หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[greensnake]

เฮ้อ ความจริงบางครั้งก็เป็นสิ่งที่เจ็บปวดอย่างนี้
จึงไม่แปลกที่หลายคนจะเลือกวิ่งหนีความจริง
อาฟ้าในอดีตบอบช้ำมากจริงๆนะเนี่ย
แต่อาฟ้ายอมรับแล้วก็ผ่านมาได้อย่างเข้มแข็ง
และเชื่อว่าอาฟ้าจะเผชิญหน้ากับมันได้อีกครั้ง
มีคิวคอยเตือนสติอย่างนี้รับรองไม่หลุดแน่ๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[aehJTS]

และแล้วก็ได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้
แต่พอรู้แล้วไม่อยากให้ฟ้ากลับไปหาใครทั้งนั้น (โดน FC ทิกเกอร์ )

  คะ

[pattybluet]

โอ้วว ทิกเกอร์   
พอจะเข้าใจความเจ็บของพี่ฟ้าแระ เหอๆ มันดราม่าจริงจังนะงานนี้
 :กอด1:พี่ฟ้าแน่นๆ

พี่คิว น้องเค้ก แอบมาน่ารักให้ชุ่มชื่นหัวใจด้วย บวกจ้า

[Fish129]

อาฟ้า สู้ๆนะค่ะ

ค่อยๆคิดละ   อดีตมันลืมยากจริงๆนั้นละ

[takara]

สงสารพี่ฟ้าอะ

[เบบี้]

