หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[entirom]

ส่งคนที่สี่เข้ามาในชีวิตฟ้า
เอาให้หนัก
เผื่อ ฟ้าจะได้เลือกๆซะที
 















































































 
อ่ะ ล้อเล่นน้า
แค่นี้ก้อแทบตายแล้ว

[shoi_toei]

โอยยยอาฟ้าค่ะเลือกซะทีค่ะจะเอาไง

ไม่ใช่ปล่อยมันคาราคาซีงอย่างนี้

ถ้าไมอยากกลับไปก็ทำให้มันจบ หาใหม่ง่ายดี

เดาตอนจบไม่ออก อ่านแร้วแอบอึดอีดเบา ๆ แต่ก็อ่านอ่ะ

รอนะบี้

[ladyzakura]

ไม่สนใจฟ้าละ หนีไปก็กลับมาเจอเรื่องเดิมๆ นี่แหละ

สนใจคิวดีกว่า ปาดหน้าเค้กรึยังจ๊ะ 55555555

[YunNie]

โธ่....หนุ่มของอาฟ้าทำปวดหัวอีกแล้ว 
แต่จะหนีไปพักใจในต่างแดน กลับมาก็เจออีหรอบเดิมอีกหรือเปล่าคะ
ปัญหายังไม่ได้แก้ไขตรงไหนเลย แค่ทดเวลาบาดเจ็บ
แต่ก็เอาใจช่วยอาฟ้านะคะ ขอให้การหนีไปอยู่กับตัวเองคราวนี้
จะทำให้ตัดสินใจเลือกทิกเกอร์ได้สักที (เนียนๆ ชง ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา)


ตอนนี้แสดงภาวะเผด็จการ เอ้ย!! ภาวะผู้นำของพี่คิวได้ดีเลยค่ะ
ตกลงเป็นหลานหรือเป็นพ่อค่ะ
ถ้าให้พี่คิวลงมือจัดการล่ะก็ ท่านโหดเข้ม เด็ดขาดหมดทุกสิ่งอย่าง
(แต่คราวหนูเค้กเนี่ย กว่าพี่ท่านจะจัดการก็เล่นเอาแม่ยกจะเอาระเบิดไปปาบ้านแล้วนะคะ)
อยากรู้จัง เวลาอยู่กับน้องเค้กท่านพี่คิวจะเป็นยังไงบ้างนะคะ
และเช่นเดียวกับพี่เซ็น(รวมทั้งใครอีก....ทุกคน) ปาดหน้าเค้กไปหรือยังคะท่านขาาาาาาาาาาาาา

ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ตอนนี้ค่ะ   
เฝ้ารอเรื่องราวตอนต่อไปว่าจะออกมาหัวหรือก้อย
คาดเดาไม่ถูกเลยจริงๆ ค่ะ เอาใจช่วยนะคะ

[mundoo]

พี่คิวเป็นห่วงพี่ฟ้าอ่ะดิ๊ แล้วมาทำเป็นว่าอาตัวเอง คึคึ
งานนี้ทิกเกอร์โดนพี่คิวเคือง!!


คนอ่านก็อยากรู้นะว่าพี่คิวปาดหน้าเค้กไปแล้วหรือยัง 55555

[SGL]

ทำไมเหตุการณ์มันเลวร้ายขึ้นยังนี้  อ๊ากกกกก

[Ryoooo]

รู้สึกหน่วงๆแทนอาฟ้าาาาาา
ไปพักผ่อนแล้วกลับมาเป็นอาฟ้าที่สดใสเหมือนเดิมนะคะ
ปัญหสอะไรก็ปล่อยวางซะ

[kanunsak]

     ไม่มีอะไรน่าหนักใจไปมากกว่านี้แล้ว " หย่อนใจด้วยการเข้าบ่อน "  ตัวอย่างที่ไม่ดีอย่างแรง  ตอนนี้ร่วมด้วยช่วยกันปวดหัวเป็นเพื่อนกะพี่คิวแระ   

[amito]

ไปพักบ้างก้อดีคะ เผื่อจะไปเจอคนใหม่ที่พอดีกับฟ้าก้อได้นะคะ

[nemesis]

 o22อยากให้ฟ้าตัดสินใจเลือกทิกเกอร์แล้วอ่ะ 55 พูดถึงเค้กแล้วก็คิดถึง

[greensnake]

นั่นปะไร จนได้สิน่าทิกเกอร์ คิวโกรธด้วยอ่ะ
ก็คิดอยู่นะว่ามันจะต้องมีเหตุให้ปะทะกันสักวัน
แต่พี่ฟ้ามาเจ็บตัวด้วยนี่สิ มันก็เลยเป็นเรื่อง
แล้วยังมามีกันที่ร้านที่พี่คิวแสนรักนี่อีกด้วย
ที่พี่ฟ้าหลบไปพักก็น่าจะดีนะ เพราะมันกำลังตึง
หากไม่หาทางผ่อนมันบ้าง ไม่นานก็คงขาด
เหมือนหนีปัญหาแต่อย่างน้อยก็ได้พักใจล่ะ
หวังว่ากลับมาพี่ฟ้าจะมีวิธีจัดการปัญหาที่ดีนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[beery25]

เฮ้อ

[yeyong]

ไปๆมาๆ ไม่เลือกทั้งคู่ อาฟ้าอยู่คนเดียวเทียวเล่นคาสิโน สบายใจกว่า

[puu142]

อยากอ่านตอนพี่คิว+น้องเค้ก...............หวาน...ๆๆๆๆๆ....บ้างจะมีไหมเน้อ........

[โน๊อา]

คึคึ ต่อกันเป็นผัก เป็นปลาในตลาดอ่ะ

[away3g]

คิวน้ารักอ่ะ

[skynotebook]

อาฟ้าไปพักผ่อนให้สบายใจเลยนะ
เพราะกลับมาก็อาจจะต้องเจอเรื่องเครียดอีก
แต่ท่าทางจักรจะตามไปถูกนะ เพราะเป็นห้องเสื้อที่แนะนำนิน่า
ลุ้นๆ ให้ปัญหาหมดไปเร็วๆ

[CoMa]

แอบลุ้นว่าผู้ช่วยเชฟคนใหม่จะมีบทบาทอะไรมั้ย อิอิ
พี่คิวน่ารักอ่ะเป็นห่วงอาฟ้ามากเลยนะเนี่ย^^

[bytoey]

เฮ้อออออ

[away3g]

 

[nolirin]

ส่วนหนึ่งเพราะอาฟ้าที่ให้โอกาสคนสองคนที่มีความหลังพร้อมๆกัน
มันยากจริงๆที่จะหลีกเลี่ยงความรุนแรง ไม่ว่ากับคนที่มีเหตุผลมากมายก็ตาม

[Appman]

ปวดหัวแทนอาฟ้าอะ   คนหนึ่งก็เป็นรักแรก  อีกคนก็รักสุดท้่าย  สงสารทิ๊กเกอร์อะ

[ToffeE_PrincE]

หลบไปสงบจิต สงบใจด้วยการใช้เงินดีกว่าใช่ไหมอาฟ้า
แต่ล่อทีหลายล้านเลยนี่สิ
สรุปใครเป็นอา ใครเป็นหลานกันแน่เนี่ย

 

[● MaYa~Boy ●]

คิวห่วงอาฟ้าน่ารักดีนะ

[auw]

  ชอบเค้ก คิว อาฟ้า ทิกเกอร์ และก็ชอบเรื่องนี้มว้ากกก อิอิ 

[yaoibook]

สงสารฟ้า อยากให้คู่กับทิกเกอร์

[nunamicky]

ไม่ใช่พี่ฟ้ากับเซ็นที่อยากรู้เรื่องนี้
คนอ่านก็อยากรู้เหมือนกันนะคะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

เรื่องราวเริ่มเข้มข้นมากขึ้นทุกๆๆวัน อยากมีคนมาแย่งแบบฟ้าจัง คงสนุกดี และคงเก็บไว้ทั้งสองคน

[เบบี้]

