อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๒๓
“พี่ ผมขอล่ะ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ พี่จะสั่งซ่อมผมกี่ร้อยเท่าผมก็ทำได้ แต่อย่าเล่นไอ้แก้วหนักเลยนะ” เด็กใหม่คนหนึ่งแอบมาหาเขาในห้องพักเพียงลำพัง ยกมือไหว้ขอร้องพร้อมเหตุผลที่ว่า “ผมไม่อยากให้มันเจ็บตัว”
ในวันนั้นเขาคิดว่า อะไรวะ? เลือกเรียนเทคโนTแต่กลัวเจ็บตัว จะมาเรียนทำไมและจะมาเข้าสายเพื่ออะไร
“มันจะเป็นไปได้ยังไง ขนาดเด็กเส้นยังต้องโดนทุกคนเท่ากัน” ที่นี่ทุกคนจะต้องผ่านการทดสอบมาทั้งนั้น ใครอ่อนออกไป คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นถึงจะร่วมเดินทางไปด้วยกันได้
“พี่เป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่พวกผม ยังไงก็ช่วยหน่อยแล้วกัน ผมขอล่ะ ขอจริงๆ” ไอ้พงษ์ที่เพิ่งรู้จักกันได้เดือนเดียวยกมือไหว้เซ้าซี้ไม่เลิก มันไม่เข้าใจระบบเลยเหรอวะ
เขาในฐานะพี่ใหญ่ในรุ่นได้แต่พยักหน้าเออออไป ไม่อย่างนั้นมันคงได้ก้มกราบเขาเป็นแน่
แต่พอต้องรับน้องจริงๆ อำนาจขาดก็อยู่ที่ประธานสาย
เขาขัดไม่ได้อยู่ดีเพราะทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามระเบียบที่สืบทอดต่อกันมา
ถ้าแค่ผ่านการรับน้องไม่ได้ แล้วจะเรียนโรงเรียนนี้ได้ยังไง
เจ้าตัวมันยังไม่มีปัญหา บอกให้ทำอะไรหนักแค่ไหนก็ไม่เห็นบ่นสักคำ แล้วทำไมอีกคนต้องมาขอร้องแทนด้วย?
ไอ้พงษ์ที่เคยร้องขอก็ดูท่าว่าจะเข้าใจแต่แค่มาพูดเผื่อจะโดนน้อยลงเท่านั้นเอง...เอากับมันสิ
ที่ไหนมีไอ้พงษ์ ที่นั่นมีไอ้แก้ว...
เพื่อนรุ่นน้องสองคนดูจะสนิทกันมาก ...ไม่ใช่แค่เรียนสายเดียวกัน ...ไม่ใช่แค่รู้จักกันมาก่อน
“ก็มีกันแค่สองคนนี่พี่” นั่นคือคำตอบที่ไอ้พงษ์พูดให้หายข้องใจพร้อมยีหัวเพื่อนอีกคนเล่นด้วยรอยยิ้ม
และนั่นเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มตอบกลับมาจากรุ่นน้องอีกคน
รอยยิ้มของความรักและภูมิใจ ที่มีให้คนๆเดียว
ที่ไหนมีไอ้พงษ์ที่นั่นมีไอ้แก้ว ...ยกเว้นเวลาเล่นคู่อริ
ทั้งที่เป็นเด็กในสาย ทั้งที่มารวมกลุ่มทุกครั้งที่จะมีเรื่อง แต่เวลาเล่นใครจริงๆไอ้แก้วกลับหายหัวไปทุกครั้ง
แต่จะเห็นมันเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เพื่อมาพยุงตัวไอ้พงษ์หนีตำรวจ หรือไปทำแผล
เขาเห็นภาพเหล่านั้นจนเคยชิน เพราะจ้องที่จะหาคำตอบว่าไอ้รุ่นน้องคู่นี้เป็นอะไรกันแน่
