หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[white choc~]

อาฟ้า 
เมื่อวานพอจูบกับจักร   ความรู้สึกเป็นแบบนี้ >>>
วันนี้พอจูบกับทิกเกอร์  ความรู้สึกเป็นแบบนี้ >>> 

  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคู่ชกเวทีนี้ระหว่างจักรกับทิกเกอร์ ใครเป็นฝ่ายชนะ   



   ถึงพี่คิว ปกติเค้าชอบพี่คิวม๊ากมาก แต่พอมาตอนนี้เค้าอยากตบกระโหลกพี่คิวม๊ากมากเหมือนกัน
อาฟ้ากับทิกเกอร์เค้ากำลังเล่นชิวหาพาเพลินกันอยู่  ตัวเองเข้าไปทำไมไม่ดูตาม้าตาเรือไททานิกซะก่อนอ่ะ 
หมดกัน!!กว่าจะปลุกปั่นอารมณ์ได้ขนาดนี้ ของเค้ากำลังแข็งได้ที่เข้าไปขัดจังหว่ะอย่างงี้ก็เหี่ยวหมดอ่ะดิ่ เซ็งเป็ด!!

[pochu52]

ชอบเวลาที่อาฟ้าอยู่กับทิกเกอร์มากกว่าอ่ะ ดูอาฟ้าทำตัวตามสบายมากกว่า
แค่พี่คิวมาจัดจังหวะได้น่า...มาก 555

[kanunsak]

อร๊ายยยยยยยยยย  ในที่สุด...  ในที่สุด....   





    ฉลองล่วงหน้าเลยเรา เลือกไม่เลือกไม่รู้แหละ  แต่เค้าดีจายยยยยยยยยยยย 

[baka_bunny]

โธ่ๆๆ พี่คิวของป้าาาาา ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยยยยยยย >~<

[greensnake]

อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าเท่าเทียม
โดนแกล้งต่างๆนาๆคล้ายกัน
ปิดท้ายด้วยมื้อเย็นและจูบเหมือนกัน
แต่เราว่าทิกเกอร์ได้เปรียบอยู่นะ
ได้ทำอาหารเย็นและทานด้วยกัน
ที่สำคัญพี่คิวออกหน้าว่ายังไงก็ทิกเกอร์
เราเองก็อยู่ข้างทิกเกอร์นะ 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[ladyzakura]

ตอนนี้ฟ้าทำตัวน่ารักอ่ะ ชื่นใจ!!!!

[skynotebook]

ทิกเกอร์สู้ๆ  อาฟ้าใจอ่อนแน่นอน
อ่านแล้วก็เขินด้วยอะ เหมือนอาฟ้าจะใจอ่อนบ้างแล้ว
ลุ้นอีกนิด หวังว่าอาฟ้าจะลงเอยกับทิกเกอร์นะค่ะ

[minenat]

น่ารักจริงๆ อ่าาาาาาาาาาาาาาาา

[loverken]

 
ฟินสุดๆ กับเรื่องนี้

[Namiirin]

ฟินเลยค่ะ คู่นี้ 

[ToffeE_PrincE]

เริ่มมีการพัฒนาแล้ว

 

[Azitten]

ยังไงก็ต้องทิกเกอร์นะพี่ฟ้า
ทิกเกอร์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ง้อไปเรื่อยๆๆๆ

คิวมาขัดจังหวะเนอะ ไม่ไหวๆๆทีหลังส่งตัวก่อนค่อยส่งเสียง
 

[CarToonMiZa]

 

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

แอร๊ยยยยยยยย  ทิกเกอร์มันต้องแบบนี้ 
โดนใจมากกกกกก ดูจากการจูบแล้วเนี่ย มันต้องทิกเกอร์นี่แหละที่ใช่

[Ball]

เข้ามาอ่านรอตอนต่อไปอีกรอบ
ชอบบบบบบบบ พี่ฟ้าทำตัวแบบนี้ล่ะเริ่มจะชื่นใจแทนทิกเกอร์
และสนุกเวลาคิวกวนตีน หึหึ
รออยู่นะจ้ะเบบี้ จุ้บจุ้บ >.<

[entirom]

ฟ้าน่ารัก

[CarToonMiZa]

 

[nemesis]

รอฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธอจะมาเมื่อไร 

[Marchyn]

ชอบเรื่องนี้จังครับ

ภาษาที่ใช้ กับ การเดินเรื่องอ่านแล้วสบายใจดี ไม่หนัก ^^

[Pupay]

มาเดินเล่น รออาฟ้า 

[เบบี้]

 

[เบบี้]

