หัวข้อ: ว่าจะไม่รักมึงแล้ว

[M@5teR I[K][K]I]

ป๋มนั่งฟังเพลง I Do(Cherish You) - 98 Degree, Everday I Love You - Boy Zone, Show Me The Meaning Of Being Lonely - Backstreet Boys, Eternity - Robbie Williams รวดแล้วอ่านไปด้วย น้ำตาไหลพรากๆ เลยอ่า           

ปล.อยาก Post เพลงเป็นจัง.....อารมณ์แบบฟังไปอ่านไปใจจะขาดให้ได้เลย.....โดยเฉพาะตอนแม่ของแป้งตายเนี่ย.....รับไม่ได้เมื่อกัน           

[๐๐๐Robin๐๐]

เศร้าจัง.....

[xiiiNG]

นู๋แป้งสุดสวย สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!~* อยากอ่านเรื่องเซ็งเป็ดอ่าๆๆ

[fulres]

  เลยพลิกล็อกกลับตละปัด

[Fujichima_Takara]

ง่า..

[คุณหนูไฉไล]

ช่าง Warp เหตุการณ์ได้รวดเร็วมากฮะ กระชากอารมณ์สุด ๆ เลย แป้งนะแป้ง... อิอิอิ

มาต่อเร็ว ๆ นะครับ อยากเห็นฉากหนูพงจับหนูแป้งตีก้นเสียให้เข็ด อิอิอิ

[thomaskung]

- -* เวลาช่างผ่านไปไวเหลือเกิน
 

[● MaYa~Boy ●]

น่าสงสารจังเลยอ่ะ ทำไมรัดทดขนาดนี้

[jb]

มายังคับบบบ

 

[hutsepsut]

...อ่าค้าบ...มาต่อทีนี้รวดยาวเลยน้า..555...แต่แหมๆๆ...รวบหัวรวบหาง..มาตอนพบกันอีกครั้งเลย...ดีครับดี...อืม...ขอบคุณน้าค้าบ...

[inimeg]

นู๋แป้งสุดสวย สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!~* อยากอ่านเรื่องเซ็งเป็ดอ่าๆๆ

ปล. ที่นี่บอร์ดเซ็งเป็ดนะครับ

หุๆ ทำไมจะไม่มีให้อ่านละครับผม.....



สำนวนการเขียนคาดว่าไม่ได้เปลี่ยนไปนะครับ แต่เกิดจากการย่นระยะเวลาเข้ามา จากเดิมที่อยู่ม.ปลาย จนจบม.หก อาจจะไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรที่โดดเด่นนัก แต่คิดว่าตอนนี้พงกลับมา น่าจะกลับมาดำเนินเรื่องเหมือนเดิมแล้วล่ะครับ

[oaw_eang]

อยากเม้นต์เรื่องการเขียนเหมือนกัน แต่ไม่กล้า อิอิ

ปล. มาต่อเร็วๆ นะเคอะ

สงสารแป้งวะ

[FOAM]

ยังไม่ม่เลยแฮะ

รอครับรอ

[antoniorey]

การได้กลับบ้าน อาจเป็นความสุขของหลายๆคน  แต่ไม่ใช่สำหรับผมในเวลานี้

ผมมืดแปดด้านจริงๆครับตอนนี้ ไม่รู้จะทำยังไงดี จะร้องให้ก็ร้องไม่ออก มันจุกอยู่ในอก

เวลาสามปีกว่าๆที่ผมเฝ้ารออดทน ที่จะอยู่ห่างคนที่ผมรัก เพื่ออนาคตของผม และของเรา

แต่ไม่อยากเชื่อว่าเวลาแค่สามปี จะทำให้ผมเจ็บปวดได้ขนาดนี้

แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอก คนของผม ยังไงก็ต้องเป็นของผม ไม่ว่าจะหนีไปไหนก็จะต้องลากกลับมากอด

ให้ได้

ผมพยายามสืบหาเบาะแสของแป้งจากหลายๆคนที่เคยรู้จัก แต่ไม่มีใครรู้ว่าแป้งอยู่ที่ไหนเลย
 
เดือนกว่าๆที่ไม่มีเบาะแสเลย ผมไม่มีจิตใจที่จะทำอะไรเลยจริงๆ  แถมพ่อแม่ยังจะให้ผม ไปฝึกบริหารงานที่ร้านสาขา อีกด้วย

