หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Whatever it is]

คู่นี้เค้าไปเรื่อยๆอ่านะ น่ารักดี 

[loverken]

 

อยากหยิกแก้มน้องเค้ก

[som]

เจ้ครับ เจ้เขียนได้เรียบๆสบายๆจริงๆ  สงสัยช่วงนี้สบายใจอยู่แน่ๆ

[roseen]

 

[A-J.seiya*]

น้องเค้กน่ารักตลอดอ่ะ
ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะแต่งใสๆขนาดนี้
ฮ่าๆๆๆ
พี่คิวเท่อ้ะ ขนาดไม่ค่อยพูดนะะ
ชอบบบบ

[KaniSui]

จะรักกันอีท่าไหนน้าาาา อยากรู้อ่าๆๆๆ
ใครจะรักใครก่อน งื้ออออออออ
เค้าเชียร์ให้เค้กรักพี่คิวก่อนนะ =v=

[netwoon.km]

มาย่องดูเบบี้ คิดถึงน้าาา า 

[CarToonMiZa]

 

[Chomin]

น้องน่ารักไปไหนเนี่ย น่าเอ็นดูจริงๆ เด็กคนนี้ ><
พี่คิวแกไปอารมณ์เสียมาจากไหนหว่า ดูน่ากลัวๆแปลกๆ
เมื่อไหร่เค้กกับพี่คิวจะป๊ะสบตาปิ๊งๆ กันซะที พี่คิวอ่ะ ยังไม่หลงเสน่ห์
ความน่ารักของน้องเค้กอีกเหรอ ชักช้าระวังจะถูกแย่งไปนะ

เดี๋ยวนี้พี่คิวดูผ่อนคลายมากขึ้นนะ เหมือนกับท่าทางแบบนี้จะปฏิบัติ
ต่อเค้กเท่านั้นน่ะ แม้แต่พี่คิวเองก็คงจะไม่รู้ตัวด้วยละมั้ง พี่ฟ้านี่ก็ตะล่อมน้องเค้กให้ไปทานข้าว
ด้วยกันบ่อยจริง นี่ก่ะจะวางแผนให้น้องเค้กได้ดองกับหลานตัวเองใช่มั้ยเนี่ย คงต้องลุ้นกันอีกยาวอ่ะ
คู่นี้เค้าเรื่อยๆจริงๆ

กัสยังน่ารักไม่เปลี่ยน ทั้งดื้อ ทั้งรั้น แต่น่าฟัดมากๆ ยังคงคิดว่าพี่เซ็นกับกัสต้องมีซัมติงกันอย่างแน่นอน คึคึ

[boylove_yj]

พี่คิว

ขี้บ่น


ชิส์ !!!!!!!!!!!!     แต่น้องเค้กก็หาสนใจไม่   


เพลียเหลือเกิน 55555555555555555+ 

[both^^]

พี่่คิวแอ๊บดุอ่า...
แต่เจ้าเค้กมิเห็นจิกลัวเลย
5555

ปลแอบเชียร์เซนกัส กิกิ

[skysky]

เข้ามารอ อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะๆ 

[THiiCHA]

ร๊อ รอ คืนนี้จะมามั๊ย   

 

[POPEA]

รอ ร๊อ รอ, อยากอ่านคิวเค้ก~

[loverken]

 
มารอจ้า

[skysky]

แอบย่องเข้ามาดูอีกรอบ อยากอ่านอ่ะ

[suginosama]

ดีใจค่ะ ตามอ่านทันสักที
สนุกมากค่ะ พี่คิว น้องเค้กน่ารัก

[netwoon.km]

โอ้ เบบี้ !!
คิดถึงมากมายเลยอ่า มาต่อไวไวจิ งุงิ 
(เบบี้ - ทำมาประจบแอ๊บแบ๊ว เดวเหวี่ยง)



 

[Tiamo_jamsai]

       เริ่มมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นแรว ถึงจานิสหน่อยก้อเถอะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ไม่ได้เข้าเล้าซะนาน เบบี้ออกเรื่องใหม่แล้วอ่ะ ☆*:.｡. o(≧▽≦)o .｡.:*☆ happyๆๆ~~

ปล.ตกลงไอก็ยังไม่ได้โอนเงินไปเลยนะเนี่ย ยังมีหนังสืออยู่ไหมหนอ~?

[skysky]

วันนี้็ยังไม่มาอ่าาา 
คิดถึงคิวเค้ก
คิดถึงเบบี้ อิอิ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ 

[moriku]

 :impress2:บรรยากาศดูหวานๆนะเนี่ย55555

[bluecoco]

เรื่องนี้น่ารักจังเลย  อะไรๆก็ดูสวยงาม อ่านแล้วสบายใจจัง ขอบคุณเบบี้สำหรับเรื่องดีๆค่ะ^^

[jeaby@_@]

Miss

[mundoo]

ส่องน้องเค้ก


รอ รอ รอเบบี้!!!!!