~16~

วันอาทิตย์  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
หลังจากวันที่ผมจูบกับทิกเกอร์ก็ผ่านมาได้หลายวัน  ผมไม่ได้ติดต่อกับจักรหรือทิกเกอร์อีก  จะเรียกง่ายๆก็คือผมกำลังหลบหน้าพวกเขาและไม่รับโทรศัพท์ก็ได้ 
วันนี้เป็นวันที่ต้องนัดสัมภาษณ์ผู้ช่วยเชฟ  ผมเลือกคนที่กล้ายอมเสียเงินเดินทางมาเพื่อสัมภาษณ์ที่ประเทศไทยด้วยตนเอง..พวกเขาต้องยอมเสี่ยงเท่านั้น  มีนักศึกษาไทยที่เรียนจบทางด้านการอาหารจากมหาวิทยาลัยที่ไทยสามคนที่ประวัติน่าสนใจและผมเรียกตัวให้เขามาสัมภาษณ์  และมีนักศึกษาไทยที่จบหลักสูตรการอาหารจากประเทศออสเตรเลียหนึ่งคน  เป็นเด็กผู้ชายที่มีความมั่นใจสูงทีเดียว  นอกนั้นก็เป็นชาวต่างชาติสามสี่คน  นักศึกษาชาวนิวซีแลนด์ที่จบการโรงแรมจากประเทศสวิตเซอร์แลนด์  นักศึกษาชายลูกครึ่งชาวไทยสิงค์โปรที่เพิ่งจบทางด้านการอาหารและเพิ่งคว้ารางวัลบาริสต้ามาหมาดๆ  อีกคนเป็นนักศึกษาสาวทุนการอาหารชาวเบลเยียมที่จะต้องมาแลกเปลี่ยนฝึกงานที่ประเทศไทยสักระยะ  เธอหน้าตาน่ารักและดูมีมารยาทมากคนหนึ่ง..
หลังจากที่สัมภาษณ์เสร็จครบทุกคนแล้ว  ผมให้หมี  กัสและซีช่วยต้อนรับและดูแลคนพวกนี้  ทั้งด้านอาหารที่คิวและเซ็นมาทำเตรียมไว้เพื่อต้อนรับพวกเขาตั้งแต่เช้า  พวกผมอยากให้เขาได้ลิ้มรสอาหารจากฝีมือของเชฟทั้งสอง  อย่างน้อยพวกเขาก็เสียสละมาถึงที่นี่ทางเราจึงอยากบริการพวกเขาให้เต็มที่เท่าที่พวกเราจะสามารถทำได้  หลังจากที่สอบสัมภาษณ์เสร็จ..ในตอนนี้ผม  เซ็นและคิวกำลังระดมสมองว่าจะเลือกใครดี  เพราะเราจะตัดสินใจวันนี้และปล่อยทุกคนไปอย่างไม่รั้งไว้  พวกเขาจะได้ไม่ต้องมานั่งรอและจะได้ทำอย่างอื่นไปตามแผนของแต่ละคน
“ชอบน้องคนนี้จัง” เซ็นพูดขึ้น  มือชี้ไปที่ประวัติของเด็กผู้หญิงชาวไทยที่เพิ่งจบการอาหารจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศไทย  คิวมองเหล่เซ็นอย่างห้ามปราม
“รู้น่า..ไม่ตัดสินใจเพราะความชอบส่วนตัวหรอกครับ” เซ็นพูดใส่เหมือนรู้ทันสายตาของเพื่อนรัก
“มึงถูกใจคนไหนล่ะ” เซ็นถามคิว
“...................” คิวเงียบลงครู่หนึ่งเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก  นานมากแล้วที่เราไม่ได้มาครุ่นคิดเรื่องการรับผู้ช่วยเชฟแบบนี้  แต่ครั้งนี้นั้นจำเป็นมากจริงๆละนะครับ
“นักศึกษาเบลเยียมคนนี้ ประวัติดีนะ..ความจริงแล้วอาหารที่เธอผ่านมาก็ตรงกับอาหารของร้านเรา แต่เธอมาอยู่ได้แค่ระยะสั้น มันคงจะไม่เวิร์คเท่าไหร่” คิวพูด  ผมและเซ็นพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เซ็นว่าไง” ผมถามความคิดเห็นจากหลานอีกคน  ผู้ช่วยเชฟคนนี้จะต้องอยู่ได้นานและมีความสามารถมากพอที่จะเป็นผู้ช่วยหลัก  เขาจะต้องมาทำงานห้าวันต่อหนึ่งสัปดาห์  ซึ่งเขาจะต้องมีความรับผิดชอบอย่างมาก   ผู้ช่วยเชฟจะต้องมาทำงานร่วมกับคิวหนึ่งวัน  เป็นหนึ่งวันเต็มที่ไม่มีเซ็นร่วมด้วย  ซึ่งมันค่อนข้างปรับตัวยากนิดหน่อยที่จะต้องร่วมงานกับคิว  เซ็นเป็นคนเปิดรับคนง่าย  บางสิ่งบางอย่างเซ็นสามารถประนีประนอมให้ได้แต่สำหรับคิวนั้นไม่ใช่  ผู้ช่วยเชฟจะต้องมีความอดทนสูงกับความกดดันที่จะได้รับเพราะคิวเป็นคนเจ้าระเบียบ ดุ   คิวชอบสอนคนเพียงแค่ครั้งเดียวและต้องเป็นคนที่ว่องไว  เฉียบขาด  ฟังอย่างเดียว  ไม่ถามสิ่งที่ไม่ควรถามเพราะคิวไม่ชอบคนพูดมากนะครับ..
“มึงเลือกดิ กูไว้ใจมึง..แต่กูคิดว่ามึงคงไม่ไว้ใจกู” เซ็นพูดขำๆ  คิวยิ้มอย่างอ่อนใจ
“แน่ล่ะ กี่คนแล้วล่ะที่ไปเพราะมึง” คิวย้อน  เซ็นหันมายิ้มอย่างขอไปทีให้ผม
“ที่จริงผมก็ชอบเด็กคนนี้นะ น่าสนใจ..น่าให้โอกาส” คิวหยิบประวัติของนักศึกษาชายไทยคนหนึ่งขึ้นมา
“แต่..เราก็ไม่ได้มีเวลามากพอที่จะสอนงานใคร” ผมพูด
“ใช่” คิวเห็นด้วย
“นิวซีแลนด์คนนี้ตัดออก เด็กไทยพวกนี้ตัดออก” เซ็นเสนอและหยิบประวัติของพวกเด็กๆที่ว่าไปกองรวมไว้ตรงหน้าตัวเองเพื่อที่จะทำให้เราตัดสินใจได้ง่ายมากขึ้น
“ทำไม..มึงไม่ชอบอะไรไอ้นิวซีแลนด์นี่ ออกนอกหน้าไปละ” คิวพูดปนหัวเราะ
“กูเห็นมันชอบแลบลิ้น กูไม่ชอบ” เซ็นพูดด้วยสีหน้าจริงจังจนผมและคิวอดหัวเราะไม่ได้
“สำหรับอานะ ที่น่าสนใจก็มีเด็กไทยที่เพิ่งจบการอาหารจากออสคนนี้..กับลูกครึ่งสิงค์โปรคนนี้ ประวัติโชกโชนมาก” ผมหยิบประวัติของทั้งสองคนมาวางข้างกัน  ทั้งห้องเงียบลงอีกครั้ง  คิวและเซ็นจ้องไปที่ใบประวัติสองใบนั้นเขม็ง
“เฮ้อ..” อยู่ๆทั้งคิวและเซ็นก็ถอนหายใจขึ้นพร้อมกัน  ผมยิ้มก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
“เชิญเลือกได้ตามสบาย” ผมพูดแซว  การที่ใบประวัติและคำให้สัมภาษณ์ของเด็กสองคนนี้คะแนนนำกว่าเพื่อน  ทำให้เซ็นและคิวหนักใจได้นี่ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  อารมณ์คงจะประมาณว่า “อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน”  ผมปล่อยให้หลานทั้งสองคนตัดสินใจกันเอาเองเพราะผมไม่ได้มีหน้าที่ในครัวด้วย  เขาทั้งสองจะต้องทำงานร่วมกับคนที่เขาเลือกเข้ามาเอง  พวกเขาควรตัดสินใจด้วยตนเองคงจะดีมากที่สุด
“กูว่าเด็กคนนี้น่าสนใจกว่า ได้รางวัลบาริสต้ามาด้วย..คงจะพึ่งพาได้เยอะกว่า” คิวจิ้มนิ้วไปที่ใบสมัครของลูกครึ่งชาวไทยสิงค์โปร
“อือ..กูก็ว่างั้น อีกอย่างพูดได้ตั้งสามภาษา พูดไทยก็ได้ด้วย..จะได้ไม่สื่อสารผิดเพี้ยนกับเด็กในร้าน แล้วมันดูเถื่อนๆดีนะ น่าจะทำอะไรไว..ไม่ขัดหูขัดตามึง” เซ็นพูดแกมหัวเราะเหมือนกับแขวะเพื่อนตัวเองไปในตัว
