หัวข้อ: ตรวจสอบหัวใจ โดย K-one

[acht]

อ๊ะ จ๊ากกกกกกก พี่ต่ายน่ากลัววววววว 
แถมพี่คมไปรายงานเพิ่มเติมอีก งือๆๆ สงสารโอม 

[THIP]

  ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก 

[niph]

กลับมาแว้วววว

ดูท่าพี่ต่ายคงจะโทรหาติงแล้วละมั๊ง
แล้วก็ไม่แน่หรอก พี่อิงอาจจะคุยอะไร ๆ กะพี่ต่ายไปแล้วก็ได้

[viva]

เหอๆ พี่คม คมบาดจริงๆ   :เตะ1:

อยากเห็นโอมตาปูดอ่ะ คงจะน่ารัก มีรูปมั๊ยขอดูหน่อยจิ 

[fc_uk]

ชีวิตไอ้โอมมมม.....

 

[premkoe]

 
รีบๆมาต่อนะคับ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[ปั่ น ป่ ว น]

   นายคมนะนายคม ทำกันได้ แล้วพี่ต่ายจะว่าไงบ้างเนี่ย 

[pongsj]

อาการนี้เรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อน แนะนำให้รดน้ำมนต์ 9 วัดด่วน คงจะพอทุเลาไปบ้าง

[@BUA@]

ซวยแล่วๆ

ซวยซ้ำ ซวยซ้อนนะเนี่ยโอม

   

[SoN]

สู้ๆ อย่ายอมแพ้

[T-Jang]

ทีแรกว่าจะลงทั้งตอนแต่ขอแบ่งลงละกัน
 เพราะเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีลง 555
บอกกันก่อนว่าครั้งนี้ไม่ใช่โอมแต่เป็นใครต้องลองอ่านเอง
 อ่านต่อกันไปเลยนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 51
   ผมจะทำยังไงดี ภาพที่ผมเห็นมันแทบจะทำให้ผมบ้า  ได้แต่ยืนกัดฟันกำหมัดมองอยู่ตรงนั้น ถ้าผมไม่พูดออกไปก็ไม่รู้ว่าโอมกับบุ้งจะยืนจูบกันไปอีกนานแค่ไหน

“บทรักในห้องน้ำตามร้านอาหาร  ดูจะไม่น่าประทับใจเท่าไหร่นะ  ไปหาที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ”

พอพูดออกไปแล้วบุ้งก็ปล่อยตัวโอมทันที  โอมหันหน้ามามองผมน้ำตายังคลอตาท่าทางตกใจน่าดู  ส่วนบุ้งก็หน้าเหวอไม่แพ้กันแต่ยังดูงงๆอยู่  ผมคงต้องทำร้ายร่างกายใครซักคนแน่ๆถ้าไม่เดินออกมาก่อน  ตอนที่ผมผละออกมาได้ยินเสียงโอมเรียกแว่วๆแต่ตอนนี้มันโกรธจนหูอื้อไปหมด 

   ผมต้องนั่งสงบจิตใจ  สงบอารมณ์พักใหญ่มือยังคงกำแน่น  ผมเป็นคนไม่ชอบใช้กำลังเพื่อแก้ปัญหา   ได้แต่เรียกสติตัวเองกลับมา  สมองที่ทีแรกเริ่มมึนๆเพราะดื่มไปนิดหน่อย  แต่พอนึกถึงภาพที่เห็นกลับทำให้ผมแทบสร่างเมา

ผมก็เลยดื่มเพื่อดับอารมณ์โกรธ  สักพักนึงโอมก็พาบุ้งมานั่งตรงข้ามผม  โอมลังเลที่จะเอามือมาจับแขนผมไว้เหมือนจะห้ามให้ผมหยุดดื่ม ผมเกือบจะสลัดมือโอมออกด้วยความโกรธ  แต่พยายามใจเย็นยกมือบอกโอมว่า

“อย่าห้ามพี่...ขอพี่ดื่มเถอะ”

แล้วผมก็ดื่มๆๆๆๆต่อไป ผมนั่งมองหน้าบุ้งอยากจะชกหน้ามัน   บุ้งมีสิทธิอะไรไปทำแบบนั้นกับโอมแฟนผม  แต่ผมบอกตัวเองว่าสงบไว้ สงบใจ ใจเย็นไว้ไอ้ต่าย โอมคงไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นหรอก

ผมแอบมองโอมที่นั่งทำหน้าซึมอยู่หงอยเป็นหมาป่วยไปเลย  ส่วนบุ้งก็นั่งจ้องมองหน้าโอมตาละห้อยอย่างกับหมาอยากกินน้ำข้าว  ผมนั่งดื่มไปเรื่อยๆจนเหล้าหมดก็ได้เวลากลับสักที  โอมขับรถไปส่งบุ้งก่อนแล้วก็ขับกลับมาที่บ้าน  โอมพยายามจะคุยกับผม  แต่ตอนนี้ผมไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น เสียงโอมสั่นๆ
 
