้ชายน่ะ เดี๋ยวใครมาได้ยินกูก็ซวยกันพอดี มึงอยู่ด้วยก็ดี พี่กับแม่กูจะได้ไม่สงสัยอะไร แต่อย่าพูดอะไรเรื่องกูกับพี่ไม้นะ จำไว้” ผมชี้หน้ามัน และพูดกับมันแบบกระซิบกระซาบ มันก็หัวเราะร่วน
“ให้กูอยู่เป็นไม้กันหมาว่างั้น เออๆ กูจะพยายาม” ไอ้เกมส์ทำหน้าล้อเลียน
“แล้วเมื่อกี้ทำไรอยู่ กว่าจะเปิดประตู”
“เปล๊า! อยู่ในห้องน้ำ” ไอ้นี่ทำเสียงสูง
“มึงอย่ามาเสียงสูง มึงไม่ได้นั่งขี้อยู่แน่ บอกกูมาทำไรอยู่” ผมคาดคั้นมัน เห็นมันหน้าแดง ส่ายหน้าปฏิเสธ
“กูไม่ได้ทำอะไร มึงลงไปเฝ้าร้านได้แล้ว เดี๋ยวลูกค้าเข้าร้านนะเว้ย” มันดันหลังผมให้ลงมาชั้นล่าง ผมชี้หน้ามันแบบคาดโทษ เชี่ยเกมส์มันต้องแอบไปทำอะไรในห้องน้ำแน่ๆ มาบ้านผมทีไร ขนหนังสือโป๊มาบ้างล่ะ คลิปวิดีโอมาบ้างล่ะ ผมเดินลงมา ก็เห็นพี่ไม้นั่งอยู่แล้ว พอเห็นผมก็ยิ้มแก้มแทบปริ
“ดีจ้า ที่รัก” พี่ไม้เดินเข้ามาใกล้และกระซิบข้างหูผม ขนลุกซู่ไปหมด
“ชอบอยู่นะเรียกแบบนี้ แต่อย่าเรียกตอนนี้สิ เกิดใครมาได้ยินเข้า” ผมเตือนพี่ไม้ พี่เค้าก็แค่หัวเราะเหอะๆ
“แล้วเกมส์อ่ะ” พี่ไม้หันซ้ายหันขวาหาไอ้เกมส์
“อยู่บนห้องน่ะ เล่นเกมส์อยู่มั้ง”
“บอกป่าวว่าพี่มานอนด้วย”
“อืม บอกแล้ว ตอนแรกมันจะกลับ แต่ให้มันอยู่ดีกว่า”
“ทำไม กลัวคนที่บ้านจะรู้เหรอ” ทำมาเป็นรู้ดีนะ ที่ต้องทำอย่างนี้ก็เพราะใครล่ะ
“ใช่คร๊าบบบบ หรือว่าจะให้บอกไปเลยล่ะ” ผมทำเสียงประชด
“บอกก็ดี ถ้าดินไม่กล้า เดี๋ยวพี่บอกเอง” เฮ้ย เอาจริงเหรอเนี่ย
“ไม่ๆๆๆๆ ไม่ต้องบอก เอาไว้พร้อมก่อน ดินค่อยบอกเอง พี่ไม้อ่ะ อย่าแกล้งกันสิ” พี่ไม้หัวเราะผมที่ท่าทางลนลาน เรานั่งคุยกันอยู่ในร้าน ไม่นานพี่น้ำก็เข้าบ้านมาพร้อมกับพี่กร ผมแนะนำให้พี่ไม้รู้จักกับพี่น้ำ โดยแนะนำว่าเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่โรงเรียน ส่วนไอ้เกมส์มันมาบ้านผมบ่อย พี่น้ำรู้จักดี
วันนี้โต๊ะกินข้าวที่บ้านของเราเป็นวงใหญ่ มีแม่ พี่น้ำ พี่กร ผม พี่ไม้ ไอ้เกมส์ แล้วก็น้องทราย ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน แม่นั่งหัวโต๊ะ ถัดมาทางซ้ายมือเป็นผม พี่ไม้ ไอ้เกมส์ ส่วนทางขวาก็มีพี่น้ำ พี่กร และน้องทราย ผมเห็นพี่กร มองมาที่ผมกับพี่ไม้บ่อยๆ แต่เราก็ไม่ได้แสดงออกอะไร ต่างคนต่างกิน หรือว่าพี่กรจะดูออก (เหรอ)
