หัวข้อ: ♥ My Destiny อยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ตั้งตัวสักนิด!! [Chapter 21 the end...] 13/01/2012

[golove2]

 

ถึงขั้นงัดห้องน้องนัทเลย

[PopJae]

My Destiny


(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)


='Part 12'= ><~

สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ทุกวันนี้ เขาเรียกว่า “จีบ” หรือเปล่าฮะ...ถ้าผมตกอยู่ในห้วงความคิดบ่อยๆ
ขนาดนี้ผมว่าผมต้องบ้าตายแน่เลยแค่การกระทำของเด็กคนเดียวทำให้ผมฟุ้งซ่านขนาดนี้
มันแปลกหรือเปล่าฮะ TT____TT ผมคิดว่าสักวันผมคงต้องปรึกษาจิตแพทย์แล้วแหละ ~
อาการผมขนาดนี้ สักวันคงโรคจิตแน่ๆ


   
   การกระทำของมันทุก ๆ อย่างไม่ใช่ผมไม่รู้สึก ไม่ใช่ว่าผมไม่เก็บ ผมเก็บทุกอย่าง...แต่มันจะรู้ไหม
 ถ้าวันใดวันหนึ่งผมห้ามใจไม่ไหวจริงๆ แล้วไปรักมันทุกสิ่งทุกอย่างมันจะเหมือนเดิมไหม หรือมันจะแย่ลง
คุณคิดว่าคนอายุเยอะๆ อย่างผมจะคบกับเด็กแบบนั้น...มันคงไม่ดีแน่ถ้าใครมอง ผมคิดไม่ตกจริงๆนะ
แต่ถ้าสมัยนี้ คนเราก็ไม่ถือสาเรื่องแบบนี้แล้ว...ผมจะลองให้โอกาสมันสักครั้ง คุณคิดว่ามันจะดีหรือเปล่า ? TT” 



   “สวัสดีครับพี่กาย”   ผมยืนรอพี่กายทุกวันๆ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมารอพี่เขา และก็คิดเรื่องต่างๆมากมายในสมอง...
เอาเป็นว่าเลิกคิดแล้วไปทำงานดีกว่านะ TT___TT



   “ครับ ขึ้นรถเร็ว ^^”  พี่กายยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ทำไมเด็กนั่นมันไม่ยิ้มให้ผมแบบนี้บ้างนะ ทำไมยิ้มแบบ
แสยะยิ้ม...(-..-) สยองๆ ให้ผมทุกทีเลย



   ผมนั่งบนรถไปทำงานแบบนี้ทุกวัน ๆ จนมันเคยชินสะแล้วสิ...อีกอย่างที่ผมชินมาก คือ ผมไม่ต้องเสียตังค์ค่ารถ
มันเป็นอะไรที่ดีใช่ไหมฮะ (งก) เปล่างกนะฮะ จริงๆ ผมเป็นคนที่ประหยัดมากๆ เท่านั้นเอง ^^
จากความเกรงใจ....กลายเป็นความเคยชิน แบบนี้ ~ ผมคงสบายไปอีกนานเลย



   ผมก็ทำงานเช่นนี้ทุกวันๆ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมละฮะ ว่าผมทำงานแผนกอะไร บอกสักหน่อยก็ได้...
บัญชีฮะ ไม่ใช่บัญชีธรรมดานะ มันเป็นแผนกมหากาฬอลังการสุดๆ -..- มันเหนื่อยนะฮะ วันๆ ก็คิดแต่ตัวเลข
ยิ่งถ้ามันถึงวันสรุปยอดงบนะ ผมแถบจะกระอักเลือดตาย กลับบ้านทีน้ำไม่อาบสลบคาเตียงเลย
 แต่อีกอย่างที่ผมชินและเป็นแบบนี้ทุกวันคือ ไอ้เด็กบ้านั่น...คุณผู้อ่านฮะ คงแปลกใจใช่ไหมว่าผมไม่เรียกชื่อมันเลย...
เหตุผล ชื่อมันเพราะเกินไปนะสิ!!  ผมเลยต้องเปลี่ยนชื่อให้มันเป็น ไอ้เด็กบ้า เด็กเวร...แล้วแต่ผมจะคิดออก
 มันติดปากติดสมองไปแล้วละฮะ ^^



   เอะ !!  ทำไมผมถึงคิดแต่เรื่องของมันกันละ TT____TT เปล่านะฮะ ผมไม่ได้มีใจให้มันสักนิด...มันไวเกินไป
ขนาดเจอมันหลายเดือนแล้วนะ มันยังทำตัวเหมือนเดิมไม่มีผิด “กวนตีน” เหมือนเดิมไม่มีผิด เข้าใจฮะว่า เด็กบ้าคนนี้
มันทั้งหน้าเป็นขั้นบันไดตารางธาตุ แถบยังเปลี่ยนสีได้ตามสูตรผกผันของนิวตันเลยละ ผมไม่อยากจะนั่งนับว่าสูตรนิวตันมี
อะไรบ้าง ผมว่ามันเป็นทุกข้อของนิวตันนั้นแหละ อีกอย่างนะ...



