หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[marionatte]

อ่านจบ lover2 แล้ว โต้รุ่งมาหลายวัน
ภาค 2 นี้ ดีใจที่ยังมีเรื่องคิวกับเค้กแทรกมาให้หายคิดถึง

คธาฟ้ากับทิก้กอร์ก็แฮปปี้ กำลังรอลุ้น lovers 3ว่าเนื้อเรื่องจะออกมารูปแบบไหน


แต่ส่วนตัว อยากอ่านคู่คิวกับเค้กตาอ แบบว่าชอบคิวอ่ะค่ะ
ชอบความอข็งนอกอ่อนใน อ่านแล้วจักจี้ดี
อยากเห็นภาพ คิวหวานบ้าง จะออกมา้ป็นยังไง

จะรอติดตามต่อค่ะ สู้ๆนะค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายอีกเรื่องที่สนะกมากเลยค่ะ

[wan]

คาดเดา คู่ที่ 3 น่าจะเป็น นายเซ็น กับ น้องกัส 
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ เบบี้ 

[CarToonMiZa]

 

[♫~Eristneth~♪]

ซึ้งงงงงงอะ 

[REMIND]

ชอบเรื่องนี้มาก ๆ ๆ เลยค่ะ คุณเบบี้แต่งเรื่องนี้ได้น่ารักมากจริง ๆ
กลับบ้านต้องมาเปิดดูทุกวันว่าอัพแล้วหรือยัง
ลุ้นคู่ที่สามเป็นเรื่องของกัสหรือเปล่า  แอบชอบกัสนะค่ะ

[pukpra]

ทิกเกอร์เอ้ยยย สมหวังซักที ลุ้นตั้งนาน ^^

[● MaYa~Boy ●]

Lover 3 จะเป็นตอนของใครเอ่ย?

[ormn]

:กอด1:รออ่านตอนต่อไป


 

[PlenG]

ยังไม่ได้อ่านตอนพี่ฟ้าเลยค่ะ
แต่เข้ามารอLover 3 ใช่คู่กัสหรือเปล่าคะ
ชอบกัส น่าจะคู่กับพี่เซ็น ^^

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ลุ้นแบบตัวโก่งเลยก้อว่าได้ สุดท้ายฟ้าหาหัวใจตัวเองเจอแล้ว
เอาใจช่วยขอให้ความรักของฟ้าและทิกเกอร์จงมั่นคงและโชคดีตลอดไปนะ

[myd3ar]

เย้ๆ ในที่สุดก็กลับมารักกับทิกเกอร์อีก

ทิกเกอร์นี่ยอมฟ้าทุกอย่างเลยนะ

[kurdsuk]

คิดเถิงพี่บี้อ่า ไม่มีเฟซพี่บี้ให้อ่านแล้วเหงามาก คิดถึง ตะโกนๆๆๆ

[Mura_saki]

มารอตอนใหม่

[white choc~]

แอบย่องเข้ามาส่อง

ว๊า~~เบบี้ก๊ะยังไม่มาอีกเว้

[เก้าแต้ม]

รอลุ้นคู่ที่ 3 ว่าจะเป็นคู่ไหน

[ToffeE_PrincE]

จบแล้วอีกคู่
สนุกๆ
รอคู่ที่สาม จะเป็นคู่ของใครน่ะ

รอลุ้น

 

[iforgive]

สมใจเล็ก ๆ ที่ฟ้าเลือกทิกเกอร์ในที่สุด
ภาค 3 จะเป็นเค้กกับคิวอีกหรือเปล่านะ 

[CarToonMiZa]

 

[SGL]

รอภาค 3นะค้าาา

[CarToonMiZa]

คิดถึงจังเลยยยยยยยยยย

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ฮริ้วววววววววววววว สุดท้ายพระเอกของฟ้าก็คือทิกเกอร์ 


ตอนต่อไปจะเป็นคู่ใครหว่า? ลุ้น ๆ

[jakkee]

มารอตอนใหม่ด้วยคนคร้าฟ

[เบบี้]

