หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[ppanudet]

มาต่อเร็วๆนะครับ

[tuek]

แก้วระวังตัวนะดิวมันจะร้ายแล้ว
+ 1 นะคะ

[Still_14OC]

ไอ้พี่ดี เลว ใส่ร้ายแก้ว มันไม่น่ารอดมานอนหยอดข้าวต้มได้เลย ชิร์

[Bowbonk]

 



 

[ratnalin]

ชอบอ่านแบบมุมมองของตัวละครหลายๆตัว อย่างตอนนี้ก็พี่ดิว ชอบอ่ะ >///<
ไอ้พี่ดีนี่เลวแล้วยังไม่สำนึก แถมใส่ร้ายแก้วอีก พี่ดิวก็เข้าใจไปนู่นนนนนนนนนนนนนน ตายแน่แก้ว -*-

ขอบคุณคร้าบ
ปอลิง คิดถึงพงษ์ -3-

[dandelion]

+1 อ่านสองตอนรวดทีเดียว
จะพูดว่าทั้งฝิ่นและแก้วอยู่ในช่วงดูใจได้มั้ย
หื้ม! เหมือนว่าทั้งคู่กำลังดูท่าทีของอีกฝ่ายอยู่
แล้วก็ไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง
ว่าความรู้สึกที่มีให้อีกฝ่ายคืออะไร
ตอนแรกฝิ่นก็เหมือนอยากจะเอาชนะ
แต่ไปๆมาๆเพราะความน่ารักของแก้ว
เริ่มทำให้เขว แต่ยังไม่กล้ายอมรับ
เพราะคิดว่าอีกคนเป็นศัตรู รักกันไว้เถิดเชื่อพี่

เรากำลังจะได้เห็นพี่ดิวร้ายแล้วใช่มั้ย?
อกหักมานาน เพิ่งรู้ตัว พอรู้ตัวก็ทนไม่ได้
เห้ย ก็คนมันไม่รักไม่ชอบจะไปบังคับได้ไง
แต่เชื่อว่าพี่ดิวคงทำอะไรแก้วไม่ได้หรอก
เพราะแก้วมีฝิ่นอยู่่ เอิ๊กส์ เอิ๊กส์

รอตอนต่อไปค่ะ

[- คราส -]

 
 

[j4c9y]

คดีพลิกๆๆๆๆ

ดิวเปลี่ยนแล้ว

ดีละจะเลิกเลวยัง

[Ipatza]

สงสารดิวนะ
คนมันรักนิ
ทำดีไห้ทุกอย่าง
แต่กับไม่เคยเห็นค่า
ใครๆก็ต้องรุ็สึกเสียใจอยุ่แล้วละ
แล้วแก้วเป้นห่าอะไรเนี้ย (อุ๊ย)
ทำไมไม่ยอมบอกว่า พี่ดีมันทำอะไรแก้วละ
จะอมไปถึงไหน
เรื่องบางเรื่องก็สมควรจะบอกหน่อย
ไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเลยจริงๆ
จริงอย่างที่ฝิ่นบอก
แก้วมันโง่ โง่เกินกว่าจะเล่นตามเกมคนอื่นทัน เห้อ

[gneuhp]

ทันแล้วๆๆๆ เย้!!!!!
อ่านแล้วรู้สึกว่าสงสาร แก้ว ที่สุดเลยอ่ะ
และก็คิดว่าอีกไม่นาน พงษ์ กลับมาแหงๆๆ
และแล้วเรื่องราวใหญ่โตก็จะตามมา
แต่ท้ายที่สุดแล้ว หวังว่าคนที่เจ็บปวดที่สุดคงไม่ใช่ แก้ว นะคะ คุณผู้แต่ง
อย่าแกล้ง แก้ว อีกเลยนะ T T

ขอบคุณ คุณผู้แต่ง สำหรับเรื่องนี้นะคะ ^^

[sirikanda28]

เฮงจัดไป

[Pa'veaw]

 

สงสารแก้วว

[♠♥♦♣]

