หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[beambeam]

  อ่านๆไปยังคาใจเรื่องการตายของเป้งอยู่ดี...จะมีบทสรุปเมื่อไหร่เนี้ย มันซับซ้อนซ้อนเงื่อนอะไรขนาดนั้น พลิกไปพลิกมาตลอดเลย อย่างไงก็เป็นกำลังใจให้กับเรื่องนี้นะครับ ชอบๆๆ 

[LifeTime]

 
ยุ่งเหยิงดีเหลือเกิน...

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๔๕


“มึงแน่ใจนะว่ามันจะมา”  ไอ้อ้นเดินมาแตะไหล่ถามก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วรินเบียร์ใส่แก้วยื่นให้

“กูให้เกียรติมาถึงถิ่นขนาดนี้  ถ้ายังปอดอยู่  กูก็คงไม่ต้องลงแรงแล้ว”  ฝิ่นกระดกแก้วเบียร์เข้าปากด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย

เบื่อเสียงเพลง  เสียงผู้คนรอบตัว  รวมทั้งเบื่อที่ต้องรอ...

...รัก...

ฝิ่นขยำกระดาษที่เขียนด้วยดินสอซึ่งเขาหยิบมาจากที่มันวางไว้ข้างเตียงแล้วโยนไปปะทะกับตู้เสื้อผ้า

กูไม่น่าเผลอหลับเลยให้ตาย!  ทั้งที่เดาไว้แล้วว่ามึงจะทิ้งกูแต่ไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้  เพิ่งมีอะไรกันไปไม่กี่ชั่วโมงแท้ๆ  ทั้งที่มึงรักกูแท้ๆ

...แต่วันนี้มึงจะไปก็ไปเถอะ  เพราะมึงไม่ใช่คนที่จะเดินจากกูได้

ฝิ่นเดินไปหยิบกระดาษที่ยับย่นคลี่ออก

กูมั่นใจว่ายังไงมึงต้องเลือกกู  ทั้งคำพูด  การกระทำ  สัมผัสของมึงมันบ่งบอกว่าขาดกูไม่ได้  และกูก็คงไม่ต้องรออีกต่อไป  คอยดูเถอะ...มึงจะต้องเดินมาหากูเมื่ออยู่ต่อหน้าไอ้เหี้ยพงษ์!

เขาใช้มือรีดกระดาษให้เรียบซึ่งทำยังไงมันก็ไม่เรียบเท่าเดิม  จึงได้แต่เปิดลิ้นชักหัวเตียงแล้วเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้อย่างดี

“พี่ฝิ่น  พี่เอาตามนี้แน่นะ?”

“อืม  มึงดูสถานการณ์ให้พอดีละกัน”

“แต่ผมว่า...”  ฝิ่นยกมือขึ้นท้วงไม่ให้รุ่นน้องพูดต่อ

ไม่มีอะไรอันตรายในเส้นทางนี้หรอก  ถ้าอยากได้ก็ต้องเสี่ยง  ยิ่งอันตรายยิ่งหมายถึงความทุ่มเท

 “พี่ไม้ล่ะ” เขาถามหาเมื่อไม่เห็นเงาของพี่

“เอ่อ...”

“หืม?”  ฝิ่นมองหน้าโจ้อย่างข้องใจ

“ไอ้พี่ขวัญลากไปแล้ว”

“ฉิบหาย”  มันรู้ว่าจะมานี่ตอนที่เขาบอกไอ้พงษ์สินะ

“พี่...ผมไม่ได้ให้ใครตามนะคราวที่แล้วโดนซ่อมกันถ้วนหน้า” 

“จมูกดีเกินไปแล้ว”  ฝิ่นพยักหน้าพูดเสริม  ไอ้โจ้ลนๆนั่งไม่ติดเก้าอี้คงจะอยากตามพี่ไม้แต่ก็เลี่ยงทางนี้ไม่ได้เหมือนกัน  เขาเองก็ต้องพึ่งมันด้วยนี่หว่า

“...ไม่มีอะไรหรอก  คงไม่พ้นเพื่อนนั่งดื่มอีกตามเคย”

“อืม ครับ  ไอ้แก้วมาแล้ว!”

