หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[•♀NoM!_KunG♀•]

ขวัญใจเด็กช่างไปไหนน้า.....รอรอนะค๊าฟฟ  ><

[white_destiny]

สนุกคับ

ปมมากมาย

อยากให้ต่อบ่อยๆ

ขอบคุณครับ

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง  ตอนที่ ๓๐



“มึงคิดว่าไง”  ฝิ่นถาม

“อะไร?”

“เรื่องเมียเพื่อนมึง”  ฝิ่นซึ่งวางข้อศอกขวาไว้กับขอบหน้าต่างรถแท็กซี่  เอ่ยถามเขา

“ก็...ไม่ได้คิดว่าไง”

“หน้าหมาคาใจของมึงมันฟ้องอยู่  แล้วก็  กูบอกให้มึงพูดทุกเรื่องที่มึงคิดแล้วไม่ใช่เหรอ  จะอมน้ำลายไว้ทำไมวะ”

ไอ้ข้องใจน่ะมันก็ข้องใจ  อึดอัด  อยากจะรู้สุดๆแล้วว่ามิวกับฝิ่นมันรู้จักกันระดับไหน  มิวเรียกฝิ่นว่าพี่ได้อย่างสนิทปากทั้งที่เคยมีเรื่องกันมาก่อน แต่พอไอ้ฝิ่นกลับเข้าอู่มารับเขาตอนเย็นของเมื่อวานมันกลับมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวแถมยังต่อว่าไอ้โจ้สารพัดที่ปล่อยให้มิวมาที่อู่ซ่อมรถของพ่อมัน  แต่ที่ไอ้โจ้โดนด่าหนักสุดคงเป็นเรื่องที่ปล่อยให้มิวเจอเขานี่แหละ 
และที่ต้องนั่งอมน้ำลายอยู่อย่างนี้ไม่ใช่เพราะทุกทีพูดอะไรไปฝิ่นมันไม่เคยจะพอใจเลยไม่ใช่รึไง

“แล้วมึงคิดว่ากูข้องใจอะไรล่ะ”  ฝิ่นหันมามองเขาด้วยหางตา  มันแสยะยิ้มก่อนจะละสายตาลงไปมองที่มือซ้ายของมันเอง

“ถ้าไม่พูดก็ไม่พูด  แต่พอพูดออกมาทีแม่งสะกิดตีนกูยิกๆ”  แก้วจึงต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆด้วยที่เพิ่งจะเริ่มระแวงว่าจะโดนมันเอาคืนเพราะดันเผลอย้อนมันรึเปล่า

ก็ไม่ได้ตั้งใจกวนตีนอะไร  แต่ฝิ่นมันอยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าเขาคิดเห็นยังไงแล้วเรื่องอะไรเขาจะต้องบอกมันตรงๆด้วยล่ะ  ถ้ารู้ว่าเขาข้องใจ  ก็ต้องรู้ว่าข้องใจเรื่องอะไร  ไม่ใช่บอกว่ารู้เพียงแค่หลอกถามความรู้สึกเขาอยู่ฝ่ายเดียว

“มึงว่าทำไมเมียเพื่อนมึงมาหากูถึงที่ได้วะ”

“เอารถมาซ่อมมั้ง”

“หึ  ถ้ามึงคิดแค่นั้นจะให้กูกุมมือมึงทำไม”  แก้วถึงกับต้องสะอึก  ก็...เขาคิดหลายเรื่องปนเปในหัวสมองเต็มไปหมด  เพื่อให้ตัวเองไม่ต้องคิดมาก  แก้วจึงจับมือซ้ายของฝิ่นวางทับมือขวาตัวเองที่เอาวางไว้บนหน้าขามัน  เพื่อปลอบให้ตัวเองมั่นใจว่าไม่มีอะไรมากมายอย่างที่คิดไปไกลหรอกน่า

“...บางเรื่องไม่ต้องรู้ก็ได้”

“เช่นกูกับมิวรู้จักกันยังไง  มีอะไรกันรึเปล่า”

“มีอะไรกันด้วยเหรอ?”  เขาพูดแทรกตาโต  ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน  เขาพยายามไม่คิดแล้วแต่กลับออกมาจากปากไอ้ฝิ่นจนได้

“หึ ถ้ามี  แล้วมึงคิดว่าไง”

