หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[Momichi]

ธามสู้ๆๆๆๆเป็นกำลังใจให้ ขอให้อาม่าหายเร็วๆ
ขอให้ทุกอย่างราบรืน
คิดถึงพี่หมิงพี่นายเจ๊แป้ง วันนี้มาครบเลย เยี่ยมจริงๆ
พี่กันต์น่าสงสารกังวลสินะ สู้ๆทุกอย่างต้องผ่านไปด้วยดี เชื่อสิ

[phoenixa]

ดูพี่กันต์จะน้อยใจเล็กๆ แฮะ
ตามประสาคนที่เข้าใจ (ไปเอง) ว่าตัวเองไม่มีความสำคัญ
แต่ระดับพี่กันต์แล้ว คงไม่ตัดใจ ปล่อยมือไปง่ายๆ หรอกนะ
(แต่ก็เคยปล่อยง่ายๆ มาแล้ว)
โอวววววววว
พี่กันต์หน้ามึนกลับมาเดี๋ยวนี้

[kaireaw]

เป็นFC เจ๊แป้ง มากี่ทีฮาตลอดเลย 5555
ถึงคราวพี่กันต์เผชิญอุปสรรคบ้างแล้ว พี่กันต์สู้ๆ ฝั่งบ้านธามดูเข้าถึงยาก
ขอให้พี่กันต์ผ่านมันไปได้

[gargoyle]

64
จิตตก
............................ ................... ..................................................

(นาย)


ไอ้หมิงกับกันต์คือคู่เพื่อนซี้ที่ผมว่าสมควรแล้วที่โลกให้มันสองคนมาเจอกัน หรือบางทีอาจจะเป็นเนื้อคู่ คู่แท้ที่อยู่ใกล้ตัวแต่มองไม่เห็น มันสองคนถ้าได้ตกลงใช้ชีวิตร่วมกันก็คงจะได้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรพากันหาความสำราญป่วนโลกจนวันตาย เรื่องแรกที่มันสองคนเหมือนกันคือความกะล่อนตอแหล กันต์ยังดีหน่อยที่ไม่ตอแหลเสแสร้งแกล้งมึนได้เท่าไอ้ต่างด้าว แต่ไอ้เรื่องตอแหลที่หายไปมันก็เอาไปเพิ่มใส่ในเรื่องความลามกสัปดน ตอนที่รู้จักกันครั้งแรกมาดคุณชายดูดีอยู่หรอก ผมก็นึกว่าจะสะอาดทั้งภายในนอกภายใน ที่ไหนได้ มันเล่นได้สกปรกน่าเตะพอๆกันไอ้หมิง อย่างที่สอง ความระรื่นแม้มีภัย ยิ้มกันเข้าไป ยิ่งมันสองคนอยู่ด้วยกันแล้วพร้อมใจยิ้มให้ พูดตรงๆเลยว่าอยากล้วงคออ้วก อย่างที่สามเรื่องความเป็นพ่อครัวหัวป่าในสายเลือดพวกมันสร้างความรำคาญแก่ผมที่ทำอาหารกินไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง...

แต่พูดมาขนาดนี้ผมก็ไม่ได้เกลียดกันต์นะ แค่เกลียดเวลามารวมกับไอ้หมิงเท่านั้นแหละ เวลาอยู่เดี่ยวๆผมว่ากันต์ดูน่าคบกว่าหมิงเยอะ ดูมีสติน่าเชื่อถือ แต่จะว่าไปว่ามา เวลาไอ้ต่างด้าวมันอยู่ของมันคนเดียวต่อหน้าคนไม่รู้จักก็ปกติมาดดี ไม่รู้เป็นบ้าอะไรพออยู่กับผมต้องแสดงด้านปัญญาอ่อนวอนตีนมากวนอารมณ์ผมด้วย

งงไหมว่าทำไมปกติผมที่ไม่ค่อยจะพูดถึงคนอื่นกลับพล่ามเรื่องกันต์ยืดยาวขนาดนี้ ไม่ใช่จะแย่งแฟนหมอนะ แต่เป็นเพราะเมื่อกี้ๆอยู่ๆ กันต์มันรัวเคาะประตูเอาตอนผมกับไอ้เชฟต่างด้าวกำลังทำสงครามบนโต๊ะอาหาร หน้ายิ้มตามสไตล์มัน แต่ผมว่าคงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจสักอย่างนั่นแหละ เพราะยิ้มแปลกๆ

“คืนนี้กุนอนด้วยดิ” กันต์มันหันหน้าไปยิ้มหวานให้ไอ้หมิง ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง

“เฮ้ยไม่ได้ มึงลงไปนอนกะธามเลย คืนนี้นายนอนห้องกุแล้ว” เท่าที่ผมจำได้ ผมไม่ได้บอกสักคำนะว่าจะนอนห้องมัน

“เดี๋ยวๆ กุไม่ได้ค้างนะหมิง มึงอย่ามโนไปเอง” ผมพยายามจะชี้ว่าที่มันพูดออกมานั้น คิดไปเองล้วนๆ

“กุนอนโซฟาก็ได้ มึงจะทำอะไรก็ตามสบายเลย ธามไม่ค่อยว่างกุไม่อยากกวนว่ะ” พูดเหมือนไม่เห็นว่ามีผมยืนอยู่ตรงนี้ในห้อง แล้วไอ้กันต์มันมาแนวไหน น้อยใจเมียเหรอวะ...

“กุไม่ได้จะค้าง แล้วกุก็ไม่ได้จะทำอะไรกับมันนะ” ผมยังพยายามชี้แจงอยู่

“ของแบบนี้มันก็ไม่แน่หรอกนาย วัยเรามันวัยเจริญพันธุ์ เผลอแบบดียวก็ถอดเสื้อผ้ากันแล้วไม่รู้ตัว” เรื่องใต้สะดือขอให้บอกกันต์ สมองไว ผมอยากจะรู้จริงๆว่าที่มันจังไรแบบนี้ ของจริงมันจะขนาดไหนวะ อย่าดีแต่ปากนะมึง

...แต่ไอ้หมิงเคยบอกว่า กันต์จูบเก่ง ไม่รู้ว่ามันบอกผมทำไม ให้ผมไปลองรึเปล่า แล้วสำคัญตรงไอ้ที่มันบอกมานี่คนอื่นบอกมาหรือว่ามันไปลองมาเองกันแน่ แต่ส่วนตัวผมเทใจให้ข้อสันนิฐานหลัง

“กุไม่ใช่มึงนะกันต์” ขอด่ามันสักทีเหอะ กันต์รับคำด่าผมด้วยเสียงหัวเราะสไตล์จัดหนักแบบที่มีมันหัวเราะได้คนเดียว

“กุจิตตก ขอมาใช้ชีวิตด้วยคืนนึง”

