ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะ
ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควาน
ตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ...........
.
.
เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า............
.........
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ใน ความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่าง ของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
6.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ยกเว้นแนะนำนิยายหรือเรื่องราวที่อยากให้เพื่อนๆตามไปอ่านแล้วขอมาลงไม่ สะดวก และช่วยกรุณาโพสลิงค์ที่บอร์ดนั้นกลับมาที่เวป
http://www.thaiboyslove.com แห่งนี้ด้วยนะครับ เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับ
7.ข้อ ความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
ผมเพิ่งจะเป็นนักเขียนหน้าใหม่ มากๆๆๆๆๆ อยากให้ทุกคนติชมด้วยนะครับ ดีไม่ดี บอกผม นะ อยากได้กำลังใจ
จาก เหล่าเป็ดในบอร์ดครับ
คุณเคยไหมที่รักใครซักคนโดยไม่เคยเห็นหน้า
เคยไหมที่พยายามถามตัวเองว่า ถ้า รักไปแล้วผิดหวังหรือคนที่จะเจอต่อหน้า แล้วไม่เป็นอย่างหวังจะเป็นอย่างไร
นี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวผมจริงๆ หวังว่าทุกคนคงจะชอบหรือไม่ชอบก็บอกได้นะครับ:)
หวัดดีครับเพื่อนๆวันนี้ ผมไม่รู้นึกยังไงอยากจะมาเขียนเรื่องราวของผมให้เพื่อนๆได้ อ่านมันอาจจะยาวซักหน่อยเพราะผมจะเริ่มเขียนจากตอนเมื่อ4ปีก่อนตอนนี้ผมอายุ20 แล้วก็เรียนอยู่มหาลัยรัฐแห่งหนึ่งย่านใจกลางกรุงเทพเลยคับส่วนคณะน่ะหรอครับ.. เอ่ออ.. เป็นว่า ผมชอบวาดรูปน่ะครับ พอจะเดาออกได้ใช่ป่าว:) โอเค ครับไปเริ่มกันเลยดีกว่า ...
บทที่1 แรกพบสบตาเมื่อเจอหน้าเธอ
เรื่องนี้มันเริ่มต้นที่คืนวันที่14 ตุลาคม 2551 ตอนนั้นผมเกิดนึกสนุกครับอยากจะหาอะไรทำซึ่งช่วงนั้นไอการโพสเมลหาเพื่อนหาแฟนอะไรอย่างเนี้ยกำลังระบาดในสังคมเกย์เป็นอย่างมากในกลุ่มเด็กม.ปลาย (ผมออกตัวไว้ก่อนว่า ผมเป็นรับนะครับแต่ไม่แสดงออกคือถ้าไม่บอกก็ไม่รู้ หน้าตาผมอะนะ ที่รูปโปรไฟล์เลยครับ...