ไอ้พงษ์ควงผู้หญิงพาณิชย์เปลี่ยนหน้าไปมาทุกเดือน แต่ไอ้แก้วก็ยังอยู่ดีไม่ได้มีท่าทีหวงเพื่อนอะไร
ต่างจากไอ้คนที่มีแฟนกลับเอาใจใส่เพื่อนมากกว่าผู้หญิงซะอีก
ดิวเฝ้ามองคนที่คิดว่าไม่น่าจะเข้าถึงได้ เฝ้ามองจนกระทั่งเผลอยิ้มไปกับรอยยิ้มหายากของไอ้แก้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว
ก็แค่เด็กที่ดูมีโลกส่วนตัวสูง ไม่สุงสิงกับใครง่ายๆและไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ
แต่ทำไมเขาอยากจะก้าวเข้าไปอยู่ในสายตาคู่นั้นนะ
หรือเพราะความที่ในสายตาคู่นั้นมีแต่ไอ้พงษ์คนเดียวรึเปล่าถึงได้ดึงดูดให้เขาสนใจมันได้ขนาดนี้
จากแค่มองจึงค่อยๆทำ... ทำทุกอย่างเพื่อให้รุ่นน้องชื่อแก้วหันมามองเขาบ้าง
เขาต้องเด็ดเดี่ยวทั้งต่อหน้าและลับหลัง ใครทำร้ายไอ้แก้ว เขาสามารถเอาคืนได้อย่างไม่ต้องคิด พอๆกับไอ้พงษ์
จนกระทั่งไอ้พงษ์ยกให้เขาเป็นแบบอย่างของมัน
ไอ้พงษ์เองยังสยบเขา แล้วไอ้แก้วล่ะ?
เพียงรอยยิ้มที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำพูดใด ซึ่งแทนคำชื่นชมไว้มากมาย
...เขาต้องการเป็นเจ้าของมัน.
.
.
แต่ไม่มีประโยชน์จริงๆ...
ดิวเดินเข้าบ้านแล้วหันกลับไปมองรุ่นน้องที่เขาเฝ้ามองมาเกือบสามปีกับไอ้ศัตรูคู่อริต่างสถาบัน
น้องเดินตามไอ้ฝิ่นขึ้นรถไปแล้ว...
“กูไปเที่ยวกับเพื่อน เห็นไอ้แก้วเดินเข้ามากะจะเข้าไปทักนึกว่ามากับมึงรึเปล่า เห็นหน้า๕xไม่กี่นาที ดูมันเล่นกูสิ” ไอ้ดีในสภาพที่ต้องหยอดน้ำข้าวต้ม ใบหน้าบวมช้ำ ปากแตก ร่างกายฟกช้ำไปหมดเล่าเรื่องราวให้ฟัง
“กูว่าเด็กมึงแม่งมีชู้แล้วล่ะ แรดขนาดนั้น คงกลัวกูมาเล่าให้มึงฟังเลยกะปิดปาก ขนาดในผับคนเยอะแยะยังแทบจะเอากันได้ละ กับอริซะด้วย เป็นสายด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้” น้ำลายไอ้ดี เขาไม่เชื่อมันหรอก
“มึงจะไม่เชื่อกูก็ตามใจ” ไอ้ดียังพล่ามไม่หยุด “แต่กูอยากรู้จริงๆมันไปสนิทกันพวกนั้นได้ยังไง”
“ตั้งแต่ปิดเทอมที่...ไอ้พงษ์...ฆ่าเพื่อนประธาน๕xตาย” เขาบอกพี่ชายเสียงเรียบ ทั้งย้ำในเรื่องที่ไอ้พงษ์เคยก่อให้ฟัง
แม้แต่ไอ้พงษ์เป็นฆาตกร ก็ไม่ได้ทำให้ความศรัทธาที่ไอ้แก้วมีให้ลดน้อยลงเลย
“เหอะ แล้วไงวะ ถ้าอย่างนั้นมันควรจะแค้นสายเรารวมทั้งไอ้แก้วสิ”
“ใช่” เขาก็คิดอย่างนั้น แต่สิ่งที่เห็นมันผิดแปลกไปทุกอย่าง
“หรือเด็กมึงจะเอาตัวเข้าแลก” เขาอยากต่อยปากไอ้ดีซะตอนนี้ ดิวตบหมอนที่พี่ชายหนุนอยู่อย่างมีอารมณ์
ปุ๊บ!
