หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[peppier]

อยากอ่านต่อแล้วววอ่า

[pollapat]

อ่านไปอมยิ้มไป เพราะนิยายน่ารัก..ชอบแล้วล่ะ

[amito]

พี่คิวกับเค้ก เริ่มรู้จักกันและกันมากขึ้นแล้ว

[watcharet]

อ่านทันแล้วๆๆ เย้ๆๆ หนุกมากๆๆเลยอ่ะ น่ารักดีๆ

[THE MIN]

อยากไปกินเค้กร้านคิวปิด แพงก็ยอมว่ะ


อ่า า า  เค้กอร่อย 

[kataiyai]

อ่านทันแล้ว เย้

เค้กน่ารักมากๆ เลยค่ะ

พี่คิวก็น่าสงสารนะ

[papae8_1]

น่ารักอะ พี่คิวแม่งชอบดุ

[nemesis]

ตามทั่นแล้วเย้ๆ เค้กน่ารักมากชอบอะ

[DasHimmel]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบนิสัยเค้ก เป็นคนจิตใจดีจริงๆค่ะ โอบอ้อมอารี คิดเป็น น่ารักมากๆๆๆๆๆ
พี่คิวก็โผล่มาดน่ารักๆมากขึ้น คุณชายด้วย 555
ชอบพี่ฟ้าจัง ^^ ยิ่งมีพี่ฟ้าก็ยิ่งอยากเจอทิกเกอร์!!!! อยากรู้จักผู้ชายคนนี้!!!

[pattybluet]

น้องเค้กนี่สุดยอดเลยอ่ะ หน้าตาดี จิตใจงาม
ช่วงนี้บรรยากาศพี่คิวกับเค้ก ดูสบายๆดี อ่านแล้วเหมือนพี่น้องตีกัน
 :กอด1:พี่ฟ้า และบวกจ้า

[wan]

สองคนนี้เริ่มมีพัฒนาการที่ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ
ส่วนพี่ฟ้า คงแอบลุ้นให้คนทั้งสองอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เบบี้ 

[nopkar]

นี่มันอยู่กันแบบครอบครัวชัดๆ 5555

[เบบี้]

~25~

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“มาเช้าอีกแล้วนะ สงสัยคงต้องเพิ่มเงินให้จริงๆ” พี่ฟ้ายิ้มอย่างอ่อนโยนเช่นทุกครั้ง
“เค้กมาได้อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์สุดท้ายแล้วละครับ อาทิตย์หน้าก็เปิดเทอมแล้ว” ผมยิ้มบอก
“อ่าวเหรอ อืม..พี่ก็คงต้องหาคนมาทำงานบัญชีแทน มาร้านบ่อยๆไม่ค่อยได้แล้วด้วย” พี่ฟ้าบ่น  เดินไปหยิบแก้วมาวางไว้บนโต๊ะและหยิบเหยือกมารินน้ำใส่แก้วให้ผมทั้งที่ผมยังไม่ได้ขอเลยนะครับ
“พี่ฟ้าจะไปไหน” ผมถาม  ก้มหัวให้น้อยๆก่อนจะรับแก้วมา
“เปล่า พี่ต้องดูร้านเสื้อผ้าที่เปิดสาขาใหม่น่ะ” พี่ฟ้าตอบ


