หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Oyasumi

[KOKURO]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

[KOKURO]

ผมได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง Oyasumi ของ Kawamura Ryuichi น่ะครับ
ทั้งนี้ก็เลยขอแปะเนื้อเพลงและคำแปลไว้ด้วยเพื่ออรรถรสในการอ่านนะครับ


おやすみ
河村隆一

夕暮れが閉じて行くうつむく君　やさしく隠すように
何もまだ言わないで　星降る夜　待ちたい気分だよ
聞き分けのいい僕だよ　話さなくても瞳そらしたら・・・
その胸の苦しさはたぶん解っているから平気だよ

抱きしめてもいいと君は聞くけど
そんな風に僕を過大評価してる君の為背伸びをするのかい

張り裂けそうな想い　隠しておきたい
おやすみと見送る時間までは　君は僕のもの

決めたのは君だから　信じていい　愛する人だけに
微笑みは大切にしまっていて　最後も君らしく

Kissしてもいいと君は聞くけど
そんな風に僕をいっぱいにして　潤ませるさよならの時間を

抱きしめてもいいと君は聞くけど
おやすみの時間がもう来たみたい　君の為もう幕を閉じよう




Oyasumi
Kawamura Ryuichi

Yuugure ga tojiteyuku Utsumuke kimi yasasiku kakusu youni
Nani mo mada iwanaide Hoshifuru yoru machitai kibun da yo
Kikiwake no ii boku da yo Hanasanakute mo hitomi sorashitara…
Sono mune no kurushida wa tabun wakatteiru kara heiki da yo

Dakishimete mo ii to kimi wa kiku kedo
Sonna fuu ni boku wo kadai hyouka shiteru kimi no tame senobi wo suru no kai
Harisakesou na omoi kakushite okitai
Oyasumi to miokuru jikan made ha Kimi ha boku no mono

Kimeta no wa kimi dakara Shinjite ii Ai suru hito dake ni
Hohoemi ha taisetsu ni simatteite Saigo mo kimi rashiku

Kiss shitemo ii to kimi wa kiku kedo
Sonna fuu ni boku wo ippai ni shite Urumaseru sayonara no jikan wo

Dakishimete mo ii to kimi wa kiku kedo
Oyasumi no jikan ga mou kita mitai Kimi no tame mou maku wo tojiyou




ราตรีสวัสดิ์
คาวามุระ ริวอิจิ

ย่ำสนธยาค่อยๆปิดฉากลง ราวกับจะซ่อนเธอผู้ซึ่งก้มหน้านิ่งไว้อย่างอ่อนโยน
เป็นความรู้สึกอยากจะรอคอยค่ำคืนที่ดวงดาวจะร่วงหล่นลงมา โดยยังไม่พูดอะไร
ฉันเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย แม้จะไม่พูดอะไรและเพียงแค่หลบตา...
ความรวดร้าวในหัวใจนั้น บางทีฉันอาจจะเข้าใจก็ได้ เพราะงั้น ไม่เป็นไรหรอก

กอดหน่อยได้ไหม เธอถามมาเช่นนั้น
แต่จะให้ฉันยืดอกเพื่อเธอที่ตีค่าฉันไว้สูงเกินไปแบบนั้นงั้นหรือ

อยากซ่อนความคิดคำนึงที่แหลกสลายนี้เอาไว้ก่อน
จนกว่าจะถึงเวลากล่าวราตรีสวัสดิ์และมองส่งเธอไป เธอเป็นของฉัน

คนที่ตัดสินใจคือเธอ ดังนั้นจะเชื่อก็ได้ แค่เป็นคนที่รักเธอเท่านั้น
เก็บรักษารอยยิ้มนั้นไว้ให้ดี ให้สมกับเป็นเธอจนถึงตอนสุดท้าย

จูบหน่อยได้ไหม เธอถามมาเช่นนั้น
หากก็จุมพิตฉันเช่นนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า จนเวลาที่ต้องกล่าวคำอำลาฉ่ำชื้น

กอดหน่อยได้ไหม เธอถามมาเช่นนั้น
แต่ดูเหมือนว่าเวลาที่จะต้องกล่าวราตรีสวัสด์จะมาถึงแล้ว ฉันจะต้องปิดม่านลงเพื่อเธอแล้ว

[KOKURO]

Oyasumi

เขาเป็นคนที่แตะต้องไม่ได้
แม้จะสัมผัสแตะเนื้อต้องตัวได้  แต่จะล่วงล้ำก้ำเกินมากไปกว่านั้นไม่ได้
ผมรู้ดี  และบอกกับตัวเองมาตลอด  นับแต่วันนั้นที่เขามาปรากฏตัวที่นี่...เมื่อห้าปีก่อน

...