“พี่ต่ายผม....” :monkeysad:ผมโบกมือให้โอมหยุดพูด 

 “โอมม่ายต้องพูด”  ผมว่าผมเมาน่ะเสียงเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

“ไม่พูดได้ไง....” :dont2:เสียงอ่อยๆของน้องที่ตอบมาดูเหมือนร้องไห้ไปแล้ว  ถึงแม้ผมจะไม่ได้มองก็ตาม วูบนึงผมโมโห ทำขนาดนี้แล้วยังจะมาแก้ตัวอะไรอีก ผมเลยเผลอพูดเสียงแข็งใส่โอมไป

“ไม่ต้องพูด” 

พอพูดไปแล้วก็ตกใจ  ว่าเราไม่เคยพูดอะไรแรงๆแบบนี้กับใครเลย เห็นโอมหน้าซีดยกมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ  ผมแทบจะอยากเอื้อมมือไปช่วยเช็ดน้ำตา  แต่ก็ต้องฝืนทำใจแข็งไว้

พอมาถึงบ้านโอมปล่อยผมไว้ในรถ  แล้วพาพี่อิงขึ้นบ้านไป  รายนั้นก็เมาง่ายพอๆกับอั้มเลย   ผมนั่งอึดอัดอยู่ในรถพักนึงเลยต้องออกมายืนข้างนอก  จะเดินเข้าบ้านเองก็กลัวจะไปได้ไม่ถึงไหน  เลยยืนสูดอากาศบริสุทธิ์รอโอม

   โอมส่งอั้มเสร็จเดินหงอยๆมายืนอยู่ข้างหน้าผม  เรายืนมองหน้ากัน ผมก็คิดๆๆผมรักน้องมาก  แล้วผมก็รู้ว่าน้องไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด  แต่บุ้งต่างหากเป็นคนทำ  แต่ภาพมันติดตาพอนึกขึ้นมาแล้วก็ทำให้เสียใจเล็กๆ  เพราะโอมไม่ได้มีท่าทีขัดขืนบุ้งเลย
 
แต่แค่เห็นหน้าน้องเศร้าแบบนี้พี่ต่ายก็แทบจะอยากดึงตัวมากอดแล้วปลอบว่า “ไม่เป็นไร..พี่ไม่โกรธ  ไม่ต้องร้องไห้นะ” แต่ผมก็ทำไม่ได้  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะศักดิ์ศรีหรืออะไรที่ทำให้ผมต้องทำแบบนี้  แต่ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้วก็เลยต้องบอกให้โอมพาขึ้นไปนอน 

ระหว่างเดินขึ้นบ้านผมหันมามองหน้าโอม  เห็นยังน้ำตาไหลพรากๆ  เด็กขี้แยเอ๊ย  จะร้องไปทำไม   ทำยังกับว่าโลกจะแตกวันนี้พรุ่งนี้ น่ารักน่าสงสารจริงๆแฟนผม  แต่ตอนนี้ใจผมมันไม่อยากพูด โอมพาผมไปนอนที่เตียง  แล้วโอมก็หายไปไหนแล้วไม่รู้  ผมคิดว่าผมหลับไปแล้วแต่พอรู้สึกได้ว่าโอมเอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดคอให้ สบายจังเลย

ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองโอม  เห็นแววตาของความเสียใจมองกลับมา  ความรู้สึกของผมมันบอกไม่ถูก  ทั้งรักทั้งโกรธทั้งเสียใจรวมๆกัน   แต่ถ้าให้แยกออกมาว่าอะไรมากที่สุด  ผมก็ตอบได้ทั้งที่ยังเมาๆนี่แหล่ะว่า....รัก....มันมีมากที่สุด

 แต่วันนี้ผมเมาแล้วก็ง่วงยังไม่อยากพูดอะไรตอนที่สติยังไม่สมบูรณ์  ไม่อยากมีคำพูดที่มาจากอารมณ์โกรธพร้อมกับน้ำเมา   เพราะมันยืนยันไม่ได้ว่าเรื่องราวมันจะดีขึ้นหรือเลวลงไป   ผมเลยนอนก่อนดีกว่า  ผมนอนหันหลังให้โอมไม่รู้ตัว

แล้วโอมก็มานอนกอดผมไว้  ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น  เสื้อผมเปียกชุ่มไปหมดด้วยน้ำตา  ผมร่ำๆจะใจอ่อนดึงมือโอมมากอดเอาไว้แล้วหันไปเช็ดน้ำตาให้  แต่ก็ต้องฝืนใจแข็งเข้าไว้  โอมใจอ่อนเกินไป  บางทีความใจอ่อนของเราก็ไปทำร้ายคนอื่นได้เหมือนกันผมคงต้องสอนบทเรียนโอมบ้าง