~9~

ณ  ห้องเสื้อ Cupid สาขาใหญ่..
เมื่อวานทั้งวันผมไม่ได้ออกไปไหน  ผมหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน  ในห้องดูหนัง  ผมเปิดดูหนังทั้งวันทั้งคืนจนคล้อยหลับไป  ตื่นมาอีกทีก็รุ่งเช้าของวันนี้  อาการตาบวมนั้นลดลงมากแล้วเพราะเมื่อวานผมไม่ได้ร้องไห้เลยแม้สักนิด  ผมควรเริ่มต้นทำงานอย่างเต็มกำลังเสียที  มีลูกน้องรอคำสั่งจากผมอีกมากมาย  ถ้าไม่มีผมงานก็เดินไม่ได้..
“คุณฟ้าคะ..ขอโทษนะคะ คือมีลูกค้าท่านหนึ่งมีปัญหา ไม่ยอมฟังอะไรเลยน่ะค่ะ” อินเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเป็นกังวล  อินเป็นเกย์  รึจะเรียกให้แยกประเภทย่อยไปอีกนั่นก็คือ..ตุ๊ดก็ได้  อินมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการอยู่สาขาใหญ่ที่นี่  รับผิดชอบการงานของสาขาใหญ่เกือบทั้งหมด
“เดี๋ยวผมออกไป”
“เอ่อ เค้าขอพบคุณฟ้าด้วย” อินบอกเสียงเบา  ผมปิดแฟ้มลง  คิ้วขมวดชนกันอย่างสงสัย
“ไม่ทราบว่าใคร” อินพูดเหมือนกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่  ผมวางงานทั้งหมดและเดินออกมาจากห้องทำงาน  พบว่าลูกค้าคนที่มีปัญหานั้นไม่ใช่ใครอื่นไกล  ทิกเกอร์ยืนอยู่โดยมีพนักงานอีกสองคนยืนบริการอยู่ไม่ห่าง  เขาหันมายิ้มในทันทีที่เห็นผมเดินออกมา
“คุณมีปัญหาอะไรงั้นเหรอครับ” ผมสวมบทบาท  ตามองไปที่เสื้อผ้ากองพะเนินที่วางอยู่บนโซฟาสำหรับรองรับลูกค้า 
“ผมไม่ชอบแบบนี้ ผมอยากให้คุณออกแบบให้..อยากได้เร็วที่สุดด้วย” ทิกเกอร์พูด  น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยชัดเจนซึ่งฟังออกว่าอีกฝ่ายพยายามพูดภาษาไทยให้ดูน่าเกรงขามมากแค่ไหน
“ผมขอปฏิเสธ ยังไง..เชิญที่ร้านอื่นเถอะนะครับ อิน..เอานามบัตรของร้านIn Dream มาสิ”
“ค..ครับ” อินรีบกุลีกุจอไปหยิบนามบัตรมาให้  ผมยื่นนามบัตรให้แก่ทิกเกอร์
“แต่ผมจะเอาเสื้อผ้าร้านคุณ” ทิกเกอร์พูดด้วยสีหน้าเหรอหรา
“นี่..ร้านผมไม่ได้มีลูกค้ารายเดียวนะครับ เชิญคุณไปเรื่องมากที่อื่น” ผมกัดฟันพูดและพยายามข่มน้ำเสียงให้เบาลง  เพราะตอนนี้ภายในร้านมีลูกค้าท่านอื่นอยู่ด้วย  แถมยังเป็นลูกค้าขาประจำอีกต่างหาก
“ไม่ยักรู้นะครับว่าร้านนี้เค้าปฏิเสธลูกค้าด้วยท่าทางแบบนี้” ทิกเกอร์พูดเสียงดังมากขึ้น  คุณหญิงคุณนายที่กำลังเลือกของอยู่หันมาจับจ้องที่พวกเราเป็นตาเดียว
“อิน..ไปบริการลูกค้าท่านอื่น ไปให้หมด” ผมกระซิบบอก
“ค่ะ” ทุกคนพยักหน้ารับและรีบไปทำหน้าที่ตามคำสั่ง  ผมหันกลับมาเผชิญหน้ากับทิกเกอร์อีกครั้ง
“คุณจะเล่นอะไร ผมไม่ตลกด้วยนะ” ผมถลนตาใส่  ทิกเกอร์ยังคงทำหน้านิ่ง
“พ..พรุ่งนี้ผมมีประชุม ผมอยากได้สูทใหม่” อีกฝ่ายบอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“แล้วที่กองอยู่นี่ไม่เรียกว่าสูทรึไง” ผมกัดฟันว่า
“ก็ผมไม่ชอบนี่ ฟ้าเลือกให้หน่อยสิ..นะครับ” ทิกเกอร์ยิ้ม  ผมถอนหายใจเบาๆและเดินหนีออกมาเพื่อไปเลือกเสื้อผ้าให้ทิกเกอร์อย่างตัดรำคาญ  ผมคิดว่าถ้าวันนี้ทิกเกอร์ไม่ได้ชุดเขาคงจะไม่กลับไปง่ายๆเป็นแน่
“จะเอาแบบไหนล่ะ” ผมพูดเสียวห้วน  ทิกเกอร์เดินตามพร้อมกับยิ้มหน้าบานผิดกับเมื่อกี้ถนัด
“นี่..จะเอาแบบไหน” ผมขึ้นเสียง
“แบบไหนก็ได้ ฟ้าเลือกให้..ผมชอบหมดละครับ” ดูมันตอบ  ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะมองสำรวจและคาดคะเนจากสายตาของผมที่พยายามกะขนาดตัวของตัวทิกเกอร์ที่ค่อนข้างแตกต่างจากแต่ก่อน  ทิกเกอร์ตัวสูงขึ้นนิดหน่อย  ไหล่กว้างขึ้น  กล้ามแขนก็ใหญ่ขึ้นอีกด้วย 
“ตอนเย็นผมมีกินเลี้ยงด้วย อยากให้เหมาะกับใส่ไปได้ครั้งเดียวเลย..ผมขี้เกียจเปลี่ยน”
“ซกมก” ผมบ่นพึมพำและไม่ได้หันไปมองอีกฝ่าย
“งั้น..เปลี่ยนก็ได้ครับ”
“ว่าอะไรรึยังล่ะ” ผมหันไปว่าอย่างหงุดหงิด
“ก็เมื่อกี้ฟ้าบอกว่าซกมกนี่ครับ” ทิกเกอร์หน้าเสีย
“เอ่อ..ความหมายเหมือนDirtyใช่ไหม” อีกฝ่ายถามเหมือนไม่ค่อยแน่ใจ
“หึ..ฉลาดนิ พูดไทยคล่องเชียวนะ” ผมกัด  ทั้งทั้งที่ระหว่างที่อยู่ที่ประเทศอิตาลีทิกเกอร์ไม่เคยเลยที่จะฝึกพูดด้วยซ้ำ  ส่วนมากผมจะสอนทิกเกอร์ในคำพูดง่ายๆและคำพูดที่ทะลึ่งๆเสียมากกว่า  การที่ทิกเกอร์ฟังไทยออกแต่ไม่ได้หมายความว่าตลอดมาทิกเกอร์สามารถพูดภาษาไทยได้คล่องปากขนาดนี้
“ได้ครูดีสิท่า”
“อื้อ..ครับ ครูเก่งมากเลย เป็นลูกครึ่งน่ะ..แม่เธอเป็นคนไทย ส่วนพ่อเธอเป็นคนอังกฤษ เธอสอนผม..ตอนนี้เธอก็ยังสอนอยู่” ทิกเกอร์พร่ำทันที  ผมไม่ตอบอะไรอีก  อยู่ๆหัวใจกลับรู้สึกเต้นไม่เป็นปกติขึ้นมา
“เอ่อ..” อีกฝ่ายเงียบปากลง  ผมเลื่อนมือเลือกสีสูทไปเรื่อย  ตาของผมมองผ่านไปอย่างนั้นเอง  หัวสมองผมกำลังตามไม่ทันความคิดของตัวเองเสียแล้ว
ผมเลือกเสื้อเชิ้ตกับเสื้อสูทนำไปทาบกับตัวของทิกเกอร์  ทิกเกอร์ยืนนิ่ง  ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เงยหน้ามองทิกเกอร์แต่ก็ทราบดีว่าเขากำลังจ้องผมเขม็ง  ต่างฝ่ายต่างเงียบ  ทิกเกอร์ไม่พูดอะไรอีกจนผมเลือกชุดให้ได้สามชุด
“เข้าไปลอง” ผมสั่งและยื่นชุดทั้งหมดให้  ทั้งทั้งที่จริงแล้วผมควรจะเป็นฝ่ายถือไปให้ลูกค้าถึงในห้องลองเสื้อ  ทิกเกอร์รีบรับไปถือไว้กับตัวและไม่ถามอะไร
