อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๓๑
“พี่ฝิ่น แก้วกำลังจะโดนรุม”
“ว่าไงนะ!” ฝิ่นเสียงดังก่อนจะลดน้ำเสียงลงเพราะอาจารย์คุมสอบหันมามองเขาที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าห้อง “ใครรุมใคร?” ถามเพื่อให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด
“มิวมองผ่านหน้าต่างรถเห็นพวกปีหนึ่งยืนล้อมแก้วเต็มคันรถเลย”
“มีเรื่องอะไรกันวะ”
“ไม่รู้ กรี๊ดด” เหี้ย กรี๊ดใส่หูกู เขาเบ้หน้าเอามือถือออกห่างจนเสียงมิวเงียบไปค่อยเอามาแนบใบหูอีกที
“เธอ เธอ!”
“แก้ว แก้วโดนต่อย” โดนต่อย!
“แล้วยืนดูอยู่ได้เข้าไปช่วยสิวะ!” ฝิ่นสั่งมิวเสียงดุด้วยความโมโหแทนที่จะมารายงาน เข้าไปช่วยก่อนสิโว้ย
“กรี๊ดด พี่ฝิ่นจะให้มิวช่วยยังไงล่ะมิวเป็นผู้หญิงนะ”
“ถ้าไม่รู้จะทำยังไงก็เอาหน้าเธอไปให้ไอ้พวกนั้นมันต่อยแทนซะสิ ซื่อบื้อจริงๆ” ฝิ่นรำคาญเสียงแว๊ดๆของยัยนี่เลยช่วยบอกวิธีให้เอาบุญแถมตอนนี้เขาชักร้อนใจขึ้นมาด้วย
“พูดอย่างนี้ก็ปล่อยให้แก้วตายคาตีนไปเลยละกัน ชิ”
“เธอกล้าก็เอาสิ” เขาเปล่าขู่ แค่พูดให้สำเหนียก
“อะไรๆก็แก้ว ทุกคนเลย” ยัยมิวบ่นอุบแล้ววางสาย
เขาเป็นใคร ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร กล้าดียังไงมาตัดสินชีวิตไอ้แก้วแทนเขา ก็แค่เมียไอ้ฆาตกรที่ขี้ขลาดหนีความผิดและ...เมียเก่าไอ้เป้ง แต่ตอนนี้พยายามมาจุ้นกับเขาต่อ เหอะ มีอะไรที่เขาต้องไว้หน้าด้วยเหรอ ไม่คิดบัญชีด้วยอีกคนเพราะเห็นว่าเป็นเพศแม่ก็บุญเท่าไหร่แล้ว
“โจ้ ไปรับไอ้แก้วที่โนTด้วย” ฝิ่นกดโทรศัพท์โทรออกไปยังเบอร์ของโจ้ ตอนนี้เขาเหลือสอบอีกสองวิชาไม่อย่างนั้นคงไปรับมันเองแล้ว
แล้วป่านนี้เป็นยังไงบ้างวะ ยัยมิวนั่นยังไม่โทรมาบอกอีก ส่วนจะโทรไปถามข่าวเองนะเหรอ...ฝันไปเถอะ
“ผมมาซ่อมรถที่บ้านลูกค้าพี่ บอกไอ้แก้วรออีกสักชั่วโมงนะ”
“ไอ้โจ้ กูบอกมึงตอนนี้จะให้รอทำไมแล้วนี่ไอ้นั่นกำลังมีเรื่องด้วย”
“มีเรื่อง! เรื่องอะไรวะไหนบอกไปโรงเรียนไง”
“กูจะรู้ไหมเรื่องอะไร”
“แล้วพี่จะให้ผมไปทำไม ไปให้โนTยำตีนเหรอพี่”
“เออ!”
“อ้าว”
มีเรื่องอะไรกับใครเขาจะรู้กับมันเหรอ มันสร้างศัตรูที่ไหนไว้บ้าง...นอกจากเขาวะ
แต่ตอนนี้อยากเห็นหน้ามันสุดๆ คือ...อยากเห็นว่ามันเป็นอะไรมากรึเปล่า
...ไม่ได้เป็นห่วงแค่จะได้สมน้ำหน้าถูก
“พี่ไม้อยู่ด้วยรึเปล่า” เมื่อพึ่งไอ้โจ้ไม่ได้เขาเลยถามหาพี่ไม้ต่อ
“พี่อยู่อู่ครับ”
“แค่นี้นะ” ฝิ่นกดวางสายแล้วจึงกดเบอร์โทรออกไปหาพี่ไม้ ถ้าใช้ไอ้โจ้ได้เขาก็ไม่อยากยุ่งกับพี่หรอก
“พี่ไม้ไปรับไอ้แก้วให้หน่อยผมมีสอบ”
“ใช่หน้าที่กูไหม”
“เถอะน่าพี่ ก่อนที่มันจะตายซะเปล่า”
“หืม?”
