หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[sukie_moo]

เฮ้อ....................................อิพี่คิวกำลังสับสนหรือเปล่า

แต่มาจูบแล้วเฉยไปแบบนี้ น้องมันคิดมากนะ

[White]

พี่คิววววววว มาเคลียร์ให้เข้าใจเลยนะ
ตกลง อีพี่ฝัน นี่เป็นไรมากป่ะ ตบเลยเค้ก
จะได้รู้สักที ทำตัวน่ารำคาญ จริงๆเธอก้ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น
อย่ามาเข้าข้างตัวเอง

พี่คิวจูบเค้ก แล้วพี่คิว ชอบเค้กบ้างรึยัง
สงสารเค้ก

[comics_boy]

เค้าจูบกันแล้วววววววววววว

เขินๆๆๆๆๆๆๆ

ว่าแต่พี่ซีสุดยอดมาก ออกตัวปกป้องน้องเค้กด้วย

[omuya]

ทำไมอ่านแล้วรู้สึก สงสารเค้กมากกกกกกกกกก คิวก็ขี้แกล้ง เหอะ!

[member]

 


 

[watcharet]

อิจฉาตอนจูบ แต่สงสารเค้ก เกลียดยัยฝันนนนนน!!!!

[ordinarykwon]

 :L2:มาอีกรอบ อ่านมาหลายรอบ ก็แบบ ก็เข้าใจพี่คิวนะ เสียคนรักไปตั้งนาน ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังรักอยู่เลย
พอมาเจอเค้ก ก็คงสับสน คิดว่าพี่คิวก็คงรู้สึกดีๆกับเค้กเยอะแหละ คนอะไรจะแกล้งคนที่ตัวเองไม่ชอบอยู่ตลอดเวลาได้
จูบน้องไปแล้ว แต่ตัวเองก็ยังสับสนปนเปไปหมด หนีไปตั้งหลักซักพัก ที่ไหนก็ไม่รู้
งานนี้ก็สงสารน้องเค้กอ่ะ เฮ้อออออ ใจเย็นๆ นะหนู เดี๋ยวพี่คิวก็กลับมา
ขอบคุณน้องบี้นะคะ
นั่งรอตอนต่อไปอิอิ ใกล้จบแล้วใช่มั๊ย  เฮ้อออไม่อยากให้จบเลย ขอตอนพิเศษเยอะๆละกัน ฮืมมมม

[name]

เค้กสู้ๆ

[♥KïssKïss_KÚRÚ♥]

อ่านมาจนถึงตอนล่าสุดแล้ว

อยากลองฟังมุมมองของพี่คิวบ้างอ่ะ ว่ารู้สึกยังไง

เพราะตอนนี้ฝั่งน้องเค้ก คนอ่านรู้หมดไส้หมดพุงละ อยากรู้จังว่าพี่คิวคิดอะไร

อยากบอกว่าตอนล่าสุด แรกๆพี่คิวน่ารักกกกก   แต่หลังๆมาน่าถีบ

[JJHJJH]

ดังนั้น สิ่งที่อยากจะได้เห็นก็คือ..พี่คิวจะหายไปคนเดียวแบบนี้ในวันที่ปรายจากไปเป็นปีสุดท้าย ตัดสินใจที่จะกลับมาแล้วให้น้อง

เค้กเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เพื่มเติมเต็ม มิใช่เพื่อแทนที่ ...

เบบี้ ทำให้เค้าได้มั้ยอะ 

กดไลค์คำนี้ บวกๆ

[Cacao]

เป็นตอนที่......ทำให้โคตรรู้สึกดีในตอนต้น และหน่วงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกที่สุดในจักรวาลตอนเกือบท้าย
แบบว่าเค้าจูบกันไปแล้วววววววว แต่ท่าทีของอีตาพี่คิวนี่แม่ง น่าเหนื่อยใจจริงๆอ่ะ คือถ้าเราเป็นเค้กก็ยังคงจะคิดว่า
พี่คิวไม่ได้ชอบ ไม่ได้คิดอะไรด้วยอยู่ดีและวะ แล้วก็จะคิดว่างั้นจูบเราทำไม เหออออ = = เหนื่อยใจแทน
แล้วยังเจอฝันทำแบบนี้ใส่อีก เป็นเค้กนี่ตัดใจไปนานและ 5555 แบบว่าต่างกันเกินไปทุำกอย่างจนท้ออ่ะ
ถึงแม้พี่คิวจะจูบแล้วก็เหอะ แต่ยังไงก็ไม่สามารถคิดเข้าข้างตัวเองได้อยู่ดีว่าชอบ แต่จริงๆพี่เค้าก็ชอบเค้ก ใช่หม๊ายยยพี่คิว
ยังไงก็แสดงออกเยอะกว่านี่อีกนิดสสสสสสสสส์ได้ไหมค่ะ 55555 อย่าปล่อยให้เค้กนอยด์ไปเองคนเดียวแบบนี้อีก
เอาใจช่วยอยู่ อย่างน้อยพี่ก็จูบเค้กละ 55555 ขอบคุณเบบี้ที่ใ้ห้พี่คิวเริ่มต้นทำอะไรสักที กร๊ากกกกกกก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป พี่คิวจะทำยังไงต่อไป แล้วเค้กจะเอายังไงกับความรู้สึกของตัวเอง ลุ้น !