~17~

ผมเดินทางไปดูงานที่ห้องเสื้อที่ฮ่องกงเพียงแค่ครึ่งวันทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น  ก่อนที่ผมจะเดินทางไปพักผ่อนที่มาเก๊าต่อสองสามวัน  หลังจากนั้นก็เดินทางไปประเทศญี่ปุ่นต่อเลย  ผมอยู่ท่องเที่ยวและนำเงินที่ได้กำไรจากการเสี่ยงดวงที่มาเก๊ามาช็อปปิ้งที่นี่  ผมไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเยอะเท่าไหร่นัก  มีเพียงแค่ชุดนอนสองชุดและเสื้อกับกางเกงอีกอย่างละสองตัวเท่านั้น  ผมกะว่าจะมาซื้อเสื้อผ้าใหม่เอาที่ประเทศนั้นๆ  เมื่อจบทริปที่ประเทศนั้นก็จะทิ้งเสื้อผ้าพวกนั้นไว้ที่นั่นเลยเพราะขี้เกียจขนนะครับ 
ผมคาดการณ์ว่าอย่างไรก็ตามผมจะเล่นที่มาเก๊าให้ได้กำไรเป็นใบเบิกทางให้ได้  และก็ทำได้อย่างนั้นจริงๆ..ดวงผมกับการพนันคงจะเป็นของคู่กันมาตลอด  จึงทำให้ผมมีเงินมาละลายเล่นที่ประเทศญี่ปุ่นต่อนี่ละครับ  หลังจากที่วางแผนไว้คืออยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นเพียงแค่สี่ห้าวันเท่านั้น  หลังจากนั้นก็จะเดินทางไปลาสเวกัสต่อและอยู่พักผ่อนที่นั่นอีกแค่เจ็ดวันผมก็จะเดินทางกลับประเทศไทย  เป็นการท่องเที่ยวที่รวดเร็วประมาณว่ายังไม่ทันหายเจ็ตแล็กดีกลับต้องเดินทางต่ออีกแล้ว  ผมแทบไม่ได้นอนแต่ผมกลับไม่รู้สึกเหนื่อยเท่าไหร่  ผมออกเที่ยวนู่นเที่ยวนี่เกือบทั้งวันทั้งคืน  พอแอลกอฮอล์เข้าเส้นเลือดอาการหลายๆอย่างก็หายเป็นปริทิ้ง  แน่นอนว่าผมต้องกลับให้ตรงเวลาเพราะผมรับปากกับคิวไว้ว่าจะมาเพียงแค่สองอาทิตย์เท่านั้น
ก่อนมาที่นี่ผมได้สะสางงานที่ไทยทุกอย่างแล้ว  และได้บอกน้องๆพนักงานที่ห้องเสื้อทุกคนว่าผมจะไม่อยู่สักสองสามอาทิตย์โดยประมาณ  มีเหตุฉุกเฉินอะไรให้ติดต่อคิวอย่างเดียว  นั่นหมายถึงว่าถ้ามีเรื่องจำเป็นอะไรคิวจะต้องรับผิดชอบและคิดตัดสินใจแทนผมให้หมดเสียทุกอย่าง  เนื่องจากว่าผมไม่ได้นำโทรศัพท์มือถือมาด้วยและไม่คิดจะเปิดบริการโรมมิ่งเพราะผมไม่ต้องการรับโทรศัพท์จากใครหน้าไหน  โดยเฉพาะกับจักรและทิกเกอร์  ผมอยากอยู่เงียบๆสักพักหนึ่ง  มันคงเหมือนการหนีปัญหาเพื่อให้พ้นๆไปเสียที  ผมไม่รู้ว่าผมจะอธิบายความรู้สึกกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่หลังร้านในวันนั้นว่าอย่างไรดี  จะบอกว่าผมกลัวคำพูดของจักรผมก็กลัว  จะบอกว่าผมกลัวคำพูดของทิกเกอร์เองผมก็กลัว  ผมกลัวว่าเขาทั้งสองจะงัดไม้เด็ดที่มีของแต่ละคนออกมาอย่างที่ผมไม่อยากรับฟัง  เพียงแค่จักรบอกกับทิกเกอร์ว่าเขานั้นเป็นผู้ชายคนแรกของผม  ผมเองยังแทบไม่อยากจะให้ทิกเกอร์รับฟังเลยด้วยซ้ำ  ผมไม่สามารถเด็ดขาดกับเรื่องนี้ได้เลย  ทั้งทั้งที่ไม่อยากเสียเขาไปแต่กลับยังคงกลัว
ระหว่างที่ผมพักอยู่ที่โรงแรมที่ลาสเวกัส  ผมโทรกลับไปหาคิวบ้างเพื่อสอบถามว่าที่ร้านของผมเป็นอย่างไร  ทุกอย่างยังคงราบรื่นดี  ผมคิดว่าพนักงานที่ห้องเสื้อคิวปิดคงไม่อยากเล่าปัญหาให้คิวฟังมากนักหรอกครับ  พวกนั้นกลัวคิวเอามากๆ  เมื่อไหร่ที่คิวไปที่ห้องเสื้อ  คิวจะไม่เอ่ยปากพูดกับใครเลยถ้าไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องงาน  ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน  ให้พนักงานเจอกับคิวบ้างจะได้ตั้งใจทำงานมากขึ้นกว่าที่เป็นอยู่  ข้อผิดพลาดก็คงจะน้อยลงอีกด้วย  คิวเป็นคนดุ  เจ้าระเบียบและเข้มงวดมากกว่าผมมาก  บางทีให้ทำงานเครียดๆกับคิวบ้างก็คงจะดีเหมือนกันละมัง

