-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออก ไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
▲▼ กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ ▲▼ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
***=================================================***
๐ พื้นที่สำหรับสารบัญนิยายแต่ละตอนค่ะ ๐
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.0.html)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.60.html)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.180.html)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.270.html)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.360.html)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.450.html)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.540.html)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.630.html)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.750.html)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.870.html)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.960.html)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1050.html)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1080.html)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1170.html)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1260.html)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1350.html)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1470.html)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1590.html)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1680.html)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1800.html)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.1920.html)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.2010.html)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.2160.html)
ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.2310.html)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.2460.html)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,28425.2580.html)
-
มากริ๊ด ก่อนจะได้อ่าน :-[ :-[
-
อ๊ายยยยย กดตามชื่อ TRomance มา ปานมีคนจุดธูปเรียก มานอนดิ้นเฝ้ารอยู่ในกระทู้ก่อน จิ้มๆๆ บอกเฮฮายินดี มากมาย
-
นุ้งเซทำหน้าที่ได้ดีมาก สมควรได้โล่ห์รางวัลเซ็งเป็ดอวอร์ตสาขาเลขาดีเด่น กร๊ากกกกกกกก
-
มารอด้วยคนค่า :L2: :L2:
-
รอกะเค้าด้วยคนจ้า
-
รอเรื่องใหม่จ้า
:L2: :L2:
-
,,,Intro,,, นายโลมกับรักจนตรอก
บางครั้งมรดกที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ อาจเป็นของขวัญที่เราไม่ต้องการ
แต่มันเป็นของล้ำค่าสำคัญที่ต้องรักษาเอาไว้
เพราะคุณของมันเปรียบเสมือนน้ำหล่อเลี้ยงให้ยืนหยัดอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้
‘ระฟ้า’ ก็ต้องสูงส่งดั่งที่คนตายจากวาดหวังเอาไว้ จะต้องสูงค่าอยู่ในโคลนตมที่เรียกได้ว่าเป็นสถานเริงรมย์และคาวโลกีย์ อย่างน้อย มันก็เป็นโลกีย์ที่ใสสะอาด เพราะมันมาจากความเต็มใจของทุกคนที่ทำงานอยู่ในนั้น
ซ่า!!!
สายน้ำที่สาดรดเข้ามาทำให้คนสองคนที่กำลังโอ้โลมกันด้วยเรียวลิ้นและริมฝีปากที่ทาบทับแลกจูบอันดูดดื่มนั้นผละออกจากกันโดยไม่เต็มใจเลยสักนิดเดียว
สารรูปคนใจกล้าบ้าบิ่นที่กล้าทำอย่างนั้นเป็นผู้ชาย สารรูปปอนๆและแววตาถือดี เย่อหยิ่ง และไม่กลัวเกรงต่อสายตาดุดันที่จ้องมองตอบกลับไปอย่างไม่พอใจและพร้อมที่จะเหวี่ยงกลับไปตลอดเวลา
“ผมขอทางด้วยครับ”
การสาดน้ำใส่คนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันในยามราตรี หมายถึงการทักทายเพื่อขอทางอย่างนั้นเหรอ?
แล้วทางที่ไอ้เด็กอวดดีนี่มันขอ เป็นทางส่วนบุคคลของสถานบันเทิงมีชื่อเสียงติดอันดับคนมีเงินมาหาความสุขเชียวนะ ถึงตรงนี้จะเป็นตรอกแคบๆที่ร้านทำเอาไว้เพื่อขนของเข้าร้าน แต่มันก็คือทางที่คนภายในเท่านั้นที่จะใช้สัญจรไปมา แล้วไอ้เด็กหน้าตาดีแต่หยิ่งยโสนี่เป็นเป็นใคร
ไม่เคยมีพนักงานคนไหนกล้าสบตากับนายใหญ่ของที่นี่มาก่อน ดูจากสภาพการแต่งตัวแล้ว ไม่ใช่พนักงานตำแหน่งไหนของที่นี่แน่ๆ ไม่มีใครเค้าใส่กางเกงขาดๆสกปรกและคลุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำมันแบบนี้ในสถานที่นี้กันหรอก ถึงจะเข้ามาหลังร้านก็เถอะ แล้วไอ้เสื้อยืดขาดๆที่ย้วยจนคอป้านจะถึงสะดือแบบนี้ ก็ไม่น่าใช่คนที่เข้ามาเดินเล่นแถวนี้เหมือนกัน
ในดวงตาดำขลับ หวาน แต่่แฝงไปด้วยรอยหม่นเศร้านั้นสบตากลับมานิ่งสนิท ไม่มีร่องรอยใดๆให้เห็นว่าเด็กคนนี้หวาดกลัวหรืือตื่นตกใจที่ทำตัวไร้มารยาทขนาดนี้มาก่อน
“มาส่งของหรือไง”
“เปล่า”
“แล้วมาทำไมที่นี่ ไม่รู้เหรอว่าเป็นที่ส่วนบุคคล”
“รู้”
น้ำเสียงขุ่นมัวขึ้นจมูก ลำคอตั้งตรง ริมฝีปากเชิดรั้นอย่างคนเอาแต่ใจภาพที่เห็นทำให้คนที่อารมณ์ค้างจากการปลุกอารมณ์หญิงสาวที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างๆ นึกอยากจะปะทะคารมด้วยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
นายใหญ่ของที่นี่ไม่ใช่คนที่คลุกคลีกับใครง่ายๆ
“งั้นเหรอ แล้วนายมาที่นี่ทำไม รู้หรือเปล่าว่าที่นี่คืออะไร”
แอบได้ยินเสียงฮึดฮัดหลุดออกมาจากลำคอ จมูกยับย่นเหมือนถูกดูหมิ่นความรู้นักหนา ถ้าระฟ้าคิดว่าไม่อยากเห็นหน้าหมอนี่ขึ้นมาเมื่อไหร่ รับรองได้ว่าแค่ผิวปากนิดเดียว ผู้ชายที่ผอมแลดูเก้งก้างคนนี้ แหลกละเอียดเป็นปลาป่นอยู่ตรงนี้แน่ๆ
“รู้สิ บ่อนของพวกผู้ดี กับที่ฟาดกะหรี่ไฮโซ เค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหละ”
ไม่รู้จะโกรธหรือยิ้มรับกับคำวิจารณ์ที่ตรงไปตรงมานี้ดี เจ้าของบ่อนผู้ดีกับที่ฟาดกะหรี่ไฮโซจะต้องปั้นหน้ายังไง เมื่อมีคนให้คำจำกัดความสถานที่ที่บรรพบุรุษของเขาภูมิใจที่จะปั้นมันขึ้นมาให้เป็นสวรรค์ของพวกมีเงินทั้งหลายนักหนา ในบ่อโลกีย์และโสมมแห่งนี้ เสียภาษีบำรุงรัฐบาลด้วยตัวเลขทะลุ 8 หลักต่อปี และยังเป็นที่ที่รับใช้พวกรัฐมนตรีเบื่อคุณผู้หญิงหนังเหี่ยวที่บ้านอีกมากมาย
“แล้วตกลงมาที่นี่ทำไม”
“มาพบนายใหญ่ที่นี่น่ะสิ”
“มาพบนายใหญ่”
“ใช่ คุณพอรู้มั้ย ว่าไอ้แก่บ้ากามเจ้าตัณหานั่นน่ะอยู่ที่ไหน”
นี่เค้าจัดให้คนอายุ 28 ปีเต็มในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้เป็น ‘ไอ้แก่’ ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วใครกันที่ยกย่องให้ระฟ้าเป็นพวกบ้ากามและตัณหากลับ แม้กระทั่งตัวเองยังอยากรู้จักคนๆนั้นเลย ให้นรกถล่มลงมาเป็นข้าวสาลีสิ
ปัง!
“ขอโทษครับนาย ท่านประสิทธิ์ถามหาครับ”
“เดี๋ยวตามไป”
“ครับ”
เป็นเพราะการ์ดที่นี่ถูกฝึกมาดี หรือเป็นเพราะบรรยากาศแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยจนเคยชิน ผู้ชายในชุดสูทสีดำสนิทเรียบกริบตั้งแต่หัวจดเท้าถึงได้ทำหน้านิ่งเรียบขนาดนั้นตอนที่เปิดประตูมาเจอนายตัวเองปะทะฝีปากอยู่กับคนแปลกหน้า หรือเป็นเพราะว่าเด็กกะโปโลมอมแมมอย่าง ‘โลม’ ไม่น่ากลัว ไม่น่าใส่ใจดูแลความปลอดภัยของนายกันเองกันนะ
“กลับเข้าในเถอะค่ะคุณระฟ้า แขกน่าจะเข้าร้านกันแล้วนะคะ”
“อืม เธอเองเครื่องก็สตาร์ทติดแล้วใช่มั้ย สำหรับคืนนี้ตั้งใจทำงานนะ”
ถึงเชอรี่จะเป็นเพียงพนักงานให้บริการของที่นี่ ไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งอะไร คนเป็นนายของที่นี่ก็ให้เกียรติลูกน้องตัวเองเสมอ
ริมฝีปากสีแดงเพลิงโปรยยิ้มอ่อนหวาน แน่นอนว่าไม่มี ‘ก้าง’ อย่างโลมอยู่ในสายตา อาจจะเป็นแค่ฝุ่นละอองที่ปะปนอยู่ในอากาศ รอยยิ้มที่น่าหลงใหลนั้นจึงจำเพาะเจาะจงอยู่แต่ ‘คุณระฟ้า’ ของเธอ
“ค่ะ นาย”
ชุดผ้าแนบเนื้อสีน้ำเงินบ่งบอกรสนิยมสุดหรูเน้นทรวดทรงองเอว และหน้าอกอวบอิ่มจนเอ่อล้นออกมาเมื่อเธอทำท่าก้มหัวให้นายตัวเองแล้วหันหลังกลับเข้าไปด้านใน เหมือนเมื่อกี้โลมไม่ได้เห็นหนังสดที่สองคนนี้เล่นกันจนทนดูไม่ได้
ภาพตรงหน้ามีสองทางเท่านั้นถ้าโลมยังทนดูอยู่ใกล้ๆแบบนี้
ยืนช่วยตัวเองอยู่ข้างๆ
กับ
กระโจนเข้าไปคลุกวงใน
แต่ไม่ว่าจะเป็นหนทางไหน ก็ล้วนทำให้รู้สึกสะอิดสะเอือนกับความต้องการของร่างกายตัวเองอยู่ดี ต่อให้ไม่นึกอยากรู้จักกับตัณหาราคะ แต่สิ่งเหล่านี้กลับแฝงมากับธรรมชาติที่ปฏิเสธมันไม่ได้
ในโลกบิดๆเบี้ยวๆใบนี้ สิ่งสวยงามไม่มีอยู่จริง!!
“เอาล่ะ ชั้นไม่มีเวลาเล่นตอบปัญหากับนายแล้วนะ แล้วเจอกันใหม่”
เหอะ! ใครอยากจะเจอกันโอกาสหน้าก็เจอกันไปเถอะ แต่คงไม่ใช่ไอ้โลมกับหมอนี้แน่ๆ รอยยิ้มที่เจ้าตัวจงใจทิ้งไว้ มันอาจจะเต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์หากใครๆได้มอง แต่ต้องไม่ใช่เขา ร้อยยิ้มเท่ๆแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์นั้น โลมไม่ได้อยากเห็นมันเลยสักนิด
ถุย! คุณระฟ้าแต่เสือกทำตัวเป็นรากหญ้าชัดๆ
ไม่เรียกว่าเสื่อม ก็ไม่รู้จะเรียกไอ้หล่อหื่นกามนั่นว่ายังไงดี
๐ สวัสดีค่ะ ทุกคน สวัสดีสมาชิกใหม่ๆของเล้าที่ยังไม่รู้จักกันด้วยนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
๐ อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว ค้างใช่มั้ยคะ.....ก็นะ....ก็เอาลงมาโปรยดูก่อนว่ามีใครอยากอ่านต่อมั้ย (หลายคนบอกเป็นเหตุผลที่น่าเผาบ้านมากจ๊ะคนเขียน :laugh:)
๐ ตอนแรกจะตามมาในเร็ววันนี้นะคะ ไม่นานหรอก :กอด1:
๐ ไม่บอกหรอกว่าเป็นเรื่องแนวไหน (ก็ต้องมีคนบอกอีกแหละว่า ไม่บอกก็รู้ย่ะ แล้วก็สะบัดบ๊อบทำหน้าเชิดแบบหนูน้อยบนยอดเขาอันหนาวเหน็บ) :laugh:
๐ ได้เรื่องใหม่อย่าลืมให้กำลังใจพี่สิงห์กับกุมภากันนะคะ
๐ ใครที่ไม่ได้เข้าห้องนิยายจบแล้ว เด็กป๋าเผยโฉม box set แล้วจ๊ะ อวดเลยแล้วกันนะ
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee425/nikky69/boxpr2.jpg)
๐ รายละเอียดการจอง คลิกที่นี่ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28207.0)
๐ อัพเดทข่าวสารและพูดคุยกันได้ที่แฟนเพจนะคะ แฟนเพจ TRomance CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ TRomance :pig4:
-
:impress3: เปิดมาเจอฉากปะทะคารมกันนิดหน่อย นายโลมแรงได้อีกนะเนี่ย
-
จิ้มๆๆๆ
เรื่องใหม่แว้วว :mc4: :mc4:
น้องโลมเป็นช่างป้ะเนี่ย :man1:
อิอิน่ารัก(?)น่าหยิก(?)ขนาดนี้ :laugh:
-
รอ อิอิ
-
กรี๊ดดดด เรื่องใหม่ ตามมาจาก facebook เลยนะคะ >"<
ท่าทางเรื่องนี้พรเอกเราออกแรวกินเด็กรึป่าว หรือน้องโลมจริงๆแล้วไม่เด็ก... :o8:
-
ทำไมต้องจนตรอกด้วยหน้าชื่อเรื่องเสียน่าสงสารโลมเลยอ่ะ
-
:mc4: :mc4: ฉลองเรื่องใหม่ค่ะ...
-
แวะมากรี๊ดเรื่องใหม่ด้วยคน :mc4: :mc4:
-
จิ้มๆๆ
เรื่องใหม่
:really2:
-
ฉลองเรื่องใหม่ค่า :mc4:
รอติดตามตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
-
:mc4:
-
น่าสนุก ปะ ฉะ ดะ
-
:L2: มารออ่านเรื่องใหม่ค่ะ
:กอด1:
-
อ่า ไม่ทิ้งกลิ่นอายเดิม และน่าติดตามอย่างเคย
-
มาเจิมเรื่องใหม่ด้วยคน นายโลมนี่มีเค้าจะถูกเล้าโลมในไม่ช้า^^
-
น้องใหม่ฝากเนื้อฝากตัวกับเรื่องใหม่ด้วยนะคะ^^
ชอบอ่ะนายเอกปรี๊ดๆแบบนี้><
รอตอนต่อไปนะคะ^0^
-
รออ่านค่าาาาาาาา :laugh:
,,,:]
-
สนุกมากค๊าา อยากอ่านต่อ :mc4:
-
:mc4:
-
:mc4:
-
น่าอ่านดี รออ่านอยู่เน้อ .....
-
เรื่องใหม่ :mc4:
เห็นชื่อคนแต่งเป็นคุณTRomance ก็รีบจิ้มเข้ามาอ่านอย่างไว
เรื่องนี้มันอีกแน่ แค่อินโทรก็ชวนให้น่าติดตามแล้ว o13
-
+1ให้เรื่องใหม่
ท่าทางนายเอกเรื่องนี้จะแสบไม่เบาๆๆๆๆ
จะแสบกว่าพี่ดินหรือเปล่าหว่า 5555+
-
:mc4: :mc4: :mc4: เย้ เย้ เรื่องใหม่มาแล้ว...ต้อนรับด่วน *ดูเหมือนน้องโลมจะแสบนะคะ แล้วทำไมต้องจนตรอก หรือว่าตรอกนั้น....คือตรอกที่ระฟ้าคลุกอยู่ ???
-
ขนาดแค่อินโทรยังทรงพลังขนาดนี้... บทเต็มๆ จะสุดๆ ขนาดไหน
จะคอยติดตามนะครับ o13
-
อิอิมาอ่านเรื่องใหม่น่าติดตามมากครับรออ่านตอนต่อไปนะ
-
แปะโป้งไว้ก่อนนะจ้ะ :mc4:
เปิดฉากมาก็เรียกเสียงกรีดร้องให้คนอ่านเลยนะ...น้องโลมปากร้ายได้ใจชะมัด...บ่อนของพวกผู้ดี กับที่ฟาดกะหรี่ไฮโซ :z1:
ทำเอานายระฟ้าสนใจตั้งแต่แรกพบเลย o13
เจอผิดเล็กน้อย
ร้อยยิ้มเท่ๆแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์นั้น ==> รอยยิ้ม
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ท่าทางจะแรงทั้งคู่ คุณระฟ้า กะ นายโลม
-
:mc4: ระฟ้ากะโลมน่าติดตามจริงๆค่ะ
-
ท่าทางจะสนุก เริ่ทแรกก็มันแล้ว รอตอนแรก
-
มารอตอนต่อไปครับ อิอิ
(ได้ข่าวว่าค้างไว้หลายเรื่องแระ)
-
เข้ามาเพราะเห็นชื่อคนแต่งนะเนี่ย สนุกแน่ๆ :mc4:
-
ทีแรกตอนอ่านชื่อเรื่อง 'นายโลม' นึกว่าตัวเอกเป็นนางโลมผู้ชายอ่ะ (http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/yoyo-emoticon-1-005.gif)
แอบคิดเหมือนคุณ kokikung :m12: อ่านแล้วนึกถึงพี่ดินขึ้นมาเลย
(http://s269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/03/grey-cat-003.gif) รอติดตามตอนต่อไป
-
เห็นชื่อคนแต่ง เลยรีบเข้ามาดู อ่านตอนแรกก็น่าติดตามล่ะ ไม่ผิดหวังเลย
-
เข้ามาปักหลัก...รออ่านต่อ ^^ เริ่มเรื่องก็สนุกแล้วค่ะ
-
แค่เริ่มก็มันแล้วค่ะ ติดเรื่องนี้อีกแน่นอนแล้วเรา
-
+1และ+เป็ด อูยยยย เค้าชอบแนวนี้ที่สุด :impress2:
-
กรี๊ด' เรื่องใหม่แล้ว
ชอบอ่านนิยายของ TRomance ม๊ากกก !
o13
-
เล่นมาโปรยทิ้งไว้ให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ไม่ดีแน่ค่ะ
รีบกลับมาโดยด่วน หลังจากทิ้งลุงสิงห์กะพ่อกุมภ์ไปคู่นึงแล้ว
-
เข้ามากรี๊ดน้องโลม แก่นเซี้ยวมาก o13
-
อ่านแล้วอดนึกถึงพี่ดินไม่ได้แฮะ แต่ท่าทางระฟ้าจะเจ้าชู้ตัวพ่อเลยนะเนี่ยะ
-
คุณน้องโลมช่างเย่อหยิ่งเสียกระไร
เหมาะแล้วสำหรับนายหญิงของระฟ้า??
55555555555555
บ่อนของพวกผู้ดี กับที่ฟาดกะหรี่ไฮโซ
o13 o13
+1 ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ
-
:mc4: :mc4:เข้ามารออ่านครับ :mc4: :mc4:
-
ชื่อชวนเข้าใจผิดอีกแล้ว...แต่รอติดตามนะคะ ว่า"โลม" มีธุระัอะไรกับระ้ฟ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
:z2:
เรื่องใหม่มาแว้ว
โดนใจกับน้องโลมเหลือเกิ๊น
แรงได้โล่ห์
แบบนี้พี่ดินก็มีคู่แข่งแล้วสิเนี่ย
แรงๆแถมตรงเป็นขวานผ่าซากแบบนี้
รอตอนที่ 1 นะค๊า
:pig4:
-
โอ๊ะโอ เรื่องใหม่
^^
โลม กะ ระฟ้า
ทำไมดลมหยิ่งจัง แต่ชอบ
-
TRomance ชื่อนี้ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ :กอด1:
:mc4::mc4:ฉลองเรื่องใหม่
-
แหะ แหะ แอบเข้าใจผิดกับชื่อเรื่อง :m23:
น้องโลมมาแรงมากสาดน้ำขอทาง
ทำให้นึกถึงสาดน้ำน้องหมาที่กำลังกัดกัน :laugh:
ให้+น้องโลม :กอด1:
-
:mc4:เย้ได้เย้กับเรื่องใหม่แย้ว มาต่อเร็วนะจ๊ะ
-
เรื่องราวจะแนวไหนก็อ่านหมดแหละค่า...
แค่เห็นชื่อคนแต่ง TRomance และน้องเซคนโพส
กี่เรื่องๆ ก็จะตามอ่านและเป็นกำลังใจให้นะค้า...
-
แค่เห็นชื่อคนแต่งก็........................ :impress2:
-
เรื่องใหม่มาแล้วววววววววววว กรีีดๆ :-[
-
ระฟ้า แค่ชื่อก็กินขาดแล้ว
ธุรกิจถูกกฏหมายที่ผิดศีลธรรม
น้องโลม อารมณ์เสียมาจากไหน
อยากรู้ รอติดตามก๊าบบบบบ
-
โลมแรง แต่ระฟ้าแรงกว่า
2 คนนี้ต้องมีเบื้องหลังกันแน่เลย ไม่งั้นโลมจะตามหาทำไม >.<
ติดตามค่า
ปล. แต่ไม่ว่าจะเป็นหนทางไหน ก็ล้วนทำให้รู้สึกสะอิดสะเอือน = สะอิดสะเอียน
-
ระฟ้า กะ (เล้า)โลม เหม่ ๆ ท่าทางจะห้ำหั่นกันน่าดู
-
รอติดตามด้วยคน o13
-
โอ้ มาช้าไปเปล่าเนี่ย แค่ intro ก็เหยียบหน้าที่ 3 ซะแล้วยอดถล่มทลายมากๆ
-
:mc4:
-
โอ้ว แค่ชื่อเรื่องก็คิดไปไกลแล้ว :haun4:
-
o13 o13 มีเรื่องใหม่ดีๆ ให้อ่านแล้ว เย้ เย้ o13 o13
-
แค่ชื่อเรื่องก็กินขาดแล้ว
-
น้องโลม แรง!!!
อยากถามว่าเรื่องนี้มาม่ามั้ยคะ
-
เปิดตัวมาได้แรงมากเลยค่ะ >__<
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว กร๊ดดด คุณระฟ้ากับน้องโลมมมม(ฮาๆ จับเรียกน้องซะแล้วเรา)
-
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่ค้า
intro ได้น่าติดตามค่ะ :m16: :m16:
รอตอนแรกค้า :call: :call:
-
เอามายั่วอะรีบมาต่อนะ
:call:
-
เปิดเรื่องใหม่อย่างรวดเร็ว(กว่าที่คิด) o13
-
:pig2: :pig2: :pig2:
-
แค่เริ่มก็หนุกแล้วอ่ะ
เรื่องนี้พระเอกนายเอกคงจะแรงกันทั้งคู่
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอีกอ่ะ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เปิดมาก็แรงเลย 555 แต่นายเอกปากจัดดี คิดถึงโจมเลย อุๆ
-
เอิ่ม ส่อแววดราม่ามาแต่ไกลเลยค่ะ o22
ช่วงนี้ยิ่งขาดสารอาหารอยู่ ขอ งดมาม่าชั่วคราวค่ะ :o12: :o12: :o12:
-
:mc4: เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ ระฟ้า กับ โลม (ผู้จองหองหรือเปล่า) เดาเรื่องไม่ถูกเลยว่าเป็นแนวไหน แต่ไหง :call: ขอแค่มาม่าชามเล็กพอนะคะ
-
ปรบมือให้เลยครับ :m4:
-
ว๊าวว.....พระเอก นายเอก เชือดเฉือนกันตั้งแต่อินโทรเลยหรือนี่
ชอบๆ :m4:
-
ตอนที่ 1 นายโลมกับรักจนตรอก
“นายครับ เด็กใหม่มีปัญหา”
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้ยินคำๆนี้ ข้อแม้เดียวที่ระฟ้ายอมเซ็นต์รับมรดกคือคนทำงานที่นี้จะต้องไม่ถูกบังคับให้มาทำ เรือนร่างของตัวเองถ้าจะผ่านมือคนอื่นจะต้องมาจากความเต็มใจและเดินเข้ามาสมัครงานเองเท่านั้น
สายตาตวัดขึ้นมอง ตัวเองไม่รู้ว่าเป็นสายตาที่ดุดันแค่ไหน แต่มันก็คงจะมากพอที่ทำให้การ์ดสูงใหญ่บึกบึน ก้มหน้าและจับจ้องสายตาอยู่ที่พื้นได้
“ใครเอาเด็กคนนี้เข้ามา”
“เค้าเข้ามาเองครับ”
อยากให้เวลานี้เป็นเวลาส่วนตัวเสียเหลือเกิน เขาจะได้ยกมือขึ้นมากุมขมับได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะเป็นภาพที่ทำให้ลูกน้องลดระดับความยำเกรงลง หน้าที่กับชีวิตส่วนตัวต้องแยกออกจากกันให้ขาด ถึงแม้ระฟ้าจะหลีกเลี่ยงสรรพนามที่คนอื่นเรียกให้ได้ยินอยู่บ่อยๆว่าเป็นมาเฟีย หรือผู้มีอิทธิพล แต่ถ้าเปิดใจให้กว้างแล้ว ก็ต้องยอมรับว่าสถานภาพที่ตัวเองเป็นอยู่ทุกวันนี้ หลีกหนีคำพวกนี้ไปไม่พ้นจริงๆ
“เค้ามาเองแน่นะ”
ที่ต้องถามย้ำแบบนี้ เพราะต้องเคยจัดการปัญหาพวกนี้มาแล้ว ถึงกฎเหล็กจะบอกไว้ว่า นางโลมหรือนายโลมทุกคนของที่นี่ จะต้องเดินเข้ามาด้วยความสมัครใจ แต่มันก็ยังมีสอดไส้เข้ามาเพื่อใช้หนี้พนันบ้าง บังคับขายเพื่อแลกเงินก้อนโตบ้าง จุดขายของที่นี่ ไม่ใช่พรหมจารีสีแดงอีกต่อไปแล้ว แต่มันอยู่ที่หน้าตาและลีลาการบริการ รวมถึงระดับของสถานที่ หมอนวดของที่นี่นับรวมกับกะหรี่ไม่ได้ เพราะความหรูหราที่ใครๆเรียกที่นี่ว่าอาณาจักรแล้ว หมอนวดก็ไม่ต่างอะไรกับพริตตี้ขายเรือนร่างสุดหรู
“ครับ”
“แล้วเค้าไม่รู้หรือไงว่ามาที่นี่ต้องทำงานอะไร”
“เค้าบอกแค่ว่าพี่ชายและที่บ้านเค้าให้มาสมัครงานที่นี่ครับ เค้าเองก็อยากมา พี่ชายบอกว่างานพาร์ทไทม์สบายๆและได้เงินดีครับ”
“หึ”
ร้อยทั้งร้อยของคนที่เดินเข้ามาที่นี่แล้วเปลื้องผ้าให้ทดสอบคุณภาพก็เพราะเงินกันทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่เรื่องแปลก
แต่มันน่าแปลกตรงที่ทำไมโฆษณาชวนเชื่อพวกนี้ยังมีคนเชื่ออยู่อีก!!!
จะมีงานไหนบ้างที่เงินดีและทำงานสบายๆ ไม่มีหรอก อย่างน้อยๆหนึ่งในความลำบากก็ต้องมาจากใจหรือกายกันทั้งนั้น
“เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน”
“ห้องลองครับ”
“อืม เดี๋ยวตามไป”
ลมหายใจอุ่นจนร้อนพรูออกมาปะปนกับอากาศเย็นเฉียบในห้องทำงานที่เป็นส่วนตัวถึงขีดสุด มีแค่การ์ดดูแลความปลอดภัยส่วนตัวเท่านั้นที่เข้ามาถึงนี่ได้ ถึงมั่นใจว่าตัวเองใสสะอาด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ตกอยู่ในอันตรายเข้าสักวันหนึ่ง ความน่าเบื่อหน่ายส่วนหนึ่งก็มาจากผู้คุ้มกันที่ล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนเจ้าพ่อในหนังจีนนี่แหละ
‘อาชีพที่เราใช้เลี้ยงปากเลี้ยงท้องก็เหมือนพ่อแม่ ต่อให้ไม่ดีในสายตาใครๆ แต่มันก็คือสิ่งที่มีบุญคุณกับเรา ถ้าเราทำให้ถูกต้องมันก็ถูกต้อง ผ้าขาวที่มันเปรอะเปื้อนก็เพราะมีคนทำให้มันเป็น ธุรกิจพวกนี้ก็เหมือนกัน ที่มันดูแย่ ดูชั่วช้าขนาดนี้ก็เพราะคนทำมันให้เป็นเหมือนกัน’
นึกถึงคำพร่ำสอนที่ได้ยินมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยแล้วก็ต้องถอนใจหนัก ถ้าระฟ้าทิ้งมรดกชิ้นนี้ไว้เบื้องหลังแล้วเดินต่อไปข้างหน้าตามสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝันเอาไว้ ลูกน้องนับร้อยจะตกอยู่ในสถาพยังไง
‘พวกคุณหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ อย่ามายุ่งกับผมเลย’
‘ทำไมต้องถอดเสื้อผ้าด้วยวะ ผมไม่เข้าใจ เรื่องอะไรต้องแก้ผ้าให้พวกคุณดู’
‘แล้วห้องทดลองงานอะไรของคุณเนี่ย ทำไมต้องมีกระจก ทำไมต้องมีเตียง ทำไมต้องมีอ่างอาบน้ำกลางห้อง โรคจิตกันหรือเปล่า’
เสียงโวยวายที่ดังออกมาจากคนเพียงแค่คนเดียว ไม่มีเสียงไหนตอบโต้เพื่อหาคำตอบมาให้ ถึงอย่างนั้น คำถามก็ยังพร่างพรู่ออกมาไม่ขาดสาย ระฟ้าได้ยินเสียงนั้นตั้งแต่ก้าวผ่านบันไดขั้นสุดท้าย จนมาถึงหน้า ‘ห้องลอง’ก็ยังได้ยินเสียงอยู่อย่างนั้น
แอ๊ด!
“คุณนั่นเอง”
คำถามแปรเปลี่ยนเป็นคำทักทายที่คิดเอาเองฝ่ายเดียวว่ามันใช่ ถึงแม้มันจะดูก้ำกึ่งระหว่างคำอุทานแบบไม่ใส่ใจก็เถอะ
ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ยกเว้นตัวปัญหา ก้มหัวทักทายพร้อมกันแล้วทยอยออกไปจากห้อง ไม่ต้องมีการสนทนาทุกคนก็เข้าใจ ถ้านายขึ้นมาด้วยตัวเองแบบนี้ หมายถึงเรื่องนี้นายจะจัดการเอง ลูกน้องไม่ต้องเปลืองแรงและเปลืองตัว
“มาพบนายใหญ่ที่นี่อีกเหรอ”
“จริงๆแล้วไม่ แต่ตอนนี้ชักจะอยากเจอแล้วล่ะ”
“อยากเจอนายใหญ่ที่นี่ทำไมเหรอ”
“ก็อยากรู้น่ะสิ ว่างานดีๆที่พี่ชายผมบอกให้มาทำเพื่อช่วยมันใช้หนี้คืองานอะไรกันแน่ แล้วพี่ผมเป็นหนี้ที่นี่เท่าไหร่”
“พี่ชายนายชื่ออะไรล่ะ”
“เกียรติคุณ”
“อ่อ”
คนที่ใช้สิทธิ์เมมเบอร์ของลูกพี่ตัวเองเข้ามาเล่นการพนันจนเป็นหนี้ก้อนใหญ่นั่นเอง เมื่อหลายวันก่อนระฟ้าเพิ่งได้รับรายงานจากลูกน้องว่ามีคนเข้ามาใช้บริการของคาสิโนอย่างบ้าคลั่ง ได้เงินแล้วไม่รู้จักพอจนหมดหน้าตักแล้วใช้เครดิตเล่นจนเป็นหนี้ก้อนใหญ่ ลูกน้องคนสนิทของเจ้ามือหวยใต้ดินและโต๊ะบอลรายใหญ่ของเขตๆหนึ่งที่มีมหาลัยดังอยู่ในพื้นที่หลายมหาลัย ผู้มีอิทธิพลที่ลูกน้องบอกให้ระฟ้าระวังว่าอาจจะเข้ามาแทรกตัวเข้ามาดูกิจการของที่นี่
“ตกลงพี่ผมเป็นหนี้ที่นี่เท่าไหร่ คุณเรียกนายใหญ่มาคุยกับผมหน่อยสิ”
“นายจะคุยกับนายใหญ่ว่าอะไรล่ะ”
“ผมจะต่อรองใช้หนี้กับเค้า ผมเป็นช่างอยู่ในอู่ซ่อมรถ เงินเดือน 6000 พอจะแบ่งจ่ายหนี้ได้งวดละ 1500 ผมต้องจ่ายที่นี่กี่งวดถึงจะหมดหนี้ที่พี่ผมมาก่อเอาไว้”
“สงสัยคงต้องจ่ายกันทั้งชีวิตเลยมั้ง”
“คุณหมายความว่าไง”
“นายคิดว่าเงินล้านนึงหารพันห้าแล้วได้เท่าไหร่ แล้วนายคิดว่าถ้ามันเป็นเงินหลายล้านนายต้องใช้เวลานานแค่ไหน นี่ยังไม่รวมดอกเบี้ยและค่าเสียเวลานะ แล้วถ้านานขนาดนั้น ชั้นจะเอาเวลาไหนมาใช้เงินที่นายใช้หนี้แทนพี่ชายล่ะ โฉนดที่ดินกับบ้านไม้ชั้นเดียวมันไม่พอให้ยึดหรอกนะ”
“อะ อะไรนะ นี่พี่เกียรติเป็นหนี้มากขนาดนั้นเลยเหรอ”
ระฟ้าไม่รู้เลยว่าไอ้ปากขมุบขมิบที่ไร้เสียงนั้นพูดว่าอะไร แต่ดูจากแรงเหวี่ยงและเสียงโวยวายก่อนหน้านั้นแล้ว ไอ้หมอนี่คงบริภาษพี่ชายตัวเองอย่างหนักหน่วงแน่ๆ
“แล้วถ้าผมต้องทำงานเพิ่มที่นี่ ผมต้องทำตำแหน่งอะไร”
“แล้วนายเรียกที่นี่ว่าอะไรล่ะ”
แอบได้ยินเสียงพึมพำลอยมาเข้าหูว่า ‘ไอ้เชี่ยนี่ยอกย้อน’ แล้วนึกสนุกที่จะเก็บสถานะของตัวเองให้เป็นความลับไปก่อน ถ้าระฟ้าเฉลยออกไปว่าตัวเองเป็นอะไรของที่นี่ เรื่องราวต่อจากนี้คงกร่อยและหมดสนุกลงแน่ๆ
“บ่อนกับซ่องไง”
“แล้วนอกจากคนที่มาเล่นการพนันแล้ว เค้ามาที่นี่ทำไมเหรอ”
“เอ๊ะ คุณจะไล่ต้อนผมทำไม ผมไม่กระดากปากหรอกนะที่จะบอกว่ามาที่นี่มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าตีหม้อหรอก”
แต่ละคำจำกัดความ กลั้นเสียงหัวเราะเสียจนเกร็งไปหมดทั้งท้องน้อย ไม่เคยได้ยินคำเปรียบเทียบการซื้อบริการว่าตีหม้อมาก่อน คำเรียกหมอนวดของที่นี่สวยหรูและระรื่นหูคนฟังจนนึกถึงคำจำกัดความอื่นไม่ออกเลยจริงๆ
“นั่นแหละหน้าที่นาย”
“อะไรนะ คุณหมายถึงว่าผมต้องเป็นกะหรี่เหรอ คุณจะบ้าหรือไง ผมเป็นผู้ชาย คุณเข้าใจมั้ย คุณเห็นหรือเปล่าว่าผมไม่มีนม ให้ความสุขไอ้พวกบ้าตัณหาแก่ๆนั่นไม่ได้หรอก คิดแล้วจะอ้วก คุณตามนายคุณมาเถอะ ผมจะพูดกับตาลุงนั่นเอง”
ทำไมระฟ้าจะไม่รู้ ก็ในเมื่อเสื้อที่หมอนี่ใส่มาวันนี้ กับที่ระฟ้าเห็นในที่มืดคืนนั้น มันคือตัวเดียวกันไม่มีผิด แต่ถ้าดูดีๆแล้ว วันนี้คอเสื้อมันก็ย้วยลงไปมากกว่าเดิมตามกาลเวลาเสียด้วยซ้ำ ในห้องนี้มีแสงสว่างมากเกินพอที่จะเห็นติ่งไตสีเชอรี่ผลอ่อนด้านใน และความฉ่ำเย็นของเครื่องปรับอากาศก็ทำให้เม็ดสีสวยนั้นแข็งเป็นไตจนเห็นได้ชัด นมที่เจ้าตัวแอ่นอกให้ดูว่าไม่มีเหมือนผู้หญิงนั้น ดึงดูดสายตาอยู่ได้ตั้งนานสองนาน
“ตาลุงหัวร้านบ้ากามคนนั้น ยืนอยู่ตรงนี้แหละ แล้วจะพูดได้ยัง”
เพิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ต่างจากผี เพราะสายตาคนที่มองมาบ่งบอกว่าตกใจจนตากลมโตแทบจะถลนออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว ภาพแปลกตานี้มีให้เห็นไม่นาน ท่าทางขยับตัวไปมาเพื่อตั้งสติใช้เวลาแค่พริบตาเดียวเท่านั้น
“พูดเลยก็ได้ ยังไงผมก็จะหาเงินมาใช้หนี้คุณด้วยวิธีของผมเอง”
“จะไม่ทำงานที่นี่แล้วว่างัั้น”
“ก็ใช่น่ะสิ ผมไม่ลงมาคลุกตัวอยู่ในบ่อโลกีย์นี่หรอก”
“แล้วแต่นายนะ พวกนายจะหาเงินวิธีไหนก็เป็นเรื่องของนาย แต่ในสัญญาพี่นายจะชดใช้หนี้ภายใน 30 วัน เงินสามล้านห้ามันคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงเด็กอวดดีอย่างนายหรอกใช่มะ”
ไม่ได้ยินเสียงกัดฟันกรอด แต่กรามกระทุ้งแก้มจนเป็นสันนูนชัดเจน สองมืดกำแน่นแนบกับลำตัว น้ำหนักถ่ายลงปลายเท้าอย่างคนกำลังตั้งสติ
“คุณรู้มั้ย พวกคุณมันน่ารังเกียจที่สุด”
“แล้วนายรู้หรือเปล่าว่าพี่ชายนายยอมรับความน่ารังเกียจนี้อย่างหน้าชื่นตาบาน ไม่อย่างนั้นโฉนดและบ้านของพวกนายคงไม่อยู่ที่ชั้นหรอก หรือนายจะบอกว่าพี่ชายนายไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าไฟมันร้อนแค่ไหน”
“ถ้าผมทำงานที่นี่ ผมต้องทำยังไง”
สีหน้าเชิดรั้นและน้ำเสียงฮึดสู้บอกว่าถึงจะเป็นเบี้ยล่างแค่ไหนก็คงจะก้มหัวให้ง่ายๆไม่ได้ ระฟ้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้บ่าตั้งๆและจมูกรั้นๆนั้นถูกค้ำไว้ด้วยอะไร ศักดิ์ศรีที่มองไม่เห็น หรือความหยิ่งจองหองที่ติดตัวผู้ชายคนนี้กันแน่
“แก้ผ้า”
“อะไรนะ”
“จะทำงานที่นี่ก็ต้องทดลองงานก่อน อย่างแรกเลยคือนายต้องถอดเสื้อผ้า”
“ทำไมต้องถอดเสื้อผ้า จะทดลองงานก็ทดลองสิ ไม่ถอดเสื้อผ้าก็ทดลองงานได้”
“งั้นเหรอ งั้นชั้นถามหน่อยว่านายอายุเท่าไหร่”
“19”
“ก็เลยคำว่าเยาวชนมาแล้วนี่นะ แล้วถามหน่อยเถอะ ใครเค้ามีเซ็กส์กันโดยไม่ถอดเสื้อผ้าบ้าง นายจะบอกว่าไอ้นั่นของตัวเองมันเจาะทะลุกางเกงยีนส์ได้หรือไง”
“เงินสามล้านห้า ผมต้องขายตัวกี่ครั้งถึงจะได้”
“มันขึ้นอยู่กับว่าแขกติดใจนายแค่ไหน และนายมีทีเด็ดอะไรบ้าง”
“ขายตัวเนี่ยนะต้องมีทีเด็ด ต้องมีเทคนิคอะไรวุ่นวาย ซ่อมรถยังไม่ต้องใช้อะไรอย่างที่คุณว่ามานี่เลย”
“ไม่งั้นจะเรียกว่างานสบายเงินดีได้ไง”
“ผู้หญิงที่มาซื้อบริการแก่มากมั้ย”
“ผู้หญิง”
“ใช่ หวังว่าพวกที่มาซื้อผู้ชายไปนอนด้วย คงยังไม่เลยวัยทองหรอกนะ ผมมองภาพไม่ออกว่าคุณป้าพวกนั้นจะสนุกตรงไหน มีแต่จะทำให้เหนื่อยง่ายโดยใช่เหตุ”
“คนที่มาซื้อบริการผู้ชายจากที่นี่เป็นเกย์ เป็นผู้ชายเหมือนๆกับนายนั่นแหละ”
“ที่นี่น่ะเหรอ ที่ที่พวกคุณเรียกมันว่าอาณาจักรแห่งสวรรค์ นี่มันโลกแห่งความวิบัติชัดๆ”
“ถ้าคิดว่าระบายอารมณ์จนพอใจแล้วก็ถอดเสื้อผ้าสักที ชั้นไม่มีเวลามากหรอกนะ”
“คุณจะดูอะไรในตัวผม ในเมื่อผมกับคุณมีเหมือนๆกัน”
“ชั้นไม่ได้จะดู แต่ชั้นจะทำ”
“ทะ ทำอะไร”
“ทดลองงานไง”
“ผมบอกคุณไว้ก่อนนะว่าผมไม่ได้เต็มใจกับสิ่งที่พวกคุณเสนอให้เลย ไม่เคยคิดว่าจะต้องลดตัวลงมาสกปรกขนาดนี้ ถึงชีวิตผมจะไม่ได้สูงส่งอะไรมาก แต่ไม่คิดเลยว่าจะต้องหมดหนทางขนาดนี้”
“ในเมื่อตัวนายไม่ใช่คนก่อหนี้ แล้วทำไมคนชดใช้ถึงต้องเป็นนาย”
“เรื่องภายในครอบครัวผมคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก”
“งั้นนายก็ไม่มีทางเลือก อ้อ จริงๆแล้วมันก็มีนะ นายไม่ต้องทำงานที่นี่ก็ได้ แต่ต้องหาเงินให้ได้ภายใน 30 วัน เลือกเอาแล้วกัน”
เสื้อยืดตัวเก่งถูกดึงพรวดเดียวออกทางหัว ไม่ต้องตะบี้ตะบันทำขนาดนั้นก็รู้อยู่ว่าทำไปเพราะประชดไม่ได้เต็มใจทำ แต่คนมองก็นึกสนุกที่ได้มอง มีอย่างที่ไหน ต่อต้าน ไม่เต็มใจ แต่พอให้เลือกดันเลือกทำ ถึงแม้จะเป็นเพราะสภาพกดดัน แต่ระฟ้าก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองทำผิดศีลธรรมอะไร พยศๆแบบนี้ใครจะไปบังคับได้ นอกจากเป็นพวกที่ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ นานๆจะมีคนท้าทายๆแบบนี้ผ่านเข้ามาในชีวิตสักที
ผมรองทรงดำขลับสะบัดไปมาให้เข้าที่เข้าทาง ผิวขาวในร่มผ้าต่างจากท่อนแขนที่ดำด่างไปด้วยน้ำมันเครื่อง เป็นผู้ชายที่ไม่มีมัดกล้ามที่อกหรือหน้าท้อง เข็มขัดปลดออกจากกันเพียงง่ายๆ ไม่นานกางเกงยีนส์เก่าๆก็หลุดไปกองอยู่กับพื้น ใจสั่นระรัวกับร่างกายผู้ชายเหมือนกันตรงหน้า แต่ต้องสงวนอาการเอาไว้ไม่ให้คนเบื้องหน้ารู้ว่าระฟ้าพอใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าแค่ไหน
“พร้อมจะทดลองงานได้หรือยัง”
“มาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าบอกว่าไม่พร้อม คุณจะบอกให้ใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิมหรือไง”
“มันเป็นสิทธิ์ของนายที่จะเลือก แต่ผู้ชาย ไม่มีอะไรบุบสลายหรือเสียหายหรอกนะ”
“เหอะ คนบ้ากามอย่างคุณก็พูดได้สิ วันๆก็วนเวียนอยู่แต่เรื่องแบบนี้ไม่เหม็นเบื่อบ้างหรือไง”
“ถ้ามันทำให้ใครยืนมองอย่างสนใจใคร่รู้ได้ตั้งนานสองนานได้ ก็ยังไม่คิดจะเบื่อหรอกนะ”
“หื่นกาม ผมไม่ได้สนใจ แต่พวกคุณเล่นแลกลิ้นกันขวางทางผมทำธุระ ผมเรียกแล้วไม่มีใครได้ยิน ผมก็ต้องมีวิธีจัดการของผมแหละ”
“งั้นหุบปากแล้วมาทดลองงานกันสักที ชั้นเสียเวลามามากแล้ว”
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
๐ สวัสดีค่ะ ลัดคิวมาลงเรื่องใหม่ก่อน เพราะมีคนบอกว่าสั้น ไม่สั้นได้ไงเนาะ ก็นั่นมันแค่อินโทรเอง :m17:
๐ เรื่องใหม่ ถามว่าดราม่ามั้ย คนเขียนก็รับปากไม่ได้เหมือนกันค่ะ นิยาย TRomance ด้นสดจนหยดสุดท้ายนี่นา :sad4:
๐ หวังว่าคนอ่านคงจะต้อนรับเรื่องใหม่กันนะคะ บางคนเริ่มจับทางได้แล้วว่า ชื่อนายเอกกับชื่อเรื่อง มีความสัมพันธ์ เล่นคำเล่นลิ้นตามฉบับคนเขียนนั่นแหละค่ะ :o8:
๐ ตอนต่อไปเจอกับพี่สิงห์บ้างนะคะ แล้วเจอกันค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกๆคนมาก เค้าเล่นบวกเป็ดกันใหญ่ อย่าลืมกดให้เรื่องนี้บ้างนะคะ ขอบคุณค่ะ TRomance
-
มากริ๊ดก่อนอ่าน :-[ :-[ :-[
-
ว่าจะจิ้มก่อน ไม่ทันเลย
-
โอ้ยยย
จัดจ้านทั้งคู่
:m20: :m20:
คึคึ
ท่าจะมันส์แล้วววววว :pigha2:
**คิดถึงลุงสิงห์เบาๆนะ :impress2: :man1:
-
เหอ เหอ ทดลองงาน ปูเสื่อรอดูด้วยนะ
-
แปะโป้งรายงานตัวก่อนนะ ต้องใช้เวลาอ่าน+แก้ หุ หุ
เฮ้ย จะทดลองงานกันจริงๆ หน่ะเหรอ :serius2:
แล้วเกิดนายระฟ้าติดใจนายโลมขึ้นมาก็ไม่ต้องทำกันพอดีนะซิ :z1:
แก้เท่าที่เจอนะ ตาลายแล้ว :really2:
คำถามก็ยังพร่างพรู่ออกมาไม่ขาดสาย ==> พรั่งพรู
ผู้มีอิทธิพลที่ลูกน้องบอกให้ระฟ้าระวังว่าอาจจะเข้ามาแทรกตัวเข้ามาดูกิจการของที่นี่
จะไม่ทำงานที่นี่แล้วว่างัั้น ==> งั้น
สองมืดกำแน่นแนบกับลำตัว ==> มือ
-
:กอด1:
ทดลองงานๆๆๆ คึคึ :z2:
ดูเหมือนคุณระฟ้าจะเป็นฝ่ายเกิดอาการสปาร์คก่อน
แล้วอย่างนี้ ถ้านายโลมมันมาทำงานด้วยจริงๆ จะยอมให้รับแขกเหรอ :m12:
-
กรีซซซซซซซซ สงสารน้องโลม โถต้องมาทนทำงานแทนพี่ชายเลวๆที่มาสร้างหนี้สร้างสินไม่จบไม่สิ้นบบนี้
เฮ้ออออ
คุณระฟ้าจิทดลองงานนนนน แอร๊ยยย อย่ารุนแรงกับน้องนะเคอะ
-
กริสสสสสสสสสสสสสสส เรื่องใหม่นี่ ><
จะได้ทดลองกันจริงป้าวอ้ะ แอบรอคอยนะ เอิ้กกก :-[
-
:z2: ลักษณะจะหลงของทดลองทีหลังนะเนี่ย
ปล.นายโลมมือใหม่นี่ก็ปากดีเลื้อเกิน...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
ไม่อยากคิดว่าตอนต่อไปจะเร้าใจแค่ไหน รอ รอ รอ :impress3:
-
มีมาม่าไม่ว่า
แต่ขอจบแบบแฮปปี้เท่านั้นค่ะ
คนเขียนคงอยากถีบคนเม้นท์ :z6: เพราะเพิ่งแต่งตอนแรกเอง :sad4:
-
และแล้ว เราก็พลัดเข้ามาใจตรอกนี้ จนได้
-
:mc4: มาจุดพลุรับเรื่องใหม่ น้องโลมกับพี่ระฟ้า :L2:
-
อยากอ่านต่อ จะลงแดงตายอยู่แล้วค่ะ
ระฟ้า โดนด่าซะเรี่ยดินเลย
ชอบๆ นายเอกแร๊งงงส์
อายุห่างกันเกือบ 10 ได้เลยนะเนี้ย
อย่าเพิ่งเหนื่อยนะลุงงง 55
-
อยากกริ๊ดดดดด o18
-
ฮือๆ อยากอ่านต่อ กระซิกๆ
-
รู้สึกว่า ตรอกนี้คนจะเบียดกันเต็มไปหน่อยนะคะ แปร๊บบบ เดียวคนเต็มตรอกเลย โฮกกกกกกกกกกกกกกก
ชะโงก ชะเง้อออ ,,,, อยากอ่านอีกกกกกกกกกกก
-
อ่านๆไปคิดถึง no money ค่ะ อนิเมะวายในดวงใจเลยนะคะ 5555
แต่อายาเสะเวอร์ชันนี้สู้คนแฮะ
อ่านแค่ตอนแรกก็ติดซะแล้ว :-[
-
งะค้างเลย สถานะการณ์ช่างบีบบังคับ จะทดลองงานยังไงเนี่ยรออ่านตอนต่อไป
-
นายโลม = ตรงตัวกับนายเอกเลย
รักจนตรอก = บ้านอยู่ท้ายซอยค่ะ :m20: :m20:
-
ทำงานแบบนี้ระฟ้าคงเปรมไปทั้งชาติอ่ะ
เอะอะก็ทดลองงานๆ 555+ :oo1:
-
+1 ให้นายเอก พูดเป็นต่อยหอยเลย เหอะ ๆ ปะทะฝีปากกันมันเลย
ยังไงก็ติดตามเหมือนเดิมค่ะ
จะไปรอต้อนรับแม่ยายกับพี่สิงห์น้องกุมภ์ค่ะ
-
เรื่องใหม่น่าติดตาม :z1: o13
-
เปิดตัวแรง เสียงดังเอี๊ยดเลยนะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอาเลย ลองเลย 55555555
-
มาเจิมเรื่องใหม่ค่ะ...
แล้วก็ไปปูเสื่อรอน้องเดือนสองกับพี่สิงห์คู่ต่อไป
-
มาแรงแซงเด็กป๋ามากๆๆ อยากจะติดตามแว้ววว
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า
มีสงสัยตอนอินโทร ที่โลมสาดน้ำใส่ระฟ้ากะสาว ทำไมถึงไม่ต้องเช็ดกันเลยล่ะ
ไปรับแขกได้ทันทีด้วย
-
กรี๊ดดดดดดดดด เค้าจะทำอะไรกันต่อจากนี้
นายเอกน่ารักชะมัดเลยอ่าาาา :man1:
-
:serius2:
-
ชอบชื่อ "ระฟ้า" จังเลยอ่าาาา
>\\\\\<
-
ตีหม้อ!!! ชอบอ่ะคิดได้งัย55555
แหมรอตอนหน้าอย่าใจจดใจ่อ
อยากเห็นว่าเค้าทดลองงานกันยังงัย คิคิ
-
:mc4: :mc4: :mc4: เรื่องใหม่
แต่อ่านแล้วยังเดาทางไม่ค่อยจะถูก
รอตอนต่อปาย
-
ช่างอู่จะถูกเช็คเครื่องแล้ววว :z10:
-
แหม...คุณระฟ้าฝึกงานให้เด็กใหม่ด้วยตัวเองเลยหรือนี่
-
จะทดลองงานกันยังงัยนะ :haun4:
-
บวกให้เรื่องใหม่จ้า
ระฟ้า ชื่อเท่อ่าาาา
-
อะไรกันนี้ :haun4:
-
โอ่ สงสารอยู่นะ แต่นั่นพระเอกไม่เป็นไรหรอก :z1:
-
ขอไปทดลองงานด้วยคนได้มั้ยครับ อิอิ
-
ลักษณะการพูดของโลมทำให้คิดถึงพี่ดินเลยอ่า :m20:
ระฟ้าถึงขนาดหลงผลเชอร์รี่ก่อนทดลองงานซะอีก
พอได้ทดลองแล้วจะผ่านโปรมั้ยน้อ :z1:
รอตอนหน้าจ้า :bye2:
กด +1 แถมกดเป็ดเหลืองเบาๆ
-
อืม สนุกตั้งแต่อินโทรแล้ว o13
-
เข้ามารอตอนหน้า สงสัยทดลองงานกันจริงๆ >//[]//<
-
รอค่ะ
-
มาถึงก็จะโดนซะแล้ว :z1:
-
นายโลมจะทดลองงานนี้จริงดิ คุณระฟ้าก็เอ็นดูเด็กมันด้วยน๊า
-
เอาแล้ววววววววววววไง
ฮ๋าๆๆๆๆโดนทดลองก่อนเลย
ฮ่าๆๆๆแสบจริงๆๆปากนี้สุดๆๆ
-
+1 ให้คะ
รอต่อไปกับกรรมวิธีทดลองงาน :call: :call: :call:
-
เอิ๊กๆ เค้าลืมว่ากดไปแล้วเมื่อวาน :z2:
-
อยากรู้จังเค้ามีวิธีทดลองงานกันยังไงนะ
:z1:
มีนิยายมาอ่านไม่ขาดตอนกันเลยค่ะ :pig4:
-
แหะ แหะ เข้ามาฉลองเรื่องใหม่ด้วยคน :mc4: เริ่มเรื่องก็สนุกซะแล้ว
แอบคิดว่านิสัยของโลมเหมือนพี่ดินเลย ตรงๆดี รอตอนต่อไปว่าจะผ่านการทดลองมั๊ยน้า :laugh:
-
แล้วนายโลมต้องทดลองงานกี่เดือนละนี่กว่าจะเป็นพนักงานจริง นายใหญ่ระฟ้าอย่าโหดกับเด็กใหม่นะ
-
เปิดตัวได้แรงมาก...น้องโลมจะยอมจริง ๆ อ่ะ
คุณระฟ้าจะได้เผด็จศึกซะแล้ว :-[
-
น้องโลมก้อนะเถียงทุกคำแต่ก้อทำทุกอย่างเหมือนกัน
กลัวว่าระฟ้าได้ทดลองแล้วจะติดใจน่ะสิ
-
+1 และ ให้เป็ด
นางเอกเราจะเป็นแบบชีวิตรันทด เป็นลูกเลี้ยงที่ต้องตอบแทนพระคุณอะไรงี้หรือเปล่า
ถึงต้องมาชดใช้หนี้แทนได้พี่เฮงซวยนั่น
-
ดูท่าทางแล้วระฟ้าคงจะให้น้องโลมผ่านงานตั้งแต่ไม่ทดทองงานแล้วมั่ง :laugh:
มองเม็ดเชอร์รี่เพลินซะขนาดนั้นผ่านทั้งที่ยังไม่ได้แตะต้อง :m20:
-
ออกตัวแรงมากน้องโลม
-
นายโลมต้องกลายเป็นนายโลมจริงๆเหรอ
ระฟ้้าจะมาเสียดายทีหลังไม่ได้นะ
-
แหมะ..อารมณ์ประมาณโดมผู้จองหองเนาะ
ปากดีแต่ก็ไปไม่รอดต้องจำใจทำอยู่ดี เฮ้อ น่าสงสาร :serius2:
-
:pig4:
เป็นเรื่องที่น่าสนใจเหมือนเดิม
-
:L2:
มาติดตามเรื่องใหม่
ว่าแต่ลองแล้วจะเก็บไว้ใช้เองรึเปล่านี่ :z1:
-
อุแว๊กกกกกกกกก
:a5:
เปิดมาก็จะทดลองกันเลยเร้อ
แร๊งงงงงงงงงงงง
ทั้งระฟ้าทั้งโลมเลยวุ้ย
อิหรอบนี้จะมีตบจูบกันมั้ยเนี่ย
:laugh:
-
อ๊ายยยยยยยยย ... > < เรื่องใหม่อ่ะ ..
คุณระฟ้าคะ .. ถึงจะเลย 18 มาแล้ว แต่น้องโลมยังไม่ถึงเลข 2 เลยนะเธอ ..
เบา ๆ กะน้องหน่อยนะ .. คริคริคริ
จะทดลองงานกันท่า?ไหน เนี่ยยยย โอ๊ยยยยยย ... **จินตานาการบันเจิด** 55555+
รออ่านค่าาา :)
-
สมภารกินไก่วัด
ระวังติดใจ กินแต่เมนูไก่เน้อ
-
ไม่ใช่ว่าติดใจ จนเลี้ยงไว้เองหรอกนะ :-[
-
นายเอกเราปากร้ายมากให้นึกถึงพี่ดินเลย
แต่เค้าก็ยอมถอดแล้วพระเอกเราแอบมีใจให้ด้วย :-[
อ๊ะๆๆๆ ทดลองงานทดลองรักป่ะเนี่ย
-
รีบทดลองงานด่วนนนน!!!!
-
แค่เริ่มเรื่องก็มันส์แล้ว ตีฝีปากกันขนาดนี้ แต่อีกหน่อยคงได้ลงไม้ลงมือ ลงทั้งตัวแน่ อิอิ :z1:
-
ปูเสื่อนอนรอทดลองงานล่ะ มาเร็ว ๆ น้า
-
นายเอกนี่ห้าวจิงๆ 55+
-
โอ้...นี่ตอนแรก ก็จะทดลอง(ใช้)งาน กันเลยเรอะพ่อคู้น....
แต่ก็...นะ ไม่ลองไม่รู้ กร้ากกก (บร้า พูดได้ เขิลล)
+1 และรออ่านตอนหน้าจ๊ะ
-
ยังไม่ทันแก้ผ้า คุณพี่ระฟ้าก็แอบกลืนน้ำลาย
ถ้าได้ทดลองงาน มีหวังจองคิวยาวแน่ ๆ เลย อิอิ
-
What is it? อะไรกันเนี่ย นี่ถอดผ้ากันตั้งแต่ตอนแรกเลยรึ ชอบๆๆๆ :m4: อุ๊บส์
-
มารอคอยตอนต่อไป อิอิ ทดลองงานกันแบบไหนน้ออออ
-
แค่ตอนแรก..ก็ชวนให้รออ่านตอนต่อไปแล้ว o13
เตรียมเก็บเงินไว้รอหนังสือเรื่องนี้อีกเล่ม^^
-
เปิดเรื่องมาไม่กี่ตอน
น้องโลมจะเสร็จพี่ระฟ้าแล้วหรอ??
พี่ระฟ้าจะปล่อยให้น้องโลมไปขายตัวเรอะ??
ม่ายยยยยยยยยยยยยนะ
พี่ชายน้องโลมเป็นใคร หาเรื่องเดือดร้อนให้น้องจริงๆ
น่าสงสารน้องโลมที่สุด
พี่ระฟ้าจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหมเนี่ย
น้องโลมยังเอ๊าะเกิน แต่แอบแรงใช่ย่อย อิๆ
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ
-
นายโลมนี่ชื่อคนหรอกเหรอ :a5: หลงเข้าใจผิด :z3:
-
omg!!! น่าอ่านมากมายยย
ทดลองงานยังไงนี่
มาไวๆนะคะ
อยากแอบดูเค้าทดลองงานกันฮี่ๆๆๆๆๆ :impress2:
-
เรื่องใหม่ๆ :impress2:
-
ปกตินายใหญ่ต้องทดลองงานลูกน้องเองเลยเรอะ :haun4:
แอร๊ยยยย น้องลมน่ารักขนาดนี้ เป็นใครก้อยากลองมั้ง เอิ้กๆๆๆ :z1:
-
ดื้อรั้นกันขนาดนี้..ท่าทางสนุกแน่ๆ หุหุ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เรื่องใหม่ :z2:
น่าติดตามมากค่ะ โดยเฉพาะ.....ตอนทดลองงาน :z1:
ขอบคุณสำหรับตอนแรกนะคะ จะรอคอยต่อไปค่ะ แค่ตอนเดียวก็เริ่มทุรนทุรายแล้วง่ะ :z3:
ป.ล. ลุงสิงห์พ่อกุมภ์ก็ยังรักและคิดถึงเสมอนะคะ
-
กรี๊ดดดดด กดเข้ามาอ่านโดยไวเมื่อเห็นชื่อพี่ ได้อ่านเรื่องใหม่แล้ว ดีใจเจ้าค้า
สรุประฟ้าจะได้กินเด็กรึเปล่าน้อ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ปูเสื่อรอตอนต่อไปหน้าเวทีเลยค่า
-
ปูเสื่อรอนายโลมทดลองงานจ้า ๆ
หวังว่าคุณระฟ้าคงจะติดใจไม่ยอมให้ทำงานเลยล่ะ><"
-
วันนี้จะมาไหมหนอ เรื่องใหม่ไฉไลเช่นเดิม
-
เรื่องใหม่สนุกค่ะ ช๊อบชอบ รออ่านนะจ้ะ
-
มาปูเสื่อรอเค้าลองงาน ♥
-
เรื่องใหม่มาแ้ล้ววว เย้ ๆ :mc4:
ระฟ้ากับนายเอก ปากจัดกันทั้งคู่ :laugh:
รอ รอ ตอนต่อไป ทดลองงาน :haun4:
-
น้องโลมของเราปากดีซะขนาดนี้
แล้วจะรอดมือคุณลุงระฟ้าไปได้ยังไง ง :-[
ขอบคุณสำหรับเรื่องใหม่ค่ะ :กอด1:
-
หุๆๆๆๆ
แค่เริ่มก็สนุกแล้ว
จะรอตอนต่อไปน้า
-
สนุกมากๆเลยคร่า
^^
:3123: :3123:
-
เค้าทดลองงานกันยังไงน๊า :o8:
-
ว้าววววววววว!! น่าสนุกเหมือนเดิม
น่าติดตามเหมือนเคย ตอนต่อไปนี่ยังไงต่อน้อ~อิๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เขาจะทดลองงานกันยังไงน้า... :o8:
-
รอทดลองงานด้วยคน
-
มาซุ่มดูเขาจะทดลองงานกันค๊า
อยากเห็นคุณระฟ้าอกแตกตายตอนนายโลมมันจะต้องรับแขก o3
ปูลู ในความเป็นจริงแล้ว การบริการ/ทำงานแบบนี้
เขาต้องให้คนที่มาสมัครงานแก้ผ้าดูรูปร่างผิวพรรณกันจริงๆอย่างที่คุณระฟ้าทำ
เพราะแต่ละคนค่าตัวไม่เท่ากัน แต่ไม่รู้หมือนกันว่าต้อง......กันด้วยหรือเปล่า :pig4:
-
แปลงร่างเป็นจิ้งจกบนเพดาน แอบดูเขาจะทดลองงานกัน อิอิ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านตอนฝึกงานแล้วอ่ะคนเขียน
ไม่รู้ว่าระฟ้าจะฝึกหนักรึป่าว
ยังไงๆก็เพลาๆกับน้องหน่อยนะ
น้องยังไม่เคยยยยยยยยยยย
ฮี้ววววววว
-
ตอนที่ 2,,,นายโลมกับรักจนตรอก
เคร้ง!!
‘ผอมไปหน่อยนะ’
เคร้ง!! เคร้ง!!
‘กระดำกระด่างแบบนี้ใช้ไม่ได้หรอก ต้องไปขัดตัว’
เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!!
‘แข็งทื่อ ไม่เร้าใจ ทำอะไรไม่เป็น’
เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!!
‘แบบนี้ขายตัวทั้งชีวิตก็ใช้หนี้ไม่ได้หรอก ไม่ต่างอะไรกับเป็นช่างในอู่ซ่อมรถเลย’
“เฮ้ยๆ อาโลม นี่ลื้อกะจะถอดอะไหล่รถลูกค้าทิ้งทุกชิ้นเลยรึไง มังแค่เพลามีปังหาม่ายช่ายเหรอ ลื้อดูเหม่อลอยนา”
“ขอโทษครับเถ้าแก่ ผมหงุดหงิดไปหน่อย”
“หน่อยเดียวของลื้อ รถแทบจะแยกชิ้นขายเป็นอะไหล่ ถ้าลื้อหงุดหงิดเย๊อะ อั๊วต้องเอาดินใส่ปลูกสาระแหน่เลยม๊าย ตั้งใจทำงานหน่อย”
“ครับ”
แม่งเอ๊ย!! เป็นลูกจ้างเค้าก็ต้องลำบากมากพออยู่แล้ว โชคก้อนใหญ่หล่นใส่กบาลเป็นหนี้อีกสามล้านห้า แล้วเวลาที่ไอ้พ่อเล้านั่นมันบอกไว้แค่สามสิบวัน ถ้าไม่ถูกรางวัลที่หนึ่งงวดนี้ ต่อให้ก้นบานเป็นจานทรูก็คงจะใช้หนี้ได้ไม่ถึงครึ่งเลยมั้ง คิดแล้วก็เจ็บใจ ทดลองงานของมันคือการให้โลมยืนแก้ผ้า แล้วมันก็เดินวนรอบตัวไปมาเพื่อวิจารณ์เนี่ยนะ
ไอ้รากหญ้ามันโรคจิต วิปริต ตอนนี้นึกคำจำกัดความมันออกแค่นี้ มันเองนั่นแหละที่แกล้งลืมเองว่าโลมเป็นช่างซ่อมรถ ไม่ใช่นายโลมแห่งหอโคมม่วงที่ไหน จะให้เพอร์เฟคพร้อมใช้งานได้ยังไงกันเล่า
“โลม เย็นนี้กินหมูกะทะกันมั้ยวะ”
“ไม่อะเหน่ง กูมีงานต้องทำต่อ”
“งานอะไรของมึงวะ แค่มึงนอนให้รถคร่อมอยู่วันทั้งวันนี่ยังไม่พออีกเหรอ”
“ขายตัว กูต้องไปขายตัวใช้หนี้ให้พี่เกียรติ”
“ฮ่าๆ อย่างมึงเนี่ยนะ ขายตัวได้ด้วย”
“เออ กูก็เพิ่งรู้นี่แหละ”
“นะ นี่ มึงพูดจริงเหรอวะโลม เริ่มไม่ขำแล้วนะเว้ย”
“แล้วที่กูหน้าดำคร่ำเครียดเหมือนโดนผีสิงนี่มึงคิดว่ากูขำหรือไง”
“ไอ้พี่ระยำของมึง มันก็ขยันสร้างเรื่องจังเลยนะ”
“อย่าไปพูดถึงมันเลย พูดไปก็แค่นั้น มันเปลี่ยนแปลงเรื่องที่กูต้องทำไม่ได้หรอก”
“โลม เท่าที่มึงทำทุกวันนี้ มันไม่พอเหรอวะ มึงต้องทำแค่ไหนถึงจะเรียกว่าสำนึกบุญคุณวะโลม”
“มึงคิดว่ากว่าเค้าจะเลี้ยงกูมาได้โตขนาดนี้ มันเยอะขนาดไหนล่ะ เค้าไม่ได้ไปขอกูมานะเว้ย แต่แม่กูตั้งใจมาคลอดแล้วทิ้งเอาไว้ เค้าตัดสินใจเลี้ยงกูมา กูก็ต้องทดแทนสิ”
“พูดถึงเรื่องนี้แล้วทะเลาะกันทุกที ยังไงมึงก็หลาน แม่มึงทิ้ง เค้าเลี้ยงมึงมาก็สมควรแล้วนี่หว่า มึงทำทุกวันนี้ก็ตอบแทนเค้าแล้ว พี่ชายส้นตีนมึงล่ะ ลูกเค้าแท้ๆแต่ทำอะไรเพื่อเค้าบ้าง กูเห็นสร้างแต่เรื่อง แล้วพี่มึงไปก่อเรื่องอะไรไว้วะ”
“แพ้พนันดิ บ่อนไฮโซนั่นอะ ที่ใหญ่ๆตรงหัวมุมถนนฝั่งโน้น”
“พี่มึงเข้าไปที่นั่นได้ไงวะ ตาสีตาสาเอาเงินใส่กระสอบปุ๋ยเข้าไปก็ใช่ว่าจะเข้าคาสิโนหรือเข้าไปฟาดกะหรี่ได้ง่ายๆนะเว้ย ต้องเป็นสมาชิกต้องเป็นพวกมีเงินมีหน้ามีตาไม่ใช่เหรอ”
“มันตามเจ้านายเข้าไปมั้ง กูไม่รู้ มารู้อีกทีตอนพ่อบอกให้ไปทำงานที่นั่นใช้หนี้แล้ว”
“โลม กูเป็นห่วงมึงว่ะ ถึงที่นั่นมันจะดูดีแค่ไหน แต่โรคสมัยนี้มันเยอะนะเว้ย กูไม่ได้รังเกียจงานแบบนั้นหรอก แต่กูกลัวโรคมากกว่า”
“เอาน่าเหน่ง อีกฝ่ายเค้าก็ต้องกลัวเหมือนกันแหละน่า คนเราเกิดมาต้องตายอยู่ดีแหละ จะช้าจะเร็วแค่นั้น ถ้าตายเร็วก็ดี หมดทุกข์”
“สาธุบุญครับหลวงพ่อโลม บรรลุธรรมแล้วจริงๆนะมึง”
แดดตอนเที่ยงวันสาดไอร้อนเข้ามาแบบไม่เกรงใจคนหาเช้ากินค่ำที่ต้องเดินตากแดดไปหาข้าวกินบ้างเลย เหงื่อที่ขับออกมาผสมกับกลิ่นน้ำมันเครื่องส่งกลิ่นชวนปวดหัว ถึงมันจะเป็นอาชีพ ถึงจะอยู่กับมันทุกวัน แต่ก็คงจะทำตัวให้ชินได้ยาก ถึงโลมจะล้างเนื้อล้างตัวนอกร่มผ้าก่อนออกมาแล้ว แต่กลิ่นก็ยังลอยฉิวเข้าจมูก เหมือนมันซึมเข้าไปอยู่ในรูขุมขนเสียแล้ว
“อุ๊ย”
เสียงอุทานร้องดังขึ้นมาตอนที่รู้สึกว่าตัวเองปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง
“ขอโทษครับ คุณเจ็บหรือเปล่า”
เมื่อตวัดเสื้อชอปลงจากการพึ่งพามันแทนร่มบังแดดแล้วพบว่าคนที่โลมเดินชนเป็นหญิงสาวรูปร่างบอบบาง สวย และทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบอยู่บนร่างกายผู้หญิงคนนี้ ต่างชั้นกับโลมแน่ๆ เธอไม่ได้ร้องตอบกลับมาว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ไม่มีคำต่อว่าต่อขาน แต่สีหน้าเธอก็บอกว่าไม่พอใจหรือจะตีความไปว่าเธอรังเกียจที่ต้องมาเดินชนกับผู้ชายมอมแมมอย่างโลมเป็นเรื่องน่ารังเกียจก็ได้ ก้มหัวเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจที่จะขอโทษอีกครั้งแล้วกำลังจะเดินเลี่ยงหนีไปก็ต้องหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นเมื่อเสียงที่ลอยมาจากเบื้องหลังนั้นคุ้นหูซะเหลือเกิน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณจ๋า หรือว่าโต๊ะไม่ว่างครับ”
ไม่ใช่เสียงเท่านั้นที่คุ้นหู แต่ใบหน้าและท่าทาง โดยเฉพาะตอนกลางวันที่มีแสงแดดจ้าขนาดนี้ โลมยิ่งจำเจ้านายหมาดๆคนใหม่ของตัวเองได้ กิริยาไอ้พ่อเล้าตอนกลางวันกับคนที่โลมเคยเจอตอนกลางคืนแตกต่างกันลิบลับ เสื้อสูทพอดีตัวเนี๊ยบกริบจรดเท้า เสื้อเชิ๊ตสีคลาสสิคบ่งบอกรสนิยมคนใส่ว่าดีเลิศแค่ไหน น้ำเสียงและสายตาที่ทอดมองคนที่มาด้วยอ่อนโยนและนุ่มนวลหน้ามอง ถ้าไม่คิดว่านี่คือชีวิตคนจริงๆ โลมก็อาจติ๊ต่างให้ผู้ชายคนนี้คือคู่แฝดไอ้พ่อเล้าใจร้ายปากเสียนั่นก็ได้
“จ๋าเดินไม่ระวังน่ะค่ะระฟ้า เลยชนกับน้องเค้านิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมาก”
ในเมื่อคนสวยคนนี้เค้าลำดับเหตุการณ์และบอกเล่าทุกอย่างแทนตัวเองไปแล้ว ก็คงไม่จำเป็นอะไรที่จะต้องเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีก และคงไม่จำเป็นที่จะต้องทักทาย เพราะนี่ไม่ใช่เวลางาน และไอ้รากหญ้านี่ก็ไม่ได้อยู่ในฐานะผู้บังคับบัญชาโลมในตอนนี้
“ผมขอตัวนะครับ ขอโทษอีกที”
“คุณจ๋าเดินไม่ระวังหรือเพราะคนบางคนมัวแต่มองทางแต่ไม่ได้มองคนกันแน่ครับ”
ชิ๊!! คนมาทีหลังทำเป็นรู้ดี คนไม่เคยลำบากไม่รู้หรอกว่านอกห้องทำงานที่แอร์เย็นเฉียบนั้นร้อนกบาลแค่ไหน ถึงโลมจะประมาทไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครเดือดร้อน
“ผมไม่ระวังเองครับ ดีใจที่คุณผู้หญิงไม่เป็นอะไรนะครับ”
ตอกกลับแค่พอเป็นพิธีและเลี่ยงที่จะเสวนากับมันโดยตรง เลือกที่จะพูดกับอีกคนที่ดูจะเข้าใจง่ายกว่า เริ่มรู้สึกว่ารากหญ้าตอนกลางวันกันรากหญ้าตอนกลางคืนไม่มีอะไรที่แตกต่างกันเสียแล้ว ตัดบทด้วยการสาวเท้าออกมาจากตรงนั้น แต่เพราะโลมไม่มีตาหลังจึงปัดป้องจากการดึงรั้งของอีกฝ่ายไม่ได้
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนเล่า”
“เพื่อนผมรออยู่ครับ”
ปากตอบออกไปแบบนั้นก็จริง แต่ในใจแอบด่ามันออกไปว่าจะตอแยอะไรกูนักหนา คนสวยที่มาด้วยกับมันเองถึงจะไม่ต่อต้านอะไร แต่ดูก็รู้ว่าเค้าไม่เต็มใจที่จะเสวนากับคนชั้นล่างตัวสกปรกและคลุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำมันอย่างโลมเท่าไหร่หรอก ปล่อยกูไปเสียที
“ระฟ้ากับน้องคนนี้รู้จักกันเหรอคะ”
“ก็นิดหน่อยครับ เพิ่งรู้จักกัน ว่าไงนายกึกก้อง เรารู้จักกันใช่มั้ย”
สะดุดเพราะชื่อเรียกที่ได้ยิน สบตากับมันเพราะสงสัยว่ามันรู้จักชื่อจริงของตัวเองได้ยังไง แต่พอมองเห็นรอยยิ้มร้ายๆที่บอกว่าตัวเองเหนือกว่าตรงมุมปากแล้วอยากจะเตะผ่าหมากมันไปสักที โทษฐานที่มันทำหน้ากวนบาทา
“ครับ ผมรู้จักคุณระฟ้าผิวเผินมากครับ”
ไม่รู้ว่าผู้ดีแต่ภายนอกอย่างมันจะรู้มั้ยว่าโลมต้องการบอกมันว่า คนอย่างตัวเองนั้นไม่สอดรู้เรื่องส่วนตัวของใครเหมือนที่อีกฝ่ายทำและอาจจะรู้ข้อมูลเชิงลึกของโลมมากกว่าชื่อจริง แต่มันคงไม่แปลก เพราะนอกจากโลมจะเป็นพนักงานชั่วคราวของซ่องมันแต่เป็นลูกหนี้ของมันด้วย ก็ถือว่ารอบคอบดีสำหรับเจ้าหนี้อย่างมัน
“จ๋าหิวแล้ว เราเข้าไปข้างในได้หรือยังคะ”
“ครับ......แล้วเจอกันนะกึกก้อง”
“ครับ”
กัดฟันตอบมันไปตามมารยาท แต่ในใจได้แต่คิดว่าไม่น่าเจอและไม่อยากเจอไอ้พ่อเล้าโรคจิตนี่อีกเลย
.
.
.
“โลม มึงคลานมาเหรอวะ ช้า แล้วจะกินอะไร ไปทำงานช้าเดี๋ยวเถ้าแก่ก็ให้ทำล่วงเวลาหรอกมึง”
“โทษที เจอโจทก์นิดหน่อยว่ะ เอากระเพราะตับเผ็ดๆไข่ดาว”
สั่งเมนูสำหรับตัวเองเสร็จก็ทิ้งตัวลงนั่งดื่มน้ำผสมอุทัยทิพย์หอมเย็นทำให้อารมณ์กรุ่นๆค่อยๆหายไป
“มึงเป็นช่างซ่อมรถนะโลม ไม่ใช่เด็กช่าง ไปสร้างศัตรูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
“กูไม่ได้สร้างเองตั้งแต่ต้นหรอก รับมรดกมาอีกทีน่ะ”
“จากพี่มึงอีกแล้วใช่มะ”
“ไม่เชิงหรอก ผลพลอยได้ที่กูไม่รับก็ต้องรับ”
ทุกเรื่องเล่าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาๆ แต่เพื่อนก็คงจะรู้ว่าโลมแกล้งทำให้มันเป็นเรื่องชาชิน เพราะถึงจะหดหู่หรือจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกรันทดในชีวิตยังไง โลมก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี ในเมื่อต้องเผชิญกับมัน สู้ทำให้ทุกอย่างในชีวิตเป็นเรื่องธรรมดาซะ เราก็จะรู้สึกว่าขวากหนามที่โรยอยู่บนทางนั้นไม่ได้คมอย่างที่คิด อาจจะแปลบปลาบบ้างแต่ก็เป็นความเจ็บปวดที่ทนไหว
เวลาเลิกงานคือเวลาที่โลมปรารถนามากที่สุด มันคือช่วงเวลาส่วนตัวที่อยากทำอะไรก็ได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนนอน แต่นับจากวันนี้จนถึงอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ตัวเองจะไม่มีเวลาส่วนตัวอีกต่อไปแล้ว
“เอ้านี่ เอาไปใช้ซะ นายสั่งมา”
ผู้หญิงหุ่นอวบอัดวัยกลางคนที่แต่งตัวจัดจ้านและแต่งหน้าเข้มจนแทบมองไม่เห็นผิวเนื้อจริงโยนกระดาษอะไรสักอย่างมาให้ฟ่อนหนึ่ง
“อะไรครับเจ้”
เรียกตามที่คนอื่นๆในนี้เค้าเรียกกัน ถึงจะไม่เต็มใจมาที่นี่แต่ก็ต้องจำเอาไว้ว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม
“วอยเชอร์ขัดตัว ต้องไปทำตึกโน้นตอนกลางวันนะ”
“ห๊า ผมเนี่ยนะต้องขัดตัว”
“แน่สิยะ ตัวนายน่ะมีแต่กลิ่นน้ำมันเครื่อง แขกที่ไหนเค้าจะเรียกใช้ละยะ มาขายตัวนะไม่ได้มาหยอดน้ำมันจักรเย็บผ้า”
นึกถึงคำว่าสปาหรือขัดตัวแล้วชวนให้ขนลุก ของพวกนี้มันเป็นเรื่องของผู้หญิง ผู้ชายกร้านแดดกร้านลมอย่างโลมไม่เคยเฉียดไปรับรู้ว่าต้องมีขั้นตอนอะไรบ้าง เคยได้ยินมาว่า การดูแลผิวพรรณของพวกผู้หญิงใช้เวลาร่วมวัน โลมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ขาดงานหนึ่งวันเถ้าแก่หักเงินไป 200 เสียเวลาทำมาหากิน
“เออ แล้วช่วงนี้นะ พ่อหนุ่มน่ะ เรียนรู้งานเรียนรู้กฎระเบียบของที่นี่ไปก่อนนะ จนกว่านายจะมีคำสั่งให้รับแขก”
“อะไรนะ หมายความว่าวันนี้ผมยังไม่ต้องทำงานเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิยะ”
“นายคุณแกล้งผมหรือเปล่า ผมมาที่นี่เพราะจะรีบมาทำงานใช้หนี้ให้มันจบๆ ถ้าผมทำงานไม่ได้ผมก็เสียเวลาสิ”
“นี่ พ่อหนุ่ม เธอรู้หรือเปล่าว่าที่นี่ไม่ใช้ข้างถนนหรือหน้าห้องน้ำในห้างสรรพสินค้านะจ๊ะ เดินสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามาไม่ใช่ว่ารับแขกได้เลย ที่นี่มีระดับ เด็กที่นี่ทุกคนจะต้องผ่านมาตรฐานถึงจะรับแขกได้ ไม่งั้นใครๆเค้าถึงปรารถนาจะเรียกเด็กจากที่นี่ไปบริการสักคืนได้ยังไง”
งานทุกประเภทย่อมได้รับการฝึกฝน อันนี้ไม่เถียง แต่ไม่เข้าใจว่ามาตรฐานที่ว่านี่วัดจากอะไร แล้วต้องทำแบบไหน เวลาที่ต้องใช้หนี้มีกำหนดของมัน ลำพังพ่อกับแม่หรือไอ้พี่ตัวปัญหาเองก็คงจะหวังพึ่งมาใช้หนี้ตรงนี้ไม่ได้หรอก ที่ต้องกัดฟันรับสภาพน่าอดสูนี้ เพราะถ้าไม่มีบ้าน โลมเองก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนเหมือนกัน มันเป็นรูปธรรมกว่าคำกล่าวขานว่าอกตัญญูเยอะ
“ผมอยากพบนาย”
“ห๊ะ นายนะไม่ใช่ไอ้แหยมการ์ดหน้าคลับที่นึกอยากจะพบก็พบ นายกับเรามันคนละชั้นกันย่ะ นายก็คือนาย ลูกน้องก็คือลูกน้อง จะพองขนขึ้นไปเสมอเท่านายได้ยังไง”
ถ้ารอยายคางคกปากคาบพริกนี่แจกแจงคงไม่ได้การแน่ๆ เคยเจอไอ้นายรากหญ้านั่นมาแล้วครั้งหนึ่ง ถึงที่นี่จะกว้างขวาง มีหลายโซน มีหลายตึก แต่มันก็ยังเล็กกว่าสนามหลวงอยู่ดี ให้มันรู้ไปสิว่าคืนนี้จะเดินหาไอ้พ่อเล้านั่นไม่เจอ มันจงใจจะแกล้งแน่ๆ
สถานที่แห่งนี้ไม่ได้พลุกพล่านอย่างที่คิด ทุกอย่างถูกจัดเป็นสัดส่วนและเดาไม่ถูกว่าส่วนไหนคืออะไร ทุกห้องมีประตูหรูหราและมีพนักงานต้อนรับอยู่ทุกหน้าประตู ไม่มีส่วนไหนที่นึกจะบุ่มบ่ามเปิดเข้าไปสำรวจได้ง่ายๆ แค่เพียงเดินผ่านไปมาทุกคนก็อยู่ในท่าที่เตรียมพร้อมรักษาความปลอดภัยและจำกัดบริเวณเพื่อรักษาหน้าที่ของตัวเอง ต่อให้อยู่ในชุดฟอร์มที่นี่ก็ไม่มีข้อยกเว้น หากอยากจะเข้าไปในห้องไหน โลมต้องตอบคำถามพนักงานหน้าห้องให้ได้
“พี่ครับ นายอยู่ห้องไหนพี่ทราบมั้ยครับ”
“ตามหานายมีอะไรเหรอ ทำไมไม่ให้ฟร้อนต์ติดต่อผ่านการ์ดนายให้ล่ะ”
“เอ่อ ที่ฟร้อนต์ยุ่งๆน่ะครับ ผมเลยมาเดินตามหาเอง รีบน่ะครับ กลัวเสียเวลา”
ทำหน้าใสๆไร้เดียงสาแบบเด็กใหม่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องใส่ อีกฝ่ายเลยยิ้มเอ็นดูออกมา ท่าทางเกาท้ายทอยแบบไม่รู้เดียงสาจริงๆทำให้น่าเชื่อถือเข้าไปใหญ่
“ลองเดินไปดูในสวนสิ บางทีนายอาจจะยืนสูบบุหรี่อยู่ที่นั่นก็ได้ รู้จักสวนใช่มั้ย”
“ถ้าสวนที่อยู่ตรงกลางตึก ผมรู้จักครับ”
“นั่นแหละ สวนนั้น แต่ปีกไหนไม่รู้เหมือนกันนะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมหาเอง ขอบคุณนะครับ”
อาณาจักรหื่นกามบำเรอโลกีย์คนมีเงินแห่งนี้มีด้วยกันสี่ตึก ตอนนี้โลมยังไม่รู้ว่าแต่ละตึกมีอะไรบ้าง แต่ทุกตึกเชื่อมกันด้วยทางเดิน ระหว่างตึกมีสวนอยู่ตรงกลาง มันเป็นสิ่งเดียวที่นึกชื่นชมตั้งแต่แรกเห็น ถ้าไม่ติดว่าที่นี่มีไว้สำหรับทำอะไร ก็รู้สึกอยากจะไปนั่งเล่นที่นั่นนานๆเหมือนกัน
มัวแต่เดินหาตัวพ่อเล้าเรื่องมากนั่นจนลืมพิจารณาว่าสวนที่ว่านี่มีจุดดึงดูดที่สำคัญอะไร รู้แต่ว่ามีกลิ่นหอมเย็นๆลอยตามจมูกไปตลอดทาง แสงไฟสีเหลืองนวลตาส่องสว่างตลอดทางเดิน แต่มุมสวนสลัวๆจนแยกพรรณไม้แทบไม่ออก
สุดปลายทางปีกหนึ่งของสวนเป็นทางตันที่เจอแนวพุ่มไม้สูงเป็นแนวบังสายตาถัดมาจากรั้วทึบสูง สองฟากฝั่งทางเดินเป็นบันไดทางขึ้นสองตึกซ้ายขวา กำลังจะหันหลังเดินย้อนกลับไปทางเดิม หากไม่ได้ยินเสียงหอบกระเส่าดังมาจากแนวพุ่มไม้ด้านหลังสลับกับเสียงซี๊ดซ๊าดเหมือนคนที่อยู่ตรงนั้นกำลังกินอาหารรสจัดจ้าน เสียงอ๊ะอ๊าดังมาให้ได้ยินตลอดเวลาเมื่อสาวเท้าเข้าไปใกล้ เสียงบางอย่างกระทบกันเป็นจังหวะแหวกเสียงกระเส่าแหบโหยออกมาเรียกความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างให้คนได้ยิน ความรู้สึกนึกคิดกำลังตีกันอย่างบ้าคลั่งระหว่างอยากรู้กับความกลัวเสียงและแรงสั่นไหวของพุ่มไม้หลังรั้วนั่น แต่สองเท้าก็ยังสืบเข้าไปใกล้ไม่ลดละ เสียงสวบสาบของใบไม้แห้งไม่มีผลต่อเสียงที่ดังฝ่าออกมาจากแนวพุ่มไม้เลยสักนิด ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าการมาเยือนของตัวเองเป็นสิ่งรบกวน ทว่า
“คิดว่าที่นี่คือสวนสาธารณะให้นายมาเดินเล่นหรือไง”
“คุณ”
๐ สวัสดีค่ะ ดูเหมือนนายโลมจะมีอิมเมจของพี่ดินออกมาให้หลายคนคิดถึงเนอะ แอบสารภาพว่าคนเขียนไม่ค่อยถนัดนายเอกแนวอ่อนหวาน อ่อนโยน หรือบอบบางสักเท่าไหร่ค่ะ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ผู้ชาย (ความเห็นส่วนตัวนะคะ อย่าใส่ใจคนเขียนมาก คนเขียนเองเพี้ยนๆเหมือนกันค่ะ)
๐ ถามว่าดราม่ามั้ย มันก็คงมีมาให้ได้ลุ้นบ้าง แต่อย่างที่รู้ นิยาย TRomance จะจบแบบรันทดหดหู่ไม่ได้ สแกนเนอร์มีเยอะเหลือเกิน :sad4:
๐ รู้สึกว่าพล็อตเรื่องนิยายน้ำเน่าเห็นเงาจันทร์จัง :laugh: แต่เค้าหมดมุกแล้วนะคนอ่าน ฮือ
๐ ตอนนี้กำลังเร่งมือทำเด็กป๋าออกมาเป็นตัวอย่างนะคะ ติดขัดธุระส่วนตัวหลายประการเหลือเกิน แต่จะเร่งให้ค่ะ อยากเห็นของจริงของป๋าโจมเหมือนกัน :impress2:
๐ ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามกันมาโดยตลอดนะคะ ขอบคุณจริงๆสำหรับความสม่ำเสมอในทุกๆเรื่อง รวมถึงคนที่ช่วยดูแลคำผิดให้ด้วยนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก!!
๐ เจอกันใหม่เรื่องพ่อเดือนแปดรักน้องเดือนสองนะคะ....(จะมีใครงงมั้ย) ขอบคุณค่ะ TRomance
-
น้องโลมไปแอบดูใครหว่า
-
ระฟ้าเนี่ยอย่าหาเรื่องน้องโลมบ่อยนักนะ เด๋วน้องเค้าจะเท่าจานทรู :impress3:
-
แต่เค้าชอบนะ บุคลิคแบบนี้ น่ารักเป็นที่สุดเลย
น้องโลม
เรียนรู้ไปเรียนรู้มา เราว่านายท่านคงไม่ปล่อยให้น้องโลมรับแขกคนไหนร๊อกกกกกก
-
นายโลม....... ชื่อเรื่องนี้มีความหมายจริงๆด้วย
อยากรู้จังว่าถ้าโลมได้เริ่มทำงานที่นั่นจริงๆแล้วจะเป็นยังไง
กลัวจัง... กลัวว่าโลมจะต้องไปเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่คุณพระเอก ;___;
-
โลมเจอของดีเข้าซะแล้วแต่ใครมาเรียกฟะ ใช่พระเอกเราป่ะ
แหมขัดใจแม่ยกจริงๆกะให้โลมได้เห็นซะหน่อย
เรียนรู้ไว้จะได้ใช้งานเป็น
-
ทำไมมาแบบค้างๆๆละ :a5:
ฮ่าๆๆๆค้างอีกแล้วววอ่าทำไงดี :z3:
-
อ่านไปไม่รู้จะสงสารหรือขำโลมดีนะคะ เหมือนชีวิตจะรัดทนแต่คุณโลมเธอทำตัวเหมือนไม่ค่อยอะไรเลยชิลมากมาย ทำได้อย่างโลมคงดี รอตอนต่อปายยยยยยยยยจะเกิดอะไรขึ้นอยากรู้มาก
-
จริงๆ แหละ น้องโลมนี่คล้ายๆ เป็นพี่ดินที่รันทดขึ้นอีก step นึง แต่เป็นคนที่สู้ชีวิตและมีจิตใจที่เข้มแข็งเหมือนกันเลย
-
"คิดว่าที่นี่คือสวนสาธารณะให้นายมาเดินเล่นหรือไง”
“คุณ”
คือใครอ่ะ!!!!!!!
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มากมาย
เกิดมาเป็นน้อง,มนี่น่าสงสารจริง
เฮ้อออออออออ
โลมสู้ๆ
คนแต่งสู้ๆ
-
หยิ่งไปเถอะระฟ้า
อีกไม่นานนายจะหลงโลมจนหัวปักหัวปำ :laugh:
-
น้องโลมไปขัดสีฉวีวรรณให้พี่รากหญ้าตะลึงเลยลูก
จะได้จองน้องคนเดียว อิอิ
-
มาอ่านงับ :กอด1:
แต่มันโชยกลิ่นดราม่าล้วนจริงๆนะเรื่องนี้ :sad4: :sad4:
-
ตามกลิ่นน้ำเน่ามาเลย :z1:
ผิดคาดจริงๆ ที่ระฟ้าแกล้งโลมแบบนั้น มันน่าให้โลมไปรื้อรถระฟ้าเล่นแก้โมโหชะมัด :m16:
แถมยังมาสั่งให้ไปขัดตัวอีก :m20:
แต่เด็กดีต้องไม่แอบดูนะจ้ะ :teach:
แก้จ้า
น้ำเสียงและสายตาที่ทอดมองคนที่มาด้วยอ่อนโยนและนุ่มนวลหน้ามอง ==> น่ามอง
โทษที เจอโจทก์นิดหน่อยว่ะ เอากระเพราะตับเผ็ดๆไข่ดาว ==> กระเพรา
เธอรู้หรือเปล่าว่าที่นี่ไม่ใช้ข้างถนนหรือหน้าห้องน้ำในห้างสรรพสินค้านะจ๊ะ ==> ไม่ใช่
-
แง่มๆ ตลอดเลยนะโลม เจอแบบนี้ตลอด
-
โค้วววววววววว เราแอบคิดว่าคุณระจิทดลองสินค้าซะอีก กราซซซซซซซซ (หื่นอะ)
สงสารน้องโลมอะ ที่ต้องมาชดใช้หนี้ตามแบบนี้ ถึงเขาจะมีพระคุณ แต่ก็ไม่น่่าจะต้องมาทำให้ถึงขนาดนี้
แล้วถ้าคราวหน้าพี่ทำอีก ก็ต้องไปตามล้างตามเช็ดเรื่อยเปื่อยไปอีกหนะสิ
เซ็งแทนน้องโลม :m16:
-
หูย....รมณ์เสียอ่ะ คุณพระเอกมาเรียกน้องโลมไว้ทำไมเนี่ย ! คนอ่านเลยไ่ม่รู้ไม่เห็นเลยว่าที่มาของเสียงอิ๊อ๊าคืออะไร แบบว่าเค้ายังเด็ก เค้าไม่รู้จริงๆ เค้าเลยอยากดูและอยากเห็น :z1:
-
ช่วงทดลองงานนี้ โลมต้องฝึกงานกับนายก่อนเปล่า กลัวจะติดใจก่อนได้รับแขกจริงอะดิ หรือไม่ก็ไม่ได้รับแขกเพราะนายติดใจแทน ห่วงอะ
-
โลมมีนิสัยอยากรู้อยากเห็นเช่นเคย
-
คุณระฟ้านี่แลดูกดขี่น้องโลมจังนะ หึหึ
-
จะตอบแทนยังไงก็มีขอบเขตบ้างนะ
-
สงสารโลม ชีวิตรันทดจริง ๆ ลูกเอ๊ย
-
อิพี่ชายของโลมนี่นิสัยแย่จริงๆ :m16:
โลมน่าสงสารอะ
อยากอ่านต่อแว้ววววว
ขอบคุณมากจ้ะ :pig4:
-
น้องโลมคล้ายๆ พี่ดินก็จริง แต่น้องโลมดูจะลำบากกว่าเยอะเลย ลำบากทั้งกายและใจ
ได้แต่หวังว่าเฮียระฟ้าจะปรานีน้องโลมนะน่ะ
-
ชีวิตโลม รันทดว่ะค่ะ เลือกเกิดไม่ได้นี่เนอะ :เฮ้อ:
ไม่เป็นไรนะ โลม มีดวงว่าช่วงนี้เฮง จะมีเสี่ยเลี้ยง o18
-
ว่าแล้วเชียวว่าโลมมันต้องไม่ใช่พี่น้องจริงๆกะไอ้พี่ชายเจ้าปัญหา
โลมเอ๋ยสู้ๆ ความกตัญญูช่วยได้เสมอ
-
สนุกเหมือนทุกเรื่องที่ผ่านตามาแล้ว ชอบคะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คนเขียนตัดฉับแบบนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า :angry2:
-
ชอบนะคะ นายเอกบุคลิกแบบเนี้ย :-[
-
แอบโล่งใจที่พุ่มไม้ไม่ใช่ระฟ้า(?) o22
น้องโลมมม น่ารักแบบนี้ป้าก็อยากโลมน้องบ้าง :man1: :haun4:
*หลบตีนแม่ยก :beat:
:laugh:
-
อ่านน้องโลมแล้วคิดถึงพี่ดิน ใสๆ ซื่อๆ สู้ชีวิตจริงๆ
เอาใจช่วยน้องโลมนะคะ :really2:
-
เจอผุได๋หล่ะ :o10:
-
ว่าอยู่ว่าคล้ายๆใครเอิกๆๆ
-
นึกว่าไอ้คนในพุ่มไม้จะเป็นนายซะอีก :haun4:
แล้วถ้าโลมขัดสีฉวีวรรณมาอย่างงาม นายจะยอมให้ไปทำงานจริงอ๊ะ :z1:
-
เห็นด้วยครับผู้ชายก็คือผู้ชายอยู่วันยังค่ำ
ถึงจะอ่อนแอแค่ไหนก็ยังเป็นผู้ชาย
เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องเข้มแข็งหรือว่าแข็งข้อกันบ้างไม่ใช่ว่าต้องยอมเขาไปหมดทุกอย่าง o13
-
คุณ ไหนล่ะน้องโลม ม ม
ทำไมไม่อุทานออกมาให้หมด
555555555555
-
ตารากหญ้าอย่ากดขี่น้องให้มากสิ
-
พาน้องไปดูเลยระฟ้า จะได้เรียนรู้พร้อมๆกัน
-
+1 ให้คนแต่งค้า
ถึงแม้ว่าจะได้อิมเมจของพี่ดินมา แต่เรื่องมันคนละแนวกันก้ O K ค้า :really2: :really2:
รอตอนต่อไปค้า :call: :call:
-
น้องโลมไปเจอใครนะนั่น??
แย่แล้วๆๆ พี่ระฟ้าใจร้ายจัง
จะให้น้องโลมไปขายตัวจริงๆเหรอนี่
งอนระฟ้า เชียร์น้องโลมเต็มที่
อย่ามาง้อทีหลังละกัน ชริๆ
-
รู้สึกน้องโลมชอบเข้าไปขัดตลอดเลยเนอะรออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ที่นี่เค้ามีสถานที่รับแขกแบบ out door ด้วยละ
:z1:
-
ระฟ้าน่าจะไปสืบประวัติโลมมาแล้วนะ ยังจงใจหาเรื่องอีก
-
เราว่าเรื่องนี้ก็ต้องมีทั้ง มาม่า ไวไว ยำยำแหงๆเลย
:sad4:
ในเมื่อคนเขียนเค้าบอกว่าเห็นเงาจันทร์กันขนาดนี้แล้ว
เราคนอ่านก็ก้มหน้าก้มตาอ่านต่อไป
แต่น้องโลมเหมือนพี่ดินจริงๆนะ
ติดที่ว่าพี่ดินเค้าดุกว่า
:laugh:
-
อยากรู้จังว่าน้องโลมกำลังดูใครอยู่ อิอิ
แต่ว่านะ อยาก :z6: พี่ชายน้องโลม แต่อีกใจก็ทำให้เจอระฟ้า
เอ๊ก รอต่อไป อิอิ :L2: :กอด1:
-
น้องโลม...
โชคยังดีน๊ะหนู :m26: ที่เป็นนาย..ไม่ใช่นาง.. o3
-
โลม : แววตามุ่งมั่นๆๆๆ สักวันจะเป็นเจ้าของสวน
-
อั่กกกกก คล้ายๆพี่ดินแต่ก็ไม่ใช่
น่ารักห้าวๆคนละแบบฮ่าๆๆๆ
ชอบมันทั้งคนเลย ว่าแต่น้องโลมจะเจออะไรอีก
รอต่อไปฮวัฟฟฟฟ ตอนนี้ยังไม่รู้จะเม้นอะไร เอิ๊กกก
-
น้องโลมนี่ไปเจอแต่ชอทเด็ดตลอดเลยนะ ชีวิตก็รันทดซะนี่กะไร ยังไงก็อย่ามาม่ามากนะคะ เสพมากๆมันท้องอืดจุกเสียด อิอิ :กอด1:
-
:serius2:
-
น่าสงสารโลมมากค่ะ
เจอใครที่ไหนอีกละนั่น
-
นายระฟ้าแกล้งน้องโลมแน่ๆเลย o18
-
เสียงที่ได้ยิน หวังว่าไม่ใช่เสียงพระเอกเราหรอกใช่ไหม
แต่นายโลม แบบนี้ก็แมนดีนะคะ ชอบๆ
-
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
:sad4:
-
คุณไหน!?
ค้างได้อีก
-
คุณ....!?!! ไหนน..นน
ค้างสุดติ่งเลยอ่ะ คนแต่ง
รีบมาต่อเร็วๆนะคะ
คนอ่านจะปูเสื่อรอ..อิอิ o13
-
เหอออออออออ อย่างน้อยที่นี่ยังดีที่ยังไม่ให้รับแขกทันทีอะไรนะเนี่ย
ไม่อย่างงั้น นายคงไม่ทันงาบก่อนแน่ 555555
รอตอนต่อไปค่า~
-
ตัวเอกของ Tromance ที่ชอบที่สุด คือ พี่เมฆกับพี่ฉาน แต่แบบนี้ก็ชอบนะ
แต่หมั่นไส้ผู้ชายเจ้าชู้เว้ยยยย
-
อร๊ายยยยยยยยย ><
คุนระฟ้าดิบดีจังเลยอะ 55 ชอบ!!
น้องโลมก้อเถื๊อนเถื่อน...
เด็กขายเหม็นน้ำมันเครื่อง ไร้ซึ่งมาตรฐาน!!!
อะไรมันจะสูงส่งขนาดนั้นคะ คุนระฟ้า
สนุกจังเลยค่ะ ปลื้มมากๆๆๆๆ
-
น้องโลมน่ารักดีค่า ใสซื่อจริงๆ
นายระฟ้าก็ดูสนใจน้องนะ
-
สั้นๆง่ายๆ ชอบครับ :pig4:
-
สงสารโลมอ่ะพี่ชายโลมนี้ชั่วได้ใจจิงๆ
ระฟ้าทำไมเป็นคนยังงี้เป็นพวกซึนรึป่าวเนี้ยเชอะ
เอาใจช่วยโลมสู้ๆน๊า
-
หนูโลมเกือบได้เห็นของดีแล้ว :z1:
-
นั่นแน่. ที่แท้นายก็ไม่อยากให้โลมแอบดูใคร ( แอบดูพี่เร้าใจกว่า ชริ~ :z1: )
แต่ว่าใช่นายหรอ - - ?
-
เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉลองเรื่องใหมมม่ ><
กรี๊ดดดดเบาๆ
ชอบอ่ะๆๆ
คุณเซขยันอัพเรื่องตลอดเลย
รอติดตามผลงานนะคะ
เรื่องผ่านๆมาสนุกมาก
เรื่องนี้แน่นอนว่าติดงอมแงมชัวร์ๆ
เป็นกำลังใจให้น๊าาา ^_^
-
เข้ามาเอาใจช่วยน้องโลมค่ะ หวังว่าคนในพุ่มไม้จะไม่ใช่นายรากหญ้านะ
ดื้อแบบนี้ได้เทรนตัวต่อตัวแน่เลย :-[
-
o18 ค้าง........ปูเสื่อรอ :z3: :z3: :z3: อยากรู้เรื่องหลังพุ่มไม้อ่ะ
-
นิยายยยใหม่ วู๊ีี ๆๆๆๆๆๆๆๆ พอเห็น TRomance ก็รีบเข้ามาอ่านเลยยย
น้องโลมมมสู้ ๆๆๆๆๆ
-
เกือบได้เห็นอะไรที่มันไม่เจริญตาซะแล้วโลมเอ๋ย
-
:z3: นึกว่านายโลมแอบดูระฟ้าเล่นหนังสดซะอีก โลมต้องไปอาบน้ำแร่ แช่น้ำนม นวดสปา ขัดผิว ทำยังกับโลมไปประกวดชายงามเลย
-
ลุ้นๆตอนต่อ ชอบจังเวลาปะทะกัีนเนี่ย 5555
-
:z13:
เข้ามาอ่านเพราะชื่อคนแต่ง
ชอบนายเอกแบบนี้ ไม่ยอมคนจนเกินไปดี
นายเอกของเราสู้ชีวิตมาก
**
*
สนุกค่ะ o13
รออ่านตอนต่อไปเรื่อยๆค่ะ
:pig4:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
มารอดูกันต่อไป ว่าจะเปนยังไง อิอิ
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย... :กอด1:
รออ่านต่อไปด้วยความตื่นเต้นค่ะ
จะว่าไปเราชอบนายเอกแบบพี่ดินสุดๆเลยล่ะ >< :-[
-
ชีวิตนายเอกเรารันทดดีแท้ :monkeysad:
ค้างง่ะป๊ะกับพระเอกในสวนแล้วใช่ม๊ายยยยยยยย
-
ชอบวิธิการคิดในการใช้ชีวิตของน้องโลม
สู้กับปัญหาทุกอย่างโดยไม้ท้อถอย o13
-
อุ้ย แอบดูใครป๊ะกันหว่า อิอิ
แต่ชอบนายเอกนิสัยแบบนี้ค่ะ น่ารักดูสมแมนดี :o8: ไม่ค่อยชอบแบบหวานหยดย้อยเท่าไหร่ คิดถึงพี่ดินจัง ว่าแล้วก็กลับไปเปิดอ่านที่บ้านอีกรอบ
-
มาเถอะครับ มาต่อเร็วๆ น่าาาาาาาาาาา
-
อ๊าก!!!! ค้างแง่ะ ต่อค่ะต่อ
ปล.ชอบนายเอกแบบนี้เหมือนกัน มันจะได้เหมือนเป็นผู้ชายจริงๆ
-
รอต่อปายยยยยย
-
ปากจัด โลมปากจัดมากกกก ชอบค่ะ
เราก็ชอบนะ ไม่หน่อมแน้มไป ก็ผู้ชายเหมือนกันนี่นา
ว่าแต่ ไอ้เสียงนั้นมันของใครกัน >///<
-
ขอแอบดูด้วยคนได้ป่ะ ฮ่าๆ
-
ค้างงงงงง TT
คนเขียนมาต่อด่วนนนนน!!!!!
-
:fire: เนื่องจากไฟดับ ทั่วกรุง ทุกคนเลยยยค้างอยู้บนเวหา
เพียงดินกับ กึกก้อง ไม่ดหมือนแต่คล้ายน่ะ
นายเพียงดิน แค่อึนๆ แต่นายกึกก้อง เค้ามึนสนิททททท
สองคนนี้อยู่ด้วยกันเมื่อไร เฮอ... เจ้านายกลายเป็นฬฬฬอะไรไม่รุ้ นึกไม่ออก 555555
TRomance ช่วยสอยให้ร่วงหน่อยเถอะ เซกิ เองก็ชะเง้อคอมอง นักอ่านคอเมื่อยแระ
-
ตามมาอ่านค่า ><
อ่านไปแค่สองตอนก็สนุกแล้วว ,, ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องแล้วรู้สึกว่ามันเป็นแนวรันทดๆไรงี้แน่เลย ฮ่าๆ
,,โลมน่าสงสารอ่ะ มีพ่อกับพี่ชายแบบนี้ :เฮ้อ:
รอติดตามต่อนะคะ :L2:
-
:o8:
โลมน่ารักดีอ่ะ
-
ไม่เข้าเน็ตนาน พอเข้ามาอีกทีก็เจอTRomanceเขียนเรื่องใหม่เข้าจนได้ :really2:
จะว่าไปน้องโลมก็ทำให้คิดถึงพี่ดินเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ
ขอต้อนรับเรื่องใหม่แล้วกันนะค่ะ อ่านไปแค่สองตอนก็ทำท่าเหมือนจะติดพันซะแล้ว
เอาเถอะTRomanceไม่ทำให้ผิดหวะงอยู่แล้วนิ :กอด1:
-
แวะมาแปะๆๆๆ เดี๋ยวหนูกลับมาอ่านน้า
-
แอบมาดูว่าอะไรอยู่หลังพุ่มไม้ 5555
-
เรื่องใหม่สนุกเหมือนเดิม
ชอบนายเอกแนวนี้
ระฟ้าชอบแสดงหนังสดตลอด
เป็นโลมนะเนี่ย
-
สวัสดีค่ะ แอบขอมาเป็นแฟนคลับนิยายของคุณ TRomance ด้วยอีกคนค่ะ :L2:
พอดีมีโอกาสได้อ่านผลงานของคนแต่งเรื่องเด็กป๋าแล้วชอบมากๆเลยค่ะ เป็นอะไรที่สนุกมากมายร้ายกาจไม่ไหวแล้วค่ะ
อ่านแล้วก็จะช๊อคไปกับความน่ารักของป๋ากับน้องโจม เลยจะมาขอติดตามเป็นแฟนคลับเรื่องนี้อีกเรื่องนึงค่ะ อิอิ
แค่เปิดฉากมากก็ชอบแล้วค่ะ นายเอกแกร่งๆแบบนี้ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะคะ
อ่อน...เฉพาะตอนที่น่าจะอ่อน...พอค่ะ ฮาฮ่าๆๆ (เอ๊ะยังไง!)
คุณระฟ้านี่ดูสุดยอดผู้ชายเลยนะคะ ><" ชีวิตโลมก็ดูดราม่ายังไงๆชอบกล TT
ตามลุ้นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ต่อไปค่ะ :pig4:
-
สวัสดีค่ะทุกคน...วันนี้มาแปลก คนเขียนขอพูดคุยก่อนนิยายสักนิดนะคะ :กอด1:
๐ แรกเริ่มเดิมที ตัวเองตั้งใจดองทั้งพี่สิงห์กับนายโลมไว้ก่อนชั่วคราว เพื่อจัดการต้นฉบับส่งโรงพิมพ์ให้เสร็จ จะได้เอาตัวอย่างหนังสือมาให้ krappom ตรวจคำผิด (มันบอกมันกลัวตรวจช้าแล้วคนเขียนจะผลักภาระให้ไปด่ามัน :laugh:) และคนเขียนเองอยากสั่งพิมพ์นิยายหลังปิดโอนเงินให้เร็วที่สุด (เกรงใจคนที่จองและโอนเงินมาเป็นคนแรกๆ) และกลัวว่าเมื่อเห็นตัวอย่างแล้วมีส่วนที่อยากแก้ไขน่ะค่ะ
๐ วันนี้ มีคนอ่านมาเคาะแฟนเพจว่าเป็นวันเกิด โดยส่วนตัวแล้วคนเขียนก็อวยพรใครไม่เก่งและไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้เลย สิ่งที่คนอ่านขอเป็นของขวัญก็น่ารักสุดใจ เรื่องอะไรที่พอจะทำให้คนอ่านได้ และมีใครอีกหลายๆคนได้มีส่วนร่วมไปกับมัน คนเขียนก็ยินดีนะคะ
๐ นายโลมตอนนี้เลยเป็นทั้งของขวัญวันเกิด และเป็นตอนที่เอามาให้ได้อ่านก่อนที่คนเขียนจะไปปั่นงานต่อนะคะ (มันช้าก็ตรงตอนพิเศษที่เขียนใหม่นี่แหละ) :impress2:
๐ สำหรับเจ้าของวันเกิด ขอให้มีความสุขและมีสุขภาพพลานามัยที่แข็งแรงนะคะ ถ้ามีสองสิ่งนี้ ทุกๆอย่างจะตามมาเองเป็นคอมโบ้เซตเลยค่ะ ทั้งการเงิน การเรียน และเงินทอง เริ่มต้นดีมักจะมองเห็นเส้ยชัยนะคะ สุขสันต์วันเกิดค่ะ :a:
๐ สุดท้าย ขอบคุณคนอ่านทุกคนด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ TRomance :m5:
ตอนที่ 3 นายโลมกับรักจนตรอก
บอกได้คำเดียวว่าเซ็งระดับชาติ!!
และถ้าโลมเป็นนายกนี่คือปัญหาใหญ่ระดับประเทศ!!
โคนันที่ถูกสกัดดาวรุ่งเลยต้องเดินหน้ามุ่ยตามแผ่นหลังกว้างมาอย่างเซ็งโดยสมบูรณ์แบบ
เจ้านายคนใหม่เป็นคนประหลาดที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา ทุกครั้งที่เจอหน้ากันไอ้พ่อเล้าไม่เคยมีอารมณ์ซ้ำกันให้เห็นเลยสักครั้ง บางเวลาก็ยียวนกวนตีน บางเวลาก็จริงจังจนนึกทึ่ง แต่สำหรับวันนี้ ไม่กล้าโวยวายอะไรมากเพราะไอ้หมอนี่
น่ากลัว!!
ใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกแต่แววตาดุดันน่ากลัว หัวใจสำคัญของการอยู่ใกล้ศัตรูคือไม่รู้จะรับมือหรือแก้เกมส์ยังไงนี่แหละ โดยเฉพาะแผ่นหลังนั้นตั้งตรงและไม่มีแม้จะหันกลับมามองด้านหลังเพราะเสียงฟึดฟัดไม่พอใจที่โลมตั้งใจบอกความนัยเลยสักนิด
“โอ๊ะ อูย”
เมื่อไหร่ดั้งมันจะแข็งเท่ากระดูกสันหลังสักทีวะ ชนจังๆกับแผ่นเนื้อแต่แน่นและแข็งปั๊กแบบนี้ มึนตึบไปชั่วขณะเลยเหมือนกัน
“หึ เดินนะไม่ใช่นั่งสมาธิ มีสติบ้าง”
แล้วใครใช้ให้มึงหยุดเดินกระทันหันละโว้ย เวลารถจะหยุดหรือจะเลี้ยวยังเปิดไฟให้สัญญาณ แล้วมึงให้อะไรกูบ้างเนี่ย คิดว่าเป็นเจ้าที่เจ้าทาง นึกจะหยุดก็หยุด แล้วจะรู้มั้ย? ไม่ได้เข้าไปนั่งกลางใจสักหน่อยถึงจะหยั่งรู้ได้
“ทำหน้าแบบนั้นทำไม ไม่พอใจเหรอ”
ทำหน้าแบบไหนวะ? ไม่รู้ มองไม่เห็นหน้าตัวเองเหมือนกัน
“ทำหน้าแบบไหน”
เห็นทีคนที่เดินตามหลังที่คอยแผ่แม่เบี้ยขู่ฟ่อให้รู้ว่ายังเดินตามมาโดยไม่ต้องหันหลังกลับไปมองหาให้เสียการปกครองนั้น ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน ยิ่งพอเขาถาม หน้าผากที่ย่นเข้าหากันยิ่งปรากฎร่องรอยให้เห็นชัดขึ้น และมันเบียดเข้าหากันจนน่ากลัวว่ามันจะพันกันเป็นเกลียว เลยสงเคราะห์เด็กอวดดีด้วยการเอาปลายนิ้วชี้ไปเคล้นคลึงให้มันคลายออกจากกัน
“เฮ้ย”
“ทำไม แค่นี้เจ็บหรือไง”
แม่ม!! ไม่ได้เจ็บ ไม่ได้สาวแตกขนาดนั้น แล้วไม่ใช่ตุ๊ดที่จะให้กรีดร้องแบบใส่มารยาลงไปให้เกินพอดี แต่มันตกใจ อยู่ดีๆเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากคนอื่นเค้าแบบนี้ เจอพ่อจิ้มตาคืนแล้วจะเข้าใจ มันแอ๊บโซลูทโซเซ็งตรงที่ได้แต่คิดทำร้ายมันในใจเนี่ยแหละ
อีกอย่าง ถ้าใจกล้าบ้าบิ่นตอบโต้มันไปตอนนี้ เท่ากับเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่ซ่องแห่งนี้ฟรีๆเลยนะเนี่ย ในรัศมีราวๆหนึ่งช่วงคันรถเก๋ง มีผู้ชายในชุดซาฟารีสีดำ(โคตรเชย) อยู่รอบๆ ชุดพวกนี้เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของผู้คุ้มกันเจ้าพ่อไปเสียแล้ว ทำไมไม่คิดใหม่ทำใหม่ ออกแบบเหมือนชุดหมีอย่างเวลาที่โลมใส่ซ่อมรถ หรือเป็นเสื้อชอปเวลาที่ใส่ทำงานเล็กๆน้อยๆในร้านบ้างวะ
“นี่คุณจะพาผมไปไหน”
ความรู้สึกช้ามาก ถ้าให้เปรียบเทียบแบบเห็นภาพชัดๆก็ต้องประมาณโดนทับจนท้องแล้วเดินมาถามหาว่านี่ลูกใครประมาณนั้นเลย ระฟ้าเลยได้แต่ส่ายหน้าให้กับความป้ำเป๋อของพนักงานใหม่
“มาม่าซังไม่ได้บอกเหรอว่านายต้องทำอะไรบ้าง”
ยัยเจ้นั่นน่ะเหรอ บอกสิ! เพราะคุณป้านั่นบอกนี่แหละถึงได้เกือบเป็นโคนันคุงเพราะเดินตามหาพ่อเล้าตัวจริงอยู่นี่ไงล่ะ
“บอก”
“ในเมื่อเค้าบอกแล้วมาเดินเอ้อระเหยอยู่ทำไม ที่นี่ไม่ใช่สวนสาธารณะที่นายจะเดินเล่นชมนกชมไม้ เพราะไม่มีอะไรพวกนั้นให้ดูหรอก นอกจากของดีบางอย่างที่เด็กไม่ควรดูและไม่ใช่มารยาทที่ดีของที่นี่ด้วย”
อยากจะตะโกนกลับไปเหลือเกินว่าถ้าไม่ออกตามหาจะเจอคุณชายเหรอขอรับ อาณาจักรของมึงชวนหลงเยี่ยงเขาวงกต ลึกลับซับซ้อนเหมือนปราสาทแดรกคิวล่า มีสี่มุม สี่ตึกขนาดนี้ ขาลากตั้งแต่เดินทางเชื่อมระหว่างตึกแล้ว
“ผมอยากพบคุณ”
“ฮ่าๆ”
หัวเราะทำไมวะ!
“เรียนรู้เร็วเหมือนกันนี่”
ต่อให้หมอนวดคนใหม่ไม่ชักสีหน้าสงสัยออกมา เขาเองก็รู้ว่ามันต้องไม่เข้าใจแน่ๆ ตั้งใจว่าจะพูดคนละเรื่องเดียวกันอยู่แล้ว คำว่าอยากเจอของไอ้หมอนี่เค้าพอจะรู้ความหมาย แต่ที่ตั้งใจจะสื่อออกไปอยากให้มันรู้ว่า ถ้ามีใครของที่นี่อยากเจอนาย นั่นหมายถึงอยากจะอุ่นเครื่องเล็กๆน้อยๆก่อนเข้าทำงาน แขกของที่นี่เป็นแขกระดับสูง เป็นผู้รากมากดีและมีเงิน แน่นอนว่าส่วนใหญ่อายุมาก การที่หมอนวดจะให้บริการแขกพวกนี้ได้จะต้องมีตัวช่วย นอกจากเหล้าราคาแพงที่แขกจะต้องซื้อดริ๊งให้แล้ว มันไม่พอที่พวกเธอหรือเขาเหล่านั้นจะบิ้วอารมณ์บริการแขกได้ เจอหัวล้านๆ หน้าเหี่ยวๆ พุงพลุ้ยๆเข้าไปใครล่ะจะมีอารมณ์บริการ แต่เม็ดเงินที่ได้รับในแต่ละครั้งบวกความรับผิดชอบที่ตัวเองเลือกจะทำงานแบบนี้แล้ว จะต้องจำใจเสมือนว่าตัวเองกระปลี้กระเปล่าและเร่าร้อนมาก นายอย่างเขาเลยเหมือนตัวก่อเชื้อไฟ
ระฟ้าไม่เคยมีอะไรกับพนักงานของตัวเองถึงขั้นสอดใส่ มันเป็นกฎที่ตัวเองตั้งขึ้น ทุกอย่างคืองาน อย่างดีที่เขาพอจะช่วยพนักงานได้ก็แค่จูบปากแลกลิ้นหรือลูบไล้แค่พอรู้สึกเคลิบเคลิ้ม หลังจากนั้นคงอยู่ที่ความร่วมมือของแขกและเหล้าที่สาดลงคอเข้าไป แต่ของเหล่านี้ก็ใช่ว่าทุกคนจะกล้าร้องขอจากนาย เพราะภาพพจน์ที่ทุกคนเห็น นายเข้าถึงตัวยาก และมีบอดี้การ์ดคุ้มกันมากมาย ซ้ำร้ายไปกว่านั้น ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่านายน่าเกรงขามเกินกว่าจะเข้าใกล้ ดุดันและเขร่งขรึม
ถ้าไม่ทำอย่างนั้น ใครล่ะจะเชื่อฟังนายที่อายุ 28 ปีเต็มอย่างเขา มันไม่ใช่แค่เล้าจน์ คาสิโน หรืออาบอบนวดที่ Never Lover Land เท่านั้นที่ต้องดูแล ยังมีสถานบันเทิงอีกหลายที่ที่ขายสัมปทานให้คนอื่นบริหาร ภาระมันหนักหนาเกินกว่าจะแจกแจงไหว
“เรียนรู้อะไร”
มันพูดแล้วยิ้มแปลกๆ เหมือนต้องการสื่อความหมายบางอย่างให้ต้องคิด แต่ถ้าไม่ใช่ระบบเครื่องยนต์กลไกแล้ว ให้เค้นสมองทุกหยัก โลมก็ยังต้องใช้เวลาตรึกตรองอยู่ดี ถามเลยตรงๆง่ายกว่า
“ใครๆที่เรียกหานายก็เพราะเรื่องอย่างว่าทั้งนั้นแหละ นายเองก็คงจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกันสินะ เจ้คงบอกเทคนิคทางลัดให้แล้วสิ”
คิดไว้ไม่ผิดจริงๆ ไอ้เด็กนี่มันรู้ความหมายของเรื่องอย่างว่าถึงได้เบิกตาโพลงขนาดนั้น
“ทางล้งทางลัดอะไร”
ยัยเจ้นั่นบอกกำกวมจะตายใครจะไปรู้ แล้วไอ้ต้องการเรื่องอย่างว่าเหมือนกันมันเอาสมองส่วนดมกลิ่นมาคิดหรือไง ประสาทแดกเพราะฟาดกะหรี่เกินขนาดหรือเปล่า
“ในสัญญาระบุวันเริ่มนับใช้หนีคือวันที่พี่นายลงชื่อยอมรับ นี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว นายเหลือเวลาอีกกี่วันนะ สามล้านห้ากับเวลาที่เหลือเนี่ย ต้องเป็นซุปเปอร์สตาร์ของที่นี่เชียวนะถึงจะหาเงินจำนวนนั้นได้”
ให้ความรู้สึกเหมือนปลายกระบอกปืนจี้อยู่ที่ขมับ คำขู่เล่นเอาหดหู่ไปถึงหัวใจ ไม่เห็นจะง่ายอย่างที่พ่อบอกเลย แม่ก็บอกว่าไม่ยาก แค่อาบน้ำให้แขกและนวดคลายเครียดเท่านั้น แต่หลังจากนั้นนี่สิที่โลมรู้สึกหนาวๆร้อนๆ แม่บอกว่าหลังจากนั้นแขกจะทำอะไรให้ตามใจแขก
ประตูบานใหญ่ที่โลมกับไอ้พ่อเล้ามายืนอยู่นี้ไม่มีคนเฝ้าด้านหน้าเหมือนทุกห้องที่โลมเคยผ่าน เพราะคนหน้าโหดพวกนั้นยืนออกกันอยู่เป็นแผงๆตั้งแต่โถงลิฟท์แล้ว และดูเหมือนว่านี่คือชั้นบนสุดของอาคารฝั่งทิศเหนือ ตึกนี้เป็นตึกที่โลมยังไม่เคยมาเหยียบเลยสักครั้ง เงียบเหมือนปราสาทร้าง แสงไฟสลัวเหมือนเจ้าของไม่ได้จ่ายค่าไฟ
“เข้ามาสิ”
“ที่นี่ที่ไหน”
คนถามกวาดตาไปมาเหมือนเฝ้าระวังภัยสุดฤทธิ์ ดีนะที่ไม่ทำหน้าตาแบบนี้ตอนแก้ผ้าและนอนอ้าขาอยู่บนเตียง
“ห้องทำงานของชั้นเอง”
ไหนว่าที่นี่คือหอนางโลม แล้วไหนว่าต้องมาขายตัวใช้หนี้ แต่สถานที่ๆที่โลมยืนอยู่นี้คือห้องทำงานนาย ไม่ได้เสียใจที่ไม่ได้ขายตัวหรอกนะ แต่มันงงตรงที่ว่าโลมไม่ถนัดเป็นเลขาหรือธุรการพอๆกับขายน้ำให้ใครนั่นแหละ
“แล้วมาที่นี่ทำไมเหรอ”
“แล้วนายคิดว่าเราต้องไปที่ห้องไหน”
ชอบนักเชียวไอ้พวกเกรียนยอกย้อนเถียงคำไม่ตกฟาก อยากกำราบไอ้พวกนี้มานานแล้ว วันนี้ระฟ้ามีของเล่นแก้เบื่อแทนโน๊ตบุคที่ใช้ท่องอินเตอร์เน็ตยามทำงานถือได้ว่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเชียวล่ะ
“ห้องลอง”
“ที่นี่ก็ลองได้ เร้าใจไม่แพ้ห้องนั้นหรอก”
ห้องที่มีกระจกรอบด้านเร้าใจตรงไหนวะ หลอนจะตาย เหมือนมีสายตาจับจ้องตอนเอากันตลอดเวลาเนี่ยนะเร้าใจ ถึงจะเปิดไฟแสงสีชวนให้มีอารมณ์ก็เถอะ แต่มันก็ดูเหมือนกำลังถ่ายหนังโป๊อยู่ดี กระปู๋มันจะแข็งปึ๋งปั๋งได้ยังไง แค่คิดมันก็หดอยู่ใต้กระดองสองลูกแล้ว
“กลัวเหรอ”
“กะ กลัวที่ไหน”
วุ๊ย!! อยากตีปากตัวเอง เสือกคร่อมจังหวะในช่วงเวลาสำคัญ
“ห้องน้ำอยู่ทางซ้ายมือ ผ้าขนหนูอยู่ตรงตู้เก็บของใต้อ่างล้างหน้า”
สนองคุณอีกชุดใหญ่หลังจากคนไม่กลัวเค้าตอบโต้หน้าซีดปากสั่น คราวนี้มันช็อคนิ่งอยู่กับที่หลายวินาที ไอ้เด็กนี่มันน่าขำ ไร้เดียงสาเกินเหตุ เปิดเผยทุกความรู้สึกแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่จนถึงใช้หนี้หมดหรือเปล่า ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นแล้วค่อยๆส่ายหัวไล่ความรู้สึกอะไรบางอย่างก่อนจะหันมาจ้องหน้าต่อปากต่อคำด้วยอีกครั้ง
“ไม่ได้ปวดห้องน้ำ”
เกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อได้ฟังคำตอบ ไม่รู้จริงหรือแกล้ง เริ่มน่าสงสัยซะแล้วว่าไอ้นี่มันไร้เดียงสาหรือมารยาเอาตัวรอดกันแน่
“ไม่ได้ให้เข้าไปฉี่หรือทำอย่างอื่นหรอกน่า ให้เข้าไปอาบน้ำ อ่อ แล้วฟอกสบู่ให้สะอาดล่ะ”
“อะ อาบทำไม ก่อนมานี่อาบมาแล้ว ไม่เปื้อนหรอก มะ เมื่อกี้ยังไม่ลงไปเหยียบดิน”
ตกใจจนลิ้นพันกันเป็นขนมโปเต้เลย พอจะรู้แล้วว่าข้างหน้ามีอะไรรออยู่ แต่โลมยังไม่ได้เตรียมตัวและเตรียมใจจะมาเรียนรู้ขนาดนี้ มันเลยนึกถ้อยคำที่จะเอาตัวรอดแทบไม่ถูก
“ไม่มีแขกคนไหนเค้ารับบริการจากพนักงานที่เหม็นกลิ่นน้ำมันเครื่องหรอกนะ ไอ้กลิ่นที่มันติดตามตัวนายมะน่ะ ทำให้นกเขาไม่ขัน”
สู่รู้!! แววตาเย้ยหยันที่มองมาอย่างคนเป็นต่อนั้นทำให้ต้องกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ต้องการมองหน้าไอ้รากหญ้าอัมหิตนั่น หน้าตามันก็ดูดีมีสง่าราศรี คมเข้มและก็หล่ออยู่พอประมาณหรอกนะ แต่ไม่น่าหื่นกามแบบนั้นเลย นึกแล้วก็ขนลุกแบบแปลกๆ มันก้ำกึ่งระหว่างรังเกียจกับอยากเอาชนะขึ้นมายังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าเกลียดแววตาที่มองมาแบบนั้นที่สุด แววตาที่ทำให้โลมรู้สึกด้อยกว่าในทุกๆอย่าง
พ่อจะอาบน้ำให้สะอาดหมดจดเลยเชียว ลำไส้ใหญ่กับลำไส้เล็กพ่อจะปลิ้นออกมาแช่น้ำยาทำความสะอาด จะเอาไส้ติ่งแช่น้ำยาอุทัยให้สีสดสวยถึงใจไปเลยแม่ง!
แก้วทรงสูงด้านในมีน้ำสีอำพันในระดับมาตรฐานกำลังกลอกกลิ้งไปมาด้วยคนถืออยู่นั้นกำลังอารมณ์ดีเกินพิกัด มันใช่หน้าที่ของนายใหญ่ที่นี่ซะเมื่อไหร่ในการเทรนด์ใครสักคนเพื่อให้เป็นพนักงานขายบริการ แต่เพราะประวัติและภูมิหลังของเด็กคนนี้ที่รับรู้มาทำให้นึกเป็นห่วง เด็กที่เต็มใจจะทำงานนี้เพราะโดนบังคับ เต็มใจในส่วนของการชดใช้บุญคุณ แต่ไม่เต็มใจในสิ่งที่ต้องทำ คนที่เดินหน้ามาขอทำงานที่นี่ไม่ใช่เดินเข้ามาแล้วเป็นได้ง่ายๆ ต้องผ่านการคัดเลือก ผ่านการตรวจโรค และผ่านการทดลองงานถึงจะผ่านเข้ามาเป็นพนักงานของที่นี่ได้
ไม่มีใคร ในเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แห่งนี้ อยู่ในตู้กระจกติดเบอร์ ไม่มีระบบยืนเลือกแล้วชี้นิ้วแสดงความต้องการที่หน้าตู้ ระบบการให้บริการสวยหรูกว่านั้น มันไม่ได้ต่างอะไรกับเล้าจน์ดีๆเลย แขกสามารถเดินเข้ามาที่นี่ ฟังเพลงและสั่งเครื่องดื่มได้ตามปกติ แต่ถ้าอยากได้บริการพิเศษกว่านั้น คอมพิวเตอร์ไร้สายที่กำลังนิยมอยู่ในขณะนี้เปรียบเสมือนเมนูของพนักงานบริการของที่นี่ให้เลือก รายละเอียดและเงื่อนไขแตกต่างกันไปในแต่ละคน และถูกลงข้อมูลเอาไว้อย่างละเอียดถี่ถ้วนให้ได้ตัดสินใจ แต่ถ้าอยากได้คำแนะนำ มาม่าซังของที่นี่ที่ใครๆเรียกว่าเจ้จะเป็นคนทำหน้าที่นั้น
“ออกมาแล้วเหรอ”
ฤทธิ์สุราที่กรอกปากไปหลายแก้วไม่ได้ทำให้สมรรถภาพในการมองเห็นลดลง มีแต่จะยิ่งเพ่งพินิจพิจารณามากขึ้น ร่างเปลือยเปล่าท่อนบนที่ปกปิดท่อนล่างแค่เพียงผ้าขนหนูผืนเดียวกั้นนั้น เหมือนจงใจจะแกล้ง แกล้งไม่เช็ดตัวแล้วปล่อยให้หยดน้ำเกาะพราวไปทั่วทั้งหน้าอกเปลือยเปล่าและแผ่นหลัง หน้าอกมีมัดกล้ามบ่งบอกความเป็นชายเพียงน้อยนิด ผลพลอยได้มาจากเป็นช่างซ่อมในอู่นั่นแน่ๆ
“เสร็จแล้ว รีบมากเลยนะเนี่ย กลัวนายรอนาน”
รีบพันผ้าเช็ดตัวออกมาลวกๆ แต่เหน็บชายผ้าไว้กับเอวอย่างดี แต่ที่เสียเวลาจนเหล้าพร่องลงไปครึ่งขวดนั้นเพราะกลิ่นน้ำมันเครื่องมันติดทนนาน ต้องขัดต้องถูหลายครั้งกว่ากลิ่นจะหมด มันบอกเองนี่นาว่าขอสะอาดๆ
“รอได้อยู่แล้ว”
ถ้ารอแล้วแลกกับภาพที่ยืนยั่วอยู่ตรงหน้านี้ก็คือว่าคุ้ม ท่าทางตามธรรมชาติที่ไม่ได้ปั้นแต่งพอมองแล้วก็เพลินดี เวลาของระฟ้าเริ่มนับตั้งแต่ตอนนี้ได้เลย
“พร้อมแล้วก็มานี่”
ไม่รอให้เดินมาเองให้เสียเวลา คว้าข้อแขนแล้วรั้งทีเดียวเนื้อตัวนุ่มนิ่มก็กระแทกลงบนตัก อาการสนองตอบโดยการดีดตัวเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ แต่พอเจอมือรัดเอาไว้รอบลำตัวก็ต้องทรุดนั่งลงใหม่ แต่เหมือนคนที่นั่งอยู่บนตักนี้ไร้ชีวิต แข็งทื่อเป็นรูปปั้น แล้วก็สงบปากสงบคำโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิด
“อย่างแรกเลย ทำงานที่นี่ต้องกล้า ถ้าชั้นเป็นแขกและเลือกนายมาแล้ว ไม่พอใจยังไงก็ต้องทำรู้หรือเปล่า”
“อือ”
ไม่รู้จะตอบอะไรได้มากไปกว่านี้ มันรู้สึกแปลกๆที่นั่งตักเพศเดียวกันแล้ว และมันยิ่งกว่านั้นก็เพราะทันทีที่ได้สัมผัสมันผ่านกางเกงเนื้อดีก็รู้สึกวูบวาบขึ้นมาตรงท้องน้อย มันรู้สึกว่าอยาก....ปลดปล่อยเรื่องอย่างว่ามากๆ มันเป็นอารมณ์ที่อธิบายที่มาที่ไปไม่ได้ มันเกิดขึ้นตอนที่ก้นได้สัมผัสกับบางสิ่งบางอย่างบนหน้าตักกว้างอันนี้
“แรกๆที่เริ่มรับแขกใหม่ๆ ส่วนมากพนักงานจะประหม่า แต่นี่แหละคือสิ่งที่ลูกค้าชอบ อย่ารีบขึ้นคร่อมเป็นผู้นำเค้านะเข้าใจมั้ย ต้องรอดูท่าทีลูกค้าก่อนว่าเค้าอยากให้ทำอะไร”
“อื้อ”
ตอบรับให้รู้ว่าฟังอยู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเข้าใจสิ่งที่มันอธิบาย เพราะแค่ลมหายใจร้อนๆกับคำพูดที่เป่ารดหูและซอกคออยู่นี้มันก็เสียววูบวาบจนเกินจะบรรยายแล้ว มันชวนให้อยากเอาสองมือที่เก้งก้างขึ้นไปคล้องเอาไว้ที่รอบคอ แต่ยับยั้งสติเอาไว้ได้ว่าไม่ควร ไม่มีอะไรเสียหายและเป็นสิ่งที่ต้องจำใจทำอยู่แล้ว แต่ท่องไว้นะไอ้โลม สิ่งที่มึงคิดอยู่คือสิ่งที่ไม่ควร
“กฎของที่นี่เมื่อลูกค้าเลือกพนักงานได้แล้วจะต้องซื้อดริ๊ง หน้าตาก็จะเหมือนที่ชั้นถืออยู่นี่ น้ำนี่เป็นเหมือนตัวช่วยในเรื่องของความกล้า งานก็จะลื่นไหล 1 ชั่วโมงก็จะผ่านไปไวมาก”
“รับแขกหนึ่งคนใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวเองเหรอ”
“ใช่ ราคาที่บอกไว้คือราคาต่อชั่วโมง”
ตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์ขึ้นมาทันที ราคาค่าบริการของที่นี่แพงจนกลืนน้ำลายแทบจะไม่ผ่านพ้นคอ เพิ่งรู้ว่านั่นคือราคาต่อหนึ่งชั่วโมง โลมทำงานวันละ 8 ชั่วโมงได้ 200 ตกชั่วโมงละ 20 กว่าบาท แต่เหนื่อยสายตัวแทบขาดออกมาเป็นเส้นๆ เมื่อเทียบกับราคาเลขห้าหลักของที่นี่แล้ว ถือว่าเป็นงานที่เงินดีอย่างที่พ่อบอกจริงๆ ถ้าคืนหนึ่งโลมกล้ำกลืนรับแขกทีละเยอะๆไม่กี่เดือนโลมก็ใช้หนี้หมด นึกถึงวันนั้นแล้วก็มีกำลังใจเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งระดับ
“งั้นชั้นรับทุกชั่วโมงจนกว่าร้านจะปิดเลยได้ไหม”
“หือ เอาอย่างนั้นเลยเหรอ ที่นี่มีกฎสองข้อคือ รับแขกได้ไม่เกินสองครั้งต่อคืน แต่ถ้าอยากได้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงที่ร้านมีให้ แขกก็ต้องเบิ้ลราคาตามชั่วโมง ไม่มีเหมาจ่าย”
วันละสองชั่วโมงก็ยังดีวะ ก็ยังถือว่าคุ้มนะ สองชั่วโมงตกสามหมื่น แล้วถ้าแขกใจป๋าหน่อยซื้อเวลาทั้งคืนจะได้เยอะขนาดไหน คิดแล้วก็รู้สึกเนื้อเหมือนจะเต้นระบำได้ แต่โลมตั้งมั่นเอาไว้กับตัวเองแล้วว่าจะทำงานนี้แค่ใช้หนี้ให้พี่เกียรติหมดเท่านั้น ไม่ว่าจะเงินน้อยและเหนื่อยแค่ไหน แต่โลมก็ยังรักอาชีพในอู่รถที่ขวนขวายหาความรู้มาด้วยตัวเอง มากกว่างานดีแต่ไม่มีศักดิ์ศรีแบบนี้ แล้วงานนี่ก็ใช่ว่าจะมั่นคง พอแก่ตัวไปใครจะมาซื้อ ถ้าออกมาจ่ายเงินเลือกพนักงานแก่ๆ สู้กินน้ำพริกถ้วยเก่าอยู่ที่บ้านดีกว่า
“วันนี้จะให้ชิมน้ำเรียกความกล้าก่อนนะ หันหน้ามาสิ”
ไม่รอให้ไอ้มนุษย์หินนี่หันเองอีกครั้ง มือจับล็อคปลายคางเอาไว้แล้วหมุนให้มารับน้ำเรียกความกล้ารสขมเฝื่อนทางปาก เด็กใหม่ดิ้นขลุกขลักต่อต้านและสุดท้ายเหล้าก็ส่งผ่านปากลงไปในลำจนหมด ตัวเย็นเฉียบร้อนวูบวาบทันทีที่ได้รสสัมผัสแปลกใหม่ มือไม้เปลี่ยนจากจะทำร้ายร่างกายเป็นยึดบ่าเขาไว้แน่น ถ้าคนที่ไม่ถนัดลิ้มลองบรั่นดีแบบนี้ รสขมจะติดอยู่ที่เพดานและโคนลิ้น รสหวานจะรับรู้ได้แค่ชั่วอึดใจเดียว และรสฝาดเฝื่อนจะฝังแน่นอยู่ตามลำคอ ความร้อนของน้ำสีอำพันจะแล่นผ่านไปทั่วทั้งร่าง เราจะได้รู้จักกับลำไส้ทุกขดจากความร้อนที่แล่นอยู่นี้
ปฏิกิริยาของโลมทำให้รู้ว่ายังใหม่กับบทเรียนแรกนี้อยู่มาก ยังรับแขกตอนนี้ไม่ได้แน่ๆ โลมยังไม่รู้วิธีการเอาใจแขก ยังไม่รู้แม้กระทั่งต้องเริ่มต้นยังไง เรียวลิ้นที่เขาตั้งใจแช่ค้างไว้ในปากเริ่มขยับสำรวจโพรงปากของฝ่ายตรงข้ามช้าๆ ลิ้นอุ่นชื้นอีกก้อนก็ตวัดหลบหนีเหมือนให้ทาง มือเริ่มลูบไล้ไปตามโคนขาอ่อนเบาๆ แล้วย่ามใจที่จะสำรวจสูงขึ้นไปกว่านั้น เสียงครางแหบพร่าบางเบาผ่านพ้น่ออกมาจากลำคออย่างไร้สติ หน่วยตาปรือและเหม่อลอย ตาดำขลับฉ่ำเยิ้มไปด้วยแรงปรารถนาที่เพิ่งเริ่มการเรียนการสอนไปแค่ปฐมบทเท่านั้น เอ็นไซม์ในน้ำลายเริ่มให้ความหวานมาแทนทีรสขมไปทั่วทั้งโพรงปาก ลิ้นร้อนยิ่งเพิ่มความเร็วในการสำรวจและดูดชิมความหวานมากขึ้นกว่านั้น โลมเริ่มส่งลิ้นเข้ามาเกี่ยวทักทายด้วยท่วงท่าเชิญชวนที่ระฟ้าค่อยๆสอนให้
“สภาพที่นายเป็นอยู่ตอนนี้ ไม่มีแขกคนไหนหยุดอยู่แค่นี้หรอกรู้มั้ย”
เสียง อื้อ ครางออกมาจากลำคอเหมือนถูกขัดใจนักหนา แต่ที่ระฟ้าต้องผละออกมาแบบนี้เพราะเริ่มเป็นแค่ครูสอนไม่ไหว โลมไม่มีจริตของนายโลมเลยสักนิด ไม่มีการหลบหลีก มีแต่สนองตอบทุกการเรียกร้องของอีกฝ่าย
“จะเรียนต่อไหม”
“กะ ก็ได้ แต่ขอหายใจก่อน”
เกือบหลุดเสียงหัวเราะออกมากลางความต้องการที่อยากได้รับการปลดปล่อยเสียแล้ว ที่นิ่งเงียบไปนี่เพราะหายใจไม่ออก และที่ส่งเสียงไม่พอใจก็เพราะถูกปิดกั้นลมหายใจนานเกินไปนั่นเอง
“ทิ้งระยะเวลานานเกินไปจะทำให้ขาดตอนนะ”
“รู้แล้ว แต่มันหายใจไม่ทันเว้ย”
“ถึงเป็นผู้ชาย ต่อให้แขกเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ห้ามสบถคำหยาบ”
“ขอรับ กระผมทราบแล้ว แต่พอดีคุณพี่กินลิ้นผมแบบไม่บอกกล่าว เอาลิ้นมาพันเกลียวลิ้นผมจนหายใจไม่ทันน่ะขอรับ ขอพักสักแป๊บแล้วเชิญคุณพี่เอาต่อได้ตามสบายเลยนะครับ จะให้ผมขึ้นไปอ้าขอรอลิ้นคุณพี่เลยมั้ย”
“คนที่ต้องใช้ลิ้นบริการให้ลูกค้าคือนาย”
“อะไรนะ”
ตะโกนถามออกไปสุดเสียงเพราะกลัวมันเมาน้ำลายแล้วพูดผิด
“คนที่ต้องเป็นฝ่ายทำออรัลเซ็กส์คือนาย”
ชัดเลย!! โลมได้ยินไม่ผิด พอถึงจุดนี้แล้วอยากหยุดหายใจไปเลย แล้วแทบจะพ่นพรวดอากาศที่จ้วงเข้าไปสุดแรงเกิดทิ้ง อย่าว่าแต่ต้องอมกระปู๋ให้ใครเลย แค่ปลดปล่อยให้ตัวเองด้วยมือยังนานๆครั้ง แต่ละครั้งก็แค่เอาออก ไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรมากมาย แค่ใจพร้อม กายพร้อม และจังหวะพร้อม ก็ตัวเบาสบายแล้ว
แล้วนี่มันอะไร หา นี่มันอะไร
ไอ้ที่มันโป่งนูนออกมาตรงหน้าขามีแผ่นผ้าปิดกั้นนั้นมันอะไรกัน
แล้วทำไมถึงได้ร้อนและเสียววูบวาบบั้นท้ายได้ขนาดนั้น?
มันเกิดอะไรขึ้นครับเจ้านาย???????????????
-
โลมมมมม ถึงกับช็อค!!!!!
แต่ก็น่าเห็นใจเนอะ เด็กมันซื่อ
-
เด็กน้อยโลมต้องโดนสอนอีกเยอะแน่เลยเนี่ย แค่บทเรียนแรกก็ทำเอาลมแทบจับ :haun4:
-
:z3: :z3: ตัดฉับแบบนี้ ฆ่ากันเหอะ!
-
:m31: :m31: :m31: ค้าง อ๊ากกกก
รีบมาต่อนะค๊าาาาา ระฟ้าต้องถูกใจแน่ เอิ๊กกก :z2:
+1
-
ถ้างั้นคุณระฟ้าก็เหมาจ่ายโลมตลอดไปเลยสิ
-
แค่หลักสูตรพื้นฐานจะรอดไหมเนี่ย :z3:
-
คิกๆ ได้อานิสง วันเกิดใครเน้อ ส่งมาเราๆได้อ่านด้วย ดีจัยๆ :L2:
-
ตัดตอนแบบนี้ เอามีดมาจิ้มคอกันเลยดีกว่า... :z3:
ระฟ้าคงได้ซื้อชั่วโมงนายโลมไปตลอดชีวิต...หุหุ
-
:z1: นายโลมได้เรียนรู้งานโดยตรงจากนายใหญ่เลย ต่อไปนายใหญ่คงไม่ปล่อยให้ใครสอนงานแทนแน่
-
If i can't be yours
-
สอนเข้าไปเยอะๆ สุดท้ายก็คงได้ใช้กับตัวเองนะคะคุณระฟ้า :laugh:
-
อั่้ยย๊ะ
เจ้านาย สอนเด็กคนนี้ได้ แต่อย่าให้ใครมาสอนน้องโลมอีกนะ
ไม่ย๊อมไม่ยอม
แต่ก็อย่างว่า ไม่แน่เจ้านายอาจจะติดใจเด็กเองก็เป็นได้ ฮ่าๆ
-
:jul1: :jul1:
โลมต้องสอนอีกนานน่ะเนี๊ยะ
แค่บทเรียนแรกก็เริ่มไม่ไหวซะแล้ว
:laugh: :laugh:
-
:z1: :pig4:สอนกันอีกนานต่ะ
-
o18 หึหึ น้องโลมยังคงต้องเจออีกหลายบทเรียนนะคะลูกกก นี่แค่เริ่มนะเนี่ยยย
ท่าทาง*นาย*ระฟ้า คงต้องใช้เวลา*สอน*อีกนานเลยนา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :z1:
-
โอ๊ยยยยย!!!! เอาอีก :impress2:
-
Follow Me, Lesson 1 :laugh:
-
อ่ะฮิ๊วววววว เจ้านายกะจะสอนรวบยอดเลยไหมเนี่ยย
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
จะสอนนายโลมมือใหม่จนขั้นสุดท้ายมั้ยคะคุณระฟ้า
แกล้งเทคบ่อยๆ น้องจะได้ไม่ต้องออกรับแขกเนอะ รับนาย อย่างเดียวก็พอ o18
-
ตายแต่อีหนู๋ 55555555555
-
55555 นู๋โลมเอ๋ย ตายแน่งานนี้
ว่าแต่คุณระฟ้า ถ้าสอนแบบครบขั้นตอนแล้ว จะยอมปล่อยโลมไปรับแขกได้เร้ออ
o18
-
เอาแล้วไง บทเรียนแรก ฮิ้วววววว~
-
คนสอนก็กวน คนถูกสอนก็กล้าๆกลัวๆ มันจะไปได้ไกลแค่ไหนน๊อ :o8:
-
สนุกมากๆๆๆค่ะ
โลมตลกดี
-
น้องโลมมม
ถ้าจะไม่ประสีประสาขนาดนี้ :man1: :man1:
มีแววว่าจะเก็บไว้กับตัว ขอให้โลภมากๆ อย่าได้ส่งน้องขาย :pigha2:
-
โลมเอ๋ยโลม แค่น้ำจิ้มนะเนี่ย
ถ้าเจอคอมโบเซ็ทของคุณระฟ้าเข้าไป จะเป็นไงหนอ :-[
-
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
-
อ่า น้องโลมจะกลายเป็นนายโลมจริงเหรอ อีตาคุณระฟ้าจะส่งลูกแกะให้หมาป่าลงจริง ๆ เหรออ :o8:
ปล. ตอนนี้อ่านแล้วบางครั้งงง ๆ ว่าบทไหนเป็นบทของใครพูดเวลาสลับไปมาอ่ะค่ะ แล้วก็คำที่ใช้ผิดนะคะ อัมหิต --> อำมหิต
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก อยากจิอ่านต่ออออแล้วอะ :กอด1:
-
ถ้าจะมาค้างๆอย่างเน้............ :z3:
แถมมีแววว่าจะดองด้วย............. :z3:
คนแต่ง........................ :angry2:
-
ระหว่างคนสอนกะคนถูกสอนใครจะเสร็จใคร
-
น้องโลมช่างใสซื่อเหลือเกิน กลัวระฟ้าจะอดใจไม่ไหวจริงๆ 55+
:o8: :o8:
-
มันค้างมากเลย T^T
-
เอาแล้ววววววววววววววววว
แอบจัดหนักตอนนี้ คึคึคึ
โลมจะทำไงนิ น่าสงสาร เห็นแบบนี้แล้วคิดถึงพี่ดินเลยวะ
-
แค่สอนกันวันแรก
ก็เล่นสีกันจนไฟลุกท่วมเล้าแล้วจ้า
:z1:
คนอ่านไม่ไหวจะทน
ระฟ้าเก็บน้องไว้กินเองดีกว่า
อย่าเอาไปขายทอดตลาดเลยน้า
น้องออกจะน่ารักขนาดนี้
:-[
-
โลมเริ่มเครื่องติดซะแล้ว ระฟ้าเองก็คงเหมือนกัน ตอนหน้า... หุ หุ หุ
-
o22 หนูนายโลมช็อค ฮ่าๆๆ
แต่ไม่เปงไรเนอะ เด่วเจ้านายเค้าค่อยสอนให้ :z1:
-
คนที่จะทนไม่ไหวน่าจะเป็นคุณเจ้านายระฟ้านะ
ระฟ้าคงจะสอนโลมไว้บริการตัวเองมากที่จะส่งให้แขก :laugh:
-
กลัวว่าคนสอนจะติดใจ เหมาสอนตลอดชีวิต ไม่คิดให้ไปลองวิชากับใครแน่เลย
-
:-[ :-[
-
ยังต้องเรียนรู้อีกมากนะโลมนะ
คุณระฟ้าใจเย็นๆละ
-
หุหุ สอนเสร็จแล้วจะปล่อยเหรอ +1
-
โอย ชอบอ้า อยากให้มาต่อไวๆ ได้มั้ยค๊าาาาาาาาาาาาา :sad4: :sad4: :sad4:
อยากอ่านเรื่อยๆเลยยยยยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:impress2:เวลาเรียนรู้นาวไกลอ่ะ น้องโลม ..ระฟ้าตั้งใจสอนดีๆนะ :]]
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก หลงรักนายโลมซะแล้วสิ :-[
-
น้องโลมน่ารักอ่า
ระวังเหอะนายระฟ้าจะหลงเสน่ห์น้องโดยไม่รู้ตัว :z1:
-
เอ่อ....ประเดี๋ยวนะคะ (ยกมือถาม - -)
คุณท่านบอกว่าจะดองเรื่องนี้ชิมิเจ้าคะ?
แล้วเผอิญตอนที่มาลงนั้น...มันช่างค้างเสียนี่กระไรนะเจ้าคะ!?
โอ้วโนววววว ขออีกตอนให้ไม่ค้างได้มั้ยคะ....คือ...คือ....ฮือๆ T^T
มาอีกตอนเฮ้อออออออ
-
สงสัยนายจะได้แหกกฎแล้วมั้ง
โดนความไร้เดียงสาเข้าไป
เด็กน้อยอย่างโลม ก่าคาสโนวาตัวพ่อ แบบเจ้านาย
ใครจะแพ้ใครก่อนน้าาา
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
รู้สึกว่า เจ้านายไม่ได้ติดใจเด็กโลม
แต่เด็กนี่สิ ชักจะยังไงๆ
-
ท่าทางนายโลมยังต้องเรียนรู้อีกมากนะ คงต้องสอนกันยาว
-
:กอด1:เขาจะสอนกันถึงบทไหน หว่า
-
ค่อยๆ เรียนรู้ไปทีละนิดทีละหน่อย
เดี๋ยวก็ได้เป็นนายโลมสุดฮอตประจำเลาจ์
(ถ้าเจ้านายเค้ายอมน่ะนะ) :z1:
-
o22 ค้างอย่างแรง นายเอกเรื่องนี้เปรี้ยวมากค่ะ ^_^
เจ้านายนี่ก็ใช่ย่อยนะ ฮิๆ มีสองสามบุคลิกในคนเดียวกัน
สงสัยว่ายัยผู้หญิงที่มาด้วยนี่คือใคร เป็นแฟนกับระฟ้าเหรอ?
สะดุดชื่อระฟ้ามากเลย ณ จุดนี้ ชื่อแนวมากกกก สุดๆ นึกว่าจะเป็นเคะซะอีก
ส่วนกึกก้อง แมนมากกกก! ทำงานเป็นช่างซ่อมรถอีก
แล้วจะเป็นไงเนี่ยถ้ามาทำงานเป็นคนขายบริการ - -
ขอบคุณค่ะ
-
โลม :monkeysad:
-
:กอด1:
-
โลมถึงกับช็อค เลยหรอลูก
-
คิดภาพตอนต่อไปไม่ออก
จะรักกันยังไงน๊า ><
-
เธอจบแบบว่านะ เฮ้อขัดใจสุดสุด
-
ยังสอนไม่จบหลักสูตรเลย
กลับมาต่อก๊อนนนนนน :serius2:
-
ตายแล้วน้องโลมมมมมมมมมมม
แล้วแบบนี้จะไหวเร้ออออออ
-
กรี๊ดดดดดดดดด จบแบบนี้ทำร้ายกันมากกค่ะ :haun4:
หนูโลมน่ารักไร้เดียงสามาก แบบนี้กว่าจะสอนกันจบก็คงทั้งชีวิตใช่มั๊ยค่ะคุณระฟ้า
-
น้องโลมใสซื่อแบบนี้ คงต้องสอนกันอีกนาน กว่าจะจบหลักสูตรนายระฟ้าคงอยากจะเก็บไว้เอง 555
-
:m20:555 +1 ก็แล้วกัน
-
ระฟ้าต้องติดใจโลมเป็นแน่แท้
จากนั้นก็จะคอยหึงห่วงและแปรเปลี่ยนเป็นความรัก
โอ้นายระฟ้าของโลม
แล้วโลมจะทำตัวแบบใหนเมื่อต้องมารักเจ้านายคุณระฟ้า
ที่มีศักดินาต่างกันเช่นนี้
เริ่มสงสารโลมแล้วสิ คงต้องรับชะตากรรมเป็นนายโลมต่อไปอิๆๆๆๆๆ
-
นายโลมที่รับแขกได้คนเดียวคือ ระฟ้า
-
ท่าทางเหมือนจะได้แขกขาประจำนะคะโลม :laugh:
และคงจะเป็น แขกคนแรก คนสุดท้าย และคนเดียว นั่นแหละหนูโลมเอ๋ย :impress2:
-
สอนไป... สอนมา...
กลัวครูคนสอนจะไม่ยอมปล่อยลูกศิษย์
ออกไปใช้วิชาความรู้ที่เรียนมานะสิ o18
กด+ กดเป็ด ขอบคุณ TRomance ครับ
อยากรู้จริงๆ ระฟ้าจะสอนโลม ถึงขั้นไหนกัน :z1:
-
โอ้ยยย นายโลมสนุกมากๆๆ น่าติดตามอ่าา
ระฟ้าดูเท่มากๆเลยค่ะ
กะลังสนุกเลย มาต่อไวๆน้า
-
ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะสินะ
-
ระฟ้าก็จัดการน้องเป็นของตัวเองซะเลย
-
ระฟ้า จะปล่อยให้โลมไปรับแขกจริงๆ อะเหร๊ออออ :haun5:
-
โอ้ยตายๆจะไหวยังไงเนี่ยรออ่านตอนต่อไปคับ
-
น้องโลมจะรู้มั๊ยเนี่ยว่ามันจะเกิดอะไรต่อจากนี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :haun4:
-
รอบทเรียนต่อไป อิอิ :haun4:
-
โว้วววว แค่บทเรียนแรกยังงง ... :m25:
หึหึ โลมซื่อๆดีอ่ะ ชอบบบ
,,รอตอนต่อไปน้าาา +เป็ด +1 เรียบร้อย
:pig4:
-
ค้างอย่างแรงค่ะ
น้องโลมน่ารักขนาดนี้
ยังจะปล่อยน้องโลมให้ไปรับเเขกอยู่เหรอเนี่ย
:z3: :pighaun: :haun4:
-
555+ นี่แค่เบสิคนะเนี่ยน้องโลม แอบลุ้นว่าจะมีบทต่อจากนี้หรือป่าววว :z1:
-
:laugh3: คนสอนท่าทางจะแย่พอๆ กับคนถูกสอน
น้องโลมก็ดูจะร้ายเดียงสามั่กมาก แบบนี้คุณระฟ้าจะสอนไปได้อีกกี่กระบวนท่าหล่ะเนี่ย :try2:
มาทำหน้าที่ต่อไป o12
จะต้องจำใจเสมือนว่าตัวเองกระปลี้กระเปล่าและเร่าร้อนมาก ==> กระปรี้กระเปล่า
ในสัญญาระบุวันเริ่มนับใช้หนีคือวันที่พี่นายลงชื่อยอมรับ ==> หนี้
แววตาเย้ยหยันที่มองมาอย่างคนเป็นต่อนั้นทำให้ต้องกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ต้องการมองหน้าไอ้รากหญ้าอัมหิตนั่น ==> อำมหิต
จะให้ผมขึ้นไปอ้าขอรอลิ้นคุณพี่เลยมั้ย ==> ขา
-
:z3: โลมใสมากกกกกกก คุณระฟ้ารับไว้เลี้ยงดูเองเลยเจ้าค่ะ คิกๆๆๆๆ
นี่ขนาดแค่บทแรกนะคะเนี่ย แล้วบทต่อไปจะเป็นยังไง ไม่อยากจะจิ้นเลยค่ะ :impress2:
-
สงสารนายโลม (จริงๆนะ :z1:)
ต้องมาทำงานที่ไม่เคยทำ
งานมันช่างแตกต่างจากที่อู่ซ่อมรถราวฟ้ากับเหว
แต่เพื่อเงิน และเพื่อหนี้ที่ไม่ได้ก่อ สู้ต่อไปนะโลม
หึหึ :z1:
-
แน่ใจว่าจะหยุดแค่สอนนะนาย...เกือบเตลิดไปแล้ว :o8:
-
ต้องสอนกันอีกนานกว่าจะเป็นงาน :impress2:
-
โอ่ย ยยย สอนต่อๆด่วนฮ่ะ คุณระฟ้า :z1:
น้องโลมสู้เค้านะเค่อะ :-[
-
:-[. มาจิ้มคะ....รอตอนต่อน้องโลมนะคะ
แอบค้างอ่ะ. :z3:
-
อะไรมันจะบรมค้างได้ขนาดนี้หนา
คนเขียนใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ค้างได้โล่ไปเลยอ่ะ
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆต่อ
ระฟ้าคงจะสอนไว้ใช้เองล่ะสิ
ชิมิๆๆๆๆๆๆ :z1:
-
ตายแล้ว...อะไรแข็งๆน่ะ (?) :o8:
-
บ๊ะ ถ้าโลมจะซื่อแสนซื่อขนาดนี้ 555555. ชอบบ บบ บบ o22
-
แบบว่า ... กรี๊ดกับบทเรียนจริง ๆ เล้ยยยยยยยย .. ฮิฮิฮิ .. :z3:
ไงล่ะ ๆ นายระฟ้า .. น้องโลมน่ารักจนเริ่มจะหยุดไม่ไหวสินะ แอร๊ยยยยยยยยย 55555+ :impress2:
แบบนี้ตอนหน้าน้องโลมของเราจะโดนสอนกินไอติม??มั้ยเนี่ย .. กร๊๊ดดดดดดดดด >_______< :m25:
-
ค้าง น้องโลมยังเรียนไม่จบบทเรียนเลย :z3:
-
“หึ เดินนะไม่ใช่นั่งสมาธิ มีสติบ้าง”
นั่งสมาธิก็ต้องมีสติไม่ใช่รึ กำหนดลมหายใจเข้าออก
ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นแล้วค่อยๆส่ายหัวไล่ความรู้สึกอะไรบางอย่างก่อนจะหันมาจ้องหน้าต่อปากต่อคำด้วยอีกครั้ง
ส่ายหัวเบาไปมั้ง สะบัดหัว
:L2:
-
น่ารักอ่ะ ใสๆ 55
-
โลมหายใจไม่ทันเลยหน่ะเห็นม้ายยย :laugh: :laugh:
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยยยยยย
-
โอ้ย ใจจะขาด ไม่อยากให้ โลมขายตัวเลย ให้ตาย ระฟ้าจ๋า ซื้อขาดแล้ว เก็บ ไว้เป็น สมบัติสำคัญส่วนตัว ขึ้นหิ้งเลยเถอะ ไม่งั้น ไม่มีแรงตามอ่านอ่ะ แค่นี้ ก็ มือเท้าอ่อนเปลี้ยไม่มีแรงแล้ว
-
กว่าจะสอนกันจบ :z1:
-
อ้ากกกกก นี่ยังแค่น้ำจิ้ม ถ้าจัดเต็มจะเปนยังไง แค่คิดก็... หุหุ
นายเอกของเราใจกล้าน่าดู โฮะๆๆๆ จะปูเสื่อรอนะเจ้าคะ
-
ระวังเด็กมันยั่วนะเจ้านาย :z1:
-
โธ่ๆๆๆน้องโลมสงสัยว่าจะต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยน่ะเนี่ย
คงต้องสอนกันอีกยาวแน่แน่ กว่าจะได้เลื่อนระดับขั้น
-
ฮาความคิดของโลม :laugh: :laugh: เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ
อร๊ายยยย เค้าเริ่มสอนขั้นพื้นฐานกันแล้ววววว
งานนี้คุณรากหญ้าได้กำไรเห็นๆ :haun4: :haun4:
รอขั้นต่อไปนะคะ
ขอบคุณจ้าาาาา
-
โลมเถียงได้น่ารักอ่ะ 55555
คุณระฟ้าถึงขนาดมาทดลองงานเองอย่างงี้ จะให้โลมรับแขกจริงอ่ะ....?
เรื่องใหม่สนุกๆๆ.........!!!
-
เอ่อ แบบว่า... มาซัก 5 ตอนรวดเลยได้มั๊ยคะ
คือว่า....ค้างมากค่ำ
-
:z1:
ระฟ้าทำอะไรโลมมมมมม
กรี ส สสสสสสสสสส
:o8:
-
:z1: :z1:
ทดลองงานแบบนี้.....
o13
-
:m20: อยากได้ปู้ชายคนนี้มานอนกอด
โถ่ถัง อกอีแป้นจะแตก ลูกชายแม่ (ตั้งตัวเป็นแม่ยกอย่างเป็นทางการ)
ระฟ้า ใจเย็นๆน่ะ น้องยังใหม่ อย่ารุนแรงล่ะ เดี๋ยวน้องร้องให้น่ะ
-
มานอนรอคนเค้าลองงาน :haun4: :haun4:
:pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 4 นายโลมกับรักจนตรอก
***หมายเหตุ
๐ ส่วนที่เป็นสีเขียวอมฟ้า คือส่วนที่ นายเอก (โลม) เป็นคนเล่าความคิดออกมานะคะ
๐ ส่วนที่เป็นสีน้ำตาล คือส่วนที่พระเอก (ระฟ้า) เป้นคนเล่าความคิดค่ะ
จะได้ไม่งงเวลาอ่านนะคะ :กอด1:
“มึงเป็นอะไรวะโลม ถูปากอยู่นั่นแหละ แดกใบตำแยมาหรือไง”
“เปล่า”
“แล้วมึงจะถูให้มันเห่อมันบวมทำไมวะ ได้แรงบันดาลใจมาจากแองเจเลน่า โจลี่ เหรอ”
“ใครวะ อนาคอนด้า เจลลี่”
“วุ้ย ไอ้ควาย ไฟยังเข้าไปไม่ถึงรึไง บ้านน่ะ”
“เข้าถึง แต่ไม่มีเวลาดูหรอก”
“มากินข้าวได้แล้ว งานยุ่งมากเลยเหรอวะ”
“เออ...ไม่อยากดองไว้มาก กูยังมีงานอีกร้อยพันอย่างที่ต้องทำ”
“ชีวิตมึงนี่เกิดมาใช้กรรมจริงๆ”
ผมยักไหล่ เฉยๆเสียแล้วกับคำพูดที่เหมือนจะตอกย้ำปมด้อย หรือกระตุ้นความน้อยเนื้อต่ำใจ มันหายไปนานแล้วความรู้สึกนั้น มันมีแต่ความรู้สึกที่ว่า ถ้าชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป
“เหมือนกู เมียสองลูกสี่ ตีกันทุกวัน ไม่เบื่อกันหรือไงวะ แดกข้าวหม้อเดียวกันแท้ๆ กัดกันอยู่ได้”
“เมียสองต้องห้าม มึงไม่เคยได้ยินเหรอเหน่ง”
“เคย กูเลยตั้งใจหาคนที่สามมาลบอาถรรพ์อยู่เนี่ย ฮ่าๆ ทุกวันนี้เสาบ้านแค่โยก กูจะให้แม่งถล่มลงมาเลย ดีมั้ยวะ”
“แค่นี้ยังจนไม่พอ ยังปากกัดตีนถีบไม่สมใจอีกเหรอวะ”
“ทำไงได้ กูไม่ได้เรียนสูงๆนี่หว่า ทำได้แค่นี้แหละ”
“มึงอย่าเอาสูงต่ำดัมมี่อะไรนั่นมาอ้างเลยว่ะ มันอยู่ที่ตัวมึงเอง”
“เทศน์กูอีกแล้ว นิมนต์มึงมาฉันข้าวเลยแล้วกัน มาๆ”
ปัดฝุ่นออกจากตูดสองสามสีแล้วเดินไปเปิดก๊อกน้ำล้างมือ เหน่งเป็นเพื่อนร่วมอู่ที่อยู่มาก่อนหลายปี มันจบ ม.3 แล้วมาฝึกงานที่อู่เลย ด้วยสภาพแวดล้อมที่เราอยู่กันนั้น พูดตรงๆตัวอย่างดีๆมีให้ดูน้อยมาก แล้วการดำรงชีวิตของคนรอบๆตัวก็มีผลต่อความคิดของคนเหมือนกัน มันอาจจะไม่ใช่กับทุกคน แต่มันก็มีส่วนกับเหน่ง ไอ้นี่มีแฟนตั้งแต่เรียน เมียคนแรกท้องตอนอายุ 15 ภายในห้าหกปี เหน่งทำสถิติปั๊มลูกได้ 4 คนจากเมียคนแรก เมียคนที่สองของมันนี่ได้ข่าวว่ามีลูกไม่ได้ เมียทั้งสองคนอยู่บ้านเดียวกันกับมัน ช่วยกันเลี้ยงลูกไปนั่นแหละ ทะเลาะกันตามประสา ไอ้เหน่งมันดีตรงที่มีลูกมีครอบครัวตั้งแต่อายุยังน้อย แต่มันก็รับผิดชอบดี ไม่ว่าจะพลาดจะอะไรมันก็เก็บลูกไว้ทุกคน เลี้ยงลูกตัวเองเหมือนพ่อแม่คนอื่นๆ ทุกวันนี้มันเครียด แต่มันก็พยายามไม่เครียดด้วยการคอยตอแยแขวะผมเล่น ก็ปล่อยให้มันเล่นตามสบาย ไม่อยากให้มันคิดมาก เพราะมันเป็นเสาหลักครอบครัว เหน่งแก่กว่า 2-3 ปี แต่เพราะเราสนิทกัน เลยกลายเป็นเพื่อนๆกันไป เด็กอู่ก็แบบนี้แหละ แยกรุ่นพี่รุ่นน้องลำบาก
“วันนี้มีส่งรถเหรอวะ เห็นมึงช้อนข้าวเหมือนจะไปแข่งโอลิมปิกเลยว่ะ”
“เออสิ”
“เอ้า ผลไม้ล้างปาก”
มันยื่นกล้วยหอมทองลูกเต่งตึงมาให้ แต่นรกเถอะ ผมกลืนข้าวลงคอทั้งๆที่ยังไม่เคี้ยว ช้อนแทบจะหลุดออกจากมือ มองหาแก้วน้ำเหมือนตัวเองเดินอยู่กลางทะเลทราย ลำคอแห้งผาก
“เป็นอะไรวะ มึงเห็นกล้วยแล้วอายหน้าแดง เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เปล่าโว้ย กูสำลักข้าว ข้าวมันติดคอ แค่ก แค่ก”
ไม่ได้แสดงให้มันสมจริง แต่ข้าวติดคอจริงๆ นรกแตกมากวันนี้ พยายามทำงานหนักให้ลืมๆเรื่องเมื่อคืนให้สนิท ไอ้ฉิบหายเหน่งก็ทำให้ต้องคิดถึงเรื่องเมื่อคืนมาซะอย่างนั้น
เมื่อคืน
เรื่องเมื่อคืน
เหตุการณ์เมื่อคืน
ไม่คิดอยากจำเลย
แต่มันยากที่จะลืม ร้อนวูบวาบตั้งแต่ตอนที่ไอ้เหน่งยื่นกล้วยมาให้แล้ว
ไม่ได้เห็นด้วยตา และรับรู้ทุกความรู้สึก
เคยแต่ทำให้ตัวเอง ยังไม่เคยมีใครมาทำให้เลยสักครั้ง เข้าใจแล้วว่าทำไมธุรกิจพวกนี้ ทั้งๆที่เป็นธุรกิจที่น่ารังเกียจในสายตาคนอื่น แต่กลับเป็นอาชีพที่ทำรายได้สูงจนตัวเองยังตกตะลึง ครั้งแรกสำหรับการเรียนรู้และเป็นนักเรียนที่ว่าง่ายอย่างที่เจ้านายคนใหม่บอก ผมได้เงินติดมือกลับบ้านมาห้าพัน เงินจำนวนนี้เท่ากับเงินที่ต้องอาบน้ำมันเครื่องต่างเหงื่ออยู่ร่วมเดือน
ยอมให้มันกระหยิ่มยิ้มย่องแล้วบอกว่าโลมเป็นเด็กดี เพราะสิ่งที่มันสอนนั้นคือเรื่องใหม่ถอดด้ามสำหรับผม ยอมรับว่ามันตื่นเต้นและรู้สึกดีกว่าทำให้ตัวเองมาก ปลายทางคือการปลดปล่อยเหมือนกัน แต่ความรู้สึกที่ได้รับต่างกันจริงๆ
ถึงแม้จะเป็นครั้งแรก แต่รู้เลยว่าไอ้พ่อเล้ามันช่ำชองเรื่องนี้แค่ไหน จังหวะและการลื่นไหลของลิ้นที่ตวัดไปมาเหมือนกำลังหยอกล้ออยู่กับสิ่งตรงหน้านั้นเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา ทั้งลีลาครอบครองและตวัดดูดกลืนกระชากความรู้สึกในลอยหวืออยู่ในที่สูง ดิ้นรนและขวนขวายหาทางหลีกหนีทุกความทรมาน ก็ยิ่งถูกก้อนเนื้อนุ่มตอกย้ำความรู้สึกเดิมๆอย่างนั้นจนปลดปล่อย ปลายเท้าจิกพื้น เกร็งจนเจ็บ ข้อนิ้วระบบจนรู้สึกเหมือนมันจะหลุด ่เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลานั้นไปแล้ว เหนื่อยหอบจนเหมือนจะหยุดหายใจ แต่ก็ตัวเบาสบายเหมือนนั่งอยู่บนปุยของก้อนเมฆที่สดชื่น
แค่บทเรียนบทแรกก็เล่นเอาอยากกลับไปทำอู่รถจนกว่าจะได้เงินมาใช้หนี้ แต่เวลาที่ไอ้พ่อเล้ามันขู่ไว้นี่สิ เพราะเวลาน้อยนิดที่บีบบังคับนี่แหละที่ทำให้ต้องกลับไปทุกข์อย่างเดิม ไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะออกไปรับแขกได้ เอาแค่งานที่ไอ้รากหญ้ามันเรียกว่างานบริการ ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาปัญญาจากไหนมาทำให้แขกติดใจ ทำอย่างที่มันทำให้ดูเป็นตัวอย่างนั้น บอกตรงๆเลยว่ากัดลิ้นตายง่ายกว่า
ขายตัวไม่ใช่งานง่ายๆอย่างที่ใครปรามาสเลย จะมีใครสักกี่คนที่ยืดอกบอกว่าอาชีพทที่ใฝ่ฝันคือขายบริการ ถ้าไม่เกิดภาวะจำเป็นจริงๆ ไม่มีเหตุการณ์บีบบังคับ ก็คงเป็นเด็กไม่รู้จักคิดที่ฟุ้งเฟ้อตามเพื่อนตามสมัยนิยมแหละมั้ง แต่มันก็ไม่ใช่งานง่ายๆอยู่ดี
มันไม่ใช่แค่ไปนอนเฉยๆแล้วให้เค้าทำอะไรกับตัวเราก็ได้ตามใจลูกค้า แต่ต้องเป็นเราที่ต้องทำและเอาใจลูกค้าไม่ว่าเค้าจะชอบแบบไหน และไม่ว่าลูกค้าคนนั้นจะแก่คราวพ่อ แก่คราวลุง อ้วน พุงโลหรือหัวล้าน เราเลือกลูกค้าไม่ได้ แต่ลูกค้าเลือกเราได้ ด้วยเงินที่เค้ากล้าทุ่มจ่าย ตราบใดที่เราให้เงินเป็นเป้าหมาย ตอนนั้นเราก็ต้องหลับหูหลับตาทำให้แขกพอใจมากที่สุด
ทั้งหมดนี้ ไม่ได้ใฝ่รู้เองเลยให้ตายเถอะ แต่เพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายและเป็นครูมันสอนมา มันทำให้ดูมันไม่อาย แต่หุ่นทดลองนี่สิไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหน นอกจากบ่าที่ทั้งกว้างและแข็งไปด้วยมัดเนื้อของไอ้เจ้านายคนใหม่นั่นแหละ
“โลม เย็นนี้มึงรีบกลับไปขะ ทำธุระมั้ยวะ”
ไอ้เหน่งมันเกือบจะหลุดปากอย่างที่มันเคยชินว่าไปขายตัว แต่ผมถลึงตาปรามมันไว้ก่อน เพราะปรายตาไปเห็นว่าเถ้าแก่ยกคิ้วมองมาทางนี้ ไม่อยากให้ตาลุงนี่รู้มาก เพราะถ้าเถ้าแก่รู้ ทุกคนรู้ โลกก็จะรู้ตามไปในที่สุด
“ไม่รีบเท่าไหร่ ทำไมวะ”
ที่ไม่รีบเพราะไม่อยากไปที่อาณาจักรหื่นกามนั่นแล้วเจอเจ้านายรากหญ้า ไม่รู้ตอนมองเห็นหน้ามันท่ามกลางแสงไฟแล้วจะทำหน้ายังไงดี รู้สึกประหม่า มันก้ำกึ่งระหว่างเขินกับกระอักกระอ่วน ท่าทีผมออกตัวแรงว่ารังเกียจทั้งอาชีพขายตัวและให้บริการแขกผู้ชาย
แต่เมื่อคืนผมนั่งคร่อมตักมัน ยอมให้มันป้อนเหล้าด้วยปาก และใช้ลิ้นแทนช้อน ใช้น้ำลายแทนมิกเซอร์ และเราก็คลุกเคล้ากันอยู่แบบนั้น จนสุดท้ายปลายทางด้วยการที่มันใช้ลิ้นเป็นตัวอย่างของหัวใจหลักในการบริิการให้ผมดู
อยากจะกรีดร้องขัดขืนอยู่เหมือนกัน ติดอยู่ตรงที่ว่า ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีจริตมารยาเรื่องอย่างนั้นเลยสักนิด ไม่รู้จะต่อต้านมันไปทำไม ในเมื่อตอนที่เดินเข้าไปที่นั่น ผมก็ใช้ขาสองข้างของตัวเองนี่แหละเดินเข้าไป ยังจำวันที่มันเล่นหนังสดให้ดูตรงทางเข้าหลังร้านได้ดี
“จะชวนไปตลาด”
“ไปสิ”
“อุวะ วันนี้ทำไมมึงใจง่าย”
ไอ้เหน่งเลิกคิ้วสูงแปลกใจที่ผมตอบรับคำชวน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตลาดคือสถานที่ต้องห้ามสำหรับผม ทุกคนในอู่จะรู้หมดว่าผมตระหนี่และมัธยัสแค่ไหน ไม่มีใครรู้หรอกว่าในแต่ละวันผมมีเงินติดกระเป๋าแค่ 50 บาท เงินเดือนทั้งหมดผมเก็บไว้เองแค่ สองพัน ที่เหลือให้แม่หมด เพราะเค้าตั้งกฎเอาไว้แบบนั้น แล้วบอกผมว่าเค้าจะเตรียมข้าวปลาไว้ให้ผมเอง ถึงแม้ที่ผ่านมามันจะมีกับข้าวบ้างไม่มีบ้าง ก็แล้วแต่ว่าวันไหนแม่ออกไปหาเลขเด็ดหรือเปล่า และถ้าวันไหนที่พ่อเมาแล้วอาละวาด วันนั้นแม่ก็จะหนีออกจากบ้านทิ้งให้ผมดูแลตัวเองแบบบุฟเฟต์ ส่วนพี่เกียรติ ขานั้นไม่ค่อยอยู่บ้าน เค้าต้องไปประจำโต๊ะบอลของนาย ขายหวย และล่าสุดนี่ได้ยินแม่พูดว่านายพี่เกียรติเอาตู้ม้ามาลง รายได้ดี เด็กนักเรียนติดกันงอม เพราะอย่างนี้ละมั้งผมถึงได้เกลียดอบายมุขทุกชนิด รวมถึงสิ่งที่อยู่รายล้อมเรื่องพวกนี้ด้วย มันทำให้ครอบครัวผมยืนอยู่บนเส้นด้าย ไม่รู้ว่าวันไหนที่นายพี่เกียรติไม่มีผู้ใหญ่คุ้มกะลาหัว เราอาจจะต้องไปนอนในซังเตแทนบ้านก็ได้ แล้วถ้าเกิดว่าผมไม่ไปทำงานที่เนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์นั่น ในอนาคตอันใกล้นี้ เราก็จะไม่มีที่ซุกหัวนอน เพราะโฉนดบ้านและที่ดินอยู่ในมือไอ้พ่อเล้ารากหญ้าแล้วเรียบร้อยโรงเรียนพี่เกียรติ
“วันนี้กูอยากกินเหลามั่งไม่ได้หรือไง”
“อ้อๆ กูลืมไปว่าเดี๋ยวนี้จะเรียกไอ้โลมเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ ต้องเรียกเสียโลมใช่มั้ย”
“เออ อย่าให้กูได้ยินว่ามึงเรียกไอ้โลมอีก กูจะเอาแบงค์พันห่อไม้หน้าสามตีปาก”
“แรงนะมึง เออ เฮ้ย”
มันตะโกนออกมาแค่นั้นแล้วก็ปิดปากเงียบ ก่อนจะขยับมาใกล้ๆผมเหมือนต้องการคุยเรื่องสำคัญอะไรสักอย่าง
“มึงเอากับผู้ชายเป็นยังไงมั่งวะ เค้าว่าประตูหลังฟิตจนติดใจจริงป่าววะ”
“ไม่รู้สิ”
“อ้าว หรือว่ามึงต้องนอนให้เค้าเสียบตูดเหรอวะ”
มันกระซิบแค่นั้น มันก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินวนรอบตัวผมเหมือนพิจารณา ยกมือข้างนึงกุมคางเอาไว้ หรี่ตามองแล้วย่นหัวคิ้วเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“แต่มึงก็เดินปกติดีนี่น่า ไม่เห็นทำท่าเหมือนคนขี้ติดตูดเลย”
(เค้าว่ากันว่ารับเวลาเล่นป่ามป๊ามกันเสร็จใหม่ๆจะเดินเหมือนอึติดก้น)
“ไอ้เหี้ยเหน่ง มึงอย่ามาไร้สาระบนความทุกข์กูได้มั้ย ไม่มีอะไรอย่างที่มึงว่ามาหรอก”
“อ้าว แล้วเค้าให้มึงไปทำอะไรวะ อย่าบอกนะว่ามึงไปเป็นคนชงหล้าเฉยๆ มึงไม่ทำจนแก่ตายเลยเหรอวะถึงจะใช้หนี้ได้หมด”
“เค้ายังไม่ให้กูทำอย่างที่มึงว่ามาหรอก ยังไม่ผ่านการทดสอบ”
“กูก็ว่า อาณาจักรนั่นไม่เหมือนซ่องข้างถนน ไอ้โย่งเด็กข้างบ้านกูนะมันบอกกูว่า คนที่มาเที่ยวที่นั่นกระเป๋าหนักทั้งนั้นแหละว่ะ ขับรถคันละเป็นสิบล้านนะเว้ย มาเที่ยวผู้หญิงอะ มันบอกว่ากระหรี่ที่นั่นเค้าเทรนด์มาอย่างดี มีหมอมาตรวจสุขภาพทุกเดือน ไม่ผ่านไม่ให้ทำงานนะเว้ย จริงป่าววะ”
“คงงั้นมั้ง ไม่รู้สิ เพื่อนมึงรู้เยอะกว่ากูอีก ยิ่งกว่าคนวงใน”
“ไอ้โย่งมันเคยชงเหล้าอยู่ที่นั่น”
“อ่อ แล้วเค้ายังอยู่มั้ยล่ะ”
ที่ถามเพราะเผื่อจะไปทักทายฝากตัวเป็นเพื่อนใหม่ ที่นั่นเหมือนดินแดนลับแล เหมือนคนละโลกกับที่ตัวเองใช้ชีวิตอยู่เลย
“ถูกไล่ออกแล้ว”
“อ้าว”
ว่าที่เพื่อนคนแรกกลายเป็นอดีตไปตั้งแต่ยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย
“กฎที่นั่นเข้มงวดมากว่ะ เห็นมีแต่กระหรี่นะเว้ย ไม่ใช่ว่าจะไปรุ่มร่ามได้ถ้าอีกฝ่ายไม่เต็มใจ ไอ้โย่งมันไปสีเอาหมอนวดคนหนึ่งเข้าน่ะสิ พวกการ์ดร้านกระทืบไม่ยั้ง เค้าว่านายใหหญ่ที่นั่นดุยังกะเสือ เห็นแบบนั้นนะ ยิงปืนนัดเดียว ตำรวจยังไม่ทันจะได้ยินเสียงปืนด้วยซ้ำ ศัตรูก็ตายซะแล้ว”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่รู้ว่ะ เค้าเล่ากันมาอีกทีนึง”
ผมไม่รู้ว่านายใหญ่ที่นั่นมีกี่คน แต่ถ้ามีคนเดียวคือไอ้รากหญ้านั่น หน้ามันดุก็จริง ยิ่งตอนที่มันยืนท่ามกลางผู้คุ้มกันที่รายล้อมแล้วเหมือนเจ้าพ่อหนังฮ่องกงชัดๆ มันดูน่าเกรงขาม สายตามันมองแต่ละครั้งก็มีอำนาจชวนขนหัวลุก
แต่ตอนที่มันอยู่กับโลม มันก็เหมือนพวกนักเลงข้างถนนทีโลมเจอแทบทุกวัน ยียวน กวนตีน แขวะและเสียดสีคนอื่นเค้าเก่งเป็นที่หนึ่ง ไม่มีมาดผู้มีอิทธิพลเลยสักนิด แล้วอีกอย่าง มันก็ดูยังหนุ่มยังแน่น ยังไม่น่าจะเป็นคนดูแลกิจการอะไรพวกนี้ได้เลย
เงินห้าพันยังอยู่ในกระเป๋า วันนี้ทั้งวันตบดูกี่ครั้งก็ยังอุ่น ไอ้พ่อเล้ามันบอกว่า ให้โลมไปเซ็นต์สัญญาเป็นพนักงานแล้วหนี้สามล้านห้าจะไม่ถูกมัดด้วยเวลา 30 วันอีกต่อไป ที่นั่นจะเริ่มหักเงินโลมตั้งแต่วันแรกที่โลมได้รับแขก แต่ตอนนี้ ตอนที่ยังไม่เป็นงานอะไรสักอย่าง ตอนที่ยังเป็นหมอนวดฝึกหัดก็ให้โลมเข้าไปเรียนรู้การทำงาน แต่ไม่มีรายได้อะไร และยังไม่นับว่าเริ่มใช้หนี้
ชิ!! ไอ้บ้านั่นมันก็คิดอย่างนักธุรกิจนั่นแหละวะ จะออกมาแบบไหนที่นั่นก็ได้เปรียบอยู่ดี คนที่โง่คือพี่เกียรตินั่นแหละ รู้ทั้งรู้ว่าคาสิโนมันคือเรื่องหลอกตา ขนาดแม่ที่ผมเห็นเข้าออกบ่อนกระจอกๆแถวบ้านมาตั้งแต่จำความได้ ก็ยังไม่เคยเห็นแม่รวยเพราะการพนันสักที ถ้าไม่นับเงินที่โลมได้มาจากอู่แล้ว เงินที่ใช้ในบ้านกันอยู่ทุกวันนี้เป็นเงินบาปทั้งนั้น ส่วนคนที่ต้องรับกรรมกับความโง่ คือโลมเอง
“ไอ้โลมวันนี้มึงล่อเป็ดพะโล้เป็นตัวๆเลยเหรอวะ”
“เออ นานทีปีหนเว้ย”
“ขนาดแม่มึงทอดแต่ปลาเค็มหั่นพริกบีบมะนาวให้กินตลอดๆเนี่ยนะ มึงตอบแทนด้วยเป็ดยกตัว แล้วนั่นๆปลาราดพริกอีก โห พ่อหรือแม่มึงถูกหวยวะ”
“มึงเงียบไปเหอะน่า”
อยากจะบอกว่าไม่มีใครถูกหวยหรอก มีแต่คนที่สละกล้วยปอกเปลือกแล้ว ให้คนกินแทนขนมหวานเท่านั้นแหละ พอดีตัวเองไม่ใช่คนชิม เลยไม่รู้ว่ารสชาติดีเลิสแค่ไหน รู้แต่เค้าฟาดหัวมาให้ 5000 เพราะแบบนี้นี่เองคนถึงได้หลงระเริงกันนัก เพราะดูอย่างผมวันนี้สิ เพิ่งเคยมีเงินใช้มือเติบวันแรก ก็ใช้เหมือนคนไม่เคยพบเคยเจอ
แยกย้ายกับไอ้เหน่งที่หน้าปากซอยก็เดินเข้ามาถึงบ้าน วันนี้เสี่ยโลมเผื่อแผ่ตั้งแต่พ่อแม่มาจนถึงหมาที่เห็นหน้ากันอยู่ทุกวันในซอยด้วยโครงไก่สับ พวกมันกระดิกหางอย่างแสนรู้ โผล่หน้ามาห้อมล้อมเสี่ยโลมกันหน้าสลอน
“เฮ้ยๆ อย่าแย่งกันสิโว้ย นั่งก่อนๆ ขอมือๆ ซิท!”
ไม่มีหมาตัวไหนทำตามเลยสักตัว นอกจากยืนเบียดกันเข้ามาแล้วส่ายหางกระทบกันผึบผับเสนอหน้าขอส่วนแบ่งที่นานๆผมจะมีเงินซื้อให้พวกมันสักที
“โธ่โว้ย เสียงดังอะไรกันหนวกหูฉิบหายเลยวะเนี่ย แม่งตื่นนอนตอนเย็นหงุดหงิดนะโว้ย”
พ่อในชุดนุ่งผ้าขาวผ้าผืนเดียว ในปากคาบบุหรี่ใบจากควันโขมง ส่วนในอ้อมกอดคือโถดองเหล้าที่เค้าต้องจิบทุกวันก่อนกินข้าวเย็น
“อ้าว ไอ้โลม นี่มึงจะสมัครผู้แทนหรือไงวะ ซื้ออะไรมาแจกหมา แล้วกูล่ะ พ่อมึงล่ะ”
“มีเป็ดพะโล้กับปลาราดพริกนะพ่อ วันนี้โลมแวะตลาด”
“จริงเหรอวะ แหม น้ำลายสอ ไปเอาใส่จานสิวะ จะช้าอยู่ทำไม”
“แม่ล่ะพ่อ”
“แม่มึงไปขอหวยตามเคย จะกลางเดือนแล้ว แต่เดี๋ยวก็มา”
ผมจัดกับข้าวแยกเป็นสองชุด กินกับพ่อมื้อเย็นชุดนึง ส่วนอีกชุดเก็บไว้ให้แม่แล้วถ้าเหลือก็เป็นมื้อเช้าก่อนไปทำงาน
“เออ พี่เอ็งก็ตาถึงนี่หว่า งานที่ไปทำเงินดีใช่มั้ยล่ะ พอจะมีให้พ่อไปต่อทุนบ้างมั้ยวะ ถ้ามันเงินดีอย่างนี้ ใช้หนี้หมดแกก็ทำต่อไปเลยสิวะ พ่อกับแม่จะได้สบายสักที”
“แค่ใช้หนี้ก็ยังไม่รู้จะหมดเมื่อไหร่เลยพ่อ”
“แกก็รีบๆทำสิวะ รับเข้าไปเยอะๆแขกน่ะ เราเป็นผู้ชาย ไม่เสียหายหรอก”
“เค้ามีกฎด้วยพ่อ คืนนึงเค้าไม่ให้เกินสองคน”
“อุวะ เรื่องมากจังเว้ย ซ่องผู้ดีเนี่ย”
“โลม ถ้าแกเป็นพนักงานที่นั่นเค้าให้พ่อของพนักงานเข้าคาสิโนได้มั้ยวะ”
“พ่อ แค่นี้บ้านก็เหมือนติดจำนองเค้าอยู่นะครับ อย่าไปเล่นเลย โลมไม่เคยเห็นใครหอบเงินออกมาสักคนเลยพ่อ”
“ก็คาสิโนแม่งขี้โกงนี่หว่า”
“นั่นแหละครับ อย่าอยากเล่นเลยพ่อ”
“แหมะ แต่มันน่าตื่นเต้นดีนะ พี่เกียรติเค้าบอกว่า ไอ้อะไรนะที่ใช้แทนเงินน่ะ อะไรชิพๆนะ”
“นั่นแหละพ่อ ชิพนั่นแหละ เอาเงินแลกก็จะได้ไอ้นี่มา”
“เออ กองกันเป็นภูเขาเลยนะเว้ย แลกเป็นเงินไม่รู้เท่าไหร่”
ผมเผลอทำเสียง ‘ฮึ’ ขึ้นจมูก ไม่ใช่เพราะกองภูเขาแทนเงินนั่นหรือไงที่ทำให้พี่เกียรติเป็นหนี้ก้อนใหญ่ขนาดนี้ จะว่าไปคาสิโนเค้าก็มีจังหวะ มีโอกาสหยิบยื่นให้พวกนักการพนันแล้ว แต่เพราะพวกผีพนันเองนั่นแหละที่ไม่รู้จักพอ ถึงได้เป็นหนี้เป็นสินกันอย่างที่พี่เกียรติเป็น ถ้าได้กำไรแล้วหยุด มันก็จบ เพราะเค้าก็ให้แลกชิพกลับเป็นเงินได้ ไม่มีการบังคับเล่นต่อเหมือนในหนังอะไรนั่นหรอก คาสิโนคือตึกซ้ายมือด้านหน้า ตึกขวามือคือสปา ตึกด้านหลังสปาคือหอนางโลม ส่วนตึกที่อยู่หลังคาสิโนนั้นเป็นเล้าจน์และเป็นตึกที่ไอ้รากหญ้ามันทำงานอยู่ และเป็นตึกที่ผมเดินตามหลังมันไปเพื่อเป็นหุ่นทดลองนั่นแหละ
“อย่าไปอยากได้เลยพ่อ เงินร้อนอย่างนั้น”
“งั้นแกก็เอาเงินเย็นมาให้พ่อลงทุนมั่งสิ เผื่อจะได้เงินเย็นกลับมากับเค้าบ้าง”
“ถ้าโลมให้พ่อ แม่รู้ แม่ก็จะมาโวยวายว่าโลมไม่ยุติธรรมอีก แต่ถ้าโลมให้แม่ด้วย โลมก็หมดตัวเลยนะพ่อ”
เงิน 5000 สำหรับผมจะว่าเยอะก็เยอะ แต่จะว่าไปพอได้ใช้แล้วก็แป๊บเดียว แล้วไม่ใช่ว่าจะได้เงินแบบนี้ทุกวัน เพราะไอ้พ่อเล้ามันคงไม่ว่างเรียกผมขึ้นไปสอนได้ทุกวันหรอก และอีกอย่าง ตอนนี้ผมกำลังหาทางหลบหน้ามันอยู่
สุดท้ายก่อนออกมาทำงานผมก็ต้องยื่นเงินให้พ่อ 500 อยู่ดี เพราะถ้าผมไม่ให้ เค้าก็ต้องไปหยิบยืมเพื่อนบ้างให้ผมต้องตามใช้หนี้เหมือนกัน ตัดปัญหาไปเลยก็จบ
ก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้าตึก คุณเจ้ในชุดเปรี้ยวเข็ดฟัน ผมยีจนฟูมีผ้าคาดเป็นรูปดอกไม้ดอกโตสีแดง กำลังยืนทักทายแขกด้วยรอยยิ้ม แต่พอเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ เธอหุบยิ้มฉับเหมือนแง้มประตูอยู่แล้วกระชากปิดทันที แล้วเธอก็เดินตรงมาที่ผม
“อู๊ยยยยยยยย ซ๊ีดดดดดด เจ้หยิกผมทำไมฮะ”
“ชั้นอยากจะเอาเล็บข่วนหน้าแกด้วยซ้ำไปย่ะ ถ้าไม่ติดว่าแกต้องใช้หนังหน้าทำมาหากินนะ สปาโทรแจ้งชั้นว่าแกไม่ได้ใช้วอยเชอร์เลยสักใบ มันหมายความว่าไงยะ”
“หมายความว่าผมยังไม่เข้าไปไงครับ”
“ยังจะมาย้อนอีก แล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะ แล้วดูสิ เนี่ยๆ คราบน้ำมันยังติดตามแขนตามมือกระดำกระด่างอยู่เลย แขกที่ไหนจะสนใจยะ หล่ออย่างเดียวไม่ได้นะ ออร่าต้องจับด้วยรู้มั้ย”
“ครับ แต่กลางวันผมต้องทำงาน”
“หยุดวันไหนบ้าง”
“ช่างยนต์ไม่มีวันหยุดหรอกครับ”
“อย่ามาตอแหลชั้นนะยะ จับกังยังมีวันหยุดเลย แล้วแกจะไม่มีวันหยุดได้ยังไง ต่อไปนี้หลังเลิกงานชั้นจะให้รถที่สปาไปรับแกมาขัดตัว”
“นี่เค้ามีบริการขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ย่ะ แกคิดว่าที่นี่ขัดตัวครั้งล่ะเท่าไหร่ละยะ แค่รถรับส่งแค่นี้ จิ๊บๆ”
“ครับ ผมทราบแล้ว แต่ไม่ต้องไปรับหรอก เลิกงานผมจะรีบมา”
นี่ชีวิตผมนอกจากต้องแก้ผ้าให้คนกินกล้วย ต้องกินกล้วยของคนอื่น แล้วยังต้องไปนอนแก้ผ้าให้คนขัดขี้ไคลให้อีกเหรอ มันงานสบายตรงไหนกันละเนี่ย
“อุ๊ย นายมา ชั้นไปหานายก่อนนะ”
ผมรีบพยักหน้าให้แล้วกระโดดหลบหลังเสาทันที ผมไม่อยากเห็นหน้ามันตอนนี้ ไม่อยากเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากเวลาที่มันมองเหมือนรู้ทัน ไม่อยากโดนเสียดสี ไม่อยากถูกถากถาง ไม่อยากๆๆ
“จะรีบไปไหน”
ไม่อยากเจอก็ต้องเจอ
“จะรีบไป”
ไปไหนดีวะ ยัยเจ้สารพัดพิษนั่นยังไม่บอกเลยว่าไปไหน ต้องทำอะไร พอเห็นว่านายมา นางก็รีบฉีกยิ้ม ปั้นหน้านางฟ้าเหาะไปหานายเลย
“ไปไหน”
ระฟ้านึกอยู่แล้วว่าจะต้องได้พักเหนื่อยด้วยเรื่องสนุกๆบางอย่างถ้าตามหมอนี่มา เขาเห็นมันยืนคุยอยู่กับเจ้เชอรี่ด้วยสีหน้าปุเลี่ยนๆเหมือนเด็กถูกตำหนิอยู่นาน แต่พอผมเดินเข้ามามีแต่เจ้เชอรี่เท่านั้นที่เข้ามาหา ส่วนหมอนี่หายหัวไปเพียงเสี้ยวนาที
“เจ้ยังไม่บอก”
“แล้วทำไมตอนที่เจ้เดินมาหาชั้นถึงไม่เดินมา หรือว่าไม่รู้จักว่าใครคือเจ้านายของตัวเอง”
“รู้ แต่ไม่มีธุระนี่ ทำไมจะต้องเดินเข้าไปหา”
“ใครๆเค้าก็ต้องเข้าไปทักทายเเจ้านายกันทั้งนั้นแหละ ถ้าเห็นนายเข้ามา ไม่รู้หรือไง”
“ก็ไม่เห็นมีใครบอกนี่ ต้องใส่โจงกระเบนแล้วคลานเข่าด้วยมั้ยวะ”
“ว่าอะไรนะ”
ได้ยินแล้วล่ะว่ามันบ่นอุบอิบอะไร แต่อยากจะรู้ว่ามันจะแถยังไงมากกว่า
“บอกว่าไม่รู้ครับ ยังไม่มีใครบอกเรื่องนี้”
ก็แถไม่ได้แย่เท่าไหร่ แค่พอรู้สึกแต่ไม่ถึงกับถลอก
“แล้วพร้อมหรือยัง”
“พะ พร้อมอไะร”
เพิ่งจะถูกมันรีดพิษไปเมื่อคืน คืนนี้ต้องรีดซ้ำอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ กลัวหรือไง”
มันสลดหน้าซีดเป็นไก่ต้มขึ้นมาทันที เส้นเลือดฝาดที่ได้เห็นพากันหนีหายไปหมด หน้ามันตอนนี้เหมือนกระดาษขาวๆหนึ่งแผ่นที่มีหน่วยตากลมโตและดำขลับแปะอยู่สองจุด
“ใครกลัว ไม่มี๊”
ไม่กลัวเว้ย แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วเนี่ย มือก็เกะกะเก้งก้างขึ้นมาซะอย่างนั้น เป็นส่วนเกินที่ไม่มีที่อยู่ ไม่รู้จะเอาไปวางที่ตรงไหน
“เคยตรวจโรคมั้ย”
มันถลึงตาออกมามากกว่าเดิม เหมือนกับว่าได้ยินเรื่องที่ประหลาดมาก
“ตรวจสุขภาพน่ะ เคยตรวจหรือเปล่า”
“ไม่เคยหรอก”
“วันนี้จะมีคุณหมอมาตรวจโรคให้พนักงาน เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน”
มันทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินไปหาผู้หญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาทันที เพราะมองเห็นแต่แผ่นหลัง เลยไม่รู้ว่ามันทำหน้าแบบไหนไปให้ผู้หญิงคนนั้น เพราะภาพที่ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ มันสดใสและอ่อนหวานจับใจ ผู้หญิงที่คุ้นหน้า ผู้หญิงที่ผมเดินชนเธอวันนั้น ผู้หญิงคนนั้นได้รับการต้อนรับอย่างดีจากพนักงานทุกคนของที่นี่ และผมได้ยินยัยเจ้เรียกเธอแว่วๆว่าคุณหมอ คนสวยคนนั้นมีหน้าที่การงานใหญ่โต น่านับหน้าถือตา เธอเป็นถึงคุณหมอ แต่เธอก็ยังเดินยิ้มแย้มมาในสถานที่แห่งนี้
แล้วตกลงสถานที่แห่งนี้มันเป็นที่ที่น่ารังเกียจตรงไหนกันนะ หรือจริงๆแล้วคนเราแกล้งไร้เดียงสารังเกียจเรื่องอย่างว่า แต่ความรู้สึกจริงๆแล้วนั้นปฎิเสธไม่ได้ว่าเรื่องอย่างว่าเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต หรือการพนันและสิ่งมอมเมาทั้งหลายมีมานานมากแล้ว เพราะปากต่อต้าน แต่สุดท้ายก็ยังมาใช้บริการสถานที่แบบนี้จนคึกคักกันอยู่ดี
๐ สวัสดีค่ะ ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก ว่าทำไมวันนี้มีนายโลมตามพี่สิงห์น้องโลมมาติดๆ แบบว่า คนเขียนรู้หน้าที่ :laugh: กล้าพูด
๐ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่คนเขียนอยากฉีกวิธีการเขียนโดยให้ความคิดของพระเอกกับนายเอกโต้ตอบกันในบทสนทนาเดียวกันเลย แต่หลายคนอาจจะงง คนเขียนเลยแยกสีให้นะคะ
๐ ถ้าเป็นเรื่องที่นายเอกหรือพระเอกอยู่แค่คนใดคนหนึ่ง ก็จะมีแต่ความคิดของคนนั้น จะไม่มีความคิดของตัวประกอบมาปะปน แต่ถ้าเป็นตอนที่พระเอกนายเอกอยู่ด้วยกัน เราจะรู้เลยนะคะว่าเค้าทั้งคู่กำลังคิดอะไรอยู่
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆเลยค่ะ ขอบคุณแฟนนิยายคนเขียนหลายคนที่หลายใจ ร๊ากกนายเอกทุกเรื่องกันเลยจริงๆ ยกมือเป้นแฟนคลับตั้งแต่สามตอนแรกกันเลย :laugh: :laugh: :laugh:
๐ ขอบคุณเหมือนเดิมที่ช่วยดูคำผิดให้นะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ :pig4:
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
:z13: จิ้มคนเขียน + คนโพสก่อนอ่าน 555555+
ที่แท้ก็โดนเจ้านายสอนรีดพิษนี่เอง ทำเอาโลมระทวยไปเลย :z1:
โดนเจ้านายแหย่วันละนิดจิต(เจ้านาย)แจ่มใส :t2:
แก้จ้า
จะมีใครสักกี่คนที่ยืดอกบอกว่าอาชีพทที่ใฝ่ฝันคือขายบริการ
ทุกคนในอู่จะรู้หมดว่าผมตระหนี่และมัธยัสแค่ไหน ==> มัธยัสถ์
อ้อๆ กูลืมไปว่าเดี๋ยวนี้จะเรียกไอ้โลมเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ ต้องเรียกเสียโลมใช่มั้ย ==> เสี่ย
เค้าว่านายใหหญ่ที่นั่นดุยังกะเสือ
มันก็เหมือนพวกนักเลงข้างถนนทีโลมเจอแทบทุกวัน ==> ที่
ปล. เหมือนมีที่ผิดอีกที่ แต่ตาลายเลยหาไม่เจอ :really2:
-
อึย อยากอ่านต่อแว้ว
อยากรู้จะรักกันยังไง
-
มาให้กำลังใจครับ
แต่ยัง คง คิดถึง พี่เฆม กับ พี่ฉาน อยู่เหมือนเดิมครับ น่ามีตอนรวมญาตินะพี่
-
อิ๊อ๊างงงง
ท่าทางนายท่านจะติดใจเด็กใหม่
กิ้วๆๆๆ
-
อยากอ่านต่อออออออออออออ
-
อ้าว......วันนี้คุณระฟ้า
ไม่ทดลองงานนู๋โลมอีกเหรอค่ะ 55555555
เหมือนจะเห็นเงานางมารร้ายมาลางๆ!
-
สงสารโลม หาได้เท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก ถ้าคนในครอบครัวยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขอย่างนี้
-
คาดเดายังไม่ได้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
แต่สนุกจริงๆ
-
มาแว้ววววววววววววววว :oo1:
เกินเป็นนายนี้ดีจริงๆๆๆ ได้ชิมก่อนคนแรกเลยโว้ย :impress2: โฮะๆๆๆๆๆ
แต่น้องโลมจะทำแล้วจริงๆๆๆนะหรอ TT :sad4:
-
:z2:
-
ชีวิตรันทดจริงๆ นายเอกของเรา
เมื่อไหร่จะสุขสบายซะทีละค๊า...น่าจ๋งจ๋านนนนน
-
สงสารโลม ไม่รู้ว่าระฟ้าจะให้โลมขายตัวจริงหรือเปล่า ไม่อยากให้โลมขายเลยอ่ะ
-
ขอให้นายติดใจโลม เพี้ยงๆ :call: โลมจะได้ไม่ต้องไปรับแขกอ่ะ รับแค่เจ้านายคนเดียวก็พอ :z1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก ตกหลุมรักระฟ้ากะหนูโลมแล้วอร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ชีวิตหนูโลมรันทดหดหู่ไปนะ
-
ตายละะ
โลมโดนรีดพิษ
คุณระฟ้าทำงี้ได้ไงค๊าา า
:m25:
-
พูดถึงโลมเป็นเด็กประวัติดี ขยัน กตัญญู รักศักดิ์ศรี เสียแต่ดื้อ ลองรู้ว่าเบื้องหลังลำบากขนาดนี้ เป็นใครก็ใจอ่อน สงสาร
-
แล้วเวลารวมเล่มมันจะไม่งงหรอตะเอง เพราะเวลาเป็นหนังสือมันจะมีสีเดียวอ่ะเนอะ
มาต่ออีกเร็วๆเน้อ :กอด1:
-
มาต้อนรับน้องโลมครับ น่ารักอ่ะ
:m20: :m20: :m20:
-
ไปสปาดีกว่าน้องโลม ราศีจะได้จับให้เจ้านายหลงรักไปเลย :laugh:
-
ชีวิตไม่สิ้น
ก็ดาวดิ้น(?)ต่อไปนะจ๊ะน้องโลม :m20:
คว้าระฟ้ามาให้ได้
อย่าไปเป็นนางโลมกระจอกๆๆ
สู้เป็นเมียนายใหญ่ไม่ได้นะ :laugh: :laugh: :laugh:
*รักดอกจึงหยอกเล่นนะจ๊ะ :man1: จิ้มแก้มๆ
-
เข้มข้นมากกกกกกกกกกกกกกก
เมื่อไรนายโลมจะเอาออกงานได้ล่ะเนี่ย
แต่เผลอๆ อาจไม่ได้ออกไปไหน เพราะเจ้านายจองไว้ใช้งานแบบส่วนตัวป่ะคะ :o8:
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ค่ะ หนุกหนาน น่าดิตตามเหมือนเคย :กอด1:
-
อิอิ สนุกมากๆๆๆค่ะ o13
-
แอบงงนิดหน่อยตอนพี่ระฟ้าออกมาด้วย แล้วอ่านสับไปสับมา แต่พอเถียงกันไป 2-3ประโยคเริ่มจับทางได้ก็ไม่ค่อย งง ละค่ะ 55+
อ่านๆๆผชักสงสารโลม ต้องรับผิดชอบคนในบ้านทั้งหมด แถมพ่อแม่พี่ชายแต่ละคนก็นะ เฮ้อ...
-
มาแนวใหม่ แต่ก็ดีน่ะ ไม่งง
โอเคทีเดียว o13
:กอด1:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ขอยาว ๆ แบบ อ่าน จนตาแฉะได้มั๊ยคะ
มันขัดใจ อยากอ่านต่อ มาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :m31:
-
บทเรียนต่อไปปปปปป :z1:
:call:
-
:impress2: นายโลมของเรารับแขกไม่ไหวหรอก เอ๋อๆแบบนี้น่ะ
ต้องเป็นคุณระฟ้าคนเดียวเท่านั้น
-
:impress3:
-
มาจิ้มเช้า ๆ :กอด1:
โลมมี่น่ารักที่สุดดดด ♥
:pig4: :pig4:
-
ก็นะพูดยากอ่ะเกิดมาก็เห็นคนเล่นหวยซื้อล็อตเตอร์รี่ตลอดรู้สึกธรรมดาแล้วอ่ะแต่เราไม่เล่นนะไม่ชอบอิอิ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
อ่ะๆ คุณระฟ้า ทำไมมาแกล้งโลมอย่างนี้ล่ะ
โลมมันยิ่งเขิน เอ้ย ไม่ใช่ๆ โลมมันกระอักกระอ่วนนะ
ไปหาซื้อกล้วยมากินบ้างดีกว่า :laugh:
-
โอ๊ะ คุณเจ้านาย เทรนด์เองกะมือ(และปาก :haun4:) อย่างนี้น้องโลมเก่งแน่นอน
แต่ว่าไม่อยากให้น้องโลมทำงานแบบนี้เลย :z3:
-
น่าสงสารโลมนะ ถ้าพ่อแม่พี่จะคิดอย่างงี้ มีให้เท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก แต่ก็โชคดีที่เจอนายอย่างระฟ้า
-
อู้ย โดนระฟ้ารีดพิษซะซีดเลยนะโลมเอ๋ย อิอิ
สงสารนู๋โลมจริงๆ คนที่บ้านมัวแต่ผลาญให้โลมใช้หนีอย่างเดียว แล้วเมื่อไหร่จะหมดล่ะนี่
-
:กอด1:
มอบกอดให้นะคะ และ :pig4:สำหรับเรื่องดีๆค่ะ ติดตามต่อไปแน่ๆ :o8:
-
มาเร็วได้ใจไปเต็มๆ เค้าเลยแจกเป็ดให้อ่ะ :impress2:
-
ว้า~ วันนี้นายไม่รังแกหนูโลมแฮะ
คุณหมอคนสวยจะกลายมาเป็นมารผจญมั้ยล่ะเนี่ย เครดิตต่างกันเห็น ๆ
-
รออย่างใจจดใจจ่อทุกวัน ถ้าทำหนังสือขาย เค้าจะซื้อเรื่องนี้จิงๆ ชอบมากก o13 o13 :pig4: :pig4:
น้องโลมน่ารักอ้าาาาาาาาาาาาาาาาา :-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
ต้องเรียนกันกี่คอร์สเนี่ยกว่าจะได้เป็นนายโลม
พร้อมให้บริการ ว่าแต่ผู้ฝึกสอนเนี่ยจะผูกขาดอยู่คนเดียวรึเปล่าคะ? :impress2:
-
เมื่อไหร่จะได้ขัดตัวให้ยองใยกับเขาซะทีนะโลม
จะดูซิว่าระฟ้าจะให้รับแขกได้ลงคอจริงเหรอ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ
-
สงสารโลมจริง ๆ ชีวิตต้องสู้
-
โลมน่าสงสาร...ชีวิตรันทด :o12:
พ่อกับแม่ก้อไม่เคยจะสำนึกเล้ยยยยย
รอทดลองงานขั้นต่อไปอยู่นะจ๊ะ วี๊ด วิ้ว :haun4:
-
วะ วะ ว้าววว น้องโลมมาแว้วว อืมม นับว่าก้าวหน้าไปอีกขั้น (เล็กๆ)
รออ่านบททดสอบต่อไปค่ะ :-[ ว่าจะเป็นยังไง
ป.ล. 1 ยอมรับว่าหลายใจอย่างที่คนเขียนว่าจริงๆแหละ :laugh:
ป.ล. 2 รักเท่ากันทุกเรื่องเหมือนเดิมค่ะ
-
โลมมาแล้ววววว o13
อิเจ๊นั่นแอบน่ากลัวมาก >O<" โลมไม่มีโรคหรอกค่ะคุณระฟ้า ไม่ต้องตรวจก็ได้
ยังไงๆตัวเองก็ตรวจก่อนหมอไปแล้วนี่ เอิ๊กๆๆๆๆๆ
รอวันที่โลมจะได้รับแขกไม่ไหวแล้ว คุณระฟ้าจะยอมได้จริงๆหรอคะ? หุหุ
แล้วคุณหมอคนสวยนั่นเป็นใคร O.<
โลมสู้ๆนะ เอาใจช่วย :L1:
-
o13 มาต่อทุกวันเลยนะคะ :z2: อยากอ่านก่อนนอนทุกวันอ่ะ
-
เอ่อ.. โลมเป็นลูกแท้ๆของบ้านนี้หรือเปล่า :m28:
-
ชีวิตครอบครัวรันทดมากอ่ะโลม
พ่อแบบนี้ไม่ใช่ว่าจริงๆแล้วมันจะไม่มีคนแบบนี้ซะหน่อย
แต่ก็อย่าไปยอมมากเลย มีแต่เสียกับโคตรจะเสีย
แอบเก็บเงินไว้เองก็ยังดี ดีกว่าไปลงเหล้าลงหวยหมด
อ่ะ มีคุณรากหญ้า เอ้ย ระฟ้าโผล่มาแสดงความคิดนิดนึงก็สุขใจจจจจ ^^
-
ระฟ้าได้ของเล่นใหม่ไว้แก้เบื่อ
แต่ระวังหยอดไปหยอดมาจะตกหลุมรักนายโลมเข้านะจ๊ะ
-
คุณเจ้านายจอมเจ้าเล่ห์!!!
-
ชีวิตนี้โลมต้องทำงานไปจงวันตายแน่ๆเลยมีครอบครัวแบบนี้ :เฮ้อ:
สู้ต่อไปโลม :L2: :กอด1:
-
แล้วโลมจะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย เดาต่อไม่ถูก :z3:
:pig4:
-
โลมน่ารักจัง
-
โอ้ สงสารโลมจัง ที่บ้านนี่ไม่มีสลดบ้างเลยน้า
-
น้องโลมถึงกับขยาดกล้วย :laugh:
ไม่อยากให้น้องรับแขกเลยค่ะ
ขอผูกขาดลูกค้าเป็นคุณระฟ้าคนเดียวได้มั้ยน้า :z1:
-
รอน้องโลมแปลงโฉม :pig4:
-
:เฮ้อ:รันทดไปมั้ย...ชีวิตน้องโลมอ่ะ
-
อยากอ่านต่อแล้วอะ ><
สนุกมากมาย
-
:impress2: นายโลม เธอเสร็จแน่!!!!
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
เมื่อไหร่จะรักกันเนี่ยยยยย
-
ชีวิตน้องโลมรันทดมาก :sad4:
-
คนแต่งเก่งมากๆๆ เลย ทำเอาคนอ่าน อยากอ่านต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น มากมาย
สู้ๆๆคร๊า
o13
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
นายโลมมาแล้ววววววววว
:o8: :o8: :o8: :o8:
ทดลองงานครั้งแรกเจ้านายคนใหม่ก็เริ่มชักจะติดใจซะแล้วสิ
ชิมิ
-
โลมสู้ๆ
-
ระฟ้า อย่าขู่น้องโลมมากสิฮับ
-
อ่านแล้วคิดถึงดินจัง
-
เมื่อไหร่โลมจะหลุดพ้นไปจากครอบครัวนี้ซะที
เอาใจช่วยน้องโลมมือใหม่ของเรา
-
รู้สึกเหมือนอยากจะ :z6:พ่อน้องโลมจริงๆ
(แบบว่ารับไม่ค่อยได้เท่าไหร่ที่พ่อแม่เป็นแบบนี้อะนะ)
แต่ก็นะ น่าสงสารน้องโลมจริงๆๆ แต่ว่า ระฟ้านี่ยังไง
ติดใจเด็กใหม่หรอ อิอิ หาเรื่องแกล้งตลอดอะ ว่าไง :laugh:
รอตอนต่อไปนะค่ะ :กอด1: :L2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องใหม่
เริ่ดที่สุดอ่ะคุณที
-
ตอนที่ 5 นายโลมกับรักจนตรอก
“มีสายส่งข่าวมาครับนาย”
ข่าวที่ลูกน้องบอกมาอยู่ในซองสีน้ำตาลระดับความหนาที่ระฟ้าคิดว่าวันนี้เขาต้องปวดหัวและหนักสมองกับข้อมูลที่เพิ่งได้มานี้แน่ๆ
“มาจากสายไหน”
“จากฝั่งธนครับ เก็บข้อมูลอยู่สักพักแล้วครับนาย”
“ขอบใจมาก ออกไปเถอะ”
ไล่ให้ลูกน้องออกไปเพราะระฟ้าอยากยกมือขึ้นมายันหน้าผากตัวเองเอาไว้ ผู้มีอิทธิพลนี่เค้าต้องมีเรื่องให้คิดกันอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า มีปัญหาให้ตามแก้กันทุกวันมั้ย ถ้าอย่างนั้นแล้วอยากเป็นกันทำไมไม่รู้ ระฟ้าไม่ได้อยากรับสมญานามนี้เลย แต่ก็ต้องจำใจรับมันมาเพราะหน้าที่ที่ต้องทำ
ถ้าลองว่าสายกล้าส่งข้อมูลมารายงาน ต้องเป็นข้อมูลที่กรองมาแล้วอย่างดีแน่ๆ ไม่มีใครกล้าส่งข้อมูลชุ่ยๆมารบกวนนาย ไม่มีใครอยากถูกระฟ้าอาละวาดเพราะเอาเรื่องไร้สาระมาทำให้เสียเวลา และเสียเนื้อที่ในสมองให้ต้องจำและใช้ความคิดไปกับมัน
นอกจากสาขาใหญ่อย่างเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แล้ว เขายังมีสถานเริงรมย์ลักษณะนี้ที่ได้รับมรดกตกทอดมาอีกหลายที่ ทุกที่มีคนถือสัมปทานดูแลอยู่ แต่แน่นอนว่าการบริหารและคุ้มครองในหลายๆเรื่องยังอยู่ในอภิสิทธิ์ของเขาเต็มที่ เพียงแค่โปรโมทว่าเป็นสาขาที่แตกออกไปจากที่นี่ ต่อให้ใช้ชื่อที่ไม่เชื่อมโยงอะไรกับเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์เลยก็ยังเจริญรุ่งเรืองดี
กระดาษถูกขยำและปาทิ้งทีละแผ่น จนมาถึงแผ่นสุดท้าย รายงานเรื่องนี้แจ้งว่าในอาณาจักรแห่งนี้กำลังจะมีหนอนบ่อนไส้เกิดขึ้น โดยผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาขอทำงานใช้หนี้แทนพี่ชาย ภายใต้ใบหน้าและท่าทางซื่อๆนั้นจะมาเกี่ยวข้อมูลของที่นี่ เพื่อสุดท้ายแล้ว อาณาจักรแห่งนี้จะถูกยึดครองเป็นที่สุดท้าย หลังจากพวกมันค่อยๆยึกสาขาลูกที่ละสาขาจนหมดแล้ว
ระยำ!!
ผ่ามือกำเข้าหากันแน่น ถึงธุรกิจที่นำมาถึงความเริงรมย์นี้จะเข้าข่ายธุรกิจมืดที่ยังคลุมเครืออยู่ว่าถูกหรือผิลศีลธรรมกันแน่ ไม่ได้เต็มใจรับทอดมรดกชิ้นนี้เลย ไม่เคยเข้ามาย่างกรายที่นี่จนวินาทีสุดท้ายที่ต้องจำยอม ระฟ้าตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่าจะบริหารงานอย่างตรงไปตรงมา และให้ความยุติธรรมกับทุกสาขาเท่าๆกัน ระฟ้าเกลียดกบฎและวิธีการหมาลอบกัดมากที่สุด ไม่เคยคิดจะไประรานใคร แต่ก็ไม่ใช่จะนิ่งเฉยรอการรุกรานของใครเหมือนกัน
“ใครอยู่ข้างนอกบ้าง”
“ครับนาย”
“เรื่องนี้เริ่มมาจากวันที่มันส่งลูกน้องมาแพ้พนันในนี้ใช่มั้ย”
“เค้ากำลังสืบคับนาย ว่าเรื่องนี้ถูกวางแผนหลังจากที่ไอ้เกียรติคุณมันมาแพ้พนัน หรือเป็นแผนที่พวกมันวางกันไว้ก่อนแล้ว”
“มันส่งคนมาศึกษาทุกซอกทุกมุมของที่นี่สินะ”
“น่าจะเป็นอย่างนั้นครับนาย”
“หึ ก็แสดงได้แนบเนียนสมบทบาทดี จับตามองนายโลมคนใหม่ที่ชื่อกึกก้องเอาไว้ให้ดี รายงานพฤติกรรมของหมอนั่นทุกวัน ตามนี้นะ”
“ครับนาย แล้ว”
“มีอะไร”
“นายจะให้เด็กนี่รับแขกมั้ยครับ”
“รับสิ เค้าตั้งใจจะมาขายตัวแสดงละครแล้วนี่ ก็ให้เค้าทำไปตามบทบาท”
“แล้วนายจะเทรนด์เอง หรือ...”
“ใครก็ได้”
“ครับนาย”
ซื่อ ไม่ได้หมายความว่าโง่สินะ คิดจะใช้ความไร้เดียงสาเป็นไส้ศึกในถ้ำเสือ มันจะง่ายไปหน่อยมั้ย ไม่น่ามองว่าโลกนี้ยังมีแสงสว่างสวยงามให้เราได้ชื่นชมเลยจริงๆ ไม่น่าหลงกลมาตั้งแต่ต้นแล้ว จะมีใครที่เดินเข้ามาเพื่อสมัครงานในอาบอบนวด แล้วไม่รู้ว่างานที่ต้องทำคืองานอะไรบ้าง
ข้อมูลเบื้อต้นที่ลูกน้องรายงานคืนที่เด็กนี่เข้ามาเพราะอยากพบเขา กึกก้องเป็นเด็กกำพร้าที่แม่มาเกิดทิ้งไว้ให้พี่สาวเลี้ยง พ่อติดเหล้าและการพนัน แม่ติดการพนันรวมไปถึงหวย พี่ชายถูกไล่ออกจากโรงเรียนตั้งแต่ยังไม่จบ ม.6 ข้อหาเสพกัญชาในห้องน้ำหลังโรงเรียน ส่วนหมอนี่ ประวัติดีกว่าใครทั้งบ้าน จบ ม.6 แล้ว แต่พ่อแม่ไม่ยอมให้เรียนต่อ ไปขอฝึกงานในอู่จนได้เป็นช่างยนต์อย่างทุกวันนี้
เด็กที่ถูกเลี้ยงให้คนมองเสมือนว่า ‘ดี’
แล้วอะไรถึงทำให้ไม่ฉุกคิดล่ะระฟ้า ลูกเสือมันก็เหมือนแม่เสือ แล้วอะไรที่ทำให้คิดว่าเด็กนี่ถูกพี่ชายหลอกใช้ให้เข้ามาหาข้อมูลที่นี่ ทั้งๆที่คืนนั้น มีการ์ดรายงานว่าเด็กนั่นเดินไปทั่วทั้งตึกและสำรวจลามไปถึงในสวน ไม่มีคำว่าหลอกใช้ในหมู่พี่น้องหรอก นอกจากสมรู้ร่วมคิดกันเท่านั้น จะมีใครยอมลำบากเอาตัวเข้าแลกเพื่อใช้หนี้แทนพี่ชายตัวเอง จะมีใครที่ยอมทำอย่างนั้นได้ ไม่มีทางมี!!
แล้วไอ้ท่าทางไร้เดียงสาตอนที่เขาสอนบทเรียนบางอย่างให้คืนนั้น ก็คงจะเป็นบทหนึ่งของการแสดงละครสินะ ไอ้ท่าทีอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งตอนถูกปรนเปรอด้วยออลรัลเซ็กส์ เสียงร้องครวญครางตอนที่ต้องการจะปลดปล่อย คือเสียงที่ฝึกมาอย่างดีแล้วว่าคนที่เจอแบบนี้ครั้งแรกจะต้องทำ ไม่ต่อต้านขัดขืน แต่ก็ต้องไร้เดียงสาให้มากๆ ต้องทำเป็นไม่รู้มากกว่า และตอบสนองตามจังหวะและลีลาที่เขาทำให้ดูเท่านั้น ทำยังไงให้อีกฝ่ายตายใจ ให้เชื่อว่าไม่เคย ให้มีความรู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่น่าจะต้องมาแปดเปื้อนกับงานแบบนี้เพราะหนี้ก้อนแค่นั้นเลย ตีบทแตกจริงๆนะนายโลมคนใหม่!!
ลืมไปได้ไงว่าพี่ไอ้หมอนั่น เป็นมือขวาเจ้ามือหวยแล้วยังเป็นเจ้ามือโต๊ะบอลตัวใหญ่คนหนึ่งในวงการซะด้วย ถ้าระฟ้าถูกเปรียบกับคำว่าผู้มีอิทธิพล นายใหญ่ของพี่ชายหมอนั่น ก็คงอยู่ในพวกเดียวกันกับระฟ้า แต่อาจจะมีเขี้ยวเล็บเหนือชั้นกว่าก็ได้
.
.
.
.
“อะ นี่”
แก้วทรงสวยข้างในมีน้ำสีอำพันใส กลิ้งกระฉอกตามแรงมือคนส่งที่ตั้งใจกระแทกลงมาอย่างไม่กลัวแก้วบางใบนี้จะแหลกตามแรงมือเธอเลย
“อะไรครับเจ้”
“ดริ๊งค์”
“ผมไม่ดื่มครับ”
ยื่นให้ผมทำไม ผมไม่ชอบดื่ม ถ้าเลือกได้ก็เลือกที่จะไม่ดื่ม ไม่นับกรณีที่ถูกป้อนผ่านปากเมื่อคืนก่อนที่คนสอนหลอกว่ามันคือน้ำแห่งความกล้า แต่จะว่าไปไอ้รากหญ้าก็ไม่ได้โกหกหรอก เป็นผมเองที่โง่ กลิ่นมันน่าจะเตะจมูก แต่เพราะจดจ่ออยู่กับอย่างอื่น รู้ตัวอีกทีก็เมาจูบหมอนั่นซะแล้ว
“โอ๊ย เหล้าเนี่ย ที่นี่เรียกว่าดริ๊งค์ พ่อคุณลองกินดูสิจ๊ะพ่อจ๋า เจ้จะดูปฏิกริยาว่าพ่อเมาง่ายดายแค่ไหน”
เหตุผลทั้งหมดที่ยัยเจ๊มัจจุราชนี่บอกมา สุดท้ายก็คือนายโลมเป็นหนูทดลองอีกแล้วสินะ ใครๆที่นี่ก็เห็นผมเป็นหุ่นทดลองกันไปแล้วทั้งนั้น นับจากหัวหน้าทีมพ่อเล้ารากหญ้านั่น แล้วลูกน้องคนสนิทก็ทำตามนโยบายกันมาติดๆ
ผมสาดเหล้าลงคอทีเดียวหมดแก้ว ในแก้วสวยใบนี้ มีน้ำเหล้าอยู่แค่ค่อนแก้วเท่านั้น แต่รสขมและความร้อนแรงของมันเล่นเอาคอเกือบขาด
“แค่ก แฮ่ก แฮ่ก ขะ ขอน้ำหน่อยครับ”
“สมน้ำหน้า อะ น้ำ กินตามลงไปเลยนะก่อนจะน็อคตั้งแต่แก้วแรก ก็บอกแล้วว่ามันคือเหล้า แกคิดว่าชั้นยื่นน้ำแดงโซดาให้หรือไง นายรับพวกไม่กร้านโลกมาทำงานได้ไงนะ ลำบากต้องสอนสั่งกันตั้งแต่ทฤษฎีบท เหนื่อยจริงๆ แล้วนี่โอเคหรือยัง”
“ครับ พอไหวแล้วครับ เหมือนใครเอาสมองผมไปแช่ช่องฟรีซเลย”
“ต้องทำตัวเองให้เคยชินนะยะ แก้วแรกที่ลูกค้าซื้อให้ สำคัญมากนะพ่อคุณ เพราะเค้าจะชิมก่อน ชิมแล้วป้อนให้ หรือชิมกันไปป้อนกันไปก็แล้วแต่ลูกค้าผู้มีพระคุณจะคิดได้ตามต่อมหื่นของเค้า”
แค่ก แค่ก อุ๊บ!!
น้ำที่กินลงไปล้างคอเกือบพุ่งไปรดหน้าที่โบ๊ะมาแล้วอย่างหนาพอๆกับผิวคอนกรีต ดีนะที่เอามือปิดปากไว้ทัน ไม่ได้กังวลที่เจ้แกจะตอบโต้กลับมาด้วยฝ่ามือ แต่กลัวเครื่องสำอางค์ที่เจ้แกแต่งมาไม่ได้มาตรฐาน ถ้ามันหลุดร่อนออกมาตามแรงน้ำก็ต้องเสียเวลาโบกใหม่อีก เพราะถ้าเครื่องสำอางค์ราคาแพงมาก เจ้แกคงไม่กล้าลงได้หนาขนาดนี้ ขนาดที่ว่าถ้ายิ้มหรืออ้าปากด่าผมแต่ละทีจะเห็นรอยปริแตกนิดๆให้ได้ลุ้น
เจ้แกจะพูดเรื่องป้อนเหล้าจากปากให้ผมลืมคืนนั้นไม่ลงทำไมนะ ไอ้เหน่งก็ยื่นกล้วยให้ มาเจอเจ้เชอรี่ตอกย้ำความทรงจำเข้าไปแบบนี้อีก นายโลมมือใหม่อย่างผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลย มันจะฟุ้งซ่านไปหาคืนนั้นอยู่ร่ำไป
“เอ้า นี่”
“อีกแล้วเหรอครับ”
“ย่ะ แขกที่นี่มีระดับและมีเงินนะยะ เค้าไม่ได้เตรียมเงินมาแค่ค่าเหล้าหมอนวดกับค่าออฟหรอกย่ะ บางคนเค้าก็อยากโชว์ศักยภาพเหนือระดับมากกว่านั้น ดริ๊งค์หนึ่งดริ๊งค์ กินภัตคารหรูๆได้หนึ่งมื้อเลยนะยะ เพราะฉะนั้นถ้าใครสั่งดริ๊งให้เด็กตัวเองมาก มันก็เหมือนบอกเป็นนัยๆว่าถ้าน้องบริการดี พี่ทิปไม่อั้นไงล่ะย่ะ เสี่ยบางคนถึงกับพกสมุดเช็คมาเที่ยวเลยนะเธอ แต่ถ้าเช็คเด้งขึ้นมานี่นายเอาตายเลยนะ เสี่ยกำมะลออยากลองดีก็เข้ามากระตุกหนวดนายอยู่บ่อยๆ ไฟไหม้หนวดกลับไปทุกทีแหละย่ะ”
ทำไมทุกคำบอกเล่าที่เกี่ยวกับนายถึงได้น่ากลัวและตรงข้ามกับที่ผมเจอมาอย่างนี้ล่ะ ทุกคนพูดเหมือนนายมีอาวุธทำลายล้างอยู่ในมือตลอดเวลา ฆ่าคนเล่นๆเหมือนผักปลา และไม่สนว่าบ้านเมืองมีขื่อมีแป (แต่ผมยังไม่เห็นนะว่า ขื่อกับแป ของบ้านเมืองนี่ติดตั้งอยู่ที่ไหน แต่เค้าว่ามีก็ต้องมีตามเค้า)
คราวนี้ผมค่อยๆส่งน้ำสีน้ำตาลใสแจ๋วลงคอไปอย่างช้าๆ ปรากฎว่ามันดื่มง่ายกว่าแก้วแรกมาก มันมีแค่รสฝาดนิดหน่อยแล้วก็ซ่าๆ ออกไปทางจืดสนิท
“ทำไมมันจืดล่ะครับแก้วนี้”
“เอ๊ะ ถ้ากินเพียวแก้วต่อแก้วแบบนั้น คอทองแดงก็เมาย่ะ เหล้าแก้วนี่ชงแล้ว คนชงเค้าจะสังเกตพนักงานทุกคน ว่าแต่ละคนลิมิตได้แค่ไหน แก้วต่อๆไปเค้าก็จะผสมให้ แต่ต้องแน่ใจแล้วนะว่าลูกค้ามันจะไม่โชว์ป้อนด้วยปากแล้ว”
พอหันไปมองโซฟายาวตลอดแนวผนังของฝั่งเล้านจ์แล้ว ก็นึกขนหัวลุก ลูกค้าแต่ละคนรุ่นพ่อ ที่สำคัญบางคนรุ่นปู่ เดินก็จะไม่ไหวกันอยู่แล้ว ยังจะมาฝืนสังขารกันอยู่อีก อยากจะปลงแต่ก็ทำใจให้ปลงยาก แล้วถ้าลุงๆเหล่านั้นอมเหล้าเข้าปากแล้วป้อนผมทางจูบล่ะ ถ้าคนป้อนไม่ใช่ไอ้พ่อเล้ารากหญ้าแบบคืนนั้นล่ะ ฮึ่ย!! ไม่อยากจะคิดเลย
“แต่สีเหมือนเพียวเลยนะครับ”
“แน่สิยะ ไม่งั้นนายเค้าจะจ้างคนชงเหล้ามาดองมะม่วงหรือไง ไม่ได้ขายยาดองนะพ่อคุณ เป็นไง สองแก้วแล้วเป็นไงบ้าง”
“ก็โอเคครับ พอไหว อยู่ในช่วงกำลังปล่อยตัวปล่อยใจเลยครับ”
เจ้เชอรี่พยักหน้าพอใจ ก่อนจะหันไปสั่งคนชงใหม่ในศัพท์ที่ผมไม่รู้เรื่องเลย เรียกว่าไม่กระดิกกับศัพท์ที่เกี่ยวกับของมึนเมา ไม่รู้ว่าจะต้องลองชิมกี่แก้ว ไม่กล้าบอกเจ้ว่าช่วงปล่อยตัวปล่อยใจ ผมเกิดตั้งแต่แก้วแรกแล้ว มัวเมาและลุ่มหลงในรสชาติของเหล้าและรสชาติของปากคนป้อนเหล้า ไม่งั้นผมคงไม่ขึ้นนั่งคร่อมตักเค้าแบบนั้นหรอก แต่เรื่องนี้ ให้ตายก็บอกใครไม่ได้ ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ฝังใจสุดๆในตอนนี้ก็เถอะ
“แก้วนี้จะมีระดับกว่าสองแก้วเมื่อกี้หน่อย แขกบางคนก็จะโชว์รสนิยมของตัวเองว่ามีหลากหลายแค่ไหน เห็นมันใสๆแบบนี้ไม่ใช่เหล้าขาว 40 ดีกรีนะยะ แต่ก็เมาพอกัน เพราะฉะนั้นกินดีๆ แขกมักจะสั่งตอนที่เบื่อดริ๊งค์แล้ว”
“เจ้ครับ ผมถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไร”
ผมขยับเข้าไปใกล้เจ้มากขึ้น ยื่นปากให้เข้าไปในอาณาเขตใบหูเจ้ให้มากที่สุด
“แขกหัวล้านพวกนั้น คอแป๊บคอประปากันขนาดสั่งหลายๆแก้วเลยเหรอครับ”
ที่ต้องกระซิบเพราะกลัวแขกจะได้ยินแล้วมีน้ำโห ที่นี่ทุกอย่างจะต้องดูดีมีระดับ เพราะไม่ใช่อาบอบนวดข้างทาง อาบอบนวดที่นี่เข้ากันดีมากกับคอนเซ็ป ‘นวดกับพริตตี้’
“แกนี่ ถามคำถามเสี่ยงชั้นตกงานนะยะ เค้าสั่งมาเค้าก็แค่จิบๆส่วนใหญ่เอาตัวเองเป็นทางผ่านให้พวกแกนั่นแหละย่ะ”
แล้วน้ำลายของแต่ละคนที่แถมมาเป็นมิกเซอร์นั้น จะหอมหวานวาบหวามเหมือนที่ได้จากไอ้รากหญ้าหรือเปล่าล่ะ
คิดแล้วสยองแทนที่จะเสียวขึ้นมาเลย
เหล้าแก้วใหม่ที่เจ้เชอรี่ยื่นมาให้ชิมเป็นแก้วเล็กๆเหมือนแก้วไวน์ย่อส่วน ปริมาณที่กินเข้าไปน้อยนิด แต่ความขมกดลึกลงไปตั้งแต่โคนลิ้นไปสุดที่ปลายไส้ติ่ง มันไม่บาดคอเหมือนแก้วแรกที่กลืนลงไป แต่มันเป็นความขมผสมความร้อนที่ทรมาน เป็นเครื่องดื่มราคาแพงที่ดื่มยาก ผมไม่ชอบไอ้เหล้าขาวคนรวยแก้วนี้เลย
“ฮื่อๆ ขม กินยากมากเลยครับเจ้”
“งั้นถ้าลูกค้าสั่งให้ ก็อ้อนเค้าไว้นะว่าเกรงใจเฮีย แค่นี้เฮียก็เมตตาผมมากแล้ว ประมาณนี้แหละ ไม่ต้องให้สอนเยอะหรอก มารยาน่ะ รู้กันทุกคน”
“ยกเว้นผมไว้คนนึงเถอะครับเจ้ ผมเอาใจใครไม่เป็น”
“แล้วอยู่มาได้ยังไงจนป่านนี้ ไม่เคยเอาใจใครเลยเนี่ยนะ”
“ก็ผมถูกบังคับมาตลอด ก็เลยไม่ต้องเอาใจใครแล้วน่ะ เพราะสิ่งที่ควรจะต้องเอาใจ เค้าสั่งให้ผมทำไปเรียบร้อยแล้ว”
“นี่ชั้นจะสมเพชหรืือเอ็นดูแกดีเนี่ย อะไรกัน โดนว๊อดก้าเข้าไปแก้วเดียว หน้าแดงแจ๋เลย เมาแล้วแน่ๆ พักก่อนแล้วกันนะ ยัดลงไปช็อคตาตั้งกันพอดี”
“ตอนกินเข้าไปยังเฉยๆเลยครับ แต่ตอนนี้เริ่มปวดหัวตึบๆ เริ่มมองหน้าเจ้ไม่ชัดละ แต่ปากยังแดงดีอยู่ครับ ผมรู้ว่าเจ้อยู่ไหนเพราะเห็นสีปากอย่างเดียวเลยตอนนี้”
“ไอ้เด็กผีเปรต ปากดีนักนะ ถ้าไม่ใช่เด็กนายฝากฝังไว้ แม่จะตะบันหน้าด้วยแก้วเหล้า”
“ขอโทษค๊าบเจ้ ฟุ่บ”
“อ้าว บทจะเมาก็ไปง๊าย ง่าย แล้วแบบนี้จะเป็นหมอนวดได้ไงวะ ต้องไปบริการเค้านะเว้ย ไม่ได้ไปเป็นคุณชายให้เค้ามาคอยบริการ”
เสียงด่าลอยมาเข้าหูนะ แต่ แว่วๆมาจากที่ไกลๆเหลือเกิน
.
.
.
.
ไม่บ่อยนักหรอกที่นายจะลงมาดูแลความเรียบร้อยของร้านเสียเอง แต่เพราะวันนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้หงุดหงิด เลยเลือกที่จะลงมาเปิดหูเปิดตาบ้าง แต่สงสัยจะเปิดตากว้างไปหน่อย ตรงเคาน์เตอร์หน้าบาร์เหล้าถึงได้มีผู้ชายในชุดพนักงานฝึกหัดนั่งฟุบหน้าอยู่กับเคาน์เตอร์บาร์
“มีอะไรกันเหรอเจ้เชอรี่”
“แหะ แหะ เจ้เทสเหล้านิดหน่อยค่ะนาย”
“นิดหน่อยนี่กี่แก้ว”
“เพียวสอง ผสมหนึ่งค่ะ”
“คออ่อนขนาดนั้นเลย”
“ถ้าไม่เคยหรือนานๆครั้งก็แบบนี้แหละค่ะนาย เทสทุกวันๆก็จะอยู่ตัวเอง เพราะยังไงก็ยังรับแขกไม่ได้ค่ะ ต้องไปขัดตัวและเรียนมารยาทก่อน แล้วถึงจะให้ลองจริงๆสักครั้ง ตอนนี้ยังนับหนึ่งอยู่เลยค่ะนาย”
“ทำทุกอย่างไปพร้อมๆกับเทสเหล้า เอาให้รับแขกเร็วที่สุด”
“ค่ะนาย....แล้ว”
“แล้วอะไร”
“จะให้เอาไว้เก็บที่ไหนดีคะ”
“เจ้ถามแบบนี้กำลังจะถามว่าให้ใครเอาไปนอนรอที่ห้องผมหรือเปล่าใช่มั้ย”
“ไม่กล้าค่ะ เจ้ไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ แต่ที่นี่เราไม่มีนโยบายให้พนักงานเอาห้องรับรองแขกนอนพักนี่คะ”
“เด็กคนนี้มีบ้าน ให้เค้ากลับบ้านเค้าสิ หรือถ้าเค้าเมาไม่จริงแล้วใครสนองเค้าได้ ก็ตามสบาย”
ความทรงจำช่วงที่กำลังหนักอึ้งอยู่กับฤทธิ์เหล้าขาดหาย ได้ยินเสียงเป็นห้วงๆ แต่จับใจความไม่ได้ พยายามรวบรวมสติเฮือกใหญ่ๆ ความพยายามสำเร็จจนได้ยินประโยคสุดท้ายของ ‘นาย’ พอดี
ตอนนี้โลมรู้จัก ‘นาย’ อย่างคำบอกเล่าที่เคยได้ยินแล้ว นายที่เหมือนคนอื่นเล่าให้ฟังทุกคำพูด นาย คนละคนกับที่เคยรับรู้และเคยสัมผัสด้วยตัวเอง
๐ ว๊าวววววว มันเกิดอะไรขึ้นคะ จอร์จ TRomance อัพนิยายวันเดียวกัน 2 เรื่อง เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยคะ พายุถึงได้พัดเข้า กรุงเทพและภาคกลางพร้อมกันสองวันด้วยกัน :laugh: :laugh: :laugh:
๐ จะว่าไป ตอนที่กำลังจิ้มทอล์คนี้ส่งให้เซกิ คนเขียนอยากออกไปซื้อขนมหวานที่ตลาดมาก ไม่เคยกินขนมหวานที่ไหนอร่อยเท่าเจ้านี้มาก่อน เข้มข้น หวานมัน (แต่ไม่หวานเกินจนแสบคอนะ) และคนเขียนก็อยากจะไปซื้อเสาวรสสดๆ มาผ่าครึ่งโรยเกลือโรยน้ำตาล คนๆ แล้วเอาช้อนตัก ซู๊ดดดดด!! สุดยอด ไอ้ที่บอกมานี่ได้แต่นั่งฝันนะ เพราะฝนเทลงมาซะก่อน จะไปเรียงอิฐซ้อนๆกันเพื่อวางกระถางต้นไม้ยังทำไม่ได้เลยค่ะ เซ็งมาก เลยได้นิยายมาอีกตอน กะว่าจะอู้ไว้อัพพรุ่งนี้นะเนี่ย
๐ ตอนนี้ดันแบ่งแยกพระเอกนายเอกชัดเจน เลยไม่ได้แบ่งสีให้นะคะ หวังว่าคงไม่งงเนอะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ขอบคุณที่ช่วยดูคำผิดให้ด้วยนะคะ ขอทราบให้ชื่นใจหน่อยสิ คำผิดคนเขียนพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นหรืือเปล่าคะ กังวลเรื่องนี้ที่สุดในปฐพี :sad4:
๐ บอกทางเข้าแฟนเพจเหมือนเดิมค่ะ Click (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
มาจิ้มก่อนอ่าน :z13:
เรื่องคำผิด บางเรื่องก็หาแทบไม่เจอ แต่บางเรื่อง...เยอะนะ :z1:
ใครบังอาจมาปล่อยข่าวว่าน้องโลมเข้ามาเป็นไส้ศึก ทำเอานายโกรธเลย แล้วแบบนี้ก็ต้องไปรับแขกหล่ะซิ :serius2:
แต่น้องโลมเมาน่ารักมากกกกกกก เล่นพูดว่า "ผมรู้ว่าเจ้อยู่ไหนเพราะเห็นสีปากอย่างเดียวเลยตอนนี้" ไม่โดนเจ้ตบก็บุญแล้ว :เฮ้อ:
ตอนนี้เจอเยอะอยู่นะ :a5:
หลังจากพวกมันค่อยๆยึกสาขาลูกที่ละสาขาจนหมดแล้ว ==> ยึด/ทีละ
ผ่ามือกำเข้าหากันแน่น ถึงธุรกิจที่นำมาถึงความเริงรมย์นี้จะเข้าข่ายธุรกิจมืดที่ยังคลุมเครืออยู่ว่าถูกหรือผิลศีลธรรมกันแน่ ==> ฝ่า/ผิด
เค้ากำลังสืบคับนาย ==> ครับ
ข้อมูลเบื้อต้นที่ลูกน้องรายงานคืนที่เด็กนี่เข้ามาเพราะอยากพบเขา ==> เบื้องต้น
ไอ้ท่าทีอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งตอนถูกปรนเปรอด้วยออลรัลเซ็กส์ ==> ออรัล
ดริ๊งค์หนึ่งดริ๊งค์ กินภัตคารหรูๆได้หนึ่งมื้อเลยนะยะ ==> ภัตตาคาร
-
“เด็กคนนี้มีบ้าน ให้เค้ากลับบ้านเค้าสิ หรือถ้าเค้าเมาไม่จริงแล้วใครสนองเค้าได้ ก็ตามสบาย”
นายใจร้า ย ย ย ยT^T :sad4:
-
จนตรอกจริงๆ น้องโลมเอ๊ย โดนนายเร่งวันเร่งคืนให้ขายตัวซะแล้ว เฮ้อ... :เฮ้อ:
-
อ่าว ถ้าจะ ละเลยน้องโลมขนาดนี้ :z3:
*ไม่รัก(?)น้องแบบนี้ :beat:
ยกน้องให้คนอื่นเลยป๊ายยย :angry2: :angry2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
ทำไมหนูโลมกลายเป็นหนอนบ่อนไส้ไปแล้วหล่ะ
ใจร้ายยยย
คอยดูนะระฟ้า ถ้าแกให้ใครมา อะไรๆกับหนูโลมได้ตามใจชอบ
เราไม่เอาเธอไว้แน่ ชิชะ ทำกับนายเอกของฉันได้ยังไง << เรื่องนี้ต้องถามคนเขียนใช่ป่ะ???
-
คนแต่งอย่าปล่อยให้น้องโลมถูกปู้ยี่ปู้ยำโดยพวกอาแก่ๆทั้งหลายน๊า
-
มันดร่ามาอ่ะ T^T
เขาไม่ยอมน่ะที่จะเห็น โลมอะฮือกับเสี่ยล้านพุ่งโย้ยอ่ะ
ปล,ยังอ่านไม่อิ่มเลย
-
น้องโลมเค้าใสซื่อจริงๆ เชื่อป้าเถอะนายระฟ้า - -
-
หายนะเริ่มมาเยือนโลมแล้วTT :z3:
-
อะไรกันห๊ะ!!!!!!!
เชื่อโดยไม่ตรวจสอบข้อมูลก่อน เป็นนายใหญ่ซะเปล่า :beat:
น้องโลม อย่าเสียใจไปลูก เดี๋ยวรากหญ้าก็ฉลาดเป็นยอดข้าว ยั่วมันโล๊ดดดด!!!!!!!!!!! :fire:
-
รู้ไม่จริงแล้วอย่ามาตัดสินชีวิตคนอื่นแบบนี้สิเว้ย!!! :angry2:
-
ข่าวกรองของนาย คงกรองไม่ค่อยดีมั้งคะเนี่ย :laugh:
-
โหยย น่าสงสารหว่ะ!
-
เริ่มดราม่าแล้ว แต่มันก็ความจริงนะ เมื่อจะมาทำงานแบบนี้มันก็รู้ว่าต้องเจอแบบไหน :serius2:
ถ้าเกิดโลมต้องไปสนองใครก็ได้จริง คงต้องขอเวลาทำใจ :o12:
-
เวงกำ มาม่าล้วนเลย :a5:
เริ่มไม่อยากอ่านต่อแล้วสิ :sad4:
งั้นไว้รอใกล้จบ จะมาอ่านทีเดียวเลยแล้วกันนะคะ :เฮ้อ:
ขอลาสักพักนะคะ ช่วงนี้ขอตามพี่สิงห์อย่างเดียวก่อนค่ะ :กอด1:
-
:z3:ชีวิตพับพับยับยับของโลม
-
แล้วทีนี้น้องโลมจะเจออะไรเนี่ย ไอ้ข้อมูลที่นายได้ไปมันยังไง
กลลวงหรือเข้าใจผิดอ่ะ :3123:
-
โอ้ยย
ระฟ้าใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สงสารโลมม ตื่นมาได้ยินคำปวดใจพอดี
:m31:
-
งานเข้าหนูโลมซะแล้วสิ นายก็อย่าใจร้ายนักเลย
ค่อย ๆ สังเกตไปอย่าเพิ่งด่วนสรุปสิ
-
อั่ยย่ะ :a5:
นายโลมของเราดันโดนเข้าใจผิดซะแล้ววววววววววววววววววววววววว
ระวังนะระฟ้า...ให้โลมไปรับแขก...ถ้าวันนึงรู้ความจริงขึ้นมา
แล้วจะเสียใจภายหลังไม่ได้นะ
หุหุ
-
:sad4: :o12:
แลดูจะดราม่าน่าดู
ทำไมนายเข้าใจโลมผิดเยี่ยงนี้
แล้วโลมจะรอดไหมน้อ :เฮ้อ:
-
น่าสงสารโลมอ่ะ ซวยจริงอะไรจริงเฮ่ออออ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องใหม่ค่า
โลมจะโดนอะไรอีกเนี๊ยะ
รอตอนต่อไปน๊าคร๊าา
-
อย่า ! อย่าหยุด ต่อไปเรื่อย ๆ
ได้โปรด :call:
-
สายที่ส่งเรื่องมาให้ระฟ้ามันมั่ว รึว่าโลมแสดงสมบทบาทจริงๆ หว่า???
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววว :z3:
-
ดูท่าจะเข้าตาจนจริงๆแล้วนายโลม
-
:o12: นายระฟ้าหูเบามากขอบอก. :o12: :o12:
:z3: เครียดคร้า. :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: รีบมาต่อไวๆนะคะ
ดังนั้นต้อง แก้เครียดด้วยการ :z13: :z13: :z13: คนเขียนซะ
-
ทำไมเจ้านายทำแบบนี้ล่ะ ไม่คิดจะฟังโลมก่อนหรอ
-
:beat: นายทำไมแย่แบบนี้ล่ะค่ะ มองน้องโลมกร้านโลกได้ยังไง - -
-
เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วว :a5: :a5: :a5:
โอยย แนวดราม่าเหนื่อยมาแต่ไกลลลลลลลลลล :z3: :z3: :z3: :z3:
-
สงสารโลม ต้องมาใช้หนี้ แถมยังโดนเข้าใจผิดๆอี๊ก :z3:
-
ตัดใจทำได้ลงคอเหรอคะนายขา อย่าหูเบาสิคะ
-
ทำไมคนมารายงานมั่วอย่างนี้....น้องโลมใสซื่อไร้เดียงสาจะตายไป T T
-
คุณระฟ้าจะใจร้ายกับโลมได้ลงเหรอคะ....
ไม่เอาๆ อย่าทำอย่างนี้
-
ทองแท้ย่อมไม่กลัวไฟฉันใด
รักแท้ของนายกึกก้องก็คือนายเล้ารากหญ้า
อิ๊กกกกเกี่ยวกันใหมเนี๊ยะ
ต๊าย!!!!ล่ะ นายเอกโดนทำร้ายจิตใจ
อกหักตั้งแต่คนรักยังไม่รู้ตัว
น่าสงสารอย่างแรง
:z3: :z3: :z3:
-
:z6:นายใหญ่
-
:angry2: นายระฟ้า ไปลงอ่างซ่ะ
แนะเค้ารู้ หวังมากคาดมาก พอรู้อะไรที่แย่ๆ ก็สติแตก
แต่เป็นนายคน มันต้องสืบหลายด้าน ปค่นี้ยังมึน ต่อไปคาดว่ามีอะไรให้มึนอีกเยอะ
-
เริ่มได้กลิ่นมาม่าลอยมาไกลๆ o18
-
:z3: ทองอยู่ที่ไหนก็ยังเป็นทอง :pig4:
-
น้องโลมแย่แล้ว :a5:
ระฟ้าเอ้ยสืบให้ชัวร์ก่อน :เฮ้อ:
:pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
นายหูเบาแอนด์ใจร้าย
ชิ ชิ ชิ
-
อั๋ยย่ะ...นายเข้าใจน้องโลมผิดอย่างนี้ได้ยังงัยจ๊ะนายจ๋า :z3: :m31:
-
นั่นสิ มันเกิดอะไรขึ้น เรื่องเข้าใจผิดกันงั้นหรอ? :z3: ถ้าโลมถูกใครเอาไปนะ พระเอกเรื่องนี้จะถูกปลด :angry2:
-
นาย คนละคนกับที่เคยรับรู้และเคยสัมผัสด้วยตัวเอง :a5:
ไม่รู้ว่าโลมเป็นแบบนั้นจริงไหม เพราะตั้งแต่ตอนแรก
ที่โลมสื่อออกมาคือการทดแทนบุญคุณอ่ะ :เฮ้อ:
-
:serius2:ระฟ้าทำอย่างงี้ระวังจะเสียใจ
-
อ่อ เข้าใจละว่าโลมเป็นลูกกำพร้านี่เองบ้านนี้ถึงได้ทำกับโลมแบบนี้ :o10:
แต่ตอนนี้มันอะไรกันเนี่ย ไอ้เจ้านายรากหญ้าบ้าเอ๊ย :serius2:
จะโวยวายกับไอ้เจ้านายรากหญ้า หรือว่าโวยวายกับคุณTRomance ดีเนี่ย
ชีวิตโลมรันทดมาพอแล้ว อย่าต้องให้โลมมีปั๋วหลายคนเลยนะ :o7:
-
กรี๊ดดดด เกินอะไรขึ้น น้องโลมทำไมกลายเป็นspy เป็นหนอนบ่อนไส้ไปซะแล้ว :serius2: :serius2:
-
เฮ้อ สงสารโลมอ่ะ
ทีแรกเหมือนจะยืดเวลารับแขกออกไปได้อีกนะ แต่ตอนนี้กลับโดนนายเร่งซะแล้ว
แถมยังได้ยินระฟ้าพูดใส่แบบนั้นอีก เดี๋ยวนายโลมก็ทำจริงหรอก ยิ่งเมาๆอยู่
-
กรี๊ดดดดด นายใจร้าย ทำไมเชื่อคนอื่นง่ายแบบนี้ อย่าให้น้องไปรับแขกน้าาาาาาา
ปูเสื่อรอตอนต่อไปเจ้าค่ะ
-
เอ้าตายห่า น้องโลมซวยอีกแว๊ววววววว กลายเป็นสปายไวน์คูเลอร์ โดยไม่รู้ตัว
เฮ้ออ จะโดนอะไรบ้างหล่ะเนี่ยยย ขอพระรองขี่ม้าขาวมาช่วยซักคนเถอะ
ซื้อโลมแบบเหมารายปีไปเลยยย อ่ะคริ อ่ะคริ
-
อิพ่อเล้านอยด์แล้ว :fire:
-
เจ้านายน่าตบจริงๆ อ๊าก ><*
-
นายรากหญ้าเข้าใจน้องโลมผิดแล้ววว :เฮ้อ: จากที่น่าสงสารอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เลย :m15:
เอาล่ะสิ เค้าจะให้รับแขกแล้วอ่ะ น้องโลมจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย ขอให้รู้ความจริงเร็วๆน้า
-
:z3:นายรากหญ้าเข้าใจน้องโลมผิดแล้ววว
ทำไมไม่ถามไถ่กันก๊อนนนนน
:z6: :z6:ไอ้คนที่ปล่อยข่าว แง่ง แง่ง
-
คนเขียนขยันพอกะฝนเลยค่ะ ชอบค่ะชอบแต่ไม่ได้ชอบฝนนะคะ ชอบคนเขียนค่ะ
แย่แล้วน้องโลมเอ๋ย จะรอดไปได้หรือเปล่านะ เรื่องแย่ๆๆทั้งหมดเกิดจากพี่ชายทั้งนั้น
-
เริ่มจะเข้มข้นล่ะ
-
เวรกรรม ทำไมนายเอก(รึป่าว)ชั้นชีวิตน่ารันทดหดหู่เยี่ยงนี้ จากทางบ้านไม่พอยังจะมาโดนพระเอกระแวงเข้าใจผิดอีกกระซิกๆสงสารนายเอก
-
เง๊อ.....ซาตานออกตัวแรง
มาก่อนนางมารร้ายอีก!
คุณระฟ้า ปากร้ายไม่เบาแฮ๊ะ!!!!
เริ่มจะดราม่าล่ะ.........สงสารโลมT^T
-
สงสารหนูโลม แนะนำให้หนีออกจากบ้าน หนีออกจากงาน หนีไปไกลๆเลย เบื่อคนหูเบา กรี๊ดดดดดดดดดดด
-
ใจร้ายว่ะ
-
โดนตรงประโยคสุดท้ายนี่เเหล่ะ
"นายคนละคนกับที่เคยรู้จัก" :m15:
สงสารโลมอ่ะ ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรอีก เฮ้อ :เฮ้อ:
-
สู้ๆนะหนูโลมหนูเป็นคนดีพระย่อมค้มครอง :กอด1:
:เฮ้อ:ส่วนระฟ้าดูจะเชื่อหน่วยข่าวกรองของตนเองมากไปนะ :beat:
-
มาเฟียก็โง่เป็นควายได้เหมือนกัน
เพราะมันก็เป็นคนไม่ใช่เทวดา
-
เจ้านายใจร้ายยยย~~~ (วิ่งเข้าไปปลอบพี่โลมอย่าสุดซึ่ง//โดนนายทีบกลับมา)
-
เจ้านายไปได้ข้อมูลอะไรผิดๆมาอ๊ะป่าวเนี่ย อยู่ๆก็ใจร้ายขึ้นมากะทันหัน :sad4:
น้องโลมไม่ได้แอ๊บใสนะ เค้าใส่จริงๆ ไม่เชื่อลอง :haun4:
ฝนตกเฉอะแฉะ นั่งกินข้าวอยู่โต้รุ่ง วิ่งหลบแทบไม่ทัน :z3:
-
ระฟ้าใช้ไส้ติ่งคิดรึไงเนี่ย ดูก็รู้ว่าน้องโลมออกจะใสซื่อ
ใครมันจะไปแสดงได้แม้กระทั่งตอนกินกล้วยฟะเนี่ย จะบ้าตาย :z3:
-
ท่าทางโลมไม่น่ารู้เรื่องเลยอะะ T T
ระฟ้าก็สนใจตามสืบนิดนึงเส่ วุ้ย
55 หงุดหงิดแทน
ตามมารอ :D
-
โอ้ยยยยย ปวดกบาลแทนนาย :z3:
-
พี่ระฟ้าคนบ้าๆๆๆ ทำไมทำกับน้องโลมแบบนี้
พิสูจน์มาเองยังจะหูเบาอีก ฮ่วยๆๆ
หมั่นไส้ๆ :angry2:
สงสารน้องโลมเป้นที่สุด
ความกัตญญูไม่ช่วยอะไรเลย
สู้ๆต่อไปคะ เอาให้เค้ามาสยบแทบเท้าน้องโลมให้ได้
ซักวันนายระฟ้าจะต้องเสียใจ
ปล ตอนต่อไปไม่เอาดราม่าแต่มาเร็วๆนะคะ ฮ่าๆๆ
-
ยังไม่เห็นหน้าสินะ ถ้าเห็นบางทีอาจเปลี่ยนใจให้เอาเข้าห้องก็ได้
-
น่าสงสารจริงจริง
-
ไม่นะ ระฟ้า อย่าหูเบาดิประสบการณ์ผ่านมาก็มาก ไอ้บ้า แค่นี้ ดู ไม่ออกรึไง ว่า น้องโลม อ่ะต้องเป็น ของ แก คนเดียว เท่านั้น
-
อ่าววววว โลมกลายเป็นหนอนบ่อนไส้ไปซะแล้ว น่าสงสารจัง :m15:
ทำไมนายได้ทดสอบเองนายยังแยกแยะไม่ออกอีกหรอเนี่ย ว่าอันไหนจริง อันไหนมารยา
แต่ก็นะ...เพิ่งทดสอบโลมไปแค่ครั้งเดียวเอง แล้วก็ยังเป็นเพียงการเริ่มต้น
นายเร่งให้รับแขกซะแล้ว นายใจร้าย!!! :z3:
-
เพราะความรักทำให้ระฟ้า หูเบา
ก๊ากกกกกก
มาม่าจัง
:z3:
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ่านทันแล้ว เย่ๆๆๆๆๆ
ชอบมากกกกกกกเลย
ระฟ้าทำตัวงี้ มาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ
น้องโลมไม่ให้อภัยแน่ๆๆๆ
-
สงสารนู๋โลม ฝากคนเขียนแกล้ง"นาย"แทนนู๋โลมเยอะๆ ฝากขึ้นบัญชีไว้เลย ส่วนเจ้เชอรรี่นี่มีแววว่าจะเป็นญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวซะเเล้ว เริ่มเอ็นดูเห็นๆ
-
ทำไมกลายเป็นแบบเน้ !!!!
T^T
-
ม่ายจริ๊งงง พ่อเล้าต้องเข้าใจนายโลมผิดแน่ๆ
ข้อมูลที่ได้มา อาจจะคลาดเคลื่อน
หรือน้องโลมก็ถูกหลอกใช้โดยไม่รู้ตัว
ทำไมใจร้าย ให้ใครมาหิ้วน้องโลม
+1 ให้นะคะ
-
ไม่ไหวสายข่าวที่ไหนเนี่ยอย่าได้จ้างอีกเลยข้อมูลกรองมาหรือป่าวเนี่ย
ง่าน้องโลมจะโดนทำอะไรหรือป่าวเนี่ยรออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบ
-
เห็นว่าเป็นนิยายของ TRomance เลยอ่านทีเดียวจบถึงตอนล่าสุดเลย o13
อั้ยย่ะ!! น้องโลมผู้ใสซื่อเนี่ยนะเป็นสาย :a5:
ตายล่ะวา ข่าวที่นายได้มาจะจริงสักแค่ไหน มันจะไม่มีสิทธิ์มั่วนิ่มเลยหรอเนี่ย o22
-
ได้กลิ่น NC ในพาร์ทหน้า...ปุฮิ
:z2:
-
:serius2: :serius2: ยังไม่มา......เดี้ยวไปรับนะ.... :z2: :z2:
-
แค่กระดาษแผ่นเดียวจากคนอื่น ทำให้ความรู้สึกที่มีกับคน ๆ นึงเปลี่ยนไปขนาดนี้
จะโดนหลอกง่ายไปหน่อยแล้ว ตรวจสอบซ้ำหรือยัง
รอวันสมน้ำหน้า วันที่ต้องมานั่งเสียใจกับการกระทำของตนเอง และจะไม่สงสารด้วย :m16:
ทำไมโลมน่าสงสารอย่างนี้ :o12:
-
สายข่าวที่ไหนอย่างไรกันเนี่ย นายโลมจะรอดไหมนะ
-
ข้อมูลนี้น่าจะมีความจริง
แต่นายโลมคงไม่รู้เรื่องจริงๆ
และเชื่อว่าเขาเท่านั้นจะเป็นคนช่วย
พระเอกพ่อเล้ารากหญ้าตัวจริง
จะเห็นนายเอกขี่ม้าขาวตอนนี้แหล่ะ
555+++
-
เฮ้ออออโลม นายจะทำไงงต่อไปเนี่ย
-
โอ่ย ยย ย ปวดตับ!
อีตาระฟ้าจนาดได้ทดลองด้วยตัวเองนิดๆหน่อยๆแล้วยังจะไปเชื่อเค้าอีก
เดี๋ยวหนูโลมได้ไปนอนกับเสี่ยตัวอ้วนพุงโย้หัวล้าน แล้วจะรู้สึก! :o10:
น้องโลมสู้ๆนะคะ
ปล.ถึงจะเป็นแฟนคลับระฟ้าแต่ทำตัวงี้ พี่งอนนะ ;P
-
บ๊ะ ถ้ามันจะน่าติดตามขนาดนี้ :o8:
-
รอ ร๊อ รอ
รักโลมอ่ะ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
อยาก :z6: ระฟ้า
-
เมื่อไหร่โลมจะได้ขายสักที เรื่องมันจะได้จบๆไป
-
น้องโลมโดนเข้าใจผิดแน่ๆเลย :serius2:
-
นายอย่าใจร้ายกะโลมมากนะคะ
สงสารน้องเค้าอ่าาา
ชีวิตรันทดแล้วยังต้องมาโดนนายข่มเหงอีก กาซิกๆ T T
-
ตอนที่ 6 นายโลมกับรักจนตรอก
****หมายเหตุ
สีเขียวอมฟ้า คือส่วนของความคิดและความรู้สึกของโลม
สีน้ำเงิน คือ ส่วนของความคิดและความรู้สึกขงระฟ้านะคะ
จะได้ไม่งงกันจ๊ะ
ฟ้าก็อยู่สูงเกินไป เหวก็ต่ำไม่คู่กัน เหมือนเธอกับฉัน
ที่ควรจะห่างกันไว้.........!!!
สัญญาณของวันใหม่บอกด้วยเสียงเพลงที่ดังมาจากบ้านสักหลังในซอยเดียวกัน วันอาทิตย์ที่เรียกว่าสวรรค์ของคนทำงาน
แต่มัน...
ปวดหัวลามไปจนปวดใจเลยเว้ยเฮ๊ย!! ไม่น่าเชื่อ
ถูกด่าว่าไอ้ลูกกาฝากยังรู้สึกเฉยๆ แต่การกระทำของคนที่เหมือนหน้าไหว้หลังหลอกกลับมีผลทางจิตใจซะดื้อๆ
ผิดหวังเหรอ?
ไม่หรอก ผมไม่เคยหวังอะไรเลย ทุกวันนี้ที่อยู่ได้เพราะมีลมหายใจแต่ไม่มีความหวัง
แล้วอะไรที่ทำให้ตื่นขึ้นมาแล้วหนักอึ้งตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างนี้
ไม่รู้เหมือนกัน....ผมยกความผิดทั้งหมดนั่นให้เหล้า 3 แก้วที่ยัยเจ้ยัดเยียดให้ดื่ม
เล่นถามตอบกับตัวเองไปมาเพื่อไล่อาการหนักอึ้งในหัวสมองให้หายไป ให้ระบบความคิดที่ซับซ้อนไปมาแทนที่อาการปวดตุบๆตรงท้ายทอยหายไป
“ไอ้โลมโว๊ย ไอ้โลม นอนกินประเทศไทยแข่งกับรัฐบาลเหรอวะ ลงมาดูหน่อย มีราชรถมาเกยหน้าบ้าน”
“รถฟักทองด้วยหรือเปล่าพ่อ”
“รถฟักทองบ้านพ่อมึงสิ เฮ๊ย กูนี่หว่า ห่านนี่หลอกให้กูด่าตัวเอง ลงมาๆ ไม่ได้พูดเล่น”
สภาพโทรมยิ่งกว่าซากขยะเดินเกาหัวฟูๆลงมาให้ดูว่าไม่ได้งงเล่นๆเหมือนกัน กลางวันแสกๆไม่ใช่พลบค่ำที่รถฟักทองจะมารับซินเดอริล่าไปงานเลี้ยง
แล้วอีกอย่าง งานนั่นมันเลิกราไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!!
ตัวหนังสือยึกยือๆที่ข้างรถตู้คันนั้น เล่นเอาผมเบิกตาโพลงเหมือนเจอผี ไอ้อาการสารพัดปวดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เพราะแฮงค์หายเป็นปลิดทิ้ง
ฉิบหายแล้ว!!!
“มาหาใครเหรอครับ”
จริงๆเริ่มรู้แล้ว แต่ดึงเช็งเวลาไปงั้น ดึงไปทำไมไม่รู้ แต่ดึงไว้ก่อน
“มาพบคุณโลมครับ สปาให้มารับครับ”
จั๊กจี้หูเป็นที่สุด คนรอบตัวเรียกไอ้โลม แต่คนขับรถเรียกคุณโลม คนที่มีหน้าที่เป็นนายโลมให้กับเล้าของเจ้านายใหญ่ของเค้าเนี่ยนะ การบริการของคนมีระดับก็จะได้รับเกียรติอย่างนี้เท่าเทียมกันทุกคน แต่ไม่คิดว่าจะเผื่อแผ่มาถึงลูกหนี้ที่ใครจะลากไปทำอะไรก็ได้อย่างโลม
ถ้าที่นั่นไม่มีระดับ
ถ้าที่นั่นเป็นเหมือนสถานเริงรมย์ข้างทางทั่วๆไป
สิ้นคำพูดของเจ้านายที่ว่าใครอยากจะสนองตัณหาตัวเองด้วยพนักงานของร้านก็ทำได้เลยเต็มที่ นายเปิดทางให้ขนาดนี้ ถ้าเป็นพวกแมงดาข้างทาง ผมอาจจะถูกรุมโทรมไปนานแล้ว ไม่ตื่นขึ้นมาในบ้านตัวเองและลงมายืนงงอยู่แบบนี้หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นเป็นคนละระดับกับพวกกลัดมันทั้งหลาย พวกนั้นก็คงอยู่ในกลุ่มที่ไม่สนใจผู้ชายด้วยกันมั้ง
“วันนี้วันอาทิตย์นี่ครับพี่”
“ครับ สปาเปิดบริการทุกวันครับ”
หมายความว่าผมจะไม่ได้พักเลยสักวันใช่มะ แน่สิ เค้าต้องให้นายโลมคนใหม่รับแขกให้เร็วที่สุด เพราะเวลาทำให้เสียโอกาสทางรายได้นี่หว่า มึงมีทางเลือกไม่มากหรอกโลม มึงมีทางเลือกแค่ทางเดียว เพราะพ่อกดตตาต่ำมองมาเหมือนรู้ว่าผมจะอ้าปากปฏิเสธ
“รอผมแป๊บนะครับพี่ ผมไปอาบน้ำแต่งตัวแป๊บ ไม่นานครับ”
“ครับผม”
ไม่กล้าเชื้อเชิญให้เข้าไปนั่งรอในบ้าน เพราะดูจากรถที่เค้าขับมาแล้ว ในรถหรูและราคาแพงกว่่าบ้านหลังนี้เยอะ ไม่น่าเชื่อว่านี่คือรถบริการลูกค้า เบาะไหนสักที่ในรถคันนี้ อาจจะมีเศรษฐีคนไหนสักคนเคยนั่งมาแล้ว หรืออาจจะเป็นดารา ไม่ว่าจะต้องไปนั่งทับที่ใครก็ถือว่าเป็นบุญตูดทั้งนั้นแหละ (มั้ง)
ถ้าไม่นับว่าต้องมานอนแก้ผ้าให้เค้าขัดเค้าล้างตัวไปเพื่ออะไรแล้ว เพิ่งรู้ว่าการทำสปาเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่งที่สบายมาก แค่นอนเฉยๆไม่ต้องทำอะไร ได้กลิ่นหอมๆกำจายไปทั่วทั้งห้อง มีเพลงเบาๆให้ฟัง เพลินจนเผลอหลับไปตั้งหลายรอบ ถึงว่าล่ะ กิจการนี้ถึงได้เป็นหนึ่งในธุรกิจของไอ้พ่อเล้านั่น ก็เพราะมันเป็นบริการที่คล้ายๆกันโดยที่ไม่มีเรื่องอย่างว่านั่นมาเกี่ยวข้อง แถมยังทำรายได้พอๆกันอีก พวกคนรวยนี่จะงกไปถึงไหนกัน มีเวลาใช้เงินกันบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
เดินตัวปลิวออกมาจากสปาหลังจากนอนเป็นคุณชายอยู่วันนึงเต็มๆ สะดุ้งสุดตัวตอนที่เดินผ่านกระจกหน้าร้านแล้วเงาสะท้อนที่อยู่ในนั้นกลายเป็นใครอีกคนที่ไม่รู้จัก ผมเริ่มไม่รู้จักตัวเองในร่างใหม่ซะแล้ว อย่าเรียกว่าไม่รู้จักเลยดีกว่า เรียกว่าจิตวิญญาณของผมกับร่างใหม่เรายังไม่สนิทกันขนาดที่จะยิ้มให้กันในกระจกได้
เดินข้ามสวนทางเชื่อมมาอีกตึก ก็กลายเป็นสวรรค์ของหนุ่มหรือสาวขี้เมื่อยแล้ว ตอนแรกคิดว่าขัดตัวเสร็จแล้วจะได้กลับบ้านเลย ที่ไหนได้ พนักงานบอกว่าต้องเข้ามาหาเจ้ที่เลาจน์ก่อน ไม่รู้ว่าเจ้เชอรี่พักอยู่ที่ตึกนี้ถาวรหรือเปล่า แต่ที่รู้ ไม่ว่าจะมาเวลาไหนเจ้ก็อยู่ที่นี่ไม่ต่างอะไรกับศาลพระภูมิที่อยู่คู่บ้าน
“ว่าไงจ๊ะพ่อหนุ่ม พอลุกออกมาจากปลัก ล้างน้ำให้สะอาดก็ดูได้เหมือนกันนี่”
ไม่รู้จะฉีกยิ้มหรือทำหน้าบึ้งใส่แม่เล้าอีกคนของที่นี่ดี คำทักทายที่เปรียบเปรยผมกับผู้มีพระคุณของชาวนานั้น ภาพที่ออกมาคงเป็นแค่รอยยิ้มเฝื่อนๆที่ไม่ได้ส่งออกไปจากใจแน่ๆ แต่มันก็เหมาะกับเจ้โตะเครื่องแป้งนี้มาก
“ครับ”
เลยหน้าด้านตอบรับคำชมซะเลย
“หน้าตาผ่านนะ ผิวพรรณพอขัดพอล้างแล้วก็สะอาดสะอ้านใช้ได้ เข้าไปทำให้จบคอร์สก็เนียนใสเองแหละ ทีนี้ก็มาว่ากันเรื่องจะเป็น ซุป’ตาร์ของที่นี่ แค่หน้าตากับผิวพรรณอย่างเดียวไม่ผ่านนะจ๊ะ ลีลาต้องมาเป็นอันดับหนึ่งจ๊ะ แต่ปากอย่างเธอนี่ชั้นว่านู่นแหละย่ะ บ๊วยนู่นเลย”
“ผมมาใช้หนี้นะครับเจ้ ไม่ได้มาเป็นซุป’ตาร์อย่างที่เจ้ว่า”
“โอ๊ย ชั้นอยู่ที่นี่จนย้อมผมมาไม่รู้กี่รอบแล้ว แกไม่ต้องมองชั้นอย่างนั้นเลยพ่อกึกก้องคะนองฟ้า ชั้นแพ้หงอกย่ะ ยังไม่แก่หรอก พวกเขาและเธอทั้งหลายที่มานี่แรกๆก็พูดเหมือนเธอแหละจ๊ะพ่อ แต่พอมีรายได้เป็นกอบเป็นกำ มีบ้านมีรถนะ ชั้นไม่เห็นจะมีใครจำได้ว่าก่อนหน้านี้เคยพูดอะไรไว้”
“ผมไม่อยากมีรถหรอกครับ เบื่อเต็มที นอนแงะ ถอดประกอบมันอยู่ทุกวัน อีกอย่างบ้านผมไม่ไกลอะไรนักหนา ไม่มีรถก็ได้ครับ”
“เค้าเรียกว่ามีไว้ประดับบารมีย่ะ ไอ้ที่จอดอยู่ข้างนอกนั่นน่ะ ของพนักงานที่นี่ทั้งนั้นแหละ ถึงไม่มีรถ ที่นี่ก็มีรถไปรับ เหมือนที่สปามีรถไปรับเธอมานั่นแหละ แต่มันไม่โก้เท่าขับมาเองไง”
“อะไรนะครับ รถที่จอดที่ลานนั่นรถพนักงานที่นี่เหรอครับ”
“ใช่ ตาโตขึ้นมาแล้วล่ะสิ”
“ตกใจน่ะครับ”
ตกใจเพราะรถที่ว่านั่นเป็นรถที่เรียกได้ว่าหรูทีเดียวสำหรับคนมีคนขับ ไม่ว่าจะเป็นแคมรี่ บีเอ็ม หรือแม้กระทั่งเบ็นซ์ตากลมสองประตูก็มีจอดอยู่เหมือนคันละไม่กี่ตังค์เท่านั้น รถที่คนทำงานกินเงินเดือนทั่วไปเค้าใช้กันไม่มีให้ที่จอดรถเป็นมลทินเลย
“หึหึ ก็คอยดูกันไปนะ”
ผมละสายตาจากยัยเจ้มัจจุราชมองบรรยากาศรอบๆตึก ไม่เคยได้เห็นบรรยากาศกลางวันเลยสักที ความสนใจของผมทั้งหมดอยู่ที่สวนสวยเชื่อมระหว่างตึกเท่านั้น
ถ้ามองจากภายนอก ที่นี่เหมือนตึกของพวกบริษัทหรูๆไม่มีป้ายโฆษณา ไม่มีอะไรที่ชี้เฉพาะว่าที่นี่มีไว้สำหรับทำอะไร ลูกค้ารู้จักที่แห่งนี้มาจากไหนผมก็ไม่ทราบ รู้แต่ว่าอยู่ๆจะเข้ามาใช้บริการเลยไม่ได้ สำหรับตึกที่เป็นคาสิโนและอาบอบนวด ส่วนเล้าจน์รู้สึกว่าจะเข้าได้ทุกคน แต่จะเลือกพนักงานมาบริการไม่ได้ จะต้องยื่นบัตรเพื่อโชว์ว่าเป็นเมมเบอร์ของที่นี่เท่านั้น และจากที่ได้สัมผัส ผมไม่เห็นวัยที่อยู่ในกลุ่มเยาวชนของชาติเลยสักคน
พวกคนมีเงินนี่ก็ยอมลำบากเพื่อให้ได้ใช้เงินที่มันเหลือเฟือจริงๆเลยนะ ส่วนพวกคนจนๆก็ก้มหน้าก้มตาหาเงินกันไปสิ หาเท่าไหร่ก็ไม่พอใช้ เส้นแบ่งแยกระหว่างคนรวยกับคนจนอยู่ที่เงินจริงๆ
สวนที่นี่ตกแต่งสวยหรูเหมือนอยู่ในเทพนิยายพวกกรีกที่เคยยืมห้องสมุดมาอ่านสมัยเรียนเลย มีรูปปั้นเทพีชูคบเพลิง มีน้ำพุเป็นรูปเด็กในอิริยาบถน่ารักๆ มีกุหลาบเลื้อยเป็นซุ้มสวยงาม ที่สำคัญมีเสียงนกร้อง ขนาดนกมันยังไม่รังเกียจสถานเริงรมย์แห่งนี้เลย เสียดายที่พวกลูกค้าส่วนใหญ่เลือกมาใช้บริการตอนกลางคืนซะมาก เลยอดชื่นชมกับบรรยากาศที่เหมือนสรวงสวรรค์ในตอนกลางวันแบบนี้ ทอดสายตามองไปเรื่อยเปื่อยก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีคนจ้องผมอยู่เหมือนกัน ซุ้มกระจกตรงโถงบันไดมีผู้ชายที่ผมรู้สึกว่ารู้จักเค้าได้ผิวเผินมาก ไม่สิ ผมต้องบอกว่าผมไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เป็นการส่วนตัวเลยต่างหาก นอกจากรับรู้อย่างพนักงานคนหนึ่งของที่นี่ว่าเค้าคือนายใหญ่
ถ้าเค้าอยู่ชั้นฟ้า ผมคือส่วนที่ลึกที่สุดของชั้นเหว!!
สั่งให้ตัวเองหยุดชื่นชมกับบรรยากาศของสวนสวยตั้งแต่ตอนนั้น บอกตรงๆว่าให้ผมรับแขกตั้งแต่วันนี้เลยก็ได้ ถ้าแลกกับไม่ต้องเจอหน้าไอ้พ่อเล้านั่น ไม่รู้ว่าโกรธเกลียดอะไรมันนักหนา รู้แต่ว่าไม่อยากเจอมัน ไม่อยากใช้พื้นที่หายใจเดียวกันถ้าไม่จำเป็น
ทุ่มเทความสนใจทั้งหมดให้กับผู้หญิงเปรี้ยวจัดจ้านตรงหน้าที่ก้มดูแผ่นกระดาษที่พลิกไปมาเหมือนตรวจสอบอะไรสักอย่างอีกครั้ง
“เจ้ครับ แล้ววันนี้ผมต้องทำอะไรบ้าง”
“วันนี้เหรอ คงต้องให้นายดูก่อนมั้ง เพิ่งไปขัดตัวมานี่”
“ทำไมต้องให้เค้าดูครับ”
ผมรีบถาม จะว่าเซ้าซี้คนกำลังทำงานอยู่ก็ยอม ผมไม่อยากเจอมัน ถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าเข้าถ้ำเสือต้องเจอเสือ แต่ผมก็ไม่อยากจะเจอ ต่อให้เป็นแค่รอยเท้าเสือที่เคยเหยียบย่างก็ไม่อยาก แต่คำตอบเจ้เล่นเอาผมอยู่ไม่สุข แค่ผมไปขัดเนื้อขัดตัวแค่นี้ให้ใครดูก็ได้ ไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านเจ้านายใหญ่นั่นเลยด้วยซ้ำ
“อ้าว ก็มาเป็นสินค้าของที่นี่ ไม่ให้เจ้าของดูก่อนแล้วเค้าจะรู้ได้ไงว่านายพอจะขายออกหรือไม่ออก เอ้อ”
“เจ้ แล้วคนที่มาทำงานที่นี่ ต้องเอ่อ ต้องให้นายทดสอบก่อนทุกคนเลยมั้ย ถึงจะรับแขกได้”
“ไม่จำเป็น แล้วแต่นาย ส่วนใหญ่นายเค้าไม่ยุ่งหรอก เค้าไม่นอนกับพนักงานในร้านให้เสียการปกครอง เข้าใจมั้ย นอกจากนายเค้าจะสงสาร อุ่นเครื่องนิดๆหน่อยๆให้”
“อุ่นเครื่องยังไงเหรอครับ”
“เอ๊ยยย ชั้นขัดใจแกจริงๆนะพ่อนะ ตัวตนกับชื่อนี่ไปกันคนละทิศละทางเลย ถามจริงเถอะ เคยนอนกับใครหรือเปล่า”
“ไม่เคยครับ”
“จริงอะ อย่ามาล้อเล่นน่า เด็กสมัยนี้แค่เจี้ยวแข็งก็ขึ้นครูกันแล้ว เคยช่วยตัวเองหรือเปล่า เคยฝันเปียกมั้ย”
“เคยสิครับเจ้ ผมก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น”
“ใครจะไปรู้ล่ะยะ ชั้นนึกว่าต้องสอนเธอตั้งแต่ชักว่าว เมื่อยข้อมือแย่”
เจ้มัจจุราชแบะปากแล้วแกล้งสะบัดข้อมือที่มีกำไลทองกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊ง แสงทองก็สุกสว่างจนผมเกือบตาลาย ไอ้ที่เจ้บอกว่าจะสอนให้ผมนั้นยังเมื่อยมือน้อยกว่าทองที่เจ้ถ่วงข้อมือเอาไว้อีกมั้ง
“ตกลงผมจะได้รู้หรือเปล่าครับว่าอุ่นเครื่องยังไง”
“ย่ะ ให้ชั้นหายใจบ้างสิ พวกซุป’ตาร์ของที่นี่ ส่วนใหญ่จะมีแขกจองคิวไว้ล่วงหน้า ไอ้ที่ชั้นพลิกกระดาษไปมาอยู่เนี่ยก็เชคคิวพวกตัวขายนั่นแหละย่ะ พวกซุป’ตาร์นี่มีดีอยู่อย่างเดียวคือเงินดีมากกกกก นับหางเสียงชั้นดูนะว่ามากแค่ไหน แต่แขกนี่นะ ก็เป็นพวกผู้เฒ่าทั้งหลายที่คุณหญิงคุณนายให้ความสุขไม่ได้แล้ว แต่คุณลุงเค้ายังต้องการ ถ้าแกต้องมานอนกับคนแก่ จะทำใจได้มั้ยล่ะ คิดง่ายๆ จะบริการเค้าอย่างเต็มใจน่ะได้มั้ย กว่านกเขาคุณลุงจะขัน ตะคริวแทบจะจับปาก ฟาดเข้าไปสิบดริ๊งค์หรือต่อล่อหมดขวดยังไม่มีอารมณ์เล้ย ถ้าเป็นแบบนี้ ส่วนใหญ่เค้าจะอุ่นเครื่องก่อนออกรับแขก แล้วแกคิดว่าถ้าเลือกได้ระหว่างนายกับบ่าวน่ะ แกเลือกใครล่ะยะ”
“ผมเลือกบ่าว”
“ปากดีให้ตลอดเถอะจ๊ะ นังพวกนี้นะ แทบอยากจะให้นายทะลวงเข้าไปกระทุ้งปลายไส้ติ่ง แต่นายให้แค่ลูบๆคลำๆกับจูบนิดหน่อยเท่านั้นแหละย่ะ ขนาดได้แค่จูบนะ เพ้อฝันกันไปได้หลายวัน น่าหมั่นไส้ หึ”
“เจ้ก็ขอนายบ้างสิครับ”
“อยากอยู่เหมือนกัน เอ๊ะไอ้นี่ ลามปาม เดี๋ยวเหอะๆ”
ผมยิ้มและยักไหล่ให้กับคำต่อว่าไม่จริงจังนั่น ผมไม่ใช่แค่ปากดีอย่างที่เจ้ว่าหรอก ถ้าจำเป็นต้องเลือก ผมขอเลือกใครสักคนที่ไม่ใช่่นายใหญ่ระฟ้านั่น เอาเป็นว่าเค้าสูงส่งเกินไปสำหรับผมก็แล้วกัน ถึงจะปฏิเสธไม่ได้ว่ารสจูบที่เจ้พรรณายอดเยี่ยมแค่ไหนก็เถอะ แต่คำพูดที่ได้ยินคืนนั้นยังก้องในสมองทุกครั้งที่ได้ยินใครพูดถึง ‘นาย’ อยู่เลย
คนที่ผมคิดจะเจอเป็นคนสุดท้ายของโลกกำลังเดินตรงมาทางตึกนี้ ผมมองเห็นทางกระจก อยากจะรีบเดินหนีไปให้พ้นจากที่นี่ แต่โชคร้ายที่ผมไม่ได้เห็นนายแค่คนเดียว สายตาของเจ้มัจจุราชก็หันไปสบกับนายพอดีเหมือนกัน และนั่นก็หมายความว่าผมไปไหนไม่ได้ เพราะประตูถูก ‘นาย’ เปิดเข้ามาพอดี
“สวัสดีค่ะนาย เชอรี่กำลังจะติดต่อการ์ดพอดีค่ะ”
“ติดต่อการ์ดหาผมเหรอ”
รู้แบบนี้นั่งรออยู่ที่ห้องทำงานอย่างทุกวันซะก็ได้ ถ้าไม่ติดว่ากลัวคนบางคนมันจะไวเป็นลิงหนีหน้าไปเสียก่อน เขาก็คงจะไม่ลงมาให้เจ้ผู้กว้างขวางของที่นี่สงสัยหรอก ไอ้เด็กไส้ศึกคนนี้แสดงออกชัดเจนตอนที่สบตากับเขาตรงโถงบันไดว่าไม่อยากเจอ สายตาวิบวับถูกอกถูกใจตอนมองสำรวจไปรอบๆสวนกับตอนที่มองเห็นเขานั้นเปลี่ยนเป็นตรงข้ามทันที
ไม่ใช่มันคนเดียวหรอกที่ไม่อยากเจอ เขาเองก็ไม่อยากเจอพวกปลิ้นปล้อนอย่างหมอนี่เหมือนกัน การแสดงยังแนบเนียนตีบทแตกอย่างไร้ที่ติ สายตาสนใจใคร่รู้เปลี่ยนเป็นปกติตอนที่อยู่ต่อหน้าฝ่ายตรงข้าม ถ้าไม่มีสายและข้อมูลยาวเหยียดหลายหน้ากระดาษนั้นรายงาน ระฟ้าก็คงจะหลงเชื่อว่าเด็กนี่ไร้เดียงสา และมาที่นี่เพราะกตัญญูจริงๆ
แต่ถึงจะต้องแสดงละครตบตาใครๆที่นี่ ก็ไม่ได้หมายความว่าเด็กนี่ไม่กตัญญูนี่นะ เพราะไม่ว่าจะเป็นเพราะจำใจเข้ามา หรือเข้ามาเพราะแผนการ ล้วนแล้วแต่ทำเพราะกตัญญูทั้งสิ้น
“ค่ะนาย พอดีวันนี้พ่อโลมเค้าขัดสีฉวีวรรณวันแรก เลยจะให้นายดูน่ะค่ะว่าเป็นยังไงบ้าง รัศมีพอจะกลบไอ้ท่าทีกระโดกกระเดกนี่ได้มั้ย เชอรี่กลัวมันจะไปฆ่าแขกมากกว่าบริการให้แขกน่ะค่ะ”
“ไม่รู้สิ ถ้าไม่แก้ผ้าก็ดูยาก”
จากที่แกล้งทำเฉยไม่สู่รู้เรื่องที่ผู้ใหญ่เค้าคุยกันทั้งๆที่เป็นเรื่องผม แต่ก็ต้องแหกตาสนใจอีกครั้งเพราะคำว่าแก้ผ้าให้ดูนี่แหละ
“ไม่จำเป็นมั้งครับเจ้ ผมกับนายก็มีเหมือนๆกัน”
“มีเหมือนกันน่ะใช่ แต่ขนาดน่ะเท่ากันด้วยมั้ยล่ะ”
ไอ้ ไอ้กระบอกข้าวหลามเอ้ย ใช่สิ มึงมันไอ้ดอปิโด กูมันแค่หนอนน้อย ....ฮึ่ย!! เจ็บใจนัก เจ็บใจมาก แบบนี้เรียกว่าข่มกันเห็นๆ มันรู้ดียิ่งกว่ารู้ มันสำรวจมาหมดแล้วด้วยซ้ำว่าของผมเป็นยังไง ส่วนของมันนั้น ผมรู้สึกกลัวตั้งแต่มันดันหน้าขาแล้ว ทั้งๆที่ผ่านเนื้อผ้าตั้งสองชั้น แต่ความรู้สึกที่ได้รับรู้นั้นบอกว่าน่ากลัวมากว่าน่าตืนเต้นอยากรู้อยากเห็นแน่ๆ ผมกำมือแน่นเก็บกลั้นอารมณ์อยากต่อยหน้าเจ้าหนี้ขึ้นมาทันที ถ้ามันอยู่ในฐานะเท่าเทียมกันกับผมนะ คงได้มีแลกหมัดหน้าเขียวหน้าดำกันบ้าง
“บอกให้เค้าขึ้นมาหาผมแล้วกันนะเจ้เชอรี่”
ไม่รู้สิ ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ทั้งๆคนที่ยืนขบฟันอยู่ตรงหน้าคือศัตรูที่ปลอมตัวเข้ามา ทั้งๆที่มันคือคนที่ระฟ้าต้องกำจัดให้เร็วที่สุด แต่เพราะความแนบเนียนของมันที่โกรธจัดแต่ต้องทำท่าทางเหมือนไร้ทางสู้ ไม่รู้อะไรที่ทำให้เขานึกอยากกำไฟก้อนนี้ให้ร้อนมือเล่นไปสักพัก อยากรู้ว่าถ้ามันต้องมายืนแก้ผ้าตรงหน้า และต้องทำให้สิ่งที่ระฟ้าอยากให้ทำ หมอนี่จะทำหน้าและตอบสนองกลับมากับเขายังไง
บางครั้งการรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลมก็ทำให้เราหมดโอกาสสนุกไปเหมือนกัน เอาเป็นว่าเขาจะลองเล่นกับไฟเพื่อฆ่าเวลาดู อยากรู้ว่าไฟเวลาอยู่ใกล้น้ำมันจะลุกโหมแค่ไหน แล้วสุดท้ายไฟมันจะทำลายล้างได้ถึงไหนกัน
๐ สวัสดีค่ะ หลังจากสั่งตัวเองให้ว่างอยู่หนึ่งวันก็กลับเข้าสู่ช่วงยุ่งเหยิงอีกแล้ว :monkeysad:
๐ เอานายโลมมาเสิร์ฟกันลืมค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นเคย และขอบคุณมากสำหรับคนที่ช่วยดูแลเรื่องคำผิดให้นะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ TRomance
-
:z13: จิ้มจึ้ก 555555+
ชิชะ สุดท้ายนายระฟ้าก็จะติดใจนายโลมอะดิ :angry2:
ตอนนี้ชอบเจ้เชอรี่จังเลย เป็นโรคแพ้ผมเหรอจ้ะ :z1:
ตามมาแก้ o18
สีน้ำเงิน คือ ส่วนของความคิดและความรู้สึกขงระฟ้านะคะ ==> ของ
กลางวันแสกๆไม่ใช่พลบค่ำที่รถฟักทองจะมารับซินเดอริล่าไปงานเลี้ยง ==> ซินเดอเรลล่า
เพราะพ่อกดตตาต่ำมองมาเหมือนรู้ว่าผมจะอ้าปากปฏิเสธ
แต่มันก็เหมาะกับเจ้โตะเครื่องแป้งนี้มาก ==> โต๊ะ
ไอ้ที่ชั้นพลิกกระดาษไปมาอยู่เนี่ยก็เชคคิวพวกตัวขายนั่นแหละย่ะ ==> เช็ค
ใช่สิ มึงมันไอ้ดอปิโด กูมันแค่หนอนน้อย ==> ตอปิโด
แต่ความรู้สึกที่ได้รับรู้นั้นบอกว่าน่ากลัวมากว่าน่าตืนเต้นอยากรู้อยากเห็นแน่ๆ ==> มากกว่า/ตื่นเต้น
-
กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล
-
เผลอไปอาบน้ำแปปเดียวมาอัพซะละ :))
-
ชิชะ ระวังจะกลายเป็นแมงเม่าหลงเข้ากองไฟนะคะ คุณระ......ฟ้า อิอิ
-
อยากรู้เหมือนกันว่าจะทำไง นายระฟ้า อิอิ~~~
-
:เฮ้อ:โลมน่าสงสารโดนระฟ้าเข้าใจผิดไปซะใหญ่โตเลย
ว่าแต่ตอนหน้าแก้ผ้าจริงเหรอ :m26:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
อะไรมันจะดุเดือดปานนั้นคะ
ตอนต่อไปนี่จะได้ดูไฟจุดน้ำมันรึป่าวคะ อิอิ
-
ระวังสักวันไฟมันจะไหม้ตัวเองนะระฟ้า
แล้วจะมานั่งเสียใจทีหลังไม่ได้น้า
-
ลุ้น ๆ ว่าความจริงมันเป็นยังไง แต่สงสารน้องโลมจัง
-
กรี๊ดดด ตัดจบได้แบบว่าทำร้ายจิตใจกันมากก
คุณระฟ้าใจเย็นๆนะค่ะ อย่าทำอะไรรุนแรง :z1:
-
กลัวระฟ้าแทนโลมเลยอ่ะครับ
รักคนแต่งนะฮับ
-
อารมณ์ปวดใจมันแล่นมาแต่ไกล :เฮ้อ:
-
คึคึคึคึ
ขอให้ลองให้หมดแล้วติดใจเอง :impress2:
อย่าส่งน้องโลมไปให้ใคร
ถ้าจะเอาน้องโลมไปขาย
เดี๋ยวป้าซื้อเอง :laugh:
-
ครึๆๆๆคนรวยก็โง่ได้เหมือนกันแถมโง่เป็นควาย
โง่ทั้งลูกน้องทั้งนายอีก :pigha2: :pigha2:ลูกน้องเป็นฝูงเหมือนควายหาคนฉลาดไปเจอ สัดมองคนดีๆเสียหาย
แค่เข้ามาเป็นไอ้ตัวก็เสียแล้ว แค่หนี้และหนี้บุญคุณที่มันค้ำคอไอ้โลม
-
อู้งาน มาเล่นตรวจคำผิด
เฮ๊ย >> เฮ้ย
พราะพ่อกดตตาต่ำมองมา
แต่มันก็เหมาะกับเจ้โต๊ะเครื่องแป้งนี้มาก
เจี้ยว >> เจี๊ยว
ปากดีให้ตลอดเถอะจ๊ะ >> จ้ะ?
ากลัวมากว่าน่าตื่นเต้น
-
อะไรกันละนี่???
ไหงเรื่องกลายเปนแบบนี้ไปได้??
ใครกันที่ใส่ร้ายนายโลม?
นายระฟ้าก้อนะ...ทำไมถึงได้เชื่อรายงานนั่นนัก?
สัมผัสไม่ถึงเลยรึไงว่านายโลมเปนยังไงกันแน่??
-
เอาแล้ว เอาแล้ว
-
โลมเอ๋ย อุตส่าห์เป็นเด็กกตัญญูยอมทำใจเข้ามาทำงานใช้หนี้ แต่ก็ต้องมาเจอคนเข้าใจผิดหาว่าเป็นคนหลอกลวงอีก เฮ้อ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า มอบเป็ดมอบบวกเป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
ยังไม่จุใจเลย คุณระฟ้าก็ขยันทำร้ายจิตใจน้องโลมจริง ๆ
แต่ดีแล้วล่ะที่คิดจะเก็บไว้ก่อนน่ะ ให้โอกาสโลมบ้าง อย่าเพิ่งด่วนตัดสินเลย
-
นายระฟ้า
ทดลองแล้วอย่าติดใจจนไม่ให้นายโลมรับแขกนะ
เล่นกับไฟ
แน่ใจหรออ ว่ามันจะร้อน ไม่ใช่ไฟกระดาษ
ใครกันน้า ที่จะเข้ามา เปนหนอนบ่อนไส้
ตอนนี้รู้จักแต่หนอนน้อย
-
นี่แหล่ะน้าาาาาา
นายใหญ่เมื่อเล่นกับไฟก็ระวังใจหน่อยแร่ะกัน
เดี่ยวนายโลมจะกลายเป็นฆาตกรสมใจนายใหญ่
5555++++
น่ารักอ่ะ
o13 o13 o13
-
ากความคิดของ'นายแล้ว'...คาดว่าชะตาของโลม คงอีกนานนนนน
(นับหางเสียงดูนะว่านานแค่ไหน : ยืมเจ๊มานิดหน่อย ฮิฮิ><)
แล้วจะดูกันยังไงล่ะคะนายขา ><
-
เล่นกับไฟก็อันตรายมากอยู่นะ นอกจากเราเป็นน้ำมันเพื่อมเพิ่มเปลวไฟ
หรือไม่ก็เป็นน้ำดับมันให้วอดวายไปเลย
ไม่อย่างนั่นเรามีแต่เจ็บไปเจ็บนะ :m15:
:L3:
:กอด1:
-
กรี๊ดระฟ้าอยากเล่นกับไฟ เค้าก็จะรอดูนะว่าจะแซ่บแค่ไหน55555
-
ไมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่ โ่น่ววววววววววววววววววว
ทำไมถึงทำกับคนอ่านอย่างนี้ ต่อให้อีกหน่อยไม่ได้
เป็นกันทุกคนอะ ชอบเขียนกันให้ค้าง
แล้วปล่อยให้คนอ่านดิ้นตาย กันซักสองสามวัน :o12:
พ่อระฟ้า นายมันขี้ระแวงงงง ฮ่วย
ขัดใจที่สุดน่ะ //ตบซ้ายตบขวา
รอตอนต่อไปนะจ้ะ :กอด1:
-
ระฟ้า ไฟน่ะมีทั้งคุณแลโทษ ใช้เป็นก็เป็นประโยชน์ ใช้ไม่เป็นก็ไม่เหลืออะไรเหมือนกัน ระวังจะเสียใจตอนที่ไม่มีไฟให้ใช้ประโยชน์นะจ้ะ :pig4:
-
ว้าว ว้าว หนูโลมมาแล้ววววว :z2:
ยังคงสงสัยอยู่ว่าทำไม ถึงมีสายมารายงานให้งานเข้าน้องโลมได้ล่ะเนี่ย...
แต่ถึงยังงั้น ก็อดเป็นห่วงนายระฟ้าไม่ได้...
ระวังเล่นกับไฟ แล้วไม่แค่ลวกมือ แต่ดันลามไปถึงหัวใจ จะยุ่งเอานะคะนายขาาาาา อิอิ
ขอบคุณสำหรับความคืบหน้าอีกตอนค่ะ :กอด1:
ลุ้นๆ ว่าถูกส่งตัวขึ้นไปรอบนี้ นายระฟ้าจะเทรนกันไปถึงขั้นไหนล่ะคะเนี่ย...เหอๆ :m25:
-
:a5: :serius2:
:bye2:
-
สถานการณ์เริ่มคุกรุ่นแล้วแฮะ อยากอ่านต่อมว๊ากกกกก อัพไวๆน้าาา T^T
-
เดี๋ยวไฟจะเผาตัว จนดับไม่ลง คุณระฟ้า หุหุ
-
o13
ระฟ้าระวังไฟอย่างโลมเผาไหม้ใจเป็นจุลล่ะ :laugh:
ปล.+เป็ดให้แล้วนะคะ
-
เอาแล้วไหม :m31:ล่ะ *ตบเเข่าตัวเองไปด้วย * เล่นเป็นผู้ใหญ่กันอีกแล้ว
เหมือนคนงอนกัน เอ๊ะหรือโกรธกันดีล่ะ มองไม่ออก แต่ ยอดตึกค่ะทำอะไรเงียบๆหน่อยน่ะ เดี๋ยวน้องตกใจ :mc4:
-
เอาใจช่วยนายโลม กึกก้อง :กอด1:
เกิดเหตุการณ์เข้าใจผิดกันแบบนี้ นายเอกเราจะรอดพ้นรึเปล่าเนี้ย
กด+ พร้อมส่งกำลังใจ
-
โลมเอ้ย ทีนี้หล่ะ มีแต่ซวยกับซวย :เฮ้อ: สงสารจัง
-
เฮ่อ เค้าละเซ็งอีตาเจ้านาย นี่สงสัยต้องซะบะละฮึ้ยกันก่อนละมั้ง กว่าจะเข้าใจถูกเนี่ย :เฮ้อ:
-
ไม่เคยเห็นใครเล่นกับไฟแล้วไม่โดนไฟไหม้นะคะคุณระฟ้า
น้องโลมสู้ๆๆ
-
กลิ่น NC อวลขึ้นๆ เรื่อยๆ
อย่าทำให้ผิดหวังนะค้าาาา 555
-
:L2:
-
น้องโลมโดนส่งตัวขึ้นไปแก้ผ้าซะละ ตอนหน้้า อย่างนี้ต้องตามไปดู :oni2:
อีตาระฟ้ายังคงปักใจเชื่อว่าน้องโลมเป็นหนอน(บ่อนไส้ หรือ หนอนน้อย ? :z1:)
ถึงจะคิดว่าเป็นหนอนแต่ก็พาขึ้นห้องอยู่ดี
มาม่าเริ่มโชยมา หวังว่าจะไม่สาหัสส
รอตอนหน้าค่ะคุณที :กอด1:
-
ค้างไปไหนก๊าาาาาาา
แหม่ๆอยากเล่นกับไฟ
เดี๋ยวจะกลายเป็นแมงเม่าอานะคะนาย
กร๊ากกก รอตอนต่อไปฮวัฟฟ :z2:
-
โบราณว่าไว้ว่าอย่าเล่นกับไฟ
ระวังนะคุณระฟ้า ไฟน้อยดวงนี้จะไหม้หัวใจคุณ
-
เออ มองสวนสวยๆก็ผิดอีก ที่บ้านมันไม่มีนี่หว่า มันก็เป็นแค่นายโลมกระจอกๆไง
ถ้าจะทำกันถึงขนาดนี้หรือจะทำมากกว่านี้ ส่งสปายมาเป็นแขกหนูโลมมันเลยสิ
:m16:
-
ระฟ้า แกไหวป่ะนั่น :angry2:
โลม ไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะ
-
อ่ะโถ่ ระฟ้า ทำเป็นพูดดีไป
สุดท้ายก็ติดใจเค้าอยู่ดีอ่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ
o18 o18 o18
-
แอบขำคุณระฟ้าเบาๆ :laugh:
คิดไปได้นะพ่อคุณ
สนุกมากกกกกเลยค่า ><
-
:fire: นายรากหญ้า...แกนี่มันน่า :z13: :z13:จริงๆ.....
:กอด1: :กอด1: น้องโลม สู้ๆนะคะที่รัก :กอด1: :กอด1:
-
ระะฟ้าคงคิดว่ากรูฉลาดที่สุดแล้ว เฮ้อออ
-
หูยย.ย..ย....พิสูจน์เลยคุณท่าน :z1:
-
:m15:
สงสารโลม โดนเข้าใจผิดซะแล้ว
-
เริ่มสงสารโลมแล้วอ่ะ
-
:z2: :z2:
คุณระฟ้าอยู่เฉยก็อยากเล่นกบไฟซะงั้น
โลมน้อยจะรอดจากคุณระฟ้าไหมน้อ
รอตตอนต่อไปน่ะค่ะ :กอด1: :L2:
-
เอาแล้วสิคุณระฟ้า อยากลองเล่นกับน้องแล้วสิ ฮ่าๆๆๆ ระวังตกหลุมถอนตัวไม่ขึ้นนะจ๊ะ เพราะเขาไร้เดียงสาของแท้
-
แล้วนายจะเสียใจ!!!!! :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
อย่ามาติดใจทีหลังก็แล้วกันอิพ่อเล้า :angry2:
-
ปวดใจแทนน้องโลมจริงๆเลยยยยย
ระฟ้า :m31: :m31:
-
อ๊าคคคคคคคค :serius2: :serius2:
:z6: ไอ้รากหญ้า
อย่ามาติดใจน้องโลมเค้าทีหลังก้อแล้วกันเชอะ
รอตอนต่อไปอย่างกระหาย o13
-
ชิส์ ไอ้รากหญ้า ทำเป็นดูแคลนน้องโลมของเค้า :m16:
รู้ความจริงวันไหน อย่ามาหลงน้องโลมเค้าก็แล้วกัน
น้องโลม สู้ๆๆ อย่ายอมแพ้ไอ้รากหญ้านะจ๊ะ :ped149:
-
โบราณว่าไว้..."อย่าเล่นกับไฟ"
นะ คุณระฟ้า!!!!!
โด๊....ใครกันแน่ที่เป็นไฟ!
-
ขนาดขัดตัวครั้งแรก ออร่ายังออก ถ้าครบคอร์สต้องมีคนหลงไม่ให้ไปรับแหงๆ
-
เล่นกับไฟ ระวังไฟรักมันจะสุมทรวงนะคุณรากหญ้า :laugh:
-
ไฟก็คือไฟนะนาย
เกิดไม่ระวังขึ้นมา ไฟจะโหมจนเอาไม่อยู่นะจ๊ะนายจ๋า
o22 นายโลมคงมีแต่ซีดกับซีด เอ่ะอะ นายก็ให้แก้อย่างเดียวเลยวุ้ย
-
มาม่ารสแซ่บมาอีกแล้วววว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โลมโดนแน่ๆ ฮี๊วววววววววววววว
รอตอนต่อไปอย่างว่องเลยคร๊าาาาาาาาาาาา ฮี่ๆๆๆ
-
ตอนหน้าไม่น่าจะพลาด nc นะ
-
มันเป็นอะไรที่แกคิดไปเองมากเลย ระฟ้า :z3:
โลมมี่ไม่รู้เรื่องเล้ยยย
ตอนหน้าจัดหนักเลยเหอะอย่ามัวแต่พูด เจ้าระฟ้า :haun4:
:pig4: :pig4:
-
อ่านกี่ทีก็ :m31: ระฟ้าอ่ะ สงสารโลม
อึดอัด บอกไม่ถูก :เฮ้อ:
-
หนอนน้อย กับงูหลาม จะสร้างสัมพันธ์กันได้ไหม :laugh:
-
ง่าาาาาาา นายระฟ้าาาาาาา ไปให้สายสืบอีกทีสิว่ามีใครตุกติกรึป่าวเนี่ยยยยย
สงสารนายโลมอ่า โดนดูถูกในใจตลอดเวลาอย่างนี้ คนอ่านเจ็บปวดค่ะ >_<
โลมเราน่ารักน่าชังที่สุด นายใหญ่อย่าได้ทำให้โลมต้องชีช้ำนะ งื้อออ
-
กรี๊ดดดดดด
//สาวแตกไปเลยทีเดียว = =
-
:angry2: ระฟ้า เธอจะทำไรโลมเค้าิ่อ่าาาา
:laugh: :laugh:
-
เอ้า...ตามสบายนะจ๊ะนาย
ระวังจะโดนไฟลวก จะหาว่าไม่เตือน :laugh:
-
เล่นกับไฟเลยเหรอ 5555555. ระวังจะไหม้มือโดยไม่รู้ตัวนะจ๊ะพ่อหนุ่มระฟ้า :เฮ้อ:
:pig4:
-
เล่นกับไฟมันร้อนนะคุณระฟ้า :haun5:
-
เล่นกับไฟอะไรน้องโลมออกจะใสซื่อขนาดนี้
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบ
-
เอาใจช่วยให้คนแต่งว่างไวๆนะคะ
และเอาใจช่วยโลมให้เสร็จระฟ้าเร็วๆเช่นกัน กร๊ากกกกกกก
-
กี้สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เค้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าไฟมันจะร้อนแรงแค่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สั้นมากมายยยยยยยย
ค้างงะ
เข้าได้เข้าเข็มพอดี๊พอดี
โดนคนเเขียนแกล้งค่ะ T T
-
ฮ่า ฮ่า โลมจะไปทำอะไรได้ นอกจากยืนอายอ่ะดิ
-
อ่าววววววว ไหงกลายเป็นเข้าใจผิดกันแบบนี้ไปได้ล่ะเนี่ย
-
อย่าทำอะไรโลมเลยนา..สงสารอะ :sad4:
-
เข้ามา :z13: พร้อมปูเสื่อ
-
โดนนายสักทีจะติดใจ 555
-
รอ
คิดถึงโลมมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เสร็จแน่โลม
-
จะมาต่อวันนี้ไม๊น๊า อยากอ่านต่อแล้วงะ มามะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจงมาต่อซ่ะดี
-
มาอะยังหว่า :m22:
:call: :call:
:กอด1:
-
เล่นกับไปคราวนี้ อาจจะร้อนไปถึงใจก็ได้นะคุณเจ้าพ่อ
น้องโลมน้อยใจมาเฟียอ่ะ โถๆๆ
-
ยังไม่มาเหรอคะ. งั้น :call: :call:
แล้วรีบ มาไวๆนะคะ. :กอด1:
-
แย่แล้วดูท่าว่าเรื่องจะบานปลาย น้องโลมแย่แน่แน่
-
แหม่คุณระฟ้า ไม่ใช่เล่นกับไฟไปเล่นกับไฟมา กลายเป็นชอบของร้อนไปเลยนะคะ คิกๆ
โลมจัดการเลย :m31:
-
เล่นกับไฟระวังมันจะเผาใจตัวเองนะจ๊ะพ่อคุณ
-
แหมอวดดีนะคุณระฟ้า
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร
อิอิ
รออยู่นะคะ
ปูเสื่อ แอนด์ กางมุ้งรอ
รักโลมมมมมมที่สุดดดดดด
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนที่ 7 นายโลมกับรักจนตรอก
*** สีน้ำเงินคือนายระฟ้า
*** สีเขียวอมฟ้าคือโลมค่ะ
จะได้ไม่งงเวลาอ่านนะคะ
เสียงปากกาเคาะให้จังหวะกับโต๊ะทำงานขณะกำลังปลดปล่อยความคิดไปกับเรื่องที่อยู่ในหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ....ความเพลิดเพลินที่ทำให้เส้นเลือดในสมองเต้นตุบๆตลอดเวลา
เสี่ยเจียงกำลังรุกล้ำธุรกิจทับซ้อนกับที่ระฟ้าทำทุกอย่าง
ในรายงานเน้นย้ำคำว่าทุกอย่างด้วยปากกาเมจิกสีแดงเส้นหนา
ได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองพรูออกมาเป็นทางยาว เขาเบื่อกับการแข่งขันและชิงดีชิงเด่นที่สุดแล้ว เม็ดเงินที่ได้มาจากธุรกิจมีสารตกตะกอนจากผลประโยชน์ที่ได้รับคือบาป แต่มันกลับหวานหอมจนมีกิจการพวกนี้ทุกมุมเมือง ที่สำคัญมันเจริญรุ่งเรืองจนต้องมองข้ามความขัดแย้งที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เส้นกราฟชีวิตของตัวเองวิ่งขึ้นลงเหมือนกระแสหุ้น มันสามารถวิ่งขึ้นจุดที่สูงที่สุดและดิ่งลงสู่จุดต่ำสุดได้ทุกเวลา
อยากจะเขียนคำว่า ‘เบื่อ’ และ ‘ชิงชัง’ ไว้บนผนังห้องทำงาน
แต่ถ้าระฟ้าทำแบบนั้น ผนังฝั่งตรงข้ามกันก็คงต้องเขียนคำว่า ‘เนรคุณ’ และ ‘อกตัญญู’ ไว้ด้วยสินะ ผนังสองฝั่งจะได้สมดุลกัน
พอคิดได้แบบนั้นแล้วก็ต้องมานั่งเคาะปากกาทำจังหวะกับโต๊ะทำงานเหมือนเดิม
ความจริงวันนี้เขาเหนื่อยจนนึกอยากจะหยุดหายใจเพื่อชาร์ตพลังเหมือนโทรศัพท์หรือเครื่องใช้ต่างๆที่ต้องชาร์ตแบตเตอรี่ เรื่องที่ลูกน้องบอกว่านายใหญ่ต้องไป ‘เคลียร์’ คือเรื่องที่น่าเบื่อหน่ายสำหรับระฟ้า
เมื่อไหร่ที่เมืองหลวงเปลี่ยนเจ้าเมืองใหม่ เมื่อนั้นหัวเมืองน้อยใหญ่จะพากันแข็งข้อ ความจริงที่เขาต้องรับมือกับมันตั้งแต่วันแรกที่ขึ้นเป็นนายใหญ่ ความจริงที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่ชินสักที โดยเฉพาะนายใหญ่ที่อายุน้อยกว่าลูกน้อง แน่นอนว่าเขาจะต้องถูกลองของจนแข็งแกร่งเชียวล่ะ ถ้าไม่สะดุดแล้วพลาดท่าเสียทีเสียก่อนล่ะก็นะ อาจจะมีชื่อระฟ้าขึ้นทำเนียบผู้มีอิทธิพลรายใหญ่คนหนึ่งของเมืองไทยที่อายุน้อยที่สุดก็ได้
เสี่ยเจียงคือนายใหญ่ของพี่ชายกึกก้อง มันจะเป็นรายงานแค่แจ้งเพื่อทราบ ถ้าเรื่องนี้ไม่มาพัวพันกับนายโลมคนใหม่ของที่นี่ เขาไม่เคยดูถูกพวกเจ้ามือหวย โต๊ะบอล หรือบ่อนวิ่งอื่นๆ ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ถ้าอีกฝ่ายไม่ดูถูกตัวเองว่าต่ำต้อยก็คงไม่มีเรื่องราวความทะเยอทะยานของคนให้ต้องหนักสมองหาทางแก้ไขอยู่อย่างนี้
เสี่ยเจียงไม่ใช่แค่คลืบคลานเข้ามาเกี่ยวข้องกับธุรกิจของตัวเอง แต่เขารุกแบบก้าวกระโดด เมื่อคืนเป็นงานแกรนด์โอเพนนิ่งสถานเริงรมย์ครบวงจรแห่งใหม่ มันอาจจะดูปกติของธุรกิจที่ต้องแข่งขันกัน สถานที่นั้นอยู่ใกล้ๆกับสาขาย่อยของระฟ้า มันจะไม่มีปัญหาเลยถ้าไม่มีการดูดซุปเปอร์สตาร์จากสาขาลูกของเขาไปอย่างหน้าด้านๆ แบบนี้มันไม่ต่างอะไรกับการประกาศศึกสงครามกันซึ่งๆหน้า
คิดในแง่ร้าย
แบบนี้เค้าเรียกว่าหยามกันชัดๆ
ถ้าเรื่องราวมันไม่เกี่ยวพันและประจวบเหมาะกันขนาดนั้น เขาจะไม่บีบนายโลมคนใหม่อย่างใจร้ายขนาดนี้เลย
บอกตรงๆว่าทำใจให้เชื่อยากว่าโลมจะถูกที่บ้านหลอกใช้ ในเมื่อหมอนั่นเดินเข้ามาและบอกความต้องการของตัวเองชัดเจนว่าอยากทำงานใช้หนี้ เด็กที่อยู่ในวัยคาบเกี่ยวกับการเป็นผู้ใหญ่จะถูกจูงจมูกง่ายๆได้ยังไงกัน ในเมื่อเด็กคนนั้นถูกแวดล้อมด้วยสังคมที่เสื่อมทราม
มันเชื่อยาก!!!
แต่การแสดงออกของหมอนั่นก็แนบเนียนจนเกือบหลงเชื่อไปเหมือนกัน
“นายครับ เจ้เชอรี่ส่งเด็กขึ้นมาครับ ชื่อโลมครับนาย เป็นเด็กใหม่”
การ์ดรายงานตามหน้าที่ ในสิ่งที่เขารู้อยู่แล้ว คำสั่งที่ออกจากปากตัวเองไปไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ไม่ถึงกับรอคอยอยู่ตลอดเวลา แต่ก็รู้ดีว่าคืนที่ควรจะกลับไปพักผ่อนนั้น ตัวเองมานั่งเคาะปากกาอยู่ที่ห้องทำงานนี่ทำไม
“ให้เข้ามาได้”
“รับทราบครับนาย”
สิ้นเสียงอนุญาต เสียงเคาะประตูก็ดังตามมาเหมือนรอจังหวะสัญญาณอยู่แล้ว คนที่เดินเข้ามาหน้าบูดสนิท แต่เขากลับยกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ
คนที่แก้ผ้าแล้วเดินคลานเข่าเข้ามาหานาย ไม่เร้าใจเท่าม้าพยศหรอก
“เข้ามาสิ”
ผมเดินเข้าห้องมาตามน้ำเสียงเชิญชวน แต่ก็รู้ดีว่าภายใต้น้ำเสียงนั้นคือคำสั่งเฉียบขาดของคนเป็นนาย พยายามเก็บกลั้นความไม่พอใจไว้ภายใต้ใบหน้า แต่ความรู้สึกมันคงเก็บยากเกินไป รอยยิ้มเยาะเย้ยอย่างคนชนะตั้งแต่ยังไม่มีการแข่งขันคือสิ่งที่ส่งออกมาทักทายให้ผมนึกอยากหันหลังกลับออกไป สิ่งที่ฉุดกระชากขาอีกข้างให้หยุดอยู่กับที่ได้คือเงินสามล้านห้า โฉนดบ้านกับที่ดิน ที่ซุกหัวนอนที่เดียวและที่สุดท้ายที่ตัวเองมี
“เจ้เชอรี่ให้ผมขึ้นมา”
“เจ้เชอรี่สั่งให้ขึ้นมาเหรอ”
“นายสั่ง”
กำลังคิดว่าจะได้ฟังคนเก่งเค้าแถต่อไปเรื่อยๆ เอาสีข้างถูกับขอบโต๊ะให้หนำใจกว่านี้เสียอีก สุดท้ายเขาก็ต้องหวังเก้อ เพราะอีกฝ่ายรีบยอมรับออกมาว่าตอนเขาสั่งเจ้เชอรี่นั้น เจ้าตัวก็ได้ยินด้วยตัวเอง
“ในเมื่อรู้แล้วจะยืนเฉยอยู่ทำไม”
อะไรวะ? คนนะไม่ใช่หุ่นลองเสื้อตามห้าง ที่นึกจะถอดก็ถอด ขนาดนักกีฬาก่อนลงสนามยังต้องมีการอุ่นเครื่องเลย รถก่อนจะวิ่งก็ต้องสตาร์ททิ้งไว้สักพัก แต่นี่อะไร ถึงแม้ผมจะยอมรับว่ารู้คำสั่งนั่นเพราะตอนนายสั่ง ผมยืนเป็นหุ่นไล่กาอยู่กลางวงสนทนา แล้วยังไงล่ะ ก็ในเมื่อมันเห็นว่าผมก็อยู่ด้วย แล้วมันอยากจะสั่งผ่านเจ้เชอรี่เอง โลมผิดตรงไหนที่บอกว่าเจ้มัจจุราชบีบบังคับให้ขึ้นมาที่นี่
“หรือว่าไม่รู้ว่าต้องขึ้นมาบนหอคอยนี้ทำไม ถ้าต้องทวนคำสั่ง ชั้นจะไม่ทวนด้วยปากเปล่า เพราะมันเสียเวลา”
เสื้อชิ้นแรกปลิวออกไปจากตัวตอนนายรากหญ้าพูดจบพอดี พอผิวเนื้อกระทบกับอากาศเย็น รูขุมขนก็พร้อมใจกันหดตัวจนขนลุกชูชัน
“หนาวเหรอ”
“ผีหลอกมั้งครับ เห็นมีอาการขนลุกเหมือนกันเลย”
เด็กคนนี้ไม่ได้แสดงละครได้ดีแค่อย่างเดียวหรอก เพราะปากก็ดีไม่เป็นรองใครเหมือนกัน
“ต่อสิ”
โลมอยากจะควักก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจของนายใหญ่ออกมาผ่าพิสูจน์เหมือนที่หมอพรทิพย์ทำนัก หัวใจพ่อเล้าของที่นี่ทำด้วยอะไรวะ หล่อมาจากปูนพลาสเตอร์หรือยังไง มันเย็นชาทั้งสีหน้าและท่าทางตอนที่ฝ่ายตรงข้ามกำลังแก้ผ้าเนี่ยนะ คนตรงหน้ากำลังปลดกระดุมกางเกงแล้วนะ เม็ดบนหลุดไปแล้วนะเว้ย เม็ดที่สอง สาม สี่ หลุดตามมาติดๆ สุดท้ายกางเกงยีนส์ตัวเก่งก็หลุดลอยออกไปจากปลายเท้า ตอนนี้โลมอยู่ในชุดชีเปลือยโดยสมบูรณ์
เออ!! ลืมไปว่าผมเป็นผู้ชายเหมือนกับมัน
อากาศหนาวที่กระทบกับผิวเนื้อยังไม่กระดากอายเท่ากับสายตาว่างเปล่าที่จับจ้องมาที่ผมเป็นจุดเดียว ไม่ปรากฎความรู้สึกใดๆ แต่ก็จ้องมองอยู่อย่างนั้น ในสายตาที่เหมือนว่าไร้ความรู้สึกนั้น ร้อนจนแทบละลาย
“กินข้าววันละกี่มื้อกันถึงได้ผอมนัก”
“ห๊ะ อะไรนะ”
“ถามว่าวันๆนึงน่ะ กินข้าวกับเค้าบ้างหรือเปล่า”
อารมณ์ไหนของไอ้พ่อเล้ามันวะ!!
ความอายหดหายไปหมดเพราะความหนาวที่ถูกปรับอากาศเข้ามาแทนที่ ความงุนงงทำให้ยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยแกรกๆ ทุกคนที่ตั้งใจจะมาขายบริการที่นี่ จะต้องยืนแก้ผ้าให้ไอ้พ่อเล้าถามว่ากินข้าววันละกี่มื้อทุกคนเลยมั้ย?
“แค่ถามว่ากินข้าววันละกี่มื้อทำไมต้องคิดนาน”
คนถูกถามสะดุ้งโหยงเพียงเพราะระฟ้าขึ้นเสียงร้องถามดังกว่าเดิม มันเหมือนขู่หรือตะคอกเอาคำตอบอย่างนักเลง สองมือที่ประสานบดบังบางสิ่งบางอย่างกลางลำตัวเอาไว้กระชับเข้าหากันมากขึ้น เกือบจะหลุดขำกับท่าทางที่หมอนี่มันแสดงออกมา
“วันละ 2 มื้อ”
คำตอบห้วนและสั้นได้ใจความ ไม่มีส่วนขยายนอกเหนือไปจากสิ่งที่ถาม แน่นอนว่าเขาไม่พอใจในคำตอบนี้แน่ๆ
“ทำไมถึงได้ผอมนักล่ะ”
“จะไปรู้เหรอ ก็กินปกติเหมือนที่ชาวบ้านเค้ากินนั่นแหละ”
“ต่อไปนี้ให้กินวันละ 3 มื้อ”
เซแทบทรุด!!