[oomossoo]

จูบแล้วดราม่าต่อ

=____+ ง่ะ
พี่คิว ลืมพี่ปรายไม่ได้ ก็อย่าให้ความหวังเค้กสิ
ไม่ชอบเขาแล้วจะไปจูบทำไม

 

[K2KARN]

กรี๊ดเรื่องจูบกันก่อน
ก่อนมาถอนหายใจกับยัยฝัน น่าเบื่อนางมากนะ =''=

[kataiyai]

งานนี้พี่คิวใจร้าย

จะเอายังไงก็ไม่แน่ชัด

รีบกลับมาเคลียร์เดี๋ยวนี้นะ

[Ball]

ไม่เคยพอกับเรื่องนี้เลยจริงๆ   
เบบี้คะ เค้าอยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกก

[NumPing]

คิว นายจะจมกับอดีตอีกนานแค่ไหนเนี่ย

สงสารเค้กอ่ะ จูบกันแล้ว อะไรก็แล้ว แต่ไม่มีความชัดเจน ไร้ทิศทาง

ส่วนฝัน ชั้นอยากเคลียร์กับเธอเป็นการส่วนตัวจริง ๆ

[nongrak]

สงสารเค้กจังต้องมาโดนยัยฝันว่า เจอตอกกลับหน่อยทำใช้อารมณ์

[nunamicky]

สารภาพรักเค้าไปเลย
แล้วรอดูว่าพี่คิวจะตัดสินใจยังไง

[ladyzakura]

แรกๆ นี่หวานน่ารักทำเอาเคลิ้มเลยอ่ะ

ทำไมหลังๆ มันบีบตับไต คิวปิดไปไหน กลับมาด่วนนน

[Mura_saki]

อารมณ์มันค้างมากๆเลยอ่ะ
พี่คิวต้องใช้เวลากับอะไรบางอย่างในจิตใจ รออีกสักพักนะเค้ก แล้วพี่คิวจะบอกทุกๆอย่าง
รักพี่คิว

[[newZy]CASS]

จูบแล้วววววว กรี๊ดดดด

ฝันอิจฉาละสิ 555

ตัวเองก็ไม่รู้ยังจะมาว่าเค้กอีก เชอะ!!

[pattybluet]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารเค้กมาก
ความสัมพันธ์กับพี่คิว มันเหมือนๆจะดี แต่มันก็อึมครึมเหมือนกัน
ว่าแต่ คุณพี่ฝันเนี่ยมันยังไงกันแน่ หวังว่าคงไม่ได้ดูๆกันอยู่กับพี่คิวหรอกนะ ดูเรียกร้องเหลือเกิน
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ

[Pupay]

เต้นๆ 

[bow55]

รอๆๆๆๆ
รอแบบค้างคาใจ

[pim_onelove]

ที่ฝันแสดงออกก็คือถ้าตัวเองไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวังจะได้คิวไป ชิชะนางไม่รู้อะไรวะแล้ว
ถึงที่ผ่านมาจะรู้ความรู้สึกของเค้กแค่ฝ่ายเดียว แต่การแสดงออกหลายๆ อย่างของคิวก็บอกได้ว่าคิดอะไรอยู่
คนแบบนั้นถ้าไม่สนิทใจด้วยไม่มีทางปล่อยให้เข้าไปวุ่นวายกับชีวิต หรือไปที่บ้านแน่ๆ 

เค้กน่าจะบอกไปเลยนะว่า เค้กไปเกือบหมดทุกห้องในบ้านแล้ว รวมทั้งนอนบนเตียงพี่คิวแล้วด้วย เอาให้เธอหน้าหงายไปเลย   

[BeeRY]

มันหน่วงๆไงก็ไม่รู้ เหมือนมันจะสุขที่พี่คิวกับเค้กจุ๊บๆกัน แต่ว่ายัยพี่ฝันก็มาทำให้ความสุขลดลงไป 80%
น้องเค้กไม่ต้องคิดมากนะ ถึงแทนที่พี่ปรายไม่ได้เพราะเค้กก็คือเค้ก พี่คิวก็น่าจะรู้แหละ ยังไงก็สร้างความสัมพันธ์กันใหม่ได้นินา
เอาใจช่วยอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆนะจ๊ะ

[ToeyTato]

เค้กสู้ๆ เบบี้สู้ๆ คิว.....ชิส์ เชอะ

[skysky]

  จบตอนแบบนี้ อ๊ากกกกกกก
แต่ครึ่งตอนแรกน่าร้ากกกกกมาก อิอิ อ่านแล้วยิ้มๆอ่ะ เขินๆ จูบกันด้วย อร๊ายยยย >////////< 
สงสารเค้กอ่ะ อยู๋ๆก็ไม่เหมือนเดิมแบบนี้ แต่ก็เข้าใจพี่คิวล่ะนะ
แล้วพี่คิวหายไปช่วงนี้อีก 
ยัยพี่ฝันนี่ก็ร้ายเสมอกลางเสมอปลายจริงๆ 
รออ่านตอนต่อไปค่ะ มาต่อเร็วๆนะ 

[nongfom]

สงสารเค้กจังเลย พี่คิว รีบ ๆ มาเคลียร์เลย

[เบบี้]