)
ด้วยอารมณ์เหงาหรืออะไรไม่รู้ผมจึงออนไลน์ แล้วโพสไปว่า
"หาเพื่อนคุยครับ........." หลังจากนั้นคนที่แอดผมมาเยอะมากใครต่อใครไม่รู้
จะบอกว่าช่วงนั้นอ่อนต่อโลกมากก็ไม่ใช่555ครับผมก็คุยไปเรื่อยๆคุยเรื่องโน่นเรื่องนี่จนประมาณ4ทุ่มกว่า
ผมก็จะนอนแล้วเพราะช่วงนั้นจะนอนเร็วเนื่องจากที่บ้านสั่งห้ามนอนดึก
ก็มี อีเมล นึงแอดผมมาเป็นคนสุดท้ายผมรับแอดแล้วก็เริ่มคุยกับเขาครับ
"หวัดดีครับ"ผมทักอย่างสุภาพ
"คร้าฟ ชื่ออะไรหรอครับ"นายคนนั้นตอบผม
"พู่กันครับ"
"ชื่อน่ารักจังครับ ผมชื่อเกียร์คร้าฟ"
"คร้าบผม ทำไมนอนดึกจังครับ"ผมถามเขาทันทีเพราะรู้สึกได้ว่าเริ่มง่วงละ
"อ่อ ผมเพิ่งกลับจากโรงเรียนน่ะครับ"
"ทำไมกลับดึกจังครับ"ผมสอดแหะๆ
"ก็มีงานนิดนึงที่โรงเรียนน่ะครับ แล้วพู่กันอยู่โรงเรียนอะไรหรอครับ?"เขาถามผมทันทีที่ถามเกี่ยวกับโรงเรียน
"โรงเรียน××× ครับ(ใบ้ให้นิดนึงอยู่แถวๆที่ขายปลาเยอะๆในกรุงเทพ555555 เดาง่ายไหมหละครับ)
ผมตอบอย่างง่ายดาย
"ผมอยู่โรงเรียน×××นะครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"เขาตอบผมไวเหมือนกัน(ใบ้ให้นิดนึงโรงเรียนของคนเนี้ยอยู่แถวๆที่ที่มีดอกไม้เยอะๆ)
ผมก็อ๋อขึ้นในใจแถมพอถามเรื่องอายุก็ เท่ากันกับ ตอนนั้นบอกได้เต็มปากเลยครับว่าไม่ได้รู้สึกอะไรซักนิดเดียวเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ที่คุยกัน ซักพักนึงเท่านั้นครับข้อความที่เขาตอบกลับมาก็ทำให้ผมตกใจอย่างมาก
"เอ่อ.. ขอเบอหน่อยได้ไหมครับ"
ผมอึ้งเลยครับไม่เคยเจอคนจริงแบบนี้ผมก็เลยตกใจนิดหน่อยแล้วบอกเขาไปว่า
"เพิ่งจะเจอกันเองนะครับแล้วจะเอาเบอร์ไปทำอะไรครับ?
"ไม่สบายใจหรอครับ.. งั้นเอาเบอร์ผมไปก่อนก็ได้นะครับ
××××××××นี่ครับเบอผม ถ้าอยากจะคุยกับผมต่อก็ยิงมาได้นะครับเพราะผมไม่ค่อยได้เล่นเอ็มเอสเอ็นก็อย่างที่ได้เห็นหละครับไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านก็ดึกแล้วอะไรอีกหลายอย่างครับ"
เขาพิมมารวดเดียวเลยผมก็งงซิครับไปไม่เป็นเพราะส่วนมากก็กลัวโดนหลอกเหมือนอย่าง
ในข่าวในช่วงนั้นในใจก็คิดว่า อะไรวะอยู่ๆก็มาให้เบอกู เหมือนมัดมือชกสุดผมก็ยิ่งงงอีกครับ
แต่ก็ไม่วายหยิบมือถือของผมขึ้นมาเม็มเบอเขาไว้ 5555555 แหมจากรูปดิสเพลย์ที่เข้าโชว์ไว้ มันก็หน้าตาดีนิคับ
(เพราะใส่แว่นกันแดด)ใครจะยอมพลาดโอกาสง่ายๆแต่ถามว่า