“มึงจะลนทำไมวะ?”  เขาว่าไอ้โจ้ที่ทำท่าชะเง้อคอมองด้วยท่าทางตื่นเต้นซะเกินเหตุแล้วพยักพเยิดหน้าให้เพื่อนเขาเดินไปพามันสองคนมาที่โต๊ะ  พลางเทเบียร์ใส่แก้วให้ตัวเองจนหมดอีกขวด

“ตรงนี้เหรอ?”  ไอ้พงษ์มาถึงก็ยืนค้ำหัวแล้วพับแขนเสื้อทันที  ถุยเถอะ  เก่งเหลือเกิน

“กูไปรอข้างนอกนะ”  ไอ้แก้วพูดบอกเพื่อนมันเสียงเรียบ   มีอะไรรึเปล่า?  ถ้าปกติมันคงไม่ปล่อยให้ไอ้พงษ์อยู่ในวงล้อมอย่างนี้แน่

 ฝิ่นเงยหน้ามองแก้วแต่เจ้าตัวไม่ยอมสบตาด้วยนอกจากมองแต่ไอ้พงษ์ไม่ก็หันมองคนไปทั่วร้าน

แต่ก็ดี...ไอ้โจ้จะได้ไม่ต้องลนไปเยอะกว่านี้

“ไปสิ  เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน”  โจ้ชวนมันด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นทำเอาฝิ่นแทบต้องกุมขมับ

“ฮึ่ม!”  เขากระแอมเตือนรุ่นน้องมันจะกังวลเกินไปละ  ไอ้โจ้จึงพยักหน้าให้เป็นเชิงว่าเข้าใจแล้วจึงพาไอ้แก้วออกไปข้างนอกท่ามกลางเสียงแย้งจากไอ้พงษ์ 

“นั่งสิ”

“ไม่จำเป็น”  หึ

“พูดกันตรงๆ... เพื่อนมึง  กูจะเอา”  เข้าประเด็นเน้นๆโดยไม่ต้องเสียเวลาเกริ่น 

เขาไม่สนหรอกว่าไอ้แก้วคิดอะไรอยู่กับพฤติกรรมของมันเมื่อวันก่อน  เพราะยังไง  มันก็ไม่ใช่คนที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ  เขาเท่านั้นที่ตัดสินใจให้มันอยู่หรือไป  ไม่ใช่มาทำเป็นรัก  ทำเป็นคิดถึง  แต่ก็เพื่อจะตีจากอย่างที่พูดไว้วันนั้น

“กูไม่ให้!”  ไอ้พงษ์พูดสวนทันควัน  กูก็รู้ว่ามึงต้องไม่ให้

“แลกกับที่มึงทำเพื่อนกูละกัน  กูจะไม่เอาเรื่องอีก”  ฝิ่นพูดบอกหน้าตาเฉย  คนอื่นมีหน้าที่แค่รับข้อเสนออย่างเดียวพอ

“แต่กูอยากมีเรื่องว่ะ”

“พรากผัวพรากเมีย..”

“มึง!”  มันเสียงดังเอื้อมมือข้ามโต๊ะมากระชากคอเสื้อเขาอย่างไม่เกรงใจคนในสายนับสิบที่ยืนล้อมมันอยู่ 

“ไม่ต้อง”  ฝิ่นบอกลูกน้องที่จะเข้ามาแยกพลางลุกยืนจับมือไอ้พงษ์ออกเอง  ยั่วขึ้นอย่างนี้สิที่กูต้องการ  “กูเป็นคนแรกของเพื่อนมึงสินะ”  เขาตีคิ้วใส่มันและผลักมันออกจากตัว

เพื่อนรัก...ตำแหน่งนั้นมึงเอาไปเถอะ  แต่แค่เพื่อนจะมาเทียบกับกูได้ยังไง

“มึงอย่าเห่าเลย  เรื่องมันจบไปแล้วกูไม่จำเป็นต้องฟัง  ถ้ามึงอยากเอาคืนก็มาเลยดีกว่า  กูพร้อมทุกเมื่อ!”  เฮอะ  กร่างจริงๆ  จนถึงตอนนี้มันยังไม่ยอมนั่งให้กู  ท่าจะอยากโดนของจริงจนได้ 

ฝิ่นปรายตาลงมองไปยังขวดเบียร์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะและเหมือนไอ้พงษ์จะรู้ตัวมันรีบคว้าขวดที่เขาเทหมดไปถือไว้ในมือทันที