แกรก~~


“แทแดม..สวัสดีค้าบ” พี่กัสยิ้มแฉ่งหน้าบานเข้ามา
“อารายกันเด็กพวกนี้ ปิดเทอมไม่มีที่ให้ไปกันรึไง ถึงได้มาทำงานเช้ากันทุกคนแบบนี้..นี่เดือนนี้พี่ต้องขาดทุนเพราะเอามาจ่ายค่าแรงพวกเราจริงๆใช่ไหมเนี้ย” พี่ฟ้าบ่นยาว
“ถูกต้องนะคร้าบ” พี่กัสทำไม้ทำมือชี้ประกอบ 
“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ วันนี้อากาศดี..มีความสุข” พี่กัสยิ้มร่า  เดินลั่นล้าเข้าไปที่ห้องแต่งตัว
“หึ..วัยรุ่นนี่ดีจริงนะ” พี่ฟ้าหัวเราะ
“งั้นเดี๋ยวเค้กไปรดน้ำต้นไม้ให้นะครับ” ผมลุกขึ้น
“ฝากด้วย” พี่ฟ้าตบไหล่ผมเบาๆ  ผมเดินออกมารดน้ำต้นไม้รอบๆร้าน  พี่หมีกำลังจัดเตรียมร้านอยู่กับพี่ซี  เชฟสองคนกำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว  หลังจากที่ผมรดน้ำต้นไม้และให้อาหารปลาเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ก็ต้องเช็ดโต๊ะและปัดกวาดโต๊ะที่ตั้งอยู่ระเบียงด้านนอกร้าน  ก่อนจะเข้ามาช่วยพี่หมีจัดเค้กเข้าตู้ต่อด้วย
“อ่ะแฮ่ม” ผมสะดุ้ง
“พี่เซ็น” ผมแทบจะสบถออกมา  เพราะพี่เขาดันมากระแอมคออยู่ข้างๆหูของผมตอนไหนก็ไม่ทราบ
“หึ..ช่วยไหมครับ” พี่เซ็นยิ้มถาม
“จะดีมากถ้าออกไปจากตรงนี้ซะ” พี่ซีตอบแทนทันควัน  พี่เซ็นไม่หันกลับไปมองน้องสาวตัวเองที่ยืนค้อนอยู่แม้สักนิดเดียว  แต่สายตากลับจ้องมาที่ผมไม่วางตา
“ไอ้เซ็น..เดี๋ยวไปซื้อของตามนี้นะ แล้วเอามาให้ถึงร้านก่อนเที่ยงด้วย” พี่คิวเดินออกมาจากห้องครัว  พร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นใหญ่ให้พี่เซ็นก่อนที่พี่เขาจะเหลือบมองผมเล็กน้อย
“กูอีกละ” พี่เซ็นบ่น
“มึงกล้าใช้คำว่ากูอีกแล้วงั้นเหรอ” พี่คิวเลิกคิ้วด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ค้าบ แหม..ดุไปได้” พี่เซ็นทำหน้าทำตาใส่เพื่อนรักของตัวเอง
“งั้นไปนะทุกคน จุ๊บๆ” พี่เซ็นยักคิ้วยิ้มโปรยเสน่ห์ให้  ผมยิ้มส่ายหัวตอบ
“เข้ามาในครัวหน่อย” พี่คิวหันมาสั่งผม
“เฮ้ย..ไรวะ” พี่เซ็นที่ยังไม่ทันออกจากเคาร์เตอร์ดีหันกลับมาโวยพี่คิว  พี่คิวตวัดตาขวางใส่พี่เซ็นเข้าให้
“ค้าบ” พี่เซ็นตอบเสียงยานคาง  ทำท่าทำทางก้มหน้าลงอย่างกับเด็กที่เพิ่งโดนพ่อดุ  พี่คิวเดินกลับเข้าห้องครัวไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปเลย” พี่ซีดันตัวพี่เซ็น  พี่เซ็นหันมาโบกมือบ๊ายบายให้ผมแถมทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์ให้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว  นี่ก็อีกคนครับ..ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน  เฮ้อ..ไม่เคยสะทกสะท้านซินะครับ
