หัวข้อ: PS. I love you //ตอนที่21 เสียงที่กึกก้องอยู่ในหัวใจ(จบ)8/3/2555

[luvli]

ตอนนี้ยิ่งเชียร์นัทสุดใจเรยอะ ทำไมเกียร์เปนคนอย่างนี้นะ เอาใจช่วยพู่กันด้วยละกาน

[e_new]

อย่าเศร้าไปใย คนห่วงใยอีกตั้งมากมาย
สู้น่ะจ๊ะ รอๆๆๆ

[poogunn]

ได้อ่านต่อก่อนนอน ^^

 
ขอบคุณคร้าบบ ที่รออออ วันนี้อาจจะดึกหน่อยนะครับ เพราะเพิ่งถึงบ้านเองง มาตอบก่อนน อิอิ

พู่กันรีบๆหายเศร้านะ

จะรีบนะคร้าบบบ ฮ่าๆๆรอต่อปายยย

น่าสงสารอ่ะ เปนกำลังใจให้นะคร๊าฟฟ

T^T

พี่เกียร์ไม่แฟร์และไม่กล้า งั้นก็แอบต่อไป
พี่พีทคิดอะไรอยู่

เนี่ยแหละครับสังคมไทย T^T

keep going on
สู้ สู้
ปล.นัทดูแลพู่กันดีๆนะ

อีกตั้งนาน จะรู้ได้ไง คร้าบบ ต้องติดตามม

โห เกือบแล้ว เกือบเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดซะแล้ว   
อ้างถึง
อาจจะพิมพ์ตกหรือพิมพ์ผิดเยอะหน่อยนะครับ พอดี ใช้คอมพิมน่ะครับ
ถ้าไม่ใช้คอมจะใช้อะไรพิมพ์ 

ปกติใช้ BB พิมครับ

สงสารพู่กันจังเลยอ่า

T^T

ไปเลยนะอย่าอยู่เลยไอ่พี่เกยร์
มาพูดเชี่ยๆได้ไง!
เกีรยดเกยร์
ร้ากกก......พี่นัทททท......
มาต่อเร็วๆนะ.........................
กอดๆพี่กัน... ขอบคุณคัฟ...

กอดๆๆๆๆ

พู่กัน
อยากให้มีความสุขทุกฝ่ายนะคะ ไม่เป็นไรเนอะ สู้ๆๆ
คราวก่อนบอกว่าไม่ถนัดเรื่องอย่างว่า แสดงว่าอีกไม่นานจะมีใช่ไหมอ่า

ฮ่าๆๆ ก็ไม่รู้นะคร้าบบ

เศร้านิดๆ ปนน่ารักหน่อยๆ

นัทอย่าทำให้พู่กันต้อร้องไห้แบบนี้นะ ไม่งั้นน่าดูเลย

ขอบคุณที่ติชมคร้าบบบบบบบบ

นัทอย่าทำให้พู่กันเจ็บอีกคนละ

ไม่สามารถหยุดอ่านได้เลยจริงๆ ชอบนัทมากกกก

เว่อไป คนเขียน เขินน จังงง

เพลงแต่ละเพลงที่ลงนี่คือ โดน มากกกกกกกกกกก

อิจฉา พู่กันมากอ้ะ อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงง

ฮ่าๆๆ คร้าบบบ

เกียร์เห็นแก่ตัวสุด  ๆ 

เชียร์นัทเต็มที่เลย

เนี่ยแหละ... สังคมไทยคร้าบบบบบบบบบบ

ตอนนี้ยิ่งเชียร์นัทสุดใจเรยอะ ทำไมเกียร์เปนคนอย่างนี้นะ เอาใจช่วยพู่กันด้วยละกาน

เชียร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อย่าเศร้าไปใย คนห่วงใยอีกตั้งมากมาย
สู้น่ะจ๊ะ รอๆๆๆ

ขอบคุณคร้าบบบบ

ไปละ... ไปพิมต่อดีกว่า... เดี๋ยวโดนว่าา 

[luvli]

รอรอรอ เป็นกำลังใจให้ครับ

[Kiss Koki]

รออ่านต่อคะ...::..:อืมเกียร่์ทำแบบนี้ก่็รักเผื่อเลือกดิไม่ไหวๆ....เชียร์นัทดีกว่า

[poogunn]

ตอนที่11  นี่ไม่ใช่เพลงรักแต่เป็นเพลงที่เขียนจากความรัก...


"ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ.. " ไอตี๋ปลอบผม
"ไม่ร้องตั้งนานแล้วเว่ย"ไม่รู้ว่า นานเท่าไหร่แล้วที่ผมโดยมันโอบไหล่แบบไม่รู้ตัว และพยายามจะผละมันออก   
เพราะตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ รถมันก็ยังไม่ขยับไปไหนและ..และก็ไม่สนใจเพื่อนผม2คนข้างหลังว่า กำลังมองแบบอิจฉาตาร้อนแค่ไหน
 " พอละๆ "ผมผละออกมาที่นั่งเบาะหน้า
"แล้วจะไปไหนกันดี ?"อิโฟนอยู่ๆก็โผล่งออกมา
"ไป...บ้านผม.. ไหม"มันเสนอ
"ไม่!! ไปบ้านแกพอดีก็โดนจับได้ ว่าโดดเรียน" ผมปฏิเศษ เสียงแข็ง
"แล้วจะไปไหน?"ผมถามอิโฟนกับอิบิ๊กต่อ
"กูก็ไม่รู้ ... "
"ไปทะเลมั้ย!" อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นมา
"ไกลไปนะ!!!!เปลืองค่าน้ำมันด้วย"ผมแย้งขึ้น
"แต่กูอยากไปวะ" อิโฟนพูดตาใสๆ
"กูก็อยาก.. อีกอย่าง.. เพื่อนเราก็จะไปน้ำตกกัน แต่กูอยากไปทะเลมากกว่า"
"จะไปได้ยังไง แล้วจะไปค้างคืนหรือไงแถมพวกมึงขับรถเป็นกันหรอแล้วใครจะขับรถเปลี่ยนกับเขา"ผมร่ายยาวเลยครับ
"โอ๊ยยย เป็นห่วงกันจริงจริ๊ง" หน้าแดงเลยอะ อิโฟนพูดอะไร
"งั้นไปเซนทรัลปิ่นเกล้า ไหม? ไปหาไรกินแล้วก็ไปเดินเที่ยวด้วย"มันออกความเห็น
"เออๆนานๆได้ไปเที่ยวไกลๆบ้างก็ดีนะ"
"อืม ก็ดีไกลๆ จาก ตรงนี้หน่อย"ผมพูดพร้อใถอนหายไปไปหลายๆที เห้อออ
   แล้วรถก็ค่อยๆขับออกจากตรงนั้น.. ผมนั่งมองอะไรไปเรื่อย คิดอะไรไปเรื่อย แม้ว่าใจจะสงบลงมากแล้วแต่..ความคิดก็ยังฟุ้งซ่านอยู่เลยครับคิดอะไรไปเรื่อยทั้งคำพูดของพี่เกียร์
ทุกๆอย่างที่เคยทำให้ผม ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้... ทำให้ผมรู้สึกอะไรหลายๆอย่างหวั่นไหวในคำพูดบางคำแต่ก็ยังแค้นใจกับคำพูดของเขาที่ว่า"ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง"คิดไปน้ำตาก็ไหลไป...
"เป็นอะไรรึเปล่า"ไอตี๋ พูดขึ้น คงเพราะเห็นน้ำตาผมไหลมั้ง ส่วนไอ2คนข้างหลังไม่ต้องบอกหรอกครับ หลับไปละ..เพราะรอรถติดนาน
"ปล่าวหรอกไม่มีอะไร "ผมพูดปัดๆ ไปเพราะขี้เกียจที่จะพูดอะไรอยากเก็บไว้ในใจอย่างนี้นี่แหละ
"นี่ถามดีๆแล้วนะ..."มันเริ่มกวนผม
"เออ...ก็ใช่น่ะซิ..."เริ่มหงุดหงิด
"ถามแค่นี้ก้ต้อง หงุดหงิดใส่ด้วยอะ"มันพูดงอนๆเหมือนจะให้ผมง้อ
"ถ้าจะให้ง้อ.. ไม่นะ...รู้ทันหรอกน่า..อะ ไฟเขียวแล้ว..ไปได้ละ"ผมก็ไล่มันทันที มันก็ได้แต่ทำหน้างอและ ขับรถต่อไป... ซักพักรถก็ ขับมาถึงเซนทรัลปิ่นเกล้า ..
"จอดๆๆๆๆๆ จอดตรงนี้ก่อน ไม่ไหวแล้วจะเข้าห้องน้ำ.."พออิ2คนนั้นตื่นก็เอาเลยครับ..ปวดฉี่อยากเข้าห้องน้ำอยากจะ ลงรถเต็มที่ตอนนี้รถก็อยู่ปากทางเข้าไป..ในลานจอดรถแล้ว..
กว่าจะวนหาที่จอดอีก ก็อีกตั้งนาน
"งั้นก็ลงตรงนี้ก่อนก็ได้แล้วเดี๋ยวค่อยมาเจอกันที่ชั้น 1 นะ นัท"ผมหันไปบอกมัน..
"ไม่ไหวววแล้วววว"อิโฟนกับอิบิ๊ก ก็เปิดประตูวิ่งพรวดเข้าไปในห้างโดยเร็วครับ ส่วนผมน่ะหรอ.. กำลังจะเปิดประตูแต่ยังไม่ทันไร ก็โดนมันดึงไว้
"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น..นั่งอยู่ตรงนี้แหละ..ไปเป็นเพื่อนกัน"แล้วมันก็ขับรถเข้าไปหาที่จอดในห้าง วนแล้ว วนอีก.. ซั้นใต้ดินก็ไม่มี  แต่ในระหว่างที่ขับรถหาที่จอดเนี่ย มันก็ไม่หยุดจ้อนะครับ เนื่องจาก
เซนทรัลปิ่นเกล้าเป้นศูนย์รวมแห่งใหม่ของเด็กวัยรุ่นใน ช่วงนั้น .. เพราะ สยามโดนยึดครองจากพวกเด็กแว้น มันก็ชี้ให้ดู รุ่นน้องของมัน กลุ่มโน้นกลุ่มนี้ ที่นั่งสูบบุหรี่กันอยู่(ไม่แนะนำให้ทำแบบนั้น
นะครับ)
"ไม่กลัวอายหรอ... ถ้าเกิดเพื่อน..รู้ว่าเดินกับผู้ชาย"เมื่ออยู่กัน2คนผมก็กล้าที่จะยิงคำถาม..ที่ซีเรียสได้
"......................"มันก็เงียบไปซักพัก ..เห็นไหมหละ.. ก็อย่างที่รู้ๆ กัน ..เป็นใครใครก็อาย
"อายใช่ไหมหละ..."ถึงแม้จะพูดแบบนั้น..ผมก็พยายามพร่ำบอกเสมอว่า...อย่าเอามาตรฐานของคนเพียงคนเดียวมาวัดกับคนอื่น
"ก็ถ้าเรายังไม่เป็นแฟนกัน...ผมก็ยังอายเพราะกลัวคิดไปคนเดียว....แต่ถ้าเราเป็นแฟนกันเมื่อไหร่ วันนั้นแหละ... จะได้รู้ว่าอายไม่อาย"ผมพูดยิ้มๆหูมันแดงผิดปกติ นี่ มึงเขินหรอไอตี๋ 55555
"จริงหรอ.."ไม่รู้ซิครับทำไมคำพูดของมัน ถึง .. ทำให้ผมยิ้มตามมันได้
"นั่นไง ..เจอแล้ว... "ผมชี้ไปที่ ว่างสำหรับจอดรถ.ของ มัน 
   พอจอดรถเสร็จมันก็ดับเครื่อง .. ผมก็เตรียมที่จะลงจากรถครับ...มันก็ดันฉุดแขนผมเข้าไปหามัน พร้อม หอมแก้มผม ไป1ฟอด... อื้ม.. ผมว่าละ อยู่กับมัน2คน.. ไม่ปลอดภัยจริงๆ
"เห้ย! ทำอะไรน่ะ"ผมก็ตกใจน่ะซิครับไม่เคยเจออะไรแบบนี้.. ฉวยโอกาส
"ก็.. รางวัลที่ถามคำถามถูกใจไง"เห้ย! มันไม่เกี่ยวเลยนะเว่ย
"ขออะไรอย่างนึง..จะทำอะไรอย่าฉวยโอกาส"มันไม่ใช่ไม่ดีนะ.. แต่มันไม่ได้ตั้งตัวเลย
"อ่าว ไมอะ.."มันขมวดคิ้ว
"ก็. พูดเองนิ...รอเป็นแฟนกันก่อน ไงหละ"ผมพูดยิ้มๆกลับไปหามันบ้าง
"เชอะ! ไม่รู้แหละ.. อย่าทำให้หมั่นเขี้ยวมากแล้วกัน"บางทีก็กลัวคำพูดนี้ของมันนะครับ
   เรามาถึงห้างประมาณบ่ายโมงเห็นจะได้รถติดมากกกกกก หลังจากที่จอดรถเรียบร้อยแล้วก็เดินไปสมทบกับอิข้างบนอีก2คน..แล้วก็หาอะไรกิน จำได้ว่า..น่าจะเป็น MK
ไม่ใช่พวกผมหรอกที่อยากกิน .. ไอตี๋นั่นต่างหากที่อยากกิน แล้วแถม มันยังโชว์สเต็ปเทพสั่งอาหารมา..ชุดใหญ่เลย..
"สั่งมาเยอะ ขนาดนี้จะกินหมดหรอ.."อิโฟนถามคนแรก
"แหมกูเห็นสั่งๆมา พกมึงก็กินไม่เหลืออะ"ผมแซวมัน
"แล้วทำยังกะ พู่กันกินน้อยซะที่ไหนหละ"ไอตี๋มันกัดผมบ้าง
"เอ้าก็ช่วยไม่ได้อะ... แล้วมีวิธีหรือไงที่ไม่ให้กินเยอะอะ"ผมถามมันกลับ
"ก็ต้องป้อนเราแทนไง พู่กันจะได้กิน น้อยๆ แล้วป้อนเราเยอะๆ "นี่พูดเนี่ยสาบานเถอะว่า นั่งกันอยู่แค่2คนและไม่อายฟ้าอายดิน
"อะแฮ่ม" นั่นไงเห็นไหม..ไม่พ้นอิ2ตัวนั้นหรอก
"อะไร"ผมเงยหน้าไปมองมัน เพราะ โดนประโยคนั้นเข้าไปก็ก้มหน้างุดๆ ไม่กล้ามองอะไรเลย
"ป๊าว!"อิบิ๊ก ..มึงเปล่าเสียงดังมากนะ
"อย่ากวนตีX"ผมเริ่มเสียงขุ่น
"ไม่เอาซิครับ... อย่าพูดไม่เพราะเลย...มามะๆเดี๋ยวป้อนให้ๆ"แล้วมันก็คีบเป็ดย่างมาใส่ปากผม ... ผมเห็นหน้าอิ2คนนั้น ตาโตเลย ทั้งคู่.. แล้วมันก็ไม่ยอมหยุดแค่นั้น พวกมัน มองหน้ากันแล้ว
อิโฟนก็คืบเป็ดให้อิบิ๊ก ...
"อ้ำ...อร่อยไหมจ้ะ..ที่รัก"แล้วมันก็ทำหน้าหยาดเยิ้มใส่กัน
"ก็บอกแล้ว ว่าอย่าทำเป็นไงหละ"ผมก็ได้แต่กระซิบกันไอตี๋นั่นเบาๆ
' ครีดดดดดดดดดดด ครีดดดดดดดดดดดด' เสียงมือถือสั่น ..ของผมหรอ.. ไม่ใช่ครับ .. ของไอตี๋นั่น... ผมก็รับสายหันไปคุยซักพักแล้วเดินออกไปข้างนอก.. ไม่นาน มันก็เดินเข้ามากับเด็กผู้ชาย
ในชุดนักเรียนโรงเรียนใกล้เคียงกับมัน กางเกงสีดำ เหมือนกัน  หน้าตาหล่อเหลาเอาการเลยหละครับ..แต่น้อยกว่าไอตี๋ ฮ่าๆ เดินมาทางโต๊ะพวกผม
"พู่กัน บิ๊ก โฟน .. นี่เก้าเพื่อนสนิทเรา"มันก็แนะนำให้รู้จักเพื่อนผม อีก2 คน และ แนะนำให้รู้จักผม ...
