.
.
ผมนั่งมองหน้าไอ้นิค แทบไม่อยากจะเชื่อรูหูตัวเองเลยที่มันกล้าพูดแบบนี้
“… แล้วนี่เด็กแข่งเสร็จแล้วเหรอ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทำเฉไฉไปทางอื่น มันเล่นพูดงี้มาทำเอาไปต่อไม่ถูกเลย
“อือ เสร็จแล้ว เดี๋ยวก็คงกลับ” มันตอบพลางกัดแมคฟิชเคี้ยวหยับๆ “- - แล้วไงล่ะ”
“แล้วไงคืออะไร?
“ก็… ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ” ไอ้นิคปาดซอสครีมที่ติดข้างปากออก พร้อมกับจ้องมองมาที่ผม
“ดี.. ก็ดีอ่ะ จะให้รู้สึกอะไรมากไปกว่านี้เหรอ ? ” ผมอ้อมแอ้มตอบ “- - มีคนที่รักยังไงก็ดีกว่าคนเกลียดนี่นา”
“มึงเขินเหรอ ? ดูทำหน้าเข้า” ไอ้นิคถาม ไอ้บ้าเอ้ย เล่นพูดมาขนาดนี้ จะให้กูทำหน้าโกรธเหรอไง
“เฮ่ย .. ไม่ได้เขินหว่ะ ”
“ปากแข็งนะมึงเนี่ย …” ไอ้นิคยิ้มกริ่ม ก่อนจะยื่นเหรียญบาทที่อยู่ในมือส่งมาให้ผม
“- -ยังไงกูก็อยากขอบคุณมึงนะ”
“ขอบคุณเรื่องไร ? ”ผมทำหน้าสงสัย
“ก็ที่ทำให้รู้ว่า … การได้รักผู้ชายด้วยกันเอง มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนักหรอก”
“ตกลงมึงก็ยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์ด้วยซะซิ”
“กูไม่ได้เป็นเกย์ … แค่ชอบผู้ชายด้วยกันเอง เกย์เหรอวะ ? ” มันตอบเสียงกลั้วหัวเราะ
“มึงเนี่ย ปากแข็งยิ่งกว่ากูอีก สาด .. ” ผมหัวเราะตาม
“ปริ้น .. มึงมีแฟนแล้วใช่ป่ะ” อยู่ๆมันก็เปลี่ยนเรื่องอย่างฉับพลัน เล่นเอาตั้งตัวไม่ติดซะงั้น
“จะรู้ไปทำไมวะ”
“กูไม่คิดจะเป็นชู้กะมึงหรอกน่า แค่ถาม ตอบไม่ได้เหรอไง - - กูว่าพวกที่ไม่ชอบตอบอะไรที่มัน
ตรงคำถามเนี่ย เป็นพวกชอบกั๊กแน่ๆ แล้วมึงก็เป็นหนึ่งในนั้น ไอ้ปริ้น ”
โหมันด่ากูมาเป็นชุด ไม่จริง ผมม่ะได้เป็นคนแบบนั้น
“เออ.. มีแล้ว พอใจยัง ”
“กูรู้จักมั้ย”
“ไม่รู้จักหรอก”
“มันเป็นคนยังไงวะ มึงถึงชอบ”
ผมมองหน้าไอ้นิค อยากรู้ว่ามันจะถามไปเพื่ออะไร หรืออยากเก็บข้อมูลไปทำงานวิจัย
เงียบแบบไม่มีเหตุผลกันไปพักนึง ผมก็ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ เกือบจะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว
“มัน … เป็นคนที่รักกูมาตลอด”
นิคมองหน้าผมอย่างฉงน
“แค่นี้เองเหรอ ? ”
“อือ .. แค่นี้ …. เดี๋ยวยังไงไปทำงานก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน ”
ผมบอกพลางลุกขึ้น กำลังจะเลื่อนเก้าอี้เก็บเข้าที่ ไอ้นิคก็ถามขึ้นมาอีกคำถาม
“แล้วมึงรักเค้าเท่าที่เค้ารักมึงเปล่าวะ ”
สิ่งที่นิคมันถามในตอนนั้น … ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ได้แต่เพียงส่งยิ้มเจื่อนๆไปแทน
ระหว่างทางที่เดินจากแมคฯ เพื่อที่จะเข้าโรงเรียนนั้น สิ่งที่ไอ้นิคถาม มันยังคงวนเวียนรบกวนจิตใจ
อยู่ตลอด … ทั้งๆที่ผ่านอะไรด้วยกันมาขนาดนี้แล้ว ทำไมกะอีแค่คำว่า ผมรักโค้กเหมือนกะที่มันรักผม
มันถึงหลุดออกจากปากไม่ได้นะ … รึว่าเป็นเพราะ ผมไม่อยากโกหกใจตัวเอง
รึว่าผมเองก็รู้ตัวอยู่ตลอดเวลา ว่าความรักที่ผมมีให้โค้ก มัน ……….
