หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[wan]

พี่หน้าโหด 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ เบบี้
ปล. จะไปรอทู้โน้น เมตร :n1:สลิ่ม 

[A-J.seiya*]

พี่คิวยังไม่ชัดเจนนะ
อะไรยังไงล้าาาาาา
น้องเค้กก็หึงมั่งเหอะ

ปล. คู่พี่เซ็นกะกัส แลดูน่ารักดี คู่กันช่ะ??
อั้ยย่ะ ลุ้นนนนนน

[ASSASSIN]

ตามอ่านทันแล้ว  เย้ๆๆๆๆ   
ชอบอาฟ้าที่สุดเลย   ผู้ชาย เดินท่านกเพนกวิ้น  กี๊ดดด    น่ารักโคตรๆ   

[ขนมหวาน]

มาลุ้นอาฟ้ากับน้องเค้กดีกว่า 5555
ดูน่ารัก กรุบกริบดีแท้ ปล่อยอิพี่คิวมันเก๊กต่อไป
ปากดีเรื่องเกย์ ระวังตัวเองก็ไม่พ้นนะจ๊ะพี่คิว
 

[a_tapha]

ตกลงพี่ฝันเป็นอะไรกับพี่คิวกันแน่ คลุมเครือนะนิ 

[greensnake]

พี่คิวนี่ยังไงๆอยู่นะ เหมือนจะสนใจเค้กอยู่
แต่อีกทีก็เฉยชาซะจนน่าอึดอัดแทนเค้ก
คงต้องลุ้นกันต่อไป ชอบพี่ฟ้าจังเลยอ่ะ
ส่วนพี่เซ็นกับกัสนี่เค้าคู่กันหรือป่าวนะ
ดูๆไปพี่เซ็นก็สนใจทุกอย่างที่เกี่ยวกับกัส
แต่ท่าทีที่แสดงออกเหมือนจะไม่ถูกกัน
แต่ตอนล่าสุดนี่ทำเอากัสหน้าแดงได้เลย
อยากรู้ว่าเค้ากระซิบอะไรกันน้า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[CarToonMiZa]

บวกกกกกกก1จ๊า

[aehJTS]

พี่คิวถามแบบนี้ได้ไงเพราะคนที่จะทำให้น้องเค้กเป็นก็นายไง

  คะ

[KURATA]

อยากอ่านกัส-เซน บ้างอ่ะ
ชอบคู่นี้ ไม่รู้ว่าจะขอเกินไปอ่ะป่าว

[IöLIKE]

ThankS

[michiko_love]

พี่คิวเดายากอ่ะ ชอบๆๆๆ 

[pochu52]

น้องเคกับพี่คิวเค้าจะอึนๆ หวานๆ กันอีกนานไหมอ่ะ คนอ่านลุ้นจะแย่แล้ว

[Yunatsu]

ไปดูคอนโด แต่งงานกันเลย อิอิ
ก่าพี่ฝันอะนะ

ทำไมรู้สึกเหมือนว่าพี่ฝันไม่ค่อยชอบเค้ก หรือว่าคิดมากไปเอง
แต่ถ้าพี่คิวรักเค้ก คงจะไม่ชอบแหละ อิอิ

ถึงน้องนัทจะว่าพี่คิวว่าเปนยักษ์
แต่เก๊าก้ยังรักพี่คิวนะ
พี่ฟ้าด้วย ร่ัวจิงๆ น่ารัก

[zomtum]

ฮึ่ย ยย่ะ พี่คิววว 5555น่ารักๆๆ

[YongaMO]

ลุ้นๆๆ ให้เขารู้ใจตัวเองต่อไป ...  แต่ที่รู้ พี่คิว น่ารัก 

[loverken]

 
น้องเค้กรักเขาแล้วไม่รู้ตัว

[Dr.rain_mark]

เค้กน่ารักจัง ขอบคุณเบบี้ที่มาต่อให้นะคับ รออ่านตอนต่อไปนะ 

[Pumpkin]

พี่ฟ้าน่ารัก! น่ารักเสมอต้นเสมอปลายเลย
ไม่เหมือนพี่คิว ไม่น่ารักเอาซะเลย ชิชะ!
ไม่น่ารักแบบนี้จะไม่เชียร์แล้วนะ ทำตัวได้น่าอึดอัดมาก แต่ก็นะ นี่แหละพี่คิว

[Poseidon]

เอายัยฝันไปเก็บด่วนนน

[❝CHŌN❞]

ตามอ่านทันแล้ว

ยังไม่ค่อยเห็นพัฒนาการเท่าไหร่ แต่แค่ไปไหนมาไหนด้วยกันก็ถือว่าเยอะแล้ว ฮ่าๆๆๆ

รอตอนต่อไปค่ะ

[nopkar]

ลุ้นต่ออีกตอน..ใกล้เข้าได้เข้าเข็มรึยังเอ่ยยย....

[iforgive]

ไม่มีเคมีระหว่างกันเลยแฮะ

[kanunsak]

ฮึ๊ย... ขัดใจ  เมื่อไหร่อีพี่คิวมันจะอิ๊อ๊ะกะน้องเค้กเนี่ย  ลุ้นจนหงิกแล้วเนี่ย เฮ้อ....

ปล.  เค้าชอบกัสจังอ่ะ(บอกเพื่อ.... )  เหอๆๆๆ

[Nankoong]

  :-[จ๊วฟๆเบบี้

ติดตามมาจนทันแระ......