“เรื่องธามอ่ะดิ มึงก็ลงไปนอนกะน้องดิ จะได้คุยกัน มานอนอะไรกะกุ กุรังเกียจ อี๋ๆ” หมิงมันพูดอย่างรู้ทัน แต่ผมก็ว่ามันมีเรื่องเดียวนั่นแหละที่จะทำอันตรายคนอย่างกันต์ให้เสียศูนย์ได้ เรื่องหมอธาม

“ไม่ ธามต้องไปเยี่ยมอาม่าขับรถไปกลับเหนื่อยแล้ว กุไม่อยากกวน ให้ธามอพักผ่อน กุจะมากวนมึง และอย่าถามจากอะไรกุ เพราะกุไม่รู้อะไรสักอย่าง กุรู้แค่ว่าแม่งอึมครึมทั้งๆที่ทุกอย่างแม่งก็เหมือนเดิม กุจะมาหาความสุขจากมึง ไม่ขอตอบอะไร” ดักทางหมด ห้ามถาม แต่โผล่หน้ามาแบบคนมีปัญหา แบบนี้มันควรจะช่วยดีไหมวะ

“พูดซะน่าสงสารเลยมึง กินข้าวมายังอ่ะ เสียดายมึงมาช้าไป ปลาดิบหมดละ เหลือแต่ข้าวกับเทมปุระ นายแม่งตัวนิดเดียวกินเยอะกว่ากุอีก” ความผิดผมใช่ไหมที่ผมกินเยอะ ก็มันพูดเองว่าจะเลี้ยง ผมก็ต้องเอาให้คุ้มดิ

“กินมาละ อาบน้ำมาแล้วด้วย กุพร้อมนอน” ผมก็พึ่งสังเกตสารรูปของกันต์ กางเกงบอลขาสั้นกับเสื้อยืด พร้อมนอนอย่างที่เจ้าตัวยืนยัน

“มึงอาการหนักว่ะ” ไอ้หมิงมองเพื่อนซี้มันอย่างสมเพชเวทนา

“กุก็ว่างั้น” กันต์ยอมรับง่ายๆ ไม่มีฟอร์มดีว่ะ เท่ตรงนี้


ไอ้หมิงถูกไล่ไปอาบน้ำหลังจากกินข้าวเสร็จ ผมยืนล้างจานเงียบๆ มันเป็นหน้าที่ประจำผมอยู่ละ เพื่อไม่เป็นการเอาเปรียบไอ้เชฟมากเกินไป เป็นงานที่ผมถนัดสุดในครัว แต่วันนี้ก็มีคนมายืนล้างช่วยข้างๆทั้งๆที่ไม่ได้กินอะไรด้วยตั้งแต่แรกก็มายืนช่วยล้าง อย่างที่เจ้าตัวบอกว่าอาการหนักนั่นแหละ หนักจริงๆ ตั้งแต่รู้จักกันมา เรียกได้ว่านี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่กันต์แสดงอากรจิตตกแบบเปิดเผยขนาดนี้ พอไอ้หมิงเข้าห้องน้ำไป เมฆดำก็เหมือนจะลอยอยู่บนหัวมัน

“ให้ธามมายืนตะโกนใส่ยังดีกว่า” อยู่ๆกันต์มันก็บ่นขึ้นมา นึกภาพหมอตะโกนด่ากันต์แบบที่ผมตะโกนด่าไอ้เจ๊กสิงคโปร์ไม่ออกจริงๆ ...กันต์แม่งท่าจะประสาทแดกตามไอ้หมิงไปจริงๆ

“เป็นอะไร”

“จริงๆไม่ควรจะเป็นอะไรแต่มันก็เป็น”

“รักมากก็งี้” ผมสรุปต้นเหตุให้

“ไม่เห็นเคยเห็นนายจิตตกแบบนี้บ้างเลย” มันพูดแล้วก็ยิ้มกวนตีน ต้องการจะท้ายทายอำนาจมืดกุรึเปล่า

“เพื่อ” ผมกระแทกเสียงใส่กันต์ไปทีนึง

“ก็รักมากแต่ไม่เห็นจะจิตตกเลย หรือระบายอารมณ์ด้วยการด่าไอ้หมิงแล้ว” ผิดอะไรไหมถ้าผมจะเอาจานปาหัวเพื่อนซี้สี่ขาของไอ้หมิงคนนี้ มันจะมาอยากรู้อะไรรักมากรักน้อยวะ คนเรามันก็มีอาการคนละแบบ อย่ามาเหมารวมซิโว้ยยยยยย

“กันต์... นายไม่ใช่หมอ นายไม่มีความเมตตาต่อสัตว์ นายเลี้ยงจระเข้ส่งไปฆ่า แล่เนื้อ เอาหนัง กันต์เข้าใจไหม” ผมพูดเปรยๆ พร้อมส่งจานต่อให้กันต์ที่หัวเราคิกคัก... มึงเมาน้ำยาล้างจานเหรอ เมื่อกี้ยังดูซึมๆอยู่เลย

“ดุขนาดนี้ มิน่าไอ้หมิงเชื่องชิบหาย ฮ่าๆ” พูดแล้วมันก็หัวเราะอีก

“กันต์มึงอย่ายุ่งกับนายของกุ” เสียงโวยวายดังมาจากในห้องน้ำ... ไอ้หมิง ไอ้ควาย ไปตายเหอะ แดกแชมพูแล้วก็ตายไป แล้วใครเป็นของมึง ตลก! ผมก็ด่าไอ้หมิงในใจ หันไปมองหน้าเพื่อนซี้สี่ขาของต่างด้าวก็เห็นกันต์มันยิ้มหวานตาพราววิบวับ

“หมิงทำไงนายถึงยอมอ่ะ บอกหน่อยดิ จะไปหลอกธามบ้าง” ...ใครว่ากันต์มันเป็นคนดี ผมให้เวลาคิดเพิ่มแล้วตอบใหม่ดีๆนะครับ ผมยิ้มๆ กระดิกนิ้วเรียกให้กันต์ก้มตัวลงมาฟังใกล้ๆ ผมเอื้อมมือไปจับไหล่มัน แล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหูมันว่า...

“ยอมพ่อง”

ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร...

