ตอนที่10 ในคืนนี้มีดาว...(ตั้ง)ล้านดวง
"ไปอาบน้ำ!"ผมโยนเสื้อผ้า ให้มัน
"อาบให้หน่อยซิ" มึงจะบ้าหรอไอนี่
"ไปอาบน้ำพรุ่งนี้มีเรียนน้ะเว่ย"
ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่มัน
"อืม.. ก็ได้ ... " มันก็เดินเข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี ไอผมก็นั่งจัดกระเป๋าอะไรไปเรื่อย ซักพักมันก็เดินออกมากับผ้าขนหนู พันข้างล่างข้างบนก็โล่งๆไม่มีอะไร
...อื้ม... ขาว... ซิกแพค หุ่นดี ไม่มีที่ติ.. กล้าม.. อื้ม... โอ้ววววว เลือดกำเดาอู้วว !! 555555
"เป็นอะไร.."มันถามผมในขณะที่ผมนั่งตาเยิ้มมองมันอยู่
"ห้ะ..!! ป่าวๆไม่มีอะไรๆ"
"หั่นแน่! แอบมองเราหรอ"มันก็เขยิบหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก
"เห้ยป่าวๆไม่มีอะไร"ผมก็ลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำและอาบน้ำเลยครับ ออกมาอีกทีมันก็หลับไปแล้ว... ใส่ชุดนอนผมด้วยน่ารักวะฮ่าๆ แถมยังนอนบนเตียงผมอีก...
เห้อออ ผมก็จะทำยังไงได้หละครับนอกจาก.. เอาผ้าห่มออกมาแล้วก็ปูนอนบนพื้นแล้วก็หยิบหมอนลงมานอนบนพื้นผมไม่ถือครับเพราะผมเป็นคนง่ายๆยังไงก็ได้
"พู่กัน... ทำไมไม่มานอนบนเตียง"เสียงมันดุเหมือนผมทำอะไรผิดมาก
"อ้าวนึกว่า หลับไปแล้ว.. นอนไปเหอะเดี๋ยวจะปิดไฟนอนแล้ว"
"บ้าหรือไง.. ให้เจ้าของบ้านนอนพื้นแล้วคนมาอยู่นอนบนเตียงได้ไง"มันบอกสายตามันดูจริงจังมาก
"ไม่เปนไร.. ก็คือไม่เป็นไรดิ.. จะนอนแล้วง่วง"ผมเริ่มหงุดหงิด
"งั้นนอนด้วยคนนะ.." มันก็กระโดดลงมานอนกับผมเลยลากผ้าห่มลงมาปู นอนข้างๆผม... แต่ที่สำคัญ มันมานอนหมอนใบเดียวกับผม
"ไปเอาอีกใบลงมา.. ร้อน"ผมเริ่มหงุดหงิดใส่อีกละ555555
"โห่!ไรอะไม่โรแมนติกเอาซะเลย"
"นับ1 ... นับ2 ... นับ..."
"คร้าบๆไป แล้วคร้าบ.."
"แล้วก็นอนบนนั้นไปเลยนะ.."
"ไม่อาววววววว"มันก็มาอ้อน..ผมอีก
"เออ.. งั้นเดี๋ยวไปนอนด้วยกันบนนั้นโอเค ปะ!" ผมเริ่มหมดความอดทนจะตี1 แล้วนะยังไม่ได้นอนเลย
"ขอกอดได้ไหม..." อยู่ดีๆมันก็พูดออกมา...
"พูดอะไรบ้าๆ.. นอนเถอะ.."ผมก็หลับตาเลยครับแต่ทันทีที่หลับตา...มือมันก็มาวางพาดตัวผมและขยับตัวมันเข้ามาใกล้ผมมาก... ต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า
อย่าหันไป..ถ้าหันไปหามันผมคงต้องเสร็จมันแน่
"ครอกกกก... ครอกกกกก ก.." อ้าวกรน! นอนหลับไปซะแล้ว..