Lover..3

~1~

ณ  บ้านเกริกเกียรติไกร..
“ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วไม่ใช่เหรอ หยุดทำงานที่ร้านอาหารของคุณฟ้าก่อนไม่ได้รึไง” พ่อพูดขึ้นกลางโต๊ะอาหาร  ระหว่างอาหารมื้อเช้า  เมื่อบทสนทนาของพ่อกับพี่ชายของผมจบลง  พ่อก็เริ่มสาวมาถึงเรื่องของผมในทันที
“กัสทำได้ครับ ไม่เป็นอะไรสักหน่อย” ผมพูดบอกพ่อก่อนจะก้มลงทานข้าวต้มต่อ 
“..................” พ่อเงียบลง  ทำให้ทั้งโต๊ะเงียบไปด้วย  ผมรู้ดีว่าพ่อไม่อยากให้ผมทำงานอะไรเลย ท่านอยากให้ผมตั้งใจเรียนอย่างเดียว  ท่านไม่เห็นว่าสิ่งนี้สำคัญต่อท่านหรือผม  ที่ผมสามารถทำงานที่ร้านของพี่ฟ้าได้  เพราะว่าพ่อไว้ใจและเกรงใจตระกูลของพี่ฟ้ามาก  ท่านถึงได้ยอมโอนอ่อนให้นะครับ
“กัสโตแล้วนะคุณ ปล่อยไปบ้างเถอะ” แม่พูดขึ้นเสียงเรียบ  สีหน้าของแม่เรียบเฉยไม่ค่อยบอกอารมณ์เช่นทุกครั้ง  แม่ผมเป็นคนไม่ค่อยพูดไม่ว่าจะกับใครก็ตาม  แต่นิสัยจะค่อนข้างตรงไปตรงมาและเห็นถึงหัวอกของลูกๆเสมอ
“ใช่ครับ ถ้าคะแนนตกเมื่อไหร่..ก้องจะจัดการเอง ป๊าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” พี่ก้อง  พี่ชายคนโตพูดขึ้นอีกคน  ผมเป็นลูกคนสุดท้อง  มีพี่ชายคนโตหนึ่งคน  ชื่อพี่ก้อง  ส่วนพี่สาวคนกลาง  ชื่อพี่ลูกเกตุ  พี่ทั้งสองคนได้ดิบได้ดีมีหน้ามีตาในสังคม  หน้าที่การงานดีมาก  เหลือเพียงผมตอนนี้ที่ยังคงเรียนหนังสืออยู่  จึงทำได้อย่างเดียวคือเรียนเท่านั้น
“ตามใจพวกแกก็แล้วกัน ดูมันให้ดี..ทำหน้าไม่พอใจ ฉันก็ไม่อยากจะยุ่ง” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันก่อนจะเหลือบหางตาไปอีกทาง
“ป๊าฮะ” ผมวางช้อนลงด้วยรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก  ผมมองหน้าพ่อ  พ่อหันกลับมาจ้องหน้าผมเขม็ง
“ป๊าบอกเองว่าถ้ากัสทำคะแนนได้ดี ป๊าก็จะไม่ว่า..แล้วป๊าจะมาจับผิดอะไรกัสอีก” ผมพูดอย่างน้อยใจเพราะอะไรก็ไม่เคยดีสักอย่าง  น้อยครั้งที่บางอย่างจะถูกใจพ่อ
“กัส..เงียบน่า” พี่เกตุหันมาปรามผม  ผมก้มหน้าลง
“แกว่าฉันจับผิดแกงั้นเหรอ” พ่อว่าเสียงเข้ม
“ป๊าคะ น้องก็พูดไปอย่างนั้นเอง..ป๊าทานอาหารดีกว่านะคะ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน” พี่เกตุพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างต้องการให้ทุกอย่างจบลง
“ฉันหมดอารมณ์กินละ” พ่อพูดพร้อมกับจับผ้ากนเปื้อนวางลงบนโต๊ะ
“ป๊า..กัสขอโทษ” ผมรีบบอกเมื่อเห็นว่าพ่อทำท่าจะลุกไป  ในห้องอาหารเงียบกริบ  พ่อหันมามองเล่ห์ผมเพียงนิดเดียวเท่านั้นก็เดินออกจากห้องอาหารไปในทันที
“ฮื้ม..ฉันละเบื่อหน่ายจริงๆเลยพ่อลูกคู่นี้” แม่บ่นพึมพำ  ผมเป็นคนเดียวภายในบ้านที่กล้าต่อปากต่อคำกับพ่อ  และเป็นเพียงคนเดียวที่ค่อนข้างไม่ยอมพ่อสักเท่าไหร่  ถ้าในบ้านเกิดมีปากมีเสียงกันละก็จะมีผมเป็นตัวต้นเหตุอยู่ในเรื่องนั้นด้วยเกือบทุกครั้ง
“คุณแม่” ผมค้อน
“ป๊าเค้าจะพูดอะไร วันหลังก็เงียบๆไปเถอะ..เดี๋ยวได้โมโหขึ้นมา คราวนี้ฉันจะไม่ช่วยพูดให้แล้วนะ” แม่ว่าพร้อมกับค้อนสายตากลับให้ผมด้วย  ผมหุบปากและนั่งลงอย่างช่วยไม่ได้
“คุณแม่นั่นแหละ สอนพ่อบ้างสิ..เอาแต่ว่ากัสอยู่ได้” ผมบ่นบ้าง
“หึ..” แม่หัวเราะในลำคอเท่านั้นก่อนที่จะตักอาหารทานต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้
“แล้ววันนี้จะไปร้านยังไง ให้คนขับรถไปส่งใช่ไหม” พี่ก้องหันมาถาม  ผมส่ายหัวตอบ
“พี่หมีมารับ” ผมตอบ
“งั้นเหรอ..ก็ดี” พี่ก้องยิ้มให้น้อยๆและหันไปทานข้าวต้มต่อ
“อะไร” พี่ก้องหันมายิ้มถามเหมือนรู้ทัน ผมพยายามเขยิบตัวขึ้นเพื่อจะเข้าไปกระซิบพี่ก้องใกล้ๆหูพี่ชายแสนน่ารัก
“กัสอยากได้รองเท้าใหม่ครับ” ผมกระซิบบอก  พี่ก้องอมยิ้มหันกลับไปทานอาหารทำเป็นไม่สนใจผม  ผมนั่งมองอย่างรอลุ้น
“ทำงานแล้ว มีเงินเดือน..ก็ซื้อเองสิ” พี่ก้องพูด
“ฮู..เงินเดือนที่แม่ให้ กับเงินเดือนจากที่ร้านอะนะ แค่ค่ากินก็หมดละ..แม่ขี้เหนียวจะตายพี่ก็รู้” ผมบ่นใส่พร้อมกับเหน็บแนมไปทางแม่ด้วย  แม่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดโต้ตอบใดๆเช่นเดิม
เดือนเดือนหนึ่งผมจะได้รับเงินเดือนจากแม่ของผม  รวมกับค่าจ้างจากที่ร้านของพี่ฟ้าอีก  หนึ่งเดือนผมจะใช้เงินตกประมาณหนึ่งหมื่นแปดพันถึงสองหมื่นบาทประมาณนั้น  เป็นการใช้เพียงแค่ค่าอาหารกับช็อปปิ้งเล็กน้อยเท่านั้น  ค่าเดินทางโดยส่วนมากผมไม่ต้องเสียเพราะพ่อจะให้รถคอยไปรับไปส่งผมตลอด  ส่วนถ้าผมต้องการจะไปช็อปปิ้งแต่ละครั้ง  ผมต้องมาขอเงินจากแม่ถึงจะได้รับอนุญาตให้นำบัตรเครดิตไปใช้ได้  ถึงแม้ผมจะมีบัตรเครดิตติดอยู่กับตัวแต่วงเงินที่ได้รับอนุญาตก็ไม่พอให้คนอย่างผมถลุงได้เต็มที่เท่าไหร่  ถ้าต้องให้อ้อนระหว่างแม่กับอ้อนพี่ๆแล้วละก็  ผมขออ้อนพี่ๆยังได้ของง่ายกว่าอีกนะครับ
“น้า..กัสอยากได้รองเท้าใหม่ พากัสไปซื้อหน่อย” ผมเอามือซ้ายจับแขนพี่ก้อง  ส่วนมือขวาก็จับแขนพี่เกตุที่นั่งอยู่ข้างๆเขย่าไปมาอย่างอ้อนวอน
“น้าค้าบ~”
“อืม รู้แล้ว..รีบกินซะ พี่ว่างวันเสาร์ โอเคไหม” พี่ก้องตัดบท
“โอเคครับ!” ผมรีบทำท่าเลียนแบบทหารในทันที
“พี่เกตุก็ว่างใช่ไหม” ผมหันไปถามพี่เกตุบ้าง
