หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[railay]

 

[wan]

เชือดเฉือนกันอย่างชนิด มันหยด...... แต่ก็ลงเอยด้วยดี ก็เพราะความหวงหาอาธรของอากับหลานคู่นี้ 
+1 เป็นกำลังใจให้เบบี้ 

[ladymoon_yy]

อาฟ้ากับพี่คิวทะเลาะได้ดุเดือดมาก 

[away3g]

 ::โอ้ว หนักใจแทนฟ้าจัง

[pim_onelove]

คือจะโกรธ จะนอยด์อาฟ้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ
แต่อารมณ์ไม่ดีแล้วไปคอนโดฝันมันคืออะไรห่ะคุณชายคิว
ขับรถหนีทั้งที่น้องเดินออกไปตาม แล้วไปอยู่ที่คอนโดอดีตคู่หมั้นทั้งวัน
แบบนี้มันน่าเชียร์ให้มีใครเข้ามาจีบเค้กอีกคนจริงๆ เลย

[greensnake]

ทั้งหมดทั้งมวลที่คิวพูดมาก็เพราะรักและเป็นห่วงอ่ะนะ
แต่เพราะเป็นคนที่พูดตรงและแสดงออกตรงๆอย่างนั้น
เลยทำให้เหมือนไม่แคร์และซ้ำเติมกัน
บางเรื่องมันก็ต้องใช้เวลา แต่นานไปก็ไม่ดีนะเราว่า
มันจะทำให้เราจมและเจ็บกับมันอยู่อย่างนั้นไม่จบสิ้น
ขอให้พี่ฟ้าเจอทางออกและพร้อมเดินหน้าต่อไปนะคะ
ที่สำคัญขอให้เข้มแข็งและกลับมายิ้มได้เต็มหน้าเหมือนเดิม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[nunamicky]

อาหลานคู่นี้ทะเลาะกันน่ากลัวจริงๆ
 

[tamekung]

เหมือนจะไม่ซอฟนะบี้มาอย่างหนักหน่วง 
เข้าใจอาฟ้าแล้วก็เข้าใจคิว
ตอนนี้ก็ดูเข้าใจกันมากขึ้นแล้ว
ก็เหลือแต่อาฟ้าที่จะต้องตัดสินใจ 

[bon]

อาฟ้าคงอารมณ์ประมาณ เจ้าสาวที่กลัวฝนอะ สงสัยต้องหาซื้อร่มให้ซักคันละ

[faratellll]

น่าจับอาฟ้ามาตีตูด จับคิวมาจุ๊บ  :laugh:จริงจริงเลย
ประชดกันไปกันมา    เจ๊เหนือยใจแทน

P.S.  ก๊ไม่รู้ว่าอะไรจะเปลี่ยนไปแต่ เจ๊ยังรักนู๋เค้กเสมอ

[inspirer_bear]

ฮู้ววว หม้อมาม่าตอนเริ่มตั้งน้ำ เหอะๆ

ออกแนวเครียดๆ ตอนแรก แต่พอหลัง ๆ ก็โอเช

อาฟ้ากับคิวเริ่มเคลียร์กันแล้ววว ฮู้ววววว อดเจอฉากหวานของคิวกับเค้กเลยย

คิวนิโมโหร้ายดีเนอะ คึคึ

[BeeRY]

ทั้งฟ้าและคิวเป็นอาหลานที่มากกว่าอาหลานกันซะอีก 
ดีใจแทนที่เกิดมาอยู่ในครอบครัวเดียวกัน
คิวอย่าเพิ่งบีบบังคับอาฟ้ามากเลย กว่าที่อาจะเปลี่ยนมาเป็นอย่างนี้ก็ใช้เวลาเหมือนกัน
เพราะฉะนั้นจะเปลี่ยนอีกครั้งก็คงต้องใช้เวลาอีก ที่คิวขัดใจคือมันช้าใช่ไหมล่ะ เห็นใจอาฟ้านะคะ สับสนๆเนอะ
กอดน้องเค้ก พี่คิวแอบไปหาพี่ฝันเฉยเลย ไม่หนีบน้องไปด้วยเลยนะ

[white choc~]

ไม่ว่าคำพูดของใครอีกสักกี่สิบกี่ร้อยคน
ไม่ว่าจะหยิบยกปรัชญาความรักจากหนังสือเล่มไหนๆ
คำตอบมันไม่ได้อยู่ที่ใคร นอกจากใจของอาฟ้าเอง

"ความรักจะไม่ทำร้ายเรา ถ้าเราไม่ทำร้ายตัวเอง"

อาฟ้าคือคนที่ตอบมันได้ดีที่สุด

[สมุนไพร]

เราเข้าใจนะ มันยากจะทำใจน่ะ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

อาฟ้าาาาา 
ลุ้นคู่ของอาฟ้าจนปวดตับไปหมดแล้วเนี่ย 

[Dadadidie]

อาฟ้ายังคงน่าเห็นใจสุด เอาใจช่วยอาฟ้า 

ก่อนหน้านี่เคยรู้สึกแบบอยากเห็นคิวพูดอะไรหวานๆมั่ง

แต่ตอนนี้คิดแบบ เออต้องยั่งงี้แหละ มันถึงจะคิว

พี่แกยังคงโหดเสมอต้นเสมอปลายมิเคยหลุดคาเรคเตอร์จริงๆ

[aehJTS]

หวังว่าครั้งนี้คงทำให้อะไรมันดีขึ้นนะ
เพราะไม่อยากให้ฟ้ากับคิวต้องมาทะเลาะกันอีกแล้วอะ

  คะ

[Kfc_Pizza]

 

[shoi_toei]

 

อาฟ้าาาาา ฮือออ

หน่วงเบา ๆ อ่ะ

[ToffeE_PrincE]

อาฟ้าก็คิดดีดี
กล้าที่จะเลือก กล้าที่จะเสี่ยง
เพื่อที่จะได้เดินไปข้างหน้าเสียที
ไม่อย่างนั้นก็ไม่ไปไหน อยู่กับที่เพราะความกลัว

 

[Dr.rain_mark]

คิดถึง.. คิวปิ้ด 

เต้นรอเบบี้ ^^

[takara]