คือบ้านผมมีกิจการหลายอย่างนะครับ ทั้งร้านอาหารอิตาลี่  ที่มีสาขากระจายทั่วประเทศ

และกิจการหลักคือส่งออก เสื้อผ้า

นี่คงเป็นเหตุผลที่พ่อและแม่บังคับให้ผมไปเรียนการจัดการ โดยตรงจากต่างประเทศ

กลับมาคราวนี้ผมผลัดท่านไปเดือนกว่าๆแล้ว บอกว่า อยากพักผ่อน แต่ความจริงไม่ได้พักผ่อนเลย

ตามหาคนบางคน แทบพลิกแผ่นดินแล้ว คราวนี้ผมคงผลัดท่านไม่ได้แล้ว

แม่จะให้ผมลองไปบริหารร้านอาหาร สาขาในกรุงเทพ สัก 1ปี เพื่อเรียนรู้ระบบงาน

ผมก็เลยต้องจำใจ ตามบัญชาท่านแม่จนได้

ผมมาที่ร้าน ก่อนที่ร้านจะเปิดนานพอสมควร เพราะต้องการดูอะไรบางอย่าง

ก่อนที่จะเริ่มงาน โดยมีผู้จัดการสาขาเป็นคนแนะนำ

ผมก็ฟังลุงแกพล่ามไปเรื่อยๆแหละครับ ก็จำได้พอสมควร ไม่นานนักแกก็ขอตัว

ไปเตรียมปิดร้าน ผมก็ไม่ขัดข้องอะไร เดินดูนั่น ดูนี่ไปเรื่อย

ผมลองตรวจดูบัญชีของร้าน  ร้านนี้ค่อนข้างรายได้ดีพอสมควร คงเพราะ

อยู่ในตัวเมืองกระมัง ผมก็ดูไปเรื่อยๆ จนถึงแฟ้มประวัติพนักงาน มีอยู่สองแฟ้ม

ผมดูพอผ่านๆ คิดว่าคงไม่จำเป็นเท่าไหร่  ผ่านไปแฟ้มแรกก็ไม่มีอะไร ถึงแฟ้มที่สอง

ผมก็ดูแบบผ่านๆเช่นเดิม เปิดไปเปิดมา เผอิญไปเจอหน้าหนึ่งที่ทำให้ผมต้องดูมันอย่างละเอียด

“นายพัฒนานนท์  วรศิริ  ตำแหน่ง หัวหน้าพนักงาน
อายุ 19 ***************************”

นั่นคือข้อมูลในแฟ้มที่ทำให้หัวใจผมพองโตยิ่งนัก ผมมองดูรูป ในหน้านั้นและชื่อ

ดูไปลูบไป ยิ้มไป เอ๊ะ อายุ 19 แสดงว่าแป้งทำงานที่นี่ มานานแล้วหรอ ไม่คิดว่าจะหนีมาแบบนี้

ผมนั่งอยู่กับแฟ้มหน้านั้น นานพอสมควร จนไกล้ถึงเวลาร้านเปิด เป็นเวลาที่ผมต้องแนะนำตัวกับพนักงาน ในร้านทุกๆคน รวมทั้งพบกับใครบางคนที่ผมอยากเจอหน้าที่สุดแล้วตอนนี้

ผมได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ใครมาเห็นตอนนี้ คงว่าผมบ้าแน่ๆเลย

“อ้าวทุกคนมาเข้าแถวหน้ากระดานทางนี้เร็ว วันนี้จะมีผู้จัดการคนใหม่มาดูแลร้านนี้ร่วมกับฉัน
ท่านอยากรู้จักทุกคน อ้อ แล้วท่านนะเป็นลูกชายของเจ้าของภัตตาคารนี้นะรู้ไว้ด้วย”

เสียงผู้จัดการร้าน เรียกรวมพนักงานที่มากันครบแล้วให้มาพบกับผม ได้เวลาแล้วสิ คงถึงเวลาแล้ว

ที่จะตามหัวใจผมกลับมา ผมเดินออกมาพบพนักงาน ผมทักทายคนอื่นๆแบบผ่านๆ

สายตาผมมองหาคนๆเดียว นั่นไง ไม่เปลี่ยนไปเลย หัวใจของผม แต่ดูแป้งโทรมลงนิดหน่อย

คงทำงานหนักสินะ ลำบากมามากสินะ คนดีของผม ผมจับมือแป้งอยู่นานพอสมควรจ้องหน้า

แต่ดูแป้งไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับผมเลย ยังไงกันนี่

“เอ่อ มีอะไรหรอครับ จับมือผมซะนานเชียว”

หาแป้งจำผมไม่ได้หรอนี่ อะไรกันแค่สามปี

“จำฉันไม่ได้หลอนาย”

“ก็.....ผมเพิ่งเคยเห็นหน้าเป็นครั้งแรกนะครับ”

แป้งนะแป้ง คอยดูเถอะโดนดีแน่ๆ

“มั่นใจหรอว่าไม่รู้จักฉัน”

เจอคำนี้เข้าไปเล่นเอาแป้งขมวดคิ้วเป็นโบว์เลยเชียว ไม่อยากเชื่อว่า

แป้งจะจำผมไม่ได้ น่าน้อยใจนัก-*-

“เอาเถอะ จำไม่ได้ไม่เป็นไร คนอื่นไปทำงานเถอะ แต่นายตามฉันมาที่ห้องหน่อย”

ผมไล่คนอื่นๆไปทำงาน แต่มีรึจะยอมปล่อยกวางน้อยให้หนีไป แบบนี้มันต้อง...ให้หายคิดถึง

ดูแป้ง งงๆ แต่ก็ยังเดินตามผมเข้ามาในห้องทำงานของผม

“เข้ามาแล้วล็อกด้วย”

แป้งทำตามคำสั่งผมอย่างว่าง่าย หลอกง่ายจริงๆ คนอะไร

พอแป้งนั่งลงที่โซฟารับแขก ผมจึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ พลางจับมือ

ทั้งสองมารวบเอาไว้ในมือเดียว ดูตอนนี้ผมกับแป้งจะตัวโตต่างกันมากทีเดียว

แป้งตัวเล็กลงหรือป่าวน้า

“จะ จะ ทำอะไรผมนะ ปล่อยนะ” ดูสีหน้าเจ้าคนข้างหน้าผมตกใจพอสมควรที่ผมทำแบบนี้

“จะทำอะไรนะหรอ ก็ลงโทษแป้งไง ที่จำเราไม่ได้” ผมพูดพลางขยับหน้าเข้าไปไกล้ๆริมฝีปากเล็กตรงหน้า

“คุณ รู้จักชื่อเล่นผมด้วยหรอ  คุณเป็นใครกันแน่” เจ้าลูกเป็ดน้อยดิ้นขยุกขยิกทำหน้าตื่นๆ

พยายามดันผมที่เขยิบหน้าเข้าไกล้เรื่อยๆ

“เฮ้อ นี่จำไม่ได้จริงๆหรอ แป้ง นายพัฒนานนท์  วรศิริ”
ผมละกลุ้มจริงๆ เป็นปลาทองรึไงเมียผม

“จำคนที่นายรักมากที่สุดในโลกไม่ได้รึไง”
ไม่รู้ผมโมเมรึเปล่าแต่คิดว่าใช่ตัวเองนะ

“แม่ผมตายไปแล้วนะ รึว่าแม่มาเกิดใหม่ แต่....”

ผมไม่รอให้พูดจบหรอก ทนไม่ไหวแล้ว ขอสักฟอดแล้วกัน ผมกดริมฝีปากลงไปทันที

ดูเหมือนว่าเจ้าคนตัวเล็กจะขัดขืนผมอย่างแรงผมพอสมควร ไม่ยอมเปิดปากเลยแฮะ

“ฮ้าๆๆ ยังหวานเหมือนเดิมเลยแหะ”
ผมปล่อยปากออกจากริมฝีปากเล็กข้างล่างให้ได้หายใจบ้าง

ตัวแดง หน้าแดงเชียว มันน่านัก

“ลำบากมากไหมคนดี  เหนื่อยมากไหม”

ผมจ้องตาแป้ง พลางถามด้วยความรู้สึกห่วงใย อยากมากมาย ต่อไปนี้ผมจะไม่ปล่อย

ให้ดวงใจของผมลำบากอีกแล้ว พอแล้วหละ ที่ผ่านมามันก็มากพอแล้วหละ

“ปล่อยกู”

ผม งงๆที่คำพูดแป้งเปลี่ยนไป แต่แค่นิดเดียวก็ฉุกคิดได้ ใช่สิ แบบนี้ต้องจำผมได้แน่ๆ

“ไม่ปล่อยมีไรมะ” ผมกอดแน่นเลยคราวนี้ พลางกอดไปจ้องแป้งไปยิ้มไป

“บ้า ป่าวมึง เล่นมาอำกู ตกใจหมด นึกว่าใคร ควายพงนี่เอง”

ดูสิปากร้ายเหมือนเดิมเมียผม

“แหม แล้วใครละ จำเขาไม่ได้ น่าน้อยใจไหมละ”

เอาสิ ผมเอาคืนมั่งบังอาจจำผัวไม่ได้ สมควร.....

“ใครจะไปคิดละ ว่าควายจะกลายเป็นช้าง หน้ามึงก็หนวดครึ้มเชียว ยังกะโจร

ใครจะไปจำได้ มึงเปลี่ยนไปมากเองนี่” ถึงจะพูดไม่เพราะ แต่ฟังน้ำเสียงนั้น บอกว่า

ดีใจไม่น้อยที่แป้งเจอผมอีกครั้ง

“คิดถึงพงมั้ย”

ผมถามพลางจ้องหน้าเค้นเอาคำตอบ

“ไม่ใครจะไปคิดถึงมึง คิดถึงทำไม”
“อย่าโกหก คิดถึงเขาจนใจจะขาดหละเสะ 55555”

ผมพูดจบพลางแตะอั๋งไปเรื่อยหละครับ

ใครบอกอยากน่ารักละแหะๆๆ

“แล้ว พงเสียใจด้วยนะเรื่องคุณแม่นะ”

“อืม ท่านไปดีแล้วหละ”

“แป้งลำบากมากไหม”

“ไม่นี่สบายดี”

“แล้วทำไมหนีมาแบบนี้ ถ้านี่ไม่ใช่ร้านพง จะเจอกันหรอ”
ผมพูด ดุพอสมควร

“ร้านนายหลอ”
“อืม ร้านพงเองแหละ”

ดูแป้งเงียบๆยังไงชอบกล หน้าเศร้าๆลง

“ว่าไงบอกมาหลบมาทำไม”

“ไม่มีอะไรหรอก แค่หางานทำหาที่เรียนนะ”

“แล้วทำไมต้องหลบหน้าทุกคนด้วยละ”

ผมเริ่มเสียงดังแล้วครับไม่รู้เป็นอะไรฉุนแป้งเอาดื้อๆ

“นายมายุ่งอะไรกับฉันละ ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว”

“พูดออกมาได้ยังไง พูดใหม่สิ พูดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันซิ”

ผมฉุนพอสมควรไม่คิดว่าแป้งจะพูดกับผมแบบนี้

“ทำไมนายจะทำอะไรฉัน”
ยังปากดีเหมือนเดิมเมียผมแบบนี้ต้องสั่งสอน

“ฉันขอลาออก” แป้งพูดจบพลางพยายามดันผมที่กอดอยู่ออก

“ไม่ให้ออก ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น นายไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น”

“นายถือดีอะไร มีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันไม่เกี่ยวข้องกันสักหน่อย”

“พงบอกแล้วว่าห้ามแป้งพูดคำนี้อีก”

พูดจบผมก็กระชากแป้งเลยครับ ลากเดินออกจากร้านไป ดูพนักงานแตกตื่นกับ

ผมและแป้งพอสมควร ดีที่ลูกค้ายังไม่มี จึงไม่เป็นอะไรมากนัก

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า นายจะพาฉันไปไหน”

แป้งตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ระหว่างที่ผมลากไปทั้งขัดขืน ทั้งตีแขนผมไปด้วย

แต่แรงแค่นั้นไม่กระเทือนผมด้วยซ้ำ

“ฝากดูแลร้านแทนผมด้วยสัก1อาทิตย์ ถ้าคุณแม่ถาม บอกว่าผมทำงานอยู่”

“อ้อ แล้วพนักงานคนนี้ ฉันไล่ออกแล้ว หาคนใหม่มาทำแทนได้เลย”

ดูพนักงานยิ่งพากันตื่นตระหนกกับคำพูดของผมพอควร
ยิ่งกว่าตอนผมลากแป้งออกมาเสียอีก

ผมจับแป้งยัดใส่รถ ขับออกจากตัวเมืองไปเรื่อยๆ

“ปล่อยฉันไปเถอะ นายจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหน

ที่ผ่านมายังไม่พอหรือไง ขอร้องหละปล่อยฉันไปเถอะ”

แป้งพูดเนือยๆ น้ำตาคลอ หลังจากที่ด่าผมมานานแล้วไม่ได้ผล

สงสัยหันมาเล่นบทโศกแทน

เล่นเอาผมสะดุ้งทีเดียว ผมทำให้แป้งร้องให้อีกแล้วหรอเนี่ย

ผมจอดรถข้างทาง ทันที

“อย่าร้องสิคนดี อย่าร้องนะ”

“แป้ง ก่อนไปเรียนต่อ พงรู้สึกกับแป้งยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้นนะ”

ดูแป้งอึ้งๆไปพอสมควร

“อย่ามายุ่งกับเราเลย คนอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะ อย่ามายุ่งกับเราเลย”

“ทำไมแป้ง พงมันน่าเกลียดนักเรอะไง ทำไม”

ผมเริ่มที่จะเสียสติอีกแล้ว ผมจับไหล่แป้งเขย่าซะแรง

“เงียบ...................และเงียบ” แป้งยอมพูดยอมจาอะไร เอาแต่ก้มหน้าร้องให้น้ำตาซึม

ผมจึงต้องหันไปขับรถ ต่อไปเพื่อให้ถึงเป้าหมายเร็วๆ
เฮ้อ ไม่คิดเลย อุส่าได้เจอกันแต่กลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้
******************-*****************************

ต้องขออภัยเพื่อนๆ พี่ๆน้องๆทุกคนด้วยนะครับ ที่ช่วงท้ายๆของเรื่องเป็นแบบนี้

จะบอกไปก็เหมือนว่าเป็นข้องอ้างแต่บอกสักหน่อยคงดี คือ ผมเหลือเวลาที่จะอยู่ที่นี่อีกแค่ 1วัน
คือวันพรุ่งนี้ และผมยอมรับว่ายุ่งมากจริงๆจึงแทบจะไม่มีเวลามานั่งเขียนนิยาย แต่ก็พยายามมานั่งปั่นไปมั่วไป เพราะไม่อยากผิดสัญญาที่ได้ออกปากไปแล้ว เรื่องสำนวนนั้นยอมรับแต่โดยดีครับ
แม้แต้ผมเองยังยอมรับว่าเขียนได้แย่อยู่เอาการ  คืนนี้ผมจะรีบเขียนให้เสร็จนะครับ
เอาตรงนี้มาลงให้ก่อน 1ตอน  แต่ตอนจบคง ลงให้ได้พรุ่งนี้สายๆ

คืนนี้กะไม่นอนครับ เพราะพรุ่งนี้วันสุดท้าย เดทไลน์แล้ว ถ้าวันนี้ไม่เสร็จก็คงไม่ได้เขียนต่อแล้ว
คืนนี้ผมจึงตัดสินใจไม่นอน จะต้องเสร็จครับ สำนวนอาจจะไม่ลื่นหูไม่เหมือนเดิมต้องขออภัยด้วยครับ

ปล. ผมมีความสุขนะครับ ที่ผมได้มาอยู่ในเล้าแห่งนี้ แม้จะไม่นาน ยอมรับว่าพี่ๆป้าๆน้องๆ ในเล้าเป็ดแห้งนี้
 สุภาพ รักษาน้ำใจคนอื่นๆ ในการพูดการจาก็ดูมีกิริยามารยาทกว่าที่อื่นๆ ที่ผมเคยท่องเวบมา

แต่การจากไปของผมครั้งนี้เสียดายอยู่นะครับ แต่ก็คงต้องไปเมื่อผมเป็นคนเลือกเอง
และไม่เสียใจด้วยที่ได้เลือกทางๆนั้น

[DeShiWa]

 

อ่าครับผมจะไปไหนเหรอครับ

ไปต่างประเทศหรือป่าว

ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจครับ

แต่การเขียนก้ดีตลอดนะครับเหมือนๆๆตอนแรกๆๆนะแหละครับ

ขนาดรีบๆๆนะครับแสดงว่าเขียนเก่งแล้วครับผม

เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับผม แต่ยังไงถ้ามีโอกาศก็เข้ามาแวะได้นะครับผม

คงคิดถึงอ่าครับถ้าเรื่องจบไปแล้วไม่มาต่อให้อีก อิอิ คิดแล้วเศร้าจัง

เป็นกำลังใจให้เสมอครับสู้ๆๆ

 

[bbboy]

กำ
เศร้าเลย

[°l||l°MÂ¥O.o°]

 

เรื่องที่เขียนอ่ะครับ...ผมว่ามันเศร้าแล้วน่ะ

แต่พอรู้ว่าคนแต่งจะออกจากเล้า....อันนี้อ่ะ เศร้ากว่าครับ

ไม่อยากให้ออกอ่ะครับบบบบบ

ตอนนี้ร้องจริง ๆ น่ะครับบบบบบบบ

ไม่อยากให้ออกเลยอ่ะ

จะไปไหนเหรอ

ทำไมต้องทิ้งเล้าไปด้วยอ่ะครับบบบบบบบบ

 

แต่หากนี้เป็นการตัดสินใจที่ดีแล้ว

ผมก็พร้อมและยิ้นดียอมรับครับ

 

[ifwedo]

จะหนีไปไหนเหรอครับ แล้วเขียนนิยายไม่หลับไม่นอนดแลตัวเองมากๆๆน๊า

[Just let it be]

จารอเป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบ

 

[M@5teR I[K][K]I]

กรี๊ด!..................

กลับมาน้า......             

สั้นจังเลย.....         

ยังงัยถ้าไปแล้วก็กลับมาด้วยน้า.....           

ว่าแต่หายไปครั้งก่อนก็นึกว่าจะไม่มาต่อนะ.....         

แต่.....                 ทำมายเรื่องที่แต่งมันเศร้าอย่างงี้อ่า..... (เอมาจากเรื่องจริงป่าวเนี่ย....            )

ปล.ไม่ว่าจาทำอารายถ้ามีปัญหาก็กลับมาคุยกันในเล้านี้น้า.......         

Byeๆ               รอการกลับมาน้า.....             

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

เศร้ามากมายอ่ะ

จะไปแล้วหรอ

[pongsj]

  จะไปไหนล่ะคับ อยู่ด้วยกันก่อน่ะค้าบบบบบบบบบบบ

[MoD_els]

อิอิ เอาใจช่วยทั้งสองคนละกันคราวนี้ ว่าแต่จะไปไหนเหรอครับ
จะสอบแล้วใช่ป่ะครับ เป็นกำลังใจให้ด้วยละกัน

[madamkung]

ไม่อยากให้หนีหายไปใหนเลยค่ะ
แต่ก็ต้องเข้าใจเนอะ เหตุผลจำเป็นส่วนตัวนี่นะ
ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ใหน ทำอะไร
ถ้าเหงา ก็หาทางแวะเวียนเข้ามาพบปะพูดคุยกันในเล้าเป็ดนะคะ

ไม่ว่าจะเลือกทางใหนขอให้เชื่อมั่น  ไม่ว่าจะผลที่ตามมามันจะเป็นอย่างไร
ขอให้เข้มแข็งค่ะ

[My name M]

 

บอกหน่อยได้ไมครับว่าจะไปไหนอ่ะครับ

อยู่ต่อไมได้เหรอครับ

ผมอยากให้อยู่ต่ออ่ะครับ

หากไปคบคิดถึงมากกกกอ่ะครับ

 

[oaw_eang]

เอาน่าน้อง

เลือกเส้นทางแล้ว

สิ่งที่ทำได้ก็แค่ เดินไปตามทางนั้น  มีอะไรมาขวางก็ก้าวข้ามมันไปก็เท่านั้นเอง

สู้ๆ

ว่างๆ เมื่อไหร่  กลับมาลับฝีปาก กะเจ้ใหม่เด้อ

เจอกันเมื่อมีเวลานะ

[FOAM]

ว่างๆ ก็เข้ามาทักทายกันนะครับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

นายอย่าคิดว่าไม่มีใครสิ ที่นี่ยังมีเพื่อนๆรอนายอยู่นะ

คริคริ

ว่างๆแล้วมาทักทายกันบ้างนะ
 


ว่าแต่ว่า ทำไมแป็งทำร้ายจิตใจพงอีกแล้ว
 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[astral]

ง่า จะไม่กลับมาที่เล้าอีกแล้วเหรอ มีปัญหากลุ้มใจอะไร บอกกันได้น้า  ที่นี่ยังเปิดรับเสมอ ส่วนเรื่องสำนวนการเขียน ของอย่างนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป    แล้วกลับมาบ้างนะ