~45~

วันจันทร์  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เค้กดูเหม่อๆนะ” พี่ซีทัก
“เอ๊ะ ครับ..เปล่านี่” ผมยิ้มกลบเกลื่อน  เช้านี้เป็นอีกวันที่พี่คิวไม่ได้มาที่ร้าน  ผมไม่กล้าถามใครทั้งนั้นแม้แต่พี่ฟ้า  ว่าพี่คิวกลับมาที่บ้านแล้วหรือยัง
“เค้กมีไรก็บอกพี่ได้นะ พี่ยินดีรับฟัง” พี่ซีเดินเข้ามาจับมือผมไว้
“ครับ” ผมก้มหน้าและไม่ได้สบตาเธอ
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเค้กกับพี่คิว แต่..อย่าเศร้าไปเลยนะ” พี่ซียิ้มกว้าง  เธอยิ้มกว้างมากจนทำให้ผมหัวเราะออกมา  แต่ในขณะเดียวกันผมก็ไม่สามารถที่จะอธิบายเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้  กระทั่งตัวของผมเองนั้นยังสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นแบบนี้ 
เราทำงานต่อ  วันนี้ผมเลิกงานประมาณทุ่มครึ่ง  กลับบ้านไปต้องช่วยแม่ทำงานบ้านให้เหนื่อยก่อนถึงจะทำการบ้านและอ่านหนังสือต่อได้  ผมจะต้องหาวิธีกำจัดความคิดบ้าบอในหัวสมองของผมโดยที่ผมจะต้องได้รับประโยชน์กับมันด้วย  ตอนนี้ถึงแม้หัวใจผมจะคิดเรื่องของพี่คิวกับพี่ฝันตลอดเวลา  แต่ผมกลับกำลังคิดว่าพี่คิวคงกำลังคิดเรื่องของผมอยู่ด้วยเหมือนกัน  แต่พอนึกไปถึงเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อปรายแล้วมันกลับทำให้ผมคิดว่า  ผมคงกำลังหลงตัวเองอยู่ละมังครับ  อย่างที่พี่ฝันบอก  ความสำคัญของผมคงจะเทียบไม่ได้เลยถ้าต้องไปเปรียบเทียบกับพวกเธอ..

~เราหลงรักผู้ชายหยิ่งทะนงคนนี้ได้อย่างไรกัน  พี่ปราย..เธอโชคดีจังเลยนะ~

ที่จริงแล้ว..ผมกำลังรู้สึกว่าพี่ปรายเป็นคนที่โชคดีสำหรับผม  เพราะความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจผมนั้นผมเองก็อยากได้รับความสำคัญเหมือนกับเธอ  กำลังฝันสินะครับ..หึ