[both^^]

งานนี้พี่คิวแมนจริง น้องเค้กจะเปลี่ยนใจได้ไหมเนี่ยยยย

[loverken]

คิดถึงจ้า

[CarToonMiZa]

คิดถึงคิดถึงคิดถึง

[เบบี้]

~21~

21 ตุลาคม  ณ บ้านเค้ก..
วันนี้เป็นวันเกิดของผม  ผมเดินย่องเข้ามาในห้องนั่งเล่นของบ้านผมอย่างเงียบๆ  แม่กับน้านั่งดูโทรทัศน์อยู่ตรงนั้น  วันนี้เป็นวันหยุดทุกคนจึงอยู่พักผ่อนที่บ้านกันครบไม่ได้ออกไปไหน
“ชู่~” ผมจุ๊ปากส่งสัญญาณให้ตาว  เรามองตากันอย่างอ่านกันออก
“แม่!” ผมกับตาวเรียกพร้อมกันแล้วแอบหลบไม่ให้แม่เห็นเราทั้งสอง
“เล่นอะไรกันน่ะ” แม่ว่าคิ้วขมวด  ผมกับตาวหัวเราะตอบให้ก่อนที่ผมและตาวจะเดินถือของขวัญเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น  แม่กับน้าติ๊กหันมามอง  ใบหน้าของเธอทั้งสองคนเริ่มมีรอยยิ้มปรากฏให้เห็น
“หึ..” แม่หัวเราะเล็กน้อย  ผมคลานเข้าไปหาแม่พร้อมกับของขวัญในมือ  แน่นอนว่าวันนี้เป็นวันเกิดของผมไม่ใช่วันเกิดของแม่  แต่ผมทำเช่นนี้มาทุกทุกปี.."วันเกิดของลูกคือวันตายของแม่" ผมพึงระลึกถึงอย่างมีสติมาเสมอ  แต่ก่อนผมอาจจะเคยสงสัยบ้างว่าทำไมวันเกิดของเราเรากลับต้องการทำให้คนรอบข้างมาฉลองวันเกิดให้  ทั้งทั้งที่คนที่คลอดเรามาเรายังไม่ให้ความสำคัญเลย  ผมไม่เคยถามเรื่องนี้กับแม่  แต่เมื่อเติบโตขึ้นผมก็คิดได้  การที่เราครบรอบอายุอีกครั้งนั่นหมายถึงช่วงอายุที่เพิ่มมากขึ้น  ผมไม่เคยโกรธใครเลยถ้าเขาจะลืมวันเกิดของผม  ผมคิดว่าเราควรให้ความสำคัญต่อคนที่คลอดเรามากกว่าที่จะให้ใครก็ไม่รู้มาสรรเสริญเรา
“ของคุณที่ให้เค้กเกิดมานะครับ” ผมยื่นของขวัญที่เตรียมไว้ยื่นให้แม่
“จ้ะลูก..ขอบคุณมาก เจริญๆนะลูกนะ” แม่โอบกอดผมเข้าไปพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ  เรากอดกันตัวโยนทีเดียว
“อึก..เค้กรักแม่นะ” ผมกอดแม่ตอบ  น้ำตาเริ่มคลออยู่ที่เบ้าตา
“แม่ก็รักหนู แม่ก็รักหนูลูก” แม่กอดตัวผมและโยกตัวไปมาเหมือนกล่อมเด็กอย่างนั้น
“อึก..ค้าบ” ผมกอดแม่แน่นกว่าเดิม  เรากอดกันอยู่ครู่หนึ่ง  ผมเช็ดน้ำตาของตัวเอง  หันไปหาตาวที่ถือของขวัญอีกกล่อง
“อันนี้ของน้าติ๊กครับ” ผมยื่นให้น้าติ๊กด้วย
“ขอบใจ..เจริญๆนะลูกนะ ทำอะไรน้าก็ขอให้สมปรารถนา..จะทำอะไรก็ขอให้มีสตินะลูก เป็นคนดีของน้ากับแม่ไปตลอดนะ มีอะไรก็ขอให้บอกน้า ถ้าหนูเหนื่อยหนูก็ควรจะพักบ้างนะลูก” น้าลูบหัวผมเบาๆ  ผมกราบตักหน้าติ๊กด้วย  เราเหลือกันอยู่เท่านี้  ผมคิดมาตลอดว่าผมจะดูแลทุกคนในครอบครัวของผมให้ดี  ถ้าครอบครัวของผมมีหัวใจไม่เข้มแข็งพอผมก็จะไม่สามารถก้าวสู่โลกภายนอกได้อย่างเข้มแข็งได้เช่นกัน  ผมคิดอย่างนี้มาเสมอ
“น้าอวยพรยาวจัง” ผมพูดแซวทั้งน้ำตา
“หึ ไอ้นี่” น้าติ๊กหัวเราะ  มือของน้ากำลังลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน
“วันนี้เลยไม่ได้ออกไปกินข้าวฉลองด้วยกันเลย” ตาวบ่นหน้าหงอยลง  วันนี้เป็นวันที่ผมต้องไปดูมิกกี้เม้าท์กับพวกพี่ๆที่ร้าน  ทำให้กิจกรรมสำหรับครอบครัวต้องยกเลิกไปโดยปริยาย
“ไว้ไปกินพรุ่งนี้ เดี๋ยวพี่เลี้ยงทุกคนเลยเป็นไง” ผมยิ้มบอก
“จริงนะ ไปดูหนังด้วยนะ” ตาวรีบเข้ามากอดแขนผมอย่างเอาใจ
“อืมๆ ก็ได้” ผมพยักหน้าตอบ
“นี่ของขวัญ” ตาวยิ้ม  หยิบกล่องของขวัญจากด้านหลังมายื่นให้ผมด้วย
“ไรอ่ะ” ผมถาม  เอากล่องมาเขย่าๆดู
“อย่าเพิ่งแกะสิ” ตาวว่าหน้างอ
“แล้วพี่เค้าจะมารับกี่โมงล่ะ” แม่ถาม
“สักประมาณบ่ายสามครึ่งอ่ะฮะ” ผมตอบ
“งั้นพี่เอาขึ้นไปเก็บก่อนนะ” ผมบอก  ตาวพยักหน้า  ผมนำของขวัญขึ้นไปเก็บไว้บนห้อง  หยิบกระเป๋าเป้ที่เตรียมใส่ของสำคัญไว้เรียบร้อยนำลงมาด้านล่างด้วย  อีกไม่กี่นาทีพี่ฟ้าก็คงจะมาถึงแล้ว  ผมลงมานั่งดูโทรทัศน์กับแม่จนได้ยินเสียงรถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน


ปี๊ม ๆ


“มาแล้ว..ไปนะแม่” ผมรีบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงแตรรถ  ไม่อยากทำตัวชักช้าอืดอาดยืดยาดเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรอนาน
“ดูแลตัวเองล่ะหนู อย่าไปรบกวนพี่ๆเค้ามากล่ะ” แม่สั่ง
“จ้า” ผมตอบ  รีบวิ่งออกมาใส่รองเท้า  ผมเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตูหน้าบ้าน  พี่ฟ้ากำลังเดินเข้ามาในบ้านพอดี
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่ฟ้าและลุกขึ้นยืนเมื่อใส่รองเท้าเสร็จ
“เสื้อน่ารักจัง” พี่ฟ้ายิ้มชม  วันนี้ผมใส่เสื้อยืดแขนยาวลายมิกกี้เม้าท์ที่ตาวซื้อให้นะครับ  ไปดูมิกกี้เม้าท์และใส่เสื้อมิกกี้เม้าท์..ผมไม่ค่อยแสดงอาการจนออกนอกหน้าเลยใช่ไหมล่ะ
“พี่ขอคุยกับแม่หน่อยสิครับ” พี่ฟ้าบอก
“ค..ครับ” ผมพยักหน้า  เดินนำพี่ฟ้ามายืนรออยู่ที่ปากประตูบ้าน
“แม่..” ผมเรียกอยู่หน้าบ้าน  ครู่เดียวแม่ก็เดินออกมา
“สวัสดีครับคุณน้า ผมขอเอาตัวเค้กไปหน่อยนะครับ..ดึกๆจะมาส่งให้ถึงบ้านเลยครับ” พี่ฟ้ายิ้มหวาน
“จ้า..ฝากด้วยนะจ๊ะ” แม่ยิ้มตอบ
“ทุกทีวันเกิดก็ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวที่ไหนหรอก อย่างมากก็ออกไปกินข้าวกัน..น้าฝากพาเที่ยวด้วยนะจ๊ะ ถ้าดื้อล่ะก็ดุได้เลย” แม่ยิ้มกว้าง
“ครับ น้องเค้กไม่ดื้อหรอกครับ เป็นเด็กดี” พี่ฟ้าชมพร้อมกับกอดไหล่ผมเข้าไปด้วย  ผมยืนยิ้มกว้างอย่างภูมิใจ
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” พี่ฟ้ายกมือไหว้อีกครั้ง  แม่และน้าติ๊กรับไหว้
“ไปนะ” ผมยกมือบ๊ายบายทุกคนก่อนที่จะเดินมาขึ้นรถ 
“ดีครับพี่คิวปิด” ผมทักคนขับรถที่นั่งหน้านิ่งให้พวงมาลัยอยู่ด้านหน้า
“หึ..” พี่ฟ้าหัวเราะ
“ฉันเพื่อนเล่นนายเหรอ” พี่คิวว่า
“ผมก็แค่เรียกชื่อพี่เอง ทำไมต้องทำหน้าบึ้งขนาดนั้นด้วยล่ะ” ผมยังคงแซวอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“หึ..” ผมกับพี่ฟ้าหัวเราะพร้อมกัน  พี่คิวมองผมผ่านกระจกหลัง  ผมยิ้มกว้างให้ทำให้พี่คิวส่ายหัวเหมือนไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับผมต่อ
พี่คิวขับรถไปตามทางที่ผมไม่คุ้นเคย  ที่จริงผมไม่เคยมาทางนี้เลยด้วยซ้ำ  ระหว่างทางส่วนมากผมจะพูดคุยกับพี่ฟ้าซะมาก  ส่วนพี่คิวเอาแต่นั่งเงียบ  นั่งนิ่งทำหน้าที่เป็นคนขับรถที่ดี  ถามว่าเวลาที่พี่เขาเงียบมันก็ดีน่ะนะเพราะเมื่อไหร่ที่พี่เขาอ้าปาก  จะมีแต่คำไม่น่าฟังออกมาตลอดทุกทีนะสิครับ..