   แรงโน้มถ่วง~



   ผมไม่เข้าใจเลยละ...เวลาเจอมันทีไรผมกับมันมีแรงโน้มถ่วงทุกที TT คือเอางี้นะฮะ ผมจะย้อนให้อ่าน...
มันผ่านมาประมาณ 2-3 วันนี้เอง

........................

   การกระทำเช่นเดิม...งัดห้องผมเข้ามา!!  ขนาดผมล็อคอย่างดีแถมเอานู่นเอานี่คล้องไว้ไม่ให้มันเข้าได้แล้วนะ
มันก็พยายามเข้ามาจนได้ แต่วันนี้ผมจะเอาไม้ตีหัวมันให้แตกเลย!!


   ผมยืนเท้าเอวอยู่หน้าประตูตรงระเบียงและมือผมถือไม้เบสบอลในใจผมกะว่าถ้ามันเปิดมาผมจะฟาดหัวแม่งให้สลบคาตีน~
ไปเลย...แล้วก็จริงๆ ด้วยมันเปิดเข้ามา ผมเตรียมง้างมือเต็มที่จะฟาดที่หัวมันแล้ว...แต่เอะ TT____TT
ฟาด ฟาดไม่ได้ ฟาดไม่ลง ผมกดมือไม่ลง T^T ผมหันไปมองตามแขนผมมีมือของผู้ชายคนหนึ่งมันจับที่ข้อมือผมสองข้าง
 ผมไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้ามันแสยะยิ้มให้ผมอย่างน่าสยดสยองมากอ่ะ TT___TT
ณ เวลานี้ผมจะหาทางหนีอย่างเดียวผมคงทนไม่ไหวเห็นมันแบบนี้แล้วผมคงไม่รอดแน่
เพราะตรงนี้คือที่อับมีผมกับมันแค่สองคน...แล้วผมจะทำยังไงดีละ โอ้ยยย พ่อจ๋าแม่จ๋า~
   


   มันค่อยๆ ดึงไม้เบสบอลในมือผมออก มันรวบมือผมไว้ด้วยมือข้างเดียวของมันมันใช้เท้าของมันเขี่ยประตูที่ระเบียงให้ปิด
พร้อมกับมืออีกข้างที่ว่างอยู่หมุนที่ล็อคอย่างแน่นหนาและดึงม่านมาปิดด้วยอีกชั้น...เฮือก~ มันจะทำอะไรผม... TT____TT
 มันค่อยๆ ดันตัวผมไปเรื่อยๆ จนถึงเตียงนอนผมหงายหลังลงไปพร้อมกับตัวมันที่ลงมาคร่อมบนตัวผม...



   สายตาของเราไม่สามารถละออกจากกันได้เลย...ทำไมนะพอตกอยู่ในห้วงอาการนี้ผมไม่สามารถบังคับตัวเองได้เลย
ถ้าผมไม่มีสติ...ตอนนี้ผมกำลังเผลอไผลไปกับรสจูบที่อีกฝ่ายมอบให้มันนุ่มนวลและอ่อนหวานและร้อนแรงไปในเวลาเดียวกัน...แต่ทำไมความรู้สึกนี้มันทำให้ผมไม่รู้จักเบื่อเลยจริงๆ มันเหมือนล่องลอยบนสรวงสวรรค์~
สมองมันขาวโพลนไปหมดเลย...จูบครั้งนี้~ มันกลายเป็น จูบแล้วจูบเล่าอีกสักกี่สิบครั้งร้อยครั้งก็ไม่มีทางเบื่อ
ผมว่าผมติดใจอาการแบบนี้สะแล้ว ~

   เมื่อผละออกจากกันผมกับมันจ้องตากันอยู่สักพัก...มันก็พูดออกมาว่า



   “ถ้าไม่ฝืน นัทจะปล่อยให้เป็นธรรมชาติแล้วนะ”


   
   ตอนนั้นผมได้ยินนะ ไม่ใช่ไม่ได้ยินแต่เหมือนผมพูดไม่ออกมันทั้งอึ้ง ทั้งอยากจะลองรับรู้ความรู้สึกแบบนั้น...
มันมองหน้าผมอย่างสงสัยและจะเอาคำตอบแต่ผลที่มันได้รับกลับไปคือความเงียบของผม ไม่ใช่ผมไม่ตอบสนองแต่ผม...
บังคับตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ (-////-)



   ความรู้สึกของเราได้บรรเลงเหมือนการขับร้องเพลงหวานเสนาะหู...เสียงครางอื้ออึงของผมและการกระทำของมันสอดคล้อง
ของอารมณ์และการถ่ายทอดความรู้สึกของอีกฝ่ายสู่อีกฝ่าย...ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันไม่ได้ฝืนธรรมชาติแล้ว...มันปล่อยไปตามความรู้สึกความต้องการและอารมณ์ของเรา...


