หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[pak_kikkok]

พี่คิวแอบมีหญิงในใจแล้วหรอเนี้ยยยย  แถมเค้กยังมองว่าสองคนนั้นเหมาะกันอีกนะเนี้ย

ไม่มีใครเหมาะเท่าน้องเค้กหรอกจ๊ะ (เชียร์เต็มที่ ขาดใจกันไปเลย) ทะเลาะกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง คริๆ ๆ 

แต่ดูเหมือนงานนี้พี่คิวจะให้ความสำคัญกับสาวฝันมากเลยนะเนี้ยยย แบบนี้ต้องเอาใจช่วยน้องเค้กมากขึ้นอีกแล้ว ๆ ๆ ลุ้นๆ ๆ

ชอบพี่ฟ้าอ่ะ ไม่รู้อ่ะ เค้าชอบคนนี้มากเลย (บ้าไปแล้ว)

[Pepor]

พี่คิวเป็นพวกรักนะแต่ชอบแกล้งรึเปล่า รักแบบลิมิเต็ดเพื่อน้องเค้กคนเดียวไง

[เบบี้]

~8~

วันนี้วันเสาร์  เป็นเวรของพี่เซ็นกับไอ้เชฟบ้าในตอนเช้า..พี่เซ็น  พี่หมี  พี่กัสบ่ายและก็พี่ซีด้วย  ฮื้ม..วันนี้เจอครบเลยแฮะ  ขาดแค่พี่ออฟคนเดียวเท่านั้นเองครับ
“เค้กออกไปรดน้ำต้นไม้ให้พี่หน่อยสิ ให้อาหารปลาด้วยนะ เดี๋ยวพี่ทำโกโก้ไว้ให้” พี่ฟ้ายิ้มบอก
“อยากได้แบบร้อนหรือแบบเย็นดีครับ” พี่ฟ้าถาม
“แบบร้อนครับ” ผมตอบทันที  เช้าๆอากาศดีแบบนี้ต้องแบบร้อนเท่านั้นถึงจะเหมาะ
“จ้า เดี๋ยวพี่ทำให้..ฝากสวนด้วยนะ” พี่ฟ้าพูด
“คร้าบ” ผมตอบ  เดินออกมายืนมองสวนที่ล้อมรอบอยู่ทุกส่วนของร้าน  สวนใหญ่  ต้นไม้เยอะและแปลงดอกไม้ล้อมรอบเต็มร้านไปหมด  ดูด้วยตาเปล่าก็สวยดีอยู่หรอกนะครับ  แต่ตอนรดน้ำต้นไม้นี่ซิ..ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยล่ะ
“น้องเค้กครับ”
“ค..ครับ” ผมชะงัก  ขานตอบ  พี่เซ็นยืนยิ้ม  ในมือถือจานที่มีคัพเค้กหน้าตาน่ารักวางอยู่ด้วย
“พี่ทำมาให้เค้กชิมก่อนเลยน้า” พี่เซ็นยิ้มกะล่อนอย่างเคย
“เอ่อ เค้กต้องรดน้ำต้นไม้อ่ะครับ” ผมบอก
“ง่ะ..” พี่เซ็นทำปากจู๋ในทันที
“เดี๋ยวเค้กค่อยทานทีหลังได้ไหมอ่ะครับ” ผมพูดพยายามรักษาน้ำใจพี่เซ็นให้มากพี่สุด
“ได้ครับ งั้นพี่เอาวางไว้ที่โต๊ะนี่นะ” พี่เซ็นบอกแล้วเดินเอาเค้กไปวางไว้ที่เก้าอี้ที่ตั้งอยู่กลางสวน
“ขอบคุณมากนะครับ” ผมยิ้มบอก
“ยินดีครับ” พี่เซ็นทำท่าก้มหัวให้ผม  ผมได้แต่ยืนยิ้มให้
“อย่ายิ้มได้ป่ะครับ ใจพี่เต้นแรงไม่หยุดเลย” พี่เซ็นว่าพร้อมกับนำมือขวาจับหน้าอกของตัวเอง
“แหวะ เลี่ยน..เสี่ยวสุดๆ” ผมยืนขำพี่ซีที่ทำหน้าทำตาเซ็งพี่ชายตัวเอง  พี่เขาเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทันได้สังเกต