“มิซาร์..พาไปที่ห้องลองที” มิซาร์ที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากผมรีบก้มหัวให้ทิกเกอร์อย่างนอบน้อมและพาทิกเกอร์ไป 
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจอย่างเซ็งในอารมณ์  ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟา  หมดอารมณ์จะต้อนรับลูกค้าท่านอื่นๆ  หมดอารมณ์ในการทำงานเสียจริง..ให้ตายเถอะ  ผมนั่งรอทิกเกอร์อยู่เกือบสิบนาที  ทิกเกอร์เดินออกมาเมื่อตนแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เอ๊ะ..สมาร์ทมาก!!” อินและพนักงานคนอื่นๆในร้านอุทานขึ้นพร้อมกัน  ถึงแม้จะเป็นการอุทานที่พยายามข่มน้ำเสียงให้เบาแต่กลับได้ยินชัดแจ๋วเลยล่ะ  ผมจ้องทิกเกอร์ตั้งแต่หัวจรดเท้า  นี่เพียงแค่ชุดแรกที่ผมเลือกให้เท่านั้น  แต่กลับสมบูรณ์แบบจนแทบไม่ต้องลองชุดอื่นเลยก็ได้  ผมเริ่มคิดหนักว่าตกลงการตัดเย็บเสื้อผ้าของร้านผมนั้นดีมีคุณภาพ  หรือเพราะเขาหุ่นดีมากกันแน่
“เอ่อ..คือ” ทิกเกอร์อ้ำอึ้งมองมาที่ผม  เขายืนเขินหน้าแดงลามไปถึงหู
“เอ่อ คุณบอส..นี่ นายแบบรึเปล่าคะเนี้ย” อินวิ่งเข้ามากระซิบที่ข้างหูผม
“จะบ้ารึไง ก็แค่..คน รู้จัก” ผมตอบปัดพร้อมกับกระทุ้งข้อศอกเข้าไปที่ท้องของอินอย่างปรามๆ
“ไปลองชุดอื่นมาไป” ผมพูดส่งๆ
“ครับ” ทิกเกอร์พยักหน้า  มิซาร์ยิ้มและเดินนำทิกเกอร์ไปอีกครั้ง  ผมเริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมาและอดนั่งขำอยู่คนเดียวไม่ได้  เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที  ทิกเกอร์ออกมาพร้อมกับสูทอีกชุด  ซึ่งยังคงสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติเหมือนเคย  แต่ผมยังคงรักษาอาการของตนเองไว้ได้
“ไม่ชอบ” ผมสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“ไปเปลี่ยน” ผมสั่งเสียงเข้ม  ทิกเกอร์เดินกลับเข้าไปในห้องลองชุดอีกครั้ง  และครั้งนี้นานกว่าทุกที
“คุณฟ้าคะ มิซาร์ว่า..เอ่อ คุณลูกค้าก็เหมาะทั้งสองชุดเลยนะคะ” มิซาร์โค้งตัวลงมาเพื่อให้ใกล้ผมที่นั่งอยู่บนโซฟา  ผมหันกลับไปมองหน้ามิซาร์  มิซาร์ยิ้มแหย  ผมยักไหล่กวนตอบให้อย่างไม่สนใจ  มิซาร์ขมวดคิ้วและยิ้มอย่างไม่เข้าใจในท่าทีของผม
“ฟ้า” ผมเงยหน้าขึ้นมองทิกเกอร์ที่ออกมาพร้อมกับสูทชุดใหม่  สูทชุดนี้เป็นสีเทาอ่อนตัดกับสีดำเข้ม  โดยส่วนตัวแล้วผมชอบการออกแบบของชุดนี้มากที่สุดถึงแม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าทิกเกอร์เหมาะกับทุกชุดที่ลองมาก็ตาม
“ขอ..เอ่อ อินขอถ่ายรูปคู่ได้ไหมอ่ะ” อินมายืนอยู่ข้างข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ  ตาของอินทอดลอยมองไปยังทิกเกอร์
“นิ..นี่ลูกค้านะ” ผมปราม
“ค่า” อินก้มหน้าก้มตาเดินจากไปอย่างสำนึก  ทิกเกอร์ยืนมองหน้าผมด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่นัก  ผมพยักหน้าให้ส่งๆ
“เอาชุดเดียวเหรอ” ผมถามลองเชิง
“แล้วแต่ฟ้า” อีกฝ่ายตอบ  มิซาร์ยืนยิ้มคงเพราะคำพูดที่กำกวมของทิกเกอร์  ผมส่งสายตามองปรามไปที่เธอ  เธอหุบยิ้มลงในทันที
“ไปเอาราคารวมทั้งสามชุดมาให้ดูหน่อยสิ” ผมบอกมิซาร์
“ค่ะ”
“แล้วคุณก็ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว” ผมเงยหน้าสั่ง  ทิกเกอร์เดินกลับเข้าไปในห้องลองเสื้ออย่างว่าง่าย
“นี่ค่ะ” มิซาร์ยื่นรายละเอียดให้
“ขอเครื่องคิดเลขหน่อย” ผมหยิบแฟ้มมาดูและวางเครื่องคิดเลขลงบนแฟ้มอีกที  ผมกดเครื่องคิดเลขคิดค่าสูททั้งสามชุด  รวมไปถึงเนคไทและเสื้อเชิ้ตทั้งหมดด้วย
“หึหึ” เมื่อคิดราคาทุกอย่างเสร็จสรรพ  ผมถึงกับต้องหัวเราะให้กับตัวเลขบนหน้าจอ
“บอกให้หนิงจัดเสื้อผ้าสามชุดนั่นให้ลูกค้าเลย” ผมสั่ง  มิซาร์พยักหน้าและเดินไปทำตามคำสั่งทันทีก่อนจะเดินกลับมาอีกครั้ง  ทิกเกอร์เดินออกมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม
“สามชุดเลย..ใช่ไหม” ผมย้ำถาม
“ครับ” ทิกเกอร์พยักหน้าตอบ
“ทั้งหมดแสนห้า..รับแต่เงินสดนะ” ผมยิ้มพร้อมกับยื่นเอกสารคืนให้มิซาร์ถือ
“ห๊ะ!” ทั้งมิซาร์และทิกเกอร์อุทานพร้อมกัน  ตาของทิกเกอร์เบิกโตอย่างกับไข่ห่านจนผมเกือบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“นี่ผมลดให้แล้วนะ” ผมเบะปาก
“คุณฟ้าคะ ทั้งหมดนั่นมันแค่แสนเดียวเองไม่ใช่เหรอคะ” มิซาร์กระซิบที่ข้างหูผม
“น่า” ผมกัดฟันและยิ้มกว้างให้ทิกเกอร์  ทิกเกอร์ยิ้มแหย  มันเป็นรอยยิ้มที่ฮาแบบที่ผมไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว  ที่จริงผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทิกเกอร์ทำหน้าตาแบบนี้ก็เป็น
“แล้วเงินสดนั่นมันอะไรคะ เครื่องรูดบัตรไม่เสียพร้อมกันทีเดียวสี่เครื่องหรอกนะคะ” มิซาร์ย้ำ
“เงียบน่า” ผมปราม
“แล้ว..ผมจะไปเอาเงินสดมาจากไหน” ทิกเกอร์หน้าเหวอ  แน่ล่ะว่าประเด็นไม่ใช่ไม่มีเงิน  แต่ประเด็นมันอยู่ที่เงินสดต่างหากละครับ
“ผมจะไปรู้คุณเหรอ ในห้างนี่ธนาคารก็เยอะแยะ..ไปกดมาสิ ถ้าไม่มีเงิน..ผมก็ไม่ขายให้หรอกนะ จนนี่..ไม่เจียมตัวเอาซะเลย” ผมทำท่าจะเดินหนี