= = = = = = = =

วันพุธ  ณ  บ้านเมธิชัย สิทธิบดีทรัพย์..
“นี่..อันนี้ของคิว” ผมหยิบตุ๊กตาหมีพูห์ใส่หูกระต่ายและตุ๊กตาหมีออกมาโยนให้คิวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม  ผมกลับมาถึงประเทศไทยตั้งแต่เช้าแล้ว  กลับมาถึงบ้านก็นอนหลับพักผ่อนเพิ่งจะมีแรงลุกขึ้นมาก็ช่วงบ่ายโมงนี่ละ
“....................” คิวมองตุ๊กตาหมีพูห์ในมือของตนเองอย่างเงียบๆ  เป็นที่ทราบดีสำหรับผมว่าหลานของผมชอบดูการ์ตูน  ชอบสะสมตุ๊กตา  ชอบอ่านหนังสือวรรณกรรมเอามากๆ  และการที่คุณจะซื้อของฝากให้คนอย่างคิวและไม่ถูกมันต่อว่านั้น  มีของเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่คิวจะไม่ต่อว่าเลยว่า..ราคาถูก  กระจอกหรือไร้คุณค่า  นั่นก็คือตุ๊กตา 
คิวเป็นคนชอบของมีราคาและมีคุณภาพมากมาแต่ไหนแต่ไร  แต่นั่นแหละครับ..มันคงจะมีปัญญาหาซื้อเองได้  ดังนั้นตุ๊กตานี่แหละที่เป็นเพียงอย่างเดียวที่คิวรู้สึกว่า  ถึงแม้ว่าตุ๊กตานั้นจะราคาถูกมากแต่ขอให้เป็นตุ๊กตาก็เท่านั้นพอ  ตุ๊กตาอะไรก็ได้  จะซื้อมาซ้ำกับที่คิวมีอยู่แล้วก็ได้  คิวจะไม่เคยเอ่ยปากต่อว่าเลยสักคำ  ผมไม่รู้ว่าหลานผมบ้าคลั่งของอย่างนี้หรือเปล่า  เพราะคิวไม่เคยแสดงสีหน้าว่า “ชอบจัง” อย่างกับเด็กๆ  และไม่เคยนำตุ๊กตาเก็บไว้ในห้องนอนของตนให้เกะกะหรือไม่เคยกอดมันอย่างรักใคร่เหมือนชาวบ้าน  แต่ถ้าเมื่อเขาเจอตุ๊กตาที่ถูกใจ  เขาจะหยิบเลือกตุ๊กตาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์และนำไปจ่ายเงินเสมอ  ไม่มีสีหน้าแสดงอารมณ์ว่าอยากได้เลยประมาณนั้น  แต่คิวคงจะชอบมากเพราะตอนนี้ห้องนอนที่เป็นห้องนอนสำหรับรับรองแขก  ที่ส่วนมากเชอร์เบ็ตกับบัตเตอร์จะมานอนพัก  ตอนนี้ในห้องนั้นเต็มไปด้วยตุ๊กตาที่คิวซื้อมาทั้งห้องจนแทบจะทะลักอยู่รอมร่อแล้ว
“แล้วก็นี่..โมเดลสเมิร์ฟครบเซต!” ผมยิ้มกว้างและหยิบกล่องออกมาสองกล่อง  ตั้งแต่ผมเห็นโมเดลนี่ครั้งแรกมันสะดุดตาผมมากแต่ราคาก็ค่อนข้างแพงมากทีเดียว  ทั้งสองกล่องเป็นแบบเดียวกัน  สำหรับเค้กหนึ่งกล่องและสำหรับคิวหนึ่งกล่อง  ที่เลือกแบบเดียวกันเพราะเค้กจะได้ไม่ต้องโดนคิวแย่งนะครับ
“.....................” คิวยังคงนิ่งเงียบและหยิบกล่องไปเปิดดู
“อย่าลืมเอาตุ๊กตากับโมเดลไปให้น้องด้วยล่ะ ช็อกโกแลตนี่ก็ด้วย..กำชับน้องด้วยนะว่าอย่าบอกใครว่าอาซื้อมาฝาก” ผมบอก  เพราะผมไม่ได้ซื้อของมาฝากใครในร้านอีก  เด็กพวกนั้นเดินทางไปต่างประเทศบ่อยอย่างกับไปต่างจังหวัด  แถมพ่อแม่ยังมีเงินให้ช็อปปิ้งอย่างสบายมืออีกด้วย  ที่จริงการซื้อของฝากมันก็เหมือนซื้อใจลูกน้อง  แต่ถ้าซื้อให้หนึ่งคนก็ต้องซื้อให้ทุกคนอย่างเสมอภาค  และผมเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมากขนาดนี้คงไม่ดีแน่ถ้าจะต้องซื้อมาฝากทุกครั้ง
“อืม” คิวพยักหน้าตอบ
“เฮ้อ..เหนื่อยจัง” ผมเอนตัวลงนอนบนโซฟา
“บ่นทำไมน่ะ เลือกไปเองนะ” อีกฝ่ายอ้าปากพูดทันทีทั้งทั้งที่ก็นั่งเงียบมานานมาก
“แล้วเสียไปเท่าไหร่” คิวถามเสียงเรียบ
“ไม่ ก็..ได้นิดหน่อย แล้วก็เอาไปเล่นต่อ” ผมตอบ
“ก็ดี” คิวพยักหน้าส่งๆ
“แล้วงานที่ห้างเป็นไงบ้าง” ผมถามถึง  คิวเริ่มทำงานที่ห้างในเครือบริษัท MPower Group ได้หลายวันแล้ว  อยู่ในตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ของสาขาในประเทศไทย  และหนึ่งในผู้บริหารของห้างนี้ด้วย  ตอนนี้คิวเลยมีงานถึงสามที่เลยทีเดียว  ทั้งงานที่โรงแรมSBT งานที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์และงานที่ MPower Group อีกด้วย  อาจจะมีเปลี่ยนตำแหน่งงานบ้างก็เท่านั้น  ผมไม่รู้จะพูดปลอบหลานผมอย่างไรดี  เพราะมันเป็นงานที่หนักเอามากๆ..หนักมากเอาการเลยล่ะ
“ก็ดี” คิวตอบอย่างขอไปที
“ไม่มีปัญหาอะไรกับพ่อใช่ไหม” ผมถามอีก  คิวเพียงแค่ส่ายหัวตอบ
“มีอะไรก็บอกอาล่ะ” ผมบอก
“เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนเถอะ กลับมาแล้วก็ช่วยสะสางอะไรๆให้เรียบร้อยด้วย” มันว่าในทันที  ผมพลิกตัวหนีหันหลังให้กับคิว
“เดี๋ยวผมจะไปดูงานที่โรงแรม ต้องมีเขียนแผนงานให้เชฟที่นั่น..ผมจะนอนที่โรงแรมเลย เพราะพรุ่งนี้เช้าผมต้องเข้าบริษัทแต่เช้า คุณก็ไม่ต้องรอนะ” คิวพูด  ผมหันหน้ากลับไปมองอย่างอาลัยอาวรณ์
“ไม่เอาอ่ะ..ทำไมเราดูห่างเหินกันจัง” ผมโวยวายทันทีเมื่อได้ยินว่าคิวจะต้องไปนอนที่อื่น  คิวทำหน้าเบื่อหน่ายใส่แทนคำพูดประมาณว่า “ปัญญาอ่อน”
“ไปแล้ว” คิวพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจอย่างนึกเหนื่อยแทนคิว  ผมยอมรับว่าหลานผมเป็นคนที่เก่งมาก  แต่จะมีสักกี่คนละครับที่จะได้ขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารใหญ่ของห้างดังแบบนี้ด้วยวุฒิการศึกษาจบเพียงแค่ปริญญาตรีเท่านั้น  คิวคงจะต้องเจอขี้ปากคนอีกมากมายเพราะคงจะมีคนในวงการที่ไม่ยอมรับเขาเพียงเพราะเขาเป็นเด็กอายุย่างเข้ายี่สิบหกที่แลดูอวดดี  เขาจะต้องรับรู้ขี้ปากของคนทั้งหมดเพราะความสุขที่พี่ชายของผมต้องการ  เราก็คงต้องยอมรับว่าที่คิวทำตำแหน่งใหญ่ๆได้ก็เพราะเส้นจากพ่อของตน  แต่ใครหน้าไหนจะรู้ล่ะว่าหลานของผมเก่งแค่ไหน  พวกเขาก็คงพูดนินทาว่าร้ายไปตามประสา 
ตอนที่พี่ตันส่งให้คิวไปเรียนไฮสคูลที่ประเทศออสเตรเลียในโรงเรียนเดียวกับที่ผมเคยเรียน  คุณครูหลายๆท่านที่นั่นฮือฮามากทีเดียวเมื่อตรวจสอบประวัติและพบว่าคิวเป็นคนในตระกูลของสิทธิบดีทรัพย์  มันไม่ใช่แค่เรื่องเงินที่ทางเราไม่มีปัญหา  แต่ทางโรงเรียนยินดีตอบรับให้คิวเป็นเด็กนักเรียนของโรงเรียนที่นั่นในทันทีทันใด  เมื่อตอนที่ผมไปเยี่ยมคิวที่โรงเรียนที่นั่น  ผมภูมิใจในตัวของหลานของผมมาก  เขาทำชื่อเสียงในหลายๆด้านและเป็นที่รักของคุณครูและเพื่อนๆอย่างที่ผมเคยเป็น  ผมรู้สึกมั่นใจในทันทีว่าคิวจะเติบโตเป็นเด็กที่ดีได้เพราะเขาก้าวเดินแต่ละก้าวโดยการเรียนรู้จากตัวของเขาเองอย่างปราศจากคำพูดพร่ำสอนจากพ่อแม่ว่าเขาจะต้องเป็นคนดี
เมื่อตอนที่เราพากันย้ายไปอยู่ที่ประเทศอิตาลีหลังจากที่เกิดเรื่องราวมากมายที่ประเทศไทย  คิวถูกพี่ตันบังคับให้เรียนในวิชาที่ตนเองนั้นไม่อยากเรียน  เขาต้องยอมแต่โดยดีนั่นเพราะคิวอยากไปอยู่กับผม  ตอนนั้นผมเคยถามคิวอยู่หลายครั้งว่า..เขาแน่ใจแล้วหรือที่จะทำแบบนี้เพื่อผม  ผมได้คำตอบอย่างเด็ดขาดเพียง “อย่าถามซ้ำซากได้ไหม..ผมเกลียดการพูดซ้ำ”  ในตอนนั้นผมค่อนข้างอึ้งนิดหน่อยที่คำพูดของหลานตัวดีของผมนั้นเริ่มแข็งกร้าวมากขึ้นกว่าเก่า  แต่ก็ทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้เพราะทำให้ผมคิดในแง่ดีว่าเขานั้นโตขึ้นมากแล้ว  ตอนที่คิวเรียนอยู่ที่ประเทศอิตาลี  ผมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมให้คิวเรียนทางด้านเชฟ  ถึงแม้ว่าคิวจะสอบได้ทุนทางสาขานี้ก็ตามแต่มันก็มีรายจ่ายอื่นๆที่ค่อนข้างสูงมาก  คิวไม่เคยปริปากบ่นว่าเหนื่อยเลยถึงแม้ว่าเขาจะเรียนปริญญาตรีสองใบในเวลาเดียวกัน  พี่ตันรู้เรื่องนี้ดีแต่พี่ตันก็ไม่ได้พูดว่าอะไรลูกตัวเองเพราะไม่มีข้อเสียอะไรจะให้กล่าวว่าได้เนื่องจากคะแนนของคิวดีมากเกินไป  ดีจนกระทั่งชาวต่างชาติเองก็ต้องเอ่ยปากชม  ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  คนบางคนที่มองเราแต่ภายนอกก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าที่จริงแล้วเราต้องต่อสู้กับอะไรมากมายแค่ไหนเพื่อให้เรามีชีวิตในแบบของเรา..