แปลกที่มันมองผมด้วยสายตาแปลกๆ ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
"หวัดดีเก้า"ผมยิ้มให้ และทักทายตามปกติ
"หวัดดี..พู่กันใช่ไหม..เห็นไอนัท มันพูดถึงอยู่ตลอดเลยนะ 5555"หัวเราะทำไม ..แค่พูดถึงเฉยๆเอง
"มึงก็ จะบ้าหรือไงวะ.. อย่ามาเมา"ไอตี๋นั่นมันก็ตบหัวเพื่อนมันเล่นสบายใจ พวกผม3คนก็ได้แต่นั่งมองหน้ากัน แต่ที่..น่าจะ..เจ็บที่สุดน่าจะเป็นผมมากกว่า เมื่อมันเอาโต๊ะมาเสริมให้เพื่อนมัน นั่งด้วย
ผมก็จะเป็นอะไรได้หละครับ..ส่วนเกิดชัดๆ เพราะมันก็เอาแต่คุยกับเพื่อนมัน นะ ไม่สนใจผมเลยซักนิด โชคยังดีหน่อย ที่มี อิโฟนกับอิบิ๊ก คอย นั่งคุย อยู่ด้วย ..แต่จะให้ทำยังไงคนมันอึดอัดใจจะตาย
"จะไปเข้าห้องน้ำอะ..."ผมลุกโผล่งขึ้นมาเลยครับ แล้วก้เดินออกไป.. บางทีในตอนนี้ก็ไม่อยากจะรับรู้อะไร... อยากกลับ บ้านแล้ว...เสียความรู้สึกอะ นี่ไม่ใช่เรื่องมากนะครับ...แต่เข้าใจมารยาท
หน่อยได้ไหมคุณเป็นคนชวนผมมาแล้วมาปล่อยให้ผมกับเพื่อนนั่งกร่อยกันแบบนี้ มันใช่หรอ
   ผมก้เดินออกมานอก เอ็มเคครับ เดินไปหาห้องน้ำไป  มองรอบๆ ทางไปเรื่อย ไม่อยากจะกลับไปเจอสถานการณ์กดดันแบบเดิมอีก ....แต่จนแล้วจนรอดพอเข้าห้องน้ำเสร็จ
ก็ต้องกลับมาที่เดิมอยู่ดี ยอมรับนครับแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ.. จะให้ทำยังไงได้ วันนี้ทั้งวันก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ นึกว่าพอมากับไอตี๋ แล้วจะทำให้ดีขึ้นแต่ไม่เลย... กลับเป็นอะไรที่..เสียความรู้สึกมาก
หรือผมอาจจะคิดมากจนเกินไป... อันนี้ก้ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆพอกลับมาที่เดิม...
"เป็นอะไร.. "มันหันมาถามเสียงเรียบพร้อมคิ้วขมวด
"ป่าวนิ..กินน้ำเยอะเลยปวดฉี่ก็ไปฉี่.." ผมก็ตอบ ยิงฟันตรงคำว่าฉี่.. ตาใสๆ ไม่มีอะไรปิดบังเล้ยยยยย ซักนิดเลย ..นิดนึงก็ได้ที่ปิดบัง ฮ่าๆ
"โกหก... แล้วทำไมตาบวม..."ผมพยายามจะเอามือมาจับแก้มดูว่ามีความชื้นจากน้ำตาไหม
"เออ...เราทำให้ ทะเลาะกันรึเปล่าเนี่ย... ถ้าเป็นงั้นเรากลับก่อนก็ได้นะ"เก้าพูเขึ้นทันควันยังไม่ทันจะจับแก้มกูเลย.. โห่ไอเราก็อุส่าห์อ้อนเต็มที่.. แล้วจะมาพูดขัดทำไม !
แต่ช่วงตานั้น.. ก็เหลือไปเห็นอิบิ๊กกับอิโหนกำลังพยายามส่ง ซิก อะไรบอกผมอยู่
"ไม่เป็นไรหรอก.. นั่ง ด้วยกันนี่แหละ... ไม่เป็นไรเนอะ พู่กัน ."มันหันมาถามผม...ไอตี๋อยากตายรึไงวะ...
"อ่อ... ไม่เป็นไรหรอก.. กินกันไปก่อนไหมหละ.. เดี๋ยวเรา จะกลับ บ้านก่อน.. เพลียๆอะ อยากนอนด้วย" ผมโกหก ทันที
"ไม่เอาดิ เป็นอะไรทำไมไม่บอก" เออ ตื้อดิ.. ให้เห็นว่ากูยังสำคัญอยู่
"ไม่ได้เป็นไรจริงๆ ใสๆ เลย"ผมพยายามแถ...
"เออ... ถ้าเรารบกวนก็บอกได้นะ.. เดี๊ยวเราไปก่อนก็ได้.. พอดีเพื่อน นัดไว้ลืมเลยอะ..."อยู่ๆเก้าก็พูดขึ้นมา.. เหมือนต้องการความสนใจหรอ กลับไปได้แล้วไป๊ !! เห้ยย..ไม่ใช่ นางร้ายย ลืม ตัว ฮ่าๆๆ
"เออ มึง .. ยังไงไว้คุยกัน... "มันตอบเนือยๆเหมือนอยากให้อยู่ต่อแต่ก็ต้องเดินไปส่งเพื่อนมัน .. เพราะผมสั่งให้ไป
"มึง มีอะไรจะเม้า... คืนนี้เม้ากัน !"อิบิ๊ก ตั้งประโยค
"เออ/เออ"พวกเรา3คนเริ่มตีหน้าซีเรียสแล้วครับ... เพราะถ้าอิบิ๊กเป็นคนเปิดประโยครู้แน่ๆ เลยว่าต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆ  แต่ก้ยังไม่มันที่ใครจะพูดอะไรมันก็กลับมานั่งและก็เริ่มกินต่อแบบไม่สนใจ
ใคร คงจะเคืองพวกผมมั้งครับที่ไม่สนใจเพื่อนมัน
"เป็นอะไรทำไมไม่พูดไม่จา .. โกรธหรือไงที่เราทำเหมือนไล่..เพื่อน นายไป" ผมก็ถามไปตรงๆครับอยากรู้อะไรก็ถามไม่ต้องมาปิดบังกัน เพราะ เวลามันมองผม มันก็มองแบบเคือง เห็นแล้วมัน..
รำคาญอยากจะได้คำตอบอะไรก็ถามจะตอบตามตรง
"ก็ใช่!...ทำไมอะไม่ชอบเพื่อนเราขนาดนั้นเลยหรอ.."
"นัท... นัทคิดดูนะ.. นัทพาเรามา พาเพื่อนเรามา.. แต่นัทกลับไปสนใจเพื่อนนัทแค่คนเดียวแล้วทิ้งให้เรา.. อยู่กับเพื่อนแบบ นี้...นัทว่ามันถูกแล้วหรอ?"ผมก็เริ่มใส่เลยครับ
"ผมก้รู้... แต่ทำไม ต้องออกอาการรังเกียจ ขนาดนั้นด้วย?" ห้ะ ? รังเกียจ รังเกียจ ยังไง เคลีย ด่วน!
"ยังไงรังเกียจยังไง /ใช่ ยังไง/เคลียด่วน!"พวกผมทั้ง3คนพร้อมใจถามพร้อมกันเลยครับ เพราะพวกผมไม่มีปฏิกิริยาที่จะรังเกียจคนง่ายๆอยู่แล้วเพราะปกติเราก็เป็นคนเฮฮา
"ก็เก้าบอกผมว่า... บิ๊ก กับโฟน ชอบมองเค้าแบบ ..เหยียดๆ อะไรอย่างนี้..แถม พู่กันอีก..ที่ อยู่ๆ ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ"มันเริ่มพูดบ้าง
"เอ่อ.... คือเรา2คน ยังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลยนะนัท"โฟนกับบิ๊กตอบเสียงนิ่ง ไม่เคยเห็นมันช๊อกกับคำพูด ของคนอื่นขนาดนี้มาตั้งนานแล้ว
"...................แล้วพู่กันหละ" มันเริ่มตะกุกตะกัก
"เราปวดฉี่และยอมรับว่าน้อยใจ... ที่ไม่สนใจกัน... แต่การที่คนปวดฉี่แล้วลุก ยืนเนี่ย ผิดด้วยหรอ? หรือเราต้องขออนุญาต เก้าก่อนถึงจะไปเข้าห้องน้ำได้ แล้วก็อีกอย่างนะ..
ฟังเสียงของคนอื่นด้วย... อย่าฟังแต่เสียคนของตนเอง"เอาละ เริ่มขึ้นซะแล้วอิพู่กัน
"นัท...เราจะบอกอะไรไว้อย่างนึงนะ... ที่เราก็ไมได้เชียร์เพื่อนเรานะ... แต่ สายตาที่เก้ามองแก อะ... มันมากกว่าเพื่อนสนิทคนนึง"ในที่สุดอิบิ๊กก็ยอมพูดออกมาคำพูดมัน.. ทำให้ผมอึ้งไปเลยครับเพราะ
บิ๊กเป็นคนที่ค่อนข้างจะมองคนเป็น ลักษณะมันเป้นคนสุขุมนุ่มลึกแต่จริงๆแล้ว .. มองคนได้อย่างเฉียบขาดเลยครับ
"ไม่จริงหรอกบอ๊ก เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่ม.1 เพื่อนยังไงก็คือเพื่อน เราเชื่อแบบนั้น"มันไม่ยอมครับ ไม่ยอมเชื่อ
"พอเหอะ มึง ถ้าเขาไม่ฟัง... นั่นก็เป็นสิทธิ์ของเขา เราก็ห้ามอะไรไม่ได้"ผมเริ่มเจ็บแล้วครับ..เริ่มรู้สึกระแวงขึ้นมาอีกแล้วครับ
"พู่กัน..อย่าพูดแบ นั้นได้ไหม ..."มันพยายามง้อผม..
"ไม่.. เท่าไหร่นะทั้งหมดอะ... เดี๋ยวเราออกเองก็ได้ .. ไม่ต้องไปส่งนะ..เดี๋ยวจะกลับเอง"แค่เพียงเท่านั้น น้ำตาก็ไหลมาอีก มันก็รีบเช็ดน้ำตาแล้ววางเงินไว้ 1500 บาทไว้บนโต๊ะ พร้อมลากผมไปที่
ลานจอดรถตอนนั้นเลยครับส่วนอิบิ๊กกับ อิโฟนรอตังทอนครับ ..
"ทำไมถึงพูดแบบนี้...เราไมได้รักกันแล้วหรอ.."ตอนนี้เรา2คนอยู่ในเบาะหลังของรถ ครับ มันก็ได้แต่จับมือผมไว้.. ผมก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายวันนี้มันเจ็บนี่นา เพิ่งจะได้ระบายออกมาเป้นชุดใหญ่ก็ตอนนี้
แหละ
"ถ้าไม่รัก.. คงไม่หวงไม่หึงขนาดนั้นหรอก.. รู้ไหม..?"ผมก็ได้แต่ร้องฟูมฟายไม่รู้เรื่องแต่ตอนนี้มันคงเข้าใจแล้วหละครับกับสิ่งที่ผมทำไปในวันนี้ เลยดึงผมมากอดไว้อยู่อย่างนั้น... มันช่างเป็นช่วงเวลาที่
แสนจะอบอุ่นเหลือเกิน... ก่อนที่มันจะร้องเพลงให้ผมฟังอีกครั้งเสียง

"ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่ฉันต้องทนกับทุกสิ่ง

ปิดบังความจริงในใจทุกๆ อย่าง

ทุกครั้งที่เราพบกัน ทุกครั้งที่เธอหันมา

ที่ฉันเฉยๆ รู้มั้ยฉันฝืนแค่ไหน

ได้ยินไหม หัวใจฉัน มันกำลังบอกรัก รักเธออยู่

แต่ฉันไม่อาจ จะเปิดเผยใจออกไป ให้ใครได้รู้

ได้ยินไหม หัวใจฉัน ยังคอยอยู่ตรงนั้น รอให้เธอเปิดดู

หวังเพียงแค่เธอรู้ สักวันหนึ่ง...

ทั้งทีฉันก็รัก ทั้งที่ฉันก็รู้สึก

แต่ส่วนลึกข้างในยังไม่กล้า

ทุกครั้งที่เราพบกัน ทุกครั้งที่เธอหันมา

ที่ฉันเฉยๆ รู้มั้ยฉันฝืนแค่ไหน

ได้ยินไหม หัวใจฉัน มันกำลังบอกรัก รักเธออยู่

แต่ฉันไม่อาจ จะเปิดเผยใจออกไป ให้ใครได้รู้

ได้ยินไหม หัวใจฉัน ยังคอยอยู่ตรงนั้น รอให้เธอเปิดดู

หวังเพียงแค่เธอรู้ สักวันหนึ่ง...

ได้ยินไหม หัวใจฉัน มันกำลังบอกรัก รักเธออยู่

แต่ฉันไม่อาจ จะเปิดเผยใจออกไป ให้ใครได้รู้

ได้ยินไหม หัวใจฉัน ยังคอยอยู่ตรงนั้น รอให้เธอเปิดดู

และหวังเพียงเธอจะรู้ ว่าคนคนนี้รักเธออยู่

ยังไงขอให้เธอรู้ สักวันหนึ่ง..."

   ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่...ไม่รู้ว่านานแต่ไหนก็อยากจะหยุดเวลาตรงนั้นไว้จริงๆ

TBC..................................

มาต่อแล้วดึกหน่อยยย กว่าจะพิมและกว่าจะหาชื่อเพลงนี้เจอก็เล่นเอาเหนื่อยซะเต็มที่เลย
เพราะเพลงนี้ดังมากกก กับละครเรื่องนึง ผมจำได้ น่าจะเป็น ใยเสน่หา
แล้วก็เอามาประกอบภาพยนต์เรื่อง สิ่งเล็กๆที่ดรียกว่ารักเมื่อเร็วๆนี้
ซึ้งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ขอโทดอีกทีที่โพสดึกไปหน่อย

พู่กัน  : )

[al2pocalypoe]

เฮ้อ...เห็นคนอื่นเค้าสมหวังก็ดีใจจัง พอย้อนกลับมาดูตัวเองก็นะ เหมือนถูกสาปเลยอะ จะมีรักจริงๆสักทีก็ต้องช้ำตลอด
ยังไงก็รักกันนานๆละกันคับ จะรอตอนต่อไปนะคับพู่กัน

[poogunn]

อย่าเพิ่งตัดสินซิครับว่าทุกคนๆจะมีรักที่สมหวังเสมอไป ....