= = = = = = = =

วันศุกร์ ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“ส..สวัสดีครับ” ผมทักพี่คิวที่เพิ่งเดินออกมาจากประตูหลังร้าน
“ดี..” พี่คิวตอบ
“.......................” เราไม่ได้สบตากัน  เปล่า..พี่คิวไม่ได้สบตาผมฝ่ายเดียวต่างหาก
“เอ่อ พี่..สบายดีนะ” ผมรีบถามเพราะพี่คิวทำท่าจะเดินไป
“อืม นายล่ะ” พี่เขาถามกลับ
“ดีครับ” ผมยิ้มตอบ
“ก็ดีแล้ว” พี่คิวอมยิ้มก่อนจะเดินไปที่รถ  ผมหันกลับไปมอง  พี่คิวเดินไปหยิบของที่ท้ายรถและไม่ได้หันมามองผมอีก  ผมจึงเดินเข้าร้านมา  ผมจัดการเก็บของของตัวเองเข้าล็อกเกอร์และแต่งตัวก่อนที่จะออกมาช่วยพวกพี่ๆทำงาน
“ทำอะไรครับนั่น” ผมทักด้วยความสงสัย  ยืนมองพี่กัสที่กำลังหยิบเค้กและหัวเราะร่าเริงอยู่คนเดียว  พี่กัสชะงักหันกลับมามอง
“อ่ะ เอ่อ” พี่กัสหน้าเสีย
“คือ พี่..” พี่กัสอ้ำอึ้ง
“พี่เอา..” ผมเอ่ย
“ชู่~ ซื้อกลับบ้านน่ะ” พี่กัสทำท่าทำทางบอกให้ผมเงียบไว้  ก่อนจะยักไหล่อย่างเขินๆ  ผมมองไปที่มือของพี่กัสที่ถือกล่องขนมเค้กของร้านอยู่  ส่วนอีกมือถือที่คีบเค้กไว้
“แบบว่า เอ่อ แบบว่า..ก็ครีมเค้กบราวนี่มันเหลือแค่สองชิ้นเองอ่ะ กว่าร้านจะปิดก็อีกตั้งหลายชั่วโมงแน่ะ พี่กลัวว่ามันจะหมดอ่ะ..อย่าไปบอกพี่คิวน้า” พี่กัสเข้ามาทำหน้าอ้อนใส่
“ก็ซื้อไม่ใช่เหรอครับ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย” ผมพูดปนหัวเราะ
“โหย..ไม่ได้หรอก มันก็ไม่ใช่กฎบังคับอะไรหรอกนะ แต่พี่เคยทำแบบนี้มาครั้งนึง..โดนพี่คิวดุยกใหญ่เลยอ่ะ” พี่กัสทำหน้าแขยง
“ลูกค้าที่มาร้าน มาเพื่อหวังว่าจะได้ทานเค้กที่เค้าอยากทาน..เป็นพนักงานที่ดี ไม่ควรทำให้ลูกค้าผิดหวัง” พี่กัสทำเสียงใหญ่เลียนแบบพี่คิวแสดงให้ผมดู  ผมหัวเราะให้กับท่าทางของพี่เขา
“งั้นก็อย่าทำสิครับ” ผมบอก
“โหย..เค้กไม่รู้อะไร บราวนี่ครีมเค้กนี่น่ะ..สูตรนี้เป็นสูตรที่พี่คิวกับพี่เซ็นไปชนะการประกวดที่ฝรั่งเศสมาเชียวนะ เค้กไม่สังเกตเหรอว่าเดือนนึงน่ะ..ทำแค่สองครั้งเอง!” พี่กัสชูนิ้วขึ้นสองนิ้วประกอบพร้อมกับเบิกตาโพรง
“มันอร่อยมากเลย..พี่ไม่ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก แล้วเมื่อไหร่พี่จะได้กินอ่ะ” พี่กัสกระซิบบอกด้วยท่าทางจริงจัง  ผมคิดว่าพี่กัสคงอยากกินมากจริงๆ  อย่างที่พี่กัสบอกบราวนี่ครีมเค้กของทางร้านเราจะทำเพียงแค่สองครั้งต่อหนึ่งเดือนซึ่งผมไม่เคยสังเกตว่าพี่คิวและพี่เซ็นวางเมนูนี้ไว้วันไหน  รู้เพียงว่าเมนูนี้จะทำครั้งละสี่สิบชิ้นเท่านั้น  ตกหนึ่งชิ้นถ้าทานที่ร้านและต้องการแบบตกแต่งด้วยจะตกที่ราคาห้าร้อยห้าสิบบาทแต่ถ้าไม่ตกแต่งจะอยู่ที่สี่ร้อยเจ็ดสิบบาท  เป็นเค้กก้อนกลมๆขนาดเท่าฝ่ามือ  ปานกลาง..ไม่เล็กและไม่ใหญ่  สำหรับผมแล้วหนึ่งชิ้นในราคาเท่านั้นน่ะมันไม่อิ่มหรอกนะครับ
“งั้นพี่ก็ควรรีบจ่ายเงินแล้วเอาไปซ่อนก่อนดีไหมครับ” ผมยิ้ม
“จริงด้วย!” พี่กัสยิ้มกว้าง
“วันนี้เห็นว่าพี่ฟ้าจะเลิกประมาณทุ่มนึงล่ะ ได้กลับบ้านเร็ว..ดีใจไหม” พี่กัสยักคิ้ว
“ค้าบ..แต่ดูเหมือนพี่กัสจะดีใจมากกว่าเค้กอีกนะ” ผมแซว
“อะนะ รู้ดี” พี่กัสหัวเราะ 
“ทำงาน” พี่หมีเดินเข้ามาในเคาร์เตอร์พร้อมกับนำสมุดมาตีหัวผมทั้งสองคน
“ง่ะ” ผมกับพี่กัสทำหน้างอใส่พี่หมี
“แล้วนี่อะไร อ๋อ..ขโมยของ” พี่หมีเหลือบมองต่ำไปที่เค้กในมือของพี่กัส
“เปล่าขโมยนะ ซื้อเหอะ..ซื้อ” พี่กัสรีบแก้ตัวยกใหญ่จนผมอดหัวเราะไม่ได้
“เหรอครับ งั้นเดี๋ยวไปบอกพี่คิวให้นะ” พี่หมีพูดด้วยสีหน้าจริงจังเหมือนกับจะทำอย่างที่พูดจริงๆ
“พี่หมี..อ้า ก็กัสอยากกินอ่ะ อย่าบอกพี่คิวนะ..กัสขอโทษ” พี่กัสวางกล่องเค้กแล้วรีบเข้าไปกอดแขนพี่หมีไว้
“พ่อกับพี่คิวน่ะ กลัวใครมากกว่ากัน” พี่หมีถาม
“พี่คิว” พี่กัสตอบเสียงเบา
“อืม แล้วทำทำไม” พี่หมีว่า  พี่กัสเงียบลงในทันที
“เออ ไม่กินแล้วก็ได้..ไม่เห็นต้องบ่นเลย” พี่กัสสะบัดหน้าหนีกลับมามองเค้กที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์
“เอาเก็บใส่ที่เดิมก็ได้” พี่กัสพูดกระชากเสียงด้วยอาการงอนไม่เลิก  พี่หมีส่ายหัวมองหน้าผม