ใจเย็นไว้ฝิ่น  เขาได้แต่เตือนตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปแตะปากขวดเบียร์อีกขวดอย่างช้าๆ

“เพื่อนกูไม่ได้มีไว้ให้ดูถูก  ถ้ามึงไม่ยอมจบกูก็จะสานต่อให้เอง!”  ไอ้พงษ์เสียงดังทั้งยังฟาดขวดใส่หัวเขาอย่างแรง

เพล๊งงง

...แตกทั้งขวดทั้งหัวคน

“................”  ฝิ่นกัดฟันด้วยความโมโหแต่ต้องข่มไว้  อย่างมากก็แค่มองไอ้พงษ์ตาขวางก่อนจะเอามือแตะเลือดที่กำลังหยดจากหัว 

...รู้สึกมึนหัวเหมือนกันว่ะ

“มีอะไรกันรึเปล่าครับ”  เด็กเสิร์ฟเดินเข้ามามองหน้าฝิ่นกับพงษ์เลิ่กลั่ก

“ไม่มีตารึไง! เชี่ย  ไปไกลๆเลยไป”  ถามมาได้  เขาผลักไหล่เด็กเสิร์ฟแล้วรับเสื้อนักศึกษาจากเพื่อนในสายที่ถอดฝากมันไว้ตั้งแต่ก่อนเข้าร้านมาซับเลือด

มึงทำกูก่อนนะ! 

มือซ้ายฝิ่นถือเสื้อกดซับเลือดที่หัว  มือขวากระชากคอเสื้อไอ้พงษ์เข้าหาตัวด้วยแววตาวาวโกรธ

“ไง?  จะรุมกูเลยไหม?”  มันมองหน้าเขาอย่างไม่ลดละ

“ไม่จำเป็น”  อย่างมึงมันต้องเจอกูคนเดียว  ฝิ่นกระซิบบอกก่อนจะผลักไอ้พงษ์ไปให้พ้นตัวแล้วตามด้วยฝ่าเท้าเน้นๆไปที่หน้าท้องมันก่อนที่เพื่อนในสายจะล็อกตัวมันไว้

แต่ตัวเองดันเซตาม

เป็นเพราะดื่มไปเยอะ  หรือเป็นเพราะโดนขวดกระแทกหัวก็ไม่ได้ใส่ใจมากไปกว่าสายตาของคนที่มองเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่พอดี

เขาเดินตามเด็กช่างร่วมสายที่ลากไอ้พงษ์ออกไปให้ทางหลังร้าน

มึงเห็นแล้วนะว่าเพื่อนมึงทำกูก่อน...  ถึงกูจะเป็นฝ่ายยอมโดนเองก็เถอะ 

แต่อย่างนี้มันมีเหตุผลที่ให้เอาคืนมึงก็รู้ดี

กูไม่อยากทำให้มึงคิดว่ากูไม่จบเรื่องไอ้เป้ง  และนี่  ก็ไม่ใช่เรื่องไอ้เป้งแต่เป็นเรื่องที่เพื่อนมึงตีหัวกู

มึงจะมาเสียใจและโกรธกูไม่ได้แล้วนะแก้ว  กูไม่ได้แตะต้องเพื่อนมึงในเรื่องที่มึงอยากให้จบแล้วนะ  เพราะฉะนั้นวันนี้คือวันที่มึงต้องกลับมาหากูได้แล้ว!!

“พี่ฝิ่นไหวไหม?”  ไอ้โจ้รีบตามออกมาที่หลังร้าน  “พี่เล่นแรงไปแล้วผมใจไม่ดีเลย”  มันจับแขนเขาพาดไหล่และหยิบเสื้อที่เคยเป็นสีขาวแต่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดสีสดออกจากมือเขาเอาไปถือและเช็ดเลือดที่หัวให้แทน

“มึงตามมาทำไมกูบอกให้พาไอ้แก้วออกไปตอนนี้ทำไมไม่ฟัง”  ให้แค่มันรู้เห็นว่าเพื่อนมันทำร้ายกูก็พอ  ฝิ่นต่อว่ารุ่นน้องและขืนตัวออกจากโจ้