"นอนซะละ...ไอตี๋เอ้ยกูไม่ใช่หมอนข้างมึงนะ" ผมก็เลยหลับเลยครับแต่ก่อนจะหลับเนี่ยรู้สักได้เลยว่า ... แขนที่กอดผมรัดแน่นขึ้น.. แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมันจนถึงเช้า
เช้าวันรุ่งขึ้น
"พู่กัน.. ไปโรงเรียนได้แล้ว!"แม่ผมตะโกนเรียกทันทีเพราะตอนนี้ ก็ ตี5ครึ่งแล้ว
"คร้าบบ"ผมนอนบิดเอื่อยๆ..แต่ก็ต้องตกใจกับnote pad ของไอตี๋นั่น...
'เมื่อคืนขอบใจนะที่ให้ นอนด้วย... อุ่นจัง'
หน้าแดงเลยหละซิ...ได้แต่บิดไปบิดมาอยู่บนเตียง แล้วก็ต้องรีบลุกออกจากเตียงด้วยเหตุที่ว่า .. เด๋วจะไปโรงเรียนไม่ทัน ...
พออาบน้ำเสร็จอะไรเสร็จก็จัดแจงใส่เสื้อผ้าแล้วก็ ออกมานอกบ้านตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ....
"พู่กัน... ปะ..ไปโรงเรียน"นี่อยากจะทำคะแนนหรือไง.....ก็ใครซะอีกหละครับไอตี๋นั่นแหละ เอารถมารอหน้าบ้านผมแต่เช้า
"ไม่เอาอะ... อยากไป เอง.."เล่นตัวๆพองาม
"จะขึ้นไม่ขึ้น.. ไม่งั้นแฉเรื่องเมื่อคืนนะ"
"แฉอะไร"ผมมองหน้ามัน.. แล้วมันก็หยิบมือถือขึ้นมา... โชว์รูปที่ผมนอนหลับน้ำลายไหล...
"คนอะไรกรนแล้วแถมยังนอนน้ำลายไหลอีก" ขึ้นเลย! ขึ้นเลยครับอายก็อาย..โกรธก็โกรธ
"ลบ....เลยนะ'
"ลบก็ได้ .. แต่ขึ้นรถมา" มันขู่ผมอีก
"เออ.. " หัวเสียแต่เช้าเลย!
"โกรธหรอ?" มันถามผมแล้วตาละห้อย
"ป่าว"ไม่คุยด้วยพร้อมหยิบมือถือมันมาลบรูปผมกว่า 20 รูป
"ตอนนี้เราเป็นแฟนกันยัง"มันถามย้ำอีก
"ยัง.. ถ้ายังทำแบบนี้อีก"
"จริงดิ.. ถ้าไม่ทำจะได้เป็นแฟนใช่ปะ.." มันพูดไปยิ้มไป นี่เราเผลอพูดอะไรไปเนี่ย
"หรอ.. พูดงั้นหรอ.." จากที่โกรธมันอยู่หายเลยทีเดียวคร้าบก็มันน่ะซิทำตัวยังกะเด็กเล็กๆ
แล้วก็ถึงละโรงเรียนที่แสนดีของผม
"ตั้งใจเรียนนะ.." แถมยื่นแก้มมาทางผม... ไอผมก็หยิบกระเป๋าจาค๊อป...ไปกระแทกแก้มมัน
"โอ๊ย.."มันร้องเสียงหลงเลย
"ไปเรียนดีๆนะ"ผมบอกแล้วก็ ปิดประตูรถ พร้อมหันหลังให้ มันแต่ที่รู้ๆ ผมยิ้ม... ยิ้มได้ยังไงไม่รู้
"กี่น้ำจ้ะ"อิบิ๊กเดินแซวมาจากข้างหลัง
"อิควา* น้ำห่าไรมึง..."ผมด่ามันเสียงดังเลย
"น้ำตาไงอิควา*"
"ไม่มีเว่ย!"แล้วเดินผละออกจากมัน... ไปชนคนนึงที่เหมือนเดินเข้า มา
"โทดครับ"
"พู่กัน......."เสียงเดิม .. คุ้นมาก... เหมือนเคยได้ยินที่ไหน นะ.. ผมเลย เงยหน้าไปมอง
"พี่เกียร์.... "ผมก็อึ้งน่ะซิครับ... ทำอะไรไม่ถูกไปเลย
"เราต้องคุยกัน... ไม่ใช่หรอ?"นี่เขาพูดอะไรของเรา เขาต้องการอะไร...