อ่า..พออ่านพาร์ทดิวก็ไขว้เขวแอบสงสาร..นิดนึงอ่ะนะ
เรื่องนี้อิพี่ดีระยำสุด ไอ้ชั่ว

[~MiKi~]

แก้วอ่ะทำไมไม่บอกพี่ดิวไปล่ะ ว่าไอ้พี่ดีมันทำอะไรไว้
ไม่รู้จะสงสารใครดีความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะพี่ดิว

[sam3sam]

จะรอดูว่าดิวจะเลวได้ขนาดไหน
แต่โทรศัพท์แก้วอยู่กับใคร ใครกันที่เป็นคนรับโทรศัพท์แก้ว

เฮงจัดไป

เฮงไหนหนอ สงสัยจะคนละเรื่องแล้วมั้งคะ

[$VAN$]

อิดีชั่วจริงๆไม่ชั่วเล่นๆ
ส่วนดิว เขาไม่รักตอบก็โกรธ อีคิวต่ำว่ะ
บ้านนี้พ่อแม่เขาสั่งสอนกันยังไงเนี่ย

[tantansin]

มาต่อเร็วๆๆน้าาา

[NUTTYZERO]

ว่าแล้วต้องเป็นแบบนีจริงๆด้วย พี่ดิว ตัดใจเหอะ!!

[คนของเธอ]

พี่ดีแหลสดค่ะ 
พี่ดิวก็นะเชื่อไปได้ จะทำอะไรนะ ถึงเลวแค่ไหนแก้วก็ไม่สนหรอก ถนอมๆ แก้วบ้างเต๊อะ 
แก้วก็นะ พูดบ้างก็ได้ ลูกคนนี้บางทีก็หน่ายนะ อย่าปล่อยให้ใครเค้าไปเอ้งงงง

[Karn12]

สุดท้ายทุกอย่างก็ตกมาอยู่ที่แก้ว  น่าสงสารนะ

[StillLoveThem]

...คนที่ไม่มีใจ ดีแค่ไหน ก็เป็นได้แค่..พี่ และ เพื่อน ปลงซะพี่ดิว
...คนที่มีใจ เลวแค่ไหน ก็ร๊ากกกกกกกกกก

[Poseidon]

เฮ้อออ  แก้วน่าสงสารที่สุด

[cocoaharry]

พี่ดีแม่ง โกหกหน้าด้านๆ

พี่ดิวทำใจเหอะ ว่าเป็นพระรองยังไม่ใช่ด้วยซ้ำ

สำหรับแก้ว ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อะเนอะ

[LEksUp]

อ่านตี้งแต่ตี1ยั้นตี5

สนุกมาก 

มาต่อไวไว นะคับ

[LalaBam]

หวังว่าพี่แกคงจะไม่ทำอะไรบ้าๆนะ

[puppyluv]

ท่าทางแก้วเพิ่มศึกดิวกลายร่างอีกหนึ่ง
ฝิ่นท่าจะศพไม่สวยอีกรอบ
รอ~รอ~รอ~

[sirikanda28]

ศัตรูเพิ่มอีกหนึ่งคน

[BeeRY]

จากพี่ที่(น่าจะ)ไว้ใจได้ กลายเป็นคนใจร้ายไปแล้วเหรอพี่ดิว

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๒๔




“ทำยังไงถึงจะให้เขารู้ว่ารักเหรอ?”  พี่ภูวางไม้กลองที่ตะบี้ตะบันตีจนเขาเกรงว่าไม้จะหักอีก  ...นี่ขนาดอารมณ์ปกติดีนะ 

พี่เดินมานั่งข้างๆ  หยิบขวดน้ำมาดื่ม แก้วพยักหน้ารอฟังคำตอบ 

เรื่องอย่างนี้ปรึกษาพี่ภูถูกต้องที่สุดแล้ว  ทั้งพี่เคยเจอไอ้ฝิ่น  ทั้งเข้าใจว่ารอยกัดที่คอคราวนั้นเป็นของมัน...ซึ่งก็เข้าใจถูกน่ะนะ