ล้างจานเสร็จเก็บของกลับบ้านดีกว่า ถ้าอย่าให้มีการฆาตกรรมหมู่ในห้องนี้เลย มันจะหลอน



…………………………………… …………………… … ..............................………………………



(ธาม)

ตัวเลขดิจิตอลของนาฬิกาในรถบอกเวลาสี่ทุ่ม ผมขับรถกลับมาถึงคอนโดในสภาพที่เรียกว่าโคตรง่วง อาม่ายังไม่มีการตอบสนองใดๆ บรรยากาศครอบครัวผมอึมครึมสิ้นดี ไม่ค่อยมีใครพูดอะไรกัน ก่อนกลับผมเจอหมอที่รู้จักกันเพราะหมอเคยมาใช้บริการคลีนิคสัตว์ผมลองถามหยั่งเชิงว่าอาม่าจะฟื้นเมื่อไหร่ คำตอบที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มที่คนเป็นหมอทุกคนล้วนมี รอยยิ้มแบบฝืดๆ หมอยิ้มและบอกผมว่าตอบยาก ผมไม่ได้บอกญาติคนอื่นแต่ผมคิดว่าคนอื่นก็คงรู้ได้พอๆกับผมว่าความหวังเริ่มมีน้อย

 วันนี้รวมระยะทางแล้วเหมือนขับรถอ้อมกรุงเทพ เมื่อคืนก่อนก็นอนน้อย ยิ่งมาขับรถไปๆมาๆเหนื่อยขาดใจ ไม่ชนเสาไฟแหกตายก็บุญเท่าไหร่แล้ว จอดรถก็กึ่งเดินกึ่งคลานแวะเข้าร้านสะดวกซื้อหาของกินก่อนนอนพอให้พยาธิไม่ดิ้นตอนกลางดึก แล้วทายซิว่าผมเจอใครถือกระป๋องเบียร์ไซส์ยาวเอาไปเลี้ยงพุงตัวเองรอบดึก แค่เห็นข้างหลังผมว่าใช่เพราะคุ้นสุดๆ แต่ที่ทำให้ลังเลคือทำไมคนที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่กลับมาอยู่ตรงนี้ ผมเดินตามไปเงียบๆ คนที่โดนผมสะกดรอยตามไม่รู้ตัวเลยสักนิด

พี่กันต์ยืนรอลิฟท์หน้าเบื่อโลก... ไม่บ่อยเลยที่จะเห็นสีหน้าแบบนี้ มันเลยคำว่าหน้านิ่ง เพราะสีหน้าที่แสดงออกมาชัดเจนว่าอารมณ์ไม่ดี มาหาพี่หมิงแต่ไม่บอกผมว่าจะมา ลิฟท์มา คุณชายกลาง(เป็นลูกคนกลาง) ก็หิ้วเบียร์ขึ้นลิฟท์ไป ประตูลิฟท์ปิด ผมก็ค่อยเดินออกจากหลังเสาไปยืนรอลิฟท์อีกตัว

...มาแล้วทำไมไม่บอกวะ เดี๋ยวก็งอนแม่งเลย แต่ดีนะผมไม่ใจคนขี้ใจน้อย แค่เป็นคนขี้สงสัย

ผมมาถึงห้องก็เจอถุงร้านสะดวกซื้อแขวนไว้กับกลอนประตู อาหารเช้ากล่องเล็กสองกล่องกับนมขวดกลางๆอีกขวด มีข้อความสั้นๆเขียนเอาไว้บนกล่องซีเรียล

‘อาหารเช้านะ’

มุมปากผมยิ้มออกโดยอัตโนมัติ ซื้อนมกับซีเรียลให้ผม แต่ตัวเองกินเบียร์ไม่ค่อยจะแฟร์เลยนะพี่กันต์ อุตส่าห์เอาของมาห้อยเอาไว้ แต่ทำไมไม่ยอมมาหา ห่างกันสิบชั้นแค่นี้เอง

เอาละไงธาม... ติดผู้ชายเหรอมึง ได้นมกะซีเรียลก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สมเพชตัวเอง เสียงลิฟท์เปิดขึ้นอีกครั้ง ผมหันไปมองตามปกติ กลับเป็นคนที่เดินมาที่หน้าเหวอ พี่กันต์ที่ในมือถือเบียร์เย็นๆตีสีหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าห้อง ผมเองก็ตกใจว่าพี่กันต์จะย้อนกลับมาอีกทำไมอีกรอบ

“กลับมาตอนไหนเนี่ย” คำถามทักทายของพี่กันต์ ทำไมฟังแล้วขัดหูวะ มันควรจะเป็นผมไม่ใช่เหรอที่ถามว่าพี่กันต์มาตอนไหน ไม่ใช่พี่กันต์ที่ถามผม

“เมื่อกี้ แล้วมาทำไมไม่บอกธามวะ”

“ก็ธามบอกว่าไม่ว่าง ก็เลยไม่อยากกวน” พี่กันต์พูดหน้าตาเฉย แบบนี้คือเรียกว่าประชดหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ แต่มันขัดหูอีกแล้วว่ะ

“เลยมาหาพี่หมิง แล้วแอบเอาของมาแขวนไว้ให้เหรอ หรือยังไง อยากกลับไปเป็นแบบเดิมรึเปล่า” ก่อนหน้านั้นที่ต้องคอยเดาว่าใครเป็นใคร ใครคิดอะไรอยู่

“อย่าโมโหดิ ก็ไม่อยากกวนธาม ไปกลับโรงพยาบาลเหนื่อยๆ เมื่อกี้ลืมเอาเบียร์ให้เลยกลับมาให้อีกรอบ ไม่นึกว่าธามกลับมาแล้ว” อธิบายมายืดยาว มีเหตุมีผลแต่น่าแปลกไม่ค่อยเข้าหูผม ผมโมโหเหรอ เปล่านะ ผมว่าผมไม่โมโห แค่ขัดใจว่าทำไมไม่บอกกันว่าจะแวะมาหาพี่หมิง คนแม่งยิ่งเรื่องเยอะๆอยู่อย่ามาทำอะไรให้ตีความได้ไหมวะ

“เออ แล้วไงล่ะ จะขึ้นไปแล้วป่ะ” ผมกางปากถุงให้พี่กันต์หย่อนกระป๋องเบียร์ลงไปในถุง มือหย่อนของ แต่ตากลับมองหน้าผมแบบมีความหมายหลายนัยยะ และผมบอกแล้วว่าผมเหนื่อยจะตีความ

“ถ้ามีอะไรบอกได้นะ” มันควรจะเป็นผมอีกแล้วที่ถามคำถามนี้ แต่พี่กันต์กลับถามออกมาก่อน

“มันควรจะเป็นธามไม่ใช่เหรอที่ถาม” นั่นไงผม ปกติผมไม่ใช่คนปากไวนะ โดยเฉพาะต่อหน้าพี่กันต์ แต่คราวนี้หลุดออกมาอีก พี่กันต์ขมวดคิ้วหน้านิ่ง

...เหมือนผมจะไปกระตุกต่อมอะไรสักอย่างของพี่กันต์เข้าให้

“งั้นเข้าไปคุยกันหน่อยไหม” ผมไม่ตอบ แต่เปิดประตูให้พี่กันต์เดินตามเข้าไป

ไงล่ะคราวนี้ผมควรทำไงต่อกับพี่กันต์ที่ยืนมองผมเหมือนเป็นสิ่งประหลาดน่าสงสัยที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นห้องแกรนิตโต ตามฉากในหนังผมควรจะต้องเดินเข้าไปทุบอกพี่กันต์แล้วครวญครางไหมว่าทำไมถึงไม่บอกว่ามา แล้วที่ทำมันหมายความว่ายังไง แต่ผมกับพี่กันต์ก็ไม่ได้มีอะไรที่ผิดใจกัน และมันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยไร้สาระจนผมไม่รู้ว่าทำไมบรรยากาศมันถึงชวนสับสนน่ากระอักกระอ่วนและคำพูดที่ทั้งผมทั้งพี่กันต์พูดใส่กันทำไมมันเหมือนจะสร้างสงครามมากกว่าปกติที่ออกจะปรองดองกันดี

“พี่แค่นอยด์” พี่กันต์นอยด์... เรื่อง?