แล้วพี่ฟ้าจะทำงัยต่ออะ พี่ฟ้าจะเลือกใครรึป่าวเนี้ย

[suginosama]

อาฟ้ารีบๆตัดสินใจน้า เดี๋ยวทิกเกอร์เปลี่ยนใจล่ะยุ่งเลย

[skynotebook]

ปรัชชาชีวิตเยอะได้อีก
เหนื่อยแล้วก็เครียดแทนเลยนะเนี่ย

[เบบี้]

~14~

12:00 น. ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“อ่าว..อะไรของสองคนนี้ครับเนี่ย” ผมทักกัสและเค้กที่นั่งอยู่ที่โต๊ะสำหรับรับรองลูกค้าในร้าน  ทั้งสองคนใส่ชุดลำลองปกติ
“แฮ่” เค้กเงยหน้าและฉีกยิ้มกว้างตอบให้
“วันนี้เค้กกับพี่กัสไม่มีเวรทำงานอ่ะครับ อาทิตย์หน้าเค้กจะสอบแล้ว..เค้กเลยให้พี่กัสติวภาษาอังกฤษให้เค้กครับ” เค้กตอบ
“เราเห็นว่าสถานที่ที่เหมาะที่สุดคือร้านพี่ฟ้าฮะ เงียบดี แถมมีกลิ่นหอมของเค้กตลอดเวลาด้วย..เราจะได้มีความสุขกับการอ่านไงครับ” เค้กยิ้มหวาน
“ใช่..วันนี้เราเลยมากันในฐานะลูกค้านะครับพี่ฟ้า พี่ฟ้าต้องต้อนรับกัสกับเค้กดีๆ เพราะกัสเลี้ยงเค้กเองด้วย..เจ๋งป่ะ” กัสยักคิ้ว
“เจ๋งมาก” ไม่ใช่เสียงจากผม  หมีเดินมาพร้อมกับถาดเสิร์ฟอาหาร  ก่อนจะนำน้ำเสิร์ฟให้เค้กและกัส


โป๊ก !


“โอ๊ย..พี่หมีอ่ะ” กัสร้องเมื่อโดนหมีนำช้อนเคาะเข้าที่หัวของตน  ผมลูบหัวกัสอย่างเบาๆอย่างปลอบโยน
“เงียบเสียงด้วย รบกวนลูกค้าคนอื่น..อย่าวุ่นวาย” หมีพูดเสียงเรียบและทำหน้าดุใส่  เค้กหุบปากเงียบในทันทีคงเพราะกลัวหมีล่ะครับ  แต่คนที่อยากลองดีอยู่ตลอดเวลาคงมีกัสอยู่คนเดียวนี่ล่ะ
“ทำไมไม่ให้คิวสอนล่ะครับ” ผมถามเค้ก  หมีเดินกลับไปแล้ว
“ไม่เอาหรอกฮะ..ช่วงนี้พี่คิวดูยุ่งๆ เกรงใจ” เค้กยิ้มแหย
“มีงานที่บริษัทเพิ่มด้วย อาจจะต้องบินไปต่างประเทศบ่อยๆ..ยังไง เค้กก็เข้าใจคิวหน่อยนะครับ” ผมบอกไว้ก่อน  หลังจากอาทิตย์หน้าเป็นต้นไป  ตารางงานของคิวและเซ็นจะต้องปรับเปลี่ยนไปทั้งหมด  ผมรู้ดีว่าคิวรู้สึกอึดอัดที่จะทำงานนี้แค่ไหน  แต่นั่นล่ะนะ  นั่นเป็นการตัดสินใจของคิวเอง  เขายอมรับ  ดังนั้นคิวจึงไม่เอ่ยปากบ่นให้ผมฟังสักคำ
“ครับ” เค้กพยักหน้า
“แล้วอีกอย่าง พี่คิวชอบสอนอย่างกับเค้กเก่งระดับเทพ..สอนเหมือนเค้กรู้แล้วอ่ะ ถ้าเค้กรู้แล้ว..เค้กจะงงทำไมล่ะครับ พี่ฟ้าว่าไหม” เค้กขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“หึ..” ผมหัวเราะให้กับท่าทีของน้อง
“ตัวเองเก่งเข้าหน่อย ก็ทำเป็นดูถูกคนอื่น..โด่” เค้กแสยะปากอีก
“หึหึ หน้าเค้กตลกอ่ะ” กัสหัวเราะ  เค้กหัวเราะตอบอย่างทะลึ่งทะเล้น
“โอเคครับ ตั้งใจอ่านหนังสือเข้าล่ะ..พี่เช็คเอกสารนิดหน่อยก็คงกลับแล้ว” ผมบอก
“ค้าบ” ทั้งสองขานตอบพร้อมกัน 


กริ๊ง~


“คิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์..ยินดีต้อนรับครับ” ผมขานพูดไปอย่างอัตโนมัติ  แต่ทุกคนกลับหยุดชะงัก  รุจ  ซี  ออฟและหมีมองมาที่ผม  สายตาของน้องเหมือนกับต้องการให้ผมจัดการกับลูกค้าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยตัวผมเอง  ทิกเกอร์ยิ้มกว้างทักทายทุกคน
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่ง


