หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[Pa'veaw]

มารออออออ

 

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่างตอนที่ ๔๐.๒


“ขอบคุณครับ”  เขายกมือไหว้พี่ดิวเมื่อพี่ขับรถมาส่งถึงหน้ารั้วบ้าน

“หึ  ไอ้เราก็รีบไปรับ”  พี่พูดหันข้างมามอง  “ขอพี่เข้าไปนั่งพักในบ้านหน่อยละกัน  กว่าจะเข้างานก็อีกครึ่งชั่วโมงแหนะ”  พี่ดิวส่ายหน้าอย่างกับรู้ว่าเขาต้องการอะไรพลางดับเครื่องรถยนต์แล้วเปิดประตูรถลงไป

ถ้าพี่ดิวเป็นพี่คนเดิมจะไม่กังวลอย่างนี้เลย หรือถ้าตัวเขาไม่รู้อะไรมาก่อนก็คงทำตัวเป็นปกติได้ดีกว่านี้ แต่นี่รู้อยู่แก่ใจว่าพี่ดิวคิดยังไงกับตัวเอง ทั้งยังเรื่องที่เขาเคยทำไว้กับพี่  ถึงจะโดนพี่ดิวสั่งสอนไปแล้วก็เถอะแต่ก็ดูเหมือนว่ารุ่นพี่คนนี้จะยังไม่ลืมซะด้วย

เฮ้อ...แต่พี่ดิวเดินมาเปิดประตูรถให้เขาแล้ว  แก้วก็คงไม่ต้องคิดอะไรมากนอกจากลงจากรถแล้วพาพี่ดิวเข้าบ้าน

“นานแล้วนะที่เราไม่ได้กินข้าวด้วยกัน”  พี่ดิวชวนคุยเมื่อเขาวางแก้วน้ำไว้ให้ที่โต๊ะตรงหน้า

“เรื่องมันผ่านมาแล้วพี่”  เขาตอบแต่สายมองไปหน้าบ้าน  ไม่ได้รอใครหรอกรู้อยู่แล้วว่าไอ้พงษ์ไปอย่างนั้นมันไม่กลับมาเร็วแน่ 

แต่พี่ดิวจะอยู่นี่อีกนานไหม?  เขาประหม่าไปหมดแล้ว

“หึ  แต่เมื่อกี้เป็นข้าวกลางวันที่กินแล้วพี่มีความสุขที่สุดในรอบเดือน”  พี่มีความสุขแต่เขาต้องนั่งมองตึกมองอาคารรอเพราะไม่อยากเจอกับสายตาที่เอาแต่จ้องของพี่น่ะนะ

“ครับ”  แต่เอาเถอะอยากคิดยังไงก็ตามสบายเลย 

แก้วเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบสมุดกับดินสอออกมานั่งที่โซฟาตัวเดียว  เขาวาดรูปวางระบบโปรแกรมอะไรไปเรื่อย

“เออ แล้วนี่ไอ้พงษ์กลับมาทำไม?”

“ไม่รู้เหมือนกัน”  เขาเงยหน้ามาตอบพี่ดิวก่อนจะก้มหน้าใส่สมุดอีกครั้งแล้วพูดต่อ “แต่เมื่อวานพงษ์มันไปขอขมากระดูก๕xแล้วนะพี่  ต่อไปพี่ก็ไม่ต้องเดือดร้อนอีกแล้ว”

“หืม?  ไปขอขมา?”  พี่ดิวลุกย้ายมานั่งขอบโซฟาตัวที่แก้วนั่ง ถึงไม่เงยหน้าดูก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกจับตามอง

“ครับ  ทางนั้นก็ยอมจบแล้ว  อะไรๆคงจะดีขึ้น”  เขาก้มหน้าก้มตาอยู่กับกระดาษทำเหมือนไม่รับรู้ว่าพี่ดิวกำลังทำอะไร

“จบเหรอ?  หมายถึงว่าดีกันแล้ว?” 

“.....................”  แก้วพยักหน้าแต่จริงๆอยากจะตอบว่า...มั้ง  แต่คิดว่าคงไม่จำเป็น  แค่พี่ดิวรู้ว่าเรื่องที่ไอ้พงษ์เคยสร้างแล้วทำให้พี่กับคนในสายต้องเดือดร้อนไปด้วยยุติแล้วก็พอ

“แล้วไอ้ฝิ่น?”

“ครับ?”