“เอ่อ คือ..เดี๋ยว ก็ได้ๆ..เดี๋ยวผมไปกดมาจ่ายให้” ทิกเกอร์รีบพูด
“เอ่อ ต้องจ่ายสดด้วยเหรอคะคุณฟ้า เดี้ยนไม่ทราบเลย..วันนี้เดี้ยนเลือกไว้หลายชุดซะด้วย” ลูกค้าที่ยืนอยู่ไม่ไกลถามขึ้นด้วยสีหน้าไม่ต่างจากทิกเกอร์เท่าไหร่
“เอ่อ ไม่หรอกครับ..เฉพาะผู้ชายคนนี้น่ะครับที่พิเศษหน่อย มิซาร์มาดูแลลูกค้าสิ”
“คุณแกล้งผม” ทิกเกอร์ว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“เหรอ..ถ้าคุณจะคิดว่างั้นก็ได้” ผมเบะปากใส่
“ฟ้า” ทิกเกอร์ย้ำเสียง  หน้างอ  ผมลอยหน้าลอยตาใส่อย่างไม่รู้สึกรู้สา
“เงินไม่มา ก็ไม่ขาย..เชิญร้านอื่นครับ” ผมผายมือให้  ทิกเกอร์ยืนเงียบจ้องหน้าผมเขม็ง
“ก็ได้..เดี๋ยวผมจะไปกดมาให้ สองแสนเลย พอใจไหม” ทิกเกอร์พูดแกมประชด  หน้าตายังคงถมึงทึงอย่างไม่พอใจผม
“อ๊ะ..ไม่ต้องประชดนะครับ” ผมแสยะหัวเราะพร้อมกับทำหน้ากวนใส่
“สองแสนก็ได้ ทางคุณลูกค้ายินดีให้..ทางเราก็ยินดีรับครับ” ผมยิ้มกว้าง  ทิกเกอร์หน้างอกว่าเดิมและเดินออกจากร้านไปในทันที
“ไอ้บ้า” ผมว่าส่งท้ายเพราะมันดันทำอย่างที่พูดจริงๆ
“ฝรั่งคนนั้นมาจีบคุณฟ้าเหรอคะ หล่ออ่ะ..สเปกอ่า ถ้าคุณฟ้าไม่เอา อินขอนะ” อินทำหน้าเพ้อฝัน
“เชิญ..ไม่ได้อยากได้นักหรอก” ผมว่าก่อนจะเดินหนีมานั่งรอที่เคาร์เตอร์คิดเงิน 
“นี่ ไม่ทำงานทำการรึไง..หน้าที่น่ะ หักเงินเดือนซะดีไหม” ผมทำหน้าดุใส่มิซาร์และอินที่กำลังกระซิบกระซาบกันอย่างออกรส  ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน  เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที  ทิกเกอร์เดินกลับมาพร้อมกับถุงกระดาษเล็กๆถุงหนึ่ง  ผมพยายามทำหน้านิ่งไว้  ทิกเกอร์เดินตรงดิ่งมาที่เคาร์เตอร์  ตาของเขาจ้องผมเขม็งก่อนจะวางกระแทกถุงลงตรงหน้าผม
“นับสิ” อีกฝ่ายพูด
“อ่อ..ไม่ล่ะ พอดีจับเงินมาเยอะ แค่มองก็รู้แล้วว่าเท่าไหร่เป็นเท่าไหร่” ผมยิ้มและยักคิ้วก่อนจะหยิบเงินออกมาดู
“ไปปล้นแบงก์มารึเปล่าน่ะ” ผมแซว  กรีดมือลงที่แบงก์พันเป็นปึกในมือก่อนจะยื่นให้พนักงานบัญชี  เธอรับเงินก้อนใหญ่นำไปจัดการเอาเข้าเครื่องนับแบงก์อย่างรู้หน้าที่
“นี่ฟ้า” ทิกเกอร์ว่าคิ้วขมวด
“นี่ชุดของคุณ ถ้าหมดธุระแล้ว..เชิญ” ผมหยิบถุงเสื้อผ้าขึ้นวางบนเคาร์เตอร์  ออกปากไล่อีกฝ่ายอย่างตรงๆ
“ฟ้า..” ทิกเกอร์เดินมาดักทางไว้
“อะไรอีกเล่า” ผมผลักอีกฝ่ายออกเพราะทิกเกอร์มายืนประชิดตัวผมมากเกินไปจนเด็กในร้านเริ่มสังเกตเห็น
“แกล้งผมสนุกนักรึไง” อีกฝ่ายว่า
“ก็พอทำให้แก้เครียดบ้างล่ะนะ” ผมย้อนตอบ
“.......................” ทิกเกอร์ยืนเงียบ  ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา
“ทำงานเหรอครับ” เขาลดน้ำเสียงลง  ผมหันหน้าหนี
“ขอรอได้ไหม”
“ไม่ได้” ผมตอบ
“ทำไม”
“คุณไม่มีงานทำรึไง” ผมย้อนว่า
“วันนี้..เคลียร์เสร็จแล้ว” ทิกเกอร์ตอบแทบจะทันที
“ที่ผมพูดไปเมื่อวันก่อนน่ะ คุณคิดไม่ได้เลยใช่ไหม”
“คิดได้ แต่ผมไม่ยอมรับ..ที่ผมมาหา ไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่ไม่แน่ใจ..เพราะผมแน่ใจ ผมถึงทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาอยู่ที่ประเทศไทย ทำไมคุณถึงไม่ฟังผมบ้าง” ทิกเกอร์จับแขนผมอย่างเบามือ  ผมยังคงยืนนิ่งและไม่ได้หันกลับไปสบตา
“คุณไม่ฟังผมเลย”
“คุณเองก็ไม่เคยหยุดที่จะโกหกผม” ผมย้อนว่า
“ผมไม่ได้โกหก การที่ผมมาอยู่ไทยก่อนโดยไม่ต้องการให้คุณรู้..เพราะผมต้องการความพร้อม และความแน่ใจที่จะยืนได้อย่างแข็งแรงก่อนที่จะได้เจอคุณ ตอนอยู่อิตาลี..ผมช่วยเหลือคุณ และคุณช่วยเหลือผม ถ้าอยู่ไทย ผมก็อยากให้เป็นอย่างนั้น..ไม่ใช่ผมที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับประเทศนี้เลย” ผมยืนฟังน้ำเสียงของทิกเกอร์ที่พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ  แต่สุดท้าย..ผมก็ยังไม่สามารถเอื้อมไปกุมคำพูดนั้นมาไว้เป็นเจ้าของได้  ถึงแม้ตอนนี้ทิกเกอร์จะสรรหาคำพูดมามากมายเท่าไหร่  ผมกลับยังคงกลัว..
“ถ้าผมจะบอกว่า ผม..ไม่ได้ให้โอกาสคุณคนเดียวล่ะ” ผมพูดและเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย  ทิกเกอร์หน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด
“ผมมีสิทธิ์ คุณว่าไหม”
“อืม” ทิกเกอร์พยักหน้าตอบ
“ไม่เป็นไรครับ..แค่คุณให้โอกาสผมอีกครั้งก็พอ” ผมกัดกรามตัวเองแน่นจนรู้สึกได้  คำพูดประโยคนี้ของทิกเกอร์เหมือนกำลังกระแทกเข้าโสตประสาทของผม  ผมไม่รู้ว่าผมอยากได้ยินประโยคนี้ก่อนหน้าหรือเปล่า  แต่เมื่อได้ยินแล้วผมกลับรู้สึกดีปนเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก  ผมอยากจะเอ่ยขอโทษทุกคน  ถ้าครั้งนี้ผมจะเป็นฝ่ายที่เห็นแก่ตัวบ้าง  พอกันที..กับการรักแบบไม่ลืมหูลืมตาอย่างเคย
“อืม วันนี้ผมต้องทำงาน คุณกลับไปก่อนเถอะ” ผมลดน้ำเสียงลงให้เป็นปกติ  พร้อมกับจับมือของทิกเกอร์ที่จับแขนของผมอยู่ลง  ทิกเกอร์พยักหน้าและยิ้มน้อยๆ  ผมไม่ได้ยิ้มตอบแต่เดินหนีเข้าห้องทำงานมาก่อนที่จะร่ำลากันไปมากกว่านั้น..

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“ตัดเมนูนี้กับเมนูนี้ออกแล้วกันอา” เซ็นเสนอ  ตอนนี้ใกล้เลิกร้านเต็มที  เด็กๆในร้านกำลังช่วยกันเก็บข้าวของและจัดร้านให้เรียบร้อยก่อนที่เราจะปิดร้าน  ผม  เซ็นและคิวกำลังปรึกษากันเกี่ยวกับการตัดเมนูบางเมนูออกเพราะอยากจะให้มีแต่เมนูเด่นที่มีเพียงร้านเราเท่านั้นที่คุณจะต้องเลือกมาทาน  อย่างเช่น  พิซซ่าจะเหลือเพียงแค่สามหน้าหลัก  ไม่มีหน้าอื่นนอกเหนือจากสามหน้านี้  หนึ่งหน้าเป็นแบบอิตาเลี่ยนแท้  และอีกสองหน้าเป็นสูตรเฉพาะของทางร้านเรา  หลังจากนี้ผมต้องกลับไปเขียนแผนงานของร้านนี้ใหม่เกือบทั้งหมด  เพราะคิวต้องเปลี่ยนวันที่จะมาทำงานที่นี่  คิวอาจจะต้องลางานที่นี่บ่อยมากขึ้นและคงจะไม่ได้มาทำหน้าที่เป็นเชฟมากวันอย่างเคย  เพราะคิวมีงานที่จะต้องรับผิดชอบคืองานโรงแรมในเครือของพี่ตัน  งานที่นั่นต้องใช้ความรับผิดชอบและเวลาที่ค่อนข้างสูง  ซึ่งเป็นงานที่ใหญ่มากกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า  เซ็นจะต้องรับบทหนักในร้านนี้มากขึ้นกว่าเดิม  มันแย่มากตรงที่ว่าผมทราบดีว่าหลานของผมไม่อยากจากที่ตรงนี้ไปเพราะนี่คือที่ที่เขาหวังอยากให้มี  ร้านนี้มันคือความฝันของเราอาหลาน  มันเกิดขึ้นจากความฝันของสองเรา..
“อืม..เดี๋ยวคิวกับเซ็นไปเลือกเมนูที่ควรจะตัดออกนะ แล้วพรุ่งนี้เอามาให้อาก็แล้วกัน..อาจะดูอีกที” ผมบอก  คิวและเซ็นพยักหน้า
“แล้วตารางงานจะได้วันไหนล่ะคิว” ผมถาม
“น่าจะพรุ่งนี้เช้า” คิวตอบ
“อืม..รีบเอามาให้อาก็แล้วกัน อาจะได้เขียนตารางให้ใหม่” ผมบอก  คิวพยักหน้า
“นี่ก็เริ่มประกาศรับผู้ช่วยเชฟมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว หมีคงกำลังจัดการรับแบบเรื่องนี้ให้อยู่..อีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์อาจะเรียกตัวมาให้สัมภาษณ์นะ ทำตัวให้ว่างไว้ด้วย” ผมบอกล่วงหน้า
“มีต่างชาติไหม” เซ็นถาม
“เห็นหมีบอกว่ามีคนนิวซีแลนด์ กับสิงค์โปรนะ..อืม มีนักเรียนทุนจากเบลเยี่ยมด้วย” ผมตอบ
“อืม..คงไม่เลวหรอกมั้ง” เซ็นหันไปพูดบอกเพื่อนรักของตนอย่างต้องการความคิดเห็นจากอีกฝ่าย
“หวังว่า” คิวตอบหน้านิ่ง



ก๊อก  ๆ  ๆ


“พี่ฟ้าครับ มีคนมารอรับอ่ะครับ” เค้กยิ้มแป้นเข้ามาบอก  ผมและทุกคนชะงักในทันที
“ใครครับ” ผมถาม
“เอ่อ..ไม่ทราบอ่ะฮะ ผู้ชาย มีอายุหน่อย สูงๆ..ไม่ใช่ฝรั่ง” เค้กยิ้มพูดด้วยท่าทางซื่อเหลือเกิน  แต่เค้กจะรู้ตัวไหมว่าคำพูดบอกเล่านั่นกำลังลากผมลงเหว  คิวและเซ็นหันกลับมาจ้องหน้าผมเขม็ง
“จะรู้ปะล่ะว่าใคร” ผมว่ามันทั้งสองคนที่มองผมอย่างจับผิดเสียเหลือเกิน
“เลิกจ้องได้แล้วน่า” ผมพูดปัดไปอย่างพ้นๆและรีบหยิบของสำคัญมาถือไว้
“เก็บของเสร็จแล้วรึไง” คิวถาม  ผมหันกลับไปมองคิวที่ยืนมองเค้กอยู่
“ครับ เสร็จตั้งนานละ” เค้กยักไหล่ไปมา
“ไปครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เซ็นเดินเข้าไปกอดเอวเค้กทันที  เค้กหน้าเหวอเล็กน้อย  ผมยืนหัวเราะ  คิวหันกลับมาหยิบกระเป๋าสัมภาระของตนเองไปยื่นให้เค้ก
“ถือด้วย” อีกฝ่ายสั่ง  เค้กรับกระเป๋าไปถืออย่างงงๆก่อนที่คิวจะเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย
“ไอ้คิวมันตายด้านเหรออา” เซ็นหันมาถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“หึ..” ผมได้แต่หัวเราะเพราะไม่รู้จะตอบเซ็นว่าอย่างไร
“หนักด้วยเนี้ย” เค้กบ่นและเดินหนีออกไปอีกคน  ผมจัดการล็อกห้องเรียบร้อย  พอเดินออกมาหลังร้านก็ถึงกับอึ้งเพราะพบว่าคิวและจักรยืนประชันหน้ากันอยู่ที่ลานจอดรถ ณ..ตอนนี้ทุกคนนิ่งสนิทอย่างกับภาพที่ถูกสเก็ตไว้  ผมกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเรียกสติตัวเองให้อยู่คงที่
“มาได้ไงน่ะ” ผมรีบเข้าไปกระซิบถามจักร
“ก็จักรบอกว่าสืบมาหมดแล้วไงครับ” จักรยิ้มตอบอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“แต่หลังร้านน่ะห้ามคนนอกเข้านะ” ผมกระซิบว่าและพยายามดันตัวจักรให้ออกห่างจากคิวให้มากที่สุด
“ก็หน้าร้านมันปิดแล้วนี่ จักรเห็นไฟหลังร้านเปิดอยู่เลยมาดู..ก็ฟ้าไม่ยอมรับโทรศัพท์จักรทำไมล่ะครับ” จักรว่า
“เฮอะ” ทุกคนชะงักที่อยู่ๆคิวก็แสยะหัวเราะออกมาทำให้จักรและผมเงียบลงพร้อมกัน
“ช่วยเอาคนของคุณออกไปจากร้านด้วย..เดี๋ยวนี้” คิวหันมาพูดบอกผม  น้ำเสียงเยือกเย็นจนผมรับรู้ได้ว่าคิวกำลังสะกดอารมณ์ของตนเองอยู่
“หึ..นิสัยนี่ไม่ได้แตกต่างจากแต่ก่อนเลยนะครับน้องคิว” จักรแสยะยิ้ม


ปึก  !


“คิว!” ผมรีบเข้าไปขวางไว้ทันทีเมื่อคิวเข้ามาผลักหน้าอกของจักรเต็มแรงมือ  จักรตัวเซไปแต่ยังคงยิ้มกวนคิวอย่างไม่ลดละ
“ที่จริง..อาก็มาในฐานะลูกค้าได้เหมือนกันนะ นี่มันจะไม่เสียมารยาทไปหน่อยรึไง” จักรพูด
“จักร..หยุดพูดน่า” ผมหันไปว่าปราม
“ลูกค้าหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ ถ้าอยู่ในพื้นที่ที่ไม่ใช่สำหรับลูกค้า” คิวกัดกรามตัวเองแน่  ผมได้เพียงแต่ยืนห้ามสองคนที่กำลังเผชิญหน้ากัน  น้องๆยืนอยู่ห่างมากเหมือนกับรู้ว่าไม่ควรเข้ามายุ่งกับสถานการณ์นี้
“ไอ้คิว ไปเหอะ” เซ็นเข้ามากอดไหล่เพื่อนของตนอย่างห้ามปราม
“โชคดีนะครับ” จักรโบกมือให้
“ไอ้..” ผมได้ยินเสียงคิวสบถเท่านั้นผมก็รีบปรี่เข้าไปกอดหลานของตัวเองไว้อย่างรวดเร็ว  ผมกอดรั้งคิวไว้ทั้งตัวเพราะคิดว่าเซ็นคนเดียวคงจะเอาคิวไม่อยู่แน่ๆ  เมื่อผมเห็นว่าหมีรีบวิ่งเข้ามาช่วยห้ามคิวอย่างรู้งาน  ผมจึงออกแรงผลักคิวไปอย่างแรงจนทั้งเซ็นและหมีล็อกตัวคิวไว้ได้สำเร็จ  ดูเหมือนเจ้าตัวจะยิ่งโมโหมากขึ้นกว่าเดิมเพราะตนไม่สามารถทำอะไรได้ดั่งใจนึกแล้ว
“เวรเอ๊ย!!” คิวสบถหัวฟัดหัวเหวี่ยง   เสียงก้องไปทั่วบริเวณ
“กูจะดูสิว่ามึงจะไปได้สักกี่น้ำ” คิวว่า  เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“....................” จักรยืนนิ่ง  สีหน้าเริ่มบ่งบอกว่าไม่พอใจด้วยเช่นกัน
“หึ โตแล้วก็ยังพูดไม่เพราะเหมือนเดิมเลยนะครับ” จักรพูดปนหัวเราะ  คิวยังคงพยายามสะบัดตัวเองเพื่อให้หลุดออกมาแต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น
“หึ คงเฉพาะกับมึงคนเดียวเท่านั้นแหละที่พิเศษหน่อย” คิวย้อนแกมหัวเราะบ้าง
“ฟ้าน่าจะเตือนปากหลานตัวเองบ้างนะครับ ไม่อย่างนั้นอาจจะได้เจอดีเข้าสักวัน” จักรขมวดคิ้ว
“จักรหุบปาก!” ผมว่าอย่างหัวเสีย
“ตรงนี้ห้ามเข้ามาก็คือห้ามเข้า จักรไม่มีสิทธิ์..ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็แล้วแต่” ผมพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“โอเค..จักรขอโทษ” จักรพูดอย่างสำนึกและยกมือเหมือนยอมแพ้
“แล้วช่วยกลับไปรอที่รถด้วย ให้ตายเถอะ” ผมบ่น  จักรพยักหน้าก่อนจะเดินไปอย่างเชื่อฟัง
“สันดานมันก็คือสันดานอยู่วันยันค่ำนั่นแหละ” คิวพูดแทบจะตะโกน  หลังร้านที่เงียบเป็นทุนอยู่แล้วทำให้ทุกคำนั้นได้ยินชัดเจน  จักรหยุดชะงักแต่ไม่ได้หันกลับมามองคิว  หน้าอกของคิวกระเพื่อมแรง  คิวสะบัดแขนออก  เซ็นและหมีปล่อยแต่ยังคงยืนอยู่ไม่ห่าง  ทุกคนต่างยืนนิ่งอยู่กับที่
“ถ้าอาจะขอโทษ แค่ให้โอกาสหน่อย..คิวจะให้ได้ไหม” จักรหันกลับมาพูด  คิวยืนนิ่ง  ตาจ้องมองไปที่จักรเขม็ง
“โทษทีนะ ที่จะบอกว่าให้ไม่ได้..เพราะผมไม่ได้โกรธคุณ” คิวเปลี่ยนน้ำเสียงกลับเป็นเสียงที่เย็นลง
“แต่ผมเกลียดคุณ ผมเกลียดดวงตาของคุณ..เพราะมันดูไม่จริงใจกับคำพูดเอาซะเลย” คิวแสยะยิ้ม
“ตอนที่มีเวลาให้แก้ตัว กลับไม่ทำ..จะมาทำเอาตอนนี้น่ะ ไม่รู้สึกอายตัวเองหน่อยรึไง จะมาพายเรือทวนน้ำเอาตอนนี้..คงจะยากหน่อยล่ะนะ อีกอย่าง..มันคงเหนื่อยเปล่า” คิวว่า  ผมได้เพียงแต่ยืนนิ่ง  คำพูดของคิวเหมือนต้องการตอกย้ำผมอย่างชัดเจน  จักรไม่ตอบโต้ใดๆอีก
“คิว” ผมเรียกแล้วจะเข้าไปจับแขนคิวไว้  คิวกลับสะบัดมือของผมออกด้วยท่าทางหงุดหงิดและเดินหนีไปขึ้นรถในทันที
“อารีบพาเค้าไปเถอะครับ คิวมันไม่ได้โมโหแบบนี้บ่อยๆ..อาก็รู้” เซ็นพูดพร้อมกับยิ้มแหย  ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจในความหมายของเซ็น
“ฝากด้วยนะ” ผมบอกและรีบลากจักรให้กลับมาขึ้นรถของจักรและบอกให้เจ้าตัวขับรถออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด..

..................>>>><<<<..................

[inspirer_bear]

พี่คิวน่าจะต่อยอีกสักสองสามที 5555

เราไม่ได้เกลียดจักรเป็นการส่วนตัวนะ แต่เราชอบทิกเกอร์มากกว่า 5555(ลำเอียงเห็นๆ)

คิวคงรู้ความคิดจักรบางอย่างละมั้ง คิวนิรักอาฟ้าสุดยอดดดด 555

ทิกเกอร์น่ารักก คนทำผิดแล้วยอมรับผิด พยายามทำตัวใหม่ น่าชื่นชมออกนะ อาฟ้า

ออกมาจากความกลัวเถอะ ยังไง อาฟ้าก็มีคนที่รักอาฟ้าอยู่น้าาา *0*

[Tiamo_jamsai]

ทิกเกอร์โดนแกล้งอะ   แอบน่ารักเล็กๆ


ไม่ชอบจักรที่มาทำเหมือนตัวเองมีสิทธิ์อะไรเหนือพี่คิวเลย ( พี่คิวของเรานะ ) จะง้อก็ให้อยู่ในขอบเขตหน่อยสิ 


พี่เซนยั่วให้พี่คิวหึงเยอะๆเลยอยากเห็นพี่คิวหึง




ขอบคุณพี่บี้ค่ะ

[น้ำแข็งใส]

ชอบที่คิวพูด ไม่ได้โกรธแต่เกลียด สะใจมาก

คิวนายแน่มาก 

[gupalz]

เริ่มจะคิดและว่าจักรมันต้องมีอะไรแอบแฝง
แต่ตอนที่อาฟ้าอยู่กับทิกเกอร์แลดูน่ารักมากอ่ะ

[A-J.seiya*]

ไม่ได้จะเข้าข้าง ทิกเกอร์หรอกนะ
แต่ ทิกเกอร์ดู น่ารักอ่ะ
แบบอยู่ด้วยแล้วยิ้มๆ
แต่กับจักร บรรยากาศมันต่างกัน ดูกดดัน ดูเหนื่อยอ่ะ
ฮือออออ อาฟ้าคงกำลังคิดหนัก ว่าจะจัดการไงดี!!

[Ja-Jah Suwanun]

จักรนี่น่าหมั่นไส้จิงๆ ให้ตายเหอะ ให้พี่คิวตื้บสักรอบ 

ทิกเกอร์ น่ารักอ้ะ 555 

[shoi_toei]

เห้อออป เรื่องอิรุงตุงนังอ่ะ

ไม่ค่อยอยากให้อาฟ้าไปยุ่งกะคนอยางจักรเรยให้ตาย

ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจแฮะ ฟังคิวหน่อยนะอาฟ้า เปงห่วงอาค่ะ

[iforgive]

ตอนนี้รู้ความผิดของทิกเกอร์แล้ว  และรับไม่ได้
ความผิดของจักรก็พอเดา ๆ ได้  แต่ไม่รู้ว่าแย่ขนาดไหน
คือสองคนนี้ไม่ควรกลับไปคบด้วยทั้งคู่แหละ
 

[nolirin]

เหมือนเราจะลำเอียง
แต่ไม่ชอบจักรเลยอ่า เหมือนถือดีว่ายังไงๆก็ชนะใจอาฟ้าได้แน่ๆ

[ALittleN]

พี่คิววว ทำไมไม่จัดหนัก ต่อยไปเลย 

[andaseen]

เฮ้ออ คิวน่าจะปล่อยหมัดไปที่ปากนะแค่ผลักอกยังน้อยไป

[love2y]

โอ๊ยยยยยยยยยยย มันส์!!!!!!!!!! อ่านแล้วลุ้นอ่ะ

ชอบตอนปะทะคามรมกันอ่ะ สนุกแท้!!!

[nemesis]

คิวเย็นไว้ๆ

[ladyzakura]

นาทีนี้ไม่อยากจะบอกว่าอาฟ้าทำตัวเอง ไม่มั่นใจ ไม่เลือกใคร มันก็วุ่นงี้แหละนะ

[nn~~NN]

ถูกค่ะพี่ฟ้า หมดยุคของความรักแบบไม่ลืมหูลืมตาแล้วแหละ เราต้องรักตัวเองให้มากๆต่างหาก
คิว vs จักรนี่ท่าทางศึกช้างชนช้าง.... แต่ไม่ห่วงมาก เพราะคิวเค้าแรงชนะทุกสิ่งแน่ๆ ฮ่าา  ทีกับทิกเกอร์นี่แอบเชียร์อ้อมๆตลอดเนาะ

ลุ้นให้ทิกเกอร์เค้าดีจริงและชนะใจพี่ฟ้าได้จัง สู้ๆนะคะ 

[saseum]

อ่านแล้วทำไมเหมือนจะเกลียดจักรมากกว่าพี่เสือนะ ทั้งๆที่ยังไม่ค่อยรู้ว่าจักรทำเรื่องอะไรไว้

[หมวยลำเค็ญ]

ถ้าอยากให้ "รักครังใหม่ ดีกว่า รักครั้งเก่า" ...ก็อย่าเอา "รักเก่า กลับมา รักใหม่"

รักไม่ลงคนเคยทำให้เสียใจ ยังไงก็เรียกความรู้สึกดีๆกลับมาไม่ได้  หาพระเอกคนใหม่เถอะ 

อินจัดจากประสบการณ์ อิอิ

[ploylw_chery]

รักอาฟ้าจัง

[pornvrin]

เค้าอยากให้อาฟ้ามีรักใหม่ที่ไม่ใช่กะทิกเกอร์และจักรอะ เอาใจช่วยอาฟ้าน้า~ สู้ๆๆๆๆๆ

[Poseidon]

ด่าได้แซ่บมากพี่คิว แต่แก จะเย็นชาใส่เค้กจังวุ้ย เดี๋ยวน้องร้องนะ ฮ่าๆๆๆ

[a_tapha]

คิวดูเกลียดจักรมากเลย สงสัยมีความหลังอะไรกันรึเปล่า

[winndy]

เราก็เชียร์ทิกเกอร์ น่ารักกว่าเห็น ๆ

[snack]

จักรนี่ท่าทางจะเป็นคนไม่ดีจริงๆคิวถึงได้เกลียดขนาดนี้

เชียร์ทิกเกอร์ขาดใจเลย

[Horizon]

อาฟ้าตัดสินใจได้แล้ว
+1