= = = = = = = =

ณ  ร้าน If It Is..
“อีฟ อิท อีส” ผมอ่าน
“...............” ผมผงะเพราะพี่คิวเหลือบมองผมด้วยหางตา  ผมจึงทำหน้าตาเลียนแบบพี่คิวย้อนใส่พี่คิวบ้าง
“พี่รู้สึกยังไง” ผมเบะปากถาม
“อะไร” พี่คิวถามกลับ
“ก็ที่ผมมองพี่กลับเมื่อกี้” ผมพูด  พยายามทำหน้าให้ดูกวนโอ๊ยที่สุดเท่าที่จะทำได้
“หึ..เหมือนแมวกำลังขู่ ประมาณนั้น” พี่คิวแสยะยิ้มด้วยท่าทางยโสกวนบาทามากกว่าผมอีก
“พี่..” ผมกัดฟันจะด่าแต่กลับนึกคำด่าไม่ทันเพราะพี่เขาดันเดินหนีเข้าร้านไปก่อน  ผมรีบเร่งเท้าเดินตามเข้าไป  พี่ๆคนอื่นๆนั่งรออยู่ที่โต๊ะครบทุกคนแล้ว  ทุกคนยิ้มทันทีเมื่อเห็นว่าผม  พี่ฟ้าและพี่คิวเดินเข้ามา 
“หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้ทุกคน
“อาหารล่ะ” พี่ฟ้าถาม  เลื่อนเก้าอี้นั่งที่หัวโต๊ะ
“เค้าบอกว่าใกล้เสร็จแล้วค่ะ” พี่ซีตอบ  ผมยืนมองเพราะไม่รู้จะนั่งตรงไหนดี
“นั่งนี่ซิเค้ก” พี่กัสชวน  ตบเก้าอี้ด้านข้างตัวเองเหมือนบอกให้ผมไปนั่งใกล้ๆ
“แย่งอ่ะ” พี่เซ็นพูดหน้างอ
“อะไร เค้กนั่งนี่น่ะถูกแล้วฮะ” พี่กัสย้อนว่า
“พี่กัสมานานแล้วเหรอครับ” ผมถาม
“อื้ม สักพักแล้ว..” พี่กัสยิ้มตอบ
“แล้วมายังไงเหรอครับ”
“คนรถที่บ้านมาส่งน่ะ” พี่กัสตอบ  ผมได้แต่ยิ้ม  เราก็มีคนรถกับเขาเหมือนกันนะ  พี่คิวไง..คนรถของผมน่ะ
“นี่พี่หมีน้อย มองสาวโต๊ะนั้นนานแล้วนะ..ไม่สำรวมเลยให้ตายสิ” พี่ซีถอนหายใจทำหน้าเซ็ง  พวกผมจึงหันไปมองบ้าง
“หึ..อะไร สำรวมอะไร” พี่หมีอมยิ้ม  หันมามองแก้วเหล้าตรงหน้าของตัวเอง
“กิริยาของพี่ไง มองขนาดนั้นกลัวเค้าไม่รู้รึไงว่าสนใจน่ะ..นี่ขนาดร้านอาหารธรรมดานะ ถ้าเป็นสถานเริงรมย์ละไม่อยากจะนึก” พี่ซีบ่นยาว  พี่ออฟกับพี่หมีมองหน้ากันไปมา  ทั้งสองคนเอาแต่อมยิ้มเหมือนอ่านกันออก
“ก็อย่านึกซิ พี่ก็เอาเชฟเซ็นเป็นไอดอลมาตลอดนั่นแหละ” พี่หมีตอบ  ผมรู้ทันทีว่าพี่หมีแกล้งพูดแซวไปอย่างนั้น
“หึหึ ไอ้หมี” พี่เซ็นขำ  ทำเอาพี่ซีหน้างอกว่าเดิม
“ก็หรือไม่จริง” พี่หมียักไหล่
“เจอคนที่ทำให้หลงรักขึ้นมาละจะรู้สึก ถึงวันนั้นเมื่อไหร่..ซีจะปิดบาร์ฉลองไปเลย” พี่ซีพูดอย่างมาดมั่นพร้อมกับตบโต๊ะคล้ายรู้สึกแค้นใจ
“เชิญฝันได้ตามสบาย” พี่เซ็นยักคิ้วตอบพี่ซี  เสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยันพี่ซีออกมาจากพี่เซ็น  พี่หมีและพี่ออฟ  พี่ซีนั่งกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแต่คงทำอะไรไม่ได้นั่นแหละครับ
พวกเรานั่งทานอาหารกันด้วยความเมามัน  ทำไมถึงใช้คำว่า..เมามันนะเหรอครับ  ก็เนื่องจากว่าระหว่างที่ทานไปทุกคนก็แลกน้ำลายกันไปเป็นระยะ  มีหัวข้อสนทนาขึ้นใหม่ตลอดทำให้พวกเราแทบจะลืมทานอาหารไปเลยละครับ  ทุกคนดูมีความสุขกันดี  โดยเฉพาะพี่คิวที่วันนี้คงจะเป็นวันที่ทำให้พี่เขายิ้มบ่อยมากเท่าที่ผมเคยสังเกตเห็นมา