   “อื้อออ~ ….” มันลึกซึ้งได้ถึงความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้ ตอนนี้ตัวผมจิตใจของผมมันไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว...
มันลอยไปตั้งแต่ที่มันจูบผมแล้วละ


   เสื้อของผมถูกเลิกขึ้นมาพร้อมกับอีกฝ่ายที่ไล่จูบตั้งแต่หน้าอกจนถึงท้องวนไปวนมาซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนี้


   “อึก...อ...อ๊ะ”   การกระทำของมัน...และการตอบสนองของผม มัน มัน มัน อ๊ากกกกกก!!  นมผม~ มัน...มันทำอะไร
กับหน้าอกผมเนี้ยยยยยย!! เสียง~ เสียงของมัน~… TT____TT ผมคงเสียความบริสุทธิ์วันนี้แหละ
มันใช้ปากของมันและมืออีกข้างหยอกล๋อกับหน้าอกของผม (อันนี้ก็รู้นะว่ามันคืออะไร) มันทั้งเสียวซ่านและรู้สึกดีไปพร้อมๆกัน...ผมแอ่นหน้าอกรับสัมผัสของมันเต็มที่ แถมตอนนี้อารมณ์ของผมกระเจิงไปแล้ว...



   ริมฝีปากของเราสองคนกดจูบครั้งแล้วครั้งเล่ารู้สึกได้ถึงข้างแก้มเย็นๆของผมเป็นเพราะอุณหภูมิแอร์หรือเปล่านะ...
ตัวผมเย็นแต่ใจของผมไม่เย็นเลยแล้วสิ่งที่กลับมาอีกครั้งคือลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดเหนือหน้าอกด้านซ้าย ก้อนเนื้อที่เต้นระรัว...กลับเต้นแรงขึ้นเมื่ออีกฝ่ายได้กดจูบลงไปตรงนั้น และเลื่อนตัวขึ้นมากดจูบที่ริมฝีปากอีกครั้งแล้วมันก็พลิกตัวออกจากร่างกายของผม...



   “เจ้ !!  รู้สึกอะไรกับผมป่ะเนี้ย ไม่ต่อต้านเลย แปลกจริงๆ” ผมเงียบ...ตอนนั้นหายใจแรงสุดๆ
และหัวใจก็เต้นถี่จนกลัวมันจะออกมาเต้นเพลงสาวบางโพธิ์



   “เหนื่อยเหรอ หายใจแรงเชียว~” มันเอามือมาแตะที่ท้องของผมตอนนั้นผมหายใจ
เหมือนคนไปวิ่งแปดร้อยเมตรแล้วกลับมานอนพัก มันเลื่อนมือของมันมาหยุดที่หน้าอกของผม
 มันคงรับรู้ได้ถึงหัวใจของผมในนั้นมันเต้นระรัวจนสงบไม่ได้ >//<



   “ตื่นเต้นเหรอ หัวใจเต้นแรงมาก~” แล้วก็คำถามอีกมากมาย...ที่มันถามไถ่ความรู้สึกของผมที่เป็นอยู่ตอนนี้…

   ผมอาการดีขึ้นแล้ว...โดยมีมันนั่งอยู่ใกล้ๆ มองผมที่กำลังใจเต้นแรงในตอนแรก...



   “ก็บอกแล้วไง ถ้าไม่ฝืนจะไปตามธรรมชาติแล้วก็ไม่ฝืน ดูสิหายใจยังกับคนเจอเรื่องอะไรตื่นเต้นมากๆ ยังงั้นแหละ” 
แหม!! ที่แกทำไม่ตื่นเต้นเลยหรือไงฮะ!!  อ่อลืมไปว่าคนอย่างแกมันธรรมชาติแบบสุดๆ แต่อย่างชั้นมันบริสุทธิ์ !! นะเฟ่ยยยย….



   “อย่าทำหน้าโมโหแบบนั้นสิ...” อะไรผมทำหน้าตายังไงหรอ...สงสัยภายใต้จิตใจของผมมันมีทั้งความต้องการและ
ความรู้สึกโมโหมันละมั้ง...ทำอะไรไม่จบไม่สิ้น (?)   



   “ผมไม่อยากทำให้มันจบหรอกนะ...ผมอยากให้เจ้ทรมาณ” เอ้าไอ้ซาดิสม์!!  แกนี่มัน...สุดๆ!!
ชั้นคงจะด่าแกเป็นภาษาอินตะลาเดีย~ …หรือจะเอาภาษาที่มันหลุดวงโคจรทางช้างเผือกมาด่าแกดีละเนี้ย ไอ้เด็กบ้า!! 
แต่ปากผมมันไวกว่าความคิดอีกแล้วสิ



   “โถ่เอ้ย...ไม่มีน้ำยา!!”