“นะพี่นะ เดี๋ยวผมโทรบอกให้มันรอหน้าโนT”
“อืม ยุ่งกับกูจนได้นะ” ไหว้วานพี่ไม้เรียบร้อยฝิ่นจึงรีบโทรไปเบอร์ไอ้แก้วทันที
ตรู๊ดดด ตรู๊ดดดด ทำไมไม่รับวะ
ตรู๊ดดดด
“อืม” อืมเนี่ยนะคำทักทายมึง
“อยู่ไหน?” เขาทำเสียงให้เป็นปกติเอ่ยถามไม่ให้มีน้ำเสียงร้อนรนอะไรแม้แต่นิด
“อยู่บนรถ ...แท็กซี่”
“จะไปไหน รอที่นั่นแหละ” แต่ประโยคนี้ดันพูดรัวใส่ ก็มันกำลังขัดคำสั่งเขาหนิ
“แต่...”
“กูบอกให้รอ!” สิ้นคำสั่งโทรศัพท์มือถือของไอ้แก้วก็โดนแย่งไปพูด
“พี่ฝิ่นคะ” ยัยมิวทำเสียงหวานเสียงอ้อนตีน
“เหอะ อะไรของเธอ”
“เดี๋ยวมิวจะไปส่งแก้วที่บ้านเองค่ะ”
“ไม่ต้องยุ่ง หมดหน้าที่เธอแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงมิวนะคะ” เฮ้ย กูเป็นห่วงยัยนี่ตอนไหนวะ “แก้วก็เพื่อนมิว เดี๋ยวมิวนั่งรถไปเป็นเพื่อนเองขืนยังช้าอยู่มีหวังได้โดนรุมสกรัมอีกรอบแน่” เฮ้อ ถ้าจะบอกว่าเสียงโคตรตอแหลกูจะยังเป็นผู้ชายอยู่ไหมวะ
“ไม่ต้องยุ่งได้ไหม” ฝิ่นเสียงเอือมบอกมิวเรียบๆ
“โอเคนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”
“เหี้ย” ฝิ่นสบถมองหน้าจอมือถืออย่างเซ็งๆ
โดดสอบได้ไหมวะ
ทั้งไอ้แก้วโดนเล่นงาน ทั้งเรื่องผู้หญิงคนนี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยให้ผู้หญิงเฉียดใกล้บ้านแล้วก็อู่เพราะไม่อยากให้ใครก้าวเข้ามาในชีวิตมากเกิน แต่ยัยมิวที่ตามตื้อเขาไม่เลิกกลับเสนอหน้าไปอู่แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แถมยังหน้าด้านกว่าคนอื่นอีก แค่ใจดีวานให้ช่วยดูพฤติกรรมไอ้แก้วให้หน่อยเดียว คงคิดว่าเขาสนใจเป็นพิเศษรึไงวะ ถ้าไม่มีประโยชน์ อย่าหวังว่าเขาจะลดตัวลงไปคุยด้วยหน่อยเลย
“พี่ไม้ไปหามันที่บ้านเลย” เขาโทรไปบอกพี่ไม้อีกครั้งจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปเทคโนT
“บ้านไหน” เฮ้ย พี่ไม้นี่ถามมาได้ไงวะ
“บ้าน...” เออบ้านไหนวะ “ไม่ได้ถามว่ะ ก็ต้องบ้านผมมั้ง” ยัยนั่นเล่นพูดฉอดๆอยู่คนเดียวนี่หว่า
“เออๆ”
“เออนี่รู้เหรอ”
“กูไม่ได้โง่ เสร็จแล้วรีบตามมานะกูมีเรื่องอื่นที่มีสาระกว่าเรื่องของพวกมึงต้องทำอีกเยอะ” สาธุเถอะแต่ละคำของพี่กู
ฝิ่นเก็บมือถือแล้วเดินเข้าห้องสอบ
กูโง่ตรงไหนวะ? ต่อให้กลับบ้านเองไอ้แก้วมันก็ต้องกลับไปรอเขาที่บ้านแน่ๆ แต่วันนี้มียัยเสียงแหลมตามประกบนี่หว่า เออ นั่นสิ แล้วไอ้บื้อนั่นมันจะพายัยมิวไปบ้านเขาด้วยเหรอวะ
สองวิชาฝิ่นสอบวิชาละสิบนาทีได้ แล้วแทนที่ใครสอบเสร็จก่อนให้ทำวิชาต่อไปได้เลยแต่ต้องมานั่งรออีกเกือบชั่วโมงใครมีธุระอะไรไม่ต้องไปทำกันเลยใช่ไหม
ฝิ่นออกจากโรงเรียนให้คนในสายไปส่งที่บ้านไอ้แก้ว...พอดีไม่ได้โง่อย่างที่พี่ไม้ว่าก็เลยรู้ว่าไอ้แก้วมันไม่กล้าให้ใครรู้หรอกว่ามันอยู่บ้านเขา รั้วเล็กหน้าบ้านเปิดทิ้งไว้อยู่แล้วเขาจึงเดินเข้าไปในบ้านได้อย่างสะดวก รองเท้าหลายคู่วางระเกะระกะอยู่หน้าบ้านทั้งที่มันไม่ใช่คนเพื่อนเยอะ
...โดนรุม? ถึงขั้นไหนทำไมญาติเพียบเลยวะ โชคดีที่ความเป็นห่วงยังไม่ทันแว๊บขึ้นมาในหัวให้พาเสียหลัก ฝ่ามือเน้นๆก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าทันทีเมื่อเขาโผล่หน้าไปที่บานประตู เหี้ย โชคดีตรงไหนวะ
เพี๊ยะ!