ผมจะโทรไปไหมบอกเลยครับไม่โทรหรอกครับ ซักพักนึงเขาก็ออฟไลน์ไป ผมก็ ไม่ได้คิดอะไรผมก็ เข้านอนตามปกติ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมก็ไปโรงเรียนตามปกติครับ.. ไปเจอเพื่อน(สาว)ของผมครับ(ลืมบอกไปนิดผมถึงแม้จะไม่แสดงออกแต่พอรวมกลุ่มกับเพื่อนสาว ครับสาวแตกเลยทีเดียวแต่ก็แค่ในโรงเรียนเท่านั้นครับเพราะไม่กล้ า ออกไปทำข้างนอกต้องรักษาภาพพจน์ตนเองซักหน่อย555)
"อิบิ๊ก มึงเมื่อคืนกูเล่นเว็บโพส
หาเพื่อนเจอคนนึงน่ารักมาก.. ให้เบอกูอีกต่างหาก น่ารักจริงจังนะมึง"
บิ๊ก อายุเท่าผมแหละครับสาวเหมือนกันแต่รู้จักกาลเทศะครับ ค่อนข้างเตี้ยกว่าผมเพราะผมสูง178 ตอนนั้นมันสูงแค่169
เราสนิทกันมากเป็นเพื่อนสาวซึ่งกันและกันก็อย่างนี้แหละครับโรงเรียนชายล้วนมันก็ดีแบบนี้
ได้เจอเพื่อนหลายรูปแบบหลายลักษณะ
อิบิ๊กเนี่ยบ้านมันอยู่ใกล้ๆบ้านผมครับเลยไปโรงเรียนด้วยกันเกือบทุกวันเดินเม้ากันไปโรงเรียน
"หรอแล้วมึงโทรหาเค้าป่าววะ"
"โนจ้ะ กูไม่ได้ใจง่ายเหมือนมึงนะ"สั้นๆง่ายๆได้ใจความ
"โถ... มึงนะ อย่าให้กูได้เห็นมึงคุยกับมันนะ"
"แหมอย่าซิอิสั.."
'อ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดด'เสียงออดดังขึ้นแสดงให้เห็นถึงการเข้าแถวหน้าเสาธง
"กูเบื่อวะร้อนก็ก็ร้อน"อิโฟนรีบวิ่งกระหืบกระหอบมาทางพวกผม
โฟน หนึ่งในแก๊งเพื่อนสาว เวลาเราไปไหนกันก็จะเกาะกลุ่มกัน 3 คนไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ โฟนสูง173
เตี้ยกว่าผม และผมหยักศกนิดหน่อย เรามักจะอยู่ด้วยกันและที่สำคัญ เราอยู่ห้องเดียวกัน
อิโฟนมาถึงผมก็สาธยายเรื่องที่ผมคุยกับเกียให้โฟนทั้งหมดเพราะเรามักจะไม่ปิดบังกันแม้แต่เรื่องทางบ้านผมกับเพื่อนก็
จะบอกหมดเปลือก
"จะคนสวยมักจะเลือกได้ มีผู้ชายมาติดพันธุ์!"อิโฟนได้ทีก็กระแนะกระแหน ผมทันที
"โถ่ ถ้าเป็นมึงมึงจะไม่คิดว่าโชคดีบ้างหรือไง"
เช้า วันนี้โชคดีที่แดดไม่แรงมากทำให้ เราทั้ง3ไม่ต้องหาอะไรมาบังเพราะไม่ร้อน แถมผอ. ก็สาธยายซะยาวเหยียดกับกับร่ายสุนทรพจน์จนจุดคลายแมกซ์ของเช้านี้ก็มาถึง "นักเรียนคงจะทราบดีแล้วว่า มีนักเรียนโรงเรียนเรากลุ่มนึงไป ทำร้ายนักเรียนโรงเรียนอื่น เป็นที่น่า อับอาย บลาๆๆๆ... "ผมไม่ได้สนใจฟังซักเท่าไหร่ครับ
"และที่สำคัญ ตัวแทนของโรงเรียนนั้นได้ มายกโทษให้ กับเราแล้วและเพื่อเป็นการยกโทษ ทางเราก็มีช่อดอกไม้แสดงถึงความเสียใจไปยังโรงเรียนที่ได้รับผลเสียในครั้งนี้ด้วยนะครับ"เท่านั้นแหละผมหูผึ่งเลยครับรีบหันมองไปที่โพเดียมหน้าเสาธง