“น้องไม้รู้จักกับดินนานแล้วหรอจ๊ะ” พี่น้ำเป็นคนถามพี่ไม้ และผมก็เงยหน้ามองด้วย
“ครับ นานแล้วครับ ตั้งแต่ ม.ต้น” พี่ไม้ตอบเสียงปกติ
“แต่พี่ไม่เคยเห็นเลยเนอะ เห็นแต่เจ้าเกมส์นี่แหละมาบ่อยๆ ดีแล้วล่ะ มาเที่ยวบ้าง ดินเค้าไม่ค่อยมีเพื่อน พูดน้อย นี่พี่ก็กังวลใจอยู่ว่าจะหาแฟนได้หรือเปล่า”
“ค๊อกๆๆ “ ผมสำลักข้าวทันทีทั้งที่พี่น้ำพูดไม่ทันจบ
“อะไรติดคอเหรอพี่ดิน” น้องทรายหันมาถาม และทุกคนก็หันมามองผมเป็นตาเดียว
“เปล่าๆ แค่สำลักนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก” ผมตอบและกวาดสายตามองทุกคน
“กินต่อไหวมั๊ยวะ ให้กูพาไปห้องมั๊ย หรือมึงจะให้พี่ไม้พาไป” ไอ้เชี่ยเกมส์ ไอ้เพื่อนเลวววววววว ทุกสายตาหันมามองที่ผมหมดแล้ว
“กินไปเลยมึง กูไม่เป็นไร” หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ทุกคนก็พากันมานั่งที่ห้องนั่งเล่นหน้าจอทีวี พี่กรช่วยพี่น้ำปอกผลไม้ในครัว ไอ้เกมส์นอนกองอยู่หน้าทีวี (นี่บ้านมึงหรือบ้านกูกันแน่เนี่ย) ส่วนน้องทรายขอตัวไปเล่นเน็ตบนห้อง ผม แม่ พี่ไม้ นั่งอยู่บนโซฟา
“ดิน แล้วเพื่อนดินที่ชื่อสปาล่ะ ไม่ชวนมาเที่ยวบ้านบ้างเหรอ”
ตุบ!
ไอ้เกมส์ครับมันทำรีโมทหล่นลงพื้นพอได้ยินชื่อไอ้ปา ผมแอบขำในใจ
“วันนี้ก็มานะแม่ ตอนแม่ไม่อยู่อ่ะ มันกะว่าจะมานอนด้วยเหมือนกัน พอดีคนเยอะก็เลยเปลี่ยนใจน่ะ” ผมบอกแม่แต่หางตาก็มองไปที่ไอ้เกมส์ พี่ไม้ที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามองผม ผมก็มองกลับ พี่ไม้ก็กระซิบกับผมว่า
“ทำไมไม่เห็นบอกพี่เลย ว่าวันนี้สปามาหา”
“ก็ว่าจะบอกตอนกินข้าวเสร็จนี่แหละ” ผมก็กระซิบตอบ
“ขึ้นไปบนห้องหน่อย พี่มีเรื่องคุยด้วยนะ” ผมจึงขอตัวแม่ขึ้นห้องนอนไป โดยพี่ไม้เดินตามหลังมา พอเข้าห้องมาได้แค่นั้นแหละ พี่ไม้ก็ก็จูงมือผมมานั่งคุยที่เตียง โดยผมนั่งส่วนพี่ไม้ยืน
“ไหนบอกมาซิ วันนี้สปามาหาดินตอนไหน ทำไมไม่บอกพี่” พี่ไม้ถามน้ำเสียงจริงจัง แต่ก็ไม่ถึงกับโกรธ
“ก็มันมาได้แป๊บนึง ไอ้เกมส์ก็มา มันสองคนก็ทะเลาะกันอีก ไอ้ปามันเลยกลับ ก็ว่าจะเล่าให้ฟัง แต่พี่ไม้ก็ถามขึ้นก่อนนี่แหละ” ผมบอกพี่ไม้ตามความจริง
“แน่นะ” พี่ไม้คาดคั้น
