หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[misso]

ฮ่าๆ เราคงไม่ค่อยเหมือนคนอื่นตรงไม่ชอบอ่านเรื่องอดีตน่ะ เพราะรู้ว่ามันหวานอมขม อยากอ่านปัจจุบันที่มันหวานซาบซ่ามากกว่า

 

[ลู่เคอOlive♥]

หน่วงๆ
แต่เชื่อในความรู้สึกของธามที่มีต่อพี่กันต์
ยังไงก็ต้องผ่านไปได้ด้วยดี

[IöLIKE]

ThankS

[sunshinesunrise]

ชอบอ่ะ มันซึ้งๆ แต่แอบหน่วง หวังว่าจะราบรื่น เนาะ

[rubymoona]

ฮ๊า คนเขียนคะ อย่าห่วงไป แม้เราจะรักหลงพี่กันต์นักหนา แต่หมอธามก็ยึดพท.ในใจเรามาก่อนเสียอีก แถมดูท่าจะตั้งรกรากไม่ขยับย้ายไปไหนเป็นแน่ ซึ่งเราก็ไม่ยอมให้ย้ายเช่นกันนะเออ!

[Phing]

อ่านทันตอนปัจจุบันแล้วชอบพี่กันต์นะ ดูดีทุกอย่างรักสัตว์ ทำอาหารก็เป็น ยอมพี่กันเขาไปเถอะนะธาม

[bangkeaw]

ที่จริงแล้วก็ชอบกัน(ต์)มาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วสินะ
คงเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ หนียังไงก็ไม่พ้น
พี่กันต์อย่าคิดมากเลยนะ เชื่อใจธามเถอะ
 

[BeeRY]

ในเมื่อคนเขียนบอกว่าไม่ดราม่า เราก็สบายใจไปเปลาะหนึ่ง
อาม่าหายไวๆ ธามจะได้สบายใจขึ้น แล้วก็กล้าบอกรักพี่กันต์ให้ดังขึ้นไง

[Dee^daY]

ติดทุกอันดับ คะแนนโหวต..

[hardened-boy]

 
หมอธาม  แอบมีใจให้พี่กันต์ตั้งแต่สมัยนู้นแล้ว 
  ยังไงก็ไม่รอดหรอก

[greensnake]

กำลังใจและความมั่นใจที่พี่ธามต้องการ คงได้ไปบ้างแล้วล่ะ
แค่ประโยคสุดท้ายที่ธามพูด อารมณ์นั้นก็ปลิวหายไปหมด
เป็นกำลังใจให้กันอย่างนี้ ไม่ผิดหวังแน่นอน 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล.เรื่องสั้นเรื่องนั้นเพิ่งอ่านจบไปหมาดๆ น่ารักเวอร์อ่ะ

[ไอ้หัวแห้ว]

จริงๆ แล้ว ธามเองก็ชอบพี่กันต์มานานแล้วเนอะ

เหมือนที่พี่กันต์คิดแหละ
ธามทิ้งพี่กันต์ไปรอบนึงแล้วคงปล่อยไปไม่ได้อีกแล้ว

[tamako]

โอ้  ตอนนี้ฉากอาหลานน่ารักมากๆเลย

[northern]

ตาแฉะเลยทีเดียว
อ่านรวดทุกตอน 55+

[M.A.D~G]

ไม่รู้จะบอกขอบคุณคนแต่งยังไง...ก็เลยใช้การโหวตให้คะแนนเรื่องนี้ในทุกๆสาขาที่เข้าชิง(ยกเว้นดองเค็ม)แทนคำขอบคุณละกัน

ป.ล.ถ้ามีเวลาว่าง ขอเรื่องสั้นอีกซักเรื่องก็จะดีนะ ^^

[สุขาพาเพลิน]

มาต่อแล้ว แต่ยังไม่กล้าอ่าน แต่มาตอบไว้ก่อน ^^

[navintae]

เพิ่งได้อ่าน บอกได้ว่าหลงรักเลย

[nightsza]

ธามอะ รักนะแต่ไม่แสดงออกนะ

[kaireaw]

ไม่อยากให้ดราม่าเลย งี้ดด เราตามอ่านเรื่องนี้จนถึงตอนล่าสุด อ่านแบบหยุดไม่ได้เลย
ชอบตัวละครทุกตัว ตอนล่าสุด มาอ่านเบื้องหลังของพี่กันต์กับธาม แอบกรี้ดเบาๆว่าธามมีใจให้พี่กันต์ตั้งนานแล้ว แถมมีแอบหึงเบาๆด้วย >////<~
จะเข้าไปโหวตนิยายเรื่องนี้ด้วยอีกคนนะค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขอ่ะ ^^

[NewYearzz]

คิดถึงแล้วน้า 

[MoMoRin]

สั้นไป ไม่ดีค่า มันค้างงงงงงงงงง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

[MonaLis]

ชอบพี่กันต์อ๊าาา 
แต่แอบสงสารเนอะ TT ตอนเฮียแกอยู่ม.6 คงจิเจ็บปวดไม่เบา
อิหนูธามก็นะ.. 
คือกลัวชอบเค้าเลยห่างไป? จิ๊

ฮึ่ยย รอตอนต่อไปค่ะ
ปักหลักเป็นเอฟซีเฮียกันต์ คึคึ 

[gargoyle]

63
รอบตัว
............................................... ..............................................