“...ก็ ...ก็แล้วแต่มึง”  แก้วพูดได้ไม่เต็มเสียงขยับมือออกจากขาฝิ่นแต่เจ้าตัวมันก็จับไว้อีก 

“ไอ้เหี้ย”  เอ่อ  ...นี่พูดตามใจมันแล้วยังโดนด่าอีก  “ไหนมึงบอกว่ารักกู  แล้วยอมให้กูไปเอาคนอื่นได้ด้วยรึไง?”  มันถามเสียงเหวี่ยง  ยังดีที่ไม่กระชากคอเสื้อเขาด้วย 

แต่ตอนนี้คนขับรถแท็กซี่กำลังมองพวกเราผ่านกระจกอยู่  เขาจึงลดเสียงพูดกับฝิ่นให้เบาลง

“กูห้ามมึงได้เหรอ”

“ห้ามไม่ได้หรอก  แต่มึงรู้สึกได้” 

“..................................”  แก้วก้มมองมือขวาตัวเองที่อยู่ภายใต้การกอบกุมของมือฝิ่น  กุมไว้ด้วยมือมันเองไม่ใช่จากเขาเป็นคนจับวางเหมือนทีแรก 

...รู้สึกอะไร  รู้สึกเหมือนใจถูกแกว่งอยู่บนชิงช้าซึ่งไม่มีที่เกาะน่ะเหรอ

“รักของมึงมันก็แค่รักลมปาก  ตราบใดที่มึงไม่รู้สึกรู้สาอะไร ไม่หึง ไม่หวง กูสักนิดจะให้กูแน่ใจได้ยังไงว่ามึงรักกูจริงอย่างที่พล่าม”

“แต่นั่น  มันเป็นรักที่เห็นแก่ตัว”  คนเห็นแก่ตัวเช่นเขา  เข้าใจดี  ที่ฝิ่นพูดมันคือการแสดงความเป็นเจ้าของชัดๆ

และไอ้หึงๆหวงๆมันคงไม่ใช่ความรู้สึกเขาหรอก  แต่ความไม่เข้าใจ  ไม่ชอบใจที่มิวซึ่งเป็นแฟนเพื่อนเขามาก่อนมาพูดจาดูสนิทสนมกับฝิ่น  ความรู้สึกแรกมันดังแปล๊บตรงหน้าอกข้างซ้าย  แล้วยิ่งฝิ่นบอกว่ามีอะไรกับมิว  มันเหมือนกับหัวใจตัวเองหล่นวูบซะทันที  เพราะเขาใกล้ชิดกับฝิ่นได้  มิวซึ่งผ่านเหตุการณ์ครั้งนั้นมาด้วยกันก็คงจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับฝิ่นไม่ต่างกันสินะ  หากแต่เขาไม่รู้ว่าจะต้องแสดงออกแบบไหนให้อยู่ในขอบเขตของคนที่รักมัน  ...สิทธิ์แค่รักมันเท่านั้น

เขากลัว...กลัวฝิ่นไม่พอใจจึงได้แต่ทำนิ่งเฉยอยู่แบบนี้ทั้งที่ในหัวมันวิ่งวุ่นไปทั่ว

และเขายังคาใจ  มิวกับฝิ่น  ใกล้ชิดกันอย่างมีเงื่อนไขเหมือนเขารึเปล่า?

แล้วเขาอยากได้คำตอบแบบไหนกันระว่างใช่กับไม่ใช่

แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่เรื่องดีที่เขาจะต้องรับรู้เลย  เพราะไม่ว่าคำตอบคือแบบไหน  คนที่เซคงจะมีแต่ตัวเอง

“มึงเห็นแก่ตัวได้ กูอนุญาต”  ฝิ่นบีบมือเขาคล้ายกับให้ทำตามที่มันบอกได้จริงๆ  “เต็มที่”

...ถึงจะยังไม่หายแคลงใจแต่ก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดๆที่มันยอมให้เขาได้รู้สึกอะไรกับมันมากกว่าแค่ทำตามคำสั่งไปวันๆ