= = = = = = = =

ณ  ร้าน M & F..
“ฟ้าหายไปแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ..” จักรพูดขึ้นหลังจากที่เราสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว  วันนี้จักรโทรมาหาผมตั้งแต่เช้าและขอให้ผมมาทานอาหารกลางวันด้วยกัน  ผมรับปากแต่โดยดีด้วยรู้สึกว่าทุกอย่างกลับมาเป็นปกติแล้ว  ตั้งแต่ผมกลับมา  ผมยังไม่ได้โทรศัพท์จากทิกเกอร์เลยแม้แต่สายเดียว  มีข้อความว่าทิกเกอร์โทรหาผมกี่สายระหว่างที่ผมไปต่างประเทศบ้าง  แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีอีก
“จักรติดต่อใครไม่ได้เลยฟ้าก็รู้ นอกจากกิ๊บคนเดียว” จักรพูดด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่  ผมอมยิ้มมองหน้าเขาที่ค่อนข้างเครียด
“ทำไม คิดถึงเหรอ” ผมแกล้งแหย่
“ที่สุด” อีกฝ่ายยิ้มตอบนิดหน่อย  ทำให้ผมต้องหันหน้าหลบอย่างขอไปที 
“ไปที่ไหนมาบ้าง” จักรถาม
“ก็..เรื่อยๆ ไม่อยากรับรู้อะไร เบื่อหมามันชอบกัดกัน” ผมว่าทำให้ได้ยินเสียงจักรหลุดหัวเราะอย่างชอบใจ 
“ก็หมามันหวงเจ้าของของมันนี่” จักรย้อน  ผมนิ่งเงียบกำลังคิดตีความหมายของคำพูดของจักร  เพราะมันตีความหมายได้หลายแบบเลยละ
“แล้ว..พรุ่งนี้จักรไปรับฟ้าไปดินเนอร์ได้ไหมครับ” จักรถามขึ้นหลังจากที่เราเงียบไปสักพักหนึ่ง
“ทำไม ว่างนักรึไง..ไม่ต้องรับเด็กไปเข้าโรงแรมเหรอ” ผมถามแกมกัดก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ  จักรชะงักไปเล็กน้อยแล้วเขาก็ยิ้มหลังจากนั้น
“ไม่ต้องแล้ว ช่วงนี้งดทานชั่วขณะ” จักรต่อปากต่อคำ  แต่ก่อนที่เราคบกัน  จักรก็มักจะต่อปากต่อคำผมอย่างนี้ละครับ  เพราะเขารู้ดีว่าผมต้องการแกล้งแหย่ด้วยเพราะคันปากและอยากให้อีกฝ่ายนั้นเอาใจ  แต่จักรก็จะหยอกกลับประมาณนี้ตลอด  หลายครั้งที่ผมมักจะหายงอนเพราะความทะลึ่งเจ้าเล่ห์ของจักรนี่ล่ะ
“จักรรู้อะไรไหม บางทีมันก็ปิดไม่มิดอย่างที่คิวว่า..คืนก่อนจักรไปไหนมาล่ะ กับใคร” ผมแกล้งพูดปั้นเรื่องขึ้นเองเพราะต้องการที่จะดูท่าทีของอีกฝ่าย
“คืนก่อน กับใคร..” จักรบ่นพึมพำ  เริ่มมีสีหน้าวิตกให้เห็น
“เอ่อ เปล่านะ..จักรประชุมถึงดึกเลยนี่ จะไปกับใครได้ไงครับ” จักรรีบพูดใหญ่  ผมกลั้นอมยิ้มไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับได้
“อ๋อใช่ ไปส่งเลขาที่บ้าน..แต่เลขาผมมีลูกมีสามีแล้วนะ” จักรว่า
“โห..เดี๋ยวนี้มีชู้กับผู้หญิงที่มีสามีแล้วด้วยงั้นเหรอ” ผมยังเล่นไม่เลิก
“ฟ้าครับ” จักรทำเสียงยานคางในทันที  ผมหลุดยิ้ม
“แกล้งกันอยู่ได้ จักรไม่ได้ไปไหนกับใครทั้งนั้นแหละ..ไม่เหมือนฟ้าหรอก เอาเด็กที่ไหนไม่รู้เข้าโรงแรมเป็นว่าเล่น” จักรว่ากลับ
“นี่..” ผมปราม
“จักรไปเช็คประวัติที่โรงแรมเพื่อนจักรมาแล้ว ชื่อฟ้าน่ะ..เรียงเป็นแถวเลย” จักรพูดว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจจนผมอดรู้สึกดีใจไม่ได้
“อย่างว่าแหละนะ ของอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหนล่ะ” ผมพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สา  ยิ่งทำให้จักรนั้นถอนหายใจเสียงดังมากขึ้นกว่าเดิม
“แล้วตกลง ได้ไหมครับ” จักรถามอีกครั้ง
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ  จักรไม่ถามอะไรอีกจนอาหารนำมาเสิร์ฟเรื่อยๆ  จักรเริ่มจัดการบริการผมทุกอย่าง  เราคุยกันได้คล่องปากและไม่มีอะไรมาติดขัดมากขึ้น  เรียกได้ว่าผมรู้สึกว่าผมปล่อยตัวตามสบายมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา  คงเพราะหลายครั้งที่เราได้พบเจอกัน  มันก็คงไม่มีท่าทีว่าจะต้องวางฟอร์มเล่นแง่กับอีกฝ่ายให้มากความอีก

= = = = = = = =

วันอาทิตย์ ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“พี่ฟ้าฮะ..สเปเชี่ยล วอร์ม คอฟฟี่ได้แล้วค้าบ” เค้กเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับถาดเสิร์ฟ  ผมเงยหน้ายิ้มให้  วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ทุกคนจะต้องมาทำงาน  ยกเว้นผู้ช่วยเชฟ  เพราะวันนี้เป็นเวรงานของคิวและเซ็นที่จะต้องทำหน้าที่เชฟร่วมกัน
“ร่าเริงจังเลยนะ” ผมแซว  เค้กยิ้มกว้างก่อนจะหยิบแก้วกาแฟเสิร์ฟให้ผม
“แล้วก็ ชูโรสครับ..ทานรองท้องก่อนนะครับ เห็นพี่คิวบอกว่าพี่ฟ้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้ามาเลย” เค้กพูดพร่ำอย่างร่าเริง  ถ้าผมร่าเริงได้ครึ่งหนึ่งของเค้กก็คงจะดีมาก  ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหัวใจอีกครึ่งเสี้ยวของผมนั้นไม่กระชุ่มกระชวยเอาเสียเลย
“ขอบคุณมากครับ” ผมบอก
“ยินดีคร้าบผม..ไปละฮะ” เค้กโค้งตัวให้อย่างทีเล่นทีจริงก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“หึ..ยินดีครับผมงั้นเหรอ” ผมเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะบ่นพึมพำคนเดียว  นึกไปนึกมาก็อยากเป็นเด็กวัยรุ่นอย่างเค้กบ้าง  ครอบครัวรักใคร่กันดี  ไม่ต้องดิ้นรนต่อสู้อะไรมากมาย  มีเพื่อนที่รักและจริงใจ  แต่คิดไปคิดมาผมคงไม่อยากเป็นเค้กสักเท่าไหร่  เพราะผมไม่อยากมีแฟนเป็นไอ้คิวน่ะครับ..นึกแล้วก็  สยองชะมัด (-O-)