ถ้าจะพูดให้หยาบคายที่นี่คือซ่องคนมีเงิน เอาตรงๆคือผมทำใจไว้ตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าตัวเองเกิดมาเพื่อเป็นหนี้บุญคุณพ่อกับแม่และพี่เกียรติแล้วว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ปลอบใจตัวเองว่าเป็นผู้ชายขายตัวไม่เสียหายหรอก แค่เสียเกียรติ เสียศักดิ์ศรี แต่สองสิ่งนี้มันให้ที่ซุกหัวนอนผมและครอบครัวไม่ได้
สิ่งที่กลัวคือสิ่งที่ไม่เคยลองและไม่เคยมีประสบการณ์ เดาและเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าขึ้นมาแก้ผ้าให้นายดูในวันนี้ต้องไม่พ้้นเรื่องอย่างว่าแน่ๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าโลมต้องขึ้นมาให้นายตรวจสุขภาพรอบที่ 2 จากที่คุณหมอคนสวยเจาะเลือดชั่วๆไปตรวจตั้งแต่คืนนั้น
ถ้าจะดูว่าผอมหรืออ้วนไป ไม่ต้องแก้ผ้าก็ได้
ที่อึ้งเหมือนสั่งให้ตัวเองหยุดหายใจไปชั่วขณะเพราะคิดไม่ถึงว่าจะเจอแบบนี้มากกว่า
“ได้ยินที่สั่งมั้ย”
“ได้ยินครับ รับทราบครับนาย”
ประชดด้วยการลอกคำตอบมาจากผู้คุ้มกันหน้าห้องมันมาหมดเลย คนฟังเลิกคิ้วสูงเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง แล้วย่นจมูกเหมือนไม่พอใจ
“เดี๋ยวจะให้คนคอยดูว่าทำตามคำสั่งหรือเปล่า”
“ตลกแล้วคุณ ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลนะที่ต้องอยู่ในสายตาครูพี่เลี้ยงตลอดเวลา”
“ใช่ นายไม่ใช่เด็กอนุบาลหรอกกึกก้อง แต่นายคือลูกหนี้รายใหญ่ที่ชั้นต้องใส่ใจเป็นพิเศษต่างหาก กว่าจะปั้นดินสักก้อนให้มีแสงสว่างเทียบเท่าดาว เนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์ต้องเสียเวลาและสูญเงินที่ควรจะได้ไปเท่าไหร่ ถ้านายพร้อมที่จะรับงานใช้หนี้เลยก็ว่าไปอย่าง”
ผมสูดลมหายใจลึก ความสบายของวันนี้ทำให้หลงระเริงจนลืมหน้าที่ของตัวเองไปหนึ่งวันเต็มๆ สบายจนเกือบทำให้ลืมไปว่าตัวเองมาเหยียบที่นี่ทำไม ถ้าไม่ถูกย้ำเตือนคงลืมไปแล้วว่าความจริงตัวเองตกต่ำแค่ไหน ปลายเท้าจิกพื้นจนเจ็บและชา ปลายนิ้วกำเข้าหากันจนแน่น ริมฝีปากถูกฟันขบไว้ไม่ให้สั่น
สั่นเพราะโกรธคำพูดของคนใจร้าย ไม่สิ ไอ้พ่อเล้าคนนี้มันไม่มีหัวใจ เพราะมันไม่เคยเห็นใจใคร ถึงแม้เราสองคนจะเป็นผู้ชายทั้งคู่ ถึงผมจะอดทนกับการถูกข่มเหงมาตลอดชีวิต แต่คำพูดบางคำของคนมันก็ทำร้ายกันเกินไป
ถ้าแปลคำพูดของมันออกมาเป็นภาษาไทยง่ายๆ
โลมคือตัวถ่วงความเจริญของที่นี่
ต่อไปนี้ผมจะยิ้มรับความจริงอย่างเข้มแข็ง วันเวลาต่อจากนี้ไปจะสมมุติว่ามันคือฝันร้าย ตื่นเช้าขึ้นมาผมจะอยู่บนที่นอนเก่าๆที่บ้าน ไปทำงานที่อู่ตามปกติอย่างที่เคยทำ
“มีปัญหาอะไรมั้ย ถ้าจะมีคนไปเฝ้าตอนนายทำงานที่อู่”
“ไม่มีครับ เชิญคุณสั่งคนของคุณได้ตามสบาย”
รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ในอารมณ์โกรธจนสุดจะกลั้น ริมฝีปากถูกฟันบดย้ำจนซีดเป็นผ้าขาว มือกำเข้าหากันแน่นแต่ไหล่สั่นเทิ้มไปด้วยแรงอารมณ์
หมอนี่โกรธที่ระฟ้ารู้เท่าทันหรือโกรธที่ถูกสกัดกั้นทุกทางขนาดนี้ แผนการที่วางไว้คงยากขึ้นมาอีกขั้น ความสำเร็จที่จะล้มล้างนายใหญ่อายุน้อยคงไม่หวานหมูอย่างที่คิดไว้สินะ
ผู้ต้องสงสัยก้มเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่ปลายเท้าขึ้นมาสะบัดเตรียมพร้อมจะใส่กลับคืนไปเหมือนเดิม ร่างของผู้ชายธรรมดาๆที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่เคยออกกำลังกายและไม่เคยดูแลตัวเองเลย หมอนี่ไม่ได้สูงโปร่งตามนายแบบสมัยนิยม แต่ดูเก้งก้างเพราะว่าผอมเกินไป ผิวไม่ได้ขาวจัดแต่เรียบเนียนเมื่อได้รับการดูแลเพิ่มขึ้น แสดงว่าทุนเดิมของเนื้อตัวหมอนี่ดีอยู่แล้วแต่ขาดการใส่ใจดูแลจากเจ้าของ ทั้งๆที่ห้องนี้ปรับอากาศในอุณหภูมิมาตรฐานที่ 25 องศาตามปกติ แต่ดูมันจะหนาวเกินกว่าคนทั่วๆไป ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เกิดจากร่างกายไร้ภูมิคุ้มกันที่ควรจะมี
“นั่นนายจะทำอะไร”
“ใส่เสื้อผ้าครับ”
“ใครอนุญาต”
สิ้นคำพูดแค่นั้นมันก็ถอดทุกอย่างออกจากตัวมันอย่างเก่า ตาจับจ้องอยู่กับฝาผนัง เลี่ยงที่จะเผชิญหน้าตาต่อตาอย่างที่คนอวดเก่งเคยทำ ไม่ต่อต้านคำสั่ง แต่ปฏิกริยาตอบรับบอกว่าไม่ได้เต็มใจ
ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆ เหมือนเราสองคนกำลังหยั่งเชิงกันว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน ยิ่งอีกฝ่ายไม่ยอมขยับ เขาก็ยิ่งทิ้งช่วงเวลาของก้าวย่างให้ช้าลงไปกว่าเดิม ความอึดอึดใจของอีกฝ่ายเพิ่มสูงขึ้นจากอาการเกร็งตัวที่เห็นได้ชัด
สัญชาตญาณของโลมสั่งให้หลบฝ่ามือเย็บเฉียบที่ยื่นไปลูบไล้ตามแนวแขน ตุ่มเนื้อหดเกร็งลู่ไปกับฝ่ามือ เนื้อตัวเริ่มสั่นจนรู้สึกได้เมื่อระฟ้าลูบไล้สัมผัสไปมาตรงไหล่กว้าง ซอกคอ ก่อนจะหยุดเคล้นคลึงเบาๆที่ปลายหู
แนบเนียนว่าไร้เดียงสาแม้กระทั่งสัมผัสที่ตอบสนอง
“กลัวเหรอ”
“เปล่า ผมหนาว”
สุดท้ายก็ยังปากดีเหมือนเดิม
“เดี๋ยวกก็อุ่น พร้อมมั้ย”
“เชิญคุณตามสบาย”
แล้วหุ่นโชว์เสื้อมีชีวิตก็พยายามควบคุมตัวเองให้นิ่งอยู่กับที่เมื่อถูกสัมผัสเบามือสำรวจไปทั่วทั้งตัว ขาจิกเกร็งไว้กับพื้นเก็บกลั้นไม่ให้ตั่วสั่นออกมาฟ้องให้เขาตายใจ ลมหายใจเริ่มขาดห้วงเมื่อลมร้อนเป่ารดที่ริมหู สองขาเริ่มยกหนีเมื่อสองมือลูบไล้ไปที่บั้นท้ายเรียบลื่น บีบเบาๆและเคล้นคลึงตามแรงอารมณ์ที่ส่งออกมาว่าอยากจะสัมผัสคนๆนี้แบบไหน
“ถ้าชั้นเป็นลูกค้าแล้วเริ่มต้นกับนายแบบนี้ นายจะทำยังไงต่อ”
ผมเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกว่าถูกอีกฝ่ายแกล้งแน่แล้ว ทั้งๆที่สองมือของมันยังตรึงสะโพกผมเอาไว้เพราะเพิ่งหดหนีมือร้อนของมันไปเมื่อกี้ อยากจะสู้ให้ถึงที่สุด แต่มือคู่นั้นก็เหมือนไฟที่จับไปตรงไหนก็ลวกผิวจนแสบร้อน จังหวะเนิบนาบทำให้รู้สึกวาบหวามประหลาดๆ ลมหายใจที่รดตัวเมื่อปากคู่นั้นยื่นเข้ามาใกล้รู้สึกเคลิ้มจนจะล่องลอยซะให้ได้
แขกทุกคนจะทำให้ผมรู้สึกเหมือนที่หมอนี่กำลังทำอยู่จริงๆน่ะเหรอ?
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง บอกเลยก็ได้ว่าทำอะไรไม่ถูก สองขาไร้เรี่ยวแรงตั้งแต่ถูกมือลูบไล้สำรวจไปทั่วทั้งตัวแล้ว ที่มันยังยืนอยู่ได้เพราะปลายเท้าที่จิกยึดพื้นไว้เท่านั้น
“หืม ว่ายังไง นายจะทำยังไงกับมันต่อ”
มันที่ว่าคือส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวที่ถูกปลายนิ้วแตะต้องลูบไล้จนมันตื่นขึ้นมาขู่ฟ่อๆจนน้ำลายเอ่อขึ้นมากลบปาก ผมสอดมือเข้าไปกอดมันไว้แล้วแหงนมองหน้าเพื่อขอความเห็นจากอีกฝ่าย คำตอบส่งกลับมาเป็นแววตาล้อเลียนเหมือนกับว่าผมเป็นลูกไก่ในกำมือมันแน่แล้ว
“สวมกอดแล้วมองหน้าหมายความว่าไง”
“แล้วแต่คุณครับ”
“แล้วแต่คุณไม่ได้ ซุปเปอร์สตาร์ของที่นี่ได้ตำแหน่งมาเพราะเอาใจลูกค้า ไม่ใช่แค่ให้ลูกค้าทำตามใจนะรู้มั้ย”
“งั้นคุณอยากได้อะไรจากผมครับ”
“จูบ......หวานๆ”
ผมเขย่งปลายเท้าเพื่อแตะปากตัวเองกับริมฝีปากมัน แช่รออยู่อย่างนั้นก็ไม่เกิดอะไรขึ้น แววตาที่มองส่งมาก็มีแต่ร่องรอยความท้าทายเต็มไปหมด แต่สายตาแบบนั้นมันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก มันไม่เหมือนครั้งแรกที่จูบกัน ทำไมมันไม่ทำเหมือนวันนั้น
“แบบนี้บ้านนายเค้าเรียกจูบแล้วเหรอ นี่มันแค่แตะปากชัดๆ”
“ผมจูบแล้ว คุณนั่นแหละทำไมไม่ส่งลิ้นเข้ามาอย่างที่เคยทำ”
“ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะทำเอาอยากหันหลังแล้ววิ่งหนีออกมาจากตรงนั้น ความพ่ายแพ้รับรู้ได้จากน้ำเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเหมือนไม่เคยพบเจออย่างที่ผมเป็นอยู่นี้จากใครที่ไหน ใช่สิ รอบตัวมันมีแต่นายโลมและนางโลมเต็มไปหมด ทุกคนรู้งานและเจนเวทีหมดแล้ว แค่นายเริ่มมาก็คงจะรู้ว่าต้องตอบสนองยังไงนายถึงจะพอใจ แต่นายโลมมือใหม่อย่างผม ยังกลัวกับความแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้รับ และยังประหม่าที่จะตอบสนองอย่างที่ใจสั่ง เท้าผมยกขึ้นตั้งใจจะกระทืบอีกฝ่ายให้หยุดเสียงหัวเราะกวนประสาทนั่น แต่สายตาที่มองกราดเกรี้ยวดุดันกลับมาทำให้ต้องยั้งขาเอาไว้แค่นั้น
“ถ้าชั้นส่งลิ้นเข้าไปพันกับลิ้นนายอย่างวันนั้น เค้าเรียกว่าชั้นจูบนาย ไม่ใช่นายจูบชั้น จะมาไม้ไหนกันแน่ แต่ แบบนี้มันก็ตื่นเต้นดีเหมือนกันนะ หรือนายว่าไง”
“คงงั้นมั้งครับ”
อยากตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน แต่ก็กลัวเสียงหัวเราะนั่นจะกลับมาหลอนประสาทอีก ส่วนกลางลำตัวที่ลุกขึ้นมาขู่ฟ่อๆสู้กับอีกมือที่รุกรานกลับไปสงบนิ่งเหมือนเดิม อารมณ์เคลิบเคลิ้มกลายเป็นครุกกรุ่นเพราะโกรธ รสวาบหวามหายไปกับอากาศหมดแล้ว
“ใส่เสื้อผ้าเถอะ วันนี้ชั้นเหนื่อยจนไม่มีอารมณ์จะมีความสุขกับใครแล้ว”
รอยยิ้มโผล่ขึ้นมาในตาจนปิดไม่มิด พริบตาเดียวเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้นกลับมาอยู่บนตัวของโลมเหมือนเสกสั่ง สภาพของคนที่ยืนตัวสั่นและเกร็งอยู่เมื่อกี้หายไปเหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น ท่าทางของโลมเหมือนปลาที่ถูกขังเอาไว้ในฆ้องแล้วปล่อยให้ได้เจอกับน้ำ มันเริงร่าเสียจนนักตกปลาอย่างระฟ้านึกเปลี่ยนใจ
“อาบน้ำด้วยกันสักรอบมั้ยจะได้มีแรงทำต่อ”
“อะไรนะ”
ปลาที่คิดว่าตัวเองกำลังจะรอดตายทำหน้าเหมือนสำลักน้ำ และช็อคกับกระแสน้ำที่ไหลย้อนกลับรวดเร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทัน
“นายทำตัวเหมือนไม่อยากรับแขกเร็วๆ ไม่อยากใช้หนี้ให้หมดหรือไง หรือว่าเพราะเป็นพนักงานของที่นี่แล้วยังไงบ้านก็ไม่ถูกยึด อย่าลืมว่าหนี้ไม่ถูกจำกัดด้วยเวลาแล้วก็จริง แต่โฉนดบ้านนายยังอยู่กับชั้น ตราบใดที่นายไม่ได้มันคืนไป นายคิดว่าจะสบายอย่างที่ทำอยู่นี่เหรอ”
ทำไมทุกครั้งที่ถูกว่าร้ายๆใส่ ถูกพูดเหมือนโดนทำร้ายจิตใจถึงได้แสดงแววตาออกมาว่าเจ็บปวดได้แนบเนียนสมจริงขนาดนั้น?
ทำไมการแสดงถึงได้มีผลให้เขารู้สึกสะเทือนใจ?
ทำไมสายตาเศร้าสร้อยที่หรุบมองต่ำนั้นถึงได้เรียกร้องความรู้สึกให้นึกอยากจะดึงผู้ชายด้วยกันอย่างมันเข้ามากอด?
ทำไมสองมือถึงได้อยากจะลูบไล้แผ่นหลังสัั่นเทานั้นให้หยุดสะท้าน?
ทำไมถึงเกลียดหมอนี่ไม่เท่ากับที่ใจสั่งให้เกลียด?
สุดท้าย!!
ทำไมถึงได้ยอมแพ้ความตั้งใจของตัวเองดึงหมอนั่นมากอดเอาไว้แนบอกอย่างนี้
“โลม หยุดแกล้งทำเป็นเข้มแข็งสักที ผู้ชายก็ร้องไห้ได้ไม่มีใครเค้าห้ามหรอก ตราบใดที่นายเป็นคน จะร้องไห้ระบายออกมาบ้างก็ได้”
-
มาทิ่ม แรงก่อนอ่าน 555 :z13: :z13: :z13: :z13:
:กอด1: :กอด1:
-
แหม ตอนหลังปลอบใจกันน่ารักจังเลย
-
พระเอกเราเริ่มน่ารักแล้วววว :o8:
:call:
-
ระฟ้า เริ่มจะใจอ่อนกับโลมแล้วใช่มั้ย :-[
-
ตอนนี้ระฟ้า พระเอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สมเป็นพระเอกมั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ:ยังไม่ฉลาดๆ
-
จบรึยัง
-
พระเอกมีแอบเป็นห่วงด้วย
ใหทานข้าววันละ 3 มื้อ
-
ลงท้ายแบบใจอ่อนย้วบ (พิมพ์งี้ป่าวน้อ)
-
ระฟ้าเริ่มใจอ่อนเเล้วใช่มั้ย โลมออกจะน่ารักขนาดนี้
-
:L1:
-
ทำตามที่ต้องการเถอะ อย่ามองนายโลมแบบนั้น
ที่เศร้า ที่ว่าแสดงเนียน ของจริงทั้งนั้น
-
กรี๊ดดดด แอบมเขินแทนน้องโลม แอร๊ยยยย :-[
-
จะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารน้องโลม :sad4:
นายใจร้ายยยยยย :sad4:
-
สงสารน้องโลมจังฮะ :sad4:
-
เอ่อ...แบบว่า ... มันยังไม่จุใจ
ทำไงดีคะ อยากอ่านแบบ ยาว ๆ เลยอ่ะ
อยากอ่าน อยากอ่าน อยากอ่าน อยากอ่าน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ :serius2:
-
โลมใสๆ ทำเอาระฟ้าใจอ่อนเลยนะ
-
ฮืออออออออออออออ สงสารน้องโลมสุดขั้วหัวใจ T^T :sad4:
-
:sad4: แง้ๆๆ มันจบไหมอ่ะค่ะ หนูค้างงงงงงงงงงงงง !!
ในที่สุดคุณระฟ้าก็ใจอ่อนอยู่ดีสินะ :really2:
-
ระฟ้าต้องทำตามหัวใจตัวเองสิ สั่งให้รักโลมก็ต้องรัก o18
-
สงสารโลม :sad11:
-
:m3: จบตอนได้ใจมาก มีปลอบกันด้วย :กอด1:
-
อ๊ายยยยยยยยยย :o8:
ดึงเค้าเข้ามากอดเฉยเลยอ่ะ
มีแต่คำว่าทำไม คุณระฟ้าจะแปลงร่างกลายเป็นเจ้าหนูทำไมแล้วหรือ
คิดยังไงก็เชื่ออย่างนั้นสิ
แต่ถ้ามันอึดอัดนักก็ถามเค้าไปเลยเหอะ
-
:L2:
-
ทองยังไงก็คือทอง ยังไงซะซักวันระฟ้าก็จะได้เห็นทองแท้ o13
-
อยากเห็นวันที่นายเล้ารากหญ้าส่งนายโลมคนนี้ไปรับแขกเขาจะมีอาการเช่นไรอยากรู้นักจะกระวนกระวายใจเฝ้าเรียกหาหรือสั่งห้ามการรับแขกของเขาทันที อิๆๆๆรอลุ้นมากกกกกกกกก
-
จะเข้าใจผิดไปถึงไหนเนี่ย เห้ออออออ
สงสารน้องโลมนะ
ขอบคุณมากจ้ะ :กอด1:
-
เอ๊ะ ทำไมจบหวาน!!!
แต่ถ้าไม่อยากให้โลมเจ็บก็อย่าทำร้ายกันสิเว้ย!!!
-
สงสารโลมมาก
ระฟ้าเริ่มเห็นใจแล้วใช่ไหม
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด คนแต่งแกล้ง!!
อุตส่าห์แน่ใจแล้วเชียวว่าตอนนี้ไม่รอดแน่ ยังอุตส่าห์ขยักเอาไว้เป็นตอนหน้า!!
อยากอ่านฉากอาบน้ำคร้าาาาา อยากรู้ว่าพระเอกของเราจะสอนและแกล้งนายเอกของเรายังไงอีกบ้าง
แอร๊ย... :impress2:
-
ประโยคสุดท้ายกระแทกใจไปเต็มๆ
เล่นเอาน้ำตาซึม และรู้สึกตีบตันในอกจริงๆ
(พูดประหนึ่งตัวเองเป็นโลมซะอย่างงั้น 555+)
-
lืบประวัติให้แน่ก่อนสิระฟ้า
-
แค่อยากจะบอกว่าติดๆๆๆๆๆเรื่องนี้มาก อยากอ่านทุกวันๆ แต่งได้น่าติดตามมากเลยค่า รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ
-
นายจ๋านาย
ต้องใจอ่อนก็เพราะโลมมันของจริง
ไม่ได้เป็นแบบที่นายคิดไปเองไงล่ะขอรับ
แล้วนายจะส่งใครไปเฝ้าโลมดีเนี่ย
อย่าเผลอลืมตัวไปซะเองนะครับนาย
-
สงสารโลมจังเลย
-
ทำไมจบกุดแบบนี้ Talk ตอนท้ายก็หายหมด :serius2:
สุดท้ายนายท่านก็ใจอ่อนกับน้องโลม :impress2:
นี่ถ้าน้องโลมร้องไห้จริงๆ จะปลอบแบบไหนกันหล่ะ :z1:
มาแก้ให้ช้าไปหน่อยนะ :sad4:
เสี่ยเจียงไม่ใช่แค่คลืบคลานเข้ามาเกี่ยวข้องกับธุรกิจของตัวเอง ==> คืบคลาน
เดี๋ยวกก็อุ่น พร้อมมั้ย
บีบเบาๆและเคล้นคลึงตามแรงอารมณ์ที่ส่งออกมาว่าอยากจะสัมผัสคนๆนี้แบบไหน ==> เค้นคลึง
อารมณ์เคลิบเคลิ้มกลายเป็นครุกกรุ่นเพราะโกรธ ==> คุกรุ่น
ท่าทางของโลมเหมือนปลาที่ถูกขังเอาไว้ในฆ้องแล้วปล่อยให้ได้เจอกับน้ำ ==> ข้อง
ทำไมสองมือถึงได้อยากจะลูบไล้แผ่นหลังสันเทานั้นให้หยุดสะท้าน? ==> สั่นเทา
-
โฮกกก แอบน้ำตาคลอด ตอนท้ายๆ อย่างนี้มันตบหัวลูบหหลังชัดๆ :z10:
แล้วโลมจะว่ายังไงล่ะเนี่ย อย่างร้องน๊าาาาา :sad4:
รอตอนต่อไปคร๊าบบบ :กอด1: +1
-
โฮ! โลมน่าสงสารชิบเป๋ง TT"
-
แอร๊ยยยยยยย
พระเอกใจร้าย
-
สงสารน้องโลมจับใจ :monkeysad:
ยังตลกความคิดไอ่คุณระฟ้าไม่หายค่ะ ยังจะคิดไปได้ว่าน้องมาหลอก - -
ตอนนี้ไม่มีทอล์คหรอคะ อยากรู้ความเป็นไปของคนเขียนค่า ^^
-
โอ้วววววว.....ความรู้สึกแบบนี้ช่างน่าสับสนเป็นที่สุด..... ความรักที่ไม่เห็นทาง ยังไม่เท่าอุปสรรคที่เข้ามาทำร้ายให้ใจนั้นหวั่นไหวได้เลย
-
เออะ ท่อนสุดท้ายของระฟ้าทำเอาน้ำตาแทบไหลตามโลม
-
เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ม๊ายยยยยยยยนายระฟ้า :กอด1:
-
กรีํดดดดดด ปลอบใจได้น่ารักมากค่ะ สุดท้ายระฟ้าก็ต้องเสร็จนายโลมจนได้ ฮ่าๆๆๆๆ
-
เอ๊ะ!!! เหมือนว่าตอนนี้คุณรากหญ้าจะหวานนิดๆใช่มั้ย :o8:
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
-
ระฟ้ามีแอบใจอ่อนกับโลมด้วย
ตอนนี้สงสารระฟ้านะต้องแบกรับปัญหามากมาย
อยากเกลียดโลมให้ถึงที่สุดแต่ระฟ้าก็ทำไม่ได้
-
สงสารนายโลมจังอยากให้พระเอกเราเลิกเข้าใจผิดซะที
:กอด1:
ปล.+1และเป็ดให้แล้วนะคะ^^
-
อ๊ะ อ๊ะ รากหญ้าเริ่มจะใจอ่อนแล้วล่ะเซ่ เห็นน้ำตาน้องโลมไม่ได้
ก็บอกแล้วว่าน้องเค้าน่าสงสาร :sad11: ตอนท้ายแอบหวานด้วยล่ะ
-
กระซิกๆๆ น้องโลมจ๋า
:impress3:
ทำไมถึงได้น่าสงสารยิ่งกว่านางเอกละครช่อง 7 ขนาดนี้
ชีวิตหนอชีวิต
ตอนพี่ดิน ไอ้เราก็ว่าน่าสงสารแล้ว
น้องโลมนี่พี่ว่าคูณ10ยกกำลัง2เลยมั้งเนี่ย
ระฟ้าอย่าใจร้ายกับน้องนักเลย
ปลอบน้องดีๆหน่อยนะ
:sad4:
-
คุณระฟ้าแกก็รู้ซะทีสิว่าหนูโลมเค้าไม่เคยจริงๆ :เฮ้อ:
-
เง้อออออออออออ ตัดฉับเลยอะ :z3:
ฮือออ
-
:เฮ้อ: รอดผ่านไปอีกตอน
-
:serius2: นายรากหญ้านี่น่า.... :z13: นัก เดี้ยโดน :z13:
:-[ ยังรักน้องโลม ของเจ้รเหมือนเดิมนะคะ
-
อย่าใจร้ายกะหนูโลมเลยนะค่ะ :o12:
-
สงสารหนูโลม ใส่ๆถอดๆ เสื้อผ้าอยู่นั่น
อีตาระฟ้านี่จะเอาไง จะรักจะหลงจะเกลียดจะชัง เอาซักอย่าง
ขัดใจจิงจัง ชิชิ :z6:
-
ระฟ้า..นายคิดร้ายๆ และทำร้ายโลมไม่ลงหรอก อย่าพยายามเลย
และโลม..ตามนั้น ตามที่ระฟ้าว่า บางครั้งการร้องไห้ ก็คือเป็นการระบายและปลดปล่อยที่ดีเหมือนกัน
ป.ล. ท่าทางของโลมเหมือนปลาที่ถูกขังเอาไว้ในฆ้องแล้วปล่อยให้ได้เจอกับน้ำ
ไม่ใช่"ฆ้อง"นะคะ เป็น "ข้อง"ค่ะ
-
โถ ๆ น้องโลมของเรา แม้แต่จูจุ๊บยังไม่ประสาเลย พี่ระฟ้าติวใหม่อีกรอบซิ
-
อ้ากกกกระฟ้าอ่อนโยนเหลือเกินไม่ไหวๆๆน้องโลมลองให้เห็นน้ำตาดิฟ้าอาจจะยิ่งใจอ่อนน่ะ
-
:กอด1:
มองด้วยตา สัมผัสด้วยใจ
โลมน่ะ มันเป็นเด็กโคตรกตัญญูเลยนะ คุณระฟัา
-
เชียร์สองคนนี้ให้ร๊ากกกกันไวๆ
-
เบื่อระฟ้า ชอบแกล้งโลม :fire: สงสารโลมอยู่ดีแหละค่ะ :เฮ้อ:
-
นี่ขนาดคิดว่าโลมเป็นสายสืบยังหวั่นไหวเลยนะเนี่ย
แล้วถ้ารู้ความจริง ยังจะให้น้องเค้าใช้หนี้อยู่อีกมั๊ยจ๊ะ
-
อ่านถึงบรรทัดสุดท้าย นายระฟ้าก็ไม่ได้แย่นะ แอบเห็นใจกันด้วย
-
เหมือนพูดกันคนละเรื่อง เลย
-
บางทีถ้าเราไม่เคยรู้เรื่องราวในอดีตของใครบางคน...สนใจแต่ปัจจุบันที่เค้าเป็น..แล้วทำให้เรามีความสุข..เราก็ควรจะอยู่กับปัจจุบัน
-
โลมยังฉลาดไม่พอ ระฟ้าเค้าห่วงใยนะเฟร้ย
แต่....ห่วงใยในแบบของระฟ้ามันอ่ะ
-
ระฟ้านายจะท่ามากไปไหน ห่วงก็บอกว่าห่วงซิ ทำไมจะต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังน้องโลมด้วย เดี๋ยวก็โดนเกลียดหรอก
-
ไงจร๊ะระฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
ใจอ่อนอ่ะดิ อิอิ
-
น่าสงสารโลมที่สุดดด :o12: :o12: :o12:
ระฟ้าอย่ามาหลงรักโลมก่อนแล้วกันนน :angry2: :angry2:
-
:sad11: :sad11: อยากอ่านต่อ
-
อ่าว ใจอ่อนนี่หว่า :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ดีแล้วว :man1:
อย่าใจร้ายกับน้องโลมให้มากนัก :angry2:
-
สงสารหนูโลมใจจะขาด
-
เมื่อไหร่ ระฟ้าจะรู้ความจริงซะทีนะ :serius2:
สงสารโลมจริงๆ ถูกด่าในความคิดเนี่ย
-
ไงล่ะระฟ้า
ตอนนี้ทำตัวเป้นพระเอกปากอย่างใจอย่าง เชื่อตัวร้ายมากกว่านางเอกเชียว
น้องโลมสู้ๆลูกเอ๊ยยย!!!
-
อ่านแล้วมันคล้ายๆ กับไม่สุดอ่ะ ไม่รู้ว่าหมดรึยัง ถ้าเข้าใจผิดก็ขอโทษด้วยค่ะ :z10:
-
อร๊ายยย เหมือนลงไม่ครบ แบบเหมือนค้าง ๆ ยังงัยพิกล
-
อ่านไปอินไป
หวังว่าฟ้าจะปราณี
ให้ระฟ้าเอ็นดูน้องโลมเยอะๆนะ
-
คุณระฟ้าเริ่มเห็นใจโลมแล้วใช่มั้ย :mc4:
-
:o12: สงสารโลม โดนเข้าใจผิด
-
เมื่อไหร่ระฟ้าจะเลิกเข้าใจโลมผิดซะที :เฮ้อ:
+1 +เป็ด
-
เฮ้อออออ โลมเอ๊ยยยย
-
สงสารน้องโลมอะ เชื่อความรู้สึกตัวเองเหอะระฟ้า
อย่าเชื่อสายข่าวเลย เชื่อสิ่งที่มองเห็นดีกว่า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ระฟ้าพูดประโยคได้น่ากรี๊ดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใจอ่อนก่อนโลมอี๊กกกกกกกกกกกก
-
พระเอกนี่น๊าาาาาาาาาา
เห้อ....สงสารน้องโลมมมมม
-
:เฮ้อ: น่าสงสารนายโลม แล้วยังมาถูกระฟ้าเข้าใจผิดอีก
-
จบน่าร้ากกกกกกก ><!
เมื่อไหร่นายจะตาสว่างซักทีเนี่ยยยย= =^
หงุดหงิด ๆ สงสารโลม!! TT
-
กระชากอารมณ์ :sad4:
ตอนหน้าน้ำตานายโลมท่วมจอหรือเปล่า
จะได้เตรียมผ้าซับ :sad11:
-
อ่า..........ตอนท้ายคุณระฟ้าดู
เป็นผู้ชายที่อบอุ่นจัง!
เมื่อไหร่จะเลิกเข้าใจผิดสักที
สงสารโลม!!!
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบยิ้มเล็กๆ
-
o13 o13
พี่ระฟ้าของเราใจอ่่อนให้โลมน่ะ
พี่เท่มากๆเลย :sad4: สงสารก็แต่โลม
ทำไมโลมยอมขนาดนนี้เน้อ :เฮ้อ:
-
รออยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
กรรม หนูพลาดไปแล้วววววววววววววววววววววววววว
เมื่อวานดันไม่ได้เข้าเล้า แอร้กกกกกกกกกกกกกก
แต่ตอนนี้ไม่ค้างแล้วจริง ๆ นะจ้ะ กริ้ว ๆ :impress2:
ระฟ้านี่ยังไงพ่อคุณ เดี๋ยวดี เดี๋ยวซึนเดเระ
เธอจะอย่างไหน ปั้ดจับไปขนกระสอบทราย(น้ำท่วม)เลยนี่
น้องโลมน่ะ เขาเพียวร้อยเปอร์เซ็นย่ะ
อย่ามากล่าวหานะ เจ๊รับไม่ได้ //ตบซ้ายขวาแล้วยื่นหน้าโลมมาจูบ 555555
รอตอนต่อไปนะจ้ะ :กอด1:
-
อยากให้ความจริงเปิดเผย ว่าเป็นไงกันแน่....น้องโลมมิได้เป็นใส้ศึกนะ....นายน่ารัก :กอด1:
-
:serius2: วันนี้เจ้าหนี้มาทวงแล้วนะคะ.....ลูกหนี้มาต่อด่วน..... :z2: :z2:
-
แล้วจะเอาไงต่อ...คุณระฟ้าตัดสินใจไปเลย
ดีกว่าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อย่างนี้มันเจ็บยิ่งกว่านะ
-
หมั่นไส้ระฟ้ามากๆ พูดให้โลมเจ็บทำไม โลมเป็นหนอนบ่อนไส้จริงหรือไม่จริงก็ไม่รู้ แต่ไม่น่าจะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้เลย สงสารโลมสุดๆ
-
มีปลอบด้วย วี๊ด ภาพลักษณ์ดูดี ขึ้นมา 1 คะแนน
-
ดีใจแทนโลม ในที่สุดระฟ้าก็ยอมใจดีกับโลมแล้ว :-[
-
รอ นายโลม อยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
รักโลมที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โอ๊ยอ่านๆตอนนี้แล้วแบบลุ้นมากอ่ะ
ทำไมพระเอกเย็นชาเช่นนี้
แต่พออ่านตอบจบแล้วแบบ
ฮี้ววววววววววววว ใจอ่อนยวบเลยดิเพ้ :laugh:
-
เจ้านายใจดีกับโลมอีกเยอะเลยนะคะ
-
มารอนะคะ
-
อ๊ากกกกกกกกก ติดตามค๊าบบบ
มาต่อเร็วๆๆๆ น๊าาาา า>_< อ๊ายย
-
คุณพี่ระฟ้าเข้าข่ายซาดิสนิดๆแล้วสินะ
แกล้งเค้าแล้วก็มาปลอบเนี้ย ยย
สงสารน้องโลมเมื่อไหร่อีตาบ้านี่จะรู้ความจริงสักที
(เอ๊ะ! หรือถ้ารู้แล้วน้องโลมจะโดน"โลม"หนักกว่านี้ อร๊ายๆๆๆ :-[)
รอตอนต่อไปค๊า
:กอด1: คุณที
-
ระฟ้านายเข้าใจโลมน้อยของชั้น (?) ผิดแล้วนะ !!!!!
รออ่านตอนต่อไปอย่างจดจ่อ -..-
คนเขียนสู้ๆงับ รอติดตาม อาหุ อาหุ -..-
-
อยากอ่านต่ออ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ระฟ้าก็นะ...สายข่าวมันมั่วววววววววววววววววววววววววว
อย่าไปเชื่อมัน
ดูสิน้องโลมออกจะน่าสงสารจะตายไป
หึกๆ :เฮ้อ:
-
เพิ่งเห็นกระทู้นี้ค่ะ เข้ามาเป็นแฟนคลับโลมด้วยคน ว่าแต่ระฟ้าฉลาดแน่นะคะเนี่ย
หนอนที่ว่าน่าจะเป็นสายที่ส่งข้อมูลเข้ามามากกว่าละม๊าง
-
เข้ามารอ
-
เพิ่งรู้ว่าคนแต่งมีเรื่องใหม่ รีบมาอ่านเลยทีเดียว
เข้มข้นตามเคย สงสารโลมจัง :กอด1:
-
สปายน่าจะเป็นคนส่งรายงานมากกว่ามั้ง จะเป็นโลมไปได้ไง นายเอกนะ :beat:
-
อยากอ่านต่อออออออ TT
หลงรักนายโลม นายโลมน่ารัก
-
โลมๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
ดันๆๆ :z2:
-
รออยู่นะ
หายไปไหนเอ่ย
คิดถึงโลมจะแย่แล้วววววววววววววววววววววว
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อ่านรวดเดียวจบ อยากบอกว่าสนุกมากค่ะ o13 o13
มาต่อไวๆนะค่ะ คนอ่านรออยู่ :L2: :L2:
-
อ่าวค้างเลย
-
พึ่งตามอ่านจนทัน แหะๆ
โลมน่ารักมากค่า
ชอบตรงปลอบใจจริงๆเลย
รีบมาต่อนะคะรออยู่เน้อ ทั้งพี่เดือนแปดกับน้องเดือนสองแล้วก็น้องโลมด้วยค่าา
-
อ่านทันแล้วววววววว
-
สุดท้ายนายระฟ้าผู้หยิ่งทระนงก้อพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกตัวเอง
ให้มันได้อย่างนี้ซินะ.... :-[
เพราะใจมันไม่อยากเชื่อ ต่อให้สมองสั่งแค่ไหน มันก้อฝืนทำได้ไม่นานหรอกค่ะ
ใจเชื่อและเอ็นดูคนๆนี้มาตลอดนี่หน่า ถ้าจะเชื่อต่ออีกนิดมันจะเปนไรไปคะ?
ร้องไห้ออกมาเลยนะนายโลม :m15:
มีคนให้ที่ซับน้ำตาแล้ว....
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ตอนที่ 8 นายโลมกับรักจนตรอก
*** โลม สีเขียวฟ้า
*** ระฟ้า สีน้ำเงิน นะจ๊ะ
ผมไม่รู้นะ!! ว่าทำไมถึงได้ทรุดตัวลงร้องไห้ต่อหน้ามันได้นานสองนานขนาดนี้
ทั้งๆที่รู้สึกว่า คนที่ผมควรอยู่ให้ห่างมากที่สุดคือคนที่ตบหัวแล้วลูบหลังอย่างมันนี่แหละ ในเมื่อจะร้ายกาจใส่ผมแล้ว ทำไมมันถึงไม่อัดใส่ผมให้สุดๆไปเลย ทำไมมันจะต้องบังคับให้ผมอ่อนแอให้มันเห็น
ทำไมมันทำเหมือนรู้จุดอ่อนของผมดีกว่าตัวผมเองแบบนี้?
ผมเกลียดไอ้พ่อเล้านี่มากที่สุด!!
วันไหนที่ผมเป็นไทกับตัวเอง ใช้หนี้มันหมด ผมจะกลบคนอย่างมันทิ้งไปเลย มันจะกลายเป็นแค่หนึ่งคนที่ผ่านหน้าผมไป แล้วผมก็จะจำมันไม่ได้ ผมจะนับถอยหลังรอวันนั้นเลยคอยดู
“เอาๆสะอื้นฮักๆหน้าแดงตัวแดงยังไม่พอ ยีหน้ายีตาตัวเองอีก เออ ช้ำหมด ขัดตัวมาเสียเปล่า”
นั่งพิจารณาผู้ต้องสงสัยว่าป็นไส้ศึกอยู่นาน ถ้าไม่เป็นเพราะมีเรื่องเก็บไว้ในใจจนอัดอั้นมานานก็คงจะตีบทแตกกระจาย มันตัดขาดโลกภายนอกแล้วตั้งอกตั้งใจร้องไห้ ปล่อยน้ำตาออกมาเต็มที่ น้าผากขมวดเป็นริ้วๆ น้ำตาไหลเป็นทางยาว ฟันขมเม้มริมฝีปากตัวเองจนเป็นร่องลึก มองแล้วก็นึกลุ้นว่าปากบางๆนั้นปริแตกเพราะคมฟันเมื่อไหร่
“เรื่องของผม”
ความเคยชินทำให้ต้องหันไปมองที่ประตู เสียงตะคอกดังก้องไปทั้งห้อง ยังไม่เคยมีใครกล้าขึ้นเสียงกับนายมาก่อน ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวของการ์ดที่คอยคุ้มกันเขาอยู่ด้านนอกค่อยรู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อย มันคงจะเกิดโกลาหลย่อมๆแน่ถ้าจู่ๆการ์ดกรูเข้ามาแล้วเจออีกฝ่ายอยู่ในสภาพเปลือยล่อนจ้อนมีแค่กางเกงในตัวจิ๋วที่ห่อหุ้มของสงวนเอาไว้แค่ตัวเดียว คุกเข่าก้มหน้าตั้งอกตั้งใจร้องไห้เหมือนมันเป็นภารกิจสำคัญที่จะต้องทำให้สำเร็จ
เขานั่งมองผู้ชายนั่งร้องไห้เหมือนได้ดูละครเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจ หมอนี่เป็นคนที่มีความมุ่งมั่นสูงมาก มันแสร้งทำเหมือนเขาไม่ได้อยู่ร่วมพื้นที่หายใจเดียวกันกับมันได้ปกติที่สุด มันคว้าเสื้อยืดเก่าๆย้วยๆของมันขึ้นมาเช็ดน้ำมูกที่เริ่มไหลออกมาแทนที่น้ำตา เสียงสะอื้นจางๆและไหล่กระตุกแรงขึ้นมาในบางจังหวะ คนตัวโตๆผอมเก้งก้างกำลังนั่งร้องไห้เหมือนเด็กที่พ่อแม่ไม่สนใจ ทั้งๆที่ผู้ชายคนนี้น่าจะบรรลุนิติภาวะมาสักระยะนึงแล้ว
“นี่ ถามจริงๆเถอะ ที่นั่งร้องไห้ตัวงออยู่เนี่ย ไม่อายชั้นเหรอ”
“คุณเองไม่ใช่หรือไงที่บอกให้ผมร้องไห้”
อยากจะตะบันปากแม่งจริงๆ ท่าทางอมยิ้มเหมือนจะเอ็นดูนั้นผมรู้หรอกว่ามันกำลังเยาะเย้ยที่ผมร้องไห้ให้มันดู คงสมใจมันแล้วสินะ ที่สะกิดจนผมหลุดอ่อนแอออกมาได้ขนาดนี้ ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพอมันตะคอกออกมาแบบนั้นแล้วทำนบน้ำตาถึงได้พร่างพรูออกมาขนาดนี้
มันอัดอั้นอะไรนักหนาในเมื่อปลอบใจตัวเองอยู่ทุกวันว่าต้องผ่านมันไปให้ได้ มันคือหน้าที่ มันเป็นธรรมดาของคนที่ชื่อโลม มันเป็นปกติที่กาฝากอย่างตัวเองต้องทำ
ทั้งๆที่มั่นใจว่าไอ้พ่อเล้าไม่น่าจะรู้เบื้องลึกของตัวเองมากไปกว่าหนี้ก้อนโตที่พี่เกียรติสร้างเอาไว้ และคงไม่รู้ว่าพื้นเพชีวิตของตัวเองเป็นยังไง แต่ทำไมมันพูดเหมือนรู้ว่าผมต้องแบกรับอะไรไว้บ้าง มันถึงได้จี้ใจดำจนน้ำตาผมไหลออกมาสร้างรอยยิ้มให้มันสบายใจได้ขนาดนั้น
จากที่เตรียมใจว่าจะต้องสังเวยร่างกายให้มัน กลายเป็นมานั่งร้องไห้ให้มันดูซะอย่างนั้น ยิ่งผมส่งสายตาดุดันต่อว่ามันไปเท่าไหร่ มันยิ่งยิ้มโชว์เขี้ยวโชว์ลักยิ้ม(ที่มันคิดว่าเท่)ออกมามากเท่านั้น
สัดเอ๊ย!! หน้าตาก็พอดูได้อยู่หรอก แต่ใจร้ายสุดๆเลย
อึดอัดใจแต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ เบื้องหลังประตูบานนั้น ผมรู้ดีว่าคนของมันคงห้อมล้อมกันไม่ต่างจากยามเฝ้าอัญมณีที่มีค่าและหาได้ยาก ถ้าผมคิดจะทำอะไรมันแม้แต่ปลายเล็บ กึกก้องจะเหลือแค่ชื่อและจบชีวิตน้ำเน่าของตัวเองอยู่ในห้องนี้และคงอยู่ใต้ตีนไอ้พ่อเล้านี่แหละ
“ถามจริงๆเถอะนะ อะไรดลใจให้อยากมาทำงานนี้เหรอ คิดว่าขายตัวใช้หนี้มันง่าย หรือคิดอะไรอยู่กันแน่”
“ไม่คิดอะไรทั้งนั้นแหละ นอกจากคิดถึงที่ซุกหัวนอน”
ความจริงที่ทำให้ผมมองขข้ามทุกความหมายของชีวิต ทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งทุกอย่างที่เรียกว่าคุณค่า ไม่มีพวกนี้โลมอยู่ได้ แต่ไม่มีบ้านก็ไม่มีที่ซุกหัวนอน มันไม่ใช่แค่ตัวเอง แต่พ่อกับแม่ก็จะลำบากไปด้วย
“นายคิดว่าบ้านหลังนั้นรวมที่ดินมันมีค่าถึงสามล้านห้าเลยเหรอ”
“คะ คุณหมายความว่าไง ผมไม่เข้าใจ ก็ในเมื่อคุณให้พี่ผมวางโฉนดนั่นไว้ ถ้าผมไม่มาทำงานใช้หนี้ คุณก็แค่ยึดบ้านผม มันก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่”
“เพราะอย่างนี้ไง ผมเลยต้องมาให้คุณกดขี่ข่มเหงอยู่นี่ไง ผมซ่อมรถของผมอยู่ดีๆ พี่เกียรติไม่น่าหาเรื่องเลย เหอะ”
“มันก็ใช่ ถ้าพี่ชายนายไม่หาเงินมาใช้หนี้ บ้านจะต้องถูกยึด แต่ถึงยึดบ้านแล้ว มันก็ยังไม่พอกับหนี้อยู่ดี ไม่รู้หรือไง”
“คุณต้องการจะบอกอะไรกับผม”
“นายทำเหมือนไม่รู้ได้เนียนมากนะ”
สีหน้ามันตกใจและสงสัยได้ธรรมชาติมากจริงๆ ธรรมชาติจนเขาเกือบเชื่อว่าหมอนี่กำลังถูกคนที่บ้านตัวเองหลอกใช้มากกว่าจะทำตามแผนการณ์ ถึงแม้ในรายงานจะระบุไว้ว่าโลมเป็นแค่เพียงลูกพี่ลูกน้องที่พ่อแม่ของเกียรติคุณต้องจำใจเลี้ยงไว้เพราะน้องสาวคลอดแล้วหนีไป สองคนนี้ไม่ใช่พี่น้องที่สนิทแบบตัวติดกัน แต่เท่าที่รู้ ความสัมพันธ์พี่น้องคู่นี้ก็ราบรื่นมาโดยตลอด เพราะฉะนั้นเขาเองก็ยังทิ้งประเด็นสมรู้ร่วมคิดไปไม่ได้อยู่ดี
ปู่สอนว่าอย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน โดยเฉพาะระฟ้ายืนอยู่ในจุดที่เรียกได้ว่ายอดปิรามิด ยิ่งต้องใจแข็งและหูตากว้างไกลเข้าไว้ ต้องระวังตัวเองให้มากพอๆกับต้องศึกษาคนอื่นให้มากเช่นกัน
“คุณพูดอะไรของคุณ คุณพูดเหมือนกับว่าถ้าผมยอมให้คุณยึดบ้าน หนี้ของเรามันก็ไม่จบไม่สิ้นงั้นเหรอ”
“ใช่ ถ้านายเอาเงินสามล้านห้ามากองตรงหน้าชั้น ถือว่าจบ แต่ถ้าแค่โฉนดใบเดียวอย่างวันนั้น ก็ถือว่ายังมีหนี้ค้างกันอยู่นะ แล้วสำหรับที่นี่ถ้าไม่วางเงินเพื่อใช้หนี้ รู้หรือเปล่าว่าต้องชดใช้ด้วยอะไร”
ผมคิดว่าบางครั้งไอ้รากหญ้าคนนี้มันก็ดูเหมือนคนธรรมดาอย่างผมนี่แหละ บางเวลาก็ดูอบอุ่นเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ มันดูเหมือนใครอีกคนที่น่ากลัว เหมือนพวกมาเฟียใจร้าย ผมอ่านความคิดของมันตอนนี้ไม่ออกเลย นึกไปถึงในละครที่ต้องใช้หนี้กันด้วยชีวิตแล้วนึกใจหาย
“บ้านเมืองมีกฎหมาย มีขื่อมีแป คุณคงไม่ได้หมายความเหมือนในละครหรอกใช่มั้ย”
“แล้วไม่เคยอ่านข่าวเหรอ ที่พวกนักเลงเค้าฆ่าล้างหนี้กันน่ะ”
“บะ บ้าแล้ว คุณฆ่าพวกผมตาย คุณก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยนะ เงินก็ไม่ได้คืน”
“อย่างน้อยก็ไม่เสียหน้าแล้วก็ได้ความสะใจไง”
“นั่นมันพวกโรคจิตแล้ว”
“กลัวขึ้นมาล่ะสิ ชั้นถึงได้ถามไง ว่านายคิดอะไรของนายถึงได้เดินดุ่มๆมาขอขายตัว นี่แค่เริ่มต้นนายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ามันไม่ง่าย”
“ก็พยายามอยู่นี่ไงเล่า ใครจะไปรู้ว่ามันจะมีขึ้นตอนอะไรมากมายขนาดนี้”
“สิ่งที่นายกำลังเรียนรู้น่ะ มันยังไม่เรียกว่าให้บริการเลยนะ”
แค่คิดตามคำขู่ผมก็หดหู่จนอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ ตอนที่พี่เกียรติบอกว่าผมต้องมาเป็นหมอนวดของที่นี่ ผมก็คิดว่ามาให้บริการผู้หญิงโสดหรือแม่หม้ายอารมณ์เปลี่ยวทั้งหลาย ไม่มีใครบอกผมเลยว่า สำหรับดินแดนไร้รักแห่งนี้แล้ว ไม่ว่าจะหมอนวดผู้หญิงหรือผู้ชายก็ล้วนแล้วแต่ต้องรับแขกผู้ชายทั้งสิ้น แล้วส่วนใหญ่โลมก็ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งให้สมกับความเป็นผู้ชายเสียด้วย เจ้เชอรี่บอกว่า หมอนวดผู้ชายที่นี่ต้องทำหน้าที่เป็นโสเภณีให้กับผู้ชายด้วยกัน พูดง่ายๆให้สะดุดหูเล่นๆว่าเป็นเมียผู้ชายนั่นแหละ
“เหมือนคุณจะพูดให้ผมเปลี่ยนใจ”
สะดุดกับความหมายที่หมอนี่ตีความได้ เขาไม่ได้หมายความว่าจะเตือนสติให้หมอนี่คิดกลับใจ ถึงจะตอบตัวเองไม่ได้ว่า จริงๆแล้วอยากได้นายโลมไร้เดียงสามาประดับเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แห่งนี้หรือเปล่า ระฟ้าแค่อยากจะถามว่าหมอนี่คิดว่าการใช้หนี้ครั้งนี้คือการเล่นขายของธรรมดาๆหรือไง แค่นอนกับผู้ชายให้ครบกับหนี้ที่ต้องชดใช้แล้วจบงั้นเหรอ
เป้าหมายแค่โฉนดบ้านพร้อมที่ดินไร้ราคานั่น หรือจริงๆแล้วทางโน้นมีแผนการณ์ชั่วร้ายอะไรซ่อนอยู่โดยที่เขาเองหรือแม้กระทั่งโลมเองก็ยังไม่รู้ หรืออาจจะรู้แค่บางส่วนแต่ไม่ใช่ทั้งหมด สิ่งที่เขากำลังตั้งคำถามและเดาคำตอบอยู่นี้ ทำให้ระบบความคิดต้องทำงานหนักมากขึ้นทุกวัน ยิ่งโลมแสดงท่าทางได้ธรรมชาติไร้ที่ติแบบนี้ยิ่งทำให้เขาลังเลหนัก
เกลียดก็เกลียดได้ไม่สุดหัวใจ หรือจะเอ็นดูก็ไม่กล้าปักใจมากนัก นอกจากปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามทางอย่างที่มันควรจะเป็น ระฟ้าจะเกี่ยวข้องกับหมอนี่ได้ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น โลมจะต้องเสมอเหมือนกับพนักงานคนอื่นๆของที่นี่
“เอาล่ะ ต่อไปนี้ชั้นคงจะไม่ว่างมาดูนายด้วยตัวเองแล้ว เจ้เชอรี่คงสอนและหาคนมาสอนนายให้เป็นพนักงานของที่นี่และเก่งพอที่จะรับแขกได้เองนั่นแหละ ถ้าอยากจะใช้หนี้จริงๆก็รีบฝึก รีบทำซะ วันที่นายได้โฉนดคืนจากชั้น วันนั้นก็จะถือว่าเราไม่มีหนี้ตกค้างอะไรต่อกันแล้ว”
“ผมไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้วใช่มั้ย ไม่ต้องขัดตัว เป็นช่างยนต์อย่างที่ผมเป็นเหมือนเดิม”
“นั่นมันเรื่องของนาย เราเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันแค่ตอนที่นายต้องใช้หนี้ให้ชั้นเท่านั้น”
ผมยิ้มได้แล้วในใจก็ลิงโลดมากตอนที่นายบอกว่าเมื่อไหร่ที่เค้ายื่นโฉนดให้ ผมจะเป็นไท มีอิสรภาพ เป็นไอ้โลมช่างยนต์ในอู่เหมือนเดิม อยากทำอะไรก็ได้ทำ แต่ทำไมตอนที่มันบอกว่าจะไม่มาดูแลพัฒนาการผมแล้ว ไม่ฝึกผม แล้วคงจะมีใครสักคนมาทำหน้าที่นั่นแทน ไอ้ใครสักคนๆนั้นก็จะต้องทำเหมือนที่นายทำ จูบ แตะต้อง และทำอะไรๆมากกว่านั้น เหมือนที่หมอนวดทั้งหลายเค้าต้องทำกับแขก
ทำไมพอนึกว่าจะมีใครสักคน
คนๆนั้นไม่ใช่นายรากหญ้า
ทั้งๆที่ไม่ว่าใคร มันก็คือโลมต้องเป็นหุ่นให้เค้าหาความสุขจากร่างกาย และเป็นคนที่โลมจะต้องทำอะไรอย่างว่าให้ แต่พอรู้ว่าจะไม่ใช่ไอ้พ่อเล้าใจร้าย ใจมันถึงได้ห่อเหี่ยวแล้วหล่นฟุบไปที่ตาตุ่มแบบนี้
ทำไมต้องใจหาย?
ทั้งที่เตรียมใจมาแล้วว่าตัวเองจะต้องนอนกับใครก็ได้
แล้วทำไมน้ำตาที่เหือดแห้งไปนานแล้วที่ได้ไหลลงมาอีกรอบ
สิ่งที่ผมจะทำได้ตอนนี้คือเช็ดและไล่น้ำตากลับไปให้ทันก่อนที่นายจะหันมาเห็น และยิ้มเยาะให้ต้องปวดใจอีกครั้ง
“งั้นวันนี้ ผมใส่เสื้อผ้าอย่างเดิมได้แล้วใช่มั้ย”
“อื้อ ก็ใส่สิ อยากเป็นปอดบวมตายหรือไง”
ผมไม่กล้าต่อยอดเลยว่าคำพูดของมันคือความห่วงใยหรือรำคาญกันแน่ แต่ต้องขอบคุณตัวเองที่สะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ได้ และเสียงที่เปล่งออกมาหนักแน่นและไม่มีร่องรอยสั่นไหวให้นายคิดว่าผมแสดงละครเรียกร้องความสนใจอีก
“ผมถาม เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นความผิดผมที่ไม่ทำตามคำสั่งคุณ”
“จู่ๆทำไมนึกได้นึกอยากเชื่องขึ้นมาล่ะ”
เพราะครั้งแรกที่หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ มึงตะคอกจนกูตกใจเลยสิไอ้นายบ้า อำมหิตไม่รู้ตัวเองเลยจริงๆ อากาศในห้องนี้หนาวมาก หนาวจนสั่น ฟันกระทบกันดังกึกๆ ปากเจ็บจนชาไปแล้ว ความเจ็บปวดมันถาโถมมาจากหลายทางจนอยากจะหาความอบอุ่นให้ตัวเองบ้าง แค่ทางร่างกายก็ยังดี
“แล้วทำไมผมถึงต้องดื้อด้าน ในเมื่อผมเดินมาที่นี่ด้วยตัวเอง ไม่รู้จะเล่นตัวไปทำไม ไม่ได้ถูกบังคับให้ทำนี่”
ระฟ้ารู้สึกว่าหงุดหงิดกับท่าทางอวดดีนั่นที่สุด ไม่ชอบใจที่หมอนี่พูดจาไม่ต่างอะไรกับเด็กใจแตกที่ขายตัวแลกเงินคนหนึ่ง ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เขาก็เหมือนกำลังเกลี้ยกล่อมให้หมอนี้ทำหน้าที่ของตัวเองอยู่แท้ๆ พอม้าไม่พยศอย่างที่ใจคิดไว้กลับไม่ชอบใจเสียอย่างนั้น รู้สึกเหมือนถูกประชดประชันและท้าทาย อุปสรรคก้อนใหญ่ที่สุดที่มาวัดใจนายใหญ่อย่างระฟ้านอกเหนือจากที่หัวเมืองน้อยใหญ่แข็งข้อแล้ว ก็ยังมีความสับสนที่นายโลมคนใหม่สร้างให้นี่แหละที่ระฟ้ารู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่ใจอยากเป็น เด็ดขาดได้ไม่สมกับเป็นนายใหญ่ที่ต้องดูแลกิจการเขี้ยวลากดินนี้ได้
“งั้นก็ใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกไปได้แล้ว”
“เล้าจน์ยังไม่ปิด แสดงว่าผมก็ต้องฝึกเป็นนายโลมต่อสินะ คุณหาคู่ซ้อมคนใหม่ให้ผมได้แล้วเหรอ”
“นายใหญ่ของที่นี่ไม่ได้มีหน้าที่หาคู่ซ้อมให้พนักงาน เจ้เชอรี่เค้าจะดูแลเรื่องนี้ให้นาย หรือว่าที่ถามนี่เพราะ อยากลองรสชาติของนายใหญ่เหมือนคนอื่นๆเค้างั้นเหรอ”
“คุณพูดเหมือนกับว่า ถ้าได้ลองกับคุณแล้วพรุ่งนี้ผมจะเก่งพอที่จะรับแขกได้งั้นแหละ คุณเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ที่พูดออกมาแบบนี้เพราะไม่คิดหรือตั้งใจท้าทายล่ะ”
“ผมแค่อยากรู้”
“อยากรู้ก็ต้องลองนะ ถ้าไม่ลองมันคงจะพิสูจน์ไม่ได้ว่าจริงหรือไม่จริง”
ไอ้ ไอ้พ่อเล้าห่านี่มันไม่ใช่ผู้บริหารห่าเหวอะไรหรอก มันพ่อค้าตลาดสดชัดๆ ปากมันยิ่งกว่ากรรไกรเสียอีก ไม่ว่าโลมจะส่งลูกล่อออกไปแบบไหน มันใส่ลูกชนกลับมาเข้าตัวโลมหมดเลย
“ว่าไง แค่อยากรู้หรืออยากลอง”
การได้ลับฝีปากกับหมอนี่ทำให้ระดับความหงุดหงิดในใจของเขาเบาบางลง ตะกอนในใจที่ถูกกวนจนขุ่นค่อยๆทิ้งตัวลงไปนอนที่ก้นช้าๆ ระดับของจังหวะการหายใจเริ่มเป็นปกติ ริมฝีปากโลมเม้มเข้าหากันและกล้าสบตาเหมือนโกรธและพร้อมจะชนกับเขาเต็มที่
แทนที่จะโมโหแล้วเรียกการ์ดหน้าห้อง กลับยืนมองแล้วคิดว่าจะหาเรื่องอะไรมาลับฝีปากกับหมอนี่อีกดี แลดูเหมือนนายใหญ่อย่างเค้าจะไร้สาระได้อย่างไม่น่าให้อภัย เวลาที่ควรรับรายงานจากลูกน้องว่าภารกิจที่ต้องตามดูกันอยู่เรื่องขัดผลประโยชน์นั้นไปถึงไหนแล้ว แต่ระฟ้ากลับปิดกั้นที่จะรับรู้ในทุกรายงานมาต่อปากต่อคำอยู่กับหมอนี่ เป็นความลับที่ถ้าปู่รู้จะต้องเป็นเรื่องเป็นราวให้สะเทือนกันทั้งเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แน่ๆ
“ผมเป็นลูกหนี้คุณนี่ครับ คุณจะสั่งเป็นหรือคุณจะสั่งตายผม ผมจะขัดขืนอะไรได้”
ประชดล้วนๆ 100%ที่นายโลมคนใหม่พ่นออกมาคือคำประชดประชันที่ไม่เจือปนอย่างอื่นเลย เสียงลอดออกมาจากไรฟันอีกต่างหาก
“นั่นสินะ นายคงนับถอยหลังรอวันที่จะออกไปจากที่นี่ใช่มั้ย”
“คุณรู้ในสิ่งที่ไม่ควรจะถาม”
“ที่นี่ก็กว้างพอที่จะให้พนักงานฝึกหัดเดินหายใจทิ้งไปวันๆซะด้วยสิ ระงับการออกรับแขกไปไม่มีกำหนดดีมั้ย”
“คุณแกล้งผมนี่แบบนี้ ถ้าผมไม่ฝึก ไม่ออกรับแขก แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้ใช้หนี้คุณ”
“อืม เงินสามล้านห้ามันก็ไม่ใช่น้อยๆด้วยนี่เนอะ แล้วสำหรับพี่ชายนายที่เป็นมือขวาเสี่ยเจ้ามือหวยแล้วก็โต๊ะบอลแบบนั้น เจ้านายเค้าไม่คิดจะใช้หนี้แทนลูกน้องบ้างเหรอ ใจไม่ใหญ่สมกับชื่อนักเลงเลยนะ เงินแค่นี้กับลูกน้องตัวเองที่เดินตามหลังกันมาต้องตกเป็นหนี้ นายว่าไงล่ะโลม ถ้าเป็นนาย นายจะคิดยังไงกับกรณีนี้เหรอ”
“ผมไม่รู้ ผมไม่คิดอะไรไกลแบบนั้นหรอก พี่ผมก่อหนี้ก็ต้องเป็นพี่ผมที่ต้องชดใช้หนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้านายเค้าทั้งนั้นแหละ ทำไมนายเค้าจะต้องมารับหน้าแทนล่ะ ไม่ใช่เรื่อง”
“นั่นสิ แล้วนายเป็นน้องชาย ไม่ใช่คนก่อหนี้เหมือนกัน แล้วทำไมนายต้องมาชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อ มันใช่เรื่องเหรอ มันเล็กน้อยขนาดที่ทำแทนกันได้โดยไม่มีเงื่อนไขเลยใช่มั้ย”
ผมเหมือนหมาจนตรอกที่ถูกต้อนเข้ามาจนมุมหาทางออกไม่เจอ ทุกคำถามจี้ใจดำและมัดตัวผมจนหาทางรอดไม่ได้ คำถามที่เฝ้าถามตัวเองตั้งแต่เกิดเรื่องว่าผมเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ คำตอบที่ผมหาให้กับตัวเองก็คือหนี้บุญคุณ สิ่งที่นับปริมาณไม่ได้ว่าต้องชดใช้เท่าไหร่ถึงจะหมด
“ไม่ใช่สาระสำคัญที่นายใหญ่จะต้องรู้ให้รกสมองหรอกครับ”
เด็กคนนี้ฉลาดเป็นกรด รู้จักพูดหลบหลีกในสิ่งที่ไม่อยากให้ใครรู้ ลิมิตความเป็นส่วนตัวที่ถูกตั้งค่าเอาไว้ ไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ได้ถ้าเจ้าตัวไม่บอก และระฟ้าก็คงเป็นหนึ่งในคนที่หมอนี่ไม่อยากบอกอะไร
“บุญคุณทดแทนกันได้หลายรูปแบบไม่ใช่เหรอ ทำไมนายจะต้องเอาตัวเข้าแลก รู้หรือเปล่าว่าที่ที่นายยืนอยู่นี้มันเสี่ยงแค่ไหน”
กล้าเตือนสติคนอื่น แล้วตัวเองล่ะระฟ้า ทำไมถึงได้ยอมทดแทนบุญคุณด้วยการเป็นพ่อเล้าอย่างนี้ ไหนว่าบุญคุณทดแทนในรูปแบบอื่นได้ไง?
.
.
.
หลายวันมานี้ ผมไม่เจอไอ้พ่อเล้านั่นเลย
จะว่าสบายตัวและสบายใจก็ได้ แต่ก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง สิ่งที่โลมไม่รู้ว่าคืออะไร ถ้าจะบอกว่าคิดถึง มันก็ดูจะขัดแย้งกันเมื่อมาเกิดขึ้นกับคนที่เกลียด
วันหลังๆกับการขัดตัวในสปาคือสิ่งที่น่าเบื่อ มันเป็นกิจกรรมของคนรวยที่ดูไร้ค่า ทุกคนจะต้องมาเสียเวลาเป็นวันๆเพื่อความสวยงาม ผมไม่เขาใจว่าคนพวกนั้นทำไปเพื่ออะไร ถ้าเอาเวลาพักผ่อนแบบนี้มาซ่อมรถ ผมอาจจะส่งรถลูกค้าเพิ่มขึ้นอีกคันนึงเลยก็ได้ กับเวลาที่เสียไปนี้
สิ่งที่ได้เรียนรู้สำหรับหมอนวดฝึกหัดก็คือ พนักงานของที่นี่ไม่ว่าจะหญิงหรือชายจะต้องได้รับการดูแลตั้งแต่หัวจรดเท้าจากที่นี่ และหักออกจากรายได้ที่รับแขก ค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียไม่ว่าจะเป็นแต่งหน้าทำผม หรือเสื้อผ้า ทุกอย่างราคาแพงลิบลิ่ว แต่สำหรับรายได้ถึงแม้ถูกหักค่าใช้จ่ายแล้ว ก็ยังเป็นจำนวนเงินที่เยอะมากอยู่ดี
ตอนที่นอนให้เค้าขัดหน้าให้ โลมได้เจอพนักงานขายผู้หญิงชื่อว่าจีจี้ เธอบอกว่าเป็นสาวเหนือ พ่อแม่ตั้งชื่อว่าลิ้นจี่ ส่วนจีจี้เป็นชื่อที่ใช้เรียกในวงการ จีจี้เริ่มอาชีพนี้จากการที่ถูกแฟนทิ้ง นอกจากใจที่เสียไปแล้วไม่ได้อะไรกลับมาจีจี้ก็เสียตัวโดยเปล่าประโยชน์ด้วยอีกอย่าง สิ่งที่ได้เรียนรู้คือ คนที่นี่จริงใจในระดับหนึ่ง จีจี้คือตัวอย่างของคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีและไม่มีความลับกับคนที่เพิ่งรู้จักกัน
“โลมรู้มั้ยว่าเราเคยฝันไว้ว่าโลกนี้สวยงามแหละ จะสร้างครอบครัวอบอุ่น แล้วตอนนั้นแฟนก็รวยมากด้วยไง แต่พอเค้ารู้ว่าเราเป็นเด็กบ้านจนๆต้องกู้ยืมเรียนนะ ก็ค่อยๆตีตัวออกห่าง อีกอย่างมันคงเอาเราจนเบื่อแล้วด้วยแหละ เป็นแฟนกันแล้วนี่ จะเอาเมื่อไหร่ก็ได้ เอาง่ายก็เบื่อง่าย ไหนๆก็ไม่ได้บริสุทธิ์ขาวสะอาดอะไรแล้วก็ขายตัวแลกเงินซะเลย ถ้าซื้อบ้านซื้อรถครบนะ จี้ก็ว่าจะเลิกแล้ว โลมล่ะ เป็นเกย์เหรอ แล้วทำไมมาทำงานนี่ได้ล่ะ”
“ผมเหรอ ผมเป็นผู้ชายนี่แหละ มาทำงานใช้หนี้”
“หึ พวกนายโลมที่นี่นะ แรกๆก็พูดแบบนี้ทุกคนแหละ พอหลังๆเข้านะ หญิงก็ได้ชายก็ไม่ขาดกันทุกคน มาทำงานนอนกับแขกผู้ชาย กลับบ้านไปนอนกับเมีย แฮปปี้ ปี้ ปี้ กันผลิตน้ำไม่ทันเลยล่ะ”
“ไม่หรอก ผมใช้หนี้หมดผมก็กลับไปทำงานอย่างเก่าแล้ว”
“โลมทำงานอะไรเหรอ”
“เป็นช่างซ่อมรถน่ะ”
“อ๋อ แม๊น แมนนะ แล้วรู้หรือเปล่าว่าอยู่ที่นี่ต้องเป็นเมียนะรู้มั้ย ไม่ค่อยได้เป็นสามีหรอก”
“ผมก็เพิ่งรู้ตอนเข้ามาแล้วนี่แหละ”
“หัวใจหลักของงานบริการแบบนี้นะ ต่อให้ลูกค้าเงินหนาแค่ไหนก็เหมือนกันอะ คือต้องยิ้มแล้วก็ทำๆ อย่างที่แขกต้องการ โลมต้องหัดอมให้เก่งเข้าไว้นะ หัดกินไอติมบ่อยๆเดี๋ยวก็คล่องเองแหละ”
จีจี้ชวนผมคุยเหมือนเป็นเรื่องสนุกสนาน เหมือนตอนไอ้เหน่งสอนให้ผมซ่อมรถใหม่ๆ มันบอกว่าอะไรที่เราทำบ่อยๆเราจะคล่อง ไม่ใช่เก่งนะ แต่เราทำแบบเดิมๆซ้ำๆกันมันจะกลายเป็นความคุ้นชินไปเอง
แต่สิ่งที่จีจี้สอนผม ต่างจากที่ไอ้เหน่งสอน มันเป็นงานที่เอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้ และสิ่งที่จีจี้สอนผมนั้น ทำให้หน้าไอ้รากหญ้าลอยเข้ามากระทบความคิดอีกจนได้
ไม่ได้เห็นหน้าแต่ก็มีเรื่องให้ได้คิดถึงมันตลอด
“จีจี้ เคยเจอนายมั้ย”
“นายระฟ้าน่ะเหรอ เคยเจอสิ จี้รีบหลบเลย นายดุจะตาย ทำไมอะ โลมเคยเจอดีมาแล้วสิ ใช่มั้ย แค่นายมองหน้าก็น่ากลัวแล้วเนอะ นอกจากพวกเก๋าจริงๆอะถึงจะกล้าเข้าหานาย แต่นายหล่อมากเลยนะ เหมือนดาราเลย เห็นแล้วแอบกรี๊ด”
“ทำไมต้องแอบด้วยล่ะ”
“กรี๊ดต่อหน้า การ์ดนายได้จับไปทำแหนมสิ พวกชุดดำพวกนั้นน่ากลัวจะตาย”
“นั่นสิ จะห้อมล้อมทำไมนักหนาก็ไม่รู้ อยู่ในถิ่นตัวเองแท้ๆยังตามคุ้มกันเป็นพรวนเลย”
“โลมไม่รู้อะไร ใครๆก็อยากมาอยู่ในจุดที่นายอยู่กันทั้งนั้นแหละ แต่จุดสูงสุดมันก็อันตรายที่สุดนะ ยิ่งสูงยิ่งหนาวน่ะ เห็นนายแบบนี้นะ มีแต่คนจ้องจะล้มนายขึ้นเป็นใหญ่ทั้งนั้น จุดนี้ไม่แกร่งจริงอยู่ไม่ได้นะ นอกจากคนคุ้มกันต้องหนาแล้วดวงต้องดีด้วย”
ดูเป็นภาระหน้าที่ที่ไม่รู้ไอ้รากหญ้ามันเป็นไปได้ยังไง ก่อนมาเจอจีจี้ ผมรอคิวอบซาวด์น่าก็ได้ยินพนักงานซุบซิบกันว่า ลูกน้องนายที่ไปดูแลสาขาย่อยถูกตามประกบยิงแถวๆชลบุรี ตำรวจสันนิษฐานว่าสาเหตุมาจากขัดผลประโยชน์กัน ทั้งๆที่คนเหล่านี้ต้องระวังตัวเองดีอยู่แล้วยังพลาด เรื่องผลประโยชน์และจ้องจะหักหลังกันเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากที่สุด คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ แล้ววงการแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าจะมีคนจริงใจไม่แอบแฝงสักกี่คน
ไอ้รากหญ้าไม่อยู่ เจ้เชอรี่ก็ให้ผมทำอะไรหลายๆอย่าง แต่แทบจะไม่เข้าใกล้งานที่ต้องทำเลย ส่วนใหญ่จะวนเวียนอยู่ในตึกสปาและเล้าจน์ แต่วันนี้ต่างจากวันอื่นๆตรงที่ถ้าโลมขัดตัวเสร็จแล้วเจ้ให้ขึ้นไปหาที่ตึก
“เจ้ครับ”
เคาะประตูและส่งเสียงไปตามมารยาท ผมไม่อยากถูกเจ้มัจจุราชด่า เจ้เชอรี่ด่าทีไรเจ็บไปถึงไส้ติ่ง
“มาแล้วเหรอว่าพ่อตัวดี มานี่สิ”
“ครับ”
ผมค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัวและมีมารยาทเกินกว่าปกติเพราะเจ้เชอรี่ไม่ได้อยู่คนเดียว ข้างๆเจ้มีผู้ชายอีกคนที่รูปร่างอย่างกับนายแบบ เสื้อผ้าหน้าผมเหมือนหลุดออกมาจากเวทีแฟชั่น ดูเป็นผู้ชายแข็งแกร่งที่พิถีพิถันตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สุดหล่อที่ยืนข้างเจ้ชื่อพี่อั้มนะ พี่อั้มเป็นดาวของที่นี่ 5 ปีซ้อน เป็นซุปเปอร์สตาร์คิวทองมาก ตอนนี้พี่เค้าได้ดิบได้ดีไปแล้ว มีผัวเป็นตัวเป็นตน”
“ใครบอกสามีครับเจ้ เมียต่างหาก เจ้ก็ทำเป็นลืม”
“ออๆ ล่มไปย่ะ ก็แกอยู่ที่นี่แกต้องเป็นเมียเค้านี่ยะ ชั้นก็ลืมไปว่าตอนออกไปจากที่นี่เพราะต้องไปเป็นสามีให้เค้า ฮ่าๆ”
ผมเริ่มกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอได้ยากลำบาก ระหว่างที่เค้าหยอกล้อกันสนุกสนาน ผมเริ่มมีลางสังหรณ์ที่เกี่ยวข้องกับตัวเองประหลาดๆ เหงื่อเริ่มซึมตามร่องนิ้วและผุดขึ้นมาที่ขอบหน้าผาก อากาศเย็นแต่กลับรู้สึกวูบร้อน
“นี่พ่อโลม เจ้ให้พี่อั้มเค้ามาสอนสเตปรับแขกขั้นเทพให้นะยะ สอนกันแบบตัวต่อตัว เนื้อแนบเนื้อกันตามสบาย งัดทริคเด็ดๆมาจากพี่อั้มเค้าให้มากๆนะยะ ม้าดีดกะโหลกอย่างแกต้องฝึกอีกเยอะย่ะ พ่อโลมชื่อกับงานแตกต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยนะยะ”
ทั้งๆที่เค้ายิ้มให้ แต่ผมกลับหน้าชาและมือเย็นเฉียบ
ทั้งๆที่มันคือหน้าที่ แต่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจเต็มทีที่จะต้องไปฝึกหัดเรื่องอย่างนั้น ยิ่งสิ่งที่จะต้องทำใกล้ความจริงขึ้นมายิ่งรู้สึกวูบโหวงแบบแปลกๆ ทั้งๆที่เตรียมใจมาแล้วแต่พอเอาเข้าจริงๆรู้สึกเหมือนตัวเองทำใจไม่ได้
โลมกำลังจะเริ่มต้นเป็นผู้ชายขายน้ำอย่างเต็มตัวแล้ว!!
-
:z13: จิ้มๆๆ
-
๐ สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การให้พระเอกนายเอกตอบโต้ความคิดกันในหนึ่งตอนนี่คนเขียนเหนื่อยมากกกกกก มีหวังได้แบ่งสีผิดให้งงกันบ้างแน่ๆ :sad4:
๐ ตอนที่คนสองคนกำลังทำให้อีกฝ่ายสับสนนี่อึดอัดดีนะคะ คนเขียนก็อึดอัด :laugh: อยากกระทืบทั้งคู่จริงๆ
๐ ระฟ้าเป็นพระเอกแนวใหม่ ไม่โง่เชื่อรายงานทั้งหมด มีเก็บมาคิดวิเคราะห์บ้าง แต่ยิ่งคิดมันก็ยิ่งสับสนตัวเอง สมน้ำหน้า!! :m20:
๐ อันนี้ข่าวฝากประชาสัมพันธ์นะคะ มีคนอ่านเมลล์มาถามว่า คนเขียนยืดเวลาโอนเงินให้ถึงวันที่ 2 นี้ ยังจองหนังสือได้อยู่มั้ย ตอบว่าได้ค่ะ ถ้าคุณสะดวกโอนเงินภายในวันที่ 2 แต่หลังจากนั้นคนเขียนตัดยอดเลยนะคะ ไม่รอใครแล้ว :serius2:
๐ ตอนพิเศษ 999 like จะลงในเด็กป๋านะคะ มีครบทุกคู่ ทุกเรื่องเลยล่ะ 55 ทำไปได้...เรื่องที่กำลังลงเรื่องอยู่แต่ยังไม่ได้รวมเล่ม ก็ได้ไปโผล่ในตอนพิเศษของรวมเล่มเด็กป๋า เนื่องจากคนเขียนยัดแถมไป (ต้องจ่ายเงินโรงพิมพ์เพิ่มด้วยนะ ตอนแรกคิดว่า ไม่เป็นไรหรอก ไม่กี่ตังค์ แต่ไม่กี่ตังค์นั่นแหละคนอ่านเอ๊ยยย คูณ จำนวนเล่มไปสิคะ หน้ามืดเลย!! :a5:
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ ฝากเจ้าประจำเรื่องคำผิดด้วยนะคะ มีหลายคำที่ไม่แน่ใจว่าเขียนถูกมั้ย แต่พอเสริชดู พี่น้องเอ๊ย เขาเขียนกันหลายแบบมาก คนเขียนเลยงงว่า ที่ถูกคือคำไหนวะ!! :z3:
๐ ขอบคุณอย่างเป็นทางการค่ะ TRomance
-------------------------------------------------------------------------------------
ปล. เซเพิ่งค้นเจอทอล์คนังคนเขียนค่ะ :beat: :beat: มันดองน้องโลมนาน
-
ขอกอดน้องโลมแน่นๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เย้ น้องโลมมาแว้ว มาเอาใจช่วยน้องโลมค่ะ น้องเริ่มคิดถึงนายรากหญ้าบ้างแล้วสิ
แต่ต้องฝึกงานกับคนอื่นนี่ จะทำได้มั๊ยนะ น่าเป็นห่วงจัง
ยังไงก็สู้ๆๆนะจ๊ะ น้องโลม
-
ค้าง!
อยากอ่านต่อมากมายอ่ะ
กำลังลุ้นเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
รู้สึกว่า 2 ประโยคนี้สีสลับกันหรือป่าวคะ
“ผมถาม เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นความผิดผมที่ไม่ทำตามคำสั่งคุณ”
“จู่ๆทำไมนึกได้นึกอยากเชื่องขึ้นมาล่ะ”
-
จิ้มๆๆๆๆๆ :z13: :z13: :z13:
-
โลมกำลังจะได้ฝึกกับคนอื่นแล้ว
คุณระฟ้ารู้หรือยังเนี่ย เดี๋ยวมาเสียใจที่หลังไม่ได้นะ
มั่วแต่สับสนกับสงสัยอยู่เนี่ย
-
อยากได้นายระฟ้ามาเป็นคนสอนให้มากกว่าหละสินายโลม
-
คู่นี้เริ่มรักกันแล้วล่ะชิ
-
หมั่นไส้นายระฟ้าที่สุด ชิส์ :a14: ไม่อยากฝึกให้ก็ไม่อยากจะง้อหรอย่ะ
กอดน้องโลม :กอด1: อิพี่อั้มนั่นคงไม่เลวร้ายอะไรมั๊งน้องโลม ยอมๆ พี่แกไปเหอะ เบื่ออิระฟ้าแระ เล่นตัวชะมัด
ขอให้มันกระอักเลือดตายตอนจบไปเลย ไปๆๆๆๆๆๆ ชิ่วๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องโลมเริ่มมีใจให้คุณรากหญ้าแล้ว
เมื่อไหร่รากหญ้าจะรู้ความจริงซะที :z3: :z3:
น้องโลมสู้ๆ หวังว่าคงไม่โดนพี่อั้มอะไรนั่นฝึกให้จริงๆช่ายม้าย :sad4:
ขอบคุณค่า
-
จะได้ฝึกภาคปฏิบัติกับพี่อั้มแล้ว
ตั้งใจเข้านะจ๊ะ :L2:
-
ต่อปากต่อคำกันดีแท้ ไม่รู้คนอื่นจะว่ายังงัยนะ
แต่สำหรับเราสองสีนี่เล่นเอามึนเหมือนกันแฮะ
-
:m31: :m31: ตาพี่อั้มนี่มาทำมาย..... :m31: :m31:
:เฮ้อ: หายไปหลายวันเลยนะคะ....อะอะ ใครเอ่ยสัญญาว่าจะมาวันเว้นวันอ่ะ :sad4: :sad4:
ปล. :กอด1: คนเขียน
-
คุณระฟ้า...............!!!!!!!!!
หายไปใหน..?
มาเทรนน้องโลมซิ.T~T'
ใจร้ายที่สุด จะให้โลมรับแขกแล้วอ่ะ
-
ทำเอาคนอ่านปรับอารมณ์ตามไม่ทันกันเลยน้องโลม
คราวนี้จะรอดไหมเนี่ย ได้มือ1 มาสอนเลยนะ
อีตาระฟ้าแกบื้อมาก น่าจับมาตบสักทีจะได้หาย
-
โลมจะเป็นเด็กขายน้ำเต็มตัวแล้วเหรอ :เฮ้อ: พี่อั้มมาด้วยอ่ะ555
ระฟ้าจะว่าไงเนี่ย มารู้ทีหลังไม่เสียดายโลมแย่หรอ
ปล.+1และเป็ดให้แล้วนะคะ
-
ตื่นเต้นกับโลมด้วยคน
ตอนหน้าจะเป็นยังไงเนี่ย
นี่โลมเพิ่งฝึกหัด อย่าไปทรีทอะไรน้องมากนะพี่อั้ม*o*
-
งานเข้าแล้วหนูโลมมม
ไปจุดธูปไหว้ฟ้าไหว้ดิน ขอให้เหตุการณ์พลิกล๊อค
ไม่พร้อมจะเจอว่าหนูโลมเสียตัวให้ใคร(ยกเว้นนายใหญ่ อิอิ)
-
พี่ระฟ้าไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอ ปล่อยน้องโลมให้คนอื่นสอนแทนน่ะ
-
กรี๊ด~~~~~~~~!!!!
โลมจะเริ่มแร้วว
จะต้องทำจิงเปล่าน้อ หรือเฮียระฟ้าจะมาช่วย
> <""
-
น้าผากขมวดเป็นริ้วๆ น้ำตาไหลเป็นทางยาว
------------------------
โอ๊สสสส พี่โลมของเราต้องลงสนามแล้วหรอเนี่ย
ต้องลองกับคนชื่ออั้มจริงๆหรอ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
แต่คุณระฟ้านี่ระแวงตลอดทุกฝีก้าวเลยนะเนี่ย
รอตอนต่อไปคร๊าบบบบ :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยย :angry2:
ไม่เจอหน้านายรากหญ้าแล้วสบายใจจิงหรอคะ นายโลม?
แล้วที่ตอนนี้ต้องมาฝึกบทเรียนกะพี่อั้ม...สบายใจรึป่าว?
หรือว่าจะต้องเป็นนายรากหญ้าคนเดียวเท่านั้น!!
นายโลมจะรอดหรือนี่? ดูก้อรู้ว่า...ชัวร์!!!
-
:กอด1:
-
ระฟ้าไปไหนนนนนนนนนน
ทำไม
ให้โลม
ไปเทรนก่าคนอื่นนนนนน
-
o22 o22
จุก พูดไม่ออก
ระฟ้า :beat:
ทำไมทำแบบนี้
ต้องรอให้น้องโลมเป็นเมียคนอื่นก่อนใช่มั้ยห๊า :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
:a5:น้องโลม จะโดนแล้ว
-
:a5:โอ้ว......ไม่!!!! ถึงเวลาแล้วหรอ???
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
มันค้างอย่างแรงค่า !!!
แล้วงี้น้องโลมจะฝึกกะคุณพี่อั้มอีท่าไหนล่ะค๊า !!!!!
-
โลมต้องผ่านมันไปให้ได้
-
คนแต่งแกล้งงงง วืดมาสามตอนแระ ชริ :z3:
พี่อั้ม..อธิ หรือเปล่า 555
-
โอ๊ยตื่นเต้นแทนนายโลมจริงๆได้คนสอนระดับซุปตาร์
แต่จะดีกว่ามั้ยอ่ะถ้าเปลี่ยนเป็นนายแทน อิอิ
ปล.ตอนโลมกับนายปะทะคารมกันคนอ่านก็อึดอัด&ปวดหัวจี๊ดเหมือนกันค่ะ :z3: :laugh:
-
สงสารน้องโลมค่ะ
จะรอดทางบทเรียนของพี่อั้มมั้ยเนี่ย :z3:
-
ตอนนี้ยาวมากกกกกกก ดีใจจังอ่านจุใจจริงๆ
ตอนหน้าเค้าจะรอหนูโลมขึ้นเขียง :z2:
-
อ๊าก!!! อยากอ่านต่อแล้วง่ะ โลมจะเป็นยังไงต่อไป เมื่อไหร่ระฟ้าจะแอ้ม..เอ๊ย! จะหายสงสัยสักทีหนอ
-
o13
-
อยากกอ่านต่ออะ อยากรู้เรื่องต่อมากๆๆๆๆ
ขอบคุณมากจ้ะ :pig4:
-
โอ้ยค้างในไส้ติ่งมาก TT
5555555555555555555
รากหญ้านะรากหญ้า ทำไมไม่เชื่อน้องโลมไปล่ะจ้ะะ!! -_-^
แต่แบบนี้ก็ดีแล้วอะ ดูเป็นพระเอกมีสมอง สติปัญญาดีมีชาติกูล 555 (เวิ่นมาก)
ขอสนับสนุนน้องโลมแก่พี่อั้ม ไม่ต้องถึงขั้นเสียเลือด(...) ขอแค่นายรากหญ้ามาสนใจหวงห่วงก็พอ
แอร๊ยยยยยยยยยยย >//<
-
โลมเอ๋ยยยย จะโดนมั้ยนะ พระเอกกกหวงบ้างอะไรบ้างนะ
-
ทำไมไม่เชื่อโลม :angry2:
-
โลมโดนจี้ใจดำ เหมือนต้องรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อมาตลอดชีวิต
ร้องห่มร้องไห้เหมือนเด็กน้อยเลยอ่ะ :เฮ้อ:
เจอครูชั้นเซียนแบบพี่อั้มก็ดีนะ จะได้เป็นงานรับแขกได้เร็วๆ
สมใจใครบางคน :z3:
-
เค้าเอาพี่อั้มมาสอนแทนคุณระฟ้าแล้วอะ ไม่ยอม :z3:
-
น่าสงสารโลมจัง
ตอนพิเศษ999like ไม่ได้ลงในเว็บหรอคะ
ไม่ได้สั่งหนังสืออะ งบประมาณไม่พอ T^T
-
:a5:จะเอาจริง ๆ หรอ ใจหายด้วย
-
:m31: อึดอัดมากๆๆๆ
-
โลมใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วหรือเปล่า
-
เง้ออออ....น้องโลมจะเข้าคอร์สเรียนเพศศึกษากับพี่อั้มแล้ววววว นายหายไปไหนนนนน :m16:
-
ฝึกได้แล้ว.... แต่ต้องรอให้นายมาดูซะก่อนนะ...ว่าตั้งใจฝึกหรือเปล่า
เอาให้กระอักเลือดไปเลย.... หมั่นไส้
(...หมั่นไส้คนเขียนด้วย... ชอบกั๊ก...ชอบให้ลุ้น) :angry2:
-
:serius2:
-
โถถถถถถถถ
น้องโลมพ่อยอดขมองอิ่ม
:sad4:
แบบนี้หนูจะเป็นนายโลมได้ยังไงกัน
แค่ด่านแรกคนอ่านก็หัวใจสลายแล้วจ้า
พี่ระฟ้าเปลี่ยนใจทีเถอะ
ไม่งั้นคนอ่านขาดใจตายแน่
:impress3:
พลี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ชิชิ ระฟ้า ถ้าไม่รีบจะถูกแย่ง(ครั้งแรก)ไปแล้วนะยะ
รีบๆเคลียร์เลย
หมั่นไส้ระฟ้าจริงๆ ฮึ่ม !!! :เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดด ดีใจ ตอนนี้ยู่โรม โชคดีที่รร.มีไวเลสฟรี เข้ามาเล้าเป็ดเจอเรื่องนี้อัพพอดี :impress2:
น้องโลมสู้ๆ
-
คุณระฟ้าจะมาทันมั้ยเนี่ย ไม่งั้นโลมต้องโดนจับฝึกกับคนอื่นแล้วนะ
-
น่าสงสารโลมอ่ะ นายใจร้ายๆๆๆๆ
-
คุณรากหญ็าคุณจะเอายังไง จะยอมให้คนอื่นเปิดซิงโลมเร๊อะ
-
ระฟ้าจะยอมให้โลมถูกคนอื่นทำจริงๆหรอ T^T
ที่สำคัญ อย่าเข้าใจโลมผิดสิย่ะ !!!!!!!!!
-
:sad4: :sad4:
-
เจ๊เชอรี่ จะให้อั้มสอนโลม ไม่น้า าา :sad4: :sad4:
นายระฟ้ารู้เรื่องไหนนี่ จะเป็นยังไงต่อ :z13: :z13:คนเขียน
-
ชอบเจ๊เชอร์รี่ จิกกัดโลมแต่ละอย่างขำมาก :m20:
-
ม่ายยยนะ น้องโลมของพี่?
จะตกเป็นของคนอื่นหรอ
แบนระฟ้าอย่างแรงกล้า
พระเอกบ้าเอาแต่ใจ
ใครจะมาช่วยน้องโลมนี่?
-
คิดถึงน้องโลมมม ><
คุณเจ้านายรากหญ้าที่น่ารักคะ
คุณจะเปิดไม่เปิดน้องโลมคะ
ถ้าเปิดรีบมาด่วน!!!!
-
น้องโลมจะรอดมั๊ย o22
-
งะจะต้องฝึกแบบเนื้อแนบเนื้อด้วยเหรอ
ไม่ได้ฝึกกับระฟ้าเหรอเนี่ยไม่ไหวมั้งงานนี้
-
อ๊ากกกกกกกก...บางทีพระเอกมีหัวคิดก็ทำให้คนอ่านเครียดนะคะเนี้ยยยยย
คิดเยอะเกินนนนนน...ทำชอยส์ดีมั้ยคะ 1เชื่อ 2ไม่เชื่อ อะไรงี้^^
ปล.โลมจะ....มั้ยคะเนี้ย
-
:pig4:
-
ไม่ๆๆ มันต้องไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆๆ
:a5:
-
โอ่ยย สงสารคุณน้องโลม
มีป๋ามาเทรนคนใหม่อีกแล้ว
อีตาระฟ้าจะปล่อยให้คนอื่นได้ กอด จูบ ลูบ คลำ ดึบๆ น้องโลมหรอห๊าาา!!!! :angry2:
รีบๆมาจัดการเลย ย!!
:กอด1:คนเขียนและคนโพสค๊าา ~
-
ไม่ได้คิดจะปั่นเม้นท์นะ แต่มาตั้งใหม่ดีกว่า ไม่อยากคั่นทอร์คให้เสียอรรถรสในการอ่าน :o11:
งั้นก็จะเริ่มทำหน้าที่หล่ะนะ o7
นายระฟ้ายอมตัดใจให้คนอื่นสอนโลมจริงเร้อ จะคอยดูตอนต่อไป :a14:
น้องโลมก็ซื่อสุดๆ โดนใครต่อใครหลอกขนาดนี้ยังยอมอีก :o7:
ไม่เม้นท์แล้ว ขัดใจ แก้คำผิดดีกว่า :z1:
วันไหนที่ผมเป็นไทกับตัวเอง ใช้หนี้มันหมด ผมจะกลบคนอย่างมันทิ้งไปเลย
นั่งพิจารณาผู้ต้องสงสัยว่าป็นไส้ศึกอยู่นาน ==> เป็น
น้าผากขมวดเป็นริ้วๆ น้ำตาไหลเป็นทางยาว ==> หน้าผาก
ความจริงที่ทำให้ผมมองขข้ามทุกความหมายของชีวิต
ก็พยายามอยู่นี่ไงเล่า ใครจะไปรู้ว่ามันจะมีขึ้นตอนอะไรมากมายขนาดนี้ ==> ขั้นตอน
ผมไม่เขาใจว่าคนพวกนั้นทำไปเพื่ออะไร ==> เข้าใจ
ออๆ ล่มไปย่ะ ก็แกอยู่ที่นี่แกต้องเป็นเมียเค้านี่ยะ ==> ลืม
-
ม่ายยยน้าาา :a5:
-
เฮ้อ!!!!เหนื่อยใจ
สงสารนายกึกก้อง
แต่คิดซ่ะว่าได้กำไรแล้วกัน
พี่คนที่มาฝึกให้ก็หล่อเอาการอยู่
บางทีคนนี้อาจเป็นพระรองคอยช่วยอยู่ก็ได้น่ะ
-
น้องโลมน่าสงสาร :monkeysad:
จะโดนคนอื่น...จริงๆหรอคะ อย่าน้าาาาาาาา :o12:
-
เทรนด์เสร็จ จะได้ใบเซอร์ติฟิเคตมั๊ย
-
ไม่น๊าาาาาาาาาาาาาา
อยากให้ไปเรียนกับนายตัวต่อตัวมากกว่าพี่อั้มอะ
-
ทำไม ..ทำไม
ทำไมเก๊าเม้นช้าทุกทีเลยว่ะ กะวันเข้าบอร์ดไม่ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
เอ๊ะ สองคนนี้ยังไงกันแน่
มีแค่เขียวอมฟ้ากับน้ำเงิน แต่ดันไม่เข้าใจกันซะที
อ่านไป ไม่รู้จะถอนหายใจยังไง เธอสองคนมันช่าง.. ปากแข็งจริง(โว้ย)
ขอกัดโลมนิดนะจ้ะ น้องโลมบอกว่า ทำเพื่อใช้หนี้
เต็มใจใช่เปล่า แต่ไหงย่อหน้าสุดท้าย
กระอักกระอ่วนอย่างนั้นล่ะจ้ะ มั่นใจหน่อย ๆ
เรียนกับพี่อั้มก็พอไหวนะ แต่เรียนกับนายรากหญ้าอะไหวมาก ๆ 555555555555555
เอ่อ..ไม่มีอะไรจะเม้นแล้ว //โดนตบ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ :กอด1:
-
ม่ายยย โลมต้องเป็นของระฟ้าเท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว!!!
รีบมาเทรนน้องโลมเร้วววว
-
น้องโลมจะได้ฝึกแล้วนะลูก :-[
แต่อยากให้ฝึกกะนายมากกว่าอะ :sad4:
-
น้องโลมมาแล้ววววว ... :z2:
แต่ว่าน้าาาา .. น้องกำลังจะได้พี่อั้มสอนสเตปแล้วนะเฮ้ยยย ..
ระฟ้าแก.. ยอมได้หรอวะเนี่ยยย :z3:
ให้แกสอนเองจะดีกว่านะ ฮิฮิฮิ ..
รออ่านนะคะ
เป็นกำลังจายเสมอ ๆ จุ๊บ ๆ **โบกพู่เชียร์**
-
รอตอนต่อไปน้าาาาาาาา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หวังว่า.....อั้มคงไม่ได้สอนโลมแบบเนื้อแนบเนื้อเนอะ
คงต้องมีเหตุให้ไม่ได้สอนใช่ปะคะ
-
อ้า....ครั้งแรกของโลม.. จะโดนใครก็ไม่รู็ชวดไปแล้วน๊า ระฟ้า ฮุฮุฮุฮุ
-
โอ๊ยยยย ตื่นเต้น
แบบนี้แสดงว่าใกล้จะถึงเวลาจริงๆของโลมแล้วใช่มั้ย
แอบกลัวแทน ไม่อยากให้โลมต้องไปเป็นของคนอื่น
แค่มาด่านแรกเจอพี่อั้มก็ไม่อยากจะคิดแล้ว
ไม่เอาๆๆๆ จะเอานายยยยย
-
นายโลมมมมมมมม กำลังจะเป็นผู้ชายขายน้ำ !!!
ไม่นะะะะะะะะ :sad4:
สงสารนายโลมมากๆ ที่ชีวิตต้องเป็นแบบนี้อ่ะ
นายช่วยอย่าใจร้ายกับนายโลมเลยนะ
-
ระฟ้าไม่นะ จะให้น้องโลมถูกสอนโดยคนอื่นหรอ
แน่ใจแล้วหรอว่าต้องการแบบนั้น
ลองคิดดีๆนะ น้องโลมกำลังจะตกไปเป็นของคนอื่นแล้วนะ
ระฟ้ารับได้จริงๆหรอ
งานเข้าแล้วมั้ยล่ะน้องโลมของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
กอดปลอบน้องโลม
-
เหมือนจุคุยเรื่องเดียวกัน แต่ไม่เข้าใจกัน ใช่มั๊ย?
..
โลมจะเรียนรู้เต็มตัวแล้ววววววววววว
:oo1:
-
โอ๊ะโอ ตั้งใจเรียนนะหนูโลม เอาใจช่วย :bye2:
แต่.. เรื่องของเรื่องจะเรียนรู้เรื่องไหมเนี่ย คล้ายๆไม่ค่อยมีสมาธิ 5555
-
เศร้าใจ สงสารโลม ต้องมาเป็นนายโคมเขียว :sad4:
-
บวกค๊า
อยากอ่านต่อม๊ากกก
-
ชอบมากๆๆๆ
มาต่อเร็วๆน่ะค่ะ :)
-
เห็นโลมตื่นเต้น แล้วตื่นเต้นตามโลม :m29:
-
มารอตอนต่อไป
-
มารอ
นายโลมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
เมื่อไรคุณระฟ้าจะรู้ตัวซักที่นะว่าเข้าใจผิด :เฮ้อ:
-
รอรอรอน้องโลม
-
คุณระฟ้าจะให้โลมฝึกกับคนอื่นจริงๆเหรอ :z3:
-
เมื่อไหร่นายระฟ้าจะรู้เรื่อง -_-"
-
เผื่อจะเข้าไปซื้อสักน้ำสองน้ำ กร๊ากกก :pigha2: ล้อเล่น
แต่ยังไม่มีบัตรวีไอพีเข้าไปได้เลย :laugh:
:กอด1:
-
น้องโลมสู้ๆ ><"
ไม่ต้องไปสนไอ้นายขี้หมาหรอก >3<
มันทำโจมร้องไห้ ไม่ยอมๆ 5555
รอตอนต่อไป!!
-
กรี๊ดดดดด น้องโลมต้องฝึกแล้วนะลูก
อิจฉา เห๊ย! ไม่ใช่ประเด็นว่อย
โอ๊ยอยากเห็นหน้านายตอนพังประตูเข้ามาเห็น
(นายเอาปืนจี้คนเขียนให้เข้าไปทัน)
-
อ้ากกกก น่ารักอ่ะ
น้องโลมทำเอาเพ้อนะเนี่ย
พี่ระ (><") อย่าทำน้องเเรงนะค้า
เดี๊ยะช้ำหมด เง้อออ
-
โอ้โหหหหห กำลังมันส์เลยค่ะะะ
น้องโลมต้องฝึกถึงขั้นไหนกันเนี่ยย
ระฟ้าจะมาห้ามมั้ย????
ติดตามค่ะๆ
-
อ่านทันเเละค้ะ><"
โลมจ่ะโดนอะใลเนี่ย??
ขอบคุนค้ะ
-
ไม่อยากให้ฝึกกับคนอื่นเลยจริงจริ๊ง เปลื่ยนตัวได้มั้ย :z3:
-
:m15: คนแต่งหนีไปเที่ยวเชียงใหม่เพลินเลยน้า :m15:
:z3: :z3: ดองจนเค็มแล้วอ่ะ :z3: :z3:
ปล.ค้างคาใจกับน้องโลมอย่างแรงงงง :เฮ้อ:
-
เม้นท์ที่ 2 ในเล้าเป็ด เพื่อน้องโลมจ้ะ
รอฟังข่าวน้องโลมมมมมม
-
:o12: :o12:น่าสงสารน้องโลมอะ พี่ระฟ้าไม่มาช่วยหนูโลมหน่อยหรอค๊า
-
อิ อิ นายโลมของเราจะได้ฝึกแล้ว :impress2:
พ่อพระเอกอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน o18 o18 o18
-
:o12: :z3: :เฮ้อ:
-
:z2: :z2: :z2:
ออกมาเต้น ออกมาเต้น :bye2:
-
รอน่ะ :)
-
ตามมากดดันอีกรอบ
กด ดัน กด ดัน
-
รอหนูโลมด้วยคนจ้า :3123:
-
ไม่อยากให้โลมได้นอนกะตาแก่พุงพลุ้ยเลยแฮะ ..
รอๆ มาต่อไวๆนะคะ
-
มาแง้มๆแอบดูน้องโลมค่ะ มาอ๊ะยางงงง :impress2:
-
แงงงงงงงงง
รอนานแล้วนร๊าาาา
-
วันนี้พี่คิดถึงน้องโลมจังเลย
-
น้องโลมขา.... หนูไปจนตรอกอยู่แถวไหนคะลูก ออกมาจากตรอกได้แล้ว คนอ่านคิดถึงค่ะ
ออกมาให้กอดซะดีๆ :กอด1:
-
:call: :call:
-
สงสัยว่าน้ำจะท่วมแน่เลย
หอโคมเขียวไม่ยอมส่งข่าว
-
=w= หนูโลมน่าสงสารอ่ะ เฮียระฟ้านี่น่าตื้บดีแฮะ แต่ก็เอาเถอะเราเข้าใจว่าเพราะอะไรอ่ะนะ
ว่าแต่พี่อั้มคร้า~~!! จะกินหนูโลมได้สำเร็จจริงๆ อ่ะเหรอ แบบว่าเดี๋ยวนายใหญ่ต้องมาขวางเพระความหวงส่วนตัวอะไรแบบนี้ มันมีสิทธิ์เป็นไปได้ไหม?
-
ง่า...อยากอ่านหนูโลมอ่า....มาเร็วๆนะค่ะ คิดถึงน้องเเล้ว...
-
อ่านทันแล้ว เย้!!!!! *จุดพลุ*
สนุกอ่ะ ชอบเรื่องแนวๆนี้ 5555555
โลมน่าสงสารมากเลย ส่วนคุณระฟ้ากรุณาเลิกเข้าใจผิดโลมได้แล้วนะ
โลมออกจะน่่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ กรี๊ดดดดดด >< 555
-
โลมน่าสงสารอะ หายไปนานแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาต่อคะเนี่ย
คิดถึง
:sad4:
-
คิดถึงนุ้งโลมค๊า
-
นั่งกินหนมรอ :o8:
-
ตอนที่ 9 นายโลมกับรักจนตรอก
สิ่งเดียวที่โลมคิดว่ามีความสุขที่สุดที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้คือนอนอ่านหนังสือและฟังเพลงเบาๆอยู่ริมระเบียงบ้านที่มีเสียงรบกวนเป็นนกตัวจ้อยส่งเสียงเรียกหาเพื่อนในฝูงของมัน กลิ่นหอมอ่อนๆของไม้ดอกโชยผ่านมาตามลม น่าจะมาจากซุ้มไม้เลื้อยของบ้านที่อยู่ติดๆกัน แม่ไม่ได้มีเวลาว่างถึงขนาดปลูกดอกไม้ใบหญ้า แม่ผมรู้จักแต่ดอกจิกโพธิ์แดงและดอกจิกโพธิ์ดำเท่านั้น แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่มีบ้านหลังคาติดกันเป็นพรืดอย่างผม
“วันนี้อยู่บ้านได้เหรอโลม”
เสียงที่ทำลายบรรยากาศส่วนตัวของโลมคือพี่ชายต่างทั้งพ่อและแม่ แต่โลมต้องจัดให้เค้าอยู่ในตำแหน่งของพี่ชายแท้ๆเพราะพ่อกับแม่พี่เกียรติเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เล็กจนโต
“น่าจะเป็นผมต่างหากนะที่ต้องถามว่าทำไมวันนี้เห็นพี่เกียรติในบ้านได้”
“แกพูดเหมือนนี่ไม่ใช่บ้านพี่”
“ผมไม่ค่อยเห็นพี่เกียรติมาเยี่ยมบ้านต่างหาก”
“แล้วงานที่ให้ไปทำเป็นยังไบ้าง งานดีเงินดีหรือเปล่า”
“ก็ดี”
เป็นคำจำกัดความย่อๆจากความรู้สึกจริงๆที่ว่า ก็น่าเบื่อดี แต่การบ่นหรือระบายความรู้สึเหล่านี้กับพี่เกียรติเห็นจะไม่เกิดประโยชน์อะไร ผมเลยพูดออกไปแค่นั้น
“เห็นมั้ย พี่บอกแล้วว่าเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์คือสวรรค์ รายได้จากที่นี่ทำให้คนตั้งตัวได้ไปหลายรายแล้วนะ”
ผมเผลอแบะปากตามสัญชาตญาณของความรู้สึก ดีที่พี่เกียรติกำลังมองไปทางอื่นเลยไม่เห็นเสี้ยววินาทีที่เผลอแสดงความรู้สึกจริงๆออกมา
“ครับ”
คนที่ยึดอาชีพนี้เพื่อตั้งตัว กับคนที่จำใจทำอาชีพนี้เพื่อใช้หนี้ ความรู้สึกของปลายทางกระตุ้นสารแห่งความกระตือรือร้นในการทำงานต่างกันมาก รู้สึกเลยว่าตัวเองจัดอยู่ในประเภทก๊าซเฉื่อยเมื่อถึงเวลาที่ต้องเข้าไปที่นั่น
“โลม พี่ถามหน่อยสิ”
“ถามอะไรครับ บอกไว้ก่อนนะว่าผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากหรอก ยังเป็นพนักงานฝึกหัดอยู่”
“นายใหญ่ของที่นั่นเป็นยังไงบ้าง”
เป็นคนบ้าอำนาจ ผีเข้าผีออก!! คำจำกัดความที่นึกได้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดให้เปลืองสมองแถมยังลอบย่นจมูกทำเสียงเหอะออกมาตามความรู้สึกที่มีต่อหมอนั่นด้วย
คำถามของพี่เกียรติเป็นคำถามที่กว้างพอๆกับเวิ้งทะเลจนต้องเลิกคิ้วสูง พี่เกียรติชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นว่าผมตามคำพูดเค้าไม่ทัน หรือไม่เข้าใจสิ่งที่เค้าถาม
“นายใหญ่ของที่นั่นมีีลูกน้องคอยคุ้มกันหลายคนอย่างที่เค้าร่ำลือกันหรือเปล่า”
“พี่เกียรติก็เคยเจอนายใหญ่ที่นั่นแล้วไม่ใช่เหรอ ก็เท่าที่พี่เกียรติเห็นแหละมั้ง”
ทิ้งคำตอบตีวงกว้างให้พี่เกียรติได้คิดตามบ้าง ผมไม่รู้ว่าคนคุ้มกันนายรากหญ้าที่ตัวเองเห็นจะเท่ากับที่พี่เกียรติเห็นหรือเปล่า ที่เห็นล้อมหน้าล้อมหลังจังๆคือสี่คน แต่ที่แอบซ่อนปะปนทำตัวปรกติไปกับสถานการณ์กี่คนนั้นโลมไม่รู้
“พี่ฝากโลมสังเกตให้หน่อยสินะ ว่านายใหญ่ที่นั่นเป็นคนยังไง ใจดี ดุ โหดร้ายหรือเปล่าประมาณนี้อะ”
“พี่เกียรติจะอยากรู้ไปทำไม เค้าไม่เดินไปเดินมาให้โลมสังเกตเล่นๆหรอก”
ผู้บริหารใหญ่นะไม่ใช่บริกร ถ้าคนถามเป็นไอ้เหน่งเพื่อนร่วมอู่ ผมลั่นคำด่าแบบนันสต็อปไปแล้ว
“ก็ ก็ อยากรู้ไปอย่างนั้นแหละ เอาไว้ต่อรองเวลาพี่เข้าไปที่นั่นรอบหน้าไง ถ้าเค้าใจดีกับลูกน้องก็แสดงว่าเค้าก็ใจดีกับคนทั่วไปด้วยใช่มั้ยล่ะ โอกาสหน้าพี่จะได้ต่อรองเค้าไง แกจะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนรอบนี้”
“สถานที่แบบนั้นพี่เกียรติยังจะเข้าไปเป็นรอบที่สองอีกเหรอครับ”
ตอนที่ถามนี่รู้สึกถึงความไม่พอใจของตัวเองได้ชัดเจน ผมขบริมฝีปากตัวเองแน่นจนเจ็บ ปลายนิ้วกำเข้าหาฝ่ามือจนเล็บจิกเนื้อ เหงื่อผุดซึมตามรูขุมขน ความโกรธที่ต้องข่มเอาไว้ แสดงออกทางสีหน้าไม่ได้ พี่เกียรติโมโหร้ายพอๆกับใจดีตอนที่อารมณ์ชื่นมื่น
“ก็พี่เข้าไปแต่คาสิโนนี่หว่า ยังไม่เคยฝ่าเข้าไปที่ตึกนางโลมเลย นะ โลมนะ สังเกตให้พี่หน่อย น่านะ น้องรักของพี่”
พี่เกียรติทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ สองมือกดบ่านวดคลึงเบาๆอย่างเอาใจนั้น ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีใจหรือยิ้มได้เลยสักนิด สิ่งที่อยากหลีกหนีให้ไกลที่สุดคือการประจันหน้ากับนายใหญ่จอมรู้ทันนั่น คนที่ทำให้โลมรู้สึกตัวเองลีบเล็กอย่างน่าใจหายเวลายืนอยู่ต่อหน้ามัน
“ผมจะพยายามนะครับพี่เกียรติ แต่ไม่รับปากนะ ไม่อยากเสนอหน้าไปหานายใหญ่เค้ามาก ไม่อยากเด่น”
ที่สำคัญคือไม่อยากถูกหมอนั่นมองอย่างพิจารณาและปรามาสว่าโลมอยากเข้าหานายใหญ่เหมือนหมอนวดคนอื่นๆ ไอ้คนสำคัญตัวผิดอย่างนั้น อยากหนีไปให้ไกลสุดขอบฟ้าจริงๆ หรือถ้าเลือกได้ ผมก็อยากแลกกับมันสักหมัดสองหมัดเหมือนกัน
“แกคิดผิดแล้วไอ้น้องชาย คนที่แกควรเสนอหน้าเข้าไปมากที่สุดก็คือนายใหญ่นี่แหละ ไม่ใช่ยัยแม่เล้าปากกรรไกรนั่น นายใหญ่ระฟ้าเป็นเจ้าของมรดกของตระกูลแต่เพียงผู้เดียวนะเว้ย รวยระยับ ถ้าใครได้เป็นคนใกล้ตัวนะ สบายไปทั้งชาติ”
“พี่พูดเหมือนนายใหญ่นั่นเป็นไส้เดือนมีสองเพศงั้นแหละ ผมกับเค้าเป็นผู้ชายทั้งคู่ ผมไปอู่ก่อนนะพี่เกียรติ”
“เออๆ อย่าลืมที่พี่บอกล่ะ อ้อ แกช่วยเรียนรู้ระบบนอกในของอาณาจักรนั่นให้ดีๆนะ พี่จะได้ไม่เด๋อด๋าตอนเข้าไปครั้งหน้าไงล่ะ”
กระทืบเท้ากลับเข้าบ้านอย่างเซ็งในอารมณ์ ขัดใจคำสั่งพี่เกียรติแต่ทำอะไรไม่ได้ อยากจะสั่งห้ามไม่ให้พี่เกียรติเข้าไปเหยียบที่นั่นให้ต้องเดือดร้อนอีก แต่ดูเหมือนพี่เกียรติหมายมั่นปั้นมือจะเข้าไปที่นั่นอีกแน่ๆ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวอย่างที่บอกว่ายังไม่เคยลิ้มรสหมอนวดที่นั่น แต่ดูเหมือนในคาสิโนเองพี่เกียรติก็ยังจะอยากเข้าไปอีกครั้ง หรือมากกว่านั้นผมก็จนใจจะนึกต่อให้หม่นใจ
สีหน้าบอกบุญไม่รับเดินเข้าอู่ไปด้วยความเงียบของเพื่อนร่วมงาน ปกติถ้าเห็นโลมเข้าอู่ทั้งๆที่เป็นวันหยุดแบบนี้ เสียงโห่แซวร้องรับตั้งแต่หน้าปากซอย แต่นี่ไร้ทุกสรรพเสียงนอกจากเสียงเครื่องไม้เครื่องมือที่กำลังทำงานอยู่เท่านั้น หลายสายตาชำเลืองมองมาเหมือนอยากรู้ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้โลมนอกจากเพื่อนรู้ใจอย่างไอ้เหน่ง
“ว่าไงมึง หน้าบูดเดินเข้าอู่มาในวันหยุดนี่หมายความว่า”
“เซ็งสุดชีวิตไงเหน่ง”
“เซ็งอะไรนักหนาวะ กาเหยียบขอบตาแล้วนะมึง”
“เซ็งทุกอย่าง เซ็งบ้าน เซ็งงาน เซ็งชีวิต”
“ดีหน่อยที่มึงไม่เซ็งกู แหะ แหะ”
“ถ้าวันไหนกูเซ็งมึงกูจะลาบวชแล้วเหน่ง”
“อาณาจักรนั่นใช้งานมึงเกินคุ้มเหรอวะ”
“เปล่า กูยังไม่ได้รับงาน”
“อ้าว แล้วมึงจะเซ็งอะไรวะ กูก็นึกว่ามึงจะถูกนายใหญ่ที่นั่นกดขี่ข่มเหง”
ทำไมใครๆจะต้องพูดถึงนายใหญ่โรคจิตนั่นด้วยวะ หรือเป็นเพราะไม่มีใครรู้ว่านายใหญ่รากหญ้านั่นคือเหตุผลหลักที่ทำให้โลมโซเซ็ง โคตรเซ็ง
“ช่างมันเหอะว่ะ วันนี้มีอะไรให้ทำบ้าง”
“มีอะไหล่ให้ขัดนิดหน่อย เออ วันนี้ลูกสาวเถ้าแก่อยู่นะ”
เท่ากับว่าวันนี้ผมเซ็งยกกำลังสาม หมวยเล็กสูกสาวเถ้าแก่ไม่รู้มาเล็งเห็นเสี้ยวไหนของโลมเข้า ถึงได้ประทับอกประทับใจนักหนา เธอสามารถนั่งดูผมทำงานได้เป็นวันๆ แต่ผมสิ ประหม่าตั้งแต่มีคนมานั่งจ้องอยู่ตลอดเวลาแล้ว มันทำอะไรไม่ถูก ไม่มั่นใจในตัวเอง ขาดสมาธิและสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ทั้งสีหน้าและท่าที่จับกระดาษทรายขัดลงบนเหล็กอย่างตั้งอกตั้งใจและไม่สนใจโลก มั่นใจเต็มที่ว่านอกจากเหน่งคงไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้ แต่คนเราไม่มีใครคิดถูกไปซะทุกอย่าง อย่างแรกเลยคือไม่ใช่ไอ้เหน่งคนเดียวที่กล้าเข้าหาผมในช่วงอารมณ์วิกฤตแบบนี้
“โลม วันนี้มาโอทีเหรอจ๊ะ เตี่ยบอกว่าวันนี้เป็นวันหยุดไม่ใช่เหรอ”
“ครับ พอดีผมว่างๆเลยเข้าอู่”
“ขยันจัง”
ในขณะที่อีกฝ่ายขยับตัวเข้ามาหา แต่ผมก็ถอยห่างเธอออกมาจนสุดทาง คนงานกับลูกเจ้านายไม่ใช่ภาพที่น่าชื่นชมนักหรอกในสายตาคนเป็นพ่ออย่างเถ้าแก่ ผมเองก็เจียมตัว แต่อีกฝ่ายไม่ให้ความร่วมมือเลย เสื้อกล้ามรัดรูปที่บีบเอาหนั่นเนื้อล้นออกมาจนต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แล้วอัตราเสี่ยงที่จะโดนเถ้าแก่เพ่งเล็งก็มีมาก
“อ้าว ทำไมหยุดมือแล้วละจ๊ะ หมวยให้เด็กเอาน้ำกับผ้าเช็ดหน้ามาให้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมมีงานพิเศษต้องไปทำต่อ”
“งานพิเศษที่ว่าใช่งานกลางคืนที่พวกเด็กในอู่เค้าพูดกันหรือเปล่าจ๊ะ”
กวาดตามองพวกเด็กที่ว่าก็หลบสายตากันเป็นแถว นี่แสดงว่าเด็กในอู่รู้กันหมดแล้วสินะว่าโลมเป็นผู้ชายบำบัดความใคร่ในอาบอบนวดสุดหรู
“ครับ”
“ว๊าว ดีจัง งั้นหมวยจะไปใช้บริการบ้างได้มั้ย ถ้าเจาะจงหมอนวดที่ชื่อโลมต้องบอกเค้าว่าอะไรจ๊ะ”
“เห็นทีจะไม่ได้หรอกครับคุณหมวย ผมต้องรับแขกผู้ชาย และที่นั่นเค้ารับแต่แขกวีไอพีที่ซื้อเมมเบอร์เท่านั้นครับ”
ฉวยโอกาสตอนคุณหนูลูกเถ้าแก่ช็อคตาตั้ง สะบัดเสื้อนอกแขวนไว้บนตะขอส่วนตัวแล้วเดินตัวปลิวออกมาโดยไม่คิดจะร่ำลาใครเลยสักคน
“เฮ้ยเหน่ง กูเข้าเล้าจน์ก่อนนะ”
“เออๆ แล้วเจอกัน”
เดี๋ยวนี้เหน่งรู้คิวผมจนคล้ายๆจะเป็นผู้จัดการส่วนตัวของดาราไปแล้ว งานพิเศษที่ต้องทำใช้หนี้สตาร์ทที่เล้าจน์รอคำสั่งของมาม่าซังอย่างเจ้เชอรี่ ส่วนใหญ่ก็ถูกส่งไปขัดตัวก่อนหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นก็รอคำสั่งที่บรรชาจากแม่เล้าปากจัดจ้าน เดี๋ยวนี้ผมต่อปากต่อคำกับเจ้เชอรี่คล่องปากขึ้นเยอะ
“ถือว่าหน้าตาดีหรือไงยะถึงได้ตีหน้าหักหน้างอพร่ำเพรื่อขนาดนี้”
แอบถอนหายใจพรืดใหญ่กับคำทักทายที่เป็นตัวตนของเจ้เชอรี่ ถ้านมไม่หย่อนยานตามแรงโน้มถ่วงโลกนะ โลมจะคิดว่าเจ้เชอรี่เป็นกะเทยแปลงเพศแน่ๆ
“สวัสดีครับเจ้ โทษทีครับพอดีมันต่อเนื่องมาจากข้างนอก”
“หมอนวดหน้างอแบบนี้ลูกค้าที่ไหนจะกล้าเรียกใช้ละยะ ไม่ใช่ซื้อชั่วโมงไปแล้ว ไปกัดจู๋่ลูกค้าขาดนี่ล่มจมเลยนะ”
“ไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นหรอกครับเจ้ เพราะตอนนี้ผมยังไม่ต้องรับแขกนี่ครับ”
“ย่ะ แต่ก็อีกไม่นานนี่แหละย่ะ กว่าชั้นจะให้พ่ออั้มสละเวลามาติวแกได้นี่ต้องออดอ้อนเปลืองเนื้อเปลืองกันอยู่นานนะ อย่าทำให้ผิดหวังล่ะ ชั้นกะจะปั้นแกเป็นตัวขายของที่นี่ บุคลิกแปลกใหม่แบบนี้แหละลูกค้าชอบ”
พอเจ้เชอรี่พูดถึงคุณครูคนใหม่อย่างพี่อั้มแล้วขนลุกเกรียว พี่คนนี้ชอบมองผมด้วยสายตาแปลกๆ และส่งรอยยิ้มแบบแปลกๆแฝงความนัยโดยที่ผมแปลความหมายไม่ออกมาให้เสมอ กลายเป็นว่านอกจากนายใหญ่ที่ไม่อยากเจอแล้ว พี่อั้มก็เป็นอีกคนที่ผมกลัวที่จะเจอ แต่คนละความรู้สึกกับที่ไม่อยากเจอนายใหญ่อย่างบอกไม่ถูก
“เข้าสปาไปขัดตัวซะ อีกชั่วโมงข้างหน้าไปเจอกับพี่อั้มเค้าที่ห้องลองชั้นห้า”
ผมพยักหน้าหงึกหงักรับคำสั่งแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก ไม่เต็มใจแต่ก็ใช่ว่าไม่ต้องทำ สองสัปดาห์ที่ใช้เวลาเปล่าประโยชน์อยู่ในอาณาจักรแห่งนี้ เวลาแห่งการใช้หนี้ยังไม่เริ่มเลย และไม่สามารถหยั่งรู้อนาคตได้ว่าเวลาแห่งความกล้ำกลืนฝืนใจนั่นจะมาวันไหน
เครื่องปรุงน้ำหอมน้ำปรุงที่สปาชโลมตัวให้วันนี้ กลิ่นหอมออกไปทางฉุนกึกลอยกระทบจมูกตลอดเวลาจนรู้สึกไม่ชอบตัวเองในเวลานี้เอาซะเลย ความยุ่งยากวุ่นวายที่ไม่ควรจะเกิดกับผู้ชายอย่างโลม
นี่แหละสิ่งที่เค้าเรียกว่าเหตุการณ์ไม่คาดคิด
คุณครูคนใหม่ยืนโปรยยิ้มอยู่หลังกระจกบานเลื่อนสีขุ่น เห็นแค่หุ่นลางๆก็จำได้ เหน่งบอกว่ากล้ามเป็นมัดๆแบบนี้เรียกว่าพวกก้ามปู พี่อั้มโบกมือทักทายผมอย่างเป็นกันเอง แต่ด้วยอะไรหลายอย่างที่ทำให้วันนี้ไอ้โลมไม่มีอารมณ์ร่วมกับสิ่งแวดล้อมทั้งหลาย เลยได้แต่ส่งยิ้มแบบเหือดแห้งเต็มทีไปให้แทน
อยากจะรักษามารยาทนะ แต่วันนี้อารมณ์ไม่ให้และใจไม่สนับสนุนจริงๆ
“หน่ามุ่ยเชียว อารมณ์ไม่ดีเหรอครับ”
ปากเอ่ยถามพรายไปด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรไมตรี แต่คนที่นิสัยไม่ดีคือผมเองแหละ ใจมันนึกอยากจะโพล่งถามพี่อั้มเหลือเกินว่า
‘มึงเห็นหน้ากูจอยหรือเปล่าล่ะ’
แต่ทำไม่ได้!!
“เปล่าครับพี่ พอดีไม่ชินกลิ่นที่สปาเค้าทำให้วันนี้น่ะครับ”
“หืม ก็หอมดีออก”
ยอมรับว่าผงะออกมาแบบตกใจมาก พี่อั้มประชิดตัวเร็วเกินจะตั้งรับทัน และกลิ่นที่พี่อั้มเลือกดมอยู่แถวๆไรผมริมกกหู มันรู้สึกแปลกๆและไม่ชอบกิริยาแบบนี้เลย แต่น้ำก็ท่วมปากเกินจะทักท้วงได้ ความจริงยืนห่างผมสักสิบเมตรโดยรอบก็น่าจะได้กลิ่น เพราะมันอบอวลอยู่ในอากาศจนผมปวดหัวไปหมดแล้ว
“เอ่อ วันนี้พี่จะสอนอะไรผมเหรอครับ”
พี่อั้มยกยิ้มมุมปากน้อยๆ ไม่รู้พี่แกยิ้มด้วยความรู้สึกไหน แต่คนที่หน้าม้านไปกลายเป็นผมเองที่ดูจะดีดดิ้นอ่อนต่อโลกให้เค้าต้องยิ้มเยาะ เหมือนคนที่แกล้งโง่ยังไงก็ไม่รู้ จะมีสักกี่อย่างที่คนในซ่องเค้าทำกัน
“โลมอยากรู้เรื่องไหนล่ะ”
ในขณะที่พี่อั้มใช้ปากตอบคำถามผมอยู่ เค้าก็ยังส่งยิ้มยั่วล้อมาทางสายตาได้ ผู้ชายคนนี้เก่งหรือเจ้าเล่ห์กันแน่ก็ไม่รู้
“ไม่มีสิ่งที่ผมอยากรู้หรอกครับ มีแต่สิ่งที่ผมจำเป็นต้องรู้ทั้งนั้น”
“เวลาโลมทำหน้าเหมือนกำลังงอนอยู่แบบนี้น่ารักดีนะ”
จั๊กจี้ครั้งแรกคือพี่เค้าว่าผมงอน ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองจะมีอารมณ์นี้ผ่านสายตาคนอื่น
จั๊กจี้ครั้งต่อมาคือถูกผู้ชายด้วยกันชมว่าน่ารัก
แค่คำพูดที่ทำให้จั๊กจี้เล่นเอาปั้นหน้าใส่พี่อั้มไม่ถูกเลย
“โลมเคยนอนกับผู้ชายมั้ย”
“กับผู้หญิงก็ไม่เคยครับพี่”
พี่อั้มเลิกคิ้วสูงเหมือนไม่เชื่อหรือแปลกใจนักหนาที่ผมตอบว่าไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ากับทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
ปากกัดตีนถีบหาเลี้ยงตัวเองทำให้ลืมเรื่องพวกนี้ไปเลยจริงๆ!!
“งั้นพี่คงต้องสอนตั้งแต่เริ่มต้นเลยใช่มั้ย”
ยิ้มครั้งนี้ของพี่อั้ม ทำให้ผมรู้สึกอึึดอัดน้อยที่สุดตั้งแต่ยืนประจันหน้าและเห็นพี่เค้าส่งยิ้มให้มา
“คงงั้นมั้งครับพี่ เริ่มเลยก็ได้ครับ พี่จะได้ไม่เสียเวลา”
ทำใจดีสู้เสือทั้งๆที่เหงื่อกาฬเริ่มจะแตกพลั่ก มันไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนตอนที่อยู่กับนายใหญ่รากหญ้า แต่ใจที่เต้นรัวโครมครามนี้บอกว่าร่างกายและความรู้สึกผมกำลังต่อต้านคำพูดของตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดสุดแรง สองมือจับชายเสื้อแล้วยกขึ้น ยังไม่ทันที่เสื้อจะโผล่พ้นหัว มือแกร่งของพี่อั้มยื่นมาล็อคข้อมือข้างหนึ่งของผมเอาไว้
“ไม่ใช่แบบนี้สิโลม เซ็กส์ก็คือศาสตร์อย่างนึงนะ ไม่ใช่ว่าจะทำแล้วก็ถอดเสื้อผ้าเลยรู้มั้ย ตาต้องสบกับคู่นอน การสัมผัสเบาๆคือการเริ่มต้นที่ดีรู้มั้ย”
อยากถามเหลือเกินว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีของใคร แต่ต้องไม่ใช่กับโลมแน่ๆ เพราะตอนนี้รู้สึกขนหัวลุกมากกว่ารู้สึกดีอย่างที่พี่อั้มว่า ความอึดอัดจู่โจมเข้ามาในความรู้สึกเร็วพอๆกับการสัมผัสของพี่อั้ม ฝ่ามือใหญ่ไม่ถึงกับนุ่มแต่ก็เรียกว่าหยาบกร้านไม่ได้ รู้เลยว่าพี่อั้มไม่ใช่คนสมบุกสมบันที่ทำงานหนักอะไรกำลังลูบขึ้นลงไปมากับต้นแขนของผม เชื่องช้าจนอยากจะสะบัดตัวหนี แต่อีกฝ่ายก็คงจะจับความรู้สึกของผมไม่ได้เพราะนอกจากพี่อั้มจะลูบด้วยฝ่ามือแล้ว พี่แกยังเปลี่ยนท่าเป็นใช้หลังมือลูบไปมาเพื่อกระตุ้นอารมณ์ร่วมของผมที่ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันไปหลบอยู่ที่ไหน
อึดอัดใจสุดๆเลย!!
จากจังหวะเชื่องช้าของฝ่ามือค่อยๆรุกหนักเป็นขยับหน้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากสัมผัสกับแก้มเบาๆจนต้องย่นคอหนีความรู้สึกประหลาดๆนั้น ระดับความอึดอัดพุ่งขึ้นทบทวี ปลายลิ้นชื้นเริ่มไล่เลียผ่านใบหู
ถามตัวเองว่าเสียวหรือวาบหวิวมั้ย?
แน่นอนว่าผมไม่ใช่พระอิฐพระปูน ความรู้สึกนั้นถาโถมเข้ามาต่อสู้กับความอึดอัดหนักหน่วงจนขีดความอดทนขาดผึง ความตั้งใจที่จะกล้ำกลืนให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปหายหมดเกลี้ยง
รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีผลักพี่อั้มออกจากการกอดรัดเต็มแรง ได้ยินเสียงตัวเองที่ผ่านออกมาจากลำคอไม่ต่างจากเสียงโกรธเกรี้ยวแผดออกมาดั่งลั่นห้องไปหมด
“ขอโทษนะพี่แต่ผมขยะแขยงความรู้สึกตอนนี้จนทนไม่ไหวแล้ว”
ฝีเท้าก้าวออกมาจากห้องนั้นเร็วจนกลายเป็นวิ่ง เสียงลมที่ตีสวนกับตัวผมนั้นดังจนได้ยินชัดเต็มสองหูทั้งๆที่สองตาพร่ามัว ความเร็วที่ไหลลื่นมาตลอดทั้งแนวทางเดินถูกสกัดด้วยกำแพงเนื้อหนา เท้าที่ก้าวตามคำสั่งของสมองชะงักกึก
หน่วยตาที่ไม่ควรจะคุ้นเคยกลับฉายชัดในความทรงจำของตัวเอง คำถามแทนคำพูดจากนัยย์ตาดำขลับส่งตรงมาที่ผมเหมือนเจาะจง แต่มันคงไม่ทันใจคนตรงหน้า สองมือที่ขนาบข้างลำตัวถึงได้จับไหล่ผมและบีบแน่นจนต้องร้องซี๊ดออกมาด้วยความเจ็บ
“เกิดอะไรขึ้น หา โลม ได้ยินมั้ยชั้นถามว่าเกิดอะไรขึ้น”
๐ สวัสดีค่ะ อย่างแรกเลยต้องขออภัยที่หายไปหลายวันนะคะ ชีพจรลงเท้าแบบขึ้นเหนือล่องใต้ของจริง
๐ คนเขียนแต่งนิยายมาหลายเรื่องแล้วก็ยังงงตัวเองแต่ก็ปลื้มใจสุดๆที่เดินมาถึงตรงนี้ได้ ถ้าใครรู้สึกว่าทำไม TRomance อัพแผ่วลง อยากจะบอกว่าเหมือนไฟมันจะเริ่มมอดแล้วค่ะ :monkeysad: เลยคิดนานเป็นพิเศษ แถมบางครั้งหรือหลายครั้งก็ลืมเนื้อหาที่ตัวเองแต่งไปแล้วก่อนหน้าก็มี
๐ สำหรับคนที่ถามว่าเด็กป๋าโหวตเซ็งเป็ดอวอร์ดได้มั้ยเพราะเรื่องจบไปแล้ว ถามพี่หนึ่งให้แล้วเจ้แกตอบว่าได้ค่ะ แต่ห้ามโหวตนักเขียนดาวรุ่งแล้วนะคะ เพราะกลายเป็นนักเขียนหน้าเก่าแก่ของเล้าไปแล้ว โหวตได้แต่รางวัลที่เกี่ยวกับนิยายเท่านั้นค่ะพยายามโหวตนักเขียนหน้าใหม่ให้ได้มีกำลังใจแต่งนิยายดีๆมาให้เราอ่านนะคะ ตอนที่ตัวเองได้รางวัลนี้คนเขียนก็รู้สึกว่ามันเป็นเหมือนแรงฮึดให้เราหยุดไม่ได้ เหมือนน้ำขึ้นให้รีบตักรีบแต่ง เพราะวันหนึ่งไฟมันก็จะดับไปเรื่อยๆตามวัฎจักรนะคะ
๐ ปิดจองและรับโอนเงินเด็กป๋าเที่ยงคืน คืนนี้แล้วนะคะ พรุ่งนี้จะสั่งทำของจริงทุกอย่างแล้ว จะแจ้งให้ทราบอีกครั้งว่ากี่วันเสร็จค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ คนเขียนได้เข้าไปอ่านคอมเม้นท์ของนิยายที่จบไปแล้ว ขอบคุณ คุณละล้าละลังที่บอกว่าคนเขียนมีพรสวรรค์ในการเขียนนะคะ รู้สึกว่าคำนี้ขลังจัง พอมีใครใช้คำนี้แล้วดีใจ แต่ไม่เหลิงนะคะ ยังรู้ตัวเองดีว่ามุมมองและโลกทัศน์ยังแคบบอยู่ ยังต้องฝึกอีกเยอะค่ะ
๐ ฝากเรื่องคำผิด คำพลาด หรืคำพลั้งมือด้วยความเมามันของคนเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ TRomance
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
มาจิ้มๆๆๆๆ ทิ่มๆๆๆๆ แรงให้หายคิดถึงก่อนจะอ่าน 55 :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
คนเก่งก็คือคนเก่งครับ
ไม่ใช่คำยอ แต่เป็นคำที่คนให้เขาเต็มใจมอบให้ครับว่าคุณคือคนเก่งจริงๆ
-
โอยย
ระฟ้า :angry2:
มาทำแทนม่ะ
สงสารน้องนะโว้ยยย :m31:
*เกียรติเป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องง
ห่วงแต่ตัวเอง น้องนุ่งไม่รู้จักห่วง หยึยยย :beat:
-
ทัมไงได้ ครั้งแรกก้องี้แหละโลม เด๋วก้อชิน o18
-
น้องโลม รอพี่ระฟ้ามาเจิม คนเดียวจ๊ะ
-
:เฮ้อ:เหนื่อยใจแทนโลมจริงๆเจอแต่ละอย่าง
พี่ก็อย่างหนึ่ง เจ้านายก็อย่างหนึ่ง :angry2:
-
:เฮ้อ:
อ่านตอนนี้แล้วอึดอัดแท้ ค้างกว่าเมื่อคอนที่แล้วอีก 555
โลมเกิบโดนเจิมแล้วมั้ยล่ะนั้น :เฮ้อ:
-
จะว่าไปอยากให้โลมอ้วกใส่นายระฟ้าซะเลย :angry2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วได้อารมณ์ประมาณอ่าน "โลมผู้จองหอง" :laugh: ใช่ไหมเนี่ย??? :laugh:
ชีวิตปากกัดตีนถีบของน้องโลมจะเป็นเหมือนเบ้าหลอมให้เห็นคุณค่าของชีวิตและเงินทองที่หามาได้ด้วยลำแข้งของตนเอง (?)
แอร๊ย ขอบคุณค่ะ. :กอด1:
-
ใจหายใจคว่ำหมดนึกว่าน้องโลมจะเสร็จพี่อั้มกล้ามปูซะแล้ว
แล้วนายพระเอกเราที่มาฉากสุดท้ายนี่แอบคิดนะว่าพี่แก
มาตามนายเอกก่อนที่จะโดนหม่ำ :laugh:
ปล.บวกเป็ดให้นะคะ :กอด1:
-
สรุปว่า โลมโดนพี่ชายหลอกใช้ เฮ้อออออออออ :sad4: :sad4:
แล้วเมื่อไหร่ๆๆๆ โลมจะเป็นของนายใหญ่ซักที เฮ้ออออออออ
-
ค้างอีกแล้ว
โลมนี่ดวงสมพงษ์กะนายใหญ่จริงๆ
-
อะไรยังไง อยากอ่านต่อ
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
ใครหว่า...
ชิชิ ไอ้พี่ตัวแสบ แช่งให้โดนยิงตายเลย = = :angry2:
-
:o12:สงสารโลมทุกตอนเลยค่ะ อึดอัดใจแทนน่ะ :o12:
-
นึกว่าจะไม่โผล่มาซะแล้วพระเอกของเรา
มีบทพูดตั้ง 1 ประโยค :m20:
-
หน้าตาโลมคงจะดูย่ำแย่จนนายถามเลยนะนั่น
-
คุณนายรากหญ้าคะ น้องทนพี่อั้มไม่ได้ค่ะ ต้องสอนเองซะแล้วมั้งคะ
อย่างงี้คนที่เปิดซิงน้องต้องเป็นคุณพี่รากหญ้าคนเดียวแล้วล่ะค่ะ
:z1:
-----------------------------------------------------------------------
ฝากคำผิดค่ะ
ว๊าว >> ว้าว
บรรชา >> บัญชา
เปลืองเนื้อเปลืองกัน >> เปลืองเนื้อเปลืองตัวกัน
หน่ามุ่ย >> หน้ามุ่ย
ดั่งลั่น >> ดังลั่น
นัยย์ตา >> นัยน์ตา
-
เค้าโดนก้ามปูไล่งับมาง่ะนายยยยยยยย
เอาไปเลย 7 เป็ดลูกเพ่ :pig4:
-
:L2:
ผิดกลิ่นโลมเลยทนไม่ด้ายยยย :sad4:
แม่ผมรู้จักแต่ดอกจิกโพธิ์แดงและดอกจิกโพธิ์ดำเท่านั้น
ไพ่มันมี ดอกจิก(ดำ) โพธิ์ดำ โพธิ์แดง ข้าวหลามตัด(แดง)
-
เกียรติมันคิดจะทำอะไร ดูท่าทางไม่น่าไว้ใจโดยเฉพาะเรื่องที่ถามเกี่ยวกับเจ้านายของน้องอย่างสนอกสนใจเกินปกตินั่นแหละ
-
โลมขยะแขยงอั้ม แต่ไม่ขยะแขยงระฟ้า
เพราะงั้นระฟ้าต้องเป็นคนสอนนะ แอร๊ยยยยย
ปล.คนเขียนหายไปนานมากนะ
มาโผล่เอาตอนช่วงคนอ่านจะสอบแล้วอ้ะะะ
-
มาอ่านแล้วจ้า ^^
พี่อั้มหรือจะสู้นายระฟ้า ยังไงๆ พระเอกของโลมก็คือนายระฟ้า :impress2:
ว่าแต่...เจ้เชอรี่แรงทุกตอนเลยนะจ้ะ...อย่าไปสอนโลมแบบนั้นนะ ไม่งั้นคนที่จู๋จะขาดอาจเป็นนายระฟ้าก็เป็นได้ :z1:
มาตรวจด้วยความง่วง+เซ็งเพราะโปรแกรมมันค้าง :really2:
แต่การบ่นหรือระบายความรู้สึเหล่านี้กับพี่เกียรติเห็นจะไม่เกิดประโยชน์อะไร ==> รู้สึก
หลังจากนั้นก็รอคำสั่งที่บรรชาจากแม่เล้าปากจัดจ้าน ==> บัญชา
หน่ามุ่ยเชียว อารมณ์ไม่ดีเหรอครับ ==> หน้า
ได้ยินเสียงตัวเองที่ผ่านออกมาจากลำคอไม่ต่างจากเสียงโกรธเกรี้ยวแผดออกมาดั่งลั่นห้องไปหมด ==> ดังลั่น
คำถามแทนคำพูดจากนัยย์ตาดำขลับส่งตรงมาที่ผมเหมือนเจาะจง ==> นัยน์ตา
-
ก็นะ จะไปทนให้คนอื่นที่ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย มาจับจูบลูบคลำได้ไง
มันก็ขยะแขยงนั่นแหละ :undecided:
เป็นไงล่ะ คุณระฟ้า ตกใจทำไม แค่เห็นโลมเป็นแบบนี้เองนะ ยังไม่มันจะได้รับแขกด้วยซ้ำ :a14:
-
เอาเข้าไป แทบทุกคนรู้หมดว่าโลมต้องไปทำงานที่นั่น น่าเห็นใจโลมจริง
แล้วดูสิ น่าสงสารขนาดนี้ ยังมาถูกคนบางคนเข้าใจตัวเองผิดอีก ชิชิ :serius2:
-
เห็นใจโลมครับ .แล้วทำไมระฟ้าไม่มาทำหน้าที่เนี่ย :m16: :m16:
-
น้องโลมโดนพี่ชายตัวเองหลอกใช้อยู่ น่าสงสาร :เฮ้อ:
-
สงสารโลมอ่าาา า
ระฟ้ามาสอนแทนได้ไหมเนี่ยยย ย
-
อืมบทพูดของพระเอก
-
อ้ากกกกค้างในที่สุดโลมก็ทนไม่ไหวซินะ
วิ่งหนีออกมาทั้งน้ำตาเลยทีเดียว
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบ
-
ป๊าดดดด แย่แน่แล้วโลม >"<
บวกๆๆๆ ค๊า
-
นึกว่านายโลมจะเสร็จซะแล้ว
รอหลายวันเลย -^-
แล้วมาอีกเร็วนะคะ :) สู้ๆ
นายโลมจะเสร็จใครเน้อ อ 555
+1 +เป็ดๆ
:L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o12:
^
^
เห็นหน้าโลมตอนจบตอนเป็นแบบนี้ล่ะ
:m20:
-
เครียดแทนโลม อยู่บ้านก็ต้องเจอไอ้พี่เกียรติตัวปัญหา
มาอู่ยังมาเจอยายหมวยเกาะแกะ
มาเลาจ์ก็ต้องมาเรียนงานกะใครก็ไม่รู้ ฝืนใจจนทนไม่ได้
-
มาแล้ววว
-
ชนใครอีกแล้วโลมจ๋านายรากหญ้าใช่ไหมนั่น....ทีนี้จะเป็นยังไงล่ะ จะหนีเสือปะจระเข้รึเปล่าเนี่ย
ปล.เป็นกำลังใจให้ตลอดไปเน้อ ชอบผลงานทุกเรื่องเลยล่ะค่ะ(ถึงแม้ว่าจะยังอ่านไม่ครบทุกเรื่องก็เหอะ แต่กำลังตามอยู่นะนะ!!!)
-
ถ้าทำได้อยากกระโดดเข้าไปถีบหน้าพี่ชายโลมชิ๊บเป๋ง
มันต้องมีวาระซ่อนเร้นแน่ ๆ เลย
-
:z2: หลังจากปล่อยให้ค้างมานานครึ่งเดือน....ตอนนี้หนูก็ค้างต่ออีกแล้วครับท่าน..แถมค้างหนักกว่าเก่า :เฮ้อ:
รีบมาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
ปล.อยากจับน้องโลมกดเองมากกว่า :impress2:
-
:กอด1:
-
รอน้องโลมมาหลายวัน เห็นคนเขียนอัพบอกใน FB ก็ตามมาดู เห็นอัพแล้วกรี๊ดเลยค่ะ
อ่านๆๆ พออ่านจบตอนนี้ การรอคอยตอนใหม่ก็เริ่มต้นขึ้นอีกเหมือนเดิม มันเหมือนความสุขบนความทรมาน
แต่ก็เต็มใจทรมานนะคะ :t3:
อ่านจบก็อ่านช่วงพูดคุยต่อ เจอชื่อตัวเอง กรี๊ดอีกรอบ ถึงขั้นโทรไปเล่าให้เพื่อนฟัง ๕๕๕
แต่คำที่บอกไปเป็นความคิดเราจริงๆ ค่ะ อ่านนิยายมาค่อนข้างเยอะ ถ้าเป็นแนว ช-ช มีนักเขียนไม่กี่คนที่ทำให้เรามีความสุขกับการอ่านได้ถึงขั้นนี้
จริงๆ ตัวเราเองก็อยู่ในช่วงฝึกหัดแต่ง เคยแต่งเรื่องสั้นได้ 1 เรื่อง (ลงที่เว็บเฉพาะกลุ่มแห่งหนึ่ง) กว่าจะจบเรื่องสั้นๆ ได้ ก็ยังรู้สึกหมดพลังไปพอสมควร
ตอนนี้กำลังเค้นตอนต่ออีก 1 ตอน เรื่องยังค้างอยู่เลยค่ะ ทั้งที่อยากจะไปต่อให้จบ แต่ก็เหมือนลำบากเหลือเกิน นี่แค่เรื่องสั้นนะ
พอได้อ่านเรื่องยาวๆ ที่เรื่องดี ภาษาดี คนเขียนมีสำนวนเฉพาะตัว และอ่านแล้วอิน มันก็อดทึ่งไม่ได้ว่าทำได้ไง
-
คิดถึงโลมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม โลมมาแล้ว
โลมเป็นอะไรที่ไปหลบอยู่หลืบไหนมาเนี่ย
ถ้าตอนนี้โลมจะเพียว(pure) ขนาดนี้ น่ารักมากค่ัะ อั๋ย o13
รอตอนต่อไปจ้ะ มาลงเร็วๆ น้า
เพราะขาดโลมไม่ได้ :กอด1: :-[
-
โอย อ่านตอนนี้แล้วอึดอัดแทนน้องโลม
:z3:
แบบว่าอิพี่เกียรติ์หน้า...เนี่ย
ดูก็รู้ว่าส่งน้องเข้ามาหวังจะล้วงความลับ
จะเอาไปทำอะไรยะ อิบ้า
คนบ้าอะไรไม่รู้เลวที่สุด
เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง
ถึงกับต้องบังคับให้น้องโลมไปทำงานแบบนี้
ยังงี้มันต้อง :beat: แล้วก็ :z6:
โกรธว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m31:
-
อ๊ายยยยยยยยย....โลกมนุษย์ช่างโหดร้ายกับโลมยิ่งนักT___T
คุณพระเอก จะเอาไงก็ตัดสินใจทีเถอะค่ะ
คนอ่านใจคอไม่ค่อยดีเลย
-
อ่านไปลุ้นไปอีกแล้วค่ะ 555
ขอให้นายระฟ้าเข้ามาเจอ ดันเป็นน้องโลมวิ่งหนีออกไปเจอเอง :laugh:
ปลอบขวัญน้องด้วยนะคะ ><
-
ช่างเป็นนายเอกที่ชีวิตรันทดมากๆ นายโลม
-
เกียดพี่ชายของโลมจริงๆเลย :beat:
-
กว่าน้องโลมจะมาาา
กว่าพระเอกจะออก
.....เฮ้อออ รอจนเหนื่อยเลยค่ะ
แต่จะรออ่านต่อนะคะตอนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นนนน (ตื่นเต้นๆ><)
-
สงสารโลมจัง
-
ฮือ ๆๆๆ หายไปซะหลายวัน
กลับมา ก็ยังทำให้อยากแล้วจากไปกระทันหันอีก
อยากจะโป้ง ก็ทำไม่ได้
อยากอ่าน ๆ ๆ ๆ ๆ :monkeysad:
-
โอ๊ะ นายใหญ่ระฟ้าตะคอกถามแบบนี้เป็นห่วงรึว่าตกใจ ไม่พอใจ อะไรกันจ๊ะ
-
อร๊าย ยย ย ย!
จะเกิดอะใลต่อไปหนอ?
อื้ม......ขอให้ แซ่บๆเเละกัน! -,.- 55555.
ขอบคุณค้ะ...
-
อยากจะกรี๊ดดดดดดด
ค้างได้ค้างดี เสมอต้นเสมอปลายเลยนะคะ
:sad4:
-
รอโลมได้ฝึกงานจริง ๆ สักที นายใหญ่สอนเองก็หมดเรื่อง น้องโลมจะได้ไม่ขยะแขยง :laugh:
-
:sad4: :impress3:
สงสารโลมจริงๆเลยอ่ะ
เมื่อไหร่จะหมดเคราะห์กรรมซะที
หนูไม่ต้องกตัญญูมากก็ได้น่ะโลมทำตามใจตัวเองบ้าง :เฮ้อ:
-
ลุ้นกันต่อไป
-
ตัดได้ค้างคามากๆๆๆๆๆๆๆ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มีแค่คนเดียวใช่ม๊าที่ทำให้ความรู้สึกของโลมพุ่งพล่านได้ คึคึคึ
-
:เฮ้อ:สงสารโลมสุดใจ :เฮ้อ:
-
ว๊ากกก โลมเอ้ยยย เกือบเสร็จพี่ก้มปูไปแล้ววว :เฮ้อ:
-
ค้าง...
:a5:
-
:เฮ้อ:
-
นายรากหญ้ามาช่วยนู๋โลมหรือนี่?
อร๊ายยยยยย พ่อพระเอกขี่ม้าขาว!!
แล้วอย่างนี้นู๋โลมจะเห็นความดีของนายรากหญ้าบ้างมั้ยนะ?
แล้วพี่อั้มหละ จะยอมปล่อยนู๋โลมไปเฉยๆหรอ?
นู๋โลมบอกว่าไม่คุ้นเคบกับพี่อั้ม แล้วคุ้นดคยกะใครหละ?
ต้องเปนใครเท่านั้น...นู๋ถึงยอมได้แบบไม่สะอิดสะเอียน 5555
-
นายระฟ้าช่วยนายโลมด้วย เฮ้อ
สงสารโลมมาก คงอึดอัดน่าดู
พี่เกียรติมันต้องวางแผนไรไว้แน่นอน
-
หึหึหึหึ
บอกนายใหญ่ไปเลยจ้าโลม ว่ารังเกียดพี่อั้ม
ยอมแต่นายคนเดียวเท่าน้านนน ฮิฮิ :-[
-
คนที่มาทักโลกคือระฟ้าใช่ไหม *-*
(ลุ้นตัวโก่ง)
-
อยากจะ :beat: แล้วก็ :z6: อีพี่เกลียดมากมายค่ะ
ส่งน้องให้ไปล้วงความลับของอีกฝ่ายนี่เอง ชิชะ
นี่ถ้าคุณระฟ้ารู้นะ น้องโลมของชั้นก็ซวยก็อีกอ่าสิ โธ่ !!!!!! :o12:
-
โอเยส!! แบบนี้แหละใช่เลย อย่าไปยอมอั้มมัน :laugh3:
แต่ถ้าจะฝึกกับนายต่อก็ไม่ว่านะ :haun5:
-
อ๋ากกก สงสารโลมอ่ะ เจอแต่คนเลวๆ
-
ค้าง :z10:
-
โลมรับได้กับนายคนเดียว
-
นายระฟ้า เห็นใจโลมเถอะนะ
-
จิ้มทะลุทุกรี ^^ แล้วบอกดังๆว่าคิดถึงน้องโลมนะค้า
น้องเรียนรู้ไม่ได้อย่างนี้ ดูท่าจะเป็นนายโลมให้ระฟ้าได้แค่คนเดียวนะนี่ น้องร้องไห้แน่เลย คุณรากหญ้าปลอบน้องดีๆ อย่ามาสงสัยนู่นนี่ให้น้องเสียใจนะ
-
จะเกิดอะไรขึ้นละเนี่ย หนูฌลม :serius2:
-
ต่ออีกนิดดดดดดดดเถอะครับบบบบ
-
อ๊าคคคคคคคค
ใจหายใจคว่ำ
ลมเกือบไปแว้วววววววว
-
อิระฟ้าถามทำไม แหมๆ ทีงี้ทำเป็นห่วง :m16:
-
รออ่านอยู่นะครับ ลุ้นๆ :pig4:
-
นานเท่าไรก็รอได้ค่ะ แต่ดีใจที่ได้อ่านต่อ
ชีวิตน้องโลมนี่มันปากกัดตีนถีบจริงๆ
จริงๆแล้วมันอาจจะไม่ได้ไกลไปจากชีวิตจริงของใครสักคนเท่าไร
เอาใจช่วยคนเขียนนะคะ ขอให้มีแรงบันดาลใจเยอะๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ + รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
ท่านระฟ้าใช่มั้ยนั่น
สงสารโลมจัง
+1 จ้า
-
เกียจพี่ของโลมจังง่ะ สงสารโลมสุดใจจะขาดดิ้น :m15:
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกก :z3: :z10:
รอต่อไป
-
กรี๊ด~~~~~~!!! มาต่อแร้วววว
-
สงสารน้องโลมอะ ถ้าไม่ใช่ระฟ้าก้อไม่ได้ใช่มะ
อิพี่อั้มคงจิตตกอย่างแรงอะ โดนโลมตะโกนใส่แบบนั้น
แต่ทำไงได้ล่ะก้อความรู้สึกมันไม่ใช่
-
อ้ายๆๆๆ
นี่ถ้าเป็นระฟ้า หนุจะไม่เเขยงใช่ไหมลูก
ทำใจให้ชินซะ เเละดูต้องโดนอะไรทำนองนี้ไปอีกโข
สู้ๆนะค่ะ
เข้ามาดูทุกวันเลย
-
เกือบไปแล้วโลม :เฮ้อ:
แต่ทำไมพอเป็นระฟ้าถึงไม่เป็นนี้นะ :z1: :z1:
-
ชอบพลอตเรื่องนี้มากกกกกกกก
อยากอ่านน้องโลมทุกวันเลย เอิ๊กๆ
สงสารน้องโลมจริงไม่ได้รู้เรื่องอะไรเค้าเลยแต่ต้องกลายมาเป็นเครื่องมือซะงั้น เฮ้อออ
ระฟ้านี่รู้ๆซะทีสิ
-
5555555 หน้าฉันจอยเหรอ
-
ตกลงเกียรติก็จะให้โลมสืบจริงๆใช่ไหมเนี่ย แต่โลมจะเป็นนักสืบลับโดยไม่รู้ตัว
ยิ่งใสซื่อบริสุทธิ์อยุ่ พ่อคุณเอ้ยยย :เฮ้อ:
เอาเหอะๆๆ ต้องติดตามรอตอนต่อไปว่าน้องโลมจะทำใจยอมรับชะตากรรมได้มากกว่าเดิมไหม?? :sad4:
-
จะโกรธมั๊ยอ่ะ ถ้าบอกว่าค้างมาหลายวัน พออ่านแล้ว ค้างกว่าเดิมอีกอ่ะ
-
อยากบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ติดตามนะคะ
แบบว่าอยากรู้จริงๆ ว่าแต่ละตอนจะเป็นอย่างไร
ภาวนาให้ไฟลุกนักเขียนอีกครั้ง ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
สนุกอ่ะชอบๆๆๆๆๆๆ
มาดูต่อว่าโลมจะเป็นยังไงต่อไป
:z2: :z2: :z2:
-
เง้อ...............ลุ้น!
โลมเจอกับใคร...?
คุณระฟ้าใช่ไหม..?
อ๊ากกก ค้างอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
คำถามเดียวกันเลย
เขาคือใคร
คนที่ถามเหมือนเป็นห่วงมากๆ
คนนั้นเป็นใคร
-
ตอนที่ 10 นายโลมกับรักจนตรอก
ไม่คิดว่าจะหนีเสือปะจรเข้ขนาดนี้!!
ผมเลยได้แต่ยืนนิ่งอ้ำอึ้งเพราะคิดคำแก้ตัวไม่ออก เหมือนสมองตัวเองถูกน็อคน้ำแข็งเอาไว้ มันคงนานเกินไปจนนายใหญ่ขมวดคิ้วมุ่นไม่พอใจ
ความเร็วและแรงที่ผมวิ่งพรวดพราดออกมาปะทะอกนายใหญ่เข้าอย่างจัง แต่ร่างสูงใหญ่ไม่ไหวติงเลยสักนิด สองมือที่ไม่ได้ใหญ่โตไปกว่าพี่อั้มเหมือนคีมเหล็กที่กำลังบีบอัดต้นแขนให้แหลกคามือ เจ็บจนเค้นคำพูดแทบไม่พ้นคอ
“ผมหนีเรียนออกมา”
เอาวะ ลูกผู้ชายกล้าทำต้องกล้ารับ
นายใหญ่ย่นคิ้วเข้าหากันเหมือนมีคำถามอีกแล้ว เหตุผลยืดยาวแต่ถ้าเป็นผมแล้ว มันก็คือข้ออ้างและคำแก้ตัวเพื่อเอาตัวรอดดีๆนี่เอง กฎเกณฑ์การเอาตัวรอดของสิ่งมีชีวิตคือสัญชาตญาณที่พระเจ้าประทานให้ และผมคิดว่าตอนนี้มันจำเป็นสำหรับผมแล้วล่ะ ผมมาใช้หนี้ นี่ก็ผ่านมาครึ่งเดือนแล้วยังไม่มีอะไรคืบหน้า บทเรียนที่จะต้องรู้กลับเป็นสิ่งที่ความรู้สึกและร่างกายผมกำลังต่อต้านมันด้วยความขยะแขยง แม้แต่แสงรำไรของความเป็นไทยังมองแทบไม่เห็น
“ผะ ผม เลือด คุณมีเลือด”
สีแดงสดค่อยๆผุดซึมผ่านออกมาจากเนื้อผ้าชั้นดี ไอ้รากหญ้านายใหญ่ตกใจที่ผมจับได้ว่ามันมีเลือดไหล สีหน้าเผือดลงทันที ก่อนจะค่อยๆซับสีเรื่อๆของผิวเนื้อปกติดังเดิม มือข้างหนึ่งปล่อยจากบีบแขนผมมาแตะสัมผัสหน้าอกตัวเองเบาๆ ทันทีที่มือแนบเนื้อผ้า เลือดก็ซึมออกมามากกว่าเดิม นายใหญ่ของอาณาจักรความใคร่แห่งนี้กำลังบาดเจ็บ แต่สีหน้าเรียบเฉยเหมือนตัวเองไม่มีอะไรแปดเปื้อนให้ระคายเลย
คนที่ทนไม่ได้คือผมเอง
“ผมขอดูหน่อยได้ไหม”
แขนข้างที่เป็นอิสระไม่รอคำอนุญาตถือวิสาสะแหวกสาบเสื้อออกมาดู แต่มือหนากลับตะปบปิดทางเอาไว้ทันที
“คุณมีเลือดไหลนะ”
“ไม่เป็นไรไกลหัวใจตั้งเยอะ”
“คุณดูหนังจีนมากไปหรือเปล่า ไกลหัวใจบ้านคุณสิ นี่มันตรงกับหัวใจเลยชัดๆ ผมไม่พิศวาสคุณหรอกน่า แต่ขอดูแผลหน่อย เดี๋ยวมาตายใส่ผมลูกน้องชุดดำของคุณคงจะปั่นผมเป็นของเหลวอยู่ตรงนี้แน่ๆ”
ระฟ้าคือนายใหญ่ เด็กคนนี้คือลูกหนี้ภายใต้การปกครอง แต่ตอนนี้ตัวเองรู้สึกเหมือนตกเป็นเบื้องล่าง และมีผู้กำกับคอยบงการชีวิต สองตาคอยระวังการ์ดที่เฝ้าคุ้มกันไม่ให้มาเจอหมอนี่กำลังต่อปากต่อคำและสั่งเขาให้ทำตามคำสั่งตัวเอง
ความจริงแล้วเขาควรจะตวาดเด็กคนนี้ที่อาจเอื้อมเทียบชั้นตัวเองเสมอนายใหญ่ ไม่ใช่ปล่อยมือออกจากสาบเสื้อที่ตัวเองจับกุมอยู่แบบนี้
“คุณมีแผลจริงๆด้วย คุณบาดเจ็บ คุณไปโดนอะไรมา”
“ปืน แค่ถากๆ ตื่นเต้นอะไร”
น้ำเสียงตื่นตกใจเหมือนเขาจะตายในนาทีข้างหน้านี้แล้ว ชีวิตนายใหญ่กับธุรกิจเสี่ยงตายประเภทนี้ การบาดเจ็บและถูกปองร้ายเป็นเรื่องธรรมดา
“ตื่นเต้นบ้าอะไร ผมตกใจต่างหากเล่า นี่มันเมืองหลวงหรือบ้านป่าเมืองเถื่อน ทำไมถึงได้ใช้ปืนกันเหมือนของเล่นแบบนี้”
“ถามชั้นเหรอ”
“ถ้าคุณตอบผมได้นะ ผมก็ยอมรับว่าถามคุณ”
อยากจะหัวเราะให้ดังที่สุดในรอบสัปดาห์ แต่แผลแค่ถากๆอย่างที่บอกโลมไปมันอักเสบจนเริ่มตึงๆ จึงได้แค่อมยิ้มและหัวเราะแบบไร้เสียงอยู่ในใจเท่านั้น เด็กนี่ใจกล้าบ้าบิ่น ใจนักเลง แต่พอตกใจก็สติหลุดยอมรับความรู้สึกออกมาตรงๆ จะเรียกหมอนี่เป็นตัวสร้างสีสรรก็ดูจะใจร้ายใจดำเกินไป
“ที่นายเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดา”
“บ้าไปแล้ว พวกคุณมันบ้า ถ้าแค่นี้เรื่องธรรมดา แล้วเรื่องไหนคือเรื่องใหญ่ ไม่ต้องรอให้ใครสักคนตายก่อนหรือไง”
“ถ้าใครคนนั้นคือชั้น ก็คงใช่มั้ง แล้วตกลงเกิดอะไรขึ้น”
จริงๆแล้วแค่อยากจะเดินมาตรวจตราความเรียบร้อยอย่างที่เคยทำ ไม่ได้ตั้งใจจะมาเจอโลมวิ่งหน้าตั้งออกมาเหมือนคนไร้สติขนาดนี้ ใจกระตุกไปถึงจะมีใครกล้าบุกถ้ำเสื้อ แต่ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหนของอาณาจักรแห่งนี้ ความปลอดภัยรัดกุมเข้มแข็งจนยากที่จะฟันธงว่าจะมีใครกล้าเสี่ยงเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ แต่ต้องยอมรับว่ามีข้อยกเว้นเรื่องหนอนบ่อนไส้ นี่คือสิ่งที่เขาต้องกำชับลูกน้องให้คอยระวังเรื่องนี้มากที่สุด
“เอาไว้ผมจะเล่าคุณทีหลัง คุณไปหาที่ทำแผลก่อนเถอะ บอกตรงๆ ผมไม่ชอบเลือด ตามผมมานี่”
กล้าออกคำสั่งให้นายใหญ่เดินตามหลังมา ลืมนึกไปเลยว่าหนทางที่กำลังหันหลังกลับไปมีใครอยู่ที่นั่น และคนนั้นคือคนที่ผมผลักเค้าเต็มกำลังแล้ววิ่งจากมา จะเรียกว่าทำร้ายร่างกายเจ้าหน้าที่ของที่นี่ก็ไม่ผิด
“หยุดเดินทำไม”
“ลูกน้องคุณไปไหนหมด นายบาดเจ็บทำไมไม่มาดูแล”
“ไม่มีใครรู้หรอก และมันจะเป็นความลับอยู่อย่างนั้นถ้าเลือดไม่ไหลออกมาจนนายเห็น”
“พูดเป็นหนังการ์ตูน นายใหญ่โดนยิงลูกน้องผู้คุ้มกันไม่รู้เนี่ยนะ คุณไม่ไล่ออกเลยเหรอ”
“ฝ่ายตรงข้ามเค้าวางแผนไว้แล้ว แผลนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก แล้วที่ที่ชั้นไปก็เสียงดังอึกทึกครึกโครม ฝ่ายนั้นใช้ปืนไร้เสียงน่ะ”
“แสดงว่าคุณรู้ตัวสิว่าถูกปองร้าย เพราะกระสุนไม่ได้ฝังใน มันแค่ถากๆ”
ถึงจะแค่ถากๆแต่สำหรับผมแล้วมันก็ยังน่ากลัวอยู่ดี เขม่าตะกั่วยังเป็นเป็นฝุ่นดำจับรอบๆปากแผลอยู่เลย
“ถึงจะมีคนคอยคุ้มกันก็ต้องระวังตัวเอง”
“เหอะ ว่าแต่ไปห้องคุณแทนได้มั้ย ไม่ต้องมองผมอย่างนั้นเลย คุณไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอว่าตัวเองบาดเจ็บ ถ้าลูกน้องคุณรู้สึกผิดแล้วยิงตัวตายรับผิดชอบที่พลาดต่อหน้าที่ขึ้นมา ผมจะมีบาปติดตัวตามคุณไปด้วย”
“กลัวบาปสนใจบุญด้วยเหรอ”
“เอ๊ะ ผมก็คนนะคุณ”
“หึหึ ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
สิ่งแรกที่น่าทึ่งสำหรับผมที่มีต่อนายใหญ่รากหญ้า คือความกล้าแกร่งของผู้นำนี่แหละ สำหรับเขาเรียกแผลนี่ว่าแค่ถากๆ แต่สำหรับผม บาดแผลและสภาพที่เห็นไม่ได้น้อยตามปากมันพูดเลย ดูจะน่ากลัวด้วยซ้ำ แผลไม่ได้เหวอะหวะ แต่ก็ไม่ได้มีความสวยงามหรือคมเฉียบเหมือนตอนที่ผมโดนมีดเหลาดินสอบาดตอนเรียนประถมเลย ขนาดมันบาดเนื้อแค่นิดเดียว ทั้งเจ็บทั้งปวดอยู่หลายวัน ความอดทนที่ตัวเองคิดว่าสูงเสียดฟ้ายังต้องแอบหลบไปน้ำตาเล็ดในห้องน้ำ แต่นายใหญ่กลับเป็นฝ่ายเดินนำหน้า แผ่นหลังตรงขยายกว้าง สีหน้าไม่แสดงอาการเจ็บปวดหรือมีพิรุธให้ลูกน้องหน้าโถงลิฟท์สงสัยเลยสักนิดเดียว จวบจนถึงห้องส่วนตัวและทรุดนั่งบนเก้าอี้เขาก็ยังเป็นนายใหญ่คนเดิม สถานะนายใหญ่ทำให้คนกวนประสาทคนหนึ่งสะกดสายตาผมได้ขนาดนี้เลย นี่คือเรื่องเหลือเชื่อเรื่องแรกของตัวเองที่ค้นพบ
“คุณ ถอดเสื้อสิ”
“อื้อหือ ใจร้อน”
มันมองมาด้วยสายตาแบบนี้อีกแล้ว สายตาที่ทำให้อยากเอานิ้วจิ้มตามันให้บอดไปเลย
“ผมหมายถึงจะได้ทำแผลให้ถนัดๆไง คุณคิดอะไรของคุณอยู่น่ะ”
“ชั้นคิดในสิ่งที่นายเองก็รู้ ไม่งั้นเลือดคงไม่ขึ้นหน้าหรอกใช่มั้ย ชั้นมั่นใจว่านายไม่ได้กำลังโกรธแน่ๆ”
“ถ้าคุณไม่หยุดเดาความรู้สึกผม มันก็ใกล้จะถึงความรู้สึกนั้นแล้วล่ะ”
เนื้อผิวภายในของนายใหญ่ระฟ้าตอนที่พินิจมองภายใต้แสงไฟแล้วรู้สึกหน้าร้อนวูบวาบ มัดกล้ามเนื้อแน่นแยกส่วนชัดเจนว่าไหนหน้าอก ไหนกล้ามท้อง แต่ไม่ได้โป่งนูนจนเว่อเป็นส่วนๆเหมือนพี่อั้มที่ผมมองผ่านเสื้อพอดีตัวในระยะประชิด อกข้างซ้ายเหนือราวนมมีรอยถากเป็นทาง เลือดสีแดงสดยังกลบบาดแผลและไหลซึมนิดๆตลอดเวลา
ผมกล้าแตะต้องสัตว์เลื้อยคลานทุกประเภท ไม่กลัวแมลงสาบ ไม่กลัวจิ้งจก กิ้งก่าตุ๊กแกหรือสัตว์ที่ติดทอปเท็นคนเห็นแล้วกลัวทุกชนิด แต่ผมกลัวเลือด ยิ่งมันชัดเจนใกล้ตาขนาดนี้ยิ่งรู้สึกหวิวๆในอก มันวูบโหวงตัวเบาหวิวยังไงไม่รู้ เหมือนอากาศรอบๆตัวผมมีน้อยลง ไม่เพียงพอที่จะใช้หายใจ
“ผมจะต้องทำยังไง”
แทบจะพ่นพรวดคาร์บอนไดออกไซด์ออกมาแบบไม่เกรงใจว่าจะหักหน้าปอดแต่อย่างใด คนที่กล้าออกคำสั่งให้นายใหญ่ถอดเสื้อ เดินนำมาที่ห้องพักผ่อนและทำงานส่วนตัว คนที่ปราดเปรียวเจ้ากี้เจ้าการเรื่องทั้งหลายแหล่ถามว่าต้องทำยังไงต่อ ถ้าไม่สวมหัวโขนนายใหญ่ ระฟ้าก็อยากจะเอาหัวโหม่งโต๊ะตายเหมือนกัน
“นายบอกว่าจะทำแผล”
“นั่นแหละที่ผมจะทำ แต่มันต้องเริ่มต้นยังไง”
ความรู้สึกคือตัวเองกำลังกระชากหัวโขนนายใหญ่ระฟ้าทิ้งแล้วถอนหายใจหนักหน่วง นอกจากซ่อมรถแล้วหมอนี่ทำอะไรเป็นบ้างเนี่ย
“ล้างแผลเอาเขม่าดินปืนนี่ออกก่อน”
พ่นขั้นตอนบอกมันอย่างปลงๆ ถ้ายกหนี้ให้เรื่องนี้จะจบลงอย่างสวยงามมั้ย เขาจะเหนื่อยกายและใจน้อยลงกว่านี้หรือเปล่า
“แล้วอุปกรณ์ทำแผลคุณอยู่ไหน”
“ไม่มี”
“อ้าว แล้วปกติคุณทำแผลยังไง”
“ตามคุณหมอประจำของที่นี่ คุณหมอจ๋าที่มาตรวจสุขภาพวันนั้นไง นายจำได้หรือเปล่า”
ใครจะจำคุณคนสวยที่ตัวเองเดินชนจังๆหน้าร้านอาหารไม่ได้บ้าง ในเมื่อวันนั้นคนที่ไปด้วยกับเธอมองมาอย่างกับผมพยายามฆ่าเธอต่อหน้าสาธารณชนซะอย่างนั้น แถมความโดดเด่นกับตำแหน่งของเธอยิ่งตอกย้ำความทรงจำว่ายังไงก็ไม่ลืมง่ายๆ เหมือนเพียงแค่มีลมพัดผ่านกองเถ้าถ่านก็ติดไฟ ความจำนั้นของผมก็เหมือนกัน
“งั้นคุณก็โทรตามคุณหมอ”
“ได้ไง ถ้าคุณจ๋ารู้ การ์ดก็ต้องรู้ ถ้าการ์ดรู้เรื่องราวก็จะบานปลายใหญ่โต ถ้าเรื่องแดง จากคนห้อมล้อมชั้นเหมือนเจ้าพ่อมาเฟียหนังฮ่องกง 4 คนล้อมหน้าหลัง ก็จะถูกเพิ่มเป็นกองกำลังอะไรสักอย่างทันที ชั้นรำคาญสภาวะแบบนั้น”
“โอเคๆ ผมจัดการให้ก็ได้”
“ในตู้ใส่ของใต้อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ อาจจะมีพวกยาสามัญประจำบ้านอยู่ น่าจะมีอุปกรณ์ทำแผลง่ายๆมั้ง”
ฟังมันอธิบายอะไรยาวๆแล้วผมปวดหัว หันหลังให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ตำแหน่งที่ว่ามามีกล่องยาสามัญประจำบ้านกล่องน้องๆจากลังเบียร์อยู่จริงๆ ในนั้นมีอะไรบ้างก็ไม่รู้ คุ้ยมาแค่แอลกอฮอลล์ล้างแผล สำลี แล้วก็เบต้าดีนเพื่อนสนิทในวัยเด็กของผม
นายใหญ่นั่งเอนหลังพิงต้นคอกับพนักเก้าอี้ สิ่งที่บอกให้รู้ว่าไม่ได้หลับคือเก้าอี้ยังเหวี่ยงไปมาเหมือนคนนั่งกำลังทอดอารมณ์
“คุณ ผมเจอแค่นี้”
“อืม แค่นี้ก็พอแล้ว แผลถลอกๆแบบนี้ พรุ่งนี้ก็หาย”
“ถ้าไม่หายละก็ น้ำหนองไหลหนอนไชแผลคุณแน่ๆ”
“จินตนาการได้เพ้อเจ้อมากไปนะ”
“งั้นคุณก็นั่งนิ่งๆสิ เลิกหมุนเก้าอี้เล่นเป็นเด็กๆได้แล้ว”
“โอ๊ะ”
“เจ็บเหรอ”
มือชะงักค้างใจหล่นหายไปที่ตาตุ่ม เสียงอุทานเหมือนคนถูกทรมานซ้ำจนเจ็บปวด
“เปล่า แอลกอฮอลล์มันเย็นน่ะ ร่างกายมันเลยปรับอุณหภูมิตามไม่ทัน”
ไม่เคยทำแผลให้ใครมาก่อนนอกจากทำให้ตัวเอง เลยกะน้ำหนักมือที่ลากก้อนสำลีชุบแอลกอฮอลล์บนแผลไปมาไม่ถูก
“เจ็บหรือเปล่า”
“ไม่เจ็บแต่แสบ”
“แล้วสองความรู้สึกนี้ต่างกันยังไง”
“ตั้งใจจะกวนกันหรือไง อย่าคิดว่าล่วงรู้ความลับนายใหญ่แล้วจะทำอะไรก็ได้นะ”
คิดไปโน่น คนถูกกล่าวหาเองยังไม่คิดไปไกลขนาดนั้นเลย ย่นจมูก แบะปากและแลบลิ้นในอากาศใส่มัน ไอ้คนหลงตัวเอง บ้าอำนาจอย่างที่สุด
“โอ๊ย คราวนี้เจ็บ กดน้ำหนักลงแบบนั้นแผลช้ำหมดสิ พรุ่งนี้แทนที่แผลจะสมาน ก็จะม่วงจนเขียว ดูไม่จืดอะ”
“ผมขอโทษ ยังกะน้ำหนักมือไม่ถูก”
“แล้วตกลงนายวิ่งหนีอะไรออกมา”
อุตส่าห์หว่านล้อมคุยเรื่องอื่นร้อยแปดพันเก้า แต่มันก็ความจำดีวกเข้าเรื่องนี้จนได้
“วิ่งหนีครูที่เจ้เชอรี่ให้มาสอน”
“ครูเหรอ”
“อืม ชื่ออั้ม เห็นบอกว่าเป็นซุป’ตาที่นี่หลายปี”
“อ๋อ แล้วเค้าสอนอะไรให้ล่ะ ถึงได้วิ่งออกมาเหมือนโดนผีหลอกอย่างนั้น”
“เค้าไม่ได้สอน เค้ากำลังทำตัวอย่างให้ดูมั้ง โอ๊ย คุณจะบีบข้อมือผมทำไม ยังล้างแผลให้ไม่เสร็จเลยนะ”
“อั้ม มันทำยังไงกับนายบ้าง”
“ก็เหมือนกับที่คุณทำ กอด หอมแก้ม จะ”
“พอแล้ว เอาเบต้าดีนมาหยอด ปิดปากแผลแล้วก็ออกไปได้แล้ว”
“อะไรกัน พอเสร็จแล้วก็ไล่เลยเหรอ”
ใจดำชะมัด คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วงเห็นว่าโดนทำร้ายได้แผลกลับมา พอหมดประโยชน์แล้วก็เฉดหัวไล่ส่ง แบบนี้เค้าเรียกว่าไม่สำนึกชัดๆเลย
“แล้วนายอยู่ในฐานะที่ต่อรองได้เหรอว่าจะอยู่ที่ไหนในเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แห่งนี้”
ปลายมือหยุดอยู่แค่จับขวดยาเบต้าดีน ไม่ทันจะหมุนเกลียวเปิดฝา ถ้อยคำที่ตอกย้ำสถานะตัวเองก็เตือนความจริงทันที ป้ายยาจนทั่วแผลแล้ว ปิดทับด้วยผ้าก็อชบางๆ อุปกรณ์ที่เหลือถูกเก็บเข้าที่มันอย่างเดิม แล้วก็เดินออกไปตามคำสั่ง
“จะไปไหน”
“กลับบ้านครับ”
เดชะบุญที่นาฬิกาได้เวลาเลิกงานของนายโลมฝึกหัดอย่างผมพอดี
“รออยู่นี่ก่อน ล้างหน้าแป๊บเดียวแล้วจะไปส่ง”
ไอ้นายใหญ่รากหญ้ามันอยู่ในอารมณ์ไหนของมันวะ ลูกกระสุนถากเนื้อจนอารมณ์แปรปรวนหรือยังไง เมื่อกี้มังกรที่ไหนมันพ่นไฟไล่ผมอยู่หยกๆ ลมหายใจเจือกลิ่นหอมจางๆของน้ำยาบ้วนปากยังลอยฟุ้งเตะจมูกไม่ทันจาง มันก็พลิกลิ้นจนตามอารมณ์ไม่ทัน
“ไม่เป็นไรครับ ผมโตแล้ว แล้วก็เป็นผู้ชาย คงไม่เสี่ยงที่จะโดนใครฉุดกลางทางแน่ๆ”
“แล้วคิดว่าที่ก่อเรื่องเอาไว้คืนนี้จะผ่านด่านเจ้เชอรี่ไปได้ง่ายๆเหรอ”
คำขู่ทำให้ทิฐิในใจทิ้งดิ่งลงต่ำสุดของมาตรวัดที่จินตนาการเอาเองว่ามันมี ดูเหมือนพี่อั้มจะเป็นคนโปรดของเจ้เชอรี่นั่นมาก ถ้าหากรู้ว่าโลมทำร้ายร่างกายคนโปรดและยังเกเรหนีเรียนอีกล่ะก็ คงไม่แค่หูชาแน่ๆ เจ้อาจจะมีมาตรการฝึกผมโดยเฉพาะแบบรวบรัดขั้นตอน และสิ่งเดียวที่ทำให้ผมผ่านด่านออกไปเพื่อกลับบ้านได้ก็คงจะไม่พ้นนายใหญ่ของที่นี่ ถ้าเดินตามนายใหญ่ออกไป เจ้เชอรี่ไม่แม้แต่จะเปิดปากถามแน่ๆ
“อย่านานก็แล้วกัน พรุ่งนี้ผมต้องเข้าอู่แต่เช้า”
รู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นนาย แล้วตัวเองก็เปรียบได้แค่ฐานะบ่าวไพร่แต่ก็ไม่วายอวดดีออกคำสั่งกลายๆ นายใหญ่ลับหลังเข้าห้องน้ำไปไม่นานก็ออกมาด้วยใบหน้าแช่มชื่นกว่าเมื่อกี้มาก เสื้อเชิ้ตแขนสั้นถูกสวมทับตัวเดิมที่ถอดทิ้งไปเมื่อครู่
“ถ้าการ์ดถาม”
มันน่าสงสัยน้อยซะที่ไหน นายใหญ่ไม่ได้ใส่เสื้อตัวเดิมออกมา
“ถ้าพวกนั้นกล้าถามล่ะก็นะ หึ”
นั่นสินะ เกือบลืมไปว่าคนตรงหน้านี้คือนายใหญ่ คือผู้เป็นพระเจ้าของที่นี่ ใครจะกล้ากับนายถ้ายังรักชีวิตตัวเองและห่วงครอบครัวที่อยู่ข้างหลัง
“ความจริงผมกลับบ้านเองได้”
“รู้แล้ว แต่นายข้องใจอะไรถ้าชั้นจะไปส่ง”
แล้วนายใหญ่ไปส่งพนักงานชั้นล่างเป็นเรื่องปกติตั้งแต่ตอนไหน ไอ้เหน่งบอกว่าเพื่อนมันที่เคยทำงานที่นี่ได้เห็นนายใหญ่แค่ไม่กี่ครั้งเพราะนายไม่เคยลงมาสุงสิงกับลูกน้องคนไหน แล้วผมจะเป็นคนแรกที่ถูกคนในนี้เพ่งเล็งนอกเหนือจากการ์ดคุ้มกันนายหรือเปล่า
“คิดอะไรอยู่”
แม้แต่ความคิดก็ยังไม่มีอิสระเมื่ออยู่กับนายใหญ่รากหญ้าห่าเหวนี่เลยคิดดู
“ไม่ได้คิดอะไรครับ”
“แต่คิ้วนายขมวด”
“ถ้าคุณเห็นผมกระพริบตา คุณจะเกิดคำถามกับผมอีกมั้ย”
“ไม่เกิดคำถามกับนายหรอก แต่จะเกิดคำสั่งให้ตัดตาข้างที่มันกระพริบทิ้งเสีย”
เด็กบ้าอะไรช่างยอกย้อนได้แบบเถียงคำไม่ตกฟากขนาดนี้ ไหนว่าเรียนมาน้อย แต่คำพูดคำจาฉลาดเป็นกรดนัก หรือหมอนี่มีพรสวรรค์ด้านดักคอคนจริงๆ
บาดแผลที่โดนมาวันนี้อาจจะอักเสบจนฟุ้งซ่านไปแล้วก็ได้ สถานการณ์ที่เพิ่งผ่านมาร้อนๆไม่ควรจะออกไปไหนนอกเขตอาณาจักรแห่งนี้ แต่สิ่งที่มาดลใจให้ไปส่งหมอนี่ที่บ้านเพราะเขาเองก็อยากจะรู้อะไรบางอย่าง ย้ำกับตัวเองหนักๆว่าไม่ใช่วิถีชีวิตของหมอนี่แน่ๆที่เขาอยากรู้ แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่นายใหญ่อย่างตัวเองจะต้องไปสืบข่าวศัตรูด้วยตัวเอง เรื่องแค่นี้สั่งลูกน้องคนไหนเอาก็ได้
สุดท้ายนอกจากนายใหญ่และลูกน้องขัดดอกแล้วก็ยังมีการ์ดตามมาคุ้มกันอีกหนึ่งโขยง ถ้าจะไปอย่างมีนัยยแอบแฝงก็คงจะถูกอีกฝ่ายจับได้แน่ โลมเองก็นั่งเงียบมาตลอดทางหลังจากบอกทางคนขับรถแล้ว
ไม่รู้อะไรอีกนั่นแหละที่มาดลใจรั้งข้อมือโลมเอาไว้
“อั้มไม่ได้ทำอะไรนายมากไปกว่าแตะต้องนิดๆหน่อยๆใช่มั้ย”
ไม่ต้องมีคำตอบอะไรความอบอุ่นก็แล่นขึ้นมาฉาบทับใจอย่างประหลาด หมอนั่นแค่พยักหน้าให้แล้วเดินกลับเข้าบ้านไปแค่นั้น มวลอากาศที่หนักอึ้งอยู่ในอกก่อนหน้านี้สลายกลายเป็นลมที่แค่หายใจทิ้งออกมาก็หาย
“ไปไหนต่อครับนาย”
“กลับ”
๐ มีคนบ่นว่าค้าง คนเขียนเองก็ค้าง เลยนั่งปั่นมาลงอีกตอน เป็นเรื่องที่หลายคนจะต้องแปลกใจในความขยันของคนเขียนแน่ๆ :laugh:
๐ เรื่องพี่สิงห์ใกล้จบแล้วค่ะ แต่ที่ดองเพราะมัวแต่เห่อแต่งเรื่องนี้ไง :sad4: แต่จะเอาลงให้ในเร็ววันนี่แหละค่ะ
๐ คนเขียนสั่งทำเรื่องเด็กป่าทุกขั้นตอนแล้ว สั่งตามจำนวนคนโอนเงินและเผื่อขาดมาเพียง 15 ชุดค่ะ ที่ต้องบอกแบบนี้ก็เพราะว่า ถ้าใครที่กะว่าโอนเงินก่อนแล้วค่อยแจ้งกับคนเขียน ให้ถามก่อนนะคะว่ายังเหลืออยู่ไหม เพราะถ้าโอนมาแล้วไม่ทัน คนเขียนจะโอนเงินคืนและหักค่าโอนนะคะ เมลล์ไปถามก่อนโอนนะ บางคนมั่นใจว่าคนเขียนสั่งมาเผื่อแน่ๆ เลยชะล่าใจโอนมาแล้วแจ้ง คนเขียนสั่งเผื่อก็จริงค่ะ แต่ไม่ได้เยอะเพราะไม่วางขายที่ร้านไหนแล้วนะคะ
๐ เห็น IZE มาหัวเราะกับประโยคที่ว่า หน้ากูจอยเหรอ แล้วอายอะ ซุ่มอ่านไม่บอกกันเลยนะ :z3: ที่อายเพราะ คนเขียนมักจะเอาประโยคหรือคำพูดในกลุ่มเพื่อนพ้องน้องพี่ที่เราใช้คุยกันเนี่ยแหละมาแต่งนิยาย เด็กๆบอกว่า อ่านนิยายป้าเหมือนได้ยินป้านั่งเล่าให้ฟัง สำนวนของบทพูดจะเหมือนๆเวลาพวกเราคุยกันนี่แหละค่ะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่เข้ามาอ่าน และเริ่มมีคนติดนายโลมแล้ว ฝากเรื่องคำผิดด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ TRomance
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
มันมีอะไรลึกลับซ่อนเงื่อนกันน๊อออออ
-
o13 o13อิอิ
-
หวงก็บอกกก :angry2:
จะได้ไปช่วยสู่ขอน้อง :man1:
-
มารอต่อจ้า รักน้องโลมจัง :bye2:
-
เป็นห่วงละซิ ถึงถามไปอย่างนั้น
แต่ได้คำตอบแล้ว กลับไปนอนหลับได้แล้วนะ 555555 :o8:
-
ตามเก็บสองตอนล่าสุด...
เมื่อไหร่จะรักกันซักทีน๊า...อยากอ่านตอนหวานๆ ของนายรากหญ้ากับน้องโลมแว้ววววว
คนเขียนอย่าหายไปนานๆ อีกเลยนะค๊า... :sad4:
-
ตามมาอ่านได้อีกเรื่อง
ฮ่าๆๆ
ชอบนายเอกสไตล์โลมจังค่ะ น่าร๊ากกก
นายรากหญ้าก็แบบว่าจะมาเฟียไปไหนนน
-
รักคนแต่ง จุ๊ฟ!!
นายโลมน่ารักจังเล ย ย
อยากเอาไปนอนกก 555
นายใหญ่ก็อยากน๊า...
แต่คงโดนประหารซะก่อน เหอๆ
รอตอนต่อไปเจ้า +1 +เป็ด +ใจ♥
:L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ระฟ้าไม่สงสัยตัวเองเลยหรอ ว่าทำไมถึงได้สนใจนายโลมคนนี้จังอ่า อิอิ
ถ้าโลมโดนมากกว่านี้จะทำยังไงอ่า :sad4: เค้าไม่ยอมน่า
จะรอตอนต่อนะคะ ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้คนอ่านค้างนานๆ :pig4:
-
ระฟ้าโล่งอะดิ นึกว่าน้องโลมจะโดนฟาดไปแระ อิอิ
-
นายมาส่งลูกน้องทำไมอะ อยากรู้ๆๆ....
มาเซอร์เวย์ที่อาศัย (เจ้าตัวบอกว่าใช้ลูกน้องมาก็ได้)
มาเป็นตัวกันชนให้จากเจ๊ (แค่บอกก็พอมั้ง รึเปล่า?)
หรือมาเพราะเป็นห่วง (อันนี้ก็ไม่ทราบเป็นไงนะ :laugh: )
ติดตามตอนต่อไปปปปปป ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
แอบหวงน้องเค้าก้อบอกเค้าไปสิ คุณระฟ้า :o8:
-
นายออกจะเปนห่วงโลมนนะ
แต่โลมก้เปนห่วงนายยย
-
แล้วมันหายค้างตรงไหน?
โฮววววววววว อ่านตอนนี้แล้วมือไม้่อ่อนแรง ไม่มีแรงจะพิมพ์ = =
ปล.นายใหญ่ขี้หวง อิอิ
-
ก็คนมันรักอ่ะ ทำไง สุดท้ายก็ได้แค่เป็นห่วง
นายหญิงครับดูแลตัวเองให้รอดพ้นจากเงื้อมมือมารน่ะ
ก็นายใหญ่มันจะคุ้มกันได้ไปนานเท่าไหร่กัน
วันดีคืนดีมันอาจยกเราให้ใครก็ไม่รู้
น่าสงสารชีวิตนายโลม...กะซิก..กระซิก..กระซิก
:n1: :n1: :n1:
-
กว่าจะอ่าน + แก้คำผิดจบเล่นเอาข้ามวันไปเลย
เมื่อคืนเครื่องเดี้ยงก่อนคนอ่าน เลยต้องมาต่อตอนเช้า :เฮ้อ:
ตอนนี้น้องโลมช่างน่ารักเกิน ถึงกับลืมตัวสั่งนายใหญ่ฉอดๆ :m20:
แต่นายใหญ่ก็แอบมีหึงนะจ้ะ :z1:
นี่ถ้าพี่อั้มทำมากกว่านี้ ซุป'ตาก็ซุป'ตาเถอะ มีสิทธิ์โดนเครื่องประหารหัวสุนัขแน่ๆ :haun5:
แก้คำผิดจ้า...
ไม่คิดว่าจะหนีเสือปะจรเข้ขนาดนี้!! ==> จระเข้
เอาไว้ผมจะเล่าคุณทีหลัง คุณไปหาที่ทำแผลก่อนเถอะ ==> เล่าให้คุณ
เขม่าตะกั่วยังเป็นเป็นฝุ่นดำจับรอบๆปากแผลอยู่เลย
เสื้อเชิ้ตแขนสั้นถูกสวมทับตัวเดิมที่ถอดทิ้งไปเมื่อครู่ ==> แทน ?
ถ้าจะไปอย่างมีนัยยแอบแฝงก็คงจะถูกอีกฝ่ายจับได้แน่ ==> นัยยะ
แถม
คนเขียนสั่งทำเรื่องเด็กป่าทุกขั้นตอนแล้ว ==> เด็กป๋า (น้องโจมกลายเป็นเด็กป่าของทาร์ซานไปแล้วววววว)
-
ห่วงเขาก็บอกดิ
-
นายรากหญ้าหึงล่ะสิ อิอิ o18
ขอบคุณมากจ้า :pig4:
-
สงสัยนายใหญ่จะเริ่มหวง
-
:z1: :z1:
เอาละเว้ยชักเริ่มเห็นเค้าลางและ
นายใหญ่ค่ะมีไรแอบแฝงไหมเนี๊ยะ
โลมของเราก็น่ะช่างเป็นคนดีเหลือเกิน มีห่วงนายใหย๋ด้วยอ่ะ :-[ :impress2:
-
:z13:
+1
-
“อั้มไม่ได้ทำอะไรนายมากไปกว่าแตะต้องนิดๆหน่อยๆใช่มั้ย”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จะตายกับคำพูดคำนี้แหละคร๊าาาาาาาาาาาาา
ทั้งหวงทั้งห่วงแต่ไม่แสดงออกเลยอ่ะนายใหญ่
ระวังอกแตกตายนะคะ เอ๊ะหรือว่ายังไม่รู้ตัว อิอิ
-
อุ๊ยยยยยยยยเป็นห่วงซึ่งกันและกัน
-
ระฟ้า เริ่มรู้ตัวแล้วอะดิ
รีบๆนะเดี๋ยวจะไม่ทันการ...ฮ่าๆๆๆ
-
หึหึ เริ่มหวงแล้วเหรอ ระฟ้า เกือบไปแล้วนะ o18
-
อ้ายยยยย
อ่านตอนนี้แล้วขะเริน(เขิน)สุดใจ ♥
แหมนายครับ หวงก็บอก ชอบก็เอา(?)เลยย
อย่าชักช้า เดี๋ยวเสร็จโจรนะ อิอิ
-
ลุ้นๆๆ
-
:กอด1:
-
ระฟ้าเป็นห่วงโลมก็บอกมาเถอะ
ปล.อยากเห็นโลมกับระฟ้าหวานกันไวๆจัง :o8:
-
โดนยิงที่ไหนมาเนี่ยยยยยยยยยยยยย
แปลกเล็กๆ ที่การ์ดไม่รู้โดนยิงแบบเป็นแผลแต่บอกว่ามีคราบเขม่าที่ปากแผล นี่มันจ่อยิงระยะประชิดเลยนะ
แล้วแผลโดยยิงยังไงก็ไม่รอด มันต้องขูดเนื้อไหม้ออก
รอวันพรุ่งนี้หนองมหาศาลและไข้จะมาเยือนเจ้านายแน่นอน
คิดค่าทำแผลส่วนตัวเพื่อหักหนี้กับไปเลย...... เค้าอยากเห็นตอนให้ยาแก้ปวด อิอิ
-
แก้อาการค้าง ของเมื่อวานได้ชงัดนักแล
ขอบคุณ ขอบคุณ o13
-
ป้าบบ..
ถ้าขนาดนี้แล้วระฟ้ายังไม่รู้ตัวเองอีกนี่คงโง่เต็มที่
-
:เฮ้อ: ก็ยังค้างต่อไป แต่ก็ยังดีกว่ากินมาม่า ระฟ้าค่ะถ้าอยากจะหายกังวลเรื่องหนอนบ่อนไส้ ก็ทำให้หนอนเป็นฝ่ายเดียวกะตัวเองซะซิ ทำให้อยู่ในอาณัติของตัวเองซะ เอามาไว้ใกล้ตัว ไม่ให้สุงสิงกะคนที่เป็นศัตรู ตัดช่องทางการเข้าถึงของศัตรูไปอีกทาง
แต่ตอนนี้น่ารักอ่ะ :pig4:
-
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณระฟ้าคะ เพิ่งมาหวงตอนนี้ไม่ช้าไปหน่อยหรอ
ดีนะที่น้องโลทของชั้นไม่ได้โดนทำอะไรมากมายอ่ะ
ถ้าเกิดมันปถึงขนาดนั้นแล้วจะทำยังงายยยยยย !!!!!!!!
-
อ๊าาา เอาละเหวยย
รีบๆเผด็ดศึกสิคุณระฟ้า เดี๋ยวก็โดนตัดหน้าหรอก !!
-
แอบห่วงน้องโลมแล้วใช่ม่ะล่ะ ๆ
หุหุ
-
ระฟ้าหวงโลมก็บอกมาเหอะ :m12:
มีไปส่งบ้านด้วย ชักจะหวานกันมากขึ้นทุกวัน :-[
-
จะรักกันได้ยังไงน้า
อยากรู้จริงๆ
:z2: :z2: :z2:
-
ตอนเก้าแอบกลัวพี่อั้ม
พี่อย่ามาติดใจโลมนะ คนนี้หวง(ไว้ให้นายใหญ่คนเดียว)
ตอนสิบมีไปส่งบ้านด้วย ><
อยากรู้หรือว่าอะไรกันแน่ค้าาา
-
:L2:
ถึงจะแค่ถากๆแต่สำหรับผมแล้วมันก็ยังน่ากลัวอยู่ดี เขม่าตะกั่วยังเป็นเป็นฝุ่นดำจับรอบๆปากแผลอยู่เลย
ไม่มีความรู้ด้านนี้นะ แต่เคยได้ยินแต่เขม่าดินปืน
ตรวจกันอยู่ 2 แห่งคือที่มือ ว่าได้ยิงปืนรึเปล่า กับปากแผล เพื่อตรวจสอบระยะใกล้ไกลในการยิง
แล้วทีนี้นายรากหญ้าโดนยิงถากๆ เข้าที่อก ก็สงสัยว่ามันถากไปยังไงเสื้อไม่ขาดรึ (ถ้าเสื้อขาดการ์ดมันก็ต้องเห็น)
อ้างอิง http://www.ifm.go.th/2010/index.php?option=com_content&view=article&id=34:lesson&catid=43:2010-09-03-03-12-55&Itemid=34
บาดแผลทางเข้ากระสุนปืน....
อาจพบคราบดำของเขม่า(soot)หรือรอยจุดดำของดินปืน(tattooing)รอบบาดแผล ซึ่งข้อนี้เป็นส่วนประกอบเท่านั้น แต่สามารถใช้เป็นเครื่องช่วยบอกระยะยิงได้
ปล. ขออภัยที่เรื่องมาก
-
ระฟ้าเหมือนยังไม่ค่อยรู้ใจตัวเองเลยแฮะ โลมเองก็เหมือนกัน
-
ระฟ้าเปลี่ยนใจกลับมาสอนโลมต่อเถอะ
-
แหมโกรธเชียวนะถึงกับโล่งแค่รู้ว่าโลมไม่ได้โดนไปมากกว่าแตะต้อง
ง่าน่ารักจริงๆโลมต่อปากต่อคำตลอด
-
เอาหละโว๊ย!!! งานนี้มีหึงหวงกันด้วย
ก็ถ้าจะหวงขนาดนั้น ก็จัดการสอนเองซะสิ o3
เก็บอาการหน่อย :laugh:
-
เหอๆๆ แอบหึงเหรอค่ะท่านประธาน~~!!
-
ขอบคุณสำหรับสองตอนติดๆ ไม่ผิดหวังที่รอมานาน o13
ว่าแต่น้องโลมนี่ พอออกมาจากตรอกได้ก็ปล่อยความน่ารักกระจายเลยนะคะลูก
-
เรื่องนี้สนุกดี :impress2:
-
อร๊ายยยยยยยย :pighaun:
นายใหญ่เปนห่วงเปนใยมากเกินหน้าที่รึป่าวคะ?
ถามเหมือนในใจมีอะไรแอบแฝง แอบคิดอะไรอยู่คะ?
นายโลมของเราก้อเหมือนกัน ไหนว่าไม่ชอบนายรากหญ้าไง
ทำไมถึงได้เปนห่วงเปนใยเค้านัก? เค้าถามนิดหน่อยก้อรู้สึกดีขึ้นมาทันที!!
ดูท่าว่าเจ้านายกับลูกน้องคู่นี้จะไม่ธรรมดาซะแล้ว :z1:
-
อยากขอรีเควสตอนต่อไปเลยได้ไหม ฮ่าๆ ขอพี่สิงห์ด้วย อิอิ (โลภมากจริงๆเลยเรา)
-
พี่รากหญ้าหวงน้องโลมเค้าอ่ะดิ :laugh:
อยู่กันสองคนแล้ว จะว่าหวานก็ไม่เชิงเนาะ
ติดใจตรงพี่ชายของโลมนี่แหละ หลอกน้องตัวเองให้เป็นหนอนแน่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2: เหมือนจะไม่ค้างเลย
-
แอบหวงอ่ะดี้้้้้้้้~~อิอิ
-
นายใหญ่..เริ่มรู้สึกกะเค้าบ้างแล้ว o13
-
หวงก็บ๊อก....ก็เป็นคนเทรนซะเองจะเป็นไรไป เน๊อะโลมเน๊อะ
-
:sad4: สงสารหนูโลมเนอะ....แล้วเมื่อไหร่พี่รากหญ้าจะรู้ความจริงอ่ะ :เฮ้อ:
มาบ่อยนะคะ คนเขียน o13
-
พระเอกหนังไทยชัดๆ ปากแข็งใจอ่อนโง่ด้วยแต่รวย
-
ไม่ไว้ใจใครก็สอนเองเหอะนายใหญ่ ^^
-
กร๊ากกกกกกกกกก น้องโลมเด็กดี~ซื่อดีแฮะ แต่ดันปากจัด 5555
แล้วคุณท่านระฟ้านี่ยังไงกันคะ ใจก็เตือนตัวเองว่าไม่ๆๆๆ แต่การกระทำตรงกันข้ามมว้ากกกก ><"
รอตอนต่อไป!!♥
-
นั่นแน่~ นายใหญ่แอบหึงละว๊อย
หึๆ ครึๆ *ยิ้มมุมปาก*
นายหึงๆ กิ๊วก๊าว (^3^)/ << ภาษาอะไรของแกกิ๊วก๊าว
คนเขียนหนีไปนานคนอ่านเลยหนีไปสอบมั่งคะ
แวะมาเล้าโลม(หมายถึงเล้าของนายกับน้องโลม)เจอสองตอนรวดดีใจคนเขียนน่ารัก (T.T)
*หอมแก้ม*
-
น่านนนนนน
เฮียระฟ้า บากเจ็บขนาดนี้แล้ว
ก้อยังอุส่าห์หึงโลมอีกนะเนี่ย ^^
แต่ดีแล้วที่หึง และจะดีกว่านี้ถ้ายอมรับว่า รัก ด้วย
คิคิคิ
-
นั่นแน่ ๆ ... นายระฟ้า .. แอบหวงน้องโลมแ้ล้วอ่ะดิ .. รู้นะ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ
ทำมาเป็นฟอร์มอยู่นั่น ..เห็นเค้าวิ่งออกมาหน้าตาตื่น
แล้วเป็นห่วงอะดิ๊ ..
แบบนี้นะ ก็เป็นคนสอนน้องโลมด้วยตัวเองเลยไม่ดีกว่าหรอจ๊ะ คริคริ ..
-
ระฟ้าซึนนะเราน่ะ
ไล่เค้ากลับพอเค้าจะกลับก็บอกจะไปส่ง
หวงโลมอ่ะเด้..แค่พูดว่าอั้มทำเหมือนที่ตัวเองทำเคืองไล่กลับบ้านเลยนะ
หวงก็เก็บไว้เซ่..
รอตอนต่อไปขอบคุณนะค๊าหนุกมากก.. :)
-
กลับมาเทรนนายโลมเหมือนเดิมเถอะนายระฟ้า
จะได้ไม่ต้องมาถอนหายจริงทิ้งแบบนี้ :laugh:
-
แล้วจะยังกล้าให้อั้มสอนงานโลมต่อมั้ยล่ะเนี่ย แค่แตะนิดแตะหน่อยก็หึงซะแล้ว
หวังว่าที่นายบาดเจ็บจะไม่ใช่พวกของเกียรติหรอกนะ เพิ่งถามข้อมูลจากโลมไปซะด้วย
-
ตอนนี้ไม่ค้าง แถมยังแอบหวานนิดๆอีกด้วยยยยยย
-
หวงมากก็ติวให้เองซะเลยสิคะนายใหญ่ 5555
-
:กอด1:น้องโลม
ท่าทางยังไม่รู้ตัวกันทั้งคู่แหละ ว่ารู้สึกยังไงต่อกัน แต่เนื้อเรื่องเพิ่งเริ่มๆเนอะ รอต่อไปก่อนแล้วกัน
+1 :กอด1:คนเขียน
-
:L2:รักซึมลึก
-
อื้อหือ ซึนจิงๆนายระฟ้า หวงน้องโลมใช่ไหม ไม่งั้นจะถามซ้ำทำไม
หึหึ บอกเจ้ไปเลย ว่าจะสอนเอง เพราะถ้าคิดว่าโลมเป็นหนอนบ่นไส้ทำไมไม่ทำให้หนอนบ่นไส้มาเป็นของตัวเองซะล่ะ เพราะถ้าทำแบบนั้น มันจะเป็นผลดีกว่าใช่ไหมล่ะ? คิดว่าไงนาย^^
-
ตกใจมากที่เห็นตอนใหม่ เข้ามาอ่านอย่างไม่มั่นใจ โอ๊ะตอนใหม่จริงๆด้วย
-
อ้าว เริ่มมีอาการซะแล้ว :haun5:
-
ฮ่วยยยยยยย เมื่อไหร่เค้าจิได้ร่วมขันลงเตียงกันซักทีน่ออ :z2:
:pig4:
-
สถานการณ์เป็นใจให้ไหวหวั่น
นายใหญ่รากหญ้าเสร็จน้องโลมแน่!!!!
-
อิอิ หึงอ่ะดิ
55555555++++++
-
หึงล่ะสิ หึงล่ะสิ นายใหญ่ หุหุ ><
-
นายใหญ่ใจอ่อนแล้ววววว แอบหึง+เป็นห่วงโลมด้วยยย
ดีจังๆๆๆ
-
มีห่วงใย ทำแผลให้กันด้วย
คุณระฟ้าก็มีมาส่งโลมถึงบ้าน
มีอารมณ์เสียนิดหน่อย ที่อั้ม มากอด และจะจูบโลม หึ หึ :haun5:
“อั้มไม่ได้ทำอะไรนายมากไปกว่าแตะต้องนิดๆหน่อยๆใช่มั้ย” ประโยคนี้ได้ใจค่า :m7:
-
นั่น!!! คุณรากหญ้าดูท่าจะมีอาการที่เรียกว่าหวง&หึง นิดส์ๆๆๆๆ :laugh:
แหมๆทำไมจัดการไปซะเลยล่ะจะได้ถูกใจคนอ่าน เอิ๊กๆ! :impress2:
แล้วก็โลมเอ๊ยโลมหัดทำแผลไว้บ้างนะลูกในอนาตดอาจจะได้ทำอีกหลายแผล...อิอิๆ :z1:
PS.รักคนแต่งเสมอ...เมื่อมาลงให้อ่าน....555+
(ชอบที่สุด!! o13 ได้ชื่อว่าเป็นงานของTRomance ซะอย่างใครจะว่ายังไงไม่สนล่ะ หึ!)
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :bye2:
-
โอ๊ยเมื่อไหร่นายระฟ้าจะเข้าใจโลมแล้วแว๋วกันล่ะเนี่ย โฮ่ๆๆๆๆๆ
-
แอบห่วง :o8: :o8:
-
แอบหวง แอบห่วงน้องโลมขึ้นมาแล้วล่ะสินายระฟ้า
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะคนแต่ง
o13 :bye2:
-
แน๊ะๆๆๆ โล่งใจเลยล่ะซิ
ที่พี่อั้มยังไม่ใด้สอนอะไรให้น้องโลมอ่ะ
คุณระฟ้า อิอิ
:laugh:
-
แหมนายระฟ้าแอบห่วงน้องโลมอยู่ก็ไม่บอก :laugh:
-
นายระฟ้าหวงน้องโลมขั้นรุนแรงนะคะ :m12:
ยอมรับมาซะดีๆ
-
นายใหญ่ไปส่งเด็กฝึกงาน แอบคิดไรอยู่
-
นายระฟ้าแอบหวงใช่ไหมเนี่ย
วันหลังต้องมาสอนด้วยตัวเองนะนาย
-
:กอด1:น้องโลม
+1ให้จ๊า :L2:
-
คิดถึงงงงงงงงงง
เมื่อไหร่น้องโลมจะมา
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาดู เข้ามามองหา ระฟ้ากับนายโลม
-
ตอนที่ 11 นายโลมกับรักจนตรอก
ที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือสนามลอบสังหารที่ดีที่สุด
หลักฐานสีตะกั่วเงาวับกลิ้งไปมาบนโต๊ะทำงาน เงาวาบวับเมื่อโดนแสงไฟกระตุ้นอารมณ์ขุ่นแค้นให้กระพือขึ้นสูง มือปืนอาจหาญลงมือระยะประชิด หากสัญชาตญาณการระวังภัยของตัวเองไม่ทำงาน วันนี้ระฟ้าอาจจะดำดิ่งมาอยู่แนวราบกับพื้นดินก็เป็นได้
วันนี้ที่สาขาย่อยที่เขาเข้าไปตรวจงานมีคนพลุกพล่านเพราะในเล้าจน์มีดนตรีแจ๊สมาจัดแสดง ทุกอย่างไม่ได้เกิดจากความประมาทแต่มารยาทในสังคมบอกให้เขาสั่งลูกน้องให้ดูแลห่างๆแทนการประกบหน้าหลังอย่างที่เคยเป็น ไม่อยากให้แขกมาหาความสุขแต่แฝงความกังวลถ้าเห็นว่ามีนักเลงหรือมาเฟียปะปนอยู่ในร้าน เหมือนฝ่ายตรงข้ามจะล่วงรู้นิสัยนี้ของเขาดี ถึงได้ชิงเอาโอกาสทองแบบนี้ลงมือ
การเคลื่อนไหวของคนที่ปะปนอยู่ในเล้าจน์แห่งนั้นที่ต่ำลงมาจากเข็มขัดกางเกงเป็นความเคลื่อนไหวที่ต้องระวังตัวเองอยู่แล้ว เป็นเรื่องจงใจที่เขาเลือกพาตัวเองไปอยู่ตำแหน่งที่เป็นผนังของร้าน เจ้าของกิจการอย่างนายใหญ่ระฟ้าทำไมจะไม่รู้ว่าในผนังของร้านกรุฉนวนดูดซับเสียงอย่างดีเอาไว้ แนวทแยงคือเป้าหมายที่มือปืนเลือกจะลงมือ และมันเป็นแนวที่ทำให้เขาเบี่ยงตัวหลบแนวกระสุนจนโดนลูกหลงแบบฉิวเฉียดได้ทันท่วงที
หลักฐานสำคัญชิ้นนี้ฝังตัวในฉนวนบุผนังให้ได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก หางตาเหลือบไปมองเห็นแผ่นหลังผู้ต้องสงสัยเดินลับไปทางห้องน้ำ เขาไม่จำเป็นต้องเสียเวลาตามให้ลำบาก เพราะหนึ่งในแขกที่ปะปนอยู่ในเล้าจน์แห่งนี้มีฐานะเป็นพี่ชายนายโลมคนใหม่ของร้านตัวเอง ถึงจะแน่ใจว่ามือปืนจะเป็นคนละคนกับพี่ชายของโลม แต่ก็มั่นใจไม่ได้ว่าเขาจะไม่มาด้วยกัน
ฝ่ายหนักกำลังรุกคืบหนักเข้ามาในกิจการที่เขาดูแลอยู่จริงๆ
แต่คนที่ลงมือทำแผลให้ล่ะ จะเกี่ยวข้องกับขบวนการนี้สักแค่ไหน ลูกกระสุนที่เก็บได้นี้เป็นกระสุนเก็บเสียงที่ประกอบขึ้นมาสำหรับปืนพกพาขนาดเล็ก เสียงที่หลุดลอดออกมาจากเครื่องมือสังหารแทบจะไม่ระคายหู ไม่มีใครสงสัยในเรื่องที่เกิดกับนายใหญ่ระฟ้า เสื้อนอกราคาแพงช่วยอำพรางไปได้มาก มันถูกเก็บเป็นความลับจนมาเจอหมอนวดคนใหม่นี่แหละ
เพราะกำลังตกใจกับอาการแตกตื่นของอีกฝ่ายจนลืมดูแลตัวเองให้ถูกจับได้
ก๊อก ก๊อก
“ใคร”
“พงครับนาย”
“เข้ามาได้”
กระดุมเม็ดบนถูกกลัดเข้ารังลวกๆแต่มั่นใจว่าเรียบร้อย บาดแผลเริ่มอักเสบจนตึงไปทั้งหน้าอก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนถึงตายได้ง่ายดายนักเพียงเพราะถูกลูกตะกั่วนี่ฝังเข้าไปในร่างกาย แค่ถากๆยังโดนพิษของมันทำร้ายจนต้องขบฟันระงับเอาไว้จนกรามชา
“อะไรเหรอพง”
เห็นแล้วว่าลูกน้องคนใกล้ชิดถือกล่องอุปกรณ์เล็กๆเข้ามาด้วย แต่กล่องนั้นทึบจนมองไม่เห็นของข้างใน เขาเองก็ขี้เกียจจะเดา
“ผมมาขออนุญาตทำแผลให้ใหม่ครับนาย ของเดิมทำไว้ไม่ค่อยดีนัก”
“รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
“ครับ ผมพลาดที่ตอนนั้นอยู่ไกลตัวนายเกินไป”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ มันเป็นคำสั่งของชั้นเองนี่”
“แต่เรื่องนี้ไม่ควรจะเกิด ถึงนายจะดูแลตัวเองได้และระวังอยู่ตลอดเวลา มันก็เสี่ยงเกินไปครับ เพราะอีกฝ่ายก็จ้องจะทำร้ายนายตลอดเวลาเหมือนกัน”
“หยุดบ่นเถอะน่าพง”
“ครับ”
ประเมินลูกน้องตัวเองผิดไปอย่างจัง นายใหญ่อยู่ในสายตาการ์ดตลอดเวลาจริงๆ เพียงแต่คนที่กันการ์ดออกไปให้ไกลตัวก็คือเขาเอง พงไม่ใช่ลูกน้องธรรมดาๆ แต่เขาเป็นถึงคนที่ปู่ฝากฝังมาให้ดูแลนายใหญ่คนต่อไป ถ้าไม่ใช่พง คงไม่มีใครกล้าแนะนำนายใหญ่อีกแล้ว อ้อ! คงจะมีอีกคนที่กล้าออกคำสั่งกับเขาเหมือนไม่กลัวเกรงและไม่เคยได้ยินกิตติศัพท์นายใหญ่ระฟ้าว่าน่ากลัวแค่ไหนในสายตาคนอื่น
คนที่ทำแผลให้เขาคนนั้น
“ยิ้มอะไรครับนาย”
“เปล่า ไม่ต้องทำแผลใหม่หรอกพง ชั้นทำแผลแล้ว”
“ขออนุญาตครับนาย แต่ที่เด็กคนนั้นทำเอาไว้ไม่สะอาดพอครับ เขม่าดินปืนอาจจะเกาะอยู่ขอบๆแผล ถ้าไม่สะอาด แผลนายจะระบมและอักเสบนะครับ”
บางครั้งพงก็ออกจะรู้มากเกินไป เกินกว่าที่เขาอยากให้เป็น เพียงแต่พงพูดไม่ผิด ตอนนี้เขาเริ่มปวดบาดแผลและตึงไปทั้งหน้าอก แผลไม่ใหญ่แต่ความเร็วและแรงอัดกระแทกแค่เพียงฉิวเฉียดก็เล่นเอาต้องห่อปากกัดฟันตอนที่พงเอาสำลีกดย้ำและเช็ดแรงๆตรงบาดแผล
“ผมให้คนตามประกบคนร้ายแล้วนะครับ ผมขออนุญาตขัดคำสั่งนายเรื่องที่ไม่ต้องป้องกันประชิดตัว”
“จะขัดคำสั่งแล้วจะขออนุญาตทำไม”
“ขอโทษครับ แต่ผมจะเสี่ยงกับชีวิตนายไม่ได้จริงๆ”
“เอาเถอะ ถ้านายก็รู้แล้วเหมือนกันว่าคนลงมือเป็นใคร ก็ตามประกบเอาไว้อย่าให้มันรู้ว่าเรารู้”
“ผมคิดว่าคนที่ลงมือจะถูกเก็บครับนาย”
“ชั้นก็ว่างั้น มันทำงานพลาดนี่ใช่มั้ย”
“ครับ มันคิดว่ามันเล็งตรงเป้า แต่มันไม่รู้ว่านายรู้ครับ”
“พง”
“ครับ”
“บางครั้งไม่ต้องจ้องมองชั้นตลอดเวลาขนาดนั้นก็ได้นะ”
“ผม”
“รู้ว่าชีวิตชั้นสำคัญ ขอบใจที่นายจงรักภักดีกับตระกูลชั้นมาตลอด ไม่ขออะไรมากไปกว่าเวลาส่วนตัวหรอก”
“ถ้าเป็นเรื่องที่เด็กคนนั้นทำแผลให้ ผมเห็นว่าเค้าเก็บยาและผ้าพันแผลไว้ผิดตำแหน่งน่ะครับ และเค้าก็อยู่กับนายเป็นคนสุดท้าย ผมไม่ได้...”
“ขอให้นายใหญ่มีเวลาส่วนตัวบ้างเถอะนะ”
“ครับนาย”
ถึงแม้จะเรียกได้ว่าสถานเริงรมย์ทุกที่ไม่มีวันหลับไหล แต่ดึกดื่นขนาดนี้คงไม่มีใครอยู่ในสวนระหว่างตึกนี่ ถ้าไม่ใช่ลูกค้าที่อยากได้ความแปลกใหม่ส่วนใหญ่ก็คงจะหาความสุขอยู่ในห้องรับรองที่จัดไว้อย่างดีไม่แพ้โรงแรมห้าดาวด้านบน การได้อยู่กับตัวเองท่ามกลางบรรยากาศชวนผ่อนคลายแบบนี้ช่วยให้ปลดปล่อยภาระที่แบกเอาไว้ออกไปได้มาก ควันสีเทาจางๆเลือนหายไปกับความมืดของราตรี กลิ่นดอกไม้กลางคืนหอมอบอวล
‘ผมทราบดีว่านายสนใจเด็กคนนั้นไม่มากก็น้อย แต่ไม่ว่านายจะสนใจเด็กนั่นแบบไหน แต่เราวางใจไม่ได้นะครับนาย เด็กคนนั้นเป็นคนของฝั่งศัตรูที่กล้าประกาศต่อกรกับเราแล้ว หมอนวดของสาขาที่จรัญฯถูกซื้อไปเป็นดาวด้วยราคาหลายล้านอีกคนนึงแล้วนะครับ ผมว่า’
‘พอเถอะพง ชั้นรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่’
เถ้าบุหรี่ถูกขยี้ดับไปบนถาดทราย คำเตือนของลูกน้องคนสนิทยังดังก้องอยู่ในหู ปกติพงจะไม่เข้ามาก้าวก่ายชีวิตของนายใหญ่มากนัก จะว่ากันจริงๆถ้าพ่อของเขายังอยู่ พงก็จัดได้ว่าเป็นรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อ การวางตัวและความห่วงใยที่มาจากคนเก่าคนแก่คนนี้ ระฟ้าไม่เคยมองข้าม ซ้ำยังรู้ดีว่าคนสนิทต้องการเตือนเรื่องอะไร
นายใหญ่เพิ่งจะยินยอมสืบทอดอาณาจักรแห่งนี้ตอนปู่สิ้นลมหายใจด้วยโรคมะเร็ง ตั้งแต่เล็กจนโตได้แต่ต่อต้านอาชีพที่ตระกูลตัวเองเลือกมาโดยตลอด แต่เพราะตั้งแต่ระฟ้าเกิดมายังไม่ทันจำความได้ด้วยซ้ำ พ่อก็ถูกลอบยิงตายทั้งๆที่ยังไม่ได้รับตำแหน่ง สุดท้ายตัวเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าจริงๆแล้วอาชีพนี้สุจริตและถูกกฏหมาย เพียงแต่มันเป็นอาชีพที่น่ารังเกียจเพราะคนที่ยึดอาชีพนี้ทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง เขาเลยต่อต้านการค้าประเวณีที่เกิดจากการบังคับจิตใจเป็นที่สุด กฎใหม่ของที่นี่ที่ออกโดยนายใหญ่ระฟ้า ถ้าไม่เดินเข้ามาด้วยตัวเองจะไม่รับให้เป็นนางโลมของที่นี่เด็ดขาด ไม่ว่าจะสวยหยาดฟ้าหรือพ่วงตำแหน่งนางงามจากเวทีไหน
หญิงสาวใจแตกที่เดินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ เขาจำใจต้องมองข้ามไปว่าสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ส่วนคนที่ตั้งใจเข้ามาหาทุนรอนเพื่อไปตั้งตัว คนพวกนี้เขาเอาใจช่วยเต็มที่ เนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์ถึงได้ไม่มีพันธะผูกมัดนางโลมคนไหน หากอยู่แล้วมีความสุขเขาเองก็สบายใจ แต่ถ้าหากมีที่ไปที่ดีกว่า นั่นก็เป็นอีกทางที่นึกยินดีทุกครั้งที่มีนายโลมหรือนางโลมเดินออกไปจากที่นี่
แต่ต้องไม่ใช่จากการเอาเงินมาฟาดเพื่อดูดตัวไป ถึงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะคนของเราไม่รักดี เห็นแก่เงินก้อนใหญ่ที่เค้าเอามาฟาดหัว แต่ถ้าคิดให้ดีๆแล้ว ด้วยมารยาทของคนอาชีพเดียวกัน ถ้าไม่จงใจประกาศศัตรู ไม่มีใครทำแบบนี้แน่ๆ เจ้านายของเกียรติคุณพี่ชายของหมอนั่นกำลังรุกหนักเค้าแบบนาทีต่อนาที เหมือนหายใจรดต้นคอกันเลยก็ว่าได้
“อุ๊ยนาย เจ๊คิดว่าใครมาทำลับๆล่อๆที่นี่”
“พูดเหลวไหลน่ะเจ๊ ถ้าใครกล้า ผมอนุญาตให้การ์ดยิงทิ้งทันที”
“เปล่าค่ะ เจ๊่ไม่ได้หมายถึงคนร้ายบุกรุกที่นี่หรอกค่ะ เจ๊คิดว่า”
“ต่อไปผมไม่อนุญาตให้ลูกค้าเอาพนักงานมาใช้สวนนี้ต่างห้องแล้วนะ มันดูไม่ดีกับร้าน”
“ค่ะนาย”
“แล้วเด็กใหม่”
“โลมน่ะเหรอคะ”
“ใช่ เขาเป็นไงบ้าง”
“เค้าไม่ยอมเรียนรู้ที่จะรับแขกเลยค่ะนาย เหมือนไม่ได้เต็มใจจะมาทำอย่างนี้ รับมือกับแขกไม่ไหวหรอกค่ะ ถึงเขาจะยืนยันว่ามาเพื่อใช้หนี้ แต่ความรู้สึกเค้าต่อต้านกับหน้าที่นะคะ เจ๊ว่า........เรา.....”
“ผมฝากดูเค้าหน่อยแล้วกัน สังเกตพฤติกรรมเค้าห่างๆ บางทีเราอาจจะโดนสอดไส้เข้ามาตบตา”
“นายหมายถึง”
“ผมรู้ว่าเจ้รู้ ถ้าพงเป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ทางฝั่งคนดูแลอารักขา เจ๊เองก็เป็นเหมือนคนเก่าแก่ที่ดูร้านให้ผม ผมรู้ว่าเจ๊เข้าใจ”
“ค่ะนาย”
คนเก่าคนแก่อีกคนของที่นี่เดินหายไปตามทางเดินของตึกแล้ว วันนี้ระฟ้าได้รับความห่วงใยและความหวังดีจากคนที่รักเขาถึงสองคน มวลอากาศก้อนใหญ่่ถูกปล่อยออกมารวมตัวกับอากาศอีกครั้ง
บุหรี่ตัวต่อมาจ่อริมฝีปากทันท่วงที พอมีแสงไฟแดงวาบขึ้นมา เขาก็กลั้นความเจ็บสูดหายใจลึกส่งนิโคตินลงปอด หลายครั้งแล้วที่พงพูดถูก
‘นายใหญ่ใจอ่อนเกินไปไม่ได้นะครับ ความใจดีที่มีอยู่ในตัวนาย จะทำให้นายอันตราย ชั่วชีวิตนี้ผมปฏิญาณเอาไว้แล้วว่าจะรับใช้นายของอาณาจักรนี้ไปชั่วชีวิต ชีวิตที่เหลือของผมกับของนาย ตามลำดับแล้วผมจะต้องตายก่อน ฉะนั้น ผมจะไม่มีวันเปลี่ยนนายคนใหม่แล้วนะครับ’
บางครั้งความใสซื่อก็หลอกเราให้ตายใจ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ หรือเพราะใครบางคนใช้ธรรมชาตินั้นหลอกเล่นงานเขา
‘การที่นายสนใจเด็กนั่น ไม่ว่าจะเพราะอะไร นายก็ก้าวขาข้างหนึ่งลงไปในอันตรายแล้วนะครับ’
ชีวิตนี้สอนให้รู้ว่า บางครั้งการถูกกำหนดให้เป็นนายใหญ่ ไม่ควรให้ความสนใจใครเป็นพิเศษ แม้กระทั่งคู่ชีวิต เพราะการดูแลตัวเองยากเกินกว่าจะเหลืออะไรไปดูแลใครได้อีก
“นายใหญ่มาทอดอารมณ์แบบนี้คนเดียวได้ด้วยเหรอคะ”
“คุณจ๋า มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”
“แต่นายใหญ่ก็ไม่เห็นจะตกใจ”
“ทำไมมาดึกละครับ”
“ต้องถามว่าระฟ้าหายไปไหนมามากกว่าค่ะ จ๋ามานานแล้ว”
“ผมมีธุระต้องจัดการเยอะไปมั้งครับวันนี้”
“เพิ่งรู้นะคะ ว่านายโลมคนใหม่ของที่นี่คือหนึ่งในธุระสำคัญให้ต้องจัดการ”
“คุณประชดผมทุกคำเลยนะ”
“หรือว่าไม่จริงคะ ใครๆก็พูดกันว่านายใหญ่ดูจะสนใจเด็กใหม่เป็นพิเศษ จ๋าไม่เคยเห็นคุณสนใจผู้ชายคนไหนเลยนะคะ แล้วจ๋าจะเชื่อได้ไงที่คุณบอกจ๋าว่าคุณเป็นเกย์ ในเมื่อ”
สายตาที่มองสบกลับมาสื่อความหมายชัดเจน มือบางถือโอกาสกับสาบเสื้อเหมือนจะให้เขาตอบรับคำชวนเชิญ ริมฝีปากสีอ่อนวาววับเผยอน้อยๆรอจังหวะอยู่แล้ว หน่วยตาหรี่ปรือเมื่อเลื่อนริมฝีปากเข้าหา ปลายลิ้นส่งเข้ามาควานหาจูบดูดดื่มอย่างเต็มใจ ฝ่ามือซนของคุณหมอสาวลูบไล้ไปตามเนื้อตัวผ่านปราการของเสื้อตัวหนาจนเลื่อนต่ำลงมาที่ชายเสื้อ สติที่มีอยู่ครบและปราศจากความต้องการทางอารมณ์ยับยั้งมือคุณหมอให้หยุดอยู่แค่นั้น
“ผมว่าเราควรจะหยุดแค่นี้นะครับคุณจ๋า”
“ทำไมละคะ ในเมื่อจ๋าไม่ใช่พนักงานของที่นี่ แล้วก็ยินดีจะให้มากกว่าแค่สร้างอารมณ์เฉยๆด้วยนะคะ”
“ไม่ใช่เพราะผมเอาคุณไปเทียบกับพนักงานของที่นี่หรอกครับ เพียงแต่วันนี้ผมเหนื่อยเกินกว่าจะให้ความสุขคุณจ๋าได้”
“คุณรู้ระไรมั้ยคะระฟ้า คุณเป็นคนที่เข้าถึงยาก บางครั้งจ๋าก็คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของคุณ แต่บางครั้ง จ๋าก็เหมือนไร้ตัวตนสำหรับคุณ ทั้งๆที่เรากำลังสบตากัน”
“ถ้าผมทำให้คุณรู้สึกอย่างนั้น ผมขอโทษนะครับ แต่ผมก็ยังย้ำเหมือนที่เคยบอกคุณไปแล้วว่า อย่าคาดหวังอะไรกับคนอย่างผมเลยนะครับ แม้แต่ผมเองก็ยังไม่เป็นตัวของตัวเองเลย”
“จ๋าบอกแล้วไงคะ ความสุขของจ๋า คือการอยู่ใกล้ๆคุณ”
“อากาศชื้นนะครับ ดึกแล้ว คุณจะค้างที่นี่หรือ...”
“ถ้าไม่ใช่ในห้องและบนที่นอนของนายใหญ่ที่นี่ จ๋าเลือกกลับบ้านค่ะ”
“งั้นผมจะไปส่งนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะนายใหญ่ จ๋าไม่ชอบไปไหนเป็นขบวน จ๋ากลับเองได้ค่ะ ที่นี่ใจกลางกรุงเทพนะคะ ดึกขนาดนี้บางทีรถยังติดอยู่เลย”
“กู๊ดไนท์ครับ”
“กู๊ดไนท์ค่ะ เอ้อ ระฟ้าคะ”
“ครับ”
“วันนี้จูบคุณจืดว่าที่เคยนะคะ รสหวานที่เคยมีหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ มีแต่รสฝาดเฝื่อนของบุหรี่”
“หึ หึ แต่ก็ดีกว่ารสอาหารที่ผมกินมาไม่ใช่เหรอครับ”
“ไปนะคะ”
“บายครับ”
วันนี้ เรื่องหลายเรื่องประเดประดังเข้ามาเหนือความคาดหมายจริงๆ ตำแหน่งที่ระฟ้ายืนอยู่ มีทั้งคนที่อยากอยู่ใกล้ๆและมีคนที่อยากเดินหนี ความสัมพันธ์ลึกของเขากับคุณหมอประจำที่นี่มีมานานแล้ว หลายคนคิดว่าคุณหมอคือคนพิเศษของนายใหญ่ แต่เจ้าตัวรู้ดีว่าเรื่องเหล่านั้นไม่มีวันเป็นไปได้
ต่อให้มีใครใจกว้างพอที่จะรักกับคนที่คลุกคลีอยู่แต่ในวงกามารมณ์อย่างเขารับได้ที่คนรักตัวเองกำลังกอดจูบกับใครไม่ว่าหญิงหรือชาย แต่ระฟ้ารู้ดีว่าไม่มีใครมีความสุขจริงๆกับสถานภาพนั้น ต่อให้มีคำนำหน้าว่านายหญิงของที่นี่ก็ตาม
จริงๆแล้วนายใหญ่ของที่นี่รักเป็น แต่ยังไม่มีใครที่ทำให้อยากสารภาพคำๆนั้น และเพราะเหตุผลอีกอย่าง ระฟ้าไม่ได้เกิดมามีชีวิตเป็นของตัวเองอย่างที่ใจต้องการ
นอกจากสติที่เขาต้องบังคับตัวเองให้มีตลอดเวลาแล้ว บาดแผลที่หน้าอกก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ทำให้ปฏิเสธที่จะสานสัมพันธ์ต่อจากจูบนั่น ไม่ใช่เพราะระคายถึงแผลจากการถูกสัมผัส แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร สิ่งที่ย้ำเตือนให้ปกปิดอาการบาดเจ็บนั่นต่อคุณหมอถึงได้เป็นหน้านายโลมคนใหม่แทนอาการเจ็บปวดที่บาดแผล
เป็นเพราะกึกก้องคือนายโลมที่ต้องเฝ้าระวังตลอดเวลาใช่หรือเปล่า?
อัพซ่อมแซมส่วนที่หายไปค่ะ......นักเขียนส่งตอนต่อไปมาให้แล้ว เดี๋ยวจะมาอัพให้ตอนกลางคืนนะคะ :pig4:
-
เม้นต์ใหม่ก็ยังคงยืนยันว่าไม่ชอบยัยหมอจ๋านี่เลย
-
น้องโลมของพี่ไม่ต้องทำอะไร ก็เป็นต่อคุณหมอจ๋านี่แบบเห็นๆ
ใช่มั้ยคะคุณระฟ้า
นี่แค่เป็นผู้สังเกตการณ์ห่างๆ ยังหลงรักน้องโลมได้ขนาดนี้
ไม่สงสัยเลยถ้าคุณระฟ้าจะสติแตกเพราะน้องโลม
-
มาอ่านตอนที่อัพขึ้นมาแก้ อีกรอบ เมื่อไรน้านายระฟ้าจะรู้ใจตัวเอง
-
งานยุ่งมากแถมยังห่วงน้ำจะท่วมอีก ทำให้พลาดไป 2 ตอน
แต่ก็ตามจนทันแล้ว ระฟ้าแอบห่วงแต่ก็ยังจะส่งน้องโลมไปทำอีกนะ
พี่ก็พี่น้องก็น้องอย่าเหมารวมกัน แค่นี้โลมก็แย่แล้ว
-
นั่งรอตอนต่อไป :pig4:
-
เข้าใจระฟ้านะ คงอึดอัด..จะต้องรีบเข้าใจน้องโลมนะะ
-
เข้าใจระฟ้านะ คงอึดอัด..จะต้องรีบเข้าใจน้องโลมนะะ
-
o13 นายใหญ่ เริ่มรักโลมแล้ว o13
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ
:seng2ped: :seng2ped:
-
ไม่ชอบหมอจ๋า
-
นายใหญ่เริ่มสับสนแล้วล่ะซี่ :impress2:
รอดูน้องโลมต่อไป
เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ o13 :กอด1:
-
คุณระฟ้า...เริ่มมีใจให้นายโลมแล้วใช่ม๊า!!!
คิคิ
เกลียดยังจ๋า มากกกกกกกกกกกกกกก
-
พึ่งจะตามทันสดๆร้อนๆเลยคะ
กำลังสนุกเชียวว
-
ตอนที่ 12 นายโลมกับรักจนตรอก
การเก็บตัวของนายใหญ่ตามคำแนะนำของลูกน้องคนสนิททำให้ระฟ้าตัดขาดจากโลกแห่งความจริงและอยู่กับโลกส่วนตัวที่เริ่มน่าเบื่อหน่าย
ไม่ใช่เพราะเริ่มรักและคิดถึงธุรกิจของตัวเองหรอกนะ เพียงแต่ที่ผ่านมามีงานให้ต้องทำและคิดทุกวันจนชิน พออยู่เฉยๆห้ามทำอะไรนอกจากออกกำลังกายและทานอาหารที่มีประโยชน์ตามที่แม่บ้านจัดให้แล้ว กิจกรรมของเขากลายเป็นช่องว่างหรือจุดไข่ปลามาตลอดหนึ่งสัปดาห์
หมดเวลาสำหรับการเก็บตัวแล้ว ไหนว่าเป็นนายใหญ่ต้องแกร่งดั่งหินผา แค่โดนลูกตะกั่วพอถากๆไม่จำเป็นเลยที่จะต้องพักนานขนาดนี้ ความจริงวันนั้นเขายังปกติถึงขั้นเดินตรวจงานได้อยู่แท้ๆ ความห่วงใยของลูกน้องคนสนิทกำลังจะทำให้นายใหญ่เป็นง่อยในไม่ช้า พอกันทีสำหรับความอดทนที่ทะยานถึงขีดสุดแล้ว
เพียงแค่เหยียบล็อบบี้หน้าเล้านจ์ ความวุ่นวายแปลกๆเข้ามากระทบสายตาทันที พนักงานชายหรือจะเรียกให้ถูกว่านายโลมกำลังนั่งประชุมกับเจ้เชอรี่ตามปกติ แต่บรรยากาศมีแต่ความตึงเครียด นอกเหนือจากนั้น เขายังไม่เห็นโลมอยู่ในวงสนทนานั่น ถึงแม้จะเป็นแค่พนักงานฝึกหัดและอยู่ระหว่างการเรียนรู้ แต่เวลามีประชุมก่อนเริ่มงานหมอนั่นจะต้องอยู่ด้วย อย่างน้อยๆหมอนั่นจะได้เรียนรู้บรรยากาศการทำงานจากเพื่อนพนักงานหลายๆคน พวกนั้นจะมาแชร์วิธีการรับมือกับแขกที่ตัวเองเคยเจอ เหมือนนั่งคุยบอกเล่าวิธีการทำงานของแต่ละคน แม่เล้าเก่าแก่ในชุดสีจัดจ้านหันมาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้เมื่อรู้ตัวว่านายใหญ่ยืนมองอยู่นานๆแบบนี้หมายความว่ายังไง
“นายต้องการพบเจ้มีอะไรให้รับใช้คะ”
“วันนี้พนักงานใหม่ไม่มาเรียนรู้งานเลยเหรอ หรือว่าเค้าพยศอะไรอีก”
“เค้าไม่ได้พยศอะไรเลยค่ะนาย แต่เค้าหายหัวไปเป็นอาทิตย์แล้วค่ะ ติดต่อไม่ได้เลย”
ระฟ้ารู้ดีว่าเรื่องของนายโลมไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหน้าที่คนอารักขานายใหญ่ แต่การหายตัวไปของโลมไม่มีในรายงานทั้งๆที่เขาสั่งแล้วว่าให้รายงานกิจกรรมความเคลื่อนไหวทุกอย่างในช่วงที่เขาพักอยู่นี้ให้หมด แล้วเพราะอะไรพงถึงหลีกเลี่ยงที่จะรายงานเรื่องนี้
“พง”
“ครับนาย”
“หมอนวดฝึกหัดหายไปร่วมอาทิตย์ทำไมไม่มีรายงาน”
“ผมเห็นว่าเด็กคนนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับเราแล้วเลยไม่ได้รายงานครับ”
“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ คุณบอกเองว่าเด็กนั่นสมควรอยู่ในสายตาตลอดเวลา แล้วมันหายไปคำตอบที่ผมได้รับคือไม่เกี่ยวอะไรกันแล้วงั้นเหรอ”
“คือหลังจากวันที่นายหยุดพัก พี่ชายของเด็กคนนั้นเอาเช็คเงินสดมาวางที่บ่อนตามจำนวนเงินที่ติดหนี้เราอยู่ ผมเห็นว่าทางคนของเราคิดมากไปเองที่สงสัยเด็กนั่นว่าเป็นหนอนบ่อนไส้ เลยตัดประเด็นเด็กคนนี้ออกไปครับนาย”
“คิดว่าผมควรจะพอใจกับคำตอบไร้เหตุผลแบบนี้เหรอ ถ้าทำงานหละหลวมแบบนี้สั่งยกเลิกสายสืบชุดนั้นแล้วเอาคนของเราไปสืบเองไม่ดีกว่าเหรอ บอกความจริงมาดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น อย่าทำตัวเป็นหัวหน้าที่ดีแบกความผิดของลูกน้องไว้เลยพง”
“ตอนแรกที่สายรายงานว่าพี่ชายเด็กนั่นอาจจะส่งน้องชายเข้ามาทำงานแทนตัวเอง แต่ความจริงแล้วหมอนั่นเป็นหนี้กับบ่อนเราโดยที่หัวหน้าเค้าไม่รู้น่ะครับ คงไม่อยากเดือดร้อนเลยส่งน้องชายเข้ามาใช้หนี้แทน พี่ชายหมอนั่นเป็นนักการพนันตังยงครับ ทั้งๆที่คำสั่งจากนายแค่ต้องการให้ใช้การพนันเพื่อบังหน้าเท่านั้น มันพลาดที่ถลำลึกจนเป็นหนี้ก้อนโต”
“แล้วไงต่อ”
“ทีนี้พอทางโน้นเริ่มเปิดกิจการอาบอบนวด คงจะเพิ่งทราบว่าหมอนวดผู้ชายทำรายได้และเป็นที่นิยมมากกว่าผู้หญิง เลยคิดขายน้องชายให้นายตัวเองน่ะครับ”
“ระยำจริงๆ”
“นายครับ ผมว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วนี่ครับ สู้กันแบบซึ่งๆหน้ายังไงก็ดีกว่ามันมาแบบกองโจรนะครับนาย ดีกว่าเล่นไม่ซื่อส่งคนเข้ามาคลุกวงในแบบนี้”
“แต่มันเหมือนเล่นขายของมากไป เรามีกฎของเรา ถ้าคิดจะใช้หนี้เป็นเงินสด ทำไมไม่เอาเช็ควางตั้งแต่วันนั้น จะทำแบบนี้เพื่อยืดเวลาทำไม คิดว่าเราโง่หรือไง แล้วคิดเหรอว่าให้คนเข้ามาคลุกวงในอย่างที่บอกแล้วจะล้วงลูกเราออกไปง่ายๆ”
“นายครับแต่มันก็ยังไม่เกิน 30 วันที่เรากำหนดไว้นะครับนาย”
“แต่ทำแบบนี้ก็ไม่ใช่วิธีการของลูกผู้ชายใจนักเลงเหมือนกัน บอกคนให้เอารถออกเดี๋ยวนี้ มันไม่ใช่เวลาที่เราจะคุยเรื่องหนี้กันด้วยเงินแล้ว ผมต้องการเด็กคนนั้นแทนเงินสามล้านห้า”
“แต่ว่านายครับ....”
“ออกจากปากนายใหญ่มันคือคำสั่ง”
“ครับนาย”
ครั้งแรกสำหรับการตัดสินใจที่ดูจะเอาแต่ใจไปสักหน่อยสำหรับคนที่เป็นถึงนายใหญ่ของที่นี่ แต่ลางสังหรณ์อะไรบางอย่างทำให้เขาใช้อำนาจที่ตัวเองมีตัดสินใจ พงพูดไม่ผิดหรอก ถ้าโลมไม่ได้สอดไส้เข้ามาเผื่อทำงานให้พี่ชายจริงๆ หากเด็กคนนี้เป็นแค่น้องชายผู้โชคร้ายที่ต้องมาชดใช้หนี้แทนพี่ การเอาเงินสดมาวางเพื่อแลกกับอิสระของโลมจากเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์แห่งนี้เป็นเรื่องธรรมดา เป็นหนี้เงินชดใช้ด้วยเงินเรื่องมันควรจะจบ โลมก็แค่คนที่ลูกหนี้ส่งมาขัดดอกชั่วคราวเท่านั้น
แต่ภาพไร้เดียงสาของคนแข็งกระด้างแต่อ่อนต่อโลกก็ผ่านเข้ามาในความคิด เขาจะหยุดวุ่นวายกับโลมเพียงแค่นี้ ถ้าหมอนั่นเป็นอิสระจากที่นี่และดำเนินชีวิตตามปกติของตัวเอง
จุดเดือดของความโกรธแตกพล่านตอนที่รู้ว่าโลมเป็นอิสระจากที่นี่เพื่อไปเป็นนายโลมของที่อื่น เด็กคนนั้นถูกพี่ชายตัวเองขายไปขายมาเหมือนสิ้นค้าชิ้นหนึ่งได้ยังไง และที่ระฟ้าโกรธมากกว่านั้นคือ อะไรนักหนาที่ทำให้เด็กคนนั้นยอมไม่เป็นตัวของตัวเองได้ขนาดนี้ อยากจะจับตัวมาเขย่าแล้วถามมันเหลือเกินว่าค่าความเป็นคนของตัวเองอยู่ที่ไหน อยากจะตะคอกถามให้สมกับการที่ต้องมานั่งตอบคำตอบตัวเองว่าจะไปวุ่นวายและสนใจเด็กคนนี้ทำไมนักหนา มันก็แค่คนๆหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแล้วก็ผ่านไปเหมือนทุกคน
ถึงจะคิดได้แบบนั้น แต่ขาก็ก้าวขึ้นมาบนรถและหย่อนก้นนั่งที่เบาะหลังเรียบร้อยแล้ว จุดหมายคืออาบอบนวดคู่แข่งรายใหม่ที่ไม่ได้น่ากลัวในสายตาเจ้าเก่าที่มั่นคงแล้วอย่างอาณาจักรของตัวเอง แต่เพราะอีกฝ่ายประกาศชัดเจนว่าพร้อมจะเล่นไม่ซื่อและเหตุผลอีกอย่างที่ดูเหมือนจะยิ่งใหญ่กว่านั้น ระฟ้ารู้สึกว่าโลมกำลังอยูในอันตราย
.
.
.
.
“นั่นแต่งตัวจะไปอาบอบนวดหรือเปล่า”
“ครับพ่อ อ้าว วันนี้พี่เกียรติมากินข้าวที่บ้านเหรอ”
“ไม่ต้องไปทำแล้วงานใช้หนี้อะ วันนี้กูไปไถ่หนี้ให้แล้ว”
“จริงเหรอพี่เกียรติ”
ผมฉีกยิ้มจนเจ็บแก้ม มันต้องกว้างมากตามความดีใจแน่ๆ ไอ้โลมเป็นไทไวกว่าที่คิด ไม่ต้องขัดตัว ไม่ต้องนวดหน้า และไม่ต้องยืนให้ใครกอดจูบลูบคลำ และไม่ต้องฝืนใจฝึกบริการให้ใครแล้ว ข่าวใหม่กระตุ้นให้เจริญอาหาร กับข้าวบนโต๊ะชวนให้น้ำลายสอ วันแรกในรอบหลายต่อหลายวันที่รู้สึกอยากจะร่วมวงข้าวเย็นกับครอบครัว
ผมถูมือยิ้มรับกับไข่พะโล้ในชามที่ให้ความรู้สึกยิ่งกว่าอาหารเหลา ข้าวสวยร้อนๆ ข้าวธรรมดาๆที่ประมาณความหอมให้เหมือนกับว่ามันคือข้าวหอมมะลิอย่างดี น้ำพริกแมงดา ปลาทูทอดกรอบ ทุกอย่างกระตุ้นให้รีบนั่งขัดสมาธิแล้วยื่นมือไปรับจานข้าวมาถือเอาไว้ ช้อนเตรียมจ้วงลงในกับข้าวจานโปรด
“ไม่ต้องไปทำงานที่ร้านนั้น แต่พี่ก็หาร้านใหม่ไว้ให้แล้วนะ ช่างยนต์ได้เงินไม่พอยาไส้หรอก บ้านที่อยู่จะถูกเวนคืนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เห็นว่าเค้าจะสร้างคอนโดตรงแถบนี้”
“พี่เกียรติหางานอะไรให้ผมอะ”
ถามทั้งที่ยังเคี้ยวไข่พะโล้ในปากตุ้ยๆ เราไม่ใช่ผู้ดีอะไร ไม่ต้องรักษามารยาท วางตัวตามสบาย น้อยครั้งที่จะทำอย่างนี้ได้ เพราะเวลาไปกับเพื่อน ผมก็ต้องรู้จักมารยาทสังคมบ้างเหมือนกัน
“นายกูทำร้านอาบอบนวดเองแล้ว”
ไข่ขาวผ่านลงคอไปแบบลืมเคี้ยว ลางสังหรณ์ไม่ดีกำลังคืบคลานเข้ามา ขนาดน้ำพะโล้ที่ควรจะลื่นไหลลงคอง่ายดายเหมือนจะหนืดเหนียวขึ้นมาจนกลืนลำบาก
“ให้ผมไปเป็นคนชงเหล้าเหรอ”
พยายามปลอบใจตัวเองให้ห่างจากงานบริการเรือนร่างอะไรเทือกนั้นให้มากที่สุด
“ชงเหล้า หน้าอย่างมึงเนี่ยนะไอ้โลมจะไปชงเหล้า เสียของ”
พ่อพูดขึ้นมาตอนที่วางมือจากแก้วยาดองที่เพิ่งยกแก้วส่งน้ำ 40 ดีกรีลงคอไปเมื่อกี้นี้
“เออ กูก็คิดเหมือนพ่อ หน้าอย่างมึงเหมาะกับหมอนวดเท่านั้นเว้ย เดี๋ยวนี้เรียกหมอนวดดูต่ำไปแล้ว เค้ามีชื่อเรียกใหม่ไฮโซกว่านี้ ถ้าผู้หญิงเรียกพริตตี้ ผู้ชายเรียกโฮสต์ ในญี่ปุ่นโฮสต์ผู้ชายดังมากนะเว้ย เป็นอาชีพที่มีเกียรติเหมือนๆอาชีพอื่นนั่นแหละ”
“ไม่เอาหรอกพี่เกียรติ ผมไม่ชอบงานแบบนี้”
“ไม่มีงานไหนที่เงินดีเท่านี้ถ้าเทียบกับความรู้เท่าหางอึ่งอย่างที่มึงมีนะโลม”
“แต่ผมทำไม่ได้หรอก มันขยะแขยงเวลามีใครมาทำอะไรกับตัวผมอะ ผมไม่ชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ”
“แต่พี่ตกลงกับนายแล้ว อย่าทำให้พี่ต้องลำบากและผิดคำพูดกับนาย กว่าจะทำให้นายไว้ใจได้ยากนะเว้ย”
“แต่พี่เกียรติน่าจะถามผมก่อนจะรับปากกับนายนะ”
“ไหนมึงบอกว่าถ้าอะไรที่ทำให้พ่อกับแม่สบายได้ก็จะทำไง ไม่ได้ทวงบุญคุณหรอกนะโลม แต่มึงพูดไว้แบบนี้เอง แล้วที่พ่อเลี้ยงมึงมาก็เพราะอยากฝากผีฝากไข้ตอนแก่ ถ้าแม่มึงกลับมาจากวงไพ่ก็ต้องพูดแบบนี้ ว่าไง หรือมึงจะให้พี่มึงหาเงินอยู่คนเดียว ลำพังเงินจากอู่นั่นมึงคนเดียวยังใช้ไม่พอเลยนี่ เคยมีอะไรใหม่ๆกับเค้าบ้าง กางเกงก็ขาดจนจะเปื่อยอยู่แล้ว เสื้อก็ดูแย่กว่าผ้าขี้ริ้วเสียอีก ศักดิ์ศรีไม่เหมาะจะใช้กับคนจนอย่างเราหรอก เป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรเชื่อพี่เค้าเถอะ ไม่นานถ้าเราตั้งตัวได้จะเลิกมาทำอย่างอื่นที่มึงชอบพ่อก็ไม่ว่า”
ช้อนร่วงจากมือไปนานแล้ว ข้าวยังไม่ทันจะพร่องไปสักเท่าไหร่ก็ตื้อจนกินอะไรไม่ลง พ่อไม่ได้พูดเพื่อกระตุ้นจิตสำนึก แต่ในความหมายมันคือคำสั่ง ความจริงคือต้องยอมรับว่าถ้าไม่มีพ่อกับแม่ วันนี้คงไม่มีโลม พี่เกียรติคงไม่ได้เข้าบ้านมาเพื่อกินข้าวแน่ๆ ผมควรจะนึกได้ตั้งนานแล้ว และโลมก็ไม่ใช่คนสำคัญถึงขนาดพี่เกียรติจะทิ้งงานเพื่อมาบอกข่าวดีว่าไถ่ตัวโลมออกมาจากอาณาจักรสวรรค์วิมานอะไรนั่นด้วย พี่เกียรติตั้งใจกลับบ้านเพื่อพาโลมไปหานายใหม่ งานใหม่เท่านั้น
“มึงทำหน้าเหมือนกูบังคับให้ไปตายงั้นแหละ หวังดีนะเว้ย อายุแค่นี้กับความรู้เท่าที่มี มันไม่มีงานไหนที่จะทำให้เราลืมตาอ้าปากได้เท่างานนี้แล้วล่ะ”
อยากจะอ้าปากเถียงเหลือเกินว่า ถ้าพี่เกียรติหยุดการพนันทุกชนิด ไม่เข้าบ่อน ไม่แทงบอลแทงม้า ไม่สนับสนุนให้พ่อกับแม่ทำอย่างเดียวกัน ถ้าเราช่วยกันทำงาน เก็บหอมรอมริบเข้าหน่อยก็พออยู่ได้ ถึงไม่สบายอะไรมากแต่ก็ไม่ต้องทำงานอะไรที่ฝืนใจขนาดนี้
“มันไม่เสียหายอะไรหรอกโลม ถ้าพี่หน้าตาดีเหมือนแก พี่ทำเองไปแล้ว”
ได้ยินแบบนี้ทำให้อยากล้างหน้าด้วยน้ำกรดให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป ถึงพี่เกียรติจะลดดีกรีความเผ็ดร้อนลงมาพูดกับผมดีๆแล้วก็เถอะ คำพูดเหมือนตบหัวแล้วลูบหลังนั่นไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเลย
“ครับ”
“กฎของร้านนายพี่ก็ไม่ยุ่งยากเหมือนของไอ้ระฟ้านั่นด้วย แกจะรับแขกผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ เผลอๆนอนเฉยๆก็ได้เงินแล้ว แต่ที่นู่นแกต้องบริการลูกค้าเหมือนพวกผู้ดีอารมณ์เปลี่ยวพวกนั้นเป็นนายพญาเลยนะเว้ย เมื่อยทั้งปาก ปวดทั้งตูด แต่ที่นี่แกบายกว่าที่นั่นครึ่งๆ บริการเหมือนกันแต่เหนื่อยไม่เท่ากันเข้าใจมั้ย”
“พี่เกียรติไม่ต้องสาธยายผมก็ต้องทำอยู่แล้วล่ะ ตอนนี้ก็ขึ้นรถพี่มาแล้วนี่”
“อยู่ที่นั่นไม่มั่นคงหรอกโลม ไอ้นายระฟ้าหน้าจืดนั่นจะสู้เขี้ยวลากดินในวงการนี้ได้ยังไง เดี๋ยววันไหนสักวันก็ต้องถูกเลื่อยขาเก้าอี้จนร่วง”
พี่เกียรติอยากจะพล่ามอะไร จะยกยอที่ทำงานใหม่ขนาดไหนผมจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ทำไมต้องเอ่ยชื่อไอ้ระฟ้าถี่ขนาดนี้ จะพูดถึงนายใหญ่เข้าใจยากนั่นขึ้นมาให้ใจกระตุกทำไม ครั้งสุดท้ายที่เจอกันมันเพิ่งถูกลอบยิงมา จะด้วยบุญที่ทำเอาไว้ชาติที่แล้วมากหรืออะไรก็ตามที่ทำให้รอดมาได้แต่บาดเจ็บแค่พอคันๆนั่น มันก็มีชีวิตอยู่ท่ามกลางอันตรายอยู่ดี ยิ่งพี่เกียรติบอกว่า ไอ้รากหญ้ากำลังถูกจ้องจะยึดตำแหน่งนายใหญ่ตลอดเวลาขนาดนั้นก็ทำให้นึกเป็นห่วงว่าป่านนี้แผลที่ผมทำให้มันหายดีแล้ว หรือเน่าจนต้องเข้าไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลก็ไม่รู้
ที่ทำงานใหม่ที่พี่เกียรติพามา แค่กวาดตามองปราดเดียวก็พูดได้ทันทีว่าที่นี่พยายามทำให้หรูเหมือนอาณาจักรนั่น แต่มันยังคงมีคุณสมบัติอีกหลายอย่างที่เทียบแต่ไม่เท่า อาจเป็นเพราะกิจการใหม่ที่นายพี่เกียรติเพิ่งจะมาจับ อะไรๆมันเลยดูวุ่นวายเหมือนตลาดสดตอนเช้าไปสักหน่อย
“นายครับ นี่น้องชายผม ชื่อกึกก้อง ชื่อเล่นชื่อโลมครับ”
ผมยกมือไหว้ แล้วแกล้งมองดูบรรยากาศรอบๆแทนการสบตากับนายพี่เกียรติที่มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าตอนที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้แล้ว
“น้องแกหน้าตาดีกว่าพี่ชายขนาดนี้ แสดงว่าพ่อพัฒนาฝีมือได้ดีมากจริงๆนะ ฮ่าๆ”
นายพี่เกียรติเป็นผู้ชายรุ่นราวคราวพ่อแล้ว ภาพของเสี่ยเจียงให้อารมณ์เจ้าของซ่องและเจ้าพ่อบ่อนการพนันมากกว่าไอ้รากหญ้าเป็นไหนๆ คนที่จะเป็นผู้นำกิจการอย่างนี้ตามความเข้าใจของผม จะต้องดูเลวๆดูชั่วร้ายจนออกนอกหน้าแบบนี้แหละถึงจะเหมาะสมกับคำว่าผู้มีอิทธิพลมืด
พี่เกียรติไม่ได้แก้ต่างให้นายตัวเองเข้าใจ ว่าจริงๆแล้วผมไม่ใช่น้องชายแท้ๆ แต่เป็นลูกพี่ลูกน้องแม่ทิ้ง ที่พ่อกับแม่พี่เกียรติเวทนาเก็บมาเลี้ยงเอาบุญ เรื่องหน้าตาไม่เหมือนกันเลยไม่ใช่เรื่องแปลก
บางสิ่งบางอย่างของที่นี่ก็คล้ายๆกับที่อาณาจักรนั่น เพียงแต่ไม่มีระบบเทรนด์พนักงานก่อนเข้าทำงาน มาปุ๊บก็สามารถรับแขกได้เลย ต้องจ่ายค่าแต่งหน้าทำผมและค่าชุดโดยแม่เล้าที่นี่จะหักออกจากรายได้ของแขกที่รับคนแรกเลย เพียงแต่ชุดของที่นี่ไม่ได้ดูดีเหมือนที่นู่น มันบ่งบอกโจ๋งครึ่มมากว่าทำงานอะไร มีตั้งแต่ชุดนักเรียน นักศึกษาและแบบฟอร์มทุกสาขาอาชีพให้เลือกใส่ แต่ที่ผมเห็นแล้วต้องเบือนหน้าหนีแอบถอนหายใจ เมื่อเหลือบไปเห็นชุดตาข่ายที่สวมอยู่บนหุ่นผู้ชายนุ่งทับด้วยกางเกงหนังขาสั้นสีสด เสื้อซีทรูที่ดูแล้วระดับความเครียดพุ่งขึ้นก้านสมอง อยากวิ่งหนีตั้งแต่ยังไม่ทันจะรับแขกเลยทีเดียว ได้แต่ภาวนาว่าตัวเองคงไม่ต้องสัมผัสกับชุดบนหุ่นโชว์ชุดนั้น
ผู้หญิงวัยกลางคนทำผมรวบตึงขมวดมวยไว้ที่ท้ายทอย หน้าตาเหมือนครูไหวใจร้าย ตาชั้นเดียวเหมือนพระเจ้าแค่เอาชอล์คขีดเส้นตรงเอาไว้ โยนกางเกงในผู้ชายสีขาวมาให้ผมตัวหนึ่ง กางเกงเว้าขาสูงที่ชีวิตนี้ไอ้โลมไม่เคยซื้อใส่เลย แค่เห็นยังสยอง แต่ตอนที่ถืออยู่ในมือแล้วพิจารณามองนี่แทบจะร้องไห้
“อะไรครับ”
รู้อยู่แล้วแหละว่ากางเกงในไม่ใช่เรื่อดำน้ำ แต่ผมไม่รู้ว่าใช้เพื่ออะไรในเมื่อวันนี้ผมก็ใส่ของตัวเองมา หรือว่าตอนที่นั่งไปเมื่อกี้แม่เล้าจะสังเกตเห็นว่ากางเกงในผมเก่ามากแล้ว ถ้าลูกค้าบังเอิญเห็นอาจจะไม่ประทับใจ
แต่ผมไม่ได้เตรียมใจที่จะมารับแขกวันนี้ ยังวาดหวังว่าจะเอาตัวรอดในช่วงฝึกงาน ยังมีเวลาให้ได้ทำใจ ยังหลอกปลอบใจตัวเองว่าสบายเหมือนตอนอยู่ซ่องไอ้รากหญ้า สุดท้ายก็ยังมีเรื่องให้ต้องวกกลับไปคิดถึงมัน แล้วใจไม่รักดีก็ตั้งคำถามต่อมาว่ามันจะเป็นยังไงบ้างอีกแล้ว
“เอาไว้ใส่ตอนขึ้นโชว์คืนนี้”
“โชว์ โชว์อะไรครับ”
“คืนนี้จะมีเปิดตัวโฮสต์หน้าใหม่ จะให้เดินแบบกางเกงในแล้วแขกพอใจใครก็เสนอเงินประมูลได้”
ไอเดียที่แม่เล้าสาธยายมาเรียกรอยยิ้มให้เสี่ยเจียงและพี่เกียรติเต็มหน้า ไฮไลท์ที่ทำเอาคนฟังอย่างผมเกือบลืมไปว่าต้องหายใจ ยังไม่รู้เลยว่าตอนที่ได้ยินเรื่องพวกนี้ ผมลืมกระพริบตาด้วยหรือเปล่า
“ไม่รู้จะทันหรือเปล่านะครับเจ้ ดูเหมือนจะมีคนสนใจน้องผมเข้าให้แล้ว”
สายตาพี่เกียรติหยุดอยู่ที่ผู้ชายวัยทำงานคนหนึ่งที่รูปร่างรวมไปถึงหน้าตาประกอบกันแล้วดูภูมิฐาน แว่นสายตาขับบุคลิกนักธุรกิจให้น่ามอง กระดาษสีขาวสอดเข้าฐานแก้วบรั่นดีสีเข้ม เวลาไม่นานที่คร่ำหวอดเป็นพนักงานฝึกหัดอยู่ในเล้าจน์ของที่โน่น สิ่งที่อยู่ในถาดบริกรและกำลังมุ่งหน้ามาที่ผมนี้เรียกว่าดริ๊งค์
เสี่ยเจียงและพี่เกียรติลุกขึ้นจากเก้าอี้และโค้งทักทาย อีกฝ่ายยกมือขึ้นห้ามเหมือนไม่ต้องการให้มีพีธีรีตองอะไรมากมายนัก แก้วเหล้าเสิร์ฟที่ผมจริงๆแต่กระดาษแผ่นนั้นพี่เกียรติสั่งให้บริกรเอาไปให้เสี่ยดู
ในแผ่นกระดาษสีขาวที่เสี่ยเจียงยื่นให้ดูรอบวงพร้อมรอยยิ้ม เป็นตัวเลขที่เขียนด้วยปากกาหมึกซึมสีน้ำเงินเข้ม ตัวเลขที่ผมต้องขยี้ตาแล้วมองซ้ำหลายต่อหลายรอบ ตัวเลขนั้นเสนอมาเพื่อขอออฟผม ครั้งแรกกับการรับแขกของนายโลมมีราคา 50000 บาท
กางเกงในที่พลิกดูกันอยู่เมื่อกี้ไร้ความหมาย ผมถูกส่งตัวเข้ามาในห้องที่เตรียมพร้อมสำหรับเรื่องพวกนั้นอยู่แล้ว ห้องนอนที่มีอ่างจากุซซี่เด่นกว่าเตียงวางอยู่กลางห้อง ล้อมรอบด้วยกระจกใส ที่อยู่ใกล้ๆกันทางฝั่งซ้ายมือเป็นห้องน้ำ ส่วนฝั่งขวามือเป็นเตียงหนาสีขาว สองด้านของมุมเตียงเป็นกระจกส่องหน้าที่เห็นทั้งตัว บรรยากาศตีให้ข้าวเย็นที่กินไปขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย ความรู้สึกครั้งสุดท้ายตอนที่อยู่สองต่อสองกับพี่อั้มกลับคืนมา
ยินดีที่จะเคลียร์กับพี่เกียรติทุกกรณี แต่ต้องเป็นหลังจากที่ผมหนีออกไปจากสภาพนี้ได้ก่อนนะ ผมแสร้งทำเป็นเดินให้ปกติที่สุดตอนออกมาจากห้อง ยิ้มให้กับแม่บ้านที่เข็นผ้าขนหนูผ่านมา แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นวิ่งไปทางหลังร้านที่คิดเอาเองว่าคงเป็นทางส่งของเหมือนตอนที่หลงไปเจอไอ้รากหญ้าครั้งแรก ทางนั้นคนคงไม่รู้ว่าผมคือใครและทำอะไรอยู่ที่นี่ แสงสว่างข้างหน้าคือประตูหลังร้าน เพียงแค่ผมวิ่งออกไปแล้วเลี้ยวไปทางซ้าย ผมก็จะมีชีวิตรอดจากการขายตัวไปอีกหนึ่งวัน
แต่โชคร้ายคงกำหนดมาแล้วว่าเหมาะกับผมในคืนนี้มากที่สุด เพราะเพียงแค่หลุดพ้นออกมาได้ ไม่ว่าจะตัดสินใจเลี้ยวไปทางไหนก็จะเจอกับผู้ชายร่างใหญ่และน่ากลัวยืนเป็นกำบังรอบประตูอยู่ 5 คน หนึ่งในนั้นคว้าแขนผมแล้วเหวี่ยงลงไปกับพื้น หลังจากนั้นผมก็แยกแยะไม่ได้แล้วว่าไหนหมัดหรือไหนตีนที่ประเคนลงมาไม่ยั้ง เจ็บและได้กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั้งปาก แขนและมือที่รวบรวมกำลังยกขึ้นป้องกันตัวเองชาจนไร้ความรู้สึกไปแล้ว สองขาก็ไม่ต่างกัน เสียงพูดคุยของไอ้ห้าตัวนั่นโหวกเหวกแต่จับใจความไม่ได้
ก่อนที่สติสุดท้ายจะดับไป
ผมเห็นเหมือนแสงไฟสาดเข้ามาจนแสบตา ได้ยินเสียงมาจากไกลๆจับคำพูดได้ว่า “หยุดนะ”
แล้วภาพลางเลือนที่เห็นก่อนจะดับมืดไปพร้อมกับสติและความรู้สึกคุ้นตา ถ้าไม่ใช่เพราะเบลอจนเกิดภาพหลอน คนที่เดินตรงเข้ามาทางผมคือนายใหญ่ระฟ้า ผมจำหน้าตอนโกรธจัดนั่นได้แม่น สายตาดุดันเหมือนจะฆ่าใครให้ตาย แทนที่ความหวาดกลัวจะทวีคูณไปจากที่เป็นอยู่ ผมรู้สึกว่าตัวเองพยายามจะฝืนยิ้ม
แต่จำไม่ได้เลยว่าผมยิ้มสำเร็จหรือเปล่า มันดับวูบไปเหมือนใครปิดสวิตซ์ ความทรงจำช่วงสั้นๆของผมหายไป
๐ สวัสดีค่ะ ดีใจจังที่เล้ากลับมาแล้ว เย้ๆ เซกิเมลล์มาบอกว่าคนเขียนบอกให้นางอัพซ่อมเรื่องน้องโลม จริงๆแล้วต้องอัพซ่อมเรื่องสิงหาภุมภาด้วย คนเขียนก็ อุ๊ย ลืมตัว นึกว่าพี่สิงห์ดองเอาไว้ก่อนวันที่ 5 เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เนื้อหาก็ยังอยู่ :laugh: :laugh:
๐ นี่คือข้อเสียของการกอป talk ให้กันทาง MSN เพราะเวลาเกิดกรณีข้อมูลหาย เราจะจำ talk อันเก่าไม่ได้ค่ะ และต่างคนต่างขี้เกียจไปค้นฮิส เลยเอาวะ แค่มีนิยายให้คนอ่านไม่ขาดตอนก็น่าจะพอแล้ว ช่วง talk ใครจะไปอ่านของแก (อันนี้เซกิบอกนะ) :z3:
๐ บ้านคนเขียนน้ำไม่ท่วมค่ะ สบายมาก แต่ออกไปไหนไม่ได้ เพราะน้ำท่วมซอย เอาสิ คนเรานี่บางทีก็บุญมีแต่กรรมบังนะ กลัวรถพังแล้วไม่มีปัญญาซ่อม ตอนอยู่บ้านเก่ารถพังไปคันนึงเพราะน้ำท่วมนี่แหละ เข็ดแล้ว เลยยอมกินอะไรก็ได้ที่มีอยู่ในบ้าน พอน้ำลดลงหน่อยก็เหมือนปลาได้น้ำอะคะ รีบเอามอเตอร์ไซค์ออกไปหาของมาตุนไว้ ปรากฎว่าหลังจากนั้น ถนนแห้ง ฟ้าสว่างโร่เชียว แดดแรงอีกต่างหาก แต่ถ้าวันไหนที่ตู้เย็นโล่งโจ้งแล้ว วันนั้นแหละค่ะ น้ำจะท่วมซอยจนออกไปไหนไม่ได้และเราจะไม่มีอะไรกิน
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ ขอบคุณคนที่ช่วยดูคำผิดให้นะคะ และขอให้ทุกคนดูแลสุขภาพตัวเองและคนรอบข้างด้วยค่ะ ปีนี้นอกจากน้ำหลากแล้วเค้ายังว่าหนาวหนักด้วยนะ ตั้งอยู่ในสติกันนะคะทุกคน
๐ ขอบคุณจริงๆค่ะ TRomance
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK
,,,,,,ฮูเรๆ วันนี้คนเขียนอัพเองนะคะทุกคน ตื่นเต้นมาก (เว่อ อย่าได้ใส่ใจ)
ขั้นตอนที่เซกิสอนลง มี 2 ข้อเท่านั้นค่ะ
1.ไปที่หน้าแรกของเรื่องนั้น แก้เลขตอน วันที่ ลงเลขหน้าให้คนอ่านด้วย แล้วกดบันทึก
2. ก๊อปปี้เนื้อหาไปวาง ก๊อปปี้ทอล์คไปวาง (ไปดูในเมลล์ส่งออกของตัวเองนะ ไม่มีเวลากอปให้แล้วจุ๊บๆ<<<<<เพื่อ???? ตีฉิ่ง?)กดตั้งกระทู้ จบ ง่ายมากใช่มั้ย <<<<ใช่จ๊ะ (ไหนมันบอกว่าหน้าที่มันยิ่งใหญ่มากไง :z3: :z3:)
,,,,,,,,,เกือบลืม!! :z3: จริงๆท่องจำเอาไว้แล้ว แต่เพราะเล้มล่มข้อมูลหายเลย quote ข้อความเป๊ะๆมาไม่ได้ แต่จำได้ประมาณว่าน้อง JrKr (ถ้าพี่พิมพ์ชื่อล็อกอินผิดขอโทษนะคะ) ถามว่าคนเขียนใช้โปรแกรมอะไรในการพิมพ์นิยาย เมื่อก่อนคนเขียนพิมพ์ลง word ค่ะ แต่พอเรื่องพี่เมฆรวมเล่ม คนเขียนเลยศึกษาโปรแกรมจัดหน้าหนังสือคือ indesign หลังจากนั้นคนเขียนก็พิมพ์เรื่องลงโปรแกรมนั้นมาตลอด เพราะมันถูกตั้งค่าจัดหน้าเอาไว้แล้ว :laugh: :laugh: ทีนี้หนึ่งตอนคนเขียนกะยังไง อันนี้บอกลำบากนะคะ คือปกติคนเขียนก็จะแต่งไปเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าตันแล้ว หรือรู้สึกว่าไปต่อไม่เป็นแล้ว :z3: :laugh: ก็ตัดจบเลย ที่คนอ่านบ่นว่าค้างไง :laugh: แต่ละตอนสั้นยาวไม่เท่ากันหรอกค่ะ แต่หลังๆมานี้ สังเกตตัวเองว่าตอนนึงๆเนี่ยจะได้ประมาณ 10 กระดาษ A5 โดยเฉลี่ย แต่บางครั้งก็ 9 บางครั้งก็ 12 แล้วแต่ค่ะ พอระยะหลังมาอีก คนเขียนนับเลยพอเขียนมาได้จำนวนหน้าประมาณนั้นปุ๊บ ก็จะได้เวลาปิดตอนแล้ว บางครั้งคนเขียนก็ปิดตอนได้สมบูรณ์บ้าง(ตามความคิดตัวเอง) บางครั้งก็ค้างไปเลย :laugh: จริงๆแล้วคนเขียนเป็นคนที่ไม่มีระบบในการเขียนเลยนะคะ ไร้ระเบียบด้วย ไม่มีีกฎตายตัวสำหรับงานของตัวเอง ถ้าเอากฎเข้ามาเกี่ยวแล้วจะรู้สึกเหมือนถูกปิดกั้นทุกที เลยปล่อยไปตามจินตนาการ พล็อตเรื่องนี่คนเขียนจะมีแค่ตอนเปิดเรื่องเท่านั้นนะคะ แล้วมันดำเนินไปยังไงต่อนี่เหมือนด้นสด บางทีอยากแกล้งคนอ่าน พอเห็นคนอ่านเดาไปทางไหน คนเขียนก็หักหลบ(ชั่วร้ายมาก) ก็ประมาณนี้จ้า ความจริงแล้วทุกเรื่องถามได้หมดนะ (ยกเว้นเงินในบัญชี) คนเขียนตอบได้จ้า ไม่ต้องกลัวว่าไม่สมควรถาม คนเขียนแบบเบิร์ดๆน๊า
,,,,,,,,,,ไม่รู้น้องได้อ่านมั้ย มาเพิ่มข้อความทันหรือเปล่าน๊า :monkeysad:
-
อูย เปิดมาเจอตอนใหม่พอดี ลุ้นๆๆๆ นายระฟ้าจะมาช่วยน้องทันใช่มั้ยคะ>.<
-
โอ๊วววววว เจอระฟ้าซะแล้ว
-
:เฮ้อ:ชีวิตโลมมีแตตอบแทนบุญคุณจริงๆตอบแทนกันไม่มีวันหมด
หน่วยข่าวกรองที่ทำงานให้คนของระฟ้ามันน่าหาระเบิดไปปาบ้านทำงานได้ห่วยมาก :fire:
กรี๊ดดดดนายใหญ่ระฟ้ามาช่วยน้องโลมแล้ว :-[
-
ว๊าว ว๊าว วันนี้คนเขียนลงพื้นที่ กระโดดกอดแน่นๆหนึ่งที :L2: :L2: :L2:
แอบฮาพรืด เรื่องหน้าที่อันยิ่งใหญ่ แอบเผาอะไรกันเนี่ยสองคนนี้ จิ้มค่ะจิ้มมมม 5555555+
เข้าเรื่องดีกว่า น้องหนูโลมน่าสงสารโฮก ซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรเยี่ยงนี้
แต่เป็นปลื้มอ๊ะ ระฟ้ามาทันพอดี กิ๊กกิ้วววววววว
เอาไปหนีบไว้เลยนะคราวนี้ ห้ามคลาดสายตา
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:laugh: ภาระกิจนี้ยิ่งใหญ่มากจ๊ะ
ลุ้นแทนโลมมาก
-
โหดดดดดดร้ายยยยยยย
ทำงี้กับโลมทำไม!!!
ระฟ้าลักพาตัวไปเลยเถอะ
สงสารนายเอกตาดำๆ T_____T
-
มาแล้ว ๆ คิดถึงๆ
นึกว่านายโลมจะไม่รอดซะแล้ว
ในที่สุดระฟ้าก็มาช่วยทัน
อยากรู้แล้วว่าจะเป็นไงต่อ :) +1
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้ม :z13:
แวะมาเม้นก่อนอ่าน
คนเขียนลงเองเลย การี๊ดดดดดดดดดดดดด
สงสารโลมอะ ทำไมพี่กับพ่อมัน...อย่างนี้ฟะ !!!!!!!!!!!!!! จะใจร้ายไปมั้ยอะ
-
นายระฟ้ามาช่วยแล้ววว
-
ระฟ้าช่วยตื้บไอ้พี่เกียรติแทนด้วยได้มั้ย...โลมนี่นับวันยิ่งน่าสงสารมากกว่าชินเดอเรลล่าอีกนะเนี่ย
-
:z2:
-
ทำไมชีวิตน้องโลมมันถึงได้น่าสงสารเยี่ยงนี้
แ้้ล้วนี่ถ้าหากคุณระฟ้ามาช่วยไว้ไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น
เกลียดอิพี่เกียรติจริงๆ
-
ฮือออออออออ น้องโลมโดนซ้อมเลย :o12:
เป็นไงหละสงสัยน้องนัก สุดท้ายน้องโลมต้องมาเจ็บตัวเลย
ตีๆๆๆๆๆ ระฟ้า :beat:
-
นายระฟ้า บุกเข้ามาถึงถ่ำเสือ เลย นะเพื่อช่วย นายโลมของเรา
เรื่องใหญ่แน่นอนเลย ต่อจากนี้
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สู้ๆนะระฟ้า
-
:z3: :z3: :z3:โอ้ย !! ใจหายใจคว่ำ เลย
:m16: :m16:
-
ระฟ้ามาช่วยน้องโลมแล้ว o13
พี่ชายน้องโลมเลวมาก :z6:
-
เริ่มจะมีใจให้กันแล้ว กิ้วววววววว :oni2: :oni2: :m4: :m4:
ครอบครัวนี้รักลูกแบบไหนวะ หนูโลม สู้ๆนะลูกกกกกกกกกกกกกกกกก o13 o13 o13
-
พี่กับน้องนี่ต่างกันจริ๊งๆ
ยังไงนายใหญ่ก็ต้องช่วยนายโลมได้อยู่แล้ว
:z1: :z1: :z1:
-
สงสารโลมมาก :เฮ้อ:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
มาแล้วววววว ดีใจเว่อค่ะ :pig4:
-
oh! yes. พระเอกระฟ้าขี่ม้าขาวมาช่วยแล้วตัวเอง โชคดีนะจ๊ะ :เฮ้อ:
-
อั๊ยย่ะ นายระฟ้า มาช่วยน้องโลมแล้วใช่มั้ย อิอิ
-
ตื่นเต้น นักเขียนมาอัพให้เองเลย อิอิ ขอบคุณสองเท่าค๊า
แต่สงสารโลมมมมมมมม นายระฟ้ามาช่วยแล้วนะ
-
ค้างงงงค้างงงงงงงงงค้างแบบอึดอัดปวดหัวใจกันเลยทีเดียว :z3:
-
กรี๊ด!!!~
พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแล้ว~
-
:m15: สงสารโลม :m15:
นายใหญ่เอาโลมไปอยู่ด้วยเลย :call:
-
เย้ พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแล้ว ทันฉิวเฉียด น้องโลมของเราเสน่ห์แรงจริงๆ ไม่ทันไรก็มีคนมาออฟซะแล้ว อะเหอๆ
ตอนหน้าคงเป็นฉากหวานๆ ของคู่นี้ใช่มั้ยคะ? (เอ๊ะ หรือฉากปะทะคารมหว่า?) ปูเสื่อรอเจ้าค่ะ :call:
-
ระฟ้ามาช่วยแล้วววววววว
ทำไมโลมโดนต่อย -____-;
-
ดีใจ กลับมาอ่านเล้าซ่อมเสร็จ ก็เจอกะโลมเลย
ขอบคุณนะค้าาา
-
ระฟ้า
เอาน้องโลม
ไปเป็นนางโลมส่วนตัวเดี๋ยวนี้นะ :laugh: :laugh: :laugh:
*อย่าทำกับร่างกายที่บอบบางของน้องโลมแบบนั้นน :angry2:
อิป้าจะขาดใจตายย :z10:
-
แด่(ไอ้)พี่เกียรติ... :z6:
-
อร๊ายยยยย ไอ้พี่เลววววว :z6:
ขายน้องโลมได้เพราะความโลภมาก และเห็นแก่ตัว
สงสารน้องโลมอ่า...
-
ทีแรกนึกว่าคนมาประมูลน้องคือระฟ้าซะอีก แต่กลายเป็นใครล่ะนั่น
แล้วหนีออกมาก็มาโดนซ้อมอีก เฮ้ออออ พาน้องไปอยู่ด้วยเหอะ สงสารเด็กตาดำๆ
-
ระฟ้ามาช่วยแล้วนายโลมมมมมมมมมมม
เธอปลอดภัยแล้วนะ ๆ
-
:sad4: :sad4:
สงสารโลมอ่ะเมื่อไหร่จะหมดเคราะห์ซักที
นายใหณ่ระฟ้าช่วยโลมให้ได้น่ะ :เฮ้อ:
-
น้องโลมผู้น่าสงสาร
-
แอร๊ยยยย พระเอกขี่ม้าขาวมาแว้วววว
หนูโลมฟื้นก่อนลูก!!
-
โว๊ย!!!!! โครตเกียดครอบครัวนี้จริงๆ
ไม่ได้ทวงบุญคุณ แต่สั่งให้ตอบแทน
โลมหนีไปอยู่กับระฟ้าเลย
คนเขียนสู้ๆ รออ่านจ๊า
-
อ้าว โลมโดนยำซะงั้น :m16:
แต่นายใหญ่ระฟ้ามาช่วยแล้วววววววว ถึงจะเละไปหน่อยแต่ก็รอดหล่ะ :z1:
ตามมาแก้แล้วนะ อุตส่าห์ดีใจที่ตอนต้นๆ แทบหาคำผิดไม่เจอ ที่ไหนได้ :really2:
ถ้าโลมไม่ได้สอดไส้เข้ามาเผื่อทำงานให้พี่ชายจริงๆ ==> เพื่อ
เด็กคนนั้นถูกพี่ชายตัวเองขายไปขายมาเหมือนสิ้นค้าชิ้นหนึ่งได้ยังไง ==> สินค้า
บางสิ่งบางอย่างของที่นี่ก็คล้ายๆกับที่อาณาจักรนั่น เพียงแต่ไม่มีระบบเทรนด์พนักงานก่อนเข้าทำงาน
รู้อยู่แล้วแหละว่ากางเกงในไม่ใช่เรื่อดำน้ำ ==> เรือ
อีกฝ่ายยกมือขึ้นห้ามเหมือนไม่ต้องการให้มีพีธีรีตองอะไรมากมายนัก ==> พิธี
ปล. ที่บ้านน้ำมาจ่อแล้ว เวลาโทรศัพท์ดังต้องรีบถามว่าน้ำมาหรือยัง ไม่ต้องยกอะไรเลย แค่ถอดปลั๊กกับสับคัทเอาท์ก็พอ แล้วก็อย่าปล่อยเจ้าตัวเล็กๆ ไปเล่นน้ำ ตัวมันเตี้ย เดี๋ยวจมน้ำ :o12:
-
ความจริงเปิดเผย...ระฟ้าเข้าใจ ไว้ใจน้องดลมซะที เฮ้ออออ..
แต่ชีวิตน้องโลมยังอันตรายอยู่ บุญคุณทดแทนกันทางอื่นก็ได้นะ เฮ้อออ..ดังๆให้บ้านนี้
ระฟ้าช่วยน้องออกมาให้ได้น้า
-
ตอนอ่านนี่แทบกลั้นหายใจตามเลยค่ะ ลุ้นเกิ๊นนนนนน 555555+
ชีวิตน้องโลมดราม่าจริงๆ น่าสงสารมาก
-
โลมกลายเปนดาวดังถูกแย่งตัวซะแล้ว :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก ดีใจ ดีใจ ที่พระเอกเราเข้าใจนายโลมถูกต้องซักที น้องเค้าเป็นคนดีน่าเห็นใจออก :กอด1:
-
กรี๊ดดดดด หลบหน่อยพระเอกมา
พี่ฟ้ามาช่วยน้องโลมแล้วจ้า ฮิ้วววว
รู้ความจริงซะทีว่าน้องโลใน่ารักแค่ไหน
ทีนี้แหละๆ น้องโลมได้ไปอยู่กะนายใหญ่แล้ว
แต่แบบว่ามันค้างมากมายอ่ะค่ะ
ขอตอนต่อไปด่วนๆนะคะ พลีสๆๆๆ T^T
-
พระเอกมาแล้ววววววววววววว
-
โหยโลม รอดได้หวุดหวิด
-
ระฟ้า เอาโลมไปซุกไว้เลย แล้วไม่ต้องปล่อยออกมาอีกนะ
เอาไปนอนกกเลย แนะนำๆ ฮ่าๆๆ เพราะถ้ากลับออกมาโลมโดนอิพี่ชายใจร้ายนั่นทำร้ายแน่ๆเลย
-
โฮวววววววววว ในที่สุดเรื่องก็มีทางไปแล้ว ตอนที่นายงมเรื่องสายสืบ
เราแอบเซ็งเล็กน้อยเพราะลุ้นให้นายฉลาดเร็วๆ
เป็นนายใหญ่ในโลกมืดต้องฉลาดทันคนมากๆหน่อยจิ
แบบมองออกเร็วๆว่า คนนี้ซื่อจริงหรือแอ๊บ
นี่ตรูจะอินอะไรนักหนาเนี่ย อิอิ
-
ไปยอมมันทำไมฟะ พี่ชายแบบนี้ไม่ไหวจะเคลียร์ :m31:
-
น่าสงสารน้องโลมจริงๆ
นายใหญ่ระฟ้ามาช่วยแล้วอย่าให้ใครมาเอาโลมไปไหนอีกนะ
-
โอย นายโลม ชีวิตวิ่งวนอยู่แต่แบบนี้
เพราะว่าคำว่ากตัญญูมันคุ้มหัวอยู่หรออ
เฮ้ออ
-
กรี้ดดดดดดดด น้องโลมของข่อย โดนรุม โดนยำ แถมยังจะโดนออฟด้วย :sad4:
นี่ถ้าระฟ้าไม่มานี่โกรธคนเขียนนะคะเนี่ย :angry2: 555
ยินดีกับคนเขียนด้วยนะคะที่โพสต์ลงเองเลย 555
นี่เพิ่งจะไปตามอ่านเรื่องเก่าๆของคนเขียนมาค่ะ
อ่านไปสองเรื่องแล้ว พี่เมฆ พี่ฉาน พี่ดิน พี่ภู น่ารักมากค่า :o8: :-[ :impress2:
เหลือ่านคุณคนเดียวกับขลุ่ยอยู่ ถ้ารีปริ้นเมื่อไหร่มาบอกด้วยนะคะ ยังดีที่สั่งจองเด็กป๋าไปแล้ว o18
รีบมาต่อเวยเวยนะเจ้า ทั้งน้องโลมทั้งพี่สิงเลยนะเจ้า (อารมณ์ผีอีเม้ยเข้าสิงค่ะ555)
ฮักค๋นเขียนกับค๋นโพสต์นะเจ้า สู้ๆ :L2: :กอด1: :L1:
-
น้องโลม อย่าเพิ่งโดนใครทำอะไรน้าา :sad4:
-
บุญคุณก็ส่วนบุญคุณสิ ถ้าต้องตอบแทนด้วยการขายตัวอย่างงี๊มันไม่มากไปหน่อยหรอ
รากหญ้าต้องช่วยโลมนะ ไอ้พี่เกียรตินี่มันน่าตบให้คว่ำไปเลย
-
โฮรกกกกกกกกกกกกกกก พากลับรัง(รัก)เลย
ฮู้ววววววววว นึกว่าจะมาช่วยไม่ทันซะแล้ว
น้องโลม T^T
-
ไอ้รากหญ้าจะแก้ปัญหาเรื่องโลมนี้ยังไงละเนี่ย
ยิ่งไม่ถูกกันกับเสี่ยเจียงด้วย :a5:
-
ไอ้เลวเห็นแก่ได้กันทั้งบ้าน
ระฟ้ามาช่วยแล้วโลมแข็งใจอีกนิดนะ
-
เมื่อไหร่โลมจะหมดเวรหมดกรรมกับคำว่าบุญคุณสักที :m15:
-
โฮกกกกกกกกกกกก โลมน่าสงสารที่สุด กับคนอย่างนี้อย่าไปกตัญญูด้วยเลย! มันเกินไปแล้ว!
ระฟ้าพ่อพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยได้ทันเวลา สมเป็นเจ้าชายของเราจริงๆ(ฮา)
พาตัวน้องโลมกลับไปด้วยโดยด่วนค่ะ แล้วจัดการไอ้ครอบครัวบ้าๆนี้ไปเลยเถอะ! ><
-
เหมือนไม่ได้เจอกันนานนนนนนนน มากเลยนะคะ (ที่จริงก็ใช่)
รู้สึกว่า โลม จะดวงสมพงษ์กับอาชีพนี้จังเลยเนาะ
แต่ กว่าระฟ้าจะรู้ตัวว่า น้องโลมหาย ก็เกือบไม่ทันการณ์เลยนะเนี่ย
ขอต่อ แบบ ติด ๆ ได้มั๊ยคะ จะไ้ด้ไม่ค้างนานนนนนนนนน+ :laugh:
-
โลมน่าสงสารสุดๆ
โอ้ยกังวลน้ำท่วมอ่ะอยู่ในเขตเสี่ยง
-
สงสารโลมอ่ะ ถึงจะไม่ใช่ครอบครัวแท้ๆ แต่ก็ถือเป็นญาตกันไม่ใช่เหรอ ทำไมใจร้ายกับโลมอย่างนี้ :sad4:
มันน่า :z6: :z6: :z6: ซะที :m31:
-
คุณระฟ้ามาช่วยแล้ว เย้ๆๆ
แต่มาไม่ทันก่อนน้องโดนตื๊บง่ะ :monkeysad:
ไอ้เกียรติ แกมันเลววววววววว :z6:
-
คนเขียนแบบเบิร์ดๆ =[]= << ไม่นะเกิดไม่ทันมุกนี้
น้องโลมน่าสงสารได้อีก คนเขียนใจย้ายยย /(T3T)\
ยังไม่ได้เปลี่ยนกางเกงในเลยทำไงดี
พอนายช่วยน้องออกมาได้ก็จะลูบจะคลำ
พอถอดกางเกงออกนายก็จะหมดอารมณ์กับกางเกงในเอาหนังยางรัด กรี๊ดๆๆๆ สงสารนาย << คิดพล็อตไปก่อนเพื่อ?
*สะบัดตุ๊ดเมินนังพง*
-
โลมพอแล้ว ตอบแทนบุญคุณน่ะพอได้แล้ว ทำอย่างอื่นก็ตอบแทนได้ไม่ต้องทำทุกอย่างที่คนอื่นต้องการขนาดนั้น :m16:
นายใหญ่มาช่วยทันใช่มั๊ยนี่ ช่วยให้ตลอดรอดฝั่งเลยนะนายใหญ่ :กอด1:
-
กรี๊ดดด~~~~~~~~~~!!!!!
ค้างอ่าาาา
โลมเปนไงบ้างเนี่ย
โดนไถ่ตัวมาทั้งที ก้อต้องไปทำที่มาแย่กว่า
ชีวิตจะซวยไปไหม = =
-
ระฟ้ามาแล้ว ว ว :mc4: :mc4:
-
น่าสงสารโลมชิบบบ
+1 คนแต่งก๊าบบบ
-
ระฟ้ามาช่วยหนูโลมแล้ว พระเอกขี่ม้าขาวมากกกกก
-
เย้ๆๆๆๆ พระเอกมาทันพอดีเลยยยยย
-
สงสารโลม
แต่แอบดีใจที่นายใหญ่รากหญ้ามาช่วยทัน
-
เฮ้อ โล่งอก นายใหญ่ระฟ้ามาช่วยโลมแล้ว
แต่จะให้ดีช่วยจัดการพ่อกับพี่ชายโลมให้ด้วยนะ นิสัยไม่ดีขายลูกกิน
-
ระฟ้าเก็บตัวหนึ่งสัปดาห์ แต่โลมเหมือนขาดงานที่นั่นไปหนึ่งวันแล้วต้องวิ่งโร่มารับแขกที่อาบอบนวดแห่งใหม่ทันที สับสนเรื่องเวลาแฮะ
แล้วตอนที่โลมเข้าไปในห้อง หมายความว่าโลมถูกส่งตัวไปรอลูกค้าก่อนหรอ (ไม่ได้เข้าไปพร้อมกัน?) ก็เลยถือโอกาสจะหนีออกมาตายเอาดาบหน้า ถ้าเดาไม่ผิดคนที่รุมกระทืบโลมน่าจะเป็นการ์ดของร้านที่คุมอยู่ที่ประตูหลัง แต่ว่านะ...มันจะมีการ์ดที่ไหนพอเจอกันปุ๊บแล้วจะปรเคนทั้งหมัดทั้งเท้ากันทันทีมั่งเนี่ย ถ้าเกิดเป็นแขกหรือพนักงานของร้านล่ะ ถึงจะทะเล่อทะล่าวิ่งไปแบบนั้นก็เถอะ
จบตอนได้ค้างสุด ๆ ป่านนี้ลูกค้าที่ประมูลโลมไปราคา 50000 จะกำลังมองหาโลมทั่วห้องอยู่รึเปล่าไม่รู้นะ
-
เฮ้อ เมื่อไหร่นายเอกจะหลุดพ้นจากครอบครัวนี้ซะที -*-
-
:z2: พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยแล้วว
-
สารเลวมากไอ้พี่เกียรติ ความคิดชั่วๆๆนี่คิดได้ดีจริงๆๆ
เฮ้อออออออ เมื่อไหร่จะหมดเวรกับครอบครัวนี้ซะทีนะโลม
หวังว่าคราวนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ต้องเจออะไรแบบนี้นะ
:pig4:
-
กรี๊ดค่ะกรี๊ดดด นายใหญ่อุส่าเข้ามาที่ของคู่แข่งเพื่อมาช่วยโลมเลยยยย
ฮิฮิ
ห่วงโลมมากสินะค้าาา
พาโลมกลับไปบ้านด้วยเลยๆ :กอด1:
-
ระฟ้ามาแบบแมนๆ แกเท่มาก!!
ไอ้พี่ชายระยำ จัดคนไปกระทืบซักฝูงสิ 5555
แล้วนี่ก็เป็นกันทั้งบ้าน แลดูทุ่มทุนมากกกก
เล่นแล้วรวยรึ?? ก็ไม่ ทำไมไม่เลิกกันน้อ~
รอตอนต่อไป
ปล.เอิ่ม..พึ่งรู้ว่าถ้าเดาจะเจอนักเขียนหักหลบ
โอเคค่ะ ไม่เดาแล่ว!! -3-;
-
:z3: มาต่อเร๊วๆคร้า.......
นายรากหญ้า หิ้วน้องโลมไปเลยนะคะ ...แม่ยกอนุญาติ. กรี๊ดๆ :laugh:
-
นี่คือจุดเปลี่ยนแล้วใช่ป่ะคะ หวังว่าอะไรๆคงจะดีขี้น
-
น่าสงสารโดนซะเละแล้ว นายใหญ่ระฟ้ามาช่วยไว้ได้??
มาแล้วยังดีกว่าไม่มานะ
ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ
-
โอ๊ย .... ดีใจคุณระฟ้ามาช่วยแล้ว
ถึงจะช้าไปนิด!
สงสารน้องโลมจัง
-
นายใหญ่ระฟ้ามาทันพอดีเลยค่า :impress2:
-
ครอบครัวนี้เลวมาก เห็นแก่ตัวที่สุด ตัวเองสบาย แต่น้องลำบาก สารเลวจริง ๆ
-
มาแล้ว :sad4: :sad4:
-
อร๊ายยย ทำไมทำกับน้องโลมมมอย่างน้านนนน :fire:
โย้ววว เฮียระฟ้าจัดไป :angry2: อย่าให้เหลือซากกก :laugh:
ในที่สุดคนเขียนก็อัพแล้ว รอตอนต่อไปนะจ้ะ :pig4:
-
นายใหญ่ได้ใจคนอ่านไปแล้ว
ไปช่วยในนาทีวิกฤติได้พอดี ><
อย่างน้อยโลมก็คงเจ็บตัวน้อยลงนิดนึงละ
-
ระฟ้าสู้ๆช่วยโลมให้ได้นะ
-
อ๊าคคคคคค
คุณรากหญ้ามาช่วยน้องโลมของช้าน?? เร็วๆเข้า
-
อืมมม :z6:อย่างเดียวจริง :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮูเล่ :mc4: ระฟ้ามาช่วยแล้ว :pig4:
-
และแล้วนายใหญ่ก็มาช่วยโลมได้ทัน
คนอ่านหัวใจจะวาย
สงสารโลมที่มีครอบครัวเห็นแก่ตัวขนาดนั้น
-
ทำไมไอ้พี่เกรียติบ้านี่มันเลวอย่างงี้ :z6:
ดีนะระฟ้ามาช่วยทัน ไม่งั้นน้องโลมเละแน่ๆ :เฮ้อ:
-
ดีๆๆ ได้เจอกันสักที ลุ้นต่อไปว่าเมื่อไรจะรู้ใจตัวเอง
-
มีการเตรียมคนดักทางหนีไว้แบบนี้ แสดงว่ามีนางโลมและนายโลมบางคนหนีมาแล้วสินะ เหอๆๆ น่าสงสารน้องโลมจริงๆ ดดนซ้อมซะน่วมเลย ดีนะที่พี่ระฟ้ามาทัน ไม่งั้นตายเยี่ยงเขียดแน่ๆ ( แต่ว่าโดนไปขนาดนั้นไม่ตายแต่คงคางเหลือเลยล่ะมั้งนั่น )
-
ใครนะใจร้ายทำน้องโลมได้ อยู่กับรากหญ้ายังไม่เคยเจ็บสักน้อย
อย่าว่างั้นงี้เลย รับไปอยู่ด้วยกันซะ จะได้หมดห่วง เนอะรากหญ้าเนอะ :z2:
เฮ้อ ชื่อนายเอกท่าจะถูกโฉลกกับวงการนี้นะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ รักษาสุขภาพเช่นกันค่ะ :L2:
-
เย้ๆ คุณระฟ้ามาช่วยโลมแล้ว
ทำมายยทำไมชิวิตโจมมันลำบากลำบนเสียจริง
-
นายระฟ้ามาช่วยน้องโลมแล้ววว
-
รออยู่นะจร๊ะ
คนเขียนสู้ๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 13 นายโลมกับรักจนตรอก
เพียงแค่ขยับตัวด้วยความเคยชินก็เจ็บร้าวไปถึงกระดูก
แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่คนถูกซ้อมมาทั้งตัวอย่างผมกลับไม่รู้สึกหวาดระแวงตอนที่ตื่นขึ้นมา ทั้งๆที่ยังจำความรู้สึกตอนที่หลายมือหลายตีนกระหน่ำลงมาบนตัวจนไม่รู้ว่าหมัดหรือหน้าแข้งอันไหนที่นำความเจ็บปวดมาให้ การต่อสู้เพียงลำพังกับคนห้าคนไม่ต่างอะไรกับนอนให้เค้าเหยียบแล้วกระทืบซ้ำ ผมควรจะกลัวจนถึงขั้นหลอน เพราะไม่ใช่แค่โดนซ้อม แต่ที่วิ่งหนีออกมาแบบนั้นพี่เกียรติต้องโกรธมากแน่ๆที่ผมไปก่อเรื่องเอาไว้ ตอนนี้รอบตัวไม่มีอะไรที่ปลอดภัยเลยถ้าไม่นับสถานที่ที่ผมนอนอยู่
สภาพห้องไม่คุ้นเคยแต่กลับสบายใจประหลาดๆ ความรู้สึกบอกว่าผมจะปลอดภัยจนกว่าจะหาย
แปลกดีที่เพียงแค่เสียงแอ๊ดของประตูที่เปิดเข้ามาทำให้ลุ้นแล้วก็ตื่นเต้นได้ขนาดนี้ อาการที่ว่าทำให้ผมต้องขยับร่างกายทุกครั้ง แล้วทุกครั้งที่ลุกขึ้นดูว่าใครเข้ามาก็เจ็บจนน้ำตาไหล แต่ผมก็ฝืนใจลุก แล้วคนที่เข้ามาก็ไม่ใช่คนที่รอ ครั้งหลังๆที่มีคนเปิดประตูเข้ามาผมเลยนอนเฉยๆ รักษาตัวเองให้กระทบกระเทือนน้อยที่สุด
“สภาพดูไม่จืดเลยนะ”
“โอ๊ย”
สะดุ้งสุดตัวตอนที่ได้ยินเสียงร้องออกมาสุดเสียง เขาแค่ตั้งใจจะแหย่เล่น กะน้ำหนักมือแล้วว่าแค่แตะลงไปบนรอยเขียวคล้ำตรงขมับเฉยๆ ตอนเข้ามามันนอนหันหลังให้ เลยไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของโลมหนักหนาแค่ไหน ได้เจอหน้าคุณหมอตอนที่เดินออกมาจากห้องโลมเมื่อคืนก็ยังไม่ได้คุยอะไรกัน คุณหมอส่ายหน้าให้ตั้งแต่เขายังไม่เอ่ยปากถาม สรุปว่าตั้งแต่ชิงตัวโลมมาจากที่นั่นได้ นี่คือครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาดูอาการของโลม
“โทษที เป็นไงบ้าง”
ช็อคเลยน่ะสิถามได้ ตอนที่ลุ้น ตอนที่หวังก็ไม่เคยจะโผล่หัวเข้ามาหรอก แต่ตอนที่ผมไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะเจอ มันก็โผล่เข้ามาเหมือนผีหลอก แถมหน้ามันตอนนี้ดูใจดีกว่าหน้ามาเฟียถูกโกงแชร์แบบเมื่อคืนลิบลับ สุดท้ายเลยได้แต่ส่ายหน้าตอบมันไปว่าไม่เป็นอะไรแล้ว แต่พูดไม่ได้ว่ายังโคตรเจ็บตามเนื้อตามตัวอยู่ ระบมไปหมดทั้งตัว
“ขอบคุณนะ ที่คุณไปช่วยผม”
มันอาจจะดูกระด้าง มะนาวไม่มีน้ำปั่นรวมกันกับขวานผ่าซากเลยได้ประโยคนั้นออกมา ยอมรับว่ากระดากปากที่จะพูด แต่ความรู้สึกคืออยากจะขอบคุณมันจริงๆที่ไปดึงผมออกมาจากกองตีนกองนั้น
“ไปเอานายโลมกลับมาต่างหาก”
ไม่รู้เหมือนกันว่าเวลาส่วนตัวแบบนี้นายใหญ่จะรักษาฟอร์มเหมือนตอนอยู่ต่อหน้าลูกน้องไปทำไม ถึงแม้จุดประสงค์คือไปเอาโลมกลับมาก็จริง แต่ตอนนั้นไม่มีความคิดที่จะเอาหมอนี่มารับแขกเลยด้วยซ้ำ รู้แค่ว่าต้องเอากลับมาให้ได้ แต่จากนี้ไปจะทำยังไงกับลูกหนี้ขัดดอกที่ไปชิงตัวมาก็ยังไม่รู้
ความเงียบที่นานเกินจะทนทำให้รู้ว่านายใหญ่ระฟ้าออกจากห้องไปแล้ว ถึงจะเข้ามาแบบมีเสียงให้รู้สึก แต่ตอนกลับออกไปเงียบกริบ ถอนหายใจให้กับความหวังลมๆแล้งๆ ต่อให้ต้องเจอกับสิ่งที่ตัวเองวิ่งหนีออกมา แต่ถ้าถามความรู้สึกตอนที่จมอยู่ในกองตีนนั้นยอมรับว่าอยากให้ใครสักคนช่วยออกมาจากตรงนั้น ต่อให้คนช่วยจะช่วยเพราะมีผลตอบแทนต่อกันก็ตาม
.
.
“ตอนนี้ทางโน้นรู้แล้วนะครับว่าเราเอาคนของเค้ามา”
“ถ้าไม่รู้นี่สิถึงจะถือว่าฝ่ายโน้นเป็นคู่ต่อสู้ที่ไม่เหมาะสมกับเราสักนิด ตามเกมกันทันอย่างนี้ก็ดีแล้ว ทำให้รู้ด้วยว่าเราไม่ง่าย”
“ครับนาย แล้วเด็กคนนั้น”
“คงจะช้ำในเยอะอยู่เหมือนกัน ให้หายดีก่อนแล้วค่อยว่ากันว่าจะเอายังไง”
“แค่คืนแรกก็มีเสี่ยออฟเด็กนั่นในราคาครึ่งแสนแล้วนะครับ”
“ของใหม่ใครๆก็อยากทุ่มน่าพง เป็นของธรรมดา ตอนที่อั้มยังทำอยู่ มีคนเกาหลีมาออฟไปหลักแสนเลยไม่ใช่เหรอ”
“ถ้าเด็กคนนี้ได้ครึ่งนึงของคุณอั้ม ผมเชื่อว่าเขาจะแจ้งเกิดสวยงามเลยครับนาย”
“เขาให้ฝ่ายอารักขานายใหญ่มาวิจารณ์หมอนวดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ขอโทษครับนาย ผมแค่พูดตามประสบการณ์”
“เราจะไม่คุยกันถึงเรื่องนี้”
“ครับนาย”
“คาสิโนเป็นยังไงบ้าง”
“อาทิตย์หน้าจะมีทัวร์จากมาเลย์มาลงครับ”
“นักพนันตัวยงมาเองเลยสินะ ระวังมีพวกสอดไส้เข้ามาก็แล้วกัน”
“ครับ”
“นายครับ”
“อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ อยากพูดอะไรก็ว่ามา”
“นายแค่สงสารเด็กคนนั้นหรือเอ็นดูมากกว่านั้นครับนาย”
“เป็นคำถามที่นายใหญ่จำเป็นต้องตอบหรือเปล่า”
“ขอโทษครับ ผมรู้ว่าไม่ควรถาม แต่ยังไงเด็กคนนั้นก็ใกล้ตัวเราเกินไปแล้วก็นำอันตรายมาให้นายได้ทุกเมื่อเลยนะครับ”
“สรุปว่าเรากลัวฝ่ายนั้น”
“เปล่าครับ แต่ผมว่าไม่จำเป็นเลยที่เราจะเข้าไปเกี่ยวข้อง นายบอกเองนี่ครับว่าเราจะไม่ยุ่งกับใคร ถ้าไม่มีใครมาหาเรื่องเราก่อน”
“ก็ยังไม่เปลี่ยนวัตถุประสงค์นี่ ก็ยังยืนยันอย่างนั้น”
“แต่การที่เราเอาเด็กคนนั้นกลับมา”
“มองตามเกมส์แล้วมี 2 ทางที่เราต้องสืบว่าเป็นทางไหน หนึ่ง ทางโน้นรู้สึกเสียหน้าที่เราไปดึงตัวคนของเค้ากลับมา สอง ทางโน้นจะส่งคนมาเจรจาเพื่อขอเงินคืนและเพิ่มค่าตัวโลม”
“ผมเกรงว่า......”
“ถ้าเป็นอย่างหลังให้บัญชีทำเช็คมาให้ผมเซ็นต์ แต่ถ้าเป็นอย่างแรก จัดการตามที่ควรทำ”
“ครับนาย”
รับรู้ถึงความห่วงใยที่คนสนิทมีให้ ไม่บ่อยนักหรอกที่นายใหญ่จะทำอะไรตามใจตัวเองเป็นเด็กๆ
“คุณหนูแค่อยากจะมีเพื่อนใช่มั้ยละคะ อยู่คนเดียวมาตั้งนานจะคุยกับคุณ คุณก็แก่คุยตามหนุ่มสาวสมัยนี้ไม่ทัน เหงาล่ะสินายใหญ่ระฟ้า”
“ผมลืมไปแล้วล่ะคุณ ว่าเพื่อนเป็นยังไง พอเรียนจบก็หน้าที่ใครหน้าที่มัน หนักหนาสาหัสพอๆกันจนปลอบกันไม่ค่อยจะได้”
“โถน่าสงสารจริงๆพ่อคุณ พงบอกคุณว่าเด็กคนนั้นเป็นหมอนวดใหม่ที่ร้าน ตึกสี่ตึกนั่นไม่มีห้องรับรองเลยเหรอคะถึงได้พามาที่นี่ ไหนใครเคยบอกคุณว่ามาเรือนคุณปู่ทีไรเหมือนเข้าป่าไงคะ”
“นมอย่าประชดสิครับ พอผมไปอยู่ที่นั่นหลายวัน ใครล่ะครับที่โทรไปขู่พงว่าจะตรอมใจตายถ้าไม่ปล่อยให้นายใหญ่กลับมาบ้านบ้าง”
“ก็คุณแก่แล้วนี่คะ ลมหายใจสุดท้ายคุณก็อยากเห็นคุณหนูมาดูใจเป็นธรรมดา ไม่ใช่หลานก็รักยิ่งกว่าหลานอีกนะคะ”
“กลับมาทีไรคุณก็พูดเรื่องตายใส่ผมทุกที คุณยังแข็งแรงอยู่เลยนะครับ ยังทำข้าวแช่อร่อยชื่นใจ ยังเกาหลังผมได้ดีอยู่เลย”
“ดูสิคะ โตจนเป็นเจ้าคนนายคนแล้วยังนอนหนุนตักคุณให้คุณเกาหลังให้อยู่เลย ถ้าคุณปู่ยังอยู่ คุณหนูก็ยังเป็นคุณหนูตัวน้อยๆที่คุณจับโจ๋เจ๋ให้ฉี่แต่ตอนนี้มีภาระให้ต้องรับผิดชอบ คุณหนูของคุณเคร่งเครียดไปเยอะเลยนะคะ”
“แล้วถ้าผมไม่ทำ”
“คุณปู่ท่านรักกิจการที่สร้างขึ้นมามาก ในความชั่วร้ายที่คุณหนูเคยว่าเอาไว้ มีอะไรดีๆสอนใจเราให้มีสติในการใช้ชีวิตอยู่มากมายนะคะ”
“สุดท้ายคุณก็เข้าข้างคุณปู่อยู่ดี”
‘คุณ’ตามที่เข้าใจตอนที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วก็คือเพื่อนเล่นที่คอยรับใช้คุณย่า สองคนนี้อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ จนคุณย่ากับคุณปู่แต่งงานกัน คุณก็ยังตามมารับใช้ เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับคำร่ำลือที่ว่าคุณก็เป็นหนึ่งในภรรยาของคุณปู่ คุณจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่คุณเป็นยิ่งกว่าแม่ ระฟ้าไม่เคยรู้จักย่าตัวเอง คุณย่าเสียตั้งแต่พ่อยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ พ่อก็โตมาด้วยสองมือของคุณ พอพ่อตาย คุณก็ยังมีโอกาสได้เลี้ยงดูเขามาจนเติบโต แปลกที่ไม่เคยมีใครพูดถึงแม่เลย เขาเองก็ปากหนักเกินกว่าที่จะถาม เพราะความผูกพันมันเลือนลางเกินกว่าจะสัมผัสได้ แล้วก็ไม่มีเวลาไหนให้นึกถึงเลย
“ลุกขึ้นได้แล้วค่ะ คุณจะไปดูเด็กทำอาหารเย็น เอาคนมาทิ้งไว้ให้คุณดูแล คุณหนูต้องกลับมาบ่อยๆนะคะ ไม่งั้นคุณจะดูแลแบบทิ้งๆขว้างๆให้ดู”
“ไม่ต้องขู่หรอกครับ ช่วงนี้ผมต้องไปๆมาที่นี่กับร้านอยู่แล้ว เบื่อแสงสีเมืองกรุงแล้วเหมือนกัน”
“แล้วใครน๊าที่บอกว่าบ้านท่าน้ำมืดแล้วก็น่ากลัวอย่างกับอะไรดี”
“ตอนนั้นผมยังเป็นเด็ก ยังกลัวผีอยู่นี่ครับ”
“เย็นนี้คุณทำแกงเนื้อมะเขือเปราะไว้ให้ มีไข่เจียวร้อนๆซดน้ำปลาทูต้มมะดันนะคะ ไม่รู้คนกรุงจะทานอาหารพื้นบ้านได้หรือเปล่า แต่คุณทำสเต็กไม่เป็น”
“ขยันงอนขยันประชดผมก็ขยันง้อนะคุณ แล้วคนป่วยละครับ คนป่วยกินอะไร”
“คุณให้เด็กเคี่ยวจมูกข้าวหอม กินกับปลาย่างเอามายีเป็นฝอยๆกินง่ายค่ะ อ๊อ คุณทำกะปิผัดให้อีกอย่าง ไม่รู้เค้าจะกินได้หรือเปล่า”
“คงได้มั้งครับ ดูจะกินง่ายอยู่ คุณยิ้มแบบนั้นล้อเลียนผมอยู่นี่ครับ”
“คุณหนูยิ้มก่อนนี่คะ คุณเลยยิ้มบ้าง คุณเข้าครัวก่อนนะคะ คุณหนูจะนอนเล่นรับลมก่อนก็ได้ค่ะ ถึงเวลาแล้วคุณจะให้เด็กมาเรียก”
ท่าน้ำลมพัดเย็นชื่นใจ แม่น้ำเจ้าพระยาในต่างจังหวัดยังมีมนต์เสน่ห์เสมอ ความจริงแล้วที่พงไม่กล้าคัดค้านเรื่องโลมเพราะเขาเลือกที่จะเอาโลมมารักษาตัวที่บ้านท่าน้ำนี่ ไม่ใช่เพราะคนสนิทยอมรับหรือสงสารโลม แต่เป็นเพราะนายใหญ่จะได้เก็บตัวให้ห่างอันตรายไปด้วย บ้านหลังนี้เป็นบ้านหรือเรือนที่คุณปู่อยู่มาตั้งแต่เด็กๆ ไม่รู้ประวัติละเอียดนัก รู้แต่ว่าที่นี่อยู่ไกลจากเมืองหลวงไม่มาก แต่ยากที่จะเข้าถึงด้วยว่าเป็นสวนกินอาณาบริเวณหลายร้อยไร่ มีเรือนไทยโบราณปลูกอยู่ริมน้ำ ถ้าสมัยก่อนการสัญจรทางเรือจะสะดวกที่สุด แต่สมัยนี้ นานๆถึงจะเห็นเรือพายผ่านมาสักที
ถึงแม้นายใหญ่จะกลับมาบ้านพักส่วนตัวก็ยังต้องมีคนเฝ้าติดตาม พงต้องกลับไปอยู่ดูแลความเรียบร้อยที่อาณาจักร เลยส่งเทพมาดูแลแทนตัวเอง เทพไม่ใช่คนอารักขาที่จะคอยซัก แต่เป็นคนช่างสังเกตและเก็บรายละเอียด แน่นอนว่ามันจะต้องถูกถ่ายทอดไปที่หัวหน้าผู้เปี่ยมล้นไปด้วยความห่วงใยอย่างพง
“ไปพักผ่อนเถอะ ผมทานข้าวเย็นเสร็จแล้วจะพักผ่อน ทุกทางเข้าออกของที่นี่มียามเฝ้าอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่ไว้ใจก็ส่งคนเข้าไปเพิ่มก็ได้นะ”
“ครับนาย”
“โทรบอกเจ้เชอรี่ว่าช่วงที่ผมไม่อยู่ให้ปิดรับสมัครเมมเบอร์ และถ้าจะต่ออายุเมมเบอร์ใหม่ ให้ขึ้นค่าต่ออายุอีก 15% รายงานเรื่องนี้ให้พงกระจายข่าวไปที่สปาและคาสิโนด้วย”
“ครับ”
เรือนนอนเป็นห้องที่ถูกแบ่งไว้โดยมีเรือนชานเป็นทางเชื่อม ส่วนใหญ่จะใช้เป็นที่รับแขกหรือทานอาหาร บางครั้งเขาก็ยึดเรียนชานเป็นที่ทำงานหรืออ่านหนังสือ เรือนนอนรับรองที่โลมพักอยู่ติดกับเรือนนอนของเขาเอง ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับห้องตัวเองก็สวนกับคุณหมอประจำบ้านของที่นี่เข้าพอดี
“สวัสดีครับคุณลุงหมอ คนไข้เป็นยังไงบ้าง”
“มีไข้นิดหน่อยจากบาดแผลระบมน่ะครับ ผมอยากให้ส่งเข้าเช็คภายในที่โรงพยาบาลสักหน่อยเพื่อความสบายใจน่ะครับ ว่าข้างในไม่มีอะไรแตกตักจริงๆ ส่วนอาการบอบช้ำภายนอกไม่กี่วันก็หายครับ”
“พรุ่งนี้ผมจะให้คนพาเข้าไปนะครับลุงหมอ ไม่ทราบลุงหมอสะดวกช่วงไหนครับ”
“มาได้ตลอดเวลาเลยครับ ผมอยู่เฝ้าโรงพยาบาลเป็นยาม”
“ขอบคุณครับ”
ความจริงเขาอยากให้โลมเอ๊กซ์เรย์ดููภายในก่อนกลับมาบ้านท่าน้ำแล้ว แต่เพราะไม่อยากให้ทางนั้นไหวตัวทันเลยตัดสินใจมาทำทีเดียวที่นี่ ลุงหมอรับใช้ที่บ้านมานานจนรู้ทางหนีทีไล่ว่าการเอาคนในเรือนนี้เข้ารักษาในโรงพยาบาลต้องเป็นความลับแค่ไหน ได้ยินเสียงคนไข้ไอเสียงดังออกมาถึงทางเดินก็ต้องถอยเท้ากลับไปห้องที่เดินผ่านมาแล้ว
ผลักประตูเข้าไปก็ยังเห็นโลมไอจนตัวโยนสลับกับสะดุ้งเพราะคงไปโดนแผลที่อักเสบจนเจ็บขึ้นมาแน่ๆ คุณยืนลูบหลังให้เหมือนตอนที่ทำให้เขาเวลาสำลักน้ำหรือข้าว เด็กทำงานบ้านเก็บกวาดข้าวที่หกกระจายเป็นพัลวัล
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับคุณ”
เพราะนายใหญ่ถามคุณป้าคนนี้หรอกนะ ผมเลยอยู่เฉยๆสลับกับไอเบาๆ ตกใจแทบสิ้นสติตอนที่นายใหญ่เดินเข้ามา แต่ไม่รู้จะทำยังไงได้ ปากบวมช้ำเวลาโดนอะไรร้อนๆเข้าไปมันเลยเจ็บจนข้าวต้มที่คิดว่าเป่าจนเย็นดีแล้วพุ่งออกมากระจัดกระจายอย่างที่เห็น
“อ๋อ ข้าวมันร้อนน่ะค่ะคุณหนู พ่อหนุ่มคนนี้เลยพ่นออกมา”
“หึ โตแล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆ”
อยากจะขยับปากเถียงแต่มันตึงจนรู้สึกว่าหนักไปหมดทั้งริมฝีปากบนล่าง กรามเจ็บร้าวจนรู้สึกมันเต้นตุบๆเหมือนเป็นเฟรนไชส์ของหัวใจมาเปิดสาขาใหม่ที่นี่
“เดี๋ยวคุณป้อนนะคะ รอให้ข้าวเย็นอีกนิด พ่อหนูพอเคี้ยวไหวมั้ย”
ส่ายหน้าได้เลยว่าไม่ แค่ยกกรามยังลำบาก ถ้าให้ใส่จังหวะเคี้ยวบดอาหารเข้าไปด้วยนี่ผมขอปั่นเหลวเป็นน้ำผลไม้แล้วกินทางหลอดเลยแล้วกัน ขนาดทำอย่างนั้นยังรู้สึกเลยว่ายังลำบากอยู่ดี
“แผลอักเสบจนระบมเต็มที่แล้วสิ หลังจากนี้วันสองวันก็ค่อยๆหายเป็นปกติแล้ว”
ถ้านี่คือคำบอกเล่าเพื่อต้องการคนสนับสนุนผมก็ต้องส่ายหน้าว่าผมไม่รู้ครับ ยังไม่เคยถูกซ้อมและยำตีนขนาดนี้มาก่อน ไม่รู้จริงๆว่ามันจะมีบวมหรืออักเสบถึงขีดสุดเหมือนสิวอักเสบก่อนบ่งหนองถึงจะหายด้วย
“คุณไปเตรียมข้าวเย็นเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการหมอนี่เอง”
คนอวดเก่งถึงกับตาเหลือกเมื่อเขาบอกจะจัดการคนไข้สำหรับข้าวเย็นมื้อนี้เอง ทั้งคุณทั้งเด็กที่มาคอยช่วยเลยทยอยออกจากห้องไปด้วยมารยาทที่ถูกสอนกันมา เมื่อออกจากห้องส่วนตัวใครก็ต้องปิดประตูห้องให้เขาให้เรียบร้อย มันเลยกลายเป็นว่าเราอยู่กันสองต่อสอง และมันก็ทำหน้าและทำตัวไม่ถูกเมื่อเขาเข้าไปใกล้
“ผมกินเองได้นะ”
แค่จะป้อนข้าวแค่นี้ถึงกับยอมกัดฟันทนเจ็บตอบโต้กับนายใหญ่เลยเชียว
“ให้เลือกว่าจะอ้าปากกินข้าวดีๆหรือจะให้ป้อนเหมือนน้ำเรียกความกล้าอย่างวันนั้น”
“คุณแค่เอาช้อนมาจ่อปากผมก็พอ ที่เหลือผมช่วยตัวเองได้”
“ปวดแขนมากเลยเหรอ”
“มากทั้งแคนทั้งขาแหละครับ ดูเหมือนว่าพวกมันเจาะจงแต่แขนกับขาเท่านั้นไม่ค่อยยุ่งกับท้องหรือส่วนอื่นๆ”
“แสดงว่าแค่สั่งสอนน่ะ ถ้ากะให้ถึงกับตายหรือสาหัส เป้าหมายไม่ใช่แค่แขนกับขา”
“คุณผมขอกะปิผัดนั่นนะ ปลามันเป็นเส้นๆสายๆผมกลัวจะไปพันคอรวมกับเสลดอะครับ”
คงจะมีหมอนี่คนเดียวละมั้งที่กล้าสั่งนายใหญ่ ทั้งๆที่อุตส่าห์หวังดีเลือกปลาแห้งที่ย่างจนหอมแล้วเอามายีให้กินง่ายเพราะมีโปรตีนและมีประโยชน์ต่อคนป่วยแท้ๆ แต่คนไม่รักดีกลับเลือกอีกอย่างที่มีประโยชน์น้อยกว่าแต่รสชาติและกลิ่นทำให้เจริญอาหาร
“คุณอย่าเป่าอย่างนั้นสิ ขี้ฟันลงไปในข้าวผมพอดี แค่เอาช้อนคนๆความร้อนก็ระเหยไปในอากาศแล้ว”
ดูเหมือนอาการบาดเจ็บของคนไข้จะดีวันดีคืน เพราะอย่างน้อยๆมันก็ลืมเจ็บโต้ตอบกับเขาได้แล้ว ไม่มีใครบั่นทอนความมั่นใจนายใหญ่ได้หน้าตายอย่างมัน มีแต่คนยื่นปากเพื่อพิสูจน์กลิ่นและรสชาติจากปาก แต่หมอนี่กลับหักหาญน้ำใจด้วยการร้องขอไม่ให้เขาเป่าข้าวให้หายร้อน แต่ให้ใช้ช้อนคนแทน
“เรื่องมาก พรุ่งนี้กินข้าวสวยได้แล้วมั้ง”
จะว่าไปแล้วก็อยาก แต่สภาพร่างกายคงต้องกินข้าวต้มแบบนี้ไปอีกหลายวัน แต่ก็ดีที่มีกับข้าวหลากหลายกว่าอาหารจานเดียวอย่างข้าวต้มเครื่อง ถ้าผมคอถึงจริงๆล่ะก็นะ รสชาติอาหารบ้านๆง่ายๆนี้มันรสชาติชาววังชัดๆเลย ไม่เคยกินแต่ก็สัมผัสและรู้สึกได้
“พรุ่งนี้จะให้คนส่งไปเอ็กซ์เรย์ที่โรงพยาบาล”
“อ้ายอ้องอ้อไอ้อั้ง”
“กลืนให้หมดก่อนแล้วค่อยพูด”
ตกใจสะดุ้งเลย ก็คนมันลืมตัวจะเอาอะไรนักหนา จะทำหน้าดุเหมือนผมเป็นลูกน้องมันแล้วทำงานพลาดงั้นแหละ ก็แค่ตกใจพูดตอนข้าวเต็มปากเอง
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องทำอะไรใหญ่โตขนาดนั้นก็ได้”
“ไม่ได้เป็นอะไรหรือกลัวหนี้ท่วมหัวกันแน่”
“ก็ทำนองนั้น มันมีแต่หนี้ทบต้นทบดอกจนตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าจะเอาปัญญาที่ไหนมาใช้หนี้คุณ”
“ใช้หนี้ให้ชั้นไม่ต้องใช้ปัญญาหรอก ใช้แค่ตัวกับมารยาก็พอ”
“นั่นแหละที่ผมไม่มี ถามจริงๆเถอะนะ ผู้ชายช่างยนต์เหม็นน้ำมันเครื่องอย่างผมทำเงินให้พวกคุณจนต้องการตัวกันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“นายเองก็รู้นี่ว่าคืนแรกที่มีแขก เค้าสู้ราคานายตั้งครึ่งแสน รายได้ดีกว่าที่คิดใช่มั้ยล่ะ”
“บางทีคนที่ท่าทางดูดีน่านับถือนี่ก็บ้านะ ใช้เงินเป็นกระดาษไปได้”
“หึ ในคาสิโนใช้เงินยิ่งกว่านี้อีก”
“ผมเกลียดทุกอย่างที่เป็นการพนัน”
“เหรอ”
“คุณทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ ผมโคตรเกลียดมันเลยเหอะ แต่ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก ไม่ต้องสนใจ”
“แล้วจะพูดขึ้นมาทำไม”
“คุณเปิดเรื่องก่อนนะ”
“ปากหายเจ็บแล้วเหรอ”
“โอ๊ย ยังเจ็บอยู่”
กัดกระพุ้งแก้มตัวเองจนได้รสปะแล่มๆของเลือดและปากคาวคลุ้งผสมกับกะปิดผัดเลย ไอ้รากหญ้ายื่นแก้วน้ำมาให้เหมือนรู้
“คุณไม่กินข้าวเหรอ”
“กินสิ”
“แล้วทำไมไม่ไปกินล่ะ ผมพอกินเองได้”
“คุณยังไม่มาตามแสดงว่าเค้ายังจัดไม่เสร็จ”
“อ่อ นี่บ้านคุณเหรอ”
“อืม บ้านเกิด”
“น่าอยู่จัง ร่มรื่น บ้านนี้ปลูกต้นปีบด้วยเหรอ หอมเย็นดีจัง”
“ไม่รู้สิ ต้องถามคุณว่าต้นอะไร แต่มันปลูกอยู่ด้านหลัง ระหว่างห้องชั้นกับห้องนายพอดี”
ข้าวแทบพ่นออกทางจมูก ผมนอนห้องติดกับนายใหญ่หรือนี่ แล้วจะข่มตาหลับได้ยังไงกัน
“พี่ผมจะรู้หรือเปล่าว่าผมอยู่ที่นี่ ป่านนี้เถ้าแก่ไล่ออกแล้วแน่ๆ ขาดงานหลายวันแล้ว”
“รักงานในอู่นั่นมากเลยเหรอ”
“อืม ผมเรียนมาน้อย ไม่มีอาชีพให้เลือกมากนักหรอก พอมีแล้วอยากรักษามันไว้น่ะ”
“งานในอู่ทำทั้งเดือนได้ห้าพันกับนายโลมทำคืนเดียวได้ห้าหมื่น นายยังคิดอยากกลับไปที่อู่นั่นอีกเหรอ”
“คิดสิ มันเอามาเปรียบกันไม่ได้หรอก คนอย่างคุณคงไม่เข้าใจ”
“รู้ได้ไง”
“ก็คุณเป็นพ่อเล้านี่ คุณก็ต้องเห็นอาชีพที่ตัวเองบริหารอยู่ดีกว่าอยู่แล้ว”
“นั่นสินะ ออกไปนั่งที่เรือนชานมั้ยล่ะ ที่นั่นหอมกลิ่นดอกไม้มากกว่าตรงนี้อีก”
“จริงเหรอ ผมก็เบื่ออุดอู้อยู่ในห้องเหมือนกันแหละ เหมือนไข้จะจับยังไงไม่รู้”
“กินข้าวให้หมดก่อน”
“ครับ อะอิอัดอะอ่อยอัง”
“บอกว่าให้กลืนข้าวให้หมดก่อนพูด เดี๋ยวเรียกคนมาจัดการเลยนี่ พูดไม่รู้ฟัง”
๐ สวัสดีค่ะ บอกว่าจะมาก็มาตามสัญญานะคะ แอบบอกว่าค้างแล้วคนเขียนมาต่อให้หรือเปล่าเนี่ย จริงๆแล้วก็ไม่ค้างหรอก ใช่มั้ย ยอมรับกันมาซะดีๆ :angry2:
๐ มีคนอ่านช่วยบอกมาว่าเรื่องเวลามันขัดแย้งกัน อันนี้คนเขียนก็ยอมรับค่ะว่ามันขัดแย้งกันจริงๆนั่นแหละ น่ามีประโยคเชื่อมหรือปรับอีกสักนิดเพื่อลดความสับสน คนเขียนขอคิดก่อนนะคะว่าจะทำยังไงกับมันดี ที่จะปรับให้น้อยที่สุด ขอบคุณมากนะคะ ส่วนเรื่องที่มีการ์ดรออยู่แล้ว จริงๆต้องเรียกพวกแมงดาใช่มั้ยคะ คนกลุ่มนี้จะเป็นพวกที่รู้เร็วและรู้มาก อาบอบนวดดีๆนี่มีกล้องวงจรปิดตามทางเดินด้วยนะคะ เดี๋ยวคนเขียนจะค่อยๆแทรกลงไปเพื่อเพิ่มความสมจริงสมจังของเรื่องราวนะคะ ขอบคุณที่แนะนำค่ะ คนอ่านคนเก่า(ไม่แน่ใจว่าแก่ด้วยมั้ย :call:) :laugh: นอกจากอ่านเอาความบันเทิงแล้วยังช่วยดูแลคนเขียนเสมอ เพราะคนเขียนก็ชอบลืมเรื่องที่ตัวเองแต่งไปแล้วนะคะ :sad4: คนอ่านคนใหม่ๆที่อ่านแล้วเจอจุดที่มันขัดแย้งกับเนื้อหาก็แนะนำทิ้งไว้ได้นะคะ คนเขียนอ่านทุกรีพลายค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคนที่ช่วยดูคำผิดให้นะคะ :pig4:
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
๐ รีล่างขอรบกวนโฆษณาประชาสัมพันธ์หน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
จิ้มๆๆๆ :z13: :z13: :z13:
อ๊ายยย มีป้อนข้าว อิจฉาๆๆๆๆ
เมื่อไหร่ระฟ้าจะเชื่อโลมบ้างเนี่ย
หมันไส้ๆๆๆๆ :a14:
-
(http://image.ohozaa.com/i/5a0/53ZAP.gif)
1.เมื่อแหงนมองจันทร์ผมเห็นตะวัน (พี่เมฆ+ท่านฉาน) ปกอ่อนเวอร์ชั่นแรกของTRomance 2 เล่มจบ ไม่มีคุณคนเดียวแต่เราสองคนเวอร์ชั่นเรื่องสั้น ในเล่มทุกตอนพิเศษมีลงในเล้าเป็ดหมดแล้วค่ะ ไม่มีปกผ้าที่เป็นแพคเกจตอนเปิดตัวให้อีกเช่นกัน แต่ทุกคนยังได้รับที่คั่นหนังสือแม่เหล็ก และที่คั่นหนังสือแบบกระดาษ 2 ชิ้น
(http://image.ohozaa.com/i/56d/bzsYJ.gif)
2.[ภูตะวันvsเพียงดิน]เมียคนนี้มีดีกรีเป็นนักเลง (พี่ดิน+พี่ภู) ปกอ่อนเวอร์ชั่นแรกของTRomance 2 เล่มจบ ตอนพิเศษ 10 ตอน 8 ตอนไม่เคยลงที่ไหนมาก่อน 2 ตอนมีลงในเล้าค่ะ ไม่มีปกผ้าที่เป็นแพคเกจตอนเปิดตัวให้อีกเช่นกัน แต่ทุกคนยังได้รับที่คั่นหนังสือแม่เหล็ก และที่คั่นหนังสือแบบกระดาษ 2 ชิ้น
(http://image.ohozaa.com/i/5ca/Pn0gT.gif)
3. คุณคนเดียวแต่เราสองคน (คุณคนเดียว+ขลุ่ย) ปกปีกสองด้าน ปกกระดาษ texture สมุดวาดเขียน 1 เล่มจบ มีที่คั่นหนังสือแม่เหล็กและที่คั่นกระดาษปกติให้ค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i/569/nf7Vo.gif)
4.เด็กป๋า (ป๋า+โจม) ปกกระดาษ texture สมุดวาดเขียน 2 เล่มจบ ไม่มี Box set ให้ และจะได้รับพร้อมกับรีปริ๊นเรื่องอื่นๆหลังปิดรับโอนเงินวันที่ 4 ธันวา ไม่ได้รับพร้อมรอบปกติที่เพิ่งสั่งพิมพ์ของรอบปกตินะคะ แต่ยังได้รับที่คั่นหนังสือแม่เหล็กและที่คั่นกระกระดาษตามเหมือนเดิมค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i/5f6/AI5mU.gif)
(http://image.ohozaa.com/i/590/RS0UO.gif)
(http://image.ohozaa.com/i/383/7ZRcW.gif)
๐ ช่องทางการสั่งจอง มี 2 ช่องทางคือ
1. สั่งจองผ่านเมลล์ โดยแจ้งหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจอง Reprint"
2 . แจ้งชื่อและลอคอินที่อยู่ในเล้า (ถ้ามี)
3. แจ้งชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และ จำนวนชุดที่จอง
ส่งเมลล์การสั่งจองมาที่ (http://image.free.in.th/z/ik/lmail.jpg)
4. รอ Code ตอบกลับสำหรับโอนเงินจากคนเขียน
๐ สั่งจองผ่าน Utellido ราคาเท่าที่สั่งกับคนเขียนผ่านเมลล์ทุกประการ เพียงแต่ระบบของทางเวปไซต์จะจัดเก็บข้อมูลคนอ่านได้ดีกว่าคนเขียนจัดทำแบบแมนนวลนะคะ
คำอธิบายที่สำคัญ
๐ รีปริ๊นครั้งนี้ ทำขึ้นสำหรับคนที่สั่งรอบที่ผ่านมาไม่ทัน หรือเพิ่งเข้ามาอ่านและอยากเก็บสะสม พิมพ์ครั้งนี้คนเขียนคิดว่าจำนวนคงไม่ได้มากมายอะไรนัก และต่อไปในอนาคตไม่รับปากแล้วนะคะว่าจะมีรีปริ๊นอีกหรือเปล่า เพราะหลายรอบ รอบละยิบย่อยก็ลำบากในการสั่งของอยู่เหมือนกันค่ะ
๐ รีปริ๊นครั้งนี้ แพคเกจหรือของที่ระลึกอื่นใดที่เคยมีให้ ไม่ว่าจะเป็นปกผ้า Box set ไม่มีให้นะคะ และจะไม่กลับไปรีปริ๊นแบบปกแข็งอีกแล้วค่ะ เพราะบอกไว้แล้วว่าชุดนั้นจะพิมพ์แค่ครั้งเดียวจริงๆ คนเขียนเลยทำแก้วมัคสกรีนลายที่ออกแบบขึ้นมาเป็นของตัวเองให้ 150 คนแรกที่โอนเงินเข้ามานะคะ มีแค่ 150 ใบในโลกเท่านั้นค่ะ โดยสั่งซื้อนิยายชนิดสองเล่มจบเรื่องไหนก็ได้ ไม่ว่าจะสั่งกี่ชุดก็จะได้แก้วคนละ 1 ใบเท่านั้นนะคะ
๐ ค่าจัดส่ง 1 ชุดของนิยายแบบ 2 เล่มจบ จะจัดส่งแบบลงทะเบียนค่ะ ชุดละ 65 บาท
๐ ถ้าสั่งซื้อนิยาย 2 เล่มจบ 1 ชุด + คุณคนเดียวแต่เราสองคน จะจัดส่งแบบลงทะเบียนค่ะ ชุดละ 65 บาท คุณคนเดียวฟรีค่าส่งค่ะ
๐ ถ้าสั่งนิยาย 2 เล่มจบ มากกว่า 2 ชุด ค่าส่งชุดแรก 65 บาท ชุดต่อไป 30 บาท/ชุด ถ้ามีคุณคนเดียวแต่เราสองคนด้วย จะฟรีค่าส่งในส่วนของคุณคนเดียวค่ะ
๐ ถ้าสั่งคุณคนเดียวแต่เราสองคนมาเพียงชุดเดียว ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 50 บาท และจะไม่ได้รับแก้วมัคถึงแม้จะอยู่ใน 150 คนแรกนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ยังทวงถามเรื่องรีปริ๊นกันมาตลอด รอบนี้เปิดจองยาว หวังว่าทุกคนจะมีเวลาเก็บเงินกันนะคะ ขอบคุณค่ะ
(http://i1227.photobucket.com/albums/ee425/nikky69/ID-Seiki-1.jpg)
-
:z2: :z2: :z2:
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดภาพ ระฟ้าโดนคุณนมจับโจแจ๋ แล้วส่งเสียงบิ๊ว ฉี่~~~~~~~~~~
แบบว่าอ๊าง น่ารักคร๊าาาา
-
:เฮ้อ: ทำไมชีวิตน้องโลมมันถึงได้...เยี่ยงนี้ :z3:
-
ถ้านายใหญ่จะแอบอ่อนโยนขนาดนี้ล่ะก้ออออออออออออออออออออออออออออ
-
:bye2: :impress3:
-
:o8: อ่า....