   ดูจากสีหน้ามันตอนนี้มันหันกลับมามองผมแบบอึ้งๆ คงจะประมาณว่าไปดูถูกเหลนโหลนภายใต้กางเกงของมันนั่นแหละมั้ง...
และสิ่งที่ได้ตอบแทนมาคือการที่มันดึงผมเข้าไปจูบอีกครั้ง มันมารธอนจริงๆ นะฮะวันนี้ จูบเยอะจริงๆ!!


....................

   “รอให้ถึงเวลา...วันนั้นรินค่อยว่าผมนะครับว่า มีน้ำยา หรือ ไม่มีน้ำยา”
 
 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------


  จิ้มคนอ่าน
สวัสดี ^^ มาอัพนิยายแล้วน๊าาา ตอนนี้ดีไม่ดียังไงก็ ติ ชมด้วยนะฮะ
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน๊าาาา แล้ว รินของเราจะเสร็จนัทเมื่อไร ?~ สงสัยไหม ติดตามต่อไปสิฮะ ^^
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะทุกคนนน ^^ ยังไม่ได้ทวนอะไรเลยยังไงก็ถ้ามีคำผิดตรงไหนบอกด้วยนะฮะ

รักคนอ่านรักคนเม้น ~ 

[playgirl]

    อึ้งไปเลย   




  ให้คนเขียนจ้า 

[nongrak]

จะรอว่าเมื่อไหร่นัทจะมีน้ำยา 

[ํYunJaeReal]

ริน !! นั่นไงเนื้อคู่เธอ 
แอบอิจฉานิดๆนะเนี้ยมีเนื้อคู่เฟอร์เฟคท์ขนาดนี้ ชิๆ (เริ่มอินๆ  )

ตอนนี้ชอบมากเลย อ่านแล้วเขินๆ นึกถึงเดนเจอรัทเลิฟ ตอนยุนไปนั่งมองหน้าแจตอนนอน (*เกี่ยวป่ะ ?  )
555 เริ่มนอกนเรื่องและ

เอ..ได้ข่าวว่าบ้านคนเขียนน้ำท่วมน้ำแล้ววว
ลำบากแย่เลยยย
ดูแลตัวเองด้วยนะ คนอ่านเป็นห่วง 

ติดตามตอนต่อไปจ้า ^^

[Cardiac]

รอดูวันที่นัทมีน้ำยา   

[rak_jae]

ตอนนี้ชอบมากเลย อ่านแล้วเขินๆ นึกถึงเดนเจอรัทเลิฟ ตอนยุนไปนั่งมองหน้าแจตอนนอน (*เกี่ยวป่ะ ?  )

กด like ให้หมื่นครั้ง เพราะข้าพเจ้าก็(แอบ)คิดเหมือนท่านเลย
..............
..........
....
กด like ให้ PopJae อีก หมื่น ๆ ครั้ง  ที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านค่ะ  จะคอย(ตามอ่านและ)เป็นกำลังใจให้นะคะ

[talentcs]

อึ้ง ทึ่ง เสียว

[seaz]

จูบโต้รุ่งเลยสิเนี่ย

[hotladyanyavee]

พระเอกนี่น่าจะเรียกว่าดจรปีนตึกนะ เข้าห้องน้องรินที ปีนตลอด แต่อย่างว่ารักคู่นี้
ก็ออกนวกวนๆดีน่ารัก แต่น้องรินขาอย่าท้านัท ว่าไม่มีนำ้ยา เดี๋ยวนำ้ยามันเกิดมี แล้วจะซวย

[roseen]

 

[heaven13]

ชอบๆๆๆคะ แต่งเรื่องได้น่ารักมากมาย

[ํYunJaeReal]

ตอนนี่เราอ่านแล้วเป็นงี้เลยยยย
 


อยากอ่านตอนหน้าแล้ววว ><

[คอมเม้นท์คงไม่หื่นไปนะ ฮ่าๆ]

[lptk]

รอดู น้ำยา อ่ะ

[Pumpkin]

เจ้ ไปด่าเด็กว่า ไม่มีน้ำยา ระวังสักวันเจ้จะได้กินน้ำยาจะเบื่อไปเลยแหละ

[Pigstar]

 

รินครับผลเป็นไงบอกผมด้วยนะ

อยากรู้เหมือนกันว่ามีน้ำยารึป่าว

[PopJae]

My Destiny


(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)

=''Part 13''=

“โถ่เอ้ย...ไม่มีน้ำยา!!”

