หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[snice_cz]

เงินทองไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ด้วยซินะ สงกรานต์เลวมากอ่ะ สงสารพี่ฟ้าอ่ะ เสียน้ำตาเป็นปี๊ปๆ เลย ชอบตอนคำพูดสุดท้ายที่บอกว่า "เชฟเถื่อนก็แพ้กระสุนกับเขาเป็นเหมือนกัน" ฮ่า น่ารักดี รอตอนต่อไปนะ ^^

[kasarus]

อยู่แบบพอมีพอกินเหมือนบ้านเค้กยังดีกว่าไปรบกันบนกองเงินกองทองเหมือนบ้านนั้นเยอะเลย
ตอนแรกว่าจะสั่งสปาเกตตี้ เปลี่ยนใจสั่งกะเพราหมูกรอบดีกว่า

[สมุนไพร]

หายไวไวนะพี่คิว

[Pupay]

อิสงกรานต์ 
มาทำพี่คิวของชั้น 
ให้น้องเค้กมาเฝ้าน้า 
  ค่ะคุณเบบี้

[Pepor]

น้องเค้ก พี่คิว รักซึมลึก
ขอให้พี่คิวหายไวๆ นะคะ 

[watcharet]

มาต่อเร็วๆน่ะ อยากเหนพี่คิวหายไวๆซักที

[snice_cz]

มาต่อเร็วๆ นะพี่เบบี้ รออยู่จ้า

[Ciin]

ตอนนี้ตัวละครเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าใครเป็นใครเลยยย
พระเอกเราไม่ได้โผล่ซักนิดเดียว อิอิ

[Romance]

 
เศร้า ...

ตัวละครสุดยอด นับถือเบบี้ คนนั้นคนโน้นคนนี้ 

ขอ  คนที่ยิงที่คิว

[mamacub]

พวกเรามาช่วยกันรุมกระทืบ :z6:บักสงกรานต์กันโทษฐานทำพี่คิวของน้องเค้กเจ็บ

[tamekung]

พี่คิวววว
ครอบครัวนี้ดราม่ากันจริงๆ
สงสารพี่ฟ้า

รอตอนหน้านะคะเบบี้

[nemesis]

คิวหายไวไวน๊า

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

เอาละเรื่องราวเริ่มตื่นเต้นขึ้นมากทุกวันแล้ว เอาใจช่วย สู้ๆๆคิวเค้ก

[takara]

สงสารพี่ฟ้าอะ พี่คิวหายเร็วๆน๊า

[bowstory2]

โอ้แม่เจ้า..
คือมันเป็นอะไรที่ดราม่ามาก อ่านแล้วอ่านอีกเพราะยังอึ้งอยู่ 555555555 *อีนี่บ้า*
พี่บี้สุดยอดมาก!!!! 

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

พี่คิวววววววววววว  ตื่นมาปากเสียไว ๆ เลย
ตอนนี้มีเลือดเค้กอยู่ในตัวแล้ว  พี่หนีเค้กไม่พ้นแล้ว

[away3g]

 :z3:ใครยิงพี่คิวอ่ะ  เป็นห่วงจัง เค้กจะอยู่นอนเฝ้าพี่คิวอ่ะเปล่าน้อ

[Ball]

แวะเข้ามา ดัน ดัน ดัน 

[เบบี้]