เด็กชายวัยเดียวกันกับผมน่าจะประมาณ ม.4 เท่ากันเดินขึ้นมา5 คน 3 คนแรกตัดรองทรงสูงดูผู้ดีมากๆ(เหมือนผม) ส่วน2คนหลังดูกวนๆไงไม่รู้ ตัดผมสกินเฮด เจาะหู 1คน ทั้งหมดอยู่ในเครื่องแบบเสื้อเชิตสีขาวกางเกงขาสั้นสีดำ เลยเข่าขึ้นมานิดหน่อยให้พอดูดีเลยทำให้ดูไม่สั้นจนน่าเกลียดและที่สำคัญ ! ทั้ง5 คนผิวขาว ตี๋ ตามสเป็ก ผมเลยครับ! และคนที่เด่นที่สุดน่าจะเป็นคนที่เจาะหูนั่นแหละตาโต จมูกโด่งคิ้วได้รูป ไม่เข้ม(เหมือนคิ้วผม) หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ ซีม่าโดยด่วน ผมเลยจัดการสกิด
อิบิ๊กกับอิโฟนเลยครับทั้งคู่นั่งตาลอยเหมือนผมครับรู้สึกได้ 5555 ทั้งคู่
"เลิกแถวเข้าชั้นเรียนได้"อ.เวรหน้าเสาธงบอกแล้วให้นักเรียนเข้าเรียน คงเป็นทั้ง3 นี่แหละที่นั่งมองจนลืมดูเวลา ขึ้นห้องเรียน
"เห้ยนั่งมองอะไรกัน ขึ้นห้องเรียน"อ.ที่คุมแถวเดินไล่ให้ขึ้นห้อง
"คร้าบๆ" ผมกับแก๊งก็รีบวิ่งหนีอาจานทันทีครับเพราะพวกเราใส่กางเกงค่อนข้างจะสั้น...นิดหน่อยก็แค่ประมาณ15-16เซนซึ่ง
ในสมัยนั้นถือเป็นผิดระเบียบและประหลาดแต่สมัยนี้เรื่องปกติ ที่ผมคิดว่าไม่สั้นก็เพราะเคยเห็นรุ่นพี่กระเทยใส่แล้ว
ไปถามเค้า ก็ได้คำตอบว่า 11 บ้าง 9 บ้าง 8 บ้าง บางคน7 ผมก็ไม่รู้ว่า จะเอาไว้ ปิดอะไรดี...XD
ครับวิ่งครับวิ่งกันมันเลยครับไม่ดู ทางเลยครับ
"โอ๊ย!/เห้ย" 2คนอุทานพร้อมกันคนแรกน่ะผมอีกคนก็จะใครซะอีก พ่อหนุ่มรูปงามนามประเทืองคนนั้นนั่นแล คนที่เจาะหู เทพบุตรของผม5555
"เดินให้มันดูตาม้าตาเรือหน่อย.. "
มันลุกขึ้นปัดกางเกงแล้วมองตาขวาง
"เอ่อ.. ขอโทษครับ"ผมพูดจาให้ดูดีที่สุดวางมาดเป็นเจ้าถิ่น
"เออ.. รู้ตัวก็ดี จะได้ไม่ต้องกร่างเหมือนเพื่อนๆที่โดนตีหัว"อ้าวไอนี่กูพูดจาดีๆแล้วมาหาเรื่องซะอย่างนั้น
"เอ่อ..คุณช่วยพูดจาให้เกียรติผมหน่อยนะ และผมก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้คุณโขกสับง่ายๆเพราะคนที่ตีหัวเพื่อนคุณเป็นคนอื่นไม่ใช่ผม กรุณาอย่าเหมารวม!" ผมเริ่มเสียงดังขึ้น มันก็ หน้าเหวอเลยครับ
"...." มันมองหน้าผมแบบเดี๋ยวมึงเจอกู แน่ทำนองนี้ผมก็เฉยๆนะครับเพราะรู้ตัวว่า เราไม่ผิดเราก็อย่าได้แคร์
"มีอะไรรึเปล่าคับ"เพื่อนมันเดินมาหาและถาม
"อ่อ.. เพื่อนชั้นเดินชนเพื่อนคุณ นิดหน่อยเท่านั้นแหละ แล้วเราก็ขอโทษแล้วด้วย ดังนั้นไม่มีเรื่องอะไรที่น่า ดูนักหรอก ขอตัวนะ" แล้วโฟนก็ลากผมกะอิบิ๊กขึ้นห้องเรียนไปโดยปริยาย แต่เพื่อความสะใจผมทิ้งทายไว้ ว่า "คนอะไรหน้าตาก็ดีแต่กริยามารยาทแย่ เน่าเฟะ เสียชื่อที่เค้ายกยอเนอะ!" แล้วผมก็เดินขึ้นไปเรียนทันที แว๊บเดียวเท่านั้นที่มองหน้ามันแว๊บเดียวจริงๆ มันโรธจนหูแดง! ย้ำนะครับว่าหูแดงผมเห็นแล้วสะใจชะมัด! หึเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกันผม!!