“มันจบด้วยรึเปล่า?”  เป็นคำถามที่ทำให้แก้วต้องวางดินสอแล้วหันข้างเงยหน้ามองพี่ดิวแบบไม่เต็มสายตาก่อนจะขยับตัวออกห่างจากพี่นิดนึงเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียด  ...แต่คงห่างไม่ได้ไกลกว่านี้  “พี่ว่ามันคงจะญาติดีกับไอ้พงษ์ตั้งแต่ยังไม่ไปขอโทษขอโพยล่ะมั้ง”

“เป็นไปไม่ได้หรอกพี่  ถึงเรื่องจะผ่านมาแล้วแต่คนพวกนั้นเขาก็ไม่ลืมง่ายๆหรอก  อะไรที่ทำแล้วดีกับทั้งสองฝ่าย  ก็ให้มันทำๆไปเถอะ”  เขาตอบจริงจัง  ถึงแม้จะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย  อย่างน้อยๆให้ต้นเหตุอย่างเขาและคนกระทำอย่างไอ้พงษ์ได้แสดงความจริงใจและสำนึกผิดต่อหน้าคนตายก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง...ถึงมันจะช้า  แต่ก็คงไม่สายไป 

“ที่ดีไม่ใช่เพราะมันให้อภัย  แต่เป็นเพราะไอ้พงษ์เป็นเพื่อนเมียมันรึเปล่า”  พี่ดิวเหยียดแขนวางพาดโซฟามาจับไหล่เขาทำเอาสะดุ้ง

“พี่ดิว!”  แต่ดันรู้สึกหน้าชาๆเมื่อพี่ดิวพูดเรื่องจริง  เขาเรียกชื่อพี่เสียงห้วนก่อนจะจับแขนพี่ดิวออกแล้วลุกยืน

“โมโห?ไม่ชอบใจ?”  พี่ดิวลุกตามยักคิ้วถามอย่างกวนอารมณ์ 

จะไม่ให้โมโหได้ยังไงในเมื่อกำลังพูดเรื่องที่จริงจังกันอยู่แต่พี่ดิวก็ยังเอาเรื่องนั้นมาพูดประชดเขา

“................”  แก้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อการควบคุมอารมณ์  “กลับได้แล้วมั้งพี่  เดี๋ยวเข้างานช้านะ”  แล้วพูดกับพี่ดิวดีๆ

“ไล่พี่จังนะ  ถามหน่อยเถอะถ้าไม่ใช่พี่วันนี้แก้วจะกลับบ้านยังไง  แก้วเองก็รู้ว่าทุกวันนี้เด็กช่างมันตีไม่เลือกหน้า  ถ้าไม่ใช่พี่  ป่านนี้แก้วก็คงโดนเล่นงานอีกตามเคย”

“ผมก็ขอบคุณพี่ไปแล้ว”  แก้วตอบก่อนจะเลี่ยงพี่ดิวเดินนำออกไปนอกบ้าน

“บางที  คนเราก็ไม่ได้ต้องการแค่คำขอบคุณหรอก  น้ำใจ...ถ้าทำด้วยใจมันก็อยากได้ใจตอบแทน”  พี่พูดเดินตามหลังออกมา  “แต่ถ้าทำไปแล้วไม่ได้อะไร  ใครเขาจะอยากทำให้ฟรีๆ”

“พี่”  แก้วหันขวับตามแรงกระชากกลับไปสบสายตากับความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่พี่ดิวมองมาแต่พอหายตกใจเขาก็พยายามดันหน้าอกพี่ดิวออกเมื่อพี่ดึงเอวเขาเข้าไปชิดตัวเองมากขึ้น

“หึ  หวงตัวไปทำไมในเมื่อไม่เหลืออะไรไว้ให้หวงแล้ว”

“นั่นมันเรื่องส่วนตัวผมแล้วพี่”  แก้วกระชากเสียงพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดแต่พี่ดิวกลับตอบมาด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะเย็นเฉียบและสายตาดูถูกดูแคลน

“หึ  พี่ไม่น่าถนอมแก้วเลย  ไอ้ดีก็บอกแล้วเชียวว่าแก้วชอบอ่อย  สงสัยที่เมินพี่คงเพราะพี่สนองเราช้าไปใช่ไหม?” 

