.
.
“โค้ก .. โค้ก เฮ่ย เฮ้ย ตื่น”
“อือ … ”
ไอ้โค้กค่อยๆพลิกหันมาทางผมที่นั่งอยู่ข้างเตียงอย่างเหยียดยาว
“อาราย .. แล้วปริ้นจาปายหนาย” มันเลื่อนมือมาจับมือผม
“ไปบริษัท วันนี้ลูกค้านัดส่งเครื่องอ่ะ ต้องไปดูว่าเรียบร้อยป่าว ”
“แต่วันนี้วันเสาร์น้า … อยากไปดูหนังอ่า ” มันว่าพลางทำหน้าง้ำ จับมือผมไปกุมไว้บนหน้าอก
รู้สึกเสียงหัวใจที่เต้นตุบตับอยู่ข้างในเหมือนประท้วงถึงความไม่ยุติธรรมบางอย่าง
“เอาน่า ไว้ค่อยไปดูวันอื่นก็ได้ …” ผมชักมือกลับ ตากผ้าไว้เมื่อคืน ยังไงดูฝนบ้างล่ะกัน
“อ่อ ที่ปลุกมานี่ เพื่อบอกแค่นี้ใช่ม่ะ ” ดูมันทำงอน
“เปล่า … จะเอากุญแจรถด้วย” ผมว่าพลางแบมือขอ
“วันนี้ไม่ต้องไปทำงาน คงไม่ใช้รถใช่ป่ะ … งั้นขอ”
“อยู่ในกระเป๋ากางเกงอ่ะ หยิบดิ”
“ไหน ….อยู่ไหนวะ ” ผมหันมองซ้ายมองขวา ตรงพื้น พนักเก้าอี้ก็ไม่เห็นว่าจะมีกางเกงแขวนอยู่เลยนี่หว่า
“หาตรงไหนหน่ะ” ไอ้โค้กบอกพลางพยักคิ้วกรุ้มกริ่ม “ก็ใส่อยู่นี่ไง”
“ห่ะ ใส่กางเกงยีนส์นอนเนี่ยนะ เมื่อคืนไม่ได้อาบน้ำเหรอไอ้โค้ก ซกมกใหญ่แล้วนะ”
“ก็เค้าเหนื่อยนี่นา อิ่มด้วย กว่าจะกินเค้กกะปริ้นหมด” มันว่าแล้วก็เอาลิ้นเลียปาก
“ทะลึ่งแล้วนะมึงเนี่ย ” ผมบอกฉุนๆแล้วก็ยกหมอนข้างตีที่หัว “เอามาเร็วๆดิ จะไปแล้ว”
“อาไรเล่า ก็ไม่ได้หวงซะหน่อย หยิบเองเด๊ะ” มันท้าทายก่อนจะคว้ามือที่ว่างอยู่ของผมมุดลงไปใต้ผ้าห่ม
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด นอกจากจะไม่เจอกุญแจรถแล้ว ดันไปเจอกุญแจเจ็ดนิ้วแทนนี่ซิ อารมณ์ …เสีย !!
“เฮ้ย ไอ้ - - เล่นอยู่ได้ บอกว่ารีบ ” ผมพยายามจะชักมือกลับ แต่ไอ้โค้กเอามืออีกข้างโอบเข้าที่คอก่อนจะโน้ม
ตัวผมลงไปจูบ
“อึก อึก อึก อึก”
ไอ้โค้กพลิกตัวขึ้นมานอนทับบนตัวผมอย่างว่องไว ทั้งที่เมื่อกี้ทำเป็นสลึมสลือเมาขี้ตาอยู่แท้ๆ
ริมฝีปากนุ่มๆของมันกดลงไปซุกอยู่ที่ซอกคอ ก่อนจะเริ่มต้นใช้ลิ้นไล้เลียทั่ว
“เอ้ย .. โค้ก อย่าเว้ย - - มันจั้กกะ- - จี้” ผมถึงกะดิ้นพลาดๆ ไม่คิดว่ามันจะมาจู่โจมอะไร
เอาตอนเช้าตรู่แบบนี้
“ไม่ไหวแล้ว ไม่อ้าวว เสื้อยับหมด .. ”
“เด๋วค่อยรีดใหม่ก็ได้” มันว่าพลางทำท่าจะไซร้อีกรอบ แต่ผมเอามือดันหัวมันไว้
“จะรีบไปทำงาน”
“งั้นเค้าจะรีบทำให้เสร็จนะ” มันยิ้มหวาน แล้วจากนั้นอีกประมาณครึ่งชั่วโมง ผมถึงจะได้กุญแจรถ
จากมันซะที เฮ้อ โดนรีดแต่เช้าเลยกู
“หวัดดีคับพี่เยาว์ มีลูกค้าเอาเครื่องมาให้ยังอ่ะครับ” ผมทักพี่ที่ทำหน้าที่รับเรื่องข้างล่างตึก
“อ้อ .. มาแล้วคะ นี่จ้ะ บิล เออ..เค้าเขียนคอมเม้นว่าให้เปลี่ยนตัว บลาๆๆ ให้ด้วยนะ พี่ไม่รู้ว่าทำได้เหรอเปล่า”