“หึ..เจอมวยถูกคู่ละอา” เซ็นยักคิ้วให้ผม  ผมพยักหน้ายิ้มๆอย่างเห็นด้วยกับเซ็น
“ตกลง เอาคนนี้นะ” ผมสรุป  มือชี้ไปที่ประวัติของลูกครึ่งชาวไทยสิงค์โปร  ทั้งสองคนพยักหน้าตอบ
“เอาล่ะ..ต่อไปนี้ ถึงตาแกสองคนแล้ว เลือกเอาว่าใครจะเป็นฝ่ายออกไปบอกทุกคนว่าได้งานนี้” ผมพูดตัดบทอย่างโต้งๆ
“อ่าว อาเป็นเจ้าของร้านนะ ไหงพูดงี้ล่ะ..” เซ็นว่า
“มึงแหละ” คิวโยนให้เซ็นทันที
“มึงนั่นแหละ” เซ็นโยนกลับ
“เด็กมันจะคิดว่ากูพูดเล่น มึงดูหน้ากูสิ..จริงจังไหม” เซ็นว่าตัวเอง  ผมและคิวได้แต่นั่งขำ
“โอเค ไปกัน..จะได้จบๆ อยากพักผ่อน” คิวตัดบทพร้อมกับลุกขึ้นหยิบประวัติของไจ๋  เด็กหนุ่มลูกครึ่งชาวไทยสิงค์โปรติดมือไปด้วย
“แหม..พักผ่อนๆ ไปหาน้องเค้กอ่ะดิ มึงปาดหน้าเค้กไปยังวะ..บอกหน่อยดิ้” เซ็นกอดไหล่เพื่อนของตนอย่างหยอกล้อ  ไม่มีคำตอบใดๆหลุดมาจากปากของคิวถึงแม้ว่าผมเองก็อยากรู้ด้วยเช่นเดียวกัน
“โอเค ทุกคน..รบกวนช่วยหันมาสนใจที่ผมหน่อยนะครับ” คิวเดินออกมาหยุดอยู่ตรงกลางร้านระหว่างโต๊ะที่เด็กๆกำลังนั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นอย่างออกรส  คิวยืนหน้านิ่งไม่มีแม้รอยยิ้มให้เห็น
“....................” ทุกคนเงียบลงอย่างกับสั่งได้  ทำให้ในร้านไร้เสียงใดๆในทันที
“ผมรู้สึกยินดีมาก ที่พวกคุณให้เกียรติและเห็นความสำคัญของร้านเรา แต่..ทั้งผมและเชฟเซ็น รวมไปถึงเจ้าของร้านจะต้องเลือกใครสักคนที่มาเป็นผู้ช่วยเชฟ” คิวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่มแต่แฝงไปด้วยความเฉียบขาด
“พวกคุณทำให้ผมตัดสินใจค่อนข้างยาก นั่นหมายถึง..พวกคุณมีดีในตัวเองทุกคน ขอให้เคารพในการตัดสินใจของพวกผม และ..ขอให้ เดินหน้าต่อไปอย่างมีความหวัง” ผมยืนมองแววตาของเด็กแต่ละคนที่เปี่ยมไปด้วยไฟที่ลุกโชน  แววตาที่มุ่งมั่นและเอาจริงเอาจัง  นี่ละนะ..นักศึกษาจบใหม่
“..ไจ๋” คิวเรียก  “ไจ๋” เด็กหนุ่มลูกครึ่งชาวไทยสิงค์โปรเงยหน้ายิ้มกว้างให้ทันที
“ยินดีด้วย..คุณได้งานนี้ครับ หรือ..คุณอาจจะเป็นผู้โชคร้ายก็ได้นะ เตรียมใจไว้ด้วยล่ะ” คิวยิ้มและยักไหล่ด้วยท่าทางกวนโอ๊ย  ทุกคนปรบไม้ปรบมือให้ไจ๋อย่างยินดี  ไจ๋ลุกขึ้นและก้มหัวให้อย่างนอบน้อม  รอยยิ้มของไจ๋เต็มเปี่ยมไปด้วยความดีใจ  เด็กหน้าตาจีนๆและดูท่าทางเกเรคนนี้จะเข้ากับพวกเราได้หรือไม่  คงต้องดูกันไปอีกนานทีเดียว 
ผมและทุกคนจับไม้จับมือกันเป็นการขอบคุณที่ทุกคนอุตส่าห์เดินทางมาถึงที่นี่  และจะได้แยกย้ายกันไปเสียที..
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ” คิวและเซ็นยิ้มพร้อมกับผายมือให้นักศึกษาสาวชาวเบลเยียม
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ..อีกอย่างฉันอยากมาเห็นร้านนี้..ที่นี่ ฉันต้องการมาพบคุณและเชฟเซ็นด้วย” เธอยิ้มกว้าง  รอยยิ้มของเธอนั้นดูมุ่งมั่น  สีหน้าอ่อนโยนแต่กลับแฝงไปด้วยความเข้มแข็งที่มี
“ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากครับ” เซ็นยิ้มตอบ
“เซอร์พูดถึงพวกคุณให้คราสบ่อยๆ ท่านบอกว่า..มีไม่กี่คนที่ท่านต้องยอมรับ ว่าทำอาหารอิตาเลี่ยนได้อร่อยกว่าท่าน” เธอมองหน้าคิวและเซ็นไม่วางตา  ผมได้แต่ยิ้มอย่างภูมิใจในตัวหลานผมทั้งสองคน  เซอร์ที่เธอกล่าวถึงคงจะเป็นอาจารย์ที่สอนทำอาหารอยู่ที่ประเทศเบลเยียม  ถ้าผมจำไม่ผิดเขาเคยไปร่วมงานแลกเปลี่ยนที่ประเทศอิตาลีร่วมกันกับคิวและเซ็นด้วย
“ช่วงนั้นท่านคงจะดื่มไวน์มากไปหน่อยละมังครับ” คิวพูดปัดยิ้มๆทำให้เธอและเซ็นหัวเราะอย่างเข้าใจในความหมาย
“สวัสดีครับพี่ฟ้า วันนี้ขอบคุณมากเลยนะครับ” ผมชะงัก  หันกลับมามองเด็กหนุ่มนักศึกษาชาวไทยที่เพิ่งจบการอาหารมาจากประเทศออสเตรเลียหมาดๆคนนี้  เขายืนยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้าผม  แต่สีหน้าแฝงไปด้วยความผิดหวังเล็กน้อย
“ประวัติของน้องน่ะ ทำเชฟสองคนเลือกยากเลยนะ” ผมยิ้ม
“แต่พวกพี่ก็ไม่เลือกผมอยู่ดี” น้องยิ้มแหยด้วยท่าทางเศร้า
“แต่ไม่ได้หมายความว่าน้องไม่เก่งนี่ บางที..ที่นี่อาจจะไม่เหมาะกับน้อง ดวงของเราอาจจะยังไม่โคจรมาเจอกัน รึบางที..เมื่อน้องก้าวออกจากร้านเราไป น้องอาจจะโด่งดังเลยก็ได้” ผมพูดแกมหัวเราะ  ที่ผมพูด  ผมรู้สึกอย่างนั้นอย่างแท้จริง  อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น..ผมคิดแบบนี้มาตลอด
“ขอให้ภูมิใจในสิ่งที่น้องได้เคยทำมา รวมถึง..ภูมิใจด้วย ที่ทำให้พวกผมคิดหนักได้” ผมยักคิ้วให้  น้องเขาหัวเราะตอบอย่างเคอะเขิน
“ไง..” คิวเดินมาพร้อมกับตบไหล่น้องคนนี้เบาๆ  อีกฝ่ายสะดุ้งก่อนจะก้มหัวให้อย่างนอบน้อมด้วยท่าทีเกรงคิว
“ประวัติไม่เบานี่” คิวพูดหน้านิ่ง  น้องหน้าเหวอไป
“พูดจริง” คิวเบะปากย้ำ  ผมได้แต่หัวเราะกับท่าทีของหลานผมที่ชอบทำท่ากวนคนอื่นเสียจริง
“ครับ..ผมจะภูมิใจ ดีไหม” น้องย้อนพูดเสียงเบา  เกาหัวตนเองอย่างเก้อๆเหมือนกับไม่กล้าต่อปากต่อคำเท่าไหร่นัก 
“ภูมิใจสิ ไม่ได้จบมาง่ายๆซะเมื่อไหร่..ไม่ได้เป็นเชฟกันง่ายๆด้วย บางที..อาจจะยากกว่าเรียนหมออีกด้วยซ้ำ หึ..เพราะไม่ใช่ว่าจะทำอะไรก็ถูกใจทุกคนไปซะหมด” คิวว่า  น้องเขาเพียงแต่อมยิ้มน้อยๆ
“จะเรียนต่อ หรือ หางานทำต่อล่ะ” คิวถามขึ้นโต้งๆ
“ยัง..ไม่รู้เลยครับ ไม่ได้คิดไว้ว่าถ้าไม่ได้งาน จะทำไงต่อ” อีกฝ่ายตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ  แน่ล่ะ..บางทีความมั่นใจที่มีมาล้น  ก็สามารถพังทลายลงได้ภายในพริบตาถ้าเรามีสติไม่พอที่จะควบคุมมัน