“ผมตามไอ้แก้วมาต่างหาก”  โจ้ตอบ 

สายตาคมเฉียบของเขาจึงเหวี่ยงไปหาไอ้พงษ์ในขณะที่ไอ้แก้วเดินไปถึงตัวเพื่อนมันพอดีและแน่นอนว่าคนในสายไม่มีใครกล้าแตะมันอยู่แล้ว

 “มึงเห็นไหมว่ากูโดนอะไรแล้วมึงยังจะห่วงมันมากกว่ากูอีกเหรอ?!”  ฝิ่นเย็นต่อไม่ไหวเดินเซเข้าไปผลักตัวแก้วให้ออกห่างจากไอ้พงษ์

“ถือว่าหายกัน...กับที่มึงทำไว้กับกูแล้วกัน”








 ประโยคห้วนๆ  น้ำเสียงเย็นชาที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากมัน

แก้วไม่มองหน้าเขาที่ครึ่งหนึ่งมีเลือดจากฝีมือเพื่อนมันติดอยู่ด้วยซ้ำ

ถ้ากูบีบคอมึงตอนนี้มึงจะเปลี่ยนคำพูดไหม?

มือเอื้อมไปจับข้อมือคนตรงหน้าด้วยสัญชาตญาณอะไรบางอย่างแต่กลับถูกแกะออกในทันทีโดยไร้คำพูด  ไร้ความรู้สึกอะไรให้จับได้เหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา

มันเดินไปจับแขนไอ้พงษ์ออกจากคนของ๕xต่อหน้าเขาทำเอาเรี่ยวแรงที่ขาของเขาอ่อนวูบตาม

สมองเบลอจากแรงกระแทกหรือจากการกระทำของใครที่มันไม่ใช่...มันต้องไม่ใช่แบบนี้




มึงต้องเลือกกูสิ  กูต้องสำคัญกับมึงมากกว่าไอ้เหี้ยนั่น  มึงทำไม่ได้หรอก  ใจมึงอยู่ที่กูมึงจะห่างจากกูได้ยังไง เป็นไปไม่ได้!

แต่ตอกย้ำด้วยใบหน้าไอ้พงษ์ที่แสดงออกถึงการเยาะเย้ยด้วยคำตอบที่เหนือกว่าของคนกลาง

กูคิดผิด?...

“พี่ฝิ่น...”

“ปล่อย”  เขาปัดมือไอ้โจ้ที่ยื่นเข้ามาจะพยุง 

ขายืนแทบไม่อยู่  แต่สายตายังมองตามหลังสองคนนั่นไม่วางตา

“อ้น...  เล่นมัน”  เสียงสั่นบอกไอ้อ้นด้วยอารมณ์ที่ต้องกำหมัดแน่น

เมื่อไม่มีอะไรจะเสียมากไปกว่ากูเสียมึง  กูก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้ามึงแล้ว!! จะเป็นจะตายยังไงก็ช่างมึง

ฝิ่นเอ่ยปากสั่งเพื่อนในสายให้ตามไอ้แก้วกับไอ้พงษ์ไปส่วนเจ้าตัวก็เดินเซไปอีกทาง 

“โจ้  ปล่อยกู”  เขาออกปากสั่งไอ้โจ้อีกครั้งเมื่อมันยังตามเอาเสื้อมาซับให้ไม่เลิก

ปล่อยให้มันไหลไปเถอะ  คนที่กูทำให้เห็นมันยังไม่แลตาดู  ถ้ากูจะเลวในสายตามันขนาดนั้นก็ตามใจมันเถอะ

“พี่ฝิ่นให้ผมพาไปโรงพยาบาลนะ”

“ไม่ต้อง!  กูบอกว่าปล่อยไง  กูอยากอยู่คนเดียว”  เขาตวาดมันแล้วฉกเสื้อออกจากมือมันมา  “มึงไปจัดการไอ้พงษ์   เล่นมันต่อหน้าไอ้แก้ว  เอาให้มันรู้สึกเหมือนที่กูเป็นอยู่ตอนนี้  ถ้าทำไม่ได้มึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า  ไป!”