แกรก~


ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ในทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู  คิวเดินชักเข้ามาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่
“อา..ว่างไหม” คิวถามแต่ไม่ได้หันมามองหน้าผม  คิ้วของคิวเริ่มขมวดเข้าหากัน  ผมเริ่มได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ในทันที
“เฮ้ย ไอ้คิว” เซ็นโผล่หน้าเข้ามาอีกคน
“อะไร” คิวถามกลับเสียงห้วนแทบจะกินหัวเพื่อนรักของตนอยู่แล้ว
“มึงช่วยรับโทรศัพท์พ่อมึงด้วย ตกลงพ่อมึงหรือพ่อกูเนี่ย โทรหากูอยู่ได้” เซ็นกัดฟันพูดบ่นก่อนจะปิดประตูหนีไป
“เพราะเป็นพ่อกูไง กูถึงไม่อยากรับน่ะ” คิวพูดตอบเสียงยานคาง
“หึหึ” ผมหัวเราะสีหน้าของคิวทำให้อีกฝ่ายหันกลับมามองตาขวาง  คิวจิปากเล็กน้อยด้วยความหงุดหงิดก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้โต๊ะทำงานของตัวเอง 
“มีอะไร” ผมถาม
“เออ อาไม่ต้องแล้วก็ได้..เดี๋ยวคิวให้คุณทิพย์มาเอาเอกสารที่นี่นะ แล้วอาก็เอาให้เค้าด้วย พ่ออะไรก็ไม่รู้..อยู่ดีๆก็จะขอดูแผนห้องอาหารใหม่” มันพูดไปบ่นไป  มือเปิดแฟ้มทำงานก่อนจะขีดๆเขียนๆลงด้วยอารมณ์ครุกรุ่นเต็มขั้น
“หึ..เซ็นแรงซะขนาดนั้น ระวังกระดาษขาดนะ” ผมอมยิ้มแต่คิวก็ยังไม่หยุดเขียนแรงๆอย่างนั้นอยู่อีก
“อาเอาไปให้ก็ได้นะ” ผมบอก
“ไม่ต้อง ให้คุณทิพย์ไปคุยกับพ่อที่บ้านนั่นแหละ..ที่จริงตัวเองเดินทางมาเอาเองที่นี่ก็มาได้ แต่ไม่มา..คิดว่าคนอื่นว่างนักรึไง ตาแก่นั่น” คิวกัดฟันบ่นเหมือนกับแค้นก็ไม่ปาน
“พ่อจะให้แกโผล่หัวไปที่บ้านน่ะสิ” ผมพูดอย่างรู้ทันพี่ตัน  คิวชะงัก  หลังๆมานี่พี่ตันค่อนข้างอ่อนกับคิวมากขึ้นจนผมรู้สึกได้
“ไม่ใช่สักหน่อย” อีกฝ่ายเถียงทันที  ผมได้แต่อมยิ้ม
“พรุ่งนี้แม่จะมาทานอาหารที่นี่ อาจะมาร้านรึเปล่า” คิวเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม
“มาก็ได้” ผมพยักหน้าตอบ  คิวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะปิดแฟ้มลง
“ห้าแฟ้มนี้นะ” คิวหยิบแฟ้มทั้งหมดเดินนำมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของผม 
“อืม” ผมพยักหน้าก่อนจะหมุนเก้าอี้กลับมานั่งเหม่อลอยอีกครั้ง  คิวกำลังเดินออกจากห้องไปแต่อยู่ๆมันก็หันหน้ากลับมามองหน้าผม
“ปวดขี้เหรอ” มันถามหน้ากวน  ผมเหล่ตามองอย่างไม่พอใจ
“หน้าอาเหมือนคนปวดขี้น่ะ” มันว่า
“หน้าแกนั่นแหละเหมือนคนปวดขี้ตลอดเวลา” ผมย้อนทันที  มันกล้าว่าคนอื่นไม่ได้ดูสภาพหนังหน้าตัวเองในตอนนี้เอาเสียเลย
“ถ้าเป็นเรื่องทิกเกอร์ละก็นะ ผมยังไม่ได้บอกคุณเหรอ” คิวพูด  หัวใจผมเต้นแรงในทันทีที่คิวพูดชื่อนี้ขึ้นมา  ใช่แล้ว  ตั้งแต่กลับมาไทยได้สามสี่วันนี้  ทิกเกอร์ยังไม่ได้โทรหาผมเลยแม้สักสายเดียว  และผมก็ไม่คิดจะถามคิวด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น
“เค้ากลับอังกฤษไปแล้ว” คิวพูด  ผมชะงักมองหน้าคิวอย่างตกใจ
“.....................” เราต่างฝ่ายต่างเงียบ  เพราะผมไม่รู้ว่าคิวเพียงแค่แกล้งผมเล่นรึเปล่า  หรือที่จริงมันกำลังสร้างสถานการณ์หลอกผมก็เป็นได้
“ลูกป่วยน่ะ ชื่ออะไรนะ..เอิ่ม แทนโน่ เห็นว่าป่วยหนักด้วย เข้าโรงบาล”
“เค้าเลยต้องรีบกลับไป..กลับไปก่อนหน้าที่คุณจะกลับมาไม่กี่วัน” คิวบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“เหรอ” ผมพยักหน้ารับรู้อย่างเก็บอาการไว้  ก่อนจะเหลือบตาหนีสายตาของคิว
“หรืออาจจะไม่กลับมาก็ได้ใครจะรู้” คิวพูดส่งๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป  ผมนั่งนิ่งไม่สามรถรับรู้ถึงอารมณ์ของตัวเองอยู่นาน  เรียกได้ว่านานมาก  ผมคิดว่าคิวไม่น่าจะโกหกผม  แต่สมองผมกลับรู้สึกเบลอและท้องไส้เริ่มปั่นป่วน  หน้าเริ่มชาด้วยรู้สึกถึงความสูญเสีย  บางทีเหมือนกับว่าผมนั้นไม่สำคัญเพราะเรื่องบางเรื่องผมกลับไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย  ถ้าเขาไปแล้วไม่กลับมาอย่างที่คิวว่ามันก็อาจจะเป็นไปได้ก็ได้..ผมรู้สึกได้อย่างนั้น  รู้สึกเหมือนกับว่าบางทีผมยังสำคัญสำหรับเขาไม่พอหรือเปล่า  ความระแวงสงสัยที่เริ่มก่อตัวขึ้นนี้ที่ผมเกลียดนักหนา  ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับทิกเกอร์มาก่อนเลยนอกจากที่เคยได้รู้สึกกับจักรตอนที่เขาเริ่มนอกใจผม  ครั้งนี้สำหรับทิกเกอร์เป็นครั้งแรก  นั่นคงเพราะว่าทิกเกอร์ไม่ใช่ทิกเกอร์อย่างที่ผมเคยได้รู้จัก  มันเปลี่ยนไปแล้วที่ผมจะเข้าข้างว่าเขานั้นเฟอร์เฟคอย่างที่คนภายนอกมอง  และแน่นอน..ว่าถ้าทิกเกอร์เลือกที่จะไปโดยไม่กลับมา  ผมก็จะไม่ตามให้เขากลับมาหรอกครับ

= = = = = = = =

[เบบี้]