“สายันต์สวัสดิ์  อาเดีย”  ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดประตูไม้บานใหญ่หนาหนักเข้าไปในห้อง

ห้องนั้นกว้าง  แต่มีเพียงเตียงสี่เสาที่ประดับผ้าม่านสวยงามและเครื่องเรือนอีกไม่กี่ชิ้น  เจ้าของชื่อที่ผมเอ่ยทักนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกข้างหน้าต่าง...แม้จะเรียกว่าหน้าต่าง  แต่มันก็ติดลูกกรงแน่นหนา


ห้องนี้คือคุก...คือกรงขังสำหรับนกน้อยตัวสวยของ  “นาย”


“อาเดีย...”

เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้  ร่างบนเก้าอี้โยกก็ยื่นมือมาหาผม  ที่ข้อมือนั้นมีกำไลเงินที่ประดับด้วยกระดิ่งเงินสวมอยู่...เครื่องประดับอันเป็นสัญลักษณ์แห่งพันธนาการ...แม้ไม่ต้องพูดอะไร  ผมก็เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการ

ผมอุ้มร่างบางขึ้นจากเก้าอี้  เขากอดคอผมเอาไว้แน่นแล้วซุกหน้าลงกับไหล่ของผม  กลิ่นหอมอ่อน ๆ กำจายจากเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน...กลิ่นที่ผมคุ้นเคยอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...หากกลิ่นนี้ไม่เคยเป็นของผม

ผมถอดเสื้อผ้าของอาเดียออกและพาเขาลงไปแช่ในอ่างน้ำอุ่นที่แม่บ้านได้เข้ามาเตรียมไว้ให้  ก่อนจะขัดถูเรือนร่างนั้นอย่างทะนุถนอม

“นายกลับมาแล้วเหรอ?”  เสียงแหบต่ำถามมาแผ่วเบาไม่เกินกระซิบ

“กลับมาตั้งแต่บ่ายแล้ว”

“เหรอ...”

บทสนทนาขาดตอนลงแค่นั้น

นายไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว  และทันทีที่กลับมาก็เรียกหาอาเดีย...นกน้อยในกรงขังของนาย

นกน้อยที่ทุกคนในคฤหาสน์หลังนี้รู้ว่าอยู่ในกรงขัง  แต่นายไม่เคยยอมให้ใครได้เห็นหรือสัมผัส...นอกจากแม่บ้านและผม


นับแต่วันที่อาเดียมาที่คฤหาสน์แห่งนี้  ก็แทบจะไม่เคยได้ก้าวออกจากห้องนี้ไปไหนเลยนอกจากห้องนอนของนาย  นายขังอาเดียไว้ในเรือนเล็กซึ่งเป็นห้องกว้าง ๆ เพียงห้องเดียวและตั้งอยู่กลางสวนแห่งนี้  น้อยคนที่จะได้เห็นหน้าเขา  ว่ากันว่านายซื้อตัวอาเดียมาจากลูกหนี้รายหนึ่งที่ไม่มีปัญญาใช้หนี้นาย...เป็นลูกชายที่ถูกขายมาเหมือนสิ่งของ  ถูกขายมาเพื่อปรนเปรอความใคร่อันวิปริตของนาย

อาเดียไม่ใช่นกน้อยตัวแรกของนาย  ผมซึ่งเกิดและเติบโตที่นี่ได้พบกับนกน้อยหลายตัว  ได้ดูแลนกน้อยเหล่านั้นอย่างใกล้ชิด...และเฝ้ามองแต่ละคนจากไป...สู่อิสรภาพอันดำมืด

ไม่ใช่ว่านายเชื่อใจผม  หากเขาเกลียดผม  ผมเป็นบุตรนอกสมรสที่เกิดกับภรรยาของนายกับชายชู้  เรือนเล็กของอาเดียคือบ้านหลังแรกของผม  ถูกแล้ว...แม่ของผมก็ถูกคุมขังไว้ที่นี่ตั้งแต่ให้กำเนิดผม  และไม่เคยได้ย่างเท้าออกจากห้องนั้นอีกเลยจนกระทั่งตาย...แม่ฆ่าตัวตายด้วยไม่อาจทนต่อการสูญเสียคนรักและการคุมขังนี้ได้

หลังจากที่แม่ของผมตาย  นายก็หานกน้อยมาเลี้ยงไว้ในกรงขังแห่งนี้  และมอบหน้าที่ให้ผมดูแลทุกคน

เป็นหน้าที่ที่มอบให้ด้วยความชิงชัง  และรอเวลาที่จะได้สนุกกับการทำร้ายความรู้สึกของผม...เมื่อคนเราถูกขังเอาไว้และได้พบหน้าคนเพียงสองคน  คนหนึ่งมอบให้เพียงความโหดร้าย  ในขณะที่อีกคนดูแลเอาใจใส่อย่างเต็มที่  ก็ไม่ยากเลยที่ความรู้สึก  “รัก”  จะเกิดขึ้น