กริ๊ง~


“......................” ร้านเงียบลงอีกครั้งเมื่อลูกค้าที่เดินเข้ามาอีกคนนั้นเพิ่งก่อเหตุวุ่นวายหลังร้านไปเมื่อหลายวันก่อน  จักรยืนงงอยู่ตรงประตูร้าน  ทิกเกอร์หันกลับไปมองหน้าจักร  ต่างฝ่ายต่างยืนจ้องหน้ากันอย่างกับรู้จักกันมานานแล้ว 
“พี่ฟ้านี่เสน่ห์แรงจังเลยนะฮะ” กัสพูดแกมขำ  ผมดีดหน้าผากกัสหนึ่งทีอย่างห้ามปราม
“หมี..รับลูกค้าด้วย” ผมสั่งและปัดมืออย่างขอไปที  หมีพยักหน้าตอบเท่านั้นและปั้นหน้ายิ้มรับลูกค้าในทันที  ถ้าลูกค้าคนอื่นไม่ทราบนิสัยของหมีอาจจะคิดว่ารอยยิ้มนั้นดูจริงใจดีเสียเหลือเกิน  แต่ถ้าได้รู้จักนิสัยใจคอแล้วล่ะก็  จะทราบว่าปกติหมีจะไม่ค่อยยิ้มสักเท่าไหร่  หมีเคยบอกกับพวกเราว่า บางทีการปั้นหน้ายิ้มโดยให้คนอื่นสังเกตไม่ได้ว่ากำลังปั้นหน้าอยู่นั้น  มันจะทำให้เหตุการณ์ยากๆหลายๆเหตุการณ์ดำเนินการไปได้อย่างง่ายดายมากขึ้น
“ฟ้า..” ทั้งสองประสานเสียงกัน  ผมชะงัก  กัดฟันเข้าหากันอย่างควบคุมอารมณ์
“ถ้าจะมาทานอาหาร เชิญที่โต๊ะเลยครับ” หมีพูดพร้อมกับผายมือให้ทั้งสองคน
“มาหาฟ้าครับ!” ทั้งทิกเกอร์และจักรพูดตอบพร้อมกัน  หมีหันมามองหน้าผม  มันเหล่ตามองผมอย่างกับบอกว่า “ถึงตาคุณแล้วล่ะคุณบอส”
“ฟ้า..เอ่อ ไปทานอาหารกลางวันกับจักรนะครับ” จักรพูดพร้อมกับยื่นช่อดอกกุหลาบมาให้ผม  ผมชะงัก  ทิกเกอร์ตาค้างมองไปที่ช่อดอกไม้ในมือของจักรเช่นกัน
“นี่ก็ร้านอาหารนะจักร” ผมบอก
“นั่นสิ..จะทานที่นี่ก็ได้ ถ้าฟ้าจะทาน” จักรยิ้มกว้าง
“ฟ้าจะไปทานกับผมต่างหาก” ทิกเกอร์พูดขึ้น  ในร้านเงียบลงครู่หนึ่งอย่างกับถูกสั่งให้เงียบ ทิกเกอร์และจักรจ้องหน้ากันเขม็ง  ลูกค้าในร้านเริ่มเหลือบตามองอย่างสนใจ
“คุณนัดฟ้าก่อนงั้นเหรอ” จักรถาม  ทิกเกอร์ไม่ตอบคำถาม  แต่กลับมีสีหน้าเหวอไปเล็กน้อย
“คุณเปล่า ผมเปล่า..เรามีสิทธิ์เท่ากัน ถูกไหม” จักรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่สีหน้ากลับต้องการกวนอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด
“นี่..ห้ามมีเรื่องนะ” ผมปรามก่อนเพราะเห็นสีหน้าของทิกเกอร์ที่เริ่มบอกอารมณ์แล้ว
“ก็ดี งั้นให้ฟ้าเลือกว่าจะไปกับใคร..แล้วก็ ฟ้าไม่ได้ชอบดอกกุหลาบหรอกนะคุณ” ทิกเกอร์ตอบกลับหน้ากวนบ้าง  จักรหน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้าผม  ผมยักไหล่ส่งๆ   
“ถ้าคุณบอสยังไม่จัดการอะไรสักอย่างภายในห้านาทีนี้ ผมจะเดินเข้าไปบอกเชฟคิวเดี๋ยวนี้ละนะครับ” หมีเดินเข้ามาพร้อมกับก้มลงกระซิบข้างหูผมด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด  ทุกคนในร้านรู้ดีว่าคิวเด็ดขาดในเรื่องนี้มาก  ถึงแม้ว่านี่จะเป็นกฎภายในร้านที่ผมตั้งขึ้นมาเอง  แต่อย่าให้คิวได้ทราบเรื่องอะไรประมาณนี้เชียว  คิวมักจะหงุดหงิดขึ้นได้ในทันทีเลยล่ะครับ  ด้วยที่คิวเป็นคนเดียวภายในร้านที่ไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวของตัวเองมาปนกับงานเลย  ไม่ว่าจะมีปัญหากับสมาชิกในร้านโดยเกิดขึ้นจากเรื่องส่วนตัวก็ตาม  ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่แค่ไหนก็ตาม  เมื่อเขาได้สวมชุดเชฟนั่นหมายถึงบทบาทของเขาจะปรับเปลี่ยนไปในทันที  จะไม่มีการกล่าวถึงเรื่องส่วนตัวอีกต่อไป..
“อ่ะ..เอ่อ” ผมอ้ำอึ้ง  ทั้งทิกเกอร์และจักรหันมามองหน้าผมอย่างรอการตัดสินใจ
“ถ้าผมไม่เลือกใคร พวกคุณจะไม่ยอมกลับกันใช่ไหม” ผมถอนหายใจ
“ใช่” ทั้งสองตอบอย่างสามัคคี  ผมจ้องหน้าทิกเกอร์ที่ยืนมองด้วยสายตาอ้อนวอน  ก่อนจะเหลือบมองจักรที่ก้มลงดูช่อดอกกุหลาบของตัวเองอย่างไม่มั่นใจในตนเองขึ้นมา  ผมคว้าดอกกุหลาบในมือของจักรมาทำให้เจ้าของดอกไม้มีท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด  จักรยิ้มกว้าง
“เฮ้อ!” ทั้งหมดหันไปมองตามเสียงถอนหายใจในทันที  ทั้งเค้กและกัสมีสีหน้าตกใจที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองนั้นทำเสียงอันไม่พึงประสงค์ออกไปแล้ว
“ไปรอที่รถ เดี๋ยวฟ้าตามไป” ผมบอกจักร
“ครับ” จักรยิ้ม  ผมเดินกลับเข้ามาในห้องพักพร้อมกับช่อดอกไม้  ผมยืนมองมันอยู่ครู่หนึ่ง  ความจริงแล้วผมไม่ได้ไม่ชอบดอกกุหลาบสีขาว  ดอกกุหลาบสีขาวเคยเป็นเพียงหนึ่งในความทรงจำของเราสองคน  จักรเคยให้กุหลาบสีขาวในวันที่จักรสารภาพรักกับผม  ที่ผมยังรู้สึกชอบมันมาตลอดก็เพราะความหมายนี้เท่านั้นเอง  ไม่ได้หลงรักเพราะความชอบจากก้นบึ้งของหัวใจ  แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเคยมีความทรงจำดีๆต่อผมไม่น้อย
ผมกลับเข้ามาเอาของสำคัญก่อนจะเดินออกมา  ทิกเกอร์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม  ผมเดินผ่านทิกเกอร์ไปอย่างไม่ใยดี  ที่ผมเลือกไปกับจักรนั่นเพราะอะไรหลายสาเหตุ  หนึ่งสาเหตุในนั้นคือผมรู้สึกไม่มั่นใจในตัวของทิกเกอร์ขึ้นมา  ผมรู้สึกไม่ชอบใจที่ทราบว่าทิกเกอร์นอนกับผู้ชายคนอื่นด้วยนอกจากผม  ผมยังไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับตัวทิกเกอร์อีกเยอะแยะไปหมด  ผมอยากรู้นะครับแต่ผมกลัวว่าผมจะรับไม่ได้  ทั้งหมดทำให้ผมรู้สึกว่า..ไม่มั่นใจ