ความรักทำให้เราประหลาดใจได้เสมอ....

[watcharet]

รุสึกว่าพู่กันจะเสียน้ำตาบ่อยมากเลยนะ ^^

[poogunn]

ช่วงนั้นถึงขั้นเข้าโรงบาลเลยครับ

[samuchii]

สงสารพู่กันจัง

เรื่องของเราค่อนข้างคล้ายกันเลย

สู้ๆๆ นะคับ เป็นกำลังใจให้

[whiteky]

"อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง
เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้า­ใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ"

ต้องผ่านเรื่องพวกนี้ไปให้ได้นะ แล้วจะได้เจอกับฟ้าหลังฝนที่สวยงาม 

[moonoi_sert]

 :L2:มอบช่อดอกไม้ให้กำลังใจน้องพู่กันครับ ความรักสวยงามเสมออยู่ที่เราจะมองยังไงกับความรักนั้นๆ อดีตคือบทเรียน ปัจจุบันคือสิ่งที่ต้องทำให้ดีที่สุด ส่วนอนาคตย่าไปคาดหวังกับมันเพราะมันยังมาไม่ถึง 

 :L1:เกียร์ ทำแบบนี้ คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือเจ้าตัวนั่นแหละ เพราะต้องหลอกตัวเอง

 :L1:นัท อาจจะมองโลกในแง่ดีว่าเพื่อนตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับตัวเอง 

 :L2:บิ๊ก กับโฟน เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ

[Phyguppy]

 
ขอเป็นกำลังใจให้นะพี่กัน...
สงสารอะ!
ฮึ ฮึ...T.T

[Phyguppy]

ขอเป็นกำลังใจให้นะพี่กัน...
สงสารอะ!
ฮึ ฮึ...T.T

[e_new]

โอ๊ะ ซึ้งจัง T^T
น่ารักดี ชอบร้องเพลงให้ฟังด้วย

[Kiss Koki]

คนกำลังเศร้า....เจอเพื่อนตี๋นัทมาแทรก ...อร๊ายรอติดตามต่อไป น้องพู่ๆๆสู้ๆ

[Kfc_Pizza]

 
ไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร
เป็นกำลังใจให้พู่กันนะ
ปล.พี่เชียร์ผิดคนเหรอ
 

[EunSung87]

งะ..ทำไมพู่กันซวยแบบนี้อ่า
ความวัวยังไม่หายความคว_ายเข้ามาแทรก
ยังไงก็สู้ต่อไปนะจ๊ะ
้เป็นกำลังใจให้เน้ออออออออออออออออออ

[luvli]

สงสารพู่กันจังเลย ตานัทก้อไม่เด็ดขาดอะ จะจีบเค้ายังจะมาทำอย่างงี้

[al2pocalypoe]

อย่าเพิ่งตัดสินซิครับว่าทุกคนๆจะมีรักที่สมหวังเสมอไป ....

ความรักทำให้เราประหลาดใจได้เสมอ....

ใช่เลยคับพู่กัน เห็นด้วยอย่างแรง ตอนนี้ยังประหลาดใจและก็ไม่รู้ว่าจะไหวได้อีกแค่ไหน เศร้าจิง T_T

[GeTOuTNoW]

ได้ยินได้ หัวใจฉัน ซึ้ง ซึ้ง

 

 

[poogunn]

ตอนที่12  ถ้าหากรักนี้ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว

    และผมก็หลับไปจริงหลับคาอกมัน... ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าหลับไปนานขนาดนี้ คงจะประมาณ ครึ่งชั่วโมงเนี่ยแหละ... ตื่นมาก็ยังเห็นมันกอดผมอยู่ส่วนอีข้างหน้า 2
คนก็อิบิ๊กกับอิโฟนนั่งเล่นอะไรของมันไปเรื่อย  เพื่อให้ไม่เป็นการรบกวนมันไปมากกว่านี้ผมเลยขยับตัวทำเป็นเหมือนว่าตื่นแล้ว
"ตื่นแล้วหรอ"มันก้มลงมาถามใกล้ๆยังกับผมเป็นลูกแมวงั้นแหละ
"ปล่อยได้ละ... ไม่อายโฟนกับบิ๊กบ้างหรือไง?"ผมมองหน้ามันแต่คือตอนนี้หน้าผมแดงก่ำเลย
"ไม่เลยซักนิด... เอ... เมื่อตะกี้ใครนะพูดว่า ... รักมากเลยหึงเลยหวง!... ใครน้า "ดูๆๆดูมันเยาะเย้ยผม
"ใครที่ไหนพูดไม่มี คิดไปเอง..."เฉไฉ ไปเรื่อยอะ...
"ขอโทษนะ... ขอโทษแทนเก้าด้วยที่กล่าวหาโฟนกับบิ๊กอะ"มันทำตาละห้อยเลยครับแล้วยังงี้ใครจะไม่ใจอ่อนวะ
"อืมๆ ไม่เป็นไรหรอกแค่อยากให้เชื่อใจกันบ้าง..."ผมพยายามตัดพ้อเลยครับ...
"พู่กันว่า จริงหรอ... ที่เก้า .. ชอบเรา?"มันถามผมขึ้นในขณะที่ผมเงียบไป
"ถ้าในความคิดเราอะ...เราก็ไม่รู้ ....เพราะไม่ได้อยู่ด้วยตลอดจนจบ"
"เห็นไหม... ยังไม่รู้อะไรก็อย่า พึ่งด่วนสรุป ."มันก็ยังคงไม่เชื่ออยู่ดี
"อืม" เริ่มหวั่นๆใจบ้างแล้วกลัวว่าวันข้างหน้า จะเป็นอย่างไร...

