^
^
^
อย่าเพิ่งงอนกันนะคร๊าา มาอัพให้แบบยาวๆแล้ว เป็นการไถ่โทษคร๊าา
ร้าย 25
“มึงติดใจมันเหรอ”
“อะไร”
“ไอ้วิน มึงชอบมันเหรอว่ะ”
“กูจะชอบมันได้ไง มึงก็รู้ว่ากูจับตัวมันมาเพื่ออะไร”
“แล้วเพื่ออะไร กูไม่เห็นมึงจะทำอย่างที่มึงพูด”
“กูแค่อยากจะเก็บมัน ใช้ร่างกายมันให้สาสม ก็เท่านั้น”
“กูรู้จักมึงดี ถ้ามึงมีใจให้มัน กูไม่เห็นด้วยที่มึงจะทำร้ายมันต่อไป”
“มึงพูดอะไร กูยังรักยูกิ กูจะแก้แค้นให้น้องกู”
“น้องมึงตายไปแล้ว พูดกันจริงๆถ้าไอ้วินมันจะรักกับไอ้เกมส์ก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะเว่ย”
“แต่มันแย่งคนรักของยูกิ มึงก็รู้ว่ากูรักยูกิมากแค่ไหน มึงก็รู้ใช่ไหม ไอ้ซันมึงรู้ว่ากู…ทำใจไม่ได้ กูปล่อยมันไปไม่ได้”
“ใจเย็นๆ มึงลองปล่อยวาง เรื่องแบบนี้กูเชื่อไม่มีใครอยากให้เกิด ไอ้วินกับไอ้เกมส์เองก็ดูเหมือนจะไม่รู้รื่องการตายของยูกิด้วย
ซ้ำ มีแต่มึงนั้นแหละที่ยัดเยียดความผิดให้มัน”
“เหอะ มันจะรู้อะไร ในเมื่อมันกำลังสมสู่กันอยู่ ทั้งๆที่น้องกูจะตาย แม้แต่ชั่ววินาทีสุดท้าย ยูกิก็ยังเพ้อแต่ไอ้เกมส์ มึงจะไม่ให้กู
เกลียดมันได้ไง”
“มึงเกลียดไอ้เกมส์แล้วมาลงกับไอ้วินทำไม”
“เพราะกูเชื่อ การแก้แค้นที่เจ็บปวดที่สุดคือการได้รับรู้ว่าคนที่รักจากไปโดยไร้คำร่ำลา”
“ถ้ามึงไม่ฆ่ามันทิ้ง ก็ปล่อยมันไป เรื่องจะได้จบๆ”
“กูพอใจเมื่อไหร่ กูจะฆ่ามันเอง”
“เมื่อไหร่”
“ไม่รู้”
“แต่ยังไม่ใช้ตอนนี้”
“เฮียยยยยยย~ สองคนไปทำไรตรงนั้น อย่ามานะว่าจะกินกันเอง”เสียงไอ้แป๊บดังแว่วมาอีกฟากชายหาด ผมกับไอ้ซันหันหน้าไป
มองที่มาของเสียง พลางลุกขึ้นหมายจะแตะปากไอ้แป๊บที่วิ่งเข้าบ้านไปด้วยความเร็วสูง
“ถ้ามึงรัก ก็อย่าร้าย เพราะคงไม่มีใครบ้า ขนาดตกหลุมรักคนที่ข่มขืนตัวเองหรอก มึงว่าไหม”ไอ้ซันว่า เดินนำเข้าบ้านไป ผมถอน
หายใจเฮือก ทอดสายตามองไปยังชายทะเลกว้างสุดลุกหูลุกตาพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างบางที่คุ้นเคยที่นั่งอยู่ริมชายหาด
ผมวิ่งมุ่งไปที่หมายร่างบางลุกขึ้น เดินออกไปอีกทางที่ห่างบ้านพักออกไป
จากที่เดินก็เหมือนจะวิ่งออกไปเรื่อยๆ…
ห่างออกไป………
หมับ !!!
“มึงกำลังจะไปไหน !!”
“กะ กู..ปล่อย!!”