= = = = = = = =

ณ  ร้านเด็กเส้น..
“หึ..ไงครับคุณไฮโซจักร นั่งร้านอาหารแบบนี้ก็เป็นรึไง” ผมแซวเมื่อก้นแตะถึงเก้าอี้  จักรพาผมมาร้านก๋วยเตี๋ยว  เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวที่ตกแต่งน่ารัก  โทนสีเข้ม  ติดแอร์  เรียกได้ว่าบรรยากาศดีทีเดียว  ถึงแม้ว่าสมัยเรียนผมกับจักรจะตระเวนทานอาหารมาหลายร้าน  เราสามารถทานได้ทุกร้านอย่างไม่เกี่ยง  จักรไม่ใช่คนที่เรื่องมากหรือถือตัวตรงเรื่องนี้  จักรเป็นคนกินง่าย  ร้านข้างทางก็ได้ไม่เคยออกปากบ่น  แต่นี่มันก็สิบกว่าปีผ่านมาแล้ว  สไตล์ของจักรเปลี่ยนไปแต่ผมไม่คิดว่าจักรยังจะนั่งร้านอาหารแบบนี้ได้อยู่
“มันทิ้งไม่ได้น่ะนะ” จักรพูดปนหัวเราะ
“เสร็จจากนี่ไปดูหนังกันไหมครับ” จักรถามขึ้น  ผมเอื้อมมือรับเมนูอาหารมาจากพนักงาน  และยื่นเมนูอีกแผ่นให้กับจักร
“เรื่องอะไร” ผมถาม
“แล้วแต่สิ..อืม ที่จริงก็ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรน่าดูน่ะนะ แต่แค่..อยากยืดเวลาสักหน่อย” จักรยักคิ้วอย่างหยอกล้อ  ผมอมยิ้มก่อนจะกวาดตามองไปทั่วร้าน 
“ก็ได้” ผมตอบ
“แต่ต้องแวะไปดูห้องเสื้อผมที่สาขาMก่อนนะ..ต้องไปตรวจบัญชีน่ะ” ผมบอก
“ครับ” จักรยิ้ม  เราสั่งอาหารหลายอย่าง  ทั้งขนมจีน  ก๋วยเตี๋ยว  ยำ  เรียกได้ว่าครบเครื่อง  สำหรับผมอาหารประเภทนี้นี่ของชอบอยู่แล้ว  เรานั่งทานอาหารอยู่เกือบชั่วโมงกว่าจะจัดการทุกอย่างหมด  จักรวางมือก่อนผมคงเพราะสู้ต่อไม่ไหว  ผมเป็นคนทานช้าแต่ทานได้เรื่อยๆเลยทำให้อิ่มทีหลังประจำ  หลังจากที่ออกมาจากร้าน  เราเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นเพื่อย่อยอาหารอยู่สักพัก  จักรขับรถพาผมไปห้างในเครือของพี่พราวเพื่อพาผมมาตรวจบัญชีที่สาขาM  หลังจากที่ทำอะไรเสร็จเรียบร้อย  เราพากันมาที่โรงภาพยนตร์  ผมเลือกดูภาพยนตร์บู้แอ็คชั่น  จักรจัดการซื้อตั๋วที่นั่งสำหรับคู่รัก  ผมไม่คัดค้านอะไรเพราะเป็นที่นั่งที่สะดวกสบายดี  อีกอย่างเขาเป็นฝ่ายออกเงินและเป็นฝ่ายให้ผมเลือกภาพยนตร์ที่ต้องการดูเองด้วย  ผมเลยปล่อยเลยตามเลย  ก่อนที่รอหนังฉาย  เรานั่งดื่มกาแฟรอในร้านสตาร์บัคส์อยู่เกือบชั่วโมงก่อนจะถึงเวลา  หลังจากที่ดูหนังเสร็จ  จักรพาผมเดินเล่นเลือกซื้อเสื้อผ้า  ผมเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างชอบใจโดยไม่ได้เสียเงินสักแดงเดียว  มันเพลิดเพลินตรงที่..จะกี่แสน  ก็ไม่ใช่เงินของผมละมัง
“ฟ้า..ซื้อของเก่งเป็นบ้า” จักรเริ่มบ่นหลังจากที่เราเพิ่งเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่ง  ผมเบะปากอย่างไม่แคร์
“กลับไปก่อนดิ” ผมพูดพร้อมลอยหน้าลอยตาใส่
“กลับก็โง่สิ” จักรตอบทันที  ผมแทบจะหัวเราะออกมาเพราะจักรพูดตรงจนน่าขำ 
“อยากได้กางเกงว่ายน้ำ” ผมหันกลับไปมองหน้าจักรอย่างต้องการแกล้งยั่วอีกฝ่ายเล่น
“หึ เชิญครับเจ้าหญิง” จักรผายมือให้อย่างยอมแพ้พร้อมกับมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้อีกด้วย  ผมพยักหน้ายิ้มอย่างพอใจกับท่าทีที่ต้องการหยอกผมของจักร  ผมเดินเลือกกางเกงว่ายน้ำโดยมีพนักงานขายชายคนหนึ่งเดินตามไม่ห่าง  พร้อมกับจักรที่เพิ่งกลับมาจากการนำถุงของที่ซื้อทั้งหมดไปฝากไว้ที่เคาร์เตอร์คิดเงิน 
“.....................” ผมเงียบ  ยืนมองกางเกงว่ายน้ำรูปทรงแบบกางเกงในบิกินนี่สีดำตรงหน้าไม่วางตา  ก่อนจะเหลือบยิ้มให้พนักงานขาย  เขายิ้มกว้างตอบให้ผม  ผมหันกลับมองไปที่จักรที่เพิ่งมาถึง  ก่อนจะก้มลงต่ำมองไปที่เป้าของจักรอย่างตั้งใจ
“ฟ้าครับ” จักรปรามเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่  ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าจักรและยักคิ้วให้  ผมหยิบกางเกงว่ายน้ำสีดำตรงหน้ายื่นให้จักร  จักรรับไปถือด้วยท่าทีงงๆ
“ใส่ให้ดูหน่อยสิ” ผมสั่ง
“ไม่เอาหรอก” จักรตอบทันที  พร้อมกับเบนหน้าหนีไปอีกทาง
“ใส่ให้ดูหน่อยไม่ได้รึไงล่ะ แต่ก่อนก็ใส่..อยากเห็น ใส่ให้ดูหน่อย” ผมพูดและอดที่จะยิ้มไม่ได้  ผมอยากแกล้งจักรเท่านั้นและอยากรู้ว่าจักรจะยอมทำตามไหม  อีกอย่างหนึ่งผมอยากจะเห็นว่าหุ่นของจักรในตอนนี้นั้นเป็นอย่างไรด้วย 
“ลองได้นะครับ ห้องลองอยู่ทางด้านขวามือเลยครับ” พนักงานขายยิ้มกว้าง
“ไม่หรอกครับ ไม่ลอง” จักรย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  ผมยังคงชูกางเกงวายน้ำให้จักรและเลิกคิ้วให้อีกฝ่ายแทนคำพูดจากผม 
“ไม่เอาน่าฟ้า” จักรส่ายหัวและเริ่มไม่ยิ้ม
“ไม่เอางั้นก็กลับไป ผมอยากเดินคนเดียวน่ะ” ผมพูดส่งๆก่อนจะหันหน้าหนี  หยิบเอากางเกงกลับมาแขวนไว้ที่เดิม
“ฟ้าครับ” จักรร้องเสียงเอื่อย  ผมไม่สนใจ  มองกางเกงว่ายน้ำตัวอื่นๆต่อไปเรื่อย
“เฮ้อ โอเคๆ..ลองก็ลอง” จักรตัดบทและหยิบกางเกงว่ายน้ำตัวเดิมไป  ผมแทบจะหลุดหัวเราะกับท่าทีของเขา
“มายืนรอหน้าห้องเลย ผมไม่เดินออกมาโชว์ตัวหรอกนะ” จักรว่าให้  ผมเบะปากและเดินตามจักเข้าไป  ในห้องสำหรับลองเสื้อผ้าเป็นทางตรงยาวเข้าไปประมาณสิบเมตร  มีห้องลองชุดอยู่สองฝั่งซ้ายขวา  แต่ละห้องใหญ่มากทีเดียว  ผมนั่งรออยู่หน้าห้องลองชุด  จักรเดินเข้าไป  ผมนั่งขำอยู่ข้างนอกคนเดียว  ได้ยินเสียงจักรถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น  ผมหยิบมือถือออกมาเตรียมกดถ่ายรูปไว้อย่างนึกสนุก
“ฟ้า..อยู่ข้างนอกรึเปล่า”
“ฟ้าครับ” จักรเรียก  ผมไม่ตอบ
“เข้ามาเอง จักรไม่ออกไปหรอกนะ” จักรบอกพร้อมกับแง้มประตูห้องออกเล็กน้อย
“โอเค” ผมพูดแกมหัวเราะและเดินไปที่หน้าห้องนั้น  ผมเปิดประตูห้องเข้าไป  จักรยืนอยู่ด้วยท่าทีเขินอายเล็กน้อย