ผมตัดสินใจแวะเข้ามาคอนโดก่อนที่จะไปที่โรงพยาบาล อาจจะหาอะไรรองท้อง เก็บของนิดๆหน่อยๆ เดินผ่านหน้าลิฟท์ก็เจอสาวหุ่นมาตรฐานหญิงไทยในชุดทำงานหอบข้าวของพระรุงพะรังตามปกติวิสัยของเธอยืนรอลิฟท์ ตาลอยๆเหม่อๆ ไม่ได้สนใจรอบข้าง ผมว่าท่าทางจะคิดเรื่องอะไรสักอย่างอยู่จนไม่ทันสังเกตว่าผมเดินเข้าไปจนถึงตัวแล้ว ผมแกล้งวางมือลงไปบนไกลเจ๊แป้งแรงๆ และตามคาด...

“ว้ายแหก!!” เสียงอุทานเป็นเอกลักษณ์เสมอ เจ๊แป้งหันมาด้วยความตกใจแบบโอเวอร์แอ็คติ้งของเจ๊ แต่พอเห็นว่าเป็นผม สีหน้าที่ตกใจก็เปลี่ยนเป็นเอือมระอาปนหมั่นไส้นิดๆ

“เลิกงานเร็วเหรอเจ๊” ผมดึงกองหนังสืออกมาจากอ้อมแขนเจ๊แป้งมาช่วยถือ ผมว่าที่ยังโสดอยู่ทุกวันนี้ รวมทั้งไม่มีใครเห็นความงามหลบในของเธอ ก็คงเป็นเพราะความถึกนี่แหละที่บดบังมันไปจนหมด

“ไม่เรียกว่าเลิก เรียกว่าพอหมดเวลาตามตารางฉันก็วิ่งออกมาเลยจ้ะ อย่าได้แคร์ บก.เหมือนนางบ้าเลือดอะไรก็ไม่รู้ของนาง ทำอะไรไม่ถูกใจสักอย่าง อยากจะลาออก ใช้งานฉันเหมือนวัวเหมือนควายเหลือเกิน แล้วนี่ธามของเจ้หายไปไหนมาสามปีเศษ หรือย้ายไปอยู่กับน้องกันต์แล้วจ้ะ” นั่นไง วกกลับมาเรื่องพี่กันต์อีกละคุยกันแค่สองประโยคเองนะครับ ผมแกล้งกลอกตาไม่ตอบคำถาม ผิวปากกวนตีนเจ๊แป้งตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน หันหน้าหนีคำถามไปมาก็เจอกับอีกหนึ่งคนรู้จักที่เดินหน้าบูดเป็นปกติตรงดิ่งมาหา

พี่นายคนดี ไม่เจอหน้ากันนาน รู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าเหมือนจะมีเนื้อมีหนังขึ้นมาเล็กน้อย จากที่เมื่อก่อนเป็นหนุ่มสกินนี่ สงสัยเชฟหมิงเลี้ยงดีชัวร์

“หวัดดีพี่” ผมยิ้มทักพี่นาย พี่นายพยักหน้ารับเหมือนขอไปที เจ๊แป้งเอียงคอพร้อมสะกิดผมอย่างสนอกสนใจ ไม่แน่ใจว่าเจ๊แป้งได้เจอพี่นายแบบเป็นทางการสักทีหรือยังแต่คาดว่ายัง เพราะดูจากสายตาพราวระยับราวกับเจอของกระบะของเซล แต่คนนี้ไม่ใช่ของเซล เป็นลิมิเตดเอดิชั่นราคาหนักที่มีคนติดป้ายจองไว้แล้ว

“ไม่เจอนานนะหมอ” ก็สักพักใหญ่ๆตั้งแต่มีสงครามครั้งใหญ่ระหว่างที่หมิงกับเชฟนั่นล่ะ แต่พอสงครามสงบผมก็พึ่งเจอหน้าพี่นาย ส่วนพี่หมิง เจอกันทุกวันตอนเช้า บางวันก็หลายรอบเดี๋ยวก็ลงมากินข้าวด้วยบ้าง บางทีก็มาชวนดูบอลด้วย ตามประสาเชฟ

“มาหาพี่หมิงเหรอ” ถึงพี่นายจะตอบว่าไม่ แต่คำตอบมันก็คงใช่ จะมาหาใครได้ถ้าไม่ใช่พี่หมิง

“เออ รำคาญมันโทรมากวนอยู่ได้ เย็นนี้ขึ้นมากินข้าวด้วยกันดิ แล้วนี่พี่แป้งเปล่าครับ เห็นหมิงกับหมอพูดถึงหลายทีละ” ไม่ต้องรอใครแนะนำพี่นายก็หันไปยิ้มน่ารักคอมโบ้ใส่เจ๊แป้งก็ยืนหอบของยิ้มเหมือนจะดีใจและงงไปพร้อมๆกัน

“อ่ะใช่ค่ะ พี่แป้งค่ะ น้องนายใช่ไหมคะ เอ่อ แฟนน้องหมิง” …ผมว่าพี่หมิงมีเละแน่คืนนี้ ก็ไปแนะนำชาวบ้านเขาไปทั่วว่าพี่นายเป็นแฟน ซึ่งผมว่าคงไม่ใช่ พี่นายยิ้มกระตุกๆ แต่คิ้วกับตาเนี่ยไปหมดละ ผมว่าเป็นส่วนที่แสดงอารมณ์ได้มากที่สุดของพี่นาย โกรธ ไม่ชอบ อารมณ์ดี สังเกตจากคิ้วกับตาได้เลย ตอนนี้ ผมว่าพี่หมิงเตรียมตัวโดนคิดบัญชี เพราะคิ้วพี่นายกระตุกๆละผมว่า