.
.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
.
.
“เป็นไรพี่ นั่งหน้าเครียด” เด็กฝึกสอนที่ชื่อแบงค์ทักขึ้นมา หลังจากที่ผมนั่งจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
อยู่เฉยๆ
“ฮือ .. เปล่า นั่งดูมัน upload data ขึ้น server อยู่” ผมตอบพลางหาวหวอด
“ไม่เบื่อเหรอ ผมเห็นพี่นั่งอยู่แบบนั้นเป็นชั่วโมงแล้ว ”
“ก็งานนี่นา ”
“ดีเนอะ ผมยังอยากทำงานแบบนั่งๆ สบายๆมั่งเลย สอนเด็กเหนื่อยโคตร” มันบ่นทำท่ากระปกกระเปลี้ย
“เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถามอย่างใคร่รู้ อะไรกัน.. เป็นครูเป็นอาจารย์ออกจะสบาย สอนๆ สั่งงาน
ให้การบ้าน ก็เสร็จแล้ว
“มากมายอ่ะ ”แบงค์ตอบ ว่าแต่คำพูดแบบนี้คนเป็นครูเค้าพูดกันเรอะ
“ไม่อยากลองมั่งเหรอครับ .. อย่างพี่ผมว่าก็น่าจะเป็นได้นะ”
“ไม่ดีมั้ง ไม่เคย ไม่ได้เรียนครูมาด้วย” ผมตอบ แล้วก็หันมาสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อ “- - แล้วเราจบไป
จะเป็นครูต่อมั้ยล่ะ”
“อืม… ก็คงเป็นต่อล่ะครับ” ไอ้แบงค์ตอบ ได้ยินเสียงขีดปากกาในปึกกระดาษข้อสอบที๋โต๊ะมัน
“อ้าว ไหนว่าเหนื่อยไม่ใช่เหรอ แล้วเป็นทำไมอ่ะ”
แบงค์มันเงียบไปแว่บนึงเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะตอบคำถาม
“ไม่รู้เหมือนกันพี่ ก็รู้ว่ามันเหนื่อยนะ เด็กเกรียนๆก็เยอะ แต่ถึงจะรู้แบบนั้นก็เหอะ ผมแค่รู้สึกว่า มันเป็นสิ่ง
ที่ใช่สำหรับผมแล้วมั้ง” มันตอบตาเป็นประกายวิ้งๆ อ่า วิญญาณครูเข้าสิงแล้วเหรอเนี่ย
“ครับ.. คุณครู” ผมแซวมันจนหน้าแดงหน่อยๆ
วันแรกของชีวิตที่เข้ามาทำงานในรั้วสถานศึกษา ดูจะไม่เลวร้ายนัก ถ้าไม่นับรวมงานที่ต้องคอยจัดการ
เพราะเหล่าบรรดามาสเตอร์ ซิสเตอร์ของที่นี่ ดูจะมีมิตรกระจิตมิตรกระใจให้พอสมควร
นาฬิกาบอกเวลาห้าโมงเย็น ผมปิดห้องเสร็จเรียบร้อย กำลังจะเดินลงจากอาคาร ก็เหลือบไปเห็นอะไร
บางอย่างเป็นสีเงินๆ โผล่ขึ้นมาตรงกระถางต้นไม้ข้างอาคาร
“?”