“เหี้ยอะไรวะ!” เขาผลักหน้าอกไอ้นั่นออกไปด้วยสัญชาตญาณ พอดีกับร่างอีกคนที่คว้าเอวมันไว้ทัน
เกือบสวนหมัดทักทายเหมือนกันดีที่จำหน้ามันได้
“มึงปล่อยให้น้องกูโดนทำร้ายได้ไงวะ” ไอ้สำอางมันเสียงดังใส่
“แล้วมึงปล่อยให้น้องมึงโดนทำร้ายได้ยังไงทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน” เอาสิว่ามากูก็ว่ากลับ แล้วกล้ามากที่ตบหน้ากูเนี่ย เขาพูดสวนทันที จ้องหน้ามันไม่ต่างกัน
“เฮ้ย แล้วมันหน้าที่กูไหม นั่นมันหน้าที่มึงที่ต้องดูแลน้องกูไม่ใช่รึไง”
“ใช่ไม่ใช่แล้วมึงยุ่งอะไรด้วย เป็นเดือดเป็นร้อนแทนกันเหลือเกินเป็นมากกว่าพี่รึเปล่าวะ” พูดออกไปเขาก็นึกข้องใจขึ้นมา ไอ้แก้วบอกว่าเป็นพี่แล้วเขาก็เชื่อง่ายๆอย่างนี้เหรอวะ
“มากไม่มากก็มากกว่ามึงละกัน”
“หน๋อยไอ้นี่ ซักทีดีไหม?”
“มีอะไรก็พูดกันดีๆสิ” ไอ้โซ่ดึงไอ้เลื้อยไปยืนข้างหลัง มันถามเขาหน้าตาย พอๆกับไอ้เลื้อยนั่นเชิดหน้าจ้องเขาตาขวาง หลบอยู่ข้างหลังเก่งจริงๆเลยมึง
“ถุย แล้วไอ้นี่ถามอะไรกูสักคำไหม มาถึงก็ใส่ทั้งมือทั้งปากสงสัยจะไม่เคยตาย”
“ก็ไม่เคยนี่หว่า ถ้ามึงแน่จริงลองตายให้แฟนกูดูก่อนไหม” แฟน?