แชะ !!


ผมนำมือถือที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมากดถ่ายรูปในทันทีอย่างไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว  จักรรีบนำมือปิดหน้าตัวเอง  อีกมือก็กุมน้องชายของตนเองไว้ตามสัญชาตญาณ
“ฟ้า” จักรร้องอย่างเหลืออด  กระทั่งมีรอยยิ้มออกมา
“หึหึ” ผมหัวเราะด้วยรู้สึกชอบอกชอบใจก่อนจะรีบกดเซฟรูป
“จะแกล้งกันใช่ไหมหื้ม..จิ เดี๋ยว ฟ้า” จักรกัดฟันด้วยน้ำเสียงหมันเขี้ยวผม  ผมแลบลิ้นให้จักรและรีบวิ่งหนีออกมาก่อนที่จักรจะตะครุบตัวผมไว้ได้ทัน
“ออกไปเลือกกางเกงต่อนะ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วๆล่ะ..จักรน้อย” ผมแซวลอยๆ  ได้ยินเสียงจักรหัวเราะในลำคอเบาๆ  ผมเดินออกมาจากห้องลองเสื้อผ้าและออกมาเลือกกางเกงว่ายน้ำอีกครั้ง  ความจริงผมมีกางเกงว่ายน้ำเยอะมาก  มีเกือบทุกแบบและหลายสีคละเคล้ากันไป  อย่างที่บอกว่าผมชอบว่ายน้ำมาก  และการได้เลือกกางเกงว่ายน้ำนั้นคืออีกความสุขหนึ่งของผม  ความรู้สึกที่ได้เห็นกางเกงว่ายน้ำลายแปลกใหม่มันจะแวววาวยั่วสายตาของผมเป็นที่สุด  ผมจึงชอบที่จะเลือกซื้อแบบใหม่อยู่เรื่อยๆ
“ใส่พอดีไหมครับ” พนักงานขายถามจักร
“ครับ..” จักรพยักหน้าตอบและหันมามองผมอย่างคาดโทษ  ผมเบะปากให้เขา
“เอาตัวนี้ครับ ไซด์นี้แหละ” ผมบอกพร้อมกับยื่นกางเกงว่ายน้ำทรงบิกินี่ลายสีกรมสลับกับสีขาว  เป็นแบบที่ผมยังไม่มี
“เล็กจังนะ” จักรแซวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์  พนักงานขายอมยิ้มเช่นกัน
“ทะลึ่ง” ผมว่า  จักรหัวเราะชอบใจ
“ตัวนี้สิ” จักรชี้ไปที่กางเกงว่ายน้ำแบบทรงบ๊อกเซอร์ขาสั้น
“แบบนี้ค่อนข้างรัดรูปนะครับ แบบเอวต่ำ” พนักงานขายชี้แนะ  ผมมองลายและหยิบแบบที่เป็นลายสีขาวสลับกับสีดำเป็นแนวตารางเส้นเล็กยื่นให้กับพนักงาน 
“ถ้าคุณลูกค้าชอบทรงแบบนี้ ทางเราแนะนำมาแบบที่เพิ่งมาใหม่นะครับ..อันนี้จะเป็นเนื้อผ้าแบบซีทรู เป็นทรงบิกินี่ครับ” พนักงานขายแนะนำพร้อมกับผายมือชี้ไปอีกทางด้านหนึ่ง  ผมพยักหน้าและเดินตามเขาเพื่อไปดูอย่างนึกสนใจ
“บางดีนะ” จักรอมยิ้มหมายถึงกางเกงว่ายน้ำเนื้อผ้าแบบซีทรูที่ผมถืออยู่
“หยุดทำสายตาแบบนั้นเถอะ..เพราะไม่มีทางได้เห็นหรอก” ผมย้อนด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์กลับบ้าง  จักรยิ้มกว้างกว่าเดิม
“เอาแบบนี้สีดำกับสีแดงเลือดหมูแล้วกันครับ ไซด์นี้” ผมหยิบไซด์ให้พนักงานดู
“ได้ครับ” พนักงานพยักหน้ารับก่อนจะเลือกไซด์ให้
“เท่านี้ล่ะครับ” ผมบอก
“แล้วคุณผู้ชายอีกท่านจะรับตัวที่ลองไหมครับ” พนักงานมองหน้าจักร
“ครับ..รับก็ได้” จักรพยักหน้าตอบและยื่นกางเกงว่ายน้ำคืนให้พนักงาน  จักรหยิบบัตรเครดิตให้พนักงานขายอย่างรู้งาน  ผมเดินหนีมานั่งรอตรงเคาร์เตอร์ที่จักรฝากของไว้  ไม่นานเท่าไหร่ทุกอย่างก็จัดการเสร็จเรียบร้อย  เราเดินซื้อของต่ออย่างไม่เหน็ดเหนื่อย  ผมเพียงอยากแกล้งจักรไปอย่างนั้นเอง  จักรเองก็คงรู้เพราะจักรก็บ่นด้วยเช่นกันว่า “แกล้งกันแบบนี้ไม่ดีนะ” ผมไม่สนใจคำพูดนั้น  เราเดินกันจนถึงตกค่ำ  จักรไม่ยอมพาผมกลับบ้านทั้งทั้งที่ผมบอกให้จักรพาผมไปส่งบ้านได้แล้ว  เขายืนยันว่าจะต้องทานดินเนอร์ด้วยกันก่อนให้ได้  ผมจึงปล่อยเลยตามเลยเพราะอย่างไรก็คงค้านไว้ไม่อยู่  และในเมื่อผมบอกเขาแล้วว่าจะให้โอกาสเขา  ผมก็คงต้องปล่อยให้เขาทำคะแนนบ้างละครับ  อีกอย่างก็นึกสงสารที่ผมรีดไถจักรมาทั้งวันด้วย