รู้สึกว่าตอนนี้ความตรึงเครียดมันดรอปดาวน์งไปอย่างรวดเร็วแฮะ
ชอบๆๆ ระฟ้าทำตัวน่ารักอย่างนี้ไปเรื่อยๆนะะ o13
:pig4:
-
มาอีกตอนแระ 5555+
"จับโจ๋เจ๋ให้ฉี่" แปลว่าอะไรเหรอ อธิบายให้เค้าฟังหน่อยซิ ขอรูปประกอบด้วยนะ เค้าเป็นคนเข้าใจยาก :z1:
ดูท่าว่าถ้าอยู่ไปนานๆ โลมต้องยึดบ้านนายใหญ่หลังนี้แน่ๆ เลย แถมมีแววว่าคุณจะต้องหลงโลมอีกคนแน่นอน :laugh3:
มาผิดเอาช่วงท้ายๆ นะ :teach:
ไม่ต้องขู่หรอกครับ ช่วงนี้ผมต้องไปๆมาที่นี่กับร้านอยู่แล้ว ==> ไปๆ มาๆ
ว่าข้างในไม่มีอะไรแตกตักจริงๆ ==> แตกหัก
เด็กทำงานบ้านเก็บกวาดข้าวที่หกกระจายเป็นพัลวัล ==> พัลวัน
มากทั้งแคนทั้งขาแหละครับ ==> แขน
-
ระฟ้าฟอร์มเยอะเกิ๊นนนน
แต่มีมุมอ่อนโยนเล็กๆ แฮะ...ป้อนข้าวกันด้วย :-[
-
สงสารน้องโลมท่าจะเจ็บหนักน่ะนั้น
ระฟ้าน่ารักกกก ป้อนข้าวด้วย ><
-
:-[ :-[ :-[ :-[
นายระฟ้าน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
นายใหญ่ใจดีจังเลย
แต่ว่าจริงๆแล้วมันก็ยังค้างนะคนแต่ง มาต่ออีกหน่อยได้มั้ย :กอด1:
-
ระฟ้าอ่อนโยนกับเค้าก็เป็นด้วยยยยยย :o8:
-
เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องของหัวใจ แต่นี่มันชนวนเปิดศึกเลยนะเนี่ยยย โอ้ว
ปัญหาใหญ่กำลังจะตามมาแน่ๆ กังวลแทนระฟ้าจริงๆ
ชอบบรรยากาศระฟ้าตอนอยู่กับคุณมากมาย เหมือนได้เห็นระฟ้าตัวกะเปี๊ยก น่ารักอ๊ะ
ตอนนี้ระฟ้า'ถึก'แล้ว(ใช้คำแรงไปมั๊ยตู) ต้องวางมาด เอาหนูโลมไปโอ๋แทนนะคะคุณ น่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู
ปล. ขอบคุณที่มาต่อจ้า :z13: :z13:
-
นายใหญ่ใจอ่อนกับโลมอะ
มีป้อนข้งป้อนข้าวให้ด้วย ><
ค้างนิดหน่อยเพราะไม่รู้ว่าตอนสุดท้ายโลมพูดว่าอะไร
-
เจอทอล์คของคนเขียนเข้าไปไม่กล้าบอกว่าค้างเลยค่ะ ฮ่าๆๆ
แต่ว่าก็ไม่ค้างจริงๆนะคะตอนนี้
น้องโลมน่ารักมากกกกก ไร้เดียงสาที่สุดด
แบบนี้แหละพี่ฟ้าถูกใจ ฮ่าๆๆ
โดนเถ้าแก่ไล่ออกเมื่อไรมาเป็นเมียพี่ฟ้าแทนนะจ๊ะ อิอิ
รอตอนต่อไปจ้า +1 ^^
-
ระดับน้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้นสูงเลยตอนนี้ แหม๋
-
จ๊ากกกกกกกกกก ต่อไปนายโลมคงไม่ปลอดภัยเพราะฝ่ายโน้นน่าจะสะกิดใจบ้างแล้วว่านายใหญ่ฝ่ายนี้ให้ความสำคัญกับนายโลมขนาดไหน
ยิ่งถ้าชิงตัวมาแต่ไม่ได้ปรากฎตัวรับแขกด้วยแล้ว เหอๆๆๆ
อ๊ากกกกก จะดรามาบู๊ล้างผลาญยิ่งกว่าป๋าพิทักษ์โจมหรือเปล่าเนี่ย :sad4:
-
น้องโลมต้องโดน คุณพี่ระฟ้า อบรม เป็นการส่วนตัว ซะแล้ว
-
มาเฟียตกหลุมรัก
:กอด1:
-
เย้ๆ...ในที่สุด o13
-
โลมน่ารักดี คุยจ้อเหมือนเด็ก คุณคงถูกใจเด็กคนนี้ :pig4:
-
ระฟ้าน่ารักมากอ่่ะตอนนี้ แต่เจ้าตัวเค้าจะรู้ไหมนี่ว่าตัวเองแสดงออกยังไงไป
-
จะน่ารักเกินไปแล้ววว :-[ :-[ :-[
ปล.มันค้างจริงๆน้าตอนที่แล้วอ่ะ :jul3: :jul3: :jul3:
-
น่ารักให้ตลอดนะคะ
ทั้งนายใหญ่ ( คนแต่งด้วยนะเออ อย่าหายไปนานอีกนะคะ)+
โลมนี่ปากดี ทั้งที่เจ็บตัวอยู่นะ แต่คนมันน่ารัก ให้อภัยเนาะ :call:
-
ถูกพามาบ้านซะแล้ว นายโลมจะหนีไปไหนรอดละเนี่ย
-
เซ็งคุณระฟ้า โมโหจนจะบ้าตอนโลมถูกเอาไปขายอีกที่ แต่พอช่วยมาได้ ก็เอาแต่ดุโลม ชิ :seng2ped:
-
ต่อ ต่อ
-
เงิบ ตอนนี้อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ =[]=
ต้องใช้สมาธิิอย่างสูงเลยง่ะ ว่าใครเป็นใคร ใครพูดตอนไหน ไม่แยกสีก็เคาะบรรทัดหน่อยก็ดีนะคะ ตาลาย
แอบงงตอนตัดตอนเข้าบ้านสวนพูดกับคุณนมน่ะค่ะ งงเลย :really2: :really2: :really2:
เข้าเรื่อง
บ้านระฟ้าน่าอยู่จัง อิอิ ถ้าทางหนูโลมจะติดใจเน้อออออ ให้โลมอยู่ตลอดไปเลยได้มั้ย กิ้วๆๆๆ
แอบเป็นห่วงระฟ้ายิ่งอ่านยิ่งรู้สึกอันตรายจริง
-
:L2:น่าสงสารน้องโลม
-
นายระฟ้าดูแลน้องโลมด้วยง่า :-[
สงสารน้องง่ะ เจ็บไปทั้งตัวเลย T^T
-
ปากแข็งนะนายใหญ่ แทนที่จะพูดดี ๆ หน่อย
ยึดตัวไว้แล้วฟาดเงินให้ทางครอบครัวเถอะ ขืนปล่อยกลับไปคิดว่าโดนซ้อมหนักอีกแน่
-
ระฟ้าเริ่มแล้วๆ ใส่ใจมากขึ้นนี่น้า(จิ้มแขนระฟ้า)
หนูโลมนี่...กินข้าวยังยาก แล้วยังสู้มานั่งเถียง นั่งสั่ง นายใหญ่เค้าได้ นับถือจริงๆ 555
รอตอนต่อไป♥
-
เริ่มหวานกันแล้ว -///-
-
หวาน~ ><
-
บวกๆ ค๊า แอบน่ารักอ่านายใหญ่ >//<
-
เฮ้อออ คราวนี้เจ็บหนักเลยนะโลม ยังดีที่นายใหญ่มาช่วยทัน หวังว่าจะช่วยไว้ตลอดไปเลย
ปล.อยากได้แก้วอะค่ะคนเขียน แบบว่าสั่งทันรอบแรกทุกครั้ง สั่งแก้วต่างหากไม่ได้เหรอค่ะ
-
ระฟ้า แอบน่ารัก :-[ :-[
-
:impress2: :impress2: ดูแลน้องโลมดีๆนะคะ.......
:sad4: ว่าแต่ชีวิตน้องโลมนี่มัน...มาม่าจริงๆ :o12:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนโลมเป็นเด็กตัวเล็กๆดื้อๆจิงๆเลยยย
-
ตอนนี้น้องโลมเจ็บตัวแต่ก้อแฝงไปด้วยความหวานหน่อยๆ อ่ะนะ
-
วุ้ยๆๆๆ หอบกันมาดูแลที่บ้าน >.<
สงสารน้องโลม แต่ตอนไปคงมีหวาน (?) มากระตุ้นจิตใจเราน้า
ปล.สั่งหนังสือรอบนี้ของแถมเยอะจัง (แก้ว) >.< รอคุรคนเดียวกับเด็กป๊ามาหาที่บ้านนะค้า >.<
-
แว๊กกกกกกกกกกกกก
:sad4:
คนเขียนค้า
ไม่ได้อ่านมาแป๊บเดียว
ทำไมน้องโลมได้กินอาหารเหลาจนเละเทะแบบนี้ล่ะค้า
สงสารน้องโลมจริงว้อย
เพิ่งจะรู้ว่าเค้าเรียก....ว่าโจ๋เจ๋
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักอ้า~
:-[
ปลล. เดี๋ยวนี้คนเขียนเพิ่มพัฒนาฝีมือในการทำมาม่า
ให้คนอ่านมากขึ้นทุกวันเลยนะค้า
เพลาๆมือมั่งนะค้าคนอ่านจะอกแตกตาย
:o12:
-
ท่าจะเจ็บนะน้องโลม หวานเสียวแทน
เขามีป้อนข้าวให้กันด้วยแหละตัว ฮ่าๆๆๆ
-
ตอนนี้โลมเหมือนอยู่ในกรงทองเลย
ใครจะเชื่อว่านายใหญ่จะมานั่งป้อนข้าวนายโลม
ก็น่ารักไปอีกแบบเนอะ :-[
-
:กอด1: :L2:
-
ระฟ้าน่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่รักโลมมากกว่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
รอ ตอนต่อไปนะจร๊ะ
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
บุกบ้านระฟ้าเลย555
ระฟ้าคิดอะไรกับโลมป่าวเนี่ย :laugh:
-
มีดีตรงที่ซื่อนี่แหละโลมเอ๊ย
-
ชอบบน้องโลมจังง
:-[ :-[
-
น่ารักอ่า~ สบายๆอ่ะตอนนี้ แต่ก็รอว่าเมื่อไหร่จะรักกัน...มากกว่านี้ 555+
-
:laugh:
-
:o8: :-[ :o8:
o13 o13 o13
-
นายระฟ้าป้อนข้าวน้องโลมด้วย ดูแลดีจริงๆ :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้จัง อาจจะเพราะชอบนายเอกแนวนี้ด้วย กวนแต่น่ารัก น่ากด >_<
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นใจค่ะ
นึกถึงข้อความนี้เลย อยู่ในหนังสือที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวาน
...สำหรับคนที่เรารัก เราคือซอกมุมที่ปลอดภัยที่สุดในป่าดิบดงเถื่อน ในฤดูกาลอันเหน็บหนาว เราคือกองไฟอบอุ่น บนเกาะร้างกลางทะเลลึก เราคือเรือที่รอคอยอยู่ชายหาด และถ้าเมื่อใดที่เส้นทางของเขาหรือเธอต้องเผชิญกับกระแสน้ำเชี่ยวกราก เราย่อมเป็นสะพานที่ทอดตัวอย่างสมถะ... (เสกสรรค์ ประเสริฐกุล, 2535)
ส่วนรีปริ้นท์ สั่งจองน้องดินแน่ๆ ค่ะ แอบอยากได้แก้วอยู่เหมือนกัน แต่คงไม่ทันเป็น 1 ใน 150 แน่ๆ ข้อเสียของการไม่มีเงินเดือนเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่แค่ได้ตัวหนังสือที่เกี่ยวกับน้องดินมาเก็บไว้ ก็ดีใจแล้วล่ะ
:mc4:
-
อั๊ยยะ!! พาเข้าบ้านซะแล้ว
ตอนนายรากหญ้าพูดกับคุณน่ารักจัง
ดูเป็นเด็กน้อยไปเลย อบอุ่นดี
o13
-
น่ารักอ่าาาาา~~~!!!!
>////<
-
นายระฟ้าเองก็มีมุึมน่ารักเหมือนกันนะ อิอิ
ปล.อยากได้แค่แก้วอ่ะค่ะ แต่หนังสือมีครบหมดแล้ว
-
แว๊ยย
แอบหวานนะฉากนี้...
-
น้องโลมคงเข้าใกล้การเป็นนายโลมจริง ๆ ซะที แต่เป็นนายโลมส่วนตัวของพี่ระฟ้านะ อิอิ
-
แอบมีมุมหวานๆกับเขาเหมือนกันนะนายใหญ่ระฟ้า
-
ขอบคุณคะ o13
ใกล้ชิดกันเข้าไปอีก
หืมมมมมมม
-
โลมน่ารักใส่ซื่อสุดๆ
คุณระฟ้าก็ป้อนข้าว :o8: :-[
:กอด1: :L2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย
คุณระฟ้าอ่อนโยนที่สุด
กรี๊ดคุณนมจังโจ๋เจ๋คุณหนูระฟ้าให้ฉี่ ก๊ากๆ
-
นายเริ่มหวงน้องละ =_=
จริงๆด้วย อิมเมจของ'คุณ'นี่มาจากคุณยายบรรเจิดศรี ยมาภัย สินะ
-
ระฟ้าในที่สุดก็รู้ความจริงสักที เป็นห่วงโลมด้วยน่ารักอะ :-[
-
นายใหญ่น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อให้เปนนายโลม...ก้อหลงหัวปักหัวปำแล้วหละ
ผู้ชายอะไรอะ โคดจะแมนเลย ^^
นายโลมคงต้องมองนายรากหญ้าในมุมใหม่ๆแล้วละนะ
นายใหญ่ที่ไหน...จะสนใจนายโลมลูกกระจ๊อกได้ขนาดนี้ จิงมะ?
มันไม่จำเปนหรอกที่นายใหญ่จะต้องไปตามหานายโลมคนนึงที่ไม่มีอะไรเลย
แค่สั่งลูกน้องคำเดียว คร้านจะทำได้ดีที่หนึ่งอยู่แล้ว...
แต่นี่นายใหญ่ถึงขั้นลงทุนไปตามด้วยตัวเองอะ แถมยังพามาพักที่บ้านส่วนตัวอีก ที่ๆไม่เคยมีใครได้เข้ามา!!!
นายโลมเอ๊ยยยย สิทธิพิเศษสำหรับนายจิงๆนะเนี่ย : ))
-
เพิ่งอ่านนะค้าบ....ติดตามต่อไปค้าบ
-
รออยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ระฟ้า แหมเด๋วนี้มีป้อนข้าวนะเทอ
พัฒนาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รับมาอยู่ถึงบ้านเลยย นายใหญ่ใจดีมากกก
ชอบคำนี้อ่าค่ะ "หน้าเหมือนมาเฟียถูกโกงแชร์" 555555
นึกภาพออกเลย ^^
-
ชีวิตโลมน่าสงสารอะ :monkeysad:
ระฟ้าทำตัวดีขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย~
:impress2:มีการพาโลมมาบ้าน ดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
อยากได้หนังสือจัง :serius2:
-
อ่า นั่งอ่านจนจบแบบว่า ระฟ้า ซึนมากมายเป็นห่วงนายโลกล่ะเซ่
นายโลมก็น่ารัก ทั้งน่ารักและก็น่าสงสารอ่า T^T
-
น่ารักมากๆๆ
-
อั๊ยย๊ะ หวานเชียว :o8:
มีป้งมีป้อนอ่ะ ฮะๆ :-[
ความสัมพันธ์พัฒนาไปอีกระดับแล้ว ลุ้นจริงๆคู่นี้ ขอให้น้องโลมหลุดจากนรกที่ชื่อว่าบ้านนั่นได้เร็วๆน้อ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คุณเซกิและคุณ Tromance ค่ะ :L2: :L2:
-
ทำเป็นชอบดุโลมอยู่เรื่อยเลยนะ คุณระฟ้า
เอ แต่ว่าโลมมันก็แค่เด็กที่ต้องมาชดใช้หนี้ธรรมดาๆเองนะ
ไม่ต้องถึงขนาด บุกไปชิงตัวมาจากเขตศัตรู แถมยังพามาอยู่ที่บ้านอีก เฮ้ๆ เกินไปเปล่าคะ :m12:
-
ระฟ้านายใจหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นายโลมชีวิตรันทดสุดๆ เป็นกำลังใจให้นะ
รักระฟ้ากับนายโลมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
ระฟ้าไปเอาโลมกลับคืนมาเพราะอะไร...จริงๆแล้วตัวเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน ในขณะที่น้องโลมก็ดีใจที่นายใหญ่เป็นคนมาช่วยไว้
ชอบอารมณ์ประมาณนี้แฮะ แบบว่า เออ...ทำไมเราต้องลงทุนให้เด็กนี่ขนาดนี้ด้วยนะ แต่นึกเหตุผลไม่ออกก็ช่างเหอะ รู้แค่อยากช่วย อยากดีด้วยก็พอ ภาวะอึมครึมในความรู้สึกแบบนี้มันช่างก๊าววววใจซะจริงๆ โฮ๊ะๆๆๆ >///<
หวังว่าจะรู้ใจตัวเองเร็วๆนะจ้ะ ~~
-
รออยู่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
นายใหญ่ระฟ้าแอบใจดีจนหนูแอบเขิน :-[
-
555555 จากนายใหญ่รากหญ้า กลายเป็นมาเฟียถูกโกงแชร์
หนูโลมน่ารักอ่ะ
นายใหญ่ก็ใจดีผิดปกติ ฮิ เริ่มหลงหนูโลมแล้วอ่ะดิ
-
+1 ให้คุณเซกิจ้า
คุณระฟ้า น่าจะเป็นพวกปากว่า ใจขยิบนะ :m28:
สงสารน้องโลมนะ พ่อ แม่ และพี่ แบบนี้โลมใช้หนี้ทั่งชีวิตก็ไม่หมดจ้า :amen:
รอ :call:
-
ครอบครัวโลมผีพนันกันทั้งบ้าน ไม่ไหวเลย
สงสารโลม
-
มาดันโลม :z13:
-
รออ่านอยู่นะ
:call: :call: :call:
-
ดันๆ
ชีวิตโลม...ต้องสู้ต่อไป นายระฟ้า...ชิ!!
-
มาช่วยดันครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านอย่างจริงๆจังๆ
(ที่จริงเคยเข้ามาอ่านแล้วกลัวมาม่าไปพักนึง
ไปๆมาก็เข้ามาอ่านอ่ะ...ยังไงมันก็ไม่จบแบบมาม่าหรอกมั้ง)
อ่านแล้วไม่ผิดหวังเลยยยย
ชอบนายเอกแบบนี้,,,กรี๊ดดดดเลย ๕๕
แต่เรื่องปัญหาครอบครัวของโลม
มันโคตรเศร้า โคตรอึดอัดเลยนะ
โลมกลับทำเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา
แต่เราอ่านแล้วน้ำตาร่วงเลยนะ
บางทีมันคล้ายกลับในละครที่ตัวนางเอก
โดนสถานการณ์บังคับ ให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ แบบไม่มีทางเลือก
แต่เรารู้สึกคนละอารมณ์กันนะ...โลมเข้มแข็งมากกกกกกก
เหมือนจะยอมรับ แต่ก็ยังมีศักดิ์ศรีของตัวเอง
ยังไม่รู้อธิบายไม่ถูก ๕๕๕๕
รู้แต่ว่าชอบโลม ปลื้มนายระฟ้า
(ภายใต้เงื่อนไขว่านายระฟ้าต้องไม่ทำให้โลมเสียใจนะ!!!)
แหมเม้นยาวที่สุดเท่าที่เคยเม้น๕๕
+๑ กันดีกว่าเน๊อะ อิอิ
:L2:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกก ชอบๆๆ
-
อ่านทันแล้ว จ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ขอชมไรเตอร์นะครับนิยายเรื่องนี้สนุกมากเลยอ่า
ไม่เหมือนเรื่องอื่น
สงสารแต่นายเอกอะน่าสงสาร
หือๆๆๆๆๆ
ชีวิตจะอะไรขนาดนั้น
-
ระฟ้าเอ๊ย รักเขาแบบไม่รู้ตัวแล้วสิเนี่ยะ
ถ้าไม่รักคงไม่ทำอะไรให้ยุ่งยากแบบนี้หรอก
นายใหญ่มานั่งป้อนข้าวให้นายโลมมันไม่ปกติหรอก
สงสารน้องโลมมากๆ เฮ้ออ
ยังดีที่ระฟ้าช่วยทัน ต่อไปขออย่าให้มีใครมาทำร้ายโลมอีกเลยเหอะ!
แค่นี้ก็แย่พออยู่แล้ว
ต่อไปคงได้อ่านฉากหวานๆของนายใหญ่(เพ้อไปเอง 55)
+ 1 ให้นะคะ
-
ตอนที่ 14 นายโลมกับรักจนตรอก
ผลจากการถูกส่งตัวเข้าตรวจอย่างละเอียดสรุปว่าผมเข้าใกล้คนพิการชั่วคราวเล็กๆ ขาและแขนบางส่วนถูกดามเฝือกอ่อนไว้เพื่อป้องกันการเคลื่อนไหวหรือการกระแทกโดยที่คนไข้ไม่ทันได้ระวังตัว
โรงพยาบาลเล็กๆ เงียบ สงบ และไม่น่าจะมีเครื่องไม้เครื่องมือที่ทันสมัยกลับมีทุกอย่างที่โรงพยาบาลใหญ่ๆระดับจังหวัดมี ผมไม่ต้องเข้าคิวเข้ารับการรักษาเหมือนคนอื่นๆ ไม่ได้เข้าทางประตูหน้าโรงพยาบาล ทุกขั้นตอนการเดินทางดูลึกลับจนตื่นเต้น สุดท้ายก็ได้มาอยู่ในห้องตรวจขนาดใหญ่ และนั่งง่วงฟังคำแนะนำของหมออยู่ในห้องพักคนไข้ที่ดูดีเกินสภาพภายนอกของโรงพยาบาลอยู่นาน
“กลับไปถึงบ้านก็อยู่นิ่งๆห้ามทำอะไรล่ะ”
“ครับนาย แล้วหายใจได้มั้ย”
ยอมรับว่ารับคำสั่งล้อเลียนนายแล้วก็ประชดประชันใส่ด้วยความหมั่นไส้จริงๆ เลยไม่รู้สึกกลัวสายตาที่ตวัดมองอย่างไม่พอใจ ลูกผู้ชายอย่างโลม กล้าทำก็กล้ารับ
“เก็บปากไว้ให้คุณหยอดเข้าต้มเถอะ”
คนอวดดีเบะปากไม่พอใจ แต่อย่างนายใหญ่หรือจะสน เพิ่งจะฟื้นไข้และเพิ่งจะอ้าปากพูดได้ถนัดทำมาเป็นปากดีใส่เขาเสียแล้ว ตอนที่ลูกน้องหามโลมขึ้นรถ หมอนี่ไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ หน้าตาช้ำและบวมจนดูแทบไม่ได้ เสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ย ผิวเนื้อที่โผล่พ้นขอบผ้าถลอกเป็นทางยาวเพราะถูไปกับพื้นถนน จะว่าไปโลมก็เป็นเด็กที่แข็งแรงและทรหดใช้ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะตั้งใจไม่ให้โดนส่วนที่จะอันตรายต่ออวัยวะภายใน แต่ไอ้พวกแมงดาพวกนั้นก็น้องๆจากยักษ์จากมาร ตัวใหญ่ เท้าใหญ่ มือใหญ่ ถึงจงใจจะแค่สั่งสอนให้หมอนี่กลัว แต่มันก็เจ็บเกินจะทน สำหรับสภาพที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ถือว่าโลมฟื้นตัวได้ไว
“นาย”
อดยกคิ้วแปลกใจไม่ได้ที่คนอวดดีเอ่ยเรียกฝ่าความเงียบของรถขึ้นมา แปลกใจกับสรรพนามที่หมอนี่เรียกไม่ต่างจากลูกน้องที่เฝ้าติดตาม เหมือนต้องการจะเตือนให้อยู่ในระดับที่ตัวเองคิดว่าเหมาะสมอย่างนั้นแหละ
บทจะดีมันก็ดีจนตั้งรับไม่ทัน แต่บทจะร้ายหมอนี่ก็ทำได้ไม่แพ้ใคร เส้นบางๆที่กั้นระหว่างสองสิ่งนี้คืออะไรเขาเองก็ยากที่จะรู้
“มีอะไร”
“เปล่า”
ความจริงอยากจะถามว่าที่ยื่นมือเข้ามาช่วยผมครั้งนี้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้บ้างหรือเปล่า แล้วพี่ชายผมจะทำความเดือดร้อนอะไรให้มั้ย เอาพวกมาอาละวาดที่ร้านจนแขกกระเจิงสูญเสียรายได้หรือเปล่า แต่ก็นึกได้ว่าอิทธิพลระดับนายใหญ่ระฟ้าสิ่งที่ทำให้เดือดร้อนคืออะไร การช่วยเหลือครั้งนี้มันดูยิ่งใหญ่สำหรับคนที่ได้รับ แต่สำหรับผู้ให้อย่างนายใหญ่คนนี้ อาจจะเล็กน้อยเสียจนไม่มีความหมายอะไรแอบแฝงอยู่ก็ได้
“กลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ อยากรู้อะไรก็ถามสิ”
“พี่ผมเค้าไม่ได้ทำอะไรให้คุณเดือดร้อนใช่มั้ย”
ผมไม่ชอบรอยยิ้มที่ยกขึ้นแค่มุมปากข้างเดียวของไอ้นายใหญ่รากหญ้าเลยจริงๆ มันเหมือนหมอนี่รู้อะไรดีๆแล้วเก็บงำเอาไว้ แสดงให้เห็นว่าเหนือกว่าผมได้ออกนอกหน้ามาก นั่นแหละ ผมพูดดีกับมันได้ไม่นานเท่าไหร่ ความรู้สึกหมั่นไส้จะทะยานขึ้นสูงทันที
“ความจริงบางอย่างไม่น่ารู้หรอก ไม่รู้จะดีกว่ามาก”
“คุณหมายถึงใคร ถ้าหมายถึงผม ผมบอกได้เลยว่ารับได้กับทุกคำตอบ ถ้าผมไม่อยากรู้คงไม่เสี่ยงสายตาคนคุ้มกันคุณถามขึ้นมาหรอก”
“พี่นายทำเรื่องเอาไว้สาหัสเลยล่ะ”
คำตอบแค่นี้เขารู้ดีว่าคนฟังไม่พอใจนักหรอก แตก็จงใจจะทิ้งท้ายไว้แค่นี้ ไม่ใส่รายระเอียดอะไรลงไปมาก แต่โลมดูเก็บอารมณ์ได้น้อยกว่าที่คิด มันหลุกหลิกกระสับกระส่ายจนลูกน้องที่มาคุ้มกันจับตามองที่หมอนี่เป็นตาเดียว
“คุณพาดหัวข่าวมาแค่นี้มันพอซะที่ไหนล่ะ ผมต้องการส่วนขยาย คำอธิบายหรือรายละเอียดอะไรก็ได้ที่เข้าใจง่ายกว่าประโยคเมื่อกี้”
“พี่ชายนายยกพวกมาบุกที่ร้าน”
ถึงจะนึกสงสารที่โลมหน้าสลดลงตอนที่บอกว่าพี่ชายเค้าเอาพวกบุกเข้ามาที่อาณาจักร ถึงจงใจจะใช้คำแรงกว่าความเป็นจริง แต่พี่ชายหมอนั่นก็พาพวกมาที่ร้านจริงๆ เพียงแต่นี่ไม่ใช่หนังเลยไม่มีการปะทะกันอย่างที่คิด วิถีของพวกอิทธิพลมืดบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรโจ่งแจ้งมาก การประกาศศึกแบบก้าวร้าวไม่ใช่ทางที่ฉลาดสักเท่าไหร่สำหรับนายใหญ่ระฟ้าที่มีลูกน้องทุกเขตรอบกรุงเทพ การเจรจาที่เผ็ดร้อนก็ดุเดือดมากพอแล้วสำหรับผู้นำหรือตัวแทนผู้นำที่ต้องรักษาหน้าทางธุรกิจของตัวเองเอาไว้
“ตกใจอะไร”
“พวกคุณไม่ได้ฆ่าพี่ชายผมใช่มั้ย”
ใจหลุดหายไปอยู่ที่ปลายเท้าต่อให้รู้สึกว่าพี่เกียรติทำไม่ถูกต้องที่ใจร้อนยกพวกไปหาไอ้รากหญ้าแบบนั้น แต่พอคิดว่าพี่เกียรติห่ามแล้วโดนลูกน้องของนายใหญ่ตอบโต้เพื่อปกป้องนายแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงจะโกรธที่พี่เกียรติคิดจะเอาตัวเองเป็นสินค้าเพื่อแลกกับเงินตลอดเวลาแต่ก็ไม่ได้เคียดแค้นถึงขนาดที่ว่าจะต้องตายกันไปสักข้างเพื่อให้เรื่องมันจบ
“ทำไมต้องฆ่าพี่ชายนายด้วยล่ะ”
“ก็...........................”
เป็นห่วงพี่แต่ก็รู้ดีว่าพี่ชายตัวเองทำไม่ถูกสินะ แล้วคนอวดดีจะรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ตัวเองกลายเป็นสินค้าโดยสมบูรณ์แบบไปแล้ว ทางโน้นไม่ได้วู่วามอย่างที่คิด ซ้ำยังวางแผนทุกอย่างรอบคอบเป็นขั้นเป็นตอนโดยยึดเอาผลประโยชน์ของตัวเองเป็นที่ตั้งอีกต่างหาก
“ในช่วงที่ไม่สบายก็ทำตัวตามสบายซะ ไม่ต้องรู้อะไรมากไปกว่าตอนนี้นายยังเป็นคนของอาณาจักรหรอก”
นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมควรรู้ใช่มั้ย ฮึดฮัดกับท่าวางก้ามอวดเบ่งของมันสุดๆ ถือว่าตัวเองมีอำนาจเด็ดขาด ริดรอนสิทธิ์แม้กระทั่งความรู้สึกนึกคิดกันเลยเหรอ
“แต่พี่เกียรติบอกว่าเค้าเอาเงินมาไถ่ตัวผมแล้วนะ”
“พี่นายมาเอาคืนไปแล้ว”
“อะไรกัน”
“ตามนั้นแหละ พี่ชายนายมาเอาเงินที่ชดใช้หนี้ไปแล้ว สถานะหนี้ที่มีอยู่ก็ยังเหมือนเดิม รู้แล้วก็เงียบเถอะ ชั้นอยากพักผ่อน”
ตัดบทเพราะเหนื่อยจนปวดหนึบไปทั้งสมองแล้ว อยากนั่งหรือหลับตานิ่งๆมากกว่า ภาระหน้าที่ของนายใหญ่ดูจะหนักหนาเกินกว่าจะรับไหวเสียแล้ว สิ่งที่ต้องจัดการมีเยอะเสียจนไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ปู่ภูมิใจอยากให้สานต่อนักหนา วางแผนฆ่า แก่งแย่งชิงดี หักหลังทางธุรกิจ ในวงจรเสื่อมทรามวงจรนี้มีคติสอนใจหรือมีความหมายของชีวิตให้ต้องศึกษาตรงไหน
ชำเลืองมองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ว่าที่หมอนวดคนใหม่นั่งคอตั้ง แววตามุ่งมั่นแต่เคืองขุ่นมองข้างทางตลอดเวลา นี่แค่ถูกขัดใจนิดหน่อยยังแสดงอาการขนาดนี้ แล้วถ้าหมอนี่รู้ว่าพี่ชายตัวเองพาเจ้านายมาเพื่อเจรจาซื้อขายตัวนายโลมในราคาที่เขาต้องเขียนเช็คใบใหม่ที่ราคาสูงกว่าสามล้านห้าไปถึงสองเท่าจะทำหน้าแบบไหนกันนะ มันจะกระโดดออกทางหน้าต่างเพื่อไปจัดการเรื่องนี้หรือเปล่า
แล้วโลมจะทำหน้าแบบไหนถ้ารู้ว่าตัวเองต้องหาเงินมาชดใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อถึงสองเท่าของหนี้เดิมที่ยังไม่พร่องลงเลยสักบาท
เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าจะเซ็นต์เช็คใบใหม่ยื่นออกไปง่ายๆโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากลูกน้อง ทุกคนที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขาพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ซุป’ตาร์คนใหม่ของอาณาจักรจะปั้นเมื่อไหร่ก็ได้ จะหาคนที่หน้าตาดีและพยศน้อยกว่านี้สักกี่คนก็ได้ ไม่จำเป็นที่เราจะต้องลงทุนกับผู้ชายเพียงคนเดียวถึงขนาดนี้ ไม่ใช่เรื่องที่นายใหญ่ระฟ้าจะต้องรับฟังข้อเสนอของทางฝั่งนั้น คู่แข่งที่ทะเยอทะยานโดยไม่ดูตัวเองแทบจะไม่ต้องออกแรงอะไรเลยด้วยซ้ำ แค่อยู่นิ่งๆมองทางฝั่งนั้นดิ้นรนจนปิดตัวไปเองก็พอแล้ว
อย่าว่าแต่ลูกน้องที่ไม่เข้าใจนายใหญ่เลย ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร มันก้ำกึ่งระหว่างรู้สึกดีๆกับไม่ไว้วางใจเด็กคนนี้ แต่สุดท้ายก็ลากจูงกันมาถึงบ้านส่วนตัวหรือถ้าจะเปรียบเทียบให้ดูดีก็ไม่ต่างอะไรกับหัวเมืองชั้นในที่สำคัญที่สุด
การตัดสินใจครั้งนี้มีบทสรุปแค่สองอย่างเท่านั้น ถ้าตัวเองไม่ชักศึกเข้าบ้านก็เท่ากับว่าได้ช่วยเด็กดีๆคนหนึ่งให้รอดจากปากเหยี่ยวปากกา รอดพ้นจากสังคมเสื่อมทรามไปได้
“ถึงบ้านแล้วเหรอ”
ไม่มีใครเรียก ไม่มีใครสะกิดเตือนหรอก ผมพูดกับตัวเอง เพราะรอบๆตัวไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์อยู่แล้ว แต่กระจกลดระดับลงเกินครึ่ง แสดงว่านายใหญ่บ้าอำนาจนั่นยังพอมีน้ำใจแบ่งอากาศให้หายใจอยู่บ้าง ระหว่างทางกลับมานี่ก็ได้แต่นั่งมองข้างทางอย่างเซ็งๆ แต่เซ็งจนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ สิ่งที่ไม่รู้อีกอย่างคือผมรู้สึกชาจนไร้ความเจ็บไปแล้วกับขาข้างซ้าย ส่วนขาข้างที่ไม่มีเฝือกดามอยู่จะรู้สึกเจ็บจนต้องหดขาหนีเมื่อทิ้งน้ำหนักลงสู่ปลายเท้าเพื่อเหยียบพื้นดิน
ทุลักทุเลสิ้นดีเลยชีวิต!!
“โอ๊ะ”
รู้สึกว่ามีแรงมารั้งแขนเอาไว้ตอนที่เข่าทรุดลงไปตอนที่พยายามฝืนเดิน ผมถูกเอาตัวมารักษาตัวที่นี่ ที่ผ่านมาคืออยู่ในเรือนนอนรับรอง และเรือนชานบ้าง แต่ไม่เคยได้สำรวจๆรอบๆบ้านเลยว่าอะไรอยู่ตรงไหน และตัวเองต้องเดินไปทางไหนถึงจะเจอเรือนที่ได้รับอนุญาตให้ซุกหัวนอน
“เดี้ยงแล้วยังจะอวดดี”
ผมตวัดมองคนพูดแบบไม่กลัวอะไรแล้ว ต่อให้จำเสียงได้ว่าคนพูดคือนายใหญ่ แต่คำกล่าวหาที่ว่าผมอวดดีมันร้ายแรงเกินไปหน่อย ผมไม่ได้อยากอวดเก่งอะไรอย่างที่มันว่าหรอก แค่พยายามจะช่วยเหลือตัวเองให้ได้ พยายามจะไม่อ่อนแอทั้งๆที่กัดริมฝีปากแสบจนเริ่มชาแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนไม่ว่าจะกระดิกตัวเพื่อทำอะไรก็ขัดหูขัดตานายใหญ่ไปเสียหมด อดอยากรู้ไม่ได้ว่า
นายใหญ่รากหญ้าจะช่วยผมออกมาทำไม
หรือไอ้บ้านี่จะเป็นอย่างที่เค้าร่ำลือจริงๆ นายใหญ่ของอาณาจักรหรูหรานี่โรคจิตและมีรสนิยมแปลกๆ ชอบทรมานคน ชอบมีเซ็กส์กับผู้ชาย และอะไรต่อมิอะไรหลายๆอย่างที่แอบได้ยินแม่เล้าและสาวๆหมอนวดที่ร้านเจ้านายพี่เกียรติคุยกัน สิ่งที่คิดว่าไม่น่าสนใจกลับฉายชัดในความจำเอาตอนนี้ ตอนที่โลมเหมือนหมาจนตรอกที่จะหนีไปไหนไม่ได้ แถมเป็นหมาที่รายล้อมไปด้วยผู้มีพระคุณในชีวิตทั้งนั้น
“ผมแค่จะกลับห้อง”
“แล้วทำไมไม่เรียกใครแถวนี้ให้มาช่วยพยุงล่ะ คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์แมนหรือไง”
ขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ ริมฝีปากบดเข้าหากันแน่น แต่ใจตะโกนด่าไอ้นายใหญ่บ้าอำนาจนี้ไปแล้ว ใครจะบ้าคิดไปว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์แมน และเพราะเจียมตัวเองว่าอยู่ในสถานะไหนถึงได้ข่มใจไม่เรียกหาใครมาให้ลำบาก แต่มันกลับคิดว่าผมเย่อหยิ่งเองซะงั้น ไอ้บ้าเอ๊ย!!
“คุณหนูทำอะไรอยู่ตรงนั้นมืดๆคะ ทำไมไม่ขึ้นเรือน น้ำค้างลงแรงนะคะ”
“กำลังจะขึ้นครับคุณ แต่ต้องหิ้วคนเก่งขึ้นไปด้วย เดี้ยงทั้งแขนทั้งขาเลยครับ”
“อุ๊ยพ่อหนุ่ม ตอนไปกับตอนกลับมาทำไมถึงได้ต่างกันอย่างนี้ล่ะ ตกลงแขนขาหักเลยเหรอหมอเค้าถึงได้โบกปูนมาขนาดนั้น”
“ครับคุณ ปากหนักไม่ยอมบอก หมอเลยจับตรวจละเอียดแล้วดามเฝือกอ่อนไว้อะครับ”
“อ่อ ค่ะ เหมือนตอนเด็กๆที่คุณหนูซนจนคุณหมอจับดามเฝือกบ่อยๆใช่มั้ยคะ”
ผมอยากจะอ้าปากเถียงนะ ถ้าไม่ติดว่าคุณเป็นผู้สูงอายุแบบนี้ ผมโดนแมงดาซ้อมมาซะอ่วม แต่คุณนี่ดันเอาไปเปรียบกับไอ้รากหญ้าตอนซนเป็นลิงได้ยังไงกัน
“คุณล้อเล่นจ๊ะพ่อหนุ่ม ไม่ต้องทำหน้ายู่ขนาดนั้น กลับขึ้นเรือนกันเถอะค่ะคุณหนู หิวกันมั้ยคะ คุณเตรียมข้าวปลาไว้ให้แล้ว”
“คุณให้เด็กจัดให้คนป่วยเถอะครับ ผมเหนื่อยเต็มที ร่างกับวิญญาณจะแยกจากกันอยู่แล้ว กินอะไรไม่ลง”
ชิ๊!!แล้วผู้นำบ้านนี้ไม่อวดดีตรงไหน ผมเห็นมันสง่างามตลอดเวลาของการเป็นนายใหญ่ต่อหน้าทุกคน ไม่มีร่องรอยความเหนื่อยล้าให้เห็น มีแต่สีหน้าจริงจังและการตัดสินใจเด็ดเดี่ยว ออกคำสั่งเด็ดขาดอยู่ตลอดเวลา แต่พออยู่ต่อหน้าหญิงชราคนนี้ นายใหญ่ก็ไม่ต่างจากลูกแมวตัวน้อยที่ถูหัวตัวเองไปมากับพุงแม่แมวสักเท่าไหร่เลย
“คุณไม่สบายใจเลยนะคะที่คุณหนูคร่ำเคร่งขนาดนี้ คุณบอกแล้วไงคะว่าบางอย่างปล่อยให้ลูกน้องจัดการบ้างก็ได้ ถ้าคุณหนูตัดสินใจทำเองทุกอย่างแบบนี้ก็โทรมแย่สิคะ”
“งั้นผมขออะไรร้อนๆแล้วกันครับคุณ ผมไปรอที่เรือนชานเลยนะครับ”
ผมกระตุกยิ้มไล่หลังมันไป ดูยังไงๆคุณคนนี้น่าจะอยู่ในฐานะที่ต่ำกว่านายใหญ่ แต่ทำไมไอ้รากหญ้าเย็นชาคนนี้ถึงได้กลัวและเกรงใจผู้สูงวัยคนนี้ได้ เหมือนจะเป็นแค่คนเดียวที่พูดแล้วนายใหญ่ฟัง
“คุณเก่งจังนะครับที่ทำให้หมอนั่นอ่อนข้อให้ได้”
“หมอนั่นนี่ใช่นายใหญ่ระฟ้าหรือเปล่าคะ”
“ขอโทษที่ล่วงเกินครับ ขอโทษที่หมั่นไส้นายใหญ่ออกนอกหน้า”
“รู้ไว้นะคะ ถ้าเป็นคนอื่นคุณถูกสั่งตัดลิ้นแกล้มเหล้าพวกการ์ดคุ้มกันนายไปแล้ว”
เหมือนจะขู่ให้กลัวแต่คุณก็อมยิ้มเหมือนแกล้งพูดยั่วผมยังไงยังงั้นแหละ ผมตัดสินใจกระเผลกๆประคองร่างตัวเองตามหลังคนสูงวัยไป
“ตามคุณมาในครัวทำไมคะ”
“อ้าว คือผมไม่รู้นี่ครับว่าต้องไปที่ไหน”
“จะกินข้าวก็ต้องไปรอที่เรือนชานสิคะ ระวังนะคะ นายใหญ่จะตำหนิให้อีก”
“ผมชินแล้วล่ะครับ เป็นลูกน้องโดนนายด่าจนชิน”
“ดีกว่าถูกลูกค้าหัวงูด่านะคะ ถึงที่นั่นจะมีระดับแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแขกจะยกระดับมารยาทที่ควรมีต่อคนอื่นตามสถานที่”
ได้ยินแบบนี้แล้วใจห่อเหี่ยวขึ้นมาเลย ถ้าผมหายแล้วชีวิตก็คงจะเข้าสู่วงจรเดิมๆ ไม่รู้ว่ายังจะได้ไปทำงานที่อู่อยู่มั้ย ตอนนี้อยากติดต่อไอ้เหน่งมากที่สุด อยากให้มันช่วยพูดกับเถ้าแก่เรื่องความจำเป็นที่ต้องเผชิญนี้ให้ เถ้าแก่คงไม่พอใจนักหรอกที่ผมหายหัวมาแบบนี้ แถมตัวเองก็ไม่ได้มีฝีมือหรือชั้นเชิงอะไรให้เถ้าแก่่ต้องเสียดายซะด้วยสิ แค่ครูพักลักจำจนพอทำได้ ใช้ความจำเจที่ต้องทำบ่อยๆจนชินเท่านั้นเอง ความรู้แค่ม.6 ไม่ได้มีความรู้ด้านเครื่องยนต์เหมือนคนที่เรียนเฉพาะทาง เคยคิดอยากจะซ่อมรถให้เก่งๆจนยึดเป็นอาชีพเลี้ยงตัวเองไปจนตาย เพราะจะให้หวังได้โอกาสเรียนต่อก็คงจะยาก ไม่ไหวแน่ๆถ้าต้องจุนเจือที่บ้านพร้อมส่งตัวเองเรียน มันเกินความสามารถเด็กอายุ 19 อย่างผมไปเยอะ
“ถ้าในเวลางานจะเถลไถลอย่างนี้ให้ลูกค้าต้องรอหรือเปล่า เค้าซื้อชั่วโมงเท่ากับว่าเวลาทุกนาทีมีค่ามาก เราควรจะบริการให้ดีที่สุดแล้วแขกเองก็อยากจะตักตวงความสุขให้คุ้มค่ากับเวลาแล้วก็เงินที่เสียไปเหมือนกัน”
ถ้าจะขึ้นเรือนมาแล้วถูกตำหนิตั้งแต่ยังไม่ทิ้งตัวลงนั่งขนาดนี้ ชี้หน้าด่าตั้งแต่ผมเหยียบบันไดขั้นสุดท้ายก่อนถึงชานเลยจะดีกว่า รู้ว่าไม่ควรชักสีหน้าไม่พอใจจนตัวเองรู้สึกได้ขนาดนี้ แต่มันอดใจไม่ไหวจริงๆ
“ผมจะจำคำพูดคุณไว้ หายดีเมื่อไหร่จะชดใช้ให้คุณจนกว่าจะคิดว่าคุ้มแล้วกัน”
เอาให้ตูดบานเป็นจานทรูเลยก็ได้ คนอย่างโลมมันก็กึกก้องได้แค่ชื่อเท่านั้นแหละ อย่างอื่นมืดมิดเงียบสนิทสิ้นดี ไม่มีอะไรสักอย่างที่มาจากการตัดสินใจและยินยอมพร้อมใจของตัวเอง แม้กระทั่งตอนนี้ จะกินข้าวยังต้องมีคนป้อนเลย
“ของคนไข้ยังเป็นข้าวต้มอยู่เหรอครับคุณ”
“ค่ะ อาหารอ่อนๆย่อยง่ายไงคะ ร่างกายจะได้ไม่ต้องทำงานหนัก ใช่มั้ยพ่อคุณ”
ในใจนี่โนคอมเม้นท์เลยนะ ไม่มีความเห็นอะไรเลย แต่พอหญิงชราใจดีอย่างคุณส่งยิ้มมาให้ ผมก็พยักหน้ารับเองโดยอัตโนมัติ
“ต่อปากต่อคำได้ขนาดนี้กินข้าวสวยได้แล้วมั้งครับ”
ในชีวิตนายใหญ่ระฟ้า มีคนดูแลคุ้มกันมากมาย แต่ไม่มีใครสละตัวเองมาให้มันจิกกัดหรือไงวะ ตั้งอกตั้งใจกัดผมจังเลย ผมทำอะไรให้มันเคืองขุ่นนักหนา ทุกอย่างที่ผมต้องทำ ผมก็พยายามแล้ว แต่ทุกเรื่องที่เป็นปัญหา มันเป็นเรื่องที่ผมควบคุมไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องต่อต้านพี่อั้มหรือเรื่องที่พี่เกียรติมาไถ่ตัวไป ไม่มีเรื่องไหนที่ผมอยากให้เกิดขึ้นเลยสักเรื่อง ถ้าถามความสมัครใจ ผมก็ต้องตอบว่าอยากลอดใต้ท้องรถซ่อมเครื่องยนต์ไปจนตายนั่นแหละ ไม่ต้องทะเลาะกับใคร ไม่ต้องทำอะไรที่มันฝืนใจอีกต่างหาก
ผมไม่เข้าใจสถานะความเป็นอยู่ของตัวเองพอๆกับไม่เข้าใจความคิดของมันที่แสดงออกกับผมแบบนี้
ความสงสัยก็ยังอยู่ที่เดิม ผู้คนที่รายล้อมผมล้วนแล้วแต่เป็นคนของมัน ไม่มีสายตาคู่ไหนหรือคำพูดจากปากคนใดที่ให้ความกระจ่างผมได้
ความรู้สึกของผมจึงอยู่ในสถานะที่เรียกได้ว่ามีตัวตนภายใต้การบังคับของใครหลายๆคน ทุกคนมีรีโมทบังคับ ในขณะที่ความรู้สึกของผมต่อต้าน แต่ทุกส่วนของร่างกายต้องทำตามคำสั่งนั้นทุกอย่าง
ความจริงแล้วข้าวเย็นมื้อนี้กับจำนวนคนที่ห้อมล้อม ในใจผมมันควรจะต้องฉาบไปด้วยความอบอุ่นในหัวใจถึงแม้บนโต๊ะกินข้าวตัวใหญ่ตัวนี้จะมีแค่ผมกับนายใหญ่ระฟ้าแค่สองคนก็ตาม แต่ความจริงแล้วลึกๆในอกผมมันกลับหนาวเหน็บขึ้นมาชวนให้ทรมาน
เสียงกระทบกันของช้อนกับส้อมดังก๊องแก๊งอยู่ได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงรวบช้อน แอบชำเลืองดูผู้นำของบ้านกำลังยกผ้าขึ้นซับริมฝีปากพอดี มันน่าสะดุ้งก็ตรงที่นายใหญ่รากหญ้าเหมือนจะรู้ทัน มันจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว เตรียมรับสภาพกับการถูกจิกกัดเต็มที่ กดหัวลงต่ำและจับจ้องเมล็ดข้าวและตีกรอบตัวเองให้อยู่ภายในขอบจานแค่นั้น
“คุณครับ ถ้าไม่มีการเติมข้าวอีกจานอย่าเพิ่งปล่อยเข้าห้อง ผมให้คนนับเม็ดยาไว้แล้ว ถ้าไม่พร่องลงคุณช่วยผมคิดด้วยนะครับว่าจะลงโทษคนไข้แบบไหนดี”
คำสั่งนั้นบอกคนสูงวัยที่นั่งดูแลอยู่ข้างๆ แต่หางตาอยู่ที่ผมแน่ๆ ผมมั่นใจ มันทิ้งคำสั่งไว้แค่นั้นก็ลุกออกไป ลูกน้องที่นั่งอยู่มุมต่างๆของชานเรือนลุกตามไปเป็นพรวน ส่วนผมได้แต่ถอนหายใจทั้งที่สบตากับคุณอยู่อย่างนั้น
๐ สวัสดีค่ะทุกคน ห่างหายไปนานแต่โผล่หัวไปแสดงอาการแพนิคทุกวันที่หน้าแฟนเพจ การเฝ้าระวังน้ำเป็นอะไรที่ทำให้เราประสาทเสียได้ง่ายๆเลยนะคะ มันเป็นความหน่วง ความห่วงใยที่หาคำตอบที่ชัดเจนให้ไม่ได้ ทุกวันนี้คนเขียนเลยได้แต่ขนของขึ้นลงเป็นที่สนุกสนาน ถามว่าพร้อมจะรับน้ำมั้ย ก็บอกได้เลยว่าพร้อมค่ะ เรามาเดือดร้อนด้วยกัน แต่ถ้าน้ำไม่มาที่บ้านดีใจมั้ย ขอใช้คำว่าโล่งใจดีกว่านะคะ แต่ตอนนี้ยังอยู่ในสถานการณ์เฝ้าระวังน้ำกันอย่างเซ็งๆแกมเบื่อหน่ายค่ะ ออกไปทางงชิวและเฉื่อยชาแล้ว
๐ สำหรับใครที่รอเด็กป๋าอยู่ ตอนนี้หนังสือครบชุดอยู่กับคนเขียนแล้วเรียบร้อย แต่ขอเลื่อนเวลาส่งออกไปจนกว่าสถานการณ์จะปกตินะคะ สำหรับคนอ่านคนไหนที่ไม่สะดวกรับของหรือต้องการแจ้งตอนที่เหตุการณ์ทางฝั่งตัวเองปกตินั้น สามารถเมลล์ไปแจ้งได้ที่เมลล์สั่งหนังสือเลยค่ะ ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่คนเขียนจะดูแลหนังสือไว้จนกว่าคนอ่านจะบอกให้ส่งได้ และจะออกไปส่งปลีกย่อยให้(ถ้าบ้านตัวเองไม่จมน้ำไปซะก่อน) กำหนดการคร่าวๆทาง utellido.com แจ้งมาว่า ถ้าสิ้นเดือนนี้น้ำไม่มาอย่างที่ขู่ให้ระวังก็จะไม่รอแล้ว จะส่งออกไปล็อตแรก และกันเอาไว้เฉพาะคนที่แจ้งฝากฝังกับคนเขียนไว้ก่อนนนะคะ
๐ รู้สึกว่าแต่ละเรื่องที่แต่งมา นายเอกจะไร้เดียงสาแต่พระเอกก็ซึนจนน่าตบกบาลเนอะ แต่งเองก็ตงิดใจเอง :laugh:
๐ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิม และขอบคุณมากสำหรับคนอ่านที่สละเวลาตรวจสอบคำผิดให้ ขอให้ทุกคนที่ประสบภัยเข้มแข็งนะคะ ส่วนคนที่เฝ้าระวังน้ำขอให้มีสติอย่าแพนิคและลนลานเหมือนคนเขียนค่ะ สู้ๆกันทุกคนนะคะ เป็นกำลังใจให้กันและกัน อย่าลืมดูแลตัวเองและคนข้างๆด้วยค่ะ :กอด1:
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก คลิก คลิก (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
๐ ขอบคุณค่ะ TRomance :L2:
-
ไ่ม่ชอบพี่ชายโลมเลยอะ :m15: ขายน้องตัวเอง
อ่านแ้ล้วสงสารโลม คุณระฟ้าก็ดีกับโลมให้มากๆ น๊า~
:กอด1:
-
ห่วงเขาก็ยอมรับว่าห่วงเถอะ คุณระฟ้า
โลมมันกดดัน อึดอัดจะแย่แล้ว
ว๊ากกก ค่าตัวน้องโลม เจ็ดหลัก เจ็ดล้านเลยเหรอค่ะ o7
-
พี่ชายโลมเลวมากกกกกกกก :angry2: :angry2: :angry2:
-
ถ้านายใหญ่จะห่วงขนาดนี้
ก็จับแต่งไปเลยเถอะค่ะ
ไม่ต้องลังเล ว่าโลมจะดีไม่ดีแล้วมั้งงงงงง
-
:laugh: :laugh:
o13 o13
-
น้องโลมหายไวๆนะคะ จะได้ไปต่อปากต่อคำกะนายระฟ้าได้ :laugh:
-
อ๊ากกกก
อีระฟ้า(เริ่มหยาบคาย) อีบ้า อีโง่ อีซึนนนนน
ตายซะ !! :z6:
-
ขอบคุณ ที่แต่งมาให้อ่านเช่นกันค่ะ
อยากได้ตอนหวานๆบ้าง ///
+1 +เป็ด ค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
นายระฟ้านี่จิกกัดเป็นเมียด่าผัวไปได้เนอะ - -*
หนูโลมจะแตะนู้น ต้องนี่ ขยับทางนั้น หลีกทางนี้ ก็โดนกัดตลอดโศกค่ะ
รอตอนต่อไป
-
น้องโลมน่าสงสารมาก ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ
เมื่อไรน้องโลมจะยิ้มออกซักทีกัน
เมื่อไรพี่ฟ้าจะทำตัวได้ใจแม่ยกน้องโลมกว่านี้
และเมื่อไรตอนต่อไปจะมาคะ? ไม่เกี่ยว 555
เอาใจช่วยน้องโลมให้หายเจ็บเร็วๆนะจ๊ะ
แม่ยกเจ็บแทนกันเป็นแถวๆแล้วมั้งเนี่ย
มาร่วมกันสาปส่งพี่ชายน้องโลม
-
เอาใจช่วยระวังน้ำค่ะ
โ,มเจ็บนักเลอ่ะ นายใหญ่ก็เป้นอะไรเนี่ย ไม่จิกก็กัดมันทุกคำพูดที่เปล่งออกมาเลยนะ ฮึ
เห็นมั๊ยว่าคนเค้าเจ็บอยู่นะ
-
ค่าตัวน้องโลมสูงมาก คงต้องอยู่ใช้หนี้(หัวใจ) ไปอีกนาน :laugh:
-
โลมนี่เป็นคนดีมากเลยเนอะ แต่ระฟ้านี่ท่าทางยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองซะที
:3123:คนเขียน
-
:pig4: :L2:
-
น้องโลม ชีวิตน่าสงสารมว๊ากกก
ไอ้พี่เกียรตินั่น ไม่ต้องไปห่วงมันแล้ว
ทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่นเลยซักนิด
-
น้องโลมหายไวๆนะคะ รากหญ้าเค้าเป็นห่วง :laugh:
ค่าตัวน้องโลมสมกับเป็นนายเอกจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ขอให้ปลอดภัยจากน้ำท่วมนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยเช่นกันค่ะ :กอด1:
ป.ล.สำหรับหนังสือ ส่งตามที่คนเขียนเห็นสมควรเลยค่ะ รอได้ ^^
-
คุณระฟ้าแค่สงสาร
หรือรู้สึกมากกว่านั้นอ่ะ
ยอมจ่ายค่าตัวโลมมาก
กว่าเท่าตัวเนี๊ย!!
-
อบอุ่นจัง
-
ระฟ้า o18 o18
มันน่านัก :beat:
น้องโลมคิดว่าตัวเองด้อยค่าแล้วเห็นม้ายย :angry2:
-
:L2:
-
ต่อปากต่อคำกันดีจิงจิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :laugh:
-
นั่นสิครับเฝ้าระวังจนเครียดไปหมดแล้วเนี่ย
เหมือนโดนล้อมไงก็ไม่รู้น้ำจากหลายด้านมันใกล้เข้ามาอ่ะ
โลมน่าสงสารต้องใส่เฝือกอ่อนเลยทีเดียว
-
ถ้าเป็นโลมคงได้กระโดดชานเรือนละ :z3:
-
โลมน่าสงสารเกินไปแล้วววว
โฮกกกกกกก เกลียดพี่ชายโลมอย่างจริงใจ เลวมากกกกกกกกกก
ถ้านายใหญ่จะห่วง(หรือหวง)โลมขนาดนี้ก็ใจดีกับโลมอีกหน่อยเถอะ
แสดงให้โลมเห็นหน่อย โลมเค้าเฉาจะตายอบู่แล้วนะ
ปล่อยให้คิดอะไรไปเองแบบนี้มันน่าสงสารอ่า ฮือออ
-
อุตส่าห์จ่ายค่าตัวโลมไปตั้งสองเท่า
ระฟ้าเคยนั่งถามใจตัวเองบ้างไหม
กูทำไปเพราะอะไร :laugh:
-
สงสารโลมเป็นที่สุด
-
พระเอกซึนเกือบทุกเรื่อง แต่พอรักแล้วนี่ก็หว๊านหวาน
จนนายเอกแต่ละคนรำคาญกันไปเลยทีเดียว
นายใหญ่ซึนสุดๆเรื่องนี้ ปากแข็งยิ่งกว่าอะไร คิดถึงนะค๊า :impress2:
-
จะเลวไปถึงไหนไอ้คุณพี่ชาย
:z6: :z6: :z6:
-
เฮ้อ สงสารโลมจัง
นายระฟ้าไม่รู้ใจตัวเองหรอออออออ
ว่าช่วยทำไม
-
นายซื้อตัวโลมกลับมาก็แอบดีใจว่าเค้าตงิดใจในตัวเองแล้ว
ว่าโลมพิเศษกว่าคนอื่น เราก็ได้แต่รอความคืบหน้าของสองคนนี้
ปล.+1และเป็ดให้นะคะ
:กอด1:
-
สงสารโลม
-
เอาใจช่วยน้องโลมค่ะ
พี่ชายจะเลวไปไหนนนนน
-
อ่านแล้วอยากเป็นโลมแทน ไม่ได้อยากเป็๋นนายเอก ไม่ได้อยากได้เป็นแฟนระฟ้าหรอกนะ
อยากได้ค่าตัวเท่านั้น แถมทำงานเป็นนายโลม อร๊ายยยยส์ วินๆ :laugh:
นึกภาพเป็นตัวเองสามร้อยคงไม่มีใครเอา ก๊ากกก
จ่ายค่าอ่านให้แล้วนะครับ :z1:
-
โลกกำลังจะุถูกปราบพยศรึเปล่านะ -..- .....
-
เค้าว่ากันว่าสามีภรรยาที่ทะเลาะ,ต่อปากต่อคำกันบ่อยๆเนียจะมีลูกหัวปีท้๊ายปีน่า~ อิอิ
แต่เกียดไอ้พี่ของโลมซะจริงๆ เลว ชั้ว ขายน้องกิน :z6: :beat:
-
เรื่องนี้จะมีคนดีสักกี่คนเชียวน๊าาา
หันสายหันขวาเจอแต่ผลประโยชน์ทั้งนั้น
-
ในน้ำเน่าก็ยังมีเงาจันทร์
ถ้าโลมไม่มีพี่ชายเลว โลมก็จะไม่ได้เจอนายใหญ่ระฟ้า
เรื่องราวสนุก ๆ ก็จะไม่เกิด
-
ทั้งเรื่องสงสารนาย โลมที่สุดหล่ะ
-
อยากให้ถึงวันที่นายรากหญ้าหลงโลมแบบโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ
ตอนนี้หมั่นไส้นายรากหญ้าอย่างแรง o12
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
นายจ๋า เธอจะซึนไปไหน
ปากร้ายระวังน้องโลมโดนคนอื่นลวนลามแล้วจะอกแตกตายนะจ๊ะนายจ๋า
ดูน้องโลมแล้วสงสาร คนที่โดนบังคับมาตลอดชีวิต ถ้าวันไหนนายเกิดไปทำให้น้องถึงขีดสุดเมื่อไหร่ ไม่อยากจะคิดเลยว่าใครจะน่าสงสารกว่ากัน << เดาพล็อตไปก่อนเพื่อ?
เป็นกำลังใจให้ผู้เฝ้าระวังทุกท่านคะ กัมบาเระ<<ทำไมไม่ใช้ภาษาไทย!
-
นายใหญ่ดุอย่างเดียวเลย o18 ซึนไปไหน ,น้องโลมป่วยอยู่นะ เอาใจซิ่ เอาใจ -0-
-
น่าสงสารโลมอะ คนอ่านเองอยากเห็นตอนรักกันแล้วอะ แง่มๆ
-
โอยยยย โลมเอ๋ย...
หนี้ (ที่ไม่ได้เป็นคนก่อ) เพิ่มขนาดนี้แล้ว ชั่วชีวิตก็หมดสิทธิ์ออกไปเริงร่านอกอาณาเขตนายใหญ่แล้วล่ะ :เฮ้อ:
หายไวๆ นะจ๊ะ :กอด1: โลมเป็นแบบนี้แล้ว คนอ่านๆ แล้วมันหน่วงหัวใจไงก็ไม่รู้
-
อึดอัดใจแทนนายโลมเค้าค่ะ
นายระฟ้าก็จิกกัดกันจัง
เป็นห่วงเค้าก็บอกกันดีๆ ก็ได้
-
สงสารน้องโลมอย่างจับจิต.....
-
เย้ มาต่อแร้ว ^^
-
อึดอัดแทนโลมหว่ะ เหอๆ
ขอบคุณคนแต่ง chub~
-
โลมดูหน่วงๆ กดดัน ระฟ้าดูสับสน มีเรื่องให้คิดเยอะ อยากให้ืบหน้า
-
แหน่ ๆ ๆ ๆ .. คุณระฟ้าคะ ..
ดูเหมือนจะไม่คิดอะไรกะโลม .. แล้วจะซื้อตัวเอาไว้ทำไมถึง 7ล้านจ๊ะ .. ฮิฮิฮิ :z1:
ความจริงชอบเค้า ก็บอกมาเลยดีกว่าาาา ..
หนูโลมจะได้ไม่ต้องมานั่งอึดอัด วิตกจริตไปคนเดียวว่าโดนไม่ชอบหน้าหนะ .. หุหุ
รออ่านนะคะ ...
-
มาสู้น้ำท่วมไปด้วยกันค่ะ
สู้ๆ
-
อ่านแล้วโลมน่าสงสารจิงๆเล๊ย :sad11:
เฮียระฟ้าก็จะซึนไปไหนนนน ทำอย่างอื่นไม่เป็นเรอะนอกจากสั่ง :m16:
-
มาแล้ววววว :กอด1:
แต่ยังดูกรุ่นๆ กันอยู่นะ :เฮ้อ:
-
:L2: :L2:
-
นายใหญ่ใจดีผิดปกตินะเนี๊ยะ :impress2:
-
โลมป่วยอยู่น่ะค่ะ
นายระฟ้า
สงสารน้องโลมหน่อย
:z3: :z3:
:pig4: :pig4:
:pig2: :pig2:
-
ขนาดนายรากหญ้ายังไม่รักเลยยังดีด้วยขนาดนี้
ถ้ารักจะขนาดไหน
คาดว่าน้องโลมคงกระดิกตัวไปไหนไม่ได้แน่ๆ
-
นายรากหญ้าระฟ้าคนนี้เริ่มมีใจให้น้องโลมแล้วใช่ม๊ายยยย ไม่งั้นคงไม่มาคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ พาตัวมาอยู่ที่นี่หรอก หุหุหุ
รอดูนายโลมหายจากป่วยคงจะปากดีกว่านี้ อิอิ อิ
-
บวกๆ จ้า
น้ำท่วมมีแต่ฟิคนี่แหละ คลายเครียด
-
โลมนี่เหมือนหุ่นยนต์ ใครสักอะไรก็ต้องทำตานนั้น น่าสงสารอะ
ยังไงซะก็อย่ายอมแพ้นะโลม เดี๋ยวนายรากหญ้าก็รักก็หลงแล้ว
-
รันทดแห๊ะชีวิตโลม...ตอนไหนจะมีเรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตโลมบ้างเนี่ย
โลมตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดมากน่าสงสาร :monkeysad:
-
ทำไมผมอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึม
สงสารความรู้สึกของนายโลมที่สุด
-
รอตั้งน้านนานนนน ในที่สุดก็มา อิอิ
นายใหญ่แสดงออกซะทีสิว่าชอบโลมอะ
มัวแต่กัดโลมอยู่นั่น = ="
-
ตอนนี้เหมือนจะหวานแต่ก็หม่นๆ เหมือนน้ำตาลขม
:กอด1:
-
น้องโลมใจน้อยตลอดเวลาเลยนะ น่ารักจัง :-[
-
เหตใดมันถึงหน่วงเยี่ยงเน้!!!!!!!!!!!!!
*กอดปลอบน้องโลม*
-
การต่อปากต่อคำกับนายใหญ่อาจจะเป็นการพูดคุยกันทางหนึ่งก็ได้นะ
ไม่งั้นโลมก็คงไม่รุ้จะเริ่มยังไงดี ก็ชอบทำหน้าเคร่งครึมตลอดเวลา
:pig4:
-
ดูแลกันดีขนาดนี้
รีบๆบอกรักกับโลมซักที
อย่ามัวซึนให้มากนักน๊า
นายใหญ่เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน
-
นายคะ
พาเขามาบ้านหลายทีแล้วนะ
แถมยังทุ่มไปเจ็ดล้านเนี่ย
ไม่ต้องงง ไม่ต้องสงสัยตัวเองแล้วดีกว่ามั้ยคะ
-
โถนายใหญ่ถ้าจะห่วงกันขนาดนี้ก็แสดงออกมาเห้ออออออออ :laugh:
-
รอจร้าาาาาาาาา
-
ตอนที่ 15 นายโลมกับรักจนตรอก
บานประตูปิดเข้าหากัน เสียงสับกลอนคือสัญญาณของการเปิดประชุมลับระหว่างนายใหญ่กับลูกน้อง ความลึกลับซับซ้อนที่นำมาซึ่งความขัดแย้งทางงธุรกิจเป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวัง แผนการมีมากจนเราอาจจะนึกไม่ถึงก็เป็นได้ การที่อีกฝ่ายยอมถอยออกไปเพียงเพราะเจรจาอัพราคาหมอนวดมือใหม่สำเร็จไม่ได้หมายความว่าทางโน้นจะยอม
สำหรับทางโน้น โลมอาจจะไม่ใช่ตัวแปรที่สำคัญอะไร แต่สำหรับทางนี้ โลมเปรียบเสมือนแขกของนายใหญ่ในความเข้าใจของลูกน้องไปแล้ว มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่ไม่รู้ว่าสำหรับที่นี่แล้ว ตัวเองเป็นอะไรกันแน่
เขารู้ว่าโลมสับสนจนหงุดหงิด อิสรภาพที่เคยมีถูกริดรอนไปหน้าตาเฉยแบบนี้มันยากที่จะทนและเข้าใจจริงๆ แต่จุดที่นายใหญ่ระฟ้ายืนอยู่นี้ การไว้ใจใครเกินไปโดยไม่ใช้เวลาพิสูจน์เป็นเรื่องต้องห้าม
ฐานะนายใหญ่ไม่เอื้อต่อการลองใจ สิ่งที่ทำได้คือพิสูจน์ความจริงเท่านั้น
ถึงระฟ้าจะเป็นนายใหญ่มือใหม่อายุน้อย เมื่อเทียบกับลูกน้องที่คอยคุ้มกันดูแลและเป็นที่ปรึกษาแล้วก็พอจะรู้อยู่หรอกว่านอกเหนือจากที่ทุกคนเห็นด้วยกับการเอาโลมมาอยู่ที่นี่ เพื่อที่จะให้นายใหญ่สับขาหลอกศัตรูให้หัวปั่นถึงการอยู่ไม่เป็นที่ของผู้นำแล้ว พวกนี้ต้องการกันตัวโลมออกมาจากการเป็นเครื่องมือของพี่ชายโดยที่เจ้าตัวอาจจะรู้หรือไม่รู้ตัวเพราะเชื่อแน่ว่าอีกฝ่ายกะจะล้มอาณาจักรเพื่อดันตัวเองให้เป็นจ้าวอาณาจักรธุรกิจมืดแทนที่เนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์
‘ดินแดนไร้รัก’ ชื่อนี้อาจจะแฝงไปด้วยปรัชญาที่ปู่ทิ้งไว้ให้เขาค้นหาเพื่อใช้ชีวิตโดดเดี่ยวท่ามกลางมรดกกองใหญ่ที่ปู่อุตส่าห์หาและทิ้งไว้ให้หลานชายเพียงคนเดียวก็เป็นได้ เพียงแต่ยังไม่รู้เลยว่าปรัชญาที่แฝงไว้ในสังคมที่อุดมไปด้วยกลิ่นคาวและวิบวับไปด้วยแสงสีนี้อยู่ตรงไหน
“จากที่ผมตรวจสอบเมมเบอร์ที่ยื่นขอใช้้บริการและเป็นตัวแทนพาลูกทัวร์เข้ามาครั้งนี้ ผมแน่ใจว่ามีสอดไส้แน่ครับนาย”
“เพิ่มการ์ดคอยดู เปิด CCTV ทุกตัว เฝ้าระวังอย่าให้ดูเอิกเริก ให้สถานการณ์ทุกอย่างดูเหมือนเราเฝ้าระวังตามปกติก็พอ วันนั้นชั้นจะเข้าอาณาจักร”
“แต่นายครับ”
“รู้มั้ยพง ความห่วงใยของพวกคุณกำลังทำให้นายใหญ่ตาขาว”
ทำไมจะไม่รู้ว่าคนเหล่านี้ทำงานแบบถวายชีวิตแค่ไหน ความภูมิใจของคนเหล่านี้ไม่ต่างอะไรจากทหารที่ปกป้องเจ้าเมือง แต่เจ้าเมืองอย่างระฟ้าจะนิ่งนอนใจส่งลูกน้องออกไปเผชิญหน้าทั้งๆที่ตัวเองถูกคุ้มครองโดยปลอดภัยเขาเองก็ทำใจไม่ได้ ปู่สอนไว้ว่าในสถานการณ์คับขัน ไม่ว่าจะยังไงให้เราอยู่เป็นกำลังใจให้ลูกน้อง คนคุ้มกันเขาหลายๆคนสืบทอดมาจากรุ่นพ่อรุ่นแม่ที่ทำหน้าที่นี้มาก่อนจะปลดเกษียณไปใช้ชีวิตบั้นปลายตามประสาคนวัยชราภาพ ความจงรักภักดีที่พวกเขามอบให้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าที่ผ่านมาปู่ต้องดูแลคนเหล่านี้เสมือนคนในครอบครัวเราเอง
“ชั้นจะอยู่ดูในห้องภาพ CCTV”
เป็นความต้องการที่ทำให้ลูกน้องสงบลงไปได้มาก หลังจากที่ตื่นตัวเพราะนายใหญ่จะเสี่ยงเข้าไปทั้งๆที่รู้ว่าวันที่ลูกทัวร์ลงนั้นมีอะไรมากกว่าการมาเที่ยวเฉยๆของแขก และนายใหญ่ก็คือเป้าหมายหากทางฝ่ายนั้นสบโอกาสเอาตอนชุลมุนอีกครั้ง สิ่งที่เคยเกิดไปแล้วทำให้เราย่ามใจว่ามันจะไม่ซ้ำรอยเดิมอีก แต่สำหรับเกมส์การแข่งขันที่ไม่มีคำว่าสปิริตเข้ามาเกี่ยวข้อง สิ่งที่เคยทำพลาดไปแล้วนั่นแหละคือสิ่งที่ควรทำซ้ำอีกครั้ง
“นอกจากแขกยื่นความจำนงเข้าคาสิโนแล้ว ยังขอให้เจ้เชอรี่หาหมอนวดแถวหน้าไว้ให้บริการด้วยนะครับนาย”
“อืม”
ครางครึมในลำคอเป็นการรับรู้ เรื่องที่พงรายงานเป็นเรื่องธรรมดาของนักเที่ยว ดื่ม เสี่ยงดวง หาความสุขใส่ตัว มันเหมือนสูตรสำเร็จที่มีขั้นตอนของมันเหมือนเราเข้าไปใช้บริการสปานั่นแหละ แต่ครั้งนี้อาจจะมีอะไรมากกว่าเล่นการพนันและฟาดหมอนวดของอาณาจักรแบบธรรมดาๆแน่ๆ
“อย่าให้ใครฉวยโอกาสให้อาณาจักรเป็นที่ส่งยาเสพย์ติดก็แล้วกัน เป็นเป็นวิธีการสกปรกที่ผมรับไม่ได้ ผมรู้ว่าธุรกิจตัวเองน้อยคนที่จะยอมรับว่ามันถูกกฎหมาย มีคนไม่เข้าใจผมไม่กลัวหรอก แต่ต้องไม่มีเรื่องเลวๆแบบนั้นในที่ของผมก็พอ”
“ครับนาย”
เพียงแค่ประตูห้องเปิดออกจากกันอีกครั้ง ภาพหญิงชราที่ผูกพันก็โผเข้ามาหาเหมือนรออยู่ก่อนแล้ว แววตาเข้มขรึมจริงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนในเวลาอันรวดเร็ว
“คุณ ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
“คุณหนูละคะ ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังทำงานอยู่เลย คุณรอเพราะเห็นห้องทำงานยังเปิดไฟค่ะ”
“ผมสั่งงานลูกน้องนิดหน่อยครับ ไปนอนกันเถอะ”
“คนที่ไม่เต็มใจจะรับงานที่คุณปู่ทิ้งไว้ให้ที่ไหนจะทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้คะ นี่มันเรียกว่ารับผิดชอบต่อหน้าที่ชัดๆ ขนาดมาอยู่บ้านสวนแล้วลูกน้องยังตามเข้ามารับงานกันเป็นพรวน”
“หูผมชาแล้วรู้สึกว่าขี้หูผมกำลังวิ่งหนีกันพลุกพล่านเลยนะครับคุณ ถ้าผมกลับมาที่เรือนนี้ ผมก็ต้องให้ลูกน้องมารับงานที่นี่ครับ แต่ถ้าผมเลือกทำงานที่อาณาจักร ผมก็ต้องพบกับคนแก่แถวนี้โอดครวญแกมขู่ไปทางลูกน้องอยู่ดีว่าถูกทิ้ง เกิดเป็นนายใหญ่ระฟ้านี่วางตัวลำบากจังเลยนะครับ โน่นก็ลูกน้อง นี่ก็แม่นมที่เลี้ยงดูมา โอ๊ย!! ไม่มีใครกล้าลงไม้ลงมือกับนายใหญ่เลยนะครับ ไหนว่าไม่มีแรงแล้วไงครับ แล้วไอ้รอยฝ่ามือแดงๆนี่มาจากไหน คุณตีเจ็บ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าสลดเลยค่ะ คุณนี่แหละกล้าตีนะรู้มั้ย คุณรู้ว่าพงกันพ่อหนุ่มคนนั้นออกมาจากอาณาจักรเพราะอะไร แต่คุณอยากรู้ว่าคุณหนูของคุณคิดอย่างที่ลูกน้องคิดหรือเปล่าคะ”
“ผมไม่เข้าใจครับ”
“อย่ามาไขสือนะคะ คุณไม่ได้คลอดคุณหนูมา แต่คุณก็เลี้ยงของคุณมาตั้งแต่โต๋เต๋เท่าปลายนิ้วก้อย ทำไมคุณจะไม่รู้ว่าคุณหนูเป็นคนยังไง คุณหนูไม่ได้กลัวพ่อหนุ่มคนนั้นก่อความเดือนร้อนให้อาณาจักรใช่มั้ยคะ”
“ทำไมคุณคิดแบบนั้นล่ะครับ”
“เพราะมันมีอีกหลายวิธีที่คุณจะกันเด็กคนนั้นออกไปจากอาณาจักร แต่คุณเลือกที่จะเก็บเอาไว้”
“ผมไม่รู้อะไรเลยครับนม ผมเองก็สับสน”
“ไม่ต้องสับสนหรอกคะ ความรู้สึกสองทางที่มันขัดแย้งกัน ลองชั่งดูสิคะว่าทางไหนมันมีน้ำหนักมากกว่าก็ทำตามความรู้สึกนั้น นมว่าพ่อหนุ่มคนนั้นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ออกจะซื่อตรงต่อความรู้สึก ตรงไปตรงมา เข้มแข็ง แล้วคุณก็รู้ว่าคุณหนูมองเค้าออกว่าเค้าหงุดหงิดแค่ไหนที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้”
“ผมอยากให้เค้าหายบาดเจ็บก่อน”
“หายแล้วจะทำยังไงต่อคะ เด็กคนนี้ไม่ใช่คนรักสบายที่จะอยู่เฉยๆไปวันๆนะคะ ดูก็รู้ว่าเค้าอึดอัดแค่ไหนที่ต้องนั่งๆนอนๆอยู่แบบนี้”
“เค้าเป็นช่างซ่อมรถน่ะครับคุณ อาจจะรำคาญที่ทำนู่นทำนี่ได้ไม่สะดวก”
“กระโดกกระเดกแบบนี้น่ะเหรอคะว่าที่ดาวของหมอนวดชายในอาณาจักร คุณว่าเค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมอนวดชายเค้าทำอะไรกันบ้างแล้วลูกค้าต้องการบริการจากเค้ายังไง”
“ก็เพราะไม่รู้แต่เริ่มรู้แล้วนี่ครับถึงได้เจ็บตัวอย่างนี้ เด็กคนนี้ไม่กลัวที่จะขายตัว แต่เขาไม่เต็มใจที่จะนอนกลับใครก็ได้ คุณว่าตลกมั้ยครับ”
“ไม่เลยค่ะ เค้าก็ตรงไปตรงมาดีนี่คะ เรื่องงานน่ะเค้าเต็มใจที่จะทำเพื่อปากท้องหรือเพื่ออะไรก็ตามนั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า แต่วิธีการทำงานคือสิ่งที่เค้ารังเกียจน่ะค่ะ”
“ดีจังเลยนะครับ หมอนั่นมาอยู่แค่วันสองวันคุณก็เข้าอกเข้าใจเค้าขนาดนี้ แล้ว 28 ปีที่ผ่านมาคุณเข้าใจผมแค่ไหนครับ”
“น้อยใจเหรอคะ คุณหนูน่ะชอบคุณว่าคุณอยู่เพราะบารมีคุณปู่ แต่คุณหนูไม่เคยมองตาคุณแล้วจับความรู้สึกเลยนะคะ”
“อ้าว แทนที่คุณจะต้องมาง้อผมดันมางอนเองซะงั้น ผมรักคุณนะครับ รักยิ่งกว่าแม่”
“ถ้าอย่างนั้นคุณบอกอะไรก็เชื่อฟังกันบ้างสิคะ”
“ผมจะเชื่อฟังคำแนะนำคุณทุกอย่างเลยครับ”
“หยุดแกล้งเด็กคนนั้นให้สับสนเสียที คุณไม่เคยสอนให้คุณหนูมองความทุกข์ใจของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกนะคะ ถ้าอยากศึกษาเค้า ก็เข้าหาเค้าดีๆ ไม่ใช่วางอำนาจกดขี่เค้าแบบนี้ นะคะ”
“ครับ”
“ไม่ต้องทำหน้าหงอยค่ะ ไปนอนได้แล้ว คุณเองก็ง่วงเต็มที”
“แล้วคนโปรดของคุณละครับ”
“หลับไปแล้วมั้งคะ ไม่รู้สิ คุณบังคับให้เข้าเรือนแล้วเอายาให้กินก็ออกมารอคุณหนูอยู่ที่ชานนี่แหละค่ะ”
“งั้นคุณไปพักผ่อนเถอะครับ ผมขอไปดูคนอวดดีหน่อยว่าจะแอบตบตาเอายาทิ้งหรือเปล่า”
“อย่าตีกันจนคนงานแตกตื่นนะคะ คุณขี้เกียจลงไปปรามในครัวตอนเช้าเรื่องบ่าวนินทานาย”
“ถ้ามีเรื่องแบบนั้น สั่งตัดลิ้นซะดีมั้ยครับ”
“นมไม่เคยสอนให้นายใหญ่ใจคอโหดร้ายนะคะ”
“คร๊าบผม เข้าใจแล้วคร๊าบ”
ผิวหนังที่เหี่ยวย่นและกลิ่นหอมแบบไทยที่หลายคนบอกว่าเป็นกลิ่นเอียนๆที่ไม่น่าเข้าใกล้กลับดึงดูดให้ตัวเองซุกจมูกเข้าไปหา มันไม่ใช่ความรู้สึกที่มีแบบหนุ่มสาว แต่มันเป็นความอุ่นใจที่มีจากคนในครอบครัว นายใหญ่ที่แผ่นหลังตรง คอแข็ง และตาคมดุที่ลูกน้องแอบนินทาให้ได้ยินบ่อยๆเลือกที่จะทำตัวตามสบายและอ้อนคนสูงวัยที่เลี้ยงดูกันมาเพียงคนเดียว ภาพเหล่านี้ไม่มีใครได้เห็น ภาพของนายใหญ่ในสายตาคนอื่นคือคนที่นิ่งแกมดุเท่านั้น
ไฟเรือนรับรองยังสลัวลอดช่องประตูออกมา แสงสีส้มจ้านั้นมาจากโคมไฟหัวเตียงที่ขับแสงไฟให้เด่นชัดในความมืด อำนาจของนายใหญ่ทำให้มองข้ามการเคาะประตูเป็นเชิงขออนุญาตนั้นเสีย
ก้อนสิ่งมีชีวิตกองอยู่มุมหนึ่งของเตียงใกล้แสงไฟ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจสม่ำเสมอ ผ้าห่มผืนหนาคลุมแค่เอวหมิ่นเหม่จะหล่นกองลงบนพื้นเต็มที บนหน้าอกมีหนังสือที่อ่านชื่อเรื่องแล้วถึงกับต้องย่นจมูกและเบ้หน้าใส่โดยไม่มีเหตุผล ‘ใจคนยากแท้หยั่งถึง’
หนังสือปรัชญาที่ตึงเครียดตั้งแต่บรรทัดแรกเล่มนี้ิ เขาปิดและเก็บมันเอาไว้เป็นหนังสือเลิกอ่านตั้งแต่เห็นอินโทร เป็นหนังสือที่บั่นทอนจิตใจในการใช้ชีวิตมาก ใครที่มีความคิดที่จะฆ่าตัวตายแล้วอ่านหนังสือเล่มนี้มีหวังได้ตายสมใจอยาก ที่สำคัญโลมสามารถอ่านมันมาถึงกลางเรื่องได้อย่างน่าทึ่ง ดูจากปริมาณของเนื้อหาที่กางทิ้งไว้บนอกก็พอรู้
หน้าบวมปูดยุบลงบ้างแล้ว รอยฟกช้ำสีเข้มค่อยๆจางลง แขนข้างที่หมอดามเฝือกดูท่าจะทำให้จับหนังสือลำบากแต่มันก็พยายามจนให้มือข้างนั้นได้เต็มความสามารถ ขาที่หมอดามเฝือกอ่อนอีกข้างถูกหมอนหนุนให้ยกสูง เป็นท่านอนที่น่าอึดอัดที่สุด แต่หมอนี่ก็หลับสบาย
สถาพภายนอกถูกเก็บเป็นระเบียบจนตรวจสอบได้ยากว่าหมอนี่ได้กินยาตามที่หมอสั่งเอาไว้แล้วหรือยัง ไม่มีทางไหนที่จะพิสูจน์ได้นอกจากสัมผัสไปที่ทางผ่านของยา ริมฝีปากบนล่างแนบสนิทกัน ปลายจมูกเชิดรั้นอย่างคนที่ควรจะเป็นคนที่เอาแต่ใจหาตัวจับยาก มีหลายครั้งที่หมอนี่แสดงออกมาให้รู้ แต่ทุกครั้งก็ต้องสมยอมโดยไม่เต็มใจ
ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามแนวริมฝีปากไปมา ถึงมันจะแห้งผากจนรู้สึกได้ แต่พอลงแรงกดลงไปอีกนิดมันก็นุ่มและยืดหยุ่นสู้ปลายนิ้วมือ
เป็นเรื่องที่น่าอายและน่าสมเพชที่นายใหญ่อย่างระฟ้าค่อยๆโน้มตัวเองพาริมฝีปากไปสัมผัสกับปากคู่นั้นเหมือนอีกฝ่ายรอรับอยู่แล้ว ปากปิดแน่นแต่ปลายลิ้นยังจาบจ้วงเข้าไปสำรวจภายใน เพียงนิดเดียวที่ได้กลิ่นและรับรสของยา แต่เวลาเนิ่นนานที่ให้ลิ้นกวาดสำรวจอยู่นั้นเรียกร้องให้น้ำหวานหลั่งขึ้นมากลบรสยาที่หลงเหลืออยู่เพียงเจือจาง ร่างข้างใต้เริ่มหลุกหลิกและคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันเหมือนไม่พอใจมากที่ถูกรบกวนตอนนอนแบบนี้
หมอนี่เป็นผู้ชาย สิ่งที่แสดงออกเหมือนคนถูกลักหลับอยู่นี้ไม่ได้น่ารักแบบผู้หญิง แต่ก็น่ามองชนิดที่ว่าคนมีชนักติดหลังที่ย่องเข้ามาล่วงเกินเค้าถึงในห้องนั้นไม่ยอมถอยหนี พอถอนริมฝีปากออกหมอนี่ก็พลิกตัวหาท่าที่สบายแล้วหลับต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ความคิดผุดขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงคำถามที่คุณทิ้งไว้ ถ้าโลมหายจะให้เค้าทำอะไรต่อไปดี ส่งให้เจ้เชอรี่่ฝึกหัดอย่างที่เคยทำหรือจะเก็บเอาไว้ในบ้านสวนแห่งนี้ไม่ให้ไปพบเจอหรือเป็นเครื่องมือของคนภายนอกดี เรื่องในอนาคตที่คิดไม่ตกและหนทางที่จะหาทางออกก็ตีบตันเต็มที ปล่อยให้มันเป็นเรื่องที่ยังมาไม่ถึงแล้วระงับความคิดฟุ้งซ่านนี้เอาไว้ก่อน
‘เข้ามาสร้างความวุ่นวายให้ต้องคอยจัดการแล้ว ยังสร้างความวุ่นวายใจให้นายใหญ่อีกด้วยนะโลม นายมันแย่เข้าขั้นวิกฤตแล้วจริงๆ’
.
.
.
.
หลายวันมานี้เหมือนถูกปล่อยเกาะ นอกจากผู้สูงวัยเพียงคนเดียวของบ้านที่เยี่ยมหน้าเข้ามาหาและพูดคุยให้รู้สึกดีกลบเกลื่อนความเหงาและน่าเบื่อแล้ว ก็มีแต่คนทำงานบ้านที่ล้วนแต่เป็นผู้หญิงเวียนไปวนมาคอยถามหาเรื่องที่จะรับใช้
คนที่เป็นขี้ข้าเค้ามาตลอดชีวิตอย่างโลมไม่คุ้นชินและเริ่มจะหงุดหงิดกับสิ่งที่กำลังเผชิญทะลุขีดแดง ถ้าทำได้ก็อยากจะตะโกนให้เสาเรือนคลอนไปเลยว่าอึดอัดโว้ย อยากกลับอู่ อยากกลับบ้าน คิดถึงหมาหน้าปากซอย คิดถึงเพื่อนปากมากอย่างไอ้เหน่ง คิดถึงหน้าเถ้าแก่ตอนจะแยกเขี้ยวเพราะลูกน้องหายหน้าหายตาไปไม่ส่งข่าว คิดถึงทุกคนที่รายล้อมรอบตัว
คิดถึง
คิดถึงคนที่บ้าอำนาจที่หายหัวไปหลายวันแล้ว
ถ้าไม่มีคำสั่งอะไรจากไอ้บ้ารากหญ้านั่น ผมก็เหมือนถูกขังไว้ในตารางวีไอพีสุดสบายดีๆนี่เอง
“ข้าวเที่ยงมาแล้วค่ะ ส่วนนี่คือยานะคะ”
เด็กรับใช้ผู้หญิงที่อายุไม่น่าจะมากไปกว่าผมเท่าไหร่ยกสำรับมาประเคนให้ถึงห้องนอนทั้งๆที่ข้าวเช้ายังจุกที่คอหอยอยู่เลย
“ผมยังไม่หิว ปกติกินวันละสองมื้อนี่ก็เป็นบุญอันท่วมท้นของผมแล้วนะ นี่มาทั้งสามมื้อตรงเวลาร่างกายผมปรับตัวไม่ทันอะ”
“หนูทำตามคำสั่งค่ะ”
“คำสั่งใคร ไอ้บ้านายใหญ่นั่นมันไม่กลับมาเลยไม่ใช่เหรอ แล้วใครกันที่สั่งให้ทำกับลูกหนี้ดีขนาดนี้”
“หนูไม่รู้ค่ะ กว่าคำสั่งจะมาถึงหนูก็คงหลายทอดเหมือนกันค่ะ”
“เฮ้อออ บ้านนี้เค้าดูแลลูกหนี้ขัดดอกดีแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ ผมหายแล้ว ไม่เจ็บไม่ปวดทำไมยังต้องกินยา”
“เสียงอะไรดังไปถึงใต้ถุนเรือนคะ คนงานแตกตื่นนึกว่ามีใครอาละวาด”
รู้สึกตัวขึ้นมาทันทีว่าตัวเองมีท่าทางเหมือนเด็กช่างกำลังขมขู่สาวพาณิชย์แค่ไหน แต่ความหงุดหงิดปั่นรวมกับความอึดอัดใจแล้วมันช่วยไม่ได้จริงๆที่จะระเบิดออกมาแบบนี้
“ผมไม่หิวครับ แล้วผมก็หายแล้ว คุณครับถ้าเป็นไปได้ผมอยากขอตัวกลับบ้าน”
“ไม่อนุญาตค่ะ”
ใจแป้วกับน้ำเสียงเฉียบขาดถึงขั้นห่อเหี่ยวแทบหมดแรง เป็นลูกหนี้ที่หมดสิ้นหนทางต่อรองอย่างสิ้นเชิง
“ไม่หิวก็ต้องกินเพราะคุณยังมียาที่หมอสั่ง ส่วนกลับบ้านต้องรอนายใหญ่ค่ะ”
“แล้วเขาอยู่ไหนอะครับ ผมจะไปคุยกับเขาเอง”
“นายเข้าอาณาจักรค่ะ ต้องรอให้นายกลับมานะคะแล้วค่อยขอคุย”
นอกจากจิตใจจะห่อเหี่ยวแล้วรู้สึกเหมือนปอดก็พยศไม่อต็มใจจะฟอกอากาศสักเท่าไหร่ มันเลยหายใจได้อึดอัดแล้วน้ำลายก็พาลจะหนืดเหนียวจนกลืนไม่ลง
“เบื่อเหรอคะ”
“ครับ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นง่อย”
แปลกที่หญิงชรากลับส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ผมแทนสายตาที่ควรจะตำหนิ
“เป็นช่างยนต์ ซ่อมรถไถนาได้มั้ย”
“อะไรนะครับ”
“ก็พ่อหนุ่มเป็นช่างยนต์น่าจะซ่อมรถไถนาได้นะ นายใหญ่สั่งให้คนงานปลูกข้าวช่วงหน้าน้ำ เอาไว้เลี้ยงลูกน้องที่กรุงเทพ ทีนี้รถไถนาเสียจนตอนนี้แล้วยังไม่ได้หว่านเลย”
ไอ้นายใหญ่นั่นเป็นวัยรุ่นไทยที่พฤติกรรมโบราณจนอึ้ง มันอยู่ในใจกลางของสังคมที่ห่างไกลกับธรรมชาติอย่างสิ้นเชิง ภาพที่จินตนาการไปถึงไอ้คนบ้าอำนาจนั่นก็มีแต่หญิงสาวเนื้อตัวเปลือยเปล่าคอยห้อมล้อมมากกว่านายใหญ่ที่จะสั่งให้ลูกน้องไปปลูกข้าวนะ
“ผมไม่รับปากนะครับ ขอดูก่อนว่าหลักการเหมือนกันมั้ย”
“เอาเถอะพ่อ ถ้าซ่อมไม่ได้ค่อยสั่งซื้อใหม่ คุณหาอะไรให้ทำเล่นๆเผื่อคุณเบื่อที่จะอยู่เฉยๆ”
เสียดายแทนจนแรงฮึดมาจากไหนมากมายก็ไม่รู้ ถึงจะรู้ว่ารถไถนาคันเดียวคงจะเป็นแค่เศษเงินของนายใหญ่ ธุรกิจคาสิโน สปาและอ่างอาบน้ำพ่อบ้านเมียเผลอนั้นสร้างรายได้มหาศาล แต่คนหาเช้ากินค่ำอย่างผมก็แอบกลืนน้ำลายกับเงินที่ไม่ควรจะเสียอยู่ดี
ถึงจะไม่สะดวกที่จะลงมือซ่อมเอง แต่การได้แนะนำให้คนงานซ่อมก็ช่วยให้หายเบื่อไปได้บ้าง ดูตัวเองมีคุณค่า แต่พอเสร็จจากเรื่องที่ตัวเองพอช่วยได้ความรู้สึกที่เข้ามาแทนที่คือคิดถึงบ้าน คิดถึงอู่ทวีคูณซะอย่างนั้น พอได้จับต้องเครื่องยนต์ความคิดที่จะหนีออกไปจากที่นี่ผุดขึ้นมาเหมือนถูกอำนาจมืดเข้าครอบงำ สำนึกผิดชอบชั่วดีก็เกิดขึ้นมาตอนที่ขาหมดแรงจะก้าวเมื่อเห็นถนนลาดยางอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
ผมแค่เดินลัดเลาะมาจากสวนที่เป็นรอยทางคนเดินอยู่ก่อนแล้ว ไม่มีคนเฝ้า นั่นเป็นเรื่องปกติหรือผิดปกติของที่นี่ก็ไม่รู้ แต่ถ้ามันคือเรื่องปกติที่ไม่ต้องมีคนมาเฝ้านั่นเป็นเพราะผมคือคนที่น่าไว้วางใจแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็คือคนที่ไม่สำนึกบุญคุณชั่วๆคนหนึ่งนั่นเอง
รถกะบะเก่าๆสีขาวซีดจนเหลืองที่มองเห็นรอยปะผุปนแผ่นสนิมมาแต่ไกล แต่สภาพรถกับใจคนขับนั้นแตกต่างกันลิบลับ เพียงแค่เห็นคนไม่คุ้นหน้าแทนที่จะเร่งเครื่องให้ผ่านไปเร็วที่สุด ต่อให้คนนั้นมีเฝือกอ่อนดามแขนขามาอย่าละข้างก็เถอะ แต่ผู้ชายวัยกลางคนๆนั้นเลือกที่จะหยุดเครื่องยนต์ตรงหน้าผมพอดี
“จะไปไหนเหรอพ่อหนุ่ม”
อู่กับบ้านกระจ่างเข้ามาในสำนึก ความคิดถึงและอิสระภาพของตัวเองตีกันอย่างหนักหน่วงกับสิ่งที่ควรจะทำ ถึงตัวเองจะตกอยู่ในอำนาจของคนไร้เหตุผลคนนั้น แต่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าอำนาจที่ผมเรียกมันว่าบังคับกดขี่สบายอย่างกับราชา ซึ่งมันผิดแผกกับอิสระภาพที่ผมใช้เวลาอยู่บ้าน ที่นั่นผมจะไปไหนมาไหนทำอะไรก็ได้ ถ้าปลายทางผมสนองความต้องการของคนในบ้าน รถยังจอดรอคำถามโดยไม่มีวี่แววอ่อนใจที่จะรอ การตัดสินใจกดดันให้ผมต้องบอกออกไปด้วยความเกรงใจ
“พี่รู้จักบ้านนายใหญ่ระฟ้าใหม่ครับ ผมเดินลัดสวนแล้วหลงออกมา”
“ในระแวกนี้ไม่มีใครไม่รู้จักทายาทคุณบุญหรอกพ่อหนุ่ม ขึ้นมาสิ เดี๋ยววนไปส่งให้”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้ามันคนละทางกับที่พี่ต้องไป บอกแค่ว่าผมจะกลับไปที่นั่นยังไงก็พอ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่เสียเวลาอะไร ขึ้นมาเถอะ แขนขาไปโดนอะไรมาเรอะ”
“ผมโดนวัยรุ่นที่กรุงเทพซ้อมน่ะครับ”
“มิน่า เด็กช่างเดี๋ยวนี้มันก็น่าจับมาฟาดนะพ่อหนุ่ม พ่อแม่ส่งไปเรียนดันไปตีกันซะงั้น ถึงว่านะนายใหญ่คนใหม่ของบ้านสวนถึงได้สร้างโรงเรียนขึ้นมา นี่เห็นว่าให้เรียนฟรีด้วยนะ”
ผู้มีอิทธิพลหยาบช้าอย่างไอ้รากหญ้าอะนะคิดสร้างโรงเรียน เป็นความรู้ใหม่ที่ทำให้ผมเงียบฟังไปตลอดทาง ดูพี่คนนี้จะเคารพบูชาคนที่บ้านสวนนั่นเต็มที่ ไม่รู้จะมีใครสักกี่คนในละแวกนี้ที่รู้ว่านายใหญ่ของบ้านนั้นทำธุรกิจอะไร
“ถึงแล้วพ่อหนุ่ม คงอีกไกลกว่าจะถึงเรือน แต่ส่งได้แค่นี้ ยามคงไม่ให้พี่เข้าไปหรอก”
“ขอบคุณครับพี่”
ถึงมืออีกข้างจะเก้ๆกังๆแต่ผมก็พยายามให้มันพนมเข้าหากันเต็มที่เพื่อตอบแทนน้ำใจ รอยยิ้มกว้างส่งให้มาพร้อมๆกับพยักหน้ารับแล้วกลับรถออกไป ทันทีที่ผมหันหลังกลับและเดินผ่านซุ้มประตูใหญ่ แขนสองข้างของตัวเองถูกมือใหญ่สอดเข้ามาใต้ปีกแขนทั้งสองข้างแล้วยกขึ้นเหมือนผู้ชายอย่างผมไร้น้ำหนัก
“เฮ้ยพี่หิ้วผมทำไม เกิดอะไรขึ้น ปล่อยผมลง ผมเดินเองได้”
ทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่ได้หวังดีจะอุ้มขึ้นเรือน แต่ไอ้การหิ้วปีกแล้วยกจนตัวลอยขึ้นขาสูงเหนือพื้นแบบนี้เค้าเรียกฉุดกระชากชัดๆ ผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ในชุดสีดำซาฟารีที่ผมไม่เห็นหน้ามาหลายวันเหมือนกับที่ไม่เคยเห็นหัวนายของสองคนนี้เลย แรงฮึดฮัดขันขืดไม่ให้ความร่วมมือใดๆทั้งสิ้นไม่ได้ทำให้การหิ้วปีกครั้งนี้หยุดชะงัก มีแต่จะมั่นคงและหิ้วร่างผมลอยหวือไปตามทางเดินไม่ต่างจากแบกนุ่นหรือฝ้ายยัดหมอน
แปลกมากที่สองข้างทางไม่มีคนทำงานบ้านที่มักจะเดินกันไปมาขวักไขว่ ผมมองหาคนช่วยเหลือที่คิดว่าจะช่วยผมได้อย่างคุณก็ไม่อยู่ในกรอบสายตา เหมือนเรือนทั้งหลังไร้ผู้คนผิดกับตอนกลางวันที่ผมได้ยินเสี้ยงเจี๊ยวจ๊าวของลูกคนงานวิ่งไปมาจนน่าปวดหัว
ใจชาวาบเมื่อเห็นคนที่ยืนหน้าทมึงตึงอยู่หน้าเรือนนอน ร่างนั้นหายเข้าไปในเรือนทันที่ที่เห็นสองคนนี้หิ้วผมเข้าไปหา เท้าตัวเองได้สัมผัสพื้นเมื่อตัวถูกส่งข้ามธรณีประตู แล้วบานไม้ใหญ่สองบานก็ปิดสนิทเข้าหากัน
หลังจากนั้นห้องทั้งห้องมีแต่ความเงียบ
ไม่เห็นหน้านายใหญ่แต่สองมือที่กำเข้าหากันแน่นบอกผมว่าเค้ากำลังโกรธมาก ไหล่กว้างสั่นจนผมกลัวจับใจ มันไหวแค่ไหล่เท่านั้น เพราะแผ่นหลังยังตั้งตรงประหนึ่งกำแพงเมืองดังเดิม
มีเวลาให้ตั้งสติได้ไม่นานตัวผมก็ถูกกระชากทันทีที่นายใหญ่หันหน้ากลับมา แผ่นหลังกระแทกที่นอนจนเสียงลมที่อัดแน่นอยู่ในที่นอนหนาดังออกมาเหมือนเสียงอากาศอัดแน่นรอทางระบาย สัญชาตญาณบอกให้ผมหลบ แต่สิ่งขีดขวางอย่างเฝือกอ่อนๆนี่กับเป็นอุปสรรคอย่างดีที่ทำให้ผมพลิกตัวหนีร่างใหญ่ที่ทาบทันลงมาอย่างลำบาก
คำเดียวที่ผมได้ยินจากคนตรงหน้าลอดออกมาจากไรฟันและแนวกรามที่บดกันแน่นจนน่ากลัว ประโยคเดียวเท่านั้นที่สะกดให้ผมนิ่งยอมรับกับชะตากรรม และประโยคเดียวเท่านั้นที่เรียกน้ำตาลูกผู้ชายโดยไม่รู้ตัว
แค่ประโยคเดียวที่นายใหญ่ใช้แทนตัวผม
‘สันดานงูเห่า’
มันเจ็บจนชาตั้งแต่ได้ยินประโยคนั้นแล้ว มันหมดเรี่ยวแรงตั้งแต่รู้ว่านายใหญ่ต้องการสื่ออะไรกับผม แรงบดและปลายลิ้นที่ช่วงชิงเข้ามาในปากรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน ความรุนแรงของมันทำให้เจ็บแค่ไหนไม่รับรู้อีกแล้ว มีแต่กลิ่นคาวคลุ้งของเลือดที่ลอยกระทบปลายจมูก เชื่อไหม ผมกลับฝืนยิ้มรับกลิ่นนั้นเหมือนรู้ว่าสักวันหนึ่งมันจะต้องมาถึง ปลายลิ้นที่ฉกฉวยเกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นผมที่พยายามดึงดันที่จะหลบจนฟันยับเอากระพุ้งแก้มเลือดกลบปาก นายใหญ่ระฟ้าบ้าเลือดถึงขั้นไม่สนใจน้ำสีแดงฉานที่ไหลออกมาระมุมปากนั้น จมูกและริมฝีปากผละไปหาซอกคอที่ตั้งขึ้นเมื่อส่วนล่างถูกกระตุ้นด้วยฝ่ามือหนา
ไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆเกิดขึ้นจากผม
แรงตอบสนองทุกอย่างเป็นเพราะถูกอีกฝ่ายกระตุ้นด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่าจนทัดทานไม่ได้ เสื้อผ้าหลุดออกจากตัวไปตอนไหนไม่รับรู้พอๆกับทั้งเนื้อทั้งตัวบวบช้ำไปเท่าไหร่กับสัมผัสที่คุกคามไร้ความปราณีนี้ เนื้อตัวที่บดเบียนเข้าหากันรุนแรงแต่ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ไม่รู้สึกอะไรเมื่อประโยคก่อนหน้านั้นยังดังลั่นอยู่ในหู อย่างเดียวที่ผมพอรู้คือแรงโกรธแค้นทั้งหลายที่นายใหญ่ระบายผ่านร่างกายผมเหมือนความไว้เนื้อเชื่อใจได้ถูกทำลายไปแล้ว
สิ่งที่คิดไปเองฝ่ายเดียวว่ามันจะมี ความไว้เนื้อเชื่อใจที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้มันหายไปจากนายใหญ่ระฟ้าได้
ความเจ็บปวดครั้งสุดท้ายที่เกินทนเมื่อรู้สสึกเหมือนช่วงล่างถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดเดียวของร่างกายที่รับรู้ได้ผ่านพ้นไปแล้ว เสียงหอบเหนื่อยของคนที่ล้มตัวลงไปนอนข้างตัวดังขึ้นมาแทนที่ มือข้างหนึ่งเหนี่ยวรั้งเอวผมเอาไว้เหมือนทำหน้าที่แทนโซ่ล่าม ปลายจมูกฝังซบอยู่ตรงซอกคอ ลมหายใจสม่ำเสมอเป่ารดต้นคอตลอดเวลาเหมือนข่มขู่ว่าห้ามหนีไปไหนอีก
ครั้งแรกในชีวิตที่น้ำตาแห่งความสมเพชหลั่งออกมาสมน้ำหน้าตัวเอง สิ่งที่นึกว่าเค้าคงจะสงสารหรือนึกเอ็นดูไม่มีจริง ที่สุดแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดของนายใหญ่รากหญ้าคืออาณาจักร ลูกน้อง และธุรกิจเท่านั้น
มันก็สาสมแล้วเพราะอารมณ์ชั่ววูบของตัวเองที่คิดจะหนีออกไปจากที่นี่จริงๆ ความสบายที่เค้าหยิบยื่นให้ถึงได้แปรเปลี่ยนเป็นทาสรับใช้ที่เค้านึกจะลงโทษตามอำเภอใจยังไงก็ได้ ถึงจะน้อยเนื้อต่ำใจแต่ก็บอกไม่ได้ว่าโกรธนายใหญ่ด้วยมั้ย ยังเกลียดเหมือนตอนแรกที่รู้สึกกับมันอยู่หรือเปล่า
ครั้งนี้ไม่ใช่แค่วาจาให้ร้ายเหมือนเมื่อที่ผ่านมาอีกแล้ว ความอัปยศมันอยู่ที่ตัวเองเป็นผู้ชายแท้ๆกลับโดนผู้ชายด้วยกันข่มขื่น ถ้อยคำปรามาสประโยคสั้นๆที่บั่นทอนเรี่ยวแรงจนหมดโอกาสต่อต้าน ในเมื่อบทสรุปมันเป็นแบบนี้ แล้วจะห้ามน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาสมน้ำหน้าตัวเองได้ยังไง
-
๐ สวัสดีค่ะ ในที่สุดวันนี้ คนเขียนก็ยังคงสเตตัสเฝ้าระวังภัยเช่นเดิม :monkeysad:
๐ ณ วันนี้บอกตรงๆว่าด้านชาและพร้อมรับกับทุกสถานการณ์แล้วค่ะ เหนื่อยมากๆ เหนื่อยใจนะ ส่วนกายนั้นพักก็หายเนอะ แต่อย่างไรก็ดี คนเขียนยังอยู่ในกลุ่มที่โชคดีอยู่มากเมื่อเทียบกับคนที่บ้านน้ำท่วม หากคนอ่านคนไหนที่ประสบปัญหานี้อยู่ อยากให้มีสติ มีกำลังใจ และผ่านพ้นมันไปให้ได้นะคะ ตอนนี้พี่สาวคนเขียนออกช่วยเหลือผู้ประสบภัยอยู่ (เค้าออกไปช่วยส่วนตัวนะคะโดยรถและเรือส่วนตัว) ถ้าต้องการความช่วยเหลือด้านอพยพ ขนย้าย หากใครที่ยังเข้าเน็ตได้และรู้สึกว่าความช่วยเหลือยังเข้าไปไม่ถึง บอกได้นะคะ พีเอ็มหาSeikiหรือกว่าจะไร้เดียงส ได้เลยค่ะ
๐ สำหรับหนังสือเด็กป๋า คนเขียนมีขั้นตอนแพ็คดังนี้ค่ะ ใส่ถุงพลาสติก--->ห่อกันกระแทก---->ใส่กล่องไปรษณีย์---->ติดชื่อตามรายการ (ส่วนนี้ utellido รับจัดการให้ค่ะ ระบบไปรษณีย์วุ่นวายเกินคนเขียนขอบาย :laugh:) ตอนนี้มาถึงขั้นตอนใส่ถุงพลาสติกเรียบร้อยแล้วนะ ขั้นตอนแรกก็จริง แต่มันก็ใช้เวลาตอนเอาหนังสือใส่ Box นี่แหละจ๊ะ
๐ จากกำหนดเดิมคือ ถ้าสิ้นเดือนนี้ น้ำไม่มาถึงบ้านคนเขียน จะทยอยส่งไปในพื้นที่ปลอดภัยก่อนสักล็อต เห็นทีจะต้องเลื่อนไปอีกแล้วค่ะ เพราะเค้าประกาศ 27-31 เป็นวันหยุดราชการ :z3: ใครที่สั่งหนังสือเด็กป๋าไว้ และอยู่ในกรุงเทพและสามารถออกมารับหนังสือได้ ช่วยชูมือบอกด้วยนะคะ คนเขียนอาจจะนัดรับกันไปก่อน กำหนดการที่แน่นอนหรือรายระเอียดเดี๋ยวขอปรึกษากันก่อนนะคะ มันรวนจนตั้งหลักไม่ถูกแล้ว :sad4:
๐ นายโลมตอนนี้จะมีคนมาถล่มด่าคนเขียนมั้ย :o12: หนีก่อนเลย
๐ วันนี้คนเขียนมาลงเองแหละค่ะ เซกิเข้าเน็ตไม่ได้ :laugh: (บ้านนอก)
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากนะคะ ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ดูให้ด้วยค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ TRomance's Fanpage CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
นายโลมตอนนี้จะมีคนมาถล่มด่าคนเขียนมั้ย
ไม่ค่ะ ไม่ทำอะไรคุณคนเขียนเลย
แต่อยาก :beat: นายรากหญ้า. ปากก็มี ทำไมไม่ถามสักคำ หะ :angry2:
-
เอาเป็ดไปค่ะ *O*
-
อ่า ไหงเป็นงี้
:sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันเหมือนจะหื่น อยากดีใจแต่น้ำตาดันปริ่มแทน
อะไรเนี้ยยยย ครั้งแรกแท้ๆ น้องโลมกลับโดนข่มขืน
ไม่เข้าใจนายใหญ่
ถามซักคำน่ะได้มั้ย รู้ว่าตอนแรกน้องโลมที่คิดจะหนีก็ผิด
แ่ต่น้องเค้าอุส่าต์กลับมาแล้ว ยังไปทำอย่างนั้นอีก
แง้้ เค้างอนคนเขียนแล้วน๊า
รีบมาต่อด่วนๆเลย ค้างจบแบบนี้มันบีบหัวใจอ้า น้องโลมมมม :m15:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย
-
:o12:ทั้งๆที่ตอนนี้ฉันควรจะหื่น
แล้วทำไมสัญชาตญาณหื่นมันถึงไม่ทำงานขึ้นมาซะงั้น
น้องโลมของพี่ :sad4:โดนนายจิ้มจุ่มแล้ววว ทำไงดี
ยิ่งคิดไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้าอยู่ กลัวน้องเสียใจฆ่าตัวตาย(จากอ่านหนังสือครึ่งเล่มนี่มันน่าคิดนะ)
:beat:จะตบหน้าหรือจะตบมือให้นายใหญ่ดี
รู้ว่าห่วง แต่ทำไมแกทำแบบนี้ห๊าาาาาาาาา :m31:
...............................
ปล...ดราม่ามานานจนความหื่นไม่มี
ส่วนอันนี้เอามาฝากนักเขียนเหมือนเดิมคะ
http://upic.me/show/22252006
-
เริ่มเข้าใจระฟ้าแบบลางๆแล้ว แต่สงสารน้องโลม :o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด น้องโลมของเค้า
ทำไมทำกะน้องโลมแบบนี้คะพี่ฟ้า :z6:
แงๆๆ ปวดร้าวไม่มีที่สิ้นสุด
คนเขียนแค้นเคืองน้องโลมเป็นการส่วนตัวรึป่าวคะ 555
เมื่อไรพี่ฟ้าจะเลิกทำไรขัดใจแม่ยกซักที :angry2:
และสุดท้าย เอาตอนต่อไปมาด่วนค่ะ ^ ^
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก อย่ามาว่าน้องโลมแบบนี้นะ!!!! :angry2:
-
:z3: นายโลมหนูโดนซะแล้วววว ระฟ้าฮีคงโกรธมากที่โลมหายไป
และน่าจะบวกกับสิ่งที่ไปเจอมาก่อนกลับบ้าน เลยมาลงที่โลม
เฮ้อ หลังจากนี้ระฟ้าจะง้อยังไงน้า
ปล.+1และเป็ดให้นะคะ :กอด1:
-
โหย ไม่คิดว่าตอนนี้จะเป็นแบบนี้นะเนี่ย
คาดไม่ถึง แรกๆนึกว่าจะดี
จับปล้ำซะงั้น ไม่ฟังไรเลย :z3:
รอตอนต่อไปนะคะ :L1:
ปล.เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ :กอด1:
-
ชีวิตโลมมันช่างน่าเศร้า :o12: :o12:
คนเขียนมาดราม่าอะไรตอนนี้ค๊าาาาาา :serius2:
นายใหญ่ต้องรับผิดชอบนะ!!!! :angry2:
-
นายใหญ่ นี่ดีได้ไม่กี่ตอน เอาอีกแระ เรตติ้งไม่เคยขึ้น มีแต่หล่นฮวบๆๆๆ เฮ่อ คุณนมหยิกให้พุงเขียวไปเลย :m16:
-
สงสารโลม ใจจะขาด
โลมน่าสงสาร (ปาดน้ำตาป้อยๆ ฮือๆ)
นายใหญ่จะเอาอะไรอีก หนูโลมคิดจะหนี ....แต่เค้าก็กลับมาแล้วเห็นป่ะ....
ยังจะข่มขืนเค้าทำไม ถนอมหน่อยได้ป่ะ ไอรากหญ้า :L2:
เอาอิหนูมันมาขังไว้ ทำเหมือนมันเป็นง่อย สถานะอะไรก็ไม่ชัดเจนสักอย่าง
ระแวงอะไรนักหนา ฉลาดซะเปล่า ถ้ายังไม่มั่นใจแม้แต่ค.รู้สึกตัวเองก็ส่งมานี่ ...เดี๋ยวเราจะดูแลน้องเอง :angry2: :angry2:
อ๊าย กริ้ว !!
-
:serius2: ทำไมนายใหญ่เลวแบบนี้ น้องโลมไปทำอะไรให้
แต่จบค้างคาใจจังค่ะ o18 เดี๋ยวเอาอีกัวน่าที่บ้านคนแต่งมาปิ้งเลย :a5:
สถาพภายนอกถูกเก็บเป็นระเบียบ * สภาพ
ไม่อต็มใจจะฟอกอากาศสักเท่าไหร่ *เต็ม
รถกะบะเก่าๆสีขาวซีดจนเหลือง * กระบะ
ความคิดถึงและอิสระภาพของตัวเองตีกัน * อิสรภาพ
ในระแวกนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก * ละแวก
แรงฮึดฮัดขันขืดไม่ให้ความร่วมมือใดๆทั้งสิ้น * ขัดขืน
วันที่ผมได้ยินเสี้ยงเจี๊ยวจ๊าว * เสียง
หลบจนฟันยับเอากระพุ้งแก้มเลือดกลบปาก * เลือดกบปาก
ที่เกินทนเมื่อรู้สสึก * สึก
หงุดหงิด อิสรภาพที่เคยมีถูกริดรอน * ลิดรอน
เฝ้าระวังอย่าให้ดูเอิกเริก * เอิกเกริก
-
มีเรื่องอะไรมาทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้เนี่ย
สงสารโลม เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ
-
กรี๊ดดดดดดดด ชอบ !!! :laugh3:
ชัดเจนกันสักที นายจะเอาไง น้องโลมจะเป็นไง
ตอนนี้ไม่โกรธนะ แต่ถ้านายใหญ่ได้แล้วทิ้งขว้าง จะโดน :z6:
-
ทำไมไม่ถามกันก่อนนะ
-
คุณรากหญ้าจะอารมณ์ร้อนไปมั้ย?
ทำไมไม่ถามให้รู้เรื่องก่อน มาถึงก็ใส่เอาๆ
ไม่คิดเลยว่าครั้งแรกของโลมจะเกิดขึ้นแบบนี้
น่าสงสารโลมอ่ะ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแต่ต้องมาถูกทำแบบนี้
-
อ๋าาาาาาาาาาา ระฟ้าอ๊าาาาาาา
ปรับความเข้าใจกันซะน๊าาาาาาาาาาาา
-
รู้ว่าเลี้ยงไม่เชื่องแต่ยังมาเกลือกกลั้วกับสิ่งที่คิดว่าโสมม
:z6:
-
นายใหญ่บ้าที่สุดทำไมไม่เชื่อใจกันบ้าง
คนเป็นนายคนได้ไม่ควรหูเบาฟังความข้างเดียวแล้วตัดสิน อย่างนี้ต้องได้รับโทษด้วยการดูแลนายโลมตลอดชีวิต :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทำอะไรไม่ถามก่อนเลยระฟ้าเอาแต่ใจตัวเอง :angry2:
ระฟ้าคิดว่าโลมต้องหนีแน่ๆเลย
ทำให้โกรธโลมถึงขั้นลงมือข่มขืนกัน
-
ปากมีไว้ทำไร ทำไมไม่ถามโลมสักคำเลย
-
อ๊ากกกกกกกกก นายด่าอะไรนายโลมเนี่ย คนอ่านไม่เข้าใจจจจจจจจจจ :serius2:
สันดานงูเห่ายังไงกันค้านาย ถ้าจะบอกว่าเลี้ยงไม่เชื่องก็พอจะเข้าใจนะ เพราะแอบหนีออกไปทั้งๆ ที่เขาไว้ใจว่าจะไม่หนี
แต่งูเห่ามันใช้กับคนที่แว้งกัดเจ้าของให้เดือดร้อนด้วยนะ แล้วนายโลมผู้น่าสงสารไปแว้งกัดนายเมื่อไหร่กันค้า :serius2:
เง้อออออออ คุณเพิ่งบอกอยู่ว่าอย่าวางอำนาจกดขี่นายโลม ทำไมนายไม่คิดถึงคำที่รับปากบ้างห๊ะ ไปข่มขืนเค้าทำไมมมมม :angry2:
(คนอ่านโหมดเซ็งพระเอก :m16: )
-
แงๆนายระฟ้าทำอย่างนี้ไม่ถูกต้องนะ มีอะไรก็ต้องถามก่อนดิ
สงสานโลมสุดใจ แต่อย่างนี้นายระฟ้าก็ต้องถูกเกียดอย่างแน่นอน แหงมๆ
-
ระฟ้า ไอ้โง่ โลมจะกลับมาทำไม ถ้า ไม่ได้ อยากอยู่กับแก
อึดอัด แน่นหน้าอก ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m15: :m15: สงสารน้องโลมมมมมมมมมมมมมม นายใหญ่จะบ้าไปไหนเนี่ย!! ป่าเถื่อน โหดร้าย!
น้องโลม เอาคืนเลยค่ะ เมื่อมีโอกาส!!! :fire: :fire:
-
หายไปนานมาถึงอ่านสองตอนควบเลย หึหึ เป็นไงล่ะโดนเลยโดนเต็มๆ
เจ็บซะไม่มีชิ้นดี :sad4: แถมคำว่า ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อีกด้วย :z3:
ปล.โต๋เต๋เท่าปลายนิ้วก้อย คำนี้น่ารักอ่ะ :o8:
-
:z6: *กระโดดเหยีบหน้าระฟ้า*
สงสารหนูโลม :sad4: เพิ่งจะหายป่วยมาหยกๆ
มาโดนนายใหญ่เจ้าอารมณ์ข่มขืนเอาอีก *ปาดน้ำตา*
เชื่อว่านายโลมเป็นผู้ชายปกติ แต่นายใหญ่นี่มันลงโทษประสาอะไรฟะ?!
-
ต่อมหื่น ไม่ทำงานอ่ะ เศร้าใจแทนโลม :sad4: +1 "ให้คนแต่งอ่ะสู้ ๆ กะน้ำท่วมน่ะค่ะ" :L2:
แต่นายระฟ้า :z6: :z6: ให้คู่เลย อ่ะ สงสารนู๋โลมที่สุด :o12:
-
:sad4: :sad4: ถามก่อนเป็นไหมไอ้รากหญ้า อ๊ากกก
สงสารโลมอะ :sad4: :sad4: :o12:
-
ไม่เข้าใจ ใครซักคนในเรื่องนี้
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ที่นายใหญ่โกรธนี่เพราะโลมหนีออกจากบ้านหลอ
หรือว่าเข้าใจอะไรโลมผิดอีก?????
สงสารโลมอะ นายใหญ่ใจร้ายมากๆ
-
ระฟ้าไม่เคยถามก่อนเลยซักครั้ง ยัดเยียดข้อหาอย่างเดียว แล้วเดี๋ยวขอโทษทีหลัง เฮ้อ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
จะบ้าตายกับนายระฟ้า
-
สงสารโลมอ่ะ น้ำตาไหล TT
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไหงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้คะเนี่ยยยยยย
ดราม่าเกินไปแล้ว นี่มันดราม่าสุดๆ
สงสารโลมอ่าาา ฮืออออ T____T
นายใหญ่ทำไมใจร้อน ถามหนูโลมสักนิดจิ
แล้วต่อจากนี้จะเป็นยังไงเนี่ยคะ โฮกกกกกก
-
ไม่เข้าใจ ทำไมไม่พูดไม่ถาม :serius2: :serius2:
-
ไม่ว่านักเขียนหรอกค่ะ
แต่จะว่าระฟ้าแทน ทำแบบนี้กะโลมได้ไงอ่ะ
ตัวเองทำโลมสับสนอยู่นะ แล้วยังทำแบบนี้อีก
โลมโกรธไม่พูดด้วยแล้วจะรู้สึก เชอะๆ :angry2:
มาต่อไวหน่อยได้ไหมค่ะ อยากอ่านต่อมากๆเลย แอบค้างอ่า :z3:
-
คงไม่มีใครถล่มมั้ง คงมีแต่คนกรีดร้องดีใจว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
แต่ไอตอนต่อไปนี่แหละชี้ชะตา เอิ๊กๆ
-
:o12:ทั้งๆที่ตอนนี้ฉันควรจะหื่น
แล้วทำไมสัญชาตญาณหื่นมันถึงไม่ทำงานขึ้นมาซะงั้น
น้องโลมของพี่ :sad4:โดนนายจิ้มจุ่มแล้ววว ทำไงดี
:beat:จะตบหน้าหรือจะตบมือให้นายใหญ่ดี
รู้ว่าห่วง แต่ทำไมแกทำแบบนี้ห๊าาาาาาาาา :m31:
...............................
ปล...ดราม่ามานานจนความหื่นไม่มี
ใช่เลยๆๆๆๆๆๆ ทำไมมันไม่ทำงาน น
อ๊ากกกก เซ็งๆ จะนอนหลับมั้ย สองเรื่องแล้วน๊า
ซิก มาม่า ๆๆๆๆ เบื่อแล้ว ว กินแต่มาม่า(ของที่ตุ่นไว้ก็เริ่มร่อยร่อ)55555555
+1 +เป็ด
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
โกรธนายระฟ้าแล๊วว ,, โป้ง
-
โลมทำผิดไรอ่ะ ถูกทำร้ายทั้งกาย วาจา ใจ จะโหดไปไหนนายใหญ่
-
ระฟ้านี้ก็ไม่คิดจะฟังโลมเลยหรอ ถ้าจะหนีไปจริงๆโลมจะกลับมาทำไม บ้าเอ้ยยยยย! :z3: :z10:
-
นายที่ไม่เคยมีใคร แต่ดันไปสนใจคนที่ตัวเองไม่มีทางบังคับได้
เราโกรธนายนะแต่ดันสงสารมากกว่า
ในแง่จิตใจนายอ่อนแอมากกกกกกก ทำทุกอย่างก็แค่ตามที่คนอื่นหวังไว้ สั่งไว้
ไม่ได้ทำตามที่ตัวเองต้องการเลย ชีวิตแห้งแล้งมาก
พอเจอคนที่ทำให้รักได้ ก็ดันเป็นประเภทที่ไม่มีทางเข้าใจเรื่องอ่อนไหว
ถ้าไม่มีใครยอมเปิดใจก่อน จะลงเอยยังไงเนี่ย
-
พระเจ้า *0*
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะหลายวัน
ตอนแรกๆอ่านแล้วก่ะเม้นเต็มที่แบบระฟ้าน่ารักขึ้นแล้วนะลูก ไรงี้
แต่อ่านตอนล่าสุดแล้ว :a5:
มันอะไรกันนี่ ?!?!
เอาเป็นว่าตื่นมาอย่าดุน้องโลมของชั้นแล้วเคลียร์กันเลยนะ ฮ่าๆ o18
ปล.อยากออกไปรับเด็กป๋าบ้างแต่สั่งจองรอบรีปริ้น :z3:
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อค่ะ :z2:
-
เรียบร้อยโรงเรียนนายใหญ่ไปแล้ว
มีแต่เข้าใจผิดกันตลอด
อารมณ์ร้อน คิดในแง่ร้าย แต่อย่างว่าอยู่คุมด้านมืดก็ต้องคิดแบบนี้
แต่คราวนี้คงโกรธหนักมาก ถึงกับข่มขืนเลย
โลมจะเหลือสภาพจิตใจเป็นอย่างไร บังคับทุกทางแม้แต่ใจยังโโนทำร้าย
สงสารทั้งคู่เลย
-
คิดเองเออเอง *ล้มโต๊ะ* ไอ้นายใหญารากหญ้า!!!!!!!!!!!!!!!
ทำน้องร้องไห้ T T *กอดปลอบโลม*
-
เป็นเรื่องใหญ่ล่ะทีนิ ใจคนยากแท้หยั่งถึง เป็นหนังสือที่โลมกะนายใหญ่ต้องเอาไปปรับใช้โดยด่วน :pig4: :L2:
-
ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปด้ายยยย :z3:
ถ้าเป็นเพราะจะหนี โลมก็กลับมาแล้วนี่นา หรือว่าเรื่องอื่น ถึงต้องทำกันขนาดนี้
โถ นายโลม :monkeysad:
-
งงมาก ระฟ้าไปฟังอะไรมาอีก หรือแค่โกรธที่โลมไปขึ้นรถกระบะ
โอ๊ยงง มั่กมาก แอบอยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
-
เอ่อ นายใหญ่ระฟ้า โกรธอ่ะไร ทำไมไม่ถาม
แต่ก็ชอบปล้ำก่อนค่อยถาม อิอิ
-
:m15: ทำไมทำกับโลมแบบนี้
อย่าทำร้ายกันเลยน๊า~
-
:sad4:สงสารหนูโลมเมือไหรนายใหญ่จะรู้สักทีว่าโลมไม่ได้เป็นสปายนี้ :o12:
-
โดนเข้าให้แล้วไงระฟ้าอะทำร้ายน้องโลมน่าสงสาร
-
แอร๊ย!! ระฟ้าเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมทำกับโลมแบบนี้ :angry2:
-
คุณระฟ้าไม่พูดพร่ำทำเพลงเลย มาถึงก็เหวี่ยงแล้วซั่มเลย - -
สงสารน้องโลมนะค๊า :monkeysad:
ไม่โกรธคนเขียนหรอกค่า หุหุหุ
-
นายใหญ่ แกนี่มันน่าโดน :z6: ซะจริงๆ
น้องโลมสู้ๆ :กอด1:
-
บาดใจ :m15:
ระฟ้าเป็นซาดิสต์รึไง :beat:
ชอบทำน้องโลมเสียใจอยู่เรื่อยเลย :angry2: :angry2:
-
สงสารนายโลม
ไม่ต้องสอบปากคำก่อนลงโทษเลยใช่มั๊ยนายระฟ้า!
:angry2:
-
กรี๊ด~~~~~~~~!!!
ง่า ไม่น่าคิดหนีไปเรยโลมอ่าาา
ส่วนเฮียระฟ้า ฟังคำแก้ตัวก่อนดีไหมตัวเอง
TT^TT
-
ไร้ซึ่งคำพูด :o12:
-
หนูโลมมมมมมมมมม :sad4:
-
:sad4: สงสารโลมอ่าาาา
แต่เราไม่โกรธระฟ้าหรอกนะ ไม่โกรธคนเขียนด้วย :really2:
ก็พอเข้าใจนายใหญ่เค้าอยู่อ่ะนะ แต่มัน...รุนแรงไปไหมอ่าาา :o12: :o12: :o12:
-
น้ำตาซึมกันดลยทีเดียว
สงสารโลมมมมม
อยากอ่านต่ออออออ
-
:angry2: :angry2: :z6: :z6:
-
โกรธระฟ้า :fire:
รู้สึกว่าคนเขียนจะชอบให้ครั้งแรกของนายเอกเป็นอย่างนี้ตั้งแต่คราวพี่เมฆแล้ว555 :laugh:
ขออนุญาตนะคะ
ทั้งตัวบวบช้ำไปเท่าไหร่------บวมใช่มั้ยคะ? :-[
-
สันดานงูเห่า <<<<<< เจ็บตามหนูโลมเลยอ่ะ มันเจ็บจริงๆนะ
ที่เชียร์ๆให้หนูโลมเป็นของระฟ้าเร็วๆมันก็สมใจแล้วอ่านะ แต่.........มันไม่น่าจะใช่แบบนี้! งื้ออออ สงสารโลม :sad4:
-
กรี๊ด
แล้วโลมหนี จะโดนนายใหญ่จัดการยังไงเนี่ย
จะรอๆ
-
ทำอะไรลงไปน่ะระฟ้า ระวัง ! ทำเองจะเจ็บเอง
-
ไม่ด่าคนเขียนแต่ด่านายรใหญ่แน่นอนค่ะ ตาบ้าทำไมแกไม่ถามก่อนฟร่ะ
ทำไม่คิดแล้วจะเสียใจทีหลังแน่นอน รับประกันความเสียใจล่วงหน้าเลย
+1 ให้กับความขยันค่ะ
-
นายใหญ่โหดร้ายอ่ะ...แต่โลมก็คิดมากไปจริง ๆ นะ
น่าจะรอคุยกับนายใหญ่ให้รู้เรื่องก่อนค่อยตัดสินใจอะไรไป ถึงสุดท้ายจะกลับมาแต่ท่าทางจะเสียเวลาไปหลายชั่วโมงให้คนรอหมดความอดทนแน่ ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จนได้ ไอ้รากหญ้าฟิวส์ขาดจนได้-*-
สงสารโลมอ่าาาาา
ปลุกไอ้รากหญ้าขึ้นมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้!!!!!!!>////<
-
"สันดานงูเห่า..!!
เจ็บมาก สงสารโลมที่สุด
ไปได้ข้อมูลอะไรมาอีกล่ะ
หรือเพราะห่วงมากจนโมโห
อิตาบ้านิ.............ชิชิ!!!
-
ฌฮ้อ!!! โลมเอ้ย
-
อ๊ากกก สงสารโลมมากคะ :sad4: :o12:
แต่รักนายใหญ่ระฟ้าอ่ะ :laugh:
-
ถึงจะโกรธที่นู๋โลมถูกข่มขืน แต่ก็กดเป็ดไป
แต่ขอ :z6: :z6: :z6: นายใหญ่รากหญ้าซัก 3 ที ซ้อน
เป็นไรเนี่ยย ถามน้องโลมก่อนมั้ยว่าอะไรเป็นอะไร
อย่างน้อย คนอ่านจะได้รู้ด้วย ว่ามันเรื่องอะไร ชิ
-
ใจร้ายอ่ะ ฮือออออออออ :m15:
-
ปากไม่ได้มีไว้แค่ใช้ลักหลับนะ
ถามบ้างอะไรบ้าง
ใจร้ายที่สุด :beat:
-
นายใหญ่โกรธไรนักหนา
โลมกลับมาหาไม่ใช่เหรอ
-
อ่า ไม่เคยอ่านฉาก nc ที่เศร้าขนาดนี้เลยอ่ะ
สงสารน้องโลมมาก :o12: ทำไมไม่ถามเค้าก่อนล่ะ รากหญ้า
น้องเค้าไม่รู้เรื่อง ก็ปรักปรำเค้าอยู่ได้ เดี๋ยวยุให้หนีซะเลย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สู้ๆ อย่าเพิ่งหมดกำลังใจนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ :L2:
-
นายระฟ้า ทำไมไม่ถามให้รู้เรื่องก่อนนะ มันน่า :z6: :z6: :z6:
สงสารโลมอ่า :m15:
-
ถ้าเหตุผลไม่เข้าท่าล่ะโดนแน่ อีคุณระฟ้า :z6:
-
โลม สู้ๆนะ แล้วมันจะผ่านไป
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ จะมีรวมเล่มไหมค่ะ อยากได้เก็บไว้จังเลย...
สู้ๆนะค่ะ ทั้งเรื่องงานเขียน เเละน้ำท่วม ^^
-
sad มากมาย
อ่านไปแล้วจะร้องให้แทน
มาต่อไวๆๆน่าค่า
-
T^T
อย่างนี่หนีไปให้รู้แล้วรู้รอด
-
ตามประสาคนด่าไม่เป็น
ขอ :z6: แทนละกันนะนายระฟ้า
-
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่เศร้าวันนี้ไม่รู้เป็นไรอ่านแต่เรื่องเศร้าๆอ่ะ
เอาใจช่วยพ่อโลมนะ
-
:monkeysad:
สงสารมาก
...
-
นายโลมเจ็บทั้งตัวทั้งใจเลยนะเนี่ย น่าสงสารอะ
-
กร๊าสสส ข่มขืนจริงๆล่วยยยย
แต่นายระฟ้าแรงว่ะ ทำหนูโลมถึงกับร้องไห้
ยังเดาตอนหน้าไม่ออก เดาใจชายแท้แบบหนูโลมไม่ออกเลยจริงๆ
จะว่า เค้าจะโวยวาย ก็น่าจะไม่ หนูโลมไม่ทำอะไรไร้ประโยชน์แบบนั้น 5555
จะนิ่งสยบความเคลื่อนไหว ป่ะ?? ฮื้ออออออ ไม่รู้และ รอตอนต่อไป ♥
-
สงสารโลม ง่ะ
เป็นห่วงผู้เขียน ระวังภัยไปถึงไหนแล้ว
ท่วมถึงไหนแล้วเนี่ย
ขอให้ปลอดภัยนะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
สงสารโลม
:fire: :angry2: :z6:
-
เอ๊ะ!! ทำไมนายใหญ่ไปว่าหนูโลมว่างูเห่ายังงั้นล่ะ ไม่ปลื้มนะเค้อะ :m16:
ว่าแต่ ที่ด่าว่างูเห่าเนี่ย มันมาจาก ช้างสาร งูเห่า ข้าเก่า เมียรัก รึเปล่าคะ
เหมือนจะเคยได้ยินมาว่าสี่อย่างนี้ไว้ใจไม่ได้ :m28:
-
ระฟ้าน่าจะเรื่องอะไรโกรธมากกว่าที่โลมคิดนะ(เปล่าลำเอียงนะ) พยายาม อยู่ตรงกลางแล้วนะ :L2:
-
โหดร้าย :m15: :m15:
ทำกับโลมยังงี้ได้ยังไงอ่ะ :z3:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ไม่มีใครกล้าว่าอะไรเลยคับ
มันคือความตื้นตันใจที่มีฉากนี้เกิดขึ้น
แต่น้ำตามันดันไหลแทนเลือกกำเดา T^T
-
ทำไมระฟ้าถึงทำเยี่ยงนี้ :z3:
-
นายใหญ่ถามโลมก่อนจะได้ไหม
โลมน่าสงสาร
:z3: :z3: :z3:
:pig4: :pig4:
-
แงๆๆๆ สงสารน้องโลม ทำไมนายรากหญ้าถึงทำแบบนี้ :m15:
แล้วอย่ามาง้อทีหลังนะ :a14:
ปล. ช่วงนี้ขอตัวงดตรวจคำผิดชั่วคราวนะ แต่แอบเห็นแว่บๆ ว่า "ข่มขืน" จ้า o3
-
สู้ๆๆ...น้องโลม
-
ระฟ้าทำไมทำกับโลมอย่างนี้ ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารโลมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
ใจร้ายมากกกกกกกกก
นายระฟ้า
สงสารโลมจังงงงงงง
โกรธนานเลยนะโลม
-
ช่วงนี้อ่านนิยายเจอแต่นายเอกชีวิตบัดซบรันทดไม่มีที่สิ้นสุด :เฮ้อ:
สงสารน้องโลมอ่ะ รู้สึกว่านายใหญ่แอบไร้เหตุผลตรงที่ไม่คิดจะพูดจาถามไถ่อะไรกันเลย
หรือเพราะรู้ว่าหนีไปจริงๆ? ทั้งๆที่เจ้าตัวก็กลับมาแล้ว
แปลว่านายใหญ่ไปรู้อะไร(ผิดๆ)มาสินะ :m16:
-
ทำไมทำกับน้องโลมแบบนี้ :sad4:
-
ง่า จะโดนนายใหญ่ซะที
ขอดีๆได้ไหมมมม
แหกกปากถามเค้าซะหน่อยเหอะ ว่าเรื่องมันเป็นไง
ฮ่วย มันน่านัก
-
อ๊ากกกกกก ไอ้นายใหญ่รากหญ้า...
ครั้งแรกของน้องโลม ทำงี้ได้งายยยยย
หน้ามืดตามัว ไร้เหตุผลสิ้นดี
เอร๊ยยยยย เจ็บปวดกับคำกล่าวหาเหมือนโดนด่าเองเลยอ่า.... :a5:
-
ระฟ้าใจร้ายสงสารโลม ทำไมไม่คุยกันให้ด้วยคำพูดละคะ มาใช้ภาษากายแบบนี่โลมน่าสงสาร :sad4:
-
เย้ย~!!!!
กักขังฉันเถิด กักขังไป~
-
:a5: o22
-
งะ = [ ] =!
ระฟ้าทำไมนาย ไม่ถามก่อนฟร่ะ !!!!
น่าสงสารน้องโลมงะ รออ่านภาคของระฟ้านะ - -*
รออ่านต่อจ้า ^0^
-
โฮกกกกกก :sad4: สงสารนู๋โลมโครตๆๆๆๆ ทำไมทำร้ายกันอย่างนี้
ต้องจับเตะเสียให้เข็ด :z6: :beat: :angry2:
ต่อด่วนเลยได้มั้ยคะ? อยากอ่านต่อแล้วอ่า
-
:fire: นายระฟ้าแม่มโครตจะไม่มีเหตุผล สงสารโลมอ่ะ :เฮ้อ:
-
เข้ามาทวง ท้วง ทวงหนูโลม
ฝากให้นายรากหญ้า :beat: :beat: แล้วจัดหนัก :z6: :z6: หึหึ
-
นายรากหญ้า ...ถามโลมก่อนซิ !
-
+1 จ้า
ระฟ้า จะถาม นู๋โลมก่อนไม่ได้รึ :impress3:
ทำโลมแบบนี้อะ เด็กไม่ดี :fire:
รอต่อจ้า :call:
-
:o12: :m15:
สงสารโลมากๆๆเลยอะ่
ทำไมนายใหญ่ทำเช่นนี้
โลมอย่าพึ่งคิดมากน่ะ สงสารมากเลยตอนนี้ :เฮ้อ:
-
นายรากหญ้าแฝกเอ๋ย เป็นอะไรอีกคะเนี่ย เข้าใจอะไรผิดอีกละ
นายโลมร้องไห้ เห็นบ้างไหม ชิส์
-
นายใหญ่คะ....จะไม่หยุดคิดสักนิดหราาาาาา
ว่าถ้าเค้าคิดหนีจริงเค้าจะกลับมาทำไม
โกรธหรือหน้ามืดยะ!!
-
ไม่คิดจะถามก่อนเหรอ
คะนายใหญ่ :z6:
-
แล้วนายใหญ่จะต้องเสียใจ จำไว้!!
-
สงสารหนูโลมมมม :sad4:
:beat: :z6: ระฟ้า
-
อ่านแล้ว สนุกมากครับ สงสารนายโลมจัง เห่อ ชีวิตมันเศร้า!!!
-
คุณระฟ้า หรือเพราะว่ารักโลม เลยยิ่งระแวง ยิ่งไม่ไว้ใจ แต่ทำกับโลมแบบนี้ สงสารโลมยิ่งกว่าเดิม
หวังว่าจะมีสักวันที่โลมเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
-
โอ้ ชีวิตน้องโลม !!!!
ติดตามตอนต่อไปปป
-
ครั้งเเรกของนายโลมนะ :serius2:
นายระฟ้า ไม่ถนอมเลย :angry2:
-
นายใหญ่ใจร้าย
ทำอะไรโลมแบบนั้น
ครังแรกที่ไม่น่าจดจำT^T
-
:z6: :z6: สกายคิก!! ทำไมทำแบบนี้ฮะ!! ถ้าคนคิดหนีจริงๆ คงไม่กลับมาหรอก หักหาญน้ำใจกันแบบนี้ ขอยุให้โลมหนีหายไปเลย แบบชนิดตามหาไม่เจอเลยทีเดียว
ทั้งคนเขียนและเซกิยังปลอดภัยไม่ได้ลอยไปตามน้ำใช่ไหมค่ะ?? เหอๆๆ น่าเป็นห่วงๆ ส่วนอันตัวเราสบายแล้วค่ะ ยกของหนีน้ำเสร็จก็ลี้ภัย ปิดบ้านที่กทม. แล้วมาอยู่เมืองเลยแล้ว ชะตาคาดว่าอีกนานกว่าจะได้กลับ เหอๆๆ
-
โมโหที่เขาหายไป แต่ก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนี้นี่!
แล้วนี่อะไร มากล่าวหาโลมอย่างนั้นได้ยังไง
คิดบ้างไหมว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง?
ทำไมไม่พูดดีๆ พูดตรงๆบ้างนะระฟ้า เฮ้ออ
จะมัวแต่อมพะนำปากแข็งไปอยู่ทำไม
+1 ให้นะคะ
-
ไม่ไหวแล้วว สงสารน้องโลมอ่ะ พี่ระฟ้าก็โหดเกิน o22 :sad4:
-
กรี๊ด....รังแกคนป่วยนะตัวเอง...>__<
-
โล๊มมมม!! :sad2:
-
ไม่คิดจะฟังอะไรเลย? :m16:
-
สงสารโลมอ่ะ. น้ำตามซึมเลย
-
ตอนที่ 16 นายโลมกับรักจนตรอก
แสงแดดฉาบทับทั่วทั้งตัวจนรู้สึกร้อนและอึดอัดเกินกว่าจะข่มตาหลับต่อไปได้ สองตากรอกไปมาสร้างความคุ้นเคยกับฝ้าเพดาน สะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความง่วงงุนที่ยังกดประสาทเอาไว้เหมือนอยากให้ตัวเองนอนต่อ จบจากมองฝ้าเพดานก็ต้องดีดตัวขึ้นเมื่อเห็นสายตาคู่หนึ่งนั่งมองอยู่ก่อนแล้ว
“คุณ”
“ค่ะคุณเอง พ่อหนุ่มนอนหลับไปนานจัง”
“นานเหรอครับ”
“หนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วข้ามมาจนบ่ายคล้อยแบบนี้พ่อหนุ่มว่านานมั้ยล่ะ”
“โอ๊ย ซี๊ดดด”
ตกใจกับคำบอกเล่าของหญิงชราจนลืมอาการบาดเจ็บของตัวเองเสียสนิท น่าแปลกที่แขนกับขาไม่ได้รู้สึกเจ็บแปลบหรือเสียวจี๊ดเวลาขยับตัวอีกแล้วนอกจากรู้สึกว่าอวัยวะที่ยังพันธนาการด้วยเฝือกอ่อนเป็นง่อยไร้เรี่ยวแรง ความเจ็บปวดที่เด่นชัดแล่นขึ้นมาจากบั้นท้าย ปวดแสบจนต้องนิ่วหน้าบรรเทาอาการเวลาที่ขยับตัวจนคุณต้องยื่นมือมาช่วยพยุงให้ได้พิงหลังกับหมอน
“พ่อหนุ่มไม่สบายมากนะคะ เจ็บตัวยังไม่ทันหายแล้วยังมาไข้ขึ้นอีก แย่เลยนะคะ”
เพราะใครล่ะ?
เพราะใครกันที่ทิ้งคำพูดปวดใจให้มาหลอกหลอนถึงในฝัน สันดานงูเห่าเป็นคำต่อว่าที่เจ็บปวด แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นอะไรกันที่นายใหญ่คิดว่าโลมเลี้ยงไม่เชื่อง หนีออกไปทางหลังสวน หรือมากกว่านั้น อะไรกันที่ทำให้นายใหญ่คิดว่าโลมจะแว้งกันทำร้าย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจแล้วก็ปวดหัว
คำถามนี้ผุดขึ้นมาตั้งแต่คนสูงวัยยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ เพียงแต่สิ่งที่ผ่านไปแล้วนั้นไม่ใช่เรื่องที่ควรจะหยิบยกขึ้นมาโวยวาย มันอดสูและไร้ประโยชน์ที่จะบรรยายให้คนของฝ่ายตรงข้ามตัวเองฟัง โดยเฉพาะคนที่เลี้ยงดูกันมาด้วยแล้ว ผมเลือกที่จะหุบปากไว้แค่นั้น
ไม่คิดว่าเรื่องแค่นั้นจะทำให้ผมอ่อนแอจนไข้ขึ้น!!
มันอาจเป็นเพราะ ผมบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้วร่างกายยังไม่แข็งแรงพอ เครียด คิดเยอะ ออกแรงมาก หลายอย่างมันสะสมจนอ่อนเพลียอยู่แล้ว พอโดนซ้ำเข้าไปด้วยอารมณ์บ้าคลั่งเยี่ยงสัตว์ป่าแบบนั้น มันเลยธรรมดาที่ผมจะเป็นแบบนี้ เพราะจริงๆแล้วไอ้โลมมันก้แค่คนธรรมดาคนหนึ่งแค่นั้นเอง
“ผมคงเหนื่อยเกินไปน่ะครับ เดินไกลทั้งๆที่คล้ายๆจะเป็นคนพิการไข้เลยขึ้นเพราะอ่อนเพลียมากกว่าครับ”
แกล้งพูดให้ติดตลกแต่คนแก่ไม่ขำด้วย แววตาที่หรุบต่ำลงนั้นทำให้นึกโทษตัวเองที่พูดไม่คิด คุณก็หลบตา ผมเองก็หลบตาที่บังอาจพูดปดต่อหน้าคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมายาวนานเกินสองรอบของอายุตัวเอง
“อย่าโกรธนายใหญ่เลยนะคะ”
“ผมไม่มีสิทธิ์โกรธหรอกครับ เพราะยังไงเสียเค้าก็คือนาย อีกอย่างคนผิดคือผมทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับนายใหญ่เลย”
“คุณรอปลุกพ่อหนุ่มมากินข้าว คุณหมอสั่งยาชุดใหม่ให้แล้วแต่พ่อหนุ่มตื่นซะก่อน คงต้องกลับมากินอาหารอ่อนๆเหมือนเดิมนะคะ”
“ครับ ผมเองก็อยากหายเร็วๆเหมือนกัน อยากลุกขึ้นมาทำงานใช้หนี้สักทีจะได้จบๆไป”
“เฮ้อ พ่อหนุ่มอย่าพูดอย่างนี้ต่อหน้านายใหญ่นะคะ”
“ทำไมล่ะครับ ผมควรจะพูดเรื่องนี้เป็นอย่างแรกที่เห็นหน้าเค้าด้วยซ้ำ ผมเป็นหนี้เค้าก็ต้องใช้หนี้สิครับ ผมยังมีภาระที่ต้องรับผิดชอบอีกเยอะ ไหนจะพ่อแม่แล้วก็เรื่องที่บ้าน อีกอย่างนายของคุณได้เงินเร็วขึ้นน่าจะดีใจนะครับ”
“คุณเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่คุณอยากให้พ่อหนุ่มใจเย็นๆ นายใหญ่ไม่ได้ใจคอโหดร้ายอย่างที่คุณเข้าใจนะคะ”
หึ!! ไอ้บ้าอำนาจนั่นไม่ได้ใจร้ายใจดำหรอก แต่มันคือคนที่ใจคออำมหิตเลยต่างหาก เป็นพวกไม่ชอบใช้ความคิดถนัดใช้แต่กำลัง นี่คงฝากฝังคนแก่มาพูดให้สินะ ตัวเองจะได้ไม่ต้องเสียฟอร์ม คนที่โดนข่มขืนจะอดสูตัวเองมากไปกว่าคนที่ใช้กำลังข่มขืนคนอื่นได้ยังไง คนที่ควรจะละอายใจคือไอ้นายใหญ่รากหญ้าต่างหากไม่ใช่ผม วันหนึ่งเมื่อเวลาผ่านไปผมมั่นใจว่าจะลืมเรื่องนั้นได้ เหมือนครั้งหนึ่งที่เคยโดนแก้วบาดหรือโดนรถชนนั่นแหละ
“คุณครับ ความจริงแล้วให้ผมไปรักษาตัวที่บ้านก็ได้นะครับ ไม่เกินสามวันผมก็หาย ไปฝึกงานทำงานได้เหมือนเดิมแล้ว จะได้ไม่เสียเวลาไงครับ”
“อยู่ที่นี่แหละค่ะ ช่วงนี้เจ้เชอรี่เค้าไม่ว่าง ทางนู้นกำลังยุ่งๆ”
“ยุ่งแสดงว่าแขกเยอะใช่มั้ยครับ มีผมเข้าไปรับแขกอีกแรงน่าจะดีกว่าอยู่เฉยๆที่นี่นะครับ นะ”
“คุณออกคำสั่งแทนนายใหญ่ไม่ได้หรอกค่ะ”
ถึงจะผิดหวังแต่ก็เข้าใจหญิงสูงวัยคนนี้อยู่หรอก ถ้าหากให้ผมเข้าไปพูดเรื่องนี้กับหมอนั่นเองก็ยอมรับว่าผมไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้ ถึงจะเตือนตัวเองว่าคนหาเรื่องคือผมเอง มันจะลงโทษผมยังไงก็เป็นสิทธิ์ของหมอนั่น แต่พอเอาเข้าจริงๆผมก็เป็นคนหนึ่งที่มีความรู้สึก และยังสะเทือนใจกับเรื่องนั้นอยู่ ไม่โกรธแต่ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากเสวนาแล้วก็ไม่อยากต่อปากต่อคำอะไรกับมันตอนนี้ อยากเก็บตัวเองให้เข้มแข็งกว่านี้ก่อน อย่างน้อยก็รักษาอาการบาดเจ็บซ้ำซากของตัวเองให้หายสักที อ่อนแอไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายมานานแล้ว
“พ่อหนุ่ม นายจะพูดกับคุณค่ะ”
เผลอใจลอยแค่นิดเดียวก็มีโทรศัพท์ยื่นมาให้ตรงหน้า เคราะห์ซ้ำกรรมซัดตรงที่คนที่โทรมาเป็นคนที่ผมไม่อยากเสวนาด้วยนี่สิ ถ้าเลือกได้นะ ถ้าผมมีสิทธิ์ในตัวเองเท่าเทียมกับที่คนอื่นมี ผมคงไม่ต้องฝืนใจกรอกเสียงตามสายไปแบบนี้หรอก
“ครับ”
“เป็นไงบ้าง”
“ก็ยังเป็นเชลยแล้วก็เป็นหนี้คุณเหมือนเดิม”
“โลม อย่าตีรวน ชั้นถามว่าเป็นไงบ้าง ปวดหัว ไข้ขึ้นอีก หรือยังเจ็บอยู่มั้ย”
“ไม่แล้วครับ ผมหายดีแล้ว วิ่งตอนนี้ก็ยังไหว”
“อย่าโกหก ถามอะไรก็ตอบตามความจริง”
“ผมตอบไปหมดแล้ว”
“อย่าให้ชั้นต้องหมดความอดทนแล้วออกคำสั่งนะโลม ตกลงว่าไง”
“ผมไม่มีไข้ ไม่ปวดหัว แต่ยังเจ็บอยู่ ลุกเดินได้แต่ไม่สะดวก พอใจในคำตอบหรือยังครับนายใหญ่”
“ถึงจะไม่พอใจในน้ำเสียงแต่คำตอบก็พอฟังได้ กินข้าวกินยาหรือยัง”
อารมณ์ไหนของมันวะ ออกคำสั่งสลับกับห่วงใย มันสับขาหลอกจนผมสับสน เพราะมันเป็นซะแบบนี้แหละ เพราะมันไม่ชัดเจนแบบนี้ที่ทำให้ผมเข้าข้างตัวเองไปว่ามันจะมีใจเอ็นดูลูกหนี้ขัดดอกอย่างผมบ้าง
“ถามว่ากินข้าวกินยายัง”
โว้ยย!! มันควรเป็นผมหรือเปล่าที่ควรจะตวาดมัน ไม่ใช่ผมเหรอที่ควรจะมึนตึงและเมินเฉยใส่มัน กะอีแค่ใช้หนี้ทำไมต้องรู้สึกเหมือนถูกคุกคามจนน่าหวาดกลัวแบบนี้ พี่เกียรตินะพี่เกียรติไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย ตัวเองไม่พร้อมจะรับภาระแล้วทำไมต้องเป็นผม ทำไมต้องเป็นเด็กกำพร้าแม่ทิ้งอย่างผม ทำไมแม่พี่เกียรติไม่ปล่อยให้มดกัดตาให้ตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมๆ
“โลม ว่าไง ที่ถามไปเมื่อไหร่จะตอบ”
“กำลังจะกิน”
“อย่าคิดทำอะไรให้ตัวเองต้องเจ็บตัวอีกล่ะ”
เป็นคำสั่งที่อยากสอดตีนไปยันหน้านายใหญ่ทางโทรศัพท์มาก ใช่ ผมคิดที่จะไปจากที่นี่เพราะการอยู่เฉยๆมันไม่ใช่วิถีชีวิตคนจนอย่างผม แต่ทำไมสัมผัสที่หก เจ็ด แปด ของมันถึงหยั่งรู้แค่ผมจะหนี ทำไมไม่หยั่งรู้ว่าผมกลับใจแล้วบ้าง ทุกคำพูดที่แปลได้ว่าสั่งของมันถึงได้เหมือนกับผมหาเรื่องใส่ตัวให้ถูกมันจับกดเอง เจ็บตัวน่ะแกล้งลืมไปแล้ว แต่เจ็บใจนี่ยังกรุ่นอยู่ในอกไม่หายสักที
“นายมีอะไรจะสั่งอีกมั้ย ผมจะกินข้าวกินยา แล้วกินนมนอน”
ย้ำคำว่ากินนมให้มันรู้กันไปเลยว่านี่แหละคือตีรวนของแท้ ผมไม่ใช่เด็กประถม ถึงจะเรียกไม่ได้ว่าโตเป็นผู้ใหญ่ แต่อายุ 19 อย่างนายโลมทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้ก็แล้วกัน
“นายครับระวัง”
เสียงร้องแผดลั่นเข้ามาในโทรศัพท์ก่อนที่สัญญาณจะขาดหายไป ผมพอจะจำได้ว่านั่นคือเสียงผู้คุ้มกันคนสนิทอย่างพง แต่สิ่งที่ไม่รู้คืออีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์มีอะไรเกิดขึ้น ผมยังกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนรู้สึกถึงความลื่นของเหงื่อที่ซึมออกมาจนโทรศัพท์เปียกชุ่ม คำร้องเตือนยังดังก้องในหูทั้งๆที่อีกฝั่งตัดสัญญาณไปนานแล้ว อยู่ๆก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ คำถามที่ไม่รู้จะหาคำตอบจากที่ไหนวนเวียนอยู่ในสติรับรู้ คำเตือนนั้นมีผลอะไรต่อนายใหญ่ที่ถูกเตือน แล้วสิ่งที่ต้องระวังคืออะไร ร้ายแรงแค่ไหน จะน่ากลัวเหมือนรอยถากของลูกตะกั่วอย่างคราวนั้นหรือเปล่า
“เกิดอะไรขึ้นคะ พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่ม”
ไม่ได้ยินเสียงเรียกชัดเจนนัก แต่สติกลับมาเพราะแรงเขย่าที่แขน มันส่งผลต่ออาการปวดแปลบที่ช่วงล่าง ตากระพริบถี่เหมือนถูกกระชากสติกลับมาแล้ว แต่อาจจะไม่สมบูรณืเท่าไหร่ ผมรู้ตัวเลยว่าคนเราตกใจจนช็อคนั้นเป็นอย่างไร
“สายตัดไปแล้วครับคุณ แต่”
“แต่อะไรคะ”
ปัง!!
บานประตูเปิดออกจากกันเหมือนคนเปิดลนลานจนมองข้ามมารยาทการเคาะประตู คนงานในครัวที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนถลาเข้ามา แววตาตระหนกจนผมเองอดรู้สึกแตกตื่นตามเธอไปไม่ได้
“มีโทรศัพท์ด่วนจากกรุงเทพค่ะคุณ”
“เดี๋ยวลงไป”
หญิงสูงไวหุนหันพลันแล่นทั้งๆที่โทรศัพท์คุณยังอยู่ในมือผม พริบตาเดียวความโกลาหลก็เกิดขึ้นบนเรือนอีกครั้ง ผมฝืนกัดฟันข่มความเจ็บลุกขึ้นยืนเกาะหัวเตียงเอาไว้ สูดหายใจลึกเติมพลังให้ปอดแล้วเดินออกไปที่เรือนชาน
“เตรียมเรือนนายใหญ่สำหรับใช้ผ่าตัดให้พร้อม ไปรื้อถังออกซิเจนในห้องเก็บของขึ้นมารอคุณหมอ ภายในครึ่งชั่วโมงนี้รถนายใหญ่จะมาถึง ห้ามทุกคนแตกตื่นและแพร่งพรายเรื่องนี้ไปข้างนอกเด็ดขาด”
เสียงสั่งเฉียบขาดคล่องแคล่วว่องไวต่างลิบลับกับอายุและสังขารที่ดูเหมือนจะร่วงโรยตามวัย สั่งงานลูกน้องทั้งหญิงชายที่เข้าแถวเหมือนรู้อยู่แล้วว่าสิ้นเสียงสั่งหน้าที่ไหนเป็นของใคร ทุกคนแยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเองตั้งแต่คุณทรุดนั่งบนพื้นชานแล้ว แรงหอบเหนื่อยเหมือนต้องการชดเชยที่หยุดมันไว้เพื่อสั่งงานลูกน้องไปเมื่อกี้ ความเจ็บปวดตามร่างกายตัวเองถูกลืมชั่วคราวเมื่อเห็นว่าคุณเริ่มหอบเหนื่อยหนักขึ้น
“ค่อยๆหายใจครับคุณ ไม่ต้องรีบ สูดหายใจลึกๆ อย่างนั้นแหละครับ”
ผมคว้าอะไรแถวนั้นได้ก็ใช้สิ่งนั้นแทนพัดโบกลมให้คุณได้เปลี่ยนถ่ายอากาศได้ดีขึ้น สาวใช้ยื่นยาหอมที่ยังร้อนระอุควันยังพุ่งขึ้นสู่อากาศยัดใส่มือผม เป่าลมไล่ความร้อนแล้วลองแตะที่ริมฝีปากดูว่าพอใช้ได้แล้วถึงส่งให้คนสูงวัย
“ค่อยๆจิบนะครับ”
“เฮ่อออออออออออออ”
เสียงเรอยาวขับออกมาเพื่อปลดปล่อยความอึดอัดที่กดแน่นอยู่ในท้อง สิ่งที่ใคร่อยากรู้ต้องสะกดใจเพื่อทิ้งเวลาให้คุณได้พักเหนื่อยทั้งๆที่ในอกกำลังเต้นระรัว เพียงแค่ลางสังหรณ์บอกว่าอาจเกิดเรื่องร้ายกับนายใหญ่ก็รู้สึกวูบโหวงในอกและมือก็เย็นเฉียบเหมือนคนตาย เหงื่อเริ่มผุดซึมออกมาจากรูขุมขนแล้วสิ่งที่ตามมาเป็นอย่างสุดท้ายคือความกลัวและตื่นตระหนก
ครึ่งชั่วโมงของเสียงผู้สูงวัยที่ตะโกนบอกคนงานว่านายใหญ่จะมาถึงกินเวลายาวนานเหมือนก้าวผ่านคืนผ่านวัน คุณนั่งรอที่เรือนชานด้วยท่าทีที่สงบขึ้น ส่วนผมก็นั่งไม่ต่างจากหุ่นขี้ผึ้ง ดีกว่าหน่อยที่ยังกลอกตาไปมาดูความเคลื่อนไหวที่ประตูบ้านได้อยู่ ยังรับรู้ว่ามีคนเดินผ่านหน้าไปมาตลอดเวลา
ทุกอย่างรวดเร็วแต่ไม่โกลาหลวุ่นวายเหมือนตอนที่รู้ข่าว ผู้ชายหลายคนในชุดแบบเดียวสีเดียวกันค่อยๆทยอยขึ้นมา ในมือมีข้าวของมากมายที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไรบ้าง คุณหมอเดินตามขึ้นมาหน้าตึงเครียด ไม่มีแม้แต่จะเหลือบเห็นผมซึ่งแทบกระโดดออกไปขวางทาง มีบุรุษพยาบาลตามขึ้นมาด้วยสองคน ผมเดาเอาจากชุดที่เค้าสวมใส่ ในมือสองคนนั้นถือกล่องอะไรบางอย่างขึ้นมา มันดูหนักมากเพราะมีคนกรูกันไปช่วยถือเมื่อเดินมาถึงชานเรือนแล้วผ่านหน้าผมไปเหมือนตัวเองไร้ตัวตนหรืออยู่กันคนละมิติกับพวกเขา
เปลสีขาวหามผ่านหน้าไปพร้อมกระชากใจและความรู้สึกผมออกไปตามคนพวกนั้น ร่างที่นอนบนเปลสีขาวมีรอยเลือดสีแดงเปื้อนเป็นหย่อมๆ มือขาวซีดข้างหนึ่งโผล่ออกมานอกเปลผ้า และมือเย็นเฉียบมือนั้นที่ผมเป็นคนคว้าเอาไว้ตอนที่วิ่งตามมาจนทันและจับไปวางแนบไว้ข้างลำตัว นายใหญ่ปากร้ายวันนี้ไม่มีแม้สติจะหลงเหลืออยู่กับตัว ตาปิดสนิทใบหน้าซีดขาวเหมือนไม่มีเลือดไหลเวียนเลยสักหยด เส้นเลือดที่ถักทออยู่บนใบหน้าเด่นชัดขึ้นมาเป็นสีเขียว ผ้าห่มสีเดียวกันกับเปลที่ห่มร่างแน่นิ่งนี้มาซับสีเลือดบริเวณหน้าอกและเริ่มแผ่กระจายเป็นวงกว้างจนน่ากลัว
“อย่าวิ่งตามครับ เกะกะ นายใหญ่เสียเลือดมากแล้ว”
เหมือนใครเอาไม้หน้าสามมาตีแสกหน้า คนที่มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายคนอื่นวันนี้อาการหนักหนาสาหัสสากรรจ์กว่าวันนั้นมาก ผมยังจำภาพวันนั้นได้แม่น ถ้าไม่เห็นเลือดที่ซึมเปื้อนเสื้อออกมานั้นใครจะไปรู้ว่านายใหญ่ระฟ้าบาดเจ็บ ไอ้บ้านั่นยังทำตัวปกติเหมือนลูกตะกั่วไม่ได้ระคายผิวเสียอย่างนั้น
ผมต้องคอยหลบคนที่เดินเข้าออกเรือนนายใหญ่จนตาพร่าลาย ไม่มีใครสนใจใครนอกจากหน้าที่ที่ตัวเองต้องทำ หน้าห้องมีคนคุ้มกันประตูสองคน ในห้องนั้นมีพงและลูกน้องคนสนิทอยู่ช่วยคุณหมออีกแรง ส่วนคุณ พอร่างนายใหญ่หายลับเข้าไปในห้องก็มีการ์ดหามร่างที่หมดสติออกมาพยาบาลด้านนอก ตอนนี้คงมีคนประคองไปพักผ่อนแล้ว
เวลาแบบนี้ควรจะเป็นเวลาที่ผมควรจะดีใจ อิสรภาพอาจจะมาในรูปแบบของหนี้สินที่เคยมีเป็นโมฆะ เพราะนายใหญ่ของที่นี่ถูกยิงในอาณาจักรของตัวเองอีกครั้งในอาการปางตาย
คนที่ทำร้ายโลมคนนั้นกำลังรับกรรมที่ทำกับตัวเองไว้เหมือนติดจรวด นอกจากจะไม่รู้สึกดีใจหรือโล่งใจแล้ว ในขณะที่ทุกคนกำลังรอคุณหมอช่วยรักษาอยู่นี้ ผมรู้ดีว่าตัวเองหายใจติดขัดและอึดอัดแค่ไหน มันตื้อไปหมดในทุกประสาทที่ใช้รับรู้ นึกคิดหรือควบคุมร่างกาย ทั้งๆที่พยายามทำร้ายตัวเองไม่ว่าจะหยิกหรือตบหน้าก็ไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนมากไปกว่าที่ใจเลย
มันเป็นความทรมานที่ต้องมานั่งยอมรับตัวเองว่าห่วงนายใหญ่ใจร้ายนั่นมากขนาดไหน ความโกรธที่เคยถูกมันทำร้ายหายไปหมดแล้ว ตอนนี้มีแต่ความห่วงใยและหวาดกลัว ถ้าไม่มีบารมีนายใหญ่แล้ว อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปจากนี้ แปลกที่พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วน้ำตาก็ไหลบ่าออกมา แปลกที่รู้สึกมืดมิดเมื่อมองหาอนาคต ทั้งๆที่ภาพอู่ที่ทำงานควรจะแว่บเข้ามา รวมไปถึงบ้านที่อยู่มาทั้งชีวิต การกลับไปเป็นโลมคนเดิมกลับเป็นภาพที่ผมไม่คุ้นชินและไม่อยู่ในจิตสำนึกเสียแล้ว
“คุณโลมครับ”
๐ สวัสดีค่ะ มีคนขอมาคนเขียนก็กล้าลงให้ ถ้ามีอะไรผิดพลาดบอกกันด้วยนะคะ ช่วงนี้เบลอๆเพราะพิษน้ำท่วมค่ะ
๐ ไม่ได้ลืมสิงหากุมภานะคะ แต่ยังแต่งไม่เสร็จ :z3: ทิ้งนานจนลืม :laugh: แต่ใกล้แล้วค่ะ เสร็จแล้วจะรีบเข็นออกมาให้อ่านกันนะคะ
๐ ขอบคุณทุกความห่วงใยที่มีต่อคนเขียนเรื่องน้ำท่วม ข้อมูลนี้อาจจะมีประโยชน์ต่อคนอ่านที่อยู่พื้นที่ใกล้เคียงคนเขียน สำหรับคนที่อยู่เส้นรามคำแหงตอนปลายค่อนไปทางมีนบุรี มีน้ำท่วมผิวจราจรเพราะน้ำทะเลหนุนสูงสุดนะคะ อย่างในซอยบ้านคนเขียน น้ำจากแหล่งธรรมชาติเริ่มเอ่อขึ้นมาท่วมแล้ว และบางช่วงก็แห้งให้เรานิ่งนอนใจ เพิ่งรู้ว่าที่น้ำแห้งนั้น เพราะเค้าสูบน้ำทิ้งค่ะ แต่ต้องสูบตลอดเวลา เพราะสูบทิ้งแต่ระดับน้ำเท่าเดิม (จริงๆเค้าเรียกผันน้ำ) ถ้าหยุดสูบคือน้ำท่วม และตอนนี้ยังพอสูบไหวเค้าก็สูบให้ค่ะ แต่ถ้าเอาไม่ไหวแล้ว คนเขียนก็จะเป็นผู้ประสบภัยเหมือนทุกคน :sad4:
๐ เหมือนเดิมสำหรับช่วงวิกฤตแบบนี้ มีสติ เตรียมพร้อมและอย่านิ่งนอนใจนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ สำหรับคนที่ช่วยดูคำผิดให้ ถึงจะแจ้งว่าอาจจะต้องพักช่วงไปบ้าง ยังไงก็ขอบคุณนะคะถึงไม่สะดวกแต่ยังงห่วงใยกันค่ะ
๐ ช่วงนี้อัพช้า ห่างหาย หรือประกาศอะไรป่วงๆไปบ้าง ขอโทษและขอบคุณที่เข้าใจนะคะ
๐ สำหรับหนังสือเด็กป๋า คนเขียนขอเก็บไว้ก่อน เพราะถ้าเสี่ยงส่งเกิดสูญหายขึ้นมา เสียดายมากกว่านี้นะคะ คนเขียนเก็บไว้ในที่ปลอดภัยแล้ว ขอให้สบายใจกันนะคะ ต้องขอโทษที่ดึงออกมาแจกจ่ายแบบปลีกย่อยไม่ได้ กลัวว่าจะเกิดความสับสนและผิดพลาด และเกรงใจคนที่เข้ามาจัดการเรื่องระบบไปรษณีย์ให้สะดวกมากขึ้นด้วยค่ะ (ดึงออกมาชุดเดียว คนรับส่งไปรษณีย์ต้องจัดเรียงข้อมูลใหม่หมดเลยค่ะ เลยแอบเกรงใจ)
๐ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ TRomance
๐ TRomance's Fanpage CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
^
จิ้ม
-
ใครทำระฟ้า :z3:
-
ว้ายกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z3:
ใครยิงคุณระฟ้าค้าาาาาาาาาาาาาา
หรือจะเป็นพี่สิงห์มาสั่งเก็บ
โทษฐานอัพบ่อยเกินหน้าเกินตา
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
ล้อเล่นค่า
-
สงสารโลมอะ
คุณระฟ้าอย่าเป็นอะไรมากนะ หายไวๆ โลมร้องไห้เลยดูสิ~ :m15:
-
จะเป็นลมตามคุณ
:sad4:
-
กำลังจะเชียร์น้องโลมให้โกรธนายใหญ่นาน ๆ หน่อย อ้าว ถูกยิงปางตายซะงั้น
ทีนี้โลมก็คงรู้ตัวเองซะทีว่ารักนายใหญ่ไปเต็ม ๆ แล้ว
ขอเอาใจช่วยให้พ้นวิกฤตน้ำท่วมในเร็ววันค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก นายใหญ่มาเป็นอะไรกันตอนนี้กันค้า :serius2:
ยังไม่ทันได้ง้อนายโลม ก็กลับตาลปัตรเป็นว่าจะให้นายโลมมาห่วงมาดูแลนายใหญ่แทนนี่นะ คนอ่านไม่ย้อม ไม่ยอมมมมมมมม :serius2:
ตื่นๆๆๆ ลุกมาง้อนายโลมก่อน แล้วค่อยลงไปนอนสลบต่อได้มั้ยยยยย อ๊ากกกกกกกกก :serius2:
(คนอ่านโหมดยังไม่หายโกรธนายระฟ้า อ๊ากกกกก :m31: )
-
ว้าาาาา
โลมใจอ่อนซะง้านนนนเลยยยย
-
กี๊ดดดดดดดดดดด ไม่น๊า นายใหญ่อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปก่อนนะ >"<
-
ถึงระฟ้าจะโดนยิงแต่เราก็ยังสงสารโลมอยู่นะ
สันดานงูเห่า คำนี้ยังไม่ลืม :m16:
-
มาแบบช็อคโลกกกก :a5:
ระระระฟ้าาาา
อย่าเพิ่งหนี(?)น้องโลมแบบนั้นนน :z3:
กลับมาก่อนนน :serius2: :serius2: :serius2:
-
อ่านครึ่งแรกก็โมโหนายใหญ่ แต่พอรู้ว่าถูกยิงก็ใจหาย อย่าเป็นไรมากเลยนะ
-
+1 ให้นู๋ โลมอ่ะ ถึง นายใจ จะถูกยิง :angry2: ก็ยังโกรธ อยู่ ทำกะนู๋โลม แสนน่ารักได้อย่างไร :serius2: :serius2:
-
:o12:มีความรู้สึกเหมือนดดนคนเขียนแกล้ง
ทั้งๆที่นายใหญ่กำลังอยู่ในอันตรายก็ยังจะเขียนบทเพิ่มให้นายโทรหาน้องจนไม่ระวังตัว :m31:
คนเขียนใจร้ายยยยยยยยยยย ไม่รักแล้ววววววววววววววว
-
โลมกลายเป็นคุณโลมไปซะแล้ว
แต่ใครเรียกล่ะเนี่ย
-
ค้างมากกกกกกกกกกก ค้างสุดๆเลยค่ะ
โอ๊ย จะขาดใจตาย
ใครบังอาจทำนายใหญ่ระฟ้าได้เนี่ยยยยย
ตอนแรกเคืองที่มาร้ายจิตใจโลย แต่ตอนนี้เคืองคนที่ยิงนายใหญ่มากกว่าเพราะทำให้โลมเสียใจเพิ่มขึ้นไปอีก
ว๊ากกกกก อยากอ่านตอนต่อไปสุดๆ มาต่อเร็วๆนะคะ ><
-
ระฟ้า อย่าเป็นอะไรน้าา า :m15: :m15:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! ไรกันนี่ ค้างงงงงงงงอ่ะ แล้วแบบนี้น้องโลมจะเอาคืนนายใหญ่ได้ไงอ่ะ นายใหญ่ดันชิงโดนยิงไปเสียก่อน โฮกกกกกกกกกกกกกกก!! ขอให้หายไวๆน๊าาา แล้วมาโดนน้องโลมเอาคืนบ้างเถอะ!! :serius2:
-
หนูโลมแอบมีใจให้นายใหญ่แล้ว :-[
-
ค้าง!!!
-
ระฟ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
-
มาแว้วๆๆ น้องโลมมาแว้วแต่... :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
กระซิกๆ ยักไงก็สู้ๆนะคะคนเขียน ดูแลตัวเองด้วยเป็นห่วงเสมอค่ะ :กอด1: (รอตอนต่อปายน้า :o12:)
-
อย่าเป็นอะไรนะระฟ้า
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
นายใหญ่ระฟ้าอย่าเป็นอะไรน้า
โลม เริ่มสับสนในตัวเองแล้ว เอาไงดีกะชีวิตดีนะโลม
-
:z3: :z3: :z3:
ดีใจมากที่มา แต่ใจเสียพออ่านจบ
น้องโลมน่าจะงอนนาน แต่นายใหญ่ดันถูกยิงซะงั้น
รักเค้า ชอบเค้าแล้วก็หายโกรธแหละหนูโลม
ไปดู ไปยั่ว ให้นายใหญ่เค้าหายโหดดีกว่า
อยากอ่านหวานๆมั่งแล้ว o18
-
แล้วไงต่อคะ แว๊กก!! วิ่งรอบบ้านน~ :a5: o22 :z13: :serius2:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
ฮือๆๆๆๆ อย่าเป็นอะไรนะ นายใหญ่
-
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับนายใหญ่รากหญ้า
แต่หวังว่า...มันคงจะทำให้ทั้งสองคนรู้ใจตัวเองเร็วขึ้นนะคะ (เกี่ยวกันมั้ยนี่ เหอๆ)
:z10:
-
โดนแล้วของให้เอาเลือดร้อนๆ ออกจากตัวไปบ้างเน้อ
ใจเย็นลงซักนิด
จะได้มองเห็นโลมให้ชัดๆ
-
กร๊าซซ :m31:
ใครทำนายใหญ่ของน้องโลมอีกแล้วเนี้ย - -"
รอตอนหน้าค่ะ :o12:
-
อ๊าย!! ตอนที่แล้วเพิ่งด่านายใหญ่ที่ทำร้ายโลมไป
แต่ตอนนี้ดันมากระชากอารมณ์ให้เปลี่ยนซะงั้น
:serius2: :sad4:
-
แอร๊ยยยยยย ค้างงงงงงมากกกก :serius2:
-
:o12:สงสารทั้งคู่เลย
ขอให้คนเขียนพ้นวิกฤตโดยเร็วนะคะ คนอ่านก็จะไปลุ้นบ้านตัวเองต่อเช่นกัน เพราะใกล้้แล้ว :sad4:
-
+1 ให้จ้า
อย่าเป็นอะไรนะรากหญ้า :amen:
โลม อย่าคิดมาก ไว้คอยป้อนน้ำป้อนยาให้รากหญ้านะ :L3:
รอ :call: :call:
-
นายใหญ่เป็นอะไรมากใหม
คิดถึงใครสักคนจนลืมป้องกันตัวเอง
น่าสงสารนายใหญ่จริงจิ๊งงงงงง
ยอมรับซะว่ารักโลมและแต่งตั้งให้เป็นนายหญิงไปเลย
:m15: :sad11:
-
ตัดฉับ! โอยยย เครียดเลย
นายใหญ่ระฟ้าจะเป็นยังไงบ้างเนี่ยะ เครียดๆ
คราวนี้โดนซะหนักเลย
อย่าดื้อมากนะโลม เขาเจ็บหนักเราต้องตามใจ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 จ้า
-
กรรมติดจรวดค่ะ
แต่ทำไมนายเอกของเราก็ยังเศร้าอยู่ดี
สงสารโลม :monkeysad:
-
อ่า ผิดเรื่องเดียวเลยคนเขียน ผิดที่ทำคนอ่านอารมณ์ค้าง ง่ะ แง๊
-
เอ้ย........อะไรเนี่ย
แล้วน้องโลมเราจะเป็นยังไงต่อไป
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อะไร ใครมาเรียกโลมมมมมม
-
เง้อนายใหญ่จะเป็นอะไรมากไหมรีบๆมาต่อเลย
ค้างงงงง
o22 o22 o22
-
ก็คิดได้สมกับเป็นโลมอ่ะ แต่ไม่สะใจเลย
แล้วไหงสุดท้ายคนเจ็บถึงถูกเปลี่ยนตัวเป็นนายใหญ่ไปได้เนี่ย โลมจะโกรธก็โกรธไม่ลง
-
ระฟ้าโดนยิงในอาณาจักร
ใช่จากทัวร์นันรึป่าวนะ
นายของพี่เกียรตินี่น่ากลัวนะ(แน่นอนว่าเป็นผู้ร้ายแน่)
อยากเอาชนะแต่ดันใช้วิธีต่ำ
ไม่เอาความสามารถมาสู้กันแทน
-
อะไรกัน เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์ ก็โดนยิง เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆเลย :เฮ้อ:
-
ทำไมระฟ้าถึงถูกยิงได้ง่ายๆกันหนอ คนแต่งสู้นะคะ มาต่อเร็วๆน้า :z2:
-
ไม่ทันไรใจอ่อนแหละ ระฟ้าโดนมาขนาดนี้ คนมันมีใจเรื่องอะไรๆ ก็คงพักไว้ก่อน อยากอ่านแบบกุ๊กกิ๊กๆ พักยกบ้างไรบ้าง :a5: o22 :really2: :เฮ้อ: :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
มีเรื่องแทรกให้ระฟ้าเจ็บหนักทำเอาหนูโลมรู้ใจว่าขาดระฟ้าไม่ได้
เปลี่ยนจากร้ายเป็นรัก เพราะเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น
ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ผ่านวิกฤตน้ำนะคะ
-
หวังว่าถ้าผ่านเหตุการณ์นี้แล้ว ทั้งระฟ้าและโลม จะรู้ใจตนเองและแสดงออกมาให้เห็นกันสักทีนะ
-
อย่าทิ้งน้องโลมให้เป็นหม้าย :m31:
-
เพลียจริงอะไรจริง ช่วงนี้คนเขียนมาหนักทุกตอนเลย ขอแบบเบาๆ บ้างไรบ้างเหอะ
สงสารหนูโลม :sad4: กอดหนูโลม :กอด1:
-
สุดยอดอ่ะ กรรมติดจรวด :call:
แต่ภาวนาว่าอย่าเพิ่งตายนะนายใหญ่ ลุกมาเล่าความรู็สึกตอนข่มขืนชาวบ้านให้ฟังก่อนดี๊
-
ลุ่นคะลุ่น
หายไวๆนะคะ นายใหญ่
แล้วเราค่อยมามีปัญหากันใหม่
พักโกธรไว้ชั่วคาว
-
นายใหญ่จะไม่เป็นไรใช่มั๊ย
-
กรรมตามแบบนี้ก็ไม่เอานะ
น่ากลัวอ่ะ สงสารโลมยังไม่อยากให้เป็นม่าย
ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
-
นายใหญ่่เรียกเรตติ้งตัวเองคืนสินะคะ ตอนที่แ้ล้วเสียเครดิทไปเยอะ
อย่าตายเลยค่ะ เดี๋ยวน้องโลมเป็นม่าย 555555
รอตอนหน้าค่ะ
-
ค้างไปเรื่อยๆเลยทีเดียววววว
ไฟท์โตะสำหรับเรื่องน้ำแล้วก็ขอบคุณสำหรับงานเขียนคร้าบบบ :))
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ใครมันยิงนายใหญ่ฟ้ะ! :z3:
ตอนที่แล้วสงสารโลม ตอนนี้สงสารนายใหญ่
อย่างน้อยตอนนี้ก็ทำให้รู้ความรู้สึกของทั้งคู่มากขึ้นอะเนอะ :o8:
-
ทำไมเรื่องนี้นายใหญ่โดนยิงตลอดเลย
โลม อย่าโกรธนานนะจ้ะ ตอนหน้าก็รับเป็นพยาบาลไปก่อน(โลมได้เป็นล่ะมั้ง)
นายใหญ่จะได้หายวันหายคืน
:-[ :o8: :-[
-
ค้างอีกแล้ววววววว
ใครเรียกโลม
หรือนายใหญ่ฟื้นแล้วให้มาตาม
-
ไม่มีใครทนดีใจ เมื่อเจอคน(เหมือน)กำลังจะตายได้หรอกหนูโลม....
หนูโลมสู้ๆ นายระฟ้าก็...สู้ๆ!! 555
รอตอนต่อไป
-
โลมอย่าร้องไห้ เดี๋ยวนายใญ่ก็หายแล้ววว ว
-
ค้างค่ะค้างมากมาย
นายใหญ่จะเป็นไรมั้ยอะ ฟื้นมารับผิดชอบหนูโลมก่อนสิ
-
:กอด1:
-
อ้ายยยยย
ระฟ้าถูกยิงอ่าาาาา
ทำไงดี TT^TT
ปล.มาต่อเร็วๆน้า *0* ค้างอ่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: นายใหญ่อย่าเป็นอะไรไปนะ
ฮึกๆๆๆๆ โลมยังน่าสงสารอย่างต่อเนื่องเลยนะคะเนี่ยย :m15:
สงสารโลมอ้าาาา :z3: :z3: :z3:
-
กะว่าจะโกรธนายระฟ้านานๆหน่อย
เจออย่างนี้โกรธไม่ลงอ่า~~~
-
ได้เลือดกันแทบทุกตอนนนนนน เฮ้ออออออ
-
ค้างค่า มาต่อไวๆๆ
น่าค่า
-
อย่าเป็นอะไรไปนะนารากหญ้า :o12:
-
:monkeysad:ค้างเค้าอยากอ่านต่อนายใหญ่จะเป็นไรเป่ลาไม่เป็นใรใช่ใหมน้องโลมใจเย็นๆนะนายใหญ่ไม่เป็นไรหรอก :m15:
-
จะเปนไงต่อหว่า......รออ่านต่อจ้า
-
โลมใจอ่อนแล้วละสิ ......
ระฟ้าอาการสาหัสเลยนะนั้น
เป็นกำลังใจให้ระฟ้า และคนเขียนนะ
รออ่านจ้า ^^
-
อย่าเป็นอะไรไปน่ะระฟ้า
-
o22 ใครยิงนายรากหญ้าของป้าจะโดน :z6:
:กอด1: น้องโลมสู้ๆ..รีบทำคะแนนเข้านะคะ
-
อะไรเนี่ยระฟ้าโดนยิงเหรอเนี่ย
อ้ากกกเสียเลือดมากด้วยเหรอ
โลมเลยหายโกรธไปเลยสิเนี่ย
ค้างมากกกครับ
-
นายใหญ่คงไม่เป็นอะไรหนักหนาใช่มั้ย TT
โลมเครียดเศร้าแล้วเนี่ย
-
จะให้น้องโลมโกรธนายระฟ้านานๆซักหน่อย
นอนแม่บไปซะแล้ว - -
ใครทำค๊า :serius2:
-
ลุ้นจนตัวโก่งแล้ว :serius2:
-
นายโลมของเราแทบหมดสติเลยทีเดียว
แม้ว่าจะโกดนายใหญ่สักแค่ไหนที่เค้าขืนใจให้ตัวเองเจ็บแบบนี้
แต่การที่คุยๆกันอยู่แล้วมาบาดเจ็บให้ได้ยินกะหูแบบนี้ มันก็ยากเกินทำใจจิงๆ
อาการปางตายที่เห็น ทำให้นายโลมของเราแทบลืมบ้านและอู่ซ่อมรถไปเลย
ไม่รู้ว่าตอนนี้นายใหญ่จะเรียกหาใครกัน...แล้วนายโลมหละ ยังอยากจะเปนอิสระอีกมั้ย??
ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี?...
นายโลมที่โดนนายใหญ่พูดจาร้ายๆใส่แถมยังย่ำยีหัวใจและร่างกาย
หรือว่านายใหญ่ที่เปนห่วงคนที่หายไปแทบบ้าทั้งยังถูกยิงปางตายอีก
เฮ้ออออออ เส้าใจจัง :monkeysad:
-
มาตามอ่านระหว่างน้ำท่วม :sad4:
อยากจะบอกอิตาระฟ้าว่า "สมน้ำหน้าย่ะ" :a14:
โฮ๊ะๆๆๆๆ :laugh3: :laugh3:
-
:กอด1: :L2:
-
คนแต่งอ่ะ แต่งไงหนิ แต่งให้คนอ่านค้างงง เทพจริงๆ
-
พบการใช้ เค้า ชั้น มั๊ย แทน เขา ฉัน ไหม อยู่นะคะ อิอ ิ
เจ้สอง
-
เป็นห่วงโลมยังไม่ทันจะคลาย นายใหญ่เกิดเรื่องอีกแล้ว
ยังไม่ได้ตบตีเรื่องที่ทำให้น้องโลมเจ็บตัวเจ็บใจเลย
เอาไว้ให้รากหญ้าอาการดีก่อนแล้วค่อยว่ากันเนาะโลม
หรือมันจะเป็นฝีมือของคู่แข่งที่พี่ชายโลมทำงานให้แน่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ดูแลตัวเองนะคะ :L2:
-
:a5: :a5:
กลับมาแบบช็อกมากๆ
กำลังสั่งกำลังงอลกันอยู่ดีๆๆ
โดนยิงซะงั้นนายใหญ่อย่าเป็นไรน่ะ สงสารทั้งสองคนมากเลย :sad11: :monkeysad:
-
มันจะรันทดหดหู่กันไปถึงเมื่อไรคะเรื่องนี้
ใครบังอาจทำร้ายพี่ฟ้าอีก~
น้องโลมของเค้าเมื่อไรจะแฮปปี้ล่ะคะ
ตอนต่อไปมาเมื่อไรไม่รู้
แต่ขอเร็วน่ะคะ 55
-
โอ้ววววววววววววววววว :a5:
ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงค่ะ
คราวที่แล้วก็ช็อคไปทีแล้ว คราวนี้.....ยังไงกันเนี่ย ??
ขอบคุณสำหรับ 2 ตอนที่ผ่านมาค่ะ เข้มข้นสุดๆ :กอด1:
แต่ตอนหน้าล่ะคะ ลุ้นๆๆๆ
-
อ้ากกกกกกกกก ใครกล้าทำนายรากหญ้า
ช่างกล้าเสียจิง
-
โอ้ย !! :z3: :m31: :angry2: :serius2: :sad4: :a5:
-
กราฟชีวิตขึ้นๆลงๆดีแท้ =[]= !!
-
ค้างอย่างแรงงงงงงง
สงสารน้องโลมเบาๆ
:z3: :z3:
:pig4: :pig4:
-
มาดันน้องโลมเป็นเมียมาเฟีย ไปแก้แค้นให้สามีเลย
ว๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันคิดอะไรออกไป
-
นายระฟ้าโดนลอบยิง คงไม่มีใครโทษโลมอีกนะ
-
สมัครเข้ามาที่นี่ เพราะชอบนิยายของคุณ Tromance มากเลยค่ะ ชอบตั้งแต่เมฆกับฉานแล้ว อ่านรอบที่ 3 แล้วมั้ง แต่ทุกเรื่องก็ชอบนะคะ แต่เรื่องนี้ชอบมากที่สุด ชอบเมฆมาก ถ้าจะสั่ง reprint เมฆ ฉาน กับพี่ดิน ต้องทำยังไงอ่ะคะ คืออยากได้หนังสือเอาไว้เป็นที่ระลึก แบบว่ารักนิยายสองเรื่องนี้มาก :o8:
-
สถานการณ์พลิกพลันนนน
-
ยังไม่ทันจะได้เคลียร์เรื่องเก่านายใหญ่ก็มาเจ็บตัวซะก่อน
แต่อาจจะมีเรื่องดีดีอยู่บ้าง เพราะว่าอาจจะทำให้โลมรู้ใจตัวเองมากขึ้น
:pig4:
-
โป้ง ใครทำลูกแม่เสียใจ อภัยไม่ได้ล่ะ
-
นายใหญ่สู้ๆๆ
-
มาม่าถ้วยเบอเร่อ :sad4:
อ่านแล้วจะช็อกตามโลม :a5:
-
โอยยย เครียด!!! :z3:
ปมเยอะอ่ะ อีตอนนายใหญ่ทำร้ายโลม ก็ไม่รู้สาเหตุ
นี่โดนอะไรมาก็ไม่รู้อีก
รอตอนหน้า หวังว่าจะกระจ่าง
-
กรี้ดดดด กรรมจริงๆ นายใหญ่
ว้ากกก อ้ากกก เครียดด รอตอนต่อไปปป
-
โอ้ว~~~!! นายใหฐ่ถูกยิง เหอๆๆ แบบนี้หนูโลมเราคงใจสับสนอีกยกใหญ่แน่ๆ ว่าแต่ท้ายสุดใครเรียกอ่ะ เรียกซะเพราะเลย เลยคุณโลมเลยอ่ะ คุคุ
( ลี้มาเมืองเลยไหมค่ะ ^^ เซจังมีที่พักให้ แถมคอมสปีดเต่าคลานอีกเครื่อง )
-
นายรากหญ้า อย่าเป็นไรไปนะ ทำโลมเจ็บ แล้วยังไม่ได้รับผิดชอบเลย
-
ตอนที่ 17 นายโลมกับรักจนตรอก
“ฮ่าๆ สาแก่ใจกูจริงๆว่ะเกียรติ ไม่คิดว่ามันจะง่ายดายขนาดนี้ เด็กเมื่อวานซืนก็คือเด็กเมื่อวานซืน ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”
“ผมเช็คแล้วครับนาย ไม่มีโรงพยาบาลไหนรับนายใหญ่ไว้เป็นคนไข้ รอฟังแค่ข่าวว่ามันจะตายวันไหนแค่นั้นเองครับ อาณาจักรมันคงปิดทำการแน่ๆ นายใหญ่ถูกยิงกลางร้านขนาดนั้น”
“จะว่าไปน้องชายแกก็ช่วยได้มากนะ ไม่ต้องมาจับล้างหน้าหรือแต่งเติมอะไรก็ได้ราคา เป็นราคาที่เราต้องยัดเยียดให้แขกกี่คนถึงจะได้ตั้ง 7 ล้าน ฮ่าๆ”
“ผมก็ไม่คิดว่าทางนั้นจะสู้ราคาครับนาย น้องผมซื่อ ให้แฝงอยู่ที่นั่นก็ดี อย่างน้อยก็เอาไว้หลอกถามอะไรๆได้”
“หึ หึ นี่ขนาดเรายังไม่ได้ลงมืออะไรมากมายเลยนะ จัดฉากนิดหน่อยให้คนมันสับสน ไอ้นายใหญ่นั่นยังเด็กเกินไปที่จะขึ้นมาผงาดในวงการนี้ได้ว่ะเกียรติ มีอย่างที่ไหนเปิดคาสิโนแต่ไม่โกงใคร เปิดอาบอบนวดขายกะหรี่แต่ถ้าใครไม่อยากขายก็ไม่บังคับ เด็กน้อยใจซื่อบริสุทธิ์เอ๊ย กลับไปนั่งกินนอนกินมรดกเก่าๆเถอะ อย่ามาจับธุรกิจแบบนี้เลย ใครๆเค้าก็เปิดเอาไว้บังหน้าทำอย่างอื่นทั้งนั้นแหละ มีแต่เด็กอมมือนี่แหละ ตรงไปตรงมาอยู่ได้ น่ารำคาญพวกมีอุดมการณ์จจริงๆ”
“แค่โลมเป็นน้องผมก็เป็นชนวนให้มันระแวงแล้วครับนาย ผมว่าไอ้นายใหญ่นั่นก็อยากปั้นน้องผมให้รับแขก คงทำรายได้ให้อาบอบนวดมันเยอะแต่มันก็ไว้ใจน้องผมไม่ได้ เพราะระแวงว่าน้องผมอาจจะเข้าไปเป็นไส้ศึกให้ผม”
“ฮ่าๆ เราก็ตั้งใจให้มันคิดอย่างนั้นอยู่แล้วนี่ ว่าแต่มึงอย่าให้น้องมึงไหวตัวได้ล่ะว่าเราแอบหลอกใช้โดยที่มันไม่รู้ ดูๆน้องมึงก็ไม่ได้หัวอ่อนอะไรมากมาย แค่มองโลกในแง่ดีเท่านั้นเอง อย่าให้มันรู้ล่ะว่าพี่มันใช้มันเป็นเครื่องมือ น้องมึงยังมีประโยชน์อีกมากเกียรติ เชื่อกูสิ”
“ครับนาย โลมมันซื่อแล้วมันก็ตามใจผมแล้วก็พ่อกับแม่ครับ หมอนี่มันเด็กกตัญญู สงสัยเชื้อพ่อมันจะแรง”
“ถึงกูจะโดนเฮียสอด่าจนหูชาที่มันหนีออกมาคืนนั้น แม่งเขี้ยวเรียกค่าปรับกูไปเป็นแสน แต่ช่างเหอะ แสนเดียวกับเจ็ดล้าน ฮ่าๆ เรียกว่าเกินคุ้มเว้ย”
“นายครับ แล้ว”
“แล้วอะไรวะ มึงจะถามหาส่วนแบ่งใช่มั้ย ไว้คราวหน้าสิวะ มึงก็รู้ว่าค่าตัวน้องมึงเจ็ดล้าน แต่ไอ้นายใหญ่หน้าจืดนั่นเขียนเช็คให้กูสามล้านห้า มันหักหนี้มึงไปครึ่งนึงนะเว้ยเกียรติ ถ้ามึงเปิดโต๊ะบอลหรือรับแทงม้าในอาณาจักรไอ้ระฟ้าได้ กูให้มึงแบ่งรายได้ 10% มึงสนใจมั้ย”
“สะ สน สนสิครับนาย ขอบคุณครับ ผมเปิดในอาณาจักรนั่นได้แน่ๆยิ่งถ้าสิ้นบุญนายใหญ่ นายจะเปิดกิจการทับรอยมันเลยก็ได้นะครับ”
“ฮ่าๆ งั้นเลยเหรอวะ ให้มีข่าวดีว่าไอ้เด็กอมมือนั่นตายจริงๆก่อน หรือไม่ก็พิการนอนเป็นผักดีกว่าว่ะ วันนั้นเราจะหัวเราะให้ดังกว่านี้ก็ไม่สาย ฮ่าๆ”
“แค่นี้ลูกน้องมันก็ระส่ำระส่ายแล้วครับ ไม้หลักล้มไม่เป็นท่าแบบนี้ ว่าแต่นายครับ มือปืนคนนี้ผมจ้างมากจากข้างนอก สืบหรือชักใยยังไงก็มาไม่ถึงเราหรอกครับนาย”
“ดีๆ มันจะดีกว่านี้มากถ้ามึงหลอกถามข่าวคราวจากน้องมึงได้ก่อนที่คนของเราจะสืบได้ กูร้อนใจอยากฟังข่าวดีเต็มที”
“มันหายหัวไปหลายวันแล้วครับ คงจะโกรธที่ผมไปไถ่ตัวมันมาเพื่อรับแขกที่นี่”
“งั้นเหรอวะ งั้นรอก่อนก็ได้ ยังไงก็คงจะมีแขกจากที่นั่นแห่มาที่นี่บ้างแหละ ความเงี่ยนมันเข้าใครออกใครซะที่ไหน วันนี้มึงก็ดูดหมอนวดจากที่นั่นมาได้คนนึงไม่ใช่เหรอ”
“ครับนาย ขนาดไม่ใช่ดาวของที่นั่น แต่สวยและหุ่นดีอย่างนี้เลยครับ”
“มึงยกนิ้วขนาดนี้ กูชักอยากชิมแล้วสิวะ เด็ดจริงหรือเปล่า ทำไมใครๆก็อยากได้หมอนวดที่นั่นกันใจจะขาด”
“ผมจะสั่งให้ไปรอนายที่ห้องนะครับ”
“มึงรู้ใจกูนะเกียรติ ไม่เสียแรงที่ไว้ใจ”
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด แต่บรรดาการ์ดทั้งหลายแบ่งจุดกันเฝ้ายามหนาตากว่าปกติ บางส่วนเดินไปเดินมาแต่ผมไม่สามารถบังคับสายตาให้จับจุดมองไปที่ใดที่หนึ่งเป็นพิเศษ มันหนักอึ้งที่ขอบตาแต่ไม่สามารถบังคับให้ปิดลงเพื่อพักผ่อนได้ มันเลยแข็งค้างอยู่อย่างนั้น แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ผมกลับเข้ามาพบเจอกับความเป็นจริงอีกครั้งก็คือเสียงเรียกของใครสักคนที่ดังมาจากที่ไกลๆแล้วค่อยๆขยับเข้ามาทิ้งระยะห่างกันแค่ไม่ถึงคืบเท่านั้น
“คุณโลมครับ”
ฝ่ามือแตะลงบนแขนเย็นเยียบจนผมสะดุ้ง ความจริงที่คิดว่าฝัน เสียงเรียกที่ให้เกียรติเกินกว่าไอ้โลมเด็กอู่มอมๆคนหนึ่งนั้นคือเรื่องจริง คนเรียกเองก็ถอยหนีไปก้าวนึงเมื่อผมสะดุ้งขนาดนั้น เราสองคนตกใจอีกฝ่ายพอกัน
“ครับ”
“ผมมีเรื่องอยากจะขอร้อง”
“จากผมเหรอ”
“ครับ”
“ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ คุณบอกมาเลยครับ”
“ผมมีธุระที่ต้องจัดการมากมาย ส่วนคุณเธอก็แก่มากแล้ว คุณคงเห็นกับตาแล้วว่าถ้าเป็นเรื่องนายใหญ่ คุณไม่ได้เข้มแข็งหรือแข็งแรงเหมือนตอนออกคำสั่งเรื่องอื่นๆเลย”
ถึงพงจะเกริ่นนำเหมือนคนที่หมดหนทางเลือกและไม่ค่อยมั่นใจในตัวผมนัก คำพูดที่ต้องใช้เวลาในการกลั่นกรองมันออกมาเพื่อคุยกับผมเลยดูเหมือนเป็นคำพูดที่ไม่ได้เตรียมการมาก่อนล่วงหน้า เหมือนเข้าตาจนแล้วเลยต้องพูดเรื่องนี้กับผม
“ถ้าคุณจะไว้ใจผมสักครั้ง ผมรู้ว่านายใหญ่มีความหมายกับพวกคุณ แต่ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ คุณน่าจะไว้ใจคนอื่นบ้าง ให้โอกาสคนที่คุณอคติน่ะครับ”
“ผมขอให้คุณช่วยดูแลนายใหญ่ได้มั้ยครับ ในระหว่างที่ผมต้องไปๆมาระหว่างที่นี่กับที่อาณาจักร ผมอยากให้ใครดูแลนายใหญ่ตลอดเวลา”
“ผมเนี่ยนะครับที่จะดูแลนายใหญ่คุณได้ ลูกน้องคุณอีกมากมายไม่มีใครทำหน้าที่นี้ได้เลยเหรอครับ”
“ทุกคนก็ต้องมีงานที่ต้องรับผิดชอบครับ ในระหว่างที่นายใหญ่พักรักษาตัว งานก็ต้องดำเนินไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ผมเข้าใจแล้วครับ ตอนที่เถ้าแก่อู่ผมป่วย ผมก็ต้องซ่อมรถต่อไปโดยไม่มีเถ้าแก่มาคอยสั่งงานเหมือนกัน”
“ผมจะสอนวิธีการดูแลนายใหญ่ให้นะครับ”
“ถ้าคุณมอบหมายหน้าที่นี้ให้ผมรับผิดชอบ ผมก็จะทำครับ เพราะจริงๆแล้วเค้าก็เป็นนายผมเหมือนกับที่เป็นนายคุณเหมือนกัน ว่าแต่”
“ครับ คุณโลมสงสัยอะไรครับ”
“ทำไมนายใหญ่ถึง”
“ผมพูดอะไรเยอะมากไม่ได้หรอกครับ”
“ครับ ผมเข้าใจ”
เพราะเป็นชีวิตของคนที่มีลูกน้องนับร้อยนับพัน และเพราะรอบนี้นายใหญ่ระฟ้าไม่ใช่แค่ถูกกระสุนเฉี่ยวเหมือนครั้งที่แล้ว การเรียนรู้ที่จะดูแลนายใหญ่จึงต้องจดลงในสมุดที่ขอจากแม่บ้านที่เฝ้าคอยอำนวยความสะดวกอยู่มุมหนึ่งของเรือนชาน ขั้นตอนการดูแลละเอียดจนนึกประหม่า มันไม่ง่ายเลยนะกับการดูแลชีวิตคนหนึ่งคนให้กลับมาออกคำสั่งร้ายกาจๆได้ ขนาดชื่อเสียงของหมอนั่นที่เหล่าบริวารรับรู้คือสง่าห์ ดุดันและจริงจังเด็ดขาด แต่พอนายใหญ่บาดเจ็บสาหัสเป็นตายเท่ากันแบบนี้ บริวารทั้งหลายตั้งแต่หัวหงอกยันลูกเล็กเด็กแดงต่างเอาชายเสื้อซับขอบตาและร้องไห้กันระงม คนโหดร้ายอย่างนายใหญ่กลับเป็นที่รักใคร่ของลูกน้องแบบที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร
“ถึงคุณจะเหมาะที่สุดที่จะดูแลนายใหญ่ในเวลานี้ แต่ถ้าคุณเกิดคิดไม่ซื่อขึ้นมา คุณรู้ใช่มั้ยครับว่าพวกผมทำได้ทุกอย่างถ้านายผมมีอันตรายแม้แต่ปลายเล็บ”
ยอมรับว่าเป็นคำขู่ที่ทำให้คนฟังอย่างงผมขนหัวแทบลุก แต่ถ้าผมเป็นนายใหญ่ระฟ้าผมจะต้องดีใจและภูมิใจกับลูกน้องที่ซื่อสัตย์กับตัวเองแบบนี้แน่ๆ ในเวลาที่นายใหญ่ไม่มีทางจะรับรู้ความตั้งใจขนาดนี้ พวกเค้ายังซื่อตรงต่อความคิดและหน้าที่ที่มีต่อนายใหย่ของตัวเองเลย
“ถึงผมจะไม่ปฏิเสธว่ารักชีวิตของตัวเองยิ่งกว่าอะไร แต่ผมก็ไม่ชั่วพอที่จะทำอะไรตอนที่นายของคุณรวมถึงของผมเองด้วยไม่มีทางสู้หรอกครับ ผมไม่ใจคออำมหิตย์ขนาดนั้น แก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ผมไม่ใช่หมาลอบกัดนะครับ ผมเป็นลูกผู้ชายพอ พอที่จะรอนายคุณลุกขึ้นมาสู้แบบตัวต่อตัวกับผม ถ้าคุณคิดว่าผมกับนายใหญ่อยู่คนละฝ่ายกันน่ะนะ”
“ผมขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกน้ำใจคุณ แต่ผมพูดกันไว้ก่อน”
“เอาเป็นว่าผมเข้าใจครับคุณพง คุณเด็ดหัวผมได้ถ้านายใหญ่คุณเป็นอะไรขึ้นมาตอนที่อยู่ในความดูแลของผม”
“ผมจะทิ้งการ์ดไว้ดูแลความปลอดภัยที่นี่ อาจจะไม่สะดวกที่มีคนห้อมล้อม แต่คุณคงเข้าใจนะครับ”
“ไม่มีปัญหาหรอกถ้าไม่เข้ามาเฝ้าตอนผมอาบน้ำหรือทำธุระส่วนตัว”
“ผมจัดให้คุณนอนห้องนายใหญ่นะครับ เรื่องที่คุณจะอยู่ดูแลนายใหญ่ผมจะเรียนให้คุณทราบเอง”
“ครับ ผมไม่เรื่องมากเรื่องที่นอนหรอกครับ นอกจากนายของคุณจะฟื้นขึ้นมาแล้วอาละวาดตอนเห็นหน้าผมซะเองอะนะ”
“นายใหญ่ไม่ใช่คนเอาแต่ใจตัวเองไร้เหตุผลแบบนั้นหรอกนะ”
อยากจะย้อนออกไปเหมือนกันว่าเหรอ แต่กลัวหัวจะหลุดออกจากบ่า กลัวหัวใจจะหลุดออกจากขั้วง่ายเหมือนเด็ดมะม่วงสุกออกจากต้น การ์ดที่ยืนนิ่งเรียงรายกันอยู่นี้ทุกคนมีปืน และผมมั่นใจว่าทุกคนใช้ปืนแม่นเหมือนจับวาง เหมือนมันเป็นอุปกรณ์พื้นฐานในชีวิตประจำวันไปเสียแล้ว
“เรื่องอื่นๆที่ผมไม่ได้สอนให้คุณทำ คุณหมอจะสอนให้คุณเองครับ”
“อืม”
เรื่องนี้ก็คงจะแจ้งคุณหมอไว้แล้วเหมือนกันสินะ ทุกคนทำงานกันเป็นขั้นเป็นตอนจนอดสงสัยว่าเพราะอะไรถึงได้พลาดซ้ำสองและเป็นความผิดพลาดที่รุนแรงขนาดนี้
ถึงแม้การเรียนการสอนในการอยู่ดูแลพยาบาลนายใหญ่จะกินเวลาไปนานพอดู ถึงแม้นักเรียนอย่างผมจะง่วงงุนเต็มทีแต่จิตใต้สำนึกก็สตาฟตาให้ค้างอยู่อย่างนั้นจนมาถึงเวลาที่ได้อยู่กับตัวเองอีกครั้ง
เวลาที่ใช้ไปเนิ่นนานยังน้อยกว่าเวลาที่คุณหมอใช้ผ่าตัดนายใหญ่ มันเป็นความตื่นเต้นและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน น่าทึ่งที่ระบบการผ่าตัดใหญ่เพื่อช่วยชีวิตจะทำที่บ้านได้ แต่มันก็เสี่ยงเพราะที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลและผมก็ไม่มีโอกาสล่วงรู้ว่าอุปกรณ์ที่มีในเรือนนอนเรือนนั้นครบครันแค่ไหน
“คุณโลมไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ ด้านในเสร็จแล้วผมจะให้คนไปตาม”
พงเดินผ่านไปมาสั่งการลูกน้องแล้วมาหยุดอยู่ที่ผมอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร”
พอผมตอบไปแบบนั้น คนสนิทนายใหญ่ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินจากไป ทำไมเวลาแบบนี้ความคิดถึงที่มีต่อบ้าน แม่ แล้วก็ทุกคนที่รายล้อมอยู่ในชีวิตถึงได้เบาบางลง ถ้าใครสักคนมาบอกให้ฉกฉวยเวลาแบบนี้เพื่อกลับบ้าน ผมก็คงจะยืนยันหัวชนฝาว่าไม่กลับ ถึงแม้จะไม่เข้าใจไอ้นายใหญ่รากหญ้านั่นเลยว่ามันคิดอะไรอยู่ ทั้งๆที่ยังจำเรื่องที่มันผีเข้าผีออกและทำร้ายผมคืนนั้นได้ ทั้งๆที่ใจน่าจะโกรธเกลียดมันจนไม่น่าจะพูดคุยหรือมองหน้ากันได้อีกแล้ว
ทั้งๆที่ผมยังรู้สึกแบบนั้น
แต่ความห่วงใยในตัวมันก็มีปริมาณเท่าๆกันกับที่ใจบอกว่าเกลียด
ไม่แปลกที่ผมไม่เข้าใจในตัวมัน เพราะผมเองก็ใช่ว่าจะเข้าใจความรู้สึกแปลกๆนี้ของตัวเองเหมือนกัน
๐ สวัสดีค่ะ หลายคนคงอยู่ในภาวะสับสนเหมือนสถานการณ์น้ำตอนนี้ที่ลุ้นว่าตกลงท่วมหรือไม่ท่วมกันแน่ แล้วต้องมาสับสนอีกว่าจะโกรธหรือจะสงสารนายใหญ่ดี :laugh:
๐ คนสองคนตอนที่ยังไม่รู้ใจตัวเองว่าคิดกับฝ่ายตรงข้ามว่ายังไงมันก็น่าลุ้นดีนะคะ มีเกย์หลายคนที่เป็นแบบนี้ก่อนจะรู้ตัวว่าเป็นเกย์กันเยอะ ชะตาต้องกันกับความผูกพันโดยไม่รู้ตัวน่าจะเป็นตัวแปรเนอะ
๐ ระฟ้าเป็นนายใหญ่ด้วยมรดกบังคับ ไม่ใช่คนที่ถูกฝึกเพื่อเตรียมมพร้อมมาตั้งแต่ต้น เมื่อขึ้นมาเป็นนายใหญ่ ความคิดส่วนหนึ่งก็ยังเป็นแค่ระฟ้า ผู้ชายที่ก้าวผ่านวัยรุ่นและกำลังงอยู่ในวัยสร้างรากฐานให้ตนเอง กับ นายใหญ่จำเป็นที่ต้องระวังตัวเองตลอดเวลาเพราะธุรกิจที่ตัวเองทำอยู่นั้นใช่ว่าจะใสสะอาดบริสุทธิ์สำหรับคนอื่นที่จ้องจะตะครุบตาเป็นมัน ถ้าถามว่าระหว่างโลมกับระฟ้าใครน่าสงสารกว่ากัน คนเขียนว่าพอๆกันทั้งคู่แหละค่ะ แต่ส่วนใหญ่เลยนะ คนรวยเนี่ยจะมีอีโก้ที่เรียกว่าเอาแต่ใจตัวเองเป็นหลักซะส่วนใหญ่ เลยเหมือนนายใหญ่ไร้เหตุผลจัง ส่วนโลม เพราะเค้าถูกเก็บมาเลี้ยงไงค่ะ เพราะพ่อกับแม่ไม่ได้ทำให้โลมรู้สึกว่าเค้าเต็มใจที่จะเลี้ยงมา มันเหมือนกับว่าเลี้ยงเพราะถูกทิ้งไว้ให้เลี้ยง เค้าเลยจะหือจะอือก็ไม่ได้ ปากกัดตีบถีบสุดๆ ไหนจะต้องกตัญญูเพราะพ่อกับแม่พี่เกียรติเลี้ยงมา ไหนจะเพราะแม่ของตัวเองคือน้องสาวแท้ๆของแม่พี่เกียรติ เลยจัดว่าคู่นี้เยอะพอกัน :laugh:
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากนะคะ (รู้สึกเอาเองว่าเรื่องนี้ชีวิตสองตัวเองรันทด รอส่วนเติมเต็มให้กันและกันเหมือนเด็กป๋าเลย) TRomance หมมดมุกแล้วค่ะทุกคน...
๐ เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณสำหรับคำผิด ข้อผิดพลาดที่แนะนำกันมานะคะ ขอบคุณค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ กดแรงๆ (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
มาทิ่มๆๆๆๆ ก่อนเลย 55
-
จึ้กๆ จิ้มก่อนอ่านคร่าาาาาาาา
-
"เกียรติ" :m16: นิสัยน่า่เกลียดมาก!
รักแท้แพ้ใกล้ชิดจ้าโลมกับนายใหญ่ระฟ้า
:-[
-
มาแล้ว o13
-
คิดถึงนายใหญ่ :))
-
คนเรารู้ตัวอีกทีก็เป็นเมียเขารอบที่สองแล้วมั้ง
:เฮ้อ: :z13: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
ระฟ้า หายไวๆๆนะ :L2:
โลมมมมฃ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกที่ซู๊ดดดดดดด :กอด1: :กอด1:
รักโลม จังงงงง :L1: :L1: :L1:
มาต่ออีกเร็วๆๆนะคร๊ะ :call: :call: :call:
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
โลม ต้องดูแลนายใหญ่ๆๆ
จะรู้ใจกันมากขึ้นไหมเนี้ย
จะได้อ่านฉากหวานไหมค้าบบบ
-
วันนี้ขยันจัง มาต่อทั้งสองเรื่องเลย
ว่าแต่นายใหญ่ต้องนอนป่วยไปนานแค่ไหน
อดเห็นโลมต่อปากต่อคำกับนายใหญ่เลย
-
งึมงัมๆ แง่มๆ ค้างอยู่ชั้นดาวดึง :z3: :z13:
ต่อจากนี้ไปจะเป็นฉากสวีท(รึเปล่า) :z2:
-
รักน้องโลมมม
ตั้งหน้าตั้งตารอตอนต่อไปอย่างมุ่นมั่นค่ะ :t3:
-
โห....แผนไอ้พี่เกีรยติ
กับนายมัน..!!!
เลวมากกกกกกก
เฮ้อ..เมื่อไหร่โลมกับระฟ้า
จะเข้าใจกันซักที!
-
เฮ้อ ระฟ้าก็ปลอดภัยให้หายดีก่อนมาฟาดฟันกับโลมต่อ
ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ
-
มาแค่เนี้ยยยยยยย
เสียใจกว่าน้ำท่วมบ้านอีก
ขอยาวๆๆๆๆๆๆหวานๆๆๆๆๆๆ
มาหล่อเลี้ยงหัวใจหน่อยเถ้อะ :m5:
-
ระฟ้าา,,,ฟื้นขึ้นมาโฉดไวๆนะะ*-*
-
รู้สึกว่ามัน ส..สั้นไปไหมคะ? แหะๆ
เกลียดพี่ชายน้องโลมมากค่า :z6:
ทำตัวชั่วสมบูรณ์แบบจริงๆ
เจ้านายบ้าๆนั่นด้วย
สงสารพี่ฟ้า ตอนนี้ไม่มีบทซักคำ
เื่มื่อไรจะฟื้นล่ะคะคนเขียน
น้องโลมก็หายเร็วๆนะจะได้ดูแลสามี?
-
รอนายใหญ่ฟื้น :z13:
-
อิพี่เกียรติยังเลวได้อีกนะคนเรา
-
น้องโลมรักเค้าแล้วยังจะไม่รู้ตัวอีก :z3: :z3: :z3:
-
คอยเชียรให้นายใหญ่ กับ โลมรู้ใจกันโดยเร็ว
-
:L2: :L2:
-
พี่เกียรติกับเจ้านายเลวมาก
เหมาะแก่การทำธุระกิจมืดจริงๆ
สงสารทั้งนายใหญ่และโลมอะ
จริงๆแล้วความรักก็คือการเติมเต็มซึ่งกันและกัน
ดังนั้นทุกเรื่องก็จะต้องหาส่วนที่มาเติมเต็มทั้งนั้น
ยังไงก็ยังสนุกอยู่ดีคะ
-
หายเร็วๆนะนายใหญ่ จะได้ฟื้นมาต่อปากต่อคำกะน้องโลม
-
พี่แม่งเลว ก๊าซ!!! :m31:
อยากให้โลมเห็นธาตุแท้เร็วๆ :m16:
-
ตอนนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองก็ไม่เป็นไรนะน้องโลม
เดี๋ยวได้กันหลายครั้งเข้า
:oo1:
ก็รู้เองแหละจ้ะ
55555555555555555555
:z1:
-
นายใหญ่ถูกยิงเพราะออกมาโทรหาโลมแน่เลย
-
ติดตามตอนต่อไปปป ฮิ้วววว
นายใหญ่รอดอยู่แล้วแหละ
รีบๆตื่นมาให้น้องโลมพยาบาลเน้ออ
-
อ๊าย....................อย่าลืมเช็ดตัวให้นายใหญ่ด้วยนะ อิอิ เช็ดตัวอย่างเดียวนะ อย่าเผลอทำอย่างอื่นล่ะ :-[
-
โหเชรี่ยมากอ่ะ
ถ้าโลมรู้อย่าหวัง่าโลมจะยอมตกเป็นเครื่องมือง่ายๆเลย
-
:angry2:
ชั่วได้ใจจริงๆ ไอ้เกียรติ
โลมไม่ต้องคิดมากหรอกเป็นห่วงนายใหญ่ก็ว่ามาเถอะ :-[
-
ทำไมพี่ชายโลมถึงเลวอย่างนี้คะ ?
-
ทำไม่พี่โลมน้อยถึงได้แย่อย่างนี้ฟร่ะ
โลมน้อย ที่ไม่ยอมจากระฟ้าไปน่ะ เป็นเพราะหลงรักระฟ้าแล้วอะดิ -..-
-
วันยี้ไม่มีบทนายใหญ่เลยแฮะ เฮอออ คิดถึงอ่าาาา อยากรู้ว่าหลังจากพรากความบริสุทธิ์ของโลมไปแล้วนายใหญ่รู้สึกยังไง อิอิ
-
อยากร้องกรี๊ด แล้วบอกว่าสั้น :o12: (แต่มาก็ดีแล้ว)
จุดชนวนให้มาพยาบาลกันอย่างนี้
แสดงว่าตอนต่อๆไปจะเริ่มปรับความเข้าใจกันได้แล้วใช่มั้ย?
เฮ้อ สงสารทั้งคู่เลย
ตอนนี้อึมครึมไปเลยทีเดียว
อิพี่นี่ก็เลวจริง น่าสงสารโลมที่มีคนในครอบครัวแบบนี้ :sad4:
-
ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสค่ะ ที่แต่งและลงให้อ่าน
-
สับสนจริงด้วยว่าจะโกรธหรือจะสงสารมันดี อีตารากหญ้าเนี่ย !! :angry2: :angry2: :angry2:
ขอ เวลาดูความประพฤติก่อนนะ
-
สลบไปนานจัง สองตอนแล้วยังไม่ฟื้นเลย
งั้นโลมคงอึดกว่าสินะ. แป๊บเดียว ฟื้นละ :laugh:
-
:L2: ส่งดอกไม้ไปเยี่ยมนายใหญ่ระฟ้า
หวังว่าจะหายไวๆ เพราะได้ยารักษาดีนะจ๊ะ
ส่วนน้องโลมรักเค้าแล้วนะนั่น เพียงแต่ไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้นเอ๊งงงงงง
-
พี่ชายโลมเลวอะ :z6:
-
:beat: :beat: :beat:
พี่เลวจริงๆ
-
ไอ้พี่เกียรตินี่เลวไร้ที่ติจริงๆ :z6:
จะได้อยู่ดูแลกันสองคนแล้ว ฮิ้ววววว :-[
-
อยากจะร้องไห้ตามโลมมากๆ :m15:
ระฟ้าต้องเป็นหนักแน่ๆเลยถึงได้ผ่าตัดใหญ่ขนาดนั้น
อ่านแล้วจับจิต! :o12:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ส่วนไอ้พี่เวรนั่น :m31: :m31: :m31:
ตายๆไปซะไอ้กร๊วกกกกกกกกกกก
อยากสังเวยด้วยเท้าจริงๆ :angry2:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากให้โลมดูแลนายใหญ่เร็วๆๆแล้วววววววววววว
-
พี่ของ โลม น่าเตะมากอ่ะ เลวววจริงๆๆๆ
-
บวกๆๆๆๆ ให้นายใหญ่หายไวๆ
-
โลมมาดูแลระฟ้า แบบนี้ มันจะหายป่วย หรือป่วยหนักขึ้นกันแน่เนี่ย
-
เมื่อไหร่จะมีฉากหวานๆมั่งอ่ะโลมชีวิตแก55+ :laugh:
-
ไอ้พี่เกียรติ.....โคตรเลวอ่ะ
-
โลมมมมม
พี่ชายอย่างนั้นต้องตัดหางปล่อยวัดสถานเดียวนะลูก!
อย่าปล่อยให้มันลอยนวลหลอกใช้แกได้นะ !! =O=^
-
ตอบกลับหัวชนฝาเลยใช่มั้ยคะว่า ไม่กลับ!!
เด็ดเดี่ยวมากจ่ะนู๋โลม ชัดเจนมากๆ o13
แต่ตอนนายใหญ่ตื่นขึ้นมา อย่าทำอะไรให้ผิดหูผิดตาอีกหละ
เด๋วแผลของนายใหญ่จะหายช้า... :z1:
พี่ชายของนายโลมนี่เลวจิงๆเลยเนอะ? ไม่เคยคิดว่าน้องเปนน้อง แถมยังใช้เปนเครื่องมืออีก เลวจัง!
แล้วถ้าหลอกใช้นู๋โลมไปแบบนี้เรื่อยๆ สักวันนายใหญ่จะต้องสงสัยแน่ๆ ที่สำคัญคือ สงสัยนายโลม!!!
-
สองคนนั้นก็เรียกว่าเลวจริงๆ หลอกใช้น้องโลมตาดำๆ(?) ฮึ่ยๆ!!!
และแล้วก็เป็นหน้าที่โลมที่จะต้องดูแลว่าที่สามี อิอิ
-
อยากโบกไอ้พี่เกียรติสักที :beat:
หนูโลมดูแลนายใหญ่ดีๆนะ
-
นายใหย่ฟื้นเร็วๆเซ่
จะได้มาแกล้งโลมต่อ เข้าจายมะ
-
คนเรารู้ตัวอีกทีก็เป็นเมียเขารอบที่สองแล้วมั้ง
:เฮ้อ: :z13: :เฮ้อ:
กดไลค์... :oo1: :oo1: :oo1:
-
เกียรติ นายแม่งเลวจริง เลวแบบไม่ต้องใช้ตัวแสดงแทน :angry2: :angry2:
-
ขอถอนหายใจให้โลม :เฮ้อ:
-
โอ๊ย อยากจะเห็นฉากสองคนนี้หวานใส่กันบ้างเร็วๆจังเลยค่ะ
นายใหญ่ฟิ้นขึ้นมาเร็วๆนะคะ รอร๊อรอ
ว่าแต่ชอบลูกน้องนายใหญ๋จังเลย อย่างนี้ล่ะนะ คนดีๆก็ต้องมีคนดีคุ้มครอง ฮาๆ
แล้วก็ช่วยมากำจัดนายเกียรติกับเจ้านายมันซะที อ่านแล้วหมั่นไส้สุดๆ ขัดใจๆ
-
บรรยากาศอึมครึมได้อีก
-
ปรับตัว ปรับใจ กันซะนะ อุส่ามีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกัน :L2: :3123: :pig4:
-
ทำไมยังรู้สึกว่าได้กลิ่นมาม่าจางๆอยู่เลยนะ...เหอะ เหอะ
เมื่อไหร่ไอ้คู่นี้มันจะหายซึนกันซะทีฟร่ะ !!!!!! :z3:
-
+1 นู๋ โลม งอน ระฟ้า เยอะ ๆ น่ะ ชิ :m16: เจ็บแบบ ข้ามวัน ขนาดนั้น :angry2:
-
รอดูฉากหวานๆ(?) ของนายใหญ่ระฟ้า กับโลม
-
อ่านๆไปแล้วก็รู้สึกสงสารน้องโลมจังเลยค่ะ
มีความรู้สึกว่าน้องเค้าตัวคนเดียวในโลกมาก
ที่บ้านก็ไม่มีคนห่วง อีคุณระฟ้ามันก็ยังจะระแวงไม่เลิก
คือชีวิตนี้ไม่เคยได้ทำตามที่ใจตัวเองต้องการเลย
โดนคนอื่นจูงไปทางโน้นที ลากไปทางนั้นที :เฮ้อ:
-
วิ่งจากลุงสิงห์มาต่อน้องโลม :-[
น้องโลมแอบคิดอะไรกับอีตานายใหญ่แล้วใช่มั้ยล่ะ 55 55
เดี๋ยวนายใหญ่ตื่นมาน้องโลมเสร็จแน่ แฮ่!
อีพี่เกียรตินี่เลวมากเลยนะ น้องโลมก็แสนดีเกิน น - -"
เห้ออออ ยังมีปมอีกหลายเรื่องไม่เคลียร์ :เฮ้อ:
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
Song saan naieak...chiiwit rantot kern pai laew naa!!!! T_______T
-
:-[. น้องโลมกลายเป็นพยาบาลจำเป็นไปแล้ว :-[
:z2: ระวังมีซัมติ้งกะคนไข้จำเป็นนะคะ. :laugh:
-
เลวโคตร พี่เหี้ย แน่ใจว่าท้องเดียวกัน
-
ไอ้คุณพี่เกรียติเนี่ยนะ -_-^^^
เลวที่สุดเรย
ปล.อยากอ่านต่อเร้วววว~~~!!!
-
ต่อจากนี้ก็ได้ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้นแล้ว
พยายามเข้านะทั้งคู่
-
ก็พอจะดูออกล่ะนะ ว่าทั้งคู่เริ่มมีใจให้กัน
แต่ด้วยสถานะที่ต่างกันอยู่ เลยทำให้จูนกันไม่ค่อยจะติด
หวังว่าหลังจากที่ระฟ้าฟื้นขึ้นมาแล้ว บางอย่างจะดีขึ้น
ไม่ได้หวังให้ทุกอย่าง แค่บางอย่างก่อนก็พอเนาะ
ส่วนพี่เกียรติ จะทำให้โลมลำบากอะไรอีกนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เฮ้อเมื่อไหร่จะหมดเรื่องร้ายๆๆไปสักทีนะทั้งโลมและนายใหญ่
:pig4:
-
ขนาดนี้น้องโลมยังไม่รู้ใจตัวเองหรือนี่ อิอิ
มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
หายเร็วนายใหญ่ กลับไปถล่มมันให้ราบเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:monkeysad:ระฟ้า :monkeysad:น้องโลม
สองคนนี้กว่าจะรู้ใจตัวเองและผ่านอุปสรรคไปได้ :เฮ้อ:
:กอด1:คนเขียนจ๋าดูแลตัวเองด้วยจ้า
-
ได้อ่านสองตอนติด..รู้สึกเลยว่าสองคนนี้เค้าปากแข็งพอๆกันเลยยยย
แต่ช่วงนี้คงเริ่มเข้าใจกันมากขึ้นแล้วแน่ๆเลย
-
"..รู้สึกเอาเองว่าเรื่องนี้ชีวิตสองตัวเองรันทด รอส่วนเติมเต็มให้กันและกันเหมือนเด็กป๋าเลย.."
สองตัวเอง คำนี้คือ สองตัวละครปะคะ
ถ้าใช่ ดิฉันเองก็รู้สึกเช่นนั้นค่ะ คิดว่า รวยแล้วไง(ระฟ้า)
ถ้ารวยแล้วค้องคิด ต้องรับผิดชอบ ต้องทำงานหนักขนาดนั้น ไม่เอาหรอก
อีกคน โลม ถึงโลกในบ้านจะแห้งแล้งหนาวเหน็บ ปราศจากความรัก ไม่เคยเจอความอ่อนโยน
แต่ ที่อู่ก็ยังพอมีความชุ่มชื่นอบอุ่นให้โลมบ้าง
-
ไอ้พี่เกียรติมันต้องโดน :z6:
-
ได้พยาบาลอย่างโลมนายใหญ่ระฟ้าจะหาบวันหายคืน
หรือว่าจะทรุดหนักกว่าเดิมนะ :laugh:
รอลุ้นต่อไป
:กอด1:
-
นายใหญ่เค้ามาแบ่งความคิดถึงไปน่ะสิ ><
เดี๋ยวจะต้องเป็นพยาบาลจำเป็นแล้ว พยายามเข้านะโลม ฮ่าๆ
-
รัก ก็ยอมรับว่ารักสิ ลุ้นจนตัวโก่งแล้ว :laugh: :laugh:
-
เกลียดพี่ชายน้องโลมมาก อะไรมันจะเลวขนาดนั้นนนนนนน
ไมรู้จะสงสารใครดีเนี้ย ลุ้นให้เค้ารักกันซะทีค่ะ
-
ย๊ากกกกกกก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/A5728720-13.gif)
พี่นายโลมสุดยอด โคตรเลวเลยยย
หายไวๆนะค่ะนายใหญ่
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/c-02214.1.gif)
-
อีพี่เกียรติมันต้องโดน :z6:
จะได้สะใจ ชั่วจริงไอ้นี่
-
ยังไม่ทันจะชำระความก็มีเหตุให้ใจอ่อนซะงั้น พระเอกเรานี่มันดวงดีจริงจริ๊งงงงงงงงงง
-
น่าสงสารโลมนะ เมื่อไหร่จะรู่ว่าโดนหลอกใช้นี่ :เฮ้อ:
:mc4: ยินดีกับรางวัลที่ได้รับทุกรางวัลนะคะ :L2:
-
อิพี่เกลียดดดด :m31:
-
เป็นพี่ที่เจริญลงดินมาค่ะ - -*
-
ติดใจเรื่องพ่อของโลมอ่ะ สรุปว่าที่บ้านกับนายเกียรติรู้น่ะสิว่าพ่อของโลมเป็นใคร
ทำไมนายใหญ่ถึงถูกยิงได้อันนี้ก็น่าสงสัย ทั้งที่ทุกคนน่าจะระวังตัวกันอยู่แล้วแท้ ๆ
-
เจ็บครั้งนี้ของระฟ้า ขอให้เป็นโอกาสได้ทำความเข้าใจกันกับโลมด้วยเถอะ
-
พี่ชายโลมนี่ชั่วจริงๆ เลยเนอะ
ถ้าโลมรู้คงเสียมากน่าดู
-
ขอให้นายใหญ่ฟื้นขึ้นมาเร็วๆ
สงสารโลมจัง โดนพี่หลอกใช้
:z3: :z6:
:pig2: :pig2:
-
พี่ชายโลมกับนายมันชั่วจริง ๆ
สงสัยเรื่องพ่อของโลมด้วย
-
พี่ชายโลมนี่เลวจริงๆเลย :m16:
ดุเเลระฟ้าดีๆน่ะโลม
-
คนดูแลน่ารักขนาดนี้รีบๆหายนะระฟ้า
-
โห ไอ่คุณพี่เกียรติค่ะ สันดานแย่มากเลยอ่า :angry2:
หลอกใช้น้องแถมยังจะขายน้องอีกตะหาก นิสัยนิสัย
น้องโลมอยู่ในภาวะสับสนซะแล้ว
ใจหนึ่งก็โกรธ ใจหนึ่งก็ห่วง :-[
จะรอมาต่อนะคะ
-
มาเยึ่ยมระฟ้า หายไวๆนะคะ โลมเป็นห่วง(ใช่มั้ย)อยู่นะ ><
-
รอนายใหญ่ระฟ้าฟื้น จร๊า
-
ไอ้เกียรติ :angry2:
-
โลมยังไม่รู้เลยว่าพี่จะให้เป็นหนอนบ่อนไส้ :z3:
-
หนูโลมอย่างแมน โคตรเท่เลยเอ็ง!!
พี่กับน้องต่างกันจริงแฮะ -*-)o!
รอนายระฟ้าตื่นมาโวยวายนะค้า~ 555
-
:pig4: :pig4:
โลม พี่นายเลวมากกกก
เมื่อไรนายใหญ่จะฟื้น อ่ะ
:sad4: :sad4:
-
ตอนที่ 18 นายโลมกับรักจนตรอก
แน่นอนว่าตามศักดิ์ศรีแล้วธุรกิจจะต้องดำเนินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจพนักงานนั้นคงยากที่จะปรับความรู้สึกให้เหมือนกับทุกๆวันตอนที่เหตุการณ์ปกติ
ไม่มีใครรู้ว่าร่างโชกเลือดของนายใหญ่ที่หามผ่านหน้าพนักงานหลายชีวิตไปเป็นตายร้ายดียังไง
ทั้งๆที่เป็นห่วงนายจับใจ แต่ไม่มีใครกล้าถาม
สาวใหญ่พรูลมหายใจทิ้งเมื่อพบว่าหน้าจอไอแพดโชว์คิวหมอนวดทั้งหญิงชายยาวเหยียด สถานการณ์ที่พนักงานอยากจะนั่งทอดอารมณ์เฉยๆแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของนักท่องราตรีทั้งหลายในการปลดปล่อยราคะ
นายใหญ่ของที่นี่ถูกยิงกลางร้าน ข่าวควรจะโหมกระพือไปทั้งวงการแต่ข่าวนี้กลับไม่ใช่ข่าวสะท้านวงการอย่างที่คิด พงตามเก็บข่าวได้ดีมากจนน่าทึ่ง ลูกค้ายังหนาตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เกือบมีคนตายในร้าน
“เจ้คะ ถ้าเป็นไปได้วันนี้หนูขอรับแขกแค่คนเดียวได้มั้ยคะ”
“เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะจ๊ะจ๋า”
“หนูไม่มีอารมณ์เลยค่ะเจ้ ดนตรีมันแค่ไหนหนูยังรู้สึกอยากนั่งสมาธิเลย”
“เฮ้อ เจ้ก็เหมือนกัน”
“เจ้คะ นายใหญ่เป็นยังไงบ้าง”
“ไม่รู้เลย พงเก็บเงียบกริ๊บ เงียบจนฉันใจไม่ดี”
“หนูก็ใจไม่ดี คิดถึงกลิ่นอ่อนๆของตัวนาย คิดถึงรสของปากนาย คิดถึงนายจัง”
“อีไพร่ แรดจริงๆนะมึง ตอนนี้นายไม่สบาย หล่อนก็ปลุกอารมณ์ตัวเองไปก่อน ถ้ามันยากนักก็สะกิดพวกดูแลความปลอดภัยที่เดินว่างๆเข้าห้องน้ำก่อนก็ได้ย่ะ”
“แหมเจ้คะ รู้มั้ย ตั้งแต่นายโดนยิงคืนนั้น เจ้ไม่ได้ด่าพวกหนูเลยนะ เวลาเจ้เหี่ยวแห้งไร้ชีวิตชีวา พวกหนูใจไม่ดีเลยค่ะ”
“ย่ะ พวกโรคจิต ไปเตรียมตัวซะ หน้าตาอย่างกับผีตายซาก ใส่ชุดสวยๆแต่งหน้าเริดๆนะยะ พวกหล่อนต้องไม่ลืมว่าอย่าให้เรื่องนี้มาบั่นทอนกำลังใจในการทำงานลงได้ นายใหญ่สั่งไว้”
“ค่ะ หนูเข้าไปตึกคาสิโนคนก็ยังพลุกพล่านเหมือนเดิมเลยนะคะ แต่ดูเหมือนการ์ดก็จะปะปนอยู่มากเหมือนกัน หนูรู้จักหลายคน”
“แค่รู้จักหรือบริการกันมากกว่านั้นละยะถึงจำได้ การ์ดของอาณาจักรมีเป็นร้อย หล่อนจำได้ขนาดนั้นไม่ธรรมดาแล้วล่ะย่ะ”
“หนูเลยขยาดแขกมาเลย์ไปเลยค่ะเจ้”
“แขกไม่ใช่ตัวการหรอก คนที่ทำชั้นเชื่อว่าเป็นคนไทยที่ปะปนมากับกรุ๊ปนั้นต่างหาก”
“พี่นุยามหน้าสปาบอกว่าคนที่ยิงนายแม่นปืนมาก เป็นมืออาชีพที่รับงานลอบฆ่าโดยเฉพาะ แต่ทีมที่ดูแลนายของเราก็มือหนึ่งนี่คะเจ้ ทำไมถึงพลาดให้นายโดนยิงได้”
“คงไม่มีใครคิดมั้งว่าจะมีใครให้วิธีเดียวกันซ้ำๆในระยะเวลาไม่นาน”
“เราประมาทเหรอคะเจ้”
“ชั้นก็ไม่รู้ ดูเหมือนนายจะอึดอัดเวลาที่มีการ์ดห้อมล้อม หรือไม่ นายก็เสี่ยงเอาตัวเข้าแลกเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง”
“หนูอยากจะเป็นลมกับคำว่าเอาตัวเข้าแลกมากเลยค่ะ ใจหายวาบเลย นายใหญ่ของหนู”
“หึ หลังๆมานี่ไม่เห็นนายบิ้วท์อารมณ์ให้ใครเลยนี่”
“เจ้อย่าเอาเรื่องจริงมาพูดสิคะ คนสุดท้ายที่นายเอาตัวเข้าไปวุ่นวายก็คือนายโลมคนใหม่ที่เจ้กำลังปลุกปั้นไม่ใช่เหรอคะ”
“โลมน่ะเหรอ”
“นั่นแหละค่ะ คนอะไรแม๊น แมน แต่ดันมาเป็นหมอนวด”
“พี่ชายเค้าไถ่ตัวคืนไปแล้วนี่”
“เสียดายจัง”
“แต่เห็นว่านายซื้อตัวกลับมาแล้ว แต่หมอนั่นหายไปไหนก็ไม่รู้ ชั้นก็มัวแต่สนใจเรื่องนายจนลืมหมอนั่นไปเหมือนกัน”
“เด็กคนนั้นมีอะไรดีน๊า นายถึงได้ตามไปซื้อกลับมา”
“ไม่รู้สิ นายคงเห็นราศีหมอนวดซุปเปอร์สตาร์บนหน้าหมอนั่นมั้ง”
“ใสๆไร้พิษสงแบบนั้นจะขึ้นชั้นซุปเปอร์สตาร์ได้เหรอคะ อย่างพี่อั้มน่ะเค้าเรียกแหลจนได้ดีนะคะเจ้ แต่ดูน้องคนนี้ซื่อจะตาย”
“นี่แม่จ๊ะจ๋า หล่อนช่วยเอาเวลานี้ไปแต่งงหน้าแต่งตัวได้มั้ยยะ ไม่ใช่มานั่งนินทานาย นั่งนี่ เดี๋ยวชั้นจัดแขกให้สะโพกครากเลยนี่”
“ค่ะเจ้ หนูเห็นเจ้เครียดนี่นา เลยมาชวนคุย”
“คุยกับหล่อนชั้นเครียกกว่าเดิมอีก ไป ไป๊”
“ค่ะๆ ไปแล้วเจ้ขา”
.
.
.
แอ๊ด!!
เสียงเปิดประตูทำให้ต้องเงยหน้าออกจากสมุดบรรทึกเล่มเล็กที่ขีดเขียนฆ่าเวลารอคนขี้เซาฟื้น ผมท่องและจำขั้นตอนพยาบาลคนป่วยสาหัสได้ขึ้นใจจนจะลืมอยู่แล้ว คนป่วยก็ยังไม่ฟื้น น้ำเกลือและน้ำยาฆ่าเชื้อถูกเปลี่ยนไปหลายต่อหลายขวด แต่คนเจ็บก็เลือกที่จะนอนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ได้
ถ้าตัดความรู้สึกสงสารออกไป มันเป็นเรื่องที่น่าเจ็บใจจริงๆ
“ทำหน้ามุ่ยแบบนั้น เบื่อเหรอคะ”
“ครับคุณ เมื่อไหร่นายของคุณจะลุกขึ้นมาสักทีล่ะครับ”
“คุณก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ หมอบอกว่าคุณหนูเสียเลือดมาก คงจะเพลียละมั้งคะ”
“ผมขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้คุณสะเทือนใจเลย”
ใจหายวาบที่ทำเอาน้ำตาคนแก่ไหลตอนที่ถามว่าเมื่อไหร่คนเจ็บจะฟื้นสักที
“คุณเอาข้าวมาให้พยาบาลค่ะ เดี๋ยวจะหมดแรงไปเสียก่อน แล้วนั่นอะไรคะ เขียนหนังสือเหรอ พ่อหนุ่มเรียนถึงชั้นไหนแล้ว”
“ม.6 ครับ แล้วก็ไม่ได้เรียนต่อแล้ว”
“ทำไมไม่เรียนต่อล่ะคะ เดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีปริญญาหางานทำยากนะคะ ขนาดเด็กในเล้าจน์หรือหมอนวด คุณหนูยังสั่งเรียนจนรู้ภาษาอังกฤษเลยนะคะ มีส่งเรียนภาษาอื่นๆด้วย คุณเองก็จำไม่ได้ว่าภาษาอะไรบ้าง อย่าถือสาคนแก่เลยนะ”
“ผมต้องออกมาหาเงินน่ะครับ เลยไม่ได้เรียนต่อ”
ผมอาจจะทำหน้าได้กระตุกต่อมสังเวชใจของคุณเข้าอย่างจัง คนสูงวัยถึงได้ขยับเข้ามาใกล้แล้วลูบหัวไปมาเหมือนกำลังจะปลอบใจ
“แปลกจริงๆเลยเชียว คนจนอยากเรียนไม่ได้เรียน ส่วนคนรวยเคี่ยวเข็ญกันจนน้ำหมากจะข้นเป็นเลือดอยู่แล้วกว่าจะเรียนได้ ต้องหว่านล้อมกันจนเหนื่อย”
“คุณหมายถึงนายใหญ่เหรอครับ”
มันมีมุมแบบนั้นด้วยเหรอวะ มุมดื้อด้านเหมือนเด็กๆน่ะ ไอ้คนนอนนิ่งบนเตียงนี่มีกับเค้าด้วยเหรอ ประหลาดแย่เลย
“คุณหนูนี่แหละค่ะตัวดีเลย เห็นแบบนี้นะคะดื้อเงียบ ต้องมีของมาล่อเค้าถึงจะยอมทำตามที่คุณปู่ต้องการค่ะ เรียนเก่งหาตัวจับยากแต่ก็ขี้เกียจสุดๆนะคะ เคยติด F แล้วคุณปู่ดุไม่คุยด้วย เทอมต่อมาเอา A มาอวดเลยค่ะ”
หมอนี่ร้ายแฮะ ความจริงมันก็เป็นเด็กบ้าๆคนหนึ่งเหมือนผมนี่แหละนะ แค่ภาระและหน้าที่เท่านั้นที่ต่างกัน มันวางอำนาจอย่างกับตัวเองอายุ 40 ทั้งๆที่อายุ 28 นั้นไม่ได้แก่สักเท่าไหร่เลย
“คุณนินทานายใหญ่ซะไม่มีดีแบบนี้ถ้าฟื้นขึ้นมาอาละวาด ผมช่วยไม่ไหวนะครับ”
“พ่อหนุ่มก็กลัวนายใหญ่เหมือนคนอื่นๆเค้าหรือคะ เห็นตามติดกันมาแบบนี้ คุณคิดว่าน่าจะเป็นคนที่ไม่กลัวนายใหญ่นะคะ”
ผมอดเบ้หน้าแล้วไหวตัวเหมือนขนลุกไม่ไหว คนๆนี้จะหมดพิษสงก็ต่อเมื่อบาดเจ็บสาหัสแบบนี้แหละ เป็นคนผีเข้าผีออกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย คนที่เดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่นี่แหละที่น่ากลัวนัก น่ากลัวกว่าคนที่ตะคอกดุด่าว่าร้ายด้วยคำพูดหยาบคายรุนแรงเสียอีก คำต่อว่าแบบผู้ดีๆของหมอนี่บาดลึกไปถึงใจ
“ผมก็แค่ลูกน้องคนหนึ่งน่ะครับ อาจจะเป็นคนไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่เลยต้องระเห็จมาอยู่นี่”
“ไม่รู้ว่าไม่ไว้ใจหรือถ้าอยู่ไกลสายตาแล้วจะรู้สึกไม่ดีกันแน่นะคะ คุณยังไม่เคยเห็นคุณหนูเอาพนักงานที่อาณาจักรมาซุกไว้ที่บ้านเลยค่ะ เจ้าตัวเองตั้งแต่รับตำแหน่งนายใหญ่ก็ไม่ค่อยกลับบ้าน พ่อหนุ่มเป็นคนที่ทำให้นายใหญ่แวะกลับมาบ้าน คุณต้องขอบคุณพ่อหนุ่มนะ”
คนบ้านนี้เข้าใจยากทุกคนเลยหรือเปล่า ตั้งแต่นายยันบ่าวชอบพูดให้คนฟังต้องกลับมานั่งคิด แล้วมันร้ายก็ตรงที่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกนี่แหละ
อาหารสำหรับพยาบาลเป็นแกงเผ็ดใส่กะทิหมูสามชั้นกับยอดมะขามอ่อน เครื่องเคียงที่วางมาคู่กันเป็นกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ต้มหวานที่แกะเปลือกมาอย่างดี กับข้าวอย่างสุดท้ายน่าจะเป็นไก่บ้านต้มขมิ้นส่งกลิ่นหอมจนท้องร้องประท้วง ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยสัมผัสกับอาหารดีๆอย่างนี้มาก่อน นี่ขนาดเป็นแค่พนักงานปลายแถวที่ยังไม่ได้บรรจุยังได้รับการดูแลที่ดีขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมใครๆในอาบ อบ นวด ที่ได้ใกล้ชิดนายใหญ่ถึงได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ เพราะบางเวลา ผมเองก็แอบคิดแบบนั้น ความคิดชั่ววูบที่น่าละอายและไม่เจียมตัว
สมุดเล่มเล็กที่พกติดตัวยามนี้กลายเป็นไดอารี่ระบายความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง สิ่งที่ไม่เข้าใจก็ยังไม่เข้าใจอยู่วันยังค่ำ คำถามเดิมๆที่วนไปมาเหมือนวัฎจักรของลูกยุง
เสียงสวบสาบดังใกล้หูทำเอาตื่นเต้นและตื่นตระหนกไปพร้อมๆกันเมื่อนึกว่าอาจจะถึงเวลาที่นายใหญ่ฟื้นแล้ว แต่หัวใจที่ฟูสุดขีดก็แฟ่บลงในเวลาอันรวดเร็วเมื่อพบว่านายใหญ่แค่ขยับตัวไปมาเพื่อลดอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวเท่านั้น
นายใหญ่ขยับตัว
เสียงร้องตะโกนอยู่ในใจและยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นสัญญาณดีๆถึงแม้มันจะเป็นเพียงเวลาสั้นๆที่นายใหญ่ขยับตัว แต่ความดีใจมันล้นอกจนอยากวิ่งประกาศไปทั่วเรือนถ้าไม่ติดว่าจะทำให้ตัวเองถูกดุเพราะคนในบ้านอาจจะแตกตื่นกันได้
คนเจ็บนอนนิ่งไปอีกครั้ง อาการปวดเมื่ออาจจะผ่อนคลายได้ด้วยการขยับตัวตามสัญชาตญาณ แต่หน้าผากที่ยังคงรอยยับเหมือนไม่พอใจก็ทำให้ผมนึกหมั่นไส้คนเจ็บอยู่เหมือนกัน ใบหน้าเริ่มซับสีสรรขึ้นบ้างแล้ว ปลายนิ้วบังอาจกดลงไปบนหน้าผากผู้บังคับบัญชาเพื่อคลายปมที่ขมวดมุ่นนั่นให้คลายลง ริมฝีปากแห้งผากเริ่มแตกเป็นแผ่นๆ พอไล้ปลายนิ้วแตะก็ต้องยกนิ้วหนีเพราะความสากและแห้งกร้าน ก่อนจะแตะไล้ลงไปใหม่เมื่อปรับตัวเองให้คุ้นชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว
ปลายนิ้วไร้ความชุ่มชื้น เมื่อแตะต้องลงไปก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรกับริมฝีปากแห้งผาก รังแต่จะทำให้รอยแตกกินเนื้อที่และหลุดร่อนมากขึ้น มันไร้หนทางจริงๆที่จะช่วย ในเรือนนอนห้องนี้เต็มไปด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิตและถูกจัดเป็นเขตปลอดเชื้อ ไม่มีสีผึ้งหรือลิปบาล์มให้คว้ามาทาให้
เพราะคิดว่าเป็นที่ส่วนตัว
เพราะแน่ใจว่าไม่มีใครเห็น
และเพราะสิ่งที่ตัดสินใจจะทำต่อไปนี้ไอ้นายใหญ่นี่ก็เป็นคนสอน
เพราะอย่างนั้น มันเลยช่วยไม่ได้จริงๆที่ต้องโน้มหน้าตัวเองลงไปหาคนป่วย ประกบริมฝีปากอย่างที่ไอ้บ้านี่เคยทำกับตัวเอง แลบลิ้นออกมาแล้วไล้ไปตามรูปปากเพื่อให้ความชื้นต่อผิวกร้าน แค่เพียงภายนอกเท่านั้น ถึงแม้จิตใต้สำนึกน่าอายจะเรียกร้องให้สอดลิ้นเข้าไปข้างใน แต่ริมฝีปากหนาก็ยังปิดแน่น ผมไล้ปลายลิ้นบนริมฝีปากคู่นั้นจนความแห้งกร้านลดลงกลายเป็นความนิ้มชิ้นที่เกิดจากน้ำลายตัวเองก็ผละออกมา
“เพราะมันจำเป็นหรอกนะ ถ้าในห้องนี้มีลิปมันผมจะไม่ลดตัวลงไปทำแบบนั้นเด็ดขาด ไม่มีผู้ชายคนไหนเค้าเลียปากผู้ชายกันเองหรอกนะ เมื่อไหร่จะฟื้นขึ้นมาอวดเก่งได้สักที”
แลบลิ้นใส่เพราะยังไงมันก็ไม่เห็นอยู่แล้ว ล้มตัวนอนขีดเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไดอารี่เพื่อนตายที่ช่วยคลายเหงาไม่ให้คนที่อยู่นิ่งไม่ได้อาละวาดไปเยอะ
“คุณปู่ คุณปู่เหรอครับ”
เสียงแหบระโหยที่ต้องรวบรวมสมาธิและหยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังทำเพื่อฟัง คุณปู่นายรากหญ้าตายไปแล้วนี่หว่า มันเรียกหาทำไม
“คุณปู่...................ใคร ใครอยู่ตรงนี้”
เสียงกร้าวดังฝ่าความเงียบออกมาเรียกความตกใจก่อนความยินดี มันไม่ทันจะเตรียมตัว ผมเลยนั่งช็อคอยู่กับที่ ไม่กล้าตอบรับออกไปเพราะไม่รู้ว่านายใหญ่เค้าฟื้นจริงๆหรือแค่ละเมอ
“ชั้นถามว่าใคร”
ระดับเสียงดังตามความยิ่งใหญ่ของคนมีอำนาจ ตาปิดสนิท สองมือพยายามไขว่คว้า เสียงแหบระโหยที่ได้ยินตั้งแต่ทีแรกชัดเจนทุกคำ ผมสะดุ้งโหยงเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้วก็ไม่รู้ แทนที่จะปวดประสาทกับการดูแลคนไข้ ต้องมาคอยตกใจแทบเสียสติเพราะไม่รู้ว่าคนเจ็บฟื้นจริงๆหรือเป็นแค่สัญญาณเตือนว่าจะฟื้น
“ผะ โผม ผมเอง”
“แค่ก แค่ก แค่ก”
รีบผวาเข้าไปช่วยจับให้คนเพิ่งฟื้นได้มีที่ยึด ไอแรงจนน่ากลัวจะร้าวไปถึงแผล
“เจ็บมั้ยครับ”
“เจ็บสิ ถามทำไม”
อ้าว ปกติเค้าก็ถามกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ จริงๆคาดหวังว่าคนเจ็บจะตอบว่าไม่เจ็บตามความอวดดีซะด้วยซ้ำ ดันตอบตามความจริงซะนี่
“คุณหิวน้ำมั้ยครับ”
“เค้าเรียกกระหาย ไม่ใช่หิว”
“นั่นแหละ ผมพูดผิด ขอโทษครับ ถ้าคุณไม่ไอแล้วผมจะเอาน้ำให้”
ฟื้นขึ้นมาก็ทำตัวน่าหมั่นไส้ได้สมกับเป็นนายใหญ่รากหญ้าจริงๆ ผมเอาน้ำที่ผ่านการฆ่าเชื้อในภาชนะปิดสนิทรินใส่แก้วแล้วหย่อนหลอดดูดลงไป
“นี่ครับน้ำ”
ผมอำนวยความสะดวกตามคำแนะนำของหมอได้ไม่ขาดตกบกพร่อง คนฟื้นใหม่ๆสมองยังสั่งการได้ไม่ดีนัก สายตาอาจจะยังพร่ามัวโฟกัสสิ่งของได้ไม่ดี ผมก็เอาหลอดจ่อไปให้ถึงริมฝีปาก
“ค่อยๆครับ เดี๋ยวสำลัก”
เตือนทันซะที่ไหน นายใหญ่ดูดน้ำสุดแรงเหมือนไม่ได้พบเจอกันมานาน แน่นอนว่าน้ำมันย้อนขึ้นมาจนสำลัก แล้วก็ตามด้วยไอ สุดท้ายก็จบที่ปวดตรงแผลผ่าตัดตรงสีข้าง หน้าตาเหยเกแต่ไม่หลุดน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเจ็บปวดออกมาสักนิด
“เฮ้ย”
“อะไรของนาย”
“คุณหมอสั่งว่าถ้าคุณฟื้นให้โทรแจ้ง”
“นึกว่ามีใครตายซะอีก แล้วมาอยู่นี่ได้ไง”
ผมไม่คิดว่าลูกตะกั่วจะส่งผลถึงความทรงจำของนายใหญ่ได้รุนแรงขนาดนี้ คำถามที่คนตอบต้องน้ำท่วมปากเพราะไม่มีคำตอบให้ สถานที่รั้วรอบขอบชิดแบบนี้ มีคนเฝ้าเวรยามแทบจะทุกตารางเมตรทั้งวันทั้งคืนขนาดนี้ คนธรรมดาอย่างไอ้โลมเด็กซ่อมรถจะเข้ามาได้ยังไงกันเล่าถ้าเจ้าของบ้านไม่พาเข้ามา
“คุณจำไม่ได้จริงๆเหรอ”
“ทำหน้าตาตื่นแบบนั้นทำไม ชั้นหมายถึงเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง”
“เดินเข้ามา”
“โลม”เสียงขุ่นสวนขึ้นมาจนสะดุ้ง
“ทำไมผมจะเข้ามาไม่ได้ คนของคุณบอกให้ผมมาเฝ้าคุณ ตอนที่คุณยังไม่ฟื้นผมก็นอนห้องนี้ ไม่เชื่อ คุณก็เรียกลูกน้องคุณมาถามสิว่าผมพูดจริงหรือเปล่า”
“จะโวยวายทำไม ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ไหนว่าจะโทรหาหมอ”
“แหะ แหะ ผมรับปากคุณหมอไปก็จริง แต่ตอนนั้นลืมคิดไปว่าตัวเองไม่มีโทรศัพท์น่ะ”
นายใหญ่ส่ายหัวสลับกับนิ่วหน้าเมื่อผมบอกว่าไม่มีโทรศัพท์ ลองมาเป็นผมตอนที่มาเจอมันนอนโดยมีสายระโยงระยางแล้วทุกอย่างรอบตัวก็ไม่คุ้นเคยเลยสักนิด ไอ้นั่นก็เครื่องช่วยชีวิต ไอ้นี่ก็เครื่องทำออกซิเจน จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้หัวเดียวกระเทียมลีบหรอก มีพยาบาลผู้เชี่ยวชาญเค้าคอยดูอย่างใกล้ชิดอยู่ห้องข้างๆ แต่พยาบาลเข้ามาเป็นเวลา ส่วนคนสนิทนายใหญ่นั้นอยากให้มีคนเฝ้านายตัวเองตลอดเวลาเท่านั้นเอง ตอนที่ผ่าตัดเสร็จใหม่ๆ ทุกคนที่เกี่ยวข้องต้องประชุมพร้อมกันเพื่อรับรู้หน้าที่ตัวเอง ยอมรับว่ายังตื่นตกใจกับภาพที่เห็น มันดูเป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่หมอนี่จะมานอนอยู่ที่บ้านได้ ถึงหมอจะรับรองว่าปลอดภัยแล้ว แต่มันก็ดูน่ากลัวเกินกว่าคนที่ไม่เคยเจอจะเข้าใจ ทุกอย่างที่รับปาก พยักหน้าตอบรับ มันเกิดขึ้นเองโดยไร้สติกรอง เหมือนทำตามคำสั่งเท่านั้น พอคุณหมอบอกว่าให้โทรหาหากนายใหญ่ฟื้นขึ้นมาตอนที่พยาบาลไม่อยู่ ผมก็รับปาก
“ชั้นไม่เป็นอะไรแล้ว”
“เดี๋ยวผมไปบอกพยาบาลก็ได้ ให้เค้าช่วยโทรให้ เค้าจะได้มาดูคุณด้วย”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวถึงเวลาหมอก็มาเองแหละ เค้ารู้เวลาของเค้าอยู่”
“ครับ”
“เจ็บแผล”
อ้าว!! แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ จะไปบอกพยาบาลให้โทรหาหมอก็บอกไม่ต้อง แต่ตอนนี้มาบ่นว่าเจ็บแผล ผมแค่คนเฝ้านะเว้ย เค้าให้ดูแลแค่เรื่องกินอยู่หลับนอน หมอไม่เคยสอนเลยว่าถ้านายใหญ่เจ็บแผลแล้วต้องทำยังไง เอาปากพ่นลมใส่แผลแล้วร้องเพี้ยงเหมือนตอนเด็กๆที่ผู้ใหญ่ทำให้มันจะหายไหมล่ะ ผมเลยได้แต่ทำหน้าปุเลี่ยนๆใส่มันซะเลยว่ากูอับจนปัญญาแล้วครับนาย
“สงสัยอะไร”
“เปล่าครับ ผมว่าตามหมอดีกว่า”
“บอกว่าไม่เป็นอะไรแค่เจ็บแผล”
แล้วไม่ใช่เพราะแผลนี่หรอกเหรอที่เค้าต้องโกลาหลเพื่อยื้อชีวิตนายใหญ่เอาไว้ ก็เพราะอีแผลที่บ่นว่าเจ็บที่แหละที่ทำเอาแทบสิ้นชื่อนายใหญ่ แล้วยังจะมาหน้าเป็นบอกว่าไม่ต้องตามหมออีก
“ถ้าทำแบบตอนที่ปากชั้นแห้งน่ะ มันอาจจะทุเลาก็ได้นะ”
มันยกยิ้มอย่างคนที่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด ผมได้แต่กำหมัดแน่น ตัวสั่น ไหล่สั่น แล้วสุดท้ายใจมันก็ไม่ปราณีสั่นตามๆกันไปจนได้
จะตายแล้วยังสู่รู้อีก!!
ในใจด่าสวนออกไปทันควันแต่ในความเป็นจริงแล้วผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ รับรู้ทุกความเคลื่อนไหวแต่เหมือนร่างกายจะไม่มีแรงให้ขยับแล้ว ตอบไม่ได้ว่าอายหรือหน้าชาหรือรู้สึกยังไง
“คุณรู้สึกตัวเหรอ”
มันไม่ตอบแต่รอยยิ้มนั้นยิ่งกว่าคำอธิบายใดๆ มันได้สติตั้งแต่ขยับตัวครั้งนั้นแล้ว มันไม่บอก ไม่ให้สัญญาณอะไร มันหน้าด้านรับความห่วงใยจากผมด้วยความเฉยเมยจนผมตายใจ
แล้วมัน
แล้วมันก็เอามาล้อ
ไอ้นายใหญ่รากหญ้าเอ๊ย
ไอ้บ้า
ไอ้ๆๆๆๆๆ
ผมเกลียดมันจริงๆเลย
ฮึ่ย!!!
๐ สวัสดีค่ะ อีกหนึ่งตอนกับวันที่ไม่เป็นอันทำอะไรก็เลยแต่งนิยายฆ่าเวลา คนอ่านที่หายหน้าหายตาไปนี่บ้านน้ำท่วมหรือเลิกอ่านเพราะดราม่าเนี่ย ยังไงก็เอาใจช่วยทุกคนนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนอีกครั้งสำหรับคะแนนโหวตทั้งสองรางวัลนะคะ ขอบคุณพลังเด็กป๋าที่กระหน่ำจนคะแนนเป็นเอกฉันท์แบบนั้น ส่วนคะแนนที่นำโด่งแบบที่คนเขยนเองคาดไม่ถึงและละอายใจที่ระยะหลังมานี้ สองวันอัพทีหรือบางครั้งเป็นสัปดาห์ค่อยอัพก็ยังมีแต่คนอ่านก็ยังเทคะแนนให้ว่าเป็นนักเขียนนักโพสต์ที่ดี เซกิเองก็แอบปลื้มใจไปด้วย (นางขอแบ่งรางวัลด้วยนะ) ขอบคุณจริงๆค่ะ
๐ มีคนอ่านแอบถามด้วยว่าเมื่อไหร่จะกลับมาเขียนเรื่องตลกอีกครั้ง ไอ้เราก็ตอบไม่ถูก :laugh: มันเป็นไปตามจินตนาการช่วงนั้นน่ะค่ะ แต่ยอมรับนะว่าเขียนเรื่องที่ดราม่านิดหน่อยแบบอึนๆนี่เครียด บางครั้งข้อมูลก็ไม่แน่นสมจริงอีกต่างหาก :z3: คิดว่าสักวันจะมีเรื่องตลกกลับมาอีกครั้ง ว่าแต่ถามหน่อยสิคะ เรื่องที่คนอ่านคิดว่าตลกคือเรื่องไหนเหรอ ว่าจะกลับไปอ่านนิยายตัวเองอีกครั้งน่ะค่ะ :-[
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ TRomance ค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK
(http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
เห รู้ตัวนี่หว่า โลมเอ๊ยยยย ได้อายเลยนะเนี่ยะ
-
ชอบ เรื่อง นี้ มาก
แต่ อ่าน ไป ก็ เสียว มาม่าถ้วยใหญ่ อ่ะ นะ
ติดตาม ต่อ จ้าาา
-
อ๊ายยยยยยยยยย เลียปากผู้ชาย
-
:-[
นายโลมรักษาริมฝีปากให้นายใหญ่ระฟ้า รู้ตัวอีกตะหาก
-
“ถ้าทำแบบตอนที่ปากชั้นแห้งน่ะ มันอาจจะทุเลาก็ได้นะ”
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
พยาบาลกันแบบนี้บ่อยๆก็ได้นะ ชอบบบบบบบบ
-
:o8: :o8:
-
รู้งี้น่าจะให้โลมกัดปากให้เลือดออกไปเลย
ทำคนอื่นเจ็บแล้วยังจะมาทำหน้าเป็นอีก :z6:
-
เขินมาก ฮึๆๆๆ :o8:
-
ขนาดเจ็บหนักใกล้ตายยังแผนสูงอีกนะ
แบบนี้เดี๋ยวก็หาย(มั้ง)
-
ดีใจจังที่นายใหญ่ระฟ้าฟิ้นมาแล้ว แถมปากดีเหมือนเดิม
ทำเอานายโลมเผลอตัวจูบซะเต็มรัก 555
ปล.+1และเป็ดให้นะคะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
5555+ คนอ่านหายเพราะหมั่นตับนายรากหญ้า
น้องโลมน่าร้ากกกกก ทำให้นายรากหญ้าหลงซะให้เข็ดเนอะๆ :o8:
-
นายใหญ่เจ้าเล่ห์ว่ะ 55555555
-
เขินๆ :-[
-
อ่าวรู้ว่าน้องโลมจูบไม่จูบตอบนี่
ไม่มีแรงใช่มั้ยล่ะ :m20: :m20:
ดีละที่ไม่มี น้องโลมจะได้อยู่รอดปลอดภัย(?) :man1:
-
เจ้าเล่ห์จิงๆนะ ระฟ้า
-
หนูโลมต้องอายมากแน่ๆ
-
รู้แล้วก็เงียบๆไปเหอะ มาพูดให้เขินทำไม
-
นายใหญ่เจ้าเลห์อ่ะ!
เขินแทนน้องโลมจัง
แต่วิธีแก้อาการเจ็บแผล
แบบที่อิตาระฟ้าว่าก็ดีนะ
อิอิอิ
-
:impress2:
-
อ๊ายยย :-[
ขอบคุณค่ะที่มาอัำพ
เพิ่งตามมาอ่านจนทัน
แหะๆเพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องแรกด้วย
จะติดตามนะค่ะ o13
-
ป้าดดด..ขนาดเจ็บนอนแบ่บอยู่นะนี่ ยังสามารถทำให้โลม :-[ซะขนาดนี้
สมควรกับตำแหน่งนายใหญ่ซะจริงๆ
โลมจ๋าไม่ต้อง :-[นะจ๊ะ เราเป็นคนจูบ เราไม่ได้เป็นผู้ถูกจูบ
คนที่ควร :-[ต้องเป็นนายใหญ่นั่นต่างหาก อิ อิ
-
:z1: อ๊ายยยย
อึ๊ย เค้าเขิน เขินนนน
เขินอ่ะ
-
แหม๋เจ้าเล่ห์จ๊างงงงงง แต่เค้าชอบ :-[
-
นายใหญ่มันเจ้าเล่ห์เว้ยยยยยยยยย555 :z1:
-
+1 นู๋ โลม มาแล้วน่ารัก มากอ่ะ :laugh: ส่วนนายใหญ่ น่ะ เพิ่งฟื้น ยังมาแกล้งนู๋ โลม :pigha2:
:L2: :L2:ปล. ให้กำลังใจทุกคนน่ะ ถึงจะน้ำท่วม หรือ ไม่ท่วม ตอนนี้ เราก็วุ่นวาย กันทุกคนเลย แต่มั่นใจว่า เราต้องผ่านมันไปได้ทุกคน น่ะ :L2: :L2:
-
ตอนหน้า...จะยังหวานกันอยุไหมเนี่ย หุหุหุ
ชอบๆๆๆ
-
ตอนหน้าขอแบบนี้อีก o13
โลมจ๋า ทำหน้าที่พยาบาลดีๆนะ เอาใจคนป่วยเยอะๆ :haun4:
-
อิตานายใหญ่ ตื่นมาก็ปากดีเลยเชียว
-
อ้ายย นายใหญ่ รุกพอเป็นน้ำจิ้มก้ได้นะ แบบ..อยากอ่าน 555+
แหม่ เบียปากแบบนี้ มิน่าล่ะ....หึหึ
-
หึหึ ชอบอ่ะ เอาอีกกกกกกกก
-
นายใหญ่รู้ความจริงเร็วๆนะจ๊ะ อยากเห็นน้องโลมมีความสุขบ้าง
-
แอบเขินแทนโลมตอนใช้ปากแทนการทาลิปปาล์ม :-[
เหมือนเด็กทำผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้...
นายใหญ่นี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ
แถมฟื้นขึ้นมาก็ปากดีใส่โลมซะงั้น หมั่นไส้เจงๆ
-
อ๊าย เลียๆๆ อิอิ น่ารักเชียวนายโลม
นายใหญ่ฟื้นแล้ว รักษาตัว ง้อนายโลมซะ ^^
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
เลียปาก :z1: :z1: :z1:
-
ท่าทางนายใหญ่ต้องปากแห้งบ่อยๆ จะได้มีพยาบาลมาทาลิปมันให้ :o8:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก...อ่านแล้วเขินตามค่ะ(นึกว่าตัวเองเป็นโลมเรอะ!!!!)
ตอนนี้แอบหวานนะเนี้ย ฮิ้วววววววววววววววว
-
นายใหญ่ท่าทางจะชอบ ต้องปากแห้งบ่อยๆ นะ
แต่สงสารโลมบ้าง อย่าล้อมาก มันเขิน!!!
-
จะตายแล้วยังสู่รู้อีก!! ชอบวลีนี้มาก :serius2: ฟื้น มาปากดีทันที ลดความตึงได้หน่อย อย่าเพิ่งโหดเลยเซกิ เด๋วปวดหัว อิอิ :pig4:
-
นายใหญ่ระฟ้ากับหนูโลม ดูแลกันสุดๆ อีกคนก็ปากแข็งไม่พูดอะไร อีกคนก็ดื้น ช่างประชด
...แต่ก็..กรี๊ดด ลิปสติกรุ่นใหม่ไฉไลกว่าเดิม บ่อยๆนะ...แม่ยกตบไลน์กระจาย...
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด ขอกรี๊ดนำมาก่อนเลยค่ะตอนนี้
ยิ้มจนปากจะฉีกถึงใบหูแล้วเนี่ย(เวอร์) ฮ่าๆๆ
ทำไมตอนนี้มันน่ารักแบบนี้อ่า
น้องโลมจูบนายใหญ่ก่อน กรี๊ดๆๆ
ใจมันสั่งให้ทำใช่ไหมคะน้องโลม คิคิ
พี่ฟ้าอ่า ฟื้นมาก็แกล้งน้องโลมเลยนะ
ดีแล้วที่ฟื้นมาซักที คนเฝ้าห่วงแทบแย่แล้ว
ตอนต่อไปขอแบบนี้อีกนะคะ 555
ยินดีด้วยกับสองรางวัลค่า :mc4:
-
หึๆๆๆ :impress2:
-
ร้ายมากนายระฟ้าาาาาาาา
โลมน่ารักเสมอ อิอิ
-
เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด หึ !
-
ถึงบ้านจะน้ำท่วม เเต่เราก็ยังคงมานะมาอ่าน o13
สู้ตายค่ะ >\\\\\\\<
เรื่องที่คิดว่าตลกสุดคือ พี่เมฆ ค่ะ อิอิ :-[
-
นายใหญ่แกล้งโลมอีกแล้ว แต่ชอบนะแบบนี้
ป.ล. ยินดีกับทั้ง 2 ผลโหวตนะครับ
-
ฟื้นมาแล้วก็ล้อน้องโลมเลยเชียวนะ เห็นใจน้องโลมจริงๆ ไม่ทันจะได้งอนให้ง้อ ก็โดนล้ออีกละ :เฮ้อ:
-
โลมอายน่ารักจัง :o8:
อ่านเรื่องพี่ดินก็ดีค่ะน่ารักดี
-
น้ำลายนั่นแหละจะยิ่งทำให้ปากยิ่งแห้ง (=3=)/
วู๊ววว น้องโลมนี่ยังไงนะ เดี๋ยวพี่เลียเองคะ << โดนอิพงยิงสมอง
ต๊าย นายคะ ตื่นมาก็ซึนเลยนะตัวเธอ
จริงๆไม่ใช่แอบอยากเลียปากน้องคืนเหรอคะ
นายดูดน้ำไวขนาดนี้เรียนเชิญมาช่วยเหลือ กทม.หน่อยคะ*ซุบซิบๆ*
-
ลิปมันกะสีผึ้งไม่ต้อง จูบของโลมรักษาได้ ของเขาดีจริงๆ ใช้แล้วจะติดใจ :m20:
-
อร๊ายยยยยยยยยย นายใหญ่น่ารักเวอร์ๆๆๆๆ อ้อนน่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ตายๆๆๆ น่ารักเกินไปแล้วค่าาาา กรี๊ดดดดดดดดดดด
นายใหญ่นี่เจ้าเล่ห์จริงๆ รู้ตัวแต่ไม่ยอมบอกแถมเอาเรื่องที่โลมทำมาล้อตอนฟื้นอีก หุหุหุ
ว่าแต่วิธีที่ทำให้ปากชุ่มชื้นแบบนี้ค่อนข้างน่าสนใจนะคะเนี่ย เอิ๊กๆ
แต่ขำมากสำหรับการพูดคุยของสองคนนี้ มันดูกวนประสาทไปมากันทั้งคู่เลยค่ะ
นายใหญ่นี่ถึงจะเจ็บก็ยังปากร้ายหมือนเดิม นายโลมก็ย้อนกลับกวนๆได้ตลอด
อ่านแล้วอยากจะกรี๊ดดังๆ ฮาๆๆๆ
-
ถ้าทำแบบตอนปากแห้งบ่อยๆ
นายใหญ่อาจจะวิ่่งได้อย่างรวดเร็วดเลยก้ได้นะ
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
เรียกว่าการแก้อาการปากแห้งโดยใช้วิธีแบบภูมิปัญญาชาวบ้านใช่มั้ยเคอะน้องโลมขา o3
-
เสียท่าคนป่วยซะงั้น นายโลม
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z3:
น้องโลมแร๊ง
เดี๋ยวนี้มีการพัฒนาจูจุ๊บระฟ้าก่อนด้วย
อีกไม่นานคงมีข่าวดี
:z1:
-
เป็นเรื่องแรกที่ทำให้รู้สึกว่านายเอกแมนมาก แมนกว่าพระเอกอีก ชอบๆๆๆ
-
ไม่เลิกคบ ถึงดราม่าเราก็จะตามอ่าน
แต่อยากทำร้ายใจกันมากนะเลย
คนอ่านจิตใจอ่อนไหวง่าย และเป็นพวกบ่อน้ำตาแตกไว TT
-
อั๊ยยะ!! โลมกลายเป็นลิปบาล์มส่วนตัวนายรากหญ้าไปซะละ
นายรากหญ้าฟื้นแล้วก็โล่งอกเลยเนอะโลม :กอด1:
-
อร๊างงงงงงงงงงงงง น้องโลมน่ารักมากเลยค่ะ :-[
อารมณ์เหมือนสโนวไวท์จูบเจ้าชายที่หลับอยู่ให้ตื่น
หวังว่าตื่นมาแล้วจะคุยกันดีๆนะ เคลียร์กันให้เข้าใจซะที o13
-
โอ๊ะ ทำแบบนี้ก็ได้เหมือนกันเนาะ เวลาปากแห้ง
-
ฟื้นมาก็มาทำให้เค้าอายเลยนะ
คดีเก่ายังไม่ได้เคลียร์เลยนะนายระฟ้า :m16:
-
:o8:อ๊ายเค้าชอบนายใหญ่ร้ายน่าดูแกล้งน้องโลมใด้ :impress2:
-
กรี๊ด~~~~~~~~!!!!!
น่ารักอ่ะ
แอบหวานกันนะเนี่ยตอนนี้
ละในที่สุดเฮียของเราก้อตื่นแร้ววว ^^
-
คิคิคิ เจ็บเกือบตาย นายใหญ่ก็ยัง เล่นงานโลมได้อีกนะเนี่ย
โลมน่ารักมีเลียปากให้กันด้วยอ่ะ
-
สะใจนายโลมจิงๆเลยอะ :laugh:
ที่ทำไปทั้งหมดไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ นายใหญ่ก้อรู้หมดแล้ววว
แล้วอย่างงี้นายโลมของเราจะทำหน้ายังไงนะ? o18
แล้วที่นายใหญ่บอกว่าเจ็บแผล...จะทำให้หายเจ็บได้รึป่าว? อะๆๆๆๆ :o8:
-
น่ารักอ่ะตอนนี้
นายใหญ่นี่ชอบแกล้งโลมบ่อยๆ
โลมก็ซื่อตลอด ตามไม่เคยทันสักที
เป็นกำลังใจให้นะคะ แต่งนิยายอัพนิยายฆ่าเวลาบ่อยๆ^^
-
ยิ่งโลมทำอย่างนี้นายใหญ่ยิ่งจะได้ใจไม่รู้สึกผิดที่ทำกับโลมรุนแรงอย่างนั้น
-
หา นายใหญ่ระฟ้าเคยได้ F
โอ้ว ไมมมมมมมมมมมมมมมม่
-
อุ้ย ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้เวลาปากแห้งเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
ต่อด่วนค่า ชอบๆๆๆๆ คู่นี้น่ารักได้อีก
-
นายใหญ่นี่ร้ายนัก!
หนูโลมอายม้วนไปเลย
อิคนอ่านก็เขินตายแทนไปเลยเนี่ย!
ตื่นมาแล้วก็หวานๆน๊า
หนูโลมเซอวิสให้นายใหญ่ด้วยๆ :impress2:
-
:-[ :-[ อยากปากแตกบ้างอ่ะ..... :-[
เพื่อจะมีคนมาดูแลบ้าง.... :impress2:
-
นายใหญ่ชอบวิธีรักษาของนายโลมล่ะสิ้
-
รู้ตัวก็ไม่บอกนะนาย โลมเค้าอายนะเนี่ย กร๊ากกกกกกก :laugh:
-
ขนาดเพิ่งจะฟื้นยังต่อปากต่อคำกับโลมได้เลย
สมกะที่เป็นนายใหญ่จริงๆๆๆ ตื่นมาก็ทำให้โลมอายได้
-
ตอนนี้นายใหญ่น่ารักจัง
แหน่ะๆๆ โลมอยากจูบนายใหญ่ละซีีีีีีีีีี
-
นายใหญ่ระฟ้า ขนาดเจ็บใกล้ตายก็ยังไม่วาย อ่ะนะ
ทำน้องโลมเค้าเขินจนไปไม่เป็นอีแล้ว
-
ตอนที่ 16 นายโลมกับรักจนตรอก
แสงแดดฉาบทับทั่วทั้งตัวจนรู้สึกร้อนและอึดอัดเกินกว่าจะข่มตาหลับต่อไปได้ สองตากรอกไปมาสร้างความคุ้นเคยกับฝ้าเพดาน สะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความง่วงงุนที่ยังกดประสาทเอาไว้เหมือนอยากให้ตัวเองนอนต่อ จบจากมองฝ้าเพดานก็ต้องดีดตัวขึ้นเมื่อเห็นสายตาคู่หนึ่งนั่งมองอยู่ก่อนแล้ว
“คุณ”
“ค่ะคุณเอง พ่อหนุ่มนอนหลับไปนานจัง”
“นานเหรอครับ”
“หนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วข้ามมาจนบ่ายคล้อยแบบนี้พ่อหนุ่มว่านานมั้ยล่ะ”
“โอ๊ย ซี๊ดดด”
ตกใจกับคำบอกเล่าของหญิงชราจนลืมอาการบาดเจ็บของตัวเองเสียสนิท น่าแปลกที่แขนกับขาไม่ได้รู้สึกเจ็บแปลบหรือเสียวจี๊ดเวลาขยับตัวอีกแล้วนอกจากรู้สึกว่าอวัยวะที่ยังพันธนาการด้วยเฝือกอ่อนเป็นง่อยไร้เรี่ยวแรง ความเจ็บปวดที่เด่นชัดแล่นขึ้นมาจากบั้นท้าย ปวดแสบจนต้องนิ่วหน้าบรรเทาอาการเวลาที่ขยับตัวจนคุณต้องยื่นมือมาช่วยพยุงให้ได้พิงหลังกับหมอน
“พ่อหนุ่มไม่สบายมากนะคะ เจ็บตัวยังไม่ทันหายแล้วยังมาไข้ขึ้นอีก แย่เลยนะคะ”
เพราะใครล่ะ?
เพราะใครกันที่ทิ้งคำพูดปวดใจให้มาหลอกหลอนถึงในฝัน สันดานงูเห่าเป็นคำต่อว่าที่เจ็บปวด แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นอะไรกันที่นายใหญ่คิดว่าโลมเลี้ยงไม่เชื่อง หนีออกไปทางหลังสวน หรือมากกว่านั้น อะไรกันที่ทำให้นายใหญ่คิดว่าโลมจะแว้งกันทำร้าย ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจแล้วก็ปวดหัว
คำถามนี้ผุดขึ้นมาตั้งแต่คนสูงวัยยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ เพียงแต่สิ่งที่ผ่านไปแล้วนั้นไม่ใช่เรื่องที่ควรจะหยิบยกขึ้นมาโวยวาย มันอดสูและไร้ประโยชน์ที่จะบรรยายให้คนของฝ่ายตรงข้ามตัวเองฟัง โดยเฉพาะคนที่เลี้ยงดูกันมาด้วยแล้ว ผมเลือกที่จะหุบปากไว้แค่นั้น
ไม่คิดว่าเรื่องแค่นั้นจะทำให้ผมอ่อนแอจนไข้ขึ้น!!
มันอาจเป็นเพราะ ผมบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้วร่างกายยังไม่แข็งแรงพอ เครียด คิดเยอะ ออกแรงมาก หลายอย่างมันสะสมจนอ่อนเพลียอยู่แล้ว พอโดนซ้ำเข้าไปด้วยอารมณ์บ้าคลั่งเยี่ยงสัตว์ป่าแบบนั้น มันเลยธรรมดาที่ผมจะเป็นแบบนี้ เพราะจริงๆแล้วไอ้โลมมันก้แค่คนธรรมดาคนหนึ่งแค่นั้นเอง
“ผมคงเหนื่อยเกินไปน่ะครับ เดินไกลทั้งๆที่คล้ายๆจะเป็นคนพิการไข้เลยขึ้นเพราะอ่อนเพลียมากกว่าครับ”
แกล้งพูดให้ติดตลกแต่คนแก่ไม่ขำด้วย แววตาที่หรุบต่ำลงนั้นทำให้นึกโทษตัวเองที่พูดไม่คิด คุณก็หลบตา ผมเองก็หลบตาที่บังอาจพูดปดต่อหน้าคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมายาวนานเกินสองรอบของอายุตัวเอง
“อย่าโกรธนายใหญ่เลยนะคะ”
“ผมไม่มีสิทธิ์โกรธหรอกครับ เพราะยังไงเสียเค้าก็คือนาย อีกอย่างคนผิดคือผมทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับนายใหญ่เลย”
“คุณรอปลุกพ่อหนุ่มมากินข้าว คุณหมอสั่งยาชุดใหม่ให้แล้วแต่พ่อหนุ่มตื่นซะก่อน คงต้องกลับมากินอาหารอ่อนๆเหมือนเดิมนะคะ”
“ครับ ผมเองก็อยากหายเร็วๆเหมือนกัน อยากลุกขึ้นมาทำงานใช้หนี้สักทีจะได้จบๆไป”
“เฮ้อ พ่อหนุ่มอย่าพูดอย่างนี้ต่อหน้านายใหญ่นะคะ”
“ทำไมล่ะครับ ผมควรจะพูดเรื่องนี้เป็นอย่างแรกที่เห็นหน้าเค้าด้วยซ้ำ ผมเป็นหนี้เค้าก็ต้องใช้หนี้สิครับ ผมยังมีภาระที่ต้องรับผิดชอบอีกเยอะ ไหนจะพ่อแม่แล้วก็เรื่องที่บ้าน อีกอย่างนายของคุณได้เงินเร็วขึ้นน่าจะดีใจนะครับ”
“คุณเองก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่คุณอยากให้พ่อหนุ่มใจเย็นๆ นายใหญ่ไม่ได้ใจคอโหดร้ายอย่างที่คุณเข้าใจนะคะ”
หึ!! ไอ้บ้าอำนาจนั่นไม่ได้ใจร้ายใจดำหรอก แต่มันคือคนที่ใจคออำมหิตเลยต่างหาก เป็นพวกไม่ชอบใช้ความคิดถนัดใช้แต่กำลัง นี่คงฝากฝังคนแก่มาพูดให้สินะ ตัวเองจะได้ไม่ต้องเสียฟอร์ม คนที่โดนข่มขืนจะอดสูตัวเองมากไปกว่าคนที่ใช้กำลังข่มขืนคนอื่นได้ยังไง คนที่ควรจะละอายใจคือไอ้นายใหญ่รากหญ้าต่างหากไม่ใช่ผม วันหนึ่งเมื่อเวลาผ่านไปผมมั่นใจว่าจะลืมเรื่องนั้นได้ เหมือนครั้งหนึ่งที่เคยโดนแก้วบาดหรือโดนรถชนนั่นแหละ
“คุณครับ ความจริงแล้วให้ผมไปรักษาตัวที่บ้านก็ได้นะครับ ไม่เกินสามวันผมก็หาย ไปฝึกงานทำงานได้เหมือนเดิมแล้ว จะได้ไม่เสียเวลาไงครับ”
“อยู่ที่นี่แหละค่ะ ช่วงนี้เจ้เชอรี่เค้าไม่ว่าง ทางนู้นกำลังยุ่งๆ”
“ยุ่งแสดงว่าแขกเยอะใช่มั้ยครับ มีผมเข้าไปรับแขกอีกแรงน่าจะดีกว่าอยู่เฉยๆที่นี่นะครับ นะ”
“คุณออกคำสั่งแทนนายใหญ่ไม่ได้หรอกค่ะ”
ถึงจะผิดหวังแต่ก็เข้าใจหญิงสูงวัยคนนี้อยู่หรอก ถ้าหากให้ผมเข้าไปพูดเรื่องนี้กับหมอนั่นเองก็ยอมรับว่าผมไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้ ถึงจะเตือนตัวเองว่าคนหาเรื่องคือผมเอง มันจะลงโทษผมยังไงก็เป็นสิทธิ์ของหมอนั่น แต่พอเอาเข้าจริงๆผมก็เป็นคนหนึ่งที่มีความรู้สึก และยังสะเทือนใจกับเรื่องนั้นอยู่ ไม่โกรธแต่ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากเสวนาแล้วก็ไม่อยากต่อปากต่อคำอะไรกับมันตอนนี้ อยากเก็บตัวเองให้เข้มแข็งกว่านี้ก่อน อย่างน้อยก็รักษาอาการบาดเจ็บซ้ำซากของตัวเองให้หายสักที อ่อนแอไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายมานานแล้ว
“พ่อหนุ่ม นายจะพูดกับคุณค่ะ”
เผลอใจลอยแค่นิดเดียวก็มีโทรศัพท์ยื่นมาให้ตรงหน้า เคราะห์ซ้ำกรรมซัดตรงที่คนที่โทรมาเป็นคนที่ผมไม่อยากเสวนาด้วยนี่สิ ถ้าเลือกได้นะ ถ้าผมมีสิทธิ์ในตัวเองเท่าเทียมกับที่คนอื่นมี ผมคงไม่ต้องฝืนใจกรอกเสียงตามสายไปแบบนี้หรอก
“ครับ”
“เป็นไงบ้าง”
“ก็ยังเป็นเชลยแล้วก็เป็นหนี้คุณเหมือนเดิม”
“โลม อย่าตีรวน ชั้นถามว่าเป็นไงบ้าง ปวดหัว ไข้ขึ้นอีก หรือยังเจ็บอยู่มั้ย”
“ไม่แล้วครับ ผมหายดีแล้ว วิ่งตอนนี้ก็ยังไหว”
“อย่าโกหก ถามอะไรก็ตอบตามความจริง”
“ผมตอบไปหมดแล้ว”
“อย่าให้ชั้นต้องหมดความอดทนแล้วออกคำสั่งนะโลม ตกลงว่าไง”
“ผมไม่มีไข้ ไม่ปวดหัว แต่ยังเจ็บอยู่ ลุกเดินได้แต่ไม่สะดวก พอใจในคำตอบหรือยังครับนายใหญ่”
“ถึงจะไม่พอใจในน้ำเสียงแต่คำตอบก็พอฟังได้ กินข้าวกินยาหรือยัง”
อารมณ์ไหนของมันวะ ออกคำสั่งสลับกับห่วงใย มันสับขาหลอกจนผมสับสน เพราะมันเป็นซะแบบนี้แหละ เพราะมันไม่ชัดเจนแบบนี้ที่ทำให้ผมเข้าข้างตัวเองไปว่ามันจะมีใจเอ็นดูลูกหนี้ขัดดอกอย่างผมบ้าง
“ถามว่ากินข้าวกินยายัง”
โว้ยย!! มันควรเป็นผมหรือเปล่าที่ควรจะตวาดมัน ไม่ใช่ผมเหรอที่ควรจะมึนตึงและเมินเฉยใส่มัน กะอีแค่ใช้หนี้ทำไมต้องรู้สึกเหมือนถูกคุกคามจนน่าหวาดกลัวแบบนี้ พี่เกียรตินะพี่เกียรติไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย ตัวเองไม่พร้อมจะรับภาระแล้วทำไมต้องเป็นผม ทำไมต้องเป็นเด็กกำพร้าแม่ทิ้งอย่างผม ทำไมแม่พี่เกียรติไม่ปล่อยให้มดกัดตาให้ตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมๆ
“โลม ว่าไง ที่ถามไปเมื่อไหร่จะตอบ”
“กำลังจะกิน”
“อย่าคิดทำอะไรให้ตัวเองต้องเจ็บตัวอีกล่ะ”
เป็นคำสั่งที่อยากสอดตีนไปยันหน้านายใหญ่ทางโทรศัพท์มาก ใช่ ผมคิดที่จะไปจากที่นี่เพราะการอยู่เฉยๆมันไม่ใช่วิถีชีวิตคนจนอย่างผม แต่ทำไมสัมผัสที่หก เจ็ด แปด ของมันถึงหยั่งรู้แค่ผมจะหนี ทำไมไม่หยั่งรู้ว่าผมกลับใจแล้วบ้าง ทุกคำพูดที่แปลได้ว่าสั่งของมันถึงได้เหมือนกับผมหาเรื่องใส่ตัวให้ถูกมันจับกดเอง เจ็บตัวน่ะแกล้งลืมไปแล้ว แต่เจ็บใจนี่ยังกรุ่นอยู่ในอกไม่หายสักที
“นายมีอะไรจะสั่งอีกมั้ย ผมจะกินข้าวกินยา แล้วกินนมนอน”
ย้ำคำว่ากินนมให้มันรู้กันไปเลยว่านี่แหละคือตีรวนของแท้ ผมไม่ใช่เด็กประถม ถึงจะเรียกไม่ได้ว่าโตเป็นผู้ใหญ่ แต่อายุ 19 อย่างนายโลมทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้ก็แล้วกัน
“นายครับระวัง”
เสียงร้องแผดลั่นเข้ามาในโทรศัพท์ก่อนที่สัญญาณจะขาดหายไป ผมพอจะจำได้ว่านั่นคือเสียงผู้คุ้มกันคนสนิทอย่างพง แต่สิ่งที่ไม่รู้คืออีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์มีอะไรเกิดขึ้น ผมยังกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนรู้สึกถึงความลื่นของเหงื่อที่ซึมออกมาจนโทรศัพท์เปียกชุ่ม คำร้องเตือนยังดังก้องในหูทั้งๆที่อีกฝั่งตัดสัญญาณไปนานแล้ว อยู่ๆก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ คำถามที่ไม่รู้จะหาคำตอบจากที่ไหนวนเวียนอยู่ในสติรับรู้ คำเตือนนั้นมีผลอะไรต่อนายใหญ่ที่ถูกเตือน แล้วสิ่งที่ต้องระวังคืออะไร ร้ายแรงแค่ไหน จะน่ากลัวเหมือนรอยถากของลูกตะกั่วอย่างคราวนั้นหรือเปล่า
“เกิดอะไรขึ้นคะ พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่ม”
ไม่ได้ยินเสียงเรียกชัดเจนนัก แต่สติกลับมาเพราะแรงเขย่าที่แขน มันส่งผลต่ออาการปวดแปลบที่ช่วงล่าง ตากระพริบถี่เหมือนถูกกระชากสติกลับมาแล้ว แต่อาจจะไม่สมบูรณืเท่าไหร่ ผมรู้ตัวเลยว่าคนเราตกใจจนช็อคนั้นเป็นอย่างไร
“สายตัดไปแล้วครับคุณ แต่”
“แต่อะไรคะ”
ปัง!!
บานประตูเปิดออกจากกันเหมือนคนเปิดลนลานจนมองข้ามมารยาทการเคาะประตู คนงานในครัวที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนถลาเข้ามา แววตาตระหนกจนผมเองอดรู้สึกแตกตื่นตามเธอไปไม่ได้
“มีโทรศัพท์ด่วนจากกรุงเทพค่ะคุณ”
“เดี๋ยวลงไป”
หญิงสูงไวหุนหันพลันแล่นทั้งๆที่โทรศัพท์คุณยังอยู่ในมือผม พริบตาเดียวความโกลาหลก็เกิดขึ้นบนเรือนอีกครั้ง ผมฝืนกัดฟันข่มความเจ็บลุกขึ้นยืนเกาะหัวเตียงเอาไว้ สูดหายใจลึกเติมพลังให้ปอดแล้วเดินออกไปที่เรือนชาน
“เตรียมเรือนนายใหญ่สำหรับใช้ผ่าตัดให้พร้อม ไปรื้อถังออกซิเจนในห้องเก็บของขึ้นมารอคุณหมอ ภายในครึ่งชั่วโมงนี้รถนายใหญ่จะมาถึง ห้ามทุกคนแตกตื่นและแพร่งพรายเรื่องนี้ไปข้างนอกเด็ดขาด”
เสียงสั่งเฉียบขาดคล่องแคล่วว่องไวต่างลิบลับกับอายุและสังขารที่ดูเหมือนจะร่วงโรยตามวัย สั่งงานลูกน้องทั้งหญิงชายที่เข้าแถวเหมือนรู้อยู่แล้วว่าสิ้นเสียงสั่งหน้าที่ไหนเป็นของใคร ทุกคนแยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเองตั้งแต่คุณทรุดนั่งบนพื้นชานแล้ว แรงหอบเหนื่อยเหมือนต้องการชดเชยที่หยุดมันไว้เพื่อสั่งงานลูกน้องไปเมื่อกี้ ความเจ็บปวดตามร่างกายตัวเองถูกลืมชั่วคราวเมื่อเห็นว่าคุณเริ่มหอบเหนื่อยหนักขึ้น
“ค่อยๆหายใจครับคุณ ไม่ต้องรีบ สูดหายใจลึกๆ อย่างนั้นแหละครับ”
ผมคว้าอะไรแถวนั้นได้ก็ใช้สิ่งนั้นแทนพัดโบกลมให้คุณได้เปลี่ยนถ่ายอากาศได้ดีขึ้น สาวใช้ยื่นยาหอมที่ยังร้อนระอุควันยังพุ่งขึ้นสู่อากาศยัดใส่มือผม เป่าลมไล่ความร้อนแล้วลองแตะที่ริมฝีปากดูว่าพอใช้ได้แล้วถึงส่งให้คนสูงวัย
“ค่อยๆจิบนะครับ”
“เฮ่อออออออออออออ”
เสียงเรอยาวขับออกมาเพื่อปลดปล่อยความอึดอัดที่กดแน่นอยู่ในท้อง สิ่งที่ใคร่อยากรู้ต้องสะกดใจเพื่อทิ้งเวลาให้คุณได้พักเหนื่อยทั้งๆที่ในอกกำลังเต้นระรัว เพียงแค่ลางสังหรณ์บอกว่าอาจเกิดเรื่องร้ายกับนายใหญ่ก็รู้สึกวูบโหวงในอกและมือก็เย็นเฉียบเหมือนคนตาย เหงื่อเริ่มผุดซึมออกมาจากรูขุมขนแล้วสิ่งที่ตามมาเป็นอย่างสุดท้ายคือความกลัวและตื่นตระหนก
ครึ่งชั่วโมงของเสียงผู้สูงวัยที่ตะโกนบอกคนงานว่านายใหญ่จะมาถึงกินเวลายาวนานเหมือนก้าวผ่านคืนผ่านวัน คุณนั่งรอที่เรือนชานด้วยท่าทีที่สงบขึ้น ส่วนผมก็นั่งไม่ต่างจากหุ่นขี้ผึ้ง ดีกว่าหน่อยที่ยังกลอกตาไปมาดูความเคลื่อนไหวที่ประตูบ้านได้อยู่ ยังรับรู้ว่ามีคนเดินผ่านหน้าไปมาตลอดเวลา
ทุกอย่างรวดเร็วแต่ไม่โกลาหลวุ่นวายเหมือนตอนที่รู้ข่าว ผู้ชายหลายคนในชุดแบบเดียวสีเดียวกันค่อยๆทยอยขึ้นมา ในมือมีข้าวของมากมายที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไรบ้าง คุณหมอเดินตามขึ้นมาหน้าตึงเครียด ไม่มีแม้แต่จะเหลือบเห็นผมซึ่งแทบกระโดดออกไปขวางทาง มีบุรุษพยาบาลตามขึ้นมาด้วยสองคน ผมเดาเอาจากชุดที่เค้าสวมใส่ ในมือสองคนนั้นถือกล่องอะไรบางอย่างขึ้นมา มันดูหนักมากเพราะมีคนกรูกันไปช่วยถือเมื่อเดินมาถึงชานเรือนแล้วผ่านหน้าผมไปเหมือนตัวเองไร้ตัวตนหรืออยู่กันคนละมิติกับพวกเขา
เปลสีขาวหามผ่านหน้าไปพร้อมกระชากใจและความรู้สึกผมออกไปตามคนพวกนั้น ร่างที่นอนบนเปลสีขาวมีรอยเลือดสีแดงเปื้อนเป็นหย่อมๆ มือขาวซีดข้างหนึ่งโผล่ออกมานอกเปลผ้า และมือเย็นเฉียบมือนั้นที่ผมเป็นคนคว้าเอาไว้ตอนที่วิ่งตามมาจนทันและจับไปวางแนบไว้ข้างลำตัว นายใหญ่ปากร้ายวันนี้ไม่มีแม้สติจะหลงเหลืออยู่กับตัว ตาปิดสนิทใบหน้าซีดขาวเหมือนไม่มีเลือดไหลเวียนเลยสักหยด เส้นเลือดที่ถักทออยู่บนใบหน้าเด่นชัดขึ้นมาเป็นสีเขียว ผ้าห่มสีเดียวกันกับเปลที่ห่มร่างแน่นิ่งนี้มาซับสีเลือดบริเวณหน้าอกและเริ่มแผ่กระจายเป็นวงกว้างจนน่ากลัว
“อย่าวิ่งตามครับ เกะกะ นายใหญ่เสียเลือดมากแล้ว”
เหมือนใครเอาไม้หน้าสามมาตีแสกหน้า คนที่มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายคนอื่นวันนี้อาการหนักหนาสาหัสสากรรจ์กว่าวันนั้นมาก ผมยังจำภาพวันนั้นได้แม่น ถ้าไม่เห็นเลือดที่ซึมเปื้อนเสื้อออกมานั้นใครจะไปรู้ว่านายใหญ่ระฟ้าบาดเจ็บ ไอ้บ้านั่นยังทำตัวปกติเหมือนลูกตะกั่วไม่ได้ระคายผิวเสียอย่างนั้น
ผมต้องคอยหลบคนที่เดินเข้าออกเรือนนายใหญ่จนตาพร่าลาย ไม่มีใครสนใจใครนอกจากหน้าที่ที่ตัวเองต้องทำ หน้าห้องมีคนคุ้มกันประตูสองคน ในห้องนั้นมีพงและลูกน้องคนสนิทอยู่ช่วยคุณหมออีกแรง ส่วนคุณ พอร่างนายใหญ่หายลับเข้าไปในห้องก็มีการ์ดหามร่างที่หมดสติออกมาพยาบาลด้านนอก ตอนนี้คงมีคนประคองไปพักผ่อนแล้ว
เวลาแบบนี้ควรจะเป็นเวลาที่ผมควรจะดีใจ อิสรภาพอาจจะมาในรูปแบบของหนี้สินที่เคยมีเป็นโมฆะ เพราะนายใหญ่ของที่นี่ถูกยิงในอาณาจักรของตัวเองอีกครั้งในอาการปางตาย
คนที่ทำร้ายโลมคนนั้นกำลังรับกรรมที่ทำกับตัวเองไว้เหมือนติดจรวด นอกจากจะไม่รู้สึกดีใจหรือโล่งใจแล้ว ในขณะที่ทุกคนกำลังรอคุณหมอช่วยรักษาอยู่นี้ ผมรู้ดีว่าตัวเองหายใจติดขัดและอึดอัดแค่ไหน มันตื้อไปหมดในทุกประสาทที่ใช้รับรู้ นึกคิดหรือควบคุมร่างกาย ทั้งๆที่พยายามทำร้ายตัวเองไม่ว่าจะหยิกหรือตบหน้าก็ไม่รู้สึกเจ็บตรงไหนมากไปกว่าที่ใจเลย
มันเป็นความทรมานที่ต้องมานั่งยอมรับตัวเองว่าห่วงนายใหญ่ใจร้ายนั่นมากขนาดไหน ความโกรธที่เคยถูกมันทำร้ายหายไปหมดแล้ว ตอนนี้มีแต่ความห่วงใยและหวาดกลัว ถ้าไม่มีบารมีนายใหญ่แล้ว อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปจากนี้ แปลกที่พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วน้ำตาก็ไหลบ่าออกมา แปลกที่รู้สึกมืดมิดเมื่อมองหาอนาคต ทั้งๆที่ภาพอู่ที่ทำงานควรจะแว่บเข้ามา รวมไปถึงบ้านที่อยู่มาทั้งชีวิต การกลับไปเป็นโลมคนเดิมกลับเป็นภาพที่ผมไม่คุ้นชินและไม่อยู่ในจิตสำนึกเสียแล้ว
“คุณโลมครับ”
๐ สวัสดีค่ะ มีคนขอมาคนเขียนก็กล้าลงให้ ถ้ามีอะไรผิดพลาดบอกกันด้วยนะคะ ช่วงนี้เบลอๆเพราะพิษน้ำท่วมค่ะ
๐ ไม่ได้ลืมสิงหากุมภานะคะ แต่ยังแต่งไม่เสร็จ :z3: ทิ้งนานจนลืม :laugh: แต่ใกล้แล้วค่ะ เสร็จแล้วจะรีบเข็นออกมาให้อ่านกันนะคะ
๐ ขอบคุณทุกความห่วงใยที่มีต่อคนเขียนเรื่องน้ำท่วม ข้อมูลนี้อาจจะมีประโยชน์ต่อคนอ่านที่อยู่พื้นที่ใกล้เคียงคนเขียน สำหรับคนที่อยู่เส้นรามคำแหงตอนปลายค่อนไปทางมีนบุรี มีน้ำท่วมผิวจราจรเพราะน้ำทะเลหนุนสูงสุดนะคะ อย่างในซอยบ้านคนเขียน น้ำจากแหล่งธรรมชาติเริ่มเอ่อขึ้นมาท่วมแล้ว และบางช่วงก็แห้งให้เรานิ่งนอนใจ เพิ่งรู้ว่าที่น้ำแห้งนั้น เพราะเค้าสูบน้ำทิ้งค่ะ แต่ต้องสูบตลอดเวลา เพราะสูบทิ้งแต่ระดับน้ำเท่าเดิม (จริงๆเค้าเรียกผันน้ำ) ถ้าหยุดสูบคือน้ำท่วม และตอนนี้ยังพอสูบไหวเค้าก็สูบให้ค่ะ แต่ถ้าเอาไม่ไหวแล้ว คนเขียนก็จะเป็นผู้ประสบภัยเหมือนทุกคน :sad4:
๐ เหมือนเดิมสำหรับช่วงวิกฤตแบบนี้ มีสติ เตรียมพร้อมและอย่านิ่งนอนใจนะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ สำหรับคนที่ช่วยดูคำผิดให้ ถึงจะแจ้งว่าอาจจะต้องพักช่วงไปบ้าง ยังไงก็ขอบคุณนะคะถึงไม่สะดวกแต่ยังงห่วงใยกันค่ะ
๐ ช่วงนี้อัพช้า ห่างหาย หรือประกาศอะไรป่วงๆไปบ้าง ขอโทษและขอบคุณที่เข้าใจนะคะ
๐ สำหรับหนังสือเด็กป๋า คนเขียนขอเก็บไว้ก่อน เพราะถ้าเสี่ยงส่งเกิดสูญหายขึ้นมา เสียดายมากกว่านี้นะคะ คนเขียนเก็บไว้ในที่ปลอดภัยแล้ว ขอให้สบายใจกันนะคะ ต้องขอโทษที่ดึงออกมาแจกจ่ายแบบปลีกย่อยไม่ได้ กลัวว่าจะเกิดความสับสนและผิดพลาด และเกรงใจคนที่เข้ามาจัดการเรื่องระบบไปรษณีย์ให้สะดวกมากขึ้นด้วยค่ะ (ดึงออกมาชุดเดียว คนรับส่งไปรษณีย์ต้องจัดเรียงข้อมูลใหม่หมดเลยค่ะ เลยแอบเกรงใจ)
๐ เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ TRomance
๐ TRomance's Fanpage CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
ตัวชาดิกเลย เกือบลืมหายใจ รุนแรงไปไหมเนี๊่ย วาบเลย
ลูกแม่น่าสงสาร ทำกันเกินไปแระ
-
ระฟ้าเอ๊ยยยยยย
เจ้าเล่ห์จริงๆนะไอ้รากหญ้า!!!
สงสารโลมจริงๆ ยังไงๆ ก็ตามเค้าไม่ทันเนาะ
-
ถึงว่าเฮียนอนนิ่งเลยน้า o18
ลิปปาล์มยี่ห้อหนูโลมนี่ดีจริง :-[ :-[
-
อ๊ายยยยยยยยย นายใหญ่รู้ตัวก็ไม่บอก :o8:
ถ้าจะบ้าไปแล้ว แค่เขาเลียปากกันก็จะกรี๊ดแตก
ลุ้นๆ เมื่อไรจะหนุงหนิงกันกิ๊บกิ้วววววว
(ถ้าจะอีักนานล่ะมั้ง แสนซื่อและแมนซะขนาดนี้ :เฮ้อ: )
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ที่ทำให้หวั่นไหวเล็กๆ :กอด1:
-
โลมเขินเหรอจ้ะ
-
ทาลิปมันแบบนี้ก็ได้ด้วย
โลมทำไปตามสัญชาติญานล้วน ๆ ช่ายมั้ยค่ะ
นายใหญ่ขนาดป่วยยังร้ายกาจขนาดนี้
-
กรี๊ด โลมเขิลละสิ :o8:
-
ชะลอมาม่าหน่อยน่ะค่ะ น้ำยังไม่เดือด
อยากให้หวานหลายๆตอนอิอิ
-
วิธีการรักษาริมฝีปากแห้งของโลมทำให้นายใหญ่ฟื้นจากอาการบาดเจ็บได้เร็วมาก :laugh:
-
นี่ขนาดเจ็บขนาดนี้นะเนี่ย ยังพูดให้น้องโลมได้อายอีก
เข้าใจคำว่า ไม่รู้จะด่าว่าอะไร ของโลมเลยอ่ะ ประมาณว่าสุดๆ :m20:
คาดว่าจะหายในเร็ววัน หากพยาบาลกันอย่างนี้ทุกวัน :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล.1 ยินดีกับรางวัลที่ได้รับด้วยนะคะ
ป.ล.2 เรื่องที่คนอ่าน อ่านแล้วตลกก็คงเป็น พี่ดินกับเสาไฟฟ้า น่ะค่ะ
-
อุ้ย เขิลลลนายใหญ่ เขิลแทนน้องโลม :-[
เจ็บอยู่ยังเจ้าเล่ห์ มาทำละมงละเมอได้อีกนะ แหม๊ :laugh:
-
55555อยากได้ลิปแบบนี้มาใช้บ้างจัง o13
-
นายใหญ่คงเป็นเจ้าชายนินทรา พอเจ้าหญิง(?)โลมจุ๊บบบ ก็ตื่น..
ปล. รู้สึกว่าบทมันสลับกับไหม่?
-
อยากให้สองคนนี้รักกันสักที เส้ามาหลายตอนแล้ว กระซิกๆ :sad4:
-
อ่ะแหม เจ้าชายนิทราฟื้นขึ้นมาเพราะเจ้าชายอีกคนเลียปาก !!!
โลมน่ารักก มากค่า สงสัยตอนหน้าคงจะหวานกันแล้วว(มั้ง)
ปล.เรื่องของคนเขียนที่ว่าตลกนี่รู้สึกว่าเป็นเด็กป๋าอ่าค่ะ หุหุ
-
ผู้ใหญ่ก็ต้องเจ้าเล่ห์กว่าเด็กๆอยู่วันยังค่ำล่ะเน้ออ
-
หากรู้สึกได้ขนาดนั้น ทำไมไม่ตวัดลิ้นให้เจ้าโลมตะลึง ตึงๆ ไปเลยล่ะ
ว่าแต่ว่า หวานมะ? ^^V
-
ใครบอกโลมว่า ปากแห้งต้องทำแบบนั้นเนี่ย จะตามไปให้รางวัล :laugh: :laugh:
-
เขิน เขิน :-[ น่ารักอะ :pig4:
-
นายระฟ้าฟื้นแล้ว เย้ๆๆ
วิธีแก้ปากแห้งของน้องโลม แอร๊ยยยยยยยยยย :o8:
-
โหยย มีการเรียกหาคุณปู่ด้วย นายใหญ่เนียนอ่ะ (เนียนแบบนี้ ชอบบบบ >////<)
-
อ่านแล้ว :-[ อ่ะ
o13 o13 o13
-
สมกับเป็นรากหญ้าจริงๆ เจ้าเล่ห์นักเชียว ( ไม่เรียกนายใหญ่แล้ว เรียกรากหญ้าตามโลมดีกว่า คุคุ )
-
ลิปมันยี่ห้อนี้ดีจริงๆ
ทาปุ๊ป ตื่นปั๊ป :m20: :jul3:
-
ลิ้นจี่มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
ติดตาม ติดตาม o18ไม่ได้ติดนิยายในเล้านานแระ
....ขอเรื่องเดียว คนเขียนอย่าหายนะ :impress2:
ิลิ้นจี่จะตั้งอกตั้งใจรอตอนต่อไปเน้อววววววว์ :กอด1:
-
อายเค้าไหมล่ะโลมมมม :impress2:
-
โลมเสียท่า ให้นายใหญ่ระฟ้าเเล้ว
เจ้าเล่มากมายน่ะนายรากหญ้า
:pig4: :pig4:
-
ว๊าย ว๊าย ว๊าย
-
อร้ายยย นายรากหญ้าของโลม แอบรู้สึกตัวด้วย
ทำเอาโลมของเราได้อายไปเลย 55 :o8:
-
แล้วจะจัดให้มั้ยล่ะ!!
ทำเป็นด่าเค้าในใจ จริงๆ ก็อยากจัดไปเหมือนกันชิมิ!!
