หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[YMP]

“หึ เดินนะไม่ใช่นั่งสมาธิ มีสติบ้าง”

นั่งสมาธิก็ต้องมีสติไม่ใช่รึ กำหนดลมหายใจเข้าออก

ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นแล้วค่อยๆส่ายหัวไล่ความรู้สึกอะไรบางอย่างก่อนจะหันมาจ้องหน้าต่อปากต่อคำด้วยอีกครั้ง

ส่ายหัวเบาไปมั้ง สะบัดหัว

 

[tartar]

น่ารักอ่ะ ใสๆ 55

[Gaem]

โลมหายใจไม่ทันเลยหน่ะเห็นม้ายยย   

[nopkar]

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยยยยยย

[Still_14OC]

โอ้ย ใจจะขาด ไม่อยากให้ โลมขายตัวเลย ให้ตาย ระฟ้าจ๋า ซื้อขาดแล้ว เก็บ ไว้เป็น สมบัติสำคัญส่วนตัว ขึ้นหิ้งเลยเถอะ ไม่งั้น ไม่มีแรงตามอ่านอ่ะ แค่นี้ ก็ มือเท้าอ่อนเปลี้ยไม่มีแรงแล้ว

[chaoyui]

กว่าจะสอนกันจบ

[hikaru00]

อ้ากกกกก นี่ยังแค่น้ำจิ้ม ถ้าจัดเต็มจะเปนยังไง แค่คิดก็... หุหุ

นายเอกของเราใจกล้าน่าดู โฮะๆๆๆ จะปูเสื่อรอนะเจ้าคะ

[a_tapha]

ระวังเด็กมันยั่วนะเจ้านาย 

[koraorni]

โธ่ๆๆๆน้องโลมสงสัยว่าจะต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยน่ะเนี่ย
คงต้องสอนกันอีกยาวแน่แน่ กว่าจะได้เลื่อนระดับขั้น

[KURATA]

ฮาความคิดของโลม  เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ
อร๊ายยยย เค้าเริ่มสอนขั้นพื้นฐานกันแล้ววววว
งานนี้คุณรากหญ้าได้กำไรเห็นๆ
รอขั้นต่อไปนะคะ
ขอบคุณจ้าาาาา

[mundoo]

โลมเถียงได้น่ารักอ่ะ 55555
คุณระฟ้าถึงขนาดมาทดลองงานเองอย่างงี้ จะให้โลมรับแขกจริงอ่ะ....?
 

เรื่องใหม่สนุกๆๆ.........!!!

[ppmayuree]

เอ่อ แบบว่า... มาซัก 5 ตอนรวดเลยได้มั๊ยคะ
คือว่า....ค้างมากค่ำ

[NUTSANAN]

 
ระฟ้าทำอะไรโลมมมมมม
กรี ส สสสสสสสสสส
 

[Meen_Emp]

 
ทดลองงานแบบนี้.....

 

[orionstar]

  อยากได้ปู้ชายคนนี้มานอนกอด
โถ่ถัง อกอีแป้นจะแตก ลูกชายแม่ (ตั้งตัวเป็นแม่ยกอย่างเป็นทางการ)

ระฟ้า ใจเย็นๆน่ะ น้องยังใหม่ อย่ารุนแรงล่ะ เดี๋ยวน้องร้องให้น่ะ

[l2ockyou_l3ody!]

มานอนรอคนเค้าลองงาน   


 

[Seiki]

ตอนที่ 4 นายโลมกับรักจนตรอก

***หมายเหตุ
๐ ส่วนที่เป็นสีเขียวอมฟ้า คือส่วนที่ นายเอก (โลม) เป็นคนเล่าความคิดออกมานะคะ
๐ ส่วนที่เป็นสีน้ำตาล คือส่วนที่พระเอก (ระฟ้า) เป้นคนเล่าความคิดค่ะ