ณ  คอนโดจักร..
“ถ้ารู้ว่าต้องมาดินเนอร์ที่คอนโดอย่างนี้ไม่มาหรอกนะ เสี่ยงไปหน่อยแฮะ” ผมแกล้งพูดแซวไปอย่างนั้น  ผมกับจักรเรามาทานข้าวด้วยกันบ่อยมากขึ้น  ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาที่คอนโดของเขา 
“ชีวิตต้องเสี่ยงสิครับถึงจะดี” จักรพูดปนหัวเราะก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนออก  เขาเตรียมอาหารไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว  จักรเป็นคนชอบทำอาหาร  เวลาที่ผมคบอยู่กับเขา  จักรมักจะทำอาหารให้ผมทานเสมอ ส่วนมากก็จะเป็นอาหารที่สามารถทำได้ง่ายๆละครับ 
“ฟ้า..อย่าซนน่า” จักรปรามเมื่อเห็นว่าผมเดินสำรวจไปทั่วห้องของจักรพร้อมกับเปิดนู่นเปิดนี่ดูอย่างกับเป็นห้องของตัวเอง  ผมไม่สนใจ  เดินไปที่ชั้นวางของใกล้โซฟาและเปิดมันดูทุกชั้น
“ฟ้าครับ” จักรเรียกอยู่ตรงโต๊ะทานอาหาร  ผมหันกลับไปแลบลิ้นให้และหันกลับมาค้นของต่อ 
“นี่อะไรอ่ะจักร” ผมหยิบถุงยางออกมาจากลิ้นชักและชูมันขึ้นเหนือหัวหน้าตาย
“ให้ตาย หึ..ฟ้าก็จะไม่เห็นมันหรอกนะถ้าฟ้าไม่ค้นมันน่ะ” จักรบ่นพร้อมกับเดินเข้ามาหาผมก่อนจะคว้าเอาถุงยางกลับไปใส่ลิ้นชักอย่างเดิม
“หรือว่าอยากให้จักรใช้ดีล่ะ” จักรยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  ผมเอาข้อศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องจักรเบาๆก่อนจะลอยหน้าลอยตาอย่างไม่รู้สึกรู้สาเพื่อค้นของต่อ
“ไปนั่งที่โต๊ะได้แล้วครับ” จักรพูดพร้อมกับเดินตามหลังมาด้วย  ผมยักไหล่ให้ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะ 
“ฟ้า” จักรเริ่มทำเสียงเข้มขึ้นเรื่อยๆ  ผมเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานของจักรไม่หยุด  จักรเริ่มปรามเสียงเข้มมากขึ้นกว่าเก่าแต่ผมก็ไม่ฟัง
“....................” ผมชะงักในทันทีเมื่อเห็นของที่อยู่ในลิ้นชัก  จักรเองก็เงียบไปด้วย  รูปของผมกับจักรที่ถ่ายด้วยกันสมัยเรียนวางอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานหลายรูป  อัลบั้มภาพที่ผมเคยทำให้จักรในวันครบรอบ 1 ปีที่เราคบกันก็วางอยู่ในนั้นเช่นกัน
“เก็บไว้ทำไมน่ะ ทิ้งๆไปเหอะ” ผมพูดส่งๆและปิดลิ้นชักลง  จักรไม่พูดตอบอะไร  ในห้องเงียบมากจนผมเริ่มทำตัวไม่ถูก
“โอ๊ะ นี่อะไรอ่ะ..เบอร์เด็กเหรอ” ผมแซวทันทีเมื่อพบกับกระดาษจดใบหนึ่งที่มีเบอร์โทรศัพท์เรียงเป็นแถวยาว
“ฟ้า..ฮื้ม มานี่เลย” จักรเหลืออดเข้ามากอดเอวผมและออกแรงลากผมออกมา
“หนีความจริงเหรอ..หึ” ผมหันตัวกลับไปเบะปากให้  จักรกลอกสายตาไปอีกทาง  เราต่างฝ่ายต่างยืนนิ่ง  จักรยังคงไม่ยอมปล่อยแขนออกจากเอวของผม  ผมยืนนิ่งอย่างหยั่งเชิงอีกฝ่าย  จักรจ้องหน้าผมนิ่งก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้หน้าผมอย่างช้าๆ  ผมหลบตาเขาและได้แต่อยู่เฉยจนจมูกของจักรชนเข้ากับจมูกของผม
“เอ๊ะ!” ผมนำมือขึ้นมาคั่นระหว่างปากของเราในทันที  จักรชะงัก  ผมเล่นหูเล่นตาให้จักรจนอีกฝ่ายหัวเราะเสียงเบา
“ใครอนุญาตไม่ทราบ” ผมพูดพร้อมกับยักคิ้วให้  จักรเอนตัวกลับไปอย่างเดิม  ผมนำมือลง
“หลงตัวเองว่ะ จักรยังไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย” จักรพูดพร้อมกับปล่อยแขนออกจากเอวผม  และทำท่ากวนตอบผมด้วย  ผมยิ้มให้ก่อนจะเดินนำออกมาจากห้อง  ผมเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร  จักรเดินมาพร้อมกับรินน้ำให้อีกด้วย
“หน้าฟ้าจะเป็นพาสต้าอยู่แล้ว เบื่อพาสต้าชะมัด..ไม่อยากกินเลยอ่ะ” ผมบ่นด้วยรู้สึกเบื่อจริงๆ
“อ่าว ไหงงั้นล่ะครับ..จักรทำแล้วนะ ต้องกินสิ” จักรหน้าเสีย  ผมหันหน้าหนี
“ก็ตอนจักรถามว่าอยากกินอะไร ฟ้าบอกเองว่าอะไรก็ได้นี่ครับ” จักรพูด  หน้าเริ่มเครียด
“ก็ฟ้าเบื่อ” ผมย้ำบอก
“แต่จักรไม่เบื่อ..กินเลย จักรทำตั้งแต่ห้าโมงครึ่งเลยนะ ทำตั้งหลายอย่างเนี้ย” จักรชี้ไปที่อาหารอย่างอื่นบนโต๊ะ  ผมเบะปากแต่ก็หยิบช้อนส้อมขึ้นเตรียม
“ฟ้า จะทำหน้างอทำไมครับ..จักรไม่ผิดสักหน่อย ฟ้านั่นแหละ เอาแต่ใจ” จักรว่า
“จักร..ว่าฟ้าเหรอ” ผมขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ
“ใช่ครับ” จักรเล่นหน้าเล่นตากวนตอบทันที  ผมกัดฟันและกำลังนึกว่าจะทำยังไงตอบโต้กลับไปดี
“หึ..กินได้แล้วครับ เดี๋ยวเย็นแล้วมันจะไม่อร่อยนะ” จักรยิ้ม  ก่อนจะหยิบส้อมจากมือผมไปพันเส้นพาสต้าให้และนำมาจ่ออยู่ที่ปากของผม  ผมนั่งนิ่งทำหน้ามึนใส่
“อ้าปาก” อีกฝ่ายสั่งเสียงเข้ม
“ไม่” ผมตอบกลับ
“อ้าปาก”
“ม่าย”
“หึ ฟ้า..อย่ามาทะเล้นนะ” จักรว่าพร้อมกับลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้  ผมหันหน้าหนี  ต่างฝ่ายต่างขำการกระทำของกันและกัน  จักรพยายามเข้ามาบีบแก้มผมเพื่อบังคับให้ผมอ้าปากออก
“จุ๊บ~” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆจักรก็ก้มลงมาจูบปากผมอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว


เพี้ย !!