  ก่อนที่ผมจะหลับไปผมก็ยังทันได้ยินคำขอโทษของโอม  ผมเลยสัญญากับตัวเองว่าพรุ่งนี้ผมจะคุยกับโอมเองว่าผมยังรักโอมเหมือนเดิม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

พอผมตื่นขึ้นมาปรากฏว่าโอมไปไหนแล้วไม่รู้  ผมแฮงค์นิดหน่อยเพราะเมื่อคืนดื่มไปเยอะ  แต่พออาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วลงมาข้างล่างแทบจะหายแฮงค์  ก็เจ้าตัวดีหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้   ผมละอ่อนใจกับความเป็นเด็กของโอมจะหนีไปทำไมก็ไม่รู้  คงคิดเองเออเองสร้างเรื่องราวในความคิดไปใหญ่โต  ผมกำลังจะลาป๋ากับแม่กลับกรุงเทพฯแล้ว    ก็พอดีบุ้งพาหน้าตายุ่งเหยิงเข้ามาหาโอม 

“พี่ต่ายครับ...ผมมาหาโอม”  ทำเสียงสลดมาเลยครับ ผมตอบไปเสียงแข็งๆโดยไม่ได้ตั้งใจ  ยังไม่ทันไรก็มาหาแฟนคนอื่นแต่เช้าเลยนะ มันน่าเตะคนรับปีใหม่จริงๆ

“โอมกลับกรุงเทพฯไปแล้ว” พอรู้ว่าโอมกลับไปแล้ว บุ้งมันยิ่งหน้าจ๋อยหนักกว่าเก่าอีก

“พี่มีเรื่องอยากจะคุยกับบุ้ง”    ถ้าโอมไม่เคลียร์กับบุ้ง  ผมคงต้องเป็นคนจัดการเอง

“ก็ได้พี่...”บุ้งทำเสียงอ่อยๆ  คงรู้ตัวเหมือนกันว่าสร้างปัญหาให้ผมกับโอม

เราเดินไปคุยกันที่โรงเรียนเก่าของโอม  อยู่ไม่ไกลจากบ้านโอมเท่าไหร่เดินไปไม่ถึง 5 นาทีก็ถึง  เข้ามาในโรงเรียนแล้วก็ให้อีกอารมณ์นึงครับ  ผมค่อยรู้สึกกลับมาเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น  เรือนไม้แบบโบราณ  ต้นไม้สูงใหญ่ร่มรื่น ลมเย็นๆพัดมาเบาๆทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้น  ช่วงนี้ปีใหม่เลยไม่มีเด็กนักเรียนมาเรียน  ผมกับบุ้งเลยนั่งคุยกันสบายๆใต้ต้นไม้  ระหว่างเดินมาโรงเรียนผมเห็นบุ้งพยายามต่อโทรศัพท์แต่คงไม่ติด

“โอมปิดเครื่องหนีไปเลยพี่ต่าย...มันต้องโกรธผมแน่ๆเลย”   
 
หน้าตาบุ้งร้อนรนกังวลใจเอามากๆ  เดินไปเกาหัวไป ผมอยากจะเห็นใจนะ  แต่กลับสมน้ำหน้ามากกว่า

“แล้วบุ้งไปทำแบบนั้นกับโอมได้ไง”ผมก็เลยเริ่มเรื่องซะเลย แต่บุ้งไม่ตอบผมครับนิ่งเงียบ

“...........................” ผมก็เลยถามต่อ

“พี่ถามจริงๆ...บุ้งรู้ใช่ไม๊ว่าพี่กับโอมเป็นอะไรกัน”  บุ้งเงยหน้ามองผมสายตาเศร้าสร้อย  แล้วก็ไม่ตอบอีกแต่กลับถามผมแทน

“พี่ต่ายก็รู้ใช่ไม๊ว่าผมคิดยังไงกับโอม” ผมเงียบไปพักหนึ่งแล้วก็ตอบบุ้งไปตรงๆ

“ใช่.....พี่รู้มาตั้งแต่ต้นแล้วล่ะ”ผมไม่เคยปิดหูปิดตากับทุกเรื่องของโอม  เรื่องที่บุ้งโทรมาหาโอมทุกวันผมก็รู้  แล้วโอมก็ไม่เคยปิดบังผมด้วย
 
บุ้งพยักหน้าเข้าใจ  แต่ท่าทางบุ้งคงอัดอั้นตันใจมานาน  ผมก็เลยได้แต่ฟังที่บุ้งพูดระบายความในใจออกมา

“ผมชอบโอมมาตั้งแต่เด็กแล้ว.....ชอบมานาน.....ก่อนที่พี่ต่ายจะรู้จักกับโอมด้วยซ้ำ”

“ที่โรงเรียนนี่เรามีความทรงจำที่ดีๆต่อกัน  เราเคยหัวเราะ ร้องไห้ด้วยกัน ทะเลาะกัน ชกกัน แล้วก็ไม่เคยโกรธกันได้นานๆซักที  ผมต้องง้อโอมตลอดตั้งแต่เด็กๆละ”