= = = = = = = =

ณ  Final Floor Café’..
“..................” ผมเหลือบมองหน้าจักร  ตั้งแต่อาหารมาเสิร์ฟ  เราไม่ค่อยทานเท่าไหร่นัก  อาจจะจิบไวน์บ้างเป็นระยะ  จักรบอกให้เลขาโทรจองห้องอาหารที่ร้านนี้ไว้  เป็นแบบส่วนตัว  ร้านนี้ผมไม่เคยมาสักครั้ง  ผมคิดว่าดีเหมือนกันที่มาร้านที่ไม่มีคนรู้จักผม  บางทีถ้าโชคร้ายหน่อย..พรุ่งนี้ก็อาจจะมีชื่อผมกับจักรอยู่ในหน้าหนังสือข่าวไฮโซงี่เง่าที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านก็เป็นได้ 
จักรยังคงนั่งจ้องหน้าผมไม่วางตา  เขาไม่พูดอะไร  จักรนั่งด้วยท่าทางสบายมากจนผมเกือบจะหลุดขำออกมาหลายครั้ง
“ท่านั่งนี่ สบายใจจังเลยนะ” ผมแซวอย่างอดไม่ได้
“หึ..ก็มันสบายใจจริงๆนี่” จักรย้อนยิ้มๆ
“อืม..ถ้าพรุ่งนี้มีข่าวประมาณว่า พบนายจักรกฤษณ์..นักธุรกิจและผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทOMG บริษัทออกแบบภายในแนวหน้าของไทย” ผมพูดขึ้นอย่างนึกสนุก  จักรเริ่มยิ้มออกมาน้อยๆ
“และนายเมธิชัย  ลูกชายคนเล็กของตระกูลสิทธิบดีทรัพย์..เจ้าของห้องเสื้อCupid เข้าไปคลุกอยู่ในห้องอาหารของร้าน Final Floor Café’ นานสองนาน พบว่าข่าวที่บอกว่านายเมธิชัยเป็นเกย์ และข่าวที่ว่านายจักรกฤษณ์ลูบแล้วไม่มีหางก็เอาหมดนั้นคงเป็นเรื่องจริงหรือไม่” ผมพร่ำ
“ไม่เอาน่าฟ้า” จักรหัวเราะด้วยท่าทีเหลืออดต่อผม
“ตามข่าวกรองพบว่า นายจักรกฤษณ์สั่งไม่ให้พนักงานเสิร์ฟเข้าไปยุ่มย่ามในห้องส่วนตัวนั้นเลย..เกิดอะไรขึ้นในห้องนั้นกัน” ผมพร่ำต่อไม่หยุด
“หึ..หึหึ ฟ้านี่” จักรส่ายหัวเล็กน้อย  ผมเลิกคิ้วกวนตอบ
“......................” ในห้องเงียบลงอีกครั้งเมื่อทั้งผมและจักรหยุดพูดลงกะทันหัน  แต่จักรยังคงจ้องหน้าผมไม่ลดละ
“จักรจะจ้องให้มันได้อะไรขึ้นมา ฟ้าขนลุก..” ผมว่าส่งๆแต่จักรกลับหัวเราะอย่างชอบใจ
“ก็ชอบอ่ะ” จักรย้อนและยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ  เขาชูแก้วของเขามาทางผม  ผมหยิบแก้วของผมขึ้นไปชนแก้วของจักรตอบเบาๆ
“ขอบคุณสำหรับไวน์ราคาแพง” ผมพูดแกมหยอก  จักรเบะปาก 
“เอ่อที่จริง..ถ้าจักรซื้อไวน์ไปเซ่นคิวบ่อยๆ คิวอาจจะยอมใจอ่อนให้ก็ได้นะ” ผมพูดขึ้น
“งั้นสิ ไอ้เด็กคนนั้นชอบไวน์เหรอ” จักรถามกลับด้วยน้ำเสียงอยากรู้ขึ้นมาทันที
“อืม..ไวน์ บรั่นดี..ซิการ์” ผมแนะ
“โฮะ หลานฟ้าคอแอลกอฮอล์รึไงน่ะ” จักรอุทานตาโต
“เปล่า ก็แค่..พวกคลั่งของพวกนี้ละมั้ง มันไม่ค่อยดื่ม อาจจะมีบ้าง..” ผมเบะปาก
“แต่ขอให้เชื่อเถอะ ว่ามันคอแข็งเป็นบ้า” ผมบอก
“อยากลองดวลดูสักหน่อยแฮะ”
“นั่นไม่ใช่เรื่องดีหรอกนะ..ขอเตือน” ผมชี้หน้าจักรเป็นการเตือนจากใจจริง  จักรยิ้มกว้าง  เราเงียบลงอีกครั้ง
“..อะไร” ผมถามขึ้นเมื่อจักรเงียบไป  ผมเท้าแขนลงบนโต๊ะก่อนจะเหล่สายตามองไปที่แก้วในมือของตัวเอง
“จักรฝันไปรึเปล่าเนี่ย” จักรอมยิ้ม
“โอ๊ยยยย..ฟ้าอ่ะ” จักรร้องเมื่อโดนผมเอื้อมมือไปบิดหูจักรอย่างแรง  ผมแสยะยิ้มก่อนจะปล่อยมือออก  จักรจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าเหยเก  มือขวาของเขาลูบหูตัวเองเบาๆ
“ฟ้าครับ” จักรเรียก
“อะไร” ผมขานเสียงห้วน
“อยากจูบดูไหม” จักรพูดขึ้นโต้งๆ  ผมจ้องหน้าจักรด้วยความตกใจ
“เอ่อ..ก็แค่ ใช่..จักรอยากจูบน่ะ แค่จูบ” จักรรีบอธิบายอย่างตะกุกตะกักเหมือนกลัวว่าผมจะโกรธ
“หึ..จะจูบก็ได้ แต่แย่หน่อยนะ วันนี้ผมเพิ่งกัดปากคนที่พยายามจะจูบผมน่ะ” ผมโกหกไปอย่างติดตลก
“ไอ้นั่นโชคร้ายแฮะ แต่คงไม่ใช่จักรมั้ง” จักรยังคงเล่นด้วยไม่เลิก  ผมหันหน้าหนีก่อนจะวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ
“แค่จูบ” ผมจ้องหน้าจักรเป็นการย้ำเตือน
“ครับ แค่จูบ” จักรย้ำคำพูดด้วยเช่นเดียวกัน 