พี่ภูเป็นคนไม่ซักไซ้อะไรให้มากความ พูดออกไปแค่ไหนก็รับฟังเท่านั้น  ไม่เคยเอาเรื่องคนอื่นไปพูดในทางไม่ดี  เขาจึงมั่นใจว่าพี่จะไม่เอาไปพูดต่อกับใคร

“แล้วทุกวันนี้ไอ้๕xมันไม่รู้เหรอ?”  ถามอีกละ...ทั้งที่คิดว่าพี่จะไม่ถามแล้วเชียว  แล้วเมื่อไหร่เขาจะได้เรื่องเนี่ย 

แก้วตอบด้วยการส่ายหน้า 

“รู้อะไรครับ”  พลางย่นคิ้วถามกลับ

“อ้าว  ก็รู้ว่ามึงรักมันไง”

“ผม...?”  แก้วถึงกับสะอึก มองหน้าพี่  ชี้นิ้วเข้าหาตัว 

“มึงยังไม่ได้บอกมันเหรอ?”  เขาส่ายหัวอย่างงงๆ เอ๊ะ...

“เคยบอกแล้วพี่  แต่มันบอกว่าไม่ใช่ให้รักแค่คำพูด”  แก้วพูดเบาๆ 

ไม่ได้กลัวใครได้ยินเพราะทั้งห้องซ้อมมีแค่เขากับพี่สองคน  แต่ที่พูดเบาเป็นเพราะเขาไม่กล้าจะพูดถึงต่างหาก 

ทั้งที่ก็แค่คำง่ายๆคำเดียว  ก่อนนี้ยังพูดออกไปได้โดยไม่ต้องคิดอะไร  แต่ทำไมวันนี้เขาไม่กล้าที่จะพูดนะ

“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่ามันไม่รู้จักมึงดีพอ  เพราะการที่มึงให้มันทำรอยขนาดนั้นก็เท่ากับมึงให้มันเป็นคนสำคัญแล้วล่ะ”  พี่ภูเปลี่ยนท่าเอนหลังหัวพิงพนักโซฟา  คล้ายคนตั้งท่าจะนอน  แต่เขาว่าดูจะขี้เกียจนั่งมากกว่า

“คนสำคัญ?” 

“นี่มึงไม่ได้สำรวจตัวเองเลยเหรอไอ้แก้ว  กี่คนที่มึงจะมานั่งคุยด้วยอย่างนี้  กี่คนที่มึงจะให้เขายุ่งกับเนื้อตัวมึงน่ะ”  เขาไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอก  ทุกวันนี้ก็คิดแต่จะทำยังไงให้ชดใช้พวกนั้นได้เท่านั้นล่ะ  เขาไม่อยากให้ใครมาว่า  ว่าไอ้พงษ์เป็นฆาตกรนี่นา

“ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดหรอก”  เพราะต่อให้สำรวจตัวเอง  มันก็ไม่ได้แปลว่าเขารักมัน  ขนาดเขายังไม่รู้สึกแล้วไอ้ฝิ่นมันจะรับรู้ได้ยังไง  ที่ผ่านมาก็แค่ให้มันทำตามที่มันอยากทำเท่านั้นเอง  ...ความรักมันต้องยิ่งใหญ่กว่านี้สิ  “แล้วผมจะรู้ได้รึยังว่าต้องทำยังไง”  เขาย้ำคำถามเดิม

“อืม...”  พี่ภูขยับนั่งไขว้ห้าง  ข้อศอกยันขาตัวเองพลางกัดนิ้วโป้งคิดหาวิธีให้เขา

“เอาอย่างนี้  พี่ทำยังไงให้พี่โซ่รู้  ผมเอาตามนั้นแหละ”  แก้วเห็นพี่คิดนานจึงอยากช่วย  เผื่อจะได้คำตอบเร็วๆ