จะได้ไม่งงเวลาอ่านนะคะ 

“มึงเป็นอะไรวะโลม ถูปากอยู่นั่นแหละ แดกใบตำแยมาหรือไง”
“เปล่า”
“แล้วมึงจะถูให้มันเห่อมันบวมทำไมวะ ได้แรงบันดาลใจมาจากแองเจเลน่า โจลี่ เหรอ”
“ใครวะ อนาคอนด้า เจลลี่”
“วุ้ย ไอ้ควาย ไฟยังเข้าไปไม่ถึงรึไง บ้านน่ะ”
“เข้าถึง แต่ไม่มีเวลาดูหรอก”
“มากินข้าวได้แล้ว งานยุ่งมากเลยเหรอวะ”
“เออ...ไม่อยากดองไว้มาก กูยังมีงานอีกร้อยพันอย่างที่ต้องทำ”
“ชีวิตมึงนี่เกิดมาใช้กรรมจริงๆ”
ผมยักไหล่ เฉยๆเสียแล้วกับคำพูดที่เหมือนจะตอกย้ำปมด้อย หรือกระตุ้นความน้อยเนื้อต่ำใจ มันหายไปนานแล้วความรู้สึกนั้น มันมีแต่ความรู้สึกที่ว่า ถ้าชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป
“เหมือนกู เมียสองลูกสี่ ตีกันทุกวัน ไม่เบื่อกันหรือไงวะ แดกข้าวหม้อเดียวกันแท้ๆ กัดกันอยู่ได้”
“เมียสองต้องห้าม มึงไม่เคยได้ยินเหรอเหน่ง”
“เคย กูเลยตั้งใจหาคนที่สามมาลบอาถรรพ์อยู่เนี่ย ฮ่าๆ ทุกวันนี้เสาบ้านแค่โยก กูจะให้แม่งถล่มลงมาเลย ดีมั้ยวะ”
“แค่นี้ยังจนไม่พอ ยังปากกัดตีนถีบไม่สมใจอีกเหรอวะ”
“ทำไงได้ กูไม่ได้เรียนสูงๆนี่หว่า ทำได้แค่นี้แหละ”
“มึงอย่าเอาสูงต่ำดัมมี่อะไรนั่นมาอ้างเลยว่ะ มันอยู่ที่ตัวมึงเอง”
“เทศน์กูอีกแล้ว นิมนต์มึงมาฉันข้าวเลยแล้วกัน มาๆ”
ปัดฝุ่นออกจากตูดสองสามสีแล้วเดินไปเปิดก๊อกน้ำล้างมือ เหน่งเป็นเพื่อนร่วมอู่ที่อยู่มาก่อนหลายปี มันจบ ม.3 แล้วมาฝึกงานที่อู่เลย ด้วยสภาพแวดล้อมที่เราอยู่กันนั้น พูดตรงๆตัวอย่างดีๆมีให้ดูน้อยมาก แล้วการดำรงชีวิตของคนรอบๆตัวก็มีผลต่อความคิดของคนเหมือนกัน มันอาจจะไม่ใช่กับทุกคน แต่มันก็มีส่วนกับเหน่ง ไอ้นี่มีแฟนตั้งแต่เรียน เมียคนแรกท้องตอนอายุ 15 ภายในห้าหกปี เหน่งทำสถิติปั๊มลูกได้ 4 คนจากเมียคนแรก เมียคนที่สองของมันนี่ได้ข่าวว่ามีลูกไม่ได้ เมียทั้งสองคนอยู่บ้านเดียวกันกับมัน ช่วยกันเลี้ยงลูกไปนั่นแหละ ทะเลาะกันตามประสา ไอ้เหน่งมันดีตรงที่มีลูกมีครอบครัวตั้งแต่อายุยังน้อย แต่มันก็รับผิดชอบดี ไม่ว่าจะพลาดจะอะไรมันก็เก็บลูกไว้ทุกคน เลี้ยงลูกตัวเองเหมือนพ่อแม่คนอื่นๆ ทุกวันนี้มันเครียด แต่มันก็พยายามไม่เครียดด้วยการคอยตอแยแขวะผมเล่น ก็ปล่อยให้มันเล่นตามสบาย ไม่อยากให้มันคิดมาก เพราะมันเป็นเสาหลักครอบครัว เหน่งแก่กว่า 2-3 ปี แต่เพราะเราสนิทกัน เลยกลายเป็นเพื่อนๆกันไป เด็กอู่ก็แบบนี้แหละ แยกรุ่นพี่รุ่นน้องลำบาก
“วันนี้มีส่งรถเหรอวะ เห็นมึงช้อนข้าวเหมือนจะไปแข่งโอลิมปิกเลยว่ะ”
“เออสิ”
“เอ้า ผลไม้ล้างปาก”
มันยื่นกล้วยหอมทองลูกเต่งตึงมาให้ แต่นรกเถอะ ผมกลืนข้าวลงคอทั้งๆที่ยังไม่เคี้ยว ช้อนแทบจะหลุดออกจากมือ มองหาแก้วน้ำเหมือนตัวเองเดินอยู่กลางทะเลทราย ลำคอแห้งผาก
“เป็นอะไรวะ มึงเห็นกล้วยแล้วอายหน้าแดง เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เปล่าโว้ย กูสำลักข้าว ข้าวมันติดคอ แค่ก แค่ก”
ไม่ได้แสดงให้มันสมจริง แต่ข้าวติดคอจริงๆ นรกแตกมากวันนี้ พยายามทำงานหนักให้ลืมๆเรื่องเมื่อคืนให้สนิท ไอ้ฉิบหายเหน่งก็ทำให้ต้องคิดถึงเรื่องเมื่อคืนมาซะอย่างนั้น

เมื่อคืน

เรื่องเมื่อคืน

เหตุการณ์เมื่อคืน

ไม่คิดอยากจำเลย
แต่มันยากที่จะลืม ร้อนวูบวาบตั้งแต่ตอนที่ไอ้เหน่งยื่นกล้วยมาให้แล้ว