“เรื่องธามเหรอ ธามทำอะไร” นั่นไง ดูคำถามผม โคตรหาเรื่อง ผมถามเสร็จก็เอาของไปวางไว้บนเคานเตอร์ เดินกลับมาหาพี่กันต์ที่ยืนนิ่ง

“ไม่ได้ทำอะไร พี่ถึงไม่อยากมากวนไง ธามเหนื่อยอยู่แล้วเรื่องที่บ้าน พี่เลยแวะมาหาไอ้หมิงแก้เซ็งเฉยๆ” ก็ดูสมเหตุสมผลดี แต่ผมไม่เชื่อ

“แล้วนอยด์เรื่องอะไรอ่ะ ให้ธามช่วยป่ะ มีอะไรก็บอกได้นะ”

“ไม่มีอะไร” ปากบอกไม่มีอะไรแต่ทำไมถึงมองตาผมเหมือนมี

“ธามทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า พูดได้ พี่กันต์ให้ธามพูดแต่เรื่องเวลาที่พี่กันต์ไม่สบายใจแล้วไม่พูดเองนี่คืออะไร” ผมว่ามันเรื่องผมแน่ๆแหละ พี่กันต์ถอนหายใจเหมือนเหนื่อยที่จะพูด ผมก็เหนื่อย แต่ผมอยากรู้มากกว่า ผมไม่ใช่คนที่โมโหง่ายเลย แต่อาจจะเพราะผมเหนื่อย ผมง่วง แล้วผมยังเจอกับพี่กันต์ที่อารมณ์เสียแบบที่เหมือนจะมีสาเหตุมาจากผม ผมก็เหมือนจะยั้งไม่ค่อยอยู่

“นี่ชวนพี่ทะเลาะรึเปล่า ไม่มีอะไร พี่แค่คิดมากไปเอง ปกติพี่ก็ไม่เป็นหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง ธามไม่ได้ทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรอก แต่ถ้าธามกวนประสาทต่อแบบนี้พี่จะเริ่มไม่พอใจ” คิดว่าผมกลัวไหม ไม่!

“เพราะธามไม่ทำอะไรรึเปล่าเลยไม่พอใจ” ผมยังไม่เลิก เหมือนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าพูดอะไรออกไป พี่กันต์ถอนหายใจ

“เหนื่อยใช่ไหมเลยกวนกันแบบนี้” มันใช่คำพูดเวลาจะพูดกับคนรักกันหรือเปล่าวะ ผมก็ไม่รู้นะ แต่แฟนผู้หญิงที่ผ่านๆมาผมก็ไม่ได้พูดแบบนี้ หรือเป็นผู้ชายแล้วสบายๆก็ไม่รู้

“ก็เหนื่อย อะไรๆแม่งก็อึมครึมไปทั้งชีวิต” ผมเดินไปทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟา ยกมือขึ้นกุมขมับ

“อยากรู้ไหมทำไมพี่ถึงจิตตก” พี่กันต์นั่งลงที่เก้าอี้ตรงโตะอาหาร ไม่เหมือนทุกครั้งที่จะมานั่งข้างผมที่โซฟา ตอนนี้เลยเป็นเหมือนผมหันหลังคุยกับพี่กันต์ แต่ก็ดี เผื่อผมจะมีสติคุมๆตัวเองบ้างว่าปากพูดอะไรออกไป โคตรชวนทะเลาะ พี่กันต์ใจเย็น แต่ตอนนี้พี่กันต์ไม่ได้อยู่ในภาวะอารมณ์ปกติ ผมก็ไม่รู้ว่าจะใจเย็นขนาดไหน

“มันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ถ้าอยากจะรู้จริงๆก็จะพูดให้ฟัง ว่าพี่แค่ไม่มั่นใจเรื่องที่ธาม พี่แค่กลัวว่าพอมันมีปัญหาธามก็ขะถอย แล้วก็ทิ้งพี่อีกรอบ... พี่บอกแล้วว่าพี่คิดมากไปเอง เดี๋ยวก็หาย ไม่เป็นไรหรอก” พี่กันต์บอกว่าไม่เป็นไรแต่ผมเป็น

“ที่ผ่านมาคิดว่าที่ธามบอกว่ารักพี่กันต์นี่ธามพูดเล่นๆเหรอ ธามโคตรเชื่อใจพี่กันต์แล้วทำไมพี่กันต์ไม่มั่นใจบ้างว่าธามจะทำแบบที่พี่กันต์ทำบ้างอ่ะ ครอบครัวธามจะว่าไงธามจัดการได้ แค่มั่นใจแค่นี้ได้ไหม แค่สิ่งรอบตัวธามที่มันมั่นใจอะไรไม่ได้นี่ก็เกินพอแล้ว พี่กันต์ยังจะไม่มั่นใจธามอีกคนเหรอ” เหมือนก๊อกแตก ผมโมโห โมโหพี่กันต์ ไม่เชื่อใจผม แต่ให้ผมเชื่อใจพี่กันต์ ไม่เชื่อว่าผมมั่นคง แต่ตัวเองกลับทุ่มให้หมด คนแบบนี้แม่งถ้าไม่โง่ก็บ้า มันเลยน่าโมโหตรงที่คนคนนี้เป็นพี่กันต์ที่ผมคิดว่าพี่กันต์มั่นใจว่าผมมั่นคง

“ธาม ใจเย็นดิ พี่ไม่ได้หมายความว่างั้น” เสียงพี่กันต์เลื่อนเก้าอี้ลุกขึ้น พี่กันต์แตะไหล่เบาๆ “มันแค่พี่คิดมากไร้สาระ ถ้าไม่เชื่อใจพี่ก็ไม่ทุ่มให้ธามหมดแบบนี้หรอก”

เหมือนเปิดสวิสต์ น้ำตาร่วงแบบไม่รู้ตัว...