“ปาย” พี่ซีลากเสียงยานคางไล่พี่เซ็นอีกครั้ง
“ค้าบ แม่” สุดท้ายพี่เซ็นก็เดินออกไปจนได้
“ขอตัวก่อนนะครับ” ผมหันมาบอกพี่ซี  อยู่ๆพี่ซีก็พยักหน้ายิ้มกว้าง  ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าอยู่ดีๆพี่ซีทำหน้าทำตาระรื่นทำไม
“สนิทกันมากเลยนะเนี้ย คึคึ” พี่ซีเข้ามาเกาะไหล่ผมพร้อมเอาคางมาเชยไว้บนไหล่ของผมอีก
“พี่ซีค้าบ” ผมว่าปรามผู้หญิงคนนี้
“ก็มันจริงนี่ นอกจากพี่หมีก็ไม่ค่อยมีใครโดนเรียกให้เข้าไปหรอกนะ..ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆน่ะ”
“งั้นมันก็คงจำเป็นละมั้งครับ” ผมบอก
“อ่าน้า..” พี่ซีเล่นเสียงและเอานิ้วมาเกาแก้มผมเหมือนหยอกเด็ก
“รู้ไหมครับ พี่เซ็นกับพี่ซีน่ะ..ก็มีนิสัยบางอย่างคล้ายกัน อย่างเช่น..ตอนนี้”
“หึ เค้กอ่ะ” พี่ซีผลักผมเบาๆ  ผมหันไปยิ้มให้ก่อนจะเดินหนีเข้ามาในครัว 
“มีอะไรให้รับใช้ครับคุณเชฟ” ผมทักคนในครัว  พี่คิวเหลือบตามามอง
“นายติดนิสัยกวนประสาทมาจากไอ้เซ็นรึไง” พี่คิวว่า
“..ก็ไม่เชิงมั้งฮะ” ผมเล่นหน้าเล่นตาและเดินเข้าไปหา
“ช่วยหน่อย” พี่คิววางมีดที่กำลังหั่นชีสลง
“หั่นตามที่ฉันทำไว้” พี่คิวสั่ง  ผมจับมีดมาถือไว้
“เดี๋ยว..ล้างมือ เป่ามือและเช็ดให้แห้งอีกรอบ” พี่คิวพูดดัก  มองหน้าผมด้วยสายตาที่ดุดันอย่างเคย  ผมแลบลิ้นให้และก็ต้องเดินไปล้างไม้ล้างมือและเช็ดให้แห้งอย่างที่พี่เขาสั่ง  แน่นอนด้วยว่าผมหั่นชีสตามแบบที่พี่คิวทำไว้เป็นตัวอย่างทุกกระเบียดนิ้วเพราะกลัวจะถูกตำหนินะสิครับ
หลังจากที่หั่นชีสเสร็จแล้ว  พี่คิวสั่งให้ผมหั่นผลไม้อย่างเช่นองุ่น  สตรอเบอร์รี่  สับปะรดและอย่างอื่นอีกเยอะแยะไปหมด  เรียกได้ว่ามือผมแทบจะเปื่อยเลยล่ะ  หลังจากนั้นผมได้ออกมาช่วยงานพี่ๆที่นอกครัว  ส่วนมากจะเป็นเสิร์ฟอาหารเพราะพี่หมีกับพี่กัสวุ่นอยู่กับการรับลูกค้าและต้องรอคำสั่งจากพี่คิวด้วย  เนื่องจากว่าวันนี้ลูกค้ามาในตอนเช้าค่อนข้างเยอะนะครับ
“วันนี้ทำข้าวผัดไว้ให้ อาหารกลางวันน่ะ..หิวก็เข้าไปตักในครัวเลยนะ” พี่คิวพูดบอกทุกคนที่กำลังทำงานอยู่ในเคาร์เตอร์
“เย้..” พี่ซีกับพี่กัสปรบมือด้วยความดีใจ 
“ลูกค้าเหลือโต๊ะเดียวใช่ไหม” พี่คิวถาม
“ครับ” พี่หมีพยักหน้า
“ผลัดกัน ใครจะไปกินก่อนก็ไป เอ่อ..ตักให้ฉันด้วยจานนึง” พี่คิวสั่งก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องพักสำหรับเชฟ
“งั้นซีกับกัสกินก่อนแล้วกัน ตักไปให้พี่คิวด้วยล่ะ” พี่หมีบอก
“ได้ค่า” พี่ซีตอบ  เราแลกเปลี่ยนเวรกันเข้าไปทานอาหารกลางวันในห้องพักพนักงาน  ส่วนผมกับพี่หมีทานกันเป็นคนสุดท้าย