   คำพูดนั้นทำผมช๊อค! ไปชั่วขณะ...หรือคุณคิดว่าคนที่มาดูถูกมันขึ้นใช่ไหมครับ สำหรับผู้ชายอย่างผม...
แทบอยากจะกรีดร้องออกมาเป็นภาษาโปตุเกตุใช่ไหมละ ยอมรับจริง ๆ ว่าวันนั้นผมขึ้นมาก!! 
แต่ความรู้สึกที่อยากปกป้องเขาก็พูดออกไปได้แค่ว่า



   “รอให้ถึงเวลา...วันนั้นรินค่อยว่าผมนะครับว่า มีน้ำยา หรือ ไม่มีน้ำยา”


   
   ผมก็ต้องรอวันนั้นก่อนแหละนะ ที่ผมคิดว่าหัวใจมั่นคงพอที่จะต้องการรักใครสักคนจริง ๆ
เพราะว่าผมก็ใกล้จะเรียนจบแล้วอีกอย่าง...ผมก็ต้องหาใครสักคนมาคบแบบจริงๆ จังๆ ไม่ใช่เล่นๆ แบบเมื่อก่อน
แต่ไอ้ที่ว่าเล่นๆ นั้น...ผมก็ยังเลิกไม่ได้สนิท T^T ก็ผู้ชายใช่ไหม...มันก็ต้องมีกันบ้างละนะ!



   ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตผมล้วนต้องการเงินทั้งนั้น...อาจจะมีผู้หญิงบางคนเท่านั้นที่เดินเข้ามาพร้อมกับความจริงใจ...
แต่ผมไม่เคยรับมัน~ ผมเป็นคนที่ถืออคติที่ว่า ใครจะมาเป็นคู่ชีวิต ผมต้อง “จีบ” ก่อนเสมอ


   การที่เกิดในตระกูลที่ใหญ่โตก็ลำบากเหมือนกันนะครับพ่อกับแม่ต้องเอายังงั้นยังงี้จนบางครั้งผมก็แอบรำคาญ
ถึงได้ย้ายมาอยู่คนเดียว...และผมก็ได้มาเจอเขาคนนี้ไง “ริน” ^^


   
   ผมเดินออกไปนอกห้องและกำลังจะปิดประตูแต่ก็พบเจอกระดาษ A4 สองแผ่นเรียงกันแล้วข้อความในนั้นเขียนว่า...

   

วันหลัง “มีอะไรกัน”
*กรุณา...มีความเกรงใจและมารยาทด้วย!!
ทั้ง “เสียง” และ “เตียง” มันจะทะลุมาถึงห้องชั้นแล้ว !!
 (ขอบคุณมาก ถ้าเข้าใจและทำตาม)

   



   ช๊อค !! O_O...



ผมหันซ้ายหันขวา...ห้องผมเป็นห้องสุดท้ายของแถวในคอนโดแล้วห้องที่บอกว่า “ทะลุ”  ห้องริน !!
ผมรีบดึงกระดาษ A4 สองแผ่นนั้นอย่างรวดเร็วและวิ่งเข้าห้องไปอีกรอบและอ่านทบทวนอีกที


   ชัดเจน!!...=…=   


   ผมเดินออกจากห้องอีกครั้งสงสัยจะถูกจังหวะกันพอดี...ผมหันไปมองคนที่เอากระดาษมาแปะไว้หน้าห้องผมอย่างโมโห...
แต่คนที่ทำกับหยักคิ้วใส่ และปากเหยียดยิ้มอย่างสะใจ

   “อ่อ!! อ่านแล้วสินะ ทำตามด้วย! ขอบคุณมาก!”   คนที่พูดเมื่อสักครู่ปิดประตูและเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ
ผมเลยรีบเดินไปคว้าแขนเล็กนั้นอย่างรวดเร็ว…

   
“เอามาแปะตั้งแต่เมื่อไร!”  ผมถามอย่างสงสัย


   “เอามาแปะตอนแกทำแบบนั้น”


   “เมื่อคืน?!” 


   “แล้วเมื่อวานแกเห็นไหมละ ถ้าไม่เห็นแสดงว่าชั้นมาแปะเมื่อคืนไง ถามทำไมเนี้ย เซ้าซี้!! จะไปทำงาน!!”


   ผมปล่อยแขนเล็กลง... ก้าวได้สองสามก้าวแล้วหันมาพูดอะไรบางอย่างที่ผมจับใจความไม่ค่อยได้แต่ที่ชัดเจนที่สุด


   “ชั้นรู้แล้วว่าใครเป็นสาเหตุให้ญี่ปุ่นแผ่นดินไหวบ่อยๆ...”


   ตั้งแต่เช้ายันตอนนี้ผมยังช๊อคไม่หายเลย...อะไรมันจะดังขนาดนั้นผมเคยถามเจ้าของคอนโดนะว่ามันเก็บเสียงหรือเปล่า...
แต่ที่เขาได้ยินมันไม่ใช่ครั้งเดียวนิ!! มันหลายครั้งแล้วละ...ตรงไหนมันมีช่องมีรูอะไรหรือเปล่าทำไมเขาได้ยินบ่อยจัง...