เย็นวันนั้นแล้วเราแพลนกันว่า เราจะไปแหล่งรวมพลวัยรุ่นแหล่งใหญ่ที่ ตอนนั้นกำลังฮิตนั่นก็คือ! "สยาม" เรา3 คนวิ่งไปที่สถานีบีทีเอสที่ใกล้ที่สุดเพื่อนไปให้ถึงสยามอย่างรวดเร็ว
"เร็วๆมึงเดียวคนเยอะ"ผมรีบวิ่งให้เราที่สุด
" โอ๊ยยยย คร๊า รีบอยู่คร๊า " อิบิ๊กวิ่งตามมาเช่นกัน
"พูดมาก!"อิโฟนวิ่งตามมาติดๆ
'ติ๊ดๆๆๆๆๆ'
พวกเราเดินเข้ามาในรถไฟฟ้าได้ซักทีคนยังไม่เยอะจริงๆแต่เด็กนักเรียนค่อนข้างจะจอแจ และพูดคุยเสียงดัง
"กูบอกมึงแล้วให้ รีบมาแต่แรก"พวกเราคุยกันแต่ค่อนข้างจะเบามาก
"เสียงดังจังนะ"เสียงออกแนวประชดประชันดังขึ้นข้างหลังผม
".............."เราก็ยังเม้าลืมมมมมมมมมไม่สนใจใครทั้งนั้น5555555 เพราะประเด็นในการเม้าคืออิเด็กโรงเรียนนั้นที่มันไร้มารยาท
"อะแฮ่ม" เสียงนั้นกระแอมอีกครั้ง
"...................... " เม้ายาวไม่สนใจใครทั้ง และไม่สนใจโลกเพราะพวกเรากำลังคุยกันอย่างออกรส
'สถานีต่อไป สยาม...บลาๆ'
อะได้เวลาลงแล้วผมกับเพื่อนๆก็เตรียมตัวเลยครับกลับมาอยู่ในสภาวะเดิมทันที
"อะแฮ่ม" ผมสะดุ้งและตกใจและน้อยเพราะไม่คิดว่า จะกระแอมใส่เราดังขนาดนี้ ไม่มีมารยาท ได้ยินแล้วหละตั้งแต่ครั้งแรกแต่ก็ไม่ได้ สนใจอะไรนึกว่า กระแอมเฉยๆ พอหันไปมองยิ่งช็อกเลยครับ ไอตี๋นั่น ยังๆยังไม่ไปไหน มาพร้อมกับผมขึ้นรถไฟฟ้ามาด้วยกันเป็นเพราะผมมัวแต่เม้ากับเพื่อนอย่างออกรสจนลืมไป ว่า มีใครอยู่ด้วยบ้าง แล้วก็เริ่มคิด...มันจะได้ยินไหมนะจะตอบมันว่าอะไรหาทางแก้ตัวต่างๆนาๆ กลัวไปหมด...