= = = = = = = =

“If you are going to stick with your words, but after that it's up to you” ผมนั่งมองพี่คิวที่กำลังพูดภาษาอังกฤษเป็นไฟกับโทรศัพท์ปลายสายมาได้เกือบห้านาทีแล้ว  ตอนนี้ใกล้จะปิดร้านแล้วครับ  เหลือก็แต่พี่หมีที่กำลังดูความเรียบร้อยอยู่กับพี่ฟ้า
“That’s all I can do.” 
“Okay bye..” พี่คิววางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ
“แล้ว..แล้วไงต่อ ที่ผมพูดไปเมื่อกี้น่ะถูกไหมครับ” ผมถามทันทีที่พี่คิววางสาย  ก่อนหน้าเรากำลังคุยกันเรื่องเรื่องสั้นที่ผมยืมหนังสือมาจากพี่คิว  ผมอ่านจบไปแล้วแต่แค่ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่อ่านไปนั้นผมตีความถูกต้องรึเปล่า
“นายพูดว่าไงนะ” พี่คิวเลิกคิ้ว
“อ่ะ แสดงว่าที่ผมพูดไปเมื่อกี้ไม่ได้เข้าสมองพี่เลยใช่ไหม” ผมขึ้นเสียง
“หึ” พี่คิวแสยะหัวเราะ
“โอเค ก็ถูกนี่..ใช่ เมื่อกี้ที่นายตีความน่ะ ถูก” พี่ยักไหล่ตอบ
“แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไลล่าร์ในตอนจบเธอไม่คิดอะไร มัน..งง” ผมเกาหัว
“ก็คงเพราะ เอ่อ..เธอเจอผู้ชายที่ถูกใจละมั้ง หลังจากที่เธอกำลังเศร้ากับแฟตแมน..แต่พอมาเจอผู้ชายคนใหม่ มันก็เหมือนเธอกำลังลืมสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่เมื่อกี้ ประมาณนั้น” พี่คิวอธิบาย
“ผมก็เก่งเหมือนกันนะเนี้ย” ผมยักคิ้ว
“งั้นผมคืนเลยก็แล้วกัน ไว้ไปยืมใหม่” ผมยิ้ม  ยื่นหนังสือกลับให้พี่คิว
“ขอบคุณนะฮะ” ผมบอก  พี่พยักหน้าเพียงนิดเดียว
“แล้ว..เอ่อ พี่มีหนังสือของดาห์ลอีกไหม” ผมถามถึงอย่างมีความหวัง
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ก็ทุกเรื่อง” ผมตอบ
“ก็มีทุกเรื่อง” พี่คิวตอบซะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพี่เขาเหลือเกิน
“พี่มีทุกเรื่องเลยเหรอ” ผมพูดด้วยความตกใจ
“อือฮึ” พี่คิวเบะปาก
“หนังสือชีวประวัติของดาห์ลก็มีงั้นเหรอ ไอ้ที่เป็นเล่มสีเหลือง..ที่ไม่ค่อยมีขายในไทยอะนะ” ผมพูดด้วยความตื่นเต้นไม่เลิก
“มี..ซื้อมาตอนไปอังกฤษน่ะ เจอโดยบังเอิญ”
“จริงดิ อ่ะ..งั้นเหรอฮะ เอ่อ..ผม ขอดูได้ไหม ผมเคยเห็นแต่ในเวปอ่ะ ไม่ได้สั่งซื้อมันแพง” ผมพูดตะกุกตะกัก  มันจับต้นชนปลายไม่ถูกเพราะผมไม่คิดว่าพี่คิวจะมีนะสิครับ
“เชิญ แต่เล่มนี้ห้ามยืมกลับบ้าน” พี่คิวพูด  ชำเลืองตามองผมเหมือนบอกเป็นนัยว่านี่เป็นคำสั่งเด็ดขาด
“โอเค” ผมชูนิ้วยิ้มกว้าง  พี่คิวยิ้มมุมปากตอบให้
“นี่..สองคนนี้น่ะ คุยเรื่องอะไรกัน ไม่เห็นจะรู้เรื่อง” พี่ซีบ่นหน้างอ
“ใช่ เห็นว่าเรานั่งอยู่ด้วยไหมเนี้ย” พี่กัสบ่นอีกคน  ผมยิ้มตอบให้พวกพี่เขาเล็กน้อย
“ไปกันได้แล้วเด็กๆ กลับบ้านเรา รักรออยู่” พี่ฟ้าร้องเพลงเดินเข้ามาในห้อง  พวกผมหันไปมอง  สุดท้ายทั้งผมและพี่คิวก็ไม่ได้ตอบคำถามของพี่กัสและพี่ซี  พวกเราลุกขึ้นเก็บกระเป๋าของตนเอง  แยกย้ายกันกลับบ้าน  ส่วนผมมีคนรถไปส่ง  นั่นก็คือ..พี่ฟ้าและพี่คิวเช่นเดิมนั่นแหละครับ