และเมื่อความรักนั้นไม่ได้รับการตอบสนอง  ก็ไม่ยากอีกเช่นกันที่จะรู้สึกไร้ซึ่งความหวังและสิ้นความหมายที่จะมีชีวิตต่อไป

ผมรู้ว่าถ้าเมื่อไรผมรักกับใครสักคน  นายก็จะพรากเขาคนนั้นไปจากผมอย่างโหดร้ายที่สุด  เพื่อปกป้องตัวเอง...ผมจึงบอกกับตัวเองเสมอว่านกน้อยของนายเป็นคนที่ผมไม่อาจแตะต้องได้  และผมจะต้องซื่อสัตย์กับหน้าที่ที่นายมอบหมายให้...บอกกับตัวเองเช่นนี้จนหัวใจด้านชา  จนไม่มีแม้น้ำตาเมื่อเปิดประตูเรือนเล็กเข้าไปพบร่างไร้วิญญาณของคนที่เคยเฝ้าดูแลทะนุถนอมมาตลอด...คนแล้วคนเล่า  ที่ผมได้ส่งพวกเขาไปสู่ห้วงลึกแห่งความสิ้นหวัง  เพียงเพื่อปกป้องตัวเองอย่างคนขี้ขลาด

...กับอาเดียก็เช่นกัน  ผมบอกกับตัวเองเช่นเดิมและทำหน้าที่ของตัวเองไปโดยไม่ปริปากบ่น

อาเดียไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะให้ผมเห็น  พูดกับผมน้อยคำ  ภาพที่คุ้นตาของผมคือภาพที่เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้โยกริมหน้าต่างและเหม่องมองออกไปยังสวนข้างนอกด้วยดวงตาเลื่อนลอยไร้ความรู้สึก

หลายปีที่อยู่ใกล้ชิดกัน  เด็กหนุ่มที่ผมพาไปส่งที่ประตูคฤหาสน์และไปรับลงมาจากห้องนอนของนายคนนี้ไม่เคยเรียกชื่อของผมเลย  บางทีเขาอาจลืมไปแล้ว  เพราะผมก็เคยบอกเขาเมื่อพบหน้ากันครั้งแรกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

อาเดียเย็นชาราวกับสลักขึ้นมาจากแท่งน้ำแข็ง  หากการแสดงออกบางอย่างที่มีต่อผมทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ไร้ความรู้สึกเช่นนั้น

อาเดียก็เหมือนกับคนอื่น  เขาปรารถนาในความรักของผม...แต่เขาคงรู้  รู้ได้จากความเย็นชาของผมว่าผมจะไม่มีวันรักใคร  ไม่มีวันเป็นของใคร  จึงได้เก็บซ่อนความนึกคิดที่แหลกสลายนั้นไว้  และแสดงออกมาเพียงการกระทำบางอย่างที่แสนจะเล็กน้อย
เมื่อเราอยู่กันตามลำพังในเรือนเล็ก  อาเดียจะจับมือผมไว้  เมื่อถึงเวลาที่จะอาบน้ำ  อาเดียจะให้ผมอุ้มไป  เมื่อถึงเวลาที่จะไปห้องนอนของนาย  อาเดียจะแอบดึงชายเสื้อของผมไว้และเดินไปข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไร...เพียงแค่นั้น

อาเดียเก็บซ่อนความรู้สึกได้ดีพอ ๆ กับผม...แต่ยิ่งไร้คำพูด  ความรู้สึกที่ส่งผ่านกันและกันจึงยิ่งบริสุทธิ์  ความปวดร้าวของนกน้อยที่ถูกคุมขังโดยไร้ความผิดนั้น  ผมรู้...และเขาก็รู้...ว่าหัวใจอันด้านชาของผมกำลังหวั่นไหว

...เราต่างซ่อนความปรารถนาในรักไว้ในหัวใจอย่างเงียบงัน...


