http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2AFD7BPA0&Autoplay=1.
.
.
“ถึงแล้ว..โทรมาหาด้วยนะ”
“อือ …”
เสียงเศร้าสร้อยรับกับใบหน้าที่หม่นหมอง สองแขนที่โอบกระชับตัวไว้แน่นหนาแฝงความอบอุ่นสุดท้าย
ผมตอบรับความรู้สึกที่ยากยิ่งจะยอมรับด้วยวงแขนที่กอดรัดแล้วซบหน้าที่หัวไหล่ของโค้ก
เหมือนความอ่อนแอมันจะไหลออกมา…
เหมือนสิ่งที่รักยิ่งกำลังจะถูกพรากไปอีกครั้ง…
และสุดท้าย มันจะเป็นจุดเริ่มต้นความเปลี่ยนแปลงที่กำลังคืบคลานมาหาเรา 2 คน … เหรอเปล่า ?
แต่จะทำไงได้ … ในเมื่อเราต่างมีภาระหน้าที่ของแต่ละคน โค้กต้องกลับไปดูแลแม่ น้อง แล้วก็ครอบครัว
ที่ขาดเสาหลักของมัน …. ส่วนผมก็มีหน้าที่การงาน แล้วก็ครอบครัว … อยู่ที่นี่
“ผม…จะรีบกลับมานะ ” โค้กพูดเสียงขาดเป็นห้วงๆ น้ำตาคลอทั้งสองข้างของมันทำเอาผมใจแป้ว
ทั้งที่รับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว ว่ามันจะต้องเข้มแข็ง ไปอยู่ที่โน่นแล้ว มันจะต้องคอยดูแลครอบครัว
ที่เหลือของมัน
“อย่าร้องไห้ …” ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่กำลังจะหยดลงมาได้ทันท่วงที “- - ไม่เป็นไรหรอก ถึงจะไป
อยู่ที่โน่นถ้าอยากได้ยินเสียง ก็คุยโทรศัพท์ได้ … ถ้าอยากเห็นหน้า ก็ออนไลน์คุยกันก็ได้ …
ผมปลอบ พยายามแข็งใจที่สุดที่จะไม่อ่อนแอให้มันเห็น .. สมัยนี้แล้ว … สมัยนี้แล้ว ถ้าอยากเจอกัน มันง่าย
ยิ่งกว่าปอกกล้วยซะอีก - - ไม่ใช่เหรอไง ?
โค้กมันส่ายหน้า แล้วก็คว้าตัวผมเข้าไปกอดอีกรอบ
“… กอด…- -”
“- - กลิ่นของปริ้น - - แล้วก็สัมผัส บะ … แบบนี้ - - ผมจะกลับมาหามันนะ ผะ … ผมจะกลับมาหาปริ้นนะ”
โค้กซบใบหน้าเข้าที่ซอกคอก่อนที่จะตัวสั่นน้อยๆ ผมยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆ พร้อมกันแหงนหน้า บังคับ
ตัวเองเต็มที่
“จะเที่ยงคืนแล้ว … โค้ก” ผมตบไหล่มัน ก่อนจะหยิบเสื้อโค้ทขึ้นใส่ให้มัน ถึงที่สนามบินตอนนี้มัน
จะไม่ได้หนาวมากมาย แต่อยู่บนเครื่องเกือบยี่สิบชั่วโมงกว่าจะถึงนิวยอร์ก คงจะทรมานน่าดู
“รักษาตัวเองด้วยนะ … แล้วก็ดูแลแม่ด้วย”
โค้กพยักหน้าช้าๆ
“ปริ้น ..- -”
“หื้อ ? ”
“คือ .. - - ” มันอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรออกมา “- - มะ ไม่มีอะไรหรอก … ถ้ากลับมาแล้ว
จะโทรหานะ ”
มันว่าพลางยิ้มเศร้าๆ ผมยิ้มตอบมัน … โค้กเอ้ย ยังไม่ทันได้ไป ก็ ….
โค้กค่อยๆเดินผ่านเข้าไปทางประตูผู้โดยสายขาออกช้าๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมาอีกครั้ง
ผมยกมือขึ้นโบกอำลา ก่อนที่จะทำใจหันหลังเดินกลับออกมาที่ลานจอดรถ
เกือบครึ่งชั่วโมงจากนาฬิกาข้อมือ … ผมค่อยๆขับรถออกจากท่าอากาศยานช้าๆ เลียบรั้วที่ขนาบ
รันเวย์ของสนามบิน เครื่องบินแอร์บัส TG 792 ค่อยๆทะยานขึ้นเหนือน่านฟ้าดำมืดจนกลายเป็น
จุดสีแดงเล็กๆจากไฟกระพริบที่ปีกเครื่อง
ผมค่อยๆเปิดไฟเลี้ยวพร้อมกับจอดรถที่ข้างทาง มือที่กุมพวงมาลัยสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่อยู่
ไม่ไหวเลยจริงๆ … คงรอให้ถึงห้องไม่ไหวแล้ว ความอดทนตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมา หลังจาก
รู้ว่ามันต้องไปที่โน่น จนถึงตอนมาส่งที่สนามบิน …
ผมพยายามแล้ว … พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว ที่จะไม่แสดงความอ่อนแอ ไม่พยายามว่าเศร้าจนเกินเหตุ
… ไม่พยายามที่จะแสดงความเห็นแก่ตัวฉุดรั้งมันเอาไว้ …ไม่แม้แต่จะคิด
หัวผมเลื่อนลงมาโขกกับพวกมาลัยรถตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ทราบ ไม่รู้สึกเจ็บอะไร เพราะความทรมาน..มันไหลรวมกัน
ไปอยู่ที่หัวใจหมดแล้ว ภูมิคุ้มกันสุดท้ายที่ผมจะปั้นหน้าให้ยิ้มอยู่ได้ บินทะยานไปกับนกยักษ์สีม่วงทองลำนั้นแล้ว
“ฮึก … ฮึก … ฮือ ….”