“ทะลึ่ง”  แต่พี่กลับจิกตาเหวี่ยงใส่เขาพลางเสมองไปทางอื่น  อะไร?  ถามแค่นี้ต้องเหวี่ยงด้วย  “พูดแล้วมันไม่เชื่อใช่ไหม”  พี่ถามต่อเสียงห้วน

“ครับ...”  แก้วตอบอย่างเกร็งๆ  รู้ว่าพี่ไม่ได้โกรธหรอก  แต่ไม่ชอบให้พี่หน้าบึ้งใส่เลย

“มึงอยากให้มันรู้ว่ามึงรัก  แล้วมันล่ะรักมึงด้วยรึเปล่า”  พี่หันกลับมามองหน้า  คำถามของพี่ทำเอาเขาก้มหน้านิ่งงันไม่กล้าสบตาพี่  “ที่กูทำได้เพราะกูมั่นใจว่าโซ่รักกู  แต่กูไม่อยากให้มึงทำตาม  ...กูกลัวมึงจะเป็นของเล่นของมันเปล่าๆน่ะสิ”

นั่นมันไม่ใช่ประเด็นหรอก

 “...ผม...ผมไม่กลัว  ผมทำได้ทุกอย่าง”  สองมือกำกันแน่น  แม้ในใจจะลังเล  แต่เขาต้องไม่หวาดหวั่น  อะไรที่แทนหรือคู่ควรกับคำว่ารัก  ต่อให้มันยากลำบากสักเท่าไหร่  ต้องแลกด้วยอะไร  เขาก็จะทำ!

เพื่อให้ไอ้ฝิ่นมันรู้ว่าเขาไม่ได้บอกรักมันเพียงลมปาก  เอาให้มันแน่ใจไปเลยว่าเขาเป็นในสิ่งที่มันต้องการได้แล้ว

เมื่อเขารักมัน  ไอ้พงษ์ก็ไม่ต้องมีบทลงโทษ  พี่ดิวก็ไม่ต้องโดนหางเลข  รวมทั้งเพื่อนร่วมสถาบันคนอื่นๆก็ไม่ต้องซวยไปด้วยเหมือนที่มันเคยข่มขู่เขาหลายครั้ง







เขาตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่บอก  ... ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน  คิ้วขมวดแทบจะเป็นปม  พลางก้มหน้าอย่างคิดหนัก

วิธีนี้มัน!  ...เขาเคยเกือบจะทำมาแล้วนี่  ทำเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่รังเกียจมันจริงๆ

แต่กลับเป็นวิธีที่ใช้แทนความรู้สึกของพี่ 




หรือว่า ...เขาอาจจะรักมันเข้าแล้ว?!   








แก้วเดินออกจากห้องซ้อมดนตรีของโรงเรียนเอาบ่ายโมงกว่า  วันนี้ตอนเช้าเขาเข้าไปดูพนักงานของพ่อทำงานมาแล้ว  ต้องบอกว่าอย่างนั้นเพราะไม่มีใครให้เขาทำอะไรเลย  กว่าจะหมดช่วงฝึกงานสามเดือนแก้วคิดว่าเขาคงลืมวิธีต่อแผงวงจรไปเลยล่ะ  ทานข้าวเที่ยงเสร็จเขาจึงนั่งรถมาหาพี่ภูที่โรงเรียน  ด้วยคิดว่าพี่ภูน่าจะช่วยชี้ช่องทางให้เขาได้มากที่สุด

ในฐานะผู้มีประสบการณ์รักเพศเดียวกันมาก่อน
 
อืม...รู้สึกพี่จะช่วยได้มากกว่าที่คิดซะอีก  เล่าซะละเอียดยิบเลย  ทั้งที่ปากบอกว่าไม่อยากพูดนะนั่น 




“เฮ้ย อะไรวะ?!”  เหมือนจะเดินสวนกันธรรมดากลับถูกหนึ่งในกลุ่มชนไหล่เข้าให้  แถมมองหน้าพูดจาด้วยท่าทีดูหาเรื่องอีก