“ว่าง..แต่พี่ก้องจ่ายนะ” พี่เกตุหัวเราะ
“อะไร..พี่จ่ายให้กัส ไม่ได้หมายความว่าจะจ่ายให้เกตุด้วยสักหน่อย”
“โหย เกตุก็น้องพี่เหมือนกันนะ” พี่เกตุโวยวายในทันที
“แต่เกตุแก่แล้ว” พี่ก้องพูดปนหัวเราะ
“กร๊าก พี่ก้องบอกว่าพี่เกตุแก่แล้ว..พี่เกตุแก่แล้วอ่ะแม่ ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะชอบใจ 
“เบาเสียงหน่อย..ไร้มารยาทจริงๆ” แม่ปรามด้วยท่าทีเหมือนไม่อยากจะสนใจพวกผมเท่าไหร่  ผมหุบปากเข้าหากันก่อนจะนั่งทานอาหารต่อเงียบๆอย่างช่วยไม่ได้ 
ตระกูลของผมตั้งแต่รุ่นของคุณทวดเป็นนายทหารชั้นสูง  มาตลอดจนถึงรุ่นคุณปู่และคุณตาก็เป็นทหารอีกเช่นกัน  แม่ของผมเป็นลูกสาวของนายทหารชั้นสูงที่เป็นที่นับหน้าถือตา  ทั้งสองตระกูล..ตระกูลของคุณปู่และตระกูลของคุณตาเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน  พ่อกับแม่ไม่ได้ถูกจับบังคับให้แต่งงานอย่างที่หลายฝ่ายคิด  ทั้งพ่อและแม่ตกหลุมรักกัน  เป็นความรักที่สวยงามมากจนบางครั้งผมถึงขั้นเพ้ออย่างไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อจะเป็นผู้ชายในฝันของแม่ได้ 
พ่อของผมดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารสูงสุด  เป็นที่นับหน้าถือตาให้แก่ตระกูล  จนมาถึงพี่ก้องพี่ชายของผมก็ทำงานทางด้านทหารอีก  แต่แตกต่างออกไปเพราะพี่ก้องทำงานด้านทหารอากาศ  เพียงอายุไม่เท่าไหร่พี่ก้องก็ได้รับตำแหน่งสูง  พี่ก้องจึงเป็นลูกที่พ่อและแม่ภูมิใจมาก  ส่วนพี่ลูกเกตุพี่สาวของผม  เธอจบปริญญาเอกทั้งทั้งที่อายุยังน้อยมาก  อายุเท่าพี่คิวและพี่เซ็น  ตอนนี้พี่เกตุทำงานเป็นอาจารย์อยู่ที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง  ประเด็นสำคัญที่พ่อชอบอกชอบใจนั้นอยู่ที่พี่ทั้งสองคนได้งานเป็นที่นับหน้าถือตา  ผมที่เป็นน้องคนเล็กสุดจึงกดดันเล็กน้อยถึงปานกลาง  พ่อคัดค้านผมหัวชนฝาตั้งแต่ผมเลือกเรียนคณะมนุษยศาสตร์แล้ว  พ่อเห็นว่าผมเป็นลูกผู้ชาย  จึงอยากให้ผมทำงานเป็นทหารอย่างที่พ่อต้องการละมังครับ  แต่ดีหน่อยที่พี่ชายและพี่สาวของผมอยู่ข้างผมและคอยสนับสนุนผมเสมอมา  ท้ายที่สุดพ่อจึงยอมโอนอ่อนผ่อนตามให้
อาชีพที่ผมใฝ่ฝันคืออาชีพในวงการบันเทิง  แต่ผมรู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้หรอก  พ่อจะต้องคัดค้านและจะต้องไล่ผมออกจากบ้านแน่ๆถ้าผมจะคิดทำอย่างนั้น  ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นและไม่อยากทำให้พ่อต้องเสียใจอีกด้วย  หนึ่งสิ่งที่ผมสามารถทำให้พ่อได้ก็คือหน้าที่การงานที่ดีพอที่พ่อจะภูมิใจและยืดอกบอกคนอื่นได้  แต่ตอนนี้ผมยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าผมจะทำงานอะไรดี..นั่นแหละมั้งครับที่ยังคงเป็นปัญหา
คนในครอบครัวก็ไม่เชิงกดดันผมเท่าไหร่  แต่แน่ล่ะว่าพ่อเป็นส่วนหนึ่งที่สามารถส่งพลังกดดันมาให้ผมได้ตลอด  ส่วนแม่เป็นคนเหมือนไม่ค่อยสนใจอะไร  เพราะแม่ต้องออกงานสังคมบ่อยครั้ง  แต่บางครั้งแม่ก็จะยอมทุกครั้งเวลาที่ผมขอหรืออ้อนอะไร  ผมไม่รู้ว่าพ่อจะรู้รึเปล่าว่าที่จริงแล้วผมไม่ได้ชอบผู้หญิง  แต่ผมรู้ดีว่าพ่อกลัวมากที่ผมจะเป็นอย่างนั้น  ส่วนแม่ของผมก็น่าจะพอดูผมออก  ผมไม่รู้ว่าผมเริ่มเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  พอมารู้ตัวอีกทีก็พบว่าตกใจไปก็เท่านั้น  ที่จริงแล้วผมอาจจะรู้ตัวเองมานานมากแต่พยายามที่จะไม่ยอมรับมัน
“สวัสดีครับพี่ก้อง” พี่หมีลงมาจากรถ  พี่ก้องเดินมาส่งผมที่หน้าบ้าน  พี่เขายกมือรับไหว้พี่หมีพร้อมกับยิ้มให้
“มารับทุกวัน ไม่เบื่อรึไง” พี่ก้องพูดอมยิ้ม
“หึ..ไม่หรอกครับ” พี่หมียิ้มตอบเล็กน้อย
“ไปนะครับ ตั้งใจทำงานนะ” ผมโบกมือบ๊ายบายให้พี่ชายของผม
“หึ” พี่ก้องหัวเราะในลำคอ  ลูบหัวผมเล็กน้อยก่อนจะโบกมือตอบให้  ผมเดินมาขึ้นรถก่อนพี่หมี  เห็นพี่ก้องกับพี่หมีคุยอะไรกันนิดหน่อยก่อนที่พี่หมีจะกลับมาขึ้นรถอีกครั้ง
“คุยอะไรกันเหรอ” ผมถาม
“ยุ่ง” พี่หมีตอบส่งๆพร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเอง
“ยุ่ง” ผมเลียนแบบทำปากยื่นปากยาวใส่  พี่หมีอมยิ้ม
“เย็นนี้พี่หมีมาส่งกัสที่บ้านด้วยนะครับ” ผมบอกก่อนเพราะกลัวว่าพี่หมีจะไปนัดกับใครอื่น
“ก็ให้ที่บ้านไปรับสิ พี่ก้องบอกว่าจะให้รถไปรับที่ร้าน” พี่หมีพูดพร้อมกับขับรถเคลื่อนตัวออกมาจากหน้าบ้าน
“ไม่เอา..จะกลับกับพี่ ไม่อยากกลับกับคนขับรถ” ผมเหวี่ยงหัวไปมาอย่างไม่ชอบใจ
“หึ แค่นี้พี่ก็จะเหมือนคนขับรถให้กัสอยู่แล้วนะ” พี่หมีอมยิ้ม  เอียงหน้าไปอีกทางเพื่อดูรถที่ผ่านไปผ่านมาเพื่อที่จะข้ามไปอีกฝั่งของถนน  ผมหันไปจ้องหน้าพี่หมี  เราเงียบลง  พี่หมีหันกลับมายิ้มให้ผมเพียงนิดเดียวก็หันหน้ากลับไปมองถนนตรงหน้าต่อ
“เฮ้อ..เบื่อคนแก่” ผมกอดอกเข้าหากันและทิ้งตัวพิงเบาะ  ได้ยินเสียงพี่หมีหัวเราะเบาๆ  เราไม่ได้คุยอะไรกันอีก  ระหว่างทางมีเพียงเสียงเพลงคลอเบาๆ  พี่หมีชอบฟังเพลงไทยสากล  ส่วนมากเป็นแนวเพลงรักป๊อบแบบฟังสบายๆขัดกับบุคลิกของพี่เขาค่อนข้างมากทีเดียว