“ยุ่งจริง มีอะไร” พี่เซ็นหันไปถามคิ้วขมวด
“คุณแม่โทรมา บอกว่าเย็นนี้ให้พี่กลับบ้านด้วย..เรื่องบริษัท” พี่ซีบอก
“อืม แค่นี้ใช่ไหม” พี่เซ็นถามอีก
“ใช่”
“ไปสักทีซิ” พี่เซ็นไล่เสียงห้วน
“เออ ไอ้พี่บ้า” พี่ซีว่าหน้างอ
“พี่ช่วยไหม พี่ช่วยละกัน” พี่เซ็นพูดไม่พูดเปล่า  พี่เขาเดินไปหยิบสายยางมาและจัดการยืนรถน้ำต้นไม้อยู่ข้างๆผม  ผมได้แต่ยืนนิ่งเพราะรับรู้ได้ว่าพี่เซ็นยืนจ้องผมอยู่ 
“เค้กคนนะครับ จ้องอยู่ได้” ผมพูดลอยๆไม่ได้หันไปมองพี่เซ็น  พี่เขาหัวเราะเบาๆ
“ก็น่ารักทำไมล่ะ”
“เค้ก..ผู้ชายนะครับ” ผมพูด
“เกี่ยวกันตรงไหน ชอบก็คือชอบ..หน้าตาน่ารัก ก็บอกว่าน่ารัก” พี่เซ็นย้อนด้วยน้ำเสียงไม่แคร์โลกเท่าไหร่
“พี่นี่ อายใครเป็นบ้างไหมครับเนี่ย” ผมหัวเราะน้อยๆ
“หึ มันเห็นจำเป็นต้องอายตรงไหน ชอบก็บอกว่าชอบ” พี่เซ็นยิ้มอย่างใจเย็น
“แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ” ผมย้ำอีกครั้ง
“ทำไมครับ รังเกียจเหรอ” พี่เซ็นถามสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไป
“เปล่าครับ” ผมตอบ
“เค้กก็แค่ รู้สึก..เอ่อ รู้สึกว่าพี่พูดออกมาได้เป็นเรื่องปกติ” ผมมองหน้าพี่เขา  พี่เซ็นยิ้มน้อยๆให้
“เค้กไม่ได้รังเกียจหรือ เอ่อ แบ่งแยกเรื่องนี้..คือ สมัยนี้มันก็ค่อนข้างเปิดกว้างอะนะครับ แต่เค้กแค่รู้สึกไม่ชิน..ไม่เคยโดนผู้ชายจีบน่ะ” ผมยักไหล่บอกพี่เขาไปตรงๆ  ถ้าคนอื่นมาเห็นคงจะคิดว่าเป็นเรื่องแปลกเหมือนกันนั่นละครับเพราะอะไรแบบนี้ไม่ได้เห็นกันดาษดื่นเมื่อไหร่
“หึ หึหึ..ตรงดีนะ พี่ชอบ”
“งั้นก็คงรู้แล้วซินะว่าพี่กำลังจีบ งั้น..ยังไงต่อดีล่ะ” พี่เซ็นพูดเป็นเชิงถาม  สายตาที่อ่อนโยนเมื่อกี้เริ่มเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์
“อะไรครับ” ผมถามกลับ
“เค้ก ยอมให้พี่จีบรึเปล่า” มาซะตรง  ผมรู้สึกอึ้งในทันที  พี่เซ็นจ้องหน้าผมไม่วางตา
“เอ่อ คือ..เอ่อ เค้ก” ตอบยังไงดีละครับ  จะบอกว่า “ไม่ให้จีบ” มันจะดูเสียมารยาทไปไหม  แต่ถ้าไม่พูดไปตรงๆ  ก็จะเหมือนเรายอมให้พี่เขาจีบและก็เหมือนว่าเราชอบพี่เขาน่ะสิ..แง่ง
“ไอ้เซ็น มานี่เลย” ผมชะงัก  พี่ฟ้าเดินออกมาจากหลังร้านแล้วเดินตรงมาที่พี่เซ็นพร้อมกับล็อกคอพี่เซ็นเข้าไปอย่างแรง  พี่เซ็นที่ตัวสูงกว่าพี่ฟ้าถึงกับหงายหลังไป
“อาอ่ะ” พี่เซ็นโวยวาย
“เข้าร้าน เดี๋ยวไอ้คิวเหวี่ยงอีก..กูรำคาญ” พี่ฟ้าบ่น  แขนก็ล็อกคอพี่เซ็นเข้าด้วย