“.........................”  ดูยังไงก็ไม่น่าใช่พี่ปีสอง  แล้วถ้าเขาจำไม่ผิดสามคนนี้มันเด็กสาย๓Tนี่  แก้วส่ายหน้าเพราะคิดว่าไอ้เด็กคนนี้กำลังปีนเกลียวโดยไม่รู้ตัว  มันคงจำหน้าเขาไม่ได้เพราะเขาไม่ค่อยยุ่งกับสายเท่าไหร่ 

แก้วก้าวเท้าเดินต่ออย่างไม่ใส่ใจ  ถ้าเด็กไม่รู้ก็ช่างมันเถอะ  เขาไม่ใช่คนอวดเบ่งอยู่แล้ว

“เฮ้ย  ถือว่าเป็นรุ่นพี่แล้วกวนตีนได้เหรอวะ”  เสียงดังไล่หลังทำเขาต้องหยุดกึก 

“รู้ว่าเป็นรุ่นพี่แล้วทำไมยังกล้าพูดอย่างนี้”  แก้วเองก็หันกลับไปมองหน้าสามคนนั่นอีกครั้ง  เขาไม่ชอบยกตนข่มใคร  หากแต่ต้องทำเพื่อไม่ให้รุ่นน้องอวดดีใส่ได้

“ถุย  รุ่นพี่ไม่มีน้ำยาน่ะเหรอวะ  ไง?  กล้าเปล่า  เอาเปล่าล่ะ?”  สามคนนั้นเดินเข้ามาผลักไหล่เขาอย่างจงใจ  นี่...?  ถึงเขาจะไม่ชอบต่อยตีแต่อยู่มายันปีสามเพิ่งมีคนมาหาเรื่องเขาในโรงเรียนก็วันนี้ล่ะ  แถมยังเป็นรุ่นน้องในสายอีก  ...ทำไม?

“พวกมึง...จะปีนเกลียวกูว่างั้น?”  ข่มน้ำเสียงพูดออกไปคล้ายไม่สะเทือนกับคำท้าทาย  หากแต่ในใจกำลังครุ่นคิดว่าจะทำยังไงดี  ถ้าต้องต่อยกับรุ่นน้องจริงๆก็คงต้องทำ  ไม่ใช่กลัวเสียระบบอะไรแต่เป็นการต่อสู้ด้วยตัวเองที่เขาต้องทำในวันที่ไม่มีไอ้พงษ์อยู่ข้างๆต่างหาก

แต่ถ้ามีเรื่องตอนนี้ทุกคนก็รู้สิว่าเขาไม่เอาไหน 

“แล้วยังไง?  ไอ้พี่แก้ว  ต่อให้กูกระทืบมึงตอนนี้ก็ไม่ผิดหรอกโว้ย  รู้ไว้ซะพี่ดิวเขาไม่คุ้มหัวให้มึงแล้ว”  ...เกี่ยวอะไรกับพี่ดิว 

รุ่นน้องสามคนไม่ขยายความอะไรต่อ  กลับผลักเขาให้ออกจากบริเวณหน้าห้องซ้อมถอยหลังเข้าไปยังโรงกลึงเรื่อยๆ 

“กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ”  เขาพูดออกไปหมายจะให้มันรู้ตัว  ...ทั้งที่ไอ้สามคนนี้มันรู้อยู่แล้ว

พวกมันแสยะยิ้มหักนิ้วมือกรุบกรอบเชิงบอกให้เขาเตรียมตัวล่วงหน้า  ไอ้แก้วโดนเล่นงานแน่  เขากลืนน้ำลายเฮือก  แค่คนเดียวก็คงสู้ไม่ไหวนี่สามรุมหนึ่งเลยเหรอ

“ทำอะไรกัน?!”  แสงไฟสว่างขึ้นพร้อมกับเสียงเข้มของใครบางคนดังจากข้างหลัง  แก้วรีบหันไปมอง  พี่โซ่...