พี่ดิวโน้มใบหน้าเข้ามาพูดใกล้ในขณะที่เขาเองก็เบี่ยงตัวหลบทั้งที่ยังอยู่ในวงแขนของพี่

“พี่ดิว!  เรื่องพี่ดีน่ะมันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดเลยนะ  แต่ถ้าวันนี้พี่จะเกลียดผมแล้วก็อยู่ห่างๆกันไปดีกว่า  อย่าทำให้ผมรู้สึกแย่กับพี่ไปมากกว่านี้เลย”  แก้วหลุดพูดก่อนจะเม้มปากแล้วหรุบตาลงต่ำ

“แย่เหรอ!  พี่ทำอะไรให้แก้วรู้สึกแย่นอกจากที่พี่คอยดูแลแก้วเหรอ เหอะ  ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ”

ทำไมพี่ดิวถึงเป็นคนชอบลำเลิกบุญคุณนักหนานะ  แก้วนิ่ง  ถอนหายใจให้กับความคิดพี่ดิวแล้วพยายามพูดหาข้ออ้างหวังให้พี่ใจเย็นลง 

“ปล่อยผมเถอะพี่  นี่มันหน้าบ้านผมไม่อยากเป็นขี้ปากใคร”  ...บางทีเขาคงพูดกับพี่แรงไป

“ปล่อยเหรอ?  สงสัยว่างานนี้พี่จะไม่ได้อะไรเลยว่ะ  เพราะงั้นพี่คงปล่อยเราไม่ได้”  พี่ดิวมองเขาตาเขม็งก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น 

แก้วตัวแข็งทื่อ  กลั้นหายใจโดยอัตโนมัติด้วยความกลัว...

กลัวจะต้องสัมผัสกับคนอื่น 

ไม่ได้...  ใกล้กว่านี้ไม่ได้  ลูกผู้ชายถ้าลองได้รักใครไปแล้วเราควรจะซื่อสัตว์กับคนที่เรารักไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง  ไม่ว่าคนๆนั้นจะรักเราหรือไม่ก็ตาม  ถ้าต้องมาทำอะไรกับคนอื่นแบบเดียวกับที่ทำกับไอ้ฝิ่น...เขาคงต้องกัดลิ้นตัวเองตายตามทันที  เพราะนั่นมันเท่ากับการหักหลังหัวใจตัวเองเลยนะ

“ฮื่อ!  พี่ดิวผมไม่เล่นด้วยนะ!”  แก้วฮึดสู้

ในเมื่อผลักแล้วไม่ยอมถอย  ในเมื่อสองมือเขายังว่างแก้วจึงจัดการใช้สองมือนี่แหละบีบคอพี่ดิวอย่างสุดแรง

“อ๊อก  แก้ว  ...ฮึ่ย เหี้ย!”  พี่ดิวปล่อยมือจากการกอดรัดเอวเขาหันมาจับมือทีบีบคออยู่ออกหลังจากที่เขาบีบเพียงครู่

แก้วถอยห่างมองพี่ดิวตาขวาง  เมื่อถึงทางตันใครก็ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละเพื่อให้ตัวเองรอด

“กลับไปเลยนะพี่ดิว  เป็นไปได้ก็อย่ามาเจอกันอีกเลย  ทั้งพี่และพี่ดีผมเข็ดจริงๆว่ะ”

“ทำไม!  ทำไมถึงได้รังเกียจพี่”

“ผมไม่ได้รังเกียจพี่”  แก้วตอบทันที  “ถ้าพี่ไม่ได้คิดกับผมแค่รุ่นน้องพี่ก็น่าจะรู้ว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไรแต่พี่ทั้งทำทั้งพูดมันตลอดเรื่องที่ผมไม่ชอบน่ะ  และการที่ผมปฏิเสธพี่ไม่ใช่เพราะผมรังเกียจหรือไม่ชอบใจ  แต่เป็นเพราะ...เพราะผมเลือกแล้ว”  ประโยคสุดท้ายแก้วพูดออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา  ไม่ว่ามันจะผิดหรือถูกอีกสักกี่ครั้ง  แต่อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่เขาตัดสินใจด้วยตัวเอง

บางทีที่พี่ดิวเปลี่ยนไปคงมาจากเขาทำให้พี่ผิดหวังก่อน  เขาพยายามเข้าใจ  พยายามเข้าใจทุกคนที่อยู่รอบตัวให้มากขึ้นทั้งยังพร้อมจะให้โอกาสเสมอไม่เพียงแต่เฉพาะพี่ดิว แต่ก็นั่นล่ะสิ่งที่เขาพยายามมันไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นต้องการ  ผลก็เลยเป็นอย่างที่เห็น