ผมพาอาเดียออกมาจากเรือนเล็ก  แสงอาทิตย์ยามย่ำสนธยาค่อย ๆ ลับเลือนไปแล้ว  ความมืดค่อยเข้าปกคลุมราวกับจะซ่อนร่างบอบบางข้างกายผมไว้จากสายตาของใครอื่น  เดินมาได้ไม่กี่ก้าว  อาเดียก็หยุดยืน  ผมยืนอยู่เคียงข้างเขา...โดยไม่มีคำพูดใด ๆ  อาเดียยืนรอให้ท้องฟ้ามืดสนิท  รอจนดวงดาวค่อย ๆ ถูกจุดขึ้นบนผืนฟ้ามืดดำราวกับแสงเทียนดวงเล็ก ๆ

เรายังคงยืนเคียงข้างกันนานนับชั่วโมง  รอให้ดาวสักดวงร่วงหล่นลงมาเพื่อจะได้อธิษฐานขอพรอะไรสักอย่าง...หรืออาจจะแค่เพื่อถ่วงเวลาออกไป  อาเดียจะต้องไปรองรับความใคร่ของนายตลอดค่ำคืนนี้  จะช้าหรือเร็วก็ไม่มีอะไรแตกต่าง  เพียงแต่ถ้าช้าเกินไป...การลงโทษจะหนักหน่วง

ผมเข้าใจ...ความรวดร้าวในหัวใจดวงนั้น  ถึงได้ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างนี้และจับมือนั้นไว้อย่างนี้  จนกว่าจะถึงเวลาที่จะต้องกล่าวราตรีสวัสดิ์กับเขาที่หน้าประตูหลังของคฤหาสน์...อาเดียเป็นของผม

ในความเงียบจนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจเต้น  อาเดียกระซิบแผ่วเบา

“กอดหน่อยได้มั้ย?”

ผมไม่ตอบ  เพียงแต่มองหน้าเขา  ในความมืดสลัวนี้  ผมเห็นเขาหลบตา...อาเดียไม่เคยขอ  ไม่เคยพูด...แต่ดีแล้วหรือ  กับผมคนนี้...ผมที่ไม่มีอะไรเลย  ไม่อาจปกป้องเขาได้เลย  ผมที่เป็นเพียงตัวหมากหนึ่งในเกมของนายเช่นเดียวกับเขา...ผมมีอะไรพอที่จะกอดเขาไว้ได้...

“แล้วแต่นายเถอะ”  ผมบอกปัดไปอย่างคนขี้ขลาด

หากอาเดียยิ้ม...เป็นรอยยิ้มจาง ๆ ที่แสนเศร้า  หากก็เปี่ยมสุข...เขาโอบสองแขนกอดและซบหน้าลงกับอกของผม  ซ่อนรอยยิ้มที่งดงามที่สุดในโลกสำหรับผมไว้ในความมืดมิด  ผมแนบริมฝีปากลงกับเรือนผมนิ่ม...ถ่ายทอดความรู้สึกของผมไปสู่หัวใจของเขา  เช่นเดียวกับที่เขาถ่ายทอดมาทางอ้อมกอดนี้

แล้วอาเดียก็ค่อย ๆ คลายอ้อมกอดแล้วเงยหน้ามองผม  ก่อนจะกระซิบถาม

“จูบ...ได้มั้ย?”

เป็นคำถามที่ได้ยินมาครั้งแล้วครั้งเล่า...คำถามที่ผมไม่เคยตอบ  คำถามสุดท้ายที่นกน้อยทุกตัวของนายถามผม...ก่อนที่ความนิ่งเงียบที่แสนเย็นชาของผมจะผลักพวกเขาลงสู่ปลายทางแห่งความสิ้นหวัง

แต่อาเดียเข้าใจความนิ่งเงียบนั้น  เขาแนบริมฝีปากอุ่นลงกับริมฝีปากของผม...ซ้ำแล้วซ้ำอีก  กระทั่งเรียวปากของเราฉ่ำชื้น  เป็นสัมผัสนุ่มนวล...โหยหา...หากไม่ได้เรียกร้องให้ผมต้องตอบสนอง

จนเมื่อเสียงนาฬิกาในคฤหาสน์แว่วมาให้ได้ยิน  เรียวแขนที่โอบรอบคอผมจึงได้คลายออก  และริมฝีปากที่เคล้าคลออยู่ก็ผละออกอย่างอ้อยอิ่ง  ผมเกลี่ยเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปรกลงบนดวงหน้านั้นออกเพื่อจะมองใบหน้าของเขาให้ชัดกว่านี้แม้ในแสงจันทร์สลัวรัวราง  แล้วผมก็จับมือของเขา...เสียงกระดิ่งเงินที่กำไลข้อมือย้ำเตือนให้เรารู้ถึงฐานะของเรา

ผมพาเขาไปส่งถึงหน้าประตูคฤหาสน์แล้วเปิดประตูให้  ผมปล่อยมือที่จับมือของอาเดียไว้  หากเขากลับเป็นฝ่ายกุมมือผมไว้เอง

“กอดฉันหน่อยได้มั้ย?”