แก้วเงยหน้าขึ้นสบตาฝิ่น

“แล้วถ้าตอนนี้กูไม่อยากให้มึงยุ่งกับมิวอีกล่ะ”  เขายังจำวีรกรรมที่มิวไปยุ่งกับพี่โซ่ได้  ยังจำคำพูดจากไอ้แสนได้ดี  ผู้หญิงบางคนคบกับใครก็ได้เพียงเพื่อให้ตัวเองดูเหนือกว่าคนอื่น  ถึงฝิ่นไม่ได้เหนือกว่าใครในเทคโนT  แต่มันก็ใหญ่กว่าใครในสายของมัน  ...ถ้าเขาเป็นผู้หญิงก็คงอยากจะอวดตัวว่าเป็นอะไรกับมันให้คนอื่นรู้ไปแล้ว  คงจะเรียกร้องสายตาคนทั่วไปได้ไม่น้อยที่มีแฟนเป็นประธานสายคู่อริกับโรงเรียนตน

ที่พูดมาคล้ายๆกับเป็นข้ออ้างให้ตัวเองรู้สึกแย่น้อยลงรึเปล่า

แต่สำคัญที่ sex  คือรักที่เขาให้ไอ้ฝิ่น  เขาก็ไม่อยากรับรู้ว่ามันไปมีอะไรกับใครสักเท่าไหร่หรอก  ถึงจะไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวมันทั้งนั้น  ถึงจะเคยได้ยินคนในอู่พูดเรื่องผู้หญิงของฝิ่นบ้าง  แต่ให้มาเห็นกับตาเรื่องผู้หญิงของมัน  เขาก็ไม่อยากเห็น  และยิ่งเป็นมิวด้วย  มันใกล้ตัวไปไหม  เขากลัวจะเก็บอาการไม่ไหว...

“หึ  มึงนี่พูดไม่รู้เรื่องบอกว่าห้ามไม่ได้แต่รู้สึกได้ไงล่ะ  ถ้ามึงรู้สึกเสียใจที่กูมีคนอื่นเมื่อไหร่กูจะพิจารณาให้อีกที”

เฮ้อ  ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย  แล้วความรู้สึกกูมันอยู่ข้างใน  อีกกี่ชาติมึงถึงจะเห็นล่ะ




รถแท็กซี่จอดเยื้องหน้าโรงเรียนเทคโนโลยีT  ฝิ่นละฝ่ามือออกจากมือแก้วหยิบแว่นดำขึ้นมาสวม

“ไม่ต้องไปเสวนากับคนอื่นนะ  กูพูดอะไรก็ให้มึงฟังไว้แค่นั้น”  คนอื่นที่มันพูดถึงหมายถึงใครเป็นพิเศษรึเปล่า 

“อืม”

“อย่าลองดี  อย่าคิดว่ากูไม่รู้ไม่เห็น  จำไว้”  เวรกรรม  เขากะจะแอบไปคุยเรื่องนี้กับมิวต่อ  กะว่ารับปากฝิ่นมันส่งๆไปก่อน  ดันพูดดักทางอีกจนได้

“รู้แล้วๆ”

“เสร็จแล้วโทรบอกด้วย  เดี๋ยวให้คนมารับ”

“ขนาดนี้มึงยังไม่เชื่อใจกูอีกเหรอ”

“ขนาดไหนกูก็ไม่เชื่อใครทั้งนั้นแหละ ให้มาก็บุญเท่าไหร่ไม่เคยจะสำนึก หรือมึงมีปัญหาอะไรอีก?”  เหอะ  ตามนั้น  ขนาดกูไม่มีปัญหาอะไรมันก็ยังเป็นปัญหาได้ทุกเรื่องเลย




“บัดดี้”  เฮ้อ  เพิ่งจะลงจากรถเดินได้ไม่กี่ก้าวก็มีเสียงตะโกนมาจากข้างหลังจึงต้องหยุด แล้วหันไปมองหน้าไอ้คนชอบเสียงดัง

“จะตะโกนทำไม”

“ก็เดี๋ยวกูตามมึงไม่ทัน  แล้วนี่ใครมาส่ง”

“...เห็นด้วยเหรอ”

“เต็มสองตา  แต่เห็นแค่ข้างหลังนะ”  ค่อยโล่งอกหน่อย

“ไม่มีอะไรหรอก  เข้าโรงเรียนกันเถอะ”