   วันนี้ไปเรียนแบบรู้สึกผิดนิดหนึ่ง(?)...ก็เป็นเพราะจีบเขานั่นแหละ แต่เสือกอดไม่ได้เรื่องอย่างว่า...พอโดนแบบนี้เข้าจริงๆ
 แถบช๊อค ! ผมจะทำยังไงดีนะ TT^TT ให้ผมหยุดการกระทำแบบนั้นเหรอ ผมคิดว่าจะ “พยายาม” ทำละกันนะ



   เฮ้อออออ.....~



   ผมเดินถึงคอนโดอย่างรู้สึกอายๆ ไม่รู้ว่าใครที่อยู่ชั้นเดียวกับผมอ่านบ้างหรือเปล่า...ถ้าอ่านนี่เขาต้องคิดว่าผมเป็นพวกบ้า~
อย่างงั้นแน่เลย (หรือไม่ใช่) เออ...รู้ๆๆ นะว่ามันอดไม่ได้ แต่ก็บอกแล้วนี่ว่าจะพยายามทำ เอาอย่างนี้เถอะ
 เราเลิกคิดเรื่องนั้นแล้วมาปฏิบัติการจีบ “ริน” ต่อดีไหม...


   ขณะที่ผมเดินอย่างก้มหน้าก้มตาแต่ก็มองซ้ายมองขวาบ้างละนะ บังเอิญหันไปเจอ...
 รินกำลังถือของอย่างพะรุงพะรังเดินเข้าคอนโดมา...ผมเลยเดินเข้าไปหา


   “ช่วยถือไหม”


   “ก็ดี อ่ะ!”


   เขายื่นถุงในมือมาผมรับไว้และเดินตามหลัง...แต่เอะ!! ที่ยื่นมานี่มันหมดมือเลยนะ แล้วดูตัวเองเดินตัวปลิว~ เดินลิ่วๆๆ
ไปที่ลิฟต์เลย ผมเดินตามไปเรื่อยๆ จนถึงห้องพักเขาเปิดประตูและยื่นมือมาทางผม


   “เอามา! ชั้นจะเข้าห้องแล้ว”    ผมไม่ส่งให้และก็เดินผ่านประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว


   “ใครให้เข้ามา!”

   เจ้าของห้องตวาดผมเสียงดังลั่น ! แต่มีหรือผมจะสนใจผมก็เดินไปวางของไว้ที่โต๊ะ
ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของห้องทันที


   “เข้ามาออกจะบ่อย!  ไม่ชินหรือไง” ผมหยักคิ้วให้


   “ไม่ชิน!  ไม่มีวันชิน~”

   “งั้นนัทจะทำให้มันชินเดียวนี้แหละ!”

   ผมเดินไปที่ประตูและปิดมันอย่างรวดเร็ว


   “จะทำอะไร!”  เจ้าของห้องถามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ


   “ก็ทำให้มันชิน! ไง~” ผมเดินไปประชิดตัวเจ้าของห้องทันที และมองลึกเข้าไปในดวงตาใสคู่นั้น

   
   “อย่ามาพยายาม! ไม่ชินหรอก”


   “เอางี้ไหม...เราลองมาคบกันสักที~ เพื่อว่าอะไรๆมันจะได้ดีขึ้นไง”


   “เห่ย!! บ้าหรอ สมองแกคิดไรอยู่ฮะ!!....”  เจ้าของห้องตาโตทันทีที่ผมยิงคำถามไปแบบสดๆร้อนๆ


   “ก็คิดอย่างที่พูดไปนั่นแหละ ตกลงว่าไง” ผมถามอย่างคาดคั้น


   “มันฝืนธรรมชาติ...มันไม่สมควร”


   “งั้น...นัทจะฝืนธรรมชาติให้มันสมควรเพียงแค่ตกลง!”


   “ถ้าตอบว่า ไม่! ละ”


   “ก็บอกแล้วไงว่า...จะฝืนธรรมชาตินั้นเอง”


   “แล้วถ้าตอบว่าไม่อีกละ”


   “ก็จะฝืนมันอีกเหมือนเดิม เพียงแค่รินตกลง! ทุกอย่างจะดำเนินต่อไป”


   “ถามจริงเป็นอะไรกันตั้งแต่ชาติปางก่อนมาเรียก ริน ริน ริน! พอดีแก่กว่าสมควรต้องเรียกพี่! ไม่ใช่หรือไง”


   “ก็บอกแล้วไงว่าจะฝืนธรรมชาติ! ไม่รู้เรื่องหรอ”


   “ไม่!!  ไม่รับรู้...”

   ดูเหมือนเจ้าของห้องจะไม่สนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ผมเลยเสยคางขึ้นมาและโน้มหน้าเข้าไป...
แต่กลับมีบางสิ่งบางอย่างกั้นอยู่ไม่ให้ผมกระทำสิ่งนั้นลงไป


   “ไม่นะ ห้ามจูบ!! ไม่งั้นชั้นฆ่าแกตายตรงนี้แหละ” เจ้าของห้องมองผมด้วยสายตาอาฆาต
เหมือนพร้อมจะลงมือทันทีที่ผมกระทำ


   “ก็บอกแล้วไงว่าจะฝืนธรรมชาติ!”