ผมลองเอื้อมไปหยิบขึ้นมา ก็พบว่าเป็นโทรศัพท์มือถือยี่ห้อหรู ที่นี่เค้ามีกฏห้ามนักเรียนพกมือถือ
หรือใช้มือถือในระหว่างการเรียนการสอนนี่หว่า เออ.. ไอ้พวกนี้เข้าใจหาที่ซ่อนเว้ย ไม่กลัวพัง
บ้างไงวะ … แล้วนี่มันของใครหว่า ถ้าเอาไปฝากฝ่ายปกครองมีหวังไอ้เจ้าของคงไม่ได้คืนไปชั่ว
ชีวิต ผมเลยลองกดเปิดเครื่องดูเผื่อจะได้คืนเจ้าของถูก
“เฮ้ย.! นั่นมือถือผม” เสียงเด็กแก่นเซี้ยวที่ไหนซักคนพูดขึ้นมา พอหันกลับไปก็เจอเด็กตัวกระเปี้ยก
มองอย่างหาเรื่องหาราวมาทางผม
ผมเห็นสัญลักษณ์บางอย่างตรงเสื้อทำให้รู้ว่า พึ่งอยู่ม.ต้น หรี่ตาประเมินอยู่ครู่นึง กะว่าจะคืนให้อยู่แล้ว
แต่นึกขึ้นมาได้ … ไอ้คำว่า เฮ้ย ! ที่พูดกับผมก่อนหน้านี่มันหมายความว่าไงวะ
“เมื่อกี้พูดว่าไงนะ” ผมย้อนถาม อารมณ์ขุ่นๆ (ปนอย่างแกล้งเด็ก)
“นั่นมือถือผม ขอคืนด้วย” ไอ้เปี้ยกว่าพลางยื่นมือออกมา
ผมมองประเมินท่าทีมันอีกรอบ ชิ ไอ้พวกลูกคุณหนู พอเห็นว่าไม่ได้เป็นครูบาอาจารย์หน่อยเดียว
ทำเป็นกร่างเชียวนะ
“พี่จะรู้ได้ไงว่าเป็นของน้อง ที่นี่เค้าห้ามให้เด็กพกมือถือไม่ใช่เหรอไง … แล้วเรามีได้ไง ? ” ผมคาดคั้น
เห็นมันทำหน้าตกอับชั่วประเดี๋ยวนึง ก่อนจะกร่างขึ้นมาอีกรอบ
“พูดงี้หาเรื่องกันนี่หว่า” ชะอุ้ย ! แน่ใจน่ะว่ากูคุยอยู่กะเด็ก ม.ต้น
“เฮ่ย .. เพื่อนเล่นเหรอ พูดไม่รู้ใครเด็กใครผู้ใหญ่ อยากมีเรื่องจริงๆใช่เปล่าห่ะ เราอ่ะ” ผมว่าพลางสาวเท้า
ตรงเข้าไปหาไอ้ตัวดีที่ยืนตัวเหมือนจะสั่นอยู่ตรงหน้า
“จะ จะ ทำอะ - -” มันยังพูดไม่ทันจบ ผมก็ยื่นมือเข้าไปหากะว่าจะส่งมือถือคืนให้ ขี้เกียจแกล้งแล้ว
ไอ้เปี้ยกก็วิ่งพลวดเปิดแน่บไปไหนก็ไม่รู้
“อ้าว… อย่าพึ่งไปเด๊”
ซวยแล้วดิ .. มือถือมันก็อยู่ที่เรา แบบนี้จะโดนข้อหาเหรอเปล่าเนี่ย แต่ไม่เป็นไรมั้ง ค่อยคืนพรุ่งนี้ก็ได้
ถ้าไม่เจอตัวจริงๆ ค่อยเอาไปให้ฝ่ายปกครองละกัน (ซวยไป) ว่าแล้วก็เอาของกลางยัดใส่กระเป๋าสะพาย
ตี้ด ตี้ด ตี้ดดดด
“โหล ว่าไงโค้ก”
“ค๊าบ .. ออกจากโรงเรียนเหรอยัง” เสียงแบบนี้แสดงว่าหายงอนเมื่อเช้าแล้ว
“เนี่ย กำลังจะเดินออกไปแล้วอ่ะ” ผมว่า
“งั้นรออยู่หน้าโรงเรียนสิบนาทีนะครับ อยู่แถวนี้พอดีเดี๋ยววนรถไปรับ”
“เอาดิ แล้ววันนี้ไม่ต้องไปตรวจงานเหรอ เสร็จไวจัง”
“ครับ พอดีมีคนช่วยสองคนอ่ะ เลยอู้กลับมาก่อน 55 เออ.. ผมซื้อเค้กที่ร้านxxx มาให้ปริ้นด้วยนา”
“อ่าหะ … เป็นไรเนี่ย วันนี้ใจดีจัง”
“ก็ไถ่โทษเมื่อเช้าไง”
“อ่านะ อืมๆ งั้นเด๋วรออยู่ตรงหน้าแมคฯนะ”
“อ้าว ทำไมไปรอหน้าแมคฯอ่ะ ก็รอฝั่งโรงเรียนดิ เนี่ย ขับมาถึงหอสมุดแล้วนะ เอ๋ …. ติ้ด ติ้ด ติ้ด”