“โอ้ย” จักรร้องตัวเซไปเมื่อโดนผมตบเข้าให้อย่างแรง  ผมยิ้มยักคิ้วให้อีกฝ่ายที่ยืนจับแก้มตัวเองด้วยสีหน้าเหยเก
“อยากมาลามปามทำไมล่ะ” ผมว่า
“ก็ฟ้าไม่อ้าปากทำไมล่ะ” จักรย้อนหน้างอ
“ตกลงจะกินไม่กิน ให้มันรู้ซะบ้างนะว่าตัวเองอยู่ในเขตแดนของใคร” จักรว่าอย่างมีชัย  ผมเชิดหน้าไปอีกทาง
“กลัวตายล่ะ”
“แต่กินก็ได้ แต่ไมได้กลัวหรอกนะ” ผมพูดส่งๆ  จักรหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะยื่นส้อมมาใกล้ผมอีกครั้ง  ผมเอื้อมมือจะไปจับส้อมมาทานเองแต่จักรกลับนำส้อมหนีเหมือนต้องการจะป้อนผมอีก
“ป้อน” อีกฝ่ายพูดเสียงแข็งยืนยันการกระทำของตนเอง  ผมหลบตาเพราะรู้สึกเขินเล็กน้อย  แต่สุดท้ายก็ยอมอ้าปากให้จักรป้อนแต่โดยดี
“นี่ครับ ถ้าเบื่อแล้วก็ทานอย่างอื่นไปแล้วกันนะ” จักรตักสลัดมาวางไว้บนจานเปล่าของผม  น้ำเสียงของจักรไม่ได้พูดอย่างโกรธหรืองอนอะไร  เป็นน้ำเสียงที่เรียบอย่างนุ่มนวล  ผมพยักหน้าและกินพาสต้าต่อแต่ก็กินไม่ได้มากเพราะผมรู้สึกว่าเย็นนี้ไม่ค่อยหิวเอาซะเลย  หลังจากที่ผมกินเสร็จเรียบร้อย  จักรจัดการนำจานชามไปเก็บ  ส่วนผมได้แต่ทำตัวเป็นคุณชาย  เดินค้นนู่นค้นนี่ในห้องจักรอย่างนึกสนุก  หลังจากที่จักรจัดการอะไรๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว  เขาก็นำไวน์มาเสิร์ฟให้ผมที่นั่งอยู่ที่ระเบียงตรงห้องรับแขก
“ขอบคุณ” ผมบอกก่อนจะหยิบไวน์ขึ้นจิบ
“คาเบอเนย์ โซวียอน” ผมหมุนขวดไวน์ดู  จักรนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผม 
“อืม มีอีกขวดน่ะ..จะเอากลับไปก็ได้นะครับ” จักรบอก
“ก็ดีนะ” ผมนึกสนุก  ถึงแม้ว่าไวน์ชนิดนี้คิวจะมีแล้ว  แต่ผมคิดว่าหลานผมคงอยากได้อีกสักขวด
“จะเอาไปเอาใจหลานชายรึไง” จักรพูดอย่างรู้ทัน
“อืม..ประมาณนึง” ผมตอบยิ้มๆ
“แล้ว ขานั้นเค้าชอบรสไหนล่ะ” จักรถาม
“พีโนนัวร์” ผมตอบ
“หึ..คอผู้ดีว่างั้น” จักรแซว  ผมได้แต่ขำตาม  สิ้นเสียงหัวเราะเราต่างเงียบลง  จักรจิบไวน์เป็นพักๆ  ลมด้านนอกแรงและเย็นมาก  มองจากมุมนี้ทำให้เห็นกรุงเทพเมืองแห่งสีสันได้ทั่ว  ผมคิดว่าแสงสีที่ว่าคงเป็นแสงจากรถยนต์กับผับบาร์เสียส่วนมาก  แม้ตอนนี้จะปาไปเกือบสามทุ่มแล้ว  แต่รถยังคงติดเป็นแนวยาวสุดลูกหูลูกตา
“ค้างที่นี่ไหม” จักรถามขึ้นโต้งๆทั้งทั้งที่ไม่ได้หันกลับมามองหน้าผม
“อย่ามาทะลึ่ง” ผมว่าเสียงเข้ม  รู้ดีว่าจักรเพียงแค่พูดเปลี่ยนบรรยากาศก็เท่านั้น
“หึหึ” จักรหัวเราะก่อนจะหันกลับมามองผม
“....................” ผมเงียบ  เอนตัวพิงพนักเก้าอี้และยืดขาออกไปที่เก้าอี้วางเท้าด้านหน้า 
“เป็นอะไรรึเปล่า” จักรถาม  ผมไม่ได้หันหน้ากลับไปมองหน้าเขา
“จักรเห็นฟ้าซึมๆมาหลายวันแล้วนะ..”
“เปล่านิ” ผมตอบ  ในใจกลับรู้สึกโหวงเหวงบอกไม่ถูก  จะว่าผมไม่ร่าเริงจนคนอื่นสังเกตเห็นได้หรือก็ไม่ใช่  ผมไม่ใช่คนที่จะทำนิสัยอะไรแบบนั้นบ่อยนักถ้าไม่เจียนตายจริงๆ  แต่บางครั้งเหมือนหัวใจมันสะดุดกับเหตุการณ์อะไรบางอย่างจนทำให้ยิ้มไม่ได้อยู่บ่อยครั้ง
“จะดีมาก ถ้าจะไม่ใช่เรื่องของไอ้ฝรั่งนั่นน่ะนะ” จักรว่า  ผมหันกลับไปมองเหล่ใส่  จักรเบะปากให้ผมอย่างไม่รู้ไม่ชี้ 
“ฟ้าบอกแล้วไง ว่าฟ้าจะทำอะไร..” ผมพูด
“จักรไม่มีสิทธิ์” จักรพูดแทรกขึ้นทำให้ผมต้องหุบปากลง
“หึ..ก็รู้นิ” ผมหัวเราะอย่างขอไปที
“แต่จักรหวงฟ้า” จักรตอบกลับทันทีทำให้ผมต้องเงียบลง  จักรมองไปที่เบื้องหน้า  สีหน้าของจักรดูจริงจังและเหมือนกำลังโกรธผมอย่างนั้น  ผมเลยไม่ว่าเขาอีก
“รู้สึกว่าตัวเองมีคู่แข่ง ก็เลยไม่พอใจรึไง” ผมพูดเสียงเรียบอย่างไม่ได้ต้องการประชดประชัน  แต่เพียงต้องการคำตอบและความรู้สึกจากอีกฝ่าย  เพราะตั้งแต่ที่เราเลิกรากันไปที่จริงเราจบกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นอกจากจะมีคำตัดเยื่อใยจากจักรและหลังจากนั้นเราก็แยกทางกัน  ต่างฝ่ายต่างเดินไปคนละทาง
“เปล่า..ก็ใช่ ที่จริง ก็หวงมาตั้งนานแล้วนี่นะ” จักรพูดขึ้น
“..จักร” ผมถอนหายใจ
“ทำไมจักรถึงนึกอยากกลับมาคบกับฟ้าอีก ในเมื่อ..จักรยอมรับเถอะ ว่าจักรเลิกเจ้าชู้ไม่ได้” ผมพูดและจ้องหน้าจักรเขม็ง  จักรจ้องตาตอบผมก่อนจะหันหน้าหนี
“ใช่..จักรเลิกเจ้าชู้ไม่ได้” จักรพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“จักรรู้ ว่าจักรเลิกเจ้าชู้ไม่ได้..จักรถึงต้องเลือก ที่จะเลิกกับฟ้า” ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ  ถึงแม้ว่าเวลานั้นจะผ่านมานานมากแล้ว  แต่ผมเองก็ไม่ได้มีคนที่เรียกว่า “รักมากที่สุด” บ่อยครั้ง  ในชีวิตนี้ก็มีเพียงแค่สองคนเท่านั้นที่ยอมให้เข้ามาในหัวใจ  มันก็คงไม่แปลก  ที่ผมจะจำทุกห้วงเวลาได้เป็นอย่างดี  ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์  ผมก็จำได้ดีว่าใครชอบหรือไม่ชอบอะไร  ผมจำได้ว่าจักรไม่ชอบทานมะละกอ  จักรจะชอบตัดเล็บหลังอาบน้ำเสร็จและเขาจะชอบให้ผมเป็นคนตัดให้เสมอ  จักรชอบใส่แต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวนอน  เขาชอบให้ผมนอนกอดเขามากกว่าที่เขาจะมากอดผมไว้  จักรจะชอบอ้อนเวลาที่ตัวเองทำผิด  ชอบทะลึ่งทะเล้นเรื่องบนเตียง  จักรเป็นคนเจ้าเล่ห์  อัธยาศัยดีและกวนโอ๊ย  เขาไม่ชอบทำการบ้านวิชาภาษาไทย  เขามักจะมีแต่ตัวและสมองเวลาเข้าเรียน  จักรชอบให้ผมไปรับหลังเลิกเรียน  เขาชอบให้ผมเอาใจเวลาที่เขาบ่นว่าเขาไม่อยากไปเรียน  ผมบอกได้เลยว่าผมจำได้หมดทุกอย่างแม้กระทั่งเลขบัตรเอทีเอ็มที่เขาเคยใช้ให้ผมไปกดเป็นประจำ  ที่จริงแล้ว..ถ้าผมจะไม่หลอกตัวเองว่าผมลืม  ผมก็จำได้หมดทุกรายละเอียดจริงๆ
“จักรรักฟ้านะ..” จักรทิ้งน้ำเสียงลง  ผมได้แต่เงียบและยิ้มให้น้อยๆ