    เย็นวันนั้นมันก็อาสาขับรถมาส่งที่บ้านเหมือนเดิม.. กลับไม่ดึกเลยไม่โดนว่า ผมก็กินข้าวกินปลาอะไรเสร็จก็ ไปอาบน้ำว่าจะนั่งรอโทรศัพท์ของพวกอิบิ๊กกับอิโฟน... พออาบน้ำเสร็จก็เห็น มิสคอล์
ที่โทรศัพท์.. เลยโทรกลับไป..
"สวัสดีครับ.."
"พู่กัน..จำได้ไหมว่าใคร"เอ๊ะเสียงคุ้นๆ
"ใครครับ จำไม่ได้"
"พี่เกียร์ไง.. ลืมกันแล้วหรอ"
"อ่อ ลืมไปนานแล้วครับ"ผมอยากจะกดตัดสายทิ้งไปเลย ณ ตอนนั้น ..แต่ให้ทำไงได้ก็ต้อง.. มีมารยาทนิดนึง
"...."พี่เขาก้เงียบไปทันที
"มีอะไรรึเปล่าครับ"
"ก็ ... ขอโทษที่..พี่ทำแบบ นั้น .. มันไม่ดีเลย.. ยังไงซะ.. พี่ก็ต้องขอโทษอีกที.. เรา มาเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมนะ"เหอะ.. พี่น้องกันเหมือนเดิมพูดมาได้ไม่อายปากนะ...
"พี่น้อง.. ผมอะมีเยอะแล้ว... ไม่อยากได้เพิ่มหรอก."
"อ่อ...หรอ ครับ..."
"ครับ.. งั้นแค่นี้นะครับ.... สวัสดีครับ"ผมก้กดวางสายไปเลย.. เห้ออ อะไรเนี่ย..คนเขาอุส่าห์อารมดีแล้ว...ยังจะมาทำให้อารมเสียอีก
ซักพระมาณ3ทุ่มครึ่ง... อิบิ๊กก็โทรมาผมก็รับสายทันที และร่วมกันประชุมสายกับโฟน
"มีงรู้ไหม.. วันนี้ เป็นวันนี้กูรู้สึกแย่มาก"ผมเป็นคนเริ่มประโยคเองเลยครับ
"แหมเรื่องมันก็แน่อยู่แล้วมึงเห็นตั้งแต่เช้า จนบ่าย มึงก็ยัง.. ต้องร้องไห้.. กูหละเหนื่อยแทนวะ"อิโฟนก็ปลอบไปอีกแบบ
"แต่วันนี้.. เป็นอะไรที่กูไม่ชอบมากอะมึง.. คืออิเก้า เพื่อน พี่นัท นั่น อะ"
"ทำไมวะ?...เออ เห็นพวกมึงขยิบตา...ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย"ผมเริ่มถามทันที กับข้อสงสัยที่ยังคงเก็บไว้ตั้งแต่บ่ายๆ
"ก็กูน่ะซิ นั่งฟัง อิ พี่นัท นั่งคุยกับ อิเก้า เออ ยอมรับนะ ว่า พี่นัทอะ คุยธรรมดามาก แบบ เป็นเพื่อนกัน อะ.. .แต่อิเก้านี่ซิ ออกแนวอ้อนๆมากกว่า  กูว่ามันแปลกมากๆเลยอะ"อิบิ๊กบอกผม
"เออใช่..กูก็ว่าอย่างนั้น..แล้วคือกู ก็ได้ยินที่แบบ ..มันพูดอารมณ์ว่า 'แบบ เราคิดถึง แกมากเลยนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเราเป็นห่วงแกมาก' กูฟังแล้วจะอ้วกว่ะ !"เอ้าอิโฟนใส่ใหญ่เลย
"แหมมึง.. อะไรจะขนาดนั้น.."ผมพยายามปรามมัน
"ไม่หรอกมีง มึงไม่อยู่จะไปรู้ได้ไง.. นี่ไมได้ยุแยงตะแคงรั่วเลยนะ...เป็นห่วงเพื่อน... กูว่า พี่นัท อะ ..เค้าเป้นคนดีมาก.. ไม่อยากให้มึงโดน มคปด."
"มคปด. เลยหรอ... นี่แค่รู้จักเก้าแค่วันเดียวเองนะ"
"โอ๊ยยย จะ2 วัน หรือ 3 วัน กูก็ไม่อยากรู้จักหรอก อิดอก แอ๊บ นั่นอะ..แอ๊บสุดฤทธิ์ มองครั้งแรก ก็ดูออกละ.. มึงไม่รู้สึกหรอ ครั้งแรกที่มองมึงอะ จิกสุดฤทธิ์"อิโฟนว่า
"คือกูก็เห็นเค้ามองไง แต่ก็ไมได้คิดว่า... จะจิกกู ไรเงี้ย"ตอบตรงๆซื่อๆใสๆ
"เห้ยมึง..แล้ว วันพรุ่งนี้ วันเสาร์ไปไหนกัน..."ผมถามพวกมัน 2 คนเปลี่ยนเรื่อง
"กูคงอยู่บ้านแหละ../เหมือนกัน"มัน2คนตอบเหมือกนันเลย
"แล้วมึงหละ.. "มันถามกลับบ้าง
"กูก็ไม่รู้กะจะไปบ้านไอตี๋นั่น.. ไปช่วยแม่เค้าทำบ้าน ..ไปกับกูไหม?"
"เห้ย...ทำคะแนน น่ะหรอ...ไปๆ เดี๋ยวกู จะไปช่วยเต็มที่ .."
"ไปช่วยทำบ้านนะ...ไม่ใช่ไปช่วยทำคะแนน"
"จ้าๆๆๆ" แล้วผมก็วางสายจากพวก..มัน ..แล้วก็เข้านอนตามปกติ.. แต่ที่แปลกก็คือ..ทำไมคืนนี้ผมคิดถึงมันจัง...

เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมรีบตื่นแต่เช้าเลยไม่รู้เป็นอะไร..อยากใส่บาตรร้อนวันพันปีแม่ชวนก็ไม่อยากจะไปซักเท่าไหร่แต่วันนี้เกิดอยากจะไปขึ้นมาเลยแอบย่องออกจากบ้านตอนเช้าตรู่ไปแถวตลาด..
แต่ในใจก็คือ อยากจะแวะไปบ้าน.. ไอตี๋มันนั่นแหละ
"น้องพู่กัน.. มาทำอะไรแต่เช้าลูก"น้าพรสะกิดทันทีหลังจากที่ผมยืนด้อมๆมองๆ อยู่ซักพักนึง
"อ่อ ผม มา รอใส่บาตร ครับ..."ยิ้มแห้งๆ
"อ้ะ พระมาโน่นแล้ว.. มาๆ ใส่บาตร กับแม่ก็ได้ลูก.."น้าพรชวนผมทันที
   หลังจากที่ใส่บาตรเสร็จผมก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกและก็ยังไม่ลืมเป้าหมายของการมาตักบาตรนี้
"แล้ว..พี่นัทหละครับ..?? "ต่อมสอดรู้ทำงานทันทีเพื่อให้บรรลุเป้าหมายหลังจากที่..ใส่บาตรเสร็จ
"ยังไม่กลับมาบ้านเลยลูก..กลับมาเย็นๆตอนไปส่งหนูเข้าบ้านแล้วก็.. เห้นว่าจะไปเจอเพื่อนเก่าที่ชื่อเก้าอะไรนี่แหละ แม่ก็จำไม่ได้"
"อ่อ..... หรอครับ.. "ช๊อกครับอึ้งด้วยช็อกด้วยทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ
"เป็นอะไรรึเปล่าลูก..." น้าพร ถามผม เพราะ ท่านคงเห้นว่าผมหน้าซีดไป...
"อ่อ ปล่าวครับ ไม่มีอะไร.. เดี๋ยวยังไงสายๆ จะมาช่วยน้าพรแต่งร้านนะครับ"
"ได้เลยลูก แล้วนี่ทานอะไรรึยังจ้ะ..."
"ยังเลยครับ แต่ไม่เป้นไรครับ ว่าจะไป ดูของที่บ้านก่อนว่ามีพอไหม สำหรับ.. แต่ง ร้านวันนี้"ผมยิ้มให้แล้วก็เดิน.. ไปที่บ้านเลยครับ...
"ปรี๊นนนนน " เสียงแตร์รถแบบนี้..
"มาทำอะไรแต่เช้า..."รถมันจริงๆ ครับ .. มันเปิดกระจก ลงมา ให้เห็น...มันที่เป็นคนขับ และ เก้า ที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างๆ มัน มองหน้าผมแล้วยิ้มมุมปาก
"มาทำบุญใส่บาตร ให้ใจมันสงบ ไม่ฟุ้งซ้าน! "แค่นั้นตอบสั้นๆง่ายๆได้ใจความ.. แล้วเดินกลับไปทางบ้านผม พอเหลือบตาไปมองก็เหมือนมันพยายามจะลงรถมาพูดกับผม..แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้
มันเลยขับรถออกไป.. ตรงไปที่บ้านมันทันที ผมยิ่งเห็นก็ยิ่งอึ้ง  แล้วก็ไปนั่ง อยู่ในห้องนอนผม .. ไม่อยากเจอในครเลย..ภาพที่เห้นวันนี้มันอะไรกันวะ...
"มึง.. มารับกูหน่อย.. อยู่หน้าบ้านมึงแล้วเนี่ย"อิโฟนกับอิบิ๊กมาอยู่หน้าบ้าน ละ..เห็นพวกมัน2คนผมก็โผเข้าไปกอดพวกมัน2คนเลยครับแล้วร้องไห้  มันเครียดมากๆเลยแถมยังต้องมาเก็บ
ความรู้สึกไว้คนเดียวแบบนี้อีก ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่
"มึงเป็นอะไร..."อิบิ๊กถาม
"....................................."ผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้มันฟัง มันก็ได้แต่พยัก หน้าและ ทำท่าเหมือนจะไปตบอิบ้านั่น... ทั้งอิเก้าแล้วก็พี่นัท
"งั้นไปเถอะ... มึงมานั่งในห้องมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น.. คิดให้เยอะๆ"อิโฟนเตือนและพาผมออกไปหาน้าพร
"สวัสดีครับ.... "ผมก้เดินเข้าไปสวัสดีน้าพร..แล้วก็แนะนำให้รู้จักโฟนกับบิ๊ก เพราะ อิ2คนนี้มันก็เก่งศิลปะพอๆกัน เลยไปด้วยกันได้
"น้าพรอยากได้ร้านแบบไหนหรอครับ.. "อิบิ๊กเริ่มถาม
"ก็ร้านพวกวัยรุ่นๆ หน่อยน่ะลูก น้าว่าอยากให้พวกเด็กๆ เขามานั่งเล่น นั่งทานไอติมกัน .. มันจะได้ไม่ดูเงียบเหงา"น้าพรยิ้ม
"งั้นปล่อยให้เป้นหน้าที่ของพวกผมเถอะครับ.."อิโฟน ก็ตบปากรับคำอย่างดีแล้วพวกเรา3คนก็เริ่มนั่งคุยกันวางแผนว่าจะทีสีตรงไหนเพิ่มตรงไหนแต่งตรงไหนดีหัวเราะกันเสียงดัง น้าพรแกเห็น
แกก็ยิ้ม.. แถมยังบอกว่า อยากให้พวกผม ทั้ง 3 คนมาร้านบ่อยๆ ร้านจะได้ไม่เงียบเหงา มาอยู่เป้นเพื่อนแก เพราะแกอยู่คนเดียว นั่นแหละครับคำถามที่อิโฟนรอที่จะพูดขึ้นมาตลอด
"อ้าวแล้ว พี่นัทหละ ครับ"
"นัท มันก็ไปเรียน น้าก็อยู่ร้านคนเดียวอย่างนี้แหละ ..ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกจ้ะ"น้าแกพูดยิ้มๆ มองมาทางผม
"แม่.. ทำอะไรกันเสียงดัง..."มาละเจ้าตัวมาเองด้วย เดินลงบันได ลง มา มองหน้าผมและเพื่อนๆ
"น้องพู่กันมาช่วยแม่ทำร้านใหม่.. แล้ววันี้แกจะออกไปไหนอีกหละ?"น้าพร ถามได้ตรงประเด็นพวกผมมาก
"ก็ว่าจะไปส่งเพื่อน น่ะแม่... "มันก็ยังพูดธรรมดาแถมยังมองหน้าผมปกติ
"ไอเก้า มึงเสร็จยังวะ...ลงมาได้แล้ว"ซักพักนึง เก้าก็เดินลงมาจากชั้น2 ทันทีที่มันเดินลงมา มันก็มองหน้าผมกับเพื่อนๆ ผมก้ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า ไม่เป้นไร...นั่งกำหมัดแน่น เลยครับ
เห็นสายตาไอตี๋นั่นแว๊บนึง ก็พอจะเดาออกได้ว่า อยากอธิบาย ... แต่อิบ้านั่นกลับทำสิ่งที่ผม ต้องอ้าปากค้าง
"นัทเราหิว แล้ว..ไปหาอะไรกินกัน เหอะ เหนื่อยมาก"
"เหนื่อยเหี้Xไร แค่เดินลงบันไดเนี่ยนะ"สายตานั้นหายไปซะละสายตาที่ดูเป็นห่วงเป้นใยหายไปไหน กลับไปร่าเริงอยู่กับ..เพื่อนของเขาหมดแล้ว.. ไม่ได้โกรธไม่ได้โทษใคร..แต่.. ทำไม ..ต้องมาทำ
ต่อหน้าด้วยวะ
"ไปเถอะลูก.. พาเพื่อนไปทานข้าวก่อนไป.."น่าพรออกคำสั่งให้มันเดินออกไปมันก้เดินออกไปคุยกับเก้าไป และไม่สนใจผมอีกแล้ว... แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นนี่นาที่ผมมาที่บ้านมัน .. ผมมา..ทำงาน ช่วย
น้าพรไม่ได้มารอมัน! 
ไม่นานมากนัก ร้านที่ผมเนรมิตรใหม่ขึ้นมากับโฟนและบิ๊กก็เสร็จสมบูรณ์เชื่อไหมครับ เวลาการที่เราได้ทำงานที่เรารักมันจะทำให้เวลาเดินทางไวมากและลืมสิ่งที่เราคิดมากไปเลย
จากที่พวกผมนั่งทำกันสายๆ รู้ตัวอีกที  ก็จะ 5โมงกว่าแล้ว แต่งานที่เสร็จก็สมกับการรอคอยจริงๆครับ ผนังพวกผมก็ทาสีใหม่เป็นสีชมพูพาสเทล เขียนลายด้วยสีเขียวมิ้นท์กับสีขาวออกแนว ลามัวหน่อยๆ
ประตูร้านก็ทาสีใหม่ให้เป้นสีเหลืองอ่อน ดูน่ารักขึ้นเหมาะกับวัยรุ่น   จัดโต๊ะจัดตู้วางขนมปัง จัดมุม ไอติม พอเปลี่ยนแบบร้านจากเดิม .. ก็ทำให้ร้านน่านั่งยิ่งกว่าเดิมอีก
"เหนื่อยยยยยยยยไหมลูก .. "น้าพร เดินมานั่งกับพูคควกผมและเอาน้ำมาให้ดื่ม
"ไม่เคยครับสนุกมากเลยต่างหาก"ลืมไปเลยครับว่ากำลังเสียใจอยู่
"เอ้อ .. ว่างๆ มาช่วยน้าทำขนมปังไหมหละ จะสอนให้ทำ แล้ว พวกหนูจะได้แนะนำให้น้ารู้ด้วยว่าเดี๋ยวนี้ทำขนมยังไงให้วัยรุ่น เขาชอบ"
"ได้เลยครับน้าพร"พวกเรา3คนยิ้มร่าเลยครับ.. ชอบใจมากกับการมาโมดิฟายร้านใหม่ให้น้าพร

"แม่สวัสดีครับ"ไอตี๋นั่นเดินเข้ามาในบ้านทันที ... คงไปส่งอิเก้า เสร็จซินะ
"ไปตั้งแต่เช้า ทำไมกลับมาเย็นจังเลยลูก"น้าพรถาม
"ก็ไปเรื่อยอะแม่ไม่มีอะไรหรอก"มันมองหน้าผมทีนึงและไปตั้งตรงเก้าอี้ ที่ผมเพิ่งจัดกันเสร็จ
"น้าพรครับงั้นพวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"
"อ้าว.. ทำไมรีบกลับกันจัง...อยู่ทานข้าวเย็นกับน้า ด้วยกันซิ"
"ก็แค่ทานข้าวเย็นเอง.... ไม่ได้ลำบากอะไรไม่ใช่หรอ"มันพูดเสียงเรียบ...นี่เราไปทำอะไรให้มันโกรธ หรือไงทำไมต้องมาพูดแบบนี้ ไอตี๋คนเดิมมันหายไปไหน.. หรือตั้งแต่วันที่ เก้า เข้ามาในชีวิตพวกเรา2 คนอะไรๆก็เปลี่ยนไป