ไอ้โค้กพูดได้แค่นั้นสัญญาณก็ตัดไป ผมเลยรีบวิ่งออกจากโรงเรียนโดยเร็ว แล้วก็เป็นอย่างที่คาดไว้
ผมเห็นรถของตัวเองจอดอยู่ข้างทาง มีตำรวจยืนบ่นอะไรซักอย่างกับคนขับ พลางยื่นใบสั่งเข้าไปในรถ
“ช่องนี้เค้าไม่ให้รถส่วนตัวขับ ไม่รู้เหรอไง” ผมแกล้งทำหน้าหงุดหงิดใส่มัน
“- - เลยโดนใบสั่งจนได้เสียตังค์อีกและ”
“เค้าขอโทษ .. ”ไอ้โค้กทำหน้าอ้อนไปขับรถไป
“มาค้งมาเค้าไร”
“ง่ะ โกรธจริงเหรอ” มันทำหน้าสำนึกผิด จนผมไม่อยากแกล้งแล้ว สงสาร
“ว่าแต่ซื้อเค้กอะไรมาอ่ะ ไหนว่าไม่ค่อยมีตังค์” ผมเปลี่ยนเรื่องทำให้มันหน้ายิ้มมาได้บ้าง หลังจากนั้น
ไอ้โค้กก็สาธยายสรรพคุณของเค้ก(?) รสต่างๆที่ไปคว้านซื้อมา พลางบอกว่า คืนนี้ผมจะต้องกินให้หมด
ทุกชิ้น
ผมฟังมันไปก็มองหน้ามันไป …
… ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ความรักของมันค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในหัวใจผมช้าๆ จนถึงตอนนี้
ผมก็ยังไม่มีคำตอบที่นิคมันถามไว้เมื่อกลางวัน ว่าผมรักมันได้เท่าที่มันรักผมเหรอเปล่า …
รู้แต่เพียงว่า ในตอนนี้โค้กเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งในชีวิตของผมไปแล้ว
ถึงแม้จะรักได้ไม่เท่า … แต่ก็ขาดไม่ได้ ขาดมันไปไม่ได้จริงๆ
ไอ้โค้กเหลือบมามองผม คงสงสัยว่าจ้องอะไรมันกันนักกันหนา ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม คว้าเอา
มือผมไปจับไว้ มือข้างนึงก็ถือพวงมาลัยไป แม่งประมาทสุดๆ แต่ผมก็อยากให้มันกุมเอาไว้นานๆ
“ปริ้นรู้มั้ย .. ก่อนหน้านี้ …. ผมอ่ะ ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่เลย ว่าปริ้นคิดยังไงกับผม รักผมแค่ไหนกัน
แต่พอเมื่อกี้แอบเห็นสายตาที่ปริ้นมองผมแล้ว เนี่ย … ผมดีใจมากเลย รู้เปล่า ”
“อะไรฟ่ะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ? ”ผมทำแกล้งเซ่อ
โค้กยกมือผมที่กุมไว้ขึ้นมาหอมเบาๆ
“ก็ดีใจว่า....ในที่สุด องค์รักษ์หนุ่มก็ได้มีโอกาสเข้าไปดูแลหัวใจเจ้าชายเย็นชาซักที อะซิครับ”
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตาม บ้านพักอลเวง#7 – 3 years later
ตอนต่อไป --------------------------------------------
http://stpstory.exteen.com/Stp said : งวดนี้หายไปนานเลยขอรับ ยังไงผมขออวยพรปีใหม่ย้อนหลังกับเพื่อนๆทุกคนนะครับ
มีความสุขมากๆ คิดอะไรให้สมปรารถนา(ในเรื่องดีๆ) สุขภาพแข็งแรงนะครับ และถ้าเรามีความสุขแล้ว
อย่าลืมแบ่งปันความสุขให้กับคนรอบข้างบ้างนะคับ ^^
happy green year ครับ
ลป. ตอนหน้าคิดว่าเป็นตอนที่แฟนคลับโค้กรอคอยกันมาถึง 3 ปี ก็ได้มาถึงแล้ว ???
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