~35~

วันศุกร์  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“วันนี้หลังเลิกงานเค้กจะไปเยี่ยมพี่คิวกับพวกพี่ไหม” พี่กัสถามขึ้น
“พี่คิว ฟื้นแล้วเหรอครับ” ผมถามกลับทันทีด้วยรู้สึกแปลกใจ
“อือ เห็นว่าฟื้นเมื่อตอนเที่ยงน่ะ..อาการไม่แย่อย่างที่คิดด้วย พี่คิวนี่..อึดเป็นบ้าเลยเนอะ” พี่กัสยิ้มอย่างเหลือเชื่อ  ผมเงียบอย่างใช้ความคิด  ผมอยากไปเยี่ยมนะครับแต่วันนี้ผมเลิกดึก  ถ้าผมไปเยี่ยมพี่คิวผมอาจจะต้องกลับบ้านดึกมากๆแน่ๆ  วันนี้เลิกงานสองทุ่มและกว่าจะไปถึงโรงพยาบาลและกว่าจะได้กลับบ้านคงสี่ห้าทุ่มกันพอดี
“ทำไมเหรอ” พี่กัสถามด้วยหน้าตาสงสัย
“เปล่าหรอกครับ แต่เค้กคงกลับดึกมากไม่ได้..กลัวไม่มีรถ รถติดด้วย” ผมบอกไปอย่างคิดหนัก
“ไม่เป็นไร วันนี้พี่เอารถมา..เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ” พี่กัสบอก 
“เอ่อ เค้ก..เกรงใจ” ผมยิ้มแหย
“ไปเถอะน่า กลับทางเดียวกันอยู่แล้ว..เผื่อว่าพี่คิวอาจจะอยากเจอหน้าเค้กก็ได้นา” พี่กัสเลิกคิ้วอย่างกับเด็ก
“หึหึ..พี่กัสพูดอะไรครับ” ผมบ่นไปอย่างนั้นก่อนหันไปเช็ดจานต่อ
“กัสพูดถูกนะ อิอิ..” พี่ซีเสริม
“เห็นสนิทกันดีจังเลยหนิ เนอะๆ” พี่ซีหันไปหาแนวร่วมกับพี่กัสด้วยอีกทาง
“อืม..เห็นท่าจะอย่างนั้น” ผมหันไปมองตามเสียงพูดจากด้านหลัง  พี่หมีมายืนเกาะเคาร์เตอร์อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ
“พี่หมีครับ” ผมทำน้ำเสียงเอือมกับสีหน้าของพี่หมี
“เปล่า..พี่ก็แค่ เห็นด้วยกับกัสและซีเท่านั้นเอง” พี่หมีเบะปากส่งๆ
“อาจจะอยากเห็นหน้าเค้กมากกว่าหน้าพวกพี่ก็เป็นได้” พี่หมีพูดไม่หยุด  ผมยืนอึ้งกับคำพูดที่เข้ากันดีเหลือเกินของพวกพี่เขา
“หูแดงอ่ะ ฮ่าๆๆ” พี่ซีหัวเราะและมือชี้มาที่หูของผม  ผมตกใจ  รีบเอามือจับหูตัวเองโดยอัตโนมัติ
“บ้า..พี่ซีอ่ะ” ผมร้อง  มือปิดหูของตัวเองไว้แน่นทั้งสองมือ
“หึ..” ผมได้ยินเสียงพี่หมีแสยะหัวเราะ  เป็นน้ำเสียงแสยะหัวเราะเพียงในลำคอเท่านั้น
“ไม่คุยด้วยแล้ว จะทำงานครับ..พวกพี่ก็ควรจะทำงานด้วยเหมือนกันนะครับ” ผมบ่นไปอย่างนั้นเอง  แล้วรีบเดินหนีเข้าห้องครัวเพราะไม่มีที่จะให้ผมหลบนอกจากตรงนี้อ่ะครับ
~หูแดง  แง่ง..แดงจริงๆเหรอ~