“ไม่ต้องเชี่ออะไรมันมากหรอกครับพี่แป้ง มันประสาทไม่ค่อยดี ทำงานในครัวมากเมาควัน” เสียงหัวเราะตบท้ายต่ำๆนั่นมันน่ากลัวพิลึก เจ๊แป้งหัวเราะเหมือนเสียจริต ส่งสายตามาหาผมเหมือนจะถามว่าฉันพูดอะไรผิดไป

มันก็ไม่ผิดหรอกเจ๊ แต่พูดด้วยผิดคนไงพี่นายผู้เอาใจยาก ขนาดผมเองที่พี่นายเรียกหมอๆ ดูเหมือนจะเกรงใจกัน แต่ไอ้ประโยคเกือบครึ่งที่ผมพูดมันก็ดูเหมือนจะไม่เข้าหูไปกวนตีนพี่นายแบบไม่รู้ตัวก็เยอะ

ผมกับเจ๊แป้งเดินออกมาจากลิฟท์ก่อน ส่วนพี่นายก็ขึ้นต่อไปหาพี่หมิง พอออกจาลิฟท์เจ๊แป้งก็ฟาดแขนผมเข้าให้แบบแรงๆ แรงขนาดนี้แขนหรืองงวง

“ฉันจะร้องไห้จริงๆแล้วนะ ทำไมพวกแกถึงได้แต่ดีๆไปกันหมดยะ” อะไรดีๆอ่ะเจ๊

“อะไรเนี่ย ได้อะไร” ผมเอามือลูบๆแขน เป็นรอยแดงโผล่พ้นเชิ้ตแขนสั้นออกมา เจ็บๆ

“แกนะธาม หน้าตาก็ดี งานการก็ดี ยังจะไปเป็นเกย์อีก แถมไปได้กับน้องกันต์ สุดหล่อของเจ๊ แล้วเชฟอีก ฉันก็ไม่นึกว่าน้องนายเขาจะแซ่บเวอร์ขนาดนี้ โอ้ยๆ แล้วดูฉันนี่ โดดเดี่ยวเดียวดาย” ผมหัวเราะขำๆใส่เจ๊แปง จะว่าน่าสงสารก็น่าสงสาร แต่จะมองในแง่ที่ขำก็โคตรขำ

“ถ้าเลือกได้ก็อยากได้เมียนะเจ๊” คงไม่ต้องมาปวดหัวกลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดเหมือนตอนนี้

“เหรอจ้ะ เลือกไม่ได้หรือไม่อยากเลือกแล้วกันน่ะคะหมอธามหล่อเลือกได้ของเจ๊” นั่นน่ะซิ อาจจะเป็นอย่างหลังรึเปล่า

“เออเจ๊ อาม่าธามป่วยอยู่โรงพยาบาลนะตอนนี้ ไม่รู้แกจะออกมาเมื่อไหร่ ช่วงนี้ธามคงหายๆอ่ะ บางทีอาจจะไปค้างบ้านอาม่า แล้วก็เจ๊มาห้องธามก่อนได้ป่ะ มีเรื่องอยากปรึกษานิดหน่อย” ในฐานะที่เจ๊แป้งก็เหมือนพี่สาวคนนึงของผม ผมว่าผมอยากได้คำปรึกษาเรื่องกี่กันต์ กับครอบครัวของผม ว่าผมควรจะทำยังไงต่อไป ถึงปากจะบอกเฮียธนว่าไม่ต้องสนใจตอนนี้ แต่มันก็จำเป็นที่ผมจะต้องหาทางรับมือเอาไว้ ไม่ว่าทางไหนผมก็ไม่อยากเสียไป

“เออๆ แกมาห้องฉันก็ได้ มาๆ” ถึงจะทำหน้าไม่เข้าใจ แต่เจ๊แป้งก็เปิดประตูห้องให้ผมเข้าไป ห้องผมกับห้องเจ๊แป้งเหมือนกัน ต่างกันที่การตกแต่ง ปริมาณข้าวของที่มากกว่าห้องผมถึงสามเท่า แถมยังวางกองเป็นหย่อมๆตามพื้นเนื่องจากเจ้าของห้องไม่มีเวลาจะสางมันออกไป

“ฉันซอรี่แกนะจ้ะ ฉันมันเป็นพริตตี้ฮาร์ดเวิร์คกิ้งวูแมน เลยอาจจะห้องรกนิดหน่อย แกก็ยกของออกแล้วก็นั่งทำใจสบายๆ มีอะไรก็บอกเจ๊แป้งคนดีคนนี้ได้” ผมมองเจ๊แป้งที่พูดไปก้เอาเท้าพยายามเขี่ยบรรดาของไร้สระไปให้พ้นทาง รินน้ำใส่แก้วมาให้ผมอย่างมีมารยาทในการรับแขก

“เจ๊ว่าธามจะบอกที่บ้านยังไงวะ” ผมถามตรงๆ เจ๊แป้งทำหน้าเหวอ

“มึงจะบ้าเหรอน้องของเจ๊ ไม่ต้องบอก เค้าไม่รู้ก็ไม่ต้องบอก” ก็ถูกแหละ แต่เฮียธนรู้แล้ว...