“เดี๋ยวๆ ปิดน้ำก่อน..โห อาอ่ะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยเนี้ย” พี่เซ็นโวยวายไม่หยุด
“อะไร..แกทำอะไรเค้ก” พี่ฟ้าพูดหันมามองหน้าผมทันที  ผมยิ้มแหยๆตอบ  พี่เซ็นเดินไปปิดก๊อกน้ำ
“เค้าบอกรักกันอยู่ อามามั่วตลอดอ่ะ” พี่เซ็นว่าพี่ฟ้าอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินหนีเข้าร้านไป  ทิ้งไว้เพียงผมกับพี่ฟ้าสองคน
“จริงเหรอเค้ก” พี่ฟ้าถามตาโต
“ไม่หรอกครับ” ผมตอบไม่เต็มปากเต็มคำนัก
“ไอ้เซ็น!” พี่ฟ้าโวยวายวิ่งตามพี่เซ็นเข้าร้านไปทันควัน
“เหอะๆ” หัวเราะคนเดียว  เพราะตามอารมณ์ของพี่ทั้งสองคนไม่ทัน  ที่จริงแล้ว..คนในร้านนี้ไม่ปกติหลายคนเหมือนกันแฮะ
ผมยืนรดน้ำต้นไม้ต่อ  รดต้นไม้จนหมดรอบร้านและให้อาหารปลาในบ่อปลาต่อจนเสร็จ  ผมนำจานคัพเค้กที่พี่เซ็นเอามาให้กลับเข้าร้านไปด้วย  พี่ฟ้าทำโกโก้ร้อนรออยู่ในห้องพักพนักงานเรียบร้อยแล้ว
“ทำงานเช้ามันดีอย่างนี้นี่เอง” ผมพูด  พี่ฟ้ายิ้ม  ในห้องมีแค่ผมกับพี่ฟ้าและพี่ซี  พี่หมีเข้างานตอนสิบโมงเช้า  ส่วนพี่กัสเข้างานตอนบ่ายโมง 
“นี่เค้ก” อยู่ๆพี่ฟ้าก็ยื่นกระดาษมาให้ผม  ผมรับมาดูอย่างสงสัย
“เดี๋ยวสักสิบโมงเค้กออกไปซื้อของพวกนี้กับคิวหน่อยนะ พอดีมีออร์เดอร์พิเศษมา มันต้องทำพรุ่งนี้น่ะ เลยต้องซื้อเตรียมไว้ก่อน” พี่ฟ้าบอก
“แต่..”
“ไม่มีแต่ พี่รู้นะว่าไอ้คิวมันแกล้งเค้ก พี่จะต้องทำให้คิวมันหายอคติกับเค้กให้ได้ หึหึ” พี่ฟ้าพูดเหมือนดีแต่กลับมียิ้มเจ้าเล่ห์ให้เห็นอย่างนั้น
“อคติ พี่คิวไม่ชอบอะไรเค้กเหรอครับ เค้กละไม่เข้าใจเลยจริงๆ..แต่ที่จริง เค้กก็ไม่ได้ชอบอะไรพี่เค้านักหรอกนะครับ นิสัยอ่ะ” ผมบ่นบ้าง
“เอาน่า หลานพี่ก็มีมุมน่ารักนะ..แต่เค้กต้องทำใจหน่อย คิวมันคิดว่าพี่ชอบเค้กน่ะ เลยรับเค้กเข้ามาทำงาน..แต่พี่ก็ชอบเค้กจริงๆนี่ ปฏิเสธได้เมื่อไหร่” พี่ฟ้ายิ้มกว้างทำท่าหัวเราะร่าไปมาเหมือนกับรู้สึกสนุก
“ตกลงพี่รับเค้กเข้าทำงานเพราะหน้าตาเค้กจริงๆอย่างที่พี่คิวว่าใช่ไหมครับเนี้ย” ผมหน้าสลด
“หึ..ก็เค้กหน้าตาดีทำไมล่ะ” พี่ฟ้ายิ้ม  ปฏิเสธรักษาน้ำใจกันบ้างก็ไม่ได้อ่ะ
“ทุกคนก็มีขี้มูกเหมือนกันแหละ” ผมว่า
“ฮ่าๆๆๆ คิดได้อ่ะ..ชอบๆ” พี่ฟ้าหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม  แสดงว่าพี่เขาคงตีความประโยคที่ผมพูดเมื่อกี้เข้าใจตรงกันน่ะนะ