ผมนั่งเฉย  จักรเขยิบตัวจากที่นั่งของตัวเองมาใกล้ผมเรื่อยๆ  ที่นั่งที่เรานั่งอยู่เป็นโซฟาตัวยาวอยู่ฝั่งเดียวกัน  ในตอนนี้เรานั่งติดกันแล้ว  หน้าของจักรอยู่ใกล้หน้าของผมเพียงนิดเดียวเท่านั้น  สมองของผมเริ่มรู้สึกเลอะเลือนนิดหน่อย  ผมกำลังอยากรู้ว่าจักรจะจูบผมแบบไหน  มีรสชาติเหมือนเดิมหรือเปล่า  หรือเขาอาจจะจูบเก่งขึ้นกว่าเก่า  ความอยากรู้นั่นไม่ได้มากไปกว่าการที่ผมอยากให้จักรคลั่งกับรสจูบจากผม  ผมอยากให้เขารู้ว่าผมจูบเก่งมากขึ้นแค่ไหน  ผมอยากให้เขารู้สึกคลุ้มคลั่งและอยากลองอีก  มันอดที่จะรู้สึกแบบนี้ไม่ได้จริงๆ  นี่คงเป็นความคิดที่แย่มากเหลือเกิน  มีคำพูดในใจบอกตัวเองเพียงว่า “ขอหน่อยเถอะ” ผุดขึ้นมาเท่านั้น
จักรจับหน้าผมขึ้นอย่างเบามือเหมือนกับกลัวว่าผมจะเจ็บ  ผมยังไม่เริ่มก่อน  เขาก้มลงเข้ามาใกล้ผมช้าๆ  จักรจูบหน้าผากผม  ก่อนจะเลื่อนปากอย่างนุ่มนวลลงมาที่ปลายจมูก  ผมหลับตาลงช้าๆ  ในขณะเดียวกันก็เหลือบตามองอีกฝ่ายเป็นระยะ  จักรยังคงจ่อปากอยู่ที่ริมฝีปากของผม  เขายังไม่ยอมจูบอย่างง่ายๆแต่กลับเย้าหยอกอยู่ตรงนั้น  ผมไม่รอให้อีกฝ่ายทำอย่างนี้นาน  ผมหยอกล้ออีกฝ่ายกลับโดยการแกล้งทำเหมือนกับว่าจะจูบอีกฝ่ายแต่กลับเบี่ยงหนี  จักรยิ้มและหัวเราะในลำคอเหมือนกับพอใจที่ผมเล่นกับเขาแบบนั้น  เราต่างฝ่ายต่างหัวเราะ จักรก้มลง  คราวนี้เขาจูบปากผมเข้าจริงๆ  ผมเผยปากออกทีละนิดอย่างช้าๆ  จักรเองก็ไม่ได้รีบร้อน  เขาจูบผมเนิ่นนานกว่าจะเผยปากออกและกดจูบอีกครั้ง  จักรทำอยู่อย่างนั้น  เป็นการจูบที่อ่อนโยนคล้ายโหยหา  ผมลูบต้นคอของอีกฝ่าย  มือของผมเล่นไปที่ใบหูของจักรอย่างต้องการยั่วอารมณ์เล่น  อีกมือเลื่อนลูบลงมาที่แผงอกของจักรผ่านเสื้อผ้าของเขา  จักรเริ่มหายใจแรงมากขึ้น  ถึงผมจะรู้สึกว่าจักรจูบเก่งแต่ผมกลับไม่แสดงอาการออกไป  จักรกลั้นหายใจแรงจนผมรู้สึกได้  เขาหลับตาพริ้ม  ปากยังคงคลอเคลียอยู่ที่จมูกของผม  เขาจับแขนข้างที่ผมลูบตัวของเขาอยู่ขึ้นไปพาดบนไหล่ของเขาเหมือนต้องการห้ามปรามให้ผมหยุดการกระทำไว้เท่านี้
“อืม..อย่าลามปามน่าจักร” ผมเตือนไปอย่างนั้นเอง  เมื่อรับรู้ว่าปากของจักรเริ่มอยู่ไม่สุข  เขาเริ่มซุกไซ้ไปที่ต้นคอของผม  ผมไม่ได้เบี่ยงตัวหนี  เพียงแต่หดคอเพื่อไม่ให้จักรทำได้สะดวกก็เท่านั้น  จักรเลื่อนปากกลับมาที่แก้มของผมอีกครั้ง  เขาพรมหอมอยู่อย่างนั้น
“ข่าวที่สอง จากการตรวจสอบกล้องวงจรปิด..ดูเหมือนทั้งคู่จะนัวเนียกันในห้องอาหารจริงๆ” ผมพูดขึ้นแกมขำ
“หึ..หึหึ” จักรหลุดหัวเราะออกมา เขาซบหน้าลงบนไหล่ของผมก่อนที่จะหัวเราะไม่หยุด  เราเงียบลง  จักรเงยหน้าขึ้น  ต่างฝ่ายต่างจ้องตากันเขม็ง  จักรมองผมไม่วางตา  สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายหลบตาเขาก่อน
“จุ๊บ~” จักรจูบปากผมอีกครั้งอย่างรวดเร็วก่อนจะกลับไปนั่งอย่างปกติ  เขาหายใจทิ้งอย่างแรง
“กลับรึยัง” ผมถามขึ้นคล้ายกับตัดฉับสถานการณ์อย่างรวดเร็ว
“ก็ดีครับ” จักรพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที
“ดูเหมือน..คงต้องรีบกลับ” จักรพูดเสริมอีก
“ถ้าไม่คิดจะเอาฟ้าไปส่งที่บ้านฟ้า ก็บอก..จะได้ขึ้นแท็กซี่กลับเอง” ผมพูด
“หึ..อะไร ไม่ทำหรอกน่า ถึงคิดอยากจะทำก็เถอะ” จักรยักคิ้วกวนกลับให้
“แต่ถ้าไม่รีบกลับ อาจจะต่อในนี้จนเสร็จก็ได้นะ” จักรพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา  แต่หน้าตากลับกระหยิ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เคยล่ะสิ” ผมแซวพร้อมกับเบะปากให้
“จะเกือบเคยก็วันนี้แหละ” จักรยักคิ้วเจ้าเล่ห์ตอบให้ผม  ผมได้แต่ส่ายหัวยิ้มๆ  เราจบบทสนทนาเรื่องใต้สะดือเล็กๆน้อยๆนั่นลง  จักรไปจัดการเคลียร์เรื่องค่าอาหาร  ผมเดินมารอที่รอก่อนที่จักรจะขับรถพาผมไปส่งที่บ้าน..