“เหี้ยทำไมมึงไม่ดูให้ดีว่ามีคนรึเปล่า”

“มืดขนาดนี้ใครจะไปสังเกตวะ” 

รุ่นน้องสาย๓Tหน้าเสียโบ้ยกันไปมา  ไม่แปลกหรอกที่จะไม่รู้ว่ามีใครอยู่ในนี้รึเปล่า  เพราะถ้าไม่มีการเรียนการสอน  ห้องนี้บางมุมจะมืดอย่างกับกลางคืนจนมองอะไรไม่เห็นเลยทีเดียว

พี่โซ่เดินมายืนข้างเขาเพียงคนเดียว  ทั้งที่ข้างหลังก็เป็นกลุ่มของพี่อีกห้าหกคน  มีแต่ตัวบิ๊กๆทั้งนั้น 
เขาจะโดนอะไรอีกไหมเนี่ยที่ดันเข้ามาในที่ที่๙Tอยู่ตอนนี้

“มาทำอะไรที่นี่  มึงควรจะกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”  พี่โซ่หันมาถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ  ...ว่าแล้วเชียว

“ไม่เกี่ยวกับพี่”  ไอ้คนที่ผลักไหล่เขาคนแรกตอบแทน  พี่โซ่หันขวับไปมองหน้ามันทำเอามันสามคนสะดุ้งไปเลย  …สม  นี่พี่โซ่นะไม่ใช่ไอ้แก้ว  เฮ้อ...รู้สึกเหมือนกำลังว่าตัวเองอยู่

“แต่เกี่ยวกับไอ้แชมป์ใช่ไหมวะ”  พี่โซ่ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า  ไอ้สามคนก็ถอยหลังไปอย่างหวาดๆ  ทั้งที่พี่โซ่ยังไม่ได้มีท่าทีจะแตะตัวพวกมันสักนิด  จนพวกมันวิ่งออกไปจากโรงกลึงในที่สุด 

ต่อให้พี่โซ่เป็นประธานสายที่ใหญ่ที่สุดในโรงเรียน  แต่พวกเรา๓T  ไม่ได้เป็นเด็กของพี่โซ่  จึงไม่จำเป็นต้องเคารพ  ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ  บางคนถึงขนาดเกลียดพี่โซ่ยังมี  แต่ถ้าเรื่องถึงหูพี่แชมป์ประธานสายเราไอ้พวกนี้มันโดนเล่นงานโทษฐานปีนเกลียวรุ่นพี่แน่   พี่โซ่เองก็คงไม่อยากจะมีเรื่องกับคนนอกสายจึงขู่ไปอย่างนั้น 

ฟู่ว...แก้วถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องมีเรื่องมีราวกับคนในสาย

“ไปเหยียบตีนใครมาล่ะ?”  พี่โซ่เดินกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวว่าง  มือกอดอก  ยกขาเหยียดกับโต๊ะ  เฉียดสายตามองมาทางเขาที่มองตามหลังพี่อยู่

“เปล่าพี่”  เขามั่นใจว่าไม่เคยสร้างศัตรูเองที่ไหน  อยู่ๆมามีเรื่องอย่างนี้ก็มึนไปเหมือนกัน

“ทีหลังจะมีเรื่องกันช่วยไปในที่ที่ไม่มีกูได้ไหม  รำคาญที่จะเห็น”  คำติติงจากประธาน๙T 

แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงจะมีเรื่องที่ไหนเมื่อไหร่แล้วพี่อยู่ตรงไหนใครจะไปรู้ล่วงหน้า  เขาเองก็ไม่ได้อยากให้ใครมายุ่งด้วยสักหน่อย

พี่โซ่เป็นคนที่เขาไม่อยากเข้าใกล้เลยจริงๆ  มีดีอย่างเดียวที่พี่แกไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นเท่านั้นเอง


“...ครับ” 

“ไปๆได้ละกูจะนอน”  พี่โซ่เอนศีรษะวางบนหน้าขาคนในสายที่นั่งอยู่ข้างหลังพี่แก  พลางหลับตาลง  ไม่วายยกมือทำท่าปัดๆไล่เขาอีก