   ผมประกบจูบอย่างรวดเร็วจนร่างบางๆของเจ้าของห้องนั้นอ่อนระทวยในอ้อมแขน...ถ้าผมจะฝืนธรรมชาติ...
ใครก็ทำอะไรผมไม่ได้ใช่ไหมละครับ ^^

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  จิ้มคนอ่าน~
มาต่อแล้วน๊า ~ ...ตอนนี้อาจจะเบลอๆ นิดหน่อยเพราะคนแต่งมันเบลอ.. - -*
ยังไงก็มาอ่านและติดตามด้วยน๊า มีึำึำคำผิดตรงไหนหรือประโยคไหนที่ต้องแก้ไขก็บอกด้วยนะฮะ
จะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้น ^^
รักคนอ่านรักคนเม้น ^^ 

[ํYunJaeReal]

ว๊ากก ตอนแรกมาตกใจเลย
ใครแกล้งนัท ?? ....แล้วรินเป็นอะไรไปเนี้ยยย ..??

แต่..พอกลางเรื่องเท่านั้นแหละ
เขินไปเลย.....ฮ่า 

โอ่ยย คู่นี้น่ารักมากกกก
ลองคิดว่าเป็นยุนแจ *ยุนแจมาอีกแล้ววว*

ย๊ากกกกก น่ารักมากกกก

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
สู้ๆ

ติดตามตอนต่อไปเจ้าค่ะ 

[Pumpkin]

'จะฝืนธรรมชาติ' ข้ออ้างชั้นเยี่ยมในการหน้าด้านตื้อเพื่อจีบรินของอีตานัท

[iforgive]

ไม่ว่าคำตอบจะคืออะไร  ตรูยืนยันว่าจะฝืนธรรมชาติท่าเดียว
แบบนี้แถวบ้านเรียกว่า "หน้าด้าน" อ่ะ

[Moonmaid]

  :pighaun:แรงได้อีก5555+

[roseen]

 

[yeyong]

ระวังธรรมชาติลงโทษนะ

[hotladyanyavee]

ว๊าก น้องนัทฝืนธรรมชาติแล้วเหรอนี่

[nightsza]

รินอย่าไปฝืนสิจ้ะ ทำตามธรรมชาติเถอะนะๆๆ

[Pigstar]

แหม่ ถ้าฝืนธรรมชาติแล้วได้คู่กับริน

ผมว่าก็น่าฝืนนะ 

โอ๊ะ เหลือบมาเห็นตรงท้ายเรื่อง

แบนเนอร์สวยอ่ะครับ 

[Cardiac]

เราเชียร์นัท

[seaz]

โอ๊ะโอ...

[nongrak]

นัทเป็นคนเอาแต่ใจนะเนี่ย รินเขายอมหรือยัง

[PopJae]

My Destiny

(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)

Part 14

“ฝืนธรรมชาติ!!” เห้~ เอะอะก็จะฝืนธรรมชาติ...คิดว่าฝืนได้คนเดียวหรือไงละ!!


   ฝืนนู่นฝืนนี้ฝืนนั่นไรของมัน...ทำให้ผมเกือบจะเสียตัวหลายรอบแล้วเนี้ย~ มันไม่ใช่แค่การฝืนธรรมดา
เขาเรียกว่า...การฉวยโอกาสตังหากเล่า!! ชิ~


   “ถ้าชั้นจะฝืนบ้าง...แกจะว่ายังไง!”


   “นัทว่า...ที่รินเป็นอยู่ไม่ต้องฝืนหรอกนะ แค่ปล่อยให้มันเป็นไปตามความรู้สึก...ส่วนเรื่องฝืนธรรมชาตินัทจะฝืนมันเอง”


   “จะเชื่อได้ไหม ผู้ชายอย่างนาย”


   “ก็ขอให้เชื่อสักครั้ง...”


   เชื่อสักครั้ง...ผลตอบรับยังไงเราไม่ควรสนใจใช่ไหม


   เชื่อสักครั้ง...กับรักครั้งนี้


   งั้นจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง...เขาบอกกันว่าถ้าเราไม่ลองเสี่ยงเราจะไม่ได้อะไรกลับมาเลย
เราจะไม่รู้จักการสูญเสียและการได้รับใช่ไหมฮะ ... งั้นผมจะลองสักครั้ง ลองเชื่อใจสักครั้ง


   ผมยืนอยู่ในอ้อมกอดของมัน...กับคำพูดที่พร่ำบอกให้เชื่อใจถ้าผมจะตกลง!...สวรรค์ฮะ... ~


   จะเป็นผู้ชายคนนี้หรือเปล่า...ที่ทุกอย่ามันกลับตาลปัตรไปหมดเลย ไม่ใช่เขาที่เดินเข้ามาหาผม
แต่กลับเป็นผมเดินเข้าไปหาเขาตั้งแต่แรก...และผมก็ได้เดินจากเขามา ไม่สิ ผมวิ่งหนีเขา แต่เขากลับตาม
 และตาม จนวันนี้...เขาจับผมได้ เขาบอกผมให้ลองเชื่อใจเขาสักครั้ง...ผมจะเชื่อเขาได้ไหม~


   “เชื่อสักครั้ง...”