มันคุ้นเหลือเกิน .. ความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่เรารักใครซักคน … แล้วก็โดนกระชากออกไป ถึงมันจะไม่
ชั่วนิรันดร์ แต่นั่นล่ะ - - ที่สิ่งที่ผมกลัว
การเปลี่ยนแปลง …
การเปลี่ยนแปลงที่อาจจะเกิดกับมัน หรืออาจจะเป็นตัวผมเอง … ความกลัวที่มันคาดเดาไม่ได้ในตอนนี้
ผมเจ็บใจที่คิดแบบนี้ … ไม่ซิ !! บางที ผมอาจจะเจ็บใจตัวเองที่คิดแบบนี้ ไม่มีทางที่ไอ้โค้กมันจะเปลี่ยนไป
แต่ที่ผมกลัว … ผมกลัวตัวเองใช่มั้ย !?
ผมกลัวความรู้สึกของตัวเองที่มันจะเปลี่ยนไปใช่มั้ย ?
ผมมันอ่อนแอ … ก็แค่คนอ่อนแอคนนึง ที่คิดว่าเข้าใจตัวเอง แล้วก็เข้าใจความรักก็แค่นั้นเอง
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
.
.
จะตีห้าแล้ว … วันนี้ผมยังต้องไปทำงานที่โรงเรียนตามปกติ … จนถึงตอนนี้ก็ได้แต่พลิกตัวกลับไปกลับมา
บนที่นอนในห้องโค้ก หมอนที่มันเคยหนุน ได้กลิ่นจางๆเฉพาะตัว รู้สึกถึงความอบอุ่นมันแผ่ซ่านออกมา
“ทำไมต้องนอนแยกห้องด้วยอ่ะปริ้น .. ก็ผมอยากนอนกับที่รักของผมนี่นา”
“ไม่อาว … ก็กุไม่ชอบนอนสองคนบนเตียงเดียวกันนี่หว่า มันนอนไม่ค่อยหลับอ่ะ”
“ไรว้า … แล้วงี้จะเป็นแฟนกันได้ไง”
“อ้าว เป็นแฟนกัน มันจำเป็นต้องใช้ห้องนอนร่วมกันเหรอ คนเราก็ต้องมีบางเวลาที่เป็นส่วนตัวบ้างเด๊ะ”
“ค๊าบๆๆ … พ่อคนโลกส่วนตัวสูง” มันทำหน้าง้ำ ก่อนจะเดินมาหอมแก้ม “- - งั้นปริ้นต้องมานอนห้องผมแทน
นะ อาทิตย์ละสอง สามวันก็ได้ ไม่ต้องทุกวัน โอเค้”
“เออๆ …”ผมอมยิ้มในใจ เมื่อนึกภาพตอนที่มันทำหน้าลิงโลดกับคำตอบรับ แล้วก็ดึงตัวผมเข้ามาในห้องนี้ ก่อนจะยื้อยุด
ฉุดกระชากเล่นหัวกันไปมา มือค่อยๆลูบลงทั่วเตียงนุ่มที่ปราศจากเจ้าของแล้วน้ำตาก็หยดแหมะลงอีกรอบ
แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ไม่ได้เห็นหน้ามัน ทำไมถึงได้คิดถึงแบบนี้นะ …
ชั่วโมงถัดมา ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว เพราะดูท่าทางแล้วคงหลับไม่ลง พอมองตัวเองที่กระจกถึงกับตกใจ
ที่เห็นตาบวมเป่งขนาดนี้
“เฮ้อ …”
เสียงดังขึ้นมาจากมือถือ ผมรีบกระวี่กระวาดหยิบขึ้นมาดู เพราะเสียงเรียกเข้าที่ตั้งไว้เสียงนี้
มีอยู่สองคน แต่คิดไปคิดมา เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่โค้กมันจะโทรมาได้ ตอนนี้คงนอนหลับปุ๋ย
อยู่บนเครื่องแน่
พอกดดูปรากฏเป็น sms ครับ จากไอ้โค้กด้วย … มันคงตั้งส่งเป็นออโต้ sms ผ่านทางเว็บไซต์ดีแทค
ก่อนจะไปมั้ง
- ตื่นนอนได้แล้วนะครับ … จะเช้าแล้ว ถ้าไปอยู่ที่โน่น จะพยายามโทรปลุกทุกวันนะครับ
-
ผมอมยิ้มให้กับข้อความของมัน ก่อนที่จะได้ข้อความอีกข้อความที่คงจะออโต้มาเหมือนกัน
- พี่ปริ้น ……. อย่าทิ้งผมนะ -
นี่อาจจะเป็นคำพูดที่โค้กมันอยากจะพูดที่สนามบินเหรอเปล่านะ ….
.
.
.
.
.
------------------------------------------------>
โปรดติดตาม บ้านพักอลเวงตอนต่อไป
Stp : …….. ตอนที่ 9 จะลงวันที่ 11 แล้วก็ลงตอนจบตอนที่ 10 วันที่ 14 กุมภาพันธ์นะครับ ^^
(ผีหลอก เตอิ้งลงรวดเดียว)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