ผมนั่งหันหลัง พี่กันต์ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมน้ำตาไหลลงมาอย่างที่ผมก็ไม่กล้าจะยกมือขึ้นไปเช็ดเพราะกลัวที่กันต์จะรู้ว่าผมกำลังร้องไห้ ผมตกใจตัวเอง ผมไม่ได้จะร้องไห้ มันเล็กน้อยมากกับการปะทะอารมณ์กันแค่นี้บางทีอาจจะไม่เรียกว่าแบบนั้นเลยก็ได้ มันแค่การถามตอบที่อาจะอึมครึมไปนิด ผมไม่ใช่คนเสียน้ำตาต่อหน้าคนอื่นง่ายๆ แต่ที่ทำให้เป็นแบบนี้ทุกเรื่องที่อัดรวมกันมานานถูกเปิดออกด้วยการแตะไหล่เพียงครั้งเดียวของพี่กันต์

“อย่าเงียบๆ โกรธเหรอ พี่ขอโทษ” ยิ่งฟัง ยิ่งน้ำตาไหลมากขึ้น ผมไม่สะอื้น แต่น้ำตากลับไหลลงมาเรื่อยๆไม่หยุดสักที พี่กันต์อย่าบังคับให้ผมพูดหรือหันหน้าไปเลยตอนนี้ เพราะมันไม่ใช่ความผิดพี่กันต์เลยที่ผมเสียน้ำตา แต่เป็นเพราะผมเหนื่อยที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อนอกจากต้องยืนเฉยๆรอให้ทุกอย่างเข้ามาหาผมโดยที่ไม่รู้เลยวว่ามันจะมาแบบไหน ผมเหนื่อยแล้วพาลใส่คนที่ผมไม่ควรจะใส่อารมณ์ด้วยมากที่สุด

“ธาม เป็นอะไรวะ เงียบไม่ตอบแบบนี้พี่ไม่ชอบนะ” พี่กันต์เดินลงมานั่งข้างๆ ผมหันหน้าไปอีกทาง คงรู้แล้วล่ะว่าผมเป็นอะไร พี่กันต์ลุกขึ้นแล้วเดินกลับมา ผมยังคงไม่หันไปให้พี่กันต์เห็นหน้า แต่กล่องทิชชูถูกยื่นส่งมาให้

“ไม่อยากให้เห็นก็เช็ดหน้าแล้วหันมาคุยกันดีๆ” พอพูดแบบนี้ก็รู้สึกแล้วว่า พี่ ก็คือพี่จริงๆ ไม่ใช่แค่อายุมากกว่า แต่เป็นผู้ใหญ่มากกว่า..

ผมมันโคตรเด็กเลย...

ผมเช็ดหน้าลวกๆแล้วหันหน้ามาหาพี่กันต์ ผมคงตาแดง และน่าสมเพช พี่กันต์ดึงทิชชูจากมือผมไปแล้วเช็ดคราบน้ำตาที่มันยังคงเหลืออยู่บนหน้าผม

“ร้องไห้ทำไม ปกติไม่เห็นจะเป็นแบบนี้”

“ขอโทษ เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจกวนประสาท”

“ไม่ว่าอะไรหรอก ปกติธามก็กวนตีนเป็นปกติอยู่แล้ว เหนื่อยใช่ไหมวันนี้”

คำถามสั้นๆพร้อมกับอ้อมกอดหลวมๆที่ดึงผมเข้าไปหาโดยที่ไม่ต้องร้องขอ ทั้งที่ในทีแรกพี่กันต์พูดเองว่านอยด์ แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาคอยทำให้ผมดีขึ้น ผมอยากรู้ว่าจะมีสักครั้งไหมที่ผมจะได้คอยกอดพี่กันต์บ้างเวลาที่พี่กันต์เหนื่อย เป็นคนที่พูดช่วยให้พี่กันต์อารมณืดีขึ้นบ้างไม่ใช่ชวนทะเลาะเหมือนครั้งนี้ ผมโอบแขนรอบคอพี่กันต์ ก้มหน้าซบกับไหล่ ผมอยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป ไม่ได้พูดให้น้ำเน่าหรือเกินจริงเลย มันเหมือนเจอที่ที่หามานาน ที่ที่ผมทำหายไปตั้งแต่ผมต้องมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียว

“ห้ามร้องไห้ใส่พี่อีกนะ พี่ปลอบคนร้องไห้ไม่เก่ง”

“ธามก็ไม่รู้ว่าที่บ้านธามเขาจะพูดอะไร แต่ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ต้องการ เรื่องนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนใจธาม ธามดูไม่มั่นคงพอเหรอ” ผมพูดทั้งๆที่ยังซบหน้าลงกับไหล่พี่กันต์ เสียงอู้อี้ฟังไม่ค่อยชัด ผมไม่รู้ว่าพี่กันต์จะเข้าใจไหมแต่ที่พูดออกมาผมพูดจากใจ

“พอแล้ว ต่อให้ธามดูโลเลกว่านี้พี่ก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก แต่พี่ก็ไม่ใช่คนมีเหตุผลตลอดเวลาหรอกธาม บางเรื่องพี่ก็คิดมาก ยังมีนิสัยแย่ของพี่ๆที่ธามยังไม่เจออีกเยอะ ถึงตอนนั้นจะชวนพี่ทะเลาะ หรือไม่พอใจจะต่อยพี่สักทีพี่ก็ไม่ว่าหรอก ขอแค่หลังจากนั้นรับให้ได้ก็ดีใจแล้ว” พี่กันต์เป็นผู้ชายมักน้อย

“หมอบอกอาม่าอาจจะไม่ฟื้น” อาม่าคือญาติผู้ใหญ่ที่เหมือนผู้ปกครองผมในตอนที่ผมไม่เหลือใคร ถ้าอาม่าจะเสีย ผมไม่พร้อม...

“อย่าคิดมาก เรื่องอะไรยังไม่เกิดก็อย่าพึ่งเครียด”

“อย่าพึ่งทิ้งธาม”

“ยังไม่บรรลุเป้าหมาย ยังทิ้งไม่ได้หรอก” คำตอบขี้เล่นของพี่กันต์มาพร้อมกับกอดที่แน่นขึ้น ผมหัวเราะ หัวเราะทั้งอย่างนั้นแหละ ผมมันโคตรงี่เง่า โคตรเด็ก แล้วตอนนี้ก็พึ่งรู้สึกอายกับสิ่งที่ทำลงไป

“นอนนี่ป่ะ” วันนี้พี่นายมา ถ้าพี่กันต์จะไปนอนกับพี่หมิงอีก กลัววันถัดไปเชฟจะลงมาด่าผมน่ะซิ

“ถือเป็นคำเชิญชวนหรือเปล่า”

“เป็นคำเชิญ ไม่ใช่เชิญชวน”

ผมแก้ความหมายเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง แค่ชวนมานอนเฉยๆ ไม่มีความหมายแอบแฝง ทั้งๆที่เป็นคนที่ดูแล้วยังไงยังไงก็ไม่น่าเป็นคนลามกสัปดน แต่ตัวจริงกลับเหมือนมีเรื่องพวกนี้ฝังเข้าเส้นแกะไม่ออก







........................................ ................................................ .................................................
 (มีต่อๆ)

[gargoyle]

(เฮียธน)





กว่าไอ้หมูตอนจะเข้านอนได้ก็เล่นเอาปวดหัว นึกสงสัยขึ้นมาจริงๆแล้วเนี่ยว่าใครเป็นพ่อมันกันแน่ระหว่างธามกับผม ร้องกระจองอแงจะไปแต่กับกู๋ธามๆ พรุ่งนี้กู๋จะมาไหม เมื่อไหร่กู๋จะมาอีก แล้วป๊าล่ะลูกเอ้ย ยืนพุงยื่นอยู่นี่ไม่เห็นหรืออย่างไร เมียผมคุณนุชเธอก็ยิ่งดีใจใหญ่ที่ภาสมันติดกู๋มัน เธอจะได้ไม่ต้องคอยตอบคำถามลูกชายทุกวินาที ผมเดินออกไปหาม่าม๊าที่นั่งซึม แกคงเศร้าที่อาม่าไม่ฟื้นสักที