   “ก็ขอให้รินเชื่อนัทสักครั้ง...ถึงแม้เราจะรู้จักกันไม่นานมันเหมือนความผูกพันกันมานานก็ขอให้รินเชื่อสักครั้ง...
ผลตอบรับจะเป็นยังไงมันคือเรื่องของอนาคตเพียงแค่รินตกลง...นัทจะทำให้ดีที่สุด!”


   นัทจะทำให้ดีที่สุด...คำยืนยันจากปากเด็กผู้ชายคนนี้!  ทุกครั้งมีแต่น้ำเสียงกวนอารมณ์โทสะของผมอยู่ประจำ...
แม้แต่บางคำพูดก็ทำให้ผมอยากจะฆ่าเสียตรงนั้นแต่ทว่าวันนี้มันดูหนักแน่นและมั่นคง ผมแหงนหน้าขึ้นไปสบตากับมัน...
สายตาที่มั่นคงและแน่วแน่ของผู้ชายคนนี้มันเป็นเครื่องยืนยันความรู้สึกของเราสองคน...เพียงแค่เชื่อใจสักครั้ง~


   “งั้น...ชั้นก็จะเชื่อใจนายสักครั้ง”


   ร่างสูงข้างหน้ารวบตัวผมไปกอดอีกครั้งและกอดครั้งนี้ดูจะแน่นมากสะจนผมหายใจไม่ออก
 กระดูกผมจะฝังตัวเข้าไปในตัวมันแล้วนะ TT^TT


   “ปล่อย ๆ!! จะตายแล้วหายใจไม่ออก”


   “ขอโทษที ดีใจไปหน่อย >O<~”


   “นี่ขนาดหน่อยนะ ถ้ามากกว่านี้กระดูกชั้นกรอบแน่” ก็เล่นกอดสะขนาดนั้น กอดมากกว่านี้ตายกันพอดี!!
   “ฮ่าๆ...ก็ใครใช้ให้ทำตัวน่ารักละ” ไม่พูดเปล่าดันเอามือมาบีบจมูกผมเล่นอีกตังหาก T^T


   “โอ้ยยย!!...อย่ามาแตะต้องตัวชั้นนะ!!”  ผมเอามือไปตีดังเปรี้ย! ที่มือของมัน

   
   “แตะไม่ได้เลยเหรอ...” ดูสายตากรุมกริ่มอีกละท่านผู้อ่าน สายตางี้ผมเสียวสันหลังไงไม่รู้แฮะT^T


   “.......”


   “ทำไมแตะไม่ได้ละ...”


   ตอนนี้...ผมรับรู้ได้ถึงรังศีที่สาดส่องเข้ามาที่ตัวผมเต็มๆ เลย มันเหมือนจะเขมือบผมทั้งตัวแล้ว
 แค่สบตาตอนนี้ผมยังไม่กล้าเลย TT^TT


   “ทำไมไม่ตอบ!!”  เห่ย!!  อย่ามาตวาดสิว่ะ TT^TT


   “ก็....” ผมสรรหาคำพูดไม่ได้แล้วก็อ้อมแอ้มๆ ใส่มันไปก่อนละกันนะ


   “ก็อะไรละ!”

   ว๊ากกกกกก เค้นจัง จะเอาคำตอบอะไรจาก (กู) หื้มมมมม~


   “ปะ...เปล่า~”


   “ช่างเถอะ!....ยังไงสักวันรินก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี ^^”


   ฉึก!! O_O

-------------------------------------------------------------------------------------------------

จิ้มคนอ่าน 
ตอนนี้สั้นมาก TT^TT พอดีว่าเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยเลยไม่สามารถมาอัพได้อีกอย่าง ~
อุบัติเหตุทำใจหดหู่มากเลยพึ่งทำใจได้ไม่นานนี้และคิดนิยายไม่ออกมันอื้อออไปหมดเลย TT^TT
ยังไงก็ขอโทษคนอ่านด้วยนะฮะที่มาต่อช้าแถมสั้นอีกตังหาก ~
ก็...อย่าลืมติ-ชมนิยายเราด้วยน๊าาา~ ^^" แฮะๆ ขอโทษอีกครั้ง T^T
รักคนอ่าน จุ๊บๆ!