น้ำเสียงราบเรียบแผ่วเบานั้นสั่นหัวใจของผมให้หวั่นไหว...ผมเข้าใจถึงความหมายนั้น  ไม่ใช่แค่กอดเพียงผิวเผิน  หากอาเดียกำลังขอให้ผมกอดเขาอย่างลึกซึ้ง...ถ้าทำได้  ผมก็อยากจะพาเขากลับไปที่เรือนเล็กและทำตามคำขอร้องของเขาเสียเดี๋ยวนี้...หากหมดเวลาแล้ว  นายกำลังรออยู่ที่ห้อง  ถึงเวลาที่ผมจะต้องกล่าวราตรีสวัสดิ์กับเขาแล้ว

“ราตรีสวัสดิ์  อาเดีย”  ผมแตะริมฝีปากลงที่แก้มของเขาแผ่วเบา

แม้ไม่อาจทำตามคำขอร้องของเขาได้...แต่อย่างน้อยก็อยากให้เขาเชื่อ  ว่าผมรักเขา...

อาเดียยิ้มน้อย ๆ แล้วปล่อยมือที่กุมมือของผมไว้

“ราตรีสวัสดิ์  เคลต์”

สิ้นคำลาเบา ๆ นั้น  ร่างบางก็เดินลับหายเข้าประตูไป...

ผมทรุดกายลงนั่งที่หน้าประตูนั้น  ปล่อยน้ำตาให้หยดลงพื้น...ร้องไห้ให้กับความขี้ขลาดของตัวเอง...

ในวันพรุ่งนี้... อาเดียจะจากผมไปด้วยการฆ่าตัวตาย  เช่นเดียวกับทุกคนที่ผ่านมา...

...ในวันพรุ่งนี้...


อาเดียยังคงมีชีวิตอยู่ในเช้าวันรุ่งขึ้นที่ผมขึ้นไปรับเขาที่ห้องนอนของนาย  ร่างนั้นบอบช้ำสาหัสจากการกระทำทารุณเมื่อคืนที่ผ่านมา...รุนแรงกว่าทุกครั้ง  บางที...นายคงเห็นสิ่งที่พวกเรากระทำต่อกันเมื่อคืนนี้  นี่เป็นการลงทัณฑ์  ทั้งกับนกน้อยที่นอกใจ...และกับทาสที่ทรยศ

ผมอุ้มร่างที่ยังหลับใหลไม่ได้สติขึ้นจากเตียงแล้วพากลับไปยังเรือนเล็ก  ชำระล้างร่างนั้นจนสะอาดหมดจด  ก่อนจะพาเขาไปที่เตียง

“เคลต์เหรอ...?”  อาเดียกระซิบถามแหบเหือด

“ฉันเอง”  ผมตอบเบา ๆ พลางจับมือของเขาขึ้นมาแนบแก้ม

เรียวนิ้วของเขาแตะลูบไปบนผิวของผมช้า ๆ เหมือนจะให้แน่ใจว่านี่คือผมจริง ๆ

“...ทีนี้...จะกอดฉันได้มั้ย?”

น้ำแข็งในหัวใจของผมกระเทาะและแตกสลายลง  ผมกอดอาเดียไว้แน่น

“ยกโทษให้กับความอ่อนแอของฉันด้วยเถอะ...”

“ไม่มีอะไรที่นายต้องขอโทษนี่...”

เพียงแค่นั้น...ผมก็รู้สึกเหมือนได้รับการให้อภัย

ผมกอดอาเดียด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมี...ด้วยความปรารถนา...ด้วยความรัก...และเขาก็สนองตอบมาด้วยความรู้สึกแบบเดียวกัน

เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย...ไม่แม้แต่กระซิบคำรัก  เราปล่อยให้หัวใจของเราสื่อสารกันผ่านสัมผัสทางกาย  ผ่านรอยจุมพิต  ผ่านการเป็นหนึ่งเดียวกันที่แสนลึกล้ำ...ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้  ลืมฐานะของตนเอง  ลืมกรงขัง  ลืมกระทั่งผู้เป็นเจ้าของชีวิตของเรา...ต่างก็ปลดปล่อยความรักของตนและตักตวงความสุขซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่...ราวกับนี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เราจะได้สัมผัสกันเช่นนี้

ผมสาบานกับตัวเองและคนในอ้อมกอด...


“ฉันจะรักและปกป้องนายด้วยชีวิต...”

...

เสียงปืนแผดก้องอยู่ในห้อง  ร่างตรงหน้าผมผงะไปตามแรงปะทะ  มือที่จับไหล่ผมหลุดออก  แล้วร่างนั้นก็ฟุบลงกับเตียงต่อหน้าต่อตาผม

เลือดสีแดงฉานกระเซ็นเปรอะใบหน้าของผม  ผมตั้งสติไม่ทันด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น  ผมก้มลงมองร่างของผู้เป็นที่รัก  เลือดค่อย ๆ ซึมไปตามผ้าห่มเป็นวงกว้าง

“เคลต์...เคลต์...?”  ผมได้ยินเสียงตัวเองที่แทบจะไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ

ไม่มีเสียงตอบใด ๆ จากร่างที่นอนนิ่งนั้น  ผมเขย่าเขาอย่างแรง

“ไม่นะ  เคลต์...อย่าล้อเล่นนะ...อย่าเล่นแบบนี้นะ  เคลต์!!”