“เมื่อก่อนผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนั้นมันคืออะไร  ผมคิดแค่ว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน”

“ช่วงที่ผมเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯผมก็มีแฟน  แต่ผมกลับคิดถึงแต่ว่าถ้าเป็นโอมล่ะ   ทำไมถึงไม่เป็นโอม  ได้แต่คิดว่าถ้าแฟนผมเป็นโอม  ผมก็คงมีความสุขกว่านี้”

“ช่วงนั้นนานๆเราถึงจะเจอกันทีเพราะกลับบ้านไม่ตรงกัน  ผมก็พยายามจะหักห้ามใจ”

“จนวันที่ผมมาเจอโอมอีกครั้งที่บ้าน  แล้วเรามีเวลาคุยกันมากขึ้น  ได้นั่งรถกลับด้วยกัน ผมมีความสุขมาก  วันนั้นผมบอกกับตัวเองว่า  ผมจะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป”

“ผมจะยอมรับผลของมันไม่ว่าจะดีหรือร้าย......  การที่เรารักใครซักคนแล้วได้แต่เพียงยืนมองอยู่ห่างๆในฐานะเพื่อน  มันทรมานมากนะพี่”   

บุ้งยังคงพูดต่อ ผมยิ่งฟังก็ยิ่งไม่สบายใจ น้ำเสียงของบุ้งที่ปวดร้าวทำให้ผมสะเทือนใจอยู่เหมือนกัน

“อย่างน้อย  ผมก็อยากให้โอมรู้ว่าผมรักเค้า  แค่เค้ามองมาทางผมบ้างในฐานะคู่รัก  ให้โอกาสผมบ้างที่จะได้รัก  ได้ดูแลห่วงใยเค้า  ผมก็พอใจแล้ว”

บุ้งเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ   พูดไปก็ร้องไห้ไป ผมว่าบุ้งกับโอมนิสัยเหมือนกัน   เป็นคนอ่อนไหวง่ายแล้วก็ช่างคิด  ผมพอเข้าใจเหตุการณ์เมื่อวานแล้วว่าทำไมมันเกิดขึ้นได้

“พี่ต่ายครับ” บุ้งมองหน้าผมผ่านม่านน้ำตา

“ขอแค่ผมรักโอมไม่ได้เหรอ........ฮึก ฮึก...ฮือ..... แค่รักเองนะพี่ไม่ได้หวังจะครอบครอง” บุ้งเอื้อมมือมาจับแขนผมแล้วเขย่า แล้วร้องไห้อย่างหนัก

“ผมขอแค่นี้เอง”

 เสียงของบุ้งที่สั่นเครือ ทำเอาผมพูดไม่ออกเลยครับ ผมไม่รู้มาก่อนว่าบุ้งจะรักโอมมากมายขนาดนี้   แต่ถึงแม้ผมจะไม่ได้พูดออกมาว่ารักโอมแค่ไหน  ผมว่าความรักของเราคงไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เพียงแต่ว่าผมโชคดีกว่าบุ้งที่เป็นคนที่โอมเลือก  ในเกมของความรักตอนนี้ผมชนะบุ้งอยู่
 ผมลังเลใจเหมือนกันที่จะพูดกับบุ้งเรื่องนี้ เพราะผมไม่รู้ว่าจะเกิดความยุ่งยากอะไรตามหลังมารึเปล่า

“พี่ไม่ว่าถ้าบุ้งจะรักโอม  แล้วก็คบกับโอมต่อ แต่พี่จะไม่ปล่อยให้บุ้งทำแบบเมื่อวานกับโอมอีก”

“พี่คงต้องถือสิทธิในฐานะของคนรักของโอมในการห้าม”

ผมคิดว่าคำพูดของผมคงไม่ใจร้ายกับบุ้งจนเกินไป  แล้วถ้าผมไม่ให้โอมคบกับบุ้งต่อโอมก็คงไม่พอใจแน่  แล้วเกิดบุ้งเครียดมากจนไปทำร้ายตัวเองผมก็คงรู้สึกผิดไปด้วย  แต่คำพูดของผมคงยังไม่โดนใจบุ้งพอเท่าไหร่

“พี่ต่าย ให้โอกาสผมมากว่านี้ได้ไม๊ล่ะ ผมเชื่อว่าซักวันโอมต้องรักผม” มันกวนครับบุ้งได้คืบจะเอาศอก มันน่า.......จริงๆ :เตะ1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่ต่ายไปก่อนนะ

[fc_uk]

 

อ้ายเวงบุ้ง แม่ง ยังมะสำนึกกกกกกก ..