“จะเอาก็รีบเอาไปเก็บในรถซะ อ่ะ..กุญแจรถ” พี่หมียื่นกุญแจรถให้  พี่กัสเหลือบมามองก่อนจะยิ้มกว้าง
“เดี๋ยวจะโดน เร็วๆเลย..เค้กเอาออร์เดอร์เข้าไปให้พี่คิว กัสไปรับออร์เดอร์ลูกค้าโต๊ะเอด้วย..ให้ไว” พี่หมีสั่งยาว
“ค้าบ” ผมกับพี่กัสตอบพร้อมกัน  ผมหยิบกระดาษจากมือพี่หมีมาเพื่อจะทำไปให้พี่คิวในครัว  ผมรู้สึกดีใจที่ผมจะได้เป็นคนนำไปให้เอง  ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมอยากเจอพี่เขาอีกบ่อยๆ
“ออร์เดอร์โต๊ะเอฟครับ” ผมบอกคนในครัว  พี่คิวเงยหน้าขึ้นมามอง  พยักหน้าตอบและก้มลงทำอาหารต่อ
“พานาคอตต้าเซตเอหนึ่งที่ มาสคาร์โปนชีส คัสตาร์ทแอนราสป์เบอร์รี่ซอสหนึ่งที่ คิวปิดฟองดู ช็อกโกแลตหนึ่งที่ เครื่องดื่มเป็น..บลูเมาน์เท่น คอฟฟี่ มอคคาหนึ่ง เอสเปรสโซ่ร้อนหนึ่ง แล้วก็..บรั่นดี คอฟฟี่เชกหนึ่งครับ” ผมบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ 
“ขอบใจ” พี่คิวบอกเท่านั้น  ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผมอีก 
“ครับ” ผมตอบเสียงเบา  นำกระดาษไปเสียบไว้ที่ประจำ  ผมหันกลับไปมองที่พี่คิวอีกครั้งแต่อีกฝ่ายกลับเหมือนเดิมทำให้ผมต้องเดินออกจากห้องครัวมาอย่างเงียบๆ
“......................” เราทำอะไรผิดงั้นเหรอ  เราทำอะไรผิดกัน..
“เอ่อ ทุกคน” พี่ฟ้าเดินมาที่เคาร์เตอร์  พวกเราทุกคนหันไปมอง
“พรุ่งนี้พี่ต้องบินไปสิงค์โปรแล้วต่อไปฝรั่งเศสเลย จะไปดูร้านที่นั่นสักอาทิตย์นึง หมี..ทางนี้พี่ฝากดูแลด้วยนะ” พี่ฟ้ามองหน้าพี่หมี
“ไปกับทิกเกอร์ แฟนเก่าอะไรนั่นเหรอครับ” พี่หมีถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่สำหรับผมแล้วหน้าตาเรียบนิ่งนั่นกลับดูกวนโอ๊ยจนเหลือเชื่อ
“ฉัน ไป คนเดียว ย่ะ” พี่ฟ้าทำเสียงเข้มด้วยท่าทางไม่พอใจ  พวกผมหลุดยิ้ม
“ส่วนซีถ้ารุจมีปัญหาอะไรซีโทรหาอาได้เลยนะ อาฝากเรื่องบัญชีด้วย..สรุปแต่ละวันเสร็จก็ให้คิวได้เลย อาบอกรุจแล้วว่าถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้ปรึกษาซีก่อน ถ้าเรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาโลกแตก..อย่าเอาไปถามคิว โอเคนะ” พี่ฟ้าอมยิ้มพร้อมกับทำท่าทางประกอบ
“หึ..ค่ะ” พี่ซีพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจในความหมายนั้น
“อาก็อย่าลืมของที่ซีฝากซื้อล่ะ” พี่ซีบอก
“ครับ” พี่ฟ้ายิ้มตอบ
“เค้ก” พี่ฟ้าหันมามองหน้าผม
“ครับ”
“มานี่สิ” พี่ฟ้ากวักมือเรียก  ผมเดินเข้าไปหาพี่ฟ้าที่เอาแขนเกาะที่เคาร์เตอร์ไว้ 
“พี่ฝากคิวด้วยนะ” พี่ฟ้าขยิบตาอย่างทีเล่นทีจริง  ผมได้แต่ยิ้มแหย
“เค้ก” ผมพูดเสียงเบา
“ถ้าเค้กไม่ดูคิวแล้วใครจะดูล่ะ พี่เป็นห่วงมันอ่ะ” พี่ฟ้าทำหน้างอ
“พี่ฝันไงครับ” ผมพูดไปอย่างนั้น  พูดไปตามที่ใจคิด
“......................” เราต่างยืนเงียบกันหลังจากนั้น  พี่ฟ้าเอาแต่ยืนจ้องหน้าผม  รอยยิ้มของพี่ฟ้าหุบลงทีละน้อย  ผมก้มหน้าเพราะไม่รู้ว่าถ้าผมเงยหน้าไปแล้วหน้าตาของผมจะเป็นอย่างไร  ผมจะกล้าสบตากับพี่ฟ้าตรงๆไหม
“เอ่อ เค้ก..” พี่ฟ้าถอนหายใจเล็กๆก่อนจะเอ่ยปากพูด
“โอเค ไม่เป็นไร..” อยู่ๆพี่ฟ้าก็นำมือมาลูบแก้มผมเบาๆ  ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่เขา  พี่ฟ้ายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนเช่นทุกครั้ง  ผมกลับยิ่งรู้สึกผิดหวังมากกว่าเดิมเพราะพี่ฟ้าไม่ปฏิเสธใดๆจากคำพูดของผมเมื่อกี้เลย
“ไม่เป็นไรนะครับ แล้วแต่เค้กเนอะ” พี่ฟ้ายิ้มบอกก่อนที่จะเข้ามาหอมแก้มผมและเดินกลับเข้าห้องพักของตัวเองไป
“เป็นอะไรรึเปล่า” ผมสะดุ้ง  เงยหน้าขึ้นมองพี่หมีที่มีสีหน้าเป็นห่วงผมไม่ต่างจากพี่ซีหรือพี่ฟ้า
“เปล่าครับ” ผมยิ้มตอบ
“เปล่าครับงั้นเหรอ” พี่หมีพูดแกมหัวเราะ
“เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหม เก็บให้หน่อย..” พี่หมีชวนในขณะเดียวกันก็ยื่นถุงมือมาให้ผมเก็บเข้าที่ด้วย 
“ซีไปด้วย” พี่ซีพูดขึ้น
“หึ..” พี่หมีหัวเราะเหลือบไปมองหน้าพี่ซี
“ไปละกันนะ” พี่หมีหันมาพูดสรุปเองเสร็จ 
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบอย่างช่วยไม่ได้  และเริ่มลงมือทำงานต่ออีกครั้ง..