“งั้นเหรอ งั้นฉันตัดสินใจให้ไหม..เรียนต่อสิ ฉันให้” คิวสรุปเองเสร็จสรรพ  พร้อมกับยื่นใบเอกสารสถาบันสอนทำอาหารที่ประเทศอิตาลีให้อีกฝ่ายด้วย  น้องรับไปถือไว้ด้วยท่าทางงงๆก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองหน้าคิว
“ไม่ใช่ว่าคุณไม่เก่ง แต่มันยังไม่พอ..” คิวพูด  อีกฝ่ายจ้องคิวตาเขม็ง
“ไม่ใช่ว่าไจ๋เก่งพอแล้ว พวกผมถึงเลือกเค้า..แต่บางที นี่ก็เหมือนโอกาส ให้คุณได้พิสูจน์ตัวเองเพื่อทำให้ตัวเองเก่งมากขึ้นกว่าเดิม ถึงเวลานั้น..คุณอาจจะเก่งมาก จนร้านเราไม่คู่ควรเลยก็ได้”
“คนที่ฉลาดควรเรียนรู้จากคนที่เก่งกว่า ทุกคนจะได้รับสิทธิ์นั้น..ถ้ากล้าพอที่จะเปิดรับ” คิวตบไหล่น้องเขาสองสามทีก่อนจะเดินกลับเข้าห้องพักไปซะเฉยๆ ผมได้แต่อมยิ้มและอดนึกไม่ได้ว่าสิ่งที่ผมเคยด่าว่าคิวไปเมื่อตอนที่เขาเป็นวัยรุ่นนั้นทำให้คิวเป็นคิวในทุกวันนี้ได้เหมือนกัน  ผมเคยด่าคิวเหมือนกับที่พ่อด่าผม “อย่าทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้ว..เพราะมันไม่ใช่วิสัยของคนฉลาด” มันเป็นคำพูดที่ผมคิดว่าอยากจะสั่งสอนหลานของผมที่ชอบทำตัวอวดดีในตอนนั้นก็เท่านั้น  ผมไม่เคยคิดว่าคำพูดของคนบางคนจะสามารถสร้างคนได้แต่คิวทำให้ผมเห็นว่ามันเป็นได้จริง  และเขากำลังส่งต่อเป็นลูกโซ่ไป..
“หึ..” ผมยิ้มให้น้องเขา  น้องเขายืนนิ่งมองคิวจนลับสายตาก่อนจะก้มหน้ายิ้มออกมาเล็กน้อย
“ไงก็ ขอให้โชคดีนะครับ” ผมผายมือให้  คราวนี้น้องเขาจับมือตอบผมอย่างหนักแน่น  ผมยิ้มให้เขาเป็นการบอกลาก่อนที่จะมาลาน้องๆคนอื่นๆจนทุกคนเริ่มทยอยออกจากร้านไป
“บอส..บอส” ผมชะงัก  เมื่อได้ยินเสียงพรายกระซิบ  ผมหันกลับไปมองหมีที่ยืนอยู่ตรงประตูหลังร้าน  มันทำท่าลับๆล่อๆพร้อมกับกวักมือเรียกผมอีกด้วย
“อะไร” ผมกระซิบถามกลับและเดินตรงเข้าไปหา
“งานเข้าบอสแล้วล่ะ”
“อะไร” ผมถามอีกครั้งด้วยความระแวง
“ให้ผมพูดจริงๆเหรอ” หมีทำหน้าเครียด
“เออสิ ไม่พูดเดี๋ยวปั๊ด..” ผมขึ้นเสียง  หมีเลิกคิ้วอย่างลองดีเหมือนต้องการกวนว่าผมจะทำอะไรมันได้
“จูบซะเลยดีไหม” ผมงัดของดีขึ้นมาได้เท่านี้
“อ๋อ ไม่ล่ะ..ผมไม่อยากจูบกับบอสแก่หื่นๆหรอกนะครับ” มันว่าสวนกลับให้
“ตกลงอะไรล่ะ ไอ้นี่..ลีลาจริง”
“คุณแฟนบอสสองคน ยืนประชันกันอยู่หลังร้านนู่น น่าจะเพิ่งมาน่ะ..” หมีบอก
“ห๊ะ!” ผมอ้าปากค้าง  ในใจนึกหวังว่าหมีกำลังล้อผมเล่นเท่านั้น  หมีพยักหน้าเป็นการย้ำบอกว่า “เรื่องจริง” พอผมเปิดประตูหลังร้านก็พบว่าทั้งสองคนยืนอยู่ที่ลานจอดรถอย่างที่หมีว่าจริงๆ  ทั้งจักรและทิกเกอร์ไม่ทันได้หันมาสักเกตเห็นผมเพราะเขาเอาแต่ยืนประชันหน้ากันอย่างไม่ลดละ
“ที่จริงผมไล่แล้วนะ แต่เค้าไม่ยอมไป..เหมือนกับว่า ใครไปก่อนแล้วแพ้น่ะ” หมีพูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะเล็กน้อย
“กูอยากจะบ้าตาย” ผมถอนหายใจอย่างเซ็งอารมณ์ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาทั้งสองคน
“อะไรของพวกคุณไม่ทราบ” ผมทำเสียงเข้มและสีหน้าดุใส่  เมื่อทั้งสองได้ยินเสียงก็หันกลับมามองหน้าผมด้วยความตกใจ
“...................” เราต่างฝ่ายต่างยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ  ทิกเกอร์เหล่สายตาไปอีกทาง  ส่วนจักรเองก็เช่นเดียวกัน
“ผมเคยพูดไปกี่พันครั้งแล้ว ทำไมคุณถึงไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูดบ้าง” ผมว่า
“ขอโทษครับ” ทิกเกอร์และจักรพูดพร้อมกัน
“ก็ฟ้าไม่รับโทรศัพท์นี่ครับ” ทั้งสองคนพูดพร้อมกันอย่างกับนัดกันไว้อย่างนั้น
“กลับไปได้ละ” ผมสั่ง
“ทำไมล่ะ ไม่” ทิกเกอร์ท้วงทันที
“ฟ้ามีงานเหรอครับ” จักรถาม
“เดี๋ยวไอ้คิวออกมาเห็น ผมไม่อยากทะเลาะกับมัน พวกคุณเข้าใจไหม” ผมกัดฟันว่าอย่างหงุดหงิด  และหันกลับไปมองที่ประตูหลังร้านเป็นระยะอย่างหวาดระแวง  ถึงผมจะบอกคนทั้งสองคนไปว่าผมจะให้โอกาสเขาทั้งคู่  แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้ว่าคิวคงยังรู้สึกไม่ชอบใจจักรอยู่ดีนั่นแหละครับ  ตอนเด็กๆจักรชอบไปแกล้งคิวไว้บ่อยๆ  คิวเป็นเด็กที่ดื้อมาก  หยิ่งและไม่ค่อยยอมเปิดรับใครหน้าไหนทั้งนั้น  จักรด้วยความที่เป็นคนกวนเป็นทุนอยู่แล้ว  แทนที่จะเอาใจคิวละไม่มีสักครั้ง  เจอกันกี่ครั้งจักรก็มักจะแกล้งกวนคิวตลอด  นั่นคงเป็นหนึ่งอย่างที่คิวคงจะฝังใจ  อีกเรื่องหนึ่งคือ..คิวอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับผมตลอดเวลาที่ผมคบกับจักร  ตอนที่ผมถูกจักรหักหลัง  คิวก็เป็นคนเดียวที่คอยอยู่เคียงข้างและรับรู้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของผมทั้งหมดมาตลอด
“งั้นผมรอนะ..ได้ไหม ไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน นะครับ” จักรพูด
“ไม่..ฟ้าไม่ไปกับคุณหรอก” ทิกเกอร์แย้งทำให้จักรหันกลับไปมองหน้าเขา
“คุณมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ” จักรว่าอย่างไม่ยอม
“สิทธิ์..” ทิกเกอร์อ้ำอึ้ง
“นี่..ผมไม่ไปกับใครทั้งนั้นแหละ ช่วยกลับไปด้วย..เดี๋ยวนี้เลย” ผมว่าอีกครั้ง
“ฟ้า” ทั้งทิกเกอร์และจักรหันกลับมามองหน้าผมพร้อมกัน  ผมถอนหายใจเล็กน้อยและไม่มองตอบใครก่อนจะหันหลังเดินออกมา
“ฟ้าครับ” ผมได้ยินเสียงของทิกเกอร์เรียกไว้  แต่ในขณะเดียวกันรู้สึกเหมือนมีใครมาจับมือผม  ผมจึงหันตัวกลับไป  แต่คนที่จับมือของผมอยู่กลับไม่ใช่ทิกเกอร์อย่างที่คาดเดาเอาไว้