[three]

 :m15:ความรัก

[piyakorn]

 :a4:พี่ต่ายมาเองเลยครับ หายข้องใจไปอีกวัน แต่บุ้งดื้อมากๆๆๆ ก็เข้าใจนะ คนมันรักจะทำยังงัยก็รัก จะเจ็บยังงัยก็รัก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม 

[Just let it be]

เข้าใจความรู้สึกพี่ต่ายนะ

แต่ก็เข้าใความรู้สึกโอมด้วยอะ

เฮ้อออออ  ตอนนี้อ่านแล้วอึดอัดจัง

แล้วที่ว่า  ความใจอ่อนนี่แหละ  ที่จะไปทำร้ายคนอื่น

ใช่เลยจริงๆ

ถ้าโอมชัดเจน  ตั้งแต่แรก  รุ้ตัวอยู่ตลอด  ก็คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก

อยากให้ดีกันๆๆ

 

[niph]

 
เค้าเดาเรื่องผิดอ่ะ


แต่ไอ้บุ้งนี่มันก็นะ  :เตะ1:

เอ๊ะ รึว่า ยังไม่ถึงตอนที่พี่คมรายงานเหตุการณ์หว่า

[pongsj]

พี่ต่ายมาเองเลย ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม อิอิ 

[THIP]

ได้คืบจะเอาศอก สักทีเถอะ  :เตะ1:

[nartch]

เห็นใจบุ้งมาตลอดนะ จนถึงประโยคสุดท้ายนี่ละ ..... 
แค่พี่ต่ายยอมให้คบ ยอมให้รัก มันก็มากไปละนะยังไม่พอใจ
ที่แน่ ๆ ไอ้พี่คมน่ะไว้ใจไม่ได้เล๊ยยยยยย ให้ตายสิ....
แล้วนี่พี่ต่ายจะไปทำงานด้วยเนี่ยนะ จะไหวเร้ออออออ 

[MeepadA]

อ้ายบุ้ง อ้ายบร้า.......

[SoN]

อย่าไปยอมนะเพ่

[Simply Blue]

มาช่วยลุ้นเป็นกำลังใจ

"ความไม่ชัดเจน มันทำร้ายทั้งตัวเองและคนที่รัก"  เศร้า 

[MyLoveMyBabe]

บุ้งนี่นะ   จากน่าสงสาร จนจะไม่สงสารแระ... 

พี่ต่ายกับโอม คุยกัน เคลียร์กัน ให้รู้เรื่องไวๆน๊า


ปล... เฮ้อออ ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์  แต่เราจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีความรัก   

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[life_fracture]

คิดไปกันคนละทาง
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน

[aisen]

มาต่อตอนปีใหม่แล้ว ไมมันเศร้างี้นี่

[nananon]

โค้ดลับวันนี้


สำหรับพี่ต่าย       

สำหรับคุณโอม   

สำหรับอ้ายคุณบุ้ง   

   

[★L'Hôpital]

โอย อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ตาลายเยย 
ชอบพี่ต่ายที่ซู้ดดด 
แต่ตอนสุดท้ายทำไม มานเศร้าจางเลย 
นายบุ้งนี่ละก็ ได้คืบจะเอาศอกเลยน้า 

[M@nfaNG]

ขอเอามาลงต่อนะคะ
อย่าสับสนเรื่องชื่อคนแต่งคนเอามาลงเลย 
เพราะคนแต่งเองก็สับสนมากพอแล้ว หุหุ
+++++++++++++++++++++
ตอนที่51 (ต่อ)

ถึงแม้แววตาบุ้งจะน่าสงสารขนาดไหน   แต่พอผมฟังแล้วก็กลับมาโมโหอีกรอบ  มีที่ไหนกันมาขอโอกาสจีบแฟนเค้า  ใครจะไปยอมกัน  เรียนจบทำงานแล้วแต่ทำไมยังมีความคิดแบบเด็กๆได้   ให้ผมเป็นบ้าก่อนผมคงยอมตามที่บุ้งขอ

“บุ้งมีโอกาสมาตลอดนะ  มากกว่าพี่อีกด้วย  บุ้งรู้จักโอมมาก่อนพี่ซะอีก  แต่บุ้งก็ต้องรู้นะไอ้เรื่องของความรักเนี่ย  ถ้ามันไม่ใช่แล้วละก็  เวลานานแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์  ยังไงมันก็ไม่ใช่”

“พี่ให้บุ้งคบกับโอมต่อในฐานะเพื่อนเท่านั้น  แต่บุ้งจะคิดมากไปกว่านี้พี่ก็คงห้ามไม่ได้  พี่บอกได้แค่....ยังไงพี่ก็ไม่ปล่อยโอมให้ใครแน่ๆ”

บุ้งพยักหน้า แล้วคงกลัวผมโกรธ เลยยกมือไหว้ผม  ดูๆไปก็น่ารักดีไอ้เด็กบ้าเอ๊ย  เป็นน้องเป็นนุ่งคงโดนเตะตายไปแล้ว