= = = = = = = =

ณ ห้องนอนเค้ก..
“พี่จะทำอะไรให้แม่เหรอ” ตาวถามถึงวันเกิดของแม่ผมที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า
“เอ่อ ไม่รู้สินะ” ผมล้มตัวนอนลงขนาบข้างกับตาว
“ตาวล่ะจะให้อะไร”
“อืม..ตาวว่าจะให้เสื้อ วันก่อนป้าตู้ไปรับตาวใช่ป่ะ แล้วเราก็ไปเดินดูของกัน เห็นป้าตู้ไปยืนเล็งเสื้ออยู่ตั้งนานแต่ไม่ยอมซื้อน่ะ ตาวไปขอจองไว้แล้ว” ตาวเล่าทั้งรอยยิ้ม
“เหรอ อืม..” ผมตอบ  ในสมองกำลังนึกวางแผน
“เราจัดกันที่บ้านนี่แหละเนอะ มันเป็นวันจันทร์ กว่าพี่จะเลิกจากงานอีก..เอาไงดี” ผมเหลือบมองหน้าตาว
“งั้นเอาอย่างนี้ เดี๋ยวตาวจะรีบกลับมาจากโรงเรียนก่อนแล้วจะทำกับข้าวเตรียมไว้ ส่วนพี่น่ะ..จัดการเรื่องเค้กด้วยนะ” ตาวยิ้มสั่ง
“โอเค แต่ยังคิดของขวัญไม่ออกเลยแฮะ” ผมถอนหายใจ  ของขวัญที่ผมให้แม่ในแต่ละปีผมไม่อยากให้มันซ้ำกันนัก  แต่ดูเหมือนทางจะตันรึ  ตอนนี้ผมยังคิดของที่เหมาะกับแม่และคิดว่าแม่น่าจะชอบไม่ออกเลยละครับ
“เค้กปีนี้เอาเป็นแบบไหนดี เค้กนมสดดีป่ะ”
“กิน อยากกิน” ตาวยิ้มตอบทันที
“งั้นโอเค ตามนี้นะ..ส่วนเรื่องค่าอาหารก็มาเอาตรงพี่ก็แล้วกันนะ” ผมบอก
“ค่ะ” ตาวพลิกตัวเข้ามาใกล้ผมคล้ายกับทำท่าจะอ้อนขออะไรสักอย่าง
“เมื่อไหร่พี่เค้กจะซื้อโน้ตบุ๊กสักที ตาวอยากได้คอมพี่เค้กไปไว้ห้องตาวอ่ะ” ผมยิ้มกว้างอย่างรู้ทางน้องสาวตนเองในทันที
“อะไร จะแอบเอาไว้คุยกับใคร” ผมจ้องจับผิดไปอย่างนั้นเอง
“เปล่าสักหน่อย ตาวก็ไม่อยากเข้ามากวนพี่เค้กบ่อยๆไง” ตาวทำปากจู๋
“อีกสักสองสามเดือนก่อนก็แล้วกัน ให้พี่เก็บเงินได้ก่อน..พี่อยากช่วยแม่ออกครึ่งนึงน่ะ” ผมบอก  ที่จริงแม่บอกจะซื้อให้ผมแล้ว  แต่ผมไม่อยากให้แม่เสียเงินหลายหมื่นเพราะความต้องการอันไร้สาระของผม  ถึงแม้ว่ามันจะจำเป็นในการใช้งานในชีวิตประจำวัน  แต่ในเมื่อบางสิ่งบางอย่างผมสามารถช่วยแม่ได้  ผมเองก็อยากจะช่วยครับ
“จริงนะ” ตาวยิ้มกว้าง
“จ้า” ผมยิ้ม  เอามือขยี้หัวน้องสาวตัวเองด้วยความเอ็นดู..

= = = = = = = =

ณ  คิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..