= = = = = = = =

ณ  โรงพยาบาลกรุงเทพ..
พวกผมมาถึงโรงพยาบาลตอนตกหัวค่ำ  พี่ฟ้ามาเฝ้าหลานตัวเองตั้งแต่เย็นแล้ว  วันนี้เห็นพี่ฟ้าบอกว่าจะอยู่นอนเฝ้าพี่คิวด้วยตัวเองเพราะอยากให้แม่พี่คิวกับป้าแม่บ้านไปพักผ่อน  แต่เห็นว่าทั้งพี่ฟ้าและพี่เซ็นจะวุ่นๆอยู่กับงานศพของพ่อพี่ฟ้าด้วยเช่นกัน  จึงเป็นการเฝ้าไข้ที่แลดูจะวุ่นวายอยู่ไม่น้อย
“สวัสดีค้าบ” พวกผมประสานเสียงยกมือไหว้พี่คิวพร้อมกัน  คนบนเตียงหันมามองด้วยสายตาเรียบเฉย  ก่อนที่จะเหลือบมองพวกผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ดูร่าเริงกันดีนี่” พี่คิวพูดเสียงแหบเครือเหมือนต้องการจะประชดประชัน
“พี่ก็ดูแย่ดีนะครับ” พี่หมีทักกลับ
“หึ..ไอ้ปากหมี” พี่คิวว่าลอยๆ
“หึหึ..” พวกเราหัวเราะ 
“เป็นไงบ้างครับพี่คิว เจ็บแผลรึเปล่า แล้ว..แล้วต้องเอาไหมออกเมื่อไหร่ฮะ แล้วมันแบบหน่วงๆไหมอ่ะ” พี่กัสปรี่เข้าไปหาพี่คิว  ถามนู่นถามนี่ไม่หยุด
“ยุ่งอะไรเนี้ยเตี้ย” พี่เซ็นเข้าไปแทรกกลาง
“ไปกัดกันสองคนไป รำคาญจริง” พี่คิวบ่นคิ้วขมวด
“ง่ะ..” พี่กัสทำหน้าเบ้ 
“เพราะพี่เลย” พี่กัสว่าพี่เซ็น
“เพราะตัวเองนั่นแหละ” พี่เซ็นย้อน  พี่กัสเดินหนีไปนั่งลงที่ข้างๆพี่ฟ้า  ผมเดินไปนั่งอย่างเงียบๆลงที่โซฟาอีกด้าน  พี่คิวเหลือบหางตามาที่ผมเล็กน้อย  ผมมองตอบแต่ก็ต้องกลอกตาไปมาเพราะไม่กล้ามองตาพี่เขานานไปมากกว่านี้
“จุ๊ๆๆๆ” ผมหันไปมองพี่ออฟ  พี่เขาลอยหน้าลอยตาจุปากทำไมไม่ทราบทำให้พวกเราทั้งหมดเงียบไปครู่หนึ่ง
“ดูทีวีดีก่า” พี่ซีพูดโผลงขึ้นพร้อมกดเปิดโทรทัศน์ 
“หิวน้ำจัง” พี่กัสพูดบ่นเสียงดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“กัสอยากกินชาเขียว”
“แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่ซื้อมาล่ะ” พี่เซ็นว่า  พี่กัสหันไปค้อนหน้างอ
“ไปซื้อกัน” พี่ฟ้าบอกและปิดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ลง
“ไปฮะไป” พี่กัสลุกขึ้นยืน  พี่ฟ้าลุกขึ้นยืนตาม
“ซีไปด้วยค่ะ” พี่ซีวางรีโมท  ทั้งพี่ซีและพี่กัส  กอดแขนพี่ฟ้ากันไปคนละข้างก่อนจะเดินออกจากห้องไปเฉยๆ  ตอนนี้เหลือเพียงผมที่นั่งอยู่ที่โซฟา  พี่ออฟ  พี่หมีและพี่เซ็นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่น
“ฮัลโหลครับ” พี่หมีรับโทรศัพท์เดินออกไปคุยที่ระเบียง  ผมนั่งนิ่ง  เริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะอยู่ๆพี่เซ็นก็รับโทรศัพท์ด้วยอีกคนก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ไป
“เอ่อ ออฟ..ขอไปสูบบุหรี่หน่อยได้ไหมครับ” พี่ออฟพูดขออนุญาตพี่คิว  พี่คิวพยักหน้าตอบ 
“สูบยังไงก็ได้ ให้กลิ่นไม่ลอยไปห้องอื่นน่ะนะ” พี่คิวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง  พี่ออฟหน้าเหวอไปครู่ก่อนจะเรียกสติของตัวเองกลับมาได้
“ออฟจะพยายาม” พี่ออฟอมยิ้มและเดินออกไปที่ระเบียงด้านนอกและปิดประตูระเบียง  แล้วทะ..ทำไมทุกคน  ทำไมทุกคนถึงมีอะไรทำกันหมดล่ะ ToT
“นี่..” ผมเงยหน้ามองตามเสียงดุๆนั่น
“หิวน้ำ” พี่คิวบอก
“ค..ครับ” ผมรีบลุกขึ้น  เดินไปรินน้ำที่ให้วางอยู่บนหัวเตียงให้พี่คิว  ผมยื่นแก้วให้อีกฝ่ายและจับหลอดให้พี่คิวดูดได้สะดวกมากขึ้น
“ขอบคุณ” พี่เขาบอก  ผมวางแก้วน้ำลงที่โต๊ะข้างๆหัวเตียงอย่างเดิม
“ได้ข่าวว่า...ในตัวฉัน” พี่คิวพูดขึ้นแต่กลับไม่ได้หันมามองหน้าผม  ผมจ้องมองพี่เขาอย่างตั้งใจฟัง
“มีเลือดนายอยู่ อย่างนั้นเหรอ” คำพูดกับน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนกำลังถามมากกว่าจะพูดให้ฟัง  ซึ่งมันฟังดูทะแม่งๆอย่างไรชอบกล
“ก็..” ผมกำลังนึกว่าจะตอบอะไรกลับไปดี  แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่ทิ้งน้ำเสียงลงไปเฉยๆ
“ในตัวฉัน มีเลือดของนายเนี้ยนะ” พี่คิวย้ำเสียงและหันมองจ้องหน้าผมเหมือนต้องการเอาความ
“อ..อะไรครับ ไม่พอใจก็ถ่ายเลือดออกมาเลยมา” ผมว่า  รู้สึกเขินสายตาคู่นี้ขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ฮึ..แย่จังนะ ถ้ามันถ่ายคืนได้ ฉันก็จะถ่ายคืนให้อยู่หรอก” พี่คิวยิ้มตอบ
“คนเค้าเป็นห่วงพี่ฟ้าหรอกนะ ไม่งั้นไม่ให้หรอก..ชิ” ผมแสยะปากใส่ก่อนจะหนีกลับมานั่งที่โซฟาอย่างเดิม
“ขอบคุณนะ” ผมชะงักทันที  เงยหน้ามองหน้าคนบนเตียงในทันควัน  เมื่อกี้ผมหูฝาดไปเองรึเปล่า..ใช่คนบนเตียงพูดแน่อย่างนั้นเหรอครับ
“ขอบคุณ” พี่คิวย้ำบอก  สายตาที่กลับมาจ้องผมเขม็งเหมือนย้ำบอกให้ผมรับรู้ได้ว่าพี่เขาพูดออกมาจากใจจริงทำให้ผมถึงกับรู้สึกดีอย่างมากทีเดียว..
“อื้อ” ผมพยักหน้าตอบ
“ฮะ..ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” ผมพูดเสียงเบา  ผมคิดว่าพี่เขาอาจจะได้ยิน หรือ ไม่ได้ยินก็เป็นได้ทั้งสองอย่าง  พี่คิวหันหน้ากลับไป  สายตามองลอยไปเรื่อยเปื่อยแต่ปากกลับแสยะยิ้มออกมาอย่างที่ผมไม่รู้สาเหตุว่าเพราะอะไรพี่เขาถึงได้ทำหน้าตาชวนขนลุกแบบนั้น
“ก็บอกว่าเป็นห่วงพี่ฟ้าหรอก!” ผมพูดขึ้นโต้งๆ  อยู่ๆกลับรู้สึกระแวงว่าพี่คิวจะอ่านความคิดของตัวเองออกขึ้นมา
“หึ..” เสียงหัวเราะของพี่คิวยิ่งทำให้ผมรู้สึกใจเต้นมากขึ้น  ผมนั่งเงียบอยู่อย่างนั้นไม่อยากจะโต้ตอบอะไรอีก  พี่คิวเองไม่ได้พูดหรือชวนคุยอะไรจนพวกพี่ๆกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง 
เราพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนวันที่ผ่านมาไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น  ดูพี่ฟ้าจะกลับมาร่าเริงได้อย่างเดิมถึงแม้บางครั้งผมจะสังเกตได้ว่าพี่ฟ้าฝืนยิ้มแต่พี่เขาก็ยังคงยิ้มในทุกครั้งที่ต้องมาเจอพวกเรา  หน้าตาที่ดูหมองๆและดูโทรมไปบ้างแต่ยังคงมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าให้เราเห็นอยู่เสมอ  ส่วนพี่คิวดูจะปกติดี  ไม่มีอาการเศร้าให้เห็นแต่อย่างใด  มีเพียงความเรียบนิ่งอย่างที่เคยเป็น  บทสนทนาของพวกเราหลีกเลี่ยงที่จะพูดไปถึงครอบครัวของพี่ฟ้าและพี่คิว  มันดูจะเสียบรรยากาศใช่ไหมล่ะครับถ้าต้องกล่าวถึงมัน