“ก็แน่สิ ดินจะโกหกพี่ไม้ทำไมกัน ไม่เชื่อใจดินหรือไง อีกอย่าง ไอ้ปามันก็ไม่ได้คิดอะไรกับดินหรอก แล้วดินก็เชื่อว่ามันไม่ได้ชอบดินจริงๆ มันแค่อยากแกล้งพี่ไม้มากกว่า” พี่ไม้นั่งลงบนเตียงข้างๆ
“ก็แล้วไป ที่จริงสปาอยู่ด้วยก็ดีนะ จะได้คุยกันบ้าง” พี่ไม้พูดพร้อมกันเอนตัวลงนอนบนตักของผม
“ดินว่ามันคงไม่อยากคุยกับพี่ไม้มั้ง หะหะหะ เห็นมันคุยแต่ละที แทบจะกินเลือดกินเนื้อพี่ไม้งั้นแหละ”
“ถึงเค้าจะคิดอะไรกับดินหรือไม่คิด พี่ก็ไม่กังวล ถ้าดินไม่ได้คิดอะไรกับเค้า” พี่ไม้พูดพร้อมกับมองตาผม ซึ่งตอนนี้ผมก็มองลงมาสบตาพี่ไม้เหมือนกัน
“ดินไม่มีทางคิดอะไรกับเค้าได้หรอก ดินไม่ได้ชอบเค้า ดินหลงรักพี่ชายเค้ามาตั้งนานแล้ว ไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ หรอก เข้าใจมั๊ย” ผมบีบจมูกพี่ไม้ไปมา สบตานิ่ง พี่ไม้ลุกจากตักมานั่งข้างๆ มือของพี่ไม้ข้างนึงจับพี่หน้าผม ผมเองก็ค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปหาพี่ไม้ช้าๆ
“คิดถึงดินมาก เลยรู้มั๊ย” พี่ไม้พูดเสียงอ่อนโยน พร้อมกับลูบแก้มผมไปด้วย
“ดินก็เหมือนกัน” ผมตอบพี่ไม้เสียงเบาพี่ไม้ก็คงจะได้ยินเพราะตอนนี้หน้าพี่ไม้ใกล้เข้ามาไม่ถึงหนึ่งนิ้วด้วยซ้ำ ผมนั่งตัวแข็งไม่ขยับหรือไหวติง ปล่อยให้พี่ไม้ใช้ริมฝีปากประกบริมฝีปากของผม มือผมก็ไล้ไปตามแผ่นหลังของพี่ไม้ ลิ้นของพี่ไม้เกี่ยวกระหวัดหาความชุ่มชื่นในโพรงปาก บดเน้นริมฝีปากและเม้มเบาๆที่ริมฝีปากล่าง ผมเผลอครางออกมากับความสุขที่ได้รับจากแรงคิดถึง แต่ก็ต้องรีบผละออกเพราะกลัวใครจะมาได้ยิน
“พี่ไม้ พอก่อน เดี๋ยวใครมาเห็น” ผมผลักอกพี่ไม้เบาๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนที่ใครจะมาเห็นหรือได้ยินเสียง
“ใครจะเห็น เราอยู่ในห้องนะ ไม่ได้อยู่ข้างนอก” พี่ไม้พูดเสียงแหบพร่า
“ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวใครได้ยิน” ผมจะลุกขึ้นแต่พี่ไม้ก็ฉุดไว้
“ไม่มีใครได้ยินหรอก ทุกคนอยู่ข้างล่างกัน น้องของดินก็อยู่ในห้อง ไม่มีใครสนใจเราหรอก นะๆๆ” ผมก็ต้องโอนอ่อนไปตามแรงเรียกร้องนั้น พี่ไม้จูบผมอีกครั้ง ผมก็เผลอไผลไปกับรสจูบของพี่ไม้จนแทบไม่อยากสนใจสิ่งรอบข้าง จากจูบ พี่ไม้ก็ไล้ลิ้นมาเรื่อยๆ ไซร้ซอกคอ และเลิกเสื้อผมขึ้นไปกองอยู่ที่คอของผม จูบที่ท้อง และไล่ขึ้นมาถึงยอดอก...