เอาให้มันเจ็บ  เอาให้มันจำ  เขาเป็นใครต้องยอมมันไหมแต่ทำไมเขาถึงยอม...เพราะกลัวเสียมันไปยังไงละวะ

แล้วดูที่มันให้เขาสิ  กล้ามากนะที่ทิ้งเขา  กูอนุญาตให้มึงทิ้งกูได้รึไง  ทำไมมึงเหี้ยอย่างนี้ไอ้แก้ว!

แววตาสั่นระริกจากคนแข็งแกร่งที่เจ้าตัวเองก็รับไม่ได้  ฝิ่นทรุดตัวนั่งริมฟุตบาทเขาต้องเงยหน้าขึ้นฟ้าเพื่อห้ามสิ่งที่กำลังจะแสดงออกมาเพื่อตอกย้ำว่าตน...แพ้

“ถ้ามึงยังยอมรับไม่ได้  กูว่า...ให้กูกับไอ้พงษ์  ไปไกลๆจากสายตามึงก็ได้นะ  ถ้าไม่ต้องเจอกันมันอาจจะดี”

แล้วทำไมมึงไม่เลือกกูแล้วหันหลังให้มัน...






...........................................
อย่าแซวยูสเค้าสิ >w<
โอยยย  ไม่อยากบอกเลย  แต่คาใจกันก็จะบอกให้ก็ได้  เรื่องของเป้งเดี๋ยวมันก็แดงขึ้นมาแล้วค่ะ  ไม่เกินตอนที่ ๖๐ (กร๊ากกก)
//ไปโอ๋ไอ้ฝิ่นดีกว่า   :z2:อิอิ

ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ^^ กอดๆจุ๊บ

[PIKKOJUNG]

แวะมาจิ้มตรูดเป็ด   

[BBChin JungBB]

อึดอัดเนอะ 

[NaEZ]

อ่านตอนนี้สองรอบติดกันไปเลย เอาให้ซึ้งในรสชาติ  (อินเกินไปแล้ว)
ทำไมแก้วทำอย่างนี้น้า สงสารฝิ่น คนเขียนเขาอยากอ่านต่ออีกหน่อย
มาต่อให้ไวที่สุดเลยน้า

[jilantern]

ทำไมไม่เลือกฝ่ิน T^T

[ratnalin]

ต่างคนต่างยังเข้าใจผิดกันนะ    สงสารฝิ่นเป็นครั้งแรก  T^T
แต่ทำไมต้องให้แก้วหันหลังให้พงษ์ด้วยล่ะฟะ -*- เอาแต่ใจไปมั๊ยฝิ่น


 

[onlypleng]

จะร้องไห้ ทำไมแก้วทำแบบนี้
 
สงสารฝื่นอ่ะ พงษ์แม่ง
ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าอะไรทำให้แก้วเป็นแบบนั้นT,T

[KanomPhing]

รู้สึกสะใจเล็กๆ 555

จริงๆจะแยกแก้วออกจากพงษ์นี่มันยากนะ

เพราะอะไรก็รู้กันอยู่  ยังไงพงษ์ก็เหมือนครอบครัวแก้วไปแล้ว

ฝิ่นนี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

[→Yakuza★]

นั้นด ไมไม่เลือกฝิ่นนนนนนนนนน
สามีออกจะรัก ดูแล ขนาดนี้
อยากให้แก้วมาอ้อนฝิ่นเหมือนเดิม 

[โจ๊กกุ้ง]

แก้วใจแข็งกว่าที่คิดนะ สงสารฝิ่น

[jeeu]

มาโอ๋พี่ฝิ่นจ้า
ไม่เป็นไรนะพี่
บางทีเมียมันก็เข้าใจยาก
พี่ฝิ่นต้องพยายามทำใจให้ได้นะจ๊ะ
คึคึ~

[maru]

แก้วคิดอะไรอยู่ จะทำอะไรกันแน่แก้ว ฝิ่นทำไมไม่ไปหาหมอ

[l3iggy]

  ทามมายทามร้ายฝิ่นแบบนี้อ่ะแก้วว ฮือๆๆๆ

โอ๋ๆๆๆ ฝิ่นม่ะเป็นไรน่าาาา เจ็บม้ายย อย่าร้องนะๆ เพี้ยงง หายเจ็บนะ 

[เฉาก๊วย]