“ขอบคุณนะพี่”  เขาเอ่ยปากเบาๆ

แก้วกลับหลังเดินออกจากโรงกลึง  มองจากตรงนี้มันตั้งฉากกับห้องซ้อมดนตรีนี่นา  ถึงจะมองไม่เห็นว่าข้างในทำอะไรบ้างแต่ก็ได้ยินเสียงเครื่องดนตรี  เสียงคนร้องเพลง  และก็เห็นว่าใครเข้าออกห้องนี้ได้อย่างชัดเจน

เขารู้แล้วว่าทำไมพี่โซ่ถึงมาอยู่ที่นี่...

ความมั่นใจที่พี่ภูไม่ได้คิดไปเองเพราะพี่โซ่แสดงออกให้เห็นอย่างสม่ำเสมออย่างนี้นี่เอง

แล้วเขาล่ะ  ถ้าจะทำตามวิธีของพี่  เขาคงทำด้วยการไม่อาศัยความมั่นใจอะไรเลย...ต่างกันสุดๆ  แต่ก็นะเขาไม่ได้คาดหวังอะไรมากกว่าทำตามที่มันเสนออยู่แล้วนี่  ...ก็แค่เขารักมัน  ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน  ไม่เห็นจะต้องการอะไรตอบแทนเลย  ...มั้ง
 


แก้วเดินออกจากโรงเรียนด้วยความรู้สึกแปลกๆ  แปลกกับสายตาของเด็กช่างหลายต่อหลายคนที่มองมา  เขาไม่ได้ระแวงไปเองแต่เขาเห็นเต็มๆตา  ทั้งที่เขารู้ตัวว่าถูกมองและจ้องกลับไปยังสายตาเหล่านั้น  แต่กลับไม่มีใครหลบตาเขาสักคน  เกิดอะไรขึ้นทำไมทุกคนถึงมองเขาอย่างนี้




แก้วออกจากโรงเรียนนั่งรถไปลงที่บ้านตัวเอง  ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านไอ้ฝิ่น  งั้นเวลานี้เขาขอความเป็นส่วนตัวสักวันเถอะ 

แก้วยืนอยู่นอกรั้วมองเข้าไปยังตัวบ้าน 

เขาคิดถึง...คิดถึงบ้าน  ให้กลับมาอยู่ตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะอยู่ได้รึเปล่า 
เขาคิดถึง  คิดถึงอีกคนที่เคยอยู่ด้วยกัน  แต่เขากลับไม่อยากจะก้าวเข้าไปข้างในตอนนี้
มันเหมือนขาดๆอะไรไปหลายอย่าง

เฮ้อ...  แก้วถอนหายใจอย่างเซ็งตัวเอง  ในความสับสนวุ่นวายที่เต็มหัวสมองตอนนี้  เขาคิดว่าถ้าได้มาชาร์ตแบ็ตเติมพลังจากที่นี่เขาคงมีกำลังที่จะสู้ต่อมากขึ้น  แต่เอาเข้าจริงที่นี่กลับเป็นที่ที่ทำให้เขาอ่อนแอมากที่สุด  ภาพเก่าๆที่เคยมีมาเป็นสิ่งทำให้เขาสั่นไหวจากข้างใน  อยากอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแต่...ทางเดียวที่จะเหมือนเดิมคือต้องทำให้ได้สินะ  ชำระล้างตราบาปให้ไอ้พงษ์  เมื่อสำเร็จแล้วเราก็จะใช้ชีวิตกันแบบเดิมได้อีก  โดยไม่มีอะไรติดตัวและติดค้างในใจ 

ว่าแล้วแก้วจึงตัดสินใจไม่เข้าไปในบ้าน  เดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อขึ้นรถเมล์เดินทางไปบ้านไอ้ฝิ่น  แต่ก็แอบเตร็ดเตร่แวะข้างทางบ้างเหมือนกัน