ปึก !!


“นี่ ! อะไรของคุณ..มีปัญหาอะไรนักรึไง!” จักรโวยวายทันทีที่โดนทิกเกอร์ผลักจนจักรตัวเซไปตามแรง  ผมด้วยความตกใจจึงได้แต่ยืนอึ้งเพราะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมาก 
“ฟ้าบอกให้กลับไง แล้วคุณมาจับมือฟ้าทำไม” ทิกเกอร์ว่าด้วยน้ำเสียงที่แทบจะตะโกน  ผมไม่ค่อยเห็นทิกเกอร์โมโหแบบนี้บ่อยๆ  ปกติเขาเป็นคนที่ใจเย็นมาก
“มันเรื่องของผม คุณอยากกลับก็กลับไปสิ” จักรว่ากลับ
“อย่ามายุ่งกับฟ้า!” ทิกเกอร์กระแทกเสียงเข้ม  หน้าของเขาเริ่มแดงด้วยความโมโห  จักรแสยะยิ้มออกมาอย่างกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยต่อสิ่งที่ทิกเกอร์กำลังพูดอยู่
“หึ ดูพูดเข้า..กลัวรึไง” จักรว่าด้วยน้ำเสียงเย็นเรียบ
“จักร” ผมห้ามปราม
“ผมจะบอกอะไรคุณให้ ตอนนี้คุณกับผมมีสิทธิ์เท่ากัน..ไม่สิ ดูเหมือนคุณจะนับอดีตเข้ามาเกี่ยว ผมไม่รู้หรอกนะว่าอดีตของคุณกับฟ้าเป็นยังไง ผมไม่อยากรู้ แต่ดูเหมือนคุณจะอยากรู้อดีตระหว่างผมกับฟ้าสินะ..ผมเดาถูกไหม” จักรพูดด้วยสีหน้ามีรอยยิ้มเหมือนต้องการกวนทิกเกอร์อย่างเห็นได้ชัด  แน่นอนว่าความเจ้าเล่ห์ระหว่างจักรกับทิกเกอร์  จักรมีมากกว่าทิกเกอร์หลายขุมเลยล่ะ
“ทิก..ไม่ ทิกเกอร์!” ผมรีบวิ่งจะเข้าไปห้ามแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว  ทิกเกอร์ก้าวขาเข้าไปหาจักรอย่างรวดเร็วก่อนจะใส่หมัดเข้าที่ใบหน้าของจักรอย่างแรง  จักรตัวเซไปจนเกือบจะล้ม  ทิกเกอร์กระชากคอเสื้อจักรขึ้น  จักรไม่มีท่าทีว่าต่อสู้หรือจะโต้ตอบใดๆ  แต่จักรกลับจ้องหน้าทิกเกอร์เขม็ง
“แต่ก่อนเรารักกันมาก ผมจะบอกให้..ว่าฟ้ารักผมมาก รักแรกของฟ้า..คือผม” จักรพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม
“Shut Up !!!” ทิกเกอร์ตะคอกใส่จนทำให้ผมสะดุ้ง  หัวใจของผมเต้นแรง  แรงอย่างกับไม่ได้กลัวเพียงแค่อารมณ์ของทิกเกอร์ที่ไม่ค่อยได้เห็นอย่างนี้บ่อยครั้ง  แต่เป็นอารมณ์ของคนสองคนที่ปะทะกันอยู่  คล้ายกับว่ากำลังจะทำร้ายผมในทางอ้อม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ผมว่าแทบตะโกนออกไป
“ฟ้ารักผม รักผมคนเดียว” ทิกเกอร์เถียงอย่างไม่ฟังเสียงห้ามปรามจากผมเลย
“คุณรู้เหรอว่าอะไรที่ฟ้าชอบมากที่สุด รู้เหรอว่าอดีตของฟ้าเป็นยังไง..หึ คุณรู้รึไงว่าครอบครัวฟ้าเป็นยังไง ฟ้าผ่านอะไรมาบ้าง ไม่รู้แล้วอย่าทำตัวเหมือนกับรู้ดีไปซะหมด” จักรว่ากลับแทบจะตะโกนเช่นกัน
“คุณนั่นแหละที่ทำตัวรู้ดีไปซะหมด คนอย่างคุณมันก็ดีแต่เอาเปรียบคนอื่น..ทำเหมือนรู้จักฟ้าดีที่สุด คุณนั่นแหละที่ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย” ทิกเกอร์ผลักอกของจักรออกอย่างแรง
“หึ จากที่ผมรู้มา..ไอ้ที่คุณพูดเมื่อกี้น่ะ คุณเองก็ทำเหมือนกันไม่ใช่รึไง” จักรย้อนด้วยสีหน้าไม่ยอม  ทิกเกอร์ชะงักตาโต  ไร้เสียโต้ตอบใดๆจากทิกเกอร์  หัวใจของผมสั่นแรง  พวกเขาจะรู้ไหมว่าพวกเขากำลังพูดสิ่งที่ผมไม่อยากได้ยิน 
อยู่ๆทิกเกอร์กลับเข้าไปต่อยจักรเข้าอย่างจังอีกครั้ง  ครั้งนี้จักรไม่ยอม  เขาโต้ตอบโดยการชกทิกเกอร์กลับอย่างแรงเช่นกัน  ทั้งสองแลกหมัดกันนัวเนียจนผมไม่สามารถเข้าไปแยกได้  ผมยืนนิ่งมองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก  มัน..ว่างเปล่า
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ผมบอกให้หยุด!!” ผมตะโกนห้ามสุดเสียง
“.....................” ทั้งสองคนชะงัก  ทิกเกอร์ที่คร่อมตัวจักรอยู่ปล่อยคอเสื้อของจักรออกและลุกขึ้นยืน  ทั้งจักรและทิกเกอร์มีเลือดออกมุมปากทั้งคู่  เราทั้งสามคนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
“ผมคือคนแรกของฟ้า รู้ไว้ซะ!” จักรพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“จักร!” ผมกระแทกน้ำเสียงจนน้ำตาเกือบจะไหล  ผมกลับไม่อยากให้จักรพูดแบบนั้นออกมาในตอนนี้  ผมไม่อยากให้ใครพูดอะไรเกี่ยวกับอดีตของผมทั้งนั้น
“หยุดทำฟ้าร้องไห้สักที!” ทิกเกอร์ว่าพร้อมกับมีท่าจะพุ่งเข้าใส่จักรอีกครั้ง
“หึ แน่ใจนะว่าฟ้าร้องไห้เพราะผมคนเดียวน่ะ” จักรย้อนทันควัน  เสียงชกต่อยเริ่มมีให้ได้ยินอีกครั้ง  ผมรีบเข้าไปห้ามทิกเกอร์และจักรที่สู้กันอย่างไม่มีฝ่ายไหนที่จะยอมลดละต่อกันเลย


ผลัวะ !!