“ถ้าอาม่าไม่ฟื้นจะทำไงฮึธน” เสียงเหนื่อยล้าถามผม เป็นคำถามที่ผมเองก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน

“อย่าพึ่งคิดในแง่ร้ายน่ะม๊า อาม่าแค่ยังไม่ฟื้นเฉยๆ เดี๋ยวสักพักแกก็น่าจะฟื้น ออกจะหนังเหนียวกระดูกเหล็กขนาดนั้น” อายุขนาดนี้ยังเอาไม้เท้าตีผมอยู่เลย

“เออ ม๊าเข้าใจไอ้ธามมันเลยตอนนี้ ธามมันน่าสงสารนะ ขนาดพ่อแม่มันเสียตั้งแต่มันยังเรียนไม่จบมันก็ยังได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้ได้ เป็นม๊าคงทำอะไรไม่ถูก” ผมพยักหน้ารับคำพูดของม๊า ในทีนี้ก็คือโกป่านของไอ้ธาม

พูดตามตรงว่าตอนที่พ่อกับแม่ของธามเสีย ผมไม่ค่อยสนิทกับทั้งสองคน ผมจึงรู้สึกเสียใจและใจหายในฐานะที่เป็นญาติกันเพียงเท่านั้น จินตนาการไม่ออกว่าจะเป็นความรู้สึกแบบไหนกันที่ภายในระยะเวลาไม่ถึงครึ่งชีวิตก็ต้องเสียพ่อกับแม่ อยู่ตัวคนเดียว ธามค่อนข้างต่างจากผม ผมมันเป็นเด็กอยู่บ้านใหญ่ ไม่ค่อยได้ดั่งใจอาม่า อุตส่าห์เรียนจบคณะดีๆมาก็ขี้เกียจไปหางานทำเพราะอาม่าอยากให้ผมรับราชการ ที่บ้านไม่มีใครทำงานเกี่ยวกับสายงานนี้เลยสักคนแกเลยอยากให้ผมไปเป็นบ้าง ผมไม่ชอบ ไหนๆก็เรียนบัญชีมาช่วยขายทองสบายใจกว่าเยอะ ผิดกับธามถึงอาม่าจะชอบถามผมเหมือนคนแก่ที่ไม่ค่อยเข้าใจความคิดธามว่าทำไมมันเป็นหมอหมาไม่เป็นหมอคน แต่แกก็รู้สึกและพยายามเข้าใจอยู่เสมอเท่าที่คนโบราณแบบอาม่าจะเข้าใจได้ว่าหลานคนโปรดแกคงมีความคิดในแบบของมัน

...แต่ผมไม่แน่ใจนะว่าอาม่าจะเข้าใจไหมเรื่องที่ธามมันเป็นเกย์

“แล้วเมื่อไหร่ธามมันจะหาแฟนเป็นตัวเป็นตนแต่งงานสักที เห็นแต่แว้บไปแว้บมา สวยๆก็หลายคนไม่เห็นเลือกสักคน” ทำไมวันนี้ถามแต่คำถามตอบยากๆวะแม่ผม

“มันพึ่ง25 น่ะม๊า สมัยนี้เค้าไม่รีบกันหรอกสามสิบค่อยมาคิด” ตามประสาคนจีน ถามอยู่นั่นแหละเมื่อไหร่จะแต่งงาน ไม่รู้สมัยนี้ยังมีบ้านไหนเป็นแบบบ้านผมอยู่ไหม

“เหรอ แต่ธามมันอยู่ของมันคนเดียวมันก็ลำบาก ไม่เหงาเร้อ อยู่แต่คอนโดห้องแคบๆของมันจะสบายอะไร”

“เพื่อนมันก็เยอะอยู่ ม๊าก็ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก มันอาจจะชอบชีวิตโสดๆของมันก็ได้” เอ๊ะ แล้วทำไมผมต้องมาแก้ต่างให้มันวะ เห็นแก่ที่มันเป็นกู๋ธามสุดโปรดของไอ้หมูตอน ถ้าธามมันไม่แต่งงาน ไม่มีลูก ผมก็จะมีคนช่วยอุปถัมป์ลูกชายเพิ่มอีกคน

“เออ ก็สบายแกล่ะซิ น้องมาก็ให้มันเลี้ยงลูก ออกค่าของเล่นให้” นั่นไง รู้ทันผม

“เอ้าม๊ารู้ทัน ฮ่าๆ ม๊าไปนอนเหอะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งมาอีกคนนี่ผมไม่ไหวนะ”

“เออๆ” แล้วม๊าก็เดินเข้าห้องไปนอนแต่โดยดี ผมถอนหายใจเฮือก ยกโทรศัพท์มาเปิดโปรแกรมโซเชียลเน็ตเวิร์ค ขึ้นมาค้นหาชื่อที่ต้องการ แถวบ้านเขาเรียกส่อง แล้วผมก็เจอหน้าทามไลน์ของไอ้ธาม ธามมันเนียนมาก ไม่มีกันต์ปรากฏในข้อมูลสำคัญใดๆ มีบ้างประปราย แค่คอมเม้นต์กันตามปกติ ผมไล่กดเข้าไปในหน้าวอลของกันต์บ้าง รายนี้ครึกครื้น คนตามติดเยอะแยะ ไม่ว่าจะอัพเดตอะไรก็ได้รับความนิยมท่วมท้น เผินๆผมก็ไม่คิดว่าเป็นเกย์หรอกครับ จากรูป แต่ดูบริบทรอบข้าง ผู้ชายกับผู้หญิงกดไลค์ แย่งกันคอมเมนต์ชมในสัดส่วนที่แทบจะเป็น50-50 ก็เลยพอรู้ได้ มันฮอตจริงๆครับ ประวัติก็หรู จบนอก เอาเข้าไป

ธามเอ้ย แล้วมึงโคจรไปเจอกันได้ไงวะ ไม่ใช่ว่าแย่นะน้องพี่ แต่หมอหมากับนักเรียนนอกตระกูลไฮโซนี่มันดูเจอกันยากนะเว้ย...