= = = = = = = =

ณ  บ้านเค้ก..
“หนู..ลูก” แม่เรียกผม
“ครับแม่” ผมขานตอบ
“วันนี้เอาขนมไปฝากพี่คิวนะ แม่ทำเสร็จใส่กล่องให้แล้ว” แม่บอก  แม่คงหมายถึงขนมจ่ามงกุฎที่แม่ตื่นมาทำตั้งแต่เช้ามืด
“ครับ..งั้นเค้กคงกลับเย็นๆนะแม่ เลิกงานแล้วจะแวะไปที่โรงพยาบาลเลย” ผมบอก
“อื้อ..โทรมาบอกแม่ด้วยล่ะ” แม่พยักหน้ารับ
“ครับ” ผมบอก  แม่กุลีกุจอเข้าครัวไปเพื่อจัดขนมใส่กล่องเพื่อนำไปแจกคนอื่นๆต่อ  ผมหยิบถุงขนมและเดินไปใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน  พร้อมตรวจกระเป๋าเป้ของตัวเองให้เรียบร้อย
“ไปดีๆนะลูก” แม่ตะโกนบอก
“ครับ” ผมขานตอบพร้อมกับยกมือไหว้แม่ผ่านอากาศไปอย่างนั้นก่อนจะออกจากบ้านมา
 

