รู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูกค่ะ แบบว่า ในที่สุดนายใหญ่ระฟ้ากับนายโลมก็จบลงแล้ว 555 จะว่าใจหายนิดๆ ก้ใช่แบบว่า พอเข้าเล้ามาทีไรก็อดหาเรื่องนี้อ่านไม่ได้ (ถึงจะไม่ค่อยได้เม้นเท่าไหร่ก็ตามนะคะ แหะๆ)
ความจริงก็เห็นเรื่องนี้จบมาได้สักพักแล้ว แต่ยังไม่กล้าทำใจอ่าน 555 รู้สึกแบบ เฮ่ยจบแล้วจริงเหรอเนี่ย T^T แต่สุดท้าย อะไรบางอย่างก็ดลใจให้อ่านจนได้
รู้สึกเป็นเรื่องที่อ่านไปก็เข้าข้างโลมไป 555 เสมอๆ แม้จะจำตอนเก่าๆ ไม่ค่อยได้ว่ายังไง แต่คิดว่า หมั่นไส้นายใหญ่ไปไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง ฮา ส่วนโลมนี่ก็มีบ้างที่รู้สึกว่าทำไมโลเลจังน้อ แต่นั่นแหละ เข้าข้างโลมมากกว่า XD
เป็นเรื่องที่มีฉากน่ารักชวนดิ้นตาย
เสียเลือดท่วมตัวก็มี
ได้มาม่าจนอิ่มหนำพุงกางเลยก็ใช่
แต่ก็ดีใจที่ระฟ้ากับโลมประคับประคองชีวิตคู่(?) และฟันฝ่าอะไรมาด้วยกัน และในที่สุดก็จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้งนะ
อาจจะพิมพ์วกไปวนมา จับเนื้อหาสาระไม่ได้ 555 (คือถ้าอ่านรวดเดียว เสร็จใหม่ๆ อารมณ์มันจะฟุ้งกว่าค่ะ แต่พออ่านจบไปสักพักอารมณ์มันเลยดร็อปนิดนึง)
“ฉันไม่ตายหรอก ตั้งแต่มีนาย ฉันไม่เคยอนุญาตให้ตัวเองตาย”
ประโยคนี้ดาเมจมาก 555555 ความหมั่นไส้ที่มีต่อนายใหญ่แทบจะลดเหลือ 0 >w< (คนเราเปลี่ยนใจกันง่ายขนาดนี้?)
สุดท้ายแล้ว แต่ไม่ท้ายสุด ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ >_< ไว้จะตามไปอ่านเรื่องต่อไปต่อค่ะ