“ครับพี่ภู”  แก้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกางเกงมารับสาย

“ถ้าพี่หมดความมั่นใจเมื่อไหร่  บีบคอก็บีบคอเถอะ  เหอะ!”  พี่ดิวทิ้งแววตาเคืองโกรธปนสั่นไหวมาที่เขาก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

เหมือนพี่จะเข้าใจ 

แต่...ก็แค่เหมือน

“อยู่กับใคร?”  พี่ภูเอ่ยถามมาตามสัญญาณโทรศัพท์เมื่อพี่ดิวพูดจบ

“พี่ดิวครับ  แต่กลับไปแล้ว”  เขาตอบพี่ภูแล้วเดินเข้าบ้านอย่างเหนื่อยใจ

แววตาเอาเรื่องของพี่ดิวไม่ได้ดูลดน้อยลงเลย  ในคำพูดทิ้งท้ายบ่งบอกว่าต่อให้เขาต่อต้านแต่ถ้าพี่ดิวจะทำอะไรขึ้นมาอีกก็คงทำได้ทุกเมื่อ  คงไม่ใช่แค่เกรงใจที่พี่ภูโทรมาแน่

“อืมๆดีแล้ว  เออไอ้พงษ์กลับมาแล้วเหรอ?”

“ครับ  รู้ได้ไง”

“มีคนเห็นอยู่กับนัง... เออ ผู้หญิงคนนั้น  บอกมันด้วยว่าต้องการเจอตัว”  พี่ภูเลี่ยงที่จะบอกชื่อผู้หญิง  แต่เขาก็รู้แล้วล่ะ

“เมื่อไหร่พี่”

“วันศุกร์นะ  ไปดื่มกัน”   

“ครับๆแล้วเจอกัน”  เขาไม่ต้องรอถามไอ้พงษ์แต่เขาต้องรับปากพี่ภูในทันที 

.

.

.

“เป็นไปไม่ได้”  พงษ์เอ่ยค้านหลังแก้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่ดิวเมื่อตอนเที่ยงให้ฟัง

“ถ้าคิดว่าโกหกต่อไปจะไม่พูดอะไรให้ฟังแล้ว”  แก้วชักสีหน้าใส่ทั้งยังลุกยืนมองหน้าพงษ์อย่างจริงจัง 

นึกอยู่แล้วว่าพี่ดิวในอุดมคติของมันไม่มีวันเป็นอย่างที่เขาเล่าได้หรอก

นี่ถ้าบอกเรื่องพี่ดีมันยิ่งไม่เชื่อใหญ่  ทำไมวะ  คนในตำนานคิดจะปล้ำผู้ชายไม่ได้รึไง?  ถึงจะเพิ่งเคยพบเคยเจอก็เถอะ  แต่พูดออกไปไอ้แก้วได้เป็นคนชอบกุเรื่องอีกแน่

“กูรู้ว่ามึงรำคาญที่มันชอบทำเป็นวุ่นวายกับเราอยู่ตลอด  แต่ยังไงไอ้พี่ดิวมันก็ข้างเดียวกับเรานะเว้ย  มึงอย่ามองมันในแง่ร้ายไปหน่อยเลย” 

“ฮึ!”  แก้วย่นจมูกใส่อย่างขัดใจแล้วเดินเข้าห้องนอน

“โอเคมันเลว  แต่มึงอย่ามีอคติกับมัน  แค่นั้น จบ”  ไอ้พงษ์พูดเดินตามหลังมา

“มึงก็อย่าให้กูไปไหนมาไหนกับพี่ดิวอีก”  แก้วหันไปยืดคอเถียง ทำให้พงษ์ชะงักอยู่หน้าประตูห้อง

นับวันพี่ดิวยิ่งอันตรายเปิดเผย  เขาเบื่อชีวิตกระเด็นกระดอนเต็มที จบจาก๕xได้ก็อยากกลับไปเดินตามทางเรียบๆเหมือนเดิมแล้ว!

“ถ้าไม่จำเป็น”  เฮอะ?  มันกอดอกตอบพลางหันหน้าไปทางอื่น

“ถ้าบังคับกูมากๆนะกูจะ....”

“ทำไม?”  ไอ้พงษ์พูดขัดหันมาจ้องตา  “เดี๋ยวนี้ขัดใจไม่ได้?  ตั้งแต่หลงไอ้ฝิ่นนี่พงษ์พูดอะไรไม่ได้แล้วใช่ไหม?”