“กูอยากรู้ว่าใครไม่ได้อยากรู้ว่ามีอะไรรึเปล่า  มึงนี่ชักจะลื่นใหญ่แล้วนะ”  แก้วเลี่ยงด้วยการชวนแสนเข้าโรงเรียน  แสนส่ายหน้าเดินมากอดคอแล้วต่อว่านิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ซักอะไรอีก

วันนี้มีนัดฟังการประเมินการฝึกงาน  นักศึกษาปีสามและ ปวส.ปีสอง  จึงต้องเอาแบบประเมินเข้ามาส่งโรงเรียนและรอฟังอาจารย์พูด  ถ้าเป็นที่อื่นอาจารย์คงจะสุ่มไปประเมินตามสถานที่ฝึกงาน  แต่สำหรับโรงเรียนนี้เขาจะใช้วิธีนี้มาตลอด  มีคนบอกว่ามันประหยัดค่าใช้จ่าย  ประหยัดเวลาของอาจารย์เพราะเรียกนักเรียนมาฟังแค่เดือนละวันเท่านั้น

หลังจากแวะไปหาพี่ภูที่ห้องซ้อมเขาก็เข้าห้องประชุมและอยู่กับไอ้แสนทั้งครึ่งวัน  แต่ก็แอบมองพี่ดิวซึ่งนั่งเยื้องอยู่อีกสองแถวหน้าตลอด  พี่เห็นเขาแล้วแต่ก็มองแบบมองผ่านเฉยๆและไม่ได้สนใจอีกเลย  คงจะยังเข้าใจผิดเรื่องวันนั้นอยู่แน่ๆ  แต่...ปล่อยไปอย่างนี้ดีกว่า  จะได้ไม่ต้องมาเดือดร้อนไปกับเรื่องไอ้พงษ์

บ่ายโมงกว่าๆแก้วแยกกับแสนที่หน้าโรงเรียนเดินข้ามสะพานลอยไปรอรถประจำทางสาย๓T ซึ่งต้องนั่งก่อนจะไปต่อรถอีกสายเพื่อไปอู่พ่อฝิ่น  เขาไม่ได้ลืมที่มันบอกให้โทรไปหาแล้วจะให้คนมารับหรอกแต่ถ้าให้๕xมารับที่หน้าโรงเรียนตอนนี้คงจะพากันกลับไม่ถึงบ้านแน่เพราะไม่ใช่เฉพาะพวกที่ฝึกงานแต่พวกรุ่นน้องมันก็พากันออกนอกโรงเรียนมาพร้อมกันด้วย  แก้วจึงเลือกจะเดินทางกลับเอง  อีกอย่างอยากให้ไอ้ฝิ่นมันเห็นด้วยว่าเขาสามารถทำให้มันเชื่อใจได้โดยที่มันไม่ต้องจับตามอง

 “อ้าวพี่แก้วนึกว่าย้ายสายไปแล้วซะอีก”  ทันทีที่นั่งลงกับเบาะรุ่นน้องคนเดิมที่เคยหาเรื่องเขามันก็พูดขึ้นมา

“ย้ายสายอะไร”

“เปล่า...เดี๋ยวนี้เห็นสนิทกับ๙Tนึกว่าจะไปซะแล้วนี่หว่า”

“หาเรื่องอะไรกูอีก  ไม่ใช่ว่ากูเพิ่งจะสนิทกันสักหน่อย”

“อ้อ  ไม่งั้นก็คงจะย้ายไปอยู่๕xสินะ”

“เป้ มากไปรึเปล่าวะ”  เพื่อนอิเล็กฯของแก้วคนนึงลุกขึ้นปราม

“มึงจะเอาไงกับกูว่ามาเลยดีกว่า”  เขาฮึดลุกขึ้นยืน  คนมันจะหาเรื่องมันก็คงหาเรื่องอยู่อย่างนี้ไม่จบไม่สิ้น  ถึงแก้วจะทำเป็นมั่นใจต่อปากกับไอ้รุ่นน้องปีนเกลียวแต่ใช่ว่าเขาอยากจะมีเรื่อง  แต่นี่มันต่อหน้าเพื่อน  ต่อหน้ารุ่นน้องคนอื่นๆ  เขาดูอ่อนไปไหมถ้าจะยอมให้เด็กมันว่าเอา 