ก๊อก ๆๆๆ
“ดิน ลงไปกินผลไม้ พี่ปอกเสร็จแล้ว” เสียงพี่น้ำมาเคาะประตู O_O นี่มันวันอะไรกันเนี่ย!!! o22
---------------------------
:L2: :3123: :L1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จ๊าก พี่ไม้ น้องดิน พี่น้ำ มาร่วมเป็น ประจักพยานรู้เห็นจนได้
ยังไงคงต้องบอกแม่แล้วมั้งน้องดิน แบบนี้เข้าทางพี่ไม้เลยนะนั่น
-
พี่น้ำมาขัดจังหวะอ่ะๆ
:L2: :L2:
-
อ๊ากกกกกก
ฮาๆๆๆๆ
ชอบ เกมส์ กะ สปา อ่าาาาา ^^
-
เหอๆ วุ่นวายกันทั้งบ้านสนุกดี เสียดายสปาน่าจะมาค้างด้วยอิอิ
-
ช่างเป็นวันที่วุ่นวายจริงๆ :laugh:
-
ค้างขั้นรุนแรง o22
-
พี่น้ำมาขัดจังหวะซะได้ :z1:
-
:z1:
-
:L1: :L1: :L1: 。˛ °.★ Merry Christmas 2011 ขอให้ทุกคนพบเจอแต่ความสุขนะคะ
✿`* ✿------> To (...)*★* *˛.
˛ °_██_*。*./ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。*
˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ˛_Π_____. * ˛*
.°( . • . ) ˛°./• '♫ ' •\.˛*./______/~＼ *. ˛*.。
*(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.｜田田 ｜門｜╬╬╬╬ .
¯˜"*°•♥•°*"˜¯`´¯˜"*°•♥•°*"˜¯` ´¯˜"*°´¯˜"*°•♥
:L2: :L2: :L2: สัญญาว่าจะกลับมาอัพนิยายในเร็ววันค่ะ
-
เนื่องด้วยบ้านคนแต่งน้ำท่วมตอนปีใหม่ และเพิ่งท่วมไปเมื่อวันเด็กอีกรอบ (จ.นครศรีฯ) จนตอนนี้เหนื่อยหัวใจ คิดอะไรไม่ออก :sad4: ต้องขอโทษผู้อ่านทุกท่าน(ที่คอยอยู่) ด้วยนะคะ เสร็จเรื่องเมื่อไหร่จะมาอัพนิยายให้ทันที ขอเวลาพักรักษาตัวและหัวใจหน่อย (โดนบ่อยเหลือเกิน) ภัยธรรมชาติเป็นอะไรที่คาดเดาไม่ได้จริงๆ :เฮ้อ:
-
:กอด1: :L2:
-
กด+เป็นกำลังใจให้ค๊า
:กอด1:กัลจะได้อุ่นใจน๊า
ยังงัยก็รอได้เสมอค๊า :n1:
-
ยังรอให้มาแต่งต่ออยู่นะค่ะ
-
กว่าจะผ่านพ้นไปได้สำหรับเหตุการณ์ในวันนั้น เรื่องชุลมุนก็ผ่านพ้นไป ผมเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าความรักที่ผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้จะเป็นไปได้ พี่ไม้จบ ม.6 แล้ว และกำลังจะเป็นหนุ่มมหาวิทยาลัยเต็มตัว กว่าพี่ไม้จะผ่านศึกพ่อที่ดิ้นรนให้พี่ไม้ไปเรียนต่อเมืองนอกได้เลือดตาก็แทบกระเด็น ส่วนเรื่องของผมกับพี่ไม้ก็ยังคงเป็นความลับสำหรับพ่อและครอบครัวของผมต่อไป ไม่รู้อีกนานแค่ไหน กว่าที่ผมจะมีความกล้าที่จะบอกกับทุกคนว่าคนที่ใช่สำหรับผมคือพี่ไม้ ไอ้เกมส์แอบมาสารภาพว่ารักไอ้สปาและตามง้องอนกันอยู่ ไอ้สปามานอนค้างกับผมเป็นบางคืนที่ไม่มีไอ้เกมส์อยู่ด้วย พักหลังเนี่ย ไอ้เกมส์มันแอบหาโอกาสแต๊ะอั๋งไอ้สปาอยู่เรื่อย ไอ้สปามันบอกว่า ถ้ามันจะชอบผู้ชายมันก็จะชอบผมเพียงคนเดียว ผมก็บอกให้มันเนี่ย ลองให้โอกาสคนอื่นดู เค้าอาจจะจริงจังจริงใจกับมันก็ได้ มันก็ส่ายหัวอย่างเดียว ส่วนในเรื่องทิฐิมันก็ลดลงได้เยอะแล้ว บางวันก็ไปขลุกอยู่บ้านพี่ไม้ทั้งวัน แต่ก็ยังกลับมานอนกะพี่เลี้ยงที่บ้านทุกครั้ง มันบอกว่านอนที่ไหนก็ไม่ชินเหมือนที่บ้าน ก็เข้าใจนะครับ สำหรับคนอย่างมัน จะรับอะไรง่ายๆก็คงไม่ใช่ไอ้สปา เฮ้อ...