“อะ  อะไร?”

“พงษ์สั่ง!  ต่อไปห้ามติดต่อ ห้ามไปเจอ ห้ามคิดถึงมัน  ที่ผ่านมาพงษ์ไม่สนใจหรอกนะว่าไปหลงกันอิท่าไหน  แต่พงษ์รู้ดีว่าอะไรที่แก้วควรทำและไม่ควร  เพราะฉะนั้น  ทำตามที่พงษ์บอกด้วย”

“อะไรของมึง?  ไปอารมณ์เสียอะไรมาก็อย่ามาลงที่กูสิ”  เขาต่อว่ามันจากรับฟังคำพูดเสียงดังของเจ้าตัว

“...................”  พงษ์สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเข้ามาจับสองไหล่แก้ว  “ขอโทษถ้าพูดแรงไป  กูไม่ได้บังคับมึงนะ  แต่ไอ้เหี้ยนั่นมันไม่มีทางรักมึงหรอก  ถ้ามึงตัดมันได้  มึงจะไม่เสียใจเลย”

แก้วมองหน้าพงษ์ด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มหัว  ในขณะที่พงษ์มองมาอย่างจริงจังและมั่นคงในคำพูด

“มึงก็รู้แล้วว่ากูรักมัน  กูรัก...กูก็อยากอยู่ใกล้มัน  แต่นี่กูเลือกมึงที่ไอ้ฝิ่นมันไม่มีทางญาติดีด้วย  ...แค่ให้ใจกูได้คิดถึงคนที่รักบ้างก็ไม่ได้เลยเหรอ  ยังจะให้กูฝืนใจตัวเองอีกเหรอ”  แค่ทุกวันนี้ไม่เอ่ยถึงมันก็หนักๆในใจตลอดแล้ว  แต่พงษ์ก็ยังไม่พอใจใช่ไหม?

“แรกๆก็ต้องใช้เวลาอย่างนี้แหละ”  อันนี้เขารู้...เมื่อครั้งที่ออกนอกสายตาคนในครอบครัว  พงษ์ก็บอกเขาประโยคนี้  “ที่สำคัญ  กูอยู่นี่แล้วมึงก็ไม่จำเป็นต้องมีมันแล้ว  ใช่ไหม?”

“...มันไม่เหมือนกัน”  แก้วพูดเสียงอ่อย  เอามือพงษ์มาจับไว้พลางก้มมองดูหน้ามือ หลังมือของพงษ์คล้ายกำลังหาข้อแตกต่าง

“ไม่เหมือนยังไงวะ  หรือว่ามึงไม่รักกู?  ...ตอนนี้มึงน่ะเอนเอียงไปทางมันเองมากกว่า  อย่าว่าแต่พี่ดิวเลยที่คิดไม่ดีกับมึงต่อไปก็คงจะเป็นกูนี่  เพราะกูวุ่นวายกับชีวิตมึงมากกว่าใครทั้งหมด!”  ดูมันพูดเข้า   

เขารู้ว่าพงษ์กลัวเขาเสียใจ  ไม่อยากให้เขาเป็นคนไร้ค่าในสายตาคนอื่น  แต่เขาชินกับสิ่งเหล่านั้นหมดแล้ว  อีกสักครั้งจะเป็นไรไป  และพงษ์คงไม่รู้ว่าไอ้ฝิ่นมันให้เขารักได้  เพียงคำสั่งที่เอาแต่ใจของมันในยามที่เขากำลังอ่อนเรี่ยวแรง  พงษ์ไม่รู้หรอกว่า  มันทำให้เขามีพละกำลังเพิ่มขึ้นมาอย่างมหาศาลเชียวล่ะ 

“มึงไม่อยากให้กูรักไอ้ฝิ่น  หรือมึงกำลังน้อยใจ?” 