กริ๊ง~~


ผมยืนค้างมองชาวต่างชาติหัวทองแต่งตัวภูมิฐานและดูมีอายุที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผม  หุ่นดีขนาดนี้  ทั้งทั้งที่ดูออกว่าน่าจะสามสิบกว่าแล้วแต่โครงหน้ากลับยังหลงเหลือว่าตอนเป็นหนุ่มคงจะหน้าตาดีเป็นแน่  นี่เขาหลุดมาจากนิตยสารรึเปล่าครับเนี้ย
“สวัส ดี ครับ” อีกฝ่ายพูดตะกุกตะกัก  ยิ้มกว้างที่ดูเหมือนไม่มั่นใจในคำทักทายของตนเอง  ดูมีเสน่ห์ดีจนน่าแปลก
“อ่ะ..คิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์ยินดีต้อนรับครับ” ผมยิ้มตอบ  เมื่อกี้ค้างไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ  ทราบแต่ว่ามีการอึ้งเกิดขึ้นชั่วขณะ
“เอ่อ..” งานเข้าแล้วไง  พี่ซีกับพี่หมีอยู่ในครัวซะด้วย
“มาท่านเดียวใช่ไหมครับ” ผมถามแบบลองเชิงดู
“เอ่อ ครับ” ชาวต่างชาติคนนี้พยักหน้าตอบพร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วร้าน
“เชิญนั่งเลยครับ” ผมผายมือยิ้มสู้
“คือ ผม..ผม” เขาคนนี้มองหน้าผมเหมือนไม่กล้าสบตามากนัก  เขากำลังมีท่าทีประมาทหรืออะไรสักอย่างและยังไม่ยอมเดินตามผมมาที่โต๊ะ
“ครับ” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“ผมมาหา ฟ้า..เอิ่ม เจ้าของร้านนี้น่ะครับ”
“มาหาพี่ฟ้าเหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมจะไปบอกให้ทราบ ไม่ทราบว่า..จะให้ผมบอกพี่ฟ้าว่าใครมาขอพบดีครับ” ผมถามชัดถ้อยชัดคำที่สุดเพราะหวังว่าเขาจะรู้เรื่องได้ง่ายกับสิ่งที่ผมสื่อถึง  เขาเงียบไปครู่หนึ่ง  ผมจึงได้แต่ยืนยิ้มรอคำตอบ
“เอ่อ ไม่ต้องบอกได้ไหมครับ” เขาคนนี้ตอบ
“อ่าว..ทำ” ผมยิ้มแหย
“ทิกเกอร์!” ผมชะงัก  หันกลับไปมอง  พี่ซียืนตาค้างอยู่ตรงเคาร์เตอร์
“ซูซี่” และผมก็ต้องหันกลับมามองที่ชาวต่างชาติคนนี้อีกครั้ง  คนนี้เหรอ..ทิกเกอร์ O_O  เจ้าของชื่อที่พี่ฟ้าถูกล้อบ่อยๆ  พระเจ้า!
“มาได้ยังไง” พี่ซีเดินออกมาจากเคาร์เตอร์  ถามด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่
“ไอ..เอ่อ ผม ผมมาหาฟ้า” ทิกเกอร์ตอบด้วยสีหน้าร้อนรน
“หาอาฟ้าอย่างนั้นเหรอ แล้วอารู้รึเปล่า” พี่ซีถามกลับแทบกระซิบ  ทิกเกอร์ส่ายหัวตอบในทันที  เขายิ้มแหยเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง
“เค้ก..ลูกค้า” ทุกคนผงะเมื่อได้ยินเสียงคุ้นหู  ขาดคำเสียเมื่อไหร่เพราะตอนนี้พี่ฟ้ายืนชะงักตาค้างไปแล้วเรียบร้อย
“ฟ้า..” ทิกเกอร์เรียกพี่ฟ้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ  ผมชักจะเชื่อแล้วว่าผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลต่อพี่ฟ้ามากจริงๆ
“ม..มาได้ยังไง” พี่ฟ้าพูดเสียงเบา  ตาจ้องทิกเกอร์แทบไม่กะพริบ
“ผมบอกเองแหละ” พี่คิวพูด  ทุกคนหันไปมองพี่คิวที่ออกมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ
“ฟ้า ผม..อยากคุยด้วยหน่อย ได้ไหมครับ”
“ไม่ได้” พี่ฟ้าตอบเสียงดังฟังชัด 
“กลับไปได้แล้ว” พี่ฟ้าเหลือบตาไปอีกทางไม่ยอมมองหน้าฝรั่งคนนี้
“ฟ้าครับ” ทิกเกอร์หน้าหงอยลงอย่างกับเด็กถูกดุ
“ทิกเกอร์” พี่ฟ้าถอนหายใจ
“ขอร้องเถอะ กลับไปซะ” พี่ฟ้าเดินหนีกลับเข้าห้องไป  ผม  พี่คิวและพี่ซียืนนิ่ง