ฝิ่นยืนงงๆเคยเห็นพี่ภูของไอ้แก้วไปกับไอ้แชมป์ดูจากท่าทางก็รู้ว่าไม่แมนแต่ไม่คิดว่าโฉดๆอย่างไอ้โซ่จะมีเมียเป็นผู้ชายแถมบอกคนอื่นได้เต็มปากเต็มคำอีก
“ชิ อยากจะอ๊วก รู้สึกบรรยากาศไม่ค่อยดีมิวกลับดีกว่า” ฝิ่นสลัดหัวเบนสายตาไปหายัยมิวที่ลุกออกจากที่นั่งข้างๆพี่ไม้เดินมาเหล่ตามองคู่รักตรงหน้าเขาแล้วนางก็เชิดหน้าตรงมาเกาะแขนเขาอีกต่อ “แก้ว มิวกลับก่อนนะ” และยิ้มหวานบอกไอ้แก้วที่มองมาอย่างไร้อารมณ์
“เดี๋ยวออกไปส่ง” ฝิ่นมองหน้าแก้วยักคิ้ว พลางจับมือมิวออกจากแขนแล้วจูงมือเดินนำออกจากบ้าน
ยัยนี่มีประโยชน์ตรงที่ช่วยกระตุ้นความรู้สึกไอ้แก้วนี่แหละ แววตาวูบไหวแสดงความไม่มั่นใจของไอ้แก้ว เป็นสิ่งที่มองเห็นง่ายที่สุด ง่ายกว่าคำพูดของมันด้วยซ้ำ
“ใครทำ” เขาสะบัดมือปล่อยแขนยัยมิว ถามเสียงเข็ง
“เฮอะ นี่ถ้ามิวไม่ส่งข่าวพี่ พี่จะสนใจมิวบ้างไหม”
“ถาม ให้ตอบ”
“๓Tปีหนึ่ง” มิวกอดอกมองหน้าเขาคล้ายกับเป็นเพื่อนเล่นให้เจ้าหล่อนท้าทายได้ง่ายๆ
“มีเรื่องอะไรกัน”
“เด็กมันหมั่นไส้แก้วจะมีอะไร” ยัยมิวขึ้นเสียงสูงได้น่าหมั่นไส้จริงๆ ...เย็นไว้ไอ้ฝิ่นนี่มันผู้หญิง
“ไปถ่ายรูปพวกมันมา ด่วนที่สุด”
“ชิ หมดธุระของมิวแล้วใช่ไหม” มิวพูดด้วยน้ำเสียงเอือมกับคำสั่งเขา แล้วไง? คิดว่าเขาไม่เอือมที่ต้องเสวนากับเธอรึไง
“ยัง เธอพูดมากอะไรรึเปล่า”
“หึ”
“อย่าทำตัวน่าฆ่าทิ้งหน่อยเลย ถ้าพี่มีปัญหาเมื่อไหร่เธออยู่ไม่สุขแน่”
“ถ้าพี่ฝิ่นกลัวว่าแก้วจะรู้เรื่องของเราพี่ก็นอนกับมิวสิ แล้วมิวจะไม่เข้าใกล้ไอ้สำออยนั่นอีก” น้ำเชื้อกูฝังเพชรรึไงวะทำไมยัยนี่มันเซ้าซี้แต่เรื่องนี้ตลอด
“เธอขู่พี่งั้นเหรอ” เขาจับหมับที่ต้นแขนยัยมิว แต่ไม่ได้ออกแรง
“ปะ เปล่า มิวรักพี่ พี่ก็รู้ ขนาดพี่หลอกใช้มิว มิวยังทำตามที่พี่สั่งทุกอย่าง...”
“เลิกพูดได้แล้ว!” กูใกล้จะหมดความอดทนแล้วด้วย “พี่หลอกใช้อะไรเธอ ไม่พอใจก็ไป ออกไปไกลๆพี่ได้ยิ่งดี ผู้หญิงอย่างเธอแค่อยู่ใกล้พี่ก็เซ็กส์เสื่อมแล้ว เห็นแก่ไอ้เป้งอย่าให้พี่ต้องใช้คำว่ารังเกียจผู้หญิงอย่างเธอเลย”
“พี่ฝิ่น! รังเกียจมิวเข้าไปเถอะ ที่มิวคบกับพี่เป้งก็ไม่ใช่เพราะมิวชอบพี่รึไง คอยดูนะมิวจะทำให้พี่ยอมมิวให้ได้ มิวไม่หยุดแค่นี้แน่”
“อย่างเธอจะทำอะไรได้” เขาพูดตามหลังมิวที่เดินกระฟัดกระเฟียดออกจากบริเวณบ้านไป
เหอะ เป้งมึงโง่หรือโดนมอมวะถึงได้คบกับยัยนี่ได้นานสองนาน
..................................
แอนตี้ผู้หญิงมากไปรึเปล่าหนอนังซีซั่น -*- เฮอะ แต่ก็ไม่ใส่ใจนี่มันนิยายวาย 
ต่อตอนหน้านะจ๊ะ^^ โทรเรียกรถน้ำตาลก่อน
TanyaPuech ใสร้ายเค้าง่ะ ไม่จริ๊งไม่จริง
เฉาก๊วย หัวเราะคล้ายสะใจมาก แล้วถ้าคนเขียนกดดันขึ้นมามากๆใครล่ะที่เดือดร้อนไม่ใช่ตัวเองหรอกรึ กร๊ากก
ขอบคุณทุกคนอ่านขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ ^^กอดๆจุ๊บ
สวัสดีคนอ่านหน้าใหม่ของเรื่องนี้ด้วยนะคะ กอดๆ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