“กูเนี่ยะน้อยใจ?  ไม่ได้แต๋วขนาดนั้น”  ถ้ามึงไม่น้อยใจแต่ไม่พอใจกูก็คงทำอะไรไม่ได้  “มึงเลือกอยู่กับกู  กูที่เป็นทุกอย่างของมึง  แต่หัวใจมึงอยู่ที่มัน  มึงเลยไม่สนจะฟังกูแล้วสิ”

“ขนาดที่ว่ากูเลือกมึงมากกว่าหัวใจตัวเองน่ะเหรอ”  แก้วตั้งคำถามให้พงษ์ได้คิดบ้าง

บางทีสิ่งที่ทำกับสิ่งที่คิดอาจเดินสวนทางกันบ้าง
เขาเดินจากไอ้ฝิ่นแต่ใจอยากอยู่กับมันถึงมันจะขับไล่ไสส่งยังไงก็ยังตามนั้น

ถึงที่ผ่านมา  เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองซะส่วนใหญ่  แต่ใครหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เรารู้สึกเป็นสุขได้  ก็อยากจะยึดติดมันไว้เป็นธรรมดาไม่ใช่หรือ

“มึงอย่ามาทำท่าอ้อนแอ้นใส่กูนะ  ...ไม่รู้ล่ะ  อยากจะรักชอบผู้ชายกูก็ไม่ว่าอะไรแต่กูไม่สนับสนุนกับคนนี้  ศัตรูก็คือศัตรูวันยังค่ำ  คนที่คิดจะทำร้ายเราไม่ใช่คนที่เราสมควรรัก!”

นั่นกูคิดเองได้ตั้งแต่วันแรกๆแล้ว

“แต่รักก็คือรักมึงไม่เข้าใจหรอก  คนที่ใช้ความรักฟุ่มเฟือยอย่างมึง  ไม่มีวันเข้าใจ”  แก้วตอบด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆแล้วยื่นมือไปจับลูกบิดประตูแต่พงษ์ตีมือเขาทันที

แก้วไม่อยากคุยกับพงษ์แล้ว  ในเมื่อจะปิดประตูไล่แต่ไอ้คนใจร้ายรู้ทันเขาก่อนแก้วจึงหันหน้าเดินเข้าห้องแล้วกระโดดขึ้นเตียง

นอนคว่ำหน้ากับหมอนใส่เลยด้วย

“เฮ้อ  ตัวเล็กอย่างอนสิวะ”

“...............................”  เตียงนอนยุบฮวบพร้อมกับเสียงถอนหายใจและข้อหาที่มันว่าเขา  แต่เขาไม่สนจะตอบหรอก

“มันตั้งใจทำให้มึงรักมันเพื่อจะได้ทำร้ายกู  แต่มันไม่สนใจมึงเลยด้วยซ้ำ  แล้วมึงไม่รู้หรอกว่ามันเอามึงไปพูดลับหลังยังไงบ้าง ...กูให้มึงโตมาอย่างลูกผู้ชาย  งานอะไรนิสัยอะไรของผู้หญิงกูไม่เคยให้มึงเฉียด  แต่กลับโดนไอ้เหี้ยที่ไหนเอาไปพูดว่าได้มึงเป็นเมีย  หึ  ไม่ใช่สิ  ที่ระบายความใคร่ถึงจะถูก  พูดแล้วแม่งเจ็บใจเหี้ยๆ  เป็นอย่างนี้มึงยังจะดื้อตื้อจะรักมันอยู่ไหม?”

...

ไอ้ฝิ่นไม่ใช่คนอย่างนั้น

...

มันไม่มีทางเอาเรื่องอย่างนั้นไปพูดให้ใครฟังหรอก

“ใคร...บอกมึง”  แก้วถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น  และเบาหวิวอย่างกับหัวใจตัวเองในนาทีนี้

“มิว” 

...

แต่คงยกเว้นผู้หญิงของมันสินะ  ผู้หญิงที่เขาพยายามมองข้าม

“ทุกอย่างมันคือการหลอกลวง  ยอมรับความจริงแล้วเชื่อพงษ์นะ”  ฝ่ามืออุ่นลูบศีรษะอย่างปลอบโยน

“แต่...”  ความรักที่มันผูกรั้งเขาไว้ล่ะ  มันคืออะไร?  “โง่เนอะ”  เขาลุกนั่งหันไปพูดบอกพงษ์ด้วยมีน้ำใสๆกำลังคลอเบ้าตา

“คนโง่และคนอ่อนแออยู่บนโลกนี้ไม่ได้หรอกนะ”  พงษ์พูดและเอามือมาเช็ดน้ำตาให้  “อย่าร้อง  กูรู้ว่ามึงเจ็บปวด  แต่ขอให้มึงเจ็บแค่วันนี้วันเดียว”   