เอ๊ะๆ หรือมันรู้จักกันตั้งแต่ตอนเรียนวะ เพราะห่างกันปีเดียว ไอ้เชี่ยเอ้ย อย่าบอกนะว่าแม่งธามมันเป็นมาตั้งแต่ตอนนั้น แม่งอยากรู้ แต่จะถามเดี๋ยวไอ้ธามก็หาว่าเสือกอีก

นึกแล้วก็ขนลุกซู่! ไม่ๆ แล้วแฟนสวยๆของมันก่อนหน้านั้นทั้งหลายแหล่นั่นคืออะไรวะ

ก่อนหน้านี้มันก็ไม่เป็น แต่ก่อนผมก็เคยเห็นหน้าแฟนมันทุกคนตั้งแต่มันเรียนหมอหมา สวยๆ น่ารักก็เยอะ แต่เหมือนก็ห่างไปปีสองปีที่ไม่มีใครมาอวดให้ผมเห็น มาเจออีกทีก็เห็นมากับคนที่ชื่อกันต์ ถ้าผมไม่รู้จักผมก็ไม่สงสัยหรอก แต่บังเอิญกันต์คือน้องชายไอ้คนชื่อกฤษณ์ที่หล่อ รวย เลว ครบสูตรในคนเดียวกัน พี่ชายเป็นคนดัง น้องชายมันเลยดังตามๆกันมา แต่ตอนนั้นที่เรียนอยู่ผมก็ไม่รู้หรอกว่ากันต์มันเป็นเกย์ มารู้เอาช่วงนี้ไอ้เพื่อนผมที่เป็เกย์ก็เอามาเล่าให้ผมฟัง อย่างงั้นอย่างงี้ ก็คิดว่าไร้สาระในตอนนั้น แต่ที่ไหนได้ไม่คิดว่าจะมาเจอเดินกันไอ้ธาม เหมือนโดนตีแสกหน้าในทีแรกที่เห็น

รับไม่ได้จริงๆ แต่พอมาคิดอีกที มันก็เรื่องของน้อง ชีวิตมันรึเปล่าวะ... แค่ห่วงมันตามประสาเฮียนี่ล่ะ

“ป๊าทำอะไรอ่ะ” เสียงถามดังมาจากทางด้านหลัง ผมสะดุ้งโหยง นั่นไง เมียผมมาลากไปนอนละ เลยปิดโทรศัพท์ไปก่อน

“คุยกับเพื่อนนิดหน่อย จะไปนอนละๆ”

“อื้อๆ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปส่งไอ้ภาสเรียนดนตรีนะอย่าสายล่ะ”

“จ้ะๆ”

“ออ วันเสาร์ตอนเช้านุชไปนวดหน้านะ ฝากไปซื้อของใช้ด้วยแล้วกัน เดี๋ยวนุชเขียนรายการทิ้งไว้ให้ป๊านะ อะแล้วพรุ่งนี้ธามมาหรือเปล่า” ซะงั้นเมียผม นวดหน้าทำไม จะนวดอีกแล้วหรือ ผมก็สงสัยคุณเธอจริงๆว่าจะนวดไปถึงไหน แล้วซื้อของอีก โอ้ย ขัดได้ซะที่ไหนล่ะ

“งั้นเลยเหรอนุช” ค้อนผมแล้ว ขัดไม่ได้ๆ

“โอเคจ้ะ” เกิดมาเพื่อยอมเธอ....

ธามอันที่จริง ไม่ต้องแต่งงานมันก็ดีนะเฮียว่า โดนเมียดุบ่อยๆก็น่าสงสาร ลูกก็ไม่ต้องมีหรอก มาช่วยเฮียเลี้ยงไอ้ภาสดีว่าเนอะ...










.............................................. ......................................... ...............................23-10-2012

มาอัพตอนเย็น ผิดปกติกับวันอื่น
คิดว่าจะหมดละดราม่า อาม่าก็ยังไม่ฟื้นทำไมหมดดราม่า งงไหม... เอาเหอะ 5555555555555 ไม่รู้ ทนแต่งดราม่าต่อไปไม่ไหว เอียน จะอ้วก ไม่ใช่แนว ใช้พลังเยอะเกินไป เดี๋ยวผิดคอนเซปเรื่อง ป่วยชีวิต จะยังไงต่อก็โปรดติดตามตอนต่อไป เออะ เบลอ ตอนนี้คิดไปคิดมาเฮียธนดูเป็นตัวที่ดูอยากรู้อยากเห็นแบบแปลกๆ - -* ธามก็ดูงี่เง่าชวนหาเรื่องดีบทนี้


ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่ติดตาม รักเสมอมา ขอบคุณค่ะ

[bobie]

คุยกันแล้วโล่งขึ้นเยอะเลย
คราวนี้ก็รออาม่าฟื้นล่ะนะ

[MonaLis]

สำหรับบทนี้.. ชอบพี่ธนที่สุดค่ะ 
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา

เฮียแกแบบ.. ดูอยากรู้อยากเห็นดีอะ = =
คือรับไม่ได้ในตอนแรก แต่ตอนหลังๆ ก็เออ.. ชีวิตน้องนะ ไม่ใช่เรา ไรงี้
แต่ก็มีแอบสงสัย ตามส่อง ตามดู ประปราย
กร๊ากกกกกกกกกก ชอบบบบบบบ


ส่วนนาย-หมิง
ไม่มีไรมาก เหมือนเดิมๆ ฮ่าๆ
แต่ชอบเวลาพี่นายพูดถึงพี่กันต์อะ แบบ.. ชอบเวลามีบุคคลอื่นพูดถึงพี่กันต์ 
อยากรู้ว่าในสายตาคนอื่นมองพี่กันต์ยังไง (ปกติเห็นแต่มุมของอิหนูธาม)

บทธามในบทนี้ ดูแบบ.. เด็กสาวไปปะแก๊!
เหมือนหญิงสาวปจด.มาไม่ปกติ =3=
แต่เอาเหอะ! เรื่องเครียดๆ แกเยอะ รับได้ๆ (เพราะได้เห็นด้านอบอุ่นวิ๊งๆ ของพี่กันต์)

สำหรับตอนนี้.. บอกได้(หลาย)คำเดียวว่า..
อิจ ฉา ธาม 

ฮึก.. อยากได้ผู้ชายแบบพี่กันต์ หาได้ที่หนายยยยยยยยย?
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ 


 

[mild-dy]

รอจ้า

[bobby_bear]

ผมชอบเฮียธนนะ แกดูเป็นคนประหลาดดี
บ้างก็ขาด บ้างก็เกิน บ้างก็พอดี แค่ท้ายที่สุดก็เป็นพ่อที่ดี เป็นพี่ที่ดี และเป็นสามีที่กลัวเมีย 555

ธามยังเด็กจริง ๆ แต่เด็กที่แกร่งมาก
ธามก็แค่อยากให้พี่กันต์เชื่อธาม เพราะธามรักพี่กันต์
คิดจะรักกันแล้ว ไม่มีใครไม่เคยงี่เง่าใส่กันหรอก ^^

[Naenprin]

เฮียธนก็ปล่อยให้ธามเค้าตัดสินใจเองสิคะ อย่ายุ่งเลย เด๋วเรื่องจะวุ่นเปล่าๆ

[sunshinesunrise]

เป็นอีกด้านที่เพิ่งเห็นพี่กันต์จะมี เออนะ แสดงออกน่ารักมากเลย
เห้ออ อย่างน้อยๆก็มั่นใจว่ายังไงธามก็ไม่ถอดใจจากกันต์ ฮิ้ว วววว (ถ้าแกถอดใจ จะไปดักฉุดพี่กันต์มา) ฮ่าๆๆๆๆ
 