ผมล่ะเป็นห่วงไอ้เกมส์จริงๆ สุดท้ายก็เป็นเกย์เหมือนกันละว้า ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้ผมอยู่พัทยาครับ ก็คุณแฟนตัวดีเค้ามารับน้องที่นี่ ลากผมมาด้วย ไม่มาก็ไม่ได้ ไอ้ที่ทำขัดขืนๆ อยู่ทุกครั้ง เห็นทีครั้งนี้จะไม่รอด ลงทุนเปิดห้องให้ผมห้องนึง เห็นว่าดึกๆ จะย่องมาหา อ่ะๆ ก็ตามใจพี่เค้าหน่อย สงสัยไอ้ดินจะเสียตัวเสียตรูดก็งานนี้ล่ะ รอดมาได้หลายครั้ง ครั้งนี้คงไม่รอดแล้วล่ะ เป็นกำลังให้ผมด้วยนะครับ หวังว่าเราคงเจอกันอีก คิดถึงไอ้ดินคนนี้บ้างนะครับ ว่างๆ ผมจะมาเล่าประสบการณ์ครั้งแรกของผมว่าเป็นยังไง ไปล่ะครับ
....ดิน พสุธา....
:impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
ต้องขอโทษคนอ่านทุกคนเป็นอย่างยิ่ง ที่ต้องจบแบบหน้าด้านๆ แบบนี้ เพราะตอนนี้ผู้เขียนยุ่งเหลือหลาย ไม่ได้เข้าเล้าเป็นเวลานานมากแล้ว หลังจากโดนน้ำท่วมหนัก กิจการที่ทำอยู่ก็ทำต่อไม่ได้ ตอนนี้ก็ดำเนินการสร้างบ้านใหม่อยู่ ยังไม่เสร็จเลย ขอบคุณสำหรับคนอ่านที่น่ารักที่ยังรออ่าน :pig4: อาจจะเจอกันใหม่ เมื่อชาติต้องการ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :3123:
-
แอบรัก
ชอบๆๆ
-
สนุกค่ะ ขอบคุณนะคะ o13
-
ตัดจบ!!!
-
อิจฉาดินจังเลย ได้แฟนนักบอลสุดหล่อ คริคริ
-
ชอบคู่เกมส์กับสปาอ่า><
พี่ไม้ทำตัวน่ารักจังเลย 555+
-
น่ารักมากมาย อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ o13 o13
สู้ๆน่ะค่ะ :bye2: :bye2:
-
มาแอบรอและแอบลุ้นตอนต่อไป สู้ๆๆนร้าครับดินไม้+เกมส์สปา
-
:-[ :-[
รักเลย เรื่อง นี้ >< ' ฟินมากจ้ะ ผู้แต่งงง
:laugh: :laugh:
-
ใจจริงผู้แต่งไม่อยากตัดจบเลยนะคะ ตอนนี้คิดว่าน่าจะมีอะไรๆ หลายอย่างที่ทุกคนสงสัยและอยากให้เคลียร์จากตอนแรก คิดว่าคงจะทำภาค 2 ใครอยากอ่าน อย่าลืมติดตามนะคะ
ขอบคุณที่ตามอ่านค่ะ
-
:m31:
ทำไมถึงทำกับฉันได้ แงงงงงงง
-
:pig4:
ขอบคุณนักเขียนที่ไม่ทำค้างคาคะ
o13 o13
-
:pig4: :pig4:
-
:L3:
ผมเบื่อที่จะเห็นเด็กนักเรียนนักเล่นไอโฟน กดบีบี ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น ผมไม่อยากให้ใครโทรตาม ไม่อยากใช้เน็ตเกินจำเป็น ไม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับมือถือเครื่องเดียวจนคิดว่ามันสำคัญกว่าอะไรในชีวิต หรือว่าผมจะคิดผิด
หวังว่าวันนี้ ไอ้เด็กคนนี้ยังไม่ใช้มือถือนะ