ว่าแต่...นำลายไม่ช่วยให้ปากชุ่มนะจ๊ะหนูโลม เอนไซม์จะยิ่งกัดให้ปากแตกยิ่งขึ้นจ้ะ
วันหลังเอาทิชชู่ชุบน้ำไปแตะๆ ดีกว่านะจ๊ะ
แต่ถ้าทำเพราะอยากจูบก็ไม่ต้องแคร์จ้ะ บดให้มันเลือดอาบไปเร้ยยย :impress2:
-
ถ้านายใหญ่ปากแห้งตอนที่สบายดีแล้วโลมทำแบบนี้ล่ะก็ :-[ :-[
-
:-[อ๊ายเค้าเขินแทนน้องโลมเลยนะเนี้ยนายใหญ่มันชอบแกล้งน้องโลมอยู่เรื่อยมันน่านัก :z6:
-
อ๊าคคคคคคคคค
เขินแทนลมหว่ะ :-[ :-[
-
น้องโลม มม ม :-[
ตอนนี้น้องโลมน่ารักกก ~
ตื่นมาก็หื่นเลยนะคุณนายใหญ่ สำออยเจ็บแผลอ้อนน้องโลมใช่มั้ย :o8:
รอตอนหน้าค่ะ :z2:
-
อ๊ายส์!!!~ กำลังสนุกคร้า มาต่อด่วนๆ
ปล.ยินดีด้วยนะค่ะที่ได้รางวัล อย่างน้อยเราก็ไปโหวตให้ทุกเรื่องที่มี TRomance นะจ้ะ
-
เจ้าชายระฟ้าฟื้นเพราะจุมพิตของยาจกโลม คิคิคิ
ฟื้นมาก็ปากดีเลยนะระฟ้า โลมจัดตามคำขออีกสักที 555
-
สนองนายใหญ่หน่อยสิโลมจะได้หายเจ็บ.....เขิลแทนเลย :-[
-
แหม~นายใหญ่เจ้าเล่ห์นะเนี่ย~
นี่ถ้าหนูโลมซื่อกว่านี้อีกนิด ได้บ้าจี้ทำตามแล้วจะอึ้ง!! 5555
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.เรื่องพี่เมฆพี่ฉานค่ะ ตลกดีนะ 5555
-
ตอนที่ 19 นายโลมกับรักจนตรอก
“เห็นมั้ยล่ะคะ คุณบอกแล้วว่าพ่อหนุ่มคนนี้เป็นเด็กดี”
“แค่เค้าซ่อมรถไถนาได้ เค้าก็เป็นคนดีของคุณเลยเหรอครับ”
“คุณหนูไม่รู้หรอก ตอนที่คุณหนูสลบไป พ่อหนุ่มคนนี้เค้าเฝ้าแทบจะไม่ยอมหลับนอน”
“เค้าเลยเป็นคนดีเหรอครับ”
“คุณไม่พูดด้วยแล้ว”
“โถ ผมพูดเล่นหรอกครับ ผมสลบไปแป๊บเดียวตื่นมาเห็นคุณเทคะแนนให้โลมจัง ผมก็แปลกใจสิ”
“คุณหนูดื้อรั้นและต่อต้านคุณปู่ เพราะอยากมีเพื่อนเล่นวัยเดียวกันเหมือนเด็กคนอื่นๆใช่มั้ยล่ะคะ คุณหนูลืมไปแล้วเหรอคะ ตอนนี้คุณหนูทำทุกอย่างตามที่คุณปู่ต้องการแล้ว เรื่องส่วนตัวที่คุณหนูอยากทำ คุณหนูทำได้โดยไม่ต้องกลัวใครดุแล้วนะคะ”
“พอมีโอกาสแล้วจริงๆผมก็กลัวนะครับคุณ เริ่มต้นไม่ถูก เคยเล่นแต่กับลูกคนงานนี่นา”
“เลยเริ่มต้นกับเค้าเหมือนคนเกลียดขี้หน้ากันน่ะเหรอคะ เห็นไหมล่ะ ทั้งๆที่คุณหนูทำร้ายเค้าขนาดนั้น พอคุณหนูไม่สบายขึ้นมาเค้าก็ยังอยู่ดูแล ไม่หนีไปไหนสักหน่อย”
“ผมไม่เคยเชื่อเลยว่าความรักจะเป็นอุปสรรคกับมาเฟีย แต่พอวันนี้ ผมอาจจะต้องเชื่อแล้วล่ะครับคุณ”
“คุณหนูชอบพ่อหนุ่มคนนี้ถูกต้องมั้ยคะ”
“ฮื่อ”
“ยู่หน้าแบบนั้นใส่คุณงั้นเปลี่ยนเป็นถูกชะตาก็ได้”
พยักหน้าหงึกหงักยอมรับเพราะรู้สึกพอใจกับคำว่าถูกชะตามากกว่าชอบ เพราะไม่รู้ว่าการชอบใครสักคนต้องประกอบไปด้วยอะไรบ้าง
“ถ้าไม่ได้รู้สึกแย่ๆอย่างที่แสดงออกกับเค้า ก็ตอบแทนความดีเค้าบ้างนะคะ สิ่งที่คุณหนูทำร้ายเค้าวันนั้นเหมือนพ่อหนุ่มเป็นแค่ลูกจ้างในร้าน คุณไม่เห็นด้วยเลย เค้าไม่ได้สมยอม คุณหนูก็เคยต่อต้านการฝืนใจไม่ใช่เหรอคะ”
“ครับ”
“อย่าทำหน้าหมองแบบนั้นสิคะ คุณบอกคุณเตือนเพราะคุณรัก ใครจะว่าคุณหนูเลวร้ายยังไงก็ช่างแต่คุณเลี้ยงของคุณมา คุณต้องรู้สิว่าคุณหนูเป็นคนยังไง ใจกล้าบ้าบิ่นเสี่ยงให้คุณหัวใจวายมาได้หลายต่อหลายครั้ง ลองเสี่ยงเปิดใจตัวเองดูนะคะ”
“ครับคุณ”
ทุกคนที่อยู่รอบกายล้วนแล้วแต่ปรานาดีกับเขาทั้งนั้น ส่วนหนึ่งอาจเป็นความผูกพันที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย อีกส่วนหนึ่งมาจากความสงสารและเห็นใจกับบทบาทที่ถ่ายทอดมาแบบจู่โจม ถึงจะรู้ชะตาชีวิตตัวเองล่วงหน้า ถึงจะต่อต้านและก็ทำใจรับสภาพวันที่จะมาถึงตลอด ใครจะไปคิดล่ะว่าวันนั้นจะมาเร็วขนาดนี้
พงบอกให้นายใหญ่ระวังตัวเองให้มากๆอย่าหาคนสำคัญมาห่วงใยเพราะมันจะทำให้ตัวเองลำบากและมีห่วง ตัดสินใจไม่เด็ดขาด และอย่ามีใครถ้าต้องรับผิดชอบและอยู่ในวงการนี้ ให้ดูพ่อกับปู่เป็นตัวอย่าง ในขณะที่เราเอาใจผูกไว้กับใครสักคน ใครคนนั้นอาจจะมาเพื่อหลอกให้เราตายใจก็ได้
คนสนิทบอกให้ระวัง
ส่วนคุณบอกให้เปิดใจ
สองทางของความห่วงใยทำให้นายใหญ่สับสน ใจหนึ่งก็อยากเสี่ยงแต่อีกใจก็กลัวสิ่งที่พงเตือน ตำแหน่งนายใหญ่คือสมบัติล้ำค่าที่ปู่ทิ้งเอาไว้ให้ แต่การรักษาและดำเนินต่อไปให้มันยิ่งใหญ่ไม่ง่ายเลย
“พยาบาลมาเช็ดตัวพอดี คุณไปดูเด็กๆผัดข้าวต้มมัดก่อนนะคะ เห็นว่าพงจะกลับไปที่อาณาจักร คุณจะฝากไปเลี้ยงพนักงาน อย่าทำตัวแย่ๆให้รู้ถึงหูคุณนะคะ คุณจะยุให้เค้าก่อกบฎซะ จะได้สมกับที่คุณหนูระแวงจริงๆ”
หญิงชรายกคิ้วอมยิ้มล้อเลียนเมื่อเห็นโลมอุ้มกาละมังมายืนเก้ๆกังๆรอที่หน้าประตู
“คุณรักผมจริงหรือเปล่าเนี่ย ทำไมเปลี่ยนใจเร็วจัง”
“ไม่รู้ล่ะค่ะ เอ้า พ่อหนุ่มเข้ามาได้เลย ยืนถือกาละมังคาประตูอย่างนั้นคงจะหนักพอดู”
“ไม่เป็นไรครับ อะไหล่รถหนักกว่านี้หลายเท่า แค่นี้สบายมาก”
“ตัวเล็กแค่นี้ แข็งแรงไม่เบานะพ่อ ขอบใจนะที่ช่วยไปแบกเครือกล้วยสุกมาให้ คนงานผู้ชายมัวแต่ไปประชุมกับพงกันหมด”
“สบายมากครับ กล้วยหวานดีนะครับ ผมไม่เคยกินกล้วยที่สุกคาต้นแบบนี้มาก่อนเลย เพิ่งรู้ว่าอร่อยจริงๆ”
“แฮะ แฮ่ม”
ถึงคนที่นอนทนโท่อยู่บนเตียงจะเป็นคนป่วยอาการสาหัส แต่เขาก็เป็นนายใหญ่ของทุกคนที่นี่ การสนทนาโดยกันให้เขาเป็นหัวหลักหัวตอเป็นสิ่งที่ร้ายแรงจนอยากจะโต้คำพูดร้ายๆเตือนสติออกไป ติดเสียว่าคุณส่งสายตามาปรามไว้เสียก่อนเหมือนรู้ความคิด นายใหญ่ถึงได้ฮึดขัดใจอยู่เงียบๆคนเดียวบนที่นอน
พยาบาลจำเป็นเบี่ยงตัวเข้ามาสวนกับคุณที่เบี่ยงตัวเดินออกไป หน้าตาของโลมตอนนี้กับตอนที่ยืนสนทนากับคุณต่างกันลิบลับ เด็กนี่หน้ามุ่ยจนชักอยากลืมคำสั่งสอนของคุณเลยทีเดียว
กาละมังกระแทกกับพื้นโต๊ะหัวเตียงจนน้ำกระฉอก มือเล็กแต่แข็งแรงจับผืนผ้าชุบน้ำบิดทีเดียวผ้าผืนนั้นก็หมาดไม่มีน้ำหยดออกมาแบบพร้อมใช้
“แน่ใจนะว่าเค้าให้มาดูแลไม่ใช่มาซ้ำให้ตาย”
กัดฟันนับ 1-10 ในใจว่าไอ้นายใหญ่นี่กำลังเจ็บหนัก แต่อาการตอนที่ฟื้นขึ้นมากับตอนสลบทำไมถึงได้ต่างกันอย่างนี้ ตอนที่นั่งมองมันไร้สตินั้นทั้งกลัวแล้วก็ใจหาย แต่พอมันฟื้นขึ้นมาแล้วปากแบบนี้ อยากให้มันกลับไปสลบแล้วนอนหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอเหมือนเดิมจริงๆ
“คุณหมอบอกว่าถ้าผ้าชื้นเกินไป มันจะทำให้นายอับชื้น จะเป็นเชื้อรา นายอาจจะติดเชื้อได้และพยาบาลอย่างผมอาจจะตายเพราะคนสนิทของนายคาดโทษเอาไว้แล้วว่าให้ดูแลนายให้ดี”
“คิดถึงบ้านมั้ย”
มาถามอะไรเอาตอนนี้ มือที่กำลังขยายผ้าออกจากม้วนถึงกับชะงัก นายใหญ่ถามช้าไปหลายปีแสง ผมคิดถึงจนกลายเป็นความเฉยชาไปแล้ว คิดอย่างเดียวว่าโผล่หัวกลับบ้านไปวันไหนเตรียมตัวหูชาแบบนันสต็อปได้เลย ป่านนี้จะมีใครจ่ายค่าหวยให้แม่ ใครจะให้ทุนพ่อไปเชียร์มวยเชียร์ม้า ใครจะตามจ่ายค่าเสียไพ่ แล้วยิ่งผมไม่มีรายได้แบบนี้ จะเอาเงินที่ไหนไปตามชดใช้ให้ ถ้ารอพี่เกียรติ พี่เกียรติก็คงบอกว่าเงินต้องเก็บไว้เผื่อใครถูกหวยจะได้มีเงินจ่ายเค้า สุดท้ายแล้วพ่อกับแม่ก็ต้องใช้เงินจากโลมอยู่ดี
“ถามง่ายๆแต่ทำไมคิดเหมือนถามยากเลยล่ะ”
“ผมไม่ใช่ลูกแหง่นะ ผมรู้หน้าที่ดี ไม่คิดถึงบ้านหรอก”
“แล้วอยากมีโทรศัพท์กับเค้าบ้างหรือเปล่า”
ผมตาโตเท่าไข่ห่าน ไม่ใช่เพราะอยากมีอยากได้ถึงตื่นเต้นดีใจกับคำถาม แต่ถ้ามีโทรศัพท์ อย่างน้อยผมก็โทรหาเหน่ง มีเพื่อนคุย มีคนให้ระบายนอกจากขีดเขียนเป็นตัวหนังสือในสมุดเล่มนั้น
“ถ้าคุณจะให้ผมก็ไม่มีปัญหาครับ”
“ไว้ดูความประพฤติก่อนแล้วกัน โทรศัพท์มันใช้เป็นชนวนจุดระเบิดได้”
พยาบาลจำเป็นกระแทกก้อนผ้าลงไปในกาละมังอีกครั้งทันที สองมือขยี้ผ้าจนจะขาดไม่ขาดแหล่เพราะแรงอารมณ์ ยกขึ้นบิดให้หมาดแค่ครั้งเดียวเหมือนเดิม ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร ดึงแขนข้างที่อยู่ใกล้มือของเขาออกมาแล้วคลี่ก้อนผ้าอีกครั้ง ยังไม่ทันจะออกแรงเช็ด ข้อมือพยาบาลก็ถูกนายใหญ่อย่างเขายึดไว้เสียก่อน
“โกรธเหรอ”
“ผมไม่มีสิทธิ์โกรธนายจ้างหรอกครับ ปล่อยมือครับผมต้องรีบเช็ดตัวให้คุณ เดี๋ยวคุณหมอมาดูอาการแล้วเค้าคงให้ยาคุณเลย เค้าสั่งผมไว้แบบนี้”
“หมอสั่งกับนายใหญ่สั่ง เชื่อฟังใคร”
“ต้องเชื่อฟังนายใหญ่สิครับ ผมเป็นลูกหนี้นายใหญ่นี่ไม่ใช่คุณหมอ”
“งั้นนายใหญ่ถามทำไมไม่ตอบ”
“ผมตอบไปแล้วครับ”
“ตอบไม่ตรงกับความรู้สึกนี่”
“คุณรู้คำตอบอยู่แล้วยังจะถาม ผมไม่มีหัวคิดสร้างสรรค์ขนาดจะแปลงโทรศัพท์เป็นชนวนระเบิดหรอกนะครับ โอกาสผมมีก่อนหน้านั้นตั้งนาน”
“นั่นสิ ตอนที่ชั้นโต้ตอบนายไม่ได้ ทำไมไม่ฆ่าชั้นให้ตาย ชั้นทำให้นายโกรธนายเจ็บมากไม่ใช่เหรอ”
“ผมไม่โง่หรอกนะครับ ผมฆ่าคุณตายผมก็ต้องตาย สู้ปล่อยคุณไว้แล้วผมยังมีชีวิตอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ”
“แสดงว่าพอใจกับที่เป็นอยู่นี้”
“ผมว่ามันก็ไม่ลำบากใจเท่ากับต้องไปนอนกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้าหรอกครับ อย่างน้อยโดนนายใหญ่ตีรวนก็ไม่เหงาดี”
“ประชดกันนี่”
“ไม่กล้าครับ”
ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนข้อให้ แต่เขาก็พอใจคำตอบแต่เพียงเท่านี้ ยอมปล่อยมือและให้ความร่วมมือพยาบาลจำเป็นในการเช็ดตัวอย่างดี โลมเช็ดไปทั่วทั้งตัวโดยไม่กล้าเข้าไปใกล้แผลผ่าตัดที่ปิดผ้าพันแผลเอาไว้มากนัก และเมื่อเข้าไปใกล้บริเวณนั้นเค้าก็จะเบามือเป็นพิเศษจนรู้สึกได้
“ถูๆไปเถอะ ชั้นไม่เจ็บหรอก”
“คุณไม่เจ็บจริงๆเหรอ มันมีเลือดซึมออกมานะ ชุ่มมากด้วย”
อดที่จะอมยิ้มกับคำถามไม่ได้ เพิ่งจะไม่พอใจต่อปากต่อคำกันอยู่แท้ๆ แต่หมอนี่ก็เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่พร้อมจะโกรธเมื่อไหร่ก็ได้แต่หายเร็วเมื่อมีเรื่องอื่นเข้ามาแทนที่ให้สนใจมากกว่า โลมลืมเรื่องที่เถียงกันไปเมื่อกี้เพราะเค้าเห็นแผลผ่าตัดโชกเลือด แล้วในหน่วยตาก็มีความห่วงใยออกมาให้คนมองเห็นเต็มไปหมด หมอนี่จะรู้สึกยังไงหรือคิดอะไรเขาก็แค่จ้องเข้าไปในตาหมอนี่แล้วอ่านเอาก็รู้
“นี่ นายไม่เคยบาดเจ็บเหรอ แผลเปิด ต่อให้เย็บแล้วมันก็ยังมีรอยรั่วให้ของเลือดไหลออกมา เหมือนพนังกันน้ำ ก่อแข็งแรงยังไงมันก็ยังมีช่องว่างให้น้ำซึมออกมาได้นะ เป็นเรื่องปกติ”
“ผมเคยบาดเจ็บ เคยต่อยกับเพื่อน เคยตกจักรยานจนหัวแตกมาแล้ว แต่เลือดก็ไม่ได้ออกเยอะเหมือนน้ำท่วมขนาดนี้ มันเหมือนเลือดจะหมดตัวยังไงก็ไม่รู้
“ไม่ชอบบาดแผล ไม่ชอบเลือดสินะนายน่ะ”
“ขอโทษนะครับนาย ใครจะบ้าชอบอย่างที่คุณถาม มีใครจะชอบกับความเจ็บปวดบ้าง ถึงผมจะเป็นเด็กช่าง ผมก็ไม่เคยยกพวกตีกับใครนะ ผมรักชีวิตตัวเอง”
“แล้วเคยรักชีวิตคนอื่นนอกจากตัวเองและครอบครัวอีกมั้ย”
“ชีวิตใครล่ะ รู้จักผมก็ห่วงหมดนั่นแหละ เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน คุณถามทำไม”
“เปล่า ถามเพื่อความแน่ใจว่าถ้าชั้นเผลอหลับไป ชั้นจะไม่ถูกลอบฆ่าไง”
“ผมไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอกน่ะ คุณหันหลังไหวมั้ย เดี๋ยวผมดูพวกสายยากับสายน้ำเกลือให้”
“ถ้าจะเช็ดสะอาดขนาดนั้น คงต้องเช็ดทุกซอกทุกมุมของตัวชั้นแล้วมั้ง กล้าเหรอ”
“ไม่กล้า ผมจะเช็ดเท่าที่เช็ดได้เท่านั้น”
คราวนี้ถึงกับหลุดขำไม่กลัวเจ็บสีข้างเลยทีเดียว มันตีความหมายคำว่าทุกซอกทุกมุมของเขาออก หมอนี่คงไม่กระดากขนาดนี้และมันคงยอมเช็ดทุกที่แน่ๆเพราะเราเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่บังเอิญเขากับมันดันมีเส้นบางๆที่เรียกว่ากระดากอายกั้นเอาไว้ มันเลยตัดบทห้วนๆอย่างนั้นและปล้ำเช็ดในจุดที่มันรับได้ต่อไป
“ถ้าชั้นบาดเจ็บแบบนี้อีก นายจะยังมาดูแลชั้นอีกมั้ย”
“ถ้าเป็นคำสั่งของนายผมก็ต้องทำ แต่คุณจะบ้าเหรอ จะมีใครโชคดีรอดตายมันทุกครั้ง ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะถ้าต้องเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายเนี่ย ลูกน้องตาดำๆคุณแยะแยะ ไหนยังจะมีคุณอีก นายจะให้คนแก่เป็นลมเพราะคุณหนูตัวเองสักกี่ครั้งกัน บาปกินหัวตายเลย”
“รวมถึงนายด้วยหรือเปล่า”
“ผมเกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็นายบอกว่าลูกน้องตาดำๆแยะแยะ ก็เลยอยากรู้ว่าคนที่ห่วงใยชั้นคนนั้นรวมถึงนายด้วยหรือเปล่า”
เงียบ!!
แต่การเช็ดตัวยังดำเนินต่อไป บางครั้งการเปิดใจอย่างที่คุณแนะนำมันก็ไม่แย่ แต่การเปิดใจยิ่งกว้างมาก อัตราเสี่ยงก็ยิ่งมาก เหมือนครั้งนี้ ถ้าใครถามเขาคงจะต้องตอบลูกน้องไปว่าเสี่ยงเอง แต่ในความเป็นจริงแล้วยอมรับเลยว่าตัวเองประมาท ความห่วงใยบังตาจนลืมระวังตัวเอง ลืมคิดไปว่าตัวเองกำลังอยู่ในท่ามกลางฝูงงูเห่า เราเดาได้ยากมากว่ามันจะแผ่แม่เบี้ยและฉกเราตอนไหน
ยอมรับว่าภาพของโลมตามมารบกวนตลอดเวลา ภาพสุดท้ายก่อนที่จะทิ้งคนนั้นออกมาคือภาพผู้ชายที่กลั้นความเจ็บปวดไว้สุดกำลังค่อยๆตะกายไปตามพื้นเพื่อเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ บันดาลโทสะที่ใช้ทำร้ายเด็กคนนี้คือการฝืนใจที่ตัวเองเคยต่อต้านมาโดยตลอด แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว อารมณ์ชั่ววูบอยู่เหนือเหตุผลทุกอย่าง โลมปล่อยให้เขาย่ำยีกับร่างกำยำสมชายของตัวเองโดยไม่ต่อต้าน ร่างกายตอบสนองเพียงเพราะแรงกระตุ้นเล้าโลมเกินธรรมชาติของร่างกายจะทนไหว ช่องทางที่ไม่ได้เตรียมการมาก่อนถูกชำแหลกอย่างโหดร้ายด้วยอาวุธประจำกายของตัวเอง เสียงหวีดร้องเจ็บปวดสุดจะกลั้น ฟันคมขบริมฝีปากขาวซีดก่อนกลิ่นคาวเลือดจะคละคลุ้งและหยาดหยดของน้ำสีแดงจะไหลระมุมปาก ความเจ็บปวดเดียวที่ส่งออกมามาเป็นเสียงให้รับรู้ นอกจากนั้นเด็กคนนี้ใช้ศักดิ์ศรีของตัวเองข่มความเจ็บปวดไว้จนหมด
ร่างกายบอบช้ำนอนหายใจหอบเหนื่อย ม่านน้ำตาไหลเป็นทางตลอดเวลา ไม่มีเสียงสะอื้นนอกจากตัวสั่นจนรู้สึกได้ กว่าจะรู้ว่าคนๆนี้บอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจก็ต่อเมื่อสำนึกฝ่ายดีกลับคืนมาแล้ว
แต่มันก็สายเกินไป
วันนั้นเป็นวันที่หงุดหงิดตั้งแต่รู้ว่าคนของตัวเองทำเรื่องที่ไม่ควรทำ เจ้าของสถานที่ไม่ควรดักฟังการคุยโทรศัพท์ของแขกในร้าน ไม่ว่ากรณีใดๆ เหมือนกับไม่ควรตั้งกล้อง CCTV ไว้ในห้องให้บริการ มันคือการละเมิดที่เขาต่อต้านและรังเกียจมาตลอด แต่เหตุผลของลูกน้องที่ยกขึ้นมาเกินจะทัดทาน
การดักฟังสายโทรศัพท์ของเกียรติคุณพี่ชายของโลมคือสิ่งที่ลูกน้องเลือกทำ พี่ชายระยำของโลมคนนั้นกำลังรับปากนายว่าจะเรียกน้องตัวเองกลับมาทำงานให้ได้อีกครั้ง ทั้งๆที่เขาเพิ่งเซ็นต์เช็คซื้อตัวโลมกลับมาได้ไม่นาน มันคิดจะหักหน้ากันแบบวางแผนไว้ก่อน ความจริงแค่ต้องการจะดักฟังว่าเสี่ยงเจียงและลูกน้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับกรุ๊ปทัวร์ที่จะมาลงหรือไม่ แต่ข่าวที่ไม่คิดว่าจะได้มากลับทำให้อารมณ์เดือดดาล
โทสะจะไม่พุ่งสูงขนาดที่ตัวเองจะทำเลวระยำกับคนๆหนึ่งได้แน่ถ้าช่วงเวลาหลังจากดักฟังพี่ชายโลมไม่นานคนที่บ้านสวนรายงานว่าโลมหายไป เวลาสองสามชั่วโมงจากอาณาจักรถึงบ้านยังไม่มีวี่แววว่าโลมจะกลับมา เหตุการณ์มันบังเอิญได้เหมาะเจาะว่าโลมกำลังจะหักหลังตัวเองและแหกตาทุกคนที่ห่วงใย
การกลับมาเยือนบ้านสวนอีกครั้งเลยเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ถ้าเขาจะคิดว่ามันคือแผนการที่หลอกให้ตายใจ มันช่วยไม่ได้ แต่มันก็ลบความผิดและความห่วงใยที่ติดอยู่ในใจออกไปไม่ได้เหมือนกัน
ความกังวลและห่วงใยไม่เหมาะกับงานเสี่ยงตาย!!
มันบั่นทอนสมาธิสั่งการของนายใหญ่จนหมด ห้อง CCTV ที่มีหน้าจอเรียงรายและมีลูกน้องเฝ้าจ้องมองเพื่อจับสิ่งผิดปกตินั้นไม่สะดวกกับการโทรศัพท์เลย
มันช่วยไม่ได้ ที่จะต้องฝืนคำแนะนำลูกน้องออกมาหาที่เงียบๆคุยโทรศัพท์ด้านนอก มันเพลินตรงที่โลมยอมรับโทรศัพท์และต่อปากต่อคำด้วย ถึงจะจับน้ำเสียงได้ว่าหมอนั่นไม่เต็มใจที่จะคุยเลยสักนิด ความผิดที่ตัวเองก่อไว้ยังไม่ได้รับการให้อภัยแน่ๆ เค้ายอมคุยเพราะเค้าคิดว่าตัวเองเป็นลูกหนี้ภายใต้การบังคับบัญชา ไม่ได้โทษว่าเป็นเพราะปลายสาย จริงๆแล้วทุกอย่างเกิดจากไม่ระวังตัวเอง ที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่ที่อันตรายที่สุด เพราะใจจดจ่ออยู่กับใครคนหนึ่งเลยลืมตัวไปว่ากำลังอยู่ในวงล้อมของศัตรูภายใต้อาณาจักรตัวเอง ขณะที่ถือสายอยู่และเดินกลับเข้ามาข้างในดังเดิม แค่เพียงแผ่นหลังหายลับเข้ามายังตัวอาคาร เสียงปังของปืนดังลั่นเข้าโสตประสาท ไม่มีเวลาให้ได้ตรึกตรองอะไร ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดับวูบไปตั้งแต่ตอนนั้น
๐ สวัสดีค่ะ มาตามคำเรียกร้อง (ใครเรียก?) :laugh: โมเมเอาไว้ก่อน :laugh:
๐ มีแต่คนสนใจลิปบาล์มยี่ห้อน้องโลมกันใหญ่ ก็มันหาอะไรที่ชุ่มชื้นไม่ได้นี่นา (แล้วเหยือกน้ำหัวเตียงล่ะ ทำไมไม่ใช้ :z3:)
๐ มีคนสงสารโลมกันเยอะ นายใหญ่ก็น่าสงสารนะคะ เค้าถูกฝึกมาให้หวาดระแวง ระวังนี่นา เหมือนคนเขียนจะเข้าข้างพระเอก :laugh:
๐ บ้านคนเขียนน้ำเริ่มเอ่อถนนจริงจังแล้วล่ะ เพราะมันเอ่อในจุดที่ปกติฝนตกน้ำท่วมก็ไม่เคยเอ่อให้เห็น มันมาทางฝาท่อระบายน้ำ แต่พรุ่งนี้ว่าจะเข้าเมืองไปปั้น EM ball พอจะไปทำความดี มีบทความว่อนเฟซว่ามันช่วยอะไรไม่ได้ เปลือง :z3: คนเขียนเข้าใจว่า EM Ball เนี่ยไม่ใช่ตัวแก้ปัญหาน้ำเน่าเสีย แต่เป็นตัวทุเลาน้ำเน่าในขณะที่รอน้ำลด ให้คนสามารถอยู่กับน้ำได้เท่านั้น ถ้าใครว่างก็ไปช่วยกันเถอะนะคะ ถ้าลองทำแล้วมันช่วยไม่ได้จริงๆ เราก็ยังภูมิใจว่าพยายามแล้วนะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ สำหรับคนอ่านที่น้ำท่วมบ้านก็เป็นกำลังใจให้นะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ
๐ TRomance
-
จิ้มครับท่าน งงกับวันที่แท่น้อ อิอิ
-
หายเจ็บไปฆ่าพี่กำมะลอของโลมก่อนนะ เพราะคาดว่ามันนี่แหละจะทำให้เกิดมาม่าขึ้นในอนาคตแน่ ๆ
-
อ่อ..มันมีที่มาที่ไปแบบนี้นี่เอง
-
มันบั่นทอดสมาธิสั่งการของนายใหญ่จนหมด ห้อง CCTV ที่มีหน้าจอเรียงรายและมีลูกน้องเฝ้าจ้องมองเพื่อจับสิ่งผิดปกตินั้นไม่สะดวกกับการโทรศัพท์เลย
-
:-[อ๊ายนายใหญ่เริ่มชอบน้องโลมแล้วใช่ใหมน่าร๊ากๆเค้าชอบ :o8:
-
ที่แท้เจ็บเพราะน้องโลม
นายใหญ่รู้ใจตัวเองแล้วเดินหน้าจีบน้องโลมเลยค่า
ไปตื๊อ ไปง้อ แล้วอย่าไปตีรวนเค้า
เดี๋ยวเค้าก็ใจอ่อนเองน่า
น้องโลมน่ารักมาก เขินน :-[
ตอนต่อไป จงมา~ จงมา~ :impress2:
-
อืมก็เข้าใจนิดหน่อยว่าระแวงแต่เคยคิดที่จะถามมั่งมั๊ย โลมมันเคยโกหกใครได้บ้างฮะ
-
มาบ่อยๆนะคะรักน้องโลมจุ้บๆ
-
รวมเล่มเมื่อไหร่คะ อยากได้จริงๆ
-
เอาปืนอาก้าบุกยิงพี่ชายโลม :m31: :m31:
-
นายใหญ่ใจถึงหน่อยเส่ะ กลัวอะไร ธ่อ โลมออกจะว่าง่าย อิอิ
บวกบวกจ้า
-
ถือเป็นโมเม้นต์น่ารักๆเบาๆนะตอนนี้
-
หุหุหุ ชอบอ่านเวลานายใหญ่กับนายโลมต่อปากต่อคำกันจริงๆ
มันดูฉับๆ ห้วนกันไปห้วนกันมา แต่ก็แฝงๆจะหยอกจะกัดจะกวนกันไม่ได้ เอิ้กๆ อ่านแล้วมีความสุข^^
เอาเป็นว่าสงสารนายใหญ่บ้างก้ได้ค่ะ ฮาๆๆๆๆๆ ยังไงก็ขอให้ไว้ใจโลมและเข้าใจโลมในเรววันนะคร้าาา
จะได้แฮปปี้ๆกันทั้งสองคนเลยยยย
แล้วก็ช่วยเอาโลมออกมาจากไอ้ครอบครัวบ้าๆนี้ของดลมซะทีเถอะค่ะ
ใครจะว่าอกตัญญูก็ช่างหัวมันเถอะ เราไม่ว่าาาาาา ฮาๆๆๆๆ
โลมเป็นคนดีมามากพอแล้ววววววว
-
เอาใจช่วยนายระฟ้าให้ตัดสินใจได้เร็วๆ
ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ
o13
-
น่ารักแบบตลก
คู่นี้ท่าจะหาตอนหวานๆยาก :m20:
-
สำนึกความผิดแล้วใช่มั้ยนายใหญ่รากหญ้า
รอตอนใหม่ค่ะ :กอด1:
-
นายระฟ้าฟื้นมาเถียงกับน้องโลมได้แล้ว o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
o13 o13 o13 o1
-
แต่เราก็สะใจที่นายโดนยิงนะ จะได้สำนึกบ้าง
-
ไม่เป็นเขาเราไม่มีวันรู้ แต่คนที่ไม่รู้ก็มักคิดแทนร่วงหน้าไปก่อนเสมอ ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบที่เราคิดจริงๆรึเปล่า
-
อ่านตอนนี้แล้วเริ่มเข้าใจนายใหญ่มากขึ้นนะ
ขอให้นายใหญ่ยอมเปิดใจให้โลมบ้างเถอะ
โลมออกจะซื่อแล้วก็น่าสงสารขนาดนี้ :sad4:
-
โถ่ น้องโลม จุ๊บๆ ฮ่าๆ
นายใหญ่รากหญ้านี่แสดงว่าเริ่มเปิดใจแล้วสินะ
แต่ความรักของมาเฟียเนี่ย มันต้องมีเรื่องมาให้เสียน้ำตาอีกแน่ๆ
-
ถ้ารักก็ยอมรับว่า รัก เถอะนาย
สงสารโลมจริงจัง
:pig4: :pig4:
-
อย่างน้อยนายใหญ่ก็รู้ใจตัวเองอีกหนึ่งระดับ ><'
-
:m31: :m31: :m31:
-
อ๊ากกกกกกกกกก น้องโลมน่ารักอ้ะ :o8: :o8:
อยากให้นายใหญ่เปิดใจมากกว่านี้ :กอด1: :กอด1:
และก้ออยากให้ปัญหาไอ้พี่เกียรติรู้เร็วๆ เพราะกลัวโลมเชื่อพี่แล้วนายใหญ่จะเกลียดอีกอ่ะ :m16:
กำลังเฝ้ารอฉากหวานอยู่นะ อยากเห็นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :monkeysad:
-
หวังว่าคำตอบของคำถามครั้งต่อไป
นายใหญ่จะเปลี่ยนคำว่า "ถูกชะตา"
ไปเป็น "ชอบ" หรือ "รัก" โลมสักทีนะ
-
:fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk::fcuk: :fcuk:
-
นายรากหญ้า เอ๋ย ชีวิตมันก็ต้องมีเสี่ยงกันบ้าง
ไม่เสี่ยงแล้วจะได้โลมไหมนะ
-
แง่มมๆ นายใหญ่เริ่มเปิดใจแล้วนะ วีดวิ้วว
ขอหวานๆหน่อยค่ะ ตอนนี้ติดใจความหวานมาก หุหุ
ยังไงก็ขอให้คนเขียนปลอดภัยนะคะ รีบปั่นน้องโลมกับพี่สิงห์ด้วยนะค้าา
-
เริ่มหวานขึ้นมานิดๆ ละ รอๆๆ ความหวานที่จะมากขึ้นเรื่อยๆ (หรือเปล่า?) :กอด1:
:L2: :pig4:
-
หมั่นไส้นายระฟ้ามันว่ะ
ระแวงขนาดนี้ก็อยู่มันคนเดียวไปเหอะ
:m16:
-
นายระฟ้าอย่ามาเถียงข้างๆคูๆนะ
น้องโลมของเค้าม่ายผิด 555555555
-
นายใหญ่ ทำไมทำตัวแบบนี้หะ!!
นายโลมอายแย่สิเนี่ยยยย!
ไม่เห็นตอนที่ 19 นายโลมของเราซื่อแต่ไม่โง่ >__<
แอบชอบตอนนี้เบาๆ เข้าใจนายใหญ่ละนะ
กลัวจะเกิดเหตุพลิกผันเนี่ยสิ :(
-
นายใหญ่อ่ะ กล้าได้กล้าเสียหน่อยสิ ชอบก้อบอกว่าชอบ แมนๆไปเลยไม่เห็นจะยาก :a9:
-
น้องโลมกตัญญู รู้คุณ แสนดี ขนาดนี้ นายใหญ่รักษาให้ดีๆนะ :impress2:
ท่าทางมีคนอยากได้เยอะอยู่ ดูแลไม่ดีน้องโลมหายจะสมน้ำหน้าให้ดู :bye2:
-
:เฮ้อ: :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4: ชีวิตของระฟ้าต้องเสี่ยงกะทุกอย่างจริงๆ แต่เสี่ยงกับโลมคิดว่าเกินคุ้มนะ o13
-
เบื่อนายใหญ่แล้วค่ะ เคยเข้าใจที่ลังเลนะ
แต่ถ้าตัดสินใจจะทำอะไรแล้วอย่ากลับไปกลับมาได้มั้ย สงสารโลมมาก ๆ
-
ประกาศว่าจ้าง
ใครก็ได้ไปตุ๋ยไอเีสี่ยเจียงที
ส่วนเงินรางวัลไป'ขูด'เอาที่ คุณพี่เสนียด เอ้ย พี่เกียรติ นะเค๊อะ !
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ชอบ ๆ ให้น้องโลมต่อปากต่อคำกับนายใหญ่
ใกล้ชิดกันแบบนี้ไม่นานก็เข้าใจกันได้
-
แหม๋ !! ปล้ำกันไปแล้ว อะไรๆก็ดีขึ้น ชัดเจนขึ้น เห็นม่ะ
นายใหญ่น่าจะจับโลมปล้ำได้ตั้งนานแล้วนะ คึคึ
-
ฆ่ามันให้ตายเลยไอ้พี่ชั่วววว :m31:
ลีลาเยอะจัดน่ะนายรากหญ้า :z2:
-
กรี๊ดดดดด ดีใจ นายแอบยอมรับเบาๆว่าชอบโลม
คริๆ
โลมก็ชอบนายเหมือนกัน
เปิดใจกันเร็วๆนะ o13
-
ยิงพี่ชายโลม :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
นายใหญ่อย่าลืมไปจัดการคุณพี่เกียรตินะคะ :fire:
จัดชุดใหญ่ให้มาทำเรื่องไม่ดีได้เลย ยิ่งดีค่ะ (โหดไปไหมตู)
ทำอย่างนี้กะน้องตัวเองได้ไงเนี่ย น่าโมโหเป็นบ้า
นายใหญ่ถามแบบนี้้ โลมก็เขิน ตอบไม่ได้อ่ะดิ 55
คนเขาขี้เขินนะตัว :o8: อิอิ
-
เข้าใจนายใหญ่มากขึ้นค่ะ มันก็น่าสงสัยจริงๆนั่นแหละ
อ่านแล้วเสียวไส้เดี๋ยวพี่ชายโลมต้องรีเทิร์นกับมาทำอะไรอีกแน่ๆ
เดี๋ยวน้องโลมโดนเข้าใจผิดอีก สงสารรรรรรรรรรร
รอตอนหน้านะคะ
-
นายเปิดใจเถอะ หรือไม่ก็หาข้อมูลเกี่ยวกับโลมให้ถูกต้องจริงๆ จะได้ช่วยโลมได้ สงสารน้องโลม :sad11:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เอาอี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
รอวัน นายรากหญ้า (ขอเรียกแบบโลม)
เดินหน้าจีบโลม ซักทีเหอะ ไม่อยากเห็นโลมรับแขกเลย :กอด1:
-
+1 :o8:น้องโลม อิอิสั้น ๆ แต่ก็ชื่นใจ อ่ะ :man1:
-
:L2: :กอด1:
-
ยังงี้นี่เอง :เฮ้อ:
-
:-[ชอบโลมแล้วหละสิ
-
ชอบคุณจังเลย แนะทางนายใหญ่ได้ถูกใจเค้าจริงๆ :กอด1:
-
พี่เกียรติแม่ง เห็นแก่ตัว
เลวกว่าหมา
นั้นน้องทั้งคนนะ
โลมก้คนดีเกิ๊นนนนนน
ส่วนนายใหญ่ ขี้ระแวง ตามประสาคนมีอำนาจ
-
5555555 loom tong jer kab naai yai jorm jaolee sa laew,hu hu hu....
-
ระฟ้าเป็นนายใหญ่ ของอณาจักร ก็ยกให้ โลมเป็นนายใหญ่ของบ้านสวนเลยดิ ดีนะ
-
เถียงกันสนุกดี อิอิ
-
:กอด1: :L2:
-
โถๆ นายใหญ่ของน้องงงงงง เจน << เริ่มไม่เข้าข้างน้องโลมละเหรอ? -_-"
รักน้องก็บอกมาเซ่ มากระมิดกระเมี้ยนว่าถูกชะตงถูกชะตา โด่ววววว
อ๋อ นี่เองสาเหตุที่น้องต้องเจ็บตูด เอ๊ย เจ็บปวด
สารเลวมากอ่ะครอบครัวน้องโลม ชั่วไม่เคยพบเคยเห็น
*กระซิบๆ*ถ้านายให้มือถือน้องมันจะโทรหาชู้แหละนาย
(เผ่น~)
-
เถียงกันมันส์ดีจริงๆแฮะ
หนูโลมนี่ซื่อดีนะ แต่ก็ยังพอตามทันไอ้นายอยู่บ้างนิ 5555
ไอ้คุณระฟ้าก็แหย่เอ๊า แหย่เอา จริงๆเลยน้า
รอตอนต่อไปค่ะ
-
โลมโตมากับครอบครัวแบบนี้ได้ยังไงนะ :angry2: :angry2:
เฮ้อออออออออ สงสารโลม :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เห็นไหม โลมเปนผู้ถูกกระทำนา
อย่าใจร้ายเลยยยย
ไหนๆโลมก้อมาปรนนิบัติขนาดนี้แล้ว
><
-
คุณระฟ้าเปิดใจให้โลมแล้ว แต่ก็ต้องภาวนาให้โลมเปิดใจให้นายใหญ่ด้วย
สู้นะนายระฟ้าเราเชียร์อยู่ แต่ถ้าหายดีแล้วช่วยไปกระทืบพี่ของโลมให้ด้วยนะจะ
-
ไม่ได้อ่านเกือบเดือน กลับมาถึงก็ได้นั่งอ่านตาแหกเลยกู เอาซะหายคิดถึงเลย
รักน้องโลม หมันไส้นายระฟ้าเหมือนเดิม อิอิ
(ปลื้มคนเขียนเหมือนเดิมด้วย หุหุ)
-
รอโลมอยู่น้าาาา
-
เปิดใจสักทีซิคะนายใหญ่
นายโลมเค้าก้อรออยู่นะ
ขนาดคุณยังพูดแล้วูดอีก น่าจะลองทำตามดูนะคะ
-
อ่าาา า กว่าจะเข้าใจ แต่มันก็ยังอึนๆอยู่ดีง่ะ :z3:
-
พี่ของโลมเลวมากอ่ะ :m31:
เห็นเเก่ตัวสุด
-
:z13: :z13:
จิ้มๆๆๆ นายโลมและนายใหญ่
เปิดๆๆใจไปเลยเมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีหล่ะนี้ :เฮ้อ:
-
ค่อยๆเปิดใจไปก็ได้นายใหญ่ แต่อย่ารุนแรงกับโลมนักเลย
-
ไอ้เกียรตินี่มันเลวจริงๆ :z6:
นายระฟ้าเข้าใจน้องแล้วใช่มั้ยค้า ><
-
เฮ่อออออ :เฮ้อ:
คนเรา เกิดมาใช้กรรมจริง ๆ แต่พระท่านสอนไว้ว่า จงใช้ปัญญาแก้ปัญหากรรม อย่าก้มหน้าก้มตารับกรรมแบบทื่อ ๆ
สงสัยลิ้นจี่ต้องซื้อหนังสือธรรมะให้น้องโลมอ่านบ้างแล้ว จะได้ตาสว่างซะีที :a5:
ปล. รออ่านตอนต่อไปดีกว่า :z10:
-
โลมเอ๋ย การทำดีน่ะดีอยู่แล้ว แต่ถ้าทำดีกับคนเลวแบบนายเกียรติและครอบครัวนี่
เลิกทำดีแบบให้เงินได้แล้ว ทำดีแบบให้บทเรียนแก่คนพวกนี้จะดีกว่าไหม
-
คุณระฟ้าเริ่มเปิดใจ
กับโลมแล้วใช่ใหม...?
-
สุดท้ายรักกันไม่รู้ตัวละมั้งสองคนนี้ :L1:
-
เกลียดพี่ชายของโลมจัง
เลวไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ
-
เบน เรียกเองคร่าาา
5555+
น่ารักดีตอนนี้ ต่อปากต่อคำ แบบพองาม 555+
ชอบๆ
พูดดีๆกันได้แล้วสองคนนี้ ประชดประชัดกันซะเหลือเกิน
จะหวานเหมือนกับคนอื่นเค้าไม่เนี้ย
ไม่เป็นไร เพราะเราก้ชอบแบบนี้เหมือนกัน
-
จะลงตัว เข้าใจกันได้เมื่อไรเนี่ย ถ้าจะอีกนานเลยแฮะ คู่นี้
-
เริ่มหลงแล้วละสิ :a2: :a2:
-
เลวขิง ไอ้เกียรติ :3125:
-
“นี่ นายไม่เคยบาดเจ็บเหรอ แผลเปิด ต่อให้เย็บแล้วมันก็ยังมีรอยรั่วให้ของเลือดไหลออกมา เหมือนพนังกันน้ำ ก่อแข็งแรงยังไงมันก็ยังมีช่องว่างให้น้ำซึมออกมาได้นะ เป็นเรื่องปกติ”
“ผมเคยบาดเจ็บ เคยต่อยกับเพื่อน เคยตกจักรยานจนหัวแตกมาแล้ว แต่เลือดก็ไม่ได้ออกเยอะเหมือนน้ำท่วมขนาดนี้ มันเหมือนเลือดจะหมดตัวยังไงก็ไม่รู้
เปรียบเทียบซะอินกระเเสมากๆ 555555+
ถ้าหลังจากนี้ย้อนกลับมาอ่านอีกครั้ง
จะรู้ทันทีว่าเขียนเมื่อไร :jul3:
-
โลมผู้แสนดี
-
ที่แท้ก็อย่างนี้เอง
:-[
-
ตามทันแล้วววว นายใหญ่หายไวๆนะ อยากอ่านฉากหวานๆจัง
-
โดนยิงเพราะมัวแต่ใจลอยคิดถึงคนอื่นสินะ
แต่นายใหญ่ก็เปิดศึกจู่โจมโลมแล้วเหมือนกัน ฮิ้วว
-
รักคุณจังเลย พูดเชียร์โลมใหญ่เลยนะคะ :-[
ที่มาของอาการบาดเจ็บเป็นเพราะนายใหญ่คิด ถึงโลมหรือนี่ :-[
ตอนนี้ใช้ :-[ เปลืองจริง ว่าแล้วก็อีกหนึึ่ง :-[อิอิ
-
ต่างคน ต่างจิต โอ้ยๆ อ่านแล้วขัดใจ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆ
ระฟ้าชอบโลมก็บอกกับโลมไปตรงๆเลย
-
:กอด1:
-
เคลียร์ได้เพราะปล้ำเนียแหละ :t3:
-
เอาใจช่วยแล้วกันให้น้ำลดไวๆนะครับ
มีความสุขกันมากๆ นะครับ พี่น้องชาวไทย
-
>__< สนุกมาก...
-
เป็นห่วงเป็นใยกันแบบนี้ :z1: อย่าเรียกว่าถูกชะตาเลยดีกว่ามั้งค่ะ อิอิ!! เรียกว่า 'รัก :L1:' ดีกว่าน้า... :impress2:
-
เพราะอ่อนไหวกับโลมเลยทำให้ระแวง ขาดเหตุผล
ต่อไปนี้จะจีบโลมติดไหมเนี่ย กว่าจะรู้ว่ารักว่าชอบก็เกือบแย่
-
บ้านน้ำท่วมไปเรียบร้อยปาเก้ลอยฟ่องน้ำในหมู่้บ้านเกือบเอวแล้วอ่ะแย่ที่สุดเพิ่งมีเนตใช้วันนี้เอง
น้องโลมดูแลนายใหญ่เป็นอย่างดีระฟ้าเริ่มเปิดใจให้น้องโลมแล้วอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เอ~~! ถ้าดักฟังก็น่าจะรู้สิว่าโลมโดนหลอกใช้อ่ะ ไม่ได้รู้เรื่องด้วย รึว่าฟังไม่หมด?? - -* นายรากหญ้านี่มันน่าจะจับไปนอนคุยกะรากมะม่วงจริงๆ
-
พี่ชายโลมนี่ อื้อหือ อ้าหา มากเลยอ่ะ :angry2:
-
อ่านไปแก้มแดงไป อยากเห็นนายโลม อายอีกเอยะๆเลย ฮุฮุ
-
น่ายิงไอ้พี่เกียรตินี่ทิ้งจริงๆ o18
ส่วนน้องโลมก็ไม่ต้องกลับบ้านหรอกค่ะ อยู่นี่ล้ะ 55555
เข้าใจนายใหญ่ว่ายืนอยู่ ณ จุดนี้
ก็ต้องระแวงนู่นนี่เป็นธรรมดา ความเสี่ยงสูง
หวังว่าน้องโลมจะทำให้ไว้ใจได้
(ซึ่งก็เริ่มจะไว้ใจนิดๆแล้วใช่มั้ยล้ะ :m12: ก็เด็กมันน่ารักก )
รอตอนหน้าค๊า
ขอให้ปลอดภัยจากน้ำท่วมนะคะ :กอด1:
-
รอ~ ร้อออ~ รอ~
-
พ่อคุ๊ณณณณณณ
สับสนสิเนาะ ไม่อยากสับสนก็จับทำเมียถาวรซะเลย
-
รอด้วยอีกคนนะ
-
รอด้วยเหมือนกัน
-
ปูเสื่อ~ :m13:
-
อ้าว กลายเป็นว่านายใหญ่โดนไข้โป้ง เพราะพะวงถึงโลม
เจ้าตัวจะรู้บ้างไหมนะ ว่ามีคนเป็นห่วง
-
รอด้วยยย
:call: :call:
-
มั่วแต่ต่อปากจ่อคำกับโลมนี้เอง ถึงเผลอตัวโดนยิง อย่างนี้พี่จะคิดแล้วล่ะว่าคุณระฟ้าหลง....รักน้องโลม 555
-
อ่า น้องโลมกับนายใหญ่เมื่อไรจะเข้าใจกันสักทีน่ะ
:sad4: :sad4:
-
ตอนที่ 20 นายโลมกับรักจนตรอก
มันเป็นอารมณ์หงุดหงิดที่หาที่มาที่ไปไม่ได้และมันก็พุ่งสูงจนตกใจความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน
หงุดหงิดอยากอาละวาด แต่ทำไม่ได้ ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างนั้น รู้แต่ว่าโกรธ โกรธมาก ทางเดียวที่จะระบายความอัดอั้นนี้ได้ก็คงจะเป็นหน้าที่ของสมุดเล่มเล็กที่พกติดตัว
ผมเขียนคำว่าโกรธตั้งแต่บรรทัดแรกถึงบรรทัดสุดท้าย ไม่สนใจความสวยงาม ไม่สนว่ามันจะอ่านว่าโกรธทุกคำไหม มันจะยึกยือแค่ไหนก็ช่างมัน ขอแค่ให้อารมณ์นี้หายไป ผมขอแค่นั้น
น้ำสีม่วงในแก้วใสบอกความเย็นเจี๊ยบด้วยไอน้ำเกาะพราวไปทั่วทั้งแก้วยื่นมาวางตำแหน่งถูกต้องตามหลักการวางเครื่องดื่ม เสียงทักทายของคนสูงวัยทำให้ต้องผินหน้ากลับไปหา
“โกรธอยู่เหรอคะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนและแววตาที่มองมาด้วยความเอ็นดูนั้นทำให้ต้องรีบพับสมุดแล้วซุกไว้ใต้โต๊ะตัวเล็ก ไม่อยากเพิ่มความห่วงใยให้หญิงชราถึงแม้จะปิดไม่มิดแล้วก็ตาม
“ผมหงุดหงิดนิดหน่อยน่ะครับคุณ ดื่มน้ำอัญชัญเย็นเจี๊ยบแล้วก็คงหาย”
ว่าแล้วก็ยกแก้วน้ำสีม่วงขึ้นจ่อริมฝีปาก แค่เพียงน้ำสีสวยแตะลิ้นรสชาดที่ปรุงมาอย่างดีที่หวานอมเปรี้ยวดับกระหายและให้ความสดชื่นนั้นไหลลงคอรวดเดียวเหลือแต่แก้วว่างเปล่า
“ถ้าหงุดหงิดไม่มากแสดงว่ามีแรงเหลือมาก เพราะคุณเห็นว่าพ่อหนุ่มกดปากกาจนตัวหนังสือทะลุกระดาษเลยนี่คะ”
ไม่คิดเลยว่าคุณจะช่างสังเกตขนาดนี้ แต่บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าคุณอาบน้ำร้อนมาก่อนนานมาก ถึงความอัดอั้นจะถูกระบายออกมาไม่หมด แต่ถ้าระบายให้คุณฟังคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีและไม่เหมาะสมแน่ๆ
เฮ้อ!!นี่สินะที่เรียกว่าลำบากใจขั้นสุด
“ผม เอ่อ.................”
นั่นแหละ แปลง่ายๆว่าแถต่อไปไม่ถูก
“โกรธนายใหญ่ที่ยังเจ็บหนักอยู่แต่ดื้อที่จะทำงานใช่มั้ยคะ”
จริงๆคำถามนี้ก็เคยตั้งขึ้นมาเพื่อถามตัวเองและปฏิเสธไปแล้วว่าไม่ใช่ ไม่มีทางเด็ดขาดที่จะรู้สึกอย่างนั้น ไอ้นายใหญ่รากหญ้านั่นจะเป็นจะตายก็ช่างมันสิ มันเจ็บหนักจะตายขนาดนั้นยังไม่เจียมตัวเองแล้วคนนอกอย่างผมจะไปรู้สึกอะไรได้ แต่ทำไมเวลาคำถามนี้ออกมาจากปากคุณ ผมเหมือนถูกของแหลมจี้เข้ามากลางใจจนเจ็บจี๊ด มันเหมือนความจริงฟ้องออกมาว่าผมเก็บความรู้สึกไม่เก่งอย่างที่ควรจะเป็น แล้วถ้าคนที่จับความรู้สึกนี้ได้กลายเป็นไอ้นายใหญ่รากหญ้า ผมจะไม่โดนหมอนั่นหัวเราะเยาะเอาเหรอ
“ผมโกรธนายใหญ่คุณไม่ได้หรอกครับ มันไม่สมควร ผมกับเค้าอยู่คนละชั้น ผมรู้จักที่ต่ำที่สูงดี”
“อย่าตีค่าตัวเองต่ำขนาดนั้นสิคะ คุณดีใจด้วยซ้ำที่เห็นคุณโกรธ เพราะถ้าไม่ห่วงใยจะมีใครละคะที่จะโกรธคนอื่นด้วยเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองขนาดนี้ คุณเองก็โกรธค่ะ แต่คุณเลือกที่จะเข้าใจ”
“เข้าใจว่าอะไรครับ คนทั้งบ้านดูแลเค้าขนาดนี้ แทนที่จะให้ความร่วมมือจะได้หายๆ นี่อะไรกัน ให้มีคนอื่นรักเค้าแค่ไหนแต่ถ้าเค้าไม่รักตัวเองมันก็เปล่าประโยชน์นะครับ”
“มีคนรักนายใหญ่เหรอคะ”
คุณยกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาทางผมจนรู้สึกว่าตัวเองพลาดที่พูดคำนี้ยังไงก็ไม่รู้
“ผมหมายถึงลูกน้องคนงานที่รายล้อมเค้าน่ะครับ พูดรวมๆถึงทุกคน”
“อ๋อ ค่ะ คุณจะเล่าเรื่องสนุกๆให้ฟังนะคะ”
ผมขมวดคิ้วฉงน เรื่องสนุกๆมาเล่าตอนนี้เนี่ยนะ แต่ผมก็พยักหน้ารับ บางทีมันอาจจะผมให้ผมลืมโกรธไปด้วยก็ได้
“ทรัพย์สมบัตินายใหญ่น่ะไม่ต้องทำงานอะไร ใช้ล้างใช้ผลาญไปบ้าง กว่าจะตายก็ยังใช้ไม่หมดเลยนะคะ แต่ที่นายใหญ่ต้องเอาชีวิตตัวเองมาวางเดิมพันไว้อย่างนี้ เพราะกองทัพต้องมีผู้นำไงคะ ลูกน้องก็ต้องการที่พึ่งทางใจ เราอยู่รวมกันหลายร้อยชีวิตเป็นครอบครัวไปแล้วล่ะคะ บางคนก็อยู่กันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว เพราะความรัก ความผูกพัน ที่นายใหญ่ทำอยู่เค้าเรียกว่ารับผิดชอบค่ะ จริงๆทำธุรกิจแบบนี้มันควรมีเรื่องหักหลังกันเองเหมือนในหนังใช่มั้ยคะ แต่เชื่อมั้ย ว่าเราไม่เคยทะเลากันเองเลย มีแต่ป้องกันตัวเองเวลาใครมาหาเรื่องก่อน การต่อต้านมันคืออคติค่ะ แต่พอลองมาสัมผัสจริงๆแล้วจะรู้ว่ามันไม่ได้แย่อย่างที่เรามองเลยนะคะ”
เรื่องสนุกที่คุณเล่า ผมรู้ว่ามันแฝงความหมายลึกซึ้งบางอย่างเอาไว้ เป็นความลึกซึ้งที่ผมไม่กล้าสานต่อทางความรู้สึก เพราะปลายทางของผมถ้านายใหญ่หายดี ถ้าเค้าเคลียร์เรื่องที่เป็นปัญหากันอยู่ได้ ถ้าเหตุการณ์กลับเข้าสู่สภาวะปกติเมื่อไหร่ ผมก็คงต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆอีกครั้ง หาเช้ากินค่ำ ใช้หนี้ มันก็ต้องวนเวียนเป็นวัฎจักรที่ไม่รู้วันสิ้นสุดอยู่อย่างนี้แหละนะ
“เป็นเรื่องสนุกที่ออกจะซึ้งนะครับคุณ มีแต่ความดีของนายใหญ่ทั้งนั้นเลย”
“ที่คุณเล่าให้ฟัง เพราะคุณอยากให้พ่อหนุ่มเข้าใจหรอกค่ะ บางเรื่องใช่ว่านายใหญ่เค้าจะเต็มใจทำนะคะ”
“ครับ ผมเข้าใจ”
จริงๆแล้วผมควรจะพูดว่า ผม(ต้อง)เข้าใจ ด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจชีวิตนักเลงเลยจริงๆ นอกจากจะคิดถึงตัวเองคนเดียวไม่ได้แล้ว ยังต้องเอาชีวิตไปวางไว้บนเส้นด้ายไม่รู้วันไหนมันจะขาดผึงออกมา ถ้าช่างยนต์อย่างผมจะต้องมามีชีวิตท่ามกลางอิทธิพลมืดที่ไม่เข้าใจ มันก็คงจะเป็นผลมาจากกรรมเก่าที่ผมสร้างเอาไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้วแน่ๆ
.
.
.
“นายครับ ผมสั่งให้เปิ้ลกับนุตอบตกลงที่เสี่ยเจียงติดต่อขอซื้อตัวไปจากเราแล้วนะครับ”
“ดี เค้าเสนอราคาสองคนนั้นดีมั้ยล่ะ”
“ราคาสูงครับ แต่ก็ต้องทำตามกฎของที่นั่นนะครับ เลือกแขกไม่ได้ ถูกเรียกเมื่อไหร่ต้องไป เค้าไม่ได้เปิดเป็นเล้าจน์เหมือนเรานะครับ เค้าหาแขกตามโต๊ะม้า โต๊ะบอล เดี๋ยวนี้พวกนั้นเจาะกลุ่มขาพนันตามบ้านแล้วด้วยนะครับ”
“ยังไง”
“เค้าเปิดแทงบอล เปิดหวยใต้ดินตามชุมชนแล้วครับ”
“เจาะกลุ่มคนหาเช้ากินค่ำแบบนั้น เดี๋ยวก็ฉิบหายกันหมดหรอก มอมเมาชัดๆแค่วัตถุประสงค์ก็ต่างกันแล้ว”
“จะเปิดอาณาจักรมันต้องสั่งสมบารมีครับนาย ถ้ารุกก้าวกระโดดอย่างที่เคยทำมาต้องใช้ทุนสูง และถ้าต้องไปกู้เงินมาทำทุนเค้ากลัวเราจะรู้แผนธุรกิจเค้ามั้งครับนาย”
“ตลก เค้าต่างหากที่คิดจะแข่งกับเรา เราไม่เคยคิดจะแข่งกับใคร เค้าทะเยอะทะยานของเค้าเอง แล้วไประดมทุนใต้ดินแบบนั้นมันเท่ากับเสี้ยมให้คนติดการพนันติดอบายมุขทั้งนั้นเลยนี่”
“นั่นแหละครับนาย เค้าคงซื้อหมอนวดเราไปเพื่อดิสเครดิตเราด้วย อยู่อาณาจักรเป็นหมอนวดนางพญาดีๆ ลดตัวลงไปหาแขกลำบากลำบนขนาดนั้น แสดงว่าอาณาจักรเราไม่น่าปรารถนาเท่าเดิมแล้วนะครับ”
“ปล่อยไปก่อน ดูท่าทีกันไป แล้วเรื่องมือปืนค่อยๆสืบ ไม่ต้องรีบหรอก ให้มันรอข่าวว่าเมื่อไหร่ผมจะตายนั่นแหละดีแล้ว จะตีงูมันต้องตีให้ตายใช่มั้ยพง ผมไม่ลืมหรอกนะว่าพวกมันกำลังลักลอบใช้อาณาจักรของเราค้ายาและลอบค้าประเวณีน่ะ ผมไม่ยอมให้อาณาจักรแปดเปือนโดยที่เราไม่ได้ทำความสะอาดหรอก”
“ครับนาย ส่วนนี่เป็นโทรศัพท์ที่นายให้ผมจัดการให้ครับ ผมให้คนติดตั้งโปรแกรมดักฟังอัตโนมัติแล้ว ถ้าเครื่องเปิด เราเชคสนทนาได้ตลอดเวลาครับ ผมใช้พาสเวิร์ดเดิมๆที่เคยใช้”
“ขอบใจนะพง”
“นายพักผ่อนเถอะครับ วันนี้นายทำงานเกินที่หมออนุญาตแล้วนะครับ ถ้าแผลอักเสบหรือติดเชื้อขึ้นมาอีก ผมเกรงว่าหมอจะไม่ยอมให้นายพักรักษาตัววอยู่ที่เรือนแล้ว”
“ผมรู้ตัวเองหรอกน่า”
“แต่คุณโลมกับคุณบอกผมตรงกันนะครับว่านายปวดแผลบ่อยๆจนต้องตามคุณหมอกลางดึก”
“ทำไงได้ ขึ้นหลังเสือแล้วนี่ อีกอย่าง เราเองยังต้องเปลี่ยนแผนอยู่บ่อยๆทางโน้นเค้าก็คงทำเหมือนกัน”
“ครับ พยาบาลที่ผมจัดให้เป็นไงบ้างครับนาย”
“ก็ดีกว่าไม่มีมั้ง ถามทำไม”
“ผมเห็นว่าคุณโลมลืมเรื่องที่อยากกลับบ้านไปตั้งแน่นายไม่สบาย เลยอดเดาไม่ได้ว่าเหนื่อยจนไม่มีเวลาจะคิดถึงเรื่องนั้นน่ะครับ”
“แล้วพ่อแม่บุญธรรมของโลมเค้าว่าไงบ้างที่คนทำรายได้เค้าหายไป”
“เฮ้อ สองคนผัวเมียนั่นเค้าหาเงินเองได้แล้ว คุณโลมจะเป็นจะตายหรือหายไปไหนเค้าไม่สนใจหรอกครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ลูกน้องเสียเจียงให้พ่อตัวเองรับแทงบอลนี่ครับ ส่วนแม่ก็ให้ขายหวยเปิดวงไพ่ในสลัมนั่นแหละ อีกอย่างผมคิดว่าลูกชายเค้าคงไม่ได้บอกพ่อกับแม่ว่าโลมไม่ได้ทำงานให้เสี่ยเจียงแล้ว”
“เรื่องนี้ผมควรจะด่าใครดีล่ะ”
“มันเป็นไปตามยถากรรมครับนาย”
ปกติเวลาที่ระฟ้าประชุมงานเสร็จก็มักจะเห็นพยาบาลจำเป็นนั่งเล่นอยู่ที่เรือนชานเสมอ แต่วันนี้บ้านเงียบเป็นปกติ แต่เรือนชานโล่งผิดปกติ
“มองหาใครคะคุณหนู”
“ผมมองดูความเรียบร้อยในบ้านน่ะครับ”
“คุณก็คิดว่าจะปวดแผลจนต้องมองหาพยาบาลส่วนตัว”
การที่นายใหญ่จะมีคนรู้ใจสักคนมันก็เป็นเรื่องดีอยู่หรอกนะ แต่ถ้าคนรู้ใจคนนั้นดันรู้ทันด้วยนี่สิ จะใช้สายตาดุมองปรามเหมือนลูกน้องคนอื่นๆก็ไม่ได้ มีทางเดียวเท่านั้นที่ควรทำก็คือยอมรับความจริงซะก็เท่านั้น
“แล้วเค้าไปไหนเสียล่ะครับ”
“อยู่ท่าน้ำค่ะ ติดใจน้ำอัญชัญที่คุณให้เด็กต้มใส่น้ำผึ้งผสมน้ำมะนาวแช่เย็นเอาไว้ เลยลงไปช่วยเก็บมาเพิ่ม แล้วก็เห็นลูกๆคนงานยืนตกปลาที่ท่าน้ำเลยอยู่ร่วมวงด้วยน่ะค่ะ”
“ซนไม่เข้าเรื่อง เล่นเป็นเด็กๆเนี่ยนะ”
“ว่าแต่พ่อโลม คุณหนูเองตอนเด็กๆยังเคยกระโดดตามเรือคุณปู่เลยนี่คะ”
“คุณให้ใครไปตามเค้ามาเช็ดตัวผมทีนะครับ เหนื่อยจนตัวจะฉีกอยู่แล้ว ผมจะรอที่เรือนนอน”
“คุณจัดการให้เองมั้ยคะ จะได้ไม่ต้องรอ”
“อย่าดีกว่าครับ คุณไปทำเรื่องที่ต้องทำเถอะครับ ผมรอได้ คุณยิ้มแบบนั้นหมายความว่ายังไงครับ”
“เปล่านี่คะ คุณยิ้มไม่ได้หรือไงกัน”
“ยิ้มได้ครับ แต่คุณยิ้มเหมือนรู้ทัน คุณกำลังล้อนายใหญ่อยู่นะครับ”
“แล้วจะสั่งให้ลูกน้องตัดปากคุณโทษฐานที่ยิ้มหรือเปล่าคะ”
“ไม่กล้าหรอกครับ ใครๆก็รู้ว่าเหนือนายใหญ่ก็คือคุณ”
“วันนี้อาจจะใช่ แต่วันต่อไปนี่ไม่รู้นะคะ อาจจะมีคนที่เหนือนายใหญ่เป็นคนที่สองก็ได้”
“ผมเหนื่อยจังครับ ขอไปพักก่อนนะ ฝากเรื่องด้วยนะครับคุณ”
“ค่ะ หึหึ”
.
.
.
“คุณให้เด็กไปตามผมบอกว่านายใหญ่เรียกพบ”
“ใช่ หายไปไหนมา ไม่รู้หน้าที่ตัวเอง”
แล้วอีกคนหนึ่งล่ะ ไม่เห็นจะรู้ตัวเลยว่าตัวเองคือคนไข้ ถึงนายใหญ่ระฟ้าจะถึกจนฟื้นตัวได้เร็วก็เถอะ แต่หมอก็เตือนจนปากจะฉีกอยู่แล้วว่าความเครียดก็มีผลทำให้แผลหายช้า หรือการที่นายใหญ่ให้ร่างกายหักโหมเกินไปก็ไม่เป็นผลดีต่ออาการบาดเจ็บทั้งนั้น แต่คนที่มีอำนาจเหนือใครทุกคนนั่นเหรอจะฟัง มาถึงก็เอาเลย อ้าปากบ่นเลย
“ผมไปเก็บดอกอัญชัญแล้วก็ดูเด็กๆตกปลามา”
“เช็ดตัวให้หน่อยสิ เหงื่อออก เหนียวตัว”
“ครับ รอสักครู่”
กลายเป็นความชำนาญของพยาบาลจำเป็นไปเสียแล้วกับการเตรียมน้ำสำหรับเช็ดตัวนายใหญ่ ถึงแม้อีกฝ่ายจะฟึดฟัดไม่ดั่งใจไปบ้าง แต่โลมก็ทำหน้าที่ตัวเองได้ดี ไม่น่าเชื่อว่าคนที่อยู่กับเครื่องยนต์และอุปกรณ์แข็งกระด้างมาตลอดนั้น เมื่อต้องทำงานอะไรที่ต้องใช้ความระมัดระวังขนาดนี้ หมอนี่ก็ทำได้ดีเหมือนกัน
“เฮ้ย”
“โวยวายอะไร ชั้นก็แค่อำนวยความสะดวกถอดเสื้อรอแค่นี้ตกใจอะไร”
ดีเท่าไหร่ที่ผมไม่เผลอกรี๊ดแตก สภาพเปลือยท่อนบนไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจซะหน่อย แต่ที่ผมร้องเสียงหลงก็เพราะมันกระชากผมให้นั่งลงใกล้ๆมันจนเกือบเซไปโดนแผลมันเนี่ยแหละ จะด่าก็ด่าไม่ได้ เพราะมันเป็นเจ้านาย ผมเกลียดคำนี้จริงๆ แล้วถ้าผมโดนแผลมันแล้วเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา ลูกน้องที่ดูแลความปลอดภัยของมันจะต้องมองกดดันผมเหมือนผมพยายามฆ่านายใหญ่มั้ย ไม่ว่าจะทางไหนผมก็ซวยอยู่ดี
“เอ้า นี่”
“อะไรครับ”
เห็นแต่แรกแล้วว่ามันคือโทรศัพท์ เป็นรุ่นที่เค้านิยมใช้กันทั่วบ้านทั่วเมืองที่ผมก็เห็นเด็กในอู่ใช้กัน ไม่ใช่ยี่ห้อหรือรุ่นที่แพงอะไรมากมาย แต่พอรู้ว่าผมจะมีเจ้าเครื่องนี้เป็นเพื่อนก็อดดีใจจนยิ้มออกมาไม่ได้
“โทรศัพท์ เป็นสวัสดิการพนักงานน่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เด็กหนอเด็ก ต่อให้พยายามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่เกินตัวแค่ไหน แต่เวลาที่ได้อะไรที่ตัวเองอยากได้ก็มักจะดีใจจนเก็บอาการไม่มิดแบบนี้ละนะ รู้สึกเพลินที่จะมองดูเด็กใต้ปกครองคนใหม่พลิกโทรศัพท์เพื่อหาปุ่มเปิดเครื่องและตื่นตาตื่นใจกับฟังก์ชั่นภายในโทรศัพท์จนลืมไปว่าตัวเองนั้นต้องเช็ดตัวให้นายใหญ่
“คุณเอาคืนไปเถอะครับ”
“ทำไมล่ะ กว่าจะได้มาต้องเชคกันเยอะนะว่ารุ่นไหนโมเป็นชนวนระเบิดไม่ได้”
“ผมไม่มีเบอร์ใครเลยน่ะสิ มีไว้ก็เท่านั้น”
น่าเจ็บใจตัวเองจริงๆที่ไม่คิดจะขอหรือจำเบอร์พ่อแม่ พี่เกียรติ หรือแม้กระทั่งเพื่อนร่วมอู่รถอย่างเหน่ง แต่ก่อนก็ไม่เคยคิดว่าโทรศัพท์จะจำเป็นอะไรกับตัวเองเลยไม่คิดจะสร้าง เช้าไปอู่ เย็นกลับบ้าน คนที่ต้องคุยด้วยก็เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว พอมาวันนี้ วันที่คิดว่าโทรศัพท์มีความจำเป็นขึ้นมาก็ดันไร้ประโยชน์ที่ว่าผมไม่มีเบอร์ใครเลย
“จดเบอร์โทรศัพท์ของคนที่นายอยากได้มาแล้วกัน เดี๋ยวจะให้คนหามาให้”
“จริงเหรอครับ”
“ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ บอกว่าได้ก็ต้องได้สิ”
ไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นเสียงเพื่อจะเห็นหน้าสลดๆของอีกคนหรอกนะ แต่ที่ต้องทำอย่างนั้นเพื่อรักษาระดับความสัมพันธ์เอาไว้ ถึงแม้เกินครึ่งใจจะเชื่อว่าโลมจะเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่ศัตรูดึงมาใช้เพื่อให้งานตัวเองคล่องตัวมากขึ้น แต่อีกค่อนใจนายใหญ่อย่างเค้าก็ต้องไม่ประมาทที่จะระวังตัวเอง รอแค่เพียงให้ตัวเองหายดี แล้วจะเร่งจัดการเรื่องที่มันคาราคาซังให้จบๆเสีย
“โอ๊ย เฮ้ย จิ๊ เล่นอะไรของคุณเนี่ย”
เป็นช่วงเวลาผีเข้าผีออกนายใหญ่อีกแล้วหรือไง ลูบหลังแล้วตบหัวหลังจากนั้นกระชากขึ้นมาปลอบประโลมใหม่เนี่ยนะ ตกลงมันคิดว่าผมเป็นลูกหนี้ คนงาน หรือตุ๊กตาล้มลุกไว้ให้มันเล่นตามอารมณ์กันแน่ อุตส่าห์เจียมเนื้อเจียมตัวทำหน้าที่ตัวเองแล้วการกระชากคนอื่นเข้ามากอดทั้งๆที่ได้ยินเสียงครางเบาๆเพราะมันเจ็บแผล ผ้าเช็ดตัวปลิวหายไปไหนแล้วไม่รู้ มันเล่นอะไรของมัน
“เหนื่อย”
เหนื่อยแล้วรัดคนอื่นเค้าไว้ทั้งตัวแบบนี้มันจะหายเหนื่อยมั้ย แล้วถ้าหิวน้ำทำไมต้องมาวุ่นวายกับปากคนอื่น จูบจาบจ้วงที่จู่โจมเข้ามาแบบไม่ตั้งตัวค่อยๆเปลี่ยนเป็นนิ่มนวลขึ้นและเหมือนจะมีรสหวาน ปากลิ้นค่อยๆเล็มชิมไปตั้งแต่เปลือกปากลากวนไปถึงซอกคอและกกหูแล้วส่งลิ้นเข้าไปดูดหาความชื้นในโพรงปาก แรงอารมณ์ชักพาให้ตัวเบาหวิว สมองขาวโพลนจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง อีกฝ่ายช่ำชองในเรื่องนี้ผมรู้ดี แค่เพียงไม่นานนายใหญ่สามารถสะกดให้คล้อยตามในสิ่งที่เขาชักนำได้ เรี่ยวแรงที่เคยมีหดหายยากที่จะต่อต้านขัดขืน ใจผมคัดค้านการดำเนินตามครรลองที่มันควรจะเป็น รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะผลักกำแพงเนื้อหนาตรงหน้านี้ออกไป ไม่ใช่ครั้งแรกและดูเหมือนว่ามันจะเป็นหน้าที่ที่นายโลมอย่างผมต้องทำอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่นายใหญ่จะต้องโหมแรงตัวเอง มันอันตรายเกินไป
ยากแสนยากที่จะหยุดความต้องการทางอารมณ์รู้ว่าอีกฝ่ายคงต้องการแกล้งเล็กๆน้อยๆแต่การเล่นกับความใคร่เป็นเรื่องเสี่ยง ไม่ง่ายที่จะหยุดอยู่แค่จูบดูดดื่มเร่าร้อน จมูกและปากไต่ระดับลงมาหยุดที่หน้าอก ชายเสื้อถูกสองมือเลิกขึ้นไปเมื่อปลายลิ้นฉกเข้าหาติ่งไตทั้งสองเม็ดนั้นสลับกัน ก่อนที่ท้องน้อยและสันหลังจะวูบวาบทรมานไปมากกว่านี้ แรงที่เหลือน้อยเต็มทีผมดึงเอามาใช้จนหมด ผลักสุดแรง หรุบตาต่ำไม่อยากเห็นว่านายใหญ่มองมาด้วยสายตาแบบนไหน
โกรธจัดหรือแค่ตัดพ้อเพราะความต้องการถูกต้านทานเอาไว้
“ถ้านายไม่ห้ามชั้นเองก็ไม่มั่นใจว่าจะหยุดมันได้ ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ”
นอกจากไม่ถูกด่าแล้วยังได้ยินถ้อยคำที่ประหลาดที่สุดออกมาด้วย นายใหญ่ระฟ้าพูดว่าขอโทษ ทั้งๆที่ไม่พูดก็ได้ ไม่พูดก็ไม่ผิดอะไร
“คุณคงค่อยๆสอนผมเพื่อไม่ให้เสียเวลาสินะครับ”
“สอนอะไร”
“เอ่อ สอนอย่างว่า เอ้อ นั่นแหละ ผมรู้ว่าคุณรู้”
ผมว่าผมไม่ได้พูดอ้อมอะไรมากนัก แค่เลี่ยงคำตรงตัวที่รู้สึกกระดากปากที่จะพูด แต่อย่างนายใหญ่น่าจะแปลความหมายของมันได้ไม่ยาก จะมีสักกี่เรื่องที่นายโลมต้องเรียนรู้
“อ๋อ ถ้านายหมายถึงงานพยาบาล เค้าไม่ต้องให้อ็อกซิเจนกันทางปากหรอกนะ มันยิ่งจะทำให้ขาดอากาศมากขึ้นแทนที่จะเพิ่มอากาศหายใจน่ะ”
มันใช่เรื่องนั้นที่ไหนกันละโว้ย!!!
คนที่แกล้งซื่อบื้อมันน่าจะกระทืบให้แผลฉีกนัก แน่ใจแล้วว่าไอ้บ้านี้รู้แน่ๆว่าผมหมายถึงอะไร
“ถึงเวลากินยาก่อนอาหารและทำแผลแล้ว ผมจะไปตามพยาบาล”
“เดี๋ยวสิ”
หมอนี่จะรู้มั้ยว่ากำลังส่งสายตาตำหนิใส่นายใหญ่ รู้ว่าโลมกำลังโกรธที่ถูกแกล้ง เพียงแต่ไม่ชอบเลยที่หมอนี่ชอบเอาตัวเองไปผูกติดกับเรื่องหมอนวดอยู่เรื่อย ในขณะที่ทุกคนกำลังยกโลมให้สูงขึ้น แต่หมอนี่กลับกดตัวเองให้ต่ำลงซะอย่างนั้น พอโลมจะลุกออกไปเขาเลยรั้งข้อมือเอาไว้จนถูกมองด้วยสายตาต่อว่าอย่างนั้น
“ไม่เช็ดตัวแล้วเหรอ”
“ไม่ชงไม่เช็ดแล้ว เชิญนายใหญ่เน่าหนอนอยู่อย่างนั้นแหละ”
กระแทกเท้าออกจากเรือนไปไม่ทันจะลับแผ่นหลังก็ต้องเห็นหน้าบูดบึ้งของพยาบาลจำเป็นเดินกลับเข้ามา
“คุณช่วยไปยืนยันกับลูกน้องคุณหน่อยว่าผมไม่ได้จะพยายามฆ่านายใหญ่ ใครกันแน่ที่พยายามพรากอากาศหายใจจากคนอื่นน่ะ ผมหงุดหงิดแล้วนะ คนของคุณกันผมเอาไว้”
ไม่รู้จะเก็บอาการขำยังไงให้มิดชิดดี อยากจะบอกเหลือเกินว่าไอ้ที่กล้าขึ้นเสียงโวยวายและกระแทกเท้าใส่อย่างที่โลมทำน่ะ ยังไม่เคยมีใครทำ คนงานในบ้านและคนคุ้มกันก็ต้องแตกตื่นตกใจเป็นธรรมดา ใครจะคิดว่านายใหญ่จะปล่อยให้คนในปกครองทำแบบนี้ได้ นอกเสียจากอีกฝ่ายทำร้ายนายใหญ่ให้หมดสติซะ
“ไม่มีอะไรหรอก แกล้งกันเล่นน่ะ ปล่อยเค้าไปเถอะ เค้าจะไปออกไปตามพยาบาล”
“ครับนาย คุณโลม เชิญครับ”
ไอ้นายใหญารากหญ้างี่เง่าเอ๊ย!!
แม่งทำให้คนอื่นเค้าลำบากขนาดนี้แล้วยังจะมีหน้ามาหัวเราะขำอีก ขอให้แผลมันเป็นหนอง ขอให้หนอนไชแผล ขอให้ๆๆๆ
ให้มันหายเร็วๆละกันวะ ถ้ามันเจ็บนาน ตัวเองก็ต้องเดือดร้อนดูแลมันไปอีกนานเหมือนกัน
๐ สวัสดีค่ะ วันนี้เอาแบบรั่วๆกันไปก่อนนะคะ จนถึงวันนี้แล้วน้ำก็ยังฝ่าด่านป้อมยามเข้ามาไม่ได้ แต่ข่าวร้ายคือน้ำเริ่มผุดบางจุดให้หมู่บ้านแล้ว ตื่นเต้นมาก แต่พร้อม (เสียงอ่อยๆ)
๐ วันนี้คุยกันแบบสั้นๆนะคะ ขอบคุณสำหรับเรื่องคำผิดที่ดูแลให้ค่ะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ
๐ เจอกันตอนหน้านะคะ TRomance
๐ ปล.ถ้าลง ฟิคอคาเมะในเล้าจะมีคนอ่านมั้ยเนี่ย ถ้าไม่มีอะไรมากดดัน ตอนต่อไปมักจะโดนดองจนถึงวาระสำคัญเช่นวันเกิดพระนาย วันที่เค้ารู้จักกัน วันที่เค้าตีกันอะไรแบบนี้อะคะ มันคืบหน้ากว่านี้มากถ้ามีคนลงมาทวงอะไรประมาณนี้ (ซาดิสม์นั่นเอง :laugh:)
-
มาแล้ววววววววววววววววว
-
เย้ๆ มาแล้วว
ตอนนี้หวานจังค่าา กำลังน่ารักแบบพอดีๆ หุหุ :o8: :-[
น้องโลมนี่ยิ่งอยู่ยิ่งน่ารัก น่าแกล้งจัง ><
ปล.เป็นห่วงคนเขียนแฮะ สู้ๆนะคะ สู้ต่อไปกับน้องน้ำค่าา
-
คุณระฟ้า นี่น้า แกล้ง น้องโลม จน งอน ไปอีกแระ อิอิ น่ารัก
-
ง๊องแง๊งแง่งอนกุ๊กกิ๊กคิกขุ....อิอิอิ
:-[
-
นึกว่านายระฟ้าจะแก้ตัวบทเลิฟซีนค่า เหอๆๆๆ :z1:
คุณน่ารักมากค่ะ ชอบบบบ
-
อ้ายยยยยยยยย น่ารัก ๆๆๆ ><
(เร็วจริงๆ 55555 เปิดปุ๊บเจอปั๊บ)
นายโลมก็ยังไม่คิดอะไรซักที ก็นายใหญ่ไม่ทำอะไรนี่นา
แง่ง หงุดหงิด ๆ
-
กรี๊ดดดด
มากรี๊ดก่อนอ่าน
คุณดิท
:laugh:เสียงหัวเราะของคุณมีเลศนัยจริงจัง ว๊าฮ่าๆ
น้องโลมขาาาาาาาา บอกนายเค้าไปเลยว่าอยากได้เบอร์โทรชู้ เอ๊ย เบอร์นายเหน่งที่เคยสนิทสนมกลมเกลียวกันแบบใกล้ชิดสนิทสนมมาก่อน บอกไปๆๆๆ :z1:
แล้วทำไม ทำไม ทำพรืออออออออออออออ นายแกอมอะไรเอาไว้ในปากห๊ะ รักก็บอกมาเซ่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ :beat: เห็นมั๊ยว่าน้องมันคิดมากอยู่หน่ะ ตอนนี้เค้าเกลียดนายยยยยยยยย รักคุณกับน้องโลม จูจ๊วบบบ
-
น่ารัก ๆ หวานกำลังพอดี :o8:
ขออย่า ดราาม่า มาเลย
-
น่ารักเวอร์อ่ะตอนนี้
ได้เห็นมนุษย์น้ำแข็งรังแกเด็ก ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
คนแต่งสู้ๆ
-
นายใหญ่คะ หาเศษหาเลยตลอดเวลานะคะ
-
เรื่องนี้ตัวละครซึนทุกคน :laugh:
-
ฮ่าๆ ฮา ตอนจบ :laugh: :laugh: :laugh:
นึกภาพออกเป็นฉากเลย
หงุดหงิดแย่เลยนะหนูโลม
ลูกน้องเค้าทำตามหน้าที่น่ะ 5555555555555555+
-
นายใหญ่ก็ชอบแกล้งน้องโลมจริงๆเลย
งอนตุบป่องไปแล้วนะนั้น :jul3:
อย่าลืมง้อน้องโลมละ อิอิ
จะรอมาต่อนะค่ะ :bye2:
-
o13 o13 o13
-
ชอบนายใหญ่กับน้องโลมน่ารักดีมาบ่อยๆนะคะขอบคุณ
-
คุณรู้ทันทุกอย่างอ่ะ55.
ต่างคนก็เริ่มชอบๆ กันแหละนะ ตอนนี้นายใหญ่รากหญ้าน่ารัก~ :o8:
-
อร้ายยยยยยย// แต๋วแตก
แหมต้องการออกซิเจนก็ไม่บอก
คนอ่านจะได้ลงขันร่วมเงินกันซื้อส่งไปให้ แต่ออกซิเจนแบบบนี้หลายๆตอนก็ดีนะ
กระชุ่มกระชวยหัวใจคนอ่านดีจังเลย
-
โลมพยาบาลจำเป็นที่ชอบดุคนไข้
นายใหญ่ระฟ้าดื้อมากๆระวังพยาบาลกระทืบจริงนะเอ๊อ
:laugh:
-
โลมกับนายใหญ่กำลังเข้าสู่โหมดหวาน+วาบหวามแหละ
-
แหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องโลมก้อไม่น่าห้าม :z1: :z1: :z1:
เพราะนายใหญ่มันปากแข็ง แต่มือไวมากกกกกกกก o18 o18
มาต่อให้ไวเลยย คาดว่าอีกไม่นานจะเสร็จโรงเรียนระฟ้าแบบเต็มใจ กร๊ากกกกกกกกก :m25: :m25: :m25: :m25:
-
อ๊ายยย น่ารักอ่ะ
ขอใหเป็นอย่างนี้ต่อไป
อย่าดราม่าเลยย
-
กรี๊ดดด ถ้าตอนนี้มันจะน่ารักน่าชังขนาดนี้ล่ะก็
มีความสุขไปอีกหนึ่งตอน 555
แหมๆ นานใหญ่นี่เอะอะถึงตัวตลอดเนาะ
ไม่ดูสังขารตัวเองอ่ะ คิคิ
ส่วนน้องโลมทำตัวเหมือนนายหญิงมากๆ 55
รอนตอนตอ่ไปอย่างเร่งด่วนนะคะ *แอบกดดัน :really2:
-
เค้าทะเลาะกัน อต่ทำไมมันดูงุ้งงิ้ง นุ้งนิ้งจังน๊า
-
แอบกลัวแทนน้องโลม o22
นึกว่าจะได้จัด เลือดถุงใหญ่คอยเติม(แผลฉีก)ซะแล้ว :jul1: :jul1: :laugh:
-
เริ่มเห็นแววคนที่จะเหนือนายใหญ่เป็นคนที่สองต่อจากคุณแล้ว นายใหญ่รีบหายนะสะสางเรื่องน้องโลมได้แล้ว
-
o13 น่ารักอ่ะชอบๆ
+1และเป็ดให้ค่ะ
-
หวานกันเบาๆ :-[
-
น่ารักจังอ่ะ
เตรียมรับมือน้องน้ำให้พร้อม
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบ
-
นายใหญ่สนุกกับการกลั่นแกล้งน้องโลมจริงๆ :m16:
ไม่มีเวลาแก้ให้ งั้นเอาที่ชัดๆ ไปเลยก็แล้วกัน :z1:
ไอ้นายใหญารากหญ้างี่เง่าเอ๊ย!! ==> ไอ้นายใหญ่
-
ตอนนี้กุ๊กกิ๊กน่ารักมากๆเลยค่ะ^^
คุณนี่ทันนายใหญ่กับโลมตลอดตลอด หรือต้องพูดว่าใครๆก็รู้ ดี ฮาๆ
ชอบบบนี้คร่าาาาา เอาอีกๆ อยากเห็นตอนหวานใส่กันแบบไม่กัก ฮาๆๆๆ
-
จะหวานกันเกินไปแล้ว!!!!!!!!
-
ตอนนี้สรุปได้ว่า แม้นายใหญ่จะถูกยิงปางตาย แต่ก็ยังคงไม่คลายความหื่น!!!! :z1:
-
โอ้ยยย ปากแข็งแต่มือไวเนี่ยยย
ปลื้มม หุหุ
-
น่ารักมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:-[ :o8: โลมอดทนหน่อยดูท่าอีกไม่นาน ลูกน้องนายใหญ่จะไม่กล้าแสดงกิริยาไม่งามกับโลมแบบนี้ ขนาดโวยวายกระแทกเท้าใส่นายใหญ่ยังไม่ว่าอะไร คงอีกไม่นานอย่างที่คุณบอก
*** แบบว่าไม่ชอบกดดัน แต่ตอนต่อไปอย่าห่างนัก มันคิดถึง
****อ้อน :z6:แทนละกันนะ
-
ตอนนี้ โลมน่ารักอ๊ะ มาสั้นๆ หวานๆ
ฟิคคู่ไหนก็อ่านค่ะ แต่อคาเมะนี่ชอบมากกกกกเป็นพิเศษเลยค่ะ ลงนะๆๆ รออ่าน
-
ทะเลาะกันกลบความเขินอาย
แต่ทำไมอ่านแล้วมันรู้สึกว่าหวานแหวว น่ารัก กุ๊กกิ๊กแบบเน๊.... :-[
นายใหญ่ปากแข็งตล๊อดดดดด
-
อย่างนี้จะเรียกหวานได้ไหมนะ :impress2:
-
ต่างคนต่างให้ความสำคัญ แต่ก็ยังสื่อถึงกันไม่ดีนัก ต้องให้คุณเป็นคิวปิด
-
ขอด้วยเช่นกัน
หายไวๆๆๆๆๆๆ
น่ะนายรากหญ้า
ขวัญใจของโลม
:n1: :n1: :n1:
-
:กอด1: :pig4:
-
จะขอให้หายไวหรือหายช้า เอาให้แน่ๆ นะหนูโลม
-
:กอด1: :กอด1:
-
อมยิ้มแก้มปริก่อนนอน ลั้ลลา
-
“ค่ะ หึหึ” ชอบประโยชน์นี้ คุณรู้ทันไปหมด เหอๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดด
หวานแบบแปลกๆ ฮิฮิ แต่ชอบ
ดูท่าว่าโลมก็ห่วงนายใหญ่ไม่น้อย
นายใหญ่ก็นะ ทั้งดึง ทั้งผลัก เพราะัยังไม่แน่ใจในตัวเอง
แต่หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี
อยากรีเควสคนเขียน ถ้าตกลงปลงใจกันแล้ว ขอโลมเวอร์ชั่นจัดการคนอื่นแบบโหดๆหน่อยนะค่า พรีสสส *ทำตาปริบๆ* นายหญิงไรงี้ เริ่มเพ้อหล่ะ 555
-
ตอนนี้ยังหวานๆอยู่ น่ารักมากมาย จูจุ๊บกันด้วย อิอิ
หวังว่าโลมจะยอมเป็นคุณนายให้นายใหญ่ซะทีนะค่ะ 555+
-
ไอ้ย่ะะะะ ตอนนี้น่ารักเกินไปแล้วววว :impress2:
โลมจ๊ะะ กระทืบเท้าปังๆ หนีนายใหญ่แบบนี้ มันเหมือนงอนมากกว่าหงุดหงิดอีกนะเนี่ย :-[
ขอแบบนี้บ่อยๆนะคนเขียน อ่านแล้วมันชื่นใจ :impress2:
-
Narak lek lek na khaa,,,(>_____<@)
-
อ๊าค โลมช่างไม่รู้เลย
นายใหญ่น่ารักเกินไปนะ กี๊สสสส
บวกบวกค่า
-
คนเขียนมาแบบงง คนอ่านก็มาแบบมึนๆ(มึนไรว่ะ) :z3:
บทนนี้ น้องโลมแลดู เหมือนคนรักกุ๊กกิ๊ก ง้องอน กันเลย
-
เมื่อไหร่จะคุยดีๆกันซักทีนะ
ลุ้นๆๆต่อไป
-
ระฟ้าทำตัวดีขึ้นนะ แต่ทำไมไม่สอนให้มันเสร็จๆ ไปเลย
หรือว่าจะสอนต่อคาบหน้า step by step :m25:
-
ตอนนี้ หว๊านหวาน ชอบบบบบ จะชอบกว่านี้ถ้าระฟ้า เคลียร์ทุกอย่างกับโลมแล้ว เค้าก็สวีทกันแบบขั้นสุด
-
คิดว่านายใหญ่คงไม่อยากหายแล้วมั้ง
พยาบาลดี และน่าแกล้งขนาดนี้
ปล. เป็นกำลังใจให้บ้านคุณ TRomance รอดพ้นวิกฤตินะคะ
ช่วงนี้ก็อาจจะลำบากกันบ้าง แต่มันจะผ่านพ้นไปได้ค่ะ
(บ้านเราก็ท่วมเหมือนกัน แต่ตอนนี้เป็นช่วงฟื้นฟูค่ะ)
-
ตอดเล็กตอดน้อยแบบนี้น้องโลมจะยอมเข้าง่ายๆ นะคุณรากหญ้า คิคิคิ
-
ตั้งแต่นายใหญ่เจ็บนี่ฉวยโอกาสกับโลมตลอด
แต่ให้อภัยเพราะว่าเห็นว่าเป็นคนป่วยที่รังแกคนไม่ป่วยได้
:pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วอมยิ้มกับความกุ๊กกิ๊กนายใหญ่ กับความแสนงอนของโลม
-
โลมกับระฟ้า แหมๆเล่นกันเป็นพ่อแง่แม่งอน น่ารักจริง~
คุณนี้รู้ทันโลมกับระฟ้าตลอด สมกับผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อน อิอิ
-
อคาเมะ อคาเมะ อยากอ่านอคาเมะ!!!!!!
-
น้องโลมน่าร้ากกกกกกอ่ะ :impress2:
-
โลมน่าร๊ากอ่าาาาาาาาาา
>O<
แต่ว่าเฮียระฟ้า
แกล้งโลมบ่อยไปไหมเนี่ยยย
เด๋วเดกงอลไม่ยอมมาดูแลจะรู้สึก
-
โลม...น่ารักไปไหนเนี่ย
ระฟ้าติดเครื่องดักฟังที่โทรศัพท์อย่างนี้ก็ดี จะได้รู้ว่าโลมไม่ได้มีนอกมีในอะไรหรอก
แต่อาจโดนหลอกถามเรื่องความเป็นอยู่ของระฟ้านี่แหละ ซึ่งคิดว่าโลมคงไม่ทันเล่ห์พี่ชายตัวเองหรอก
-
ตอนนี้หว๊านหวาน โลมไม่น่าขัดเลย :z3: ฮ่าๆๆๆๆ
รอตอนต่อไป เมื่อไหร่โลมจะเต็มใจให้กอดน้า หุหุ
-
จิจ๊ะ หายไปเดือนกว่าๆๆ( :z6:นานมากก)
กลับมาอ่านอีกที โอโห น้องโลมของเรา
น่ารักขึ้นเยอะ แต่ระฟ้าก็ไม่ใช่เล่น
กวน teen ซะไม่มีอะ :laugh: มีแกล้ง
แอบจุ๊ฟ ให้รู้ว่ารักด้วย o18
น่ารักจริงๆๆๆๆ
:กอด1: :L2:
-
เดาอารมณ์นายระฟ้าไม่ออกเลย
เดี๋ยวก็แกล้งว่า
เดี๋ยวก็ดีด้วย
ง.งู สองตัว o2
-
บรรยากาศของรากหญ้ากับน้องโลมกำลังหวานเลย :-[
ขอให้หายเร็วๆ จะได้ไปตามสืบความจริงเสียที
ความระแวงสงสัย และตะขิดตะขวงใจจะได้ลดลงบ้าง
เผื่อความรู้สึกที่มีให้กันจะพัฒนาขึ้นกว่านี้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ขอให้น้องน้ำอย่ามารบกวนนะคะ :L2:
-
ขอเป็นFCคุณได้มั้ย ชอบคุณ :กอด1:
-
รอต่อไป :z3:
-
นึกว่าจะ ออนท๊อป ซะอีก
:o8:
-
แหมๆ เค้าหวานกันก็เป็นเนาะ :-[
-
มาแล้ววววววววววว นายใหญ่แบบว่า แอบร้ายนะ
หนูโลมจ๋า เค้าทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอเค้าคิดอะไรด้วย
ไอ้คู่นี้มันซึนใส่กันไปมาดีแท้ o18
-
นายใหญ่ชอบแกล้งหนูโลม :z1: :z1: :z1:
-
น่ารักอ่ะ
นายใหญ่ปากแข็ง แต่มือไว อิอิ
-
คนปากแข็งกะคนเจียมตัว
เลยพูดอ้อมกันไปอ้อมกันมาไม่กล้ารับความจริงกัน
-
คุณระฟ้าก็มีมุมน่ารัก
เหมือนกันนะเนี้ย!
แต่คนอ่านแอบลุ้นว่า.....
น้องโลมจะออนท็อปแหละ
อิอิ
-
555555
โลมน้อยจะน่ารักไปไหน!!
เข้าใจความรู้สึกระฟ้าที่แกล้งโลมยังไงก็ไม่รู้แหะ ~
รออ่านต่อจ้า
-
เพิ่งสังเกตว่าใครๆ ภายใต้การปกครองของนายใหญ่
เรียก "คุณโลม" กันทุกคน
-
ตอนนี้น่ารักจัง :-[
อยากให้หวานแบบนี้ไปนานๆ
-
ตอนนี้หว๊านนนหวานนน
หนูโลมซึนอ่ะ >////<
-
ตอนนี้มัน...มัน....มันน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก :m1:
ช่วงเวลากิ๊วก๊าวที่รอคอยมานานนนนนนนน
ขออีกเถอะค่ะ ขอหนักกว่านี้ได้ไหมอ่ะ ชอบสุดๆ :-[
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ที่อ่านแล้วแฮปปี้ชิบเป๋งค่ะ :กอด1:
-
เกือบไปแล้ววว.. โลมจ๋าาา
เกือบโดนนายใหญ่แก้ตัวแบบหวาน ๆ ซะแล้วสินะ ฮิฮิฮิ
น่ารักมากกอ่ะ .. ตอนนี้เป็นอะไรที่แบบว่ากิ๊บกิ้ว ๆ ฮาาาาาาาาาาา
แล้วเมื่อไหร่หนูโลมจะรู้สักทีหนอ ว่าพี่เกียรติเนี่ยหลอกตัวเองมาเป็นไส้สึก ... น่าสงสารจริง ๆ
ยังไงก็รออ่านเสมอ ๆ นะคร้าบบบบบ ^^
-
เนียนแบบซึนๆ
:-[
-
เฮ้ออออ นายใหญ่นี่ก็น้าา
ปากหนักจริงๆ ชอบคุณจังเลยย
ดูเป็นผู้ใหญ่ที่น่ารักดีจัง
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 ให้น้าา
-
น่าร๊ากกกก :กอด1:
-
ก็น้องโลมน่าแกล้งขนาดนี้จะไปอดใจยังไงไหว 555 5
โกรธเค้าแต่สุดท้ายก็ไปขอให้เค้าหายไวๆ :z2:
รอคอนหน้าค่ะ :กอด1:
ปล.อคาเมะ :m3:
-
โอมายก็อดดด นายใหญ่กะนายโลม น่ารักมาก เมื่อไหร่จะใจตรงกันสักที
พี่เกียรติอะไรนั่นก็เลวเกิ๊นนน มันใช้คำว่ากตัญญูของน้องมาเป็นเครื่องมือ โห่ววววว
-
แอบหวานเบา อิคุๆๆ -.-)~
รอหวานเต็มรูปแบบ!! กร๊ากๆๆๆ
ก่อนหน้านั้นก็ต้อง NC เต็มรูปแบบเช่นกันสินะ 5555
รอตอนต่อไป
-
o22
ทั้งปากแข็ง ทั้งมือไวนะคะ
-
อั้ยยะะะะะะะะ หวานแบบเบาๆ
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณระฟ้าอ่ะ รักเค้าแล้วก็พูดมาตรงๆเถอะ
อย่ามาซึนเดเระ :laugh: :laugh:
-
นู๋โลม จะแช่งอะไรก็อย่าเผลอไปแช่งขอให้เป็นหนองในน๊ะจ๊ะ นั่นน่ะท่าจะเจ็บกว่าหนอนไชซะอีก :o8:
-
มาจิ้มๆ ไว้ก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยมาอ่านเนอะ :bye2:
-
โลมน่ารักอ่ะ ขี้งอนด้วย :o8: :-[
ถ้าโลมจะน่ารักขนาดนี้
และนายใหญ่จะหื่นขนาดนี้น่ะค่ะ
:z3: :z3:
:pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[
-
:m20:
-
+1 น้องโลมน่ารักมาก ๆ อ่ะ :impress2:ลุ่มหลง ๆๆๆ :z2: :z2:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
ใจดีจริงๆ เลยหนูโลม สะบัดสะบิ้งแต่ก็ใจอ่อน
-
น่ารักกกกก :impress2:
-
น่ารักเกินไปแล้วนะคะนายใหญ่นายโลม :z1:
แหมมมม นายใหญ่เนี่ยนะ ช่างแกล้งนายโลมคนนี้ซะจิงๆ
แล้วที่ทำกะเค้าแบบนั้นหนะ แค่ถูกชะตา แค่ต้องการ หรือมากกว่านั้นกันแน่คะ?
นายโลมก้อจิงๆเลยอะ เต้นตามเค้าไปทุกเรื่อง ไม่น่าหละนายใหญ่ถึงได้หลงนักหลงหนา :o8:
คุณรู้ใจนายใหญ่ไปหมดเลยอะ แถมรู้ทันทุกเรื่องซะด้วย ก้อแน่ละนะ เลี้ยงกันมาแต่อ้อนแต่ออกนี่หน่า
น่าปลาบปลื้มใจกับตอนนี้จิงๆ ทั้งนายใหญ่ทั้งนายโลมน่ารักทั้งคู่เลยอะ ชอบๆๆ :L2:
-
มาต่อไวๆนะคะ
-
ท่าทางโลมจะมากขึ้นทุกวัน^^
แต่อาการไม่ยอมคิดเข้าข้างตัวเองนี่แก้ให้หายเถอะ
นายรากหญ้า รักๆกันสักทีเซ่!!!
-
รากหญ้าหื่นเนาะ
น้องโลม เกือบไปแล้วแต่งอนน่ารักอ่ะ :o8:
-
โลมน่ารักอ่ะ T T'
พี่รากหญ้าก็อย่าแกล้งน้องมากนักดิ
ถ้าไม่ได้อายุ 28 แล้ว เราจะกระโดดเอาก้นกระแทกเลย 555555'
-
ค่อยๆรักกันเบาๆ
:z10: :z10: :z10:
-
นายใหญ่ชอบแกล้ง นายโลมอ่ะ และชอบปฎิเสธความรู้สึกตัวเองด้วย หง่ะ
-
น่ารักๆ :o8: :-[
-
ตอนที่ 21 นายโลมกับรักจนตรอก
นอกจากจะต้องสแตนบายเป็นนายโลมของอาณาจักรแล้ว
เหมือนผมจะต้องกลายเป็นเลขานายใหญ่กลายๆยังไงก็ไม่รู้ เพิ่งสังเกตว่าหลังๆมานี้ลูกน้องของมันมักรายงานอะไรผ่านผมเสมอ ด้วยเหตุผลที่ว่า
‘เหมือนนายใหญ่จะหงุดหงิดอยู่น่ะครับคุณโลม’
แล้วยังไงเหรอ...คือกูเป็นช่างซ่อมรถนะไม่ใช่หน่วยกล้าตาย!!
การที่ต้องคอยรายงานเกี่ยวกับกิจการของมันนั้นเป็นความกดดันขั้นพีค สำหรับผมแล้วเนื้อหาสาระมันก็เหมือนรายงานธรรมดาๆอาทิเช่น โปรโมชั่นใหม่ของสปาได้รับความสนใจมาก มีหมอนวดผู้หญิงคนใหม่เข้ามาเรียกแขกเก่งจนมีคนทุ่มเงินสมัครเมมเบอร์จนเจ้เชอรี่จัดคิวแทบไม่ทัน หรือในคาสิโนมีแต่นักการพนันในทาเก็ตที่เราต้องการ ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าคาสิโนมันคือสถานที่ฝึกความคิดและจัดการวางแผนของนักธุรกิจใหญ่น้อยทั้งหลาย
เคยรู้มาแต่บ่อนคือสถานที่เสี่ยงโชคของคนที่อยากรวยทางลัดโดยไม่ต้องทำงาน เพิ่งจะรู้ตอนเป็นพยาบาลจำเป็นนี่แหละว่ามันเป็นสถานที่สำหรับคนมีเงินมากระตุ้นเซลล์สมองกัน ความรู้ใหม่ที่ผมต้องทำความเข้าใจและแยกแยะออกจากวงไพ่ที่ตัวเองเคยรู้จักและสัมผัสมาตั้งแต่เด็กให้ได้
ทุกรายงานก็เหมือนจะดี แต่ดูเหมือนไม่เป็นที่พอใจของนายใหญ่ เพราะมันชอบขมวดคิ้วทุกครั้งที่ได้รับรายงาน แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะพูดหรือบอกอะไรให้ผมเข้าใจกับท่าทีงงๆเหล่านั้นเลย
หรือว่าสิ่งที่ผมรายงานมันคือโค๊ดลับของพวกนักเลงธุรกิจมืดก็ไม่รู้
นอกจากจะมีหน้าที่เหมือนเลขาแล้ว ทุกๆบ่ายนายใหญ่จะแก้เบื่อจากการกึ่งนั่งกึ่งนอนทำงานอยู่บนที่นอนมาเปลี่ยนบรรยากาศที่เรือนชานกลางบ้าน เหตุผลก็ยิ่งใหญ่สมตำแหน่งมันนั่นแหละ
อยากนั่งรับลมเวลาทำงาน มันจะทำให้ความคิดไหลเวียนดี
แต่ที่ไม่ดีคือผมต้องมานั่งด้วย และต้องคอยช่วยงานมันแบบงูๆปลาๆ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ส่วนใหญ่แล้วไม่รู้เรื่องเลย อย่างงานทำบัญชีที่ดูเหมือนจะห่างไกลกันสุดขอบฟ้ามากกับงานซ่อมรถอย่างที่เคยทำ
นายใหญ่คนนี้ต้องไม่ใช่คนแน่ๆ
ไม่ใช่แค่อาณาจักรกับสามธุรกิจหลักๆอย่างผมเข้าใจเท่านั้น ผมเพิ่งรู้ว่ามันมีธุรกิจสาขาอีกเยอะมาก และมันจดจำรายละเอียดได้ทุกร้านแบบไม่ต้องพลิกดูแฟ้มรายงานหรือคลิกคอมพิวเตอร์เพื่อหาข้อมูลอะไรเลย
ขนาดผมตอนที่จับเครื่องยนต์ใหม่ๆยังต้องจดไว้ตามเสาอู่เลยว่าอุปกรณ์มันมีอะไรบ้าง อาการแบบนี้ต้องซ่อมยังไง
“ขมวดคิ้วแบบนั้นมีตรงไหนไม่เข้าใจเหรอ”
ทุกตรง!! แต่ตอบแบบนี้ไม่ได้หรอก เพราะอีกอย่างที่ผมพอจะสังเกตได้ตอนที่ช่วยมันทำงานคือเวลางานนายใหญ่ระฟ้าจะจริงจังมาก มากเสียจนอดคิดว่ามีผีห่าซาตานที่ไหนมาเข้าสิงผู้ชายที่เข้าใจความรู้สึกยากๆอย่างมันหรือเปล่า เพราะถ้าผมตอบอะไรที่ไม่ผ่านกระบวนการคิดในเวลาทำงาน(ของมัน) มันจะตวัดสายตาขุ่นเคืองมาที่ผมเหมือนถูกตีแสกหน้าทันที เพราะฉะนั้น ถ้าจะตอบคำถามอะไรเกี่ยวกับงาน สมองผมจะบอบช้ำเป็นพิเศษเนื่องจากต้องคิดหนัก
“เปล่า ตัวเลขมันเยอะ จะทดไว้ในใจก็ยากเกินน่ะ ผมเลยต้องตั้งใจนิดนึง”
ความจริงแล้วตัวเลขรายรับมันมหาศาลบานตะไทขนาดนี้ ถ้าผมจะคิดเงินผิดไปสักสี่ห้าร้อยบาทมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรตามมาใช่มั้ย
แต่ไอ้นายใหญ่มันไม่ยอม!!
หายไปห้สิบตังค์ก็ต้องหาว่าหายไปไหน ถ้าไม่กลัวท่าทางของมันตอนทำงานนะ ก็อยากสวนไปเหมือนกันว่าผมเป็นช่างยนต์นะเว้ย ไม่ใช่นักการบัญชี
“ไม่ได้ห้ามไม่ให้ใช้เครื่องคิดเลขนะ ทดในใจทำไม”
ช่างกูเหอะน่า คนอย่างมันไม่มีวันเข้าใจคนเรียนน้อยและไม่ค่อยได้ใช้ความรู้ด้านคณิตศาสตร์ของผมหรอก
“เดี๋ยววันนี้โทรตามพงกับเจ้เชอรี่เข้ามาหาชั้นหน่อยนะ บอกว่านายใหญ่เรียกประชุม”
ตั้งแต่ได้โทรศัพท์มา ได้โทรหาเหน่งครั้งเดียว แถมมันไม่รับอีก สงสัยเบอร์แปลกหรือไม่ไอ้เจ้าชู้ไก่แจ้นี่คงคิดว่าผมเป็นโจทก์เก่ามันแน่ๆ ส่วนที่เหลือคือโทรศัพท์สั่งงานลูกน้องแทนมัน ทั้งๆที่ไม่มีอะไรกระทบปากมันเลยสักนิด ตอนถูกยิงก็โดนตรงชายโครงไม่ใช่ถูกยิงกรอกปาก มันโทรเองสั่งเองก็ได้ แต่มันไม่ทำ ส่วนใหญ่จะสั่งงานผ่านผม นี่แหละที่ไม่เข้าใจ
“คุณมีอะไรจะสั่งอีกมั้ย จะได้จดคำสั่งทีเดียวเลย เดี๋ยวผมลืม”
“คืนนี้สระผมให้หน่อยสิ คันหัว”
นี่สินะถึงจะเป็นงานจริงๆของพยาบาลจำเป็นอย่างผม ตอนนี้หมออนุญาตให้นายใหญ่ลุกเดินหรือออกกำลังกายเบาๆได้แล้ว และไม่ต้องมีพยาบาลพิเศษคอยดูแลใกล้ชิดเหมือนตอนบาดเจ็บใหม่ๆ เพราะฉะนั้นคนที่ต้องคอยเปิดบาดแผลเพื่อดูความผิดปกติและให้ยานายใหญ่ก็ต้องเป็นหน้าที่ผมอีกเหมือนกัน
ผมจะไม่ตั้งใจถอนหายใจต่อหน้ามันขนาดนี้เลยถ้าการดูแลเรื่องส่วนตัวของมันจะไม่เปลืองตัวผม ดูเหมือนนายใหญ่ระฟ้าจะเคยชินกับการดื่มน้ำจากปากคนอื่นเค้าบ่อยๆ และที่ผมไม่พอใจตัวเองก็เพราะหลังจากที่ถูกทำอย่างนั้นแล้วไม่มีครั้งไหนสักครั้งที่ผมต่อต้าน อาจจะขัดขืนบ้างเพราะมันจู่ๆจะทำมันก็ทำโดยไม่บอกกล่าวกันก่อน แต่พอปากประกบปาก ลิ้นพันกับลิ้นแล้ว สมองผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย มันคอยแต่จะโบยบินไปในหมอกขาวๆ และที่น่ากลัวไปกว่านั้น หลายครั้งที่ร่างกายต้องการมากกว่าแค่จูบ บ่อยครั้งที่เผลอแอ่นตัวเข้าหาสัมผัสอย่างน่าละอาย
ไอ้นายใหญ่มาเฟียน่ากลัวกว่าที่คิดไว้มาก และรู้สึกเลยว่าการอยู่ใกล้มันนั้นอันตรายแค่ไหน
การที่นายโลมฝึกหัดจะถูกสอนเรื่องอย่างนั้นเริ่มจะกลายเป็นความเคยชินและด้านชา ไม่ค่อยรู้สึกว่าการแลกลิ้นระหว่างผู้ชายด้วยกันเป็นเรื่องวิปริตหรือแปลกแยกอีกต่อไป
“นายใหญ่กับพยาบาลหัวชนกันขนาดนี้ น่ากลัวถ้าใครมีเหาคงจะติดกันสนุกเชียวนะคะ”
นั่นแหละผมถึงได้รู้สึกว่าเราอยู่ใกล้ชิดกันเกินไป
“คนบางคนก็หัวทึบเกินไปต้องสอนกันหลายรอบน่ะครับคุณ”
มึงช่วยใช้คำว่าเรียนรู้ช้าได้มะ ถ้าเรียกว่าหัวทึบนี่เหมือนกำลังโดนด่าว่าโง่ยังไงไม่รู้
“คุณหนูมีคนช่วยแล้วยังไปดูถูกน้ำใจเค้าขนาดนี้ ถ้าไม่มีใครอยากช่วย ระวังจะมีเลือดออกในท้องเพราะเครียดอีกนะคะ”
ผมหันหน้าไปหาคุณกระทันหันแบบไม่รู้ตัวเองทันที เพิ่งจะรู้ตัวว่าอาการคงจะออกนอกหน้าเกินไปตอนที่คุณหันขวับมามองอย่างตกใจเหมือนกัน แต่คนสูงวัยก็ยังยิ้มอ่อนโยนใส่ผม ทั้งๆที่ถูกเสียมารยาทใส่แท้ๆ
“พยาบาลส่วนตัวไม่รู้เหรอคะคุณหนู ว่านายใหญ่เครียดจัดจนต้องตามหมอกันกลางดึก”
“ก็ขนาดคนอื่นเค้าวุ่นวายวิ่งเข้าวิ่งออกห้องผม พยาบาลยังนอนหลับไม่รู้เรื่องเลยนี่ครับ เลยคิดว่าถ้าจะปลุกคงต้องยิงปืนขึ้นฟ้าหรือแกล้งจุดชนวนระเบิดเล่นๆละมั้งครับ”
เปรียบเทียบได้สมเป็นนายใหญ่จริงๆ ป่าเถื่อนแบบไม่แคร์กฎหมายอะไรทั้งนั้น แต่ช่างเถอะ ผมชินกับการถูกคนปากร้ายแขวะแล้ว แต่ที่สงสัยคือนายใหญ่เครียดเรื่องอะไร งานมันก็ดูเหมือนจะดี รายได้ก็ต้องใช้เครื่องคิดเลขคิดเท่านั้นเพราะนิ้วผมคงไม่พอกับจำนวนหลักของเลขรายได้มัน แต่เรื่องที่มันเครียดจนหมอต้องมาดูอาการตอนดึกนั้นผมไม่รู้สึกตัวเลยจริงๆ แต่ยอมรับว่าลูกน้องของมันเห็นตัวใหญ่ๆเหมือนยักษ์อย่างนั้นกลับเดินและเคลื่อนไหวได้เงียบมาก โดยเฉพาะเวลาอยู่ในรัศมีเรือนนอนนายใหญ่ มันไม่แปลกหรอกที่ผมจะหลับสนิทจนไม่ได้ยิน แต่ที่แปลกคือจะปิดผมทำไม ถึงผมรู้ก็ไม่ได้จะทำให้เลือดหยุดไหลหรือทำให้เลือดไหลมากขึ้นเสียหน่อย
“คุณก็คิดว่าจะเกรงใจพยาบาลเสียอีก คุณหนูถึงไม่ยอมให้ลูกน้องปลุกพ่อโลมขึ้นมา”
“มันไม่มีอะไรสำคัญหรือเร่งด่วนขนาดนั้นนี่ครับคุณ ไร้สาระน่ะครับ”
นั่นสินะ ไร้สาระและไม่สำคัญอะไร พูดง่ายๆก็คือผมรู้ไปก็คงจะไม่มีความหมายหรือได้ประโยชน์อะไร คนที่หลงระเริงและสำคัญตัวผิดมันคือผมเอง
.
.
.
“คุณบอกแล้วใช่มั้ยคะว่าให้พูดกับพ่อหนุ่มเค้าดีๆบ้าง คุณอุตส่าห์เปิดทางช่วยคุณหนูจะได้ไม่เสียฟอร์ม ดันพูดออกไปแบบนั้น คุณสงสารพ่อโลมขึ้นมาจับใจเลย หน้าซีดจนเห็นชัดเลยนะคะ สะใจมั้ยคะที่ทำให้คนๆหนึ่งเสียใจได้ คุณชักจะเชื่อแล้วล่ะว่านายใหญ่ไม่มีหัวใจจริงๆ”
“โธ่คุณ อย่าซ้ำผมแบบนี้สิครับ ผมพูดไม่เป็นคุณก็รู้ ไม่ใช่คนที่จะพูดเอาใจใครด้วย”
“เลยพูดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่พ่อหนุ่มเค้าจะต้องรู้น่ะเหรอคะ ถ้าคุณจำไม่ผิด คุณเคยบอกคุณหนูไปแล้วนะว่าวันที่เค้าหามร่างที่เหมือนไร้ชีวิตของคุณหนูเข้ามาในเรือนน่ะเค้าเป็นห่วงคุณหนูแค่ไหน คุณเป็นลมไปน่ะมันเรื่องปกติของคนที่เลี้ยงกันมา แต่คนที่ไม่คิดอะไรใครเค้าจะมาช็อคเพราะคนที่ทำร้ายตัวเองบาดเจ็บล่ะคะ”
“คุณพูดเหมือนผมเลวมากยังไงก็็ไม่รู้”
“ถ้าคุณหนูไม่ได้ให้ความสำคัญกับเค้าจริงๆก็อย่าให้ความหวังสิคะ ปล่อยเค้าไปทำหน้าที่อย่างที่เค้าต้องทำ ถามตัวเองนะคะว่าถ้าพ่อโลมเค้าต้องออกไปรับแขกจริงๆคุณหนูจะรู้สึกยังไง คุณหนูก็รู้ว่าแขกไม่ใช่คนที่คอยทำให้พ่อโลมนะคะ ให้คุณหนูคิดว่าถ้าพ่อโลมต้องไปทำแบบนี้กับใครคนอื่น คุณหนูจะรู้สึกยังไงคะ”
หงุดหงิด หายใจไม่ออก โกรธ และอยากทำลายข้าวของ
ไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ขนาดนั้น แค่อยากจะบอกว่าเรื่องเลือดออกในช่องท้องคืนนั้นน่ะเกิดจากความเครียดเรื่องความเป็นไปในอาณาจักรและไม่ได้ร้ายแรงอะไรมาก แค่หมอมาตรวจให้ยาแล้วก็หาย ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแผลถูกยิง ไม่ได้อันตรายถึงชีวิต และวันนั้นก็เป็นวันที่โลมเหนื่อยมาก เพราะมันถึงกับหลับลืมตัวจนมีเสียงกรนออกมาก็นึกสงสารไม่อยากปลุกให้ต้องมาเหนื่อยเข้าไปอีกเลยบอกว่าไม่สำคัญอะไร
ไม่ได้เจาะจงตรงไหนเลยว่าพยาบาลอย่างหมอนั่นไม่สำคัญ
ทุกวันนี้ความสำคัญของมันก็ก้าวกระโดดจนเค้ารู้กันทั้งบ้านแล้ว ขนาดป้าเหมียนคนทำครัวยังแอบเอาไปพูดลับหลังคุณกันสนุกปากว่านายใหญ่ติดใจหมอนวดผู้ชายเข้าแล้ว หลงถึงขนาดเอามากกเก็บไว้ในบ้านสวนนี้ และเหมือนจะยกให้โลมเป็นนายกลายๆถึงกับสอนงานทุกอย่างในอาณาจักร เจ้าตัวคงไม่รู้ เพราะเขาไม่ได้บอกตรงๆ ทุกอย่างได้แต่ค่อยๆยัดเยียดให้ช่วยทำช่วยดูแล แม้กระทั่งรายงานความเป็นไปเวลาพงมารายงาน หรือให้ช่วยดูแลบัญชีรายรับรายจ่าย จะมีใครสักกี่คนที่ได้เห็นตัวเลขรายได้ของอาณาจักรขนาดนี้ บางครั้งเขาเองยังแอบถามความคิดเห็นหมอนั่นเรื่องงานเลย และมันก็ออกความเห็นโดยไม่รู้ตัวว่าจริงๆแล้วนายใหญ่ต้องการอะไร
คุณบอกให้เปิดใจ เขาก็เปิดใจให้ แถมยังเปิดกว้างจนอันตรายเกินไปสำหรับนายใหญ่ด้วยซ้ำ
ทำไมแค่นี้ถึงไม่รู้อะไรบ้างเลยนะ จะให้จับไหล่แล้วเชยคางบอกตรงๆก็ทำไม่ได้ มันยากเย็นจังเลยนะกับสถานะที่เหมือนจะสูงกว่าใครทุกคนเนี่ย
อยากเป็นคุณหนูของทุกคนอย่างเมื่อก่อน ไม่ใช่นายใหญ่ที่ดูเหมือนจะมีใครต่อใครห้อมล้อมแต่ในใจอ้างว้างขนาดนี้
คนเช็ดตัวและต้องสระผมให้หายหัวไปพักใหญ่ๆแล้ว
เรือนหลังนี้อยู่ในสวนกว้างใหญ่ แต่มีไม่กี่ที่หรอกที่พยาบาลจำเป็นจะอยู่ หนึ่งในนั้นก็คือศาลาท่าน้ำนี่แหละ โลมนั่งตรงพื้นที่ยื่นเข้าไปในน้ำ มือถือโทรศัพท์แนบหู สองขาจุ่มน้ำแกว่งไปมานั่งหันหลังให้เขาที่อุตส่าห์ดั้นด้นเดินตามหาเพราะรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ
‘คิดถึงมึงจังเลยว่ะเหน่ง’
มือกำเข้าหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว เสียงเจื้อยแจ้วอารมณ์ดีถึงขีดสุด ไม่เห็นจะเจือแววเศร้าสลดอย่างที่คุณบอกว่าสงสารจับใจตรงไหน
‘เถ้าแก่พูดอย่างนั้นจริงเหรอวะ มึงช่วยกูได้มากจริงๆเหน่ง จู๊บๆนะไอ้พ่อลูกอ่อนมักมาก’
‘โอย กูไม่ไหวจะเป็นหนึ่งในกิ๊กมึงหรอกเหน่ง อยู่ในสังกัดมึงต้องรักลูกของมึงทุกเมีย กูไม่ได้รักเด็กขนาดนั้น ไม่งั้นกูเป็นนางงามจักรวาลไปแล้ว’
‘เอาน่า ผู้ชายเป็นนางงามไม่ได้ โลกเค้าไปถึงไหนกันแล้ววะ กูเฉาะเอากูก็สาวแล้วเหน่ง มึงสนใจมะ กูเอาอกคัพใหญ่สุดที่หมอมีเพื่อมึงเลยนะเว้ย’
‘ป๊อดจังวะ กูเร้าใจไม่แพ้เมียมึงคนไหนหรอกน่า มึงเคยได้ยินมั้ยวะ ร่อนดั่งนางพญาน่ะ’
‘กูเนี่ยนะปากดี ลีลากูก็ดีนะเว้ย เป็นไงสนใจกูหรือยัง’
“สนใจมาก ร่อนแบบนางพญาให้ดูหน่อยสิ”
“คะ คุณ..เอ๊ย นายใหญ่ มาตั้งแต่เมื่อไหร่....เหน่ง แค่นี้ก่อนนะ เจ้านายเรียกว่ะ เออ เดี๋ยวกูโทรหาใหม่”
ยังไม่ทันจะกดวางสาย แผ่นหลังมันหายลับไปทางเรือนใหญ่แล้ว เสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้ สายตาไอ้รากหญ้าน่ากลัวจนขนลุกชันแบบไร้สาเหตุ มันโกรธใครที่ไหนมาอีกวะ ลูกน้องคนไหนรายงานไม่ถูกใจอีกล่ะ ถึงได้มาลงกับผมถึงศาลาเนี่ย แสดงว่าโกรธมาก มากขนาดรอให้ผมไปให้มันระบายอารมณ์ถึงที่ไม่ได้ขนาดนี้
เห็นที่จะถึงคราวซวยจริงๆ
“จะไปหานายใหญ่เหรอพ่อหนุ่ม”
“ครับคุณ นายใหญ่เดินมาตามผมที่ท่าน้ำ”
“คุณแนะนำอย่างคนแก่ที่หวังดีนะคะ ขึ้นไปแล้วอย่าไปต่อล้อต่อเถียงอะไรนะคะ ให้ถอดหูสองข้างฝากคุณเอาไว้ตรงนี้ จะได้ไม่รู้สึกเจ็บปวดโกรธแค้นเวลานายใหญ่พูดจาไม่ดีใส่ ขึ้นไปแล้วก็พูดกับเธอดีๆอย่ารวนใส่นะคะ”
“เค้าโกรธใครมาเหรอครับคุณ หรือเหตุการณ์ที่อาณาจักรไม่สู้ดี”
“เฮ้อ พูดยากค่ะ เอาเป็นว่าทำตามที่คุณแนะนำนะคะ เธอโมโห เธออาละวาดยังไงก็เอาน้ำเย็นเข้าลูบนะคะ ไว้นายใหญ่อารมณ์ดีเมื่อไหร่ค่อยแอบเอาคืน รับปากกับคุณสิคะ”
“ครับ”
ทั้งๆที่ไม่เข้าใจในคำแนะนำเท่าไหร่ แต่ก็รับปากคุณไปเพราะทั้งสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังมากจนความกลัวกลายเป็นความตาขาวที่จะเดินข้าไปหา
เพิ่งเคยรู้สึกว่าหลังประตูบานนั้นให้ความรู้สึกเหมือนแดนประหารก็วันนี้ และเพิ่งเข้าใจว่าคนตัวสั่นเพราะความกลัวมันเป็นยังไง
ก๊อก ก๊อก
“นายครับ โลมครับนาย”
ไม่มีเสียงตอบกลับ รู้ว่าความเงียบคือสัญญาณการอนุญาตที่คะเนเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดไม่ได้ แต่การจะก้าวขาเข้าไปหลังบานประตูนั้นเป็นเรื่องยาก ขาหนักจนยกแทบไม่ขึ้นซะอย่างนั้น กว่าจะข่มใจและกัดฟันสู้เพื่อจะเข้าไปข้างในได้ เหงื่อก็ท่วมไปทั้งตัวเหมือนอาบน้ำ
คนตัวใหญ่นั่งหันหลังให้บนเก้าอี้ทำงาน แผ่นหลังตรงสง่างาม แต่ไหล่กลับสั่นเทิ้มจนน่ากลัว
การที่ผู้ชายคนหนึ่งจะค่อยๆเดินเข่าเข้าไปใกล้ๆและเอื้อมมือแตะต้นขาเหมือนจะอ้อนอ้อนได้ต้องรวบรวมกำลังใจและสูดอาการเข้าปอดเป็นมวลอากาศก้อนใหญ่มาก ไอ้คนเข้าใจยากกระตุกขาหนีตอนที่มือสัมผัสกับต้นขามัน แต่พอลองอีกครั้งมันก็นิ่ง
“คุณโกรธเหรอครับ มีอะไรที่ผมช่วยได้มั้ย”
ฝืนใจมาก แต่คำสอนของคุณยังก้องอยู่ในหูเลยจำเป็นต้องทำ ไม่กล้าเสี่ยงจริงๆที่จะปล่อยให้นายใหญ่อาละวาด ไม่กล้าจินตนาการความพินาศย่อยยับที่จะเกิดขึ้นในเรือนหลังนี้เลย รู้แต่ว่าคงจะเดือดร้อนกันถ้วนทั่วแน่ๆ ไม่งั้นคุณคงไม่ดักทางผมเพื่อจะสอนสั่งขนาดนี้
คนน่ากลัวกำลังกำมือเคาะโต๊ะเหมือนจะให้จังหวะอะไรสักอย่าง แต่ที่ทำให้ต้องก้มหน้ามองพื้นเพราะมันน่ากลัวกว่าจังหวะเพลง เสียงโครมสุดท้ายที่สองแขนทุบลงบนโต๊ะทำเอาผมผวาสุดุ้งเฮือก
“ช่วยได้จริงเหรอ”
เสียงทุ้มกดต่ำรอดไรฟังเหมือนคนที่สกัดกลั้นอารมณ์สุดทาง สู้ต่อต้านกับคนตรงหน้าไม่ต้องพนันอะไรก็รู้เลยว่าไม่มีทางชนะ หยดน้ำหรือจะทำลายไฟกองใหญ่ได้ ไม่มีทาง
“ครับ ถ้าคุณสั่งให้ช่วย ผมก็จะทำ”
“ทำเพราะถูกสั่งเหรอ”
“ก็ถ้าผมเสนอเอง มันอาจจะไม่ตรงใจคุณ งานมีปัญหาเหรอครับ”
“เปล่า”
“แล้ว”
“โกรธคนน่ะ”
ใครวะ!! ทำไมเวลานายใหญ่โกรธใครสักคนถึงได้แสดงออกแบบไม่ต้องกั๊กได้ขนาดนี้ บางทีผมเองก็อยากอาละวาดหรือแสดงออกอย่างที่นายใหญ่ทำเหมือนกัน ความกดดันมันทำให้อึดอัดจนหายใจลำบาก เหมือนคนจมน้ำที่ต้องตะเกียงตะกายเอาชีวิตรอด
“ผมช่วยได้มั้ย ช่วยให้นายใหญ่ใจเย็นต้องทำยังไงครับ”
ท่องไว้ว่าเพื่อคนทั้งบ้าน การดึงอารมณ์นายใหญ่ให้เย็นลงได้เท่ากับช่วยชีวิตใครๆอีกหลายคน อย่างน้อยก็เหล่าแม่ครัวที่มองมาทางผมเหมือนขอความหวังตอนเดินกลับเข้าบ้าน แต่ตอนนั้นยังไม่เข้าใจความหมายของสายตาเหล่านั้น คนบ้านนี้เห็นผมเป็นตัวแทนจักรวาลตั้งแต่เมื่อไหร่ มันเริ่มตั้งแต่ใครๆก็ใช้ผมเป็นสื่อกลางติดต่อนายใหญ่สินะ แล้วถามผมกันหรือเปล่าว่ามั่นใจแค่ไหน ที่ผ่านมาเพราะมันจะเป็นหรอกถึงต้องทำ เป็นที่รองรับทางอารมณ์กับทางกาย อย่างไหนมันจะยากกว่ากันวะโลม มันจะเท่าซ่อมรถไถนาหรือเปล่า?
“ทำให้เย็นลงหน่อยสิ”
“สระผมมั้ยจะได้สดชื่นไงครับ”
อะไรวะ? ถ้าไม่ใช่ก็ปฏิเสธสิ ทำหน้ามุ่ยเหมือนจะกลับไปโกรธใหม่อย่างนั้น ใครจะมีปัญญาไปตรัสรู้ได้ว่านายใหญ่ต้องการอะไร
“นายนี่มันน่าเบื่อจริงๆนะโลม เข้าใจอะไรยาก”
รู้แล้ว ก่อนหน้านี้มันก็ด่าจนรู้แจ้งดวงตาเห็นธรรมแล้วจะย้ำให้น้ำตาคลอเบ้าทำไม ไม่ได้เสียใจตุ๊ดแตกที่ถูกด่า แต่มันเจ็บใจที่ไม่เคยมีดีอะไรเลยสักอย่าง ไม่มีแม้แต่เสมอตัว ทุกอย่างที่ตั้งใจทำไปเหมือนมีแต่ความชั่วทั้งนั้นมันก็แค่นี้สินะ แค่ลูกหนี้ขัดดอก ไม่มีค่าไม่มีความหมาย
“ไหนว่าเป็นผู้ชาย ร้องไห้ทำไม”
“เปล่าสักหน่อย”
ไม่ได้ตั้งใจร้องไห้ให้นายใหญ่เห็นเลย แต่น้ำตามันไม่รักดี มันไหลของมันเอง
“ยังจะปฏิเสธอีก พื้นเปียกขนาดนั้น ฝนตกหลังคารั่วหรือไง”
เออ กูยกมือปาดน้ำตาทิ้งแล้วมึงช่วยมองตอนนี้ได้มั้ย น้ำมูกบ้านี่ทำไมต้องเสนอหน้าเหมือนเป็นของแถมตอนคนร้องไห้ทุกทีเลยวะ ใครสั่งให้ไหล อวัยวะส่วนไหนสร้างมันขึ้นมา พ่อจะขอกระทืบให้ใช้การไม่ได้สักที แม่ง ขายขี้หน้าตลอด
“ใครสอนให้ใช้น้ำตาแก้ปัญหา”
ส่ายหน้า!! ไม่มีใครสอน ไม่มีเลย แม้แต่ตัวของตัวเองแท้ๆยังไม่ได้สั่ง แต่พอใจเจ็บทีไร มันไหลของมันเองหรอกโว๊ย จะมีใครที่อยากจะมานั่งร้องไห้ต่อหน้าคนที่ไม่อยากให้เห็นเวลาที่อ่อนแอกันบ้างล่ะ
“โลม”
“ครับ”
พอเงยหน้าถึงได้เห็นว่ามันก้มรออยู่ก่อนแล้ว สัมผัสเบาๆบนหน้าปากนั้นมาจากริมปากร้ายๆของมัน หลักฐานยังเป็นรอยเปียกชื้นเปื้อนเหนือหน้าผากอยู่เลย
“อย่าทำแบบนี้อีก”
แบบไหนวะ? รู้อยู่หรอกว่านายใหญ่รากหญ้าเป็นคนเข้าใจยาก แต่ที่มันพูดมาเมื่อกี้ไม่เข้าใจเลยว่าหมายถึงอะไรกันแน่
แขนถูกดึงให้ลุกขึ้นประจันหน้ากับมัน แล้วเหตุการณ์เดิมๆก็ฉายซ้ำอีกครั้ง ทั้งปากและลิ้นถูกมันรุกรานตามอำเภอใจ เนื้อตัวถูกลูบคลำจนสั่นสะท้านไปหมด สองขาที่เคยมั่นใจว่าแข็งแรงมากแทบจะยืนหยัดอยู่อย่างนี้ไม่ไหว สองแขนต้องเกาะลำตัวนายใหญ่ไว้แน่นเหมือนเป็นหลักยึด ทุกอย่างล่องลอยและวาบหวิวจนแผ่นหลังกระทบพื้นที่นอน ความหวาดกลัวกลับคืนมาเมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ช่วงเวลาที่ทำใจเอาไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งจะต้องเกิดขึ้น เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะจู่โจมทันทีทันใดขนาดนี้
สมองลางเลือนได้ยินคำสั่งว่าอย่าเกร็ง เสียงครวญครางดังก้องในหูน่าอายเมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของตัวเอง การครอบครองโดยปากทำให้สะท้านไปทั้งร่าง การที่สิ่งนั้นถูกคนอื่นดูดกลืนมันให้ความรู้สึกเสียวซ่านจนทรมาน
ภาพที่เห็นเหมือนเงาที่ค่อยๆลงมาทาบทับ แต่ความหนักแน่นร้อนวูบวาบไปทั้งสันหลังบอกว่านี่คือความจริง เสียงกระเส่าดังก้องไปทั้งห้อง เป็นเสียงที่ทำให้สติฟุ้งซ่านจนต้องบิดตัวไปมาเมื่อพบว่ามันเกิดขึ้นพร้อมการสัมผัสแตะต้อง ปลายนิ้วค่อยๆเบิกทางจนอึดอัดไปทั้งท้องน้อย ยิ่งเกร็งตัวเท่าไหร่นายใหญ่ยิ่งโหมจูบจนเลอะเลือนความรู้สึกนั้นไปชั่วคราว ของจริงที่เข้ามาแทนที่นิ้วเบิกทางอธิบายความรู้สึกได้ยาก เจ็บเหมือนร่างจะฉีกแต่พออีกฝ่ายจะถอนร่างหนีกลับเสียดายจนต้องดึงรั้งเอาไว้ ปากและลิ้นนายใหญ่วนเวียนอยู่ตามซอกคอและกกหูช่วยให้ลดความเจ็บปวดลงไปได้มาก แรงปรารถนาของมือใหญ่ที่ช่วยกระตุ้นข้างล่างอีกครั้งทำให้หน้ามืดตามัว การรับส่งจังหวะทำไปเหมือนลืมสิ้นทุกความเจ็บปวด จุดหมายปลายทางคือการปลดปล่อยความทรมานที่ทะยานถึงขีดสุดในตอนนี้ จังหวะตอบรับกันเร่าร้อนรุนแรง
ทุกอย่างเหมือนจะผ่านไปยาวนานแต่ความสุขสมเกิดขึ้นรวดเร็ว กระตุกครั้งสุดท้ายเหมือนคนถูกสูบวิญญาณ เหนื่อย หมดแรง ทั้งๆที่แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย
ทุกอย่างโลมแค่ไหลตามน้ำอย่างที่นายใหญ่นำทางทั้งหมด โยนให้มันนั่นแหละรับไปเต็ม การโยนความผิดให้มันในใจเป็นสิ่งเดียวที่ผมยืดอกทำได้
“เจ็บมั้ย”
“เจ็บสิ ถามได้”
ไม่รู้จะเล่นแง่ตอบว่าไม่เจ็บไปทำไม การกลับสู่โลกความเป็นจริงทำให้รู้ว่าตัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆมันเป็นอย่างนี้นี่เอง มันปวดหนึบตามจังหวะการเต้นของหัวใจ ไม่น่าเชื่อว่าก่อนหน้านี้ความสุขมันจะเกิดขึ้นได้จริง แต่รู้ว่าไม่ได้ฝัน นายใหญ่กำลังนอนกอดผมเอาไว้และลูบไหล่ไปมาเหมือนกำลังปลอบใจ
ปลอบใจ!!
ไอ้คนไม่มีหัวใจคนนี้มันก็ทำเป็นกับเค้าเหมือนกัน
สุดท้ายถึงแม้จะเอาตัวเข้าแลกแล้วก็ยังไม่รู้ว่ามันห้ามอะไร เป็นการทุ่มเทที่เจ็บตัวมาก แต่มันก็ดีกว่านายใหญ่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น ไม่ใช่แค่คนในบ้านจะเสียขวัญจนกลัวลนลาน แต่มันก็ทำให้ผมทำตัวไม่ถูกและหายใจลำบาก ปอดและหัวใจทำงานหนักเพราะมันขัดแย้งกันเอง
“รู้อย่างนี้แล้วยังอยากจะออกรับแขกอยู่หรือเปล่า”
จำไม่ได้เลยว่าเคยบอกว่าอยากออกไปตอนไหน เหนื่อยจนพูดอะไรไม่ออกเลยได้แต่ส่ายหน้า เพิ่งรู้อีกอย่างว่านายใหญ่ไม่ได้ลูบหลังเป็นอย่างเดียว ลูบหัวมันก็ทำได้ และรู้สึกอุ่นใจกว่าตอนลูบหลังปลอบใจตั้งเยอะ
ความรู้สึกแปลกๆบางอย่างเข้ามาฉาบทับใจอีกแล้ว การอยู่ใกล้ชิดนายใหญ่ทำให้เหนื่อยใจมากจริงๆ ถ้าไม่นับความรู้สึกสุขมากๆที่เกิดก่อนหน้านั้นไม่กี่นาทีนะ
๐ สวัสดีค่ะ คิดว่าหลายคนคงรอตอนนี้อยู่ไม่มากก็น้อยนะ :laugh:
๐ เหมือนตอนนี้จะยาวกว่าปกติ (รู้สึกเอาเอง) เราเลยต้องคุยกันแต่น้อยๆ เซกิจะได้ลงในรีพลายเดียวกันได้ เซบอกว่าถ้าต้องลงสองรีพลายนางจะตระหนกเพราะคนไม่รู้ว่ามีสองรีพลายแล้วจะมีคนปาดซะก่อน เพราะมันต้องรอหนึ่งนาทีครึ่งกว่าจะรีพลายข้อความต่อไปได้ เพราะฉะนั้นคนเขียนเลยแต่งยาวมากเกินไปไม่ได้ 5555 (อ้างซะยาวเลย ปลวก!!<<<ด่าตัวเอง)
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ คนที่ดูคำผิดให้ด้วยนะคะ คนที่ PM มาบอกด้วยว่าตอนที่แล้วลืมใส่ลิงค์แฟนเพจ ขอบคุณมากค่ะ TRomance
๐ ทางเข้าแฟนเพจจ๊ะ (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
มาแว้ววว เออเว้ยย
น่ารักมากอ้ะน้องโลมเจ้ขอวิธีทำให้เย็นลงแบบนี้มั่ง
เวลาเจ้โกรธก็น่ากลัวนา ฮุฮุ
แต่ตอนนี้แบบ...ไม่ไหวแล้วว น่ารักมากก
นายใหญ่ก็น่ารักนะเนี่ยย หึงล่ะสิ หึงล่ะสิ หุหุ
o13 o13 o13
-
กรี๊ดดดด :jul1: :jul1:
นายซึ้นมาก ชอบเค้าทำไมไม่บอกล่ะจ๊ะ o13
:pig4: :pig4:
-
น้องโลมมาแล้ว วู้วๆๆๆๆๆ
นายใหญ่อย่าทำน้องเจ็บบ่อยสิคะ :z1:
รักคุณจังเลยค่ะ o13
-
เหอๆ น้องโลมไม่รู้เลยว่าตัวเองสำคัญกับนายใหญ่มาก :z1:
-
ตอนนี้มัน... มันมาแบบไม่ทันตั้งตัว
อะร๊ายยยยยยยย แล้วอ่ะ แล้ว :o8:
โอ้ย ทำไมมันหวานๆปนโหดได้ขนาดนี้น๊า
ตอนหน้าหวานมั้ย? อยากให้หวานมั่ง
นายใหญ่เลิกปากแข็งเถอะน๊า :impress2:
-
หึงโหดคร่า,,,,นายใหญ่
-
นายใหญ่
โอยยยยยยยย นายระฟ้า รู้อะไรกับเค้ามั้งเนี่ย :serius2:
แค่โลมคุยโทรศัพท์ยังของขึ้นซะขนาดนี้
ถ้าพูดจริงนายไม่เอาปืนจ่อหัวเหน่งเลยเร๊อะ
แล้วก็นะ ถามได้ว่าอยากรับแขกมั้ย
นายถามตัวเองเห้ออออ ว่ายอมมั้ย แหมๆ o18
น่ากลัวว่าจะไปกระชากแขกมากระทืบซะก่อนอ่ะดิ
ว่าแล้วโลมจ๋าาา หลังจากนี้ก็ขอให้ช่วยเก็ทบ้างอะไรบ้างนะค่ะ
เอ๋อๆอย่างนี้ เดวจะซวยอีกกก :เฮ้อ:
-
โลม ซึนฯแท้ๆ ขั้นเมพเลยทีเดียว
จะรู้เข้าใจอะไรกะเค้าบ้างมั้ยเนี่ย
-
อุ๊ย! NC เบอะๆ -..-~
เอ่อ....หวงได้เว่อร์มาก 5555
ฟังก็รู้นะว่า โลมคุยน่ะ หยอกกันเล่น
ไอ้คุณนายใหญ่ก็เผชิญโลกมาเยอะแล้วนี่คะ!?
แต่ยอมรับว่า ค่อยๆยัดเยียดหน้าที่ภรรเมียได้เนียนมาก เหอะๆ
รอตอนต่อไปค่ะ♥
-
โลมเอ๋ยโลม ไปพูดจาแบบนั้นกับเพื่อนให้นายเค้าได้ยิน
แล้วเป็นไงหละ งานงอกเลย ดีนะที่รอบนี้นายยังไม่ทำรุนแรง
แต่ของตบปากนายใหญ่ก่อน พูดไม่คิด คำพูดคำจาทำร้ายโลมตลอด ตบๆๆๆ
-
นายใหญ่ระฟ้าขา
รู้สึกยังไงก็บอกน้องโลมไปตรงๆสิค่ะ
น้องเขาซื่อถึงขั้นบื้อเลยนะ
ปล.ฮาโลมจังตรงนี้จัง ซื่อได้อีก 55 :m20:
ใครวะ!! ทำไมเวลานายใหญ่โกรธใครสักคนถึงได้แสดงออกแบบไม่ต้องกั๊กได้ขนาดนี้ บางทีผมเองก็อยากอาละวาดหรือแสดงออกอย่างที่นายใหญ่ทำเหมือนกัน ความกดดันมันทำให้อึดอัดจนหายใจลำบาก เหมือนคนจมน้ำที่ต้องตะเกียงตะกายเอาชีวิตรอด
-
นายใหญ่หึงหรอน้องโลมค่ะ อิอิ
-
ตอนนี้หวานอมเปรี้ยว o13
-
ดีกันๆๆ
-
+1 ให้เซกิจ้า
นายใหญ่นี่เอาแต่ใจเนอะ ไม่ฟังอีร้าอีโลม เลยเนอะ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย. :fire: :fire:
ทีตัวเองว่าเค้าได้ชอบใจ พอเค้าทำบ้างโกรธ โป้งนายใหญ่ละ.. :a14 :a14:
รอจ้า :call:
-
นายใหญ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถึงการกระทำจะดีกว่าคำพูด
แต่ในกรณีนี้ คำพูดก้สำคันนะ
ก้เล่นพูดอย่างทำอีกอย่าง
ไอ้โลมมันคงจาเข้าใจหรอกนะ
วุ้ยยย เปนนายใหญ่ปกครองคนเปนร้อย แต่หัวใจคนคนเดียวเนี่ย ดูแลไม่ได้หรออออ
-
นายใหญ่ระฟ้านี่ดูจะใช้งานโลมหนักจริงๆ55.
นายโลมก็ความรู้สึกช้า ชอบตอนนี้มาก, หวานแบบเบาๆ :o8:
-
ว้าวมาต่อ ตอนนี้ เร้าใจมาก :กอด1:
-
โลมมาแล้ววววววว
นายหึงแรงอ่า นี่ต้องง้อแบบนี้ทุกครั้งเลยรึเปล่า o18ง
น้องโลมก็ซื๊อซื่อ
-
:monkeysad: :sad11:ร้องไห้ตามน้องโลมเลยค่ะ ที่นายใหญ่ว่าแล้วทำให้น้องรู้สึกไม่มีค่า ไม่มีอะไรดีซักอย่าง
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ ทั้งสนุกทั้งสงสารน้องโลมค่ะ บางทีก็อยากจับนายใหญ่มาฉาด ฉาด ฉาด ให้สักที 555+ :beat: :beat: :beat:
-
วิธีลดความโกรธแบบนี้ น่าสนใจซะมัด
-
นายใหญ่หึงโหดเนาะ โกรธแรงแล้วไปจบที่เตียงแบบเนียนๆเฉ๊ยยยย :z2:
แต่ถ้าจะให้ดี ช่วยเปิดปากเปิดใจพูดให้มันเคลียร์ๆหน่อยก็ดีนะคะ
เราว่าน้องโลมก็ไม่ได้ถึงกับง่าวหรอก แต่ของบางอย่าง ถ้าไม่บอกก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองมากไปง่ะ
-
นายใหญ่หึงโหดเนาะ โกรธแรงแล้วไปจบที่เตียงแบบเนียนๆเฉ๊ยยยย :z2:
แต่ถ้าจะให้ดี ช่วยเปิดปากเปิดใจพูดให้มันเคลียร์ๆหน่อยก็ดีนะคะ
เราว่าน้องโลมก็ไม่ได้ถึงกับง่าวหรอก แต่ของบางอย่าง ถ้าไม่บอกก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองมากไปนะ
-
มีหึงด้วย :laugh:
-
คุณระฟ้าหึงโหดม๊าก!
แล้วโลมจะรู้มั๊ยเนี้ย
ว่าทำอะไรผิด...
แต่ถ้าเป็นแบบนี้
หึงบ่อยๆก็ดี
-
กรี๊ด
ภาษากายบรรเทาโรคซึนเดระ!!
-
ตอนนี้สมยอมเบาๆนะ :-[
-
โลมจะซื่อ บื้อ เอ๋อไปถึงไหน
นายใหญ่ก็ไม่พูดปากแข๊ง
แต่ทำไมตอนจบมันถึงไปอยู่บนเตียง :oo1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าพูดดีกัน ไม่มีเถียง พูดแบบน่ารัก แล้วยังฉากกุ๊กกิ๊กนั่นอีก!!!
โอ้วววววว พระเจ้า มันยอดมากกกกก ปลาบปลื้มน้ำตาไหล T^T
โฮกกกก ต้องขอบคุณคุณที่ช่วยบอกให้โลมไม่เถียงนายใหญ่ ขอบคุณนายใหญ่ที่เลิฟลี่นายโลมของเรา ซิกๆ มีความสุขหาใดเปรียบบบ
-
หายดีแล้วเหรอนายใหญ่ ถึงได้ใช้บริการโลมแบบนี้น่ะ
-
โถๆ ก็น้องโลมเขาเรียนมาน้่อย และหัวช้าในเรื่องความรู้สึกเท่า่นั้นเอง นายใหญ่ต้องตีต้อน(จีบ)ให้เข้าุมุมมากกว่านี้ถึงจะจับอยู่นะคะ โฮะๆ :z2:
-
:m1:ฉากที่รอคอย
นายใหญ่นี่คลุมเครือเนอะโลม พูดไรนี่ต้องให้โลมคิดเยอะ :m28:
-
หวงน้องโลม แล้วโกรธจนตัวสั่นก็บอกมา :m20: :m20: :m20:
ตายแน่โลมเอ้ย :laugh: :oo1:
อันนี้เค้าเรียกตรียมคอร์สเป็นนายหญิง(?)ขออนาจักรแล้วลูก :man1: :man1:
-
แบบนี้เรียกว่า "หึง" ใช่มั้ยระฟ้า...
แต่หึงได้น่ากลัวมากกกกกกกกกกกกก
น้องโลมถึงต้องเจ็บตัวรักษาอาการหึง เอ้ย! รักษาข้าวของภายในบ้าน :z10:
-
-..- ระฟ้าจัดเต็ม โลมน้อยก็โอนอ่อน
แต่แอบหมั่นไส้พระเองนะ งอนอยู่ได้ ไม่ถามกันให้รู้เรื่องก่อนละฟร่ะ
รออ่านต่อจ้า
-
โอ๊ยหัวใจจะวาย น้องโลมน่ารักเหลือทนจริงๆ ค่ะ T T'
นายใหญ่ก็ทำตัวเป็นพี่ชินชินวุฒิ ... ปากไม่ตรงกับใจ 55555'
ติดตามตอนต่อไปนะคะ ♥
-
น่ารักอ่ะ
แต่สองคนนี้ก็นะ คนหนึ่งเย็นชา
อีกคนก็เข้าใจยากมากมาย
รอตอนต่อไปนะคะ
ลุ้นซะเหนื่อยเชียว :z3:
-
มาต่อแล้วววว :oni2: :oni2:
-
งงๆ ว่า นายโกรธเพราะหึงโลมกับเหน่ง หรือว่าโกรธที่โลมพูดกับเหน่งเหมือนตัวเองเป็นผู้ชายขายตัวที่ช่ำชองหว่า
ขอบคุณคนเขียนคนโพสมากๆ นะค้า :pig4:
-
นายใหญ่ปากแข็ง :z3: :z3: :z3:
:jul1: :jul1: :jul1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด นายใหญ่อ่ะ :pighaun:
น้องโลมน่ารัก ถึงจะซื่อไปหน่อยก็เหอะนะ :กอด1:
-
ถ้านายใหญ่จะจูบและกดโลมบ่อยขนาดนี้
ก็ช่วยพูดจาให้มันดีๆตอบแทนเค้าบ้างสิโว้ย!!! :angry2:
-
หายไปห้สิบตังค์ก็ต้องหาว่าหายไปไหน ถ้าไม่กลัวท่าทางของมันตอนทำงานนะ ก็อยากสวนไปเหมือนกันว่าผมเป็นช่างยนต์นะเว้ย ไม่ใช่นักการบัญชี
"ห้าสิบตังค์" ใช่ไหมอ่า
ตายๆๆๆๆๆๆๆ
นายใหญ่อย่าซึนสิ
แต่ซึนแล้วเห็นฉากหวานแบบนี้บ่อยๆ
เค้าก็ยอมให้ซึนนะ ฮิ้ววว
-
ตอนนี้เยี่ยมคะ ไหนว่าร่อนยังกะนางพญา เบนเห็นว่านอนเฉยๆ ชัดๆ
อยากเห็นตอนขึ้ยร่อน บ้าง ฮ่าๆๆๆ
รู้สึกตัวเองจิตๆ พิกล
-
ตบกระโหลกนายโลมให้รู้สึกตัวสักทีได้ไหมอ่ะ เอ๋อเหร๋อไปถึงไหเนี่ย?
-
มะ...ไม่ได้เข้ามานาน........ :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ไล่อ่านจนมาถึงตอนนี้แล้วก็....
///ตายอย่างสงบ.......
-
นายใหญ่ซึน :z6:
หนูโลมตอนนี้น่ารัก (ก็น่ารักทุกตอน :-[)
-
น้องโลมเสียตัวให้นายใหญ่ระฟ้าอีกแล้ว
นายใหญ่ทำไมขัดใจได้ขนาดนี้เนี่ยเงอะงะพูดอะไรไม่ได้ดีเลยจริงๆๆ
ทำให้โลมเสียใจขนาดนี้น่าจะให้คุณจับนายใหญ่มาตีก้นจริงๆๆ
-
:z1: ในที่สุดหนูโลมก็ไล่ตามน้ำนายใหญ่เสร็จไปอีกหนึ่ง 555
นายใหญ่หึงได้หื่นมากกกก
+1และเป็ดให้ค่ะ
-
โหยยย นายใหญ่อ่ะ แบบนี้ตลอดอ่ะ ตบหัวแล้วลูบหลัง :serius2:
ทีหลังก็เชยคางแล้วบอกไปเลย จะได้จบๆ :o8:
นายใหญ่ก็เข้าใจยากเหมือนกันนั่นแหละ
ส่วนโลมก็น่าสงสารจริงๆ ยังอ่อนต่อโลกนัก :o12:
เอาใจช่วยนายโลมต่อไป ในอนาคตต้องเหนือกว่านายใหญ่ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
น่าสงสารน้องโลม ช่างไม่รู้อะไรกับใครเขาเลย นายใหญ่ก็ปากหนัก เล่นเอาน้องโลมน้ำตาตกเลย :angry2:
แต่นายใหญ่ปลอบแบบนี้บ่อยๆ ก็ดีนะ :z1:
ไม่ค่อยมีเวลาแก้ให้ เอาไปนิดหน่อยก็แล้วกันนะ
เอื้อมมือแตะต้นขาเหมือนจะอ้อนอ้อนได้ต้องรวบรวมกำลังใจและสูดอาการเข้าปอด ==> ออดอ้อน / อากาศ
-
คนหนึ่งอารมณ์หึง
อีกคนยังอยู่ในอารมณ์
กลัวว่าจะรักเขาข้างเดียว
กลัวว่าเราคิดเกินเลย
กลัวเราเรียกร้องเกินเหตุ
ซึ่งมันคือเหตุผลนางเอกจริงจริ๊งงงงง
:z13: :z13: :z13: :m15:
-
:z1: :pighaun: :impress2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไมคู่นี้ชอบทำให้ใจหวิวอยู่เรื่อย
-
แหมม โลมรู้สึกสนุก วันหลังก็ขอนายใหญ่ให้ทำอีกสิ
คนอ่านชอบบบ หุหุ :z1:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยย
นายใหญ่น่ารัก (ตอนจบ!!)
พูดทำร้ายจิตใจโลมบ่อยๆระวังเค้าเก็บไว้จนมันระเบิดนะ
ถึงตอนนั้นเราจะไปซุ่มยิงอีกคนเลยให้หายแค้น ชิ! :(
-
โอ๊ยย นายใหญ่ แมร่ง จะปากแข๊งไปไหน
สงสารโลม
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: กอดโลม
-
ระฟ้าซึนตลอดอ่ะ สาวนน้องดลม อาการหนูพี่ไม่เรียกซึน เพราะมาเฟียมันน่ากลัวเกินกว่าจะพูดเนอะ (เข้าข้าง)
ตอนนี้ขอบคุณคุณมากๆๆๆๆอ่ะค่ะ ทำให่น้องโลมพยายามใจเย็นได้
อยากเห็นวันสองคนนี้เปิดใจ (เปิดปาก) พูดกันจริงๆ เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น การกระทำบางครั้งไม่ได้ช่วยให้เข้าใจอะไรมากนักหรอกนะ โดยเฉพาะทำตามอารมณ์แบบนายรากหญ้าอ่ะ ชิๆๆๆ
ตอนนี้โลมน่ารักเนอะ >.<
-
o13
ใครจะว่ายังไงไม่รู้
รู้เเต่ว่าฟินมากค่าาาาา
o18
-
ครั้งที่สองแบบเต็มใจ :pighaun:
ตายแล้วๆๆๆๆๆนายโลม บอกมาเด๋วนี้ว่าที่ยอมเค้าทั้งหมดเพื่อให้เค้าไม่อาละวาดเท่านั้น พูดมาเด๋วนี้!!!
ไม่ใช่ต้องการจิงๆนะ แน่นะ :laugh:
นายโลมเอ๊ยยยยย ยอมขนาดนี้แล้วรู้รึยังว่าเค้าโกดใคร?เพราะอะไร?
หรือจะต่ออีกสักรอบสองรอบดี :oo1: เพื่อล้วงความลับมาจากนายใหญ่
นายโลมเอ๊ยยย ปากเป็นเหตุแท้ๆ ก้อเล่นดูพูดเข้าดิ เปนใครใครก้อคิดไปไกลทั้งนั้นแหละ
นี่ขนาดแค่นายใหญ่ถูกชะตานะเนี่ย ยังโดนสั่งสอนขนาดนี้เลย
แล้วถ้าเกิดนายใหญ่บอกว่ารักชอบแสดงความเป็นเจ้าของหละ...ไม่ต้องล่ามโซ่ขังไว้ในกรงให้อาหารสามเวลาเลยหรอ?
ตายๆๆๆๆ นายโลมเอ๊ยยยย เข้าใจแล้วว่าหัวสมองทึบจิงๆ :jul3:
คุณหนอคุณ ไม่น่าสอนนายโลมแบบนั้นเลยนะเนี่ย คริคริ ไม่งั้นคงได้มีหวังเลือดสาดกันเลยหละ :z1:
ถ้าเรื่องนี้ไม่มีคุณสักคน นายใหญ่กะนายโลมเค้าจะเข้าใจกันได้มั้ยนะ? หรือว่าจะแข็งๆทื่อๆแบบนี้ต่อไป???
-
นายใหญ่หึงทีไรโลมเจ็บตัวทุกที
-
ภาษากายสื่อกันเสร็จแล้ว
อย่าลืมภาษาปากนะคะคุณระฟ้า
หนูโลมยิ่งซื่อๆอยู่ด้วย เอาให้มันชัดเจนไปโลด :seng2ped:
-
ในที่สุดก็แบบเต็มใจสินะ :haun4:
นายใหญ่หึงน้องโลมก็บอกไปสิ ทำมาเป็นๆ
หรือเป็นแผนการเพื่อ อิคึๆ น้องโลม :-[
ขอให้เข้าใจกันไวๆนะคะ
อย่ามัวแต่ปากแข็งอยู่ล่ะ เดี๋ยวน้องโลมหนีไปแล้วจะรู้สึก! 555 55
:กอด1:ทั้งคนแต่งและเซกิค๊า
-
หลายเมนท์บอกว่าโลมเสียตัวเป็นครั้งที่สอง
อ๊ากกกก แล้วครั้งแรกอยู่หนาย ทำไมพี่ไม่รู้ หรือพี่จำไม่ได้
ตอนนี้สงสารโลม แอบน้อยอกน้อยใจว่าตัวเองต้อยต่ำไร้ความสำคัญ
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย นี่หน้าที่เกือบจะเป็นรองแค่นายระฟ้าแล้วน่ะ ใกล้ชิดขนาดนั่นอ่ะ
รอตอนต่อไปด้วยจะรอนๆ ด้วยความเหนื่อย
-
สงสารโลมง่ะ นายใหญ่ก็ไม่พูดให้ชัดเจน ใครมันจะไปเข้าใจน้อ จริงๆโลมยอมให้ขนาดนี้ ก็แสดงว่ารักมากแล้วแหละ หือ อินอย่างแรง แหะๆๆ
-
นู๋โลมโนเนะมาก..ตามคำพูดนายใหญ่ไม่ทันเลย...เสร็จอีกซะแล้ว o18
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดูเหมือนว่าจะดีขึ้น แต่อะไรที่มันไม่ชัดเจน ความเข้าใจผิดย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ
-
:กอด1:
-
แอบเศร้า โลม สู้ๆนะ เมื่อไรนายใหญ่จะยอมเอ่ยปากคุยดีนะ
-
:jul1: ดีนะบ้านนี้มีคุณเป็นกุนซือ ไม่งั้นเละแน่ๆ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4: แต่ก็ยังซึนทั้งคู่คนปากแข็ง กับคนเจียมตัวมาเจอกัน หมอให้ออกกำลังกายได้เล็กน้อยไม่ใช่เหรอนายใหญ่ แต่นี้เล่นจัดหนักเลยหรอ อิอิ
-
กี๊สสสสสส อยากจะกดบวกบวกบวกบวก
โลมไหวมั้ยยยยยยยยย
นายใหญ่ พูดสิพูด แค่ทำแบบนี้เขาไม่เขาใจหรอก แหม๋ คุณสอนตั้งเยอะ อิอิ
-
นายใหญ่ติดใจน้องโลมแล้วใช่ใหมเริ่มหลงรักเด็กแล้วเค้าชอบ
-
นายใหญ่ปากแข็ง
-
นายใหญ่หึงหน้ามืดเลย
ส่วนโลมยังไม่รู้ว่าตัวเป็นคนสำคัญ
ลุ้นจริงว่าจะรักกันไง
-
:z3:ครั้ง 1,2 นี่มาจากอารมณ์หึงของนายใหญ่ล้วนๆเลย
โลมบื่อขนาดนี้ถ้าไม่ทำดีต่อโลมจะรู้ได้ไงว่านายใหญ่รัก
-
นายใหญ่ปากน่ะเอาไว้พูดดีๆบ้าง น้องโลมจะได้เข้าใจซักที
-
โอ๊ยยยยย
อิจฉาโลม!!! :z1:
-
นายใหญ่ก็ปากหนักเหลือเกินนนนนน หนูโลมก็ใสซื่อมากกกกกก :impress2:
-
หึงอะสินายใหญ่ชิชิ คุณน่าจะยุให้โลมเอาคืนบ้าง
-
:m25: :m25: :m25:
หึงละสินายใหญ่
ปากแข็งจริ๊งๆ
-
:-[ นายใหญ่หึง โลมน่ารักแต่ซื่อเหมือนเดิม
-
แหมๆๆๆ พ่อคนปากหนัก หึงละซิ อิอิ
-
ไม่โทษโลมนะ การที่ต้องอยู่ในสถานะอย่างนั้นแล้วเคยโดนทำร้าย ๆ ใส่จนเจ็บขนาดนั้นอีก
คงไม่มีใครกล้าหลงตัวเองว่านายใหญ่จะให้ความสำคัญหรอก
-
โลมซึนเหมือนเดิมเลยนะ
ปล.เบาๆนะค่ะนายใหญ่เดี๋ยวได้ตามหมอมาอีก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/laugh.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/laugh.gif)
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....ในที่สุดก็มีวันนี้!!!!!!!
นายใหญ่ซึนไม่ไหวแล้วค่ะ อ่านแล้วลุ้นมากว่าแต่ละคำจะทำร้ายจิตใจน้องโลมมั้ย
ตอนนี้น้องโลมน่ารักมากเลยค่ะ
-
นายโลมร้องให้เลยอะถ้าร้องบ่อยๆก็คงต้องโดน...บ่อยๆละมั้ง :pigha2: ขอบคุณครับรอตอนต่อไป
-
อ่านไปก็ :-[ ไป แต่ว่าการกระทำมันสำคัญก็จริง
แต่การกระทำอย่างเดียวมันก็ตีความไม่ได้
เลิกซึนได้แล้วววว :z3:
ปล. โลมน่ารักมาก >w<
-
นายใหญ่ระฟ้า ซึนได้อีก
รักเค้าชอบเค้าทำไมไม่บอกละ :เฮ้อ:
-
จิบ้าตาย คนนึงก็ไม่รู้ว่าตัวเองรักเค้า
อีกคนก็รู้ตัวว่ารักเค้าแต่ปากหนักไม่ยอมพูด
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ฮึยย นายโลมอินโนเซนมาก มากจนเกินไปอ่ะ :serius2:
โดนเข้าไปเลยเต็มๆ กรี๊ดดดด :o8:
-
คิคิคิ น่าร๊ากก~~~~~~!!!!
ตอนนี้น่ารักที่สุดเรยอ่า
โลมของเราน้อยใจจนออกอาการ >///<
แถมเฮียระฟ้ายัง 'หึง' หน้ามืดเรยยยย
5555+
-
เค้าซึนกันทั้งคู่เลยใช่ป่ะ. ไอ้คู่เนี้ย
-
5555 ฮาบทสนทนาของโลมกับเหน่งจริงๆ โลมเอ้ยยย เวลาอยู่กับนายก็ปากกล้าให้ได้อย่างนี้นะ
-
นายระฟ้าน่าจะรู้ว่าน้องโลมเค้าซื่อ มีอะไรก็บอกตรงๆ ดีกว่ามั้ยค๊า ขนาดเป็นคนสำคัญแล้วยังไม่รู้ตัวเลย ^^
-
นายใหญ่ไม่ยอมเปิดปากอ่ะ
ทำเเบบนี้เเล้วน้องโลมจะรู้ได้ไง
เเละเเล้วน้องโลมก็เสร็จนายใหญ่อีกเเล้วว :haun4:
-
นายใหญ่เข้าใจยาก หรือโลมมันซื่อบื้อกันแน่เนี่ย :laugh: :laugh:
-
โลม :sad4:
นายใหญ่ไม่ชัดเจนเลย :angry2:
:serius2: :serius2:
ท้ายสุด
:haun4:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
นายใหญ่
:pig4: :pig4:
-
อ้ายส์!!~ ชอบที่ซู้ด~ ฮึฮึฮึ :impress2: เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองทั้งคู่เนี่ยทั้งๆที่ต่างคนต่างเป็นห่วงกันออกขนาดนี้เนี่ย :-[
-
ว้ายยยยยยฉากที่รอคอย :impress2:
-
นายใหญ่ทำไมไม่ถามโลมให้รู้เรื่องก่อนล่ะ
หึงจนหน้ามืดตามัว จนโลมเจ็บตัวอีกแล้วน่ะ
:z6: :z6:
แล้วยังไปถามเค้าว่า ยังอยากรับแขกอยู่ไหม
พูดยังกับตัวเองจะยอมให้น้องไปรับแขกอย่างงั้นแหละ
รอคอยฉากนี้มานานแสนนาน
ถึงแม้โลมจะต้องเสียสละเพื่อรักษาทรัพย์สินและชีวิตคนในบ้านสวน
:oo1: :oo1:
โลมต้องเป็นคนที่2ที่เหนือนายใหญ่แน่ๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็รู้สึกว่าน้องโลมน่ารัก ♥
T T' อยากได้ อยากเอากลับบ้าน (เพ้อ 555)
-
กรี๊ดดดด นายใหญ่ปากแข็งน่ออออออ ชอบพูดให้โลมคิดมากอ่ะ ชิ
-
kyaaaaaa,,,,kaw dai kan laew khaaa!!!! hew!!!!!!! :o8:
-
รออยู่นะค่ะ มาต่อเร็วๆๆน้า
มันค้างงงงงงงงงงงง
รักโลมหมดใจ หุหุ
-
หึ หึ หึ นายใหญ่กำลังเตรียมและฝึกให้โลมเป็นนายใหญ่(ใหญ่กว่า)ในอนาคต
โดยโลมไม่รู้ตัว
แต่ก็เนอะ คนเคยถูกยกไว้สูงตลอดเวลา เคยแต่สั่งการ
เคยมีแต่คนคอยพะนอมาตั้งแต่เกิด ไม่เคยต้องเอาอกเอาใจใคร
ก้ทำได้่แค่นี้แหละเนาะ
-
ชอบตอนนี้จัง
-
ระฟ้าก็คงความปากหมาได้ดีจริงๆ :m16:
แถมยังคิดฟายๆไม่เลิกด้วยเหอะ! :angry2:
-
อั้ยยะ!!!
นายใหญ่เขาหึงไงโลม แต่หึงแล้วโลมเจ็บตัวอย่างนี้ หึงบ่อยๆ ก็ดีนะคะ
-
นายใหญ่ พูดให้เข้าใจหน่อยเถอะ พูดแต่ละอย่าง :z3:
ให้คิดเองแล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจตรงกันหล่ะนี่ สงสารนุ้งโลม :กอด1:
ไม่รู้จะอยู่ตรงไหนดี :เฮ้อ:
-
นายหึงโหด! ว๊าฮ่าๆ อิยะฮ่ะๆ
บอกแล้วเตือนแล้วก็ไม่เชื่อว่าน้องมันจะเอาไปโทรหาชู้
เป็นไงหล่ะทีนี้ เมียพี่มีชู้วววววววว *นิ้วจิ้มหน้าผากนายใหญ่จึ๊กๆ* << โดนอิพงยิงไส้แตก
หนูรักคุณ *เอาหัวถูๆ*
คุณรู้ คุณเห็น คุณแม่นยิ่งกว่าอับดุล
แต่แหมๆ คุณส่งน้องเข้าห้องนายงี้คนอ่านจะอ่านเกมส์ว่าคุณรู้เห็นเป็นแม่นมสื่อได้นะเนี่ย =_,=
-
อ๊ากกกก เอ้อออ...ให้มันหวานบ้างอะไรบ้างก็ดีแล้วรากหญ้า
แสดงออกมากกว่านี้เถอะนะ ได้โปรดดดดดดดดด
หนูโลม ควรจะเฉลียวมากกว่านี้นะลูกนะ
-
เค้าได้กัน (อีกแล้ว) ชอบอ่ะ
คราวนี้นายใหญ่ อ่อนโย๊นอ่อนโยน
-
+1 นู๋ โลม เต็ม ๆ อ่ะ ส่วนนายใหญ่ อยู่ในอาการหึง ขั้นสุดท้าย ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก น่ะ อิอิ :z2: :z2: :z2:คนเรา
ชอบฉากหวาน ๆ แบบนี้ :impress2: ก็ดีน่ะ
-
นายใหญ่รากหญ้า น้องโลมเค้าไม่ประสีประสา ก็ค่อยเป็นค่อยไปหน่อยซิ
-
เริ่มรู้สึกตรงกันแล้วหล่ะสิ
คนหนึ่งหวงมากเกินไป ได้ยินอะไรก็หึง
คนหนึ่งก็มีน เข้าใจอะไรยาก ไม่สามารถรับรู้การกระทำที่คนหวงส่งมาให้
คงต้องลุ้นกันต่อไป
-
ใช้เวลา หราย ชม.ในการอ่านจนตามทัน
โอ้ย
ลุ้นสะเหนื่อย
สุดท้ายแล้วก็เริ่มจะเข้าใจกันได้แล้ว(ถึงโลมจะยังอึนๆอยุ่)
ไงก็มาต่อเร็วๆนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด....>0< (นานจะคอมเม้นที....ขอกรี๊ดดังๆค่ะ)
อะไรมันจะ...ทำให้คนอ่านม้วนไปม้วนมาได้ตลอดเลยนะ
นายใหญ่ต้องสอนโลมบ่อยๆนะ...โลมจะได้รู้ซะที...คริๆ...
ปล. คุณ...น่ารักจริงๆ...ยุให้พระนายรักกันเร็วๆนะคะ
-
ออกอาการหึงซะแล้วนายใหญ่ของเรา
ถ้าไม่พูดออกมาโลมก็คงไม่รู้หรอก ก็คนไม่เคยมีความรักนิ
พูดอ้อมๆๆ ก็ยังดีกว่าปล่อยให้คิดไปเรื่อยเปื่อยนะ
:pig4:
-
นายใหญ่พูดเยอะๆหน่อย ใครมันจะไปรู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่
จะชอบจะรักก็บอกมันตรงๆเลย โลมมันยิ่งหัวทึบอยู่
-
:เฮ้อ:คู่นี้ไม่เลิกซึนกันซักที
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด บันไซ!!!! :jul1: :pighaun:
เมื่อไหร่นายใหญ่จะเลิกซึนซักที อย่างนี้น้องโลมก็ไม่รู้ความรู้สึกจริงๆ สิจ๊ะ
ปูเสื่อรอตอนต่อเจ้าค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย โลมเสียตัวอีกรอบแบบ งงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
คนนึงก็ซื่อ อีกคนก็ซึน แล้วจะรู้เรื่องกันมั๊ยเนี่ย ดีนะที่ยังมีคุณ
นายใหญ่คะ แถวบ้านเค้าเรียกอาการอย่างนี้ว่าหึงค่ะ
ถ้าหากว่าเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่หึง แนะนำว่าให้หึงบ่อยๆค่ะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆค่ะ
-
คนท่ามากปากแข็ง มาหลงรัก คนหัวอ่อนซื้อบื้อ
ทำเอาแม่สื่อวันดึกอย่างคุณนม ส่ายหัว หงึกๆ ^^
-
แอร๊ย! ได้กันอีกรอบแล้ว :z1: :-[
FCคุณเป็นปลื้มจ้า เพราะคุณเลยนะเนี่ย
ไม่อย่างนั้นโลมคงได้นอนหยอดข้าวต้มอีกแน่ :laugh:
-
โอ๊ยยยย .. เพราะหนูโลมเชื่อฟังคุณแท้ ๆ เลยนะเนีย ..
ไม่งั้นไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้.. อิอิ
เลยไม่ได้โดนแบบตอนนั้น ..
แต่เป็นสมยอม คล้อยตามแทนนนนน ฮิ้ววววว~
เมื่อไหร่นายใหญ่จะบอกความจริงในใจซะทีเนี่ยยยย
หนูโลมก็น่าจะคิดเข้าข้างตัวเองบ่อย ๆ หน่อยน้าาา .. ว่าเราหนะสำคัญนะเออ
แต่อ่านตอนนี้แล้วมันกิ๊บมากอะ่ค่ะ.. ฮิ้วว~
รออ่านนะคะ .. ^^
-
:z1: :z1:
คุณค่ะน่าจะแนะนำโลมแบบนี้ตั้งนานน่ะค่ะ
นายใหญ่ก็น่ะรักแต่ก็แสดงออกไม่เป็น
โลมก็ยังเป็นหนูน้อยที่น่าสงสารเช่นเคย :กอด1:
-
กิ๊วๆ นายใหญ่ถ้าอยากได้อีกก็ต้องแกล้งโกรธบ่อยๆเลย
-
:-[
-
:pighaun: :pighaun: แหมนายรากหญ้า เย็นลงไปเยอะเลยซิ ชิส์
น้องโลมของช้านนน ขาดทุนอีกแล้ว
-
เรื่องน่ารักมากคับ
และน่าติดตามดีคบ
จะเป็นกำลังใจให้นะคับ^^
-
รออยู่คะ
-
ตอนที่ 22 นายโลมกับรักจนตรอก
ทุกสิ่งทุกอย่างแปรเปลี่ยนตามวันเวลา รวมไปถึง ‘บ้าน’
ทั้งๆที่ผมหายไปนานเป็นเดือนๆแต่รู้สึกเหมือนออกไปจากบ้านหลังนี้ไปเมื่อวาน พ่อก็ยังวางของเกะกะอย่างที่เคยวาง บนโต๊ะกินข้าวมีแต่ข้าวของๆแม่ บ้านมีแต่สภาพการใช้งานโดยไม่ผ่านการเก็บกวาดเลยแม้แต่น้อย ฝุ่นจับเกรอะกรังตามขั้นและราวจับบันได ชั้นบนของบ้านก็เหมือนเดิม
แล้วอะไรกันที่ทำให้บ้านเปลี่ยน
ห้องเล็กๆที่ผมเรียกมันว่าห้องส่วนตัวมีสภาพคล้ายห้องเก็บของ ทุกอย่างถูกโยนสุมๆกันเอาไว้แทบไม่เห็นเนื้อที่ที่ปูฟูกไว้ด้วยซ้ำ ไม่มีใครสงสัยว่าผมหายไปไหน เอาแบบไม่หลอกตัวเองคือไม่มีใครสนใจ
ไม่มีใครสนใจว่าผมจะไปหรือจะกลับมา
ความเหน็บหนาวสะท้อนไปทั้งอกเมื่อสำเหนียกถึงความจริงที่ว่าผมเองก็เป็นตัวแถมที่บ้านนี้เลี้ยงไว้ด้วยเวทนามาตั้งนานแล้ว แต่ไม่คิดจริงๆว่าจะไม่มีความหมายทางจิตใจของใครเลยสักคน แม้กระทั่งคนที่ผมเรียกว่าพ่อกับแม่
“คันหูไม่รู้เป็นอาร๊ายยยยยย เอิ๊กก เอ่อออออ”
“แม่”
ผู้หญิงที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงหยุดเดินและหรี่ตามองเหมือนผมคือสิ่งแปลกปลอมที่ร้างสายตาไปนาน กางเกงตามสมัยคนวัยกลางคนไม่พ้นกางเกงแล็กกิ้งสีสดกับเสื้อเชิ๊ตเต็มไปด้วยลวดลาย แม่กลับเข้าบ้านมาคนเดียวด้วยอาการเมา ถ้าเดาอย่างคนที่อยู่กับแม่มาทั้งชีวิตอย่างผม เมื่อคืนแม่ไม่ได้กลับบ้าน และบ้านหลังนี้ไม่เคยปิดแบบลงกลอนหรือคล้องแม่กุญแจเลยสักที
“โลมเหรอ มาก็ดี มีสักร้อยห้าสิบบาทมั้ย เอิ๊ก แม่จะเอาไปจ่ายค่าแท็กซี่”
“เดี๋ยวผมเดินไปจ่ายให้ครับ แม่ แล้วพ่อล่ะ”
“พ่อแกเร๊อ เอิ๊ก เอ่อออ นอนโต๊ะม้ามั้ง ไม่รู้สิ ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว”
“พ่อไปทำอะไรที่นั่นครับแม่”
“ไปทำงานสิ เอ๊อ รอแกกับพี่แกคงอดตายพอดี เป็นไงลูก เงินดีมั้ยที่ไปทำน่ะ เสี่ยเจียงปลื้มลูกหรือเปล่า”
“เสี่ยเจียง”
“เออสิ เอิ๊ก โอย เรอไม่ออกแล้วอึดอัดจัง เมาไปหน่อย ก็เสี่ยเจียงไง นายผู้มีพระคุณของเราไงลูก พี่เกียรติบอกว่าโลมไปทำงานสบายๆ แล้วไหนล่ะ เงินอยู่หนาย เอิ๊ก”
“แม่ไปอาบน้ำนะครับ แล้วนอนซะ ผมออกไปเคลียร์กับแท็กซี่ก่อน เดี๋ยวหาซื้ออะไรมาให้กินนะแม่”
“ไปๆ อือๆแม่นอนละนะ ถ้าแกจะออกไปไหนแล้วแม่ยังไม่ตื่น วางเงินไว้ด้วยนะ เดือนนี้ยังไม่เริ่มเปิดโพยหวยเลย”
ความเปลี่ยนแปลงภายในเวลาไม่กี่เดือนทำให้ผมรู้สึกไม่คุ้นเคยกับที่นี่ ทั้งๆที่บ้านหลังนี้คือที่ที่ผมเกิดมา ดูแท็กซี่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่แม่เมาแล้วเรียกรถเค้ามาส่งแบบนี้ ดีหน่อยตอนรถส่งนายใหญ่ลงที่อาณาจักรได้ยัดเงินใส่มือมาให้บ้าง เป็นครั้งแรกที่ผมจ่ายเงินไปโดยระงับความเสียดายไว้ได้ มิเตอร์ขึ้น 147 บาท แต่ผมใจป๋าให้เค้าไปห้าร้อย ค่าคอยนานและทำให้รถเค้าอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้า
เสื้อผ้าที่ใส่มาวันนี้ถูกถอดผึ่งแดดไว้ลวกๆ อยากจะไปรื้อเสื้อผ้าเก่าๆของตัวเองมาใส่ แต่ห้องก็เต็มไปด้วยของและฝุ่น จนปัญญาเกินกว่าจะฝ่าเข้าไปถึงตู้เสื้อผ้าได้ เลยต้องลงมือเก็บกวาดบ้านทั้งกางเกงสแลคมันปลาบนั่นกับเสื้อยืดคอกลมข้างใน
กว่าอะไรๆจะเรียบร้อยก็กินเวลาเกินกว่าครึ่งวัน ผมสั่งสุกี้ร้านอาหารตามสั่งทิ้งไว้ให้แม่ เงินที่มีอยู่ในกระเป๋าวางเอาไว้ข้างๆกัน ใจหายเมื่อรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ไม่ใช่ที่ของผมเสียแล้ว
ตอนแรกกะเวลาไว้ว่ากลับมาบ้านแล้วจะแวะไปหาเหน่งที่อู่ แต่ดูเวลาแล้วเสี่ยงต่อการอาละวาดของนายใหญ่เอาแต่ใจนั่นมาก มันจะโวยวายทุกครั้งที่ติดต่อผมไม่ได้
ติดต่อไม่ได้เหรอ!! ต่ายห่าแล้ว
ลืมไปเลยว่าตัวเองมีโทรศัพท์ ความดีใจที่จะกลับบ้านทำให้ลืมเครื่องมือสื่อสารไปชั่วคราว
ความซวยมาเยือนเมื่อหลายต่อหลายสายเป็นมิสคอลจากนายใหญ่และคนคุ้มกัน ผมคว้าเสื้อนอกได้ก็รีบวื่งไม่คิดชีวิตไปที่หน้าปากซอยเพื่อเรียกแท็กซี่ ส่วนมือก็กดต่อสายหานายใหญ่พร้อมกัน
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“ไม่ได้ยินครับ”
เหนื่อยก็เหนื่อย หอบยิ่งกว่าหมาหอบแดด จะพูดก็ยังลำบาก กลืนน้ำลายยังไม่ลงคอแต่ก็ต้องตอบนายใหญ่ให้ได้
“ทำอะไรอยู่ถึงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ อยู่ไหน”
แล้วกูต้องตอบคำถามไหนก่อนกันวะ แม้แต่จะหายใจยังเหนื่อย ไหนจะต้องรัวคำตอบที่ถามมาแบบไม่ยั้งอีก
“ผมทำความสะอาดบ้านอยู่ครับ กำลังจะเรียกแท็กที่ อ๊ะมาแล้ว คุณรอแป๊บนะครับ บอกทางแท็กซี่แป๊บ พี่ครับไปเนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์ตรงแยก xxx อะครับ”
ปัง!!
“ว่าไงนะครับนาย ผมอยู่บนแท็กซี่แล้ว”
“ไม่ได้ไปไหนต่อใช่มั้ย”
เฮ้อ จะให้ไปไหนต่อวะ แค่กวาดบ้านถูบ้านเก็บเสื้อผ้าให้พ่อก็หมดวันแล้วมั้ย ยังมีที่ให้ไปอีกเหรอ
“ไม่ครับ กำลังจะกลับอาณาจักร”
รายงานมันไปงั้น นายใหญ่อย่างมันคงหูกระดิกรับรู้ไปตั้งแต่ผมบอกแท็กซี่แล้วล่ะ เสียงเข้มที่กรอกมาตามสายถึงได้ลดระดับความน่ากลัวลงบ้างเล็กน้อย
“ไม่ต้องแวะเล้าจน์นะ ขึ้นมาห้องชั้นเลย”
เสือกรู้อีกว่าผมจะแวะหาเจ้เชอรี่ก่อนไปรายงานตัวกับมัน
“ครับนาย”
“ชั้นลืมบอกไปว่าคราวหน้าคราวหลังให้เอาการ์ดไปด้วยสองคนนะ”
การ์ด? เดี๋ยวนี้การ์ดต้องติดตามลูกน้องด้วยกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“ครับ”
คุณสอนไว้ว่าถึงจะสงสัยหรือไม่พอใจก็อย่าไปขัดคอมัน เพราะคนที่จะซวยคือผม นายใหญ่ลงโทษโลมไม่เหมือนใครอื่น เรื่องนี้ผมท่องจำขึ้นใจเลย
อาณาจักรก็ยังตระหง่านและยิ่งใหญ่สมชื่อเรียก ไม่มีผู้คนพลุกพล่านให้ต้องปั้นหน้าตั้งแต่ก้าวเท้าลงจากแท็กซี่ แต่ผมรู้ว่าสี่ตึกที่อยู่ตรงหน้านั้นเต็มไปด้วยลูกค้าเศรษฐีมีเงินล้นหลามแน่ๆ
“ไงยะพ่อสุดหล่อ ไปอยู่ในป่าในสวนดูดีขึ้นเยอะเลยนี่”
“เจ้เชอรี่ หวัดดีครับ”
“ย่ะชั้นเอง แต่ยกมือไหว้เมื่อกี้หยาบคายนะยะ พ่อเก็บไว้ไหว้พระเถอะย่ะ”
“ยังปากดีเอ๊ยยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะครับเจ้ แฮ่ๆ”
“นั่นมันของตายสำหรับสาวสองพันปีอย่างชั้นอยู่แล้วย่ะ พร้อมรับแขกแล้วสินะวันนี้”
ผมแทบสะดุดลมหายใจตัวเองตาย อะไรกันวะที่ทำให้ผมลืมไปว่าตัวเองเคยมีหน้าที่อะไรในอาณาจักรแห่งนี้
“หน้าซีดเชียว เจ้พูดเล่นย่ะ เหอะ แค่จะให้เดินหล่อๆเรียกแขกในเล้าจน์นายยังมองหน้าเลย มีอะไรดีวะพ่อ ไหนดูสิ”
“เฮ๊ย เจ้ เล่นอะไรอะ”
“แหม ปกป้องๆ จะขอสัมผัสกล่องดวงใจแค่นี้ทำหวง”
ผมเองก็อยากรู้จริงๆว่ามีหมอนวดคนไหนควงออกมาให้เจ้แกลูบเล่นเหรอ อยู่ๆส่งมือมาตรงนั้น เป็นใครๆก็ต้องป้องกันทั้งนั้นแหละ สัญชาตญาณธรรมดาๆของคน ไม่ได้ดีดดิ้นอะไรเลย
“ผมตกใจ เเจ้เล่นอะไรก็ไม่รู้”
“ย่ะ ชั้นน่ะเล่นอะไรก็ไม่รู้ แต่ชั้นเชื่อว่ามีคนเล่นได้ ใช่มะ”
“ผมไปละนะครับ เดี๋ยวลงมาคุยด้วยถ้ามีโอกาสนะเจ้ ตอนนี้มีข้อหาติดตัวอยู่”
“อ่อ แกนี่เองตัวทำพายุใส่นาย รีบๆขึ้นไปก่อนไฟไหม้อาณาจักรเถอะย่ะ เจ้ล่ะไม่ไหวจะเคลียร์ล่ะ บุหรี่ยังเกือบเอาไม่อยู่”
เอาเป็นว่าผมรีบมากแค่ไหนก็คิดดูแล้วกัน ผมวิ่งมาถึงห้องมันโดยลืมไปว่าที่นี่มีลิฟท์ ความน่ากลัวของนายใหญ่ทำให้ผมเอ๋อได้ขนาดนี้เลย
“คุณอย่าพูดอะไรนะ ขอผมเหนื่อยก่อน”
ผมยกมือห้ามเพราะเห็นมันกำลังจะอ้าปาก แทบจะเดาถ้อยคำที่จะพรั่งพรูออกมาได้ เลยดักคอไว้ก่อน เหนื่อยจนเถียง เอ๊ย แก้ตัวไม่ทัน
“โอเค คุณตามตัวผมทำไมครับ”
“กินไรยังอะ”
“ห๊า”
“ทุกคนออกไปก่อน”
“ครับนาย”
“เอาล่ะ ชั้นถามว่ากินอะไรยัง”
“ยังเลย ถามทำไมเหรอ”
“เปล่า จะถามว่าแฟ้มรายชื่อพนักงานที่เล้าจน์อยู่ไหน”
“แค่นี้เหรอ...คะ...ครับ”
ห่านจิกเด็กตายเด็กตายบนปากโอ่งเอ๊ย รีบชนิดขี้หดตดหายเพื่อสิ่งนี้เหรอ ปัญญาอ่อนชนิดที่โวยวายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย
“อือ หาแฟ้มนั้นไม่เจอ”
มึงเคยต้องหาอะไรรึเปล่าเหอะ อัมพาตจะจับตัวอยู่แล้วยังไม่รู้สึกอีก ตั้งแต่เป็นพยาบาลจำเป็นตอนมันไม่สบายก็ต้องกลายมาเป็นผู้ช่วยจำเป็นตอนมันหายแล้ว และมันก็เลยตามเลยมาถึงตอนนี้
“ชั้นจะเปิดเล่นหุ้นอีกอย่างนึงในคาสิโนดีมั้ย”
เอาเถอะพ่อคุณ ที่นี่มีมึงเป็นเจ้าของ จะจัดให้ใครมาเล่นโดดยางก็ไม่มีใครว่า เพราะมัวแต่วุ่นวายอยู่กับเรื่องนายใหญ่จนลืมเรื่องเศร้าของที่บ้านไปซะฉิบ ขอถอนหายใจแบบสะเทือนปอดทีเหอะ เฮ้อ
เล่นหุ้นอย่างที่ไอ้รากหญ้าบอกมันก็คือการพนันชนิดหนึ่งที่เอาอัตราการขายหุ้นมาเป็นเกณฑ์ ผมไม่รู้รายละเอียด แต่มันเป็นเกมส์การวางแผนอย่างหนึ่งและเป็นการเสี่ยงแบบที่นักธุรกิจมือเติบเค้าชอบกัน ถ้าไม่ได้ไปคดโกงหลอกลวงเงินใครเค้ามา ผมก็ไม่ต่อต้านหรอก อีกอย่างคือไม่มีสิทธิ์ขาดขนาดนั้น
“แล้วแต่คุณสิครับ แล้วที่มีในคาสิโนนี่ยังไม่พอเหรอ”
“ก็เอาอย่างอื่นเข้ามาแล้วค่อยๆลดงานหมอนวดลงไง จริงๆอยากให้แค่เป็นเพื่อนดริงค์แล้วล่ะ ไม่อยากให้ออฟไปต่ออะไรกันแล้ว”
“อ้าว นั่นรายได้หลักเลยนะคุณ”
เป็นรายได้หลักของหมอนวดชายหญิงและเป็นรายได้หลักของที่นี่ด้วย ถ้านายใหญ่เลิกกิจการอ่างอาบน้ำนี่และผันไปเป็นเพียงนั่งดื่มกินกับแขกมันก็ดี แต่มันจะทำให้หมอนวดทั้งหลายเสียรายได้ เพราะหลักๆแล้วรายได้เธอและเขาเหล่านั้นก็มาจากตรงนี้
“ชั้นจ่ายเป็นเงินเดือนแทนไง”
“โห ต้องใช้เงินเท่าไหร่ในแต่ละเดือน”
หมอนวดคนนึงมีรายได้เดือนละเกือบแสนรวมที่หักเข้าอาณาจักรแล้ว ถ้าเกิดตัดงานนวดออก หมอนี่จะต้องจ่ายเงินเดือนหมอนวดแต่ละคนใกล้เคียงรายได้เฉลี่ยในแต่ละเดือน รู้ว่ามันมีจ่าย แต่แลดูหนักไปหน่อยสำหรับภาระตรงนี้
“งั้นระงับโปรเจคนี้ไว้ก่อน”
“ครับ”
เฮ้ย!!แล้วนายใหญ่มันเชื่อฟังคำแนะนำผมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
จะว่าไปแล้วตั้งแต่ผ่านคืนนั้นมา ทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่ นายใหญ่ก็ยังเฉยชาและบ้าอำนาจของมันเหมือนเดิม นอกจากจูบจิบชาเบาๆตอนมันหิวน้ำแล้ว ยังไม่มีครั้งไหนที่จะจริงจังอย่างคืนนั้นอีกเลย
ครั้งแรกที่กลับมาอาณาจักรหลังจากเป็นสินค้าที่ถูกซื้อตัวไปมาโดยที่ผมเองก็สับสนว่าแต่ละคนทำเพื่ออะไรกัน จนวันนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมีความหมายอะไรในทางธุรกิจ ไม่มีส่วนไหนในตัวผมที่จะเรียกลูกค้าได้เมื่อเทียบกับหมอนวดชายคนอื่นๆ การมาในวันนี้ของตัวเองก็เพียงเพื่อเอาเอกสารที่เกี่ยวข้องกับงานบัญชีมาเคลียร์กับคนที่ต้องทำหน้าที่นี้ของอาณาจักรเท่านั้น
ผมมองตัวเลขสิบหลักในมือถือตัวเองที่แอบเซฟเบอร์มาจากโทรศัพท์ที่แม่วางทิ้งไว้บนโต๊ะตอนเก็บบ้าน พ่อกับพี่เกียรติรวมถึงแม่เปลี่ยนเบอร์บ่อยมาก เพราะทั้งสามเบอร์ไม่ใช่เบอร์ที่ลูกน้องนายใหญ่หามาให้ผม นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ติดต่อได้แค่เหน่งคนเดียว และไม่รู้ว่าเบอร์ที่ได้มานี้จะเปลี่ยนอีกวันไหน ความลึกลับในครอบครัวตัวเองทำให้นึกห่วง ความเปลี่ยนแปลงทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำเอาผมรู้สึกสับสน ช่องว่างในครอบครัวเราเริ่มห่างออกไปทุกที
เป็นครั้งแรกที่กดเบอร์หาพี่เกียรติแล้วมีเสียงรอสายให้ใจชื้น แต่ส่วนหนึ่งก็ทำใจไว้แล้วว่าอาจจะเจอกับเสียงตอบกลับอัตโนมัติทำนองว่าหมายเลขนี้ติดต่อไม่ได้หรือยังไม่เปิดใช้บริการ
“สวัสดีครับ ผมเกียรติคุณพูดสาย”
“พี่เกียรติ นี่ผมเองนะ”
“ผมเองน่ะใคร”
“โลมไง พี่จำเสียงผมไม่ได้เหรอ”
“เฮ้ย แกจริงๆเหรอ โลม พี่คิดถึงแกมากรู้มั้ย”
อยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่า ‘ไม่รู้เลย’ ถ้าพี่เกียรติไม่บอก ผมก็คิดว่าตัวเองคือบุคคลสูญหายของครอบครัวไปแล้ว ดูจากสภาพบ้านแล้วอดที่จะคิดแบบนั้นไม่ได้
“พี่เกียรติสบายดีมั้ย”
จริงๆแล้วไม่น่าจะถาม เสียงพี่เกียรติใสขนาดนี้ก็พอจะรู้แล้วว่าพี่ชายสบายดีถึงดีมาก
“ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่หรอก แกก็รู้ว่าพี่ต้องทำงานหนักแค่ไหน”
“อืม แล้วพ่อล่ะ”
“ตอนนี้นายพี่ให้งานพ่อทำ เค้าก็มีความสุขดี แต่มันก็ไม่พอใช้หรอกนะเว้ย แล้วนี่แกอยู่ที่ไหนวะ อยู่ในไทยหรือเปล่า”
“ครับ”
“ครับน่ะอยู่ที่ไหน เออ โลม แกยังเป็นคนของอาณาจักรนายใหญ่ระฟ้าอยู่หรือเปล่า หรือเค้าขายแกต่อให้ที่อื่นแล้ว ไม่เห็นได้ข่าวว่าแกจะอยู่ในอาณาจักรเลยนี่ แล้วเค้าว่ากันว่า นายใหญ่ระฟ้าตายแล้วจริงมั้ยวะ”
“พี่เกียรติได้ยินข่าวนี้มาจากไหนเหรอ”
“ก็พวกที่ไปเที่ยวในอาณาจักรนั่นแหละลือกันว่านายใหญ่ตายแล้ว และตอนนี้ที่นั่นก็กำลังแย่งอำนาจกันเองดุเดือดเลยนี่ ว่าไง ตกลงแกอยู่ไหน ตกลงรู้ข่าวอะไรในอาณาจักรเปล่าเนี่ย”
“ไม่รู้หรอกพี่ ผมไม่ได้ไปที่นั่นนานแล้ว”
ไม่ได้ตั้งใจจะโกหกพี่ชายตัวเองหรอกนะ แต่ผมก็ไม่ได้มาอาณาจักรนี่นานแล้วจริงๆ
แปลกประหลาดมาก!! และอาการงงกำลังแผ่กระจายไปทั่วทั้งโสตประสาท พอจะเข้าใจว่าวันที่นายใหญ่ถูกยิงมีคนเห็นกันเยอะ แต่ข่าวลือที่ว่าหมอนี่ตายนั้นทำไมคนในอาณาจักรถึงไม่ยอมแก้ข่าวกันนะ ทำไมถึงปล่อยให้คนเข้าใจว่านายใหญ่ของที่นี่เสียชีวิตแล้ว และอาณาจักรกำลังระส่ำระส่ายแย่งชิงอำนาจกันอย่างหนัก ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้ว ทุกอย่างยังดำเนินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาณาจักรยังเปิดบริการตามปกติ เพียงแต่นายใหญ่ไม่ได้เข้ามาดูแลอาณาจักรอย่างที่เคยทำเท่านั้น ขนาดพี่เกียรติยังเข้าใจว่านายใหญ่ของที่นี่ตายแล้ว ไม่รู้จริงๆว่านี่คือแผนการอะไรของใครหรือเปล่า เอาเข้าจริงๆแล้วผมไม่เห็นจะเข้าใจที่นี่เลย
“อ๊ะ อ้าวพี่พง มาตามผมเหรอครับพี่”
“เปล่าครับ ผมแค่มาป้องกันคุณเฉยๆ”
ป้องกันนี่เหมือนจะฟังดูดีดูมีค่านะ แต่ความเป็นจริงแล้วผมคิดว่าลูกน้องคนสนิทนายใหญ่ต้องการมาเฝ้าผมมากกว่า ถึงจะมีหน้าที่ช่วยงานนายใหญ่ตอนที่ไม่สบายอยู่บ้าง แต่ลึกๆแล้วรู้สึกว่าตัวเองยังถูกควบคุมความประพฤติและถูกจับตามองจากลูกน้องที่อารักขาชีวิตนายใหญ่ตลอดเวลา เป็นความอึดอัดที่ทำให้โหยหาบรรยากาศอิสระที่อู่มาก แต่การ์ดเหล่านี้ก็เฝ้ามองอยู่ห่างๆไม่ได้เข้ามารุ่มร่ามอะไรให้ทนไม่ได้
“ถ้านายใหญ่ไม่ได้เรียกหา ผมขอไปหาเพื่อนได้มั้ย”
“ที่ไหนเหรอครับ”
“อู่ที่ทำงานผมน่ะครับ”
“ผมคิดว่าอย่าเลยครับ”
มันน่าเบื่อหน่ายก็ตรงนี้แหละ ตรงที่เหมือนจะมีชีวิตสะดวกสบาย แต่มันก็รู้สึกไร้อิสรภาพ ความจริงแล้วลูกหนี้ขัดดอกอย่างผม ไม่ควรจะเรียกร้องอะไรเลยสักอย่าง บุญแค่ไหนแล้วที่ไม่ต้องติดเบอร์ให้บริการแขกคนไหน เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ผมยอมรับความสบายภายใต้การถูกคุมขังนี้ได้ และไม่คิดจะถามว่าตัวเองจะต้องเริ่มงานตอนไหนอีกเลย
“งั้นผมควรจะไปนั่งรอเงียบๆอยู่ที่ห้องนายใหญ่ใช่มั้ยครับ”
“นั่นก็ไม่ควรครับคุณโลม”
วะ!! แล้วผมจะต้องอยู่ที่ไหนล่ะ ที่นั่นก็ไม่ดีที่นี่ก็ไม่ได้ ยอมรับเลยว่าเริ่มหงุดหงิดแล้ว เจ้เชอรี่ไม่ให้ผมเดินเพ่นพ่านในเล้าจน์ พงบอกว่าห้ามไปไหน แล้วตกลงผมจะต้องทำตัวยังไงวะเนี่ย ไปไหนไม่ได้แต่ก็ไม่มีที่จะให้อยู่เนี่ยนะ
ผมชักสีหน้าไม่พอใจออกมาแบบไม่เกรงกลัวลูกตะกั่วในรังปืนที่เหน็บอยู่ข้างตัวคนสนิทนายใหญ่เลยแหละ ผมเองไม่ใช่คนใจเย็นอะไร อดทนได้ในสิ่งที่คิดว่าตัวเองควรจะอดทน แต่บางที การอดทนในสิ่งที่ไม่เข้าใจและสับสนก็เร่งให้สติขาดผึงเหมือนกันนะ
“นายใหญ่มีแขกคนสำคัญมาเยี่ยมจากสิงคโปร์ครับ”
นี่สินะคือเหตุผลที่มันลากสังขารออกมาจากเรือนได้ เพราะมีแขกสำคัญมาหา อาจจะเป็นคุณหมอคนสวยประจำอาณาจักรที่ชื่อจ๋านั่น บางทีมาแค่ครั้งเดียวอาจจะได้งานหลายอย่างก็ได้ อย่างมาเรียกขวัญกำลังใจให้หมอนวดมีอารมณ์ที่จะรับแขกอะไรแบบนี้
อาการหงุดหงิดทำให้ผมมองข้ามตำแหน่งมัจจุราชประจำตัวนายใหญ่นี่ซะ ถึงแม้ก้าวที่สามของผมอาจจะจบลงเพราะอีกคนลั่นไกปืนที่ผมเสียมารยาทต่อหน้าคนอารักขาคนสนิทและเหมือนจะไม่พอใจกับการถูกควบคุมทุกย่างก้าวนั้น แต่ผมก็เดินลิ่วๆออกมาแล้วและตัดสินใจจะเดินเข้าตึกคาสิโน ที่ที่ผมแทบจะไม่เคยเข้ามาเลยสักครั้ง
ด้านนอกเงียบสงบจนรู้สึกเหวอเมื่อเดินข้ามประตูมาเพียงบานเดียวก็พบเจอกับบรรยากาศคึกคักและคนจำนวนมากกำลังยืนล้อมโต๊ะที่วางเป็นจุดๆ บางโต๊ะก็มีคนนั่งล้อมรอบ และตึกแห่งนี้ก็เป็นตึกที่มีเสียงดังจนรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เข้ามาที่นี่
พนักงานของอาณาจักรที่เดินผ่านไปมาก้มหัวให้เมื่อผมเดินผ่าน ไม่เว้นแม้กระทั่งบริกรที่ในมือมีถาดเครื่องดื่มน่าหวาดเสียวแก้วน้ำสีอำพันนั้นจะร่วงลงมาเพราะแรงคำนับแบบไม่คิดว่าจะต้องทำมาก่อน ผมเมินอากัปกริยาเล่านั้นเพราะเข้าใจว่าเค้าคงคำนับพง แต่ผมเข้าใจผิด พนักงานเหล่านั้นคำนับเป็นรอบที่สองเมื่อเดินผ่านพง กลายเป็นผมเองที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด และมั่นใจยิ่งกว่านั้นเมื่อนักพนันหลายคนมองผมเป็นตาเดียวเมื่อผมเดินผ่าน
ผมไม่ได้รูดซิปกางเกงหรือก็เปล่า แล้วคนพวกนั้นมองอะไรกันวะ?
ถึงจะไม่เข้าใจแต่เรื่องอะไรผมจะยอมเสียฟอร์ม ผมเป็นพนักงานของที่นี่ จะเดินไปตึกไหนก็ได้ที่อยากจะไป และถ้าใครอยากตามผมก็ให้มันตามไปก็แล้วกัน
“คุณโลมครับ”
เสียงเรียกดังขึ้นประชิดตัวเมื่อพงสาวเท้าเข้ามาใกล้กว่าช่วงแรกๆที่แค่เดินตามห่างๆ ผมต้องหยุดเพราะมันเป็นเป้าสายตามากเกินไป แค่นี้คนก็มองกันเหมือนผมเป็นสัตว์ชนิดใหม่ที่เพิ่งเปิดให้เข้าชมในคาสิโนแห่งนี้แล้ว
“มีอะไรอีกล่ะ”
คงมีผมคนเดียวสินะที่หงุดหงิดแต่ก็ยอมกระซิบคุยกับพงดีๆ ไอ้ที่ทำเหมือนท้าทายแต่แรกนั้นดูหมดความหมายเลย
“นายเรียกตัวแล้วครับ”
ผมกลับหลังหันเดินไปตามทางที่ควรจะต้องไป เบื่อที่จะเล่นแง่แล้ว ไม่ว่าทางไหนก็ไม่หายหงุดหงิดอยู่ดี และการท้าทายนายใหญ่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมจะชนะ มีแต่เจ็บตัวแล้วก็เปล่าประโยชน์อะไรที่จะทำอย่างนั้น
ประตูห้องส่วนตัวนายใหญ่เปิดออกมาตั้งแต่ผมเพิ่งเดินพ้นโถงลิฟท์ด้วยซ้ำ แต่มันไม่ได้เปิดเพราะนายใหญ่รอเรียกพบผมอยู่ มันเปิดเพราะมีผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางสุขุมคนหนึ่งในชุดพอดีตัวใส่หมวกปีกกว้างประดับด้วยลูกไม้มีราคา ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่คนนี้สวยสง่าและผายยิ้มเผื่อแผ่มาทางผม ดวงตาหวานปนเศร้านั้นมีอำนาจของผู้นำอยู่เต็มเปี่ยม เป็นแววตาที่ผมเห็นบ่อยๆเวลานายใหญ่อยู่ต่อหน้าลูกน้อง
“สวัสดีจ๊ะหนู”
ผมผงะและอึ้งไปไม่น้อยที่ผู้หยิงคนนี้ทักทายผมด้วยสรรพนามว่าหนู ก่อนจะพยักหน้าเหมือนเข้าใจอะไรกันเองสักอย่างกับพง ไม่มีอะไรเลยที่ทำให้ผมเข้าใจง่ายๆ โลกภายในอาณาจักรกับโลกของผมแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“คะ ครับ”
ผมโค้งรับคำทักทายนั้นถึงจะไม่ชอบใจที่เธอเรียกผู้ชายเถื่อนถึกอย่างผมได้น่ารักน่ารักเหมือนเรียกเด็กน้อยอย่างนี้
“นี่มาดามเหอ เป็นพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจที่นายใหญ่เคารพ มาดามครับนี่คือ.......”
“ชั้นรู้จักแล้วจ๊ะ รอแค่จะได้เห็นหน้าผู้ชายที่มีเสน่ห์เกินห้ามใจเท่านั้นแหละพง”
พูดอะไรกันวะ? ผมงงจริงอะไรจริง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสิงคโปร์แต่พูดไทยได้คล่องไม่แพ้เจ้าของภาษากับเรื่องที่เหมือนเธอจะรู้จักผมอยู่แล้ว
“ชั้นกลับก่อนนะหนู ระฟ้าตาถึงมาก ไว้เจอกันนะ”
ผมต้องโค้งคำนับให้เธออีกครั้งเพื่อเป็นการร่ำลา ทุกข้อสงสัยยังคลุมเครือและไม่ได้รับคำตอบ แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมกระจ่าง ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่ธุรกิจที่นายใหญ่เคารพมากจริงๆ เพราะลิปติกสีส้มสดยังเป็นรอยเด่นชัดตรงข้างแก้มอยู่เลย สองคนนี้เคารพกันแบบไหนกันนะ
“ไม่มีใครบอกหรือไงว่าคาสิโนไม่ใช่สนามเด็กเล่น”
แค่คำทักทายประโยคเดียวก็ทำให้ผมพรูลมหายใจเฮือกใหญ่ๆได้ รู้เลยว่าชะตากรรมต่อไปของตัวเองจะเป็นแบบไหนเมื่อนายใหญ่ตีรวนตั้งแต่เจอหน้ากันแบบนี้
“พี่พงบอกว่าคุณมีแขก ผมเลยเดินเล่นๆรอคุณไง”
โวยวายทำไมวะ!! ไม่รู้จะพูดอะไรเลยโยนความผิดให้คนของมันซะเลย
“ไม่เลวนี่ เดินเข้าไปแป๊บเดียว ออร่าซุปเปอร์สตาร์จับตัวแล้ว”
“คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย ผมไม่เข้าใจ ออร่งออร่าอะไรกัน ผมเดินเข้าไปเพราะไม่รู้จะไปที่ไหน ผมขอไปอู่ก็ไม่ได้รับอนุญาต จะเข้าไปที่เล้าจน์ก็โดนสั่งห้าม จะให้ไปสปาก็หมดเวลาร้านเปิดแล้วนี่”
“ไม่กี่นาทีที่นายเดินเข้าไปที่นั่น มีลูกค้าติดต่อเจ้เชอรี่เพื่อขอราคาค้างคืนของนาย”
ใจหายวาบตั้งแต่เจ้เชอรี่ติดต่อขึ้นมาด่วนทั้งๆที่รู้ว่าเขากำลังมีแขกสำคัญแล้ว สั่งทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องแล้วว่าไม่ให้โลมเดินไปในกลุ่มลูกค้า ถ้าหากวันนี้มาดามเหอไม่มาหาและถ้าไม่เห็นว่าเป็นโอกาสที่จะเข้ามาเคลียร์งานที่ค้างทิ้งเสียนานก็คงไม่ลากหมอนี่มาด้วยหรอก ไม่ใช่แค่นายใหญ่คนเดียวเท่านั้นที่ศัตรูกำลังสะกดรอยตามอยู่ แต่คนที่อยู่รอบตัวนายใหญ่ก็กลายเป็นจุดสนใจคนหนึ่งเหมือนกัน แล้วนายโลมฝึกหัดที่อยู่ๆหายตัวไปแล้วกลับเข้ามาใหม่โดยบุคลิกหน้าตาที่ดูดีกว่าเดิม ใครบ้างจะไม่สนใจ
มันเป็นนิมิตหมายที่ดีของอาณาจักรที่มีคนสนใจโลมขนาดนี้ ว่าที่ซุปเปอร์สตาร์มองเห็นอยู่ไม่ไกล แต่ไม่ดีใจเลย กลับกันรู้สึกหงุดหงิดจนเสียมารยาทไล่แขกกลับกลางคันแบบไม่มีเหตุผล
“ไม่ดีเหรอครับที่ผมจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำรายได้ให้คุณ อีกอย่างมันก็เป็นผลดีกับผมที่จะเป็นอิสระได้เร็วขึ้นด้วย”
สะอึกกับคำตอบที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน ไม่คิดเลยว่าต่อให้ทำดีด้วยขนาดไหนโลมก็ยังโหยหาอิสรภาพของตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายใหญ่อย่างเขากำลังปรับตัวและพยายามทำให้เป็นรูปเป็นร่างอย่างช้าๆไม่มีประโยชน์อะไร
การยอมรับใครสักคนมันง่ายเพียงแค่นายใหญ่ออกคำสั่ง แต่ถ้าจะมีใครสักคนถูกฉุดขึ้นมามีอำนาจเท่าๆกัน เขาก็อยากให้ทุกคนยอมรับเหมือนตอนที่ยอมรับตอนที่เขาก้าวขึ้นมาเป็นนายใหญ่ของที่นี่
สุดท้ายแล้วคำพูดหวานๆก็มีค่ากว่าการกระทำอยู่ดี พอกันทีสำหรับการเปิดใจอย่างที่คุณแนะนำ โลกสวยงามในมุมที่คุณบอกให้มองจริงๆแล้วสวยได้ไม่นาน เหมือนดอกไม้ที่บานขึ้นมาแล้วก็ต้องเฉา ไม่มีใครอยากมีชีวิตอยู่ท่ามกลางอันตรายแบบนี้ ขนาดตัวเองยังเคยต่อต้าน แล้วจะมีใครหน้าไหนจะยอมร่วมหัวจมท้ายด้วย ไม่มี!!อย่าได้หวังอะไรลมๆแล้งๆเลยระฟ้า
“ดี จะได้บอกเจ้เชอรี่ไปว่าใครให้ราคามากที่สุดจะได้นายไปบริการคืนนี้”
๐ สวัสดีค่ะ รู้สึกว่าเรื่องนี้จำทำให้คนอ่านหลายคนขัดใจในความงี่เง่าของพระนายคู่นี้นะ :laugh: จริงๆไม่อยากให้คิดว่าโลมซื่อจนโง่นะคะ หรือนายใหญ่ปากแข็งเกินไป อยากให้คนอ่านเข้าใจว่า คนสองคนต่างสังคมต่างการเลี้ยงดู บางครั้งมันก็เข้าใจกันยากนะ อยากให้คู่รักสักคู่ เรียนรู้กันแบบที่ผ่านอะไรที่เกือบจะสายจนกว่าจะเข้าใจกันอะไรประมาณนี้อะคะ
๐ คนเขียนเองก็สร้างปมหลายปมขึ้นมาแต่ก็ไม่แก้เลยสักปม ตั้งแต่หมอจ๋า พี่ชายและครอบครัวโลม หรืออาหมวยลูกเถ้าแก่เจ้าของอู่ที่ชอบโลม ตอนนี้มีตัวละครใหม่ที่ชื่อมาดามเหอเข้ามาดี เป็นพล็อตที่สร้างความลำบากให้ตัวเองแท้ๆเล้ยยยยย :z3:
๐ ขอบคุณทุกคนมากนะคะ ขอบคุณคนอ่านที่สละเวลาดูคำผิดให้ด้วยค่ะ
๐ คลิกตรงนี้โผล่ที่แฟนเพจTRomance
๐ ขอบคุณค่ะทุกคน :pig4:
-
อ่าว!!เอาอีกละ
นายก็เป็นซ่ะอย่างงี้ :เฮ้อ: ไม่มีเหตุผลเลย :z13: :seng2ped: :angry2: :m16: :m31:
สงสารโลม :o12:
-
เอาเข้าไปปปป มันอะไรกันนักกันหนา :z3: :z3:
หวานตอน ม่าตอนหรอคะเนี่ยยยย :serius2: :serius2:
แต่เชื่อเหอะเดี๋ยวนายใหญ่ก็ทนไม่ได้เองแหละ
แหมม จะให้โลมรับแขก เชอะๆๆๆ ไม่เชื่อหรอก
ถ้าน้องโลมเป็นไรนะ........... :angry2: :angry2:
-
นายจะให้โลมบริการคนอื่นได้ไงไม่เอาน่ะ :o12: โลมต้องบริการนายได้คนเดียวสิ :haun4:
นายใหญ่ใจร้าย :z6:
-
เพิ่งรู้สึกหวานและอบอุ่นแค่ตอนที่แล้วตอนเดียวตั้งแต่อ่านมา มาตอนนี้เครียดอีกแล้ว ยังไม่ได้อ่านดีเท่าไหร่ แต่อ่านผ่านๆแล้ว
เครียดมากกกกกกกกกกกกกก ขอเวลาทำใจก่อน ค่อยจะกลับมาอ่านต่อ :serius2: :serius2: :m15:
-
โอ๊ยย อะไรเนี้ย
จะดีกันสักวันได้มั้ย :serius2:
-
:z3:โอ๊ยสองคนนี้เค้าเป็นใรกันมีอะใรทำไมไม่พูดกันวะ :angry2:
-
อยากจะบ้าจริงๆ ทำไมไม่ยอมเข้าใจกันสักที :z3: :z3: :z3:
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
ระฟ้าอ่าาาา คลั่งอีกแล้ว
บวกๆ จ้า อยากอ่านต่อใจจะขาด
-
นายโลมหนอนายโลม ปากไม่อยู่สุขอีกแล้วไง
ทำไมถึงต้องพูดจาตีรวนแบบนั้นด้วย แม้ว่าทุกคำพูดมันจะเป็นความจิงก้อเถอะ
ลืมที่คุณสอนไปแล้วรึไง ว่าอย่าไปตีรวนใส่นายใหญ่อะ :beat:
โธ่เอ๊ยยยยย บรรยากาศเสียหมดเลยอะ!!!
แล้วทีนี้นายใหญ่สั่งให้ไปรับแขกแล้ว ก้อคงจะประชดอย่างเต็มใจซินะ
ไม่รู้เลยรึไงว่าที่เค้าทำไปก้อเพื่อตัวนายเองทั้งนั้น มองแต่ว่าเค้าไม่ดี เอาแต่ใจ และใหญ่คับฟ้า
ปลาบปลืมนายใหญ่จิงๆที่วันนี้สั่งนายโลมไปรับแขก แต่สุดท้ายก้อคงจะช่วยอีกตามเคย...
จะยอมได้หรอคะที่จะให้คนที่ตัวเองเก็บไปเลี้ยงไว้ที่บ้านสวนตั้งนานสองนานมารับแขกได้อะ
-
เฮ้อ คนที่คิดต่างกันแล้วคิดแทนกันเนี่ย ยุ่งยากจริงๆนะ มันทำให้เข้าใจกันยาก
-
๐ ...รู้สึกว่าเรื่องนี้จำทำให้คนอ่านหลายคนขัดใจในความงี่เง่าของพระนายคู่นี้นะ :laugh: จริงๆไม่อยากให้คิดว่าโลมซื่อจนโง่นะคะ หรือนายใหญ่ปากแข็งเกินไป อยากให้คนอ่านเข้าใจว่า คนสองคนต่างสังคมต่างการเลี้ยงดู บางครั้งมันก็เข้าใจกันยากนะ อยากให้คู่รักสักคู่ เรียนรู้กันแบบที่ผ่านอะไรที่เกือบจะสายจนกว่าจะเข้าใจกันอะไรประมาณนี้อะคะ
๐
^
^
ไม่ว่าคนเขียนจะชี้แจงอย่างไร เราก็ว่านายระฟ้าโคตรจะปากแข็งอยู่ดี
ใครมันจะไปตรัสรู้วะว่านายคิดยังไงถ้าไม่บอกเขาไปอะห๊ะ เด็กมันเจียมตัวเองอะ เข้าใจมั้ยยยยยย :angry2:
-
นายระฟ้าบ้าไปแล้วววววว แล้วนายจะเสียใจนะ :serius2:
โอ๋ๆๆๆน้องโลม :กอด1: (จะโอ๋ทำไม - -)
-
อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิ ๆ
-
ซึนกันอีกแล้วโว้ยยยยยยย มมีไรก็เปิดใจคุยกันซี่ :z3:
ฮึ่ยย!
-
เวร!อ้าวจะขายก็ขาย
จะได้จบๆกันไปซะที จะสมน้ำหน้าใครดีว่ะเนี้ย :serius2:
-
ไอ้หมาบ้า เดี๋ยวแกก็ให้ราคาตัดหน้า คนอื่นอยู่ดีแหละ ไอ้คนปากแข็ง
-
จะแอบเสนอราคาสูงสุดเองล่ะซี้ นายใหญ่ อิอิ
-
โลมอะก็ชอบพูดแบบนี้ นายใหญ่ก็ขี้ประชด :เฮ้อ:
-
เมื่อไร๊จะหวานกะเขามั่งอ่ะเนี่ย :z3:
-
นายระฟ้าต้องโดน :z6: ข้อหาปากไม่ตรงใจ
:o12: สงสารโลมอย่างแรง
-
ปากดีด้วยกันทั้งคู่เล๊ย :เฮ้อ:
-
:z6:
:z3:
-
อาาา เหมือนจะเครียด แต่ก็ยิ้มได้ พูดกันคนละที เข้าใจคนละทาง
ช่องว่างตรงกลางเมื่อไรมันจะเต็ม ได้แต่เอาใจช่วยล่ะนะ
โลมยังไงก็เป็นโลมอยู่วันยันค่ำ จิตใจสูงกว่าฐานะเสมอ
คิดไปเองว่า ปัญหาที่มันเกี่ยวพันกันอยู่กำลังจะเดินเข้ามาหาน้องโลม
แล้วนายใหญ่เนี่ย ชอบพูดอะไรที่มันทำร้ายจิตใจตัวเองซะจริง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เอาจริงเหรอนายใหญ่ งั้นเค้าเสนอด้วยคนนะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
ตอนที่แล้วเพิ่งชมไปหยกๆอ่ะรากหญ้า
แก!!!....เอาอีกแล้วนะ ไม่ยอมอ่ะ ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม!!!!
ร้องไห้ใส่มันเลยโลมจ๋า(แต่ส่วนหนึ่งมันก็มาจากความปากดีของโลมด้วยอ่ะเนาะ-*-)
-
อยากบอกว่าสนุกกก เข้มข้นมากกก แต่อ่านตอนนี้จบบกังวลและเครียดเว่อร์ เว่อร์ เว่อร์เลยค่ะ
ฮือออออออออออ อะไรยังไงกัน เฮ่ออออ
เป็นกำลังใจให้ทั้งโลม ระฟ้า และคนแต่งนะค่ะ
ขอบคุณนะค่ะ ^^
-
เชื่อเลยว่าสุดท้ายแล้วคนที่ได้โลมไปในคืนนี้ก็เป็นนายระฟ้าอยู่ดีนั่นแหละ จะปากแข็งไปถึงไหนนนนน :m31:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
พูดซิ จุดนี้ คงต้องเปนนายใหญ่แล้วที่พูด
โลมมันไม่เข้าใจหรอกกกกกกก ม
ยังไงมันก้คิดว่าตัวเองเปนแค่ ลูกหนี
พอมันคิดว่าตัวเองสำคัน แล้วใครละ ไปบอกว่ามันไม่สำคัน
โอ้ยยยยย
เค้ารู้กันทั้งอาณาจักรแล้ว มีแต่นายใหญ่ก่าโลมแหละ
-
แน่จริงขายไปเลย อย่าดีแต่ปากนะนายใหญ่
อยากรู้ใครจะงอแงก่อน เหอะ เหอะ
-
:กอด1:
-
ปวดตับที่สุด นายใหญ่จะให้โลมไปขายจริงๆเหรอ ไม่นะ
-
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกั๊นนนนน :z3:
-
อีตานายใหญ่บ้าไปแล้ว o18
แต่ก็อย่างว่าใครเค้าจะไปมีเงินเท่าแกย่ะ
เข้าใจว่าแตกต่างทางสังคม ต้องระวังตัว
แต่จะปากหนักไปถึงไหน -3- !
น้องโลมของพี่ก็ปากไวเกิน :z3:
แล้วมันจะยังไงกันนี้ :o12:
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
:เฮ้อ: เฮ้อออออ ปากแข็งกันอยู่นั่นแหละ
เมื่อไหร่จะหวานกันซักทีน๊อออออ
-
ตบบ้องหูซะทั้งคู่คนละฉาด
:beat:
ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วพระนายงี่เง่าทั้งคู่เหมือนเรื่องนี้เลยสิ
ปกติเค้าต้องม่คนงี่เง่าแค่คนเดียว
แต่ทำไมเรื่องนี้มันเป็นกันทั้งคู่เลยเนี่ย
หงุดหงิดอ่าเฮ้ย
:m31:
บ่นเสร็จแล้วก็ไป
:o12:
-
นายรากหญ้าจะซึนไปไหน นั้นปากเรอะที่ให้โลมไปทำงานนะ เดี๋ยวตัวเองนั้นแหละที่สุดท้ายแจ้นไปเอาตัวโลมกลับบ้านนะ
-
ระฟ้าไม่เปิดประมูลจริงๆ หรอกใช่ไหม
แค่โมโหหน่อยๆ งอนนิดๆ ก็เลยหลุดปากไป
แต่พอหายโมโห ก็คงตามประมูลกลับมาเองล่ะสิ
อย่างที่ผู้เขียนบอกไว้ คู่นี้คงต้องผ่านความยากลำบากกับความรัก ความเข้าใจกันอีกนาน
-
อ้าวกรรมตอนแรกเป็นดั่งนายหญิงมิปาน พลิกกลับมาเป็นนายโลมซะงั้น :a5: โลมมีอะไรในใจหรอถึงตีรวน ระฟ้าก็เหมือนประชดเหมือนจะแอบน้อยใจ ไม่รุอ่ะ ต่างคนต่างไปคิดทบทวนซะ คนหนึ่งก็สับสนไม่เคยเข้าใจอะไรเลย :angry2: อีกคนก็พยายามทำดีแต่ก็ไม่ชัดเจน :serius2: ยังซะคิดซะว่าแม่เหล็กต่างขั้วเด๋วมันก็ดูดกันเอง อิอิ :เฮ้อ: :pig4:
-
เอาเข้าไปคู่นี้
-
ระฟ้า เมิงสับสนในตัวเองป่าวฟร๊ะ :z6: :z6: :z6:
ไอ้นี่นิ เด๋วหนูโลมกูรับแขกจริง เมิงก้ออารวาดอีก :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
หนูโลมก้ออย่าไปรักมันง่ายๆๆนะจร๊ะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอต่อนะคร๊ะ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
:L2: ให้หนูโลม
:L2: ให้คนแต่ง
:beat: สำหรับระฟ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แน่ใจนะนายจ๋า
-
อ่านเรื่องนี้เเล้วนึกถึง No money ขึ้นมา :laugh:
ให้อารมณ์คล้ายๆกัน อิอิ o18
เเต่โลมนี่ก็ห่างไกลอายาเสะไปเยอะอยู่นะ 5555
-
เอ๊า เอาเข้าไป ประชดกันเข้าไป
เจ็บมันทั้งคู่นั่นแหละ
-
น้องโลมปากหาเรื่องอีกแล้ว :เฮ้อ:
นายใหญ่ก็ไม่พูดกับโลมตรงๆละค่า
โลมยิ่งซื่อ(บื้อ) ไม่เข้าใจอะไรง่ายๆอยู่
ทำแบบนี้ ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บกันนะคะ :sad4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก :a5:
เข้มข้น มันทุกหยด มันส์หยดติ๋งๆ มันส์หนึบหนับ มันพะยะค่ะ
นายใหญ่หึงรุนแรงมาก
ประกาศิตชั่ววูบแบบนี้ อิหนูมันโดนซิวไปจริงๆ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะฮ๊า แบร่ !
ค้างแบบนี้ มันอดใจรอตอนหน้าไม่ไหว อย่านานน๊า กระซิกๆ กราบงามๆ :z3: :z3: :z3:
-
โอ้ยจะบ้าตาย
-
เอาอีกละ ประชดกันเข้าไปนะ
แล้วไม่ใช่ว่าจะไปลากโลมออกมาตอนรับแขกนะ
หึ ให้มันรู้ซะบ้าง. :angry2:
-
จัดไปเลย อยากให้โลมเจอคนที่ดีกว่านี้
-
เฮ้อออออ ... จริง ๆ เลยน้าาา นายระฟ้าเนี่ย ..
ถึงจะบอกว่า การเลี้ยงดูมันต่างกัน .. การแสดงออกของแต่ละคนถึงต่างกัน
แต่บางทีเนี่ย บางคนก็อยากได้เป็นคำอธิบายสักนิดน้า ..
ก็ทำไงได้มันฝังใจไปแล้วว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน ก็คงไม่กล้าจะเขยิบฐานะตัวเองหรอกเนอะ
แล้วนี่อาร๊ายยยย .. หนูโลมเราโดนประชดไม่รู้ตัวอีกแล้ว ..
จะเอาไปส่งแขกซะงั้น .. เดี๋ยวคอยดูเถอะ
ถึงเวลาเข้าจริง ๆ จะเข้าไปตามตัวไม่หวัดไหว .. :z2:
เดี๋ยวจะเสียใจไม่รู้ตัวนะคะ นายใหญ่ขาาา ..
((อินเบาๆ 55+)) o18
-
เอาเลยๆ
-
“ดี จะได้บอกเจ้เชอรี่ไปว่าใครให้ราคามากที่สุดจะได้นายไปบริการคืนนี้”
ใจร้าย
แถมหลักฐานยังคาอยู่ที่แก้มจะให้คิดยังไง
-
แล้วถ้ามีคนซื้อแกไม่ต้องมาโมโหใส่น้องโลมเลยนะระฟ้า
(เคืองตั้งแต่จับน้องโลมกดครั้งก่อน) :m31:
-
อะไรเนี่ย เอาอีกแล้วนะระฟ้า
สองคนนี้ ทำไมไม่พูดกันดีดีล่ะคะ
T TTTTTTTTTTTT
-
เฮ้อ เป็นเรื่องอีกแล้วววววววว :เฮ้อ:
ทำไมนายใหญ่ถึงขี้หงุดหงิดปานนี้ อยู่มาตั้งนานก็น่าจะรู้นิสัยน้องโลมได้แล้วนะ :m16:
มาแก้คำผิดให้ก่อนจะหายตัวไปเที่ยวประชดน้ำท่วมบ้าน :z3:
ติดต่อไม่ได้เหรอ!! ต่ายห่าแล้ว ==> ตายห่า
ผมตกใจ เเจ้เล่นอะไรก็ไม่รู้ ==> เจ้
และอาณาจักรกำลังระส่ำระส่ายแย่งชิงอำนาจกันอย่างหนัก ==> ระส่ำระสาย
ผมเมินอากัปกริยาเล่านั้นเพราะเข้าใจว่าเค้าคงคำนับพง ==> อากัปกิริยา
ผมผงะและอึ้งไปไม่น้อยที่ผู้หยิงคนนี้ทักทายผมด้วยสรรพนามว่าหนู ==> ผู้หญิง
ผมโค้งรับคำทักทายนั้นถึงจะไม่ชอบใจที่เธอเรียกผู้ชายเถื่อนถึกอย่างผมได้น่ารักน่ารักเหมือนเรียกเด็กน้อยอย่างนี้
-
ง่ะ ตัดกันไปซะดื้อๆ
:a5: :a5: :a5:
-
น้องโลมแย่แล้ว :serius2:
-
อ่านไปก้ลุ้นไป กลัวโลมคนซื่อโดนพี่ชายหลอกใช้
เมื่อไหร่ครอบครัวนี้จะเลิกยุ่งกะโลมนะเนี่ย
แล้วอิตาระฟ้านี่ก้ไม่เค๊ย ไม่เคยจะแฉเรื่องครอบครัวโลมซะที ขัดใจเจงๆ
(555+ อินไปป่าวเนี่ย)
-
:sad4:ไม่เอามาม่า ได้ไหมค่ะ ไม่อยากกินมาม่าค่ะ T^T
-
ฉันจะบ้าตาย ใครก็ได้เอา นายระฟ้า ไปเก็บที ซิ !!!!!
-
ดีค่ะ. ประชดกันเข้าไป. แล้วปล่อยให้เค้าไปทำจีิงๆด้วยนะนาย. จะได้กระอักเลือดตายกันไปเลยทั้งคู่ :fire:
-
นายใหญ่ไปหวานกะโลมเมื่อไหร่ช่วยบอกโลมด้วย
โลมคนซื่อไม่รู้ตัวเลย
-
เอาอีกล่ะ นายใหญ่ประชดอีกละ :เฮ้อ:
ไม่เคยพูดแล้วเขาจะรู้มั๊ย ตอนนี้โลมก็คิดอย่างเจียมตัวว่าถูกซื้อตัวมาเป็นลูกน้อง
ถึงจะให้เห็นในการกระทำแต่มันก็ไม่ชัดเจนพออ่ะ เข้าใจป่ะ :serius2:
ใครมันจะไปคิดว่าอยู่นายใหญ่จะมารักมาชอบกันจริงๆ
-
ค้างมากกกก
ไม่ๆๆ โลมจะถูกขายแล้วเหรอเนี่ย ชิ ระฟ้างี่เง่า :z3:
-
เออ เอาเข้าไป
-
อ่าวเห้ยยยยยยยยย
ไอ่รากแก เดวเหอะนะ กล้าพูดแบบนี้เรอะ
เดี๋ยวนะ ตั้งม็อปประท้วง :angry2:
-
เฮ้อ..เหนื่อยใจ(แต่ไม่เหนื่อยอ่านนะจ้ะ) กับคู่นี้จริงๆนั่นแหละค่ะ
-
เอ้ากรรม เรื่องนี้ มันจะดีติดๆกันสักสองสามตอนไม่ได้หรอไงฮะ ระฟ้าฮะ โลมฮะ
แม๊ะ เล่นแง่กันจังเว้ยยย
-
นสยใหญ่ระฟ้า
เราไม่ปลื่มนะ
- -"
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: อยากเอาปอดออกมาข้างนอก แล้วกระทืบเล่น
แหมะ แล้วมีเปิดทางไว้ให้ตัวเองซ่ะ ใครประมูลสูงสุด ให้คนนั้น
ก็รู้อยู่บ้างครั้งคำพูดมันเข้าใจง่ายกว่าการกระทำ
รู้ซ่ะ ทั้ง สองคนนั้นแหละ:m31:
-
ไง๋เป็นอย่างนี้อีกหล่ะเนี่ย...ทั้งที่เริ่มไปได้สวยแล้วเชียว :z3:
-
เฮ้อ,,,,,มันจะคุยกันดีๆไม่ได้รึไงนะ ฮ่วย!
-
ประมูลเองเลยสินายใหญ่
ให้มันรู้ไปว่าสู้ราคาไม่ได้
ไม่อยากเปิดใจแล้วก็ไม่ต้องเปิด ปิดประตูขังไปเลย แต่เอาหนูโลมเข้ามาอยู่ในที่คุมขังด้วยกัน ดีมะ
-
คนนึงก็ปากแข็งไม่บอกว่าหวง
อีกคนนึงก็เอ๋อ เอาแต่ประชดประชัน
เจริญหล่ะที่นี้
ใครก็ได้ วานพง หรือเจ้เชอร์รี่ตบหัวสองคนนี้ที ไม่ก็จับนั่งเทศน์สัก 3-4 กัณฑ์ไปเลย :z3:
แล้วถ้ายังไงประชดและปากแข็งกันอยู๋อย่างนี้ คนอ่านคงต้องรอให้นายตายจริงๆ และโลมโดนอ๊อฟไปสัก 50 คนก่อนละมั้ง
ถึงจะรุ้กัน :serius2:
ปล.ไม่ได้ให้โลมรับรักนายเลยนะ แต่ขอให้ใครบอกอะไรให้โลมกระจ่างหน่อยก็ดี :t3:
-
ระฟ้า กลับมางี่เง่าอีกละ ชักอยากให้โลมตัดขาดไปซะเลย
-
หวานกัน(รึเปล่า)ได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีเรื่องให้ชวนปวดหัวกันอีกแล้ว :serius2:
ต่างคนก็ต่างคิดไปในมุมมองของตัวเอง
เปิดใจแต่ไม่ยอมทำอะไรให้มันชัดเชน
สุดท้ายก็ไม่เข้าใจในความต้องการของอีกฝ่ายอยู่ดี
เฮ่อ! :เฮ้อ: เห็นแล้วเหนื่อยใจแทน
เมื่อไหร่จะสุข สงบ ราบรื่นบ้างเนี่ย :sad4:
-
คู่นี้ เขาหวานกันตอน ตีกัน2ตอน
ไม่รู้เมื่อไหร่จะหวานยาวๆ
แล้วตอนหน้าโลมต้องรับแขกไหมอ่ะ
-
:เฮ้อ:ฆ่ากันทางอ้อมอีกแล้ว ค้างงงงงงง
ไม่เข้าใจว่าจะประชดประชันกันทำไม ไม่มีอะไรดีตรงไหนเลย คนอ่านเครียด
ได้โปรดมาต่อด่วนๆๆๆๆ
-
เรียกนายโลมกลับมาเพราะคิดถึงอ่ะดิ
เฮ้ย~ จะให้นายโลมให้ไปบริการจริงดิ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะนายใหญ่้ระฟ้า !
:m16:
-
= = เอาเหอะ ซึนกันทั้งคู่
ระฟ้าทำอย่างนี้ระวังจะเสียลูกค้านะ หึหึหึ
ประกาศขายแล้ว ถ้าขายไปอย่าตามไปเอาคืนละ บักซึน - -
โลมน้อยก็ใช่ย่อย อยากไปจากระฟ้าจริงๆหรอจ๊ะ ^^~
รออ่านต่อจ้า.....
-
ฆ่านายใหญ่ทิ้งแม่ง!!!
คอยดูนะ ถ้าน้องโลมของชั้นโดนใครปู้ยี่ปู้ยำ จะเอาไดนาไมด์ไปบึ้มบ้านแก
เข้าใจคำว่าเจียมตัวมั๊ย!
น้องมันไม่เคยมีคนให้ความสำคัญว๊อย! ชีวิตไม่เคยมีตัวตนอ่ะเข้าใจมะ!
ทำตัวไม่ถูกเฟ๊ยเวลาโดนบังคับนู่นนี่นั่นแล้วอ้างว่าทำเพื่อมัน
มีปากไว้ด่าอย่างเดียวไง๊ ฟายยยยยย ต้องให้คุณตบสั่งสอน
อยากถืออาวุธสงครามไปกราดยิงจริงๆ
-
ก็เป็นกันแบบนี้ทั้งสองคน แล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจกันเนี่ย
ปากแข็งกับปากน้องหมากันเหลือเกิน
ลุ้นจะแย่ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/225.gif)
-
นายใหญ่นี่ก็นะ ไม่รู้จะปากร้ายไปไหน โมโหก็เก่ง :serius2:
โลมก็เหมือนกัน จะประชดประชันไปถึงไหน :เฮ้อ:
เดี๋ยวก็ได้รับแขกจริง ๆ หรอก หวังว่าแขกคงไม่ไช่นายใหญ่นาาาาาาาาาาาาาา :o8:
อ่านไปปวดตับไป +1 ให้นะ :angry2:
รอ :call: :call:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
คิดได้อย่างนั้นก็ตามใจนะนายระฟ้า
คืนนี้ถ้าโลมไปกับแขกคนไหน
ก็อย่าตามไปขัดคอเค้าล่ะ
ชิ หมั่นไส้ :m16:
-
เออเอากันเข้าไปสองคนนี้อ่านแล้วปวดตับมากด :angry2:เมื่อไหร่มันจะคุยกันรู้เรื่องวะงี้มันน่าจับสองคนนี้ไป o18ชะจริง
-
:angry2:งีเง่าพอกันคู่นี้อีกคนปากแข็งกับอีกคนก้อซือเกิน :เฮ้อ:กลุ้มใจแทน :เฮ้อ: :seng2ped:
-
น้องโลมเว้ยยย ปากก็พูดแต่จะไป ไม่ตรงกับใจเลยนะนาย
-
ม่ายยยยย มาม่าอีกแล้วววว เขาไม่อยากกินมาม่าาาาา :z3:
-
คิดกันไปคนละทางกันเลย เมื่อไหร่จะคิดไปในทางเดียวกันล่ะเนี่ย เฮ้อออออออออ
:pig4:
-
ขอโลมอีกตอน
มันค้างคาใจ
อยากรู้ว่านายใหญ่จะปล่อยโลมให้รับแขกจริงอ่ะ
จะรอ ร๊อ รอ
-
เค้าก็ต้องทำใจกับพระนายคู่นี้อยู่ดี ซึนทั้งคู่จริงๆ
หวานตอนมาม่าตอน ไม่เป็นไรเราชินแล้ว(?)
ภาวนาให้นายระฟ้ากับโลมเข้าใจกันโดยเร็ว
เป็นกำลังใจให้ :กอด1: :L2:
-
ดี! แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน
-
อ่านจบแล้วเกิดอาการนี้ :a5:
เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย 555+ เพิ่งจะหวานกันไปเองนะ
แต่จากการที่อ่านมาจนถึงตอนนี้
เริ่มจะมีภูมิคุ้มกันแล้ว XD ขอให้นายใหญ่กับโลมเข้าใจกันไวๆ นะ
-
ไหงทำงี้ล่ะนายใหญ่ เล่นตัวไม่ยอมพูด แล้วซื่อๆอย่างโลมจะไปเข้าใจได้ไง คิดเองเออเองจนน่าหมั่นไส้ :m16:
-
เด๋วคนที่ทนไม่ได้ก็เป็นนายใหญ่เองนั่นแหละนะ....555
-
แง่งงงงง....จะหาตอนที่หวานๆกันเจอไหมเนี่ย
-
อิตาระฟ้าพูดไปไม่คิดใช่ม้ายยยยยยย :z3:
-
ง่าาาา~~~~!!!
ก้อไม่ได้บอกรักโลมนี่
ตอบให้ทำดีอีก 10 เท่า
โลมมันก้อไม่รู้หร๊อก
แล้วอย่างนี้ถ้าให้โลมไปทำงานจิงๆ
จะมีคนร้องไห้ขี้มูกโป่ง เชอะ~~~~!!!! ><
-
อัฐยาย ซื้อขนมยาย ซะละม๊างงงง หุหุ
-
ปวดหัวกับนายใหญ่จริงๆ สงสารโลม
-
รู้สึกว่ามันเครียดกว่าทุกๆตอนเลยนะเนี่ย
โอ้ยยยยยยยย อยากจะบ้าตาย
ไหงเป็นงี้เนี่ย
หนูโลมค้าา นายใหญ่ค้าา
เพลียย หวังว่านายใหญ่จะคิดได้นะสุดท้าย
อยากตีสองคนนี้ให้ตายจริงๆเล้ย! :m15:
-
น่าจับมาตีก้นทั้งคู่ :beat: :beat:
ทำอะไรไม่ค่อยจะมีเหตุผลกันจริงๆ
-
โอ๊ยยยยยยยย เพลียกะอิคุณระฟ้า :z3:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย
น้องโลมเลเวลอัพน่ะเนี่ย
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจที่สุดอ่ะ
+1และเป็ดค่ะ
-
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/sang.gif)(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/sang.gif)
เพลียกับคู่นี้จริงๆ
อุตสาเริ่มจะดีแล้วเชียว
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/serius2.gif)
-
ระฟ้าพูดไปอย่างนั้น แล้วตัวเองจะยอมรับได้เหรอ o18 o18
-
หวานกันได้ไม่เท่าไหร่
เปิดฉาก :beat: กันอีก
แระ
-
ปวดตับกับความซึนของระฟ้า
เรียนรู้กันมันก็ดี...เกือบสายก็ยังดีกว่าสายไปแล้ว หน่วงๆเนอะ
ไม่รู้สิคะ ไม่อยากให้ใครซื้อน้องโลมไปได้เลย
-
สามวันดีสี่วันไข้จริงๆ
น่า :z6: :beat:
-
งานนี้ไม่มีคุณมาอยู่เคลียร์ปัญหาให้สองคนนี้เข้าใจกันด้วยสิ
อยากกระโดดตบนายใหญ่อ่ะ (คาดว่าเอื้อมอย่างเดียวคงไม่ถึง) ทั้ง ๆ ที่ทำมาตั้งขนาดนั้นกลับจะมาล้มเลิกเอาง่าย ๆ กับอิแค่ประโยคเพียงประโยคเดียวเนี่ยนะ เข้าใจว่าคงน้อยใจหรือไม่พอใจบ้าง แต่แน่ใจแล้วนะว่านั่นเรียกว่าพยายามเปิดใจแล้ว คำว่าเปิดใจไม่ใช่แค่ให้ใครได้เข้ามาใกล้ชิดกับตัวเองเท่านั้นนะ แต่มันหมายถึงการพยายามเข้าใจในตัวตนของอีกฝ่ายและทำให้คน ๆ นั้นเข้าใจในตัวตนของตัวเองด้วย ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปคิดว่าคู่นี้ไปกันไม่รอดแฮะ
ตอนหน้านายใหญ่อาจสูญเงินโดยใช่เหตุเพราะต้องทุ่มเงินไปประมูลราคาโลมแข่งกับแขก (ถ้าคิดได้อ่ะนะ)
-
โอย ดีกันได้แป๊บเดียว :o10:
-
สำหรับนายใหญ่ :beat: :beat: :z6: :z6:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย!! :serius2:
รำคาญอิคู่นี้จัง :z6: จะควายกันไปไหนนักหนาเนี่ยยยยยยย!!! :angry2: :angry2:
-
โลมเอ๊ยยยยยยยย ปากดีเกินไปล้วววววววววววววว
-
ทำไมนายใหญ่ทำกับน้องโลมแบบนี้ :serius2:
ไม่เป็นไร ขอเจ้เสนอราคาด้วยคนได้ไหม o18
มาอยู่กับเจ้เถอะ (ออกแนวล่อลวงเด็ก)
-
อิตาระฟ้านี้ก็ช่างประชดประชันกันจริง
เง้อ........นึกว่าความสัมพันธ์
ของสองคนนี้จะดีขึ้น
สงสัยจะผิดคลาด
-
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนนี้แล้ว สนุกมากค่ะ สมัครเป็น FC น้องโลมเลย
มาถึงตอนล่าสุด แล้วแบบว่านะ รู้สึกว่านายใหญ่กับน้องโลม คงต้องทำความเข้าใจกันอีกเยอะมากกกก
ต่างคนต่างที่มาต่างการเลี้ยงดู ต่างคนต่างเข้าใจในมุมของตัวเอง
นายใหญ่บอกว่าเปิดใจแล้ว แต่เฉพาะการกระทำ คงยังไม่พอ นายใหญ่คงต้องสื่อสารกับน้องโลมให้มากกว่านี้ น้องโลมถึงจะเข้าใจสิ่งที่นายใหญ่ต้องการให้น้องโลมเป็น เพราะยังไงน้องโลมก็ยังวางตัวเองเป็นแค่ลูกหนี้ที่ต้องการใช้หนี้และเป็นอิสระอยู่ดี
ขอบคุณนะคะ
-
อยาก :z6: อีตาระฟ้าจริงๆ :fire:
เพิ่งได้มีโอกาศมาโพสบ้าง หลังจากที่แอบอ่านอยู่นานค่ะ :laugh:
-
ปากแข็งจริงๆเลย
-
เหอะ! เข้าใจนะว่านายใหญ่พยายามอยู่
แต่เหมือนจะแค่การปรับตัว ไม่ได้ปรับใจไปพร้อมกัน
นายใหญ่แค่ลบแง่ร้ายที่มีต่อโลมทิ้ง
ถ้าลองมองโลมลึกๆหน่อย ก็น่าจะคุยง่ายขึ้นนะ
เฮ้ออออ แอบเครียดเบาๆ....
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.แอบหวังให้โลมประชดซะหน่อยเนอะ เอาให้ไอ้นายใหญ่จุกไปเลย
อารมณ์ประมาณ เออ เอ็งว่าไงว่าตามกัน แต่อย่ามาเสียใจทีหลังละกัน!
-
แงๆๆ ทำไมถึงทำกับชั้นได้
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
น่าตีพอกันทั้งคู่
แต่นานยใหญ่งี่เง่ามากกว่า
เอาน้องโลมมาให้เค้านะ
เค้าจะให้ราคาสูงสุดเอง กระซิกๆ
ตอนต่อไปด่วนๆนะคะ T^T
-
ขัดใจคู่นี้จริงจริ๊ง!!!! จะซึนกันไปไหนหนอ... :เฮ้อ:
-
ถึงแม้นายระฟ้าจะซึนแค่ไหน เชื่อสิว่าอิตานี้ไม่ยอมให้โลมกับใครหรอก
แค่ติดชอบประชดประชัน แต่ว่าก็อยากให้มากไปนะคะ เผื่อบางครั้งมันอาจจะสายเกินแก้ก็ได้
รอๆตอนต่อไปคะ :z2: :z2:
-
:เฮ้อ:
-
ร่วมด้วยช่วยกันประมูลโลม
-
โลม นายซวยแล้วว
:angry2: :serius2: :angry2:
:sad11:
-
ดีกันนับวันได้- -"3
-
ฮ่วยยยยยยยยยย
ทำไมนายใหญ่พูดแบบนี้ว่ะ(นักเลงจริง)
:z6: :z6:
ถ้ามีคนเสนอราคาตัวของโลมสูงสุดแล้ว
กลัวแต่นายใหญ่จะไม่ยอมยกโลมให้นั่นแหละ
(หรือจะเป็นนายใหญ่ที่เสนอราคาสูงสุด)
ปล.แอบหวังว่าโลมจะประชดนายใหญ่
:pig4: :pig4:
:seng2ped: :a5:
:z1: :jul3: :t3:
-
เอ้าระฟ้าโลมเค้าซื่อมากอะไม่พูดออกมาโลมไม่รู้หรอก
จะขายโลมจริงอะปากหนักไม่พูดไปโลมไม่เข้าใจหรอกน่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
สองคนนี้เขาจะเป็นเช่นไร
มาแบบนี้คนแต่งฆ่าให้ตายซะยังดีกว่าจะค้างขนาดนี้
:serius2:
-
>__< ไม่รู้ใจกันบ้างเลย...ว่าใครคนหนึ่งจะคิดอะไรไปไกลไปมากกว่านั้น...ฮื้มฮึม....
-
ที่จริงเรื่องนี้พล๊อตก็น่าสนใจดีนะคะ แต่การพัฒนาตัวละครและความสัมพันธ์ช้าไปสักหน่อย
เหมือนจะจูนกันไม่ติดสักที ต่างคนต่างคิดไปคนละทาง การเดินเรื่องเลยอืดๆ :m17:
ถ้าเทียบกับเรื่องอื่นๆที่คุณ TRomance แต่งน่ะค่ะ ยกตัวอย่างเรื่องพี่สิงห์น้องกุมภ์
มีจุดน่าสนใจน่าติดตามกว่า พัฒนาตัวละครได้กระชับกว่า อ่านแล้วติดมาก :m13:
ปล.ปกติเป็นแฟนคลับทุกเรื่องเลยค่ะ แต่อาจจะเม้นท์ไม่บ่อยค่ะ ^ ^
-
อย่ามะเลาะกันเลยยยยยยย....
สงสารโลมอ่ะ :monkeysad: :monkeysad:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยย
เพลียละเกิน T___T
ระฟ้าาาา ได้โปรดอย่าขัดใจชั้นไปมากกว่านี้เลยย
-
เฮ้ย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าน้องโดนขายจริงๆนะ
อย่ามาน้ำตาเช็ดหัวเข่านะว้อยย :beat:
-
ทำไมนายพูดแบบนั้นอะ
-
เฮ้อออ เหนื่อยใจกับทั้งโลม ทั้งนายใหญ่....
ถึงจะทำแทบตายแต่ถ้าไม่พูดไม่บอก บางคนก็ไม่รู้หรอก
โดยเฉพาะคนแบบโลม
-
เอ๊ะ
ยังไงกันเนี้ย
แปปเดียวหาเรื่องทะเลาะกันอีกละ
ก็ท่าละฟ้าไม่พูดแบบนั้นโลมจะคิดไปเองหรือไงที่ตอบแบบนั้นอะ
เห่อทั้งคุ่อะ
เยอะกันจริงๆไห้ตายสิ
แล้วยังงี๊โลมจะทำไงต่อ
-
อ่านไปอ่านมาก็หมั่นไส้ว่ะ!!!
ทั้งโลมทั้งระฟ้า มันอะไรกันละเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
พูดไปนั่นนายระฟ้าเอ๊ย!!! ไม่ใช่สุดท้ายก็ประมูลซะเอง โด่!!! อัฐยายซื้อขนมยายนะนายระฟ้าาาาาาา 5555555++ ((หัวเราะไว้ก่อน)) ก๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
เดี๋ยวทำไปจริงๆ แล้วจะมาเสียใจทีหลัง เชอะ
-
:z1:นุกมากเลยนะคับ
ต่อไวๆนะคับ o18
-
อย่าประชดอย่างงั้นสินายใหญ่ T T
-
อ้าวนายยยยยยยยยยทำไมพูดงี้ :z3: :angry2: :m16: :m31:
จะให้โลมรับแขกจริงหรอออ อย่ามาแย่งแขกประมูลก็แล้วกันย่ะ! :laugh: :laugh: :laugh: = ='
รอติดตามนะคะ สู้ๆค่าาาา
-
โอ่ย ยย ยยย นายใหญ่ทำเป็นปากดีเข้าไปเถอะ
หมันไส้จริงๆ คนอะไรปากแข็งแล้วยังขี้ประชดอีก
ถ้าใครได้น้องไปนะ อย่าไปตามน้องคืนมาล้ะกัน!
-
เอ้า! เอากันเข้าไป...
คนนึงก็ซื่อ อีกคนก็อ่ะนะ... :เฮ้อ:
มันจะอะไรกันนักหนาวะเนี่ย
คอยดูนะ ถ้าแกให้น้องโลมออกไปรับแขกฉันจะเกลียดแกจริงเลยคอยดู
แล้วแกจะเสียใจ ที่ตัดสินใจไปแบบนั้น หึหึ
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะคนแต่ง...อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาดอยู่แล้วอ่ะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 23 นายโลมกับรักจนตรอก
ความอึดอัดใจทำให้พูดไปแบบนั้น แต่ก็สะใจดีแล้วที่มีคำสั่งออกมาแบบนี้ อย่างน้อยมันก็ช่วยตอกย้ำให้รู้ว่าผมอยู่ในฐานะอะไร
เจ้เชอรี่พาผมมาส่งที่ห้องรับรองแขกห้องหนึ่งบนชั้นสูงสุดของตึก สภาพห้องน่าตื่นตาตื่นใจเพราะมันครบครันและหรูหราในแบบที่ผมไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน แต่จิตใจผมห่อเหี่ยวยิ่งกว่าจะชื่นชมความสวยงามนั้น ทำเป็นปากดีต่อหน้าใครๆ แต่จริงๆแล้วใจผมเต้นโครมครามอย่างกับมีใครมารัวกลองศาลเจ้าอยู่ในอก ความหวาดกลัวสั่นสะท้านรวมกับเสียงกลองอยู่ข้างใน
เจ้เชอรี่ไม่พูดอะไรกับผมเลย ตลอดทางเดินเหมือนเราไม่รู้จักกัน ผมเพิ่งสำเหนียกได้ว่าตัวเองรู้สึกโหยหาการพูดคุยกระแทกแดกดันหรือจิกกัดเรียกยิ้มของเจ้เป็นที่สุด มันรู้สึกเป็นกันเองมากกว่านี้ และอย่างน้อยก็ไม่รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้
ผมกับนายใหญ่รากหญ้าถึงจะอยู่กันคนละระดับชั้น แต่เรามีศักดิ์ศรีเท่ากัน มันเป็นผู้นำที่พูดคำไหนคำนั้น ส่วนผมก็เป็นลูกหนี้ที่ไม่ยอมกลับคำพูดตัวเองเช่นกัน
“เจ้ เงียบทำไมอะ โกรธอะไรผมหรือเปล่า”
พอผมเปิดบทสนทนา เจ้เชอรี่ก็ถอนหายใจยาวเหมือนรออยู่นานแล้ว
“ปากพาจนจริงๆนะพ่อคุณ สยองกันไปทั้งอาณาจักรแล้ว”
“ผมทำให้ทุกคนเดือดร้อนเหรอครับเจ้”
“เฮ้อ ชั้นจะอธิบายยังไงดีล่ะ มันก็เปล่าหรอกนะ พ่อทำตัวของพ่อเองแต่ผลกระทบมันแผ่กระจายเป็นวงกว้างอะ ไม่เข้าใจใช่มะ”
“ครับ”
“พูดยากว่ะ โลม เจ้ถามจริงๆเถอะ อยากรับแขกจริงๆเหรอ”
“ผม เอ่อ มันก็เป็นหน้าที่ที่ผมต้องทำอยู่แล้วนี่ครับเจ้ ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะยื้อเวลาไปทำไม”
“เด็กโง่ ชั้นไม่โทษเธอหรอกนะ เพราะชั้นเองก็ได้แค่คิด แต่ฟันธงไม่ได้”
“คิดอะไรเหรอครับ”
“ความคิดเห็นส่วนตัวย่ะ แต่ชั้นก็เชื่อในเซ้นส์ชั้นนะ ชั้นว่านายใหญ่สนใจเธอมาก”
เป็นความคิดเห็นที่ทำให้ผมกระตุกตัวชาวาบตาเบิกโพลงเหมือนไม่เชื่อหู เจ้เชอรี่เอาจากไหนมาคิดว่าหมอนั่นสนใจผม ถึงเจ้จะเป็นหนึ่งในลูกน้องที่ใกล้ชิดนายใหญ่โดยตรงคนหนึ่งก็เถอะ แต่่่ไม่น่าจะอ่านความรู้สึกหมอนั่นออกขนาดนั้น คนเข้าใจยากอย่างมันน่ะเหรอจะสนใจใคร
“เจ้เอาอะไรมาพูดครับ ถ้าการ์ดของนายมาได้ยินแล้วมีคำสั่งตัดลิ้น เจ้โดนคนเดียวนะผมไม่เอาด้วยหรอก”
“ตาขาวนะยะ ผู้ชายเสียเปล่า เพราะตาขาวอย่างนี้นี่ไงล่ะถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้”
“เจ้อย่าพูดให้คิดสิ ผมคิดไม่ออก เจ้ก็รู้ว่าผมเรียนน้อย”
“โอ๊ย ชั้นเชื่อแล้วจริงๆว่าคนแบบเธอชั้นคงเจอแค่ครั้งเดียวในชีวิตเนี่ยแหละ เธอรู้ใช่มั้ยว่านายใหญ่อนุญาตให้เธอรับแขกเพราะความโกรธ โลม เจ้จะบอกให้นะ ขายตัวของที่นี่ไม่ใช่แค่ขึ้นเตียงนอนกับใครก็ได้แล้วจบ มันคืองานบริการอย่างหนึ่ง เราจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้แขกติดใจ เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะถ้าแขกติดใจแล้วเค้ามักจะกลับมาหาเรา เราเองก็จะไม่ต้องนอนกับใครไม่ซ้ำหน้า ยิ่งถ้ามีหน้าตาเป็นทุนอย่างเธอแล้วก็นะ มีมารยาใส่ไปอีกหน่อยเธอจะมีแขกประจำเป็นเสี่ยกระเป๋าหนัก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างน่ะนะ มันต้องเกิดจากความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย แขกเค้าจ่ายเงินซื้อหมอนวดมาเค้าก็หวังอย่างที่เค้าอยากจะได้ แต่เธอล่ะเต็มใจทำให้เค้าได้หรือเปล่า เต็มใจหรือไม่เต็มใจเราก็รับเงินเขามาแล้วนะ ถ้าเธอฝืนใจแล้วเกิดหนีออกมาเหมือนตอนที่เรียนรู้กับอั้มวันนั้น อาณาจักรจะเสียหายแค่ไหนรู้มั้ย ถ้าเกิดว่าแขกคอมเพลนแล้วพูดกันปากต่อปากว่านี่คือแผนของอาณาจักรจะว่ายังไง เพราะงานบริการด้านนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก นายถึงอยากให้มีแต่หมอนวดที่เต็มใจและรู้ว่างานด้านนี้ต้องทำยังไงบ้างเข้ามาจริงๆ แล้วที่เจ้บอกว่านายใหญ่สนใจเธอน่ะ เพราะนายไม่เคยห่วงใยใครเท่าที่ทำกับเธอ และที่สำคัญยังไม่มีหมอนวดคนไหนเคยเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของนายอย่างเรือนใหญ่หลังนั้น แม้กระทั่งหมอนวดหญิงชายที่อวดอ้างว่าเคยนอนกับนายก็เถอะนะ ใครๆก็รู้ว่าการนอนกับนายคือแค่ไหน เอ้อ เธอคงจะใสเกินไปที่จะรู้ ไหนๆเจ้ก็พูดมาถึงนี่แล้ว เจ้จะพูดตรงๆเลยแล้วกันนะ นายไม่เคยหลับนอนกับหมอนวดคนไหนถึงขั้นสอดใส่ เพราะหมอนวดคือพนักงาน และนายไม่ใช่สมภารที่กินไก่วัด ถ้านายกินใคร แสดงว่านายไม่ได้มองคนนั้นเป็นแค่พนักงานหรือเป็นหมอนวดของอาณาจักร อีกอย่างนะโลม ที่นี่ยังไม่มีหมอนวดคนไหนที่นายจะต้องซื้อตัวเข้ามาเลยนะ แม้กระทั่งซุปเปอร์สตาร์ที่ทำรายได้สูงสุด ทุกคนล้วนเดินเข้ามาเอง”
เจ้จะพูดให้ผมรู้สึกผิดและหดหู่ขนาดนี้ทำไม เจ้จะยกระดับให้ผมรู้สึกตัวเองมีค่าขึ้นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าผมโง่และหลงตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ถ้าการเป็นนายใหญ่แล้วต้องเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ แล้วให้ผมตรัสรู้ด้วยตัวเองเป็นคือคนที่มันสนใจ ผมน่ะเหรอจะคิดได้ขนาดนั้น
“มันสายเกินไปแล้วใช่มั้ยครับเจ้”
“ค่าของคนไม่ได้อยู่ที่ว่าเราจะผ่านใครมาสักกี่คนหรอกโลม ถ้าเธอกำลังเสียใจในการกระทำของตัวเอง ใครอีกคนหนึ่งก็คงรู้สึกเจียนตายเท่ากัน บทพิสูจน์ของลูกผู้ชาย มันควรต้องผ่านอุปสรรคลูกเดียวกันไปสิถึงจะมีค่า”
“เจ้หมายถึงอะไรครับ”
“เอาน่ะ ทำไมจะต้องเป็นเราที่ตามหาหัวใจตัวเองแค่คนเดียวล่ะ จริงมั้ย”
“คำพูดเจ้เต็มไปด้วยปรัชญาที่เข้าใจยากจังเลยนะครับ แม่เล้าใจร้ายจะต้องมีมุมอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ”
“จริงๆชั้นไม่ควรจะรู้สึกเอ็นดูเธอนะ เพราะเธอน่ะมันเด็กปากเสีย”
“ถ้าจะต่อว่าผม อย่ามองด้วยแววตาอ่อนโยนแบบนั้นสิครับเจ้”
“ย่ะ ทีเรื่องที่แสดงออกโจ่งแจ้งแบบนี้ล่ะฉลาด ชั้นขอให้เธอโชคดีนะโลม คืนนี้ขอให้เธอผ่านมันไปให้ได้”
เจ้เชอรี่เอื้อมมือมาตบบ่าผมแค่เบาๆ แต่น้ำตาผมก็ไหล เจ้อ่านใจผมออก อารมณ์ชั่ววูบบอกตัวเองว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมจะนอนกับใคร ผมเคยขึ้นเตียงกับนายใหญ่มาแล้ว ถ้าผมจะต้องขึ้นกับใครอีก มันก็คงจะไม่ต่างอะไรกัน สูดหายใจเข้าปอดลึกอย่างเรียกขวัญและกำลังใจ ถึงแม้ความจริงแล้วมันไม่ได้ช่วยให้หายหดหู่และสมเพชตัวเองน้อยลงเลย แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ผมหาเหตุผลมาหักล้างความหงุดหงิดจนกลายเป็นรู้สึกโกรธที่มีต่อนายใหญ่ไม่ได้ ไม่รู้ว่าที่ตัวเองไม่พอใจนั้นเค้าเรียกมันว่าอะไร ผมอาจจะอิจฉาที่นายใหญ่ยิ้มให้ใครพร่ำเพรื่อ และให้ความสนใจใครต่อใครมากมาย ไม่รู้เมื่อไหร่กันที่ผมอยากได้สิ่งเหล่านั้นไว้แค่คนเดียว ใฝ่สูงเกินตัวจริงๆ
.
.
.
“นี่น่ะเหรอค่าตัวที่แพงที่สุดสำหรับเปิดตัวนายโลมคนใหม่”
“ครับนาย เช็คไม่กรอกตัวเลขและขีดคร่อมมาแล้วเรียบร้อยครับ”
“เขาเป็นใคร”
“เป็นลูกชายเจ้าสัวเจ้าของแบรนด์อสังหาริมทรัพย์ที่กำลังขยายตัวแบบก้าวกระโดดอยู่ตอนนี้ไงครับ แวดวงสังคมกำลังจับตามองเลย”
“คงเหมือนผมตอนที่ขึ้นรับตำแหน่งที่นี่แรกๆสินะ”
“คนละแบบครับนาย คนนี้ไม่ได้ถูกจับตามองเรื่องความสามารถหรอกครับ แต่เกี่ยวกับเรื่องความเหมาะสม”
“ยังไง ถ้าเป็นทายาทโดยตรง จะขึ้นมารับตำแหน่งก็เหมาะสมอยู่แล้วนี่”
“ก็ตระกูลนี้เค้าเป็นคนจีนตระกูลใหญ่นี่ครับ ถ้าทายาทเป็นเกย์มันลดความเชื่อถือของหุ้นส่วนน่ะครับ แล้วมาซื้อหมอนวดชายแบบนี้อีก”
“ประชดวงศ์ตระกูลสินะ”
“ครับนาย แต่นายครับ”
“อย่าพูดเหมือนรู้ใจกันดีเลยน่าพง มันใช่ความต้องการของผมเสียที่ไหน ก็ได้ยินอยู่ว่าเค้าต้องการอย่างนั้นเอง”
“ผมกลัวแค่ว่าถ้าลูกค้าเป็นเกย์ขึ้นมาจริงๆแล้วติดใจ เอ่อ ขอโทษครับนาย ผมเข้าใจว่านายต้องการจะสั่งสอนให้คุณโลมรู้จักต่อต้านและทำตามความรู้สึกของตัวเองบ้าง แต่มันเป็นทางที่ล่อแหลมไปนะครับนาย ผมกลัวคุณโลมจะพลาด”
“พง ผมไม่ใช่คนหัวโบราณขนาดที่ว่าคนของนายใหญ่จะต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องขนาดนั้นหรอกน่า เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่สุดสักหน่อย”
“แต่มันก็ยากนะครับที่จะอดทน โดยเฉพาะเรารู้อยู่ว่าเค้าจะต้องเจอกับอะไร”
อึดอัดใจจนเกือบระเบิดเลยล่ะ
เมื่อได้เป็นเจ้าของ ความหวงแหนก็จะตามติดมาเป็นแพคเกจแถม
ความทรมานกับการปล่อยให้คนที่มีใจให้ไปอยู่กับใครอื่นสองต่อสองมันยากที่จะข่มใจและเก็บอาการอย่างที่ควรจะเป็นได้
แต่การเป็นผู้นำและเป็นนายใหญ่ของใครหลายๆคนสอนให้เขาต้องทำแบบนั้น การที่จะยกย่องให้ใครก้าวขึ้นมามีอำนาจทัดเทียมนายใหญ่ ไม่ใช่แค่เพราะนายใหญ่รักเท่านั้น แต่ต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งและมีความเป็นผู้นำเสมอเหมือนกัน โดยเฉพาะคนๆนั้นจะเป็นผู้ชาย ความเด็ดขาดและเด็ดเดี่ยวที่จะประจันหน้ากับปัญหาและเอาตัวรอดให้ได้คือบททดสอบสำคัญของคนที่จะมาเป็นเจ้าคนนายคนในวงการนี้
ช่วยไม่ได้ที่ทุกคนพร้อมให้ระฟ้าเปิดใจเอง เมื่อเขาเปิดใจแล้วก็ยากที่จะถอยหรือเปลี่ยนใจ และถ้ามั่นใจแล้วว่าเลือกคนไม่ผิด เมื่อนั้นแหละที่นายใหญ่จะปิดใจโดยถาวร
“เอาการ์ดตอบรับนี่ไปให้ลูกค้าคนนั้นซะพง”
“นะ นายยอมให้คุณโลมรับแขกจริงๆเหรอครับ”
“แน่สิ แต่ภายใต้เงื่อนไขนี้นะ”
“อะไรกันครับนาย ค่าตัวคุณโลมห้าแสนต่อชั่วโมง ห้ามแตะต้องร่างกาย ให้ได้แค่ลวนลามทางคำพูด นายครับ ใครจะไปยอมครับนาย”
“รู้มั้ยพง คนที่บังอาจเสนอราคาโลมมาผมนับว่าเค้าใจกล้าแล้วก็บังอาจ ถ้ารับข้อเสนอนี้ไม่ได้ก็ให้เค้าเก็บเช็คคืนไปแล้วกัน”
“โธ่ นายครับ ลูกค้าจะไปรู้ได้ไงครับนาย ว่านายโลมคนที่ตัวเองเลือกไว้นั้นเป็นคนสำคัญของนายใหญ่ที่นี่ ขนาดตัวหมอนวดเองยังไม่รู้ตัวเลยนี่ครับ”
“นั่นสิ แล้วพวกลูกน้องที่สู่รู้นี่ผมควรจะทำโทษยังไงดีล่ะ บังอาจละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเจ้านายเชียวนะ”
“นายก็รู้นี่ครับว่าพวกผมห่วงนาย”
“รู้อย่างนี้แล้วไม่ขัดขวางผมอีกเหรอพง พี่ชายโลมเป็นลูกน้องของศัตรูเรานะ”
“ลูกน้องผมพลาดเรื่องนี้ ผมยอมรับโทษครับนาย แต่นายก็ได้ยินแล้วนี่ครับ คุณโลมเลือกที่จะเก็บเรื่องนายเป็นความลับ แสดงว่าคุณโลมก็พออ่านสถานการณ์ของทางเราออกว่าไม่อยากให้ใครรู้ความเคลื่อนไหวของนาย”
“นั่นสินะ ตอนเค้าคุยโทรศัพท์กับพี่ชายผมลุ้นจนเกือบลืมหายใจแน่ะ”
“ถ้าคุณโลมรู้ว่า...”
“รู้ว่าอะไร รู้ว่าผมกำลังจะฝึกให้เค้าเป็นนายอีกคนของที่นี่น่ะเหรอ”
“เรื่องนี้ด้วยครับ แล้วก็เรื่องแอบดักฟังโทรศัพท์”
“ถ้าความแตกก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันสิ ส่วนหนึ่งก็เป็นเรื่องที่คุณเสนอแนะผมมาเองนะพง ลูกน้องคนสนิทไม่ใช่แค่ดูแลรักษาชีวิตนายใหญ่นะ เรื่องหัวใจผมก็ยังอยู่ในความรับผิดชอบของคุณด้วยเหมือนกัน”
“ผมมองนายผิดไปจริงๆนะครับ”
“เสียใจใช่มั้ย ที่ผมไม่ได้หัวอ่อนอย่างที่คุณปู่หลอกเอาไว้ อาจจะแอบเสียใจอยู่ด้วยล่ะสิ ที่ดูเหมือนผมจะร้ายกว่าปู่”
“ผมพูดได้แค่ว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นครับนาย แค่พวกผมมีนายใหญ่ให้ปกป้องจนกว่าตัวเองจะตาย แค่นี้ผมก็ได้ทำตามความตั้งใจของตัวเองแล้วครับ”
“นอกจากเมียแล้ว ผมก็ไม่ได้อยากให้ลูกน้องร่างยักษ์คนไหนมาพูดหวานๆใส่หรอกนะ ไปจัดการเรื่องนี้เถอะ
“แล้วนายจะให้ผมซ่อนกล้องในห้องรับรองมั้ยครับ”
“ผมเชื่อความรู้สึกของตัวเอง แล้วถ้าอีกฝ่ายใจตรงกับผม ผมรู้ว่าเค้าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง”
ถึงแม้การพิสูจน์ครั้งนี้จะเป็นแบบที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย และดูเหมือนจะเป็นเขาฝ่ายเดียวที่ต้องลุ้นอย่างทรมาน
.
.
.
การรอคอยในเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้วทรมานจนอยากจะกรีดร้องระบายความเครียดที่ตีสุมจนมวนไปทั้งท้องน้อย อุปทานฝ่ายตื่นกลัวมักสะดุ้งตกใจทุกครั้งที่รู้สึกเหมือนมีใครหมุนประตูเข้ามา ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าก่อนเล้าจน์จะส่งแขกขึ้นมาจะมีอินเตอร์คอมพ์รายงานข้อมูลเล็กน้อยของลูกค้าก่อนเพื่อให้เราสร้างความประทับใจตั้งแต่แรกพบกับลูกค้า
ตู้เย็นเครื่องเล็กตรงมุมหนึ่งของห้องเตรียมอุปกรณ์และเครื่องดื่มเอาไว้ให้หมอนวดได้เตรียมดริ๊งค์ให้ลูกค้าเอง ผมท่องจำตั้งแต่มาเรียนรู้การเป็นนายโลมใหม่ๆแล้วว่า เหล้าหนึ่งช็อต น้ำแข็งก้อนเดียว
ถึงแม้จะเตรียมใจไว้แล้วแต่พอนับถอยหลังขึ้นจริงๆความรู้สึกรวมไปถึงร่างกายกลับต่อต้าน ไม่เห็นจะคุ้นชินเหมือนอยู่ต่อหน้านายใหญ่แค่สองต่อสองเลย อาจจะเป็นไปได้ว่าเพราะแขกคือคนที่เราไม่เคยพบเจอและรู้จัก
‘ห้อง 2122 VIP อีกไม่เกินสิบห้านาทีแขกจะเข้าห้องนะคะ แขกชื่อคุณฉัตรชัย เป็นพรีเมียมเมมเบอร์ของที่นี่ เพิ่งใช้บริการของทางเล้าจน์กับอาณาจักรเป็นครั้งแรก ขอให้เต็มที่กับการบริการลูกค้าด้วยค่ะ เวลาที่ลูกค้าต้องการคือสองชั่วโมง รบกวนพนักงานฟังสัญญาณหมดเวลาด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ’
ได้เวลาของความจริงแล้วสินะ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองพร้อมแล้ว แต่เหงื่อก็ยังผุดซึมตามมือและหน้าผากเต็มไปหมด ความเจ็บปวดฉายชัดเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง และร่างกายก็เริ่มต่อต้านเมื่อนึกไปถึงว่าตัวเองจะต้องเปลื้องผ้าและปลดปล่อยความใคร่ให้กับใครอื่น
ใครอื่นงั้นเหรอ?
อย่างกับผมมีเจ้าของที่ควรจะเก็บไว้ให้เขาคนนั้นเพียงคนเดียวงั้นแหละ ถ้าหากลูกค้าคนนี้มีลีลาและชั้นเชิงดีแบบไอ้นายใหญ่นั่น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆผมก็คงมีอารมณ์ร่วมและลืมความเจ็บไปง่ายๆ
แกร๊ก!!
เผลอสะดุ้งจนได้ สั่นไปทั้งตัวเหมือนคนถูกบังคับจิตใจ ทั้งๆที่ตัวเองเลือกเอง ขายบริการคือการให้ความสุขกับลูกค้าเพื่อแลกกับเงิน แต่ถ้าลูกค้าไม่มีปัญญาจะหาความสุขจากร่างกายผมล่ะ มันก็ไม่ใช่ความผิดของนายโลมนะ...ใช่มั้ย
“สวัสดีครับคุณฉัตรชัย ผมชื่อกึกก้องครับ เรียกสั้นๆว่าโลม”
“สวัสดีครับโลม ทำตัวตามสบายเลยครับ”
ควรจะเป็นผมสิที่ต้องพูดประโยคนี้ ไม่ใช่ลูกค้า แต่อย่างน้อยก็โล่งใจไปทีที่ลูกค้าดูสุภาพและสะอาดสะอ้านดี ไม่ใช่พวกที่สุมความกำหนัดจนพร้อมจะปล่อยปล่อยเต็มที่แบบที่พอประตูปิดแล้วก็โหมเล้าโลมเลยแบบไม่สนใจอะไร อย่างน้อยคุณฉัตรชัยก็เว้นช่องว่างให้ผมได้ต่อเวลาทำใจ
“ต้องการเครื่องดื่มอะไรมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะเตรียมเสื้อคลุมอาบน้ำให้ครับ”
“เหล้าหรือบรั่นดีก็ได้ครับ แล้วเรื่องเสื้อคลุม ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมคิดว่าคงไม่ลงอ่าง”
สะดุดจังหวะการเดินไปครึ่งจังหวะจนเกือบสะดุดขาตัวเองหน้าคะมำ ถึงจะยอมรับว่าผู้ชายตรงหน้าดูขาวสะอาดและมาดก็ดูจะเป็นลูกผู้รากมากดี แต่ถึงจะอย่างนั้นก็ควรจะอาบน้ำสักหน่อยไหม ตัวขาวก็ใช่ว่าเหงื่อจะไม่เค็มนี่หว่า ผมยื่นดริ๊งค์แรกเป็นบรั่นดีที่มีฤทธิ์กระชากสติคนคออ่อนได้ชงัดนักให้ ไม่ได้ตั้งใจจะมอมลูกค้า แต่ทั้งใจและร่างกายผมยังไม่ส่งสัญญาณมาว่าพร้อมรบเลย
“ดริ๊งค์ครับ”
“ขอบคุณครับ ผมอยากได้แค่เพื่อนคุยหรือคนที่คอยฟังตอนผมระบาย หวังว่าโลมคงไม่รังเกียจใช่มั้ย”
อยากจะกระโดดหอมหัวเหม่งเลยแหละขอบอก ถึงจะแอบกลืนน้ำลายที่คุณตี๋หน้าแว่นเค้าสาดเหล้ารวดเดียวลงคอแบบไม่กลัวเมา ทำให้ผมคิดถึงวันแรกที่ถูกสอนให้ดริ๊งค์ วันนั้นผมโดนมอมเมาทั้งเหล้าและจูบจากคนบางคน ความลุ่มหลงมันสร้างขึ้นง่ายๆเพียงแค่การสัมผัสแตะต้องเท่านั้น ฤทธิ์มันน่ากลัวพอๆกับเหล้าที่ซัดเข้าไปนั่นแหละ
“ยินดีครับ”
แย้มยิ้มที่คิดว่าน่าประทับใจที่สุดออกไป ถึงแม้ในใจจะเต็มไปด้วยข้อกังขาและวิธีการที่จะเอาตัวรอดถ้าหากลูกค้าคอทองแดงและเกิดความต้องการขึ้นมา ผมอยากรู้จริงๆว่าลูกค้าคนนี้ต้องจ่ายค่าตัวผมเพื่อเป็นเพื่อนคุยในราคาเท่าไหร่
“ผมพยายามเลือกนายโลมหน้าใหม่ ไม่ใช่เพราะอยากได้ความสดหรืออะไรนะครับ แต่ผมคิดว่าคงเป็นทางเดียวที่จะทำให้หมอนวดรู้สึกว่าไม่เสียเวลา”
นอกจากยิ้มให้อีกครั้งแล้ว ผมก็รู้สึกอยากจะกราบแนบอกเหมือนเด็กเสี่ยเด็กป๋าเหมือนกันนะ อยากจะบอกว่าเป็นความกรุณามาก แต่คุณตี๋อาจจะเข้าใจผิดที่คิดว่าถ้าซื้อหมอนวดเจนเวทีมานั่งคุยด้วยจะทำให้เค้าเสียเวลา ความจริงแล้วหมอนวดทุกคนคงรู้สึกดีด้วยซ้ำที่ไม่ต้องฝืนใจตัวเองและเหน็ดเหนื่อยเพื่อตอบสนองอารมณ์ใคร ไม่ใช่ว่าหมอนวดที่ถูกออฟจะอยากมีเซ็กส์กับลูกค้าทุกคน แต่ก็ดีแล้วที่คิดแบบนี้ เพราะโอกาสที่ผมจะรอดไปอีกวันมีสูงมาก
ผมยื่นเหล้าให้อีกแก้ว รอบนี้ใส่น้ำแข็งให้หนึ่งก้อน ไม่แกล้งลืมแบบแก้วเมื่อกี้เพราะรู้สึกผิดและสงสาร ลูกค้าไม่ใช่นักเที่ยวและคอทองแดงอย่างที่คิดและนึกหวาดกลัว
“ระวังผมเมาแล้วเราไม่ได้คุยกันนะ ไม่เห็นโลมจะดื่มบ้างเลย”
“ผมคอไม่แข็งครับ ถ้าดื่มแล้วจะไม่มีใครดูแลคุณ”
“มีแต่คนอยากให้ผมดูแล ยังไม่มีใครคิดจะดูแลผมเลย ดีจัง คิดไม่ผิดที่มาเที่ยวคืนนี้”
อยากจะถามจังว่าขาดความอบอุ่นมาจากไหน แต่ไม่ใช่มารยาทที่นายโลมอย่างผมควรทำ สิ่งเดียวที่ควรคือยื่นเหล้าและยิ้มให้เท่านั้น ผมเต็มใจบริการสุดใจขาดดิ้น ถ้าลูกค้าไม่รุ่มร่ามแบบนี้ ถึงจะเสียใจที่ปากดีท้าทายไอ้นายใหญ่ระฟ้า แต่ก็ยังมีโชคดีติดตัวอยู่บ้าง
“พอก่อนดีมมั้ยครับ ผมคิดว่าคุณเริ่มเมาแล้ว”
“ถ้าผมเหงา ผมซื้อเวลาโลมอีกได้มั้ย”
มันได้อยู่แล้วล่ะถ้าคุณตี๋คนนี้เงินถึง แต่ประเด็นคือผมทำอะไรให้ประทับใจตรงไหน นอกจากโปรยยิ้มแล้วผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย และดูเหมือนคุณลูกค้าเองก็จะเมาก่อนที่จะระบายอะไรเสียด้วยซ้ำ
“ยินดีครับ ถ้าคุณรู้สึกปวดหัว ลงแช่น้ำอุ่นจะดีขึ้นนะครับ ถ้าคุณต้องการผมจะไปเตรียมให้”
“แล้วโลมจะลงแช่กับผมด้วยมั้ยล่ะ”
“ถ้าคุณต้องการครับ”
“ต้องการสิ แต่ทำอย่างนั้นไม่ได้ ผมเพิ่งเคยเที่ยวอะไรที่มีเงื่อนไขแบบนี้นะ”
“เงื่อนไขเหรอครับ”
“ช่างมันเถอะ ถ้าผมไม่เคารพกฏ คงจะกลายเป็นศพที่เป็นข่าวใหญ่ไปทั้งประเทศแน่ๆ ฮ่าๆ เอิ๊ก”
บางทีหมอนี่อาจจะเมาจนเพ้อแล้วก็ได้
“ผมเตรียมผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ดีมั้ยครับ”
หน้าที่ถนัดเลยเช็ดตัวเนี่ย มั่นใจว่าตัวเองทำได้ดีแน่ๆ
“ขอบคุณครับ”
แปลกดีที่การรับแขกครั้งแรกไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด แขกสุภาพเกินกว่าคนที่ซื้อบริการอย่างคนที่เอาเงินฟาดหัวแล้วเอาแต่ใจโดยไม่ใส่ใจที่จะให้เกียรติหรือต้องสุภาพด้วย คุณฉัตรชัยคงเป็นนักเที่ยวมือใหม่เหมือนที่ผมเป็นคนขายบริการมือใหม่สินะ การเช็ดตัวให้คนแปลกหน้าที่เรียกเหงื่อกาฬแตกพลั่กตั้งแต่แรกราบรื่นกว่าตอนที่ต้องเช็ดให้นายใหญ่ตั้งหลายต่อหลายวันนั่นเสียอีก ไม่รู้สึกประหม่าหรือขัดเขิน อีกทั้งใจยังไม่สั่นและเต้นโครมครามให้ต้องเสียหน้าเหมือนตอนเช็ดให้นายใหญ่ อาจจะเป็นเพราะคุณฉัตรชัยไม่ได้มองตามทุกการกระทำของผมเหมือนที่นายใหญ่มอง แววตาเลื่อนลอยอย่างคนเมาไม่ได้คมหวานแต่ดุดันอย่างนายใหญ่ ลูกค้าคนนี้ทำให้ผมรู้สึกเป็นกันเองเหมือนกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนอย่างเหน่งมากกว่าเจ้านายอย่างไอ้รากหญ้านั่น
ไม่นานก็ครบสองชั่วโมงอย่างที่ลูกค้าซื้อเวลาเอาไว้ เสียงสัญญาณร้องเรียกแต่ลูกค้าเมาหลับไปบนโซฟาแล้ว นึกสงสารที่ต้องมาเสียเงินฟรีๆเพียงเพราะตัวเองไม่ถูกกับเหล้า แต่มันก็เป็นความสบายของหมอนวดอย่างผม สบายทั้งตัวสบายทั้งใจ
‘คุณโลมครับ นายให้รีบมาที่รถครับจะกลับแล้ว เดี๋ยวจะมีคนขึ้นไปรับช่วงต่อดูแลลูกค้าเองครับไม่ต้องห่วง’
เพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอกได้ไม่นานความลำบากก็ถาโถมเข้ามาระลอกใหญ่ ผมคิดว่านายใหญ่กลับไปนานแล้ว ดึกดื่นค่อนคืนขนาดนี้ไม่คิดว่าจะมีใครรอ เอาจริงๆผมคิดว่าตัวเองต้องปักหลักรับแขกอยู่ที่นี่โดยไม่ต้องกลับเรือนแล้วเสียอีก เสียงตามสายที่ไม่ใช่เสียงหวานของโอเปอเรเตอร์คนเดิมทำให้รู้ลึกหลอนและเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้
ประตูรถด้านหลังเปิดรออยู่แล้ว เพียงแค่ผมสาวเท้าขึ้นและทิ้งตัวลงบนเบาะ รถก็เคลื่อนที่ออกจากอาณาจักรทันทีพร้อมความเงียบที่ครอบงำจากคนตรงข้าม
เรื่องที่ผมต้องเตรียมใจเพื่อจะพร้อมตั้งรับจริงๆคือการเผชิญหน้าและรองรับอารมณ์นายใหญ่ต่างหาก ไม่ใช่การรับแขกอะไรนั่นเลย ผมพิงหลังกับพนักพิงแล้วหลับตาเพื่อรอพบกับสิ่งที่ต้องเจอในภายภาคหน้า
แต่ไม่มีใครรู้หรอก
ระหว่างที่คนหนึ่งนั่งหลับตา อีกคนกำลังมองมายังคนที่นั่งข้างๆอย่างหวงแหนและยังไม่คลายกังวลในหน่วยตา
ระฟ้าเพิ่งรู้ว่าเวลาที่ทรมานยิ่งกว่าเส้นแบ่งความเป็นความตายตอนถูกยิงกับความทรมานที่ต้องรอคนข้างๆออกมาจากห้องนั้นแตกต่างกันแค่ไหน แค่รู้ว่าโลมเดินตัวปลิวออกมาจากตึกนั้นโดยที่ไม่มีอะไรผิดปกติทำให้เขาหายใจคล่องขึ้นมาก มากจนยกยิ้มได้ออกมาได้
๐ สวัสดีค่ะ ขอโทษจริงๆที่ช้าซ้ำซ้อน
๐ ช้าแรกคือล็อคอินชื่อเซกิไม่ได้ พิมพ์พาสผิดเพราะนางเปลี่ยนใหม่
๐ ช้าที่สองคือพิมพ์ทอล์คกันสดๆ ค่ะ :z3: ขอโทษ
๐ อยากรู้ว่าเซจะเปลี่ยนพาสทำไม ในเมื่อสุดท้ายแล้วนางก็ให้คนเขียนมาลงเรื่องเองอีกครั้ง อาจจะเป็นภาวะของคนที่เริ่มไม่ติดนิยายและขี้เกียจแล้วก็เป็นได้ :z6:
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ หากมีความผิดพลาดโปรดอภัยนะคะ
๐ แฟนเพจคนเขียน คลิก (http://www.facebook.com/TRomanceFic) ค่ะ
-
โฮ่ยยย หายใจแทบไม่ทั่วท้อง นายใหญ่เนี่ย จริงๆเล้ยยย
ยังดีนะมีเงื่อนไข ประกอบกับคุณฉัตรชัยยังสุภาพหน่อย
น้องโลมเอ๋ยย สู้ๆต่อไปนะจ้า นายใหญ่เขาก็แข็งนอกอ่อนในเท่านั้นเอง
-
ขอสารภาพว่า อ่านตอนนี้แล้วก้อลุ้นจนปวดใจจจจ :เฮ้อ:
โอยยย ปาดเหงื่อค่ะ ทำไมนายใหญ่ไม่บอกดีๆล่ะ แปลกคนนะ เดี๋ยวโบกเลย :beat:
-
มันเป็นบทเรียนว่า ...
จะืำพูด หรือจะทำอะไร
คิดให้ดีก่อน ไม่งั้นก็คงไม่แคล้ว เจ็บกันทั้งสองฝ่าย
ปล. ขอบคุณที่มาอัพจ้า บ๊ะ เปิดตัวตัวละครด้วยอ่ะใหม่คืนนี้ เขาเป็นใครหนอ เขามาจากไหน ท่าทางจะใสกิ๊งนะ ฮี่ๆๆ
-
อ่านสามบรรทัดสุดท้ายแล้วใจสั่นเลยค่ะ T T'
นายใหญ่ปากหวานจัง
เขินแทนโลม
(ถึงจะเป็นแค่ความคิดของนายใหญ่ก็เถอะ ♥)
-
เป็นการลองใจกันที่แยบยลมาก
นายใหญ่ระฟ้าก็นะ....ทำเอาคนอ่านใจเต้นตูมตาม
เกือบไปแล้วนะนายโลม :เฮ้อ:
-
:-[อร้ายยยยยยยยยยยยยยย
หนูรักเจ๊เชอร์รี่ มามะ จ๊วบบบบบบบบบบบ (เจ๊บอกมึงเข้ามากูตบ)
ในที่สุดเรื่องก็ดำเนินมาถึงจุดที่นายใหญ่ควรจะหึงน้องอย่างจริงจังซะที << ท่าทางคนอ่านดี๊ด๊า
ความจริงแล้วน้องควรจะมีร่องรอยอะไรติดเนื้อติดตัวออกมาบ้างนะ กันเหนียวเผื่อนายใหญ่หึงเพียงเล็กน้อยไม่หน้ามืดพอ (แกคิดอะไรอยู่นังนี่?)
แหมๆนายๆ ทำเป็นยกยิ้มมุมปากไม่ให้น้องเห็น กริ๊บกริ้วววววว
แต่รู้นะว๊อยแอบกลัวน้องมีผัวใหม่จริงๆใช่มั๊ยหล่าาาาาา กฏอะไรของเธอนั่น เขี้ยวลากดินมากคะ รับไม่ได้ห้ามแตะต้องโลมเลียทางสายตาก็พอ กร้ากกกกกกกกกกกกก นายคะ เอาจริงเหรอนั่น ตอนแขกตกลงเธอคงขัดใจน่าดู หุๆ
ทำไมคราวนี้เม้นเยอะ??
(คนเขียนบอก ขี้เกียจอ่านแล้ว อย่าเพ้อขอร้อง)
งั้นด้นกลอนสดให้นายละกัน
เพื่อตอนนี้โดยเฉพาะ
......
นายจ๋า...
ผมมีค่ามากแค่ไหน
โลมของนายไม่เคยเข้าใจ
นายคิดเช่นไร...บอกที
นายไม่เคยอ่อนหวาน
โลมทรมานนายรู้ไหมนี่
นายรักนายก็บอกดีดี
เพราะโลมคนนี้ไม่ชอบคิดเข้าข้างตัวเอง...(กรรมของโลม)
:เฮ้อ:
-
ถ้าข้้อห้ามของนายใหญ่จะขนาดนั้นก็ไม่ต้องประชดให้โลมรับแขกแล้วทรมานตัวเองจะดีกว่ามั้ยเนี่ย
เฮ้อออออย่างน้อยโลมก็ไม่ได้เป็นของใคร นอกจากนายใหญ่
แต่ เลิกซึนกันเถอะะะ อยากเห็นบทหวานๆพูดตรงๆบ้างง้ะ แต่คงยาก :laugh:
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นแฮะ อ่านตอนนี้จบปาดเหงื่อพรืดดดดด ทำไมทำกันแบบนี้
-
นึกว่าจะแน่ สุดท้ายก็หวงแทบใจจะขาดละว้า หึหึ :z1:
-
ถึงช้าก็ไม่เป็นไรหรอกคับ
พวกเราทุกคนรอได้เสมอ >3< // กอดๆ :กอด1:
โฮ แทบร้องไห้โฮนายใหญ่รากหญ้างี่เง่า บ้า!!
ทำให้ใจหายใจค่ำหมด
เครียดเลย แต่แหมๆ แอบยิ้มนะ พวกเค้าเห็นนะตัว
-
อย่างนี้ระฟ้าคงไม่ยอมให้โลมไปรับแขกแล้วละ
แต่ขออย่างเดียว น้องโลมอย่าหลุดปากโพล่งออกมาละ :call:
เดียวนายใหญ่ของเราจะชอกช้ำในใจนะ :sad4:
ทั้งสองคนเมื่อไรจะคุยเปิดใจกันอ่าาา
จะรอตอนต่อนะคะ สนุกมากเลย
-
ลุ้นกับตอนนี้แทบแย่ :z3:
แต่สุดท้าย ก็ผ่านไปด้วยดี :กอด1:
เจอแบบนี้แล้วนายใหญ่ยังจะทำแบบนี้กับโลมอีกไหม?
คงทรมานแทบแย่ อิอิ
แต่อย่างหนึ่งที่ขอคือ หวังว่าแขกที่คุยกับโลม
คงไม่ได้ติดใจโลมจนกลับมาใช้บริการอีกหรอกใช่ไหม?
ถึงจะแค่คุยกัน(เล็กน้อย)แต่นั่นก็ทำให้แขกรู้สึกดี
แต่ถ้าแขกมาใช้บริการอีกอารมณ์นายใหญ่คงระเบิดเป็นจุลแน่ :laugh:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ช้าไปนิสสส
อ่านไปอ่านมาพูดได้คำเดียว "กูพลาด!!!"
พลาดที่ตัดสินใจเข้ามาอ่านช้าไปหน่อย ฮ่าๆๆ o17 o17
คิดในแง่ดี ระฟ้าตัดสินใจแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะเอ่อออ
เป็นการเดิมพันที่เสี่ยงสูง แต่คุ้มค่าอ่ะะ
อย่างน้อยก็น่าจะมีซักคนไม่หนูโลมก้ระฟ้าคิดอะไรในใจได้บ้างล่ะนะ
รออ่านต่อ ชักติดใจอารมณ์ผู้มีอิทธิพลซะแล้วสิ :กอด1:
-
โธ่ ไม่แน่จริงนี่หว่า ชิ ทำเป็นยอมให้โลมรับแขก แต่เอาเข้าจริงๆตัวเองก็กลัวใ่ช่มั๊ยหละ
โลมออกจะใสซื่อขนาดนี้ ถ้าไม่บอกตรงๆ น้้องจะไปรู้ได้ไงว่าตัวเอง รู้สึกยังไง มีอะไรก็บอกซี่ โลมจะได้เข้าใจ
มัวอมพะนำอยู่ได้ ชิ แล้วตัวเองก็ต้องมานั่งตามลุ้นจนตัวเกร็ง
กลอดปลอบโลม *ลำเอียงเห็นๆ*
-
ฉลาดแกมโกง คุณระฟ้านี่ ของเค้าดีจริงๆ
เชื่อเถอะว่าอย่างน้องโลม การเปิดใจคุยกันตรงๆดีที่สุด อย่ามัวอ้อมโลกให้เสียวเวลา เสียความรู้สึกเลย
บอกไปตรงตามนิสัยน้องนั้นแหละ น้องจะได้มีกำลังใจ
-
เฮ้อ โล่งอกซะที นึกว่าโลมต้องรับแขกจริงๆเสียอีก
ขอบคุณนะครับที่มาต่อ :pig4:
-
คุณฉัตรชัยน่ารักนะ ดูอ่อนๆแต่จริงๆใจถึงไม่เบาเพราะยอมเสียเงินแบบไม่จำกัดแล้วยังกล้ายอมรับเงื่อนไขอีก แถมมารยาทงามคิดถึงใจคนอื่นกลัวเขาจะเสียเวลาถ้าจะต้องมาฟังตัวเองพูด เอาละว้านายใหญ่เจอคนแบบนี้เขาไปถ้าจะประลองกันนี้ศึกนี้ตึงมือ หนูโลมเรายังเด็กผ่านโลกมาไม่มากเท่าที่เห็นก็มีแต่คนที่บ้านกับที่อู่รถเพื่อนก็แทบไม่มี พอมาเจอนายใหญ่เข้าไปก็หลงรักลองให้เจอคนอื่นบ้างก็ดีนะ อย่างคุณฉัตรชัยเนี้ยดูๆแล้วคล้ายโลมเลยแบกรับภาระหน้าที่ของครอบครัวไว้ ทั้งคู่น่าจะพูดคุยกันฉันท์มิตรแล้วพากันไปสู่ทางออกที่ดีของชีวิตได้ ทีนี้นายใหญ่ที่ชอบทำตัวเหนือกว่าชอบเล่นกับความรู้สึกของโลมจะต้องเต้นยิ่งกว่านี้อีกถ้าเห็นว่าโลมมีคนอื่นที่คุยด้วยนอกจากตัวเอง นายใหญ่จะได้หัดปรับตัวบ้างไม่ใช่แต่จะให้คนอื่นเขาเข้าหาเข้าใจตัวเองแต่ฝ่ายเดียว เข้าใจไหมรากหญ้าน้องมันยังเด็ก
-
รอดตัว
-
เห้อออออออออออออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสัยว่าฉัตรชัยต้องกลายมาเป็นเพื่อนโลมแน่ๆ
อาจจะเป็นตัวแปรให้นายใหญ่หึงออกมาก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ
ว่าแต่ทั้งนายใหญ่ทั้งโลม ตอนนี้ก็ไม่มีใครผิดใครถูกหรอก
นายไม่เคยเปิดใจให้ใคร ส่วนโลมก็ไม่เคยเจอแบบนี้
เข้าใจว่าคงทำไรไม่ถูก ถ้าไง รบกวนเจ้เชอร์รี่กับพงช่วยสอนคนไม่รุ้ประสาในเรื่องความรักด้วยนะจ๊ะ หึหึ o18 :laugh: :m20:
หวังว่าหลังจากนี้คงคุยกันดีๆบางนะ ไม่มาก แต่ไม่น้อยก็ยังดี
-
ลุ้นตามนายใหญ่จนเหนื่อย
แต่ชอบเงื่อนไขมากเลยร่างกายห้ามแตะ
ลวนลามได้เฉพาะคำพูด
พอผ่านไปได้ก็โล่ง
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วต้องกราบขอบพระคุณเจ๊เชอรี่งามๆฮะ
เจ๊ไม่พูดโลมก็คงไม่คิด พี่รากหญ้าน่ะเค้าเตรียมพร้อม
มีแต่โลมอ่ะ สึ่งตึง เฮ้ออออ เพลีย !! -*-
-
ตามอ่านจนทันแล้ววววววววววววววววววววววววววววว
-
หนูหวังว่าสถานการณ์มันจะดีขึ้นนะเคอะ :monkeysad:
-
เฮ้ออออ ถอนหายใจด้วยคน เกือบนอนไม่หลับแล้วมั้ยล่ะคืนนี้
นึกว่าจะต้องซดมาม่ากลางดึกซะอีก :เฮ้อ:
แหม ทำเป็นประชดเพราะความโมโห ยอมนิดยอมหน่อยก็ไม่ได้
เอะอะขู่ เอะอะประชด :angry2:
พอเอาเข้าจริงตัวเองนั่นแหละที่จะต้องหาทางแก้ ก๊ากกก
แต่นายใหญ่ใช้วิธีนี้บ่อยๆไม่ดีนะ เพราะหัวใจน้องโลมและคนอ่านทำงานหนักมาก
นอกจากหัวแข็ง อย่างอื่นก็แข็งได้แข็งดี... ปากแข็ง เอร๊ยยย คิดไรอยู่ :-[
อันนี้โจมตีแต่ระฟ้าคนเดียว โทษฐานฟอร์มเยอะ ก๊ากก :laugh:
-
แล้วคุนลูกค้า จะติดใจโลมของนายใหญ่ม้ายอ่า
เฮ้ออออ
พูดกันขนาดนี้แล้ว ทั้งโลมทั้งนายใหญ่น่าจะรู้ตัวแล้วนะ
-
รู้สึกถึงคำว่ารักจนตรอก
อยู่บ้านญาติก็เป็นหนี้บุญคุณที่เขาให้ที่อยู่อาศัยให้ข้าวให้น้ำ และหนี้บุญคุณก็พาลให้มาเป็นหนี้เงินคนอื่น
ทำไมหนี้เงินที่เราไม่ได้ก่อ ต้องมาทำให้เราตกอยู่ในสถานะเถียงใครไม่ได้ และต้องยอมรับสภาพทุกอย่างที่เจ้าหนี้ต้องการด้วย
โอเค..ลูกหนี้ก็ต้องใช้หนี้ เจ้าหนี้ไม่ผิดและไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบกับเบื้องหลังของการมาใช้หนี้
แต่หากความรักนี้จะเกิด ก็ไม่ได้เป็นเพราะศักดิ์ศรีที่มีเท่ากัน ความเหลื่อมล้ำมันมีอยู่ตลอดเวลา
นายบอกว่านายพยายามจะยกฐานะโลมขึ้นมา แต่มันใช่จริงๆ มั้ย
การให้เกียรติคนรักเขาคงไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกในใจว่าตัวเองตกเป็นเบี้ยล่างอยู่ตลอดเวลาแบบนี้หรอก
(คนอ่านโหมดยังไงๆ ก็ไม่เห็นใจนายระฟ้า :z6: )
-
ขัดใจอะ :m16:
แล้วเมื่อไรโลมจะรู้ว่าตัวเองสำคัญขนาดไหนเนี่ย :z3:
-
หวังว่าตอนต่อไปจะหวานนะค่ะ จิ้นล่วงหน้าค่ะ อร๊ายยยยยยยยยยย
-
Ah~~haai jai tab mai tan loei ner,,,p'rafah tong ruk baang laew na kha...yaa ploi n'loom hai gnaw baeb nii si kha,,song saan nong baang!!!
-
ฟอร์มอยู่ได้นายใหญ่บ้าาา :z3: ทำคนอ่านใจหายใจคว่ำหมด... :เฮ้อ:
รักก็บอกว่ารักอยากตรงไหน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L1:อยากบอกว่าขอบคุณแขกทีไม่ทำอะไรน้องโลมเป็นงัยละทีนี้นายใหญ่จะให้ความโกธรของตัวเองอยู่เหนือความรู้สึกอีกไหมตังเองคิดอะไรก้อบอกน้องตรงๆก้อคนมันซื่อไม่เคยมีใครให้ความสำคัญกับตัวเองขนาดนี้น้องมันเเลยไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองนะสิ :angry2: :z3:
-
ชั่วโมงละห้าแสน แถมมีเงื่อนไขอีก บร๊ะเจ้า!!!!!! :a5:
กลับไปเรือนใหญ่แล้วหวังว่าจะปรับความเข้าใจกันนะ :เฮ้อ:
-
อยากให้ฉัตรชัยมาซื้อบริการโลม อีกจัง
เมื่อไหร่จะกลับมาหวานกันต่อ :-[
-
อีตานายใหญ่ระฟ้ายอมให้น้องโลมไปรับแขกจริงๆ แต่ดูเงื่อนไขพ่อคุณเค้าสิ :m20:
แสดงออกชัดเจนว่าหวงนะ :m14:
อ่านตอนนี้แล้วนั่งลุ้นว่าคุณฉัตรชัยนี่จะหื่นกามรึเปล่า
(ที่สำคัญ คือ หล่อมั้ย :o8:)
:กอด1: คนเขียนค่ะ
-
ระวังเถอะ ถ้าวันนึงโลมรู้เรื่องทั้งหมดขึ้นมาทั้งเรื่องดักฟังโทรศัพท์แล้วก้เรื่องลองใจ จะมาบอกว่าทำเพราะรัก บางทีมันก็ไม่พอนะ เพราะรักกันมันต้องเชื่อใจ ไว้ใจ และหันหน้าคุยกันด้วย นายรากหญ้าทำแบบนี้โลมรู้เข้า แย่แน่ๆ :z2:
-
กี๊ส จะบ้าตายตามนายใหญ่ไปด้วย
ฉัตรชัยค้องติดใจโลมแน่ๆ อ่ะ >*<
-
อ่านตอนนี้แล้วลุ้นมากเลย~
งานนี้มีหึงกันบ้างแหละ !
:-[
-
กี๊ส จะบ้าตายตามนายใหญ่ไปด้วย
ฉัตรชัยค้องติดใจโลมแน่ๆ อ่ะ >*<
-
ดีน่ะที่เขามาเที่ยวผ่อนคลายเฉยๆ :z1:
-
โลมเอ้ยยย เจ๊เชอรี่พูดชี้ทางสว่างขนาดนั้นแล้ว
ไม่รู้นะ ในความคิดเรา เราว่าโลมอ่ะ ควรเข้าใจอะไรๆ แล้วลองปรับตัวเข้าหานายใหญ่ก่อนดีมั้ย
เพราะโลมถูกเลี้ยงมาในสังคมที่ไม่ค่อยมีกฏระเบียบง่าย น่าจะมีการปรับตัวได้ดีกว่าระฟ้าอ่ะ
ส่วนระฟ้า ไม่รู้จะว่ายังไง บอกให้อ่อนโยนตั้งหลายครั้งแต่ก็ยังได้แค่นี้ เฮ้ออออออ แต่ก็เข้าใจอยู่นะ
-
ปากแข็งกับปากดีมาอยู่ด้วยกัน มันก็เป็นแบบนี้แหละ
แล้วเมื่อไหร่จะรู้ใจกันหล่ะ รอให้ดูการกระทำไปเอง สงสัยคงอีกนาน(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b4.gif)
-
อ่านไปลุ้นไป แอบเซ็งนายใหญ่ ชิส์
-
:z6: :beat: หาเรื่องใส่ตัวแล้วไหมล่ะ ระฟ้า ฮึฮึ เรื่องไม่จบแค่นี้แน่ ...
พูดเหมือนนางมารร้ายเลยวุ๊ย
โลมเค้าคืนเลย
-
:กอด1:
-
แหม...โลมน่าจะเดินไปสะดุดอะไรแล้วเดินขัดๆ หน่อย
ให้นายระฟ้ามันจิ้นจนสติแตกไปเลย
ชิ หมั่นไส้ :a14:
-
โฮ่ยยยย โล่งไปอีกวัน แล้ววันต่อๆไปนายยังจะให้โลมรับแขกอีกมั๊ยเนี่ย
แล้วถ้าคุณฉัตรชัยติดใจโลมขึ้นมาจะทำยังงายยยยยยยยย ท่าทางจะถูกใจโลมเอามากๆด้วย
-
รักเจ๊เชอร์รี่จริงๆๆ ถ้ารอให้นายใหญ่พูดก็คงจะช้าเกินไป
อย่างน้อยโลมก็คงจะเข้าใจอะไรมากขึ้น ที่เหลือนายใหญ่คงต้องทำอะไรให้โลมได้รู้บ้างแล้ว
คนรอบข้างช่วยกันซะขนาดนี้
:pig4:
-
วัดใจหรืออะไรไม่รู้...รู้แต่ ยังไงๆกำแพงในใจโลมคงหนาขึ้นไม่มากก็น้อย
และคงกดตัวเองให้ต่ำลงกว่าที่เคยเป็นแน่ๆ เพราะในมุมของโลมคงคิดว่านายใหญ่รักตัวเองไม่ลงหรอกมั้งเล่นส่งไปรับแขกแบบนี้
-
นายใหญ่อาจมีคู่แข่งนะ...ถ้าไม่ได้เป็นเกย์แล้วดันบอกว่าต้องการให้โลมลงอ่างด้วยเนี่ย แปลว่าต้องถูกใจจริง ๆ o18
-
:impress3: กรี๊ดสลบ อิอิ ทั้งหวงทั้งห่วง
อยากให้รวมเล่มจังค่ะ
-
โอยยย หายใจไม่ทั่วท้องงเลยค่ะ
กว่าจะอ่านจบ ถอนหายใจเฮือกกกกกเลย กร๊ากกก
โล่งอกไปที ชอบเงื่อนไขมากกกกค่ะ คิคิคิ
ขอบคุณนะค่ะ รอตอนหน้าๆๆๆ ^^
-
ตอนหน้าขอหวานๆนะครับ ใจหายใจคว่ำแบบนี้หัวใจจะวาย
-
ทั้งสองคนนี่มันจริงๆเล้ยย
ฮู่ววว ว
-
โด่ นึกว่านายใหญ่เราจะแน่
สุดท้ายก้อเงื่อนไขเพียบ
ถ้าเงื่อนไขขนาดนี้ ไม่ต้องให้ทำก้อได้ม้างงงงง
แต่ว่านะ ดูท่าว่าคุณฉัตรชัยจะติดอกติดใจโลมนะเนี่ย
ถ้าเขามาอีก จะทำไงล่ะคร้าาาา เฮียระฟ้า~~~~!!
-
ทำไปได้นะนายใหญ่ ขอให้โดนโลมโกธร
:a14: :a14: :a14: :a14: :a14: :a14: :a14:
-
ลุ้นจนเกร็งไปทั้งตัว :เฮ้อ:
"ถ้าหากรักนี้ไม่บอก ไม่พูด ไม่กล่าว แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะไม่แน่ใจ"
ขนาดบอกโลมจะแน่ใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ มีอะไรก็บอกๆไปเหอะนายใหญ่ โลมมันคนซื่อ
-
เฮ้อออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
โล่งใจพิกล
-
โฮ้ยยยยย....โล่งงงงงง
รากหญ้า นอกจากเปิดใจแล้ว ควรจะเปิดปากพูดออกมาด้วยนะ
โลมออกจะซื่อ พูดกันตรงๆน่าจะดีกว่า จะได้เข้าใจอะไรๆได้ตรงกันซะที!!!
รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
นายใหญ่เพี้ยนแฮะ
ดื้อไม่เข้าท่าไปนะเนี่ย ถ้าอยากฝึกแต่ไม่บอกปลายทางเดินหลงไปอีกทิศจะทำไง
ตอนนั้นมาเสียใจก็ไม่ทันแล้ว
-
เปิดตัวคู่แข่งไปเลย เชียร์คุณฉัตรชัย เบื่อคนท่ามากอย่างนายใหญ่ว่ะ
-
:เฮ้อ:ลุ้นซะแทบแย่ นายใหญ่ห้ามขายโลมอีกนะ แต่อีกใจก็อยากให้คุณฉัตรชัยมาอีก :laugh:แกล้งนายใหญ่ซะเลย
-
เมื่อไหร่จะได้รู้ใจของกันและกันนะ รออยู่
-
อ่านตอนนี้แล้วเครียดตามเลยแฮะ
-
และแล้วคนปากดีก็ห่วงโลมสุดๆ เมื่อไรหนอคู่นี้จะเลิกซึนใส่ักันอ่ะ
-
นายใหญ่ไม่ปล่อยโลมไปง่ายๆจริงๆด้วยยย อิอิ
-
:เฮ้อ:หัวใจจะวาย
-
ปากแข็งกันทั้งคู่
+ 1 นะคะ
-
งานนี้นายใหญ่คงต้องตามเฝ้าชนิดไม่ให้โลมคลาดสายตา
ฮ่า ฮ่า :เฮ้อ:
-
หึ!! ฟอมจัดนักนะ
ถ้าเจอคนที่ไม่ยอมรับเงื่อนไขแบบนี้โลมจะเป็นยังไง?
ถึงเวลานายใหญ่ควรกลับเรือนแล้วเปิดใจคุยซักที
โลมจะได้รู้ตัวซักที TT
อ่านแล้วปวดใจกับทั้งสองจริงๆ
คนนึงเจียวตัวสุดๆ ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง
แต่อีกคนก้ฟอมจัด ฟอมเยอะ
-
นายใหญ่ใจเด็ดสุดๆ
วัดใจกันเห็นๆ ทั้งใจตัวเอง และใจที่รัก
เหวยๆ ลุ้นว่าประโยคแรกของโลมคืออะไร ^^
-
กรีสสสสสสสสสสสสสส รักเจ้เชอรี่มากๆเลย พูดแต่ละคำมันโดนนนนนนนนนนอ่ะ
นายระฟ้าเอ้ยยย แหมๆๆๆๆ ออกกฎออกมาได้แบบว่า... เป็นคนธรรมดาๆนี่เค้าคงยอมหรอกนะเฮีย!!!
..อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าาาาาา :oo1: :oo1: :oo1:
-
อยากบอกว่าดีใจแทนคุณระฟ้าจริงจัง คุณฉัตรชัยขอบคุณมากกกกกก
ให้ขึ้นเป็นนายอีกคนด้วย อุแม่เจ้า รักจริงแฮะ
-
:pig4: :n1: เกี่ยวก้อยปรับความเข้าใจกันซะนะ
-
โฮ้ยยย โล่งอกมากค่ะ นึกว่าระฟ้าจะใจดำซะแล้ว แหมๆ เป็นบททดสอบก็ไม่บอก
ทีนี้น้องโลมรู้ใจตัวเองหรือยังจ๊ะ
-
ชอบเล่นแบบนี้ใช่ไหม
นายใหญ่ เดี๋ยวโลมก็
จัดให้ชุดใหญ่ซะหรอก :z2:
-
เป็นโชคดีของโลมจริงๆ ที่แขกสุภาพและนายใหญ่ยังรักขนาดนี้
โลมนี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆนะเนี่ย
ตอนนี้แอบสงสารนายใหญ่ ไม่ก็ขำพิกล :impress2: :z2:
-
นอกจากคุณแห่งเรือนใหญ่แล้ว ก็เห็นจะมีเจ๊เชอร์รี่นี่แหละ
ที่คอยบอกคอยสอนน้องโลม และคอยสะกิดให้รู้ใจตัวเอง
ต่างคนต่างก็รู้ใจตัวเองแล้ว เหลือก็แต่พูดมันออกมานี่แหละ
จริงอยู่ การกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่บางครั้งพูดกันดีกว่าค่ะ
งานนี้โชคดีของโลม ได้ลูกค้าดีด้วย และนายใหญ่ช่วยอีกแรง
งานแรกก็ขนาดนี้แล้ว นายใหญ่จะปล่อยให้มีงานต่อไปมั๊ยนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
:เฮ้อ: สงสัยคุณฉัตรชัยจะมาเป็นแขกประจำของโลมนะนี่
-
นายหวงจริงๆด้วย
-
555 นายใหญ่เอ้ยนายใหญ่
-
ฮั่นแน่ ที่แท้นายใหญ่ก็หวง :impress2:
-
ชั่วโมงละ5แสน!!! ห้ามเกินเลยนอกจากคำพูดโอ้โลม
นายใหญ่เอ๊ยยยยย นายแน่มากจิงๆ o13
กะแล้วเชียวว่ามันต้องมีอะไรแอบแฝง นายใหญ่จะปล่อยให้คนของตัวเองไปรับแขกได้ยังไง?
เงื่อนไขที่ตั้งไปก้อมีคนยอมรับนะ แค่สองชั่วโมงทำเงินได้ตั้ง1ล้านแหนะ ตายๆๆๆๆ ทุ่มไปป่าวอิหนู??
ดูเหมือนว่านายฉัตรชัยอะไรนั่นจะถูกใจนายโลมนะ o22 บรรยากาศมาคุจัง!!!
นายใหญ่กะพงช่างรู้ใจกันจิงๆ เจ๊เชอร์รี่ก้อด้วย คงมีแต่นายโลมนี่แหละ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ว่าตัวเองสำคัญขนาดไหน?
:mc4: อยากจะจุดพลุฉลองให้กับความโล่งอกของนายใหญ่จิงๆ
-
หึหึหึ
คุณฉัตรชัยยติดใจโลมเหรออ :o8:
หวงล่ะสิ หึหึหึหึหึ
_______________________________
มีแต่โลมที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ย
โลมโตมาในทีที่ตัวเองไม่มีค่า ก็เลยต้องเจียมตัว เจียมแล้วเจียมอีก
เจ้เชอรี่พูดขนาดนี้แล้วโลมจะพอรู้ตัวอะไรบ้างมั้ยเนี่ย :z3:
-
:เฮ้อ: เฮ้อออ ลุ้นมากๆเหนื่อยใจไปเลย
ดีที่โลมยังรักษาเนื้อตัวไว้ได้ นายใหญ่ถึงกับยกยิ้มทีเดียว ฮุๆๆ
+1และเป็ดค่ะ
-
แหมๆๆๆ ห่วงเค้า ช่วยเค้าก็ไม่บอก ฮุๆๆ
น่ากลัวลูกค้าคนนี้อาจจะติดใจโลมได้นะ คู่แข่งที่น่ากลัวรึเปล่าน้ออออ
แต่โลมรักนายใหญ่นี่ คงไม่น่ากลัวเท่าไหร่
-
ยังดีที่มีเงื่อนไข o13
-
ลุ้นใจหายใจคว่ำเลยทีเดียว :z3:
ดีนะที่ยังมีเงื่อนไข
นายใหญ่จะมีคู่แข่งแล้วรึเปล่าเนี่ย
อยากให้มีฉากหวานๆกันอีกจัง :impress2:
-
แค่เป็นตัวของตัวเอง โลมก็ทำคนติดใจได้หลายคนแล้ว
-
ลุ้นจนเหนื่อยเลยตอนนี้
เลิกซึนกันได้แล้วน๊า
แล้วเมื่อไหร่จะบอกรัก
กันล่ะเนี่ยจะได้หวานๆบ้าง :กอด1:
+1เป็นกำลังใจให้จ๊า
-
เฮ้อ ..ลุ้น :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
อยากบอกกับนายใหญ่ระฟ้าว่าเราก็ลุ้นไม่ต่างกัน
โลมจ๋ารอดตัวไปน่ะหนู รักๆกัน :impress2:
-
:sad4: ลุ้นตัวเกร็งงงงงงงเลยตอนนี้ ใจหายใจคว่ำหมด เฮ้ออออออ
ชั่วโมงละห้าแสน แถมยังมีกฏอีกกกก ดูเขาทำ :m20:
โชคดีที่คุณฉัตรชัยเขาดีนะ="= เฮ้ออออ แต่ก็หมันไส้นายใหญ่อยู่ดีล่ะแว้ :z6:
คุณฉัตรชัยจะมาเป็นแขกประจำโลมต่อไปรึป่าว
ตอนหน้าจะได้หวานกันมั่งมั้ย :impress2:
สู้ๆนะคะ ขอบคุณค่า
-
หึหึหึ ดีมากระฟ้า ทำอย่างนี้ค่อยดีขึ้นมาหน่อย o13
ตอนนี้ชอบระฟ้าแล้วละ >< (เริ่มเหมือนคนบ้าเล็กๆ เดี๋ยวไม่ชอบ เดี๋ยวชอบ = =" )
รออ่านต่อจ้า ~
-
:laugh: เหนือระฟ้ายังมีคุณ TRomance จริงๆ :m20:
ลุ้นใจแทบขาดจริงๆ o18
-
อ่านไป เครียดไป อ่านไป ลุ้นไป... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/01.gif)
เมื่อไรสองคนนี้จะเลิกซึนสักทีเนี่ย!!!!
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/angry2.gif)
-
กลายมาเป็น รักนะแต่ไม่แสดงออกอ่ะนะ หึหึ
-
ชักอยากเปลี่ยนพระเอกแล้วอะ
-
คุณฉัตรชัยน่ารักจังเลยค่า ไว้มาอีกนะคะ 5555
นายระฟ้าหึงซะให้เข็ด สมๆๆๆ
-
นายใหญ่นี่ก็หวงก้างน่าดูนะ
-
นายใหญ่หลงโลมมากมายก่ายกองอ่ะ 5555+ โลมก็นะ เอ๋อตลอด แต่น่ารักดีอ่ะ ชอบบบบ
-
อ๊ายยยยย
โล่งใจอ่ะเด้ :laugh: :laugh: :laugh:
อ่ะธ่อ หวงก็บอกมาเห้ออ :m20:
-
พ่อตี๋คนใหม่นี่ ทำให้คิดถึงน้องโจมเด็กป๋าขึ้นมาเลยอ่ะค่ะ โดนครอบครัวคนรวยบีบคั้นกันจริง :laugh:
-
ตื่นเต้นและลุ้นไปกับนายใหญ่มากๆค่ะ วัดใจจริงๆ
โชคดีที่น้องโลมเจอแขกคนนี้ไป ไม่งั้นคง :o12:
งานนี้ขอให้น้องโลมงอนนายใหญ่ไปเลยนานๆ โทษฐานไม่ยอมทำให้ทุกอย่างมันเคลียร์ และให้น้องโลมต้องช้ำใจไปรับแขก ฮ่าฮ่า
ขอบคุณนะคะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปากแข็งกันจัง
-
:เฮ้อ:ใช้แทนความรู้สึกระฟ้า :laugh:
-
ฮู้ววววว โล่งอก....
แต่แอบเสียดายเบาๆ
น่าจะมีลวนลามซักเล็กน้อย 555
พ่อนายใหญ่ก็ดูจะปล่อยวางลงบ้างแล้วแฮะ
ตอนหน้าเคลียร์กันแล้วเนอะ อ้อ!! ถ้าเข้าใจกันแล้ว
นายใหญ่อย่าลืมตรวจร่างกายหนูโลมด้วยล่ะ กร๊ากๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สมน่่้ำหน้านายใหญ่ ทรมาณตายไปเลยย :laugh:
-
ไหนว่ายอมให้โลมรับแขก แอบเป็นห่วงต้องตั้งกฎขึ้นมาด้วยนะ เอิ๊กๆๆๆๆๆ
เข้าใจนะว่าอยากให้โลมแข็งแกร่ง แต่บอกน้องโลมสักนิดก็ได้
น้องโลมยิ่งซื่อๆ อยุ่ ตามนายใหญ่ไม่ค่อยจะทัน กริ้วๆๆ
เมื่อไหร่จะมี ฉากหวานแหววมั่ง เค้าอยากอ่าน รอตอนต่อไปคร้า ^ ^ :o8: :-[
-
“ ค่าตัวคุณโลมห้าแสนต่อชั่วโมง ห้ามแตะต้องร่างกาย ให้ได้แค่ลวนลามทางคำพูด”
อิคุณฉัตรชัยก็ช่างกล้าเนอะ
สมน้ำหน้านายใหญ่
หายใจไม่ทั่วท้องเลยล่ะซิ!!!!!
:laugh:
-
:กอด1: :กอด1:
-
“ถ้าคุณโลมรู้ว่า...”
“รู้ว่าอะไร รู้ว่าผมกำลังจะฝึกให้เค้าเป็นนายอีกคนของที่นี่น่ะเหรอ”
“เรื่องนี้ด้วยครับ แล้วก็เรื่องแอบดักฟังโทรศัพท์”
“ถ้าความแตกก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันสิ ส่วนหนึ่งก็เป็นเรื่องที่คุณเสนอแนะผมมาเองนะพง ลูกน้องคนสนิทไม่ใช่แค่ดูแลรักษาชีวิตนายใหญ่นะ เรื่องหัวใจผมก็ยังอยู่ในความรับผิดชอบของคุณด้วยเหมือนกัน”
เหมือนนายใหญ่จะกลัวน้องโลมของเรา(โดนนายใหญ่เตะหน้าทิ่ม :z6:)โกรธ
555
ชอบประโยคนี้ของนายจังค่ะ
“นอกจากเมียแล้ว ผมก็ไม่ได้อยากให้ลูกน้องร่างยักษ์คนไหนมาพูดหวานๆใส่หรอกนะ "
:o8: :-[
เมียนายใหญ่นี่ใครเหรอ
ถ้าเป็นโลม โลมเค้ายอมเป็นเมียนายแล้วเหรอค่ะ
555
:z3: :pig4:
-
แล้วระหว่างสองคนนี้จะเป็นยังไงต่อเนี่ย โลมก็รักนะแต่ดันไม่รู้ใจตัวเองนี่ ส่วนอีกคนก็...ไม่รู้สิ 555+
-
มือใหม่หัดถูกนวด สรุปว่าคุณฉัตรชัยโดนไป1ล้านง่อยๆ นายใหญ่รากหญ้ามันแน่มาก แต่คนยอมจ่ายก็แน่ไม่แพ้กัน
งอนนานๆไม่ดีต่อหัวใจ คืนนี้อาจมีคน(ข้างๆ)มาง้อ
-
โอ๊ยยยยยยยยย โล่ง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
นึกว่าโลมจะโดนซะแล้ว
-
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆ...
เอาเข้าจริงๆนายใหญ่ระฟ้าก็ลุ้นระทึกกลัวว่าน้องจะถูกคนอื่นอะจึ๊กๆใช่มั้ยล่ะ
ก็หวงน้องซะขนาดนั้นแต่ก็ยังปากแข็งพิสูจนู่นพิสูจนี่อยู่นั่นแหละ
บอกน้องไปตรงๆเลยสิ...น้องจะได้รู้..ใช่มะ
ก็รู้ๆกันอยู่ว่าน้องเป็นคนยังไง...ยังจะมาท่าม่กอยู่อีก
น้องโลมก็นะ...บางทีถ้าเราจะคิดเข้าข้างตัวเองบ้างสักนิดมันคงจะไม่ผิดอะไรมากมายหรอก
คนเรามันมีค่าในตัวเองกันทุกคนนั่นแหละ..แต่มันขึ้นอยู่ที่ว่า
การกระทำและความคิดที่เราแสดงออกมานั้นมันมีค่ามากแค่ไหน
ต่อให้คนอื่นมองไม่เห็น...แต่เรารู้อยู่ในใจ...ต่อให้ใครจะว่ายังไง...มันก็เป็นสิทธิ์ของเรา..
แต่ถ้าน้องโลมยังจะคิดว่าตัวเองไม่มีค่าและไม่กล้าคิดที่จะไปเท่าเทียม...
ต่อให้คนทั้งโลกมายกย่องว่าน้องนั้นประเสริฐมากแค่ไหน...แต่ถ้าในใจของน้องยังบอกว่าไม่ใช่
น้องก็คงจะยังไม่มีค่าอยู่อย่างนั่นแหละ
รักน้องโลมมากมาย(ชื่นชอบคนเขียนด้วย)..จุ๊บๆ
-
ลุ้นน้องโลมจนตัวเกร็ง :เฮ้อ:
-
ไม่ช้าหรอกค่ะ ช่วงนี้มาบ่อยกว่าแต่ก่อน ขอให้มาแบบนี้เรื่อยๆ นะคะ
ตกใจหมดเลย นึกว่าจะมีเสียเลือดเสียเนื้อ
นายโลมราคาแพงมากๆ แค่นั่งคุย เป็นล้านแล้วอ่ะ
ที่เจ๊เชอร์รี่พูด เหมือนกับว่า ทั้งนายใหญ่ทั้งโลม จะต้องร่วมกันผ่านอะไรๆ เพื่อพิสูจน์ความรู้สึกที่แท้จริงของทั้งสอง
ง่ะ ไม่เห็นจะผ่านอะไร แค่นี้นายใหญ่ก็แทบขาดใจ ลุ้นๆ
กลับบ้านแล้วก็คุยกันดีๆ บ้างน่ะ หวานๆ กันบ้าง ระฟ้าก็ปากหนัก โลมจะไปตรัสรู้ได้ด้วยตัวเองยังไงย่ะ
คิดไปเองก็แย่สิ ถ้าอีกฝ่ายเขาไม่ได้คิดด้วย มีไรก็พูดกันซะน่ะ คนอ่านอยากอ่านหวานบ้างให้ชุ่มชื่นหัวจาย
มันอึดอัดอ่ะ
คุณน้องคนเขียนจ๋า ทำพี่อ่านแล้วมีอารมย์ร่วมแสดงว่า เขียนเก่งมากๆๆ ค่ะ
-
:เฮ้อ: อ่านตอนนี้แล้วลุ้นมาก หายใจไม่ทั่วท้องเลย
นายใหญ่เจ้าเล่ห์มาก สร้างเงื่อนไขได้แบบ เอิ่มมมมมม
นายฉัตรชัยก็ดันเคารพเงื่อนไขซะงั้น เหอๆ เข้าทางนายใหญ่เค้าล่ะ...
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า คุณฉัตรชัยต้องมีบทบาท อีกแน่เลย
ดูเป็นคนมีอะไร แปลกดี มาเล้า แต่ยอมนั้งเฉยๆ และเสียเงินเยอะแยะ
แปลว่า ต้องมีอะไรกว่าที่คิดแน่เลย
ดูเหมือนเรื่องมันจะง่ายเกินไป
-
อยากให้โลมรู้อะไร ก็บอกตรงๆดิ
โลมยิ่งซื่อๆอยู่
-
เชอะๆ ให้ไปทำเองแล้วก็ห่วงเอง
หมั่นไส้นายใหญ่ แต่สงสารฮัตรชัยแทน
เสียเงินไปเยอะเลย ได้แค่นั่งคุย 5555
-
เฮ้ออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: รอดไปนะโลม
-
ชอบตอนนี้ที่สุดละ
-
โอ้ย รำคาณคร่าาาาา
คนหนึ่งก็ปากแข็ง
คนหนึ่ง ก็ ซึน ได้อีก
:z3: :z3:
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วระทึกทุกบรรทัดจริงๆค่ะ โอ๊ยยยยยยย...หัวใจจะวายตาย
ต่างคนต่างแรงใส่กันอ่านแล้วปวดใจเลยค่ะ
-
หมั่นไส้นายใหญ่ :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
นึกว่าโลมต้องรับแขกแบบคนอื่นจริงๆ ใจหายใจคว่ำมากค่า แต่กฎที่นายใหญ่ตั้งมานี่ไม่ค่อยเลยนะ 555 ไม่รักไม่หวงก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว
แอบเชียร์คุณฉัตรชัยเล็กน้อย มาทำให้นายหึงโลมดูบ้างได้ไหม.. หมั่นไส้เล็กๆ ><!
-
อย่าบอกนะว่าต่อไปคุณฉัตรชัยจะมาหาโลมเรื่อยๆ คราวนี้นายใหญ่จะตั้งเงื่อนไขอะไรอีก
-
ยังจะกล้าทำอีกไหมล่ะคุณระฟ้า เอ็งลุ้น ข้าก็ลุ้นนะเฮ้ย
-
ไชโย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตามอ่านทันแล้วครับ
กว่จะอ่านมาถึงตอนที่ 23 ไ ด้
ใช้เวลาตั้ง 3 วันเลยครับ
ซาบซึ้งกับตอนล่าสุดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....ครับ
จะตามติดต่อไปนะครับ
+ 1......
-
อะโด่..ทั้งคู่เลย
-
รักเค้าก้อไม่บอกเค้าไปดีๆๆ
มัวแต่วางมาตอยู่นั้นแหละนายใหญ่ขึ้เต๊ะ
-
แอบโล่งใจกับแขกคนนี้
อย่างน้อยโลมก็สบายกายและใจ (นายใหญ่ด้วยเหอะ) :-[
จบตอนด้วยนายใหญ่ดูเหมือนจะอบอุ่น
หันไปยิ้มให้โลมเลยเหอะ อย่ามายิ้มคนเดียว
อีกคนเขาไม่รู้เดี๋ยวก็พูดอะไรไม่เข้าหูอีก(มั้ง)
-
ลุ้นว่าจะมีทางออกอย่างไร พอเจอแบบนี้ โล่งงงเลยค่ะ
นายใหญ่นี่ก็นะ เกือบได้เจอดีแล้วไหมละ ทำไรไปหัดรู้จักอ่อนๆบ้าง
ใจแข็งแบบนี้ เดี๋ยวซักวันพลาดไปจะเสียใจทั้งสองฝ่ายนะ
นู๋โลมก็เหมือนกัน สังเกตุนิดซิค่ะว่านายใหญ่เขาทำแบบนี้เพราะอะไร
ทบทวนอะไรๆมั้ง คนหนึ่งซื่อ (เกิ๊นน) คนหนึ่งปากแข็ง (มากไป)
คนรอบข้างเขารับรู้หมดแล้ว เหลือแต่นายเอกนี่ละที่ไม่รู้อะไรกับเขามั้ง
ปล.เพิ่งได้เจอเรื่องนี้ จึงอ่านแบบรวดเดียว แล้วมีโอกาสได้เม้นเอาพาร์ทนี้
ชอบมากๆค่ะ ชักติดใจสไตส์การเขียนของคนเขียนซะแล้ว เป้นกำลังใจให้นะค่ะ^^
รอๆๆตอนต่อไป
-
ลุ้นตัวโก่งเลยอะ...นึกว่าโลมจะได้ชายอื่นด้วยซะแล้ว
:-[ อร๊ายส์....นายใหญ่น่ารักอะ...อย่าปากแข็งนักเลย...
นายโลมของเราจะได้ไม่ต้องใจตกไปอยู่ตาตุ่มบ่อยๆ :m13:
-
รอดพ้น จาก คุณฉัตรชัย
แล้วจะรอด จาก นายใหญ่ มั้ยนะ??
:z13: :z13:
-
ตอนที่ 24 นายโลมกับรักจนตรอก
“อะไรนะเกียรติ มึงติดต่อน้องได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าไอ้นายใหญ่หน้าจืดนั่นตายหรือยังงั้นเหรอ เป็นไปได้ไง”
“ผมคิดว่าตอนที่นายใหญ่มันกำลังเจ็บหนักใหม่ๆลูกน้องคนสนิทมันอาจจะขายน้องผมต่อให้ซ่องอื่นไปแล้วครับนาย”
“มึงหมายความว่าไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั้นยังไม่ตายเหรอ”
“ผมไม่แน่ใจครับนาย ถ้าไม่ตาย มันก็คงจะไม่มีอำนาจสั่งการอะไรในอาณาจักรได้แล้วนะครับ”
“ไปสืบมาสิโว๊ยไอ้เกียรติ กูไม่เอาเรื่องคาดเดา”
“ผมกำลังหาทางครับนาย”
“มึงก็ใช้น้องตัวเองให้เป้นประโยชน์สิวะ อย่างน้อยน้องมึงก็เคยเข้านอกออกในอาณาจักรนั่น ต้องมีสายบ้างแหละวะ แกล้งหลอกถามเนียนๆไม่มีใครรู้หรอกว่าเราต้องการอะไร”
“น้องชายผมเองก็ดูแปลกไปครับนาย”
“ทำไมอีกวะ ไหนว่าน้องมึงหัวอ่อนไง”
“ครับ แต่ตอนนี้เหมือนเค้าสุขุมขึ้น คิดเยอะขึ้น ไม่ตรงไปตรงมาเหมือนแต่ก่อนอะครับ เหมือนคิดก่อนตอบยังไงไม่รู้”
“พี่เป็นพี่น้องกันมึงยังไม่รู้ แล้วกูจะรู้กับมึงเหรอเกียรติ”
“แล้วหมอนวดที่เราซื้อตัวมาละครับนาย”
“หมดนวดนั่นแม่งก็ไม่ได้เรื่อง เอาเก่งอย่างเดียวจริงๆ”
“งั้นก็จริงสิครับที่เค้าว่าอาณาจักรนั่นปกครองคนดีมาก เก็บข้อมูลที่ไม่ควรเปิดเผยได้ดี ขนาดนายใหญ่ถูกยิงอาการเป็นยังไงยังไม่มีใครรู้เลยนะครับ เงียบมาก เงียบเหมือนที่นั่นไม่มีนายใหญ่ก็อยู่กันได้”
“จะมีกองทัพไหนไม่มีผู้นำวะเกียรติ นอกจากมีคนบงการอยู่ข้างใน ไม่งั้นมันก็แย่งอำนาจกันฉิบหายแล้วสิวะ เงินไม่ใช่น้อยๆ นี่อาณาจักรยังเปิดตามปกติ เป็นไปได้ยังไง”
“นั่นสิครับ ทั้งๆที่เราเข้าทางหมอนวดของมันน่าจะรู้ความอะไรบ้าง เพราะก่อนรับแขกน่าจะผ่านมือนายใหญ่ก่อน แต่หมอนวดที่นี่ยังไม่มีใครนอนกับนายก่อนรับแขกเลยครับ”
“ไอ้ลูกหมานั่นมันโง่ หรือไม่ก็ตายด้านละมั้ง”
“หรือไม่ก็เพราะเป็นแฟนกับหมอคนสวยประจำอาณาจักรหรือเปล่าครับนาย”
“เออ เข้าท่า ยิ่งใหญ่แค่ไหนสุดท้ายก็กลัวเมียทุกคนแหละวะ ฮ่าๆ มึงคิดได้นะเกียรติ”
“เราควรต้องใช้คุณหมอคนสวยให้เป็นประโยชน์มั้ยครับนาย”
“มันก็ต้องดีกว่าหมอนวดอยู่แล้วสิวะ ไม่น่าเสียเวลาอยู่กับหมดนวดเลย”
“แต่เราก็ไม่เสียอะไรนี่ครับนาย ต้องยอมรับนะครับว่าหมอนวดของที่นั่น เรียกลูกค้าได้ดีจริงๆ”
“นั่นมันก็ใช่ แต่ตอนนี้เราอยากได้ข้อมูลของไอ้นายใหญ่นั่นมากกว่า ถ้าเจาะจากลูกน้องมันยากนัก เราก็ต้องลึกกว่านั้น เมียหมอคนสวยของมันนั่นแหละ”
“จะลองหาทางดูครับนาย”
.