แก้วหยิบลูกกุญแจประตูรั้วออกจากที่ซ่อนเปิดไขเข้าไปทำท่าลับๆล่อๆ  ก่อนจะเก็บกุญแจไว้ที่เดิม  เดินเข้าไปในบ้านปรากฏว่าบ้านล็อก  แก้วรู้สึกโล่งอกที่ไม่มีใครอยู่  พลางหยิบกุญแจอีกดอกออกมาจากกระถางต้นไม้เพื่อเปิดไขเข้าไป 

เขาเดินเข้าไปถึงห้องนอนไอ้ฝิ่นแล้วรีบเก็บของใช้ที่แวะซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเข้าไว้อีกตู้ที่มันให้เขาใช้ส่วนตัว

แก้วโยนถุงเข้าไปแล้วปิดตู้  นั่งคิดอะไรบางอย่าง...ถึงเขากลับมาคราวนี้ไอ้ฝิ่นมันจะไปนอนห้องรับแขกทุกคืนก็เถอะ  แต่โอกาสที่มันจะเปิดตู้เสื้อผ้าเขาก็มีเพราะมันไม่ยอมขนเสื้อผ้ามันออก   ในตู้หลังนี้จึงมีเสื้อผ้ามันอยู่ด้วยครึ่งตู้ 

แก้วจึงเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเก็บใหม่ด้วยการเอาเสื้อผ้าที่พับอยู่ทับไว้

“เฮ้อ...”  ถ้ามันไม่รื้อของอีกก็คงไม่เห็นแน่  แก้วยกมือปาดเหงื่อตรงหน้าผาก  “ไอ้แก้วสู้โว้ย”  พูดเบาๆอย่างคนอ่อนแรงพลางหงายหลังลงเตียงแล้วเอามือมาแตะหน้าอกข้างซ้ายที่หัวใจมันกำลังเต้นแรงตามความคิดอีกแล้ว








..................................................

อัพที่ทำงาน... 
เย้ เย้ เป็นไทแล้ว  //จุดพลุ จุดพลุ
สัปดาห์หน้าไม่อยากจะบ่นอะไรไว้เลย  เพราะนั่งๆลูบคอตัวเองอยู่  (ซีซั่นลูบคอตัวเองเป็นประจำ)  ดันรู้สึกเจ็บและรู้สึกคอโตขึ้นมาซะงั้น  น้ำตาร่วงเผาะๆ (โอเวอร์แอคติ้ง ฮา)  คือตัวเราเป็นโรคไทรอยด์เป็นพิษอยู่แล้ว  แต่ขาดยาไปนานมากกก  แต่ก็ระแวงตัวเองอยู่ประจำเพราะไม่อยากเป็นอีก(ซึ่งรู้ตัวดีว่าไม่ได้หายขาด)  จับๆคออยู่แล้วเจ็บความคิดแรกคือ  ไทรอยด์แน่เลย  ไม่เอานะ ไม่เอา  ฟูมฟายใหญ่โต  แต่มาวันนี้เสียงหาย  เฮ้ย  ไทรอยด์คงไม่เป็นแล้วแต่ได้หวัดมารับประทานแทน  ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจเพราะไม่ว่าจะเป็นอะไรขึ้นมาซีซั่นจะเลเวลต่ำลงไปยันติดลบ  (อดีตเด็กช่างบอกว่าสำออย...-*-  ) 
คนอ่านรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
เจอกันอีกที  ...ไม่รู้วันไหน ฮ่าๆ  แต่ก็สู้ๆอยู่  เป็นคนไม่ค่อยรับผิดชอบอะไรเท่าไหร่หรอก  แต่รู้ว่ามีคนติดตามอ่านเรื่องที่ตัวเองเขียน(เขียนไม่ค่อยรู้เรื่องอีก)มันก็ทำลายน้ำใจคนอ่านไม่ได้จริงๆ  ขอบคุณมากนะคะ
:man1:ขอบคุณทุกคนอ่าน  ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากค่ะ^^  กอดๆจุ๊บ >3

[ujen]

สงสารแก้วจัง