"ทำไมพูดกับน้องแบบนั้น.."น้าพรก็ได้แต่ปรามๆ
"เห็นกับคุณ น้า ผมก็จะอยู่ทานด้วยเนอะ.. โฟนเนอะบิ๊ก"มันมองหน้ามัน2คน
"อืม/อืม"อิโฟนกับอิบิ๊กได้แต่พยักหน้า
   และก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆข้าวเย็นมื้อนั้นเป็นข้าวเย็นที่ไม่อร่อยอย่างที่คิดใครจะไป กินอร่อยหละ... กินไปมองหน้าไป อึดอัดมาก           พอ พวกผมทานหมดก็เก็บถ้วยเก็บจานไปล้าง และก็กำลังจะเก็บของกลับบ้าน
"นัทไปส่งน้องกลับบ้านด้วยนะ"
"ไม่เป็นไรจริงๆครับน้าพรพวกผมกลับเองได้ "ผมตอบอย่างเกรงใจ
"เอาเหอะน่า .. "แล้วมันก็เดินไปที่รถแล้วก็สตาทรถรอ..
"ไปเถอะลูก... อย่าให้แม่เสียน้ำใจเลยนะ"นี่น้าพรอ้อนผมอีกคนหรอเนี่ย เห้อออ จำใจจัง
     ตลอดทางเป็นอะไรที่อึดอัดมาก...  การที่ผมจะต้องรอ.มันไปส่งทั้งโฟนทั้งอิบิ๊ก.. และผมคือที่สุดท้าย
ตอนนี้บรรยากาศในรถยิ่งอยู่ยิ่งกดดันเข้าไปใหญ่
"วันนี้ทำไมต้องมองด้วยสายตาแบบนั้น"มันเปิดประโยค ถามผมขึ้นมา
"เปล่า นิ.. คิดไปเองรึเปล่า "
"คิดมากเรื่องเก้า หรอ"มันก็ถามดื้อๆเลย
"เปล่า ... "ผมเริ่มหยิบสมุดโน๊ตในกระเป๋าขึ้นมาวาดอะไรไปเรื่อย.... เพราะยิ่งคุยไปก็ยิ่งไม่รู้เรื่องมีแต่จะทะเลาะกันให้ แตกหักไป ปล่าวๆนั่งวาดรูปให้ ใจเย็นดีกว่า
"เก้า มันแค่ขอมานอนบ้านเฉยๆเพราะมันขี้เกียจกลับบ้าน"ผมก็ไม่สนใจที่มันพูดครับนั่งวาดรูปไป ...แต่ในใจก็คิดว่า..คงได้กันแล้วซิ... อยู่ด้วยกัน2 ต่อ2 อีกต่างหาก
"แล้วตอนที่ไม่ลงไปอะคุยด้วยก็เพราะ.. เก้ามันปวดฉี่เลยรีบขับกลับบ้าน.. ไม่ได้ ลงไปขอโทษ นะ"ผมเริ่มลงแรงกับดินสอบนมือแล้วตอนนี้จากวาดเป็นรูปเริ่มฝนแล้วครับ.. ไม่เป็นรูปเป็นร่างเลยฝนมันอยู่นั่นแหละในใจก็แค้นใจ... แต่ก็ไม่อยากพูดอะไร.. ขี้เกียจทะเลาะ
"แล้ววันนี้ ... ที่ไปกินข้าว..."
"พอ!!"ผมตวาดและหันไปมองมันขอบตาแดงก่ำ
"เป็นอะไร"มันหยุดรถทันที ... และหันหน้ามาเผชิญ หน้าผม
"เห็นเราเป็นตัวอะไร!.. ทั้งๆที่บอกว่ารักไปแล้ว.. แล้วยังเห็นเราเป็นตัวอะไร?"ผมเริ่มเสียงดัง
"ก็พู่กันไม่เคยเชื่อใจเราแบบนี้ ... เราทำทุกอย่างให้พู่กันเชื่อใจ"มันเริ่มตัดพ้อ
"ถามจริงๆเหอะ.. อะไรที่ทำให้เราเชื่อใจ... ไปกับคนอื่น... ไปเที่ยวกับคนอื่นโดยไม่บอกเราซักคำ... ไม่มาสนใจว่า เราจะเป็นยังไง.. ขนาดเจอหน้ากันยังไม่สนใจเราเลย..."ผมมองหน้ามันครั้งสุดท้าย
"นัท.... หรือว่าเราจะเป็นได้แค่พี่น้องกัน"
"พู่กัน..." มันอ้าปากค้างเลยครับไม่คิดว่า ผมจะกล้าพูดแบบนี้
"ถ้า นัทยังไม่เด็ดขาด เราว่าเรายัง..เป็นแฟนกันไม่ได้หรอก"ผมย้ำเข้าไปอีก
"อย่าเลยนะพู่กัน.. ขอโทษ"
"ขอบคุณ นะครับ..ที่มาส่ง"ทั้งๆที่ยังไม่ถึงบ้านแต่ในเมื่อมันจอดรถแล้วผมก็เปิดประตูเดินลงไปเลย ตอนนั้นอะไรๆก็มืดไปหมด...ได้ ยินเสียงมันแว่วๆเรียกผมก็ไม่สนใจแล้วหละ    ไอเครียดเราก็เครียด.. เศร้าก็เศร้า ที่พูดแบบนั้นไปกับเขา... แต่จะให้ ทำยังไงหละครับ... ผมไม่อยากร้องไห้ เพื่อคนคนนี้อีกแล้ว อีกอย่างจันทร์นี้ ก็วันสุดท้ายของการเรียนเทอม2 แล้วด้วยอีกไม่นานก็ จะปิดเทอม ผมจะไปหางานพาร์ททามทำจะได้ไม่ทำให้ฟุ้งซ่านแต่ก่อนอื่นก็ต้องทำตัวให้สดชื่น.. เพื่อ เตรียมจะไปทะเลศุกร์ เสาร์ อาทิตย์หน้า ต้องลืมนัทให้ได้ มันก็คงไม่ยากเท่าไหร่หรอกมันก็เหมือนกับลืมพี่เกียร์นั่นแหละ ไม่ยากหรอก....


TBC


มาต่อแล้ว... ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะครับ ที่มีคนถามว่า ทำไมร้องไห้ บ่อยจังก็ นั่นก็เป็นเพราะว่า .. ผมค่อนข้างจะ sensesitive ฮ่าๆขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ

พู่กัน : )

[whiteky]

ต้องจัดการดัดหลังไอ้ตี๋นั่นซะบ้าง

มันรักเ้ราจริงมันก็ต้องทำได้แหล่ะนะ

[poogunn]

ขอบคุณคร้าบบบนี่แหละชีวิตคน.. มันไม่ได้โรยด้วยกรีบกุหลาบเสมอไป

[GeTOuTNoW]

อ่านที่ไร ก็เศร้าไปด้วย เมื่อไรจะมีฟ้าหลังฝนนะ

เป็นกำลังใจให้นะครับ

 

[4life]

ใช้ไม่ได้ทั้งสองตัว

มาต่อเร็วๆ น้าาา

[moonoi_sert]

 :m15:คนที่ร้องไห้บ่อยๆ ไม่ใช่ง่าคนนั้นจะอ่อนแอเสมอไป บางทีน้ำตาอาจจะทำให้รู้สึกดีขึ้นมาก็ได้

 :L1:สู้ๆ นะน้องพู่กัน ความรักต้องใช้ใจและเหตุผล อย่าใช้อารมณ์นะ

[BeeRY]

ก็ชอบคนชัดเจนนะ แต่ไอ้เราเองก็เป็นคนไม่ชัดเจนเท่าไหร่ เลยด่าอิพี่นัทให้น้องพู่กันได้ไม่ถนัดปาก
ถ้าใจเขายังอยู่กับเรา ต่อให้ตัวไปกับใครที่ไหนก็ไม่ต้องไปกังวลหรอกค่ะพู่กัน
เป็นกำลังใจให้น้องพู่กันอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ

[OitJi]

โลเลจังเลย -0-