“หลังจากที่เราเลิกกัน ไม่กี่เดือน..จักรก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าจักรไม่ได้อยากเสียฟ้าไป บางครั้ง..จักรรู้สึกเหมือนกับว่า จักรไม่คิดว่าตัวเองจะนึกถึงฟ้าได้บ่อยมากขนาดนั้น จักรหวง..ในหัวจักรมันคิดไปต่างๆนาๆว่าฟ้ากำลังอยู่กับใคร ทำอะไร แล้วใครจะเป็นคนรักของฟ้า” จักรยิ้มน้อยๆด้วยท่าทางเศร้าจนผมเองก็ไม่อยากจะจับผิดกับคำพูดของเขา
“ฟ้าก็คงจะไม่ยินดีใช่ไหมล่ะ ถ้าจักรจะมีไปเรื่อยๆ..โดยมีฟ้าเป็นเมียหลวงน่ะ” จักรหันมายักคิ้วยิ้มกวนให้
“ใครจะไปยินดีล่ะไอ้บ้า!” ผมกระแทกเสียงว่าให้  จักรหัวเราะตอบอย่างพอใจ
“นั่นแหละ ถึงจะฝันว่าอยากให้ฟ้ารับให้ได้ก็เถอะ..แต่มันจะไปรับได้ยังไง จักรรู้นะว่าจักรทำไม่ดีไว้ มันก็เป็นความคิดเห็นแก่ตัวของคนเจ้าชู้ละนะ..จักรรู้ว่าจักรเห็นแก่ตัวที่คิดแบบนี้ แต่การที่จักรปล่อยฟ้าไปในวันนั้น มันก็เพื่อตัวฟ้าเองนะครับ” จักรยิ้มให้
“การที่จักรเคยบอกว่าไม่มีใครเหมือนฟ้า จักรพูดจริงๆ..จักรไม่เคยปล่อยให้ใครมาทำตัวพิเศษเหนือกว่าฟ้ามาตลอด คงเพราะยังไม่มีใครใช่เหมือนที่ฟ้าใช่สำหรับจักรละมั้ง” จักรถอนหายใจแรง
“ไม่ได้อยากแก้ตัวหรอกนะครับ ก็แค่พูดความจริง” จักรพูดส่งๆ
“แล้วจักรคิดว่า จักรจะเลิกเจ้าชู้ได้เหรอ” ผมถาม  เราต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันด้วยสายตาที่อยากจะเห็นหัวใจที่ปวดร้าวที่ผ่านมา
“ไม่รู้สิ” จักรตอบทันที
“จักรรู้สึกอยู่หลายครั้งว่าอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม บางทีจักรเองก็อยากลองดู..พยายามดู จักรก็ไม่รู้ว่าจักรจะเจ้าชู้ไปทำไม แต่มันเหมือนกับของที่พ่อแม่ให้มาแล้วควรเก็บรักษาไว้ให้ดีน่ะ” จักรอมยิ้ม  ผายมือไปมาด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง
“เดี๋ยวจะโดน” ผมทำท่าจะเอื้อมมือไปตีด้วยนึกหมันไส้ที่จักรเอาแต่หยอกล้อไม่หยุด  จักรเบี่ยงตัวหนีและหัวเราะอย่างชอบใจ
“เวลาที่จักรต้องนึกว่าฟ้าอยู่กับผู้ชายคนอื่น หัวใจมันทรมานเป็นบ้าเลยรู้ไหมครับ..แต่ก็นะ จักรเองก็ยังเลือกที่จะเจ้าชู้โดยปล่อยให้ฟ้าไป จักรเลือกที่จะเจ้าชู้ มากกว่าที่จะเลือกฟ้า..มันไม่ใช่อะไรสำคัญกว่าอะไร แต่จักรไม่อยากให้ฟ้าร้องไห้อีก จักรไม่มั่นใจว่าจะไม่ทำให้ฟ้าร้องไห้อีกรึเปล่า ตอนนั้น..จักรคิดได้แค่นั้น” จักรบอก  ผมได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ถึงจะเป็นอย่างนี้ แต่ก็รักมาตลอด..ขอให้เชื่อจักรเถอะนะครับ” จักรยิ้มน้อยๆด้วยท่าทางเศร้า
“ให้โอกาสจักรอีกครั้งได้ไหมครับ”
“ให้โอกาสความเจ้าชู้น่ะนะ” ผมกวนกลับบ้าง
“ความเจ้าชู้ไม่ต้องให้หรอก มันมีโอกาสตลอดแหละ..หึ” จักรกวนกลับทันที
“โอ้ย..ฟ้า ฟ้าๆ” จักรร้องโอดครวญเสียงหลงเมื่อโดนผมเอื้อมมือเข้าไปบิดหูของจักรไว้ได้  ผมออกแรงบิดอย่างแรงด้วยความหมันไส้
“เจ็บ ฟ้า..จักรเจ็บนะ” จักรร้อง  ตัวทั้งตัวเอียงมาตามแรงดึงจากมือของผม
“เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนแบบนี้สักทีห๊ะ” ผมกัดฟันบ่น
“โอเค ยอมแล้วครับ..ขอโทษๆ” จักรพูดพร่ำ  ผมหัวเราะ  ปล่อยหูจักรออกก่อนจะตบเข้าที่หน้าจักรให้อีกหนึ่งที
“เมียหลวงดุอย่างนี้ เมียน้อยไม่กล้าหือหรอก..จริงๆ” จักรเอามือปิดหูตัวเองก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มไม่เลิก  ผมทำหน้างอใส่อย่างห้ามปราม
“จะกลับแล้ว” ผมลุกขึ้นพร้อมกับไม่ลืมที่จะหยิบขวดไวน์ติดมือมาด้วย
“ตกลงคบกันนะ” จักรลุกขึ้นตาม  นำหน้าเข้ามาใกล้หน้าผมอีก
“ไม่” ผมตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นถึงแม้ว่าหัวใจจะสั่นเล็กน้อยก็ตาม
“งั้น..พิเศษนิดนึงก็ได้” จักรพูดเสียงนุ่มแต่ก็แฝงไปด้วยความทะเล้น  มือก็เอื้อมมากอดเอวผมเข้าไปด้วย
“อย่ามาปากว่ามือถึงได้ไหม” ผมปรามพร้อมกับดันหน้าจักรออก  จักรหัวเราะและยังคงโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนปากของจักรกดลงที่แก้มของผม
“พิเศษกว่าไอ้ฝรั่งนั่นนิดนึงก็ยังดี จักรไม่ชอบขี้หน้ามันเลย” จักรบ่น  ขณะเดียวกันปากก็คลอเคลียอยู่ตรงแก้มของผมไปมา
“ตัวเองดีไม่ได้เท่าเค้าน่ะสิ” ผมกัด
“ก็ใช่น่ะสิ” จักรหัวเราะทำให้ผมกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่กับความไม่รู้สึกรู้สาของจักร
“หลานฟ้าก็อีกคน หึ..ยิ่งโตยิ่งน่าหมันไส้นะ ฝากบอกด้วยว่าระวังตัวไว้ให้ดีล่ะ” จักรพูดปนหัวเราะแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์
“หึ..จะไปแกล้งอะไรมันอีก ฟ้าปวดหัวนะ” ผมว่าปราม  จักรยักคิ้วตอบเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“นะครับ..พิเศษนิดนึง” จักรกลับมาทำเสียงอ้อนอีกครั้ง
“ขอคิดดูก่อน” หันหน้าหนี
“แสดงว่าได้” จักรพูด
“ขอคิดดูก่อนไง” ผมหันไปทำเสียงเข้มใส่
“ไม่รู้อ่ะ สำหรับจักรมันแปลว่า..อนุญาต” จักรลอยหน้าลอยตาใส่  ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร  มันคล้ายกับว่าปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเองก็อยากให้โอกาสจักรมากกว่าที่เป็นอยู่  ถ้าที่เขาพูดมาเมื่อกี้ทั้งหมดนั้นเป็นความจริง  การที่เวลาผ่านมานานแล้วผมคิดว่าจักรเองก็คงจะไม่ได้โกหกผม  คำพูดที่จักรพูดมามันไม่ใช่คำแก้ตัวที่เหมือนจะไม่ให้ตัวเองไม่ผิด  แต่มันก็เป็นคำพูดจริงๆที่เหมือนกับท้าลองว่าผมจะรับเขาได้หรือไม่ได้ก็เท่านั้น  ใช่..ว่าผมรับไม่ได้หรอก  แต่จักรยังคงเป็นจักร  นิสัยอย่างอื่นของเขานอกจากความเจ้าชู้นั้น  ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเองก็เป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่ง..

................>>>><<<<.................