“คัม..” พี่คิวกวักมือให้ทิกเกอร์และเดินนำออกจากร้านไป 
“สวัสดีครับ” เขาคนนี้ยกมือไหว้ยิ้มแหยๆให้ผม  ผมรีบยกมือไหว้ตอบ 
“คนนี้เหรอครับ ทิกเกอร์..ที่ว่าน่ะ” ผมถาม  น้ำเสียงเรียบจนแทบกลัวตัวเอง
“อื้ม เป็นไง..ดูดีป่ะล่ะ โคตรๆเลยล่ะสิ” พี่ซีพูดแกมหัวเราะ  สีหน้าเหมือนยังปรับไม่ทันกับสถานการณ์เมื่อกี้เช่นเดียวกับผม
“แฟนเก่าของพี่ฟ้าเหรอครับ” ผมถาม
“ใช่ เคยเป็นกัปตันอยู่สายการบินที่ยุโรปน่ะ แต่เอ่อ..ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำงานอะไรอยู่”
“สูงมากๆเลยนะครับ ผมว่าพี่คิวกับพี่เซ็นตัวใหญ่แล้ว..มาเจอคนนี้เบาไปเลย” ผมกระซิบบอก
“ถ้าพี่จำไม่ผิด ตอนนั้นที่เราเคยเล่นเกมกันในงานปาร์ตี้ พี่รู้มาว่าทิกเกอร์น่าจะประมาณร้อยแปดสิบเจ็ดแปดสิบแปดรึไงนี่แหละ” พี่ซีบอก
“สุดยอดอ่ะ ให้เค้กกินนมจนตาย..ยังไม่สูงเท่านี้เลย เหอะๆ” ผมหัวเราะ  พี่ซีขำออกมา
“แล้วทำไมพี่ฟ้าต้องไล่ด้วยเนอะ อยากรู้อ่ะ” ผมบ่น
“พี่ก็อยากรู้เหมือนกานนนน” พี่ซีเข้ามากระซิบตาโต
“หึ” เราหัวเราะให้กันเหมือนอ่านกันออกอย่างนั้นเลยละครับ
“คุยอะไรกัน ไม่มีการมีงานทำรึไง” ผมกับพี่ซีชะงัก  หันกลับไปมองพี่คิวที่เพิ่งมายืนทำหน้าโหดอยู่ข้างหลัง
“กำลังจะทำแล้วเจ้าค่า” พี่ซีเดินหนีทิ้งผมไปในทันที
“เออพี่คิวครับ” ผมนึกขึ้นได้จึงเรียกพี่คิวที่กำลังจะเดินไปที่เคาร์เตอร์ไว้ก่อน
“คือ วันที่เจ็ด วันจันทร์หน้าอ่ะครับ..เป็นวันเกิดของแม่ผม” ผมพูดตรงประเด็น
“แล้ว..” พี่คิวเลิกคิ้ว
“คือ ผมอยากทำเค้กให้แม่ แต่ผมทำเค้กปอนด์ไม่เป็นอะครับ คือ..ถ้าพี่ว่าง มีเวลาให้สักหน่อย ผมอยากให้พี่ช่วยหน่อย..จะได้ไหมอ่ะครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน  ไม่กล้าสบตาพี่คิวมากนักเพราะหน้าพี่เขาแลดูดุเกินไป
“...............” พี่คิวเงียบไป  ผมใจแป้วเล็กน้อย
“วันอาทิตย์ ต้องหลังเลิกงาน สองทุ่มครึ่ง” พี่คิวพูดขึ้น
“ส..สองทุ่มครึ่งเลยเหรอครับ” ผมตกใจ  อยากทำเค้กวันอาทิตย์เพราะจะได้เอาไปให้แม่ในวันจันทร์พอดี  แต่ดึกขนาดนั้นกว่าจะทำเค้กเสร็จผมได้ถึงบ้านตีหนึ่งแน่ๆ  พี่คิวยักไหล่ตอบ
“ก็ได้ครับ” ผมตอบอย่างช่วยไม่ได้เพราะถูกสายตากดดันเกินไป  ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกของพวกพี่ๆแล้วว่าทำไมอยู่กับพี่คิวมาหลายปีแล้วแต่กลับยังไม่ชินกับนิสัยของพี่คิวสักที  พี่คิวเงียบไปสักพัก  ผมเองก็ไม่ได้ก้าวขาขยับไปไหน
“พี่..โอเคไหม”
“งั้นหกโมงเย็นที่บ้านฉัน ตามนั้น” พี่คิวตัดบทขึ้น
“เอ่อ ครับ” ผมรีบพยักหน้าด้วยความดีใจเพราะอยู่ๆพี่เขากลับเปลี่ยนเวลาให้เสร็จ
“แล้วส่วนผสม” ผมถาม
“เอาของพี่บ้านฉันก็แล้วกัน ซื้อก็ยุ่งยากใช้ไม่คุ้ม..”
“แต่ผมเกรงใจ”
“ฉันไม่ได้บอกว่าจะทำให้ฟรีๆสักหน่อย” พี่คิวแสยะยิ้ม 
“ขี้งก” ผมว่า
“เอ่อ ผมอยากได้เค้กนมสดนะ แม่ชอบ” ผมรีบบอกก่อน
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น” พี่คิวตอบ  ยักคิ้วให้ผมอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไป
“ชิ..ขี้เก๊ก” ผมได้แต่บ่นกับตัวเอง TuT ว่าต่อหน้าไม่ได้..เดี๋ยวอดได้เค้ก