"เรายังมีอะไรที่จะต้องคุยกันอีกหรอ?"ผมมองเค้ามาขวางเลย
"พู่กัน.. ฟังพี่นะ .. เรื่งที่เกิดขึ้น น่ะ.. มัน.."
"เกียร์คะ รับโทรศัพท์ ด้วยคะ"โอ้โห นี่ขนาดเสียงริงโทน นะ .. คงได้ทัน ไปแล้วหละซิ!!
แล้วพี่เขาก็ หันหลังไปคุยโทรศัพท์ ' ว่าไง ..ถึงโรงเรียนแล้วหรอ... รีบๆเข้าไปเรียนนะเดี๋ยวจะไปเรียนไม่ทันนะจ้ะ' เบามากเลยซินะ
อุส่าห์ไปคุยโทรศัพท์ แล้วคงพูดเบามากเลยซินะ กูไม่ได้ยินเลยซินะ คิดว่ากุโง่มากหรอ?...
ผมเลยใช้จังหวะนั้น .. เดินออกมาจากพี่เขา..ทันที
"พู่กัน... จะไปไหน"เขาดึงแขนผมอีก
"ต้องการอะไร"ผมพูดเสียงแข็งใส่เลยครับ
"ก็บอกแล้วไงว่าต้องคุยกัน" ไอผม ก็ใกล้จะหมดความอดทนแล้วครับ
"ปล่อย.. ครับ พี่.."
"ทำไมไม่ฟัง กัน บ้าง...ว่า.."
"ถ้าหากจะให้ฟังที่พูดในโทรศัพท์เมื่อตะกี้... ฟังเต็ม2รูหูเลย จะเอาอะไร อีก ปล่อยเว่ย .. จะไปหาเพื่อน"สะบัดมือ ออกและเดิน หนีออกมา ดื้อๆ
"ถ้าไม่ฟังจะรู้ได้ไงว่าอะไรเป็นอะไร" เหอะ ! ถ้ามึงยังไม่หยุดพูดซ้ำๆแบบนี้อีกนะ
"....."ผมยังนิ่งอยู่และคุมสติตัวผมเอง
"พู่กัน... ฟังก่อนดิ!"มันตะโกนมาอีกครับคราวนี้นักเรียนรอบๆ เริ่มมองแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้น ... แปลว่าที่คราวนี้ ผมร้องไห้ไม่ออกแล้ว..ไม่ซิไม่รู้สึกเลยว่าอยากจะร้อง..
อาจจะเป็นเพราะ การกระทำของเขาที่ทำให้ผมจะต้องเจ็บขนาดนั้น บวกกับ การได้ทำในสิ่งที่ตนเองสบายใจไปแล้ว เมื่อวานนี้ ทำให้อะๆ หลายอย่างดีขึ้น
"ว่าไงหละพู่กัน"หมดแล้วซึ่งความอดทนของผม หมดแล้วจริงๆ
"มานี่!"คราวนี้เป็นตาของผมที่ลากแขนพี่เกียร์ไปทางห้องของเขา.. แล้วก็ไปหยุดอยู่ตรงซอกมุมอาคารเรียนที่ค่อนข้างจะลับตาคนหน่อย
"จะบอกอะไรไว้ให้นะ....ผมไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับคุณแล้ว... คุณก็ควรคิด.. ว่าสิ่งที่ทำ.. ทำไปเพื่ออะไร .. และทำไปทำไม กลับไปทบทวนนะครับ"จากที่ พี่เขายิ้มร่าเพราะผมลากเขามา
กลับ หน้าซีดไปเลย
"พู่กันไมได้ชอบพี่แล้วหรอ"
"ถามตัวเอง..."ผมเริ่มขอบตาร้อนผ่าวอีกแล้ว
"พี่จำเป็นที่จะต้อง.. มีแฟน .. มันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอ.. ที่ผู้ชาย...จะมีแฟนเป็นผู้หญิง... มันเป็นหลักความจริงไม่ใช่หรอ.. ดังนั้น ความรักของเรา... มันก็จะต้องถูกหลบซ่อนไว้แบบ นี้