“โอ๊ย!” ผมร้อง  ตัวเซล้มลงกับพื้นในทันทีที่โดนหมัดจากทิกเกอร์  ที่พลาดชกสวนเข้ามาที่หน้าผมอย่างแรง
“ฟ้า” ผมได้แต่นั่งจับหน้าของตัวเองและพยายามรวบรวมสติ  ผมรู้สึกมึนเล็กน้อยเนื่องจากว่าทิกเกอร์ปล่อยหมัดมาแรงมากเหมือนกับไม่ได้ยั้งมือ  อีกทั้งผมก็ไม่ทันได้ตั้งตัวด้วย

[เบบี้]

แกรก~~



“อา!” ผมหันกลับไปตามเสียงอุทาน  เซ็นและคิวรีบวิ่งตรงมาหาผมด้วยสีหน้าตกใจ  ผมรู้สึกเหมือนกับว่า..ความซวยเริ่มมาเยือนแล้ว
“เปล่า อาไม่เป็นไร” ผมก้มหน้าและรีบบอกปัดก่อนเพราะไม่อยากให้คิวโมโห
“จิ..ไหนดูสิ” คิวพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมกับปัดมือของผมที่จับแก้มตัวเองอยู่ออกอย่างแรง
“ปากแตกรึเปล่า” คิวขมวดคิ้ว  เป็นคำถามที่คล้ายเป็นห่วง  แต่สีหน้าของมันอย่างกับจะกินหัวผมอย่างนั้นอ่ะครับ
“ไม่” ผมส่ายหัวตอบ
“ผมขอโทษ” ทิกเกอร์พูดเสียงเบาอยู่ข้างๆ  เขานั่งยองอยู่ใกล้ผมแต่ก็ไม่มากนักเหมือนยังคงกลัวความผิดที่เพิ่งได้ทำไปเมื่อกี้
“คุณทำเหรอ” คิวขมวดคิ้วเป็นปม  มองหน้าทิกเกอร์ตาขวาง  ผมไม่ได้หันกลับไปมองว่าทิกเกอร์มีสีหน้าอย่างไรและไร้เสียงตอบจากทิกเกอร์เช่นกัน
“อาบอกว่าไม่เป็นไรไง” ผมย้ำเสียงเข้ม  คิวถอนหายใจอย่างแรงก่อนจะพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นยืน  คิวยังคงไม่ก้าวเดินไปไหนแต่กลับยืนนิ่งมองทั้งทิกเกอร์และจักรอย่างไม่ลดละ
“ดูเหมือนจะมีคนไม่เข้าใจที่ผมเคยพูด” คิวว่าขึ้น  เสียงรอบตัวเงียบลงสนิท
“ผมขอโทษ” ทิกเกอร์บอกเสียงเบา
“อา ขอโทษ” จักรพูดด้วยอีกคน
“..เอาของไปเก็บในรถ” คิวหันไปสั่งหมี  หมีพยักหน้ารับก่อนจะนำของของผมและของของคิวไปเก็บไว้ที่รถของคิว
“หมีจัดการปิดร้านให้เรียบร้อยด้วยล่ะ..ฝากด้วย” คิวบอก 
“ได้ครับ” หมีพยักหน้ารับอีกครั้ง
“ไปขึ้นรถ” คิวหันมาสั่งผม
“ฟ้า คือ..” ทิกเกอร์เรียกเสียงเบา
“ช่วยกลับไปทบทวนการกระทำของคุณก่อนดีกว่าทิกเกอร์ จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ คุณทำอาเจ็บ..ผมไม่ชอบ” คิวพูดเสียงเรียบ  แต่ผมกลับรู้สึกดีใจขึ้นมาเพราะนานทีผมจะได้ยินอะไรอย่างนี้ออกมาจากปากของหลานตัวดีของผมบ้าง
“แต่ก็นะ เหตุการณ์อย่างนี้ปรบมือข้างเดียวคงไม่ดัง..ว่าไหม” คิวทำน้ำเสียงกวนอย่างออกนอกหน้าพร้อมกับหันหน้าไปมองหน้าจักรอย่างต้องการหาเรื่อง
“จะหาเรื่องอารึไง” จักรสวนทันควัน
“คิดว่าอย่างนั้นรึเปล่าล่ะ” คิวย้อน  ทั้งจักรและคิวยืนประชันหน้ากัน  ผมได้เพียงแต่หลับตาลงอย่างเหนื่อยใจกับสถานการณ์วุ่นวายนี้  ทำไมทุกคนถึงได้ชอบใช้พละกำลังที่มีในตัวกันมากเหลือเกินนะ
“หึ โอเค..ใช่” จักรแสยะหัวเราะ
“ทำไม คิวกลัวอะไรรึไง” จักรพูดเสียงเรียบพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของคิวอย่างกับเขานั้นต้องการท้าทายอีกฝ่าย  แน่ล่ะ..สำหรับจักรก็ยังคงเห็นว่าคิวเป็นเด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง  อย่างเช่นผมก็ยังคิดว่าคิวเป็นเด็กสำหรับผมเสมอ  แต่ก่อนหลายครั้งไม่ว่าคิวจะต่อต้านจักรขนาดไหน  จักรก็ไม่เคยโกรธเลยถึงแม้ว่าจักรจะต่อว่าตรงๆกับผมว่าคิวเป็นเด็กที่นิสัยเสีย  ผมกลัวว่าจักรจะเกลียดคิวแต่จักรก็พูดส่งๆเพียง “หลานฟ้าก็หลานผมนั่นแหละ” เท่านั้นที่ทำให้ตอนนั้นผมรู้สึกสบายใจ  แต่ไม่ใช่สำหรับคิวหรอกครับ..ผมคิดว่าไม่น่าจะใช่อย่างแน่นอน
“คิว อย่านะ!” ผมรีบเข้าไปขวางคิวในทันทีเมื่อเห็นว่าคิวทำท่าจะเดินเข้าไปหาจักร  คิวชะงักมองหน้าผมตาขวาง
“อย่าทำ” ผมย้ำพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงขอร้อง
“ฟ้า” จักรเรียกเสียงเบา
“จักรอย่ามายุ่ง” ผมว่าปรามเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวายไปมากกว่านี้แล้ว  คิวสะบัดมือลงด้วยความหงุดหงิด  ผมจับแขนของคิวไว้อย่างเบามือ
“กลับบ้านกันเถอะ” ผมบอก  คิวไม่ได้ตอบอะไรอีกและเดินนำไปที่รถอย่างว่าง่าย  ผมไม่ได้หันไปมองทั้งสองคนอีกว่าพวกเขามีสีหน้าหรือท่าทีอย่างไร  ในรถคิวเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ออกมาจากร้าน
“คุณจะให้ผมเป็นโรคประสาทตายก่อนรึไง ไอ้เรื่องวุ่นวายปัญญาอ่อนนี่อะไรกัน” คิวสบถขึ้นหลังจากที่ระหว่างทางเราต่างฝ่ายต่างลองเชิงนั่งเงียบกันมาเกือบยี่สิบนาที  ผมยังคงไม่ตอบโต้กลับเพราะรู้ดีว่าอารมณ์ของคิวกำลังครุได้ที่ทีเดียว
“ทำไมเรื่องจะต้องมาเกิดที่ร้านตลอด ทำไมไม่ไปทะเลาะกันที่ห้องเสื้อของอา” คิวกัดฟันว่า
“คิว อา..” ผมเอ่ย
“อาขอโทษ!” อีกฝ่ายกระแทกเสียงอย่างรู้ทัน
“ขอโทษทำไม อาทำอะไรผิดไม่ทราบ..อ๋อ ใช่..ผิด ที่คิวหงุดหงิดอยู่นี่ก็เพราะอา” มันว่าให้  ผมได้แต่หุบปากเงียบเพราะดันโดนหลานว่าตรงจุดเกิดเหตุเกินไป  เรื่องต่างๆที่คิดมาตลอดทางที่รถติดนี้ไม่ได้ทำให้ผมหาทางออกได้ดีไปกว่าอยากหนีไปพักผ่อนที่ไหนสักพัก  พูดง่ายๆคือ..หนีปัญหาในตอนนี้ละมังครับ
"แคนี้อาก็เหนื่อยใจพออยู่แล้วนะ หยุดว่าซ้ำเติมกันสักทีเหอะ” ผมบ่นบ้าง
“ผมก็เหนื่อยใจเหมือนกัน” มันย้อน