“เอาอะไร  อย่างมึงเนี่ยจะให้กูเอาอะไร  มึงน่ะมีอะไรสู้กูได้”  ไอ้เป้กับเพื่อนมันเดินกรูมาล้อมเขา 

“เฮ้ย เบาๆกันหน่อย”  เพื่อนเขาเห็นเหตุการณ์ออกปากดุอีกครั้ง 

เรียนมาสามปีเพิ่งจะเคยถูกเด็กช่างล้อมหน้าล้อมหลังจังๆ  แล้วยังเป็นคนในโรงเรียนเดียวกันด้วย  แก้วไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรให้พวกนี้ไม่พอใจถึงขนาดนี้  แต่ถ้ามันอยากรุมเขาก็คงสู้แค่ตาย  อยู่กับคู่อริยังอยู่มาแล้ว  จะต้องเกรงทำไมกับแค่เรื่องตรงหน้า

“ไม่เป็นไร”  เขาบอกเพื่อน  “มีอะไรก็เคลียร์กันให้จบไปเลย  พูดมากแล้วรำคาญ”  แล้วหันมองไอ้พวกรอบตัว

“อวดเก่งจริงๆ”  ไอ้เป้ว่าแสยะยิ้มดูถูกก่อนจะปรี่เข้ามาถีบท้องเขา

“อั่ก!”

แก้วคู้ตัวถอยหลังไปชนกับพวกของมัน  หนึ่งในนั้นล็อกแขนเขาไว้ 

“เฮ้ย พวกมึงมีเรื่องกันกูไม่ออกรถนะเว้ย”  คนขับรถเมล์ตะโกนเสียงดัง

ไอ้เป้เหวี่ยงหมัดใส่หน้าเขาเต็มแรงด้วยใบหน้าสาแกใจซะเต็มประดาของมัน

ผั่วะ!

“เหี้ย หยุดๆเลย”  เพื่อนเขาฝ่าวงล้อมเดินเข้ามา

“พี่อย่ายุ่งดีกว่า  อยู่เฉยๆผมขอเตือน”

เพื่อนเขาไม่ได้อยู่เฉยตามที่ไอ้เป้บอกแต่ก็เข้ามาไม่ถึงตัวเขาเมื่อรุ่นน้องมีคนเยอะกว่าไอ้เพื่อนคนนั้นเลยถูกกันตัวออกไป

หึ  แก้วยกหัวไหล่ขึ้นมาเช็ดเลือดตรงมุมปากด้วยแขนทั้งสองข้างยังถูกล็อกไว้

“ไอ้ลูกหมา”  แววตาดูแคลนเย้ยหยันจ้องมองไอ้เป้ด้วยความสมเพช

รู้ตัวดีว่าให้ใช้กำลังต่อสู้กับใครก็สู้ไม่ได้แน่  แต่กลับรู้สึกดีกว่าเมื่อโดนล็อกแขนเอาไว้โดยถูกพวกมันกระทำเพียงฝ่ายเดียว

ภาพที่ทุกคนเห็นคือเขาโดนเล่นงาน  ไม่ใช่ภาพที่หนึ่งต่อหนึ่งแล้วเขาพ่ายแพ้

“ปากเก่งจริงๆนะไอ้พี่แก้ว”

ผั่วะ!  มันไม่ได้สะทกสะท้านไปกับคำด่าจากเขาแต่กลับแถมให้อีกหมัดเข้าแก้มอีกข้าง

“ถุย!”  แก้วจ้องหน้ามันตาแข็งพร้อมกับบ้วนน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดใส่หน้ามัน

“เหี้ย”  ไอ้เป้ลูบหน้าตัวเองแล้วกระชากคอเสื้อเขาไปชนกับตัวมัน  แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

เอาสิ  เขากลัวรึก็ไม่

“หยุดนะ!” 