พรืบ~


“..............” ผมชะงักมองไปรอบร้านเพราะอยู่ๆไฟในร้านดับลง  ลูกค้ามองหน้ากันคล้ายกับรู้สึกแปลกใจเช่นกัน
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู..” ผมสะดุ้ง  วันนี้มีคนในร้านที่เกิดวันเดียวกับผมด้วยอย่างนั้นเหรอ  รู้สึกตื่นเต้นทำไมไม่ทราบเหมือนกันครับแต่ใจมันเต้นไปเอง  และอดอมยิ้มออกมาไม่ได้ที่พบความบังเอิญขนาดนี้
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~” ผมยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าคนที่ร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน  แต่เป็นพี่กัสกับพี่ซีที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับเค้กปอนด์โต
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์..แฮปปี้เบิร์ดเดย์” พี่กัสกับพี่ซีถือเค้กเข้ามาใกล้โต๊ะมากขึ้น  พี่ๆทุกคนลุกขึ้นยืน  ผมเองเลยต้องลุกขึ้นยืนอย่างรักษามารยาทด้วย  มือของผมปิดแก้มตัวเองอย่างรู้สึกเขิน  ตอนนี้รู้สึกเหมือนแก้มของผมจะแตกออกมาแล้วละครับ
“แฮปปี้ เบิร์ดเดย์..ทูยู~”
“สุขสันต์วันเกิดนะเค้ก” พี่ซียิ้มบอก
“เป่าเลยๆ” พี่กัสบอก  ผมยิ้มรีบเดินเข้าไปใกล้เค้กมากขึ้นและออกแรงเป่าเทียนจนดับลง
“ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับ” ผมยกมือไหว้  มือที่ยกมือไหว้นี้ต้องนำขึ้นมาลูบแก้มตัวเองอีกครั้งเพราะรู้สึกดีใจมากจริงๆ
วันเกิดของผมส่วนมากจะไม่ค่อยมีการเซอร์ไฟร์สเกิดขึ้นมากนัก  ส่วนมากจะได้รับการเซอร์ไฟร์สจากตาวและเพื่อนสนิทเสียมากกว่า  แก้วเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ชอบจัดงานวันเกิดให้ผม  ทั้งทั้งที่แก้วก็รู้ดีว่าผมชอบใช้เวลาของงานวันเกิดกับครอบครัวซะมากกว่า  แต่ไม่ใช่ไม่ชอบให้เซอร์ไฟร์สหรอกนะครับ  แต่การเซอร์ไฟร์สแบบครั้งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมเลยในชีวิต  ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยละครับ  ในร้านอาหารหรูๆกับเพื่อนๆในที่ทำงาน  กับเค้กปอนด์ใหญ่มาก  ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยได้รับมาในงานวันเกิดของตัวเอง..
“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ อยู่กับพวกเราไปนานๆนะ” พี่ซียื่นกล่องของขวัญมาให้ผม
“นี่ด้วย” พี่ออฟวางของขวัญลงทับบนกล่องของพี่ซี
“สุขสันต์วันเกิดนะไอ้แมว” พี่หมีขยี้หัวผมพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญมาให้
“ขอบคุณครับ” ผมก้มหัวให้ทุกคนและแทบยิ้มไม่หุบ 
“นี่ของพี่ครับที่รัก” พี่เซ็นยื่นกล่องเล็กๆเท่าฝ่ามือกล่องหนึ่งมาให้ผม
“อะไรครับเนี้ย” ผมขมวดคิ้วอมยิ้มมองที่กล่อง
“อย่าลืมใส่ด้วยล่ะ” พี่เซ็นบอก  ทุกคนมอบของขวัญให้ผมครบหมดยกเว้นคนเดียวคือพี่โหดอย่างพี่คิว  พี่เขายังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา  พอผมเหลือบหันไปมองพี่คิว  พอเราปะทะสายตากันพี่คิวก็หลบสายตาผมอีก  ผมไม่ได้พูดทวงหรืออะไรเพราะคิดว่ามันคงจะเสียมารยาท  หรือถ้าพี่เขาจะไม่ให้ของขวัญแก่เรา  มันเป็นสิทธิ์ของพี่เขาด้วยเช่นกัน
“ขอบคุณทุกคนเลยนะครับ เค้กไม่เคยมีใครมาจัดงานวันเกิดให้แบบยิ่งใหญ่แบบนี้เลยนะครับเนี้ย” ผมคุย
“จริงดิ” พี่ฟ้ายิ้มเหมือนไม่เชื่อ
“จริงฮะ” ผมรีบพยักหน้าตอบ
“ดีใจก็ดีแล้ว เค้กปอนด์นี้เนี้ย..พี่คิวลงมือทำเองเลยนะ” พี่กัสกระซิบข้างหูผมเบาๆ
“จ..จริงเหรอครับ” ผมอ้าปากค้าง  มันตะลึงตึงๆมาก o_O
“อื้อ แต่อย่าพูดไปล่ะ..เดี๋ยวจะโดนดุเอา” พี่กัสกระซิบเตือนอีก
“ครับ” ผมพยักหน้ารับคำก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้พี่คิวด้วยอีกคน  พี่คิวแสยะยิ้มเหมือนไม่เต็มใจ  ผมเลยยักคิ้วกวนพี่เขาทำให้พี่คิวอึ้งค้างไปนิดหน่อย
เรานั่งกินอาหารหวานกันต่อ  โดยมีเค้กของผมเป็นอาหารมื้อหลัง  สั่งเครื่องดื่มหวานๆมาทานปิดอาหารคาวจนอิ่มกันไปตามๆกัน  แต่เค้กปอนด์ใหญ่นี่ยังเหลืออีกตั้งครึ่งปอนด์นะครับ  พี่ฟ้าเลยบอกให้ผมนำกลับบ้านไปให้ตาวทานด้วย  วันเกิดปีนี้ดีจังเลยนะครับ  ผมก็ไม่ได้บอกว่าปีอื่นไม่ดี  แต่ปีนี้มันพิเศษไปอีกแบบ  เป็นแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