ผมประคองร่างนั้นขึ้น  ดวงตาของเขายังเปิดอยู่...และมองมาที่ผมด้วยความเป็นห่วง  เลือดอุ่น ๆ ยังไหลรินไม่หยุด...และไหลอาบร่างของผม

ผมกอดเคลต์ไว้แน่น

“นี่...อย่าล้อเล่นอย่างนี้สิ  นายสัญญาแล้วไม่ใช่เหรอ...เคลต์...นี่  ตอบฉันสิ...”

ใครบางคนที่หน้าประตูเดินเข้ามาที่เตียงพร้อมกับกลิ่นบุหรี่ที่ผมคุ้นเคยดี...นาย...  เขาจับไหล่ผมพร้อมกับเอ่ยปาก

“เลอะหมดแล้วนะ  อาเดีย...ปล่อยมันได้แล้ว  ฉันจะได้จัดการให้เรียบร้อยเสียที”  นายพยายามดึงผมออกจากเคลต์  แต่ผมยังกอดร่างนั้นไว้ไม่ปล่อย  แล้วก็ได้ยินเสียงนายถอนใจ

“ฉันรอให้มันทำแบบนี้มานานเหลือเกินแล้ว  และมันก็โง่เอง...ทั้งที่ระวังตัวมาตลอด  แต่กลับเอาตัวเองมาสังเวยให้กับเธอ  วิญญาณบาปที่เกิดมาจากคนบาป  โดนปีศาจช่วงชิงวิญญาณไปแบบนี้ก็เหมาะสมกับมันแล้ว...หรือเธอว่ายังไง  อาเดีย?”

...คนบาปหรือ...ใช่  แกนั่นแหละ  คนบาป...แกนั่นแหละ...

ลูกน้องของนายพรากเคลต์ไปจากผม  ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง  ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือดของเคลต์  นายนั่งลงตรงหน้าผมและจ้องเข้ามาในดวงตาของผม

“ไม่ร้องไห้หน่อยเหรอ  อาเดีย?  เธอนี่ใจแข็งจริง ๆ เลยนะ...กระทั่งตอนอยู่บนเตียงกับฉัน  เธอก็ไม่เคยร้องไห้เลย”  นายเอื้อมมือมาปาดเช็ดเลือดบนแก้มของผม  “เป็นยังไงบ้างล่ะ?  เลือดของคนที่เธอรักอบอุ่นดีใช่มั้ย?”

ผมกระชากตัวขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งออกไปจากห้องโดยไม่สนใจคำพูดของนาย  รอยเลือดที่หยดเป็นทางนำผมไปยังที่รกร้างด้านหลังคฤหาสน์  ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่มีหลุมใหญ่และลึกถูกขุดเตรียมไว้แล้ว...นายคงเตรียมมันไว้นานแล้ว...เพื่อวันนี้...

ร่างของเคลต์ถูกโยนลงไปในหลุมแล้ว  ผมวิ่งผ่าพวกคนที่กำลังจะกลบหลุมนั้นแล้วกระโดดลงไปดึงร่างของเคลต์มากอดไว้แน่น
ดวงตาคู่นั้นยังคงเปิดอยู่...เขายังคงมองผมด้วยความเป็นห่วงเป็นใยเหมือนที่เคยเป็นมาเสมอ

เพราะผม...เคลต์ถึงต้องพบจุดจบเช่นนี้

ถ้าผมจะอดทนเก็บความรู้สึกของผมไปได้นานกว่านี้อีกหน่อย  ทุกอย่างก็คงไม่ต้องจบลงอย่างนี้...ถ้าผมไม่เอ่ยปาก...ถ้าผมเดินขึ้นตึกไปโดยไม่กล่าวคำราตรีสวัสดิ์กับเขาเมื่อคืนนี้...บางที...บางที...

ผมค่อย ๆ ปิดดวงตาของเคลต์ลงพร้อมกับกระซิบข้างหู  ก่อนที่คนของนายจะกระชากตัวผมขึ้นจากหลุมมือของเคลต์เกี่ยวกำไลเงินหลุดจากมือผมโดยไม่มีใครรู้

ร่างของเขาถูกกลบฝังไว้ใต้ผืนดิน  จนเมื่อมองไม่เห็นเคลต์อีกแล้ว  ผมก็เดินกลับไปที่เรือนเล็ก...ที่แห่งเดียวที่ผมจะกลับไปได้

นาย...ยืนรออยู่ที่นั่น  ผมจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า  ชีวิตของเคลต์จบลงแล้ว...เกมของนายจบแล้ว  แต่เกมระหว่างผมกับนายยังไม่จบ

“จะไม่ร้องไห้สักนิดเลยเหรอ  อาเดีย...หัวใจของเธอมันทำด้วยอะไร...”