"มีไรหรอครับ?" หันไปมองหน้ามันแบบเจื่อนๆ
"ป่าวหรอก ทำไมทักไม่ได้ ?"ดู๊ดูมันกวนผม
"ป่าวหรอก.."แล้วผมก็เดินออกมาจากรถไฟฟ้าอย่างเร็ว และก็ไปเที่ยวกับเพื่อนผมอย่างเร็วโดนไม่มองกลับไป แหงแหละใครจะไป กล้า ฟะ แหมเผาซะขนาดนั้นโหยถ้ารู้ ผมคงตายคาตีนมันลืมบอกไปอย่างนึง มันตัวสูงพอๆกับผม หุ่นนั้น ออกจะล่ำๆดูเป็นผู้ชายหุ่นดีอีกคนหนึ่งดูจากกล้ามแขนแล้วโอยยจะละลาย แต่ท่องไว้ ไอตี๋นี้มันปากเสียมันเลว5555555555 พูดได้อย่างเดียวเท่านั้นแหละครับ
"มึง กูว่า กลับบ้านเถอะ2 ทุ่มละ"โฟนบอกตอนที่พวกเราเดินออกมายืนที่หน้า มาบุญครอง
"เออๆกลับก็ได้ กูก็เบื่อละ วันนี้มีแต่เรื่อง"ผมบ่นออดแอดๆ
"วันนี้กูไม่ได้กลับกับมึงนะจะแวะไปซื้อของก่อน"อิบิ๊กบอกแล้วก็ สะบัดตูดหายไปในบัดดล
"เ ออๆเจอกันมึงบายยยย" หลังจากการล่ำลาโฟนนั่งรถเมย์ไป แล้วเหลือแต่ผมเอาวะเพิ่งจะ2 ทุ่มเฉยๆนะตอนนั้นก็ เลยค่อยๆเดินผ่านทางข้างๆมาบุญครองไปทางถนนสีลม ตลอดทางมันก็เริ่มมืดและเปลี่ยวถามว่า กลัวใครจะฉุดคงไม่มีแต่ถ้ากลัวคงกลัวคนจี้ปล้นมากกว่าครับ ผมก็เดินซักพักเริ่มแล้วครับเอาละเริ่มรู้สึกแล้วครับมีคนเดินตามแน่ๆ ซักพักลองหันไปมองก็เจอเด็กวัยรุ่นประมาณ3คนเดินตามมา(เด็กแว้น)ผมก็จ้ำอ้าวเลยครับ แต่ด้วยความรู้สึกมันรู้สึกได้ว่าพอผมวิ่งมันก็วิ่งผมเลยอะรู้ละวันนี้กูจะเจออะไรดีเนี่ย
แล้วพอหันกลับไป .. มันวิ่งครับวิ่งตามผมเลยในมือเหมือนถือของมีคมอะไรไม่รู้ อันนี้เรื่องจริงนะครับผู้อ่านผมกลัวจริงๆ(วันนั้นถ้าไม่มีมันก็ไม่รู้ว่า วันนี้จะมาพิมให้ผู้อ่านได้ไหม )เชื่อเลยครับว่าสังคมไทยเป็นแบบนี้จริงๆ.
จะมีเจ้าชายขี่ม้า ขาวมาช่วยเหมือนในนิยายหรอไม่มีหรอกครับ นอกจากคำว่ามึงช่วยตัวเองไปเถอะผมวิ่งครับวิ่งแบบไม่คิดชีวิตจนมาหยุดอยู่ตรงป้อมตำรวจเห็นว่า มันไม่ตามมาแล้วก็ค่อยโล่งใจ แต่พอเงยหน้าขึ้นไป แทบกรี๊ด!! ถ้าไม่มีคนอยู่ตรงนั้นผมกรี๊ดจริงๆนะเนี่ย หันไปก็เจอ ไอตี๋ นั่นยืนมองผมหน้ามันอมยิ้มนิดหน่อย แต่ผมนี่ซิหอบแฮ่กๆ
"มองไร?" ผมชักมีน้ำโห
"ป่าว"ตอบกวนผมซะงั้น
"เออ" ผมชักยั้ว! อะเป็นไงเป็นกันเดินไปโบกแทกซี่กลับบ้านพอแทกซี่จอดผมก็กำลังจะปิดประตูด้านหลังไม่รู้มันนึกไงเปิดประตูหน้าแล้วเข้ามานั่งแถมบอกลุงเสร็จสรรพว่า ไปที่ไหนบ้านผมอยู่ไหน?
"เห้ย! "ผมตกใจนั่งอ้าปากหวอ!แต่มันกลับหันมาแล้วทำหน้าทำตาใส่ผม พร้อมทำปากจุ๊ๆใส่ผม
ผมก็ตึงเลยครับไปไม่ถูก
"อะไรวะ"คำเดียวเท่านั้นที่พูดออกแล้วก็นั่งตึงกันอยู่ในรถแทกซี่
"ลุงครับ"มันยื่นคาแทกซี่ให้ลุงทันที
โดยไม่หันมามองผม
ผมก็ลงรถซิครับหวานเลย ครับนั่งมาฟรีตังก็ไม่ต้องจ่ายแต่มันก็ไม่พูดไรกับผมนะครับ
ผมก็เดินเข้าซอยกำลังจะกลับบ้านเลยครับ
"นี่หรอคนมีมารยาทขอบคุณซักคำยังไม่มี"มันพูดลอยๆขึ้น
"ห้ะ!"ผมแทบสำลักน้ำลายตัวเองขึ้นครับขึ้น! เดินกลับมาทางมันแล้วเอาแบ้งร้อยไป ปาใส่มัน
"เอาไปดิอยากได้ก็เอาไป แล้วอีกอย่างนะไม่ได้ขอให้มาส่งอยากจะมาเองมันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ" แล้วผมก็เดินหนีมันเลยทีเดียว แต่ก็แอบยิ้มมุมปาก'กูชนะ'
มันเก็บครับแถมตะโกนกลับมาว่า
"ครั้งหน้า จะขโมยเงินก็ให้มันเนียนๆหน่อยทำแบบนี้คนอื่นเค้าก็รู้หมดหรอกว่าเป็นขโมยน่ะ"
จึ๊ก! เจ็บลึก! 'กูแพ้' ต้องใช้คำนั้นแล้วหละ แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าผมแพ้ คิดดิอิพู่กันคิด ทำไมมันถึงรู้ว่าบ้านมึงอยู่ไหนทำไมมันถึงมาจอดถูก ทั้งๆที่ไม่เคยมีเพื่อนมาบ้าน แสดงว่า มันจะต้องอยู่บ้านแถวนี้ อะได้การณ์หละสนุกแน่ๆไอตี๋
ผมรีบเดินตามออกมาทันทีครับเห็นหลังมันไวๆก็ค่อยๆเดินตามไป เอาหละตากูแล้วค่อยๆสะกดรอยตามมันไป แล้วค่อยๆเดินหลบจนคนแถวนั้นมองแบบอินี่บ้า ป่าว555 ผมก็ไม่แคร์ ครับขอให้ได้แก้แค้นมันก็พอใจแล้ว! ผมเดินตามไปซักพักก็เห็นมันไปหยุดอยู่หน้าบ้านหลังนึงทาสีซะสวยเชียว เห้ย!! ห่างจากบ้านผมแค่2ซอยเองทำไมไม่เคยเห็นมันวะ ผมก็ได้แต่คิดในใจซักพักก็เห็นมันเปิดประตูบ้านแล้วก็ปิดพร้อมเข้า บ้านไป ดีเสร็จกู ... ผมก็หยิบปากกาจากในกระเป๋า พร้อมกับa4 1ใบ แล้วเขียนข้อความที่น่าประทับใจสุดๆว่า 'เอาเสื้อในชั้นคืนมา สีสตรอเบอรี่อะ' เขียนหวัดๆให้มันดูแรดๆหัวกลมๆโตๆเส็ดละ! แหมคนเรียนศิลปะเรื่องแค่นี้จิ๊บๆ
"หึๆ" ผมยิ้มมุมปากและก็ แอบอมนยิ้มให้กับตัวเอง(โรคจิต)คราวนี้แหละเจอกันแน่ๆ! ไอตี๋! แล้วก็เอาป้ายไปติดไว้ที่ประตูหน้าบ้าน! แล้วผมก็รีบจรลี กลับบ้านมาถึงก็โดนร่ายยาวมหาเวศสันดรชาดก จากพระบิดาและมารดา โทดฐาน กลับดึกและที่สำคัญ ผมดิ่งตรงมาที่คอมของผมเป็นอย่างแรก!