.
.
“พงบอกคุณว่าคุณหนูเล่นอะไรแผลงๆเหรอคะเมื่อคืน”
“จิ๊!! สั่งไว้แล้วเชียวว่าไม่ให้ฟ้องคุณ”
“พงไม่ได้ตั้งใจฟ้องหรอกคะ ถ้าคุณไม่เห็นพ่อโลมหน้ามุ่ยแต่เช้า แต่คุณหนูอารมณ์ดีเกินไปจนผิดสังเกตน่ะค่ะ แกล้งอะไรกันอีกละคะ”
“ดัดนิสัยคนชอบประชดน่ะครับคุณ”
“แล้วเป็นไงคะ สำเร็จมั้ย”
“ก็อย่างที่คุณเห็นนั่นแหละครับ เลือกเองแท้ๆแต่ก็กลับมานั่งงอนอยู่นั่น”
“อ๋อ เพราะงอนกันสินะคะ วันนี้นายใหญ่ถึงต้องนั่งดูเอกสารคนเดียว”
“ถ้าคุณจะสงสาร ช่วยไปตามผู้ช่วยมาทำงานหน่อยสิครับ ตั้งแต่มีคนทำให้ ผมก็หาข้อมูลอะไรไม่ค่อยเจอแล้วล่ะครับ กำลังจะหงุดหงิดแล้วด้วย คุณคงไม่อยากให้คนในบ้านตื่นตระหนกเพราะนายใหญ่อารมณ์ไม่ดีใช่มั้ยครับ”
“ก็อย่าฟิวส์ขาดบ่อยสิคะ แต่ก่อนคุณไม่เห็นคุณหนูจะเอาแต่ใจไร้เหตุผลแบบนี้เลยนี่นา นายใหญ่ของที่นี่น่ายำเกรงออกคะ”
“ผมไม่ใช่คุณปู่นี่ครับ จะได้มีบารมีกับคนในบ้านขนาดนั้น ผมก็แค่เด็กเมื่อวานซืน”
“ยังน้อยใจที่ถูกสบประมาทเรื่องนี้อยู่เหรอคะ คุณหนูก็ทำให้ลูกน้องยอมรับแล้วนี่นา”
“เตือนตัวเองไว้อะครับ จะได้ไม่ลืมตัวว่ากว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ ผมจะต้องแลกกับอะไรมาบ้าง”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ เราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า นี่คุณตั้งใจจะมาต่อว่าคุณหนูนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะมาปลอบอย่างนี้”
“ถ้าคุณไม่อยากปลอบ คุณก็หาตัวแทนมาปลอบสิครับ”
“หัดบอกความต้องการของตัวเองแบบที่บอกที่อ้อนกับคุณกับคนอื่นบ้างนะคะ คุณรู้ว่าคุณหนูเคยชินกับการที่ลูกน้องต้องคอยเข้าใจและรู้ใจเจ้านาย แต่คุณหนูต้องแยกแยะนะคะ ว่าลูกน้องแตกต่างยังไงกับเค้าคนนั้น”
“เค้าคนไหนเหรอครับคุณ”
“ไม่ต้องมาหลิ่วตาล้อเลียนคุณหรอกค่ะ ถ้าสายไปเมื่อไหร่ จะมานอนหนุนตักคุณแล้วร้องไห้ก็ไม่ทันแล้วนะคะ”
“นายใหญ่ที่ไหนจะอ่อนแอขนาดนั้นล่ะครับคุณ”
“ก็นายใหญ่ที่ไม่ยอมรับสักทีว่ากำลังหลงรักไงคะ คุณหนูรู้ใจตัวเองแต่พยายามปฏิเสธความรู้สึกนั้นอยู่ คุณหนูลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ”
“ลืมอะไรครับคุณ”
“ไม่มีใครหลอกใจตัวเองได้หรอกค่ะ คุณจะไปตามผู้ช่วยมาให้ แต่ต้องคุยกับเค้าดีๆนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
ถ้าไม่มีคุณที่คอยเข้าใจ บางทีอาณาจักรแห่งนี้อาจจะดับสลายไปตั้งแต่ไม่มีคุณปู่แล้วล่ะ
.
.
.
“วันนี้ใครทำให้อารมณ์ไม่ดีอีกแล้วเหรอพ่อหนุ่ม”
“ไม่มีครับคุณ วันนี้ผมไม่ได้กดปากกาทะลุกระดาษอย่างวันนั้นแล้วนะครับ”
“คุณยังไม่ว่าอะไรเลยนี่คะ นายใหญ่เรียกหาแน่ะค่ะ”
“เรียกหา หาผมเหรอครับ”
“ค่ะ รีบไปก่อนโซนร้อนจะกลายเป็นดีเปรสชั่นนะคะ”
เรียกหาทำไมวะ!! เมื่อคืนตอนกลับถึงบ้าน มันยังทำเมินไม่สนใจผมอยู่เลย อย่าว่าแต่พูดอะไรด้วยสักคำก่อนแยกย้ายเหอะ หน้ามันยังไม่มองด้วยซ้ำ มันบอกให้ผมรับแขก ผมก็รับให้แล้ว ยังจะโกรธอะไรอีก
ผมฮึดฮัดกับคำสั่งนายใหญ่ได้แค่ตอนเดินมาเท่านั้นแหละ พอใกล้จะถึงเรือนชานจริงๆก็ต้องฝืนปั้นหน้าใหม่ ลูกน้องบอร์ดี้การ์ดมันห้อมล้อมอย่างกับเล่นรอบกองไฟลูกเสือ ขืนผมรุ่มร่ามนี่มีสิทธิ์ถูกปาดคอโชว์แน่ๆ
“นั่งสิ ลำบากหน่อยนะ”
ลำบากยังไงของมันวะ แค่นั่ง ทำไมต้องยิ้มยั่วล้อเลียนอย่างนั้นด้วย”
“เป็นไงบ้าง รับแขกคืนแรก”
“ก็ดีนี่......ครับ”
“ก็ดีเหรอ”
มันเลิกคิ้วสงสัยเหมือนไม่เชื่อหูที่ได้ยิน
“อืม เอาอีกนะ”
“รับแขกนี่น่ะเหรอ”
“อื้ม สนุกดี ชอบ”
เกือบเผลอหลุดหัวเราะ เจ้เชอรี่บอกว่าหมอนี่หน้าซีดปากสั่นตั้งแต่เจ้พาขึ้นไปส่งบนห้องแล้ว และไอ้ที่ตอบคำถามเขาเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆสบายๆเพราะเจอลูกค้าสุภาพแถมยังคออ่อนสินะ เขาน่าจะปล่อยให้โลมได้เจอลูกค้าที่ตั้งใจมาซื้อบริการจริงๆสักที จะได้ไม่กล้ากับนายใหญ่ขนาดนี้ แต่ไม่อยากเสี่ยง เขาไม่มั่นใจการคอนโทรลในพื้นที่ปิดแบบนั้นมากนัก นี่ขนาดแค่คิด ยังไม่ได้ลองทำหรือพลาดขึ้นมาจริงๆยังรู้สึกหน่วงไปทั้งใจ
“ไว้จะเรียกมาบริการนายใหญ่บ้าง อยากรู้เหมือนกันว่าฝีมือแค่ไหน แต่นายใหญ่ไม่คออ่อนแล้วก็......นานซะด้วยสิ”
มือเปิดแฟ้มเอกสารอยู่สะดุดแทบหน้าคะมำตอนที่มันทิ้งหางเสียงแล้วลงท้ายว่านาน แก้มร้อนฉ่าอย่างน่าโมโห ผมไม่เคยอยากโทษที่การทำงานของร่างกายมันจะค้านกับความรู้สึก แต่ถ้าผมขอได้ ผมอยากจะขอแค่ต่อหน้านายใหญ่คนเดียว อย่าให้ผมแสดงอาการอะไรออกมาให้ต้องอายเหอะ
“นายใหญ่ไม่ควรเสี่ยงกับหมอนวดมือใหม่อย่างผมนะครับ อาจจะพลาดทำน้ำร้อนเกินกว่าจะลงไปแช่ได้โดยไม่ตั้งใจน่ะครับ”
“ถ้าเจ้เชอรี่ปล่อยให้รับแขกก็แสดงว่าผ่านมาตรฐานหมอนวดของอาณาจักรแล้วสิ”
เจ้เชอรี่ปล่อยที่ไหน ผมอดไม่ได้ที่จะเหลือกตาใส่มัน คนที่จะอนุญาตให้นายโลมหน้าใหม่รับแขกได้คือนายใหญ่คนเดียวเท่านั้นแหละ และคนนั้นก็คือคนที่นั่งลอยหน้าลอยตาเรียกผมมาแซวอย่างมัน ครึ้มอกครึ้มใจอะไรนักหนา คงจะสุขมากสินะที่ส่งผมออกไปทำเงินให้มันได้เนี่ย....แม่ม ขอเหอะ ขอบริภาษเจ้านายในใจสักหน่อย
“คืนนี้อย่าลืมบริการนายใหญ่ด้วยล่ะ เมื่อย”
“คุณพูดจริงเหรอ”
พูดได้คำเดียวว่าช็อค แต่ดูเหมือนนายใหญ่จะจริงจัง เพราะมันแกล้งหมุนคอไปมาเหมือนเมื่อยและต้องกายผ่อนคลายสุดกำลัง เวรกรรมอะไรของผมนักหนาวะ เหมือนรอดปากเหยี่ยวปากกามาเจอเสือ แถมเป็นเสือโหยที่หื่นกระหายอย่างไอ้รากหญ้านายใหญ่ของตัวเองอีก
“ไหนว่าอยากใช้หนี้ให้หมดเร็วๆไง ชั้นก็อยากช่วย”
ช่วยหารถให้ผมซ่อมหรือให้ทำสวนทำไร่ง่ายกว่าอีก
“แต่เมื่อคืนผมเพิ่งรับแขกมานะ ยังเอ่อ ยังไม่พร้อม มันระบมคุณก็รู้”
“งั้นเหรอ จริงๆด้วยนะ นายโลมที่เพิ่งจะเสียตัวใหม่ๆเนี่ยมักจะเจ็บระบมไปทั้งตัว แล้วนายถึกมาจากไหนกันเหรอโลม ถึงได้เดินตัวปลิวขนาดนี้ แขกเมื่อคืนเค้าพกหนอนไม้ไผ่มาเที่ยวหรือไง”
ตั้งแต่รู้จักกันมา ก็เพิ่งเคยเห็นครั้งนี้แหละที่โลมใช้เวลาคิดที่จะต่อปากต่อคำนานกว่าที่เคย หลายครั้งที่หมอนี่อ้าปากจะพูด แต่ก็ยั้งเอาไว้ แล้วก้มหน้าก้มตาดูเอกสารเหมือนยุติที่จะต่อปากต่อคำด้วย
พอเห็นท่าทีไร้พิษสงอย่างตอนที่นั่งคิดและขีดๆเขียนๆอยู่นี้ก็นึกเอ็นดู จนลืมไปว่าการยื่นมือไปลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆนั้นจะทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวตกใจ มันสบตามองผมแปลกๆอย่างระแวดระวังแล้วก็ทำงานต่อไป
“โลม รู้สึกอยากจะไปจากที่นี่น้อยลงหรือยัง”
น้ำยาปรับผ้านุ่มเข้าสิงนายใหญ่รากหญ้าตอนไหน? ทำไมอยู่ดีๆถึงได้ทำอะไรอ่อนโยนขัดกับบุคลิกเหลือเกิน แล้วคำถามเมื่อกี้ มันตั้งใจถามแบบมีนัยยะแอบแฝงหรือต้องการถามเล่นๆแบบไม่คิดอะไรนะ
แต่ใจผมดันคิดตามคำถามนั้นไปแล้ว ครั้งล่าสุดที่กลับไปบ้าน ความอบอุ่นฉาบทับความรู้สึกได้เบาบางมาก มากจนใจหาย ที่ที่เคยซุกหัวนอนมาตลอดชีวิตกลับกลายเป็นที่ที่ตัวเองเป็นส่วนเกินไปเสียแล้ว ไม่มีใครรู้สึกอะไรกับการอยู่หรือไปของผม แม้กระทั่งแม่ ทั้งๆที่เราไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่พอพบกัน ผมกลับมองไม่เห็นความยินดีในแววตาของแม่เลย
“ทำไมคิดนานจัง”
“ตกลงคุณถามเพราะต้องการคำตอบจริงๆเหรอครับ”
“แล้วมีคำถามไหนที่ไม่ต้องการคำตอบเหรอ ในเมื่อขึ้นรูปประโยคเป็นคำถาม แน่นอนว่าต้องอยากได้คำตอบสิ ไม่งั้นเค้าเรียกว่าพูดลอยๆ”
“ผมไม่กล้า.............”
“ตอบอย่างที่ใจคิดสิ อย่าตอบเพราะคิดว่าตัวเองเป็นแค่ลูกหนี้หรือลูกน้องของนายใหญ่”
“ผมตัดฐานันดรนั้นออกได้ด้วยเหรอครับ”
“อนุญาตให้สำหรับคำถามนี้แล้วกัน”
“คุณขี้โกงผมนี่ คุณก็ยังใช้อำนาจนายใหญ่กับผมอยู่ดีแหละ”
“ฮ่าๆงั้นเหรอ ก็ชั้นเห็นนายวางตัวเหลือเกินนี่”
“ผมชอบที่นี่นะครับ สงบดี เห็นสีเขียวแล้วไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องขวนขวายอะไรดีนะครับ ถ้าเป็นไปได้ บั้นปลายชีวิตผมก็อยากอยู่เรียบง่ายแบบนี้แหละ ปลูกผัก ปลูกหญ้า เลี้ยงไก่”
“เป็นความคิดที่ดีนะ”
“แต่ก็ได้แค่คิดแหละครับ”
“ทำไมล่ะ เพราะตัวเองเป็นลูกหนี้อีกแล้วเหรอ”
“เปล่า เพราะผมเป็นช่างยนต์น่ะสิครับ ไม่ใช่เกษตรกร”
“เด็กบ้า ของแบบนี้มันฝึกกันได้ ใช่ว่าเราทำอาชีพอะไรก็ต้องทำอย่างนั้นไปชั่วชีวิตซะหน่อย”
“แล้วคุณเคยคิดอยากเลิกอาชีพที่ทำอยู่ไหม”
ได้แต่อึ้งไปเมื่อถูกย้อนกลับด้วยคำถามนี้ โลมกับปู่ถามตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง ในขณะที่ปู่คอยถามแต่ว่าเมื่อไหร่จะรับช่วงต่อธุรกิจนี้ แต่โลมกลับถามว่าเคยคิดอยากเลิกอาชีพนี้มั้ย มันเป็นคำถามที่เคยหาคำตอบไว้ให้ตัวเองนานแล้ว แต่ไม่เคยมีใครถามสักที
“ผมขอโทษครับที่เสียมารยาท ลืมตัวว่าถามอะไรไม่ควรออกไป”
“ชั้นไม่เคยคิดที่จะทำธุรกิจนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว นายคิดว่าชั้นจะอยากเลิกมั้ยล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ไม่เห็นจะต้องฝืนเลยนี่ครับ คุณมีอำนาจอยู่ในมือ ถึงแม้ที่คุณกำลังทำอยู่มันจะถูกกฏหมาย แต่ขึ้นชื่อว่าการพนันและขายบริการ มันก็เป็นการปลูกฝังนิสัยไม่ดีให้กับคนนะครับ”
“แล้วถ้าเกิดพ่อแม่นายให้สมบัติที่มีค่าทางใจกับนายสักชิ้นนึง นายจะรักษาเอาไว้หรือขายทิ้งไปล่ะ”
“คุณคำถามแบบนี้ ผมจะตอบอะไรได้ล่ะครับ นอกจากเก็บไว้อะ”
“นั่นแหละ เพราะแบบนี้ไง ชั้นเลยต้องทำอะไรที่นายคิดว่ามันเหมือนฝืนใจ”
“เหมือนฝืน แสดงว่าตอนนี้ไม่ฝืนสิครับ”
“ก็ถ้าเรามองเห็นจุดที่จะทำให้เรารู้สึกรักขึ้นมาได้ เราก็จะไม่ฝืนไง”
ฟังมันพูดเพลินจนลืมอคติมันไปชั่วคราว จะว่าไปคนที่เพียบพร้อมและดูเหมือนไม่น่าจะขาดอะไรอย่างนายใหญ่ก็ใช่ว่าจะไม่มีช่องว่างนะ ชีวิตคนเราทุกคนไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เพียงแต่ชีวิตของแต่ละคนอาจจะมีอุปสรรคต่างกัน ต้องคอยหาสิ่งที่จะมาถมช่องว่างนั้นให้เต็ม
คำพูดของมันมีส่วนที่น่าคิด ถ้าเราเจอรักหรือเจอจุดที่เราชอบขึ้นมา ส่วนที่เคยนึกรังเกียจและเคยต่อต้านหรือฝืนใจก็จะค่อยๆหายไปเอง เหมือนตอนที่ผมฝึกกับพี่อั้ม ถึงแม้รูปร่างภายนอกของพี่เค้าก็ไม่ได้มีอะไรที่น่ารังเกียจ แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เค้ามาแตะต้องตัวแนบชิดจนเกินไป ต่อต้านทุกสัมผัสที่เค้าทำกับผม แต่พอเปลี่ยนคนกระทำมาเป็นนายใหญ่ ผมกลับผ่านมันมาได้ถึงจุดสุดท้ายจนสำเร็จ จนมาถึงวันที่ผมต้องรับแขกครั้งแรก ทั้งๆที่ควรจะตื่นกลัวมากกว่านี้ แต่ผมก็รู้สึกว่ามันลื่นไหลกว่าที่ควรจะเป็น ถ้าเรื่องสองเรื่องใช้ตรรกะเหตุผลเดียวกัน นั่นหมายความว่าผมรักนายใหญ่แล้วเหรอ ผมไม่กล้าตัดสินต่ออีกเลย ยอมรับว่ากลัวคำตอบจากใจตัวเอง
“คิดอะไรอยู่ เหม่อไปตั้งนาน”
“เปล่าครับ เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ”
“ชั้นยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“อ่อ ครับ”
“แต่เรื่องคืนนี้น่ะ พูดจริงนะ”
อุตส่าห์คิดเข้าข้างว่าจริงๆแล้วนายใหญ่ไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่คิด ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าจริงๆแล้วผมคิดผิด
หมอนี่เลวร้ายกว่าที่คิดเยอะ
“นิ่งไปอีกแล้วนะ ไม่เห็นจะเก่งอย่างเมื่อคืนเลยนี่ ทำไมล่ะ พอเป็นชั้นนี่กลัวเหรอ”
เออสิ!! แต่ใครจะกล้าพูดออกไปให้มันได้ใจล่ะ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าระหว่างนายใหญ่กับแขกที่รับไปเมื่อคืนมันต่างกันแค่ไหน ทำไมไอ้นายใหญ่รากหญ้านี่ถึงไม่นึกรังเกียจที่ต้องใช้ของร่วมกับใครนะ มันก็รู้ทั้งรู้ว่าเมื่อคืนผมเพิ่งผ่านใครมา หรือว่ามันเป็นเรื่องปกติของนายใหญ่ไปแล้ว วันแรกที่ผมเจอมัน มันยังยืนจูบอยู่กับหมอนวดตรงตรอกเล็กๆข้างร้านอยู่เลยนี่
“ผมจะต้องกลัวอะไรครับ มันเป็นหน้าที่นี่”
“งั้นคืนนี้ชั้นคงได้รับการบริการเต็มที่สินะ”
ทำหูตาแพรวพราวเพื่อ...มันเป็นนายใหญ่นะ ไม่ใช่เด็กพบของเล่น
“อย่าคาดหวังอะไรกับมือใหม่อย่างผมเลยครับ”
“หมายความว่ายังต้องให้ชั้นช่วยนำทางงั้นสิ”
ผมล่ะจนใจจะตอบมันจริงๆนะ มันหมายความอย่างนั้นที่ไหนกันล่ะโว้ย มันคิดว่าคนที่เป็นหมอนวดไม่มียางอายบ้างหรือไง ถึงผมจะเป็นผู้ชาย แต่ตอนเวลาแบบนั้นมันก็น่าอายนี่หว่า นอกเหนือจากความเจ็บแล้วก็มีความอายนี่แหละที่ผมกลัว โดยเฉพาะคนที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นพร้อมกันคือมันนี่แหละ
๐ สวัสดีค่ะ รู้สึกว่าจะขยันต่อเนอะ เพราะคนอ่านนั่นแหละขยันทวง (โยนๆ) :laugh:
๐ คะแนนความนิยมระฟ้านี่ต้องอัพเดทวันต่อวันเหมือนข่าวน้ำท่วมเลยนะคะ บางวันพุ่งสูง บางวันก็ดิ่งลงเหว น่ากลัวมาก แฟนคลับน้องโลมเนี่ย :laugh:
๐ ก็ยังไม่ลืมที่จะบอกว่า ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากนะคะ ทั้งคนอ่านและคนตรวจคำผิด ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
๐ แฟนเพจ คลิก (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
จิ้มๆ
ทันมัยเนี้ย
เหม้ น่ารักน่ะเนี้ยช่วงนี้อ่ะ 555
-
ใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มอะไรเนี่ย อ่อนโยนผิดปกติ
:serius2:อ่อนโยนกับโลมให้เป็นนิสัยซะทีสิ โลมจะได้เลิกประชด
-
:o8:อ๊ายเค้าอยากรู้ว่าน้องโลมจะบริการนายใหญ่งัยเค้าจะแอบดู :-[
-
อ๊ากกกกกกกก ตอนนี้หวานๆแฮะ
นายใหญ่ก็ ไปแซวโลม รู้ๆอยู่ว่าไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ทำจริงแล้วจะหนาว โด่
โลมก็ซึนอ่ะ นายใหญ่เอ็นดูน่าดู :o8:
ว่าแต่คืนนี้ ยังไงเนี่ย -/-
-
ไม่เหลือแน่โลม5555+ :z1:
-
ดีใจจังมาต่อแล้ว พรุ่งนี้อยากอ่านตอนต่อไปเลยนะคะ
ลุ้นมากค่ะ ก็น้องโลมต้องให้บริการนายใหญ่รากหญ้านิค่ะ
นิยายนอกจากจะมีฉากพ่อแง่แม่งอนแล้ว ยังมีประเด็นขบคิดอีกนะคะ
เรื่องงาน เรื่องการตัดสินใจ แถมได้ความรู้เรื่องธุรกิจนวดอีกน่ะ
เหมือนคนเขียนไปเห็นสถานที่จริงมาเลยค่ะ
+1 สำหรับตอนต่อไปพรุ่งนี้ค่ะ อิอิ
-
ขยันหยอดนะจ๊ะ นายใหญ่ อิอิ
-
น้องโลมกับนายใหญ่น่ารักก :o8:
อยากให้นายใหญ่เป็นเเบบนี้ทุกๆวัน
เปิดใจพูดกันดีๆได้เเล้ววว
-
:-[ :-[ :-[
-
เรื่องซอฟท์ลงแล้ว โล่งใจค่ะ
แต่อยากอ่านตอนกลางคืนจริงๆ หมอนวดมือใหม่จำบริการยังไงหนอ
เห็นลางว่าอาจจะมีดราม่ามาไกลๆ เร็วๆ นี้
ขอตักตวงความน่ารักก่อนแล้วกันนะคะ :กอด1:
-
บอกได้คำเดียวว่า...ตอนนี้...น่ารักอ่ะ
อิอิ o13 :กอด1: :impress2:
-
o18
แอบหวานนะเนี่ย อยากรู้ว่าคืนนี้เค้าจะเป็นยังไงกันน้า
+1และเป็ด
-
มาเร็ว เคลมไว ทันใจจริงๆค่า o13
งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้คุณเลย มีแต่คนปากแข็งทั้งนั้น
เมื่อวานขมปร่า วันนี้หวานซาบซ่าน พรุ่งนี้จะจัดรสไหนอีกคะนาย
-
อยากกอ่านตอน เซอวิส ๆแบบถึงใจจัง
-
กรี๊ด~~~~!!! :m11:
ตอนนี้น่ารักที่สุดอ่ะ
เฮียระฟ้าอ้อนด้วยยยยย
โลมบริการเต็มที่เลยน้า
ทุกระดับประทัยใจ เย้~~~!!
ปล.มาอัพเร้วอ่ะ ปลื้มที่ซู้ด :m3:
-
แถไปเรื่อยนะนายโลมเรื่องรับแขก :laugh:
รอดูว่าโลมจะรอดมั้ย หุหุ
-
คนเขียนน่ารักอีกแล้ววว มาต่อไวทันใจจริงๆ
โลมเอ๊ยย ยังไงก็ไม่ทันระฟ้าอยู่วันยังค่ำป้ะเนี่ย
เรื่องแบบนี้เนียนไม่ขึ้นหรอก เพราะฝ่ายนั้นเค้าช่ำชอง กร๊ากกก :impress2:
-
โลมเอ๊ย เจ๊ชักรู้สึกว่าหนูปิดกั้นตัวเองแล้วนะตอนนี้
-
:z10: :z10: :z10: :z10:
-
อยากเห็นโลมบริการนายใหญ่ อิอิ
-
ว้าวๆๆ ตอนต่อไปก็ :impress2: ฮิๆ
ตอนนี้สบายๆดีค่า ชอบๆ
ให้มานั่งแซวกันไปแซวกันมาก็ดี o13
-
เปิดใจคุยกันแบบนี้ก็น่ารักกันไปอีกแบบ :impress2:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ o13
-
คนแต่งน่ารักมากค่ะ ลงต่อเร็วทันใจจริงๆ o13
จะรอฉากคืนนี้นะคะ แอร๊ยยยยยยยย :z1:
-
o13 o13 o13 o13นาย ใหญ่ เริ่ม จีบ แล้วโว้ย ย ย
-
:L2: :pig4:
-
ต้อง ดีเปรสชั่นกลายเป็นโซนร้อน นะครับ
ลำดับความแรงของพายุ จะเรียงจาก ดีเปรสชั่น<โซนร้อน<ไต้ฝุ่น/ไซโคลน/เฮอริเคน
ปล. อยากเห็นนายโลมบริการนายใหญ่แบบ intensive course จังเลย ฮี่ๆ
-
บวกแรงๆๆๆๆๆ ขอออกทุนช่วยซื้อน้ำยาปรับปากนุ่มเพิ่มให้นายใหญ่ขี้เก๊กจ้า
-
:laugh: :laugh:
:pig4: :pig4:
o13 o13
-
ถ้าตัดบทตอนแรกของพี่เลวกับเสี่ยชั่วออกไปนะ
:z3: :z3:
แต่ด้วยความน่ารักของนายใหญ่ ฮ่าๆๆ :laugh:
เราจะคิดว่ามันไม่มี
:z2: :z2:
-
:กอด1: :pig4: พิษรักแรงหึงจะเปนตัวกระตุ้นหมอจ๋าป่่ะเนี่ย หวังว่าอย่าเข้าใจผิดกันเพราะโดนใส่ร้าย แต่รอบริการของโลมอยู่นะ :bye2:
-
รอตอนต่อไปอย่าใจจดใจจ่อ
-
นายใหญ่ขา นายใหญ่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก :-[
น้องโลมก็น่ารักนะถ้ารู้จักอ้อนนายใหญ่นะ :o8:
+1 ให้คนขยันนะจ้ะ :call:
-
ผัวเมียละเหี่ยใจ. โดยเฉพาะคู่นี้ ปากไม่ตรงกับใจเลย
-
:z1: :z1:
โลมต้องฝึกบ่อยๆกับนายใหญ่
และห้ามไปทำกับใครด้วยเน้อ
ลุ้นให้ทั้งสองคนปากกับใจตรงกันซักที ขอบคุณผู้แต่งที่น่ารักมาต่อน่ะค่ะ :กอด1: :L2:
-
:jul1:
อยากเห็นน้องโลมจัดหนักให้นายใหญ่
-
:haun4: รอตอนต่อไป
-
น่ารักกันจริงๆสองคนนี้ นายใหญ่แซวแต่ละอย่างพูดออกมาเลยก็ได้นะว่ารักน่ะ จะอ้อมไปถึงไหน ><!
ขอซื้อน้ำยาปรับผ้านุ่มด้วยคนค่ะ!
-
อุแหม...โต้กันไป ตอบกันมา
โลมยังน่าเอ็นดูอยู่เสมอ
-
หวานอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
ขยันหยอดอีกนิดนะคุณระฟ้า เห็นป่ะ พูดดีๆ อ้อนๆหน่อย น้องโลมก็ยอมแล้ว
-
น่ารักอ่ะ ขอหวานๆน่ารักๆแบบนี้อีกตอน แล้วค่อยกินมาม่า 555
-
เป็นแบบนี้ให้ได้ตลอดนะนายใหญ่
-
ตอนนี้น่ารักมากค่ะ
-
อยากไปเป็นลูกมือช่วยจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เมื่อไหร่จะเลิกปากแข็งเสียทีน๊าาา ทั้งคู่เลย
-
อู๊ยยยย หมั่นไส้ระฟ้าว่ะ อยากให้โลมแกล้งระฟ้ากลับคืนบ้างจริงๆ o12
แต่โลมเอ๊ย จะแถไปไหนลูก ยังไงกลางคืนก็ต้องบริการระฟ้าอยู่ดีละน่า :laugh:
-
ขยันอัพอย่างนี้
คนเเต่งเอาใจเราไปเล๊ยยยยย :laugh:
ขอบคุณค่ะ ^^
-
นายใหญ่น่ารักเว่ออออออออออออออออออออออออ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
:z1: :z1: :z1:
-
เสร็จนายให่อีกจนได้นะโลม น่าสงสารจริงๆ
-
ไม่ยอมรับความจิงกันซะทีนะ
ทั้งนายทั้บ่าวเลย
-
ก่อนอื่น :laugh: นายใหญของอาณาจักรพอคุยกับคุณแล้วนี่ออกแต๋วไปมั๊ยคะ
"จิ๊..." :laugh: :laugh: ไม่นึกว่านายจะพูดว่าจิ๊!!!
คืนนี้ยอมปล่อยน้องโลมให้นายก็ได้
ในฐานะคุยกับคุณแล้วเหมือนเด็กน้อย คนอ่านเลยร่าเริง :laugh:
-
น้องโลม จัดให้ระฟ้าตะลึงหน่อยซิ :laugh: :laugh:
-
โลมเริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว o18
-
ระฟ้าขยันหยอดเรื่อยๆนะ
น่ารักอะ :-[
+1 นะคะ
-
นั่งอ่านไปลุ้นไป เมื่อไรนายใหญ่จะบอกรักน้องโลมล่ะคะ TwwT
-
หลอกล่อเหมือนกับเด็กๆ
ชอบก็บอกว่าชอบเหอะ อย่าลีลาเยอะ
-
เสร็จโจร เอ๊ย! เสร็จระฟ้าล่ะ :z1:
โลมติดกับระฟ้าเข้าแล้วไง
เมื่อไหร่จะสวีทเข้าขั้นแอดวานซ์สักทีน๊า
อยากเห็นโลมเขินนายใหญ่จะแย่แล้ว :o8:
-
นายใหญ่ระฟ้าอย่างเริ่ดอะ o13
ถ้าทำได้อย่างที่พูดกะคุณนะ จะไม่ห่วงอะไรอีกต่อไปเลย
คอยดูนะ ถ้ามีคนมาติดนายโลม(ส่วนตัว)เมื่อไหร่ละก้อ...จะต้องไปนอนหนุนตักคุณร้องไห้ขี้มูกโป่ง :m15:
แกล้งเค้าอยู่นั่นนะคะ ก้อรู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่ได้เสียหายอะไรแต่ก้อแกล้งเค้าอยู่ได้ สมกะเป็นนายใหญ่จิงๆ
ไม่เหมือนนู๋โลมหรอก ตามนายใหญ่ไม่เคยทันเลยจิงๆ
นู๋เอ๊ยยยยย เค้ารู้กันหมดแล้วว่านู๋โกหกคำโตออกมา นายใหญ่น่าจะจับไปลงโทษซะให้เข็ด :z1:
เอาให้เดินไม่ได้ไปสามวันเลย :haun4: โหดร้ายให้สุดแบบนี้ซิถึงจะเริ่ดที่สุด
-
นายใหญ่ทำข้ามขั้นตอนไปหน่อย ได้แล้วค่อยมานั่งจีบ
-
o(>____<)o kyaaaa~~~!!!!
-
นายใหญ่ขี้แกล้งหวะ
-
รากหญ้านี่วาจาชั่งยอกย้อนจิงๆเลยนะ
แหมๆคิดถึงสัมผัสของน้องโลมล่ะสิเลยเรียกให้บริการคืนนี้น่ะ
-
:กอด1:
-
ตอนหน้า ตั้ง ตา รอ!! :z2:
-
น่ารักที่สุด
ต่อๆไวๆน้าคราฟ
-
อ้ายยย จะรอคืนนี้น่ะจ่ะโลม รีบมาเร็วๆหล่ะ เอิ๊ก
-
นายใหญ่นี่พูดตรงๆไม่เป็นเนอะ ชอบพูดอ้อมโลก
น้องโลมของเรายิ่งซื้อ(บื้อ)อยู่เนอะ o13
ชอบคุณจังเลย :3123:ใจดีเวลาอยู่กับนายใหญ่ นายใหญ่ดูน่ารักมากเลย
อยากเห็นนายใหญ่อยู่กับโลมแล้วเป็นอย่างนี้บ้างจัง :impress2:
-
เค้ารอให้ถึงตอนกลางคืนอยู่นะ
-
ระฟ้าจะเริ่มแสดงออกใช่ป่ะ ใช่ป่ะ ใช่ป้าาาาาาา :z1:
บอกว่าคืนนี้อยากได้กี่ครั้ง (โปรดร้องเป็นเพลง 55)
โลมหายเอ๋อหายซึนซะทีนะลูก เดวจะแย่เอา
พี่เฮงซวยของแกมันจะเริ่มทำชั่วอีกหล่ะ :m16: :m31:
ปล.ที่จริงมันก็ซึนกันทั้งคู่นั้นแหละว้าาาาาาา
:z3: :z10:
-
จากแต่ก่อน อยากจะขอให้คู่นี้มันหวาน นานๆ
พอมาตอนนี้คู่นี้เขาก็น่ารักของเขาอยู่แล้วที่เป็นแบบนี้ นายใหญ่ก็ชอบแกล้งโลม (ก็โลมมันน่าแกล้ง:ระฟ้า) เป็นแบบตอนนี้อ่ะดีที่สุดแล้ว
ขอแค่อย่าโกรธหรือทะเลาะกัน จนนายใหญ่ให้โลมออกไปรับ(นอน)แขก หรือโลมงอนจน อยากรับแขก
-
อยากให้ถึงคืนนี้เร็วๆจังอยากรู้ว่านายใหญ่จะใช้บริการนายโลมจริงงะรอรอเค้า มานั่งปูเสือรอเเว้ว
-
แกล้งเค้าดีนักนะ
อย่าน้ำตาตกเมื่อเค้าไม่อยู่ให้แกล้งแล้วกัน
เชอะ :a14:
-
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะเม้น....นอกจาก
ยังคงไม่เข้าใจนายใหญ่ อารมณ์ขึ้นๆลงๆจริงๆ
แต่รักหนูโลมค่ะ วินาทีนี้ กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ ><"♥
รอตอนต่อไป
-
อั่ยย๊ะ นายใหญ่มีพัฒนาการนะเนี่ย ฮ่าาาาาาาาาาาๆ
-
หุหุหุ....ยิ้มซ้าาาา
ปากจะฉีกถึงหู^^
รากหญ้าจีบเด็ก โลมยังไม่รู้ตัวนะนั่นว่าถูกจัดฉาก^^
-
ยังถามได้อ้อมโลกเหมือนเคยนะนายใหญ่
แต่ตอนนี้ก็อุ่นๆในใจได้นิดๆแหละ
-
เกี้ยวเมียตัวเองก็เป็นแฮะ
เล่นอะไรอยู่กันสองคนเนี่ย
คนซื้อ กับคนขาย 5555+
-
แอร๊ย!!! เขิลแทนน้องโลมอ่ะ
นายใหญ่กินยาลืมเขย่าขวดแน่เลย
อ่อนโยน ใจดี ผิดปกติ :-[ :o8:
-
:-[ :-[
อ่านตอนนี้แล้วเขินจัง
โลมน่ารักอ่ะ...
. :กอด1: :กอด1:
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ หยอกเหยา แซวกันเบาๆ 555
รอคืนนี้ที่น้องโลมจะบริการนายรากหญ้า น้องโลมจัดเต็มน๊า
-
ถ้ามันจะบอกรักกันยากขนาดนั้น...
แต่เอาจริงๆ ถ้าเราเป็นโลมเราคงตะขิดตะขวงนะ ไม่อยากเชื่อแล้วแหละว่าตัวเองจะพิเศษสำหรับนายใหญ่ ก็ส่งเราไปนอนกับคนอื่นนี่ (หว่า) :เฮ้อ:
-
แอบหวานนะนายใหญ่
-
รอต่อค่ะ :t3:
-
นายใหญ่เริ่มจีบแล้ว น่ารักม๊ากกกก
อยากอ่านน้องโลมบริการนายใหญ่
ขอหวานๆนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
ปูเสื่อรอตอนต่อไป :z1: :z1:
-
ใส่ให้เยอะๆนะคะน้ำยาปรับผ้านุ่มเนี่ย อยากเห็นนายใหญ่แบบนี้อีก๕๕๕
ตอนหน้าขอหวานๆอีกนะคะ :o8:
-
นายใหญ่นี่ต้องให้คุณมาคอยเตือนเรื่อยเลย
ไม่รู้จักทำตัวน่ารักเองซะมั่งเลยน้า
-
รอ ณ คืนที่โลมจะบริการนายใหญ่
-
รอคืนนั้นนะคะ :z1:
กลัว กลั๊ว กลัวดราม่า TT อกอิแป้นคงจะขาดรอนๆ
ทวงทวงทวงนะคะ กลับมาต่อไวไวนะคะ จุ้บๆ o13
-
หมันไส้นายใหญ่แทนโลมเลยอ่ะ
-
มาเร็วทันใจมากๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o13. เยี่ยมมากๆคะ....หวานอ่ะ :impress2:
-
ตอนนี้ดูเนิบๆเรื่อยๆดีอ่ะ เข้ากับบรรยากาศบ้านสวน...
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><!!!!
โลมน้อยจะบริการนายใหญ่รึ -..-
(นั่งเก็บเลือดสำรองไว้รอ)
รออ่านต่อจ้า ^^
-
น่ารักอะ o18
เเต่บอกไม่ถูก :z3:
สถานะยังค้ำคออยู่ดี :serius2:
-
คนแต่งจ๋า อัพแต่น้องโลม จนลืมน้องกุมไปแย้วหยออออ :sad4:
-
น่ารักๆกันไปอีกตอน เป็นอย่างนี้บ่อยๆก็ดีสิ
ข้างฝ่ายรากหญ้ามีคนรู้ความรู้สึกของเจ้าตัวแล้ว
แล้วฝั่งน้องโลมล่ะ ใครจะล่วงรู้ได้นะ
ตอนกลางคืนเค้าปูเสื่อนอนหน้าห้องนายใหญ่ไดมั๊ยอ่ะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
หมั่นไส้ไอ้พี่นิสัยไม่ดีจริงๆ น้องโลมน่ารัก อิอิ รอแอบดูด้วยคนดีกว่า ทำยังไงน๊าาา :impress2:
-
อ๋อยยยยย วันนี้นายใหญ่น่ารัก หยอกเข้าไปๆ บอกไปเลยๆๆๆๆ 5555
-
หวานจังเลย :o8:
รอคืนนี้ เตรียมทิชชู่ไว้รอเรียบร้อย o18
-
รอดูนู๋โลมบริการนายใหญ่ :กอด1:
-
อ๊ากกกกกก
นายใหญ่ในตอนนี้ แอบน่ารักเบาๆ
น้องโลมน่ารักอ่ะ
อยากรู้จังว่าถ้าโลมรู้ความจริงทั้งหมด
แล้วจะเป็นยังไง
:pig4: :pig4: :pig4:
แอบรอดูอยู่หน้าห้องนายใหญ่
:oo1: :oo1: :pighaun:
-
เริ่มน่ารักขึ้นทุึกวันนะคู่นี้
เปิดใจกันมากขึ้นล่ะ
เกลียดพี่ชายโลมจัง
-
ถ้าน้ำยาปรับผ้านุ่มมันช่วยได้ขนาดนี้แล้วล่ะก็
จะเอาส่งไปให้น้องโลมสัก2-3โหล :o8:
จัดการคุณหมอแฝ้วมันจะมีผลกระทบอะไรกับน้องโลมของพี่มั้ยนี่~~
รักน้องโลมนะคะ :กอด1:
นายใหญ่ระฟ้าทำตัวดีๆด้วย o18
-
อุแหม่~ ช่วงนี้เป็นช่วงเลิฟไม่ยั้งใช่มะเอ๋ย?
นายใหญ่ขยันชงซะจริงๆ
นายโลมก็งอลกันไป ใกล้เหมือนคนรักไปทุกที
แม้ไม่ได้เอ่ยปากอะไรอะนะ มันสัมผัสล้ายยย 5555
-
อ๊อยยยย ... เค้าเริ่มจะเปิดใจกันแล้วสินะ ๆ .. คิกคิก
น่ารักอ่ะนายใหญ่..
แต่ก็แอบเครียดกับเกียรติกะนาย..
จะทำอะไรอีกแล้วละเนี่ย??
ความลับของนายใหญ่จะแตกมั้ยหนอออ ..
ลุ้น ๆ รออ่านนะจ๊ะ ^^
-
สนุกมากค่ะ ช๊อบชอบ
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบัน
ชอบนายโลมกับนายใหญ่อ่ะ น่ารักดี :-[
นายโลมดูซื่อๆ ใสๆน่ารัก
นายใหญ่ก็ปากแข็งจนน่าตบเลยจริงเชียว
เป็นกำลังใจให้ :L2:
มาต่อไวๆนะคะ
-
ว้ายยยยยย ระฟ้าน่ารักนะคะเนี่ยยย
>______<
อย่าอ่านตอนต่อไปจังน้าา 55555 (พูดลอยๆ)
-
นายใหญ่น่าหมั่นไส้อีกและ
แต่ก็แอบน่ารักเล็กๆนะ คิคิ
แต่น้องโลมนี่น่ารักทุกตอนอ่ะ
(ตอบแบบไม่ค่อยลำเอียงเลย)
แล้วคืนนี้จะเป็นอยังไงอ่ะ
อ๊าายยย แค่คิดก็เขินแล้วว *มุดโต๊ะ
ขอตอนต่อไปมาเถอะค่ะคนเขียน
เห็นใจแม่ยกน้องโลมด้วยนะคะ
อยากเห็นน้องโดนกด เอ๊ยไม่ใช่
อยากเห้นน้องมีความสุขแล้วอ่ะ อิอิ
-
:z3:อ้าวยังไม่มาหรอกเหรอเค้ามารอแย้ว :really2:
-
:oni1:...เฮ้อออออ!!....ทันแล้วค่าาาา....
ตามทันแล้ว :try2: ชอบมากเลยเนื้อเรื่องแบบเนี้ย
แต่ช่วยบรรยายอิมเมจ :impress2: ตัวพระเอกนายเอกให้ทราบหน่อยได้มั้ยคะ
รึว่ามีแล้วพี่อ่านข้ามไป :m17: ก็ขอโทษด้วยนะคะ :m5:
จะรอตอนต่อไปค่ะ :m3: :m3:
-
อ่าน แต่ ละ ตอน
เล่น เอา ลุ้น เกือบ ตาย :impress3:
:o8: :-[ :o8: :-[
-
มาปูเสื่อนอนรอ ฉากโลมกับนายใหญ่คืนนี้ล๊ะ อิอิ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อยากเห็นตอนโลมบริการนายใหญ่ซะแล้วสิ o18
-
:m32:เค้าจะแอบดูโลมบริการนายใหญ่
-
โลมยอมรับซะทีเถอะจ้าาว่ารักนายใหญ่แล้ว
ส่วนนายใหญ่เราว่านายใหญ่ก้รู้ใจตัวเองแล้วนะว่ารักโลม แต่ไม่ได้พูดออกไปเท่านั้นเอง ออกแนวหยอกเล่น
-
นี่ลงต่อกันสองวันเหรอค่ะ O.o! ตอนแรกเลยคืดว่าเป็นตอนเก่าที่อ่านแล้วสะอีก เหอเหอๆ
คืนนี้(นั้น นู้น โน้น?)โลมจะต้องรับแขกอีกคนใช่ไหม ชื่อคุณระฟ้า ฮ้าฮ้าฮ้า อิอิ
-
ยังคงต่อปากต่อคำกันได้อย่างต่อเนื่อง
ชอบมากก แต่ปากตรงกับใจกันหน่อยก็ดีนะคะนายใหญ่
ตอนนี้ก็ดีๆกันแล้ว กลัวจะมีเรื่องนู่นนี่นั่นให้เข้าใจผิดกันอีก
ไอ้พี่เกลียดนี่ก็จริงๆเลย
น้องนุ่งจะสงสารคิดถึงสักนิดก็ไม่มี เฮ้ออออ
ว่าแต่ คืนนี้จะเป็นอย่างไร :z1:
-
พูดให้เคลียร์ดีกว่ามั้ยนายใหญ่...จะปล่อยให้โลมคิดน้อยใจไปถึงไหน :serius2:
-
รากหญ้านี่พูดเข้าตัวได้ตาหลอดๆ
น้องโลมช้านนนนนน
รอคืนนี้ กิ๊ว กิ้ววววว :z1: :z1:
-
น่าร้ากกกก น่ารัก อยากเป็นนายใหญ่ใช้บริการโลมอ่ะ กร๊ากกกกก
-
อย่างน้อยพูดกันดีดีโดยไม่ต้องพูดประชดกัน
แต่รู้สึกว่าคู่นี้เค้ากุ๊กกิ๊กกันแปลกๆๆนะ
แต่ชอบแบบแปลกๆๆแบบนี้แหละ
:pig4:
-
:serius2:อ้าววันนี้ก้อยังไม่มาเหรอเค้าคิดถึงน้องโลมงะสามวันแย้วนะมาทีเถอะ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ตอนที่ 25 นายโลมกัยรักจนตรอก
อากาศที่ว่าร้อน เครื่องปรับอากาศเหนือผนังยังพอสู้ไหว แต่ความร้อนที่ถูกกระตุ้นจากแรงราคะ แน่นอนว่าไม่มีความเย็นของอะไรที่สามารถดับได้ ความเร่นร้อนรุนแรงหนักหน่วงกำลังโหมกระพือ เสียงกระเส่าเผ็ดร้อนที่ถูกปิดกั้นไว้เพียงแค่ฝาไม้กระดาน พื้นที่ส่วนตัวกลายเป็นบริเวณที่ห้ามใครเข้าใกล้แม้กระทั่งการ์ด
ว่าที่นายโลมซุปเปอร์สตาร์ของอาณาจักรหอบกระเส่าโรยแรงอยู่ใต้ร่างกำยำ ประโยคออดอ้อนร้องขอน่าอายดังออกมาไม่ขาดปาก เหมือนสติการยับยั้งชั่งใจเลือนหายไปกับสัมผัสเล้าโลมวาบหวามที่นายใหญ่ตั้งใจปลุกปั่นไปทั่วทั้งร่าง การบริการที่น่าประทับใจมีเพียงแค่แอ่นตัวตอบสนองจังหวะที่รุกรานเข้ามาทางช่วงล่างเท่านั้น ระฟ้าไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันคือการบริการตรงไหน ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเขาเองทั้งนั้นที่เป็นคนป้อนกับปากและมือร่วมกัน หน่วยตาหรี่ปรือหยาดเยิ้มเพราะแรงอารมณ์ เสียงกรีดร้องเจ็บปวดแต่ทว่าสุขสมเพราะน้ำสีขุ่นขาวฉีดกระจายไปทั่วทั้งหน้าท้อง
ผู้ให้บริการมีความสุขก่อนคนใช้บริการได้ยังไงกัน เขาเรียกร้องสิทธิ์ของผู้ใช้บริการโดยไซร้ปลายจมูกไปมาบริเวณข้างแก้มและซอกคอขาว คนที่นอนหอบเหนื่อยหลับตาพริ้มถึงได้เปิดเปลือกตาเพื่อรับรู้ว่าแท้จริงแล้วตัวเองยังไม่ได้ทำหน้าที่อะไรเลยต่างหาก
แทนที่จะสำนึก หน่วยตาดำขลับมองจ้องกลับมาเหมือนระฟ้าไม่รู้จักพอ นายใหญ่กลายเป็นคนหื่นกระหายและมักมากในกรามจากสายตาต่อว่าของหมอนวดมือใหม่หัดขายบริการ
“เราสลับหน้าที่กันอยู่ไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้ชั้นจะคิดว่ามันคือหลักสูตรที่นายใหญ่สอนซุปเปอร์สตาร์ก็แล้วกันนะ”
เป็นไปตามคาด สองแขนผลักดันหน้าอกเขาไว้เหมือนต่อต้านอัตโนมัติ ตาเบิกโพลงเพราะถูกลูกค้าทวงสิทธิ์ที่พึงมีแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน เพราะพัฒนาการของโลมช้าเกินกว่าคนขายบริการที่พยายามผลักดันตัวเองให้เด่นเป็นดาวของอาณาจักรช้าเกินไป เห็นทีชั่วชีวิตนี้ คงไม่พ้นได้แค่เรียนรู้อยู่ใต้ร่างนายใหญ่นี่แหละ อย่าคิดปีกกล้าขาแข็งขึ้นไปรับแขกจริงๆอย่างที่คนอื่นเค้าทำกันเลย วงการขายบริการไม่เหมาะสำหรับคนอ่อนต่อโลกโลกีย์อย่างโลมแน่ๆ
เงียบจนได้ยินเสียงคนที่นอนอยู่ใต้ร่างกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“ถ้าต้องเริ่มคนเดียวแล้วอาย ขอให้ช่วยอีกรอบก็ได้นะ”
เหมือนจะมีน้ำใจแต่จะยักคิ้วหลิ่วตาเป็นไอ้แก่บ้ากามทำไมวะ ถ้าที่ผ่านมาเมื่อกี้คือบทเรียน งั้นบททดสอบต่อไปนี้ผมจะไปทำตามมันได้ยังไง ความช่ำชองมันเทียบกันไม่ได้เลยสักกะผีกเดียว ไอ้นายใหญ่รากหญ้านี่ยิ่งกว่าปลาไหล ผมจำได้ว่ามันเป็นคนเริ่มแต่ผมก็ปัดป้องต่อต้านมาตลอดเลยเหมือนกัน ถึงตอนนี้ที่ผมเลยจุดทรมานไปแล้วก็ยังไม่รู้เลยว่าผมสมยอมมันตอนช่วงเวลาไหน รู้แต่เหมือนตัวเองล่องลอยอยู่ในความฝัน ณ จุดสูงสุดที่ผมถูกส่งขึ้นไปมันหฤหรรษ์จนต้องหน่วงเหนี่ยวและดื่มด่ำกับเวลานั้นไว้ให้นานแสนนาน แต่สุดท้ายจากจุดที่เหมือนผมอยู่สุดปลายฟ้า ไอ้นายใหญ่รากหญ้าก็กระตุกลงมาก้นเหวอีกครั้ง เป็นจุดต่ำสุดที่ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนด้วยสิ
“โลม”
เสียงกระเส่าทำให้ใจสั่นแค่พอประมาณ แต่แววตาที่สอดส่ายสำรวจมองไปทั้งตัวเปล่าเปลือยของผมนั้นเล่นเอาหน่วงไปถึงท้องน้อย บางสิ่งบางอย่างของนายใหญ่ก็ยังผงาดง้ำฟ้องความต้องการที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย มันร้อนรุ่มจนสั่น ผมรู้สึกว่าน้ำลายตัวเองหนืดเหนียวเกินกว่าจะกลืนลงคอไปได้
จูบเบาๆที่เปลือกปากแทนคำทวงถาม
เพิ่งประจักษ์เอาตอนที่จนตรอกแบบนี้จริงๆว่าคนอย่างนายใหญ่ไม่ควรจะไปท้าทายอะไรด้วย ระดับเจ้าของอาณาจักรหรูมีวิธีการตรวจสอบน่ากลัวชนิดที่ผมไม่มีวันรู้ทัน
ผมเริ่มดุนดันปลายลิ้นไปตามมัดกล้ามที่แข็งแกร่งสมชาย เลื่อนขึ้นมาจนถึงปลายคางและลากผ่านเปลือกปากนิ่มจนชื้น ปากนายใหญ่เผยอยิ้มพอใจก่อนจะฉกปลายลิ้มผมเข้าไปในโพรงปากแบบไม่ทันตั้งตัว คนหื่นกระหายไม่เคยรั้งรอการริเริ่มที่ประหม่าเชื่องช้าของผม แต่ก็ไร้ทนหางที่จะปกปิดเรื่องที่รอดตัวมาจากเมื่อคืน ไม่รู้วิธีที่จะตบตานายใหญ่ว่าเมื่อคืนผมวาดลวดลายยังไงให้สมกับเงินก้อนโตที่ลูกค้าต้องจ่าย ในเมื่อความเป็นจริงแล้วผมแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย นอกจากรินเหล้าให้และคอยยิ้มรับมิตรภาพ ไม่เคยต้องมาเปลืองตัวอะไรแบบนี้ และไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำแบบนี้กับลูกค้าคนไหนได้อีก
การกระตุ้นของผมเป็นผลเมื่อนายใหญ่ร้องครึมครางพอใจอยู่ลึกๆในลำคอ เสียงทุ้มแหบห้าวพร่าจนผมรู้สึกฮึกเหิมและอยากที่จะเอาชนะนายใหญ่ให้ส่งเสียงร้องขอเหมือนที่ผมทำจนลืมอายไปก่อนหน้านี้ ปลายลิ้นลากไล้ไปทั่วลำคอสลับดูดเม้มกระตุ้นความต้องการตอบสนอง สองมือนายใหญ่เริ่มรุกไล้ระรานไปตามเนื้อตัวผมเหมือนต้องการระบายความเสียวซ่าน
รู้สึกสะใจเมื่อเห็นหน้าตาของคนมีอำนาจในยามนี้ที่แหงนส่ายเริดไปมาตามจังหวะที่ปลายลิ้นผมดูดกลืนติ่งไตที่ยอดอก มัดเนื้อส่วนต่างๆแบ่งแยกออกจากกันชัดเจนจนละลานตา นายใหญ่เอาเวลาไหนไปสร้างกล้ามเนื้อน่าหลงไหลพวกนี้ ผมเองที่ยกอะไหล่รถยนต์ทุกวันยังไม่มีมัดกล้ามอะไรอย่างนี้เลย นอกร่มผ้าก็ไม่ได้น่าดูน้อยไปกว่าตัวเปลื่อยเปล่า มาเฟียหล่อเข้มคนนี้น่ามองทั้งภายนอกและภายใน
เสียงร้องที่เกิดจากการชักนำของผมกระตุ้นให้ส่ายตัวเสียดสีไปมาเพื่อกระตุ้นการสัมผัสของนายใหญ่อีกทาง และแอ่นรับเมื่อถูกรุกล้ำลงไปถึงส่วนนั้น ทั้งๆที่คิดว่าพิษถูกรีดออกจนหมดตัวแล้ว แต่ความจริงมันยังพร้อมที่จะถูกรัดอีกครั้งและอีกหลายๆครั้งภายใต้การปลุกอารมณ์และใช้เวลาแค่ไม่นาน
ใขขณะที่ผมพยายามที่จะปรนเปรอนายใหญ่อย่างมืออาชีพแค่ไหน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรทันใจเลยสักอย่าง ตัวผมถูกยกขึ้นแล้วกระแทกลงมาครั้งเดียวปลอกก็เก็บดาบอันใหญ่ไว้เสียมิด ของหล่อลื่นช่วยได้บ้างแต่ไม่มากเท่ารสจูบเร่าร้อนที่นายใหญ่ป้อนให้ถึงปากราวกับปลอบขวัญกับสิ่งที่วู่วามลงไปเมื่อกี้นี้ ผมถูกปลอบอยู่นานจนลืมความเจ็บจากแรงกระแทกจนกลายเป็นเคลิ้มและเริ่มขยับตัวเพื่อตอบสนองกับความต้องการบางอย่างที่ค่อยๆแทรกเข้ามาแทนที่ ความร้อนที่ส่วนนั้นเสียดสีเป็นจังหวะตามการเคลื่อนไหว สะโพกเหมือนจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ เสียงชมไม่ขาดปากเหมือนกับเชียร์ให้ผมเร่งทำแบบนั้นซ้ำๆจนร่างนายใหญ่กระตุกรุนแรงและเสียงร้องที่บ่งบอกว่าถึงฝั่งดังลั่นไปทั้งเรือนนอน น้ำสีขาวขุ่นอุ่นร้อนฉีดเข้ามาในตัวผมจนรู้สึกได้ และของเหลวสีดียวกันก็ฉีดระหน้าท้องนายใหญ่อีกครั้ง เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะแต่ผมก็เหนื่อยและระบมเกินกว่าจะลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวได้ การบริการจึงสิ้นสุดลงเมื่อผมล้มตัวลงนอนที่ว่างข้างๆนายใหญ่นั่นแหละ ก่อนที่เช้าวันใหม่จะมาเยือน ก่อนที่ผมวางสติไว้กับความบ้าบิ่นของตัวเองในคืนนี้
“คุณ ผมมีเรื่องที่จะตกลงระหว่างเราสองคน”
“หืม”
ยอมรับว่างงที่อยู่ๆม้าเริงระบำอยู่บนตัวเมื่อกี้เริ่มกระชากเสียงพยศเจ้านายอีกครั้ง เดาะลิ้นกับกระพุ้งแก้มไปมาเพื่อใช้ความคิดแล้วผินหน้าไปสบสายตากับคนข้างๆ รอฟังข้อเสนอที่ม้าพยศนายใหญ่อยากจะร้องขอข้อตกลง
“ถ้าคุณเป็นลูกผู้ชายพอ คุณคงจะไม่วิจารณ์เรื่องเมื่อกี้ต่อหน้าผมหรอกใช่มั้ย”
“หมายถึงคะแนนการบริการน่ะเหรอ”
“คุณจะเรียกมันว่าอะไรก็ช่างเถอะ ผมไม่ต้องการทั้งต่อหน้าตัวเองและคนอื่น......นะ”
ตากลมโตสองดวงแน่วแน่ที่จะมองสบอย่างคนหายกล้า แต่น้ำเสียงที่ลดระดับลงมาเจือแววประหม่าจนเขาไม่รู้ว่าจะทำหน้าขึงขังหรืออมยิ้มออกมากับความไร้เดียงสานั้นดี การวางตัวให้เป็นนายใหญ่สมตำแหน่งเป็นเรื่องยากเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กคนนี้
“อายหรือไง”
“จะอายหรือไม่อายแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะป่าวประกาศไม่ใช่เหรอ”
“สรุปว่าอยากให้เก็บไว้เป็นเรื่องของเราสองคน”
“ถ้าคุณจะกรุณาอย่างนั้นนะครับ ขอบคุณ”
“หึ นายจะเป็นดาวที่อาณาจักรได้ยังไงกันโลมถ้าไม่ยอมให้โฆษณาฝีมืออย่างนี้ แขกที่ไหนจะกล้าตัดสินใจทุ่มเงินซื้อตัวนาย การขายแบบเมื่อคืนก่อนนั้นที่นายเจอมีไม่เยอะหรอกนะ”
“คะ คุณหมายความว่ายังไงครับที่ว่าเรื่องรับแขกคืนนั้นคงมีไม่เยอะ”
“เพราะคนโง่มีน้อยไงล่ะ”
ภายใต้ดวงตากลมโตคู่นั้นที่กล้ามองสบตานายใหญ่คงเต็มไปด้วยคำประนามที่ไม่พ้นจะด่าว่านายใหญ่ปากร้ายสินะ เป็นการพึมพำต่อว่าที่ต้องใช้การเดาใจเอาทั้งสิ้นสำหรับนายโลมคนนี้ มันกล้าที่จะนินทานายใหญ่ต่อหน้าเพียงแต่ไม่ส่งเสียงออกมาให้ต้องถูกลงโทษเท่านั้นเอง
“รู้มั้ย นายจะกลายเป็นนายโลมที่ลูกค้าจะคอมเพลนมากที่สุด”
“ทะ ทำไมครับ”
“ไม่มีนายโลมคนไหนเค้าจะมอมเหล้าลูกค้าเพื่อเอาตัวรอดกันหรอกนะ นั่นมันคือการหลอกลวงลูกค้า เป็นโทษสถานหนักเลยล่ะ เจ้เชอรี่ไม่เคยเอากฎให้อ่านหรือไง”
“ผมตั้งใจซะที่ไหนกันล่ะ ลูกค้าเค้าดื่มเองนะ”
“นอกจากดริ๊งค์ที่ออนเดอะร๊อคแล้ว แก้วต่อไปนายจะต้องชงผสมไม่ใช่หรือไง”
“แต่นายใหญ่บอกผมเองนะว่าเหล้าต่างชนิดกันลูกค้าจะเมาเร็วกว่า ผมก็หวังดีแล้วไง”
“ด้วยการจัดให้แรงเสมอกันทุกแก้วน่ะเหรอ นั่นมันเจ้าเล่ห์แล้ว รู้ไว้ซะ.....ยอมรับได้หรือยังว่าการรับแขกเป็นเรื่องฝืนใจ”
“ผมมีทางเลือกซะที่ไหนกันเล่า หรือคุณจะรอการใช้หนี้จากช่างยนต์อย่างผมล่ะ”
“ยิ่งนานวันค่าเงินก็ยิ่งลด จะมีเจ้าหนี้คนไหนเค้าจะรอเก็บหนี้เป็นสิบๆปีกันล่ะ ไม่ใช่ผ่อนบ้านนะ แล้วชั้นก็เป็นนักธุรกิจไม่ใช่ธนาคาร”
“ผมนอนกับคุณ ผมก็ยอมนี่ไม่ได้ต่อต้านอะไรไม่ใช่เหรอ”
“แต่นายก็ไม่ได้เต็มใจหรือเตรียมพร้อมที่จะวิ่งเข้าหา ถ้าชั้นไม่ชำนาญอาจจะการเป็นการปลุกปล้ำย่อมๆก็ได้นะ”
“สุดท้ายที่หว่านล้อมมาทั้งหมดเพื่ออวยตัวเองงั้นสิ ชิ๊!!”
“ว่าอะไรนะ”
“เปล่าครับ ผมพูดว่าห้องคุณหนาวจนหายใจลำบากน่ะครับ แค่กๆ”
“ไม่ร้อนเหมือนเมื่อกี้ใช่มั้ย”
“เอ้อ” ไม่ควรต้องต่อความยาวสาวความยืดกับมันเรื่องนี้นะ
“ลองถามใจตัวเองดีๆนะโลม ถ้าเรื่องเมื่อกี้ต้องเกิดขึ้นกับใครหลายๆคน เป็นคนที่เราไม่รู้จัก เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่านายจะรู้สึกยังไง”
ถ้าเอาจริงๆจากใจคือผมสับสนแต่มันคงเป็นคำตอบที่ไม่ตรงคำถามสักเท่าไหร่ ผมรู้สึกกลัวเมื่อต้องเริ่มเรื่องพวกนี้กับใครที่ไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้ากันมาก่อน แต่ผมกลับผ่านมันไปได้ด้วยดีเมื่อคนนั้นคือนายใหญ่ที่ผมเองก็เฝ้าบอกตัวเองว่าเกลียดมันมากแค่ไหน เพราะความใคร่เป็นความต้องการทางธรรมชาติของร่างกายมันถึงได้มีการซื้อขายกันเป็นธุรกิจแบบนี้ แต่ถ้าถามว่าผมจะสามารถทำแบบนี้ได้กับทุกๆคนที่กล้าจ่ายเงินไหม ลึกสุดของใจก็บอกว่าไม่กล้า แล้วอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกดีและมีอารมณ์ร่วมไปกับนายใหญ่จนจบได้ ถ้าต้องตอบแบบไม่หลอกใจตัวเองก็เพราะผมกำลังเริ่มหลงรักคนที่ตัวเองเกลียดเข้าแล้วล่ะ แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่สูงเกินมือสอยจริงๆ
“ถามใจตัวเองนานไปแล้วมั้ง ไก่เริ่มขันเรียกดวงอาทิตย์แล้ว ฟ้าจะสางแล้วโลม”
“ถ้าเลือกได้ ผมก็ไม่อยากเอาตัวแลกเงินใครหรอกครับ ผมรู้ว่าคุณรับแต่คนที่เต็มใจทำเท่านั้น แต่ผมเลือกไม่ได้จริงๆ ระหว่างผมกับพ่อแม่ คนที่จะต้องหาเงินใช้หนี้เป็นหน้าที่ผมนั่นแหละครับถูกแล้ว พ่อกับแม่เหนื่อยมาทั้งชีวิต ผมอยากให้ท่านได้พักผ่อนเหมือนคนอื่นๆเค้าสักที ถ้าผมทำได้”
ความอิ่มใจจากคำตอบซื่อๆตรงไปตรงมาทำให้หัวใจฟองฟูจนคับอก การกดดันไม่ใช่วิธีที่จะบังคับให้โลมพูดความจริง การเปิดใจกับเด็กคนนี้ต่างหากคือการตะล่อมถามความในใจที่ถูกวิธี ถึงมันจะคอยพร่ำบอกกับคนอื่นว่าตัวเองเรียนน้อยแค่ไหน เอาเข้าจริงๆเด็กคนนี้ฉลาดและมีความคิดกว่าคนที่เรียนสูงๆอีกหลายคน
“แต่เมื่อกี้นายก็ทำได้ดีนะ”
“ไหนเราตกลงกันแล้วไงครับว่าคุณจะไม่วิจารณ์ผม”
“วิจารณ์ตรงไหนกัน คนทำดีก็ต้องชมเชยสิ จะว่าไปตั้งแต่เป็นนายใหญ่มานี่ก็ร้างราเรื่องพวกนี้ไปนานแล้วนะ ถ้านายใหญ่จะมีนายโลมประจำตัวกับเค้าบ้างก็คงจะดีนะ นายว่ามั้ย”
“คุณว่าอะไรนะครับ”
“ที่อาณาจักรถ้าลูกค้าติดใจนายโลมหรือนางโลมคนไหนก็มักจะรับเลี้ยงแบบผูกขาดน่ะ”
“รับเลี้ยงแบบผูกขาดเป็นยังไงครับ”
“ก็จ่ายค่าตัวหมอนวดวันละสองชั่วโมง ตามจำนวนครั้งที่เจ้เชอรี่เค้าออกกฎให้รับแขกได้น่ะ เป็นการการันตีว่าเด็กคนนี้จะมีรายได้ทุกวันและอาณาจักรก็ไม่เสียรายได้ขั้นต่ำที่ควรจะต้องได้”
“โหดร้ายว่ะ เอ๊ย ครับ ถ้าต้องจ่ายขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ซื้อแบบไถ่ตัวไปเลยล่ะครับ ผมได้ยินมาว่ามีการซื้อตัวแบบนี้ไปที่อื่น”
“ผู้ชายบางคนก็มีครอบครัว มีหน้าตาในสังคมที่ต้องสร้างภาพให้ตัวเองดูดีเอาไว้น่ะนะ ยิ่งพวกที่เป็นเกย์แล้วแต่งงานบังหน้ายิ่งต้องทำแบบนี้เพื่อสนองรสนิยมตัวเองไม่ให้ระเบิดออกมาแล้วลูกเมียรู้จนรับไม่ได้ แล้วก็ปิดกั้นตัวเองไม่ให้สังคมรับรู้จะซื้อขาดก็ไม่ได้จริงมั้ย ไหนจะต้องหาที่ให้อยู่ ต้องหลบๆซ่อนๆ สู้เลี้ยงไว้ในอาณาจักรดีกว่า เพราะมีแม่เล้าคอยควบคุมความประพฤติให้ แล้วอีกอย่าง อาณาจักรมีทั้งผู้ชายกับผู้หญิงไว้บริการ ถ้าเมียจับได้ก็แค่ทะเลาะกันเล็กๆในครอบครัวเท่านั้นแหละ เพราะเค้าก็แอบอ้างกับเมียได้ว่าซื้อหมอนวดผู้หญิงไปนอนด้วย เป็นความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว เรื่องที่ตัวเองเป็นเกย์ก็ยังเป็นความลับต่อไป”
“ซับซ้อนจังเลยนะครับ”
“มันก็คือส่วนหนึ่งของชีวิตคนนั่นแหละนะ แล้วแต่กรรมที่ทำไว้”
“งั้นผมก็คงอยู่ในช่วงชดใช้กรรมหนักสินะ”
“ถ้าเป็นคนของนายใหญ่ก็คงเป็นการใช้กรรมที่ไม่แย่เท่าไหร่หรอกน่า”
“มันใช้เป็นโฆษณาเชิิญชวนได้ซะที่ไหนกันเล่า”
“ใครว่า ชั้นกำลังสั่งนายอยู่ต่างหาก คอยดูแลชั้นอยู่ที่เรือนนี่แหละ ไม่ต้องไปรับแขกที่อาณาจักรหรอก ขี้เกียจฟังความวุ่นวายในภายภาคหน้าที่เจ้เชอรี่จะมาฟ้อง”
“คุณพูดเหมือนผมเป็นตัวสร้างปัญหางั้นแหละ”
“แล้วนายคิดว่าจะมีใครสักกี่คนที่ยอมจ่ายเงินแสนแล้วไม่ได้นอนกับหมอนวดจะไม่ออกมาโวยวายเพื่อเรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองน่ะ วันนี้นายเอาตัวรอดจากแขกได้ คืนต่อๆไปมันก็ต้องมีสักคืนที่พลาดอยู่ดีแหละ แล้วมันก็เสียเวลาและเสียรายได้ไปฟรีๆ เพราะวันต่อๆมานายจะต้องกันคิวไว้บริการแขกคนที่นายมอมไว้คืนก่อนหน้านั้นไงล่ะ ส่วนกับชั้น เราสองคนไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้ว นายเองก็ไม่ได้ฝืนใจขนาดต่อต้านแบบตอนที่เจออั้มแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ เพราะที่ผ่านมาผมพลาดกับนายใหญ่ไปแล้ว จะมีครั้งต่อๆไปมันไม่มีปัญหาใช่มั้ยล่ะ คุณมันเป็นนายใหญ่ที่ร้ายมากเลยนะคุณระฟ้า ที่ผ่านมาคุณใช้อำนาจในมือบังคับผมชัดๆ”
“งั้นเหรอ ฮ่าๆ งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ จะบอกอะไรไว้อีกอย่าง ชั้นไม่ได้คุมคนเท่าที่นายเห็นหรอกนะ นี่แค่ส่วนเล็กๆที่ชั้นต้องตามให้ทันเท่านั้น พาร์ทของอาบอบนวดไม่ใช่ทั้งหมดของอาณาจักร ไหนจะมีคาสิโน สปา แล้วอีกหลายต่อหลายสาขาอีกล่ะ นายคิดว่าชั้นต้องวิ่งตามโลกให้เร็วแค่ไหนถึงจะรู้ทันคนทุกคน”
“คุณมันเจ้าเล่ห์ ขี้โกง ผมมองคุณผิดไปจริงๆ”
“ที่ผ่านมานายมองชั้นว่ายังไงเหรอ”
“เหอะ คุณไม่ต้องรู้หรอกน่า”
“ไม่เดือดร้อน เดี๋ยวสักวันนายก็ต้องคายมันออกมา”
“คุณอย่ามั่นใจในตัวเองนักเลยน่ะ”
“ก็คอยดูกันไป เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนานเลยล่ะโลม”
“ถามผมหน่อยสิ ว่าผมอยากอยู่กับคุณหรือเปล่า”
“ไม่สนใจหรอก เมื่อกี้นายก็บอกเองว่านายใหญ่ชอบบังคับ งั้นนี่ก็คือคำสั่งและการบังคับ”
“เห็นแก่ได้จริงๆ”
“เหอะน่า ชั้นไม่ได้ทำแบบเมื่อกี้ทุกวันหรอกน่า เป็นนายใหญ่ก็ต้องทำงาน แล้วเวลาชั้นไม่อยู่ นายจะได้อยู่เป็นเพื่อนคุณ คุณจะได้บ่นน้อยๆลงหน่อย เดี๋ยวนี้ไม่ไหว กลับบ้านแต่ละทีนี่หูชา”
“คุณยังโชคดีนะครับที่ยังมีคนรอบ่นอยู่ที่บ้าน”
ความสุขที่ฟองฟูคับอกจนร้าวไปถึงกระดูกซี่โครงเมื่อกี้กลายเป็นความปวดหนึบในอก คำพูดสั้นๆแต่บอกความรู้สึกโดดเดี่ยวของโลมออกมาจนหมด เรื่องราวภายในครอบครัวของโลมเขาพอรู้มาจากรายงานที่ลูกน้องไปสืบมาให้บ้าง ส่วนใหญ่จะมีเรื่องโลมเข้ามาเกี่ยวข้องเล็กๆน้อยๆเพราะเกี่ยวพันอยู่กับโจทก์ที่อาณาจักรกำลังจับตามองอย่างเกียรติคุณ กว่าจะมั่นใจว่าโลมอาจจะเป็นแค่เครื่องมือที่พี่ชายหลอกใช้ก็ต้องใช้เวลาย้อนดูข้อมูลที่เกี่ยวกับครอบครัวหมอนี่อยู่นาน โลมคือมารหัวขนที่แม่คลอดทิ้งไว้ให้พี่สาวเลี้ยงแล้วตัวเองก็หายสาปสูญไปเลย เด็กถูกเลี้ยงเอาไว้เพราะมีสายเลือดเกี่ยวข้องกันอยู่บ้าง แต่พี่สาวแท้ๆอย่างแม่จำเป็นหรือป้าแท้ๆของโลมนั้น ไม่เคยคิดที่จะตามหาหรือติดตามข่าวคราวของน้องในไส้เลย ถ้าโลมรู้ว่าตัวเองถูกเลี้ยงมาเพราะเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เป็นภาวะจำยอมของป้า เด็กคนนี้จะรู้สึกยังไงนะ จะเข้มแข็งเหมือนอย่างที่อาจหาญเผชิญชะตาทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ก่อเรื่องอยู่อย่างนี้ไหม แล้วถ้าวันนึงพี่ชายคนเดียวที่โลมมีถูกเขาทำร้าย วันนั้นโลมจะเลือกใครกัน จะยอมอยู่ข้างๆนายใหญ่อย่างที่นอนเคียงข้างกันอยู่แบบนี้ไหม นี่คืออนาคตที่คาดเดาไม่ได้ นายใหญ่อย่างเขาถึงต้องใช้อำนาจทำตามใจตัวเอง
“นอนซะเถอะนะ อยู่ที่นี่ นายจะเป็นที่ต้องการของใครๆจนคาดไม่ถึงเลยล่ะ”
“อืมมมมมม ครับ”
ไม่ต้องมีบทเพลงกล่อมสำหรับคนที่อยู่ง่ายกินง่ายอย่างโลม เพียงแค่สัมผัสเบาๆที่ฝังลงไปบนหน้าผากก็ทำให้เด็กคนนี้หลับตา ลมหายใจสม่ำเสมอบอกว่าโลมหลับสบายไปแล้ว เขามองคลาบไคลที่ติดเกรอะกรังบนตัวเด็กคนนี้แล้วเจ้าตัวยังข่มตาหลับได้แสดงว่าออกแรงสำหรับเรื่องเมื่อกี้ไปมาก เขาเลยต้องรับหน้าที่เช็ดล้างทำความสะอาดให้ กลิ่นคาวคละคลุ้งค่อยๆเปลี่ยนเป็นกลิ่นโคโลญน์หอมอ่อนๆแทน
กว่านายใหญ่ของอาณาจักรจะได้หลับจริงๆตอนที่พระอาทิตย์สาดแสงขึ้นมาบอกเวลาเช้าของวันใหม่เข้าไปแล้ว
๐ สวัสดีค่ะ ถ้าจะขอตรวจบัตรประชาชนคนอ่าน คงไม่ทันแล้วใช่ไหม :o12: ขออภัยที่ตอนนี้ไม่ได้ไปไหนไกลกว่าเตียงนะคะ ขอโทษจริงๆ ที่คนเขียนหมกมุ่นขนาดนี้
๐ ขอบคุณที่ทักท้วงว่าคนเขียนเรียงลำดับพายุผิดนะคะ คนเขียนจัดการกระทืบสามีที่บอกว่าเรียงแบบนี้แล้วเรียบร้อย :laugh:
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นเคยค่ะ ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ดูให้ด้วยนะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก (http://www.facebook.com/TRomanceFic) ค่ะ
-
:-[
หวานกันย่อมๆแล้ว
สุดท้ายนายใหญ่ก็ให้โลมเป็นนายโลมประจำตัว อย่าประชดเอาเค้าไปรับแขกอีกล่ะ ชิชะ :z6:
-
เลือดกระฉูดจริงๆค่ะ
ไม่ได้ไปไหนไกลจากเตียงเลยจริงๆ 555
แต่ตอนนี้นายใหญ่ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะเลย
ได้รับรู้รับฟังเรื่องของโลมมาเยอะก็หวังว่าจะไม่เข้าใจโลมผิดๆอีกนะ
-
น้องโลมต่อปากต่อคำเก่งมว๊ากกกกก :-[ :man1:
ระฟ้า
หาทางเก็บน้องโลมเอาไว้เป็นของตัวเองจนได้สิน่า :laugh:
ไหนบอกไม่อะไรไง :angry2:
กิ้วๆๆ :z2:
-
ตอนนี้เริ่มหวาน เข้าใจมากขึ้นแล้ว แต่ว่า จะมีปัญหาให้นายใหญ่เวียนหัวอีกหรือเปล่าเนี่ย กลัวแขกคนนั้นจะติดใจโลมจัง :pig4:
-
เสียเลือด~~~~ :jul1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
"นายใหญ่กลายเป็นคนหื่นกระหายและมักมากในกรามจากสายตาต่อว่าของหมอนวดมือใหม่หัดขายบริการ"
เดี๋ยวไปอ่านต่อก่อนเน้อ
อ่านจบแระแอร๊ยยยยยยยยย :m25:
อย่าประชดอะไรงี่เง่ากันอีกน๊า
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สนุกมาก นายใหญ่รักเขาชอบเขาก็บอกไปเลย
-
อยากจะบอกคนเขียนว่าไปไม่ไกลกว่าเตียงก็ชอบนะ :oo1:
-
หวานกันให้อมยิ้มบ้างอะไรบ้างก็ดีค่ะ
กลัวว่าปมยังไม่หมดจริงๆ เพราะไอ้เสี่ย กับพี่โลมยังอยู่
เฮ้ออ ขอให้หวานๆ แบบนี้ไปนานๆ นะคะ :m15:
-
:z1:
นานใหญ่ใช้อำนาจในทางที่ถูกแล้วที่จะเก็บตัวโลมเอาไว้
+1และเป็ดให้ค่ะ
-
เ่อ่อ ไม่เคยพูดกันดีๆเลยสิ
สองคนนี้ ไม่ยอมกันเลย ทั้งนายใหญ่ ทั้งนายโลม
เอาละ แต่ต่อไปนี้ก็อย่าเอาเค้า ไปให้ฝึกงานที่ เล้่าอีกละ
อาจจะไม่โชคดีแบบคราวที่แล้วก็ได้
-
หวงก็บอกมาเถอะนายใหญ่ พูดอ้อมโลกซะไม่มี
-
เป็นตอนที่โรแมนติกมากกกกกกกกก
-
อ๊าย....!!!!!!
ให้เป็นนายโลมประจำตัว
แหม๊ะ คุณระฟ้า....
หื่นเหมือนกันนะเนี้ย
-
อ่านจบด้วยใจระทึก
แอร๊งงงง มีเรื่องบนเตียงอย่างงี้ มาถี่ๆก็ได้นะคะ
"นายใหญ่กลายเป็นคนหื่นกระหายและมักมากในกรามจากสายตาต่อว่าของหมอนวดมือใหม่หัดขายบริการ"
มาไล่อ่านเม้นท์เจอผลงานหาคำผิดของคุณ bulldog17 ขำกร๊ากกกเลยอ่ะ โธ่ๆๆๆนายใหญ่ของเรามักมากในกราม สงสัยนายใหญ่มีความใฝ่ฝันในวัยเด็กอยากเป็นทันตแพทย์หรือเปล่า :m20:
-
:a5: อ่านแล้วตกใจอ่ะ......นานๆทีคู่นี่เค้าจะหวานสักครั้ง.....กรี๊ดแทบบ้านแตก..นึกว่าอ่านผิดเรื่อง :laugh:
ดีแล้วคร้า..หวานกันมากๆหน่อย...ชดเชยให้คนอ่านตอนพาทต์แรกๆที่ขมสะขนาดทนแทบไม่ไหว o18
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้ชอบมากกกกกกกกกก
นายใหญ่พูดมากขึ้น ละดูร่าเริงมากขึ้น อร๊ายยยยยย
ชอบมากเลยคร๊าาาาาาาา
-
ดีแล้วที่นายใหญ่ให้โลมอยู่ที่บ้านสวน :m25:
-
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
ถึงเช้าเลย
:z1: :z1:
-
ตอนนี้คาเตียงจริงๆ ก๊ากกกกกกกกกกกกกก :haun4: :haun4:
หวานเบาๆ อรั๊ยยยยยยยย><!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
กำลังเครียดๆ อ่านตอนนี้แล้ว อื้อ.......
-
:jul1: :m10: :m1: :m3: ยังมีอีกหลายปัญหาที่สองคนนี้จะต้องผ่านไปด้วยกัน แต่สำหรับตอนนี้ เริ่มเหมือนคู่ผัวเมียกันทุกที ให้เมียรอดูแลอยู่บ้าน อยู่เป็นเพื่อนแม่(คุณ) ส่วนผัวก็ออกทำงานหาเลี้ยงครอบครัว :laugh: ช้างเท้าหน้าช้างเท้าหลัง
-
:m25:
-
กรี๊ดดดด ทำไมมันหื่นแบบหว๊านหวานกันขนาดนี้! :m25: :-[
สงสารน้องโลมไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรอีกบ้าง
นายใหญ่ก็ดูแลน้องโลมด้วยนะฮ้า~ o18
:กอด1:คนเขียนคนโพสค่ะ
-
มันเขินอ่ะ :o8: เขินแทนน้องโลม (เจ้าตัวหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว)
ถ้าหากเกิดบทอัศจรรย์แล้วคุยกันดีขึ้นนะ แนะนำให้บ่อยหน่อย
ไม่ใช่อะไร จะได้รู้เรื่องกันไปซะที จะบอกกันตรงๆก็ไม่
ต้องหาเหตุ แล้วก็ได้เรื่องเลย นายใหญ่เค้าบอกอ้อมๆแล้วนะ
เหลือแต่อิหนูโลมนั่นล่ะ จะนึกรู้บางมั๊ยนะ คิดเข้าข้างตัวเองบ้างก็ได้
แล้วก็โล่งอกไปหนึ่งเปลาะ ที่รากหญ้ารู้ว่าโลมถูกหลอกใช้ :เฮ้อ:
รู้อย่างนี้แล้ว คิดว่าอะไรๆก็คงจะง่ายขึ้นนะ โลมเค้าซื่อต้องคอยปะเหลาะ
เอาใจช่วยให้น้องโลมรู้ใจและยอมรับเร็วๆนะ นายใหญ่เค้ารู้แล้วเน้อออ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. เค้าอายุเกิน 18 มาหลายปีแล้วค่ะ :-[
-
นี่แสดงว่าหวงมากเลยสินะ
เลยยกตำแหน่งนายโลมประจำตัวให้แบบนี้
หมั่นไส้เคอะ บอกตามตรงๆ ฮ่าๆ
คนเขียนไม่ได้หมกมุ่นหรอกนะ บางทีคนอ่านเองก็รอฉากแบบนี้อยู่ตั้งนานแล้ว
บอกตรงๆไปเลยดีกว่าว่าเราก้อยากให้โลมมีความสุขบ้าง แม้จะน้อยนิดก็ตามที
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินแทนเลยแฮะ
รู้สึกว่ามันน่ารักไปหมดอ่ะ อยากให้นายใหญ่หวานๆ แบบนี้บ่อยๆ จัง
เลิกปากแข็ง แล้วก้ออ้อมโลกซะทีได้ไหมอ่า ส่วนโลมชอบๆๆ อ่ะ ซื่อๆ แต่น่ารักดี
อยากให้โลมอยู่ข้างๆ นายใหญ่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะไม่เรื่องอะไรอีก
ไหนจะพี่ชาย ไอ้เสี่ยนั้นอีก และคุนอีกค้าคนนั้นเค้าจะติดใจโลมจนกับมาอีกไหมเนี้ย
อยากให้ทำเป็นรูปเล่มจัง อยากได้
-
อู้ยซ์ หวานนนนนนน โลมยอมรับว่าชอบแล้วสินะ อิอิ
ปูเสื่อรอตอนต่อไปเจ้าค่ะ
-
ไม่เป็นไรค่ะ
ยอมให้คนเขียนหมกหมุ่นบ่อยๆ
คนอ่านชอบ เอริ๊ก ๆๆ
:z1: :z1:
-
ชอบจริงๆเลยตอนนี้ :pighaun:
-
หลังจากที่แอบด่ามาหลายตอน
เพิ่งมีตอนนี้แหละค่าสมใจคนอ่านซะที
:z2:
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
ขออีกเยอะๆนะคะ
ไม่งี่เง่าใส่กันแบบนี้
แล้วก็ไม่ต้องไปไกลเตียงนักหรอกค่าคนอ่านเค้าชอบบบบบ
:z1:
-
อย่าคิดมากเลยนายระฟ้าาาา
แต่ทำตอนนี้ให้มีความสุขที่สุด
อนาคต ก้ปล่อยมันไป
-
ตอนนี้นายใหญ่ดีหน่อย รู้จักพูดรู้จักคิดหน่อย ว่าแต่ขอแบบนี้หลายๆตอนก็ดีนะคะ :กอด1:
-
โอ้ยยยย ตอนแรกกำเดาแตก
ตอนหลังๆก็หวานจนน่าอิจฉา อิจฉาโลมจิงจิ๊ง
-
:pighaun: :haun4: ขอผ้าขนหนูเลยละกัน ทิชชู่คงไม่พอ เอร๊ยยยยย :oo1:
ตอนนี้ก็คุยกัน(เกือบ)ดีได้แล้วนะ :o8:
ระฟ้าก็แหมมม ทำเป็นถามโลมว่าออกไปรับแขกได้เปล่า
แต่ที่แท้ตัวเองนั่นแหละที่ไม่อยากให้โลมรับ
ปากแข็งกว่านี้มีอีกมั้ยยะ :laugh:
ส่วนหนูโลม (เรียกซะน่ารักเชียว) ก็อยู่เป็นแม่ศรีเรือนที่บ้านไปนะ
ว่างๆก็ให้คุณสอนทำอาหารด้วยก็ดี จะได้ครบสูตร ก๊ากกกก :impress2:
-
:o12:ยังไงนายใหญ่ก็ยังเอ็นดูโลมเนอะ
-
คนอ่านก็ไม่อยากให้ไปไกลกว่านี้ แหม "เรื่องบนเตียง" :m25:
โอ๊ะโอ!!!!!! นายรากหญ้า :z2: โอ๊ะโอ!!!! หนูโลม :haun4:
-
เริ๊ด อ๊ะ
o13
-
หูยยยย หวานนนนนนนน
หน้าใหญ่ระฟ้าร้ายกาจจริงๆ บังคับแบบเนียนๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
จัดหนัก จัดเต็ม
-
หื่นปนหวานเเบบนี้ คนอ่านชอบบบบ
:z1: :z1:
-
:-[เยี่ยมเลยรากหญ้า
จากนี้ก็กรุณารักและทนุถนอมโลมดีๆนะ!!!
-
ไม่เป็นไรค่ะ วนเวียนอยู่ที่เตียงต่อก็ได้....
สุดท้ายนายใหญ่ก็ยังพูดอ้อมโลกเหมือนเดิม..บอกตรงๆไปเลยลูกพี่ว่าอยากให้น้องโลมมาอยู่ด้วย
-
ดูจะเข้าใจกันแล้ว....มั้ง!?
ตอนนี้แอบเรียกเลือดเบาๆสินะ คุๆ
หนูโลมออนท็อปด้วยชิมิเนี่ย กรี๊สสสส >.,<
ีรอตอนต่อไปค่ะ♥
-
ไอย๊ะ ตอนนี้มัน :m25:
-
ในที่สุด โลมก็เป็นของนายใหญ่คนเดียว :laugh: :laugh:
-
ไม่ต้องห่างเตียงมากก้ได้นะคะ ชอบ
คือเราไม่ค่อยจะหมกหมุ่นอ่ะ
-
อย่างนายใหญ่้ระฟ้าจะเรียกว่ามีน้ำใจได้มั้ยเนี่ย55. :haun4:
ชอบตอนนี้มาก, นายโลมฝีมือพัฒนานะ
-
เลือดหมดตัวเลย
-
เสร็จกินก็ต่อปากต่อคำกันซะงั้นน
แต่สรุปแล้วว.... นายใหญ่ขอเก็บโลมไว้คนเดียวว
ฮี่ๆๆ :impress2:
-
แล้วความจริงก็เปิดเผยว่าจริงๆแล้วระฟ้า หื่นมาก เจ้าเล่ห์มาก พ่อคนแผนเยอะ
หมั่นไส้สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆฟ
-
ว่าแล้วโลมต้องได้เป็นนายโลมประจำตัวนายใหญ่คนเดียว ผูกขาดตลอดชีพ
-
แล้วคนเจ้าเล่ห์ก็หาวิธีให้โลมอยู่ติดกับตัวเองแบบเนียนๆ เก็บไว้อยู่บ้านสวนไม่ต้องออกไปเจอใครเลยเนอะนายระฟ้า ^^
-
น้องโลมเอ้ย หนีไม่รอด หึหึ
-
เมื่อไหร่จะมีบทหวานๆบ้างน๊า :กอด1:
-
:z1: :oni1:
โลมเป็นของนายใหญ่คนเดียวน่ะจ๊ะ
นี้เป็นคำสั่ง นายใหญ่ก็น่ะตอนสุดท้าย
ทำเอาเราเขินแทนโลมเลย :o8:
-
กรี๊ด ตอนนี้... อิอิ :jul1: :jul1: :jul1:
นายใหญ่แอบน่ารัก 555 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีมาก ๆ ๆ ๆ ไม่ต้องไปไหนไกลก็ได้ :laugh:
-
ได้เป็นนายโลมประจำตัวนายใหญ่แล้ว
ต่อไปโลมคงได้ค่อยๆเรียนรู้และมองเห็นเนื้อแท้นายใหญ่ได้ทุกมุมล่ะ
-
ถ้าบอกว่าคนเขียนหมกมุ่น
คนอ่านก็คงหมกมุ่นไม่แพ้กัน
เพราะอยากอยู่แค่เตียงจริงๆ :-[ :-[
(เอ๊ะะะ หรือจะเปลี่ยนบรรยากาศ เป็นห้องน้ำ ระเบียง ฯลฯ ก็ได้นะ <<<<< บ่งบอกความหมกมุ่นจริงๆ
) :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
หวงจริงนะนายใหญ่ บอกไปเลยว่าหวง น้องโลมจะได้หายเศร้า
-
น้องโลมของเจ้มาแล้วววววว ไม่ต้องไปไกลก็ได้ค่ะ ที่เตียงนี่แหละสบายดี :laugh:
ตอนนี้น่ารักอ่า คุยกันดีๆบ้างแล้ว แม้จะกัดกันเล็กๆน้อยๆ๕๕๕
อยากให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ นายใหญ่ๆหวานกว่านี้อีกนิดนะ ชอบๆ
น้องโลมน่ารัก นายใหญ่ต้องรักน้องโลมให้มากๆนะ
อย่าเพิ่งมีมาม่านะคะ o18
-
อุ๊ย. เค้าผูกขาดกันแล้วใช่ป่ะตัวเอง
-
ขอเลือดเพิ่มด่วน! :haun4:
เรื่องกำลังไปด้วยดี
ขออย่าให้มารผจญตัวไหนออกมาเพ่นพ่านตอนนี้เลยเถิด...
ในที่สุดนายใหญ่ก็ได้ตัวโลมเอาไว้กกคนเดียวแล้ว :-[
เมื่อไหร่นายใหญ่จะบอกรักโลมสักทีน๊า :กอด1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
โหหห ตอนนี้...... :pighaun:
สุดยอดค่าา :haun4: :z1: :m25:
ไม่มีไรมาก บวกเป็ดไปเล้ยยย
ขอตัวไปจมกองเลือดนะคะ :jul1: :jul1: :jul1:
-
อยากให้เค้าอยู่ด้วยแบบผูกขาดก็ไม่บอกตรงๆ เนอะนายใหญ่
สงสารชีวิตน้องโลมจริงๆ เมื่อไหร่น้องจะหมดช่วงชดใช้กรรมหนักซะที
-
โลมกับนายใหญ่มีพูดคุยกันบ้างแล้วทำให้รู้ความคิดของกันและกัน
โลมรับงานบริการแต่นายใหญ่คนเดียว :-[
-
:-[
-
ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z1: :z1:
มีหวานนิดๆแล้ว :a5: :a5:
-
ตอนนี้ไม่เรทไปหรอกค่า ดูหวานด้วยซ้ำ :-[
-
สองคนนี้ ถ้าได้คุยกันมากขึ้นงเข้าใจกันและกันมากขึ้น อย่าใช้อารมณ์นะคะคุณระฟ้า รักเค้าแล้วก็สงสารเค้าด้วย
-
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :-[ :กอด1: :really2:
-
กี๊ดดดดด ขอวางบัตรประชาชนแสดงสิทธิ์ในการอ่านถาวรเลยค่า
นายใหญ่น่ารีกไปไหมค๊าาาาาาา ปากแข็งใจอ่อน อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยย อ่านไปเขินไป ><
-
คุณระฟ้า หวายยยยยย ได้ใจจริงๆ อิอิ
ต่อจากนี้ไป ข้างๆนายใหญ่ ก็จะมีนายใหญ่กว่า อีกคนแล้วดิ หึหึ
พี่พงษ์ และลูกน้องทุกคน เตรียมเหนื่อย
-
:oo1: :z1:
:pig4:
-
:haun4:กรี๊ดดดดดดด ระฟ้า
ได้ไปกี่รอบค่ะนั้น ถ้าไงว่างๆก็หาโอกาสเปิดใจคุยกันมั้งเหอะ แบบนี้อ่ะ
โลมทั้งซื่อ ทั้งอ่อนต่อโลกขนาดนี้
นายใหญ่ต้องเคี่ยวอีกนานเลยยยย
-
กรี๊ด..........>___< หวาน... :m25: ขออีกนะค๊า...ทำงานเหนื่อยได้อ่านแบบนี้แล้วชื่นจาย.....(อุ๊! เหมือนเมื่อกี๊เผลอหลุดข้อบ่งบอกถึงอายุตัวเองแฮะ)
-
สรุปว่า นายระฟ้า ไม่ยอมให้ไปไหนเลยยยย
ให้อยู่แต่ที่บ้านนน 555555
-
ตอนนี้อาจจะทำให้สภาYเเห่งชาติ
ต้องประกาศ ขอบริจาคเลือด กรุ๊ป Y เเบบฉุกเฉิน
เเถวนี้ก็ต้องการมากอยู่ :jul1:
-
ตอนนี้สวีท หวานแหววกันมว๊ากกกกกกกกกกกกกก
ขอให้เป็นอย่างนี้ไปนานๆได้มั้ย :o8:
กลัววันที่ดราม่าจะมาถึง วันที่ไอ้เหี้ยพี่เกลียดมันมีแผนชั่ว :o12:
-
ระฟ้าทำไมไม่พูดให้มันตรงกับใจไปเลย รักก็บอกว่ารักไปเลย
มาพูดจาอ้อมค้อม โลมมันเข้าใจอะไรยาก คนซื่อก็ต้องการอะไรที่มันตรงไปตรงมา
-
แอร๊ยยยๆๆๆๆๆๆ นี่หวานสุดๆของนายใหญ่ระฟ้ารากหญ้า (จะยาวไปไหน) แล้วใช่ม๊ายยยยยยย!!! กรีสๆๆๆๆ
ขอหวานๆ อีกนะคะ ^__^
-
:m25: :jul1: :m25:
o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1:
-
+1 ให้จ้า
อ่านแล้วทั้งน่ารัก และเสียเลือด :m25: :jul1:
รอตอนต่อไปจ้า :call: :call:
-
ตอนนี้ โอย อื้อออ คนอ่านเสียเลือดเสียเนื้อมิใช่น้อย
แอบเครียดแทน ตอนที่นายใหญ่จะจัดการกับพี่ชายโลม
แล้วโลม ซึ่งรักครอบครัวมาก จะทำอย่างไร หรือคิดอะไรกับนายใหญ่
แต่โลม ก็ยอมรับกับตัวเองแล้วว่า รัก นายใหญ่
ทีนี้ ก็เหลือแต่นายใหญ่แหละ ว่าจะบอกคำนี้กับโลมหรือเปล่า
แม้การกระทำต่างๆ จะยกย่องโลม แต่โลมมันซื่อ ถ้าไม่บอก ไม่พูด โลมมันไม่เดาไปเองหร๊อก
-
อัยยะ!!!ให้มันได้อย่างนี้สิ :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
นายโลมประจำตัวนายใหญ่ :a9:
กว่าจะตะล่อมเปิดใจกันได้แต่ละเรื่อง ล่อลวงแล้วล่อลวงอีก คนอ่านหืดขึ้นคอเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
อันแน่~~~~!!
เฮีนระฟ้า ตะล่อมโลมขนาดนี้แล้ว
ไปสู่ขอมาไว้นอนกอดที่บ้านเรยจะดีกว่า
555+
-
คนเขียนไม่ต้องขอโทษคะ เพราะคนอ่านกะรอตอนนี้อยุ่ ฮาาาา
-
โลมก็ยอมรับใจตัวเองซักทีเต๊อะ
ปล....ชอบมากเลย ตอนขึ้นต้น อิอิ
-
นายระฟ้ากับนายโลม เปิดอกคุยกัน :pighaun:
ชอบจริงๆ ที่ยอมเปิดใจกันขนาดนี้
แต่จะให้หวานกว่านี้คนอ่านก็ยังไหวนะครับ :o8:
-
หวานค่ะ
-
แล้วการผูกขาดก็เริ่มขึ้น
นายใหญ่ต้องรีบซื้อตัวไว้
ก่อนใครคว้าไปครอง
-
กุ๊กกิ๊กกันหลังเสร็จภารกิจ :กอด1:
โปรยตอนท้ายไว้ว่าน้องโลมจะต้องเลือกระหว่างนายใหญ่กับครอบครัว มีแววดราม่าอันใกล้นี้ใช่มั้ยคะ
-
หวานแล้วๆ :-[
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
นายใหญแอบหวานด้วย 55555
-
หาคนน่ารักและเข้าใจแบบนายใหญ่ยากเหลือเกินในยุคนี้
เพราะเจอแต่คนเห็นแก่ตัวและรักสนุกแบบชั่วครั้งชั่วคราว
หาความจริงใจไม่ได้
-
ครั้งนี้ไม่ผิดหวัง!!
เย้...~
ทั้งระฟ้าและนายโลมน่ารักจังเลย
ว่าแต่นายใหญ่นอนเช้าแบบนี้ จะไปหลับที่ทำงานมั้ยนะ 55
-
สุดท้ายก็ให้น้องมาเป็นนายโลมประจำตัว ฮ่าๆๆๆๆ
อ่ะโด่!!! นึกว่าจะแน่ อิอิ
แถมรอบนี้กว่าน้องจะได้นอนก็เกือบจะเช้า
แล้วรอบต่อไปจะขนาดไหนเนี่ยยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ
o13
-
ยกนิ้วให้นายใหญ่
-
เอาอีก เอาอีก หยอกๆเล่นๆกันแบบนี้น่ารักดีค่ะ
-
:pighaun:
-
วนอยู่ที่เตียงแต่ก็มีอะไรมากมายนะเนี่ย
อย่างน้อยๆก็รู้ว่านายใหญ่ชอบใช้อำนาจบังคับโลม(เพิ่งรู้เรอะ)
แต่ไปเป็นนายโลมประจำตัวนายใหญ่แบบนี้ เขินแทนน่ะโลม
นายใหญ่น่ารักขึ้นทุกทีๆแล้วนาา
-
เอิ่มมมมม ตกลงใครคือผู้ให้บริการคร้า....
รู้สึกว่ามันอยู่ผิดที่ผิดทางไปหน่อยนะตำแหน่งผู้ให้บริการกับผู้ใช้บริการน่ะ o18
เชื่อว่าการเปิดใจคุยกันบ่อยๆ จะทำให้ทั้งสองเข้าใจกันมากขึ้นนะคะ
-
อ่านเสร็จ แล้วเลือดก็พุ่งซะ :m25:
-
โอ้วช่างเป็นบทรักที่ชวนเลือดกำเดาไหลจริงๆ
-
กลับมาทำหน้าที่แล้วจ้า :mc4:
มาถึงก็เจอฉากเรททันที :m25:
น้องโลมน่ารักมากกก แบบนี้นายระฟ้าก็ช่วยใจดีต่อไปด้วยนะจ้ะ :impress2:
แก้คำผิด :z1:
ความเร่นร้อนรุนแรงหนักหน่วงกำลังโหมกระพือ ==> เร่าร้อน
นายใหญ่กลายเป็นคนหื่นกระหายและมักมากในกรามจากสายตาต่อว่าของหมอนวดมือใหม่หัดขายบริการ ==> กาม
ปากนายใหญ่เผยอยิ้มพอใจก่อนจะฉกปลายลิ้มผมเข้าไปในโพรงปากแบบไม่ทันตั้งตัว ==> ลิ้น
แต่ก็ไร้ทนหางที่จะปกปิดเรื่องที่รอดตัวมาจากเมื่อคืน ==> หนทาง
นายใหญ่เอาเวลาไหนไปสร้างกล้ามเนื้อน่าหลงไหลพวกนี้ ==> หลงใหล
นอกร่มผ้าก็ไม่ได้น่าดูน้อยไปกว่าตัวเปลื่อยเปล่า ==> เปลือย
ใขขณะที่ผมพยายามที่จะปรนเปรอนายใหญ่อย่างมืออาชีพแค่ไหน ==> ใน
เขามองคลาบไคลที่ติดเกรอะกรังบนตัวเด็กคนนี้แล้วเจ้าตัวยังข่มตาหลับได้ ==> คราบ
-
หยุดประชดกันได้ ซักที แต่คงไม่ตลอดหรอกมั้ง
ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะไม่ใช่ นายใหญ่ระฟ้า กับ โลม
อ่านตอนนี้แล้วเขิน :o8: ไม่ไกลจากเตียงจริงๆ
-
/วิ่งมากรี๊ดดดดด
เพิ่งอ่านค่ะ....ตามทันเมื่อไหร่จะเม้นยาวๆสักที ฮี่
-
นายระฟ้า นายนี่เจ้าเล่ห์มากมายเลยนะ
นี่กะผูกขาดสินค้าเกรดเอไว้กับตัวคนเดียวเลย :laugh:
ให้มาอยู่ที่เรือนคอยบริการตัวเองคนเดียวด้วยน่ะ :z2:
:กอด1:
-
คิดจะเปิดอกคุยกัน มันต้อง....
ภาษากาย สักรอบสองรอบ get เลย 5555+
-
ว้ายๆๆๆๆๆ :-[นายโลมประจำตัว เจ้าเล่ห์นะนายใหญ่ :-[
-
ปลื้มนายใหญ่จังสำหรับตอนนี้ แต่อยากบอกว่า อย่างโลมน่ะไม่พูดออกไปตรงๆเค้าก็ไม่รู้หรอก ยิ่งโลมเป็นคนไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองเท่าไหร่แล้วหละก็นะ เฮ้อ แต่ก็นะดดยนิสัยนายใหญ่คงอยากที่จะพูดออกไปตรงๆนี่เนอะ
-
+1 :jul1: :jul1: เก็บตะวันเลยอ่ะ ระฟ้า อิอิ :jul1: :jul1: :jul1:
-
เฮ้อโล่งอกไปได้อีกตอน อย่างน้อยตอนนี้ก็เปิดใจกันมากขึ้น
แต่แหมทำไมต้องคุยกันดีดีที่เตียงเท่านั้นนะ เวลาอื่นก็น่าจะคุยกันแบบนี้บ้าง
แต่คนอ่านชอบมากค่ะคุยกันที่เตียงน่ะ
:pig4:
-
อ้อมโลกกันไปไกลจังเน้อ 2 คนนี้
-
แฟร์ๆ ดี ทำเลอะเทอะ ก็เก็บล้างให้เรียบ อย่าให้ต้องบอก 555+
-
โอ๊ยยยยย .. เลือดลมสูบฉีดดีจริง ๆ เลยค่ะเนี่ยยยย .. > < :m25:
หนูโลมดูกล้าที่จะทำอะไีร ๆ บ้างแล้วนี่นะ..
ถึงจะเป็นเหมือนการบังคับกลาย ๆ ให้เริ่มเองก็เถอะ คิคิคิ
ตอนนี้อย่างหวานนนนนอะ .. :-[
เป็นบทสนทนาที่เปิดใจกันมาก ๆ ..
หนูโลมจ๋าาาา .. คิดสูง ๆ เอื้อมระฟ้ามาครองก็ไ้ด้นะจ๊ะ
นายใหญ่เค้าลงมาคลุกวงในกับหนูขนาดนี้แล้วเนี่ย .. คิคิคิ
รออ่านนะคะ ^^ :กอด1:
-
:pighaun: :pighaun:
-
ปากแข็งทั้งคู่เลยนะ
คิดอะไรกันไปใหญ่ เฮ้ออออ
นายโลม สู้ๆ คุณระฟ้าสู้ๆ
-
:m25:
-
นายใหญ่ใช้อำนาจที่มีได้ถูกต้องและเหมาะสมมากค่ะ เวรี่เวรี่กุ้ด (Y)
-
:-[ พึ่งมาอ่านสนุกมากๆเลย
แต่กลัวจะหวานตอนมาม่าตอนจังเลย o18
-
หวานกันแบบนี้บ่อยๆ คนอ่านไม่กลัวเบาหวานนะค่ะ ขอคนเขียนจัดมาอ่านได้หมด :z2:
-
ตอนนี้เริ่ดมากเลยอะค่ะ เพราะว่านายใหญ่กะนู๋โลมได้คุยกันเยอะขึ้นมากๆ
ชอบเวลาที่ทั้งสองคนนี้คุยกันจิงๆ มันเหมือนแนวหมาป่าจะขย้ำลูกแกะตลอดเวลา :laugh:
เพราะนายใหญ่สุดแสนจะเจ้าเล่ห์นี่แหละ ทำให้นู๋โลมตามไม่เคยทันสักที แอบสะใจเบาๆ o18
นู๋โลมเอ๊ยยย แค่เเอ่ยปากนู๋ก้อเสียให้เค้าแล้วหละ อย่าคิดสู้เลย
คนอย่างนายใหญ่ถ้าไม่ฉลาดและเจ้าเล่ห์ไม่มีทางมาอยู่จุดนี้ได้หรอก
ตอนนี้ขออีกๆๆๆ ไม่ไกลจากเตียงก้อดีนะคะ จะได้พักผ่อนเยอะๆ :z1:
-
ปากไม่ตรงกับใจกันทั้งคู่
อย่างนี้คนอ่านก็ต้องลุ้นกันจนเหนื่อย เด๊ะ?
-
นายโลมประจำตัว
อ๊ากกกกกกกกกกก ไม่ได้มาอ่านต่อแค่ 3-4 วัน
มา 3 ตอนเลย คนเขียนสุดยอดดดดดดดดดดดด
สู้ๆ แต่ตอนไปนะค่ะ จะรออ่าน คิคิๆ
-
ตอนนี้ทำให่รู้ว่า
นายใหญ่ ชอบบังคับ
และขี้หวงมาก :m31: :m16:
ให้น้องโลมมาเป็นนายโลมส่วนตัวเลยน่ะ
แผนสูงจริง
อย่างนี้โลมจะตามทันไหมเนี่ย
:a5:
โลมน่ารักอ่ะ
นายใหญ่ตอนนี้ก็แอบน่ารักน่ะ
ถ้าเปิดใจคุยกับโลมเนี่ยจะน่ารัก มากเลย
:oo1: :pighaun: :haun4:
-
เลือดกระฉูด
:jul1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ น่ารักมากมายค่ะ นายใหญ่ปากแข็งมาก
แต่ตอนนี้ก็ทำให้รู้แหละว่า แคร์น้องโลมมากๆ เลยเหมือนกัน คนเขารู้กันหมดอาณาจักรแล้ว
ว่าโลมเด็กใคร ^^
น้องโลมน่ารัก นายใหญ่ก็น่ารักค่ะ ชอบๆ
-
:กอด1:อยากบอกว่าเค้าชอบเรื่องนี้มากเลยน้องโลมดูเจียมตัวไม่ไฝ่สูงเกินตัวไม่กล้าทีจะแสดงออกนายใหญ่ต้องใจเย็นๆกับน้องนะก้อเด็กมันขาดความอบอุ่นจะให้มั่นใจตัวเองงัย :bye2: :man1:
-
ชอบ :z1:
-
นายใหญ่นี่เข้าใจหาทางออกเนอะ o16
เก็บโลมไว้เป็นนายโลมส่วนตัวซะเลย :haun1: ช่างคิดได้นะ
:haun5: :haun5: :haun5: :laugh3: :laugh3:
-
แหมนายใหญ่ละก้อ -..-
-
อ้อมโลกไปมั้ยคะระฟ้า ><
ปล.ไม่ไกลเตียงก็โอเคนะคะ >//////////<
-
:o8: :o8: :o8:
-
นายใหญ่น่ารักขึ้นเยอะเลยอะ :pig4:
-
โววว ฉาก เรียก เลือด :pighaun: :pighaun: :pighaun:
อ่าน แล้ว งง อ่ะิิ :jul1: :jul1:
-
เริ่มหวานแล้ว
เกือบไปไหมโลม ทีหลังอย่าประชดนายใหญ่อีกนะ
-
คนอ่านหายไปงดงามอยู่สามวัน
นี้เค้ายังไม่ลงจากเตียงกันอีกเหรอ =3= (อิจฉาน้องโลม เอ๊ย อิจฉานายใหญ่)
-
หวานๆ อิอิ :impress2:
-
:impress3:เค้าคิดถึงน้องโลมกับนายใหญ่ระฟ้าหายไปหลายวันแย้วมาสักทีเต้อ :call: :call: :call:
-
อยากอ่านนายโลมกับนายใหญ่ีระฟ้ามาก!
รอมาต่อไวๆ นะ
:z10:
-
ThankS
-
คิดถึงเธอแทบใจจะขาด ♥
เป็นกำลังให้คนแต่งน่ะค่ะ
-
โลมน่ารัก :impress2:
-
เข้ามาตามน้องโลม
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1:
-
ชอบอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
:sad4:เค้าคิดถึงน้องโลมเมือไหร่จะมาสักทีมาเถอะ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
เหอะๆๆ เรื่องนี้อ่านมารวดเดียว 1-25 ตอน ปวดตา :really2:
แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าสองคนในเรื่องนี้ไมไม่พูดกันให้เข้าใจ :z3:
คนนีงก็เหมือนจะฉลาดแต่....เข้าใจอะไรยากจัง(คงไม่อยากคิดเข้าข้างตัเอง)
:angry2:
ส่วนอีกคนก็....เข้าใจว่าเป็นเจ้าของกิจการคิดเยอะหลายเรื่องแต่ก็นะ ขัดใจอะ :m16:
-
ตอนที่ 26 นายโลมกับรักจนตรอก
หญิงชราถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มต่อหน้าคนคุ้มกันของนายใหญ่ สายตาวิตกกังวลมองไปที่เรือนชานด้วยความรู้สึกหลากหลายระคนกันไป
บ้านสวนที่ได้ชื่อว่าบ้านนายใหญ่เพิ่งจะอบอวลไปด้วยความสุข ผู้ชายตัวสูงใหญ่นั่งขัดสมาธิด้วยท่วงท่าสง่างาม ข้างกายเป็นชายหนุ่มธรรมดาๆที่ขัดเกลาให้นายใหญ่ค่อยๆมีรอยยิ้มสมวัยชายหนุ่มกลับมาอีกครั้ง
จะมีอะไรที่ทำให้คนที่เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่เกิดสบายใจได้เท่าคุณหนูตัวเล็กในวันวานเติบใหญ่เป็นผู้นำที่ดีอย่างที่คนตายไปแล้วอยากให้เป็น ก่อนหน้าที่จะต้องรับตำแหน่งนายใหญ่ คุณหนูระฟ้าก็เป็นเพียงเด็กผู้ชายธรรมดาๆที่มีความคิดและเป็นตัวของตัวเอง ทุกอย่างเพิ่งจะเลือนหายไปและกลายเป็นเงามืดดำมาฉาบทับความร่าเริงนั้นเกิดจากมรดกก้อนโตที่ญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวทิ้งไว้ให้
เจ้าชายขี่ม้าขาวเป็นแค่ช่างซ่อมรถในอู่ธรรมดาๆ หน้าตาใสซื่อไม่มีพิษภัย แววตาบริสุทธิ์ที่คนสูงวัยอ่านความคิดได้ทะลุปรุโปร่งไม่มีความซับซ้อน
คนหนึ่งคนที่ขาดความพอดีในชีวิตแต่อยู่มาได้เสมือนคนไม่เคยขาดอะไรมาก่อน กับคนอีกหนึ่งคนที่มีมากจนเกินพอดีและไม่เคยคิดอยากจะมีมาตั้งแต่ต้นคือความลงตัวที่คนผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนถึงบั้นปลายชีวิตมองเห็น
“แน่ใจแล้วเหรอพงว่าเสี่ยเจียงกับลูกน้องอยู่เบื้องหลังเรื่องที่จะโค่นล้มอาณาจักรทั้งหมด”
“แน่ใจครับคุณ ยิ่งเราแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ฝ่ายนั้นยิ่งหาวิธีพลิกแพลงแผนไปได้เรื่อยๆ เค้าจะยิ่งใหญ่ได้ถ้าถีบอันดับหนึ่งลงไปได้ครับ”
“แล้วนายใหญ่รู้เรื่องนี้หรือเปล่า”
“ครับ ผมคิดว่านายใหญ่อ่านแผนของพวกนั้นออก เลยพยามเอาของสำคัญมาซ่อนไว้ ถ้าที่อาณาจักรจะเกิดอะไรขึ้น นายจะได้ไม่เป็นกังวลและเดินหน้าที่จะตั้งรับเต็มที่ครับ”
“พงหมายถึงพ่อหนุ่มคนนั้นใช่มั้ย”
“ครับ”
“เหมือนเรากำลังมองย้อนไปในอดีต ต่างกันก็แค่เปลี่ยนจากผู้หญิงเป็นผู้ชายสินะ โลกมันหมุนเร็วจนคนแก่อย่างชั้นตามแทบไม่ทัน แต่มันก็มีภาพที่ซ้อนทับกันอยู่นะ”
“ผมว่าต่างนะครับ ต่างตรงที่คุณพ่อของนายใหญ่ประกาศว่ารักคุณแม่ของนายใหญ่โดยไม่คำนึงถึงฐานะของตัวเอง แต่นาย”
“ปากแข็งสินะ นายใหญ่น่ะเหมือนปู่มากกว่าพ่อ แต่ก็ได้ความอ่อนโยนของแม่มาบ้างเหมือนกันนะ”
“ครับคุณ”
“เรื่องคุณหมอจ๋า พงสั่งการไปเองก่อนแล้วกัน จะว่าคนแก่อย่างชั้นเห็นแก่ตัวก็ได้นะ แต่นายใหญ่ของที่นี่เสี่ยงจนบาดเจ็บบ่อยเกินไปแล้ว อีกอย่าง ก่อนจะตายคนแก่อย่างชั้นก็อยากเห็นคุณหนูที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิดมีความสุขและยิ้มไปอย่างนี้นานๆ”
“ผมเข้าใจดีครับ เลยปรึกษาเรื่องนี้กับคุณก่อน ผมรู้ว่าถ้านายรู้ว่าหมอจ๋าถูกฝ่ายโน้นจับตัวไป นายจะต้องสั่งบุกแน่ๆ บางครั้งเลือดมุทะลุของวัยหนุ่มสาวก็อันตรายยิ่งกว่าอะไรเลยนะครับ”
“ถ้ามีใครสักคนให้คอยรักคอยห่วงใยละก็นะ เดี๋ยวนายใหญ่ของเราจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ใจเย็นขึ้นเอง”
“ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นครับคุณ ถ้าอาณาจักรจะไม่มีทายาทให้พวกผมได้ดูแลต่อไป ผมก็หวังจะเห็นอาณาจักรที่ให้ชีวิตพวกผมเฟื่องฟูจนถึงขีดสุดเหมือนกันครับ”
“เค้าจับตัวหมอจ๋าไปแบบนั้น แสดงว่าทางโน้นยังไม่แน่ใจสินะว่านายใหญ่ยังอยู่หรือตาย”
“ครับ เพราะฝ่ายนั้นยังคลุมเครือ สิ่งเดียวที่ผมห่วงคือคุณหมอจะเป็นอันตรายไม่ใช้ความลับที่พวกนั้นตั้งใจจะล้วงไปจากคุณหมอหรอกครับ”
“แสดงว่าทางโน้นก็รู้แล้วสิ ว่าหมอนวดที่ดึงออกไปจากอาณาจักรเราให้ข้อมูลอะไรเค้าไม่ได้”
“ผมคิดว่าคงจะรู้แล้วครับ ว่าพนักงานปลายแถวไม่รู้เรื่องวงในของอาณาจักรจริงๆอย่างที่มันคิด”
“เสี่ยเจียงมันฉลาดทางความคิดน้อยไปนะ คิดว่าผู้นำจะเป็นเหมือนตัวเองทุกคนหรือไง คิดว่าก่อนออกรับแขกหมอนวดทุกคนจะต้องผ่านมือนายก่อนสินะ”
“ส่วนใหญ่ที่อื่นก็คงเป็นอย่างนั้นครับคุณ ยกเว้นที่นี่”
“เลยกลายเป็นความแปลกอีกอย่างของอาณาจักรไปเลยนะ แล้วเสี่ยเจียงมันจะไม่ช็อคไปเลยเหรอถ้ารู้ว่านายใหญ่ของอาณาจักรชอบผู้ชายด้วยกัน คงจะเหนือความคาดหมายของพวกมันอยู่มาก ทางนั้นเค้าดึงแต่หมอนวดผู้หญิงไปนี่”
“ตอนแรกพวกผมคิดว่าเสี่ยรู้ ถึงได้ส่งโลมเข้ามา แต่ตอนนี้ผมคิดว่าทางโน้นคงหลอกใช้ฟรีๆน่ะครับ ที่ชั่วไปกว่านั้น พี่ชายโลมตั้งใจจะส่งน้องตัวเองมาชุบตัวเป็นหมอนวดที่ผ่านงานจากที่นี่เพื่อเอากลับไปขายที่ร้านของนายตัวเอง และแอบสืบข้อมูลภายในอาณาจักรไปด้วย”
“แผนที่จะเลียแข้งเลียขานายเพื่อเป็นใหญ่สินะ ก็ฉลาดดี ยิงปืนทีเดียวได้นกหลายตัว แต่หลังจากนี้คงจะยากแล้วล่ะมั้ง เพราะพ่อหนุ่มเค้าไม่ใช่แค่หมอนวดธรรมดาๆแล้ว คนเป็นพี่จะคิดยังไงนะ ถ้ารู้ว่าส่งน้องชายตัวเองมาเพื่อเป็นเจ้านายอีกคนของอาณาจักรแห่งนี้”
“คงไม่พ้นหลอกใช้ประโยชน์แล้วทำลายมั้งครับ ถึงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่สายเลือดก็คงจะเจือจาง เค้าถึงมองแต่ผลประโยชน์ที่จะได้รับมากกว่ารักน้องชายตัวเองครับ”
“หดหู่นะ น่าสงสาร ไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มคนนี้เติบโตขึ้นมาด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน”
“ผมว่าสิ่งแวดล้อมไม่มีผลต่อสำนึกดีในตัวเด็กคนนี้เลยครับคุณ”
“นั่นสินะ เอาล่ะพง จะจัดการอะไรก็รีบทำเถอะ ปัญหาที่จะตามมาถ้านายใหญ่รู้ ชั้นจะช่วยแก้ปัญหาให้ หวังว่าอีกไม่นานคงจะมีคนขึ้นมาช่วยชั้นนะ ชั้นแก่แล้ว อยากรอววันตายโดยไม่มีห่วงสักที”
.
.
.
“คิดว่าจะหลบหน้าชั้นได้นานสักแค่ไหนกันเหรอ”
“ผมไม่ได้หลบหน้านะ”
“งั้นเหรอ แล้วที่ตื่นมาแล้วนายหายหัวไปเลย ไม่เรียกหาไม่มาเนี่ยหมายความว่าไง”
“ก็คุณไม่ได้สั่งนี่ครับ ว่าให้ผมนั่งเฝ้าคุณเอาไว้”
“ทำไมถึงต้องรอให้สั่ง นายเห็นชั้นเป็นตัวอะไรเนี่ย เวลานายว่าง่าย นายดูเป็นเด็กดีนะ ทำไมถึงชอบถูกบังคับนักล่ะ”
นายใหญ่อาจจะไม่กระอักกระอ่วนใจที่จะเจอหน้าผม แต่ผมโคตรจะลำบากใจเลยที่จะสู้หน้าหรือพูดจากันตามปกติ ถึงแม้จะต่างกาลต่างวาระกัน แต่ภาพตอนกลางคืนนั้นเพิ่งผ่านตามาไม่นาน ในขณะที่นายใหญ่วางตัวได้ปกติมากเท่าไหร่ ผมเองก็กระสับกระส่ายมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งเห็นคนในบ้านนี้ยิ้มให้ผมด้วยไมตรีมากเท่าไหร่ก็รู้สึกว่าเค้ารับรู้เรื่องที่ผ่านไปเมื่อคืนนี้ ผมไม่ได้หน้าหนาขนาดนายใหญ่ระฟ้านี่นาที่จะวางตัวปกติได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นขนาดนั้น
“นี่คือหน้าที่ของนายตอนอยู่ที่นี่”
“ตะ ตารางเรียนเหรอ”
“ใช่ ไอ้ที่เห็นเป็นตารางเรียนของนาย ชั้นจัดให้เอง อะไรที่เกี่ยวกับวิชาการจะมีคนไปส่งนายที่เรียน ส่วนอะไรที่ต้องหัดปฏิบัติจะมีครูมาสอนให้ที่นี่”
“แต่นี่มันไม่มีอะไรเกียวข้องกับการเป็นนายโลมเลยนะ หมอนวดบ้านเมืองไหนกันมีเรียนหลักธุรกิจ เศรษศาสตร์ ยิงปืนและทักษะการป้องกันตัว เหมือนต้องฝึกเป็นลูกน้องมาเฟียชัดๆ”
“ก็คล้ายๆอย่างนั้นแหละมั้ง เหนื่อยหน่อยนะอยู่ใต้การปกครองของนายใหญ่ระฟ้าเนี่ย”
“เท่าที่ผมดูตารางนี่ ผมว่ามันเหนื่อยหนักเลยแหละ”
หมอนี่แอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ต่อหน้าได้ซื่อดี มันดูจะยุ่งยากและน่ากลัวไปสักนิดสำหรับสิ่งที่โลมต้องเรียนรู้ แต่เพื่อความปลอดภัยแล้ว โลมควรรู้เรื่องพวกนี้ไว้ป้องกันตัวเองในวันที่เขาไม่อยู่
“ผมคิดว่าจะได้เรียนเหมือนพวกนักศึกษาในมหาลัยเสียอีก”
“นายอยากเรียนแบบนั้นเหรอ”
“เมื่อก่อนอยากครับ แต่ตอนนี้อะไรก็ได้ที่ทำให้ผมมีเงินเลี้ยงปากท้องและใช้หนี้ อันนั้นต้องมาก่อน”
“ปกติให้เงินที่บ้านเดือนละเท่าไหร่เหรอ”
“เหลือจากที่ผมหักค่ากินในแต่ละวันแล้วผมก็ให้ที่บ้านหมดเลยครับ คุณถามทำไมเหรอ”
“ไม่มีอะไร อยากรู้เฉยๆ”
เท่าที่สืบรู้ โลมกันเงินไว้กินแค่ข้าวกลางวันแค่ไม่กี่บาท นอกเหนือจากนั้นแล้วหมอนี่แทบไม่ได้ใช้เงินทำอะไรเลย เงินที่เหลือจากเงินเดือนที่อู่ ลงวงการพนันและจ่ายค่าหวยให้พ่อกับแม่หมด พี่ชายของโลมเป็นคนเห็นแก่ตัวจนน่ารังเกียจ สิ่งที่ครอบครัวนั้นกำลังทำกับโลมไม่ต่างอะไรกับขูดเลือดปูเลยสักนิดเดียว แค่คำว่าบุญคุณที่เลี้ยงดูมาก็เหมือนจะเป็นข้ออ้างที่จะบังคับให้หมอนี่ทำอะไรก็ได้ที่ครอบครัวนั้นต้องการให้ทำ หากการศึกษาขั้นพื้นฐานของประเทศไทยไม่สนับสนุนให้เด็กเรียนจนจบมัธยมปลายฟรีแล้วล่ะก็ เขาไม่รู้เลยว่าโลมจะมีโอกาสได้เรียนเหมือนเพื่อนคนอื่นๆไหม ถ้าหากได้เรียนก็คงจะเป็นข้ออ้างอีกข้อที่ครอบครัวนั้นจะใช้บังอับโลมเพื่อเอื้อประโยชน์ให้ตัวเอง
“ปกติคุณทำรายการบัญชีเองแบบนี้ทุกเดือนเลยเหรอครับ”
“เปล่าหรอก มีคนทำให้”
“อ้าวแล้วทำไมคุณถึงเอามาให้ผมทำละครับ”
“ฝึกไว้ ต่อไปชั้นจะเปลี่ยนมาให้นายเป็นคนทำ อยู่ใกล้หูใกล้ตา ตรวจสอบง่าย”
“ผมกลัวคิดเลขผิดจัง มันเยอะจนตาลาย”
“หึหึ ขนาดมีเครื่องคิดเลขช่วยแล้วยังบ่นอีกนะ”
เด็กคนนี้หัวไวและฉลาดหลักแหลม แค่เขาแนะนำอะไรให้แค่ไม่กี่ครั้งโลมก็ทำได้และทำได้ดี ความประหม่าทำให้เค้ารอบคอบมากยิ่งขึ้นเพราะกลัวนายใหญ่จะตำหนิหากเกิดข้อผิดพลาด เขาเลยไม่แปลกใจที่โลมเรียนรู้งานในอู่จนได้เป็นช่างยนต์เหมือนคนที่เรียนสายนี้มา เพราะตอนที่หมอนี่ตั้งใจทำอะไรก็ทำให้นายใหญ่อย่างเขามองเพลินไปเหมือนกัน
“อ๊ะ ผมตกใจหมดเลย”
“นายตั้งใจเกินไปจนดูเหมือนเครียดนะ ขมวดคิ้วซะหน้าผากย่นเลย”
คนกำลังมีสมาธิต้องมาสะดุดเพราะมือใหญ่บังตาและหัวคิ้วถูกปลายนิ้วคลึงไปมาให้ผ่อนคลาย แต่ถ้ามีกาารบอกเตือนกันสักนิด ผมแน่ใจว่าเรื่องแค่นี้ผมจัดการตัวผมเองได้ การนั่งทำงานอยู่ใกล้ๆนายใหญ่ทำให้ประสาททุกส่วนเกร็งเข้าใกล้เส้นยึดหรือเป็นอัมพาตไปเลยก็ได้ ผมรู้สึกสูญเสียสมาธิถ้าต้องนั่งทำงานภายใต้การจ้องมองของใคร หากเลือกได้ก็ยังโหยหาที่จะไถลตัวเองมุดใต้ท้องรถอย่างที่เคยทำ แต่ที่เป็นอยู่นี้ผมก็พอใจแล้ว ถึงแม้การเดินไปมาในบ้านหลังนี้และสบตากับใครในฐานะหมอนวดประจำตัวนายใหญ่ก็ลำบากใจพอดู ถึงแม้การอยู่ใกล้ไอ้บ้านี่จะอันตรายก็อัตราการเต้นของหัวใจ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นวูบวาบแปลกๆอยู่เหมือนกันและมันก็ดีกว่าการนั่งรอแขกเรียกใต้แสงไฟ ดีกว่าต้องลุ้นว่าแต่ละคืนจะใช้วิธีการเอาตัวรอดแบบไหน
“ถ้าเด็กมันรู้ว่ามาช่วยงานนายใหญ่แล้วมีนายคอยดูแลใกล้ชิดขนาดนี้ คงจะมีเด็กๆในบ้านเสนอตัวกันเป็นแถวแน่ๆเชียวค่ะ คุณคงต้องช่วยแจกบัตรคิว”
ถ้าคุณไม่ส่งเสียงทัก ผมไม่รู้จริงๆว่าตัวเองกับนายใหญ่ใกล้ชิดกันขนาดไหน ความประหม่าสามารถกดสติของผมให้จดจ่ออยู่กับงานจนไม่รู้ว่าตัวเองกับนายใหญ่แทบจะใช้ลมหายใจร่วมกัน กรุ่นกลิ่นหอมที่โชยเข้าจมูกไม่ใช่กลิ่นดอกไม้หรือกลิ่นเครื่องหอมปรับอากาศที่ไหน แต่เป็นกลิ่นประจำตัวนายใหญ่ที่ผมเริ่มคุ้นจนเริ่มกลายเป็นเคยชิน
ถดตัวดีดหนีจากความใกล้ชิดนั่นแต่ก็ถูกคนหน้าหนายิ่งกว่ายางมิชเชอลินรั้งแขนเอาไว้ ฉีกยิ้มกว้างท้าทายสายตาของหญิงชราที่มองมาด้วยความเอ็นดู จนผู้ชายอย่างผมรู้สึกเขินอาย
“งานสำคัญนี่ครับคุณ ถ้าไม่คอยดูไว้ พลาดขึ้นมาล่ะยุ่งเลยนะครับ เจ๊ง”
“คุณรู้อยู่แล้วว่ามันสำคัญขนาดนั้น ไม่ควรเอามาให้ผมทำนะครับ”
ผมโพล่งทักท้วงออกไปเมื่อได้รับการยืนยันเป็นรอบที่สองว่าบัญชีที่หัดทำอยู่นี้มันสำคัญต่อปากท้องของทุกคนจริงๆ ถ้านายใหญ่เจ๊ง ลูกจ้างทั้งหลายรวมถึงลูกน้องก็ต้องลำบากเหมือนกัน
“ฝึกเอาไว้เถอะพ่อหนุ่ม คุณเองก็แก่แล้วตาฝ้าฟางจะมาช่วยนายใหญ่ตรวจตราก็เห็นทีจะเป็นการทรมานคนแก่ไปเสียเปล่าๆ”
“นี่แค่งานเดินบัญชีเท่านั้นนะ ยังมีงานบริหารจัดการอีก แต่ค่อยๆทำไปแล้วกัน ชั้นอยากให้นายเรียนป้องกันตัวเองก่อน”
“ครบสูตรจริงๆนะคะ คุณไม่กวนแล้วล่ะค่ะจะไปดูในครัวหน่อย”
“ทำบุญมาดีนะคุณเอ็นดูขนาดนี้เนี่ย”
ตรงไหนวะ? ผมเหลือกตามองมันด้วยคำถาม ตรงไหนที่บอกว่าผมได้รับความเอ็นดูเกินหน้าเกินตาชาวบ้าน คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีเป็นปกติอยู่แล้ว คนงานในบ้านถึงได้ทั้งรักทั้งยำเกรงขนาดนี้ มันเองต่างหากที่ขยันตีหน้านิ่งทำหน้าดุตาขวาง คนทั้งบ้านรวมถึงลูกน้องคนสนิทแทบไม่อยากจะเข้าหาเพราะกลัวนายสั่งให้ไปตาย
“คุณใจดีต่างหาก”
“นายว่าอะไรห้ามเถียง”
“นี่เป็นคำสั่งอีกหรือเปล่าครับ”
“ใช่”
“เผด็จการ”
“ว่าอะไรนะ”
“ผมบอกว่าจะทำงานต่อครับ”
“รอดตัวไปนะ”
นึกภาพตอนที่หมอนี่อยู่ใต้ท้องรถ ถอดอะไหล่ไขน็อตไม่ออกเลยว่าเป็นแบบไหน เขาคิดแค่ว่าโลมเป็นเด็กดื้อซนๆคนหนึ่งที่ต้องสะกดความเป็นตัวเองไว้เพื่อแบกรับหน้าที่ความรับผิดชอบทั้งหมด เขามั่นใจว่าโลมทำได้ทั้งบุ๊นและบู๊แน่ๆถึงได้ยัดเยียดการเรียนรู้มากมายขนาดนี้ให้ คุณเองก็แก่มากแล้ว เป็นหัวเรือใหญ่อยู่ที่นี่มานานหลายปีเต็มทีตั้งแต่ตัวเองเกิด หากนายใหญ่ต้องคุมบังเหียนที่อาณาจักร สถานที่ที่เรียกว่าบ้านหลังนี้เขาก็อยากมีใครสักคนคอยสั่งการดูแลเหมือนกัน
ไม่รู้เหมือนกันว่านายใหญ่เริ่มจริงจังกับอนาคตตั้งแต่ตอนไหน เงินเจ็ดล้านที่เสียไปเพราะเด็กคนนี้ไม่ใช่น้อยๆ ถึงแม้ครึ่งหนึ่งมันจะเหมือนเงินที่ไม่ได้ก็ไม่ขาดทุนอะไรอยู่แล้วถ้านับแค่เงินที่เกียรติคุณติดค้างกับคาสิโน แต่เงินอีกสามล้านห้าที่เขาเซ็นเช็คไปแบบไม่คิดอะไรนอกจากดึงตัวโลมมาเป็นคนของอาณาจักรให้ได้ดังเดิมนั้นออกจะเป็นความคิดที่ผิดหลักของนักธุรกิจอย่างสิ้นเชิง ยิ่งสุดท้ายแล้วโลมแทบไม่ได้ทำหน้าที่หมอนวดชายอย่างที่ควรจะเป็นอีก ถ้าเขาไม่ใช่นายใหญ่ที่มีอานาจเด็ดขาด เรื่องที่ซื้อโลมมาประดับบารมีเฉยๆแบบนี้ต้องถูกคัดค้านแน่
พยายามเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าเป็นเพราะโลมไม่มีพรสวรรค์ด้านงานบริการ เขาไม่ได้ตั้งใจเดินเข้ามาเพื่อสิ่งนี้ แต่พอให้ลองจริงๆแล้ว แค่อนุญาตให้แขกได้แค่นั่งคุยยังมีคนทุ่มขนาดนี้ และที่เขาตัดสินใจให้โลมเริ่มที่จะเรียนรู้งานที่บ้านใหญ่นี่ก็เพราะเจ้เชอรี่บอกว่าแขกคนนั้นอยากซื้อโลมอีกครั้ง
ต่อให้กินหญ้าแทนข้าว คนอย่างเขาก็ไม่คิดจะเสี่ยง ใครจะมั่นใจได้ว่าครั้งต่อๆไปจะแค่คุยเหมือนครั้งที่ผ่านมา และเด็กเจ้าเล่ห์ที่นั่งจดจ้องอยู่กับบัญชีข้างๆเขานี้จะเอาตัวรอดได้เหมือนทุกครั้ง
แค่เป็นตัวของตัวเองโลมก็มีเสน่ห์และยิ่งตอนไร้เดียงสาอยู่ใต้ร่างเขาแบบนั้นยิ่งน่าหลงใหลและหวงแหน มันไม่ใช่มารยาของนักขาย ไม่มีอะไรที่ปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อมัดใจแขก ไม่ว่าจะเป็นเสียงร้องหรือการตอบสนองรับ ทุกอย่างเป็นธรรมชาติ
“คุณ ผมเอาอันนี้รวมกับหัวข้อนั้นได้มั้ยครับ ผมว่ามันเข้ากันได้ นี่แยกย่อยเกินไปอะครับ ทำเป็นหมวดหมู่ไม่ดีกว่าเหรอ”
“อืม ได้ ที่มันละเอียดเกินไปก็เพราะคนทำเค้าต้องการเคลียร์ให้ชั้นเห็นน่ะ จริงๆแล้วมันไม่ต้องอย่างที่นายบอกแหละ”
“ครับ”
“โลม”
“ครับ”
ตาใสไหวระริกเมื่อถูกเชยคางขึ้นมาสบตากับนายใหญ่ ในหน่วยตามีความสงสัยแฝงไปด้วยความประหม่า แน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ตอนที่สบตาและมองลึกเข้าไปนัยน์ตาเด็กคนนี้ โลมเป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาที่พร้อมจะอ่อนไหวไปกับสิ่งเร้า
“ทำตัวลำบากใช่มั้ย อึดอัดล่ะสิ”
“ระ เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องที่ต้องอยู่ต่อหน้าคนในบ้านนี้ เรื่องที่คอยหลบหน้าชั้นก่อนหน้านี้”
“คือผม”
จะบอกได้ไงเล่าว่าอึดอัดใจมาก คนในบ้านนี้รู้เรื่องที่อาณาจักรแค่ไหนก็ไม่รู้ แล้วแต่ละคนจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าผมมาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะหมอนวดส่วนตัวของนายใหญ่ จะให้ทักทายและส่งยิ้มหน้าชื่นตาบานอยู่ได้ยังไงวะ ถามอะไรแปลกๆ ผีเข้าผีออกเดาใจยาก เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ใจดีบ้างใจร้ายบ้าง บางครั้งก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจเมื่ออยู่ใกล้ๆ แต่บางครั้งก็หนาวหนึบไปทั้งอก
อย่างครั้งนี้ อยู่ดีๆผีความห่วงหาอาทรณ์ก็เสือกเข้าสิงนายใหญ่ระฟ้า ถามเรื่องที่ผมเองก็แกล้งลืมไปแล้ว พยายามทำตัวเองให้ปกติและจดจ่ออยู่กับงานที่ทำ พอมันพูดเรื่องนี้ขึ้นมาผมก็ได้แต่น้ำท่วมปาก
“เรื่องนั้นเรารู้กันแค่สองคน คนในบ้านรู้ดีว่านายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ในฐานะแขกนายใหญ่ เพราะฉะนั้นก็วางตัวตามสบายเถอะนะ เห็นแล้วอึดอัดแทน”
ตกใจมากกว่าเดิมอีก เริ่มต้นจากลูกหนี้ชั้นเลวร้ายแต่ลงท้ายด้วยกรถูกยกให้เป็นแขกของนายใหญ่เนี่ยนะ หรือว่ามันไม่ต้องการให้เหล่าคนงานหรือแม่บ้านรู้ว่ามันทำธุรกิจอะไรให้คนเค้าหมดศรัทธา แต่การที่มันมีคนคอยคุ้มกันล้อมหน้าล้อมหลังและทำตัวลึกลับขนาดนั้นก็ต้องมีคนรู้สิว่ามันทำงานไม่ธรรมดา
“อย่าทำตัวอมทุกข์ให้คุณต้องมาต่อว่าชั้นทีหลังได้อีกล่ะว่าแกล้งคนโปรดของคุณ”
“อิจฉาผมเหรอครับ”
“มั้ง”
ทำไมถึงได้รู้สึกดีใจและสะใจเล็กๆที่ตัวเองมีความสำคัญกับคนอื่นขนาดนี้ และรู้สึกดีมากที่รู้ว่าผมทำให้ไอ้รากหญ้าคนนี้อิจฉาได้
“จะหัวเราะเยาะก็ทำเถอะ กลั้นเอาไว้แบบนั้นเห็นแล้วมันหงุดหงิด”
“ฮ่าๆ จริงๆแล้วนายใหญ่อย่างคุณก็ขี้อิจฉาแบบเด็กๆนะ เหมือนถูกแย่งความรัก”
ผู้มีอำนาจของอาณาจักรนั่งเท้าคางและมองเมินไปทางอื่นเหมือนคนถูกจับไต๋ได้แล้วงอน มันเป็นภาพที่ประหลาดใจมากจนอยากถ่ายรูปเก็บไว้ ผมเชื่อว่าภาพนี้คงเป็นภาพหายากและอาจจะขายได้ราคาก็เป็นได้ ผมรู้สึกโล่งและสบายใจเป็นครั้งแรกนับจากได้ชื่อว่าเป็นนายโลมปลดหนี้ และอยากให้มมันเป็นแบบนี้ไปนานๆ
๐ สวัสดีค่ะ หายไปนานเพราะสองจิตสองใจว่าจะจัดแบบไหนให้คนอ่านดี จัดดราม่านี่คนด่าแน่ๆ และเพราะเรื่องนี้อยากลองเขียนมุมกว้างๆเห็นกันทุกตัวละครไม่ว่าจะเป็นพระนายผู้ร้ายหรือตัวประกอบ โดยที่ไม่มีพล็อตล่วงหน้าเหมือนเดิม :sad4:
๐ ดีหรือไม่ดีอย่างไรชี้แนะด้วยนะคะ :pig4:
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณคนที่ช่วยดูคำผิดให้ด้วยนะคะ
๐ ฝากประกาศสำหรับคนที่สั่งซื้อเด็กป๋าและคุณคนเดียวแต่เราสองคนรอบปกติเอาไว้ Utellido จัดส่งล็อตใหญ่ไปแล้วนะคะ ยกเว้นจัดส่งต่างประเทศ utell จะจัดส่งให้วันพรุ่งนี้ค่ะ ตรวจสอบหมายเลขพัสดุได้ที่นี่ (http://utellido.com/utellido/index.php/forum/16/35--q-box-setq.html)
๐ ทางเข้าแฟนเพจ จิ้มเลยค่ะ (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
แหะๆ ตอนนี้สบายๆดีเนอะ น่ารักอ้ะ :o8:
แต่ดูเหมือนโลมยังไม่รู้ตัวเลยนะว่าจะกลายเป็นนายใหญ่อีกคนแล้ว หุหุ
-
หลักสูตรไหนล่ะเนี่ยนายโลม หุหุ :z1:
-
นายระฟ้าถูกแย่งความรัก ว้ายๆๆๆ
ถ้งั้นน้องโลมต้องให้ความรักมากๆนะคะ ><
-
น่ารักอ่ะตอนนี้
อยากไห้มีฉากๆหวานๆอีกน่ะค้าบไม่เอามาม่านะค้าบอิ่มแย้ว55+ :laugh:
-
จิ้มก่อน
นายใหญ่น่ารักเนอะเหมือนเด็กๆ
รักเขาทำไมไม่บอก
ปล่อยให้น้องโลมเรานั่งปั้นหน้าไม่ถูกว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร
-
กรีซซซซซซซ นายใหญ่ของเราวันนี้ทำให้เรานึกถึงคำว่า น่ารักอะ :-[
-
:impress2:เค้าชอบตอนนี้น้องโลมกับนายใหญ่น่าร๊ากแหมมีการงอนกันด้วยชอบๆ
-
นายใหญ่น่ารักขึ้นๆๆๆๆๆๆ
ดราม่าไม่เอาได้ไหมคะ น้องน้ำมาเที่ยวบ้านก็ดราม่าพอแล้ว แหะๆ
-
กุ๊กกิ๊กใส่กันแบบไม่รู้ตัว :laugh:
-
ตอนนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้ามากนัก
แค่วางรากฐานให้โลม ให้ได้เรีียนรู้ที่จะอยู่เคียงข้าง
รอต่อไปค่ะ
-
ไหนๆน้องโลมขาถ่าง :laugh:
ดะฮั๊น :beat: :beat:
ระฟ้า
มีงอนด้วยวุ้ย :laugh:
น้องโลมเตรียมเข้าคอร์สนายหญิงแบบเต็มขั้นแว้ววววววววว :man1:
-
เขาเริ่ม relax กันแล้วใช่มั้ย น่ารักมากกกก :o8:
-
อ๊ายยยยยยยยย น่ารักมากเลยค่ะ :o8:
-
ตอนนี้นายใหญ่น่าร้ากกกกกกมั่กมาก.... :o8:
-
เรียนหลักสูตรลัด กะนายใหญ่ อิอิ
-
มาแบบนี้แหละดีครับ
มาม่าเอาน้อยๆพอ อยากอ่านแล้วยิ้มตลอด
-
น้องโลมมาแล้ว
===============================
ดูแล้วนายใหญ่ท่าจะหลงโลมมากนะเนี่ย o18
อยากให้หวานอีก อยากฟังนายใหญ่หยอดน้องโลมบ้างจัง
-
โลมจ๋าาาาาา
เปลี่ยนจากเป็นอย่างนี้ไปนานๆ เป็น เป็นแบบนี้ตลอดกาล
ดีกว่าเนอะ^^
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุุดเลย o13
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :pig4:
ตอนนี้แอบหวานมาก~
สมกับที่นั่งรอทุกวันหลังอาหารแต่สั้นไปนิด :z3: :z3: :bye2:
[/size][/color]
-
บรรยากาศสีชมพูอ่อนๆ
ละมุนละไม~~ :give2:
-
นายใหญ่แอบหวานนะเนี่ย...
มีเป็นห่วงเป็นใย ไม่อยากให้โลมอึดอัดกับสายตาคนในอาณาจักร
ตอนหน้าขอหวานๆ กว่านี้ได้มั้ยคะ อิอิ
:กอด1: โลมทีนึง โทษฐานน่ารักเกิ๊นนนนน
-
ชอบอ่ะ
ในที่สุดโลมเราก้อได้ผ่อนคลายกัยเค้าบ้าง
เพราะว่าคราวนี้เฮียระฟ้าโดนผีเข้า
ทำตัวดี น่าร๊ากอ่า~~~~!!
:m3:
-
o13
ชอบอ่ะหวานจังเลย
+1และเป็ดค่ะ
-
นายใหญ่ขี้โกงนี่หว่า
แอบหวานกับน้องลับหลังคุณ!
ไม่ยอมมมมมมม จะเอาหวานมดตอมกว่านี้
จาอาววว *ทุบโต๊ะ*
-
ทำทุกอย่างเพื่อให้เค้าสามารถมายืนเคียงข้างได้อย่างสง่างามใช่มั้ยคะ นายใหญ่?
อยากจะเอาเค้ามาไว้ข้างตัวตลอดเวลา เห็นหน้าเค้าใกล้ๆ และเรียกหาได้เสมอ!!
อยากให้เค้ามาทำหน้าที่แทนคุณ หน้าที่...ที่คนที่จะทำได้ต้องมึความสำคัญระดับซุปเปอร์วีไอพี
:m4: สุดยอดเลยอะนายใหญ่ คิดไว้ดีทุกขึ้นทุกตอนจิงๆ
ที่สำคัญคือรู้ทันนายโลม(สุดที่รัก :m3:)ไปซะหมด 555555
แล้วอย่างนี้นายโลมจะรอดไปไหนได้? ก้อคงได้ตายใต้อ้อมกอด :กอด1:นายใหญ่นี่แหละ
-
นายใหญ่บอกโลมไปเลยว่าไม่ได้อยู่ในฐานะนายโลมแล้ว โลมมีค่ามากกว่านั้น
-
รักโลมห่วงโลมก็ไม่บอกออกไปตรงๆ เน๊อะคนเรา
จับเรียนแต่ละอย่าง เหนื่อยแทนหนูโลมเลยจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดด :mc4:
เริ่มจะดีขึ้นแล้ว นายใหญ่เริ่มเอาจริงแล้วสิเนี่ย o13
ทั้งเรียนบริหาร ป้องกันตัว ครบสูตรเลยแฮะ
กะไม่ให้อะไรรอดสายตาโลมไปได้เลยสินะเีนี่ยยย แจ๋วมากกกกก
ปล.ทีหลังคุยกันอย่างนี้บ่อยๆน่ะ หรือถ้าจะให้ดี บอกโลมก็ดีว่าเป็นคนอาศัยไปเลย ทำตัวเหมือนบ้านตัวเองไรงี้ จะได้ไม่อึดอัด ฮ่าๆ
-
นายใหญ่ใจดีขึ้นทุกวันนะเนี่ย
โลมเริ่มหลงแล้วละ ชินกลิ่น เพราะได้กลิ่นทุกวัน
>/////<
ไม่รู้ว่าเสี่ยกับเกียรติจะทำอะไรอีก เซ็งครอบครัวนี้จริงๆ
-
ระฟ้าน่ารักจังง
แต่ยังไม่รู็เรื่อง หมอจ้าโดนจับตัวไป
เง้ออออ
ถ้ารู้จะเปนยังไงน้าาา
-
หวานปะแล่มๆ แบบนี้กำลังอร่อย
โลมน้อยน่ารักจัง
:o8:
-
หวานเชียว
:-[
-
หวานเบาๆ :-[
โลมจะมาเป็นนายหญิงแล้ว คาดบู๊ใหญ่คงมาเร็วๆนี้ (รึเปล่า เดา :z3: )
-
“แต่นี่มันไม่มีอะไรเกียวข้องกับการเป็นนายโลมเลยนะ หมอนวดบ้านเมืองไหนกันมีเรียนหลักธุรกิจ เศรษศาสตร์ ยิงปืนและทักษะการป้องกันตัว เหมือนต้องฝึกเป็นลูกน้องมาเฟียชัดๆ”
“ก็คล้ายๆอย่างนั้นแหละมั้ง เหนื่อยหน่อยนะอยู่ใต้การปกครองของนายใหญ่ระฟ้าเนี่ย”
เป็นเมียนาย(ระฟ้า)ต้องอดทนนะจ๊ะหนูโลม
-
หวานอย่างนี้ไปนานๆน่ะค่า อย่าดราม่าเลย อ่านแล้วเดี๋ยวเจ็บปวด :z10: :z10: :z10:
-
อยากเห็นหน้านายใหญ่ตอนถูกจับไต๋จัง ฮ่าๆๆ มันจะฮาขนาดไหน
-
ยังไม่อยากได้มาม่า
กินแค่ช้างน้อยก่อนก็ดีนะ ฮ่าๆ
อันที่จริงๆชอบหวานๆนะ
แนะนำว่า หากจะจัดมาม่ามาให้ซด
ขอซดน้ำตาลแบบอ่านแล้วกัดหมอนก่อนได้มะ ฮ่าๆๆ
-
ดูเหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ แต่กลัวจะดีได้ไม่นาน จะได้กินมาม่าชามโตนี่สิ ช่วงนี้ร่างกายยิ่งแพ้มาม่าอย่างรุนแรงอยู่ด้วยอ่ะ
-
โลมกะลังฝึกการเป็นนายหญิงของอาณาจักรอย่างเข้มงวด โดยไม่รู้ตัว
-
เตรียมความพร้อมนายน้อยแห่งอาณาจักรก่อนออกเรือน
เวลาเห็นเค้ากุ๊กกิ๊กกันแล้วมันชื่นใจจริงหนอ :L1:
-
ระฟ้ามันงอนจริงเร๊อ ดีไม่ดีแอบหันหน้าไปยิ้มอ่ะดิ๊ เห็นโลมน่ารักแล้วใจละลายใช่มั๊ยล่า
-
แอบหวานนะ ระฟ้า ♥
-
นายใหญ่น่ารัก
-
+1 นู๋โลมกะนายใหญ่ ชอบหวาน ๆ นายใหญ่ หยอด ๆ โลมหน่อยดิ :o8:
ชอบเนื้อเรื่องแบบนี้แหละ ไม่ ดราม่า อิอิ
-
หลักสุตรคนข้างกาย ข้างใจ นายใหญ่รึป่าว
ฮ่าาๆ :laugh: :laugh:
-
อ่านไปยิ้มไป โลมกำลังอัพเวล ครอบครัวตัวดููดของโลมถ้ารู้คงหวังมาสูบไม่เหลือดี ระฟ้าจัดกรเสี่ยเจียงซะที :m1: :m11:
-
ที่แท้ผู้อยู่เบื้องหลังตัวจริงก็คือคุณนี่เอง o13
ใครนะจะบังอาจมาสู้คุณ แม้แต่นายระฟ้ายังเกรงเลย :z1:
แก้จ้า :really2:
ผมคิดว่านายใหญ่อ่านแผนของพวกนั้นออก เลยพยามเอาของสำคัญมาซ่อนไว้ ==> พยายาม
สิ่งเดียวที่ผมห่วงคือคุณหมอจะเป็นอันตรายไม่ใช้ความลับที่พวกนั้นตั้งใจจะล้วงไปจากคุณหมอหรอกครับ ==> ไม่ใช่
ชั้นแก่แล้ว อยากรอววันตายโดยไม่มีห่วงสักที
ผมคิดว่าจะได้เรียนเหมือนพวกนักศึกษาในมหาลัยเสียอีก ==> มหาวิทยาลัย/มหา'ลัย
ถ้าหากได้เรียนก็คงจะเป็นข้ออ้างอีกข้อที่ครอบครัวนั้นจะใช้บังอับโลมเพื่อเอื้อประโยชน์ให้ตัวเอง ==> บังคับ
ถดตัวดีดหนีจากความใกล้ชิดนั่นแต่ก็ถูกคนหน้าหนายิ่งกว่ายางมิชเชอลินรั้งแขนเอาไว้ ==> มิชลิน
อยู่ดีๆผีความห่วงหาอาทรณ์ก็เสือกเข้าสิงนายใหญ่ระฟ้า
เริ่มต้นจากลูกหนี้ชั้นเลวร้ายแต่ลงท้ายด้วยกรถูกยกให้เป็นแขกของนายใหญ่เนี่ยนะ ==> การ
และอยากให้มมันเป็นแบบนี้ไปนานๆ
-
ใสๆเลยตอนนี้ น่ารักมากค่ะนายใหญ่ :กอด1:
หมอจ๋านีี้ดีหรือร้ายหนอ....??
-
โลมก็ยังมึน ไม่รู้ตัวว่าตัวเองจะได้เป็นนายอีกคน
อยากให้พี่ชายโลมอย่าเพิ่งมาวุ่นวายกับโลม อ่ะ ที่เป็นอยู่ตอนนี้คิดว่าดีแล้ว ไม่อยากดราม่า
-
บรรยากาศแบบสบายๆ ของนายระฟ้ากับน้องโลมชอบมากกกกก
-
วันนี้นายใหญ่ทำตัวน่ารักกับเค้าก็เป็นแน่ะ
ยังไงก็ขอให้น่ารักแบบนี้ไปนานๆนะ
ไม่ใช่มาทำตัวเป็นเด็กๆอีก
ฮึ :a14:
-
เป็นตอนที่น่ารักมากๆเลยค่ะ :L2:
นายใหญ่อบอุ่น ส่วนโลมก็น่าถนอมได้อีก อร๊ายย
อยากจะดึงน้องมากอดๆๆๆๆ แต่คงไม่ได้ เดี๋ยวนายใหญ่เอาปืนเป่าหัว 5555
-
ไม่มีไรจะพูดนอกจาก
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
เข้ามากอดคุณแน่นๆทีนึง :กอด1:
-
ทำมาเป็นดีใจนะคะน้องโลมเป็นคนโปรดของคุณ
(ทั้งๆที่เป็นคนโปรดสุดๆของนายใหญ่ด้วย 555 :o8:)
นายใหญ่ก็ไว้ใจน้องโลมเต็มที่แล้วสินะ
สงสัยพี่ของน้องโลมจะได้ออกมาป่วนในเร็ววัน :z3:
ขอบคุณคนแต่งคนโพสค๊า จิ้มบวก จึ่กๆ :กอด1:
-
เริ่มจะถ่ายโอนอำนาจแล้วต่างหากคะ
อีกหน่อยโลมก็จะกลายมาเป็น..
คนที่นายใหญ่*ยังต้องหยุดฟัง*ไงล่ะคะ อิอิ
-
:กอด1:
-
ทำตัวไม่ถูกกันทั้งคู่นั่นแหละ
ปากแข็งกำลังปรับตัวอยู่ โลมรอหน่อยนะ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yoyo18.gif)
-
:mc4:
เข้ามาลุ้นว่าเมื่อไหร่นายใหญ่กับนายโลมจะสารภาพความรู้สึกกันซักที
จะได้หวานนนนนนนนนนกว่านี้
โพสแรกของเราเลยน๊า
-
ก็แค่เนี๊ยะ
ก็แค่คิดอะไรก็พูดกันออกมาตรงๆ
นายโลมเค้าใสเกินกว่าจะเข้าใจเจตนาแฝงนะคะ
-
น่ารักมากค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วได้ยิ้ม
-
นายใหญ่น่ารักมาก วางรากฐานให้โลมเป็นนายหญิงเต็มตัว
-
หึหึ นายใหญ่เจ้าเล่ห์ที่สุด โลมก็นะไม่ได้รู้อะไรเลยว่าอีกหน่อยจะเป็นนายใหญ่ใหญ่ของอณาจักร
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มรู้สึกถึงพัฒนการของนายใหญ่กับโลม ค่อย ๆ เข้าใจกัน
-
โห. จับเรียนหลักสูตรอะไรเนี่ย อัดแน่นทุกด้านเชียว
-
กักขังฉันเถิดกักขังไป <3
-
จริงๆตอนนี้ทำให้เห็นภาพในครอบครัวของระฟ้าเพิ่มขึ้นอยู่นะคับ
แถมมีบรรยากาศอบอุ่นน่ารักๆให้ได้อมยิ้มกันด้วยย : )
-
กุ๊กกิ๊ก ดิ๋วดิ้ว ฮิ้วววววววว :mc4:
-
เอาหวานๆแบบนี้แหละค่ะ เก๋กู๊ด ที่สุดแล้ว :-[ :-[ :-[
-
ช่วงนี้เป็นช่วงจีบกันใช่ไหมเนี่ย :-[
-
คุณเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก o13 เป็นคนที่ทุกคนทั้งกลัวและเกรง นายใหญ่ระฟ้าเริ่มมีมุมกุ๊กกิ๊กน่ารักๆ กะโลมบ้างแล้ว
-
อ่า เหนือความคาดหมายมากๆ สำหรับคุณ
เหนือนายใหญ่มีคุณ คุณเก่งจังเลยค่ะ
โชคดีของน้องโลมที่เจอคนดีๆ คอยเกื้อหนุน
แต่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าเค้าเตรียมตำแหน่งใหม่ให้
ต้องเรียกว่ายัดเยียด แต่เป็นเราก็เต็มใจนะ :-[
รากหญ้าคะ พูดกับน้องโลมต้องชัดเจนกว่านี้ค่ะ
ไม่งั้นเค้าก็ยังเว้นระยะห่างอยู่อย่างนี้แหละ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. จะได้อ่านเด็กป๋าแล้ว :z2:
-
มีคุณคอยช่วยในทุกๆๆเรื่องแบบนี้นี่เอง
ค่อยๆๆปรับตัวเข้าหากันทีละนิด
-
บรรยากาศรอบๆตัวนายใหญ่กับโลมเริ่มปลอดโปร่งล่ะ
ขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปเทอะ
-
ค่อยๆเริ่มพัฒนากันไปทีล่ะขั้นแล้ว :impress2:
หวังว่านายใหญ่จะน่ารักแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ :z2:
-
นายใหญ่งอนด้วย ว๊าวววววววววววววว!!!!!!!!!!
-
นายใหญ่ระฟ้าตอนนี้....น่ารักม๊ากกกกกก
โลมก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ
ของนายใหญ่ อิอิ
-
แอร๊ย คู่นี้หวานได้อีกกกกกก น่าร้ากกกกกอ่ะ
ขอบคุณค่า รอตอนต่อไป หวังว่าคงไม่ดราม่ามากนะคะ
-
แอบหวานอีกแล้ว อิอิ
-
อิอิอิ เริ่มจะเข้าใจกันแล้วสินะ
ขออย่าให้มีอะไรมาทำให้เข้าใจผิดกันอีกเลย
ขอฉากหวานๆปนหื่นๆของโลมกับนายใหญ่เยอะนะคะ ^^
-
หวานแบบนายใหญ่จริงๆ
แต่จะดีกว่านี้ถ้าบอกโลมตรงๆ ก็รู้อยู่ เด็กมันซื่อ!!!!!
-
ก่อนหน้านี้ก็มาม่าเยอะแล้วนะ
เพราะงั้นต่อไปก็เพราๆลงหน่อย
ไม่มีเลยยิ่งดี
-
ถ้าโลมรู้ฐานะตัวเองจริง ๆ ตอนนี้คงได้ช็อคตาตั้ง
กลัวโลมจะเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ของระฟ้ากับหมอจ๋าแหละ
-
น่ารักเนอะ :z3:
-
ตอนนี้น่ารักอะ
-
นายระฟ้าทำมัยน่ารักขนาดนี้น๊า :กอด1:
-
บทเรียนการเตรียมเป็นนายหญิงมาแล้ววววววว :laugh:
-
ปากหนักชะมัดนายใหญ่ รักก็บอกรักไปเล๊ย
จะยกตำแหน่งคุณนาย(ใหญ่) ก็รีบแต่งตั้งเข้า
ประเดี๋ยวไก่ตื่น จะบินข้ามรั้วไปซะก่อน เหอๆๆๆ
-
นายใหญ่ถูกแย่งความรัก งั้นโลมต้องทดแทนความรักให้นายใหญ่น้าาาาาาา
น่ารักกกกก><! สู้ๆนะคะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ต่าง ฝ่าย ต่าง เริ่ม รัก อีก ฝ่าย มาก ขึ้น เรื่อย ๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รัก กัน นาน ๆ นะ
คน เขียน ก็ มา ต่อ อีก เยอะ ๆ นะ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
อร๊ายยยยยยยยยย >//<
นายใหญ่น่ารักขึ้นมากๆ เลยอ่ะ อยากให้หวานๆ มากขึ้นไปอีกเรื่อยๆๆ
-
:L2:รักโลม
หลงระฟ้า :-[
กอดคุณคนเขียน :กอด1:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
โลมก้าวหน้าไปเรื่อยๆแบบไม่รู้ตัว
นายใหญ่ก็ก้าวหน้าเปิดเผยตัวเองกะโสมมากขึ้นเหมือนกัน
-
o13. เยี่ยมมากมาย o13
มาต่อบ่อยๆนะคะ :กอด1:
-
ตอนนี้หวานแบบนายใหญ่
น่ารักแบบเก๊กๆจริงๆ
-
ตอนนี้น่ารักทั้งคู้เลย :man1:
-
นายใหญ่ส่งโลมเข้าคอร์สเตรียมตัวเป็นนายหญิง
โดยที่โลมก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย ยังคิดแค่ว่ามาช่วยงาน
-
เหมือนนายใหญ่จะแสดงความรู้สึกมากขึ้นเยอะเลย
ไม่ปากแข็งเท่าไหร่แล้ว 555
-
:z3:เค้าอยากอ่านน้องโลมกับนายใหญ่ทุกวันเลยขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:ตอนนี้น่ารักมากเลย :-[
-
หลักสูตร หวานใจนายใหญ่ไง
555+
ไม่ต้องสงสัยเลย
-
อ๊าย........ย...น่ารัก....>_< ขอให้เรื่องร้ายจบเร็วๆ จะได้สวีทหวานกันนานๆ :-[
-
:impress3:
-
เอร๊ยยยย แอบมาน่ารักกันเบาๆ~♥
-
:กอด1:
ชอบมาม่าเล็กน้อยแต่พองาม
-
นายใหญ่น่ารักค่ะตอนนี้ แต่ยังปากแข็งอยู่น๊า
น้องโลมก็ยังคงไม่รู้ตัวอยู่ว่าเป็นคยสำคัญของนายใหญ่แค่ไหน
ชอบๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
o13 o13 o13
:pig4: :pig4:
:mc4: :mc4:
-
ตอนนี้หวานๆ
นายใหญ่น่ารักมากกก :o8:
เป็นเเบบนี้ต่อไปน่ะ อย่ามาม่าเลย
-
น้องโลมคนซื่อ น่ารักจัง :m3: :m3:
นายใหญ่อย่าปล่อยน้องไปเจอพี่ชายก็แล้วกัน
มันจะหลอกใช้เอาเนอะ :m26: นายใหญ่สู้ สู้ :a2: :a2:
:m18: :m18: :m18: :m18: :m18:
-
เรารู้ตัวผู้อยู่เบื้องหลังนายใหญ่ตัวจริงแล้ว :interest:
-
:m12:แหมๆๆนายใหญ่น่ารักกะเค้าก็เป็น
-
โลมกลายเป็นเด็กปั้นนายใหญ่ไปซะแล้ว อิอิ
นายใหญ่ก็นะ หวงขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งได้อีก
เอาหวานๆ ตอนหน้าจะมีเรื่องอะไรร้ายแรงมั้ยอ่ะ
รอลุ้นค่ะ ให้กำลังใจนะคะ :L2:
-
ว๊ากกกก จัดแบบนี้ดีแล้วค่ะ ไม่เอามาม่าา มันไม่มีประโยชน์ ><
นายใหญ่น้าา เมื่อไหร่จะบอกรักโลมซะที
โลมอะรักนายใหญ่อยู่แล้ว ปล่อยไว้งี้คาราคาซัง โลมทำตัวไม่ถูกเน้อออ
-
ตอนนี้น่ารักดีอ่ะ
ระฟ้าอิจฉาน้องโลมมมมมม
5555 o13
-
หลังจากอ่านน้องโลมมาหลายตอนก็ได้จิ้นน้องโลมกะนายรากหญ้าบอสสุดหล่อแห่งอาณาจักรหน้าตาน่าจะออกแนวใกล้เคียงกับหนูทาคาบะกะป๊าอาซามิ
หน้าตาน่ารักน่าหยิกทั้งคู่ ดูไปจิ้นไปแล้วใจละลาย ก๊ากๆ :laugh:
:-[
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQYvkZOyD-v1bwJxYl93ZaftE6X9-jwJeo64h5snh0I2lITOA9t)
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSTkMZW-Kavq3pV9AXZ-sZITe9yFgtL9nHIOPv1oCZdjBosNZ5u-A)
:z2: ใครไม่เคยอ่านเรื่องนี้ไปหามาอ่านให้ได้นะ...สนุกแบบบวกเป็ดได้เป็นฟาร์มๆอ่ะ o13
-
โลมมี่น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกขึ้นทุกวันเรยเนี่ย
นายใหญ่ก็ค่อยๆเผยความรู้สึกตัวเองให้ชัดขึ้นอีกแล้ว รู้ตัวซะทีสิโลมมี่ว่าเธอหนะของรักของหวงนายใหญ่เค้าล่ะ :-[
-
:o8: :-[ :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4:
:z3: :z13:
-
คู่นี้จะน่ารักไปไหนนะ ><!!
แล้วจะเอายังไงกับคุณหมอหว่า... ???
รออ่านต่อจ้า^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m20:แหมนายใหญ่มีแอบอิจฉาเด็กด้วยเรียกร้องความสนใจจากเด็ก555 o13
-
ไม่เอาดราม่า เอาฮา ๆ ดีกว่านะ ตอนนี้ระฟ้าน่ารัก
-
ตอนที่ 27 นายโลมกับรักจนตรอก
ลมหนาวมาเยือนโชยกลิ่นพญาสัตบรรณหอมเย็นแต่ทว่าฉุนกึกติดจมูก แขกของนายใหญ่หรือผู้ช่วยคนใหม่กำลังนั่งสั่นในห่อผ้าห่มผืนหนา เสียงคนงานเริ่มทยอยกันออกมาทำงานของตัวเองบ้างแล้ว ในเรือนครัวดูจะครึกครื้นที่สุดเพราะผมได้ยินเสียงโขลกเครื่องแกงเป็นจังหวะหนักหน่วงสม่ำเสมอกัน
เมื่อคืนนายใหญ่ระฟ้าไม่กลับบ้าน
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นายใหญ่โดนยิงปางตายคราวนั้น การรอคอยเจ้านายกลับมาในแต่ละวันเป็นเรื่องที่หน่วงในอกจนทรมาน กลายเป็นความกังวลที่ค่อนไปทางห่วงใยในแบบที่อธิบายให้ใครฟังไม่ได้
ในขณะที่ทุกคนก็ห่วงนายใหญ่เหมือนกันแต่ทำไมต้องเป็นผมคนเดียวที่เหมือนจะทุรนทุราย
“หน้าหนาวฟ้าไม่สว่างง่ายๆหรอกค่ะ นอนต่อได้นะคะ หรือว่าหนวกหูเสียงในครัว”
ไม่กล้าบอกคุณหรอกว่ายังไม่ได้นอนเลย แววตาเอ็นดูนี้ฉายแววห่วงใยเมื่อเห็นสภาพหนอนดักแด้อย่างผมนั่งจามน้ำมูกไหลซืดซาดอยู่อย่างนี้ ผมฝืนอากาศหนาวเย็นยิ้มให้จนแก้มตึงเหมือนจะปริ
“เปล่าครับ อากาศเย็น กลิ่นดอกไม้หอม เสียงไก่ขันเพลินดีครับคุณ”
หอมมากจนน้ำมูกไหลย้อยกันเลย ฟุดฟิดจะจามตลอดเวลา
“พงโทรมาบอกคุณว่านายใหญ่กำลังเดินทางกลับเรือน”
สะดุดลมหายใจตัวเองจนเหมือนชักสีหน้าใส่ผู้สูงอายุ พงยังมีเวลาโทรรายงานคุณได้ แต่สำหรับผมนั้น ภายใต้ผ้าห่มหนาผืนนี้ มือสองข้างที่ประสานและซุกอยู่ข้างในนั้นกำลังประคองโทรศัพท์มือถือเพื่อรอแต่ไม่มีแม้กระทั่งเสียงสั่น ความห่วงใยที่หนักหน่วงจนข่มตาหลับไม่ลงนั้นเป็นความรู้สึกที่สูญเปล่าและกลายเป็นความโกรธเคืองที่ทำให้คนอื่นเค้าต้องอดตาหลับขับตานอนเพื่อสุดท้ายได้รับแต่ความว่างเปล่า
“ครับคุณ”
“คุณจะให้เด็กหาชาอุ่่นๆมาให้นะคะ จะได้หายหนาว”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปนอนแล้วดีกว่า”
“ไม่รอนายใหญ่ก่อนละคะ เดี๋ยวกลับมาแล้วไม่เจอจะอาละวาดจนลูกน้องผวาอีกหรอกค่ะ”
“บอกว่าผมไม่สบายแล้วกันนะครับ คัดจมูก น้ำมูกไหล เป็นไข้ ปวดศรีษะ”
“ถ้าเยอะมาก ก็จะเดือดร้อนคุณหมอต้องรีบลุกมาตรวจอาการนะพ่อหนุ่ม”
“ผม เอ่อ ผม”
“เอาเถอะค่ะ พ่อหนุ่มก็ดูจะเหมือนไม่สบายจริงๆนั่นแหละ เดี๋ยวคุณจะบอกให้นะคะ”
“ขอบคุณครับ”
แปลกใจตัวเอง!!ก่อนที่จะรู้ว่านายใหญ่กำลังกลับบ้าน ทุกความรู้สึกและทุกโสตประสาทของร่างกายสั่งว่าให้รอ ไม่ว่าจะยังไงก็ข่มตาหลับไม่ได้ถ้าไม่รู้ว่านายใหญ่ปลอดภัยดี พอถึงตอนนี้กลายเป็นว่าผมไม่อยากจะเจอหน้านายใหญ่อะไรนั่นแล้ว โทรศัพท์ก็ดูจะไม่มีความหมายอะไร สุดท้ายผมก็ปิดและโยนมันทิ้งเอาไว้แถวนั้นแล้วซุกตัวบนที่นอน
เสียงไม้กระดานเสียดกันเป็นโทนสูงต่ำบ่งบอกน้ำหนักของฝ่าเท้าที่กดลงพื้น ในขณะที่ผมนอนฟังเสียงฝีเท้านั้นด้วยใจระทึก เหมือนสิ่งเร้นลับตั้งใจจะเล่นตลกหรือกลั่นแกล้ง เสียงนั้นมาหยุดที่หน้าห้องผมพอดี แล้วมันก็ตามด้วยเสียงกระชากบานประตูจนเสียดเข้าไปในแก้วหู
ถึงผมจะพลิกตัวนอนหันหลังให้แขกไม่ได้รับเชิญทัน แต่ตัวผมใต้ผ้าห่มผืนหนาก็ยังสั่นไหวและกลัวว่าคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังนั้นจะจับได้ ปากเม้มสนิทเพราะลุ้นเผลอขบเปลือกปากจนเลือดซิบ
“โลม”
ผมเงียบ แกล้งหลับตาเสมือนว่าไม่รับรู้อะไร แต่น้ำเสียงเหนื่อยล้าของคนเรียกนั้นดังก้องอยู่ในหู แล้วเสียงเรียกซ้ำครั้งต่อๆก็ดังขึ้นและเหมือนเสียงนั้นอยู่ใกล้ตัวผมมากขึ้นทุกที
จนครั้งสุดท้าย
มันเกิดจากความตกใจที่ไม่ได้ตั้งใจ
ไม่ได้ตั้งใจจะสะบัดตัวหนีมือหนาที่จับลงมาที่ต้นแขน แต่สัญชาตญาณของการป้องกันตัวสั่งให้ร่างกายต่อต้านไปแบบนั้น
ใจหล่นหายเมื่อลอบเห็นว่านายใหญ่ชะงักและผละออกไปแล้ว
“คุณบอกว่านายไม่สบาย แต่ คงไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วมั้ง พ่อหนุ่มของคุณก็ยังแข็งแรงดีนี่ หึ”
แผ่นหลังนั้นหันกลับไปทั้งๆที่ผมไม่ทันจะได้เรียกเอาไว้หรืออธิบายทัน ลุกขึ้นเอาหลังพิงขอบเตียงด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในสมอง นี่ผมต้องการอะไรจากนายใหญ่กันแน่ เหมือนเขาจะทำอะไรก็รู้สึกว่าไม่ดีไปซะหมด แล้วก็ต้องมานั่งเสียใจเองเมื่อเขาหันหลังให้และเดินจากไปเหมือนไม่แคร์หรือไม่มีอะไรให้ต้องใส่ใจ
.
.
.
เนื้อตัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แทนที่แช่น้ำอุ่นๆแล้วจะคลายจากความเมื่อยล้า เปล่าเลย เหนื่อยกายบรรเทาเบาบางแต่เหนื่อยใจเข้ามาแทนที่
เสร็จจากความวุ่นวายจากอาณาจักรแล้วสั่งให้ลูกน้องออกรถกลับบ้านเพื่อมาพบกับความมึนตึงของคนที่คิดว่ารออยู่
ความยินดีเต็มตื้นเข้ามาในหัวใจตอนที่คุณบอกว่าโลมเพิ่งเข้าห้องนอนไปเมื่อไม่นานมานี้ ความห่วงใยทำให้ต้องรีบสาวเท้าเข้าไปหาเพราะคุณบอกว่าเหมือนโลมจะไม่สบาย แต่แล้วการสะบัดตัวเหมือนรังเกียจที่เขาแตะต้องนั้นทำให้ชาไปทั่วทั้งร่าง ความเย็นชาที่ได้รับตั้งแต่ถูกหันหลังให้ทำให้นายใหญ่นอนแช่น้ำตาค้างอยู่อย่างนี้
ถ้าหากเรื่องที่โลมมึนตึงใส่เพียงเพราะเขากลับบ้านผิดเวลาจากที่เคยบอกไว้มากและปัญหาที่ต้องขบคิดตลอดเวลาทำให้ไม่ได้โทรบอก เรื่องนี้เขาเองก็พอจะรู้ว่าแค่ให้เวลาโลมสักนิด พูดจากับเขาดีๆและตีหน้ามึนสไตล์นายใหญ่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โลมก็จะหายเป็นปกติไปเอง
แต่ปัญหาที่กำลังจะตามมานี่สิ เขาจะจัดการกับมันยังไงดี
ร.ป.ภ.ที่เห็นว่าหมอจ๋าถูกลากตัวขึ้นรถตู้ไม่รู้ที่มาและเลขทะเบียนถูกฆ่าปาดคอปิดปากไว้ตรงที่ทิ้งขยะของอาณาจักร เหมือนคนซ้ายมาซุ่มรอไว้ก่อนแล้ว และที่นายใหญ่ต้องเหนื่อยมากกว่าปกติเพราะหมอจ๋าไม่ได้เพิ่งหายไป แต่ถูกปิดบังจากลูกน้องคนสนิทเพราะอยากเห็นนายมีความสุขไปนานๆเลยคิดจะจัดการกันเอง ไม่มีใครคิดว่ามันจะร้ายแรงถึงขั้นตามฆ่าปิดปากคนที่เห็นเหตุการณ์ และตอนนี้ก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนบงการเรื่องหมอจ๋าและรู้ว่าพวกมันเอาหมอไปซุกไว้ที่ไหนจนกระทั่งไปช่วยออกมาได้
สิ่งเดียวที่เขาให้อภัยคนทำไม่ได้เลยคือหมอจ๋าถูกข่มขืนเพื่อรีดเอาข้อมูลบางอย่างที่เจ้าตัวเองไม่รู้ และเพราะความไม่รู้นั่นเองที่คนร้ายคิดว่าหมอจ๋าพยายามจะปกป้องอาณาจักร แล้วคนที่ทำให้นายใหญ่คาดโทษไว้ถึงตายก็คือพี่ชายคนเดียวของโลม เกียรติคุณเป็นคนแรกที่ลงมือข่มขืนหมอจ๋า และลูกน้องอีกไม่ต่ำกว่าสองคนรุมกันซ้ำรอย กว่าจะบุกไปชิงตัวออกมาได้คุณหมอก็บอบช้ำและตกใจจนไม่มีสติแล้ว ถึงแม้ไอ้ลิ่วล้อสองคนนั้นจะต้องตายสังเวย แต่ไอ้ระยำเจ้าของแผนการยังรอดไปได้ ไม่ใช่เพราะคนของอาณาจักรฝีมือตกหรืออะไร แต่ที่เขายังสั่งให้ไว้ชีวิตก็เพราะคนๆนั้นเป็นพี่ชายของโลม และดูเหมือนคนรับคำสั่งจะรับรู้ความหนักใจของนายใหญ่ดีถึงได้ปล่อยให้รอดกลับไปได้อีกครั้ง ถึงแม่ฝ่ายนั้นจะสะบักสะบอมเต็มทีแต่มันก็ยังไม่สาสมกับการกระทำเลวระยำเลยสักนิดเดียว
.
.
.
เรือนใหญ่ที่เคยเต็มไปด้วยความสุขทั่วทุกข์มุมบ้านกลายเป็นความมึนตึง ภาพของนายใหญ่และแขกคนสนิทเคยนั่งตัวติดกันให้คนในบ้านเห็นจนชินตาบัดนี้แยกย้ายกันไปคนละมุม นายใหญ่ยังคงนั่งขีดเขียนทำงานที่เรือนชานเหมือนเดิม แต่ผู้ช่วยที่เคยเป็นเงาไม่ยอมห่างคนสูงวัยเห็นว่ากำลังดูเด็กตกปลากันที่ท่าน้ำ
เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่หมอตัดสายสะดือทำไมคุณจะไม่รู้ว่าตอนนี้คุณหนูของตัวเองสติไม่ได้จดจ่ออยู่กับงานเลยสักนิดเดียว
“ผิดใจอะไรให้เด็กในบ้านได้ซุบซิบกันอีกละคะ”
“คุณหมายถึงมีคนงานในบ้านนินทานายใหญ่เหรอครับ”
คุณหนูผู้อ่อนวัยวางปากกาแล้วเงยหน้ามองคนถาม แต่ก็สบได้ไม่เต็มตานักก็ต้องหลบวูบเมื่อพบกับสายตาที่รู้ทัน
“สามวันดีสี่วันงอนแบบนี้ ถ้าพ่อหนุ่มเค้ามีมดลูกเห็นทีลูกจะดกนะคะ ตกลงเที่ยวนี้เกิดอะไรขึ้นคะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับคุณ คุณต้องไปถามพ่อคนโปรดว่าโกรธอะไรผมนักหนา แล้วลงไปเที่ยวเล่นแบบนั้น ไหนว่าไม่สบาย คิดว่าตัวเองแข็งแรงแล้วป่วยไม่ได้หรือไง”
“เป็นห่วงก็ลงไปตามสิคะ”
“ไม่เอาละครับ เดี๋ยวจะเจอท่าทางขยะแขยงนายใหญ่เข้าอีก”
“ถ้าเป็นคำสั่งนายใหญ่ใครจะกล้าขัดละคะ คุณยังไม่กล้าเลย นอกเสียจากว่าไม่อยากจะใช้คำสั่งกับพ่อหนุ่มเค้าอีกแล้ว”
“ผมว่าผมทำงานดีกว่า”
“หึหึ ครูสอนยิงปืนฝากมารายงานนายใหญ่ว่าโลมเรียนรู้และเข้าใจอะไรได้เร็วนะคะ”
“ผมให้เค้าเรียนเพื่อรู้ ไม่ได้ให้เป็นบอดี้การ์ดอะไรนี่ครับ เรื่องนั้นพงเค้าจัดการของเค้าอยู่แล้ว ผมทำงานต่อแล้วนะครับ”
“ตกลงเป็นห่วงพ่อหนุ่มเค้าแต่ไม่ลงไปตามสินะคะ แล้วอย่างนี้ในช่องที่มันต้องมีตัวเลขทำไมถึงได้ยึกยือไม่เป็นตัวหนังสืออย่างนั้นละคะ หรือว่าคุณหนูกำลังฝึกมือเพื่อเรียนศิลปะ”
“คุณก็ ผมไปตามก็ได้ครับ”
ตูม!
กรี๊ด
ว๊าย
“ใครก็ได้รีบลงไปช่วยที บอกว่าให้รีบลงไงล่ะ”
ตูม!
ตูม!
ถึงแม้ลูกน้องจะกระโจนลงน้ำไปตามคำสั่งแล้ว แต่สัญชาตญาณของการช่วยเหลือก็ทำให้แขกคนสำคัญของนายใหญ่กระโจนตามลงไปอยู่ดี ทั้งแม่บ้านและคนงานที่อยู่แถวนั้นกรีดร้องด้วยความตกใจก่อนจะกรูกันมามุงจนล้นริมท่าน้ำ เสียงคนตกน้ำและเสียงร้องทำให้นายใหญ่และคุณที่อยู่บนเรือนรีบรุดลงมาหา
คนงานหลายคนกำลังดำผุดดำว่ายควานหาอยู่ในท้องน้ำ และหัวที่ผลุบๆโผล่ๆขึ้นมาก็คือคนที่ออกคำสั่งให้ลูกน้องกระโดดลงไปช่วยเด็กผู้ชายที่ลื่นไถลตกน้ำแบบไม่ทันระวังตัว
ทั้งๆที่คนงานแถวนั้นจะต้องกระโจนลงไปทันทีที่ตั้งสติได้ แต่บางส่วนที่ยังหยุดนิ่งอยู่กับที่เพราะเสียงที่ตะโกนสั่งนั้นราวกับนายใหญ่อีกคนของบ้าน ทุกคนรู้ว่าโลมจะต้องไม่รู้ตัวเองว่าตะโกนสั่งอะไรออกไปในอารมณ์ตกใจแบบนั้น แต่ลูกน้องย่อมรู้ดีว่าเจ้านายคนใหม่ได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว ความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดในน้ำเสียงไม่มีอะไรผิดแผกไปจากนายใหญ่ระฟ้าเลยสักนึด ไม่มีการประหม่าหรือชั่งใจ และเหนือไปกว่านั้นที่ทุกคนต้องขนลุกคือ
โลมทำเหมือนนายใหญ่ตอนเข้ารับตำแหน่งใหม่ๆไม่มีผิด
ไม่ว่าคำสั่งนั้นลูกน้องจะเชื่อฟังและทำตามหรือไม่ แต่นายใหญ่ก็จะทำแบบเดียวกันกับที่สั่งลูกน้องด้วย จุดเปลี่ยนยิ่งใหญ่ที่ทำให้ทุกคนต้องก้มหัวให้นายใหญ่อายุน้อยก็เพราะมั่นใจว่า ถ้านายสั่งให้ไปตายจะไม่มีลูกน้องคนไหนที่จะตายอย่างเดียวดาย เพราะในคำสั่งเป็นสั่งตายนั้นมีนายใหญ่ลงมือร่วมกับลูกน้องด้วย ไม่ต่างอะไรกับโลมที่ด่ำดิ่งลงไปหาร่างเด็กน้อยคนนั้นเลยสักนิด
“พบแล้ว เรียกรถพยาบาลเลยเดี๋ยวนี้”
ลูกน้องที่ยืนรอริมตลิ่งปฏิบัติตามทันทีโดยไม่รีรอคำสั่งย้ำจากนายใหญ่ระฟ้าที่กำลังวิ่งมาที่ท่าน้ำ
ว่าที่นายใหญ่อีกคนกำลังดึงร่างเด็กน้อยขึ้นมาร่วมกับลูกน้องอีกคน พ่อแม่เด็กที่เพิ่งมีคนไปตามร้องไห้ปริ่มจะขาดใจเมื่อเห็นร่างสงบนิ่งของลูก
การ์ดหรือลูกน้องผู้ดูแลนายใหญ่ทุกคนปฐมพยาบาลเป็น เพียงแค่เด็กขึ้นมาถึงฝั่งระบบปฐมพยาบาลที่ถูกต้องก็ดำเนินการทันทีโดยมีร่างนายตัวน้อยอีกคนนั่งหอบตัวโยนอยู่ข้างๆ
ฝูงไทยมุงแตกเป็นสองทางเมื่อนายใหญ่มาถึง เป็นไปตามคาดว่าสิ่งแรกที่ผวาไปหาคือร่างของเด็กน้อยที่สำลักน้ำออกมาและเริ่มมีสติกลับมาบ้างแล้ว สีหน้าซีดเซียวของวงใบหน้าน้อยๆเริ่มมีเลือดไหลเวียน พอมั่นใจว่าทุกอย่างปลอดภัยดีถึงได้หันไปหาคนที่เปียกปอนไปทั้งตัวและเริ่มหนาวสั่น
แม่บ้านของที่นี่รู้หน้าที่และมีสติดีเสมอ ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกยื่นถึงมือนายเป็นคนแรก ก่อนจะแจกจ่ายให้คนเปียกคนอื่นๆที่ลงไปช่วย
“เป็นไงบ้าง”
เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะเค้นคำพูดได้ คำตอบเดียวที่มีให้คือส่ายหน้าระรัว ลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจที่มึนตึงใส่กันเสียสนิท
“ขึ้นเรือนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย”
“แต่ว่า”
“ลูกสมุนตัวจ้อยของนายไม่เป็นอะไรแล้วโลม ชั้นสัญญาว่าเค้าจะต้องปลอดภัย เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาถึง หมอของเราก็ต้องมาด้วย”
“ครับ”
ภาพนายใหญ่ที่ค่อยๆตระกรองกอดแขกคนสนิทกลายเป็นจุดรวมสายตาของเหล่าคนงานที่ยืนมุงอยู่อย่างนั้น ยิ่งรู้ว่าเด็กจะต้องปลอดภัยก็ยิ่งทิ้งสายตาไปที่นายใหญ่กับโลมจนหายลับตาเข้าไปในเรือน
“ทีหลังถ้ามีคนลงไปช่วยแล้วนายก็ไม่ต้องลงไปเข้าใจมั้ย ถ้าว่ายน้ำไม่เป็นจะทำยังไง กลายเป็นว่ามีคนจมน้ำสองคน”
เพราะระฟ้าคือนายใหญ่ ความห่วงใยทั้งหลายที่มีและอัดแน่นอยู่ในอกพร่างพรูออกมาเสมือนคำตำหนิมากกว่าปลอบประโลม แต่คนฟังก็ไม่ได้ติดใจที่จะเคืองโกรธหรือน้อยใจอะไร ไม่ใช่เพราะไร้สตินึกคิด แต่เพราะคนที่ถูกห่วงใยเริ่มชินกับการปฏิบัติแบบแข็งนอกอ่อนในนี้แล้ว
“ขอโทษครับ ตอนนั้นผมเป็นห่วงแล้วก็กลัว”
“ครั้งนี้มันผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ครั้งต่อไปต้องมีสติและวางตัวเป็นผู้นำให้ได้เข้าใจมั้ย ถ้าไม่มีใครคอยคุมหรือบริหารจัดการ ลูกทีมจะเขวไม่รู้จะเริ่มและไปต่อทางไหน วันนี้โลมทำดีมากแล้วนะ”
“เด็กคนนั้นจะปลอดภัยจริงๆใช่มั้ย เค้าเป็นเพื่อนของผมนะ วันก่อนผมเพิ่งต่อจักรยานให้แกไปเอง”
“ปลอดภัยสิ ถึงทุกคนจะเป็นคนงานเป็นลูกน้องของที่นี่ แต่เราอยู่กันเป็นครอบครัวนะ เด็กคนนั้นก็คือคนในครอบครัว ชั้นไม่ปล่อยให้คนในครอบครัวของตัวเองเป็นอะไรไปหรอก ไม่มีวัน”
อากาศยังหนาวไม่หายถึงแม้จะมีแดดขึ้นมาบ้างแล้ว น้ำในคลองก็เย็นจับขั้วหัวใจ แต่ตอนนี้ผมกลับอุ่นเป็นพี่เศษ อุ่นทั้งกายและใจจนลืมไปแล้วว่าเมื่อช่วงรุ่งสางเพิ่งจะน้อยใจนายใหญ่ไม่หยุดรอที่จะฟังว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจจะสะบัดหนี แต่ตอนนี้เหมือนเรื่องหมางใจนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องอธิบายแล้ว ความอบอุ่นเริ่มกลายเป็นความรุมร้อน ปากขาวซีดสั่นถูกบดขยี้รุนแรงและหนักหน่วง ปลายลิ้นสากลากไล้สร้างความชุ่มชื้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบดูดดื่มที่ต่างฝ่ายต่างตอบโต้และดูดกลืนซึ่งกันและกัน
ภายในห้องส่วนตัวที่มีบรรยากาศและคนงานในบ้านเป็นใจ
ไม่มีใครเสนอหน้าเข้ามารับใช้นายใหญ่เลยสักคน ทั้งๆที่เวลาแบบนี้ควรจะมีคนเข้ามาห้อมล้อม ความประหม่าที่โลมกลัวจะมีคนเข้ามาเห็นค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นคล้อยตามการชักนำ มือบางล้วงต่ำลงไปปลุกอารมณ์ช่วงล่าง ในขณะที่ผู้เป็นนายระดมจูบและสำรวจไปทั้งตัวและหยุดขบเม้มที่ยอดอกสีอ่อนเนิ่นนาน
เสียงที่กัดฟันข่มกลืนเก็บเอาไว้ค่อยๆลอดไรฟันกลายเป็นเสียงที่โหมให้ความต้องการยิ่งกระพือ เสียงกระซิบพร่าสั่นข้างหูบอกว่าอยากให้โลมดูดกลืนส่วนนั้นเหมือนที่นายใหญ่เคยทำให้บ้าง มันไม่ใช่เสียงแห่งคำสั่งของผู้มีอำนาจ แต่มันเป็นเสียงขอร้องจากคนที่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ไม่มีเสียงตอบรับหรือถ้อยคำปฏิเสธ แต่คนถูกขอเลื่อนตัวลงต่ำ ยังไม่ทันจะถึงที่หมายก็ถูกสองมือของนายใหญ่ต้านเอาไว้ เสียงที่สั่นและกระเส่ากว่าเมื่อกี้บอกโลมว่าให้สลับกัน มันควรจะเป็นท่าทางที่น่าเขินอาย แต่เมื่อต่างฝ่ายต่างมองไม่เห็นสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสียวซ่านแบบนั้นก็ลดความเขินอายลงไปได้มาก โลมมั่นใจพอที่จะใช้ลิ้นหยอกล้อกับส่วนนั้นจนมีหยดน้ำเหนียวใสไหลออกมา มันเริ่มจากปริมาณที่เพียงพอที่จะใช้ปลายลิ้นกวาดต้อนได้ก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นจนต้องครอบทั้งปากลงไป เสียงร้องของนายใหญ่แหบห้าวแต่ทุ้มเสนาะหู ส่วนปากที่ครอบครองของโลมเอาไว้นั้นดูดหนักหน่วงและเร่งจังหวะเพิ่มขึ้น ความหนาวเหน็บที่ต้องหุ้มผ้าขนหนูเอาไว้ถูกดึงออกเหลือแต่เนื้อตัวเปลือยเปล่า ถึงจะสัมผัสกับอากาศโดยตรงขนาดนั้นแต่ดูเหมือนโลมกับนายใหญ่ต่างฝ่ายต่างร้อนรุ่ม สติพร่าเลือนจนแทบจะทำตามสิ่งที่นายใหญ่สอนไปพร้อมๆกันไม่ไหว ความช่ำชองของนายใหญ่ประคองให้ต้องทรมานหลายต่อหลายครั้งเพื่อที่จะปลดปล่อยไปพร้อมกัน ถึงแม้ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวกันอย่างทุกที แต่ครั้งนี้โลมก็มีความสุขสมไม่ต่างจากทุกครั้ง เพราะเราสองคนได้ทำในสิ่งที่เท่าเทียมกัน เมื่อนายใหญ่ดูดกลืนเข้าไปจนหมด โลมก็ทำแบบเดียวกัน สิ่งสุดท้ายที่รับรู้ก่อนจะหลับไหล นายใหญ่ประคองขึ้นมานอนเคียงข้างกัน ห่มผ้าให้และกล่อมด้วยรอยจูบเหนือหน้าผาก
แล้วทุกอย่างก็อบอุ่น เบาสบายเหมือนล่องลอย ถึงแม้จะรู้ตัวดีว่าความอบอุ่นและเร่าร้อนทั้งหลายที่นายใหญ่ตั้งใจมอบให้ ตื่นเช้าขึ้นมาตัวเองก็ต้องไม่สบายอยู่ดี แต่มันก็น่าจะเป็นการไถ่โทษที่ทำให้นายใหญ่ต้องเข้าใจผิดที่คุ้มค่า เพราะเช้าต่อมาถึงจะป่วยแค่ไหน แต่โลมมั่นใจว่าจะตื่นขึ้นมาในบรรยากาศอบอุ่นเช่นเดิม
๐ สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้คนเขียนลงเองและรีบมากค่ะ แต่อยากมาลงนิยายให้ก่อน ถึงแม้ข้างบ้านจะตั้งวงและเคาะแก้วกดดันแล้วก็ตาม
๐ คนเขียนของดพูดคุยและฉลองวันแรกของเดือนสุดท้ายของปีสักวันนะคะ (นี่ขนาดยังไม่ทันกัน)
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจจิ้มเลย (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
น้องโลมมาแว้วววววววววววววว
-
ระฟ้า...ดูอบอุ่นจัง
ชอบเรื่องนี้ค่ะ
:กอด1: :L2:
-
สงสารหมอจ๋า ระฟ้าไม่าน่าปล่อยพี่ชายของโลมไปเลยทำเลวกับน้องไม่พอ :m31: ยังทำร้ายหมอจ๋าอีกเกบบนี้ลียดจังผู้ชายเเบบนี้ :fire:
แต่ระฟ้าดูอบอุ่บขึ้นเยอะเลย :o8:
-
น้องโลมน้อยใจด้วยอ่า :-[
งอนบ่อยๆสิคะ นายระฟ้าจะได้ง้อ ><
-
ขอให้เข้าใจกันต่อไปเรื่อยๆนะ
ตอนนี้แอบหวาน อิอิ :impress2:
พี่ของโลมเลวจังเลยอ่า สงสารหมอจ๋าจังเลย
ถ้าโลมรู้เข้า จะเป็นยังไงละเนี่ย ลุ้นจังเลย
-
ตอนนี้อ่านแล้วจั๊กกะเดียม กุ๊กกิ๊กน่ารักอ่ะ ชอบบบบ :-[
-
งอนกันน่ารักจริงๆ ค่ะ
พอหายงอนปุ๊บ ก็หวาน แถมเลือดพลุ่งพล่านปั๊บ
จริงๆ แล้วแทบลืมคุณหมอจ๋าไปเลย ฮ่าๆ
แต่พออ่านแล้วก็เห็นใจเธอจริงๆ
หวานไปนานๆ นะคะน้องโลมกับนายใหญ่ :-[
-
อั้ยย่ะ!
เริ่มเคะแตกแล้วนะโลมจ๋า 5555
อ่านตอนนี้แล้วอบอุ่นหัวใจ ตอนหน้าจะเป็นยังไงก็ไม่กลัวแล้วล่ะ
-
ขมหวานเลยทีเดียวววว
ระฟ้าก็คือระฟ้า
ศักดิ์ศรีค้ำคอตลอด :angry2:
แต่กับคนนี้
เมียคนดีคนนี้ :man1:
ระฟ้ายอมหมดใช่มั้ยล่ะ :laugh:
-
สงสารหมอจ๋า(แต่ก็สมนำ้หน้านิดๆแหะ) o18
โลมน่ารัก :o8:
-
สามวันดีสี่วันงอนจริงๆ แหละคู่นี้ !
แต่ถ้าหายโกรธแล้วเป็นงี้ก็โอนะ :haun4:
-
โอ้วว โลมเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วสิเนี่ยยย o13
มีน้อยใจ งอนด้วยแฮะ
แต่ว่านะ ชอบตอนนี้โลมออกคำสั่งแล้วกระโจนลงไปด้วย มันทำให้อิ่มใจว่า โลมกำลังโตเป็นสิงห์แล้วจริงๆ o13
ถึงจะไม่เท่านายใหญ่ แต่ก็ถือว่ามีพัฒนาการนะ
นายใหญ่ก็ หวง ห่วง ได้นะ แต่อย่าปิดซะหมด
ปล.เกียรติคุณ ไอ้ชั่ว เลว สองคำนี้ยังไม่สาสมกับที่ทำเลย ถ้าจะต่ำช้าได้ขนาดนี้ ไปเป็นตัวอะไรที่ต่ำกว่าตัววรนุชเหอะ หมดคำพูดจริงๆ
หมอจ๋าจะเป็นไงมั้งเนี่ย สุดท้ายให้โลมเป็นคนจัดการหรือให้พงไปทำให้มันทรมานได้มั้ยอ่ะ แค้นมากกกกกกก :fire: :m31: :m16:
-
โลมอบอุ่น อ๊าย
ปล. ไม่ขอพูดถึงคดีของหมอจ๋า แบบว่าเกลียดเรื่องแบบนี้ที่สุดเลย
-
หวานแหววซะงั้น :o8: :o8:
-
:-[ :-[ :-[
o13 o13 o13
:pig4:
-
และแล้ว......นายใหญ่อีกคนของบ้าน ก็บังเกิดอย่างเต็มตัว :mc4:
เหมือนได้พิสูจน์ตัวเองเลย อิอิ :-[ :-[
+1 ฉลองงง หนูโลมเท่ห์โฮก ๆ
ปล. หมอจ๋าโดนข่มขืน ก็โดนไป เข้าใจประเด็น ขออย่างเดียว อย่ามาจับระฟ้าของหนูโลมก็พอ !!!
-
มีนายใหญ่แล้วก็ต้องมีนายเล็กคู่กัน :o8:
-
ระฟ้าขี้งอนกว่าที่คิดนะเนี่ย แต่ไอ้เกียจ สะกดงี๊แหละถึงจะสมกับมัน เอ็งเลวมากกกกกกกกกกกกก
ตอนต่อไปก็บนเตียงแน่ๆเลย อิอิ ก็น้องโลมป่วยก็ต้องนอนพักซิจ๊ะ
-
เปนแบบนี้นานๆก้ดีซิ
นายใหญ่ไปช่วยหมอจ๋า อย่างนี้ฝ่ายนู้นก้รู้ละซิ ว่านายใหญ่ยังไม่ตาย
ไม่ดีเลยยยย
ทำไมน้าาา
ถ้านายใหญ่ฆ่าคนเลวๆแบบเกียรติไม่ได้ เพราะกลัวโลมเสียใจ
คงต้องให้โลมฆ่าเองแล้วละ
-
นายใหญ่ระฟ้า ยิ่งติดตามยิ่งหลงรัก
ว่าที่นายใหญ่คนใหม่ น้องโลม ก็ช่างขี้งอนไม่รู้ตัว เอิ๊กๆๆๆๆๆ :o8: :-[
-
เรื่องนี้มันเกรย์ทุกตอนเลยอ่ะ
จะสุขก็สุขไม่ไหว สงสารหมอจ๋า แล้วก็อดคิดถึงความวุ่นวายที่จะเกิดตามมาข้างหน้าไม่ได้ :z3:
-
ปากยัุงคงแข็งและหนักเหมือนเดิม :เฮ้อ:
ทำไมไม่พูดดีๆ กับโลมบ้างนะ
-
กี๊ดดดด ลูกดกจริงอย่างคุณว่านะคะเนี่ยยย
-
เม้นต์ ไม่ออก กำลังเขิน :o8: :-[
-
สงสารหมอจ๋าจังเลยยยยย :sad4: ทำไมมันดรามาแบบนี้อะ เง้ออออออออ มีข่มขืนด้วยอะ แงงงงงงง :o12:
โลมกับนายระฟ้าเริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆ แล้ว (ตอนแรกแอบดรามาเล็กน้อย คนอ่านอ่านไปขมวดคิ้วไปเลยอะ ขอบอก :serius2: )
บวกเป็ดเป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่ะ :pig4:
-
ตอนนี้ครึ่งแรกตัดไป :undecided:
ครึ่งกลังอบอุ่นดีจัง :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ไม่ต้องพูดก็เข้าใจ
เดี๋ยวนี้นายใหญ่ประชดเก่ง เหมือนเด็กหวง(โลม) แล้วยังปากแข็งด้วย :z1:
-
ภารกิจปั้นนายหญิง (เมียนายใหญ่) เกือบเสร็จสมบูรณ์แล้ว
น้องโลมเก่งจริง ๆ อยากเห็นตอนออกงานคู่กัน
-
ง้อกันอย่างงี้ ลูกดกแน่เลย o13
-
:mc4:เขาเริ่มหวานกันแล้ว.....ดีจัง รักกันเบาเบานะจ๊ะ :m25:
-
:-[
-
หมั่นไส้
หวานกันเหลือเกิน
โลมนับวันยิ่งทำตัวจับผิดสามี ฮ่าๆน่ารัก สงสัยงอนมาก ลูกคงดกเหมือนที่คุณว่าจิงๆ
-
งอนบ่อยๆๆ ก็ดีนะ
-
เห็นใจนายใหญ่ ทั้งเรื่องงาน ทั้งเรื่องหมอ แล้วยังพี่ชายโลมอีกไม่แปลกที่จะลืมโทรบอก
-
:jul1: :m10: :m3: ต้นตอนเครียดๆอยู่เลย ไงช่วงท้ายร้อนระอุกว่าเดิม นายคนใหม่เข้ารับตำแหน่งอย่างเต็มตัวแล้วซิ
-
พี่ชายโลมเลวแบบไร้ที่ติจริงๆ :z6:
-
เหมือนคนซ้าย >> คนร้าย
ตอนนี้หวานเชียว ตอนแรกนึกว่าเสียงระเบิด ฮ่าๆๆ
ว่าแต่พี่ชายโลมเลวบัดซบจริง :z6:
-
กรี๊ดดดด หนูโลมงอนอ่ะ น่ารักได้อีกคู่นี้ :impress2:
รออ่านต่อค่ะ
-
ความรู้สึกพัฒนาขึ้นนะ
-
งานนี้โลมคงหายไข้เป็นปลิดทิ้ง
ได้รีดพิาออกไปแบบนี้ ยิ่งมีนายใหญ่เป็นคนรีดให้ด้วยแล้ว :-[
-
หมอจ๋าน่าสงสาร.. :sad4:
พวกมันน่าจับมาเจือนทิ้ง แล้วเหยียบให้เละ ก่อนร่างสับเป็นชิ้น แล้วโยนให้ไอ้เข้ ที่สวมสามพราน จริงๆ
ระฟ้า ถึงคิวล่ะจ้วงได้จ้วงเอาเลยนะเอ็ง ก๊ากกกก :z13:
-
อ้าว! เฮ้ย! เฮ้ย!! เฮ้ย!!!
น้องโลมร้อนแรงขึ้นทุกวันเลยนะเนี่ยยยยย :m25:
-
โลมเรียนรู้ไวจริงๆ
โดยเฉพาะจากนายใหญ่
-
ตอนนี้ทำเอา :pighaun:
มาสอนให้โลมเล่นท่าแปลกอีกแล้ววววววว :z1:
แต่ก็เป็นการง้อที่คนอ่านชอบมากค่ะ :o8:
แก้...
เหมือนคนซ้ายมาซุ่มรอไว้ก่อนแล้ว ==> คนร้าย
ถึงแม่ฝ่ายนั้นจะสะบักสะบอมเต็มทีแต่มันก็ยังไม่สาสมกับการกระทำเลวระยำเลยสักนิดเดียว ==> ถึงแมั
เรือนใหญ่ที่เคยเต็มไปด้วยความสุขทั่วทุกข์มุมบ้านกลายเป็นความมึนตึง
ความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดในน้ำเสียงไม่มีอะไรผิดแผกไปจากนายใหญ่ระฟ้าเลยสักนึด ==> สักนิด
ไม่ต่างอะไรกับโลมที่ด่ำดิ่งลงไปหาร่างเด็กน้อยคนนั้นเลยสักนิด ==> ดำดิ่ง
ภาพนายใหญ่ที่ค่อยๆตระกรองกอดแขกคนสนิทกลายเป็นจุดรวมสายตาของเหล่าคนงานที่ยืนมุงอยู่อย่างนั้น ==> ตระกองกอด
-
ไอ้เกียรติเลวระยำมาก :angry2: :z6:
ปลื้มปริ่มหนูโลมจริงๆ เด็กๆในบ้านยอมรับเป็นว่าที่นายใหญ่แล้ว :กอด1:
-
ประทับใจโลมสุดๆ คนดีที่หนึ่งเลย สมกับระฟ้าแล้วจริงๆ
อีกฝั่งทำชั่วกันไม่หยุดไม่หย่อน พวกนี้ตอนจบจะมีชะตากรรมยังไงเนี่ย
-
โลมนายน้อยคนใหม่ถือกำเนิดแล้วอิอิ
น่ารักจริงๆๆไม่เสียแรงที่นายใหญ่ระฟ้าปลุกปั้นให้เป็นนายใหญ่อีกคน
เฉียบขาดได้ใจจริงๆๆๆๆ
-
o13คนเขียนคะ คนร้ายแทนคนช้ายหรือเปล่าคะ
หลากหลายอารมณ์ในตอนเดียว
-
เลือดพลุ่งพล่านก่อนนอน :jul1:
อย่างนี้ต้องสามวันดี(หวาน)สี่วันงอนเหมือนที่คุณบอก :impress2:
หมอจ๋าน่าสงสารมากอ่ะ เธอจะโกรธเคืองนายใหญ่หรือเปล่านะ
ส่วนไอ้พี่เกียรติ มึงต้องตายยยย (ขออนุญาตหยาบ) :fire: :z6:
ทำให้โลมเห็นความเลวแบบชัดๆไปเลยนะ จะได้หลุดพ้นซะที
-
ตกลงใครเป็นคนง้อที่แท้จริงอ่ะ...คึคึ o18
ว่าที่นายใหญ่คนที่สองน่ารักมากกกกกกก จะรู้ตัวมั้ยว่าขี้งอนกว่าเมื่อก่อนเย๊อะเลย...
-
เอ่อนายใหญ่ :m25: :pighaun:
เอ่อน้องโลม :z1: :haun4:
ยิ่งวันยิ่งร้อนนะคู่นี้
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ไม่รู้จะอธิบายยังไง ฮ่าฮ่าฮ่า
-
มาแบบหวานๆ :-[
พัฒนากันไปเยอะแล้วนะเนี่ย เริ่มเข้าใจกันมากขึ้น
แต่คุณขา ตอนนี้อยากกอดคุณแรงๆสักทีที่บอกว่าลูกดก
อันนี้เห็นด้วยมากค่ะ ฮ่าๆ
ไอ้พี่เกลียดมันเลวหาอะไรเปรียบมิได้
-
โอ้ยย หวานแบบเบาๆ (หรือไม่เบานะ) :o8:
น้องโลมกลายเป็นนายอีกคนของบ้านไปแล้ว
ที่สั่งทำไปแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ที่ตั้งใจลงไปช่วยคงตั้งใจเต็มๆ
นายใหญ่ก็นะ ยังคงปากแข็งอยู่ :laugh:
พี่ของน้องโลมก็เลวเกินไปนะ ถึงกับต้องข่มขืน
น่าจะฆ่ามันทิ้งไปซะเลยย :เฮ้อ:
เหมือนมีลางสังหรณ์ว่ามาม่าจะมาให้กินกัน แต่ขอให้คิดไปเอง 555
:กอด1: :กอด1:คนเขียนคนโพสค๊า
-
:กอด1:
-
:o8: เค้ารักกันทีละเล็กละน้อยเนาะ...
นายระฟ้าเริ่มอ่อนโยนมากขึ้น
ส่วนน้องโลมก็เริ่มเข้มแข็งขึ้นเช่นกัน...
o13 เยี่ยมจริงๆค่าาา
-
ต๊ายยยย ทั้งโกรธ งอน ง้อ ครบรสเลยตอนนี้
แถมง้อได้เรียกเลือดด้วย
กดบวกและให้เป็ด
-
:z1:แหมมีการงอนกันแล้วก้อง้อกันแบบถึงเนื้อถึงตัวกันเลยชอบนายใหญ่กับน้องโลมมากๆ+1ให้นักเขียนและมอบเป็ดให้ด้วย :3123:
-
น่ารักอ่ะ
แถมมีการละเล่นแปลกๆส่งท้าย
อยากเห็นนายใหญ่บอกรักโลมแล้ว
-
เกียรติเลวมาก...สงสารหมอจ๋าอ่ะ
ระฟ้าก็อย่าหายไปไม่บอกกล่าวอีกล่ะ ทำโลมนอนไม่หลับทั้งคืนเนี่ยโทษหนักนะ(ถึงสุดท้ายคนง้อก็ต้องเป็นโลมอยู่ดีก็เถอะ)
-
:monkeysad: สงสารหมอจ๋า
:z6: ไอ้เกียร์ติไปตายสะ
:กอด1:น้องโลมกะนายรากหญ้า
:pig4: คนเขียนสำหรับผลงานขั้นเทพให้ได้หวานและขมจนปวดใจไปหมด
-
งอนแบบนี้คงลูกดกจริง ๆ ค่ะ นายใหญ่คนใหม่ถือกำเนิด 55+
ประโยคนี้ "เหมือนคนซ้ายมาซุ่มรอไว้" คนซ้าย = คนร้าย หรือเปล่าค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยย คุณพูดถูกใจค่ะ ถ้าโลมเป็นผู้หญิงล่ะก็ ลูดดกแหงๆ>///<
หมู่นี้เริ่มมีอาการเหวี่ยงซะด้วย^^
คุณหมอจ๋าก็น่าสงสารอยู่หรอกนะคะ
แต่หวังว่าจะไม่เอาความน่าสงสารมาทำให้เรื่องวุ่นวายน้าาาา
-
ง้อกันได้น่ารักน่าเอ็นดูเชียวนะะ อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[ หวานจนหยาดเยิ้มเลยคร่าาาา
ขอให้หวีตกันนานๆนะคะนายใหญ่ระฟ้ากับคุณ(นาย)โลม ฮี่ๆๆๆ อิจฉาสุดๆเลยอ่ะ :mc4:
-
นายใหญ่มีงอนด้วยแหน่ะ น่าร้ากกกกก :impress2:
-
สองคนนี้เค้างอนง้อกันบ๊อยบ่อย
คาดถ้าเป็นผู้หญิงคงเหมือนที่คุณว่า
-
งอนกันบ่อยๆ o18
ปล. คดีหมอจ๋า ตอนแรกอ่านแล้วเข้าใจว่าหมอจ๋าโดนฆ่าปาดคอไปเรียบร้อย o22 กำลังจะเม้นว่าพี่คนแต่งเฉียบขาดมาก :laugh:
แต่อ่านอีกรอบ แป่ว รปภ.ซะงั้น สงสารชีนะ โดนข่มขืน :เฮ้อ:
สรุปพี่ชายโลมเลวมาก :beat:
-
เย้ๆๆๆ
ในที่สุดก็กลับมาสักทีหลังจากที่หายเฮดไปนานพอดีที่บ้านสัญญาณเจ๋ง เลยไม่ได้เข้ามาเลย พอเข้ามาก็ไม่ผิดหวังจริงๆ
:o8: :o8: :o8:
-
o13 :กอด1:
-
ช่วงต้นเกร็งแทบแย่ คิดหนักเกรงว่าทั้งสอง
จะงอนกัน จะน้อยใจกัน บรรยากาศจะอึมครึมอีก
แต่พอมาช่วงท้าย ยิ้มได้แล้วเรา
สงสารหมอนะ
อยากให้โลมได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงและสุดแสนโสมมเลวชาติของไอ้เกียรตินัก
โลมจะได้ทำใจได้ ถ้าหากนายใหญ่สั่งให้ลูกน้องจัดการกับมัน
-
กรี๊ด~~~~~~~~~~!!!!!!!!
น่ารักอ่ะ น่ารักมากมาย
สลับกันง้องอนเป็นว่าเล่น
แระก้อจิงอย่างที่คุณว่า ถ้าโลมมีมดลูก
ป่านนี้เด็กเต็มบ้านแน่ๆ :kikkik:
-
โลมใจดี อบอุ่นมาก :impress2:
เกียรติคุณเลยมาก ทำไมถึงทำแบบนี้
แอบสงสารหมอจ๋านิดนึง นิดนึงเท่านั้นเพราะสะใจมากกว่า (เหมืนเราเป็นคนเลว)
-
อันนี้คือ วิธีง้อของน้องโลมเค้าสินะ :o8:
แต่นายใหญ่เค้าก็ยังไม่รู้ว่าโลมงอนอะไร
แต่ก็เนียนๆไปตามสถาณการณ์ :m25:
-
และแล้วก็......หวานกันเหมือนเดิม :-[
วิธีที่ทำให้เข้าใจกัน ดูเหมือนจะเป็นวิธีเบสิคไปแล้ว :laugh:
น้องโลมก้าวเข้าใกล้คำว่าคนของนายใหญ่อีกก้าวแล้ว
และดูเหมือนทุกคนก็เข้าใจเช่นนั้น
โลมเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ :m20: เพื่อเป็นนายคน นั่นเอง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
โลมเอ้ย...
งอนเค้ายังไม่ทันข้ามวันเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน รวดเดียวเลย
ชอบอ่ะ เชียร์ด้วยคนเน้อ o13
-
ยอมรับในกันและกันมากขึ้นกว่าเดิม
หนักใจกับพี่ชายโลมจริงๆ ณ จุดนี้สงสารหมอจ๋ามาก :sad4:
-
ง้อกันแบบนี้ คนอ่านก็ต้องเสียเลือดตามธรรมเนียมสิค่ะเนี่ย :z1:
-
คิดว่าโลมจะงอนนายใหญ่ได้ข้ามวันซะอีกที่ไหนได้ง้อกันจนคนอ่านแอบเขิน :-[
-
สงสารหมอจ๋าอะ ไอ้พี่เกียรตินี่นับวันจะพัฒนาความเลวขึ้นเรื่อยๆๆๆ
แต่แหมเริ่มต้นยังงอลกันอยู่เลยนะโลมกะนายใหญ่ ไหงจบตอนกลายเป็นแบบนี้ไปได้ :o8:
:pig4:
-
โลมน่ารักอีกแล้ว....
:impress2:
ขอแบบหวานๆ แบบนี้เรื่อยนะ... :กอด1: :กอด1:
ไม่เอามาม่า....55
-
น้องโลมมาแล้วววว
หลังจากอ่านน้องโลมมาหลายตอนก็ได้จิ้นน้องโลมกะนายรากหญ้าบอสสุดหล่อแห่งอาณาจักรหน้าตาน่าจะออกแนวใกล้เคียงกับหนูทาคาบะกะป๊าอาซามิ
หน้าตาน่ารักน่าหยิกทั้งคู่ ดูไปจิ้นไปแล้วใจละลาย ก๊ากๆ :laugh:
:-[
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQYvkZOyD-v1bwJxYl93ZaftE6X9-jwJeo64h5snh0I2lITOA9t)
(http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSTkMZW-Kavq3pV9AXZ-sZITe9yFgtL9nHIOPv1oCZdjBosNZ5u-A)
:z2: ใครไม่เคยอ่านเรื่องนี้ไปหามาอ่านให้ได้นะ...สนุกแบบบวกเป็ดได้เป็นฟาร์มๆอ่ะ o13
มีคนคิดเหมือนเค้าด้วยอ่า เวลาคิดถึงน้องโลมทีไรชอบเห็นหน้าทาคาบะลอยมาทุกที
ดูลุยเหมือนน้องโลมดี ชอบทั้งน้องโลมและทาคาบะ o18
-
สงสารหมอจ๋า โดนข่มขืน :monkeysad:
โลมกับนายใหญ่น่ารักจริงๆ :-[ :-[
-
ถ้างอนกันแล้วเป็นแบบนี้ :m25:
ช่วยงอนกันบ่อยๆนะ :z1: :z1:
-
น่ารักกันจริง
ถ้าจะเป็นเเบบนี้น่ะ..งอนบ่อยๆน่ะโลม :haun4:
ปล.สงสารหมอจ๋าอ่ะ พี่ชายโลมเลวมากก :fire:
-
ไอ้คนแบบนั้นฆ่ามันไปเหอะ
ไม่รู้จะด่ามันภาษาอะไรถึงจะเจ็บ
ฮ่วยย
ตอนนี้ดาม่าเบาๆๆ
พอดีกันแล้วก็สบายใจ
5555
เบน โล่ง
-
อยากบอกว่า เห็นเรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนแรก แต่ก็ชั่งใจไม่อ่าน เนื่องจากช่วงนั้นใกล้สอบด้วย
ตอนนี้อยากบอกว่าคิดดีแล้วล่ะครับ ที่ได้เปิดมาอ่านเรื่องนี้ เป็นอะไรที่ไม่เหมือนใคร และให้ความรู้สึกที่
แปลกใหม่มากครับ เข้าถึงอารมณ์ของตัวละคร สงสาร นายโลมมากๆเลย แอบหมั่นไส้เจ้านายรากหญ้าด้วย o18
เพราะตอนนี้ผมเพิ่งอ่านถึงตอนที่10เอง เลยยังไม่รู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นแบบไหน แต่อยากมาเมนท์ก่อนน่ะครับ
ยังไงก็จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปแน่นอน ต้องขอบคุณมากๆเลยครับ ที่ทำให้คนคนนึงไม่คิดจะอ่าน แต่กลับมาอ่าน
แล้วอยากจะรู้เรื่องราวต่อๆไปจนหยุดไม่ได้ คุณมีความสามารถมากเลยครับ ^^ เอาใจช่วยนายโลมครับ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนสำหรับตอนต่อๆไปนะครับ o18
-
อั๊ยย่ะ
รู้สึกว่าตอนนี้จะอบอุ่นดีจัง :o8:
เริ่มซึมซับความเป็นนายใหญ่โดยที่ไม่รู้ตัวแล้วสินะ o13
เมื่อไหร่สองคนนี้เขาจะบอกรักกันสักทีล่ะ
รอลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[
ส่วนพี่นายโลมบอกได้คำเดียวว่า เลว :m16:
ไปตายซะไอ้ชั่ววววววววว :angry2:
:pig4:
-
สงสารหมอจ๋า - -' พี่เกียรตินี่ระยำเกิน ไม่น่าปล่อยมันไปเลย!
โลมนี่งอนได้ไม่ทันข้ามวันเลยนะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ว่า... อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
แบบตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยสนิท :pighaun:
หนาวๆแบบนี้อยากได้คนมากอดมั่ง ฮิฮิ
ขอบคุณค่าคนเขียน
-
มีน้อยใจกันเองด้วย
นายใหญ่น่ารักขึ้นนะเนี่ย 55555
-
พี่ชายโลมเลวเกิ๊น
มันน่าโดนปาดคอนัก
โลมน่ารักจังมีงอนนายใหญ่ด้วย
-
หวานม๊าก :กอด1:
-
จุดพลุ
ฉลองนายใหญ่ ที่ใหญ่กว่าอีกคนค่ะ
ตอนนี้น่ารักอีกแล้วค่ะ
:o8: :-[
หวังว่าหมอจ๋าจะไม่สร้างปัยหาน่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: โลมมีการงอนด้วย
-
กรี๊ด................(ไม่รู้จะบรยากาศยะัไงดี) ถูกใจมากฮร่ะ :impress2:.
-
งอนอีกแล้วนะโลม แต่บรรยากาศพาไปนี่เสร็จ
-
โอ๊ย เกลียดไอ่พี่เกียรติมากมาย มันเลวมาก
แบบนี้ นายระฟ้าจะกล้าฆ่ามันไหม
บอกเรื่องนี้กับโลมก่อน คิดว่าโลมจะ่เข้าใจ
ถึงละเว้นชีวิตไว้ แต่มันต้องได้รับผลตอบแทนการทำชั่ว
อ๊ายย สวีทกันอีกแล้ว
ปกติโลมไม่เคยจะอ้อนนายใหญ่สักที
แต่เวลาอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ ทำไมมันอะลุ้มอะหล่วยกันดีงี้ล่ะ
ช่วยกันๆๆ
-
อยากไห้น่าร้ากกกกแบบนี้ทุกตอน :-[
-
สุดท้ายว่าดีกันเหมือนเดิม แต่น่าจะพูดกันให้เข้าใจนะ
เรื่องชักจะเครียดๆ แล้ว หมอจ๋าน่าสงสารอ่ะ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
ไอ้พี่ชายโลมนี่มันน่า :z6:
-
เปิดด้วยความมึนตึง
แต่ปิดด้วยความร้อนแรง
ชอบบบบ
-
นายโลมอบอุ่นมาก :bye2:
-
บทจะหวานก็ ว๊านนนน หวานน
แต่ทะเลาะกันทีไรเล่นเอาคนอ่านนอยด์กันไปเป้นแถบๆ
ตอนหน้าก็ขอไม่มาม่าแล้วกัน เพิ่มความสดใสให้ชีวิต :กอด1:
-
หวานจริ๊ง!!!
น่าสงสารหมอจ๋านะ ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้
รีบฆ่านายเกียรติซะ!!!!!
-
โอ้ววววว คุนพระ! :impress2:
ไม่คิดเลยว่าจะจบตอนได้สวยแบบนี้
ตอนแรกกะว่าจะต้องงอนง้อน้อยใจกันไปอีกสามตลบ
แต่พอมีเหตุการณ์อื่นๆมาแทรก บอกตรงๆเลยว่า เจ๋งมากค่ะ o13
-
กรี๊ดดดดดด,,,,
อ่านทันแล้ววว
อาจจะมาช้าไปหน่อยย
ขอ +1 เพิ่มเป็นกำลังใจน๊าาาา
-
ว๊ายยย
ตอนนี้อบอุ่นมากๆ ชอบอ่าาา
อยู่มีความสุขแบบนี้กันไปเรื่อยๆนะคะ
อย่าให้มีเรื่องเศร้าเลยย
-
:m25:ดีกันแบบนี้ชอบๆ
-
น่ารักอะ :-[
+ 1 นะคะ
-
ฮ่าๆๆ โลมงอนนายใหญ่ด้วยอ่ะ น่ารักสุดๆ
-
:a5: คุณหมอ...ทำไมต้องโชคร้ายขนาดนั้น.... :เฮ้อ:
นายใหญ่จัดการมันไปซะเถอะ... :z6: .อย่าให้มันหนีไปได้นะคราวหน้า.... :z10:
เดี๋ยวนายโลมเราจะไม่รอด.... :serius2:
ปล. บทจะหวานก็หวานกันจนคนอ่าน :z1:....เหอๆ
-
สงสารหมอจ๋าจัง
ตอนนี้อบอุ่นดีจัง
-
ตอนนี้ก็น่ารักอีกแล้ว :man1:
-
น่าสงสารหมอจ๋า.....
ตอนนี้ถึงมีเรื่องผิดใจกัน แต่ก็ยัง ห่วง และ รักเหมือนเดิม
ระฟ้า & โลม
-
ตอนนี้ นายระ ฟ้าาา อบอุ่นมากก ก ก ก ก
แม้จะปากแข็ง ,, แต่การกระทำบ่งบอกมากกกกก
-
:mc4: หน้าที่ 100 คร๊า
-
หมอจ๋าน่าสงสารจังค่ะ ผู้หญิงไม่รู้อะไร T^T
+.ตอนนี้มีงอนกันด้วย ฮิฮิ -..- , ตอนแรกเคืองนายใหญ่นิสัยเสียในโลม แต่ตอนหลังให้อภัยเพราะหวานกันด้วย ><
-
อ๊าาาาาาา ผมกลายเป็นแฟนคลับนายโลมไปเป็นที่เรียบร้อยครับ :o8: อยากบอกว่าติดเรื่องนี้มากๆเลย
รูปเล่มออกมาไม่พลาดแน่ๆ :sad4: ตอนนี้เพิ่งอ่านถึงตอนที่25 เองครับ ดีน้า ที่เข้ามาดูก่อน อยากอ่านมากๆเลย
ขอบคุณมากนะคร๊าบบบบบบ :pig4:
-
ไม่ยอมให้ไปอาบน้ำอาบท่าเลยนะนาย นาบซะงั้น เหอ
-
ทะเลาะ งอน รัก ชอบเรื่องนี้มากกกกก
-
หน้าที่ 100 พอดี
มารออัพตอนใหม่จ้า
:z2:
-
+1 ให้จ้า
100 แล้ว ฮิ้ววววววววววววววววววว :mc4: :ped149:
รอจ้า :call:
-
เขินนนนน
น่ารักอ่า
อยากให้รวมเล่ม อิอิ
-
ตามอ่านทันแล้ววววว
สงสารนายใหญ่ แค้นพี่ชายโลมก็ฆ่าไม่ได้ :monkeysad:
ป.ล. ตอนนี้หวานมากก หวานต่อไปแบบบนี้น้าาา
-
ตอนที่ 28 นายโลมกับรักจนตรอก
ไม่เคยมีครั้งไหนเลยสักครั้งที่ลูกน้องคนสนิทของผู้มีอิทธิพลมืดอย่างเสียเจียงจะต้องอยู่ในสภาพที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนครั้งนี้
อาณาจักรไร้รักนั่นเข้มแข็งเกินกว่าจะเข้าไปโจมตีได้ง่ายๆ
ขนาดแผนการที่เกียรติคุณคิดว่าจะทำให้หัวหน้าของที่นั่นเต้นเหมือนเจ้าเข้าได้ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด
ภาพติดตาก่อนที่จะหนีออกมาจากที่นั่นคือการปรากฎตัวของนายใหญ่หน้าจืดที่ยืนจ้องหน้าเขาเหมือนมัจจุราชที่คอยชี้เป็นชี้ตายให้กับคนที่ทรุดอยู่แทบเท้าเพียงแค่พยักหน้าหรือยกมือขึ้นห้ามปรามเท่านั้น สายตานายใหญ่หน้าอ่อนนั่นบอกความหมายว่าเขาเป็นเพียงเศษฝุ่นที่เผลอเหยียบติดเท้ามาเท่านั้น ไร้ค่าและไม่มีอะไรที่คู่ควรจะเป็นคู่ชกของนายใหญ่เลย น่าเจ็บใจจริงๆ
และมันก็แน่่เสียยิ่งกว่าแน่ว่านายใหญ่ระฟ้ายังไม่ตาย
ภายใต้การเปิดบริการอย่างปกติของทุกส่วนธุรกิจของอาณาจักรไม่ใช่ภาพลวงตาศัตรูอย่างที่คิด การที่นายใหญ่ของที่นั่นบาดเจ็บปางตายไม่ใช่สัญญาณที่จะทำให้เราเตรียมพร้อมชักธงชัยของผู้ชนะ
แต่มันคือสัญญาณที่เกียรติคุณคิดว่าคนที่มีส่วนร่วมให้เกิดเหตุไม่ปกติในอาณาจักรแห่งนี้จะต้องชดใช้ เพียงแค่อยู่เฉยๆเพื่อรอให้ศัตรูเดินเข้ามาพบกับจุดจบเองเหมือนกับที่ตัวเองโดนอยู่นี้ แต่ไม่มีทางหรอก ไม่มีทาวที่ขึ้นหลังเสือแล้วจะกระโดดลงมาได้ง่ายๆ
เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างที่เสี่ยเจียงเคยกรอกหูอยู่ทุกวันไม่ใช่ไก่อ่อนที่คนคร่ำหวอดในวงการมืดมายาวนานอย่างเสียเจียงจะประมาทได้ และดูเหมือนตอนนี้จะสิ้นไร้หนทางที่จะบอกนายของตัวเองให้รู้ตัว
สาเหตุที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนอยู่อย่างนี้เพราะคนของอาณาจักรแห่งนั้นตามดูอยู่ทุกฝีก้าว
ถึงจะไม่ใช่ลูกคนรวยอะไรแต่ไม่เเคยลำบากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ลูกน้องของนายใหญ่ระฟ้าไม่ได้สั่งสอนฝ่ายตรงข้ามด้วยกระสุนปืน ฝ่ายนั้นทำร้ายให้อวัยวะภายในร่างกายบอบช้ำ ที่ทรมานไปกว่านั้นคือมันปวดร้าวไปทั้งตัวจนไม่รู้ว่าส่วนที่บาดเจ็บจริงๆมันอยู่ตรงไหน
ถ้าโลมอยู่!!!
ชื่อน้องนอกไส้แจ่มชัดในห้วงความคิด ถ้าเขารู้ว่าโลมอยู่ที่ไหน อย่างน้อยเค้าก็อาจจะให้โลมช่วย โลมเป็นเด็กหัวอ่อน สั่งอะไรก็ทำ และเรียนรู้อะไรรวดเร็วเสมอ ช่วงเวลาที่ตัวเองกำลังเอาตัวรอดอยู่อย่างนี้ โลมก็น่าจะเฝ้าโต๊ะม้าหรือเฝ้าคาสิโนของเสี่ยได้ เพราะโลมเคยเฝ้าบ่อนวิ่งให้พ่อกับแม่มาก่อน มันรู้ทางหนีทีไล่ถ้าตำรวจนอกพื้นที่มาตรวจ แล้วสิ่งที่น่าเสียดายที่สุดที่ตัวเองไม่น่าพลาดขายโลมไปง่ายๆเพราะคิดว่าเสี่ยจะมีส่วนแบ่งให้ ถ้าเขาเล่นตัวอีกสักนิด โลมก็อาจจะเป็นคู่นอนพวกเกย์ที่ต้องรักษาภาพพจน์ นั่นเป็นหนทางที่ทำให้เขาอาจจะรวยไม่รู้เรื่องและไม่ต้องมาดิ้นรนเอาชีวิตรอดแบบนี้ ถ้าตัวเองหายจากอาการบาดเจ็บและติดต่อเสี่ยได้ เราอาจจะต้องเปลี่ยนแผนที่จะล้มอาณาจักรนั่นมาบุกตลาดอ่างอาบน้ำอย่างเต็มตัว และจะต้องตามหาตัวขายอย่างโลมให้พบ และวันนั้นเขาจะต้องเติบโตอย่างสง่างามและเทียบชั้นอาณาจักรไร้รักนั่นให้ได้ ไม่ใช่ต้องคอยหนีแบบไม่รู้ชะตาชีวิตอยู่อย่างนี้
.
.
.
“ใครอนุญาตให้คนป่วยกินอาหารย่อยยากขนาดนั้น”
มือที่จับช้อนลงควานหาเนื้อเป็ดในน้ำแกงชะงักค้าง ลอบมองไปรอบๆบริเวณเรือนชานมีเหล่าแม่บ้านที่คอยอยู่ดูแลเรื่องอาหารการกินนั่งเบียดเหมือนถูกต้อนไปอยู่ในจุดเดียวกันของมุมเรือนชาน เห็นจะมีแต่คุณคนเดียวที่ยังมีใบหน้าเปื้อนยิ้ม
คนที่บังอาจก็คงจะเป็นผมสินะ มือยังจับช้อนค้างเติ่งในชามน้ำแกงอยู่เลย รู้ตัวอย่างนั้นแล้วก็ต้องทิ้งของกลางมามองหน้าคนอาละวาดแทน
“นายใหญ่หมายถึงผมเหรอ”
พยายามเรียกนายใหญ่อย่างที่ใครๆในบ้านหลังนี้เรียก
“คนป่วยต้องกินอะไรอุ่นๆ”
ไม่ตรงคำตอบซะทีเดียวแต่คนๆนั้นคือผมแน่แล้ว ถอนหายใจพรืดจนสะดุ้งตามกันไปทั้งเรือนอีกครั้ง แกงเผ็ดเป็ดย่างที่ควันกรุ่นอยู่เหนือชามน้ำแกงนี้อุ่นจนเกือบเรียกว่าร้อน แต่ก็ยังไม่ถูกใจคนบ้าอำนาจเรือนนี้อยู่ดี อาณาจักรกิจการดีเกินไปจนทำให้นายใหญ่ว่างถึงเพียงนี้เลยเหรอ
“นี่ก็ยังอุ่นนี่ครับ”
“นี่มันอาหารรสจัด นายต้องกินอาหารอ่อนๆย่อยง่ายๆไม่มีใครเตรียมอาหารสำหรับคนป่วยให้คุณโลมเหรอ”
เพียงแค่นายใหญ่กวาดตามองคนงานก็พากันก้มหลบกันเป็นลูกคลื่นบนแสตนด์เชียร์กีฬา บางคนที่หลบตานายใหญ่ไม่ทันก็อึกอักเหมือนน้ำท่วมปากและกำลังหาทางเอาชีวิตรอดจากสายตาคมกริบคู่นั้น
“ผมเป็นคนบอกในครัวว่าจะกินกับข้าวตามปกติเองแหละ”
แม้จะได้ยินมาว่านายใหญ่ดุและเจ้าระเบียบจนคนงานและแม่บ้านไม่กล้าเข้าใกล้แค่ไหน แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นนายใหญ่สั่งลงโทษคนในบ้านเลยสักที แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยงที่จะให้ใครต้องลองเหมือนกันเลยช่วยรับหน้าแทนแม่บ้านเอาไว้
“อวดเก่ง ทำไมถึงไม่รู้ตัวเองว่าป่วย”
อยากจะเถียงให้ลั่นเรือนชานว่าใครกันล่ะที่ทำให้ผมต้องนอนซมอยู่เป็นวันๆทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นแค่รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเฉยๆ ตอนขึ้นมาจากคลองรู้สึกหนาวจนปากคอสั่นก็จริง แต่การให้ความอบอุ่นตามแบบฉบับของนายใหญ่นอกจากจะทำให้รู้สึกร้อนเร่ามากกว่าอบอุ่นแบบเบาๆแล้วต้องกลับกลายเป็นคนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไปเลยเป็นวันๆ
“ผมรู้ตัวเองว่าป่วยแต่ไม่รู้ว่าคนป่วยกินแต่ข้าวต้มหรือโจ๊กได้แค่อย่างเดียวนี่”
ไม่อยากจะรื้อฟื้นอดีตในตอนนี้ แต่นึกย้อนกลับไปแล้วตอนที่ผมป่วย ไม่มีครั้งไหนที่จะปฏิบัติเหมือนคนป่วยคนอื่นๆเขา ที่บ้านมีอะไรก็กินอย่างนั้น บางครั้งไม่มีอะไรให้กินต้องฝืนสังขารลุกขึ้นมาทำกินกันตายก็เคยมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ผมเลยมองการกินข้าวเหมือนคนปกติตอนป่วยเป็นเรื่องธรรมดา แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับเจ้าของเรือนที่บ้าอำนาจอย่างนายใหญ่รากหญ้าคนนี้
“แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะหายกันล่ะ พอจะให้หมอมาตรวจก็งอแง พอให้ดูแลตัวเองก็ดื้อแบบนี้นี่สิ ถึงได้ทิ้งไปไหนไม่ได้”
อย่าบอกนะว่าที่นายใหญ่ดูเหมือนว่างแบบนี้เพราะต้องการเฝ้าคนป่วยอย่างผม ถึงจะรู้สึกดีใจขึ้นมากระทันหันแต่ก็อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลย ไม่อยากเป็นเป้าสายตาของเพชฌฆาตผู้ดูแลนาย
ความสงสัยเรื่องหมอประจำบ้านนายใหญ่กับหมอประจำอาณาจักรทำไมถึงได้เป็นคนละคนกันมาเฉลยเอาในวันที่ผมมีไข้สูง ไม่ได้มีสติพอที่จะจับคำพูดของนายกับลูกน้องคนสนิทได้ละเอียดขนาดนั้น แต่ถ้าผมฟังไม่ผิด หมอจ๋าไม่ใช่หมอจริงๆแต่เป็นเหมือนพยาบาลผู้ช่วยของคลีนิคหมอประจำบ้าน ผมออกจะแปลกใจเมื่อคุณยืนยันว่าหมอจ๋าไม่เคยมาที่บ้านหลังนี้เลย ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ได้รับความสนิทสนมจากนายใหญ่ขนาดนั้นจะไม่เคยมาในพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ ในขณะที่ผมต่อต้านที่นายใหญ่จะให้หมอเข้ามาตรวจไข้ก็ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องบางอย่างของหมอจ๋าที่นายใหญ่จะต้องจัดการ และเหมือนหมอจ๋าเองก็กำลังไม่สบายอยู่เหมือนกันเพราะเหมือนนายใหญ่จะสั่งให้คุณหมอไปดูแลพนักงานที่อาณาจักรและฉีดวัคซีนแทนหมอจ๋า มันเลยเป็นอีกสาเหตุที่ผมไม่อยากให้คุณหมอต้องวิ่งรอกไปมาถึงสองที่ อาณาจักรกับเรือนหลังนี้ไม่ได้อยู่ใกล้ๆกัน มันเลยกลายเป็นประเด็นให้นายใหญ่ของบ้านค่อนขอดผมว่าดื้อด้าน
“นายมีงานก็ไปทำสิครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ร่างกายปรับสภาพกับอากาศไม่ทันเท่านั้นเอง”
“งั้นเหรอ แล้วจะต้องให้บอกมั้ยว่าคืนนั้นคนป่วยไข้สูงจนเพ้อว่าอะไรบ้าง ถ้าคิดว่าเล่าได้ก็จะ”
ผมหาญกล้าพอที่จะเอามืออุดปากนายใหญ่ซะ ถึงไม่มีอะไรจะต้องอายแต่ก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองเพ้อเพราะพิษไข้เรื่องอะไรไปบ้าง ถ้าจะเพ้อเพราะเป็นห่วงลูกสมุนตัวน้อยที่จมน้ำก็คงจะไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าเพ้อถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนจะหลับไปเพราะไข้จับล่ะ นี่คงเป็นเรื่องที่คนหน้าหนาอย่างนายใหญ่อาจจะไม่อาย แต่ผมอาย ยังไงก็ยังได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายและการที่อยู่ในห้องส่วนตัวของนายใหญ่สองต่อสองแบบนั้นอาจจะไม่ชวนให้คิดอะไรมากเพราะเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่ผมก็รู้ตัวเองดีว่าในนั้นมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านายกับลูกน้องธรรมดาบ้าง อย่างน้อยผมก็คิดว่าได้ยินเสียงน่าอายของตัวเองประสานกับเสียงนายใหญ่อยู่ในหู และมันก็เป็นเสียงที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นในเวลาปกติซะด้วยสิ
พอหันไปเห็นว่าเหล่าคนงานมองมาที่ผมเป็นจุดเดียวด้วยความตกใจก็รีบปล่อยมือที่กั้นปากนายใหญ่แล้วส่งสายตาเว้าวอนเข้าไปแทนที่ทันที คราวนี้ผมเสียเปรียบมากเกินกว่าจะต่อกรได้จริงๆ
“โอเคครับ ผมป่วยหนักก็ได้ ป้าครับผมขอน้ำร้อนหน่อยได้มั้ย”
“พ่อหนุ่มจะเอาไปทำอะไรจ๊ะ”
คนที่ถามกลับมากลายเป็นคุณที่ยังอมยิ้มอยู่ไม่จาง
“ราดบนข้าวครับคุณ พอเอาน้ำร้อนราดข้าวสวยก็จะกลายเป็นข้าวต้ม ถ้ามีปลาแห้งทอดยีๆก็จะกลายเป็นอาหารคนป่วยแล้วครับ หรือใส่เกลือลงไปแค่พอมันๆก็โอเคแล้วครับ”
ต้องยอมแพ้บอกไปแบบนี้ทั้งๆที่นึกเสียดายกับข้าวดีๆเต็มโต๊ะ นายใหญ่บ้านี่คงจะกินดีอยู่ดีแบบนี้มาทั้งชีวิตสินะ ถึงได้กินข้าวอย่างกับแมวดมทั้งๆที่มีของดีอยู่เต็มโต๊ะแบบนั้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดูจะบึกบึนและแข็งแกร่งสมชายมากกว่าผมที่กินเหมือนยัดทะนานอยู่ดี
.
.
.
ถึงจะรู้ว่าคนป่วยไม่พอใจแต่ก็ช่วยไม่ได้ นายใหญ่ไม่มีสติที่จะจัดการอะไรเลยทั้งๆที่มีเรื่องใหญ่รออยู่ข้างหน้า การที่คนข้างกายป่วยแบบนี้เป็นความกังวลที่นอกเหนือมาจากความห่วงใย ใครว่าพาโลมมาซ่อนไว้ที่นี้แล้วจะสบายใจทำอะไรก็ได้อย่างที่ใจคิด แค่เสียงตะโกนมาจากท่าน้ำและเสียงแซ็งแซ่ที่ร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากคนที่กระโจนลงไปในน้ำ แค่นั้นก็ทำให้นายใหญ่ใจหล่นวูบ ยิ่งไปเห็นว่าคนที่นั่งหอบหมดท่าอยู่ข้างคนจมน้ำเป็นใครก็ยิ่งใจหายหนัก
เด็กคนนี้ไม่เคยรักตัวกลัวตายเลยสักนิด คนที่ใจกระตุกด้วยความห่วงใยซะอีกที่กลัวคนตัวเล็กจะเป็นอะไรไป ถึงลูกคนงานในบ้านจะน่าเป็นห่วงแต่เขาก็เชื่อว่าต้องปลอดภัยเพราะลูกน้องปฐมพยาบาลกันอย่างดีและกำลังตามหมอมาช่วยดูแล ระฟ้าถึงได้มุ่งความห่วงใยไปที่โลมเพียงคนเดียว ถึงจะไม่ผิดหวังเรื่องที่โลมตอบแทนเขาขนาดนั้น แต่ตกดึกฮีโร่ดันไข้ขึ้นและเพ้ออะไรที่เขาไม่รู้ออกมามากมาย และดูจะหนักหนาเกินกว่าที่คนๆนี้จะเติบโตและนั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้านี้ได้ เด็กคนนี้อายุเพียง 19 ปีแต่ดูเหมือนจะใช้ชีวิตมามากกว่าเขาเสียอีก
โลมเพ้อถึงพ่อกับแม่ที่ไม่เคยมองว่าโลมคือลูกเลยนอกจากคนที่เลี้ยงมาเพื่อช่วยหาเงินจุนเจือครอบครัวและอำนวยความสะดวกสบายให้ ไม่เคยมีความห่วงใยและปรารถนาดีอย่างที่คนเลี้ยงดูกันมาพึงมี ขนาดคุณกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวพันกันทางสายเลือด แต่ระฟ้ารู้ว่าที่คุณไม่ยอมรามือก็เพราะยังเป็นห่วงนายใหญ่มือใหม่คนนี้ และทุกครั้งที่อยู่ใกล้คุณก็ยังสัมผัสถึงความรักที่คุณมีให้จริงๆ เพิ่งรู้เหมือนกันว่าโลมไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อกับแม่เลย
ท่าทางเหน็บหนาวและสองมือที่ควานหาอ้อมกอดอบอุ่นทั้งๆที่น้ำตานองหน้า เนื้อตัวร้อนระอุเหมือนถูกสุมไฟ เหงื่อผุดไหลเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำ และที่ทำให้เขาไม่สามารถละทิ้งโลมไปไหนได้ถ้าโลมยังไม่สบายอยู่อย่างนี้ ก็เพราะโลมเรียกหาความรักความอบอุ่นทั้งๆที่กำลังหลับและเป็นไข้ ไม่รู้ว่าเพราะเด็กคนนี้แข็งแรงเป็นทุนอยู่แล้วหรือความอบอุ่นที่เขากอดเอาไว้ทั้งคืนถึงได้ทำให้โลมสร่างไข้เร็วกว่าที่คิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดื้อสมกับที่เป็นโลมจริงๆ
“โลม ยังไงคืนนี้ก็ยังไม่ต้องไปนอนที่ห้องตัวเองนะ”
เห็นคนที่จ้วงข้าวสวยราดน้ำร้อนจนลืมหายใจทำช้อนร่วงและสะดุ้งเพราะความตกใจแล้วนึกขำ มันกวาดตามองคนงานและแม่บ้านที่ห้อมล้อมอยู่เต็มเรือนก่อนจะยื่นหน้าข้ามโต๊ะเข้ามาใกล้ที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้ก่อนที่จะกระซิบว่า
“คุณจะประกาศเสียดังทำไมเนี่ย กลัวลูกน้องจะไม่รู้ว่านายใหญ่ติดใจการนอนกับผู้ชายหรือไง”
“ก็ไม่แปลกนี่ นอนกับนายก็มีความสุขดี ถึงจะเหนื่อยไปหน่อยก็เถอะ”
“ผมบอกว่าอย่าพูด”
คนที่เสียงดังยิ่งกว่านายใหญ่ก็เห็นจะเป็นคนที่ตะโกนจนตายิบหยีนี่แหละ โลมคงลืมตัวถึงได้ตะโกนออกมาแบบนั้น แต่พอตั้งสติได้เขาก็ทรุดตัวลงไปนั่งเขี่ยข้าวในชามตัวเองเงียบๆ
“ปลาแห้งจะละลายกลายเป็นน้ำข้าวต้มแล้วมั้ง”
“เรื่องของผมน่ะ ผมกินของผมได้แล้วกัน”
ถ้าไม่นับความคิดที่โตเกินตัวแล้วโลมก็เหมือนเด็กตัวเล็กๆที่เอาแต่ใจตัวเองไม่มีผิดคนหนึ่งเท่านั้น และขยันทำปากยื่นปากยาวใส่เขาโดยที่เจ้าตัวเองคงไม่รู้
“แม่ของเด็กฝากมาบอกว่าขอบคุณนายน้อยมากเลยนะที่ช่วยเหลือจ้อยเอาไว้ ถ้าไม่ได้นายน้อยจ้อยอาจจะตายก็ได้”
อยากจะขำออกมาดังๆอีกทีที่โลมเบิกตาโพลงอย่างนั้น แต่ก็ต้องระงับความรู้สึกเอาไว้แล้วตีหน้าตัวเองให้เรียบสงบสมเป็นนายใหญ่คนเดิม
“คุณว่าอะไรนะ แม่จ้อยเรียกผมว่านายน้อยเหรอ”
“ใช่”
“ไปกันใหญ่แล้ว แม่จ้อยเค้าเป็นแม่ยกลิเกหรือเปล่า”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ยังไงล่ะ นายใหญ่นี่ก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกนะว่าเรียกกันมาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษแล้ว แต่นายน้อยนี่มันไม่ลิเกไปหน่อยเหรอแล้วผมก็ไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไร ก่อนที่จะเป็นนายใหญ่ คนในบ้านนี้ก็เคยเรียกฉันว่านายน้อยมาก่อน แปลกตรงไหนเหรอ”
“มันเป็นชื่อเรียกหนึ่งของเจ้านายเหรอ”
“อือ ทำไมล่ะ”
“ผมไม่ชิน เรียกไอ้โลมไม่ได้เหรอ”
“ได้สิทำไมจะไม่ได้ แค่ไม่มีใครกล้าเรียก”
“ทำไมล่ะ ผมก็เด็กกว่าทุกคน”
“หึ หึ อยู่ไปก็รู้เองละนะ นายก็เรียนรู้อะไรๆในบ้านนี้ได้เยอะขึ้นแล้ว อย่างน้อยก็ออกคำสั่งได้ไม่ขัดเขินหรือเรียนยิงปืนได้แม่นจนครูฝึกสอนยังรู้สึกกลัวลูกศิษย์ตัวเอง”
“ก็เป้ามันเป็นรูปคนปลอมๆผมก็กล้ายิงสิ ถ้าเป็นคนจริงๆใครจะไปกล้า ฆ่าคนผิดกฎหมายแล้วก็บาปนะ”
“แล้วถ้าคนนั้นคือคนที่หันกระบอกปืนเข้าหานายใหญ่ล่ะ โลมยังจะกล้ายิงเค้าไหม”
“เอ่อ คำถามคุณยากอะ ผมตอบไม่ได้หรอก”
“อาจจะมีวันที่ชั้นได้คำตอบนี้ก็ได้นะ”
“ผมไม่รู้ เอาจริงๆแล้วก็ไม่คิดว่ายังมีคนแก้ไขปัญหาด้วยการฆ่ากันนะ”
ถ้าคนๆนั้นคือพี่ชายตัวเองล่ะโลม?
ดูก็รู้ว่าเกียรติคุณตกใจเสียสติแค่ไหนที่รู้ว่านอกจากคนของอาณาจักรจะเข้าไปชิงตัวคุณจ๋าแล้วคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามันคือนายใหญ่ระฟ้าที่ตัวเองคิดว่าลูกน้องยิงตายไปแล้ว
ถ้าหมอไม่ยืนยันกับเขาเองว่าคุณจ๋าไม่ได้บบอบช้ำและมีร่องรอยการต่อสู้อย่างที่ควรจะเป็นสำหรับการถูกเรียงคิวกระทำชำเราเกินคนหนึ่งคนขนาดนั้น แล้วอะไรที่ทำให้เค้าเห็นภาพผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งหมดสติไปต่อหน้าตัวเอง
ถึงจะรู้ว่าคำนำหน้าหมอคือสรรพนามที่พนักงานเรียกเพื่อให้เกียรติและเห็นว่าเป็นคนสนิทของนายใหญ่ แต่วินาทีนั้นต่อให้เป็นหมอจริงๆก็ไม่น่าจะเซฟตัวเองจากความป่าเถื่อนของคนร้ายได้ แต่หมอประจำบ้านก็ยืนยันว่าคุณจ๋าแค่มีร่องรอยการถูกร่วมเพศธรรมดาไม่ได้มีร่องรอยการทรมานหรือบังคับด้วยวิธีวิตถารอะไร นี่คือบทสรุปที่ค้านกับความจริงที่เห็นในวันนั้น ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะสั่งให้ลูกน้องพลิกแผ่นดินหาเพื่อเอาตัวเกียรติคุณมาทรมานให้สมกับที่ทำกับผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้คนหนึ่งได้ นอกจากทรมานเสมอเหมือนกันแล้วก็อยากจะบังคับให้ไอ้เดรัจฉานนั่นกราบตีนคุณจ๋าซะ ถ้ามันยังมีความเป็นผู้ชายพอ
อีกเหตุผลที่ทำให้นายใหญ่ใจร้ายได้ไม่เท่าความคิดคือคนที่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่เขารู้ว่าโลมกังวลในคำถามเมื่อกี้มาก คุณบอกว่าวันที่คนหามร่างไร้สติของตัวเองในวันถูกยิงขึ้นมาแล้วโลมมองเขาด้วยแววตาสะเทือนใจแค่ไหนก็ไม่มีโอกาสได้เห็น แต่มันก็อาจไม่ต่างอะไรกับสายตาตอนที่หรุบต่ำลงไปเมื่อกี้ ถ้าหากไม่คิดว่าจะเข้าข้างตัวเองมากเกินไป นายใหญ่กับนายโลมจำเป็นอาจจะใจตรงกันแล้วก็ได้
๐ สวัสดีค่ะ หายไป สี่ห้าวันก็อย่างที่รู้กันนะคะ :laugh:
๐ คงมีคนงงกับวิธีการแต่งเรื่องนี้ของคนเขียนบ้างแหละเนอะ ขลุกขลักอะไรไปบ้างก็ให้อภัยกันนะคะ จะพยายามพัฒนาให้ฉีกออกไปจากจุดเดิมๆคะ มีคนเคยบอกว่า เขียนดราม่าบ้างสิคะหนูอยากอ่าน เลยจัดนายโลมมาให้ คนอ่านอีกคนมาบอกว่า พี่คนเขียนคะ เมื่อไหร่พี่จะเขียนฮาๆอีกหนูชอบรั่วๆแบบพี่สิงห์ หรือซื่อบื้อแบบพี่มหาก็ได้ค่ะ แบบพี่แก๊กหนูก็ชอบนะคะ คนเขียนเข้าใจค่ะ แต่ พี่แก๊กกับพี่มหานี่มีออร่าความเป็นพระเอกตรงไหน :laugh: :laugh: :z3:
๐ คนเขียนสรุปยอดสั่งหนังสือรอบรีปริ๊นไปแล้ว เพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวายกับ utellido เรื่องจัดส่งปลีกย่อย คนเขียนเลยสั่งแบบ +- 5 ชุดต่อเรื่องเท่านั้น และเรื่องเด็กป๋า @Quartette สั่งไปขายที่ร้านนะคะ ไปซื้อหาที่นั่นได้ค่ะ ส่วนคนที่ลืมโอนเงินและตั้งใจจะโอนมาแล้วแจ้งโอนเลย คนเขียนแนะนำว่าเมลลืไปถามทีมงานนะคะว่ายังมีเหลือจากที่สั่งเพิ่มไปไหม ไม่งั้นต้องโอนเงินคืนกันนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
๐ ตอนนี้ก็หวานกันอีกตอนเนาะ เรื่องนี้อาจจะไม่อยู่ๆแล้วดราม่าเลยนะ ตั้งใจว่าจะค่อยๆซึมเข้ามาๆแล้วแตกโพล๊รอบเดียวไปเลย มีประเด็นมาดราม่าบ่อยๆ เดี๋ยวคนอ่านเอาระเบิดมาปาบ้านค่ะ :sad4:
๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมนะคะ รวมถึงคนที่ดูแลคำผิดให้ด้วย ขอบคุณค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
จิ้มก่อนๆ
อ้าววว ตกลงคุณหมอเขาสมยอมรึนี่!! อื้อหืออออ! o22
อาจจะกลัวโดนทำร้ายเลยสมยอม หรือว่าคุณเธอนึกอย่างไงกันแน่เนี่ย :a5:
-
จิ้มด้วยๆ
-
ว้าวตอนนี้หวานอีกเเล้ว
นายใหญ่น่ารักก
-
สงสัย....
หมอจ๋าโดนข่มขืน หรือ.....สมยอม ชะเอิงเอ๋ย~
ตอนนี้หวานแอบม่า...มีเรื่องให้โลมต้องคิดหนักในการหน้า :z3:
-
แอบตกใจกับ 'คุณคนเดียว' บร๊ะ ทีแรกก็ตกใจ โผล่มาจากไหนฟระ ที่แท้ก็นายใหญ่นี่เอง 55555
หวานเบาๆ แต่แอบช็อคกับที่คนแต่งบอกว่าจะค่อยๆซึมแล้ว โพล๊ะ !!!! มันก็ต้องดราม่าอยู่แล้วล่ะ บู๊แหลกลาญขนาดนี้
พี่ชายโลมนี่มัน ... ไม่มีคำบรรยาย โลมยิงทิ้งไปซะ !!!!!!
-
ตอนนี้หวานเล็กๆ :-[
นี่โลมยังไม่รู้สึกตัวอีกหรอเนี่ยว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร :เฮ้อ:
-
ชอบแนวเขียนแบบพี่สิงห์เหมือนกันค่า อ่านสบาย ไร้กังวล (ไม่ได้โฆษณาสินค้านะคะ :laugh:)
ตอนน้องโลมโวยวายน่ารักจัง
นายระฟ้าก็กวนดีแท้ แต่ก็ชอบค่ะ ><
-
เห้อ เรื่องนี้มันแบบว่า....
แต่ก็ชอบน่ะ
นายใหญ่ก็ปากแข็ง
โลมก็ซื้อบื้อเกิน 5555
-
นอกจากดราม่าแล้วขอแบบหื่นๆอย่าง ป๋า คุณคนเดียว นายใหญ่อีกก้อดีนะคะ อิอิ
-
น้องโลมน่ารักน่าฟัด :o8:
นายใหญ่ก็น่ารัก ดูอบอุ่นแบบเย็นชานิดๆ ฮาาาา (เอ๊ะ ยังไง)
ตอนนี้เป็นนายน้อย แต่อนาคตจะเป็นนายน้อยที่มีอำนาจเหนือนายใหญ่ป่ะน้องโลม :impress2:
-
ฮ่าๆ
น้องโลมกำลังจะท้อง(?) :man1:
เลยอยากกินอะไรเผ็ดๆ(เกี่ยว?) :z6:
น่ารักอ้ะ
กอดน้องงง :impress2: :man1:
-
เอ เรื่องหมอจ๋านี่มีลับลมคนในอะไรรึเปล่า
น่าสงสัยจริงๆ :confuse: :confuse:
ยังไงก็ชอบความหวานแบบดิบๆ แบบซึนๆ
ของนายใหญ่กับโลมอยู่ดี มันค่อยๆซึมไปเรื่อยๆ น่ารักดี
-
ยังเกลียด ไอ้เกียรติคุณเหมือนเดิม เป็นพี่ที่เลวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารโลมอ่ะ ทั้งพี่ ทั้งครอบครัว แย่จริงๆ :เฮ้อ:
เฮ้ออๆๆ แล้วสรุปยัยคุณหมอจ๋าเนี่ยย สมยอมใช่ม้าาา
รู้สึกเหมือนยัยนี่อันตรายกว่าที่คิด :m26:
-
นายใหญ่ เคย เปน นายน้อยมาก่อน
ฮ่า ๆๆ
ชอบอ่ะ มันอบอุ่นแบบครอบครัว
แต่เอ่ะ.....
เหมือนกินข้าวโชว์ ไงพิกล
รายล้อมไปด้วยเหล่าธารกำนัล ฮ่า ๆๆๆๆๆ
ปล.แอบตกใจ คุณคนเดียวว (แต่เราสองคน)ฮ่า ๆๆ
-
:-[ คู่นี้ก็ยังน่ารักกันต่อ....อิจฉาโครตๆอ่ะ :L2:
-
ชอบจังหน้าที่หนึ่งร้อยพอดี หนูโลมถึงเวลาต้องเลือกระหว่างพี่กับแฟนคงลำบากใจแย่
-
ได้อ่านแล้ว แต่อยากจะบอกว่า เบื้องหลังตัวละครทั้ง2ตัวน่ะผ่านความดราม่าของชีวิตตัวเองมาเยอะแล้ว และก็ยังมีความเครียดและกังวลอยู่ภายในลึกๆ จนอดคิดไม่ได้ว่า น่าจะมีความสุขจริงๆบ้างได้แล้วนะ (แต่ก็นะชีวิตคน ยังต้องเจออะไรอีกมากถ้าไม่เรียนรู้เพื่อที่จะเข้มแข็งก็คงจะสุขจริงได้ยาก)
-
นายน้อยโลมมี่ น่ารักจัง :]]
-
ไหนๆก็รู้ว่าใจตรงกัน นายใหญ่ก็เลิกปากแข็งได้แล้ว พูดเคลียร์ๆกับโลมไปเลย o13
-
ชีวิตโลมที่ผ่านมามันดราม่ามากอ่ะ! :m15:
ชอบแนวเรื่องแบบพี่เดือนแปดน้องเดือนสองนะ อ่านแล้วฮาสบายๆ
รอตอนต่อไปจ้า~
-
โลมซื่อไปไหนเนี่ย เป็นถึงนายน้อยแล้วนะ
>< :o8:
-
ง่า สั้นไปหน่อยอ่ะ นายใหญ่เป็นห่วงโลมจนาดนี้ น่ารักจริงๆ :impress2:
แล้วถ้าคนที่จะยิงนายใหญ่เป็นพี่ชาย โลมจะกล้ายิงเค้ามั้ยหน่ะ
แปลกๆ อ่ะ คือหมอจ๋าสมยอมหรอ?? มันมีอะไรกันแน่
-
มีเงื่อนงำน่าติดตามดีครับเรื่องนี้
รออ่านต่อไปครับ o13
-
ในที่สุดน้องโลมก็ได้เป็นนายน้อย (เมียนายใหญ่) :z1:
ว่าแต่...ที่ไข้ขึ้นนี่เพราะนายใหญ่ใช่ไหม ก็บอกแล้วว่าให้ถนอมหน่อย :m16:
แก้จ้า...
ไม่มีทาวที่ขึ้นหลังเสือแล้วจะกระโดดลงมาได้ง่ายๆ ==> ทาง
ถึงจะไม่ใช่ลูกคนรวยอะไรแต่ไม่เเคยลำบากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
แค่เสียงตะโกนมาจากท่าน้ำและเสียงแซ็งแซ่ที่ร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากคนที่กระโจนลงไปในน้ำ ==> เซ็งแซ่
คุณจะประกาศเสียดังทำไมเนี่ย ==> เสียงดัง
ถ้าหมอไม่ยืนยันกับเขาเองว่าคุณจ๋าไม่ได้บบอบช้ำและมีร่องรอยการต่อสู้อย่างที่ควรจะเป็น
-
อ๋าว สมยอมซะงั้นเอ๊ะ หรือนี่คือวิธีเอาตัวรอดหว่า
เราต้องคิดบวกเข้าไว้ ชีคงไม่ร้าย หรอกมั๊งเน๊อะ
-
รู้สึกว่าเหมือนจะมีวันที่โลมต้องเลือกว่าจะยิงคนหรือไม่อย่างงั้นแหละ
แล้วก็ตอนนี้น่ารักอีกเช่นเคย
-
ตอนนี้น่ารัก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เรื่องทุกอย่างกำลังดำเนินไป
เหมือนนายใหย่จะทำตัวดีขึ้น
แต่ก้ยังไม่ยอมบอกนายน้อยนะ อิอิ
นายน้อย ชอบชื่อนี้จัง เมื่อไหร่โลมจะรู้ตัวน้าาาา
อ๋ะ แต่ถ้ารู้ตัว ก้ไม่เปนนายน้อยแล้วดิ
ต้องเปนนายผู้หยิง
555555
-
รักโลม โลมน่ารักจังงงงงงง
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
นายน้อย อิอิ
-
นายใหญ่ละเอียด มีข้อมูล และฉลาด แต่ก็ยังคงปากแข็งกะโลม อีพี่เกลียด ก็ยังคิดจะใช้ประโยชน์จากโลมเสมอ ถ้ารู้ว่าโลมเป็นนายน้อย คงเกาะเป็นพยาธิ :o :pig4:
-
นายน้อย ของ นายใหญ่ หึหึ :-[
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ,,, รัก จัง
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
นายน้อย :-[ เด๋วนี้เอาใหญ่แล้ว
ค่อยๆรู้ทีละอย่างว่าคนในบ้านนายใหญ่คิดว่านายโลมเปนใคร?อยู่ในฐานะอะไร?
แต่เจ้าตัวนี่ซิ ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งอะไรกันแน่
:เฮ้อ: ไม่ไหวเลยจิงๆนายน้อยขาาาาา คิคิ
-
น้ำร้อนราดข้าว
จะไม่กลายเป็น
ข้าวแช่น้ำร้อนเฉยๆเหรอ
-
:o8: นายใหญ่คิดเข้าข้างตัวเองเเล้วว่าโลมใจตรงกัน
ถ้าจะคิดขนาดนั้นหล่ะก็ ไม่บอกโลมไปตรงๆเลยล่ะนายใหญ่
โลมน่ารักขึ้นเรื่อยๆในทุกตอนที่อ่านเลยรึป่าวเนี่ย :impress2:
นายใหญ่เลยยิ่งทั้งรักทั้งหวง ทั้งห่วงออกนอกหน้าขนาดนี้...
แน่จริงประกาศให้รู้ทั้งที่บ้านทั้งอาณาจักรเลยดิ (แต่จริงๆเค้าคงรู้ๆกันหมดอยู่เเล้ว) :laugh:
อ่านไปก็เขินไปเห็นนายใหญ่เค้าใส่ใจโลมมากๆ แล้วก็หิวเเกงเผ็ดเป็ดย่าง :a5:
-
นายใหญ่กับนายน้อยสมกันดีจังเลย ^,,^ อีกไม่นานโลมก็คงได้เป็นนายหญิง(?)สินะ ฮ่าๆ
คำถามของระฟ้าก็ยากจริงๆค่ะ แต่เราเชื่อถ้าเพื่อคนที่โลมรักจริงๆ ยังไงก็ต้องปกป้องให้ได้แน่นอน
-
ชั่วจริงๆ พี่ของโลมอ่ะ
-
หวานบ้าง อะไรบ้างก็ได้ค่ะคนแต่ง
คนอ่านอาจจะน้ำตาซึม
ค่อยๆดราม่าได้ แต่อย่านานนะคะ :sad4:
-
แอบหวานจนชาวบ้านเค้า(แอบ)อิจฉาละนั่น ฮิ้วววววว :impress2:
-
พี่ชายโลมเค้ายังไม่สำนึกหรอนี่ o18
น่าจะให้นายใหญ่จัดการให้เด็ดขาดไปเลย..ยิงทิ้งซะ หึหึ~
ปล.นายน้อย~ :-[
-
สงสัยเรื่องหมอจ๋าต่อไป สรุปไม่ได้ถูกข่มขืนแต่มีร่องรอยของการมีเพศสัมพันธ์ แล้วจะอะไรยังไงต่อไปเนี่ย?
โลมน่ารักสมกับที่เป็นเด็กดี การแสดงออกต่อหน้าคนอื่นที่เริ่มเห็นถึงความเป็นนายน่าจะเกิดจากลึกๆ แล้วโลมคงรู้สึกแหละว่าตัวเองเป็นคนที่พิเศษ เป็นคนที่นายและคุณให้ความสำคัญ เป็นคนที่คนในบ้านคนอื่นๆ ให้ความเกรงใจ แม้โลมอาจจะยังไม่เข้าใจว่าความสำคัญและความเกรงใจนั้นว่ามันคืออะไร แต่ก็รู้ตัวว่ามันบ่งบอกว่าโลมแตกต่างจากลูกน้องปกติ คิดว่าเพราะความรู้สึกนี้ของโลมล่ะมั้งถึงทำให้ในบางเหตุการณ์โลมถึงกล้าที่จะแสดงความเป็นนายหรือเป็นผู้นำออกมา
คู่นี้เริ่มมีกลิ่นอายของความห่วงใยฟุ้งออกมามากขึ้นเรื่อยๆ เป็นกลิ่นอายที่คงมีแค่คุณที่สัมผัสได้ทั้งจากชายหนุ่มทั้งสอง แต่สองหนุ่มกลับยังสัมผัสกลิ่นอายนั้นโดยตรงไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะยังต้องให้คุณเป็นสะพานไปอีกถึงเมื่อไร เมื่อไรจะชัดเจนกันสักทีน้า :L2:
-
จากที่สงสารในตอนแรกเปลี่ยนมาเป็นสงสัยแทนตกลงหมอจ๋าถูกข่มขืนหรือสมยอมกันเเน่เนี่ย
แต่ตอนนี้หวานกันจังอ่ะนายใหญ่กับนายโลม
-
พี่ชายน้องโลมนี่น่าจะชื่อเกียรติสถุลมากกว่าเกียรติคุณนะนี่นะ
เลวววววววววววว เคยคิดว่าคนที่โตมาด้วยกันอย่างน้อยก็น่าจะยังคิดอะไรดีๆต่อกันบ้าง
แต่อิครอบครัวนี้ไม่มีเลย ขนาดป้าเพตทูเนียกับลุงเวอร์นอนยังไม่ทำกับแฮร์รี่ขนาดนี้เลย
สารเลวเกินจะทน!!
นายคะ น้องน่าสงสารใช่ม๊า ใช่ม๊า ใช่ม๊า
สมควรจะสฝสารกว่าป้าหมอจ๋าซินะ ซินะ ซินะ
เตือนไว้ก่อนเผื่อโดนคนเขียนตลบหลังด้วยดราม่าของหมอจ๋า
-
นายใหญ่ก็น้า เมื่อไหร่จะบอกรักโลมซะที เก๊กมากไม่ดีหรอก หรือว่าคอยแกล้งโลมอย่างนี้แล้วสนุกดี คึคึ o18
-
น่าจะตัดเจี้ยวมันนะ พี่ชายโลมอ่ะ เลวๆโดนวะบ้างก็ดี :))
-
หนูโลมจ๊ะรู้ตัวไหมเนี่ยว่า นายใหญ่อยู่ในกำมือแล้ว
-
สงสัยหมอจ๋าเหมือนกัน เอาเป็นว่าขี้เกียจเดาเพราะงั้นมาเฉลยเร็วๆนะ :serius2:
สงเคราะห์ไอ้พี่เกียรติให้หายปจากโลกเร็วเถอะ จะได้ไม่ต้องคิดแย่ๆกับโลมอีก
สงสารโลมต่อดีหรือไม่(ได้ข่าวว่าตอนนี้กล้าเก่งได้เลื่อนขั้นเป็นนายน้อยแล้ว แถมฝีมือก็ o13)
แล้วนายใหญ่ระฟ้าล่ะ ใกล้จะสมประสงค์แล้วดิ ก็ใจเริ่มจะตรงกันกับนู๋โลมแล้วนิ :-[
:3123:
-
หมั่นไส้พี่ชายโลมจริงๆ เมื่อไหร่มันจะตายๆ ไปสักทีว๊า
รออ่านต่อค่ะ :pig4:
-
:กอด1: :L2:
-
:กอด1:
-
อยู่กันอย่างนี้นานๆนะเธอออออ อย่างเพิ่มทะเลาะกันนะเธอออออ
-
นายใหญ่กับนายโลมจำเป็นอาจจะใจตรงกันแล้วก็ได้
คิดเยอะไปไหน
คนอ่านเค้าลุ้นกันอยู่นะ ทั้งนายใหญ่นายน้อยนั่นแหละ อิอิ
-
:-[นายใหญ่นี่แสดงความห่วงไยโลมได้แรงจิงๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
:กอด1:
-
ชอบบทนี้จังค่ะ เหมือนจะไม่มีอะไร แต่มันมีอะไร!!!
นายน้อยยยยย :impress2:
-
มีการแสดงความห่วงใย เล็กน้อยยยยยยยยยย
-
ใจตรงกันจริงๆเหอะนะ แต่อย่าปากแข็งเหมือนกันล่ะ
หมอจ๋า เธอถูกทำร้าย สมยอม หรือโดนยา? ถ้าสมยอม เธอก็แรว๊งส์นะเนี่ย
คนเขียนนนน แตกโพล๊ะก็ไม่เอานะ :angry2:
-
:z2: :z2: :z2:
-
นายน้อย....เค้าพูดกันมาขนาดนี้แล้วโลมยังไม่รู้ตัวอีก :เฮ้อ:
ปล.พี่ชายโลมนี่มันเลวจริงยังคิดขายน้องอีก :z6:
-
นายน้อยโลม น่ารักดี อิอิ บวกๆ ค่า
-
อืมมม กลิ่นดราม่าเริ่มมาแหม่งแฮะ หุหุ
สงสารหมอจ๋าจังน้าาา โลมไม่น่ามีพี่อย่างนายเกลียดเลยยย
-
ไอ้พี่ชายนอกไส้ของโลมนี่มันน่าให้โดนทรมานสุดๆก่อนตายจริงๆ
แต่แอบสงสัยเรื่องหมอจ๋า ตกลงเธอไม่ได้โดนบังคับขืนใจแต่เป็นเธอสมยอมว่างั้น :m28:
+1 และกดเป็ดเหลืองให้นายน้อยคนใหม่ของบ้านจ้า :กอด1:
-
ชอบจังนายน้อยโลม :กอด1:
-
นายใหญ่ก็อาจจะคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้
ยังงัยโลมยิ่งต้องคืดมากกว่า
-
ดูท่าจะใจตรงกันมานานแล้ว เพียงแต่ปากแข็ง ปากหนัก กันทั้งคู่(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/033.gif)
-
:impress2:
หวานกันเบาๆชอบจัง
กดบวกกดเป็ด
-
หวานแบบเล็กๆ
ระฟ้าน่ารักนะเนี่ย
-
ปลื้มนายใหญ่กับนายน้อย :-[
เกียรติเลวมาก นี่ยังคิดจะได้ตัวโลมไปหาเงินให้ใช้อีก
แต่ว่าสรุปหมอจ๋าไม่ได้โดนรุมโทรม...แต่สมยอมกับเกียรติคนเดียว?
-
อ๊ากกกกกกก อัพแล้วดีใจๆ ^^ :o8: ในที่สุดก็อ่านทันคนอื่นเค้าสักที :sad4: ขอบคุณมากครับ
ทั้งคนแต่ง และคนเอามาลง อยากอ่านๆ เดี๋ยวไปอ่านก่อนน้าาา มันดีใจ :laugh:
-
ชอบค่ะ เขียนฉีกแนว นอกเหนือจาก บุรุษที่ 1 กับบุรุษที่ 3 เอามารวมๆ กัน
คนอ่านก็ไม่ได้งงอะไรนะคะ เข้าใจค่ะ
ตอนนี้น่ารักจริงๆ เป็นห่วงกัน
นายใหญ่เขาเริ่มไม่ซึนแล้วนะ แต่น้องโลมนี่ยังซึนอยู่ยังไงยังงั้น
ชอบค่ะ เด็กดื้อให้นายใหญ่ลงโทษ ฮ่าๆ
คุณหมอจ๋า สรุปก็ไม่ได้โดนทำร้าย สมยอม?
คงเอาตัวรอดหรือเปล่าคะ
แต่ไอ้เกียรติคุณเนี่ย เลวได้ใจจริงๆ ค่ะ
ถ้าเจอให้นายใหญ่ฆ่ามันทิ้งเถอะ อย่าให้อยู่เลย
มารคอหอยน้องโลมมาก ต่อจากนี้มันต้องมาหาน้องโลมแน่ๆ ดราม่ามาอีกแน่ๆ :sad4:
-
ฉลอง 100 หน้า :mc4: ถึงจะผ่านมาแล้วก็เหอะนะ :sad4:
-
อ้าว. เรื่องคุณจ๋านี่ยังไงเนี่ย
ส่วนไอ้พี่นั่น ยังกะแมงดาเลย เกาะไปเรื่อย
-
โหยยยยยย
มันตรงกันนานแล้วเฮีย
ใจโลมอ่ะ มันตรงกะเฮียมาตั้งกะปีมะโว้นู่นแล้ว
ถ้าเฮีนระฟ้าจะรู้ตัวช้าขนาดนี้
(ถึงแม้โลมจะยังไม่รู้ตัวก้อเหอะ = = ก้อเฮียชอบแกล้งเย็นชาอ่ะ)
-
นายน้อยยยยยยยยยยยย
แต่ว่า้เออ ใครก็ได้บอกโลมที ว่ากินอาหารปกติที่กินมามันจะทำให้ร่างกายทำงานหนัก
แต่ก็นะ ทำไงได้ มีให้กินก็ดีถมเถแล้ว
ที่จริงที่เรากินมาอาจจะผิดก็ได้นะ 5555 o22
ว่าแต่ถ้าคุณหมอจ๋าไม่ได้โดนข่มขืนอย่างที่คิด
หรือว่าเกียรติคุณมันแค่ทำคนเดียว ไรงี้ป่ะ หรือยังไง
หรือหมอจ๋าสมยอม เป็นสปาย เอ๊ะ ยางงายยยยยยย :serius2: :serius2:
ว่าแต่ทั้งสองนาย รีบๆบอกกันซะที คนอ่านอยากเบาหวานขึ้นนนนนนนนน :haun4: :jul1: :z1:
-
อ่านตอนนี้แล้วโลมยิ่งน่ารัก นายน้อย ฮ่า ฮ่า
:L2: :L2: :L2:
-
สรุปแล้วหมอจ๋ายังไงเนี่ย
-
ไอ้พี่เกียรติก็ไม่เคยสำนึกเนาะ
-
เอิ่มมมม หมอจ๋าตกลงว่ายังไงอ่ะ สมยอม หรือถูกขืนใจ
อร๊ายยยย
นายน้อยยยย นายใหญ่เค้าเป็นห่วงออกนอกหน้าแล้วน๊า....
:-[
-
หมอจ๋านี่เป็นหนอนรึป่าวหว่า
โลมน่ารักอ่ะ
-
ทยอยมาก็ดีแล้วค่ะ อย่าดราม่าหนักเลย
ให้คนอ่านได้พักกันบ้าง หลังจากผ่านน้ำท่วมมา
แต่รู้สึกว่าโลมจะไม่ค่อยเกร็งเวลาที่พูดคุยกับนายใหญ่แล้ว
นายน้อยก็เหมาะกับน้องโลมของเราดีเนอะ
:pig4
-
โลมเอ๊ย เขาคงรู้กันทั้งเรือนแล้วหล่ะ
ว่าโลมเป็นอะไรกับนายใหญ่
ไม่งั้นคงไม่เรียกว่านายน้อยหรอก
-
อ่านตอนนี้
-ยิ้มแก้มตุ่ยให้กับนายใหญ่+โลม
-อยากเก็บกวดทำความสะอาดพื้นที่นี้ให้ปราศจากไอ้เกียรติ
-และเกิดอาการ :m28: ในตัวหมอจ๋า
-
รู้ว่าใจตรงกันอย่างนี้
คราวหน้าจะทำอะไรก็ให้มันชัดเจนหน่อยเหอะ
ไม่ต้องมาแปลความหมายกันอีกรอบ
นายโลมเค้าไม่เข้าใจ
-
อื้อหือออ .. ยังไงนะ..
หมอจ๋าไม่มีร่องรอยการขมขืนหรอ..
ถ้าอย่างนั้นคือ.. สมยอมเพื่อที่จะไม่ต้องเจ็บตัวมาก
หรือว่า .. สมยอมเพราะเหตุผลอื่นกันแน่เนี่ยยย เหอ ๆ
แต่ว่าน้าาา ..
อิพี่ชายโลมเนี่ย .. ถ้าตัวไม่ลำบากคงไม่คิดถึงน้องเลยสินะ!!! อารมณ์เสีย!!! :m31:
-
คิดว่าถ้าถึงเวลาที่มีใครทำร้ายนสยใหญ่โลมก็ต้องยิงล่ะ
ปากแข็งกันทั้งคู่
-
หวานเล็กๆ แต่คราวนี้มีพยานรู้เห็นด้วย
และเหมือนทุกคนจะรับรู้แล้วด้วย
ดีใจกับตำแหน่งใหม่ของโลมด้วยค่ะ
นายน้อย หุหุ น่ารักสมตัวดี o3
เป็นนายน้อยของนายใหญ่นั่นแหละดีแล้ว
แต่แอบกังวลเรื่องพี่ชายโลมจังเลย :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
กดเป็ดให้ค่ะ
-
โลมได้เป็นนายน้อย แต่เป็นนายน้อยที่กุมหัวใจนายใหญ่ได้อยู่หมัดเลย
เข้ามา :z3: งงงวยกับหมอจ๋า สรุปว่าสมยอม หรืออะไรยังไง
-
นายใหญ่หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มากๆๆค่ะ อิอิ
-
ว๊าวๆๆๆๆๆ โลมได้กลายเป็นนายน้อยซะแล้วววว
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นได้ที่ นายใหญ่ก้อน่ารักได้ใจจิงๆ เลิกปากแข็งได้แล้ว
ถ้าถึงวันที่โลมต้องจับปืนเพื่อช่วยนายใหญ่ๆ จิงๆ โลมจะทำได้ไหมอ่า???
แล้วหมอจ๋า เทอโดนข่มขืน สมยอม หรืออะไร??? ขอให้ค่อยๆ ดราม่านะ
อย่ามาทีเดียวกลัวรับไม่ไหว
-
นายน้อย แต่ดูเหมือนจะหย่ายยยยยยิ่งกว่านายใหญ่ เหอๆๆๆๆ
พาร์ทนี้น่ารักจริง เหมือนไม่มีอะไร แต่กรุ่นๆ ไอรักนิดๆ
-
o18 o18 o18 o18 o18
คน แบบ นั้น
ไม่ มี ค่า พอ ที่ จะ ต้อง ทด แทน บุญ คุณ
หรอก นะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
รอ อ่าน ตอน ต่อ ไป จ้าาา
o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :bye2: o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :bye2:
รอ อย่าง ใจ จด ใจ จ่อ
แม้ เสาร์ อาทิตย์ จันทร์ ที่ จะ ถึง นี้ จะ มี สอบ เภสัช สมทบ ก็ เถอะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตอนนี้สั้นไปนิด แต่หวานเยอะมากกกกกก
-
:impress2:แว๊บมากินข้าว พร้อมหนูโลมและนายใหญ่ เรื่องราวเหมือนไม่ซ่อนเงื่อน แต่ความซับซ้อนเริ่มมาแระ
-
มาสั้นๆ หวานกันเบาๆ :กอด1:
-
มาน้อยจังเยย
-
คนป่วยกับเจ้าของไข้เค้าเถียงกันน่ารักดีจัง 5555
-
=//= ประกาศให้รู้โดยทั่วกัน ว่าเด็กใครสินะ นายใหญ๋ เล่นพูดซะกลางวงครัวแบบนี้
-
นายใหญ่ปากแข็งตลอดเลย น้องโลมของเราก็ไม่รู้อะไรเลย
สมแล้วที่นายใหญ่จับกดตลอด 555
-
คุณหมอจ๋านี่ชักยังไงยังไงแล้วอะ
ชักกลัวว่าจะเปลี่ยนเป็นไส้ศึกที่หลัง
นายใหญ่ก็ปากแข็งจริงๆ เก็บความรู้สึกซะมิดว่า ห่วงเค้า
-
อ่ะฮ่า...ในที่สุดน้องโลมก็มาซะที
แต่คนแต่งอย่าให้น้องโลมต้องกินมาม่าบ่อยๆเลยนะ
สงสารน้องโลมอ่ะ
เดี๋ยวคนอ่านจะน้ำตาท่วมบ้านซะก่อน
พึ่งจะผ่านน้ำท่วมมาขี้เกียจมานั่งขัดบ้านอีก..ไม่ดีๆ
รักน้องโลม หุหุ
:pig4:
-
มะหมอจ๋า สมยอม ....!!!! ??
เอิ่ม ไม่ขอพูดอะไรแล้วกัน //จากไปเงียบๆ
-
มีแผนให้หมอจ๋ามาล้วงความลับล่ะเซ้ีี..!!
นายใหญ่ระวังเน้อ.... :o9: :o9:
-
ไม่เคยเห็นใครชั่วเท่าพี่ชายโลมเลยยย
ไร้คำบรรยายจริงๆ คิดจะทำกับน้องได้
น่าโดนนายใหญ่กระทืบจริงๆๆ :angry2:
ตกลงหมอจ๋าเค้าสมยอมเหรอเนี่ย
คิดไรอยู่น้าผู้หญิงคนนี้
-
มันต้องมีสักวันที่โลมต้องเป็นคนยิงไอ้คุณพี่เกียรติ
:กอด1:นายใหญ่กับนายน้อย
หมอจ๋ามันอะไรของมัน
-
:bye2:แหมนายใหญ่ถ้าอยากรู้ว่าใจตรงกันเปล่าก้อลองถามดูสิแล้วจะรู้เอง :z2:
-
หวานเหลือเกิน
คนนึงช่างแหย่ อีกคนก็หลุดอยู่เรื่อย
จากลูกน้องนายก็กลายเป็นนายน้อย
โอ๊ยๆ แบบนี้ถ้าเป็นผู้หญิงมีลูกเต็มบ้านแล้วเจ้าค่ะนายใหญ่..
-
นายน้อยโลมชักจะดุนายใหญ่ต่อหน้าลูกน้องบ่อยขึ้นนะเนี่ย
ชอบนายทั้งสองต่อล้อต่อเถียงกันอ่ะ
น่ารักกกกกกกกกกก
-
ตอนนี้พูดคุยกันได้น่ารักขึ้นเยอะเลยอ่า
แต่พี่โลมนี่ยังไงก็ชั่วอยู่ดีเนอะ :z6:
-
นายใหญ่.........
:really2: :really2:
:pig4:
-
ชอบตอนที่นายน้อยกับนายใหญ่คุยกันจังค่ะ
น่ารักดี
:pig4: :pig4:
:call: :call:
:oo1:
-
ตามมากดเป็ดให้สามตอนจ้า
-
:o8: :o8: :o8: :-[ :impress2:
-
:o8: เขินอ่า
-
หมอจ๋าต้องเป็นพวกกับพวกนั้นแล้วแน่เลย :serius2:
-
:really2:
นายใหญ่น่ารักเกินไปแล้วนะฮะ
-
แล้วหมอจ๋าได้ซะมีกี่คนเนี๊ยะ
แอบอิจฉาหมอจ๋าเล็กๆ
อุ๊ๆๆๆๆๆ
-
สงสารน้องโลม
-
เขินจัง นายโลม เจ้าตัวเขารู้แหละ
-
นายใหญ่ ดวงแข็ง
-
นายโลมเลื่อนขั้นเป็นนายน้อย.... น่ารักจริงๆ
-
ตอน 21 นายใหญ่ทำให้น้องโลมเจ็บ
-
หมอจ๋าน่าสงสัยซะแล้ว :serius2:
-
ตอน 23 โล่งใจกับนายโลม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอน 24 น้องโลมจนมุม
-
:z3:วันนี้น้องโลมไม่มาเหรอคะคิดถึงหายไปหลายวันแล้วมานั่งรอด้วยคน :call: :a5:
-
อบอุ่นจังเลย ถูกใจตรงที่คุณพูด ถ้าเป็นผู้หญิงลูกคงดกมาก งอนกันจัง
-
ตอน 28 คนงานตกใจ กับนายโลม
-
แหม กว่าจะหวานกันได้นะ
-
คิดถึงจังเลยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
คิดถึงโลมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก >"<
-
ตอนที่ 29 นายโลมกับรักจนตรอก
ในห้องที่มีเพียงนายใหญ่กับคนสนิทที่รู้ใจ
“มาดามเหออยากพบนายเพราะเรื่องเสี่ยเจียงเหรอครับ”
“อืม มาดามบอกว่าเสี่ยเจียงบินไปหาถึงสิงคโปร์เพื่อเรื่องนี้”
“เสียงเจียงจะกู้เงินมาดามขนาดนั้นเพื่ออะไรครับ เพื่อเอามาลงทุนหรือฟอกเงิน”
“ผมคิดว่าอย่างหลัง แต่มาดามคิดว่าเสี่ยเจียงกำลังจะทาบรัศมีอาณาจักรถึงได้เอาเรื่องมาบอกผม”
“มาดามดูจะเอ็นดูนายมากนะครับ”
“เพราะมาดามไม่มีลูกละมั้งพง”
“ผมเกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องนั้น”
“ผมกับมาดามไม่ได้มีอะไรกันหรอกน่า ผมรู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร”
“เหมือนที่กำลังจะปั้นนายอีกคนของที่นี่ใช่มั้ยครับ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ทันเหมือนคุณเลยน่ะ คุณจ๋าเป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้วครับ แต่สภาพจิตใจนี่ผมไม่ทราบ หมอบอกว่าเธอกังวลแต่ไม่ใช่เรื่องที่ถูกจับตัวไปวันนั้นนะครับ ผมกับหมอลงความเห็นตรงกันว่าหมอจ๋ากลัวนายจะรับไม่ได้”
“ถ้าผมจะบอกว่าผมพอรู้ แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะ ความจริงแล้วผมสงสารเธอนะ ต่อให้ไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นผมก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะเป็นอันตรายอะไรกับผม”
“หมอบอกว่าเธอต้องการหาส่วนเติมเต็มนะครับ แล้วถ้าวันไหนที่อยู่ภายใต้จิตสำนึกที่ถูกขุดขึ้นมา เธอจะโหยหามันไม่มีที่สิ้นสุด ผมกลัวว่าเรื่องนี้ต่างหากที่จะทำให้หมอจ๋าเตลิด เหมือนไส้เทียนที่ยังปกติตอนไม่เจอไฟ แต่พอเจอแล้วก็ไหม้จนกว่าจะมอด”
“แต่ถ้าจะให้ผมมีอะไรกับเธออย่างที่เคยทำมา ผมก็บอกตรงๆว่าไม่ได้นึกสนุกอย่างแต่ก่อนที่เป็นวัยคะนองแล้ว และพอเกิดเรื่องนี้ขึ้น ผมคงตอบสนองอย่างที่เธอต้องการไม่ไหว”
“จะรักษาก็ไม่ได้นะครับนาย มันไม่ใช่โรค แต่เป็นอาการผิดปกติอย่างหนึ่งเท่านั้น”
“นั่นแหละที่ผมกังวล คุณจ๋าเป็นคนน่ารัก ผมรักเธอเหมือนเพื่อน เหมือนน้องสาว”
“ผมกลัวว่าความโกรธและความทะเยอทะยานของเสี่ยเจียงจะเอาจุดอ่อนรอบตัวเราเหล่านี้ไปเล่นสกปรกน่ะครับ เสี่ยเจียงเลี้ยงลูกน้องแบบเอาอำนาจเข้าล่อแบบนี้ ผมกลัวว่าพวกที่อยากขึ้นมามีอำนาจเมื่อหมดบารมีเสียจะยอมทำทุกวิถีทาง”
“ผมจะขอให้มาดามรับข้อเสนอของเสี่ยไว้ก่อน ถ้ามาดามเห็นด้วยเราคงจะมีมาดามเป็นหูเป็นตาให้อีกทาง แล้วไอ้เลวระยำนั่นเป็นยังไงบ้าง”
“ลูกน้องรายงานมาว่ามันช้ำในหนักครับ กำลังหนีหัวซุกหัวซุนเพราะผมให้ลูกน้องสะกดรอยตาม คงจะขู่สะกดเอาไว้ไม่ให้มันนึกทำการใหญ่ไปได้อีกสักพัก ผมคิดว่ามันคงจะหาทางติดต่อนายมันหรือติดต่อกับทางบ้าน”
“ผมเห็นโลมร้อนใจที่โทรหาที่บ้านไม่ติด”
“ตอนนี้พ่อกำลังติดโต๊ะม้าอย่างหนักครับ คุมด้วยเล่นด้วย ส่วนแม่ก็อยู่แต่ในบ่อนการพนัน จะออกมาดูโลกภายนอกก็วันหวยออกนั่นแหละครับ”
“เสี่ยเจียงมันเลี้ยงลูกน้องด้วยวิธีไหนของมัน ถ้าจะขายยาคนส่งยาต้องติดยาก่อนงั้นเหรอ แล้วเมื่อไหร่จะเทียบรัศมีอาณาจักรได้ล่ะ เพราะผมกำลังจะถีบห่างออกไปให้สูง ให้หลุดจากคำว่าเริงโลกีย์และอบายมุขให้ได้ คาสิโนกับบ่อนการพนันจะต้องแยกความหมายออกจากกันจริงๆเสียที”
“ผมคิดว่าเสี่ยเจียงมันหากินจากคนหมู่มากในสังคมเพื่อเอามาเป็นทุนสร้างธุรกิจขายคนหมู่น้อยครับนาย”
“ปล้นคนจนมาโกยเงินต่อจากคนรวยเนี่ยนะ ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเลย ถ้าวิธีการที่พวกนั้นทำจะไม่เลวระยำแบบนี้”
“และนายก็คงจะตัดไฟเสียแต่ต้นลมมากกว่านี้ ถ้าหนึ่งในคนกลุ่มนั้นไม่สำคัญต่อคุณโลมใช่มั้ยครับ”
“ออกไปได้แล้วพง”
“ครับนาย นายครับ”
“อะไรอีก”
“ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ยังมีหน้าที่แค่อารักขาและเป็นที่ปรึกษานายนะครับ คงเติมเต็มหน้าที่ส่วนอื่นไม่ได้”
“ทำไมแต่ละคนถึงได้กดดันให้ผมต้องพูดว่ารักเด็กคนนั้นด้วย ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือแม้กระทั่งคุณห๊ะพง”
“เพราะทุกคำที่ออกมาจากปากนายคือประกาศิตไงครับ พวกผมแค่ต้องการความมั่นใจว่าเรากำลังจะมีนายอีกคนให้ปกป้องแล้วจริงๆ”
“ถ้าต้องการแค่นี้ ผมจะบอกให้ก็ได้ ทายาทของอาณาจักรรุ่นนี้ไม่มีนายหญิงให้ มีแต่คู่ครองที่เป็นผู้ชาย พอใจกันหรือยัง”
“เห็นทีพรุ่งนี้ผมคงต้องจัดทีมอารักขาคุณโลมเป็นทางการเสียแล้ว”
“อย่ากระโตกกระตากไปล่ะ ผมอยากให้เขาแข็งแกร่งด้วยตัวเองไม่ใช่จากการสปอยล์ของใคร”
“แล้วเมื่อไหร่เค้าจะหายงงล่ะครับ ทุกวันนี้ยังคิดว่าตัวเองเป็นลูกหนี้อยู่เลย แต่คนในบ้านเรียกเค้าว่าคุณโลมกันทุกคน”
“โลมเป็นคนกล้าหาญนะพง นี่เป็นคุณสมบัติสำคัญที่ผู้นำต้องมีไม่ใช่เหรอ แล้วที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือความมั่นใจ ไม่ต้องให้ผมพูดว่ารักเค้าแค่ไหนหรอก เค้าจะรับรู้ได้จากการกระทำมากกว่าคำพูด คำว่ารักไม่ได้การันตีความรู้สึกเสมอไปหรอกนะ แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมต้องมาบอกรักกันให้คนอื่นฟัง ถึงผมไม่พูดเค้าก็รู้กันทั้งเรือนแล้วนี่ เพราะฉะนั้นผมจะเก็บคำนี้ไว้พูดกันสองคน”
“บารมีของผู้มีอำนาจอย่างนายใหญ่มันสืบทอดกันทางสายเลือดจริงๆนะครับ ไม่ใช่เพิ่งมีเพราะถูกบังคับให้รับตำแหน่ง ความคิดและความรู้สึกไม่เหมือนความสามารถที่จะต้องฝึกฝน ในสายตาผมเด็กคนนั้นอาจจะเป็นเด็กข้างทางธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรที่เทียบชั้นนายใหญ่เลยสักนิด แต่ในสายตานายคงมองเห็นมากกว่านั้นใช่มั้ยครับ นายไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครยอมรับคุณโลมหรือกังขาหรอกครับ เพราะไม่ใช่แค่พวกผมเคารพการตัดสินใจของนายเท่านั้น แต่เด็กคนนั้นก็ทำให้เห็นแล้วว่า ยอดปิระมิดไม่จำเป็นต้องมาจากฐานรากเดียวกันก็แข็งแรงได้”
“ขอบคุณครับ ดูแลเขาให้เท่ากับที่ดูแลผม”
“ทราบครับนาย”
“ให้คนคอยดูแลคุณจ๋าด้วย ผมจะปรึกษาหมออีกทีว่าจะต้องทำยังไง”
“ครับนาย แล้วถ้า”
“ถ้าไม่มีคนเริ่ม เค้าจะไม่มีความต้องการหรอกนะ ผมเชื่อว่าในสภาวะปกติ คุณจ๋าเค้าเลือก”
“ครับ”
เขาจำได้ว่าตอนลงมาจากเรือนครั้งแรก ทางเดินตรงลานกว้างนี้มีต้นกล้วยปักในดินเรียงแถวกันยาวเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ตอนนี้สภาพเหล่านั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นเสื่อมสภาพไปแล้ว แต่ละต้นหักงอ บ้างก็แยกส่วนกระเด็นออกจากกันไม่เหลือชิ้นดี คนงานแจ้งตั้งแต่เขายืนมองคนปักเรียงต้นกล้วยพวกนี้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นหนึ่งในบทเรียนของวิชาต่อสู้และป้องกันตัวของโลม เพียงแต่ระฟ้าไม่รู้ว่ามันคือหลักสูตรของวิชาไหน มวยไทย ไอคิโด้หรือเทควันโด้ รู้แต่เพียงว่าสุดท้ายนักเรียนคงทำได้ดีโดยไม่มีที่ติ ระฟ้าไม่อยากจะนึกสภาพว่าถ้าต้นกล้วยเหล่านั้นคือคนจริงๆแล้วจะเป็นยังไง
สยองไส้ถ้าคิดว่าวันไหนนายใหญ่เกิดกวนโมโหจนนายโลมส่วนตัวทนไม่ไหวขึ้นมา
“ฝีมือคุณโลมครับนาย เด็กๆชอบใจกันใหญ่ บางต้นคุณโลมเตะทีเดียวเองนะครับ เห็นผอมๆแบบนั้นแรงดีชะมัดเลยครับ”
“อืม”
คิดในใจว่าจะรายงานให้สยองรอบสองทำไม แค่ดูจากสายตาระฟ้าก็พออนุมานเอาได้แล้ว ถึงโลมจะไม่ใช่พวกที่สมัยนี้เรียกกันว่ากล้ามปู แต่ไอ้หมอนั่นก็แบกอะไหล่รถยนต์มาจนชินแล้ว เพียงแต่ไม่ได้ออกกำลังเพื่อสร้างมัดเนื้อที่ถูกวิธีเท่านั้น การที่ต้นกล้วยจะพังยับหรือขาดสะบั้นก็คงไม่ใช่เรื่องอัศจรรย์ใจแต่อย่างใด
“คุณโลมอยู่ไหน”
“เรียนเสร็จแล้วคุณบอกให้ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ครับ นั่นไงคุณโลมออกมาแล้ว”
แถมยังเดินยิ้มมาทางเขาอีกด้วย
“มีอะไรเหรอ”
“ไม่รู้สิ คุณบอกให้ผมมาหาคุณ เผื่อคุณต้องการให้ผมช่วยทำอะไร”
“ต้องการสิ แต่เป็นกลางคืนนะไม่ใช่ตอนนี้ ไปหาอะไรทำเหอะ ชั้นจะไปเคลียร์งานสักพัก ไม่ใช่งานส่วนที่ให้นายช่วยหรอก”
“งั้นผมไปเดินเล่นในสวนนะ จะไปช่วยเค้าจับไก่”
“จับไก่เหรอ ไก่อะไร”
“ไก่แจ้ตัวเล็กๆน่ะ เค้าว่ามันหลุดออกมาแล้วเที่ยวเตร่จนไม่ไปฟักไข่ เด็กๆออกตามหาช่วยจับกัน เลยอยากไปช่วยบ้าง ถ้าคุณไม่ให้ช่วยงานผมก็ว่างอะ”
พยักหน้าให้เป็นเชิงอนุญาต ก่อนจะลอบถอนหายใจด้วยความหนักอก เพิ่งจะชมกับคนสนิทไปว่าโลมเริ่มมีภาวะเป็นผู้นำแล้ว กล้าคิดและกล้าตัดสินใจมากขึ้น วางตัวอ่อนน้อมถ่อมตนได้เสมอต้นเสมอปลาย และเพราะเขาไม่ได้ชัดเจนอะไรกับโลม ไอ้หมอนวดเลยทำตัวเป็นธรรมชาติเมื่ออยู่กับพวกคนงาน ไม่ได้ถือตัวหรือเจ้ายศเจ้าอย่างทั้งๆที่ทุกคนในบ้านรู้ว่าโลมมีสิทธิ์นั้นเต็มที่แน่แล้ว เขาไม่ได้กลัวว่าถ้าประกาศไปแล้วว่าโลมสำคัญยังไงกับที่นี่แล้วนิสัยโลมจะเปลี่ยนไป แต่เขากลัวว่าโลมเองนั่นแหละที่จะลำบากใจ อึดอัดกับความเปลี่ยนแปลงจนทำตัวไม่ถูกเอง ทุกคนที่เรือนแห่งนี้ไม่มีใครสับสน เพราะระฟ้าก็ถูกปู่เลี้ยงมาแบบนี้ ไม่เคยบอกด้วยซ้ำว่าโตขึ้นจะต้องรับผิดชอบและมีภาระอะไรบ้าง แต่วันเวลาก็ทำให้เรารู้ตำแหน่งและหน้าที่ไปเองโดยปริยายและมันจะค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปอย่างเป็นธรรมชาติ
แต่การที่นายน้อยไปวิ่งไล่จับไก่แจ้้กับลูกคนงานนี่นายใหญ่อย่างเขาแทบถามหายาหอม จะเล่นสนุกเหมือนเด็กน้อยไปไหน? หรือเพราะโลมก้าวข้ามชีวิตวัยเด็กมาเป็นผู้ใหญ่เกินตัวเลย
.
.
.
นานๆจะมีเสียงเพลงเรียกสายดังเข้ามาสักทีจนผมเกือบลืมไปว่าตัวเองมีโทรศัพท์ ทั้งๆที่กำลังต้อนแม่ไก่ตัวหนึ่งจนเกือบจะจนมุมอยู่แล้วเชียว ต้องผละออกมาเพื่อรับสายที่ไม่เคยเห็นและไม่รู้จักนี้
“ครับ”
“โลมหรือเปล่า พี่เอง”
“พี่ พี่เกียรติเหรอ พี่ไปอยู่ไหนมา รู้มั้ยผมโทรหาพี่ไม่ติดเลย โทรหาพ่อกับแม่ก็ไม่มีใครรับ โทรเข้าบ้านก็เงียบหมดเลย ผมเป็นห่วงแทบแย่”
“พ่อกับแม่ต้องไปทำงาน แกไม่อยู่ทุกคนก็ต้องดิ้นรนทำมาหากินสิวะ แล้วนั่นแกอยู่ไหน”
“ผมไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน พ่อกับแม่ลำบากมากเลยเหรอพี่เกียรติ ผมเองอยากกลับไปช่วยแต่พี่ก็รู้ว่าผมต้องใช้หนี้ และไม่มีเงินเดือนส่วนตัวเหมือนตอนอยู่ที่อู่แล้ว”
“นี่แหละนะ อาชีพที่ต้องหาเงินผ่านแม่เล้า แกเป็นลูกหนี้เค้าก็ริบใช้ให้หมดสิ แล้วใช้เค้าไปเท่าไหร่แล้วล่ะ”
“ไม่รู้”
“อะไรวะโลม เรียนไม่สูงแต่ก็ไม่ใช่ไม่ได้เรียนนะเว้ย แกไม่รู้ค่าตัวๆเองเลยเหรอ รับแขกไปกี่ครั้งกี่คนก็นับแล้วหักลบกับหนี้ไปสิ ไม่คิดจะออกมาใช้ชีวิตนอกซ่องเลยหรือไง”
“พี่เกียรติหงุดหงิดอะไรมา ผมคิดอย่างที่พี่บอกมาไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะว่า”
ผมจะบอกได้ไงว่ารับใช้นายใหญ่บนเตียงไปกี่ครั้งแล้ว ถ้าบอกไปแล้วใช่ว่าพี่เกียรติจะเชื่อว่าผมรับแขกจริงๆจังๆแค่นายใหญ่คนเดียว
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่แกออกมาเจอพี่หน่อยได้มั้ย แล้วถ้าเป็นไปได้แกช่วยหลอกเอาทิปมาจากลูกค้าหนักๆแล้วเอามาให้พี่หน่อยนะ พี่ต้องใช้เงิน”
“พี่เกียรติไปทำอะไรไว้ถึงต้องใช้เงิน แล้วนายของพี่”
“ตอนนี้พี่ติดต่อนายพี่ไม่ได้ เงินแค่ไม่กี่หมื่นหามาให้พี่ก่อนไม่ได้เหรอ”
“ผมจะเอาจากไหนมาให้พี่ล่ะ”
“ซ่องที่แกอยู่ เค้าไม่สอนให้หลอกเอาเงินจากแขกนอกจากค่าตัวเลยเหรอ มันไม่สอนมารยาให้แกเลยหรือไง”
“ผมไม่เคยทำแบบนั้น”
“กระจอกชิบหายเลยนะ อาณาจักรไร้รักนั่นมันขายแกไปที่ซ่องเกรดไหนกันวะเนี่ย”
“ผมจะหาทางออกไปหาพี่นะ แต่เรื่องเงินไว้ค่อยคิดแล้วกันว่าจะหามายังไง”
ผมตีบตันหนทางที่จะคิดต่อแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินหรือเรื่องที่ออกไปหา แต่ถ้าไม่มีใครไปรื้อสมบัติผมในห้องนอนที่กลายเป็นห้องเก็บของไปแล้วในตอนนี้ สร้อยทองที่เถ้าแก่เคยให้เป็นของขวัญปีใหม่ที่ผมสะสมไว้น่าจะยังอยู่ คงจะจำนำให้พี่เกียรติไปใช้ก่อนได้บ้าง ตอนนี้ตัวเองคิดได้เท่านี้จริงๆ ของมีค่าชิ้นเดียวที่อุตส่าห์เก็บไว้ ทองแค่สองสลึงคงไม่ได้เงินเท่าที่พี่เกียรติต้องการ แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ช่วยอะไรพี่ตอนลำบากแบบนี้เลย
“เออ เอาแบบนั้นก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องบอกใครล่ะว่าออกมาหาพี่ ช่วงนี้ศัตรูพี่เยอะ ไม่อยากมีปัญหากับใครตอนไม่พร้อม”
“ผมต้องไปเจอพี่ที่ไหน”
“ตลาดนัดสวนจตุจักรวันเสาร์ที่จะถึงนี้แล้วกัน ที่นั่นคนพลุกพล่าน ปลอดภัยต่อเราทั้งสองคนดี”
“ผมโทรหาพี่ที่เบอร์นี้ได้ใช่มั้ย”
“พี่จะเป็นฝ่ายโทรไปหาเอง”
“ครับ”
ผมทิ้งแม่ไก่ตัวนั้นแล้วเดินกลับเรือนมาด้วยสมองที่หนักอึ้ง ไม่รู้รายละเอียดว่าพี่เกียรติเดือดร้อนเรื่องอะไรมา ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าพ่อแม่ไปทำงาน แต่เป็นงานอะไรและลำบากแค่ไหนก็ไม่รู้ ผมอาจจะเป็นส่วนเกินของบ้านจนพี่เกียรติคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่ผมต้องรู้อย่างที่ผ่านมาละมั้ง
“ระวังหน่อยก็ดีนะครับ”
“คุณพง ขอโทษครับ ผมไม่ได้มองทางเอง”
“นายใหญ่รอทานข้าวอยู่บนเรือนชานแน่ะครับ สั่งให้เด็กลงมาตามคุณอยู่พอดี”
“ขอบคุณครับ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวครับคุณพง”
“มีอะไรเหรอครับ” คนอารักขานายใหญ่เลิกคิ้วสูงจนประหม่าที่จะเรียบเรียงคำพูดเลย
“ถ้าวันเสาร์นี้ผมอยากจะเข้ากรุงเทพไปซื้อของ ผมจะต้องทำยังไงครับ”
“ขออนุญาตนายใหญ่ครับ ถ้านายอนุญาตจะมีคนพาคุณไป จะไปซื้อของเหรอครับ”
“เอ่อ ครับผม”
ให้ไปขออนุญาตไอ้รากหญ้าเนี่ยนะ กัดฟันหนีออกไปเองจะง่ายกว่าไหม แต่ก็จะซ้ำรอยกับเหตุการณ์ราหูอมเรือนอย่างวันนั้นอีกสินะ ครั้นจะขอดีๆผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเก็บอาการต่อหน้านายใหญ่ได้มากน้อยแค่ไหน ยิ่งถ้านายใหญ่ซักรายละเอียดขึ้นมาความจะแตกหรือเปล่า
“ติดมาจากไก่หรือไงไอ้เขี่ยข้าวเล่นเนี่ย”
เหม่อลอยจนลืมตัวไปเลยว่ากำลังกินข้าวอยู่กับผู้มีอำนาจสูงสุดของบ้าน เสียงดุๆน่ากลัวจนสติรีบกลับเข้าร่างแต่ก็ยังปรับตัวไม่ทันอยู่ดี
“ผมขอโทษ”
รีบตักกับข้าวแล้วช้อนเข้าปากจนเกือบลืมไปอีกครั้งว่าต้องเคี้ยวและรับรู้รสชาติก่อนกลืน มันเลยไม่แปลกที่จะสำลักเมื่อน้ำแกงกระเด็นไปที่หลอดลมแทนหลอดอาหาร
“แค่ก แค่ก”
“เป็นอะไรไป”
“เปล่า ผมกินข้าวผิดจังหวะไปหน่อยไม่มีอะไร แค่ก แค่ก”
“กินน้ำซะ หน้าแดงไปหมดแล้ว น้ำตาก็ไหลอีก อ้าว เอาเข้าไป”
“ผมไม่เป็นไรแล้ว สำลักนิดหน่อย”
“แล้วตกลงเป็นอะไรถึงได้ดูเหม่อลอยไร้ชีวิตชีวาแบบนี้”
“ผม เอ่อ ผม”
“ฝากความกล้าไว้กับไก่แจ้หมดแล้วหรือไง”
“ผมอยากจะขออนุญาตคุณไปสวนจตุจักรวันเสาร์นี้ครับ”
กลั้นใจแล้วก็กัดฟันขออนุญาตไปแบบลูกผู้ชาย ทำใจเผื่อไว้ถ้าหากนายใหญ่จะไม่อนุญาต
“แค่นี้ ทำไมต้องทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่”
“คุณให้ไปเหรอครับ”
“อือ เดี๋ยวจะให้คนไปส่งแล้วรอรับกลับไปเลย ส่วนเงินมารับที่ชั้นก่อนไปก็แล้วกัน จะไปซื้ออะไร”
“ยังไม่รู้เลยครับ”
“ถ้าไงจะให้บัตรกดเงินสำรองไปด้วยก็แล้วกัน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมใช้เท่าที่คุณจะให้ติดกระเป๋าไปก็ได้”
“แล้วถ้าเกิดนายน้อยอยากได้ลูกช้างมาเลี้ยง คิดว่าเงินที่ให้ติดตัวไปจะพอเหรอ ไม่ใช่ไก่แจ้นะที่จะได้มาฟรีๆ”
“คุณก็พูดเปรียบเทียบเกินไป ใครมันจะไปอยากได้ของใหญ่อย่างช้างกันล่ะ”
“นายเข้าใจผิดแล้วโลม ความหมายของชั้นคือ นายน้อยจะซื้ออะไรก็ได้ต่างหากล่ะ อะไรก็ได้ที่นายอยากได้น่ะเข้าใจมั้ย”
มันจะปัญญาอ่อนตามคนในบ้านไปทำไมวะ ไม่รู้สึกว่านายน้อยนี่มันลิเกบ้างเลยหรือไง หรือบางทีมันอาจจะเรียกแค่สนุกปากก็ได้ เป็นถึงนายใหญ่แต่ชอบแกล้งชอบทำอะไรปัญญาอ่อนๆแบบนี้
ยิ่งนายใหญ่มันแอบใจดีกับผมมากขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งลำบากใจเรื่องที่ต้องปกปิดที่จะไปหาพี่เกียรติเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ผมอยากจะช่วยเหลือคนในครอบครัวให้เต็มที่อย่างที่ได้ตั้งใจเอาไว้ ซึ่งมันจะบรรลุเป้าหมายได้ ผมจะต้องหมดภาระเรื่องหนี้กับไอ้เสาไฟฟ้าเสียก่อน แต่ถ้าถามความรู้สึกจริงๆของผมตอนนี้ ลืมที่เคยประกาศว่าเกลียดมันไปแล้ว และที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เริ่มทำให้ผมไม่อยากปลดหนี้ตัวเอง
ไม่ได้อยากจะสุขสบาย แต่ผมไม่รู้ว่าถ้าเดินห่างออกจากนายใหญ่แล้วจะมีโอกาสได้เห็นบรรยากาศดีๆแบบนี้อีก คงไม่ได้เห็นคนขี้เก๊กยิ้มอย่างที่เคยเห็น ผมหวงแหนและเสียดายแค่ความอบอุ่นและความใจดีของมันเท่านั้น ไม่ได้สนใจสมบัติอำนาจเงินทองของมันเลยจริงๆ
๐ สวัสดีค่ะ เหมือนจะหายไปหลายวัน ก็วุ่นวายนิดหน่อยนะคะ ไม่มีเวลาว่างต่อนิยายแบบจริงจังเท่าไหร่
๐ ตอนนี้หน้าหนาวแล้วอย่าลืมดูแลสุขภาพนะคะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ดูให้ด้วยนะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ Click (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
จิ้มๆ คนแรกเลย :laugh:
อย่าคิดมากไปเลยโลม เพราะยังไงนายใหญ่ก็ไม่ปล่อยโลมไปอยู่แล้ว :-[
ส่วนเรื่องของเกียรติ นายใหญ่คงจะรู้แล้วล่ะ(เพราะติดเครื่องดักฟังไว้นี่นา)
ว่าโลมจะออกไปพบน่ะ แต่ก็คงอยากรู้ล่ะมั้งว่าโลมจะทำไง
ส่วนนายใหญ่ ถ้าจะให้โลมรับรู้ความรู้สึกจากการกระทำมากกว่าคำพูดน่ะ
คงอีกนานเลย กว่าโลมจะเข้าใจในความหมาย บอกรักหน่อยก็ดีนะ
คนอ่านก็อยากได้ยินเหมือนกัน :laugh:
-
จิ้ม
-
นายพี่แสนเลวจะหลอกเอาเงินน้องอีกแล้วสินะ ขนาดหนีหัวซุกหัวซุนยังจะทำบาปไม่เลิก
เข้าใจโลมนะว่าเขารักครอบครัวมากแค่ไหน แต่กลัวจะไปทะเลาะกับระฟ้าอีก
ตอนนี้ก็รักกันดีแล้วไม่อยากให้มีดราม่าอีกเลย(แต่ยังไงก็ต้องมี T^T)
-
อยากให้ระฟ้ารู้เลย
ว่าน้องโลมจะไปหาใคร :เฮ้อ:
*มีตัวดักฟังนี่ คงไม่รอดหูหรอกใช่มั้ยย o18
สงสารน้องง :z3:
-
“ถ้าต้องการแค่นี้ ผมจะบอกให้ก็ได้ ทายาทของอาณาจักรรุ่นนี้ไม่มีนายหญิงให้ มีแต่คู่ครองที่เป็นผู้ชาย พอใจกันหรือยัง” :o8:เขินแทนโลมเลยอ่ะ :laugh:
... ถ้านายใหญ่รู้จะโกรธโลมมั้ยเนี่ย หวังว่าจะไม่เข้าใจผิดกันอีกนะ
:pig4: :กอด1:
-
ได้กลิ่นดราม่าตะหงิดๆ o18
-
“ถ้าต้องการแค่นี้ ผมจะบอกให้ก็ได้ ทายาทของอาณาจักรรุ่นนี้ไม่มีนายหญิงให้ มีแต่คู่ครองที่เป็นผู้ชาย พอใจกันหรือยัง”
:o8: :o8: :o8:
-
นายระฟ้ารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าโลมไปไหน
และก็คิดว่าโลมคงไม่ทำให้นายผิดหวังนะ
:เฮ้อ:
-
คงไม่มีมาม่าให้กินอีกน่ะกำลังหวานกันแล้วเชียว :a5:
-
ยอมรับว่าอ่านเรื่องนี้ด้วยความระแวงมาม่าจริงๆ
เฮ้ออออออ :เฮ้อ:
นี่ก็ส่อแววอีกแล้ว
-
เอร้ยยยย ชอบอ่ะ! นายใหญ่น่ารัก 5555
โลมเอ้ยยย หนูนี่ก็นะ
ซื่อได้น่ารักน่าชัง ระวังจะเจอนายโมโหอีก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เหมือนเห็นแววดราม่ามาไกลๆ :z3:
พี่เกียรตินี่ก็จะเลวไปไหน - - "
แล้วนายใหญ่ก็บอก(คนอื่น) ว่ารักน้องโลม :o8:
คนเขียน พี่เซกิ ดูแลสุขภาพด้วยค๊า
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
:z13: จิ้มก่อน เดี๋ยวมาดิทนะจ้ะ
ดิทจ้ะ
อ่านแล้วขัดใจ เมื่อไหร่โลมจะเข้าใจสถานะของตัวเองสักที มัวแต่ไปไล่จับไก่แจ้อยู่นั่นแหล่ะ :m16:
แบบนี้นายระฟ้าช่วยกระตุ้นหน่อยซิ :angry2:
แต่ท่าทางว่าตอนหน้าโลมจะลำบากนะเนี่ย :serius2:
แก้จ้า
เสียงเจียงจะกู้เงินมาดามขนาดนั้นเพื่ออะไรครับ ==> เสี่ย
ผมกลัวว่าพวกที่อยากขึ้นมามีอำนาจเมื่อหมดบารมีเสียจะยอมทำทุกวิถีทาง ==> เสี่ย
-
นายน้อยยังคงไม่รู้ตัว
และนายใหญ่ก็ยังคงไม่ยอมบอก
เห้อๆๆ พอกัน :really2:
แล้วไอ้พี่เกียรตินี่นะ ไม่ไหวๆ :beat:
-
นายใหญ่ปากแข็งขนาดนี้ ซื่อๆแบบโลม รอไปอีกนานกว่าจะเข้าใจ
-
ถ้านายใหญ่รู้ มีหวังบ้านแตกแน่ๆเลยโลม :serius2:
ติดตามตอนต่อไปค่าา ต้องมีดราม่าแหงๆๆ TT
-
กำลังหวานดีๆมีมารมาแทรกซะแล้ว โลมน่าจะปรึกษาระฟ้่
เพราะเชื่อได้ว่าระฟ้าต้องรู้อยู่แล้ว เฮ้อออ เหนื่อยใจ
ตอนท้ายๆโลมกล่าวถึงระฟ้า ว่า"เสาไฟฟ้า" ตั้งใจหรือพลาดอ่ะคะ
ไอ้เสาไฟฟ้านี่อีกเรื่องมั้ยคะ
+เป็ด
-
ลำบากใจแทนน้องโลมค่ะ
เดี๋ยวนายระฟ้ามารู้ทีหลังก็หาว่าน้องหลอกอีก :เฮ้อ:
ไอ้เกียรติคนเลว ชาติชั่ว :z6:
-
ตอนนายใหญ่คุยกับพงนี่ก็แอบอมยิ้มเบาๆ
แต่พอโลมมาคุยกับไอ้พี่เกียรติ กลิ่นมาม่าก็เริ่มลอยมา :เฮ้อ:
เมื่อไหร่โลมจะรู้ความจริงซะทีนะ
ไม่อยากให้เรื่องนี้มีมาม่าอีกแล้วววววววว
-
เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกโลมมม
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
หนูโลมจะหนีเที่ยว!!!
ถ้าไอ้พี่เกียรติมันตุกติกนายใหญ่ก็กำชับบอร์ดี้การ์ดไว้ให้กระทืบให้จมดินไปเลย
-
ขอให้ตอนต่อไปค่อยๆคุยกันอย่าดราม่าคลุมเครืออึดอัดราหูอมบ้านเลยเถิดดดดด
แต่ซึ้งที่นายใหญ่บอกกับพงว่า ดูแลเค้าให้เท่ากับที่ดูแลผม มันดูบอกได้ฟมดแล้วว่านายใหญ่รู้สึกกับโลมมากแค่ไหน
ขอเน้นอีกครั้งนะคะ
ตอนหน้าอย่าดราม่า
5555555555555
-
นายใหย่ต้องคิดแผนอะไรไว้สินะถึงได้ให้ไป (รึเปล่า คิดมากอีกแล้วเรา)
ขอบคุณที่มาต่อให้นะค่ะ กะลังจะเข้ามาช่วยดัน แต่ก็ได้อ่านพอดีเสียอย่างนั้น
-
ระแวงจังเลย
นายใหย่รู้เรื่องนายน้อยช่ายมะ
ถึงส่งไปง่ายๆแบบนี้
เง้อออออ
-
โอยยยยยย โลม อย่าทำแบบนี้ >"<
เมื่อกี้บ่นคิดถึง พอมาจริงพาเอาเครียดดดด อยากอ่านต่อ
-
ไอ้พี่เกียรตินี่จะหลอกน้องโลมไปขายเสี่ยหื่นรึป่าวหว่า :m28: o12
ได้เงินมากกว่าที่ขอน้องไว้แน่ๆ นายใหญ่คงรู้เนาะ :serius2:
นายใหญ่สู้ สู้ น้องโลมสู้ สู้!!! :a2: :a2:
-
นายใหญ่จะรู้เรื่องที่โลมปิดบังมัยนั้นน
-
คำว่ารักเก็บไว้บอกกันสองคน!
กรี๊ดดด....อิตาระฟ้าก็บอกโลม
สักทีซิ๊
คิดว่านายใหญ่กับพงต้องรู้
แน่เลยว่าโลมไปจตุจักรทำไม
โอ๊ย!!!!...... ตอนหน้าคงไม่มีการ
เสียน้ำตาน่ะ
-
ทุกคนรู้ว่าโลมคือคนสำคัญ มีแค่โลมคนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้ :เฮ้อ:
แอร๊ย!!! นายใหญ่ช่วยจับไอ้เกียรติไปถ่วงน้ำซักทีเถอะ o18
-
ว๊าวๆๆ แต่เหมือนจะมีอะไรแฮะ
-
ระฟ้ารู้เลยเถอะค่ะ
แล้วจะได้จัดการอย่างจริงๆ จังๆ เสียที
ไม่อยากให้โลมต้องอยุ่แบบระแวงซ้ายระแวงขวา นั่นก็แฟน(?)นี่ก็พี่จะหลอกโกงเงินอยู่แบบนี้ :(
-
พี่ชายชั่วของโลมจะมาโผล่ทำไมตอนนี้เนี่ย
เค้ากำลังเข้าสู่โหมดหวานกัน
สงสัยฉากบอกรักตอนเค้าอยู่กันสองคนจะยืดดดดดดดดด ออกไปอีกแระ :เฮ้อ:
มั่นใจว่าสายของระฟ้าที่ตามพี่ชายโลมขณะนี้ จะส่งข่าวให้นายใหญ่รู้ก่อนถึงวันนัดพบแน่นอน
-
ระฟ้าแสดงออกกับคนอื่น แต่กะนายน้อยไม่ทำให้ชัดเจน :กอด1: :pig4:
-
o22 ถ้านายรู้ สงสัยราหูอมเรือนมืดตึบแน่ๆ
-
อิพี่เกลียดนี่ รู้ตัวเองมั๊ยน่ะ ว่าน่ารังเกียจขนาดไหน ชิส์ๆๆๆ :m16:
-
นายรู้มั้ยเนี่ยว่าโลมนัดเจอพี่เกียรติ น่าจะรู้น้าา ก็นายใหญ่ติดเครื่องดักฟังไว้นิ ???
รอตอนต่อไปค่าา
-
สะดุ้งเฮือกกกกกกกกเลยค่ะตอนโลมรับโทรศัพท์ อ๊ากกกกกกก
ตอนหน้าจะดราม่าไม๊ งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณนะค๊า
-
ง่าา โลมออกไปหาเกียรติ จะเป็นปัญหาตามมาทีหลังรึเปล่าเนี่ย ว่าแต่ว่า ชอบปรโยคนี้จัง
“ถ้าต้องการแค่นี้ ผมจะบอกให้ก็ได้ ทายาทของอาณาจักรรุ่นนี้ไม่มีนายหญิงให้ มีแต่คู่ครองที่เป็นผู้ชาย พอใจกันหรือยัง”>>>>อ่านแล้วตัวบิดเป็นไส้เดือนเลย เขินๆ :-[
-
:L2:มา ต่อ แย้วว :L2:
มา ต่อ ตอน ต่อ ไป เร็ว ๆ เน้อ
o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18
ตอน หน้า หนู ไม่ เอา มา ม่า น้าาา
เอา นิด หน่อย แล้ว ตาม ด้วย เอ็น ซี ก็ ได้ นะ กิ กิ
:z1: :z1: :z1: :z1:
อากาศ หนาว ดุแล สุขภาพ ด้วย นะ คัฟ
:L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไอ้พี่เกียรติโผล่หัวมาเมื่อไหร่ ก็หาเรื่องแย่ ๆ มาให้ทุกที แกเคยมีดีอะไรบ้างไหมฮึ
-
ว้ากกกกใครใคร้ใครปล่อยให้ไอ้พี่(น่ารัง)เกียจโทรหาโลมจนได้ :m16:(มันน่านัก)
จะเป็นเรื่องอีกมั้นเนี่ยะ นายใหญ่ก็ไม่ยอมบอกโลมให้ชัดๆว่าได้เลื่อนตำแหน่งจากนายโลมเป็นนายน้อยแล้ว คนยิ่งซื่อๆอยู่ :เฮ้อ:
ขอให้โลมเอาตัวรอดจากไอ้พี่(น่ารัง)เกียจให้ได้นะ คนเขียนอย่าแกล้งโลมมากนักล่ะ
:3123:รออ่านต่อนะคะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่อยากจะคิดเลย จะเกิดไรขึ้นน้อ
โลมอย่าคิดมากเลยทำตามที่หัวใจบอกน่ะ
ได้โปรดอย่าดราม่าเลย กลัวไม่ไหว :impress3:
-
บางทีคำพูดก็สำคัญเหมือนกันนะคะนายใหญ่
เล่นไม่พูดอะไรแบบนี้ สงสารน้องโลมอ่ะต้องคิดไปเองคนเดียว
ส่วนเรื่องพี่เกียรติ ถ้ามันกล้าทำอะไรน้องโลม ชะตาคงขาดแล้วจริงๆอ่ะ
หวังว่านายใหญ่จะปกป้องน้องโลมได้นะ นะคะ นะคะ...