ตอนจบ..พงษ์กับฝิ่นจะได้ญาติดีกันมั้ยเนี่ยคนเขียน เหอๆๆๆ

ตอนนี้แก้วใจแข็งมาก ไม่มีหลุดไม่มีตกใจเลยแฮะ อ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ โดนใครเป่าหูมาหรือเปล่าหว่า ถ้าไม่ได้โดนเป่าหูมา ก็แสดงว่าต้องข่มใจมากๆ เลยนะนั่น 

อ้อ..แปลกใจกับพี่ไม้ด้วยที่ยอมโดนไอ้พี่ขวัญลากไปลากมาได้ยังไง   

ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา มีเรื่องให้แปลกใจได้เกือบทุกตอนเลยนะคนเขียน   

 

[nunamicky]

พี่ไม้ก็เคยเตือนแล้ว ว่าอย่าเล่นกับความรู้สึกคน
เจ็บแบบนี้ก็คงได้แต่โทษตัวเองไปแล้วกัน
แล้วไอ้คนที่ว่าตัดใจได้น่ะ มันได้แค่ไหนว๊า
เดี๊ยวก็นอนน้ำตานองอีก

[W-Rose]

โอยยยยยยยยย
เมื่อไหร่2คนนี้จะได้สมหวังซะทีน้ออออ
 

[naiin]

                                                               มึนตึํบว่ะ

[shockoBB]

แก้วคิดไรอยู่เนี่ย  ทำไมไม่เลือกฝิ่นอ่าาาาา

[p.spring]

เหมือนพี่ไม้จะเคยเตือนฝิ่นว่าอย่าเล่นกับความรู้สึกคนอื่น 
ไม่งั้นคนที่เจ็บจะเป็นตัวเอง 

จะแยกแก้วออกจากพงษ์คงอยาก เค้าเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกันเเล้ว
ทำใจซะเถอะฝิ่น (แอบสะใจเล็กน้อย 55 )

[malula]

ฝืนให้มันมาถึงจุดนี้ดีนัก รับไหวไหมล่ะ

[่patsaporn]

ฝิ่นที่ทุ่มเททุ่มทิ้งจริงเลย ยอมหัวแตกเลยนะนั่น
แต่แก้วก็ต้องมีเหตุผลของแก้ว แก้วหนักใจนะเออ...
แต่ที่พูดตอนท้่ายมันเย็นชาพิลึก แก้วไปรู้อะไรมารึป่าว...

ขอบคุณค่า

[Guill]

สงสารฝิ่น

[BitterSweet~]

อึดอัด 

[dandelion]

แอร๊ยยยยยยย ทำไมตอนนี้มันสั้นแล้วก็ค้างแบบนี้

พี่ฝิ่นเป็นอะไรมากมั้ย ตอนนี้ขอไม่สมน้ำหน้าแล้วกัน
สงสารแทน นี้โดนน้องแก้วทิ้งเข้าแล้ว โถ่ๆ
คิดมาตลอดว่าแก้วจะเลือกตัวเอง พอไม่เป็นอย่าที่คิดก็เจ็บหนักเลยล่ะสิ

ว่าแต่แก้วคิดดีแล้วใช่มั้ยที่เลือกพงษ์
กลัวว่าเรื่องจะยิ่งยุ่งไปกันใหญ่ พี่ฝิ่นต้องไม่ยอมปล่อยหนูแน่ๆ
หนีไปกับพงษ์ก่อนก็ได้ แล้วปล่อยให้อีพี่ฝิ่นมันคลั่ง
พอหนูหายสะใจแล้วค่อยกลับมา 555

ไม่เกินตอนที่หกสิบเรื่องของเป้งจะแดง - -"
ต้องรอลุ้นกันต่อไป

ค้างมากอ่ะพี่ซีซั่น แต่แอบชอบน้องแก้วตอนนี้ เด็ดขาดดี
รอตอนต่อไปค่ะ

[noosao]

สงสารฝิ่นอ่ะ

[B_Story]

โอ๋ๆฝิ่นคะไม่งอนน้า แต่ช้าแต่ 

ฝิ่นบอกแก้วว่ารักคำเดียวเอาแบบแมนๆเลย
เดี๋ยวแก้วจะเดินมาหาตะเองต่อหน้าพงษ์เองละน่า 

[jitsupa apple]

เกิดไรขึ้น? ทำไมไม่เลือกฝิ่น
 

[สมุนไพร]

มีแต่ปมปริศนา