“เอ๋ .. เค้าจะเปลี่ยนเหรอพี่ เปลี่ยนได้ไง”
“ก็เห็นเค้าบอกว่า ตอนซื้อมาเซลล์บอกว่าเปลี่ยนได้”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปคุยเอง” ผมตรวจดูรายการในบิลทีละอัน ก่อนจะเดินหงุดหงิดขึ้นชั้นสองที่เป็นห้องทำงาน
รูดคีย์การ์ดเข้าไปปุ้บ เจอพี่แอ้ดหัวหน้าฝ่ายทำหน้าเหมือนใครเอาไม้หน้าสามฟาดไม่แพ้กัน
“เป็นไรอ่ะพี่/เรา ” ผมกะพี่แอ้ดถามออกมาเกือบพร้อมกัน
“ก็ไอ้ฝ่ายขายนี่ดิ ไม่รู้มันไปบอกลูกค้ายังไง ถึงได้ บลาๆๆๆๆๆ” ผมพ่นไฟแล่บ นี่ถ้าโดนด่าผมก็โดนคนเดียว
อีกซิเนี่ย
“อยู่ไปเดี๋ยวก็ชินเอง ”
“อ้าว พี่แอ้ดอย่ามารวบตึงดิ - - แล้วมีอะไรเหรอเปล่ามารอซะในห้องเลย ” ผมเดินผ่านหน้าแกไป
พร้อมกับดึงสก๊อปเทปใสติดบิลไปแปะเข้ากับเครื่องเจ้าปัญหาที่วางอยู่ที่ชั้นวางข้างๆ
“งานช่วงนี้เยอะเหรอเปล่า ” พี่แอ้ดถาม
“ก็เยอะอยู่ครับ”
“พอจะให้เอสมันทำไปก่อนได้มั้ย พอดีพี่มีงานให้เราเปลี่ยนไปทำซักพักนึงนะ”
“งานไรครับ”
“ก็ดูแลอุปกรณ์ตามที่เราเคยทำนั่นล่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมผมต้องเปลี่ยนกับเอสด้วยล่ะครับ”
“คือ.. พี่ไม่ได้ให้ทำในบริษัท จะให้ไปดูแลอยู่ที่โน่นซักพักนึง แล้วค่อยมาสลับเปลี่ยนกับเอสไป”
คำว่าที่โน่นที่หล่นออกมาจากพี่แอ้ด ทำเอาผมหวั่นๆยังไงชอบกล ต่างจังหวัดผุดขึ้นมาในหัวทันที
“ถ้าไกลไม่เอานะพี่ ” ผมรีบออกตัว
“ไม่ไกลๆ แถวสามเสน”
“อ่อ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วบริษัทไรอ่ะคับ
“ก็ …”
.
= = = = = = = = = = = = = = = = = = =
.
“ไม่ต้องไปทงไปทำมันแล้ว ลาออกเหอะ ” โค้กแนะนำก่อนจะเอามือตบเกียร์ออกรถ โชคดีที่งานเสร็จเร็ว
กว่าที่คาดไว้ ไอ้โค้กเลยนั่งแท็กซี่มาที่บริษัทผมก่อนจะออกไปหาอะไรกินกันในมื้อกลางวัน
“ตลก.. ”
“จะให้ขำโชว์ม่ะ ” ผมพูดจริงๆนะ ไม่อยากให้ปริ้นไปทำในนั้นด้วย ไม่ชอบ พูดแล้วก็ทำหน้านิ่ว กัดฟัน
กรอดๆ
“เฮ่ย ใจเย็นดิ โห รู้งี้ไม่น่าบอกก็ดีทำเป็นอารมณ์เสีย ทำอย่างกับว่าตัวเองจะเข้าไปทำเองซะงั้นล่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ ก็ไม่อยากให้ไปทำ”
“ทำไมถึงไม่อยากให้ไปอ่ะ” ผมทำหน้างง หันไปถาม ไอ้โค้กเหลือบตามามองอย่างรู้ทัน
“อย่ามาทำเป็น … (ผมเอาโบกเข้าที่หัวก่อนที่มันจะหลุดคำว่า เซ่อร์ ออกมา) … แบ้ว หน่อยเลย
ของชอบทั้งนั้นเลยนี่นา ” มันว่าเอามือกุมหัวพร้อมกับมีเสียงออกมาเบาๆว่า ..ตัวขบเด็ก
“อะโห .. นี่เห็นเป็นอะไรเนี่ย คนนะเว้ย ไม่ใช่จาวมะพร้าวจะได้ขบ เด๋วเอาอีกทีดีม่ะเนี่ย”
“โอ้ยๆ พอแล้ว” ไอ้โค้กบ่นอุบ แล้วก็ขับเงียบๆพร้อมทำหน้าตูดต่อไป
.