ตื๊ด  ๆ   ๆ


“ครับ” ผมกดรับโทรศัพท์  สายเข้าจากมิซาร์
“ค่ะคุณฟ้า..ห้องเสื้อที่ฮ่องกงที่คุณฟ้าติดต่อไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เค้าติดต่อกลับมาแล้วนะคะ ทางนั้นบอกว่าถ้าคุณฟ้าอยากเข้าไปดูห้องเสื้อของเค้าที่ฮ่องกง เค้าก็ยินดี” มิซาร์พูด  ห้องเสื้อที่พูดถึงคือห้องเสื้อที่จักรแนะนำให้ผมในคราวก่อน  ผมได้ติดต่อไปทางนั้นเพื่อขอดูแผนงานก่อนว่าผมจะนำแบรนด์ของผมไปเข้าร่วมงานกับเขาดีหรือไม่นะครับ
“เมื่อไหร่ครับ”
“แล้วแต่คุณฟ้าสะดวกเลยค่ะ” มิซาร์ตอบ
“ได้ครับ ภายในอาทิตย์นี้แหละ คอนเฟิร์มทางนั้นให้ผมเลยก็แล้วกัน” ผมได้โอกาสจึงตัดสินใจในทันที
“ค่ะ ได้ค่ะ” มิซาร์ตอบรับก่อนจะวางสายไป  ผมกดตัดสายโทรศัพท์  ก่อนจะหันตัวไปคว้ากระเป๋าที่เบาะหลังมา  ผมได้ยินเสียงคิวถอนหายใจแรงอย่างกับรู้อะไรล่วงหน้าอย่างนั้น  ผมถือโอกาสหยิบพาสปอร์ตออกมาดู  เผื่อว่าจะมีประเทศไหนให้ผมได้ไปลงหลักปักฐานในตอนนี้ได้สักพักบ้าง 
ผมแกล้งนั่งเงียบไปอย่างนั้นเพื่อให้คิวอดกลั้นความอยากรู้เอาไว้ หึ..รู้สึก  สนุกดีพิลึก  แกล้งใครก็ไม่เคยรู้สึกสนุกเท่ากับได้แกล้งคิวจริงๆ..นี่คงเป็นความชอบส่วนบุคคลละมัง
“อะไร” คิวถามขึ้นเสียงห้วนจนผมเกือบหลุดยิ้มออกมา
“หนีปัญหาเหมือนที่แกเคยทำไง” ผมย้อนกวนกลับ
“คิวไม่ได้หนีปัญหา ให้ตายเถอะ..ช่วยอย่าเอาปัญหาของตัวเองมาเปรียบเทียบกับของคนอื่นจะได้ไหม” คิวทุบพวงมาลัยอย่างต้องการระบายอารมณ์   
“ก็คล้ายๆกันนั่นแหละ ไม่อยากอยู่แม่งแล้ว..พาลหงุดหงิดไปซะหมด” ผมบ่นสาวไปถึงคิวด้วย
“อ้างล่ะสิไม่ว่า” คิวพูดเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่  ในหนังสือเดินทางผมมีวีซ่าที่ยังมีวันเวลาเหลืออยู่หลายประเทศ  แถบยุโรปคงต้องตัดออกไปเป็นอันดับแรกเพราะประเทศที่สามารถบินไปได้ทันทีคงไม่พ้นประเทศอิตาลีกับฝรั่งเศสอย่างแน่นอน  ถ้าผมไปที่นั่นก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น  ปูนคงจะลากผมขึ้นเหนือล่องใต้พูดแต่เรื่องเก่าๆเป็นแน่  ผมเหลือวีซ่าที่ประเทศญี่ปุ่นอีกหลายเดือน  รวมไปถึงประเทศอเมริกาอีกเป็นปี  คงไม่มีอะไรเริดหรูไปกว่าการเสพสุขในครั้งนี้อีกแล้วละครับ
“อาต้องไปติดต่องานที่ฮ่องกงก่อน คงพักที่มาเก๊า ไปญี่ปุ่น เวกัส..แล้วกลับ” ผมพูดขึ้นอย่างตัดสินใจวางแผนไว้ในหัวเสร็จสรรพ
“.....................” อีกฝ่ายเงียบนิ่งไป
“สองอาทิตย์” คิวพูดขึ้นอย่างโอนอ่อนยอมผม
“สาม” ผมตอกกลับ
“สอง” คิวย้ำเสียงหนักแน่น
“แหม ไม่ต้องเป็นห่วงเค้าหรอก..เค้าโตแล้ว เค้าดูแลตัวเองได้” ผมแกล้งแซว  เอานิ้วไปจิ้มแก้มคิวอย่างหยอกล้อ
“จิ” คิวจิปากและเบี่ยงหน้าหนีมือผม
“ใครเป็นห่วงคุณไม่ทราบ ผมเป็นห่วงเงินที่คุณจะเอาไปถลุงเล่นต่างหากล่ะ” คิวว่าอย่างรู้ทันว่าที่ผมวางแผนไปสามประเทศนี้เพราะอะไร  ผมหุบปากเข้าหากันและยังอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าที่จริงแล้วหลานเป็นห่วงตัวผมมากกว่าที่จะห่วงเงินอย่างปากว่า
“สามล้านนะ” คิวพูดขึ้นดักจำกัดวงเงินของผมในทันที  เป็นที่ทราบกันดีในคนสนิทว่าผมนั้นชอบเสี่ยงดวงเอาเสียมากๆ  บ่อนคาสิโนกับผมเหมือนเกิดมาเพื่อหล่อเลี้ยงกันและกัน  เวลาที่ผมได้อยู่ที่นั่นคล้ายกับว่าผมตกลงไปในหลุมดำที่ไม่สามารถหลุดออกมาได้ง่ายๆ  อารมณ์เคลิบเคลิ้มลืมโลกไปชั่วขณะนั้นมันช่างหาได้ยากอย่างที่หาไม่ได้นอกคาสิโนเลยละครับ
“เก้า” ผมต่อรอง  เงินก็เป็นเงินของผม  แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะหวงแทนเสียเหลือเกิน
“ห้า” คิวต่อ
“เก้า” ผมยังคงย้ำจุดยืนของตัวเอง
“ฮื้ม!..หก ขาดตัว” มันหันมาทำตาขวางใส่
“เลขมันไม่สวยอ่ะ” ผมเถียงกลับหน้างอ
“หก..รวมทุกอย่าง ห้ามเกินนี่ ห้ามต่อรองอีก จบนะ!” คิวตัดบทด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและเด็ดขาดพร้อมกับหันมาจ้องหน้าผมเขม็งเป็นการย้ำว่า “อย่ามาลองดีกับผมนะ” ประมาณนั้น
“เออ ก็ได้” ผมยอมอย่างขอไปที
“คิดซะบ้างนะ กว่าจะหาเงินได้แต่ละบาทน่ะ..คุณต้องออกแบบชุด ต้องฟาดฟันกับพวกยัยไฮโซบ้าๆพวกนั้นมากี่คนต่อกี่คน เอาเงินไปละลายเล่นในบ่อนน่ะ..สนุกนักรึไง” ผมนั่งฟังและได้แต่นึกตอบในใจว่า “ก็เพราะสนุกไง ไม่งั้นไม่เข้าไปหรอก” แต่ก็ไม่กล้ากวนกลับเพราะไม่อยากจะมีปากเสียงอีก  ตอนนี้ใจของผมเต้นเร่าๆอยากไปจะแย่แล้ว  นานมากแล้วที่ผมแทบไม่ได้พักอย่างจริงจังสักที
“ทำไมผมต้องมานั่งว่าคุณที่อายุใกล้จะเข้าโลงแล้วด้วยนะ คิดเองได้ทุกอย่าง..ทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้คิดเองไม่ได้รึไง”
“ทำอย่างกับอาไปบ่อยงั้นแหละ” ผมเถียงกลับเสียงเบา  ปกติผมจะทำงานหนักมาก  แต่ก่อนหนึ่งปีจะตกประมาณหนึ่งครั้งถึงสองครั้งที่ผมจะบินไปสิงค์โปร  มาเก๊าและลาสเวกัสเพื่อไปเสพชีวิตในแบบของผม  ซึ่งช่วงสามสี่ปีให้หลังมานี่คิวค่อนข้างบ่นผมเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ  จนผมไม่อยากจะฟัง  จากที่ให้ของขวัญตนเองไปเล่นได้ปีละสองครั้ง  จึงผลัดเปลี่ยนเป็นปีละหนึ่งครั้ง  หรือสองปีครั้งเลยละครับ
“ไม่บ่อย แต่ลงทีเป็นล้านเนี้ยนะ..ผมควรดีใจงั้นสิ โอ้..นานๆทีปล่อยผีเค้าบ้างเถอะประมาณนั้น นี่ไม่เรียกว่าปล่อยอีกรึไง เพลาๆบ้างเถอะ” ผมเอานิ้วเข้าอุดหูตัวเองอย่างแกล้งหยอกคิว  คิวมองตาขวางพร้อมกับส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย
“คิว..หลานที่รัก” ผมเรียกเสียงเอื่อย
“เก็บคำพูดไว้พูดวันอื่นบ้างก็ได้นะ” ผมแซวปนหัวเราะ  เพราะรู้สึกว่าวันนี้คิวจะพูดมากเกินความจำเป็นกว่าปกติซะอีก  ที่ผมแกล้งแซวคิวเพราะผมไม่อยากให้คิวรู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่  ผมไม่อยากให้คิวมาหงุดหงิดเพราะเรื่องของผม  ผมอยากอยู่อย่างสบายใจและไม่อยากคิดถึงเรื่องเมื่อกี้อีก  ถึงแม้เหตุการณ์เมื่อกี้จะทำให้เกิดเรื่องกวนใจแต่ผมก็อยากให้คิวเห็นว่าผมยังสามารถยิ้มให้เขาได้  เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงผม  บางทีมันก็คงไม่จำเป็นที่จะต้องให้ใครมานั่งเห็นใจเรื่องของเรามากเกินไป 
ผมหันหน้าหนีมองไปนอกกระจกรถ  คิวถอนหายใจแรงและไม่พูดบ่นอะไรอีก  ก่อนที่ผมจะพูดเปลี่ยนเรื่องไปเรื่องอื่น  ส่วนมากผมจะพูดเรื่องของเค้ก  แต่คิวก็จะเปลี่ยนไปพูดเรื่องของบัตเตอร์  เชอร์เบ็ตหรือแม่ของตน  เราไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่หลังร้านอีกเลยจนถึงบ้าน  บรรยากาศจึงไม่น่ากังวลอย่างที่ผมวาดไว้เท่าไหร่นัก