“ผมขอโทษพี่ต่ายนะครับที่ผมไปทำแบบนั้นกับโอม  ตอนนั้นผมทั้งเมา ทั้งกำลังเสียใจน่ะพี่  โอมมันโดนผมบังคับนะครับ”

พูดสารภาพบาบขนาดนี้แล้วผมจะใจดำไม่ให้อภัยได้ยังไง  ยังไงบุ้งก็เป็นคนนึงที่รักและหวังดีกับโอม  แต่เจ้าน้องตัวดีของผมนะซิ  ป่านนี้ไม่รู้ร้องไห้น้ำท่วมกรุงเทพไปแล้วมั๊งไม่รู้ไปอยู่ไหน

“พี่ต่ายว่าโอมจะโกรธผมไม๊   มันจะยกโทษให้ผมไม๊   ทำไมต้องหนีกลับก่อนด้วย  ผมไม่เข้าใจ”

แล้วบุ้งก็บ่นต่อไปเรื่อยๆครับ  ก็คงกลัวโอมจะไม่ยอมคบเป็นเพื่อนอีก มือก็กดโทรศัพท์หาโอมแต่คงไม่ติด  ผมน่ะรู้นิสัยโอมเป็นคนใจอ่อน   เดี๋ยวหายงอนก็คงยอมยกโทษให้เอง  แต่โกรธนานๆหน่อยก็ดีวันหลังจะได้ไม่กล้าทำแบบนี้อีก

“บุ้งกลับกรุงเทพฯด้วยกันไม๊ล่ะ  แล้วมีอะไรยังไงเราคุยกันต่อในรถ” ผมมันคนใจอ่อนครับ  คิดซะว่าเป็นน้องอีกคนแล้วกัน  ผมว่าบุ้งก็นิสัยตรงไปตรงมาดีนะครับ

“ครับพี่  ผมขอไปขอโทษโอมได้ไม๊  พี่จะว่าอะไรไม๊” บุ้งกังวลกลัวโอมโกรธมากๆเลยครับ  ผมนึกขำในใจ

“ก็ได้  แล้วคุยกันให้ชัดเลยนะ  อย่าไปคุยกันลับหลังพี่”  จะมีใครใจดีไปกว่าผมไม๊นะ

ผมกับบุ้งไปลาป๋ากับแม่โอมแล้วขอตัวกลับ  ท่านก็ให้ศีลให้พรจนผมปลื้มใจที่พวกท่านเอ็นดูผมเหมือนลูกจริงๆ

“ต่ายเดินทางปลอดภัยนะลูก แล้วปีใหม่ก็ขอให้เจริญในหน้าที่การงาน แล้วก็แต่งงานเมื่อไหร่อย่าลืมบอกแม่ล่ะ”

แต่พอฟังประโยคสุดท้ายผมกลับรู้สึกผิดต่อพวกท่านมากมาย  เหมือนผมกำลังโกหกพ่อแม่ที่ผมเคารพ  ผมได้แต่บอกกับตัวเองว่าผมจะไม่ทำให้ลูกของแม่ต้องเสียใจ  แล้ววันนึงผมจะบอกกับป๋าแม่ด้วยตัวเองเรื่องของผมกับโอม

 ระหว่างนั่งรถกลับก็มีโทรศัพท์เข้ามาครับ  ผมดูชื่อสายเข้าแล้วก็งงนิดหน่อย

“สวัสดีครับคุณคมว่าไงครับ”

“คุณต่าย สวัสดีปีใหม่ครับ อยู่ไหนครับเนี่ย”เสียงคุณคมดูร่าเริงมากเลยครับ 

“ผมอยู่ต่างจังหวัดครับ  สวัสดีปีใหม่ครับ มีความสุขมากๆนะครับ”

“ผมจะมีความสุขมากๆเลยถ้าได้เจอหน้าคุณต่ายทุกวัน  ปีหน้าผมคงสมหวัง หึหึหึ”
 :haun5:ผมฟังแล้วก็ขำ คุณคมเนี่ยแกหยอดมาทุกปี  ขนาดผมมีแฟนเปิดเผยแล้วก็ยังไม่วาย  ผมฟังจนชินแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย

“เงียบไปเลยนะคุณต่าย   เจอผมจีบหน่อยเขินเหรอ”เสียงคุณคมหัวเราะร่ามาเลย

“ผมกำลังขำน่ะครับ  คุณคมชอบพูดเล่นเรื่อย”

“ใครว่าผมพุดเล่น  ผมพูดจริงทุกครั้งนะ”

ผมฟังแล้วชักเบื่อ น่ากลัวเหมือนกันแฮะ  ไอ้พูดทีเล่นทีจริงแบบนี้  อีกหน่อยทำงานด้วยกันทุกวันจะเป็นยังไง  มิต้องมานั่งฟังคำพูดแบบนี้ทั้งวันเหรอ