“แต่เฮียรู้แล้ว วันที่อาม่าเข้าผ่าตัด พี่กันต์ไปด้วย แต่ไม่ได้ทำอะไรสักอย่างให้น่าสงสัยเลยนะ เฮียรู้เอง เหมือนเฮียรู้มาก่อนหน้านั้นว่าพี่กันต์เป็นยังไง เฮียเขาก็เหมือนจะไม่โอเคแต่อีกวันนึงก็เหมือนเขาจะโอเค แต่ธามก็ไม่รู้ว่ะ ธามกลัวเฮียเอาไปพูดกับเมียเฮีย แล้วคนอื่นก็รู้ๆตามกันไปหมด” ผมไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงกับผู้ใหญ่ฝั่งตัวเอง

“มันยังไม่เกิดก็อย่าพึ่งคิด แต่ถามจริงนะ ถ้าทางบ้านธามเขาไม่ยอมรับกับน้องกันต์ แล้วธามจะยอมเลิกคบเหรอ”

...เลิก ซะที่ไหนวะ ก็ในเมื่อห่างกันไป8ปียังกลับมาสู่วงโคจรแบบนี้ได้ ผมก็ไม่หนีแล้วล่ะ

ผมส่ายหน้าช้าๆ เจ๊แป้งก็ตบเข่าตัวเองดังเพี๊ยะ เจ็บไหมนั่นน่ะ

“หมั่นไส้ว้อยยยยย แล้วแกจะอะไรของแก แกรอให้เขาคาดคั้นแกก่อนค่อยมาคิด สมัยนี้มันคงไม่มีแล้วมั้งคลุมถุงชน แล้วแกก็อยู่คนเดียว แกจะคบใคร ถ้าแกไม่พูดซะอย่างเขาก็ไม่รู้ แต่อีกประเด็นนะ ฉันเห็นเป็นมาเยอะนะ มันไม่ใช่ครอบครัวหรอกที่จะทำให้แกมีปัญหา แต่เป็นตัวแกเอง แกอายรึเปล่าที่แกได้กับผู้ชาย แกกลัวสายตาคนอื่นมองใช่มะ แกถึงดูขาดสติ ไร้ปัญญาในการแก้ไขปัญหาเยี่ยงนี้น้องรัก เห็นก่อนหน้านี้ไม่เคยต้องเอาปัญหาเรื่องหัวใจมาปรึกษาเจ๊” แทงใจเข้าไปเถอะผู้หญิงคนนี้

...หรือที่เจ๊แป้งพูดมามันคือเรื่องที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้

“ไม่มั้ง เจ๊ก็รู้ เพื่อนธามก็รู้ จะเหลือใครอีกอ่ะ” ถึงจะไม่กล้าที่จะบอกแบบเต็มปากเต็มคำ แต่พี่กันต์ก็เหมือนจะช่วยกลบปัญหาด้านนี้ของผมมิด... แต่ก็อย่างที่เจ๊แป้งพูด ผมเหมือนลืมไป ลืมตรงนี้ไป

“ถ้าอย่างงั้นก็ดีไป สมัยนี้มันไม่มีอะไรน่าอายหรอก แกไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้แย่งของใครก็ไม่ต้องอายหรอก น้องกันต์หล่อล้างโลกขนาดนั้น ใครๆเขาก็อยากได้ เชื่อเจ๊ คนนี้แหละธาม ไหนๆก็ลงมาครึ่งตัวแล้วแกก็ลองสักตั้ง ไม่มีอะไรเสียหายหรอกผู้ชายอย่างแกน่ะ” เดี๋ยวนะเจ๊ ผู้ชายอย่างผมนี่มันยังไงวะ

“เห้ยๆเจ๊ ผู้ชายอย่างผมนี่มันยังไง” ผมก็เสียหายได้เหมือนกันนะ

“เวอจิ้นก็ไม่มีจะเสียแล้ว ผ่านมาเป็นร้อย แต่มาดั้นทำเป็นเหมือนใสแบ้วเอาตอนเจอผู้ชายหล่อละลายใจ ฉันละอยากจะเสนอตัวแทนแกจริงๆ ป่านนี้ก็หมั้นเตรียมแต่งละ” ผ่านมาเป็นร้อยบ้าอะไรวะ ร้อยนั่นผมก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะ แล้วไอ้ที่หมั้นเตรียมแต่งนี่รีบไปไหม

“ส่งเสริมจริงๆนะ พี่กันต์ยัดเงินรึเปล่า” ผมแกล้งพูดแหย่เจ๊แป้ง

“ฉันน่ะไม่อยากได้เงินจากน้องกันต์หรอก ฉันอยากตัวสุดเซ็กซี่ กับได้หัวใจอันอบอุ่นๆของเขา ฮิฮิ” พูดไปก็ตาลอยไปในหัวคงจินตนาการฟุ้งซ่านไปไกลสุดจะกู่กลับ น่ากลัวนะเนี่ย แต่ก็เข้าใจ พี่กันต์เขาหล่อล้างโลกแบบที่เจ๊แป้งว่านั่นล่ะ แต่นอกจากหล่ออะไรที่ดีกว่านั้นก็เยอะ ฮึๆ

“ของจริงอาจจะพุงห้อย เลือดเย็นก็ได้นะเจ๊ อย่ามองแต่ภายนอกๆ” ผมพูดสวนกลับ แต่เจ๊แป้งกลับแสยะยิ้ม

“เหรอจ้ะหมอ แล้วไอ้รอยๆนั่นแถวคอมาได้ยังไงนะหมอ เย็นชา และพุงห้อยเนี่ย” สะดุ้งซิผมคราวนี้ รอยอะไรนี่ยังไม่หมดอีกเหรอ ขนาดใส่เสื้อเชิ้ตทำงานยังเห็นอีกเหรอ บ้าแล้วๆ

“รอยอะไรไหนๆ มีอีกเหรอ” ไอ้เชี่ย หลุดปาก เจ๊แป้งถึงขั้นกรีดร้องเป็นเสียงหัวเราะบาดหูออกมาเลยทีเดียว ปากหนอปากกุ

“ว้าย แต่ก่อนไม่อย่างนั้นอย่างงี้ เดี๋ยวนี้แซ่บนะจ้ะน้องเจ๊ ว้ายๆ อะไรยังไง ใครรับใครรุก แต่ฉันไม่น่าถาม ฮิฮิ อิ่มไหมล่ะลูก” การถูกจับได้นี่มันช่างน่าอายอะไรแบบนี้หนอพี่น้องประชาชน

 แล้ว... อิ่มอะไรกันเจ๊ ยังไม่ได้กิน

“ตลกละเจ๊ ไม่มีอะไรเลย ไปละ ไม่ค่อยช่วยเลย โถะ” ลี้ภัยก่อนผม พรุนละ ชักศึกเข้าบ้าน ให้ข้อมูลสปาย

“แหมๆ เจ๊ล้อเล่น มีอะไรไม่สบายใจก็บอกเจ๊นะลูก” ก็อาจจะเพราะแบบนี้เจ๊แป้งถึงยังโสดอยู่จนปัจจุบัน เพราะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างมากเกินไป เก่งเกินไป ฉลาดทันคนเกินไป และดูเป็นคนที่พึ่งพาได้เกินไป ก็เลยดูเหมือนเหมาะที่จะอยู่แบบโสดๆต่อไปล่ะมั้ง

ผมเดินออกจากห้องเจ๊แป้งก็เปิดประตูเข้าห้องตัวเอง โลกสี่เหลี่ยมของผม ล้างไม้ล้างมือเพื่อนสุขอนามัยที่ดีก่อนให้อาหารปลา ปลาในตู้ว่ายขึ้นมาสู่ผิวน้ำหาอาหารที่ผมพึ่งโปรยลงไป แต่ก่อยผมเคยใช้ชีวิตมองตู้ปลานี้อยู่คนเดียวเป็นชั่วโมง กลับห้องดูหนังแผ่น เล่นอินเตอร์เน็ต ไม่ก็ชวนเสี่ยปาล์มออกไปเที่ยว เดี๋ยวนี้ผมกับเสี่ยปาล์มเจอกันน้อยครั้งเพราะมันเองก็ยุ่งผมเองก็ยุ่งทั้งเรื่องงานและเรื่องอื่น ผมรับรู้ว่าชีวิตก็เปลี่ยนไปช้าๆ ชีวิตที่อยู่คนเดียวของผมตอนนี้มันเด่นชัดแล้วว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวตามที่เห็นจากภายนอก แม้ผมจะมีที่อยู่ตามทะเบียนบ้านเป็นห้องเล็กๆห้องนี้เพียงคนเดียว แต่ผมยังมีญาติที่เหลือ ที่เขายังต้องการรู้ความเป็นไป และดูแลผมอยู่ห่างๆ คนที่ไม่ใช่ญาติก็เปรียบเสมือนญาติอย่างเจ๊แป้ง คนที่ผมรักและแคร์อย่างพี่กันต์ ผมทิ้งฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไปไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีใครบีบให้ผมต้องเลือกไหม แต่ผมก็คือผมที่เกลียดการตัดสินใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมขอไม่เลือกได้ไหม...

เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะการเหม่อลอยของผม พี่หมิงโทรมา

“อย่าพึ่งรีบออกไปหาอะไรกินนะ สองทุ่มขึ้นมากินข้าวกัน” เสียงสุดแสนจะมีความสุขระริกระรี้ ผมมั่นใจว่าคงกวนตีนพี่นายไปอย่างน้อยสามยกได้

“ไม่ได้ว่ะพี่หมิง ต้องออกไปโรงพยาบาล อาม่าธามป่วย แต่เดี๋ยวจะแวะขึ้นไปขอของกิน” พอรู้จักกันมากขึ้นก็เกรงใจกันน้อยลงเป็นธรรมดา ห้องพี่หมิงเปรียบดังร้านอาหารชั้นหรูแบบส่วนตัวเลยทีเดียว

“เออๆ งั้นรีบขึ้นมา อุตส่าห์ทำฟูลคอร์ส” คำพูดเหมือนจะอารมณ์เสีย แต่เสียงก็ยังเริงร่าอยู่เหมือนเดิม พี่กันต์เคยบอกว่าพี่หมิงเหมือนหมาโกลเด้นเชื่องๆ ไม่ชอบใส่เสื้อผ้า เล่นแรงถึงเนื้อถึงตัว ไฮเปอร์จนเหมือนจะบ้า ผมว่าก็ถูก นอกจากนี้ถึงพี่กันต์ไม่พูด แต่ผมว่าพี่นายก็คงเปรียบเหมือนเจ้าของโหดๆของเชฟนั่นแหละ   

“ก็ทำให้เสร็จตอนนี้ดิ ธามจะได้กินเลย”

“ไม่ใช่ไอ้กันต์นะจะได้ทำแต่แกงจืดแปปเดียวเสร็จอ่ะ” เรื่องอาหารอย่าขัดใจเชฟ คำพูดกระทบไปถึงเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด แม้จะดูโหดร้ายแต่ใช่เลย พี่กันต์เป็นผู้ชายทำอาหารเป็นทำอร่อยก็จริง แต่จะติดปัญหาคือถ้าทำกินเองและไม่ใช่โอกาสพิเศษ หรือมีจุดประสงค์จะเอาใจ (อย่างเช่นตอนเอาข้าวมาห้อยไว้หน้าห้อง) พี่กันต์ก็จะทำแต่อะไรง่ายๆ บ้านๆ จำพวกผัดๆ กับแกงจืดอะไรแบบนี้ แต่ผมมันคนกินง่ายอยู่ง่าย ทำอะไรผมก็กินหมดแหละ ไม่เคยปริปากบ่น มีให้กินก็บุญ

“โอเคๆ เดี๋ยวขึ้นไป” ผมวางสาย เก็บเอากระเป๋าตังค์กับมือถือใส่กระเป๋ากางเกง ล็อคห้อง พอขึ้นไปหาพี่หมิง ผมก็คงออกไปโรงพยาบาลเลย อาม่าคงยังไม่ฟื้นเพราะยังไม่มีข่าวคราวจากเฮีย แต่ถึงไม่ฟื้น ผมก็อยากจะไปเยี่ยม




พี่หมิงทำอาหารญี่ปุ่น อันประกอบด้วยซุป และอื่นๆที่ผมเรียกชื่อไม่ถูก เหมือนจะมีแคลิฟอร์เนียโรลด้วย ผมขอบริจาคปลาดิบมาจิ้มซอสกินกับข้าวร้อนๆประทังหิว พี่นายนั่งหัวเราะดูรายการโชว์อะไรสักอย่างในทีวี นานๆทีจะเจอพี่นายหัวเราะ โดยเฉพาะเวลาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับพี่หมิง หายากมาก

“อาม่าเป็นอะไรอ่ะ” พี่หมิงถามขึ้นระหว่างที่ค่อยๆบรรจงหั่นผัก ทำกินเองก็พิถีพิถันสมเป็นเชฟ

“เส้นเลือดในสมองแตก”

“อ้อ ที่ไอ้กันต์ไปด้วย” รู้ได้ไงวะ หรือพี่กันต์บอก

“รู้ได้ไง”

“กันต์มันดัง ไปไหนมาไหนมีคนตามกรี้ดตลอดแหละ” นี่ก็เวอร์อีกละ หรือจะจริงวะ แฟนเพจอัพเดตความเคลื่อนไหวเรอะ

“ไอ้ตอแหล” เสียงตะโกนด่าของพี่นายดังขึ้นในทันทีแบบไม่ต้องให้ผมคิดเสียเวลาอีกว่าที่เชฟต่างด้าวพูดขึ้นมาจริงหรือมั่วนิ่ม เซ็งเชฟ ผมว่าคนที่อยู่กับพี่หมิงได้คงมีพี่นายคนเดียวจริงๆ อยู่แบบใช้ปากกัด ใช้ตีนถีบ ผ่านอุปสรรคด้วยลำแข้ง

“อะไรหึงเหรอที่เราคุยแต่กับธาม” พูดไปยิ้มไป สมกับเป็นเพื่อนพี่กันต์ ระรื่นตลอด กระทรวงวัฒนธรรมน่าจ้างพี่หมิงกับพี่กันต์ไปเป็นพรีเซนเตอร์ยิ้มสยาม คอนเซปผู้ชายลั้นลา ยิ้มรับทุกสถานการณ์

“กุสงสารหมอ ต้องมาทนฟังมึงตอแหล” พี่นายไม่พูดเปล่า ยังชูนิ้วกลางเป็นสัญลักษณ์ประกอบคำพูด แม่งโคตรฮาร์ดคอร์จริงๆ

“พี่กันต์เล่าให้ฟัง?” ผมถามพี่หมิง แต่เชฟกลับส่ายหน้า ตีสีหน้าน่าสงสารที่พี่นายมักจะเรียกว่า หน้าตาตอแหล ใส่ผม

“ไม่หรอก ตั้งแต่กันต์มีหมอธามกันต์ก็ไม่ค่อยใส่ใจพี่เหมือนเคย พี่เลยโทรไปหากันต์ด้วยความคิดถึง อยากรู้ความเป็นไป อยากให้รู้ว่าพี่ก็ยังห่วงใยแม้กันต์จะไม่มีใจให้พี่ก็ตามที”

...ตอแหลจริงๆด้วยว่ะ

“มโนอ่ะพี่หมิง ธามไปละ ขอบคุณที่เลี้ยงข้าว” ผมกินหมดพอดี ล้างจานให้เพื่อไม่เป็นภาระ พี่หมิงโบกมีดบ้ายบายผม

“อาม่าหายไวๆนะหมอ” พี่นายเข้าโหมดใจดี ผมโบกมือลาพี่หมิงพี่นาย น่าแปลกไหมที่ผมมองว่าบรรยากาศรอบๆมันดูหวานเชื่อมๆ ทั้งๆที่พี่นายก็ยังคงปากร้าย เสียงดัง และพี่หมิงก็ยังกวนตีนไม่หยุด เหมือนหลังจากที่พี่หมิงตัดสินใจไม่ไปสิงคโปร์ บรรยากาศคู่นี้ก็ดูเป็นแบบนี้ขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุจริงๆ



................................. ........................................... .........................................


‘ไปขอข้าวพี่หมิงกินมา เจอพี่นายด้วย ตอนนี้อยู่โรงบาลแล้ว อาม่ายังไม่ฟื้น’

 ผมกดส่งข้อความให้พี่กันต์ อาม่ายังไม่ฟื้น ร่างซีดขาวและผอมบางของอาม่านอนอยู่บนเตียงไอซียูที่เต็มไปด้วยสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด อาม่าที่ดูแข็งแรงมาตลอด เมื่ออยู่บนเตียงผู้ป่วยแบบนี้ อาม่าดูบอบบาง และอ่อนแอจนน่าใจหาย ผมจับมือที่เย็นเฉียบของอาม่าไว้ มันเป็นความรู้สึกที่หลากหลาย

ผมเป็นหมอ ถึงจะไม่ใช่หมอคน แต่ผมก็พอรู้ว่าการที่อาม่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมันน้อยมาก คนในบ้านทุกคนก็รับรู้ดี แต่ทุกคนเลือกที่จะเชื่อว่าอาม่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม อาแปะที่ไม่ค่อยได้เจอยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดมองอาม่าที่อยู่บนเตียง

“เมื่อไหร่ม่าจะฟื้นฮึธาม” คำถามที่ผมก็ไม่รู้ ได้เพียงแค่ส่ายหน้า

ตอนเด็กๆพ่อกับแม่จะพาผมมาหาอาม่าอาทิตย์เว้นอาทิตย์ ผมเป็นหลานชายคนเล็กสุดอาม่าแกก็เหมือนจะเอ็นดูมากกว่าคนอื่น อาม่าชอบพูดว่าอยากให้ผมเป็นเป็นโน่นเป็นนี่ ทั้งหมอ วิศวกร นักธุรกิจ เภสัช นักดนตรีก็เคย แต่อาม่าไม่เคยอยากให้ผมเป็นสัตวแพทย์เลย เพราะอาม่าไม่ค่อยชอบสัตว์เท่าไหร่ โดยเฉพาะสัตว์ตัวใหญ่ๆ ผมมารู้เอาตอนโตขึ้นมาหน่อยว่าเพราะอาม่าเคยโดนหมากัดแผลใหญ่ตอนเมื่ออาม่าสาวๆ และรอยแผลนั้นก็ยังอยู่จนถึงตอนนี้ แต่ตอนที่ผมเลือกที่จะเรียนสัตวแพทย์ อาม่าก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ถามผมกลับว่าทำไมถึงไม่เรียนแพทย์ที่รักษาคนก็แค่เท่านั้น

ตอนเด็กๆ เฮียธนเคยพูดออกมาด้วยความน้อยใจว่าอาม่าตามใจแต่ผม ซึ่งผมว่ามันก็จริงแต่ก่อนผมขออะไรอาม่าก็มักจะไม่ปฏิเสธ ผมอยากทำอะไรที่มันไม่ผิดและสร้างความเดือดร้อนอาม่าก็จะยอมให้ผมง่ายๆ แต่ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าถ้าอาม่ารู้ว่าผมคบกับผู้ชาย ผมจะไม่แต่งงาน ไม่มีหลานให้อาม่า อาม่าจะยังตามใจผมอยู่ไหม

ถ้าอาม่าไม่ยอมตามใจผมในครั้งนี้ ผมอยากบอกอาม่าจริงๆว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ดีกับผมที่สุดนอกจากคนในครอบครัว เป็นคนที่ไม่เคยทำให้ผมต้องเสียใจ ดีกว่าผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยคบมา ดีกว่าตัวผมเอง ดีจนผมไม่อยากจะทิ้งไปและทำให้คนคนนี้เสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง




……………………. …………………………………………………………………… .......................……………..

(กันต์)

ผมนั่งกินข้าวในร้านอาหารตามสั่งแถวๆบ้าน กินข้าวคนเดียวไม่จำเป็นจะต้องยุ่งยากเข้าครัว ผมเบื่อไม่มีอารมณ์จะทำอาหาร ที่สำคัญที่ทำให้ผมเซ็งก็คือผมรู้แล้วว่าเฮียธนรู้เรื่องของผมกับธามได้ไง บางครั้งโซเชียลเน็ตเวิคก็เป็นภัยโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อตอนเย็นว่างๆผมลองไล่ชื่อคนที่เป็นเฟรนด์กับผม แล้วผมก็เจอชื่อเพื่อนเฮียธนและเฮียธนเองเป็นกลุ่มรุ่นพี่โรงเรียนเดียวกันผมถึงไม่เคยสังเกตมาก่อน ผมไม่เคยอัพรูปธามลงไป ไม่เคยเขียนหรือสื่อถึงธามแบบตรงๆ จะมีคนรู้จักที่ต้องรู้จักทั้งผมและธามอย่างดีเท่านั้นที่จะรู้ว่าผมพูดถึงใคร

ผมไม่รู้ว่าทางฝ่ายนั้นจะคิดจะทำอะไร ยอมรับได้ไหมกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่อย่างน้อยถ้ารู้จักผม ผมจะคิดในแง่ดีแล้วกันว่าคงรู้ว่าผมโปรไฟล์ดีพอใช่ได้ล่ะ

ผมตักข้าวกินไปเรื่อย แต่สักพักมือถือก็สั่น แม่โทรมา...

“ครับ”

“น้องเขารู้แล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร” แม่หัวเราะร่วน ก่อนหน้านี้ผมก็ขำเรื่องธามกับแม่ แต่ตอนนี้มันเป็นฝ่ายที่ผมต้องรับมือ เรื่องนี้เลยเป็นเรื่องที่ผมชักจะขำไม่ออก

“ก็ม๊าให้นามบัตรไปแบบนั้นใครๆก็รู้” แค่เห็นนามสกุลก็น่าจะพอเดาออก ถ้าธามจำนามสกุลผมไม่ได้นี่ซิผมจะจับให้ท่องแล้วบังคับเปลี่ยนมันซะเลยจะได้จำแม่นๆ

“คนนี้ใช่ไหมที่ก้องมันพูดถึง” ว่าแล้วว่ามันต้องปากสว่าง ไม่มีความลับในตัวไอ้ก้อง ไอ้น้องเวร

“มีคนเดียวแหละม้า เป็นไงอ่ะ”

“ใช้ได้ๆ ก็ดูแลกันดีๆแล้วกัน ครอบครัวน้องเขาล่ะ บ้านอื่นเขาจะใจกว้างเหมือนบ้านเราเหรอกันต์” เป็นคำถามที่ตรงใจ น้อยคนที่จะโชคดีแบบผม จะมีกี่ครอบครัวที่ยอมรับและปฏิบัติราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่ผิดแปลกอะไร ผมไม่มั่นใจเอาซะเลยว่าครอบครัวธามจะใจกว้างแบบนั้น

“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...” ผมตอบแม่ไปเบาๆ รู้สึกได้ว่าเสียงที่ตอบไปนั้นมันไม่มีความมั่นใจอะไรเลยจริงๆ



............................................... ....................................... ........................21-10-2012

โอ้ยยยย มาอัพช้าอีกแล้วจ้า ผิดไปแล้วจ้าาาาาาาา
เอาล่ะชีวิตแม่งสับสนงงงวยเหลือเกินตอนนี้ พี่กันต์เป็นฝ่ายที่ต้องรับมือกับความสับสนกังวลบ้างละหลังจากที่ปล่อยให้ธามรับมาตลอด บทนี้ๆ ครบบบ พี่หมิง พี่นาย เจ๊แป้งงงงงงงง ทีแรกตั้งชื่อตอนว่า "บ้านหลังที่สอง" เหมือนจะเปรียบว่า นอกว่าครอบครัวจริงที่เป็นญาติของธาม ก็ยังมีเจ๊แป้ง กับพี่หมิง ที่เป็นเหมือนครอบครัวคอนโดของธามอีก 5555555555555555 แต่ไม่เอา เปลี่ยนๆ 55555

โปรดติดตามอ่านกันต่อไป

ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นเคยนะ รักนะจุบุๆ

ปล.อยู่ๆก็นึกถึงตอนที่อัพแรกๆ นี่ก็ผ่านมา1ปีแล้วหรือนี่ไม่ทันสังเกตุ 555555
ปล2. สารภาพเบาๆว่าที่มาอัพวันนี้ช้าเพราะแอบไปดูละครมา T0T (ไม่ได้ดูละครไทยมานานมาก กลับมาดูอีกรอบก็ฮาแตกจริงๆ)

[gupalz]

เจ้แป้งมากี่ทีก็ฮาตลอดอ่ะ
เอาใจช่วยธามกับพี่กันต์
รักต้องสู้!!!!

[Yunatsu]

ความหดหู่เกิดจากความไม่เข้าใจ
บางที ควรจะพูดกันไม่ยังไง

[u_cosmos]

จบตอนแบบคนอ่านยังไม่จบ
อ่านพี่กันต์อยู่ดีๆก็ตัดจบไปแล้ว ไรอ๊าาาาาาา
ดูๆแล้วเฮียคงไม่ขัดขวางมากหรอกนะหมอ
ไม่อยากให้หมอคิดมากเลย เรื่องมันยังมาไม่ถึง
แต่แม้มันจะมาถึงหมอก็คิดไว้แล้วนี่นาว่ายังไงก็คงไม่เลิก
มีคนรักหมอเป็นห่วงหมอตั้งมากมาย เรื่องหมอจะไม่มีเมีย?เขาคงไม่เอาให้ตายหรอก
เพราะฉะนั้นจะเครียดไปไย

คิดถึงเจ๊แป้งหลายๆ พี่นายก็คิดถึง แต่เชฟ...ไม่ไหวนะ
ทั้งเรื่องนี้รู้สึกว่าเชฟจะเปลี่ยนน้อยสุดแล้วมั้ย เป็นยังไงก็เป็นยังงั้นตั้งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนนี้
โคตรจะเป็นคนที่มั่นคงอ่ะเชฟ (ไอดอลเลยนะเนี้ย )
 

[Nankoong]

ลำบากใจแทน.........สู้ตายพี่กันต์. หมอธาม

[noy]

 

[iammz]

เป็นกำลังใจให้พี่กันต์กับน้องธาม

 

ป.ล. พี่แป้งยังฮาเหมือนเดิม 

[mild-dy]

รอๆ