.................>>>><<<<.................

[Tiamo_jamsai]

 

ไปพักผ่อนบ้างก็ดีนะ.   พี่คิวเป็นห่วงอาน่ารักจริงๆ


ตอนนี้ไม่มีเค้กเลยคิดถึงจังงงงง

ขอบคุณพี่บี้ค่ะ

[route rover]

 

[rujaya]

เห็นอาหลานต่อรองกันเรื่องตัวเลขแล้วนึกถึงตัวเอง

ตัวเองยังนับตัวเลขแค่หลักพัน แต่อาหลานเค้านับตัวเลขกันหลักล้าน 

ฟ้าก็น่าจะตัดสินใจเลือกซะทีนะว่าจะใคร ไม่งั้นก็จะเกิดปัญหาแบบนี้ตลอด

แล้วพี่คิวสุดหล่อก็จะโหดอย่างนี้ต่อไป เค้าสงสารเค้กกกก กลัวพี่คิวมาเหวี่ยงใส่ 

[iforgive]

เฮ้อ  ป่วยใจกับผู้ชายแต่ละคนของฟ้าจริง ๆ
บทจะทิ้งก็ทิ้งซะไม่เห็นค่าไม่เห็นความสำคัญ
บทจะกลับมาก็มาในเวลาเดียวกัน  สมควรที่จะได้รับโอกาสมั๊ยเนี่ยะ

[gookgik]

อยากรู้แบบเซ็นและอาฟ้าเหมือนกัน ว่าคิวปาดหน้าเค้กไปยังอ่ะ  
เสือ 2 ตัวมาประชันกัน แต่กลายเป็นอาฟ้าโดนน๊อกซะงั้น
แอบเสียดายเงินแทนอาฟ้า ดันเอาเงินไปลงบ่อน  ไม่เคยเห็นใครโชคดีได้เงินคืนกลับมาเลย

กด + และ + เป็ดให้คนเขียนค่ะ

[route rover]

เม้นท์ใหม่อีกรอบ คือ ความเห็นส่วนตัวเท่านั้นนะคะ

เหมือนเดินจงกรมอ่ะ ฟ้า ทิกเกอร์ จักร ... มันไม่ไปไหนสักที 

แต่คิวอารมณ์เสียได้น่ารักดี พูดเยอะขึ้น ชอบๆๆ เวลาอยู่กะเค้กพูดเยอะๆดิ 

[Running]

เฮ้อ วุ่นวายกันจริ๊งง
แบบนี้ อาฟ้า จะเลือกใครละเนี๊ยะ
คิวก้อดูเปนห่วงอาฟ้ามาก น่ารักก