“ไม่ใช่เรื่องของผู้หญิง”

“นี่มันรุมกันชัดๆหนิ  ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้เลย”  มิวเดินแทรกเด็กช่างมาพยุงตัวเขาแต่กลับไม่มีใครสนใจเสียงมิวเลย  ต่อให้ไอ้พวกรุ่นน้องมันปล่อยแขนเขาแต่ทุกคนก็ยังยืนล้อมอยู่ที่เดิม

“ไม่มีใครสั่งพวกนี้ได้ทั้งนั้นแหละ”  พี่ดิวเดินมาจากไหน  เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก็ไม่รู้  “นอกจากพี่”

“งั้นพี่ก็สั่งเด็กพี่ได้แล้ว”  มิวว่า

“หึ  แล้วแก้วล่ะ  ว่ายังไง  ให้พี่บอกพวกมันหยุดให้ไหม?”  พี่ดิวพูดกลั้วขำ  แต่ในแววตาพี่กลับมองเขาอย่างเห็นใจ  หรือบีบบังคับให้เขาร้องขอพี่กัน

“..............................”  เขามองพี่ดิวตาขวางยกมือขึ้นเช็ดเลือดอีกครั้ง

“ถ้าไม่ใช่พี่  พี่ก็นึกไม่ออกว่าใครจะปกป้องแก้วได้”  พี่ดิวพูดแล้วหันไปมองไอ้เป้พร้อมกับหักนิ้วมือตัวเองก่อนจะเหวี่ยงกำปั้นเข้าหน้าไอ้เป้

“ไปกันเถอะแก้ว”  มิวกระตุกแขนเขา

“ขอบคุณ”  เขาบอกพี่เพียงเท่านั้น  รู้สึกผิดที่วันนั้นทำให้พี่ผิดหวังในตัวเขา  แต่...ให้มันเป็นไปตามนี้ก็ดีแล้วเพราะเขาไม่เคยคาดหวังให้ใครมาดูแล  และถึงแม้ต่อจากนี้  เขาจะไม่มีพี่ที่คอยหวังดี  เขาก็คงไม่เจ็บไม่ปวดไปมากกว่าที่ผ่านมาแล้วล่ะ  แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่แล้วมา  แม้ว่าเขาจะไม่เคยสัมผัสได้ก็ตามที 

เขาเดินออกจากกลุ่มพร้อมกับมิว  แต่พี่ดิวคว้าหมับดึงมือเขาไว้

“แก้วจะไม่พูดอะไรกับพี่มากกว่านี้เลยจริงๆเหรอ” 

“...ไม่เป็นไรครับ”  แก้วยิ้มดึงข้อมือตัวเองกลับคืนโดยไม่หวั่นให้กับท่าทางไม่พอใจของพี่ดิว  แล้วเดินลงจากรถเมล์

ไม่แน่ใจว่าเขากับพี่  ใครเป็นคนทิ้งใครก่อน  แต่...พี่อย่ามายุ่งกับผมอีกเลย





..............................
คิคิ  ยาวกว่าตอนที่แล้วด้วยนะ

ไม่สบายหายเกลี้ยงแล้วจ้า  โน๊ตบุ๊คก็ไปรับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วย

สัปดาห์หน้าเราจะได้เจอกันเป็นปกติสักที  สัปดาห์ละสามตอนหรือ อาจจะมากกว่านั้น  (กดดันตัวเองล่วงหน้า เพราะรู้สึกผิดที่เหลวไหลมานาน ฮ่าๆ)

มิวยังคงเป็นปริศนา  แต่ตอนนี้ก็มีอะไรที่มากกว่ามิวแล้วเนอะ (เหรอ?)  แฮ่ๆ

ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ^^กอดๆจุ๊บ

•♀NoM!_KunG♀•  //เซ็นเช็คอีกสิบห้าบาทเข้าบัญชี กว่าจะจบเรื่องคงพอมีตังค์เก็บเปิดบัญชีได้ละ (เหรอ?) ฮ่าๆ  โอ๋ๆตัวเองร้องไห้ทำไมนิยายเค้าออกจะสนุกสนานเฮฮา  กุ๊กกิ๊กๆทั้งเรื่อง

แว๊กกก  พิมพ์ตกเยอะมาก

มัวแต่นั่งแก้ตัวหนังสือ ลืมตอบเลย โทษทีคร๊าบบบ  มิวคือคนเดียวกับแฟนพงษ์จ้า 

 

[sirikanda28]

เอาเข้าไป
ปมมาอีกแระ
เต็มที่เลยพี่
เอาให้งงตาย
กันไปข้างเลย
 

[roseen]

 

[สมุนไพร]

แอบเขินนะ

[malula]

ไปทางไหนก็มีแต่คนกดดัน จะเอาอะไรกับแก้วนักหนา เหนื่อยแทน

[โจ๊กกุ้ง]

แก้วน่าสงสาร พี่ดิวกำลังคิดแผนชั่วร้ายแน่ๆ แล้วมิวเกี่ยวยังไง?