“มึงจะบ้าเหรอ ไอ้แก้วไม่มีวันทำแบบนั้นหรอก!” คนที่ยึดมั่นในความคิดของตัวเอง ไม่มีวันลดตัวไปทำอะไรให้เสียศักดิ์ศรีแน่ คนอย่างแก้วให้โดนทำร้ายร่างกายจนตายยังยินดีซะกว่า
“อ้าวไม่แน่ หน้าตาอย่างไอ้แก้วเพื่อนกูยังอยากได้เลย”
“มึงว่าอะไรนะ?”
“อ้อ กูพูดว่า ให้ใคร เขาก็เอาทั้งนั้นล่ะ แล้วยิ่งนิสัยหวงตัวปิดกั้นตัวเองแบบนั้นยิ่งน่าลองเข้าไปใหญ่” นั่นมันสันดานของพวกมึงแล้วล่ะ!
ดิวเดินหนีไม่อยากฟังคำพูดเสื่อมๆจากปากไอ้ดี ออกไปตรงระเบียงหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรออกไปยังเบอร์รุ่นน้องคนพิเศษ
ตรู๊ด ตรู๊ดดด
“ฮัลโหล” แต่เสียงปลายสายกลับไม่ใช่น้ำเสียงที่เคยได้ยิน
“นี่มันโทรศัพท์ไอ้แก้ว มึงเป็นใคร” ถามออกไปด้วยความข้องใจและอยากรู้เร็วๆ ขออย่าให้เป็นอย่างที่ไอ้ดีพูดมาเลย
“เป็นใครก็เรื่องของกู” ปลายสายน้ำเสียงเหวี่ยงกลับมา แล้วกดวางสาย เมื่อเขากดโทรกลับไปอีกครั้งก็ไม่รับอีกเลย
เหี้ยเอ้ย! ...ดิวกัดฟันมือกำโทรศัพท์แน่น
ไอ้แก้วไม่ใช่คนที่จะให้ใครยุ่งกับของๆตัวเองได้สักหน่อย แล้วไอ้คนที่รับโทรศัพท์มันเป็นใคร?
.
.
.
สายตรู่ของวันถัดมา... รุ่นน้องมาหาเขาถึงบ้าน พลันถามหาไอ้ดีก่อนเลย
หึ คงจะระแวงว่าเขาจะรู้เรื่องเมื่อคืนที่โกหกเอาไว้สิท่า
ไหนบอกว่าไปกับพี่ชาย ...พี่ชายที่ไหนก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ไอ้ดีกลับบอกว่าเห็นอยู่กับไอ้ฝิ่นและพวก๕x
ถ้ามันพูดลอยๆเขาไม่มีทางเชื่อแน่ ถ้าเขาจะเชื่อมีเพียงคำพูดจากปากรุ่นน้องเท่านั้น
หากแต่สภาพไอ้ดีที่เห็น เรื่องราวก็พอปะติดปะต่อตามที่มันเล่ามาน่าเชื่อทั้งนั้น
จริงๆแล้วน้องโกหกเขาเพื่อจะไปหาไอ้ฝิ่น!..ทำได้ยังไง
ทั้งที่การรู้จักกันของทั้งคู่เป็นสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าอะไร ...แต่ทำไมแก้วถึงให้ความสนใจกับมันได้
เขาเคยคิดว่ารุ่นน้องถูกบังคับถึงได้ไปไหนมาไหนกับศัตรูในช่วงแรกๆ
แต่มีด้วยเหรออะไรที่บังคับข่มขู่แก้วได้? ...นอกจากเจ้าตัวจะเต็มใจเอง
ขนาดขอให้พักอยู่ด้วยกันเพื่อความปลอดภัยของตัวเองแล้ว น้องยังอึกอักจะตอบรับ
แล้วการวิ่งโร่ไปหาอีกฝ่ายอย่างนี้ มันคืออะไร?
ไม่มีไอ้พงษ์แล้ว เขาคิดว่าน้องจะให้ความสนใจเขาบ้าง
แต่เปล่าเลย...