= = = = = = = =

“ตกลงจะกินร้านอะไร” พี่หมีถาม  ตอนนี้เราอยู่ระหว่างทางออกจากซอยของร้าน  พี่คิวขับกลับไปก่อนแล้ว  ผมไม่ได้ขอให้พี่เขาไปส่งที่บ้าน  ถึงแม้ว่าพี่เขาจะถามแล้วว่าจะให้พี่เขาไปส่งรึเปล่า  พอผมบอกไปว่าจะไปกินข้าวเย็นกับพวกพี่ๆ  พี่คิวเพียงแค่พยักหน้ารับรู้และจากไป..
“กัสอยากกินอาหารญี่ปุ่น ไปฮานาย่ากันเหอะนะ..นากิยะก็ได้” พี่กัสพูดขึ้น  นำคางไปเกยตรงเบาะรถด้านคนขับด้วย
“แต่พี่อยากกินอาหารจีนอ่ะ” พี่ซีพูด
“แล้วเค้กล่ะ” พี่หมีถาม  เหลือบมองผ่านกระจกหลังมาที่ผม  ทุกคนหยุดคุยในทันทีเหมือนกำลังรอคำตอบจากผมอยู่
“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบ
“โด่..” พี่ซีกับพี่กัสประสานเสียงพร้อมกัน  ผมได้แต่อมยิ้ม “อะไรก็ได้” ในที่นี้คืออะไรก็ได้จริงๆครับ  ชื่อร้านที่พี่กัสพูดถึงผมยังไม่เคยไปกินเลยสักครั้ง  รวมถึงอาหารจีนที่พี่ซีว่าด้วยเพราะผมไม่รู้ว่าพี่ซีหมายถึงร้านแบบไหน  ถ้าผมพูดออกไปว่า “ร้านข้าวข้างทาง” ทุกคนคงหมดบรรยากาศเป็นแน่
“งั้นไปกินอาหารญี่ปุ่นแหละ” พี่กัสสรุป
“แต่พี่อยากกินก๋วยเตี๋ยว” พี่หมีพูด
“ไม่เอาอ่ะ” พี่กัสโวยวาย
“แต่พี่อยากกิน” พี่หมีย้ำเสียงอีกทำให้พี่ซีที่นั่งอยู่ข้างๆหัวเราะ
“แต่กัสอยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“ก๋วยเตี๋ยวแล้วกันนะครับซี” พี่หมีพูดสรุปเองเหมือนหาแนวร่วมและดูเหมือนจะไม่สนใจพี่กัสอีกด้วย
“ก็ได้ค่ะ” พี่ซีตอบ
“อะไรอ่ะ” พี่กัสทำเสียงงอนใส่และกลับมานั่งเอาหัวมาพิงไหล่ผม  ผมยิ้มให้
“เอาน่า เดี๋ยวพี่พาไปเจ้าอร่อยของรัชดาเลย ไม่ต้องห่วง..อย่าให้เห็นว่าต่อสองชามล่ะ” พี่หมีพูด
“อื้อ” พี่กัสทำเสียงส่งๆอย่างช่วยไม่ได้  ผมแอบยิ้มในใจและรู้สึกสบายใจที่พี่หมีสรุปว่าจะไปกินที่ร้านก๋วยเตี๋ยว  ถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองมากเกินไป  พี่หมีคงเลือกเผื่อผมด้วย  ไม่อย่างนั้นคงตามใจพี่กัสไปแล้ว..

= = = = = = = =

ณ  ร้านก๋วยเตี๋ยว..
“พี่ไม่กินอันนี้” พี่กัสคีบตับนำมาวางบนชามของผม
“เค้กไม่กินลูกชิ้นปลา” ผมบอกแล้วตักไปวางบนชามของพี่กัสบ้าง
“ไม่เอาผักชีโรยหน้า” พี่กัสบ่นอีก
“กินกันสักที เปลี่ยนกันอยู่ได้..ไม่กินทำไมไม่บอกเค้าตั้งแต่แรกล่ะ” พี่หมีดุเข้าให้  พี่กัสทำปากเบะอย่างไม่สนใจและกินต่อ
“โห เค้กใส่พริกเยอะจัง” พี่ซีทัก
“ฮ่าๆๆ..เค้กชอบกินเผ็ดนะครับ” ผมบอก
“เดี๋ยวไปส่งซีก่อนแล้วค่อยไปส่งเค้กก็แล้วกัน” พี่หมีพูดขึ้น
“แล้วกัสก็นอนห้องพี่หมี” พี่กัสชูตะเกียบแล้วยิ้มให้อีกฝ่าย
“ไม่ได้ครับ” พี่หมีพูดก่อนจะก้มหน้าก้มตากิน  พี่กัสที่ชูตะเกียบอยู่หน้างอในทันที  ผมก้มหน้าก้มตากินต่อ  โดยมีเสียงคุยจากพี่กัสและพี่ซีเป็นระยะ
“เค้กเป็นไรเหรอ” ผมสะดุ้ง  วางตะเกียบลงที่ชามเพราะกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“.....................” ผมส่ายหัวตอบ  พี่กัสทำหน้าเศร้าลง
“วันนี้เค้กไม่ค่อยพูดเลย เป็นอะไรรึเปล่า” พี่กัสถามอีกครั้ง  คนบนโต๊ะเงียบเหมือนรอคำตอบ
“เปล่าครับ” ผมยิ้มตอบ
“เอ่อ พี่หมี..เดี๋ยวเค้กกลับเองก็ได้นะครับ” ผมบอก
“เฮ้ย ได้ไง..พี่บอกว่าจะพามากินข้าว จะให้กลับเองได้ไง” พี่หมีรีบพูดทันที  ผมเงียบ
“เออน่า เดี๋ยวไปส่ง..ไม่ได้แบกแกไปสักหน่อย” พี่หมีว่าพร้อมกับกวักมือเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน
“พี่หมีจ่าย” พี่กัสกับพี่ซีพูดขึ้นพร้อมกัน
“หึ รู้แล้วครับ” พี่หมีอมยิ้ม  เราเดินทางกลับบ้านโดยพี่หมีไปส่งพี่ซีก่อน  หลังจากนั้นมาส่งผมที่บ้านและไปส่งพี่กัสต่อ