= = = = = = = =

เวลา 15:00 น.  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เค้ก” พี่เซ็นเรียก
“ครับ” ผมหันกลับไปขานตอบ
“ไปตื๊ดๆกับพี่เปล่า” พี่เซ็นชวน  ทำท่ายึกยักทะลึ่งทะเล้นประกอบด้วย
“หึหึ” ผมหัวเราะ  ตั้งแต่ที่พี่คิวเข้าโรงพยาบาล  พี่เซ็นจึงต้องมาทำหน้าที่เป็นเชฟประจำแทนในทุกทุกวัน
“ว่างนักเหรอ..ตื๊ดๆน่ะ” พี่ฟ้าเดินเข้ามาตีหัวพี่เซ็นเบาๆ
“โด่..อาไปด้วยป่ะล่ะ” พี่เซ็นหันไปถาม
“ก็อยากอยู่นะ” พี่ฟ้ายิ้มตอบหน่อยๆ  แต่กลับมีสีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด  หลายวันมานี้ทั้งพี่ฟ้าและพี่เซ็นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวมาตลอด  พวกเราสังเกตเห็นแต่ก็ไม่มีใครปริปากทักอะไรเพราะก็ทราบกันดีอยู่แก่ใจ
“หึ..อา เซ็นก็พูดเล่นไปงั้นแหละน่า เซ็นไม่ไปหรอกครับ..ไว้เย็นนี้เซ็นไปรับอาไปวัดก็แล้วกันนะ” พี่เซ็นเปลี่ยนเรื่อง  พี่ฟ้าพยักหน้าตอบเพียงเล็กน้อย  ที่พี่เซ็นบอกคงหมายถึงงานสวดศพของพ่อพี่ฟ้า
“เออเค้ก เย็นนี้..พี่ฝากเอาอาหารมื้อเย็นไปให้คิวหน่อยนะ” พี่ฟ้าหันมาบอกผม  ผมยืนมองหน้าพี่ฟ้า
“ไม่เอา” พี่เซ็นท้วงในทันที
“ยุ่งอะไรล่ะ” พี่ฟ้าทำตาค้อนใส่
“พอดี เค้กเลิกงานเร็วใช่ไหมล่ะวันนี้น่ะ..แล้วคิวมันอยากกินอาหารพิสดารขึ้นมา ยังไงพี่รบกวนเค้กหน่อยได้ไหมครับ”
“เอ่อ ได้..ได้ครับ แม่เค้กฝากขนมไปให้พี่คิวด้วยพอดี” ผมยิ้มบอก
“พี่ให้เค้กเลิกเร็วหน่อย สักสี่โมงครึ่ง..เค้กก็วางมือได้เลยนะ” พี่ฟ้าบอก  ผมพยักหน้ารับ
“แล้วอาจะไปไหน ไม่ไปเยี่ยมหลานสุดที่รักก่อนน่ะ” พี่เซ็นถาม
“จะเข้าไปดูสต๊อกของที่ห้างของพี่พราวหน่อย ที่ฝรั่งเศสมีปัญหา..อาเลยต้องส่งจากที่นี่ไปน่ะ” พี่ฟ้าตอบ
“มีไรให้ช่วยไหมครับ” พี่เซ็นทำหน้าเป็นงานเป็นการขึ้นมา
“ไม่ต้องยุ่งหรอก แค่เป็นเชฟที่ดีให้ได้ก็พอละ” พี่ฟ้ายิ้มเจ้าเล่ห์
“โห..คนอุตส่าห์เป็นห่วง ไปไหนก็ไปเลยป่ะ” พี่เซ็นทำหน้าทำตาใส่อย่างงอนๆ
“หึ เออ..แล้วอย่าลืมทำอาหารที่อาเขียนไว้ให้ด้วยล่ะ ทำให้มันดีๆ..เดี๋ยวไอ้คนที่โรงบาลจะบ่นเอาได้อีก” พี่ฟ้าทิ้งท้าย
“ค้าบ” พี่เซ็นตอบทั้งรอยยิ้ม
“ไปละ” พี่ฟ้ายิ้มให้ผมทั้งสองคน
“บายครับ” ผมบอก
“ครับ”

= = = = = = = =

เวลา 17:30 น.  ณ  โรงพยาบาลกรุงเทพ..