= = = = = = = = = = = = = = = = = = =
.
รู้สึกว่าวันเวลาที่ผมจะต้องไปใช้แรงงานในสถานที่แห่งใหม่นี่จะมาถึงเร็วกว่าที่คาดคิด หลังจากที่พี่แอ้ด
ได้เกริ่นไว้ อีกสองอาทิตย์ถัดมาในเช้าวันจันทร์ รถมิตซูบิชิสีแอปเปิ้ลก็มาจอดเทียบฟุตบาทข้างๆ
ร้านแม็คโดนัลพร้อมกับสารถีที่ทำหน้าปั้นยากมาตลอดทาง
“เลิกทำหน้าแบบนั้นซะทีได้ป่ะ เห็นแล้วหงุดหงิด”
“ช่างเหอะ มันหน้าผม” มันตอบแบบไม่สบอารมณ์
“เออ ทีหลังจะได้ไม่มองหน้าอีก” ผมว่ามันแล้วก็ทำท่าจะเปิดประตูลงไป โค้กมันก็หันมาคว้ามือไว้
ก่อนบอกเสียงอ่อย
“ขอโทษ”
“อือ.. ไว้ค่อยคุยกันเย็นนี้แล้วกัน” ผมเลื่อนมือออกช้าๆ ก่อนจะลงรถ แต่ก็ไม่ลืมที่จะยื่นหน้าเข้ามา
ก่อนจะปิด
“ขับรถดีๆนะ ” ผมทันเห็นมันยิ้มน้อยๆ ก่อนที่รถจะออกตัวไป มองดูเวลา 7 โมง 30 นาที กับผู้คนรอบข้าง
บานตะไท ที่รู้สึกไม่ค่อยเคยชินคงเป็นเพราะปกติหันซ้ายมองขวาก็จะเป็นพนักงานออฟฟิสรุ่นเดียวกัน
แก่กว่าบ้าง อ่อนกว่าบ้าง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเหล่าเด็กมัธยมตัวกระเปียก บ้างก็ไม่เปี้ยก มีทั้งวัยขบเผาะ
ชั้นอนุบาล ยัน มัธยมปลายน่าเปิดซิงยิ่งนัก เฮ้ย ไม่ใช่ !!
โอ่ว พระเจ้า นี่เรากำลังอยู่ท่ามกลางสรวงสรรค์ หรือนรกโลกันต์กันวะเนี่ย !!
ได้ยินเสียงสัญญาณบางอย่างดังจากในโรงเรียน เหล่าเด็กนักเรียนวัยใสต่างพากันกรูกันเข้าประตูโรงเรียน
ไอ้พวกเด็กดีหน่อยก็รีบ ไอ้พวกเกรียนๆก็เดินทอดน่องไม่รู้ไม่ชี้ เห็นยามหน้าโหดคอยกักพวกผิดระเบียบ
อยู่ปากทาง
ผมเดินข้ามฝั่งมาหยุดอยู่ที่ปากทางเข้าโรงเรียนเอกชนชายล้วนชื่อดังย่านxx พอมองเข้าไปข้างในแล้ว
เหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่คุ้นเคย จริงด้วยซินะ บรรยากาศแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้ ผมเคยสัมผัส
มาแล้วเมื่อสมัยอยู่ม.ต้น ภาพเด็กเตะบอลกันใต้อาคารเรียน ภาพไอ้พวกที่แต่งตัวผิดระเบียบต้องคอย
ชะเง้อแล้วก็รอจังหวะหลบเข้าประตู มันช่างคุ้นตายิ่งนักเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปวัยเยาว์
ขาข้างนึงกำลังจะก้ามเข้าเขตโรงเรียน ก็ต้องตะหงิดเมื่อรู้สึกถึงสายตาของใครบางคน เพ่งมองจากทาง
ด้านข้าง ผมหันไปมองเห็นเป็นเด็กนักเรียนประมาณ 5-6 คนกำลังจะเดินเข้าไปทางเดียวกับผม ดูจาก
เครื่องแต่งกายแบบผ่านๆ ก็รู้แล้วว่าไม่ได้เป็นเด็กโรงเรียนนี้แน่ เอ .. แถมหน้าอกปักอักษรย่อนั่นมัน
โรงเรียนเก่ากูนี่หว่า
เด็กๆพวกนั้นไม่ได้ติดใจอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ แต่ไอ้ผู้ชายที่ยืนหัวโด่ในกลุ่มนั้นต่างหากที่ค่อยๆ
เดินตรงมาทางผมก่อนจะทักขึ้นมา
“ปริ้น”
.
.
.
.
.
โปรดติดตาม บ้านพักอลเวง#7 – 3 years later
ตอนต่อไป --------------------------------------------
http://stpstory.exteen.com/Stp said : ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