= = = = = = = =

“พีท..เอ่อ” ผมเรียก  พีทละความสนใจจากเกมในมือ
“ไป..ไปบ้านพี่คิวเป็นเพื่อนหน่อย ได้ไหม” ผมไม่กล้าสบตาพีทตรงๆ
“ได้” พีทตอบแทบจะทันที
“แต่ไมวะ..กูหมายถึง มีเรื่องไร” พีทถามกลับ
“คือ กูอยากไปดูพี่เค้าหน่อย แต่กูไม่กล้าไปคนเดียวอ่ะ..” ผมตอบ  ผมคิดมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว  ที่จริงถึงแม้พี่ฟ้าจะไม่ได้ฝากพี่คิวไว้กับผม  แต่ผมก็อยากไปเจอพี่คิวอยู่ดี  ผมอยากไปเจออีกครั้ง  อยากรู้ว่าพี่คิวจะคุยกับผมอย่างปกติด้วยรึเปล่า  ผมอยากแน่ใจในความรู้สึกของผม  แต่เพียงแค่ผมกลับรู้สึกว่ามีเส้นบางอย่างขั้นอยู่ที่ทำให้ผมรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป  ตั้งแต่วันนั้น  วันที่ผมกับพี่เขาจูบกัน..
“ได้ หลังเลิกเรียนนะ” พีทตัดบท
“อื้อ” ผมพยักหน้า  พอผมเห็นแก้วที่กำลังจะเดินมา  ผมจึงจบการสนทนาลงไว้เท่านั้น

= = = = = = = =

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“ให้กูเข้าไปด้วยไหม” พีทถาม  เมื่อรถของพีทจอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้านของพี่คิว
“......................” ผมเงียบเพราะกำลังใช้ความคิด
“รออยู่นี่แล้วกัน เดี๋ยว..กูมา” ผมบอก  พีทพยักหน้ารับ  ผมเดินลงจากรถและเดินตรงไปที่หน้าบ้าน  นิ้วกดกริ่งของบ้านด้วยสมองสั่งการ  พี่เขียวรีบวิ่งออกมา
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มทักเธอ
“สวัสดีค่ะคุณเค้ก..เชิญค่ะ” พี่เขียวรีบเปิดประตูให้
“พี่คิวอยู่ไหมครับ”
“อยู่ค่ะ อ่านหนังสืออยู่ในห้องประจำแหละค่ะ” พี่เขียวตอบ
“ครับ..งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปเองได้ครับ”
“ค่ะ เชิญเลยค่ะ” พี่เขียวผายมือให้  ผมเดินตรงไปที่ประตูบ้าน  ถอดรองเท้าออกอย่างเงียบๆ  เมื่อเปลี่ยนใส่รองเท้าสำหรับใส่ในบ้านเรียบร้อยก็เดินตรงไปตามทางอย่างคุ้นเคย 
ผมหยุดชะงัก  ยืนมองพี่คิวนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาตัวโปรดอยู่ตรงปากประตูห้อง.. 