ก๊อก  ๆ  ๆ


“เชิญค่ะ” ป้านิดเปิดประตูห้องต้อนรับผม
“สวัสดีครับป้า” ผมยกมือไหว้
“อุ้ย ไม่ต้องไหว้ป้าหรอกค่ะคุณ” ป้านิดรีบรับไหว้ทันที  ผมยิ้มให้ 
“ตื่นอยู่รึเปล่าครับ” ผมถามถึงคนไข้ที่อยู่ในห้องด้านใน
“ตื่นอยู่ค่ะ” ป้านิดตอบ  ผมพยักหน้ารับ  เดินผ่านห้องนั่งเล่นเข้าไปที่ห้องคนไข้ 
“หวัดดีครับ” ผมทัก  พี่คิวละสายตาจากจอโทรทัศน์หันมามอง
“ดี” อีกฝ่ายตอบ  ผมเดินเอากระเป๋าไปวางไว้ที่โซฟา  พี่คิวมองตาม  ผมจึงหันไปหยุดยืนนิ่งจ้องพี่คิวตอบ
“พี่ฟ้าให้ผมเอาอาหารเย็นมาให้” ผมบอก
“เอ่อ แล้วก็ แม่..เมื่อเช้าแม่ทำขนมจ่ามงกุฎมาฝากเยี่ยมพี่ด้วย” ผมบอกพร้อมหยิบถุงขนมนำไปให้พี่คิวดู
“ขอบคุณ แต่..” พี่คิวมองหน้าผมเขม็ง
“จ่ามงกุฎคืออะไร” พี่เขาถามด้วยสีหน้าสงสัย
“เฮ้อ..เด็กนอกนี่น้า” ผมเบะปากแกล้ง
“นี่ไงครับ ดูซะ” ผมอ้าปากถุงให้ดู  พี่คิวก้มลงมองเข้าไปในถุงอยู่เกือบสิบวินาที
“ทำยากไหม” พี่เขาเงยหน้าถามอีก
“ก็..นิดหน่อย” ผมยักไหล่
“ทำเป็นโอ่..แม่นายทำ ไม่ใช่นายสักหน่อย” พี่คิวว่า
“ง่ะ..” ผมไม่รู้จะว่าพี่คิวตอบยังไงเพราะพี่เขาดันรู้ทันผมอีกแล้ว  พี่คิวหัวเราะในลำคอ
“เอ่อ เดี๋ยวเค้กไปจัดอาหารเย็นให้นะฮะ พี่เซ็นทำเองกับมือเลย”
“อือ” พี่คิวพยักหน้าตอบเล็กน้อย  ผมเดินออกมาจากห้องคนไข้เพื่อมาจัดอาหาร
“เดี๋ยวป้าช่วยค่ะ” ป้านิดเข้ามารับถุงไป  ผมหยิบจานชามออกมาเตรียมไว้
“คุณเซ็นทำมาให้เหรอคะ เห็นคุณคิวบอกว่าอยากทาน แต่อาหารพวกนี้ป้าทำไม่เป็นน่ะค่ะ” ป้านิดยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ครับ” ผมยิ้มตอบ  ป้านิดจัดนู่นเรียงนี่อย่างคล่องมือ  ผมช่วยป้านิดยกถาดเข้าไปในห้อง  จัดเตรียมโต๊ะให้พี่คิวเรียบร้อย 
“ปรับเตียงนะครับ” ผมบอกก่อน  พี่คิวพยักหน้าตอบ  ผมกดปรับเตียงให้เข้าที่เข้าทาง
“ถนัดไหมครับ”
“โอเค” พี่เขาตอบ  ป้านิดเลื่อนโต๊ะอาหารให้ใกล้พี่คิวมากขึ้น 
“ยาก่อนอาหารค่ะคุณ” ป้านิดบอกและวางถาดเล็กลงบนโต๊ะอาหารด้วย
“ขอบคุณครับ” พี่คิวพยักหน้า  ป้านิดเดินออกจากห้องไป
“งั้นเค้ก..กลับก่อนนะ” ผมพูดบอก  พี่คิวเหลือบตามามอง  มือทั้งสองข้างยังคงมีช้อนส้อมคาอยู่ในมือ 
ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มปกติที่จะแทนตัวว่า “เค้ก” ต่อพี่คิวบ้างแล้ว  ถึงแม้ว่าจะกลัวว่าอีกฝ่ายจะขัดหูที่ได้ยิน  แต่ผมกลับรู้สึกว่าผมอยากแทนตัวเองแบบนี้  เหตุผมเดียวคือ..ไม่ว่าพี่ๆคนอื่นๆจะบอกว่าเราสนิทกันมากแค่ไหน  แต่ผมกลับรู้สึกว่าเรายังมีเส้นบางๆกั้นกันไว้อยู่ดี
“รีบไปไหนไม่ทราบ” อีกฝ่ายพูดเสียงแข็ง
“ก็เปล่า..กลับบ้านสิ” ผมปัด
“บ้านไม่ได้หนีไปไหนสักหน่อย” พี่คิวพูดแกมบ่น  เริ่มตั้งหน้าตั้งตาตักอาหารมากกว่าที่จะเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม
“อยู่คนเดียว เหงาอ่ะซิ” ผมแซว  พี่คิวมองตาขวาง  ผมยักคิ้วแกล้งตอบ