~ยิ้ม (^___^) แก้มแตก~

หลังจากที่เราทานอาหารกันเสร็จและพี่ฟ้าได้เรียกเก็บเงินเรียบร้อย  ผมเดินตามตูดพี่คิวออกมาจากร้าน  ส่วนพี่ออฟกับพี่หมีออกเดินทางนำออกไปก่อนแล้ว
“ถุงไรอ่ะ” ผมถามขึ้นโต้งๆอย่างสอดรู้  ในมือของพี่คิวถือถุงอะไรสักอย่างอยู่จนทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้
“ยุ่ง” พี่คิวตอบพร้อมมองผมด้วยหางตา
“ชิ” ผมจิปากให้  รีบเร่งเท้าเดินหนีนำพี่คิวด้วยความหมันไส้  ตอนนี้มือไม้ผมเต็มไปด้วยกล่องของขวัญจากพวกพี่ๆ  จะเดินเร็วไปกว่านี้คงไม่ได้เพราะกล่องอาจจะหล่น  ส่วนพี่คิวไม่เคยคิดจะช่วยผมถือของอยู่แล้วล่ะครับ
“หวา..ไรอ่ะ ไรอ่ะ” ผมโวยวาย  อยู่ดีๆก็มีผ้าอะไรมาคลุมหัวผมก็ไม่รู้
“หึ..” เสียงพี่คิวหัวเราะทำให้ผมถึงกับชะงัก
“พี่คิว อะไรอ่ะครับ..” ผมเดินเวียนไปรอบๆเพราะทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้  และไม่กล้าปล่อยกล่องของขวัญลงเพราะกลัวว่าของจะเสียหาย  ผ้าที่คลุมหน้าผมอยู่ทำให้ผมมองอะไรไม่เห็นเลย
“ก็นายถามไม่ใช่รึไง ว่าในถุงคืออะไร” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ  ผมหน้าเสียเพราะคิดว่าคงโดนแกล้งเข้าให้แล้ว
“เอาออกนะ พี่คิว!” ผมโวย  ทำเสียงหงุดหงิดเพื่อจะขู่อีกฝ่าย  แต่อยู่ๆเสียงรอบตัวผมกลับเงียบลง
“ไอ้บ้า” ผมบ่นว่าไปเรื่อย  รีบก้มตัวลงอย่างระวัง  และวางกล่องของขวัญลงบนพื้นอย่างช้าๆ  พอผมวางเสร็จเรียบร้อยแล้วผมจึงรีบลุกขึ้นยืนและหยิบผ้านี่ออกจากหัวทันที
“เสื้อ..” ผมชะงัก  ตาโตมองเสื้อกันหนาวแขนยาวสีเทานี่อย่างไม่เข้าใจ 
“อ๊ะ..คือ” ผมเงยหน้ามองหน้าพี่คิวแต่กลับไม่กล้าถามพี่คิวออกไป  ในใจกำลังคิดเข้าข้างตัวเองว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดของผมที่พี่คิวให้รึเปล่า  หรือแค่เสื้อที่ต้องการนำมาแกล้งผมกัน
“ให้” พี่คิวพูด  ผมอมยิ้ม  รีบพลิกเสื้อดูไปมา  ด้านหลังเป็นลายสเมิร์ฟส์ชูสองนิ้วอยู่ด้วย  มันน่ารักมากมากเลยละครับ
“ขอบ..” ผมเงยหน้าจะเอ่ยปากขอบคุณแต่อีกฝ่ายกลับเดินล้วงกระเป๋าหนีไปแล้ว
"คุณ" ผมทิ้งเสียงลงทั้งรอยยิ้ม
“ไปกัน” พี่ฟ้ายิ้มเดินออกมาจากร้าน  ผมรีบหุบยิ้มลงในทันที
“ของใครน่ะเค้ก” พี่ฟ้าถามถึงเสื้อในมือ
“เอ่อ ของ..ของเค้กน่ะครับ” ผมตอบและกอดมันเข้ากับตัว
“เอามาตอนไหน ทำไมพี่ไม่เห็น” พี่ฟ้าขมวดคิ้ว
“หึ..พี่ฟ้าไม่ทันสังเกตน่ะสิครับ ไปกันเถอะ” ผมบอกปัด  ก้มลงหยิบกล่องของขวัญที่พื้นขึ้นมา  พี่ฟ้าช่วยผมถือของอีกแรง  เราออกเดินทางกันโดยรถของพี่คิว  คราวนี้พี่กัสต้องนั่งรถไปกับพวกเราด้วย  ส่วนพี่ซีไปรถคันเดียวกันกับพี่เซ็นแล้วครับ
“เสื้อน่ารักป่ะฮะ” ผมแกล้งถามคนด้านหน้ารถ  ผมคิดว่าพี่คิวคงไม่อยากให้คนอื่นๆรู้ว่าพี่คิวก็ให้ของขวัญกับผมด้วยเหมือนกัน  ไม่อย่างนั้นเมื่อกี้พี่คิวคงจะไม่เดินหนีผมอย่างนั้นหรอกละมั้งครับ
“น่ารักอ่ะ อยากได้บ้าง..ซื้อที่ไหนเหรอ” พี่กัสถาม  หยิบเสื้อของผมไปดู
“ไม่บอก เค้กจะใส่คนเดียว” ผมยิ้ม
“เค้กอ่ะ” พี่กัสหน้างอลง  พี่กัสน่ารักดีนะครับ  เป็นคนที่เอาแต่ใจบ้างบางครั้ง  ส่วนมากจะขี้งอนแต่ไม่ได้งอนแบบรุนแรง  ทำให้รู้สึกว่าน่าทะนุถนอมดี

= = = = = = = =

หลังจากที่พวกเราดูละครเวทีเสร็จ  พวกเราพากันมานั่งที่ร้านคาเฟ่เพื่อหาอะไรดื่มรองท้องเพราะพี่ฟ้ากับพี่ซีบ่นว่าหิว..
“ไปยังพี่” พี่หมีพูดขึ้น  ผมหันไปมองอย่างสนใจ
“เออๆ..” พี่เซ็นพยักหน้าตอบพร้อมกับวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ
“ไปไหนกันเหรอครับ” พี่กัสถาม  มองหน้าพี่หมีอย่างต้องการคำตอบ
“อยากรู้ไปทำไม” พี่เซ็นยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่พี่กัส
“ถามพี่หมีเหอะ” พี่กัสตวัดตาหนีสายตาของพี่เซ็น
“ไปเที่ยว ไปเปล่า” พี่หมีชวน
“อืม..ไปดิกัส เดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยได้เที่ยวกลางคืนเลยไม่ใช่รึไง วันนี้พี่เซ็นเป็นเจ้ามือเลยนะ” พี่ออฟชวน
“เหรอ..” พี่กัสทำหน้าหงอยลง  ผมนั่งมอง  คนอื่นๆยังคงนั่งเงียบ  พี่ฟ้ากำลังสนใจหนังสือในมือของตัวเองโดยไม่สนใจลูกน้องเลย
“ไปเปล่า” พี่เซ็นชวนอีก
“กัสไปไม่ได้ พวกแกจะไปไหนก็ไป..แต่อย่ายุ่งกับกัส” พี่ฟ้าพูดเสียงเข้มขึ้นทั้งทั้งที่ตายังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือพลางหยิบแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
“.................” ทุกคนเงียบไปสนิท  พี่หมีกับพี่ออฟมองหน้ากัน  ตอนนี้ทุกคนนั่งนิ่งไม่กล้าพูดอะไรสักคำเพราะสถานการณ์มันแปลกๆนะสิครับ
“วันนี้พี่รับปากพ่อไว้ว่าจะไปส่งให้เอง กัสจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น..” พี่ฟ้าหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้พี่กัส  พี่กัสยิ้มน้อยๆตอบ
“ดุจริงนะอา ปล่อยน้องไปเที่ยวแค่นี้จะเป็นไร” พี่เซ็นพูดอย่างไม่สนใจอะไร
“มึงก็ไปขอพ่อกัสเองสิ ไอ้ห่านี่พูดอะไรไม่คิด” พี่คิวว่าขึ้นก่อนวางแก้วกาแฟลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย  ตอนนี้ความรู้สึกของผมเหมือนกับพี่คิวเป็นพระราชาและพี่ฟ้าเป็นพระราชินีอย่างไรอย่างนั้น
“ก็ว่าไป..กูแค่อยากให้น้องไปเปิดหูเปิดตาบ้าง” พี่เซ็นยิ้มด้วยท่าทางทีเล่นทีจริงไม่เลิก
“กัสไม่ใช่คู่ขามึงนะ ที่จะลากไปไหนมาไหนได้น่ะ” พี่คิวถอนหายใจพร้อมกวักมือเรียกพนักงาน  และชี้ที่แก้วกาแฟของตัวเองเป็นการสั่งแทนการพูด  พนักงานรีบมาเติมน้ำร้อนให้พี่คิว
“...............” ทั้งโต๊ะเงียบสนิทลงอีกครั้ง  ผมเองก็กำลังอึ้งกับคำพูดของพี่คิวด้วยเช่นกัน
“มึงนี่..กูไม่ได้คิดงั้นสักหน่อย” พี่เซ็นเริ่มไม่ยิ้มแล้ว  พี่เขาเกาหัวทำหน้าเซ็ง  พี่กัสนั่งก้มหน้าเงียบไป
“น้องมันไม่เที่ยวก็ดีแล้ว ไปชวนน้องมันทำไม..จะชวนใครก็เลือกให้ถูกคนหน่อย ไม่ดูตาม้าตาเรือขึ้นมาเดี๋ยวได้ทำคนอื่นท้องอีกหรอก” พี่คิวว่าให้อีกยก  ผมนั่งอ้าปากค้าง  เพราะผมตกใจที่พี่คิวว่าตรงมากแต่สีหน้ากลับยังคงนิ่งไม่เปลี่ยน  ทำให้ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าพี่เขากำลังคิดอะไรอยู่  แต่ที่ผมอึ้งและสงสัยมากกว่านั้นคือ..พี่เซ็นเคยทำใครท้องอย่างนั้นเหรอครับ..
“ถุงยางก็ใช้บ้าง กูขี้เกียจวิ่งเรื่องให้อีก มากกว่านั้น..กูไม่ต้องการมีเพื่อนเป็นเอดส์ ชอบเที่ยวก็ฉลาดหน่อยนะเรื่องบนเตียงน่ะ” พี่คิวตอกไม่หยุด  ผมอยากจะทำเป็นไม่ได้ยิน  แต่ทำไม่ได้เพราะคำพูดนั่นกระแทกเข้าโสตประสาทของผมอย่างจัง  ผมไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดพวกนี้จะออกมาจากปากของพี่คิวอย่างง่ายดายขนาดนี้  ถึงผมจะรู้ว่าพี่เซ็นเพลย์บอยแค่ไหน  แต่ในความรู้สึกของผมพี่คิวคงมีนิสัยเจ้าชู้ไม่เท่าพี่เซ็นเท่าไหร่นัก  แต่เมื่อได้มาฟังคำพูดที่หลุดออกมาจากปากพี่คิวแบบนี้แล้ว  ทำให้ผมรู้สึกแย่นิดหน่อย  เหมือนกับมีอะไรอีกหลายอย่างที่ผมคงคิดในแง่ดีไปเอง  เหมือนกับผมมองภาพพี่คิวไว้อีกอย่างหนึ่งแต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ซะทีเดียว  คำพูดนี้ของพี่คิวสามารถสะท้อนความมืดบางด้านของพี่คิวได้ด้วยเหมือนกัน..ผมรู้สึกอย่างนั้น
“ไอ้คิว มึงไว้หน้ากูบ้างได้ไหม..น้องอยู่เต็มโต๊ะเนี้ย” พี่เซ็นคิ้วขมวดและเริ่มหน้าเสีย
“ตอนมึงทำเรื่องมาให้กู มึงเคยไว้หน้ากูไหมล่ะ” พี่คิวมองตาขวางใส่พี่เซ็น
“ไอ้ห่า ก็มึงเพื่อนรักกูหนิ..ไม่ให้มึงแก้ปัญหาให้ แล้วใครจะแก้ล่ะนะ หึ” พี่เซ็นยิ้มเจ้าเล่ห์  ดูเหมือนพี่เซ็นจะไม่ได้สลดลงเลยละครับ..
“วันหลังมันจะชวนอะไร กัสก็เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ซะ..หมามันยังหม้อเลย อย่าหลงกลเชียว” พี่คิวพูดเอ่ยชื่อพี่กัสแต่ดันกลับหันมาสบตาผม  ผมตกใจรีบหลบสายตาในทันที  คราวนี้ช็อตเด็ด  ไม่ใช่แค่ผมที่อึ้ง  แต่ตอนนี้ทั้งพี่ซีเองก็นั่งอ้าปากค้างไปแล้ว
“พี่ไม่ได้ว่ากัสไม่ดีพอสำหรับมันนะ” พี่คิวยังไม่หยุด  นี่คงเป็นอีกครั้งที่พี่คิวพูดมากทั้งทั้งที่มีคนอยู่เต็มโต๊ะ  ปกติถ้าคนอยู่เยอะๆแบบนี้พี่เขาจะไม่พูดเท่าไหร่
“แต่กัสดีเกินไปนะครับ” พี่คิวยิ้ม  พี่กัสยิ้มแหย  หน้าเศร้าจนผมอดสงสารไม่ได้
“หึ..โดนเข้าให้ไหมล่ะ” พี่ฟ้าเบะปากอมยิ้ม  ปิดหนังสือในมือและวางลงบนโต๊ะ
“ฮื้มมม” พี่เซ็นลูบหน้าลูบตาตัวเอง  แถมยังมีการแอบมองหน้าพี่กัสลอดผ่านระหว่างนิ้วมือของตัวเองอีกด้วย
“ไปเว้ยไอ้หมี อยู่ไม่ได้ละ” พี่เซ็นลุกขึ้น  หยิบกุญแจรถยื่นให้พี่ซี
“ขับกลับดีๆล่ะ” พี่เซ็นบอกพี่ซี
“อื้ม จะไปเมาที่ไหนต่อ กลับคอนโดหรือกลับบ้านก็ส่งข้อความมาบอกซีด้วยนะ” พี่ซีพูดเสียงเบา
“ครับ น้องรัก” พี่เซ็นยิ้ม
“ไปนะอา” พี่เซ็นหันมาบอกพี่ฟ้า
“โชคดี” พี่ฟ้าตอบส่งๆ  พี่หมี  พี่เซ็นและพี่ออฟเดินออกจากคาเฟ่ไป
“เฮ้อ..กัส” พี่คิวถอนหายใจ 
“ค..ครับ” พี่กัสเงยหน้ามองพี่คิว  ผมรับรู้ได้ถึงความประหม่าที่พี่กัสมี
“เมื่อกี้ โทษทีนะ..พี่แค่อยากด่ามันน่ะ” พี่คิวพูดไม่ได้มองหน้าพี่กัส  พี่เขาเอาแต่มองแก้วกาแฟตรงหน้าตน
“ไม่เป็นไรครับ” พี่กัสพยักหน้าและยิ้มให้น้อยๆ
“แต่พี่ก็พูดจริงด้วยส่วนหนึ่งนะ..” พี่คิวเงยหน้าขึ้นจ้องพี่กัสตอบ
“คิว” พี่ฟ้าปราม  พี่ฟ้าเอื้อมมือลูบหัวพี่กัสเบาๆแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ครับ” พี่กัสตอบเสียงเบา  ผมรู้สึกสงสารพี่กัสขึ้นมา  และได้แต่เอื้อมมือไปลูบแขนพี่กัสไว้เบาๆถึงแม้ว่าผมไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือมีเรื่องนอกในมากกว่านี้รึเปล่า  แต่จากที่ได้ฟังจากคำพูดของพี่คิวเมื่อกี้แล้ว  ประโยคมันไม่น่ายินดีแม้แต่นิดเดียว  และผมก็พอจะเข้าใจอารมณ์ของพี่กัสในตอนนี้ด้วย  ขนาดผมเองยังรู้สึกแย่  พี่กัสเองคงจะแย่ยิ่งกว่านะสิครับ

..................>>>><<<<..................

[area71]

^ จิ้ม สวัสดีปีใหม่เบบี้ด้วยคับ ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะคับ

[peppier]

จิ้มเจ๊เอาฤกษ์เอาชัย
แล้วสะบัดหัวหนี