....................>>>><<<<..................

[luvY]

  กรี๊ดดดดดดดด ขอจิ้มคนแต่งก่อนไปอ่าน อิอิ
..................................................................................................
น้องเค๊กคงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้สนิทกับพี่คิวแค่ไหน
จากการโต้ตอบกันสองคน แต่คนรอบข้างเค้ามองเห็นนะจ๊ะ
เริ่มคืบหน้าแล้วววว

อยากรู้ว่าทำไมทิกเกอร์ถึงได้เป็นอดีตของพี่ฟ้า

ขอบคุณเบบี้จ้า

[Chk~a]

อยากรู้เรื่องฟ้าาา า
ลุ้นมากคู่คิว เค้ก ลุ้นทุกตอน เมื่อไหร่ใครจะแสดงอาการบ้างหนิ

[roseen]

 :3123:เอาละว่ะ  งานเข้าพี่ฟ้าแล้ว

[patchybelle]

จะช่วยกันทำเค้ก แอร๊งงงงงงงงง จินตนาการไปไกลแล้ว จะช่วยกันอิท่าไหนหว้า กิกิ 

[kuku]

ทิกเกอร์เหมือนจะน่ารักเลย จะมีตอนพิเศษคู่นี้บ้างรึป่าวน้อ

[jenjad99]

น่ารัก เมื่อไหร่จะเริ่มชอบกันจิงจังนะ

[iforgive]

คู่รองเริ่มน่าสนใจกว่าซะแล้ว  อิ อิ อิ

[THiiCHA]

กรี๊ด !!  อิมพอร์ตบินลัดฟ้ามาเลยนะนั่น เปิดตัว ทิกเกอร์ได้น่าฮักขนาดดดดดด

to be continued

ตอนหน้า >>   ลูกเขยออกโรงช่วยทำเค้กให้แม่ยาย   

[ฺ13eLIEve]

กริ๊ดกร๊า ด วิ๊ด ว๊าย น่ารักอ่ะ ชอบๆๆ พี่คิวใจดี หล่อและรวยมากจริงๆ

ขอบคุณน๊าเบบี้

[yeyong]

ทิกเกอร์  กับ พี่ฟ้า เหรอ หุหุหุ

[gupalz]

พี่คิวก็คงอยากอยู่ใกล้ชิดเค้กให้มากขึ้นแน่เลย

[bobie]

โอ๊ะโอ ทิกเกอร์มาแล้ววววว
ว่าแต่มีปัญหาไรกะพี่ฟ้าน้อ
อยากรู้ๆ

[Donaldye]

อ๊ากกกกกกกอยากรู้เรื่องพี่ฟ้ากับทิกเกอร์ 

[ladymoon_yy]

คู่ฟ้ากับทิกเกอร์ 

[rujaya]

อยากรู้เรื่องทิกเกอร์กะฟ้า

[โจ๊กกุ้ง]

ทิกเกอร์คนนี้นี่เองงง ว่าแต่ฟ้างอนอะไรอ่ะ ตอนนึกว่ากลับมาคบกันใหม่แล้ว

[sbeam14]

ทะ ทะ ทะ ทิก เกอร์!!!!!