สถานะระหว่างผมกับพี่หมีค่อนข้างคลุมเครือมานานมากแล้ว  เราต่างฝ่ายต่างรู้ดีอยู่เต็มอก  ผมไม่รู้ว่าผมจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร  มันเหมือนกับความคลุมเครือดำเนินมายาวนานจนต่างฝ่ายต่างเลิกพูดที่จะให้เรื่องราวนั้นเคลียร์ลง  ซึ่งไม่เชิงว่าผมไม่ได้รู้สึกดีๆกับพี่หมี  ผมรู้สึกดีๆกับพี่เขามาตลอดและนี่แหละที่เราสามารถสัมผัสถึงกันได้  แต่ผมกลับมีความรู้สึกบางอย่างมาขั้นให้ความสัมพันธ์เราไม่ก้าวเดินไปข้างหน้า
หลังจากที่ผมทำงานที่ร้านนี้มาได้ประมาณปีกว่า  ผมถูกพี่หมีจับได้ว่าผมแอบชอบพี่เซ็นเมื่อประมาณปลายปีที่แล้ว  ผมจำได้ดีว่าวันนั้นน่าจะเป็นวันเกิดครบรอบยี่สิบปีของผมพอดี  ผมไม่รู้ว่าผมออกอาการเกินควรมากไปหน่อยรึเปล่าพี่หมีถึงสังเกตเห็นได้  หรืออาจจะเพราะพี่หมีสังเกตเห็นได้นานมากแล้ว..
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจครั้งที่ร้อย  มองกล่องของขวัญที่พี่เซ็นให้  ผมยังไม่ได้แกะมันจึงไม่รู้ว่าในนั้นคืออะไร  ถึงแม้ว่าอยากจะรู้ใจแทบขาดก็เถอะครับ
“เฮ้อ”
“อะไร..ถอนหายใจอยู่นั่น มันน่ารำคาญนะครับ” พี่หมีพูดขึ้นระหว่างทางที่พี่หมีกำลังขับรถไปส่งผมที่บ้าน  ผมต้องกลับไปฉลองงานวันเกิดกับคนที่บ้าน  ซึ่งทำเป็นประจำอย่างนี้ทุกทุกปี
“เปล่าฮะ” ผมตอบเสียงเอื่อย
“งั้นเหรอ” พี่หมีพูด  เราสองเงียบลงครู่หนึ่ง 
“กัส..” พี่หมีเรียกอีกครั้ง
“ครับ” ผมขานตอบอย่างไม่ได้คิดอะไร  ใจลอยไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่ทราบ
“ชอบใครในร้านงั้นเหรอ” พี่หมีพูดถามแต่น้ำเสียงกลับไร้อารมณ์ใดๆ
“ห๊ะ!” ผมอ้าปากค้างด้วยความตกใจ  หันกลับไปมองหน้าพี่หมีตาถลนในทันที  พี่หมีไม่ได้หันหน้ามามองผม  แต่ขับรถมองถนนตรงหน้าด้วยท่าทางเฉยเมยต่อคำถามของตนเองซะไม่มี
“อ่ะ..อะไรของพี่หมีครับ” ผมอึกอัก  รู้ตัวเองเลยว่าเริ่มเก็บอาการไว้ไม่อยู่  ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำตัวอย่างไรดีไม่ให้ผิดปกติ  ยิ่งพี่หมีพูดขึ้นมาโต้งๆอย่างนี้ยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูกกันไปใหญ่
“เปล่า ก็คิดว่ากัสน่าจะชอบใคร” พี่หมีพูดเสียงเรียบ  ด้วยหน้าตานิ่งเสียจนผมไม่รู้ว่าพี่หมีกำลังต้องการอะไรจากผมกันแน่  เราสองคนสนิทกันมากขึ้นหลังจากที่ผมทำงานที่ร้านนี้มาได้ประมาณเดือนสองเดือนเพราะพี่หมีเป็นคนที่คอยเทรนงานให้กับผม  หลังจากนั้นเราก็เริ่มไปไหนมาไหนกันบ่อยครั้งมากขึ้นเรื่อยๆแต่นั่นก็ไม่ได้เรียกว่าสนิทมากจนจะสามารถเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังได้ 
“ก..กัส เปล่า สักหน่อยครับ” ผมรีบตอบออกไป  เสียงมันสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่  บางครั้งผู้ชายคนนี้เป็นอีกคนที่ทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ
“หึ..ถ้าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร พี่ก็แค่พูดเฉยๆ” พี่หมีแสยะยิ้ม  เป็นรอยยิ้มที่ตรงข้ามกับคำพูดอย่างสิ้นเชิง  รอยยิ้มของพี่หมีดูกร้านโลกจนทำให้ผมรู้สึกกลัว
“พี่หมี” ผมเรียกเสียงค่อย  พี่หมีเหลือบสายตามามอง  สายตาของพี่เขาทำให้ผมต้องหลบตาหนีอีกครั้ง
“เอ่อ คือ..กัส พี่หมี ทำไม” ผมพยายามพูดแต่มันก็ตะกุกตะกักไปหมด  พี่หมียังคงเงียบเหมือนกำลังรอฟังคำอธิบายอย่างนั้น
“ชอบเชฟเหรอ” พี่หมีพูดเสียงเบา  แต่กลับเป็นคำพูดและน้ำเสียงที่ทำให้ตัวผมเกร็ง  ผมกอดกล่องของขวัญของพี่เซ็นเข้ามาแนบกับตัวมากขึ้น
“เปล่า!” ผมกระแทกเสียงตอบ 
“เชฟมีสองคนนะ..” พี่หมียังคงต้อนผมไม่หยุด  ผมกัดปากเข้าหากันอย่างต้องการควบคุมสติของตัวเอง
“แต่ทั้งสองคน ไม่มีความเป็นไปได้เลย” พี่หมีบอก
“พี่หมี” ผมพูดเสียงเบาอย่างรู้สึกเสียใจที่พี่หมีพูดเหมือนต่อว่าผม  มันตรงเกินไปที่ผมจะสามารถรับคำพูดนี้ได้  พี่หมีขับรถจอดเข้าที่ข้างทาง  ผมหลับตาลง  อยู่ๆน้ำตาก็หยดลงอาบแก้มอย่างห้ามไม่อยู่  ผมรับรู้ได้ถึงมือใหญ่ๆของพี่หมีที่ลูบแก้มผมอย่างเบามือ
“ขอโทษครับ” พี่หมีปลอบเสียงเรียบ  ผมยิ้มให้เพียงนิดเดียวเพราะไม่สามารถยิ้มกว้างได้มากกว่านั้น
“ยิ่งร้องไห้พี่ยิ่งชอบนะ..หยุดร้องเถอะ” พี่หมีพูดแกมหัวเราะ  ผมก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไร  พี่หมีเองก็ไม่พูดอะไรก่อนจะเคลื่อนรถออกอีกครั้ง 
หลังจากวันนั้นก็ทำให้เราเหมือนสื่อต่อกันได้มากขึ้นกว่าเก่า  เรื่องมันดำเนินมาเรื่อยๆ  เหมือนมีบางคนในร้านสังเกตได้แต่ลึกๆ  แต่ลึกลงไปกว่านั้นก็ไม่มีใครสอบถามรายละเอียดให้มากความ  ชีวิตกำลังดำเนินมาอย่างปกติอย่างเช่นชีวิตปกติของวัยรุ่นและวัยทำงานของคนหลายๆคนทั่วไป  ผมกับพี่หมีสนิทกันมากขึ้น  พี่หมีมักจะไม่พูดอะไรที่ทำให้ผมเสียใจ  ถึงแม้ว่าหลายครั้งที่พี่หมีจะรู้ว่าผมมีอะไรฝังใจอยู่ตลอดเวลา  และทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ยังไม่ยอมรับพี่หมีอย่างเต็มหัวใจ  นั่นละครับ..ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าพี่หมีคิดอะไรอยู่  พี่หมีเองก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไรต่อพี่เขา หรือ “เชฟ” ที่พี่หมีหมายถึง  นั่นก็คือ..“พี่เซ็น”  เหมือนทั้งสองคนเรากำลังเข้าใจในตัวของกันละกันประมาณนั้น

= = = = = = = =

[เบบี้]

ผมจำได้ดีว่าผมเริ่มหลงรักพี่เซ็นตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ผมจำไม่ได้ว่าอะไรทำให้พี่หมีสังเกตเห็นว่าผมแอบหลงรักพี่เซ็นอยู่  ทั้งทั้งที่เรื่องนี้ผมไม่เคยบอกใครเลยแม้แต่คนเดียว  ผมเก็บมันเอาไว้ในใจมาตลอดตั้งแต่เริ่มทำงานที่ร้านนี้
ผมจำได้ลางๆว่าตอนที่ผมอายุประมาณสิบเจ็ดปี  ผมอ่านหนังสือนิตยสารอาหารเล่มหนึ่ง  เป็นนิตยสารอาหารของประเทศอิตาลีโดยเฉพาะ  จัดพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษและภาษาอิตาลีที่จำหน่ายทั่วโลก  ผมด้วยความที่เป็นคนชอบดูรายการอาหารและชอบทานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว  จึงชอบมากที่จะซื้อหนังสือพวกนี้มาอ่านเล่น  ในวันนั้นเวลาน่าจะประมาณบ่ายๆ  ผมอ่านเจอคอลัมน์หนึ่งในหนังสือเล่มนั้น  เพราะชื่อของเชฟสะดุดตาผม..เป็นชื่อของชาวไทยสองคนที่ไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น  ตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่าผมตกใจมากทั้งทั้งที่ผมไม่รู้จักคนสองคนโดยส่วนตัวมาก่อนเลย  แต่หัวใจของผมพองโตตลอดเวลาที่นั่งอ่านประวัติและบทให้สัมภาษณ์ของพี่คิวและพี่เซ็น  ความแตกต่างของนิสัยที่ทั้งสองคนมีมากแต่ผมกลับรับรู้ได้ถึงความลงตัวของทั้งคู่อย่างน่าประหลาด  ทันทีนั้นเองผมก็รู้สึกคล้ายกับว่าตนเองกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งรัก  หัวใจเต้นแรงและอมยิ้มอยู่ตลอดเวลาจนอ่านหมดคอลัมน์  ผมตัดรูปของพี่เซ็นกับพี่คิวมาเก็บไว้  แน่นอนว่าจุดประสงค์คือรูปของพี่เซ็นอยู่แล้ว  ตอนนั้นผมรู้สึกคล้ายกับตัวเองเป็นโรคจิตบ้าดารา  แต่นี่กลับเป็นเชฟตัวเล็กๆบนโลกที่ผมไม่รู้จักมักจี่ด้วยเลย  ช่วงนั้นผมคิดเพ้อฝันไปคนเดียวต่างๆนาๆทั้งทั้งที่รู้ว่าความจริงผมคงจะไม่ได้เจอพี่เซ็นหรอก  พี่เซ็นเป็นผู้ชายในแบบที่ผมชอบเกินไปอย่างไร้ที่ติ  นั่นยิ่งทำให้ผมเพ้อเกือบแทบจะหลุดไปอีกโลกหนึ่งอยู่บ่อยครั้ง  ผมเริ่มค้นหาประวัติของพี่เซ็นมากขึ้นเรื่อยๆ  จนได้รู้ว่าพี่เขาเป็นลูกเต้าเหล่าใครและจะกลับประเทศไทยเมื่อไหร่  ผมไม่เคยคิดว่าผมจะได้เจอกับตัว  มันเป็นแค่ภาพที่วาดไว้ว่าสักวันผมจะไปนั่งร้านอาหารที่พี่เขาเป็นคนทำอาหารให้ทานก็เท่านั้น
3 ปีก่อน  ณ  ร้าน Fancy Diamond..
“คุณหญิงชอบแบบไหนคะ” พนักงานขายสาวสวยประจำร้านเพชรร้านประจำของแม่ต้อนรับขับสู่แม่ผมอย่างดีมาเสมอต้นเสมอปลาย  วันนี้ก็เช่นกัน  ร้านเพชรร้านนี้เป็นร้านของคุณลุงเพชรที่เป็นเพื่อนสนิทของแม่ตั้งแต่สมัยแม่ผมยังสาวๆ  แม่ผมชอบมาดูและซื้อเพชรอยู่บ่อยๆ  หลายครั้งผมมักคิดว่า  แม่จะซื้อบ่อยอะไรนักหนา  ผมก็ชอบนะครับแต่ผมแค่รู้สึกว่าบางทีก็บ่อยเกินไป  แม่ของผมมีศักดิ์เป็นถึง “คุณหญิง”  หลายครั้งที่แม่ต้องออกงานสังคมโดยมีเพชรอยู่บนเรือนร่างของเธอ  เพชรที่ประดับตกแต่งร่างกายให้ดูสง่างามมากขึ้น
“วงนี้น้ำงามมากเลยนะ แล้วเพชรไม่อยู่เหรอ..งั้นฉันก็ไม่ได้ส่วนลดน่ะสิ” แม่พูดติดตลกหน้าตาย
“ได้สิคะ คุณเพชรโทรมากำชับเรียบร้อยแล้วค่ะ..ถ้าคุณหญิงต้องการวงไหน ทางร้านจะลดให้พิเศษเลยค่ะ” พนักงานขายพูดบอก  ผมด้วยความที่ผมเบื่อที่จะนั่งฟัง  จึงเดินเตรดเตร่ไปทั่วร้าน  ผมเดินดูเพชรอย่างผ่านตาไปทีเพื่อฆ่าเวลาก็เท่านั้น


ปึก !!


“โอ๊ะ!” ผมตกใจเมื่อรู้สึกว่าเดินชนกับใครเข้า 
“ขอโทษครับ” เราต่างฝ่ายต่างพูดกล่าวขอโทษพร้อมกันทั้งทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าใครผิดกันแน่  หรือคงอาจจะเป็นผมที่ผิดก็ได้ที่เดินไม่ดูทาง
“.....................” ผมชะงัก  ยืนอึ้งตาค้างมองคนตรงหน้า  มันเป็นความรู้สึกเพียงวูบเดียวที่โผล่ขึ้นมา  หัวใจเหมือนตกลงไปที่ตาตุ่มทันทีอย่างไรอย่างนั้น  ผมจำคนตรงหน้าได้ดีแน่ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยเห็นตัวจริงเขามาก่อนหน้าก็ตาม  คนนี้คือ..“เชฟเซ็น” อย่างแน่นอน  ตอนนั้นผมเอาอะไรมามั่นใจก็ไม่รู้  ไม่มีเหตุสนับสนุนอะไรกับความแน่ใจที่ผมมีสักอย่าง  นอกจากก่อนหน้านั้นผมดูรูปพี่เขาบ่อยมาก  บ่อยมากจนนึกขำกับตัวเองว่า  ถ้าผมได้เจอตัวจริงผมก็คงรู้แน่ว่าพี่เขาคือพี่เซ็น..ไม่ผิดคน  ซึ่งผมไม่คิดว่าสิ่งที่ผมนึกจะมาเกิดขึ้นจริงๆก็เท่านั้นเอง
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ” ผมแทบหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงที่ยืนคล้องแขนพี่เซ็นอยู่  ผมอึกอัก  รู้สึกเหมือนกับว่าปากของตัวเองสั่น
“ป..เปล่า ไม่เป็นอะไรครับ” ผมพูดอย่างตะกุกตะกัก  พี่เซ็นจ้องหน้าผมพร้อมกับขมวดคิ้วทั้งรอยยิ้ม
“ขอโทษด้วยครับ” ผมรีบบอกและก็ต้องหลบสายตามามองหน้าผู้หญิงตรงหน้าแทน  ผู้หญิงสาวสวยหุ่นดีคนนี้กำลังยืนแนบชิดสนิทสนมกับคนที่ผมหลงรักมาตลอด
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่ได้ดูทางเหมือนกัน” พี่เซ็นพูด  ผมได้เพียงแต่พยักหน้า
“เซ็นไปดูตรงนั่นกันเถอะค่ะ” ผู้หญิงคนนี้ชี้ไปอีกทางหนึ่ง
“ครับ” พี่เซ็นยิ้มก่อนจะหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งและเดินไปเลือกดูเพชรพร้อมกับเธอ  ในตอนนั้นผมจำได้เพียงผมหันกลับไปมองพี่เซ็นอยู่นานมาก  ผมยืนจ้องพี่เขาอยู่อย่างนั้นทั้งทั้งที่พี่เขายืนหันหลังให้ผมและพี่เขาไมได้มีท่าทีที่จะรับรู้เลยว่าผมยืนมองจ้องเขาอยู่อย่างไม่คลาดสายตา  ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ผมแทบอยากให้แม่เลือกเพชรให้เสร็จไวๆ  เพื่อที่ผมจะได้ออกมาเรียกสติตัวเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในร้านและคนที่ผมได้เจอนั้นไม่ใช่เรื่องจริง..

= = = = = = = =

หลังจากวันนั้น  ทั้งที่ผมเจอเหตุการณ์อย่างนั้นไป  แต่ก็กลับทำให้ผมหยุดคิดเรื่องของพี่เซ็นไม่ได้  ผมรู้ในทันทีเลยว่าผมชอบพี่เขาแล้วจริงๆจนผมไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยละ  ตอนแรกผมบอกกับตัวเองมาเสมอว่าอาจจะชอบหรือปลื้มประมาณนั้น  ไม่คิดว่าการที่ได้เจอพี่เซ็นตัวเป็นๆในสถานการณ์แบบนั้นจะทำให้ผมรู้สึกแย่ไปพักหนึ่งทีเดียว
ถึงในตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีหวังแม้สักนิด  การที่ผมได้เห็นผู้หญิงคนนั้นทำให้ความมั่นใจในตัวผมหายวับไปกับตา  ผมก็เป็นเพียงแค่วัยรุ่นชายธรรมดาคนหนึ่งบนโลกที่ไม่ได้วิเศษวิโสไปกว่าใคร  ถ้าต้องให้เทียบกับเธอคนนั้นก็แทบไม่มีอะไรจะสู้ได้เลย  แต่นั่นมันก็ทำให้ผมรู้สึกยับยั้งไม่ให้ชอบพี่เขาไม่ได้  หลังจากนั้นผมก็รู้มาตลอดว่าพี่เซ็นทำงานเป็นเชฟอยู่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์  ผมเคยไปทานอยู่ครั้งสองครั้ง  แน่ละว่าเป็นครั้งสองครั้งเพียงแค่การทานอาหารอย่างเงียบๆกับพี่สาวและพี่ชายผมก็แค่นั้นเอง  ต่อมาผมตัดสินใจว่าผมจะสมัครเข้าทำงานที่ร้านนี้  จุดประสงค์ไม่มีอะไรมากนอกจากอยากจะเจอพี่เซ็น..ผมมีจุดประสงค์เพียงแค่นั้นจริงๆ  ผมนับวันรอให้ผมจบมัธยมศึกษาปีที่6  เพราะว่าเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย  ถ้าผมบอกพ่อว่าอยากทำงาน  พ่อคงจะต่อว่าและห้ามไม่ให้ผมทำงานที่ร้านอย่างแน่นอนถ้าผมยังสอบมหาวิทยาลัยใดไม่ได้  เมื่อผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยหนึ่งในสาขาที่ผมต้องการได้แล้ว  ผมก็ปรึกษาแม่เรื่องที่จะไปสมัครเข้าทำงานที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์ในทันที  แม่คัดค้านนิดหน่อยแต่ก็โอนอ่อนยอมตามต่อผม  แม่ไม่ค่อยซีเรียสอะไรเรื่องนี้อยู่แล้ว  ประเด็นมันอยู่ที่พ่อของผมต่างหากล่ะครับ  แม่ของผมบอกว่าให้ผมไปสมัครเข้าทำงานที่ร้านนั้นให้ได้ก่อน  และถ้าที่ร้านยอมรับผมเข้าทำงานแล้วให้นำประวัติต่างๆเพื่อนำมาสนับสนุนในการขออนุญาตจากพ่ออีกครั้งหนึ่ง  ซึ่งหลังจากนั้นแม่จะช่วยพูดให้ผมเอง
วันหนึ่งผมเดินทางไปสมัครงานที่ร้านอย่างกล้าๆกลัวๆ  เริ่มแรกผมได้รู้จักกับพี่ฟ้าเจ้าของร้าน  พี่เขาเป็นคนอัธยาศัยดีมาก  ผมได้เจอเชฟคิวตัวเป็นๆ  วันนั้นผมแทบไม่อยากจะเชื่อเพราะผมปลื้มพี่เขาเอามากๆเลยล่ะครับ  ผมได้รู้จักพี่หมี  พี่ซีและพี่ออฟในครั้งต่อมา  ในตอนนั้นถือว่าผมโชคดีมากเมื่อทราบว่าพนักงานคนหนึ่งขอลาออกเพื่อไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ  พี่ฟ้าจึงรับผมเข้าทำงานในทันที  ผมเกริ่นเรื่องของพ่อผมให้พี่ฟ้าฟังแน่เนิ่นๆ  พี่ฟ้าเอ่ยปากบอกว่าจะช่วยผมทุกทางถ้าผมมีปัญหากับทางบ้าน  หลังจากนั้นผมก็กลับมาพร้อมกับประวัติของร้านเป็นรูปเล่มแฟ้มอย่างดี  ผมเข้าไปขอพ่อในเรื่องนี้ในขณะที่พ่อกำลังอารมณ์ดีและที่สำคัญมีแม่อยู่ด้วย  ตอนแรกพ่อก็ต่อว่าและคัดค้านหัวชนฝา  แต่เมื่อพ่อได้ทราบว่าเจ้าของร้านเป็นลูกเต้าเหล่าใครพ่อก็ยอมใจอ่อนทีละนิดๆและสุดท้ายก็อนุญาตให้ผมทำงานในสุด  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพ่อได้ตั้งกฎว่าคะแนนการเรียนของผมจะต้องอยู่ในระดับที่..“ดีมาก” อย่างคงที่สม่ำเสมอในทุกทุกเทอมด้วย
ในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิดที่เลือกมาทำงานที่ร้านเพราะความต้องการส่วนตัว  ความต้องการที่คล้ายกับความลุ่มหลงที่ไม่ควร  แต่ผมคิดว่าผมจะสามารถควบคุมสถานการณ์ทุกอย่างได้  ผมคิดอย่างนี้มาตลอด..
“นี่เด็กใหม่เหรอ” ผมชะงัก  หันกลับไปมองและก็ต้องตกใจตาแทบถลนเมื่อเห็นว่าคนที่พูดทักนั่นคือพี่เซ็น
“ค..ครับ” ผมตอบตะกุกตะกัก  ในตอนนั้นที่ห้องพักพนักงานไม่มีใครนอกจากผม  เพราะผมมารอที่ร้านตั้งแต่เช้าตรู่ซึ่งมีเพียงพี่ฟ้าที่มาเปิดร้านแต่เช้า  ผมยืนใจเต้นและอดนึกเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าพี่เซ็นอาจจะจำผมได้ว่าเราเคยเจอกันมาก่อนหน้า 
“สวัสดีครับ” อีกฝ่ายยิ้ม  เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์แต่กลับดูเท่สำหรับผมมาก  รอยยิ้มที่ผมต้องการแบบที่ผมไม่คิดเลยว่าผมจะได้รอยยิ้มอันน่าหลงใหลนี่
“ฮะ” ผมพยักหน้าตอบและพยายามไม่ให้ตัวเองออกอาการเขินอีกฝ่ายเกินจะเป็น
“พี่ชื่อเซ็นนะครับ เป็นเชฟที่นี่น่ะ” พี่เซ็นแนะนำตัวเอง
“ทราบแล้วครับ” ผมพูด


แกรก~


“มาหน้าสลอนอะไรตรงนี้ ไปเปลี่ยนชุด” พี่คิวเปิดประตูและชะโงกหน้าเข้ามาพูดเสียงเข้มใส่พี่เซ็น
“ให้ ไว” พี่คิวทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูไป  ตอนนี้จึงเหลือเพียงพี่เซ็นกับผมอย่างเดิม
“น้อง..ชื่ออะไรครับ” พี่เซ็นหันมาถาม  ไม่ได้มีท่าทีรีบร้อนที่จะไปตามคำสั่งเลยสักนิด
“กัสครับ” ผมตอบ  หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระดอนออกมาอยู่แล้ว
“ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ” พี่เซ็นผายมือมาให้  ผมเอื้อมมือไปจับตอบอย่างเป็นมารยาท
“อ๊ะ” ผมร้องและถึงกับสะดุ้งเมื่อพี่เซ็นไม่จับมือผมตอบเปล่าๆแต่กลับยกมือผมขึ้นจูบเบาๆที่ฝ่ามือของผมอีกด้วย
“หึ..” อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอก่อนจะปล่อยมือลง  พี่เซ็นขยิบตาให้อย่างทีเล่นทีจริงแต่มันกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกเขินอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่  พี่เขาเดินออกจากห้องไป  คล้ายกับมีคำตอบให้ผมเป็นนัยว่า..“พี่เขาจำผมไม่ได้”
นั่นเป็นสถานการณ์ที่ทำให้คืนนั้นผมเกือบไม่ได้นอนทั้งคืน  ผมพยายามหลอกตัวเองทั้งคืนว่าเหตุผลที่พี่เขาจำผมไม่ได้คงเพราะครั้งแรกที่เราได้พบกันมันนานมากหลายเดือน  ผมนอนบิดตัวไปมา  เขินแล้วเขินอีกอยู่บนที่นอนและก็อดไม่ได้ที่จะคิดวาดภาพไปต่างๆนาๆเลยละครับ 
หลังจากวันนั้นผ่านมา  ผมเริ่มเรียกสติตัวเองให้กลับมาเมื่อทราบว่าพี่เซ็นเป็นคนที่ทำทะเล้นกับทุกคน  ขี้เล่นและชอบหยอกคนอื่นไปทั่วอย่างนี้ประจำ  ซึ่งนี่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจมาก  แต่ผมก็พยายามทำใจและเรียนรู้ที่จะทำงานที่ร้านนี้ต่อ  มันคล้ายกับผมไม่สามารถตัดใจอะไรหลายๆอย่างได้  อีกอย่างหนึ่งคือ..มิตรภาพของคนที่ร้านนี้ทำให้ผมไม่อยากทิ้งมันไปด้วยน่ะครับ
ผมเคยอยู่หลายครั้งที่จะตัดใจจากพี่เซ็น  แต่พอได้แอบชอบ  มันก็อดไม่ได้ที่จะแอบอยู่อย่างนั้นมาเรื่อยๆ  จากวันเป็นเดือน  จากเดือนเป็นปี  ผมรู้ว่าพี่เซ็นเป็นคนเจ้าชู้มาก  เรื่องราวของพี่เซ็นที่พี่ซีมาเล่าให้ผมฟังนั้นไม่เคยซ้ำกันแต่ละวัน  พี่เซ็นไม่เคยคบใครเป็นตัวเป็นตนเลยและเป็นที่รู้กันดีว่าพี่เซ็นได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย  ตอนแรกที่ผมรู้เรื่องนี้ผมก็ดีใจแต่สุดท้ายผมก็รู้ว่ายังไงมันก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่ดี  พี่ซีเคยเล่าว่าพี่เซ็นไม่เคยคบใครเป็นตัวเป็นตนมานานมากแล้ว  พี่เซ็นเคยคบผู้หญิงเป็นแฟนอยู่สองสามคน  สองคนแรกสมัยมัธยม  อีกคนสมัยอยู่มหาวิทยาลัยที่ประเทศอิตาลีแถมยังเป็นชาวต่างชาติอีกด้วย  นั่นเป็นเพียงสามคนที่พี่ซีจำได้ว่าพี่เซ็นคบมาได้นานมากที่สุด  คบกันประมาณหกเจ็ดเดือนหลังจากนั้นก็เลิกรากันไป
อีกอย่างหนึ่งผมไม่รู้ว่าอะไรในตัวผมไปทำให้คนอย่างพี่หมีจับได้  คงเพราะตั้งแต่เริ่มมีเค้กเข้ามาในร้าน  พี่เซ็นเริ่มออกหน้าออกตาที่จะจีบเค้กมากเกินกว่าปกติธรรมดา  ผมรู้สึกแย่มากเลยละครับในช่วงนั้น  ผมรู้สึกอิจฉาอยู่หลายครั้งว่าเค้กมีอะไรดีกว่าผมอย่างนั้นเหรอ  หรือเพราะว่าผมออกเกย์ไปเสียหน่อย  หรือเพราะว่าผมออกตัวว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิง  ถึงแม้ผมจะชอบอ้อน  ขี้งอนและเอาแต่ใจ  แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่มีบุคลิกออกสาวมากขนาดนั้นเพราะว่าครอบครัวผมเป็นครอบครัวทหาร  พ่อมักจะดุด่าผมเสมอเมื่อไหร่ที่ผมอ้อนพี่ๆของผม  แต่ตัวผมก็เป็นตัวผมอยู่วันยังค่ำ..มันห้ามไม่ได้ที่ผมเป็นคนอย่างนี้  จนพ่อผมเองก็คงจะระอาผมด้วยเหมือนกันละนะครับ
เมื่อก่อนผมมักจะมองเผินอยู่หลายครั้งที่เห็นพี่เซ็นจีบเค้ก  ผมไม่รู้ว่าพี่เขาจริงจังกับสิ่งที่เขาทำลงไปหรือเปล่า  แต่ผมก็ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองเสมอว่าพี่เซ็นก็คงจะหยอกเล่นอย่างที่ทำกับผมเหมือนกันนั่นละ  ทั้งอย่างนั้นผมก็ยังห้ามตัวเองไม่ให้พูดจิกกัดพี่เซ็นไม่ได้เมื่อไหร่ที่เห็นอะไรขัดหูขัดตา  นั่นแหละมังครับที่ทำให้พี่หมีจับผมได้ในที่สุด..

................>>>><<<<.................

แจ้งให้ทราบ !!!
ทางเบบี้ได้ทำการปิด Facebook และ Fan page ในนามของนิยายเบบี้ หรือ Novels by Baby ไปเรียบร้อยแล้วนะคะ  ดังนั้น..อาจจะมีบางคนที่ไม่ทราบหรืออาจจะสงสัยว่าทำไมมันหายไปก็ขอให้ทราบกันไว้ตรงนี้ค่ะ  ใครที่หวังจะตามข่าวอะไรจากนิยายก็ไม่มีอีกต่อไป  และถ้ามีอะไรให้ส่ง PM มาทางเล้าเป็ด  หรือส่งเข้าอีเมลของเบบี้  หรือที่บอร์ดเบบี้ก็ได้ค่ะ

ขอบคุณค่ะ
เบบี้..

[dawa_11]

^^

[a_tapha]

เป็นเรื่องของน้องกัสรึเนี่ย  คึคึ 

[inspirer_bear]

เรื่องของกัสสส มันจะดราม่ามากไหมอ่า

การแอบรักคนที่เขาไม่ได้รักเรามันเจ็บเนอะ

[gookgik]

   ต้อนรับ Lover # 3 

กัสชอบพี่เซ็น  แต่คนอ่านขอเชียร์ให้กัสชอบพี่หมีมากกว่าอ่ะ  เพราะดูแล้วพี่หมียังดูคอยห่วงใย ดูแลกัสมากกว่าพี่เซ็นที่ชอบทำท่าหมาหยอกไก่ไปเรื่อยๆ

กด + และ + เป็ดให้กับคนเขียนค่ะ


 

[A-J.seiya*]

+1 ให้กัส ที่น่ารัก ,,
เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง คลุมเครือ กะพี่หมี
และชอบพี่เซ็น
อ่อยยยย กัสสู้ๆนะ แล้วจะยังไงต่อไปเนี่ย
พี่เซ็นก็คงสนใจนิดๆล่ะมั้งง

เบบี้ปิดแฟนเพจแล้วเหรอ?
คิดถึงแย่เลน ฮึกกกก
อย่าหายไปนานๆนะ ,, อยู่กันมานาน

[kasarus]

คู่ที่สามมาแบบไม่ทันตั้งตัวเลย