[•♀NoM!_KunG♀•]

งะมันกุ๊กกิ๊กตรงไหนเนี่ย......ต่อยกานทั้งเรื่อง จะบ้า><

โหดร้ายที่สุด มีแต่คนเล่นก่ะความรู้สึกของแก้ว นิสัยๆ!!

ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกน้า

รอรอเหมือนเดิมน้อ^^!!

[Still_14OC]

แก้วเจ็บตัวแต่ ได้ ใจ อ่ะ ยัยมิวเหมือนจะดี ฉันสับสนนะยะเอาให้แน่ จะดีรึจะร้ายจะได้เชียร์ได้ด่าถูก

[TanyaPuech]

     ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าความคิดฝิ่นกะแก้วคนละขั้น


นิยายเรื่องนี้มีแต่ปม  ที่ไม่คิดจะแก้ 

[silent_loner]

สงสารแก้วเจ็บปวดใจยังไม่พอ ต้องเจ็บตัวด้วย 
ดิวแย่มากยังจะต้องการคำพูดอะไรจากแก้วอีกถ้าจะทำอย่างนี้
ส่วนฝิ่นนี้ก็รู้สักทีเหอะว่าแก้วนะรักแกจริงๆเฟ้ย

[j4c9y]

ยาวกว่าตอนที่แล้ว  แต่ทำไมมันรู้สึกค้างกว่าตอนที่แล้วนะ

ดิวทำอะไรไม่คิดให้รอบคอบเลย  ส่วนฝิ่นก็ฐิถิมากไป เชื่อในความคิดของตัวเองจนลืมสังเกตุตัวแก้ว

แก้วก็เก็บกดได้อีกๆๆๆๆๆ

[Karn12]

สงสารแก้วนะ  เจ็บทั้งตัวทั้งใจ

[เฉาก๊วย]

กร๊ากกกกก....อ่านเม้นท์เพื่อนๆ แล้วเริ่มรู้สึกว่าคนเขียนเริ่มถูกคนอ่านกดดันกับปมที่เพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ 555

เรื่องดิวขอผ่าน มันจะคิดจะทำอะไรแก้วก็ช่างหัวมันเถอะ มันคงไม่ทำอะไรแก้วมากไปกว่าให้แก้วเห็นว่ามันสำคัญและสามารถดูแลแก้วแทนพงษ์ได้
แต่กับฝิ่นนี่ก็ไม่แน่เหมือนกันว่าดิวจะทำอะไรฝิ่นมั้ย มันคงแค้นฝิ่นพอดูที่ได้แก้วไป

ปมเรื่องมิวนี่ก็นะ ถ้ามิวไม่ได้รู้จักฝิ่นก่อนพงษ์ไป มิวก็คงไม่ได้ผิดอะไรที่จะหาคนใหม่ เพราะก็ดูเหมือนเริ่มห่างๆ พงษ์ก่อนพงษ์ไปเมืองนอกอยู่แล้ว
ว่าแต่ไปรู้จักกับฝิ่นได้ยังไงนี่สิ ใครเข้าหาใครก่อน และมีอะไรถึงขั้นไหน
ตอนนี้เดาว่ามิวเข้าหาก่อน (น่าจะหลังจากที่อ่อยโซ่) และมิวยังไม่มีอะไรกับฝิ่น (จากที่ฝิ่นมันเหวี่ยงแก้ว ถ้ามันมีอะไรกับมิวจริงแล้วมาทำเป็นเหวี่ยงแก้วล่ะก็ แกก็สะตอมากเลยว่ะไอ้คุณฝิ่น)
และถ้าหากฝิ่นมันเป็นฝ่ายดึงมิวมาเกี่ยวด้วยก่อนจริง คนอ่านจะเพิ่มเลเวลเกลียดพระเอกของเรื่องเพิ่มขึ้นไปอีก แมร่งโคตรไม่แมน จะอาศัยผู้หญิงหรือแก 