-
ฮึกๆ รู้สึกว่าต้องเตรียมพวงเครื่องปรุงไว้ใส่มาม่าอ่ะ :sad11:
-
:angry2: ไอ้พี่เกียรตินี่น่าตายไปซะ :angry2:
หนูโลมอย่าไปช่วยมันสิ :z3:
-
นายใหญ่ไม่พูดว่ารัก แต่เน้นการกระทำ แล้วเมื่อไหร่โลมมันจะรู้เนี่ย ยิ่งซื่อ(บื้อ)อยู่ :laugh: :laugh:
ส่วนโลมไม่ต้องกลัวว่าจะได้ไปจากนายใหญ่ มันคงไม่มีวันนั้นแล้วหล่ะ :z1: :z1:
-
"ทายาทของอาณาจักรรุ่นนี้ไม่มีนายหญิงให้ มีแต่คู่ครองที่เป็นผู้ชาย พอใจกันหรือยัง" ประโยคนี้ประโยคเดียวคนอ่านตายสนิท :m25:
อิพี่เกียรติหางานมาให้น้องโลมอีกละ เกลียดมันจิงๆ :fire:
-
น้องโลมแอบติดถึงนายใหญ่แปลกๆ แล้วนะ
น้องโลมพัฒนาแล้ว เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากเห็นตอนหวานหยดย้อย บ้างไรบ้าง เอิ๊กๆๆๆๆ :-[ :o8:
-
ลมน้า จะพาตัวเองไปหาที่อันตรายทำไมก็รู้
-
คิดว่าระฟ้ารู้ไหม ว่าโลมจะออกไปพบพี่ชาย
โลมก็ช่างไม่ค่อยจะรู้สาอะไรเลย ว่าตัวเองสำคัญแค่ไหนในอาณาจักรนี้
ระฟ้ายอมรับแล้ว จะมีนายผู้ชายอีกคนในบ้าน คิกๆ คนอ่านชอบใจ
ว่าแต่ เมื่อไรจะหวาน อยากให้นายใหญ่มีมุมหวานๆ บ้าง
-
โหยย แอบไปแบบนี้ นายใหญ่ก็รู้กนพอดีสิโลม
ไม่ลองบอกไปดูก่อน อาาา ไม่อยากให้นายใหญ่โมโหโลมอีกแล้วนะ
ตายละว่าจะไปสวนวันอาทิตย์
สงสัยต้องเลื่อนนัดไปเป็นวันเสาร์รอตื้บไอ้พี่เกียรติซักทีสองทีก่อน
-
อยากตื้บพี่ชายโลม
-
นายใหญ่ต้องมีเหตุผลพอ
ต้องเชื่อใจโลมนะ โลมทำเพื่อครอบครัว
-
โลมอย่าไปเชื่อไอ้พี่เลวๆอย่างนั้นดิ
-
ลำบากใจแทนโลมจังเลย
-
ไอ้พี่ส้นตีน :z6:
-
สงสารโลมจัง ไปรักมันทำไมพี่ชายแบบนั้น
:a5: :a5: :a5:
ลอยคอ รอคอยตอนต่อไปค้า
-
โอ้ยยตายแล้ววน้องโลมม ม
จะแอบออกไปเจอพี่ชายย(ชั่วๆ)
ถ้านายใหญ่ระฟ้ารู้ความจริงเข้าจะเกิดอะไรกะหนูอีกไม๊ล่ะคะนี่
เดี๋ยวไม่ใช่เข้าใจผิดกันใหญ่โตอีกคราวนี้ :เฮ้อ: หนักใจจริงจริ๊งงงง
-
หวาดระแวงมาม่าตลอดเรื่องนี้
หวังว่าน้องโลมจะไม่หลงเชื่อ(ไอ้)พี่เกียริตนะ
:z3: :z3: :z3:
นายใหญ่ก็พูดๆออกไปให้น้องโลมรู้หน่อย น้องมันซื่อ
อยากให้นายใหญ่ปากหวานบ้าง๕๕๕ (จะมีวันนั้นไหม)
-
หวังว่าหลังจากที่ไปจตุจักร
โลมจะกลับมา และรู้อะไรมากขึ้นนะ ถ้าไม่รุ้ก็หวังให้มีคนปากมากบอกซะทีเหอะ
อ่านๆไป แล้วหงุดหงิดชอบกล
ไม่ใช่ว่าโลมไม่ดี หรือคนอื่นไม่ได้นะ แต่หงุดหงิดอิเกียรติคุณเนี่ย
อ่านเจอมันแล้วหงุดหงิดทุกที
มันจะสันดานเสียไปไหนวะ พอ่ แม่ด้วย เป็นะี่แม่ของโลมจริงป่ะเนี่ย
-
ถึงเวลาวัดใจกันแล้วใช่มั้ย จะเกิดอะไรขึ้นในวันนั้นบ้างก็ไม่รู้ เดาใจการตัดสินใจของนายระฟ้าไม่ถูกแฮะ :serius2:
-
ทำไมถึงไม่บอกโลมไปตรงๆว่าพี่ชายทำอะไรไว้ ปล่อยให้ไปให้พี่ชายหลอกใช้ทำไม
-
เค้าจะเก็บไว้พูดกันสองคนด้วยอ่าาาาาาา :haun4: :haun4: :haun4:
สู้ๆค่ะ :กอด1:
-
โอ๊ย! เครียด ไอ้เกีรยตินี้เมื่อไหร่มันจะตายๆไปให้รู้แล้วรู้รอดซะ เหมือนแมลงสาบเลยตายยาก โลมก็อย่าใจอ่อนเกินไปนะจ๊ะ สงสารนายใหญ่จ้า :z3:
-
:fire:ฆ่ายกครัวเลยดีมั้ยเนี่ยยย ยิ่งตัวพี่มันนี่น่า...ฮึ่ยยยย
นายน้อยก็ดีเกินไปนะคะ นายใหญ่ก็ปรามๆมั่งเน่อออ :เฮ้อ:
:m3:ว้ายๆๆ เค้ารักกันแล้ว(ถึงจะยังไม่บอกกันก็เถอะนะ อิอิ)
-
:z3:น้องโลมอย่าไปเชืออะไรกับพี่ชายจอมลวงโลกนะคะ :angry2:
-
พงกับระฟ้าต้องรู้แน่ๆว่าโลมไปหาไอ้พี่ชาย
เพราะมือถือของโลมมีเครื่องดักฟัง(น่าปะใช่นะถ้าจำไม่ผิด)
+ 1 นะคะ
-
ถ้านายใหญ่มารู้ทีหลังว่าโลมออกไปเจอไอ้พี่เกียรติ จะเป็นเรื่องไหมเนี๊ย
-
เฮ้อ หายไปนานขนาดนั้นยังกลับมาอีกนะเกียรติ
กลับมาทำให้โลมลำบากใจอีกแล้ว คิดแล้วกลุ้ม
แล้วนี่นายใหญ่จะดักฟังโทรศัพท์อยู่มั๊ยนะ
ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับโลมเลยอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
กดเป็ดค่ะ
-
เกลีดไอ้พี่เกียรติมาก! :m31:
นายใหญ่ระฟ้าน่ารักขึ้นเยอะอ่ะ :o8:
-
มีปัญหาตามมาแน่เลยอะ :sad4:
-
มันกลับมาอีกแล้ว นายใหญ่จะเข้าใจผิดอะไรอีกรึเปล่าหว่า? ไม่เอาน้าาา ขอมาม่าน้อยๆ ขลุกขลิกพอ
รอตอนต่อค่า
-
เอาแล้วไง
ไอ้พี่ชายเวรตะไล เอาเรื่องมาให้อีกแล้ววว
นี่ถ้าโลมซวยไป เกิดเปนอารายนะ (หรือโดนเฮียระฟ้าโกรธ)
ฉันจะเเช่งให้แกตายวันตายพรุ่ง -_-^^^
-
ใครก้อได้เอาพี่ชายโลมไปเก็บทีดิ.... มาแต่ละทีพาเรื่องซวยมาด้วยทุกครั้ง
หวังว่านายใหญ่จะเข้าใจโลมนะ แน่ไม่น่าจะแอบหนีเลยนะ
หรือว่านายใหญ่รู้แต่ทำเป็นไม่รู้กันแน่ ตอนหน้าอย่าดราม่านะ
-
:serius2:นายใหญ่จะโกรธมั้ยโลม :serius2:
-
ระฟ้าต้องให้คนตามไปแน่ๆ
งานกำลังจะเข้า ราหูเพิ่งอมจันทร์ไป
มันจะกลับมาอมอีกรอบหรือเปล่าเนี่ย
-
พงษ์จุ้นเกินไปแล้วนะ นายใหญ่เค้าจะบอกรักกับโลมแค่สองคน จะบอกให้คนอื่นฟังก่อนได้ไง :z1:
-
โลมคงไม่โดน
ดีอีกนะ :z3:
-
อ่านแล้วระแวงจริง ไหนจะไอ้พี่เกียรติ ไหนจะหมอจ๋า ไหนจะเสี่ยเจียง :เฮ้อ:
ปล.นู๋โลมก็ยังไม่ทันเค้าอยู่ดี
-
เตรียมตัวไปต้มน้ำรอ
ตอนหน้า :z2:
-
ถ้านายใหญ่รู้ล่ะก็บ้านแตกแน่โลมเอ๊ยยยยยยยยยย :z3: :z3:
ตอนหน้าคงไม่มีมาม่าใช่มั๊ยค่ะ :sad4:
-
เพชรในตมจริงๆ โลม
ผู้คุ้มกัน พร้อมมั๊ย!!!
-
มีหรอนายใหญ่จะไม่รู้ ชิมิ:P
-
นายเอ๊ก นายเอก แต่ ถึงหนูโลมโกหกนายใหญ่ ยังไง บรรดาลูกทีมพี่พง ก็ต้องมารายงานนายใหญ๋ให้รู้จนได้แหละ :เฮ้อ:
-
มันน่ารัก :-[
-
นายใหญ่ชัดเจนแล้ว แต่โลมยังเจียมตัว เลยมึนๆอยู่
-
นายใหญ่ตั้งใจให้โลมไปหาพี่ชายใช่มั๊ยเนี่ย หวังว่านายใหญ่จะเข้าใจแล้วก็เตรียมแผนสำรองไว้แล้วนะ
ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลย โลมก็อึดอัดใจเหมือนกันนายใหญ่น่าจะดูออก
เฮ้อ ถ้าโลมเจอกับนายเกียรติแล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย
-
เสริมนิ๊ดนึง นายน่าจะรู้แหละ ก็โทรศัพท์ติดเครื่องดักฟังไว้ไม่ใช่เหรอ
-
อ่านตอนนี้แล้วรักนายใหญ่ขึ้นมาจริงๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
น่ารักมาเลยค่ะ มาต่อเร็ว ๆ นะคะ :impress2: :jul1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นายใหญ่รู้เกิดเรื่องแน่โลมเอ๊ย
พี่เกียรติก็เลวได้ใจเลย
-
ความเป็นคนดีและกตัญญูของโลมกำลังจะนำโลมไปสู่ปัญหาอีกแล้ว
เพราะโลมโชคร้ายที่ต้องได้ทำดีและกตัญญูกับคนเลว คนเลวเลยไม่ตระหนัก
ขอให้การณ์ครั้งนี้เป็นอะไรที่ทำให้โลม ได้ประจักษ์ในความเลวบริสุทธิ์ของไอ้เกียรติทีเถอะ
แล้วขอให้เป็นวาระสุดท้ายของไอ้เกียรติ ที่จะได้่ใข้อ็อกซิเจนอีกต่อไป
-
โลมคนดีเกินไปล่ะ :m16:
-
นายใหญ่ตามไปดิ ตามเลยๆ 555
โลมอย่าไปเกร็ง นายใหญ่เขารู้หมดแล้ว กรั่กๆๆๆ
-
โลมคนดีเกิน ไม่น่าคิดช่วยเกียรติเลย
แล้วอย่างนี้ระฟ้าก็รู้ละสิ มือถือโลมติดเครื่องดักฟังหนิ
ต่อไปจะดราม่าไหมเนี่ย :เฮ้อ:
-
โอ๋ ย ย ย ย
เซ็งจิตพี่ชาย ของโลมจิงๆ
-
:กอด1:
นายน้อย กะ นายใหญ่ น่ารักมาก....
อิพี่เกียรติ :m31: :m31:
+1 จ้า
-
ที่นายใหญ่ยอมให้ไปนี่เพราะว่าเตรียมการอะไรไว้แล้วรึเปล่านะ..
เพราะยังไงโทรศัพท์น้องโลมก็ติดเครื่องดักฟังไว้อยู่แล้วนี่นะ..
อย่าให้อิพี่เกียรติทำอะไรน้องโลมเลยเหอะ!!
กลัวเรื่องนี้เรื่องเดียวเลยเนี่ย งืออออ ...
-
ลุ้นอ่ะ จะดราม่าอีกมั๊ย...
-
จะเข้าสู่ช่วงดราม่าอีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
นายใหญ่ระฟ้าล่ะก็
เปรียบน้องโลมเป็นไก่ อ๊ายยยยยยยยยย
น่ารักอ่ะ
-
ThankS
-
เป็นการบอกใบ้อะไรของนายใหญ่หรือเปล่า
นอกจากจะให้ไปแล้ว ยังให้บัตรกดเงินสด
บอกเป็นนัยแล้ว ว่าสามารถซื้อ หรือใช้อะไรก็ได้ ตามที่ต้องการ
ส่วนคนที่จะให้ไปส่งและรอรับนั้น ก็เพื่อความปลอดภัยของนายน้อยใช่หรือไม่
โลมกำลังค่อย ๆ เติบโตและเข้มแข็ง
แต่สิ่งที่ยังไม่ชัดเจน ก็ทำให้โลมยังไม่รู้ว่าตัวเองสำคัญแค่ไหน
อยู่ในฐานะอะไร ที่แน่ ๆ ใจโลมตอนนี้เปลี่ยนไป เราว่าโลมเองก็รักนายใหญ่แล้วล่ะ :กอด1:
-
นายใหญ่ใจดีออก
ยังไม่เคยคิดดอกเบี้ยเลย
-
ไอ้พี่ตัวดีจะหาเรื่องให้โลมอีกมั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
นายใหญ่ รักแล้วก็บอกๆ โลมไปบ้างก็ดีนะ
ขออย่าให้มีเรื่องร้ายแรงเลยตอนหน้า :call:
-
อ่าาาาาาา
น้องโลมจะได้กินมาม่าซองใหญ่มั้ยเนี่ยยยยยยยย
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นแทนน้องโลม อิอิ
นายใหญ่ก็บอกรักน้องโลมไปเล๊ยยยยยยย
บอกกันตอนกลางคืนใต้แสงเทียน...โรแม้นนนนนนนน สุดๆอ่ะ
อิอิ
-
ระฟ้าปากแข็งซะจริง โลมก็ซื่ิอซะเหมือนเซ่อเลยแฮะ
-
อ่า อัพแล้ว ^^ โลมน่าสงสารอ่า ถูกพี่ชายหลอกเอาอีกแล้ว :sad4: :o12: ใจร้ายมากๆเลย
หวังว่านายใหญ่คงจะเข้าใจโลมน้าาาา :impress2: ติดตามต่อไปครับ สู้ๆครับ
ภาษาและการดำเนินเรื่อง ความรู้สึกตัวละคร ยังดี และมากกว่าเดิมด้วยครับ ^^
-
งานนี้มีรุมจมกองบาทาแน่ไอ้คุณพี่ชาย
-
โลมไม่ทันคนเลยอ่ะ
รากหญ้า รู้เรื่องที่โลมคุยใช่มั้ย?
ขอให้เรื่องไม่แย่ลงนะคะ
-
:3125:โลม เอาอีกแล้ว
สงสัยเตรียมต้มมาม่าอีกละ ของยิ่งขาดๆอยู่ :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ชายตัวดีของโลม สงสัยจะทำให้เกิดมาม่าชามใหญ่อีกแล้วววววว
ไม่อยากจะคิดถึงตอนหน้าเลย แต่อยากอ่านต่อนะคะ อิอิ
-
โลมเอ้ย จะโดนทำโทษอีกรึเปล่าเนี่ย
แต่คุณระฟ้าเขาก็รู้อยู่แล้วอ่ะนะ :z10:
-
:o12:
มีแววมาม่าใช่ม๊ายยยยยย :call:
-
:pig2:วันนี้วันเกิดขอของขัวญเป็นน้องโลมกับนายใหญ่ใด้ไหมคะ :call:
-
เฮ้อเหนื่อยแทนโลมจริงๆๆๆ หมดเรื่องโน้นก็มีเรื่องนี้มาแทน
แล้วจะบอกความจริงกับระฟ้าไหมเนี่ย ถ้ารุ้ทีหลังเรื่องใหญ่แน่
พามาส่งให้ทันตอนล่าสุดค่ะ ^^
-
ตามอ่านทันแล้ว ^^
อ่านตอนล่าสุดจบแล้วเครียดจัง โลมกำลังจะโดนพี่ชายหลอกอีกแล้วอะ
คุณระฟ้าจะตามไปช่วยมั๊ยเนี่ย อ๊ากๆ ลุ้นนนนนน ><
-
อ่านตอน 29 อบอุ่นดี กับคำพูดของพง และบรรยากาศระหว่างน้องโลมกับนายใหญ่
-
อ้ากกก นายโลม ทำไมไม่ดูมั่งว่าพี่นายมันชั่วขนาดไหน ที่ทำงานช่วยมาทั้งชีวิตก็ชดใช้พอแล้ว
=.=
-
นายระฟ้าไม่ได้ดักฟังโทรศัพท์แล้วเหรอ
ถ้าดักฟังก็น่าจะรู้นะ
-
คิดถึงน้องโลม :กอด1:
-
ไอ้พี่เลววววววว อยากจะจ้างคนไปรุมโทรม
ถ้านายใหญ่รู้ งานก็เข้าน้องโลมของเดี๊ยนอีก
-
:sad4:คิดถึงน้องโลมกับนายใหญ่เข้ามารอคะ :impress3:
-
ตอนที่ 30 นายโลมกับรักจนตรอก
“โอย อูย ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
เสียงครางโอดโอยดังลอดบานประตูไม้ตอนที่นายใหญ่ของบ้านเดินผ่านพอดี สองเท้าชะงักหยุดมองและชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะผลักบานประตูเข้าไปข้างใน
บานพับผีเสื้อส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดและดังซ้ำเสียงเดิมอีกครั้งเมื่อประตูเปิดออกและปิดเข้าหากันดังเดิม สายตาวาววับของเจ้าของห้องกำลังจ้องมาที่เขาเหมือนคาดไม่ถึง โลมนั่งขัดสมาธิบนที่นอนสองแขนยังจับขาข้างหนึ่งเอาไว้เหมือนค้างมาจากภารกิจที่ทำก่อนหน้านี้ ถ้าระฟ้าเดาไม่ผิด หมอนี่คงยกขาตัวเองขึ้นมาเพื่อหาร่องรอยที่ทำให้เสียงดังลอยไปถึงหน้าห้อง
“มีอะไรจะเรียกใช้ผมหรือเปล่าครับ”
พอเห็นว่าเขาจ้อง นายน้อยคนใหม่ของบ้านถึงได้รู้สึกตัวและปรับท่านั่งให้ดูดีกว่าเดิม แต่ก็สายเกินกว่าจะรอดพ้นสายตานายใหญ่เสียแล้ว
“เปล่า แค่จะเข้ามาถามว่าเป็นอะไร”
“คุณหมายถึงผมเหรอ” ปลายนิ้วชี้เข้าหาตัวเองแล้วเอียงคอสงสัย
“ฉันเข้ามาในห้องใครล่ะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย”
“แล้วท่าประหลาดๆเมื่อกี้มันคืออะไร”
“อ๋อ ผมเล่นโยคะก่อนนอน ไม่ได้มีอะไร”
“งั้นเหรอ รู้หรือเปล่าว่าการโกหกนายใหญ่นอกจากเป็นความผิดแล้วต้องได้รับโทษยังไง ถ้าเป็นพนักงานก็ไล่ออก แต่ถ้าเป็นนายนี่ต้องลงโทษยังไงดีนะ จะไล่ออกก็คงไม่ได้ด้วยสิ”
“ก็..................................”
“ขอดูหน่อย”
เขาแบมือขอตามคำร้อง แต่โลมอึกอักอ้ำอึ้งเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง ก่อนจะค่อยๆยื่นขาข้างที่ยกขึ้นเมื่อกี้มาให้ดู
“หักโหมเกินกำลังตัวเองล่ะสิถึงได้อักเสบบวมช้ำขนาดนี้”
“โอ๊ะ โอ๊ย”
“เจ็บเหรอ”
รอยฟกช้ำสีเขียวอมม่วงวงใหญ่ลอยเด่นอยู่บนขาขาวนวล หนุ่มช่างยนต์ไม่ได้มีขนหน้าแข้งดกดำให้รกหูรกตาเลย ไรขนอ่อนเป็นสีทองขึ้นเพียงประปราย เอาปลายนิ้วเกลี่ยไปมาเบาๆบนรอยช้ำโลมก็ชักขาหนีมือเขาตามสัญชาตญาณ เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดอุทานออกมาเร็วกว่าที่กลืนเก็บเอาไว้ได้ ยิ่งพลิกท่อนขาพิจารณาก็ยิ่งพบรอยแบบเดียวกันอีกหลายรอย
เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าอีกฝ่ายที่กำลังเกร็งขาตัวเองทำหน้าเหยเกข่มความเจ็บปวดไว้ไม่ให้ร้องออกมา ก็รู้ว่ามันไม่ใช่แผลฉกรรจ์อะไรแต่บางครั้งการร้องระบายออกมาก็ลดความอึดอัดที่เกิดจากความเจ็บปวดได้ มันไม่ใช่การแสดงความอ่อนแอเสมอไป แต่เด็กช่างยนต์อย่างโลมคงไม่คิดแบบนั้น ฟันขบกันจนเห็นแนวกราม
“อย่าเกร็งสิ”
เป็นคำสั่งห้ามที่ทำได้ยาก ถึงแม้น้ำเสียงจะอ่อนโยนเกินกว่าจะหมายความว่ามันคือคำสั่ง แต่อาการแตะต้องและพลิกมองอย่างตั้งอกตั้งใจนั้นเรียกกระแสไฟให้ไหลผ่านร่างจนร้อนวูบวาบ ปลายนิ้วนายใหญ่ระฟ้ามีพิษร้ายพอๆกับปากและอำนาจในมือที่มี สายตาคมกริบไหวระริกเมื่อเจอรอยฟกช้ำ แล้วตอนที่นายใหญ่ช้อนตามอง แววตากร้าวหรี่แสงจนอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด และมันทำให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้อกข้างซ้ายจะอุ่นวาบขึ้นเหมือนได้รับพลังจากความห่วงใยที่ส่งมาให้
“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”
พยายามจะชักขาตัวเองกลับคืนมา แต่มือใหญ่ขนาดนั้นถ้าไม่ยอมคลายแรงรัดเสียอย่างมีเหรอแรงแค่นี้จะสะบัดหลุด ยิ่งกล้ามเนื้อกำลังอักเสบและบอบช้ำหนักด้วยแล้ว สิ่งเดียวที่จะทำให้ตัวเองหลุดจากการเกาะกุมได้คือเอามีดมาตัดขาทิ้งซะ แต่ใครล่ะจะทำแบบนั้น ผมก็รักชีวิตตัวเอง
“อยู่นิ่งๆเถอะนา”
สายตาดุมองปราดเดียวทำให้อีกฝ่ายเหมือนถูกสาปเป็นหิน ต้องให้เขาออกคำสั่งแสดงอำนาจทั้งๆที่ไม่อยากทำเลยกว่าอีกฝ่ายจะสงบลงได้ ถึงแม้ยังมีอยู่บางจังหวะที่โลมยังกระตุกขาหนี แต่ลดอาการเกร็งลงไปมากแล้ว ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนอกเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเรียกยานวดและยากินคลายกล้ามเนื้อจากคุณ สิ้นคำสั่งไม่นานเด็กในบ้านก็เอายามาให้ก่อนจะหลบออกไปเหมือนรู้หน้าที่
“ผมทำเองได้ครับ”
คนอวดเก่งสอดมือเข้ามายื้อหลอดยาเอาไว้ แววตาปรามของนายใหญ่เริ่มใช้ไม่ได้กับนายน้อยของบ้านนี้เสียแล้ว
“บอกว่าให้อยู่นิ่งๆไงล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินไม่ได้ จะไปเที่ยวไม่ใช่หรือไง”
หมดสิ้นทุกคำโต้แย้ง ไอ้รากหญ้าบ้าอำนาจนี่พูดถูก พรุ่งนี้มีนัดกับพี่เกียรติแล้วชะรอยว่าต้องใช้กำลังขามากเสียด้วย เวลาวันเดียวกับธุระส่วนตัวที่ต้องจัดการ คิดแล้วก็เหนื่อยจนต้องถอดถอนลมหายใจ
“เจ็บเหรอ”
“เปล่าครับ”
“แล้วถอนหายใจทำไม หรืออยู่กับคุณจนติดอาการคนแก่”
“เอ่อ................”
แค่เผลอลืมตัวใครจะนึกว่านายใหญ่จะช่างสังเกตขนาดนี้
“นวดอย่างเดียวไม่พอหรอก กินยาซะ พรุ่งนี้จะได้หายปวด”
“ครับ แค่ต้นกล้วยไม่น่าจะเจ็บขนาดนี้เลย”
“มันไม่ใช่ต้นเดียวนี่ ใครใช้ให้หักโหมล่ะ”
“ผมทำตัวเอง”
“รู้ก็ดีแล้วนอนซะ”
“ครับ ขอบคุณ แล้วนั่นคุณจะทำอะไรอะ”
ล้มตัวลงติดพื้นที่นอนแล้วแท้ๆก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนายใหญ่ถอดเสื้อนอกของตัวเองพาดไว้ที่เก้าอี้โยกข้างเตียงก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนที่นอนคล้ายจะเบียดให้ผมขยับกลายๆ
“จะนอนไง”
“แต่นี่ห้องผมนะ”
“แล้วยังไง ห้องนายแต่บ้านฉันไม่ใช่หรือไง”
ผมล้มตัวลงนอนอย่างเดิม ยู่หน้าแลบลิ้นใส่มันไปก็เท่านั้น ก็ต้องนอนใกล้กันอยู่ดี ห้องนี้เตียงแคบกว่าห้องมันตั้งเยอะ ยังจะมาลำบากนอนเบียดกันอยู่ได้
แผ่นหลังนายใหญ่ระฟ้ากว้างและหนาจนบังสายตาเสียมิด ไม่ต่างกับนอนหลังกำแพงใหญ่ ดูปลอดภัยและอบอุ่น ลองเอามือแตะเบาๆก็รู้สึกถึงความแน่น ทำไมเราเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ต่างกันขนาดนี้นะ มันมีคุณสมบัติของการเป็นผู้นำอยู่เต็มเปี่ยม ส่วนผมก็มีคุณสมบัติของผู้ตามและเป็นข้าทาสบริวารมันเต็มเปี่ยมเหมือนกัน แปลกที่ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอนาทรกับสภาพที่ตัวเองเป็นอยู่ ไม่รู้สึกเจ็บปวดขมขื่นอะไรเมื่อเปรียบตัวเองเป็นทาส เหมือนกับจะยอมรับสภาพหรือไม่ก็เริ่มเต็มใจกับสถานะนี้แล้ว
หมอกตอนเช้าหนาวเสียดเข้าไปถึงกระดูก ถ่อสังขารลุกจากเตียงในสภาพที่ควรจะแย่แต่ก็ไม่แย่อย่างที่คิด อาการปวดเมื่อยหายไปแต่ถ้าออกแรงกดลงไปที่รอยฟกช้ำก็ยังเจ็บอยู่บ้าง ส่วนที่ต้องนอนเบียดกับคนตัวใหญ่ทั้งคืนนั้นก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ควรจะเป็น ตะคริวไม่ได้แตะต้องส่วนไหนของร่างกายเลยสักนิดเดียว
นายใหญ่พลิกตัวตื่นตามมาติดๆ เป็นคนตื่นนอนใหม่ๆที่น่าอิจฉา ทุกอย่างยังคงสภาพเดิมเหมือนตอนก่อนนอนไม่มีผิด ดูดี สง่าห์ จับหัวฟูๆของตัวเองแล้วก็ต้องปลงว่าคนละชั้นกันคงเทียบกันไม่ได้ คนที่เนี๊ยบกริบอย่างนายใหญ่กับคนที่ไม่สนใจอะไรนอกจากทำมาหากินไปวันๆอย่างโลมมันก็ต้องต่างกันทุกเวลาอยู่แล้ว ไม่เห็นจะแปลก ไหวไหล่ปลอบใจตัวเองแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ วันนี้นกกระจอกกำลังถูกปล่อยออกจากกรงทอง
“เดี๋ยวสิ”
เจอสิ่งที่เหมือนกันระหว่างตัวเองกับนายใหญ่แล้ว อย่างน้อยตอนตื่นมันก็เสียงอู้อี้ขึ้นจมูกเหมือนกัน แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะอากาศหนาวเย็นเพราะหมอกหนาจัดก็ได้
“ครับ”
“เดี๋ยวออกไปข้างนอกพร้อมกันนะ แล้วถ้านายจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ไปช่วยชั้นแต่งตัวหน่อยได้ไหม”
เป็นคำถาม เป็นการร้องขอที่แว่วหวานในความรู้สึก คนปากร้ายอย่างนายใหญ่กับเวลาแบบนี้ยังไม่เคยมีให้เห็น ไม่รู้เพราะใจง่ายเองเป็นทุนหรือเพราะยังตะลึงอยู่เลยพยักหน้าตอบรับไป แล้วแขนที่นายใหญ่คว้าไว้ทันเมื่อครู่ก็คลายให้เป็นอิสระ เหมือนความกล้าแกร่งในตัวเองจะถูกกัดกร่อนลงไปทุกวัน ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองก็แน่มาตลอด เหมือนกำลังจะเจอกับความจริงที่ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้ายังไงก็ไม่รู้
ห้องส่วนตัวนายใหญ่เงียบเชียบจนต้องค่อยๆกดน้ำหนักลงบนฝ่าเท้าให้น้อยที่สุด แผ่นหลังนายใหญ่ตระหง่านอยู่ตรงหน้า แต่สายตาที่กำลังส่องกระจกคงเห็นผมแล้วถึงได้หันหน้ามาหา เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่เพิ่งถูกขยับให้พอดีกับตัวคนสวมและเริ่มกลัดกระดุมไปได้แค่เม็ดเดียว ผมเดินเข้าไปประชิดตัวนายใหญ่โดยไม่ต้องรอคำสั่ง รับหน้าที่กลัดกระดุมเม็ดต่อไปมาทำเสียเอง
กระดุมเม็ดสุดท้ายกำลังสอดเข้าหารังดุมอยู่แล้วหากไม่ถูกมือหนาของใครอีกคนเชยคางผมขึ้นมาเสียก่อน ตาประสานกันได้ครู่เดียวยังไม่ทันจะซักถามให้หายสงสัยก็ต้องหรี่ปรือจนปิดสนิทไปในที่สุดเมื่อริมฝีปากอุ่นค่อยๆโน้มลงมาทาบทับ แรงบดเบียดร้องขอให้เปิดปากมากกว่าจะทำรุนแรง ลิ้นชื้นกวาดเข้าไปสำรวจข้างในเชื่องช้าแต่ทว่าหนักหน่วงจนตัวอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง สองมือจับสองแขนนายใหญ่เอาไว้เป็นหลักยึด สองปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันดูดดื่มเคลิบบเคลิ้มอยู่นานกว่านายใหญ่จะปล่อยให้เป็นอิสระ รอยชื้นที่เปลือกปากถูกจูบซับจนแห้ง กรุ่นกลิ่นลมหายใจนายใหญ่ยังอบอวลอยู่ที่จมูก ไม่กล้าสบตานายใหญ่อีกต่อไปแล้ว ขัดเขินและกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อกี้ขึ้นมาอีกรอบ
“ออกไปข้างนอกวันนี้ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“ผมไปแค่จตุจักรเอง ไปบ่อยแล้วไม่ต้องเป็นห่วง”
ถึงจะอวดดีตามนิสัยจนวินาทีสุดท้ายแต่พวงแก้มก็ยังซบอยู่กับอกกว้าง บรรยากาศอ่อนหวานจนลืมไปเลยว่าตอนนี้มีผู้ชายสองคนยืนกอดรัดกันอยู่ อยากจะแหงนหน้าขึ้นมองนายใหญ่ให้เต็มตาแต่ไม่ทันปลายจมูกที่ลดลงมาเกลี่ยแล้วฝังลงไปที่ข้างแก้ม อบอุ่นจนถึงขั้นร้อนวูบวาบ ปลายจมูกที่ว่าร้ายแล้วก็ยังมีปลายนิ้วที่ลูบไปมาทำให้รู้สึกดีจนพูดไม่ออก
“สัญญาก่อนสิว่าจะดูแลตัวเอง”
ไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องเป็นห่วงขนาดนั้น แต่ผมก็รู้สึกดีใจจนน้ำตารื้นขึ้นมาเอ่อขอบตาจนร้อนผ่าว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกมากกว่าการเป็นแค่ลูกหนี้ ความอบอุ่นและความอ่อนโยนที่นายใหญ่มีให้ทำให้รู้สึกว่าตัวเองสำคัญกว่านั้น สำคัญถึงขนาดต้องร้องขอให้ผมสัญญา
“ครับ ผมสัญญา”
“เสร็จธุระแล้วชั้นจะเป็นคนไปรับนายด้วยตัวเอง”
“ผมกลับเองได้ ไม่รบกวนนายใหญ่หรอกครับ”
“นะ รอฉันไปรับกลับมาด้วยกัน”
สายตาแบบนี้แปลได้ว่ากำลังเว้าวอนหรือเปล่า ถ้ามันหมายความว่าอย่างนั้น
“ผมจะรอคุณมารับครับ”
แล้วปลายจมูกก็ฝังลงมาที่ข้างแก้มอีกครั้ง ครั้งนี้หนักแน่นและนานกว่าที่คิด นายใหญ่สูดลมหายใจแรงจนวูบวาบไปทั้งแผ่นหลังก่อนจะมารวมกันอยู่่ในตำแหน่งที่ปลายจมูกกดลงไป
“ออกไปกันเถอะ คุณคงเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว”
แขนข้างหนึ่งจับจูงผมไว้แล้วลากนำมาที่โต๊ะทำงานประจำตัว เงินฟ่อนหนาดึงออกมาจากลิ้นชักพร้อมกับการ์ดอีกหนึ่งใบ
“เงินนี้ติดตัวเอาไว้ ส่วนบัตรใบนี้เผื่อเงินที่ให้ไปไม่พอ รหัสคือวันและเดือนเกิดของนาย เปลี่ยนรหัสซะด้วยล่ะ”
“คุณเอาคืนไปเถอะครับ ผมคงไม่ได้ใช้อะไรขนาดนี้ มันมากเกินไป”
“นายใหญ่สั่ง”
“ครับ”
นายใหญ่ปล่อยมือผมออกจากการจับจูงเมื่อก้าวออกมาจากเรือนนอน ตลอดทั้งทางเดินมีแต่รอยยิ้มและแววตาอิ่มเอมของคนที่เดินผ่านไปมาจนนึกกระดากเขิน ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เดินตามนายใหญ่ออกมาจากห้องนั้น ถ้าในหัวไม่ได้มีแต่ภาพของบรรยากาศที่ผ่านไปเมื่อกี้ตลอดเวลาคงไม่ประหม่าอย่างนี้ ผมเลยรู้สึกว่าตัวเองห่อตัวลีบเล็กกว่าปกติจนมาถึงเรือนชาน
รอยยิ้มของคุณทำให้ผมผ่านมื้อเช้าไปอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้และขอบคุณที่นายใหญ่เหมือนจะรู้เห็นเป็นใจไม่ก่อเรื่องให้แก้มต้องร้อนผ่าวขึ้นมาอีก
รถสองคันเทียบรออยู่หน้าบ้าน คนขับรถเชื้อเชิญให้ผมขึ้นนั่งเบาะหลัง ของรถคันหน้า ถึงจะรู้สึกว่ามันดูจริงจังเกินไปหน่อยกับแค่เรื่องเข้าไปทำธุระในกรุงเทพ แต่ถ้ามันเกิดจากคำสั่งนายใหญ่ก็ต้องยอมออกไปแบบมีคนคอยอารักขา นายใหญ่หยุดมองส่งที่หน้าบ้านจนรถเคลื่อนตัวออกไป ทั้งๆที่มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มีพิรุธอะไรให้รู้ว่ากำลังจะไปทำอะไรแต่ก็รู้สึกกังวลใจแปลกๆ
.
.
.
หลังจากที่รถรับส่งนายน้อยคนใหม่ของบ้านขับผ่านไปจนลับตา รถอีกหลายคันที่ซุ่มคอยเวลาอยู่ก็ขับตามออกไปและที่เคลื่อนตัวตามไปเป็นคันสุดท้ายมีนายใหญ่ของอาณาจักรนั่งอยู่ในนั้น
“เราจะไปยึดร้านเสี่ยเจียงก่อนไปรับโลม”
“ครับนาย”
“ให้คนติดตามโลมรายงานความเคลื่อนไหวตลอดนะพง”
“ได้ครับ”
สิ้นสุดเสียงสั่งการนายใหญ่พิงหลังกับเบาะรถนั่งไขว่ห้างในท่าทางสบายๆ ไม่ได้กังวลเรื่องยึดอำนาจเสี่ยเจียงครั้งนี้ ความจริงถ้าระฟ้าจะเล่นสกปรก ด้วยอำนาจที่มีเขาจะทำแบบนั้นเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ว่าจะธุรกิจไหนที่เสี่ยเจียงทำเหมือนกับที่อาณาจักรทำมักจะเป็นร้านชั้นกลางค่อนไปถึงชั้นล่าง ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจให้นึกอยากได้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักร แต่การวางเฉยของเขาดูเหมือนจะทำให้อีกฝ่ายย่ามใจคิดการใหญ่ เสี่ยเจียงอาจจะไม่รู้ว่าลูกน้องคนสนิทกำลังแทรกแซงยึดอำนาจตัวเอง ขณะซ่องสุมกำลังเกียรติคุณจะต้องใช้เงินจำนวนมากและต้องหามาโดยไม่ให้เสี่ยเจียงรู้ และช่องทางทำเงินของไอ้ระยำนั่นก็มาจากน้องชายที่เลี้ยงไว้ใช้งานอย่างโลม
นี่ต่างหากคือเหตุผลที่นายใหญ่สั่งยึดอำนาจเสี่ยเจียงเอาไว้
มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าเกียรติคุณยึดอำนาจเจ้านายตัวเองได้ สุดท้ายก็อยู่ภายใต้การบริหารของอาณาจักรอยู่ดี เป็นเพียงดอกเห็ดที่ผุดขึ้นมาจากดินใต้โคนไม้ใหญ่เท่านั้น
สิ่งที่นายใหญ่กังวลมีเพียงเรื่องเดียวคือวิธีการที่เกียรติคุณใช้รีดเงินจากโลม ความห่วงใยไม่ได้อยู่ที่นายน้อยคนใหม่จะตกอยู่ในอันตราย เขาเชื่อว่าทีมที่พงส่งไปคุ้มกันจะต้องดูแลโลมได้เป็นอย่างดี แต่สิ่งที่เขากลัวคือกลัวโลมจะเสียใจกับการกระทำของพี่ชายตัวเองเท่านั้น ในขณะที่เด็กคนนี้รักและปรารถนาดีกับครอบครัวตัวเองจนหมดใจ แต่ไม่มีใครเลยที่จะให้รักตอบแทนกลับมา เด็กตาดำๆที่ถูกแม่ทิ้งคนนั้น ถูกเลี้ยงไว้เพื่อใช้ประโยชน์ในอนาคตอย่างเดียวจริงๆ
โลมถูกลดค่าจากคนที่ตัวเองรักมากเท่าไหร่ ระฟ้าจะเพิ่มค่าให้นายน้อยคนใหม่มากกว่าเท่ากัน
ทุกความเจ็บปวดโลมจะแปรเปลี่ยนมันจนเป็นความแข็งแกร่งถ้าได้เจอและสัมผัสด้วยตัวเอง
“คุณโลมขอให้จอดส่งประตูสวนด้านหลังครับนาย เดินหายไปทางร้านขายของเก่า เป็นโซนปลอดคนพลุกพล่านครับ”
พงหันมารายงานความเคลื่อนไหวที่ได้รับมาจากลูกน้องอีกที
“ให้คนคอยตามแล้วเปิดเครื่องดักฟังได้เลยว่าเขานัดเจอกันที่ไหน”
“ล็อคเล็กๆท้ายสวนที่พวกวิ่งยาเช่าเก็บของตบตาตำรวจครับนาย หน้าร้านเปิดขายกาแฟบังหน้า”
“โอเค”
.
.
.
โซนที่พี่เกียรติบอกให้เดินมานี้เป็นโซนที่ห่างจากตัวตลาดหลักๆพอสมควร เป็นโซนที่แทบจะไม่มีคนเดินเลย เหมือนอยู่กันคนละโลกกับตลาดนัดสวนจตุจักรที่ผมรู้จัก ส่วนใหญ่เป็นร้ายขายของเก่าที่มีของโชว์ทิ้งเอาไว้เกลื่อนร้าน สภาพทางเดินเงียบและอับแสงจนเหมือนสถานที่แห่งนี้เป็นโกดังร้างเอาไว้เก็บของ แปลกใจที่ยังมีร้านกาแฟมาขายในโซนที่อับคนขนาดนี้ ร้านอยู่ลึกเหมือนกลัวลูกค้าจะหาเจอ และผมกำลังสงสัยว่าเค้าจะเปิดร้านไว้ขายใคร
“รับอะไรดีครับน้อง”
“คือผมเป็นน้องพี่เกียรติน่ะครับ เค้านัดผมไว้ที่ร้านนี้”
“อ้อ น้องชายเกียรติเหรอ มันอยู่หลังร้าน เข้าไปสิ แหวกม่านเข้าไปก็เจอแล้ว”
“ขอบคุณครับพี่”
ร้านกาแฟเล็กๆร้านนี้ตกแต่งสไตล์ตึกแถวโบราณ ทุกอย่างทำให้เก่าและดูมืดกว่าปกติ หน้าร้านแคบเจาะช่องทำเป็นซุ้มประตูทะลุไปอีกร้านของซอยถัดไป หลังม่านของซุ้มประตูมีโต๊ะกาแฟเล็กๆที่พี่เกียรตินั่งรออยู่แล้ว
“ทำไมถึงได้ลึกลับอย่างนี้ล่ะพี่เกียรติ”
“พี่เบื่อคนพลุกพล่าน ช่วงนี้ต้องเก็บตัว แกเป็นไงบ้าง ดูดีขึ้นนะ”
“ผมก็สบายดี เรื่อยๆ”
“ซ่องที่แกไปอยู่ไม่แย่ล่ะสิ รับแขกผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
จุกไปถึงลิ้นปี่เลยนะคำถามนี้ แต่ความจริงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
“ผู้ชาย”
“เดี๋ยวนี้หมอนวดผู้ชายบูมกว่าผู้หญิงเยอะ เฮอะ! _ีดูดหรือจะสู้ตูดตอดจริงมั้ย คนเรารักศักดิ์ศรีในแบบโง่ๆขายตัวไม่เสียหายแถมได้เงินดีกว่าอยู่อู่ซ่อมรถกระจอกๆนั่นอีก เหม็นกลิ่นน้ำมันเครื่องก็เท่านั้น เนื้อตัวสกปรก หึ ดีแล้วที่แกเดินทางสายนี้”
“แล้วพี่ล่ะเป็นไงบ้าง”
“ลำบากสิถามได้ หนีหัวซุกหัวซุนอยู่เนี่ย แต่พี่คงอยู่ในสภาพนี้อีกไม่นานหรอก เราจะสบายกันแล้วล่ะโลม พี่เบื่อชีวิตแบบนี้เต็มที”
“ผมเห็นด้วยนะพี่เกียรติ ไอ้ที่แล้วไปแล้วก็ช่างมันเถอะ เราเริ่มใหม่ไม่สายหรอก”
“พี่กำลังจะทำธุรกิจกับเพื่อนน่ะ จะออกมาจากตรงนั้นได้เราต้องมีอะไรมารองรับก่อนไม่งั้นจะเอาอะไรกินล่ะ ถ้าแกช่วยพี่ เราก็จะหลุดจากวงโคจรนี้เร็วขึ้น แล้วที่พี่ขอเอาไว้แกหามาได้เท่าไหร่”
“นายผมได้เงินสดติดตัวมาจำนวนนึง ผมให้พี่ครึ่งหนึ่งได้มั้ย ถ้าใช้หมดมันจะน่าเกลียดเกินไป”
“อะไรกันวะ เศษเงินที่นายแกโยนให้มามันก็คือเงินที่แกรับแขกให้เค้าไม่ใช่หรือไง พี่บอกแล้วว่าให้ใช้มารยาที่เค้าสอนเอาทิปมาจากแขก แค่นี้ทำไมต้องเข้าใจยาก”
“พี่เกียรติเอาไว้ก่อนแล้วกัน ผมจะหาทางช่วยพี่มากกว่านี้ ถ้าพี่เอาไปรวมกับทองที่เถ้าแก่ให้ผมมาตอนปีใหม่ก็พอจะรวมกันได้สักก้อน ค่อยๆเก็บไปเดี๋ยวก็ได้นะพี่เกียรติ”
“แกโง่หรือซื่อกันแน่โลม ลงทุนต้องใช้เงินเป็นล้าน เศษเงินแค่ไม่กี่หมื่นจะเอาไปทำอะไรได้วะ ถ้าคิดจะช่วยๆจริงพี่พอมีทาง อยู่ที่แกว่าจะเต็มใจทำหรือเปล่า”
“พี่จะให้ผมช่วยอะไร”
“รับแขกที่พี่หามา เขาจะออกเงินทุนให้พี่ก่อนบางส่วน แกลืมไปแล้วเหรอว่าตอนที่แกเข้าไปรับใช้หนี้แทนพี่ แกมีค่าตัวถึงเจ็ดล้านเชียวนะโลม ไอ้นายใหญ่หน้าโง่นั่นยอมทุ่มเงินเจ็ดล้านเพื่อหมอนวดคนเดียวมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”
“แต่ผม ถ้าหากว่าจะมีหนทางอื่น”
“แกอยากให้พ่อกับแม่จมปลักอยู่ในบ่อนนั่นไปจนวันตายหรือไง แล้วใครที่มันบอกว่าอยากให้ครอบครัวเราสบาย ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วจะมีทางไหนที่หาเงินได้เร็วกว่านี้มั้ย ส่งยาเหรอ แกเลือกเอานะว่าส่งยากับขายตัวเองแลกเงินอะไรมันคุ้มแล้วเสี่ยงน้อยกว่ากัน”
เข่าแทบทรุดเมื่อรู้ข้อเสนอของพี่ชายตัวเอง ทุกทางคือสิ่งที่ผมรังเกียจและต่อต้านมาโดยตลอด ความฝันคืออยากให้ครอบครัวเราหลุดออกมาจากตรงนั้น แต่ข้อแลกเปลี่ยนกลับทำให้ตีบตันในลำคอ ผมจำภาพตัวเองที่หนีออกมาจากพี่อั้มได้ จำวันที่หาทางเอาตัวรอดจากแขกได้ จำได้ทุกวันที่อยู่กับนายใหญ่ สิ่งเหล่านั้นทำให้ผมแยกแยะได้ว่าความข่มขื่นจากการขายตัวไม่ได้อยู่ที่เสียศักดิ์ศรีของผู้ชาย มันอยู่ที่ผมไม่สามารถนอนกับใครโดยไม่เต็มใจได้ต่างหาก ความรู้สึกจากรสสัมผัสมันต่างกัน สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่ผมกล้ำกลืน
แต่พี่เกียรติพูดก็ถูก หนทางที่จะหาเงินให้ได้มากๆมันมีไม่กี่ช่องทางและในไม่กี่ช่องทางนั้นมีช่องทางเดียวที่ไม่ผิดกฎหมายและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
“ว่ายังไง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของแกซะหน่อย ฝืนใจแค่ไม่กี่ชั่วโมงกับเงินขนาดนี้มันไม่มีงานไหนแล้วล่ะ ส่งยามันเสี่ยงแกก็รู้ ต้องส่งล็อตใหญ่ขนาดไหนถึงจะได้เงินเป็นล้าน ถ้าตำรวจจับได้เราก็จะซวยกันทั้งบ้าน ถ้าธุรกิจของพี่อยู่ตัวแล้วพี่เปิดอู่ให้แกยังได้เลย”
“พี่เกียรติ แล้วถ้าพี่จะออกมาจากงานที่ทำกับเสี่ยเจียงเลยไม่ได้เหรอ แล้วเราค่อยหาทางกัน ได้มั้ย”
“แกคิดว่าไอ้เสี่ยเจียงมันจะปล่อยคนทำเงินให้มันไปง่ายๆเหรอ ถ้าพี่ไม่มีอะไรไปงัดข้อกับมัน มีทางเดียวที่พี่จะออกมาจากที่นั่นได้ คือตาย”
“ผมต้องรับแขกที่พี่หามากี่ครั้งถึงจะได้เงินที่พี่ต้องการ”
“ถ้าครั้งแรกแกทำให้เค้าประทับใจได้ ก็อาจจะไม่ต้องมีครั้งที่สอง”
“แล้วผมจะต้องทำงานนี้ให้พี่เมื่อไหร่”
คำถามสุดท้ายภายใต้สภาวะหายใจลำบากของตัวเอง
“มันไม่หากินง่ายไปหน่อยเหรอเกียรติคุณ”
“คุณพง” ผมครางชื่อนี้ออกมาเหมือนคนไม่รู้สึกตัว
การปรากฎตัวของลูกน้องคนสนิทนายใหญ่ไม่ได้ทำให้ช็อคมากไปกว่าร่างของใครอีกคนที่เดินตามเข้ามา ท่าทางนิ่งขรึมดุดันน่าเกรงขามนั้นเหมือนไม่ใช่คนๆเดียวกับผู้ชายใจดีที่อ่อนโยนเมื่อเช้า แววตาากร้าวมองหน้าพี่เกียรติเหมือนจะสั่งให้ตายอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ตกถึงจนเกือบช็อค พี่เกียรติเองก็หน้าซีดปากสั่นเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันว่างเปล่าไปทั้งสมอง แค่ประคองตัวเองให้ยังยืนอยู่ได้ก็ยังเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจสำหรับตัวเอง จำได้ว่านายใหญ่บอกจะมารับ แต่ผมไม่รู้ว่าเขาหาผมเจอได้ยังไง ไม่มีอะไรที่ผมรู้เลยสักเรื่อง
“พาคุณโลมไปรอที่รถ”
คำสั่งนั้นทำเอาร่างของผมลอยหวือออกมาแล้วรู้สึกตัวอีกทีเมื่อหลังแต่พนักพิงแล้วเรียบร้อย ไม่มีใครบอกอะไรให้ผมงงน้อยลงกว่านี้เลย ลูกสมุนนายใหญ่ยืนเฝ้าอยู่รอบรถ คนขับติดเครื่องเปิดแอร์แล้วก็นั่งรอเหมือนเบาะหลังไม่มีผมนั่งอยู่ ไม่มีใครยอมพูดกับผมเลยสักคนเดียว
๐ สวัสดีค่ะ ขอโทษที่ทิ้งน้องโลมไปถึง 7 วัน จริงๆก็วางแผนจัดการตัวเองไว้แล้ว แต่เนื่องด้วยหลายสิ่งอย่างที่ทำให้ไม่เป็นไปตามแผน เลยล่าช้านะคะ
๐ ฝากข่าวถึงคนที่สั่งจองหนังสือรีปริ๊นท์กันเข้ามา คนเขียนรอแก้วอย่างเดียวก็พร้อมแพ็คส่งแล้วค่ะ (ร้านแก้วบอกว่าภายใน 23 จะส่งของค่ะ)
๐ สำหรับพี่เดือน 8 กับน้องเดือนสอง ที่ยังติดค้างตอนพิเศษอีกตอนก็ยังไม่ลืมนะคะ ตอนแรกคิดว่าจะลงคืนนี้พร้อมน้องโลมแหละ แต่พอดีติดพันข่าวพี่เสกโลโซซะก่อน องค์กวีกระเจิงเพราะร็อคแอนด์โรลเลยทีเดียว
๐ ขอบคุณทุกคนมากนะคะ เรื่องนี้ดราม่าไม่หนักอย่างที่กลัวหรอกค่ะ เหมือนเราจะเน้นไปที่ความรักของนายใหญ่กับนายน้อยกันนะ :laugh: วกเข้าเรื่องให้เค้ารักกันตลอด บ้าไปแล้ว :z3:
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
คิดถึงน้องโลมใจจะขาดแล้วววว
เย้ๆ ได้อ่านแล้ววว :)
-
พึ่งรู้ตัวว่ามาปาด ขออภัยครับ
-
ฝากข่าวประชาสัมพันธ์ค่ะ
ประกาศรวมเล่มนิยาย
สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับคนอ่านที่ทวงถามกันเข้ามาเรื่องรวมเล่มพี่เดือน 8 กับน้องเดือน 2 นะคะ วันนี้มีรายละเอียดมาบอกกล่าวแล้วค่ะ :pig4:
1.นิยาย 1 เล่มจบ "สิงหากุมภา ทราบแล้วไม่เปลี่ยน" ราคา 450 บาท
๐ เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 420 หน้า ++
(เนื้อหาตั้งแต่ต้นจนจบมีให้อ่านในเล้าเป็ด พร้อมตอนพิเศษ 2 ตอน)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,24154.0.html
๐ ตอนพิเศษเพิ่มเติม ไม่ลงเนื้อหาในเล้า 2 ตอน
๐ อาร์ตเวิคปกพิมพ์ลงกระดาษสีน้ำตาล (สีกระดาษลัง)
๐ ที่คั่นกระดาษ และที่คั่นแม่เหล็ก (ตามมาตรฐาน TRomance)
(http://image.ohozaa.com/i/3d0/dES2.jpg)
*** การ์ตูนบนปกเป็นส่วนตกแต่งปกเพื่อสื่อให้ปกมีมิติของอารมณ์และสร้างเสริมจินตนาการเพิ่มขึ้นเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหานิยายแต่อย่างใด และนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่แฟนฟิคการ์ตูนค่ะ
2.นิยาย 1 เล่มจบ (มีเรื่องเดียวตลอดทั้งเล่ม) Unequality รักเราไม่เท่ากันไม่มีใครรักฉันได้เท่าเธอ ราคา 300 บาท
๐ เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 250 หน้า ++
๐ อาร์ตเวิคปกพิมพ์ลงกระดาษ Fabria Bianco 240 แกรม (กระดาษวาดเขียน groove line texture)
๐ ที่คั่นกระดาษ และที่คั่นแม่เหล็ก (ตามมาตรฐาน TRomance)
(http://image.ohozaa.com/i/e44/WlQns.jpg)
*** การ์ตูนบนปกเป็นส่วนตกแต่งปกเพื่อสื่อให้ปกมีมิติของอารมณ์และสร้างเสริม จินตนาการเพิ่มขึ้นเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหานิยายแต่อย่างใด และนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่แฟนฟิคการ์ตูนค่ะ
คำอธิบายที่สำคัญ (อ่านก่อนนะคะ)
๐ นิยายเรื่องนี้ ยังไม่เคยลงเรื่องที่ไหนมาก่อนแม้สักตอนเดียว และจะไม่ลงที่ไหนทั้งนั้นตลอดไปจนหลังการขาย ผู้ซื้อย่อมมีความเสี่ยงต่อเนื้อหาด้านในค่ะ
๐ เรื่องนี้เหมาะสำหรับคนที่มีใจเอ็นดูนายเอกเป็นหลัก หมั่นไส้พระเอกเป็นรอง เป็นเรื่องราวของคนสองคนเท่านั้น ไม่มีตัวอิจฉา ไม่มีดราม่าน้ำตานอง อาจจะอึดอัดใจหรือลุ้นตามนายเอกไปบ้าง และอาจจะมีที่อยากจะกระโดดถีบพระเอกเป็นบางเวลา อาจจะมีฮา มีขำ มีซึ้งบ้างปะปนกันไป
๐ ไม่บังคับซื้อนะคะ ไม่จำเป็นว่าถ้าซื้อรวมเล่มสิงหากุมภาแล้วจะต้องซื้อเรื่องนี้ด้วย ที่นำมารวมเล่มพร้อมกันเป็นเพราะคอนเซ็ปไปด้วยกันได้ ใช้พระเอกเป็นคนดำเนินเรื่องเหมือนกัน และเป็นเรื่องที่แต่งตอนที่คิดเนื้อเรื่องหลักๆที่กำลังลงอยู่ไม่ออกเท่านั้นเองค่ะ
๐ เนื้อเรื่องโดยย่อ
"ปกป้อง" ถูกเด็กผู้ชายท่าทางเฉิ่มเชยและมีนิสัยประหลาดสุดๆเท่าที่เคยเห็นมา กล้าได้กล้าเสียเยี่ยงเด็กใจแตกแต่ก็ไร้เดียงสาเยี่ยงผ้าขาว กระโดดขวางหน้าเพื่อขอเป็นแฟนอย่างกับโจรมุมตึกปล้นทรัพย์ เหตุผลที่เด็กหัวรั้นคนนั้นบอกว่าชอบเขาเพราะชื่อ "ปกป้อง" แล้วคนดีๆที่ไหนเค้าจะไปสนใจจริงจังกับมันกันล่ะ คนเจนจัดอย่างปกป้องได้แต่ตอบสนองไปตามเกมส์ที่เด็กคนนั้นต้องการ เพราะคิดว่ามันแค่อยากทำแต้มโชว์เพื่อนเท่านั้น หรือไม่ก็เล่นพนันอย่างที่วัยรุ่นชอบทำ กว่าจะรู้ตัวว่ารับเด็กคนนี้เข้ามาในชีวิตแล้วก็เกือบจะสาย กว่าจะรู้ว่าไอ้ซื่อบื้อมันทุ่มเทความรักให้ด้วยการกระทำทดแทนที่อธิบายเขาไม่ได้ว่าชอบเขาเพราะอะไรก็เกือบจะยกมันให้ใครไปแล้ว คนที่ไม่รู้จักความรักจริงๆคือปกป้องเองต่างหาก ไม่ใช่ไอ้ซื่อบื้อคนนั้นเลย
...
พิเศษ สำหรับคนที่สั่งซื้อพร้อมกันทั้ง 2 เรื่อง แถมฟรี "รวมเล่มหลากเรื่องสั้น Love Floods รักแท้ไม่แคร์น้ำท่วม"
๐ ขณะที่เปิดจองอยู่นี้มีทั้งหมด 5 เรื่องสั้น
1.ทหารอากาศขาดรัก (คนที่สอง กับ ผู้ฝูงพสุธา)
2.อาสามาหารัก (คนที่หนึ่ง กับ นัมเบอร์วัน)
3.เอาอยู่ (ขวาน กับ ซอ )
4.รู้ไม่ทันน้ำ รู้ไม่ทันรัก (เมฆกับฉาน จากเมื่อแหงนมองจันทร์ผมเห็นตะวัน)
5.ต่างตอบแทน (นักเลงใหญ่พี่ดิน กับภูตะวัน)
๐ นิยายมีขนาด 13*13 cm
๐ แถมฟรีไม่แยกขายทีหลังค่ะ ทุกเรื่องที่มีในรวมเล่มแถมฟรีนี้ มีให้อ่านในเล้าเป็ดทั้งหมด (ในหนังสือมีเท่ากับในเล้า)
(http://image.ohozaa.com/i/57e/YPsfe.jpg)
ทั้งสองเรื่องไม่ว่าจะเป็น สิงหากุมภา หรือ Unequality มีแพคเกจถุงผ้าสำหรับพกพาไปไหนมาไหนด้วยถุงผ้าขนาดพอดีกับหนังสือ เรื่องละใบ ถุงผ้าทั้งสองใบสามารถพกพาร่วมกันได้เยี่ยงข้าวต้มมัดค่ะ
**** รูปแบบที่นำเสนอเป็นเพียง Sketch Design จากคนเขียนเท่านั้น แบบอาจเปลี่ยนแปลงตามความเหมาะสมของร้านถุงผ้าค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i/cf8/zePe.gif)
ค่าจัดส่งชนิดลงทะเบียนเล่มละ 50 บาท 2 เล่มขึ้นไปแต่ไม่เกิน 4 เล่ม ค่ำจัดส่งชนิดลงทะเบียน 80 บาท
มากกว่า 5 เล่มขึ้นไป จัดส่งแบบ EMS ค่าจัดส่ง 50+30*(จำนวนเล่ม นับจากเล่มที่ 2 เป็นต้นไป)
สนใจสั่งซื้อ เมลล์ไปจองได้ที่ romancefic แอด hotmail.co.th และ Utellido (http://www.utellido.com/) สารพัดจัดให้
(http://image.ohozaa.com/i/eaa/UbJkc.jpg)
* หมายเหตุ หนังสือมีราคาสูง เนื่องจากคนเขียนสั่งทำตามจำนวนคนโอนเงิน ไม่ได้สั่งเป็นจำนวนมากเพื่อขายปลีกหรือวางขายตามร้านหนังสือ พิจารณาก่อนสั่งซื้อนะคะ
ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองหนังสือ"
โดยระบุรายละเอียดดังนี้ค่ะ
1. ล็อกอินในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
2. เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
3. ชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และจำนวนที่ต้องการ
รอรับ Code สำหรับโอนเงิน (ดำเนินการโดยทีมงาน Utellido)
มีข้อสงสัยเมลล์หรือสอบถามได้ที่ TRomance's Fanpage (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
เปิดจองและโอนเงินวันนี้ - 15 กุมภาพันธ์ 2555
ขอบคุณค่ะ TRomance :pig4:
-
ระฟ้าขี่ม้าขาวมาช่วยเหมือนเคย
แกล้งให้โลมมาให้รู้สันดานของพี่ชายจอมปลอม
เจ็บปวดแต่โลมจะได้รู้ความจริงสักที
ปล.ไม่มีรีปริ้นท์รอบ 3 บ้างหรอ
-
:z13: จิ้ม กระแทกให้ทรวงอย่างว่องไว แล้วก็ค่อยอ่าน.....
-
โลมหนอโลม มีพี่เลวๆพรรณนั้น กรรมจริงๆ
-
:impress2:
อ๊ากกกกกกกกกกกก อ้ายพี่เกียรติ...แบบนี้ต้องฆ่ามัน :angry2:
นายใหญ่อย่าใจอ่อนเด็ดขาด...โทษฐานจะเอานายน้อยไปขาย แบบนี้มันต้องเก็บอย่างเดียว :m16:
อุตส่าห์หวีดหวานกับนายน้อยตอนเช้า สายๆ กลับต้องมามีเรื่องจนได้ :เฮ้อ:
แก้ตามเคย :z1:
ทุกอย่างยังคงสภาพเดิมเหมือนตอนก่อนนอนไม่มีผิด ดูดี สง่าห์
สองปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันดูดดื่มเคลิบบเคลิ้มอยู่นานกว่านายใหญ่จะปล่อยให้เป็นอิสระ
นายผมได้เงินสดติดตัวมาจำนวนนึง ==> ให้
ถ้าคิดจะช่วยๆจริงพี่พอมีทาง ==> ช่วยจริงๆ
สิ่งเหล่านั้นทำให้ผมแยกแยะได้ว่าความข่มขื่นจากการขายตัวไม่ได้อยู่ที่เสียศักดิ์ศรีของผู้ชาย ==> ขมขื่น
ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ตกถึงจนเกือบช็อค ==> ตกใจ
-
เป็นพี่ชายที่เลวสุด ๆ เลย :fire: อยากกระทืบ!!!!!
คนเขียนเก่ง o13 ที่เขียนให้เกลียดได้ถึงขนาดนี้ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น้องโลม ตายแน่ๆๆๆ นายใหญ่คงไม่ทำอะไรน้องโลมนะ :m15:
-
กลับไปน้องโลมจะโดนอะไรบ้างเนี่ย
นายใหญ่มาดขรึมแบบนี้ ลำบากใจจังT^T
-
แว้กกกกก นายระฟ้ามาเจอซะแล้ว o22
อย่าเข้าใจน้องโลมผิดน้า เค้าแค่เอาตังค์มาให้เฉยๆ
-
ค้างอ่ะคะ นายใหญ่จะทำไงต่อไป น้องโลมจะโดนนายใหญ่ดุอีกมัยอะ ???
-
หนูมีนน่ารัก
มีหวงปะป๊าแทนพ่อกุมภ์ด้วย
:กอด1: :กอด1:
-
:beat:
พีชายโลมเลวมากกกกกก
เลวหาที่ใดเปรียบ
คุยกันดีๆนะ ทั้งนายใหญ่แล้วก็โลม :L2:
-
วันนี้มาอัพนาทีต่อไปเราก็รออีกว่าเมื่อไหร่จะมาอัพตอนต่อไป#ชีวิตนี้ไม่เคยพอ
5555555
โลมใจเย็นนะนายใหญ่ด้วยค่อยๆเป็นค่อยๆไป พยายามเข้าใจกันนะเป็นห่วง
-
นายใหญ่รากหญ้าจัดการไอ้พี่เฮงซวยนั่นซะเลย
ส่วนน้องโลมหนุโดนดีแน่.....แฮ่ๆ
ปล.เห็นในเพจละก็รีบตามมาเลยนร๊า :กอด1:
-
ไม่สำเร็จหรอก :laugh:
ระฟ้า มาโอ๋เอ๋ น้องโลม เร็วๆเลย :กอด1:
-
กลัวน้องโลมจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ระฟ้ากำลังทำ :z3: :z3:
อย่าทะเลาะกันเพราะเรื่องแบบนี้เลยน้า :เฮ้อ:
-
นั้นนายใหญ่ต้องรู้อยู่แล้ว ไอ้พี่เกียรติตายแน่ o18
-
เฮ้อ สงสารโลม มีคนเลี้ยงดูแล ก็หวังแต่ผลประโยชน์
หวังว่านายใหญ่ที่รู้เรื่องราวอยู่แล้ว อย่ามาโกรธโลมซ้ำสองนะ แค่นี้ชีวิตโลมก็แย่อยู่แล้ว
-
มาม่าไม่มากดีแล้วค่ะเพราะชอบให้สองคนเค้ารักกัน
:กอด1:
กดเป็ด
-
โอ๊ะ นายใหญ่น่ารักอ่ะ
แต่ทำอะไร คิดอะไรยังไง
บอกโลมให้รู้หน่อยสิคร้า นายใหญ่
น้องโลมคิดแต่ว่าตัวเองเป็นลูกหนี้
เมื่อไหร่จะรู้ว่านายใหญ่หลงรักหัวปรักหัวปรำนะ เชียร์ค่ะ
ให้นายใหญ่บอก บ้างไรบ้าง ^ ^ :L2: :3123:
-
โห...อีพี่เลว ขายน้องกิน :z6:
นายใหญ่รากหญ้าจัดการมันให้จมดินเลยนะ...
ถ้ารู้ความจริงของพี่ชั่วๆ โลมคงเสียใจไม่นานหรอก
-
หวังว่าโลมจะได้ตาสว่างสักทีนะ และก้หวังว่า เรื่องดราม่า จะเป็นเพราะโลมตาสว่างก็เลยเสียใจ ไม่ใช่ผิดใจกันกับนายใหญ่นะ(หวังมากไปป่ะแกน่ะ)
-
ถ้าคนมันรักดี มันกลับตัวไปนานแล้ว ไม่ทำผิดซ้ำซาก พ่วงด้วยดึงคนอื่นลงเหวพร้อมกับมันหรอก แต่อย่างพี่โลมมันคงไม่ดึงโลมเหวด้วยกันหรอก อย่างมันคงถีบโลมลงเหวคนเดียว แล้วตัวเองก็นั่งกระดิกเท้าดูโลมตกลงไปก้นเหว เลวสมชื่อ"เกลียด"จริงๆ
-
พงจัดการโล้ด!!
เกียรติเป็นพี่ที่แย่มากๆถึงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆแต่โลมก็เป็นครอบครัวเดียวกัน
ยังจะขายน้องตัวเองได้ลง จะเอาเงินทั้งทีก็ต้องอ้างนู้นอ้างนี้ตลอด :angry2:
ขอให้จัดการยืดร้านเสียเจียงและจัดการเกียรติสำเร็จด้วยเถอะ
-
นายใหญ่ฉลาดมากวางแผนได้รอบครอบทุกครั้ง
-
บอกได้คำเดียวแล้วล่ะอิหนู แบบนี้เค้าเรียกว่า :a5:
....... 'งานเข้า' .......
ที่ผ่านมานายใหญ่อาจจะพยายามสอนโลมทั้งบุ๊นและบู๋ให้โลมพอที่จะดูแลตัวเองได้
แต่เรื่องของจิตใจมันพูดยาก คุณโลมทำไมหนูเป็นคนดีแบบนี้ลูก
เจ็บไม่จำ อ่อนต่อโลกแบบนี้ เจ๊ล่ะเพลีย
วันข้างหน้าเหนื่อยใจแทนนายใหญ่ (แต่นายเค้าก็ยินดีกางปีกปกป้องอ่านะ)
By the way อยากเห็นโลมในเวอชั่นแมดบ้างอะไรบ้าง มันต้องมีสิอิหนู โอม จงขุดออกมาๆๆ
บางทีการทำตัวเป็นคนเลวบ้างอะไรบ้าง มันก็ไม่ผิดหรอกลูก ฮุ้ววววว o18
-
คุณพงคะ รบกวนยิงหัวแบะกลางร้านเลยค่ะ :z6:
ปล. น้องโลม เป็นนายเอก เป็นคนจิตใจดีได้ ไม่ได้แปลว่าต้องง่าวนะคะลูก
-
นายใหญ่จะจัดการยังไงกับไอ้เกียรติละเนี่ย
เพราะถ้าจะฆ่าทิ้งหรือทำอะไรรุนแรงแล้วโลมจะคิดยังไง
ถ้าจะไม่ทำอะไรมันเลยเด๋วมันจะมาเอาเปรียบโลมอีก
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ฮาายยยยยยย นายใหญ่รู้เรื่อง ดีแล้วๆจะได้ไม่มาเข้าใจผิดเอาทีหลัง
นายใหญ่ชอบทำโลมเสียหายนะ เนี่ย เสียไปทั้งใจแล้วมั้ง
ฮ่าๆๆ
-
คุณพงคะ คนอ่านขอร้องและอ้อนวอนค่ะ
:fire:*ฆ่าอีพี่เกียรติแม่งเลย*ได้มั้ยคะ ขอล่ะค่ะ
นายน้อยจะได้หลุดพ้นซะทีเน้อออ :เฮ้อ:
-
เค้าเขินฉากหวานๆตอนเช้าที่ไปแต่งตัวให้นายใหญ่อ่ะ
ยิ่งตอนโลมซบกะอกนายใหญ่นะ โอ๊ยยยย... :-[
-
เกียริตมันไม่มีเกียรติเหมือนชื่อมันเลยว่ะ
เมื่อไรจะเลิกเอาบุญคุณมาล้ำเลิกซะทีฟระ
ปล.ชอบนายใหญ่โหมดหวานๆ อิอิิ
-
ไอ้ย๊ะ!! :a5: :a5:
-
กลับไปน้องโลมโดนลงโทษแน่ๆ :haun4:
-
เลวมากๆๆๆๆๆๆๆๆ :z6:
-
:เฮ้อ:
-
หนูโลมกลับหลังจากนี้ อย่าโกรธอย่างอนนายใหญ่นะ ทุกอย่างเพื่อตัวโลมเองจริงๆ
ส่วนเรื่องครอบครัว :เฮ้อ: เค้าเลี้ยงเรามามีบุญคุณก็จริง แต่เรื่องจะมาบังคับกันแบบนี้มันก็ไม่ได้
ปล่อยให้นายใหญ่จัดการเรื่องทุกอย่างต่อไปดีแล้วหล่ะ หนูโลมใจเย็นๆนะ
-
คุณพงแย่งซีนค่ะ!!!! หลงคุณพงมากณ จุดนี้ 55555555
ชอบฉากที่โลมแต่งตัวให้นายใหญ่มากเลยค่ะ อ่านแล้วเขินมากค่ะ มันหวานละมุนจนต้องยิ้มตามเลยค่ะ>///<
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เกียรติคุณเลวได้อีก :angry2: :angry2: :angry2:
ระฟ้าต้องจัดหนักๆ :z6: :z6:
-
โลมแค่ถามไอ้พี่เกียรติเองนะนายใหญ่ ยังไม่ได้ผิดสัญญาที่ว่าจะดูแลตัวเองนะ :เฮ้อ:
-
สงสารโลมอ่า นายใหญ่ดูแลโลมด้วยนะ
บวกๆๆๆ ค่า อยากอ่านต่อสุดชีวิต
-
อย่าหายไปนานอีกนะคับคนเขียน
ตอนนี้สงสารโลมน่ะ :sad4:...อีพี่เลววววว :laugh:
-
โลมจะเป็นยังไงบ้างเนี่ยต่อจากนี้ :sad4:
-
กำลังเดือดเลย :really2:
-
โอ้ยยยยยยยย
โลมจะรู้สึกยังไงบ้างเนี่ยยยยยย
นายใหญ่เก็บเสี่ยเร็วจัง
-
โลมนายต้องเข้าในนายใหญ่นะว่าเค้าทำเพื่อช่วยโลมน๊าาาาาาา
จัดการไอ้พี่ชายโลมขั้นเด็ดขาดเลยนะคะคุณระฟ้า ฮี๊ววววววววววววววว :call:
-
เกลียดไอ้เกียรติคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นพี่ที่เลวมากกกกกก :beat: :beat:
โลมสู้ๆนะ :3123:
-
:m16: :m16: :m16:
-
น้องโลมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เลิกคิดว่าพี่เกียรติเป็นคนดีได้แล้วนะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อยากอ่านต่อออออออออออออ :sad4:
-
พรากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ค้างงมากๆค่ะ แล้วนายใหญ่จะยังไง
โลมจะเปนอะไรไม๊ แต่พี่ชายโลมไม่ไหววล่ะ สุดจะทน คิดมาแต่ละอย่างงเพลียได้อีก
ขอบคุณมากๆเลยนะค่ะ รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อค่ะ ^^ :L2:
-
โถ หนูโลม
รับปากเค้าง่ายไปแล้ว :sad4:
ความซวยกำลังจะมาหา :z10:
-
อิเกียรติคุณนี่มันเลวจริงๆ
-
รีบมาต่อด่วนเลยนะ
ปล่อยไว้อย่างนี้
มันอึดอัดรู้รึเปล่า :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
น้องโลมจะเป็นเด็กดีไปถึงไหน เขาให้ไปขายตัวก็ไป
หนี้บุญคุณโคตะระนี้ไม่มีหมดเลยหรือ
ฉากติดกระดุมจุมพิตตอนเช้า ช่างหวานละมุนละไม สวยงามจริง ๆ อิชั้นเคลิ้มค่ะ :-[
-
รอตอนต่อไปค้า อยากรู้ว่าโลมจะแก้ตัวกับนายใหญ่ยังไง แล้วนายใหญ่จะทำไรโลมรึเปล่า
o22 o22
-
:z3: ขออีกนิดไม่ได้เหรอคะ ค้างเติ่งเลย
กับโลมหวังว่าคุณระฟ้าจะไม่รุนแรง
แต่กับไอ้พี่เกียรติ :z6: จัดให้หนักเลยนะคะ เลวเกินคนแล้ว
-
นายให้เอาให้คุณพี่เข็ดเล๊ยยยยยยย เอาโลมออกมาจากครอบครัวนั้นให้ได้ หวังว่าหลังจากนี้คงไม่มีทะเลาะกันนะ
-
ทำถึงขนาดนี้ รู้ตัวซักทีเถอะโลม
ชักจะสงสารนายรากหญ้าแล้ว แต่ก็สมกับที่เป็นโลม...(มันเป็นยังไงห๊ะ :angry2::โลม)
-
อยากรุระฟ้าจะจัดการกะอีพี่เกลียดติเลวยังไง แล้วโลมจะรู้สึกยังไงต่อจากนี้ :pig4:
-
ฮู้ววววว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ค่อยยังชั่ว
เฉพาะเรื่องที่โลมพ้นจากมือไอ้เกียรตินะ
ส่วนเรื่องต่อไป เอ่อะ ไม่คิดได้มั้ยอ่ะ :z3:
นายใหญ่คงไม่หึงหน้ามืดจนเอามาเป็นอารมณ์นะ พรีสสสสสสส
วกกลับมาตอนต้น
จะหวานกันไปไหนพ่อคุณณณณณณณณณณณณณ :o8: :-[
หวานกันแบบไม่ต้องมีเล้าโลม โอบกอด แต่มันหวานอ่ะ หุหุ
อยากอ่านบทแบบนี้บ้างงงงงงง ประปรายยย
ปล.หวังว่าโลมจะทันคนขึ้นนะ ขอร้องเถอะ พรีสสสสสสสส เห็นแก่ตัวบ้างก็ได้ :angry2:
มันคงไม่ทำให้คนอื่นเห็นแก่ตัวน้อยลงกว่าเดิมหรอก (ยืมเค้ามาอีกที ㅎㅎ)
-
ไอ้เชี้ยเกียรติ
:angry2:
เมิงต้องโดน
:z4: :z6: :beat:
หยาบคายเสร็จแล้ววิ่งหาย
-
เวรกรรมของโลม พี่แม่งโคตรชั่ว!!!
ลุ้นอีก ระฟ้าจะเอายังไงเนี่ย ???
-
เกียรติ จะตายอย่างเขียดมั้ยน้อ...
แล้วหนูโลมจะโดนอบรบอะไรบ้างน้า โทษฐานรักพี่ชายลุงป้ามากกว่าตัวเองและนายใหญ่
-
นายใหญ่ฆ่าไอ้พี่ชั่วมันทิ้งเลย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
เลวจริงๆๆๆ :m31: :m31: :m31: :m31:
โลมไม่เป็นไรนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากเลยค่า
กำลังรอลุ้นรากหญ้า กะนู๋โลมจะเปงไงกันต่อไป
อย่าดราม่ามากน่ะ หนูทามจายยไม่ได้
เปงกำลังจายให้คนแต่งต่อไปค่ะสู้ๆๆนา^-^
-
:m31:ว๊ากกกกกกกกก ค้างอย่างแรงง กราบขอร้องนายใหญ่อย่าทำอะไรนายน้อยเค้านะ
เอาไปลงที่พี่ชั่วนั่นให้หมด กี่ยกก็จัดไปเลย มันอยากได้ตังค์มากนักก้ให้มันขายตัวเองเลย
-
ค้างอ่ะ
อยากรู้ว่านายใหญ่จะจัดการยังไงต่อไปเนี้ย
ดีใจที่ดราม่าไม่เยอะ ^_____^
-
เฮือกกก ค้างๆๆ
สงสารโลมจัง :o12:
ไอ้พี่เกียรติก็โคตรเลวอะ
อยากให้มันโดนเสียบซะเอง :fire:
-
อิอิ นายใหญ่ขี่ม้าขาว เท่มากกกกกกกกกกกกกก
ว่าแต่อย่ากลับไปทะเลาะกับโลมที่บ้านล่ะ(เรื่องที่โลมยอมรับแขกของไอ้พี่เกีียรติน่ะ)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
-
ไอ้พี่เกียรติ อยากกระทืบ ย้ากกกกกกกกกกกกกกก :z6:
เห็นแก่ตัว น้องโลมมมมมมมมT_T ,,
โลมถูกลดค่าจากคนที่ตัวเองรักมากเท่าไหร่ ระฟ้าจะเพิ่มค่าให้นายน้อยคนใหม่มากกว่าเท่ากัน
ชอบประโยคนี้มากกกกกกกกกก นายใหญ่รักนายน้อยให้มากๆนะ
นายใหญ๋จะไม่ทำอะไรน้องใช่มั้ย เพราะก็รู้อยู่แล้วเรื่องมาหาเกียรติใช่มั้ย? แล้วก็รู้ว่าโลมรักครอบครัวขนาดไหน
ฮึกกกกกกกก เกลียดอิตาเกียรติสุดใจจจจจจจจจจ เชอะ :m31:
ขอบคุณค่า
-
อย่างนี้เกียรติก็รู้แล้วอ่ะจิว่าโลมอยู่กับนายใหญ่
อีพี่เกียรตินี่เลวจริงๆขายน้องกินตลอด เมื่อไรโลม
จะเลิกดีกับคนพวกนี้เสียที คนอ่านเป็นหว่ง
นายใหญ่มาปลอบด่วนนน
-
:monkeysad:น่าสงสารน้องโลมนะมีญาติอยู่แค่นี้แต่ :angry2:นิสัยเลวโคตรเลยเสียแรงทีน้องรักน้องโลม :man1:ไม่ต้องเสียใจนะตัดใจจากพวกเขาชะงัยเค้าก้อไม่ารักเราอยู่แล้วอยากบอกว่าเมื่อวานเค้ากลับไปอ่นภูตะวันกับเพียงดินอีกรอบโอ๊ยชอบสุดๆน่ารักอยากใด้หนังสือ
-
ไอเกียรติตายแน่งานนี้ :z6:
-
จะเกิดอะไรขึ้นกับโลมอ่ะ
-
ไอ้เกียรติ :z6:...จะขายน้องกินตลอดเลยใช่ไหม
สงสารโลมจริงๆ :กอด1:
-
ฝากนายใหญ่ พี่พงกับพวก ตื้บ :z6: :z6: :beat: :beat: ไอ้พี่เกียรติจริงๆ ขอทั้งเงิน ขอให้โลมขายตัว มันเล่นเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว ยังมีหน้าให้โลมนึกถึงบุญคุณครอบครัวมันอีก
-
นายใหญ่น่ารักมากกกก
-
จัดการมันเลยนายใหญ่ คนอาไร เห็นแก่ตัวมากๆ
-
เฮ้ออ :เฮ้อ: สงสารน้องโลมจัง มีพี่กับเค้าหนึ่งคน
ไม่ได้สงสารน้องเล้ย คิดแต่จะได้อยู่ฝ่ายเดียว
อย่างนี้มันน่าช่วยเหลือมั๊ยเนี่ย แต่ละทางให้เลือก
ดีนะที่ระฟ้าดักฟังอยู่ตลอด ไม่งั้นคงไม่รู้เรื่องกัน
ตอนหน้าเกียรติจะมีชีวิตรอดกลับไปแบบครบ 32 มั๊ย
อยากให้นายใหญ่กับโลมอยู่ในบรรยากาศแบบตอนเช้า
อบอุ่น อ่อนหวาน มีมาบ่อยๆนะคะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เฮียระฟ้า
เอามันให้ตาไปเลย~~~!!!
ไอ้พี่เวรตะไลแบบนั้น :m31:
เอาให้ไม่ต้องพุดต้องเกิดไปเรย o3
ส่วนโลมจ๋า อย่าเครียดสิ คนอ่านใจไม่ดี ><
-
นายใหญ่กริ้วของจริงแน่...ถึงขั้นจะให้โลมไปรับแขกที่ตัวเองหามาให้เนี่ยนะ
ถ้าโลมรู้ว่านายใหญ่ดักฟังโทรศัพท์และติดตามพฤติกรรมทุกอย่างของตัวเองจะทำหน้ายังไงนะ
-
โลมจะโกรธนายใหญ่รึป่าวน๊า แต่ไม่น่าโลมคงไม่กล้า
-
จัดการมันเลย :z6:
-
:z3:อยากอ่านต่อค่า
-
นายใหญ่พูดจาเป็นลางยังไงก็ไม่รู้ ตอนต้นๆอ่ะ
โลมหนูก็นะ ฉลาดขึ้นมาอีกนิด ก็ไม่มีใครเค้าว่าหนูว่า อกตัญญูหรอกนะลูก
-
ห่วงสภาพจิตใจโลมหลังจากนี้มากกว่า สู้ๆนะ
-
เหมือนเราจะเน้นไปที่ความรักของนายใหญ่กับนายน้อยกันนะ วกเข้าเรื่องให้เค้ารักกันตลอด บ้าไปแล้ว
<<--- แต่ชอบบบบบบ หนับหนุนเต็มที่
-
ตอนนี้หวานสุดเลย :o8:
-
เกลียดพี่ น้องโลมอ่ะ ไอ้บ้า
-
โอ้ย!!!พี่ชั่ว
ให้น้องขายตัวเพื่อตัวเอง
ชั่วจริงๆๆๆ
-
นายใหญ่ระฟ้าน่ารักอ่ะ!
แอบเนียนมานอนด้วยเฉย55. ตอนนี้หวานชอบๆ
เกลียดอิพี่เกียรติอะ :m16: เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ
-
นายใหญ่น่ารักอ่ะ :กอด1:
-
โอ้ว.......นายใหญ่ออกโรงเองเลย!
ก็อย่างว่าคนสำคัญนิเนอะ
ไอ้พี่เกียรติเลวมาก จะให้โลมไปรับ
แขกอ่ะ นายใหญ่เอาให้ตายเลย!!!!!
-
มาได้ทันท่วงทีจริงๆ
-
อร๊ายยยยยยย
ตอนนี้หวานเจี๊ยบ :impress2:
นายใหญ่เรามาแล้ว ไอ้คุณเกียรติ นายเสร็จแน่ :z6:
-
นายใหญ่จัดการมันเลย :angry2:
-
ไอ้เกียตริสุดเลว
ทำกับโลมได้ชนาดนี้
นายใหญ่จัดการมันไปเลย
แต่โลมดิ คงเสียใจน่าดูเลย
-
นายใหญ่ไม่มีรีรอ ลีลามาเร็วแท้
-
โอ้ยยยยยยยย เกลียดเนรคุณ << ไปเปลี่ยนชื่อเค้าซะงั้นอ่ะ
เลวมากอ่ะ
สงสารโลมอ่ะ นายใหญ่อย่าโกรธโลมเลยนะ
แต่นายใหญ่ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าโลมจะไปเจอพี่ชั่ว
-
หวานกันเบาๆ
น่ารักโคตรรรร~♥
นายใหญ่น่ารักเว่อร์~
โลมยังไม่ชิน นักอ่านก็ไม่ชิน
พี่เกียรติเลวว่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ รีบๆมานะคะ
-
ให้นายใหญ่สั่งสอนพี่ชายน้องโลมหนักๆไปเลยคนอะไรเลวเสมอต้นเสมอปลาย :z6:
-
ค้าง...มาต่อเร็วๆนะ
-
คุณพระ!! หวังว่านายใหญ่จะไม่โกรธน้องโลมนะ
แต่....ทำไมพี่มันเลวขนาดนี้!! (อินี่จะตะโกนทำไม -*-)
ขนาดน้องทำให้มันถึงขนาดนี้แม่่มยังจะขายน้องกินสงสาร
สงสาวน้องโลมจับใจ กลับบ้านไปหวังว่านายใหญ่จะไม่โกรธน้องนะ
ปลอบน้องดีๆหน่อยนะน้องเจ็บมากเยอะแล้ว
โธ่ลูก..มาซบตักป้าก็ได้มา -,,-
-
น้องโลมเป็นคนดีสุดๆอ่ะ
ส่วนมัน...ไอ้พี่เลววววววววววววววววววว :m31:
แกต้องไม่ได้ตายดีแน่
พี่พงฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนนนน :angry2:
-
หวานจังคอนนี้
-
เกียรติคุณเลวไม่เปลี่ยนเลย
หลอกล่อน้องโลมทำเรื่องชั่วอีกละ
นายใหญ่ค่ะ มาจัดการมันทีเถอะ :m16:
-
สายเลือดเดียวกัน ทำไมจิตใจต่างกันจังเลย น้องโลมต้องทำความดี มีกตัญญู อีกเท่าไร ถึงจะเห็น
-
โอ้ยย นายใหญ่เท่สเมอค่ะ มาทันเวลาตลอด หุหุ
ชอบจังอะ นายใหญ่ฉลาดดี ไม่ได้เป็นพระเอกแล้วต้องโง่
-
เอาไอ้เหี้ยพี่เกียรติไปถ่วงทะเลซะ
แล้วพาน้องโลมกลับบ้านไปจัดหนักซักยกนึง :z2:
-
สนุกมากกกก
บอกได้คำเดียว
-
ว้าวโลม
คิดถึ๊ง คิดถึง
-
แปะ ไว้ ก่อน
สอบ เสร็จ เดี๋ยว จะ มา อ่าน
-
จริงๆควรจะยัดพี่ชายโลมให้ไปเดินเล่นในคุกก็คงทำให้ปัญหาเรื่องนี้หายไปได้รึป่าว.....
-
อ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้..
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ พล็อตแปลกดี ^^
สงสารน้องโลม ที่มีครอบครัวที่เลวร้ายแบบนี้..
ระฟ้าจะช่วยเติมเต็มชีวิตให้น้องโลมได้มั้ยน๊อ..
-
เมื่อไหร่ไอ้พี่เกียรติมันจาตายๆๆไปซะที
น้องโลมอะ เลิกโง่ซะทีดิ ทนอยุได้ พี่ชายแบบนี้อย่ามีเลยค่ะ
-
นายใหญ่ฆ่าไอ้เกียรติให้ตายไปเลยยย
เลวระยำแบบนี้อยู่ไปก็รกโลก :angry2:
น้องโลมก็ใสซื่อตลอด ดีนะที่นายใหญ่คอยดูแล :impress2:
หวานกันแบบนี้อ่ะ ชอบบบ :z1:
-
นายใหญ่มาช่วยน้องโลมแล้ว :o8:
เล่นไอ้พี่ชั่วนั่นให้หนักเลย!!!!!
สงสารน้องโลม :o12:
ปล.รอรับหนังสือค่ะ :o8:
-
ตอนที่ 31 นายโลมกับรักจนตรอก
เลือดแดงฉานกระเซ็นไปทั้งผนังร้าน กลิ่นคาวคละคลุ้งกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ เด็กเฝ้าร้านที่วิ่งตามเสียงปืนเข้ามายืนช็อคตัวสั่นอยู่กับที่ ตาเบิกโพลงเมื่อเห็นว่าเกียรติคุณกำลังคุกเข่าร้องขอชีวิตตัวเองเหมือนคนขาดสติ เลือดสีสดไหลทะลักออกมาจากไหปลาค่อนไปทางหัวไหล่ตลอดเวลา
ชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมที่ยืนล้อมค้ำหัวเกียรติคุณอยู่นี้ ไม่ได้น่ากลัวเท่าชายร่างสูงสง่าห์หน้าตาดีที่ยืนอยู่ตรงกลางเลยสักนิด
ผู้ชายแววตาดุดันคนนี้ไม่เหมาะกับการเป็นมาเฟียเลย ไม่ควรเป็น เสียดายใบหน้าหล่อเหลาที่ควรค่าต่อการแย้มยิ้มมากกว่า
สาเหตุที่ทำให้ชายรูปงามกลายมาเป็นแบบนี้ไม่พ้นคนที่นั่งเอามือกดแผลตัวเองเอาไว้แล้วร้องขอให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างเกียรติคุณ เพื่อนร่วมธุรกิจค้ายานรกที่ขอยืมพื้นที่ร้านเพื่อตกลงธุระสำคัญกับน้องจนเกือบกลายมาเป็นแดนประหารชีวิตตัวเอง
แววตาคมดุของคนรูปหล่ออัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้นจนแข็งกร้าว ถึงแม้ท่ายืนจะปล่อยมือเอาไว้ข้างตัวตามสบายก็ตาม สิ่งเดียวที่รู้จากที่อยู่ในแวดวงเสี่ยงต่อความเป็นความตายแบบนี้คือ ชายคนนี้ไม่ตั้งใจจะสั่งให้ลูกน้องตั้งใจฆ่าเกียรติคุณจริงๆ ลูกน้องที่ยืนรายล้อมอยู่นี้ไม่น่าจะมีใครไม่แม่นปืน ยิ่งพื้นที่ร้านจำกัดแบบนี้ด้วยแล้วไม่น่าจะพลาดนอกจากจงใจจะสั่งสอนให้อีกคนนึกรักชีวิตตัวเองมากกว่านี้ แล้วน้องชายที่เพิ่งจะถูกเอาตัวออกไปจะต้องสำคัญกับผู้ชายคนนี้มากแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่นึกทำการอุกอาจกลางตลาดนัดใหญ่ของกรุงเทพหรอก โดยเฉพาะบุกเข้ามาในร้านนี้แบบไม่กลัวเจ้าถิ่นแม้แต่น้อยด้วยแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา
“ทีนี้ก็คงจะรู้เรื่องของน้องชายตัวเองมากขึ้นแล้วสินะ สำหรับนายใหญ่ระฟ้าแล้วของสำคัญก็คือของสำคัญแตะต้องไม่ได้ รู้เอาไว้ซะ”
เกียรติคุณพยักหน้าปะหลกๆตาไหวระริกด้วยความหวาดกลัว
“ก่อนจะมาที่นี่นายแกก็รู้แล้วเหมือนกันว่านายใหญ่ระฟ้ายังไม่ตาย ถ้าอยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ก็ไปถามกับเสี่ยเจียงเอาเองแล้วกัน แผลแค่นี้คงทนไหวใช่มั้ย เมื่อครั้งที่นายใหญ่ของกูถูกลอบทำร้ายหนักหนากว่านี้ยังไม่เป็นอะไรเลยนี่นะ เอามันไปหาเสี่ยเจียง”
คนที่ถูกเรียกว่านายใหญ่ยังยืนท่าทางสบายๆอยู่ที่เดิม คนสั่งการเป็นผู้ชายวัยกลางคนค่อนไปทางผู้ใหญ่ คงจะมีอำนาจรองลงมาจากนายใหญ่คนนั้นเมื่อชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่พยักหน้ารับคำสั่งโดยพร้อมเพรียงกัน
“เสร็จเรื่องแล้วใช่มั้ย”
ประโยคสั้นๆที่เด็กเฝ้าร้านได้ยินจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนายใหญ่ น้ำเสียงทรงพลังขัดกับใบหน้าอ่อนวัยนั้นอย่างสิ้นเชิง ร่างหนาพลิกตัวเดินออกไปทางหน้าร้าน ขอบแขนเสื้อเฉียดปลายจมูกให้พอสะดุ้ง ลูกน้องที่ออกคำสั่งเมื่อกี้เดินตามออกมาแล้วหยุดเอาเงินฟ่อนใหญ่ยื่นให้ตรงหน้า มือสั่นๆยื่นออกไปรับกล้าๆกลัวๆ
“ขอโทษแล้วกันที่ทำให้ร้านสกปรกนิดหน่อย”
ใจคนรับเงินคงอยากจะพูดว่าขอบคุณที่ไว้ชีวิตและไม่เป็นไรสำหรับรอยสกปรกเพียงแค่นี้ แต่สิ่งที่ทำได้เพียงแค่ก้มหัวให้เหมือนสมองบังคับให้ร่างกายทำได้แค่นั้นในสภาวะช็อคจนเกือบลืมหายใจแบบนี้
.
.
.
ฟึบ!!
ที่นั่งๆข้างๆยุบลงไปเมื่อคนตัวใหญ่แทรกตัวเข้ามานั่ง ผมพยายามยืดคอมองหาพี่ชายตัวเองแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพี่เกียรติ เสียงประตูรถปิดเข้ามาดังปังจนสะดุ้งตกใจหดคอกลับเข้าที่เดิม ตั้งใจจะถามหาพี่ชายกับนายใหญ่ แต่พอหันหน้าไปหาก็พบว่าอีกคนทำหน้านิ่งสนิท
นายใหญ่อารมณ์ไม่ดีถึงไม่ดีมาก!!
จากที่คลุกคลีกันมาไม่ต้องเดาก็รู้
ความสงสัยทั้งหลายถูกทดเก็บเอาไว้ในใจ นายใหญ่ตีหน้านิ่งและไม่ไหวติงส่วนไหนของร่างกายจนกลับมาถึงบ้าน ความสงสัยรวมตัวกับความอึดอัดจนกลายเป็นความหงุดหงิดจนถึงขั้นไม่พอใจและโกรธไอ้คนเข้าใจยากคนนี้ เรื่องบางเรื่องที่สมควรจะพูดออกมาถ้ามันจะทำให้ผมเข้าใจอะไรๆขึ้นมาได้มันกลับไม่เคยปริปากพูด ทั้งๆที่อำนาจของมันทำอย่างนั้นได้เต็มที่ไม่ต้องคำนึงว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไรเสียด้วยซ้ำ ส่วนบางเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องพูดมันกลับพูดขึ้นมาได้หน้าตาเฉย
ผมไม่รู้ว่ามันตามไปเจอผมที่นั่นได้ยังไง คงไม่ยากเกินไปสำหรับคนกว้างขวางและมีอำนาจล้นมืออย่างมันมั้ง ผมรู้ว่าตัวเองผิดที่ไปตกลงกับพี่เกียรติอย่างนั้น แต่วินาทีนั้นผมคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ ผมแค่ตกลงไปก่อนเพื่อไม่ให้พี่เกียรติโมโหแล้วตั้งใจจะประวิงหรือต่อรองเพื่อยืดเวลาเอาตัวรอดอยู่แล้ว มันนั่นแหละที่เข้ามาทำให้วงแตกเสียก่อนแล้วพาลโกรธจนไม่พูดอะไรสักคำแบบนี้
ถ้ารู้ว่าความเงียบของนายใหญ่ทำให้อึดอัดจนหายใจอึดอัดขนาดนี้ละก็ ผมยอมให้มันป่าเถื่อนบังคับเอาแต่ใจอย่างที่ผ่านมายังจะดีเสียกว่า อย่างน้อยผมก็ได้ไถ่โทษให้ตัวเองแล้ว ถึงจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ความจริงที่ผมไม่เคยลืมว่าอยู่ใต้การปกครองของใคร
นายโลมส่วนตัวของนายใหญ่ไม่ควรเสนอตัวให้ใครอีก ผมรู้!! แต่ตอนนั้นมันช่วยไม่ได้นี่โว้ย เริ่มโกรธแล้วนะ!
ผมฮึดฮัดต่อยตีเบาะรถระบายความอึดอัดใจที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ ทันทีที่รถจอดเทียบหน้าบ้านและประตูฝั่งนายใหญ่ถูกลูกน้องเปิดออกให้ แผ่นหลังนายใหญ่ก็ห่างสายตาออกไปจนหายวับเข้าไปในเรือนทันที
“โธ่โว๊ยยยย”
เสียงสบถของตัวเองดังก้องไปทั่วทั้งคันรถ ไม่สนใจแม้กระทั่งว่าคุณพงยังนั่งอยู่เบาะหน้า และคนขับรถยังไม่ดับเครื่องแต่อย่างใด
“ตะโกนออกมาแล้วหายอึดอัดไปบ้างมั้ยครับคุณโลม”
“ไม่เลย” ยังหายใจลำบากเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
“นายใหญ่กำลังโกรธมากครับ”
“ผมรู้ โกรธผมหรือโกรธอะไรก็พูดออกมาสิ จะสั่งให้ลงโทษผมก็ได้ ผมตัดสินใจโดยพลการใช่มั้ยล่ะ ผมไม่ควรตัดสินใจอะไรเอง ผมผิดก็ลงโทษผมเลย ผมก็แค่นายโลมคอยบริการเค้าเท่านั้น จะมัวเฉยอยู่ทำไมล่ะ”
“นายใหญ่โกรธคุณ คุณเข้าใจถูกครับ แต่ก็ไม่ถูกทั้งหมดซะทีเดียว และผมคิดว่านายใหญ่เองก็กำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่เหมือนกัน นั่นมันก็เป็นเรื่องดีสำหรับคุณไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องดีสำหรับผมเหรอครับ หึ”
ถ้ามันเป็นเรื่องดีจริงๆ ผมจะคุ้มคลั่งอยู่อย่างนี้เหรอ
“คุณคิดเอาเองแล้วกันนะครับ ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ทางธุรกิจหรือไม่ อาณาจักรเราไม่เคยซื้อหมอนวดคนไหนมาขายบริการครับ และนายใหญ่เองก็ไม่เคยหลับนอนกับหมดนวดคนไหนให้เสียการปกครองเหมือนกันทั้งๆที่จะเรียกหมอนวดคนไหนมานอนด้วยก็ได้ แล้วนายใหญ่ก็ไม่เคยมีใครเป็นหมอนวดส่วนตัวด้วยครับ”
พงตอกหน้าผมกลับมาชัดถ้อยชัดคำจนเหมือนจะกระชากลมหายใจให้ขาดหายไปเป็นห้วงๆ ความคิดในหัวกำลังประมวลผลกันจนรอยหยักเต้นตุบตับสะเทือนไปทั้งสมอง ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องบ้านนี้ชอบพูดให้คิด หลายต่อหลายครั้งถ้าผมบังอาจคิดเข้าข้างตัวเองแล้วถูกปฏิเสธกลับมากับไม่กล้าแม้แต่จะคิดอะไรจะเจ็บปวดมากไปกว่ากันนะ
“คุณพง ในฐานะที่คุณใกล้ชิดกับนายใหญ่ คุณคิดว่าผมควรจะ.....”
“ผมให้คำตอบคุณไม่ได้หรอกครับ แต่ผมบอกได้แค่ว่านายใหญ่ถูกเลี้ยงมาอย่างผู้นำ ถูกสอนมาแบบนักเลงอาจจะปากหนักไปซะหน่อย แต่ถ้าคุณอยากรู้อะไร ผมคิดว่านายใหญ่คงจะตอบได้แน่ครับ”
“ผมต้องขอโทษเค้าใช่มั้ย”
“ถ้าคุณประเมิณได้ว่าเพราะอะไรนายใหญ่ถึงได้โกรธคุณ คุณก็จะรู้ครับว่านายใหญ่บุกเข้าไปทำไม ถ้าคุณพอจะรู้แล้วคุณเป็นนาย คุณจะโกรธมั้ยครับ”
คลิ๊ก!! ปัง!!
ผมไม่รอให้คนสนิทนายใหญ่พูดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ในเมื่อชอบพูดให้คิดกันนักผมก็จะคิดอย่างที่ใจคิด วิ่งลงมาจากรถได้ไม่เท่าไหร่ก็คิดขึ้นมาได้ว่า
“ผมขอโทษนะครับที่ปิดประตูแรงไป ถ้ามันหลุดผมจะมาซ่อมให้ทีหลัง ขอบคุณมากครับ”
ขอบคุณที่ตอกย้ำให้ผมคิดได้ว่าถ้าอยากรู้และอยากมั่นใจเรื่องอะไรต้องง้างปากนายใหญ่ให้พูด
เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้กระดานดังสนั่นไปทั้งเรือน ความเร็วและน้ำหนักตัวที่ถ่ายลงไปที่พื้นหนักหน่วงเหมือนเรือนจะคลอน ผมไม่สนใจสายตาเหล่าแม่บ้านที่ละมือจากงานที่ทำมองผมอย่างคนตื่นตกใจ วิ่งไปถึงหน้าห้องส่วนตัวนายใหญ่ก็ผลักประตูพรวดพราดเข้าไปไม่สนใจว่าจะต้องเคาะขออนุญาตก่อน สายตาของคนงานในบ้านทำให้ผมไม่ลืมที่จะยับประตูให้ปิดสนิทดังเดิม
พอมาถึงที่หมายเข้าจริงๆแล้วความมั่นใจลดหายไปกว่าครึ่ง ที่คิดว่าหงุดหงิดจนโกรธนายใหญ่ก็หายไปตั้งแต่ได้คุยกับพงแล้ว ลมที่ตีขึ้นมาจนรู้สึกผะอืดผะอมเพราะประหม่าจนเครียด เสียงตึงตังของเท้าที่วิ่งมาเมื่อกี้จึงเปลี่ยนเป็นย่างเข้าหานายใหญ่ให้เกิดเสียงน้อยที่สุด ก่อนจะประจันหน้ากับนายใหญ่ก็ไม่ลืมที่จะสูดหายใจให้ลึกสุดปอด
“คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้เข้าห้องนายใหญ่โดยไม่เคาะประตูก่อน”
เสียงเรียบไร้ความรู้สึกใดๆดังขึ้นมาจนเกือบสะดุดขาตัวเองล้มคว่ำ นายใหญ่นั่งเอนคอพักไว้กับพนักพิงโซฟาตรงหน้า ตายังปิดสนิทเหมือนคนนอนหลับก่อนจะค่อยๆลืมขึ้นมาเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้
“ผมไม่สนใจหรอกเรื่องเคาะประตูอะไรนั่นน่ะ ผมมีเรื่องสำคัญกว่านั้นอยากถาม”
“เรื่องอะไร”
“คุณรู้เรื่องที่ผมจะไปหาพี่เกียรติวันนี้อยู่แล้วใช่มั้ยครับ”
“เรื่องนี้ไม่น่าถาม เธอน่าจะรู้ตัวเองว่าเป็นคนของใคร”
นอกจากนายใหญ่จะไม่สะทกสะท้านกับคำถามแล้วยังตอบมาด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกและคำพูดห่างเหินอย่างแทนตัวผมว่าเธอนั่นอีก ไอ้ที่คิดว่าจะพูดด้วยดีก็ๆก็คงต้องเปลี่ยนเป็นขู่เอาคำตอบอย่างที่นายใหญ่เองก็ชอบใช้กับผมบ้างแล้ว
“คุณตามไปรับเพราะคุณเป็นห่วงผมใช่มั้ย ทั้งๆที่คุณสั่งแล้วว่าให้ผมดูแลตัวเองแต่คุณก็ยังไปรับผม”
“ตามไปเอาตัวคนผิดสัญญามาลงโทษต่างหาก”
“คุณโกรธเพราะผมจะยอมขายตัวให้คนที่พี่เกียรติหามาใช่มั้ย คุณโกรธเพราะคุณหึงหวงผมใช่มั้ยล่ะ ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่บอกล่ะว่าคุณรักผม ห๊ะ ทำไมคุณบอกว่ารักผมไม่ได้ ถ้าผมเข้าใจผิดก็พูดออกมาให้ผมตาสว่างสักทีสิ อย่าทำอะไรให้ผมสับสนแบบนี้ ถ้าคุณเป็นคนมีความรู้สึกผมก็มีเหมือนๆกับที่คุณมีนั่นแหละ”
เพราะม่านตาเริ่มพร่าไปหมดแล้วเลยไม่รู้ว่าตัวเองถลามาทุบตีนายใหญ่ตั้งแต่ตอนไหน รู้แต่ว่าหมัดและแรงที่ผมใส่ลงไปไม่ได้เบาเลยแต่นายใหญ่ไม่ได้ป้องปัดหรือตอบโต้อะไรกลับมา นั่งนิ่งๆให้ทุบตีอยู่อย่างนั้นจนผมรู้สึกตัวและเลิกทุบไปเอง
ลงทุนบากหน้ามาถามขนาดนี้แล้วนายใหญ่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกมา ความเงียบทำให้ก้อนแข็งจุกอยู่ที่คอระบายออกมาเป็นน้ำตา ไม่ได้อยากร้องไห้หรอกแต่มันอัดอั้นจนเกินจะทนแล้ว ผมไม่เคยรู้เลยจริงๆว่าในสายตานายใหญ่ผมคือตัวอะไรกันแน่ ตั้งแต่วันแรกที่ผมเอาตัวเองมาพัวพันกับคนๆนี้ ผมผิดเองที่เล่นกับไฟ คิดเอาเองว่าจะทนความร้อนของไฟได้ มั่นใจว่าเกลียดไม่มีวันเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอย่างอื่นแน่นอนโดยเฉพาะกับคนๆนี้ที่รอบตัวคลุกคลีอยู่กับเรื่องที่ผมเกลียดและบอกตัวเองให้ห่างออกมาให้ไกล
สุดท้ายผมก็หลงรักไฟร้อนเข้าจนได้ ใครใช้ให้ไม่เจียมตัวเองกันล่ะ มีแต่ผมที่ลืมเองทั้งนั้น ลืมไปว่าตัวเองอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ก็ดีแล้วที่เป็นแบบนี้ อย่างน้อยผมจะได้วางตัวกับนายใหญ่ให้ถูกหน้าที่จริงๆเสียที
“ผมขอโทษนะครับนายที่วันนี้ทำเรื่องวุ่นวาย”
ปาดน้ำตาแล้วโค้งให้เหมือนที่ลูกน้องคนอื่นๆทำเมื่อต้องการจะลาหรือทักทาย หันหลังให้กับเรื่องหน้าไม่อายที่โพล่งถามออกไปแบบนั้นโดยไม่ดูตัวเอง แต่ผมพูดออกไปแล้ว ถามความในใจที่เคยคิดออกไปหมดแล้วไม่สามารถเรียกมันกลับคืนมาได้
“แล้วที่ผ่านมาไม่ได้บอกอะไรเลยเหรอ หรือว่าคนทุกคนต้องการคำว่ารักมากกว่าการกระทำ ถ้านายต้องการอย่างนั้น ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันรักนาย พอจะทำให้มั่นใจขึ้นบ้างหรือยัง”
ผมอึ้งไปกับคำตอบที่ไม่ได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้าว่าถ้าได้ยินจริงๆจะต้องทำตัวหรือทำหน้ายังไง นอกจากอยู่นิ่งๆแล้วผมก็อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เลยเพราะทำอะไรไม่ถูก นายใหญ่ยอมรับว่ารัก ผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง ถึงไม่ใช่ฝันแต่ไม่คิดจริงๆว่าจะได้ยินคำนี้ ผิดหวังกับสมหวังเกิดขึ้นเร็วเกินว่าจะปรับความรู้สึกได้ทันจริงๆ
“ถ้ายังไม่เชื่อจะย้ำให้ฟังอีกทีก็ได้ว่าฉันรักนายจริงๆ แต่อย่าถามหาเหตุผลที่ฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้เลยนะ ฉันรู้แค่ว่าฉันไม่ได้เก่งพอที่จะดูแลลูกน้องมากมายขนาดนี้ได้หรอก ฉันเองก็อยากมีใครสักคนคอยเป็นกำลังใจอยู่ใกล้ๆเหมือนกัน”
“ผม...........................................”
“เมื่อกี้ยังตะโกนใส่หน้าฉันอยู่เลยนี่ ตอนนี้ได้คำตอบแล้วไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรือไง”
“ผมแค่อยากจะแน่ใจว่าไม่ใช่ฝัน”
“อะไรกัน นายเก่งถึงขนาดวิ่งมาหาฉันจนเรือนจะพังขนาดนี้เนี่ยนะฝัน”
“ผมหมายถึงหลังจากนั่นต่างหาก หลังจากที่ผมตะโกนถามออกไป ผมไม่ได้หมดสติไปใช่มั้ย”
“ไม่เลย นายร้องไห้ด้วย ใจหายหมดเลยที่ทำให้นายร้องไห้”
“คุณโกรธผม ผมไม่ชอบความรู้สึกนั้นเลย มันอึดอัดเหมือนมีอากาศเท่าไหร่ก็หายใจไม่พอ”
“นั่นเค้าเรียกว่าแคร์ความรู้สึกฉันต่างหาก ฉันก็เหมือนนายนั่นแหละโลม แคร์ความรู้สึกนายมากจนทำอะไรผิดมาตรฐานนายใหญ่ไปซะหมด เพียงเพราะกลัวนายจะเสียใจทีหลัง”
“คุณรู้อะไรมากกว่าที่ผมรู้ใช่มั้ยครับ มีเรื่องที่ผมยังโง่ไม่รู้อยู่คนเดียวใช่มั้ย”
“นายเองโตมาจนป่านนี้ก็พอรู้ใช่มั้ยว่าโลกไม่ได้สวยงามเหมือนในละคร ฉันเองก็อดจะทึ่งกับนายไม่ได้ที่อยู่รอดมาจนถึงป่านนี้ ฉันก็หวังว่าความเข้มแข็งของนายจะสอนให้นายรู้เองว่าอะไรเป็นอะไร แต่เป็นฉันเองที่อดทนให้นายเจอด้วยตัวเองไม่ได้ ฉันยอมรับว่ารักและหวงนายกว่าที่ตัวเองคิดอีกโลม ฉันถึงไม่ยอมให้นายออกไปเสี่ยงรับแขกหน้าไหนของพี่ชายนายอีกแล้ว แม้แต่ให้ไปเจอกันฉันก็ไม่อยากให้เจอ”
“ผมรู้ว่าพี่เกียรติหลงผิดอยู่ในวงโคจรที่ไม่ดี ผมเองก็อยากดึงพี่ชายออกมาจากตรงนั้น แต่ผมไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นยังไง”
“มันมีอะไรลึกซึ้งและซับซ้อนกว่านั้นมากโลม ฉันถึงไม่อยากให้นายลงไปเสี่ยงอะไรอีกแล้ว ไม่ควรเลย”
“ผมไม่น่าโง่ดูไม่ออกเลยนะว่าคุณรักผมมากขนาดนี้ ผมไม่คิดว่าจะมีอะไรให้คุณติดใจ”
“ฮึ ทำไมล่ะ นายคิดว่าเจ้าของอาบอดนวดหรือคาสิโนอย่างฉันจะต้องช่ำชองโชกโชนมากขนาดไหน หรือจะต้องติดใจคนแบบไหนเหรอ”
“ผมไม่รู้”
“ฉันชอบที่นายเป็นนาย”
ประโยคสุดท้ายของนายใหญ่ดังก้องอยู่ในหัวและหวานซาบซ่านอยู่ในอกยิ่งว่ารสรักที่นายใหญ่เพียรตอกย้ำให้มั่นใจหลังจากนั้นเสียอีก เมื่อมองย้อนกลับไปแล้วมองข้ามความเจียมตัวที่ตัวเองมีก็พบว่ามีเหตุการณ์หลายเหตุการณ์ที่นายใหญ่ทำให้รู้ว่าเป็นคนสำคัญ ในหลายต่อหลายเหตุการณ์นั้นทำให้ผมต้องกลายมาเป็นนกน้อยในกรงทองหลังใหญ่หลังนี้
๐ สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่รอนะคะ :กอด1: คิดว่าตอนนี้น่าจะเป็นตอนที่หลายคนรออยู่หรือเปล่า :impress2:
๐ ฝากข่าวสำหรับคนที่รอหนังสือรอบรีปริ๊นตืด้วยนะคะ ของมาครบแล้วค่ะ กำลังแพ็คอยู่ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคงได้ส่งก่อนปีใหม่นะคะ
๐ สุขสันต์วันคริสมาสต์ค่ะ :mc4:
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นเดิม และฝากเรื่องคำผิดเหมือนเดิมนะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
ระฟ้าบอกรักออกไปแล้ว เมื่อไหร่โลมจะบอกรักบ้างหล่ะ
ในเมื่อรักกัน ก็ปฏิบัติต่อกันดีๆ หล่ะ ออมแรงออมมือกันบ้างนะ :m25:
-
:L2: :L2:
ตาร้อนๆๆมากมาย
อร๊ายยยย หนูโลม
-
ในเรื่องร้ายๆๆก็ยังพอจะมีเรื่องดีอยู่บ้างนะ อย่างน้อยโลมก็ได้รู้สักทีว่าระฟ้าคิดยังไง แล้วก็ได้รู้ใจตัวเองสักที
:pig4:
-
ในที่สุดนายก็พูดออกมาแล้วว่ารักโลม :L1:.....คืนนี้ฉลองเลย :mc4:
-
:a2:เลิกซึนกันแล้ว
-
โอ๊ยยยยยยยยยย บอกรักกันไม่มีความโรแม๊นเลย แต่น่ารักอ้ะ :impress2:
อยากอ่านตอนหลังจากบอกรักกันเสร็จอ่ะ หึหึหึ :haun4: :haun4: :haun4:
-
อ๊ากกกกกก :jul1: ขอตายอย่างสงบ3วิ!!!
อะไรกันเนี่ย?? นายใหญ่ช่างตรงซะจิงๆ
ตอนแรกก้อไม่พูดๆ แต่พอได้พูดก้อตรงเผงซะเหลือเกิน!
ชั้นไม่ใช่นายโลมชั้นยังเขินแทบแย่เลยอะ :m25:
ไม่ไหวแล้วจิงๆ ตอนนี้น่ารักมากๆๆๆๆๆ นายโลมกะนายใหญ่เข้าใจกันแล้ว บอกรักกันด้วย :-[
ชอบอะ ปลื้มมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักมาก
ตอนแรกเล่นเอาใจหายนายใหญ่นิ่งมาก แถมพูดแบบไร้ความรู้สึกอีก ฮือ เศร้า
กว่าจะบอกรักกันได้แถบตาย
-
ตอนต่อไปขอแบบมดท่วมจอนะคะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
ระฟ้าฆ่าไอ้เกียรติมันเลย :z6:
-
บอก
รัก
แล้ว
โว้ย
!!!!!!!!!
จุดพลุฉลอง
-
:impress2: :impress2:
อุ๊แม่เจ้า มันต้องอย่างนี้เลย
ทั้งโลมทั้งนายใหญเปิดปากซักทีเอาซะเราลุ้นตัวโก่ง
ต่อไปนี้รู้ใจกันแล้ว ก็ขอหวานๆๆเลยน่ะค่ะหลังจากที่คลุมเคลือมานาน :z2:
นายใหญ่อ่ะเขินแทนโลมเลย อิจฉาโลมมมากๆเลยอ่ะ :z3:
-
กรี๊ดดดด น้องโลมเริ่ดมากเลยค่ะ
กล้าถามออกมาแมนๆ แมนกว่านายใหญ่เสียอีก
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดด
ก้พูดแล้ว ทั้งคู่เลย
อาณาจักร ได้นายใหย่กับนายน้อยสมบูรณ์แล้วววว
:-[ :-[ :-[ :-[
-
โอยยยยยย ไม่ไหวแล้วค่า :-[
น้ำตาลในเลือดพุ่งปรี๊ดๆ
คิดว่านายระฟ้าจะจับน้องโลมกลับมาสำเร็จโทษซะอีกค่ะ :z1:
-
:z13:
:mc4: ฉลองที่นายใหญ่ยอมบอกรักนายน้อยแล้ว 55555555+
แก้จ้า
เลือดสีสดไหลทะลักออกมาจากไหปลาค่อนไปทางหัวไหล่ตลอดเวลา ==> ไหปลาร้า
ที่นั่งๆข้างๆยุบลงไปเมื่อคนตัวใหญ่แทรกตัวเข้ามานั่ง
สายตาของคนงานในบ้านทำให้ผมไม่ลืมที่จะยับประตูให้ปิดสนิทดังเดิม ==> งับ
นายคิดว่าเจ้าของอาบอดนวดหรือคาสิโนอย่างฉันจะต้องช่ำชองโชกโชนมากขนาดไหน ==> อาบอบนวด (แต่คำที่ผิดนี่เหมาะสำหรับโลมนะ...อาบได้แต่อดนวด หุ หุ)
-
ไม่ถามก็ไม่ยอมบอก ดีนะที่นายโลมซื่อ อยากรู้ก็ถามตรงๆ ไม่งั้นคนอ่านได้รอตายเลย
:pig4:
-
อ่านตอนหนูตะโกนใส่นาย
ถึงบรรทัดที่โค้งคำนับนายแล้วแบบ
เจ็บแปลบเลยแฮะ
แต่ในที่สุด!! ฮิ้วววว ดีใจกับหนูโลมด้วยยย
เข้ากันแล้ว ตอนหน้ามีNCมั้ยน้อ~555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
รักกันแล้ว รักกันแล้ว บอกรักกันแล้ว ฮิ้ววววววววววววววววว นายใหญ่กับหนูโลม รักแล้วก็เข้าหอ เนอะๆ :z1:
-
ในที่สุดนายน้อยก็รู้ตัวแล้วว่าเป็นนกน้อยในกรงทองงงงงงงง ฮ่า ฮ่า
นายใหญ่ปากแข็งที่สุด ถ้าไม่เห็นน้ำตาของโลมก็จะไม่พูดใช่มั้ยย :m15: :m15:
-
ลุ้นสุดตัววว วว จริงจังเลยงานนี้
ในที่สุดนายใหญ่เลิกฟอมจัด น้องโลมคนกล้าออกมาแล้ว
ค่อยหายใจทั่วท้องหน่อย ฮ่า า าาา
ไม่เอาแล้วเนาะโลม อะไรเสี่ยงๆให้นายใหญ่ใจคว่ำน่ะ
นี่ถ้าไอตัวพี่ชายมันยังไม่สำนึกอีกล่ะก็นะ
ไม่ต้องไว้ชีวิตมันแล้วนะ สมควรปลิดชีพมันซะเลยยยยย! (เออะ โหดดดดด)
-
กี๊ดดดดด กดบวกกระทืบไลค์นายใหญ่ค่า เท่ที่ซู้ดดดดด
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
เขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ที่จริงมันก็ยาวนะ แต่เหมือนเรื่องมันสั้นอ่ะ ฮาาาาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด << กรีดร้องบ้าคลั่งเอานิ้วจิกหมอน
อร๊ายยยยย กิ๊วๆ ปิ๊ดปิ้วววววววว
นายอ่ะยอมรับแล้วว๊อยยยยยยยยยย ดีใจแทนน้อง
ไอ้พี่เกียรติมึงรู้แล้วใช่มั๊ยว่าอย่ามาแหยมกับนาย(ของชั้น)อีก *ยืด*
เขินเค้าบอกรักกัน ฮี่ๆ
ไม่หวานแต่เขินมากกกกก รักน้องโลมเท่าพี่ดินทันที (อินี่ใจง่าย)
-
อ๊ายย เปิดใจกันแล้ว
คนกันตรงๆแบบนี้ก็ดี จะได้เลิกปากหนักปากแข็งกันสักที
:L2: :L2:
-
เอาจริงๆ อิหนูโลมมันก็......เหวี่ยงเป็นนะเออ
.......... ถูกใจ ............
o13 o13 o13 o13
-
ขอกรี๊ดดดดดังๆกับตอนนี้
น้องโลมกล้ามากที่ถามตรวนายใหญ่ก็ดีที่ตอบตรงๆ
ชอบๆๆๆๆ
-
:-[ น่ารัก...
-
บอกรักไปแล้ว
ต่อจากนั้นก็.... :haun4: :haun4:
-
เป็นการบอกรักที่สมกับเป็นนายใหญ่ระฟ้าจริงๆ :laugh:
-
ผลิกโผ ระฟ้าบอกรักโลมอ่ะ อิอิ :-[
ตอนแรกนึกว่าจะลงโทษอะไรซะอีก เห็นนิ่งๆ
-
โว้ววว โ้ว่ววววววว
หวาน จิ๊ง จิงง
แต่กว่าจะพูดว่ารักได้ เห้อ เล่นเอาลุ้นจิง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
-
ขอกรี๊ดดังๆ :laugh:
บทจะตรงก็ตรงกันซะ
ตอนแรกแอบอึ้งที่น้องโลมก็ถาม
นายใหญ่ก็ตอบตรงดี
เข้าใจกันมากขึ้น หวังว่าตอนหน้าคงจะหวานใช่ไหมคะ
อยากเห็นน้องโลมเขินตอนที่นายใหญ่หยอด
:z3: :z3: :z3:
-
ชั้นรักนายชั้นชอบที่นายเป็นนาย
*นอนตายอย่างสงบ*
-
:really2:เป็นไงล่ะ รากหญ้าเจอนายโลมบอกรักก่อนอึ้งเลยล่ะซิ ของมันแรง ตอนนี้ยังไม่อิ่มเลย
-
:call:
นายใหญ่ขาจะตรงไปม๊ายยยย
-
ต้องอย่างงี้สินายใหญ่ :pig4:
-
:-[ :-[
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
อ่านตอนนี้แล้วถึงกับเคลิ้มไป
-
ในที่สุดนายใหญ่ก็บอกรักดลมแล้ว
:-[ :-[ :-[
-
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน
นายใหญ่พูดออกมาแล้ว
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
บอกรักแล้ววววววววววววววววววววววววว><!
ตอนนี้น่ารักกกกกกกกกก หวานนนนนนน
งื้อออออ :-[
ขอบคณค่า
-
+1 น้องโลม น่ารัก อ่ะ มีเผลอ ซ้อมนายใหญ่ด้วย อิอิคืนนี้ โดนเอคืนแน่ ๆ น้องโลม :z1:คนออ่านแอบหื่น ฮ่า ๆๆ
-
บอกรักตามสไตล์นายใหญ่ อิอิิ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
นายใหญ่ :3123: :L2:
-
กว่าจะง้างปากนายใหญ่ให้พูดคำว่ารักออกมาได้
ก็ปาเข้าไปตั้งตอนที่31 เรียกว่าคนอ่านลุ้นจนเหนื่อยเลยอ่ะ
หวังว่าต่อจากนี้น้องโลมคงยิ้มร่าได้สักทีนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จุดพุ! :mc4: :L1:
-
นายโลมกับนายใหญ่ระฟ้าบอกรักกัน :-[ เคลียร์กันแล้วใช่ปะ
-
บอกรักกันแล้ว บอกรักกันแล้ว :-[
พูดนิ่มๆแต่ซึ้งเลยค่ะนายใหญ่ :กอด1:
-
:mc4: :mc4: ในที่สุดโลมก็ง้างปากนายใหญ่ให้บอกรักได้แล้ว :mc4:
-
:-[
เค้าบอกรักกันแล้ว ชอบอ่ะ
+1และเป็ด
-
เขินอ่ะ แต่ทำไมโลมยังไม่บอกรักนายใหญ่ล่ะ หรือจะมีเหตุการณ์อะๆรอีกรึป่าวหว่า
-
:m4: ในที่สุด....... :a2:
-
บอกรักสักที นายใหญ่ยอมพูดง่ายๆ เลยอ่า
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อกอีแป้นจะแตก น้ำตาตกไปกับหนูโลม เพราะนายใหญ่คนเดียว :monkeysad:
:angry2:น่าตีจริงๆ ปากหนักซะจนนึกว่าอมตู้คอนเทนเนอร์ไว้พ่อคุณ :angry2:
แต่ก็รังทั้งสองคนแหละ :กอด1: แอร๊ยยยยยย ขอบคุณ TRomance :-[
ที่มาลงนิยายให้อ่านในวันนี้สั้นๆ แต่อบอุ่น ขอบคุณค่ะ :m2: :m2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อก อี ดั้ง จะ หัก
ในที่สุดก็ เข้าใจกันได้สักที ลุ้นจนตัวโก่งงงง เป็นสะพานโค้ง
-
ได้ฉลองคริสต์มาสกับตอนที่่หวานชื่นแบบนี้ มีความสุขจังค่ะ
ในที่สุด นายใหญ่ระฟ้าก็เอ่ยคำนั้นออกมาแย้ววววว วี้ดวิ้ว ปลื้มมมม
+1 :กอด1:
-
อ้าปากบอกไปแล้วก็ไม่เห็นมีดอกพิกุลร่วงออกมานี่ คุณระฟ้า น่าจะบอกรักหนูโลมซะตั้งนานแล้ว
-
คู่รักมาเฟียเขาบอกรักกันได้เถื่อนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย :-[
*เขินนนนแทนน้องโลม :man1:
ระฟ้า ขี้เก๊กนะยะ :angry2: :angry2:
-
ปากหวานเจี๊ยบเลยนะ นายใหญ่ขาาาา :impress2: :impress2: :impress2:
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยยกรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด
บอกรักกันแล้ววววว :-[
-
กริ๊ดดดด กับตอนนี้มากมายย ได้บอกรักกันซะทีคู่นี้
-
อิ่มเอมหัวใจ อยากให้หยุดไว้ตอนที่ 31 เท่านี้ก็พอ
-
อ๊ายยยย~~~~~!!!
บอกรักกันแร้วอ่ะ
บอกรักกันได้เหวี่ยง แระ ไม่โรแมนติคสุดๆอ่ะ
แต่แบบว่า ชอบ >O<
:m3:
-
ตอนนี้เป็นอะไรที่ อยากจะกรี๊ดดังๆ
อ๊ายยย ตอนที่รอคอย :impress2:
-
กรี้ด ในที่สุดโลมก็ง้างปากนายใหญ่สำเร็จ
-
มีความสุขที่สุด เค้ารู้ใจกันแล้ววววววววววววววว
ปล.กลัวคนเขียนวางยด้วยการแจกมาม่าหม้อโตในอนาคต
-
“ฉันชอบที่นายเป็นนาย” ประโยคเดียวจบเลยค่ะ :o8:
ตอนนี้อิจฉาโลมมาก
-
อยากจะกรี๋ดดังๆ พูดแล้วๆโอ้ย จะเป็นลม
-
โอยยยย ตายแล้วว บอกรักแล้ว พรากกกกกกกกกกกก
กระโดดโลดเต้นน ดีใจมากๆๆ ดีใจยิ่งกว่าโลมอีกค่ะ ฮ่าๆๆ
ปากนายใหญ่ระฟ้าแข็งได้อีกกก ต้องขอบคุณความฮึดกล้าของโลมที่เอ่ยปากถามไปสักที
คิคิคิ ดีใจอ่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ขอบคุณมากๆๆเลยนะค๊า รอตอนต่อไปคะ
ปล... Merry Christmas^^ :L1:
-
กรี๊ดดดดด บอกรักฉบับนายใหญ่ :-[
สรุปโลมก็ยังไม่รู้อะไรอยู่ดี :sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านแล้วเพ้อตายไปเลยค่ะ นั่งยิ้มหน้าคอมคนเดียวแล้วเนี้ย
ตอนน้องโลมตะโกนถามนี่เราลุ้นมากค่ะ โอ๊ย...กลัวนายใหญ่ซึน 5555
คุ้มค่ากับการรอคอยจริงค่ะ
-
:-[ :-[ :-[
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน อ๊าาาา >/////////< :-[ :-[
-
ชั้นชอบที่นายเป็นนาย เอิกๆๆๆ
อร๊ายยย อยากได้คำแบบนี้บ้าง :o8: :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าบอกรักกันแล้วอ่าตัวเธ๊อออออ (หันไปทุบคนข้างๆ) :z3:
อ่านแล้วน้ำตาไหลด้วยความปลาบปลื้ม
เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไปเพราะรัก ฮิ๊ววววววววว :-[
-
จากร้ายกลายเป็นดีนะเนี่ย o13
ถ้าเป็นนกแล้วได้อยู่กรงแบบนี้ก็น่าอยู่นะ :-[
-
โอ๊ะโอ ในที่สุดก็มีวันนี้ วันที่นายใหญ่ได้บอกความรู้สึกจากปาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นของขวัญวันคริสมาสที่เนี่ยมยอดที่สุดเลยค่ะ
ในที่สุดโลมก็เลิกดูถูกตัวเอง และเลิกสับสนแล้ว เย้!!!
เห็นวิ่งตึงตังนึกว่าจะไปกระชากคอระฟ้า
แอบลุ้นนิดนึง 555
ในที่สุดก็พูดแล้ววววววว โฮยยยยยย พ่อคุณ
ดอกพิกุลแทบร่วง
จุดพลุฉลองงงงงงงงงงงง
-
กว่าจะมีวันนี้ได้ เป็นอะไรที่ประทับใจมาก ทั้งโลมที่ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง กับนายรากหญ้าที่ปากหนักพูดคำรัก(หวานๆ)ไม่ค่อยจะออก
แต่อีตอนบอกรักกันนี่ ทั้งนายรากหญ้า ทั้งโลม คงไม่รู้ว่าคนรับใช้ทั้งบ้าน ทั้งลูกน้อง เอาใจช่วยลุ้นกันขนาดไหน ที่ลุ้นที่สุดคงไม่พ้นคนอ่าน ฮ่า ๆ
-
บอกรักกันแล้ว
-
อ๊าาา~ เค้าบอกรักกันแล้ว นายใหญ่เปิดปากบอกแล้ว
อย่าว่าแค่โลมเลย เราเองก็อยากได้ยินคำนั้นเหมือนกัน
ตอนนี้ได้ยินไปพร้อมๆกับโลม อดดีใจไปกับโลมไม่ได้
ทีนี้ก็หมดข้อสงสัยเรื่องสถานะของตัวเองซะทีนะโลม
มาดูกันว่าต่อไปจะเป็นยังไง รวมถึงเรื่องพี่เกียรติด้วย
จะมีชีวิตได้มาเจอโลมอีกครั้งมั๊ยเนี่ย น่าสงสารเหมือนกัน
และรอดูปฏิกิริยาของโลมหลังจากได้รู้ความรู้สึกของระฟ้า
มันจะหวานอย่างที่เราคิดไว้มั๊ยนะ :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดค่ะ
-
มันช่างเป็นตอนที่ต้อนรับคริสมาสดีจริงๆค่ะ
ง้างปากเปิดใจกันแล้วอ๊ะ... วี๊ดวิ้วววววว~~~ :o8:
-
น้องโลมจ๊า ได้ยินแล้วคำว่า รัก จากนายใหญ่ระฟ้า ถึงจะบอกทื่อๆ ก็เถอะนะ ขอให้หวานกันกว่า้เดิมน๊า คิคิคิ
-
:เฮ้อ:กว่าจะพูดออกมาได้เนอะนายใหญ่
-
:เฮ้อ:พูดกันได้สักทีนะคำว่ารักเนี่ย ลุ้นตั้งนาน
-
อย่างน้อยก็สบายใจ
ไปอย่าง คือนายใหญ่
บอกรักโลมแล้ว :L1:
-
วีด วิ่ว บอกรักแล้ว :mc4:
merry christmas :mc3:
-
อ่านแล้วละลาย ละลาย
ในที่สุดก็เอยปาก ไม่ต้องให้โลมคิดไปเอง เย้ เย้
อ่านแล้วเม้นต่อไม่ถูกเลย เขิล :o8: :L1:
-
ที่สุดคำว่ารักก็หลุดออกจากปากนายใหญ่ >_<
-
อรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายใหญ่บอกรักโลมแล้ว แล้วเมื่อไหร่โลมจะบอกรักนายใหญ่มั่งล่ะจ๊ะ
หวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักมากๆ เลย เขินๆๆ อิอิ
-
เยส!!!!!!!!!!!!!!!!
:a2:
ในที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดด
คนอ่านก็ฟินซะยังกะตอนจบ
:m2:
รักกันซะทีน้อ
-
หวานต้อนรับคริสต์มาสด้วย.... :กอด1:
-
บอกแล้ว นายใหญ่บอกรักแล้ว อร๊ายยยยยย :-[
จากนี้ไปเราจะเห็นฉากหวานแหว๋ว น้ำตาลท่วมจอแล้วใช่มั้ยยยย
-
แอร๊ยยย ฉันชอบที่นายเป็นนาย หวานมาก
น่ารักมาก ^^
-
กรี๊ดดๆๆ คุณระฟ้าบอกรักน้องโลมแล้ว
ถามกันตรงๆนายใหญ่ก็ตอบกันตรงๆ
555 ต่อไปคงมีแต่ตอนหวานๆเนอะ!!
-
นายใหญ่ยอมบอกรักโลมแล้ว ว :-[ :-[ :-[
-
บอกรักกันด้วยอ่ะ เขินๆๆ นายใหญ่ยอมพูดซะที
-
ตอนต่อไปก็เปิดตัวนายหญิงสิน่ะ
-
รักตอนนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ♥♥♥
อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลย ชอบมากเลยอะ
อารมณ์แบบ ถ้ามันจะจบซะตั้งแต่ตอนนี้ หนูก็ยอมมมม
ปล.ล้อเล่นค่า 555 เรายังคงอยากอ่านเรื่องของพวกเค้าต่อไป แอร๊ยย น่ารักอะ ><
-
:-[
-
นกน้อยในกรงทอง :-[
-
เป็นการบอกรักที่ค่อนข้างดุเดือด และหวานหยด
-
บอกรักกันซ้าาาที รอมาเป็นร้อยหน้า5555
แต่ว่าบอกรักเสร็จจะไม่มีกอดจูบให้ชื่นใจเลยหลอคะเนี่ยย
ไม่หวานเลยน้านายใหญ่
-
:L2:อยากจุดพุลฉลองชัยทีเค้าบอกรักกัน :L1:ถือว่าเป็นของขัวญต้อนรับวันคริสต์มาสชอบตอนนี้มากมาย :mc4:
-
:-[ :-[ :-[
เยินแทนโลม ยังเอ๋ออยู่นะโลม กว่าจะเข้าใจอะไรได้
เนี่ย เปลืองตัวอีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ เข้าใจกันแล้วคนอ่านก็ดีใจ
อย่างน้อยๆวันหลังทำอะไรจะได้ไม่มาปิดบังกันให้คนอ่านหวั่นว่าจะเกิดปัญหาความเข้าใจผิดได้อีก
-
ในที่สุดนายใหญ่ก็สารภาพมาแล้ว
อิจฉาโลมมากค่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
อร๊ายย ยยย อิจฉาน้องโลมเลยยยย :z2:
นายใหญ่หวานมากเค่อะ :-[
-
น่ารักมากกกกกก
ชอบนายระฟ้ากับโลมมมม
น่ารักที่สุดแล้ว><
อ่านแล้วก็เขิน
-
เย้!! บอกรักแล้ววววว ตอนนี้เป็นช่วงเปิดใจ!! :mc4: :z2:
ปล. Merry Christmas จ้า :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่นี้เค้าบอกรักกันแล้วอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
o13
-
รากหญ้าน่ารักอ่ะ
แต่ที่น่ารักที่สุดคงไม่พ้นไรเตอร์
ขอบคุณนะค่ะที่แต่งนิยายดีๆๆหลายเรื่องให้อ่าน
จะคอยตามอ่านทุกเรื่องเลยค่ะ :pig4:
-
คนปากแข็งยอมพูดแล้วเฮ้ย
ต้องจุดพลุฉลอง :mc4:
merry christmas จ้า
-
ในที่สุดก็เลิกปากแข็งกันซะที :เฮ้อ:
-
พอเลือดขึ้นหน้า นายใหญ่ก็นายใหญ่เหอะ ขอโลมตุ๊บตั้บซักหลายทีโทษฐานปากแข็ง ทำให้คนที่"แคร์"ได้เสียน้ำตา
นายใหญ่เป็นมือใหม่หัดรัก กับคนที่ไร้ความมั่นใจสุดๆแบบโลม ถ้าไม่พูดคงไม่รู้ ต้องบอกรักมันทุกวันไปเลย
-
ในที่สุดนายใหญ่ก็เลิกปากเเข็งซักที วู้ๆ :impress2:
-
บอกรักกันแล้ว อิอิ
รอลุ้นตั้งนาน เข้าใจกันแล้วนะ ต่อไปก็จะได้รอกำจัดอิเสี่ยนั่นกับอิพี่เกียรติเลวคนนั้นได้
-
:o8: นา่ยใหญ่ น่ารักที่สุด
-
ในที่สุดนายใหญ่ก็สามารถพูดอะไรที่เหมือนคนธรรมดาได้ซะที
จะเข้าโหมดหวานแล้วใช่ไหม
-
อ๊ายยยยย... ยอมรับแล้ววว
ยอมบอกแล้วว่า..รัก..♥
แล้วแบบนี้เกียรติจะเป็นยังไงหนอ..
หวังว่าอิเสี่ยเจียงจะไม่ทำอะไรพี่หนูโลมนะ..
ถึงจะเลวยังไง แต่ก็เป็นพี่หนูโลมอ่ะ ..
รออ่านนะคะ ^^
-
ตอนหน้าขอแบบหวานหยดติ๋งๆ เลยนะค่ะ :impress2:
-
o13
ในที่สุดก็ง้างปากนายใหญ่สำเร็จ นายน้อยเนี่ยยอดเยี่ยมจริงๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
พูดไม่ออก มันเขินนนนนนน :กอด1:
-
ลองเข้ามาอ่าน ตอนเห็นชื่อไม่กล้าอ่าน แต่ไว้มาตามอ่านนะ
-
Yes... ในที่สุดนายใหญ่ก็บอกรักโลมซะที :a2:
-
:o8: :o8: :o8:
-
บอกรักกันแล้ว ฮิ้วววว
-
ไม่ได้โรแมนติก แต่มันกินใจสุดๆ
อย่างนายใหญ่บอกรักได้ขนาดนี้ก็เวิร์คแล้ว
โลมจะได้เลิกคิดมากสักที
-
พูดออกไปแล้วในที่ก็บอกรักกันซักที
-
เค้าบอกแล้วกันแล้ว!!!
เค้ารู้กันแล้ว!!!
-
หุหุหุ ในที่สุดก็ได้อ่านแล้วหลังจากมาอยู่นอกเมืองห่างไกลความเจริญนี้ดส์นึง น้องโลมกับนายระฟ้าไปไกลถึงสารภาพรักกันแล้ว ฮิ้ว
ตอนหน้าจะเป็นไงต่อ รออ่านนะจ๊ะ(ขี้เกียจเดาเรื่องละ) :3123:
-
หวานซึ้งกินใจ (':
-
o_o
นายใหญ่บอกรักแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
รัก นายใหญ่รากหญ้า กะ หนูโลม ^_______________^
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ใน ที่ สุด ก็ บอก "รัก" นายโลม สัก ที
สอบ GAT PAT เสร็จ
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
ก็ ต้อง มา นั่ง ปี่น งาน ส่ง
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
กว่า จะ ได้ อ่าน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สม กับที่ อดทน มา นาน อิ อิ
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
รอ อ่าน ต่อ ครัฟ
รัก คนเขียน จุ๊ฟ ๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รอประโยคนี้มานานแล้ว :กอด1:
อยากอ่านต่อจังเลย มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
:L2: :call:
-
หวานๆอย่างนี้...ต่อไปจะมีมาม่ามั้ยหว่า
-
มาหวานแบบนิ่มๆ :-[ :-[
-
ตามทั่นแล้ววุ้ย
-
มารอน้องโลมจ้า
-
คิดถึงน้องโลมจ้า
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน
สุดท้ายต่างคนต่างก็สารภาพออกมาจนได้
เขินแทนทั้งคู่จริงๆ เลย
:m1: :m1: :m1:
-
:-[ :-[
-
ร๊อรอร๊อ
-
ถ้าทุกคนรู้ความจริงว่าจะมีคนมาคุมอาณาจักรคนใหม่จะเป็นยังไงนะ
แล้วนายน้อยจำทำตัวยังไง
อยากเห็นๆ
รักนายโลมคาบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ไม่ได้ตั้งใจมาดัน แค่อยากบอกว่าเรารอตัวเองอยู่นะ คิดถึงโลมม๊ากมาก
-
ตอนที่ 32 นายโลมกับรักจนตรอก
ฉิบหายป่นปี้กันไปหมดแล้ว!!
เสี่ยเจียงกวาดตามองสภาพร้านตัวเองที่ถูกรื้อเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งร้านจนพื้นที่ของอาคารพาณิชย์ขนาดหนึ่งคูหาโล่งเล่นเอาใจหาย ป้ายชื่อร้านถูกปลดลงและมีป้ายใหม่มาทดแทนป้ายเดิมโดยมีห้อยท้ายว่าปิดปรับปรุงร้าน by Never Lover Lands
สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่การข่มขู่เยี่ยงนักเลงอันธพาล แต่มันคือความจริงที่ถูกต้องตามขั้นตอนทุกประการ นอกจากถูกเข้ายึดกิจการแล้วเจ้าของอาณาจักรที่เสี่ยงเจียงเคยเรียกว่าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหรือนายใหญ่หน้าจืดนั่นยังตอกหน้าเขาด้วยการเอาร่างไร้สติหัวไหล่ไปจนถึงไหปลาร้าโชกชุ่มไปด้วยเลือดที่ไหลซึมออกมาตลอดเวลาและมีคราบที่แห้งกรังไปแล้วมาโยนให้ถึงหน้าร้าน
นี่ไม่ใช่การเปิดตัวแค่ว่าเด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่
แต่มันเป็นการตอกย้ำถึงอำนาจที่อาณาจักรนั่นมีและไม่เคยลดน้อยลงไปเลย
“บัดซบจริงๆเล๊ยยยยย ฮึ่ย”
ลุกขึ้นตบโต๊ะแล้วสบถออกมาเหมือนคนสติหลุดแล้วทรุดตัวลงไปนั่งอย่างเดิมอีกครั้ง กวาดตามองร่างที่นอนอยู่ที่พื้นอย่างซากเศษขยะชิ้นหนึ่งที่รอการกวาดเก็บไปทิ้งแล้วต้องกุมขมับ
แผนการที่วางไว้ล้มเหลวไปต่อหน้าต่อตา
“เอาไอ้เกียรติไปส่งโรงบาลสิใครก็ได้ ทิ้งไว้อีกหน่อยเดี๋ยวมันก็ตายจริงหรอก เร็วๆสิ”
ลูกน้องสองสามคนกรูเข้ามาหิ้วร่างเกียรติคุณออกไปทางนอกร้านอีกครั้ง คราวนี้เสี่ยงเจียงถึงกับฟุบลงบนโต๊ะด้วยความกลุ้มใจ อยากปล่อยให้ลูกน้องคนสนิทตายไปด้วยความโกรธเหมือนกันที่มันทำอะไรโดยพลการ ถึงนี่จะเป็นแค่การขู่สถานหนักจากอาณาจักรนั่น แต่ใครจะรับรองได้ว่าถ้าแผนที่วางไว้พลาดอีก คนของที่นั่นจะไม่เอาร่างไร้วิญญาณมาวางทิ้งไว้หน้าร้านให้ปวดใจเล่นๆ
แต่.......แม่งเอ๊ย!!! ใครจะไปรู้ล่ะว่านอกจากไอ้นายใหญ่นั่นยังไม่ตายแล้วมันยังเอาเด็กผู้ชายอย่างน้องของเกียรติคุณมาทำเมียอีก
เด็กที่เนื้อตัวเกรอะกรังไปด้วยน้ำมันเครื่องมอมแมมคนนั้น เด็กที่เสี่ยเจียงเห็นมาตั้งแต่ยังไม่เป็นหนุ่มเต็มตัว เด็กที่เอามาล้างน้ำขัดสีฉวีวรรณแล้วขายได้ราคาตั้งเจ็ดล้านคนนั้น
ใครมันจะนึกไปถึงละโว๊ย!! ว่ามันจะกลายเป็นคนสำคัญเกินกว่าหมอนวดชายที่ขายตัวให้พวกเกย์เฒ่าหรือเกย์กลัดมันไปวันๆ ใครจะไปรู้ว่าไอ้เด็กระฟ้าหยิ่งยโสคนนั้นจะสนใจผู้ชายมากกว่าผู้หญิง
มันช่วยไม่ได้จริงๆกับความผิดพลาดในครั้งนี้
ผิดตั้งแต่ไม่ตรวจสอบข้อมูลให้ดีแล้วว่าอาณาจักรนั่นกับมาดามเหอนักธุรกิจจากสิงคโปร์จะมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน และที่ไม่รู้ยิ่งไปกว่านั้นคือเงินที่ตัวเองไปกู้ยืมมาจากมาดามเหอและไม่ได้จัดส่งตามกำหนดนั้นกลายเป็นเงินของอาณาจักรนั่นไปได้ยังไง มันถึงได้ให้ลูกน้องส่งคนมากระชากหน้าเสี่ยเจียงเสียยับเยินขนาดนี้
ไหนว่าร้านของตัวเองต่ำจนมันไม่คิดจะเหลียวแล แล้วมันเพราะอะไรถึงได้เปลี่ยนใจมายึดร้านได้ สองมือขยุ้มผมตัวเองดึงทึ้งจนเจ็บแสบไปหมดก็ยังหาสาเหตุที่ทำให้ร้านตัวเองตกเป็นอาณานิคมของอาณาจักรไม่ได้ หลังจากนี้เป็นต้นไปอาณาจักรจะเข้ามาปรับปรุงร้านและเปลี่ยนแปลงระบบบริหารของที่นี่ทั้งหมด คนที่เคยเป็นถึงเจ้าของอย่างเสี่ยเจียงถูกลดระดับลงมาไม่ต่างอะไรจากแมงดาคุมซ่องไฮโซดีๆนี่เอง
แล้วคนที่เคยกว้างขวางในวงการนี้มายาวนานอย่างเสี่ยหรือจะยอมได้
ฟันขบกันจนกรามเด่นชัดขึ้นเป็นสันนูน ฟันเสียดสีกันดังกรอดบอกความเคียดแค้นที่สุมอก คนที่เป็นถึงรุ่นพ่อของไอ้หมอนั่นอย่างเสี่ยเจียงจะยอมให้เด็กเหยียบหัวเล่นๆได้ยังไงกัน
ถึงจะเคียดแค้นแค่ไหนแต่สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะหลังจากสาดเหล้าสีเข้มลงคอแก้กลุ้มเหมือนเดิม
.
.
.
เสียงไก่ขันทักทายเช้าวันใหม่ เสียงนกแตกรังส่งเสียงร้องเสียดหูอยู่ข้างหน้าต่างไม่มีผลต่อการหลับพักผ่อนของนายใหญ่ได้เท่ากับควานหาคนที่นอนเคียงข้างกายมาตลอดคืนแล้วเจอความความเปล่า
ผ้าปูที่นอนยับย่นเกิดจากการเคลื่อนไหวหนักหน่วงและร้อนแรงของเมื่อคืน คลาบไคลของบางสิ่งบางอย่างยังฟ้องให้เห็นอยู่บนผ้าปูที่นอน ความเย็นกระทบฝ่ามือถึงได้รู้ว่าโลมลุกจากที่นอนไปนานแล้ว เสียงเรียกร้องเร่าร้อนยังดังก้องอยู่ในหูจนตื่นขึ้นมาอีกวัน
“คุณครับ จะเร่งก็เร่งเถอะไม่ต้องห่วงผม ผมจะไม่ไหวแล้ว”
เสียงกระเส่าเจือแหบระโหยขาดเป็นห้วงๆตามจังหวะเข้าออก โลมเหนื่อยล้าแต่ยังตอบสนองกลับมาร้อนแรงเพราะถูกกระตุ้นให้กระสันมายาวนานจนจะปลดปล่อยแล้ว
“คุณที่ไหนกัน ฉันชื่อระฟ้า เรียกสิ เรียกชื่อฉัน”
“คุณระฟ้า จริงๆแล้วผมก็อายเป็นนะ แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมจะถึงแล้ว มัน สะ อ๊ะ อา”
นึกแล้วก็ขำ ไม่น่าเชื่อว่านายใหญ่จะจดจำเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ไม่น่าจะเป็นเรื่องนี้ที่ยังจำได้จนกระทั่งตื่น ถ้าโลมเป็นหมอนวดจริงๆสอบตกตั้งแต่ร้องออกมาตรงๆตามอารมณ์ในตอนนั้นแล้ว สีหน้า น้ำเสียงและถ้อยคำเป็นเหมือนคำสั่งให้อีกฝ่ายหนึ่งจบเกมทั้งๆที่ไม่อยากยังไงอย่างนั้น ร้องออกมาแบบนี้ต่อให้อึดแค่ไหนก็ทนไม่ไหวหรอก ไม่มีลูกค้าคนไหนอยากจบเกมตั้งแต่ยังไม่หมดเวลา เป็นหมอนวดไม่รุ่งก็อยู่เป็นกำลังใจให้นายใหญ่อยู่ที่นี่เห็นจะดีที่สุดแล้ว
นายใหญ่กับชุดทำงานสวมทับด้วยสูทหรูตัดเย็บพอดีตัวเดินไปตามทางเดินปูด้วยแผ่นหินสลับโรยกรวดแม่น้ำ มือเรียวหนาสาละวนอยู่กับการกลัดกระดุมปลายแขนเสื้อสูทให้เรียบร้อย ผมไม่ได้ตัดแต่งทรงปลิวกระจายไปตามท่วงท่าที่ก้าวเดินน่ามองจนคนงานลอบมองเหลียวหลัง ภาพแบบนี้ไม่ค่อยมีให้เห็นในตอนกลางวัน นอกจากนายใหญ่ในชุดลำลองตามปกติ วันนี้นายใหญ่ของบ้านคงจะเข้าไปทำงานในอาณาจักรเป็นแน่ แล้วที่นายใหญ่เดินโชว์ตัวไปรอบเรือนโดยไม่ตั้งใจนี้คงไม่พ้นเดินตามหานายน้อยคนใหม่ของบ้าน คนงานชายที่ทำสวนอยู่แถวนั้นถึงได้ชี้ทางไปยังเป้าหมายแล้วนายใหญ่ก็เดินตามไปทางนั้น
กำลังใจของนายใหญ่นั่งเขี่ยดินเล่นอยู่ข้างเรือน
“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะนายน้อย”
เสียงทักทำเอาคนถูกเรียกสะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันมามองคนเรียกหน้ามุ่ยติดจะค้อนน้อยๆเหมือนคนถูกเรียกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“คุณตื่นนานแล้วเหรอ”
“ก็นานพอที่จะจัดการอะไรๆด้วยตัวเองอย่างที่นายเห็นนี่แหละ เห็นทีจะต้องถามคุณหน่อยแล้วว่าไปเอามาจากไหนเรื่องที่จะมีคนมาดูแลให้นายใหญ่แต่งตัวก่อนไปทำงาน”
“ก็ผมเห็นคุณกำลังหลับสบาย”
แต่สายตาคนพูดกำลังตัดพ้อระฟ้าว่าเป็นคนที่นอนตื่นสายเองเลยช่วยไม่ได้หากจะต้องดูแลจัดการตัวเอง สายตานั้นบอกว่าถึงจะเป็นนายใหญ่แต่ไม่ควรโวยวายเอาแต่ใจตัวเอง
“ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว เดี๋ยวจะรีบไปทำงาน”
“เดี๋ยวสิ”
หันกลับไปมองคนที่ลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วปัดดินออกจากมือ ใบหน้ามีริ้วรอยกังวลจนสังเกตได้
“หืม มีอะไรหรือเปล่า”
“คนในบ้านปฏิบัติกับผมแปลกๆไปนะ”
“ยังไง”
“ก็ทำเหมือนผมเป็นเจ้านายแล้วก็เรียกผมว่านายน้อย เป็นคำสั่งของคุณเหรอ”
“เปล่านี่ มันเป็นหน้าที่ที่รับรู้ด้วยสัญชาตญาณมั้ง”
โลมความรู้สึกช้าเสียยิ่งกว่าช้า ในขณะที่คนอื่นรับรู้ฐานะนายน้อยโดยอัตโนมัติแต่เจ้าตัวเองดันรู้เป็นคนสุดท้าย
“เหรอ ไม่เห็นจะชินกับท่าทีแบบนี้เลยอะ”
“แปลกๆงั้นเหรอ หรือว่าอาย”
“ก็ทั้งสองอย่างรวมๆกันแหละมั้ง หรือว่าคนในบ้านเค้ารู้กันแล้ว เมื่อวานผมคุยกับคุณดังไปเหรอ”
“โธ่เอ๊ย นายน้อยกึกก้อง เค้ารู้กันตั้งนานแล้วว่าเรามากกว่าคุย จะไม่ให้คนงานเข้าใจได้ยังในในเมื่อนายเดินตามหลังฉันออกมาจากห้องทุกวันอย่างนั้น ทำไมมาอายเอาตอนนี้”
“ไม่รู้สิ เพราะตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองทำตามหน้าที่มั้ง ส่วนตอนนี้”
“หือ ตอนนี้ทำไมเหรอ เป็นนายน้อยไม่ดีหรือไง ใครๆเค้าก็แย่งชิงอยากจะเป็น”
“แล้วทำไมต้องเป็นนายน้อยด้วยล่ะ เหมือนพระเอกลิเกแถวบ้านเลย”
“เป็นคนของฉัน เอ้อ จะพูดว่าไงดีล่ะ เป็นเมียนายใหญ่จะให้คนงานเรียกว่าอะไร นายหญิงเหรอ ไม่ดีมั้ง นายเตะต้นกล้วยเละเป็นแถบๆขนาดนั้นจะเรียกนายหญิงไหวเหรอ”
“จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ผมเป็นผู้ชายนะ จะเรียกนายหญิงได้ไง”
“งั้นก็เรียกนายน้อยไปนั่นแหละถูกแล้ว”
อธิบายกันมาเสียยืดยาวแต่โลมก็ยังมีทีท่าประหม่าอยู่ดีเมื่อเดินผ่านคนงานแล้วถูกค้อมหัวให้หรือเดินก้มหลังผ่านไปเหมือนให้ความเคารพ
“ถ้ายังไม่ชินไปอาณาจักรด้วยกันมั้ยล่ะ เหมือนเจ้เชอรี่จะคิดถึงเด็กปั้นอยู่เหมือนกันนะ”
“ผมไปได้เหรอ”
หน่วยตาดำขลับตื่นเต้นดีใจจนปิดไม่มิด ภาพเด็กผู้ชายมาดแมนของอู่ซ่อมรถปลิวหายไปหมดเลย ตอนนี้มีแต่โลมนายน้อยของบ้านที่แก่นและไม่ยอมใครแถมยังขยันดื้อใส่นายใหญ่ของบ้านอีกต่างหาก
“ไปได้แต่ห้ามทำอะไรแผลงๆเด็ดขาด”
“อะไรคือทำแผลงๆ”
“ก็เช่นเดินเรียกแขกในเล้าจน์นี่ห้าม เดี๋ยวลูกค้าสนใจขึ้นมาได้วุ่นวายกันไปทั้งอาณาจักรอีก”
“ผมเนี่ยนะเรียกแขก คนพวกนั้นเมาดริ๊งค์แล้วตาบอดหรือเปล่า”
ระฟ้าสะดุ้งเหมือนคนพูดกำลังว่ากระทบตัวเอง ถ้าคนพวกนั้นต้องเมาก่อนแล้วอย่างเขานี่เรียกว่าอะไร ยังไม่ทันจะดื่มแต่ก็หอบโลมมาซุกไว้ที่นี่แม้กระทั่งฝ่ายของเสี่ยเจียงยังสืบไม่รู้ และเพิ่งรู้เมื่อตอนที่เขาตั้งใจเปิดตัวเมื่อเร็วๆนี้เอง
“ไม่มีใครเค้าเมาหรอก มีแต่คนแถวนี้ที่ไม่รู้ตัวเองเท่านั้นแหละ”
“ผมไปเยี่ยมเถ้าแก่กับเพื่อนที่อู่ได้มั้ย”
“เพื่อนที่อู่เหรอ”
ระฟ้าทบทวนความจำว่าตัวเองเคยเช็คโทรศัพท์โลมแล้วพบว่าหมอนี่โทรหาเพื่อนแค่คนเดียวและคนนั้นเป็นผู้ชายที่ดูสนิทกันมากและเป็นคนที่โลมไม่เคยพูดถึงให้ได้ยินเลย จะว่าไปหมอนี่ก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องส่วนตัวให้รู้ถ้าเขาไม่จาบจ้วงสืบรู้เอาเอง
“ชื่อเหน่ง มันมีลูกมีเมียแล้ว”
ถึงอยากจะยิ้มขนาดไหนก็ต้องตีหน้านิ่งให้เหมือนเดิม อะไรดลใจให้โลมพูดออกมาแบบนี้หนอ จากคนที่ความรู้สึกช้ากลายมาเป็นคนรู้ทันนายใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ว่าจะเกิดจากพูดไม่คิดหรือสัญชาตญาณเอาตัวรอด แต่ระฟ้าก็พอใจกับคำพูดเมื่อกี้มากก็แล้วกัน
“ถ้างั้นก็คงได้มั้ง”
“อย่ามั้งสิ คุณก็รู้ว่าถ้านายใหญ่ไม่อนุญาต ผมออกนอกอาณาจักรไม่ได้”
“เหรอ งั้นนายน้อยลองสั่งดูใหม่นะ”
ครั้งแรกที่คนขับรถและคนสนิทนายใหญ่ที่นั่งคู่คนขับกลั้นยิ้มและเสียงหัวเราะมาตลอดทางไปอาณาจักร นายใหญ่และนายน้อยนั่งต่อล้อต่อเถียงกันมาตั้งแต่ขึ้นรถและเหมือนจะพ่อแง่แม่งอนกันมาตลอดทางเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามัน ไม่ได้หวานเลี่ยนจนเอียนเหมือนชายหนุ่มหญิงสาว ไม่มีอะไรต่างจากผู้ชายสองคนคุยกัน แต่จากสถานภาพของทั้งคู่และน้ำเสียงออกจะเอ็นดูภายใต้ท่านั่งกอดอกเอนหลังไปกับพนักพิงดูผ่อนคลายของนายใหญ่แล้วนั้น คนสนิทและเทรนเนอร์จำเป็นอย่างพงอดดีใจอย่างคนหมดห่วงไม่ได้ คนหนุ่มที่ต้องทิ้งช่วงเวลาที่ควรมีความสุขและมีอิสระเสรีอยู่กับเพื่อนอย่างระฟ้าแต่ต้องมาแบกรับหน้าที่แทนพ่อและปู่ที่ตายไปกลายเป็นคนวัยหนุ่มที่ไร้อารมณ์และไร้ชีวิตชีวา ระฟ้าทำหน้าที่เป็นผู้นำกิจการและเป็นผู้นำลูกน้องได้ดี แต่สิ่งที่ระฟ้าไม่เคยมีเลยตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งคือรอยยิ้มที่ส่งออกมาจากตา วันนี้ระฟ้านายใหญ่ของอาณาจักรมีทั้งภาวะผู้นำและแสดงออกทางความรู้สึกสมวัยและสมกับเป็นแค่คนๆหนึ่งแล้ว ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ทำตามหน้าที่อย่างเดียวเท่านั้น
รถจอดเทียบหน้าอาณาจักรทั้งพงและคนขับรถลงมาเปิดประตูให้นายทั้งสองลงตามฝั่งที่ตัวเองนั่งมา
“ไม่ต้องเปิดให้คุณโลมเดี๋ยวเขาจะไปเยี่ยมเพื่อนที่อู่ต่อ”
ระฟ้าก้าวลงมาจากรถพร้อมคำสั่งที่ทำให้ประตูฝั่งที่โลมนั่งถูกปิดกลับเข้ามาอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่ประตูรถจะปิดสนิท
“ขอลงด้วยครับ”
ผมเป็นคนยับยั้งการปิดประตูกลับเข้ามาของคนรถเอง ไม่ลืมโค้งขอโทษที่ตัวเองผลักประตูต้านออกมาจนคนรถสะดุ้งตกใจและรีบโค้งตอบเมื่อผมขอโทษ กลายเป็นโค้งกันไปโค้งกันมาจนเริ่มมึนอยู่สักพัก พอลงมาจากรถได้ก็พบว่านายใหญ่ยังยืนสง่าอยู่ทางฝั่งประตูที่ลงไปเหมือนเดิม และมองมาที่ผมเหมือนรอคำอธิบาย
“ผมจะเข้าไปทักทายเจ้เชอรี่ก่อนน่ะครับ”
เหมือนท่านผู้นำจะไม่ติดใจสงสัยอะไรแล้วพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะหันหลังเดินไปทางซุ้มประตูทางเข้าอาณาจักรที่มีหมอจ๋าในชุดลำลองธรรมดายืนยิ้มรอรับอยู่แล้ว
นึกขอโทษเจ้เชอรี่อยู่ในใจที่เอาชื่อเจ้มาอ้าง อันที่จริงแล้วผมหมดสนุกและหยุดตื่นเต้นที่จะไปหาไอ้เหน่งตั้งแต่เห็นหมอจ๋าคนสวยยืนรอเหมือนรู้ว่านายใหญ่จะมาอยู่ที่หน้าประตูแล้ว จากชุดเรียบง่ายทำให้รู้ว่าหมอจ๋าไม่ได้มาอาณาจักรด้วยเรื่องงาน วันนี้ไม่มีการตรวจร่างกายแต่อย่างใด ความไม่พอใจบางอย่างก่อตัวขึ้นลึกๆ เป็นความรู้สึกที่ผมแสดงออกเงียบๆแค่คนเดียว
“รอนานมั้ยครับคุณจ๋า”
“ไม่นานเลยค่ะ รถติดหรือเปล่าคะ”
ตลอดทางที่เขาเดินเคียงคู่กันเข้าไปข้างใน อากาศธาตุอย่างผมก็เดินฮึดฮัดใส่อากาศตามหลังทั้งคู่ไปไม่ให้ใครรู้ พยายามไม่แสดงออกว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์แบบไหน
“อ้าว น้องอะไรนะ จ๋าจำไม่ได้ ติดอยู่ตรงปากนี่เองค่ะระฟ้า แต่เป็นหมอนวดคนใหม่ของที่นี่ใช่มั้ยคะ จ๋าไม่เจอหน้าตั้งนานแล้ว นี่คงออกไปรับแขกซุปเปอร์วีไอพีสินะคะถึงติดรถระฟ้ากลับมาด้วยอย่างนี้”
ทั้งคู่ผงะเมื่อตอนจะผลักประตูเข้าห้องส่วนตัวนายใหญ่แล้วมีผมตามมาด้วยเหมือนเงาที่ไม่ได้รับเชิญ สองคนคุยกันไม่สนใจเองว่าผมเดินตามมาด้านหลัง ผมก็เดินตามปกติ ไม่ได้ย่องตามมาหรือคอยหลบตามซอกเสาซะหน่อย แต่แล้วคนที่ต้องอึ้งและผงะตามสองคนนี้มาติดๆคือผมเองที่ไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามของหมอจ๋ายังไงดีนอกจากยกยิ้มฝืนๆไปให้
“ไหนว่าจะไปหาเจ้เชอรี่ไงโลม”
“ผม เอ่อ ผมมาเอาแฟ้มงานที่ต้องเอากลับไปทำอะครับ เดี๋ยวลืม แหะ แหะ”
อาศัยช่วงที่หมอจ๋าเดินเข้าไปในห้องก่อน ผมเลยสบโอกาสเดินตามเข้าไปเนียนๆ แต่กลางแผ่นหลังถูกดึงเสื้อเอาไว้จนเซไปปะทะกับอกคนดึง เสียงนายใหญ่ดังลอดไรฟันที่ข้างหู
“ลูกเล่นแพรวพราวเหมือนกันนะนายน้อย เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไมถึงต้องส่งใครไปเฝ้าเวลานายไปไหน”
“ผมไม่ได้ห่วงใยคุณจนโอเว่อขนาดนั้นซะหน่อย”
กระซิบตอบแค่พอได้ยินกันสองคน การที่ระฟ้าให้คนคอยตามอารักษานั่นเพราะกลัวผมจะเป็นอันตรายหรือเป็นเป้าให้คนร้ายเอาไปใช้หาผลประโยชน์หรือเรียกค่าไถ่อีกประมาณนั้น แต่ผมไม่ได้ตามมาเพราะห่วงหมอนี่จะเป็นอันตราย รู้แต่ว่าไม่ชอบใจและไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยกันแค่สองคน
“งั้น เพราะหึง”
นายใหญ่เดาคำตอบเหมือนผมถูกต่อยเข้าเบ้าตา ทั้งอึ้งทั้งงงถึงแม้จะไม่ได้เห็นดาวระยับระยับก็ตาม
แววตาเจ้าเล่ห์มองสบตาผมเหมือนท้าทายให้ตอบ ท่าทีลอยหน้าลอยตาอย่างผู้มีชัยนั้นทำให้อยากยกเข่าขึ้นทำร้ายร่างกายท่านผู้นำมากถ้าไม่ติดว่ามีบุคคลที่สามเฝ้ารออยู่ข้างใน ผมคงจะตอบโต้นายใหญ่ได้สะดวกกว่านี้
“จะตามมาเฝ้าก็เข้ามาซะทีสิโลม จะได้ปิดประตู”
เสียงตะโกนออกมาจากในห้อง ไอ้นายใหญ่ระฟ้ามันเดินเข้าไปตอนไหนไม่เห็นรู้ ผมเป็นรูปปั้นที่ยืนอึ้งอยู่หน้าห้องเพียงคนเดียว เสียงหัวเราะไล่หลังตามมา ผมได้แต่กระแทกเท้าเดินเข้าไปแล้วปิดประตูตามคำสั่งเท่านั้น
๐ สวัสดีค่ะ จำได้ว่าตอนลงเรื่องนักเลงใหญ่ เคยทำสถิติลงทุกวันและบางวันบ้าพลังลงวันละ 2 ตอน แถมตอนนั้นทำงานประจำด้วยนะ แต่ตอนนี้ คนเขียนติสแตกออกมาทำฟรีแลนซ์แล้ว ระดับสปีดกลับตกวูบ กลายเป็นลงอาทิตย์ละตอนตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่คือเหตุผลที่ลงนิยายในเล้าทีละเรื่อง ไม่งั้นเกิดภาวะดองยาวแน่ๆ :z3:
๐ ถ้าใครไม่ไปเที่ยวไหน ก็อยู่ฉลองปีใหม่ด้วยกันนะคะ คนเขียนต้องอยู่ดูร้านกาแฟ พื้นที่ประมาณ 6 ตารางเมตรโดยรอบ เป็นโปรเจคใหญ่มากถึงขนาดต้องยกเลิกกลับใต้รูเมาะกิตอกันเลยทีเดียว :sad4:
๐ คนเขียนไม่ทราบเลยว่าเวลาส่งข่าวทางเมลล์จะได้รับกันบ้างหรือไม่ พยายามกระจายข่าวทุกทางแล้วกันนะคะ หนังสือรอบรีปริ๊นต์เห็นทีจะต้องจัดส่งตอนเปิดปีใหม่มาแล้ว เพราะตอนไปเอาเลขรับพัสดุ พนักงานบอกว่ามีของตกค้างปีใหม่ต้องเคลียร์ภายในสัปดาห์นี้เพียบเลย บางส่วนหากจัดส่งภายในสัปดาห์นี้จะยังอยู่ที่สาขาจนกว่าจะเปิดปีใหม่ถึงจะกระจายของได้ ปีนี้อะไรมันจะติดขัดกันตั้งสองรอบคะพี่น้อง ติดน้ำท่วม ติดปีใหม่ :z3: :z3: :z3: เอาให้จบในปีนี้นะอุปสรรคทั้งหลายแหล่
๐ ขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตามค่ะ คนคอยช่วยดุแลคำผิดคนเขียนหายไปไหนหลายวันแล้วเนี่ย :monkeysad:
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ คลิก (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
๐ เพิ่มเติม ใครที่ยังไม่ทราบข่าวเปิดจอง สิงหาถึงกุมภาทราบแล้วไม่เปลี่ยน คลิกตามไปดูรายละเอียดได้เลยค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30513.0)
-
:z13: :z13:
-
อร้ายยยยยยย น่ารักอะ
โลมหึงนายใหญ่
ตามติดเลยนะ ขวางหมอจ๋าเลย
แอบไม่ปลื้มยัยหมอจ๋าดูแปลกๆชอบกล
-
น้ำตาซึม.. ดีใจอ่ะ ><
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
โอ้ยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกก
กริ๊ดดดดดดด
-
อร๊ายยยยยยยยยย
-
ตอนนี้นายน้อยของระฟ้า มีสิทธิ์หึุงเต็มที่แล้ว
กลัวแต่หมอจ๋าจะเอาระฟ้าทำสามีถาวรหน่ะสิ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/002-2.gif)
-
โลมเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น..และไวขึ้นด้วย
น่ารักดีตอนโลมแอบตามหลัง เพราะว่า"หึง"นายรากหญ้า
ถึงมาอาทิตล่ะตอน แต่ก็เปิดเข้ามารอทุกวันนะค่ะ :กอด1:
-
ส่วนของเสี่ยเจียงปล่อยมันไป ๕๕๕
โอ้ยๆ เริ่มหวานกันแล้ว อ่านแล้วเขินอ่า :z3:
เอาหวานๆอีกนะคะ มาม่ายังไม่อยากกิน
กว่าจะเข้าใจตรงกันได้ เล่นเอาเหนื่อย
นายน้อยของนายใหญ่ :o8:
-
555 นายใหญ่กวน
-
อิ อิ โลมมีหึงนายใหญ่ด้วยแหละ
เอ..ทำไมวันนี้ดิฉันรู้สึกหมั่นไส้หมอจ๋ายังไงไม่รู้อ้ะ
ดูน้ำเสียงที่พูดถึงโลมสิ เหมือนจะกดๆโลมยังไงพิกล
-
กิ๊ว กิ๊ว โดนเค้ารู้ทันถึงกับอึ้งไปเลยนะโลม :m12:
-
นายน้อยเริ่มมีอาการล่ะ :-[
หึงอ่ะดิ o18
-
น่ารักมากๆๆอ่ะ :-[ :-[
-
ทำไมดูมันสั้นจัง เฮ้อ อ่านเท่าไหร่ไม่เคยพอจริงๆๆๆ อยากอ่านแบบยาวๆๆๆเลยอ่ะ รักโลมกับระฟ้าสุดๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดโลมให้หายเข้าไปในอกเลยยยยยยย
-
โลมหึงงงง
ขี้หึงนะเรา เห็นหน้าคุณจ๋าแล้วหมดอารมณ์ไปหาเหน่งเลยเหรอโลม
-
สวัสดีจ้าคุณ Seiki คุณ TRomance ตามอ่านทันแล้ว ปุ้งๆ :mc4:
เรื่องนี้สนุกอย่างที่คิดไว้เลย น้องโลมน่ารักมาก (ตอนนี้มีหึงด้วย)
นายระฟ้าก็เท่ดีแม้ช่วงแรกจะกร่นด่าในใจไปเยอะ โทษฐานรังแกน้องโลม 55
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ขอให้สำเร็จด้วยดี เพี๊ยงๆ
:กอด1:คนเขียน/คนโพส :กอด1: น้องโลม :กอด1:พี่ดิน(?มาไง 555)
ปล้ำโลม..เดี๋ยวจะไปตามอ่านป๋ากับคุณคนเดียวด้วยจ้า
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ รออ่านอยู่เหมือนเดิม
-
ตามทันแล้วค่า ร๊ากกกกกนายใหญ่หมั่นใส้นายน้อย.....แต่อยากให้เขาได้กันสงสารโลม
แอร๊ยยยยยย หลายอารมณ์จัง....แต่ที่แน่ๆอยากให้อัพทุกวันเหมือนตอนพี่ดินจังเลย5555555
-
ระแวงว่าหมอจ๋าจะยังไงหรือเปล่า เพราะยังไม่รู้เรื่องนายใหญ่กับโลมนี่
-
หวานกัน เบา เบา :impress2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เค้าเปิดตัวกันแล้วเหรอเนี๊ย
-
....เเละเเล้วโลมก็กลายเป็นนายน้อย... :impress2:
-
แหม่~ข้าวใหม่ปลามันแหละ ฮิ้วววว
หนูโลมหึง~นายใหญ่ก็กระแซะเหลือเกินนะ 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
โลมพัฒนาแว้ว มีหึงด้วย รำคาญหมอจ๋าแฮะ
-
:o8: อ่านไปยิ้มไปจนเหมือนคนบ้าไปแล้ว :impress2:
น่ารักได้อีกนะคู่นี้อ่ะ o13
-
น่ารักๆ
-
:กอด1:
-
:o8: :-[
โอ้ยๆๆๆ เขินๆๆๆ
อะไรจะหวานได้เท่าสองคนนี้อีกแล้ว ณ ตอนนี้
นายใหญ่อ่ะ ทำเอาอยากอ่านเลิฟซีนเลยอ่ะ :z1:
-
นายโลมของเรา น่ารักเวอร์ :กอด1:
-
รักโลมเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมคาบบบบบบบบบบบบบบบบ
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ของของเรา นั่งเฝ้าไว้น้องโลม อย่าไว้ใจชะนีนางนั้น
-
คุณจ๋านี่คงไม่ มาเป็นแม่ครัวต้มมาม่าหรอกเนอะ :m28:
-
โลมหึง โลมหึง :-[
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ต่อๆๆ :call: :call:
อยากรู้แล้วว่าจะเป็นไง
โลมหึงงงงงง
o13 o13 o13 o13
-
+1 ให้นายน้อยขี้หึงจ้า :z3:
นายน้อยเริ่มเข้าใจความรักบางแล้วนะ :impress2:
รอดูว่าหมอจ๋าจะมาทำไม
:call:
-
นาอยน้อย อ่านคำนี้กี่ทีกี่ทีก็เขินเนาะ
-
อ๊าย ยยย ย ย ><' เขินจัง
น้องโลมน่ารักอ่ะ
-
โลมหึงอ่ะ กรี๊ดดด.. หนูโลมน่ารัก อิอิ :impress2:
หมอจ๋านี่ยังไง ???
-
น้องโลมหึง!!!!
o22
สิ่งมหัศจรรย์อันดับ 9 ของโลกรึไงเนี่ย
เป็นบุญตาจริงจริ๊งงงงงง
:m2:
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนน้ำตาลพุ่งค่ะ
น่ารักขึ้นเยอะเลยน้า แต่แอบอยากตบหมอจ๋านิดๆนะ ฮ่าๆๆ
-
น่ารักเนอะ. แม้จะไม่มีฉากเรท อิอิ
แต่หมอจ๋ามาทำไมเนี่ยะะะะะ
-
อ่ะเห้ยยยยยยยยยยย !
นายน้อยมีมุมนี้ด้วย *กัดผ้า*
โลมจ๋า น่ารักน่าลากกลับบ้านมากกกกก
*วิ่งหลบกระสุนนายใหญ่* ล้อเล่นจ้า ๆ
น่ารักจริง ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านแล้วมันอินเขินจริงอะไรจริงจ้า < 3
-
โอ๊ะ...คุณจ๋านี่เป็นอะไร
ไม่รุ้เรื่องใหญ่ว่ามีนายน้อยหรอกรึ
โลมสู้ๆ แสดงความเป็นเจ้าของซะเลยยยย
-
นายน้อยน่ารักมากกก
ชอบน้องโลมจังเลย(จะโดนนายใหญ่ต่อยไหม)
ตอนนี้มาแบบน่รักเบาๆ หุหุ
-
น้องโลมพัฒนาขึ้นทุกวัน ตำแหน่งนายน้อยคงไม่มีใครแย่งได้ร้อกกก
ร้านกาแฟของคนเขียนอยู่ที่ไหนคะ ถ้ามีโอกาสจะไปอุดหนุนนะคะ :mc4:
-
น้องโลมมาแล้ว~~~
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข(โว้ย)ค่า :-[
ชอบตอนน้องอายจังเลยค่า
-
:mc4:น่ารักมากเลย มีการพัฒนานะเนี่ยคู่นี้ในทางที่ดี ค่อยเหมือนคู่รักหน่อย
ปล.หมอจ๋านี่ยังไงเนี่ย นายใหญ่เคลียร์ด่วน :m16:
-
(-//////-) kern taan naai noi jung....
-
โถ่นายน้อย รู้สึกช้าไปมั้ยหนู~
-
ตอนนี้เป็นอะไรที่ไม่ค่อยเครียด แต่น่าร้ากกกกก
-
เอร๊ย! :o8:
โลมความรู้สึกช้ามากเกินไปน่ะ55.
นายใหญ่ก็รู้ืทันว่านายโลทหึงน่ะ น่ารักๆ >///<
-
หมอจ๋ามาเพื่อ????
นายใหญ่รู้ทันแล้วโลม อย่าไปยอมนะ
-
ต๊ายยย น้องโลมหนูหึงไม่รู้ตัวแล้วนะคะ
ระฟ้าอย่าได้ใจไป เอาใหญ่แล้วน้า
กดเป็ด
-
น่ารักอ่ะ โลม น่ารักที่สุดอ่ะ
-
หวงกันไปหวงกันมาเองทั้งคู่
น่ารักเชียว :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดด อยากจะบวกบวกบวกบวกบวกบวกให้กับความน่ารักของนายใหญ่นายน้อย
รออ่านต่อค่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบมาก
-
เข้าสู่โหมดชิลล์ๆกุ๊กกิ๊กน่าหยิก โลมเริ่มหึงกลับบ้างแล้วหลังปล่อยให้นายใหญ่หึงหวงเป็นบ้าเป็นหลังอยู่นาน
-
:laugh:
-
มารายงานตัวแล้วจ้า :impress2:
ตอนนี้นายใหญ่กับนายน้อยน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
แถมมาเจอบทหึงของนายน้อยเข้าไป นายใหญ่ก็ยิ่งปลื้มอะดิ :z1:
แก้จ้า
เจ้าของอาณาจักรที่เสี่ยงเจียงเคยเรียกว่าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
คราวนี้เสี่ยงเจียงถึงกับฟุบลงบนโต๊ะด้วยความกลุ้มใจ
ควานหาคนที่นอนเคียงข้างกายมาตลอดคืนแล้วเจอความความเปล่า ==> ว่างเปล่า
คลาบไคลของบางสิ่งบางอย่างยังฟ้องให้เห็นอยู่บนผ้าปูที่นอน ==> คราบไคล
จะไม่ให้คนงานเข้าใจได้ยังในในเมื่อนายเดินตามหลังฉันออกมาจากห้องทุกวันอย่างนั้น ==> ยังไง
การที่ระฟ้าให้คนคอยตามอารักษานั่นเพราะกลัวผมจะเป็นอันตราย ==> อารักขา
ทั้งอึ้งทั้งงงถึงแม้จะไม่ได้เห็นดาวระยับระยับก็ตาม ==> ระยิบระยับ
-
น่ารักมากกกก อ่านแล้วยิ้มเลยอ่ะ แต่ไม่น่ามีหมอจ๋าเลย
-
สงสารหมอจ๋าอยู่นะ แต่ นายใหญ่ต้องรีบตัดปัญหาแล้วหล่ะ :m23:
เพราะนายน้อยโหดเอาเรื่อง มือ-เท้าหนักเอาการ :z6: อย่าทำให้หึงจะดีที่สุด :beat:
-
โลมหึงนายใหญ่ได้น่ารักมาก
-
โอ้ววววววววววว
จุดพลุฉลองงงงงงงงงงงงง :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
โอยยยย โลมมมมม หนูจะเอาไหวพริบ ความฉลาด เจ้าเล่ห์ สารพัดสารเพออกมาใช้แล้วใช่มั้ยยย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ดีใจมากกกกกกกกกกกก
ระฟ้าก็นะ ไม่ค่อยเลยยย ดีใจแก้มจะแตกแล้วมั้งนั้น
หมั่นไส้คนมีความรัก เชอะ :m16:
ปล.หมอจ๋า อย่าก่อเรื่องนะ o18 :fire:
เราพร้อมจะด่าเทอทุกเมื่อ วะฮ่ะฮ่าาาาาาา
-
โอ่ยยยย อ่านไปยิ้มไปตั้งแต่ต้นจนจบ
นายใหญ่กับนายน้อยยย :o8:
ขอบคุณคนเขียนคนโพสมากค่ะ :กอด1:
-
มาเร็วไปเร็วนะคะพี่คนเขียน
ตอนนี้มันสั้นไปมั้ยยยยยยย อร๊ายยยยย
น้องโลมหึงยังไม่ทันไรจบเเล้วอะ ใจร้ายยยย
ขอตอนพิเศษ :oo1:วันปีใหม่ด้วยนะคะ >< :impress2:
-
โอ๊ยย จักกะจี้หัวใจ
แม้ฉาก nc จะไม่โจ่งแจ้ง แต่มันเนียน
โลมเปิดตัวแล้ว เข้าใจกัน บอกรักกันแล้ว
เพราะงั้น โลมหึงได้
-
หมอจ๋ามาทำไมจ๊ะ
เสร็จธุระแล้วรีบกลับไปเลยนะ
เดี๋ยวนายน้อย "รมณ์"เสีย
-
นายน้อยโลมมมมม น่ารักอ่ะ
:impress2:
-
อย่าใส่ร้ายน้องโลมนะ
ไม่ได้หึง แค่มาเฝ้า จบป๊ะ ?!?! :z2:
-
นายน้อยเริ่มแสดงอาการออกมาแล้วซิ อิอิ น่ารักจัง :-[
-
ไม่ได้เม้นต์มาตั้งนาน คราวนี้ขอเม้นต์ให้ชุ่มปอดหลังจากที่อ่านแล้วได้ชุ่มใจกับนายใหญ่แล้วก๊โลม น่ารักค่ะชอบๆ สุขสันต์วันปีใหม่นะค่ะ
-
ในที่สุดโลมก็หึงจนได้
รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะ
-
ของๆใคร ของใครก็หวง เป็นเรื่องธรรมดาแต่โลมหวงได้น่ารักมากทำเป็นเนียนน่ะโลม
-
อร้ายยยย นายใหญ่เจ้าเล่ห์ :m25:
หวานกันอย่างนี้ เอามีดมาปักเถ้อ~~
จะละลายแล้วค่ะ โลมมีหึงด้วยอ่ะ อ่านแล้วเขิลเลย :-[
-
โลมแอบหึง
-
รู้ทันกันตลอด เหมาะสมกันดีนะ o13
-
นายน้อยหึงซะ อย่างนี้นายใหญ่ก็ได้ใจไปเต็มๆ อีกแล้ว
-
หวานขึ้นเรื่อยๆๆแล้ว
แล้วอย่ามีดราม่าอีกเลยนะค่ะ เริ่มกลัว
เสี่ยเจียงต้องกลับมาแก้แค้นแน่เลยอ่ะ
แล้วต้องมีคนเจ็บแน่เลย ไม่รากหญ้าก็นู๋โลม ม่ายยยยนะ o9
-
คนอย่างเสี่ยเจียงมันต้องคั้นให้ตายเท่านั้น ไม่อย่างนั้นมันอาจแว้งมาได้
นายน้อยน่ารักอ่ะ มีหึงด้วย พัฒนาขึ้นเยอะเลยนะโลม><
-
หึง หึง หึง นายน้อยขี้หึง อิอิ
-
หีงแล้วๆ ชอบใจจังเลย
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ ทั้งนายใหญ่นายน้อย น่ารักไม่ทน
ว่าแต่หมอจ๋าเริ่มมีบท หึหึ รอดูว่าจะร้ายหรือดีนะ
-
อ่าฮ่า โลมมีพัฒนาการทางด้านอารมณ์แล้ว
ตอนนี้เริ่มจะหึงมั่งแล้ว ถูกใจนายใหญ่เค้าล่ะ
จะรอดูว่าหึงแล้วจะเป็นยังไงต่อ :z1:
แต่ยังคงความรู้สึกช้าเหมือนเดิมอ่ะนะ
คนเค้ารู้กันทั้งเรือนแล้ว ถึงขนาดเรียกนายน้อย
แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สถานะของตัวเองเลย
เอาน่า ค่อยๆฝึกการเป็นนายไปสักพัก เดี๋ยวก็ชิน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. 1 ได้รับข่าวสารครบถ้วนค่ะ ขอบคุณนะคะ
ป.ล. 2 บวกเป็ดค่ะ
-
โลมน่ารักกกกกกกกกกกกกก :o8:
สวัสดีปีใหม่ค่ะทั้งคนเขียนและคนอ่านเรื่องนี้ทุกคนคร้าบบบ :L2:
-
+1 นู๋โลมน่ารัก อิ มีหึงหวงด้วย :m20: :m20: :m20:ชอบจังเลย
สวัสดีปีงูใหญ่ ทุกท่าน ร่ำรวยเงินทองและมีความสุขมาก ๆ ค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
-
หวานกันจังงงงงง : )
-
น่ารักอ่ะ :impress2:
-
คิคิคิ
พอไำด้หน้าที่เป็นคุณภรรเมีย
แล้วโลมเราน่ารักนะเนี่ย 555+
ตามหึง หวงก้างเต็มที่ไปเรยโลม~~~!!!!
ปล.สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ ผู้แต่ง ^^
-
นายน้อยเค้ามีสิทธิ์หึงนินา เนาะโลม :impress2:
-
นายน้อยของเราก็หึงเป็นนะเนี่ย นึกว่าจะรู้สึกช้ากว่าจะหึง :laugh:
เป็นตอนที่อ่านแล้วอมยิ้มตามไปตลอด
ไม่รู้จะน่ารักกันไปไหน :L2:
-
วันนี้มารอนายโลมคับผม
-
...ในที่สุดก้ออ่านตามทันจนได้... :a5:
นายน้อย หวง นายใหญ่สะแล้ว o13
-
คิดถึงน้องโลม อิอิ
หวานแบบลงตัวจริงๆ แต่มันสั้นไปอ่ะ (โลภอ่ะ)
อยากให้โลมมาบ่อยๆ
ขอบคุณมากนะคะ
-
คิคิคิ โลมหึงน่ารักอ่า แบบนี้ระฟ้าจะไปไหนรอด ปกติก็รักจะตายอยู่แล้ว น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โลมมีหึงนายใหญ่ด้วย
-
นายน้อย............หึง คนเค้ารู้กันทั่ว 55555+
-
หมอจ๋านี่ชักยังไง ไม่ปลื้ม กลิ่นไม่ดี
-
:o8: :o8: :o8:
-
เเง่ง สั้นไปอ่า....
เเน่ะ....หนูโลมหึงเเล้ว....
นายใหญ่ก็จริงๆเลย.....
ยัยคุณจ๋านี่จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย....ถ้าเเย่งนายใหญ่นะ คอยดู
ต่อยถึงบ้านอ่ะ.....
หวังว่าปีใหม่จะอัพอยุ่นะค่ะ...
-
โลมหึงแล้ว อิอิอิอิ
-
น้องโลมเข้าใจมากขึ้นแล้ว
o13
-
นายโลมมมม น่ารักอ้ะ
ชอบมากกก เดินตามมาเพราะหึง ใช่ไหมล่ะ
อ๊ายยยย น่ารักอ้ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
เป็นอะไรที่น่ารักได้อีกกกกกกกกกกกกก
นายน้อยหึงนายใหญ่ซะแล้ววววววววว
คริๆ
ชอบอ่ะ
+๑ จร้าาาาาาา
-
โลมมีหึงนะค๊า :z2:
-
น่ารักมากๆ ๆ ๆ ๆๆ
-
โลมน่ารักอ่ะ หวานๆเนาะตอนนี้
:o8:
-
:กอด1: กอดคนเขียนกับพี่เซกิ
นายน้อยคนใหม่♥
น้องโลมหึงได้น่ารักเน๊าะ o18 คราวหน้าไม่ต้องเขินนั่งเฝ้าระฟ้าไปเลย
-
นายน้อยค๊าแสดงออกเต็มที่ไปเลยคะว่าใครเป็นใคร ก็หึงงั้ยนายใหญ่ ระวังตัวไว้เถอะ ^^
-
น้องโลมของเราเริ่มมีพัฒนาการทางอารมณ์มากขึ้นแล้ว
แอบมีออกอาการหึงเล็กน้อยพองาม แต่หมอจ๋านี่ออกตัวแรงไปมะ
:pig4:
-
นายใหญ่น่าจะบอกให้หมอจ๋ารู้ไปเลยนะว่า โลมไม่ใช่นายโลมของเลิฟแลนด์
แต่เป็นนายโลมแค่ของนายใหญ่ระฟ้าคนเดียว :angry2:
แอบหมั่นไส้หมอจ่านิดๆ อ่ะ :z2:
ปล. Happy New Year 2012 :mc4: :mc4:
-
นายน้อยหึงแล้วคร้าบบบบบบบบบ
อยากรู้จังว่าจะทำยังไง
ส่วนคุณหมอคนนั้นน่ะ รีบกลับไปได้แล้วนายใหญ่กับนายน้อยเค้ามีเรื่องต้องเคลียร์กันยาวววววว
HaPpY NeW YeAr 2012 คร้าบบบบ :L2:
-
อร๊างงงงงงงง
น่ารัก มีหึง มีหึง
-
โลมหึงคุณระฟ้าอ่ะ
น่ารักจัง.......อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ก็ยังคงน่ารักไม่มีเปลี่ยน
ชอบอะ ชอบเรื่องที่ตัวเอกไม่ปากแข็งซะน่ารำคาญแบบนี้
แบบทำอะไรตรงๆ รู้ใจตัวเองดีประมาณนี้อะค่ะ หายากนะ :)
น่ารักมากกกกกกก
-
HNY ค่ะ ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ พึ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย5555
รอมาต่อน่ะคะ :))
-
นายใหญ่กะเอาคืนเปล่าเนี่ย...หมอจ๋ากลายเป็นตัวอิจฉาที่น่าสงสารที่สุดไปเลย รู้ทั้งรู้ว่านายใหญ่ไม่สนก็ยังจะพยายาม
-
นายยยยยยยใหญ่ ไปตอกหน้าหมอจ๋าเลยนะ
ว่าโลมไม่ใช่เด็กขาย โลมคือลมหายใจของนายใหญ่
๕๕๕๕๕๕๕๕ โลมหึงด้วยอะ
-
วันนี้เเวะมาดูคับผม
-
Happy New Year ค่ะ อ่านตามทันละ แอบกลัวบทหมดจ๋าจามาแรงจัง
-
มาเต๊อะรออออ :z2:
-
>///< .....เขินแทนวุ้ย.. 2 คนนี้นี่ช่าง
-
มารอค่ะคุณพี่
-
สรุป คือ หึง นั่งเองงงง
-
:z13: :z13: :z13:
-
''หึง''
ชัวร์! 55555555
-
กร๊ากกกกก โลมหึงงงง!!
ตอนนี้น่ารักมากมายอ่ะ :impress2:
โลมเริ่มมีเล่ห์เหลี่ยมรู้ทันนายใหญ่แล้ว 55
:laugh: ชอบมากกกกก
-
มารอโลม
-
:mc4: :mc4: :mc4:
แวะมาสวัสดีปีใหม่นายใหญ่+นายน้อย แล้วก็คนแต่งค่ะ สุขภาพแข็งแรง การงานมั่นคง การเงินมั่งคั่งกันทุกท่านนะคะ o13
ปล. ฉลองปีใหม่เป็นไงบ้างเอ่ย? เป็นห่วงคนแต่ง *(:
-
อิอิ
โลม...............หึงเหรออิอิ
-
เห็นโลมหึงขนาดนี้ นายใหญ่คงยิ้มหน้าบานเลยสิท่า o18
-
ฮิ้ววว ได้อ่านแล้ว ดีใจๆๆๆๆ
เดี๋ยวนี้หนูโลมมีพัฒนาการหึงบ้างแล้วนะ อิอิ
-
:impress2:นายน้อยน่ารักอ่่ะ นายใหญ่ด้วย
มีหึงด้วยอ่า
แวะมารอน้า
-
คิดถึงน้องโลมใจแทบขาดดดดด
-
บิดๆม้วนๆจนจะเป็นเกลียวอยู่แล้วเจ้าค๊าาา เขินแท๊นนนนน :m3:
-
ไล่อ่านมาทันแล้วๆๆๆ น่ารักอ่า คริ นายน้อยvsนายใหญ่ :impress2:
-
ยังไม่มาต่ออีกอ่อ คิดถึงโลมแล้วอ๊า
-
คิดถึงน้องโลมจังเลย
-
:a5:กลับมาอ่านน้องโลมอีกรอบ และอีกรอบ สลับกะน้องโจมและพี่ดิน
-
หมั่นไส้หมอจ๋าโว้ย เหมือนจิกๆโลม
โลมหึงเเล้วๆ
-
วันนี้น้องโลมไม่มาเหรอ :z3:เข้ามานั่งรอด้วยคนคิดถึงแย้ว :man1:
-
เเหม๋ โลมมีหึงมีหวงง :o8:
-
ขอยอมรับเลยว่าไม่ได้เม้นท์เลย เพราะกว่าจะทยอยอ่านจนถึงตอนปัจจุบันเนี้ย ป้าบบบบบ มันยาวนานจริงๆ แต่พออ่านตอนนี้แล้วมันอดใจไม่ไหวอ่ะ ขอเม้นท์
แบบว่าเป็นอะไรที่มากมายกับโลมจริงๆ ตั้งแต่อ่านมา ยอมรับว่าเห็นพัฒนาการของโลมขึ้นเรื่อยๆ ที่ละนิดส์สสสสสจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ที่ชอบที่สุดก็คือ เอ่อ....พวกแกนะใจตรงกัน บอกกันได้สักทีนะ กว่าจะบอกกัน กว่าจะเข้าใจกัน คนอ่านบ้างคนแถวนี้ลุ้นจนเจ็บหน้าอก ผมเผิมเกือบหมดหัวแล้วเนี้ย ( เพราะตีอก ทึ้งผมตัวเองอย่างขัดใจกับอาการปากแข็งของนายเอกกับพระเอกของเราอยู่ ) อุ้ยยยยยยยย เพราะได้ฉากบอกรักมาเท่านั้นแหละ แหกปากร้องซะบ้านแทบแตก เกือบได้ ครก สาก กะละมัง จากข้างบ้านเป็นของแถมแล้วมั้ยล่ะเนี้ย แล้วยิ่งมาอ่านตอนนี้นะด้วยนะ โอ๊ยยยยยยยยย โลมมันหึง !!!! อยากจะลุกเต้นบีบอยบวกลาตินกันเลยที่เดียว เนี้ยยยยคนแต่งเจ้าขาเห็นหายไปนาน คนอ่านจะขาดใจตามไปด้วยแล้วนะคะ กลับมาเถอะนะคะ ติดสินบนด้วยการตามไปอุดหนุนเรื่องคนเดือนแปดกับเดือนสองนะคร้า.........ขอตกลงเป็นอันโอเคเน้อ งั้นขอสองตอนรวดเลยเด้อคร้า....
-
:call:
-
ทำไมระฟ้ากันน้องโลมถึงยังไม่ข้ามปีกับเค้าสักทีล่ะคะ :monkeysad:
-
:o8:
คิดถึงอะ
-
น้องโลมจ๋า พี่คิดถึงจัง
-
:serius2: คิดถึงน้องโลมมมมมมม :serius2:
-
ในที่สุดก็ตาทันแล้ว ฮู้เล่ๆๆๆๆ
อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลยอ่ะเรื่องนี้ ติดลมจนถึงตีสามตีสี่ตลอด
ชอบพล็อตเรื่องมากๆๆๆๆๆๆ ดูเถื่อนๆแต่ก็มีความหวานเจือปนด้วย
นายน้อยกับนายใหญ่นี่หวานกันมากจริงๆ โลมซื่อได้น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
แถมบอกรักกันตรงๆเลยด้วย โอ้ยยยยย จะน่ารักกันไปถึงไหนเนี๊ย~
-
เข้ามารอตอนต่อไปจ้า o18
-
โลมน่ารัก :กอด1:
พานายน้อยกับนายใหญ่มาฉลองปีใหม่หน่อยจ้า :bye2:
-
น้องโลมมาอ๊ะยัง ~~~ :กอด1:
-
กระโดดมานั่งเฝ้าน้องโลม>O<
ปีใหม่แล้วววว น้องโลมกับนายใหญ่จะแอบไปเที่ยวไหนกันน้าาาา
-
น้องโลมหายไปไหนนนนนนนนนนน :monkeysad:
-
รอน้องโลมมานานมากแล้วน่ะครับ
-
ครับผม
-
คิดถึงนายโลม
กำลังโมโหหึงเลย
-
งือออ....แวะมารอ+ดันค่าาาา^^
-
เลยสามทุ่มมาแล้นนนน แต่ก้อยังรอ
-
ตอนที่ 33 นายโลมกับรักจนตรอก
สายตากวาดมองเอกสารเหมือนผมกำลังตั้งใจกับแฟ้มงานตรงหน้ามาก
แต่ไม่มีใครรู้หรอก!!
หูสองข้างกางออกเต็มที่ไม่แพ้เรดาห์ที่เปิดอ้ารับสัญญาณเสียงแบบเซอร์ราวด์ โต๊ะทำงานนายใหญ่กับโซฟารับแขกไม่ได้อยู่ไกลกันมากก็จริง แต่สองคนนั้นคุยกันในระดับเบากว่าปกติหรือไม่ก็เพราะห้องนายใหญ่กรุฉนวนดูดซับเสียงป้องกันแม้กระทั่งเสี้ยงก้องเสียงสะท้อนอย่างกับออดิทอเรี่ยม เสียงที่สองคนนั้นคุยกันถึงดังไม่ถึงหูผม
ผมไม่ได้ชอบใจกับความรู้สึกนี้ของตัวเองเลย ออกจะฟุ้งซ่านและไม่ชอบใจที่ควบคุมความรู้สึกงี่เง่าๆนี้ไม่ได้ ผมกำลังโตเป็นผู้ใหญ่ อายุเข้าใกล้ 20 ปีแล้ว แม้กระทั่งก่อนหน้านี้ผมยังรู้สึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ เก็บกักอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองมากกว่านี้ ออกจะเป็นคนรับได้กับทุกเรื่องและทุกปัญหาเสียด้วยซ้ำ
ทุกครั้งที่ชายตาไปหาคนคู่นั้น ก็มักจะพบว่ามีสายตาของนายใหญ่มองกลับมาที่ผมอยู่ก่อนแล้วเหมือนกัน เป็นสายตาที่ออกจะเจ้าเล่ห์และสายตาที่มองมาเหมือนล่วงรู้ความรู้สึกนึกคิดของผมอย่างทะลุปรุโปร่งมากกว่าสายตาจริงจังตามปกติของนายใหญ่
ผมไม่พอใจรอยยิ้มมุมปากและสายตาระยิบระยับนั่นขึ้นมากระทันหัน เหมือนผมกำลังถูกไอ้หมอนี่ปั่นหัว และเหมือนมันสนุกนักหนาที่ได้แกล้งผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างผมคนนี้
เสียงปกแฟ้มเอกสารกระทบเข้าหากันเรียกสายตาของคนสองคนบนโซฟาตัวเดียวกันให้หันมามอง ฉนวนกันเสียงในห้องนี้ทำงานได้ดีเป็นกรณีๆไปเหรอวะ?
ผมยกยิ้มให้แขกคนสำคัญของนายใหญ่เพื่อขอลหุแก่โทษที่ไร้มารยาทและทำให้ตกใจ รีบเก็บแฟ้มเข้าที่ตามปกติแล้วเดินไปที่ประตูห้องเงียบๆ เพียงแค่เสียงมือจับปลดล็อคดังกริ๊กเท่านั้น เสียงเหมือนมนต์แห่งคำสาปดังก้องขึ้นมาทันที
“จะไปไหน”
ทีแบบนี้ล่ะรู้สึกตัวขึ้นมาทันทีเชียวนะ!!
“ไปหาเจ้เชอรี่ครับ”
นายใหญ่ขมวดคิ้วมุ่นเหมือนไม่เชื่อ ผมไม่ได้ใส่ใจท่าทางแบบนี้เลย จะสงสัยใคร่รู้ก็เรื่องของแม่งเหอะ ถ้าไม่ถามก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ผมต้องตอบ อยู่กับแขกคนสำคัญขนาดนี้มันคงไม่มีเวลามาแสดงอำนาจอะไรกับผมหรอก ผมง้างมือเพื่อให้ประตูกว้างพอที่จะเบี่ยงตัวออกไปจากให้ให้ได้ รู้สึกอากาศในห้องนี้มีให้หายใจน้อยเต็มทีแล้ว
“เดี๋ยวสิ”
ไม่ได้มาแค่เสียง แต่มือนายใหญ่ยาวพอที่จะสาวข้อมือข้างหนึ่งของผมไว้ได้ ตกใจอยู่ไม่น้อยกับสถานการณ์ที่เหนือจากความคาดหมายนี้
“ฉันยังคุยกับคุณจ๋าไม่จบเลย”
“ตามสบายเลยครับ”
ผมไม่ชอบสายตาตำหนินั่นที่มันส่งมาให้เลย ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมความผิดเหมือนจะตกอยู่ที่ผมเสียได้ คำว่าตามสบายหมายถึงคนนอกอย่างผมไม่อยากอยู่เป็นส่วนเกินในห้องนี้อีกแล้ว มันน่าจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอที่ผมรู้จักมารยาทขึ้นมาหลังจากที่เสนอหน้าเป็นอากาศธาตุในห้องนี้อยู่ตั้งนานสองนานแล้ว
“อยู่รอก่อน”
น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจและคำสั่งที่ไม่ได้ยินมานานออกมาจากปากภายใต้สีหน้านายใหญ่คนเดิมที่ผมเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ ไม่ลืมชักสีหน้าแล้วเดินกระแทกเท้ากลับไปนั่งตำแหน่งเดิมแบบไม่สบอารมณ์และไม่เข้าใจตัวเองทันที
ผมเป็นอะไรไปวะ?
กลายเป็นไอ้โลมที่งี่เง่าไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่?
ขนาดตัวเองยังไม่พอใจความเปลี่ยนแปลงนี้ แล้วใครที่ไหนจะไปชอบนิสัยแย่ๆที่เกิดขึ้นเองโดยไม่ได้รับเชิญกันล่ะ
พิงหลังกับพนักเก้าอี้แล้วพักสายตาเพื่อตัดขาดจากโลกภายนอกเพื่อรอเวลาฟังคำสั่งอีกครั้ง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่รู้สึกเหมือนตัวเองลดตัวลงไปเป็นเด็กที่เอาแต่ใจทั้งๆที่ผ่านเวลานั้นมาโดยไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนี้แท้ๆ แม้กระทั่งความรู้สึกไม่พอใจเล็กๆนี้ที่ก่อตัวขึ้นมามันเพิ่งจะเกิดหลังจากที่นายใหญ่เอ่ยปากว่าชอบ ก่อนหน้านี้ที่เป็นแค่นายโลมใช้หนี้ยังไม่รู้สึกหวงแหนหรือนึกอยากเป็นเจ้าของได้เท่านี้เลย คำๆเดียวแต่กลับเปลี่ยนแปลงความรู้สึกรวมไปถึงการแสดงออกบางอย่างได้ขนาดนี้เลยเหรอ ตกลงแล้วผมกำลังก้าวไปสู่ชีวิตแบบไหนเนี่ย ชีวิตที่ต้องใช้ชีวิตคู่กับผู้ชายที่ไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลย ไม่มีอะไรที่เท่าเทียมกัน นอกเหนือจากนั้น ทำไมผมถึงไม่นึกชอบพอผู้หญิงฉันท์ชู้สาว ตอนที่ลูกสาวเถ้าแก่แสดงออกว่ามีใจให้ทำไมถึงไม่นึกสนใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นนายใหญ่หรือลูกสาวเถ้าแก่มันก็หมายความว่าผมกำลังเล่นของสูงอยู่ทั้งนั้น
“คิดอะไรอยู่ ทำไมคิ้วขมวดกันอย่างนั้นล่ะ”
นิ้วชี้กดลงมาเหนือหน้าผากพร้อมเสียงทักทาย ผมค่อยๆหรี่ตาขึ้นเหมือนไม่ได้ตกใจที่ถูกจู่โจมอย่างนั้น นอกเหนือจากใจที่เต้นระรัวอยู่ในช่องอกแล้ว ผมมั่นใจว่าไม่ได้แสดงท่าทางอะไรให้นายใหญ่ต้องหัวเราะขำที่แกล้งผมได้สำเร็จ
“ผมแค่พักสายตา”
“เส้นจะยึดอยู่แล้วเนี่ยนะเรียกว่าพัก ไปกันได้หรือยัง”
“ไปไหนครับ แล้ว”
“คุณจ๋าเหรอ”
“ครับ”
ในห้องนี้เริ่มต้นจากมีคนอยู่กันสามคน จนกระทั่งตอนนี้เหลือแค่ผมกับมันที่ยังยิ้มระรื่นอยู่ได้ ผมจะหมายถึงใครอีกถ้าไม่ใช่แขกคนสำคัญคนนั้น
“ย่นจมูกใส่ชั้นแบบนั้นหมายความว่านายกำลังงอนงั้นเหรอ”
ผมทำหน้าเหรอหรา ตาเบิกกว้างเพราะตกใจที่มันคิดว่าผมงอน ผมเนี่ยนะงอน มีเหตุผลอะไรที่จะต้องงอนมัน แค่หงุดหงิดกับความรู้สึกของตัวเองก็เท่านั้น แค่ไม่ควรยกตัวเองให้สูงขึ้นจากแต่ก่อนตอนที่ยังเป็นแค่หมอนวดใช้หนี้มัน แค่มันบอกว่าชอบ แค่นั้นผมก็รู้สึกหึงที่เห็นมันสนิทสนมกับหมอจ๋าและเหมือนผมจะไร้ความหมายไร้ตัวตนขึ้นมาทันทีถ้าหากผมจะไม่พอใจ คงจะหมายถึงนายใหญ่มากกว่าจะเป็นหมอจ๋าที่ไม่น่ารู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย แต่คำว่างอนมันเหมาะที่จะใช้กับผู้ชายอย่างผมซะที่ไหน ถ้ามันใช้คำว่าหงุดหงิด ผมจะโกรธมันน้อยลงกว่านี้เยอะเลย
“เปล่า ผมไม่ได้งอน”
“หึงจนแสดงอาการแบบนี้ออกมาเค้าก็เรียกว่างอนนั่นแหละ ไม่เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่าหึงจนควันออกหูเหรอ”
“นั่นมันโกรธแล้ว”
“ก็นั่นไง หึงแล้วไม่พอใจ กลายเป็นโกรธ ยิ่งไม่ได้ยินว่าฉันกับหมอจ๋าคุยอะไรกันบ้างเลยกลายเป็นโกรธมากจนควันออกหู ฉันพูดผิดตรงไหน”
“ผมเนี่ยนะ”
ถ้ามันจะวิเคราะห์ออกมาได้เป็นฉากๆขนาดนั้นก็หัวเราะใส่หน้ากูเลยเหอะไอ้นายใหญ่บ้าอำนาจ ที่บังคับให้อยู่ก็เพื่อที่จะแกล้งให้ได้สะใจสองต่อใช่มั้ยเนี่ย
“เอาน่ะ ที่นายหึงครั้งนี้ไม่เปล่าประโยชน์หรอก ฉันรับรู้ แต่ที่ต้องฝืนความรู้สึกของนายก็เพราะเราก็ต้องให้เกียรติผู้หญิง คุณจ๋าเค้ามีเรื่องมาปรึกษาและมันก็ค่อนข้างจะเป็นเรื่องส่วนตัวเธออาจจะลำบากใจถ้าต้องคุยต่อหน้านายนะ คุณจ๋ากับฉันนอกเหนือจากที่นายรับรู้มาจากที่คนในอาณาจักรเค้าพูดกันความจริงแล้วเราก็เป็นได้แค่เพื่อนที่สนิทกันมากแค่นั้นแหละ คุณจ๋าเป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวที่ฉันมีนอกจากบริวารที่มาคอยตามดูแลน่ะ”
เป็นคำแก้ตัวหรือคำอธิบายที่เหมือนนายใหญ่จะงอนง้อ แต่มันก็ยังมีเรื่องที่ผมไม่เข้าใจอยู่ดี เพื่อนสนิทประเทศไหนกันถึงได้ถึงเนื้อถึงตัว นอนด้วยกันและเข้าอกเข้าใจกันมากขนาดนี้
“เรื่องราวของฉัน ไว้นายค่อยๆเรียนรู้และทำความเข้าใจไปก็แล้วกันนะ จะไปกันได้หรือยังล่ะ หรือว่าต้องยื่นมือให้จับแล้วกระตุกขึ้นมา หรือจะให้อุ้มออกไป”
“ผมเดินเองได้ แล้วคุณจะไปไหนเหรอ”
“ถามตัวเองดีกว่า นายนั่นแหละจะไปไหนล่ะ”
ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเมื่อนายใหญ่ตีรวนมาทางผม
“หมายความว่าคุณจะไปด้วยเหรอ”
“แน่สิ ไม่งั้นจะให้รอทำไม”
นี่นอกจากจะมีลูกน้องตามไปอารักขาเป็นโขยงแล้ว นายใหญ่ยังจะตามไปคุมด้วยตัวเองอีกเหรอ ถึงจะดูเรื่องเยอะไปสักหน่อยแต่ผมก็อยากไปหาไอ้เหน่งบ้าง ป่านนี้มันคงจะห่วงผมน่าดู แต่ด้วยความที่เราต่างก็ดูแลตัวเองมาโดยตลอด มันเลยไม่คิดจะโทรมาแสดงความห่วงใยอย่างเพื่อนคนอื่นๆเขา มันกลัวผมจะเข้าใจผิดคิดว่ามันเห็นผมอ่อนแอหรือดูแลตัวเองไม่ได้ อีกอย่างผมยังไม่ได้คุยกับเถ้าแก่เรื่องที่หายไปจากอู่และไม่แจ้งให้เป็นเรื่องเป็นราวกับเถ้าแก่เลย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาอยู่กับนายใหญ่เหมือนการณ์ถาวรแบบนี้
เจ้เชอรี่ยิ้มให้ตอนที่ผมเดินออกมาขึ้นรถหน้าอาณาจักรและโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณว่าเดี๋ยวกลับมาคุยกันทีหลัง จริงๆแล้วช่วงเวลาที่ผมได้อยู่อาณาจักรเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆไม่ได้เนิ่นนานอะไรเลย แต่พอกลับมาอีกครั้งกลับรู้สึกคุ้นเคยเหมือนได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานาน เพียงแต่การมาเยือนอาณาจักรของผมในครั้งนี้สะดวกสบายแต่ดูจะเป็นอะไรที่ลำบากต่อการปฏิบัติตัวของคนอื่นหรือเพื่อนร่วมงานเก่าอยู่ไม่น้อย
ทันทีที่เห็นหน้าผมเดินเข้ามาในอู่ ไอ้เหน่งแทบจะทิ้งอุปกรณ์บัดกรีแล้วโผเข้ามากระโดดกอดผมอย่างคนที่ไม่เจอกันมานานแรมปี แต่ติดอยู่ที่ว่ามันกางออกมาได้แค่แขน ส่วนขาที่ย่อลงไปเพื่อจะกระโดดเข้าหาผมกลายเป็นชะงักอยู่กับที่เมื่อเห็นคนที่เดินตามหลังมา มันทำหน้าเจื่อนๆแล้วถูมือตัวเองไปมาแก้เขิน
“ไงวะ”
ผมทักทายมันก่อนด้วยประโยคเริ่มต้นเพื่อไต่ถามอย่างคนมีมารยาท
“มึงยังไม่ตายใช่มั้ยเนี่ย”
ส่วนมันก็ยังป่าเถื่อนใส่ผมเหมือนเดิมและแกล้งเป็นไม่เห็นคนที่เดินตามหลังผมมา หรือไม่ มันก็คงจะทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าคนข้างหลังเป็นใคร
“เปล่า กูตายมาได้สักพักแล้ว นี่มาลามึงเพื่อไปเกิด อโหสิให้กูด้วยนะถ้ากูทำอะไรให้มึงเดือดร้อนเอาไว้”
“ไอ้เชี่ยโลม พูดอะไรบ้าๆ นั่นใครวะ”
คำถามท้ายสุดมันยกขึ้นแค่ริมฝีปากแต่ไม่ยอมเปล่งเสียงออกมา
“คุณระฟ้า เจ้านายกู”
เสียงคนเป็นเจ้านายกะแอมดังขึ้นมาเมื่อผมแนะนำไปว่าอย่างนั้น เพื่อให้การอธิบายให้เหน่งเข้าใจได้สั้นที่สุดก็คงจะไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว
“แล้วที่อู่เป็นไงบ้างวะ”
“มึงหายหัวไปเค้าก็บ่นอะดิ แต่ก็แค่บ่นแหละวะ เงินไม่ต้องจ่ายก็ทำได้แค่บ่นเท่านั้นแหละ ส่วนคุณหมวยเล็กคิดถึงมึงรอมึงจนหาผัวใหม่ไปแล้ว รักแท้แพ้อารมณ์เปลี่ยวอะ”
“เถ้าแก่ได้ยินมึงจะหนาวนะเหน่ง”
“แล้วที่มาวันนี้ มึงมาเยี่ยมหรือมาลาออกด้วยวะ”
พอเหน่งพูดคำว่าลาออกผมก็รู้สึกใจหายขึ้นมา ตอนจบ ม.6 ใหม่ๆ เป็นช่วงเวลาที่ผมเครียดมากที่สุดแล้ว จากสถานะทางบ้านผมไม่ได้เรียนต่อแน่ๆ และถ้าผมไม่หาทางทำรายได้มาจุนเจือตัวเองและครอบครัว พี่เกียรติจะต้องยัดงานในบ่อนหรืองานในร้านของเสี่ยเจียงให้แน่ๆ งานพวกนั้นเป็นงานที่ผมคิดจะทำเป็นอย่างสุดท้าย ถ้าไม่ได้เถ้าแก่ที่ปราณีให้ผมฝึกงานในอู่จนได้เป็นช่าง ผมเองยังไม่รู้เลยว่าวันนี้จะต้องคุมตู้ม้าตู้ไหน หรือวิ่งโพยแทงบอลอยู่แถวไหน อู่เก่าๆซอมซ่อๆที่เกรอะกรังไปด้วยน้ำมันเครื่องแห่งนี้ เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตผม เป็นความทรงจำที่ดี ในขณะที่ผมเลือกทางเดินในชีวิตกับตัวเองไม่ได้ ผมก็ควรจะต้องบอกกล่าวเถ้าแก่ถึงความจำเป็นนี้ และหากวันไหนที่ผมไม่มีหนทางไปแล้วจริงๆ เถ้าแก่คงจะกรุณาให้ผมได้ทำงานที่นี่อีกครั้ง
“กูถามแค่นี้ ถึงกับซึมเลยเหรอวะ กูพูดเล่น ที่นี่ไม่เหมือนบริษัทหรอกมึง ไม่ต้องลาออกก็ได้ ถึงจะมีเงินเดือน แต่เถ้าแก่เค้าก็คิดเป็นรายวันอยู่แล้ว วันไหนมึงไม่มาเค้าก็หักตังค์ วันไหนมึงมาเค้าก็คิดเงินให้ มึงจะมาเมื่อไหร่ก็ได้โลม มึงหายไปก็ไม่ได้หมายความว่าจะมาที่นี่ไม่ได้อีกนี่หว่า กูว่าเถ้าแก่เค้าเข้าใจ เค้าแค่เสียดายที่ขาดลูกน้องขยันๆไปคนแค่นั้นแหละ”
“เนี่ยนะแค่นั้นของมึง กูฝากดูนายด้วย จะเข้าไปคุยกับเถ้าแก่ก่อน”
“นายมึงยังต้องฝากกูดูอีกเหรอวะ แล้วชุดดำที่อยู่หน้าอู่นั่นจะจ้างเอาไว้ทำไม”
“ไม่ได้หมายความว่าดูแลอย่างนั้น เรื่องนั้นเค้ามีคนจัดการอยู่แล้ว กูหมายถึงช่วยเป็นเพื่อนคุยน่ะ เข้าใจยากจังวะ”
“โอย นั่นก็ไม่ไหวมั้งมึง หน้านายมึงเป็นมิตรกับกูหรือก็ไม่ มองจิกเหมือนกูไปขโมยอะไรของเค้ามางั้นแหละ เยือกเย็นน่ากลัวขนาดนี้ ตาเค้ากูยังไม่กล้าสบเลยมึง”
“งั้นก็ต่างคนต่างอยู่ มึงไปจัดการงานของมึงเหอะไป กูชวนอู้มานานแล้ว”
ผมตบไหล่มันแล้วแยกตัวไปหานายใหญ่ที่นั่งทำบรรยากาศตามที่เหน่งบอกมาทุกประการจนต้องพรูลมเสียออกจากปอดทิ้งเสียเฮือกใหญ่ ถ้าจะมานั่งตีหน้าเข้มและไม่พูดไม่จาทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่แบบนี้ จะตามมาทำไมกันวะ ไหนพงบอกว่านายใหญ่ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดเฝ้าใครได้ไง
“คุณ เป็นอะไร เบื่อเหรอ”
“เปล่า จะกลับแล้วใช่มั้ย”
นี่ขนาดปากบอกว่าเปล่า แต่ถามเหมือนรอเวลากลับขนาดนี้คำตอบเมื่อกี้เชื่อถือได้แค่ไหนวะ
“ผมขอเวลาอีกแป๊บได้เปล่า จะเข้าไปคุยกับเถ้าแก่ให้เป็นเรื่องเป็นราว เค้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเป็นเด็กที่มาของานเค้าทำ อยู่ๆหายตัวไปไม่บอกไม่กล่าวมันดูไม่ดีอะ เหมือนไม่เห็นหัวผู้ใหญ่”
“ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไปทำอย่างที่บอกมาเถอะ สิ่งที่นายคิดเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว”
“ถ้าคุณไม่อยากนั่งรอที่นี่ไปรอในรถก็ได้นะ เดี๋ยวผมตามไป”
“รอที่นี่แหละ มีอะไรให้ดูเยอะดี”
“ไม่ยักรู้ว่าคุณชอบดูเศษซากอะไหล่รถ”
“ไม่ใช่เรื่องนี้หรอก แต่เด็กๆอย่างนายอย่ารู้เลยว่าเรื่องอะไร”
“ผมไม่ชอบคำว่าเด็กที่คุณว่าผมเลย มันดูผมลามปามแก่แดดยังไงไม่รู้”
“คิดมากน่ะ ไปได้แล้ว”
ลับหลังอดีตช่างยนต์ของที่นี่หายเข้าออฟฟิตที่ต่อเติมขึ้นมาจากส่วนหนึ่งของอู่ซ่อมรถไป “หมวยเล็ก” ชื่อผู้หญิงที่ถูกเอ่ยออกมาเพียงครั้งเดียวในวงสนทนาก็ถูกคนที่ตีหน้าขรึมล้วงข้อมูลจากคนที่เอ่ยถึงชื่อนี้มาเสียละเอียด
เขารู้ดีว่าเพื่อนร่วมอู่ของโลมตกใจและประหม่าขนาดไหนที่เห็นเขาตามมาด้วยพร้อมคนดูแลอีกโขยงใหญ่ๆ ยิ่งพอขยายตำแหน่งและหน้าที่ของตัวเองแล้ว เหน่งก็รีบพรั่งพรูข้อมูลที่เขาต้องการจะรู้ออกมาทันที
‘ลูกสาวของเถ้าแก่ที่นี่แอบชอบโลมตั้งแต่โลมเข้าอู่แล้ว’
ข้อมูลไหนๆก็ไม่ทำให้ระฟ้ารู้สึกดีเท่ากับข้อมูลที่โลมไม่เคยสนใจลูกสาวเถ้าแก่มากไปกว่าเจ้านายคนหนึ่งเลย
“เอ่อ คุณระฟ้าครับ”
“หืม”
ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อคนให้ข้อมูลที่เงียบไปนานหลังจากที่เขาพอใจในรายละเอียดที่ได้รับเรียกชื่อขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไมคุณถึงไม่ถามเรื่องคุณหมวยเล็กกับไอ้ เอ้ย โลมมันเองล่ะครับ”
มันเป็นความพอใจที่เขาจะเลือกไม่ตอบคำถามนี้กับเพื่อนสนิทของโลม แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ระฟ้าไม่อยากให้โลมรู้ว่าเขาเองก็หึงเป็นเหมือนกันเมื่อรู้ว่าโลมมีคนที่สนใจ
“เขาออกมาแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะ ขอบใจมากสำหรับเรื่องของวันนี้ ว่างๆไปเที่ยวที่ร้านสิ”
“จะดีเหรอครับ ผม เอ่อ ผมคงไม่มีปัญญาซื้อเวลาหมอนวดที่นั่นหรอกครับ แล้วอีกอย่างผมไม่ได้เป็นสมาชิกที่นั่น”
“ไม่ใช่ปัญหาหรอก บอกพนักงานว่าเป็นเพื่อนสนิทของนายน้อยมาใช้บริการ นายจะได้รับการดูแลอย่างดี ฉันรับรอง”
“นายน้อยเหรอครับ”
“ใช่ แจ้งเค้าว่าเป็นเพื่อนนายน้อย”
“หมายความว่า............................?”
“คุยอะไรกันอยู่เหรอ”
ไม่ทันที่เหน่งจะได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ คนที่มีชื่ออยู่ในวงสนทนาแทบตลอดเวลาก็เลื่อนกระจกออกมาจากออฟฟิสและตะโกนถามตั้งแต่ตัวเองยังก้มหน้าก้มตาใส่รองเท้า
“เจ้านายมึงชวนกูไปอาบน้ำที่อาณาจักร”
“ถึงว่าหน้าระรื่นเชียวนะมึง ระวังเมียมึงจะจับตัดแล้วป่นให้เป็ดกิน คุณก็เสนออะไรไม่รู้เรื่อง มันมีเมียมีลูกแล้วเสนออะไรให้มันรู้ซะมั่ง”
“อะ ไอ้โลม นั่นเจ้านายมึงนะ”
“เออ แล้วไง”
“มึงเห็นพวกชุดดำข้างนอกร้านหรือเปล่า กูไม่อยากเป็นผีเฝ้าที่นี่กับมึง”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก กลับก่อนนะ โลม ปะ กลับกันได้แล้ว”
รีบตัดบทก่อนที่ตัวเองจะกลายเป็นมาเฟียที่ทำผิดกฎหมายจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาในสายตาเพื่อนสนิทของโลม
หมอนี่ตีปากตัวเองเบาๆมาตลอดเวลาตั้งแต่ก้าวเข้ามานั่งเคียงคู่เขาในรถ เป็นการกระทำที่เจ้าตัวไม่ได้สนใจว่าจะมีใครจับตามองอยู่บ้าง เหมือนเด็กที่สร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาตามความพอใจของตัวเองจนต้องรั้งมือข้างที่ยกตีปากตัวเองเอาไว้ โลมเบิกตากว้างแทนข้อสงสัย
“ตีปากตัวเองทำไม”
เหมือนหมอนี่สติไม่ได้อยู่กับตัวเองตอนที่ตีถึงได้ย่นหัวคิ้วเข้าหากันเหมือนสงสัยว่าสิ่งที่เขาถามนั้นมันทำไปจริงๆเหรอ ทั้งๆที่มือข้างที่ตียังอยู่ในมือของเขายังชูขึ้นตอนที่ถูกรั้งออกมาเมื่อกี้
“ผมเหรอ”
“เออสิ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกว่าเมื่อกี้ตอนอยู่ที่อู่ตัวเองพูดอะไรไม่คิดออกมาอะดิ”
“แล้วทำไมไม่ตีหัวล่ะ ไปตีปากตัวเองทำไม สิ่งที่คิดคือสมอง ส่วนปากทำหน้าที่ตามที่สมองสั่ง นายตีผิดที่”
“ช่างมันเถอะ ผมตีปากตัวเอง เจ็บเองไม่เดือดร้อนใครเสียหน่อย”
“ไม่ได้สิ ห้ามทำร้ายอวัยวะที่นายใหญ่เอาไว้จูบเด็ดขาด”
“คุณพูดอะไรออกมาหา ไม่เห็นหรือไงว่าในรถไม่ได้มีแค่เราสองคน”
ครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ที่นายน้อยของบ้านงอนนายใหญ่ถึงขั้นลงไม้ลงมือทุบไหล่ไปตลอดทาง รถเซไปมาไม่ใช่เพราะคนขับรถไม่ดี แต่เป็นเพราะสองคนนี้ยื้อยุดกันมาตลอดทางกลับบ้านเลยต่างหาก
.
.
.
“คนแจ้งคุณมาว่านายใหญ่กับนายน้อยหวานกันจนคนงานอิจฉา ทำไมถึงได้มานั่งแช่ขาเล่นในน้ำละคะ”
“ความสุขนี่สั้นจริงๆเลยนะครับคุณ แต่ความทุกข์นี่นานจนผมเอียนเลย”
“ทำไมพูดอย่างนี้ละคะ พงเองยังเปรยกับคุณเลยว่าคุณหนูร่าเริงกว่าปกติ”
“คุณจ๋ายอมไปพบหมอจิตวิทยาที่ดูแลเกี่ยวกับอาการทางประสาทที่คุณจ๋าเป็นที่ออสเตรเลียครับ ผมเลยคิดว่าจะไปส่งและอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก”
“อาการทางประสาท หมายถึงที่เธอไม่ขัดขืนตอนที่คนร้ายทำอย่างนั้นกับเธอน่ะเหรอคะ คุณหนูรู้เรื่องนี้ของคุณจ๋าได้ยังไงคะ”
“มันเป็นความบังเอิญน่ะครับ วันนั้นผมทะเลาะกับคุณปู่แล้วเมา คุณจ๋ามาพยุงผมและพยายามจะทำสิ่งที่เราเคยทำกันแล้วผมเกิดรำคาญสะบัดตัวหนีจนเธอกระเด็นไปอัดกับฝาผนัง แต่กลายเป็นว่าเธอชอบแบบนั้น มันไม่ใช่โรคนะครับคุณ มันเป็นอาการทางประสาทที่หากได้รับการบำบัดก็จะหายขาด ผมไม่อยากให้ใครใช้เธอเป็นเครื่องมือทำเรื่องสกปรกอีกแล้ว ตอนที่พวกนั้นทำร้ายเพื่อจะมีอะไรกับเธอ พวกมันถึงบอกว่าเธอไม่ได้ขัดขืนไงครับ ตอนที่พวกมันร้องขอชีวิตกับคนของเรา พวกมันบอกว่าคุณจ๋ายิ้มรับด้วยซ้ำ ผมสงสารเธอ”
“แล้วพ่อโลมละคะ คุณหนูเพิ่งจะยอมรับให้เขาเป็นนายน้อย เขาจะรู้สึกยังไง แล้วคุณหนูหมดห่วงพ่อหนุ่มคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ”
“ผมรู้ว่าทุกคนจะดูแลโลมเหมือนกับที่ดูแลผม และทุกคนรู้แล้วว่าโลมอยู่ในฐานะอะไร จะว่าผมหมดห่วงก็ไม่ได้ แต่ที่ผมทำไปส่วนหนึ่งก็เพื่อเขานะครับ ผมคงไปได้ไม่นานหรอก ผมรู้ใจตัวเองดี”
“คุณเข้าใจค่ะ แต่คุณหนูไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ เราส่งใครไปดูแลคุณจ๋าที่นั่นก็ได้นี่คะ”
“ที่คุณบอกมามันก็ถูกครับ แต่การที่ผมกับโลมอยู่ด้วยกันที่นี่ โลมจะไม่มีวันแสดงความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดออกมาเพราะรู้ว่าอำนาจเด็ดขาดอยู่ที่ผม เหมือนก่อนหน้านี้ที่ไม่มีใครยอมรับผมเพราะยังมีคุณปู่อยู่ไงครับ และผมก็ไม่กล้าแสดงอำนาจเท่าคุณปู่ ไม่กล้าสั่งไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่ารอให้ใครๆมาทำให้ โลมเองก็คงรู้สึกแบบนั้น และคงจะแย่กว่าผมตรงที่เค้าไม่รู้ล่วงหน้าว่าจะได้เป็น เค้ามาจากครอบครัวที่ใช้ชีวิตธรรมดา ต่างจากผมที่ต้องโตขึ้นมาเพื่อปกครองและดูแลใครต่อใครอีกมากมาย”
“โถ่เอ๊ยคุณหนูของคุณ พอมีช่วงเวลาที่เหมือนกับคนอื่นเค้าบ้างก็ต้องมาเป็นแบบนี้อีกแล้ว คุณนี่ใจจะขาดเวลาเห็นคุณหนูทุกข์ใจ”
“ชะตาชีวิตผมถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่ยังไม่คลอดเลยนี่ครับคุณ”
“แล้วนี่คุณหนูบอกพ่อหนุ่มเค้าหรือยังละคะ เพิ่งจะหวานใส่กันไม่นานถ้าปั้นปึ่งกันเหมือนคราวอีกคุณเห็นแล้วอึดอัดใจไม่ดีเลยค่ะ”
“ยังเลยครับ ตอนแรกผมคิดว่าถ้าคุณจ๋ายอมรับว่าเธอมีอาการทางประสาทแบบนี้ โลมก็คงใช้ชีวิตเหมือนตอนที่ผมพาเขามาอยู่ที่นี่แล้วผมไปอยู่ที่อาณาจักรเพื่อทำงานตามปกติ แต่วันนี้”
“วันนี้ทำไมเหรอคะ”
“เค้าหึงผมกับคุณจ๋าครับ เค้าไม่พอใจตอนที่เห็นคุณจ๋ามารอผมที่หน้าอาณาจักรถึงขนาดเดินตามเข้าไปถึงห้องทำงาน”
“แล้วเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีละคะ”
“เมื่อก่อนผมคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมบอกเขาไป เขายอมรับมันเพราะเป็นคำสั่งของผม ไม่ว่าจะเสนออะไรไปเขาก็ต้องทำตาม แต่คนเราจะมีใครสักกี่คนครับคุณที่จะหึงตามหน้าที่ ไม่ใช่หึงเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”
“ใจตรงกันแล้วสินะคะ”
“ถึงเขาเองจะคาดคั้นให้ผมพูด แต่ตัวเองยังไม่พูดคำนั้นกับผมเลยนะครับคุณ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนสร้างเงื่อนไขให้ความสำคัญกับคำหนึ่งคำขึ้นมาเองแท้ๆ”
“คำพูดมันจะไปสำคัญเท่าการกระทำได้ยังไงคะ นายใหญ่ไม่ควรน้อยใจกับเรื่องแค่นี้หรอกค่ะ”
“เพราะอย่างนี้ไงครับ ผมถึงไม่เรียกร้องให้เขาพูด เพราะผมมั่นใจว่าเค้าก็รู้สึกกับผมไม่ต่างกัน เพียงแต่โลมยังไม่ชินกับการเป็นเจ้านายและมีลูกน้องที่จงรักภักดีไม่ต่างจากทาสหรือบริวารอย่างนี้น่ะครับคุณ”
“ของแบบนี้เรียนรู้กันได้ค่ะ ที่มานั่งคิดไม่ตกอยู่นี่เป็นเพราะเรื่องนายน้อยเรื่องเดียวสินะคะคุณหนู”
“ถึงผมจะมั่นใจว่าเค้าอยู่ได้และจะต้องปลอดภัยจนกว่าผมจะกลับมา แต่ผมเองนี่แหละครับที่กลัวจะบังคับใจตัวเองไม่ได้ ลูกน้องคงได้หัวเราะเยาะนายใหญ่ก็คราวนี้”
“โถ คุณหนูของคุณ นายใหญ่ก็คนนี่คะ ถ้าจะแสดงความรู้สึกออกมาให้ลูกน้องคนสนิทได้เห็นบ้างไม่เห็นจะแปลก ดีเสียอีกพวกที่คอยดูแลคุณหนูจะได้รู้เสียทีว่าคุณหนูของคุณเป็นคนมีหัวใจ มีความรู้สึก”
“ผมฝากนายน้อยของบ้านนี้สักพักนะครับคุณ ผมไปไม่นานหรอกครับ ถ้าเรื่องคุณจ๋าเข้าที่เข้าทางแล้วผมจะรีบกลับมา”
“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณเลี้ยงคุณหนูมาจนโตขนาดนี้ได้ แค่หัวใจของคุณหนูดวงเดียวทำไมคุณจะดูแลให้ไม่ได้ละคะ”
“ผมเป็นห่วงเขา เพราะยังมีเรื่องที่เขาจะต้องทำความเข้าใจด้วยตัวเองอีกเยอะ เขาจะต้องมั่นใจขึ้นมาด้วยตัวเอง ไม่ใช่เพราะใครไปบอกว่าเขามีสิทธิ์ที่จะทำนะครับ”
“สรุปแล้วที่คุณหนูตัดสินใจไปเป็นเพื่อนคุณจ๋าครั้งนี้ เพื่อคุณจ๋าหรือเพื่อฝึกนายน้อยของบ้านนี้กันแน่คะ เหมือนจะเอนไปทางนายน้อยคนใหม่นะคุณว่า”
“คุณจ๋าเป็นเพื่อนนอกเรือนและนอกเขตอาณาจักรคนแรกของผม ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ผมก็อยากช่วยครับ เพราะถ้าไม่มีคุณจ๋า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการมีเพื่อนมันต่างจากอยู่ตัวคนเดียวยังไง”
“แล้วพ่อหนุ่มเค้าจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆเหรอคะ ขนาดตำแหน่งนายน้อยเค้ายังไม่รู้เลยว่ามีอำนาจแค่ไหนในบ้านนี้”
“ถ้าเขาตัดความหึงหวงออกไปก่อนแล้วฟังเหตุผลที่ผมมี ผมว่าเขาเข้าใจครับ แต่เรื่องหึงนี่แหละที่น่าห่วง เขาหึงแรงไม่แพ้ใครหรอกครับคุณเพียงแต่ไม่โวยวายแค่นั้นเอง”
“ถ้าหึงขนาดนั้นแสดงว่าเขาต้องรู้ความสัมพันธ์ของคุณหนูกับคุณจ๋านอกเหนือจากที่เพื่อนเค้าปฏิบัติกันใช่มั้ยคะ”
“ครับ นี่แหละที่ผมไม่รู้จะอธิบายให้เขาเข้าใจยังไงว่าการมีเซ็กส์กับคนที่เรารักกับการมีเพื่อปลดปล่อยตามธรรมชาติของร่างกายมันต่างกันยังไง ผมเครียดขนาดนี้ ทำไมคุณถึงยิ้มละครับ”
“คุณหนูรู้ตัวมั้ยคะ ว่า 28 ปีมานี้ คุณหนูไม่เคยปรึกษาคุณเรื่องความรักเลยสักครั้ง แต่พอมีพ่อหนุ่มคนนี้เข้ามา คุณก็เป็นที่ปรึกษาให้คุณหนูเยอะขึ้นและดูจะจริงจังมากขึ้นทุกวันนะคะ”
“ก็คุณบอกผมเองว่าถ้าอยู่กับใครแล้วมีความสุขให้เลือกคนๆนั้นมาอยู่กับเรา คุณเสียใจเหรอครับที่คนที่ผมเลือกเป็นผู้ชาย”
“ไม่มีอะไรให้คุณต้องเสียใจค่ะถ้าคุณหนูมีความสุข ไม่มีใครเลยสักคนบนโลกนี้ที่จะสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง”
“ผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะอยากอยู่ไปนานๆเลย คิดเสียว่าถ้าอายุสั้นแบบพ่อก็น่าจะดี เมื่อตายไปแล้วจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรอีก แต่พอมีเขา ผมคิดแต่จะรักษาชีวิตตัวเองไว้ ถึงแม้จะกลับมาแล้วเจอว่าเค้าจะหน้าบูดใส่ผมอยู่ก็ตาม”
“อย่าพูดให้คุณรู้สึกอยากมีคนรักขึ้นมาตอนนี้สิคะ มันมาไกลเกินไปแล้วนะ สงสารคนแก่บ้าง”
“คุณเขินเรื่องที่ผมพูดเหรอครับ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ”
“คุณรู้แล้วค่ะ ขึ้นเรือนกันเถอะ นายน้อยคงหายงอนเรื่องที่คุณหนูประกาศแสดงความเป็นเจ้าของปากเขาแล้วล่ะค่ะ กินข้าวได้แล้ว”
“เขาจะงอนผมไปทำไม ในเมื่อมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่แค่ปากเขาหรอกที่เป็นของผม ทั้งตัวของเขารวมไปถึงใจก็ต้องเป็นของผมครับคุณ”
รู้จักที่จะเข้าอกเข้าใจและห่วงใยคนที่ตัวเองรักแต่ก็ยังไม่วายแสดงอำนาจเด็ดขาดสมกับกุมอำนาจนายใหญ่อยู่จริงๆ ความรู้สึกทั้งหมดที่นายใหญ่มีล้วนเกิดมาจากเด็กผู้ชายธรรมดาๆที่ถูกบีบบังคับโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่จากที่บ้านทั้งนั้นเลย
-
๐ สวัสดีค่ะ หลังที่หายไปหลายวันสิ่งแรกที่หาไม่เจอเลยคือ นิยายหล่นไปอยู่หน้าไหนเนี่ย :z3:
๐ ขออภัยที่หายหัวไปหลายวันนะคะ ถ้าใครติดตามแฟนเพจจะพบข่าวรายงานอยู่เนืองๆว่าไปทำร้านกาแฟเล็กๆมา มันเกิดจากความคิดชั่ววูบจริงๆค่ะ เลยฉุกละหุกไปหน่อย ร้านจะเปิดวันที่ 12 นี้ แต่ตอนนี้เตรียมของและร้านเสร็จเรียบร้อยแล้วเลยมาจับนิยายแต่งต่อทันที ตนนี้เลยเรื่อยๆไปก่อนนะคะ อุ่นเครื่องทั้งคนเขียนคนอ่าน :กอด1:
๐ เรื่องที่อยากจะขอโทษอีกเรื่องคือ หนังสือรอบรีปริ๊นส่งไปหมดแล้วนะคะ หากใครยังไม่ได้รับ สามารถแจ้งได้ที่หน้าแฟนเพจเพื่อที่คนเขียนจะดูรายชื่อและเลขรับพัสดุตามมบิลของไปรษณีย์ให้ Utell นั่นไล่เรียงรายชื่อกับเลขพัสดุตามบิลนี้เหมือนกันเลยใช้เวลานาน เพราะรอบนี้จัดส่งที่หน้าเคาน์เตอร์ เพราะแต่ละกล่องน้ำหนักไม่เท่ากันนะคะ ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะ
๐ ปีนี้คิดว่าจะลงนิยายทีละเรื่องแล้วค่ะ ไม่สามารถจะลงทีละสองเรื่องได้แล้ว กลัวฉุกเฉินแล้วดองนาน
๐ ฝากประชาสัมพันธ์รวมเล่ม สิงหากุมภาและ unequality ด้วยนะคะ รายละเอียดการจองคลิกได้เลยค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30513.0) เรื่อง unequality ไม่เคยลงที่ไหนและหลังจากการขายแล้วก็จะไม่ลงเรื่องที่ไหนนะคะ อ่านรายละเอียดชี้แจงได้ตามลิงค์ค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ อาจจะมีคำผิดหลงเหลืออยู่บ้าง ฝากด้วยนะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ อัพเดทข่าวสารได้ที่ TRomance's Fanpage (http://www.facebook.com/TRomanceFic)ค่ะ
-
:กอด1:
-
จิ้มๆๆ :L2: :L2:
อร๊ายยย น้องโลมหึง น่ารักอ่ะ คนปากแข็ง
-
รักคนเขียนจังเลย วู้วู้ :man1:
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/19.gif) ขอให้เป็นแบบที่นายใหญ่คิดเถอะ ว่าโลมจะเข้าใจ
-
หวานซะตอนนี้ อิจฉาาา า
-
o13
-
โลมหึงงงงงง
อิอิ
หวังว่า จะไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วนะ
-
น้องโลมมาแล้ว~~~
งอนน่ารักจริงๆเล้ย
คุณน่ารักที่สุดเลยค่า o13
-
คิดถึงโลมใจจะขาด
ตอนนี้หวานปนขมยังไงก็ไม่รู้น้า ฮ่าๆๆ
-
อู๊ย หึงโหด หวานเว่อร์์ อ่ะ ช๊อบชอบ ตอนหน้าเราหวังว่าให้น้องโลม หึงไว้ก่อน แล้วนายใหญ่จับกดแล้วค่อยอธิบายเหตุผลกันบนเตียงจะดีที่สุดนะคะ
-
หายไปนานเลยนะคับ
เที่ยวไหนมาหรอคับ
o13 o13 :impress3: :mc4:
-
หวังว่าโลมจะเข้าใจในสิ่งที่คุณระฟ้าทำนะ
ยังไงๆก็รักนายโลมประจำตัวคนนี้คนเดียวอยู่แล้ว :L2:
-
ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ นายใหญ่นี่ก็แปลกดีเนอะ เป็นเพื่อนกันแต่เอากันได้ด้วย
-
เอ้า ปากหนักจังนายใหญ่ เดี๋ยวโลมเค้าก็งอนไปอีกนานหรอก
มีอะไรไม่รู้จักเคลียร์นี่มัน...จริงๆเลย
-
แอบหึงนายใหญ่แทนน้องโลม...
ขอให้ร้านกาแฟขายดีๆนะคะ :m1:
-
นายใหญ่น่ารัก คิดกลับกันว่าต่อไปโลมกลายเป็นคนเด็ดขาดอย่างที่นายใหญ่ต้องการ แล้วนายใหญ่กลับกลายไปเป็นเด็กน้อยต้องการความรักแบบโลม เหอะๆๆๆๆๆ :impress2:
แต่ดูท่านายใหญ่ไปกับคุณจ๋ารอบนี้พี่เกียรติคงไม่ตามมาเอาคืน คงไม่เกิดเรื่องอีกหรอกนะ :z3:
-
โลมหึงโหดเหมือนกันนะเนี่ย
-
>< นายน้อยขี้งอนจริงๆ
-
น่ารักจริงๆนายใหญ่และนายน้อย
-
ไม่อยากให้นายใหญ่หางนายน้อยเลย :เฮ้อ: แต่ทำไงได้ เพื่อจะได้เป็นนายน้อยอย่างสมบูร์แบบถึงจะแบบไม่รู้ตัวก็เถอะ
ยอมให้จับนายใหญ่แยกจากนายน้อยสักพักก็ได้ :monkeysad: โอ๊ยต้องอดทน ๆๆๆๆๆๆ เข้มแข็งเข้าไว่นะโลม :กอด1:
-
:z13:
กว่าจะแอบอ่านจนจบ หมดไปครึ่งวัน :serius2:
ตอนนี้ต่างคนต่างหึงวุ้ย แต่มาจบตรงที่ว่า "ห้ามทำร้ายอวัยวะที่นายใหญ่เอาไว้จูบเด็ดขาด" :-[
ตีกันจนรถส่ายไปส่ายมาก็ไม่หายหวานหรอก :z1:
แก้ (เลี่ยน) ดีกว่า
เพราะห้องนายใหญ่กรุฉนวนดูดซับเสียงป้องกันแม้กระทั่งเสี้ยงก้องเสียงสะท้อน ==> เสียง
ผมยกยิ้มให้แขกคนสำคัญของนายใหญ่เพื่อขอลหุแก่โทษที่ไร้มารยาทและทำให้ตกใจ ==> ลุ
ผมง้างมือเพื่อให้ประตูกว้างพอที่จะเบี่ยงตัวออกไปจากให้ให้ได้ ==> ห้อง
เสียงคนเป็นเจ้านายกะแอมดังขึ้นมาเมื่อผมแนะนำไปว่าอย่างนั้น ==> กระแอม
เพิ่งจะหวานใส่กันไม่นานถ้าปั้นปึ่งกันเหมือนคราวอีกคุณเห็นแล้วอึดอัดใจไม่ดีเลยค่ะ ==> คราวนั้น(?)อีก
-
ตอนนี้ยาวสมกับที่หายไปนานเลยค่ะ อ่านแล้วชื่นใจ
หึงกันไปหึงกันมาน่ารักอ่ะ แต่ระฟ้าก่อนไปส่งจ๋าช่วย
คุยกับเด็กน้อยให้รู้เรื่องก่อนนะคะ เดี๋ยวจะดราม่าซะก่อน
คนอ่านจะเครียดตาม 555
+เป็ด
-
นายใหญ่พอพูดแล้วก็ประกาศตัวซะ ๕๕๕
หวังว่าถ้้านายใหญ่ไปกับคุณจ๋าคงไม่มีอะไเกิดขึ้นนะ
พอนายใหญ่กลับมาโลมก็เป็นใหญ่พอดี o18
-
น้องโลมมาแล้ววว
ว่าแต่หวานกันไม่เท่าไหร่ก็จะจากกันแล้วเหรอ อยู่อีกสักพักให้โลมมั่นใจกว่านี้ไม่ได้หรืองัยน้า :เฮ้อ:
-
โห ไปเมืองนอกกับหมอจ๋าเนี่ยนะ คิดได้ไงอ่ะนายใหญ่ ใครจะไปใจกว้างเข้าใจได้ขนาดนั้น สงสารโลม
-
น้องโลมหึงซะน่ารัก
นายใหญ่พอได้พูดล่ะทีนี้พูดใหญ่เลยนะ :-[
ต้องจากกันหรอออ จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยน้อ :z3:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: เอาใจช่วยน้องโลม
-
รีบๆบอกโลมซะเนิ่นๆเลยนะคุณพระเอก
เดี๋ยวก็โดนเหวี่ยงเอาหรอก!!!^^
-
:o8:
-
โลมหึงน่ารักดี :L2:
-
เย้เย้น้องโลมมาแล้ว หึงกันไป หึงกันมา น่ารักกกก :-[
นายใหญ่จะไปตปท.กับหมอจ๋า!! ถ้าเราเป็นโลมก็คงจะอดคิดมากไม่ได้หรอก ถึงแม้เหตุผลนายใหญ่จะพอฟังได้
แต่ถ้ากลับกัน ตัวเองคงไม่ยอมที่จะปล่อยให้โลมไปกับคนที่ชอบโลมแน่นอนอ่ะไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร
-
ฮุ ฮุ :z1:
อยากมีคนแสดงความเป็นเจ้าของมั่งจัง :-[
-
น้องโลมน่ารัก มีหึงนายใหญ่ด้วยยย
-
อย่าเคืองนะคะ (แอบอ่านฟรีแล้วยังติอีก)
ชอบเรื่องนี้มากนะคะ แต่ว่าตอนนี้มันเรื่อยๆ เฉื่อยๆ
เนื้อหาเหมือนจะเ้ยอะ แต่มันเยิ้นเย้อไปหน่อย
เหมือนคนแก่พร่ำบ่นอะไรสักอย่าง (รู้สึกแบบนั้น)
แล้วนายใหญ่ก็ดูจะผิดฟอร์ม มันละมุนๆ ยังไงบอกไม่ถูก
รอตอนหน้านะคะ เผื่อจะพลิกฟื้นกลับมาเฉียบคมเหมือนตอนก่อนๆ
ปล. ทำร้านกาแฟเหรอค่ะ น่าสนุกจัง ร้านอยู่แถวไหนเอ่ย
่ขอให้กิจการรุ่งเรือง ขายดิบขายดี มีลูกค้าประจำเยอะๆ นะคะ
-
สวีทกันแป๊บเดียวจริงๆ :serius2:
-
ลุ้นแบบเสียวนิดๆ(เสียวไรของแก)
-
เดี๋ยวจะแช่งให้โลมนอกใจเลย คิคิ :laugh: :laugh:
-
“ไม่ได้สิ ห้ามทำร้ายอวัยวะที่นายใหญ่เอาไว้จูบเด็ดขาด”
:m20: :m20:
กร๊ากกกกกก นายใหญ่เจ้าขาพูดจาได้น่ารักมากๆ
-
อย่างอนนายใหญ่นะโลม สงสารโลมถ้ารู้ว่านายใหญ่ต้องไป
-
อั๊ยยะ!! เดี๋ยวนี้พัฒนาตัวเองให้หึงเป็นแล้วนายน้อยของ(ระฟ้า)เรา
แต่ท่าทางโลมจะไม่รู้จริงๆนะว่าตัวเองหึงอยู่ น่ารักจริงเลยโลมเอ้ยยยย~
-
ระฟ้าคิดเยอะไปนะบางที
คิดไปคิดมา แล้วสุดท้ายก็เหมือนจะทำอะไรแบบคนสิ้นคิดซะงั้น :z3:
งง........
-
นายใหญ่ทำไมชอบแกล้ง โลมจังอ่า
แต่ก็ดีเน้ออ เห็นโลมหึงทำตังเด็กกะเค้าบ้างก็น่ารักดี :o8:
-
หวานกันไม่ทันไร นายใหญ่จะไปนอกแล้วหรอ
แล้วหนูโลมจะเป็นไงบ้างเนี่ย
-
โรแมนติกแป๊บเดียวเอง นายใหญ่จะทิ้งระยะห่างวัดใจนายน้อยซะแล้ว :เฮ้อ:
-
รู้สึกได้เลยว่านายใหญ่แม่งน่ารัก!!
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ขอกรี๊ดดังๆ กรี๊ดดดดดดดดดด
"ไม่ได้สิ ห้ามทำร้ายอวัยวะที่นายใหญ่ใช้จูบเด็ดขาด"
“เขาจะงอนผมไปทำไม ในเมื่อมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่แค่ปากเขาหรอกที่เป็นของผม ทั้งตัวของเขารวมไปถึงใจก็ต้องเป็นของผมครับคุณ”
โอ้มายก็อดดดด นายใหญ่พูดอะไรแบบนี้เป็นด้วยย หุบยิ้มไม่ได้เลย ฟินาเล่จ้าาา
น่ารักกกอ่ะ :impress2:
โลมก็หึงสมกับเป็นโลมเลยนะ เมื่อไรจะรู้ใจตัวเองซะทีล่ะ
อยากเห็นโลมหวานใส่นายใหญ่บ้างอะ เอร๊ยยยยยย :-[
แต่ที่นายใหญ่จะไปอยู่กับคุณจ๋าเนี่ย หวังว่าคงไม่มาม่านะคะ
นายใหญ่ไม่น่าต้องทำถึงขนาดนั้นเลยอ่ะ! :(
-
นายใหญ่ทำเเบบนี้ได้ไง
หวังว่าโลมคงเข้าใจน่ะ
-
อร้ายยยเรื่องดูท่าจะเครียด :o12:
-
นู๋โลมน่าลักขโมยมาเก็บไว้เองจังอ่ะ (แอร๊กกก...โดนรากหญ้ากระโดดถีบ)
อยากให้หวานกันให้มากๆๆ
อยากเห็นนู๋โลมอ้อนรากหญ้าเยอะๆจัง :man1:
-
หวังว่าโลมจะเข้าใจแล้วไม่น้อยใจไปซะก่อนนะ
ระฟ้าก็รีบไปรีบกลับล่ะ อยากให้ลองมีคนมาจีบโลมจริง ๆ
-
นายใหญ่ระฟ้ารู้ทันนายโลมตลอดๆ~ เรื่องโลมขี้หึงเนี่ย :o8:
-
อะไรอ่าาาา หวานกันได้หน่อย นายใหญ่กะจะหายไปละ? :z3:
-
น้องโลมหึงน่ารักมากกกกกก...
"อวัยวะที่นายใหญ่เอาไว้จู" หึหึ :z1: :z1: :z1:
-
555
นายน้อยหึงซะแล้ววววววววววว
น่ารักอ่ะ
น้องโลมน่ารักตลอดๆๆๆๆๆ
อิอิ
-
พอนายใหญ่กลับมาก็จะพบว่าน้องโลมยึดอาณาจักรเป็นเมืองขึ้นได้พอดี
(*¯︶¯*) น้องก็หึงนายก็หึง รู้สึกดีจัง ตัวล่องลอยยยยย
อะไรเนี่ยนายใหญ่ระฟ้า!!! ＠(￣-￣)＠
ตัวเธอเองยังหึงน้องออกนอกหน้าได้เลยนะยะ
แล้วพอน้องไม่บอกรักบ้างก็ทำเป็นฟ้องคุณ ชริ!!
ขัดใจยัยจ๋า (￣ε(#￣) อยากยืมปืนอิพงมายิงสักปั๊ง
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าระฟ้ารักโลมมากเลยนะ :man1:
:pig4: :กอด1:
ปล.ร้านกาแฟหรอคะ ชื่อร้านอะไร อยู่แถวไหนอ่ะ เผื่อจะได้ไปอุดหนุน :mc4:
-
หมอจ๋า สาย S นี่เอง
-
...แต่พอมีเขา ผมคิดแต่จะรักษาชีวิตตัวเองไว้ ถึงแม้จะกลับมาแล้วเจอว่าเค้าจะหน้าบูดใส่ผมอยู่ก็ตาม”
:กอด1: :กอด1: ชอบ อ่ะ :กอด1: :กอด1:
“อย่าพูดให้คุณรู้สึกอยากมีคนรักขึ้นมาตอนนี้สิคะ มันมาไกลเกินไปแล้วนะ สงสารคนแก่บ้าง”
คุณ ก็ สุด ยอด o13 o13 o13 o13
-
วันนี้ต้องฝันดีแน่ๆเลยค่ะ ได้อ่านน้องโลมก่อนนอนด้วย
-
อ่า นายใหญ่หวานกับเค้าก็เป็นซะด้วย :-[
หวังว่าที่นายใหญ่จะไปครั้งนี้ โลมคงไม่งอนจนคิดไปไกลหรอกนะ :o8:
ยิ่งหึงยิ่งหวงแรงอยู่ :laugh:
-
เขินระฟ้า ><
รอดูโลมกล้าหาญขึ้น ตื่นเต้นๆ
-
หวังว่าน้องโลมจะเข้าใจในสิ่งที่นายใหญ่ตั้งใจให้เป็น
-
เหอๆ
คุณจ๋าเป็นโรคจิตแน่ๆ แบบซาดิสต์ไรงี้ ชอบความรุนแรง :z6:
โลมจ๋าจะอยู่ยังไง หวังว่าคงไม่ใช่อาละวาดซะ พอนายใหญ่กลับมา ก็ไม่มีที่ลงเลยนะ
เพราะนายน้อยคุมทุกอย่าง หึหึ
โดนแน่ๆ นายใหญ่ ไม่รอด สมาคมเกลียมัวรอท่านอยู่ o18
-
อยากให้โลมเข้าใจกับหน้าที่ของตัวเองและ กับสิ่งที่นายรากหญ้าต้องทำเพื่อตัวโลมเอง
แต่ก็อยากให้โลมหึงนายรากหญ้าอยู่เหมือนกัน อยากเห็นนายรากหญ้าง้อโลม ฮ่าๆ (โรคจิต)
-
จะทิ้งนายน้อยไปทำไมกัน T T
โลมเหงาแย่เลย ต้องอยู่ในที่ๆไม่รู้จักและไม่มีนายใหญ่อยู่ข้างๆ
เฮ้อออ
เกิดพี่เกียรติมาทำอะไรโลมอีกจะทำไงเนี่ย ยิ่งไม่ค่อยทันคนอยู่ :เฮ้อ:
-
โลมเหวี่ยงก็ไม่แปลก ขึ้นอยู่ว่านายใหญ่จะจัดการยังไง ทำให้โลมมั่นใจ เชื่อใจยังไง
-
เราว่าในกรณีคุณจ๋าน่าจะต้องใช้ จิตแพทย์ นะคะ นักจิตวิทยาทำคนละหน้าที่อ่ะ รักษาคนไม่ได้
-
หวานกันไม่ทันไร
ดูเหมือนนายใหญ่จะหาเรื่องให้ต้องงอนอีก
หวังว่าโลมจะเข้าใจจุดประสงค์ของนายใหญ่นะ
-
Lom hung naiyai duai,,,narak na kha khuu nii!! mii krot mii gnon kan baang phor narak,,ei ei ei....
-
โลมหึงนายใหญ่ด้วยอ่ะ อิอิ
แต่...จะดีกว่านี้ถ้านายใหญ่ไม่ไปกับหมอจ๋า
คือตอนนี้อารมณ์โลมก็แบบ...เล่นของสูง
หึงบ้าง อะไรบ้าง
แล้วนายใหญ่ยังจะไปกับหมอจ๋า
ถึงนายใหญ่จะคิดแค่เพื่อน แต่หมอจ๋าคิดเกินเพื่อนแล้ว
ไม่พอยังเคยมีอะไรกันมาแล้วด้วย
จะให้โลมคิดยังไงล่ะ เรายังคิดมากเลย (เกี่ยวมั้ย? 555+)
ได้แต่ลุ้นว่าจะเป็นไงต่อ~~ :z2:
-
:m16:นายใหญ่ก็หาเรื่องใส่ตัวเองก็เป็นเนอะไปตอนที่เมียกำลังหึงกำลังงอน กลับมาเดี๋ยวเมียแยกห้อง
เราเตือนคุณแล้ว...
-
อ่านแล้วสนุกน่ารักด้วย โลมมีหึงนายใหญ่ด้วย แต่นายน้อยจะโกรธไหมถ้านายใหญ่ไม่อยู่
-
เขินอ่า แต่ก็กลัวมาม่าจะเดือด เพราะนายใหญ่จะไปอยู่กับหมอจ๋าเนี่ยแหละ :เฮ้อ:
-
น้องโลมเริ่มปิดความรู้สึกไม่ไหวแล้วสิ
-
แสดงออกในแบบของโลมก็น่ารักไปอีกแบบ
แต่ว่ามันจะไม่หนักไปหน่อยเหรอกับการที่ทิ้งโลมไว้คนเดียวอะ
เพิ่งจะเริ่มปรับตัวกับการเป็นนายน้อยได้ไม่เท่าไหร่เองนะ
ปล.ยินดีด้วยค่ะเจ้าของร้านกาแฟ เริ่มต้นอาจจะเหนื่อนหน่อย
:pig4:
-
:กอด1: :L2:
-
น้องโลมหึงได้น่ารักมากเลย อาศัยแสดงออกแต่ไม่พูด
แต่มีหรือนายใหญ่จะไม่รู้ มีแต่เจ้าตัวนั่นแหละที่ไม่รู้
แล้วนี้มีพัฒนาถึงขั้นทุบหลังทุบไหล่กันด้วย :-[
แล้วรู้สึกว่านายน้อยของบ้านจะงอนเก่งขึ้นด้วยนะ
แต่เกรงว่าหลังจากนี้จะไม่งอนนะ อาจจะถึงขั้นโกรธได้
ถ้ารู้ว่านายใหญ่จะไปอยู่เป็นเพื่อนหมอจ๋าอ่ะ
แต่คุณยังอยู่ คาดว่าจะช่วยปลอบใจโลมได้มากอยู่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
นายใหญ่ก็รีบกลับ
มาก็แล้วกัน ไม่งั้น
นายน้อยได้ :z6:แน่ ๆ
-
อิอิ โลมหึงน่ารักอ่ะ แต่ตอนหน้าสงสัยได้งอนกันขนานใหญ่แน่ๆ
ยังไงนายใหญ่ก็รีบๆบอกโลมซะนะเรื่องที่จะไปกับคุณจ๋า เดี๋ยวถ้าโลมรู้จากคนอื่นก่อนก็จะยิ่งน้อยใจกันไปใหญ่
-
น้องโลมรู้จักหึงแล้ว ก็รีบๆ สารภาพว่ารักนายใหญ่สิคร้า นายใหญ่เค้ารออยู่นะ :impress2:
-
หวานจริงๆนะนาย :-[ :-[ :-[
-
ขอให้โลมเข้าใจนายใหญ่น้า
-
โลมนี่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
ไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ
5555+
-
นายใหญ่พูดอะไรออกมาเนี่ย ปากที่นายใหญ่เอาไว้จูบ คริ คริ
แต่ถึงไม่บอกเค้าก็รู้กันหมดแล้ว
-
ไปก็ไปได้แต่ทำไมต้องไปกับยายจ๋า
-
:กอด1:
-
ระฟ้าบทจะชัดเจนขึ้นมาก็ออกตัวซะแรงเลยนะ o13
โลมหึงนายใหญ่ด้วย คึคึ o18
-
ทำความเข้าใจกันดีๆละก่อนจะไป
-
กรี๊ดดดด....น่ารักจังค่ะ
หวานจนมดขึ้นละ ยังไม่อยากให้ห่างกันเลยค่ะ :เฮ้อ:
รออ่านต่อจ้า :L2:
-
ไม่อย่างให้ห่างกันเลยยยย
-
โลมหึงน่าร้ากกก♥
แล้วนี่ระฟ้าจะไปไหนอีก
พึ่งหวานกันได้ไม่นานเองนะ~
ถึงช่วงเวลาฝึกตัวเองโดยไม่มีระฟ้าแล้วนะหนูโลม
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ทั้งโลม ระฟ้า และพี่คนเขียนนะคะ♥
-
ถ้าโลมบอกรักนายใหญ่ ไม่รู้นายใหญ่จะเปลี่ยนใจไม่ไปเป็นเพื่อนคุณจ๋าป่าวนิ
:-[ ชอบเวลาโลหึงนายใหญ่ พ่อแง่แม่งอน น่ารักดี
-
อาการหมอจ๋า น่ากลัวจริงๆ เกิดป่องขึ้นมาทำไง
โลมหึงได้อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวจริงๆ
ส่วนนายใหญ่ ยัดเยียดและสร้างแบบทดสอบความเป็นนายน้อย
-
ถ้านายใหญ่ไปดูแลคุณจ๋า นายน้อยก็ต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียวสิเนี้ย
นายน้อยเราจะต้องคิดมากแน่เลยใช่ไหม
แต่ตอนนี้น่ารักอ่า นายน้องหึงซะ หุหุ
-
อ่านตอนนี้แล้วเห็นใจโลมจัง เพิ่งจะ19 เอง จะไปเข้าใจโลกทั้งใบได้ไง ได้แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว :L1:
-
โลมน่ารัก แบบนี้เขาเรียกว่าหึงจ้า :-[
นายใหญ่บอกให้รู้เรื่องกันก่อนนะ
ไม่อยากกินมาม่าอีกแล้ว :sad4:
-
น่าจะเอาน้องโลมไปด้วยเนอะ
ไปฮันนีมูนไปในตัวด้วย
-
:o8: น้องโลมกลับมาแล้ว คิดถึงมากเลย หายไปนานจัง :sad4: ชอบตอนนี้มาก
น่ารักมากเลย หึงแทนโลม อยากเห็นฉากกุ๊กกิ๊ก น่ารักๆ แบบมีหึง มีงอน อะไรแบบนี้ ชอบบบบ :impress2:
อยากอ่านตอนต่อไปจัง :o8:
-
โลมจะรู้ไหนเนี่ย ว่าตัวเองสำคัญต่อนายใหญ่ขนาดไหน :-[ :-[
-
ฮ้ายยยยย
หวานกันแบบนี้ไม่ใช่แค่คุณที่อิจฉานะคะนายใหญ่ :o8:
โลมเริ่มหึงหวงแล้ว หึงอีกๆๆๆๆ
แต่แบบมีสตินะโลม
นายใหญ่ทุ่มเทให้โลมมากอ่ะ
-
:a5: ... ระ .. ระ ฟ้า หนีตามชู้รัก .. ไปเมืองนอก !! O[]o !
// me .. :oni1:
-
เพิ่งจะหวานกันไม่ทันไร นายใหญ่จะทิ้ง
ให้นายน้อยเหงาซะแล้ว........ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ก็น่ะ เพื่อตัวโลมจะได้มีความเป็นผู้นำ
แต่เจ้าตัวเขาจะเข้าใจไหมนี้ซิ
-
:-[น้องโลมน่ารักมากมาย :m13:
-
โลม... :-[ :-[
ไม่อยากให้โลมอยู่คนเดียวเลย :เฮ้อ:
:pig4: o13 :pig4:
-
โลมต้องเข้าใจนายใหญ่นะจ๊ะ อย่าหึงแบบไร้เหตุผลล่ะ สงสารนายใหญ่จ้า :call:
-
โลมหึง โลมหวง รู้แล้วสินะนายใหญ่ ^^
แต่ที่นายใหญ่คิดจะไปกับยัยจ๋า โลมจะเข้าใจอย่างทีนายใหญ่อยากให้เข้าใจได้เหรอ มีแต่จะเข้าใจผิดซะมากกว่า เฮ้อ!!!
-
นายใหญ่ไปคราวนี้ .... อิหนูโลมจะออกลายเปรี้ยวกะเค้าซะที
แต่ก่อนเปรี้ยว คงต้องขมฝาดๆนำกันซะหน่อย
ก็เวลาปกติเค้าห่างกันได้ที่ไหนล่ะสองคนเนี๊ยะ 5555
-
รีบไปเคลียร์ก่อนไปเลยนะนายใหญ่
เดี๋ยวโลมก็น้อยใจกันไปใหญ่หรอก
-
บทพิสูจน์มาแล้ว :เฮ้อ:
เสียดายอ่ะ เพิ่งจะรู้ใจกัน หวานกันแป๊บเดียวเอง :sad4:
โลมจะเข้าใจมั้ยเนี่ย นายใหญ่เคลียร์ให้ชัดเลยนะ
รอค่า ให้กำลังใจนะ :L2:
-
แล้วถ้าไปทั้งแบบนี้
แล้วโลมหึงหน้ามืดขึ้นมาจะแย่นะ เฮียระฟ้า
อธิบายให้ดีๆ มีเหตุผลนะเออ สู้ๆๆ
-
:L2: :L2: :L2:
สวัสดีค่าา ติดตามมานาน ได้ตอบแล้วว ..*3*
เรื่องนี้น่ารักมากกกก อ่านแล้วรักโลมเลย :o8:
ขอกอดที :กอด1:
-
น้องโลมจะเข้าใจมั๊ยน้า..... :serius2: :serius2: :serius2:
ได้กินมาม่าต่างข้าวตอนนายใหญ่ไม่อยู่แน่เลย :sad4: :sad4:
จะห่างกันแล้ว :m17:เศร้าอ่ะ(เอ่ออ...ได้ข่าวไม่นานนะ :m28:)
-
:-[ :กอด1:
-
ถ้านายใหญ่เปิดใจคุยกับโลม โลมก็คงเข้าใจนะ : )
-
ตกลงกันทั้งสองคนให้ดีๆนะ
เค้าไม่อยากให้เกิดเรื่องทะเลาะกันเลย
กลัวใจนายน้อยจริงๆ
เดี๋ยวนี้เค้ายิ่งแสดงออกได้แล้วว่าหึงหวงได้อย่างเต็มที่
ระวังให้ดีนะ
-
โลมจ๊ะ ตะเองหึง ยอมรับไปเถิดดดด
-
นายน้อยเปลี่ยนไป ลองเอาคำพูดพวกนี้ไปให้โลมได้ยิน มีหวังขนลุกซู่แน่ เหอ เหอ
-
กินมาม่าแน่เลย แอบสงสารโลมล่วงหน้า
-
โลมหึงก็น่ารักไปอีกแบบ
ระฟ้าจะไปกับจ๋าโลมต้องหึงแน่ๆ
+ 1 นะคะ
-
ฮิ้ววว น้องโลมหึง แต่ถ้ารู้ว่าไปกับคุณจ๋า ไม่ยิ่งงอนกว่านี้หรอ? อิอิ
-
เอาแต่ใจแล้วก็ขี้หึงพอกันทั้งคู่นั่นแหละม้างงง :laugh:
-
ใกล้แล้ว น้องโลมจะเป็นนายน้อยเต็มตัว
-
นายน้อยคนใหม่จาสำแดงเดชแว้ววว
-
คิดดีแล้วหรอนายใหญ่
-
มารอนายน้อยค่ะ :3123:
-
โลมมีหึงแล้ว ชอบ เค้าชอบให้นายใหญ่มาเป็นลูกไล่ของโลมบ้าง
ส่วนที่นายใหญ่จะไปกับหมอจ๋าเพื่อเพื่อนและเพื่อนายน้อยน่ะ เราก็เข้าใจ
แต่ไม่รู้ว่าตัวนายน้อยเองจะเข้าใจหรือเปล่า
:L2:
-
กรี้ด ด ด กร๊า ด ด ด ด ด ด
หึง หึง วุ๋น วาย
-
อ๊ะ...คุณคนเขียนไปเปิดร้านกาแฟเหรอคะ? ขออวยพรให้ประสบความสำเร็จนะคะ ขายดี ขายดี
นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะไปช่วยอุดหนุนนะ ^___^
-
ตอนที่ 34 นายโลมกับรักจนตรอก
นี่ใช่ไหม?
ความรู้สึกที่เรียกได้ว่าหลุดพ้นจากพันธะนายโลมบำเรอนายใหญ่ วันนี้ต่างจากทุกๆวันและทุกๆครั้งที่เคยเป็นมา มันเคลิบเคลิ้ม ล่องลอยและเบาหวิว ความรู้สึกที่ได้รับมันลบภาพผู้ชายหาเช้ากินค่ำเนื้อตัวเกรอะกรังน้ำมันเครื่องไปหมดเลย ทุกอณูของผิวเนื้อได้ทำความรู้จักกับปลายลิ้นและริมฝีปากนายใหญ่ไปจนทั่ว ไม่มีสักตารางมิลลิเมตรที่ฝ่ามือหนาจะไม่ลูบไล้หรือสัมผัสแตะต้อง
ความสุขครั้งนี้อยู่บนความทนุถนอมและเหมือนต้องการจะจดจำให้ลึกลงไปสุดใจ นายใหญ่ถึงได้เฝ้าวนเวียนอยู่ตามเนื้อตัวโลมไม่รู้จักเบื่อหน่าย
คำเรียกแทนชื่อตัวเองที่เคยมีแปรเปลี่ยนเป็นนายน้อยเหมือนต้องการตอกย้ำให้รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง สำหรับผมแล้วมันคือการเปลี่ยนแปลงแบบกระทันหันจู่โจม แต่นายใหญ่กลับย้ำชัดว่ามันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ทุกคนรับรู้กันมาได้พักใหญ่ๆแล้ว และทุกคนเริ่มชินกับการมีนายน้อยเป็นผู้ชาย
ผมกำลังเป็นเจ้านายคนที่สองของที่นี่
คำว่ารักของนายใหญ่ไม่ใช่แค่บอกผ่านความรู้สึกเท่านั้น แต่เหมือนมันโยนอำนาจโครมใหญ่ลงมาที่ผม
บทรักที่แสนจะอ่อนโยนนุ่มนวลอ่อนหวานชวนเคลิ้มที่ผ่านไปเมื่อครู่นี้มันคือการเอาใจเพื่อใช้งานอันแยบยลของคนมีอำนาจใหญ่สุดของบ้านสินะ
ล่องลอยเหมือนปุยเมฆแล้วดิ่งลงมาตามแรงโน้มถ่วงโลกแบบหัวโหม่งพื้นกันเลยทีเดียว
“ผมเป็นช่างยนต์แล้วรับจ๊อบเป็นหมอนวดนะคุณ สั่งงานอะไรผมมากมาย”
มันคือการโวยวายที่ผมใช้กลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองเมื่อรับรู้ถึงเหตุผลที่นายใหญ่แบ่งอำนาจหน้าที่มาให้
“ฉันจะต้องไปทำธุระที่ต่างประเทศสักสัปดาห์นะ ฝากอาณาจักรกับเรือนหลังนี้ด้วยล่ะ”
สิ่งที่มันฝากฝังผมเอาไว้ ผมไม่กัดลิ้นตายทันทีที่ได้ยินก็บุญเท่าไหร่แล้ว
ความสามารถอย่างเดีียวที่ผมมีคือซ่อมรถ แล้วที่มันฝากฝังเอาไว้เป็นเรื่องเล็กน้อยซะที่ไหนกัน หน้าตาของนายใหญ่าเรียบเฉยเหมือนฝากเลี้ยงแมวระหว่างที่ไม่อยู่บ้านไว้สักตัวแค่นั้นเอง
“แล้วคุณพงล่ะ”
“พงเขาก็มีหน้าที่ของเขา”
“งั้น ฝากคุณไว้ก็ได้นี่”
“คุณแก่แล้ว แค่ดูแลคนงานในบ้านกับคนงานในครัวก็เหนื่อยแล้ว”
“แล้วผมจะช่วยอะไรได้ล่ะ”
“ช่วยดูพงและช่วยเป็นหูเป็นตาแทนคุณอีกแรงไง”
“คุณพูดเหมือนง่ายมาก ผมดูแลตัวเองยังยากเลยนะครับคุณ ผมซ่อมรถเป็นอย่างเดียว อย่างอื่นผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย”
“รู้ไว้นะนายน้อย หน้าที่ของนายไม่มีอะไรมากเลย แค่รับทราบและตัดสินใจ แค่นั้น”
“แค่นั้นของคุณมัน โอ๊ย คุณไม่ได้ปวดหัวหรือป่วยอยู่ใช่มั้ย”
มันลืมไปแล้วหรือไงว่ามันต้องดูแลคนเป็นร้อย ดูแลกิจการสามกิจการ ล้วนแล้วแต่เป็นกิจการที่เสิร์ชหาวิธีการบริหารเอาจากอินเตอร์เน็ตไม่ได้ แถมสาขายิบย่อยที่อยู่ในความดูแลอีกล่ะ
“โลม เงียบไปนานนี่หนักใจเหรอ”
“มากครับ”
มันหลุดขำแล้วเอื้อมมือมาเล่นกับปลายผมที่เริ่มยาวออกมาเกะกะใบหู เพราะในอู่มีแต่ฝุ่นควันและคราบน้ำมันเครื่องผมเลยชินกับการตัดผมสั้นเปิดใบหูให้ง่ายต่อการทำความสะอาดมากที่สุด ไม่เคยไว้ผมยาวรุงรังหรือไว้ทรงตามที่วัยรุ่นสมัยนี้นิยมกันเลยด้วยซ้ำ ถัดจากเล่นปลายผมที่ระกกหูแล้วมันก็เริ่มลามมารั้งชายผ้าห่มที่ร่นลงไปกองรวมกันในตักหลังจากที่ตกใจจนต้องลุกขึ้นนั่งตอนได้ยินคำสั่งรักษาการแทนนายใหญ่หลุดออกมาจากปากให้สูงขึ้นเพื่อห่อหุ้มตัวดังเดิม
“อยู่ในสภาพแบบนี้คิดจะยั่วฉันเพื่อกลบเกลื่อนคำสั่งหรือไงกัน”
“ผมเนี่ยนะตั้งใจยั่วยวนคุณเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่คุณสั่ง ถ้าหัวนมแปะฝากระดานของผมกระตุ้นความรู้สึกอะไรของคุณได้ล่ะก็ ผมยอม”
“พูดจริง”
“ไม่ครับ ผมประชด ไม่ไหวแล้วครับ สำหรับคืนนี้ผมขอแค่นี้เถอะนะครับ”
“กลัวกับลำบากใจนายรู้สึกแบบไหนมากกว่ากัน”
คำถามของมันถึงจะคล้ายๆการพูดคุยโต้ตอบกันตามธรรมดา แต่ทว่าในน้ำเสียงนั้นก็หนักแน่นเสียจนผมอดที่จะใจกระตุกและวูบโหวงไปทั้งอกไม่ได้เพราะผมไม่ได้รู้สึกแค่อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น ผมรู้สึกมันทั้งสองอย่างที่นายใหญ่ว่ามา
ผมกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิดแล้วก็กลัวว่ามันอาจจะเกิดขึ้นก็ได้ ไม่มีอะไรน่นอนสำหรับเรื่องของอนาคตที่เรามองไม่เห็น และผมก็ลำบากใจในสิ่งที่มันมอบหมายเอาไว้พอๆกัน
การจะลุกขึ้นมาแล้วสั่งใครสักคนให้ทำตามความต้องการของตัวเองใช่แต่สักจะพ่นลมปากออกมาซะที่ไหน การจะสั่งให้แม่ครัวทำกับข้าวให้สักอย่างอาจจะไม่ใช่เรื่องยาก แต่การจะสั่งให้พนักงานหรือลูกน้องไปจัดการเกี่ยวกับเรื่องของธุรกิจในอาณาจักรไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นี่แหละที่ผมกลุ้มใจจนความว่างเปล่าในช่องอกกลายเป็นความหน่วงเข้ามาแทนที่
ถึงแม้หน้าที่ยิ่งใหญ่ที่ไอ้รากหญ้าบ้าอำนาจอย่างที่ผมเคยเรียกจะต้องการย้ำให้ผมมั่นใจว่าคำว่ารักที่ง้างออกจากปากมันได้ยากแสนยากนั้นจริงจังแค่ไหน
“ผมรู้สึกทั้งกลัวแล้วก็ลำบากใจทั้งสองอย่างนั่นแหละครับ ผมไม่คิดว่าผมจะทำได้”
“ฉันก็เคยคิดแบบนาย แต่ต่างกันตรงที่ว่านอกจากจะกลัวว่าทำไม่ได้แล้ว ฉันไม่ได้อยากทำมันเลยด้วยอีกอย่าง แล้วนายล่ะ”
“ไม่รู้สิ ผมก็อธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ถูก”
“แล้วกลัวเรื่องฉันกับคุณจ๋ามั้ย”
“เรื่องคุณกับคุณจ๋าผมไม่ได้กลัวแต่ผมหึง ไม่รู้สิ ผมรู้สึกไม่ชอบใจแต่ผมก็ไม่ได้อยากจะห้ามคุณนะ ถึงจะฝืนใจยอมรับในเหตุผลของคุณแต่ผมก็อึดอัดใจอยู่ดี”
มันคงคล้ายๆกับหนึ่งในหลายๆเรื่องในชีวิตของตัวเองที่ต้องแบกรับความรับผิดชอบเอาไว้ทั้งๆที่ไม่คิดอยากจะทำหรือเต็มใจทำเลยอย่างเช่นเรื่องขายตัวใช้หนี้แทนพี่เกียรติหรืองานอย่างอื่นที่ทางบ้านอยากให้ทำ แต่ผมก็ทำมันทั้งๆที่ไม่เต็มใจ เหตุผลของความกตัญญูอาจจะดูงี่เง่าเมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมต้องเผชิญในสายตาของคนอื่น แต่ผมเชื่อว่าคนเราทุกๆคนมีเหตุผลและมีความมุ่งมั่นในชีวิตเป็นของตัวเอง ระดับความสำคัญมันไม่สามารถวัดปริมาณความมากน้อยได้ ว่าอะไรควรให้ความสำคัญกับมันมากที่สุด สำหรับผมครอบครัวที่เลี้ยงดูมาอาจจะสำคัญมากที่สุดเพราะชีวิตผมเติบโตขึ้นมาได้ก็เพราะครอบครัวๆนี้ และผมไม่ได้มีโอกาสเจอใครมากมายสักเท่าไหร่นัก ซึ่งมันก็คงจะไม่แปลกถ้าหากไอ้รากหญ้าจะให้ความสำคัญกับคุณจ๋าหรือใครอีกหลายๆคนในชีวิต เพราะมีความผูกพันกันมาด้วยเหตุอะไรก็ตาม เมื่อมันถามผมก็ตอบตามความรู้สึก ผมอาจจะตะโกนใส่หน้ามันว่าผมไม่รู้สึกอะไรเลยสำหรับเรื่องของมันกับคุณจ๋าผมก็ทำได้ แต่สุดท้ายก็จะกลายเป็นผมเองที่ไม่กล้าสู้หน้ามัน
“ไม่รู้ว่านายจะเข้าใจมากแค่ไหนนะโลม แต่ฉันกับคุณจ๋าไม่มีอะไรมากกว่าเพื่อนกันจริงๆมันเป็นได้แค่นั้นก็คือแค่นั้น ฉันกลับไปแก้ไขเรื่องในอดีตไม่ได้แล้วฉันก็ไม่แก้ตัวว่าไม่เคยมีอะไรกับคุณจ๋านะ แต่มันก็ไม่ใช่ความรักอยู่ดี”
“คุณเป็นคนเข้าใจยากจริงๆนั่นแหละ คนธรรมดาอย่างผมคงใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจคุณหรืออาจจะไม่มีวันที่ผมเข้าใจคุณเลยก็ได้นะ”
“ทำไมถึงได้คิดอย่างนั้นล่ะ”
“ไม่รู้สิ ผมว่าผมกับคุณมีชีวิตที่แตกต่างกันมาก ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยแล้วจู่ๆเหมือนผมเป็นหนูตกถังข้าวสารอะ”
“บางทีนายก็ตรงเกินไปเหมือนกันนะ ฉันยังจำวันที่นายบอกว่าอาณาจักรเป็นที่ฟาดกะหรี่ได้อยู่เลย”
“ก็มันจริงนี่”
“ก็จริงไงถึงได้สะอึกไปไม่คิดว่านายจะกล้า”
“แต่ถ้าผมรู้ว่าคุณคือนายใหญ่แล้วก็มีคนคอยคุ้มกันขนาดนั้น ผมก็ไม่พูดหรอก กลัวตายเป็นเหมือนกัน”
“คิดว่าจะแน่จริง”
“ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย”
“ว่ามาสิ”
“ทำไมคุณยกตำแหน่งนายน้อยให้ผมง่ายจัง มันดูไม่เหมือนคนเป็นนายใหญ่เค้าทำกันนะ”
“สงสัยเรื่องนี้งั้นเหรอ ก็ในเมื่อฉันยอมรับว่ารักนาย ตำแหน่งนี้มันก็เป็นของนายโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว ถ้าไม่ชอบคำว่านายน้อยให้เค้าเรียกกันอย่างเดิมก็ได้”
“ผมไม่ได้เรื่องมากอะไรขนาดนั้นหรอก เพียงแต่”
“มันยังมีอีกหลายเรื่องที่นายยังต้องเรียนรู้ และปรับตัวไปกับมันนะ ขอโทษนะที่ดึงชีวิตที่เรียบง่ายของนายมาลำบากด้วยกันขนาดนี้”
“เรื่องนั้น ความลำบากของชีวิตคนเรามันก็ลำบากไปคนละอย่างนะ สำหรับผมความลำบากคือความจนกับต้องการหลุดพ้นจากสภาพแวดล้อมที่ตัวเองเป็นอยู่ ส่วนคุณเรื่องเงินคงไม่ใช่ปัญหาในชีวิต แต่เรื่องที่เป็นภาระให้ต้องรับผิดชอบก็ดูจะยุ่งยากไม่ใช่เหรอ ไหนจะแข่งขันกันเป็นใหญ่ในวงการนี้อีกล่ะ แล้วถ้าเราไม่ยิ่งใหญ่ เราทำแต่ในส่วนของเราไปไม่ได้เหรอ”
“นายคิดว่าฉันไม่อยากทำหรือไง ไม่อยากมีใครคอยแต่จะต้องระวังตัวเองตลอดเวลาแล้วใช้ชีวิตบนความหวาดระแวงแบบนี้หรอก แต่ถ้าเราไม่รักษาสิ่งที่ตัวเองมีเอาไว้ เราก็จะถูกคนที่จ้องจะขึ้นมาเป็นใหญ่เอาเปรียบ”
“มันดูเครียดจังเลยนะ จะว่าไปชีวิตนายใหญ่น่าสงสารกว่าชีวิตช่างยนต์เยอะเลย แต่เรากำลังคุยกันเรื่องคุณหมอจ๋าไม่ใช่เหรอครับ”
“นายน้อยอยากรู้อะไรละครับ นายใหญ่ระฟ้าตอบได้ก็จะตอบ”
“ดีมาก แฮะแฮ่ม แต่ว่ามันจะดีเหรอถ้าผมถามออกไป”
“สรุปว่าอยากรู้แต่ไม่ถามแล้ว”
“ถามสิ เรื่องอะไร คุณอนุญาตแล้วว่าถามได้”
“งั้นก็อย่ามาลีลา นี่เพราะเห็นว่าเราอยู่กันในที่ส่วนตัวหรอกนะ ถึงได้ยอมให้ ถ้าอยู่ต่อหน้าลูกน้องหรือคนในบ้าน รักษาหน้านายใหญ่บ้างล่ะ”
“ผมไม่อาจเอื้อมขนาดนั้นหรอกครับ ผมคิดว่าคุณเล่าเองเท่าที่เล่าได้ดีกว่า ผมกลัวผมถามแล้วถ้าคุณไม่อยากตอบขึ้นมาแล้วจะเป็นผมเองที่คิดมาก”
“แล้วถ้าฉันเล่า นายจะไม่คิดมากงั้นเหรอ”
“ถ้ามันจะกลายเป็นอดีต ผมคงไม่คิดมากกับเรื่องที่ผ่านไปแล้วหรอก ผมอยู่มาได้จนจะอายุยี่สิบแล้ว บอกตรงๆว่าเพราะผมมองชีวิตแค่วันนี้ อยู่แบบวันต่อวันน่ะครับ”
“รู้มั้ย คุณเรียกร้องสิทธิ์ที่นายควรจะได้จากชั้นแทนนาย แล้วนายล่ะคิดว่าเรื่องไปเป็นเพื่อนคุณจ๋านายใหญ่ไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเองอยู่หรือเปล่า”
“ผม ไม่รู้สิครับ ทำได้ด้วยเหรอ ถึงจะหึงหรือไม่พอใจ ผมก็คงห้ามคุณไม่ได้หรอก คิดว่าจะไม่ห้ามด้วย”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ถ้าเผื่อวันหนึ่งผมมีเหตุผลของผมบ้างก็หวังว่าคุณจะรับฟังมันเหมือนกันน่ะสิครับ”
หาคำตอบให้ตัวเองได้แล้วว่าทำไมถึงได้สนใจเด็กคนนี้นัก เพราะนอกจากโลมจะเด็ดเดี่ยว ดื้อและหัวรั้นในบางเรื่องแล้ว เค้าก็เป็นเด็กมีเหตุผลในอีกหลายๆเรื่องเหมือนกัน เด็กคนนี้เป็นนักวางแผนที่ดีมากคนหนึ่ง เขามองการณ์ไกลแล้วอย่างนี้ยังจะมองว่าเขามอบตำแหน่งนายน้อยให้ง่ายๆอีก ไม่อยากจะบอกว่าแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและมุทะลุของโลม ระฟ้าเห็นมันตั้งแต่โลมบุกเข้ามาเสนอขายตัวใช้หนี้แล้ว
“คนเรามักจะมีสิ่งสำคัญหลายๆสิ่งในชีวิตใช่มั้ยโลม”
“ครับ”
“แล้วเราก็อาจจะเรียงลำดับความสำคัญแตกต่างกัน แน่นอนว่าคนรักย่อมจะต้องสำคัญกว่าเพื่อนอยู่แล้ว แต่ที่ฉันเลือกจะไปเป็นเพื่อนคุณจ๋านั่นก็เพราะความผิดส่วนหนึ่งเกิดขึ้นมาจากฉันและเพื่อตัวนายเองด้วย”
“เพราะสาเหตุที่คุณจ๋าถูกทำร้ายเป็นเพราะคุณเหรอครับ”
บางครั้งเรื่องบางเรื่องก็ยากที่จะเรียงร้อยคำพูดมาอธิบาย โลมไม่ผิดเลยที่จะเข้าใจว่าสสาเหตุที่คุณจ๋าต้องไปเมืองนอกเพียงเพราะศัตรูเข้าใจคิดว่าเธอเป็นแฟนเขา ความจริงที่โหดร้ายกว่านั้นและไม่น่าจะเกิดกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างคุณจ๋าได้ มันไม่ใช่โรคที่เกิดจากพันธุกรรมแต่อาการเหล่านี้เขาเองก็ยากที่จะเข้าใจว่าสาเหตุเกิดมาจากอะไรกันแน่ที่ผิดปกติ
“นั่นมันก็ส่วนหนึ่ง แต่ในอีกส่วนที่คุณจ๋าเป็นก็เกิดมาจากฉันด้วยเหมือนกัน คุณจ๋ามีอาการทางประสาทน่ะโลม เขาเป็น แต่ฉันก็เพิ่งมารู้ได้ไม่นานก่อนจะเกิดเรื่อง เรียกว่าฉุกใจแต่ไม่คิดว่าเค้าจะเป็นจริงๆมากกว่า”
“คืออะไรกันแน่ครับผมไม่เข้าใจ คุณหมายความว่าคุณจ๋าเป็นบ้าเหรอครับ ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะเป็นอย่างนั้นเลยนะครับ เป็นไปได้เหรอ”
“อาการทางประสาทไม่ได้หมายถึงบ้าอย่างเดียวหรอก ซึมเศร้าก็คืออาการทางประสาทอย่างหนึ่ง เครียดนั่นก็ใช่”
“แล้วหมอจ๋า”
“เขาชอบและพอใจที่จะมีเซ็กส์แบบตื่นเต้นน่ะออกจะชอบความรุนแรงบ้างนิดหน่อย”
“อะ อะไรนะครับ”
ไม่ใช่โลมคนเดียวหรอกที่จะรู้เรื่องนี้แล้วตกใจ
“ฉันกับเขาเป็นแค่เด็กดื้อๆสองคนที่แหกกฎระเบียบที่ผู้ใหญ่วางไว้ให้ คุณจ๋าเป็นหลานของหมอประจำบ้านแล้วก็ประจำอาณาจักร แต่เพราะเราถูกขีดเส้นทางเดินด้วยคนที่เลี้ยงดูมา ฉันกับคุณจ๋าเลยค่อนข้้างที่จะหัวอกเดียวกัน เธอเป็นเพื่อนคนแรกของฉันและเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว เพราะอยู่ในวัยคะนองแล้วก็อยากรู้อยากลอง เราเลยเลือกที่จะมีอะไรกันแทนที่จะไปศึกษากับคนอื่นๆ ฉันก็เหมือนคนสนับสนุนให้เธอใจแตกเพราะเราร่วมมือกัน ส่วนเรื่องนั้นฉันไม่คิดว่ามันคืออาการทางประสาทคิดว่าความแปลกใหม่คือสิ่งที่เธอต้องการฉีกออกมาจากความจำเจ”
“ได้ด้วยเหรอครับ คนที่ไม่ได้เป็นคนรักกันแต่มีอะไรกัน ไม่นับรวมไปถึงคนที่ทำอาชีพทางด้านนี้อยู่แล้วนะครับ”
“รักไม่ได้ผูกกับเซ็กส์นะโลม รักมันเชื่อมโยงกับความรู้สึก มันเชื่อมกับใจ ถ้ารักคือเซ็กส์อย่างที่หลายๆคนคิด ทำไมนายถึงทำใจมีอะไรกับแขกไม่ได้ล่ะ”
“แล้วคุณจ๋า”
“เธอรับรู้และเข้าใจความรู้สึกของฉันดี ส่วนเรื่องนั้น เราต้องดูกันอีกครั้งหลังจากคุณจ๋าได้รับการดูแลจากหมอนะ”
“คุณคิดว่าคุณจ๋าไม่ได้รักคุณแบบคนรักแต่ที่ยอมมีอะไรกับคุณเพราะป่วยเหรอครับ”
“ชั้นหวังให้เป็นอย่างนั้นนะ เพราะถ้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น ฉันเองก็มีส่วนทำให้เธอเป็นผู้หญิงเหลวแหลกแล้วไม่รับผิดชอบ เพราะตอนนั้นฉันเพียงแค่ต้องการประชดปู่ตัวเองแบบเด็กๆน่ะ เป็นไงล่ะ ฉันเองก็เคยเป็นคนงี่เง่าเหมือนกันนะ”
“อืม”
“รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ยที่ฉันพูดมาเนี่ย”
“นิดหน่อยครับ แต่ผมก็ยังรู้สึกกังวลแล้วก็หวงคุณอยู่ดี”
“ฉันพูดคำไหนก็คำนั้นนายก็รู้ ถ้าบอกว่าไปเป็นเพื่อนก็หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่จัดการอะไรเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้หรอก นายใหญ่ไม่จำเป็นต้องใช้คำหวานเพื่อเหนี่ยวรั้งใครเอาไว้ ต่อให้ไม่บอกนายว่ารัก เพียงแค่ฉันเอ่ยปาก เรื่องที่เราสองคนร่วมกันทำไปเมื่อกี้ก็ยังจะเกิดขึ้น แต่อาจจะเป็นคนละอารมณ์ความรู้สึกกันฉันพูดถูกมั้ย”
“ครับ”
“ฉันไม่อยู่ นายอยู่ได้นะ”
“กลัวอะไร ลูกน้องเยอะแยะ หึ”
“เป็นนายน้อยแล้วนายใหญ่ไม่อยู่แบบนี้ อย่าไปช่วยลูกแม่ครัวจับไก่แจ้อยู่ล่ะ โลมจะต้องเข้าอาณาจักรทุกวันนะ พงกับเจ้เชอรี่จะคอยบอกให้ว่าต้องดูอะไรบ้าง นายแค่ตัดสินใจตามที่รับรู้เท่านั้น”
“แล้วถ้าพลาดล่ะ”
“เจ๊ง ลูกน้องนับร้อยตกงาน และเราก็จะอดตาย”
“คุณขู่แล้วก็กดดันผมอยู่นะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ทุกอย่างเค้าวางระบบไว้ดีอยู่แล้ว เพียงแต่นายอาจจะโดนลองของบ้าง ไม่ต้องกลัว กล้าหน่อยๆนะ มั่นใจแล้วสั่งการได้เลย”
“งั้นผมขอให้นายใหญ่หลับตาแป๊บนึงได้มั้ย”
“ทำไมล่ะ”
“นายน้อยสั่ง”
“ครับผม”
เคยนึกเล่นๆว่าการปิดตาเพื่อให้อีกฝ่ายลุ้นว่ากำลังจะเจอกับอะไรเป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนสิ้นดี จำได้ว่าตัวเองเคยอ้อมไปทางด้านหลังและปิดตาปู่แล้วให้ทายว่าใครกลับเป็นเรื่องที่ระฟ้าถูกอบรมอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ปู่บอกว่าเรื่องนี้เป็นการเล่นที่ไร้สาระ คนที่จะต้องเป็นเจ้านายในวันข้างหน้าเขาไม่ทำกัน ถ้าทำแบบนี้ต่อหน้าลูกน้อง จะไม่มีใครเคารพนับถือ แต่ในวัยเด็กนั้นตัวเองก็ไม่เคยฝันว่าจะต้องขึ้นมาเป็นนายใหญ่เหมือนพ่อหรือปู่เลยสักครั้ง แต่ก็เห็นด้วยว่าการเล่นแบบนี้เป็นเรื่องที่ไร้สาระ แต่พอโลมบอกให้เขาหลับตา เพียงแค่มุมมองภายนอกถูกปิดกั้น ใจก็เต้นรัวและลุ้นว่าโลมกำลังคิดจะทำอะไร
ฐานคอถูกสัมผัสผ่านก้อนเนื้อนิ่มชื้น ความเย็นกระตุกใจเต้นรัวจนสะดุ้ง ริมฝีปากตามมาทาบทับแล้วเม้มเอาไว้เบาๆสลับกับให้ปลายลิ้นดุนดันแรงและจังหวะดีพอที่จะทำให้เขานั่งไม่ติดที่ สองมือของโลมยึดไหล่เขาเอาไว้และกดเหมือนต้องการจะตรึงให้อยู่กับที่ไม่มีแม้แต่จะอนุญาตให้ต่อต้านหรือร่วมด้วยช่วยกัน เสียงครางฮือทุ้มต่ำเบียดลำคอลอดออกมาจากปากเมื่อความเสียวซ่านทะยานขึ้นมาแทนที่ความเจ็บปวดหรือแน่นตึงที่บริเวณนั้น เคลิบเคลิ้มอยู่ได้ไม่นานนายน้อยก็ยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระทั้งๆที่อยากให้นานกว่านี้และเปลี่ยนขั้นตอนไปให้มากกว่านี้จนไปถึงขั้นตอนสุดท้าย
“เอาล่ะ ได้แล้ว”
“อะไร”
“สัญลักษณ์ ผมทำเอาไว้ว่าคุณเป็นคนของนายน้อย เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับมานะ ไม่งั้นอาณาจักรคุณอาจจะเจ๊งได้”
“ไปเอาวิธีการนี้มาจากไหน”
“ผมเคยดูหนัง เวลาเจ้าสำนักเขารับคนเข้ามา เค้ามักจะลงดาบสักสัญลักษณ์เอาไว้ว่าเป็นคนของพรรคไหนไม่ใช่เหรอ ของผมก็หมายความแบบนั้นเหมือนกัน”
“แล้วฉันจะทำสัญลักษณ์แบบไหนไว้บนตัวนายดีล่ะ”
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้ผมก็คงจะไปจากคุณได้ยากแล้ว”
“ขอบใจนะโลม”
“ผมบอกไว้ก่อนนะ ผมอาจจะบ้าอำนาจขึ้นมาก็ได้ถ้าคุณทำให้ผมไม่พอใจ และถ้าผมกลายเป็นคนนิสัยเสียเอาแต่ใจขึ้นมา นั่นก็เพราะคุณทำให้ผมเป็นแบบนี้”
“ฉันให้อำนาจนายเต็มที่นะโลม ขออย่างเดียวว่าอย่าไปไหนนอกเส้นทางนอกจากเรือนหลังนี้กับอาณาจักร แล้วถ้าคิดว่าจะไปตามหาพี่ชายตัวเองตอนที่ฉันไม่อยู่ บอกไว้ก่อนว่าอย่าแม้แต่จะคิด รู้แค่ว่า เกียรติคุณจะมาหานายถึงที่เองแน่ๆ”
“วันนั้น คุณไม่ได้ให้คนทำอะไรพี่ชายผมใช่มั้ยครับ”
“ไม่มีอะไรร้ายแรงไปกว่าตักเตือนให้เค้ารู้จักสำนึกบ้างหรอก ชั้นไม่กล้าสั่งให้ฆ่าคนสำคัญของนายน้อยแน่ วางใจได้เลย”
นายใหญ่รู้ใจและรู้เท่าทันผมไปซะทุกเรื่องจนน่าแปลกใจ ถ้าแค่เรื่องความรู้สึกผมคงไม่แปลกใจเท่านายใหญ่รู้ทันความคิด เหมือนกับว่าเขาแฝงตัวอยู่ในระบบปฏิบัติการทางสมองของผมอย่างไรอย่างนั้น
นายใหญ่รู้ได้ไงว่าผมคิดถึงพี่เกียรติ แล้วนายใหญ่รู้ได้ยังไงว่าผมคิดจะทำอะไรบ้าง มันบังเอิญเกินไป เรื่องตามหาพี่เกียรติเป็นเรื่องที่ผมเพิ่งฉุกคิดได้ก่อนหน้านี้ไม่นาน เพราะโทรหาพี่ชายตัวเองแล้วไม่ติดเลยสักครั้ง ผมแค่อยากจะถามให้สบายใจว่าพี่เกียรติยังสบายดี ถึงจะไม่หายโกรธเรื่องที่อยากให้ผมไปขายตัวเพื่อหาเงินมาสร้างธุรกิจเล็กๆของพี่เกียรติเอง แต่ก็ไม่ได้แค้นถึงขนาดที่อยากจะให้พี่ชายตัวเองเป็นอันตราย อีกอย่างคืือผมแค่อยากจะฝากให้พี่เกียรติบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าผมมีสร้อยทองที่สะสมเอาไว้ให้แม่เอามาขายเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านได้ ผมมาอยู่ในเรือนหลังนี้ภายใต้บารมีนายใหญ่เหมือนได้สบายอยู่แค่คนเดียว ถึงแม้การ์ดกดเงินใบนั้นที่ระฟ้าให้เอาไว้มันยังไม่ได้เรียกคืนแต่ผมก็ไม่หน้าหนาพอที่จะขอเงินนอกเหนือจากนี้ไปจุนเจือพ่อแม่ที่บ้านตัวเองได้
ไม่ได้วางแผนเลยว่าตอนที่นายใหญ่ระฟ้าไม่อยู่จะใช้โอกาสนี้หาทางติดต่อพี่ชาย เพียงแต่ทดไว้ในใจว่าถ้ามีโอกาสก็อยากจะรู้ว่าพี่เป็นยังไงบ้าง แต่ทำไมไอ้นายใหญ่รากหญ้าถึงได้ดักผมครบทุกทางแบบนี้เหมือนรู้ล่วงหน้าอยู่แล้ว
“เรื่องของที่บ้านนาย เราจะคุยกันหลังจากที่ฉันกลับมานะ คิดเอาไว้ได้เลยว่าอยากจะให้พ่อกับแม่ทำอะไร ส่วนพี่ชายนายฉันมีงานจะให้เขาทำอยู่แล้ว มันอยู่ที่พี่นายจะสนใจหรือเปล่าเท่านั้นเอง”
“ผมติดต่อพี่ชายไม่ได้ ทำไมคุณถึงรู้ครับว่าผมคิดอะไรอยู่”
“เรื่องเกียรติคุณถ้านายไม่สบายใจให้พงช่วยได้”
“แล้วเรื่อง.....อุ๊บ!!”
บางครั้งการจูบปิดปากมันก็ทำให้เราลืมเรื่องที่อยากรู้ไปได้ชั่วขณะ เพราะสมองเราจะว่างเปล่าขาวโพลนและอยู่ในสถานะล่องลอยเหมือนบอลลูนอีกครั้ง นอกเหนือจากเงียบใส่ถ้าไม่อยากตอบคำถามแล้ว ผมเพิ่งรู้ว่านายใหญ่ยังมีเทคนิคยุติความสงสัยของเราด้วยวิธีอื่นได้
ผมจะจำเอาไว้ว่านายใหญ่ระฟ้าไม่ได้มีมิติเดียวอย่างที่เคยเข้าใจอีกต่อไปแล้ว ความเฉยชาเป็นเพียงม่านบางๆที่กั้นตัวตนจริงๆของผู้ชายคนนี้เอาไว้ แต่สิ่งเดียวที่ผมยังรู้สึกว่าเอาชนะมันไม่ได้คือนายใหญ่เป็นคนเดาใจยาก ผมไม่เคยแยกแยะออกเลยว่า ในแต่ละช่วงเวลาคนอย่างมันจมอยู่กับกี่ความรู้สึกกันแน่ บางครั้งก็เหมือนจะมีเพียงหนึ่งเดียวแต่ที่จริงแล้วกลับมีหลากหลายอารมณ์และความรู้สึกอยู่ในเวลาเดียวกัน
มีต่อค่ะ :กอด1:
-
.
.
.
“ฮ่าๆๆ จริงแน่แล้วใช่มั้ยวะที่ว่าไอ้หน้าจืดนายใหญ่นั่นมันเป็นเกย์”
“จริงครับเสี่ย เค้าลือกันว่าที่อาณาจักรมีนายคนใหม่มาคอยดูแลด้วยนะครับ เค้าเรียกกันว่านายน้อย ผมคิดว่าไอ้นายใหญ่มันออกนอกประเทศแน่ๆครับเสี่ย”
“ดีเลย มึงติดต่อไอ้เกียรติให้มาหากูด่วนเลยนะ โอกาสแบบนี้ไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ ตอนที่ตัวพ่อไม่อยู่นี่แหละเหมาะนัก โธ่ กูก็นึกอยู่แล้วว่าทำไมอาณาจักรนั่นหมอนวดผู้ชายถึงได้ขายดีไม่แพ้ผู้หญิง ก็เพราะมันเป็นทางที่นายใหญ่ที่นั่นชอบนั่นเอง”
“เสี่ยครับ ผู้บริหารอีกคนของอาณาจักรที่ผมพูดถึงก็คือน้องชายเกียรตินะครับเสี่ย เด็กที่เกียรติเคยเอามาขายที่ร้านเราไงครับ”
“โลมน่ะเหรอ นี่มึงแน่ใจแล้วใช่มั้ย”
“ครับเสี่ย เพื่อนผมที่เป็นเมมเบอร์ของที่นั่นเพิ่งเข้าคาสิโนไปเมื่อวานยังบอกผมเลยว่านายน้อยที่เขาเรียกกันหน้าเหมือนน้องเกียรติเปี๊ยบ เพียงแต่ดูดีขึ้นมากแค่นั้นเองครับเสี่ย”
“งั้นมึงถามมันสิว่ามันจะเอายังไง กูบอกไว้ก่อนแค้นนี้กูชำระแน่ แล้วอีกอย่างร้านกูไม่ใช่แนวที่จะอยู่ใต้อำนาจอาณาจักรนั่น กูจะเอาร้านกูกลับมา”
“ผมคิดว่าเกียรติอาจจะไม่อยากร่วมมือกับเราก็ได้นะครับเสี่ย หลังๆมานี้เหมือนเกียรติจะไม่ค่อยอยากจะเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เท่าไหร่ เหมือนมันกลัวๆอยู่ครับ หรือไม่ มันก็อาจจะคิดไปอยู่ฝั่งน้องมันก็ได้นะครับ ยังไงทางฝ่ายนั้นภาษีน่าจะดีกว่าฝ่ายนี้”
“มึงคิดว่าไอ้เกียรติกำลังจะทรยศกูเหรอ”
“ก็ถ้าทางโน้นยกสาขาให้เกียรติคุณดูแล ผมก็คิดว่ามีโอกาสครับเสีย”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย กูถามจริงๆเถอะ ถ้าไม่มีกู ไอ้เกียรติจะเผยอคอขึ้นมาสูงได้เท่านี้มั้ย มึงติดต่อมันให้มาพบกูด่วนเลยนะ กูอยากรู้ว่ามันจะเอายังไง”
“แล้วถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดล่ะครับเสี่ย”
“กำจัดไอ้เกียรติก่อนเป็นคนแรกแล้วค่อยว่ากันเรื่องจัดการนายใหญ่นั่น ยังไงกูก็ไม่ยอมให้เด็กมาเหยียบจมูกเด็ดขาด เนื้อตรงไหนร้ายกูยอมตัดทิ้ง ต่อให้มันเป็นเนื้อชิ้นเดียวกันกับตัวกูก็ตาม”
“ครับเสี่ย”
.
.
.
เคยคิดอยากจะรู้ความรู้สึกของไอ้รากหญ้าตอนที่อยู่ในฐานะนายใหญ่ของอาณาจักร วันนี้ที่ตัวเองมีอำนาจทัดเทียมกับมันแล้วพบว่าถึงจะเป็นแค่นายน้อยที่ยังไม่แสดงอำนาจอะไรออกมานอกจากสะสางงานแล้ว นายใหญ่เป็นตำแหน่งที่น่าปวดหัวมาก
“เจ้บอกแล้วใช่มั้ย รับแขกสบายกว่าเป็นนายเย๊อะ ถอนหายใจหลายรอบแล้วนะคะนายน้อย ฮ่าๆ”
“หยุดซ้ำเติมมเถอะครับเจ้ แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว สรุปแล้วคาสิโนนี่คือบ่อนการพนันหรือสนามลับสมองครับเนี่ย”
“ทำไมคะ”
“ผมไม่คิดว่ามันจะมีเทคนิคหรือกลเม็ดอะไรขนาดนี้ ผมเคยเจอแต่วงไพ่ป๊อก วงไพ่ดัมมี่ แต่นี่มันอะไรกันครับ ผมคิดว่าตัวเองกำลังนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนเลย”
ใครว่าเป็นเจ้าคนนายคนแล้วสบายผมขอเถียงหัวชนฝาเลยว่าไม่จริง ไอ้รากหญ้าเพิ่งจะบินไปไม่ทันจะครบสองวัน อาณาจักรก็วุ่นวายจนผมลืมไปแล้วว่าตั้งแต่มันไปเป็นเพื่อนคุณจ๋านั้นมันได้โทรมาหาผมบ้างแล้วหรือยัง
สัญญาณเสียงภายในจากเครื่องโทรศัพท์ตั้งโต๊ะดังขึ้นมาตอนที่กำลังจะถ่ายลมหายใจออกจากปอด ไฟสีเหลืองบอกว่าเป็นสัญญาณขออนุญาตจากการ์ดที่เฝ้าหน้าห้อง
“มีอะไรเหรอครับ”
“เด็กมาตามเจ้เชอรี่บอกว่าที่เล้าจน์มีปัญหาครับนายน้อย”
“ให้เค้าเข้ามารายงานในห้องผมเลยก็ได้ครับ”
“ครับผม”
เสียงเคาะประตูเป็นสัญญาณอีกครั้งเชิงจะยืนยันคำขออนุญาต มือจับลั่นเสียงเปิดก็มีพนักงานชายคนหนึ่งจากอาบอบนวดเดินเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อมแต่เก็บอาการตืนเต้นตกใจทางร่างกายได้ดี แต่สิ่งที่พอจะทำให้ผมมองออกคือหน่วยตาที่ไหวระริกของเขาว่าเพิ่งผ่านเรื่องตื่นเต้นอะไรมา
“มีอะไรเหรอ หรือชั้นสับรางรถไฟพลาดหรือยังไง”
“ไม่ใช่ครับเจ้ ชมพู่ติดต่อลงมาที่รีเซปชั่นของเล้าจน์ให้เจ้เชอรี่ช่วยแคนเซิ่ลเวลาที่เหลือจากแขกด้วยครับ”
“ทำไมละยะ นี่ชมพู่มันอยากนอนกับผู้ชายหลายคนหรือไง พอเจ้จัดแขกให้รับแขกคนเดียวทั้งคืนถึงกับโทรลงมาขอแคนเซิ่ลกลางทางแบบนี้”
“ไม่ใช่ครับ ชมพู่บอกว่าแขกสั่งให้เธอทำสิ่งที่ไม่อยากทำ”
“อ้าว มันเป็นคนบอกชั้นเองนะว่าอยากรับแขกคนนี้ดูสักครั้ง เพราะเรียบร้อย สุภาพและเงินดี อะไรของมันวะนังคนนี้ ยิ่งนับวันมันจะเซเลปตัดจริตเกินหมอนวดแล้วนะเนี่ย”
“มีอะไรกันเหรอครับเจ้”
หลังจากที่นั่งฟังมาตั้งแต่ต้น เรื่องนี้ก็คงเป็นหนึ่งในหลายๆปัญหาของอาณาจักรที่คนเป็นนายจะต้องรับทราบสินะ ผมเคยเห็นปัญหานี่บ้างตอนเป็นหมอนวดใช้หนี้ แต่ไม่ได้เห็นบ่อยจนเป็นความเคยชินอะไร ที่นี่มีระบบระเบียบและการจัดการดีจนมองว่ามันเรียบร้อยซะจนไม่น่าจะเกิดปัญหาได้
“ลูกค้ามีปัญหากับแขกค่ะนายน้อย”
“เอ่อ เรียกโลมหรือเรียกอย่างที่เจ้เคยเรียกก็ได้ครับ”
“ไม่ได้ค่ะ สถานะมันต่างกันไปแล้ว เดี๋ยวเจ้ขึ้นมาใหม่นะคะ ขอตัวไปเคลียร์ปัญหาแป๊บ”
“ผมไปด้วยแล้วกันครับ มีปัญหาอะไรกันเหรอ”
“ปัญหาของกะหรี่เกรดฝ้าเพดานน่ะค่ะ เงินก็อยากได้แต่ไม่อยากให้บริการ เสียมาตรฐานเนฟเวอร์เลิฟเวอร์จริงๆ”
“งั้นรีบลงไปกันเถอะ ผมขอเวลาแป๊บนึงนะ”
เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆของการเป็นนายน้อย พงเคร่งครัดเสียจนผมจำฝังใจว่าถ้าจะออกไปไหนแม้จะเป็นพื้นที่ภายในอาณาจักรก็ตามจะต้องแจ้งให้คนดูแลทราบ และจะมีคนคอยตามอารักขาผมอยู่ห่างๆและแบบประชิดตัวติดตามไปด้วย ผมกดสายภายในเพื่อติดต่อกับคนดูแลตัวเองอีกครั้งและบอกความต้องการออกไป
“เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะครับ”
“เริ่มคล่องและเคยชินแล้วใช่มั้ยคะ”
“พงบังคับน่ะครับเจ้”
ถึงแม้จะยังเคอะเขินอยู่บ้างเมื่อเดินผ่านพนักงานที่เคยอยู่ในระดับเดียวกันแล้วเขาก้มหัวให้ ผมเองก็รู้สึกตื่นกลัวกับความเปลี่ยนแปลงนี้อยู่ลึกๆเพราะผู้นำต้องมีน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวเฉียบขาด แต่พอเป็นผู้นำที่เคยเป็นลูกกระจ๊อกมาก่อนแล้วเลยรู้สึกกังวลความรู้สึกของคนอื่นที่มีต่อตัวเองเหมือนกัน
ในเล้าจน์มีห้องรับรองสำหรับแขกที่ต้องการความเป็นส่วนตัวไม่ต้องการดื่มร่วมบรรยากาศกับแขกคนอื่นๆและมักจะเป็นห้องที่มีแต่ลูกค้าระดับสูงเท่านั้นเลือกใช้บริการ เพราะมันคือค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายเพิ่มจากรายจ่ายปกติในตัวเลขที่ถ้ารวยไม่จริงไม่ควรจะเอามาเสียในส่วนของตรงนี้ ถึงมันจะเป็นห้องรับรองส่วนตัวแต่ก้ไม่ใช่ห้องพัก ฉะนั้นต่อให้แขกจะมีเงินถุงเงินถังแค่ไหนหรือเ้นสายใหญ่โตยังไงก็ห้ามมีอะไรกับพนักงานในห้องนี้เด็ดขาด นอกจากจะอุ่นเครื่องกันตามปกติ
พนักงานของอาณาจักรอยู่ในชุดราตรีเรียบหรูตามงานเลี้ยงของสังคมชั้นสูงมากกว่าจะมีอาชีพขายบริการกำลังนั่งร้องไห้อย่างขวัญเสียอยู่บนโซฟา ในขณะที่แขกบนโซฟาตัวใกล้กันกำลังอยู่ในอารมณ์ขุ่นเคืองเต็มที่
“สวัสดีครับ ผมกึกก้อง ดูแลที่นี่แทนคุณระฟ้าชั่วคราวไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับคุณ”
เมื่อแขกค่อยๆแหงนหน้าขึ้นมาหน่วยตาของผมก็ต้องเบิกโพลงด้วยความตกใจเสียเอง แขกเจ้าปัญหาที่ว่านี้เป็นชายหนุ่มคนเดียวกับแขกคนแรกที่จ่ายค่าตัวผมแพงลิบลิ่วแต่ไม่ได้ทำอะไรเพราะถูกผมมอมเหล้าให้เมาไปเสียก่อน ไม่คิดเลยว่าหมอนี่จะยังกล้ากลับมาใช้บริการอีก
“คุณ” “คุณ”
เสียงทักทายดังขึ้นแทบจะพร้อมกันทันทีที่เราสองคนได้สบตากัน เมื่อถึงช่วงเวลานี้แล้วเจ้เชอรี่ถึงกับยกมือขึ้นมากุมหน้าผาก แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าคืนนี้เป็นความพลาดมหันต์ที่ผมต้องมาเจอกันแขกคนนี้
“ผมมาหาคุณตั้งหลายครั้งแต่คุณเชอรี่บอกว่าคุณไม่ได้ทำงานนี้แล้ว ไม่คิดว่าจริงๆแล้วคุณจะอยู่ในระดับผู้บริหาร ขอโทษด้วยนะครับที่ผมบังอาจซื้อชั่วโมงคุณในครั้งนั้น”
“ไม่เป็นไรครับยินดีเป็นอย่างสูงครับ ผมเองก็ต้องขอโทษคุณด้วยเหมือนกันครับที่ไม่ได้ให้บริการที่ถูกต้องอย่างที่ควรจะเป็น”
“ตอนนั้นผมเองก็เป็นนักเที่ยวมือใหม่เหมือนกันครับ แหะ แหะ”
“แล้ววันนี้มีปัญหาอะไรกันเหรอครับ”
ผมโค้งให้แขกแล้วถึงจะหันมาหาคนของตัวเองเพื่อรับฟังปัญหา พนักงานที่ชื่อชมพู่ตาแดงก่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้ เธออึกอักเมื่อพบว่ามีผมมาด้วย
“พูดมาเถอะแล้วฉันจะเคลียร์ให้”
“โฮฮฮ.....นายน้อยคะ เจ้เชอรี่ คือหนู หนูไม่ถนัดแบบนี้น่ะค่ะ”
“ขออนุญาตสักครู่นะคะ ขอเอาตัวพนักงานไปสอบถามสักครู่ ระหว่างนี้ คุณต้องการใครนั่งคุยเป็นเพื่อนมั้ยคะ”
“ครับ แล้วผมก็จะขอเปลี่ยนคนดูแลให้ตามคำขอของพนักงานคนนี้ด้วย ถ้าเพื่อนคุยของผมคนใหม่คือนายน้อย”
เจ้เชอรี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ นี่ต่างจากหายนะของจริง!!
“ยินดีครับถ้าคุณต้องการอย่างนั้น เจ้เชอรี่พาชมพู่ไปพักก่อนก็ได้ครับ ทางนี้ผมจัดการต่อเอง”
“แต่ นายน้อยคะ”
“ผมโอเคครับ”
ไม่รู้ว่าคนอย่างเจ้เชอรี่ทำกรรมอะไรเอาไว้นักหนาถึงได้จุดใต้ตำตออย่างนี้ เขารู้กันทั้งอาณาจักรแล้วว่าเจ้เชอรี่ต้องใช้ความสามารถแค่ไหนที่จะกันนายน้อยออกไปจากความต้องการของลูกค้าตามคำสั่งเด็ดขาดของนายใหญ่ได้ เจ้เชอรี่ต้องวางแผนขนาดหนักเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของลูกค้าจากโลมเป็นหมอนวดคนอื่นๆที่เจนเวทีและให้บริการจนกลายเป็นแขกประจำของที่นี่ไปอีกคน และเพราะนายใหญ่กลัวว่าถ้าจัดหมอนวดชายคนอื่นให้แทนโลม แขกคนนี้จะติดใจจนนึกอยากจะทุ่มราคาซื้อโลมอีกเลยให้เจ้เชอรี่จัดหมอนวดหญิงให้ แล้วก็ไม่ผิดหวัง ทุกครั้งที่มาที่นี่แขกเรียกหาหมดนวดหญิงขายดีของที่นี่ทุกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้เชอรี่จัดให้แขกเจอกับชมพู่ และเป็นครั้งแรกที่พนักงานมีปัญหากับแขกจนต้องเป็นแบบนี้
เป็นแบบที่เจ้เชอรี่ต้องเอาคอพาดเขียงรอนายใหญ่กลับมาลงมีดเองก็เท่านั้น
“นายน้อยยังทำงานไม่เสร็จไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่เป็นไรครับเจ้ เดี๋ยวผมจะหอบกลับไปเคลียร์ที่เรือนด้วย”
เจ้เชอรี่อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย!!
๐ สวัสดีค่ะ สำหรับคนที่รอเพราะเห็นข้อความทางแฟนเพจเมื่อคืน ขอโทษด้วยนะคะ :monkeysad: เพราะกิจวัตรประจำวันเปลี่ยนไปเลยยังปรับตัวไม่ทัน น็อคไปก่อนที่จะแต่งเสร็จน่ะค่ะ ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
๐ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรเรื่องร้านกาแฟนะคะ เป็นกิจการเล็กๆ (มากกกกกก) ฆ่าเวลาระว่างทำงานส่วนตัวอะคะ หากใครจะมาอุดหนุน ร้านชื่อเดียวกับนามปากกาเลยว่า Coffee TRomance นะคะ อยู่หน้าสวนพฤกาศาสตร์ หลังการเคหะคลองจั่นค่ะ ใครอยู่แถวนี้ก็แวะมาได้นะคะ (โฆษณาๆ :laugh: :laugh:)
๐ สำหรับคนที่บอกว่าตอนที่แล้วเอื่อยๆ ตอนนี้ก้ไม่ต่างกัน :sad4: แต่ก้บอกได้ว่ามาท้ายเรื่องแล้วเต็มทีค่ะ ใกล้ได้โบกมือลาไปอีกเรื่องนึงแล้ว ส่วนเรื่องใหม่ยังไม่มีพล็อตในหัว เลยบอกไม่ได้ว่าจะมีมาต่อกันเลยหรือไม่นะจ๊ะๆ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นเคยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ จิ้มที่นี่ (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
๐ รายละเอียดการจองหนังสือ สิงหากุมภาฯและ Unequality รักเราไม่เท่ากัน ไม่มีใครรักฉันได้เท่าเธอ
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30513.0)
-
เจ๊เชอร์รี่งานเข้าแล้ว งานใหญ่ซะด้วย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/02-1.gif)
-
มีการทำรอยแสดงความเป็นเจ้าของด้วยอ่ะ :impress2:
คนคนนั้นจะทำอะไรโลมมั้ยเนี้ย
-
รอพายุลูกใหญ่...เหมือนจะมีลางไม่ไดี
-
หายนะจริง ๆ ด้วย นายน้อยยรับแขกด้วยตัวเอง
แบบนี้นายใหญ่กลับมาระเบิดลงแน่
-
สงสารเจ้เชอรี! งานจะเข้าอีกแล้ว อิอิ
แล้วจะไปอุดหนุนร้านกาแฟนะคะ (ถ้าขึ้นจากนราฯ เมื่อไรนะ)
-
:กอด1: จิ้มก่อน
-
งานเข้าแล้วเจ้
-
o22
นึกแล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงไอ้ลูกค้ากระเป๋าหนักเนี่ย
มาเจอโลมอีกจนได้ นายก็ไม่อยู่แล้วมันเกิดเรื่อง
อะไรที่ชมพู่ไม่ยอมอ่ะ คาใจสุดๆเลย
แต่แหมโลมแอบร้อนแรงทำรอยจูบให้นายใหญ่ระฟ้า
ซะด้วย แบบนี้นายใหญ๋คงรีบกลับมาเร็วกว่ากำหนดแน่ๆ
+1และเป็ด
-
ว่าแล้วเชียวแขกคนนี้ต้องกลับมาอีก
จะให้นายน้อยทำอะไรไหมเนี่ย
เอาแล้วไงเจ๊เชอร์รี่ ระวังนายใหญ่ปาระเบิดใส่นะ :laugh:
-
โลม สู้ๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เจ้งานเข้าเลยทีนี้
-
งานจะเข้าแล้วหนูโลมเอ๊ยยยยยยยยย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตายแน่ๆเจ๊ :z3: :z3:
-
นายน้อยค่ะ ทำแบบนี้ ถ้านายใหญ่รู้เรื่อง หึงตายเลยค่ะ 555
สู้ๆๆน้านายน้อย
-
ไม่รู้งานจะเข้าใครละทีนี้ ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ได้เวลาฝึกฝีมือบริหารแล้วโลม :L2:
-
ลูกค้าคนแรกของโลม ยังคงเป็นแฟนคลับที่เหนียวแน่นจริงๆ ถ้านายใหญ่รู้ คงรีบแจ้นกลับมาแน่ๆ
-
ค้างมากกกกกกก *กรีดร้อง* :z3:
อ่านถึงตอนชมพู่มีปัญหากับแขก ก็ยังคิดอยู่ว่าต้องเป็นคนที่ทุ่มซื้อโลมแน่ๆ
แล้วก็ใช่จริงๆด้วยยย หวังว่าตอนต่อไปคงไม่เกิดปัญหาอะไรนะคะ
แขกคงแค่มานั่งคุยล่ะมั้งเนอะะ แอบคิดว่าแขกคงสั่งให้ชมพู่นั่งคุยเฉยๆ
หรือไม่ก็ชงเหล้าให้ แต่ชีทำไม่ได้ เพราะชีอยากออกท่าทางไรงี้
ใกล้จบแล้วต้องไม่ดราม่านะๆๆ :serius2: ขอหวานๆๆ เอาให้เป็นเบาหวานไปเลยยย :-[
แค่โลมดูดคอก็กรีดร้องแล้ว นับวันโลมยิ่งกล้านะจ๊ะ :impress2:
ปล.ตอนนี้ยาวดี แต่มันค้างอะจ้าาาา ยังไงก็ขอบคุณพี่คนเขียนนะจ๊ะ
ลงตอนอ่านหนังสือสอบเลย เห็นบอกในเพจ ต้องรีบทิ้งหนังสือมาอ่านอย่างไวเลยล่ะ
-
o22 o22 o22 o22
ระวัง มีเครื่องบินด่วนบินกลับมาจากออสเตเรียนะ
หึหึ
-
งานเข้ากันถ้วนหน้า แล้วยิ่งถ้านายใหญ่รู้ งานคงเข้าที่นายน้อยเยอะสุด :laugh:
ของฝากค่ะ
“ลูกค้ามีปัญหากับแขกค่ะนายน้อย”
ลูกค้า=แขก :really2:
-
โลม ถ้าระฟ้ารู้นะ บึ้มมมแน่นอน ฮ่าๆๆ
-
โอ๊ะจะจบแล้วเหรอ กำลังสนุกเลยครับ
-
นายใหญ่รู้ โดนนนนนนน
-
เจ้เชอรี่งานเข้า สงสัยนายใหญ่กลับมาคงขังโลมไว้แต่ในเรือนแหงๆๆ
-
โลมได้เป็นนายน้อยเต็มตัวแล้ว สู้ๆนะ อาทิตย์เดียวนายใหญ่ก็กลับมาแล้ว อิอิ
-
โลมสู้ๆเพื่อาณาจักรและนายใหญ่แล้วงานแค่นี้อย่าให้เสียชื่อนายน้อยคนใหม่ล่ะ
ใน1อาทิตย์นี้จะต้องมีเรื่องให้โลมจัดการอีกตรึมแน่นอน เพื่อพิสูจน์ความสามารถตัวเอง สู้โว้ยยยยยย
:3123: รออ่านต่อนะ
-
:z3: :z3: :z3:
อ๊ากกกกกกกกก :o12: จะไหวมั้ยเนี้ย?? โลม สู้ๆ
เมื่อไร นายใหญ่จะกลับมานะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เจ้เชอรี่ !! โชคดีน่ะค่ะ
นายใหญ่กลับมาเตรียมขึ้นเขียงได้เลย ฮี่ฮี่
ใกล้ถึงท้ายเรื่องแล้วหรอ ? เร็วจังรู้สึกเหมือนเพิ่งอ่านไปไม่กี่วันเอง
ปล.รอรวมเล่มค่ะ จะอุดหนุนแน่นอน ♥
-
โอยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2:
เครียดแทนเจ้เชอร์รี่
ถ้าระฟ้ารู้จะทำไงเนี่ย ไม่ใช่รีบบินกลับมาเลยนะ 555
แล้วคุณคนนี้เค้าต้องการอ่ะไรแน่
หึหึ เริ่มจะมันส์
ปล.ไอ้เสี่ยเวนนั้น ยังไม่หยุดอีกเหรอ เสื่อมมม :fire:
-
เจ้เชอรี่ช่างเป็นคนน่าสงสาร ดผล่มาแต่ละที งานเข้าเจ้แกตลอด
-
นายน้อยแค่มีเพื่อนเพิ่อีกคนเท่านั้นเองอย่าคิดมากเลยนะนายใหญ่
-
งานนนนนนเข้า :กอด1:
-
ราศีจับเลยน่ะหนูโลม
-
นี่คงเป็นเพียงปัญหาเล็ก ๆ ให้นายน้อยได้พิสูจน์ความสามารถในการทำงานวันแรก
โลมสู้ สู้
-
คาดว่าตาลูกค้าคนนั้นจะชวนคุยเรื่องเศร้าๆเลยร้องไห้ใหญ่ :m20:
-
มีทำรอยด้วยนะ อิอิ น่ารักอ่ะ
แต่ดูท่าตอนนี้งานจะเข้าเจ๊นะ เอาใจช่วยเจ๊
รอนายใหญ่กลับมาค่ะ สนุกๆ
-
ถ้านายใหญ่รู้นี่ เรื่องใหญ่เลยน่ะค่ะ
ระวังระเบิดจะลงอาณาจักรน่ะค่ะเจ้
:pig4: :pig4:
-
เจ๊เชอรี่ตายหยังเขียด
โลมก็ช่างแกว่งเท้าหาเสี้ยนจริงๆ
ไปนั่งคุยกับแขกแบบนั้น ไม่อยากจะคิด เหอๆ o22
-
ปวดกบาลแทนเจ๊เชอร์รี่กันเลยทีเดียว :laugh:
นายใหม่ ใจดีไม่ถือตัว แต่ทำลูกน้องหนักใจกว่าเดิมอีกอ่ะ ฮ่าๆ :m20:
-
นายน้อยน่ารักจังเลย :o8:
นายใหญ่กลับมาใครจะโดนมั่งเนี่ย??