[nn~~NN]

แฟนกันไม่เคยงี่เง่าใส่กัน ไม่เคยง๊องแง๊งอ่อนแอเกินกว่าเหตุให้กันเห็นนั่นต่างหากที่แปลก...
พี่กันต์เป็นคนดีที่ดูเป็นคนจริงๆอ่ะค่ะ ไม่ได้มากไปน้อยไป อยากเจอแบบนี้ซักคนนะ จะมัดไว้กับเสาบ้านเลย ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณมากที่จะหมดดราม่านะ  อยากอ่านตอนที่เฮฮาจะแย่แล้วววว   

[Zarunghaja]

ตอนนี้อ่านแล้วแบบ.... 
แรกๆนอยด์แต่ยังอุตส่าต์จบด้วยความสัปดลอีกนะพี่กันต์จัง 
รอตอนต่อไปค่ะ อิอิอิอิอิอิ
 

[gupalz]

เฮียแกก็เป็นห่วงน้องอ่ะนะ
แต่วังไงก็ให้ธามตัดสินใจชีวิตเองดีกว่า

[shoi_toei]

อ่านตอนนี้แล้วอยากเป็นหมอธามอ้ะ

จะหาแฟนแบบพี่กันต์ได้อย่างไรน้าาา

[koikoi]

ผู้ชายแบบพี่กันต์หาได้ที่ไหน

หรือว่ามีแค่ในนิยาย

[Kaame]

ยิ่งอ่านยิ่งรักพี่กันต์ 
เอาน่ะ มันช่วงอึมครึมของชีวิตเดี๋ยวมันก็จะดีขึ้น ~ : )

[RUMINA]

ฮา เฮียสนับสนุนแบบนี้ธามก็ต้องจบแฮปปี้สินะ
รอตตอนต่อไปค่า

[loyal_mook]

เฮียธนขาส่อง แต่ทำดีละๆ อย่าไปห้าม จะได้มีคนช่วยเลี้ยงลูกไง 
เกิดมาเพื่อยอมเมียจริงๆคนๆนี้ 

รักคนเขียน รักพี่หมิง 

[FrancisRay]

มาอัพเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ อยากอ่านต่อเรื่อยๆเลยค่ะ

[takara]

หุหุ เฮียธนก้อเข้าใจอะนะ มีแก้ตัวแทนอีก ฮา

[zuu_zaa]

มาลุ้นต่อ 

[NewYearzz]

ไม่ได้จิตตกตามชื่อตอนเลย เพราะเค้าเครียร์กันได้น่ารักมาก

ชอบพี่กันต์เสมอ ที่กันอบอุ่นน่ารัก เป็นที่พึ่งเป็นทุกอย่างจริงๆ

เฮียธนเลิกยุ่งเรื่องของเค้าเหอะ อย่าให้เจอนะเฮีย จะจับไปขังห้องมืดไม่ได้ออกมาร่วมแสดงอีกต่อไป 


รอตอนต่อไปครับ 

[BeeRY]

หมอธามกำลังอ่อนแอ ดีที่พี่กันต์คอยอยู่ข้างๆ ยิ่งตอนบอกว่าอย่าทิ้งธาม ทำไมยิ่งดูน่าสงสารเยี่ยงนี้ TT^TT
เฮียธนตลกดีอะ แต่ก็คงจริงอย่างที่เฮียว่า แต่งงานมันก็ดี แต่ไม่แต่งดีกว่ามั้ง แถวนี้ก็มีคนอ่านคนหนึ่งอะไม่อยากแต่งงาน 555
เป็นกำลังใจให้หมอธาม ผ่านมันไปให้ได้นะ หวังว่าอาการอาม่าจะดีขึ้น อย่างน้อยก็ขอให้อยู่จนถึงวันที่ธามเป็นฝั่งเป็นฝาเนอะ >///<

[nokkie]

รักผู้ชายมักน้อย 

[Rukki]

มาอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกได้ว่าตัวธามน่ะ ช่วงที่พ่อแม่เสียใกล้ๆกัน เหมือนถูกบังคับให้โต บังคับให้รับผิดชอบ บังคับให้ตัวเองเป็นผู้ใหญ่โดยไม่รู้ตัว แล้วเหมือนจะซ่อนนิสัยเด็กๆ ดื้อๆ ไว้ ไม่ค่อยแสดงออกกับใครสินะ
พอถึงเวลาที่เครียดๆ แล้วถึงจะเริ่มแสดงออกมา จริงๆ มุมนี้ก็น่ารักดีนะคะ 5555
ธามเหมือนต้องการให้ใครคอยปลอบคอยอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าที่น้ำตามันไหลออกมาขนาดนั้นเป็นเพราะเจ้าตัวเองก็อดกลั้นมันมาตั้งนาน
พี่กันต์เองก็เป็นผู้ใหญ่สุดๆ
ชอบผู้ชายแบบนี้จัง อิจฉาธาม TT////////TT ผู้ชายดีๆ ผุ้ชายดีๆ มีแฟนหมดแล้วคุณจะรออะไร OTL

เฮียธนดูไม่ได้รังเกียจ แต่เฮียดูช็อคนะคะ 555555555555555555
ที่สำคัญ .. ส่องเรื่องชาวบ้านนี่เชื่อว่าเป็นกันทุกคน ฮ่าาาาาาาาาาา
เฮียคะ คนอย่างพี่กันต์เนี่ย หาไม่ได้อีกแล้วนะคะ !! เป็นโคดลิมิเต็ดเอดิชั่น !!!
สนับสนุนน้องเถอะค่ะ 555

คนเขียนอัพเร็วมากอ่ะ น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดด

[Acacha]

นายฮาอ่ะ ไม่รักสัตว์จริงๆด้วย 555+

[133113]

เป็นกำลังใจให้พี่กันต์กับธามนะ
แรกๆอึมครึม พออ่านมาถึงประโยค'เกิดมาเพื่อยอมเธอ'ของเฮียธนนี่หลุดขำเลย555

[bluecoco]

ดีใจกับคุณหมอนะที่ได้เจอที่ที่ทำหายไปตั้งแต่ที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวT^T ซึ่งก็คืออ้อมกอดของพี่กันต์ ซึ้งอ่ะ

[pemiko2012]

เฮียธนทำใจได้แล้วสินะ
ให้ธามอยู่กับพี่กันอ่ะดีแล้วเฮีย ธามจะได้ไม่เหนื่อย
พี่กันต์ทำให้ธามได้ทุกอย่างเหมือนที่เมียเฮียใช้เฮียทำอ่ะ

เย่ๆๆๆๆ ดราม่าจะหมดแล้ว
มันอึนจริงๆ นอยแทน
กลับมาเป็นกันต์กับธามผู้มีอารมณ์ขันในชีวิตเหมือนเดิมไวๆ