จริงๆ แล้วตอนนี้คนอ่านไม่กลุ้มเรื่องดิวกับมิวเท่าเรื่องความรู้สึกของแก้วนะเนี่ย เฮ้ออออ
แก้วมันจะเอายังไงกับเรื่องนี้ต่อไปฟะ ผลลัพธ์ของสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไปและตัวเองไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองได้ แก้วมันก็เริ่มรู้สึกแล้ว เริ่มเจ็บปวดแล้ว
ถ้าไอ้ฝิ่นมันรู้เข้า มันจะสะใจมั้ย หรือมันจะเปลี่ยนใจ

อีกเรื่องที่ตอนนี้ต่อมอยากรู้ของคนอ่านทำงานหนักมากก็คือ ความรู้สึกของไอ้คุณฝิ่นกับแก้วมันไปถึงไหนแล้ว
แหม่ๆๆๆ มีจับมือ มีปลอบเล็กๆ (เหรออ?) มีเจ็บ มีน้อยใจ นะยะ
ถ้าไม่ลำบากคนเขียนมากนัก ก็จัดฉากแบบหวานๆ ให้เห็นกันชัดๆ กว่านี้ได้มั้ย
(โดนคนเขียนโบกกกก..เรื่องนี้เน้นดรามา ไม่เน้น NC ค่ะคนอ่าน     )

[anukul]

เย้ๆๆๆๆ   มาต่อแล้ว  มาอีกเร็วๆนะครับ

[Pupay]

 <<<< อารมณ์ประมาณนี้
เบื่ออิเป้จัง ชื่อเดียวกะตูอีก เดะตบซ้ายขวา บังอาจมาต่อยแก้วของฉัน ลามปามใหญ่ละนะยะ!! 

[B_Story]

กุ๊กกิ๊กทั้งเรื่อง   

อ่านไปปวดใจหนึบๆไป สงสารแก้วก็สงสารนะคะ
แต่ยอมเยอะไปจะกลายเป็นรำคาญแก้วแล้วอะ ไม่สู้คนเลยคนไรว้าา 

[konan6688]

สัปดาห์หน้าเลยหรอครับ อยากให้ซะทุกวันมากกว่า 555

[Jploiiz]

อะไรของฝิ่นมัน? ตกลงว่ามันเคยมีอะไรกับมิวจริงๆ ใช่ไหม?
แต่ก็ไม่แปลก เพราะคนอย่างฝิ่นก็ต้องมีผู้หญิงวิ่งเข้าหาเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ที่พูดกับแก้ว มันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าเบาใจขึ้นมาเลยสักนิด
มันยังไม่เคลียร์เท่าไหร่เลย แคลงใจเหมือนแก้วเหมือนเดิม 
ส่วนพี่ดิวนี่ก็นะ ปล่อยแก้วไปเหอะ
ถ้าจะเลวเพื่อให้แก้วมารักก็นะ เลวไปจนสุดขั้วก็ไม่สนหรอก

[lovemongjang]

แอบสงสารพี่ดิวนิดสนึงอ่ะ

[BeeRY]

หน้าบวมช้ำกลับบ้าน แล้วเดี๋ยวอิตาฝิ่นจะว่าไงเนี่ย

[LalaBam]

 
1. ฝิ่นเท่ห์สุดยอดไปเลย
2. รำคาญพี่ดิวมากๆถึงมากที่สุด

[SoN]

^^

[Bowbonk]

 

[Guill]

นิยายหลายเรื่องตีกันในหัว
เดี๋ยวต้องค่อยๆอ่านอีกรอบละ...

[Crazily Pretty]

ค้างงงง งง งง

[jeeu]

สมัครเป็นแม่ยกน้องแก้วจ้า
ตามอ่านอยู่หลายวัน กว่าจะอ่านทัน
รักแก้ว เอ็นดูแก้ว
หมั่นไส้ฝิ่น
เกลียดพี่ดิว
ปลื้มพี่ภู,พี่โซ่
ชอบน้องแสน
(อันนี้ชอบที่น้องเรียกบั๊ดดี้)
คุ้นกับคำนี้มาก แบบได้บรรยากาศสุดๆ
สนุกปนหน่วงในใจสงสารแก้วเวอร์
รอตอนต่อไปนะคะ

[tuek]

มิวมันต้องมีอะไรแน่ๆ
+ 1 นะคะ

[tantansin]

แก้ว สู้ ๆ