แต่ช่วยไม่ได้นะอยากปล่อยให้นายน้อยคุมงานเอง ฮ่าๆๆ
-
นายน้อยน่ารักอ่ะ~♥
ค่อยๆปรับตัวไปนะ
เอาใจช่วยนายน้อย สู้ๆ
-
เอาใจช่วยโลมค้า
-
น้องโลมเก่ง ยังไงนายใหญ่ต้องยอมรับฟัง เพราะตอนนี้อำนาจอยู่ที่นายน้อย ฮ่า สะใจ
-
รู้สึกโลมจะเคยคุยถูกคอกันดีกับแขกคนนี้นะใช่มะ :m21:
เพราะเป็นการมาใช้บริการครั้งแรกของแขก :m13:
และ เป็นการรับแขกครั้งแรกของโลม :m17: หวังว่าจะเคลียกันได้นะ
:m5: :m5: :m5:
-
เจ้เชอร์รี่งานนี้ถ้าจะไม่ลอด ตายแน่ๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
555 ทำใจซะเจ้ คริคริ
-
อิอิ ไม่อยากจะคิด
นายน้อยจะโดนลงโทษแบบไหนหว่า :m20: :jul3:
-
นายน้อยหาเรื่องให้อีเจ้เเล้วไหมล่ะ
คาดว่าคงโดนจัดชุดใหญ่ทั้งเจ้และนายน้อย
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
มีการทำสัญลักษณ์กันด้วยอ่ะ พัฒนานะหนูโลม :-[
เป็นนายน้อยของนายใหญ่และของอาณาจักรเต็มตัว
แต่เริ่มจะมีเค้าลางความยุ่งยากเข้ามาหาแล้วสิ
ทั้งเรื่องคู่แข่งและแขกคนแรกที่ประทับใจหนูโลม
อันแรกน่ะนายใหญ่คงมีแผนรับมืออยู่บ้างแล้วล่ะ
แต่อันหลังนี่สิ แล้วมาเจอกันตอนที่นายใหญ่ไม่อยู่ซะด้วย
หวังว่าจะไม่มีอะไรจนกว่านายใหญ่จะกลับมานะ
ว่าแต่โลมเถอะระฟ้ากลับมาจะโดนทำโทษหรือป่าวน้า :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ มาคราวนี้ยาวสมใจเลยค่ะ :L2:
บวกเป็ดค่ะ
-
ปัญหาอะไรหนอที่ทำเอาเชอรี่ร้องไห้ไม่ยอมทำเนี่ย
แล้วก็มีแปลกๆตรงเนี่ย “ลูกค้ามีปัญหากับแขกค่ะนายน้อย”
น่าจะเป็น พนักงาน มากกว่านะ
-
โลมอ่อนนอกแข็งในนะ ชอบโลมที่พูดตรงๆ หึงก็บอกว่าหึง ไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ เราว่านี่แหละที่คนรักกันน่าจะทำ มัวแต่บอกว่าเปล่า ไม่ ทั้งที่ในใจคิดตรงข้าม สุดท้ายก็กลายเป็นทะเลาะกัน แต่ตรงเกิ้นนนนเหมือนกันนะ 55555
เจ๊เชอรี่ ตอนนี้เอาคอพาดเขียงเป็นที่เรียบร้อย และคนอ่านค้างอย่างแรงงงงงงงงงง :z3:
-
แจกเป็ด
ตอนนี้ก็ไม่เอื่อยเท่าไร ก้าวไปอีกขั้น
นายน้อยได้ทำงานเต็มที่
แต่จะเกิดเ้รื่องก็ตรงเจอโจทย์เก่านี่สิ
หวังว่า โลมคงไม่ทำหน้าที่แทนหมอนวดคนนั้นน่ะ
ขอให้กิจการร้านกาแฟขายดิบขายดี นะคะ
ถ้าได้ไปแถวนั้นจะแวะไปสวัสดีค่ะ
-
เจ้งานเข้าอย่างแรง
แต่ที่งานเข้ากว่า ,, คือ นายน้อย
นายน้อย ตายแน่นอน
-
-**- gnaan kaw nai noi jaw khaa...
-
ชอบตอนที่นายใหญ่กับนายน้อยเปิดอกคุยกันเรื่องหมอจ๋าอ่ะ
คนรักกันต้องคุยกันแบบนี้แหละเนอะ
มันถึงจะเข้าใจกัน อิอิ
แต่...ทำไมแขกคนนี้ต้องเจาะจงนายน้อยขนาดนี้ด้วย
ถ้านายใหญ่รู้จะเป็นเรื่องมั้ยเนี้ย :serius2:
-
นายน้อยยยย กอดๆ :กอด1: :กอด1:
โลมน่ารักมาก
ชอบตรงส่งให้นายใหญ่ปิดีตา ส่วนนายใหญ่ก็ทำตามแต่โดยดี
มันน่ารักว๊ากกกกกก>O<
อยากรู้จักห่างกันแบบนี้เขาจะโทรหากันบ้างไหมนะ
นายให่จะพูดว่าไรบ้างงง :-[
-
นายใหญ่คงเดือดปุดๆ ที่เมืองนอกแล้ว โลมดึงดูดเพศเดียวกันจริงๆ
-
จิ้มก่อน
-
ขออะไรคนแต่งอย่างได้ไหม จัดคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อให้ระฟ้าหน่อย อยากเห็ฯพระเอกดิ้นตายเพราะโดนแย่งนายโลม
-
นายน้อยเริ่ดอ่ะ
บวกๆ ค่า
-
เกิดปัญหาอะไรล่ะเนี่ย :o9:
-
กร๊ากกกก นายน้อยหาเรื่องใส่ตัวแล้วไหมล่ะ
เดี๋ยวนายใหญ่กลับมามีเรื่องต้องเคลียร์กันแน่ฮ่าๆ
ปล.เป็นกำลังใจให้นะคะคนแต่ง^^
-
:L2:
-
ตามอ่านทันหลังจากที่เราหายหน้าไปนานแล้ววว ; w ;!!!
งานเข้าเจ๊เชอร์รี่เต็มๆMaX เลยมั้งนั่น อย่าให้นายใหญ่รู้เชียว //ขำ
-
น้องโลมทำสัญลักษณ์ใส่นายระฟ้าซะด้วย เฟี้ยวมากค่ะ :-[
เรื่องอะไรที่ชมพู่ไม่ยอมน้า ???
-
ถ้านายระฟ้ารู้จะเป็นยังไงเนี่ยโลม :เฮ้อ:
แต่ไม่เป็นไร อยากไปอยู่เป็นเพื่อนยัยหมอจ๋าดีนัก ถึงจะมีเหตุผลก็เถอะ
-
ที่เซอร์ไพรซ์กว่าเป็นผู้บริหารก็คือน้องโลมมีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้วย่ะ
ว่าแต่พ่อหนุ่มขออะไรไปนะ แม่ชมพู่ถึงบ่อน้ำตาแตก
เรื่องนี้ใกล้จบ แปลว่าจะคลอดเร็วๆนี้ใช่มั้ยเคอะ??
-
เอาล่ะสิงานนี้ :laugh:
-
อ้าวเจ๊ งานเข้าแล้วไม๊ล่ะนั่น
-
โว๊ นายน้อยเราไม่ธรรมดาซะด้วยเดี๋ยวนี้มีการทำรงทำรอยบนตัวนายใหญ่ 555 หน้าบานสุดๆ แล้วนายใหญ่นะ
แต่แขกกระเป๋าหนักคนนี้ชอบมาตอนมีปัญหาทุกทีเลย หวังว่านายน้อยจะจัดการได้ ไม่งั้นนายใหญ่เราบินกลับด่วนแน่
-
ช่วงแรกหวาน...แบบหวานมากๆจนคิดว่าน้ำตาลขึ้นปรี๊ดดดด!!
แต่ตอนท้ายดันแอบฮา สงสารเจ๊อ่ะ
-
น้องโลมน่ารักอ่ะ หวงนายใหญ่ตั้งหลายรอบ
แถมทำเครื่องหมายแสดงความเป้นเจ้าขอ ง อร๊าย :o8:
รอตอนหน้าค๊า :z2:
-
โลมสู้ๆ อยากเห็นนายน้อยแสดงฝีมือและความฉลาดอย่างที่นายใหญ่เชื่อมั่นว่ามีอยู่ในตัว
-
แอบสงสารจ๋าอะ
นายน้อยน่ารักมากก, ทำคิสมาร์กนายใหญ่ด้วย อิอิ :o8:
-
กลิ่นลางไม่ดีมันลอยหึ่งๆยังไงไม่รู้สิ
เหมือนกำลังจะมีเรื่อง -____-
-
:z13:
ก็อยากจะสงสารเจ้เชอรี่หรอกนะ แต่มันไม่มีอารมณ์นะซิ อยากได้แบบประโยคนี้มากกว่า
“ผมเนี่ยนะตั้งใจยั่วยวนคุณเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่คุณสั่ง ถ้าหัวนมแปะฝากระดานของผมกระตุ้นความรู้สึกอะไรของคุณได้ล่ะก็ ผมยอม”
อ๊ากกกกกกกกก นายน้อยช่วยเอามากระตุ้นความรู้สึกเค้าบ้างสิ :z1:
แก้ (แบบง่วงๆ) :t3:
ไม่มีอะไรน่นอนสำหรับเรื่องของอนาคตที่เรามองไม่เห็น ==> แน่นอน
โลมไม่ผิดเลยที่จะเข้าใจว่าสสาเหตุที่คุณจ๋าต้องไปเมืองนอกเพียงเพราะศัตรูเข้าใจคิดว่าเธอเป็นแฟนเขา
กล้าหน่อยๆนะ มั่นใจแล้วสั่งการได้เลย ==> กล้าๆ หน่อย
หยุดซ้ำเติมมเถอะครับเจ้ แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว
ยิ่งนับวันมันจะเซเลปตัดจริตเกินหมอนวดแล้วนะเนี่ย ==> ดัดจริต
ลูกค้ามีปัญหากับแขกค่ะนายน้อย ==> ลูกน้อง (?)
ถึงมันจะเป็นห้องรับรองส่วนตัวแต่ก้ไม่ใช่ห้องพัก ฉะนั้นต่อให้แขกจะมีเงินถุงเงินถังแค่ไหนหรือเ้นสายใหญ่โตยังไงก็ห้ามมีอะไรกับพนักงานในห้องนี้เด็ดขาด ==> แต่ก็ / เ้ส้นสาย
ขออนุญาตสักครู่นะคะ ขอเอาตัวพนักงานไปสอบถามสักครู่ ==> สักครู่
ทุกครั้งที่มาที่นี่แขกเรียกหาหมดนวดหญิงขายดีของที่นี่ทุกครั้ง ==> หมอนวด
-
แขกคนนี้ชักจะทำให้เรื่องใหญ่หรือเปล่าเนี่ย
-
นายน้อยสู้ๆนะ
-
อิตาคนนี้มันกลับมาอีกแล้ว ชิส์
-
╮(╯▽╰)╭ นายใหญ่ขี้หึงขั้นสุด
แอบหึงแบบไม่ให้น้องรู้....แต่คนอื่นรู้กันทั้งโลกใช่ป่ะ ╰（￣▽￣）╭
ต๊ายยยยยยย <<คำอุทาน สงสารน้องจริงจัง...สามีนี่วางแผน้ป็นระบบเนอะ มีการป้องกันไม่ให้มีคนมาหลงน้องด้วย ☆ミ ☆彡￣ε ￣
สามีจะรอบคอบไปไหนคะ หรือไม่ไว้ใจความสวยของภรรยา...กลัวโดนแย่งชิมิๆ(ภาษาวิบัติเพื่อเสียง <<ตรงไหนฟะ?)
ไม่อยากคิดว่าระหว่างพงกับเจ๊เชอร์รี่...ใครจะโดนเผายางรถรอบบ้านก่อนกัน o(╯□╰)o
เลิฟๆคะนายน้อย.....♥╭(╯ε╰)╮
-
คุณระฟ้าไปได้แค่ไม่กี่วัน งานเข้าซะแล้วสินายน้อย
ทั้งฝ่ายคู่แข่งนั่น แล้วยังมาเจอ ผู้ชายคนที่เคยซื้อนายน้อยอีก
เหอๆ งานงอก :z3:
-
งานนี้คนที่ลำบากใจที่สุดเห็นจะเป็นเจ๊เชอรี่
นายใหญ่กลับมาโดนเฉ่งอานแน่ ^-^
-
:L2:
-
งานงอกแล้วเจ้ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
น้องโลมมีหึงอ่ะ บอกตรงๆด้วยๆ น่ารักดี :กอด1:
ว่าแต่..ไว้อาลัยเจ๊เชอรี่ล่วงหน้าเลยนะคะ งานเข้าแน่
-
ปวดหัวแทนเจ๊กันเลยทีเดียว
แต่ที่น่าปวดหัวกว่า คือเมลเขาเหมือนจะโดนบล็อคอ่า
เปิดครั้งล่าสุดก็ตอนสั่งจอง แล้วยังไม่ได้เปิดอีกเลย
พอจะเปิดทางโทรศัพท์ ดันเปิดไม่ได้ เขายังไม่มีเวลาไปหาคอมใช้น้า
แค่งานก็จะตายแล้วววว :z3:
-
ตายๆๆๆๆ ถ้านายใหญ่รู้เรื่อง นายลูกค้านี่ม่องเท่งแน่ๆ :-&
-
เดี๊ยวมีปัญหาตามแหงๆเลย
-
สงสารเจ้อ่ะ
แล้วแขกเค้าต้องการให้ทำอะไร จนชมพู่ไม่สามารถล่ะนั่น
-
เอาละสิ... หนูโลมจะรับมือไหวมั้ยน้า...
นี่เพิ่งวันที่ 2 ที่นายใหญ่ไม่อยู่เองนะเนี่ย ..
อย่าเพิ่งมีเรื่องเล้ยยย..
-
งานเข้าทั้งเจ๊ทั้งโลม
+ 1 นะคะ
-
ก๊ากกกกกกกก ฮามากกกกกกก อยากรุู้ว่าเค้าให้ทำไร ถึงไม่ถนัดจะทำอย่างนั้น
-
ถ้านายน้อยจะใช้อำนาจในการทำสัญลักษณ์แบบนี้ เขินแทนนายใหญ่ :-[
-
สู้นะนายน้อย :a2:
-
อ้าวววววว
งานเข้าเจ๊เชอรี่ตอนเฮียระฟ้าไม่อยู่ซะแล้ววว
โลมจ๋า อย่าไปหว่านเสน่ห์มาก
เด๋วเฮียมาทบต้นทบดอกจะขัดไม่ทันนา
-
หนูโลมหางานเข้าตัวอีกแล้วว!!
ถ้าระฟ้ารู้ระเบิดไม่ลงเลยเรอะ :a5:
-
อิตานี่กลับมาอีกเเล้วว
งานเข้าเจ๊เชอร์รี่เเล้วว
-
แขกคนนั้น อยากได้โลมงั้นเรอะ นายใหญ่คงจะบินกลับแทบไม่ทัน
หรือโลมจะจัดการเรื่องนี้ได้เองน้า
-
นอกจากจะเข้าใจเหตุผลของนายใหญ่
แล้ว นายน้อยยังยอมรับอีกนะว่าทั้ง
หึงทั้หวง!!! โอ้ย.....น่ารักอ่ะ
โลมจะมีวิธีจัดการกับแขกวีไอพี
คนนั้นยังไง.......?
ถ้านายใหญ่รู้เรื่องมันจะเป็นยังไง...?
ค้างมากก อยากรู้ๆๆๆ
-
กิ๊กของหนูโลมกลับมาอีกครั้ง
-
น้องโลมหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ววว
เด่วนายใหญ่ต้องรีบกลับมาเคลียร์ชัวร์ :laugh:
-
แย่แล้วจ้านายใหญ่
เจ้เชอร์รี่ขึ้นเขียงแหงมๆ
-
อ๊ากก ตามอ่านไม่ทัน T^T!!!
หายไปแปบเดียวเอง (หรอ )
เดี๋ยวตามอ่านก่อนนะจ๊ะ TT~
-
+1 ให้จ้า
เจ้ดูฝีมือนายน้อยนะ ว่าจะจัดการเรื่องได้ไหม :เฮ้อ:
ระฟ้า ไว้ใจได้ไม่วอกแวก :m16:
รอจ้า :call:
-
งานเข้าทั้งคู่ :z2:
-
เจ้เชอรี่ เจ้ทำดีที่สุดแล้ว 55555555555555
-
มารอต่อนะคะ
-
จะมีปัญหาไหมเนี่ย
-
นายน้อยรับแขก!!!!
-
จะจัดการกับปัญหานี้ยังดีคะนายน้อย
นายใหญ่เพิ่งไปได้แค่สองวันก็ปวดหัวจะแย่แล้ว
เสี่ยเจียงก็คิดจะล้มอาณาจักรตอนนี้อีก
หวั่นใจจริงๆ :เฮ้อ:
-
เสี่ยเจียงนี่ครบสูตรความเลวจริงๆ
แล้วอีตานายน้อยนี่ก้อช่างหาเรื่องใส่ตัว :m16:
-
อู๊ยยย ไม่อยากคิดสภาพตอนนายใหญ่รู้เรื่องเลยเหอะ o21
งานนี้ระเบิดคงได้ลงกันถ้วนหน้าแน่ๆ
ไว้อาลัยให้เจ๊เชอรี่ล่วงหน้าเลยละกัน :laugh:
แต่ก็อยากรู้ว่าโลมจะจัดแขกยังไงน้อ
ส่วนไอ้เสี่ยเจียงมันวอนหาเรื่องตายเร็วนี่เอง
ถ้ามันไม่ตายมันคงไม่เลิกรังควานอาณาจักรหรอก
-
นายน้อยมีการทำรอยตีตราจองนายใหญ่ด้วย อร๊ายยยยยยยยยย :-[
-
พายุกำลังเข้านะนายน้อย...
เอาตัวรอดให้ดี...ช่วยเจ้เชอรรี่ด้วยล่ะโลม >.<
-
จะมีเรื่องไม่ดีหรือเปล่า ห่วงโลมจังยิ่งนายใหญ่ไม่อยู่ด้วย
-
โถ้ๆๆๆ โลมนายใหญาจะได้กลับก่อนกำหนด ก็เพร่ะอย่างนี้แหละ
-
เป็นบททดสอบโลมบทที่ 1 หุหุ
-
งานเข้าเจ้เชอร์รี่แล้วมะโลมเอ๊ย เค้าอุตส่าห์หลอกล่อกันตั้งนาน
แต่อาจจะเป็นการดีก้อได้นะ ดูสิว่าโลมจะจัดการยังไง
ปล.ร้านอยู่ไกลมากค่ะ อยากไปเยี่ยมชมสักครั้ง ไม่นะอย่าเพิ่งใกล้จบ ยืดออกไปเยอะๆๆเลยค่ะ
:pig4:
-
นี่จะเป็นแผนของนายใหญ่หรือเปล่า ที่อยากหัดให้นายน้อยหัดแก้ปัญหาเฉพาะหน้า
ชอบที่นายน้อยทำสัญลักษณ์ให้นายใหญ่ นายใหญ่คงเสียดายอยากให้ทำเยอะกว่านี้
-
อ่านไปยิ้มไปกับฉากนายใหญ่ นายน้อย ทะเลาะกัน น่ารักมากๆเลย แล้วเนื้อเรื่องตอนนี้กำลังสนุกน่าติดตาม อยากรู้จริงๆ นายน้อยจะหาวิธีจัดการกับ แขก vip อย่างไร
ขอบคุณนะค่ะ :กอด1:
-
นายน้อยเจอปัญหาใหญ่แน่ๆ ถ้านายใหญ่กลับมา คึคึ :z1:
-
555+นายคนนี้ ช่างตื้อจริงๆเลย
-
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17:
เจ๊!!!!!!! ซวยแล้ววว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ลงชื่อฝากตัวอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ ^__^
แค่บทนำก็ได้ใจแหละ
-
งานเข้าเลยเจ้เอ๊ย นายใหญ่กลับมาโดนแน่ๆ สู้ๆ นะนู๋โลม
-
ตามอ่านทันจนได้
นายน้อยหาเรื่องใส่ตัวหรือเปล่าเนี่ย นายใหญ่ไม่อยู่แบบนี้ใครจะช่วยนายน้อย ลุ้นๆ :sad4:
หวังว่าคุณพี่เกียรติจะยังไม่ก่อเรื่องอะไรอีกนะ เป็นห่วงจริงๆ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
จะเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย!
-
ตอนที่ 35 นายโลมกับรักจนตรอก
แสงไฟสีส้มสลัวส่องแสงตัดกับความมืดทำให้เห็นหน้าแขกคนเดิมได้ชัดเจนขึ้นในมุมที่ผมนั่งอยู่ เขาดูเป็นคนที่จมอยู่กับความทุกข์เหมือนครั้งแรกที่ผมได้เขาเป็นแขกไม่มีผิด ไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหนสถานที่ที่เรียกได้ว่าที่พึ่งของคนเหงาอย่างที่นี่แทบจะช่วยเหลืออะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย
“ผมดีใจนะครับที่ได้มีโอกาสใช้เวลาตรงนี้ร่วมกับคุณอีกครั้ง”
“ครับ ผมยินดี”
แต่ก็ลอบกลืนน้ำลายเมื่ออีกฝ่ายเปิดบทสนนาได้กำกวมยิ่งนัก ความต้องการของลูกค้าที่คาดเดาไม่ได้ท้าทายคนให้บริการอย่างหนักจนกลายเป็นความกดดัน แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าอะไรที่ทำให้มืออาชีพในวงการนี้อย่างชมพู่ถึงกับปล่อยโฮออกมาต่อหน้าลูกค้า
“คุณมารับแขกแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
แต่ในใจกลับตะโกนลั่นจนร้าวทั้งกระดูกซี่โครงว่าถ้านายใหญ่ไม่รู้นะไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าไอ้หมอนั่นรู้ อาจจะมีคนตายทั้งเป็นไปอีกหลายคนครึ่งค่อนอาณาจักรเลยล่ะ ยังรู้สึกขนหัวลุกตอนที่เห็นแววตาเกรี้ยวโกรธของนายใหญ่ตอนที่ผมขัดคำสั่งได้อยู่เลย แต่มันก็บอกเองนี่นาว่าเป็นนายน้อยมีหน้าที่แค่รับฟังปัญหาและตัดสินใจแก้ไขเท่านั้น
และผมก็เลือกที่จะช่วยเหลือพนักงานของตัวเองเอาไว้
ผมไม่ได้ผิดอะไร!!
“ผมดีใจที่ได้รับเกียรติอย่างผู้บริหารอีกคนหนึ่งของที่นี่เป็นครั้งที่สองนะครับ”
“ยินดีครับ”
อึดอัดใจที่สุดเลยโว๊ย!! ในอกตะโกนลั่นเป็นครั้งที่สอง สังคมและการทำงานแบบนี้คือการสวมหน้ากากเข้าหากันชัดๆเลย ผมไม่กล้าเสนอดริ๊งค์ให้ลูกค้าอีกทั้งๆที่ใจอยากจะกรอกลงคอมันรวดเดียวทั้งขวดเลยด้วยซ้ำ แต่เดี๋ยวลูกค้าจะแตกตื่นกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเลยได้แต่ส่งยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเข้าใจและปรารถนาดีไปให้
“ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีหหน่อยได้มั้ย”
“อา............................” ทำยังไงวะ
“นั่นเป็นหน้าที่ที่เราต้องทำให้ลูกค้าอยู่แล้วครับ”
ผมจะเบิกรางวัลตุ๊กตาทองย้อนหลังเอากับนายใหญ่รากหญ้าก็แล้วกันนะ ไม่รู้จิตวิญญาณอะไรเข้าสิงให้ผมต้องดูแลและปกป้องที่นี่ให้สมกับที่นายใหญ่เหวี่ยงตำแหน่งนายน้อยมาให้ค้ำคอ ผมกำลังรักษาชื่อเสียงของอาชีพที่ตัวเองเคยรังเกียจและขยะแขยงอยู่เหรอนี่ นอกจากตัวเลงจะต้องลงมือทำเองแล้ว ยังจะต้องมาปกป้องไม่ให้อาชีพนี้ของอาณาจักรเสียชื่ออีก
“งั้นเริ่มเลยนะครับ”
“จะดีเหรอครับ ที่นี่เป็นแค่ห้องรับรอง ถึงจะเป็ผู้บริหารแต่ผมก็ต้องรักษากฎให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่พนักงานนะครับ ผมรบกวนเชิญที่ห้องพักดีกว่า”
ผมฝืนยิ้มสู้แบบเจื่อนๆไปให้ เห็นอีกฝ่ายกระตือรือร้นมากเมื่อผมตอบรับไปแบบนั้น บางครั้งคำพูดกับงานบริการก็เป็นส่วนที่ส่งเสริมให้ลูกค้าพึงใจเหมือนกันนะ เป็นเรื่องเฉพาะหน้าที่ผมก็เพิ่งจะนึกได้เอาตอนจะเข้าตาจนแบบนี้นี่แหละ
“ไม่เป็นไรครับ ผมคงไม่รบกวนคุณโลมขนาดนั้น ผมต้องการแค่เสียงเท่านั้นเองครับ”
“สะ เสียงเหรอครับ”
งงเป็นไก่ตาแตกเลยกู คนเราจะมีอะไรกันที่ไหนก็ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ แล้วอาณาจักรแห่งนี้ก็จัดเตรียมห้องพักให้ลูกค้าทำเรื่องอย่างว่าซะหรูไม่แพ้โรงแรมห้าดาวที่ไหน แล้วทำไมแขกมือเติบคนนี้ถึงได้ติดใจห้องรับรองห้องวีไอพีที่มีแต่โซฟาห้องนี้นักหนา
“คุณโลมแค่ทำเหมือนกับว่ากำลังมีความสุขอยู่กับผม เรากำลังมีความสุขด้วยกันมาก และผมก็เด็ดพอที่จะทำให้คุณโลมร้องออกมาอย่างมีความสุขน่ะครับ ได้มั้ย”
ผมขอเวลาช็อคสักครู่ก่อนก็แล้วกัน นี่คืองานที่ชมพู่ไม่ถนัดสินะ งานที่ต้องใช้จินตนาการขั้นสุดยอด เสียงที่ต้องร้องออกมาทั้งๆที่นั่งอยู่บนโซฟาและมือประสานกันอยู่ที่หน้าตักเนี่ยนะ ความสุขของลูกค้าเป็นเรื่องที่บริการยากจนอยากจะขอยาดมมาเป็นตัวช่วยเลยเหมือนกัน
“แล้วไม่ต้อง..........”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับไม่เป็นไร ผมแค่ต้องการความมั่นใจเฉยๆครับ ที่เหลือผมจะไปต่อยอดกับภรรยาเอาเอง”
“ครับ ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งทราบว่าคุณมีภรรยา”
รู้สึกคำว่าภรรยาจะทำให้ลูกค้าคนนี้ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขได้โดยไม่เห็นจะต้องพึ่งพาเสียงอะไรที่ว่านั่นเลย อยากจะถ่ายรูปให้ดูแล้วบอกว่ารอยยิ้มแบบนี้แหละที่เรียกว่าความสุข ไม่ใช่การซื้อชั่วโมงหมอนวดเพื่อระบายความใคร่
“ที่บ้านผมหาให้น่ะครับ เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน แต่ผมเอ่อ ผมไม่มั่นใจ เธอไม่ค่อยส่งเสียงอะไรให้ได้ยินเลยครับ ค่อนข้างนิ่งเฉยไม่เคยเริ่มก่อน ผมเลยต้องเป็นคนเริ่มทุกครั้ง แต่หากไม่มีการกระตุ้นผมเองก็ไม่ค่อยมีอารมณ์น่ะครับ”
รู้สึกอากาศในห้องนี้จะเหลือให้หายใจน้อยลงทุกที ผมเข้าใจคำว่าโรคจิต เข้าใจความอึดอัดของอาชีพบริการแล้วว่าเป็นยังไง มันไม่ใช่มุมที่ผมรับรู้แค่มุมเดียว ถ้าต้องนับเหลี่ยมของอาชีพขายบริการแล้วคงสูสีกับเหลี่ยมเพชรที่ผ่านการเจียรไนแล้วแน่ๆ มันไม่ใช่แค่การเอาตัวเข้าแลกเงินเพื่อสนองความใคร่เท่านั้น ในอาชีพนี้มีหลายสิ่งที่เรายังไม่รู้ และไม่คิดว่าจะมาได้รับรู้อย่างนี้
ความต้องการของลูกค้า มันไม่ใช่งานที่ต้องใช้ความรู้หรือความเข้าใจใดๆทั้งสิ้น แต่มันต้องใช้ความรู้สึกที่ลึกซึ้งและมีอารมณ์ร่วมไปด้วยมากๆถึงจะส่งเสียงออกมาปลุกเร้าให้อีกฝ่ายมีความสุขได้ ไม่งั้นเค้าจะใช้คำว่าร่วมเพศเหรอ ผมเข้าใจสิ่งที่ชมพู่อึดอัดจนร้องไห้ออกมา พอเจอแบบนี้ผมเองก็อยากจะล้มตัวลงนอนแล้วให้ลูกค้าทำอย่างที่คนอื่นๆทำมากกว่า ผมรู้แล้วว่าทำไมครั้งนั้นลูกค้าคนนี้ถึงไม่โกรธ ผมเริ่มเข้าใจว่าทำไมคุณฉัตรไชยถึงไม่เสียดายเงินที่จ่ายให้ผม เพราะสิ่งที่เขาต้องการมันเป็นสิ่งที่หาซื้อไม่ได้
“ผมให้เด็กหาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตาหน่อยดีกว่านะครับ คุณจะได้สดชื่นและผ่อนคลายขึ้น”
“ผมดูเครียดมากเลยเหรอครับ”
“คุณดูจริงจังมากเกินไปจนกลายเป็นเกร็งมากกว่าครับ นะครับเชื่อผม มันจะดีขึ้นจริงๆ”
เทคนิคนี้ผมนึกขึ้นได้เมื่อหวนคิดไปถึงตอนที่เป็นช่างอยู่ในอู่ ความหงุดหงิดจะก่อตัวขึ้นทุกครั้งเมื่อผมต้องใช้เวลาอุดอู้อยู่ใต้ท้องรถเป็นเวลานาน อากาศที่ไม่ถ่ายเทและสิ่งแวดล้อมที่เราสัมผัสมันกลายเป็นความเครียดสะสมโดยที่เราไม่รู้ตัว และผมจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้นทุกครั้งที่ไถลตัวออกมาจากใต้ท้องรถนั่นและได้ผ้าเย็นจัดเช็ดหน้าสักผืนรวมถึงน้ำเปล่าเย็นๆสักแก้ว
แน่นอนว่าแขกมือเติบของเราพยักหน้ายอมรับตามคำแนะนำของผม ตามปกติแล้วผ้าเย็นของที่นี่หลังจากอบผ้าเช็ดหน้าใหม่ๆเพื่อฆ่าเชื้อแล้วจะแรปและฟรีซเอาไว้อย่างดี เมื่อต้องเสิร์ฟให้ลูกค้าเราก็มาแกะแรปออกแล้วจัดวางลงภาชนะที่เสิร์ฟแล้วพรมโคโลญอย่างดี กลิ่นหอมเย็นอ่อนๆทำให้ลูกค้าผ่อนคลาย ผมขยับเข้าไปชิดมากขึ้นและบริการซับไปตามผิวหน้าและลำคอลูกค้าด้วยตัวเอง ลากผื้นผ้าขึ้นลงเหมือนคนรู้งานและช่ำชองกับสิ่งที่ทำอยู่เหลือเกิน แต่ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่ทำไปนั้นหน้าที่ความรับผิดชอบมันค้ำคออยู่ถึงได้กล้าทำไปเหมือนคนไร้ยางอาย
“คุณมีหน้าที่ให้ต้องรับผิดชอบมาตลอดเลยใช่มั้ยครับ”
คุณฉัตรไชยยิ้มน้อยๆแล้วเบิกตามองผมด้วยความแปลกใจ เจ้เชอรี่เคยสอนว่าการทายใจลูกค้าได้ถูกต้องนั้นถือเป็นพรสวรรค์ของหมอนวด ลูกค้าจะประทับใจที่ดูเหมือนเราเอาใจใส่และรู้ใจลูกค้า ทั้งๆที่คนพวกนี้ดูง่ายมาก อาการเครียดปรากฎออกมาทั้งทางสีหน้าและแววตาจนปิดไม่มิดอยู่แล้ว
“คุณโลมรู้ได้ยังไงครับ ขนาดคนที่บ้านยังคิดว่าผมสุขกายสบายใจดีเกินไปด้วยซ้ำ ทั้งๆที่ผมต้องทำงานมากกว่าเรียนหรือเล่นซะอีก”
ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องอวดตัวว่าเก่งหรืออะไรเลย ของแบบนี้มันเดาง่ายมาก ผมมีไอ้นายใหญ่รากหญ้าเป็นไอดอลอยู่แล้ว เพียงแต่หมอนั่นแสดงออกทางความเครียดด้วยการกดความรู้สึกและอารมณ์ของตัวเองให้กลายเป็นความนิ่งขรึมและควบคุมแววตาให้ว่างเปล่าเดาความรู้สึกไม่ได้ การได้ใกล้ชิดนายใหญ่ในช่วงเวลาที่ผ่านมาทำให้รู้ว่าตัวตนจริงๆของมันนั้นก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วๆไปที่มีความรู้สึกนึกคิด มีความอ่อนหวานและอ่อนโยน มีทั้งคารมคมคายและคำพูดที่เชือดเฉือนใจให้นึกโกรธมันตั้งหลายต่อหลายครั้ง คนๆเดียวกันแต่มีหลายบุคลิกเมื่อได้เข้าไปใกล้ชิดและสัมผัสกับมันจริงจัง
“รู้สึกดีขึ้นมั้ยครับ”
“ดีครับ ดีขึ้นมาก ผมเริ่มเคลิ้ม คุณเก่งจังเลยนะครับ”
“คุณอยากมีลูกเหรอครับ”
“ผมอยากมีทายาทน่ะครับ”
“คุณรู้มั้ยครับ การผลิตทายาทไม่ใช่หน้าที่นะครับมันต้องกลั่นออกมาจากความรู้สึก ลูกนะครับไม่ใช่ตุ๊กตา เขาควรเกิดมาจากความรักไม่ใช่เกิดมาจากหน้าที่ที่พ่อแม่ต้องทำนะครับ เด็กที่ไม่ได้เกิดมาจากความรักน่าสงสารแค่ไหนรู้มั้ยครับ ต่อให้เค้ามีพ่อกับแม่อยู่พร้อมหน้า แต่ในใจเค้าจะเคว้งคว้างมากครับ”
คิดในใจต่อไปว่า ‘เหมือนผม’
“ผมดูแย่จังเลยนะครับ เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้”
คุณฉัตรไชยนั่งก้มหน้าเอามือประสานกันไว้ที่หน้าตัก ผมยังคงซับผ้าเย็นไปยังซอกคอแล้วเลยไปตามแผงหน้าอกนอกร่มผ้า พยายามยั้งมือให้เบาและนุ่มนวลที่สุด เขารั้งข้อมือผมเอาไว้เมื่อผมยกผ้าขึ้นมาจะซับไปที่ใบหน้าเขาอีกครั้ง ตาแดงก่ำมองสบตาผมเหมือนคนที่สับสนกับตัวเองมาก เหมือนคนที่จัดการอะไรกับชีวิตตัวเองไม่ถูก
“คุณโลม ผมต้องทำยังไงดีครับ ผมรู้ว่ามันแย่ มันเหมือนโรคจิต แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ผมไม่รู้จะไปเริ่มกับภรรยาผมยังไง เธอไม่ตอบสนองหรือมีอารมณ์ร่วมกับผมเลย”
นี่ผมต้องมารับบทเป็นคุณหมอนพพรแห่งเสพสมบ่มีสมของอาบอบนวดไฮโซแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หาเหาใส่ตัวเองแท้ๆ
“ลองกลับไปเริ่มกับภรรยาคุณด้วยความรักดูนะครับ อย่าเริ่มไปจากความใคร่เลย ผมรู้ว่าปลายทางคุณจะได้ลูกเหมือนกัน แต่ความรู้สึกของผู้รับไม่เหมือนกันนะครับ บางคนสามารถมีอะไรกับใครก็ได้เพียงเพื่อปลดปล่อยความต้องการ แต่สำหรับบางคนเขาจะยอมมีอะไรกับคนที่เขารักเท่านั้น ร่างกายมันปฏิเสธความต้องการทางธรรมชาติไม่ได้หรอกครับแต่ถ้าใจของอีกฝ่ายกำลังต่อต้าน มันก็คือการระบายความใคร่ครับไม่ใช่การร่วมรัก เนฟเวอร์เลิฟแลนด์ชื่อก็บอกอยู่แล้วนะครับ เราบริการให้ได้แต่สำเร็จความใคร่ เราบริการความรักให้ใครไม่ได้ครับ”
คำพูดพวกนี้ผมกลั่นมันออกมาได้เพราะนึกถึงหน้าใครบางคน ใบหน้าคมเฉียบของนายใหญ่ลอยไปมาในความรู้สึก ผมคิดว่าตัวเองเข้าใจคนที่มีหน้าที่ให้ต้องรับผิดชอบจนไม่ได้เรียนรู้ที่จะรักใคร เพราะผมก็เป็นแบบนั้น แต่พอตัวเองรู้สึกว่าชอบพอจนนึกรักใครสักคนแล้วจะรู้เลยว่าเราจะพยายามคว้าความสุขมาไว้กับตัวและปัดเป่าความทุกข์ออกไป ผมเองก็เป็นแบบนั้น ผมเริ่มเลือกความสุขของตัวเองแทนที่จะเป็นความสุขของคนรอบข้างบ้างแล้วเหมือนกัน
“ผมเข้าใจแล้วครับ ทำไมพนักงานของคุณถึงได้บอกผมว่าเค้าไม่สามารถร้องครางอย่างมีความสุขออกมาได้ถ้าไม่ได้มีเพศสัมพันธ์กัน นี่ขนาดไม่ต้องใช้ความรัก ก็ยังต้องมีอะไรไปกระตุ้นเลยนะครับ”
“แล้วที่ผ่านมาพนักงานผมบริการคุณยังไงครับ ผมหมายถึงคนอื่นๆที่ไม่ใช่ชมพู่”
“ผมให้เธอช่วยตัวเอง”
ลูกค้าวีไอพีตอบออกมาเสียงอ่อยเหมือนตัวเองรู้สึกผิดในสิ่งที่ได้ทำไปนักหนา ถึงว่าล่ะคุณฉัตรไชยไม่อิดออดสำหรับค่าตัวหมอนวดที่เรียกมาเลยสักคน
“ลองทำตามคำแนะนำผมดูนะครับ บางครั้งแค่สัมผัสเพียงเบาๆอย่างที่ผมทำมันก็เพียงพอที่จะกระตุ้นให้คุณกับภรรยาไปถึงไหนต่อไหนกันได้นะครับ”
“เมื่อกี้ผมรู้สึกดีกับสิ่งที่คุณโลมทำจริงๆ ยังรู้สึกเลยว่าถ้าจะต้องเลยเถิดกับคุณโลมในคืนนี้ผมก็ยินดีนะครับ”
แต่คนฟังอย่างผมถึงกับสะดุ้งโหยง เลือดไม่พอที่จะไปเลี้ยงสมองทันที หน้าเริ่มชาและเหมือนมันจะค่อยๆซีดลงไปเพราะไม่มีเลือดไหลเวียน เริ่มหาทางออกให้กับตัวเองที่ไม่ใช่มอมเหล้าให้เค้าเมาจนสิ้นสติเหมือนคราวที่แล้ว สมองถูกความหวาดกลัวกระตุ้นให้คิดอย่างหนัก แสงสว่างของทางออกอยู่ที่
“เก็บไว้มีกับคนรักดีกว่าครับ แล้วคุณจะรู้สึกว่าที่นี่ทำให้คุณเสียเวลาแห่งความสุขไปมากทีเดียว”
“หึ หึ ผมเพิ่งเห็นผู้บริหารไล่ลูกค้าแบบสุภาพและมีเหตุผลก็วันนี้เองนะครับ คุณเหมาะที่จะดูแลที่นี่มากจริงๆ”
ผมควรจะสลดหรือยิ้มรับกับคำติชมนี้ดีวะ มันก้ำกึ่งระหว่างโดนด่าและโดนชมแบบครึ่งต่อครึ่งเลยนะ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ ตั้งแต่ผมถามหาคุณกับเจ้เชอรี่ เธอก็จัดหมอนวดผู้หญิงมาให้ผมตลอดเลยนะครับ พอผมถามเหตุผลว่าทำไม เธอตอบผมว่า เพราะหมอนวดผู้ชายอาจจะทำให้ผมมีปัญหาครอบครัวได้ ผมเพิ่งเห็นด้วยกับเธอวันนี้นี่เอง ผู้ชายมักจะเข้าใจผู้ชายด้วยกันเองเป็นพื้นฐานอยู่แล้วอะครับ”
“งั้นเหรอครับ”
จะว่าไปหน้าที่ของเจ้เชอรี่ก็ต้องทำความรู้จักและทำความเข้าใจกับลูกค้าไม่น้อยเลยทีเดียว คืนนี้ผ่านไปอีกคืนแบบงุนงงและทุลักทุเล อาณาจักรทำให้ผมเข้าใจอะไรในชีวิตอีกหลายๆอย่าง ไอ้นายใหญ่รากหญ้าบอกว่าสรีระของผมไม่เหมาะที่จะเป็นช่างยนต์เลยสักนิดและไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นหมอนวดมืออาชีพได้เหมือนกัน ก็เริ่มเชื่อแล้วว่ามันอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายในวันที่ไม่มีนายใหญ่่เป็นผู้นำ ทุกสิ่งทุกอย่างของปัญหาโยนมาให้ผมตัดสินใจจนไม่มีเวลาไหนที่จะไปคิดถึงมันได้เลย
“นายน้อยครับ”
“คุณพง”
ผมลืมตาขึ้นมาหลังจากเลือกที่จะเอนหลังพักสายตาสักครู่ ยังมีเรื่องของคาสิโนให้ต้องลงไปเคลียร์ ไหนจะสาขายิบย่อยที่จะต้องตัดสินใจเกี่ยวกับค่าบริหารกิจการและค่าแบรนด์เนฟเวอร์เลิฟเววอร์แลนด์ที่จะต้องตรวจสอบอีกล่ะ ไม่รู้ว่านายใหญ่มันแยกแยะสติปัญญาจัดการธุรกิจมากมายนี้ได้ยังไงกัน ไหนจะต้องจัดการกับพวกมีอิทธิพลที่อยากจะมางัดข้อเพื่อเป็นใหญ่ในวงการนี้อีก
ไอ้รากหญ้าโว้ย!!! ทำไมหนึ่งสัปดาห์ของมึงนี่นานจังวะ
“นายน้อยครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปะ เปล่าๆผมคิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“เมื่อกี้ลูกค้าไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับคุณใช่มั้ยครับ”
“ผมไม่มีตรงไหนบุบสลายหรอกน่า มีอะไรหรือเปล่า”
“เรื่องเมื่อกี้ถ้านายใหญ่รู้”
“ก็อย่าให้รู้สิครับ เรื่องบางเรื่องถ้าไม่มีอะไรเสียหายแต่ถ้านายใหญ่รู้แล้วจะไม่สบายใจหรือโกรธจนต้องเดือดร้อนกันไปหมด ไม่รายงานซะก็สิ้นเรื่อง”
“ไม่ได้หรอกครับ เรื่องคุณไม่รายงานไม่ได้เลย พวกเราต้องรายงานเรื่องนายน้อยเป็นเรื่องแรกก่อนจะรายงานเรื่องอื่นๆครับ”
“ถ้าจะรายงานเรื่องนี้เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาเอง”
.
.
.
คนที่อยู่อีกครึ่งฟ้าถึงกับยิ้มเต็มแก้มเมื่อได้รับรายงานว่านายน้อยได้ใจพนักงานไปมากแค่ไหน ถึงแม้จะรู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจบ้างในบางช่วงของรายงานก็เถอะ แต่ถ้าระฟ้าไม่เสี่ยงและเปิดใจให้กว้างบ้างก็จะไม่รู้เลยว่าคนรักของตัวเองมีความสามารถมากแค่ไหน อย่างน้อยตอนที่นายใหญ่ไม่อยู่ก็ยังมีตัวแทนที่ช่วยดูแลอยู่ข้างหลังได้ ถึงจะไม่คล่องแคล่วมากนักแต่ก็เรียกได้ว่าประสบความสำเร็จไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว เรื่องที่โลมทำเป็นเพียงปัญหาเล็กน้อยที่ต้องพบเจอ ความจริงแล้วไม่จำเป็นต้องถึงมือนายน้อยอย่างโลมเสียด้วยซ้ำ แต่การที่ผู้นำจะสั่งให้ลูกน้องทำอะไร คนสั่งเองก็ควรจะต้องผ่านจุดนั้นมาก่อนเหมือนกัน
“ถ้าที่ไหนมีผู้นำทั้งบุ๊นและบู๊อยู่คู่กัน ที่นั่นจะเจริญค่ะนาย ถ้านายแข็งแต่นายน้อยยืดหยุ่นให้บ้างแบบนี้มีแต่แฮปปี้กับแฮปปี้ค่ะนาย”
“คุณคิดว่าคำป้อยอนายน้อยจะช่วยลดความผิดของตัวเองไปได้เหรอเจ้เชอรี่”
“นายคะใครจะไปรู้ละคะว่าชมพู่มันจะล้มโต๊ะแบบนี้ เชอรี่เห็นคนอื่นๆก็ผ่านมาได้นี่นา เชอรี่รู้นะคะว่านายน้อยต้องปลอดภัยเพียงแต่อาจจะตกใจกับสิ่งที่ลูกค้าแสดงออกบ้างก็เท่านั้น”
“หัดแยกแยะเงินออกจากลูกค้ามีปัญหาทางจิตบ้างก็ได้นะ อาณาจักรผมไม่ใช่สถานที่ปรึกษาปัญหานานาเพศ แล้วถ้าเค้าติดใจโลมขึ้นมาอีกจะทำยังไง”
“นายขา คุณฉัตรไชยเค้าถูกนายน้อยอบรมมาซะเชื่องขนาดนั้น คงไม่มาใช้บริการอาณาจักรเราไปอีกนานเลยล่ะค่ะ”
“แน่ใจนะว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์”
“แน่ใจค่ะนาย เค้าแค่ต้องการที่ปรึกษาที่เข้าใจเขาเท่านั้นเองค่ะ พนักงานของเราทำตามหน้าที่บริการอย่างที่เขาสั่งมันเลยลากมายาวนานแบบนี้ แต่พอเจอนายน้อยเข้าไป ถูกแนะในสิ่งที่ถูกที่ควรขึ้นมา เชอรี่ว่าเค้าคงคิดได้”
“ผมกลับไปแล้วจะไม่ให้นายน้อยมาเคลียร์งานที่อาณาจักรอีกถ้าไม่จำเป็น”
“ทำไมละคะนาย นายน้อยก็ทำหน้าที่ได้ดีมากนะคะ ถึงจะไม่ชำนาญแต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ”
“ผมไม่มั่นใจว่าคุณจะไม่สกรีนลูกค้าพลาดอีกน่ะสิ”
“โธ่นายคะ เชอรี่ขอโทษจริงๆค่ะ ไม่คิดว่านายน้อยจะลงมาเคลียร์ด้วยตัวเอง”
มีเพียงแค่หน้าตาเท่านั้นที่ระฟ้าไม่ได้เห็น นอกเหนือจากนี้ไม่มีเวลาไหนที่นายใหญ่ไม่ได้รับรายงานเรื่องนายน้อย อยู่ไกลแต่ข่าวสารที่ได้รับก็เหมือนอยู่ด้วยกันในเหตุการณ์ บางครั้งก็ต้องสะกดอารมร์ตัวเองไม่ให้ใจร้อนเกินไปและคอยลุ้นไปกับการตัดสินใจของเค้า โลมเป็นคนกล้าได้กล้าเสียในทุกๆเรื่องจนระฟ้าหวั่นใจ
.
.
.
“ครับๆผมรู้แล้ว กำลังจะออกไปแล้ว อ๊ะ ผมขอเวลาอีกแป๊บนะครับ ขอรับโทรศัพท์สักครู่”
ติ๊ด!!
“สวัสดีครับ กึกก้องครับ”
“นายน้อยผมเองครับ มาดามเหอเสียชีวิตแล้ว นายน้อยคงต้องเป็นตัวแทนนายใหญ่ไปเคารพศพแทนนะครับ”
“คะ ใครนะครับ ใครเป็นอะไร”
“มาดามเหอครับ เป็นคู่ค้าทางธุรกิจที่นายใหญ่นับถือ เธอถูกลอบฆ่าที่บ้านพักตากอากาศในเชียงใหม่ครับ เราจะต้องบินตามไปที่สิงคโปร์”
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ ผมขอคุยกับนายใหญ่ก่อนได้มั้ย”
“เดี๋ยวผมจะต่อสายหานายใหญ่ให้นะครับ ขอเคลียร์งานสักครู่”
คลับคล้ายคลับคลาผู้หญิงที่มีชื่อว่ามาดามเหอ หญิงมีอายุรุ่นราวคราวแม่แต่เธอยังดูสาวและสวย ผมจำได้ว่าเธอเคยมาหานายใหญ่ที่นี่ และผมก็เคยคิดว่าเธอกับไอ้รากหญ้ามีอะไรกันมากว่าทำธุรกิจด้วยกันธรรมดา ที่สำคัญถึงแม้จะเจอกันเพียงครั้งเดียวแต่ผมก็จำหน้าเธอได้
“ผมต้องทำยังไงบ้างครับ”
ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายทักทายมาก่อนเลย เพียงแค่ผมมั่นใจว่าอีกฝ่ายถือสายรออยู่แล้วผมก็รวบรวมกำลังใจถามออกไปอย่างคนที่ควบคุมสติได้เต็มที่ แต่ความจริงแล้วว่างเปล่าไปทั้งสมอง ผมไม่ชินกับการเป็นตัวแทนนายใหญ่ไปเคารพศพใครเลย มันไม่เหมือนกับงานที่ต้องใช้ความกล้าในการตัดสินใจ
“ทำตามที่พงบอก ฉันจะรีบกลับไปนะ”
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยใช่มั้ยครับ เธอเองก็ต้องมีศัตรูของเธอเหมือนกันใช่มั้ย”
“ฉันตอบไม่ได้ แต่กำลังให้คนสืบอยู่ เธอไม่ต้องกลัวนะทางนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเราจะได้ไปสิงคโปร์ด้วยกัน”
“ผม..............”
“ฉันเข้าใจความรู้สึกนายดีนะโลม นายทำดีแล้ว พยายามอีกนิดนะ”
“ครับ”
ทั้งๆที่ผมกับคนตายไม่ได้รู้จักมักจี่หรือสนิทชิดเชื้ออะไรกัน แต่ทำไมพอผมรู้ว่าเธอตายยังไงและทางนี้ดูวุ่นวายกับเรื่องนี้แค่ไหนก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
๐ สวัสดีค่ะ ตอนนี้อาจจะเรียบเรื่อยไปหน่อยสำหรับใครที่ชอบความระทึกและเนื้อหาที่กระชับนะคะ แบบว่าวันนี้คนเขียนว่างเลยยกโน๊ตบุคไปนั่งแต่งนิยายที่ร้านกาแฟ ในขณะที่องค์กวีประทับได้ที่แล้ว คุณป้าขายส้มตำตั้งร้านพอดีค่ะ หน้าร้านกาแฟเลย และคุณป้าก็มีน้ำใจเปิดวิทยุคลื่นลูกทุ่งแบบแร๊พอีสานลิ้นพันกันเชียวค่ะ ดังสนั่นลั่นทุ่งบางกะปิมาก สมาธิแต่งนิยายกระจายหมดเลย :sad4:
๐ สำหรับคนที่ถามตำแหน่งของร้านกาแฟคนเขียนนะคะ ร้านอยู่ที่นวมินทร์ซอย 8 หน้าสวนพฤกษชาติติดกับร้านหนังสือเส้งโหค่ะ
ชื่อร้านชื่อ coffee TRomance เลย :o8:
(http://image.ohozaa.com/i/955/uGLfSP.jpg)
๐ ใครที่ยังไม่ทราบว่าคนเขียนเปิดจองพี่เดือนแปดกับน้องเดือนสองแล้ว ดูรายละเอียดการจองได้ที่นี่ค่ะ สิงหาถึงกุมภาทราบแล้วไม่เปลี่ยน & Unequality รักเราไม่เท่ากันไม่มีใครรักฉันได้เท่าเธอ (http://image.ohozaa.com/i/955/uGLfSP.jpg)
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ TRomance's Fanpage (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ คนช่วยดูคำผิดหายไปไหน ไม่ใช่อะไรนะ ไม่เห็นหลายตอนแล้วเป็นห่วง :กอด1: :pig4:
-
:mc4: ยิปปี้ คราวนี้ปาดหน้าคนอื่นได้ อิ อิ
รักนายน้อยโลมจัง ใช้ประสบการณ์ของตัวเองล้วนๆ ช่วยแก้ปัญหาเลยนะเนี่ย สงสารก็แต่คุณฉัตรไชย หาของมาติดกัณฑ์เทศน์แทบไม่ทันเลย :laugh3:
บอกเจ้เชอรี่ให้พอเถอะ ถึงนายฝ่ายบุ๋นจะทำงานได้ดี แต่นายฝ่ายบู๊คงได้อกแตกเร็วๆ นี้แหล่ะ :z1:
วันนี้ขยันแก้จ้า :haun5:
ผมดีใจที่ได้รับเกียรติอย่างผู้บริหารอีกคนหนึ่งของที่นี่เป็นครั้งที่สองนะครับ ===> จาก
นอกจากตัวเลงจะต้องลงมือทำเองแล้ว ยังจะต้องมาปกป้องไม่ให้อาชีพนี้ของอาณาจักรเสียชื่ออีก ===> ตัวเอง
ถึงจะเป็ผู้บริหารแต่ผมก็ต้องรักษากฎให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่พนักงานนะครับ ===> เป็น
แล้วทำไมแขกมือเติบคนนี้ถึงได้ติดใจห้องรับรองห้องวีไอพีที่มีแต่โซฟาห้องนี้นักหนา
ถ้าต้องนับเหลี่ยมของอาชีพขายบริการแล้วคงสูสีกับเหลี่ยมเพชรที่ผ่านการเจียรไนแล้วแน่ๆ ===> เจียระไน
ลากผื้นผ้าขึ้นลงเหมือนคนรู้งานและช่ำชองกับสิ่งที่ทำอยู่เหลือเกิน ===> ผืนผ้า
ไหนจะสาขายิบย่อยที่จะต้องตัดสินใจเกี่ยวกับค่าบริหารกิจการและค่าแบรนด์เนฟเวอร์เลิฟเววอร์แลนด์ที่จะต้องตรวจสอบอีกล่ะ
-
นายน้อยทำงานดี นายใหญ่ต้องให้รางวัลนะเนี่ย
-
:z13: :z13:
จิ้มก่อนอ่าน
----------------------------------
นายน้อยน่ารักมาก เก่งที่สุดปรบมือ
อยากให้นายใหญ่กลับมาเร็วๆจัง
มีลางว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆเลย
นวมินทร์ซอย 8 ใกล้ๆบ้านแค่นี้เองงงงงงงง
ถ้าแวะไปจิ๊บกาแฟแล้วบอกตามมาจากในเล้า
คนเขียนจะมีส่วนลดให้ไหมค่ะ ก๊ากกกก
-
โลมสู้ๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เฮีย คนนั้นทำรึเปล่าอะ
ที่นายใหญ่ไปล้มร้านเขาไว้ + กับพี่ชายโลมด้วย
ง่าาา นายน้อย น่ารักสุดยอดไปเลยย
สู้ๆๆ
-
โอ๋ย โล่งคร๊า ที่คุณฉัตร ไม่ได้ติดใจน้องโลมในแง่นั้น ว่าไปชีวิตคนรวยนี่เข้าใจยากเน๊อะ (แต่ให้เลือกก็ยังอยากรวยอยู่ดีนิ)
มาดามเหอ ตาย เอิ่ม เกี่ยวอะไรกะเสี่ยหรือเปล่าน๊อ โอ๋ย ลุ้นนค่ะลุ้น
-
บวกค่า น้องโลมเก่งจริงๆ เลย
มาดามเหอโดนเจ้าพวกเลวนั่นลอบฆ่าแน่เลย จะมีใครทำอะไรโลมมั้ยเนี่ย นายใหญ่รีบกลับด่วน
-
นายน้อยค่อยๆเรียนรู้ไปนะ เด๋วก็เก่งเองแหละ
จะได้เดินเคียงข้างนายใหญ่ไปด้วยกันไง :L2:
-
นายน้อยสุดยอดผู้มีวาทศิลป์ในการโน้มน้าว
แต่ทิ้งท้ายห้เสียววาบไม่ได้มันตงิดๆว่าจะเกิดเรื่องร้าย
ยังไงไม่รู้
บวกเป็ด
-
พยายามเข้านะนายน้อย
-
นายน้อยนี่เก่งจริงๆ
o13
-
:impress2: มีแต่คนติดใจน้องโลม. :laugh: น่ารักที่สุดในสามโลก o18
-
:impress2:โลมกลายเป็นทีปรึกษาปัญหาหัวใจชะแล้วนายใหญ่เอยรีบกลับมานะ :กอด1:
-
โลมปราบอีตานั้นซะอยู่หมัดเลย 555
-
เอาใจช่วยโลมนะ
-
เรื่องฉัตรไชยก็ผ่านไปได้ด้วยดี
ดีนะที่ระฟ้ามีเหตุผลในการรับฟังและเข้าใจโลม
แต่เรื่องมาดามเหอ รู้สึกว่าศัตรูยังไม่วางมือ
ไม่รู้ว่าโลมจะเจออะไรต่อไป
ตอนนี้อยากให้ระฟ้ากลับมาจังจะได้ค่อยอยู่ให้กำลังใจกัน :z3:
ปล.ร้านกาแฟสวยมากค่ะ ดูคลาสสิกดี o13
-
รุสึกเหมือนว่าเรื่องกำลังจะจบเลย ไม่รุคิดไปเองป่าว 5555
-
นายน้อยทำดีขนาดนี้ นายใหญ่ต้องให้รางวัลหนักๆนะ 555 55
มาดามเหอตายต้องเกี่ยวกับคุณเสี่ยชัวร์ :เฮ้อ:
รอตอนหน้าค่ะ
ปล.ขอให้กิจการรุ่งเรืองนะคะ :o8:
-
นายน้อย สู้สู้...
-
นายน้อยเกือบทำลูกค้ากิตติมาศักดิ์เบี่ยงเบนแหนะ
ถ้าเลยเถิดกว่านี้สักนิด มีหวัง งานงอกแน่ๆ :a5: :a5: :a5:
-
เริ่มต้นได้สวยสดงดงามเลยนะโลม
นายใหญ่คงสบายใจขึ้นบ้างละสิ
แต่คิดว่ามาดามอาจจะตายเพราะพวกเสียบ้านั่น
รอติดตามตอนต่อไป
เห็นร้านกาแฟแล้วอยากได้คาปูเย็นอีกแก้ว แง้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฝีมือใครฆ่ามาดามล่ะเนี่ย? ตอนนี้สงสัยเสี่ยเจียงไว้ก่อน เพราะโดนมาดามหลอกไปเต็มๆ
แต่อย่างมาดามที่น่าจะมีคนอารักขามากมายยังพลาด เริ่มห่วงนายน้อยซะแล้ว :serius2:
-
ดูท่าจะงานเข้าหนัก :z3:
-
นายน้อยเจ๋ง ตอนต่อไปต้องเครียดแน่เลย :เฮ้อ:
-
น้องโลมเก่งมากค่า o13
คิดไว้แล้วว่าคุณฉัตรไชยต้องเป็นคนดี ไม่ืทำอะไรน้องโลมแน่ๆ
มาดามเหอเสียชีวิต เหมือนจะมีเรื่องใหญ่นะคะ
-
อ๊ากกก
จะมีเรื่องวุ่นวายอะไรอีกเนี้ยย
-
o13 o13 o13 o13 o13
เรื่องยุ่งมาอีกแล้ววว
-
ปรบมือให้นายน้อย เก่งจริงเชียว
ปลื้มแทนนายใหญ่
แต่ข่าวของมาดามเหอก็ทำให้เราตกใจไม่น้อยเหมือนกันนะนั่น
-
นายน้อย เก่งมาก ทำหน้าที่ได้ดีมากเลย o13
แล้วต่อไป นายน้อย กะ นายใหญ่ จะเป็นอันตรายมั้ย??นะ :เฮ้อ:
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ :z13:
-
นายน้ิยกลายเป็นที่ปรึกษาแล้ว ซะงั้นอ่ะ
-
คุณที รายละเอียดการจองกดเข้าไปมันเป็นรูปร้านคุณทีนะจ๊ะ
เหมือนจะมาเรื่องหนักๆตามมานะเนี่ยที่งานมาดามเหอะเนี่ย สู้ๆนะนายใหญ่นายน้อย :กอด1:
-
เริ่มมีบทบู๊ เริ่มมีปมใหม่เข้ามาอีก
-
นายน้อยสุดยอดมาก ~
โน้มน้าวได้สุดยอดจริง !!
สงสารเจ๊เชอรี่อะ ซวยไป 5555 5
อยากให้นายใหญ่กลับมาเร็วๆจัง เป็นห่วงนายน้อยมาก ~
-
ดีนะนายใหญ่ไม่บู๊ให้
-
นายน้อยจะออกโรงเองครั้งแรกซะแล้ว สู้ๆนะ :)
-
คนเรามี 108 1,009 จริงๆ :really2:
มาดามเหอเป็นอะไรกับนายโลมเราหรือเปล่าคะ
ดูเหมือนเรื่องพ่อของโลมจะยังไม่เฉลยนิ
รอต่อไป :z2:
-
+1 ให้จ้า
นายน้อยเก่งนะเนี่ย สามารถทำให้ลูกค้าพอใจได้อะ :impress3:
รอ :call:
-
:serius2: ปีชงของหนูโลมหรือไง เรื่องราวมันถึงได้วุ่นวายกันขนาดนี้ เอาเก็บไว้ที่บ้านสวนน่ะดีแล้ว
-
ตอนนี้เริ่มระทึก นายใหญ่จะกลับมาแล้ว
เย้ๆ ร้านกาแฟน่ารัก ไม่เหงาใช่มั้ยค่ะ มีป้าส้มตำเป็นเพื่อน
-
เกือบไปแล้วหนูโลม
-
นายน้อยของเราเก่งสุดยอด เหมือนเป็นจิตแพทย์กลายๆ เหอเหอ
อยากไปอุดหนุนจัง
ปล.ชอบชื่อร้านจังค่ะ ^*^
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกกลัวแทนโลมกับนายใหญ่อ้ะ
อาชีพนี้เสี่ยงเกินไปจริงๆ เค้ากัวววว..งือ :sad4:
ปล. ร้านกาแฟน่ารักมากค่ะ..ป้าส้มตำก็เป็นคนมีน้ำใจเนอะ
แต่ไม่ต้องมีน้ำใจบ่อยๆ ก็ได้นะคะป้า เดี๋ยวพวกหนูไม่ได้อ่านนิยายอ้ะ ^___^
-
ถึงตอนนี้จะเรื่อยๆ แต่ก็ยังมีเรื่องให้ได้ตื่นเต้นเหมือนกันนะ
ทีแรกตกใจหมดนึกว่าโลมจะยอมทำตามที่ฉัตรไชยขอซะแล้ว เฮ้ออออออออออ โล่งอกไปที
ว่าแต่ที่มาดามเหอตายจะเกี่ยวอะไรกับเสี่ยหรือเปล่าน๊า หวังว่าเป้าหมายต่อไปคงไม่ใช่นายใหญ่นะ
-
อ่านตอนนี้แล้วดูเครียด
มาดามเหอตายน่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องก็เนเวอร์ฯแน่ๆเลย
ห่วงก็แต่โลมจะโดนอะไรกับเขาหรอเปล่าน่ะ
-
โถ ถ้าต้องการแค่เสียง เปิดเอวีอยู่ที่บ้านก็ได้มั้งคะคุณขา เดี๊ยนไม่เข้าใจคนรวยเลย หึหึ
การตายของมาดามเหอครั้งนี้ คงไม่ใช่การเปิดศึกมาม่าหรอกนะ เค้ายังไม่หิวววว :sad4:
-
โลมจ๋าสุดยอดเลย ฮ่าๆๆ
-
ไอ่นั่นแน่เลยที่สั่งเก็บมาดามเหออ่ะ
ไอ่ลูกพี่ พี่ของนายโลมของเรา
-
ฝีมือเสี่ยรึเปล่า...เป็นห่วงโลมจัง
-
ลุ้นๆ :a5:
-
ไปแทนนายใหญ่ เหมือนเปิดตัวนายน้อยไปในตัว อิเสี่ยเจียงสั่งฆ่ามาดามเหอแน่ๆเลย
--------------------------------------------------------
ร้านน่ารักจัง ขอให้ขายดี ให้ร่ำให้รวย นะจ๊ะ
-
เคลียร์ไปได้เรื่องนึงแล้ว :เฮ้อ:
แต่ที่มาดาเหอตายนี่จะเกี่ยวพันอะไรกับนายใหญ่มั่งเนี่ย
-
สู้ๆนะนายน้อย o13
-
รู้สึกชีวิตเริ่มอยู่ในช่วงอันตรายแล้ว :sad4:
-
แนวๆว่าจะมีเหตุอะไรเกิดขึ้นอีกหรือป่าวนะ!!! :call:
-
นายน้อยมีงานเข้าไม่หยุดเลย
-
อิอิ ที่แท้คุณฉัตรมีปัญหาเรื่องปั๊มลูกนี่เอง
ใครลอบฆ่ามาดามเหออ่ะ ต้องสืบด่วนๆแล้วนายใหญ่
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหน่วงๆชอบกลแฮะ
:เฮ้อ:
-
ว้าว ร้านหน้าตาน่ารักเชียว
ถ้ามีโอกาสจะแวะไปนะ
-
ฝีมมือเสี่ยเจียงป่าวนะ ถ้า่ เอามันให้ตายไปเลย
-
มาแค่นี้ก้ออยากกระโดดกปดคนแต่งละค่ะ
นายน้อยได้ใจสุดๆ ชอบสิ่งที่นายน้อยแนะนำลูกค้ามากๆๆ
ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมนายใหญ่ถึงรักขนาดนี้~
-
มาดามเหอ ถูกลอบฆ่า
ใคร? เสี่ยเจียงป่ะ
โอยยยย
นายน้อยใจอ่อนมากกกกกกกกกกก
ถ้าไม่อยู่ไกล นายใหญ่ต้องกระชากประตูแล้วลากตัวออกไปแน่ๆ
หวังว่าไปเคารพศพมาดาม จะไม่เกิดเรื่องนะค่ะ หวังว่า หึหึ
-
อ่านไปอ่านมาสงสารลูกค้าคนนี้จริงๆ(พอเม้นแล้วก็จำชื่อไม่ได้)
ส่วนนายน้อยก็แก้ปัญหาได้ตรงจุดดี น่ารักมาก แบบนี้นายใหญ่จะยิ่งรักนะเนี่ย
รู้สึกว่ามาดามเหอตายแบบทันด่วนมากเลย
โลมคงหวั่น นายใหญ่กลับมาปลอบนายน้อยเร็วๆน้า
-
Naai noi keng maak loei khaa,,,ror naai yai iik nid na kha ja klab maa haa laew iik pap diew naa~!!
-
การที่ฆ่ามาดามมันต้องเป็นแผนที่จะล่อโลมออกมาหรือเปล่า
-
อิเสี่ยนั่น เลวชาติจริงๆเลยเว้ย :m16:
ขอให้กรรมตามสนองแกเถอะ :z6:
-
นึกว่าลูกค้าต้องการอะไร นายน้อยช่วยแก้ปัญหาให้ได้
-
ไม่เจอกันนาน, ,,ยังซึนเหมือนเก่าเลยนะจ๊ะนายน้อย
ไม่บอกว่าชอบแต่หึงจนออกนอกหน้า แหมๆ
เสป็คเค้าเลย //โดนนายใหญ่จิก ๕๕
-
อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายเป็นเพื่อนเจ้จริงๆ นายน้อยแบบ ไม่คิดจะหลบเลี่ยงอะไรหน่อยเรอะ? ----ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่นายใหญ่เค้ารู้น่ะนะ เหอๆ
-
:กอด1:
-
น้องโลมเริ่มเก่งสมกับเป็นนายน้อยแล้วสิ
แต่นายใหญ่ก็ไม่ปลื้มเท่าไรก็มันเสี่ยงอ่ะ
ดีนะที่ลูกค้าคนนี้เป็นคนดี ไม่งั้นแย่แน่
ว่าแต่เรื่องที่เกิดขึ้นจะเกี่ยวกับนายใหญ่มั๊ยนะ
ถึงกับฆ่ากันเลยเหรอเนี่ย น่ากลัวจริงๆ
รอน้องโลมเจอกับระฟ้านะคะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แผนการรึเปล่า
-
เชื่อเลยว่าโลมต้องเป็นนายน้อยที่ลูกน้องรักมากแน่แน่
แต่กลัวจังว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นระหว่างที่นายใหญ่ยังไม่กลับมา
ไม่อยากเลย
เอาใจช่วยนายน้อยนะคร้าบบบบบบ
ร้านกาแฟน่ารักจัง
ยินดีกับร้านกาแฟด้วยนะคร้าบบบบ :L2:
-
โอ๋ย โล่งคร๊า ที่คุณฉัตร ไม่ได้ติดใจน้องโลมในแง่นั้น ว่าไปชีวิตคนรวยนี่เข้าใจยากเน๊อะ (แต่ให้เลือกก็ยังอยากรวยอยู่ดีนิ)
มาดามเหอ ตาย เอิ่ม เกี่ยวอะไรกะเสี่ยหรือเปล่าน๊อ โอ๋ย ลุ้นนค่ะลุ้น
เห็นด้วย อย่างแรง
-
นายน้อยค่อยๆๆฝึกกันไป เริ่มจากเรื่องเล็กไปใหญ่ แต่รุ้สึกว่าเรื่องใหญ่มันจะใหญ่เกินไปนี๊ด
:pig4:
-
นายน้อยโลมสู้ต่อไป :กอด1:
-
จัดการปัญหาได้ดีมากค่ะนายน้อย
-
ลุ้นแทบแย่ว่าคุณลูกค้าจะทำอะไร
นายน้อย.......เฮ้อ!
สุดท้ายกลายเป็นที่ปรึกษาปัญหา
ครอบครัวซะนี้!!!!
-
เหมาะสมกับการ
เป็นนายจริง ๆ แต่
คงต้องฝึกอีกสักหน่อย
ก็ได้แล้ว o13
-
โลมมีวิธีแก้ปัญหาได้ง่ายมากๆ o13
นายใหญ่คงไว้ใจโลมได้มากขึ้น แต่ก็คงไม่อยากให้โลมไปที่อาณาจักรบ่อย คงกลัวโลมจะกลายเป็นศิลาณีให้ลูกค้าแทน
นายใหญ่รีบกลับมาด่วน มาเป็นกำลังใจให้โลมที
-
จะได้เจอกันซะทีนะ
แต่ต้องมาเจอกันในงานศพมาดามเหอ
คงไม่ใช่แม่โลมหรอกมั๊ง?
-
งานเข้าไม่หยุดเลยวุ้ย :ped149:
-
โลมสู้ๆนะ
-
โอ้ววววว..................
โลมน่ารักมาก......
^^"
บวก1 บวกเป็ด
:L2: :L2:
-
คุณลูกค้าวีไอพีนี่มาแปลกแฮะ
แต่ก็ดีแล้วที่ไม่ได้ติดใจโลมแบบนั้น
นายน้อยน่ารักมากๆ เลยตอนนี้
พนักงานคงชอบกันใหญ่เลยซิ
-
ใครกันนะสั่งฆ่ามาดามเหอ
-
โลมเก่งจังเลย
พูดให้ลูกค้าคิดได้อ่ะ อิอิ
แต่..โลมจะไปสิงคโปร์จะมีอันตรายหรือป่าวนะ
หวังว่านายใหญ่จะได้ไปสิงคโปร์พร้อมโลมนะ อิอิ
-
โลมสู้ๆ o13
:กอด1:
-
กลิ่นตุๆว่าเสี่ย :z6:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฟู่ววว รอดตัวไป นายน้อยสุดยอดดด o13
จะเกิดเรื่องอะไรอีกมั้ยเนี่ย มาดามเหอตายแร้วอ่ะ
นายใหญ่รีบกลับมาเร็วๆ นะ คิดถึงงง 555
-
เริ่มจะมีเค้าของความวุ่นวายเกิดขึ้นซะแล้นน
-
เป็นนายน้อยฝึกหัดที่เก่งๆจริงๆเลย น้องโลมของเรา (ป๊าบ!! ของนายใหญ่ระฟ้าตะหาก)
นายใหญ่ไม่เชื่อมือเจ้เชอร์รี่ซะแล้ว อิอิ
คนลอบฆ่าคงไม่ใช่พี่เกียรติของน้องโลทหรอกนะเนี่ย
แต่เสี่ยเจี่ยง(จอมโลภ)ต้องเกี่ยวข้องด้วยแน่ๆเลย ชิชิ
เป็นห่วงนายใหญ่กะน้องโลมจังเลยอ่า
จะรอพี่มาต่อตอนหน้านะค่า
-
สามีไม่อยู่เลยต้องสู้
เป็นกำลังใจให้กึกก้องเสมอครับ
-
โอ๊ะโอ๋~~~~!!!!!
ตอนหน้าจะไม่มีเซอร์ไพส์แย่ๆใช่ไหมเนี่ยยยยย
-
เก่งนะเนี่ยนายน้อย
นายใหญ่รีบๆกลับมาได้แล้ว
-
o13
มิสยูว
-
เสี่ยนั่นฆ่าตายอ่ะป่าวเว้
-
เรื่องซักจะเริ่มแรงขึ้นแล้ว มาดามที่ตายคงไม่เกี่ยวกับเสี่ยนั้นนะ ห่วงน้องโลมกับนายระฟ้าซะแล้วสิ
-
นายน้อยเก่งจิงๆ..: )
-
เหอเหอ เหอ. นั่งฟังเพลงลูกอีสานมากๆ ก็ทำพล็อตเตรียมบทหน้าไปเลยดีใหมท่าน เช่น เรื่องใหม่ เป็นนายเอกลูกอีสานที่ต้องเข้ามาหางานทำในกรุ่งเทพ พล็อตหนังไทย+ลาว ดีออกนะ ฮุฮุ
-
:L2:
-
นายน้อยเก่งมากสู้ๆ
คุณคนเขียนก็สู้สู้กับร้านกาแฟนะคะ :L2:
-
กลิ้ง.....กลิ้ง......
นอนดูดกาแฟรอน้องโลม
-
โลมสู้ๆ :ped149:
-
วี่แวว เรื่องยุ่งมาแล้ววววว
-
เป็นกำลังใจให้นายน้อยและนายใหญ่ค่ะ
:3123: :L1:
:call: :call:
-
อ๊ากกกกกกกก
โลม นายน้อยสู้ๆ
-
กึกก้องทั่วปฐพี น้องโลมเก่งมากจ้า
-
เหนื่อยแย่เลยนายน้อย
-
:sad4:ค้างงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
o13แต่ก็ชอบมากกกกกกกค่ะ เปิดเข้ามาเจอได้อ่านอินโทรก็โดนใจเลย ตามอ่านรวดเดียวหมด (แอบอ่านในเวลางานด้วย)
:กอด1:เอ้นดูน้องโลมมากๆ :L2:ปลื้มคุณระฟ้าสุดๆ (โดนใจตั้งแต่ชื่อท่านละ) :L2:
o13คุณนักเขียน เจ๋งมากค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ
ป.ลิงเหมือนว่าคุณนักเขียนต้องกลับไปดูแลคุณพ่อคุณแม่ ยังไงก็ขอให้ท่านทั้งสองแข็งแรงไวๆนะคะ คนแต่งก้รักษาสุขภาพด้วยนะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
นายใหญ่รู้หมดว่านายน้อยทำอะไร
-
โลมว่า “ครับ ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งทราบว่าคุณมีภรรยา”
เราว่า "ค่ะ อิชั้นก็ไม่คิดว่าคุณจะมีภรรยา"
-
คิดถึงน้องโลมกะนายใหญ่ :กอด1:
-
:110011:โลมกะ นายใหญ่ระฟ้า กุ๊กกิ๊กอีกได้มั๊ยอะ รอคร้าบ :z7:
-
รอนานมากมาส่งขึ้นหน้า 1
-
คนเขียนหนีไปชงกาแฟ ทิ้งน้องโลมกะระฟ้าซะแล้ว
-
คิดถึงโลมแล้วน้าาาา :กอด1:
-
ตอนที่ 36 นายโลมกับรักจนตรอก
หลังจากรู้หน้าที่ใหม่ที่นายน้อยอย่างผมต้องรับผิดชอบแล้วก็ได้แต่ปล่อยให้เวลาที่เหลือสำหรับการรอคอยหมดไปกับความคิด อะไรกันที่ชักนำให้ผมมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้
พี่เกียรติ
ผมจะต้องขอบคุณหรือนึกโทษพี่ชายร่วมสายเลือดคนนี้ดี ในความมืดมนหม่นหมองของชีวิตก็ยังมีเรื่องที่โชคดีอยู่บ้าง ถึงแม้จะเป็นความโชคดีที่เต็มไปด้วยขวากหนามไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เจอะเจอ
ต่อไปนี้ผมจะไม่นึกเกลียดอะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าจะนึกเกลียดสิ่งไหน ชีวิตผมก็มักจะเข้าไปเกี่ยวพันสิ่งเหล่านั้นจนชีวิตต้องอีรุงตุงนังยุ่งเหยิงทุกที แล้วสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นี้ก็ไกลตัวและยากเกินกว่าจะรับอะไรที่หนักหนามากไปกว่านี้อีกแล้ว
นายน้อยถูกลูกน้องคนสนิทของนายใหญ่สั่งให้รอ ผมก็ทำตามแบบเชื่องๆไม่ได้พยศอะไรเพราะในหัวกลวงโบ๋จนไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วผมจมอยู่กับความรู้สึกไหนกันแน่ สับสน งุนงง หรือหวาดกลัวกับสิ่งที่จะต้องเจอต่อไปจากนี้
ชุดสูทสีดำพอดีตัวเรียบหรูและดูเหมาะสมกับพิธีการสำหรับงานศพกำลังถูกคนดูแลเสื้อผ้าสวมใส่ให้อย่างกับผมถูกสาปให้ย่อส่วนกลายเป็นเด็กอีกครั้ง สิ่งที่ต้องทำคือยกแขน ยกขา หรือหมุนตัวเองไปมาหน้ากระจกอย่างที่สาวสองคนนี้เอ่ยออกมาเท่านั้น
“พร้อมแล้วนะครับ”
เสียงคุ้นเคยของพงที่ผมไม่รู้ความหมายแน่ชัดว่ามันคือคำบอกกล่าวหรือคำถามเพื่อขอรับคำตอบจากผมกันแน่ แต่ผมก็พยักหน้าให้ไปแล้ว พงอยู่ในชุดที่เรียบง่ายเหมาะสมกับพิธีการไม่ต่างกัน แต่สีหน้าของพงดูจริงจังจนผมนึกกลัว บรรยากาศรอบๆเย็นยะเยือกชวนขนลุกมาก ต้องกัดฟันข่มอาการตาขาวของตัวเองไว้ สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดแล้วยืนแผ่นหลังตรงพร้อมจะทำตามที่พงบอกในขั้นตอนต่อไป
“อาณาจักรคงวุ่นวายมากสินะ”
เป็นคำถามที่ผมเปรยขึ้นขณะที่ก้าวเดินตามพงโดยไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดลงที่ตรงไหนของอาณาจักร ผมเดินทะลุสวนที่เชื่อมระหว่างอาคารสองอาคารมาทางด้านหลัง มันเป็นที่โล่งที่มีแต่หญ้ากว้างๆมีรั้วรอบเป็นเหล็กโปร่งขึงด้วยตาข่ายเหล็กถักเป็นตารางไกลลิบๆ เหมือนเป็นที่รกร้างแต่ต่างกันตรงที่หญ้าถูกตัดแต่งอย่างดีไม่ต่างจากสนามกอล์ฟเลยสักนิด
“เราต้องเปลี่ยนแผนงานและผมต้องจัดการอะไรที่อยู่นอกโปรแกรมนิดหน่อยครับ แต่มันผ่านไปเรียบร้อยแล้ว”
มัวแต่มองบรรยากาศและสถานที่ที่อยู่ติดกับอาณาจักรแท้ๆแต่ไม่เคยรู้เลยว่ามันมีอยู่จนลืมไปแล้วว่าตัวเองทิ้งคำถามอะไรเอาไว้กับพง พอได้ฟังคำตอบก็ต้องชะงักฝีเท้าตามคนที่หยุดเดิน
เบื้องหน้าคือเครื่องบินที่ผมเคยเห็นและเคยวาดฝันว่าอยากจะลองนั่งให้เป็นบุญก้นสักครั้งในชีวิตแต่มันเล็กกว่าเครื่องบินโดยสารประมาณครึ่งหนึ่ง ตัวเครื่องประกอบไปด้วยสีขาวและดำแล้วก็ต้องสะดุดตากับโลโก้สีแดงของอาณาจักรที่ปีกเครื่องบิน
ผมรู้แค่ว่าไอ้นายใหญ่รากหญ้าต้องรวยและรวยมาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะรวยถึงขนาดมีเครื่องบินส่วนตัวอย่างนี้ สิ่งเหล่านี้นอกเหนือจากความคาดหมาย และไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้สัมผัสในชีวิตจริง
“ผมกล้ายืนยันด้วยเกียรติของคนที่เกิดและเติบโตมาเพื่อรับใช้ตระกูลนี้นะครับ เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ประกอบขึ้นมาเป็นอาณาจักรรวมถึงเครื่องบินส่วนตัวลำนี้ เป็นเงินสุจริตทุกบาททุกสตางค์ครับนายน้อย”
แววตาที่ผมเพ่งมองจนกลายเป็นพิจารณาเครื่องบินลำนี้คงมีแต่ความคลางใจจนคนที่ไวต่อความรู้สึกและไวต่อทุกสัมผัสอย่างพงดูออกสินะ ผมก็ยอมรับว่าใช้แววตาแบบนั้นมองเครื่องบินลำนี้จริงๆ
“นอกจากนายใหญ่จะสั่งให้คุณดูแลผมแล้ว เค้าสั่งให้คุณอ่านใจอ่านความคิดผมด้วยเหรอครับ”
“เปล่าครับ แววตาที่คุณแสดงออกมาเมื่อกี้เป็นแววตาที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้ครับ และผมก็พูดออกมาไม่ได้แตกต่างจากที่บอกนายน้อยเลย”
“นายใหญ่ระฟ้าสินะครับ เค้าเคยมองอย่างที่ผมมองกับสมบัติของตัวเองด้วยเหรอครับ”
“เคยสิครับ ก่อนจะมาเป็นนายใหญ่ คุณหนูระฟ้าก็คือเด็กธรรมดาๆอย่างคุณนี่แหละครับ แต่อาจจะดื้อเงียบไม่ได้ดื้อเปิดเผยหรือโวยวายอย่างนายน้อย แต่ก็แสบไม่แพ้กันหรอกนะครับ ใช่แค่คุณที่เป็นคนนอกจะต่อต้านธุรกิจที่เราทำอยู่นี้ แต่คนสืบทอดรุ่นปัจจุบันอย่างนายใหญ่ก็เคยรังเกียจและต่อต้านมรดกที่ตัวเองจะต้องได้รับมาก่อน เขาก็มีความคิดแบบเด็กๆไม่ได้ซับซ้อนเหมือนกับนายน้อยตอนนี้นั่นแหละครับ”
“คุณบอกว่านายใหญ่ไม่ได้เรียนในโรงเรียนนี่ เค้าไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยใช้ชีวิตในสังคม ไม่เคยขึ้นรถเมลล์ ไม่เคยเดินสนามหลวง ไม่เคยไปงานภูเขาทอง ไม่เคยไปสวนจตุจักร ไม่เคยเดินสะพานพุทธแล้วจะบอกว่าเขาเหมือนผมได้ยังไง”
“นายใหญ่มีคุณครูมาสอนที่บ้านครับ ได้ไปเรียนร่วมกับคนอื่นตอนมหาลัย ไอ้ที่คุณพูดมาว่านายใหญ่ไม่เคยไปน่ะ เค้าหนีคุณปู่ไปมาหมดแล้วครับ สิ่งเดียวที่นายใหญ่ไม่เคยมีคือเพื่อนและคนรัก”
“แล้วที่มหาลัยล่ะ จะมีคนบ้าที่ไหนที่เรียนมาจนจบโดยไม่มีเพื่อนบ้าง ตอนผมเรียนต้องทำงานกลุ่มบ่อยๆยังต้องมีเพื่อนเลย”
“ผมหมายถึงเพื่อนสนิทที่พูดคุย ปรึกษาหรือว่าปรับทุกข์ได้ เพื่อนแท้น่ะครับ เพื่อนมหาลัยของนายใหญ่มีแต่ชาวต่างประเทศ ไม่เห็นจะมีเพื่อนคนไทยเลยสักคนเดียวนอกจากหมอจ๋า”
“มัน เอ๊ย นายใหญ่น่าสงสารกว่าผมอีกนะ”
ตอนที่พูดผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ คนบ้าอะไรที่จะโชคดีชนิดคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดแต่น่าสงสารขนาดนี้ ถึงว่า มันถึงได้วางตัวแบบแปลกๆ แต่แทนที่พงจะไม่พอใจหรือใช้สายตาตำหนิที่ผมพูดออกไปแบบนั้น เขากลับยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“คุณรู้มั้ยครับนายน้อย ตอนที่นายใหญ่ได้ประวัติของคุณมาอยู่ในมือ เขาก็บอกผมว่าคุณมีชีวิตที่น่าสงสารเหมือนกันครับ หึหึ”
“ทำไมต้องมีประวัติผมด้วยล่ะ ผมเป็นอาชญากรหรือผู้ต้องหาที่ต้องสืบสวนตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ที่คุณเดินเข้าอาณาจักรมาบอกว่าต้องการพบนายใหญ่เพื่อขายตัวนั่นแหละครับ เราไม่ได้รับหมอนวดสุ่มสี่สุ่มห้าคุณก็รู้”
ผมชักสีหน้าใส่ผู้คุ้มกันคนสนิทของนายพร้อมทั้งทำเสียงขึ้นจมูกใส่ ผมมันพลาดเองที่ตอนนั้นไม่รู้อะไรเอาซะเลย ความโกรธ หนี้บุญคุณและสิ่งที่ผมจะต้องตอบแทนครอบครัวที่เลี้ยงดูผมมาในฐานะลูกคนหนึ่งมันตีกันจนหน้ามืดตามัวเกินกว่าจะพิจารณาอะไรต่อมิอะไรได้ในตอนนั้น
“ผมจะได้เจอนายใหญ่ของคุณที่งานศพนั่นใช่ไหม”
“เป็นไปได้ครับแต่ผมไม่ยืนยัน นายน้อยถามถึงนายใหญ่มีอะไรหรือเปล่าครับ ปกติผมเห็นคุณหลีกเลี่ยงที่จะเจอนาย”
“ผมทำอะไรไม่ถูกน่ะสิ ผมต้องทำอะไรบ้างนอกจากไปร่วมงานแทนนายเฉยๆ”
“คุณทำตามที่ผมบอกก็พอครับ ไม่ยาก”
“อย่าทิ้งผมนะคุณพง ผมแม่งกล้ายืนร้องไห้กลางงานศพนะจะบอกให้ ผมไม่แคร์อะไรอยู่แล้ว คนพวกนั้นอย่างดีก็แค่เจอกันครั้งเดียว เผลอๆคุยกันไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ”
“ผมต้องดูแลคุณให้เท่ากับที่ดุแลนายอยู่แล้วครับไม่ต้องกลัว”
ระหว่างทางที่หักล้างกับความตื่นเต้นตอนที่เครื่องบินทะยานขึ้นฟ้าแล้วทำให้รู้ว่า เครื่องบินไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็ใหญ่กว่ารถยนต์หลายเท่าลำนี้มี 8 ที่นั่ง สามารถปรับเป็นที่นอนได้ มีเครื่องอำนวยความสะดวกเหมือนอยู่บ้านทุกประการ แต่ต้องไม่ใช้อะไรที่ผ่านสัญญาณโทรศัพท์นะ
ผมชวนพงคุยเพื่อกลบเกลื่อนความตื่นเต้นที่เหงื่อผุดจนกลายเป็นน้ำไหลซึมตามมือจนเปียกชุ่มแล้วนั้น ได้ความรู้ใหม่ๆเพิ่มเติมมาว่าไอ้ระฟ้าเคยเข้าใจว่าคาสิโนคือบ่อนการพนันอย่างที่ผมเข้าใจและเคยเห็นพ่อกับแม่เข้าไปเล่นจนหมดเนื้อหมดตัวว่าเป็นแบบเดียวกันคือการเข้าไปเสี่ยงโชค แต่ความจริงแล้วในคาสิโนไม่มีดัมมี่ให้เล่น ไม่มีไพ่ป๊อกให้ได้เสี่ยงอย่างที่พ่อกับแม่ผมเล่น มันคือเกมส์ที่ใช้ไพ่เป็นตัวกลางเหมือนกันแต่การเล่นต่างกัน ไม่นับรวมไปถึงพวกตู้เสี่ยงดวงสำเร็จรูปทั้งหลายที่ไม่ใช่แค่หยอดเหรียญ หมุนแล้วก็รอลุ้นอย่างที่พี่เกียรติคุมอยู่ ตู้เหล่านั้นที่อาณาจักรมีไม่ได้ใช้แค่ดวงในการเล่น แต่คนเล่นต้องมีมันสมองและมีความคิดมากกว่านั้นถึงจะได้รับเงินรางวัลเป็นกอบเป็นกำติดมือออกมา
“คุณรู้มั้ยครับ คุณปู่ของนายใหญ่บอกผมว่า ไม่มีที่ไหนขาวสะอาดและไม่มีที่ไหนที่ดำสนิท มีดีก็ต้องมีเลวปะปนกันไป มันคือความสมดุลที่จะทำให้บ้านเมืองอยู่ร่วมกันได้ แต่ที่มันพินาศนั้นเกิดจากความไม่พอดีของคนครับ”
“ผมไม่เข้าใจเลย”
“คาสิโนคือเกมส์การเล่นที่มีของพนันเป็นตัวจูงใจ ทุกๆเกมส์มาจากพื้นฐานเดียวกันคือความน่าจะเป็น ถ้าไม่นับกลโกงสำหรับคาสิโนอื่นๆที่ตั้งใจนะครับ ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะต่ำสุดสูงสุดหรือพีคแค่ไหน ถ้าคุณไม่โลภจนเกิดพอดี คาสิโนคือแหล่งทำเงินที่คุณได้มันมาด้วยมันสมองและไหวพริบ แต่ถ้าโลภจนเกินพอดีแล้วนั้น ความน่าจะเป็นของเกมส์การเล่นจะพาคุณมาถึงจุดต่ำสุดในสักตาหนึ่งจนได้ แล้วเมื่อถึงตอนนั้นคุณจะแพ้ไม่เป็นจนกู่ไม่กลับ แล้วก็ต้องย่อยยับพังพินาศกันไปอะครับ ผมว่า คาสิโนก็คือสถานที่กำจัดจุดอ่อนของคน”
“ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ที่มันดูแย่มากเพราะบางที่ก็ตั้งใจโกงลูกค้าจริงๆใช่มั้ย”
“ครับ”
“แล้วทำไมต้องมีอาบอบนวดด้วยล่ะ เพราะว่ามันมาคู่กับพวกนักพนันเหรอ”
“มีส่วนครับ แต่จริงๆแล้วหลายคนตั้งใจยึดอาชีพนี้ ด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้เขาและเธอเต็มใจทำ มันอาจจะมีเหตุผลไม่พอหรือไม่ดีสำหรับใครหลายๆคนที่ยึดศักดิ์ศรีด้วยเรื่องบนเตียงนะครับ แต่ถ้าผมย้อนถามว่าถ้าเราไม่สร้างศูนย์กลางเพื่อบริการและดูแลคนที่เต็มใจทำอาชีพนี้โดยการแลกมาด้วยส่วนต่างของค่าบริการที่พนักงานควรจะได้รับ เขาจะถูกกดขี่ขนาดไหนถ้าไปอยู่ในที่ๆมีแต่แมงดาและพวกหิวเงินเกาะหมอนวดกิน ถึงเธอและเขาจะใช้ร่างกายแลกเงิน แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องการการดูแลที่ดีนี่ครับ คนก็คือคนไม่ใช่ทาสที่จะมีใครมากดขี่ข่มเหงหรือเอาเปรียบได้ อาณาจักรเลยต่างจากซ่องหรืออาบอบนวดที่คุณเข้าใจ”
“แล้วมันคุ้มตรงไหนที่จะต้องเสี่ยงกับพวกอำนาจมืดที่คอยจะแข่งกันดีแข่งกันได้ล่ะครับ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราจะต้องมาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเรื่องพวกนี้ด้วย ถึงเราไม่ไประรานใคร แต่ก็มีคนจ้องจะทำร้ายเราอยู่ดี นี่เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยจะเข้าใจเลยจริงๆ”
“ผมไม่รู้จุดเริ่มต้นครับ รู้แต่มันสืบทอดกันมาแบบรุ่นต่อรุ่น พ่อผมเคยอารักขาคุณปู่นายใหญ่ แต่งงานมีครอบครัวก็ขนกันมาให้ท่านช่วยดูแล ทั้งๆที่ความจริงพ่อผมควรจะได้แค่เงินเดือนและคุณปู่ของนายควรจะดูแลแค่พ่อผมเท่านั้น แต่ท่านก็กรุณาต่อทุกๆคนที่เกี่ยวพันกับลูกน้องของท่านจนมาถึงผม ผมก็ตั้งใจทำอย่างที่พ่อทำเพราะสิ่งที่คนในตระกูลนี้มอบให้นั่นแหละครับ พวกหมอนวดก็เหมือนกัน คนเหล่านั้นไม่ได้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่เครื่องบำบัดความใคร่ แต่อาณาจักรทำให้รู้ว่าไม่ใช่แขกเอาเงินมาฟาดหน้าแล้วต้องนอนด้วยเสมอไป ถ้าพนักงานไม่อยากนอนกับใครต่อให้เงินหนาแค่ไหน ถ้าหมอนวดบอกว่าไม่ก็คือไม่ครับ เขามีค่า มีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกับแขกที่มาใช้บริการ มันเลยดูเหมือนที่นี่ไม่แคร์เงิน ไม่แคร์ลูกค้าที่คิดจะใช้แค่เงินซื้อ เรามองว่าคุณมารับบริการ เราคือผู้ให้บริการ ต่างจะต้องให้เกียรติกันแหละกันถึงจะฟินทั้งสองฝ่าย แต่ยิ่งที่นี่ดูเข้าถึงยากเท่าไหร่ กลับเรียกลูกค้าได้เยอะเท่านั้นนะครับ คนไทยชอบอะไรที่ได้มายากๆ”
ระยะเวลาในการเดินทางแค่ไม่นานแต่ทำให้ผมรู้จักกับอาณาจักรได้ดียิ่งขึ้นเหมือนอยู่กับที่นั่นมานานมาก มากพอๆกับที่พงอยู่มาเลยก็ว่าได้ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคนอายุรุ่นราวคราวพ่อถึงยอมลดตัวมาดูแลนายใหญ่ระฟ้าคราลูกแบบนี้ มันคือความผูกพันที่ถ่ายทอดกันมานาน มันเป็นสายใยที่คงจะอธิบายเป็นคำพูดได้ยาก มันไม่ใช่แค่หนี้บุญคุณที่มีปริมาณและมีวันหมดอายุ มันมีอะไรมากกว่านั้น
สถานที่จัดงานไม่ใช่วัด ไม่ใช่โบสถ์และไม่ใช่สุสาน แต่มันเป็นห้องโถงกว้างๆที่ผมไม่รู้ว่าควรจะเรียกที่นี่ว่าอะไร ผมเชื่อว่าตอนที่รู้ข่าว ที่อาณาจักรคงจะตื่นตัวและโกลาหลกับเหตุการณ์นี้มาก แต่พอออกมาจากเขตอาณาจักร ทุกอย่างกลับนิ่งเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ เหมือนก่อนหน้านั้นไม่มีความวุ่นวายใดๆเกิดขึ้น ทุกอย่างตั้งอยู่ในความสำรวม
ที่นี่เดิมทีคงไม่ได้ตั้งใจสร้างมาเพื่อจัดงานศพโดยเฉพาะแน่ๆ มันอาจจะเป็นอาคารเอนกประสงค์มากกว่านั้น การตกแต่งเต็มไปด้วยกระจกแก้วหลากสีและทาผนังด้วยโทนสีหวานหม่นๆมันสามารถจัดได้ทั้งงานรื่นเริงและงานโศกเศร้าอย่างเช่นวันนี้ ทางเดินตกแต่งด้วยดอกลิลลี่และดอกกุหลาบสีขาว ผมแทบจะหยุดมองจนเกือบเสียจังหวะการเดินเมื่อเห็นว่ามันถูกแซมด้วยดอกซ่อนกลิ่นของไทยทั้งๆที่มองไปทั่วทั้งงานแทบจะไม่พบว่าจะมีใครเป็นชาวสิงคโปร์แท้ๆเลยสักคน น่าแปลกที่แขกส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง แม้กระทั่งสามีของคนตายก็เป็นชาวต่างชาติที่ไม่มีส่วนไหนเหมือนอาตี๋หรือมีความเป็นเอเชียเลย ทั้งๆที่พิธีการและรูปแบบการจัดงานเหมือนของคนไทยมาก มากจนผมผ่อนคลายความกังวลลงไปได้เล็กน้อย
“เดิมทีมาดามเหอเป็นคนไทยครับ แต่สามีเธอเกิดและโตที่นี่ ผมไม่รู้อะไรมากไปกว่าพ่อของสามีเธอเป็นนักธุรกิจชาวต่างชาติที่มาตั้งรกรากทำธุรกิจที่นี่ สามีเธอเลยเป็นคนสิงคโปร์ที่ไม่เหมือนเจ้าถิ่นเลย”
“ถ้าจัดพิธีไทยๆแบบนี้น่าจะตั้งศพที่ไทยไปเลยนะครับ หรือว่า”
ผมชำเลืองสบตากับพงทั้งๆที่ยังก้าวเดินเข้าไปภายในงานพิธีตามปกติ ผมนึกไปถึงเรื่องความปลอดภัยที่อาจจะเกิดจากฝั่งศัตรู พิธีการถึงได้มาจัดที่นี่ ตั้งแต่เป็นส่วนหนึ่งของคนในอาณาจักร ในหัวสมองของผมคิดถึงแต่อันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ระมัดระวังตัวต่อความปลอดภัยอยู่เสมอ มันต่างจากชีวิตประจำวันที่ผมเคยทำตามปกติก่อนจะเข้าอาณาจักรชนิดที่ไม่มีส่วนไหนให้เอามาเปรียบเทียบหรือปรับใช้ได้เลย ทุกอย่างต้องเรียนรู้ขึ้นมาใหม่ทั้งหมด
“พิธีไทยเพราะมาดามเป็นคนไทยครับ ส่วนที่มาจัดที่นี่ เพราะสามีมาดามอยากให้เธอมาอยู่ในที่ที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันให้นานที่สุด ถึงจะแค่สามวันก่อนจะต้องลาจากกันชั่วนิรันดร์สามีมาดามก็ยอมครับ”
“ผมคิดว่าเพราะกลัวศัตรูจะลอบใช้โอกาสนี้ก่อเหตุซ้ำซะอีก”
“ในขณะที่พวกเราระดมคนและรวมตัวกันตามหาขนาดนี้ ไอ้พวกนั้นมันไม่กล้าเคลื่อนไหวหรอกครับ มันรู้ว่าถ้าอาศัยช่วงนี้เข้ามาก่อเรื่องเพิ่ม หากไม่ใช่คนใน เราไม่คุยกันด้วยคำพูดอีกแล้ว อารมณ์แบบนี้ใช้ปืนคุยกันสถานเดียวครับ”
“แล้วรู้หรือยังครับว่าใครเป็นคนทำ”
“กำลังตามสืบกันอยู่ครับ เรื่องนี้ใจร้อนไม่ได้ คนที่ทำอาจจะใช้สถานการณ์ที่เรากำลังจับตาพฤติกรรมของฝ่ายอื่นแทรกแทรงเข้ามาก็ได้ ถ้าหลักฐานไม่ชัดพอ เราคงทำกันลับๆต่อไปครับ”
“คุณพงครับแล้วมันเกี่ยวกับนายใหญ่มั้ย”
“อาจจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวเลยก็ได้ครับ”
“แต่ผม...................”
“นายคงดีใจมากที่รู้ว่านายน้อยห่วงใยขนาดนี้”
“ผมกลัวต่างหาก”
“งั้นเหรอครับ เดี๋ยวนายน้อยเข้าไปเคารพศพแล้วมานั่งที่เก้าอี้สำหรับแขกนะครับ เราจะอยู่ร่วมฟังพระสวด”
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินต่อไปที่ตำแหน่งของเตียงที่รองรับร่างมาดามด้วยผ้าคลุมลายดอกไม้หลากสี ร่างนั้นนิ่งสงบจนทำให้บรรยากาศในพิธีดูหดหู่และเยือกเย็น
ไม่มีใครแสดงสีหน้าหรือแววตาประหลาดใจที่ตัวแทนของอาณาจักรไม่ใช่นายใหญ่ระฟ้า ทุกคนอยู่ในอาการสงบนิ่งและมีทีท่าเหมือนรับรู้อยู่แล้วว่าคนที่จะมาคือผม ทั้งๆที่ใจสั่นแรงจนเหมือนจะพยุงตัวให้เดินตรงไปข้างหน้าแทบไม่ไหว ประหม่าและเกร็งถ้าหากว่าจะมีใครสักคนถามขึ้นมาว่าผมคือใครและมีสิทธิ์อะไรถึงได้ทำตัวเสมอเหมือนนายใหญ่ขนาดนี้ แต่ไม่มีใครปฏิบัติตัวกับผมอย่างคนแปลกหน้าเลยสักคน
“เฮ้ออออออออออออออออ!!!”
“เป็นอะไรไปครับนายน้อย”
“ผมเหนื่อยจนเหมือนร่างจะขาดออกจากกันกับวิญญาณเลยอะ ทั้งๆที่ไม่ได้ออกแรงอะไรเลยนะ ทำไมถึงได้เหนื่อยขนาดนี้”
ผมเอนตัวพิงหลังกับเบาะก่อนจะปรับให้เอนและนอนราบไปกับที่นั่งเมื่อมาถึงเครื่องบินส่วนตัว
“คงเพราะกังวลมั้งครับ คุณเครียดอยู่หรือเปล่า”
“เครียดสิถามได้ ถึงมันจะไม่ได้มีอะไรยากก็เถอะนะ แต่มันเหมือนผมหลุดมาอยู่ท่ามกลางมาเฟียในโลกมืด มันอึดอัดจนอกจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย”
“เดี๋ยวก็ชินครับ”
“เดี๋ยวของคุณมันเมื่อไหร่กันล่ะ อาทิตย์นึงของนายใหญ่ยังนานซะจนผมคิดว่าเรามีหน่วยการนับวันเวลาที่ไม่เท่ากันอยู่แล้วนะ”
“ไม่งั้นเค้าจะเรียกว่าความสุขมักจะผ่านไปไว แต่ความทุกข์นี่อยู่กับเรานานเหรอครับ”
“ผมไม่ได้ทุกข์ แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็กลับเรือนแล้วใช่มั้ย ผมอยากกลับแล้ว”
“รู้สึกว่าที่นั่นคือบ้านแล้วใช่มั้ยครับ”
ผมสะดุดลมหายใจตัวเองอีกครั้ง นั่นสิ ทำไมพอคิดถึงที่ที่อยู่แล้วมีความสุขที่สุด เวลาเหนื่อยล้ามักจะโหยหาสถานที่แห่งนั้นที่สุดถึงไม่ใช่บ้านที่ผมโตขึ้นมา กลับกลายเป็นเรือนไม้ขนาดใหญ่ที่ห้อมล้อมไปด้วยความร่มรื่นและมีคนอยู่รวมกันมากมาย เมื่อกี้ตอนที่ผมคิดถึงเรือน จินตนาการผมมองไปถึงคุณกำลังนั่งรอข้างสำรับข้าวอยู่ตรงเรือนชานด้วยซ้ำ ผมไม่ได้คิดถึงพ่อหรือคิดถึงแม่ นอกจากห่วงหาเวลาที่จิตว่างแล้วระลึกว่าท่านจะสบายดีไหมและกำลังทำอะไรอยู่เท่านั้น
“ก็ผมต้องกลับไปที่นั่นตามคำสั่งนายใหญ่ไม่ใช่เหรอ”
“งั้นเหรอครับ”
เคยคิดจนปักใจเชื่อไปแล้วด้วยซ้ำว่าบอดี้การ์ดไอ้รากหญ้าแต่ละคนเป็นพวกเสือยิ้มยาก หรือไม่ก็ยิ้มไม่ได้เลยมาตั้งแต่เกิดแล้วด้วยซ้ำ แต่ผมก็เห็นพงอมยิ้มให้เห็นบ่อยๆ โดยเฉพาะตอนที่มั่นใจว่ารู้ทันความคิดผม
“ผมของีบหน่อยได้มั้ย มีอะไรที่ผมต้องทำหน้าที่แทนนายใหหญ่อีกหรือเปล่า”
“ได้ครับ คุณสามารถนอนหลับไปจนกว่าจะถึงที่หมายได้เลยครับนายน้อย”
ในฝันเหมือนมีใครสักคนกำลังเล่นกันเส้นผมที่ปลิวไปมาตามแรงลม รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายมากกว่าจะรู้สึกว่าถูกหยามด้วยการเล่นหัวอะไรเลย เหมือนมือนั้นลูบไปมาเบาๆบนกลุ่มผมนิ่มลื่นแล้วใช้ปลายนิ้วพันเกลียวกับปลายผมแล้วปล่อยให้มันแยกตัวกันเองตามธรรมชาติ เมื่อมือนั้นหยุดลูบ ในฝันบอกว่าผมเป็นคนยื่นมือขึ้นไปจับข้อมือใหญ่ข้อนั้นให้เล่นต่อ ในหูได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มกังวานมาจากที่ไกลๆ กำลังเพลินอยู่กับฝันที่เหมือนจะอบอุ่นและแสนหวานสำหรับผู้ชายเถื่อนดิบอย่างผมก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อจิตใต้สำนึกบอกว่าฝันที่ผมกำลังเคลิ้มไปกับมันอยู่นั้นเหมือนจริงมาก มากจนตกใจเมื่อพบว่าตอนที่ตื่นขึ้นมาไม่ใช่ผมคนเดียวอีกแล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้ ที่นั่งข้างๆคู่กันมีร่างหนาของใครอีกคนในชุดสูทสีดำแบบคล้ายกันกับของผมนั่งอยู่ด้วย
“คุณ”
“ตกใจอะไรฉันไม่ใช่ผี”
“ผมรู้แล้วว่าคุณไม่ใช่ แต่ที่ผมตกใจเพราะไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่ คุณมาได้ยังไง”
“ก็มาเหมือนกับที่นายมานั่นแหละ”
“แล้วคุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วหมอจ๋าล่ะ”
“หมอจ๋าอยู่กับหมอที่รักษาเธอสิ ส่วนฉันมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
“คุณมาถึงที่นี่ก่อนผมซะอีก ไหนว่าให้ผมมาแทนไง ในเมื่อคุณมาเองได้แล้วทำไมผมถึงยังต้องมาที่นี่อีก”
“เอาคำตอบไหนดีครับนายน้อย ตั้งแต่เห็นหน้ากันที่ยิงคำถามยิ่งกว่ารัวปืนอาก้าอีก”
“แล้วแต่คุณ แต่ผมอยากได้ทุกคำตอบที่ถาม ผมโกรธมากเลยนะเนี่ย เหมือนพวกคุณรวมหัวกันแกล้งผมชัดๆ ผมเครียดมากแค่ไหนรู้มั้ย”
“รู้สิ ในเมื่อฉันคอยมองนายอยู่ตลอดเลยนี่นะ”
คนที่สามารถโวยวายได้ทันทีที่ลืมตาตื่นเบี่ยงตัวหลบเมื่อเอื้อมมือเข้าไปหวังจะลูบกลุ่มผมนั่นอีกครั้ง สีหน้าก็บ่งบอกว่าโกรธมากยืนยันตามที่พูด
“ฉันบอกว่าอาจจะทันไม่ใช่เหรอ”
“อาจจะบ้าอะไร คุณมาถึงที่นี่ตั้งเช้า ทั้งๆที่เราน่าจะรู้ข่าวพร้อมกันเมื่อคืน แต่ผมมาตอนเค้ารดน้ำศพแล้วเนี่ยนะ คุณรู้มั้ยว่าตอนที่ผมรอเวลา ผมแทบจะไม่ได้หลับเลย”
“ฉันยัดเยียดหน้าที่นายน้อยให้นายกระทันหันและหนักเกินไปใช่มั้ย แต่รู้ไว้นะ ไม่ว่าฉันจะจัดการตัวเองให้มาทันหรือไม่ นายก็ควรต้องมาเคารพศพคนที่ฉันเคารพนับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่คนนี้อยู่ดี”
“คุณก็น่าจะบอกผมก่อน เตี๊ยมกันอะเข้าใจมั้ย ไม่ใช่โยนหน้าที่มาให้ผมแบบนี้”
“ถ้าฉันเตรียมทุกอย่างให้ทั้งหมด ฉันก็คงไม่มีทางรู้ว่านายเองก็สามารถดูแลงานแทนฉันได้นะโลม มันอาจจะยังไม่ดีพร้อมไปทั้งหมด แต่นายก็มีพงคอยช่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ”
-
คนอารมณ์ร้อนเริ่มสงบลงและจมอยู่กับความคิดของตัวเองไปครู่ใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตา แววตากร้าวเริ่มอ่อนลงบ้างถึงขอบตาจะเกร็งเพราะยังมึนตึงอยู่ก็ตาม
ไม่มีใครรู้หรอกว่าระฟ้าจะต้องระดมกำลังสมองมาใช้ในการคิดและตัดสินใจในการจัดการแต่ละเรื่องขนาดไหน ผู้ชายที่ใครๆอาจจะมองว่าเพอร์เฟคเพียบพร้อมอย่างนายใหญ่ก็กำลังเรียนรู้เรื่องบางเรื่องไปพร้อมๆกับโลมเหมือนกัน มันไม่ใช่แผนงานที่มีโครงร่างอยู่แล้วให้เรามาสานต่อเอาเอง ทุกสิ่งทุกอย่างต้องคิดไปพร้อมๆกับตัดสินใจ โลมจะต้องเรียนในหลักสูตรนายน้อยให้เร็วที่สุด เวลาแห่งการเอาชนะของคนแค้นไม่คอยท่า จุดอ่อนของศัตรูคือเป้าหมายแรกที่อีกฝ่ายจ้องจะเล่นงานเพื่อข่มขู่ ไม่ว่าเรื่องของมาดามเหอจะเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่ แต่โลมจะต้องแข็งแกร่งและยืนหยัดในฐานะนายน้อยเคียงคู่เขาให้เร็วที่สุด
และบางครั้ง มันก็อาจจะกระทันหันจู่โจมเกินไปเหมือนอย่างครั้งนี้ ไม่มีอะไรที่จะทำให้เรากล้าแกร่งขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วถ้่าไม่อยู่ในสภาวะจวนตัวหรือจนตรอก ถ้ามันสุดทางตันทุกคนจะต้องลุกขึ้นสู้ และเขาก็เห็นแล้วว่าโลมจัดการกับมันได้ดี
ใครบ้างที่ไม่อยากดึงคนที่เรารักมากอดเพื่อปลอบประโลม ใครบ้างที่อยากเห็นคนที่รักจมอยู่กับความกังวลจนน่าเวทนาแบบนี้ แต่โลมเป็นผู้ชาย
ผู้ชายก็คือผู้ชาย
ต่อให้ระหว่างเรามันคือความรักแต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้คนที่เข้มแข็ง อดทนและสู้ชีวิตมาอย่างลูกผู้ชายจะอ่อนโยนเหมือนอย่างผู้หญิงขึ้นมาได้เพียงเพราะเป็นช้างเท้าหลัง เขาถึงอยากให้นายน้อยพุ่งเข้าชนกับทุกอย่างแบบลูกผู้ชาย สิ่งที่เป็นตัวตนของโลมนั้นดีอยู่แล้ว เพียงแต่การปรับตัวกับการเปลี่ยนแปลงของชีวิตอาจกลายเป็นความยุ่งยาก
ถ้าโลมเป็นผู้หญิงคงได้แต่ปล่อยโฮออกมาและไม่พ้นทุบตีระบายอารมณ์เหมือนคนทั่วๆไป เขาแค่กระชากคอเสื้อระฟ้าขึ้นมาปะทะสายตาเชือดเฉือน ถอนหายใจเพราะสุดทางตันแต่ก็ยอมปล่อยให้นายใหญ่ของอาณาจักรเป็นอิสระ บอดี้การ์ดที่ตามมาดูแลอารักขาทุกคนอยู่ในสถานะเฝ้าระวังตามปกติ ไม่มีใครเข้ามาชาร์ตตัวโลมทั้งๆที่กำลังทำร้ายเขาอยู่ มีแต่พงเท่านั้นที่มองมาเป็นบางครั้งแล้วยิ้มอย่างให้กำลังใจในแบบฉบับของคนสนิท
“ถึงจะมาพร้อมกันไม่ได้ แต่เราก็ได้กลับด้วยกันนะ ตอนที่นายเดินไปรดน้ำมาดาม นายเท่มากเลยรู้มั้ย ใครๆก็มองมาที่นายเป็นตาเดียว รวมถึงฉัน”
“เขาคงมองเพราะงงมากกว่าน่ะสิ เจ้าของอาณาจักรก็อยู่ร่วมงานตั้งแต่ต้นแล้วทำไมต้องมีตัวแทนมาร่วมงานอีก”
“ไม่มีใครสงสัยให้นายต้องอึดอัดใจหรอกโลม ทุกคนรู้ดีและไม่มีแปลกใจกับนายน้อยแทนที่จะเป็นนายหญิงหรอก คนเหล่านี้เขาเข้าใจเรื่องอิสระทางความรักได้ดีกว่าเราเยอะ”
โลมค่อยๆมีท่าทางสงบลง หน่วยตาเริ่มหรี่ปรือขึ้นมาอีกครั้ง ตัวเบาจนเหมือนจะไหลไปรวมกับเบาะนั่งที่ปรับระดับจนเป็นเบาะนอนอย่างเดิมซะให้ได้ จอมบงการอย่างตัวเองที่ยังเฝ้ามองคนตรงหน้าอยู่ตลอดเวลาได้แต่ถอนใจด้วยความสงสารและเฝ้ามองคนที่กำลังจะผลอยหลับลงไปอีกครั้งอย่างรักใคร่
ในเมื่อเขายอมที่จะทำตามความต้องการของปู่เพื่อคนส่วนใหญ่แล้ว ครั้งนี้ก็ขอเห็นแก่ตัวอย่างคนอื่นเขาบ้าง และมันเป็นความเห็นแก่ตัวของจอมบงการที่ทำให้คนที่ตัวเองรักต้องลำบาก ในขณะที่กำลังซึมซับกับภาพของนายน้อยคนใหม่ในชุดสูทเรียบหรูแต่ท่านอนปล่อยตัวอย่างคนเหนื่อยล้าติดต่อกันมานาน สาบเสื้อนอกแยกออกจากกันจนเห็นเชิ๊ตด้านในที่ชายด้านหนึ่งเลิกขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องขาวที่มีไรขนอ่อนๆมองเพลินตา ความรู้สึกบอกว่าอยากจะแตะต้องเด็กคนนี้ให้สมกับที่ต้องอดทนข่มความคิดถึงเพื่ออนาคตของตัวเองและโลมในวันข้างหน้า สมองกำลังสั่งให้ยื่นมือไปหาหน้าท้องยวนตานั่น แต่ทั้งความรู้สึกและการสั่งการของสมองก็ต้องชะงัก ค้างมือในอากาศอยู่อย่างนั้นเมื่อพบว่าคนที่ปล่อยตัวเองให้ไหลไปตามแนวราบและเหมือนจะเข้าสู่นินทราแล้วนั้นสะดุ้งขึ้นมาเหมือนจิตใต้สำนึกยังติดค้างเรื่องอะไรอยู่
แน่นอนว่าเขาไม่เคยเจอใครหรือแม้กระทั่งโลมเองในลักษณะท่าทางแบบนี้ เหมือนคนที่ละเมอสะดุ้งตื่นขึ้นมา จะต่างกันก็แค่โลมไม่ได้สลึมสลือแบบคนละเมออย่างที่ใจคิด
“คุณ”
“มีอะไรเหรอ”
ไม่ใช่คนที่ตื่นเท่านั้นที่มีสีหน้าเหรอหราตกใจ คนที่เฝ้ามองอยู่อย่างระฟ้าเองก็ตกใจท่าทางนั้นไม่แพ้กัน
“มีใครบอกคุณหรือเปล่าว่าเป็นนายใหญ่แล้วเค้าห้ามพูดคำว่าขอโทษ”
“ไม่นี่”
“งั้น ไอ้ที่คุณหายหน้าไปหลายวันมานี้ คุณทำให้ผมเดือดร้อนมาก ผมควรจะต้องใช้แค่แรงงาน ไม่ใช่ต้องใช้สมองหนักแบบนี้ แล้วก็กลัวขนาดนี้ด้วย”
“ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบากนะครับนายน้อย สิ่งที่นายใหญ่ระฟ้าทำผิดพลาดในครั้งนี้ก็ได้รับบทลงโทษจนทรมานไม่แพ้กันหรอก”
คนที่ดีดตัวตื่นขึ้นมาเพียงเพื่อต้องการคำขอโทษจากเขาเบิกตากว้าง นัยน์ตาสั่นระริกเหมือนตกใจและกลัวกับอะไรสักอย่างและเหมือนลุ้นที่จะฟังคำขยายความต่อไปจากเขา
“ทรมานเพราะความคิดถึงมันเทียบไม่ได้กับถูกยิงครั้งนั้นเลยนะ”
นัยน์ตาเหลือกลานของโลมกลอกไปมาเหมือนไม่เชื่อหู
“ฉันคิดถึงนายมากเลยโลม”
แล้วนายน้อยที่ตื่นขึ้นมาเพื่อทวงสิทธิ์ที่ควรจะได้ก็ล้มตัวลงไปนอนอย่างเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้พลิกตัวเพื่อหันหน้าไปด้านตรงข้ามกับที่เขาเฝ้ามองอยู่แต่ก้ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมา
หลังจากนี้ต่อไปโลมจะไม่ใช่ไอ้โลมเด็กอู่ธรรมดาๆอย่างเดิมอีกต่อไปแล้ว โลมจะต้องเดินเคียงข้างเขาไปข้างหน้าในฐานะนายน้อยของอาณาจักรเท่านั้น เขาได้แต่หวังว่าโลมจะจัดการมันได้ดีอย่างที่เพิ่งผ่านมา
๐ สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยที่ทวงถามกันมาทางแฟนเพจเรื่องพ่อกับแม่คนเขียนนะคะ ตอนนี้ท่านหายเป็นปกติแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนมาก ส่วนคนที่ไม่เล่นเฟซบุคหรือไม่ได้ตามแฟนเพจคนเขียนแล้วไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนมาก็ขอแจ้งข่าวว่ากลับบ้านนอกกระทันหันเพราะพ่อกับแม่เข้าโนงพยาบาลพร้อมกันนะคะ ตอนนี้เหตุการณ์ปกติแล้วค่ะ
๐ เรื่องกำลังกระชั้นไปสู่ปลายเรื่องทุกทีแล้วนะ ตอนนี้เน้นไปที่นายโลมเต็มๆเพื่อแม่ยกนายน้อยโดยเฉพาะค่ะ
๐ นายใหญ่เริ่มเป็นคนอบอุ่นขึ้นมาบ้างหรือเปล่าคะ ความรักจะหล่อหลอมให้คนที่แข็งกระด้างค่อยๆอ่อนโยนขึ้นมา ความรักนี่ยิ่งกว่ายาครอบจักรวาลอีกนะทุกคน :laugh:
๐ ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามและเข้าใจกันนะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ ตรวจคำผิดไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังฝากอีกครั้งเพื่อความชัวร์นะ :กอด1:
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK (http://www.facebook.com/TRomanceFic) ค่ะ
๐ รายละเอียดการจองพี่เดือนแปดกับน้องเดือนสอง รวมถึงเรื่องที่ไม่ได้ลงที่ไนมาก่อน และจะไม่ลงที่ไหนหลังจากรวมเล่มแล้ว สามารถ CLICK (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30513.0) เข้าไปดูได้ถ้าสนใจนะคะ ^^
-
:L2: :L2:
-
กรี้ดๆๆๆ จิ้มๆๆๆ :z13:
ถ้านายน้อยยืนร้องไห้กลางงานศพจริงๆ มีหวังนายใหญ่ได้ถลาออกมาปลอบแน่ๆ :z1:
ว่าแต่ นายน้อยก็แสบนะ นายใหญ่ไม่ขอโทษก็ไม่ยอมนอน o13
แก้เล็กน้อย
ผมต้องดูแลคุณให้เท่ากับที่ดุแลนายอยู่แล้วครับไม่ต้องกลัว ==> ดูแล
ถ้าคุณไม่โลภจนเกิดพอดี คาสิโนคือแหล่งทำเงินที่คุณได้มันมาด้วยมันสมองและไหวพริบ ==> เกิน
แต่คราวนี้พลิกตัวเพื่อหันหน้าไปด้านตรงข้ามกับที่เขาเฝ้ามองอยู่แต่ก้ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมา ==> ก็
-
ว้าวว มาต่อแล้ววว
-
นายใหญ่ตอนนี้อบอุ่นมากกกกกกก อยากจะเป็นโลมขึ้นมาเลยเรา
ส่วนโลมตอนนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ นายน้อยๆ ><
ตอนหน้าจะมีฉากหวานๆ รึเปล่าน้า
ปล. กลับมาแล้ว ดีใจมากเลยค่ะ มีกำลังใจอ่านหนังสือสอบแล้วเรา ^^
-
น้องโลมก็โตขึ้นนะคะ
นายใหญ่อบอุ่นจังเลย :-[
-
ยินดีด้วยค่ะเรื่องคุณพ่อคุณแม่ออกจากรพ.แล้ว :L2:
ลูกที่อยู่ไกลก็ลำบากเหมือนกันนะ เวลาเกิดอะไรที่
อยากมีประตูข้ามไปอีกที่ได้แบบโดเรมอนจัง
นี่นอกเรื่องไปเยอะเลยอ่านตอนนี้มีลุ้นเครียดแทนโลม
แต่ก็รู้สึกอบอุ่นตอนท้ายๆเรื่องค่ะ
-
จะลักหลับหรอระฟ้า แต่โลมตื่นซะก่อนนี่ หึหึ
-
ตอนนี้คิดว่าจะอดเจอนายใหญ่ซะแล้ว
ยังดีมีตอนท้ายให้ชื่นใจ
(นายใหญ่แอบหวาน) :-[
-
คิดถึงหนูโลม
กับนายรากหญ้าที่สุด
-
กลับมาเจอกันแล้ว :กอด1:
-
โอ้ยยยย
น่ารักอ่ะ >< 55555555
นายโลมตลกดี นายใหญ่ก็น่ารักกกกกก สุดๆ
-
โลมเก่งนะเนี้ย
ทำหน้าที่แทนนายใหญ่ได้อย่างดีเลยนะ
แต่แอบอยากตีนายใหญ่เล็ก ๆ
ที่ไปงานศพเหมือนกัน แต่ก็ยังให้โลมไปอีก
แต่ก็เข้าใจนะ ว่าอยากให้โลมทำหน้าที่นายน้อยได้ดี^^
ปล...ดีใจด้วยค่ะที่พ่อแม่หายดีแล้ว^^
-
มีหวานๆแบบเล็กๆ พอเป็นกระสัย :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อแล้ว
ฮูเล่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
โอยยย โลมจ๊ะ เข๊มแข็งดีมากกกกกกกก
อยากที่นายใหญ่บอก คนแค้นมันไม่คอยนานหรอก
มีแต่วิธีนี้เท่านั้น อย่างน้อยโลมก็คิดระแวดระวังมากกว่าเดิมเยอะ
คิดถึงส่วนรวมมากกว่าเดิมม
หวังว่าทั้งสองจะผ่านไปได้ด้วยดีนะ ทั้งสองคน :กอด1: :กอด1:
-
:-[. คู่นี้เค้าหวานแอบนิดๆแต่น่ารักน่าชังเป็นที่สุด :o8:
-
นายใหญ่น่ารักขึ้นนะ
แต่นายน้อยนี่ก็นะ มีการทวงด้วย
เดี๋ยวนายใหญ่ทวงดอกเบี้ยค่าคิดถึงมั่งนะจ๊ะ :o8:
-
:L2: นายใหญ่กับนายน้อย ได้เจอกันแล้วดีใจจังเลย แต่จะมีอะไรมาพิสูจน์นายน้อยอีกหรือเปล่า รอตามนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
รักจัง จุ๊บ จุ๊บ น่ารักมากจ๊ะนายใหญ่ เหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนเลย
-
เดี๋ยวนี้มีทวงคำขอโทษจากนายใหญ่เสียด้วย
หึหึหึ น่ารักจริงๆ
-
อิจฉาโลมเหมือนกันนะเนี่ย
-
:กอด1: :กอด1:่
-
หวานไม่จุใจเลย :impress2:
-
โลมน่ารักอ่าาาา >///<
นายใหญ่ก็แหม มองห่างๆอย่างห่วงๆเสมอ กิ๊บกิ้วๆ
-
สมกับการรอคอย :กอด1:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โคตรคิดถึงเลยยยยยยยยยยย
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ระฟ้าเอาใจไปเลยอ่ะ! :-[ โลมสู้ๆ
-
อยากอ่านโลมกะนายใหญ่อีก
-
นายน้อยน่ารักจังเล้ยยย
-
ตื่นมาวีน แล้วนอนต่อสะงั้นอะโลมเอ้ยยยยยยยยย :m20:
-
Nainoi kong diijai tae mairuu ja sadaeng yanggnai mung noe naiyai kor kong yaakjernaa mai tang kan...
-
นายใหญ่น่ารักไปนะ ฮาาาาาา
-
นายน้อย น่ารักมากๆๆ♥
-
ดีใจด้วยนะคะ ที่คุณพ่อคุณแม่หายป่วยแล้ว
และขอบคุณที่ยังรีบมาต่อนิยายให้อีก
ตอนนี้มีสาระมาก
โลมเอ๋อๆ น่ะ ดูง่วงๆ เบลอๆ
แอบมีนายใหญ่มาหวานนิดๆ หน่อยๆ (แต่แอบหื่นมาก)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชูป้ายไปโลม >//////< น่ารักอ่าาา
-
นายน้อยเท่มากอะ
-
เครียดจริงจังจนนึกว่าตัวเองเป็นโลมซะงั้น
แต่ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่นายใหญ่แสดงออก
จนถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเลย :เฮ้อ:
ตอนหน้าคงหวานกันแล้วใช่มั้ยค๊าาาาาา
-
ในที่สุดก็กลับมา
-
หนูโลมจ๊ะ แอบบน่ารักเบาๆนะเรา :o8:
-
มาแว้ว น่าสงสารโลมเหมือนกันนะ เหนื่อยน่าดูเลย
-
:L2: :pig4:
-
นายใหญ่หวานมากกกกกก
-
นายใหญ๋ นายน้อยเครียดมากนะนั่น
โลมมีเปรยๆถึงไอ้พี่ชั่วแล้ว บทมันคงกำลังมา มาไม่ว่า แต่เค้าไม่อยากกินมาม่านะ
-
ดีใจมาต่อแล้วว~
ชีวิตนายใหญ่ระฟ้าน่าสงสารอะ
:-[
-
นายน้อยเริ่มแข็งแกร่งขึ้นทุกวันแล้วซินะ
-
กลับมาซะที :กอด1:
-
:กอด1:
โล่งอกโล่งใจแทนนายน้อยซะที เหมือนโลมอยู่ในภาวะกดดัน
เมื่อนายใหญ่ไม่อยู่จนคนอ่านรับรู้ได้เลยอ่ะ
กดเป็ด
-
นายน้อยคงรอนายใหญ่ด้วยความรู้สึกเครียดมาก
-
กรี้ดดดดดดดดด!!!
ยาวได้ใจมากค่าาา อิ่มจนหายคิดถึง +1ให้คนเขียน :o8:
รักคนเขียน ขอบคุณค่า :pig4: :pig4: :pig4:
-
นายใหญ่ดูอบอุ่นจังเลย
-
ในที่สุดก้อมาต่อแล้ววว
โลมของเราเก่งใหญ่แล้ว
แต่จะว่าไปก้อน่าสงสารนะเนี่ย
ทั้งโลม ทั้งเฮียระฟ้าเล๊ย
ทรมานตัวเองเล่นสนุกไหม เฮียระฟ้า คิคิคิ
-
:กอด1: :pig4:
-
หวานกันสงสารพวกบอดี้การ์ดมั่งนะ คุณโลม คุณระฟ้า ดิฉันคนอ่านตาลุกเป็นไฟแล้วจ้าาา
อ่านตอนแล้วโลมเก่งขึ้นมากก ไม่เสียแรงที่นายใหญ่รัก 55+ :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซ
ท่อนสุดท้ายแบบว่า......นายใหญ่น่ารักมากเลย
-
รู้สึกอบอุ่นมากๆเลย :L2:
-
นายใหญ่อบอุ่นมาก
นายน้อยก็โตขึ้น :L2:
กด+เป็ดจ๊า
-
o13
-
อบอุ่นและลุ้นไปพร้อมๆกันเลย
อบอุ่นที่นายใหญ่กลับมาสู่อ้อมอกน้องโลม :laugh:
และลุ้นว่าน้องโลมจะทำหน้าที่ได้ตลอดรอดฝั่งหรือป่าว
แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี เก่งเหมือนกันนะเนี่ย
มีหวานเบาๆตบท้ายด้วย ทำเอาน้องโลมอายไปเหมือนกัน
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :L2: กดเป็ดให้น้องโลม
ป.ล.1 ยินดีด้วยนะคะที่คุณพ่อและคุณแม่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
และขอให้ท่านทั้งสองสุขภาพแข็งแรงนะคะ
ป.ล.2 คนเขียนก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
ยินดีด้วยค่ะ :z2:
-
:กอด1:
-
ยาวสะใจ รักน้องโลม รักนายใหญ่ รักคนเขียน :กอด1:
-
เครียดแทนโลมเลยอะ แต่ก้อต้องฝึกเอาไว้เพื่อวันข้างหน้า
:pig4:
-
:L2: ยินดีด้วยค่ะที่คุณพ่อคุณแม่หายป่วยแล้วขอให้กลับมามีสุขภาพแข็งแรงเร็วๆนะคะ
นายใหญ่กับนายน้อยน่ารักจัง :o8: อิอิ อบอุ่นสุดๆ นายใหญ่ทำอะไรคิดเผื่อนายน้อยในอนาคตตลอด o13
-
รอมานานค่ะ แต่ก็คุ้ม แล้วนี่นายใหญ่จะมาเมืองไทยยาวเลยหรือเปล่าจ๊ะหรือต้องไปอยู่เป็นเพื่อนหมอจ๋าอีกคะ
-
ใกล้ถึงจุดหมายแล้วนะโลม ความสงบที่รอคอย :z2:
-
หลับไปแล้ว ยังสะดุ้งตื่นมาทวงคำขอโทษได้อีกหนอโลม
เจอคำคิดถึงไป เขินอาดี้้้้้้้้้้้ :m12:
-
ยิ่งอ่านไปยิ่งเป็นปลื้มไปกับโลม
ได้อารมณ์เหมือนวางใจที่จะมีคนดูแลให้ความสุขกับลูกของเราได้ตลอดไป
แถมภูมิใจที่ดูเหมือนลูกของเราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น รู้คิดขึ้น มีพัฒนาการเป็นที่น่าพอใจแหละ(เพราะคนๆนั้น)
อ่านมาถึงตอนนี้(ตอนที่36)มีอารมณ์เหมือนได้อ่านงานเขียนของนักเขียนใหญ่"โสภาค สุวรรณ"อ้ะ
-
ฉันคิดถึงนายโลม
-
นายใหญ่พูดซะโลมเขินเลย ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้นายใหญ่อ่อนโยนจังเลยเนอะ :-[ :-[ :-[
ปล แอบอ่านเจอในเฟซ อยากบอกว่าใจนึงก็รู้สึกเหมือนคนแต่งนะคะ ว่าไม่อยากหั้ยจบเร็วๆ แต่ว่า มันก็ทนไม่ไหวเหมือนกันน้าาาาา เพราะทุกครั้งที่อ่านถึงบรรทัดสุดท้ายใจมันก็ลอยไปตอนต่อไปแล้วอ่ะ
-
นายใหญ่เตรียมพร้อมรอบด้านเพื่อนายน้อย เตรียมพร้อมเพื่ออนาคตร่วมกัน อบอุ่นใจแทนนายน้อยโลม ^^
-
:a5: ช็อคกับตอนนี้
ช็อคเพราะอะไร ... เพราะน้องโลมช่างดูเป็นการเป็นงานที่สุด
ชอบ o13
จากเดิมที่รักโลมแบบที่โลมเป็น ตอนนี้ก็ยิ่งรักมากขึ้นกับลุคนี้
ถอนตัวไม่ขึ้นแว้วววววว
-
แอบหวานเบาเบา :-[
คั่นกลางระหว่างความเข้มข้นและความตึงเครียด
เรื่องนี้ตอนหลังๆอย่างกับสงครามธุรกิจเลยทีเดียว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ :L2:
-
^^ :L2:
-
นายใหญ่ต้องการให้โลมเข้มแข็งขึ้น
และโลมก็เป็นคนทำให้นายใหญ่ดูอ่อนโยนลง
-
คิดถึงนายน้อยกะนายใหญ่มว้ากกกก :laugh:
-
+1 จ้า
รักนายใหญ่ขี้นมามากเลย :กอด1:
โลม ละ รักนายใหญ่มากหรือเปล่าหนอ :-[
ขอให้เคียงข้างกันไปตลอดนะ.. :n1:
รอ :call:
-
อบอุ่นจังตอนนี้ :)
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:o8: :-[ :impress2:
-
อยากอ่านแบบนี้ทุกตอนเลยอ่านแล้วอบอุ่นใจจจจ
ระฟ้าโลมมมม <3
-
เค้าหวานกันขึ้นเรื่อยๆ อ่ะคู่นี้
โลมค่อยๆ เรียนรู้ไปเรื่อยๆ
โดยมีนายใหญ่คอยสอน :กอด1:
-
นายน้อยเริ่มเข้าใจโลกของนายใหญ่มากขึ้น...อย่าเพิ่งมีมารความสุขเลย
ให้เวลาคู่รักเขาง้อกันก่อน :D
-
ระฟ้าตอนนี้ไม่เหมือนระฟ้าตอนก่อนหน้าเลย
เขินแทนโลมอะ :-[
+ 1 นะคะ
-
น่าสงสารนายน้อยเนาะ :m17:
ต้องรับผิดชอบแทนนายใหญ่ซะเครียด
ไม่เป็นอันกินอันนอนเลย o2ดูเบลอๆต๊องๆได้อีก แต่โคดน่ารักอ่ะ :m3: :m3:
เอ้า! นายใหญ่ให้รางวัลนายน้อยด่วน!! :m12:
o11 o11 o11 o11
-
โลมเท่มากค่า ปรบมือให้ๆ แปะๆๆๆ
-
แอร๊ย อ่านแล้วเขินแทนโลมเลย
-
:m1: :m1: :m1: :m1:
รักนายน้อยโลมจริง ๆๆ
นายใหญ่อบอุ่นเนอะ ..*3*
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
หวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีดราม่า อ้า อ้า...
-
ตอนท้ายน่ารักจริงๆ
ไม่คิดว่านายใหญ่นี่อ่อนโยนเพราะความรักได้ขนาดนี้เลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
นายใหญ่กลับมาแล้ว อิอิ หวานซะ ทำเอาเคลิ้ม :-[
นายน้อยปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม o13 ให้รางวัลด้วยนะ
-
อยากรู้เรื่องแม่ของโลมจัง จะเจอไหมนะ
-
นายใหญ่พูดตรงมากก
พูดงี้นายน้อยก็เขินแย่สิ :z1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะค้า
-
กรี๊ดดด คิดถึงนายน้อยนะค้า~♥
-
คิดถึงที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด อิอิ
-
นายใหญ่อบอุ่นมากคะ อิจฉาาาาา
:impress2:
-
สู้ๆนะฮะ นายน้อยยยยย
-
เห็นด้วยค่ะว่าเรื่องมันกระชั้น ลุ้นๆ เข้าไปทุกที
ตอนนี้รู้สึกได้ว่า นายโลมหล่อขึ้น 70เปอร์เซ็น ฮ่าๆๆ
ความรับผิดชอบที่เพิ่มมา ,,ภูมิใจในตัวโลมมากเลย กรี๊ดดดดด
เอาเป็นว่าเอาใจช่วย ตอนต่อไปนะคะ สู้ๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
แอบเขินนายใหญ่แทนน้องโลม หุหุ
:-[
-
เป็นกำลังใจให้นายน้อยเสมอนะ :L2:
-
ดันไปใว้น่า1รอนายน้อยจ้า
-
นายน้อยสู้ๆ :fire:
-
:-[ อิ๊อร๊างๆ น่ารักเกินไปละนายใหญ่
แต่...........ค้างอ่ะ มันค้าง :z3: :z3: :z3:
-
อ่านทันถึงตอนล่าสุดแล้ววว เย้ ลุ้นเอาใจช่วยมาตลอดเลยยย
ได้เห็นความสัมพันธ์ของนายใหญ่กับนายน้อยแล้วปลื้มมจัง
นายใหญ่ก็ซื่อตรงกับใจดีเน๊อะ คิดไงก็แสดงอย่า่งนั้น ^^
นายน้อยก็เข้าใจความรู้สึกของนายใหญ่จริงๆแล้วใช่มะ
คงไม่คิดว่ายังเป็นนายโลมประจำตัวอยู่หรอกใช่มั้ย ฮ่าฮ่า
เรื่องราวค่อยๆหวานขึ้นๆหรือป่าวเนี่ย กำลังสนุกเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ
:กอด1:
-
เก่งมากๆ น้องโลม ความรัก ความอบอุ่น กรุ่นอยู่ในตอนนี้เต็ม
-
ตกไปหน้า 3 แระส์
ดันๆ
อิอิ
-
ตอนที่ 37 นายโลมกับรักจนตรอก
ความขัดแย้งที่ต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพันทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นคนเริ่ม
นี่คือหนึ่งในเหตุผลหลายอย่างที่ระฟ้าไม่อยากจะรับมรดกสืบทอดตำแหน่งนายใหญ่จากปู่ ตำแหน่งที่เป็นมากกว่าเจ้าของธุรกิจอย่างเช่นคนอื่นๆ ตำแหน่งที่ไม่ได้มีแค่ได้รับผลประโยชน์ร่วมกันอย่างบริษัททั่วๆไปที่ลูกน้องแค่ทำงานให้แล้วเราก็จ่ายเงินเดือน
ถ้าเลือกได้ ระฟ้าก็อยากจะสละมรดกชิ้นนี้ให้พี่น้องคนอื่นๆซะ
แต่ที่มันช่วยไม่ได้เพราะตัวเองคือทายาทเพียงคนเดียวที่เหลือของตระกูล แถมยังขึ้นเป็นนายใหญ่โดยลัดคิวพ่อตัวเองขึ้นมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวอีก
เกิดและโตขึ้นมาโดยไม่มีความทรงจำใดๆเกี่ยวกับแม่ ความอบอุ่นที่พอจะสัมผัสได้จากความรักมาจากคุณที่เลี้ยงดูมา ส่วนความรักที่ได้รับจากพ่อและปู่คือความรักในแบบฉบับของผู้ชาย กว่าจะรับรู้ถึงความรักที่ปู่และพ่อมีให้ตัวเองว่ามากแค่ไหนนั้นคงเปรียบได้กับผลเกาลัดที่ต้องกระเทาะเปลือกหนาๆนั่นออกเสียก่อนถึงจะสัมผัสได้กับเนื้อแท้ข้างในว่าหอมและหวานมันแค่ไหน เป็นความรักที่แสดงออกบนความแข็งกระด้าง ถ้าไม่มีคุณ ชีวิตนี้ยังไม่รู้เลยว่าความอ่อนโยนคืออะไร
อาณาจักรตามความหมายของปู่และคนในตระกูลคืออาชีพที่เจ้านายและลูกน้องอยู่ด้วยกันแบบต่างตอบแทนซึ่งกันและกันโดยมีความผูกพันเป็นสายใยเหนียวแน่นที่สร้างรากฐานให้มั่นคงมาได้จนถึงทุกวันนี้ และมันก็เป็นหน้าที่ของเขาอีกนั่นแหละที่จะต้องรักษามันไว้ให้สมกับที่บรรพบุรุษรักษากันมาจนตกถึงเขา
ส่องกระจกแล้วเหมือนจะแก่กว่าอายุจริงไปเยอะ หนวดเคราเขียวครึ้มเหมาะกับสภาพมาเฟียที่สังคมเต็มใจให้สมญานามขึ้นมาเลยทีเดียว เวลาสั้นๆของการเป็นนายใหญ่บ่มเพาะประสบการณ์หนักอึ้งยิ่งกว่าชั่วชีวิตที่เกิดมาซะอีก ทุกๆวันมีแต่เรื่องให้สะสาง ทุกๆเรื่องมีเงื่อนงำให้ต้องคิดและตรึกตรองมากกว่าจะใจร้อนทำตามอารมณ์ เวลาส่วนตัวที่เรียกว่าความสุขที่มีอยู่เพียงน้อยนิดเขาถึงได้ตั้งใจซึมซับมันเอาไว้ให้ได้มากที่สุด
โลมว่านอนสอนง่ายกับทุกคนแต่มักจะพยศกับเขา
แต่ถึงอย่างนั้น หมอนี่ก็ยังเป็นคนเดียวที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ว้าเหว่จนเกินไป
“ขอบคุณครับคุณ”
“ทำไมถึงรู้ว่าเป็นคุณละคะ”
อย่างแรกเลยคือนายน้อยคนใหม่ไม่เคยเอาใจเขาด้วยการเข้ามาในห้องโดยไม่มีเสียงกระทืบเท้าเป็นสัญญาณให้รู้ก่อน ไม่เคยเดินอ้อมมาจากข้างหลังแล้วค่อยๆคลึงปลายนิ้วไปมาที่ขมับให้รู้สึกผ่อนคลายแบบนี้ และกลิ่นของโลมก็ไม่ใช่กลิ่นหอมแบบไทยๆอย่างกลิ่นดอกไม้ที่ขับออกมาจากตัวอย่างคุณ กลิ่นของหมอนั่นเป็นกลิ่นหอมละมุนของแป้งที่น่าจะใช้มาตั้งแต่ยังเป็นทารกและติดมาจนถึงตอนนี้
“ผมไม่ใช่คนที่ได้ใหม่แล้วลืมเก่านี่ครับ คุณพูดเหมือนน้อยใจ เป็นคนแก่ที่ขาดความอบอุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ตั้งแต่นายใหญ่ของบ้านนี้มีคนคู่กายแล้วมั้งคะ”
“คุณกำลังเป็นห่วงผมอยู่ต่างหาก ผมยังอ่านใจคุณออกเหมือนเดิมมั้ยครับ”
“คุณหนูเข้าใจคุณต่างหากละคะ ไม่ใช่เดาใจถูกอย่างที่ว่าสักหน่อย เรื่องมาดามเหอ คุณกลัวว่า”
“ใครๆก็มักจะคิดว่าเราเก่ง เราแน่ และเราจะต้องเหนือกว่าใครในทุกๆด้าน คนพวกนั้นถึงได้อยากกระตุกหนวดเสือและเอาชนะกันนัก แต่จะมีใครสักกี่คนที่รู้ว่าเราเองอยากอยู่กันแบบเงียบๆใจจะขาด ทุกความเก่งกาจที่พวกนั้นคาดหวัง มันคือความจำเป็นที่กดดันให้เราเรียนรู้ต่างหากละครับ ไม่ใช่เราเก่งเพราะอยากยิ่งใหญ่อะไรเลย”
“โถ คุณหนูของคุณ ไม่ว่ายังไงคุณหนูก็ยังอยากมีชีวิตอย่างแต่ก่อน ก่อนที่คุณปู่จะสิ้น ก่อนที่จะมาเป็นนายใหญ่อยู่วันยังค่ำใช่มั้ยคะ”
“มันก็ไม่เชิงหรอกครับคุณ ถ้าเลือกได้ ผมก็อยากให้แม่ไม่ต้องตายหลังคลอดผมออกมา อยากเป็นลูกที่มีแม่ อยากดูแลพ่อในวันที่ท่านแก่ชราช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้ว ไม่ใช่ต้องมาเห็นพ่อตัวเองหมดลมหายใจเพราะถูกลอบฆ่า ผมคิดว่ามันน่าจะจบตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่มันก็ยังมาซ้ำรอยกับมาดามเหออีกจนได้”
สองแขนกระชับแล้วโอบรัดรอบเอวของหญิงชราไว้แน่น ซบใบหน้าคร้ามเพราะความเครียดไว้กับหน้าท้องอบอุ่นที่ใช้เป็นที่พักพิงยามเหนื่อยล้าตั้งแต่เด็กๆเอาไว้ อีกฝ่ายวาดฝ่ามือกร้านไปมาบนแผ่นหวังเป็นการปลอบใจที่กระตุ้นก้อนสะอื้นให้ขึ้นมาจุกที่ลำคอแล้วปล่อยโฮออกมาให้รู้แล้วรู้รอดแบบไม่อายใคร คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้เห็นน้ำตาของเขา
“วันนี้คุณหนูท้อ คุณหนูเหนื่อย คุณหนูพักและระบายมันออกมากับคุณได้นะคะ แต่คุณหนูอ่อนแอไม่ได้ เพราะคุณหนูเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวอยู่ตลอดเวลา พ่อหนุ่มเข้าถึงได้ฮึดสู้เข้มแข็งขึ้นมาด้วยเพราะเขาคงเอาคุณหนูเป็นแบบอย่าง และก็คงไม่อยากจะยอมแพ้ให้คุณหนูเห็นน่ะค่ะ”
“ถ้าผมไม่เห็นว่าในโลกนี้ก็มีคนที่น่าสงสารและมีชีวิตอยู่บนความหวังของใครๆเหมือนผม ผมอาจจะละทิ้งทุกอย่างแล้วเห็นแก่ตัวตามทุกๆคนไปก็ได้ ทิ้งความยิ่งใหญ่เอาไว้เบื้อหลังนี่แหละ ตายไปแล้วไม่มีใครเอาอำนาจและบารมีที่สั่งสมไว้ไปได้เลยสักคน”
“ถ้าคุณหนูทำแบบนั้นคุณจะอยู่กับใครละคะ คุณก็อยากแก่ตายโดยมีคนที่คุณเลี้ยงมาเหมือนลูกดูแลเหมือนกัน ตอนคุณปู่ไม่สบายถึงจะดูแลกันไปเถียงกันไปไม่เว้นแต่ละวัน แต่คุณหนูก็ดูแลท่านอย่างดีนี่คะ”
“ผมขอโทษนะครับที่พูดเห็นแก่ตัวออกไปอย่างนั้น ทั้งๆที่คุณเป็นเหมือนแม่ของผมแท้ๆที่เลี้ยงผมมา แต่.......”
“คุณเข้าใจค่ะ เข้าใจแม้กระทั่งว่าทำไมคุณหนูถึงได้เลือกพ่อโลมมาเป็นคู่แทนที่จะหานายหญิงมาให้”
“คุณเข้าใจว่ายังไงครับ”
“คุณหนูไม่อยากมีทายาทสืบทอดตระกูลอีกแล้ว เพราะต่อให้คุณหนูเก่งและเข้มแข็งสักแค่ไหน แต่คุณหนูก็กลัวการสูญเสียใช่มั้ยคะ คุณคงกลัวว่าจะเป็นเหมือนคุณพ่อที่ต้องเป็นหม้ายเมียตาย และกลัวว่าลูกจะกำพร้า กลัวแม้กระทั่งว่าลูกจะกดดันและฝืนใจสืบทอดอาณาจักรเหมือนอย่างที่ตัวเองเป็น ถ้าคุณหนูเลือกที่จะมีนายน้อย เราจะได้ไม่ต้องเสี่ยงกับเรื่องพวกนี้ แต่เราจะต้องยุติทุกสิ่งทุกอย่างไว้เพียงเท่านี้”
“งานเลี้ยงทุกงานจะต้องมีวันเลิกลาครับคุณ อาณาจักรก็เหมือนกัน ถ้าไม่มีใครมาบริหารต่อหรือไม่มีใครยอมรับนายใหญ่คนใหม่ก็ต้องหยุดมันไว้แค่ชั่วชีวิตผมแค่นี้ ที่ผ่านมาผมเพียงแค่ต้องการทำให้ปู่เห็นว่าจริงๆแล้วผมทำได้ ผมทำตามที่รับปากกับท่านไว้แล้ว หน้าที่ผมมันจบลงแค่หมดอายุขัยของผมเหมือนที่หมดอายุขัยของปู่ แล้วถ้าผมไม่ตั้งความหวังไว้ที่ใครให้เป็นภาระอีก มันก็จะไม่มีใครต้องมาลำบากใจเพราะผม แต่ผมก็จะเป็นทายาทที่ไม่เอาไหน เพราะผมไม่ตกทอดมรดกที่บรรพบุรุษสร้างมาให้”
“ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีจุดจบนี่คะ เหมือนงานเลี้ยงและเหมือนอายุขัยของคนนั่นแหละค่ะ”
“คุณเข้าใจผมใช่มั้ยครับ”
“ทุกคนเข้าใจคุณหนูค่ะ ทุกคนต้องรู้จักยืนให้ได้ด้วยขาของตัวเอง เราปูทางมาให้ไกลพอแล้วนะคะ เราจะเอาเรื่องที่ยังมาไม่ถึงมาพูดให้ใจเสียทำไมคะ ยังไงคุณต่างหากล่ะที่จะต้องตายก่อนคุณหนู”
“มันก็ไม่แน่หรอกนะครับคุณ”
“ทำไมพูดแบบนี้ละคะ”
“ผมแค่พูดเพื่อเตือนสติไม่ให้ตัวเองประมาทน่ะครับ ผู้ใหญ่หลายๆคนบอกว่ามาดามเหอไม่ได้ตายเพราะผม เรื่องนี้มีคนอาศัยสถานการณ์ที่แพะจะไปตกที่เสี่ยเจียงเท่านัั้น”
“คุณก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ เสี่ยเจียงกู้เงินจากมาดามเหอก็จริง และแม้เงินนั้นจะเป็นเงินของคุณหนูที่มาดามเหอออกไปรับหน้าแทน เสี่ยเจียงแค้นเคืองมาดามเหอก็จริงค่ะ แต่คนที่เสี่ยเจียงอยากจะเอาคืนน่าจะเป็นคุณหนูมากกว่านะคะ ส่วนที่ฆ่าคนใกล้ตัวที่เกี่ยวข้องเพื่อข่มขู่นั้นเป็นวิธีการที่โง่มากค่ะ แต่มันก็เป็นวิธีการที่ฉลาดมากสำหรับคนที่หาช่องทางนี้ลอบกัดเราอยู่เหมือนกัน”
“ที่ผ่านมาๆเราก็พลาดนะครับไม่ใช่ไม่พลาด ผมเองยังเคยโง่ที่หลงเชื่อไปว่าโลมเข้ามาเพื่อเป็นหนอนบ่อนไส้ซะด้วยซ้ำ”
“ยังรู้สึกผิดที่ทำรุนแรงกับนายน้อยใช่มั้ยคะ แต่พ่อหนุ่มคนนั้นเขาไม่ได้เก็บเรื่องที่ผ่านไปแล้วเอามาคิดหรอกนะคะ คุณเห็นว่าเขามีแต่จะเดินไปข้างหน้า ไม่อย่างนั้นเขาอยู่ไม่ได้มาจนถึงป่านนี้หรอกค่ะ กี่ครั้งมาแล้วที่ชีวิตต้องพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาก็ยังผ่านมาได้ คุณหนูก็เหมือนกันนะคะ ต้องเดินไปข้างหน้า จะได้เดินไปด้วยกันอย่างที่ตั้งใจรู้มั้ยคะ”
“วันนั้นคือวันไหนครับคุณ ทุกวันนี้เขายังต่อต้านผมอยู่เลย”
“ใหเวลาเขาบ้างค่ะ มันง่ายซะที่ไหนละคะที่จะยอมรับ เสือสองตัวอยู่ในถ้ำเดียวกัน การที่เสือจะยอมรับให้อีกตัวเป็นจ่าฝูงทั้งๆที่เป็นเสือเหมือนกันคุณหนูคิดว่าง่ายเหมือนสั่งเอากับปากเหรอคะ แค่นี้นายน้อยก็ต้องเรียนรู้แต่หลักสูตรลัดทั้งนั้นเลยนะคะ คุณเองยังมองว่ามันหนักเกินไปสำหรับคนที่ไม่มีพื้นฐานมาก่อนเลยด้วยซ้ำ”
“นั่นแหละครับที่ผมกลัวเขาจะระเบิดออกมาเสียก่อน และผมก็กลัวว่าตัวเองจะทำรุนแรงกับเขาอีกเหมือนอย่างครั้งที่ผ่านมา”
“แต่เขาก็ทำได้ดีไม่ใช่เหรอคะ มีคนพูดให้คุณฟังว่า ไม่น่าเชื่อว่านายใหญ่ระฟ้าจะชอบอะไรแบบนี้ เอ่อ หมายถึงชอบผู้ชายด้วยกันถึงขนาดยกให้เป็นนายอีกคนของบ้านและอาณาจักรน่ะค่ะ แต่พอเขาเห็นพ่อหนุ่มในงานศพมาดามเหอแล้วเขาก็ต้องยอมรับว่าผู้ชายด้วยกันก็ไม่ได้ส่งผลให้คุณหนูดูตกต่ำอะไรเลย มิหนำซ้ำพ่อโลมเขาดูดีซะจนอยากเห็นตอนเดินคู่เคียงกันไปกับคุณหนูซะด้วยซ้ำค่ะ”
“ตอนที่อยู่กับผม โลมมักทำให้ผมเป็นกังวลในฐานะที่ผมมอบให้เขาเสมอ ดูเขาประหม่าและไม่มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองได้รับ แต่พอเอาเข้าจริงๆเขาก็ทำได้ดีจนผมเองก็คาดไม่ถึงหรอกครับ”
“พ่อหนุ่มเขาวางตัวได้ดีค่ะ ไม่มีหวั่นไหวให้ลูกน้องจับติดเลยสักนิดเมื่อนายใหญ่ไปกับคุณจ๋า นี่ถ้าเป็นคนอื่น ลองคนรักตัวเองไปกับคนที่เคยมีสัมพันธ์กันมาก่อนสิคะ ไม่ทันจะข้ามคืนหรอก คุณว่าได้อาละวาดกันบ้านแตกไปจนถึงอาณาจักรนั่นแหละค่ะ คุณเองยังนึกไม่ออกว่าถ้าพ่อโลมเขาเป็นผู้หญิง คุณจะต้องแบกถังออกซิเจนติดตัวตลอดเวลามั้ย”
“ที่เขานิ่ง เพราะเขาอาจจะไม่ได้หึงผมจริงๆก็ได้นะครับคุณ”
“งั้นเหรอคะ แล้วทำไมคุณหนูถึงไม่หาทางให้พ่อหนุ่มเค้าเปิดเผยความในใจออกมาละคะ จะยอมแพ้ได้ยังไงกัน ให้เขาเค้นความรู้สึกเราออกมาได้ เราก็ลองทำบ้างจะเป็นไรไปคะ”
“จะดีเหรอครับคุณ”
“ถามใจตัวเองดูค่ะว่าอยากรู้ใจของนายน้อยมั้ย เรื่องมาดามเหอ คุณเห็นด้วยนะคะที่เราไม่ออกตัวมากไป พงบอกคุณว่ากำลังสืบลับๆกันอยู่ ช่วยๆกันหลายทีมอีกไม่นานก็คงจะรู้ตัวคนทำ บางทีศัตรูก็กระตุกหนวดเสือแรงๆเพราะเห็นว่าเสือยังหนุ่มและอารมณ์ร้อนจนพลาดท่าได้ง่ายๆก็ได้นะคะ คุณหนูจะต้องเป็นเสือที่พลาดแล้วจำ จะต้องไม่พลาดแล้วซ้ำซาก สักวันหนึ่งศัตรูก็ต้องแพ้ภัยตัวเองค่ะ ถ้าเรายังมุ่งมั่นที่จะตั้งรับไปเรื่อยๆแบบนี้ สักวันพวกนั้นก็ต้องเหนื่อยที่จะรุกเราไปเองเชื่อคุณนะคะ ที่มันไม่จบไม่สิ้น เพราะต่างฝ่ายต่างจ้องที่จะเอาชนะกันนั่นแหละค่ะ”
“ครับคุณ ผมก็ยังยืนยันว่าจะไม่ไประรานใครก่อนแน่ๆครับ แค่นี้ก็เหนื่อยจนไม่มีเวลามาไร้สาระอะไรแล้ว อย่าให้ต้องหาทางไปหาเรื่องชาวบ้านเค้าอีกทางนึงเลยครับ”
“แต่ถ้าเก่งแต่หาเรื่องพ่อโลมเขาคนเดียวก็ระวังเขาจะมีภูมิต้านทานดีจนคุณหนูรับมือไม่ไหวนะคะ เขาเป็นเด็กที่ยืนหยัดด้วยตัวเองมาตลอด ไม่ใช่คนที่คอยเกาะเพื่อสูบผลประโยชน์จากคนอื่น เขาเลยไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆคุณหนูไม่ลองเอาใจพ่อหนุ่มเขาดูบ้างละคะ”
“นั่นน่ะยากกว่าให้ผมยิงเด็ดหัวศัตรูจากระยะไกลอีกนะครับคุณ”
“ลองหรือยังละคะถึงได้คิดว่าทำไม่ได้ ลองก่อนค่ะ ถ้าไม่สำเร็จตอนนั้นคุณจะมาปลอบใจและยอมเป็นที่พักให้คุณหนูโอดครวญจนสมใจเลยเชียวค่ะ”
.
.
.
“วันนี้ไปทำงานที่อาณาจักรด้วยกันหน่อยสิ”
ถ้าคนฟังไม่มัววุ่นวายอยู่กับลูกหมาตัวน้อยขนฟูฟ่องสีดำสนิทที่เต็มไปด้วยหมัดสีแดงกระโดดไปมาจนน่ากลัวว่ามันจะดีดขึ้นหัวผู้ใหญ่และเด็กเล็กที่นั่งสุมหัวกันโดยมีหมาตัวนี้เป็นจุดศูนย์กลางแล้วล่ะก็ โลมก็คงจะรู้ว่ากว่าเขาจะเค้นออกมาแต่ละคำได้มันกระดากแค่ไหน ถึงมันจะห้วน แต่มันก็ดูหวานแหววแล้วสำหรับคนที่จิตสำนึกบอกตัวเองว่าให้พูดจาดีๆกับโลมเพื่อให้หมอนี่มั่นใจในตัวเขาขึ้นมาบ้าง
“คุณว่าอะไรนะครับ”
มันร้องถามขึ้นมาทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาหาหมัดให้หมาตัวนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่ ถ้าถ่ายภาพโลมตอนนี้ส่งไปให้พวกที่มาชมว่าโลมดูดีอย่างนั้นอย่างนี้ให้คุณฟังเขาจะเชื่อได้ไหมว่านี่คือคนเดียวกัน
“ฉันมาชวนไปอาณาจักรด้วยกัน”
อีกฝ่ายก็ยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่เหมือนเดิม ถ้าไม่เพราะท่องคำสั่งสอนของคุณอยู่ ระฟ้าก็อยากจะกระชากมันขึ้นมาแล้วยัดใส่รถไปโผล่อีกทีที่อาณาจักรตามที่ถนัดเลยมากกว่า ได้แต่กำหมัดและกัดฟันข่มความอดทนเอาไว้
“ขออีกสักครึ่งชั่วโมงได้มั้ยครับ”
“อาบน้ำแต่งตัวใช่ไหม ได้สิ ฉันเองก็คงใช้เวลาระมาณนั้นเหมือนกัน”
“เปล่า ผมจะขอหาหมัดให้เจ้าหมาตัวนี้ก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำแต่งตัวน่ะครับ”
“เอามันไปหาหมอเถอะ หาเท่าไหร่ก็ไม่จบไม่สิ้นหรอก ไปเอามาจากไหนเนี่ยหมัดถึงได้ยั้วเยี้ยไปหมดอย่างนี้”
“ผมไปเก็บมาจากวัดครับนาย นายน้อยบอกว่าถ้าผมจะเลี้ยงก็ได้แต่ต้องทำให้มันไม่มีหมัดก่อนครับ”
เด็กวัยอนุบาลตัวเล็กที่รู้จักห่วงใยเจ้านายหรือเพื่อนใหม่ของตัวเองรีบรายงานขึ้นมาปากสั่นเพราะกลัวนายใหญ่จะดุคนตัวโข่งที่ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวหาหมัดหมาอย่างตั้งอกตั้งใจต่อไป
“ถ้าจะเลี้ยงต้องดูแลมันนะแกละ มันมีชีวิตมีความรู้สึก ไม่ใช่หมดสนุกแล้วทิ้งขว้างมันล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นนายใหญ่จะสั่งให้คนลงโทษแน่ๆ”
“ไม่ทิ้งครับนาย เมื่อกี้นายน้อยก็บอกแล้วว่าต้องรักมันแล้วมันจะรักเราเหมือนกันครับ”
“นายน้อยบอกอย่างนั้นจริงๆเหรอ ถ้าเรารักมัน มันจะรักเราตอบใช่มั้ย แล้วนายน้อยบอกหรือเปล่าว่ามันใช้ได้กับคนด้วยน่ะ”
“ไม่ได้บอกครับ แต่เอ๊ะ นายน้อยๆ นายใหญ่ถามว่าถ้าเรารักคนแบบนี้ด้วย คนจะรักเราตอบหรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ ไม่เคยลองกับคนน่ะ แต่มั่นใจว่าหมามันรักกลับแน่ๆ หาไปคนเดียวก่อนนะ วันนี้มีงานด่วนเข้ามาแบบไม่รู้ตัวอีกแล้วล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะมาดูใหม่ว่ามันดีขึ้นหรือยัง”
ถึงเด็กจะไม่รู้เรื่องว่าผู้ใหญ่สองคนกำลังใช้ตัวเองเป็นทางเชื่อมอะไรบางอย่างกันอยู่ แต่เขามั่นใจว่าโลมรู้แน่ว่าหมายถึงอะไร ไอ้หมอนี่ถึงได้ตีรวนตอบออกมาแบบนั้น การที่อีกคนเหมือนจะงอนแต่แสร้งตีหน้าตาตายได้แนบเนียนนั่นทำให้เขารู้สึกดีเกินกว่าที่จะชวนให้มันเป็นเรื่องทะเลาะจริงจังได้
“พรุ่งนี้ก็ให้ใครพาไปคลีนิคสัตว์ในตัวเมืองซะ จะเลี้ยงก็ต้องทำวัคซีนด้วยจะได้ไม่เป็นอันตรายกับคนอื่นและตัวมันเองก็ปลอดโรค”
“ผมไม่มีเงินนี่ ไม่อย่างนั้นคงไม่นั่งหลังขดหลังแข็งหากันแบบนี้หรอก คุณลืมไปหรือเปล่าว่าผมไม่มีรายได้นะ”
“แล้วลืมไปหรือเปล่าว่านายมีอำนาจเท่านายใหญ่ นั่นก็หมายความว่านายเองก็มีเงินเท่ากับที่นายใหญ่มีนะโลม”
“งั้นผมเอามาโปรยเล่นได้มั้ยล่ะ”
“ถ้านายคิดว่ามันมีสาระกับชีวิตนายก็ทำได้ ทำปากขมุบขมิบอะไร กำลังด่าอะไรฉันอยู่เหรอ”
“เปล่าสักหน่อย ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะให้คนเอาหมาตัวนี้ไปหาหมอนะ แกละ กลับบ้านไปได้แล้ว แยกให้มันนอนนอกบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะจัดการให้”
“ครับนายน้อย”
“จะไปกันได้หรือยังขอรับนายใหญ่”
“ไปสิ แล้วตกลงเมื่อกี้ทำปากขมุบขมิบด่าอะไรฉัน”
“ผมไม่ได้ด่า”
ความจริงแล้วก็ไม่ได้ติดใจว่ามันจะด่าหรือไม่ด่าอะไรเขาหรอก เพียงแต่ไม่รู้จะหาบทสนทนาอะไรมาคุยกับมันดี ตอนที่โลมมีสติครบถ้วนแบบนี้ หากถูกเขาจีบด้วยคำพูดหรือการกกระทำอาจจะถูกนายน้อยแทงเข่าระบายความอายออกมาก็ได้ ไม่จำเป็นก็ไม่ควรเสี่ยง จริงๆแล้วคนเราก็ไม่ได้เก่งกาจไปซะทุกอย่างหรอก ความเก่งนั้นไม่ใช่เราเสียหน่อยที่เป็นคนตัดสิน คนภายนอกที่มองและการกระทำที่ปรากฎสู่สายตาพวกเขาต่างหากที่ตัดสิน หากจะถามตัวเองจริงๆแล้วอยากจะตะโกนบอกใครต่อใครเหลือเกินว่านายใหญ่ระฟ้าก็แค่คนธรรมดานี่แหละ ที่บางครั้งไม่รู้จะจัดการยังไงกับเรื่องความรักดี พื้นฐานความเอาแต่ใจของตัวเองอย่างลูกหลานคนเดียวบอกว่าถ้าอยากได้อะไรแล้วก็ต้องได้ รู้ว่าจุดอ่อนของตัวเองที่ปู่มักจะจับเอามาใช้เพื่อให้เดินมาถึงจุดนี้ได้คือการเอาชนะ เมื่อไม่รู้วิธีการก็ออกคำสั่งหรือบังคับนี่แหละถึงได้ฉุดรั้งให้โลมมาเดินเคียงข้างกันอย่างนี้ได้ ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่รู้เลยก็ตามว่าการเดินเคียงกันไปขึ้นบ้านแบบนี้ ทำให้นายใหญ่ลดความหมองเศร้าและความกังวลจากเรื่องของมาดามเหอไปได้มากแค่ไหน
โลมเองก็วางตัวได้ดี
หลายครั้งที่หมอนี่มีรอยกังขาในหน่วยตาและมองมายังเขาเหมือนตัดสินใจว่าควรจะถามเพื่อหาคำตอบดีไหม แต่มันก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา ทั้งๆที่ถ้าโลมกล้าถาม เขาเองก็อยากจะตอบอยากจะอธิบายให้อีกฝ่ายได้เรียนรู้และเข้าใจในหนึ่งของอีกหลายๆเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักร แต่พอโลมไม่ถาม เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นยังไง
“โลม ฉันยังไม่ได้ขอบใจนายเลยนะ ตอนที่ฉันไม่อยู่นายคอยดูแลที่นี่และที่อาณาจักรได้ดี”
อารมณ์ไหนของมันวะ?
ก่อนจะแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวห้องใครห้องมันอยู่ดีๆไอ้นายใหญ่ก็มาทำซึ้งขอบคุณผมซะงั้น ความจริงแล้วมันไม่ต้องขอบคุณผมก็ได้ ก็มันบอกเองว่าเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว คำว่าหน้าที่มันเหมือนกรอบที่ล้อมและกั้นไม่ให้ปากโพล่งถามในสิ่งที่อยากรู้ ทั้งๆที่ในใจอึดอัด ผมยอมทนเฉยและนิ่งเงียบต่อหน้าลูกน้องทุกคน เพราะผมคิดว่ารู้จากปากใครก็ไม่ดีเท่ารู้จากปากของมันเอง แต่มันก็เงียบ
ผมรู้ดียิ่งกว่ารู้
สถานการณ์ตอนนี้เหมือนน้ำนิ่งไหลลึก ภายนอกเหมือนทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติ แต่จริงๆแล้วมีการเคลื่อนไหวอะไรมากกว่านั้นที่ผมไม่รู้และบอกตรงๆเลยว่าอยากรู้มาก ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะเป็นห่วงมันนี่แหละ ในภาวะที่นายใหญ่มีเรื่องให้ต้องสะสางและจัดการมากมายขนาดนี้ แต่จิตใจของมันคงไม่ดีเท่าไหร่นักหรอก ผมไม่รู้ว่ามันกับมาดามเหอมีความผูกพันกันทางใจมากแค่ไหน แต่ผมรู้ว่ามันต้องเสียใจกับการจากไปของผู้หญิงคนนี้มากแน่ๆ เพราะมันจัดการทุกอย่างเพื่อกลับมารับศพมาดามเหอไปสิงคโปร์ด้วยตัวเองจนได้ มันยอมทิ้งให้หมอจ๋าอยู่กับหมอที่รักษาตามลำพังแล้วดิ่งตรงมาเลยแสดงว่าเรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างที่สถานการณ์พยายามสร้างให้เป็นอยู่แน่ๆ
“คุณ”
และแล้วความอดทนและการยับยั้งชั่งใจของผมก็ดิ่งลงมาที่ศูนย์ ผมทนความอึดอัดในอกตัวเองไม่ไหว
“หืม มีอะไร”
มันเองก็เหม่อและสติล่องลอยอยู่เหมือนกันนี่นะ เพราะมันเองก็ต้องกระชากสติให้กลับมาตอนที่ผมเรียกเอาไว้เหมือนกัน แต่ถ้าผมไม่ถามตอนนี้แล้วทิ้งช่วงไปมันคงจะแปลกๆถ้าอยู่ๆก็ถามขึ้นมาเหมือนตัวเองก็กลายเป็นคนเก็บกดเพราะความอยากรู้
“ผมมีเรื่องอย่างถาม ห้ามคุณดุผมนะ ถ้ามันเป็นคำถามที่ผมไม่ควรถามคุณก็แค่ตอบว่าไม่ต้องรู้หรอกน่ะ แต่ห้ามว่ามากกว่านี้ล่ะ”
“หึ หึ แสดงว่าชั่งใจอยู่นานเลยใช่มั้ย แล้วทำไมต้องกลัวฉันดุด้วยล่ะ”
ผมลืมตัวชักสีหน้าด้วยความเคยชิน ผมว่ามันรู้นะ แต่ทำไมถึงต้องย้อนถามเหมือนให้ผมต้องรับสารภาพนิสัยของตัวเองด้วยก็ไม่รู้ ถึงแม้ไอ้โลมจะมาจากครอบครัวที่เรียกได้ว่ายากจนและต่ำต้อย โตมาในวงไพ่และการพนันนับไม่ถ้วน แต่ก็ยังพอจะแยกแยะได้ว่าอะไรดีไม่ดีและอะไรควรหรือไม่ควร มันก็จริงอยู่ถ้าเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับผมแล้วผมจะรุกสู้ยิบตาและถามแบบไม่ไว้หน้าไม่ว่ามันจะยิ่งใหญ่ขนาดไหน แต่เรื่องนี้จะว่าไปแล้วมันอาจจะไม่เกี่ยวกับผมเลย แต่ก็อดที่จะหวั่นใจอยากรู้อยู่ลึกๆไม่ได้ ยอมรับว่าเอามันมาผูกไว้กับความรู้สึกของตัวเอง
“ผม เอ่อ....เฮ้อ...แยกย้ายไปเตรียมตัวกันเถอะครับ วันนี้คุณจะให้ผมเข้าไปเอาเอกสารบัญชีมาเคลียร์ใช่มั้ย”
“เรื่องมาดามเหอ ฉันเดาเรื่องที่นายอยากรู้ถูกมั้ย”
ถูกหรือเปล่ามันก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว ปลายเท้าของผมจึกพื้นซะจนหน้าแทบคะมำ แล้วก็แทบจะลืมหายใจเมื่อได้รับคำตอบต่อไปว่า
“นายเคยถูกชะตากับใครมากๆโดยไม่มีเหตุผลมั้ย ฉันกับมาดามเคยเจอกันตั้งแต่เขาติดต่อกับปู่ในฐานะลูกทัวร์และผู้จัดทัวร์เอาแขกมาลงที่อาณาจักร ตอนนั้นฉันไม่ชอบมาดามคนนี้เอาซะเลย รู้สึกไปเองว่าเขาเข้าหาปู่หรือพ่อมากเกินไป แต่พอได้รู้จักกันจริงๆจังๆถึงได้รู้ว่ามาดามถูกคอกับปู่และพ่อเฉยๆ เขามีสามีแล้ว และเขาไม่มีลูก ฉันก็ถูกชะตาตั้งแต่นั้นเรื่อยมา แอบคิดไปเองคนเดียวว่าถ้าแม่ฉันยังอยู่อาจจะมีบุคลิกและอุปนิสัยเหมือนมาดามก็ได้ เป็นจินตนาการของคนที่ไม่มีความทรงจำกับแม่อยู่เลยน่ะ มันเลยกลายเป็นความผูกพันมากกว่าคู่ค้าทางธุรกิจ แล้วอีกอย่าง ก่อนจะเกิดเรื่องนี้ มาดามก็ยื่นมือเข้ามาเป็นตัวการประสานงานบางอย่างให้ฉัน”
“คุณเลยคิดว่าตัวเองมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายเหรอครับ”
“ใช่ ถึงฉันจะไม่เกี่ยวแต่การตายของมาดามมันก็สะเทือนใจฉันอยู่ดีนั่นแหละ นายล่ะ เคยจินตนาการไปถึงแม่ตัวเองบ้างมั้ย”
ผมนิ่งคิดไปนาน สมองที่เพิ่งว่างเปล่าค่อยๆประมวลความคิด สำหรับนายใหญ่คุณอาจจะพูดถึงแม่ของมันในทางที่ดี ทำให้จินตนาการของมันที่มีต่อแม่ดีมากขนาดนี้ แต่สำหรับผม แม่พี่เกียรติแทบจะไม่ปริปากพูดถึงแม่ของผมเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธแม่มากที่ทิ้งภาระไว้ให้ในขณะที่ตัวเองก็ไม่ได้สุขสบายมากพอที่จะเสี้ยงเด็กไปพร้อมๆกันทีเดียวถึงสองคน จินตนาการที่ผมมีต่อแม่ตัวเองแทบจะไม่มีเลย มันว่างเปล่า แม้กระทั่งตอนที่ผมถูกทำโทษจนรู้สึกได้ถึงความลำเอียงที่แม่กับพ่อมีให้พี่เกียรติมากกว่า ผมยังปลอบใจตัวเองว่าถ้าทำอย่างที่แม่ต้องการก็คงจะดีกว่านี้ ได้รับความรักมากกว่านี้ ไม่เคยคิดเลยสักทีว่าถ้าแม่แท้ๆของตัวเองอยู่เขาจะปกป้องผมบ้างหรือเปล่า ไม่เคยคิดเลยจนกระทั่งถูกมันถามนี่แหละ
“ผมเป็นคนประหลาดมั้ยที่ผมไม่เคยคิดถึงแม่จริงๆของตัวเองเลย ไม่เคยคิดถึงหรือนึกถึง คุณกับผมต่างก็ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่เหมือนกัน แต่ทำไมผมไม่คิดจะสร้างจินตนาการอย่างคุณล่ะ”
“เด็กโง่เอ๊ย คนเราจะเหมือนกันไปซะทุกเรื่องได้ล่ะ หืม นายไม่สร้างจินตนาการนายก็ไม่ต้องทรมานในสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นถูกมั้ย”
“คุณทรมานเหรอ”
“อืม ก็นิดหน่อย ฉันโชคดีที่มีคุณเลยไม่รู้สึกว่ามันว่างเปล่า แต่ก็รู้สึกโหวงๆที่ไม่มีโอกาสได้ทำอย่างที่จินตนาการไว้จริงๆ”
พอพยักหน้าเพราะอินไปกับเรื่องที่มันอธิบายก็ต้องหายใจติดขัดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อพบว่าคางตัวเองชนกับแขนแกร่งที่รัดคอผมเอาไว้แล้วรั้งให้ตัวผมซ้อนอยู่กับตัวมันตอนที่ผมกำลังปล่อยคววามคิดให้เตลิดไปกับเรื่องที่มันยกขึ้นมา
“แค่ก แค่ก คุณจะปล่อยผมได้หรือยัง หายใจไม่ออก รัดคอผมทำไมเนี่ย”
“ฉันแค่จะปลอบใจทำไมถึงได้คิดว่าฉันจะทำร้ายล่ะ”
“ป่าเถื่อนแบบนี้เรียกปลอบใจเหรอ กระดูกคอจะป่นแหลกคาแขนอยู่แล้วเนี่ย”
“โทษทีนะ ต่อไปนี้จะอ่อนโยนมากขึ้นก็แล้วกัน ของแบบนี้มันยากสำหรับฉันนะ ต้องใช้เวลา”
“ไม่ต้องอ่อนโยนอะไรอย่างที่คุณว่าหรอก ผมไม่ชินเหมือนกัน คุณอ่อนโยนมากเท่าไหร่ มันกระตุ้นให้ผมอยากเสริมนมแล้วแต่งหญิงยังไงก็ไม่รู้”
“ห้ามทำตัวประหลาดแบบนั้นนะนายน้อย ประหลาดๆเป็นนายแบบนี้แหละดีแล้ว ฉันรับมือกับผู้หญิงไม่ค่อยได้หรอกนะ”
“แน่ใจเหรอ”
“หรี่ตาแบบนั้นหมายความว่าไง รีบๆไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ คืนนี้ไม่ค้างที่อาณาจักรนะ เคลียร์งานเสร็จจะกลับมานอนที่นี่”
“งั้นเหรอ”
ผมสลดลงเหมือนผักเหี่ยวเพราะถูกน้ำร้อนลวกขึ้นมาทันที ที่ไม่อิดออดกับการไปอาณาจักรพร้อมมันก็เพราะคิดว่าถ้าได้ค้างที่นั่น ตอนกลางวันผมจะแวะกลับบ้าน ผมไม่รู้ว่าพี่เกียรติจะกลับเข้าบ้านบ้างหรือเปล่า แล้วตอนนี้ตัวผมเองเรียกได้ว่ากินอยู่สบายจนอดคิดไม่ได้ว่าพ่อกับแม่จะอยู่กันยังไง ยิ่งไอ้นายใหญ่ชวนคุยเรื่องนี้ยิ่งอยากกลับไปที่บ้าน
“ทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนั้นทำไมเหรอ”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
“เรื่องของทางบ้านนายที่เราคุยกันไว้ก่อนฉันจะไปเป็นเพื่อนคุณจ๋า ฉันยังจำได้นะ ยังไม่ลืม เพียงแต่มีปัญหาอื่นเข้ามาตอนนี้เลยยังไม่ได้ปรึกษากับนายในเรื่องนี้”
ผมค่อยๆแหงนหน้ามองมันด้วยความเต็มตื้น มันตามผมทันในทุกๆเรื่องไม่เว้นแม่กระทั่งความคิดและความรู้สึก เรื่องบางเรื่องผมพอจะรู้ว่าอำนาจที่มันมีทำให้ตามสืบตามค้นได้ไม่ยาก แต่ความรู้สึกของผมที่มันรู้นี่สิ เพราะสิ่งเหล่านี้มันทำให้ผมยอมจมปลักอยู่ที่นี่จนแทบไม่อยากจะปีนหนีไปไหน เป็นปลักที่สะดวกสบายและมีเกียรติเกินกว่าจะคิดว่าตัวเองจะมีบุญวาสนาแบบนี้กับเขา ถึงมันจะเป็นเกียรติที่เต็มไปด้วยความลำบากและเรื่องที่เข้าใจยากก็เถอะ
“ขอบคุณครับ”
เสียงขอบคุณที่ผมไม่กล้าพูดตอนที่ยังสบตาอยู่กับมันถูกถ่ายทอดตอนที่ก้มลงมาซุกหน้าอยู่กับแผงอกหนา เสียงขอบคุณนั้นสะท้อนกลับเข้ามาให้ผมเก็บกลืนเข้าไปในอกตัวเองอีกครั้ง ไม่รู้ว่ามันจะได้ยินหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
มีต่อค่ะ
-
:z13:
-
อาณาจักรกลายเป็นสถานที่ที่ผมคุ้นชินไปแล้วจริงๆสินะ ผมต้องยอมรับกับตัวเองแล้วล่ะว่าผูกพันกับสถานที่แห่งนี้เหมือนกลายเป็นส่วนหนึ่งไปแล้ว เพราะแค่ลงจากรถก็รู้ตัวเองโดยอัตโนมัติแล้วว่าจะต้องเดินต่อไปที่ไหนและทำอะไรบ้าง ไม่ต้องมีคนคอยบอกคอยแนะนำอีกแล้ว
ปกตินายใหญ่จะเข้าอาณาจักรในตอนกลางคืน สปาเป็นตึกที่เราเข้าไปเหยียบน้อยที่สุด เรามักจะเดินเข้าที่ไปเล้าจน์ก่อนเสมอ หลังจากนั้นถึงค่อยเดินไปที่ตึกที่เป็นออฟฟิศและห้องทำงานของผมกับนายใหญ่ ตึกทุกตึกมีทางเชื่อมต่อกัน แต่ลิฟท์ที่ใช้เฉพาะของนายใหญ่จะอยู่แค่ตึกของออฟฟิศเท่านั้น
ถึงแม้ในเล้าน์จะไม่ได้บังคับว่าหมอนวดจะต้องออกมาที่เล้าจน์เพื่อเรียกแขก แต่ก็เห็นว่ามีหลายๆคนออกมาใช้เล้าจน์เพื่อโชว์ตัวให้แขกเห็นอยู่เหมือนกัน หรือบางคนก็ออกมานั่งดื่มเพื่อบิ้วท์อารมณ์ตัวเอง มีหมอนวดหน้าใหม่หลายคนที่ผมไม่เคยเห็น ไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นอาชีพที่มีคนตั้งใจจะมาทำจริงๆและเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นทุกวัน
“วันนี้มาคู่เลยนะคะนาย”
เจ้เชอรี่คลี่ปากสีส้มสดทักทายนายใหญ่และล้อเลียนให้ผมอายไปในตัว เจ้เชอรี่น่าจะเป็นคนที่รู้จักตัวตนของผมดีที่สุดในอาณาจักรแห่งนี้ นอกจากนั้นก็รู้จักแค่ผิวเผิน พนักงานเก่าๆก็รู้ไปโดยปริยายว่าผมคือใคร แต่คงถูกสั่งให้วางตัวตามปกติไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่ต่อหน้าผม แต่คนที่ไม่รู้มันก็ต้องมีบ้างเป็นเรื่องปกติเหมือนกัน
“นายใหญ่คะ ขอพบที่ห้องลองหน่อยได้มั้ยคะ”
ผู้หญิงที่การแต่งกายบ่งบอกว่าเป็นพนักงานของที่นี่ แต่น่าจะเป็นหมอนวดใหม่ที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน และคงเรียนรู้เรื่องภายในของที่นี่มามากพอตัวเหมือนกัน เพราะเธอรู้จักการขอพบนายใหญ่ที่ห้องลอง
คำว่า ‘ห้องลอง’ ทำให้สมองของผมตื่นตัวกระทันหันไม่ต่างจากประทัดที่ต้องเปลวไปแล้วแตกออกมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ผมเลือกที่จะกวาดตาไปทางนายใหญ่เพื่อจับอารมณ์ของมันก่อนว่าอยู่ในโหมดไหน แน่นอนว่ามันต้องวางตัวเป็นนายใหญ่ของลูกน้องอย่างที่ผมเคยเห็นตอนที่เข้ามาที่นี่แรกๆ เก๊กขรึมได้น่าเกรงขามและหวาดกลัวมากจนนึกหมั่นไส้ ในรถเมื่อกี้มันยังกวนโมโหผมมาตลอดทางอยู่เลย
ส่วนเจ้เชอรี่กำลังนิ่งค้างแต่ก็กลอกตาไปมาระหว่างผมกับนายใหญ่เหมือนคาดไม่ถึงว่าลูกน้องตัวเองจะทำอะไรอย่างนี้ ถึงได้อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจนผมนึกสงสารทั้งๆที่เจ้ไม่เคยพลาดท่าให้ผมเห็นเลยด้วยซ้ำ
เด็กยืนรอคำตอบภายใต้รอยยิ้มและแววตาเชิญชวนอย่างมืออาชีพ เพราะแม้แต่ผมยังแปลความหมายในสายตานั้นได้ก็แสดงว่าความต้องการของผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรซับซ้อน การแต่งตัวเซ็กซี่แต่ไม่มีรสนิยมที่คู่ควรกับที่นี่เลยสักนิด ผ้าซีทรูบางเบาที่เน้นให้เห็นบราที่หน้าอกอวบอิ่มที่ล้นออกมาจากข้างในและกางเกงขาสั้นเว้าสูงที่เห็นชัดไม่ต่างจากชั้นในนั้นทำเอาผมขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เหมือนผู้หญิงที่หากินแบบไร้สังกัดดูแลมาก และเจ้เชอรี่เองก็คงจะดูรู้ เพราะเจ้มองผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วขมวดคิ้วฉับ ยกมือขึ้นมากุมขมับเอาไว้เหมือนรู้ว่าตัวเองสมควรถูกตำหนิที่ปล่อยให้พนักงานทำอะไรตามอำเภอใจตัวเองจนเกินไป ในเมื่อไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาเลย ก็ต้องเป็นผมอีกนั่นแหละที่อดรนทนไม่ได้อีกครั้ง
“เจ้ครับ เราไม่ได้บังคับให้พนักงานรับแขกโดยไม่เต็มใจใช่มั้ยครับ”
“เอ่อ ใช่ค่ะนายน้อย ไม่เคยบังคับค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นลูกค้าที่รับแขกแต่ต้องมาบิ้วท์อารมณ์ก่อนเข้าพบแขกนี่เรียกว่าเต็มใจตรงไหนเหรอ ผมมองว่าไม่เต็มใจแต่ขัดกับน้ำเงินไม่ได้หรือเปล่า เจ้คิดว่าไงครับ”
ผมโพล่งขึ้นมาต่อหน้าเธอคนนั้นและต่อหน้านายใหญ่ที่ยังยืนนิ่งเป็นรูปปั้นนั่นแหละ เจอผมโหมดนี้เข้าไปเป็นไบ้ไร้อำนาจขึ้นมาทันที
“จริงๆแล้วก็อย่างที่นายน้อยว่านั่นแหละค่ะ แต่ถ้าพนักงานไม่ได้ยกเลิกด้วยตัวเองเจ้ก็ต้องปล่อย”
“งั้นทีหลังถ้ามีใครอยู่ในกรณีนี้ให้เค้ากลับไปจนกว่าจะพร้อมทำงานนะครับ ส่วนถ้าใครเดือดร้อนเงิน เจ้คิดว่าเราตั้งกองทุนช่วยเหลือพนักงานขึ้นมาสักก้อนดีมั้ยครับ เขาจะได้ไม่ต้องฝืนใจแบบอ้อมๆอย่างนี้”
ผมก็รู้นะว่าตัวเองฝีปากจัดเกินชายแค่ไหน ผมเข้าใจถึงความขืนใจนั่นดี แต่วิธีการแบบนี้มันไม่ได้ต่างอะไรกับการที่พนักงานฝืนใจแล้วหลอกตัวเองว่าคนที่กำลังให้บริการนั้นคือนายใหญ่ ในเมื่อเราอยากให้พนักงานที่นี่เต็มใจจะทำงานนี้จริงๆแล้วก็ต้องตรงไปตรงมาอย่างนั้น
“เรื่องอนุมัติเงินนั้นคงต้องถามความเห็นนายใหญ่ค่ะนายน้อย”
“นายน้อยก็อนุมัติได้” ประโยคแรกที่รูปปั้นโพล่งขึ้นมา
นั่นไงความเห็นของนายใหญ่ที่ทำให้ผมรู้สึกสะใจภายใต้ท่าทางนิ่งเฉยเลียนแบบมัน นิสัยนี้เป็นนิสัยที่ผมค้นพบในตัวเองโดยไม่ได้เต็มใจหรือดีใจเลย แต่เหมือนบางอย่างจากจิตใต้สำนึกสั่งการให้แสดงออกมาแบบนี้อย่างควบคุมไม่ได้
ผมลอบมองสีหน้าของพนักงานคนนั้นซีดสลดไปจากนาทีแรกที่เห็นก็อดสงสารไม่ได้ แต่ผมไม่มีเวลาให้ยืนอยู่ตรงนั้นนานมากพอที่จะหลุดความเป็นตัวเองของตัวเองด้านสำนึกฝ่ายดีออกมาเพราะนายใหญ่ดึงมือผมให้เดินตามหลังมันไปซะก่อน
“เวลาหึง นายก็ร้ายใช่ย่อยเลยนะโลม”
เสียงหัวเราะที่กึกก้องสะท้อนไปทั้งห้องโดยสารนั้นทำให้ผมปั้นหน้าไม่ถูก ยังหาเหตุผลที่จะตอบโต้หรือเถียงให้ตัวเองหลุดพ้นจากข้อกล่าวหานี้ไม่ได้
“ผมทำตามหน้าที่”
น้ำโคตรจะขุ่นเลยเหตุผลครั้งนี้ แต่มันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ กำลังอยู่ในสภาวะจนตรอกของแท้
“หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ”
อยากเอาหัวโขกผนังลิฟท์แล้วตายไปเลยเมื่อถูกย้อนมาแบบนี้ บางทีคนจนตรอกมันก็ไม่เหมือนหมาที่สุดทางตันก็เลือกที่จะสู้จนยิบตา เพราะคนจนตรอกอย่างผมเลือกที่จะยอมแพ้แล้วยืนเงียบๆประคองตัวเองไปจนกว่าลิฟท์จะเปิดออกจากกัน
๐ สวัสดีค่ะ หลังจากที่กลับมาจากทำภาระกิจที่บ้านนอกก็งานสุมหัวฟูจนตั้งใจว่า อีกสักสองวันค่อยอัพตอนต่อไปแล้วกันนะ พอโงหัวขึ้นมาอีกที เกือบอาทิตย์แล้ว เป็นไปได้ไงเนี่ย :serius2: มันคือเหตุผลหรือข้ออ้างแบบแถๆของคนเขียนนะ :monkeysad: แต่ก็ยังขอความเห็นใจอยู่นะ :laugh: มันรวนไปหมดแล้วตารางงาน :sad4:
๐ เหมือนรายละเอียดของเรื่องจะคลี่คลายในแต่ละจุดมากขึ้น ซึ่งไม่รู้ว่าเยิ่นเย้อหรือเปล่า แต่ใกล้จบแล้วล่ะค่ะ เรื่องนี้เป็บแบบดราม่านิดๆ บู๊หน่อยๆ ก็งงกันไป :laugh:
๐ ยังไม่มีพล็อตเรื่องใหม่ต่อจากนายโลมเลยนะ อันนี้เอาความจริงมาตีแผ่กันเลย แล้วก็ตั้งใจว่าจะไม่ประมาทอัพสดแบบตอนต่อตอนอีกแล้ว ยิ่งเซกิไม่ค่อยอยู่จิกทวงแล้วเละเทะจริงๆ เป็นคนที่ไม่มีระเบียบวินัยเอาซะเลย เพราะฉะนั้นตั้งใจว่า ถ้ามีเรื่องต่อไปควรจะมีสต็อกไว้สักสิบตอน เพื่อจะได้ไม่ต่อแบบจำตอนที่แล้วไม่ได้เยี่ยงนี้ :z3:
๐ สนใจเขียนเรื่องสั้นแนวแฟนตาซีแบบเอาฮาเหมือนกันนะ วันก่อนคุยเล่นกันในแฟนเพจแล้วนิมิตขึ้นมากะทันหันว่าถ้าแวมไพร์ได้เสียเป็นเมียผัวกับพญานาค จะดีมั้ย แล้วพญานาคเอามาแต่งแบบนี้ถือว่าเป็นการลบหลู่หรือเปล่า หรือพญานาคเป็นเพียงสัตว์ชนิดหนึ่งในตำนานเท่านั้น กลัวมีดราม่าแล้วไม่มีข้อมูลไปเถียงเค้าน่ะค่ะ อันนี้คิดแบบไม่รู้จริงๆ
๐ ขอบคุณทุกคนที่แสดงความห่วงใยนะคะในเรื่องของพ่อกับแม่ ทั้งสองคนสบายดีแล้วค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นเคยค่ะ ขอบคุณมากๆที่ติดตามสนับสนุนกันมาเสมอ :pig4:
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
๐ รายละเอียดการสั่งจองหนังสือ สิงหาธันวาฯ คลิก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30513.0)
-
:mc4:
-
:L2:
-
:กอด1:นานๆถึงจะหวานกันซะที
-
แอ่ก! ตายด้วยหมัดขวา
นายน้อยน่ารักมว้าก
ไอ้คุณระฟ้าก็น่ารักรู้จักจะหวานๆบ้างแล้ว
แต่ยังไม่เท่านายน้อยนะ พยายามต่อไป 5555
เป็นกำลังใจให้พี่นักเขียนนะคะ สู้ๆ
-
อ่านจบเเล้วกรี๊ด.....ทำหน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมีย :z1:
-
ทำไมโลมน่ารักขนาดนี้ -//////-
นายใหญ่ฮามากกกกกกกกกกกกกกก !
ฮ่าๆๆๆๆ ถ้ามีรวมเล่มจะไม่พลาดเลย อิอิ ♥
-
อยากให้โลมแสดงออกมากกว่านี้จัง
-
“หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ”
เชดดดดดดดดดดดดดด เจอประโยคนี้ถึงกับหลุดหัวเราะ
กดไลค์ล้านที นายใหญ่ โดนจายยยยยยยยย~ 5555
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินที่สุด
ยอมรับเลย โลมหึงเฉี่ยวมาก อุอุ
ตอนไปอาณาจักรไม่ทราบว่าโลมแต่งตัวยังไง
แต่เราจิ้นให้โลมแต่งสูทแบบไม่เป็นทางการมาก
:impress2: ดูดีที่สุด
-
แหมะ....ทำเป็นไม่ยอมรับความจริงนะโลมจ๋า
โดนรูปปั้นย้อนซะเขินเลยไง^^
-
ตอนนี้ยาวสะใจมากค่ะ o13
ความคิดนายใหญ่ซับซ้อนมากเลย ทั้งๆที่นายน้อยก็ไม่มีอะไรมาก
แค่รอความห่วงใยและเอาใจใส่ก็พร้อมจะตอบกลับคืนมาเหมือนกัน
โลมหึงได้ดูดีมากค่ะ เฉียบที่สุด
บวกเป็ด
-
โลมหึงงง
-
ปลื้มหล่ะสินายใหญ่ โลมเค้าก็รับทั้งสองหน้าที่แหละ หน้าที่นายน้อยควบหน้าที่เมีย 2in1 ดีจะตาย
หึงทีหลุดปากจัดซะเลยโลม :-[
-
Nai noi heung narak na kha,,hu hu hu... waan nid nid phor...
-
ยิ้มค่า ยิ้มมมมมมม ปากจะฉีกและ อ่านตอนนี้จบ ถึงกับยิ้มค้าง
-
น่าที่ไหนหรอโลม :laugh:
-
เสียทองเท่าหัวแต่ไม่ยอมเสียผัวให้ใครจริงๆแฮะ :o8: :o8: :o8:
-
มายาวงี้ ไม่ใช่ว่าจะหายไปอีกนะ
-
รู้ฤทธิ์นายน้อยซะบ้าง แม้แต่นายใหญ่ยังต้องยอม
-
ถึงกับจนตรอกเลยหรอโลม :m12:
-
โอ้โห นายใหญ่ o22
ไปถึงไหนแล้ว พึ่งจะมาจีบเรอะ :-[
ส่วนหนูโลม หึงได้มีสาระมาก o13
-
นายใหญ่นายน้อยน่ารักอ่ะ >//<
บวกบวกค่า
-
มายาวจุใจมากค่ะ
ถูกในประโยคสุดท้ายของนายใหญ่
-
นายน้อยน่ารักมาก :-[
-
นายใหญ่ก็คงดีใจเนอะ นายน้อยหึงออกหน้าขนาดนี้
แต่ตอนนายใหญ่จีบนายน้อยแบบอ้อมๆ ก็น่ารักน่ากรี๊ดมากกก
หายคิดถึงเลย อิอิ
-
ก็ต้องหน้าที่เมียอยู่แล้วใช่ไหมโลม :-[
-
น่ารักเหมือนกันนะคู่นี้
-
น้องโลมมาดนี้ดูเฉียบขาดมากค่ะ o13
โทษนะคะ สิงหาธันวาฯ ? รึเราจะตกข่าว
-
กริ๊ดตอนประโยคสุดท้ายเนี่ยแหละ
หน้าที่ของเมีย
กริ๊ดดดดดดดดดด
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
โลมเก่งแล้ว o13
-
กรี๊ดดดดดดด “หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ” ฟินาเล่เลยจ้าาาา :impress2:
นึกภาพโลมใบ้กิน และยืนสงบเสงี่ยมอยู่ข้างนายใหญ่ คงจะแค้นมากสินะ 555
ชอบมากอะตอนที่โลมหึงอะไรแบบนี้ ขอบ่อยๆนะคะ :-[
-
นายน้อยหึงโหดนะเนี่ย
โดนนายใหญ่ดักทางถูกซะไปไม่เป็นเลย
แบบนี้มันก็ต้องทำตามหน้าที่ 'เมีย' ซินะนายน้อย
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
-
โลมเป็นคนเข้มแข็งมากเลยเนอะ
“หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ” >>> แอร๊ย~
:m25:
-
หวานจริ๊งพ่อคุณ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รักโลมที่สุดในโลกกกกกกกกกกกกกก
หน้าที่ เมีย ครับนายใหญ่ มีปัญหามั๊ย
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
:seng2ped: :3125:ไม่ได้หึงน่ะ ไม่ได้หึงจริงๆแค่คนของข้า ใครอย่าแตะเป็นไงล่ะ 5555 อันนี้แค่น้ำจิ้มของโลม
อยากเห็นโลมจัดหนัก...สงสัยนายใหญ่คงผวา ฤทธิ์เมีย55555
-
โลมหึง 555
-
ตอนนี้เข้ากับชื่อเรื่องมาก o13
จนตรอกเลยที่เดียวนายโลมของเรา
นายใหญ่เค้าอุตส่าห์ดีใจที่นายน้อยทำตามหน้าที่อย่างแข็งขัน :-[
-
กรี๊ดดดดดด หึหึ
แต่ก็จริงนะ ถ้ามารับแขก แล้วแบบต้องมาบิ้วอารมณ์ก่อน
งั้นก็แสดงว่าไม่เต็มใจกับแขกสิเนี่ยย
แต่โลมหึงได้โหดมาก
มาเรียบๆเงียบๆ แต่ทำเอาช็อคไปเลย 555
นายใหญ่เปิดใจ อ่อนโยนให้มากหน่อย เฉพาะกับโลมนะ
ส่วนโลมก็ถามๆนายไปเหอะ มันตอบอยู่แล้วเหอะ อยากตอบจะตาย ดูท่า
-
ทำหน้่าที่เมียได้ดีเยี่ยม o13
-
ตอบโลด "เมียโว๊ยยยย" :angry2:
-
หนูโลมหึงงง..
ถ้าโลมไม่พูด ก็อยากจะรู้ว่านายใหญ่จะกล้าอ๊ะป่าววว อิอิ
-
หุหุ นายน้อยนายใหญ่ น่ารัก
-
เมียสิ!!!
-
ท่าทางโลมคงทำตามหน้าที่อย่างหลังนะ ฮ่าๆๆ
นายน้อยหึงบ่อยๆนะ คนอ่านชอบ
-
:laugh: :laugh: :laugh:โลมสู้ :ped149:
-
วู้ว เดี๋ยวนี้นายน้อยหึงแล้วจัดเต็ม o13
-
ตอนนี้มันเครียดๆ ละเน้อ
ชักอยากดื่มกาแฟตอนดึกๆ
-
นายน้อยของเรานี่หึงโหดเหมือนกันนะ
แต่เอิ่ม(- -;) ขนาดนี้แล้วพึ่งมาจีบนะนายใหญ่
-
โลมทำหน้าที่แบบคอมโบ้เซ็ต เป็นหน้าที่ของนายน้อยที่ควบตำแหน่งเมียนายใหญ่ กุมอำนาจสูงสุดในอนาจักร แม้แต่นายใหญ่ยังเกรงใจ คิคิ
-
อรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โลมหึงน่ารักอ่าาาาาาาาาาาาาา
โลมน่ารักขนาดนี้ นายใหญ่ก็ "รัก" โลมหนักๆหน่อยนะคะ อิอิ
-
หนูโลมน่ารักที่สุด
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เขินอ่ะ อร๊ายยยยยยยยยยย
โลมจ๋า น่่่่่่ารักจังเลย !!!!!!!!!!!!!
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
โลมหึงน่ารักมากกอ่ะ พอโดนว่าทำหน้าที่เมีย เงียบไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
หนะ หนะ หน้าที่เมียน่ะเซ่
โลมตอบไปเล๊ย :laugh:
-
:laugh:
นานน้อยหึงได้สะใจบ่าวมาก กร๊ากกกกกกก
:impress2: แต่นายใหญ่ขรา ไม่รอให้ลูกสองก่อนหล่ะคะค่อยจีบ (:z6: นายใหญ่ถีบ)
-
นายน้อยน่าร้กมากกกกก
-
นายน้อยหึงได้น่ารักมาก(ก.ไก่ล้านตัว)
นายใหญ่คงเก็บอารมณ์มากถึงได้หลุดมาแค่หึ
น่ารักกันจริงๆ ให้ตายเถอะ :-[
-
นายโลมเขาหึงน่ารักดีนะครับ
-
มารายงานตัวแล้ว ^^
ครึ่งแรกขอกอดคุณหน่อย ช่างสั่งสอน+ยุนายใหญ่ได้น่ารักมาก o13
ส่วนครึ่งหลังนี่ต้องยกให้นายน้อย หึงได้โหดเล็กๆ มาก :z1:
แก้จ้า :really2:
เรื่องนี้มีคนอาศัยสถานการณ์ที่แพะจะไปตกที่เสี่ยเจียงเท่านัั้น ==> เท่านั้น
ใหเวลาเขาบ้างค่ะ มันง่ายซะที่ไหนละคะที่จะยอมรับ ==> ให้
อาบน้ำแต่งตัวใช่ไหม ได้สิ ฉันเองก็คงใช้เวลาระมาณนั้นเหมือนกัน ==> ประมาณ
การที่อีกคนเหมือนจะงอนแต่แสร้งตีหน้าตาตายได้แนบเนียนนั่นทำให้เขารู้สึกดีเกินกว่าที่จะชวนให้มันเป็นเรื่องทะเลาะจริงจังได้
หากถูกเขาจีบด้วยคำพูดหรือการกกระทำอาจจะถูกนายน้อยแทงเข่าระบายความอายออกมาก็ได้
ผมมีเรื่องอย่างถาม ห้ามคุณดุผมนะ ==> อยาก
ปลายเท้าของผมจึกพื้นซะจนหน้าแทบคะมำ ==> จิก
ก่อนจะเกิดเรื่องนี้ มาดามก็ยื่นมือเข้ามาเป็นตัวการประสานงานบางอย่างให้ฉัน ==> ตัวกลาง (?)
แล้วรั้งให้ตัวผมซ้อนอยู่กับตัวมันตอนที่ผมกำลังปล่อยคววามคิดให้เตลิดไปกับเรื่องที่มันยกขึ้นมา
เรามักจะเดินเข้าที่ไปเล้าจน์ก่อนเสมอ ไปที่
ไม่ต่างจากประทัดที่ต้องเปลวไปแล้วแตกออกมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ==> เปลวไฟ
ถ้าอย่างนั้นลูกค้าที่รับแขกแต่ต้องมาบิ้วท์อารมณ์ก่อนเข้าพบแขกนี่เรียกว่าเต็มใจตรงไหนเหรอ ==> พนักงาน
เจอผมโหมดนี้เข้าไปเป็นไบ้ไร้อำนาจขึ้นมาทันที ==> ใบ้
แต่ผมไม่มีเวลาให้ยืนอยู่ตรงนั้นนานมากพอที่จะหลุดความเป็นตัวเองของตัวเองด้านสำนึกฝ่ายดีออกมา
-
โลมแผลงฤทธิ์ครั้งแรก!!!! สุดยอดดดด 55555
-
นายน้อยทำหน้าที่?ได้ดีมากกกก หึงน่ารักอ่ะ
นายใหญ่ก็เริ่มอยากทำตัวให้อ่อนโยนแล้วก็หวานๆ ฮ่าฮ่า
คุยกันเยอะๆ แสดงออกท่าทางกันบ่อยๆ รักจะได้หวานๆ
แต่ก็นะ นายใหญ่อ่ะไม่ต้องอ่อนโยนมากเกินไปนะ เดี๋ยวโลมเค้าจะไปเสริมนมละแย่เลย ฮ่าฮ่า
แบบที่เป็นอยู่นี่ล่ะน่ารักดีแล้ว >///<
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่าาา
:กอด1:
-
น่ารักอ่ะ ชอบนายใหญ่ตอนนี้มาก
-
:L2: :L2:
-
สาวคนนี้คงไม่ใช่ที่คุณแนะให้ระฟ้าวางแผนมาทำให้โลมหึงหรอกนะ
-
+1ให้จ้าาาาาาาาา
อิๆหน้าที่เมีย? น่ารักอ่ะ :-[
รักคนเขียน :L1: :L1: :L1:
-
ชอบตอนโลมหึงมาก ดูนิ่งๆแต่จบ สงบสยบเคลื่อนไหว 555
-
“หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ”
เด๋ยวนี้เล่นแรงนะเนี่ยย นายใหญ่ ชอบอะๆๆ
เวลาพูดอย่างนี้ดู กวนๆ เท่ๆ ดี เหมือนวัยรุ่นธรรมดาเลย =)
-
“หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ”
อยากรู้เหมือนกันนนนน :o8:
ปอลิง.. สิงหาธันวาฯ??? สิงหากุมภารึเปล่าฮะ? :confuse:
-
“หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ”
ตอบไปเลยลูกว่า หน้าที่เมีย :-[
-
แอร๊ยยยย โลมหึงนายใหญ่
ตานายใหญ่ก็"ม่พูดอะไรเลยนะ ต้องให้โลมออกโรงเอง
ทีนี้เป็นไง จะให้โลมยึดอำนาจหมดเลย
เรื่องนี้ เมียใหญ่ กร๊ากกกกกกก
-
น่ารักดี ตอนนายน้อยหึงนายใหญ่ นานๆจะมีอย่างนี้สักที
-
โลมน่ารักขนาด
:L2:
-
ก้อต้องน่าที่ของ 'เมีย' อยู่แล้ว~~~!!
555+
-
ดีใจกับนายใหญ่ระฟ้าที่มีโอกาสได้หัวเราะด้วยความรู้สึกรื่นรมย์เต็มๆเสียงบ้าง
โลมหึงได้น่ารักน่าชังจริงอะไรจริง นับวันนายใหญ่จะรักจะหลงโลมหนักเข้ามุกวั้นทุกวันแหละ
-
ว้าววววววววววววว
ชอบคุณจริง ๆ เลยอ่ะ
พูดแต่ละอย่างดี ๆ ทั้งนั้นเลยอ่ะ ^^
ส่วนนายน้่อยที่หึงนายใหญ่
ชอบอ่ะ พูดตรง ๆ แรง ๆ ดี
นายใหญ่ก็ชอบเลยสินายน้อยหึงแบบนี้ อิอิ
-
น้องโลมทำหน้าที่ได้ดีทั้งสองอย่างเลยวุ๊ย
นายใหญ่หงอเลยยยย ฮ่า ฮ่า :m31:
-
:laugh: หน้าที่จ๊ะหน้าที่
ลุคนายน้อยตอนท้ายนี่น่ารักจริงๆ
เป็นคนที่รับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองดีจริงๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
o13สุดยอดเลยนายน้อย ให้รู้ซะบ้างว่าใครใหญ่
-
โลมยังน่ารักเหมือนเดิม :z2:
-
นายน้อยเราโดนนายใหญ่ถามอย่างนี้เล่นถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว ฮิ ฮิ
พญานาค+แวมไพร์ เอ่อ..อืม..ก้อน่าจะเข้ากันได้ดีนะคะ
ยังไงก้อรอติดตามผลงานจ้า
-
นายน้อยหึงเป็นงานเป็นการเลยวุ๊ย :m16:
เป็นงัยล่า :m4: :m4:_นายใหญ่สอนมากับ_มือ!!!
o13 o13 o13
-
ชอบนายน้อยโลมหึงโหมดนี้จัง แต่มันทำให้นายใหญ่ยิ้มแก้มปริเลย
-
อยู่กันมาขนาดนี้ก็ต้องมีออกอาการบ้างนิดนึงเนอะโลมเนอะ
:pig4:
-
นายใหญ่เริ่มทำตัวหวานกับเค้ามั่งแล้ว
น่ารักเป็นที่สุด รอตอนหน้านะคะ
-
55555555 นายน้อยเวลาหึง
ก็แรงเหมือนกันนะเนี้ย!
-
:give2:
โอ้วววววว.....
โลมน่ารักมาก...
หึงได้ใจสุดๆ อ่ะ
:mc4:
บวกหนึ่ง บวกเป็ดค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
ออกตัวแรงไปเลยค่ะโลม
ตอนนี้คงถูกใจนายใหญ่เค้าละ
-
นายน้อยน่ารักอ่ะ :กอด1:
-
นายน้อยเวลาหึง ก็ใช่ย่อยนะเนี่ย :laugh:
-
นายน้อยปากคอเราะร้ายไม่เบา หึหึ
แบบนี้แหละถึงนายใหญ่ถึงไปไหนไม่รอด o13
-
กรี๊ดดดดด สะใจมากค่ะ “หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ” :-[
อ๊ากกก เป็นไงล่ะลูกโลมถูกหยอดมาแบบนี้ ไปไม่เป็นเลยล่ะสิ เตรียมตัวเตรียมใจไว้กับอีกหลายลูกหยอดเลยะนะจ๊ะ โย่ว :really2:
-
นายน้อยเป็นแค่สรรพนามที่เค้าเรียกกันนั่นแหละ
เพระที่จริงแล้วโลมคือนายใหญ่ตัวจริงต่างหาก
ก็ขนาดนายใหญ่ยังต้องฟังเลยอ่ะ :laugh:
บทจะหึงก็เล่นเอาซะอึ้งกันไปเป็นแถบเลยนะโลม
แล้วก็นี่สินะที่เป็นที่มาของ นายโลมจนตรอก :jul3:
ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ ตอนนี้น่ารักจัง :L2:
กดเป็ดจ้า
-
จัดไป 1 ดอกเบาๆค่ะนายน้อย o13
-
อารมณ์ต่างคนต่างคิดเล็กคิดน้อย เพราะไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายรักเราจริงมั้ย มากน้อยแค่ไหน
นายใหญ่ก็หัดหวานๆ หน่อย
โลมก็หัดแสดงความรู้สึก (รัก) ออกมาบ้างอีกนิด หึงแบบเข้มๆ ก็น่ารักอยู่หรอกนะ แต่เอาใจแบบหวานๆ บ้างก็ดี เอาใจนายบ้างไรบ้าง คนอ่านก็อยากเห็น เอ้ย อยากอ่าน ฮ่าๆๆๆ
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วเขินจัง
อยากจะให้นายน้อยแสดงอาการมากกว่านี้จัง
ชอบประโยคสุดท้ายจัง
ทำน่าที่นายน้อยหรือเมีย กรี๊ดดดดดดด
-
อ๊าย
อ่าน 2 ตอนเลย ไม่ได้เข้ามาหลายวัน
สองคนนายน้อยนายใหญ่ที่ทะเลาะกันวันละนิด จิตแจ่มใสเหรอไงกันเนี่ย
-
น้องโลมหึงน่ารักตลอดด : )
-
น่ารักอะ :o8: :L2:
-
โลมๆๆๆ :กอด1:
-
ฮิ้ววววว น้องโลมมหึงงง
หึงแรงมากอะ
หวงละเซ่ๆๆ
-
ชอบเวลาน้องโลมหึง ออกตัวแรงตลอด ^^ แหม แลดูจะถูกใจนายใหญ่นะค่ะ
-
จะบอกว่าโลมหึงในหน้าที่ไรดีล่ะ
นายน้อยหรือเมียดี
-
โลมหึงโหด ฮะฮะ
-
อร๊ายยยย กรี๊ดดด :m20:
โลมหึงแล้วร้ายจริงๆ ด้วย ฮ่าๆ
หารู้ไม่มันเป็นแผนนายใหญ่ 5555
เอาอีกๆ ชอบๆ :m4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
นายน้อยหึงน่ารักอ่ะ
เล่นซะนายใหญ่อึ้งไปพักนึงเลยทีเดียว
แล้วตกลงทำตามหน้าที่อะไรกันแน่คะน้องโลมมมมมมมมมมมม
5555
-
มีโหมดหึงโหดซะด้วยนะ นายน้อย
o13
-
“หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ” เจอประโยคนี้เข้าไป ตีลังกากรี๊ดเลย :laugh:
นายน้อยหึงโหดจริงๆ o13 ชีคนนั้นซีดไปเลย :m20:
-
ฮุๆๆๆๆ นายน้อยหึงโหดอ้า :-[
เล่นเอาชะนีหงายเงิบเรยทีเดียว :z2:
อยากให้กุ๊กกิ๊ก งุ๊กงิ๊กกันแบบนี้ไปนานๆ :z2:
-
วันนี้นายน้อยจะมาป่าวคับคิดถึงนะ
-
ประโยคสุดท้ายของนายใหญ่เด็ดมาก
อยากให้นายใหญ่หึงนายน้อยบ้างค่ะ
:oo1: :oo1:
-
"หน้าที่นายน้อย หรือ หน้าที่เมียละ"
o13 นายใหญ่สุดยอด
โลมแรงมากตอนนี้
-
ลูกหยอดตอนสุดท้าย น็อกโลมนับสิบไปเลย
กดไลค์ให้คุณที่ชงเรื่องมา จะได้เห็นนายใหญ่มันหวานบ้างแล้ว
-
กรี๊สส ตอนนี้น้องโลมแอบหึงโหดค่าา
เชือดด้วยคำพูดนิ่มๆ ฮี่ๆ
o13
-
“หน้าที่นายน้อยหรือหน้าที่เมียล่ะ”
อร๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! น้องโลมหึง น่ารักเว้ยๆๆ
-
o13
น้องโลมน่าร้ากกกก
-
มารอนายโลม
-
อิอิ ทำหน้าที่'เมีย'ได้ o13มากนายน้อย
-
นายใหญ่รู้นะ การแสดงออกของนายน้อยว่าหึงมาก
-
คิดถึงจิง คิดถึงจัง
:call: :call:
-
ดันไปน่า1ครับม่ะไรจะมาต่อครับ
-
สวัสดีวันแห่งความรักครับ คุณ Tromance...
^ ^ นึกถึงตัวละครหลาย ๆ ตัวที่ส่งผ่านความรู้สึกดี ๆ ให้เวลาอ่าน... เ็ป็นกำลังใจให้ครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....
ขอกรี๊ดก่อนเม้นท์.....เพิ่งจะได้มาอ่านเรื่องนี้
กว่าจะตามอ่านทัน....ฮอดแจ้ง....ไม่ได้หลับได้นอนกันเลยทีเดียว
ชอบมาค่ะเรื่องนี้
บอกตามตรงว่าไม่ค่อยได้อ่านนิยายของคุณ TRomance แต่ได้ยินชื่อเสียงมานาน
พอได้มาอ่านเรื่องนี้ติดใจมากค่ะ :impress2:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:L2: :L1:
-
แบบนายน้อยเคสนี้เค้าเรียกว่าหึงอย่างมีสาระ ๕๕๕๕
ได้กองทุนช่วยเหลือพนง.ด้วย เริศค่าาาา
เรื่องมาดามเหอมันเป็นอย่างงี้นีี่เอง ,ขอโทษนะคะนายใหญ่ หนูแอบคิดไกลไปแล้วเหมือนกัน - -
เดี๋ยวต่อไปก็จะเป็นปฏิบัติการ เปิดใจนายโลม แล้วสินะคะ ติดตามค่ะ ><"
-
นายโลมหายไปไหนคร้าบ คิดถึง :L2:
-
นายโลมไปขัดผิวหรือป่าว นี่ นาน จังวู้ๆๆ
-
น้องโลมกับนายใหญ่หายไปใหนคะเค้าคิดถึงม๊ากๆ :z3:
-
เพิ่งตามอ่านจนทัน ยาวจุใจจริงๆ มิน่า พี่สิงห์กับน้องกุมภ์ ช้าๆ อยู่พักนึง :a5:
เห็นนายน้อยแล้วคิดถึงพี่ดินขึ้นมาเหมือนกัน แต่นายน้อยชีวิตน่าสงสารกว่าเยอะ คนอะไร..มากมายอ่ะ
ส่วนนายใหญ่ เลิกวางมาดใส่นายน้อยได้จะดีมาก ต้องให้คุณสั่งสอนไปอีกพักนึงล่ะนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
แอบมานั่งรอเงียบๆค่ะ
-
แวะมาคิดถึงค่ะ
รอชั้นรอเธออยู่ ฮ่าๆๆ
-
รออยู่น้าาาา
เมื่อไหร่จะมาอ่ะ
-
รอให้เธอกลับมา
ดัน ดัน ดัน
-
เข้ามารอนายใหญ่กะน้องโลม
-
:catrun:
-
คิดถึงนายใหญ่กะน้องโลมจังเน๊ออออออ~ ><
-
กำลังตามมาอ่านคะ ต้องตามให้ทัน(＞人＜;)
-
คิดถึงโลมจังเลยยยยยยยยยยย :t3: คอยนะจ๊ะ
-
:m7:ย่องมาดู
ยังไม่มาเหรอ....รออยู่น้าาาาาาาาาาาาา
ว่าแล้วก็ :z10: :z10:ออกไป
เดี๋ยวเค้ามารอใหม่
-
(((o(*ﾟ▽ﾟ*)o)))กรี๊ด ตามทันแล้ว
เข้าใจตั้งชื่อมากคะ นายโลม เหมาะกะสถานที่เหลือเกิน ดีที่ตอนหลังเปลี่ยนเป็นนายน้อยแทน
นายใหญ่ระฟ้าของเราก็หล่อมากกกก เข้มจริงจัง อายุแค่ซาวแปดต้องมาเป็นมาเฟียมันโหดร้ายจังแต่ก็นะลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นเห็นพ่อเห็นปู่เป็นต้นแบบ เป็นโลมสิเหนื่อยของจริงเป็นนายน้อยไม่พอต้องเป็นนายโลมส่วนตัวมาเฟียใหญ่่อีกตะหาก
คุณระฟ้าบทจะหวานก็ทำเอาเรือนำ้ตาลล่มลงนำ้ในคลองหลังบ้านเลยทีเดียวเชียว>////<~
นายโลมโหมด หึง ค๊อตน่ารักเลย 5555555
รอคะ
-
เอาเลยโลม ตอบแบบแมนๆ ไปเลยว่ากำลังทำหน้าที่อะไรอยู่ ฮ่าๆๆๆ
-
ตามทันแล้ววววว :sad4:
ไม่ได้อ่านซะนานเลย
-
เมื่อไรนายน้อยกะนายใหญ่จะมาคิดถึง
-
มารออ่านนะค่ะ
-
เข้ามาตามอ่าน และตามคิดถึงน้องโลม :"))
-
เข้ามาเต้น :z2:
เมื่อไหร่จะมา :z3: :z3:
:กอด1:
-
คิดถึงนายน้อยแล้วอ่ะ :impress:
-
รอนายโลมกับคุณระ้ฟ้า
ตอนนี้หายไปนานเลย
:z2:
-
โอ๊ยยยยยย สนุกมากมายอ่ะคับ ชอบเรื่องนี้จัง ชอบนายใหญ่ รู้ใจรู้ทันนายน้อยไปซะหมด พงก็เก่ง รู้ทันใจคนเป็นนายไปหมด
-
:z3:
please come back......
-
คิดถึงหนูโลมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
:fire:เคาะถัง กะละมัง หม้อ ไห เมื่อไรน้องโลมจะมาาาาา :call:
-
สงสัยหนูโลมยังตกลงกับนายใหญ่ไม่เคลียร์ว่าทำหน้าที่"นายน้อย" หรือหน้าที่ "เมีย" :m20:
-
:oni3:
-
โฮะๆ ไปต่อไม่เป็นเลยเหรอนายน้อย... :fcuk:
-
:n1:รออ่ะ!
:กอด1:
-
เข้ามารอโลม
:z2:
-
สนุกมากเลยค่ะ เอาใจช่วยน้ะค้ะ ยิ่งอ่านก้อต้องอ่านไปเรื่อยๆๆรู้ตัวอีกทีก็จบตอนไปเเล้ว ขอบคุณน้ะค้ะ
-
คิดถึงโลม....
-
รอโลมน้อย คิดถึงๆๆ
-
น้องโลม
คิดถึงนะคนดี
xoxo
-
เข้ามานั่รอโลม
-
ตื่นเต้นแทน พลัส จิงๆ กิ๊วๆ
-
นายใหญ่พานายน้อยเค้าไปเที่ยวไหนอ่ะ
พากลับเล้าฯเลยนะ ทุกคนคิดถึง :กอด1:
-
หายไปนานมากเลยนะเนี่ย
-
ยู้ฮู น้องโลมอยู่ไหนนนนนนนน ??
-
โลมๆๆๆๆๆ ระฟ้าๆๆๆๆๆ
กลับมาด่วนเลย คนในเล้าคิดถึง
-
:o11: :amen: :a12:
-
หง่ะ.....
คิดถึงนายใหญ่กะนายน้อย
เค้ารออยู่นะตะเอง
แล้วเดี๋ยวจะเข้ามาดูบ่อยๆ :m7:
-
หน้าที่นายน้อย หรือ หน้าที่.... อ้ากกก
น่ารักเว่อๆ
-
:amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
o19 o19 o19 o19 o19 o19 o19 o19 o19 o19
:onion_asleep: :onion_asleep: :onion_asleep: :onion_asleep: :onion_asleep: :onion_asleep: :onion_asleep:
:o10: :o10: :o10: :o10: :o10: :o10: :o10: :o10: :o10:
o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
-
:catrun:
-
1เดือนแล้ว คิดถึงนายน้อย
-
เข้ามาบอกว่า คิดถึงนายน้อย ด้วยคน :L2:
-
:amen: :amen: :amen: :amen: :amen:
:call: :call: :call: :call: :call:
-
จามมาตามชื่อนักเขียนครับ ไม่ผิดหวังเลยสักเรื่อง o13
แล้วจะรอตอนต่อไปนะครับ :L2:
-
หาย :m16: :m16:
พ่นไฟใส่ เผื่อมา :m31: :m31:
:กอด1:
-
อยากอ่านตอนที่38 แล้วอะจ๊ะ
-
คิดถึงนายใหญ่ นายน้อย และคนเขียนมากๆค่ะ
:pig4:
-
:a6: :a6: :a6: อยู่ไหนนนนนนนนนนน :z3:
-
แอบรอนายน้อยกับนายใหญ่เงียบๆ
คิดถึงมากอ่ะ :call:แวะมาดูทุกวันเลย
-
ได้ข่าวว่าวันนี้โลมจะมาเยี่ยมเลยมานั่งรอ
-
ตอนที่ 38 นายโลมกับรักจนตรอก
อ๊ะ!
อ๊ะ!
ทุกคนไม่ได้ตาฝาดหรอกค่ะ มาต่อแล้วจริงๆ :z1:
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
สองแขนที่สอดตระกองกอดเข้ามาทางด้านหลังไม่ได้ทำให้เสียสมาธิที่ใช้จดจ่ออยู่กับแฟ้มงานเบื้องหน้าแต่อย่างใด ใช่ว่าการอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวในเรือนใหญ่ที่มีคนดูแลห้อมล้อมจะทำให้นายน้อยของเรือนหลังนี้ปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในความประมาท เพียงแต่ผมรู้แล้วต่างหากว่าคนที่อาจหาญเข้าคลุกวงในประชิดตัวนายน้อยของอาณาจักรได้ขนาดนี้คือใคร
“หอมจัง เปลี่ยนสบู่กับแป้งเหรอ”
จมูกที่ซุกไซร้ไปมาระหว่างซอกคอนี่ต่างหากที่มีพิษสงร้ายขนาดถึงขั้นกระชากสติให้หลุดลอยออกจากร่างได้
“เปล่าครับ ผมใช้อย่างที่เค้าเตรียมไว้ให้นั่นแหละ”
“งั้นเหรอ ทำไมถึงได้หอมนักล่ะ”
ใครจะไปตรัสรู้ได้?
ในเมื่อคนที่ใช้ไม่ใช่คนที่ได้กลิ่นของตัวเองเหมือนมันที่กำลังมัวเมาอยู่กับซอกคอและเริ่มลามปามไปถึงลาดไหล่ของคนอื่นเค้านี่
“พี่ชายนายติดต่อมาหาฉันด้วยนะ”
ถ้อยคำเหมือนคนที่เป่าลมร้อนรดริมหูพูดออกมาแบบเพ้อๆทำให้สติที่หลุดลอยถูกกระชากให้กลับเข้าร่างอีกครั้ง
“พี่เกียรติน่ะเหรอครับ”
“อือ”
คนตอบไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำตอบตัวเองนัก จุดสนใจของมันจดจ่อบนเนื้อตัวเรียบลื่นที่เพิ่งผ่านพ้นการอาบน้ำมาใหม่ๆของผม แต่คำตอบนั้นกระตุกโสตประสาทให้ตื่นตัวจนกลายเป็นความตื่นเต้น
ยิ่งกว่านิมิตหมายที่ดีเมื่อรู้ว่าพี่เกียรติรู้จักวิธีเข้าตามตรอกออกตามประตูอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว แทนที่จะหาวิธีลักลอบติดต่อผม พี่เกียรติรู้ว่าการจะเข้าหาตัวผมได้โดยปลอดภัยคือการติดต่อผ่านหมอนี่เพื่อเป็นเชิงขออนุญาตไปในตัว
“แล้ว..............................”
“ไว้ค่อยคุยกันหลังจากนี้เถอะนะ”
แล้วผมก็ต้องปล่อยให้ทุกอย่างเลยตามเลยตามที่คนมีอำนาจเขาต้องการ บนพื้นไม้กระดานแข็งแต่เงาวับเพราะถูกขัดถูมายาวนาน แผ่นหลังอุ่นสัมผัสไม้กระดานเย็นเฉียบไม่ได้ทำให้สะดุ้งได้เท่ากับแรงสัมผัสที่นายใหญ่กำลังโหมกระหน่ำปลุกปั่นอารมณ์ผมอยู่ตอนนี้เลย
ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคสำหรับบทรักที่หฤหรรษ์ ไม่ว่าจะเป็นความหนาวเหน็บของเครื่องปรับอากาศหรือไม้กระดานที่แข็งจนชวนปวดหลังอย่างนี้ ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมล่องลอยได้เท่ากับสัมผัสที่ได้รับจากนายใหญ่เลยสักที
หน่วยตาหรี่ปรือค่อยๆเปิดขึ้นมาสู้แสงของเช้าวันใหม่ คนมีอำนาจใหญ่สุดของบ้านรู้วิธีเบี่ยงเบนความสนใจของผมมาจนรุ่งเช้าของอีกวันอย่างน่าเจ็บใจนัก
สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจยังคงเต้นตุบๆรอคำอธิบายจากคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ผมรู้แค่ว่าพี่เกียรติติดต่อมาที่มัน แต่ผมไม่รู้เลยว่ามันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอะไรบ้าง
“ตื่นนานแล้วเหรอ”
น้ำเสียงแหบแห้งโพล่งถามขึ้นมาตอนที่ผมทิ้งสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว ขาดเสียแต่ว่าครอบครัวที่เลี้ยงดูตัวเองมาตั้งแต่เกิดยังอยู่ผิดที่ผิดทางและแยกกันอยู่คนละที่อยู่เลย เหมือนชีวิตจะสุขสบายแต่ยังไม่วายมีเรื่องให้ต้องกังวล
นายใหญ่ยื่นแขนมาเขย่าตัวผมจนสั่นคลอน มันย่นหน้าผากเหมือนติดใจสงสัยหรือไม่พอใจ ความรู้สึกไหนที่ทำให้มันทำสีหน้าแบบนี้อยู่ผมก็เดาไม่ถูก ยกคิ้วเพื่อขอให้มันทวนคำถามอีกครั้งถึงจะกระจ่างว่าที่ผ่านไปเมื่อกี้ผมใจลอยไปแค่ไหน
“ฉันถามว่าตื่นนานแล้วหรือยัง แล้วเป็นอะไร ทำไมเหม่อลอย”
“ผมเพิ่งตื่นก่อนคุณไม่นานครับ แล้วก็ไม่ได้เหม่อลอย”
“ยังจะเถียงอีก คนไม่เหม่อลอยที่ไหนจะไม่ได้ยินที่ฉันถามกันล่ะ ตกลงกำลังคิดอะไรอยู่”
“ผมกำลังคิดถึงบ้าน”
“นี่ไงบ้าน”
“ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงบ้านที่ผมเกิดขึ้นมา พ่อ แม่ แล้วก็พี่ชาย พี่เกียรติน่ะครับ”
“อ๋อ ยังติดใจเรื่องเมื่อคืนอยู่ใช่มั้ย พี่ชายนายติดต่อมาที่ฉันจริงๆนะ”
อีกฝ่ายยืนยันเหมือนเรื่องที่มันบอกเล่าเมื่อคืนไม่น่าเชื่อถือสำหรับคนที่นั่งฟังอย่างเหม่อลอยอย่างที่มันค่อนขอด ผมพยักหน้ารับเบาๆ ครุ่นคิดหนักหน่วงว่ามันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นที่ควรจะดีใจดีหรือไม่ ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอกับพี่เกียรติเป็นครั้งที่ผมจำได้ติดตาว่าไม่น่าประทับใจเท่าไหร่ เป็นครั้งที่ทำให้นายใหญ่บ้านนี้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เป็นการพบและจากกันที่ไม่ดีเลย ถึงแม้นายใหญ่จะยืนยันว่าไม่ได้ทำอะไรถึงขั้นรุนแรงกับพี่เกียรติ แต่มันไม่น่าจะมีมูลเหตุให้พี่ชายตัวเองติดต่อกลับมาดีๆแบบนี้ได้
“ไม่ดีใจเลยเหรอ ไหนว่ากำลังคิดถึงคนที่บ้านอยู่ไง”
ผมแหงนหน้าขึ้นมองคนพูดที่ยิ้มพราวผ่านสายตาคม เหมือนคนที่กำลังเก็บเรื่องน่าตื่นเต้นไว้หลอกล่อให้อีกฝ่ายอกแตกตายเพราะความอยากรู้นั่นก็คือผม แต่ท่าทีที่แสดงออกมาคงไม่ทันใจคนใจร้อนและบ้าอำนาจอย่างนายใหญ่ มันถึงได้เฉลยแบบไม่รอปฏิกิริยาตอบรับอะไรจากผมอีกต่อไป
“พี่ชายนายโทรมาของานทำ”
“คะ ครับ อะไรนะ”
“อ้าว นี่ตกลงไม่ฟังกันเลยเหรอ ฟังให้ดีนะนายน้อย พี่ชายนาย พี่เมียฉันน่ะโทรมาของานทำล่ะ เราพอจะมีสาขาย่อยที่ไหนที่ต้องการคนดูแลบ้างมั้ย ที่ไหนขาดไดเรคเตอร์บ้างล่ะ”
“คุณจะให้พี่เกียรติเข้ามาดูแลงานของอาณาจักรจริงๆเหรอครับ”
“ฉันไปเอาน้องชายเขามาอยู่ด้วยแบบนี้ ฉันยังไม่จ่ายสินสอดให้บ้านนายสักบาทเลยไม่ใช่เหรอ”
“แต่.............................”
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ที่ผ่านมาอะไรหลายๆอย่างสอนฉันว่าอย่าปิดโอกาสใครแม้แต่ตัวเองไม่ใช่เหรอ ตกลงว่านายจะให้พี่ชายตัวเองไปดูแลที่ไหนล่ะ”
“ผมยังไม่รู้เลยครับ มันกะทันหันเกินไป”
“งั้นเหรอ ง้นนายน้อยลองดูแล้วกันนะว่าที่ไหนได้บ้าง ฉันให้นายตัดสินใจ ส่วนพ่อกับแม่ เขาสองคนแก่แล้วไม่ใช่เหรอ คงพักผ่อนได้แล้วมั้ง หรือนายว่าไง จะไปรับมาอยู่ที่นี่กับคุณก็ได้นะ หรือถ้าลำบากใจก็ลองดูแล้วกันว่าพ่อกับแม่นายอยากจะได้แบบไหน”
ผมกำลังจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างนึกทึ่งและแทบจะไม่เชื่อสายตา ถ้อยคำของคนเพิ่งตื่นนอนไม่นานที่เหมือนจะเพ้อๆมากกว่าจริงจังแต่ก็มั่นคงในน้ำเสียง ไม่คิดว่าคนที่จนตรอกและไม่มีหนทางสู้อย่างผมจะเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ ถึงจะผ่านอะไรต่อมิอะไรที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้มาเจอแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว ผมไม่ได้ฝันไป แรงรัดที่คนข้างๆคว้าเข้าไปกอดก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างคนเกียจคร้านอีกครั้งบอกชัดว่านี่คือความจริง
กลายเป็นผมเสียอีกที่กังวลใจเกี่ยวกับการติดต่อกลับมาของพี่เกียรติในครั้งนี้ ไม่อยากให้เป็นไปอย่างที่ใจกลัวเลย ไม่อยากให้เป็นแผนการของพี่ชายตัวเองเกี่ยวกับการเข้ามามีตัวตนในอาณาจักรครั้งนี้ ไม่อยากให้พี่ชายใช้ความไว้วางใจที่นายใหญ่มีให้ผมใช้เป็นเครื่องมือทำอะไรสักอย่าง เพราะรู้จักนิสัยทะเยอทะยานของพี่ชายตัวเองดี ถึงแม้จะดีใจกับสิ่งที่นายใหญ่มอบให้ แต่ใจก็ไม่ได้ฟองฟูจนคับอกอย่างที่ควรจะเป็น
สายมากแล้วบริเวณเรือนนอนจึงเงียบเชียบ ถึงแม้จะเต็มไปด้วยยามที่คอยอารักขาอาณาเขตส่วนตัวของนายใหญ่ทั้งคืนทั้งวันแต่คนเหล่านั้นก็ไม่ต่างอะไรกับรูปปั้นหินที่มีแต่สองตาเท่านั้นที่กลอกลิ้งไปมาเพื่อคอยระวังภัย ผมสาวเท้าไปตามทางเดินไม้ให้เบาฝีเท้ามากที่สุดเพราะกลัวคนงานจะแตกตื่นรีบกรูกันขึ้นมาเพื่อรอรับใช้ สุดทางเดินมีหญิงชราคนเดิมยืนสั่งงานคนในบ้านอยู่ ผมรีบมุ่งหน้าไปที่นั่นเหมือนเจอคนรู้ใจ
“คุณครับ”
“ว่าไงคะ ตื่นสายจนแม่บ้านยกสำรับขึ้นๆลงไปหลายรอบแล้วนะคะ เดี๋ยวคุณสั่งให้ใหม่”
อยากจะแก้ตัวว่าผมตื่นนานแล้วแต่ที่เผลอหลับอีกครั้งจนตะวันสายโด่งอย่างนี้เพราะคุณหนูสุดที่รักของใครแถวนี้นั่นล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะวนเวียนคิดแต่เรื่องพี่เกียรติกับเรื่องที่หมอนั่นบอกให้ทำให้ตัดสินใจจนผล็อยหลับไปอีกครั้ง แล้วสุดท้ายคนก่อเรื่องก็หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ ทิ้งให้นายน้อยเป็นคนเดียวที่นอนตื่นตะวันสายโด่งอย่างนี้
“ไม่เป็นไรครับคุณ เดี๋ยวผมลงไปค้นในครัวเองดีกว่า แล้วคุณหนูของคุณละครับ”
“ขอไข่ลวกกับกาแฟแล้วก็ไปอาณาจักรแล้วค่ะ”
อาการยั่วยิ้มผมทางสายตานั้นทำให้ผมรีบสั่งตัวเองห่อตัวลงจนลีบเล็กเพราะความประหม่าที่คนสูงวัยรู้ทันว่าเกิดอะไรขึ้นมาก่อนหน้านี้
“งั้นเหรอครับ”
“อ้อ คุณเกือบลืม คุณหนูฝากเบอร์นี้ไว้ให้พ่อหนุ่มด้วยค่ะ เห็นว่าเป็นเบอร์พี่ชาย”
ผมรีบรับกระดาษแผ่นนั้นมาอย่างตื่นเต้นจนเกือบลืมขอบคุณคนส่งสาร คุณยิ้มให้ผมอย่างคนแก่ที่มีใจนึกเอ็นดูจนต้องยกยิ้มตอบกลับไปเสียเต็มแก้ม
“ฮัลโหล นั่นใช่พี่เกียรติหรือเปล่า”
“ใช่สิ โลมเหรอ”
“ครับ นายใหญ่ เอ๊ย คุณระฟ้าบอกผมว่าพี่โทรหาเขาเหรอ”
“เออสิ พี่เหนื่อยแล้วโลม เหนื่อยจนไม่อยากจะดิ้นรนอะไรกับชีวิตอีกแล้วถึงได้ตัดสินใจหน้าด้านโทรไปหานายใหญ่ระฟ้าเพื่อขอกะลาคุ้มหัวไง”
“แล้วเจ้านายพี่ เสี่ยเจียงล่ะ เขาจะยอมเหรอพี่”
“ถ้าคนนั้นเป็นนายใหญ่ เสี่ยเขาคงไม่กล้าทำอะไรหรอก แกไม่รู้เหรอว่านายใหญ่ระฟ้าไปยึดกิจการเสี่ยหมดแล้ว เสี่ยเองก็เหมือนเป็นลูกน้องของอาณาจักรเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ ผมไม่รู้เรื่องเลย”
“เขายกให้แกอยู่ในฐานะอะไรกันแน่โลม ทำไมเขาถึงบอกว่าแกตัดสินใจแทนเขาได้ แต่ทำไมเรื่องที่แกน่าจะรู้แกกลับไม่รู้”
“ถึงเขาจะบอกพี่อย่างนั้น แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องรู้ มันอาจจะอยู่นอกเหนือหน้าที่น่ะ”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ ถึงเขาจะพูดเหมือนแกเป็นคนที่สำคัญ แต่พี่ว่าเราเผื่อใจไว้บ้างก็ดีเหมือนกัน พี่เหนื่อยเต็มทีแล้วโลม อยากล้างมือในวงการนี้แล้ว ถ้าหากที่นี่เป็นที่ๆไม่เหมาะกับพี่หรือเหมาะกับเรา แกคิดว่าเราหาอะไรมารองรับครอบครัวเราดีมั้ย ออกต่างจังหวัดไปปลูกไร่ทำนาไม่รู้จะดีหรือเปล่า เกิดมายังไม่เคยลองเลยสักที”
“แล้วงานที่พี่มาขอนายใหญ่ทำล่ะ”
“พี่ก็จะลองทำดูไง ดูเจ้านายแกเขาก็พูดจากับพี่ดี ทั้งๆที่ไม่น่าจะ เอ้อ ไม่มีอะไรหรอก เขาบอกจะให้แกดูงานให้พี่ ฝากด้วยแล้วกันนะ”
“ครับ”
ผมถือโทรศัพท์แนบหูค้างอยู่อย่างนั้นจนแม่บ้านยกสำรับอาหารขึ้นมาวางตรงหน้า กลิ่นอาหารลอยกรุ่นขึ้นมาแตะจมูกแต่ไม่นึกอยากจะเอื้อมมือตักขึ้นมากินเลยสักนิด คำพูดของพี่เกียรติกำกวมจนอดเคลือบแคลงและสงสัยไม่ได้ ถึงแม้น้ำเสียงจะบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าและอ่อนแรงลงก็ตาม แต่ผมยังจับความรู้สึกนั้นได้ว่าพี่เกียรติยังมีอะไรติดอยู่ในใจและมันเป็นเรื่องที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้รากหญ้าโดยตรง
แล้วถ้าวันไหนที่เขาทิ้งอย่างที่พี่เกียรติว่า วันนั้นผมคงเป็นไอ้โลมคนเดิมที่หาเช้ากินค่ำอยู่ในอู่เดิมที่เคยชุบตัวเองขึ้นมาสินะ พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วอดใจหายไม่ได้ ไม่เคยกลัวชีวิตฟู่ฟ่าที่ตัวเองมีแล้วจะจมไม่ลง แต่สิ่งที่ใจกลัวคือการตัดขาดจากนายใหญ่ระฟ้านั่นต่างหาก พอคิดมาถึงตรงนี้ใจก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาจนต้องเอามือรั้งหน้าอกตัวเองเอาไว้
“ทำไมข้าวไม่พร่องลงเลยละคะ”
คุณเดินขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยและแววตาเต็มไปด้วยความกังวลจนผมคิดไม่ถึงว่าจะทำให้คนสูงวัยตกใจจนกลายเป็นความกังวลขนาดนี้ แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่หิวและกินอะไรไม่ลงถึงได้ให้เด็กยกกลับไป ไม่คิดว่าสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้จะอยู่ในสายตาและละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกของใครเลยจริงๆ
“ขอโทษครับคุณ แต่ผมไม่หิวเลยครับ”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ หรือคุณมีเรื่องไม่สบายใจ ถ้าหากคุณช่วยได้”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ อาจจะเบลอๆเพราะนอนน้อย เดี๋ยวไปแกว่งเท้าเล่นที่ริมน้ำก็คงจะดีขึ้น”
“เหรอคะ งั้นเดี๋ยวบ่ายๆจะให้คนไปตามมาทานของว่างนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
เวลาคนเราใจห่อเหี่ยวมันส่งผลให้สิ่งแวดล้อมรอบๆตัวดูเหี่ยวเฉาไปซะหมด แม้กระทั่งใบไม้ที่เขียวขจีตัดกับดอกขาวโพลนเต็มต้นที่ผมกำลังเดินผ่านนั้น ไม่มีผลอะไรกับระดับความรู้สึกนี้เลยสักนิด
แม้กระทั่งน้ำเย็นเฉียบที่ไหลเชียวผ่านขาไปยังไม่ได้ทำให้ใจลดความด้านชาลงไปเลยสักนิด ไม่กระตุ้นให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ควรจะเป็น ถึงแม้บรรยากาศหรือสิ่งเร้าจะช่วยเยียวยาความรู้สึกที่เป็นอยู่นี้ไม่ได้ แต่ผมก็จมอยู่กับตรงนี้นานจนลืมวันเวลาว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่สนใจจนกระทั่งมีคนเดินมาตาม
“นายน้อยคะ นายใหญ่เรียกหาค่ะ คุณให้เดินมาตาม”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ไม่แม้กระทั่งหันกลับไปมองคนมาตามอย่างคนที่มีมารยาทควรทำ ลุกขึ้นจากท่าน้ำ สองมือปัดป่ายฝุ่นผงที่อาจจะติดตัวด้านหลังเบาๆก่อนจะเดินไปทางเรือนใหญ่ ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหนผมก็ต้องทำตามหน้าที่ ถึงแม้ความรู้สึกบางอย่างจะเหนี่ยวรั้งไว้ว่าผมไม่พร้อมที่จะสบตาหรือพูดคุยกับนายใหญ่ในตอนนี้ แต่พอรู้ว่าถ้าผมจะต่อต้านคำสั่งนายใหญ่แล้ว ไม่ใช่แค่ตัวเองที่เดือดร้อน เหล่าคนงานและแม่บ้านที่ไม่รู้เรื่องจะพลอยโดนหางเลขไปด้วย
‘คุณจ๋าดีขึ้นแล้วจริงๆเหรอ แล้วหมอบอกว่าจะกลับมาเป็นปกติเมื่อไหร่’
‘ดีจังเลย เร็วกว่าแผนไปเยอะเลยนะเนี่ย’
‘งั้นเหรอ เพราะผมจริงเหรอ ได้สิได้ ถ้าคุณจ๋ากลับมาผมต้องไปรับแน่ๆ’
‘คิดถึงเหมือนกันครับ ดูแลตัวเองนะ แล้วเจอกัน บายๆ’
ปลายเท้าจิกพื้นไม้กระดานเล็บขบจิกเนื้อจนเลือดไหลซิบๆ ความเจ็บปวดที่ได้รับมันเทียบไม่ได้เลยกับอาการเจ็บแปลบที่ใจ ผมหยุดนิ่งอยู่กับที่ อะไรมันจะถาโถมเข้ามาเร็วตามคำเตือนของพี่เกียรติขนาดนั้น ไอ้ที่คอยปลอบตัวเองว่าอาจจะคิดมากไปเริ่มไม่เป็นผล บางทีผมอาจจะคิดอะไรน้อยเกินไปด้วยซ้ำ
“มาแล้วเหรอโลม ทำไมถึงไม่ยอมกินข้าว ใครทำอะไรให้ไม่ถูกใจอีกถึงได้พยศด้วยการอดข้าวนี้หา”
คำกล่าวหาไม่ได้เร่งให้ฟันขบริมฝีปากเจ็บจนชาได้เท่ากับคำต่อว่าที่ไม่มีที่มาที่ไปเลย ผมกลายเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง พอไม่ได้ดั่งใจแล้วประชดด้วยการลดตัวไปเป็นเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่ เหตุผลดีๆหรืออะไรก็ตามที่พยายามปรับให้ตัวเองอยู่ในสภาวะที่ใกล้เคียงกับปกติมากที่สุดกลายเป็นนิ่งเงียบที่พร้อมรับกับการลงโทษที่มากกว่าคำต่อว่าให้เจ็บปวดพวกนี้
“ถามว่าเป็นอะไรทำไมไม่ตอบ เมื่อเช้ายังดีๆอยู่แล้วตอนนี้เป็นบ้าอะไรขึ้นมาล่ะ ห๊ะ ว่ายังไง”
หัวโยกไปตามแรงเขย่าที่คนมีอำนาจบีบต้นแขนเอาไว้แล้วใส่กำลังมาสุดแรง เจ็บแต่มันชาไปแล้วเลยทนได้ ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไปแล้วก็ไม่ขัดขืนหรือปัดป้องตัวเองให้หลุดพ้นจากคีมเหล็กที่บีบรัดต้นแขนจนเจ็บร้าวนี้
“เออดี เป็นอะไรแล้วไม่พูดไม่บอก โธ่เว๊ย!!”
แรงอารมณ์ทำให้เหวี่ยงคนตัวเล็กไปไกลจนคนงานสะดุ้งกันเป็นแถบๆแต่คนถูกกระทำก็ยังนิ่งเฉยอยู่ได้ ยิ่งโลมไม่พูดอะไรและไม่ได้ต่อสู้ขัดขืนอย่างนิสัยของคนที่ไม่ยอมให้ใครทำให้เครียดหนัก
คุณรายงานว่าอยู่ดีๆนายน้อยก็ไม่ยอมกินข้าว ก่อนที่โลมจะเหม่อลอยเหมือนคนไร้วิญญาณแบบนี้หมอนี่เพิ่งผ่านการคุยโทรศัพท์กับพี่ชาย สิ่งที่ทำให้ระฟ้าหัวเสียจนนั่งไม่ติดเก้าอี้จนต้องรีบย้อนกลับมาที่เรือนใหญ่เพราะเพิ่งออกคำสั่งให้ตัดสัญญาณดักฟังโทรศัพท์ของโลมออกไปเพราะไม่คิดว่าจะมีอะไรให้ต้องติดตามหรือตรวจสอบอีกแล้ว ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไปในทางที่ดี แล้วนี่คืออะไร?
บทสนทนาแค่ช่วงเวลาสั้นๆระหว่างเกียรติคุณกับโลมมันมีคีย์เวิดอะไรที่ทำให้นายน้อยอยู่ในสภาวะอมทุกข์ขนาดนี้ สิ่งที่ระฟ้าทนไม่ได้คือคนตรงหน้าพยายามทำตัวเองให้ว่างเปล่าสำหรับเขา ในขณะที่โลมอยู่ในสถานะที่เดาความรู้สึกไม่ได้ นายใหญ่ก็อยู่ในสภาวะเจียนคุ้มคลั่งอยู่แล้วเหมือนกัน
“ถามดีๆแล้วไม่ชอบ ต้องให้ออกแรงบังคับในสิ่งที่ไม่อยากทำอย่างนั้นเหรอโลม”
เลือดสีสดไหลซึมผ่านริมฝีปากที่เพิ่งสังเกตว่ามันสั่นเพราะอีกฝ่ายสกัดกั้นอารมณ์เอาไว้ ใจหายจนต้องโผเข้าไปกระชากร่างเล็กให้ปลิวตามแรงมืออีกครั้ง คราวนี้อีกฝ่ายแสดงอาการต่อต้านด้วยการเกร็งตัวเองและจิกปลายเท้าเอาไว้กับพื้น พอฟันคมที่ขบริมฝีปากเอาไว้ปล่อยเป็นอิสระเหมือนต้องการจะพูดหรืออธิบายอะไรออกมาก็ยิ่งทำให้เลือดไหลบ่าเหมือนสายน้ำ การที่โลมทำร้ายตัวเองทำให้คนที่มองภาพนี้เต็มๆตาอย่างเขาเจ็บไม่แพ้ริมฝีปากคู่นั้นหรอก เพียงแต่คนตรงหน้าอาจจะไม่รู้หรือไม่ยอมรับรู้
“ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าคุณไม่พอใจในคำตอบนี้ก็ลงโทษอย่างที่คุณคิดจะทำเถอะครับ”
เสียงพร่าสั่นที่เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากนั่นหมายความว่ายังไง แววตาเลื่อนลอยไร้จุดหมายนั่นหมายถึงโลมจะไม่ปริปากอธิบายอะไรไปมากกว่านี้และพร้อมที่จะถูกเขาหักหาญน้ำใจอย่างนั้นเหรอ
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
แล้วความรักที่เคยพร่ำบอกว่ามีให้ตอนที่เขาร้องถามออกไปเมื่อคืนมันหายไปไหนหมดแล้ว
หรือคำเพ้อฝันอะไรพวกนั้นมันไม่มีจริงตั้งแต่แรก
หรือเพราะเกียรติคุณทำอะไรให้ไม่สบายใจอีก
ไม่น่าใช่ หมอนั่นรักชีวิตตัวเองเกินกว่าจะสร้างเรื่องอะไรอีกแน่ๆ
“ให้ใครไปตามเกียรติคุณมาพบผมด้วยนะพง เดี๋ยวนี้”
ไพ่ใบสุดท้ายถูกทิ้งออกไปกลางวงก่อนที่แผ่นหลังนายใหญ่จะหายวับไปทางเรือนนอนส่วนตัว คนที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งสะดุ้งโหยงจนสติหลุดเมื่อนายใหญ่เลิกที่จะเค้นหาคำตอบจากปากของตัวเอง แล้วจับประเด็นไปที่ใครอีกคนที่ผมโง่จนลืมนึกถึงไปว่าจะเป็นไพ่อีกใบที่นายใหญ่จะเปิดหาคำตอบได้
ความโกลาหลวิบัติขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปนานเพราะคำสั่งนายใหญ่ สองขาของผมรวบรวมเรี่ยวแรงขึ้นมาหลังจากตั้งสติได้มุ่งหน้าไปทางเรือนนอนนั่นอีกครั้ง
แต่มันก็ยังสายเกินไป
รถยนต์ประจำตำแหน่งนายใหญ่กระชากตัวออกไปก่อนที่โลมจะมาถึงเพียงชั่วเสี้ยววินาที หญิงสูงวัยที่เปรียบเสมือนแม่ของนายใหญ่สะท้อนหายใจก่อนที่แผ่นหลังจะร่วงเหมือนใบไม้แห้งที่ปลิวหลุดลงมาจากต้น เคราะห์ดีที่แม่บ้านที่ยืนรออยู่ตรงนั้นช่วยกันรับไว้ได้
นี่ผมทำอะไรลงไปเหรอ?
หลุมดำที่คืบคลานมาบดบังความรู้สึกและความไว้เนื้อเชื่อใจกำลังจะทำให้ที่นี่ลุกเป็นไฟอย่างนั้นเหรอ
๐ สวัสดีค่ะทุกคน มาถึงตอนนี้คงต้องบอกว่า "ไม่เจ๊อะกันนานคิดถึงจังเลย" :laugh: :laugh: :laugh: :กอด1: :กอด1:
๐ หากนายโลมตอนนี้ทำให้ทุกคนต้องย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้า หรือบางคนอาจจะข้ามไปถึงการเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น คนเขียนก็เป็นอย่างนั้นก่อนแต่งตอนนี้เหมือนกันค่ะ ปกติไม่ค่อยอ่านย้อนนิยายที่ตัวเองแต่งเท่าไหร่ (หลายคนถึงบางอ้อ ถึงว่า บางครั้งก็ขัดแย้งกันเองเนาะ :laugh: :laugh:) พอย้อนกลับไปอ่านใหม่แล้วดันติดนิยายตัวเองซะงั้น เข้าใจความรู้สึกคนอ่านที่เฝ้าทวงถามเลยค่ะ :กอด1:
๐ เรียกว่าตอนนี้ คนเขียนกลับเข้าสู่ภาวะปกติได้แล้วมั้งคะ ผลักภาระ เอ๊ย หน้าที่ตัวเองที่มีไปให้คนอื่นแล้ว (หมายถึงส่งต่อหน้าที่ให้คนอื่นน่ะค่ะ)
๐ ใครที่สั่งซื้อเรื่องสิงหากุมภาเอาไว้ แล้วรู้สึกว่ามันล่าช้ากว่าที่เคย ก็ขอชี้แจงว่า เนื่องจากวันเวลาผ่านไป หน้าที่ของใครหลายๆคนก็เปลี่ยนตาม ไม่เว้นแม้กระทั่งคนพิสูจน์อักษรคู่กายของคนเขียนนะ ที่บัดนี้ นางเป็นนักศึกษาปริญญาโทแล้ว ดันไปเรียนไกลอีกแน่ะ การจะส่งหนังสือให้แก้แต่ละทีต้องพึ่งไปรษณีย์ไทยเท่านั้น ส่งกันไปส่งกันมาสนุกสนาน จริงๆมันน่าจะเริ่มช้ามาตั้งแต่คนเขียนส่งขอตัวอย่างหนังสือช้าแล้วล่ะ ซึ่งจะว่าไปมันก็ไม่ช้านะ มันต้องตามคิวนั่นแหละ เพียงแต่เป็นคิวหนังสือนักเขียนคนอื่นๆไง ยิ่งอธิบายไปยิ่งงงหรือเปล่า เอาเป็นว่า ตอนนี้ ถุงผ้ามานอนรออยู่ที่บ้านคนเขียนแล้ว ไปยลโฉมถุงได้ในแฟนเพจค่ะ และแมกเน็ตกำลังเดินทางมาส่งเช่นกัน ไอ้ที่เราต้องรอๆกันอยู่นั้น ก็รอหนังสืออย่างเดียวนะคะ
๐ หลายคนอยากให้เปิดจองหนังสือนานๆ จะได้เตรียมเงินกันทัน มันก็ยังไงดีล่ะ อยากตามใจทุกข้อเสนอนะ แต่พอเปิดนาน คนที่จองมาคนแรกๆมักลืมโอนเงินเสมอ :z3: :laugh: บางคนรีบจองเพราะกลัวลืม แต่สุดท้ายก็ยังลืมนะ ลืมเรื่องใหญ่เลยอะ ลืมโอนเงิน :sad4:
๐ เดี๋ยวถ้าลงเรื่องนายโลมจบแล้ว อาจจะเปิดให้จองหนังสือเลยแล้วกันนะคะ ไม่รู้ว่าปก หรือรายละเอียดอื่นๆจะคลอดทันมั้ย แต่มีใครอยากสะสมนายโลมบ้างล่ะเนี่ย แต่ถามว่าต่อให้คนอ่านบอกว่าไม่อยากเก็บ แต่คนเขียนจะเปิดขายมั้ย ก็ต้องบอกว่าเปิดขายค่ะ อย่างน้อยๆ คนเขียนเองนี่แหละที่อยากเก็บผลงานตัวเองไว้ให้ลูกดู (ถ้าเด็กยอมลงมาเกิดน่ะนะ :laugh:)
๐ อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วล่ะค่ะสำหรับนายโลม คิดว่าจะไม่ดองแล้วล่ะ
๐ เรื่องใหม่ยังไม่มีไอเดียแม้แต่น้อยนะคะ อยากอ่านเรื่องตลก หรือดราม่าน้ำตานองมากกว่ากันล่ะคะ จะว่าไปตัวเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าถนัดแนวไหนกันแน่
๐ อาจจะดูเพ้อๆนะคะ เพื่อนบ้านเอายาดองมาให้กิน เมาค้างมาสองวันละ ไม่รู้พี่แกดองใส่อะไรลงไป :serius2:
๐ ขอบคุณทุกๆคนเช่นเดิมค่ะ ขอบคุณคนที่รอแก้คำผิดให้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ ตามไปดูคนเขียนเพ้อเจ้อได้ตามอัธยาศรัยค่ะ TRomance's Fanpage (https://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
กำลังเสนอชื่อเป็นนิยายดองเค็มแห่งปีอยู่พอดี
▔□▔)/▔□▔)/▔□▔)/
เค้านอยเรื่องคอนจอนนี่คะนายใหญ่
บอกพี่พงไปดักยิงหัวลุงจ้อนให้หนูที
ไปอ่าน...เดี๋ยวมาดิท
.............................................คุณดิท............................
อ่านจบแล้วก็ต้องหันกลับมาถามตัวเองว่า
เหนื่อยไหมคนดีมีลุงจ้อนเป็นแฟน <<อินี่!!
น้องโลมทำไมไม่ทำให้พี่เจนอารมณ์ดีขึ้นเลยละคะ
นายก็นะ แกเป็นอาร้ายยยยยยย หัดเข้าใจคนที่ตัวเองรักบ้างเซ่ น้องโลมก็คิดเล็กคิดน้อยไปนะลูก พอไม่คิดเธอก็ไม่คิด พอคิดนี่ไปละสมองแต่ละเรื่องที่สรรค์หามายั่วอารมณ์นายใหญ่
ไอ้เกียรตินี่ดูไม่น่าไว้ใจยังไงอยู่ ให้พี่พงไปดักตบมันก่อนดีกว่าเผื่อคิดชั่วจะได้เอาเสาทุบหัวทัน
ป.ล.คิดถึงคนเขียนจัง *กอดดดดดดดดด*
-
ง่าๆๆ โลมเชื่อใจนายใหญ่สิ .. ว่าแต่พี่เกียรติคิดจะทำอะไร TT
-
ขออีกสักตอนเถอะแม่คุณ o22
-
ไอ้พี่กำมะลอมันทิ้งคำพูดให้นายน้อยคิดมากอีกแล้ว :z3:
-
มาต่อปุ๊บก็ส่อเค้ารางมาม่าเลยจร้า
-
:z3: :z3: :z3:
-
นายน้อยอย่าคิดมาสิคะ นายใหญ่เค้าก็บอกอยู่ว่าพี่เมียโทรมาของาน ยอมรับซะขนาดนี้ :m29: ไม่รักก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเนอะ
-
:เฮ้อ: :กอด1: :z13:
-
หวานอยู่ดีๆ กลิ่นมาม่าจะลอยมาอีกแล้วหรออออ T_T
-
รายเนี่ยยยยยยย โลมทำไมเป็นแบบนี้ไม่สงสารนายใหญ่บ้างเหรอ
ดราม่าอีกแล้วววเพิ่งจะหวานกันได้นิดหน่อย
-
มันจะสุขกันไม่
ตลอดจริง :เฮ้อ:
-
ดีกันแป๊บๆทะเลาะกันอีกแล้วอ่ะ
เชื่อใจกันและกันเถอะค่ะ
บวกเป็ด
-
ฮืออออออออเจ็บเลย :sad4:
-
หมอจ๋า ๆ เป็นใครก็สติแตก เบื่อพฤติกรรมนายใหญ่ :เฮ้อ:
-
ไอ้พี่เกรียติทำเสียอารมณ์ :m31:
-
:sad4: มาแบบ :serius2:
รอตอนต่อไปครับ :o12:
-
ไหง๋งั้นล่ะ o22
ช่วงนี้โลมดวงตกเหรอคะ
ถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้
หรือเป็นเหตุการณ์ปกติของชีวิตคู่ :sad4:
-
เริ่มตอนมานี่อย่างหวานหวิวมาเลย
แต่ทำไมตอนจบตอนมันเป็นอย่างนี้ :serius2:
นายโลมคิดเยอะ กับนายระฟ้าเจ้าอารมณ์ ทำอะไรไม่นุ่มนวล อ่อนโยนเอาซะเลย
-
+1 กรี้ดน้องโลมมาแล้ว คิดถึงคนเขียนค่ะ ระหว่างที่รอนั้นคนอ่านกลับไปอ่านทวนหลายรอบมากเพราะคิดถึง ดีใจที่ได้อ่านค่า ขอบคุณม้ากมากค่ะ
-
หายไปตั้งนาน
กลับมาหวานกันนิดเดียว งอนกันอีกแล้ว
ทำไมนายใหญ่โกรธง่าย โมโหแรงขนาดนี้
โลมแค่ไม่กินข้าว แค่เงียบ ถามไม่ตอบ
ทำไมไม่คิดว่าเขามีเรื่องไม่สบายใจ หรือเจ็บคอ ปวดหัว เป็นไข้บ้างล่ะ
ตอนต่อไปมาเร็วๆ นะคะ อยากให้เขาดีๆ กันบ้าง
ทั้งเรื่องยังไม่เห็นจะหวานกันสักเท่าไรเลย
สงสารแต่โลม เลือกอะไรไม่ค่อยได้ นายใหญ่มันเผด็จการ
-
เฮ้อ :เฮ้อ: คุณพี่เกียรติพาเครียดกันเลยทีเดียว
เมื่อไหร่จะเห็นคู่นี้หวานกันแบบตลอดรอดฝั่งซักที
หนูโลมต้องหนักแน่นมากกว่านี้นะเนี่ย :กอด1:
-
ดีใจมาต่อสักกกที :mc4:
คิดว่าไอเกียรติมีแผนอะไรอีกเปล่าหว่า o22
อยากอ่านต่อแล้วอ่า
-
แง่ว ทะเลาะกันซะงั้น
-
ง่า กลับมาก็ทะเลาะกันอีกแง้ว :z3: :serius2: :o12:
-
นายน้อยคิดมากไปเองอีกแล้ววว ฟังเองคิดมากเอง
แต่ละคนก็น๊า ช่างเอาคำพูดอะไรต่อมิอะไรมาใส่สมองน้อยๆของนายน้อยเสียจริง
นายใหญ่ก็ อะไรนิดอะไรหน่อยที่เป็นเรื่องของโลมนี่ก็เสียงดังใช้กำลังประจำสิฟร่ะ
ทะนุถนอมกันหน่อยเซ่ ถ้าเกิดโลมเค้าป่วยหนักขึ้นมาจะทำไง
เอ๊ะ หรือจะแช่งให้โลมป่วยแล้วให้นายใหญ่มาดูแลข้างๆดีน๊าาาา หึหึ
อ๊ากกกกก เหนื่อสิ่งอื่นใดคือดีใจอ่า ในที่สุดก็ได้อ่านนายใหญ่กับนายน้อยแล้ว เย้
จะมาลงต่อเรื่อยๆแล้วใช่ป่าว จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ กำลังมันส์เลย มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่มั้ยเนี่ย ลุ้นๆ
:กอด1:
-
หายไปตั้งนาน
กลับมาหวานกันนิดเดียว งอนกันอีกแล้ว
ทำไมนายใหญ่โกรธง่าย โมโหแรงขนาดนี้
โลมแค่ไม่กินข้าว แค่เงียบ ถามไม่ตอบ
ทำไมไม่คิดว่าเขามีเรื่องไม่สบายใจ หรือเจ็บคอ ปวดหัว เป็นไข้บ้างล่ะ
ตอนต่อไปมาเร็วๆ นะคะ อยากให้เขาดีๆ กันบ้าง
ทั้งเรื่องยังไม่เห็นจะหวานกันสักเท่าไรเลย
สงสารแต่โลม เลือกอะไรไม่ค่อยได้ นายใหญ่มันเผด็จการ
เห็นด้วย เห็นด้วย ไอ้รากหญ้าบ้าอีกแล้ว :m16:
-
คนอย่างไอ้เกียรติมันไว้ใจไม่ได้หรอก
มันต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ
-
หายไปนาน แต่กลับมาพร้อมกับยำยำช้างน้อย :z3: :z3:
รีบเคลียร์ด่วนเลยนะหนูโลม
:กอด1:
-
โลมมมมมมมมมมม เอ๊ย（−＿−；）คิดมากอีกละ แค่เชื่อใจอะทำไม่ได้เหรอ
คุณระฟ้า (ตบบ่า) อิฉันเข้าใจคะ อยู่ๆนายน้อยก็เปลี่ยนไปใครมันจะไปตรัสรู้ได้.
พี่เกียรติเอาจริงดิ พี่ ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยให้ตายสิ
-
เอามันไปทิ้งงงงงงง :angry2:
-
เข้ามารอทำหน้าที่จ้า 55555+ :z2:
กำลังจะไปได้สวย ดันมาโกรธกันอีกแล้ว แถมมาแบบดับเบิ้ลอีกด้วย :เฮ้อ:
แล้วก็ลงท้ายด้วยคุณลมจับอีก :serius2:
อย่างนี้ต้อง :z6: นายรากหญ้าโทษฐานใจร้อนเกินเหตุ แล้วก็คว้านายน้อยมา :กอด1: ปลอบขวัญพร้อมซับเลือดให้ :z1:
อ่านมาเกือบครึ่งตอน หาที่ผิดไม่เจอ แต่พอเจอเท่านั้นแหล่ะ ตามมาติดๆ เลย :m16:
งั้นเหรอ ง้นนายน้อยลองดูแล้วกันนะว่าที่ไหนได้บ้าง ==> งั้น
แต่ใจก็ไม่ได้ฟองฟูจนคับอกอย่างที่ควรจะเป็น ==> พองฟู
แต่คนเหล่านั้นก็ไม่ต่างอะไรกับรูปปั้นหินที่มีแต่สองตาเท่านั้นที่กลอกลิ้งไปมาเพื่อคอยระวังภัย ==> กลอกกลิ้ง
ตื่นสายจนแม่บ้านยกสำรับขึ้นๆลงไปหลายรอบแล้วนะคะ ==> ขึ้นๆ ลงๆ
แม้กระทั่งน้ำเย็นเฉียบที่ไหลเชียวผ่านขาไปยังไม่ได้ทำให้ใจลดความด้านชาลงไปเลยสักนิด ==> เชี่ยว
-
นอกจากจะหมักบ่มจนได้ที่ แทนที่จะเอาความหวานมาทดแทน
ดันเอาน้ำตามาชดเชยคนอ่าน :angry2:
อิพี่เกียรติ ไอบร้า โอยยยยย งูพิษก็ยังคงเป็นงูพิษ :fire:
จุดนี้จะโทษน้องโลมก็ไม่ได้ ทุกอย่างมันช่างคลุมเคลือ ไม่มั่นคงเปราะบาง อะไรมันก็เข้าสั่นคลอนได้ง่ายๆ
ส่วนอินายใหญ่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพลียจิตเพลียใจจริงๆ :กอด1:
-
นายใหญ่รมณ์เสียง่ายจัง โลมก็ไม่ยอมพูด ทะเลาะกันจนได้
-
เฮ้อ...จะให้หวานกันนานๆหน่อยนี่ไม่เค้ยยยยย คนอ่านสงสารน้องโลมมากมายเจ้าค่าาาาา
-
ฮือๆๆๆๆ
ในที่สุดนายน้อย กะนายใหญ่ ก็มาสักที
555+ คิดถึงมากมาย :o8:
-
ทำไมบรรยากาศมันเทาๆจนใกล้มืดมนแล้วคะ
นายระฟ้าผู้ไม่เคยรู้อะไรเลย :เฮ้อ:
-
ไม่รุว่าพี่ชายมีแผน หรือ น้องชายคิดมาก
แต่ที่แน่ๆ ผิดใจกันอีกแล้ววววว
นายใหญ่กลับมารอบนี้จะเปนงัยนะ กระชากรถออกไปแรงแบบนั้น เง้ออออ
-
เรื่องต่อไปอยากได้ดราม่า 5555
-
อ้าวววววววววววว
งานเข้าสะแล้วววววววววววววววว
เราเข้าใจทั้งนายใหญ่และนายน้่อยนะ
คือนายน้อยก็กลัวว่านายใหญ่จะทิ้งไปสักวันนึงใช่มั้ยล่ะ
ส่วนนายใหญ่ก็แบบ...โลมพึ่งคุยกับพี่มา
แล้วมีอาการแบบนี้ ก็ห่วงไง
ลุ้นต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น เฮ้อ...
-
เฮ้ออ เป็นโลมก็แอบคิดเหมือนนะ ถ้าเกิดเรื่อที่ต้องจากกันขึ้นมาจริงๆก็คงคิดมากก
ส่วนระฟ้านี้โกรธที่ตัวเองไปไว้ไม่ดักฟังโทรศัพท์แล้วโลมก็เปลี่ยนไปหรอ
โกรธรุนเเรงเนอะ
-
อ้าก~! มาแล้วๆ มาถึงปุบก็มีเรื่องปับเลยแหะ หุหุ เอาใจช่วยคนแต่งมากมายอ่ะ จะจบแล้ว
ถ้าพูดถึงเรื่องต่อไป อืม.....มาม่าก็อยากตลกก็ชอบอ่ะค่ะ
-
ไม่น่ายอมช่วยเลย อีตานั่นเคยทำเรื่องดีๆซะที่ไหน
นายใหญ่ไม่น่าใจอ่อนเลย ถ้าจะช่วย ก็น่าจะ...เออ!...จับส่งไปขึ้นเรือประมงออกนอกอ่าวไทยไปเลยดีกว่า! กันให้ไปอยู่ไกลๆ จะได้ปลอดภัยชัวร์ๆ ไหนๆ โลมก็อุตส่าห์ชินกับบ้านใหม่แล้ว
-
เวอะ!! มาต่อแล้ว คิดถึงนะคะเนี่ย!♥
แต่อ่านไปก็นอยด์ไป หนูโลมจิตตกซะงั้น
เพราะคำพูดลอยๆของอิพี่เกียรติแท้ๆเล้ย
แล้วนายใหญ่นี่แกเป็นอะร้ายยยยย
คุยจู๋จี๋กับคุณจ๋าเสร็จแล้วมาตวาดใส่โลมเฉยเลย
เค้าก็ต้องคิดไปไกลอยู่แล้วล่ะค่ะ เฮ้ออ
ดราม่ามาเลยวุ้ย! -*-
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.เค้าอยากได้รวมเล่มหนูโลมน้า~ (ทรัพย์ไม่เอื้อ ยังโลภมากอีกนะหล่อน)
-
น้องโลมกลับมาแล้ว ดีใจจัง :z2: แต่กลับมาพร้อมกับความหมองหม่น
ดีๆกันอยู่แท้ๆ เผลอแป๊บเดียวเอง พี่เกียรตินี่ท่าทางจะไม่เข็ดนะเนี่ย
ไม่รู้หรอกว่าที่กลับมามีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงมากกว่านี้หรือเปล่า
แต่ที่รู้แน่ๆคือทำให้น้องโลมกับนายใหญ่ทะเลาะกันเรียบร้อยแล้วล่ะ
จะว่านายใหญ่ไม่มีเหตุผลก็ใช่ แต่ที่โกรธก็เพราะว่าเป็นห่วงไม่ใช่หรือ
ส่วนโลมจากที่กลุ้มอยู่แล้วพอได้ยินเค้าคุยโทรศัพท์ก็เลยไปใหญ่เลย
:เฮ้อ: ขอให้รู้เรื่องกันเร็วๆนะ อยากรู้เหมือนกันว่าพี่เกียรติจะทำอะไร
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2: คิดถึงมากๆ
-
Oh my god!!!! ค้างสุด ๆๆๆๆๆ เรื่องราวตอนนี้มันกดดันจัง ดูเครียดมากมายอ่ะ อยากอ่านตอนต่อไปมากมาย >< อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มาทั้งทีไหงเป็นงี้ :z3:
บวกเป็ด
-
ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หงุดหงิด
:serius2:
-
แง๊ๆๆ ตอนเช้ายังดีๆๆๆกันอยู่เลยอะ
ไง๊มาม่ากันซะแล้ว
ปวดใจแทน
ดีกันเร็วๆนะค่ะ
-
มาต่อแล้วว !!
นายใหญ่แม่ง น่าหงิดหงิดว่ะ :z10:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :3123: :pig4:
มาต่อแล้ววว ดีใจกว่าสอบได้คะแนนเต็มอีกอ่ะ
โลม นายใหญ่ เป็นไรกัน
มาต่อเร็วๆๆนะ :call:
-
จุดประทัดต้อนรับการกลับมาของคนแต่ง :mc4:
คู่นี้ดีกันได้ไม่ทันข้ามวันเลย วัยรุ่นเซ็ง :เฮ้อ:
-
โลมเริ่มออกมาการไม่แน่ตัวเองอีกแล้ว
รักก็บอกว่ารัก หึงก็บอกว่าหึง ในเมื่อนายใหญ่บอกว่าไม่ได้คิดอะไรแล้ว ก็น่าจะเชื่อใจกันบ้าง
สักนิดก็ยังดี......ว่ามะ
-
ตอนนี้ช่างอึนจริงๆ
โลมคิดมากจัง นายใหญ่เค้าเป็นห่วงนะ :z3:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
จะบร้าาาา เดี๋ยวหวานเดี๋ยวทะเลาะกัน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาม่านี่นา
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
นึกว่าคนแต่งจะล้มหายตายจากไปซะแล้ว อยู่ๆก็หายไปอย่าไร้ร่องรอย
แถมกลบมาแล้วก็ไม่มาเปล่า มีน้ำใจเอามาม่า มาฝาคนอ่านกันทั่วหน้า
แหมดีจริงๆแบบนี้ มันน่านัก พานายใหญ่กับนายน้อยหนีหายไปตั้งนาน จะมาส่งคืนแบบหวานๆมั่งนี่ไม่มีอ่ะ
-
อ้าว รักกันอยู่ดีๆ ไหงตอนจบค้าง+ส่อเค้าจะมาม่าซะอย่างงั้นอะ
มาต่อไวๆนะคะ
-
มาต่อแล้วววว
แต่ว่านะ มาต่อทั้งที
ไหงมาเเนวเครียดล่ะเนี่ยยยย
= =
อิโลมถ้าหึงก้อบอกว่าหึงเซ่~~~~~!!!!
ถ้าไม่บอกแล้วใครจะรู้ ห๊า :m31:
-
ไหงเป็นงี้ล่ะ
-
ดีใจมาก น้องโลมกับนายใหญ่กลับมาแล้ววววววววววว ^^
ตอนนี้ตึงเครียดอ่ะ จิ้ม + คนแต่ง คิดถึงมากกกก
-
ดีกันไม่นานจริงๆคู่นี้
อะไรกันเนี่ยยยยย :z3:
-
กลับมาพร้อมตอนที่อ่านแล้วค้างสุดติ่ง
โลมกลับมาคิดมืดมนอีกรอบ :เฮ้อ: อ่านแล้วเครียดกันเลยทีเดียว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:z3:
-
ห่าพี่เกียรติ มาพร้อมปัญหาตลอดอ่ะ
-
มันเกิดอารายย เหนื่อยใจกะคู่นี้จริงๆ
-
เรื่องต่อไป ขอเป็นแบบของพี่เลยค่ะ สไตล์พี่ ชอบทุกเรื่องเลย 55 :z1: :laugh: แต่ว่าไมโลมคิดมากขึ้นเรื่อยๆเลยล่ะคะ นายใหญ่ก๊ใจร้อนเกิ๊นนน เอะอ่ะทำร้ายๆ โลมช้ำหมดแล้ววว~ :m15: :3125:
-
เอ....ปกติโลมออกจะเป็นคนแสดงออก และจับทางได้ง่ายๆไม่ใช่หรอ...ทำไมงานนี้นายใหญ่ไม่รู้ล่ะะะะ ^ _ ^
-
มาต่อแล้ว :impress2: น่ารักมากเลย แต่ทำไมมีม่าม่า :o12:
นายใหญ่กับนายน้องเข้าใจกันเร็วๆน้า อยากอ่านฉากหวานๆ :haun4:
รอตอนต่อไปน่ะค้า
-
โลมเอ้ยยยยย
ทะเลาะกันไปมา เง้อออ
-
อะไรกันวะเนี่ย
หายไปนาน นึกว่าจะได้เจอบแบบหวานๆ ซะหน่อย
ไอ้คุณพี่เกียรติมาสร้างเรื่องอีกและ
นายใหญ่ก็นะ โมโหร้ายเหลือเกิน แล้วทำไมต้องคุยเป็ยนังจ๋า ขนาดนั้น :m31:
ใครเป็นโลมก็คงต้องคิด
กรรมของโลม จริงๆ
-
โลมจ๋า...คิดอะไรก็พูดออกมาบ้างเหอะ นายใหญ่ทั้งรักทั้งระแวงจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ
เรื่องหมอจ๋ายังแคลงใจอยู่สินะ...นายใหญ่อาจไม่รู้เลยว่าโลมคิดมากอยู่
พี่เกียรติก็ดูยังไม่น่าไว้ใจ ไม่ชอบคนบ้านนี้เลยอ่ะ นิสัยไม่ดีทั้งพ่อแม่พี่เกียรติ แต่เค้าก็เลี้ยงโลมมา..
นายใหญ่อย่ารุนแรงกับโลมน้า พูดกันดี ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
จะมีเรื่องร้ายตามมาอีกไหมนะ
-
เย้ๆมาแร้วมาพร้อม มาม่าคัฟ
-
อะไรกันเนี้ยยยยยยยยยยยย :m15:
น้องโลมก็คิดมากไปมั้ย เอ๊ะ! หรือเราคิดน้อยไป :z2:
ว่าแล้วก็ไปอ่านย้อนตั้งแต่ตอนแรกใหม่อีกรอบ 55555
ปล.คิดถึงมากค๊า าา :-[
-
นายใหญ่ใช้อารมณ์กับน้องลมอีกแล้ว ไม่ไหว ๆ
คุณภรรยากำลังเข้าโหมดน้อยใจไม่รู้หรือไงคุณสามี
-
โอ๊ะโอว มันกำลังจะมา หุหุ
-
งงกับนายใหญ่มากๆ ทำไมอยู่ดีต้องอารมรุนแรงใส่โลมด้วย
งงโลมด้วยอีกคน บทจะอ่อนไหวก็อยู่ดีๆอ่อนไหวขึ้นมาซะอย่างงั้น
นายใหญ่ก็แค่คุยกับหมอจ๋าเอง งงๆๆ :serius2:
-
ก่อนอื่น ขอสารภาพว่าขยี้ตาไปสามทีหลังจากเห็นตัวเลข 38 … กร๊ากกกก
คิดถึงนายใหญ่กับนายน้อยมากกกก *กระโดดกอด*
ดูเหมือนได้กลิ่นมาม่าอีกแล้วแฮะ โชยฉุนเชียว -..-
นายน้อยเนี่ยยยยย ช่างสับสนจริงๆ นะ หรือจะว่าโคตรเจียมตัวก็ได้
สถานะนายน้อย+มีนายใหญ่ข้างกายไม่ได้ช่วยให้โลมมั่นใจได้เลยหรอว่าตัวเองคือคนสำคัญของนายใหญ่นั่นน่ะ >[]<~~~~~
เฮ้อออ ก็นะ จากเด็กอู่ซ่อมรถอยู่ๆ มาเป็นนายน้อย แถมยังมีหมอจ๋ามาเป็นสิ่งเร้าอารมณ์หึง? น้อยเนื้อต่ำใจ? อีก
ความรู้สึกคงยังไม่ค่อยเสถียร และมีจุดเดือดต่ำ (กันทั้งคู่ - -;;)
ทำนายใหญ่คลุ้มคลั่งเลยสิงานนี้ พี่เกียรติโดนเรียกตัวมาเค้นแทนละ จะรอดไหมเนี่ยทั้งพี่ทั้งน้อง
แต่ไอนายใหญ่นี่จะรุนแรงไปไหน เห็นโลมเย็นชานิ่งเงียบน่าจะอดทนอีกนิดดดดดดดส์ก็ยังดี
นี่พี่แกเล่นเขย่าตัวผลักโลมกระเด็นเลย มันพอกันทั้งคู่เล้ยยยยย ฮึ่ยยยยยยย
-
:เฮ้อ:
:L2: :pig4:
-
โลมกดดันตัวเองเกินไปหรือเปล่า
หรือความจริงมันมีอะไรลึกกว่าที่เราเห็นหว่า?
:เฮ้อ:
-
ในที่สุดนักเขียนก็กลับมาแต่งต่อ อัพต่อ
ยินดีมากมายยย ยย
-
:z2: รอคอยโลมมาแสนนาน ทรมานวิญญาณนักหนา
มาต่อแล้ว ต้องจุดพลุฉลอง :mc4: ไหดองแตก
-
เครียดอ่ะ :m16:
ไมเป็นอย่างนี้ไปได้
อย่าปล่อยไว้นานนะคร้าบบบ เส้นมาม่าอืดอืดน่ะ กินไม่ไหวจริงๆ555++
:L2: :L2:
-
ก็คนมีความรักนี่นา หึงไม่รู้ตัว อิอิ
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^ :L2:
-
มีเรื่องกันอีกแล้ว หลังจากที่หวานกันได้ไม่เท่าไหร่ :m16:
-
อิคุณพี่เกียรติกับคุณหมอเนี่ยจะกลับมาทามม้ายยยยยยยยย :serius2: :serius2:
-
:angry2: กี่ทีกี่ทีก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องไอ้พี่เกียรตินี่ล่ะ
แค่คุยผ่านโทรศัพท์มันยังทำให้นายน้อยคิดมากขนาดนี้
นี่ถ้าตัวมาอยู่ใกล้ๆมันไม่ทำครอบครัวเขาแตกแยกเลยเหรอ
แต่นายใหญ่จะโมโหมากไปนะ น่าจะเข้าใจหน่อยว่าอย่างโลมต้องเอาน้ำเย็นเข้ารูป
อย่าใช้อารมณ์ :serius2:
รีบกลับาเครียร์กันเถอะ
:pig4:
-
ดีๆกันอยู่แล้วเชียว
เพราะไอ้พี่เกียรติแท้ๆเลย
ดราม่าซะงั้น
แล้วมาอัพต่อไวๆนะ
-
หายไปนานมากก~ T^T
เริ่มตอนมาอย่างหวานเลย แต่ไปๆ มาๆ เป็นงี้ได้ :m15:
-
บอกไปเลยโลมว่าหึงอะเข้าใจหรือเปล่านายระฟ้า
-
กินมาม่าจนอืดไปหมดแล้ว อยากกินอย่างอื่นบ้างแล้วครับ
-
พี่ชายโลมเป็นคนที่แย่มากๆ
เพื่อตัวเองรอดคนอื่นจะเป็นไงก็ตาม
-
แรดูจะเครียดๆ
-
โลมหวั่นไหวมากเพราะรักมาก
แต่อยากกระโดดเตะนายใหญ่ถามดีๆไม่เป็นหรือไงว่ะ คนยิ่งอ่อนไหวอยู่
-
คนแต่งหายไปนานมากกกกกกกกกกกก
กลับมากะมาพร้อมกะอารมณ์ ขุ่นๆมัวๆของนายเอกอีก เง้อออออ - -"
โลมคิดมากไปนะ ;(
-
โลมเอ้ยยยย คิดมาก
-
นายใหญ่จะทำอารายยยยยยยยยยยยยยยยยย นายน้อยขาจะตามไปไหมอ่ะ
โอ๊ยๆ กดดันอ่ะ :a5:
-
โลมกำลังคิดมาก พอมาได้ยินคำพูด
กำกวมของนายใหญ่กับหมอจ๋า
เลยยิ้งไปกันใหญ่. อ่า.....เคลียดตาม
นายน้อยอ่ะ
-
นิยายน่ารักมากเลย ชอบนายโลมมากเลย แต่รักคุณระฟ้า น่ารักทั้งคู่เลย เหมาะกันมากเลย จะติดตามต่อไปนะคะ
-
โลมชอบคิดมาก ทุกวันนี้นายใหญ่ก็หายใจเข้าก็โลม หายใจออกก็โลมจะแย่แล้ว มั่นใจหน่อยสิหนุ่ม
อีตารากหญ้าก็โคตรจะอารมณ์ร้าย ถ้าใช้น้ำเย็นเข้าลูบเรื่องมันคงไม่รุนเเรง เล่นสาดน้ำร้อนเข้าไปทั้งกะละมัง งามไส้ล่ะแก
ยกมือจองนายโลม 1 ที่เจ้าค่ะ กล้าทำก็กล้าซื้อ 55
-
อัพแล้วววววว
นายน้อยก็น้อยใจ นายใหญ่ก็อารมณ์ร้อน เข้าใจกันเร็วๆนะ
ปล. จะรวมเล่มก็ต้องเก็บอยู่แล้วล่ะค่ะ มาต่ออีกนะคะ
-
อะไรกันเนี่ยยยย :m31:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:sad4: :sad4: :sad4:
ขัดใจไอ้บ้านายใหญ่อ่ะ ทำไมชอบทำร้ายจิตใจโลมตลอดอ่ะ :m31: :m31: :m31:
:serius2: :serius2: :serius2:
โลมอย่าคิดมากนะ สู้ๆ
-
ตอนที่ 39 นายโลมกับรักจนตรอก
มือหนึ่งกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนเหมือนมันจะแหลกคามือ ส่วนอีกมือคอยโบกยาหอมให้คุณหายวิงเวียนที่เป็นผลพวงมาจากเป็นลมไปเมื่อสักครู่
ความสับสนเกิดจากจิ๊กซอว์สองชิ้นเข้าล็อคกันพอดี
คำพูดที่เต็มไปด้วยนัยยะแฝงของพี่เกียรติทำให้ผมสติหลุด แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็เลือกที่จะเงียบและใจเย็นเพื่อตรึกตรองข้อมูลในฝั่งของตัวเอง โดยลืมไปว่า นายใหญ่ระฟ้าใจร้อนยิ่งกว่าไฟ ทุกอย่างต้องเด็ดขาดและฉับไวตามแบบฉบับของผู้นำและมีบริวารคอยป้อนข้อมูลและปฏิบัติตามคำสั่ง เมื่อแม่เหล็กสองชิ้นที่ต่างฝ่ายต่างอยู่ในพื้นฐานของนิสัยตัวเองถึงได้ปะทะและออกแรงต้านกันหนักหน่วงขนาดนี้
นอกจากพี่ชายตัวเองจะเตือนให้ระวังตัวและระวังใจของตัวเองแล้ว ความหมายโดยนัยพวกนั้นบอกผมว่ามีอีกหลายอย่างที่ผมไม่รู้ และนายใหญ่เองก็เหมือนไม่ต้องการให้ผมได้รับรู้
หากผมเป็นนก เรือนใหญ่หลังนี้ก็คงจะเป็นกรงที่ใกล้เคียงกับธรรมชาติมากที่สุด เพราะมันทำให้ผมหลงระเริงและสุขสบายเกินกว่าจะมองเห็นความเป็นจริงไปมาก
เรื่องราวการปะทะกันในวงการธุรกิจนี้อาจจะมีลูกหลงมาโดนผมเพียงแค่สะเก็ดเล็กๆ แต่คนที่ไม่เคยพบเจอหรือเตรียมใจมาก่อนก็รู้สึกว่าตัวเองเจ็บหนักและแผลที่อาจจะเล็กนักสำหรับคนที่ใช้ชีวิตในวงการนี้มาจนชินกลับกลายเป็นแผลใหญ่ฉกรรจ์สำหรับผม
เรื่องของพี่เกียรติส่งผลหนักหนาพอประมาณกับความรู้สึกนึกคิดของผม และเหมือนมันจะถูกซ้ำเข้ามาอย่างแรงโดยไม่ทันจะตั้งตัวเมื่อบังเอิญได้ยินบทสนทนาหวานหูที่แม้แต่คนรักอย่างผมแทบจะไม่เคยได้ยิน มันเลยจุดหึงหวงไปอยู่ในจุดที่ต้องเฝ้าถามตัวเองว่าจริงๆแล้วผมมีสิทธิ์นั้นจริงๆหรือเปล่ากันแน่ หรือมันเป็นเรื่องธรรมดาของคนมีอำนาจที่สามารถมีคนที่เรียกว่ารักหรือเป็นคนสำคัญได้พร้อมกันทีละหลายๆคน สิทธิที่นายน้อยได้รับอาจทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่า เพียงแต่มันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น ซากที่เมื่อหมดรสหวานแล้วก็จะกลายเป็นของไร้ค่า บทสนทนาที่ผ่านหูจนจำได้แม่นเหมือนเขาสองคนยังวนเวียนพูดกันซ้ำๆเหมือนกดรีรันหลายรอบนี้มันตรงกับคำเตือนของพี่เกียรติที่ให้ผมเผื่อใจไว้บ้าง
ลมตีย้อนจนแปรเปลี่ยนเป็นเสียงเรอหนักหน่วงดังขึ้นมาทำให้ผมต้องกลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริงอีกครั้ง
คุณลืมตาขึ้นมาพร้อมเสียงจ้วงอากาศหายใจและอาการโบกมือไปมาในอากาศรวมไปถึงปากเผยอร้องเรียกหายาหอมอีกครั้งนั้นทำให้ผมต้องหันมาช่วยให้คุณอยู่ในอาการที่สงบลง
สีหน้าและท่าทางของคนสูงวัยทำให้สำนึกผิดตีย้อนขึ้นมาแทนที่ความสับสนเมื่อครู่
“คุณครับ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผม........”
ไม่รู้ว่าจะอธิบายสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่นี้ไปว่ายังไงให้คนที่ส่ายหน้าไปมาเหมือนร้องห้ามให้เข้าใจ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ใช่ความผิดของพ่อหนุ่มหรอก อย่าคิดมากจนไม่สบายไปอีกคนเชียวนะคะ คุณไม่มีแรงจะคอยดูแลแล้ว”
น้ำตาลูกผู้ชายแทบรื้นไหล จนถึงขนาดนี้แล้ว ความผิดไปตกที่ใครยังไม่รู้ การที่นายใหญ่หุนหันพลันแล่นออกจากเรือนไปหลังจากที่มีปัญหากับผม คุณยังบอกว่าพ่อหนุ่มไม่ผิด หน่วยตาที่กลอกมองผมไปมายังบ่งบอกว่าเอ็นดูผมเหมือนเคย ไมีมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสำหรับหญิงชราคนนี้ที่มีต่อผม
“เชื่อใจคุณหนูนะคะนายน้อย เชื่อใจเขา อย่าทิ้งคุณหนูนะคะ คุณขอร้อง”
“คุณหมายถึงอะไรครับ ผมงงไปหมดแล้ว”
ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวมันมาจบที่ผมจะทิ้งนายใหญ่ของที่นี่ไปได้ยังไง ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันบานปลายไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เรื่องพวกนี้มันถูกต่อยอดมาจากการที่ผมเงียบและไม่ยอมให้ความกระจ่างใดๆต่อนายใหญ่ระฟ้างั้นเหรอ เพราะหมอนั่นปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเองมันเลยลุกลามจนกลายเป็นน้ำผึ้งหยดเดียวหรืออย่างไรกัน
อุ้งมือชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อจนต้องกระชับแรงรัดให้แน่นขึ้นเมื่อโทรศัพท์เหมือนจะร่วงหลุดมือ
มันนิ่งเงียบจนใจไม่ดี
“รอโทรศัพท์คุณหนูอยู่เหรอคะ”
ผมหรุบตาต่ำ แต่ก็พยักหน้ายอมรับด้วยจำนนด้วยความรู้สึกของตัวเองและจากการรู้ใจของคุณ
“หนุ่มสาว เอ้อ คุณเปรียบเทียบนะคะ จริงๆต้องบอกว่าหนุ่มๆ”
“ครับ ผมเข้าใจ”
“วัยหนุ่มวัยสาวเวลามีความรักก็อย่างนี้แหละคะ ถึงคุณจะไม่มีครอบครัว แต่ก็เห็นมาหลายรุ่นแล้ว คนที่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์และความรู้สึกต่อคนอื่นๆ ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นอย่างนั้นกับคนรักของตัวเองนะคะ เขาถึงเรียกคนรักกันว่าลิ้นกับฟันหรือพ่อแง่แม่งอนไงคะ เรื่องเล็กน้อยมักจะยิ่งใหญ่เสมอถ้าเกี่ยวกับความรัก คุณถึงเข้าใจทั้งพ่อหนุ่มและคุณหนู”
“แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็.............เอ่อ ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้ ผมขอโทษนะครับ”
“โอ๊ย!! ว่าแล้วเชียวว่าพ่อหนุ่มต้องโทษตัวเอง คุณแก่แล้วนะคะ ลุกไว เดินไวอย่างคนหนุ่มได้ที่ไหน พอทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงสังขารตัวเองแล้วก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ”
แม้คุณจะลูบหลังและพูดปลอบใจแค่ไหน แต่พอเงยหน้าขึ้นไปสบกับคุณ ผมก็เห็นร่องรอยกังวลใจในหน่วยตาดำที่เก็บซ่อนไม่ทัน ถึงเหตุผลของคุณจะหนักแน่นสักแค่ไหน แต่ที่คุณต้องรีบร้อนจนเป็นลมเป็นแล้งขนาดนั้นก็เพราะรีบและตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ
“คุณหนูไม่โทรมา พ่อหนุ่มก็โทรไปซะเองสิคะ”
“จะดีเหรอครับ ผม เอ้อ เขาคงกำลังโกรธผมอยู่”
“พ่อหนุ่มก็คงจะมีเรื่องโกรธคุณหนูอยู่เหมือนกันใช่มั้ยคะ ในเมื่อพ่อหนุ่มก็โกรธเหมือนกันแต่เลือกที่จะโทรไปหาก่อน คุณหนูจะใจดำไม่รับสายเชียวเหรอคะ”
ก็ไม่แน่หรอก ถ้าคนๆนั้นคือไอ้นายใหญ่รากหญ้า ไม่มีอะไรที่อยู่ในความคาดหมายสักอย่าง ถึงในใจจะโต้ตอบและขัดแย้งกันเองตามความรู้สึก แต่มือก็กดโทรออกที่หมายเลขแรกของรายชื่อที่เมมเอาไว้
ไม่ใช่ไม่มีคนรับสาย แต่นายใหญ่ปิดเครื่องไปเลยต่างหาก
“ไม่ติดเหรอคะ”
“ปิดเครื่องไปแล้วครับ”
ใจหม่นหมองเพราะทรมานกับการรอคอย แต่่ความฟุ้งซ่านที่จู่โจมเข้ามาให้สับสนลดดีกรีลงบ้างแล้วตอนที่คนสูงวัยบอกให้เชื่อใจ ไม่ใช่สิ คนอายุแก่กว่าแม่ผมคนนี้ใช้คำว่าขอร้อง ถึงแม้เรื่องที่นายใหญ่คุยโทรศัพท์กับหมอจ๋าจะเป็นเรื่องที่บั่นทอนความรู้สึกอยู่มาก แต่เรื่องของพี่เกียรติก็ทำให้กังวลไม่แพ้กันเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่นายใหญ่หุนหันหลันแล่นออกไปจากเรือน เป็นตอนที่เขาต้องการเจอตัวพี่เกียรติอยู่พอดี ถึงแม้จะกลัวพี่ตัวเองก่อเรื่องขึ้นมาอีก แต่ใจก็นึกห่วงพี่ชายต่างพ่อแม่อยู่ครามครัน
กริ๊งงงงงงงงงงงง!!
เสียงเรียกเข้ากระชากวิญญาณ ตื่นเต้นจนรู้เลยว่ามือสั่นจนของที่อยู่ในมือแทบร่วง ใจลุ้นจนเจ็บว่าคนในสายจะใช่คนที่ผมตัดใจโทรไปหาก่อนเมื่อครู่
‘พี่เกียรติ’
ไม่ได้เมมชื่อไว้หรอก แต่เลขสามตัวสุดท้ายของงเบอร์ที่ขึ้นโชว์ทำให้ผมจำได้ มันคือเบอร์ที่ผมใช้โทรหาพี่ชายตัวเอง
“ฮัลโหล”
“โลม ช่วยพี่ด้วย บอกใครก็ได้มาช่วยพี่ที”
“พี่เกียรติ ใครทำอะไรพี่ บอกผมสิ บอกผม พี่อยู่ไหน”
อารามตกใจทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองให้มีสติมั่นคงพอที่จะกระชับคำพูดให้สั้นที่สุดได้ มันถึงได้ออกมาในรูปแบบที่ฟังไม่ได้สรรพจนได้คำตอบจากอีกฝ่ายช้าไม่ได้ดั่งใจอยู่อย่างนี้
“ว่าไงพี่ ว่าไง อยู่ไหน อยู่ไหนพี่เกียรติ บอกผม”
“พี่ อยู่ บ้าน โอ๊ะ โอ๊ยย”
คำตอบค่อยๆหลุดออกมาผ่านสายโทรศัพท์ให้ต้องลุ้นกันจนร้าวระบมไปทั้งหน้าอก เสียงร้องครางที่เกิดจากความเจ็บปวดทำให้ผมรู้ว่าพี่เกียรติไม่ได้อยู่คนเดียวและเขากำลังอยู่ในอันตราย ผมยังได้ยินเสียงตุบตับ เสียงสวบสาบของเท้าเดิน เสียงที่เกิดจากการอัดกระแทกดังออกมาทางหูโทรศัพท์ ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยจากใครเลย นอกจากเสียงร้องที่แสดงความเจ็บปวดตลอดเวลาของพี่เกียรติ ยอมให้โทรศัพท์หลุดมือเพราะไร้เรี่ยวแรงที่จะถือมันเอาไว้ได้ ใจร้อนรนจนต้องสั่งให้ตัวเองให้เลิกหม่นหมองและทำอะไรสักอย่าง นอกจากพี่เกียรติแล้วผมนึกถึงพ่อกับแม่
“คุณครับ ช่วยให้ใครเอารถออกทีเถอะครับ ผมต้องการกลับบ้าน กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยครับคุณ นะครับ ผมขอร้อง”
“เกิดอะไรขึ้นคะ ถ้าจะออกไปต้องมีคนตามไปดูแลนะคะ ไม่อย่างนั้น”
“ยังไงก็ได้ครับคุณ ขอแค่ให้ผมไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด”
แปลกดีนะ!! ผมไม่นึกถึงเรื่องพึ่งพาตำรวจหรือแจ้งความเลยทั้งๆที่บ้านเมืองมีขื่อมีแป แต่พอลูกน้องที่ยืนรอเพื่อแสดงตัวให้รู้ว่าเป็นชุดที่ถุกจัดขึ้นมาเพื่อไปคุ้มครองผมชายตาไปมองอาวุธทั้งหลายที่วางรวมกันอยู่ที่พื้นแล้วผมกลับพยักหน้าอนุญาตโดยไม่ตรึกตรองความถูกต้องอะไรขึ้นมาซะงั้น ผมอยู่ใกล้เส้นแบ่งที่ค่อนไปทางป่าเถื่อนและศาลเตี้ยมากกว่าความถูกต้องตามครรลองไปตั้งแต่ถูกพาตัวมาอยู่ที่นี่จนกลายเป็นความผูกพัน
ตัวผมชาวาบก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวถูกตรึงให้นิ่งค้างอยู่กับที่เหมือนอวัยวะทุกส่วนถูกตอกตรึงเอาไว้ด้วยตะปูที่ตอกเข้ามาพร้อมกับเต็มแรง ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ก่อนที่สมองจะขาวโพลนและว่างเปล่า
ภาพตรงหน้าคือเลือดที่นองแดงฉานเต็มพื้น ร่างที่อยู่ในชุดผ้าเนื้อดีหลุดรุ่ยไม่ต่างอะไรกับเศษซากของผ้าขี้ริ้ว เนื้อตัวมอมแมมและบอบช้ำอย่างหนักจนต้องเบือนหน้าหนี กลิ่นคาวคละคลุ้งลอยผ่านจมูกแค่พอรับรู้ก่อนที่จะไม่ได้กลิ่นอะไรอีกเลย
สิ่งที่ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืนคือคนที่ยืนอยู่เหนือร่างนั้นคือคนๆเดียวกับคนที่ผมรัก นายใหญ่แห่งอาณาจักรกำลังก้มลงมองร่างพี่เกียรติด้วยแววตาที่แปลความหมายไม่ได้ ปลายกระบอกปืนในมือชี้ต่ำลงพื้น
“คุณไม่น่าใจดำขนาดนี้เลย”
เสียงที่ควรจะขับออกมาด้วยความกราดเกรี้ยวและดังกึกก้องไปทั่วบริเวณกลับกลายเป็นเสียงแหบระโหยที่แม้จะเค้นให้ผ่านลำคอออกมาได้แต่ก้ไม่ต่างอะไรกับเสียงกระซิบที่ลอยไปตามลม
ร่างสูงตระหง่านตรงหน้าไม่เหมือนคนที่ผมเคยรู้จักและสัมผัสลึกซึ้งใกล้ชิด เทพบุตรที่เคยเห็นแปรเปลี่ยนเป็นซาตานที่เหี้ยมโหดในสายตาผม ถึงแม้ว่าสายตาว่างเปล่านั้นจะเริ่มสั่นไหวเมื่อรู้ว่าคนที่ผลุนผลันเข้ามาแล้วช็อคจนกลายเป็นรูปปั้นนี้คือผม
“โลม ฟังก่อน มันไม่ใช่นะ โลม”
“กรี๊ดดดดดดด เกียรติ เกียรติลูกพ่อ/ เกียรติลูกแม่”
เสียงกรีดร้องเหมือนคนกำลังจะขาดใจทำให้สติทุกอย่างของผมดับวูบ
.
.
.
สายตาที่มองมาอย่างคนเสียสติบอกความหมายได้มากกว่าผิดหวัง แรงต่อต้านที่เขาถลาเข้าไปเพื่อหวังประคองไม่ให้ร่างนั้นเซเหมือนรังเกียจและขยะแขยงในทุกสัมผัสที่เขาหยิบยื่นให้ไป
แววตาสุดท้ายก่อนที่โลมจะหมดสติไม่มีระฟ้าอยู่ในนั้นอีกต่อไปแล้ว
“นายครับ กลับอาณาจักรก่อนเถอะครับ ส่วนทางนี้ผมจะให้คนคอยเฝ้าดูแลนายน้อยเองครับ เชื่อผมเถอะ นายน้อยไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรตอนนี้หรอกครับนาย”
“งั้นเหรอ เขาไม่ต้องการผมแล้วงั้นเหรอพง”
“นายน้อยกำลังเข้าใจผิดนะครับนาย เห็นพี่ชายอยู่ในสภาพนี้ตรงหน้าแล้วยังประคองตัวเองมาถึงตอนนี้ได้ผมก็ว่านายน้อยเข้มแข็งมากแล้วนะครับ ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะหมดสติไปนานแล้วก็ได้”
ทุกอย่างผิดที่ผิดเวลาและเรื่องราวกลับตาลปัตรไปหมด
จริงอยู่ว่าระฟ้าต้องการตัวเกียรติคุณเพื่อเค้นถามสาเหตุที่ทำให้โลมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในช่วงเวลาไม่ทันจะข้ามวันอย่างนี้แต่จะเอาเวลาไหนมารายงานนายน้อยของบ้านล่ะว่า พี่ชายของหมอนั่นกำลังตกอยู่ในอันตราย นอกเหนือจากมนุษยธรรมแล้ว ผู้ชายคนนั้น คนที่ก่อเรื่องเอาไว้มากมายซะจนเขาต้องใช้เวลาพอดูที่จะขัดเกลาทัศนคติของตัวเองให้มองข้ามการแก้แค้นและรู้จักที่จะให้อภัยและให้โอกาสคน และสิ่งที่ทำให้ระฟ้าต้องรีบรุดออกมาจนคนที่เลี้ยงดูมาต้องตกใจจนเป็นลมหมดสติก็เพราะว่าคนๆนั้นคือญาติสนิทแค่ไม่กี่คนของโลม เกียรติคุณไม่ได้สำคัญต่อระฟ้าถึงขนาดนายใหญ่ของอาณาจักรจะยื่นมือเข้าไปช่วย แต่เป็นเพราะเกียรติคุณสำคัญกับคนรักของตัวเอง
แค่มันผู้นั้นเป็นคนสำคัญของคนรัก ระฟ้าก็พร้อมจะลืมความชั่วชาติทั้งหมดของมันแล้ว แค่นั้นเอง เหตุผลสำคัญของนายใหญ่ที่รีบร้อนออกมาจนพบจุดจบที่ทำเอาใจเกือบสลายอย่างนี้
สายรายงานว่าคนที่หลอกให้เกียรติคุณมาพบจุดจบที่บ้านคือเสี่ยเจียง มันไม่แปลกหรอกที่เสี่ยจะโกรธแค้นลูกน้องคนสนิทที่แปรพักตร์ไปหาที่คุ้มกะลาหัวแห่งใหม่ แต่นักเลงระดับกลางอย่างเสี่ยเจียงแล้วไม่กล้างัดข้อกับอาณาจักรได้แน่ถ้าไม่มีแบคหนุนหลังที่มีดีกรีพอๆกัน วงการนี้มันก็มีอยู่แค่นี้ หากใครยิ่งใหญ่เองไม่ได้ก็ต้องหาใครมาคุ้มครอง และต้องหาที่หมายใหม่ไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอที่หมายที่ถูกใจที่สุด แต่ระฟ้ายังไม่เคยเห็นใครลุกขึ้นมาผงาดอย่างผู้นำอย่างที่คนเหล่านั้นทะเยอทะยานอยากมีอยากได้เลยสักที ดูอย่างเกียรติคุณเป็นตัวอย่าง พอเจ้านายตัวเองไหวตัวแล้วว่าลูกน้องกำลังจะทิ้งก็ชิงลงมือตัดตอนเสียก่อนที่จะมีคู่แข่งมาแก่งแย่งอำนาจในภายหน้า จะมีใครล้มเสือได้เท่ากับเสือที่เคยอยู่ถ้ำเดียวกันมาก่อน
แต่กรณีที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่นี้ เขามั่นใจแน่แล้วว่าตัวเองถูกต้อนให้มาจนมุมจากใครสักคนที่เคลื่อนไหวอย่างเงียบๆคอยโอกาสมาพักใหญ่ๆแล้ว และคนกลุ่มนั้นก็จะต้องเกี่ยวข้องกับการตายของมาดามเหอด้วยแน่ เกียรติคุณกับเสี่ยเจียงเป็นแค่ตัวล่อเหยื่อของเกมนี้เท่านั้น และโลมคือกุญแจเพียงดอกเดียวที่ทำให้ระฟ้าลืมทุกการระวังตัวแม้กระทั่งระวังชีวิตตัวเอง
นายน้อยของอาณาจักรจะอ่านเกมนี้ออกมั้ยนะ หรือว่ามันลึกลับซับซ้อนเกินไป ถ้าเป็นอย่างนั้น ระฟ้าก็จะกลายเป็นฆาตรกรที่อำมหิตที่ฆ่าได้แม้กระทั่งพี่ชายของคนรักตัวเอง
๐ สวัสดีค่ะ ไม่ต้องแปลกใจที่มาลงแบบ 2 วันติดกันนะคะ พอดีช่วงนี้ต้องขยันในช่วงที่ยังขยันได้อยู่ค่ะ :-[
๐ หากเจอคำผิดเยอะกว่าปกติ ขอโทษด้วยนะคะ ยอมรับว่าตอนนี้ไม่ได้ทวนดูคำผิดเลย วันหยุดสุดสัปดาห์ เพื่อนบ้านจะมารวมกลุ่มสังสรรค์กันหน้าบ้านตลอด ต้องคอยเข้ามาแบบเนียนๆนะคะ
๐ ขอโทษอีกครั้งหากตอนนี้สั้นไม่จุใจค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก ค่ะ (https://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
:z13:
จิ้มก่อนอ่าน
อยากจะร้องไห้ :m15: มีความสุขมามาก ก็มาบีบคั้นหัวใจต่อ :sad2:
รอนายใหญ่และนายน้อยตอนต่อไปครับ แล้วดีใจที่ได้เป็นคนแรกด้วย :L2:
-
:z13: แปะป๊าบ
อ่านจบพร้อมเสียงกรีดร้อง...มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยยยยยยยยย :serius2:
และแล้วก็เกิดเรื่องอีกจนได้...คราวนี้นายใหญ่จะเคลียร์ข้อหาให้โลมหายข้องใจได้ยังไงกันหล่ะ :เฮ้อ:
แก้เล็กน้อย (เพราะตอนมันสั้น หุ หุ)
ไมีมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสำหรับหญิงชราคนนี้ที่มีต่อผม ==> ไม่มี
แต่เลขสามตัวสุดท้ายของงเบอร์ที่ขึ้นโชว์ทำให้ผมจำได้
แต่พอลูกน้องที่ยืนรอเพื่อแสดงตัวให้รู้ว่าเป็นชุดที่ถุกจัดขึ้นมา ==> ถูก
กลับกลายเป็นเสียงแหบระโหยที่แม้จะเค้นให้ผ่านลำคอออกมาได้แต่ก้ไม่ต่างอะไรกับเสียงกระซิบที่ลอย ไปตามลม ==> ก็
-
รีบนมาเร็วกว่า
^
^
^
เหตุการณ์เริ่มเข้มข้มเข้ามาทุกทีแล้ว
ลุ้นๆ :z10: :z10:
:กอด1:
-
เล่นจุดอ่อนเลยทีเดียวววว ><
ขอให้นายน้อย เข้าใจนายใหญ่เร็วๆ
-
เอ้ววววววว ไปกันใหญ่แล้ว
-
อืมมมม เริ่มซับซ้อนมีปม ใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลังกันนะ :m28:
-
ขอโทษนะจ๊ะ โลมจ๊า ถึงเจ๊จะเอ็นดูหนูม๊ากมากแต่งานนี้หนูผิดเต็มๆจ๊ะ นายใจเจ็บอีกแว๊วววว แต่เราไม่สงสารเพราะ เคืองที่นายใหญ่เจ๊าะแจ๊กะหมอจ๋าจนหวานจ๋อย
-
:เฮ้อ: โลมหนอโลม
-
มันค้างมากกว่าเดิมพันเท่า!!! น้องโลมจะเข้าใจนายใหญ่ผิดจริงๆเหรอ? พรุ่งนี้มาต่ออีกตอนก็ดีนะคะ มันจะลงแดงตายเพราะความอยากอ่านอยู่แล้ว=_=
-
โอ๊ะ...ได้อ่านสองตอนรวด.... o13
โลม...ใช้สติหน่อยน้า....อย่าให้ความโกรธมันบังตา
เชื่อใจนายใหญ่หน่อย
ถ้านายน้อยไม่เชื่อใจนายใหญ่.... :m15:
แล้วนายใหญ่จะทำไงล่ะ :sad4:
-
ศัตรูในเงามืด o22
ใครกันบังอาจทำให้นายใหญ่กับนายน้อยทะเลาะกันน่ะ :m31:
พึ่งจะหวานกันได้ไม่กี่ตอนเองนะ :o12:
-
:o12:
เศร้า อึดอัด ใครๆกันที่วางแผนนี้ทำเอานายใหญ่นายน้อย
แห่งอาณาจักรเข้าใจผิดกันได้แบบนี้ อย่าให้รู้เชียว :beat:
บวกเป็ด
-
โอย เพลียใจ . . . . . .
รอให้นายน้อยเข้าใจไวๆ
-
:z3: ยังคงเข้าใจผิดต่อไป
เหมือนว่า..แม้นายใหญ่จะทำเพื่อโลมขนาดไหนเพียงแค่ไม่พูด
โลมก็มองนายใหญ่แง่ร้ายตลอดเลย :เฮ้อ: แอบสงสารนายใหญ่แฮะ
-
อุปสรรคอีกแล้ววววววว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สามวันดี สี่วันไข้
โลมจ๋าเชื่อใจนายรากหญ้หน่อยน้าาาา
เค้าไม่ชอบมาม่าอ่ะ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
โลมเข้าใจผิดแล้วอ่ะ :z3: :z3: :z3:
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
เข้าใจผิดกันไปใหญ่
-
โลมอย่าเข้าใจผิดเลยน้่า
-
ใจหาย....คนเขียนมาต่อสั้นซะใจหายเลย
:z3:
-
เง้ออออออ บรรยากาศมาคุอีกล่ะ หวานได้แปบเดียวเอง
-
:เฮ้อ:ไปกันใหญ่
-
ทำไมรู้สึกว่าโลมไร้เหตุผล เหมือนกับไปสู่ช่วงทียังไม่ได้เป็นคนรักกันยังไงอย่างงั้น
ไม่รู้สึกว่าเป็นบรรยากาศของการเข้าใจยอมรับแล้วก็ตกลงว่าเป็นคนรักกันแล้วเลย
เรียกว่าถ้าโลมไม่ใช่ นายน้อย อยากจะบอกนายใหญ่เหลือเกินว่าหาใหม่เถอะ เพราะรักอย่างเดียวคงไม่พอหรอก เราต่างกันเกินไป :z3:
-
โอยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไหงเป็นงี้เนี่ยยยยยยยยยยยยยย โลมยิ่งเข้าใจผิดนายใหญ่อยู่แล้ว ก็ยิ่งไปกันใหญ่เลยทีนี้
สาธู๊วววววววววววววววววว ขอให้คุยๆกันให้เข้าใจซักทีเถอะ
-
โลมจะเข้าใจมั้ยเนี่ย...ภาพที่เห็นชวนให้เข้าใจผิดเหลือเกิน
อารมณ์ยิ่งอ่อนแอจากหลาย ๆ เรื่องอยู่ด้วย...
นายใหญ่ของเราน่ารักที่สุด...ขนาดพี่ชายโลมแย่ขนาดนั้นยังให้อภัยได้
โลมตื่นมาจะเป็นไงบ้างเนี่ย น่าหวั่นใจที่สุด
ขอบคุณค่ะ
-
ความรู้สึกเหมือนกำลังดูละครหลังข่าวเลยวุ้ย
กะลังเข้มข้นเลย รอตอนต่อไปจ้า
-
โลมไม่ผิดหรอก เป็นเรา เราก็หึงและคิดมากนะเรื่องหมอจ๋า แต่แทนที่ตัวเองจะสงบสติ เมื่อตอนที่อีกคนสติแตก กลับหนีออกมาซะงั้น แถมโลมมาเห็นเหตุการณ์แบบนี้อีก ก็ต้องเข้าใจผิดไปกันใหญ่แหละ :z3:
แต่ค้างงงงงงงงงงงอ่ะ :z10:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :sad4: นายน้อยจะอ่านเกมส์นี้ออกเมื่อไรล่ะเนี่ยค่ะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เครียดเลย
ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ
พึี่งหวานกันไม่เท่าไหร่เองน้า
-
อร๊ายยย อ่านแล้วน้ำตาจะไหล เจ็บปวดอ่า :sad4:
โลมอย่าเข้าใจนายใหญ่ผิดน้าาาา
เศร้า เศร้า เศร้าเลยอ่า :m15:
มาต่อเร็วๆนะคะ ค้างค่าาาาาาาาา :call:
-
ซาบซึ่งจากใจ :myeye:
อ่านตอนที่แล้วไปเมื่อเย็น ตกมืดก็ได้อ่านอีกตอน :impress2:
เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีกดอก :a5:
เรื่องเก่ายังไม่จบ เรื่องใหม่มาอีกแล้ว
นายใหญ่มักงานเข้าอยู่เรื่อยเลย ทำไม๊ทำไมหนอ
ปล.เราพึ่งรู้สึกว่าเวลาคุณเรียกโลม 'พ่อหนุ่ม' แล้วเรียกคุณระฟ้า 'คุณหนู' มันจั๊กจี้อ่ะ ><
-
เรื่องราว มัน บังเอิญเกินไปแล้วไหม???
-
ไอ้คนวางแผนนี่มันเป็นใคร หวังผลทางธุรกิจแล้วยังทำให้ครอบครัวร้าวฉานด้วย
-
นายน้อย นายใหญ่สู้ๆ เข้มแข็งไว้ทั้งสองคน
จับมือกันไว้ อย่าปล่อย.......นะ
-
โลม เชื่อในเหตุและผลนะ
อย่าใช้อารมณ์
แต่ตอนนี้เหมือนอารมณ์จะมาเหนือ :เฮ้อ:
-
เห้อ เครียดอีกแล้ว หวานแหววไ้ม่เท่าไร ช้ำใจอีกแระ
-
คุณต้องช่วยอีกแล้วงานนี้ คนแก่เหนื่อยอีก
เฮ้อ....เด็กรักกันคนแก่ทรมานน้อนิ
-
ง่า !! ยิ่งเข้าใจผิดกันไปใหญ่
เครียดดดแทนระฟ้า
-
:sad11: ไว้อาลัยให้พี่เกียรติ
คนเขียนใจร้ายมาสองตอนแล้วนะ :z3:
-
เครียดดดดดดดดดดดด
:z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ไอ่เกียรติตายแล้ว!!!!
ณ ตอนนี้ถึงจะเคยเกลียดมันขนาดไหนแต่ก๊อดใจหายด้วยไม่ได้
ใครกันวะมันอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด พี่พงงงงงงงแกช่ายม้ายยยยยยยย <<อินี้ชี้มั่วละ
ฮืออออออ เค้าเสียใจอ่ะ ทำไมมันมีแต่มาม่าได้ขนาดนี้ ไม่ยอมจะเอาหวานๆ เอาหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ▔□▔)/▔□▔)/▔□▔)/
นายใหญ่ไหวม๊าย ให้พี่ภูกับป๋าช่วยไรป่าววววว พี่สิงห์ก็ช่วยได้นะ
-
โลมเข้าใจผิดอย่างแรง เครียดมาก
-
มันเป็นแผนการของใคร :m16:
-
:serius2: :serius2:
โอยยยยยย เข้มข้นมากขึ้นไปทุกที
ตอนนี้สองคนยืนอยู่บนเส้นด้ายบางๆ แง่มๆ รักกัน แต่ไม่พูด ไม่คุยกัน เรื่องมันถึงไปกันใหญ่
-
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
นายใหญ่รีบไปอธิบายด่วนเลยนร๊าคนอ่านจะลงแดงตายแล้ว
-
+ ค่า
อยากจะเป็นลมแทนคุณไปอีกคนน รีบเค้าใจกันไวๆนะค้าาาาาาาาาาาา
คนอ่านรับกับสถานะการณ์แบบนี้ไม่ไหว :o12: :o12: :o12:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
วัดใจ
-
คงต้องโทษตัวเองแล้วละระฟ้า
ที่เป็นคนไม่ค่อยแสดงออก
โลมจะเข้าใจผิดไปมันก็ไม่แปลก
ก็มีอะไรแล้วไม่บอกไม่เล่าให้ฟังกันเองนี่ :เฮ้อ:
-
เวอะ = ='
กลัวตอนหน้าอ่ะ TT
โลมทำใจดีๆไว้น้า~
แล้วฟังความอธิบายก่อน
อย่าพึ่งด่วนตัดสินหรือตัดใครทิ้งไปง่ายๆนะคะ
รอตอนต่อไปค่่ะ
-
กำลังดุเดือด
-
เอาล่ะสิ เข้าใจผิดขนาดใหญ่ขนานแท้เลย
หลักฐานคาตาขนาดนั้นจะอธิบายยังไงกัน
แล้วใครกันที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ :serius2:
ไม่อยากให้เรื่องราวเลยเถิดมากกว่านี้เลย
เข้าใจกันเร็วๆนะ ยังรอคอยนายน้อยผู้น่ารัก
และนายใหญ่ผู้อ่อนโยนกลับมาหวานอีกครั้ง
คนเขียนอย่าใจร้ายนานนะคะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เรื่องนี้ทำให้คนอ่านขมวดคิ้วได้ทุกครั้งที่เข้ามาอ่าน
บางทีเราก็แอบคิดว่าโลมคิดอะไรด้านเดียวเกินไป
เชื่อความคิดตัวเองมากเกินไป
ปากบอกว่ารักคุณระฟ้า ทั้งหวง ทั้งหึง
แต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่เคยเชื่อใจอีกฝ่ายเลย
คราวนี้โลมผิดนะ
ค่อนข้างผิดหวังในตัวนายเอกเรื่องนี้จริงๆ
:เฮ้อ:
-
เฮ้อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เหนื่อยใจกับโลมตอนนี้จริงๆ
-
ซวยซ้ำซวยซ้อนจริง ๆ
:z3: :z10:
-
Σ（・□・；）.....（；￣ェ￣）งานเข้าระฟ้า
โลมมมมมมม (￣▽￣)ลุ้นห่างๆอย่างห่วงๆนะ ขอให้นายน้อยรู้ทันเกมส์แล้วดัดหลังกลับให้หง่ายเลย
-
โดนเข้าใจผิดซะแล้วนายระฟ้า :เฮ้อ:
น้องโลมฟื้นไวๆมาฟังเค้าหน่อยนะ
-
ทำไมปัญหามันรุมเร้าจังเลยอ่ะ
โลมต้องไม่เข้าใจนายใหญ่แน่ ๆ เลยอ่ะ
มาเห็นแบบนั้นเข้าใจผิดไปเต็ม ๆ แล้วอ่ะ
สงสารทั้งนายใหญ่ทั้งโลมเลยตอนนี้ T^T
-
:เฮ้อ:เริ่มจะเศร้าแล้วอะ :m15:
-
เรื่องของเรื่องมาจากหึงกับน้อยใจเท่านั้นเอง ตอนนี้บานปลายยกใหญ่
-
ตกลงเกิดอะไรขึ้น :z10: :z10: :z10:
-
:z3:เครียด!!!
-
:serius2: โหมดเศร้าเคล้าน้ำตา :sad4:
-
โอ้ววว.....เครียด!!!!
โลมจ๋า....หนูอย่าปักใจกับสิ่งที่เห็นแค่นั้นนะ
คราวนี้ถึงเวลาที่ต้องคิดเยอะๆแล้ว
เรื่องที่ไม่ควรคิดดันคิดมาก
-
:a5:เฮ้ออ...มันเกิดอะไรขึ้นกันอีกเนี้ยยยย :m31:
นายน้อย นายใหญ่ อย่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกนะ
อ่นแล้ว เครียดดดดดดดดดด
:call:รีบๆมาต่อนะ :call:
-
มารอ :o11:
ตอนต่อไปขอให้ความจริงกระจ่างด้วยเถิด :call:
-
ฮื่อ นายน้อยจะเข้าใจนายใหญ่มั้ยล่ะเนี่ย
เหตุการณ์มันชวนให้คิด .... ยังแอบคิดอยู่เลยว่ามันเป็นแผนยุยงให้แตกกันหรือเปล่า
โฮฮฮฮฮ ค้างมว๊ากกกกก
-
โลมจ๋าาาาาาาา :m15: :m15: :z3: :z3:
-
โลมจ๋าใจเย็นๆ นะ เชื่อนายใหญ่เข้าไว้
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m31:
เรื่องไปกันใหญ่แล้วววววว นายใหญ่ทำไงดีเนี่ย :z3:
-
ออ ที่แท้ก็ยังมีมือมืดหลบซ่อนอยู่นี่เอง
แอบทำลับๆมานานแล้วด้วย
อยากรู้จังว่าเป็นใครใกล้ตัวนายใหญ่ขนาดไหน
แล้วเมื่อไหร่นายน้อยจะเข้าใจนายใหญ่บ้างนะ
คิดเยอะไปไหม หรือนายใหญ่แสดงออกมายังไม่พอ
-
โอ้ยลุ้นแบบหายใจไม่ออกกันเลยที่เดียว
แล้วโลมจะเข้าใจนายระฟ้าไหมหละเนี้ย
-
“กรี๊ดดดดดดด เกียรติ เกียรติลูกพ่อ/ เกียรติลูกแม่”
พ่อ กรี๊ดดดดด ใช่มั๊ยคะนี่ :laugh: :laugh:
-
ระฟ้าน่าสงสารจังคะ ถูกเข้าใจผิดแบบเนี่ยอะ
โลมสู็้นะๆ :sad4:
-
:m15:สงสารระฟ้าที่สุด โลมไม่ฟังอะไรเลย เศร้า ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress3:
-
o22 o22 o22 o22 o22
เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว !!!!!!!!!