เจ็บวันเดียวจริงๆเหรอ

แล้วใจล่ะ...ใจแหว่งๆของเขาควรจะเลือกไปทางไหน

เชื่อไอ้ฝิ่น  เชื่อตัวเอง  หรือเชื่อไอ้พงษ์





................................
ไม่พูดเรื่องนิยาย ฮ่าๆๆ

คุณยาย(แม่เจ้านาย)เสียเมื่ออาทิตย์ก่อนค่ะ  พองานศพคุณยายเสร็จเจ้านายก็ป่วยนอนโรงพยาบาลคืนนี้เป็นคืนที่สองแล้ว  ก็เลยรัดตัวทั้งงานศพ  เสร็จจากงานศพก็มาดูแลเจ้านาย  บัญชีลูกค้าก็ยังไม่เสร็จ  เมื่อยตัวมาก 

มีน้องบอกว่าเราเขียนเสื้อฉ็อปผิด  จริงๆต้องเป็นช็อป  แต่เอ่อ  แก้ไม่ทันละอยู่ตอนไหนบ้างก็ไม่รู้  ถ้าเกิดว่าเจอซีซั่นเขียนคำไหนผิดบอกกันได้เลยนะคะ  โดนประณามเลย Y^Y  เอิ๊กกกก


ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ^^กอดๆจุ๊บ

[PIKKOJUNG]

แวะมาจิ้ม 

[โจ๊กกุ้ง]

แก้วอย่าเชื่อคนง่ายนะ ไอ้พี่ดิวนี่ก็เหลือเกินเค้าไม่ชอบก็ตื้ออยู่ได้อ่ะ รำคาญพงษ์ด้วย

[jeeu]

อ้าว~~~~~~
ตกลง นี่พงษ์เชื่ออิน้องมิวเหรอ
ตอนแรกนึกว่าพงษ์ไม่สนใจ
ยังจะเก็บมาคิด แล้วเอามาด่าน้องแก้วอีก
พงษ์บ้าว่ะ
ชิส์~

[หลงไหลในม่านหมอก]

แวะมาจิ้ม 

....อุ่ย!!  ออนอยู่เหรอตัวเอง  ไวมาก ฮ่าๆๆๆ  กอดก่อนนอน

[่patsaporn]

 
หนักใจแทนแก้วเหลือเกิน นั่นก็เพื่อนที่เหมือนเป็นพ่อ (เอ๊ยพี่) นี่ก็คนรัก แ้ล้วแต่ละคนแรง ๆ ทั้งนั้น
แต่เข้าใจพงษ์นะ พงษ์ก็รักก็ห่วงของพงษ์แหละ...แต่อิพี่ดิวนี่แบบ ชริๆๆ ชั้นไม่ไหวจะเคลียร์กับเธอ  unlike อ่ะ
ผู้ชายคนนี้น่าเบื่อไม่ทน ชิชะ...ตอนหน้าได้เจอฝิ่นมั้ยคะ แอบคิดถึงเล็ก ๆ

ขอบคุณค่ะ

[NiNJA]

ชัดเจนได้แร้วน่ะฝิ่น

[Magistel]

เรื่องนี้อ่านกี่ทีๆ ก็มีปมให้ต้องรู้สึกอยากมาติดตามอ่านตอนต่อไปทุกทีเลย

รออ่านมาหลายวันแล้ว นึกว่าจะไม่ได้มาอ่านก่อนไปเสม็ดแล้วซะอีก ^0^

[zabzebra]

ฝิ่นหายหัวไปอยู่ที่ไหน จะลงแดงละเนี่ย มาหาแก้วเซ่

[little_nok]

นิยายเรื่องนี้เหมือนอยู่ในสนามรบ
อยู่ในศึกรบ และศึกรัก
เง้อ ทำอย่างอื่นกันบ้างไหมเด็กๆ

[naiin]

                อ่านแล้วปวดใจนะเนี่ย

[malula]

ทำไมใคร ๆ แย่งกันเป็นตัวร้ายกันนักนะ
สงสารแก้ว จะหันหน้าไปทางไหนได้
อิฝิ่นถ้ายังอยากเป็นพระเอกอยู่ละก็ โผล่หัวออกมาได้แล้ว

[A_ay]

มิวนี่ก็เหลือเกิน
ตกลงอยากได้ใคร ฝิ่นกับพงษ์
 หรือยังเลือกไม่ได้เลยทำแบบนี้

หรือเกลียดแก้ว

[Bowbonk]

 

[TanyaPuech]

    สงสารแก้ว   ปัญหารุมเร้า

[Karn12]