"ไหนออนดูซิเผื่อเกียจะยังออนอยู่" ผมพูดคนเดียว(บ้าไปแล้ว)
"สวัสดีครับพู่กัน"เกียออนไลน์และทักมาอย่างรวดเร็ว
"สวัสดีครับเกียร์ ทำไมวันนี้ ออนไลน์เร็วจังครับ?"
"ก็วันนี้มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ แต่เอ๊ะ! เร็วแล้วหรอผมว่า มันค่อยข้างจะดึกนะครับ นี่4 ทุ่มแล้ว"
"หรอครับแล้วนึกยังไงถึงมาออนไลน์น่ะครับ? ไหนบอกไม่ออนไลน์แล้ว"ผมถามซักไซร้ทันที เพราะรู้สึกถึงคำว่า โกหก
"ก็เพราะคุยกับคุณ นั่นแหละทำให้ผมต้องมาออนไลน์ อีกในคืนนี้ .................. ผมรู้สึกคิดถึงคุณ น่ะครับ" หึ๊ยเขินครับ! ร้อยวันพันปีไม่เคยมีคนมาพูดดีด้วย ก็ต้องเขินเป็นธรรมดา
"...." ผมไม่ตอบอะไรนอกจากemoticonที่แสดงถึงการเขินอาย
"งั้นคืนนี้ยิงมาหาผมนะครับ อยากคุยกับคุณ จริงๆ"
"....."ผมยังคงอึ้งอยู่เพราะเค้าจู่โจมเร็วมากเร็วจนน่ากลัวคำพูดคำจาเหมือนคาสโนว่า ทำให้ผมยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่เลยตัดจบประโยค ด้วยความว่า
"เออ.... วันนี้ เราก็มีเรื่องนิดหน่อยเหมือนกันน่ะครับยังไงก็ไว้คุยกันอีกนะครับ ถ้าคุณเกิดคิดถึงผมอีกก็มารอผมเวลาเดิม4ทุ่มแล้วผมจะรีบออนไลน์มาคุยกับคุณเลยครับ" ผมพูดไปเขินได้
"ได้ครับ"เขาก็ตอบตกลงอย่างไม่น่าเชื่อ มันง่ายดายมากไม่เหมือนวันแรกที่พยายามจะให้โทรหาแต่วันนี้กลับตอบอย่างเชื่องๆ แปลกๆยังไงไม่รู้
ทั้งคืนนอนยังไงก็นอนไม่หลับจะยิ้มก็ถามตัวเองตลอดว่ายิ้มทำไมจะหลับก็หลับไม่ลงโอ๊ยยยยเครียดดดจัง!
-----------------------------------------------------------------------TBC-----------------------------------------------------------------
อย่าลืมติดตามเรื่องของผมนะครับ ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกัน นะครับ แล้วจะร๊บมาอัพให้ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