= = = = = = = =

“นี่อะไรเหรอฮะ” ผมชี้ไปที่ถุงแป้งที่อยู่ในรถเข็นที่พี่คิวเพิ่งหยิบมาใส่  ที่ถามเพราะไม่รู้และเพราะว่าอยากรู้  วัตถุดิบที่พี่คิวหยิบแต่ละอย่างเป็นของนำเข้าจากต่างประเทศทั้งนั้น  แน่นอนว่าชื่อต้องเป็นภาษาอังกฤษและผมก็อ่านออกบ้างไม่ออกบ้าง  ส่วนมากมองแล้วเดาเอาจากประสบการณ์ที่เคยทำเค้กมา  แต่ทุกครั้งที่ผมทำเค้กผมจะใช้วัตถุดิบที่ถูก  หาง่ายและเป็นของไทย  ออกแนวกินของไทย  ใช้ของไทย  ร่วมใจประหยัด..แฮะๆ
“...............” พี่คิวเงียบ  เชอะ..อุตส่าห์ชวนคุยก่อนแล้วนะ  ทั้งทั้งที่เราควรจะโกรธแล้วทำตัวเฉยๆไว้แท้ๆ  แต่นี่ผมกลับอุตส่าห์เข้าหาก่อนเลยนะครับ 
“แป้งขนมปัง” โอ๊ะ..ตอบด้วยแฮะ  ไม่น่าเชื่อ
“แล้วอันนี้อ่ะ” ผมชี้ถามอีก
“แป้งสาลีโฮลวีต” พี่คิวตอบ
“แล้ว..”
“อะไร ไม่เคยพูดรึไง” พี่คิวหันมาว่า  ผมหุบปากสงบเสงี่ยมในทันที
“ก็..ก็ เบื่ออ่ะ” ผมบอก
“แล้วมาทำไมล่ะ”
“พี่ฟ้าใช้ให้มานี่” ผมย้อน
“ชิ..” พี่คิวทำหน้าเซ็งก่อนจะเดินนำไป  ผมรีบเข็นรถเข็นก้าวยาวเดินตาม
“ของที่ร้านก็เยอะแยะ ไม่เห็นจะต้องออกมาซื้อเลย” ผมบ่นคนเดียว
“ของเยอะ แต่บางอย่างมันก็ใช้ไม่ได้..บางอย่าง วัตถุดิบต้องซื้อสด ต้นทุนคิดสดเพราะออร์เดอร์เข้ามากะทันหัน วัตถุดิบที่ซื้อใหม่ก็เหมือนต้นทุนของเงินที่จะได้” อยู่ๆพี่คิวก็หันมาพูดใส่รัว
“..................” อึ้ง..ไม่ใช่อึ้งในข้อมูล  แต่อึ้งที่พี่เขาหันมาอธิบายซะยาว
“เหรอครับ” ผมก้มหน้าก้มตาอย่างเข้าใจ
“รู้อะไรในร้านบ้างเนี้ย แทบไม่รู้อะไรเลย..ฉันก็คงทายไม่ผิดสินะ” พี่คิวพูดแกมบ่น
“คนไม่รู้ ไม่ผิด” ผมบอก
“หึ..” พี่คิวแสยะหัวเราะ
“หึ..” ผมหัวเราะเลียนแบบพี่เขาบ้าง  พี่คิวหันมาจ้องหน้าผมเหมือนจะเอาเรื่อง  ผมแลบลิ้นส่ายหัวไม่สนใจทำให้พี่เขาตัดใจที่จะต่อล้อต่อเถียงกับผมและเดินไปเลือกของต่อ
“ชู่~ ชื่ออะไรครับ” ผมทักเด็กคนหนึ่ง  อายุน่าจะประมาณเจ็ดขวบที่ยืนอยู่ข้างๆผม  เด็กเงยหน้ามองหน้าผมเหมือนเขินและหันไปมองหน้าแม่ของตัวเอง
“ไหน ชื่อไรค้าบ” ผมนั่งลงเล่นกับน้องเพราะเบื่อที่จะยืนรอพี่คิวที่กำลังเลือกของอยู่ในโลกของตัวเอง
“เอิน” น้องตอบเสียงเขิน
“น้องเอินเหรอครับ พี่ชื่อพี่เค้ก..ไหน ไฮไฟว์หน่อย” ผมยกมือขึ้น  น้องเอินเอามือมาตีผมเบาๆ  ผมใช้มุขนี้เสมอเวลาที่ต้องการรู้จักกับเด็กคนไหนสักคน  และจากผลสำรวจทำให้รู้ได้ว่าเด็กชอบการไฮไฟว์มากจริงๆ
“ไฮไฟว์~” น้องเอินหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“น่ารักจังเลยนะครับ” ผมเงยหน้าบอกแม่เด็ก
“ค่ะ แกขี้เล่นน่ะค่ะ” เธอยิ้มบอก
“นี่..” ผมชะงัก  หันกลับไปมองตามเสียงแข็งๆนั่น
“ครับ” ผมลุกขึ้นยืน
“จะไปได้รึยัง” พี่คิวพูด
“ค้าบ” ผมพยักหน้าตอบส่งๆ
“ไปนะครับน้องเอิน” ผมโบกมือบ๊ายบายให้  น้องเอินยิ้มโบกมือกลับให้ผม  เด็กนี่น่ารักสดใสจริงๆเลยให้ตายเถอะ..ยังไงเด็กก็ดีกว่าผู้ใหญ่อยู่แล้ว
“เป็นนางสาวไทยรึไง” พี่คิวพูดขึ้นเหมือนหยอกล้อ
“ก็ถ้าเป็นได้ก็ดี” ผมย้อน  พี่คิวหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง
“ก็พี่กวนผมก่อนเองนะ” ผมพูดแก้ตัวเพราะชักเริ่มกลัวว่าถ้าพี่เขาเอาจริงขึ้นมาผมก็คงไม่สู้เด็ดขาด  ถึงสู้ก็คงสู้ไม่ไหวอยู่ดีอ่ะครับ  พี่คิวไม่ตอบ  พี่เขานิ่งไปสักครู่และก้าวเดินต่อ  ผมเข็นรถเข็นตามไปเงียบๆ
“ชอบเด็กเหรอ” พี่คิวถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย  น้ำเสียงราบเรียบคล้ายกับไม่ใช่ประโยคที่ต้องการหาเรื่องอย่างเคย
“อืมครับ ทำนองนั้น” ผมตอบ
“แล้วพี่ล่ะ” ผมถามกลับ
“ก็..ไม่ค่อย ชอบแต่เด็กไม่ดื้อ” พี่คิวตอบบ้าง
“พี่ก็มีลูกดิ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ”
“ภาระ วุ่นวาย” พี่เขาตอบเสียงเรียบนิ่งแสดงถึงความเย็นชาได้อีก
“อีกอย่าง ฉันเพิ่งจะยี่สิบห้า”
“หึ..เหรอครับ ก็หน้าพี่อ่ะ แก่กว่าพี่ฟ้าซะอีกนะรู้ตัวไหม” ผมพูดบอกไปตรงๆแต่อดที่จะขำไม่ได้
“แล้วมันไปหนักตรงส่วนไหนของหัวนายงั้นเหรอ” ง่ะ..ผมผงะอีกครั้ง  เราต่างคนต่างยืนจ้องหน้ากันเงียบๆ  ผมก็ไม่รู้ว่าพี่เขาจะจ้องผมทำไม  แต่ที่ผมจ้องตอบพี่คิวก็เพราะแค่อยากจ้องไปอย่างงั้นเอง  อยากให้พี่เขารู้ว่า..ผมก็สู้คนนะ  แต่ความจริงแล้วไม่กล้าสู้หรอกครับ
“มองไร” พี่คิวถาม
“แล้วพี่ล่ะ มองไร..” ผมย้อนถามกลับ
“มองหมาที่มันกำลังวิ่งออกมาจากปากนายน่ะสิ” พอพี่คิวพูดจบปุ๊บ  พี่เขาก็ก้าวขาเดินหนีผมปั๊บ  สมองผมเริ่มทำงานอย่างช้าๆ
“ไอ้..” ไอ้บ้าอ้า..มาว่าเราปากหมา  ไม่รู้จักดูตัวเองเลย  คนบ้าอะไรวะครับนั่น  คุยกันดีๆไม่กี่ประโยคก็ชวนทะเลาะตลอด
ผมได้แต่เข็นรถตามพี่คิวไปเรื่อยๆด้วยรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็พยายามข่มเอาไว้  หลังจากนั้นผมกับพี่เขาก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากนัก   พี่คิวเลือกของหยิบใส่รถเข็น  ส่วนผมมีหน้าที่เข็นไปอย่างสงบปากสงบคำ  หลังจากที่เราหาซื้อของกันจนครบ  พี่คิวเดินตรงไปที่ร้านสตาร์บัคส์
“แป๊บ ไปนั่งรอก่อน” พี่คิวสั่ง  ผมพยักหน้ารับ  เดินไปนั่งที่โต๊ะที่ไม่ได้ห่างจากรถเข็นมากนักเพราะกลัวว่าของจะหาย
“กินไหม” พี่คิวถาม  แต่หน้าตานี่หาเรื้องหาเรื่องเหมือนอยากบังคับให้กิน
“ไม่ครับ ขอบคุณ” ผมตอบ  พี่คิวเดินไปสั่งกาแฟที่เคาร์เตอร์  ตอนนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่  ร้านค่อนข้างเงียบ  ไม่นานพี่คิวเดินกลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟถึงสองแก้ว  ผมลุกขึ้นยืน  อยู่ๆพี่คิวก็ยื่นกาแฟแก้วหนึ่งมาให้ผม
“ข..ขอบคุณฮะ” ผมบอกพร้อมกับรับแก้วกาแฟมาอย่างงงๆ
“แหวะ” ผมร้อง  พอดูกาแฟเข้าปากไปได้เพียงลิ้นแตะรับรสชาติก็รับรู้ได้ถึงความขมที่ส่งผ่านประสาทรับรู้ทันที  มันขมมากจริงๆครับ
"เข้มจัง" ผมบ่น
“อะไร..เสียมารยาท” พี่คิวถามหน้าตาหาเรื่อง  คิ้วขมวดกันเป็นปม
“ขมปี๋เลยอ่ะ” ผมร้องบอกอีก
“กาแฟ ไม่ใช่ชาเย็น”
“เค้กกินไม่เป็นหรอกครับ มันขม” ผมบอกหน้าแหย
“นี่แค่คาเฟ่มอคค่านะ ลองชิมดูดีๆสิ” พี่คิวพูด  น้ำเสียงของพี่เขาลดระดับความแข็งลงจนผมรู้สึกถึงได้  ผมจึงดูดกาแฟชิมอีกครั้งเพื่อรักษามารยาท
“ช้าๆ..รับรู้ช้าๆ กลืนช้าๆ” พี่คิวพูดกำกับ  ผมพยายามทำตามที่พี่เขาบอก  พี่คิวจ้องหน้าผมเหมือนรอคำตอบ
“ก็..ดีขึ้น นิดหน่อย แต่มันก็..ไม่ถูกปากอยู่ดีอ่ะ” ผมพูดบอก  เพราะผมยังรับรู้ไม่ได้ถึงความอร่อยอยู่ดี  ขอโทษด้วยครับที่ลิ้นผมไม่ถึงมาตรฐานเอง
“แต่ที่จริง ผมชอบกลิ่นกาแฟนะ แต่แค่บางที..ขมไปผมก็ดื่มไม่ไหว” ผมบอกเพราะกลัวพี่เขาจะเสียน้ำใจ
“มันก็ขึ้นอยู่ที่ความชอบของแต่ละคน แต่กาแฟ..มีอะไรให้น่ารู้เยอะกว่าน้ำที่อยู่ในแก้วนี่น่ะนะ” พี่คิวเบะปากพูดส่งๆ
“บางกาแฟ ก็เกินจะอยากรับรู้ถึงความไร้คุณภาพ นั่นคงไม่ใช่ร้านฉัน หรือไม่บางที..ลิ้นอาจจะเองไม่ถึง..ก็มี” พี่คิวพูดบอก  เหมือนผมกำลังโดนว่าทางอ้อมอย่างไรพิกล
“เข็น” พี่คิวพูดสั่งเดินนำออกจากร้านไป  ผมรีบวางแก้วลงในรถเข็นและรีบเข็นตามตูดพี่เขาไปอย่างรวดเร็ว  เราช่วยกันขนของขึ้นรถจนหมดเรียบร้อย  พี่คิวขับรถกลับเส้นทางไปร้าน  ระหว่างทางพี่คิวไม่แม้แต่จะเอ่ยพูดอะไร  ถ้าจะจัดว่าเป็นเจ้านายที่ไร้มนุษยสัมพันธ์ก็คงจะเป็นอย่างนั้น 
“พี่..ครับ” ผมเรียกเสียงเบา
“..................” ไม่มีเสียงตอบรับ  สงสัยจะตั้งใจขับรถเกินไปหน่อยละมั้งครับ
“ถามไรหน่อยได้ป่ะ” ผมพูด
“ไร” และแล้วพี่เขาก็ขานตอบรับจนได้
“พี่..ทำไมเหมือนไม่ชอบผม” ผมถามออกไป  พี่คิวเงียบไปประมาณสิบวินาที  ผมหันไปมองอย่างรอลุ้นคำตอบ
“ไม่มีเหตุผล เคยรู้สึกไม่ชอบใครแบบไม่มีเหตุผลไหมล่ะ” พี่แกย้อน  น้ำเสียงกวนอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เคย ผมเป็นคนมีเหตุผล” ผมตอบด้วยท่าทางกวนกลับ
“นายจะบอกว่าฉันไม่มีเหตุผล” พี่คิวเล่นเสียงทำนองถามกลับเช่นกัน
“แล้วไหนละครับ เหตุผลของพี่อ่ะ”
“ก็ได้ ฉันไม่มี” พี่คิวอมยิ้มเล็กน้อย
“อ่ะ อะไรของพี่ครับเนี้ย งั้นก็ช่างมันเหอะ..ต่อไปผมจะไม่ถามแล้ว พี่อยากไม่พอใจอะไรในตัวผมก็เป็นไป ผมจะไม่สนใจ..บางทีเรื่องที่เคยสาระ ก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระได้เหมือนกัน” ผมพูดเสียงแข็งอย่างเหลืออดกับคนคนนี้  ปกติแล้วผมเป็นคนที่อารมณ์เย็นและไม่ได้จะโกรธใครง่ายๆ  แต่กับพี่คิวนี่คงอาการหนักจนผมไม่สามารถควบคุมตัวผมได้เองแหละครับ..ผมคิดเอง
“หึ..ปากเหรอนั่นที่พูดน่ะ” พี่คิวแสยะยิ้ม
“................” ผมเงียบ  ไม่อยากจะต่อปากต่อคำอีก
“หึ ก็ได้..ฉันจะไม่อคติกับนายอีก พอใจรึยัง” พี่คิวอมยิ้มเล็กน้อย
“จริงนะ” ผมรีบถามกลับ  รู้สึกโล่งใจในทันที
“ดีใจอะไรนักหนา” พี่คิวหันมามองหน้าผม
“ก็..ใครจะอยากให้มีคนเกลียดตัวเองล่ะจริงไหม” ผมยิ้ม
“ฉันไม่เห็นจะแคร์ จะเกลียด หรือไม่เกลียด..ให้ข้าวฉันกินเมื่อไหร่” พี่คิวพูดเหมือนไม่แยแสอะไรบนโลกนี้เลยสักนิดเดียว
“ผมไม่ได้รวยแบบพี่นี่ ถึงจะได้ไม่แคร์ใครบนโลก บางที..สถานะของคนบางคน ก็ควรอยู่ในกรอบไม่เหมือนคนอื่น มีสิ่งที่ต้องทำ มีสิ่งที่ต้องทำให้ตัวเองสบายใจ การที่ผมทำให้คนอื่นรู้สึกไม่เกลียดผม มันก็เป็นหนึ่งในความสบายใจของผม ถ้าไม่สบายใจ..แล้วจะมีความสุขได้ยังไง” ผมพูดบ้างเพราะอยากให้พี่เขาเข้าใจ  ไม่ว่าพี่คิวจะอคติกับผมในเหตุผลอะไรก็ตามหรือแม้แต่เป็นแค่เพียงความรู้สึกไม่ชอบผมเท่านั้น  ผมก็อยากให้รับรู้ไว้ก็พอ
“.................” พี่คิวเงียบไปครู่หนึ่ง  และผมไม่คิดจะพูดอะไรเสริมอีกด้วย
“แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่เราต้องแคร์ ความสบายใจ..มันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ใจรึไง” พี่คิวพูดและทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านั้น
“มัน..ก็คงใช่” ผมพูดเสียงเบาลง  เพราะมันก็เป็นอย่างที่พี่คิวพูดด้วยเหมือนกันล่ะนะครับ

= = = = = = = =

ณ  มหาวิทยาลัย Y
“โครงงานนี้ให้เวลาถึงกลางเดือนกันยายนนะคะ เราจะพรีเซ้นต์งานกันวันที่ 6 กันยายน ทุกกลุ่มพร้อมกัน..ดังนั้น ถ้าใครขาดวันที่พรีเซ้นต์ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นคนพรีเซ้นต์ คุณจะขาดยี่สิบคะแนนในส่วนนี้ทันที ถ้าขาด..ป่วยก็ต้องมีใบรับรองแพทย์ด้วยนะคะ” อาจารย์พูด 
“วันนี้พอแค่นี้ค่ะ พักทานข้าวได้”
“ทำเรื่องอะไรดีนะ ยากจัง” แก้วบ่น  กลุ่มทำงานวิชาการจัดการนี้มีผม  พีท  แก้วและแจ็คเพื่อนในสาขาเดียวกัน  งานที่ถูกสั่งในครั้งนี้เป็นโครงงานระยะยาว  แต่คะแนนนี่น้อยนิดเพียงแค่ยี่สิบคะแนนเท่านั้น  แทบหากำลังใจในการทำงานไม่เจอเลยก็ว่าได้ครับ..
“เกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ หรือไม่ก็งานบริการงั้นเหรอ..เราว่าต่างคนต่างกลับไปหาข้อมูลที่สนใจ แล้วเอามาคุยกันพรุ่งนี้ดีไหม” ผมบอก
“อืม ก็ได้” แก้วตอบ
“แต่ต้องหาให้ดีนะ อย่างเรื่องการบริการ มันจะต้องเป็นข้อมูลเกี่ยวข้องกับบริษัทนั้นโดยตรงอ่ะ ส่วนผลิตภัณฑ์เรายังพอหาข้อมูลเองได้ และก็ยังพอวิเคราะห์เองได้..ตอนหาข้อมูลก็ลองคิดดูด้วยล่ะว่าอะไรพอจะเป็นไปได้ไหม ต้องไปสัมภาษณ์ด้วยรึเปล่า” ผมพูด
“อืม งั้น..กูฝากพวกมึงเลยนะ คืนนี้กูจัดยาวหน้ามอ” พีทพูดพร้อมตบไหล่ผม
“ฮื้ม ตลอดอ่ะมึงอ่ะ” ผมถอนหายใจด้วยอาการเซ็งจัด
“น่า..” พีทปัดทีเล่นทีจริง
“เดี๋ยวกูช่วยหาละกัน แต่ไม่รู้จะดีไหมนะ เดี๋ยวเจอกันในเอ็มคืนนี้” แจ็คพูดบอก
“เร็วๆหน่อยก็ดี แก้วอยากให้ได้หัวข้องานก่อน จะได้สืบหาข้อมูลได้เร็วหน่อย ถ้าบริษัทไหนต้องเข้าไปสัมภาษณ์เราจะได้ขอจดหมายยื่นไปทางนั้น” แก้วบอก
“โอเค” ผมพยักหน้ารับ
“วันนี้เค้กมีทำงานป่ะ” แก้วถาม
“มี บ่ายสามโมงเนี้ย..ไปกินข้าวกันก่อนไหม เราจะได้ตรงไปที่ร้านเลย”
“เออ ไปดิ” พีทพูด  พวกเราออกเดินไปที่ร้านอาหารหน้ามหาลัย  หลังจากที่ผมกินข้าวกลางวันเสร็จต้องเดินไปรอขึ้นรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัยอีก  กะว่าจะรีบไปเพราะจะแอบไปงีบที่ร้านสักนิดเนื่องจากว่าเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยนะครับ

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“มาแล้วเหรอเค้ก นี่..พี่ซื้อช็อกโกแลตมาให้ ของขวัญที่ได้เป็นเดือนไง” พี่กัสยิ้ม  รีบกุลีกุจอลุกไปหยิบถุงมายื่นให้ผมทันทีที่ผมเข้ามาในห้องพนักงาน
“ขอบคุณมากเลยนะครับ” ผมยกมือไหว้
“ไม่เป็นไร” พี่กัสยิ้ม
“แพงรึเปล่าครับ เสียดายเงินนะฮะ”
“โหย ไม่เท่าไหร่หรอก เอาไปเถอะ..อยากให้อ่ะ” พี่กัสพูด  ดันมือของผมที่ถือถุงช็อกโกแลตไว้เบาๆ
“ขอบคุณนะครับ” ผมก้มหัวให้อีกครั้ง
“ทำไมมาเร็วจังล่ะ” พี่กัสถาม
“เค้กจะมานอนพักสายตาก่อนสักพักอ่ะครับ ง่วงนิดหน่อย” ผมยิ้มน้อยๆ
“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ออกไปทำงานก่อนละ..ได้เวลาแล้วเดี๋ยวพี่มาปลุก” พี่กัสบอก  ผมพยักหน้าตอบ  เดินเข้าเอาของไปเก็บในห้องล็อกเกอร์ก่อนจะออกมานอนพักสายตา  ก่อนนอนก็ต้องมีการตั้งนาฬิกาปลุกกันเหนียวไว้ด้วย  เกรงว่าถ้าหลับยาวอาจจะซวยได้นะครับ

..................>>>><<<<.................

[knightofbabylon]

อร๊ายยยยยยยยย ทำไมอ่านตอนเค้กกับคิวคุยกันแล้วเริ่มรู้สึกว่าต่างคนต่างจะเริ่มเรียนรู้นิสัยอีกฝ่ายเลยหว่า   
(หรืออ่านแล้วเพี้ยนไปเองไม่รู้)

แต่คิว เราเห็นด้วย มากกกกกกกกกกกกกกกกก..
(ถึงจะแทบแดกแกลบไม่เหมือนแกก็เหอะคิว มีกินมีใช้ซำบายบรื๋อมาก)
จะเกลียดหรือไม่เกลียด ให้ข้าวเรากินเมื่อไหร่ ถูกเลยจ้า
แคร์แค่คนที่ควรจะแคร์ก็พอ..

เซ็น..จีบหยอกเค้กได้นะ แต่อย่ามาจริงจัง สงวนตัวเองไว้ให้กัสเต๊อะ..
น้องเค้กอะยกให้คิวไป เข้าใจ๋บ่?
 


 

[Cupcake]

อยากให้ดีกันเร็วๆอ่าาาาา

[aunkung37]

 


สุ้โก๊ยยยยยยย



 

[THiiCHA]

พี่คิวงี่เง่าชะมัด ไม่มีเหตุผลอ่ะ บุ่วๆๆ

[THE MIN]

  :z2:อยากกินเค้กก

[patchybelle]

ตอนเจ็ดยังไม่ได้เม้นเลย
“ทุกคนก็มีขี้มูกเหมือนกันแหละ” 55555555555555555555555555555

พี่คิวเป็นตัวของตัวเองมาก ไม่ได้ไปขอข้าวใครกิน ใครจะรักจะเกลียดก็ช่าง อืม ถูก ฮ่าๆๆๆ

สรุปว่าพี่คิวไม่อคติกะน้องเค้กแล้ว ดีจัง ><

[Dakzy]

คิวเค้กกัดกันตลอดดดดดดดดดดดดด

จะคอยดูซิว่าคิวจะเลิกอคติกับเค้กได้อย่างปากว่ารึเปล่า

แต่ก็แอบสงสัยว่าทำไมคิวต้องไม่ชอบเค้กด้วยน้อ

หรือความจริงแล้วเป็นพวกซึน ปากอย่างใจอย่างอะไรแบบนี้

[Horizon]

อ่านยาวสะใจ ขอบคุณนะเบบี้
+1

[kokikung]

อยากตระคุบปากอิพี่คิว
จริงๆๆเลยคนๆๆนี้
แต่เค้กก็ตรงๆดีนะ ปากก้ใช่ย่อยเลยนะเนี่ย

[Yunatsu]

จะคืนดีกันแล้วจิงๆหรออออออ

พี่คิวจาทำดีก่าเค้กแล้วจิงงะ

แอบมะค่อยเชื่อ

พี่เซ็นตรงดี ชอบบบ

[Chiren]

พี่คิวนี่แกล้งเค้กตลอดเลย

ใจจริงแอบหลงเค้กแล้วล่ะสิ (โดนพี่คิวเตะ)

[MoMoRin]

(-***-)

[cocoaharry]

หวังว่าพี่คิวจะเปิดใจให้เค้กแล้ว

[JJHJJH]

อั้ยยะ แอบดีกันแล้วนิดนิดใช่มั้ย
น่ารักอ่า คิว•เค้ก
ปล...มาต่อไว ดีใจมากๆ ค่า น้ำท่วมหงอยจะแย่

[wan]

ความไม่เข้ารูปเข้ารอย ก็พอ ๆ ที่จะขยับบ้างแล้ว  อีกนิด ๆ  หึ หึ หึ ....
ดู ๆ ไป เหมือนพี่ฟ้าจะคอยสนับสนุน คู่นี้อยู่กลาย ๆ นะ 
+1 เป็นกำลังใจให้ บี้บี๋ 

[bobie]

พี่คิวจะเลิกอคติแล้วจริงๆป้ะเนี่ย
จะได้สานสัมพันธ์กันได้เร็วขึ้นอีก ><

[BeeRY]

เหตุผลของพี่คิว คือการไม่มีเหตุผลล่ะสิ
เอาน่า อยู่ใกล้ๆกันเดี๋ยวมันก็มีอะไรที่จูนเข้าหากันเองแหละ ไอ้เราก็รอลุ้นต่อไปว่าเมือ่ไหร่เค้าจะคุยกันดีๆ

[mundoo]

พีคิวอคติว่ะ!!
เกลียดแบบไม่มีเหตุผลเนี้ยนะ
น้องเค้กออกจะน่ารัก

[fuku]

บางทีก็ไม่ใช่เกลียดแต่รู้สึกแปลกๆ ตะหงิดๆ ว่าเค้าจะมาทำให้เราเปลี่ยนไปมากกว่ามั้ง
คือ แอบคิดว่าถ้าเกลียดจริงๆอย่างคิวคงไม่ทำแค่นี้ คงอาละวาดแล้วหาเรื่องไล่ออกไปแล้ว
เป็นผช.ไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์ก็แบบเนี้ย

[SuSaya]

พี่คิวปากแข็ง XP

[rujaya]

พี่คิวนี่กวนได้โล่จริงๆ แต่ก็ดีขึ้นกว่าเดิมนิดนึงนะ 

[ขนมหวาน]

อยู่ด้วยกันเยอะ ๆ น่าจะเข้าใจความเป็นตัวตนของกันและกันมากขึ้น
น้องเค้กน่ารัก พี่คิวก็แบบตัวเองสูงจริง ๆ
สักพักมันคงจูนเข้ากันอะนะ

[POPEA]

น้องเค้กน่ารักตลอด ~
พี่คิวก็ซึนเดเระตลอด~
 

[nunamicky]

รอดูพฤติกรรมพี่คิวหลังจากที่จะไม่มีอคติกับเค้ก
มันจะดีขึ้นรึเปล่านะ

[White]

พี่คิววววววววววว  จะเอาไง แน่

ตัว ตัว เปล่าาา

[- คราส -]

เค้กน่ารักเสมอ

พี่คิวซึนหรือว่าอะไร

 

[toou]

คิวพูดเยอะขึ้นแล้วววววววว   วู๊ววววววววววววว