หัวใจ...?  หากมันจะมี...มันก็ถูกกลบฝังไปพร้อมกับเคลต์แล้ว

ผมควรจะเป็นคนที่ต้องตายเพื่อที่นายจะได้ทรมานเคลต์ไปตลอดชีวิต  แต่เมื่อไรไม่รู้ที่แผนการเล่นเกมของนายเปลี่ยนไป  ทั้งที่เขาเป็นคนให้เคลต์คอยดูแลผม  แต่กลับเป็นเขาเองที่หึงหวง...เขาปรารถนาในตัวผม  ปรารถนาในหัวใจของผม...ปรารถนาในรอยยิ้มและน้ำตาของผม

แต่สิ่งที่เขามอบให้มีเพียงความโหดร้าย

เขาพร่ำคำว่ารักกับผมในขณะที่ลงมือทำร้ายผมอย่างทารุณ  เขาพล่ามถึงความชิงชังที่มีต่อเคลต์...พล่ามถึงความริษยาในความใกล้ชิดที่พวกผมมีให้กัน  ทั้งที่ทุกอย่าง...คือสิ่งที่เขาวางแผนขึ้นเองทั้งหมด...

นายกระชากผมไปกอดไว้แน่นและจูบอย่างดุดันทั้งที่ยังมีปืนที่ใช้ฆ่าเคลต์อยู่ในมือ

ผมจะไม่เล่นไปตามเกมของเขาอีกแล้ว...ผมจะทำให้เขาทรมานไปตลอดชีวิต

ผมรอจนนายถอนจูบออก  เอื้อมมือไปจับมือที่ถือปืนของเขาเลื่อนมาจรดขมับตัวเอง  กระซิบแผ่วเบา

“ขอบคุณ...ที่อุตส่าห์หลงรักผม”

มุมปากของผมเหยียดยิ้มหยามหยัน  แล้วกดไกปืนในมือของเขา

เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงหวีดร้องไม่เป็นภาษาของนาย


หากภาพสุดท้ายที่เห็น...คือเคลต์ที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้านท่ามกลางแสงจันทร์ยามค่ำคืนและยื่นมือมาให้ผม

ผมยิ้ม...เป็นครั้งสุดท้าย...เขารับรู้สิ่งที่ผมกระซิบที่ข้างหูของเขา  และมารับผมแล้ว...


“...ไม่ต้องห่วงนะ  แล้วฉันจะตามไป...”


“...ราตรีสวัสดิ์...เคลต์...”


END.

[anajulia]

 
เรา เสียน้ำตาแทนคุณเมื่อคนที่มอบรักให้คุณจากไป แต่คุณกลับไม่มีน้ำตา

และเรา...ยิ้มทั้งน้ำตาให้กับคุณ เมื่อพบว่า..คุณกับเขา ได้กลับมารวมกันอีกครั้งในที่สุด
Y_______Y

[iforgive]

โหดร้ายชะมัด

[yeyong]

เศร้า  เย็นชา

[POPEA]

อ่านแ้ล้วเศร้าอะ~
 

[wan_sugi]

แค่สุขที่ได้รักกันมันคงไม่พอ มันต้องการมากกว่านี้ และมากกว่านี้สินะ
จนในที่สุดก็ได้รักกันจนถึงวันตาย
(เคลต์ก็อุตส่าห์เป็นสุภาพบุรุษแล้ว แต่ก็ตะบะแตกจนได้ อาเดียนี้เป็นเจ้าชายน้ำแข็งที่น่ารักมากๆ เลยเนอะ แค่อยู่เฉยๆ ก็ทำเอาคนหัวปั่นได้ ^^)
ถึงจะจบแบบเศร้า แต่อย่างน้อยวิญญาณก็ยังได้เจอกัน ก็แฮปปี้แบบเศร้าๆ พิกล 
เอาบวก บวก ให้ด้วย

[knightofbabylon]

อารมณ์ทุกอย่างสรุปให้เข้าใจได้ภายในตอนเดียว


คนเป็นนายนี่โหดร้ายดีชะมัด 

[ต่ายน้อย]

เศร้า สะเทือนไปถึงตับ ไต ไส้ และพุง
 

[Apollo]

สไตล์คุ้นๆ ง่วงๆมรึนๆ อ้อ ที่กำลังจะไปอ่านของเขานี่เอง...

สู้ๆต่อไปนะเคนจิโร่...