“ผมขอตัวก่อนนะคุณคม  พอดีจะไปลาผู้ใหญ่กลับกรุงเทพฯ”
ตอนนี้ผมอยากวางสายแล้ว  เลยพยายามส่งสัญญาณให้คุณคมรู้ตัว  แต่เหมือนยังไม่ตรงกับเจตนาที่โทรมา

เสียงคุณคมดูมีความสุขมากจริงๆ “คุณต่ายผมเจอน้องโอมด้วยนะ  ทำไมไม่อยู่ด้วยกันล่ะ”

อ้าวไปเจอที่ไหนกันล่ะเนี่ย  ไปเจอกันได้ยังไง
 “เจอที่ไหนครับ  พอดีเลิกงานไม่พร้อมกันเลยไม่ได้มาด้วยกัน”

“เจอที่โรงหนังมากับสาวสวยซะด้วยนะ”

พอคุณคมพูดแค่นั้นวูบแรกผมหึงเอามากๆอยากรู้ว่าไปกับใคร  มือกำโทรศัพท์แน่นไปเองโดยอัตโนมัติ  หลบจากกิ๊กทางนี้ไปมีกิ๊กทางนู้นรึไง  แต่ลองฟังคุณคมพูดก่อน

“เดี๋ยวผมส่งรูปไปให้ดูนะครับ”   
คุณคมผู้หวังดีแต่ประสงค์ไม่ค่อยดีเสนอตัวเป็นปาปารัซซีสมัครเล่นซะแล้ว แต่พอผมหยุดคิดนิดนึง  มันก็ไม่น่าจะมีใครตอนนี้โอมสนิทกับติงคนเดียว  ผมคงต้องวัดดวงเอาว่าผมจะเดาถูกไม๊

“ไม่ต้องก็ได้ครับเค้าไปกับเพื่อนเค้าน่ะ  โอมเค้าโทรบอกผมแล้ว สูงๆขาวๆสวยๆใช่ไม๊ล่ะ น้องติงน่ะเพื่อนที่ทำงานสายโอมเค้า” ผมก็เดาเอานะครับแต่คงจะเดาถูก คุณคมเงียบไปพักนึง

“อ้าวเหรอ  แหมงั้นแผนตีหัวแล้วแย่งเอาแฟนเค้ามาของผมก็ไม่สำเร็จซิ  อุตส่าห์นึกว่าโชคดีแล้วเชียว หึๆ”
คุณคมนี่พูดตรงเกินไปรึเปล่าไม่รู้ซิ จนทำให้ผมหนาวกว่าเดิม  ผมเลยต้องย้ำไปอีกที

“คุณคมก็รู้ยังไงผมก็รักโอมไม่ต้องมาล้อเล่นหรอกครับ  แค่นี้นะครับแล้วค่อยคุยกันที่ทำงาน”

แล้วผมก็กดวางสายไปเลย  ไม่ทันได้ฟังคุณคมพูดอะไรอีก  บุ้งนั่งอยู่ข้างๆคงไม่รู้เรื่องอะไร  แต่พอได้ยินผมพูดถึงโอมก็เลยถามขึ้นมา

“พี่ต่ายคุยกะใครน่ะเสียงดุจัง  แล้วโอมอยู่ไหนพี่”

“พี่คุยกะลูกค้าน่ะพอดีเค้าไปเจอโอมที่โรงหนังกับเพื่อน”

ผมอดโมโหคุณคมไม่ได้ แล้วก็พาลโมโหไปที่โอมด้วย  หนีผมไปแล้วก็ไปดูหนังกับสาวมันน่าจับตีซะให้เข็ดอย่างนี้ต้องแกล้งให้หนักๆเลย  ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะแกล้งยังไงดี  บุ้งก็ถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้

“โอมไปกับใครน่ะพี่ต่าย”บุ้งไม่ได้สนใจเลยว่าผมอยู่ในอารมณ์ที่จะตอบรึเปล่า

“ไปกับใครนะ”บุ้งก็ถามผมอยู่นั่นแหล่ะ

“ไปกับติง...เพื่อนเค้าน่ะ” ผมเลยชักเซ็งไม่อยากกลับบ้านกลับไปก็ไม่เจอเจ้าตัวดี  แล้วไม่รู้นึกยังไงผมเลยชวนบุ้งไปดูหนัง

“บุ้งไปดูหนังกับพี่ไม๊”บุ้งหันมามองหน้าผมเหมือนผีหลอก ทำตาโตเชียว น่าเอ็นดู หึหึหึ

“พี่ต่าย...นึกยังไงพี่”บุ้งถามผมอย่างกับว่าผมทำสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ขำดี แกล้งโอมไม่ได้แกล้งบุ้งดีกว่า แก้เบื่อ

“ก็ทำไมล่ะ โอมเค้าก็ไปเที่ยวกับสาวแล้ว ทิ้งเราสองคน  เราก็ไปเที่ยวกันมั่งซิ”