ไอ้ฝิ่นมันมาจากไหน มันเคยทำอะไรดีๆให้น้องเห็นรึเปล่าก็ไม่
มันที่คิดจะทำร้ายไอ้พงษ์ซึ่งๆหน้า ซึ่งแม้แต่เขาพอเอ่ยชื่อไอ้พงษ์น้องก็ไม่พอใจแล้ว
แต่ทำไมแก้วถึงยอมรับในตัวไอ้เหี้ยฝิ่นได้
เกือบสามปีที่เฝ้ามองและจัดการหลายสิ่งหลายอย่างให้ น้องไม่เคยรับรู้เลยใช่ไหมว่าเขาทำไปเพื่ออะไร?
ไม่สิ น้องตั้งใจที่จะไม่รับรู้เลยถึงจะถูก
ท่าทีเฉยเมยเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนที่ดูกระตือรือร้นเมื่ออยู่ต่อหน้าไอ้ฝิ่น
นี่คือคำตอบของการปฏิเสธความหวังดีจากเขาทุกอย่างใช่ไหม?
นี่กูโง่เพราะผู้ชายคนเดียวได้ขนาดนี้เหรอวะ?!
แล้วจะทำตัวเป็นคนดีต่อไปเพื่ออะไร
...คำว่ารักที่เขาพร้อมจะมอบให้แต่เจ้าตัวไม่เคยแยแส
เขาแบกมันไว้นานเกินไปแล้ว
เมื่อมองไม่เห็นก็ไม่ต้องมอง เมื่อไม่อยากได้ก็ไม่ต้องเอา แต่อย่าคิดว่าความรู้สึกดีๆที่เขามีให้ เขาจะปล่อยมันทิ้งไปง่ายๆ
พี่คนนี้ที่เป็นทั้งคนดีและคนเลวได้ในคนๆเดียว แก้วเลือกที่จะเปลี่ยนบทให้พี่ต้องแสดงออกมาเองนะ
.............................
ฮ๊าวววววว ตาจะปิดแล้วY^Y
รู้ไหมเอ่ย ตอนนี้บทใคร?
ปล. ตกลงพี่ไม้กับเป้งมีความสัมพันธ์กันแบบไหนอ่ะคะ เราคันหูอยากรู้มากอ่ะ55
...คันปากยิกๆ อยากเล่าเหมือนกันจ้า เรื่องจะแดงเมื่อถึงเวลานะคะ
รออีกนิดนึง^^ แง ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน ไปค่ายแล้วก็เปิดเทอมแล้ว เลยยุ่งๆนิดนึง >< เปลี่ยนมาพิมพ์ในคอมแล้วคร้าบ
อ่านตอนล่าสุดโกรธฝิ่นอ่ะ เล่นละครหลอกพี่ดิว ทำให้แก้วลำบาก แถมยังด่าแก้วอีก -*- แต่พอแก้วบอกเหตุผลแล้วฝิ่นอึกอักเราโคตรฮาอ่ะ 555 เหมือนน้อยใจที่แฟนแอบหนีมาบ้านชู้ แต่ความจริงไม่ใช่อย่างที่คิด 555 แต่ฝิ่นก็ทำให้เรื่องยุ่งแหละ(หึงใช่มั๊ยล่ะ ><) เพราะพี่ดิวก็โดนฝิ่นปั่นหัวออกอาการน้อยใจ(อีกคน)ซะแล้ว ไม่รู้ตอนแก้วไปเรียนจะเป็นไงมั่ง -*-
แต่ก็นะ แก้วเริ่มต้นด้วยการโกหก ก็ต้องโกหกไปเรื่อยๆ แต่ถ้าไม่โกหกตั้งแต่แรกก็ไม่ได้อีก แก้วโดนบีบจริงๆ T^T แล้วก็สงสารพี่ดิวอีกคน อย่าทำตัวร้ายเลยนะแค่นี้แก้ว(กับคนอ่าน)ก็เครียดกันหัวหมุน
ขอบคุณค่า ^^
ปอลิง ชักไม่แน่ใจว่าใครใจเอนเอียงไปหาอีกคนมากกว่ากันซะแล้ว 
...อร๊ายยย นึกว่าหายไปไหนตอนก่อนโน้นก็ไม่เจอ คิดถึงนะคะ ^^ ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาจ้า รอคนอ่านเสมอ
ตอนนี้ขอตัวก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะทุกคน
ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ :กอด1:กอดๆจุ๊บๆ^^ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