[seaz]

เศร้า

[fuku]

ธีมเรื่องมืดมนสมอุรามากค่า ><
บวกและเป็ดไปเลย

[silverspoon]

สวยงามและเศร้ามาก 

และสาแก่ใจในตอนท้าย ที่"นาย" พรากได้แค่ร่างกาย แต่พรากวิญญาณที่คนสองคนรักกันไม่ได้

[Cherry Red]

อาเดีย-เคลด์ จุดเริ่มต้นแห่งจุดจบของอารมณ์รักที่มิอาจเก็บงำไว้ได้อีกแล้ว
เป็นเรื่องราวความรักที่รันทดเหลือเกินค่ะ งานนี้ต้องโทษ "นาย" คนเดียวจริง ๆ สิน่า 

[berlyn]

ปรารถนาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
อ่านแล้ว เสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้

[๛ナーリバス๛]

อยากร้องไห้เหลือเกิน

ฮ้า.... เป็นเรื่องที่ต้องเหนื่อยกับการตีความมากเลย

แต่ก็คุ้มค่าที่ได้อ่าน ขอบคุณนะคะ

[เดหลี]

มันดาร์คมาก T_T ซึ้งถึงคำว่าราตรีสวัสดิ์ มันเศร้าจริงๆ ค่ะ
แต่สุดท้ายเขาก็ได้เจอกันเนอะ

[MyTeaMeJive]

เฮ้อ
ถอนหายใจยาวๆวให้กับเรื่องนี้

[kuruma]

Oyasumi เช่นกันค่ะ โศกนาฏกรรมจริงๆเลยน้า.. +1 ค่ะ ขอบคุณมาก

[sakerum]

รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองถูกมือที่มองไม่เห็นบีบไว้ มันทั้งเศร้า ทั้งเคืองแค้นแทนทั้งสองคน

และ สะใจ ทั้งสมน้ำหน้า "นาย"

สุดท้าย Oyasuminasai ค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน

[กระต่ายชมจันทร์]

ถ้านี่เป็นเรื่องยาวรับรองว่าเรียกน้ำตาจากต่ายได้แน่ค่ะ

อืม ไม่ใช่ว่าเรื่องสั้นนี้เขียนไม่ดีนะคะ ดีมากค่ะเพียงแต่มันอาจจะยังไม่ทันทำให้ได้รู้จักตัวละครผูกพันเท่าไหร่เลยไม่ได้ทำให้สะเทือนใจมากนัก

เฮ้อ...นายจะเป็นยังไงต่อไปนะ?

อยากรู้จัง เขียนต่อได้มั้ยคะ 55+

[donutnoi]

เศร้า รันทดจริงๆ 

[winndy]

ถ้าเป็นเรื่องสั้นที่ยาวกว่านี้ เราคงน้ำตาตกแน่ ๆ
ชอบ และเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Tasaitatsu]

คนเป็น "นาย" เริ่มเกมด้วยความแค้นและริษยา
อยากได้ความรักจากเค้า แต่ตัวเองก็ไม่เคยให้ความรัก ให้แต่ความเจ็บปวด
สุดท้ายคนเป็น "นาย" ก็ทุกข์ทรมารเพราะดกมที่ตัวเองเป็นฝ่ายเริ่ม

เรื่องนี้ถึงจะเศร้าและมืดมน แต่มันก็มีแสงสว่างเล็กๆให้พอนำทางคนอีกสองคนได้กลับมาพบกันจนได้

ขอบคุณค่ะ ^_____^

[mint_852]

เศร้าจัง ปวดใจอ่ะ
กินมาม่าไปจนอิ่ม
ขอบคุณจ้า

[chiji]

มันบีบหัวใจจัง

[icetim]

ความรู้สึกที่ไม่สามารถห้ามได้เกิดขึ้นระหว่างคนสองคน นั่นเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด
และยังมีคนที่พร้อมจะทำลายความรู้สึกนั้นอยู่ด้วยการมีชีวิตอยู่ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป

กรี๊ดดดดดดดดด  ชอบๆๆ

[รัตติกาล]

เศร้าอ่ะฮับ
ผมร้องไห้ตามเลย
แต่ก็สนุก
 

[Chichi Yuki]

นายก็เห็นชีวิตของคนอื่นเป็นแค่เกม
ถ้าหากเราเป็นอาเดียเราก็คงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่
เพราะคนที่ตัวเองรักจากไป แถมต้นเหตุยังเป็นเพราะตัวเอง
ที่ไม่ร้องไห้ไม่ใช่เพราะเสีย หากแต่เพราะหัวใจมันเจ็บปวดเกินกว่าจะร้องไห้
อ่านไปก็เศร้าไป สงสารทุกคนนั่นแหละ

ปล.ชอบผลงานของคุณ KOKURO จังเลยค้าาาา