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โอ๊ย ทำไมพระศุกรเข้าพระเสาร์แทรกอย่างนี้ละคะ นายใหญ่
-
สนุกมากอยากรู้ว่าใครเป็นแมงมุมชักใยอยู่เบื้องหลัง แบบข้อมูลแน่น เล่นถูกจุด เล่นถูกคิว กะโค่นระฟ้าด้วยวิธีที่เด็ดดวง นายใหญ่ครองสติให้มั่น โลมซิจะเป็นไง
-
นับแต่นี้ไป คำพูดใดๆของนายใหญ่ก็ไม่พ้น "คำแก้ตัว"
บางครั้งก็อย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นอย่างเดียวนะโลม ใช้ความรู้สึกกับหัวใจซะ
ไอ้พี่เกียรติลุกขึ้นมาแก้ต่างให้นายใหญ่รากหญ้าเดี๋ยวนี้
-
:z13:
สงสารนายใหญ่จังเลยอะ เหมือนจะโดนเข้าใจผิดอย่างรุนแรง
เฮ้ออออออ พอนายน้อยตื่นมาแล้วก็อธิบายกันดีๆสิ อย่าใช้อารมณ์คุยกัน มันเลยเป็นแบบนี้เลยอะ :m15:
-
อย่าว่าแต่นานน้อยเลยที่อ่านเกมนี้ไม่ออก
คนอ่านก็อ่านไม่ออกด้วยย :angry2:
ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ นึกว่าจะดีขึ้นแล้วเชียววว
นายน้อยอย่าเข้าใจนายใหญ่ผิดไปนะ :sad4:
-
อ้ากกกกกก หวังว่าฟื้นขึ้นมาแล้ว
โลมจะไม่เข้าใจนายใหญ่ผิดนะ!!!!!
-
เครียด.......
มาต่อหน่อยนะ....
อึดอัด......
สงสารระฟ้า น้องโลมเข้าใจผิดแหงม.... :เฮ้อ:
-
เรื่องชักไปกันใหญ่แล้วววว :serius2: o22 สงสารโลมม อย่าเป็นไรไปนะโลมมมาฟังนายใหญ่อธิบายก่อนนน :sad4: ตอนหน้าขอให้เข้าใจกันได้แล้วนะคะ ทรมานนคนอ่านน :z3: :z10:
-
:m15:
หวานไม่เท่าไหร่ เศร้าอีกและ
-
เฮ้อออออออออออออออออออออ
คงต้องให้เวลากับโลมสักหน่อย
แล้วค่อยอธิบายตอนนี้คงจะไม่พร้อมรับรุ้อะไรทั้งนั้น
เลวไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆๆไอ้เสียเจียง
:pig4:
-
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
โอ๊ยยยยย เครียดอ่ะ ทำมัยเรื่องราวมันวุ่ยวายขนาดนี้ เข้าใจกันไปคนละอย่าง คนละทาง ดูมันสับสนไปหมด >< แย่มากมายอ่ะ อยากให้สถานการณ์คลี่คลายสักที T_T
อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด การรอคอยตอนต่อไปแต่ละครั้งมันยาวนานจัง ><
-
รออยู่เหมือนเดิม
-
เหตุการณ์เริ่มรุนแรงขึ้นไปทุกที :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 40 นายโลมกับรักจนตรอก
แววตาเหม่อลอยทอดมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย เสียงพระสวดลอยผ่านหูไปไม่ต่างอะไรกับเสียงลมพัด มือที่พนมไหว้พระร่วงหล่นลงมาเองตามสภาพของร่างกาย
“เฮ้ย! มึงยังทำใจไม่ได้อีกเหรอวะ”
นอกจากเราสามคนพ่อแม่ลูกที่อยู่รวมกันในศาลาหลังเล็กๆนี้แล้ว ก็เกือบจะลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีเหน่งอีกคนที่เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนตั้งแต่เกิดเรื่อง เหมือนจะอุ่นใจแต่ก็ยังเดียวดายและอ้างว้างเหมือนมันไม่มีที่สิ้นสุด จริงๆคำตอบที่ควรจะมีให้เพื่อนเพียงคนเดียวของตัวเองคือ ‘ยังไม่ได้เริ่มทำใจเลย’ ผมเพิ่งผ่านช่วงเวลาแห่งความจริงที่เหมือนฝันจนช็อคไปหมาดๆ และเริ่มรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตและหายใจได้เมื่อไม่นานนี่เอง
“ต้องได้แล้วสิวะ จะทำใจอะไรนานหนักหนา ลูกผู้ชายอ่อนแอนานๆไม่ดีหรอกว่ะ เหลือแค่กูคนเดียวแล้วตอนนี้”
“อันที่จริงครอบครัวของมึงก็เหลือแค่มึงคนเดียวมานานแล้วนี่ พี่ชายมึงเขา”
“ถึงเขาจะชั่วยังไงเขาก็เป็นพี่ชายกูเหน่ง”
“กูขอโทษนะโลม แต่กู....เออ นั่นแหละ ว่าแต่มมึงจะกลับไปทำงานที่อู่ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยเหรอวะ มึงจะไหวเหรอเนี่ย”
ไอ้เหน่งบอกว่า สภาพผมเหมือนยอดหญ้าที่ลู่ไหวไปตามลม ทั้งที่จริงๆแล้ว ผมต้องเป็นไม้ใหญ่ที่ฝังรากแก้วไว้ลึกสุดของชั้นดิน และไม่สะท้านแม้จะโดนพายุฝนฟ้าคะนองด้วยซ้ำ
“จริง กูไหว ใจไม่พร้อมแต่ท้องกูหิวนะเหน่ง พ่อกู แม่กูอีกล่ะ”
“แล้วอาณา”
“กูกับที่นั่นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”
ผมโพล่งขึ้นมาจนลืมไปว่าศาลาหลังนี้มันเล็กนิดเดียว และความเงียบยามค่ำคืนทำให้เสียงที่ดังอยู่แล้วตามแรงอารมณ์ให้ยิ่งดังก้องขึ้นไปอีกเมื่อมันไม่มีเสียงอื่นมารบกวนนอกจากพวกเสียงจั้กกะจั่น พ่อกับแม่สะดุ้งและหันมามองที่ผมเป็นตาเดียวกันก่อนจะค่อยๆหันหน้ากลับไปมองกล่องสี่เหลี่ยมสีขาวที่บรรจุร่างไร้ชีวิตของพี่เกียรติเอาไว้ดังเดิม
“มึงจะแน่ใจได้ไงโลมว่าเขาใช่”
“มันจะเป็นใครไปไม่ได้หรอกเหน่ง ภาพนั้นยังติดตากูอยู่ แค่หลับตาก็มองเห็นแล้วว่าปลายกระบอกปืนกระบอกนั้นชี้ไปที่พี่เกียรติ”
“แล้วมันหมายความว่าเขาฆ่าเหรอ”
“ทำไมมึงถึงได้แก้ตัวให้เขาวะเหน่ง มึงเป็นลิ่วล้อให้เขาเหรอ หรือว่าเขาให้คนมาอุดปากมึงไว้ หรือ......”
“มึงกำลังดูถูกกูคนที่มึงเรียกว่าเพื่อนอยู่นะโลม มึงโกรธมึงแค้นกูเข้าใจ มึงอยู่ในจุดที่ยังไม่มีสติพอจะตรึกตรอง ส่วนกู กูแค่รู้สึกว่ามันง่ายไปหน่อย มันไม่น่าจะเหมือนในละครขนาดนี้ มันตงิดๆใจไงไม่รู้”
แค่ผมบรรยายภาพที่ติดตาและวนเวียนมาเหมือนหนังฉายซ้ำนั้นให้เหน่งฟังก็รู้สึกสะท้อนไปทั้งอกแล้ว ไอ้ที่เหน่งบอกว่ามันง่ายเกินไปยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมร้าวหนักเข้าไปอีก แต่ถ้าไม่ขยายความเพิ่มคนที่น่าสงสารที่สุดคงจะเป็นคนที่ใจดำที่สุดคนนั้นแน่ๆ
“มันไม่ง่ายเกินไปหรอกเหน่ง หมอนั่นใจเย็นให้พวกเราตายใจต่างหาก ความผิดของพี่เกียรติต้องแลกด้วยชีวิต พี่กูบังอาจไปข่มขืนคนรักของเขาแล้วให้ลูกน้องซ้ำ มึงคิดว่ามันง่ายเกินไปอีกมั้ย” เสียงอ่อนลงไปกว่าครึ่ง
มันออกจะน่าสมเพชสำหรับคำอธิบายที่เหมือนจะเอาพี่ชายตัวเองมาประจารณ์อย่างนี้ แต่มันคงไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่าความจริงอีกแล้ว
เหน่งเงียบไปจนกลายเป็นผมที่รู้สึกกระวนกระวายเสียเอง ในเมื่อมันขุดผมขึ้นมาจากภวังค์แล้ว มันก็ควรจะอยู่เป็นเพื่อน พูดคุยถกเถียงหรือทำยังไงก็ได้ที่ไม่ให้ผมรู้สึกว่ากลับไปอยู่ในโลกที่อ้างว้างเดียวดายอย่างก่อนหน้านี้อีก เพราะเวลาเหล่านั้น มันจะเป็นเวลาที่อยู่กับความคิดที่เจ็บปวด อ้างว้างวังเวงจนน่ากลัว
“ถ้ามีคนมาทำอย่างนี้กับเมียมึง มึงจะทำยังไงให้สมกับความแค้นล่ะเหน่ง”
กลายเป็นผมเองที่หาเรื่องมาชวนมันคุยต่อ เหน่งหันมามองผมช้าๆแล้วถอนหายใจยาวอย่างคนที่ต้องใช้ความคิดอย่างหนัก
“ถ้าเป็นกู กูจะฆ่าพี่มึงให้ตายตั้งแต่วันนั้นแล้วโลม ลูกน้องบริวารก็มีเยอะขนาดนั้น แล้วกูมั่นใจว่าเกือบจะทุกคนที่เขาเรียกใช้จะต้องแม่นปืน มึงคิดว่าทำไมเขาจะต้องรอเวลาวะ คนเราจะโกรธถึงขีดสุดก็ตอนที่รู้เรื่องกันทั้งนั้น ยิ่งทิ้งเวลานานมากเท่าไหร่ ความโกรธก็ค่อยๆน้อยลงจนหายไปในที่สุด มึงคิดหาเหตุผลมาสนับสนุนให้เขาเป็นคนร้ายขนาดนี้ มึงไม่ลองย้อนไปคิดถึงช่วงที่ผ่านมาบ้างล่ะวะ โลม ตัวเองมึงน่ะก็โกรธเขามากไม่ใช่เหรอ กูยังจำที่มึงมาเหวี่ยงลมเหวี่ยงแล้งลับหลังเขาที่อู่ได้อยู่เลยนะเว้ย แล้วมันเพราะอะไรถึงทำให้มึงอยู่กับเขาได้นานขนาดนั้น แล้วทำไมยิ่งนานวันมึงถึงไม่เกลียดเขาเหมือนวันแรกๆละวะ มึงลองตัดเรื่องพี่เกียรติออกไปก่อนแล้วลองคิดดูนะ”
“กูตาบอดมั้ง หรือไม่กูก็ไร้เดียงสา อ่อนต่อโลกเกินไป ช่างมันเหอะ”
“มึงก็เป็นซะอย่างเนี๊ยะ แล้วดูสภาพมึงตอนนี้สิ เรื่องการตายจากกันสักวันหนึ่งมันก็ต้องทำใจได้กันทั้งนั้นแหละวะ แต่บางสิ่งบางอย่างที่ติดอยู่ในใจมึงน่ะ มันจะขุดมึงขึ้นมากจากสภาพผีตายซากอย่างตอนนี้ได้มั้ยล่ะ กูพนันเลยว่าไม่ เพราะมึงไม่ได้เสียใจแค่เรื่องพี่เกียรติเท่านั้น ใช่มั้ยล่ะ หรือมึงจะเถียงกูว่าไม่”
“พี่กูทำผิดก็จริงเหน่ง แต่มันเลวร้ายจนต้องแลกกับชีวิตเลยเหรอ ในเมื่อผู้หญิงนั้นก็ไม่.....”
“ไม่อะไรวะ ไม่ได้ตายเหมือนพี่มึงอะเหรอ มึงจะบอกว่ามึงจะโอเคขึ้นถ้าแฟนนายใหญ่นั่นก็ตายพี่มึงก็ตายงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น เฮ้อ โว้ย กูก็ไม่รู้เหมือนกัน กูเองก็เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้”
“พ่อกับแม่มึงก็คงเกลียดที่มึงโวยวายเสียงดังในวัดแล้วเหมือนกัน”
นี่คงเป็นสัญญาณบอกว่าควรจะล้มตัวลงนอนสำหรับคืนนี้สักที พื้นไม้กระดานของศาลาวัดไม่ต่างจากพื้นไม้ที่เรือนหลังนั้นสักเท่าไหร่ ไม่มีปัญหาสำหรับคนที่เคยสัมผัสมาแล้วอย่างผม ไม่ต้องมีฟูกหรือผ้าปูรองก็ไม่เป็นปัญหา แต่ถึงจะคุ้นเคยแค่ไหนก็ใช่ว่าจะทำให้ข่มตาหลับลงไปได้ง่ายๆ สุดท้ายเลยได้แต่นอนเอาแขนก่ายหน้าผากตัวเองแล้วจมอยู่กับความคิดเหมือนเดิม
สุดท้ายชีวิตคนเราก็คงจะมีเหลือเพียงแค่นี้ พี่เกียรติที่เคยยืดอกภูมิใจนักหนาว่าตัวเองอยู่ในฐานะที่มีลูกน้องล้อมหน้าล้อมหลังมากมาย แต่สุดท้ายแล้วไม่เหลือใครสักคนที่จะอยู่เป็นเพื่อนกันจนวันสุดท้ายของชีวิต ไม่มีเจ้านาย ไม่มีลูกน้อง ไม่มีเพื่อน มีแต่ครอบครัวเท่านั้นที่คอยอยู่เป็นเพื่อนร่างไร้วิญญาณเพื่อต่อไฟธูปไม่ให้ดับ ความทะเยอะทะยานของคนเราไม่มีประโยชน์อะไรเลย ต่อให้ครั้งนี้พี่เกียรติต้องตายเพราะเรื่องส่วนตัว แต่ไม่มีสักคนเลยเหรอที่จะอาลัยต่อการจากไปของพี่ชายบ้างนอกจากครอบครัว แล้วทำไมอีกคนที่บ้าอำนาจและเลือดเย็นอย่างร้ายกาจคนนั้นถึงได้มีบริวารล้อมหน้าล้อมหลังแม้กระทั่งวิกฤติสุดท้ายของชีวิตลูกน้องก็ยังช่วยกันประคับประคองลมหายใจของนายแม้จะทำได้แค่ยืนนิ่งๆให้กำลังใจก็ตาม
ความคิดก็ยังคงฟุ้งซ่านและวนเวียนอยู่แค่ผู้ชายคนนั้น ถึงจะหาเหตุผลมาหักล้างไม่ได้ว่าทำไมมันถึงได้ทิ้งช่วงเวลาไว้นานขนาดนี้แล้วลงมือชำระแค้น เป็นไปได้มั้ยว่าไอ้รากหญ้ามันกำลังคิดว่าพี่เกียรติก็ใช้วิธีการทำให้อีกฝ่ายตายใจและไว้เนื้อเชื่อใจอย่างที่มันทำถึงได้ชิงลงมือซะก่อน ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมเองก็เป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายตัวเองต้องตาย ไม่อย่างนั้นก็อาจจะเป็นเพราะหมอจ๋าหายเป็นปกติแล้วเลยคิดโกรธแค้นพี่เกียรติขึ้นมา แต่คนที่ร่วมก่อเหตุมีมากกว่านี้ ถ้าพี่เกียรติคือคนที่สมควรตาย แล้วคนอื่นๆล่ะ จะถูกนายใหญ่นั่นลงโทษด้วยวิธีไหนบ้าง
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน หมอนั่นก็ดูอำมหิตผิดมนุษย์มนาอยู่ดี
เหน่งนอนพลิกตัวไปมาเหมือนคนถูกยุงตอมหู จากที่ตั้งใจจะบังคับตัวเองให้ข่มตาหลับก็ยังมีมารมาผจญซะได้
“เป็นไรวะเหน่ง มดกัดไข่เหรอ”
“มดกัดไข่บ้านมึงสิ ไม้กระดาษแข็งจะตาย มึงไม่ปวดหลังเหรอ”
“ไม่นี่”
แต่ก่อนเวลาตาลายและเริ่มเบลอกับตัวเลขเยอะๆในรายการบัญชีผมก็เลือกที่จะล้มกลิ้งจนเผลอเป็นนอนกลางวันตรงเรือนชานเป็นประจำ แผ่นไม้แข็งๆไม่มีผลต่อแผ่นหลังกร้านของผม แต่สำหรับไอ้เหน่ง ถึงมันจะอยู่ในระดับเดียวกันกับผม แต่มันคงจะมีฟูกปูหลังอยู่บ้างแน่ๆถึงได้บ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่อย่างนี้
“ว่าแต่มึงเถอะโลม ทำไมยังไม่นอนอีก คิดว่าเป็นหมีแพนด้าเหรอ พรุ่งนี้จะไปอู่ไม่ใช่หรือไง มึงจะเอาแรงที่ไหนไปซ่อมรถวะ”
“แรงกูมีแล้วกันน่ะ กำลังจะหลับอยู่แล้วแต่มึงนั่นแหละขยุกขยิกอยู่ได้”
“เออๆ โทษทีนะมึง กูไม่ค่อยชิน มึงนอนเหอะ กูไม่พลิกตัวแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะตัวกูมันชาไปซีกนึงแล้ว แล้วเอาซีกนั้นแหละเผชิญกับพื้นแข็งๆนี่”
“ขอบใจนะเหน่ง”
“ขอบใจกูทำไมวะ”
“ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อน อย่างน้อยๆกูก็รู้สึกดีกว่าที่ควรเป็นเยอะเลยว่ะ”
“เรื่องขี้หมาน่ะมึง คิดมากไปได้ เป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ”
“ถ้าไม่ใช่ล่ะ”
“กูจะได้จับทำเมียไง”
“นี่ในงานศพนะเหน่ง แล้วหน้าโลงพี่กูด้วย”
“ขอโทษๆคร้าบ ไม่ได้ตั้งใจลบหลู่คร้าบพี่ มึงก็อย่าดิโลม กูกลัว”
ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องไร้สาระเล็กๆนี้จะทำให้ผมเคลิ้มหลับไปได้ ถึงแม้ไม่ได้นอนเต็มอิ่มอย่างที่ร่างกายต้องการอะไร แต่มันก็ทำให้ผมได้ลืมอะไรต่อมิอะไรไปบ้างชั่วคราว
วันุร่งขึ้นผมไม่ได้ไปอู่อย่างที่ตั้งใจ ดูเหมือนพ่อกับแม่จะทำใจได้ในระดับหนึ่งแล้ว ทั้งคู่ดูไม่เกรี้ยวกราดเหมือนอย่างวันแรกๆที่เกิดเรื่องและมีคนพูดถึงเรื่องนี้ ทั้งสองอ่อนลงมากตั้งแต่ได้ฟังพระเทศน์หลังสวดเสร็จในแต่ละคืน หรือไม่ ท่านก็คงจะคิดได้แล้วว่าไม่มีใครจริงใจกับเราจริงๆหลังจากที่พ่อขอให้เสี่ยเจียงช่วยเหลือ นอกจากให้ข้อมูลเรื่องการตายของพี่เกียรติกับพ่อแม่แล้ว เสี่ยเจียงก็ไม่ได้โผล่หน้ามาเคารพศพพี่เกียรติเลยแม้แต่วันเดียว
‘ฉันก็ปกป้องมันมาหลายครั้งแล้วนะไอ้เกียรติเนี่ย แต่เรื่องที่เขาตามเอาชีวิตมัน เพราะมันเล่นไปรุมโทรมเมียเขาเข้าน่ะสิ ทำใจเถอะนะ มันไปสบายแล้ว’
ทุกอย่างง่ายดายเหมือนผักเหี่ยวหรือปลาตายสักตัวหนึ่ง ตอนที่ได้ยินประโยคนั้น ผมเองยังอยู่ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น ยังไม่มีสติพอที่จะถามไถ่หรือตอบโต้อะไรไปมากกว่านี้ แค่รู้ว่าพี่เกียรติต้องตายเพราะเรื่องนี้ พ่อกับแม่ก็ใจสลายเกินกว่าจะร้องขอให้เสี่ยเจียงแก้แค้นอะไรให้อีก แค่นี้แม่ก็เป็นลมจนกลัวว่าจะเป็นอะไรตามพี่เกียรติไปอีกคน แถมผู้ชายอกสามศอกอย่างผมยังมาอ่อนแอในช่วงเวลาที่จะต้องเป็นเสาหลักให้พ่อกับแม่เสียอีก ทั้งๆที่ฮึดสู้จนคิดว่าเริ่มงานในอู่ได้ แต่เถ้าแก่ก็ไล่กลับมาจัดการเรื่องศพพี่กียรติให้เรียบร้อยเสียก่อน
ให้ทุกอย่างจบลงแค่นี้และสุดแล้วแต่เวรกรรมที่ครอบครัวเราทำมาเถอะ ผมไม่มีกำลังจะเรียกร้องความยุติธรรมอะไรให้พี่ชายตัวเองหรอก ไม่มีอะไรจะไปสู้กับอีกฝ่ายได้เลย และพี่ชายตัวเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์พอที่จะมีใครยื่นมือเข้ามาช่วยขนาดนั้น ดูเหมือนพ่อกบแม่เองก็รู้เรื่องนี้อยู่เต็มอกเหมือนกัน
“ผมจะกลับไปทำงานกับเถ้าแก่นะแม่ ส่วนพ่อกับแม่ ถ้าหากว่าจะกลับไปทำงานกับเสี่ย....ผมก็คง” คงไม่ห้ามแต่ก็ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับวังวนนั้นแล้วแน่ๆ
“ไม่กลับไปหรอก พ่อกับแม่คุยกับหลวงพ่อท่านแล้วว่าชีวิตที่เหลือจะอยู่ช่วยงานท่านที่วัดนี่แหละ จะเป็นห่วงก็แต่แก อยู่ได้มั้ยลูก”
ครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองมีพ่อกับแม่ ในอกเต็มตื้นจนน้ำตาจะรื้นไหลออกมา ผมกลืนก้อนสะอื้นลงไปในคอดังเดิม ถึงแม้มันจะเป็นน้ำตาที่มาจากคนละความรู้สึกที่เคยร้องไห้ แต่มันควรจะหยุดไหลได้แล้ว ผมจะต้องเข้มแข็งจริงๆแล้วสักที
“ต้องได้สิครับ พ่อกับแม่จะอยู่ที่วัดเลยเหรอ”
“ไม่ขนาดหรอกก็ไปๆมานั่นแหละ ก็คงจะไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเหมือนเดิม จะว่าไปก็เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยนะ”
แม่พูดแบบปลงๆค่อนไปทางพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะสื่อสารอะไรกับผม พวกเราต่างก้มหน้าก้มตาช่วยกันทำงานในส่วนของตัวเองเพื่อส่งพี่เกียรติเป็นครั้งสุดท้าย ความเศร้ามันอาจจะทุเลาเบาบางลงแล้ว แต่ความเงียบเหงาอ้างว้างยังไม่เจือจางไปไหนเลย
เสียงปรึกษากันของพ่อกับแม่เงียบลงเหมือนมีใครไปกดสวิซต์หรือไฟตกกระทันหัน มันผิดปกติจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมาดู
กลุ่มคนในชุดแต่งกายคล้ายคลึงกันสีดำสนิทหยุดอยู่ที่หน้าศาลาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่ผมไม่คิดอยากจะเจออีก อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาที่ผมกำลังระดมความเข้มแข็งให้ตัวเองอยู่นี้ ผมไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับนายใหญ่ระฟ้า โดยเฉพาะคนที่ส่งแววตาโหยหานั่นมาทางผม
“มาทำไม”
ถึงจะไร้ซึ่งมารยาทของหางเสียงอย่างที่ผู้น้อยอย่างผมจะมีต่อคนที่คุยด้วย แต่น้ำเสียงก็ไม่ได้กราดเกรี้ยวอย่างคนที่สุมความแค้นไว้ในอกแต่อย่างใด พยายามควบคุมตัวเองให้นิ่งที่สุด วิธีที่จะสร้างสมาธิให้ตัวเองได้ดีที่สุดคือการไม่มองหน้าคนที่ยืนปั้นหน้านิ่งแต่ส่งสายตามาแทนการพูดคุยของมันซะ ผมเลือกที่จะเสวนากับคนสนิทนายใหญ่อย่างพงแทน
“นายจะมาร่วมงานศพของเกียรติคุณครับนายน้อย”
สรรพนามปลุกผมให้สบตามองคนพูดอย่างไม่พอใจและมันก็อดไม่ได้ที่จะเผื่อแผ่ไปยังคนอีกคนที่อยู่ในฐานะนายเหมือนกันแต่ยิ่งใหญ่กว่ามาก
“ไม่จำเป็นหรอกครับ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว ผมกับครอบครัวอยากจะขอให้เราต่างคนต่างอยู่ ชีวิตพี่ชายผมน่าจะชดใช้ทุกอย่างให้อาณาจักรแล้ว ผมไม่คิดว่าเราจะมีอะไรติดค้างกันอีก”
“โลม อย่า.......”
แขนนายใหญ่ตั้งใจจะยื่นออกมารั้งแขนของผมเอาไว้ เพราะรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรผมถึงได้เบี่ยงตัวหลบเสียก่อน ต้องการแสดงออกให้รู้ว่าผมไม่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นคำพูด ความช่วยเหลือ หรือการสัมผัสแตะต้อง
“ผมกล้าท้าเลยว่าผมจะยอมตายก่อนที่คุณจะแตะตัวผมได้แน่ๆนายใหญ่ระฟ้า คุณหลอกให้พี่เกียรติตายใจจนเดินไปหาหลุมพรางของคุณคนนึงแล้ว อย่าหวังว่าคนต่อไปจะเป็นผมหรือใครในครอบครัวอีก”
ผมกำหมัดแน่นทั้งสองข้างให้รู้ว่าไม่ยอมอีกแล้ว ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากนายใหญ่อีก แผ่นหลังกว้าง ใหญ่ และสง่าแผ่นนั้นกลับหลังหันเดินจากไปยังทางเดิมที่เดินมาแต่โดยดี พร้อมๆกับใจผมที่ปลิวตามแผ่นหลังคุ้นเคยแผ่นนั้นด้วย ผมกลายเป็นคนไม่มีหัวใจแล้วนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
.
.
“นายใหญ่ไม่พูดอะไรอีกเลยเหรอพง”
“ไม่เลยครับคุณ ตั้งแต่เดินออกมาจากวัดนายก็ไม่พูดอะไรอีกนอกจากให้ผมเรียกทนายเข้าพบแล้วก็มีคำสั่งใบนี้ออกมา”
“นายใหญ่กำลังคิดอะไรของเขาอยู่นะ ฉันอยากให้เขาโวยวายไม่ใช่เงียบจนจับความคิดไม่ได้อย่างนี้เลย”
“ผมก็เหมือนกันครับ อยากให้นายออกคำสั่งสืบเบื้องหลังเรื่องนี้ แต่นายไม่สั่งให้ทำอะไรเลยทั้งๆที่ผมคิดว่าเรื่องนี้คนที่อยู่เบื้องหลังต้องเป็นใครสักคนที่เราลืมไปแล้วว่าเขายังอยู่”
“พงคิดเหมือนฉันหรือเปล่า แต่ว่าเราแยกกันอยู่คนละประเทศไปแล้วไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกนี่ เขาก็ไปยิ่งใหญ่ในที่ๆเขาเลือกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ผมเองก็ไม่ปักใจนะครับคุณ ยิ่งเขารู้ว่าเรามีช่องทางสืบยังไง ผมคิดว่าเขาก็คงจะหาทางหลบเลี่ยงได้ดีพอ เพราะเราไม่เคยนึกไปถึงเขาเลยถ้าไม่มืดแปดทางอย่างนี้”
“ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเรื้อรังมาถึงตอนนี้เหมือนกันพง เฮ้อ ฉันคงแก่ตายอย่างคนอื่นๆเขาไม่ได้สินะ”
หญิงชราถอนหายใจยาวหลังจากกวาดสายตาอ่านรายละเอียดในกระดาษแผ่นนั้น เนื้อหาของมันเป็นข่าวดีกับทุกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนงานของเรือนและพนักงานของอาณาจักร แต่ไม่มีใครโห่ร้องดีใจไปกับข่าวนี้เลยสักคน ทุกคนที่อยู่ภายใต้การปกครองของนายใหญ่ล้วนแล้วแต่อยู่ในอาการวิตกกังวลตั้งแต่นายกลับมาคนเดียวโดยไร้เงานายน้อยแล้ว บ้านที่เคยดังลั่นไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วและเสียงหัวเราะของคนสองคนที่เรียกรอยยิ้มให้คนทั้งเรือนหายไปเหมือนเรือนใหญ่หลังนี้ไม่มีเจ้านายอยู่ นายใหญ่ขลุกตัวเองอยู่แต่ในห้องที่ปิดกั้นแสงสว่างจากทุกด้าน หมกตัวเองอยู่ในนั้นเหมือนไม่ต้องการสัมผัสกับโลกภายนอกอีกแล้ว
กระดาษแผ่นนั้นลงรายละเอียดไว้ว่า หากอาณาจักรไม่มีนายใหญ่ ให้ขายทิ้งเสียแล้วรวบรวมสมบัติทั้งหมดที่มีแบ่งให้กับทุกคนที่อยู่ภายใต้อาณาจักรแและเรือนใหญ่ ให้ทุกคนมีเงินทุนไปสร้างเนื้อสร้างตัวในสัดส่วนที่เหมาะสมกัน
เนื้อหาสาระในกระดาษไม่ได้ทำให้หญิงชราปล่อยโฮออกมาจนไหล่สั่นเทิ้มจนพงต้องปรี่เข้ามาประคองได้เท่ากับย่อหน้าสุดท้ายที่มีใจความถึงตัวเองเพียงคนเดียวว่า ถ้าหากนายใหญ่ของอาณาจักรเป็นอะไรไปก่อนคุณแล้ว ให้ทุกคนคิดเสียว่านี่ไม่ใช่คำสั่งแต่เป็นการขอร้อง ‘อย่าทิ้งคนที่เลี้ยงดูผมมาแทนแม่ อย่าให้เธอเดียวดายตอนที่ไม่มีผม นอกจากนายน้อยแล้ว ขอให้ทุกคนอย่าทิ้งคุณนะครับ’
“นี่มันอะไรกันพง อะไรที่ทำให้คุณหนูของฉันสั่งเสียทุกคนไว้แบบนี้ นี่มันเป็นลางบอกอะไรกันแน่”
๐ สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอโทาและออกตัวไว้ก่อนเลยว่าแต่งเสร็จแล้วลงเลย ไม่ได้ตรวจทานใดๆก่อน แม้แต่จะเมลล์บอกเจ้าของล็อคอินยังไม่ได้ทำเลยค่ะ :z3:
๐ พอดีบอกกับทุกคนไว้แล้วว่าจะไม่ดองอีก แต่เพื่อนสนิทแต่งงานและคนเขียนต้องไปค้างที่บ้านนางตั้งแต่คืนนี้ไปจนถึงพรุ่งนี้เลยเอามาลงเพื่อไม่ให้ขาดตอนนะคะ
๐ ทุกคนไม่ต้องเครียดไปกับดราม่าที่ดูเหมือนจะหนักกว่าทุกเรื่องที่ผ่านมาแถมยังมาอัดเอาไว้ตอนท้ายๆเรื่องเลยนะคะ คนเขียนคอนเซ็ปเดิมเสมอค่ะ :กอด1:
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ ขอบคุณ YouandMe สำหรับคำผิดที่ช่วยดูแลให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ :pig4:
๐ ทางเข้าแฟนเพจ (https://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
เม้ตน์ไม่ออก กำลังสะเทือนใจ
-
อะไีีรกันเนี่ย ชั้นงงงงงงงงงงง
โลม นายใหญ่ อะไร ยังไง ฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ยยยย
อ๊ากกกกกกกก ปวดใจหลายยยย
คิดไปคิดมา เสี่ยเจียงแม่งส่งมือปืนมายิงพี่เกียรติแล้วใส่ร้ายนายใหญ่แน่เลย
ตรูเครียดดดดดดดดดดดดดด :fire: :fire: :fire:
-
เอิ่ม มันเกิดอะไรขึ้นละเนี่ย :z3:
-
:z3: มันดราม่าเกินไป อ่านแล้วน้ำตาไหล!!!! :sad4:
-
:m16: :m16: :m16: ระยะทำใจขอพักยกสักพัก ไม่ไหว มาม่า
-
เศร้าเกิ๊นนนนนนนนน :o12: :o12: :z3:
-
อ่าว ถึงช่วงท้ายๆแล้วร้องไห้เลยอ่ะ
ฮืออออออ สงสารนายใหญ่ :sad4:
-
อะ อะ อะ อะไรกันเนี่ย
นายใหญ่จะไปไหน สั่งเสียอารายแบบนี้
แล้วโลม ทำไมไม่คิดจะฟังที่เพื่อนพูดบ้างน้อ
-
:z10: :z10:
อ๊ากกกกกก
-
เครียดดโว้ยยยย
อ่านแล้วสงสารนายใหญ่ :sad4:
-
รอนายน้อยนะ
ใจร้ายกับนายใหญ่ซะได้ น้องโลมนะน้องโลม :o12:
-
อ่านเม้นท์แล้วไม่กล้าอ่านเลย ขอรอตอนหมดมาม่านะ ฮืออออ
-
:a5: //บีบคอคนเขียน
(หนูล้อเล่นนะคร๊า)
-
กรีดร้องงงงงงงงงงง
นายใหญ่เฮิร์ดหนักเลยอ่าหนูโลม
กลับมาดูเค้าหน่อยเหอะน้า~TT
คิดได้ก่อนจะสายนะคะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ
รอตอนต่อไปจ้า!♥
-
:sad4:กรีดร้อง. เครียดสะสมจากอะไรถึงมาทำร้ายกันแบบนี้ :o12: :o12:
-
ใครวะที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
มันน่าโดนตืบ :z6:หรือว่าไอ้คนทีมาติดพันโลม
-
อึดอัดเหมือนหม้อมาม่าที่ใกล้จะระเบิด :z3:
-
ใครนะที่อยู่ที่ต่างประเทศ
แล้วนายใหญ่เราเขียนจดหมายสั่งเสียซะขนาดนี้
จะถอดใจเรื่องโลมแล้วเหรอ
-
งงเลยจ้าจะบอกไห้5555+
นายใหญ่รากหญ้าของผมอย่าเป็นอะไรน้าาาาา :o12:
-
หวังว่าคงจะ happy endingใช่มั้ยๆๆๆๆ :z3: :z3:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย
ความจริงเข้าใจโลมนะ แต่ก็อยากด่าด้วย
สงสารนายใหญ่มาก :sad4:
โลม ถ้ายังง๊องแง๊งอยู่จะแย่งนายใหญ่แล้วนะ ( :z6: ไอ้บ้าหนิ!!!! คนเค้ากำลังเครียด)
รอตอนต่อไปมาใขปมครับ :L2:
-
เครียดค่ะ สั้นๆเลย เครียดมากๆ
มันเป็นมาม่าชามยักษ์ไปแล้ว อืดจนจะอ้วกแล้วค่ะ T^T
-
ขอเวลาอ่านก่อนนะ
อ่านจบ...กูรูน้ำตาซึมไปเลย :m15:
สงสารคุณจนอยากให้คุณลุกขึ้นมาคว้าไม้เรียวฟาดทั้งนายใหญ่และนายน้อยจริงๆ :m16:
แล้วก็อยากกระโดดจูจุ๊บเพื่อนเหน่งที่วิเคราะห์เหตุการณ์ได้เจ๋งมาก o13
รอลุ้นว่าบุคคลปริศนาคือใคร :confuse:
แก้คำผิดจ้า :m26:
ว่าแต่มมึงจะกลับไปทำงานที่อู่ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยเหรอวะ มึงจะไหวเหรอเนี่ย
เมื่อมันไม่มีเสียงอื่นมารบกวนนอกจากพวกเสียงจั้กกะจั่น ==> จักจั่น
มันออกจะน่าสมเพชสำหรับคำอธิบายที่เหมือนจะเอาพี่ชายตัวเองมาประจารณ์อย่างนี้ ==> ประจาน
มันจะขุดมึงขึ้นมากจากสภาพผีตายซากอย่างตอนนี้ได้มั้ยล่ะ
ปล. เล่นมาขอบคุณเค้าออกสื่อแบบนี้เค้าเขินนะตัวเอง :eiei1:
-
ศัตรูเป็นใครไม่รู้ แต่มันสามารถสร้างรอยร้าวให้นายใหญ่กับนายน้อยได้
แล้วนายใหญ่ก็หมดกำลังใจถึงกับเขียนจดหมายสั่งเสีย
นายใหญ่จะยอมแพ้ง่าย ๆ ได้ไง ลุกขึ้นมาสืบหาความจริง
และพานายน้อยกลับอาณาจักรซะที
-
เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฮือๆๆ
ม่ายนะ
โลมใจเย็นๆสิ
นายใหญ่ก็อย่าเพิ่งท้อนะ
:monkeysad:
-
ไม่จริงอ่ะ... :z3:
-
หน่วงดีจริงๆเลย
-
ไม่รู้จะเม้น อะไร T^T
:pig4:
-
นายใหญ่จะทำอะไรกันแน่ เหมือนจะปล่อยให้เลยตามเลย เฮ้อ ..... รอติดตามตอนต่อไป
ปล.อยากบอกว่าโลมโครตขี้หึงเลย
-
ทำไมโลมถึงเป็นแบบนี้ เพื่อนก็เตือนแล้ว สงสารระฟ้า
แล้วมาเขียนคำสั่งเสีย เหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้น แผนของระฟ้าหรือเปล่า
-
ไม่เอาแบบนี้ได้ป่ะ
o9 o9 o9 o9 o9 o9
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ปวดตับ กระชากจิตคนอ่านมากค่า
นายใหญ่ขาทำไมทำร้ายตัวเองแบบนี้ :o12: :o12: :o12: :o12:
นายน้อยก้ออย่าใจร้ายนักซิคะฟังนายใหญ่สักกะติ๊ดแล้วจะดีเองนะคะนายน้อย แล้วรีบๆมาดูนายใหญ่แบบด่วนๆเลยนะคะ ขอร้องงงงงง :z3: :z3: :z3:
(บวกปิดท้ายค่ะ :sad11:)
-
งื้อออออ....เครียดมากกกก
ระฟ้าจะทำอะไรน่ะ!!!!
-
อ๊าก ก ก ก อึดอัด ๆ นายใหญ่ทำไมไม่ทำอะไรสักอย่าง
-
โลมอยู่กับนายใหญ่มาตั้งนาน รับรู้เรื่องราวของวงการนี้ไปก็เยอะ
ทำไมไม่ใจเย็นๆ ตรึกตรองดีๆ ก่อนนะ เล่นปักใจปรักปรำนายใหญ่แบบนี้
นายใหญ่ก็น้อยใจเป็นนะ :o12:
-
โลม น่าจะฟังนายใหญ่อธิบายนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ม่ายยยยยยยยยยย :z3: :sad4: คุณกับพงอย่าทำตามนั้นนะคะ อย่าเพิ่งงงง มันแค่ชั่ววูบบใช่ม๊ายยย โลมมมคิดมากกเกินไปแล้ววนะ :m16: พอไม่มีโลมนายใหญ่ก็หมดอะไรตายอยากขนาดนี้ สงสารนายใหญ่อ่ะ :o12:
สุดท้ายคนเขียนสู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้ แต่อย่าทำร้ายคนอ่านไปมากกว่านี้เลยย :3123:
-
พูดไม่ออกแล้ว :o12:
-
ค้่างงงงงงงงง :z3: :z3:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่า ทำไมนายใหญ่ถึงเขียนลาทุกคนยังงี้ :sad4: :sad4:
-
:monkeysad: สงสารนายใหญ่อ่ะ
โลมไม่ยอมหยุดฟังให้รู้เรื่องก่อน ระวังจะเสียใจทีหลังนะ
-
ไปไม่เป็นเลย นายใหญ่สั่งเสียซะอย่างงี้
แล้ว เขา คนนั้นคือใคร
โอ้ม่ายยยย ... :serius2:
นายน้อยกลับมาเถอะ
-
เซ็งโลมมากถึงมากที่สุดเลยว่ะ
ดีแล้วที่ระฟ้าไม่อธิบายความจริงให้ฟัง
เพราะยังไงโลมก็คงจะคิดว่ามันเป็นคำแก้ตัว เฮอะๆๆ
อ่านที่นายใหญ่สั่งเสียแล้วน้ำตาจะไหล T~T
-
:o12: :o12:
สงสารนายใหญ่สุด ร้องไห้เลยตรู
นิสัยเสียทั้งคู่ ไอ้เรื่องปากแข็งเนี่ย ไปกันใหญ่แล้ว
-
ใครกันเป็นคนที่ลืมไปแล้ว ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ทั้งหมด
อยากรู้จัง ส่วนนายใหญ่เหมือนสั่งเสียซะงั้นอย่าคิดสั้นเชียว
โลมจ๋าหนูนี่ไม่หนักแน่นซะเลย แถมคิดเองเออเองอีก
เฮ้อ ระทม
-
อ่านตอนนี้เครียดเลยอะ
สงสารทั้งระฟ้าและก็โลม
คนที่พงกับคุณพูดหมายถึงใครอยากรู้จัง
-
ชั้นจะฆ่าคนเขียน <(｀^´)><(｀^´)><(｀^´)>
อร้ายยยยยยยยยยยยยยย มันจะบีบรัดหัวใจอันอ่อนแอดวงนี้ของอิเจนไปถึงเมื่อไหร่!!
*บีบคอ*
-
พูดแบบไม่ค่อยเกรงใจใครเลยจริงๆ
แม่มโลมโคตรโง่
ตอนนี้เกลียดนายเอกเรื่องนี้มากๆเลย
จบแบบนี้เลยก็ดีเหมือนกัน
เอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว
โยนความผิดให้คนที่ตัวเองพูดได้เต็มปากว่าคนรัก
ว่าแม่มเลว ชั่วขนาดฆ่าพี่ชายชั่วๆของเมียได้เนี่ย
ก็ไม่ต้องคิดจะกลับมารักกันแล้ว
ปล่อยให้ไอ้คนเลวคนนั้นมันตายๆไปเลย
แล้วไม่ต้องมาเผาผีกันเลย
แบบนี้เป็นไง สะใจมั้ยโลม?
-
ไม่ยอมอ่ะ ทำไมแต่งให้โลมงี่เง่าแบบนี้อ่ะ
มีทั้งอ่อนไหวอารมณ์หญิ๋งหญิง คิดเองเออเอง ไม่ฟังคำอธิบายใคร
ทำไมทำกับโลมแบบนี้ โลมเป็นผู้ชายนะ ไม่ได้เป็นแต๋ว :z3:
-
ก็เข้าใจโลมนะ ยังอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติก็เลยไม่รับฟัง
อีกอย่างมาเห็นคาตาอย่างนั้นคงยากที่จะคิดเป็นอื่นได้
เรื่องบางเรื่องคนนอกก็มองเห็นอะไรๆได้มากกว่าคนใน
สิ่งที่เหน่งวิเคราะห์มาล้วนมีเหตุมีผลถูกต้องทุกอย่าง
แต่ดูเหมือนโลมเลือกที่จะรับรู้เพียงแค่สิ่งที่เสี่ยเจียงบอก
อาจจะเพราะลึกๆแล้วโลมยังปักใจเชื่อเรื่องหมอจ๋าอยู่
มันก็เลยเป็นประเด็นให้แตกหักกันตั้งแต่ต้นโดยไม่รู้ตัว
เฮ้อ สงสารก็แต่คุณ ยิ่งอ่านใจความจดหมายแล้วด้วย
นายใหญ่จะไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยคะ :monkeysad:
ไม่ใช่ว่าจะไปจัดการปัญหาด้วยตัวคนเดียวหรอกนะ
คนเขียนอย่าลงโทษเค้านานนะ มันปวดใจ :o12:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตอนนี้นายใหญ่ได้กลายเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดไปแล้ว เพราะโลมคนเดียว
ดราม่าได้ใจจริงๆค่ะ น้องโลมกลับมาหานายใหญ่ไวๆนะคะ
-
ความไม่มั่นใจ ไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ
แต่อย่างว่า เรื่องราวมันเกิดขึ้นในช่วงเวลาใกล้ๆ กันเกิน!!!
:angry2: :serius2:
คงต้องคิดบ้าง ...
แต่คิดแล้วก้ออยากให้โลมได้ฟัง ได้ลองไตร่ตรอง ...
ไม่อยากให้ด่วนสรุป!! แม้ทุกสิ่งอย่างมันนำพาไปในทิศทางเดียวกัน!!
:m16: :m31:
คุณเคยขอโลมว่า อย่าทิ้งคุณหนู ... แต่นี่มัน ... :serius2:
สงสารระฟ้า ... สงสารจริงๆ :monkeysad: :sad11:
โคตาระดราม่าจริงๆ ตามที่บอก
แต่ ... เชื่อใจคอนเซ็พคนเขียนนะคะ :กอด1: :L2:
-
เครียดดดดดดดดดด สงสารนายใหญ่
ประสบการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้โลมมองอะไรได้กว้างขึ้นเลย(ความเห็นส่วนตัวอ่ะนะ)
ถ้าเป็นนายใหญ่คงรู้สึกท้ออย่างบอกไม่ถูก :เฮ้อ:
-
แอบสงสารนายใหญ่
ปกติมักจะชมนายน้อยว่าเป็นเด็กมีความคิดเกินตัว แต่คราวนี้นายน้อยคิดอะไรเกินไปจริงๆ นี่ขนาดคุณขอไว้แล้วนะว่าอย่าทิ้งนายใหญ่
จะไปเอาหมอจ๋ามาเป็นอารมณทำไมเล่านายน้อย หันกลับมาดูนายใหญ่บ้างเหอะ น่าสงสารนะนั่น :sad4:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
คนแก่ต้องเหนื่อยอีกแล้วครับท่าน
สู้ๆ นะคุณ เพื่อนายใหญ่ เพื่อทุกคน
คุณต้องออกโรงอีกแล้ววววววววว
-
:o12:ไม่มีแรงจะพิมพ์แล้วอะ :m15: :z3:
-
เข้มข้นพอๆกับละครช่องหลากสี!!!
สะเทืือนใจแทนทุกตัวละครเลยค่ะ นายใหญจะทำอะไรต่อไป ถึงได้มีพินัยกรรมเยี่ยงนั้นออกมา T T
โลมเข้มแข็งมาก อยากกอดปลอบ :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ เข้าข้นชวนติดตาม!!
dดบวกให้ทอล์กตอนท้าย จบแบบคอนเซปเดิน o13
-
โอ๊ยๆๆๆๆ ปวดใจกันสุดๆ :monkeysad:
สงสารนายใหญ่อ่ะ :o12:
นายน้อยใจร้าย ชิ!! :m16:
+ 1 + เป็ดจ้า
:กอด1:
-
น้องโลมมมมมมมมมมมม
ฟังก่อนลูก ฟังนะ ฟังๆๆๆๆๆๆ
เชื่อใจกันสิน้องโลม ฟังนะ ฟังงงงง ฟังกันบ้างงง
-
อร๊ายยยยย ทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้ละเนี่ยยยยยย :o12: :o12: :o12:
หนูไม่ยอม หนูไม่ยอม นายใหญ่ลุกขึ้นมาสู้สิค่ะ พิสูจน์ความจริงให้โลมได้รู้สิ
อย่ายอมแพ้น้าาาาา สงสารคนอ่าน สงสารคุณหน่อยนะค่าาาา
ป.ล.แอบค้างค่าพี่ :call: :call:
-
พี่ชายเลวๆของโลมไม่ได้มีศัตรูแค่คนเดียวนิ วงการนี้ความจริงความลวงปนกันไปหมด อยากให้นายใหญ่กับนายน้อยเข้าใจกันเร็วๆ ขายอาณาจักรทิ้ง แบ่งสินทรัพย์ให้ทุกๆคน ระฟ้าโลมและคุณไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับวงการนี้ อยากรู้ใครอยู่เบื้องหลังว่ะ :angry2:
-
:monkeysad:
สงสารนายใหญ่ ถูกเข้าใจผิดในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำ
แต่ศัตรูคราวนี้ วางแผนเยี่ยมจริงๆ
มันจะดีกว่านี้ ถ้าโลมเปิดใจรับฟัง
-
เอ้า ทำนายใหญ่ ใจน้อยซะแล้ว :a5:
-
ปวดใจโคตรๆ :z3: :z3:
มันช่างมืดมนได้อีกอะ
แล้วทำไมโลมถึงไม่ถามอะไรนายใหญ่สักอย่างเลยล่ะ เวลาที่ผ่านมามันไม่ได้ช่วยให้รู้จักนายใหญ่มากขึ้นเลยหรอ
เฮ้ออออ :z10:
-
ใช่เลย เม้นท์ไม่ได้ โนเม้นท์เลยอ่ะ สะเทือนใจ ทั้งโลมทั้งนายใหญ่ อะไรกันเนี่ย :z3:
-
สะัเทือนใจเหมือนกัน เม้นท์ไม่ออกเหมือนกัน
ทำไมมันยุ่งเหยิง และเศร้าเช่นนี้
นายใหญ่ทำไมสั่งเสียแบบนี้ จะไปตามล่าคนฆ่าเกียรติหรือไง
ทำไมหดหู่จนทำอะไรไม่ถูก
แม้โลมจะโกรธ แต่ถ้าตัวนายใหญ่ทำทุกอย่างให้กระจ่าง ซึ่งก็ทำได้อยู่แล้ว
ทุกอย่างจะกระจ่าง
แหม ทีตอนจะทะเลาะ เหวี่ยงโลม ก็ไม่เห็นคิดหน้าคิดหลัง
ทีงี้มาทำเศร้า
มาทำให้กระจ่างเร็วๆ นะคะ จะรอค่ะ
-
:m15: :z3:
-
:z3: :z3: :z3:
มันอะไรกันนักกันหนา!!!!
ระฟ้าโดนใส่ร้ายอ่ะ แน่ๆ เลย ช่ายม๊ะๆ
-
มันอะไรกันเนี้ย มาม่าระเบิดหรอ??
นาบใหญ่คิดจะทำอะไรกันแน่ อย่าคิดสั้นนะ
-
ดราม่าเอยจงซับซ้อนยิ่งขึ้น กร๊ากกกกก (จริงๆขำไมออกหรอกค่ะ :sad4:)
-
ง่าสสสมาม่าถ้วยใหญ่เลย
-
แง๊๊๊๊๊๊๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
ทำไมนายใหญ่ถึงสั่งเสียอะไรอย่างนั้นล่ะ
นายน้อยก็อีกคน.....ใช้สติหน่อยน้า....น่าจะรู้ว่านายใหญ่ไม่มีทางทำให้นายน้อยเสียใจหรอกนะ :sad4:
ตอนนี้มันเศร้ากับความรู้สึกจังเลยอะ
เข้าใจกันไวๆนะ
:L2:เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่....ให้คนแต่งด้วยค่า^^
-
นายใหญ่จะฆ่าตัวตาย?
-
อ้าง ว้าง และ เดียวดาย จังเลย สงสารนายใหญ่ ว้อยยย
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี้ย
นายน้อยเข้าใจนายใหญ่ผิด
แต่ไม่ยอมรับฟัง ไม่พยายามเข้าใจอะไรเลย
นายใหญ่ก็ขังตัวเองในห้อง
ไม่พอ..คำสั่งอันนั้นอีกอ่ะ
นายใหญ่กำลังคิดอะไรอยู่เนี้ย T^T
-
คนที่อยู่เบื้องหลังคนนั้นเป็นใคร
ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วยเนี่ย
-
อะไรกันค้าาาาาาา ดราม่าอีกแล้วเหรแออออ งื่ออออออ
-
ดราม่าอีกแล้ว
-
ว้อท แฮพเพ่นน :z10:
-
เห็นด้วยกับพงษ์นะ อยากให้นายใหญ่สืบเบื้องหลังของเรื่องนี้ให้รู้ถึงต้นตอไปเลย
ไม่อย่างนั้นโลมก็ยังเข้่าใจผิดอย่างนี้ไปตลอด
แต่ที่นายใหญ่เขียนพินัยกรรมออกมาเป็นแบบนั้น นายใหญ่ต้องคิดจะทำอะไรที่มันเสี่ยงมากๆแน่เลย Y^Y
-
Oh my god!!! บีบหัวใจอ่ะ >< นายน้อยก็เข้าใจผิด แต่ลึก ๆ ก็คงรู้สึกหวิวในใจ แต่ความโกรธบังตา
นายใหญ่ก็เข้าสู่โหมดน่ากลัวอ่ะ ยิ่งหุนหันพลันแล่นอยู่ จะทำอะไรคิดสั้น ๆ มั๊ยเนี่ย ><
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทรมานใจอ่ะ
ตอนต่อไป Pleaseeeeeeeeee!!! T_T
-
เกิดอะไรขึ้นกับนายใหญ่ ทำไมถึงได้สังเสียอย่าง
อย่างกับกำลังจะตายละ ไม่เอานพ ไม่เอาๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
โลมอย่าเพิ่งเข้าใจผิดสิ :serius2: :serius2:
-
โอยยยยยยยยยยย
นายใหญ่จะไปทำอะไรละนั้น
แล้วนายน้อยจะทิฐิอีกนานแค่ไหนละเนี่ย
เห้อ หัดฟังเพื่อน ตาสว่าง แล้วคิดบ้างก็ได้นะ
ถ้าหายโมโหแล้วหล่ะก็
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด นายใหญ่จะทิ้งทุกคนไปไหนนน~~~
คุณค่ะ เอาจดหมาย?สั่งเสีย?ฉบับนี้ไปให้นายน้อยอ่านด่วนนนนน โฮกกกกก
ทำไมมีอะไรไม่เปิดใจคุยกันนะ ต่างคนต่างเข้าใจผิดอยู่นั่นล่ะ ฮึ่ม
แล้วไอ้ตัวการนี่มันเป็นใครกันแน่เนี่ย ศัตรูเก่าศัตรูแก่ แค้นกันมานานแล้วเร๊อะ
แบบว่าผ่านไปสิบปี?แก้แค้นเมื่อไหร่ก็ไม่สายอะไรแบบนี้ เลยพึ่งจะแวะมากัดตอบเอาง่ะ
นายใหญ่จะทำอะไรเนียย นายน้อยยย หัดเอาสมองและวิธีต่างๆที่นายใหญ่เลยสอนมาคิดทบทวนด้วยค่าา โฮกกก
รออ่านตอนต่อไปค่า ลุ้นๆๆ ปวดตับ เข้าใจกันไวไวสักทีเถอะ เง้อออ คนเขียนสู้ๆน๊าา
:กอด1:
-
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย เกิดอะไรขึ้น นายใหญ่พูดเหมืชือนรู้เลยตัวเองจะเป็นอะไรไป
-
:sad4: :o12:
-
อะไรอะ!!! อ่านไปแล้วรู้สึกว่า "ไม่จริงน่า" "เกิดอะไรขึ้น" โธ่!!โลมนายฟังนายใหญ่ระฟ้าบ้างเหอะนะ โอย!!! บีบหัวใจเหลือเกินนนนนนนนน
-
ไม่นะ ไม่เอาแบบนี้อ่ะ :serius2: :serius2:
จะเอานายใหญ่ไปไหนอ่ะ เเงๆ :sad4: :sad4:
โลมอ่ะ ใจร้ายๆๆ
เฮ้อ... คนอ่านปวดตับ :a5:
-
มะกล้าอ่าน :a5:
-
ซี้ง น้ำตาไหล โดยเฉพาะประโยคสุดท้ายของจดหมาย :m15:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เกิดอะไรขึ๊นนนนนนนนนน !!!
ช่วงเวลาแห่งการดราม่าล่ะหรอ????
-
ดราม่าไปแล้วนะ....มาต่อเร็วๆเถอะนะคับบ....ลุ้นมากกกก
-
:a5: :a5: :a5:
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ :z3: :z3:
สู้ๆ นายใหญ่ :a2: :a2:
:กอด1:
-
เง้อ~ :m15:
ไมเป็นแบบนี้อะ !
-
กำลังอ่านหนังสือสอบ
เข้ามาดูน้องโลมอัพ :impress2:
พออ่านจบบ :m15: น้ำตาไหลพรากกกกกก~~~~
มาม่าชามโตอืดในท้อง
ทำไมน้องโลมไม่ฟังอะไรเลย
ถึงจะบอกว่าพี่ตายเลยำม่ทันคิดอะไร แต่ก็นะ รักกันทำไมไม่เชื่อกันบ้าง
T_______T สงสารนายใหญ่มากกก
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
เครียดอย่างแรง . . .
ไม่รู้จะว่ายังไงล่ะเนี่ย ='= :เฮ้อ: :z3: :z10:
-
ทำไม โลม ไม่ยอมฟัง
การกระทำที่ผ่านมามันไม่ช่วยอะไรเลยหรอ ???
ทำไมไม่ถามก่อนนน น นน ,, ถ้าโลมไม่คิดไปเองเรื่องนายระฟ้าคุยโทรศัพท์ คงไม่แย่ขนาดนี้
ทำไมโลม ไม่รุ้จักฟัง !!!!!
-
:m31: เครียดๆๆๆ จะเกิดอะไรขึ้นกันนะ
-
สั้นๆเลย...เบื่อโลม
ทำตัวน่ารำคาญ ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย คิดแต่จะโยนความผิดให้นายใหญ่ตลอด ใครพูดอะไรก็ไม่ฟัง เออ! ดี!!!!! เชื่อตัวเองให้มากๆเข้านะ จะได้โง่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
-
โปรดอย่าอ่าน
ตอนจบนี่ตายกันทั้งสองคนเลยใช่มั้ย หรือเราจะโดนฆ่าตายก่อนม่ายยยยยยยยยยยยยยยย
-
ทำไมเหตุการมันบานปลาย แบบนี้ล่ะ
โลมไม่ฟัง นายระฟ้าก็ไม่แก้ตัว แถมความจริงก็ไม่มีคนจะสืบหา...
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
ไม่ชอบ บรรยากาศอึมครึมแบบนี้เลย
-
:m31: อ๊าคคคคคคคคคคคคคค เบื่อชะนี ทำไมนายใหญ่มันไม่เคลียเรื่องอิชะนีคุณจ๋าให้จบๆไปเนี่ย
:z6: :z6: :z6:
อินี่เป็นส่วนสำคัญในการบั่นทอนความรู้สึกของโลมเลยนะ
-
อะไรกันเนี่ย อ่านแล้วงงมากเลย ใครฆ่าเกียรติคุณโลมคิดว่านายใหญ่ฆ่า
โลมไม่นึกถึงใจของนายใหญ่เลยเหรอ สงสารนายระฟ้าจัง
ทำไมไม่คิดว่าคนอื่นสั่งนะ อย่างที่เหน่งพูดโลมแกคิดเยอะหน่อยสิ
-
Σ（ﾟдﾟlll）คุณระฟ้าชอกชำ้ ถึงกะขายอาณาจักรเลยทีเดียว
โลมมมมมมมมมมมใจแข็งมากกก ไม่เปิดใจรับเหตุผลเลยヽ(；▽；)ノ
แล้วคุณระฟ้าจะเป็นอะไรไหม กอดๆๆ
-
ทำไมเขียนเหมือนสั่งลาอย่างงี้ละนายใหญ่
สรุปว่าเหน่งดูมีความคิดกว่าโลมนะ
-
จะร้องไห้แล้ว
แล้วทุกอย่างจะคลี่คลาย
-
โลมเอ้ย หึงกับแค้นจนมองอะไรไม่เห็นเลย :angry2: :angry2:
-
:m31: โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปวดตับมากกก
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซักทีเนี่ย
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีฉากหวานๆกันของตัวเอก น้อยที่สุดของคุณ TRomance เลยนะเนี่ย :เฮ้อ:
-
:a5: :really2:
-
โลมหนอโ,ม คิดว่านายใหญ่ทำจริงๆเหรอ ไหนบอกว่า นายน้อยฉลาดไงค่ะ หรือว่าพอคนมีความรักสิ่งที่เคยชัดมันเลยพร่ามัวงั้นเหรอ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด :monkeysad:
-
หัวใจสลาย T^T
-
โอ้ย.....ทำไมสั่งเสียแบบนี้ละจ๊ะ นายใหญ่ ใจหายใจคว่ำหมด TUT
-
เศร้าอ่ะ :z3: :m15:
-
อ้าว เข้าใจผิดหรอกรึ o22
รีบๆ เคลียร์กันเร็วๆ นะจ๊ะ
คนอ่านไม่อยากกินมาม่า :sad4:
-
:เฮ้อ:
อ่านไปเครียดไป มันดราม่าจริง ๆ ค่ะ โลมจ๋าดื้อป่าวเนี่ย ไม่ฟังนายใหญ่ระฟ้าบางเลย
เค้ารักแล้วเค้าก็เสียใจมากนะ เืชื่อพี่ชายคนที่เคยแต่ทำร้ายตัวเองได้ยังไง
แต็ก็นะ สำหรับโลม พี่เกียรติก็คือพี่ชาย คือครอบครัว แล้วใจคอโลมจะอยู่แบบไร้ัหัวใจอย่างงี้เหรอ
นายใหญ่ก็พลอยซึมไปด้วยอีกคน โอ๊ย น่าห่วงมากมาย แล้วมาเขียนพินัยกรรมอะไรโน่นนี่ ปวดตับค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ถึงขั้นตกใจมากกก กับประโยคสุดท้าย :m15:
แต่พออ่านคอมเม้นจากคนแต่งก็สบายใจขึ้นนิดนึง แต่ ณ ตอนนี้ มันค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นายใหญ่จะทำอาร้ายยยยยย รีบมาเฉลยตอนต่อไปให้รู้โดยด่วน
ค้างแบบนี้จะทำงานไม่รู้เรื่องเอา (ฮ่าๆๆๆๆ)
-
อะไรกันเนี่ย ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้
เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วโลม มีสติหน่อย
-
:monkeysad:
สงสารนายใหญ่
-
โลมหึงนายใหญ่ พาล น้อยใจ ไปใหญ่เลย นึกว่า
นายใหญ่ กะ วาง แผนฆ่า พี่ชายตัวเอง
คิดได้ ไง อ่ะ อยากกกกกกกกก โบกซะที ไอ่โลมเอ้ย คิดมากว่ะ
-
อยากให้่นายน้อยฟังนายใหญ่สักนิดก็ยังดี :m15:
-
‘อย่าทิ้งคนที่เลี้ยงดูผมมาแทนแม่ อย่าให้เธอเดียวดายตอนที่ไม่มีผม นอกจากนายน้อยแล้ว ขอให้ทุกคนอย่าทิ้งคุณนะครับ’
อ่านประโยคนี้จบแล้วน้ำตาไหลเลยอะ มันสะเทือนใจมากเลยนะ :m15: :m15:
โลมโกรธนายใหญ่ขนาดตัดสัมพันธ์แล้ว นายใหญ่ยังเป็นห่วงโลมอยู่อีก
หวังว่าตอนหน้านายใหญ่คงไม่ทำร้ายตัวเองนะ
แล้วคนที่อยู่ต่างประเทศนี่ใครกัน หมอจ๋า? หรือใคร?
ทำไมต้องมาจุดชนวนอะไรตอนนี้ :fire: :fire: :angry2:
สงสารนายใหญ่ที่สุด โลมไม่ฟังนายใหญ่บ้างเลย
คนรักกันเค้าทำกันอย่างนี้หรอโลม :serius2:
-
พูดไม่ออกเลย :m15: :monkeysad: :sad11: :sad4: :o12:
-
ดราม่า
มันบีบหัวใจมากเลยค่ะ
:pig4:
นายใหญ่อย่าคิดสั้นน่ะ
-
ตอนนี้อ่านแล้วเป็นตอนที่ทำให้น้ำตาซึมจริง ๆค่ะ ซึมเพราะอึดกัดแทน ทั้งสองคนไม่มีใครระบายอะไรออกมาเลย นายน้อยมีทิฐิ อยากให้ได้คุยกัน 2คนโดยไม่มีคนอื่น ถ้าเราเป็นนายใหญ่เราคงเข้ากอดข้างหลังนายน้อยแล้วขอร้องให้ฟังคำอธิบาย ที่เหลือก็แล้วแต่โลมจะตัดสินใจว่าจะเชื่อรึเปล่า....เฮ้อ...อารมณ์ของเราเวลาอ่านแล้วประมาณนี้จริง ๆ เลยค่ะ
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ ลุ้นจริง ๆ
-
อ่านแล้วก็เหนื่อยใจกับคู่นี้
ตายไปเลยระฟ้า
ส่วนโลมก็ทำงานในอู่ไปจนตายนั่นแหละ
-
นายใหญ่ตั่งใจจะทำอะไรคะเนี่ย
โลมก้ไม่น่าใจร้ายกะนายใหญ่ขนาดนั้นอ่า ...
อยากตะโกนว่าระฟ้าน่าสงสาร
-
ไม่น้า เค้าไม่ยอม :o12:
-
นายใหญ่รู้แล้วใช่ไหมว่าใครคือคนที่อยู่
เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด ถึงได้มีคำสั่ง
แบบนี้
ถ้าไม่มีเรื่องหมอจ๋าบางทีโลมอาจจะยอมฟัง
นายใหญ่บ้างก็ได้เนอะ
-
ทำไมนายใหญ๋ต้องสั่งเสียขนาดนั้นนน :m15:
นายน้อยยย เข้าใจนายใหญ่หน่อยยย
เศร้าาอะ
-
o19 o19 o19 o19 o19 o19 o19
มานอนรออออออนายโลมมม
-
ตอนที่ 41 นายโลมกับรักจนตรอก
หมอกหนาปกคลุมไปทั่วทั้งเรือนใหญ่ ชานเรือนที่เคยร้างคนนั่งมาหลายวันมีร่างหนาแผ่นหลังตั้งตรงแต่ไม่ไหวติงเหมือนรูปปั้นนั่งตระหง่านอยู่ท่ามกลางแสงตะเกียงสีเหลืองนวลตา
แสงสว่างพาดผ่านเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าคมเข้มของคนเป็นนายอิดโรยจนแทบจะไม่เหลือเค้าที่บ่งบอกถึงอำนาจที่มี บรรยากาศสลัวและอึมครึมเสียจนคนในเรือนใจหายและบางคนถึงกับหลบไปหลั่งน้ำตาเหมือนรับกับสภาพที่ไม่เคยเจออย่างนี้ไม่ได้
‘นายใหญ่กำลังทุกข์ใจอย่างหนัก’
ในสภาวะที่ผู้นำของบ้านกำลังอ่อนแออย่างนี้ สิ่งเดียวที่สังเกตได้คือบรรยากาศรอบๆตัวเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม แต่นายใหญ่ยังประคองร่างกายตัวเองให้สง่าได้เหมือนตอนปกติ เพียงแต่ปิดบังความรู้สึกที่ส่งผ่านทางสีหน้าไม่ได้แล้วเท่านั้น
“คุณหนูทำอย่างนี้ เด็กในบ้าน คนงานรวมถึงพนักงานที่อาณาจักรแตกตื่นกันไปหมดแล้วนะคะ คุณเองยังใจหาย บอกคุณทีเถอะค่ะ คุณหนูคิดอะไรอยู่คะ”
หญิงชราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและแววตาเอื้ออาทรอย่างคนที่ผูกพันกันมาทั้งชีวิตมากกว่าจะเป็นคำถามที่ลูกน้องเอ่ยถามคนเป็นเจ้านาย
“ผมอยากให้ทุกคนเตรียมตัวและตั้งรับกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาครับคุณ ผมเองก็อยากจะสบายใจถ้ามีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด”
“แต่มันกำลังทำให้คนของเราแตกตื่นและระส่ำระส่ายนะคะคุณหนู เรามั่นคงมาโดยตลอด พอเจอแบบนี้เข้าทุกคนก็เลยขวัญเสียกันไปหมด”
“ผมแค่ไม่อยากให้ทุกคนประมาท ผมรู้ว่าทุกคนมั่นใจมากว่าเราจะจัดการกับทุกเรื่องได้ แต่ทุกคนอาจจะลืมไปว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้านะครับคุณ อาณาจักรแข็งแกร่งมากเท่าไหร่แต่เราจะมั่นใจได้ยังไงว่าจะไม่มีใครแข็งแกร่งไปกว่าเรา”
“คุณไม่ได้หมายความว่าเราคือที่หนึ่งหรอกค่ะ คุณหมายความว่าถ้าไม่มีใครเล่นสกปรก อาณาจักรจะไม่มีวันสะเทือน”
“นั่นแหละครับคือจุดอ่อนของเรา เพราะเราไม่เคยคิดจะใช้วิธีสกปรกกับใคร ไม่ว่าจะเข้าไปหาเรื่องก่อน หรือตั้งรับด้วยวิธีเดียวกัน แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังไม่คิดจะใช้วิธีการเหล่านั้น แต่สงครามจุดจบมันมีแค่แพ้กับชนะเท่านั้นนะครับคุณ เรากำลังเป็นไข่แดงที่มีคนรอเจาะอยู่ และเขาก็จ้องมานานแล้วโดยที่เราไม่รู้ เขาวางแผนเรื่อยมาจนพบจุดอ่อนที่เราเองก็ต้องยอมรับว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ”
“ในเมื่อเรารู้ว่าเขาเล็งไปที่จุดไหนของเรา ทำไมเราถึงไม่ทำอย่างที่เคยทำละคะ พงก็รอทำตามคำสั่งคุณหนูแน่ๆอยู่แล้ว”
“เพราะจุดอ่อนที่เขาจับได้ มันละเอียดอ่อนมากไปนะสิครับคุณ”
คนสูงวัยไม่เข้าใจคนตรงหน้าที่ตัวเองเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจริงๆ ระฟ้าถูกหล่อหลอมขึ้นมาจากความอ่อนโยนและความแข็งแกร่งรวมกัน เด็กผู้ชายตัวเล็กๆขี้อ้อนของคุณ กลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดซับซ้อนลึกซึ้งก้าวกระโดดเพราะภาวะรับผิดชอบแบบจำยอมนี้จนไม่มีช่องว่างของเวลาให้คนชราได้ปรับตัวหรือก้าวตามทัน นายใหญ่ของอาณาจักรมีสองอย่างในตัวเองที่แตกต่างกันแบบสุดโต่งระหว่างเด็กน้อยกับผู้ใหญ่ที่โตเกินไว และมันปรับเปลี่ยนไปมารวดเร็วจนสับสน
หญิงชราไล้ปลายนิ้วเหี่ยวย่นของตัวเองไปมาบนหลังมือใหญ่ จำได้ว่ามืออันนี้ตัวเองเคยสัมผัสมาตั้งแต่ลากปลายนิ้วแค่ปราดเดียวก็ทั่วทั้งมือ มือเล็กนุ่มนิ่มและอ่อนโยน กลายเป็นมือใหญ่ที่หนาและแข็งแกร่งตามวันเวลาที่ผ่านไปเสียแล้ว มือที่เคยหงายให้คุณดูทั้งน้ำตาเพราะว่าถูกคุณปู่ทำโทษจนห้อเลือดมือนั้น ตอนนี้แม้แต่หยิกเนื้อลงเล็บจนเลือดไหลซิบก็คงจะไม่สะทกสะท้านแน่ๆ สองมือค่อยๆสอดประคองมือใหญ่ขึ้นมาแนบแก้มอย่างสุดรัก ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ลูกแต่ก็รักยิ่งกว่าลูกและใครๆเสียอีก การเจริญเติบโตของนายใหญ่คือความภูมิใจของคนตัวคนเดียวอย่างคุณ
“ทูนหัวของคุณ คุณหนูพูดเหมือนจะยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่มีเรื่องเลยนะคะ คุณรู้ว่าคุณหนูมีแรงกายเต็มเปี่ยมแต่ขาดแรงใจใช่มั้ยคะ เครื่องยนต์ดีแต่ถ้าหากไม่มีน้ำมันก็คงจะทำอะไรไม่ได้ เหมือนรถที่จอดนิ่งอยู่กับที่แล้ววันดีคืนดีมีรถเสียหลักมาพุ่งชนเป็นเป้านิ่ง คุณเข้าใจถูกใช่มั้ยคะ”
“ครับ ผมรู้ว่ามันแย่โดยเฉพาะถ้าความรู้สึกแบบนี้มาเกิดขึ้นกับผู้นำ แต่ผมก็คน แล้วความรู้สึกเป็นเรื่องเดียวที่เราควบคุมมันไม่ได้”
“คุณเข้าใจค่ะ คุณเข้าใจ พูด ระบายออกมาเถอะนะคะ อย่าเก็บตัวอย่างหลายวันมานี้เลยนะ คุณเองใจจะขาดเพราะทำอะไรไม่ได้ ช่วยเหลืออะไรคุณหนูไม่ได้เลย”
“ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณปู่ถึงได้ตั้งความหวังไว้กับผม เมื่อตัวเองก็ตั้งความหวังไว้กับโลมเหมือนกัน ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่ารายละเอียดที่ประกอบขึ้นมาเป็นอาณาจักรมีอะไรบ้าง ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงต้องทำอาชีพพวกนี้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องคอยระวังคนจะมาคอยปองร้ายตลอดเวลา ไม่เข้าใจว่าทำไมคนพวกนั้นถึงต้องสร้างอำนาจให้ตัวเองโดยลดทอนอำนาจของคนอื่น แต่อย่างเดียวที่ผมรู้คือต้องรักษาอาณาจักรแห่งนี้เอาไว้ แต่สำหรับโลม ผมยัดเยียดทุกความคาดหวังของตัวเองไปไว้ที่เขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็หวังว่าเขาจะเข้าใจโดยลืมไปว่า ที่ผ่านมาผมลดทอนรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักรให้เขาได้รับรู้ไปมากเพียงเพราะอยากให้โลมคือเด็กธรรมดาๆคนนั้นเหมือนเดิม จนเขาไม่รู้เลยว่าวงการเหล่านี้มีอะไรบ้างที่เกิดขึ้นได้และเกี่ยวโยงกับความรักของเรายังไง เขารู้แค่ว่ารักก็คือคนสองคนที่รู้สึกเหมือนกัน ปรารถนาดีต่อกัน พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา มันเลยกลายเป็นว่าผมหลอกเขาให้รัก หลอกทำดีให้เขาตายใจเพียงเพื่อต้องการจะแก้แค้นพี่ชายเขาเท่านั้นเอง ผมก็เป็นแค่คนๆหนึ่งที่ใช้เขาเป็นเครื่องมือเหมือนที่เราเคยสงสัยว่าเกียรติคุณใช้โลมเป็นเครื่องมือทำลายเราเหมือนกัน มันก็เหมือนว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง”
“พ่อโลมเลยเจ็บปวดมากจนตัดขาดกับคุณหนู ตัดขาดกับอาณาจักรใช่มั้ยคะ”
นายใหญ่ส่งสายตาละห้อยมาให้แล้วพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน
“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเขารักคุณหนูมากรู้มั้ยคะ”
“รู้ครับ เพราะผมรู้แต่่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเราเองที่สอนให้เขาใจเด็ดและกล้าเสี่ยงที่จะตัดสินใจ เขาเลยตัดสินใจตัดขาดจากผม ทุกอย่างเกิดจากเราทำให้เขาเป็นทั้งนั้นเลยครับคุณ”
“อธิบายไปเขาก็คงไม่ยอมรับฟังใช่มั้ยคะ จะว่าไป นายน้อยของเราก็ดื้อเงียบเหมือนคุณหนูไม่มีผิด มั่นใจในตัวเอง ถ้าตัดสินใจไปแล้วก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจง่ายๆ คนสองคนเหมือนกันขนาดนี้เลยผลักกันสินะคะ เพียงแต่พ่อโลมเขาอ่อนโยนมากกว่าคุณหนูเลยคิดมากกว่า แถมพื้นฐานของเขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะยกตัวเองให้สูงได้ตามอำเภอใจ เพราะเขาเจียมตัวเองเลยกดให้ตัวเองไม่มีค่าพอสำหรับใครเลยใช่มั้ยคะ”
“ครับ”
“คุณหนูเลยถอดใจ”
“ทุกอย่างอยู่ที่เขาจะคิดและตัดสินใจครับ เขาไม่ใช่คนที่จะมีใครสวมหัวโขนให้ได้ง่ายๆ ไม่ใช่คนที่จะคล้อยตามคำพูดของใคร ถ้าหากเรามีความรู้สึกเหมือนกันแต่คิดต่างกัน มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ที่เราเป็นอยู่นี้ มันก็คงเจ็บเท่ากันทั้งคู่ไม่มีใครมากกว่าใคร เราแบ่งกันเจ็บแบบยุติธรรม”
“แล้วต่างคนต่างอยู่กันเหมือนคนไร้ใจเนี่ยนะคะ”
“บางทีแบบที่เป็นอยู่นี้มันก็ดีเหมือนกันนะครับคุณ ถ้าหากว่าคนที่จ้องจะทำลายเราเขาคิดจะใช้เรื่องนี้เป็นอาวุธ อย่างน้อยๆตอนที่เขาบุกเข้ามา โลมก็ถูกกันออกไปนอกวงโคจรแล้ว ถ้าวันนั้นผมพลาดท่าเสียทีพวกมันขึ้นมา ผมจะได้สบายใจว่าเขาจะปลอดภัยดี”
“พวกนั้นคิดว่าจุดอ่อนของนายใหญ่ที่นี่คือความรักเหรอคะ คุณหนูกำลังคิดแบบนี้หรือเปล่าคะ”
“ผมไม่ได้คิดว่าเขาคิดนะครับ มาถึงตอนนี้ผมมั่นใจว่าเขารู้”
“รู้ว่าเราจะพลาดได้ง่ายๆถ้าเกี่ยวข้องกับคนที่รักน่ะเหรอคะ”
“ครับ”
“แสดงว่าที่ผ่านมาทั้งหมดมันเป็นแผนซ้อนแผนโดยที่เขาสวมรอยชักใยอยู่เบื้องหลังแม้กระทั่งคนที่เขาใช้เป็นเครื่องมือก็ไม่รู้น่ะเหรอคะ แล้วเราจะทำยังไงต่อไปกันดี”
“ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด ผมคิดว่าเขากำลังรอเวลาเปิดเผยตัวอย่างผู้ชนะครับคุณ”
“เฮ้อ คุณล่ะอยากนอนหลับไปแล้วไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย ตอนนี้เรื่องสองเรื่องมาพัวพันกันจนคลายปมลำบาก ปมนึงคลายได้แต่ก็ยังติดอีกปมหนึ่งอยู่ดี”
“ผมถึงได้กระตุ้นให้ทุกคนตั้งรับและมีสติไงครับ ถ้าวันไหนไม่มีนายใหญ่ ทุกคนต้องอยู่กันเองให้ได้และอยู่โดยไม่ต่างอะไรกับตอนที่มีผม ไม่อยากให้ทุกคนวางชีวิตตัวเองไว้กับชีวิตของคนๆเดียวอย่างผม เพราะแม้แต่ผมเอง ผมยังวางชีวิตไว้กับใครอีกคนที่ไม่ใช่ตัวเองเลยครับ ถ้าเขาไม่เข้าใจผม แต่ผมปกป้องเขาให้ปลอดภัยได้ ผมก็พอใจแล้วครับคุณ แค่เขากลับไปเป็นโลมคนเดิม ถึงตอนนั้นผมจะตายไปแล้ว แต่ถ้าวิญญาณมันมีจริง ผมก็ยังเฝ้ามองเขาได้ ยังได้รู้ความเป็นไปของเขา”
ภาพเด็กผู้ชายท่าทางคล่องแคล่วไม่เกรงกลัวใครกับแววตาอวดดีหยิ่งผยองแต่เจือด้วยความเศร้าหมองนั้นแว่บเข้ามาในมโนสำนึกอีกครั้ง เด็กคนนี้ทำให้นายใหญ่ของอาณาจักรชื่อดังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสุนัขที่อยู่ในช่วงติดสัดไม่เลือกที่ทางและโดนเด็กคนนี้เอาน้ำสาดเพื่อเตือนสติให้รู้ว่าตัวเองเป็นคน ถึงแม้สิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวและลับหูลับตาคนไม่ใช่ที่สาธารณะอะไรเลย โลมทำให้ระฟ้ามองเห็นภาพซ้อนทับของตัวเองตอนที่อายุเท่ากันกับโลม หากไม่มีตำแหน่งและหน้าที่ที่ปู่มอบหมายไว้ให้ตั้งแต่เกิดค้ำคอ ถ้าระฟ้าเป็นเด็กธรรมดาอย่างที่โลมเป็น ก็คงจะเฮี้ยวไม่ต่างกัน ความทรงจำแรกที่เจอกับโลมเป็นภาพติดตา ความบังเอิญหลอมรวมกับความตั้งใจทำให้โลมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองไม่ยากเลย และระฟ้าก็รู้ดีว่าความรู้สึกนั้นมันจะคงอยู่ตลอดไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก็ตาม
.
.
.
“เฮ้ยโลม มาเช้าจังวะ หรือว่าเมื่อคืนนอนอู่ แม่ง อารมณ์เสียแต่เช้าเลยกู บ้านกับอู่ห่างกันไม่กี่ป้ายรถเมลล์แต่รถติดซะกูมาสายเลย”
“ที่แกล้งโวยวายเสียงดังเพราะต้องการให้ถึงหูเถ้าแก่เพื่อขอความเห็นใจใช่มะเหน่ง มึงนี่มัน!! แล้วทำไมวันนี้รถติดล่ะ”
“อ้าว ตอนมึงมารถไม่ติดเหรอ”
“ไม่รู้ดิ กูไม่ได้มาทางนั้นนานแล้ว”
“อ๋อ เออ ที่อาณาจักรอะดิไม่รู้ใครตาย แต่คงเป็นคนสำคัญคนไหนสักคนมั้ง เห็นทางเข้าด้านหน้ามีซุ้มดอกไม้ขาวโพลนไปหมด รั้วก็ติดผ้าขาวดำอีก อ้าว เฮ้ย ไอ้โลม แล้วนั่นมึงจะไปไหนวะ”
คนพูดได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆเมื่อคนถามวิ่งผ่านหน้าจนเห็นแค่แผ่นหลังไวๆไปแล้ว
“เฮ้ยอ้ายเหล่ง อาโลงอีไปไหนวะ มังยังทำไม่เส็กเลยไม่ใช่เหรอ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเถ้าแก่ ผมตามไปดูให้นะ แป๊บๆ”
“ม่ายต้องเลยๆ มังเผ่งไปแล้ว มึงก็ทำแทงมังสิ ปุเหลี๋ยวมังก็กลับมาบอกเองนั่นแหละว่าเกิกอะไรขึ้น”
คนมาสายถึงกับยืนเซ็งไปอีกรอบเมื่อถูกสกัดต่อมอยากรู้ไว้แต่เพียงเท่านั้น
ระยะทางจากอู่กับอาณาจักรไม่ได้ไกลกันมาก แต่ก็ไม่ใกล้พอที่คนๆหนึ่งจะวิ่งไปถึงโดยไม่พึ่งพาหนะโดยสารขนาดนั้น อารามตกใจจนลืมไตร่ตรองทำให้ผมต้องมายืนกอดเสาป้ายรถเมลล์แล้วหอบเหมือนปอดจะหลุดออกมาฟอกฮีโมโกลบินกลางอากาศเสียเอง
เหน่งมันคงลืมไปแล้วว่าอาณาจักรแห่งนั้นมีคนสำคัญที่สุดเพียงคนเดียว และคนๆนั้นก็คือคนที่ทำให้ผมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้ววิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต
ความโกรธยังมีอยู่ ใจยังไม่ให้อภัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่คำว่าใครสักคนที่สำคัญของอาณาจักรตายมันเหมือนถูกใครพรากเอาลมหายใจออกไปจากตัวเองกะทันหัน
รถเมลล์ยังจอดสนิทอยู่หน้าป้าย ไม่มีทีท่าจะขยับหรือไหวติงอะไรเลยทำให้ผมตัดสินใจพึ่งสองขาของตัวเองอีกครั้ง ใจไปหยุดรอที่ประตูทางเข้าของอาณาจักรนานแล้ว แต่สองขายังกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามสมรรถนะของร่างกายอยู่เลย ใจได้แต่ถามสลับกับปลอบใจตัวเองไปมาว่า
‘เกิดอะไรขึ้น’
‘คงไม่มีอะไรน่าตกใจ เหน่งคงเข้าใจผิดไปเอง’
แต่สองขาก็ยังคงสาวไปข้างหน้าสุดแรงอยู่อย่างนั้น
สถานที่จริงไม่ต่างไปจากที่เหน่งเล่าทำเอาเข่าแทบทรุด รถติดยาวเหยียดเพราะเลนหนึ่งถูกกันไว้ให้รถเลี้ยวเข้าอาณาจักร ซุ้มประตูทางเข้าไม่น่าตกใจเท่ากับหน้าประตูหลักมีการ์ดยืนเข้าแถวเรียงหนึ่งทั้งสองฝั่งถนนเหมือนรอต้อนรับ ไม่มีใครสักคนในกลุ่มนี้ที่ผมพอจะรู้จักชื่อและถามไถ่เรื่องราวได้เลย
“เดี๋ยวครับ เข้าด้านในขอบัตรเชิญด้วยครับ”
“บัตรเชิญอะไร”
“ถ้าไม่มีบัตรเชิญ เข้าไม่ได้ครับ”
“ทำไมจะไม่ได้ ชั้นเป็น นะ.........”
ดีที่ยังเบรกเก็บกลืนคำสุดท้ายไว้ทัน คำๆนั้นผมเป็นคนยุติมันเองแต่กลับเอามันมาแอบอ้างแบบนี้มันต่างอะไรกับกลืนเสมหะของตัวเองบ้าง
“ผมคงต้องเชิญคุณออกไปจากที่นี่นะครับ ตอนนี้ไม่เปิดให้บริการครับผม”
“ตะ แต่.........”
ขณะที่กำลังหาข้ออ้างเพื่อที่จะเข้าไปข้างใน สายตาก็สอดส่ายหาคนที่คิดว่าพอจะรู้จักบ้าง สักคนก็ยังดี
“เจ้เชอรี่ เจ้เชอรี่ครับ เจ้ๆ”
“รู้จักเจ้เชอรี่เหรอครับ”
“รู้จักสิ”
พอเห็นว่าการ์ดที่กั้นเอาไว้ถามกลับมาก็เกิดความหวังว่าจะมีโอกาสเข้าไปข้างในโดยไม่ต้องมีบัตรเชิญอะไรนั่น แต่เปล่าเลย เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดแทบจะหมดลงทันที
“ไม่แปลกครับ ลูกค้าที่นี่ส่วนใหญ่ถ้าเข้าเล้าจน์ก็รู้จักเจ้กันทั้งนั้น”
ผมก็ยังเป็นบุคคลที่การ์ดเชิญออกไปจากที่นี่เหมือนเดิม หากคนที่ผมตะโกนเรียกชื่อไม่หันมาทางนี้พอดี ผมก็คงต้องกลับออกไปจากที่นี่ในสภาพที่ยากจะอธิบาย
“นายน้อย มาที่นี่ทำไมคะ”
“ให้ผมเข้าไปก่อน นะครับเจ้”
สายตาเว้าวอนทำให้เจ้เชอรี่ออกมาเคลียร์การ์ดให้ ผมวิ่งสวนเข้าไปจนต้องถอยกลับมาอีกครั้งเพราะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรทิ้งให้เจ้เชอรี่อยู่ในสภาวะงงๆแบบนั้น อย่างน้อยผมควรจะถามข้อมูลเบื้องต้นของที่นี่กับเจ้ก่อน
“โทษทีครับเจ้ ผมร้อนใจ เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่ครับ”
“นายใหญ่”
เจ้เชอรี่พูดออกมาเพียงแค่นั้นสองขาผมก็วิ่งฝ่าเข้าไปข้างในแล้ว ผู้คนพลุกพล่านในชุดค่อนไปทางพิธีการโทนขาวดำยิ่งทำให้รอช้าไม่ได้ สถานที่จัดงานประดับประดาไปด้วยดอกไม้และของตกแต่งโทนขาวดำไม่ต่างกัน ถึงบรรยากาศจะไม่เศร้าโศกเท่าไหร่ แต่ไม่มีอะไรจะยืนยันได้ว่านี่คืองานมงคล
เรี่ยวแรงที่เคยฮึดสร้างขึ้นมาตลอดทางดำดิ่งลงไปที่ศูนย์เมื่อกำลังเข้าไปใกล้กับความจริงที่รออยู่ เรื่องที่ภาวนามาตลอดทางว่าจุดมุ่งหมายของผู้คนที่เข้ามาที่นี่ต้องไม่ใช่ตึกที่นายใหญ่ใช้เป็นห้องทำงาน แต่คำร้องขอของผมไม่เป็นผล ทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปยังลิฟท์ที่ตรงดิ่งขึ้นไปยังชั้นที่เป็นที่ทำงานส่วนตัวของนายใหญ่
ผู้คนบางส่วนแหวกทางเดินให้ผมที่เดินฝ่าเข้ามาด้วยสติที่เริ่มพร่าเลือน คนที่เปิดทางให้คงเป็นคนที่จำผมได้ ไม่มีใครก้าวเข้ามาร่วมลิฟท์โดยสารรอบเดียวกับผมเลย ทุกคนมัวแต่อึ้งและหยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้เลยว่าอะไรคือสาเหตุให้เป็นอย่างนั้นถ้าสัญชาตญาณไม่สั่งให้ยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำมูกและน้ำตาของตัวเอง ผมร้องไห้ออกมาจากความกลัวและความเครียด ไม่รู้ตัวเลยว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถหยุดอาการเหล่านี้ได้เลย ต้องปล่อยจนกว่าต่อมน้ำตาจะผลิตน้ำออกมาไม่ได้เอง
เมื่อลิฟท์เปิดออกสถานที่ๆควรจะเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างมุ่งหน้าเข้ามากลับเงียบสนิท ผมเลือกที่จะเดินไปยังห้องคุ้นเคยอย่างห้องทำงานไอ้รากหญ้าแทนที่จะเป็นห้องประชุมที่ใหญ่กว่าและเหมาะสมกว่าห้องนั้น ผมไม่พร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งที่คาดเดาเอาไว้ได้ แต่การเลือกที่จะไปยังห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำห้องนั้นจะช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจตอนนี้ได้บ้างหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
ประตูห้องนายใหญ่แง้มเปิดอยู่เป็นเรื่องที่ผิดสังเกต หนึ่งในคนกี่คนก็ไม่รู้ในห้องนั้นจะต้องเป็นคนนอกที่ไม่รู้ว่ากฎเหล็กของการเข้าห้องนายคือปิดประตูให้เรียบร้อยเพื่อให้ห้องนั้นล็อคอัตโนมัติ มีสองทางที่จะเกิดกรณีนี้คือคนนั้นตั้งใจกับลืม
ผมค่อยๆดันประตูให้แง้มกว้างขึ้นกว่าเดิมด้วยใจที่สั่นรัว เสียงพูดคุยของคนที่อยู่ข้างในไม่ดังแต่ก้องสะท้อนและจับใจความไม่ได้ ยิ่งผมพาตัวเองเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ ความกลัวก็แล่นริ้วตามขึ้นมาจากไขสันหลังจนต้องหยุดผ่อนลมออกจากปากระบายความอึดอัดเหล่านั้นให้เจือจาง แต่ต้องสะดุดลมหายใจอีกครั้งเมื่อได้ยินบทสนทนาเหล่านั้นชัดเจน
“เธอแปลกใจเหรอระฟ้าที่เจอฉันที่นี่ เราเคยเจอกันแล้วนะ แต่เธอคงไม่ได้สนใจอะไรในตัวฉันนักหรอก”
มันก็จริงตามคำทักทายของคนที่มาเยือนยังห้องส่วนตัวห้องนี้ เขาจำหน้าผู้ชายคนนี้ได้ตอนที่ไปร่วมงานศพมาดามเหอ จุดเด่นเพียงจุดเดียวของผู้ชายคนนี้คือตาข้างหนึ่งของเขาปิดสนิทเหมือนถูกเย็บให้หนังตาบนติดกันกับหนังตาล่าง แต่ที่นึกสงสัยคือผู้ชายคนนี้มีธุระอะไรกับเขาถึงได้ขึ้นมาถึงนี่
“สวัสดีครับคุณ......”
“ชาลี แต่ใครๆก็เรียกฉันว่ามิสเตอร์ เจิ้ง หยวน ลี เธอเคยได้ยินชื่อนี้บ้างไหมล่ะ”
อาาาา!! เขาเริ่มจะคุ้นๆว่าเป็นชื่อของเจ้าพ่ออ่างอาบน้ำและบ่อนคาสิโนที่มีชื่อในฮ่องกงนี่นา ไม่แน่ใจว่ามาดามเหอหรือใครที่พูดถึงคนๆนี้ให้ฟัง
“คุ้นๆครับ แต่ต้องขอโทษที่ผมยืนยันไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ยิ่งโตเธอยิ่งหน้าคล้ายแม่เธอนะ แต่พอมองด้านข้างเธอเหมือนพ่อเธอมาก เธอนี่มันส่วนผสมของพ่อกับแม่อย่างละครึ่งชัดๆ”
ระฟ้าอยากจะยิ้มรับกับบทสนทนานี้มากถ้าหากน้ำเสียงคนพูดอยู่ในความรู้สึกตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่ควรจะมีกับเรื่องนี้จึงได้แต่ยกยิ้มรับไปตามมารยาทและหยั่งดูชั้นเชิง
“เธอรู้มั้ย ปู่เธอเคยเอาเงินฟาดหัวให้ฉันก้อนหนึ่งเพื่อไปตั้งหลักที่อื่น มันมหาศาลจนฉันตั้งตัวได้เลยล่ะ แต่สุดท้ายฉันก็รู้ว่าไม่มีที่ไหนที่อาชีพขายบริการและคาสิโนจะเฟื่องฟูเท่าเมืองไทย โดยเฉพาะสถานที่ๆยกเกรดขึ้นมาให้สูงเสียดฟ้ากับราคาที่แพงบัดซบและเข้าถึงยากอย่างที่นี่ อะไรที่ได้มายากๆนี่มักจะรายได้ดีเสมอเลยนะ เธอว่าไหม”
เขาเลือกที่จะเงียบมากกว่าจะเสนอความคิดเห็นอะไรออกไป เซ้นส์บอกระฟ้าว่าคนๆนี้ไม่ได้มาดีแน่ๆ
“คุณต้องการบอกอะไรผมเหรอครับ ขอโทษที่ผมอยากให้ตรงไปตรงมา แต่มันเสียเวลามากจริงๆครับถ้าคุณอ้อมค้อม การที่คุณขึ้นมาถึงห้องผมได้ แสดงว่าคุณก็ต้องสร้างความมั่นใจให้อาณาจักรมากทีเดียว”
“ฮ่าๆ เด็กอมมือในวันนั้นโตขึ้นมากเลยนะ ถึงแม้บุคลิกหลายๆอย่างของเธอจะเหมือนพ่อเธอ แต่สายตาและน้ำเสียงเด็ดขาดน่ะเหมือนฉันกำลังพูดอยู่กับปู่เธอไม่มีผิดเลยนะ การที่เธอเหมือนปู่กับพ่อมากกว่าแม่มันทำให้ฉันสบายใจกับเรื่องที่อยากทำมากเลยล่ะ ฮ่าๆ”
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ ผมทิ้งแขกมานานแล้ว ถ้าคุณไม่ชัดเจนกว่านี้ ผมจะต้องขอตัว”
“อย่ายโสนักเลยระฟ้า ถ้าพ่อเธอไม่ชิงตัดหน้าแม่เธอไปจากฉันอย่างหน้าด้านๆนั่นน่ะ เธอก็คงเกิดมาเป็นลูกฉันนั่นล่ะ จะบอกอะไรให้นะเด็กน้อย แม่เธอน่ะเหมือนเด็กผู้ชายคนนั้นไม่มีผิด คนที่เธอรักเขาถึงกับยกย่องให้เท่าเทียมกับเธอ ต่างกันตรงเด็กคนนั้นเป็นผู้ชายแต่แม่เธอเป็นผู้หญิง ฉันบอกพ่อเธอตั้งแต่แรกแล้วว่า ฉันจะซื้อแม่เธอให้เป็นนางโลมประจำตัวของฉันเอง แต่จู่ๆแม่เธอก็เป็นหมอนวดที่รับแขกไม่ได้ แถมยังแต่งงานออกหน้าออกตาเป็นนายหญิงของที่นี่อีก เธอคิดว่าคนที่พ่อเธอเรียกว่าเพื่อนอย่างฉันควรจะต้องทำยังไงเหรอ”
“ผมไม่รู้รายละเอียด แต่ที่นี่ถ้าหมอนวดไม่เต็มใจจะรับแขกก็ไม่จำเป็นต้องฝืนใจอยู่แล้วครับ การที่พ่อผมจะยกย่องแม่ให้เป็นนายหญิงของที่นี่ก็น่าจะบอกคุณได้ว่าเขารักกัน”
“ถ้าแม่เธอมาอยู่กับฉัน เขาก็ต้องรักฉันเหมือนกัน ตอนที่ฉันมาทวงถามคำสัญญาของลูกผู้ชาย พ่อเธอฝังลูกกระสุนไว้ในตาฉันเป็นที่ระลึกล่ะ”
“ผมไม่เชื่อหรอกครับว่าพ่อจะโหดร้ายขนาดนั้น ผมคิดว่าคงมีรายละเอียดบางอย่างที่คุณพูดไม่หมด”
“ฮ่าๆ เธอฉลาดหลักแหลมเหมือนปู่เธอจริงๆ ใช่ เราทะเลาะแย่งผู้หญิงกัน นั่นก็คือแม่เธอ และถ้าคนตาบอดไม่ใช่ฉัน นั่นก็ต้องเป็นพ่อเธอเหมือนกัน ฉันแพ้ ฉันก็ยอมรับ ดูเหมือนปู่เธอจะฉลาดที่ดีดฉันให้ออกนอกประเทศได้ ฉันก็ยอมไปอย่างคนแพ้ พ่อเธอไม่มีอำนาจผู้นำเหมือนที่เธอมี อะไรที่พาดพิงไปถึงคนรัก พ่อเธอจะกระโจนเข้ามากลางวงทันที โดยเฉพาะเรื่องที่มันรักษาชีวิตแม่เธอไม่ได้ สุดท้ายพ่อเธอเดินไปหาความตายก็เพราะเรื่องนี้ละนะ ฮ่าๆๆ”
“คุณต้องการจะบอกผมว่าคุณอยู่เบื้องหลังเรื่องที่พ่อผมถูกลอบฆ่าเหรอ แล้วคุณมาบอกผมตอนนี้ทำไม คุณยังไม่สะใจ ยังอยากจะแก้แค้น หรือคุณต้องการอะไรที่มากกว่านั้น”
“ฉันต้องการที่นี่ไงระฟ้า ฉันบอกเธอแล้วนะว่าไม่มีที่ไหนรุ่งเรืองเท่าที่นี่ ฉันปั้นอาณาจักรของตัวเองมาตั้งหลายปียังสู้ที่นี่ไม่ได้แม้แต่ขี้ฝุ่นเลย”
“ก็ง่ายดีนี่ครับ คุณไม่เห็นต้องพยายามก่อเรื่องวุ่นวายอะไรอย่างที่ผ่านมา คุณก็เดินเข้ามาขออย่างที่คุณเข้ามานี่ก็จบ”
“ที่มันดูเหมือนง่ายเพราะเธอไม่มีใจจะรักษาที่นี่เอาไว้แล้วต่างหาก เธอมันก็บูชาความรักเหมือนพ่อเธอนั่นแหละระฟ้า อะไรที่เกี่ยวกับคนที่รัก เธอมักจะทุ่มเทให้มันเสมอ ฉันให้โอกาสอาณาจักรแห่งนี้ล่มสลายหลังจากที่ปู่เธอตายไปแล้ว เด็กอมมืออย่างเธอคงไม่มีปัญญาจะรักษาที่นี่เอาไว้ได้ ท่ามกลางฝูงเสือสิงห์กระทิงแรดอย่างวงการนี้ มันควรจะเป็นเธอที่ตายก่อนใครซะด้วยซ้ำ แต่เธอมันปีกกล้าขาแข็งกว่าที่ฉันคิด ทุกอย่างมันเลยเรื้อรังมาถึงตอนนี้ ฉันจะต้องเหนื่อยสร้างสถานการณ์ตั้งแค่ไหน กว่าเธอจะไร้พิษสงเหมือนตอนนี้ได้”
“ผมก็ต้องบอกว่าเห็นใจกับสิ่งที่คุณทุ่มเทมากเหมือนกันครับ มันก็น่าสมเพชอยู่หรอก มีเงินทุนมหาศาลยังสร้างกิจการของตัวเองไม่ได้ ขนาดสร้างเครือข่ายค้ายาข้ามชาติก็ยังไม่ทำให้คุณเจริญรุ่งเรือง คุณถึงได้ลดตัวลงมาผลักดันนักเลงระดับล่างให้แข่งกับผมใช่มั้ยครับ มันเข้าทางคุณพอดีเลยที่ลูกน้องคนสนิทของลิ่วล้อคุณเป็นพี่ชายแฟนผม กว่าคุณจะจับทางได้ว่าต้องหลอกล่อผมด้วยวิธีไหน วิธีการของคุณสกปรกจนอาณาจักรไม่คิดว่าจะมี ถึงรู้ก็คงจะไม่ลดตัวมาเล่นของโสมมที่เกิดจากแผนการของคุณหรอกครับ ผมรู้ว่าเสี่ยเจียงต้องการฆ่าลูกน้องที่ทรยศตัวเองอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าคุณจะสวมรอยใช้เล่นงานผมด้วย มันสำเร็จที่ทำให้แฟนผมเข้าใจผิดจนเราต้องเลิกกัน นั่นมันเป็นความผิดของคนผมเองที่สอนให้แฟนผมยิงปืนแต่ลืมสอนว่าปืนคนละชนิดกันใช้กระสุนปืนต่างกัน”
“แล้วยังไงเหรอเด็กน้อย ถึงเธอจะรู้ว่าแฟนเธอเข้าใจผิด แต่เธอก็ไม่มีปัญญาอธิบายเขานี่ ใช่มั้ย นี่สินะจุดอ่อนของนายใหญ่ระฟ้า มันน่าสมเพชกว่าเรื่องของฉันหรือเปล่า เพราะถึงยังไง เธอเองก็เจ็บปวดกับเรื่องเด็กผู้ชายคนนี้นี่ เขาไม่ได้เข้าใจและเชื่อมั่นอะไรในตัวเธอเลย ฮ่าๆ”
“คุณไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ เรื่องนี้มีผลกับการใช้ชีวิตของผมมากจริงๆ แต่ใช่ว่าผมจะปล่อยให้คุณฮุบอาณาจักรไปได้ง่ายๆอย่างที่คุณคิดหรอกครับ คุณทำให้คนที่ผมรักและเคารพต้องตาย แถมยังสร้างเรื่องให้แฟนผมสับสนอีก นี่คงเป็นอีกเรื่องของผมที่คุณคิดไม่ถึงเหมือนกันใช่มั้ยครับ”
ปัง!!
ปัง!!
กระสุนสองนัดสวนทางกันทะลุผิวเนื้อของทั้งสองฝ่ายจนเลือดสาดกระเซ็น สองคนเซถลาทิ้งห่างกันออกไป กระสุนปืนไม่ได้ผ่านอวัยวะที่สำคัญของร่างกายเพราะต่างฝ่ายต่างตั้งใจยิงหยั่งเชิงฝีมือของกันและกัน
ปัง!!
เลือดกระฉูดออกมาจากหัวไหล่ของมิสเตอร์ลีข้างที่เขาถือปืนอยู่ เพรชฆาตสีเงาวับร่วงหล่นพื้นและทิ้งห่างออกไปจากรัศมีที่อีกฝ่ายเอื้อมถึงเพราะใครอีกคนเตะมันจนกระเด็น
“โลม เข้ามาได้ยังไง ออกไปก่อน ฉันบอกให้ออกไป”
สมาธิต้องแยกจากกันเป็นสองส่วนภายใต้ความเร็วเดียวกันเพียงเสี้ยวนาที ไหวพริบจะต้องจับตามองความเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ขณะที่ตัวเองจะต้องโผเข้าไปผลักให้โลมทิ้งตัวหมอบลงไปกับพื้น มืออีกข้างจะต้องกระชากปืนสำรองที่ซ่อนเอาไว้ให้เร็วกว่าฝ่ายตรงข้าม
เสียงกระสุนพุ่งออกมาจากรังปืนดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง ควันและเขม่าดินปืนฟุ้งกระจายไปในอากาศ แต่สถานการณ์ภายนอกยังคงปกติไม่เปลี่ยนแปลง เสียงปืนไม่มีโอกาสหลุดรอดออกมาจากห้องที่กรุฉนวนเก็บเสียงและทะลุผ่านกระจกกันกระสุนอย่างดีได้ พันธมิตรทางธุรกิจทั้งหลายแหล่ยังคงทยอยเข้าไปร่วมงานบุญครบรอบวันตายของอดีตนายใหญ่ที่นี่ไม่ขาดสาย งานใหญ่กว่าปกติอย่างที่เคยเพราะมีอดีตนายใหญ่ที่เสียชีวิตไปแล้วถึงสองคนด้วยกันรวมไปถึงอดีตนายหญิงและบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้วมากมาย
ที่นอกเหนือไปกว่านั้น
นายใหญ่คนปัจจุบันของที่นี่รู้ดีว่าวันนี้คงจะเป็นวันเปิดตัวอย่างผู้ชนะของคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องวุ่นวายทั้งหมดแน่ๆแล้วเขาก็เดาไม่พลาดจริงๆ ตัวการมั่นใจว่าสร้างตัวตนให้เป็นฝ่ายเดียวกันกับอาณาจักร เป็นพันธมิตรที่ดีจนเข้ามาข้างในได้ง่ายดาย
แต่มันแปลกไปไหม?
การ์ดคนเดิมๆที่คอยดูแลอารักขานายใหญ่หายไปหมด
ห้องส่วนกลางของทีวีวงจรปิดอัดแน่นไปด้วยคนชุดดำที่ใช้ห้องนี้ต่างห้องประชุมและจับตาดูความเคลื่อนไหวภายใน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการณ์ที่คาดเอาไว้ ยกเว้น การบุกจู่โจมเข้ามาของนายน้อยเป็นเรื่องสุดวิสัยที่ทำให้แผนการต้องเปลี่ยนแปลงกะทันหัน
“แยกย้ายตามหน้าที่แล้วเรียกคุณหมอไปที่เรือนใหญ่ด่วน”
-
๐ สวัสดีค่ะ หายไปงานแต่งงานเพื่อนกลับมาอีกที :a5: แต่ละคนเม้นกันแบบจัดเต็มมาก :sad4:
๐ หลายคนทำเอาคนเขียนตกใจจนต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ ว่าตัวเองสื่อสารอะไรผิด คนอ่านถึงคิดว่า นายใหญ่จะฆ่าตัวตาย :z3:
๐ ขอให้ทุกคนแสดงความคิดเห็นกันเต็มที่อย่างตอนที่ผ่านมานะคะ ไม่ว่าจะแรงแค่ไหน นั่นก็หมายถึงคนอ่านอินและมีอารมร์ร่วมไปกับนิยาย มันเหมือนคนถ่ายทอดประสบผลสำเร็จไปอีกหนึ่งขั้นแล้วค่ะ :กอด1:
๐ คนเขียนไม่เคยปิดกั้นและน้อยใจถ้าหากใครจะคอมเม้นท์แรงๆแม้กระทั่งต่อว่าคนเขียนที่พานิยายไปในแนวทางนั้นก็ตาม คนเขียนรับได้ทุกอย่าง แต่อย่าหายไปก็พอนะคะ :monkeysad:
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ใครที่รอหนังสืออยู่ก็คงจะมีรายระเอียดออกมาเร็วๆนี้นะคะ ขอเคลียร์และจัดส่งรอบที่เพิ่งปิดไปก่อนเน้อ
๐ ขอบคุณ YouandMe ที่แม้จะปวดใจแต่ก็ยังคอยมองหาคำผิดให้นะคะ ตอนที่แล้วเหมือนจะผิดน้อย สรุปว่าถ้าไม่ตรวจทานเลยจะพลาดน้อยกว่าตรวจงั้นเหรอ :z3:
๐ ทางเข้าแฟนเพจ จิ้มที่นี่เลยค่ะ (https://www.facebook.com/TRomanceFic)
-
มาแว้ววววว
______________
เย้ย บู๊ลิ้มแล้ว
เรื่องนี้ครบเครื่องจริงๆ ดราม่า หวาน บู๊ หักเหลี่ยม ครอบครัว ปมอดีต o18
โลมกลับมาแล้วก็คุยกันดีๆล่ะ :n1:
แต่ก่อนอื่น
นายใหญ่สู้ๆ !! :mc4:
-
เป็นการเปิดโปง อธิบายความจริงได้ดีเกินคาด
แต่โลมไม่ได้อยู่ในแผนนี้ นายใหญ่จะเป็นยังไงบ้าง
-
โลมแกมาทำไม?
ไหนๆก็เห็นระฟ้าเค้าทั้งชั่วทั้งเลวขนาดนั้นแล้วไม่ใช่รึไง
ตอนที่เค้าจะโดนยิงจะสอดมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวทำไม
ปล่อยให้นายใหญ่ระฟ้าตายห่_
ไปเป็นผีตามไอ้พี่เกียรติ์ของแกไปไม่สะใจกว่ารึไง?
-
ตอนที่กำลังนั่งอ่านตอนนี้ นั่งอ่านไปก็ลุ้นไป มันจะเป็นยังไงต่อไปน้า
มันเป็นตอนที่บู้ล้างผลาญมากจริงๆ กลัวทั้งโลม ทั้งนายระฟ้าจะเป็นอะไรไป มันลุ้นจริงๆนะ
จะเป็นยังไงต่อไปหละเนี่ย คุยกันดีๆนะ ไม่อยากกินมาม่าแล้วอ่ะ อิ่มแปล่เลย
-
แปะก่อนน้า
.
.
.
.
.
.
.
บวกค่าาาาา
เอ่อนี่คือนายน้อยคงเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้วใช่ไหม
...แต่ไม่ทราบว่ามันเกิดอารายขึ้นอีกกกกกกกกก :angry2: :angry2: :angry2:
แฮ่ๆๆๆๆๆ ใส่อารมณ์ไปหน่อย แค่อยากรู้ว่าเรื่องจริงๆแล้วเป็นไงกันแน่ รออ่านนะค้าาาาา :L1: :L1: :L1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:z13:
กระโดดกอดคุณที่กรุณาสั่งสอนนายใหญ่จนถึงตอนนี้ :กอด1:
ตอนที่เหน่งบอกโลมเรื่องอาณาจักรก็ตกใจนะ...แต่สุดท้ายมันก็แค่งานครบรอบวันตายของอดีตนายใหญ่เท่านั้นเอง :serius2:
นายน้อยเลยเข้ามาได้ยินความจริงโดยบังเอิญ แถมยังต้องมาร่วมบู๊กับนายใหญ่อีก :z1:
สงสัยจะจริงอย่างที่บอกไว้...มันผิดน้อยจริงๆ :z2:
ทำให้ผมต้องมายืนกอดเสาป้ายรถเมลล์แล้วหอบเหมือนปอดจะหลุดออกมาฟอกฮีโมโกลบินกลางอากาศเสียเอง ==> ป้ายรถเมล์
รถเมลล์ยังจอดสนิทอยู่หน้าป้าย ไม่มีทีท่าจะขยับหรือไหวติงอะไรเลย ==> รถเมล์
เพรชฆาตสีเงาวับร่วงหล่นพื้นและทิ้งห่างออกไปจากรัศมีที่อีกฝ่ายเอื้อมถึงเพราะใครอีกคนเตะมันจนกระเด็น ==> เพชฌฆาต
ปล. มัวแต่ไปตามอ่าน TL ครบรอบเดบิวท์ 6 ปีของ คต อยู่เลยมาเม้นท์ช้า :t2:
-
กะลังเ้จ้มจ้นได้ที่เชียว แต่สองคนจะปลอดภัยใช่มั้ย ห่วงใยจริงจัง
แต่ก็ดีใจที่โลมจะได้เข้าใจนายใหญ่ซะที เห็นนายใหญ่ซึมกะทือแล้วรับไม่ได้
อีลุงคนนี้อะไรนัก น่าฆ่าทิ้งจริง
ขอบคุณค่ะ
-
โอ้....มีอันให้เจ็บตัวอีกแล้วววว
แต่โลมก็รู้ความจริงแล้วสินะ
เฮ้ออ...ค่อยยังชั่วไปนิดนึง
-
:angry2: นายน้อยเอามันให้ตาย เห้อๆๆ เลือดขึ้นหน้าเลย นายน้อยตรู
แต่ใครเป็นอะไร ไม่ใช่โลมของพี่น่ะ :z3: :z3:
-
รวดเดียว 2 ตอน ดีน้า ไม่ค่อยเครียดดด ถ้าอ่านตอนที่แล้วอย่างเดียวคงเครียดตาย
นายใหญ่โดนยิง ไม่โดนอะไรช่ายมะ
แล้วโลมไม่เปนรายช่ายมะ
มีแต่คนเลวๆเท่านั้น ที่สมควรช่ายม้ายยย
พงษ์ไปไหนนน
จิงๆต้องขอบคุนเหน่งนะ ที่ทำให้โลมมาได้ยินทุกอย่างด้วยตัวเอง
ทีนี้คงเหลือแต่เรื่องของหมาจ๋า
:z3: :z3: :z3: :z3:
มาต่ออีกกกกกก
-
นั่นไงตาสว่างสักทีนะโลม
อิรากหญ้าก็จะแมนไปไหน
มันหน้าฆ่านัก รีบๆรักกันเลยนะ
อย่าให้โมโห 555
-
:a5: :a5:
-
:z3: :z3: :z3:
-
ในที่สุดโลมก็รู้ความจริงสักที :เฮ้อ:
ต่อไปนายใหญ่ออกโรงบู๊
สู้ๆ ฆ่ามันนนนน :fire:
-
:m31:ตื่นเต้นสุดชีวิต ยังไงต่อหนอ? ขอบคุณครับสำหรับนิยายดีๆ o13 o13
-
ปังที่สามนายน้อยยิงใช่มั้ย?
ถ้าใช่ก็แบบ กะแล้ว ชาลีไม่รอดแน่ๆ
นายใหญ่ถ้าเป็นจริงอย่าห่วงให้มากเลย
นายน้อยไม่ตายง่ายๆหรอกหน่า
ชริ
-
เข้าใจนายระฟ้าแล้วใช่มั้ยหนูโลม :m1:
-
ตอนนี้อ่านแล้วงงเล็กน้อยค่ะ
การบรรยายทำให้นึกภาพไม่ค่อยออก
แถมตอนท้ายๆ ยิ่งไม่กระจ่างใหญ่เลย
ตกลงนายใหญ่โดนยิง แล้วมิสเตอร์นั่นก็โดนยิง
แล้วโลม เข้ามาเตะปืนออกไป แล้วยังไง
มาต่อเร็วๆ นะคะ จะไ้ด้เคลียร์
-
อิหนูโลมเอ้ย เสียแผนหมดขอ :z6:สักที
ไหนๆก็กลับมาแล้ว รีบปลอบขวัญนายใหญ่เลยนะ :oo1:
:กอด1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ง่าาาาาาา มาต่อเด้... ค้างง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
โลมรู้ความจริงแล้วว เย้!! :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
อู้ววว โลมรู้ความจริงแล้ว
-
เอาน่ะ อย่างน้อยตอนนี้โลมก็รู้แล้วว่าทุกอย่างเป็นแผนการณ์ที่ถูกวางเอาไว้อย่างดี
และคนที่ฆ่าพี่ชายโลมก็ไม่ใช่ระฟ้าแต่เป็นเสี่ยตะหาก ลุ้นๆๆๆๆ รอลุ้นตอนต่อไป ^^
-
นายน้อยเข้าใจนายใหญ่แล้วใช่มั้ยยยยย ฮืออออออออออ ดีใจ(นำตาไหลพรากกกกก)
-
หายใจคล่องขึ้นนิดหนึ่ง
มาต่ออีกไวไวนะคะ ลุ้นๆ
o13 o13
-
ในที่สุดก็รู้ความจริงแล้ว
-
กระจ่างในเรื่องเบื้องลึกเบื้องหลังกันเสียที
น้องโลมถึงกับห้อมาอาณาจักรนึกว่านายใหญ่เป็นอะไรล่ะสิ น่ารักจริงเชียว
หวังว่าคงไม่มีใครเป็นอะไรหนักหนา พ้นทุกข์พ้นโศกเสียที
-
←_← มันต้องมีแผนอะไรอีกแน่ๆ
บรรทัดสุดท้ายนั่น ▔□▔)/▔□▔)/▔□▔)/
กา.ร์ดของนายใหญ ประตูที่ปิดไม่มิด คนชุดดำในห้องวงจรปิด เก้าลอเก้า
แน่นหน้าอกจัง (~_~メ) ขออีกตอน่
-
ว๊ากก ฆ่ามานนนคนเลววว ฮึ่มๆๆ
-
ทำไมเม้นท์แล้ว error ขออภัยนะคะ ถ้าข้อความซ้ำ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ
.
.
.
ความจริงเปิดเผย พร้อมกับใครบางคนต้องสังเวยชีวิตแลกความชั่ว!!!!
แอร๊ยยย อ่านตอนต้นแล้วใจจะขาด เดาไม่ออกว่านายน้อยนายใหญ่ เค้าจะหวนมาเข้าใจกันด้วยวิธีไหน
ต้องรอให้ึคิดถึงกัน จนถึงวันกลับมาูพูดคุยหรืออย่างไร
ใครจะรู้ว่าวันครบรอบ วันพิธีการใหญ่ของอาณาจักรที่นายน้อยรู้แค่เพียงว่าบรรยากาศเหมือนงานไม่มงคล
จะทำให้นายน้อยเก็บความรู้สึกในใจไว้ไม่อยู่ ห่วงหาใครบางคนจนต้องวิ่งแจ้นออกมาจนลืมทุกสิ่งอย่าง
ร้องไห้แสดงความเสียใจออกมาทั้งที่คนอย่างนายน้อยที่เติบโตมาจนป่านนี้ เจอเรื่องร้ายมามากมาย
ใช่ว่าน้ำตาจะมีให้เห็นง่าย ๆ แต่วันนี้ไหลออกมาเพราะความ "กลัว" จะเสียนายใหญ่ไป
"ปัง" สุดท้ายเป็นของนายน้อยที่ยิงออกไปสินะ
เราจะซาดิสม์เกินไปมั้ย ถ้าอยากให้นายน้อยยืนยิงๆๆๆๆๆๆ อาจจะไม่ถึงตาย แต่ยิงให้หลาย ๆ แผล
ให้สมกับชีวิตมากมายที่ต้องสังเวยให้คนชั่ว เฮ้ออออ อินเกินไปแล้วมั้ง
นายใหญ่ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าตัวตาย แต่เผื่อเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉิน จะได้รับมือไหวสินะ
ทุกอย่างเป็นแผนการณ์ นอกจากนายน้อย ก็เลยเกิดช่องโหว่ แต่ก็ดี ทำให้นายน้อยได้ยินเองกับหูแบบนี้
นายใหญ่พ้นผิด แต่ทั้งสองคนจะพ้นจากเหตุการณ์นี้ยังไง กันล่ะเนี่ย
อยากอ่านต่อออออออออออออออออ :z3:
-
ในที่สุดน้องโลมก็รู้ความจริงซะที :laugh:
ทีนี้ก็กลับมาคุยกันดีๆนะจ้ะ
อย่าปล่อยให้บรรยากาศมัวหมองอีกล่ะ
ตอนนี้บู๊กันสนั่นจอ
ว่าแต่ว่า ใครเป็นอะไรน้อ :m28:
ไม่ได้จะมาม่าอีกใช่มั้ยคะ
รอตอนหน้าค๊า :กอด1:
-
โล่งอกไปได้หน่อยนึง :เฮ้อ:
หวังว่าโลมคงสำนึกผิดแล้วรักและเชื่อมั่นในตัวนายใหญ่ให้มากๆนะ
-
ค้าง
ค้าง
ค่าง!!!!
บับแว่
เลื่อนไปๆ ไม่กล้าเลื่อนต่อ ตื่นเต้นนนนน 5555555.
รอลุ้นๆๆ :')
-
นายน้อยเรารู้ความจริงแล้วครับ o13
แล้วนายใหญ่เราอาการเป็นไงบ้างโดนยิงตรงไหนเปล่าครับ อย่างนี้ต้องให้นายน้อยดูแล :impress2:
ส่วนมิสเตอร์ลี ตายไหมครับ ตายไปก็ดีเรื่องร้ายๆจะได้จบๆไป
-
เข้าใจกันแล้วก็ดี แต่กลายเป็นเจอเรื่องต่อทันทีอีก
-
ลุ้นจนเหยี่ยวเหนียว
-
ลุ้นจริงๆอ่ะ รอตอนต่อไปอีกแล้ว รอๆๆๆ
-
:m31:
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มก่อนค่อยอ่าน ..55
......................
.
.
.
.
.
โลมกลับมาแล้ว !!!!!!!!!!!!
นายรากหญ้า สู้ ๆ .. :a2: :a2: :a2: :a2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:เฮ้อ:พอคุยกันได้หน่อย
-
หวังว่าโลมจะเข้าใจนายใหญ่สักที
นายใหญ่คิดถึงโลมก่อนเสมอจริงๆนะ :กอด1: ตอนท้ายมีพูดถึงคุณหมอ
คุณหมอจะเป็นเพื่อนแท้ของนายใหญ่จริงๆรึป่าว?
-
กรี๊ดๆๆๆๆ :mc4: จุดพลุฉลอง ในที่สุดน้องโลมของเราก็รู้ความจริงแล้วววววว
มาเฟีย made in HongKong ร้ายกาจมาก ร้ายเกินไปแล้วนะ :beat: :beat:
แต่น้องโลมดันเข้ามาทำแผนเคลื่อนซะงั้น จะเกิดอะไรขึ้นต่อละเนี่ย ลุ้นจังเลยยยย
มาต่อเร็วๆนะคะนักเขียน คนอ่านลุ้นอ่าาาา :call: :call: :call:
-
เป็น3 ตอนหลังที่ทำให้รู้สึกว่าโลมไม่มีสมองเอาซะเลย =__="
กลุ้มใจแทนระฟ้า โลมเหมือนจะฉลาดแต่สติไม่ค่อยอยู่ในระดับคงที่
เดี๋ยวๆ ก็ใช้อารมณ์ แต่ก็นะตั้งแต่ต้นก็เป็นพวกไม่ค่อยคิดอะไรละเอียดอยู่แล้ว
มองอะไรผิวๆ ด้านเดียวตลอด
ถ้าจะให้ดี อยู่กับบ้านเหอะนะ ถ้าจะช่วยงานอะไรก็อย่าเป็นแบบที่ต้องตัดสินใจเลือกเลย
ยังไม่เห็นว่าจะเลือกอะไรถูกซักอย่าง.. เพลียแทนระฟ้า
:เฮ้อ:
-
คุยกันดีๆได้มั้ย ยิงกันทำไม มันเสียว~
-
โลมรู้ความจริงว่าระฟ้าไม่ได้เป็นคนฆ่าไอ้เกียรติ(ที่สมควรจะตายไปแล้วตั้งหลายครั้ง)แล้วก็ดี
เพราะคนอ่านไม่อยากกินมาม่าแล้ว แถมคนอ่านยังสงสารคุณด้วยกลัวคุณจะหัวใจวายตาย
ปล. ถึงโลมจะรู้ความจริงแล้วแต่คะแนนชื่นชอบโลมในใจคนอ่านก็ยังติดลบอยู่นะ
-
อิ่มมาม่าแล้ว อยากกินขนมหวาน
-
อ้า แบบนี้ซิถึงใจสูดอากาศเข้าปอดได้คล่องๆหน่อย
-
อร๊ายยยย ค้างอย่างแรงงงงงง ดีใจที่อย่างน้อยนายน้อยก็ได้รู้ความจริงแล้ว หลังจากนี้แหละที่น่าติดตาม คนเขียนมาต่อไวๆนะคะ คนอ่านคิดถึงงงง อิอิ
-
เค้านู้เนื่องแล้ว เค้ารู้เรื่องแล้ง กำลังสนุกเลย :z3:
มาต่อๆๆๆๆๆๆๆ
-
โลมรู้ความจริงแล้ว
ใครเป็นอะไรถึงต้องตามหมอไปที่เรือนใหญ่
มาต่อไวๆนะคะอยากรู้มากๆ
-
อร๊ายยย นึกว่าตาฝาดค่ะ
ช่วงนี้คนเขียนอัพบ่อยผิดปกตินะ ฮ่าๆ :m20:
แต่ชอบบบ อัพบ่อยๆอย่างนี้แหละดีแล้วค่ะ อิอิ :laugh:
-
นายน้อยรู้ความจริงแล้ว! รอลุ้นต่อไป ดราม่าจัดหนักท้ายเรื่องของเริ่มคลี่คลายแล้วใช่ไหม
-
ทุกอย่างกำลังจะคลี่คลายแล้วใช่มั้ยคะ
ในที่สุดโลมก็รู้ความจริงชะที
นายใหญ่ของเราไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยทำไมคนแต่งทำค้างอย่างนี้
-
ว้าวใกล้จบแล้วสินะ
นายใหญ่ไม่ตายง่ายหรอก ไม่เคยคิดว่านายใหญ่จะลาตาย
ยังแอบหมั้นไส้นายน้อยด้วย กร๊ากกกก
-
ตอนที่แล้วสั่งเสียซะเหมือนจะฆ่าตัวตายจริงๆนะ - -*
ตอนนี้รู้สึกเจ็บทุกประโยคที่นายใหญ่พูดเลยอ่ะ
มันปลงมาก...อารมณ์แก้ไขอะไรไม่ได้ Momentนี้ดีที่สุดแล้ว
แต่รู้สึกในอกฟูก็ตอนนายน้อยเป็นห่วงนายใหญ่นี่แหละ น่ารักมว้ากกก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตัวการโผล่หัวมาแล้ว โลมกับนายใหญ่จะเป็นอะไรมากหรือเปล่า
-
โอ๊ย โลมบุกเดี่ยวเลยเหรอลูก o13
แต่ผิดเวลาไปมั้ยอ่ะ 55 :เฮ้อ:
และแล้วก็เข้าใจกันสักที เฮ้อ ~~~ :z2:
+1 + เป็ด จ้า
-
อ่ะนะ
ที่อย่างนี้แหล่ะ โผล่หน้ามานะโลม
ความเชื่อใจนี่ ต่ำต้อย และโลเลถึงที่สุดเลยิ่
ก้อไม่แปลกใจหรอก ถ้ารักมันจะไม่มั่นคง
แต่ว่านะ มาตอนนนี้มัน.....
ผิดที่ผิดทางไปหน่อยมั๊ย ห๊า~~~~!!!
-
โฮกกกกกก คนอ่านตกใจแบบโลมเลยอ่ะ =[]= นึกว่าอ่านผ่านไปตอนเดียว นายใหญ่จะโดนเก็บไปซะแล้ว
ไม่งั้นก็ต้องเป็นแผนแกล้งตายอะไรงี้ อ๊ากกกก สรุปว่า จัดการศพนายใหญ่คนก่อนๆ โฮกก
ดีใจก็ดีใจอยู่หรอกนะว่า โลมยังเป็นห่วงนายใหญ่อยู่ แถมยังมาฟังรายละเอียดเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้วด้วย
แต่ไอ้ที่ดวนยิงปืนกัน อ๊ากกก ใครโดนลูกหลงโดนยิงอะไรยังไงไปบ้างเนี่ย นายใหญ่โดนยิงแล้วโลมโดนยิงป่าวฟร่ะ
อ่านไปอ่านมาด้วยความตื่นเต้น มึนไปหมดเลย ฮ่าฮ่า
ตอนที่นายใหญ่คุยกับคุณก็น่าสงสารนายใหญ่ชะมัดเลย สอนให้โลมเข้มแข็งแต่ก็ไม่สอนให้เข้าใจความรู้สึกเฮ้อ
อ๊ากกกกกก จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ยยย ลุ้นๆๆ มาต่อบ่อยๆแบบนี้ถูกใจจังเลย อิอิ รออ่านตอนต่อไปค่า
:กอด1:
-
ในที่สุด :a2:
ก็จะเลิกดราม่าแล้ว
ได้เวลาตอนหวานๆ แล้ว :impress:
-
โอ๊ยแบบนี้บ่อยๆๆไม่ไหวนะคะ คนอ่านหัวใจจะวาย
คนรักกันยังไงก็ตัดใจลำบาก มาได้ยินเองแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ได้รุ้ทุกอย่างแบบกระจ่างกันไปเลย ยังได้รับรู้ถึงความเป็นห่วงที่นายใหญ่มีให้ด้วย
หวังว่าโลมจะเข้าใจอะไรได้ดีขึ้นนะ
-
ถึงตอนนี่โลมคงเข้าใจทุกสิ่งอย่างแล้ว
แต่ห่วงว่านายใหญ่ กะ นายน้อยจะปลอดภัยไหม ยังไง พี่พงช่วยด่วน
-
โลมคงจะเข้าใจอะไรๆ ซะที
แต่ตอนนี้ขอเชียร์นายใหญ่ก่อน นายใหญ่สู้ๆ ฮู้เร่ๆ
เราหวังว่าตอนต่อไปอาจจะมีฉาก หวานๆ ปรับความเข้าใจนะค๊าาาาาา :impress2:
-
หุหุ ถึงจุดแตกหักของเรื่องแล้วซินะ
ต้องขอบคุณเหน่ง ที่ทำให้โลมเข้าใจผิด นับว่ายังมีเรื่องดีอยู่บ้าง
ขอให้เข้าใจกันเร็วเถอะ ไม่ชอบดราม่า แต่ถ้าไม่มีก็ไม่ใช่อีก 555+
-
รู้ความจริงสักที
แต่ก็มาต้องบู๊อีกแล้ว :z3:
-
นายน้อย....พร้อม!!!
นายใหญ่...พร้อม......มั๊ย?
-
ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะการณ์ไหนก็ยังมีคุณอยู่ข้างๆเสมอ
คอยอบรม สั่งสอน ให้กำลังใจและเตือนสตินายใหญ่
สมกับเป็นผู้มีพระคุณของนายใหญ่จริงๆนะเนี่ย :L1:
ว่าแต่น้องโลมเถอะ ตัดยังไงก็คงไม่ขาดหรอกเนอะ
แค่ได้ยินอะไรที่น่าจะเกี่ยวกับนายใหญ่ก็ร้อนรนแล้ว
แต่ก็ถือว่าความใจร้อนคราวนี้ก็มีส่วนดีอยู่มากเลยนะ
ทำให้รู้ความจริงแต่แลกมาด้วยการที่นายใหญ่เจ็บตัว
แล้วนี่จะเป็นยังไงต่อไปนะ รอลุ้นต่อไปค่ะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ค้าง!!! แต่ก็สุขกว่าตอนที่แล้วเยอะ
:pig4:
-
ตัดตอนแบบทำร้ายจิตใจอีกแว้ว :sad4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
์ฮือๆๆๆ
ไม่ได้มาอ่าน แ่่ค่แปปเดียว
อ่าน 3 ตอนรวดเลยอ่ะ
แล้วมันเกิดไรขึ้นในห้องเนี่ย
ยิงกันปังๆ
ใครยิงเนี่ย
-
กรี๊ดกร๊าด :o8: :-[ :impress2:
-
พงไปใหนอ่ะ
หรือว่าแปรพักตร์
ไปแล้ว :z10:
-
เข้ามารอตอนต่อไปฮ่ะ :z2: :z2:
-
:monkeysad:
งานนี้ใครเจ็บโลมหรือระฟ้า แต่คงไม่เป็นอะไรเนอะ
รอทุกอย่างลงตัวค่ะ
บวกเป็ด
-
ค้าง........................ :z3:
ใครเป็นอะไร............
น้องโลม เข้าใจนายใหญ่แล้วนะ :กอด1:
-
ตื่นเต้นอะ โลมรู้แล้วว่านายใหญ่ไม่ได้ทำ
คนอ่านยิ่งลุ้นกว่าเดิม
-
...ใครโดนยิงอะคะ หวังว่าคงไม่ใช้นายโลมหรอกน๊าา
แต่แผนนายใหญ่เนี่ยทำเอาแฟนๆอย่างเราใจหายเลยอะคะ
สงสารนู๋โลม
-
แว๊กกกกกกกกกค้างมากอะ อยากอ่านต่อ
-
เอาเป็นว่านายน้อยก็กลับมาแล้วใช่ป่ะ
:mc4: มารอตอนต่อไปจ้า
-
โลมได้ยินทุกอย่างแล้ว คงเข้าใจระฟ้าซะที
ขออย่าให้นายใหญ่หรือนายน้อยเป็นอะไรเลย
แค่นี้ก็ไม่ไหวจะเศร้าล่ะ!
-
รู้ความจริงจนได้สินะนายน้อย
แต่ดันโผล่มาในสถานการณ์อันตรายซะได้
นายใหญ่กะนายน้อยสู้ๆ :L2:
คนแต่งสู้ๆ :L2:
-
โอยยยย. โอยยยย ค้าง!!!
กำลังเครียดเลยทีเดียวเชียว
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โลมฉลาดแระ
-
โฮยยยยยย หัวใจจะแทบจะวายแล้วค่า ลุ้นยิ่งกว่าหวยอีก 5555
น้องโลมจะเข้าใจนายระฟ้าแล้วใช่มั้ยคะ
-
รออ่านต่ออย่างจรองจัง
เหนื่อยใจกับโลม แต่ก็ยังรักโลมนะ
-
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
กำลังเข้มข้นอีกแล้ว นายใหญ่จะเป็นไรมากมั้ยนิ
-
กรี้ดดดดดดดดดดด...ค้างงงงงงงง o22 o22
-
นิยายของ Tromance เค้าไม่เน้นตัวร้ายเนอะ
มาเร็วไปเร็วดี :z2:
-
อ่านไปลุ้นไป
มาตกใจตอนหลัง
ไรกันนนอยู่ๆมาเอาปืนยิงกัน
ใจหายแทนทั้งนายใหญ่ นายน้อย
แต่ชอบที่นายใหญ่เรียกโลมว่าแฟน มันแบบ ชอบบบ
-
:monkeysad: ดีใจโลมรู้ความจริงซะที เค้ากลับมาแล้นนนน
กอด :กอด1:นายใหญ่ปลอบใจส่งท้ายก่อนหลีกทางให้นายน้อยตัวจริง
-
ตามหมอมาทำไมมมม ใครเปนอารายยยยย >.<
ค้างอ่าาาาาาา ค้างงงงงงงง
สรุปใครโดนยิง??
แต่เอาเถอะ โลมรู้ละสินะว่าใครเปนคนทำ เลิกน้อยใจนายใหญ่ได้แล้ววว
-
บู๊มาอีกแล้วว
แบบนี้ทีไรมันหวั่นใจทุกครั้งเลย
กลัวว่านายใหญ่จะห่วงนายน้อยจนบาดเจ็บ
จะมีใครเจ็บมาให้ทรมานใจไหมเนี่ย
-
o22
-
อ๊ากก ค้างคามากกกก
นายใหญ่จะเป็นอะไรม๊ายย ย
แล้วน้องงโลมล่ะ
ฮือๆ
:sad4:
-
เล่นเอาลุ้นซะเหนื่อย แต่ก็เป็นการคลี่คลายเรื่องได้อย่างสวยงาม
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อครับ
-
ตกลงมันเดิดอะไรขึ้นอีกเนี้ยยยยยยยย
โลมม มากอดทีดิ (รู้สึกจะไม่เกี่ยว 55)
-
ฮ้าาาาา ทำไมเรื่องมันลุ้นระทึก ขนาดนี้้ๆๆๆๆๆ โอ้ย ทนไมได้ มาต่อเหอะ
ให้หน่อยยยยย ไม่ไหว หัวใจเต้น หายใจไม่ทัน เห้ยยยยยยย!!!!
-
:z3: :z3: :z3:
-
และแล้วความจริงก็เปิดเผย โดยไม่ต้องพึ่งโคนันคุง
หลังจากนี้ต้องเชื่อใจกันให้มากๆนะ
-
อ่านไปลุ้นไป มาเร็วมากกกกกก
กำลังคิดว่านายใหญ่อาจจะตาย แต่คงไม่ตายแล้วละ ใช่มะ
ส่วนโลมก็... เฮ้ออออ เข้าใจกันแล้วๆๆๆ
รักคนเขียนจังงง :กอด1:
-
มารออ่านต่อลุ้นนนนน
-
ถึงจะโลมจะทำให้แผนเปลี่ยน
แต่อย่างน้อยนายใหญ่ของเราก็ไม่ต้องถูกเข้าใจผิดอีก ^^
o13
-
กระสุนนัดที่สาม...นายน้อยยิง ไอตาเดียว ตายสนิท..
o13
:really2:..โอ๋เอง
-
อีกแล้ว :z3: :z3:
ไอ่ตาเดียว แกต้องตาย!! ฮ่าๆๆๆ :z6: :z6:
-
กริ๊ดดดดดดดดด T[]T
ใจหายใจคว่ำหมด อย่าล้อเล่นอย่างงี้สิ นึกว่าจะมาม่าซะแล้ว :sad4:
แต่ดูๆแล้วเรื่องที่ทะเลาะกัน ทะเลาะด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยนะ 555
น้องโลมเราก็โครตคิดมาก คุณระฟ้าเราก็รีบเหลือเกิ้น ไม่ถามน้องโลมให้แน่ใจก่อนละค้า
แถมไม่บอกอีก ว่าไม่ได้ฆ่าพี่เมีย ให้น้องโลมเข้าใจผิดอยู่ได้
ส่วนน้องโลมเอง ก็ไม่ฟังอะไรเหมือนกัน ปักใจเชื่อว่าคุณระฟ้าเราทำ
โธ่ๆๆๆ คุณระฟ้าเค้าน่ารักขนาดนี้ ตามใจขนาดนี้ ยกน้องโลมให้เท่ากับตัวเองขนาดนี้
ยังไม่เชื่อใจกันอีกอ่อน้องโลมมมมมมมมมม :m15:
เฮ้อ พอจบตอนนี้แล้วอย่าให้ใครเป็นอะไรเลยนะ แล้วก็รักกัน เข้าใจกันเหมือนเดิม
เห็นคุณระฟ้าเสียใจขนาดนี้ เค้าก็เสียใจตามนะค้า :monkeysad:
ปอลิง.ตอนนี้คนเขียนทำเอาใจหายหมด นึกว่าระฟ้าเป็นอะไรไป แง้!!!!
ที่แท้ก็วันครบรอบวันตายของพ่อแม่ปู้คุณระฟ้านี่เอง โฮกกกกกกกกกก ใจหายหมดเลยรู้มั้ย? T^T
-
นายน้อย ก็ใจร้อนเหมือนกันแฮะ
-
แสดงว่ามีคนถูกยิง??
หรือยังไง
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน........ o13
-
ฟู้วววววววววววววววววววววววว :เฮ้อ:
เข้าใจนายใหญ่ซะทีนะนายน้อยยยยยยยยย
ตอนที่แล้วเล่นซะคนอ่านตกใจแทบแย่ สงสารนายใหญ่สุดชีวิต
พอมาอ่านตอนนี้ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย อิอิ
แต่ก็ต้องมานั่งลุ้นอีกหละว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง
คริ
-
ตอนที่ 42 นายโลมกับรักจนตรอก
ร่างสองร่างผละออกจากกันเหมือนก่อนหน้านี้ร่างที่อยู่เบื้องล่างไม่ได้กอดคนที่เอาแผ่นหลังบังไว้ซะแน่น จนอีกฝ่ายแทบกดลั่นไกปืนไม่ได้
หากทั้งโลมและระฟ้าไม่ได้อยู่ในท่าที่หมอบนอนราบไปกับพื้นแล้วล่ะก็ วิถีกระสุนที่มิสเตอร์ลียิงสวนออกมาจะต้องทะลุผ่านท้ายทอยระฟ้าให้สิ้นชื่อไปแล้วแน่ๆ
นี่เป็นสาเหตุที่นายใหญ่ตัดสินใจปล่อยกระสุนจนหมดรังปืน ความห่วงใยทำให้เขาเสียสมาธิไปมากกว่าที่ควรจะเป็น คู่ต่อสู้สองฝ่ายต่างหยั่งเชิงกันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ระฟ้ารู้สึกว่าครั้งนี้มันวิกฤตเกินไปเมื่อมีใครอีกคนโผล่เข้ามาด้วย มันก็จริงอยู่ว่าโลมค่อนข้างมีสติตอนที่ยิงฝ่าเข้ามาปลดปืนจากมือมิสเตอร์ลี แต่โลมคงไม่รู้ว่าคนพวกนี้เขี้ยวลากดินแค่ไหน ใช่ว่าปลดปืนอีกฝ่ายแล้วจะจบปักธงชัยเป็นผู้ชนะได้ ขนาดเขาเองยังมีปืนสำรองซ่อนเอาไว้ อีกฝ่ายก็ต้องมีเหมือนกัน
“คิดจะเข้ามาช่วยฉันทำได้ถึงได้แค่ยิงปลดอาวุธมันล่ะ”
ถึงจะฉุนที่อีกฝ่ายเข้ามาเสี่ยงในช่วงเวลาที่อันตรายถึงชีวิตอย่างนี้แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าเพราะอะไรกันโลมถึงไม่ตัดไฟเด็ดชีวิตมิสเตอร์ลีซะเลยในเมื่อครูฝึกก็ยืนยันกับเขาแล้วว่าโลมแม่นปืนพอประมาณ อีกทั้งระยะห่างเพียงเท่านี้ไม่น่าจะมีปัญหานอกเสียจากว่าโลมตั้งใจจะยิงอีกฝ่ายเพียงเท่านั้น
“เรื่องอะไรล่ะ คุณก็ได้ยินนี่ว่ามันด่าผมว่าอะไรบ้าง ถ้ายิงตรงตัดขั้วหัวใจมันเลยก็ไม่มีโอกาสได้ด่ากลับมันให้หายเจ็บใจน่ะสิ”
ก็อยากจะปล่อยขำออกมาหรอกนะ แต่สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้สิ่งที่โลมทำมันไม่ตลกเลย มันทำให้เขาแทบลืมหายใจ ถึงจะมั่นใจในฝีมือของตัวเองแค่ไหน สติมั่นคงเท่าไหร่ก็ใช่จะการันตีได้ว่าจะไม่พลาดไปโดนคนที่ไม่คิดว่าจะโผล่เข้ามาได้
“แล้วรู้หรือเปล่าว่าอันตรายแค่ไหน สุดท้ายนายก็ไม่ได้ตอบโต้มันอยู่ดีนั่นแหละ”
“ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันมีกระเป๋าโดเรม่อนซ่อนปืนเอาไว้อีกน่ะ”
หากน้ำเสียงผู้นำอาณาจักรจะฉุนจัดจนรู้สึกได้ขนาดนี้ ผมเองก็เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้วด้วยเหมือนกัน ตกใจเสียจนไม่เหลือสติจะแยกแยะอะไรได้อีกเมื่อฝ่ายตรงข้ามยกปืนขึ้นมาลั่นไกอีกครั้ง ฝ่ายนั้นเร็วกว่าไอ้รากหญ้าแค่ชั่ววินาที คนที่เคยฝึกแต่กับเป้านิ่งพอมาเจอของจริงแบบนี้ก็ประหม่าและลนลานจนตัวสั่นเทิ้ม แรงฮึดคือคำสบประมาทที่ฝ่ายนั้นต่อว่าต่อขานผมไม่ขาดปาก
ปลายกระบอกปืนจ่อตรงไปที่หน้าอกข้างซ้ายของมันแล้ว แต่อารมณ์ขุ่นเคืองที่พุ่งพล่านอยู่ข้างในสั่งให้ผมตวัดมือสูงขึ้นไปจากเป้าแล้วลั่นไกสุดแรง ปืนร่วงหลุดจากมืออีกฝ่ายด้วยแรงกระแทกของวิถีกระสุน ผมพุ่งเข้าไปใช้ปลายเท้าเขี่ยให้ก้อนเหล็กสีดำมะเมื่อมพิษสงร้ายกาจนั่นกระเด็นออกไปจากเจ้าของมันให้ไกลที่สุด
หลังจากนั้น ร่างทั้งร่างของนายใหญ่ก็พุ่งใส่ผมแล้วดึงรั้งลงไปนอนราบกับพื้นด้วยกันโดยมีร่างของมันคร่อมอยู่ด้านบนอีกที แล้วผมก็ปิดหูปิดตาไม่อยากรับรู้อะไรอีกเมื่อเสียงปืนดังสนั่นขึ้นอีกครั้งเหมือนมีใครจุดประทัดไหว้เจ้าประจำปี
“แล้วนายเอาปืนมาจากไหน”
“พงเคยบอกผมเอาไว้นานแล้วว่าผนังตรงทางเดินตรงจุดที่เป็นไฟดาวไลท์ฝังผนังน่ะ คือตำแหน่งซ่อนปืนสำรอง”
“สงสัยคงต้องรื้อการ์ดนายใหญ่ชุดนี้ซะแล้ว เอาความลับออกมาเปิดเผยแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”
“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ พงบอกผมเพราะตอนนั้นผมเป็นนายน้อยหรอก เขาไม่ได้มั่วบอกสุ่มสี่สุ่มห้าซะหน่อย”
“งั้นเหรอ”
“ว่าแต่คุณเถอะ เจ็บตรงไหนบ้าง ไม่ใช่เลือดใกล้จะหมดตัวแล้วนะ”
“เล็กน้อยน่ะ แค่ถากๆ”
คนฟังได้แต่พ่นลมผ่านจมูกดัง ‘หึ’ ด้วยความหมั่นไส้ เสมองไปทางลูกน้องที่กำลังเคลียร์พื้นที่อยู่โดยไม่แม้แต่จะสบตากับใครบางคน ผมชินกับคำว่าแค่ถากๆหรือไกลหัวใจจากปากของคนๆนี้แล้ว แต่ไม่ชินเลยกับการที่เห็นเลือดไหลออกมาไม่ขาดสายเหมือนมันต้องการจะไหลจนกว่าเลือดจะหมดตัว แม้กระทั่งคนตอบเองใบหน้าก็เริ่มซีดเซียวเพราะพิษของบาดแผลเริ่มทำงานให้เจ็บปวดแล้ว
ชั่วอึดใจเดียวห้องทั้งห้องก็กลับคืนสู่สภาวะปกติเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากผมไม่ได้อยู่ในเหตุการร์มาตั้งแต่ต้น ต้องยอมรับจริงๆว่าทีมของพงทำลายหลักฐานได้แนบเนียนมาก จากจำนวนกระสุนปืนที่ไอ้รากหญ้าระดมยิงออกไปน่าจะทำให้ร่างของอีกฝ่ายพรุนจนเลือดไหลนองไปทั่วทั้งห้อง แต่ร่องรอยของเลือดเหล่านั้นหายไปไหน กลิ่นคาวคละคลุ้งที่ปั่นป่วนไปทั้งท้องน้อยมีแค่ช่วงที่กระสุนหลุดออกมาจากรังปืนทะลุผ่านผิวเนื้อใหม่ๆแล้วกลิ่นนั้นก็หายไปกลายเป็นกลิ่นของน้ำยาปรับอากาศเข้ามาแทน
“หลังจากนี้ห้องนายใหญ่คงต้องปิดปรับปรุงสักระยะ นายคงต้องทำงานที่เรือนใหญ่สักพักนะครับ นายจะกลับเรือนเลยหรือเปล่าครับ ผมให้หมอไปรออยู่ที่นั่นแล้ว”
“ให้ใครทำแผลคร่าวๆให้ผมก่อนเถอะพง ผมจะส่งแขกก่อนแล้วค่อยกลับไปให้หมอตรวจเลยทีเดียว”
“ครับ”
ผมอยากจะเอ่ยปากคัดค้านที่ลูกน้องคนสนิทรับคำสั่งเหมือนนายใหญ่ไม่มีอะไรมาทำให้ระคายผิว จริงอยู่ว่าแผลไม่ได้รุนแรงอะไร แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้คนเจ็บอยู่ในสภาพปกติได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลยสักหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำอะไรได้นอกจากกัดปากข่มสติอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งที่สุด
“นายล่ะ จะไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปส่งแขกด้วยกันไหม”
มันตั้งใจหันหน้ามาพูดกับผมแน่แล้ว แต่ผมเองไม่ได้เตรียมใจไว้เลยว่านายใหญ่จะส่งมุกนี้มาให้ หน้าเหรอหราของผมเรียกรอยยิ้มมุมปากของนายใใหญ่ได้น่าเจ็บใจนัก
“ผมต้องกลับอู่”
“ทิ้งงานมาหรอกเหรอ”
“อืม”
นายใหญ่พยักหน้าเหมือนรับรู้ แต่แล้ว
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าลมอะไรหอบนายกลับมาที่นี่อีก แต่ฉันจะบอกอะไรให้รู้ไว้อย่างนึงนะโลม ตราบใดที่เราสองคนยังตัดกันไม่ขาดไม่ว่าฉันหรือนายก็อย่าปิดบังความรู้สึกของตัวเองเลยนะ วันนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าวันไหนที่ฉันตายไปแล้ว ต่อให้นายกลับมาหาฉันเร็วแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์อะไรแล้วล่ะ เพราะตอนนั้นฉันคงลุกขึ้นมาคุยมาอธิบายอะไรกับนายไม่ได้อีก แค่ตอนที่เรายังหายใจอยู่เท่านั้น แค่เรายังมีชีวิตอยู่เราถึงจะเข้าใจกันนะโลม”
มันพูดซะผมจุกไปทั้งอกเลย ที่เจ็บลึกไปกว่านั้นก็ตรงที่มันพูดถูกทุกคำภายใต้ใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกนี่แหละ
ผมรับผ้าขนหนูที่พงยื่นให้มาพาดบ่าช้าๆ ถามตัวเองว่าความโกรธที่สั่งสมตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นหายไปไหนหมดแล้ว ร่วงหล่นตามพื้นตอนที่วิ่งมาอาณาจักรหรือยังไง ทิฐิที่ตั้งมั่นไว้แน่แน่วแล้วว่าจะตัดขาดจากนายใหญ่และจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกก็เหมือนจะซึมหายไปพร้อมกับใจตอนที่เหน่งบอกข่าว
“นายอาบน้ำเลยดีกว่านะ ชุดนี้คงไม่เหมาะจะไปส่งแขกหรอก”
ผมก้มมองสภาพตัวเองตั้งแต่ตัวจรดเท้าแล้วก็หมดสิ้นคำพูดที่จะโต้แย้ง เสื้อชอปกันเปื้อนสีเลือดหมูมีรอยด่างของน้ำมันเครื่องกระจายเป็นหย่อมๆทั่วทั้งตัว กางเกงยีนส์เก่าจนเปื่อยขาดหลุดรุ่ย เนื้อตัวมอมแมมจนดูไม่ได้ นี่คงเป็นอีกสาเหตุที่คนพร้อมใจกันแหวกทางให้ผมใช้ลิฟท์แต่เพียงผู้เดียวสินะ ยางอายเพิ่งจะเห่อขึ้นหน้าจนร้อนผ่าวเอาตอนนี้
“ผมรออยู่ที่นี่ก็ได้”
ถึงจะอ่อนลงไปเยอะและเสียฟอร์มไปมาก แต่ด้วยนิสัยแล้วผมก็ขอต่อรองมันหน่อยเถอะนะ แค่นี้ก็เหมือนเสนอหน้ามาง้อมันอยู่แล้ว ทั้งๆที่ไม่มีอะไรน่าสนใจเสียหน่อย แค่คิดว่ามันตาย แค่รู้สึกเหมือนมีใครมากระชากลมหายใจให้ขาดเป็นห้วงๆไปด้วย แค่นั้นเอง เหอะ!!
“ก็ออกไปช่วยกันหน่อยเถอะ แผลเริ่มปวดตุบๆแล้ว”
ให้มันได้อย่างนี้สิ!! ต้องเอาแต่ใจประมาณนี้แหละถึงจะเป็นนายใหญ่ที่ผมคุ้นเคย
เมื่อกี้มันยังบอกว่าเล็กน้อยอยู่เลย ทำไมไม่เก่งให้ตลอดรอดฝั่งวะ พงที่ยืนรับคำสั่งก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปหลายรอบแล้ว ผมยังไม่ได้ถามเลยว่าหายไปไหนมาทั้งก๊กตอนที่ผู้บังคับบัญชาอยู่ระหว่างเส้นแบ่งแห่งความเป็นความตายขนาดนั้น มีแต่การ์ดที่ผมไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้าเต็มไปหมด
“ชุดนายน้อยที่สั่งตัดเอาไว้คราวก่อนยังอยู่ที่นี่หลายชุดเลยครับนาย”
คนใส่ยืนหัวโด่เด่แต่พงก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย ตั้งหน้าตั้งตาถามความเห็นผู้บังคับบัญชาอย่างเดียว
“เลือกชุดที่เหมาะกับเขามาสักชุดก็แล้วกัน”
“ครับ”
เมื่อพงเดินออกไปจากห้อง ผมก็กำลังจะกลับตัวไปทำธุระของตัวเองบ้าง หมอนี่มีอยู่แค่สองอย่างเท่านั้นเวลาจะรั้งผมเอาไว้ ถ้าไม่ใช้เสียงสั่งก็เอามือรั้งไว้เหมือนล็อคกุญแจ
“เดี๋ยวสิ”
ผมหยุดฟังว่ามันจะสั่งอะไรอีก จริงๆแล้วผมไม่ใช่ลูกน้องหรือลูกหนี้ที่จะต้องหยุดรับคำสั่งมัน แต่ไม่รู้เพราะความเคยชินหรืออะไรที่รั้งขาผมเอาไว้ให้หยุดอยู่กับที่
“ฉันรู้นะว่านายงอนอยู่ ไม่ต้องถลึงตาใส่ฉันอย่างนั้นหรอก เอาเป็นว่านายยังโกรธอยู่ ใช้คำนี้แทนดีกว่าถูกต้องมั้ย ฉันเองก็ยินดีที่จะง้อนายเสมอนะ ขอแค่นายเปิดทางให้ ไม่ปิดกั้นเอาไว้เหมือนที่แล้วๆมา”
อารมณ์ไหนของมันเนี่ย ทำตัวไม่ถูกเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวต่อว่าเดี๋ยวก็เหมือนจะง้อ ผมได้แต่เดินเลื่อนลอยไปตามจิตสำนึกว่าต้องทำอะไร
“ห้องน้ำอยู่ทางนี้ไม่ใช่เหรอ”
มันชี้ไปที่ห้องน้ำส่วนตัวของมัน นี่พวกเรายังเป็นคนมีชีวิตจิตใจกันอยู่หรือเปล่านะ ผมไม่รู้ว่าร่างของมิสเตอร์ลีอะไรนั่นที่ถูกหามออกไปจะตายมั้ย ทั้งๆที่เมื่อกี้ห้องนี้กลายเป็นสนามยิงปืนย่อมๆ แต่ตอนนี้เรากลับใช้งานมันตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภาพสยองขวัญเมื่อกี้เหมือนถูกดีลีทออกจากความทรงจำ
“แล้วคุณไม่ต้องใช้หรือไง”
“ใช้สิ”
แล้วมึงจะเรียกกูเอาไว้ทำเต้าฮวยฟรุ๊ตสลัดหรือไงวะ ถ้าปล่อยให้ผมไปจัดการตัวเองป่านนี้คงมายืนรอมันหน้าสลอนไปแล้ว
“ก็เข้าด้วยกันจะเป็นไรไปเล่า จะได้ไม่เสียเวลาไม่ดีหรือไง”
“ไม่ดีครับ ผมไม่สะดวกเดี๋ยวไปหาห้องน้ำเอาแถวนี้แหละ ตึกโน้นก็ได้ครับ”
“ออกไปทั้งสภาพแบบนี้อะนะ ไม่กลัวคนแตกตื่นหรือไง”
จริงๆแล้วควรจะชิน ตอนที่วิ่งเข้ามาผู้คนก็แตกตื่นกันไปแล้วรอบนึง ถ้าจะมีอีกสักรอบก็คงไม่เหมือนรอบแรกแล้วมั้ง แต่ที่ยังยืนลังเลอยู่ก็เพราะตอนนี้สติผมกลับมาเต็มที่แล้ว เริ่มรู้สึกรู้สาอะไรบ้าง ผมเบี่ยงตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไปก่อน ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธนอกจากเดินหายเข้าไปข้างในเลย ไม่รอดูปฏิกิริยานายใหญ่หลังจากนี้ด้วย ถึงแม้จะรู้ว่าถ้ามันไม่อมยิ้มก็คงจะปล่อยก๊ากออกมาแล้วแน่ๆ
เรายืนอยู่ในพื้นที่เดียวกันแต่ต่างคนต่างจัดการตัวเอง ผมลอบมองตำแหน่งบาดแผลที่เกิดจากการยิงหยั่งเชิงกันครั้งแรก เลือดยังทะลักออกมาเหมือนท่อประปาแตก แผลเป็นรอยถากๆอยู่ข้างลำตัวช่วงเหนือๆสะเอว เป็นตำแหน่งที่มีชั้นเนื้อกับชั้นไขมันเยอะ ถึงกระสุนจะถากผิวเนื้อเข้าไปแต่ไม่โดนอวัยยะภายในสินะ แอบถอนใจด้วยความโล่งอกไปเปราะหนึ่ง แต่รอบๆบาดแผลก็เริ่มบวมและช้ำเลือดเพราะแรงอัดกระแทกจนเหมือนมันจะอักเสบแล้ว นายใหญ่กัดปากตัวเองตอนที่เอี้ยวตัวไปมองบาดแผลของตัวเอง มันหยิบสายชีดชำระข้างชักโครกขึ้นมาตั้งท่าจะกดน้ำ
“คุณทำอะไรน่ะ”
มันมองหน้าผมงงๆเหมือนเด็กทำผิดแต่ไม่รู้ว่าผิดอะไรแล้วโดนคุณครูดุ แต่มือก็เหมือนจะกดน้ำต่อแต่ปากก็ยกขึ้นส่งเสียงตอบคำถามผม
“ล้างแผล”
“แต่ที่คุณกำลังทำเรียกว่าซ้ำให้มันระบมกว่าเดิมนะ แรงน้ำอัดกระแทกแผลคุณอย่างนั้นมันก็ระบมสิ”
“แล้วต้องทำยังไง”
“เอาผ้าขนหนูไปรองน้ำอุ่นจากฝักบัวแล้วค่อยๆเช็ดสิ”
“ไม่ถนัดอะ บิดตัวแล้วเจ็บแผล”
แม่ม!! โคตรสำออย ตอนที่กระสุนเจาะเนื้อแล้วมันยังกระโดดเข้ามาผลักผมให้ล้มนอนราบลงไปกับพื้นได้เลย ตอนนั้นตัวมันกระแทกพื้นเต็มที่เลยด้วยซ้ำ แต่อย่างว่า คับขันขนาดนั้นมีอย่างอื่นให้ต้องระวังและพุ่งสมาธิเข้าหามากกว่าจะห่วงแผลว่ามันจะปวดระบมแค่ไหน มันส่งสายตากลับมาประมาณว่าช่วยมันหน่อยได้มั้ยล่ะ ผมเลยต้องกระแทกเท้าเข้าไปรับผ้าขนหนูมาจากมือมันแล้วทำอย่างที่ตัวเองแนะนำไปเมื่อกี้
“แขกจะไม่สงสัยเหรอ อยู่ๆก็มีคนหายไปคนนึง หรือไม่ ลูกน้องของไอ้บ้านั่นจะไม่รู้เลยเหรอว่านายตัวเองหายไป”
ผมถามทำลายความเงียบตอนที่เอาผ้าเช็ดล้างทำความสะอาดแผลให้มัน
“แขกคนอื่นๆเขาไม่สนใจใครหรอก ถ้าไม่ได้มาด้วยกันก็ต่างคนต่างไม่สนใจใคร ส่วนลูกน้องของหมอนั่น ป่านนี้ก็รู้แล้วแหละมั้ง”
“แล้วตำรวจจะไม่”
“จับฉันข้อหาฆ่าคนตายน่ะเหรอ ไม่หรอก หมอนั่นมาเครื่องบินส่วนตัว ส่วนเรื่องเรียกร้องความยุติธรรมอะไรนั่นน่ะ นักเลงเขาไม่พึ่งตำรวจกันหรอก”
“ทำไมล่ะ คุณพูดอย่างกับว่าตำรวจไทยพึ่งพาไม่ได้งั้นแหละ”
“เพราะถ้าเรื่องถึงตำรวจเขาก็จะสืบย้อนหลังกลับไป ถ้าไม่บริสุทธิ์จริงล่ะก็ เท่ากับเรียกตำรวจไปจับตัวเองชัดๆ เขาเคลียร์ให้เป็นเรื่องๆไปน่ะ เรื่องที่ตัวถูกก็ว่าไปตามถูก ถ้าเรื่องไหนที่สืบได้ว่าทำผิดก็ต้องโดนเหมือนกัน”
“แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะสิ้นสุดสักที ฝ่ายนั้นเขาไม่กลับมาแก้แค้นคุณอีกเหรอ”
“ที่ถามนี่เพราะห่วงฉัน หรือเหนื่อยแทนชีวิตฉันล่ะ”
ไอ้บ้าอำนาจนี่นิสัยไม่ดีชอบยอกย้อน แทนที่จะตอบคำถามดีๆกลับย้อนเข้าตัวคนถามซะงั้น
“ว่าไงล่ะ”
“ผมไม่อยากรู้แล้ว”
“อ้าว ถามเล่นๆหรอกเหรอ”
ผมกลั้นลมหายใจเพราะลุ้นว่าต่อจากประโยคตัดพ้อนั่นจะต้องเป็นคำตอบในเรื่องที่ผมถามไปแน่ๆ เพราะที่ผ่านมาก็มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ผมเลยต้องสกัดกลั้นไม่ให้ตัวเองเหวี่ยงใส่มันให้เสียเรื่อง แต่กลายเป็นว่าหลังจากที่มันตัดพ้อผมเสร็จแล้วก็เงียบนี่สิ คนที่ยืนไม่ติดที่กลายเป็นผมเอง
“ขยุกขยิกไปมาเป็นอะไรเหรอ”
“เปล่าครับ” แม่งที่อย่างนี้ล่ะตีหน้าเซ่อไม่รู้
“ผูกเนคไทด์ไม่เป็นเหรอ”
มันใช่เรื่องนี้ที่ไหนกันละเว้ย ผมเริ่มอารมณ์เสียเลยชักสีหน้าไม่พอใจ ไม่สนด้วยว่ามันจะเป็นใครมาจากไหน รีบเปลี่ยนชุดลวกๆเหมือนไม่ตั้งใจจะฟังมันพูดอีกแล้ว
“เปลี่ยนชุดแล้วอาบน้ำหรือยัง”
ผมปลดกระดุมเหวี่ยงเสื้อและเครื่องประกอบออกจากตัวอีกครั้ง กระแทกเท้าฉับๆเข้าห้องอาบน้ำเหมือนถูกสั่งให้ทำด้วยโปรแกรมอัตโนมัติ
“ที่ฉันไม่ตอบก็เพราะไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดที่ตรงไหนเหมือนกัน”
แล้วมันก็เงียบไปจนผมต้องกลั้นหายใจเพราะลุ้นอีกครั้ง มันงียบไปนานพอที่จะทำให้ผมใจไม่ดี เหมือนอีกฝ่ายกำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง
“เดี๋ยวอาบเสร็จแล้วจะให้พงไปส่งที่บ้านแล้วกันนะ”
ผมอึ้ง!! มันเป็นอะไรของมัน ผมหงุดหงิดถึงขีีดสุดจนอยากจะทำลายข้าวของที่อยู่ใกล้มือให้ราบคาบ ผมไม่เข้าใจไอ้นายใหญ่เลยจริงๆ มันพูดโน้มน้าวให้ผมอยู่ ผมก็ตัดสินใจอยู่ แล้วพอมาตอนนี้ มันบอกว่าจะให้พงไปส่งผมเนี่ยนะ พูดเป็นเด็กเล่นขายของไปได้
“เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ นึกอยากจะให้ทำอะไรก็สั่งเอาตามอำเภอใจแล้วก็มายกเลิกกลางอากาศแบบนี้เนี่ยนะ คุณอายุเท่าไหร่แล้ว กระสุนมันทำลายสมองส่วนกลั่นกรองอะไรหรือไง”
ผมเหวี่ยงแบบไม่ไว้หน้าใครอีกแล้ว มันสุดจะทนจริงๆนะที่เหมือนตัวเองเป็นตัวตลก เป็นหุ่นกระบอกให้มันเชิดไปมาไม่สนใจความรู้สึกของผมเลยว่าผมก็มีจิตใจเหมือนกัน
“ฉันเป็นคนที่ไม่มีอนาคตกับเขาหรอกนะโลม ที่นายถามออกมาก็เพราะไม่มั่นใจใช่มั้ยล่ะ ถ้าหากว่า”
“ถ้าหากว่าผมกลัวที่จะอยู่ข้างๆคุณ ก็ให้ผมกลับไปใช้ชีวิตในแบบของผมใช่มั้ย ไอ้งี่เง่า ไอ้บ้า ถามหน่อยเหอะ แล้วใครล่ะใคร ใครที่มันทำให้ผมเป็นเหมือนคนบ้าอยู่อย่างนี้ คุณคิดว่าผมอยากยุ่งเกี่ยวกับคุณเหรอ คิดว่าผมอยากสนใจคุณหรือไง ถ้ามันง่ายผมคงไม่เสนอหน้ามาที่นี่อีกหรอก ผมไม่ได้อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย ถ้าหากว่า ถ้าหากว่าผมไม่ได้รักคุณ”
ผมทรุดตัวลงร้องไห้เหมือนพนังกั้นน้ำแตก มวลของความอึดอัดที่สั่งสมตลอดเวลาที่ผ่านมาถูกระบายออกจนหมด พลังงานที่มีอยู่เหมือนถูกสูบออกไปตอนที่ตะโกนใส่หน้ามัน ผมเหนื่อยจนรู้สึกว่าอากาศที่หายใจเข้าไปเท่าไหร่ๆก็ไม่พอ เหมือนตัวผมมีรู้รั่วเต็มไปหมด ยิ่งหายใจก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งเหนื่อยก็ยิ่งหอบ ยิ่งหอบก็ยิ่ง
หมับ!!
แรงรัดสอดเข้ามาจากทางด้านหลัง ไหล่หนาพยุงให้ผมลุกขึ้นมาประจันหน้ากับมัน แรงสั่นสะอื้นและน้ำมูกน้ำตายังไม่ทันจะจาง ผมจะต้องอ่อนแอต่อหน้ามันทุกครั้งหรือยังไงกันนะ ผมออกจะเป็นคนที่พึ่งพาได้ตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่พอเปลี่ยนมาเป็นไอ้นายใหญ่รากหญ้านี่ ผมกลายเป็นเพียงคนอ่อนแอเจ้าน้ำตา ขี้เหวี่ยง ขี้วีน ขี้น้อยใจ และโง่เกินกว่าจะชั่งใจอะไรขึ้นมาซะงั้น กลายเป็นคนโง่ที่ต้องได้รับการดูแลและปกป้องทั้งๆที่สถานภาพตอนนี้มีแค่ผมคนเดียวที่ต้องยืนด้วยขาตัวเองให้ได้
“ฉันเองก็รักนายมากเหมือนกัน”
ผู้ชายคนนี้เกยคางไว้กับไหล่แล้วซุกจมูกไว้กับซอกคอผม ไม่ได้สยิวหรือเสียวซ่าน ไม่ใช่การปลุกอารมณ์อะไรอย่างนั้น ความอบอุ่นมันวิ่งพล่านขึ้นมาแล้วกระจายไปทั่วทั้งอกข้างซ้าย
เป็นการบอกรักที่บ้าดีเดือดแท้ๆ
๐ สวัสดีค่ะ มาถึงตอนนี้ก็เข้าสู่เวลานับถอยหลังแล้วนะคะ มันเดินมาใกล้จะสุดทางแล้วค่ะ :monkeysad:
๐ ในเร็วๆนี้จะมีรายละเอียดเรื่องเปิดจองนายโลมมาให้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครสนใจสักกี่คน ที่ผ่านมาคนเขียนทำเองหมดเลยทุกขั้นตอน ยกเว้นพิสูจน์อักษรนะ :laugh: จะมีก็เพียงเด็กป๋า ที่จ้างน้องๆวาดให้และด้วยค่าขนมนิดหน่อย แต่สำหรับนายโลม นึกอยากจะเห็นพระเอกนายเอกในจินตนาการของตัวเองบ้าง เลยจ้างมืออาชีพวาดปกให้ เรียกว่าเงินปลิวไปราวๆครึ่งหมื่น :sad11: สนองความต้องการตัวเองสุดๆ เป็นปกแนวนิยายจีนแหละ เพิ่งรู้ว่าเค้าเรียกกันแบบนี้ตอนเอา ref.ให้คนรู้จักดูว่าอยากได้แบบนี้ตอนหาคนวาดเหมือนกัน มาลุ้นกันนะคะว่านายใหญ่กับนายน้อยจะออกมายังไง
๐ ณ.ตอนนี้ที่ลองเลเนื้อหาดู มี 2 เล่มจบแน่ๆ และหนากว่านิยายเรื่องไหนที่ผ่านมา (ถ้าไม่นับความหนาของสิงหา ที่ยัดเข้าไป 400 กว่าหน้าในเล่มเดียวอะนะ) ยังงงตัวเองว่าแต่งอะไรไปนักหนา(วะ) ก็กำลังคิดว่าต้องมีบ็อกให้อีกนั่นแหละ คนเขียนเองก็อยากได้ :laugh: :laugh:
๐ ขอบคุณทุกคนที่ร่วมสนุก เหงา หัวเราะ ร้องไห้ ด้วยกันมาถึงตอนนี้นะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ :กอด1: TRomance
-
จิ้มๆ :z13:
ตอนหน้าตอนอวสานแล้วอ่อ
T^T ยังอยากอ่านนายใหญ่ระฟ้ากับโลมต่อไปเรื่อยๆ
-
นายระฟ้าพูดได้ถูกใจมากค่า *กดไลค์ล้านครั้ง*
รักทั้งสองคนด้วยค่า :กอด1:
-
555 :-[เขิลจัง อิ อิ :o8:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าลมอะไรหอบนายกลับมาที่นี่อีก แต่ฉันจะบอกอะไรให้รู้ไว้อย่างนึงนะโลม ตราบใดที่เราสองคนยังตัดกันไม่ขาดไม่ว่าฉันหรือนายก็อย่าปิดบังความรู้สึกของตัวเองเลยนะ วันนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าวันไหนที่ฉันตายไปแล้ว ต่อให้นายกลับมาหาฉันเร็วแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์อะไรแล้วล่ะ เพราะตอนนั้นฉันคงลุกขึ้นมาคุยมาอธิบายอะไรกับนายไม่ได้อีก แค่ตอนที่เรายังหายใจอยู่เท่านั้น แค่เรายังมีชีวิตอยู่เราถึงจะเข้าใจกันนะโลม”
ชอบประโยคนี้มากค่ะ กินใจเหลือเกิน
เอิ่ม....ฉากบอกรักในห้องน้ำ.....คิดได้อย่างไรกัน แต่ก็นะ ในที่สุด คนปากหนัก ก็เอ่ยคำว่ารักออกมาแล้ว เย้! :mc4: ถ้าเปิดให้จองหนังสือเมื่อไรจะรีบสอยมาทันทีทันใด
ปล. ยังรอ พี่สิงหาอยู่ซำเหมอ
AprilSnow/โหมด จมจ่อมอยู่ในวังวนแห่งนิยาย!
-
ชอบนายใหญ่มากๆ
-
o13 o13 o13 o13
สุดยอดเลยเรื่องนี้ จบแล้วจริงๆหรอค่ะ :sad4:
ประทับใจทุกตัวละคร ทั้งนายใหญ่ระฟ้า นายน้อยโลม และคนอื่นๆ
ประทับใจคนแต่งด้วย อิอิ :L2:
:pig4: :pig4:
เมื่อไรจะมีโครงการแต่งเรื่องใหม่ล่ะเนี้ยยยยย :กอด1:
-
จะจบแล้ววววว T^T
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
บอกรักกันในห้องน้ำ
หลังจากเกิดศึกสาดกระสุนใส่กัน
มันเยี่ยมจริงๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ ^^
ดีใจอ่ะที่โลมยอมเปิดใจรับฟัง+ให้นายใหญ่ง้ออ่ะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆต่อไป ><~~~~
ปล...แอบใจหายอ่ะใกล้จบแล้ว T^T
-
:กอด1:
โล่งอกโล่งใจที่สุด ว่าเค้าก็เปิดใจสารภาพรักกันซะที
งานนี้คงมีแต่ความหวานอย่างเลี่ยงไม่ได้ และคนอ่านก็ชอบมาก
รอตอนต่อไปค่ะ บวกเป็ด
-
ในที่สุด ก็พูดกันเสียที เข้าใจกันเสียที
:o12: :o12: ปลาบปลื้มน้ำตาไหล
:กอด1:
-
o13 รอรวมเล่มเลย
ตอนหน้าขอหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :L1:
-
อิ อิ สารภาพรักไปแล้ว เสียงดังฟังชัดแบบนี้ค่อยสมเป็นนายน้อยของนายใหญ่
+1 :กอด1:
-
:o8: :-[ :o8:
นายโหญ่ บอกรัก นายน้อย :L1:
o13 o13 o13
:pig4:
-
หวานแบบโหดๆ
ตอนจบเอาแบบ :impress2: :impress2:
:oo1:
:กอด1:
-
เฮ้อหมดเรื่องกันซะที คราวนี้ก้อหันหน้ามาปรับความเข้าใจกันเหอะ เลิฟ เลิฟ
ปล.ขอเวลาให้คนอ่านได้เตรียมตังค์ด้วยนะคะ ถ้าจะมีบล๊อค :L2:
-
น่ารักจังเลยเค้าบอกรักกันด้วยแหละ :-[ :-[ :-[
แต่ว่าจะจบแล้วนี่อ่ะดิ เริ่มเศร้า :sad4: :sad4: :sad4:
บวกให้ค่า :L1: :L1: :L1:
-
รักกันโหดจริงๆ :pig4: :กอด1:
-
เขิลกะตอนนี้จริงๆเลย ฮิฮิ
-
สารภาพรักกันได้ใจมาก
ใกล้จบแล้ว ลงชื่อจองโลมไว้ก่อนเลยได้ไหมเนี่ย :กอด1:
-
:o8: นายใหญ่ก็.............
:-[หนูโลมก็........
:oo1: แต่คนอ่านขอ............ :m20:
น่ารัก แบบนายใหญ่กับโลมแหละนะ :กอด1:
-
:laugh: :laugh: อ้าวแล้ว นายน้อยก็ไม่ได้ด่ากลับล่ะซิ ก๊ากกกกกกกก
บอกรักกันบ้าดีเดือดจริง
-
อืมมมมมมมมมม เห็นด้วยๆ เป็นการบอกรักที่บ้าดีเดือดแท้ๆ ทั้ง 2 คนเลย
แต่อย่างน้อยก็เข้าใจตรงกันแล้วสินะ ตอนจบขอหวานๆเลยได้มั๊ยคะ อิอิ
-
กิ้วๆๆๆ เขาตะโกนสารภาพรักกันในห้องน้ำ
เป็นความทรงจำที่ดีจริง ๆ :z3:
-
อ๊ากกก น่ารักอ่ะ :กอด1:
บอกรักได้เหมือนเด็กเอาแต่ใจมากเลย
รอตอนต่อไปจ้า
-
ระฟ้านายพูดถูกใจมาก :laugh: แอร๊ยยยเขินแทนโลมอ่ะ :-[
-
โอ๊ะ โอ จะจบแล้ว :sad4:
ตอนนี้หมันใส้นายใหญ่มาก จะง้อก็ง้อเหอะ โด่!!!!!!!!
รอตอนต่อไปครับ :กอด1: :L2: :pig4:
-
อ้ากกกก ในที่สุด!!!
บอกความในใจกันซะที หลังจากอมพะนำกันเหลือเกิน คู่นี้
ทั้งนายใหญ่แล้วก็นายน้อยเลย
ต้องขอบคุณมิสเตอร์ลีนะเนี่ย 555
-
แว๊กกกกกบอกรักกันอะเค้าเขิล
-
ชอบความรู้สึกระหว่างคู่นี้จริงๆคะ
มันไม่อ่อนหวานจนเลี่ยนเกินกว่าจะทำอาชีพนี้ได้
กลับอบอุ่นน่ารักโดยไม่ต้องเน่าเลย
อร้ายใกล้จบแล้ว แอบเศร้า
แต่จะรอเรื่องหน้าแทนดีกว่า
-
แล้วเค้าก็บอกรักกัน :o8:
-
กว่าจะบอกรักกันได้นะ เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:L2:
-
งื้ออออ น่ารักอ่า... :-[
โลมของเราน่ารักที่สุด ความคิดอารมณ์ขัดแย้งปั่นป่วนดีแท้ เพราะนายใหญ่ทำให้เป็นไปคนเดียวเลย
เค้าบอกรักกันด้วยอะไรกันด้วย สิ่งนี้แหละที่รอคอย หมดสิ้นความสงสัย และัรักกันตลอดไป ยะฮู้ววววว
โลมแพ้ทางนายใหญ่ตลอดๆๆๆๆ เอ็นดูอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันได้แล้ววววววว :mc4: :กอด1:
-
ทางเข้าแฟนเพจอยู่ไหน <(｀^´)>
-
บอกรักกันได้ดุเดือดมาก
-
เขาบอกรักกันแล้ว แบบดุเด็ดเผ็ดมัน
อ่านแล้วก็เหนื่อยเหมือนนายน้อย
ทั้งวิ่งมา ทั้งหลบกระสุน ทั้งฉุนทั้งงอน
ทั้งต้องบอกรักคนบ้าที่ทำให้รัก แล้วผลักไส
เย้ๆๆ ใกล้จะหวานกันสักที ขอตอนสวีทๆ หลายตอนหน่อยนะคะ
-
รักนายใหญ่กะนายน้อยมากกกกกก :กอด1:
-
นายใหญ่แมร่ง :z6:
-
ไม่เกิดเรื่องให้เฉียดตายกันอีกครั้งก็คงทำเก๊กใส่กันต่อไปสินะ
เฮ่อ โล่งอก
-
ถ้าโลมไม่บอกว่ารักก่อน
แล้วจะสารภาพให้เค้าได้รู้มั๊ยเนี่ยนายระฟ้า
-
' เป็นการบอกรักที่บ้าดีเดือดแท้ๆ '
ชอบตรงเนี๊ย 5555555555555555555 :laugh:
-
คริคริ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ใกล้จบแล้วหรือนี้ ไม่อยากให้จบเลย
-
กรี๊สสส อ่านตอนนี้ไปแอบอมยิ้มไปเหมือนคนบ้า!!!
น้องโลมกะนายใหญ่บอกรักกันได้น่ารักมาก!
:o8:
-
เย้~ คืนดีกันเรียบร้อย :mc4:
-
แบบนี้ไม่ได้ไปส่งแขกแล้วม๊างงง
:pigha2:
-
โสมน้ำหน้าได้ตัวการนะ
หาเรื่องมาตายแท้ๆ
โลภมากดีนัก ของตัวเองก็ไม่ใช่
-
โล่งอก ที่ไม่เป็นอะไรทั้งนายใหญ่นายน้อย
ใจหายเหมือนกันนะ จะจบแล้วอ่ะ
-
โล่งอกที่นายน้อยกับนายใหญ่ปลอดภัย
และตอนนี้ก็เข้าใจกันแล้วววว
ชอบคำพูดสุดท้ายของนายใหญ่มากกกกกกกกกกกก>O<
ถ้ามีใครสักคนมาพูดแบบนี้นะจะรักตายเลย ฮ่าๆๆ
-
เข้าใจกันเสียที่กว่าจะพูดคำว่ารักออกมาได้
-
ช่วงแรกยังจะง้อๆงอลๆกันอยู่ดีๆ(?)แท้ๆ
ยังมีแอบดราม่าเบาๆด้วยเว้ย!
แต่ก็จบด้วยดีล่ะนะ จบด้วยการบอกรักอีกต่างหากกกก
ฮิ้ววว~ หวานชิบหายเลยค่าาา♥
รอตอนต่อไปน้าาา~
ปล.อัพเลขตอนผิดป่าว - -+ (ชั้นถึงกับงงไปชั่วขณะ....)
-
วู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉลองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ><
รากหญ้าบอกรักโลมแล้ว <3
โอ้ยยยยยย ! ดีใจจ้า อิอิ
-
หวานแบบเถื่อนๆ
-
บอกรักท่ามกลางสถานการณ์โรแมนติคมากค่ะนายใหญ่ :laugh: :laugh:
ดีใจที่ทั้งสองคนเข้าใจกันแล้ว :z2: :z2:
-
:กอด1:กว่าจะเปิดใจกันลุ้นจะแย่เลยเรา
แต่สุดท้ายก็มีความสุขอิอิ :L2: :L2: :กอด1:
-
หุหุ ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที ดีนะที่โลมกลับมาหานายใหญ่
ชอบตอนนายใหญ่พูด ซึ้งโคตร บอกรักกันตอนยังมีชีวิตนี่แหล่ะดีที่สุด
-
“ฉันเองก็รักนายมากเหมือนกัน”
ละลาย
ประโยคเดียว สะกดใจ อิอิ
-
เล่นเอาซะใจหายใควํ่าเลยนะ :angry2: :angry2:นายใหญ่กะนายน้อยย
กว่าจะบอกรักกันได้....ต้องบู๊ซะก่อน :z3: :z3: :z3:
ติดตามต่อไปค่ะ
-
ไม่คิดว่าโลมจะเป็นคนบอกรักก่อนนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
เสียดาย ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
-
ในที่สุดก็บอกรักกันจนได้
อย่างลุ้น เวอร์ๆ
-
ในที่สุดก็บอกรักกันได้ซะทีนะ
-
โฮกกกกกกกกกกก ดีใจ เค้าเข้าใจกันแล้วววว ><
ชอบตอนนายใหญ่พูดว่า ต่อให้โลมมาเร็วเท่าไหร่ แต่ถ้านายใหญ่ตายไปแล้ว มันก้ไม่มีประโยชน์
โอ้ จุกเลยค่ะ เพราะงั้นมีอะไรก็ต้องคุยกันให้เข้าใจน้าาาา
แถมมาบอกรักกันแบบนี้ โอ้ย มีความสุข กิ๊บกิ้วววว
-
เป็นการบอกรักที่อธิบายไม่ถูกเลย ฮ่าๆๆๆ
คงเข้าใจกันแล้วนะ ลุ้นแทบแย่เลย
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชอบนายใหญ่มากขึ้น
ตอนก่อนๆ มันดูทำอะไรขัดใจอะ
-
บอกรักกันแล้ว เยี่ยมมม o13
-
โป้ง อ่านตามทันแล้วค่ะ ขอสารภาพตามตรงว่าที่ผ่านมาไม่เคยกล้าอ่านนิยายเรื่องนี้
เพราะตัวเองเป็นโรคจิตอ่อนๆ ไม่ค่อยชอบนิยายที่นายเอกไม่ซิง เห็นชื่อเรื่องเรื่องนี้ทีแรกคิดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับนายโลมในหอโคมม่วง เลยไม่กล้าอ่านค่ะ แต่พออ่านแล้วรู้สึกว่ามันเป็นการตั้งชื่อตัวละครที่เหมาะกับเนื้อเรื่องมาก ชอบมากเลยค่ะ
-
มารายงานตัวแล้วจ้า :z2:
ฮากับนายน้อยจริงๆ...ไม่ยอมยิงให้ตายเพราะจะเก็บไว้ด่าคืน :laugh3:
ว่าแต่นายใหญ่จะไปเล่นงานการ์ดได้ยังไง มีใครกล้าขัดใจนายน้อยได้บ้างหล่ะ แสบซะขนาดนั้น :m26:
เป็นไงหล่ะ ทำนายน้อยเป่าปี่แล้วก็ต้องมาปลอบเสียเอง กลัวนายน้อยเอาคำว่า "รัก" คืนเหรอ :z1:
ผิดเยอะเหมือนกันนะจ้ะ :teach:
คิดจะเข้ามาช่วยฉันทำได้ถึงได้แค่ยิงปลดอาวุธมันล่ะ ==> ทำไม
แต่อารมณ์ขุ่นเคืองที่พุ่งพล่านอยู่ข้างในสั่งให้ผมตวัดมือสูงขึ้นไปจากเป้าแล้วลั่นไกสุดแรง ==> พลุ่งพล่าน
หากผมไม่ได้อยู่ในเหตุการร์มาตั้งแต่ต้น ==> เหตุการณ์
หน้าเหรอหราของผมเรียกรอยยิ้มมุมปากของนายใใหญ่ได้น่าเจ็บใจนัก
มันหยิบสายชีดชำระข้างชักโครกขึ้นมาตั้งท่าจะกดน้ำ ==> ฉีด
เหมือนตัวผมมีรู้รั่วเต็มไปหมด ==> รูรั่ว
-
มัวแต่ทำซึ้งแล้วจะได้ลงไปส่งแขกกันเมื่อไหร่
-
บอกรักกันได้ดุเดือดดีแท้
-
ฉันเองก็รักนายมากเหมือนกัน
เป็นคำบอกรักที่ฟินนนนนนนนนนที่สุด :-[
จะจบแล้วอ่า :sad4:ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย
ยังไงก็รอรวมเล่มนะค้า
-
นายน้อยยอมปริปากพูดว่ารักแล้ว :impress2:
-
:กอด1:กอดด้วยยยยย
>//<~เหมือนจะอึนๆหน่วงๆแต่หวานตอนจบนี้เข้าข่าย เค้าบอกรักกันผชปากแข็งเอ้ยกว่าจะพูดได้นะ
-
:กอด1:
-
เป็นความหวานที่เลือดสาดดีแท้
อิอิ
รักนายใหญ่กับนายน้อย คริ
-
นายใหญ่กับนายน้อยยยในที่สุดก็ปรับความเข้าใจกันสักที เง้อออ
บอกรักกันได้ดุเดือดดีจริงๆน้อออ ฮ่าฮ่า
หวุดหวิดจะจากกันอีกแล้ว ดีนะที่โลมสติแตกขึ้นมาก่อน ^^
เข้าใจกันแล้วแบบนี้ก็ใกล้จบแล้วสิเนี่ย ไม่อยากให้จบเลย
คิดถึงนายน้อยของนายใหญ่ระฟ้าแน่ๆเลยย
รออ่านตอนต่อไปค่าา
:กอด1:
-
หวานกันแล้ววววว เฮ้อออ ลุ้นแทบแย่แน่ะ ><
-
“ฉันเองก็รักนายมากเหมือนกัน”
ประโยคนี้ประโยคเดียวก็ฟินได้แล้ว
ในที่สุดทั้งคู่ก็ยอมพูดออกมาแล้วววววว ลุ้นตั้งนานนนน :monkeysad: :monkeysad: ร้องไห้ด้วยความปลาบปลื้ม
รอ รอ รอซื้อนายใหญ่ก็น้องโลม อิอิ
-
บอกรักกันแล้ว
ตอนนี้ระฟ้าสุดยอดมากคำพูดที่ระฟ้าพูด
กับโลมกินใจมาก
+ 1 นะคะ
-
หลังจากผ่านความเป็นความตายกันมา
ก็ถึงเวลาที่เรารอคอยแล้วสินะ :z1:
บอกรักกันแล้วล่ะ :-[ เขินแทนอ่ะ
สมกับเป็นนายใหญ่ ชัดเจนดีจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดจ้า ใกล้จบแล้วเหรอเนี่ย :เฮ้อ:
-
มีบทหวานๆมาให้หัวใจอุ่นแล้วอะ ><
นายใหญ่คงไม่ปล่อยโลมไปไหนแล้วแน่เลยยังงี้
-
ตามอ่านทันแล้ว! สนุกมากเลยค่ะ +เป็ดๆ
:3123: :L1:
-
นายใหญ่สู้ดดดดยอดดด o13
บอกรักกันได้หวานซึ้งกันสุดๆท่ามกลางกลิ่นเลือดและในห้องน้ำ ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนหน้าก็จะหวานจี๊จ๋าแล้วใช่มั้ยคะ :z2:
เก็บตังรอรวมเล่มค๊าา :-[
-
ในที่สุดนายใหญ่ก็ยอกรักโลมซักที
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ไอ้ที่บู้กันต้นเรื่อง ไม่เป็นที่จัดจำกันเลยที่เดียวก๊ากกกกกกก :o8:
-
จะจบแล้ว ใจหายเหมือนกันเนาะ
-
:กอด1: :กอด1: :L1: :pig4:
บวกเป็ด
-
รอจองนะจ๊ะ :impress2:
-
ในที่สุด~~~~~~~!!!!
555+ ^[+++++++++++++]^
ก้อได้บอกรักกันซะที อมพะนำอยู่ตั้งนาน
น่ารักอ่ะ ระฟ้า (แอบเบื่อโลม แบร่ :P)
-
>//////////////////////////////<
โอ๊ยยย นายโลมนายน่ารักอ่ะ ..
อ่านแล้วเขิน จนคนข้างๆหาว่าบ้าแล้วว
ในที่สุด ก็เข้าใจกัน ตอนนี้แอบชอบ ่พง ่เบาๆ
:o8: :o8: :o8:
-
รอฉากหวานๆ :กอด1:
-
บอกรักกันสักที :impress2:
-
กว่าโลมกะนายใหญ่จะเข้าใจกันได้
อ๊ายยย จะจบแล้วเหรอเนี้ย
:L2: ให้คนเขียนนะค่ะ
-
นู๋โลม เค้างอลอ่ะ พี่ฟ้าก็ง้อ หวาน ๆ หน่อนยดิ แบบ :oo1: :z1:หวังลึก ๆ+1 :call:
-
เข้าใจกันสักที
-
ด่า ด่า ด่า บอกรัก เจ๋งงงงงง
-
โอยย กว่าจะเข้าใจกันได้นี่ต้องให้เสียเลือดเสียเนื้อกันมากมายเท่าไหร่กันคะพี่ขาาาา คนอ่านตัวเกร็งไปหมดแล้วค่าา ลุ้นจนเหนื่อเลยเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ แต่สุดท้ายเพราะรักอ่ะเนาะถึงเข้าใจกันในที่สุดอ่ะ อิอิ
-
ฮิ๊ววววววววววววว เค้าบอกรักกันละเฟร้ย อร๊ายยย หวานเบาๆ
-
:sad4: ใน........ที่............สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด o13
-
:impress3: เศร้าอ่ะ เสียใจ สงสารนายใหญ่ที่สุด สมหวังเร็ซเถอะ อ่านแล้วจะร้อง :sad4:
-
บอกรักกันซักที
-
o18จะคืนดีกันแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o18
-
เย้ๆๆๆๆ คืนดีกันแล้ว จะจบแล้ว เศร้าจัง ไม่อยากให้จบเลย
-
:o211: อารมณ์นี้เลยค่ะ ตอนอ่านจบ
เหมือนโดนเบรกอย่างแรงงงงงงงงงงง
พอนายใหญ่บอกรักปุบ ตัดจบปับเลยยยยยยยยย :m31:
ถ้ายังไงตอนหน้ามาไวๆนะคะ แล้วก็ขอให้หวานสมกับที่หน่วงมาหลายตอน :m13:
-
อือ......ตัดกันฉับๆๆ เลยอะ
อยากอ่านต่ออะ มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ
-
ดีกันแล้วสินะ :m15:
นั่งลุ้นตั้งนาน มาต่อเร็วๆน้า :call:
-
เขาเข้าใจกันแล้ว บอกรักกันแบบที่นานๆจะมีทีด้วย >/////<
-
ในที่สุด... :mc4: :mc4: o13 55 เฮ้อออ เข้าใจกันซักทีนะคะ ที่จริงต้องบอกว่า "ดีเดือด"กันทั้งคุ่อ่ะ :laugh: บอกรักกันแล้ว อย่าทิ้งกันไปใหนอีกนะคะนายน้อยนายใหญ่ ร๊ากกกกกกันๆดีแล้วว :-[ พี่คนเขียนคะ ขอบคุนนะคะสำหรับนอยายดีมากๆเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ และก็ รอรวมเล่มแน่นอน เชื่อว่าต้องมีคนต้องการมากๆๆแน่่ๆนะคะ :pig4: :L1: :3123:
-
มารอตอนไหม่ครับ
-
กว่าจะบอกรักกันได้ :monkeysad:
-
....รอ....อ่าน..คับ.. :impress2:
-
ประโยคสุดท้ายคือคำสรุปของทั้งตอนนะคะ "เป็นการบอกรักที่บ้าดีเดือดแท้ๆ"
ฉาก - หลังจากบู๊ยิงกันเลือดสาด , นายใหญ๋ต้องทำแผลและนายน้อยต้องอาบน้ำฯ
ทั้งๆที่บรรยากาศที่เล้าจน์ ที่เรือน ฯลฯ แลดูเหมาะกว่ามากกกก ในห้องน้ำนี่มันไม่มีวี่แววว่าจะมีคำรักออกมาเลยซักนิด แต่ก็ซึ้งได้นะคะ
รอๆๆ ตอนต่อไป แล้วก็นายโลมฉบับหนังสือ สู้ๆนะคะ ช่วงนี้หนูต้องเก็บตังค์ -ไม่งั้นจะสอยมานอนกอดด้วยคนแน่ๆเลยล่ะ ฮือๆ
-
พึ่งตามอ่านทัน ชอบนายใหญ่กะนายน้อยมากกกกกเลยอ่า สู้ๆนะคับ จะติดตามไปเรื่อยๆ คับผม ^ ^
-
▔□▔)/▔□▔)/▔□▔)/ คิดถึงน้องโลมมมม
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆ *ดีดดิ้น*
น้องโลมคนดีพี่คิดถึง *จูบ*
เฝ้าค๊อยคอยรำพึงอย่างห่วงหา
วิ่งเข้าเฟสTRomanceแทบเป็นป้า
วันนี้สัญญาเป็นสัญญามาลงเลยนะTRomanceคนดี๊คนดี
π_π
-
คิดถึงนายน้อย. และนายใหญ่
นักเขียนหายไป :z3: :z3: :z3:แล้วว
-
อยากอ่านแล้ว บอกไว้ว่าวันนี้ใช่มะคะ
:angry2:
-
รอมาสองวันแล้วค่ะ
และยังคงรอคอยต่อไป
-
อ่านทันแล้วค่า :z3:
เนื่องจากห่างหายไปนาน กลับมาอีกทีผ่านไป10ตอนซะแล้ว :a5:
ต่อไปนายใหญ่กับนายน้อยก็จะมีความสึขกับแล้วซะนะ :o8:
-
:sad4:
ดีใจมากที่เข้าใจกันแล้ว
-
เข้ามารอ เพราะบอกว่าจะมาจบวันนี้....
o18
จะจบแบบเสี่ยว แบบเสี่ยนยังไงก็ทนได้ แต่ขออย่างเดียว ไม่เอามาม่านะจ๊ะ
:impress2:
-
อ๊ายย ในที่สุดก็บอกรักกันซะที
-
[♥ ♡ Finish ♥ ♡] นายโลมกับรักจนตรอก
ประตูรถเปิดต้อนรับคนสองคนที่เดินเคียงคู่กันมาได้น่ามองยิ่งนักในสายตาคนพบเห็น ถึงแม้อีกคนดูจะเหมือนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ๆก่อนจะก้าวขาตามเข้าไปนั่งยังเบาหลัง
จะว่าหน้าไม่อายมันก็ใช่อยู่ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่พบกันผมไล่หมอนี่อย่างกับหมูกับหมา
แล้ววันนี้เป็นไง วันนี้เป็นวันที่ผม ทำตามใจตัวเอง
ท่าทางอิดโรยเริ่มปรากฎให้เห็นตั้งแต่ตอนส่งแขก แต่นายใหญ่ก็ยังประคองตัวเองให้ดูดีในสายตาคนอื่นๆได้ มันเพิ่งมีสภาพที่แย่มากๆจนผมนึกใจหายก็ต่อเมื่อเราสองคนอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวอย่างบนรถนี่แหละ
คนตัวใหญ่พิงหลังกับเบาะนั่งแต่เอนหัวมาพักไว้ที่หัวไหล่ผม สองแขนโอบกอดผมเอาไว้เหมือนเป็นหลักยึด
“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมเขย่ามันเพราะตกใจ นอกจากเอาตัวเองมาเกาะผมไว้เหมือนกาฝากแล้วมันก็เงียบไปไม่ต่างอะไรกับคนตายเลยสักนิด
“เป็นนายใหญ่”
มือไวกว่าสติยั้งคิด ฝ่ามือประทุษร้ายหัวไหล่มันซะเต็มแรง
“ผมหมายถึงคุณเจ็บแผลแล้วหรือเปล่า”
“เจ็บมาตั้งนานแล้ว”
“ให้ได้อย่างนี้สิ.....คุณพง เร่งความเร็วอีกได้มั้ยครับ นายใหญ่เจ็บแผล”
ผมเริ่มมองหาที่หมายใหม่ให้ฝากความหวัง คนเก่งเริ่มเพ้อเพราะแผลระบมและอักเสบหนักแล้ว
“เร่งไม่ได้แล้วครับ รถติดมาก เรายังไม่พ้นเขตกรุงเทพใช้ความเร็วไม่ได้เลยครับ”
“เจอคลีนิคหรือโรงพยาบาลที่ไหนจอดที่นั่น เอาที่แรกเลยนะครับ”
“แต่”
“ไม่มีแต่แล้วครับ อย่าประมาทกับเรื่องที่ดูเหมือนจะเล็กน้อยนะครับ คนตายกับคำว่าไม่เป็นไรมาเยอะแล้ว”
รถแล่นไปท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมได้สักพักก็หักหลบเข้าข้างทางที่เป็นห้องแถวเล็กๆสี่ชั้นครึ่ง ชะโงกมองผ่านกระจกถึงได้รู้ว่าเป็นคลีนิครักษาโรคทั่วๆไป
“คุณๆ ตื่นก่อน ไหวมั้ย ลงไปให้หมอดูหน่อย”
ผมเขย่าร่างที่แน่นิ่งแต่ยังมีลมหายใจกรุ่นร้อนรดต้นคอสม่ำเสมอให้สบายใจบ้าง นายใหญ่ทำตัวเหมือนไก่ไม่มีกระดูก อ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“ยังจะปากดีอีก ตัวคุณร้อน แล้วหน้าคุณก็ซีดมากเลยรู้มั้ย คุณพงครับ ช่วยกันหน่อยเถอะ”
จริงๆแล้วพงก็เปิดประตูฝั่งนายใหญ่ยืนรอตั้งแต่รถจอดสนิทแล้ว แต่คนติดตามก็ใจเย็นพอที่จะรอคำสั่งจากนายตัวเอง
พงและคนขับรถช่วยกันประคองร่างนายใหญ่เข้าไปให้เสมือนว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงโดยมีผมเดินรั้งท้ายตามเข้าไป ภาพที่เห็นอาจจะไม่สมกับอำนาจบารมีที่ไอ้อวดเก่งนี่มี แต่ความจริงแล้วถ้าเราเปิดใจมอง มุมกว้างๆ ผู้ชายคนนี้ก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งในสังคมเท่านั้น เขาอาจจะเป็นคนที่ดูมีอิทธิพลต่อคนอื่น แต่นั่นมันก็เป็นแค่วงแคบๆและคิดว่าหลายๆวงการของแต่ละสาขาอาชีพก็ต้องมีแบบนี้เหมือนกัน
ลูกน้องคนสนิทและคนขับรถพยุงร่างนายใหญ่เข้าห้องตรวจไปไม่นานก็ออกมา พงมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดจนผมต้องดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งรอแล้วถลาเข้าไปหาแทบไม่ทัน
“หมอว่ายังไงบ้างครับ”
“เครื่องมือที่คลิินิคมีไม่พอที่จะตรวจนายครับนายน้อย หมอแนะนำให้นายเข้าโรงพยาบาล แต่อีกไม่ไกลเราก็จะออกจากกรุงเทพแล้ว ผมคิดว่าเราจะเลยไปที่เรือนเลยครับ หมอของเรารออยู่ที่บ้านนานแล้ว”
ผมร้อนใจจนกลายเป็นความร้อนรน นี่มันเรื่องใหญ่กว่าที่กลัวไปมากแค่ไหนก็ไม่รู้ ต่อให้พงและคนขับรถยังอยู่ในท่วงท่าและอารมณ์ปกติเพื่อให้สบายใจสักแค่ไหน แต่ผมรู้ดีว่าท่าทีเหล่านั้นคือสิ่งที่คนติดตามนายใหญ่ผ่านการฝึกมาแล้วอย่างดี
เราสามคนรีบรุดช่วยกันประคองนายใหญ่เข้ารถ หมอนั่นเหมือนคนที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ส่วนหนึ่งยังพอมีสติ แต่ร่างกายโรยแรงเกินกว่าจะควบคุมตัวเองให้แข็งแกร่งดังเดิมได้
ผมอนุญาตให้มันใช้ตัวผมต่างหลักยึดอย่างเดิม เพียงแต่แผ่นหลังของตัวเองที่เคยเอนแนบไปกับเบาะรถตั้งตรง ตามองไปยังหนทางข้างหน้าเหมือนนับถอยหลังรอที่จะพบกับซุ้มประตูเรือนใหญ่ที่คุ้นเคย
มือหนาค่อยลูบหัวผมทางด้านหลังอย่างเบามือ แล้วลากผ่านไหล่และแขนมากอบกุมฝ่ามือของผมเอาไว้ บีบรัดเบาๆเป็นสัญญาณให้รู้ว่ายังมีมันนั่งอยู่ข้างๆ
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง”
สายตาผมตวัดมองคนพูดอย่างเอาเรื่อง เวลาอย่างนี้ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะปลอบใจ แต่ถ้านายใหญ่มาเป็นผม คนธรรมดาที่ไม่คุ้นชินกับการถูกปองร้าย การบาดเจ็บเพราะคู่ต่อสู้ หรืออะไรทั้งหลายที่เพิ่งผ่านมายังไม่ทันจะข้ามวันอย่างนี้ นายใหญ่ก็คงจะเป็นห่วงและร้อนใจไม่น้อยกว่าที่ผมเป็นอยู่นักหรอก มันเคยเข้าใจคำว่าคนรักบ้างมั้ยเนี่ย เคยรู้มั้ยว่าที่ผมต้องเป็นแบบนี้เพราะใคร และเพราะรักแค่ไหน
“ฉันไม่ตายหรอก ตั้งแต่มีนาย ฉันไม่เคยอนุญาตให้ตัวเองตาย”
อยู่ดีๆก็เหมือนตัวเองถูกสาป มันจะเรียกว่าคำหวานได้มั้ยในเมื่อคนพูดเค้นเสียงแหบแห้งออกมาจากลำคอได้ยากเย็นขนาดนี้ ถึงมันจะค่อยๆพร่างพรูออกมาทีละคำสองคำ แต่มันก็ชัดเจนทุกคำจนจบประโยค ผมกระชับฝ่ามือของเราสองคนเข้าหากันอีกครั้ง หลังจากที่มันคลายออกจากกันบ้างแล้ว ในสภาวะวิกฤตขนาดนี้ ไอ้นายใหญ่อวดดีก็ยังจะพยายาม
ทางเข้าเรือนใหญ่มีทั้งคนงานและแม่บ้านยืนรอรับกันเป็นแถวสองฝั่งถนนรวมกับการ์ดรักษาความปลอดภัยอย่างกับในหนังเจ้าพ่อ ผมเลือกที่จะชินแล้วตัดความประหม่าออกไปเมื่อประตูทางฝั่งตัวเองเปิดออกแล้วมีคนโค้งคำนับให้
“พง ทำไมมาช้านักล่ะ ชั้นใจเสียแค่ไหนรู้มั้ย คุณหนูอยู่ โอ๊ะ พ่อหนุ่ม เอ้ยนายน้อย”
หญิงชราที่ผุดลุกขึ้นจากบันไดทางขึ้นเรือนถลามาเกาะขอบรถฝั่งคุณหนูที่เปรียบเสมือนลูกชายของตัวเองแล้วพรูคำพูดออกมาเหมือนท่องเอาไว้จนคล่องแล้ว ก่อนจะหันมาเห็นผมที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ประตูฝั่งตรงข้ามกัน คุณเลยต้องกลบเกลื่อนความสนิทสนมส่วนตัวแล้วเรียกขานเหมือนชักนำให้คนอื่นรับรู้ว่าสรรพนามคำนี้มีไว้สำหรับเรียกผม
“รีบเอานายใหญ่เข้าห้องพักแล้วเรียกหมอเถอะครับคุณ”
ผมตัดพิธีการที่ควรจะเป็นออกไปซะ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาพินอบพิเทาระหว่างเจ้านายและลูกน้อง เสียงคุณสั่งงานจนโกลาหลไปทั้งเรือน ผมก้าวตามร่างนายใหญ่ขึ้นไปติดๆเมื่อลูกน้องช่วยกันหามนายใหญ่เจ้าไปข้างใน
“นายน้อยรออยู่ข้างนอกก่อนนะครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเลยครับ ถึงมือหมอแล้ว”
“ผมสบายใจอย่างที่คุณปลอบไม่ได้หรอกพง ผม ผม”
“ผมเข้าใจครับ ไม่ใช่แค่ถึงมือหมออย่างเดียวหรอกนะครับ คุณเองก็คงได้ยินที่นายบอกในรถแล้ว ต่อให้ยมบาลมายืนรอรับวิญญาณ นายก็ไม่มีวันยอมหรอกครับ”
ตอนที่ได้ยินจากปากเจ้าตัว ตอนนั้นความกลัวเข้าครอบงำจนลืมความอายไปซะสนิท แต่พอถูกตอกย้ำด้วยเนื้อประโยคที่ต่างแต่ความหมายเดียวกันนี้แล้วรู้สึกเห่อร้อนวูบวาบไปทั้งหน้าจนต้องหลบออกมานั่งรออย่างที่มีสติอยู่ตรงชานนั่งกลางเรือน
หญิงชราที่เดินผ่านมาทางนี้เปลี่ยนเส้นทางที่มุ่งหน้าไปห้องส่วนตัวนายใหญ่มานั่งใกล้ๆแล้วรวบตัวผมเข้าไปในอ้อมแขน
“ถึงแม้มันจะเหมือนเหตุการณ์เดียวกันนี้จะเกิดขึ้นซ้ำๆ ครั้งหนึ่งพ่อหนุ่มก็เคยมานั่งรอนายใหญ่ที่ตรงนี้ ถึงแม้ทุกๆครั้งจะทำให้คนทั้งเรือนใจไม่ดีและหวาดกลัว แต่พอหันมามองที่เรือนชานตรงนี้แล้วพบว่ามีใครอีกคนที่รอคอยคุณหนูเป็นเพื่อนกัน คุณและคนในบ้านก็อุ่นใจ”
“ผมเองก็ไม่คิดและไม่เคยฝันว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับเรื่องราวเหลือเชื่อแบบนี้หรอกครับ ผมก็คิดว่าตัวเองฝันไป ถึงแม้มันจะเป็นฝันที่ยาวนานประมาณหนึ่ง แต่พอตื่นจากฝันนั้น ผมก็ร่ำหาฝันแบบเดิมๆอยู่เรื่อยไป ผมเองก็ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกมันจะอยู่เหนือการควบคุมขนาดนี้”
“ไม่มีใครขีดเขียนชีวิตใครได้เหมือนนักเขียนนิยายหรอกนะคะ สำหรับพ่อหนุ่มมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่สำหรับคุณหนูแล้ว คุณคิดว่าเขาทำตามใจตัวเอง”
“ผมไม่คิดเลยว่าเมื่อผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิมเหมือนรอผมกลับมาขนาดนี้”
“ถ้าคุณมาเห็นสภาพนายใหญ่และบรรยากาศรอบๆของที่นี่ตอนที่ไม่มีนายน้อย พ่อหนุ่มจะรู้ว่าพวกเราแทบจะพร้อมใจกันอธิษฐานให้พ่อหนุ่มกลับมา”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณ”
“นายใหญ่อยู่กับพวกเราแค่ตัวเท่านั้นค่ะ ส่วนหัวใจคงทิ้งไว้กับใครอีกคนก่อนกลับเรือนแล้ว”
คำบอกกล่าวของคนสูงวัยเล่นเอาผมสะอึกแล้วปวดหนึบไปทั้งใจ คนสองคนที่อยู่ท่ามกลางความรู้สึกเดียวกันแต่กำแพงที่เรียกว่าทิฐิก็หนาเกินกว่าจะทลายมันลงมาได้ ในขณะที่ผมคิดว่าวงการนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับโลกมายา หากเราทิ้งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเอาไว้ข้างหลัง แล้วเดินต่อไปข้างหน้าตามวิถีทางของตัวเอง เราต่างก็ปรับตัวเองให้เป็นปกติได้ แต่ความจริงแล้ว เส้นใยที่เราคิดว่าบางแสนบางกลับทักทอกันเหนียวแน่นจนตัดไม่ขาด หากผมไม่ได้รักนายใหญ่ แล้วทำไมผมถึงได้ละทิ้งทุกอย่างมาหามันได้ อะไรที่กดดันให้ผมพร่างพรูคำว่ารักของมา ถ้ามันไม่คิดจะปล่อยมือผมจริงๆ ลูกผู้ชายอย่างไอ้โลมหรือจะบอกรักใคร ไม่มีทาง
“หมอบอกว่านายอ่อนเพลียและพักผ่อนไม่พอสะสมมาก่อนหน้านี้ พอไปทำอะไรที่ต้องใช้พลังงานเกินกว่าร่างกายจะรับไหว
นายเลยไข้ขึ้นแล้วเราก็ทิ้งช่วงไปนานกว่าจะมาพบหมอ แผลเลยอักเสบจนดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่อย่างนี้ครับ”
พงเดินออกมารายงานด้วยท่าทีอิดโรยไม่แพ้กัน นัยน์ตาบอกว่าโล่งใจและหมดห่วงแล้ว
“แสดงว่านายใหญ่ปลอดภัยแล้วเหรอครับคุณพง”
“ครับ แต่คืนนี้คงจะไม่รู้สึกตัว”
“เฮ้อ โล่งอกไปที ตกใจแทบแย่ หมอนั่น เอ้ย นายใหญ่อาการไม่ดีเอาซะเลยตอนที่เราเดินทางกลับมานี่ แล้วผมก็ เฮ้ย ตายล่ะ ผมยังไม่บอกที่อู่เลยว่าจะมานี่ โอย เถ้าแก่ด่าหูชาแน่ๆ คุณครับ คุณพง ผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะครับ พรุ่งนี้มีเรื่องให้เคลียร์ยาว”
พอเรื่องคลี่คลายก็ใช่ว่าจะจบปัญหาลงไปได้ ปัญหาที่เหมือนจะไม่ใหญ่แต่ก็ใหญ่สำหรับผมก็ถาโถมเข้ามาเมื่อสติกลับคืนเต็ม 100
“เดี๋ยวก่อนครับนายน้อย”
“มีอะไรเหรอครับ”
“ผมคิดว่าคนแรกที่นายตื่นขึ้นมาแล้วอยากเจอคือคุณ”
“ผม ผมก็ไม่ได้จะไปไหนนี่นา แค่จะไปอาบน้ำแล้วก็จะเข้าไปเฝ้าและคอยรับใช้นายของคุณนั่นแหละ”
“ขอบคุณครับ”
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วนี่นา ใช่มั้ยครับคุณ”
ความรู้สึกเต็มตื้นและประหม่าประเดประดังเข้ามาจนรู้สึกเขินจนต้องเรียกหาฝ่ายสนับสนุนจนลิ้นแทบจะพันกัน
“ขอบคุณที่กลับมาครับนายน้อย”
เสียงหนักแน่นแต่เต็มไปด้วยพลังดังขึ้นขณะที่ผมหันหลังจะกลับห้อง มันเป็นประโยคที่ทำให้ผมต้องหยุดอยู่กับที่แล้วหันกลับไปมอง พงที่อยู่ในท่าก้มหัวทำความเคารพค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้าเรียบเฉยออกไปทางเครียดขรึมค่อยๆ เผยอยิ้ม แววตาใสที่เอ่อไปด้วยน้ำตาอัดแน่นไปด้วยถ้อยคำขอบคุณมากมายที่ผมสัมผัสได้จากตาคู่นั้น ไม่มีใครโกรธที่ผมทะเล่อทะล่าเข้ามาจนเกือบเสียเรื่อง และเรื่องราวบานปลายจนกลายเป็นสงครามย่อมๆนั่นก็เพราะผม หากผมไม่พรวดพราดเข้าไป บางทีแผนการและเล่ห์เหลี่ยมของนายใหญ่อาจจะต้องการจับเป็นมิสเตอร์ลีก็ได้ ไม่ใช่จับตายเพราะภาวะเลือกไม่ได้อย่างนี้
ที่แห่งนี้รวมไปถึงอาณาจักร ทุกคนต้องการผม
คนที่ไร้ตัวตนมาทั้งชีวิต มีค่าในสายตาคนอื่นเพราะผู้มีอำนาจของที่นี่ยกย่องผมขึ้นมา
“ขอบคุณครับทั้งสองคน คุณทั้คู่ดีกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างผมมาก มากจนไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี”
“แค่คุณอยู่เป็นนายน้อยของที่นี่”
“ผมจะไม่ไปไหนแล้วครับ ผมสัญญา ผมจะเป็นนายโลมส่วนตัวของนายใหญ่ไปจนวันตาย”
“อย่าให้คนแก่อย่างคุณดีใจเก้อนะคะ ถ้าวันสุดท้ายของชีวิตมาถึง คุณจะได้นอนตายตาหลับสักที”
เพิ่งรู้สึกว่าการร้องขอคำสัญญาของคนแก่ทำให้คำพูดของตัวเองดูขลังขนาดนี้ เหมือนเป็นการตอกย้ำให้ผมรับผิดชอบคำพูดของตัวเอง
.
.
.
“ทำไมคนป่วยถึงออกมายืนตากลมครับ”
เสียงดังมาจากด้านหลังหนักแน่นและเฉียบขาดจนคนทำผิดน่าจะสะดุ้งสะเทือน แต่ระฟ้ากลับอมยิ้มน้อยๆก่อนจะปั้นหน้าให้เป็นนายใหญ่อย่างปกติที่เคยเป็นแล้วหันกลับมามองคนหน้ามุ่ยที่ยืนไม่ห่างไปจากที่ตัวเองยืน
“ออกมาดูนายน้อยสั่งงาน”
ตอบพร้อมยกยิ้มอย่างเอาใจ นี่ถ้าหากมีคนอยู่แถวนี้เยอะๆไม่รู้ว่าเขาจะกล้าทำกิริยาอย่างนี้ต่อหน้าโลมหรือเปล่า แต่บรรยากาศรอบๆตัวก็ชวนให้ทำอย่างที่ใจต้องการบ้าง
“คุณน่าจะหายเร็วๆนะ ผมอยากไปหาเถ้าแก่ที่อู่ด้วยตัวเอง นี่โทรไปบอกกับเหน่งไว้ มันบ่นซะหูชา”
“จริงๆฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วล่ะ แต่หมออยากให้พักผ่อนให้ร่างกายเข้าที่เข้าทางกว่านี้ ที่ผ่านมาฉันปล่อยปละละเลยจนมัน
แย่อย่างที่เห็นเนี่ยแหละ ทั้งๆที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไรรุนแรงกว่าครั้งที่แล้วๆมาเลย”
นายน้อยย่นจมูกใส่ลมใส่อากาศเหมือนคำพูดนายใหญ่เชื่อถือไม่ได้ แต่เขาก็เห็นว่าโลมทำอย่างนี้ก็น่ามองดี บางครั้งผู้ชายที่แสดงออกมาว่าตัวเองกำลังไม่พอใจก็ทำให้นายใหญ่อย่างเขาเพลินที่จะต่อปากต่อคำด้วย
“ไม่ถามหน่อยเหรอว่าใครที่บังอาจทำให้นายใหญ่ตกอยู่ในสภาพแบบนั้น”
“ไม่ถามดีกว่าครับ ผมเกรงว่ามันจะสะท้อนเข้าตัว”
“เหนื่อยไหม”
“เหนื่อยอะไรครับ”
“ที่ต้องช่วยฉันทำงานอยู่นี่น่ะ นายเหนื่อยไหม เป็นถึงนายน้อย แต่ไม่เคยได้ไปเที่ยว ไปเปิดหูเปิดตา แล้วก็มีแต่เรื่องให้ต้องไม่สบายใจอยู่เรื่อยเลย”
“มันก็ ยังไงดีล่ะ ถ้าถามถึงเหนื่อยกายมันก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรสักหน่อย สั่งเอากับปากทั้งนั้น ไม่ต้องลงแรงอะไร”
“แล้วอย่างหลังล่ะ”
“อย่างหลังอะไร อ๋อ ทำไงได้ล่ะ”
คนตอบคงไม่รู้ตัวว่ากำลังเม้มปากแน่น คอตั้งตรงและหน้าเชิดจมูกรั้นเหมือนถูกกวนอารมณ์ที่เริ่มตกตะกอนให้ขุ่นอีกครั้ง
“พูดให้จบสิ รอฟังอยู่”
“ก็ผมรักคุณไปแล้ว”
เสียงอุบอิบเหมือนคนพูดตั้งใจจะบ่นกับตัวเองมากกว่าจะให้คนอื่นรับรู้ คนตัวเล็กถูกกระชากด้วยแรงคนป่วยแค่นิดเดียวก็ตกมาอยู่ในห้องส่วนตัวของนายใหญ่แล้วเรียบร้อย โลมตกใจที่ประมาทระฟ้ามากเกินไป แผลถากๆจากกระสุนนั้นใช้เวลาแค่ไม่กี่วันก็หายสนิทแล้ว ไอ้ที่ต้องอยู่ในสภาพผู้ป่วยอาการหนักนี่เพราะเรี่ยวแรงที่หายไปตอนที่ตรอมใจก่อนหน้านี้ต่างหาก
“คะ คุณ จะทำอะไรครับ ผมมีงานต้องทำนะ”
“รู้แล้ว แค่จะบอกว่าเมื่อกี้ที่นายพูดน่ะ ฉันไม่ได้ยิน เลยต้องหาที่เงียบๆคุยกันไงล่ะ”
“แล้วทำไมต้องเป็นที่นี่”
โลมดิ้นรนขัดขืนแต่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากนัก เหมือนต่อต้านให้รู้ว่าไม่ได้เต็มใจเข้ามาเองมากกว่าจะขัดขืนเพื่อเอาตัวรอด สายตามองหน้าเขาทีและมองไปยังเตียงสีขาวที่ตอนนี้ถูกเก็บให้เรียบตึงรอการพักผ่อนครั้งใหม่แล้วอีกที
“ไม่มีที่ไหนเงียบเท่าห้องนายใหญ่อีกแล้ว หรือว่าไม่จริง”
ปลายจมูกเกลี่ยเนื้อนิ่มตรงกกหูแล้วลามปามไปถึงซอกคอขาว หากโลมยังดิ้นไม่หยุด แรงเสียดสีจะทำให้ทั้งคู่ร้อนมากไปกว่านี้ ระฟ้าหาเศษหาเลยวนเวียนอยู่แค่ซอกคอกับแก้มก็ทำให้อีกฝ่ายอ่อนแรงฝากร่างตัวเองไว้กับอ้อมแขนเขาแทนหลักยึดแล้ว
“หืม ตกลงจะบอกได้หรือยังว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไร”
“ผมบอกว่าผมรักคุณ ที่ผมยอมกลับมาและทำอยู่ตอนนี้เพราะผมรักคุณ พอใจหรือยังล่ะทีนี้ อ๊ะ”
ร่างโลมถูกเหวี่ยงลงไปบนที่นอนอย่างเบามือ เสียงร้องตกใจเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัวและไม่คิดว่าเขาจะอุกอาจกับนายน้อยขนาดนี้ หรืออีกอย่าง เขาไม่คิดว่าคนป่วยจะมีพิษสงอะไร
“ยัง”
“แล้วผมต้องทำยังไง”
“ยืนยันสิ”
“แล้วที่เป็นอยู่ยัง...............”
“จุ๊ๆ.............ฉันหมายถึงต่อจากนี้ต่างหาก”
ปลายนิ้วชี้แตะปิดริมฝีปากไม่ให้โต้แย้งอะไรออกมามากกว่านี้ อีกฝ่ายเริ่มรู้หนทางที่จะเอาตัวรอดแล้วถึงได้ปิดปากสนิทและเกร็งตัวแข็งอย่างกับท่อนไม้ หมอนข้างที่อยู่ใกล้ๆกันยังนุ่มนิ่มกว่าโลมตอนนี้เลย
“ฉันรับปากไม่ได้ว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาจะวนเวียนมาเกิดอีกครั้งหรืออีกกี่ครั้ง ตราบใดที่ฉันต้องดูแลมรดกที่ปู่ทิ้งเอาไว้ให้เหล่านี้ ฉันก็ต้องเดินบนเส้นทางที่ไม่มีแสงสว่าง ไม่รู้ว่าจะมีคนจ้องจะปองร้ายเมื่อไหร่ แต่ฉันก็เป็นแค่คนๆหนึ่ง นอกเหนือจากภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับเอาไว้แล้ว ฉันเองก็อยากมีคนที่รักอยู่ข้างๆเหมือนคนอื่น แล้วคนนั้นก็คือนาย แต่นั่นมันก็เป็นความต้องการที่เห็นแก่ตัว นายเองก็รู้ว่าเป็นฉันมันไม่ง่าย ขนาดอยู่เฉยๆยังเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายขนาดนี้ เป็นนายน้อยเคียงข้างฉันก็เหมือนกันนะโลม ที่พูดตอนนี้ไม่ใช่เพราะไม่รัก แต่เพราะฉันรู้แล้วว่ารักนายมากแค่ไหน วันที่นายยืนยันว่าให้เราต่างคนต่างอยู่ในวันนั้นทำให้ฉันรู้ทันทีว่าฉันไม่ได้กลัวตายเลย ฉันพร้อมที่จะตายในหน้าที่ได้ทุกเมื่อ ฉันถึงได้เตรียมทุกอย่างสำหรับคนที่อยู่ข้างหลัง สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองตายไม่ได้ ต่อให้ยากเย็นแค่ไหนก็จะไม่ยอมตายก็คือการได้เห็นนายอยู่ข้างๆฉัน”
“ผมรู้”
เสียบแหบขึ้นจมูกเปล่งออกมาจากคอคนพูดเหมือนต้องฝ่าด่านตีบตันของลำคอถึงจะออกมาเป็นสองคำนี้ได้
“ถ้านายอยู่กับฉัน นายก็จะเสี่ยงอันตรายไปด้วย แต่ถ้านายเลือกที่จะไม่อยู่กับฉัน ฉันก็แค่ต่อสู้กับความทรมานนี้ให้ได้ จนกว่าจะสิ้นอายุขัยไปเอง ฉํนขอโทษนะ ฉันพูดถึงเรื่องนี้สายไปใช่มั้ย”
“ใช่ คุณมาพูดตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เพราะตอนที่ไม่มีคุณอยู่ข้างๆ ผมก็เหมือนคนไม่มีหัวใจไม่ต่างจากคุณหรอก ผมก็เหมือนจะตายเหมือนกันนั่นแหละ”
“เราจะอยู่ด้วยกันใช่มั้ย”
“ใช่สิ มาถึงขั้นนี้แล้ว เถ้าแก่คงไม่ให้กลับไปทำงานที่อู่อีกหรอก นึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็หายหัวมาอย่างนี้”
“ฉันรักคนไม่ผิดจริงๆนะ รู้มั้ย ฉันสนใจตั้งแต่ที่นายบ้าบิ่นเอาน้ำสาดฉันแล้ว ไม่มีใครกล้า แต่นายก็ทำ อีกอย่าง แม้ครอบครัวของเราจะต่างกัน แต่ฉันกับนาย เราตกอยู่ในที่นั่งเดียวกัน เป็นความหวังและที่พึ่งของใครๆโดยไม่ถามเลยว่าเต็มใจหรือเปล่า ฉันเองก็แค่ผู้ชายเอาแต่ใจตัวเองที่อยากจะเอาชนะนาย แต่สุดท้ายฉันก็แพ้ ฉันแพ้ความตรงไปตรงมาของนายนะโลม นายไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเหมือนอย่างที่ฉันถูกสอนให้ทำ นายเป็นนาย ในเมื่อฉันจะต้องทำตามความคาดหวังของใครๆ ฉันก็แอบเป็นตัวเองด้วยการเอานายมาเป็นของฉันให้ได้ ท่ามกลางแรงต่อต้านของคนทั้งบ้าน ยกเว้นคุณ คุณถูกชะตากับนายตั้งแต่แรกเห็น”
“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
“ไม่สำคัญหรอก แต่ตอนนี้นายรู้แล้วใช่มั้ยว่าทุกคนต้องการนาย”
“ครับ ก็พอรู้”
“งั้นเราก็อยู่ด้วยกันแบบเสียวสันหลังไปอย่างนี้แหละนะ”
“อย่างไหน”
“อย่างนี้ไง”
“ไม่นะคุณ นั่นมันคนละเสียวกันแล้ว ละนี่มันยังกลางวันอยู่ คุณ คุณเจ็บแผลอยู่ไม่ใช่เหรอ ไอ้รากหญ้า อ๊ากกก อุ๊บ”
.
.
เพราะห้องส่วนตัวของนายใหญ่คือที่เดียวที่เงียบมากที่สุดและเป็นส่วนตัวจากคนในเรือนมากที่สุด
“พงเห็นนายน้อยมั้ย เด็กบอกว่าเดินมาทางนี้”
“นายน้อยบอกว่าจะไปตามนายครับคุณ ได้เวลาให้หมอฉีดยาแล้ว”
“ฉีดยาเหรอ งั้นก็คงจะฉีดยากันอยู่สินะ”
“แต่ผมเห็นคุณหมอยังรออยู่ที่ห้องนะครับคุณ”
“คนมีครอบครัวแล้วอย่างเธอ บางครั้งก็รู้ไม่เท่าคนโสดอย่างชั้นหรอกนะพง แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มันเถอะ”
“ครับคุณ”
หญิงชราเดินผ่านทางเดินหน้าห้องนายใหญ่ไปอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่การ์ดคนสนิทกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิมและเกาหัวเหมือนยังไม่เข้าใจอะไรๆ
คนที่เก่งเรื่องบู๊ ไม่จำเป็นต้องเก่งเรื่องรักหรอก
ยกเว้น
นายใหญ่
๐ สวัสดีค่ะ สุดท้ายเราก็เดินทางมาจนถึงตอบจบแล้วนะคะ จริงๆ มันจบได้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว แต่เพราะคนเขียนอยู่กับนิยายเรื่องนี้มานานที่สุดเท่าที่เคยแต่งมา เลยยื้อกันสุดฤทธิ์ แต่งานเลี้ยงก็ต้องเลิกรานะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคน และคนที่อ่านและช่วยตรวจคำผิดให้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่ตามกันมาตั้งแต่เมฆกับฉาน หรือคนอ่านใหม่ๆที่เพิ่งจะเข้ามา ขอบคุณมากค่ะ
๐ ตามธรรมเนียมแล้ว (ของคนเขียนเอง) ถ้าเรื่องไหนจบ ก็จะรวมเล่มเรื่องนั้นไว้เป็นที่ระลึกสำหรับตัวเอง และสำหรับคนอ่านคนไหนที่ร่วมอยากเก็บนะคะ รายละเอียดอยู่ คห.ถัดไป
๐ ยังไงก็ต้องบอกว่า อยู่ด้วยกันต่อไปนะคะ พยายามจะเขียนเรื่องตลกๆอีกครั้ง แต่คงฮาเท่าพี่เมฆหรือนักเลงใหญ่พี่ดินไม่ได้แล้ว เหมือนมันจะเป็นแนวเทาๆมาตั้งแต่เด็กป๋า :laugh: หลังจากเรื่องนายโลมรวมเล่มเสร็จแล้ว คงอีกนานกว่าเราจะพบกันใหม่ในรูปแบบหนังสือนะคะ ฝากนายใหญ่กับนายน้อยด้วย ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
จัดให้ตามคำเรียกร้อง (ของใคร? :laugh:)
ประกาศเปิดจอง รวมเล่มนิยาย "นายโลมกับรักจนตรอก"
(http://image.ohozaa.com/i/630/j1lOlQ.jpg)
*** อ่านคำอธิบายและรายละเอียดให้จบก่อนตัดสินใจนะคะ
1.นิยายมี 2 เล่มจบ
นิยายมีให้อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ อ่านนิยายเรื่องนี้ CLICK (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.0)
2.เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 700 หน้า ++/2 เล่ม
3.ที่คั่นกระดาษ และที่คั่นแม่เหล็ก (ตามมาตรฐาน TRomance)
4.ตอนพิเศษไม่ได้ลงในเล้า และโดจินวาดขึ้นใหม่โดยนักวาดมืออาชีพ
(เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คนเขียนอยู่กับมันนานเป็นพิเศษ นานกว่าเรื่องอื่นๆ และนายโลม เป็นรวมเล่มเรื่องที่ 7 แล้วของ TRomance สิ่งที่อยากทำคืออยากทำอะไรใหม่ๆที่ตัวเองยังไม่เคยทำ ที่ผ่านมา เราแต่ละคนต่างก็ต้องจินตนาการตัวละครกันเอาเอง คนเขียนเลยอยากมีอิมเมจของนายใหญ่กับนายน้อยบ้าง โปรเจคนี้จึงเกิดขึ้น และเมื่อผลงานของนักวาดออกมาเป็นที่น่าพอใจมากสำหรับคนเขียน โปรเจคจึงมีต่อไปว่า แล้วถ้าเราแปลงเนื้อหาของตอนพิเศษให้มีทั้งบรรยายและโดจิน(การ์ตูน) รวมกัน คงจะมีสีสรรไม่น้อย อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ ตกลงกับคนวาดไปแล้วว่าจะทำ ซึ่งปกหนังสือคนวาดน่าจะใช้วิธีการแบบ CG [computer graphics] ส่วนตอนพิเศษก็จะเป็นโดจินถ่ายทอดเรื่องราว รวมไปถึงบางโมเมนต์ของเนื้อหาหลักๆ เบื้องต้นคิดว่าน่าจะอยู่ที่ 30 หน้านะคะ ทุกหน้าวาดใหม่ทั้งหมด จำนวนโดจินจะมากหรือน้อยไปกว่านี้ ขึ้นอยู่กับจำนวนคนอ่านที่สั่งจองเข้ามา เพราะบอกตรงๆว่าคนเขียนก็เอาเงินส่วนกำไรนี่แหละไปจ้างวาดและสั่งทำค่ะ)
5.ซองผ้าสำหรับจัดเก็บหนังสือชุดนี้ รูปแบบจะนำเสนอต่อไปนะคะ
ราคานิยาย 1 ชุด 950 บาท (รวมค่าจัดส่งชนิดพัสดุลงทะเบียน ตรวจสอบสถานะการจัดส่งได้)
สำหรับชุดที่สองเป็นต้นไปจัดส่งแบบ EMS ค่ะ
ระยะเวลาในการจองและโอนเงิน ขอแบ่งเป็น 2 ช่วงเวลา ดังนี้
1.เปิดจองพร้อมรับโอนเงิน ตั้งแต่วันนี้ - 15 พฤษภาคม (ใครจองภายในช่วงเวลานี้โอนเงินวันไหนก็ได้ ปิดรับโอนเงินวันที่ 15 พ.ค.)
2.จองและโอนเงินหลังวันที่ 15 พฤษภาคม ให้ทุกคนโอนเงินภายใน 7 วันหลังจากได้รับ Code โอนเงิน และหมดเขตรับจองและรับโอนเงินภายในวันที่ 2 ก.ค.
สาเหตุที่ต้องทำอย่างนี้เพราะว่า คนอ่านจองมาเป็นคนแรกๆแล้วลืมโอนเงินค่ะ เยอะมาก และจะมาโอนกันตอนวันท้ายๆที่จะปิดโอนเงินซึ่งทีมงานจะต้องยืดเยื้อเวลาสำหรับคนที่มาภายหลังอีก และหากใครที่มาจองช่วงหลังๆแล้วคนเขียนสั่งของไปแล้ว จะไม่ได้รับของแถมนะคะ
สนใจสั่งซื้อ เมลล์ไปจองได้ที่ romancefic แอด hotmail.co.th และ Utellido (http://www.utellido.com/) สารพัดจัดให้
(http://image.ohozaa.com/i/eaa/UbJkc.jpg)
* หมายเหตุ หนังสือมีราคาสูง เนื่องจากคนเขียนสั่งทำตามจำนวนคนโอนเงิน ไม่ได้สั่งเป็นจำนวนมากเพื่อขายปลีกหรือวางขายตามร้านหนังสือ พิจารณาก่อนสั่งซื้อนะคะ
ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองหนังสือ"
โดยระบุรายละเอียดดังนี้ค่ะ
1. ล็อกอินในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
2. เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
3. ชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และจำนวนที่ต้องการ
รอรับ Code สำหรับโอนเงิน (ดำเนินการโดยทีมงาน (http://images.ecwid.com/images/401031/14525675.jpg))
มีข้อสงสัยเมลล์หรือสอบถามได้ที่ TRomance's Fanpage (http://www.facebook.com/TRomanceFic)
ขอบคุณค่ะ TRomance :pig4:
-
ขอจิ้มหน่อย
ในที่สุดก็จบอย่าง HAPPY จนได้
-
บวกค่า นายใหญ่เก่งเรื่องรักมากกว่าเรื่องบู๊รึเปล่า อิอิ
ขอบคุณมากค่า เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่านเพลินมากเลย
กำลังติดตามเรื่องต่อไปอยู่ด้วยเหมือนเคยค่า
-
จิ้มไว้ก่อนนะจ้ะ
อ่านจบแล้วพร้อมรำพึงกับตัวเองว่า...เค้าอยากไปดูนายใหญ่กับนายน้อยเล่นฉีดยากานนนนนนนนนนนนนน :z1:
แก้คำผิดส่งท้ายจ้า :bye2:
ถึงแม้อีกคนดูจะเหมือนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ๆก่อนจะก้าวขาตามเข้าไปนั่งยังเบาหลัง ==> เบาะหลัง
ผมก้าวตามร่างนายใหญ่ขึ้นไปติดๆเมื่อลูกน้องช่วยกันหามนายใหญ่เจ้าไปข้างใน ==> เข้าไป
เส้นใยที่เราคิดว่าบางแสนบางกลับทักทอกันเหนียวแน่นจนตัดไม่ขาด ==> ถักทอ
อะไรที่กดดันให้ผมพร่างพรูคำว่ารักของมา ==> ออกมา
คุณทั้คู่ดีกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างผมมาก ==> ทั้งคู่
เสียบแหบขึ้นจมูกเปล่งออกมาจากคอคนพูดเหมือนต้องฝ่าด่านตีบตันของลำคอถึงจะออกมาเป็นสองคำนี้ได้ ==> เสียงแหบ
ฉํนขอโทษนะ ฉันพูดถึงเรื่องนี้สายไปใช่มั้ย ==> ฉัน
-
ขอบคุณสำหรับฉากกุ๊กกิ๊กในตอนจบนะคะ :o8: :-[
เสียดายจังเลยอยากให้ต่ออีกจัง o18
กอดคนเขียนแน่นๆ :กอด1: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่สนุกและน่าอ่านนะคะ :impress3:
-
อำลาไปอีกเรื่อง
แต่คู่นี้ไม่ค่อยหวานเท่าไหร่เลย อาจจะเพราะนายใหญ่
อยู่ในวงการแบบนี้ เลยดูเคร่งขรึมจริงจัง
ไม่พลาดหนังสือแน่นอนค่ะ
-
จบแล้ววววววววววววว แฮปปี้ อิอิ
-
“ฉันไม่ตายหรอก ตั้งแต่มีนาย ฉันไม่เคยอนุญาตให้ตัวเองตาย” :o8:
อยู่กันแบบเสียวสันหลัง555. สนุกมากเลยค่ะนายใหญ่ระฟ้ากับนายโลม
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีแบบนี้ให้อ่านน๊า~
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา :sad4:
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ทุกคนยังคงเป็นแค่คนๆ นึง ไม่ว่าจะสูงศักดิ์หรือต่ำต้อย o22
(ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะคิดอะไรมีสาระขนาดนนี้ *0*)
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆ สนุกๆ แบบนี้มาให้อ่านกันนะคะ :กอด1:
ปล. ความจริงชอบแนวเทาๆ แบบนี้มากกว่าแหวๆ นะ ติดใจตั้งแต่เด็กป๋าแล้ว อิอิ
-
จบลงด้วยรอยยิ้มที่ทำเอาแก้มแทบปริ :pig4:
ปล.นายใหญ่ช่างเสี่ยวส่งท้ายแบบได้ใจกันไปเต็มๆ เลยค่ะ :o8:
-
จบไปอีกเรื่อง หลังจากการติดตามที่ยาวนาน
แล้วก็จะรอติดตามเรื่องใหม่ ต่อไปนะคะ ^^
-
จบซะแล้ว
นายน้อยกับนายใหญ่
อยากอ่านตอนพิเศษ หวานหวานนนนนนนนนนนนนจัง
:impress2:
-
จบลงอย่างมีความสุข :mc4:
-
จบแบบน่ารักแอบหื่นด้วย
-
จบแล้ว :o12:
ไว้รอเจอกันในหนังสือนะนายใหญ่หนูโลม คิดถึงแย่เลย
แต่ก็หวานๆในแบบนายใหญ่กับโลม และรักที่ไม่จนตรอกแล้ว :กอด1:
-
เย้ๆ ในที่สุดก็มาต่อแล้ว แต่เสียดายจังจบซะแล้ว
-
จบแล้ว ขอบคุณนะคะ
คู่นี้ไม่ค่อยฮา ไม่ค่อยหวาน ออกแนวเข้มขรึม มาเฟียๆ หน่อย
แต่ก็มีความโรแมนติกพอควร
จริงๆ แล้วชอบเรื่องดินที่สุดเลย
ชอบสำนวนการเขียน ภาษา เนื้อเรื่อง น่ารักและซึ้ง
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นายใหญ่กับนายน้อยได้จบลงไปแล้วอย่างมีความสุข
แล้วอบอุ่บหัวใจเล็ก ๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอมากๆๆๆในหลาย ๆ เรื่องของนักเขียนเลย
จริง ๆ ก็ชอบทุกเรื่องที่ได้อ่านมานั่นแหละ 555555555+
ดีใจที่เรื่องมาถึงตอนจบแต่ก็แอบใจหายเหมือนกันที่จบแล้ว
ยังอยากจะอ่านนายใหญ่กับนายน้อยผจญห่ากระสุนปืนอยู่เลย อิอิ
ขอบคุณนักเขียนมากๆๆๆๆๆที่แต่งเรื่องสนุก ๆ แบบนี้มาให้ได้อ่านกันนะจ๊ะ ^_________^
-
อ่าาาาาาาาาา
ในที่สุดก็จบอย่างสวยงามมมมมมม
เป็นอีกเรื่องที่ชื่นชอบมากๆ
ด้วยความที่ทั้งพระเอกและก็นายเอกปากแข็งกันทั้งคู่
กว่าจะบอกรักกันได้ก็ใช้เวลากันนานมากอยู่ทีเดียว
ขอบคุณคนเขียนที่สรรสร้างเรื่องราวดีๆสนุกๆอย่างนี้ให้เราได้อ่านนะคะ
ขอบคุณค่ะ^^
-
จบแล้ว ความจริง อยากให้ต่ออีกซะหน่อย
ไม่พลาดหนังสือแน่นอนค่ะ
-
คุณรู้จักคำว่าฉีดยาด้วยอ่ะ อิอิ เขิน
ว๊าๆๆ จบแล้ว แอบเสียดาย แต่ไม่เป็นไรค่ะ สั่งจองหนังสือไปแล้ว อิอิ
-
:m4: :m3: :L1: :pig4: :กอด1: :bye2:
-
Happy Ending :L1: :L1: :L1:
-
ใจหายเหมือนกันนะเนี่ยยย
แต่ไม่เป็นไร เราจะจองโลมมาไว้ในครอบครอง :laugh:
ตอนพิเศษๆๆๆ ไอ้ย่ะะ
ต้องรีบทวง เดี๋ยวลืมม :laugh:
-
:z3: :z3: :z3:จบซะแล้ววว
ขอบคุนคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆให้ติดตาม :sad4: :sad4: :sad4:
รอติดตามเรื่องต่อไป :pig4:
-
:oo1:
-
เพราะรักถึงได้อดทนฟันฝ่ากันมาจนถึงตอนนี้ได้สินะคะ ดีใจที่สุดท้ายทั้งสองคนก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันนะคะ ขอให้รักกันตลอดไปไม่มีอะไรมารบกวนอีกนะคะ
-
อ๊าาาาาาา :-[ จบแล้วสินะ :m15: ยังไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ อ่านเพลินมาก :bye2:
-
อ่านมาถึงตอนจบขอบอกว่าน้ำตาซึมเพราะซี้งที่เขาบอกกันและหัวเราะจนน้ำตาเล็ตเพราะประโยคท้ายๆของคุณ :laugh: :laugh:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีดีมาให้อ่านกันตั้งแต่แรกจนจบนะค่ะ..
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
*รองเท้าแตะลอยมากระทบหลังคาบ้าน*
▔□▔)/▔□▔)/▔□▔)/ จบแล้วๆๆๆๆ รอตอนพิเศษฉีดยาสเปเชี่ยว เอ๊ย เชียล
นายใหญ่ถ้ามีโหวตพระเอกที่หื่นที่สุดน้องจะไม่โหวตคุณคนเดียวกับคุณป๋าแล้วนะคะ =￣ω￣= อ่ะ อ๊าาาาาาา นายน้อยน่ารัก เกกกงชิโยว ╰（￣▽￣）╭ <<ยูยะตบ
อยากเห็นตอนนายใหญ่หึงนายน้อยแบบออกสื่อสักนิดส์ ก็ยังดี มีแรงจิ้นโดจินต่อในภายภาคหน้า
เจนยูยะพรวดพราดเข้าไปในห้องส่วนตัวนายใหญ่ของอาณาจักร
นายใหญ่ - เข้ามาทำไม ใครสั่งห๊ะ!!<(｀^´)>
เจนยูยะ - หน่ะ หนูขอโต๊ดดดด เข้าห้องผิดนึกว่าบ้านพี่ดิน (_ /\ _)
นายน้อย - นี่คุณ!! จะดุป้าเค้าทำไมหน่ะห๊ะ เสียงดังมากไปแล้วนะ (มือจับๆเสื้แผ้าที่กระดุมหลุดมาทบๆชายเข้ากัน)
นายใหญ่.- กล้าสั่งฉันเหรอโลม <(｀^´)>
นายน้อย - คุณก็เห็นว่าป้าแกแก่แล้วสายตาเริ่มฝ้าฟาง มีความเมตตาต่อคนแก่สะบ้างสิ ￣ε ￣
นายใหญ่ - ฝ้าฟางตรงไหนตาโตจ้องหัวนมข้างขวานายเขม็งขนาดนั้น <(｀^´)>
เจนยูยะ - *เห็นท่าไม่ดีย่องหนีไปห้องวงจรปิด*
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ มีคุณภาพ o13
-
เข้าใจกันแล้ว เดี๋ยวไปลงชื่อจองนะ
-
โคดดดดด จะชอบนายโลมกับรักจนตรอก
ก่อนจบอาจหน่วงๆในใจ แต่พอจบก็ยิ้มได้ทุกที
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีดีมาให้ยิ้มได้เสมอ คอยติดขอบจอว่าเมื่อไรจะมาซะที
เห็นผลงานชิ้นใหม่แล้ว จะคอยตามไปติดขอบจอเช่นเดิม
-
จองไปแล้วนะคะ :กอด1:
-
happy กันไป :กอด1:
ขอนายโลมมาเก็บไว้สักเล่มนะคะ
บวกเป็ด
-
นายใหญ่ นายน้อยน่ารักมากมาย แฮปปี้เอนดิ้งน้าาาาาาาาาา
:o8: :o8: :o8: :o8:
ปล.น่ารักขนาดนี้อยากมีไว้ในครอบครองแฮ่ๆๆ
รักคนเขียนสุดๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แฮปปี้กันถ้วนหน้า เย้ๆ
-
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ชาบู นายใหญ่ระฟ้า :กอด1: แรงยังไม่มีแรงจะยืน แต่แรงรักเหลือเฟือ ปากหวานอะ
จบแล้ววววววว อยากเห็นนายน้อยเขินนนนน เอาอีกสักตอนได้ไหมคะ>.<~
-
นายใหญ่เอาแต่ใจจนตอนสุดท้ายจริงๆ
-
จบแบบนี้มีความสุขจังเลย
Happy Ending สุดๆไปเลย
-
และแล้วก้อเดินทางมาถึงตอนจบ นายใหญ่ระฟ้าเจ้าเล่ห์ยังไง
ตอนจบก้อยังคงเหมือนเดิม โลมของเรายังตามไม่ทันอยู่ดี
เอ๊ะหรือว่าตามทันแต่แกล้งเป็นไม่ทัน แต่คุณของเราสิทันตลอด
ปล.มีเวลาเก็บตังประมาณ 1 เดือน พอไหว พอไหว เพื่อน้องโลม
:pig4:
-
:mc4: :mc4:
-
จบซะแหละ รอเรื่องต่อไป ขอบคุณสำหรับความบันเทิงคร้บ :L2: :L2: :L2:
-
พึ่งเม้นเรื่องนี้เป็นครั้งที่2 ก็จบซะแล้ว :a5:
ช่างเป็นฉากจบที่ดีจริงๆ ขอบคุณผู้เขียนค่ะ :L2:
-
:z1: มันแรงตรง เค้ากะลังฉีดยากันอยู่นี่แหละ โฮะโฮะ
-
โอ๊ะ จบแล้ว :sad4:
น่าจะได้จองในรอบ2หลังจากคำนวณค่าใช้จ่ายแล้ว :o8:
เป็นนักศึกษาจนๆก็เงี๊ยะ :laugh:
ชอบเรื่องนี้จังครับ ชอบมากไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว
อิ่มเอมกับความสุขที่ได้รับจริงๆ :กอด1:
ขอบคุณมากนะครับ :pig4: :L2: :L1:
-
จบแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:L2:
-
นายใหญ่ขนาดยังไม่หายดีนะเนี่ย ยังจะมีแรงดื้อกับนายน้อยอีก
แต่คุณรู้จักคำว่าฉีดยาด้วย พงยังไม่รู้เลย
-
อิ่มใจ!!!!!!!!
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่มอบให้กัน
จะรอเรื่องใหม่นะครับ :L2: :L2: :L2:
-
จบลงอย่างมีความสุข
กันถ้วนหน้า :L1:
บวกเป็ด
-
ว้า น้องโลมกับนายใหญ่ จบซะแล้ว
-
ตอนจบหวานกันเนอะ :-[
อารมณ์ประมาณคุณพงมาก "ขอบคุณโลมที่กลับมา"
ขอบคุณที่สร้างสรรผลงานดีๆมาให้ได้ติดตามกันนะคะ :pig4: :กอด1:
-
ในที่สุดก็มาจนสุดทางแล้วก็แฮปปี้กันถ้วนหน้า
น้องโลมเกิดมาเพื่อที่จะเป็นนายน้อยยังไงก็ไม่พ้น
อยู่ด้วยกันสองคนยังไงก็ดีกว่าอยู่คนเดียวแหละนะ
ขอให้นายใหญ่กับน้องโลมมีความสุขนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดจ้า
-
:o8: ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ อยากอ่านเรื่องต่อไปแล้วอ่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ :L1: :L2:
-
มีฉีดยากันส่งท้ายด้วย :laugh: :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่นำมาให้อ่านนะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาอ่านอีกทีก็จบแล้วว. อาจจะไม่ได้หวานเหมือนเรื่องอื่นๆ แต่อบอุ่นมากๆๆ
-
นายใหญ่่กับนายน้อยน่ารัก
ในที่สุดก็จบแล้วอ่า :sad4:
ส่วนเรื่องซื้อหนังสือ
ต้องรอเก็บเงินก่อน :เฮ้อ:
แต่ซื้อแน่ๆล่ะ.........อยากอ่านแบบเป็นหนังสือจะแย่ :impress2:
-
นะ นะ น่ารักกกก จบได้น่ารัก และนายโลมมาก 5555
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องของคุณTRomanceมา เราชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยอ่ะ ถึงพี่ดินจะเจ๋งเท่าไหนก็เหอะ สู้นายโลมของเราไม่ได้เลย (ขำๆนะคะ)
ยังไงก็ขอบคุณมากๆ ที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน ทั้งข้อคิดและความสนุก
จะติดตามต่อไปนะคะ
-
จบซะแล้วอะ เราชอบเรื่องนี้มากเลยนะคะ
แบบมีลุ้นดีอะ เนื้อเรื่องชวนติดตามตลอดเลย
^^ จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไนะคะ
-
จบได้ฟินจริง ๆ :pig4:
-
จบแล้ว :mc4: :mc4:
นายใหญ่ป่วยต้องโดนฉีดยา แต่นี่ดันไปฉีดยาให้คนอื่น :impress2: :impress2:
:L2: :L2:
:กอด1:
-
นายใหญ่ยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิมนะเนี่ย :z1:
-
จบแล้ววววววววว !
ไม่น่าเชื่ออออออออออออออออ U.U
-
จบแบบหวาน ๆ น่ารัก ๆ นายใหญ่นายน้อยของเราน่ารักที่ซู้ด
นายใหญ่ฟื้นช้าไม่ใช่เพราะลูกปืน แต่เพราะตรอมใจก่อนหน้านั้นต่างหาก สรุปความรักร้ายกว่ากระสุนสินะ...
ชอบตอนโลมตอบว่าไม่รู้จะทำไงก็มันรักไปแล้ว แบบว่ากรี๊ดมาก เธอน่ารักน่าปล้ำมากอ่ะ นายใหญ่หรือจะปล่อยไป
ของนายใหญ่ก็ตอนที่ไม่อนุญาติให้ตัวเองตาย กัดหมอนปึดๆ หวานไปไหน...
จบแบบแฮปปี้มีความสุขทีสุดค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
จบแบบมีความสุขดีจริง ๆ จอง 1 ชุด นะคะ อิอิ
-
จบได้อย่างกรี๊ดดดดมาก :haun4:
ชอบคุณอ่ะ รู้ด้วยว่านายใหญ่กำลังฉีดยาอยู่ คริคริ
-
จบซะแล้ว :seng2ped: อยากให้มีตอนพิเศษจัง :call:
นายใหญ่ นายน้อย รักกันมากๆนะ :กอด1:
รัก คนเขียนนนนนน o13 o13 o13
:bye2: :bye2: :bye2:
-
จบแล้วสินะ ขอบคุณนะคะ
น่ารักมากกกกกกกกกก ชอบตอนสุดท้าย คุณอ่ะน่ารักมากเลย ^^
-
อารายกานนนนน
ไม่ทันไร ทำไมมาอีกที่ก้อจบล่ะ *0*
อยากอ่านต่อมากมายอ่า~~~!!
เรื่องนี้น่ารักมาก สนุกมาก
จะติดตามต่อไปนะค่ะ ^O^
-
แฮปปี้กันไปอีกหนึ่งคู่
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
น้องโลมน่ารักมากเลยค่า
ยอมรับว่ารักเค้าเต็มปากเต็มคำ ง่าาาาาา :o8:
-
เรื่องนี้เค้ามีฉากหวานๆ น้อยเนอะ
ตอนพิเศษในเล่มขอแบบ Combo Set ได้ป่ะ :impress2:
-
ตามส่งหนูโลมกับนายใหญ่ ให้มีความสุขกันสมใจละ :m3: :m3:
จบแล้วจริงเหรอ :m28: ใจหายเลยคงคิดถึงเรื่องนี้น่าดู :serius2:
ต้องอ่านอีกรอบแล้วล่ะ o13 o13
-
จบแฮปปี้!!!! อ่านไปยิ้มไปกับตอนที่นายใหญ่
กับนายน้อยเขาบอกรักกัน อิิอิ
ขอบคุณ TRomance ที่เขียนเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ
เหมือนตอนจบคุณจะแอบขโมยซีน!!!!!!
เรื่องฉีดยา.........กร๊ากกกกกกก
-
ฟินที่สุด ขอบคุณคนเขียนและคนลงนะครับ เจอกันใหม่เรื่องหน้าครับ
-
จบแล้ว
ขอบคุนค้าบสำหรับนิยายสนุกๆ :pig4: o13
-
จบแล้ววววว เป็นนิยายที่ประทับใมากเลยค่ะ ชอบความคิดของพระเอกนายเอกเรื่องนี้จัง
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้อ่านกันนะคะ ^^
รักนายใหญ่กับนายน้อยมากกกกก o13
-
ขอดองเรื่องนี้ไว้ก่อน หยุดสงกรานต์ค่อยอ่าน
แบบว่ายังทำใจไม่ด้ายยยยยยยยย TT^TT
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบอ่า TT______TT
ขอหนีความจริงไปก่อนแล้วกันนะ โฮววววววววววว
ปล. ถ้าพี่จะเขียนจนถึงตอนที่ 200 หนูก็พร้อมจะอ่านนะคะ TT0TT
-
อยากบอกว่าอ่านรวดเดียวจบ
ถึงขั้นอู้งานมาอ่านกันเลยทีเดียว :z2:
นิยายสนุกมากค่ะ หนูโลมน่ารัก~~
ขอขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านกันนะคะ
:pig4: :L2:
-
นายโลมส่วนตัวของนายใหญ่ กลายเป็นนายน้อยของนายใหญ่ ฮิ้วววว
จบแฮปปี้ มีความสุขกันถ้วนหน้าาา ปากตรงกับใจสักทีน๊าานายน้อยยยยย
มีอะไรก็ช่วยๆประคองกันไปน๊าา << อย่างกับอวยพรลูกๆแต่งงาน ฮ่าๆ
ผ่านอุปสรรคมามากมาย จนกลายเป็นนายน้อยกับนายใหญ่เรื่องราวให้ตามลุ้นสนุกมากๆเลยค่า
ขอบคุณผลงานดีดีอีกเรื่องนึงนะค๊าา
:กอด1:
-
จบซะแล้วว วว~~
นายใหญ่ก็ยังหื่นคงเส้นคงวา 55555
น้องโลมน่ารักกกกก :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนะคะ
จะติดตามผลงานต่อไปอย่างเหนียวแน่นหนึบค๊า :กอด1:
ปอลิง ขอเวลาเก็บตังไปเอาน้องโลมกับนายใหญ่มาซุกไว้ก่อน นะเค่อะ :impress2:
-
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องสนุกๆ และน่าติดตามเรื่องนี้นะคะ
ชอบน้องโลมมากกกก เป็นคนตรงที่น่ารักจริงๆ ไม่แปลกที่คุณชายรากหญ้าจะหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้นขนาดนั้น
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :L2: :pig4:
-
:pig4:+1 million thanks for the best story :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอเป็น fc ของคุณ Tromance เพราะไล่อ่านผลงานได้สักพักแล้ว จนถึงผลงานชิ้นนี้ ก็พึ่งได้อ่าน ปรากฎว่าจบซะหละ :sad11: จบเร็วจังแหะ ไม่คิดเลยว่านายระฟ้า จะมีฉากหวานๆ กะเขาเหมือนกันนึกว่าจะมีแ่ต่ มาดขึ้เต๊ะอย่างเดียวซะอีก ชอบนายระฟ้าตอนนี้จัง ดูเป็นผู้ชายธรรมดา คนนึงที่สามารถแสดงความรักให้คนที่ตัวเองรักได้เข้าใจถึงความรู้สึกของตัวเอง นายโลมก็น่ารัก แต่ตอนจบ คุณ แซงซีนน ไปเต็มๆๆๆเลย หุหุ :pigha2: :pigha2: จะรออ่านผลงานชิ้นต่อไปเน้อ :L2: :L2:
-
คิดถึงหนูโลมแน่เลยยยยย TT
นายใหญ่หื่นส่งท้าย ตอนแรกยังซึมๆแท้ๆ 5555
จะรอติดตามเรื่องต่อไปเช่นเคยนะคะ ^^)/
อยากอุดหนุนหนูโลม ลงทุนวาดปกเลยนี่นะ -.-
-
:-[ :-[ :-[
happyyyyyyyyyyyyyy
o13
-
ลงเอยกันด้วยดีแล้ว มีความสุขกันทั่วหน้า
ขอบคุณมากสำหรับเรื่องราวสนุกๆ ที่ผ่านมา
จะติดตามตลอดไปคะ
-
HAPPY ENDING
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีค่ะ :pig4: :pig4:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่าาา รุ้สึกใจหายแบบบอกไม่ถูกกกก T________T
-
นายใหญ่กับนายน้อยน่ารักจังเลย :o8:
จบแล้วเหรออออออ :sad4: :sad4:
แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้มาอีกนะคะ :L2:
-
นอกจากนักเขียนจะอยู่กับมันมานาน นักอ่านก็ติดตามกัอนกันค่ะมือนกันค่ะ จำได้ว่าเรื่องนี้มาอ่านตั้งแต่ตอนแรกเลยด้วย555 ปกติเป็นคนไม่ชอบรอแบบค้างๆเลยมักจะรอให้แต่งได้หลายๆตอนก่อน แต่สำหรับเรื่องนี้ ต้องบอกว่า รอไม่ไหวจริงๆ >×< แทบจะอ่านตอนต่อตอน อัพปุ๊บมาอ่านปั๊บ
เฮ้อ~ จนวันนี้ก็มาอ่านแล้ว แล้วก็จบแล้ว ก็ขอให้โลมบอกรักนายใหญ่บ่อยๆหน่อยนะๆเดี๊ยวนายรากหญ้าจะำ่อเหี่ยวเอา เหอเหอ
จะไปติดตามเรื่องใหม่ต่อนะค่ะ อิอิ
ปล.อยากได้อ่ะค่ะ แต่ขอเก็บตังก่อน รอด้วยน้า~!!!!! >/0\<
-
จบซะแล้ว :กอด1:
ตอนจบน่ารักมากเลยค่ะ o13
ขอตัวไปนับสตางค์ก่อนนะค่ะ อยากได้ นายน้อยและนายใหญ่เก็บไว้บ้าง :-[
-
ว้า น้องโลมจบซะเเล้วว
ประทับใจนายใหญ่กับน้องโลมมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้น่ะค่ะ^^
-
จบซะแล้ว นายน้อยกับนายใหญ่ :bye2:
พอบอกรักกันแล้วก็หวานกันเข้าไป
ขอบคุณผู้แต่งนะค๊า :L2:
ปล. คุณหมอนี่ก็รู้ดีเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ
-
ตายละ คุณแอบแรงงง
พงยังตามไม่ทันเลยยย
ฮิฮิ
:-[
-
จบ แล้ว จิงดิ ???
จิงดิ จิงดิ จิงดิ๊
-
หว่า จบซะแล้ว เสียดายจัง
สุดยอดมาก เราชื่นชมคุณ TRomance สุด
จะตามอ่านทุกเรื่องที่แต่งเลย
ขอบคุณคะ
-
ตบท้ายด้วยคุณ
รู้ใจนายใหญ่ที่สุดแหละ 5555
-
จบแล้ว ทั้งดีใจ ทั้งใจหาย คงคิดถึงโลมและนาบใหญ่มากแน่ๆ
-
ขอบคุณนักเขียนมากครับ มีเรื่องราวดีๆ มาลงต่อด้วยนะครับ ขออ่านเรื่อยๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อ่านจบแล้ว มีความสุขมาก ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายดี ๆ รอเรื่องต่อไปนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ บอกได้คำเดียวเลยค่ะ สนุกมาก! ชอบบ o13
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ นะค่ะ
รอติดตามเรื่องอื่นๆ ต่อไปจ้า
-
ขอขอบคุณจริงๆค่ะ กับนิยายสนุกๆแบบนี้
ยังไงก็แล้วแต่ จะติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก
นายใหญ่ ชอบๆอ่ะ
“งั้นเราก็อยู่ด้วยกันแบบเสียวสันหลังไปอย่างนี้แหละนะ”
55555+
-
ถึงจะจบแล้ว แต่ก็ยัง คิดถึงโลม และนายใหญ่ อิอิ
-
Happy Ending
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ :pig4:
-
ขอตอนพิเศษหน่อยนะค๊า
-
ยังไม่เคลียร์เรื่องคุณจ๋าเท่าไหร่แฮะ
รอตอนพิเศษจ้า
ปล.สนุกมากค่า
-
:pig4:
ถึงจะเป็นนายใหญ่ แค่ไหน สุดท้ายก็มาตาย กับ นายน้อยสินะ :impress2: :-[ :o8:
ขอบคุณมากมายคะ สำหรับเรื่องราวความรัก ของ นายใหญ่ กับ นายน้อย
-
จอง ด้วย ชุด นึง o13 o13 o13 o13 o13
ส่ง มาง เมลล แล้ว มัน ขึ้น Delivery Status Notification (Failure) อ่าาาา
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
มัน ส่ง ถึง มั้ย ง่ะ
-
อ่านวันเดียวจบ
แบบว่ามันสนุกมากกกกกกกกกกกกกก จนไม่เป็นอันทำงานทำการ ต้องแอบอู้จนอ่านให้จบในวันเดียว 5555+
แรก ๆ แอบอึดอัดแทนนายใหญ่อ่ะ อีตากึกก้องก็มองตัวเองเป็นลูกหนี้แจ่คนอื่นรู้กันหมดอาณาจักรอ่ะ อึดอัดมาก
ยิ่งตอนท้ายที่เลิกกันยิ่งอึดอัด
แต่สนุกจริงอะไรจริง สั่งจองแน่ ๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุก ๆ มาเรื่อย ๆ นะคับ o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ อ่านไปสองวันจบจะบอกว่าไม่อยากให้จบเลยอ่านแล้วมีความสุขจริงๆครับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักคนเขียน ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยค่ะ
ปล. อยากได้ตอนพิเศษ จังค่ะ
-
จบแล้ว
น่ารักมากๆเลย
ใจหายเหมือนกันที่เรื่องที่อ่านแล้วทำให้ติดตามได้ถึงตอนสุดท้าย
ต้องจบ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่าน
o13 o13
-
สนุกมาก อ่าน 6 ชม จบ T^T แงงคิดถึง
-
อ่านรวดเดียวจบสองวัน
อ่อย o2 มึนกันเลยอ่ะ
รักนายโลมกับนายใหญ่ที่สุด :give2:
สนุกมากเลยค่ะ o13
จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ขอบคุนค่า :pig4:
-
หวานกรุบกริบตอนท้าย....ขอบคุณคะ
-
+1 ให้จร้าาาาา
ขอบคุณสำหรับตอนจบ :pig4:
แต่จะขอบคุณมาก ๆ ขอตอนพิเศษสักตอนได้ไหมค่ะ :L1:
รักนายใหญ่และนายโลม พร้อมคนแต่งจร้าาาาาา :กอด1:
รอตอนพิเศษจร้าาาาา :call:
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ สำหรับนิยายเรื่องนี้
จบแล้ว คงคิดถึงเรื่องนี้มากๆ
-
อ่านจบเเล้ว ภายในวันเดียว
เสียน้ำตาไปหลายหยด
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ :กอด1:
-
น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดด!
นายใหญ่ระฟ้า กะ นายน้อยกึกก้อง ♥
:L2:
THANKS FOR THE STORY.
-
จบลงอย่างสวยงามและอิ่มเอมใจ ^____^
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
:L2:นิยายของคุณมีเสน่ห์มาก ชวนอ่านชวนติดตาม
ปล.เอาเรื่องในเด้กดีมาใส่เล้าเถอะค่ะ ไปอ่านในนั้นตัวหนังสือมันชวนปวดตามากมาย และรอวันนิยายจบ(แบบนี้)
-
เพิ่งได้อ่าน 2 ตอนสุดท้าย ดีใจอ่ะ ในที่สุดก็ลงเอยกันซะที นายใหญ่กับนายน้อยกลับมารักกันอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ^^ ชอบๆๆๆๆๆๆ จองไปละ เด๋วจะรีบโอนตังค์นะค้าบ อิอิ อยากได้หนังสือไว ๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะค้าบ ประทับใจมาก ^_^
-
ระฟ้าเท่มาก ๆ โลมก็น่ารัก
-
น่ารักและสนุกมากๆเลย
(แต่อยากอ่านตอนแบบว่า นายน้อย สั่งการแบบเต็มๆ สักครั้ง ^^)
ขอบคุณผู้เขียนมากๆเลยนะ
ปล. แล้วจะแวะไปลองดื่มกาแฟสักครั้ง (ไกลน่ะแต่อยากไป)
-
อ่านคืนเดียวจบ แหกหูแหกตาอ่านกันเลยทีเดียว :pig4:
-
จากใจ ส่งให้นักเขียน o1
และนี่ให้นายใหญ่ ระฟ้า นายน้อย นายโลม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบแล้ว...น่ารัก โชคดีที่จบแบบ แฮปปี้ แอนดิ้ง
-
o13 o13
-
อ่านจบแล้วคร้าบบบบบบบบบ
เรื่องนี้ดูแหวกแนวกว่าเรื่องอื่นที่เคยอ่านมาของคนแต่งเลย
แบบเรื่องดูเป็นผู้ใหญ่กว่า พูดไม่ถูกแฮะ
แล้วก็ไม่เน้นฮา แบบบางทีพระเอกไม่ฮาก็มีเพือ่นพาฮา แต่นี่ ไม่มีเพื่อน :เฮ้อ:
แล้วก็ดูดราม่ากว่าเรื่องอื่น เครียดกว่าเรื่องอื่น แต่ก็รู้ว่ายังไงก็จบแฮปปี้เลยอ่าน :laugh: :laugh:
ไว้จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :bye2:
-
ความจริงอ่านจบตอนประมาณ หกโมงเช้า (ตั้งแต่เมื่อคืน.....) ขอบอกว่าสนุกมาก ชอบมาก น่ารักเว่อร์ ขอบคุณมากนะคะสำหรับเรื่องราวดีๆ ^^
-
สวัสดีคนเขียน
แอบมาอ่าน ย่องๆๆ
ภาษาดีมากเลย
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจบ :-[
สนุกมากกกกค่ะ ชอบนายใหญ่กับนายน้อยมาก :z3:
จะรอเรื่องต่อไปนะคะ :3123: :3123:
-
อ๊ากกกกก จบแล้วอ่ะ
ดีนะที่จบแบบ Happy
จะรออ่านเรื่ิองต่อไปนะคะ
-
:impress2: ชอบเรื่องนี้มากถึงมากที่สุด ขอบคุณคุณ TRomance มากๆๆๆๆ นะคะ
ทั้งหัวเราะ ร้องไห้ นั่งกรี๊ดอยู่คนเดียว(ท่าจะบ้า,,อินจัด :z3: )
รอตอนพิเศษ อิอิ
-
ชอบมากกกกกก :L2: :L2:
-
:L1: :L1: :L1:
-
จบ T.T :mc4:
:pig4:
-
:mc4:เย้จบแบบมีความสุขดีจังเลยอิอิ o13 o13
-
:o8: :o8: :pig4: :L1:
-
อ่านเรื่องนี้จบเร็วมากค่ะ
น้องโลมน่ารัก เป็นเด็กดื่อ เด็กกล้า แบบนี้แหละเหมาะที่จะเป็นนายน้อยที่สุด แต่ไม่น่าคิดมากเลยเนอะ เลยทำให้ต้องห่างกันไปเลย ลุ้นเหมือนนะว่าเค้าจะคืนดีกันแบบไหน เล่นเอาใจหายเหมือนกัน นึกว่าจะจบแบบเลิกแล้วนายใหญ่ตายซะอีก ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคนอ่านปวดใจมากกกกเลยค่ะ
-
สนุกมายเลยค่ะ
อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบบุคลิคโลมมากเลย
ส่วนนายใหญ่ อยากจะโดดเตะสักที
กวนมากกกกกก น่าหมั่นใส้สุดๆ
เรื่องนี้ทั้งสนุก. ตลก ทั้งลุ้น แล้วก็ใจหายบ่อยมากกก
-
จะ.... จบแล้ว
ไม่อยากให้จบเลย (อ้าวว)
สนุกมากเลยค่ะ
น้องโลมน่ารัก(ห่ามๆ >////<)
นายใหญ่ก็แอบกวน (ไม่ค่อยแอบนะ )
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยเจ้าค่ะ
-
สนุกมากเลยค่ะเรื่องนี้ :L2:
ชอบนายน้อย ดูเป็นคนเข้มแข็ง แข็งแกร่งดีค่ะ
ส่วนนายใหญ่ก็ชอบเวลามีมุมหวานๆ น่ารัก
ตอนแรกกลัวว่าจะจบเศร้า แต่ในที่สุดก็แฮปปี้^^
-
สนุกมายเลยค่ะ
อ่านรวดเดียวจบเลย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :pig4:
-
ขอบคุณครับ
-
จบแล้วหรอ
กำลังอ่านสนุกเลยอ่ะ
อยากให้เอาตอนพิเศษมาลงจังเลย รอ รอ
สนุกมากเลยเรื่องนี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึงนะค่ะ
-
:L2:
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องสนุก ๆ แต่ยังไม่อิ่มเลนครับ อยากอ่านต่อครับ
-
๐ ปกเล่มที่หนึ่ง
(http://image.ohozaa.com/i/27e/L7X9W0.jpg)
๐ ภาพร่างนายโลมของปกที่สองค่ะ เป็นส่วนอิริยาบถของโลมที่ยังไม่มีนายใหญ่มาเติมเต็มให้เป็นภาพสมบูรณ์ คนวาดเค้าทำแบบถอดประกอบได้ และง่ายต่อการจัดวางบนปกค่ะ :impress2: นายโลมจะหน้าตาถือดีแทบทุกรูป นึกไม่ออกเลยว่าถ้าโลมยิ้มจะเป็นยังไง
(http://image.ohozaa.com/i/d63/YKUjTD.jpg)
๐ ส่วนภาพร่างนี้ เป็นอิมเมจนายโลมกับนายใหญ่เวอร์ชั่นโดจินท้ายเล่มที่แถมค่ะ เป็นการส่งมาพรูฟหน้าตา โครงร่างถึงยังไม่ได้สัดส่วนนะคะ เดี๋ยวจะตกใจว่าไหโลมบึกบึนแข่งกับระฟ้า :laugh:
(http://image.ohozaa.com/i/501/ehVeaq.jpg)
๐ นายโลมกันรักจนตรอกยังเปิดจองและโอนเงินได้อยู่นะคะ สำหรับคนที่จองและโอนเงินมาในกฎและกติตาแล้วคนเขียนต้องขอโทษด้วยนะคะ เพียงแต่ในระหว่างที่รอโดจินนี้คนเขียนไม่สามารถสั่งพิมพ์ได้อยู่ดีแม้จะปิดจองไปแล้ว ที่อนุญาติให้จองจนกว่าจะสั่งพิมพ์จริงๆได้ เพราะการเก็บตกทีหลังมันลำบากกว่าจัดให้อยู่ในรอบเดียวกันมากในเรื่องของระบบการจัดการค่ะ แต่คนที่จองเข้ามาในกติกาที่ตั้งไว้แต่แรกจะได้รับสิทธิ์ทุกอย่างเต็มที่แน่นอนนะคะ หากใครไม่พอใจคนเขียนยินดีรับฟังค่ะ :pig4:
รายละเอียดการจองนายโลม CLICK(http://image.ohozaa.com/i/5c3/AVqNcL.jpg) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32487.0)
-
ชอบเรื่องนี้มากถึงมากที่สุด ขอบคุณคุณ TRomance มากๆๆๆๆ นะคะ
-
รู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูกค่ะ แบบว่า ในที่สุดนายใหญ่ระฟ้ากับนายโลมก็จบลงแล้ว 555 จะว่าใจหายนิดๆ ก้ใช่แบบว่า พอเข้าเล้ามาทีไรก็อดหาเรื่องนี้อ่านไม่ได้ (ถึงจะไม่ค่อยได้เม้นเท่าไหร่ก็ตามนะคะ แหะๆ)
ความจริงก็เห็นเรื่องนี้จบมาได้สักพักแล้ว แต่ยังไม่กล้าทำใจอ่าน 555 รู้สึกแบบ เฮ่ยจบแล้วจริงเหรอเนี่ย T^T แต่สุดท้าย อะไรบางอย่างก็ดลใจให้อ่านจนได้
รู้สึกเป็นเรื่องที่อ่านไปก็เข้าข้างโลมไป 555 เสมอๆ แม้จะจำตอนเก่าๆ ไม่ค่อยได้ว่ายังไง แต่คิดว่า หมั่นไส้นายใหญ่ไปไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง ฮา ส่วนโลมนี่ก็มีบ้างที่รู้สึกว่าทำไมโลเลจังน้อ แต่นั่นแหละ เข้าข้างโลมมากกว่า XD
เป็นเรื่องที่มีฉากน่ารักชวนดิ้นตาย :-[ :-[
เสียเลือดท่วมตัวก็มี :m25: :m25:
ได้มาม่าจนอิ่มหนำพุงกางเลยก็ใช่ :o12: :o12:
แต่ก็ดีใจที่ระฟ้ากับโลมประคับประคองชีวิตคู่(?) และฟันฝ่าอะไรมาด้วยกัน และในที่สุดก็จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้งนะ
อาจจะพิมพ์วกไปวนมา จับเนื้อหาสาระไม่ได้ 555 (คือถ้าอ่านรวดเดียว เสร็จใหม่ๆ อารมณ์มันจะฟุ้งกว่าค่ะ แต่พออ่านจบไปสักพักอารมณ์มันเลยดร็อปนิดนึง)
“ฉันไม่ตายหรอก ตั้งแต่มีนาย ฉันไม่เคยอนุญาตให้ตัวเองตาย”
ประโยคนี้ดาเมจมาก 555555 ความหมั่นไส้ที่มีต่อนายใหญ่แทบจะลดเหลือ 0 >w< (คนเราเปลี่ยนใจกันง่ายขนาดนี้?)
สุดท้ายแล้ว แต่ไม่ท้ายสุด ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ เรื่องนี้นะคะ >_< ไว้จะตามไปอ่านเรื่องต่อไปต่อค่ะ :กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบ วางไม่ลงเลย
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจนถึงตอนจบเลย..
อยากบอกว่า เรื่องนี้สนุกมาก มีทั้งบู๊และหวานผสมปนเปกันไป ชอบบบ ~~ :impress2:
ตอนจบก็จบแบบน่ารัก ๆ แฮปปี้ อ่านแล้วยิ้มไปตามด้วยได้ อิอิ
เขียนได้เก่งมาก ๆ เลยค่ะ ขอชื่นชม! o13
-
สนุกมากกกกก ให้ลุ้นตลอด
-
o13 สนุกมากครับ ขอบคุณครับ
-
สนุกดีคับ o13 o13 o13
-
จบแบบน่ารักมากครับ
มีความสุขกันหมด
เขียนได้ดีมากครับ
:กอด1:
-
ชื่นชมอย่างถึงที่สุดครับ นิยายเรื่องนี้ จะเกินไปไหมถ้าผมจะบอกว่าตั้งแต่ผมอ่านมาเรื่องนี้อยู่ในความทรงจำผมหนึ่งในสามเรื่องแรกที่ผมประทับใจสุด ๆ ครับ คือเนื้อเรื่องปมไม่เยอะจนเหนื่อยใจ มีให้ลุ้นทุก ๆ ตอน บทรักที่ค่อนข้างพอดี ไม่มากไป ไม่เลี่ยน การใช้ภาษาบอกเรื่องราวความรู้สึกของตัวละครเยี่ยม คล้อนตามมากครับ ผมประทับใจจริง ๆ เรื่องนี้ นายน้อยน่ารักโพด นายใหญ่ก็น่ะ โนคอมเมนท์เลยอ่ะครับ ผมอ่านทีเดียวและเม้นทีเดียวเลยครับ ผมจะบอกไงละ ผมชอบเรื่องแนวนี้ครับ เรื่องที่เป็นนิยายจริง ๆ ไม่เหมือนนิยายบางเรื่องที่ดูจะเป็นละครจนเกินไปครับ ปลื้มมาก ๆ เลยเว้ย ขอบคุณที่เสียสละเวลาอันมีค่ามาโพสให้ชาวเล้าได้น้ำตาไหลพอ ๆ กันครับ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งผลิตผลงานที่มีคุณภาพอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ (และเร็ว ๆ ) นะครับ ผลงานดี ๆ แบบนี้ชาวเล้าเค้ารู้คุณอยู่ครับ รักผู้แต่งมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ครับบบบ (ได้เวลานอนผมละครับอ่านมาสามวันเต็ม ๆ เหนื่อยได้ใจดีครับกับการทรมานตัวเองอดหลับอดนอนและอดอ่าน วิชา Dosage Form ที่จะเริ่มแลปพรุ่งนี้แลปแรก แต่ไม่เสียใจเลยที่หลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ)
-
สนุกมากกกก...ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
-
หนุกมากค่ะ :pig4:
-
รออ่านโดจิน :-[
-
:z1: o13
-
:L2:รักนิยายเรื่องนี้ครับ555+
-
นายน้อย นายใหญ่ o13
-
ตอนนี้หลงรักนายโลมกับพี่ระฟ้ามากเลยค่ะ
เพิ่งเคยเข้ามาอ่านก็หลงรักแล้วอ่ะค่ะ (เรารู้จักกันช้าไป 555)
ไม่ต้องหลับต้องนอนกันแล้วค่ะ ตอนนี้ อ่านไปก็สงสารน้องโลมไปจังเลย เป็นเด็กดีมากๆเลยค่ะ ขยันด้วยอ่ะ
แล้วสองคนนี้จะรู้ไหมค่ะเนี้ยว่าแอบชอบกันโดยไม่รู้ตัวไปแล้ว รึรู้ตัวแล้ว คริๆ ๆ
-
หลงรักนายใหญ่กับหนูโลมเข้าไปทุกวันแล้วสิ
นายใหญ่ก็น่ารักได้อีกอ่ะ >///< จะกั้นยิิ้มกั้นขำได้ยังไงเนี้ย ก็โลมน่ารักขนาดนั้น
-
ตามอ่านจนจบจนได้ ขอบคุณครับ
-
ชอบตอนนี้ไม่ไหวแล้ว นายน้อยหึงได้อีกอ่ะ >< อ้ายยย
นายใหญ่คงถูกอกถูกใจกันเลยละสิค่ะเนี้ยยยย ชอบอ่ะ น่ารักๆ
แอบหึงโหดนะเนี้ยนายน้อย
-
อ่านตามจนจบ
อยากบอกว่า สนุกมากกกกกกกกกกกกกก จริงๆค่ะ
คืนแรกที่อ่าน เผลอเก็บเอาไปฝันเลย 55555555555555
ตอนนี้อ่านพี่สิง กับ น้องกุมค้างไว้อยู่ เดี๋ยวต้องตามไปอ่านต่อให้จบซะแล้ว
:L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกสุดๆ ไปเลยจ้า o13
-
o13 o13 o13
อ่านกี่ครั้งก็ชอบ
-
o13
-
มาตามอ่านตั้งแต่เริ่มจนจบเลยย
เริ่มอ่านดึกอ่ะ เลยแบบค้างมาก
วันนี้เรียนทั้งวัน ไม่มีสมาธิเลย
ในหัวมีแต่คำว่า นายใหญ่ นายใหญ่ :z1:
5555 เป็นผู้ชายที่บุคลิคไม่เหมือนใครจริงๆ
เวลาจะเด็ดขาดก็เด็ดขาด เวลาจะเด็ก ก็เด็กจริงๆ
นายโลมเองก็เหมือนกัน น่ารักมากก :haun4:
ยิ่งช่วงเวลาที่อยู่กับนายใหญ่ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
ติดงอมแงมมากจริงๆ เรื่องนี้ o13
แต่ก็มีบางตอนนะ บางครั้งที่เค้าอ่านแล้วก็ไม่รู้เรื่องอ่ะ
ไม่รู้ว่าง่วงนอนหรืออะไร แต่เหมือนตัวละครจะเข้ามาเร็วเกินไป
ไม่มีอารัมบทอะไร บางครั้งเลยสับสน ว่าอ้าว นี่ใครพูด
นี่ความคิดของใคร อะไรแบบนี้อ่ะ แต่โดยรวมแล้ว เค้าเข้าใจ
ภาษาที่ใช้ ก็โคตรจะนายใหญ่กะลูกน้องจริงๆ ชอบบบบบบ
เรื่องอื่นคงไม่ใช่แบบนี้อ่ะ นี่แหละ TRomance Style 55 o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่า สนุกมากกกกกก บอกตรงๆ บางตอนอ่านไปฮาไป บางตอนก็อยากเอามะเหงกเขกกะบาลทั้งนายน้อยทั้งนายใหญ่ แต่บางครั้ง อยากร้องให้อ่ะ อึดอัดในอกไปหมด โอ้ยยยยย เรื่องนี้มีครบทุกรสเลยจริงๆ
-
คิดถึงเรื่องนี้จังค่ะ
-
ฝากตัวด้วยนะค่ะ เข้ามาอ่านครั้งแรก จะอ่านแล้วนะค่ะ
-
:o12: :sad4: น้องโลมมมมมมมมม
-
เขิลลลลลเว้ยยยยยยยย :z3: :-[
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก ๆ ค่ะ ~^^
-
ThankS
-
อ่านจบแล้วค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ :o8:
แล้วก็ปาย ติดตามหา เรื่อง อื่นๆ ของท่านผู้เขียน อ่านต่อ :z2:
-
ในที่สุดก็อ่านจบ หวานแบบขมๆอ่ะเรื่องนี้
-
อ่านจบแล้วค่า สนุกดี o13
เป็นเรื่องที่ 3 ที่ตามอ่านต่อจาก ภูตะวัน+เพียงดิน และ เด็กป๋า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
อ่านจบจนได้ 5555 นายใหญ่นี้ก็น่ารักนะเนีย รอหนังสืออยู่ค้า :กอด1: :กอด1:
-
กรี๊ดดด...น่ารักอ่า ชอบๆ มากเลย
ขอบคุณคนแต่งมากเลยนะคะที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ มาให้อ่านกัน
ชอบมากอ่านายใหญ่ กับนายน้อย ><
-
อ่านรวดเดียวจบเลย นายใหญ่กับนายน้อยน่ารัก
ไม่ต้องหวานกันจนเลี่ยน แต่ฉากโรแมนติกในแบบนายใหญ่นายน้อยนี่ชวนคนอ่านย้วยมากค่ะ XD
-
:mc4: :mc4: o13 o13 :bye2: :bye2:
-
สวัสดีค่ะทุกคน
๐ ชีวิตวุ่นวายมากๆ แต่ในความห่างเหิน คนเขียนไม่ได้ห่างหายไปไหนนะคะ (ยังจะเล่นลิ้น)
๐ ตั้งแต่มีเฟซบุ๊คเป็นศูนย์กลางจักรวาลโลก ทำให้คนเขียนคิดไม่ออกสักทีว่าลืมอะไรไป ที่แท้ก็ลืมอัพเดทข่าวสารในเล้านั่นเอง บ้าบอมาก ลืมได้ไง(วะ) :serius2:
๐ เอาล่ะค่ะ เนื้อหาของข่าวก็เดิมๆเหมือนที่แจ้งในเมลล์และเฟซบุ๊คก็คือ นายโลมรอโดจินก่อนจะสั่งพิมพ์และจัดส่งให้ทุกคนนะคะ ระหว่างที่รออยู่นั้น คนวาดเขาก็ส่งงานร่างมาอัพเดทบ่อยๆ จริงๆก็มีงานเสร็จแล้วแหลละ แต่แบบเอาภาพร่างมาลงปลอดภัยกว่า คือคนวาดเค้าคงคิดว่า TRomance นี่ต้องเป็นนักเขียนดังแน่ๆ นางหาญกล้าไปจ้างนักวาดมืออาชีพมาวาดโดจินประกอบนิยาย :laugh: อันที่จริงแล้ว นักเขียนมันบ้า และมันก็เป็นนักเขียนโนเนมที่มีชีวิตอยู่แค่เล้าเป็ดเท่านั้น อันที่จริงแล้วคนเขียนเองก็ไม่รู้นะว่าคนวาดเป็นมืออาชีพ คือเขามีอาชีพวาดภาพการ์ตุนแบบนี้จริงๆนะ มีผลงานอินเตอร์ แล้วทำงานอยู่ในออฟฟิศสัญชาติญี่ปุ่นด้วย คนเขียนเองก็เพื่อนมากลากไป ก็ด้วยความเกรียนและรั่วของตัวเองนี่แหละ ไปคุยกับเขาแบบชวนคุยน่ะนะ ว่าตะเองวาดการ์ตูนได้ปะ คนวาดบอกว่าพอได้ แต่ยากนะ แพงด้วยนะ ไอ้เราก็อะๆๆ ไหนลองสิ เขาก็วาดอิมเมจออกมา เอ่อ นี่เรียกว่าพอวาดได้เหรอ เธอวาดให้เราสักสามสิบหน้านะเธอนะ แล้วนี่ก็คือสัญญาการว่าจ้างของเราค่ะ
๐ คนเขียนเอง ในตอนแรกหงุดหงิดมากเลยนะ บอกตรงๆเลยว่าหงุดหงิด งุ่นง่านบานตะไทมาก เคยทำงานคนเดียวไง นับหนึ่งถึงสิบคนเดียว พอมานับแบบมีคนร่วมนับด้วยก็ออกอาการเครียด นิยายก็แต่งไม่ออก งานการก็ล้มเหลวนะ เพราะนายโลมช้ามาก ปิดจองแล้วยังพิมพ์ไม่ได้ เกรงใจคนโอนเงินมาแล้ว สารพัดมาก ก็ไปลงไปบี้เอากับคนวาด แต่พอไปคลุกคลีจริงๆแล้ว อยากมาบอกต่อว่า งานการ์ตูนเป็นงานที่ละเอียดอ่อนมานะคะ มันคือการแต่งนิยายภาพวาดชัดๆ ภาพทุกช่อง มันต้องคิดก่อน คิดแล้ววาด วาดแล้วแต่ง แต่งแล้วใส่ข้อความ ตัดเส้น ปรับคม โห...... คือเข้าใจเลยคะ ดังนั้นคนเขียนก็เลยต้องบอกว่า คนเขียนผิดเองแหละที่ไม่วางแผนก่อน นึกออกมั้ยคะ เป็นคนคิดแล้วทำเลย ไม่ศึกษา พอมันช้าก็มาร้อนรนเองคนเดียว ตอนนี้ก็ยังร้อนใจอยู่นะ แต่พยายามให้มันเป็นไปตามขั้นตอน ดังนั้น ภาพร่างเหล่านี้นี่คนวาดเลือดตาแทบกระเด็นเลยค่ะ ส่วนคนเขียน เงินกระเด็นหลักหมื่นเช่นกัน คืนกำไรต่อทุกคนนะคะ
(http://image.ohozaa.com/i/e18/oxBNMU.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/9a2/rRasrZ.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/624/QxPpZA.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/ec7/cF6UiF.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/2ee/XPLwF4.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/8a8/TccDu4.jpg)
๐ อีกอย่างคือ กลัวทำให้คนอ่านที่สั่งซื้อเสียความรู้สึกนะคะ ทำไมช้าขนาดนี้ล่ะ เอาเงินไปหมุนใช่มั้ย คือมันคิดมากจนทำอะไรต่อไม่ถูก ทีนี้คนเขียนก็นอยด์ไม่ได้แล้วนะ ในเมื่อโดจินช้า คนเขียนก็พยายามทำในส่วนที่ทำไปได้คือ
๐ ทำปกไปเรื่อยๆ เปลี่ยนปกมาไม่ต่ำกว่า สามสี่แบบแล้วนะ :laugh: สุดท้ายเลยปรึกษาทีมงานจริงจังมาก วว่าเราจะลดขั้ตอนไม่ให้ช้ากว่านี้ได้ยังไง มันมาจบที่ว่า
๐ สรุปปก ส่งเรื่องไปขอเล่มตัวอย่างออกมาตรวจเท่าที่ตรวจได้ คำผิด อาร์ตเนื้อในอะไรพวกนี้ ตรวจให้เสร็จ แก้ให้จบ เมื่อโดจินพร้อมก็ใส่โดจินเข้าไป ขอตัวอย่างใหม่อีกรอบ แล้วสั่งพิมพ์โลด วันนี้ได้ตัวอย่างมาแล้วน้า.....อยากอวดว่าของจริง ปกจะดันนูนและลงสปอต UV กิ๊บเก๋ ไฮโซ มากนะคะ คือแบบว่าุกคนรอนานอะ เลยจัดเต็ม :-[ :-[
๐ เมื่อได้ตัวอย่างหนังสือมา 2 ชุด ชุดแรกส่งตรวจคำผิด คำฉีก ชุดที่สอง ส่งร้านปกผ้า ทำปกผ้าหุ้มหนังสือค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i/5d4/Il9KAP.JPG)
(http://image.ohozaa.com/i/c1c/PwSNoB.JPG)
(http://image.ohozaa.com/i/20f/S5FdiJ.JPG)
(http://image.ohozaa.com/i/g6e/fj9Ccd.JPG)
(http://image.ohozaa.com/i/922/rG0jRj.JPG)
(http://image.ohozaa.com/i/084/iog4g9.JPG)
๐ ลืมพูดถึงที่คั่นเลย คนเขียนสั่งทำที่คั่นแม่เหล็กก่อนใครเพื่อน คืออะไรที่ทำได้ ทำไปก่อน ไงคะ ถ้ารอโดจินเสร็จก็นะ มันก็ช้าเข้าไปอีกอะ ไม่ดีๆ ที่คั่นแม่เหล็กสวยงามพอดีๆ น่าสะสมค่ะ (อวยตัวเอง ฮาาาาา)
(http://image.ohozaa.com/i/031/saAIBq.JPG)
๐ มาอัพเดทความเคลื่อนไหวกันพอหอมปากหอมคอ สุดท้ายของการอัพเดทนี้ ขอโทษทุกคนที่ยังต้องรอนะคะ และขอบคุณมากที่เข้าใจและให้โอกาสกันเสมอ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
๐ ตอนนี้คนเขียนยังเปิดให้จองจนกว่าจะสั่งพิมพ์จริงนะคะ แต่ขอแจ้งไว้ก่อนเลยว่า ที่คั่นแม่เหล็กคนเขียนทำมาไม่พอ ยังสั่งเพิ่มได้ แต่ปกผ้า ถ้าจำนวนที่คนเขียนสั่งไปแล้วมีคนสั่งมาเกินจำนวนปกผ้า คนที่สั่งมาทีหลังจะไม่ได้ปกผ้านะคะ ต้องแจ้งให้ทราบก่อน คนเขียนไม่อยากรอเพราะปกผ้าต้องใช้เวลาทำนานมากค่ะ ถ้ารอพิมพ์หนังสือแล้วค่อยสั่งทำ มันก็จะนานไปอีกมาก ดังนั้นถ้าพร้อมก็สั่งและโอนเงินมาตอนที่คนเขียนยังปรับเปลี่ยนจำนวนการสั่งของได้นะคะ
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ติดตามข่าวสารแบบรวดเร็วทันใจได้ที่ TRomance's Fanpage (http://) ค่ะ
-
ไม่เป็นไรค่ะรอได้ ขอแค่ไม่หายไปเลย มาแจ้งข่าวเรื่อยๆก็โอเคค่ะ :)
-
:o8: :o8: :o8:
อ่านกี่ครั้งก็ชอบ
-
สู้ สู้ นะคะคุณตูน รักแล้วรอได้คะ :3123: :3123: :3123:
-
รอ หนังสือด้วยใจจดจ่อ รักคนเขียนเหมือนเดิม คิดถึง
-
ไม่เป็นไรค่ะ รอได้ แค่เห็นตัวอย่างนิดๆหน่อยๆก็ดีใจแล้วค่ะ
ของดีต้องรอเวลา เรารอกันได้ค่ะ
-
เข้ามาอ่านแบบตอนเดียวจบเหมือนกันค่ะ แบบว่า
สุข เศร้า เสียว น้ำตาซึม อมยิ้มนิด ๆ จนยิ้มกว้าง ๆ
ไปกับเรื่องนี้ตลอดเวลาที่อ่านเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับผลงานดี ๆ น่ะค่ะ ฝากตัวและหัวเป็นแฟนผลงานด้วยน้า :L2:
-
ไมาเป็นไรค่ะ รอได้ขอให้ได้หนังสือคุณภาพ ก็พอใจแล้วค่ะ เข้าใจค่ะว่าอยากทำหนังสือให้ดีสมกับที่ตั้งใจ ยิ่งผู้เขียนอัพเดทข่าวสารเป็นระยะแบบนี้ผู้ซื้อก็สบายใจค่ะ เต็มใจที่จะรอ
-
ขอแปะๆ ไว้ก่อนเรื่องนี้น่าอ่านมากค่ะ อ่านได้ สามตอน โลมน่ารักน่ะค่ะ เดี๋ยวสอบเสร็จเมื่อไหร่จะมาตามอ่านแน่ๆค่ะ เนื้อเรื่องชวนติดตามมากเหลือเกินค่ะ อยากรู้ว่าสองคนนี้จะรักกันยังไง ความรักของคนทั้งสองจะเป็นแบบไหนน่ะ :กอด1:
-
อ่านถึงตอนที่26แล้วครับ หน้า92
-
ความรักความเข้าใจ ความห่วงหา อีกทั้งการต่อสู้ การแย่งชิง
ทุกอย่างแล้วล้วนมาจากความต้องการของมนุษย์ นายโลมและนายใหญ่
จึงเป็นคนสองคนที่ต้องฟัฟ่าอุปสรรคนี้ไป เอาใจช่วยเสมอ :L1:
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกก
-
รับทราบและพร้อมจะรอคอยต่อไปจ้าาา
-
กำลังเริ่มต้นอ่านค่ะ ไม่ได้เข้ามาอ่านนิยายในเล้านาน
เริ่มสตาร์ทด้วยเรื่องนี้ ตามคำแนะนำของเพื่อน
ขอบคุณค่ะ
-
รักนายน้อยเข้าซะแล้ว...
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่านนะคะ :pig4: โคมาวอโย
-
ไม่เป็นไรค่ะรอได้
เพราะเห็นแล้วแบบว่า
มันต้องคุ้มค่ากับการรอคอยแน่ๆเลย
ช้าๆได้พร้าเล่มงามค่ะ....ไม่ต้องกังวลไป :กอด1:
-
รักนิยายเรื่องนี้อ้ะ ตามอ่านตั้งแต่เที่ยงวันยันเที่ยงคืนจบพอดี
ล้าตาและง่วงนอนมากๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมาคอมเม้นท์ความรู้สึกเป็นกำลังใจให้นักเขียน :o8:
โครงเรื่องน่าติดตาม มีช่วงพีค ช่วงเครียด ช่วงรีแลกซ์สลับกันมาให้รู้สึกดื่มด่ำ
เป็นนิยายที่อิ่มเอมกับncที่ไม่โจ๋งครึ่มแต่รู้สึกได้ถึงพัฒนาการความรักของน้องโลม
ชอบคาร์แรกเตอร์ระฟ้าที่หล่อฉลาดแต่ไม่ยึดติดกับข้อมูล ไม่โง่เหมือนพระเอกละครหลังข่าว
จะบอกว่าแอบจิ้นพง ระฟ้า โลม3pล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่ผลิตงานเขียนที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ออกมานะคะ 12ชั่วโมงที่ผ่านมามีความสุขมากค่ะ :กอด1:
-
ตามอ่านตลอด สนุกทุกเรื่องเลย อิอิ
-
:pig4:
-
สนุกมากๆเลย ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอน อ่านรวดสองวันจบ o22
นายน้อยดูเข้มแข็งขึ้นเยอะมากตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง
ตอนแรกคือข่มตัวเองให้เข้มแข็ง หลังๆนี่คือแกร่งขึ้นจริงๆ
นายใหญ่เลี้ยงนายน้อยดีจัง 555 55
ขอบคุณมากๆที่แต่งให้อ่านนะ
-
:กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณมากงับ ครับในที่สุดก้ออ่านจบ อิอิ
-
เข้ามาอ่านรอบสองระหว่างรอคอยหนังสือมาไว้ครอบครอง คิดถึงนายน้อยกับนายใหญ่ คิดถึงตัวละครในเรื่อง เป็นนิยายที่ทำให้หวนคิดถึงได้มากมายจริงๆ รอวันที่จะได้หนังสือมาไว้ในครอบครองงงงงงงง ขอบคุณคนแต่งจริงๆที่แต่งนิยายเรื่องนี้ให้อ่าน :L1:
-
มารออัพเดทความคืบหน้าสือจ้า
-
ตอนนี้ คนเขียนให้โรงพิมพ์ทำปกรอแล้วจ้า ปกผ้าก็สั่งทำไปแล้ว (รอของ)
คนวาดแจ้งว่า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เขาจะพยายามให้เสร็จก่อนปีใหม่ค่ะ
เนื้อในโรงพิมพ์บอกว่าทำไม่นานค่ะ เลยให้ทำปกรอก่อนเพราะปกมีปั๊มและลง spot ค่ะ
TRomance
ตัวอย่างปกผ้าที่ร้านส่งมาให้ตรวจค่ะ มีแก้จากแบบเล็กน้อย เรื่องตำแหน่งสกรีน และขอบสีดำคนเขียนขอเป็นน้ำตาลเข้มไปนะคะ
(http://image.ohozaa.com/i/82a/nCIOTI.gif)
-
:impress2: แจ้งโอนเรียบร้อย ทีนี้รอรับหนังสืออย่างเดียว
-
ชอบน้องโลม น่ารักมากกกกกกก
ชอบนายใหญ่ หื่นมากกกกกกกกกก
ชอบคนแต่ง แต่งสนุกมากกกกกกกกก :กอด1:
-
เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน รวมถึงผู้อ่านที่สั่งซื้อนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
คนเขียนขออนุญาตแจ้งข่าวความคืบหน้าของนิยายที่ยังคงล่าช้าอยู่ของคนเขียน :monkeysad: ขอโทษทุกคนอีกครั้งจริงๆค่ะ ในส่วนของโดจินที่แถมให้ในเรื่อง ตอนนี้คนเขียนได้รับไฟล์ส่วนใหญ่มาจากคนวาดแล้ว และกำลังช่วยคนวาดใส่บทพูดและซาวด์เอฟเคอยู่นะคะ (จะได้เสร็จเร็วขึ้น) แต่ยังมีส่วนที่ยังขาดอยู่อีกบางส่วนที่คนวาดยังทำให้ไม่เสร็จ เลยไม่สามารถส่งเนื้อหาด้านในเข้าโรงพิมพ์ได้ แต่ส่วนอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องใดๆกับโดจินที่เป็นส่วนประกอบที่ผู้ซื้อนิยายเรื่องนี้จะได้รับ คนเขียนได้สั่งทำและได้รับของครบหมดแล้วค่ะ
(http://image.ohozaa.com/i/g04/KWseDD.jpg)
สิ่งที่ทุกคนจะได้รับสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ
1.ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงที่ไหนมาก่อนและไม่ลงที่ไหนหลังการขายหนังสือจำนวน 4 ตอน
2.โดจินวาดขึ้นใหม่ทั้งหมดราวๆ 40 หน้า++ กับภาพประกอบเนื้อหาตอนพิเศษ
3.ปกผ้าจัดเก็บหนังสือ (เสร็จเรียบร้อยแล้ว)
(http://image.ohozaa.com/i/f6c/RH7IgB.jpg)
4.ที่คั่นแม่เหล็ก(เสร็จเรียบร้อยแล้ว)
(http://image.ohozaa.com/i/g6f/1GjsrI.jpg)
5.โปสการ์ด (คนวาด วาดแถมให้เป็นกรณีพิเศษ)
(http://image.ohozaa.com/i/73d/4fBxBz.jpg)
6.ปกหนังสือทั้งสองเล่มเป็นปกปีก ลง spot UV และปั๊มนูน (โรงพิมพ์ทำปกรอไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว)
(http://image.ohozaa.com/i/090/5IzE4p.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/a2e/1ghjAl.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/8ee/xfchM6.jpg)
จำนวนของที่สั่งทำมาเสร็จสิ้นแล้วทั้งหมดนี้ คนเขียนได้สั่งเพิ่มมาจากยอดคนโอนเงินจำนวนหนึ่ง หากใครที่มาไม่ทันยังคงจองได้เท่าที่ของที่สั่งมาเผื่อมีเหลือนะคะ เพราะขณะนี้คนเขียนไม่สามารถเพิ่มของให้ได้แล้วจริงๆค่ะ
หากต้องการสั่งจองหนังสือเพิ่มเติม mail.ไปขอรายละเอียดได้ที่ romancefic ♥@♥ hotmail.co.th ค่ะ
กรุณาสอบถามก่อนว่ายังได้รับของตามรอบปกติอยู่หรือเปล่านะคะ คนเขียนไม่ทราบว่ายอดที่สั่งมาเผื่อ ยังเหลือจำนวนเท่าไหร่ค่ะ
ทุกคนสามารถติดตามข่าวสารเพิ่มเติมได้ที่ TRomance's Fanpage (https://www.facebook.com/TRomanceFic) ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
TRomance
-
แอร๊ยยยย ย ยย! คุ้มค่ากับการรอคอย
เป็นกำลังใจให้ครับ :z1: :z1:
-
ตามอ่านจนจบแล้วค่ะ
ขอบคุณสำหรับฟิคดีดีอีก 1 เรื่องค่ะ
ชอบมากๆเลยค่ะ ^^
-
สวยจ๊ะ
อยากเห็นหนังสือสวยๆของจริงจังเลย
สู้ๆๆๆ น๊า
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมาก ชอบมาก ร้อนใจสุดๆตอนนี้คือ...ยังซื้อทันมั้ยเนี่ย?
//กำลังตามอ่านงานคุณ TRomance อย่างขะมักเขม้น จบไปสาม (เด็กป๋า, ขอ, นายโลมฯ) อินหนักเลย :กอด1:
-
อ้ายยอ่านตามจนจบแล้วคะ มันสนุกมว๊ากกเลยยย><
มีทุกรสเลยคะ นายใหญ่ระฟ้ากับนายน้อยโลมชอบอะ
ขอบคุณมากนะคะ
ปล.คุณนี่ออกเยอะจังเลยนะน่าตะมีคู่ให้คุณ(หัวเราะ)
-
ขอคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ
:bye2: o13 o13 o13 o13 :bye2:
-
อย่างกะซินเดอเรลล่า อ๊า น่าอิจฉาจริงๆ :katai2-1:
-
มีต่อไหมค้าาาาาาาาาาาาาาา >< น่ารักดี
-
ใครจองนายโลมกับรักจนตรอก ทัน แล้วเปลี่ยนใจไม่เอาบ้าง อยากได้แต่จองไม่ทัน
-
:hao7: คิดถึงนายโลม กะนายใหญ่แล้วอ่ะ รอคอยเธอมาแสนนาน อ่านกี่รอบก็ยิ้มแก้มปริ
-
สวัสดีค่ะคนอ่านทุกคนและผู้ที่สั่งสือนิยายมหากาพย์โดจินข้ามปีเรื่องนี้ทุกท่าน
หลายๆท่านหลายๆคนอาจจะได้ติดตามข่าวสารจากแฟนเพจของคนเขียนแล้ว แต่สำหรับคนที่ไม่ได้ติดตามข่าวจากทางแฟนเพจ ขอแจ้งให้ทราบว่า
บัดนี้....คนเขียนได้จัดพิมพ์หนังสือออกมาเสร็จสมบูรณ์แล้ว หลังจากที่ทุกคนต้องรอกันมานานมากสำหรับโดจินที่แถมในเล่ม ขณะนี้คนเขียนและทีมงานจำนวน 2 ชีวิตได้ใช้เวลาหลังเลิกงานประจำแพ็คหนังสือทุกวัน
ขั้นตอนการแพ็คมีดังนี้
๐ เอาหนังสือและของแถมทั้งหมด ใส่ถุงกันน้ำ กันชื้น กันสกปรก
๐ ห่อบั๊บเบิ้ลกันกระแทก
๐ เสริมมุมโฟมกันสันหรือขอบหนังสือบุบ
๐ แพ็คลงกล่อง ติดเทป รัดเชือก
๐ แปะชื่อและเลขรับพัสดุ
๐ จัดส่งเป็นลำดับต่อไป
(หนังสือจัดส่งแบบลงทะเบียนตรวจสอบสถานนะได้ น้ำหนักเกินกำหนดของทางไปรษณีย์จะจัดส่งแบบ EMS ให้ค่ะ)
เนื่องจากมันนานมากแล้วกว่าหนังสือจะเสร็จลุล่วง คนอ่านอาจจะลืมไปแล้วว่า ซื้อนิยายเรื่องนี้ท่านได้อะไรบ้าง
ของที่ทุกท่านที่สั่งซื้อหนังสือนิยายเรื่องนี้จะได้รับ ได้แก่
- หนังสือปกปีกดันนูนและลงสปอตยูวี 2เล่มจบ
- โดจินวาดใหม่ทั้งหมดและภาพประกอบตอนพิเศษ กว่า 50 หน้า
- ตอนพิเศษไม่ได้ลงเวปอีก 3 ตอน
- ที่คั่นหนังสือกระดาษ 2 ชิ้น
- ที่คั่นแม่เหล็ก
- Postcard ภาพวาดลายเส้นฝีมือคุณน้ำ Natsit บนกระดาฟคราฟสีน้ำตาล 1 ใบ
- ปกผ้าสกรีนลาย (ใส่หนังสือด้านในได้2เล่ม ยึดติดเป็นแพ็คเดียวกันด้วยตีนตุ๊กแกด้านใน
เมื่อจัดส่งแล้ว จะแจ้งหมายเลขลงทะเบียนที่
TRomance's Fanpage (https://www.facebook.com/TRomanceFic)
Utellido Fanpage (https://www.facebook.com/utellido)
ขอโทษในความล่าช้าทั้งหมดและขอบคุณสำหรับการรอคอยนะคะ//TRomance
(http://image.ohozaa.com/i/cd3/VpnIpX.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/9a5/OnhwOC.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/cb5/zSbLoh.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/095/mf086K.jpg)
(http://image.ohozaa.com/i/5d4/OCiXog.jpg)
-
:L1: :L1: :L1: :ped149: :ped149: :ped149:
-
สู้ๆ ค่ะ
รอ รอ รอ :L2:
-
อุ๊ตะ มาแล้ว (น้ำตาไหลพราก) สิ้นสุดการรอคอย
-
:monkeysad: :heaven :กอด1: และแล้วในที่สุดก็จะได้นายโลมมาอยู่ในอ้อมกอดซักที รอนานไม่เป็นไรค่ะแค่ได้มาอยู่ในมือก็พอใจแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
กลับมาอ่านกี่รอบก็ยัง ทำให้หลงได้ตลอด......... :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig2:
-
ได้รับหนังสือแล้วนะคะ แจ้งไว้ที่นี่นะ ไม่กล้าแจ้งในเฟสเดี๋ยวหลานเห็น :mew5:
-
ได้หนังสือนายโลม แล้วอยากบอกว่าคุ้มค่ากับการรอคอยมากจริงๆ ชอบมาก พออ่านในหนังสือจบแล้วมันก็ใจหายแปลกๆ มันเป็นอารมณ์ที่รู้สึกคิดถึงตัวละครในเรื่อง ไม่รู้จะเอาความรู้สึกนี้ไประบายที่ไหนจนต้องมาบ่นในเล้า5555+ แต่แบบคือชอบมากจริงๆชอบตอนพิเศษ มันเป็นความอิ่มเอมใจมาก เห็นตอนนี้มีเปิดจองอีกรอบใครยังอยากได้อยู่ไปตามซื้อนะคะ คุ้มค่าจริงๆคะ
คือตอนนี้เราก็ยังอินอยู่ อารมณ์ความรักมันยังกรุ่นอยู่ในใจ
...ในคืนนี้มีดาวเป็นล้านดวง แต่ใจฉันมีเธอแค่เพียงดวงเดียว
สอดประสานสบตาเคียงข้างกัน อยากจะขอจูบดาวใต้เงาดวงจันทร์...
ต้องขอบคุณคุณตูนที่สร้างสรรค์นิยายออกมาทำให้เราเพ้อได้ขนาดนี้ :pig4: :กอด1:
-
สนุกมากคะอดหลับอดนอนอ่านยากได้หนังสือคะแต่ตังน้อยรอเก็บตังนะคะ
-
ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ชอบทั้งหมดทั้งปกผ้า โปสการ์ด(กระดาษกับภาพ อาร์ตดี) มีสปอร์ตยูวีและปกมีปีกด้วย ปกติถ้าหนังสือทำมือนี้มักจะไม่ค่อยมีการเพิ่มรายละเอียด ปลีกย่อยเหล่านี้เพื่อให้หนังส้อสวยงามน่าอ่านขึ้น แพ็คมาอย่างดีด้วยค่ะ แต่โดจินแอบคิดว่าโลมน่าจะน่ารักและแบ๊วกว่านี้สักเล็กน้อย นายใหญ่ระฟ้าดูดีหล่อมาก คุ้มค่ากับเวลาที่รอคอย ขอบคุณค่ะ o13
-
สนุกมาก ๆ เลย ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ เรื่องนี้ค่ะ
อ่านไป ลุ้นไป :L2:
-
โอ้ยยย อ่านแล้วกะชอบมากๆๆอีกแล้วววว อยากอ่านตอนพิเศษษษษษ อ้ากกก อยากอ่านโดจินด้วยยย ฮือออ ป๋าขาา นายใหญ่ขาาา บริจาคงบบให้หนูที โอ้ยยยย
ทำไมคุณ TRomance แต่งนิยายได้เก่งขนาดดดเน้ค่ะ เก่งมากก อ่านแล้วสนุกมากก ติดหนึบบ เลิกอ่านมิดั้ยยยเลยย คิดพล็อตได้ไงเนี่ยะ พลังจินตนาการ สรรค์สร้างสูงมากกก
นายใหญ่เท่ห์เว่อร์ๆๆๆๆ นายน้อยโลมน่าฮักเว่อร์ๆๆๆๆ อ้ากก คิดแล้วก็อยากอ่านตอนพิเศษ อยากอ่านโดจินนน ฮืออออ
ขอบคุณคุณ TRomance มากๆๆนะคะ สำหรับนิยายดีๆๆมากๆๆแบนี้
และขอบคุนคุน seiki ที่นำนิยายดีๆๆมากๆๆแบบนี้มาโพสต์ค่ะ
-
อ่านจบอีกเรื่องแล้ว เฮ่ ฮ่าๆๆๆ
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากๆเลย
นายใหญ่กับนายน้อยน่ารักมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณพี่ที แล้วก็คนโพสต์ด้วยนะคะ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวเลย
โลมน่ารักมากกกก นายใหญ่ก็น่ารัก
เสัยดายจบซะแล้ว อยากอ่านตอนพิเศษจังแต่คงไม่ทันแล้ว รอติดตามนิยายเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ
-
:pig4: อ่านจบแล้วหนุกดีค่ะ
-
ตอนที่3
:m25: :pighaun: :jul1: :haun4:
แค่ลองงาน ยังขนาดนี้ คุณระฟ้าจะทำให้คนอ่านโลหิตจางนะคะ เหอๆ
ทำไมนายเอกนิยาย คุณT ชอบตั้งฉายาให้พระเอกนะ แต่เราชอบทุกเรื่องเลยนะ
ชื่อตัวละคร คนเขียน ไม่เหมือนใคร จำง่าย ไม่สับสน ติดใจเลยค่ะ
-
ตอนที่20...
ให้โทรศัพท์แถมเครื่องดักฟัง โอยยยยยยยยยยยยย มันปวดใจตุ้บๆ
รากหญ้า คะ ถ้าโลม รู้จะเสียใจ เสียความรู้สึกแค่ไหนเนี่ย
แค่โดนครอบครัวที่เลี้ยงมาทำแบบนั้นมันก็รันทดสุดๆแล้วนะ
คนอ่านไม่ ว้อน มาม่า เว้ยยยยยยยย นายใหญ่รากหญ้า!!!!!!! ขอ :z6: สักที
-
เห้ย สนุกมาก เข้ามาส่องอินโทรนิยายเรื่องนี้หลายรอบละ ตัดสินใจไม่อ่านเพราะไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่
พอลองอ่านจริง ๆติดมากกกกกกกก
ต้องขอชมเลยว่าคนเขียนเขียนดีมาก แต่งได้ลื่นดีนะคะ ไม่มีขัด ดำเนินเรื่องไว้ที่โดย
พระเอกกับนายเอกไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันและพระเอกแกล้งนายเอกตลอด เพลินดีค่ะ สนุก
และไม่ค่อยโกหกความรู้ตัวเองสักเท่าไหร่
พอหลัง ๆนี่พระเอกนี่แทบจะยอมนายเอกซะทุกอย่าง แถมชอบพูดอะไรหวาน ๆอีก
กริ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เลิฟคร้ะ ยังมีรวมเล่มอีกมั้ยยยยย? ติดต่อยังไง
-
ตอนที่29
หวังว่า คุณพี่ชาย คงไม่นำหายนะ มาสู่ชีวิต น้องชายอีกนะ
ไอ้เสาไฟฟ้า โผล่มาได้ไงอ่า นายโลม ห้ามลอกข้อสอบ พี่ดิน นะคะ อิอิอิ
-
อ่านแล้วรู้สึกรักเรื่องนี้
สนุกมากๆเลย ชอบ~
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ พูดเลย :impress2:
-
:m1: นายใหญ่กะนายน้อยน่ารักมากๆ อะ :m1:
-
:L2: :L2: ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :mew1: :mew1:
-
อ่านกี่รอบก็สนุกอ่ะ
คิดถึงโลมกะนายใหญ่จัง
-
สนุกมาๆ ค่ะ ความรักระหว่านายโลมกับเจ้าพ่ออ่างอิอิ เราชอบโลมมากเลยถึงชีวิตจะรันทดแต่ก็ยังเข้มแข็ง แม้แอบขัดใจที่อีกฝ่ายยอมลูกพี่ลูกน้องจนเกินไป แต่โลมก็มีเหตุผลของโลมล่ะนะ อีกคนที่ชอบก็ไม่พ้นระฟ้า ตอนที่โดนโลมสาดน้ำนี่เป็นฉานที่เราชอบมากเลย ความประทับใจแรกถึงจะดูไม่ดีแต่โคตะระตรึงใจไม่รู้ลืม 55+ อ่านเพลินจนบทสุดท้ายเลยคเพื่อนแนะนำเรื่องนี้นานพอสมควรแต่เราติดอ่านเรื่องอื่นๆ อยู่ แถมยังคิดเอาเองว่าเรื่องนี้ต้องรันทดอดสูจนไม่กล้าเปิดอ่าน 55+ สุดท้ายทนคำเรียกร้องไม่ไหวและก็กลายมาติดแบบนี้เลยค่ะ เสียดายมาไม่ทันรีไรท์แต่ไว้เราจะลองเมล์ไปถามเผื่อตกค้างให้เราสะสม (แต่คงต้องรองบก่อนถามล่ะค่ะ 555+) ขอบคุณจริงๆ ค่ะช่วยเราคลายเหงาได้เยอะมากๆ ไว้เราจะติดตามเรื่องอื่นๆ ของคุณบ้างนะคะ
-
ขอบคุณมากๆครับ สนุกมากกกก
-
อ๊าย จบแล้ว
น่ารักมากๆทั้งนายใหญ่ทั้งนายน้อย หุหุ
-
อ่านจบแล้วววววววววสนุกมากกกกกกกกกกก
ถูกใจมากๆๆๆๆๆ
ชอบคาแร็คเตอร์ของทั้งสองคนค่ะ
โอ้ยยยย ปลื้มอ่ะสนุกสุดๆไปเลย
-
:pig4: ^////^
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ อ่านจบแล้ว ประทับใจมากๆเลย
-
ขอตอนพิเศษด้วยน๊ะ คิดถึง :call: :call:
-
ตอนนี้กำลังตามอ่านเรื่องของคุณอยู่ค่า
ขอสมัครเป็นfc ตามติดเรื่องที่คุณ TRomance แต่ง
ขอบคุณ Seiki ที่เอามาลง
เรื่องนายโลมสนุกกกกก อ่านแล้วให้ความรู้สึกคล้ายเติมเต็มกันและกัน >> คิดถึงเด็กป๋า อิอิ
คุณระฟ้า กลายเป็น.....รากหญ้า ซะงั้น 55
-
o13
-
:pig4:
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณมากค่ะ o13
-
สนุกมากกกกก... เราชอบพระเอกมากกกก ความคิดเท่โครตๆ
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องสนุกมาให้อ่านนนน
ฟินม๊ากกก≧﹏≦
-
อ่านจบแล้ววววววว ดูจากชื่อเรื่องแล้วตอนแรกคิดว่าจะดราม่า ที่ไหนได้ น่ารักซะงั้น >< นายใหญ่บางทีก็ปากแข็งไปหน่อย แต่เราชอบนะ ส่วนโลมนี่เข้มแข็งจริงๅ แต่นางรักครอบครัวมากไปหน่อยนะ บางทีเลยกลายเป็นคนที่ถูกหลอกใช้ได้ง่ายๆ ไป
ส่วนพ่อแม่ ตอนท้ายไปไหนอ่ะ คือหลังจากที่เกียรติตายก็ไม่เห็นอีกเลย ยังไงก็ขอให้โลมรักกับนายใหญ่ระฟ้านานๆ นะ คริๆ ><
-
้เพิ่งเข้ามาเจอเรื่องนี้ค่ะ ขอบอกเลยว่าชอบมากกกกกกกกกกกกกT_Tโลมน่ารักมากจริงๆ ถึงตอนแรกๆจะหมั่นไส้อิคุณนายใหญ่โดยเฉพาะตอนข่มขืนและประโยคที่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ลืมคือสันดานงูเห่านี่จี๊ดดมากค่ะ 5555 :katai1:
แต่อ่านจนจบก็ฟิน รักคู่นี้มากก ถึงเค้าจะชอบโลมมากกว่าก็อย่าน้อยใจนะ :laugh: :laugh:
ขอบคุณคุณTRomanceที่แต่งเรื่องนี้มาให้อ่านนะคะ ชอบมากกกก จะติดตามผลงานอื่นๆต่อไปค่าา เยสส :heaven
-
เขาอ่านสองรอบแล้ว 55 รอบสองแอบสังเกตุว่า นายน้อยหลุดเรียกนายใหญ่ว่าเสาไฟฟ้า เหมือนพี่ดินเลยเน้อ 55 แซวขำๆนะคะ
-
เป็นเรื่องที่เลอค่ามากครับ เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่าน 2 วัน รวดเดียว
อิจฉาคนที่มีหนังสือเรื่องนี้เป็นของตัวเองมากๆ ถึงมากที่สุด
ขอบคุณคนแต่งนะคับ :katai2-1: :katai2-1:
-
เข้ามาติดหนึบกับเรื่องนี้อีกแล้ว น่ารักมากเลย
-
สนุกมากเลยครับ อ่านแล้วติดมาเลยเรื่องนี้
-
อ่านแล้วชอบมากๆครับสนุกดี
-
ขอบคุณมากค่า~ o13
เห็นชื่อเรื่องกับชื่อคนแต่งก็คลิกเลย55
รักโลมและสงสารนายใหญ่เป็นบางเวลา
อ่านจนหลังๆลืมแล้วว่าทำไมถึงเรียกนายใหญ่ว่ารากหญ้า... :o8:
-
:katai1: :katai1:
เค้าพึ่งมาเจอเรื่องนี้ ฮืออออออออ อยากให้เปิดรวมเล่มอีกจังเลย
:katai4: :katai4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่คนเขียนแต่งน้าาาา ตามอ่านมานานเพิ่งได้กลับเข้ามาให้เล้าอีกก็ยังรู้สึกดีที่คนเขียนยังแต่งนิยายสนุกๆให้ได้อ่านเสมอ สำหรับเรื่องก็บอกเลยว่าเป็นอีกแนวที่ชอบเหมือนกันอ่านไปก็ไม่อยากให้จบเลย ถ้าจะมีภาคต่อก็ยินดีที่จะตามนะคะ ขอบคุณจากใจเลยจ้าาาา :mew1:
-
o13
-
ใช้เวลาปีนึงกว่าจะอ่านเรื่องนี้จบทั้งๆที่คนเขียนลงจนจบแล้ว
มารผจญเยอะโคตร เซ็ง
แต่ก็อ่านจบจนได้ :monkeysad:
สนุกมาก รักเลยยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆคะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่านจบแล้ววว สนุกมากเลย หลายรสมากจริงๆเรื่องนี้
ความคุณที่แต่งนิยายสนุกๆดีๆให้อ่านนะค่ะ
-
อ่านจบแล้ว ฟินเฟร่ออออ สนุกมากๆเลย งานเขียนของคุณ TRomance สนุกทุกเรื่องเลยจริงๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบมากเลย อ่านมา2รอบแล้ว
ตอนนี้อยากได้หนังสือเรื่องนี้จัง
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก สนุกและน่ารักสุดๆ เสียดายเข้ามาเจอช้าไป ถ้ามีรีปริ้นซ์บอกเค้าด้วยคนน้าาาา เค้าอยากได้เรื่องนี้มากๆๆๆ :katai1: รู้สึกยังอ่านไม่จุใจเลย เหมือนมันสั้นมากกก ทั้งๆที่มีตั้ง30-40ตอน เรื่องหน้าแต่งแนวนี้อีกนะคะ คนอ่านชอบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1:
-
กลับเข้ามาอ่่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่นายใหญ่กะนายน้อยยังคงทำดาเมจเราได้เช่นเคย :mew1:
-
เปิดมาก็น่าติดตามมาก o13
-
สงสารก็สงสารอยู่หรอกนะ ไม่ได้ก่อหนี้เเต่ดันต้องมาใช้หนี้เเทน
เเต่ในความสงสารก็มีความฟินอะ น้องโลมกับคุณระฟ้า
-
ไร้เดียงสาได้น่าเอ็นดูมากเลยน้องโลม
-
ก็นายใหญ่ไม่พูดไม่อธิบาย ไม่บอกความในใจ
น้องโลมก็เลยสับสนไม่รู้อะไรเป็นอะไร
เรื่องของครอบครัวไม่ได้เรื่องของโลมก็เหมือนกัน
เป็นห่วงเลยไม่บอกความจริงก็ใช่ แต่ก็เหมือนถูกปิดหูปิดตาไว้ ความผิดพลากอาจตามมาได้เพราะความไม่รู้ไม่เข้าใจนี่แหละ
-
เรื่องนี้มันมาก ฮา หวาน บู๊ หน่วง ทุกอารมณ์มาครบเลย o13 o13 o13
อ่านของ TRomance มา 3 รื่องและ คนละแนว คนละอารมณ์กันเลย :katai2-1: :katai2-1:
ที่เคยอ่านก็ สิงหาถึงกุมภา กะ อุบัติรักเร็วเกินเหตึ ชอบทั้งคู่เลยนะ อ่านแล้ว :hao7: :hao7: :hao7:ไม่อยากวางเลย 5555
-
o13 สนุกมากๆ
-
:pig4: :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้ เข้ามาอ่านรอบ 2 ให้หายคิดถึง
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากกกกกกกกค่ะ :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้วครับ สนุกมากๆ ขอบคุณครับ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกก. อ่านแล้วฟิน. มีครบทุกรสเลยย~ :hao7:
-
อ่านรวดเดียวจบ. ฟิน~~~~~. สนุกไปกับการบ่นคนเดียว(พูดในใจ)ของโลมมากเลยค่ะ. ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแล้วแบ่งปันให้อ่านนะคะ รอติดตามผลงานอื่นๆต่อไปจ๊ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
โลมมีดีจริงๆ รอบข้างทำอะไรไม่ได้เลย โตมาเพื่อนายใหญ่จริงๆ
โลมน่ารัก คิดดี คิดเยอะ แต่คิดมากเรื่องไม่เป็นเรื่อง
นายใหญ่ยอมมากเลยค่ะ ก็ทำใจนะถ้าไม่พูดโลมจะรู้ได้ไง น้องยังไม่เคยมี ออกจะใส 555
สุดท้ายก็แพ้ใจตัวเองกันไปค่ะ ทำปากแข็งกันอยู่ได้ รักก็ต้องพยายามสิเนาะ
คุณกับพงช่วยได้เยอะเลย ไม่งั้นคู่นี้ยากไปอีก
ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ เรื่องสนุกมากค่ะ
-
ขอบคุณที่ทำให้รู้จักนายน้อยกับนายใหญ่นะคะ :hao5: :katai2-1: :กอด1:
-
อ่านกี่รอบๆ ก็สนุก อะ
-
จบแล้วว ปลื้มปริมมากกกกกกกก
-
มาไม่ทัน 5555
-
ลุ้นมากกว่าจะลงเอยกันได้ :katai4: :-[
-
คิดถึงโลมจังเลย :hao5: :hao5:
-
เห็นเรื่องนี้ตั้งแต่ยังสาวๆ
จนตอนนี้แก่ล่ะ เพิีงจะมาอ่าน
สนุกมาก ตอนท้ายๆ รัองไห้จนปวดหัว
และจบได้สวยงามมากค่ะ
ซึ้งในความรักของนายใหญ่มากกกก
-
:o12:
เพิ่งอ่านแบบจบแบบนี้ฟินแบบค้างๆ แต่ก็ฟิน ;_:
-
สนุกดีค่ะ ลุ้นนายน้อยกับนายใหญ่จนตัวโก่ง o18
ขอบคุณนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ(แต่หลายวันอยู่นะ)
สนุกค่ะ โลมน่ารัก แต่เวลางอนก็สุดๆ
ทั้งหวานทั้งมาม่า กลมกล่อมดี :m18:
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะสนุกอีกเรื่องค่าาา :m1:
-
ครบรสสสส รักอ่ะจริงๆ :m1:
-
หาสารบัญที่เหลือไม่เจอ :myeye:
อยากอ่านอีก เลยทำแปะไว้ เผื่อใครอยากอีกรอบนะคะ
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1604581#msg1604581) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1605756#msg1605756) ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1617511#msg1617511)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1623186#msg1623186) ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1625713#msg1625713) ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1630714#msg1630714)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1635210#msg1635210) ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1640820#msg1640820) ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1657374#msg1657374)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1659215#msg1659215) ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1661859#msg1661859) ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1662697#msg1662697)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1664488#msg1664488) ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1679973#msg1679973) ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1683385#msg1683385)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1689672#msg1689672) ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1692826#msg1692826) ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1696525#msg1696525)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1699520#msg1699520) ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1706732#msg1706732) ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1711831#msg1711831)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1715833#msg1715833) ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1719751#msg1719751) ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1723344#msg1723344)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1727880#msg1727880) ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1740741#msg1740741) ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1745883#msg1745883)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1754626#msg1754626) ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1764128#msg1764128) ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1774209#msg1774209)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1779652#msg1779652) ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1786844#msg1786844) ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1802700#msg1802700)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1809351#msg1809351) ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1818574#msg1818574) ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1837710#msg1837710)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1846093#msg1846093) ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1895116#msg1895116) ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1897745#msg1897745)
ตอนที่ 40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1901248#msg1901248) ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1903958#msg1903958) ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1907740#msg1907740)
Finish (ตอบจบ)
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28425.msg1922459#msg1922459)
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่าา สนุกมากๆ อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มมม :serius2: :serius2:
ชอบมากๆเลยค่าา ขอบคุณนะคะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านตอนแรกก็คือดีเลย
-
คิดถึงจึงกลับมาอ่าน :z13:
-
:pig4: :pig4: :pig4: