หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Pam_ban]

จงมา จงมา จงมา สวีทซีนจงมา 

[เบบี้]

~11~

เมื่อเดินทางมาถึงคอนโดของพี่หมี  ผมก็ช่วยจัดกวาดเช็ดถูตามที่ความสามารถของคนอย่างผมจะทำได้  ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้และตอนอยู่บ้านตัวเองก็ไม่เคยได้ทำ  แต่ตั้งแต่ผมได้รู้จักกับพี่หมี  พี่หมีก็ได้สอนอะไรหลายๆอย่างและเหตุที่ต้องทำก็เพราะโดนบ่นด้วยนะครับ  เมื่อผมปัดกวาดเช็ดถูห้องให้พี่หมีเสร็จแล้ว  ผมก็แอบงีบหลับไปพักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นมาทำการบ้านต่อ


ตื๊ด  ๆ  ๆ


“ฮะพี่หมี” ผมรีบกดรับสายเข้าในทันที
“กัส..เอ่อ พี่คงกลับดึกหน่อยนะ” พี่หมีพูด
“อ่าว ทำไมละครับ” ผมถามรู้สึกเซ็งขึ้นมาทันใด
“ต้องออกไปกับไอ้เต้น่ะ” พี่หมีตอบ 
“งั้นเหรอฮะ..”
“งั้นก็ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวกัสโทรสั่งพิซซ่ามากินก่อนก็ได้” ผมพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงทั้งที่ใจจริงแล้วผมอยากให้พี่หมีกลับมาเร็วๆเพราะผมเป็นห่วง  ตั้งแต่ที่ผมเข้าไปได้ยินเหตุการณ์ที่ไม่ควรเมื่อตอนบ่ายนี้ผมก็รู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่  อีกทั้งถ้าพี่หมีออกไปกับพี่เต้อย่างนี้  ผมก็ไม่อยากจะเดาสุ่มไปว่าพี่หมีจะไปที่ไหนด้วย
“โทษทีนะ มันโทรมากะทันหันไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรฮะ งั้นเดี๋ยวกัสลงไปซื้อขนมที่ซุปเปอร์มาตุนไว้ให้พี่หมีก็แล้วกันนะ ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลยอ่ะ..เผื่อพี่หมีกลับมาแล้วหิว” ผมพูดบอก
“พี่ไม่รู้ว่าจะกลับกี่โมง ถ้าดึกมากกัสก็นอนไปเลยนะครับ..ไม่ต้องรอ” พี่หมีบอกอีก 
“ครับ” ผมตอบ
“ถ้าจะดื่มเหล้าก็ทานข้าวก่อนนะครับ ถ้าเมาก็อย่าขับนะครับรู้ไหม” ผมบอกด้วยรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา
“หึ..ครับ” พี่หมีหัวเราะเบาๆ
“เท่านี้นะครับ พี่ต้องเตรียมปิดร้านแล้ว”
“ฮะ” ผมตอบก่อนจะตัดสายไป  ผมนั่งมองโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งและก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา  ผมลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาเพื่อเตรียมลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์  ผมใช้เวลาเลือกของอยู่ค่อนข้างนานเพราะผมไม่อยากขึ้นไปอยู่บนห้องคนเดียว  แน่ละว่าเมื่อรู้ว่าคนที่รอไม่ได้กลับมาตามเวลาที่หวังไว้ก็คงต้องหาอะไรทำฆ่าเวลาไปก่อน 
เวลาผ่านไปเกือบสามสิบนาที  ผมกลับขึ้นมาบนห้องและโทรสั่งพิซซ่าให้มาส่งที่คอนโด  ผมสั่งเผื่อพี่หมีด้วยเพราะเมื่อไหร่ที่พี่หมีทำงานหนักมากจนไม่สามารถออกจากห้องได้พี่หมีมักจะโทรสั่งพิซซ่ามาทานเสมอ  และจะสั่งทีละสองถาดทุกครั้งไป  ผมนั่งทานพิซซ่าพร้อมกับดูโทรทัศน์ไปพลาง  หลังจากที่ทานพิซซ่าเสร็จแล้วผมก็ลุกไปอาบน้ำแช่ตัวอยู่นานพอสมควรก่อนจะออกมานั่งทำการบ้านต่อ
เวลาผ่านไปเกือบสี่ชั่วโมง  นี่เกือบจะห้าทุ่มเข้าไปแล้วแต่ยังไม่มีสายจากพี่หมีสักสายเดียว  ถึงแม้พี่หมีจะสั่งไว้อย่างนั้นแต่ผมก็นอนหลับไม่ลงจริงๆ  ผมนั่งทำการบ้านฆ่าเวลา  จากที่ว่าการบ้านชิ้นนั้นๆยากมากแต่สุดท้ายมันก็เสร็จไปในที่สุด  เที่ยงคืนครึ่งผมตัดสินใจกดโทรศัพท์หาพี่หมีแต่พี่เขาไม่รับสาย  ผมจึงตัดใจตัดสายไปและรอเวลาไม่โทรอีกเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนอีกฝ่าย  ตอนนี้เหลือเพียงการบ้านของวิชาคณิตศาสตร์เท่านั้นที่ไม่ว่าอย่างไรผมก็ไม่สามารถหาคำตอบให้มันได้  จึงเป็นการบ้านเพียงวิชาเดียวที่ผมต้องวางมันไว้อีกกองเพื่อย้ำบอกผมว่า “มันยังไม่เสร็จ” 
ผมนอนพักดูโทรทัศน์อยู่สักพัก..เวลาผ่านไปเกือบสามสิบนาทีผมจึงกดโทรหาพี่หมีอีกเป็นครั้งที่สอง  ผมไม่ได้รอสายนานเท่าไหร่ผมก็ตัดสายทิ้งเพราะดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมรับ  ความกระวนกระวายใจเริ่มทำให้ผมไม่อยู่สุข  ผมลุกขึ้นนั่งและเดินวนไปวนมาอยู่รอบห้องอยู่หลายครั้ง 
เมื่อนาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสามครึ่ง  ผมรู้สึกทนไม่ไหว  จึงกดโทรหาพี่หมีอีกครั้งและอีกครั้งโดยไม่สนใจอีกว่าพี่หมีจะรำคาญผมหรือเปล่า  แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าปลายสายจะรับสายเลย  ในหัวผมคิดไปต่างๆนาๆซึ่งมีแต่เรื่องที่ไม่ดีทั้งนั้น  ปกติพี่หมีไม่ใช่คนแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจและกังวลมาก  ภาพในหัวของผมก็ผุดนึกไปถึงตอนที่พี่ก้องไปฝึกบินครั้งแรก  อารมณ์ของในผมตอนนี้คล้ายกับตอนนั้นไม่มีผิด  มันทั้งกังวล  เครียดและหงุดหงิดมากที่ไม่รู้ว่าคนสำคัญเป็นอย่างไรบ้าง  อะไรที่ต้องมานั่งวิตกกังวลโดยที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้สามารถทำให้ผมแทบเป็นบ้าได้เลยล่ะ  ในตอนนั้นหลังจากที่พี่ก้องฝึกบินเสร็จและสามารถโทรกลับมาหาผมได้  น้ำตาผมไหลออกมาและผมรู้เพียงอย่างเดียวว่าผมไม่พร้อมจะสูญเสียคนสำคัญไปไม่ว่าคนไหนทั้งสิ้น..ซึ่งตอนนี้ก็ด้วยเหมือนกัน  ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าอะไรถึงทำให้ผมเป็นห่วงพี่หมีได้มากขนาดนี้  บางทีเราก็ไม่สามารถกำหนดความรู้สึกไม่ให้คิดมากได้..มันเข้าๆออกๆไปตามอารมณ์จริงๆ  ครั้งนี้บางคนอาจจะมองผมในแง่ร้ายหรือจะหาว่าผมแช่งพี่เขาก็ได้  แต่ผมห้ามความคิดและความรู้สึกแปลกๆนี้ให้หยุดไม่ได้จริงๆ  คงคล้ายกับความรู้สึกของลางสังหรณ์ละมังครับ  ลางสังหรณ์ที่เกิดจากความคิดมากของผมเอง  ถึงแม้ผมจะคิดในแง่ดีเข้าไปว่าคงจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก  เสียงเพลงในผับอาจจะดัง  หรือพี่หมีกำลังวุ่นอยู่  ลืมโทรศัพท์ไว้ในรถหรือจะด้วยเหตุผลอะไรอีกก็แล้วแต่  สุดท้ายมันก็วกกลับมาที่เดิม  หัวใจยังคงไม่หยุดเต้นแรงด้วยรู้สึกเป็นกังวล


ติงต๊อง~


เมื่อผมได้ยินเสียงกริ๊งผมก็รีบวิ่งตรงไปที่ประตูในทันทีทันใด
“อึก..” ผมโผเข้ากอดพี่หมีเดี๋ยวนั้นเพื่ออยากจะรับรู้ตัวตนว่าพี่เขายังมีชีวิตอยู่และไม่ได้เป็นอะไรไปอย่างที่คิด
“................” พี่หมีเงียบแต่กลับโอบแขนกอดตอบผม  ผมได้กลิ่นเหล้าจางๆจากตัวของพี่เขาทำให้ทราบดีว่าคงไปดื่มเหล้าที่ไหนมาอย่างที่คาดเอาไว้
“หึ พี่หายใจไม่ออกนะครับ” พี่หมีพูดเสียงเอื่อย  ผมคลายกอดเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง  พี่หมีก้มหน้ามองพร้อมกับยิ้มให้ 
“เมาเหรอฮะ บอกแล้วไงครับว่าถ้าดื่มก็อย่าขับ..ให้กัสไปรับก็ได้ กัสเป็นห่วงแทบตายนะรู้ไหม” ผมว่า  ทั้งที่อยากจะต่อว่าให้มากกว่านี้แต่กลับรู้สึกโล่งอกมากกว่า
“ขอโทษ” พี่หมีพูดด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่  มือของพี่เขาลูบแก้มผมเบาๆ  ผมส่ายหัวตอบและยิ้มให้
“เข้าไปในห้องก่อนดีไหมครับ รู้สึกเหมือนจะยืนไม่ไหวแล้ว” อีกฝ่ายบอกแกมหัวเราะ  ผมปล่อยพี่หมีออกก่อนจะเอื้อมมือไปปิดประตูห้อง  พี่หมีเดินตรงไปนั่งลงที่โซฟา  ผมเข้าครัวไปหยิบน้ำและผ้าเย็นออกมาเช็ดหน้าให้พี่หมี  พี่หมีเอนหลังพิงพนักโซฟาพร้อมกับหลับตานิ่ง
“กัสโทรหาตั้งหลายรอบ ทำไมไม่รับละครับ” ผมพูดขึ้น
“ไม่ได้ยินน่ะ” พี่หมีลืมตาขึ้นตอบ  พี่เขาหันมาจ้องผมเขม็ง  ผมยิ้มให้เล็กน้อย
“ทำไมตาแดงล่ะ” อีกฝ่ายถามพร้อมกับนำมือมาลูบที่แก้มของผมเบาๆ  ผมจับมือของพี่หมีออกช้าๆ
“ก็เป็นห่วงคนบางคนน่ะสิ จะบ้าตายอยู่แล้ว” ผมทำท่าแยกเขี้ยวใส่  พี่หมีอมยิ้ม
“ก็บอกให้เข้านอนก่อนไงครับ”
“ก็กัสเป็นห่วงพี่หมีนี่” ผมบอกเสียงเบา  พี่หมีเงียบไปสักครู่ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของผมไปกุมไว้
“ขอโทษนะ” พี่เขาบอก  ผมเงยหน้าขึ้นมองแต่พี่หมีกลับไม่หันมามองทางผมอีก
“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอครับ” ผมแกล้งพูดถามออกไปเพราะผมก็อยากให้พี่หมีปริปากพูดในหลายๆเรื่องที่พี่หมีได้คุยกับพี่คิวและพี่ฟ้าบ้าง  มันเหมือนกับพวกเขาทั้งสามคนรู้อะไรมากกว่าที่ผมคิดเสียอีก
“เปล่านี่” พี่หมียิ้มตอบ
“พี่หมีมีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็บอกกัสนะครับ กัสพร้อมรับฟังเสมอนะ” ผมเอนตัวลงซบหน้าลงที่ไหล่ของพี่เขา  พี่หมีเงียบไปสักพักใหญ่พร้อมกับเอื้อมมืออีกมือหนึ่งมาลูบหัวผมไปพลาง
“พี่ คงต้องยอมแพ้แล้วล่ะ..” พี่หมีพูดขึ้นโต้งๆ  ผมผงะขึ้นมอง
“เรื่องกัส” พี่หมีหันกลับมามองหน้าผม  ผมมองหน้าพี่เขา  สายตาของเราที่กำลังจับจ้องกันอยู่มีเพียงความเศร้าที่ไม่ต่างกันเลย
“พี่..ควรจะเลิกเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้กัสเจ็บปวดสักที พี่..ขอโทษ” พี่หมีพยายามยิ้มออกมา  น้ำตาผมคลออย่างช่วยไม่ได้
“พี่เปล่าทำสักหน่อย” ปากของผมสั่นเมื่อควบคุมไม่อยู่ 
“กัสต่างหากที่ทำ” ผมบอกเสียงสั่น  อยู่ๆพี่หมีก็เข้ามากอดผมไปก่อนจะเลื่อนตัวลงนอนลงบนตักของผม  ผมลูบใบหน้าและลูบหัวของพี่หมีอย่างทะนุถนอม  เมื่อผมก้มหน้าลงจึงทำให้น้ำตาของผมหยดลงบนหน้าผากของพี่หมี  ผมรีบน้ำมือไปลูบเพื่อเช็ดให้ในทันที
“..ตลอดมา พี่คงให้แค่ความสำคัญกับตัวกัส แต่พี่ไม่เคยให้ความสำคัญกับหัวใจของกัสเลย” พี่หมีพูดบอกตาลอย
“รู้แค่ว่า” อีกฝ่ายพูดพึมพำ
“ถ้าอีกฝ่ายปฏิเสธ..พี่ก็จะเอาคืน หึ..รู้ใช่ไหม กัสรู้อยู่แก่ใจสินะ พี่นี่มัน..”
“เลวจริงๆ” พี่หมีพูดพร้อมกับซุกหน้าหนีเหมือนต้องการหลบผม  ผมตัวสั่นไม่เป็นท่าเพราะประโยคเมื่อกี้ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม  ที่จริงผมไม่รู้หรอกครับว่าผลลัพธ์ที่ถ้าผมปฏิเสธออกไปตรงๆจะเป็นอย่างไร  ผมคิดได้แค่ว่าถ้าพี่หมีตีตัวออกห่าง..ผมก็คงจะรับไม่ได้แล้ว  ภาพที่ผมคิดมันจบลงแค่ตรงนั้นจริงๆ
“พี่น่ะ หลอกตัวเองมาตลอด” น้ำตาของผมหยดลงบนหน้าผากของพี่หมีซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ผมรีบปาดมือเช็ดให้ก่อนจะเลื่อนมือลูบแก้มของพี่เขาที่มีน้ำตาไหลลงมาด้วย  ผมก้มลงกอดพี่หมีไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายร้องไห้อีก
“ต่อไปนี้ เราจะเป็นพี่น้องกันจริงๆ..พี่จะไม่บังคับหรือว่าอะไรกัสอีก”
“เผื่อว่าพี่น่ะ..จะเทียบกับพี่ก้องได้บ้าง ดีไหมครับ” พี่หมีพูดเสียงเครือและพยายามหัวเราะพร้อมกับนำมือของผมไปจูบเบาๆ
“หึ..ได้สิครับ ได้อยู่แล้ว” ผมตอบเสียงเครือ   ผมไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วเท่านี้มาก่อน  อย่างที่พี่ฟ้าบอกพี่หมีไว้มันอาจจะจริงก็ได้ว่าที่จริงแล้วผมรอคำๆนี้จากปากของพี่หมีมาเสมอ  ผมไม่เคยคิดอยากจะบอกก่อนเพราะผมไม่อยากให้พี่เขาเจ็บปวด  ที่จริงแล้วถึงแม้ว่าการกระทำของพี่หมีบางอย่างที่ผ่านมาจะทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดหรือเสียใจ  ไม่ว่าจะคำพูดหรือการกระทำที่ไม่ชอบใจอะไรผมก็แล้วแต่  แต่ไม่เป็นไรเลย..ผมไม่เคยนำการกระทำนั้นของพี่หมีมาเปรียบเทียบกับการกระทำที่ผมทำให้ต่อพี่เขา  ผมยอมรับเองที่จะได้รับอะไรแบบนั้นเพราะมันคู่ควรกับคนอย่างผม  ผมต้องการพี่เขาในอีกฐานะหนึ่งแต่พี่เขาไม่ใช่..ในเมื่อมันไม่บาล้านซ์กันผมก็ควรโดน
“แต่ว่าพี่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี ที่จริง..หวงด้วยแหละนะ” พี่หมีเงยหน้าให้ยิ้มๆ
“พี่หมี..อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงกัสหรอก” ผมบอกด้วยน้ำเสียงปนไปด้วยความหนักแน่น  ผมคิดว่าถ้าผมตีความไม่ผิด  พี่ฟ้ากับพี่คิวคงได้ยื่นข้อเสนอเกี่ยวกับงานอะไรให้พี่หมีสักอย่างเป็นแน่  แล้วผมก็ไม่อยากให้พี่หมีต้องมาเป็นห่วงผมจนไม่ก้าวหน้าไปไหน  ถึงพี่หมีจะไม่บอกอะไรเลยแต่ผมก็จะไม่ซักไซ้ถามเพราะผมคิดว่าคนเรามีความรู้สึกนึกคิดที่ต่างกัน  ถ้าพี่เขาพร้อมเมื่อไหร่พี่เขาก็คงจะบอกผมเอง
“ตัวเองก็พูดได้สิ..ก็คนมันเป็นห่วงนี่” พี่หมีพูดปนหัวเราะ  น้ำตาของพี่หมีหยุดไหลไปแล้วแต่ผมกลับยังไหลลงมาเรื่อยๆ
“รู้อะไรไหมครับ” พี่หมีพูดขึ้น  ผมเงียบรอฟังอย่างตั้งใจ
“ถ้ากัสน่ะ..ยังไม่เลือกสักทาง” พี่หมีพูดพลางถอนหายใจ
“ว่าจะหยุดกับพี่เซ็นจริงๆ หรือเลือกที่จะรอพี่เค้า..พี่ก็จะยังไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“พี่หมีฮะ” ผมเรียกเสียงเครือ
“ขอให้พี่ได้ทำหน้าที่พี่ชายจริงๆกับเค้าเถอะนะครับ” พี่หมีพูดแทรกขึ้น
“กัสไม่เป็นไรหรอกฮะ กัสจะหยุดแล้วจริงๆครับ..กัสไม่เป็นไร” ผมพร่ำพูดเพราะอยากให้อีกฝ่ายเชื่อคำพูดของผม  แต่ก็นั่นละครับ..การหยุดรักใครสักคนของอย่างนี้มันต้องใช้เวลา  ทุกอย่างต้องใช้เวลาทั้งนั้น

= = = = = = = =

วันพุธ  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“สภาพหน้าแย่ทั้งคู่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึไง” พี่ฟ้าทัก  คงเพราะเห็นว่าผมตาบวมละมังครับ 
“ก็เพราะบอสนั่นแหละ” พี่หมีย้อนว่ากลับทั้งที่พี่หมีก็ไม่ทราบหรอกนะครับว่าเรื่องเมื่อวานผมได้ยินทั้งหมดแล้ว
“โอ้ รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งครับผม” พี่ฟ้าย้อนน้ำเสียงกวนๆ
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ” อยู่ๆพี่ฟ้าก็ปรับน้ำเสียงมาเป็นจริงจังมองมาที่ผมและพี่หมี
“ทั้งคู่เลยครับ” พี่ฟ้ายิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตนไป  พี่หมีหันมามองหน้าผมก่อนจะจับมือของผมและพากันเดินตามเข้าไปในห้องของพี่ฟ้า
“พี่ไม่ชอบเลยนะ ที่เห็นทั้งคู่เป็นแบบนี้” พี่ฟ้าเปิดประเด็นทันที  อยู่ๆพี่ฟ้าก็ลุกขึ้นเดินไปล็อกประตูห้องก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ทำงานตัวเดิม
“พี่ไม่รู้ว่าทั้งคู่เคลียร์กันแล้วหรือยัง หรือยังไงหรอกนะ” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดชีวิตก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง  ผมนั่งลุ้นว่าพี่เขาจะพูดอะไรต่ออีก
“หมีบอกกัสเรื่องนั้นรึยัง” พี่ฟ้าจ้องหน้าพี่หมี  พี่หมีส่ายหัวตอบ
“จะพูดเองไหม ถ้าไม่..พี่ก็จะบอกกัสเดี๋ยวนี้แหละ ตอนนี้พี่อึดอัดสุดๆ” พี่ฟ้าเค้นเสียงกัดฟันพูด  พี่หมีพยักหน้าตอบพี่ฟ้าส่งๆเหมือนกับเป็นการอนุญาตให้พี่ฟ้าทำตามที่พูดไปเถอะ
“กัสครับ..” พี่ฟ้าถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น
“บริษัท King Jewel ที่ฟ้าครามเป็นเจ้าของบริษัทอยู่ตอนนี้น่ะ..คิวได้เข้าไปช่วยดูงานให้ ทางบริษัทได้เลย์ออฟพนักงานบางส่วนที่ทำงานไม่คุ้มทุนออกไป ส่วนคิวเป็นหนึ่งในคนที่จะคัดพนักงานใหม่เข้ามา” พี่ฟ้าพูดขึ้น  ผมจ้องหน้าพี่ฟ้าเขม็งด้วยความตั้งใจ
“กัสก็รู้ใช่ไหม ว่าบริษัทพี่คัดพนักงานเข้มขนาดไหน” พี่ฟ้าพูด  ผมรู้กิติศัพท์การคัดพนักงานเข้าของบริษัท King Jewel ดี  บริษัทนี้ชื่อเสียงอยู่ในอันดับต้นๆของประเทศที่เข้ายากสุดๆ  เรียกได้ว่าถ้าใครไม่แน่จริงไม่ได้เข้าไปเหยียบที่บริษัทหินอย่างนั้นหรอกครับ..เพียงแค่สอบสัมภาษณ์ก็ไม่รู้ว่าต้องเผชิญกับผู้บริหารคนไหนบ้าง
“พวกพี่เองก็เห็นความสามารถในงานออกแบบของหมี เราเองก็อยากให้น้องได้งานที่ก้าวหน้าและเป็นหลักเป็นแหล่งมากกว่านี้..หมีน่ะ สอบผ่านข้อสอบของบริษัทเรา สอบสัมภาษณ์ผ่านทุกครั้ง แล้วก็สอบผ่านทุนที่จะได้ไปเรียนต่อที่อเมริกาด้วย” พี่ฟ้าบอก  ผมพยักหน้าและยิ้มให้  อีกใจก็รู้สึกดีใจแต่อีกใจก็รู้สึกใจหายไม่ได้
“ทุนนี้น่ะเจ้าตัวจะต้องรีบตอบรับว่าจะเอาหรือไม่เอา ถ้ารับทุนนี้..จะได้ไปเรียนต่อและกลับมาทำงานที่บริษัทของเราเป็นการใช้ทุนส่วนหนึ่งตามที่กำหนด หมีจะได้ตำแหน่งงานที่ดีและมั่นคงมาก..มีอีกหลายคนที่ต้องการทุนนี้ ต้องการงานตำแหน่งนี้..ถ้าหมียังไม่ตอบรับก่อนกำหนดที่พี่พยายามยืดออกไปให้แล้ว โอกาสนี้มันก็จะหลุดลอยไป” พี่ฟ้าทิ้งน้ำเสียงลงหน้าเครียด
“มันช้าไปแล้ว ที่จริง..คนที่โดนต่อว่าคือคิวไม่ใช่พี่นะ” พี่ฟ้ายิ้มเล็กน้อย  ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจในสาเหตุที่พี่ฟ้าพูด
“พี่ไม่สามารถยืดเวลาให้อย่างไร้จุดหมายแบบนี้ ถ้าพี่ยืดเวลาให้โดยพี่สามารถได้รับความมั่นใจจากหมี..ว่ายังไงหมีก็จะตอบรับทุนนี้แน่ พี่จะไม่ว่าอะไรเลยครับ..แต่นี่พี่ไม่ได้รับความมั่นใจอะไรจากหมีเลย ซึ่ง..ทั้งคิวและพี่เองก็พยายามยืดเวลาให้ได้อีกไม่นานหรอกนะครับ” พี่ฟ้ายิ้มให้เล็กน้อย
“แล้วตอนนี้มันกลายเป็นว่ามันเป็นหน้าเป็นตาของผู้บริหารระดับสูง คิวน่ะ..ต้องออกตัวแบกหมีไว้บ่นบ่า ทั้งๆที่ก็ไม่รู้เลยว่าตกลงหมีจะเอายังไงแน่ พี่ก็ไม่ได้จะต่อว่าเพื่อเข้าข้างคิวหรอกนะ..แต่หมีก็ต้องเข้าใจด้วย กลายเป็นว่าตอนนี้ เหมือนกับคิวน่ะ..ถูกหาว่าใช้เส้นล็อกทุนนี้ไว้ให้หมีไปแล้ว แล้วมันก็จะส่งผลเสียไปถึงฟ้าครามด้วยนะครับ” พี่ฟ้าอมยิ้มด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่นัก  ผมหน้าเสีย  พี่หมีก็ด้วย
“ที่จริงคิวไม่ได้ให้พี่พูดเรื่องนี้หรอกนะ แต่ขอโทษเถอะ..ขอโทษจริงๆที่ต้องพูด”
“.................” ผมนั่งเงียบ  ทุกคนในห้องเงียบไปสักพักใหญ่
“ทุนปริญญาโท แค่สองปีเท่านั้นเอง..พี่ก็ไม่เข้าใจว่าไอ้คนแถวนี้มันจะยื้อไว้ทำไมนักหนา ทั้งที่ตัวเองอยากไปใจจะขาด” พี่ฟ้าพูดปนหัวเราะ  พี่หมีหันหน้าหนีเล็กน้อย
“ถ้าพี่จะขอพูดตรงๆว่าสาเหตุอาจจะเป็นเพราะกัส กัสคงจะไม่โกรธพี่หรอกนะครับ” พี่ฟ้าหันมายิ้มให้ผม
“ไม่หรอกฮะ” ผมส่ายหัวตอบ
“พี่ไม่อยากให้หมีเสียโอกาส..มีคนอยากได้ทุนกับตำแหน่งงานที่บริษัทเราอีกเยอะแยะ หมีกลับได้รับแต่ยังกล้าเล่นตัว..หึ ยังไง กัสช่วยทำอะไรกับมันสักอย่างเพื่อพี่หน่อยจะได้ไหมละครับ”
“พี่น่ะ ไม่รู้จะด่ามันยังไงแล้วจริงๆ..ดื้อหน้าตายสุดๆเลยล่ะ” พี่ฟ้าส่ายหัวพร้อมกับเอนตัวพิงพนักเก้าอี้  พี่หมีเงียบ  ผมหันไปมองหน้าพี่หมี  พี่หมีเอาแต่ก้มหน้ามองมือของตัวเองที่กำลังนำนิ้วเขี่ยเล่นไปมา
“พี่หมีฮะ” ผมเรียก  พี่หมีไม่หันกลับมามอง
“กัสบอกแล้วไงครับว่าไม่ต้องเป็นห่วงกัส” ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือของพี่หมีมากุมไว้ด้วย
“กัสน่ะโตแล้วนะฮะ สูงเกินร้อยหกสิบห้าแล้วด้วย” ผมพูดติดตลก  พี่หมีถอนหายใจแรงและหันหน้าหนีไปอีกทาง
“.................” ในห้องเงียบลงอีกครั้ง  พี่ฟ้าจ้องมองมาที่ผมไม่วางตาเหมือนต้องการกดดันให้ผมทำอะไรสักอย่างให้มากกว่านี้
“พี่บอกแล้วไงกัส ว่าถ้ากัสไม่เลือกสักทาง..พี่ก็จะยังไม่ไปไหนทั้งนั้น” พี่หมีหันมาพูดใส่ทำให้ผมถึงกับก้มหน้าลง  ผมจะไปทำอะไรอย่างนั้นได้ยังไง  ทางเลือกของผมก็แค่อยู่นิ่งเฉยและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เท่านั้นเอง
“ต้องการอย่างนั้นใช่ไหม” พี่ฟ้าพูดแทรกขึ้นทำให้ผมกับพี่หมีหันกลับไปจ้องหน้าพี่เขา
“ที่หมีเป็นห่วงเพราะแค่เรื่องนี้ใช่ไหม” พี่ฟ้าพูดถามพี่หมี  พี่หมีพยักหน้าตอบเหมือนปัดไปที
“ก็ดี..ก็ดี” พี่ฟ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจและเหมือนกำลังคิดแผนอะไรอยู่
“พี่จะทำให้เรื่องมันจบง่ายๆ ซึ่งมันไม่มีอะไรมากหรอก..อยากลองเล่นดูไหมละ” พี่ฟ้าแสยะยิ้ม  สีหน้าของนักวางแผนเริ่มผุดขึ้นให้เห็นในทันที
“คิดอะไรอยู่น่ะ ผมกับกัสไม่ใช่ของเล่นนะ” พี่หมีว่าดักคอ
“เอ๊ะ..ตกลงจะเอายังไง นู่นก็ไม่ นี่ก็ไม่..โว้ย หงุดหงิด” พี่ฟ้าขมวดคิ้ว  มือทุบโต๊ะเหมือนไม่ชอบใจที่โดนขัดใจอย่างนี้
“ยังไงล่ะกัส” พี่ฟ้าหันกลับมาถามผมด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงสุดๆ  พี่ชายที่ผมเคารพตอนนี้คล้ายกับเด็กเอาแต่ใจไปแล้วละครับ
“อ่ะ..ค” ผมอ้ำอึ้ง
“พี่น่ะ..จะทำให้กัสตัดใจจากไอ้เซ็น สักที” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง  เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมถึงกับหน้าชาไปทั้งหน้า
“ว่าไงล่ะหมี ยอมไหม” พี่ฟ้าต้อนพวกเราไม่หยุด  พี่หมีไม่ตอบอะไร
“จะให้พี่เข้าไปยุ่งได้ไหมล่ะครับ” พี่ฟ้าถามอีกครั้ง  ผมกับพี่หมีเงียบไปครู่หนึ่ง
“ผมแล้วแต่กัส” พี่หมีตอบ
“ได้สิฮะ” ผมยิ้มน้อยๆ  นี่เป็นการตัดสินใจในทันทีที่ลึกๆแล้วมีความลังเลแฝงอยู่มากไม่น้อย  แต่ถ้าผมได้ทำตามที่พี่ฟ้าคิดเอาไว้  หลายๆอย่างมันอาจจะดีขึ้นมาบ้างก็ได้  พี่หมีเองจะได้ไปอย่างสบายใจ  รวมไปถึงการก้าวไปข้างหน้าของชีวิตความรักของผมก็ด้วย
“แต่การแสดงนี้น่ะ จะต้องรวมหัวกันทั้งร้าน..ยอมใช่มะ” พี่ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่สีหน้ากลับยิ้มแย้มหน้าบาน  ผมและพี่หมีพยักหน้าตอบให้อย่างช่วยไม่ได้
“และทั้งสองคนจะต้องสัญญาอะไรกับพี่อย่างนึงด้วย” พี่ฟ้าทิ้งน้ำเสียงพร้อมกับหุบยิ้มลง  ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ฟ้าเล็กน้อย
“พี่จะมีลิมิตเกมนี้ให้ ตามเวลาที่พี่กำหนดขึ้นเองเท่านั้น” พี่ฟ้าบอก
“และทั้งสองคนจะต้องยอมรับผลของมัน..ทำใจไว้ล่วงหน้าก็ดีนะครับ เพราะพี่ให้เวลาแค่หนึ่งอาทิตย์ เท่านั้น” ระหว่างที่ฟังอยู่นั้นสมองของผมเริ่มคิดภาพไปต่างๆนาๆและแน่นอนว่าหัวใจก็เต้นแรง
“ไม่ว่ายังไง..หลังจากนั้นหมีจะต้องให้คำตอบพี่ให้ได้ ว่าจะรับทุนหรือไม่รับ..หมีทำได้ใช่ไหม” พี่ฟ้าถาม
“ครับ” พี่หมีพยักหน้าตอบ
“ส่วนกัส ถ้าเซ็นยอมให้กัสกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมัน พี่จะไม่ห้ามอะไร..”
“แต่ถ้าไม่เป็นไปตามนั้น กัสจะต้องตัดใจ..ยอมรับความจริง และต้องตัดใจ จริงๆ” พี่ฟ้าย้ำพูดชัดถ้อยชัดคำ  ผมน้ำตาคลอแต่ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“ถ้ากัสทำไม่ได้ พี่ก็คงต้องไล่กัสออก..” พี่ฟ้าบอก  ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ฟ้า  พี่ฟ้าเองก็มีสีหน้าเศร้าไม่ต่างกันแต่สายตาที่จริงจังของพี่ฟ้าทำให้ผมเริ่มกลัวใจของพี่ฟ้าขึ้นมาจริงๆ
“ถ้าพี่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น พี่จะทำแน่ครับ..พี่จะทำ ถ้านั่นมันจะทำให้น้องชายที่น่ารักของพี่เดินไปข้างหน้าสักที”
“เข้าใจพี่ด้วยนะครับ” พี่ฟ้าพูด
“ครับ” ผมยิ้มให้พี่ฟ้าเล็กน้อยอย่างเข้าใจ  ผมเข้าใจดี  คล้ายกับตอนนี้ทุกคนกำลังพยายามเข้าใจซึ่งกันและกัน  ไม่ใช่เพียงแค่เข้าใจเท่านั้นแต่กำลังพยายามเข้าถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วย  เมื่อเราคุยกันเสร็จพี่ฟ้าอนุญาตให้พวกผมออกมาทำงานต่อ

[เบบี้]

“แน่ใจแล้วใช่ไหม” พี่หมีถามขึ้นระหว่างที่พี่เขากำลังเช็ดจานชามอยู่
“ฮะ” ผมพยักหน้าตอบ
“โอเค” พี่หมีพึมพำ
“อาทิตย์หน้าพี่หยุดหนึ่งอาทิตย์นะ พี่ฟ้าอนุญาตแล้ว” พี่ซีเดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ไปไหนเหรอฮะ” ผมรีบถามด้วยความอยากรู้
“ไปฝรั่งเศสกับพี่ฝันแล้วก็เพื่อนของพี่ฝันที่เป็นนางแบบอ่ะ..อิอิ” พี่ซียิ้มกว้าง  ผมอ้าปากค้าง
“แบบว่า พี่จะได้ไปดูเพื่อนของพี่ฝันไปถ่ายแบบที่นู่นด้วยแหละ..โชคดีชะมัด” พี่ซีพูดพร่ำหน้าบาน
“เอ๋ ไหงงั้น..อยากไปด้วยอ่า” ผมร้องเสียงหลง  เกิดมาผมเพิ่งเคยไปฝรั่งเศสแค่ครั้งเดียว  เป็นครั้งเดียวที่ไปกับทางบ้านอีกด้วย  ผมก็อยากไปเที่ยวกับพวกพี่ๆที่ร้านบ้าง  อย่างเช่นไปกับพี่ฟ้า  พี่ซีอะไรแบบนี้  เพราะได้ไปกับคนที่รู้ใจและช็อปปิ้งเก่งมันคงจะมีความสุขมากๆเลยละนะครับ
“ไปสิ” พี่ซีชวน
“ไปได้ที่ไหนล่ะฮะ ป๊าบอกว่าถ้ากัสจะไปต้องมีพี่ก้องกับพี่เกตุไปด้วยทุกครั้ง” ผมบ่นหน้างอ
“พ่อกัสเนี่ยหวงกัสยิ่งกว่าพ่อพี่หวงพี่ซะอีกอ่ะ” พี่ซีทำหน้าขยาด
“นั่นน่ะสิฮะ” ผมว่าอย่างเห็นด้วย
“ก็เพราะเค้าเป็นห่วงไม่ใช่รึไง” พี่หมีพูดขึ้น  ผมหันไปทำหน้างอใส่
“คนที่กลับเกือบเช้าโดยไม่ยอมรับโทรศัพท์สักสายเดียวนี่ไม่มีสิทธิ์พูดประโยคนี้หรอกนะครับ” ผมว่าให้  พี่หมียักไหล่ยิ้มๆ
“งั้น..วันหลังเราไปกันนะ” ผมเปลี่ยนอารมณ์  เข้าไปจับชายเสื้อของพี่หมีดึงๆเป็นการอ้อนทันที
“ใครจ่ายล่ะ” พี่หมีถามกลับ
“พี่หมีไง” ผมยิ้มตอบ
“กัสไม่มีเงินเก็บหรอกนะฮะ ได้มา..ก็ออกไป” ผมยิ้มอย่างภูมิใจในตัวเองซะไม่มี
“หึ” พี่หมีกับพี่ออฟหัวเราะเล็กน้อย
“พี่ไม่ให้กัสมาถลุงเงินเก็บของพี่เล่นๆหรอกครับ” พี่หมีทำหน้าเข้มใส่
“ชิ..ขี้งก” ผมว่าให้
“แล้วพี่เซ็นไปด้วยรึเปล่า” พี่ออฟถามขึ้น
“ไม่ได้ไป..จะไปได้ยังไงล่ะก็ต้องอยู่ทำงานนี่ เนี่ย..เพราะซีไปกับพี่ฝันหรอกนะพี่เซ็นถึงให้ไปอ่ะ ขออยู่ตั้งนานแน่ะ” พี่ซีบ่น
“ดีใจๆ..อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าเร็วๆจัง” พี่ซีปรบมือไปมา
“โหย พี่ซีบ้า!” ผมว่าด้วยรู้สึกอิจฉาอย่างแรง  ทุกคนต่างก็หัวเราะชอบใจที่ผมมีอาการอย่างนี้
“กัสอยากไปบ้างอ่ะพี่หมี” ผมทำให้งออ้อนให้พี่หมีอีกครั้ง
“ไว้พี่เก็บเงินได้เยอะๆแล้วพี่จะพาไปนะครับ เงินที่พี่มีอยู่มันไม่พอให้กัสใช้ได้อย่างคล่องมือหรอก..เชื่อพี่เถอะ” พี่หมีอมยิ้ม
“รอได้ฮะ!” ผมยิ้มกว้าง
“แต่กัสบอกไว้ก่อน ว่ากัสไม่นั่งชั้นประหยัดนะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
“ครับๆ คุณหนู” พี่หมีบ่นอย่างขอไปที  พี่ออฟกับพี่ซีหัวเราะอย่างกับเข้าใจอารมณ์ของพี่หมีอย่างนั้น

= = = = = = = =

20:00  น.  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“วันนี้เลยได้ปิดร้านเร็วเลยไง” พี่ซีพูดขึ้นด้วยสาเหตุเพราะว่า  ประมาณหกโมงเย็นอยู่ๆพี่ฟ้าก็เรียกพวกเราเข้าไปคุยทีละคนอีกครั้ง  ผมและพี่หมีเองก็ด้วย  แต่ครั้งนี้เป็นเกี่ยวกับเรื่องงานล้วนๆ  เป็นการประเมินงานของพนักงานในร้านที่พี่ฟ้าได้รับจากพี่คิว  พี่เซ็นและพี่หมีซึ่งพี่ฟ้าได้รวบรวมข้อมูลเสร็จในวันนี้  ทำให้พนักงานที่มาทำงานภายในวันนี้ถูกเรียกตัวเข้าห้องไปพบทีละคนทีละคน  พี่ฟ้าบอกว่าพรุ่งนี้จะเรียกพบสำหรับคนที่ไม่ได้มาทำงานในวันนี้ด้วย  ไม่มีใครถูกดุหรือตักเตือนอะไรมาก  นอกจากพี่ออฟที่ดันมีลูกค้าเข้ามาขอเบอร์โทรศัพท์และพี่เขาก็ได้ให้กลับไปด้วย  ผมคิดว่าพี่ฟ้าคงตรวจสอบกล้องวงจรปิดในร้านเป็นแน่เพราะว่าเรื่องนี้ไม่มีใครรู้เลยสักคนนอกจากตัวการนั่นก็คือพี่ออฟคนเดียว
“แต่ก็ดี..ได้ไปทานอาหารมื้อเย็นฟรีด้วยแน่ะ” พี่ซียิ้มกว้างกว่าเดิม  วันนี้พี่ฟ้าเอ่ยปากจะเลี้ยงอาหารมื้อค่ำกับพวกผมที่ร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรูอีกด้วย  ผมและพี่ซีจึงดีใจกว่าปกติเพราะไม่ได้ทานอาหารญี่ปุ่นมานานมากแล้ว  แถมร้านนี้ขึ้นชื่อเรื่องเนื้อมากๆด้วยละครับ  วันนี้ผมตั้งใจว่าจะทานให้พุงกางไปเลย
“ไปกันได้แล้วครับ” พี่ฟ้าเดินเข้ามาเรียก
“ค่า/ค้าบ” พวกผมขานตอบและรีบหอบสัมภาระของตนออกมาจากห้องพักพนักงาน  พี่หมีจัดการปิดไฟและล็อกห้องเรียบร้อย  พอเดินออกมาหลังร้านก็พบพี่เซ็นยืนอยู่ที่รถของตนเอง  ผมทำใจไว้แล้วว่าพี่เซ็นคงไปด้วยแน่และผมจะทำตัวเองให้เป็นธรรมชาติที่สุดเพื่อไม่ให้พี่ๆคนอื่นรู้สึกลำบากใจหรือเสียบรรยากาศไป
“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปด้วยกันน่ะ” ผมชะงักทันทีที่ได้ยินพี่ฟ้าถามพี่เซ็น  ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองคงจะอึดอัดที่จะมีพี่เซ็นไปด้วยแต่พอมารู้ว่าพี่เขาจะไม่ไปผมก็อดใจแป้วไม่ได้
“ไม่ล่ะ มีนัดกับไอ้นิกกี้น่ะ” พี่เซ็นตอบเสียงเรียบ
“โอเค..อย่าดื่มเยอะล่ะ” พี่ฟ้าบอกเหมือนอ่านพี่เซ็นออก
“ครับ”
“แล้วก็ ถามคิวด้วยว่าคืนนี้จะกลับบ้านรึเปล่า..ได้คำตอบแล้วส่งข้อความมาบอกอาด้วยนะ หายหัวไปไม่บอกอาสักคำ” พี่ฟ้าพูดแกมบ่น
“หึ..ทำไมไม่ถามเองล่ะ” พี่เซ็นย้อน  ระหว่างที่ผมยืนฟังอยู่นี่ผมไม่ได้หันกลับไปมองเลยแม้แต่นิดเดียว
“ชิ ไม่เอาหรอก” พี่ฟ้าทำเสียงหยิ่งๆ
“ทำเป็นนะอา” พี่เซ็นแซว
“ผมไปล่ะ” พี่เขาบอก
“ขับดีๆนะคะพี่เซ็น แล้วก็..ถ้าเมาก็นอนที่คอนโดพี่นิกกี้ไปเลยนะ” พี่ซีที่ยืนอยู่ตรงรถยนต์ของพี่ออฟที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของร้านตะโกนบอก
“ไอ้ออฟ..ดูแลซีดีๆล่ะ” พี่เซ็นย้อนพูดบอกอีกเรื่องก่อนจะขึ้นรถของตนเองไป
“บอสไปก่อนเลย เดี๋ยวผมรอปิดร้าน” พี่หมีบอก
“โอเค เจอกัน” พี่ฟ้าพยักหน้าแล้วขึ้นรถขับออกไปก่อน  พี่หมีส่งสัญญาณบอกพี่ออฟประมาณว่าให้ขับนำออกไปได้เลย  ผมขึ้นมานั่งบนรถของพี่หมีก่อนที่พี่เขาจะขับออกมาจอดที่หน้าร้านและลงไปปิดประตูรั้วร้านก่อนจะกลับขึ้นมานั่งที่รถอีกครั้ง
“คืนนี้พี่นอนบ้านกัสได้ไหม” พี่หมีถามขึ้น
“จริงนะ!” ผมกระแทกเสียงอย่างดีใจเพราะพี่หมีไม่ได้มานอนที่บ้านผมนานมากแล้ว  นานมากๆเลยล่ะครับ
“ครับ” พี่หมียิ้มตอบเล็กน้อย
“พรุ่งนี้พี่ต้องมาเข้าร้านแต่เช้าน่ะ แต่นอนไม่ค่อยพอมาหลายวันแล้ว..ขี้เกียจขับรถกลับไปกลับมา” พี่หมีบอก  ที่จริงแล้วบ้านของผมกับคอนโดของพี่หมีถึงจะไม่ไกลมากแต่ก็อยู่คนละทางกันเลยครับ  แถมร้านอาหารที่เราจะไปด้วยกันในตอนนี้ก็ไปทางเดียวกับบ้านของผม  แถมยังไกลมากอีกด้วย
“ก็ถ้าเมื่อคืนไม่ไปเมามา ก็จะได้นอนพออยู่หรอก” ผมได้ทีจึงแอบเหน็บแนมให้อีกครั้ง
“ซักผ้าปูที่นอนบ้างรึเปล่า พี่กลัวคันน่ะ” พี่หมีเปลี่ยนเรื่องมาแซวผมซะงั้น
“ว่าได้เหรอ อย่างกับตัวเองซักบ่อยงั้นแหละ!” ผมกระแทกเสียงย้อน  ผ้าปูที่นอนห้องผมแม่บ้านจะเปลี่ยนให้เดือนละครั้ง  แต่เวลาที่พี่หมีมานอนที่ห้องผมทีไร  พี่หมีจะชอบแกล้งผมด้วยเรื่องนี้ทุกที  นั่นคงเพราะผมชอบมีปฏิกิริยาตอบโต้แบบแปลกๆละมั้งครับ  พี่หมีถึงสนุกที่ได้แกล้งผมเรื่องนี้ทุกครั้งไป

...............>>>><<<<...............

ตอนที่ 11 นี้ได้ลงไว้ที่บอร์ดเบบี้ด้วยนะคะ เพื่อใครยังไม่มีเวลาอ่านซึ่งกันไว้เผื่อเล้าเป็ดล่มกะทันหันค่ะ
*มีคนขอสวีทซีน ก็เลยจัดสวีทซีนหมีกับกัสให้ >'<

PS. 12 ตอนจบ !

[nn~~NN]

เจี๊ยกกกกก ตอนหน้าจบแล้ว
ตอนหมีบอกยอมแพ้ สงสารอ่ะ น้ำตาไหลตามเลย แอบคิดว่ากัสอาจจะรู้ใจตัวเองขึ้นมา ... แต่ก็ไม่ 
ลุ้นอยู่นะคะว่าเรื่องที่สามนี้จะจบแบบไม่มีพระเอกหรือเปล่า.... ยังไม่เข้าใจอะไรเซ็นเลย ดูเป็นไปไม่ได้ยังไงบอกไม่ถูกง่ะ

[Eternal luv]

 

[iammz]

แผนการของพี่ฟ้าจะเป็นยังไงต่อไปน๊าาา

ลุ้นๆๆๆๆๆ >.<

[AllRiseApril]

PS. นั้นหรือคืออะไร!!!!!!!!!!!!!!
ตอนหน้าจบ คืออะไร???????????
ตกลงจะยังไงวะเนี่ย -*-
เรายังเชียร์พี่หมี TTTTTTTTTT
ยังไงก็รักพี่หมีนะ  มาหาเค้าเถอะ!

[Milk]

บทสรุปความรักของกัสจะเป็นไงตอนหน้าได้รู้แล้ว

แต่สงสารหมีจังแอบน้ำตาคลอตามหมีด้วยแหละ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น่ารัก หากต้องตัดใจแล้วทำให้ทุกอย่างดีขึ้นคงต้องทำตาม
เอาใจช่วยกัส หมี และเซ็น ประตูนั้นเปิดรอเราแล้วละ
เลือกทางเดินให้ดีนั่นหมายถึงอนาคตเราเลยละครับ

[route rover]

ให้ตายเถอะ ถ้าเรื่องนี้ไม่มีพระเอกซะเลยยังจะดีกว่า

ถ้าพระเอกคือเซ็น 

[dolphins]

ดีจังที่เป็นแบบนี้ รู้สึกโล่งไปกับทั้งคู่ด้วย เหลือก็แต่พระเอกเรานี่แหล่ะ ถ้ามันเยอะนักก็จบแบบไม่มีพระเอกไปเลยบี้ 555...  รอตอนหน้าว่าแผนของฟ้าจะเป็นไง
 

[wonderun]

เย้ยยย จะจบเเล้วหรอ 

กัสกับหมีเถอะ สาธุๆๆๆๆ

[CarToonMiZa]

รอลุ้นต่อไป

[gupalz]

อ้าวจะจบแล้วหรอเนี่ย นึกว่ายังอีกยาวไกลซะอีก

[PetitDragon]

สงสารพี่หมี 


ตอนหน้าจะจบแล้ว? 

[loveromance]

หะ!  จะจบแล้วเหรออออออออ ไม่น้าาาาาาา 

แต่ยังไงถ้าจบแล้วขอพี่คิวกับน้องเค้กสักหน่อยนะ คิดถึ้งงงงงงคิดถึง   

 

[gookgik]

พี่หมีเก่งเวอร์มาก สามารถสอบเข้าทำงานบริษัทพี่คิวได้  โอ้ยใครได้พี่หมีเป็นแฟนโคตรโชคดีเลย กัสจ๋าเปลี่ยนใจมาชอบพี่หมีเถอะ แต่ชอบซีนที่พี่หมี-กัสคุยกันมันดูดี เหมือนทั้งคู่จะยอมรับกันและกันได้แล้ว

ว่าแต่แผนพี่ฟ้าจะเป็นยังไงนี่ เล่นรวมหัวกันทั้งร้าน รอตอนหน้าที่จะเป็นตอนจบ

  คนเขียนค่ะ     

[A-J.seiya*]

อ่อยยยยย มกล้จบแล้วเราะ
ฮึกกกกก  ใจหายอ่ะ
พี่เซ็นจะพลิกกลับมาในจังหวะสุดท้ายมั้ยนะะ
รอลุ้นแบบหวิวๆ ~

[rujaya]

ห๊ะ ตอนหน้าจบแล้วหรอ 

สงสารหมีจัง ตอนที่บอกว่ายอมแพ้แล้ว 

แต่อยากรู้แผนของฟ้าจังว่าจะออกมาเป็นยังไง

ก็อย่างที่ฟ้าบอก ต้องยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น รวมทั้งคนอ่านด้วย

ต้องทำใจยอมรับ 

[iforgive]

อยากให้พี่หมีเป็นพระเอกจัง

[StillLoveThem]

....จะจบแล้วเหรอ รู้สึกว่าจะเดาออกอยู่นะว่า พี่เซนต์อาจไม่ปล่อยกัส และพี่หมีน่าจะไปไขว่คว้าความก้าวหน้า

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอน้องบี้ที่เคารพ ไม่จริงนะ

 

[beery25]

 

[A_THan]

อ้าาาา...รักพี่หมี~   

[myd3ar]

ใกล้จะจบแล้วซะเนี่ย

น่าสงสารหมีอ่ะ

[sukie_moo]

12 ตอนจบ!!!! อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! ตอยหน้าก็จบแล้วอ่ะดิ 

สงสารพี่หมีจังเลย กระซิกๆๆๆ

[snack]

สงสารพี่หมีทีสุด

[aorpp]

อั๊ยย่ะ มือซ้ายจะเอาไว้กอดพี่หมี ส่วนมือขวาเอาไว้คอยลูบหัวลูบแก้มกัส
ขอให้แผนพี่ฟ้าสำเร็จเด็ดปีกเดวิลพี่เซ็นได้ อิยะฮ่ะๆๆๆ
+1 

[Kee]

นั่งลุ้นไปกับแผนการของคุณฟ้า ว่าจะเป็นยังไง 

[aehJTS]

มาถึงตอนนี้กระจ่างเลย
แต่รอลุ้นแผนของพี่ฟ้าอยู่ว่าจะละทึกแค่ไหน
ขอให้กัสสมหวัง และให้หมีมีความสุขด้วย

  คะ