พี่จำเป็นที่จะต้องทำ" เป็นประโยคที่เจ็บมากกว่าเป้นประโยคที่ทำให้รู้สึกดีเสียอีก
"ใช่ครับ..ผู้ชายคู่กับผู้หญิง...มันไม่มีทางที่ผู้ชาย..คู่กับผู้ชายได้.. ผมจะจำไว้ " เอาละ ..คำว่า"ผู้ชายคู่กับผู้หญิง"มันเจ็บจริงๆ ครับ เจ็บจนคนอย่างเราๆมันปวดไปถึงกระดูกดำเลยเชียวแหละครับ
"แต่เราก็ยัง...รักกันได้ไม่ใช่หรอ"
"พี่ไม่คิดว่ามันจะเห็นแก่ตัวมากไปหรือยังไง!"ผมเริ่มเสียงดัง
"ขอร้องหละ..พี่ไม่อยากเสีย พู่กันไป"
"เสียไปซะเถอะ ยังดีกว่าที่ผม จะต้องมาหลบๆ ซ่อนๆ คนอื่นแบบนี้...ขอบคุณที่พยายาม ทำหลายๆ อย่างให้ผมประทับใจนะครับ.. เราหายกันแล้วกัน นะครับ"ผมพูดด้วยเสียงแห้งกร้างและเบามาก
เสียงมันแหบแห้งไปหมดเลย... แล้วก็เดิน ออกมา จากตรงนั้น เช็ด น้ำตาที่ไหล..แต่ก่อนที่จะเดินออกมา พี่เค้าก็พูดคำคำนึงที่ทำให้ผมต้องสะอึก
"ไอนัทจีบพู่กันใช่ไหม"
"...ใช่ครับ..แล้วเขาก็ทำให้ผมรู้ว่า ... ความรักที่ไม่ต้องปิดบังใครเป็นยังไง"
"....................."เขาเงียบไปครับ ผมก็ไม่ได้หันหลังไปดู แล้วก็เดินหนีออกมาเลย
ทันทีที่เดินเช็ดน้ำตาออกมา ...
"พี่รู้ว่าเสียใจ...พี่เข้าใจเรานะ"พี่พีท เพื่อนร่วมห้องของพี่เกียร์นั่นไง ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ผม
"พี่รู้หรอครับ"ผมมองหน้าเค้า ขอบตาแดงก่ำเลย
"ใช่ครับ พี่ดู พวกเรา2คนพี่ก็ดูรู้"เขาบอกผม มองหน้าผม.. เหมือนต้องการอะไรบางอย่าง
"ขอบคุณมากนะพี่..แต่ มันก็คงเป็นไปไม่ได้..."
"ยังไงก็ทำใจให้ได้ซะหละพู่กัน .. ไม่อยากเห็น พู่กันเป็นแบบนี้เลย"เค้ามองผมสายตาดูเป็นมิตรและเป็นห่วงผมมาก
หลังจากที่ผมเดินออกมา อิโฟนอิบิ๊กก็วิ่งมาหาผมหน้าตาตื่น ถามว่าเป้นอะไรรึเปล่า... ผมก็คงได้แต่ตอบว่าไม่เป็นไร...ให้มันฟัง.. ส่วนอิโฟน จะทำหน้าที่เพื่อนที่ดีโทรบอกไอตี๋ ...
ผมก็ปรามมันไว้..
เพราะพี่เกียร์ กับไอตี๋นั่นก็เป็นเพื่อนกัน .. จะให้เขาสองคนมาทะเลาะกันเพราะผมก็ไม่ใช่เรื่องซักหน่อย มันยิ่งทำให้ผม รู้สึกแย่ขึ้นไปอีก เพราะตอนนี้ก็ดันไปมีใจให้กับไอตี๋นั่น
ส่วนพี่เกียร์ก็เพิ่งจะรู้สึกเสียใจที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา ขนาดรักครั้งแรก... ยังโดนหักอก แรงขนาดนี้..ต่อไปจะเป็นยังไงไม่รู้... แต่ในใจยิ่งคิดไปก็ยิ่งสับสน...
"ฐิติคม... ฐิติคมมมม"อ.ประจำชั้นเรียกชื่อผม2ครั้งติดแต่ผมก็ยังไม่ขานตอบรับ
"มึง. อ.เรียกน่ะ..."เพื่อนข้างๆผม เขย่าตัว
"มาครับ" แล้วก็โดนเทศน์ซะยาวเลยว่าทำไมไม่ฟังที่เรียกชื่อแต่ถามว่าตอนนั้นผมรับรู้อะไรไหม บอกตามตรงเลยครับ.. ไม่รับรู้อะไรเลย.. และก็ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นตอนนั้นเหมือนชีวิตมันจบที่ตรงนั้น
หาทางออกไม่ได้เลย
"มึงไหวไหม? "โฟนเดินมาถามผมทันที
"พอไหว..."ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงให้มันสวยหรู...คนมันเจ็บขนาดนั้น... ถ้าทำปากแข็งก็คงจะไม่มีอะไรดีขึ้นมา
"อ.ครับผมขอพา ฐิติคมไปห้องพยาบาลครับ"อิบิ๊กบอกอยากหนักแน่น แล้วก็ช่วงกันพยุงผมไป มันทั้งคู่นี่แหละเพื่อนแท้ จริงๆ
"มึงกูไหวอยู่"ผมพยายามโกหกมันแต่ก็ไม่เป้นผลแต่อย่างใดครับ
"กูขอบัตรมาได้ละ ปะ..."อิโฟนโชว์บัตรผ่านออกนอกโรงเรียนโดยใช้ข้ออ้างว่า..เพื่อนป่วยมาต้องไปโรงพยาบาล เพราะกลุ่มเรานั้น
เป็นกลุ่มที่เรียกว่า... อ.เกือบทุกคนในโรงเรียน รู้จักเลยก็ว่าได้ ..เวลาจะทำอะไรก็ ง่ายๆ เพราะมีอ.เป็น BACKUP เยอะ
"นัทรออยู่..แล้ว รีบไปเหอะ"ผมตาโตเลยครับ
"ใครโทรบอก"ผมเริ่มเสียงขุ่นๆ
"อิบิ๊ก/อิโฟน"ไม่ต้องสืบเลย พูดพร้อมกันแบบนี้... ก็ต้องเป็นคนนึงคิดคนนึงทำเท่านั้นแหละ
' ปรี๊นน !!' ไอตี๋นั่นบีบแตร์รถเลยครับเพื่อให้รู้ว่า ..อยู่ตรงนั้น
"เป็นอะไรไหม?"ทันทีที่ขึ้นรถประโยคแรกเลยที่มันถามผม
"ก็ดีขึ้นแล้วหละ..."ผมมองหน้ามัน... แทบช็อก! จากที่เคยเห็น หน้ามันยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนนี้กลับเจอมัน หน้าตาบึ้งตึงและดูวิตกกังวลกับเรื่องของผมมาก
"โฟนถ้าเรา..จะเข้าไป.. จะเข้าไปยังไง"มันถามเสียงเย็น.. น่ากลัวจัง
"ก็เอ่อ .. ฝากบัตร มั้ง บอกว่า .. ทำธุระ ก็ได้มั้ง"
"อื้ม งั้นรอนี่นะ..."มันทำท่าจะเปิดประตูรถผมก็จับมือมันไว้
"จะไปไหน..."
"ไปเอาเลิอกออกจากปาก..คนที่ทำให้พู่กันเป็นแบบนี้"
"พอแล้วน่ะ.... ลืมๆ มันไปเถอะ..เราก็ไม่เป็นไรแล้ว"
"ไมได้!"มันปฏิเศษเสียงกร้าว
"อย่า ให้เรื่อง ของ เรา ต้องทำลายคำว่า มิตรภาพเลยนะ.." ผม พูดแค่นั้น .ครับ เรียบๆ ง่ายๆ มันก็หยุดแล้วหันมามองหน้าผม
"ขอโทษ"คำเดียวที่มันพูดพร้อมเอามือเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มทั้ง2ข้างของผม
TBC......................................................................................
อาจจะพิมพ์ตกหรือพิมพ์ผิดเยอะหน่อยนะครับ พอดี ใช้คอมพิมน่ะครับ
ยังไงก็ ติดตามด้วยนะครับ ฮ่าๆ ขอโทดที่ทำให้รอนาน นะคร้าบบบบบบบบบบบบ
พู่กัน: )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