[เบบี้]

~15~

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“นี่เค้กจะไม่รอพี่จริงๆเหรอ” พี่เซ็นพูดเป็นรอบที่สิบแล้วมั้งครับ
“เค้กไปช่วยเด็กกำพร้า ไม่ได้ไปเที่ยวหรอกนะครับ” ผมพูด  หยิบหม้อบัวลอยไข่หวานที่ผมและแม่ช่วยกันทำเมื่อเช้ามาตั้งเตาเพื่ออุ่นอีกครั้ง  ผมกับแม่ทำบัวลอยเพื่อจะนำไปให้ครูๆป้าๆที่มูลนิธิทานด้วยนะครับ
“อุ่นให้เค้กหน่อยได้ไหมครับ” ผมมองหน้าพี่เซ็นอย่างขอร้อง
“ได้ซิ” พี่เซ็นตอบและรีบเปิดเตาแก๊สให้
“เสร็จรึยัง” พี่คิวเดินเข้ามาในครัว  เดินล้วงกระเป๋าเก๊กมาเชียว  วันนี้พี่เขาใส่กางเกงยีน  เสื้อยืดปกติ  เป็นเสื้อผ้าที่ดูปกติเหมือนคนอื่นดีแต่แค่ดูมีราคาแบบไม่ปกติเหมือนชาวบ้านเขาก็เท่านั้น
“อุ่นบัวลอยอยู่ครับ” ผมบอก  พี่คิวนัดว่าจะมารับผมที่ร้านหลังจากที่ผมเลิกงาน  ที่โรงเรียนบอกให้พวกผมทำเค้กเป็นของหวานหลังอาหารสำหรับเด็กๆในเย็นวันนี้เพราะโรงเรียนจะได้ไม่ต้องเตรียมไว้  ผมทราบแค่ว่าพี่คิวบอกว่าจะทำเค้กช็อกโกแลตเท่านั้น  รายละเอียดอื่นๆพี่เขาไม่ได้บอกไว้เลย
“ไปหวีดสองคนแบบนี้ หมายความว่าไง” พี่เซ็นพูดหน้างอ
“เรื่องที่ทำ มีสาระ..” พี่คิวพูดหน้านิ่ง  เดินควงกุญแจรถมาหยุดยืนดูหม้อบัวลอย
“ใครทำ” พี่คิวถาม
“เค้กกับแม่” ผมยิ้มตอบ
“..............” พี่คิวเบะปากพยักหน้างึกงัก
“มาเกอร์ริต้าพิซซ่า แล้วก็..ไส้กรอกอิตาเลี่ยนพิซซ่าคร้าบ” พี่กัสเดินนำออร์เดอร์เข้ามา
“หึ..งานเข้า” พี่คิวหัวเราะมองหน้าพี่เซ็น
“เดี๋ยวกูจะบอกให้อาเอาเมนูพวกนี้ออก” พี่เซ็นพูดหน้างออย่างไม่พอใจ  พี่คิวเลิกคิ้ว  ยิ้มกวนพี่เซ็นอย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ
“ก็มึงเสือกไม่จ้างลูกมือทำไมล่ะ” พี่เซ็นว่าเหมือนไม่ยอมอีก
“ก็มึงเสือกหม้อลูกมือทำไมล่ะ” พี่คิวย้อน
“กูก็ไม่ได้จะหม้อทุกคน”
“ช่วยไม่ได้ มึงเสือกหม้อคนที่กูยอมรับฝีมือเค้า..มึงทำตัวเองนะ” พี่คิวยักไหล่เบะปากให้
“ไปเหอะ” พี่คิวบอกผม  มือพี่เขาเลื่อนมาปิดเตาแก๊สทันที 
“เฮ้ย..ไรอ่ะ ไม่อยู่ช่วยกูหน่อยเหรอ” พี่เซ็นพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“ทำไม่ทัน ก็จ้างผู้ช่วยดิ..หักเงินเดือนมึงนะ” พี่คิวยักคิ้วพร้อมหยิบหูหม้อบัวลอยของผมออกจากครัวไป
“สู้ๆนะครับ” ผมยกมือเชียร์
“สมน้ำหน้า” ผมได้ยินพี่กัสพูดว่า  ผมได้แต่ขำรีบวิ่งออกจากครัวเดินตามตูดพี่คิวไปที่รถ 
“ผมละอยากจะรู้จริงๆ ว่าพี่จะเปลี่ยนรถวันละคันทำไม” ผมหยุดยืนบ่น  วันนี้ดีหน่อย  รถที่พี่เขาเลือกมาเป็นแค่รถโตโยต้าอแวนซ่าสีดำ  จากที่เห็นมันคงเป็นคันที่ถูกที่สุดในบ้านพี่เขาแล้วละมังครับ
“วันนี้ต้องขนอาหาร” พี่คิวพูดเสียงยานคางเหมือนไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับผมนัก  พวกเราช่วยกันขนอาหารใส่รถจนหมด  ระหว่างทางพี่คิวขับรถช้ามากๆ  คงเพราะกลัวว่าอาหารที่อยู่ท้ายรถจะหก  พอถึงมูลนิธิ  เราช่วยกันนำอาหารลงจากรถโดยมีคุณลุงภารโรงกับคุณลุงที่เป็นคุณครูที่มูลนิธิมาช่วยยกด้วยอีกแรง
“จัดทันไหมเค้ก” น้ากิ่งแก้วเดินเข้ามาถาม
“ทันครับ น้าไม่ต้องห่วง..ไปดูแลเด็กๆเถอะครับ” ผมบอก  ที่จริงผมไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับเค้กของพี่คิวมากนัก  จากที่ทราบพี่คิวไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเวลาที่พี่เขากำลังทำอาหาร  ตอนนี้เองผมก็ไม่ทราบว่าพี่เขากำลังรู้สึกยังไง  ผมเลยได้แต่เงียบและยืนรอเวลาที่พี่เขาต้องการให้เราช่วยก็เท่านั้น 
เค้กที่พี่คิวเตรียมมาเป็นเค้กช็อกโกแลตวงกลมก้อนเล็กๆมีหลายร้อยก้อน  พี่คิวบอกว่าต้องตกแต่งอีกนิดหน่อยซึ่งพี่เขาได้เตรียมอุปกรณ์มาพร้อมเรียบร้อยแล้ว
“บัวลอยนี่เค้กเปลี่ยนใส่หม้อให้แล้วนะครับ น้าทานได้เลย” ผมยิ้มบอก
“จ้า ขอบใจมากนะ..ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วย” น้ากิ่งแก้วบอกพร้อมกับลูบไหล่ผมสองสามทีก่อนจะเดินไป  ผมจัดเค้กวางบนจานเล็กต่อ  พี่คิวลงทุนซื้อจานพลาสติกจานเล็กมากว่าหกร้อยจาน  พี่แกบอกว่าเดี๋ยวถ้ามาอีกจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย  ซื้อกระดาษหรือโฟมให้เสียของเปล่าๆ..
“ผมช่วยทำไหม” ผมถามขึ้นเพราะนี่เพิ่งเสร็จไปแค่ร้อยจานเอง 
“เอาสิ” พี่คิวพยักหน้าตอบ 
“นี่คาราเมล ส่วนนี่ช็อกโกแลต..เวลาราด ให้ตวัดปากขวดแบบนี้” พี่คิวสาธิตการทำให้ดู  พี่เขาออกแรงบีบขวดคาราเมลตวัดมือเพียงนิดเดียว  เส้นคาราเมลที่ตกแต่งอยู่บนตัวเค้กออกมาอย่างธรรมชาติมาก  พี่คิวยื่นขวดคาราเมลมาให้ผม
“เทปากขวดลง..รอสักสองวิ ออกแรงบีบแล้วตวัดไป ทำคาราเมลเสร็จก็ทำช็อกโกแลตต่อ ให้มันบาล้านซ์กันนะ”
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ  ทำตามที่พี่คิวบอกทุกขั้นตอน  มันไม่ได้ยากอะไรแต่มันอาจจะออกมาไม่สวยเท่าที่พี่คิวทำก็เท่านั้น
เราช่วยกันทำจนผ่านไปสามร้อยกว่าจาน  เด็กโตกับคุณครูเข้ามาช่วยยกจานออกไปเพื่อเสิร์ฟให้ทุกๆคนที่นั่งอยู่ที่โรงอาหาร  ผมกับพี่คิวจึงต้องเร่งมือมากขึ้นกว่าเดิม
“เสร็จแล้ว” ผมวางขวดลง  บีบมือตัวเองเพื่อให้เลือดไหลเวียนบ้าง  ตอนนี้รู้สึกปวดกล้ามเนื้อมือไปหมดแล้ว
“เดี๋ยวผมยกเข้าไปข้างในก่อนนะ พี่จะพักก็ได้” ผมบอกพร้อมกับหยิบจานใส่ถาด  แต่พี่คิวกลับเข้ามาช่วยเรียงจานใส่ถาดด้วยอย่างกับไม่ได้ฟังที่ผมพูดบอกเมื่อกี้เลยว่าให้พัก
“จะเตรียมทางนี้ไว้ให้ ออกไปเถอะ” พี่คิวพูด  ผมพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้แล้วเดินนำถาดไปเสิร์ฟให้เด็กๆในโรงอาหารแทน
“พี่เค้ก!” ผมเงยหน้ามองตามเสียง  น้องนัทตะโกนเรียกซะดัง  ผมยิ้มให้  เด็กๆนั่งรอเค้กกันหน้าสลอน  ผมและครูกิ่งแก้วนำเค้กมาเสิร์ฟให้เด็กๆจนครบ  พี่คิวเดินออกมายืนข้างๆผมที่ยืนมองพวกเด็กๆอยู่
“ครับ” ผมมองหน้าพี่คิวอย่างสงสัย  พี่คิวยื่นจานเค้กมาให้ตรงหน้า
“ไม่กินรึไง” พี่เขาพูด
“กิน” ผมรีบรับจานมาทันที  ตอนแรกคิดว่าหมดแล้วซะอีกครับ  กลัวว่าพี่เขาจะหาว่าผมเห็นแก่กินจึงไม่ได้ถามออกไป
“แล้วพี่ไม่กินเหรอ”
“ไม่อ่ะ ไม่หิว” พี่คิวตอบ  เดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้ที่วางอยู่ด้านริมของโรงอาหาร 
“อ่า..ไหน ขอพี่เค้กนั่งด้วยได้ไหมครับ” ผมเดินเข้าไปหาเด็กๆ
“พี่เค้กไม่มานั่งข้างนัทล่ะ” น้องนัทพูดหน้างอ
“ใส่ตัวพี่เค้กเข้าไปไม่ได้หรอกครับ พี่เค้กก็นั่งตรงหน้าน้องนัทเลยนี่ไง จะได้เห็นหน้าพี่เค้กชัดๆเห็นไหมครับ” ผมยิ้ม
“..อืม ก็ได้” น้องนัทตอบอย่างเสียไม่ได้
“อร่อยไหมครับ” ผมยิ้มถาม
“อร่อย..พี่ผู้ชายหน้าดุคนนั้นทำเหรอฮะ” น้องนัททำหน้าพยักพเยิดไปทางพี่คิว
“ทำไมรู้ล่ะ” ผมถามกลับ
“ก็..เดาเอาอ่ะฮะ รอบที่แล้ว..พี่ดุมา ก็มีเค้กมาให้กิน” น้องนัทพูด  น้องคนอื่นๆพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับสิ่งที่น้องนัทพูด
“หึ..ใช่ครับ พี่เค้าทำมาแจกน่ะ พี่เค้าใจดีนะ” ผมยิ้มบอก  เด็กๆเงียบไป  ตากลมโตนั่นเบิกโพรงอย่างไม่เชื่อต่อสิ่งที่ผมพูด
“อร่อย” น้องอุ่นรักยิ้มกว้าง
“ครับ อร่อย”

= = = = = = = =

“อ่ะ..” ผมวางถ้วยบัวลอยลงตรงหน้าพี่คิว  หลังจากที่ผมส่งเด็กๆเข้านอนเรียบร้อยแล้ว  ผมเดินออกมาเห็นพี่คิวนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนที่สนามเด็กเล่นคนเดียวเงียบๆ  ไม่รู้ว่านั่งอยู่นานเท่าไหร่แล้วเหมือนกัน
“ชิมหน่อยสิ ฝีมือเค้กกับแม่เชียวนะ” ผมพูด  พี่คิวเงียบไปครู่หนึ่ง  พยักหน้าส่งๆแต่ก็หยิบช้อนตักบัวลอยเข้าปาก
“ก็ดี..” พี่เขาพูดหลังจากที่กลืนมันลงคอไปเรียบร้อยแล้ว
“สูตรต้นตำรับเชียวนะครับ มาบอกว่าก็ดีได้ไง” ผมว่าแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ
“แล้วจะให้ฉันพูดว่าอะไร โอ้..อร่อยมาเหรอ” พูดได้หน้าตายมาก
“หึ..พี่นี่จริงๆเลยนะ” ผมส่ายหัว
“แต่ก็ ขอบใจ..” พี่คิวบอก  ผมเพียงยิ้มตอบให้  พี่คิวนั่งเงียบ  ตั้งหน้าตั้งตากินบัวลอยตรงหน้าต่อไม่พูดไม่จา
“พี่หิวเหรอ” ผมเท้าคางมองคนตรงหน้า
“..............” พี่คิวชะงักเหมือนลืมตัว
“ก็..นิดหน่อย”
“หิวก็บอกมาเหอะน่า ป่ะ..หาไรกินกันดีกว่าครับ” ผมลุกขึ้นยืน
“แต่ฉันยังกินไม่หมด” พี่คิวว่า
“ก็รีบกินให้หมดซะสิครับ ทีครั้งก่อนล่ะ..ผมบอกว่ากินข้าวอยู่ พี่ยังบอกว่าให้เวลายี่สิบนาทีได้เลย” ผมย้อน
“นี่นายจะแก้แค้นฉันเหรอ” พี่คิวเงยหน้ามองหน้าผม
“นิดหน่อย” ผมยักไหล่
“เร็วซิครับ เดี๋ยวผมพาไปกินร้านอร่อย” ผมยิ้มบอก  พี่คิวรีบตักบัวลอยจนเนื้อแป้งหมดไป  ผมยกถ้วยบัวลอยของพี่คิวเข้าไปในครัวเพื่อเอามาล้าง  ถ้วยชามอื่นๆที่เด็กๆทานกันหมดเมื่อกี้ได้ล้างไปหมดแล้ว
หลังจากที่เราร่ำลาคุณครูกับลุงๆป้าๆที่มูลนิธิเสร็จเรียบร้อย  ผมบอกทางพี่คิวให้ไปทางกลับบ้านของผม  ผมกะว่าจะพาพี่เขามาทานข้าวต้มกุ๊ยหน้าปากซอยสักหน่อย  เจ้านี้อร่อยและถูกอย่าบอกใครเลยล่ะ  ด้วยผมหวังว่ารสชาติอาหารจะถูกปากพี่เขาเช่นเดียวกันกับผม
“ร้านนี้น่ะเหรอ” พี่คิวถาม  เงยหน้าขึ้นมองป้ายที่เขียนว่า ~เฮียกู๋ข้าวต้มกุ๊ย~
“ครับ พี่ทานไม่ได้เหรอ” ผมถามด้วยนึกเป็นห่วง
“เปล่า..เข้าไปสิ” พี่คิวตอบกระทั่งตายังคงกวาดมองไปทั่วร้าน
“นั่งตรงนี้ดีกว่าครับ ข้างในร้านมันอับ” ผมบอก  มองหาโต๊ะที่จัดอยู่บนฟุตปาธข้างถนนก่อนจะเดินนำไปนั่งก่อน
“เมนูครับ” เด็กวัยรุ่นแต่งตัวมอซอเดินนำเมนูมาวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินไป
“เคยกินรึเปล่าครับเนี้ย” ผมถาม  ถึงใจจะอยากนำเสนออาหารร้านนี้ว่ารสชาติดีและราคาถูกแต่อีกใจผมกลับรู้สึกผิดอย่างไรไม่รู้  ผมลืมคิดไปสนิทว่าคนฐานะอย่างพี่คิวเขาอาจจะไม่ได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างผมก็ได้
“เคย..” พี่คิวพยักหน้า
“บนภัตตาคาร” พี่เขาขยายความ  อืม..นะครับ
“ครับ รู้ว่ามีเงิน” ผมพูดแกล้งเล่น
“งั้นผมสั่งแล้วกัน พี่นั่งเฉยๆเถอะ..มีเมนูที่อยากกินเป็นพิเศษไหมฮะ”
“เอ่อ..ไข่เจียว” พี่คิวตอบ  กลอกลูกตาไปมาเหมือนกำลังคิด
“มันพิเศษตรงไหนครับ” ผมประชด
“สั่งมาเหอะน่า” พี่เขาปัดคิ้วขมวด
“รับอะไรดีครับ” เด็กวัยรุ่นคนเดิมเดินกลับมาพร้อมกับกระดาษจด
“เอาข้าวต้มสี่ถ้วย” ผมสั่ง
“ไข่เจียวหมูสับ ยำผักกาดดอง ยำปลาสลิด ผัดผักบุ้ง กุ้งแห้งยำ ไข่เค็มสักสองฟองแล้วกัน” ผมบอก
“แล้วก็น้ำเปล่า พี่คิวเอาน้ำไรครับ”
“น้ำเปล่า” พี่คิวตอบ
“น้ำเปล่าสองขวด” ผมบอก
“ครับ” พนักงานก้มหัวให้เหมือนบอกว่ารับรู้แล้วเดินจากไปอีกครั้ง
“ผมบอกไว้เลยว่าพี่จะต้องติดใจแน่ๆ อร่อยไม่แพ้ภัตตาคารที่พี่ไปกินหรอก..แถมยังถูกกว่ามากๆด้วย” ผมอวด
“ขอให้เป็นอย่างที่พูดก็แล้วกัน” พี่คิวตอบ  ผมยักคิ้วกวนให้  ระหว่างที่นั่งรออาหารเราต่างคนก็ต่างเงียบ  มีแต่เสียงรถที่ขับผ่านไปมาและเสียงโต๊ะข้างๆที่คุยกันค่อนข้างดัง  จนผมเองก็เริ่มทนความเงียบระหว่างเราไม่ไหว..
“นี่พี่..ผมถามไรหน่อยได้ป่ะฮะ” ผมเท้าแขนลงบนโต๊ะมองหน้าอีกฝ่าย
“ไร” พี่คิวหันหน้ามามอง
“ทำไมพี่ถึงอยากไปเลี้ยงข้าวเด็กๆที่มูลนิธินักล่ะ..”
“ถามทำไม” พี่คิวย้อนถาม
“เปล่า ก็แค่อยากรู้..สงสัย ก็เลยถาม..ผิดตรงไหน” ผมตอบ
“ฉันจะตอบดีไหมเนี้ย กวน....” พี่คิวพูดแต่ละคำว่า “ตีน” ไว้ให้ฐานที่เข้าใจ
“หึ..ตอบมาสิครับ” ผมยิ้ม
“แล้วทำไมนายถึงชอบไปล่ะ” พี่คิวถามกลับอีก
“ก็ไม่ทำไม เห็นแล้วมีความสุข..เด็กมีความสุข เราก็มีความสุขที่ได้ทำ ตอบสนองกันทั้งสองฝ่าย ไม่มีใครทุกข์..ทุกคนได้ผลประโยชน์ร่วมกัน” ผมตอบ
“แฟร์ดี” ผมยิ้ม
“หึ คิดแปลกดีหนิ” พี่คิวหัวเราะพร้อมกับหยิบแก้วขึ้นดื่มน้ำ
“แล้วพี่ล่ะ..”
“ก็ไม่ทำไม แค่คิดว่า..ครอบครัว เป็นเรื่องสำคัญ” พี่คิวพูดแต่ไม่ยอมสบตาผม  มือของพี่เขาหมุนแก้วเล่นช้าๆ  ผมเงียบและอดคิดถึงเด็กๆพวกนั้นไม่ได้
“ถ้าไม่พร้อม แล้วจะมีทำไม..เป็นคนดี ก็ดีไป..แต่ถ้าชั่ว ก็รกโลก..ว่าไหมล่ะ” พี่คิวแสยะยิ้ม  แต่กลับมีสีหน้าที่ไม่ดีนัก  เพราะคำพูดของพี่เขากำลังขัดกับหน้าตายิ้มๆนั่นอย่างสิ้นเชิง 
“ก็ว่าไม่ได้ล่ะนะ เค้าก็คงไม่ได้คิดแบบเรา..สักเท่าไหร่หรอก” ผมยิ้มตอบเล็กน้อย  หลังจากนั้นเราต่างเงียบไปสักหนึ่งอึดใจได้
“หึ จะมีเด็กสักกี่คน..” พี่คิวพูดขึ้นก่อนจะทิ้งน้ำเสียงลงเหมือนเหนื่อยใจ
“ที่โตขึ้นแล้วจะเป็นคนดี ในระดับนึง..หรือแค่ปานกลาง” พี่คิวยักไหล่  ยิ้มบอกผม
“ก็ใช่ที่ว่าครอบครัวสำคัญ แต่บางอย่างมันอยู่ที่สิ่งรอบตัว การปลูกฝัง การให้ความรัก..มีเด็กไม่กี่คนหรอก ที่ครอบครัวแตกแยก แต่ตัวเองกลับยังยืนได้อย่างแข็งแรง ไม่เบียดเบียนใครน่ะนะ” พี่คิวพูด  ตาลอยมองไปทางอื่น  ผมได้แต่เงียบฟัง
“ฉันหมายถึง ครอบครัวก็ไม่ใช่สาเหตุที่จะทำให้เด็กชั่ว..เสมอไปอะนะ” พี่เขาหันมายิ้มส่งๆ  จากที่ฟังที่พี่คิวพูดแล้ว  คำพูดที่สื่อออกมาค่อนข้างชัดเจนในหลายๆเรื่อง  ผมอาจจะคิดไปเองหรือเปล่าไม่ทราบ  แต่คิดว่า..มันก็คงมีอะไรที่พี่เขาไม่ชอบใจอยู่ลึกๆ
“นั่นสินะครับ เฮ้อ..ในมูลนิธิ จะมีเด็กกี่คนน้า..ที่โตแล้วไม่หลงผิดไป” ผมเท้าคาง  มองขึ้นไปบนฟ้าอย่างอดใจหายไม่ได้เมื่อต้องนึกถึงเรื่องของอนาคตของเด็กๆพวกนั้น
“แต่พี่นี่ก็อ่อนโยนเหมือนกันแฮะ ไม่น่าเชื่อ” ผมยิ้มมองหน้าพี่คิว  พี่คิวจ้องผมกลับเขม็ง  ทำให้ผมต้องแลบลิ้นกลบเกลื่อนสายตาของพี่เขาไป
“ข้าวต้มครับ ไข่เจียวครับ ไข่เค็มครับ” เด็กเสิร์ฟพูดน้ำเสียงไร้อารมณ์สุดๆ  ผมจัดการรินน้ำเสิร์ฟให้พี่คิวและรินให้ผมเองด้วย  ไม่นานอาหารเซตต่อไปก็มาถึง
“ยำผักกาดดองครับ ยำปลาสลิด ผัดผักบุ้งครับ กุ้งแห้งยำครับ” น้องบอกรัว  ไม่ทราบว่าน้องเขาเต็มใจทำหรือเปล่าเพราะมันเป็นน้ำเสียงที่ไร้ชีวิตชีวาสุดๆไปเลยละครับ
“เหมือนไม่อยากทำงาน” พี่คิวพูดหลังจากเด็กเสิร์ฟเดินไปแล้ว
“หึ..ก็นะ ก็ยังดีที่เค้าหางานทำไม่ใช่เหรอครับ” ผมยิ้มพูด
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” พี่คิวเบะปากตอบ  ผมยื่นตะเกียบยื่นไปให้
“ขอบใจ” พี่คิวบอก  ผมตักปลาสลิดวางบนจานเปล่าของพี่คิวให้  พร้อมตักไข่เจียววางบนจานให้พี่เขาด้วย  พี่คิวเหลือบตามองหน้าผมเงียบๆ
“เอาน่า ผมกลัวพี่ไม่ชอบน่ะ” ผมพูดไม่ได้จ้องหน้าพี่คิวตอบ  พี่คิวตักปลาสลิดที่ผมตักให้เมื่อกี้เข้าปากไปพร้อมกับข้าวต้ม
“ไง..” ผมถาม  พี่เลิกคิ้วตอบ  ตั้งใจเคี้ยวอาหารใหญ่
“ก็ดี” พี่คิวพูด
“ที่จริง มันอร่อยมากต่างหาก” ผมว่า
“นี่..” พี่คิวปรามเสียงเข้ม  เพราะคงจำได้ว่าประโยคนี้ตัวเองเคยพูดกับผมมาก่อนหน้า
“หึ..ทานเถอะครับ ทำตาขวางอยู่ได้” ผมยิ้มแซว

= = = = = = = =

ณ  มหาวิทยาลัย Y
“ไม่ๆ..เอาข้อมูลโรงแรมไว้หัวเรื่องก่อน เปิดเรื่องคร่าวๆอ่ะ” ผมบอก
“แล้วเรียงลำดับตามที่มึงเขียนมาเลยใช่ป่ะ” แจ็คถาม
“ใช่ๆ เอาตามนี้เลย..ไอ้พีท เอาข้อมูลไปอ่านด้วย” ผมยื่นกระดาษที่ซีร็อกซ์ไว้ยื่นให้พีท 
“พาวเว่อร์พ้อยให้เน้นรูปเป็นหลักนะ พรีเซ้นต์เนื้อหาคนที่พรีเซ้นต์ต้องจำได้ทั้งหมด..ทุกอย่าง” ผมเน้นคำมองหน้าพีท
“โห..ไรอ่ะ” พีททำหน้างอ
“ไม่ต้องเลย”
“งั้นเดี๋ยวเราพรีเซ้นต์ช่วยพีทไหม ให้พีทเปิดหัวเรื่องในแต่ละ เอ่อ..ในแต่ละรายละเอียดที่เจาะลึก ส่วนเราจะเป็นคนขยายความเอง” แก้วบอก  ผมเงียบนึก  พีทกระพริบตาเรียกร้องความเห็นใจจากผมในทันที
“ก็ได้” ผมตกลงอย่างช่วยไม่ได้
“เยส” พีทยิ้มกว้าง
“แต่ว่ามึงก็ต้องอ่านรายละเอียดนี่ทั้งหมด ถ้าอาจารย์ถามจะได้ตอบได้” ผมบอก
“เคครับผม”
“ส่วนแจ็ค ถ้าพิมพ์รายงานเสร็จแล้วส่งมาให้เรานะ เราจะทำพาวเว่อร์พ้อยเองก็ได้”
“โอเค..อาทิตย์หน้ามึงได้ดูงานแน่นอน ไม่ต้องห่วง” แจ็คบอก
“อืม ก็ดี..งั้นไปกินข้าวกันเหอะ” ผมบอกพร้อมเตรียมเก็บกระเป๋า
“ไปเซ็นทรัลกันไหม อยากกินโออิชิอ่ะ” แก้วชวน 
“เออ ไปเหอะๆ..ไปรถกูนี่ อยากกินเหมือนกัน” พีทรีบชวนในทันที
“แจ็คไปไหม” ผมหันไปถาม
“ไม่ล่ะ เรานัดผึ้งไว้” แจ็คตอบ  ผึ้งคือแฟนแจ็คนะครับ
“อืม ไปก็ได้” ผมตอบ  ที่ตกลงไปได้เพราะช่วงบ่ายไม่มีเรียนพอดี  เราเดินทางไปเซ็นทรัลโดยรถของพีท  ระหว่างทางแก้วอ่านหนังสือเรียนให้พวกเราฟังตลอดเวลา  ทำให้พีทบ่นบ้างเป็นระยะเรื่องความเคร่งมากเกินไปของแก้ว  ผมนั่งนิ่งเพราะสำหรับผมสิ่งที่แก้วกำลังพูดมันเป็นผลประโยชน์ของเราทั้งคู่  ก็ถูกของพีทที่ว่าแก้วควรจะรีแลกซ์บ้าง   แต่ผมคิดว่าการอ่านออกเสียงให้เพื่อนๆฟังของแก้วนี้คงเป็นการรีแลกซ์สำหรับแก้วละมั้งครับ
“นั่นใช่พี่คิวรึเปล่าน่ะ” แก้วสะกิดแขนผม  มืออีกมือชี้ไปอีกด้านของตัวห้าง
“ใช่” ผมตอบหลังจากที่สังเกตอย่างแน่ใจแล้ว  พี่คิวเดินมาพร้อมกับพี่ฝัน  พี่เขาสองคนไม่ทันได้เห็นพวกผมก็เดินเข้าร้านเสื้อผ้าไปก่อนแล้ว
“อย่างกับแฟนกันเลย” แก้วพูด
“ก็น่าจะอย่างนั้นแหละมั้ง” ผมตอบ  เดินเกี่ยวแขนกันซะขนาดนั้น  ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นแฟนทั้งนั้น..รวมทั้งผมก็คิดด้วยเหมือนกัน
“ก็เหมาะกันดีนะ” พีทบอก
“เนอะ” แก้วเสริม
“ไม่อิจฉารึไง” ผมยิ้มแซวแก้ว
“ไม่เอาหรอก พี่คิวหล่อดูดีก็จริง แต่เรารู้ว่าเราไม่เหมาะ เราก็ไม่คิดหรอก..แถมพี่คิว มันสูงงงงงงงเกินไปอ่ะ ถ้าอยู่ด้วยคงเกร็งน่าดู” แก้วพูดหน้าอินเชียว
“หึ..เว่อร์” ผมว่า  เดินนำไปทางร้านโออิชิ  เรากินอาหารกลางวันเสร็จ  ต่อด้วยการดูหนังและแยกย้ายกันกลับบ้าน  ผมเดินทางกลับเองแต่พีทต้องไปส่งแก้วที่บ้านเพราะไปทางเดียวกัน

= = = = = = = =

กริ๊ง กริ๊ง~


“เค้ก รับโทรศัพท์ให้พี่หน่อยจ้ะ” พี่ซีพูด  ผมละมือที่กำลังเช็ดเคาร์เตอร์เดินไปรับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ ร้านคิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์ครับ” ผมพูด
“Hello” ง่ะ..ฝรั่ง
“.............” ผมเงียบหันไปมองพี่ซี  แต่พี่เขากำลังยุ่งอยู่กับการคิดบัญชีผมจึงไม่กล้าเข้าไปรบกวน
“อ่ะเอ่อ..ส สวัสดีครับ” ฝรั่งที่ปลายสายพยายามพูดไทยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ครับ” ผมใจดีสู้เสือตอบกลับเป็นภาษาไทยไป
“ขอ..สาย ฟ้าหน่อยครับ” ปลายสายพูด
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า..จากไหนครับ” ผมถาม  พี่ซีหันหน้ามามอง
“เอ่อ คือ..” อีกฝ่ายตะกุกตะกัก  ผมขยิบตา  มือก็ชี้ที่โทรศัพท์ส่งสัญญาณให้พี่ซีรับรู้  พี่ซีเดินมารับแทนทันที
“สวัสดีค่ะ ร้านคิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์ค่ะ..รับอะไรดีคะ”
“อาฟ้า..ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าใครจะเรียนสายคะ” พี่ซียิ้มพูด
“สักครู่นะคะ”
“เค้กเข้าไปหาอาฟ้านะ แล้วบอกว่ามีคนโทรมา..ไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร จะรับไหม” พี่ซีกระซิบบอก
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ  เดินตรงไปที่ห้องทำงานของพี่ฟ้าตามคำสั่ง


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ขอโทษนะครับพี่ฟ้า มีคนโทรหาพี่ฟ้า แต่ไม่ยอมบอกว่าจากที่ไหน..จะรับไหมครับ” ผมพูดบอก
“ใคร..” พี่ฟ้าบ่นคิ้วขมวด
“ต่อสายเข้ามาเลยแล้วกัน” พี่ฟ้าบอกส่งๆ
“เอ่อเค้ก บอกให้คิวทำแฟลทไวท์ให้พี่แก้วนึงนะ..ด่วน” พี่ฟ้าสั่งหน้าเครียด
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบก่อนเดินออกมาหาพี่ซีที่เคาร์เตอร์
“พี่ฟ้าบอกให้ต่อสายเข้าไปได้เลยครับ” ผมบอกเธอแล้วเดินตรงไปที่ห้องครัว
“พี่คิวค้าบ พี่ฟ้าขอแฟลทไวท์แก้วนึงครับ..ด่วนด้วย” ผมบอกคนในครัว
“ด่วนแล้วไม่มาทำเองล่ะ” พี่คิวย้อนหน้าตาย  ผมหัวเราะ  เดินออกมาหาพี่ซี
“เมื่อกี้ต้องเป็นทิกเกอร์แน่เลย ถ้าพี่จำเสียงไม่ผิด” พี่ซีพูดตาโต
“ทิกเกอร์คือใครเหรอครับ” ผมรีบพุ่งเข้าไปหาพี่ซีด้วยความอยากรู้
“เม้าท์ไป แฟนเก่าอาฟ้าน่ะ” พี่ซีกระซิบ
“เลวมากเลย นินทาเจ้านาย” ผมยิ้ม
“เด็กบ้า” พี่ซีตีแขนผมเบาๆ
“พี่ซีเคยเจอด้วยเหรอครับ หล่อป่ะ”
“เคยเจอแค่ครั้งเดียว ตอนที่พี่ไปเที่ยวที่อิตาลีอ่ะ..เราจัดปาร์ตี้กันที่บ้าน ทิกเกอร์ก็มาด้วย..หลังจากนั้นพี่ก็ไม่ได้เจออีก เพราะพี่กลับไทยก่อน แต่พอพี่กลับมาได้ไทยได้สักพัก พวกพี่คิว พี่เซ็น อาฟ้าก็กลับมาเปิดร้านที่ไทยนี่แหละ” พี่ซีเล่า
“แต่เห็นว่าเลิกกันไปนานแล้วนะ งง..อยากรู้อ่ะ” พี่ซีพูดเสียงสูง
“เค้กก็อยากรู้เหมือนกัน เห็นพี่คิวแซวหลายรอบละเนี้ย” ผมบอก
“แซวว่าไรเหรอ” พี่ซีถาม  หลังจากนั้นทางผมและพี่ซีมีการแลกเปลี่ยนน้ำลายกันอย่างเมามัน  นินทาเจ้านายก็ตื่นเต้นไปอีกแบบนะครับ..แฮะๆ

..................>>>><<<<...................

[jaymaza]

วู้ววววววววว

มาต่อแล้ววววววว

[loverken]

 

กรี๊ดดดรักเบบี้

[iforgive]

จะได้ชอบกันเมื่อไหร่นะ  ดูไม่มีวี่แววเลย

[ladyzakura]

น้องเค้กน่ารักขึ้นทุกตอนเลยอ่ะ 

พี่คิวมันจะผู้ใหญ่ไปไหน คิดอ่านแต่ละอย่าง

ทิกเกอร์รึป่าว ??? เอามาเปิดตัวๆๆๆ