ฝิ่นก็ไม่ชัดเจน  ทำให้แก้วไม่มั่นใจ  สงสารแก้ว

[nunamicky]

เมื่อไหร่ฝิ่นกับแก้วจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันอีกนะ
สงสารแก้ว ร้องไห้เยอะ เครียดมากๆ เดี๋ยวอาการกำเริบ

[คนของเธอ]

แก้วมาเชื่อเจ๊นี่ ไปตบยัยมิวซะ แล้วไปหักคอไอ้พี่ดิวต่อเลยเธอ 
อย่าเชื่อคนง่ายนะรู้มั้ย หืมมม   

[Guill]

เชื่อตัวเอง...

[anukul]

  :L2:มารอตอนต่อไปครับ

[สมุนไพร]

ไปเชื่ออะไรกะมิว

[maru]

พงษ์เรื่องบางเรื่องให้แก้วตัดสินใจด้วยตัวเองจะดีกว่านะ เพราะพงษ์ฺไม่ได้อยู่กับแก้วตลอด สิ่งที่ดิวกับพี่ของดิวทำกับแก้ว พงษ์ไม่ได้พบไม่ได้เห็น สิ่งที่ฝิ่นทำให้แก้ว พงษ์ก็ไม่ได้รับรู้ พงษ์อย่ามาคิดแทนแก้วเลย คิดเรื่องของตัวเองจะดีกว่าไหมพงษ์

[BeeRY]

เหนื่อยจิตเหนื่อยใจ ทำไมมันเป็นอย่างนี้ล่ะแก้ว

[crosa]

โอ้ยยยยยยยยย
เครียดจริงๆ...><
ทำไมพงษ์เป็นคนแบบนี้นะ
ไม่มีเหตุผลเลย
เอาแต่ความคิดตัวเอง
ไม่คิดถึงแก้วบ้างเลย
ถ้ากลับมาแล้วเป็นแบบนี้ก็อย่ามาซะดีกว่า
บอกตามตรงว่าตอนนี้...ไม่ชอบพงษ์มากๆ
คิดว่าตัวเองคิดถูก ทำถูก ดีกว่าคนอื่นหรือไง
ยังงี้ตอนแก้วอยู่กับฝิ่นยังดูมีความสุขมากกว่าซะอีก
ฝิ่นรีบกลับมารับแก้วไปเร็วๆสิ...>O<

[THiiCHA]

คนพวกนี้นี่อะไร ....... ปากก็บอกว่ารักแก้ว

แต่มองไปรอบด้าน สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ คือ ทุกคนเอาแต่บีบคั้นแก้วด้วยเหตุผลของตัวเอง

แล้วเหตุผลของแก้วล่ะ จะด้วยอะไรก็ช่างสินะ !!

เคยคิดจะใส่ใจกันบ้างรึเปล่า ?

ล่าสุดนี่ก็พงษ์  เจอแบบนี้หนักๆเข้า แก้วบางๆที่ร้าวอยู่แล้ว คงไม่แคล้วระเบิดและแตกสลายไปในที่สุด

ไม่เจ็บไม่สำนึกกันสินะ ก็ดี คนอ่านจะได้รอสมน้ำหน้า

   รัก เพราะ ทิฐิ ฝืนจิต จำต้องร้าย

   รัก เพราะ ผูกพันธ์ ฝืนร้าย จำต้อง รั้ง

   รัก เพราะ ปรารถนา  ฝืนรั้ง จำต้องทำลาย

   รัก คือ รัก คิดมากไปทำไม ??

กริ้วแล้วนะ เดี๋ยวแม่ตบเรียงตัว   

[kazhiki]

พงษ์แม่งจะโง่อะไรนักหนาวะ ทำไมไม่เชื่อเพื่อน
ไอ้ดิวแม่งจะปล้ำเพื่อนมึงอยู่แล้วนะ ฟายเอ้ยยยย   

ขอบคุณมากจ้าาา 

[jaymaza]

พงษ์แม่งโง่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   เริ่มรำคาญพงษ์มากอะ

[The_outsider]

อ่านตอนนี้แล้วผมฟุ้งซ่านแฮะ
พงษ์-แก้ว พงษ์-แก้ว
อ๊าก เขินนน 

[BitterSweet~]

เราคิดว่าพงษ์จะฉลาดกว่านี้

แก้ว..ถ้าจะรักต้องอย่าหูเบานะ