ไม่ได้เห็นด้วยตา และรับรู้ทุกความรู้สึก
เคยแต่ทำให้ตัวเอง ยังไม่เคยมีใครมาทำให้เลยสักครั้ง เข้าใจแล้วว่าทำไมธุรกิจพวกนี้ ทั้งๆที่เป็นธุรกิจที่น่ารังเกียจในสายตาคนอื่น แต่กลับเป็นอาชีพที่ทำรายได้สูงจนตัวเองยังตกตะลึง ครั้งแรกสำหรับการเรียนรู้และเป็นนักเรียนที่ว่าง่ายอย่างที่เจ้านายคนใหม่บอก ผมได้เงินติดมือกลับบ้านมาห้าพัน เงินจำนวนนี้เท่ากับเงินที่ต้องอาบน้ำมันเครื่องต่างเหงื่ออยู่ร่วมเดือน
ยอมให้มันกระหยิ่มยิ้มย่องแล้วบอกว่าโลมเป็นเด็กดี เพราะสิ่งที่มันสอนนั้นคือเรื่องใหม่ถอดด้ามสำหรับผม ยอมรับว่ามันตื่นเต้นและรู้สึกดีกว่าทำให้ตัวเองมาก ปลายทางคือการปลดปล่อยเหมือนกัน แต่ความรู้สึกที่ได้รับต่างกันจริงๆ
ถึงแม้จะเป็นครั้งแรก แต่รู้เลยว่าไอ้พ่อเล้ามันช่ำชองเรื่องนี้แค่ไหน จังหวะและการลื่นไหลของลิ้นที่ตวัดไปมาเหมือนกำลังหยอกล้ออยู่กับสิ่งตรงหน้านั้นเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา ทั้งลีลาครอบครองและตวัดดูดกลืนกระชากความรู้สึกในลอยหวืออยู่ในที่สูง ดิ้นรนและขวนขวายหาทางหลีกหนีทุกความทรมาน ก็ยิ่งถูกก้อนเนื้อนุ่มตอกย้ำความรู้สึกเดิมๆอย่างนั้นจนปลดปล่อย ปลายเท้าจิกพื้น เกร็งจนเจ็บ ข้อนิ้วระบบจนรู้สึกเหมือนมันจะหลุด ่เมื่อผ่านพ้นช่วงเวลานั้นไปแล้ว เหนื่อยหอบจนเหมือนจะหยุดหายใจ แต่ก็ตัวเบาสบายเหมือนนั่งอยู่บนปุยของก้อนเมฆที่สดชื่น
แค่บทเรียนบทแรกก็เล่นเอาอยากกลับไปทำอู่รถจนกว่าจะได้เงินมาใช้หนี้ แต่เวลาที่ไอ้พ่อเล้ามันขู่ไว้นี่สิ เพราะเวลาน้อยนิดที่บีบบังคับนี่แหละที่ทำให้ต้องกลับไปทุกข์อย่างเดิม ไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะออกไปรับแขกได้ เอาแค่งานที่ไอ้รากหญ้ามันเรียกว่างานบริการ ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาปัญญาจากไหนมาทำให้แขกติดใจ ทำอย่างที่มันทำให้ดูเป็นตัวอย่างนั้น บอกตรงๆเลยว่ากัดลิ้นตายง่ายกว่า
ขายตัวไม่ใช่งานง่ายๆอย่างที่ใครปรามาสเลย จะมีใครสักกี่คนที่ยืดอกบอกว่าอาชีพทที่ใฝ่ฝันคือขายบริการ ถ้าไม่เกิดภาวะจำเป็นจริงๆ ไม่มีเหตุการณ์บีบบังคับ ก็คงเป็นเด็กไม่รู้จักคิดที่ฟุ้งเฟ้อตามเพื่อนตามสมัยนิยมแหละมั้ง แต่มันก็ไม่ใช่งานง่ายๆอยู่ดี
มันไม่ใช่แค่ไปนอนเฉยๆแล้วให้เค้าทำอะไรกับตัวเราก็ได้ตามใจลูกค้า แต่ต้องเป็นเราที่ต้องทำและเอาใจลูกค้าไม่ว่าเค้าจะชอบแบบไหน และไม่ว่าลูกค้าคนนั้นจะแก่คราวพ่อ แก่คราวลุง อ้วน พุงโลหรือหัวล้าน เราเลือกลูกค้าไม่ได้ แต่ลูกค้าเลือกเราได้ ด้วยเงินที่เค้ากล้าทุ่มจ่าย ตราบใดที่เราให้เงินเป็นเป้าหมาย ตอนนั้นเราก็ต้องหลับหูหลับตาทำให้แขกพอใจมากที่สุด
ทั้งหมดนี้ ไม่ได้ใฝ่รู้เองเลยให้ตายเถอะ แต่เพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายและเป็นครูมันสอนมา มันทำให้ดูมันไม่อาย แต่หุ่นทดลองนี่สิไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหน นอกจากบ่าที่ทั้งกว้างและแข็งไปด้วยมัดเนื้อของไอ้เจ้านายคนใหม่นั่นแหละ
“โลม เย็นนี้มึงรีบกลับไปขะ ทำธุระมั้ยวะ”
ไอ้เหน่งมันเกือบจะหลุดปากอย่างที่มันเคยชินว่าไปขายตัว แต่ผมถลึงตาปรามมันไว้ก่อน เพราะปรายตาไปเห็นว่าเถ้าแก่ยกคิ้วมองมาทางนี้ ไม่อยากให้ตาลุงนี่รู้มาก เพราะถ้าเถ้าแก่รู้ ทุกคนรู้ โลกก็จะรู้ตามไปในที่สุด
“ไม่รีบเท่าไหร่ ทำไมวะ”
ที่ไม่รีบเพราะไม่อยากไปที่อาณาจักรหื่นกามนั่นแล้วเจอเจ้านายรากหญ้า ไม่รู้ตอนมองเห็นหน้ามันท่ามกลางแสงไฟแล้วจะทำหน้ายังไงดี รู้สึกประหม่า มันก้ำกึ่งระหว่างเขินกับกระอักกระอ่วน ท่าทีผมออกตัวแรงว่ารังเกียจทั้งอาชีพขายตัวและให้บริการแขกผู้ชาย
แต่เมื่อคืนผมนั่งคร่อมตักมัน ยอมให้มันป้อนเหล้าด้วยปาก และใช้ลิ้นแทนช้อน ใช้น้ำลายแทนมิกเซอร์ และเราก็คลุกเคล้ากันอยู่แบบนั้น จนสุดท้ายปลายทางด้วยการที่มันใช้ลิ้นเป็นตัวอย่างของหัวใจหลักในการบริิการให้ผมดู
อยากจะกรีดร้องขัดขืนอยู่เหมือนกัน ติดอยู่ตรงที่ว่า ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีจริตมารยาเรื่องอย่างนั้นเลยสักนิด ไม่รู้จะต่อต้านมันไปทำไม ในเมื่อตอนที่เดินเข้าไปที่นั่น ผมก็ใช้ขาสองข้างของตัวเองนี่แหละเดินเข้าไป ยังจำวันที่มันเล่นหนังสดให้ดูตรงทางเข้าหลังร้านได้ดี
“จะชวนไปตลาด”
“ไปสิ”
“อุวะ วันนี้ทำไมมึงใจง่าย”
ไอ้เหน่งเลิกคิ้วสูงแปลกใจที่ผมตอบรับคำชวน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตลาดคือสถานที่ต้องห้ามสำหรับผม ทุกคนในอู่จะรู้หมดว่าผมตระหนี่และมัธยัสแค่ไหน ไม่มีใครรู้หรอกว่าในแต่ละวันผมมีเงินติดกระเป๋าแค่ 50 บาท เงินเดือนทั้งหมดผมเก็บไว้เองแค่ สองพัน ที่เหลือให้แม่หมด เพราะเค้าตั้งกฎเอาไว้แบบนั้น แล้วบอกผมว่าเค้าจะเตรียมข้าวปลาไว้ให้ผมเอง ถึงแม้ที่ผ่านมามันจะมีกับข้าวบ้างไม่มีบ้าง ก็แล้วแต่ว่าวันไหนแม่ออกไปหาเลขเด็ดหรือเปล่า และถ้าวันไหนที่พ่อเมาแล้วอาละวาด วันนั้นแม่ก็จะหนีออกจากบ้านทิ้งให้ผมดูแลตัวเองแบบบุฟเฟต์ ส่วนพี่เกียรติ ขานั้นไม่ค่อยอยู่บ้าน เค้าต้องไปประจำโต๊ะบอลของนาย ขายหวย และล่าสุดนี่ได้ยินแม่พูดว่านายพี่เกียรติเอาตู้ม้ามาลง รายได้ดี เด็กนักเรียนติดกันงอม เพราะอย่างนี้ละมั้งผมถึงได้เกลียดอบายมุขทุกชนิด รวมถึงสิ่งที่อยู่รายล้อมเรื่องพวกนี้ด้วย มันทำให้ครอบครัวผมยืนอยู่บนเส้นด้าย ไม่รู้ว่าวันไหนที่นายพี่เกียรติไม่มีผู้ใหญ่คุ้มกะลาหัว เราอาจจะต้องไปนอนในซังเตแทนบ้านก็ได้ แล้วถ้าเกิดว่าผมไม่ไปทำงานที่เนฟเวอร์เลิฟเวอร์แลนด์นั่น ในอนาคตอันใกล้นี้ เราก็จะไม่มีที่ซุกหัวนอน เพราะโฉนดบ้านและที่ดินอยู่ในมือไอ้พ่อเล้ารากหญ้าแล้วเรียบร้อยโรงเรียนพี่เกียรติ
“วันนี้กูอยากกินเหลามั่งไม่ได้หรือไง”
“อ้อๆ กูลืมไปว่าเดี๋ยวนี้จะเรียกไอ้โลมเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ ต้องเรียกเสียโลมใช่มั้ย”
“เออ อย่าให้กูได้ยินว่ามึงเรียกไอ้โลมอีก กูจะเอาแบงค์พันห่อไม้หน้าสามตีปาก”
“แรงนะมึง เออ เฮ้ย”
มันตะโกนออกมาแค่นั้นแล้วก็ปิดปากเงียบ ก่อนจะขยับมาใกล้ๆผมเหมือนต้องการคุยเรื่องสำคัญอะไรสักอย่าง
“มึงเอากับผู้ชายเป็นยังไงมั่งวะ เค้าว่าประตูหลังฟิตจนติดใจจริงป่าววะ”
“ไม่รู้สิ”
“อ้าว หรือว่ามึงต้องนอนให้เค้าเสียบตูดเหรอวะ”
มันกระซิบแค่นั้น มันก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินวนรอบตัวผมเหมือนพิจารณา ยกมือข้างนึงกุมคางเอาไว้ หรี่ตามองแล้วย่นหัวคิ้วเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“แต่มึงก็เดินปกติดีนี่น่า ไม่เห็นทำท่าเหมือนคนขี้ติดตูดเลย”
(เค้าว่ากันว่ารับเวลาเล่นป่ามป๊ามกันเสร็จใหม่ๆจะเดินเหมือนอึติดก้น)
“ไอ้เหี้ยเหน่ง มึงอย่ามาไร้สาระบนความทุกข์กูได้มั้ย ไม่มีอะไรอย่างที่มึงว่ามาหรอก”
“อ้าว แล้วเค้าให้มึงไปทำอะไรวะ อย่าบอกนะว่ามึงไปเป็นคนชงหล้าเฉยๆ มึงไม่ทำจนแก่ตายเลยเหรอวะถึงจะใช้หนี้ได้หมด”
“เค้ายังไม่ให้กูทำอย่างที่มึงว่ามาหรอก ยังไม่ผ่านการทดสอบ”
“กูก็ว่า อาณาจักรนั่นไม่เหมือนซ่องข้างถนน ไอ้โย่งเด็กข้างบ้านกูนะมันบอกกูว่า คนที่มาเที่ยวที่นั่นกระเป๋าหนักทั้งนั้นแหละว่ะ ขับรถคันละเป็นสิบล้านนะเว้ย มาเที่ยวผู้หญิงอะ มันบอกว่ากระหรี่ที่นั่นเค้าเทรนด์มาอย่างดี มีหมอมาตรวจสุขภาพทุกเดือน ไม่ผ่านไม่ให้ทำงานนะเว้ย จริงป่าววะ”
“คงงั้นมั้ง ไม่รู้สิ เพื่อนมึงรู้เยอะกว่ากูอีก ยิ่งกว่าคนวงใน”
“ไอ้โย่งมันเคยชงเหล้าอยู่ที่นั่น”
“อ่อ แล้วเค้ายังอยู่มั้ยล่ะ”
ที่ถามเพราะเผื่อจะไปทักทายฝากตัวเป็นเพื่อนใหม่ ที่นั่นเหมือนดินแดนลับแล เหมือนคนละโลกกับที่ตัวเองใช้ชีวิตอยู่เลย
“ถูกไล่ออกแล้ว”
“อ้าว”
ว่าที่เพื่อนคนแรกกลายเป็นอดีตไปตั้งแต่ยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย
“กฎที่นั่นเข้มงวดมากว่ะ เห็นมีแต่กระหรี่นะเว้ย ไม่ใช่ว่าจะไปรุ่มร่ามได้ถ้าอีกฝ่ายไม่เต็มใจ ไอ้โย่งมันไปสีเอาหมอนวดคนหนึ่งเข้าน่ะสิ พวกการ์ดร้านกระทืบไม่ยั้ง เค้าว่านายใหหญ่ที่นั่นดุยังกะเสือ เห็นแบบนั้นนะ ยิงปืนนัดเดียว ตำรวจยังไม่ทันจะได้ยินเสียงปืนด้วยซ้ำ ศัตรูก็ตายซะแล้ว”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่รู้ว่ะ เค้าเล่ากันมาอีกทีนึง”
ผมไม่รู้ว่านายใหญ่ที่นั่นมีกี่คน แต่ถ้ามีคนเดียวคือไอ้รากหญ้านั่น หน้ามันดุก็จริง ยิ่งตอนที่มันยืนท่ามกลางผู้คุ้มกันที่รายล้อมแล้วเหมือนเจ้าพ่อหนังฮ่องกงชัดๆ มันดูน่าเกรงขาม สายตามันมองแต่ละครั้งก็มีอำนาจชวนขนหัวลุก
แต่ตอนที่มันอยู่กับโลม มันก็เหมือนพวกนักเลงข้างถนนทีโลมเจอแทบทุกวัน ยียวน กวนตีน แขวะและเสียดสีคนอื่นเค้าเก่งเป็นที่หนึ่ง ไม่มีมาดผู้มีอิทธิพลเลยสักนิด แล้วอีกอย่าง มันก็ดูยังหนุ่มยังแน่น ยังไม่น่าจะเป็นคนดูแลกิจการอะไรพวกนี้ได้เลย
เงินห้าพันยังอยู่ในกระเป๋า วันนี้ทั้งวันตบดูกี่ครั้งก็ยังอุ่น ไอ้พ่อเล้ามันบอกว่า ให้โลมไปเซ็นต์สัญญาเป็นพนักงานแล้วหนี้สามล้านห้าจะไม่ถูกมัดด้วยเวลา 30 วันอีกต่อไป ที่นั่นจะเริ่มหักเงินโลมตั้งแต่วันแรกที่โลมได้รับแขก แต่ตอนนี้ ตอนที่ยังไม่เป็นงานอะไรสักอย่าง ตอนที่ยังเป็นหมอนวดฝึกหัดก็ให้โลมเข้าไปเรียนรู้การทำงาน แต่ไม่มีรายได้อะไร และยังไม่นับว่าเริ่มใช้หนี้
ชิ!! ไอ้บ้านั่นมันก็คิดอย่างนักธุรกิจนั่นแหละวะ จะออกมาแบบไหนที่นั่นก็ได้เปรียบอยู่ดี คนที่โง่คือพี่เกียรตินั่นแหละ รู้ทั้งรู้ว่าคาสิโนมันคือเรื่องหลอกตา ขนาดแม่ที่ผมเห็นเข้าออกบ่อนกระจอกๆแถวบ้านมาตั้งแต่จำความได้ ก็ยังไม่เคยเห็นแม่รวยเพราะการพนันสักที ถ้าไม่นับเงินที่โลมได้มาจากอู่แล้ว เงินที่ใช้ในบ้านกันอยู่ทุกวันนี้เป็นเงินบาปทั้งนั้น ส่วนคนที่ต้องรับกรรมกับความโง่ คือโลมเอง
“ไอ้โลมวันนี้มึงล่อเป็ดพะโล้เป็นตัวๆเลยเหรอวะ”
“เออ นานทีปีหนเว้ย”
“ขนาดแม่มึงทอดแต่ปลาเค็มหั่นพริกบีบมะนาวให้กินตลอดๆเนี่ยนะ มึงตอบแทนด้วยเป็ดยกตัว แล้วนั่นๆปลาราดพริกอีก โห พ่อหรือแม่มึงถูกหวยวะ”
“มึงเงียบไปเหอะน่า”
อยากจะบอกว่าไม่มีใครถูกหวยหรอก มีแต่คนที่สละกล้วยปอกเปลือกแล้ว ให้คนกินแทนขนมหวานเท่านั้นแหละ พอดีตัวเองไม่ใช่คนชิม เลยไม่รู้ว่ารสชาติดีเลิสแค่ไหน รู้แต่เค้าฟาดหัวมาให้ 5000 เพราะแบบนี้นี่เองคนถึงได้หลงระเริงกันนัก เพราะดูอย่างผมวันนี้สิ เพิ่งเคยมีเงินใช้มือเติบวันแรก ก็ใช้เหมือนคนไม่เคยพบเคยเจอ
แยกย้ายกับไอ้เหน่งที่หน้าปากซอยก็เดินเข้ามาถึงบ้าน วันนี้เสี่ยโลมเผื่อแผ่ตั้งแต่พ่อแม่มาจนถึงหมาที่เห็นหน้ากันอยู่ทุกวันในซอยด้วยโครงไก่สับ พวกมันกระดิกหางอย่างแสนรู้ โผล่หน้ามาห้อมล้อมเสี่ยโลมกันหน้าสลอน
“เฮ้ยๆ อย่าแย่งกันสิโว้ย นั่งก่อนๆ ขอมือๆ ซิท!”
ไม่มีหมาตัวไหนทำตามเลยสักตัว นอกจากยืนเบียดกันเข้ามาแล้วส่ายหางกระทบกันผึบผับเสนอหน้าขอส่วนแบ่งที่นานๆผมจะมีเงินซื้อให้พวกมันสักที
“โธ่โว้ย เสียงดังอะไรกันหนวกหูฉิบหายเลยวะเนี่ย แม่งตื่นนอนตอนเย็นหงุดหงิดนะโว้ย”
พ่อในชุดนุ่งผ้าขาวผ้าผืนเดียว ในปากคาบบุหรี่ใบจากควันโขมง ส่วนในอ้อมกอดคือโถดองเหล้าที่เค้าต้องจิบทุกวันก่อนกินข้าวเย็น
“อ้าว ไอ้โลม นี่มึงจะสมัครผู้แทนหรือไงวะ ซื้ออะไรมาแจกหมา แล้วกูล่ะ พ่อมึงล่ะ”
“มีเป็ดพะโล้กับปลาราดพริกนะพ่อ วันนี้โลมแวะตลาด”
“จริงเหรอวะ แหม น้ำลายสอ ไปเอาใส่จานสิวะ จะช้าอยู่ทำไม”
“แม่ล่ะพ่อ”
“แม่มึงไปขอหวยตามเคย จะกลางเดือนแล้ว แต่เดี๋ยวก็มา”
ผมจัดกับข้าวแยกเป็นสองชุด กินกับพ่อมื้อเย็นชุดนึง ส่วนอีกชุดเก็บไว้ให้แม่แล้วถ้าเหลือก็เป็นมื้อเช้าก่อนไปทำงาน
“เออ พี่เอ็งก็ตาถึงนี่หว่า งานที่ไปทำเงินดีใช่มั้ยล่ะ พอจะมีให้พ่อไปต่อทุนบ้างมั้ยวะ ถ้ามันเงินดีอย่างนี้ ใช้หนี้หมดแกก็ทำต่อไปเลยสิวะ พ่อกับแม่จะได้สบายสักที”
“แค่ใช้หนี้ก็ยังไม่รู้จะหมดเมื่อไหร่เลยพ่อ”
“แกก็รีบๆทำสิวะ รับเข้าไปเยอะๆแขกน่ะ เราเป็นผู้ชาย ไม่เสียหายหรอก”
“เค้ามีกฎด้วยพ่อ คืนนึงเค้าไม่ให้เกินสองคน”
“อุวะ เรื่องมากจังเว้ย ซ่องผู้ดีเนี่ย”
“โลม ถ้าแกเป็นพนักงานที่นั่นเค้าให้พ่อของพนักงานเข้าคาสิโนได้มั้ยวะ”
“พ่อ แค่นี้บ้านก็เหมือนติดจำนองเค้าอยู่นะครับ อย่าไปเล่นเลย โลมไม่เคยเห็นใครหอบเงินออกมาสักคนเลยพ่อ”
“ก็คาสิโนแม่งขี้โกงนี่หว่า”
“นั่นแหละครับ อย่าอยากเล่นเลยพ่อ”
“แหมะ แต่มันน่าตื่นเต้นดีนะ พี่เกียรติเค้าบอกว่า ไอ้อะไรนะที่ใช้แทนเงินน่ะ อะไรชิพๆนะ”
“นั่นแหละพ่อ ชิพนั่นแหละ เอาเงินแลกก็จะได้ไอ้นี่มา”
“เออ กองกันเป็นภูเขาเลยนะเว้ย แลกเป็นเงินไม่รู้เท่าไหร่”
ผมเผลอทำเสียง ‘ฮึ’ ขึ้นจมูก ไม่ใช่เพราะกองภูเขาแทนเงินนั่นหรือไงที่ทำให้พี่เกียรติเป็นหนี้ก้อนใหญ่ขนาดนี้ จะว่าไปคาสิโนเค้าก็มีจังหวะ มีโอกาสหยิบยื่นให้พวกนักการพนันแล้ว แต่เพราะพวกผีพนันเองนั่นแหละที่ไม่รู้จักพอ ถึงได้เป็นหนี้เป็นสินกันอย่างที่พี่เกียรติเป็น ถ้าได้กำไรแล้วหยุด มันก็จบ เพราะเค้าก็ให้แลกชิพกลับเป็นเงินได้ ไม่มีการบังคับเล่นต่อเหมือนในหนังอะไรนั่นหรอก คาสิโนคือตึกซ้ายมือด้านหน้า ตึกขวามือคือสปา ตึกด้านหลังสปาคือหอนางโลม ส่วนตึกที่อยู่หลังคาสิโนนั้นเป็นเล้าจน์และเป็นตึกที่ไอ้รากหญ้ามันทำงานอยู่ และเป็นตึกที่ผมเดินตามหลังมันไปเพื่อเป็นหุ่นทดลองนั่นแหละ
“อย่าไปอยากได้เลยพ่อ เงินร้อนอย่างนั้น”
“งั้นแกก็เอาเงินเย็นมาให้พ่อลงทุนมั่งสิ เผื่อจะได้เงินเย็นกลับมากับเค้าบ้าง”
“ถ้าโลมให้พ่อ แม่รู้ แม่ก็จะมาโวยวายว่าโลมไม่ยุติธรรมอีก แต่ถ้าโลมให้แม่ด้วย โลมก็หมดตัวเลยนะพ่อ”
เงิน 5000 สำหรับผมจะว่าเยอะก็เยอะ แต่จะว่าไปพอได้ใช้แล้วก็แป๊บเดียว แล้วไม่ใช่ว่าจะได้เงินแบบนี้ทุกวัน เพราะไอ้พ่อเล้ามันคงไม่ว่างเรียกผมขึ้นไปสอนได้ทุกวันหรอก และอีกอย่าง ตอนนี้ผมกำลังหาทางหลบหน้ามันอยู่
สุดท้ายก่อนออกมาทำงานผมก็ต้องยื่นเงินให้พ่อ 500 อยู่ดี เพราะถ้าผมไม่ให้ เค้าก็ต้องไปหยิบยืมเพื่อนบ้างให้ผมต้องตามใช้หนี้เหมือนกัน ตัดปัญหาไปเลยก็จบ
ก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้าตึก คุณเจ้ในชุดเปรี้ยวเข็ดฟัน ผมยีจนฟูมีผ้าคาดเป็นรูปดอกไม้ดอกโตสีแดง กำลังยืนทักทายแขกด้วยรอยยิ้ม แต่พอเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ เธอหุบยิ้มฉับเหมือนแง้มประตูอยู่แล้วกระชากปิดทันที แล้วเธอก็เดินตรงมาที่ผม
“อู๊ยยยยยยยย ซ๊ีดดดดดด เจ้หยิกผมทำไมฮะ”
“ชั้นอยากจะเอาเล็บข่วนหน้าแกด้วยซ้ำไปย่ะ ถ้าไม่ติดว่าแกต้องใช้หนังหน้าทำมาหากินนะ สปาโทรแจ้งชั้นว่าแกไม่ได้ใช้วอยเชอร์เลยสักใบ มันหมายความว่าไงยะ”
“หมายความว่าผมยังไม่เข้าไปไงครับ”
“ยังจะมาย้อนอีก แล้วทำไมไม่เข้าไปล่ะ แล้วดูสิ เนี่ยๆ คราบน้ำมันยังติดตามแขนตามมือกระดำกระด่างอยู่เลย แขกที่ไหนจะสนใจยะ หล่ออย่างเดียวไม่ได้นะ ออร่าต้องจับด้วยรู้มั้ย”
“ครับ แต่กลางวันผมต้องทำงาน”
“หยุดวันไหนบ้าง”
“ช่างยนต์ไม่มีวันหยุดหรอกครับ”
“อย่ามาตอแหลชั้นนะยะ จับกังยังมีวันหยุดเลย แล้วแกจะไม่มีวันหยุดได้ยังไง ต่อไปนี้หลังเลิกงานชั้นจะให้รถที่สปาไปรับแกมาขัดตัว”
“นี่เค้ามีบริการขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ย่ะ แกคิดว่าที่นี่ขัดตัวครั้งล่ะเท่าไหร่ละยะ แค่รถรับส่งแค่นี้ จิ๊บๆ”
“ครับ ผมทราบแล้ว แต่ไม่ต้องไปรับหรอก เลิกงานผมจะรีบมา”
นี่ชีวิตผมนอกจากต้องแก้ผ้าให้คนกินกล้วย ต้องกินกล้วยของคนอื่น แล้วยังต้องไปนอนแก้ผ้าให้คนขัดขี้ไคลให้อีกเหรอ มันงานสบายตรงไหนกันละเนี่ย
“อุ๊ย นายมา ชั้นไปหานายก่อนนะ”
ผมรีบพยักหน้าให้แล้วกระโดดหลบหลังเสาทันที ผมไม่อยากเห็นหน้ามันตอนนี้ ไม่อยากเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากเวลาที่มันมองเหมือนรู้ทัน ไม่อยากโดนเสียดสี ไม่อยากถูกถากถาง ไม่อยากๆๆ
“จะรีบไปไหน”
ไม่อยากเจอก็ต้องเจอ
“จะรีบไป”
ไปไหนดีวะ ยัยเจ้สารพัดพิษนั่นยังไม่บอกเลยว่าไปไหน ต้องทำอะไร พอเห็นว่านายมา นางก็รีบฉีกยิ้ม ปั้นหน้านางฟ้าเหาะไปหานายเลย
“ไปไหน”
ระฟ้านึกอยู่แล้วว่าจะต้องได้พักเหนื่อยด้วยเรื่องสนุกๆบางอย่างถ้าตามหมอนี่มา เขาเห็นมันยืนคุยอยู่กับเจ้เชอรี่ด้วยสีหน้าปุเลี่ยนๆเหมือนเด็กถูกตำหนิอยู่นาน แต่พอผมเดินเข้ามามีแต่เจ้เชอรี่เท่านั้นที่เข้ามาหา ส่วนหมอนี่หายหัวไปเพียงเสี้ยวนาที
“เจ้ยังไม่บอก”
“แล้วทำไมตอนที่เจ้เดินมาหาชั้นถึงไม่เดินมา หรือว่าไม่รู้จักว่าใครคือเจ้านายของตัวเอง”
“รู้ แต่ไม่มีธุระนี่ ทำไมจะต้องเดินเข้าไปหา”
“ใครๆเค้าก็ต้องเข้าไปทักทายเเจ้านายกันทั้งนั้นแหละ ถ้าเห็นนายเข้ามา ไม่รู้หรือไง”
“ก็ไม่เห็นมีใครบอกนี่ ต้องใส่โจงกระเบนแล้วคลานเข่าด้วยมั้ยวะ”
“ว่าอะไรนะ”
ได้ยินแล้วล่ะว่ามันบ่นอุบอิบอะไร แต่อยากจะรู้ว่ามันจะแถยังไงมากกว่า
“บอกว่าไม่รู้ครับ ยังไม่มีใครบอกเรื่องนี้”
ก็แถไม่ได้แย่เท่าไหร่ แค่พอรู้สึกแต่ไม่ถึงกับถลอก
“แล้วพร้อมหรือยัง”
“พะ พร้อมอไะร”
เพิ่งจะถูกมันรีดพิษไปเมื่อคืน คืนนี้ต้องรีดซ้ำอีกแล้วเหรอเนี่ย
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ กลัวหรือไง”
มันสลดหน้าซีดเป็นไก่ต้มขึ้นมาทันที เส้นเลือดฝาดที่ได้เห็นพากันหนีหายไปหมด หน้ามันตอนนี้เหมือนกระดาษขาวๆหนึ่งแผ่นที่มีหน่วยตากลมโตและดำขลับแปะอยู่สองจุด
“ใครกลัว ไม่มี๊”
ไม่กลัวเว้ย แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วเนี่ย มือก็เกะกะเก้งก้างขึ้นมาซะอย่างนั้น เป็นส่วนเกินที่ไม่มีที่อยู่ ไม่รู้จะเอาไปวางที่ตรงไหน
“เคยตรวจโรคมั้ย”
มันถลึงตาออกมามากกว่าเดิม เหมือนกับว่าได้ยินเรื่องที่ประหลาดมาก
“ตรวจสุขภาพน่ะ เคยตรวจหรือเปล่า”
“ไม่เคยหรอก”
“วันนี้จะมีคุณหมอมาตรวจโรคให้พนักงาน เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน”

มันทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินไปหาผู้หญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาทันที เพราะมองเห็นแต่แผ่นหลัง เลยไม่รู้ว่ามันทำหน้าแบบไหนไปให้ผู้หญิงคนนั้น เพราะภาพที่ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ มันสดใสและอ่อนหวานจับใจ ผู้หญิงที่คุ้นหน้า ผู้หญิงที่ผมเดินชนเธอวันนั้น ผู้หญิงคนนั้นได้รับการต้อนรับอย่างดีจากพนักงานทุกคนของที่นี่ และผมได้ยินยัยเจ้เรียกเธอแว่วๆว่าคุณหมอ คนสวยคนนั้นมีหน้าที่การงานใหญ่โต น่านับหน้าถือตา เธอเป็นถึงคุณหมอ แต่เธอก็ยังเดินยิ้มแย้มมาในสถานที่แห่งนี้
แล้วตกลงสถานที่แห่งนี้มันเป็นที่ที่น่ารังเกียจตรงไหนกันนะ หรือจริงๆแล้วคนเราแกล้งไร้เดียงสารังเกียจเรื่องอย่างว่า แต่ความรู้สึกจริงๆแล้วนั้นปฎิเสธไม่ได้ว่าเรื่องอย่างว่าเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต หรือการพนันและสิ่งมอมเมาทั้งหลายมีมานานมากแล้ว เพราะปากต่อต้าน แต่สุดท้ายก็ยังมาใช้บริการสถานที่แบบนี้จนคึกคักกันอยู่ดี



๐ สวัสดีค่ะ ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก ว่าทำไมวันนี้มีนายโลมตามพี่สิงห์น้องโลมมาติดๆ แบบว่า คนเขียนรู้หน้าที่  กล้าพูด
๐ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่คนเขียนอยากฉีกวิธีการเขียนโดยให้ความคิดของพระเอกกับนายเอกโต้ตอบกันในบทสนทนาเดียวกันเลย แต่หลายคนอาจจะงง คนเขียนเลยแยกสีให้นะคะ
๐ ถ้าเป็นเรื่องที่นายเอกหรือพระเอกอยู่แค่คนใดคนหนึ่ง ก็จะมีแต่ความคิดของคนนั้น จะไม่มีความคิดของตัวประกอบมาปะปน แต่ถ้าเป็นตอนที่พระเอกนายเอกอยู่ด้วยกัน เราจะรู้เลยนะคะว่าเค้าทั้งคู่กำลังคิดอะไรอยู่
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆเลยค่ะ ขอบคุณแฟนนิยายคนเขียนหลายคนที่หลายใจ ร๊ากกนายเอกทุกเรื่องกันเลยจริงๆ ยกมือเป้นแฟนคลับตั้งแต่สามตอนแรกกันเลย 
๐ ขอบคุณเหมือนเดิมที่ช่วยดูคำผิดให้นะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ 
๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK

[YouandMe]

  จิ้มคนเขียน + คนโพสก่อนอ่าน 555555+

ที่แท้ก็โดนเจ้านายสอนรีดพิษนี่เอง ทำเอาโลมระทวยไปเลย 
โดนเจ้านายแหย่วันละนิดจิต(เจ้านาย)แจ่มใส 

แก้จ้า
จะมีใครสักกี่คนที่ยืดอกบอกว่าอาชีพทที่ใฝ่ฝันคือขายบริการ
ทุกคนในอู่จะรู้หมดว่าผมตระหนี่และมัธยัสแค่ไหน ==> มัธยัสถ์
อ้อๆ กูลืมไปว่าเดี๋ยวนี้จะเรียกไอ้โลมเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ ต้องเรียกเสียโลมใช่มั้ย ==> เสี่ย
เค้าว่านายใหหญ่ที่นั่นดุยังกะเสือ
มันก็เหมือนพวกนักเลงข้างถนนทีโลมเจอแทบทุกวัน ==> ที่

ปล. เหมือนมีที่ผิดอีกที่ แต่ตาลายเลยหาไม่เจอ 

[bow55]

อึย  อยากอ่านต่อแว้ว
อยากรู้จะรักกันยังไง

[golfgab]

มาให้กำลังใจครับ
แต่ยัง คง คิดถึง  พี่เฆม กับ พี่ฉาน อยู่เหมือนเดิมครับ น่ามีตอนรวมญาตินะพี่

[naja-kitase]

อิ๊อ๊างงงง
ท่าทางนายท่านจะติดใจเด็กใหม่
กิ้วๆๆๆ

[Ticha]

อยากอ่านต่อออออออออออออ

[mundoo]

อ้าว......วันนี้คุณระฟ้า
ไม่ทดลองงานนู๋โลมอีกเหรอค่ะ 55555555

เหมือนจะเห็นเงานางมารร้ายมาลางๆ!

[malula]

สงสารโลม หาได้เท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก ถ้าคนในครอบครัวยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขอย่างนี้

[yeyong]

คาดเดายังไม่ได้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
แต่สนุกจริงๆ

[kokikung]

มาแว้ววววววววววววววว
เกินเป็นนายนี้ดีจริงๆๆๆ ได้ชิมก่อนคนแรกเลยโว้ย โฮะๆๆๆๆๆ
แต่น้องโลมจะทำแล้วจริงๆๆๆนะหรอ TT

[roseen]

 

[เกี๊ยวกุ้ง]

ชีวิตรันทดจริงๆ นายเอกของเรา
เมื่อไหร่จะสุขสบายซะทีละค๊า...น่าจ๋งจ๋านนนนน

[bennnyyy]

สงสารโลม ไม่รู้ว่าระฟ้าจะให้โลมขายตัวจริงหรือเปล่า ไม่อยากให้โลมขายเลยอ่ะ

[ammer]

ขอให้นายติดใจโลม เพี้ยงๆ โลมจะได้ไม่ต้องไปรับแขกอ่ะ รับแค่เจ้านายคนเดียวก็พอ