....................>>>><<<<.....................

[Tiamo_jamsai]

 :sad4:สงสารทิกเกอร์จับใจ.  แง๊ๆๆๆๆ.   


ทิกเกอร์จะแอบตามมาแล้วเห็นไหมนะ



ขอบคุณพี่บี้ค่ะ

[rujaya]

สงสารทิกเกอร์ 

หรือว่าที่จริงแล้วจักรนี่แหละคือพระเอก 

[Ryoooo]

เม้นไม่ออก เพราะไม่คิดว่าจะเลือกจักรแฮะ
สงสัยเพราะพี่คิวเชียร์ทิกเกอร์ก็เลยรู้สึกไม่ดีกับจักร
ถึงจักจะดูดีและดูทำให้อาฟ้ายิ้มได้
แต่เราก็ไม่ชอบอยู่ดี
หวังว่าทิกเกอร์จะไม่ตามมาและเห็นอาฟ้าจูบกับจักรนะ คงน่าสงสารเกินไป

[bow55]

แหมะ อ่านแล้วปวดใจ
เพราะเราแอบปันใจให้ทิกเกอร์ไปแล้ว
เหตุใดเราถึงได้เซ็งกับพี่ฟ้ามากขนาดนี้
ขอบคุณเบบี้...ตอนนี้คุณชนะ คุณทำให้เราอินไปกับการกระทำของฟ้าได้จริงๆ....-*-

[love2y]

ถ้าฟ้าเลือกจักร คิวคงเหวี่ยงน่าดูเลย

แต่คาดว่าฟ้าออกมากับจักรเพื่อประชดทิกเกอร์แน่ๆ (เหรออออ)