“อยากให้อยู่ด้วยก็บอกมาเหอะน่า” ผมยิ้มกว้าง  นั่งลงที่โซฟา 
~ถึงตาเราได้แกล้งคืนบ้างแล้ว..เยส~
“ที่จริงแล้ว” พี่คิวเอ่ยขึ้นพลางทิ้งน้ำเสียงลงเล็กน้อย  ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจว่าอะไรจะหลุดออกมาจากปากของพี่เขาอีก
“อยากอยู่จะตาย..ก็น่าจะบอกกันตรงๆ” พี่คิวพูดพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
“เอ๊ะ..ไอ้พี่คิว” ผมกัดฟัน  กำหมัดแน่น  พี่คิวไม่หันมาสนใจผมอีก  พี่เขาหันไปตักอาหารตรงหน้ากินแต่หน้าตาของพี่เขากลับอมยิ้มอยู่ตลอดเวลาจนผมรู้สึกหมันไส้อย่างมาก  แต่กลับ  กลับ..ทำอะไรตอบโต้ไม่ได้เลย!
ผมนั่งอยู่ต่อเหมือนโดนมนต์ดำทั้งทั้งที่พี่เขาก็ไม่ได้ขอให้อยู่ต่อ  ผมนั่งเล่น  อ่านหนังสือไปพลาง  ดูโทรทัศน์ไปพลางจนพี่คิวทานข้าวเสร็จเรียบร้อย  พี่คิวทานขนมจ่ามงกุฎของแม่ผมต่อไม่พูดไม่จา  ผมสังเกตเห็นว่าพี่เขาทานเข้าไปประมาณห้าหกชิ้นเหมือนจะได้  ผมนั่งมองอย่างเงียบๆ  พี่คิวหันมาจ้องตาผมตอบหลังจากที่วางมือลง
“อิ่ม” อีกฝ่ายพูดบอก  ผมอมยิ้ม  หึ..ขนาดอิ่มยังจะเก๊กอีกอะนะ
“ค้าบๆ” ผมขานตอบอย่างรับรู้ว่าพี่เขาต้องการอะไร  ลุกขึ้นเก็บอาหารใส่ถาดและนำออกไปวางไว้ที่อ่างล้างจาน  ป้านิดจัดการทำต่อหลังจากนั้น 
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวเย็นกว่านี้แล้วรถจะติด” ผมพูดบอกและเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย
“กลับไง”
“รถเมล์” ผมตอบ  พี่คิวพยักหน้า
“ฉันอยากกิน เอิ่ม..ขนมถั่วแปบอีก” พี่คิวพูดขึ้นโต้งๆ  น้ำเสียงเหมือนเป็นประโยคบอกเล่า  แต่สีหน้ากลับเหมือนประโยคคำสั่ง
“.............” ผมยืนนิ่ง  เอียงคอมองหน้าพี่คิวอย่างกวนๆ
“อาหารกลางวันด้วยก็จะดีไม่น้อย” อีกฝ่ายพูดเสริม
“พรุ่งนี้..จะสงเคราะห์ให้ก็ได้” ผมย้อนคำที่พี่คิวเคยย้อนกับผมก่อนหน้า  พี่คิวมองกลับตาขวางในทันทีคล้ายกับไม่พอใจ
“ฉันเพื่อนเล่นนายเหรอ” อีกฝ่ายว่า  ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์  ตาของพี่เขาเริ่มนิ่งขึ้นเรื่อยๆ
“แบร..” ผมแลบลิ้นใส่
“กลัวตายล่ะ” ผมเบะปากอย่างใจดีสู้เสือ  พี่คิวยังคงหน้านิ่งอย่างเดิม  สายตาของพี่เขามองอย่างกับรู้ทะลุปรุโปร่งไปซะหมด  ทำให้ผมต้องแกล้งแสดงอาการบ้าๆบอๆกลบเกลื่อนไปอย่างนั้นเอง
“ไปล่ะครับ” ผมโบกมือให้ส่งท้าย
“เชิญไปให้ไว” พี่คิวว่าตอบเสียงห้วน  ผมได้แต่หัวเราะเดินออกมาจากห้องนั้น  คำพูดของพี่คิวคล้ายกับเย็นชาแต่ทำไมตอนนี้ผมถึงได้อมยิ้มอยู่ตลอดเวลาเลยนะครับ 
~นึกว่าตัวเองกวนคนอื่นได้อยู่ฝ่ายเดียวรึไงกัน..โด่  ไม่กลัวหรอก  ไอ้สายตาบ้าๆคู่นั้นน่ะ..ไม่มีทางกลัวอย่างเด็ดขาด  ใช่..เราเก่งจะตายไป  พี่คิวไม่มีทางอ่านเราออกหรอก!?~

.................>>>><<<<..................

หมายเหตุ :
- ตอนต่อไปของเรื่อง Limited Lover อาจจะได้ลงพร้อมกับตอนต่อไปของเรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้าย...ซึ่งอาจจะได้ลงเร็วกว่ากำหนด ที่เคยบอกไว้ว่า "จะลงสลิ่มเมตรตอน My love style..2" ประมาณต้นเดือนมีนาคม
*แต่ยังไม่ทราบวันที่แน่นอน จึงบอกได้เพียงข้อมูลคร่าวๆ*

ขอบคุณค่ะ
เบบี้..

[NOoTuNE]

 

จิ้มๆก่อนมาเช้าเลยน่ะน้องเบบี้ เค้าว่าวันเกิด HBD น่ะจ้ะ ขอให้มีความสุขสวยสนุกไม่แคร์ส่อไปสามโลกเลยน่ะ 


 

-----------------------------------------

พี่คิวดูไม่ออกเลยจ้ะ เค้กจ๋า  อิพี่คิวก็เจ้าเล่ส์ เอาของกินมาบังหน้าให้เค้ามาหาอีก 

[KaorPaor]

มาแต่เช้าเลย

[roseen]

 :กอด1:น่ารักกันตั้งแต่เช้า

[popeye]

น้องเค้กกวนพี่คิวนิดๆนะ >//<

 

[rujaya]

เหมือนทุกๆคนจะรู้ว่าพี่คิวกะเค้กรู้สึกกันยังไง 

ทุกคนดูออกมีแต่เจ้าตัวเนี่ยแหละที่ไม่รู้ว่าเค้าดูออกกันหมดแล้ว  5555555555

[lookfa]

^
^
^
นั่นจิ ไม่รู้ว่าตื่นเช้า หรือยังไม่นอน 


อิอิ เค้ก พี่ๆ เค้ารู้กันหมดแล้วววววววว พี่คิวจะไม่รู้ได้ไงเล่า 555555555

น่ารักจริงๆ อ่ะ

[Madness69]

โว้วว เย้ เย มาแต่ไก่โห่
ปั่นงานมาเกือบทั้งคืน แว๊บเข้าเล้ามาเจอพี่คิวน้องเค้ก หวานกันเบาๆ พอกล้อมแกล้ม เหมือนเรามีใจถึงกันเนอะพี่คิว ฮ่า ฮ่า
มีแฮงไปสู้ต่ออีกวันแล้วเว้ยเฮ้ย

ขอบคุณไอ้น้องบี้ + ทุก + ที่ให้ได้เหมือนเคย
 






ปล. สุขกะสันต์วันเกิด HBD นะไอ้น้องบี้ คิดสำเร็จ ทำสำเร็จ ไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ไข้ มีแต่สุข มีแต่สนุก ทุกๆคืนของทุกๆวัน เน้อ ^^

[wan]

  มีความสุขกับสิ่งที่เข้ามาในชีวิตนะครับ เบบี้
 ใคร ๆ ก็รู้กันหมดกับท่าทีของน้องเค้กกับพี่คิว  กองหนุนเพียบ 
น้องเค้าเนี่ยอย่างนี้เค้าเรียก ใจดีสู้เสือหรือเปล่าครับ 
+1 กับวันสำคัญของหนูบี้ 

[คุณแม่ลูกสอง]

 

สำหรับคุณเบบี้ในวันเกิด

ขอให้มีความสุขมากมากนะคร้าบบบบบบบบบ

ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่มาแบ่งปันให้อ่านด้วยคร้าบบบ

ขอบคุณมากกกก

[nunamicky]

“ได้ข่าวว่า...ในตัวฉัน”
“มีเลือดนายอยู่ อย่างนั้นเหรอ”
ชอบประโยคนี้ของพี่คิว รู้สึกเหมือนเราเป็นหนึ่งเดียวกันประมาณนั้น

[nemesis]

คิว อ้อนหน่อยก็ได้งะ