ผมหันมายิ้มให้กับบุ้ง บุ้งอ้าปากค้างหน้าแดง ผมเห็นแล้วก็ขำ  บุ้งขี้อายพอๆกับโอมเลย  สมกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ

“พี่เห็นว่างๆ  กลับไปก็ไม่เจอโอมหรอก ไม่ไปก็ได้นะพี่ไม่ได้บังคับซักหน่อย”

บุ้งทำท่าลังเลว่าจะเอายังไงดี  ผมเองก็ไม่ได้อยากดูหนังหรอกแต่กลับไปก็ไม่เจอโอม  เลยอยากหาอะไรทำฆ่าเวลา

“ไปก็ได้พี่ต่าย” 
บุ้งทำท่าเหมือนตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิต ผมอดจะอมยิ้มไม่ได้ แต่พอหันไปเห็นหน้าบุ้งที่ทำหน้าไม่ค่อยแน่ใจ   เลยต้องหุบยิ้มกลัวจะเข้าใจเลยเถิดไปกันใหญ่

ไม่รู้คิดถูกหรือเปล่าชวนบุ้งไป เปลี่ยนใจล่ะ เอางี้ดีกว่า
“บุ้งลองโทรหาโอมซิว่าอยู่ที่ไหน  เราตามไปเจอดีกว่า  แต่ไม่ต้องบอกนะว่าพี่ไปด้วย”

“จะดีเหรอพี่ต่าย  แล้วโอมเค้าจะยอมเจอผมเหรอ”
บุ้งถามผมแบบนี้แต่มือนะกดโทรไปแล้ว ไอ้พวกปากไม่ตรงกับใจ  กลัวๆกล้าอยู่นั่นแหล่ะ

“ติดแล้วพี่.....โอมเปิดเครื่องแล้ว”บุ้งทำหน้าดีใจเหมือนเจอตังค์ 20 บาทที่ใครทำหล่นนะครับ

“โอมๆๆๆ ....เอ่อ..กรู...เอง”   
 ผมฟังบุ้งพูดแล้วก็ขำเหมือนคนสติแตก  โอมนี่เค้าเก่งเรื่องที่ทำให้ใจคนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจริงๆ  ผมหมายถึงตัวเองด้วยนะครับ หึหึ

“ดูหนังเหรอ...ที่ไหนล่ะจะไปหา”

“ให้กรูไปเหอะ..กรูอยากเคลียร์”

“ได้....ออกมาแล้วเจอกันนะ”

“โอมเค้ายอมคุยกับผมแล้วพี่” 
คราวนี้ทำท่าเหมือนเก็บแบงค์ 100ได้ครับ ยิ้มหน้าบานได้แล้ว

“ก็ดีแล้วนี่  คุยกันให้รู้เรื่องนะ แค่เพื่อนนะเข้าใจไม๊”

ผมย้ำกับบุ้งอีกที  ไม่อยากมาทะเลาะกับโอมอีกแล้วเรื่องบุ้ง  เวลาเราโกรธกับใครก็ตามมันไม่ดีเลยครับเสียสุขภาพจิต  โดยเฉพาะกับคนที่เรารัก บุ้งก็พยักหน้าตอบผมแบบหงอยๆ คงพยายามตัดใจได้ซักที

“ครับพี่ต่าย”

พอไปถึงที่ห้างสรรพสินค้าที่โอมนัด  ผมก็ทิ้งบุ้งไว้ที่นั่นแล้วแยกตัวไปเดินที่อื่นก่อน  แต่ไม่ลืมบอกบุ้งว่า

“บุ้งไปคุยที่ไหนกับโอมแล้วโทรบอกพี่นะ   แล้วคุยเสร็จกดหาพี่ทีนึงแล้วพี่จะเข้าไปหาเอง  แล้วอย่าบอกโอมล่ะ ไม่งั้นพี่ห้ามเจอโอมอีกจริงๆด้วย”

เด็กพวกนี้ต้องทั้งขู่ทั้งปลอบครับ  เป็นวิธีของผมเองใช้กับน้องๆที่ทำงานบ่อยๆค่อนข้างได้ผลครับใครจะหาว่าเป็นจอมวางแผนก็ยอม  แต่ผมเรียกแบบเข้าข้างตัวเองว่าเป็นวิธีเชิงจิตวิทยามากกว่าครับ

พอแยกจากกันกับบุ้ง  ผมก็ไปหาซื้อของใช้เข้าบ้านครับ  กะว่ายังไงวันนี้ขออยู่บ้านจัดการกับเจ้าน้องตัวดีของผม  ต้องเอาซะให้เข็ดครับ น้องโอมที่รัก............ของพี่ต่าย 
 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เล้าปิดหลายวัน แต่มัวไปคุยกับเพื่อนๆน้องๆ แต่งไปไม่คืบหน้าเลย