“คิดจะทำอะไร”
“ป่าวๆ”ไอ้วินส่ายหน้าไปมา แววตาสั่นระริกเหมือนผู้ร้ายที่โดนตำรวจจับ ผมออกแรงกระชากข้อมือมันลากตรงเข้าไปบ้านพักข้าง
นอก ร่างบางขัดขืน
“ปล่อย !! ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย !! มันจับตัวผมมา ช่วยด้วย”ไอ้วินร้องให้คนช่วย ผมยิ้มเยาะกับความคิดที่โง่เขลาของมัน นี่มัน
เกาะส่วนตัวผมนะ คนพวกนี้ก็คนงานในเกาะทั้งนั้น
“อย่าไปใส่ใจเลยครับ”
“อ่อ ครับ คุณกัสสนุกกับวันปีใหม่นะ”
“ครับลุง” ไอ้วินอึ้งไป ก่อนจะเริ่มดิ้นอย่างแรง ผมผลักมันลงกับพื้นทราย ไอ้วินตะเกียดตะกายลุกขึ้น ร่างบางเซลงไปอีกครั้งผม
กระตุกข้อมือผม พาก้าวฉับๆตรงไปที่บ้านพัก
“เจ็บ ช้าๆดิว่ะ ไอ้เชี่ย ปล่อยนะโว๊ย”
“มึง!หยุดโวยวายซะที ก่อนที่กูจะหมดความอดทน”ผมหันไปมองไอ้วินที่ลีลาไปยอมเดินตามมาง่ายๆผมบีบข้อมือผมแน่น ฤทธิ์
เยอะนัก ปล่อยไว้ดีๆไม่ชอบ หาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเอง
“มึงช้าๆหน่อย กูเหนื่อย”
“อย่ามาลีลา คิดว่าจะหนีกูพ้น รอดมือรอดตีนกูหน่อยอย่างเหลิง”ผมดึงมือมันไปเรื่อยไม่ใกล้ไม่ไกลจะถึงบ้านพักแล้ว แสงแดดใน
เวลาเที่ยงวันแรงกล้าจนเหงื่อแตกพลั่ก ผมรีบก้าวขาอย่างเร็ว ฉุดร่างบางให้ตามมาทัน
แฮ่ๆ ๆ
“ไปไหนกันมาว่ะ”
“ไปเล่นเกมส์ตำรวจจับผู้ร้ายมา”ผมตอบ หันไปมองไอ้วินที่ยืนหอบ หน้าแดง เหงื่อไหลซิก
“เข้าไปดื่มน้ำข้างในเหอะ เดี๋ยวไอ้วินมันจะเป็นลมไปซะก่อน ปากซีดเชียว เห็นว่ายังไม่ทานไรแต่เช้าแล้วไปทำไรกลางแดดแบบ
นั้นหล่ะ”
ไอ้วินหน้าซีด ไม่ได้ตอบคำถามอะไร ผมเดินเข้าไปในบ้าน หาน้ำเย็นๆดื่ม เดินออกมาอีกก็ไม่เห็นไอ้วินแล้ว ผมเรียกไอ้ซัน มันชี้
มือไปบนชั้นสอง ผมพยักหน้า พลางเดินเข้าไปบนห้องชั้นสองของตัวบ้าน
แอ๊ด
“ทำอะไรอยู่”มันสะดุ้ง ในมือถือรูปถ่าย ลิ้นชักในห้องนอนผมถูกรื้อ ผมเดินเข้าไปใกล้
“รูปอะไร”ผมดึงรูปในมือมันมาดู เป็นภาพถ่ายตอน ม.4 ปีที่แล้วของผมกับยูกิ ไอ้วินหน้าซีดลงอย่างเห็นได้จัด ผมกำรูปถ่ายไว้
แน่น ใต้ภาพบรรยายไว้ว่า ‘ยัยอ้วนกี้ น่ารักขึ้นนะเนี่ย ปีนี้พี่จะบอกรักเธอ’
วันนี้ผมจะบอกรักกับเธอ เหมือนหัวใจผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
‘พี่กัส กี้มีแฟนแล้วนะ รักมากๆด้วย’
“มึงกับยูกิไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ มึงรู้เรื่องอะไรของกูกับไอ้เกมส์บ้าง!! ก่อนที่มึงจะจับตัวกูมาแบบนี้ มึงสืบเรื่องอะไรก่อนแล้วยัง
ไม่ใช่เอาคำพร่ำเพ้อของผู้หญิงคนนี้แล้วมาผูกเป็นเรื่องเป็นเอาเอง !!!”
“เออ กูกับยูกิไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ แล้วไง เพราะมึงนั้นแหละ ไปอ่อยไอ้เกมส์ มันเลยหันไปเอากับเอาผู้ชายเน่าๆแบบมึง
เพราะมึงที่ทำให้น้องกูเสียใจ อุบัติเหตุทั้งหมดก็เพราะต้นเหตุเป็นเพราะมึง !!”
“เหอะ !! น่าสมเพชทั้งพี่ทั้งน้อง อีกคนก็บูชาความรักกับคนที่ตายไปแล้ว อีกคนก็เพ้อเจ้อแต่ผู้ชาย กูก็เห็นแต่น้องมึงนั้นแหละไป
ให้ท่าไอ้เกมส์ก่อน มันก็แค่คบเล่นก็ทำเป็นจริงจัง ถ้ากูกับไอ้เกมส์เป็นคนไม่ดี น้องสาวมึงก็คงเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุดเท่าที่กูเคยเจอมา !!!!”
เพี๊ยะ !!!
โครม !!!
“อย่ามาปากดี มึงไม่รู้อะไรอย่ามาพล่าม”
“มึงนั้นแหละ ไม่รู้อะไร ก็แค่ผู้ชายที่ผู้หญิงไม่เอา เหอะ !! ทุเรศสิ้นดี”
เพี๊ยะ !!!
ผมตบลงแก้มมันอย่างแรงอีกครั้ง เลือดสีแดงไหลทะลักออกมา ไอ้วินมองผมอย่างเคียดแค้น มือกำกันแน่น ก่อนจะต่อยลงที่แก้ม
ผม ผมเหวียงหมัดลงท้องมัน ร่างบางทรุดลงกับพื้นห้อง ร้องไห้อย่างเจ็บปวด
“ถ้ากูรู้ว่ากูไม่ผิด ไอ้เกมส์ไม่ผิด พวกกูไม่รู้เรื่อง แต่เพราะมึงมันพาล!!ไอ้คนเลว ไอ้บ้า! เชิญมึงไปลงนรกกับน้องสาวมึงเหอะ !!!”
ไอ้วินแผดเสียงสั่น กุมท้องตัวเองไว้ เสียงประตูห้องเปิดออก ไอ้แซมวิ่งเข้ามาดูไอ้วิน สีหน้างุนงง ลูบหลังไอ้วินไปมา
“เรื่องอะไรกันครับ”
“มึงไม่เกี่ยว”
“แต่…”
“ออกไป วันนี้กูไม่กลับบ้าน พวกมึงกลับกันไปก่อน”ไอ้แซมพยักหน้า เดินออกจากห้อง
ผมมองไอ้วินที่ฟุบลงไปกับพื้นแน่นิ่งไป ผมใช้เท้าเขี่ยมันเบาๆ ร่างบางตัวอ่อนยวบหมดสติไปแล้ว
“เอ๊ะอะโวยวายไรกันว่ะ ไอ้แซมออกมาหน้าเสียเชียว”
“กูมีเรื่องนิดหน่อยกับไอ้วิน พวกมึงเก็บของกลับกันไปก่อนเลย วันนี้กูคงไม่กลับ”
“แล้วมึงกลับไง รถก็ไม่มี”
“เดี๋ยวกูจะโทรให้คนขับรถเอารถมารับ มึงกลับกับไอ้แซมไปก่อนเลย”
“เออ อย่าเอากันขั้นถึงตายนะเว่ย กูสงสารมัน”
“อืม”
ผมเดินเข้าไปในครัว ไม่มีอะไรที่พอกินได้เลย ตู้เย็นไอ้เฮร์ทกับไอ้แป๊บก็แดกกันเกือบหมด ขนแล้วขนอีกจนไม่เหลือซาก
“เฮียหาไรอ่ะ”
“ของกิน มีเหลือบ้างป่ะ พวกโจ๊กอะไรแบบนี้”
“ไม่เหลือแล้วนะ เดี๋ยวให้พี่ซันออกไปซื้อให้เอาไหม”
“อืม ฝากหน่อยนะ เ ออ ซื้อพวกยามาด้วย เดี๋ยวกูขึ้นไปดูมันก่อน”
“ฮ่ะ”
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ยกร่างบางวางลงบนเตียง หยิบกะละมังใบเล็กพร้อมกับผ้าขนหนูผืนบางชุบน้ำรด เช็ดไปตามแขนของ
ไอ้วินที่สลบอยู่ ผมถลกเสื้อผมออก แผลช้ำม่วงปรากฏให้เห็นทั่วแผงอกขาว ร่างบางเหมือนงึมงำอะไรบางอย่าง เช็ดตัวใส่เสื้อผ้า
อะไรให้มันเสร็จ ผมก้มลงไปหยิบรูปยูกิลงลิ้นชัก พลันสมองก็คิดถึงเรื่องในอดีต น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง…
“พี่ ออกไปซื้อของให้เฮียหน่อย”
“ซื้ออะไร”
“อาหารกับพวกยา”
“แล้วทำไมไม่ชวนไอ้กัสออกไปเอง”
“เฮียไม่ว่าง พี่เฮร์ทกับแป๊บก็ยังนอนไม่ตื่นอยู่ที่ห้อง แซมไม่รู้จะไปชวนใคร”คนตัวเล็กแจ้ง ก้มหน้าหลบสายตาของคนตัวโต
“อืม”ซันพยักหน้า มือล้วงกุญแจรถออก แซมวิ่งตรงไปที่รถ ก่อนทั้งคู่จะออกไปด้วยกันด้วยอึดอัดเพราะบรรยากาศในรถมันช่าง
เงียบ ไม่มีใครปริปากพูดอะไร
“กูจอดรถรออยู่นี่ จะลงไปซื้ออะไรก็รีบซื้อ
“ไม่ลงไปด้วยกันเหรอ”คนตัวเล็กว่า พลางมองคนขับรถข้างๆแววตาสั้นระริก
“ไม่อยากลง”ง่ายๆสั้นๆ แซมยอมก้าวลงมาจากรถโดยดี มองไปรอบๆตัว ไม่รู้จะไปทางไหนดี เขาไม่เคยไปไหนมาไหนโดยไม่มี
คนดูแลมาก่อน ถึงแม้เขาจะโตจนป่านนี้แล้วก็ตาม
“นั้นไง ซูปเปอร์มาเก็ต”ร่างบางคลี่ยิ้ม รีบวิ่งตรงไปยังที่หมายของถนนอีกฝาก
เฮ้ยยยยยย !!
“ข้ามถนนระวังหน่อยสิหนู อยากตายมากนักรึไง”ร่างบางถอยหลังกรูดอย่างตกใจ
ยกมือไหว้คุณลุงวินที่ขับรถเฉียดตัวเข้าไปเป็นการขอโทษขอโพย
“เกือบไปแล้วไหมเรา”เขาตบอกตัวเองเบาๆเป็นการปลอบขวัญ หันหัวมองซ้ายขวาก่อนจะคอยๆตัดสินใจข้ามออกไป โดยไม่รู้เลย
ว่ามีสายตาอีกคู่หนึ่งกำลังจับตามองทุกการกระทำของเขาอยู่
ครืดดดดดดดดด ~
อึ๊ดดดดดดดด อา
หนักจัง !!
ร่างบางรวบถุงต่างๆที่เพิ่งซื้อมาถือไว้ในมือทั้งสองข้าง ก่อนจะออกแรงยกของออกจากหลังรถแต่ดูเหมือนแรงเขาจะน้อยไปหน่อย
จึงหิ้วออกมาไม่ได้ แซมเหลือบมองซันที่เดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่ทุกข์ร้อน
โอ๊ยย!!
แซมร้องเสียงโอดครวญเมื่อจู่ๆก็ล้มกับพื้นทรายลงไปอย่างแรง ข้าวของในมือกระจัดกระจาย ร่างบางลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล นิ้ว
มือแดงห่อเลือด เขาค่อยๆก้มลงหยิบถุงข้าวของที่หล่นอยู่
รู้สึกถึงเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินมาจากด้านหลัง
“เล่นทรายตอนแดดปรี๊ยงๆแบบนี้มันไม่ดีหรอก”ซันพูด ช่วยเก็บข้าวของที่หล่นอยู่ตามหาดใส่ถุงก่อนจะถือถุงเดินเข้าไปเก็บใน
บ้าน ร่างบางปัดเนื้อทรายตามตัวออก พลางเดินตามคนตัวสูงด้วยท่าทีอายๆกับตัวเองที่ซุ่มซ้ามจนเกินเหตุ
“กัส”
“กัส”
“ไอ้กัส !!!”
“หา มีไร ตะโกนใส่หูกูไมว่ะ”
“กูจะกลับแล้วนะโว๊ย พรุ่งนี้มีสอบย่อยนะมึง”
“เออ กลับไปก่อน กูอยากพักผ่อนอีกหน่อย”
“อืมๆแล้วให้แซมกลับกับกูเลยป่าว”
“เอาไปด้วยเลย กูคงไม่ให้มันอยู่ต่อหรอก แค่ไอ้วินกูก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ต้องมาปลอบไอ้แซมอีกคนคงไม่ไหว รายนั้นมันขี้แย”
“ฮ่าๆ”
“งั้นกูขึ้นไปเก็บของก่อน ของที่ซื้อมาไอ้แซมมันเก็บไว้ในตู้เย็นหมดแล้ว มึงก็หาอะไรให้ไอ้วินมันด้วย เดี๋ยวตายซะก่อน”
“เออ”
ก๊อกๆ
ก๊อกๆ
“พี่เฮร์ทพี่แป๊บครับตื่นได้แล้ว นี่มันเที่ยงแล้วจะนอนกินข้าวกินเมืองไปไหนนน”
ร่างบางที่ตะโกนอยู่นานสองนานทำหน้าบิดเบี้ยวอย่างหงุดหงิดบางลองบิดลูกประตูดู
‘อ้าว ไม่ได้ล็อคนี่นา’ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งแตะจมูก คนตัวเล็กค่อยเดินเข้าไปเรื่อยๆจนถึงที่นอน พลางส่าย
ตัว
‘ขี้เซ้าทั้งคู่เลย’พรึบบ !!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!
“อือออ ไอ้เชี่ยแซมมึงกรี๊ดหาพระแสงวิมารอะไรมึงฟ่ะ กูรำคาญ!!!”
“พะ พี่ แป๊บบ”
“เรียกไม กูจะนอน~”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !! ตึง 0.0"
“เอ๊ะอะไรกันอีกว่ะเนี่ย”
“ไม่รู้อ่าเฮีย ดูไอ้แซมดิ แมร่งอยู่ๆก็หลับกับพื้นไปเฉยเลย หาววว”
“อึ๊ยย แป๊บมึงลองดูสภาพมึงกับไอ้เฮร์ทหน่อยดิ๊”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!
“ไอ้สัตว์เฮร์ทมึงทำอะไรกูเนี่ย ตื่นๆๆ ไอ้สาสสสสสสส มึงตื่นขึ้นมาเลย ไอ้เชี่ย!!”
“อือออออ กูจะนอนกอดกับเมียกู มึงไปโวยวายที่อื่นไป๊!!”ร่างสูงตัวบึกบึนงัวเงียดึงตัวแป๊บที่เข้าใจว่าเมียมันมากอดรัดแน่น คน
โดนกอดเมื่อเห็นสภาพก็หน้าดำหน้าแดงโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟทุบตีร่างหนาไม่ได้หยุด
ผมยิ้มงงๆ ลากตัวไอ้แซมที่สลบกองไปกับพื้นออกจากห้อง ใครเห็นก็คงช็อค เพื่อนซี้ดันตีท้ายครัวกันเองแบบนี้ ใครจะคิดหล่ะครับ
ว่าสุดท้ายมันจะได้กันเอง
“เฮ้ยยย อี๋!! กูไปเอามึงตอนไหนฟ่ะ มึงอย่ามาใส่ร้ายกูนะโว๊ย !!”
“สัส ก็กูนอนอยู่กับมึงสองคนแล้วไอ้บ้าที่ไหนจะมาเอากูหล่ะ หลักฐานคาตามึงยังจะมาเถียงอีก!!”
“กูไม่ตาต่ำขนาดมาเอามึง แหวะ!! จะให้กูทำไงก็ได้กันไปแล้วนี่ ให้พ่อกูไปขอเลยมะ!!”
“ไอ้เชี่ย…”
ผมได้ยินเสียงตะโกนด่ากันลั่นจนแว่วค่อยๆเบาไป เหมือนผัว-เมีย ข้าวใหม่ปลามัน
อีกสักพักก็คงดีกันเอง
“มีไรว่ะ ลั่นบ้านเลย แล้วนี่ไอ้แซมเป็นไร”
“มันเป็นลม”
“อ่อ ไปทำไรกันมาถึงได้เป็นลม”ไอ้ซันว่าเสียงขุ่นๆ
“เหอะๆ มันเพิ่งเห็นภาพบาดตาบาดใจมา คาพื้นเลย”
“ภาพไรว่ะ”ผมชี้ไปที่ห้องไอ้แป๊บกับไอ้เฮร์ท ประตูไม่ได้ปิด ไอ้ซันทำหน้างงๆ เลิกคิ้วสูงเชิงสงสัย
“อะไรว่ะ งง”
“……………”
“อย่าบอกนะมึง!!”ไอ้ซันชะเง้อคอไปดูอีกรอบ ภาพเปลือยเปล่าของมันทั้งคู่ทำให้ไอ้ซันถึงกับบางอ้อ ยิ้มแห้งๆให้ผม
“เหอะ ๆ เป็นกู กูก็ช็อคว่ะ”
“ฮ่าๆเดี๋ยวกูเอาไอ้แซมไปนอนที่ห้องก่อนนะ”
“ไม่เป็นไร มันนอนห้องเดียวกับกูเดี๋ยวกูพาไปเอง”
“อืม”ผมยกร่างบางให้ไอ้ซันจัดการแทน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ไม่รู้ไอ้วินมันจะฟื้นรึยัง
แอ๊ดด
ผมค่อยๆปิดประตู เดินไปยังเตียงกว้างที่มีร่างบางนอนอยู่เปลือกตาปิดสนิท ริมฝีปากบางแนบชิดกัน ผมลูบหัวมันเบาๆตัวร้อนรุ่ม
เหมือนมีไข้ ผมห่มผ้าให้มันอีกชั้น กะจะลุกขึ้นไปหากะละมังเช็ดตัวให้มันอีกรอบ แต่มือเรียวกลับจับแขนผมรั้งไว้ก่อน
“เกมส์~”
!!!
“พอร์ท~”
“คิวท์~”
“พวกมึงคือเพื่อนที่ดี…”
“กูอยากกลับบ้าน…………………………..”
“ไม่มีใครเลย !! อึกกกกก ช่วยที แม่วินเจ็บ อื้อออ แม่มารับวินที วินเจ็บ !!”
ร่างบางร้องไห้ฟูมฟาย ดิ้นพรวดพราดอยู่บนเตียง เหมือนหัวใจของมันกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ตัวสั้นคล้ายกับคนวิกลจริต ผมดึง
ตัวผมมากอด ลูบหัวไปมา ไอ้วินร้องไห้ไม่ได้หยุด ผมปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆร่างบางค่อยๆสงบลง ขนตาเปียกชุ่ม ใบหน้า
เรียวดูซูบลงไปมาก ผมวางร่างลงกับเตียง ผมจ้องมันอยู่สักพัก เหมือนมีแรงดึงดูดให้ผมต้องก้มลงไป สัมผัสกับลมหายใจอุ่นๆผม
จูบที่เปลือกตามันแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนมาจุมพิตเบาๆที่ปากนุ่ม ความคิดบางอย่างวิ่งแปลบเข้ามาในหัว ผมรีบผละจากร่างบาง ลุก
ออกจากเตียง รู้สึกปวดใจลึกๆ
หรือควรจะจบซะที?
…………………………………………………………………………………………….
จบเถอะค่ะ 555 = =" สัปดาห์นี้อาจจะหายไปเลยนะค่ะ เพราะมีสอบ T T กลางภาค อยากบอกว่าเรียนไม่รู้เรื่องเลย มันไม่กระจ่าง!!!~ มารู้เรื่อง ติวกันเอาตอนจะสอบทุกที คิดแล้วเซง = ="
บะบายค่ะ ต้องไปอ่านหนังสือแร้ว มีสอบอีกล่ะ แง่งง
ฝากนิ :กอด1:ายเรื่องใหม่ด้วยนะค่ะ ออกแนวต๊องๆรั่วๆต่างจากเรื่องนี้โดยสิ้นเชิง = =" ใครว่างๆก็แวะไปอ่านกันได้จ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31008.0
หัวข้อ: Prince love ♥วุ่นนัก สะดุดรักนายวายร้าย ร้ายไม่ร้ายไม่รู้ แต่รักร้ายๆของคิวท์จบแล้วจ้า ^^ 9/3/12 (อ่าน 274219 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก