เฮ้อ กลุ้ม และกลุ้ม คืนนี้ผมนอนไม่หลับจริงๆ
ผมยอมรับแล้วหละครับว่าตอนนี้ ผมถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ
หลงมันหัวปักหัวปำแล้ว สงสัยกรรมสนองผมมั้งครับ
แกล้งมันมากสงสัยมันเอาคืนแล้วหละ ต่อไปนี้ก็คงเป็นช่วงเวลาง้อหละครับ
ไม่รู้เด็ก16 อย่างผมจะทำได้ดีแค่ไหน แต่ก็คงต้องถึงไหนถึงกันแหละครับ
รักไปแล้วนี่
แต่คิดแล้วกลุ้มสุดๆครับ จะว่าไปผมก็ทำกับมันไปเยอะพอควร
คิดว่าจะเกลียดกันไปข้างแต่ไหงเลยผมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
คิดแล้วกลุ้มครับ ไม่รู้จะเข้าหามันยังไงดี เฮ้อออ และเฮ้อออ คิดไม่ออกจริงๆ ไอ้พงเอ้ย
ผมนอนคิดไปคิดมา ไม่รู้หลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกที จะตี5แล้ว ตื่นอาบน้ำเตรียมตัว
ไปโรงเรียนดีกว่า จะได้เจอมันไวๆ แต่มันจะหายไปเรียนได้รึยังน้า
ผมอาบน้ำเสร็จ ทานขนมปังกับนมรองท้อง แล้วรีบให้ลุงคนขับรถบึ่งออกจากบ้านเลยครับ
แต่พอถึงหน้าซอยบ้านของแป้งผมนึกได้ จึงบอกให้ลุง เลี้ยวรถเข้าซอยไปสักแปป
ไปดูก่อนสิว่าไปเรียนรึยัง ไม่ไปจะได้ไปพร้อมกันเลย
ผมให้ลุงจอดรถ หน้าห้องเช่า แล้วรีบวิ่งลงไปดู เดินไปถึงห้องปรากฎว่า
ล็อกสองชั้นเลยครับ ไปแล้วแน่ๆ ผมอมยิ้มเดินออกมา แหะๆๆ แสดงว่ามันคงหายแล้ว
ผมนั่งรถไม่นานนักก็มาถึงโรงเรียน ลงรถแล้วผมเดินหาเลยครับ เมียผมไปไหนว้าๆๆๆๆๆๆ
นั่นไงอยู่นั่นไง แป้งนั่งอยู่ตรงม้านั่งตัวเดิมที่นั่งประจำครับ สงสัยรอเพื่อนสาว หรือรอผมว้า
“หายแล้วเหรอถึงมาเรียนได้” ผมพยายามพูดเพราะที่สุดแล้วครับ อายก็อาย
“.........” ไม่มีเสียงตอบรับครับ มันมองหน้าผมแบบ งงๆ
“กูถามไม่ได้ยินรึไง” สันดานออกอีกแล้วครับผม
“...........”เงียบ
มันลุกเดินหนีไปแล้วครับ ต่อมความอดทนผมหมดไปแล้ว
“หยุดเดี๋ยวนี้นะมึง อีกระเทย ไม่ได้ยินรึไงกูถาม”
ผมเดินไปดึงแขนมันไว้เลยครับ
ตอนนี้ผมกับมันยืนมองหน้ากับเลยครับ มันมองผมแบบไม่หนีหน้าด้วย
“มีไร มึงจะเอาอะไรก็ว่ามา จะทำอะไรกูอีก” มันมองผม แบบฉุนๆครับ
“ปะ..ป่าว แค่จะถามว่าหายดีรึยัง” สติผมกลับมาแล้วครับ เกือบไปแล้วผม
หนี้เก่ายังไม่ใช้ เกือบเป็นหนี้เพิ่มแล้วไหมละ
“.......ผีเข้ารึมึง” มันสะบัดแล้วเดินหนีไปเลยครับ
ผมไม่ตามแล้วปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน
หลังจากมันไปแล้ว ผมก็จองม้านั่งตรงนั้นแทน นั่งพ่นลมหายใจทิ้ง
ตลอดทั้งเช้าจนเข้าแถว เฮ้อๆๆๆๆๆๆ
ตลอดทั้งคาบเช้า ผมได้แต่แอบมองไปทางโต๊ะแป้งบ่อยๆ
มองดูว่ามันมีปฏิกิริยายังไงบ้าง
เหมือนเดิม ยังไงก็ยังงั้น ไม่หันมาทางผมด้วยซ้ำ เฮ้อออออ
ถึงเวลาพักกลางวัน ผม เลือกที่จะ ขอลาไม่ไปกับเพื่อน ไปอีกที่ดีกว่า หุๆๆๆๆ
สามคนแก๊งนั้น กำลังนั่งทานข้าวอยู่ ผมเลยถือจานข้าวที่สั่ง เดินไปขอแทรกด้วยคน
“ เห็นที่ว่างนั่งด้วยคนนะ” ผมไม่รอให้อนุญาติ นั่งมันเลยแหละ
แป้งหันมามองหน้าผมด้วยสายตาเคืองๆเล็กน้อย ส่วนสองคนนั้น ไม่มีอะไรมากได้แต่
หันมาพยักหน้าให้ผมเล็กน้อย เชิงรู้กัน
“กูไปก่อนนะอ้น ป๋อง หมดอารมณ์แดกข้าวละ” พูดเสร็จมันก็ลุกออกไปเลย
จะโกรธ ผมแค้นผมอะไรกันนักกันหนาเนี่ย
“เพื่อนมึงมันเป็นอะไรของมัน”
“แล้วมึงทำอะไรกับมันไว้บ้างละ”มัดพูดพลางก้มหน้าทานข้าวของมันไป
“เออ น่า ก็กูบอกว่าจะไม่ทำแล้วไง”
“มันไม่เกี่ยวกับตอนนี้ แต่เกี่ยวกับสิ่งที่มึงเคยทำต่างห่าง”
“แล้วกูต้องทำไง มันถึงจะยอมญาติดีกะกู”
“มึงเคยขอโทษมันสักครั้งรึยัง”
“ขอโทษรึวะ” ผมได้แต่ทำหน้าครุ่นคิด ถึงสิ่งที่สองคนนั้นมันแนะนำ
ทั้งบ่ายนั้น ผมไม่ไปกวนใจมันอีก ได้แต่นั่งคิด ถึงที่สองคนนั้นมันบอกผม
ขอโทษ ผมจะขอโทษมันยังไงดี ทำยังไงดีน้า
เอาวะ ยอมๆมันหน่อยแล้วกัน เดี๋ยว ค่อยหาวิธี
เอาเป็นว่าทั้งวันผมแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลยวันนั้น
มึงนะมึง ทำกูได้
เดี๋ยว ตอนเย็นไปบ้านกูละมึง...................หึๆๆๆๆ