ก๊อก  ๆ  ๆ


“มีอะไรครับ” พี่คิวขานตอบทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือ  ไม่ได้หันมามองตามเสียง  ผมยืนเงียบอยู่อย่างนั้นจนพี่คิวหันหน้ามามอง
“.......................” เราต่างคนต่างจ้องกันอย่างเงียบๆ  พี่คิวปิดหนังสือลงช้าๆ  ผมเดินเข้าไปหาแต่ไม่ได้เข้าไปใกล้พี่คิวมากมากนัก
“นาย..มีอะไร” พี่คิวเอ่ยขึ้น  ผมเงียบอยู่ครู่หนึ่ง  พี่คิวเองก็เช่นเดียวกัน
“เค้ก เป็นห่วง พี่..หายไปไหนมาเหรอครับ” ผมถามและไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาไปทางไหน  พี่คิวหันหน้ากลับไปอีกทาง
“ไปเที่ยวน่ะ” พี่คิวตอบส่งๆ  แต่ก่อนผมคิดว่าพี่คิวเป็นคนแข็งกระด้างและเย็นชา  น้ำเสียงที่พี่คิวพูดกับผมตอนที่เรายังไม่สนิทกัน  ฟังกี่ครั้งผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าผมไม่ชอบเอาเสียเลย  แต่เมื่อเวลาผ่านไปความรู้สึกแบบนั้นก็ลดน้อยลงไปจนจางหาย  แต่ตอนนี้เหมือนเสียงในแบบเมื่อก่อนนั้นย้อนกลับมาให้ผมได้ยินอีกครั้ง 
“เหรอ..ครับ” ผมพูดเสียงเบา
“........................” เราต่างฝ่ายต่างเงียบกันอยู่นานมาก  พี่คิวเงียบจนผมทำตัวไม่ถูก  เหมือนตอนนี้ผมกำลังเป็นส่วนเกินทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เลย  เหมือนผมเป็นส่วนเกินของห้องนี้  ผมรู้สึกเหมือนที่ผ่านมาผมแทบไม่รู้จักพี่คิวเลยจริงๆอย่างที่พี่ฝันเคยว่าเอาไว้  หรือเพราะพี่คิวที่มีท่าทีแบบนี้กันจึงทำให้ผมรู้สึกแบบนี้  ก่อนมาที่นี่ผมคิดไว้แล้วว่าถ้าพี่คิวคุยกับผมอย่างปกติ  ผมจะถือว่าเหตุการณ์ที่พี่ฝันว่าไว้นั้นผมจะไม่ถามอะไรพี่คิวและปล่อยผ่านมันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่ฟ้า พี่ฟ้าบอกว่าให้เค้กมาดูพี่คิว..หน่อย” ผมพูดเสียงเบา  อ้างไปอย่างนั้นเอง  คำพูดสุดท้ายนั่นแทบจะเลือนหายเข้าไปในลำคอ
“หึ ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย” พี่คิวหัวเราะเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม
“ที่นายมาหาฉันเพราะเรื่องแค่นี้งั้นเหรอ” พี่คิวพูด
“.......................” ผมเงียบ  มือกำเข้าหากันแน่น  พยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง  ตั้งแต่เกิดมา..ผมไม่เคยรู้สึกแย่เท่ากับวันนี้มาก่อนเลย
“พี่..”
“พี่ไม่อยากให้เค้กมาเหรอครับ” ผมตัดสินใจพูดออกไป  พี่คิวเงียบและไม่ยอมตอบผม  ผมยืนนิ่งอยู่เกือบห้านาที 
“คิว” ทั้งผมและพี่คิวหันกลับไปมองที่ประตู  พี่ฝันเดินเข้ามาและเธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าผมยืนอยู่ในนี้ด้วย  ผมก้มหัวให้เธอเพียงนิดเดียวเป็นการทักทาย  เธอพยักหน้าตอบและไม่ได้พูดอะไร
“งั้นผมขอตัวครับ” ผมพูดบอกทั้งสองคนและเลือกที่จะแทนตัวเองว่า “ผม” อย่างที่เคยใช้มาเมื่อนานมาแล้ว  ผมรีบเร่งเท้าให้ตัวเองออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด  ที่จริงผมแทบจะทนไม่ได้  เป็นเพียงผมเองที่ทนไม่ได้กับความเย็นชาที่พี่คิวมีให้  หรือเพราะที่จริงแล้วพี่ฝันคงพูดถูก  ผมคงไม่ได้สำคัญอะไรไปมากกว่าเด็กในร้านคนหนึ่ง..
ผมรีบวิ่งไปขึ้นรถ  รถของพีทยังคงจอดอยู่ที่เดิม  ผมปิดประตูรถลง..
“ไอ้เค้ก” พีทเรียกสติ  น้ำเสียงของมันดูเป็นห่วงผมจนน่าดีใจ  แต่ที่จริงแล้วผมยังมีสติอยู่..ผมรู้ตัวดี
“กู..” ปากผมสั่น  คำพูดอยู่ในลำคอ  และหน้าอกมันจุกไปหมด  อาการจุกหน้าอกที่ทำให้หายใจไม่สะดวกคล้ายตอนที่มีอาการแพ้ปูแต่ไม่ใช่  ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นช่างแตกต่างกันจนน่าหัวเราะ
“.......................” พีทเงียบ  ผมรับรู้ได้ถึงมือของมันที่ลูบหลังผมไปมา  ผมก้มหน้าลงซุกกับคอนโซลรถด้านหน้า
“อึก..กูรักพี่คิว” ผมได้แต่เอามือปิดหน้าตัวเองไว้  รับรู้อารมณ์แปรปรวนที่เคยเป็นหนักขนาดนี้ครั้งแรกในชีวิต  พีทเข้ามากอดผมโดยไม่พูดอะไร  น้ำตาผมไม่ได้ไหลแต่ผมกลับรู้สึกว่าผมอึดอัดจนตัวมันปวดไปหมด 
หน้าอกเต้นแรงด้วยความเจ็บปวด  เนื้อตัวมันช่างทรมาน  เจ็บ..น้ำตาที่เหมือนจะไหลแต่กลับไม่ไหล  อ้อมกอดจากเพื่อนที่กำลังปลอบโยน  แทบรักษาผมไว้ไม่ได้ในตอนนี้..

................>>>><<<<.................

หมายเหตุ :

..ที่กระทู้นิยายMemorial~ รักแรก รักสุดท้าย ได้มีการชี้แจงเกี่ยวกับการที่จะไม่ตีพิมพ์หนังสือเรื่องนั้นภายในปี2556 ค่ะ  การชี้แจงนี้เชื่อมโยงไปถึงเรื่อง ~Limited Lovers~ ด้วยนะคะ  เบบี้ได้ชี้แจงเรื่องนี้ตั้งแต่วันอังคารที่ 17 เมษายน 55 ที่ผ่านมา..ยังไงถ้าคนอ่านคนใดยังไม่ทราบข่าว  ก็เข้าไปอ่านรายละเอียดได้นะคะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13100.15270)..

เบบี้